Pages |
[405] |
ἀπορίᾳ
οἰκείων;
Πάντων
μὲν
οὖν,
|
ἔφη, |
αἴσχιστον.
Η
δοκεῖ
σοι,
ἦν |
[404] |
γυμναστικὴν
ἐν
σώμασιν
ὑγίειαν;
Ἀληθέστατα,
|
ἔφη. |
~(Ἀκολασίας
δὲ
καὶ
νόσων
πληθυουσῶν |
[409] |
καὶ
ἄλλοις.
Παντάπασι
μὲν
οὖν,
|
ἔφη, |
ἀληθῆ.
Οὐ
τοίνυν,
ἦν
δ’ |
[399] |
ἀνδρῶν
ἔσθ’
ὅτι
χρήσῃ;
Οὐδαμῶς,
|
ἔφη· |
ἀλλὰ
κινδυνεύει
σοι
δωριστὶ
λείπεσθαι |
[408] |
οὓς
ἡγοῦμαι
τοιούτους;
Αν
εἴπῃς,
|
ἔφη. |
Ἀλλὰ
πειράσομαι,
ἦν
δ’
ἐγώ· |
[392] |
ὄντων
ἢ
μελλόντων;
Τί
γάρ,
|
ἔφη, |
ἄλλο;
Αρ’
οὖν
οὐχὶ
ἤτοι |
[389] |
τῶν
συνναυτῶν
πράξεως
ἔχει.
Ἀληθέστατα,
|
ἔφη. |
(Αν
ἄρ’
ἄλλον
τινὰ
λαμβάνῃ |
[397] |
πολεμικῇ,
καὶ
πάντας
οὕτω;
Ἀληθῆ,
|
ἔφη. |
~(Ανδρα
δή,
ὡς
ἔοικε,
δυνάμενον |
[403] |
ἀμουσίας
καὶ
ἀπειροκαλίας
ὑφέξοντα.
Οὕτως,
|
ἔφη. |
Αρ’
οὖν,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[410] |
ἔφαμεν
σωφροσύνην
ἐντίκτειν.
Τί
μήν;
|
ἔφη. |
(Αρ’
οὖν
οὐ
κατὰ
ταὐτὰ |
[400] |
κατεσκευασμένην
διάνοιαν.
Παντάπασι
μὲν
οὖν,
|
ἔφη. |
Αρ’
οὖν
οὐ
πανταχοῦ
ταῦτα |
[401] |
καὶ
μιμήματα.
Παντελῶς
μὲν
οὖν,
|
ἔφη. |
(Αρ’
οὖν
τοῖς
ποιηταῖς
ἡμῖν |
[406] |
ἰωμένῳ
ἐπετίμησαν.
Καὶ
μὲν
δή,
|
ἔφη, |
ἄτοπόν
γε
τὸ
πῶμα
οὕτως |
[416] |
γε,
ἀλλ’
οὐ
χρηματιστικάς.
~(Πῶς,
|
ἔφη, |
αὖ
τοῦτο
λέγεις
διαφέρειν
ἐκείνου; |
[410] |
αὐτοὶ
ἀποκτενοῦσιν;
Τὸ
γοῦν
ἄριστον,
|
ἔφη, |
αὐτοῖς
τε
τοῖς
πάσχουσιν
καὶ |
[389] |
τὸν
σὸν
λόγον.
Εἰ
σύ,
|
ἔφη, |
βούλει
ἐμὸν
τιθέναι·
οὐ
γὰρ |
[393] |
αὐτοῦ
τὴν
θυγατέρα,
ἐν
Αργει
|
ἔφη |
γηράσειν
μετὰ
οὗ·
ἀπιέναι
δ’ |
[408] |
οὖσαν
εὖ
τι
θεραπεύειν.
Ορθῶς,
|
ἔφη. |
~(Δικαστὴς
δέ
γε,
ὦ
φίλε, |
[412] |
πρᾶξαι
ἂν
ἐθέλειν.
Επιτήδειοι
γάρ,
|
ἔφη. |
Δοκεῖ
δή
μοι
τηρητέον
αὐτοὺς |
[406] |
Καὶ
τῷ
τοιούτῳ
μέν
γ’
|
ἔφη, |
δοκεῖ
πρέπειν
οὕτω
ἰατρικῇ
χρῆσθαι. |
[415] |
Πῶς
γὰρ
οὐχί;
οἰκήσεις
γάρ,
|
ἔφη, |
δοκεῖς
μοι
λέγειν.
Ναί,
ἦν |
[387] |
τοὺς
τῶν
ἐλλογίμων
ἀνδρῶν;
Ἀνάγκη,
|
ἔφη, |
εἴπερ
καὶ
τὰ
πρότερα.
Σκόπει |
[405] |
νυστάζοντος
δικαστοῦ;
Οὔκ,
ἀλλὰ
τοῦτ’
|
ἔφη, |
ἐκείνου
ἔτι
αἴσχιον.
Τὸ
δὲ |
[412] |
πράττειν,
μὴ
δέ,
τοὐναντίον.
Οὕτως,
|
ἔφη. |
Εκλεκτέον
ἄρ’
ἐκ
τῶν
ἄλλων |
[413] |
ἀλγηδὼν
μεταδοξάσαι
ποιήσῃ.
Καὶ
τοῦτ’
|
ἔφη, |
ἔμαθον,
καὶ
ὀρθῶς
λέγεις.
(Τοὺς |
[386] |
μέλλουσιν
μαχίμοις
ἔσεσθαι.
Δεῖ
μέντοι,
|
ἔφη. |
Εξαλείψομεν
ἄρα,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[409] |
(ἐμπειρίᾳ
οἰκείᾳ
κεχρημένον.
Γενναιότατος
γοῦν,
|
ἔφη, |
ἔοικεν
εἶναι
ὁ
τοιοῦτος
δικαστής. |
[391] |
μὴ
θέλειν.
Οὔκουν
δίκαιόν
γε,
|
ἔφη, |
ἐπαινεῖν
τὰ
τοιαῦτα.
Οκνῶ
δέ |
[402] |
ἔστι
τις
κοινωνία;
Καὶ
πῶς;
|
ἔφη, |
ἥ
γε
ἔκφρονα
ποιεῖ
οὐχ |
[387] |
(ἄλλων
ἥκιστα
ἑτέρου
προσδεῖται.
Ἀληθῆ,
|
ἔφη. |
Ηκιστα
ἄρ’
αὐτῷ
δεινὸν
στερηθῆναι |
[408] |
τῷ
αὐτῷ
λόγῳ
ἤρου.
Πῶς;
|
ἔφη. |
Ιατροὶ
μέν,
εἶπον,
δεινότατοι
ἂν |
[404] |
τοιούτων
ἁπάντων;
Καὶ
ὀρθῶς
γε,
|
ἔφη, |
ἴσασί
τε
καὶ
ἀπέχονται.
(Συρακοσίαν |
[411] |
μαλθακὸν
αἰχμητήν.
Πάνυ
μὲν
οὖν,
|
ἔφη. |
Καὶ
ἐὰν
μέν
γε,
ἦν |
[416] |
εἰσίν;
Ἀλλὰ
μὴν
εἰσίν
γ’
|
ἔφη. |
Καὶ
ἐγὼ
εἶπον·
Τοῦτο
μὲν |
[414] |
εἰκότως
ὀκνεῖν,
ἐπειδὰν
εἴπω.
Λέγ’
|
ἔφη, |
καὶ
μὴ
φοβοῦ.
(Λέγω
δή |
[398] |
ἄρτι
προείπομεν
καὶ
ὡσαύτως;
Ἀληθῆ,
|
ἔφη. |
Καὶ
μὴν
τήν
γε
ἁρμονίαν |
[407] |
ἀρετὴν
ἀσκεῖν.
Οἶμαι
δέ
γε,
|
ἔφη, |
καὶ
πρότερον.
Μηδέν,
εἶπον,
περὶ |
[398] |
μοι·
σὺ
γὰρ
μουσικός.
Μειξολυδιστί,
|
ἔφη, |
καὶ
συντονολυδιστὶ
καὶ
τοιαῦταί
τινες. |
[397] |
σμικρόν
τι
διηγήσεως
ἔχουσα;
Ἀνάγκη,
|
ἔφη, |
καὶ
τοῦτο.
Ταῦτα
τοίνυν,
ἦν |
[401] |
λόγῳ
ἄγουσα;
Πολὺ
γὰρ
ἄν,
|
ἔφη, |
κάλλιστα
οὕτω
τραφεῖεν.
Αρ’
οὖν, |
[402] |
Οὐκ
ἄν,
εἴ
γέ
τι,
|
ἔφη, |
κατὰ
τὴν
ψυχὴν
ἐλλείποι·
εἰ |
[410] |
τὴν
ψυχήν;
Ἀλλὰ
τί
μήν;
|
ἔφη. |
Κινδυνεύουσιν,
ἦν
δ’
ἐγώ,
ἀμφότερα |
[391] |
Σπερχειοῦ
ἱερὰς
τρίχας
Πατρόκλῳ
ἥρωϊ,
|
ἔφη, |
κόμην
ὀπάσαιμι
φέρεσθαι,
νεκρῷ
ὄντι, |
[407] |
αὑτῷ
οὔτε
πόλει
λυσιτελῆ;
Πολιτικόν,
|
ἔφη, |
λέγεις
Ἀσκληπιόν.
Δῆλον,
ἦν
δ’ |
[408] |
Μίδου
πλουσιώτεροι
εἶεν.
Πάνυ
κομψούς,
|
ἔφη, |
λέγεις
Ἀσκληπιοῦ
παῖδας.
Πρέπει,
ἦν |
[388] |
ἂν
ᾄδοι
καὶ
ὀδυρμούς.
(Ἀληθέστατα,
|
ἔφη, |
λέγεις.
Δεῖ
δέ
γε
οὔχ, |
[391] |
θεῶν
τε
καὶ
ἀνθρώπων.
Ορθῶς,
|
ἔφη, |
λέγεις.
Μὴ
τοίνυν,
ἦν
δ’ |
[412] |
ἃ
τῇ
πόλει
βέλτιστα.
Τίνα,
|
ἔφη, |
λέγεις
τὴν
ἐκβολήν;
Εγώ
σοι, |
[394] |
ταύτῃ
ἰτέον.
Καὶ
καλῶς
γ’
|
ἔφη, |
λέγεις.
(Τόδε
τοίνυν,
ὦ
Ἀδείμαντε, |
[406] |
ἄλλους
ὕστερον
πολλούς.
Πῇ
δή;
|
ἔφη. |
Μακρόν,
ἦν
δ’
ἐγώ,
τὸν |
[394] |
(μιμήσεως
ἁπλῆ
διήγησις
γίγνεται.
Μανθάνω,
|
ἔφη. |
Μάνθανε
τοίνυν,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[394] |
τὰ
ἀμοιβαῖα
καταλείπῃ.
Καὶ
τοῦτο,
|
ἔφη, |
μανθάνω,
ὅτι
ἔστιν
τὸ
περὶ |
[413] |
ἀληθής.
Τὸ
μὲν
τῆς
ἑκουσίου,
|
ἔφη, |
μανθάνω,
τὸ
δὲ
τῆς
ἀκουσίου |
[413] |
βιασθέντες
τοῦτο
πάσχουσιν;
Οὐδὲ
νῦν,
|
ἔφη, |
μανθάνω.
Τραγικῶς,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[414] |
τὴν
ἄλλην
πόλιν;
Ποῖόν
τι;
|
ἔφη. |
Μηδὲν
καινόν,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[396] |
ἦ
μιμήσονται;
Ἀλλ’
ἀπείρηται
αὐτοῖς,
|
ἔφη, |
μήτε
μαίνεσθαι
μήτε
μαινομένοις
ἀφομοιοῦσθαι. |
[411] |
διακαθαιρομένων
τῶν
αἰσθήσεων
αὐτοῦ;
Οὕτως,
|
ἔφη. |
Μισόλογος
δὴ
οἶμαι
ὁ
τοιοῦτος |
[397] |
τὸν
κεκραμένον;
Εὰν
ἡ
ἐμή,
|
ἔφη, |
νικᾷ,
τὸν
τοῦ
ἐπιεικοῦς
μιμητὴν |
[407] |
πράττοι,
οὐκ
ἐλυσιτέλει
ζῆν;
Δῆλον,
|
ἔφη. |
Ο
δὲ
δὴ
πλούσιος,
ὥς |
[399] |
ἄν
τις
εἴη.
Ως
γοῦν,
|
ἔφη, |
ὁ
λόγος
ἡμῖν
σημαίνει.
(Οὐδέν |
[394] |
εἴ
μοι
μανθάνεις.
Ἀλλὰ
συνίημι,
|
ἔφη, |
ὃ
τότε
ἐβούλου
λέγειν.
Καὶ |
[392] |
οὐκ
οἴει;
Εὖ
μὲν
οὖν,
|
ἔφη, |
οἶδα.
Οὐκοῦν
ἐὰν
ὁμολογῇς
ὀρθῶς |
[396] |
ἢ
οὐδὲν
λέγω;
Καὶ
μάλα,
|
ἔφη, |
οἷόν
γε
ἀνάγκη
τὸν
τύπον |
[396] |
περὶ
ταῦτα
μιμητέον;
Καὶ
πῶς;
|
ἔφη, |
οἷς
γε
οὐδὲ
προσέχειν
τὸν |
[414] |
δὲ
συχνῆς
πειθοῦς.
Ως
ἔοικας,
|
ἔφη, |
ὀκνοῦντι
λέγειν.
Δόξω
δέ
σοι, |
[415] |
πεισθεῖεν,
ἔχεις
τινὰ
μηχανήν;
(Οὐδαμῶς,
|
ἔφη, |
ὅπως
γ’
ἂν
αὐτοὶ
οὗτοι· |
[386] |
σμικροῦ
ποιησομένοις.
Καὶ
οἶμαί
γ’
|
ἔφη, |
ὀρθῶς
ἡμῖν
φαίνεσθαι.
Τί
δὲ |
[410] |
ἡμερότητος,
ἦν
δ’
ἐγώ
Εγωγε,
|
ἔφη· |
ὅτι
οἱ
μὲν
γυμναστικῇ
ἀκράτῳ |
[390] |
ποτ’
ἔτλης.
Παντάπασι
μὲν
οὖν,
|
ἔφη. |
Οὐ
μὲν
δὴ
δωροδόκους
γε |
[400] |
ἁρμονίας,
φράσαι.
Ἀλλὰ
μὰ
Δί’
|
ἔφη, |
οὐκ
ἔχω
λέγειν.
ὅτι
μὲν |
[397] |
τῆς
λέξεως.
Καὶ
γὰρ
ἔστιν,
|
ἔφη. |
Οὐκοῦν
αὐτοῖν
τὸ
μὲν
σμικρὰς |
[396] |
ὅτι
μὴ
παιδιᾶς
χάριν.
Εἰκός,
|
ἔφη. |
Οὐκοῦν
διηγήσει
χρήσεται
οἵᾳ
ἡμεῖς |
[393] |
Οδυσσείᾳ
παθημάτων.
Πάνυ
μὲν
οὖν,
|
ἔφη. |
Οὐκοῦν
διήγησις
μέν
ἐστιν
καὶ |
[413] |
οἷς
ταὐτὰ
ταῦτα
τηρητέον.
Ορθῶς,
|
ἔφη. |
Οὐκοῦν,
ἦν
δ’
ἐγώ,
καὶ |
[402] |
εἶναι
καὶ
μελέτης;
Πολλὴ
ἀνάγκη,
|
ἔφη. |
(Οὐκοῦν,
ἦν
δ’
ἐγώ,
ὅτου |
[398] |
εἴρηται.
Καὶ
αὐτῷ
μοι
δοκεῖ,
|
ἔφη. |
(Οὐκοῦν
μετὰ
τοῦτο,
ἦν
δ’ |
[407] |
περὶ
τοῦ
σώματος.
Εἰκός
γε,
|
ἔφη. |
Οὐκοῦν
ταῦτα
γιγνώσκοντα
φῶμεν
καὶ |
[416] |
εὐμενῶν
δεσπόταις
ἀγρίοις
ἀφομοιωθῶσιν;
Φυλακτέον,
|
ἔφη. |
Οὐκοῦν
τὴν
μεγίστην
τῆς
εὐλαβείας |
[415] |
εὐνὰς
ποιησάσθων.
ἢ
πῶς;
Οὕτως,
|
ἔφη. |
Οὐκοῦν
τοιαύτας,
οἵας
χειμῶνός
τε |
[388] |
ζητεῖ
τὸ
τοιοῦτον.
Δοκεῖ
μοι,
|
ἔφη. |
~Οὔτε
ἄρα
ἀνθρώπους
ἀξίους
λόγου |
[398] |
στρατιώτας
ἐπεχειροῦμεν
παιδεύειν.
Καὶ
μάλ’
|
ἔφη, |
οὕτως
ἂν
ποιοῖμεν,
εἰ
ἐφ’ |
[397] |
παραπλησίῳ
τινί;
Κομιδῇ
μὲν
οὖν,
|
ἔφη, |
οὕτως
ἔχει.
Τί
δὲ
τὸ |
[403] |
δὲ
πῶς
φαίνεται;
Καὶ
ἐμοί,
|
ἔφη, |
οὕτως.
Οὐκοῦν
εἰ
τὴν
διάνοιαν |
[414] |
καὶ
γηγενῶν
διανοεῖσθαι.
Οὐκ
ἐτός,
|
ἔφη, |
πάλαι
ᾐσχύνου
τὸ
ψεῦδος
λέγειν. |
[388] |
φυλακῇ
τῆς
χώρας
τρέφειν.
Ορθῶς,
|
ἔφη. |
Πάλιν
δὴ
Ομήρου
τε
δεησόμεθα |
[394] |
ἑκάτερα,
ἢ
οὐδὲ
μιμεῖσθαι.
Μαντεύομαι,
|
ἔφη, |
σκοπεῖσθαί
σε
εἴτε
παραδεξόμεθα
τραγῳδίαν |
[409] |
ὁ
κακὸς
γίγνεται.
Καὶ
ἐμοί,
|
ἔφη, |
συνδοκεῖ.
Οὐκοῦν
καὶ
ἰατρικήν,
οἵαν |
[409] |
τοῖς
πονηροῖς.
Καὶ
μὲν
δή,
|
ἔφη, |
σφόδρα
γε
αὐτὸ
πάσχουσι.
Τῷ |
[392] |
ἐάντε
μὴ
τοιοῦτος
εἶναι;
Ἀληθέστατα,
|
ἔφη. |
Τὰ
μὲν
δὴ
λόγων
πέρι |
[396] |
τε
καὶ
τραφείς.
Ποῖα
δή,
|
ἔφη, |
ταῦτα;
Ο
μέν
μοι
δοκεῖ, |
[406] |
δοκούντων
εἶναι
οὐκ
αἰσθανόμεθα.
Πῶς;
|
ἔφη. |
(Τέκτων
μέν,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[406] |
ἀφίκετο.
Καλὸν
ἄρα
τὸ
γέρας,
|
ἔφη, |
τῆς
τέχνης
ἠνέγκατο.
(Οἷον
εἰκός, |
[396] |
οὐδὲν
τούτων
οὐδὲ
μιμητέον.
Ἀληθέστατα,
|
ἔφη. |
Τί
δέ;
ἦν
δ’
ἐγώ· |
[390] |
ἢ
πῶς
σοι
φαίνεται;
Οὕτως,
|
ἔφη. |
Τί
δέ;
ποιεῖν
ἄνδρα
τὸν |
[410] |
ὡς
τὸ
εἰκός.
Δοκεῖ
μοι,
|
ἔφη. |
(Τί
δέ;
τὸ
ἥμερον
οὐχ |
[392] |
νέοις
πονηρίας.
Κομιδῇ
μὲν
οὖν,
|
ἔφη. |
Τί
οὖν,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[397] |
ἐξ
ἀμφοτέρων
τινὶ
συγκεραννύντες;
Ἀνάγκη,
|
ἔφη. |
(Τί
οὖν
ποιήσομεν;
ἦν
δ’ |
[414] |
τῶν
ἀρχόντων
δόγμασιν;
Εμοιγε
δοκεῖ,
|
ἔφη. |
Τίς
ἂν
οὖν
ἡμῖν,
ἦν |
[389] |
ἰδιώταις
δὲ
οὐχ
ἁπτέον.
Δῆλον,
|
ἔφη. |
Τοῖς
ἄρχουσιν
δὴ
τῆς
πόλεως, |
[412] |
τοῦ
προσήκοντος.
Καὶ
γὰρ
ἔοικεν,
|
ἔφη. |
Τὸν
κάλλιστ’
ἄρα
μουσικῇ
γυμναστικὴν |
[398] |
καὶ
ἁρμονίας
καὶ
ῥυθμοῦ.
Ναί,
|
ἔφη, |
τοῦτό
γε.
Οὐκοῦν
ὅσον
γε |
[402] |
οὕτω
τραφείς;
Εμοὶ
γοῦν
δοκεῖ,
|
ἔφη, |
τῶν
τοιούτων
ἕνεκα
ἐν
μουσικῇ |
[392] |
ὡμολογηκέναι
ἃ
πάλαι
ζητοῦμεν;
Ορθῶς,
|
ἔφη, |
ὑπέλαβες.
(Οὐκοῦν
περί
γε
ἀνθρώπων |
[399] |
τε
καὶ
μέλεσιν.
Οὔ
μοι,
|
ἔφη, |
φαίνεται.
Τριγώνων
ἄρα
καὶ
πηκτίδων |
[387] |
γένωνται
ἡμῖν.
Καὶ
ὀρθῶς
γ’
|
ἔφη, |
φοβούμεθα.
Ἀφαιρετέα
ἄρα;
Ναί.
Τὸν |
[398] |
ὁ
Γλαύκων
ἐπιγελάσας,
Εγὼ
τοίνυν,
|
ἔφη, |
ὦ
Σώκρατες,
κινδυνεύω
ἐκτὸς
τῶν |
[412] |
χορδὰς
ἀλλήλαις
συνιστάντα.
Εἰκότως
γ’
|
ἔφη, |
ὦ
Σώκρατες.
Οὐκοῦν
καὶ
ἐν |
[403] |
ἐρωμένοις;
Οὐ
μέντοι
μὰ
Δί’
|
ἔφη, |
ὦ
Σώκρατες,
προσοιστέον.
Οὕτω
δή, |
[405] |
οὐκ
αἰσχρὸν
δοκεῖ;
Καὶ
μάλ’
|
ἔφη· |
ὡς
ἀληθῶς
καινὰ
ταῦτα
καὶ |