Pages |
[406] |
εἰδότα
ὅτι
Ἀσκληπιὸς
οὐκ
ἀγνοίᾳ
|
οὐδὲ |
ἀπειρίᾳ
τούτου
τοῦ
εἴδους
τῆς |
[390] |
πρὸς
ἀλλήλους
φίλους
λήθοντε
τοκῆας·
|
οὐδὲ |
Αρεώς
τε
καὶ
Ἀφροδίτης
ὑπὸ |
[411] |
ἅτε
οὐκ
ἐγειρόμενον
οὐδὲ
τρεφόμενον
|
οὐδὲ |
διακαθαιρομένων
τῶν
αἰσθήσεων
αὐτοῦ;
Οὕτως, |
[396] |
ἐθιστέον
ἀφομοιοῦν
αὑτοὺς
ἐν
λόγοις
|
οὐδὲ |
ἐν
ἔργοις·
γνωστέον
μὲν
γὰρ |
[393] |
τε
αὐτὸς
ὁ
ποιητὴς
καὶ
|
οὐδὲ |
ἐπιχειρεῖ
ἡμῶν
τὴν
διάνοιαν
ἄλλοσε |
[408] |
τούτοις
τὴν
τέχνην
δεῖν
εἶναι,
|
οὐδὲ |
θεραπευτέον
αὐτούς,
οὐδ’
εἰ
Μίδου |
[388] |
ἢ
ποιεῖν,
ἀλλ’
οὐδὲν
αἰσχυνόμενος
|
οὐδὲ |
καρτερῶν
πολλοὺς
ἐπὶ
σμικροῖσιν
παθήμασιν |
[403] |
προσοιστέον
ἄρα
αὕτη
ἡ
ἡδονή,
|
οὐδὲ |
κοινωνητέον
αὐτῆς
ἐραστῇ
τε
καὶ |
[406] |
εἶπεν
ὅτι
οὐ
σχολὴ
κάμνειν
|
οὐδὲ |
λυσιτελεῖ
οὕτω
ζῆν,
νοσήματι
τὸν |
[396] |
καὶ
εἰς
ἄλλους,
οἶμαι
δὲ
|
οὐδὲ |
μαινομένοις
ἐθιστέον
ἀφομοιοῦν
αὑτοὺς
ἐν |
[395] |
δέοι
ἂν
αὐτοὺς
ἄλλο
πράττειν
|
οὐδὲ |
μιμεῖσθαι·
ἐὰν
δὲ
μιμῶνται,
μιμεῖσθαι |
[394] |
μή,
καὶ
ὁποῖα
ἑκάτερα,
ἢ
|
οὐδὲ |
μιμεῖσθαι.
Μαντεύομαι,
ἔφη,
σκοπεῖσθαί
σε |
[396] |
γυναῖκας,
ποιητέον
δὲ
οὐδὲν
τούτων
|
οὐδὲ |
μιμητέον.
Ἀληθέστατα,
ἔφη.
Τί
δέ; |
[402] |
ὃ
λέγω,
πρὸς
θεῶν,
οὕτως
|
οὐδὲ |
μουσικοὶ
(πρό(
τερον
ἐσόμεθα,
οὔτε |
[416] |
καὶ
οὐδὲν
προσδέονται
τοῦ
ἀνθρωπείου,
|
οὐδὲ |
ὅσια
τὴν
ἐκείνου
κτῆσιν
τῇ |
[399] |
ἦν
δ’
ἐγώ,
πολυχορδίας
γε
|
οὐδὲ |
παναρμονίου
ἡμῖν
δεήσει
ἐν
ταῖς |
[406] |
οὐκ
ἐμέμψαντο
τῇ
δούσῃ
πιεῖν,
|
οὐδὲ |
Πατρόκλῳ
τῷ
ἰωμένῳ
ἐπετίμησαν.
Καὶ |
[417] |
ὑπὸ
τὸν
αὐτὸν
ὄροφον
ἰέναι
|
οὐδὲ |
περιάψασθαι
οὐδὲ
πίνειν
ἐξ
ἀργύρου |
[417] |
αὐτὸν
ὄροφον
ἰέναι
οὐδὲ
περιάψασθαι
|
οὐδὲ |
πίνειν
ἐξ
ἀργύρου
ἢ
χρυσοῦ. |
[397] |
ἔστιν
διπλοῦς
ἀνὴρ
παρ’
ἡμῖν
|
οὐδὲ |
πολλαπλοῦς,
ἐπειδὴ
ἕκαστος
ἓν
πράττει. |
[396] |
Καὶ
πῶς;
ἔφη,
οἷς
γε
|
οὐδὲ |
προσέχειν
τὸν
νοῦν
τούτων
οὐδενὶ |
[403] |
ὅς.
Οὐδὲν
ἄρα
προσοιστέον
μανικὸν
|
οὐδὲ |
συγγενὲς
ἀκολασίας
τῷ
ὀρθῷ
ἔρωτι; |
[395] |
καὶ
ἔσται
μιμητικός,
ἐπεί
που
|
οὐδὲ |
τὰ
δοκοῦντα
ἐγγὺς
ἀλλήλων
εἶναι |
[389] |
ἦ
δ’
ὅς.
Οὐκοῦν
Ομήρου
|
οὐδὲ |
τὰ
τοιαῦτα
ἀποδεξόμεθα
περὶ
θεῶν |
[388] |
ἀνδρῶν,
γυναιξὶ
δὲ
ἀποδιδοῖμεν,
~καὶ
|
οὐδὲ |
ταύταις
σπουδαίαις,
(καὶ
ὅσοι
κακοὶ |
[390] |
θεοὺς
πείθει,
δῶρ’
αἰδοίους
βασιλῆας·
|
οὐδὲ |
τὸν
τοῦ
Ἀχιλλέως
παιδαγωγὸν
Φοίνικα |
[411] |
τυφλὸν
γίγνεται,
ἅτε
οὐκ
ἐγειρόμενον
|
οὐδὲ |
τρεφόμενον
οὐδὲ
διακαθαιρομένων
τῶν
αἰσθήσεων |
[388] |
γὰρ
οὖν
δεῖ.
Ἀλλὰ
μὴν
|
οὐδὲ |
φιλογέλωτάς
γε
δεῖ
εἶναι.
σχεδὸν |
[390] |
γε
ἐατέον
εἶναι
τοὺς
ἄνδρας
|
οὐδὲ
|
φιλοχρημάτους.
(Οὐδαμῶς.
Οὐδ’
ᾀστέον
αὐτοῖς |