Pages |
[401] |
μόνον
ἐπιστατητέον
καὶ
προσαναγκαστέον
τὴν
|
τοῦ |
ἀγαθοῦ
εἰκόνα
ἤθους
ἐμποιεῖν
τοῖς |
[392] |
φησι
τὸν
μὲν
Χρύσην
δεῖσθαι
|
τοῦ |
Ἀγαμέμνονος
ἀπολῦσαι
τὴν
θυγατέρα,
τὸν |
[390] |
οὕτω
φιλοχρήματον
εἶναι,
ὥστε
παρὰ
|
τοῦ |
Ἀγαμέμνονος
δῶρα
λαβεῖν,
~καὶ
τιμὴν |
[416] |
ψυχῇ
ἔχουσι
καὶ
οὐδὲν
προσδέονται
|
τοῦ |
ἀνθρωπείου,
οὐδὲ
ὅσια
τὴν
ἐκείνου |
[395] |
μοι
εἰς
σμικρότερα
κατακεκερματίσθαι
ἡ
|
τοῦ |
ἀνθρώπου
φύσις,
ὥστε
ἀδύνατος
εἶναι |
[399] |
κρίνοντες
τὸν
Ἀπόλλω
καὶ
τὰ
|
τοῦ |
Ἀπόλλωνος
ὄργανα
πρὸ
Μαρσύου
τε |
[406] |
ταύτῃ
τῇ
νῦν
ἰατρικῇ
πρὸ
|
τοῦ |
Ἀσκληπιάδαι
οὐκ
ἐχρῶντο,
ὥς
φασι, |
[402] |
εἴδει
ὁμολογοῦντα
ἐκείνοις
καὶ
συμφωνοῦντα,
|
τοῦ |
αὐτοῦ
μετέχοντα
τύπου,
τοῦτ’
ἂν |
[389] |
ἀσκοῦντι
πρὸς
παιδοτρίβην
περὶ
τῶν
|
τοῦ |
αὑτοῦ
σώματος
παθημάτων
μὴ
τἀληθῆ |
[390] |
δῶρ’
αἰδοίους
βασιλῆας·
οὐδὲ
τὸν
|
τοῦ |
Ἀχιλλέως
παιδαγωγὸν
Φοίνικα
ἐπαινετέον
ὡς |
[405] |
τις
μὴ
μόνον
τὸ
πολὺ
|
τοῦ |
βίου
ἐν
δικαστηρίοις
φεύγων
τε |
[410] |
μὲν
γυμναστικῇ
ἀκράτῳ
χρησάμενοι
ἀγριώτεροι
|
τοῦ |
δέοντος
ἀποβαίνουσιν,
οἱ
δὲ
μουσικῇ |
[387] |
τοιαύτης
φρίκης
θερμότεροι
καὶ
μαλακώτεροι
|
τοῦ |
δέοντος
γένωνται
ἡμῖν.
Καὶ
ὀρθῶς |
[410] |
μὲν
ἀνεθέντος
αὐτοῦ
μαλακώτερον
εἴη
|
τοῦ |
δέοντος,
καλῶς
δὲ
τραφέντος
ἥμερόν |
[410] |
ἂν
εἴη,
μᾶλλον
δ’
ἐπιταθὲν
|
τοῦ |
δέοντος
σκληρόν
τε
καὶ
χαλεπὸν |
[412] |
ἡλικίαις,
εἰ
φυλακικοί
εἰσι
τούτου
|
τοῦ |
δόγματος
καὶ
μήτε
γοητευόμενοι
μήτε |
[406] |
οὐκ
ἀγνοίᾳ
οὐδὲ
ἀπειρίᾳ
τούτου
|
τοῦ |
εἴδους
τῆς
ἰατρικῆς
τοῖς
ἐκγόνοις |
[395] |
ἵνα
μὴ
ἐκ
τῆς
μιμήσεως
|
τοῦ |
εἶναι
(ἀπολαύσωσιν.
ἢ
οὐκ
ᾔσθησαι |
[401] |
κακοηθείας
ἀδελφά,
τὰ
δ’
ἐναντία
|
τοῦ |
ἐναντίου,
σώφρονός
τε
καὶ
ἀγαθοῦ |
[398] |
ὠφελίας
ἕνεκα,
ὃς
ἡμῖν
τὴν
|
τοῦ |
ἐπιεικοῦς
λέξιν
μιμοῖτο
καὶ
τὰ |
[397] |
ἡ
ἐμή,
ἔφη,
νικᾷ,
τὸν
|
τοῦ |
ἐπιεικοῦς
μιμητὴν
ἄκρατον.
Ἀλλὰ
μήν, |
[386] |
ἦν
δ’
ἐγώ,
ἀπὸ
τοῦδε
|
τοῦ |
ἔπους
ἀρξάμενοι
πάντα
τὰ
τοιαῦτα |
[397] |
οὕτως
ἔχει.
Τί
δὲ
τὸ
|
τοῦ |
ἑτέρου
εἶδος;
οὐ
τῶν
ἐναντίων |
[391] |
ἕτοιμος
ἦν,
καὶ
αὖ
τὰς
|
τοῦ |
ἑτέρου
ποταμοῦ
Σπερχειοῦ
ἱερὰς
τρίχας |
[394] |
Ἀπόλλωνι
ηὔχετο,
τάς
τε
ἐπωνυμίας
|
τοῦ |
θεοῦ
ἀνακαλῶν
καὶ
ὑπομιμνῄσκων
καὶ |
[393] |
τό
τε
σκῆπτρον
καὶ
τὰ
|
τοῦ |
θεοῦ
στέμματα
οὐκ
ἐπαρκέσοι·
πρὶν |
[416] |
ὅσια
τὴν
ἐκείνου
κτῆσιν
τῇ
|
τοῦ |
θνητοῦ
χρυσοῦ
κτήσει
συμμειγνύντας
μιαίνειν, |
[406] |
δ’
ἐγώ,
κάμνων
ἀξιοῖ
παρὰ
|
τοῦ |
ἰατροῦ
φάρμακον
πιὼν
ἐξεμέσαι
τὸ |
[403] |
τελευτᾶν
τὰ
μουσικὰ
εἰς
τὰ
|
τοῦ |
καλοῦ
ἐρωτικά.
Σύμφημι,
ἦ
δ’ |
[401] |
τοὺς
εὐφυῶς
δυναμένους
ἰχνεύειν
τὴν
|
τοῦ |
καλοῦ
τε
καὶ
εὐσχήμονος
φύσιν, |
[402] |
δυνατὸς
εἶναι
λαβεῖν,
ἐλθόντος
δὲ
|
τοῦ |
λόγου
ἀσπάζοιτ’
ἂν
αὐτὸν
γνωρίζων |
[403] |
ἀθληταὶ
μὲν
γὰρ
οἱ
ἄνδρες
|
τοῦ |
μεγίστου
ἀγῶνος.
ἢ
οὐχί;
Ναί. |
[411] |
ἀλλήλας;
Πῶς
δ’
οὔ;
~Καὶ
|
τοῦ |
μὲν
ἡρμοσμένου
σώφρων
τε
καὶ |
[413] |
ἀκουσίως,
~ἑκουσίως
μὲν
ἡ
ψευδὴς
|
(τοῦ |
μεταμανθάνοντος,
ἀκουσίως
δὲ
πᾶσα
ἡ |
[398] |
λόγος
ἐστίν,
οὐδὲν
δήπου
διαφέρει
|
τοῦ |
μὴ
ᾀδομένου
λόγου
πρὸς
τὸ |
[396] |
αἰσχυνεῖσθαι,
ἅμα
μὲν
ἀγύμναστος
ὢν
|
τοῦ |
μιμεῖσθαι
τοὺς
τοιούτους,
ἅμα
δὲ |
[415] |
ὅμως
ἄκουε
καὶ
τὸ
λοιπὸν
|
τοῦ |
μύθου.
ἐστὲ
μὲν
γὰρ
δὴ |
[407] |
ἄλλαις
τέχναις
ἐμπόδιον
τῇ
προσέξει
|
τοῦ |
νοῦ,
τὸ
δὲ
Φωκυλίδου
παρακέλευμα |
[396] |
ὀλίγον
πρότερον
διήλθομεν
περὶ
τὰ
|
τοῦ |
Ομήρου
ἔπη,
καὶ
ἔσται
αὐτοῦ |
[413] |
ἔλεγον,
ζητητέον
τίνες
ἄριστοι
φύλακες
|
τοῦ |
παρ’
αὑτοῖς
δόγματος,
τοῦτο
ὡς |
[400] |
τούτων
τισὶν
οἶμαι
τὰς
ἀγωγὰς
|
τοῦ |
ποδὸς
αὐτὸν
οὐχ
ἧττον
ψέγειν |
[412] |
βιαζόμενοι
ἐκβάλλουσιν
ἐπιλανθανόμενοι
δόξαν
τὴν
|
τοῦ |
ποιεῖν
δεῖν
ἃ
τῇ
πόλει |
[394] |
ἡ
δὲ
δι’
ἀπαγγελίας
αὐτοῦ
|
τοῦ |
ποιητοῦ
εὕροις
δ’
ἂν
αὐτὴν |
[394] |
ἐναντία
γίγνεται,
ὅταν
τις
τὰ
|
τοῦ |
ποιητοῦ
τὰ
μεταξὺ
τῶν
ῥήσεων |
[412] |
συναρμοσθῆτον
ἐπιτεινομένω
καὶ
ἀνιεμένω
μέχρι
|
τοῦ |
προσήκοντος.
Καὶ
γὰρ
ἔοικεν,
ἔφη. |
[394] |
ἀπῄει
σιγῇ,
ἀποχωρήσας
δὲ
ἐκ
|
τοῦ |
στρατοπέδου
πολλὰ
τῷ
Ἀπόλλωνι
ηὔχετο, |
[407] |
καὶ
ὠδίνοντα
μήποτε
λήγειν
περὶ
|
τοῦ |
σώματος.
Εἰκός
γε,
ἔφη.
Οὐκοῦν |
[407] |
γυμναστικῆς
ἡ
περιττὴ
αὕτη
ἐπιμέλεια
|
τοῦ |
σώματος·
καὶ
γὰρ
πρὸς
οἰκονομίας |
[389] |
δὲ
ἄλλοις
πᾶσιν
οὐχ
ἁπτέον
|
τοῦ |
τοιούτου·
(ἀλλὰ
πρός
γε
δὴ |
[400] |
~οὓς
ἰδόντα
τὸν
(πόδα
τῷ
|
τοῦ |
τοιούτου
λόγῳ
ἀναγκάζειν
ἕπεσθαι
καὶ |
[409] |
ἦθος,
ἅτε
οὐκ
ἔχων
παράδειγμα
|
τοῦ |
τοιούτου.
πλεονάκις
δὲ
πονηροῖς
ἢ |
[396] |
γε
ἀνάγκη
τὸν
τύπον
εἶναι
|
τοῦ |
τοιούτου
ῥήτορος.
~(Οὐκοῦν,
ἦν
δ’ |
[412] |
πόλει
ἡμῖν,
ὦ
Γλαύκων,
δεήσει
|
τοῦ |
τοιούτου
τινὸς
ἀεὶ
ἐπιστάτου,
εἰ |
[408] |
ὅτι
καὶ
τῷ
Μενέλεῳ
ἐκ
|
τοῦ |
τραύματος
οὗ
ὁ
Πάνδαρος
ἔβαλεν |
[387] |
ἀλίβαντας,
καὶ
ἄλλα
ὅσα
τούτου
|
τοῦ |
τύπου
ὀνομαζόμενα
φρίττειν
δὴ
ποιεῖ |
[416] |
τοιαύτην
αὐτοῖς
παρεσκευάσθαι,
ἥτις
μήτε
|
τοῦ |
φύλακας
ὡς
ἀρίστους
εἶναι
παύσει |