Pages
[361]	τοῖς μὲν ἐπιχειρεῖ, τὰ δὲ	ἐᾷ·	ἔτι δὲ ἐὰν ἄρα πῃ
[359]	διδῷ δίκην, τοῦ δὲ κακίστου,	ἐὰν	ἀδικούμενος τιμωρεῖσθαι ἀδύνατος ᾖ· τὸ
[359]	οὖσαν τοῦ μὲν ἀρίστου ὄντος,	ἐὰν	ἀδικῶν μὴ διδῷ δίκην, τοῦ
[361]	τὰ δὲ ἐᾷ· ἔτι δὲ	ἐὰν	ἄρα πῃ σφαλῇ, ἱκανὸς ἐπανορθοῦσθαι—
[361]	αὑτῷ (παρεσκευακέναι εἰς δικαιοσύνην, καὶ	ἐὰν	ἄρα σφάλληταί τι, ἐπανορθοῦσθαι δυνατῷ
[375]	αἰσθανόμενον διωκάθειν, καὶ ἰσχυρὸν αὖ,	ἐὰν	δέῃ ἑλόντα διαμάχεσθαι. Δεῖ γὰρ
[360]	τοῦ βίου πέρι ὧν λέγομεν,	ἐὰν	διαστησώμεθα τόν τε δικαιότατον καὶ
[373]	καὶ ἐκείνοις αὖ τῆς ἡμετέρας,	ἐὰν	καὶ ἐκεῖνοι ἀφῶσιν αὑτοὺς ἐπὶ
[358]	ἐᾶσαι χαίρειν. οὑτωσὶ οὖν ποιήσω,	ἐὰν	καὶ σοὶ δοκῇ· (ἐπανανεώ( σομαι
[371]	δὴ δεησόμεθα. Πάνυ γε Καὶ	ἐὰν	μέν γε κατὰ θάλατταν ἡ
[366]	μεγίστης ἀδικίας αἱροίμεθ’ ἄν, ἣν	ἐὰν	μετ’ εὐσχημοσύνης κιβδήλου κτησώμεθα, καὶ
[365]	λεγόμενα δικαίῳ μὲν ὄντι μοι,	ἐὰν	μὴ καὶ δοκῶ ὄφελος οὐδέν
[379]	μυθολογεῖν τοὺς ποιητάς, παρ’ οὓς	ἐὰν	ποιῶσιν οὐκ ἐπιτρεπτέον, οὐ μὴν
[358]	δή, ἔφη, ἄκουσον καὶ ἐμοῦ,	ἐάν	σοι ἔτι ταὐτὰ δοκῇ. Θρασύμαχος
[364]	μεθ’ ἡδονῶν τε καὶ ἑορτῶν,	ἐάν	τέ τινα ἐχθρὸν πημῆναι ἐθέλῃ,
[361]	ἱκανῷ ὄντι πρὸς τὸ πείθειν,	ἐάν	τι μηνύηται τῶν ἀδικημάτων, καὶ
[377]	μάλιστα μέμφεσθαι, ἄλλως τε καὶ	ἐάν	τις μὴ καλῶς ψεύδηται. Τί
[380]	κακῶσαι δῶμα παμπήδην θέλῃ. ἀλλ’	ἐάν	τις ποιῇ ἐν οἷς ταῦτα
[370]	οἶμαι καὶ τόδε δῆλον, ὡς,	ἐάν	τίς τινος παρῇ ἔργου καιρόν,
[379]	σύγχυσιν, ἣν ὁ Πάνδαρος συνέχεεν,	ἐάν	τις φῇ δι’ Αθηνᾶς τε
[379]	τις αὐτὸν ἐν ἔπεσιν ποιῇ	ἐάντε	ἐν μέλεσιν ἐάντε ἐν τραγῳδίᾳ.
[379]	ἔπεσιν ποιῇ ἐάντε ἐν μέλεσιν	ἐάντε	ἐν τραγῳδίᾳ. Δεῖ γάρ. (Οὐκοῦν
[367]	τὸν ἔχοντα αὐτὴ δι’ αὑτήν,	ἐάντε	λανθάνῃ ἐάντε μὴ θεούς τε
[367]	αὐτὴ δι’ αὑτήν, ἐάντε λανθάνῃ	ἐάντε	μὴ θεούς τε καὶ ἀνθρώπους,
[379]	θεὸς ὤν, ἀεὶ δήπου ἀποδοτέον,	ἐάντέ	τις αὐτὸν ἐν ἔπεσιν ποιῇ
[383]	αὑτῆς (γάμοις ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι τὰς	ἑὰς	εὐπαιδίας— νόσων τ’ ἀπείρους καὶ
[358]	καὶ τὰ γιγνόμενα ἀπ’ αὐτῶν	ἐᾶσαι	χαίρειν. οὑτωσὶ οὖν ποιήσω, ἐὰν
[383]	οὐ δώσομεν, οὐδὲ τοὺς διδασκάλους	ἐάσομεν	ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν νέων,
[380]	οὐδ’ αὖ, ὡς Αἰσχύλος λέγει,	ἐατέον	ἀκούειν τοὺς νέους, ὅτι— θεὸς
[380]	τοιούτων, ἢ οὐ θεοῦ ἔργα	ἐατέον	αὐτὰ λέγειν, ἢ εἰ θεοῦ,
[380]	δίκην ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ θεοῦ,	ἐατέον·	κακῶν δὲ αἴτιον φάναι θεόν
[380]	ὁ δρῶν ταῦτα θεός, οὐκ	ἐατέον	λέγειν τὸν ποιητήν. ἀλλ’ εἰ
[361]	ἀδικίαν, καὶ οὐκ ἀφαιρετέον ἀλλ’	ἐατέον	τὰ μέγιστα ἀδικοῦντα τὴν μεγίστην
[371]	δὴ τὰ οἴκοι μὴ μόνον	ἑαυτοῖς	ποιεῖν ἱκανά, ἀλλὰ καὶ οἷα
[359]	σφενδόνην τοῦ δακτυλίου περιαγαγόντα πρὸς	ἑαυτὸν	εἰς τὸ εἴσω τῆς χειρός,
[381]	βέλτιόν τε καὶ κάλλιον μεταβάλλει	ἑαυτὸν	ἢ ἐπὶ τὸ χεῖρον καὶ
[381]	τὸ χεῖρον καὶ τὸ αἴσχιον	ἑαυτοῦ;	(Ανάγκη, ἔφη, ἐπὶ τὸ χεῖρον,
[360]	ἀλλὰ τέλεον ἑκάτερον εἰς τὸ	ἑαυτοῦ	ἐπιτήδευμα τιθῶμεν. πρῶτον μὲν οὖν
[380]	εἶναι καὶ πάντων ἥκιστα τῆς	ἑαυτοῦ	ἰδέας ἐκβαίνειν; Οὐκ ἔχω, ἔφη,
[380]	αὑτοῦ (ἰδέας, ἢ αὐτὸ ὑφ’	ἑαυτοῦ	μεθίστασθαι ἢ ὑπ’ ἄλλου; Ανάγκη.
[371]	ἀλλὰ εἰσὶν οἳ τοῦτο ὁρῶντες	ἑαυτοὺς	ἐπὶ τὴν διακονίαν τάττουσιν ταύτην,
[383]	αὐτοὺς γόητας ὄντας τῷ μεταβάλλειν	ἑαυτοὺς	μήτε ἡμᾶς ψεύδεσι παράγειν ἐν
[369]	καὶ ἄλλοις κοινωνεῖν, ἢ ἀμελήσαντα	ἑαυτῷ	μόνον τέταρτον μέρος ποιεῖν ~τούτου
[370]	ὡς ἔοικεν, οὐκ αὐτὸς ποιήσεται	ἑαυτῷ	τὸ ἄροτρον, εἰ μέλλει καλὸν
[357]	δὲ ἡμᾶς, καὶ αὐτὰ μὲν	ἑαυτῶν	ἕνεκα οὐκ ἂν δεξαίμεθα ἔχειν,
[382]	ἐγώ, ὅτι τῷ κυριωτάτῳ που	ἑαυτῶν	ψεύδεσθαι καὶ περὶ τὰ κυριώτατα
[371]	ἡ ἀδικία; καὶ τίνι ἅμα	ἐγγενομένη	ὧν ἐσκέμμεθα; ~(Εγὼ μέν, ἔφη,
[364]	λείη μὲν ὁδός, μάλα δ’	ἐγγύθι	ναίει· τῆς δ’ ἀρετῆς ἱδρῶτα
[378]	πρεσβυτέροις γιγνομένοις καὶ τοὺς ποιητὰς	ἐγγὺς	τούτων ἀναγκαστέον λογοποιεῖν. Ηρας δὲ
[377]	ἂν μή, ἀποκριτέον. τοὺς δ’	ἐγκριθέντας	πείσομεν τὰς τροφούς τε καὶ
[377]	μὲν ἂν καλὸν (μῦθον) ποιήσωσιν,	ἐγκριτέον,	ὃν δ’ ἂν μή, ἀποκριτέον.
[359]	κοῖλον, θυρίδας ἔχοντα, καθ’ ἃς	ἐγκύψαντα	ἰδεῖν ἐνόντα νεκρόν, ὡς φαίνεσθαι
[358]	βούλομαι δὲ αὐτὸ καθ’ αὑτὸ	ἐγκωμιαζόμενον	ἀκοῦσαι— μάλιστα δ’ οἶμαι ἂν
[367]	τε περὶ αὐτῶν καὶ μισθοὺς	ἐγκωμιαζόντων	καὶ λοιδορούντων, σοῦ δὲ οὐκ
[363]	ταῦτα δὴ καὶ ἄλλα τοιαῦτα	ἐγκωμιάζουσιν	δικαιοσύνην· τοὺς δὲ ἀνοσίους αὖ
[366]	ἀποφῆναι ἃ εἰρήκαμεν, ἱκανῶς δὲ	ἔγνωκεν	ὅτι ἄριστον δικαιοσύνη, πολλήν που
[372]	τίνι ἅμα ἐγγενομένη ὧν ἐσκέμμεθα;	~(Εγὼ	μέν, ἔφη, οὐκ ἐννοῶ, ὦ
[358]	ἔφη, τούτων τὴν δικαιοσύνην τιθεῖς;	~(Εγὼ	μὲν οἶμαι, ἦν δ’ ἐγώ,
[357]	~Πολιτεία	(Εγὼ	μὲν οὖν ταῦτα εἰπὼν ᾤμην
[368]	περὶ τὸ δίκαιον ζητήσει καθορᾷς;	Εγώ	σοι, ἔφην, ἐρῶ. δικαιοσύνη, φαμέν,
[367]	ἡ δὲ κακόν ἐστι. Καὶ	ἐγὼ	ἀκούσας, ἀεὶ μὲν δὴ τὴν
[379]	λέγειν. Οὐκ ἄρα, ἦν δ’	ἐγώ,	ἀποδεκτέον οὔτε Ομήρου οὔτ’ ἄλλου
[375]	ἀδύνατον γενέσθαι. Κινδυνεύει, ἔφη. Καὶ	ἐγὼ	ἀπορήσας τε καὶ ἐπισκεψάμενος τὰ
[381]	ἔφη. Αλλ’ ἆρα, ἦν δ’	ἐγώ,	αὐτοὶ μὲν οἱ θεοί εἰσιν
[382]	τί με, ἔφην, σεμνὸν λέγειν·	ἐγὼ	δὲ λέγω ὅτι τῇ ψυχῇ
[375]	Οἴει οὖν τι, ἦν δ’	ἐγώ,	διαφέρειν φύσιν γενναίου σκύλακος εἰς
[357]	χαίρειν ἔχοντα; Εμοιγε, ἦν δ’	ἐγώ,	δοκεῖ τι εἶναι τοιοῦτον. (Τί
[375]	Τοῦτο μὲν ἄρα, ἦν δ’	ἐγώ,	δυνατόν, καὶ οὐ παρὰ φύσιν
[369]	λέγειν. Αρ’ οὖν, ἦν δ’	ἐγώ,	εἰ γιγνομένην πόλιν θεασαίμεθα λόγῳ,
[378]	μῦθοι, τίνας ἂν φαῖμεν; Καὶ	ἐγὼ	εἶπον· ~Ω Αδείμαντε, οὐκ ἐσμὲν
[380]	Οὗτος μὲν τοίνυν, ἦν δ’	ἐγώ,	εἷς ἂν εἴη τῶν περὶ
[376]	ἐννοῶ. Καὶ τοῦτο, ἦν δ’	ἐγώ,	ἐν τοῖς κυσὶν κατόψει, ὃ
[358]	~(Εγὼ μὲν οἶμαι, ἦν δ’	ἐγώ,	ἐν τῷ καλλίστῳ, ὃ καὶ
[374]	ἔφη. (Τί οὖν; ἦν δ’	ἐγώ·	ἡ περὶ τὸν πόλεμον ἀγωνία
[371]	πρίασθαι. Αὕτη ἄρα, ἦν δ’	ἐγώ,	ἡ χρεία καπήλων ἡμῖν γένεσιν
[374]	εἰ σύ γε, ἦν δ’	ἐγώ,	καὶ ἡμεῖς ἅπαντες ὡμολογήσαμεν καλῶς,
[372]	ἀλλήλους. Αλλ’ ἴσως, ἦν δ’	ἐγώ,	καλῶς λέγεις· καὶ σκεπτέον γε
[370]	ταῦτα. Αλλὰ μήν, ἦν δ’	ἐγώ,	κατοικίσαι γε αὐτὴν τὴν πόλιν
[372]	ἄνδρας ἑστιωμένους. Αληθῆ, ἦν δ’	ἐγώ,	λέγεις. ἐπελαθόμην ὅτι καὶ ὄψον
[381]	ἀρετῆς εἶναι. Ορθότατα, ἦν δ’	ἐγώ,	λέγεις. καὶ οὕτως ἔχοντος δοκεῖ
[370]	ἢ κείνως. Οὐδέν, ἦν δ’	ἐγώ,	μὰ Δία ἄτοπον. ἐννοῶ γὰρ
[372]	καὶ τραγήματα. Εἶεν, ἦν δ’	ἐγώ·	μανθάνω. οὐ πόλιν, ὡς ἔοικε,
[362]	δικαίῳ. (Ταῦτ’ εἰπόντος τοῦ Γλαύκωνος	ἐγὼ	μὲν αὖ ἐν νῷ εἶχόν
[373]	γέ πω λέγωμεν, ἦν δ’	ἐγώ,	μήτ’ εἴ τι κακὸν μήτ’
[377]	Εν τοῖς μείζοσιν, ἦν δ’	ἐγώ,	μύθοις ὀψόμεθα καὶ τοὺς ἐλάττους.
[379]	ἔφη. Οὐδ’ ἄρα, ἦν δ’	ἐγώ,	ὁ θεός, ἐπειδὴ ἀγαθός, πάντων
[379]	Τοιοίδε πού τινες, ἦν δ’	ἐγώ·	οἷος τυγχάνει ὁ θεὸς ὤν,
[374]	ἦν ἄξια. Οὐκοῦν, ἦν δ’	ἐγώ,	ὅσῳ μέγιστον τὸ τῶν φυλάκων
[358]	ὂν χαλεπόν. Οἶδα, ἦν δ’	ἐγώ,	ὅτι δοκεῖ οὕτω καὶ πάλαι
[377]	λέγεις. Οὐ μανθάνεις, ἦν δ’	ἐγώ,	ὅτι πρῶτον τοῖς παιδίοις μύθους
[382]	ὅς. Οὐκ οἶσθα, ἦν δ’	ἐγώ,	ὅτι τό γε ὡς ἀληθῶς
[382]	ἔφη, λέγεις; Οὕτως, ἦν δ’	ἐγώ,	ὅτι τῷ κυριωτάτῳ που ἑαυτῶν
[367]	ὥς γέ μοι δοκεῖ. ἀλλ’	ἐγώ,	οὐδὲν γάρ σε (δέομαι ἀποκρύπτεσθαι,
[374]	μέντοι. Μὰ Δία, ἦν δ’	ἐγώ,	οὐκ ἄρα φαῦλον πρᾶγμα ἠράμεθα·
[376]	Πῇ δή; Ηι, ἦν δ’	ἐγώ,	ὄψιν οὐδενὶ ἄλλῳ φίλην καὶ
[358]	λέγω. Πάντων μάλιστα, ἦν δ’	ἐγώ·	περὶ γὰρ τίνος ἂν μᾶλλον
[375]	ἔφη. Τί οὖν, ἦν δ’	ἐγώ,	ποιήσομεν; πόθεν ἅμα πρᾷον καὶ
[369]	ποίει. Γίγνεται τοίνυν, ἦν δ’	ἐγώ,	πόλις, ὡς ἐγᾦμαι, ἐπειδὴ τυγχάνει
[369]	ταῦτα. Φέρε δή, ἦν δ’	ἐγώ,	πῶς ἡ πόλις ἀρκέσει ἐπὶ
[379]	~Ω Αδείμαντε, οὐκ ἐσμὲν ποιηταὶ	ἐγώ	τε (καὶ σὺ ἐν τῷ
[358]	ψέγεται, ἀδικία δ’ ἐπαινεῖται· ἀλλ’	ἐγώ	τις, ὡς ἔοικε, δυσμαθής. (Ιθι
[376]	ὅπως οὔ. Αλλὰ μέντοι, εἶπον	ἐγώ,	τό γε φιλομαθὲς καὶ φιλόσοφον
[362]	ἔδει ῥηθῆναι. Οὐκοῦν, ἦν δ’	ἐγώ,	τὸ λεγόμενον, ἀδελφὸς ἀνδρὶ παρείη·
[377]	ποῖα; Πρῶτον μέν, ἦν δ’	ἐγώ,	τὸ μέγιστον καὶ περὶ τῶν
[378]	λέγειν. Οὐδέ γε, ἦν δ’	ἐγώ,	τὸ παράπαν ὡς θεοὶ θεοῖς
[368]	δεινοί, δοκῶ μοι, ἦν δ’	ἐγώ,	τοιαύτην ποιήσασθαι ζήτησιν αὐτοῦ, οἵανπερ
[369]	γε. Ιθι δή, ἦν δ’	ἐγώ,	τῷ λόγῳ ἐξ ἀρχῆς ποιῶμεν
[367]	δόξας πάρες ἄλλοις ἐπαινεῖν· ὡς	ἐγὼ	τῶν μὲν ἄλλων ἀποδεχοίμην ἂν
[377]	μεμφόμενος λέγεις; Οπερ, ἦν δ’	ἐγώ,	χρὴ καὶ πρῶτον καὶ μάλιστα
[382]	ἔφη. ~(Τί δέ; ἦν δ’	ἐγώ·	ψεύδεσθαι θεὸς ἐθέλοι ἂν ἢ
[381]	δοκεῖ. (Μηδεὶς ἄρα, ἦν δ’	ἐγώ,	ὦ ἄριστε, λεγέτω ἡμῖν τῶν
[372]	Αλλὰ πῶς χρή, ἦν δ’	ἐγώ,	ὦ Γλαύκων; Απερ νομίζεται, ἔφη·
[375]	τοῦτο. Πῶς οὖν, ἦν δ’	ἐγώ,	ὦ Γλαύκων, οὐκ ἄγριοι ἀλλήλοις
[376]	σκέψιν. Μὰ Δία, ἦν δ’	ἐγώ,	ὦ φίλε Αδείμαντε, οὐκ ἄρα
[375]	ἔμπροσθεν, Δικαίως γε, ἦν δ’	ἐγώ,	ὦ φίλε, ἀποροῦμεν· ἧς γὰρ
[361]	αὐτοῖν εὐδαιμονέστερος. Βαβαῖ, ἦν δ’	ἐγώ,	ὦ φίλε Γλαύκων, ὡς ἐρρωμένως
[377]	τοὺς ἐλάττους. ἢ οὐκ οἴει;	Εγωγ’	ἔφη· ἀλλ’ οὐκ ἐννοῶ οὐδὲ
[357]	ἢ ἄδικον; Ως ἀληθῶς, εἶπον,	ἔγωγ’	ἂν ἑλοίμην, εἰ ἐπ’ ἐμοὶ
[376]	εἶπον, τιθεῖς λόγους, ἢ οὔ;	Εγωγε.	Λόγων δὲ διττὸν εἶδος, τὸ
[374]	καὶ ἐπιμελείας μεγίστης δεόμενον. Οἶμαι	ἔγωγε,	ἦ δ’ ὅς. Αρ’ οὖν
[376]	ἀδελφός, Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη,	ἔγωγε	προσδοκῶ προὔργου εἶναι εἰς τοῦτο
[383]	πλεῖστον οἷόν τε. Παντάπασιν, ἔφη,	ἔγωγε	τοὺς τύπους τούτους συγχωρῶ, καὶ
[371]	οὖν. (Ετι δή τινες, ὡς	ἐγᾦμαι,	εἰσὶ καὶ ἄλλοι διάκονοι, οἳ
[369]	ἦν δ’ ἐγώ, πόλις, ὡς	ἐγᾦμαι,	ἐπειδὴ τυγχάνει ἡμῶν ἕκαστος οὐκ
[371]	ταύτην μισθὸν καλοῦντες, κέκληνται, ὡς	ἐγᾦμαι,	μισθωτοί· ἦ γάρ; Πάνυ μὲν
[361]	δὲ τοιούτοιν, οὐδὲν ἔτι, ὡς	ἐγᾦμαι,	χαλεπὸν ἐπεξελθεῖν τῷ λόγῳ οἷος
[380]	ποιητήν. ἀλλ’ εἰ μὲν ὅτι	ἐδεήθησαν	κολάσεως λέγοιεν ὡς ἄθλιοι οἱ
[373]	τῇ προτέρᾳ πόλει οὐκ ἐνῆν—	ἔδει	γὰρ οὐδέν— ἐν δὲ ταύτῃ
[362]	ὅς, οὐκ εἴρηται ὃ μάλιστα	ἔδει	ῥηθῆναι. Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ,
[368]	οὖν Γλαύκων καὶ οἱ ἄλλοι	ἐδέοντο	παντὶ τρόπῳ βοηθῆσαι καὶ μὴ
[373]	βοσκημάτων παμπόλλων, εἴ τις αὐτὰ	ἔδεται·	ἦ γάρ; Πῶς γὰρ οὔ;
[368]	ἔχει. εἶπον οὖν ὅπερ ἐμοὶ	ἔδοξεν,	ὅτι Τὸ ζήτημα ᾧ ἐπιχειροῦμεν
[376]	ἀγαθὸν πεπόνθῃ. ἢ οὔπω τοῦτο	ἐθαύμασας;	Οὐ πάνυ, ἔφη, μέχρι τούτου
[382]	περὶ τὰ κυριώτατα οὐδεὶς ἑκὼν	ἐθέλει,	ἀλλὰ πάντων μάλιστα φοβεῖται ἐκεῖ
[370]	Δῆλον γάρ. Οὐ γὰρ οἶμαι	ἐθέλει	τὸ πραττόμενον τὴν τοῦ πράττοντος
[381]	Αδύνατον ἄρα, ἔφην, καὶ θεῷ	ἐθέλειν	αὑτὸν ἀλλοιοῦν, ἀλλ’ ὡς ἔοικε,
[362]	οὐ δοκεῖν ἄδικον ἀλλ’ εἶναι	ἐθέλειν,	βαθεῖαν ἄλοκα διὰ φρενὸς καρπούμενον,
[362]	εἶναι δίκαιον ἀλλὰ δοκεῖν δεῖ	ἐθέλειν.	τὸ δὲ τοῦ Αἰσχύλου πολὺ
[366]	μηχανή, ὦ Σώκρατες, δικαιοσύνην τιμᾶν	ἐθέλειν	ᾧ τις δύναμις ὑπάρχει ψυχῆς
[362]	βούληται, συμβάλλειν, κοινωνεῖν οἷς ἂν	ἐθέλῃ,	καὶ παρὰ ταῦτα πάντα ὠφελεῖσθαι
[364]	ἐάν τέ τινα ἐχθρὸν πημῆναι	ἐθέλῃ,	μετὰ σμικρῶν δαπανῶν ὁμοίως δίκαιον
[375]	οὔ; Ανδρεῖος δὲ εἶναι ἆρα	ἐθελήσει	ὁ μὴ θυμοειδὴς εἴτε ἵππος
[360]	τοιαύτης ἐξουσίας ἐπιλαβόμενος μηδέν ποτε	ἐθέλοι	ἀδικῆσαι μηδὲ ἅψαιτο τῶν ἀλλοτρίων,
[382]	ἦν δ’ ἐγώ· ψεύδεσθαι θεὸς	ἐθέλοι	ἂν ἢ λόγῳ ἢ ἔργῳ
[361]	οὐ δοκεῖν ἀλλ’ εἶναι ἀγαθὸν	ἐθέλοντα.	ἀφαιρετέον δὴ τὸ δοκεῖν. εἰ
[364]	ἔχοντας εὐδαιμονίζειν καὶ τιμᾶν εὐχερῶς	ἐθέλουσιν	δημοσίᾳ τε καὶ ἰδίᾳ, τοὺς
[369]	καὶ βοηθούς, ταύτῃ τῇ συνοικίᾳ	ἐθέμεθα	πόλιν ὄνομα· ἦ γάρ; Πάνυ
[364]	δ’ ἀρετῆς ἱδρῶτα θεοὶ προπάροιθεν	ἔθηκαν	καί τινα ὁδὸν μακράν τε
[373]	μήτ’ εἴ τι κακὸν μήτ’	εἰ	ἀγαθὸν ὁ πόλεμος ἐργάζεται, ἀλλὰ
[370]	πάνυ γε μέγα τι εἴη,	εἰ	αὐτοῖς βουκόλους τε καὶ ποιμένας
[359]	ἐξουσία ἣν λέγω τοιάδε μάλιστα,	εἰ	αὐτοῖς γένοιτο οἵαν (ποτέ φασιν
[361]	ἐθέλοντα. ἀφαιρετέον δὴ τὸ δοκεῖν.	εἰ	γὰρ δόξει δίκαιος (εἶναι, ἔσονται
[367]	δόξας ἀφαίρει, ὥσπερ Γλαύκων διεκελεύσατο.	εἰ	γὰρ μὴ ἀφαιρήσεις ἑκατέρωθεν τὰς
[367]	αὑτῇ, δικαιοσύνη δὲ μέγιστον ἀγαθόν.	~(εἰ	γὰρ οὕτως ἐλέγετο ἐξ ἀρχῆς
[369]	Αρ’ οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,	εἰ	γιγνομένην πόλιν θεασαίμεθα λόγῳ, καὶ
[372]	ἣν διεληλύθαμεν, ὥσπερ ὑγιής τις·	εἰ	δ’ αὖ βούλεσθε, καὶ φλεγμαίνουσαν
[366]	ἢ ἀμφότερα ἢ οὐδέτερα πειστέον.	~εἰ	δ’ οὖν πειστέον, ἀδικητέον καὶ
[378]	νέους, ἀλλὰ μάλιστα μὲν σιγᾶσθαι,	εἰ	δὲ ἀνάγκη τις ἦν λέγειν,
[365]	καὶ ἡμῖν (μελητέον τοῦ λανθάνειν;	εἰ	δὲ εἰσί τε καὶ ἐπιμελοῦνται,
[375]	πρὸς δὲ τοὺς πολεμίους χαλεπούς·	εἰ	δὲ μή, οὐ περιμενοῦσιν ἄλλους
[360]	οἷοί τ’ ἐσόμεθα κρῖναι ὀρθῶς·	εἰ	δὲ μή, οὔ. τίς οὖν
[372]	τοῖς ἐκγόνοις παραδώσουσιν. Καὶ ὅς,	Εἰ	δὲ ὑῶν πόλιν, ὦ Σώκρατες,
[357]	ἀληθῶς, εἶπον, ἔγωγ’ ἂν ἑλοίμην,	εἰ	ἐπ’ ἐμοὶ εἴη. Οὐ τοίνυν,
[378]	ὑπὸ τοῦ ὑέος, οὐδ’ ἂν	εἰ	ἦν ἀληθῆ ᾤμην δεῖν ῥᾳδίως
[380]	ἔργα ἐατέον αὐτὰ λέγειν, ἢ	εἰ	θεοῦ, ἐξευρετέον αὐτοῖς σχεδὸν ὃν
[380]	ὡς οὔτε ὅσια ἂν λεγόμενα	εἰ	λέγοιτο, οὔτε σύμφορα ἡμῖν οὔτε
[376]	Αδείμαντε, οὐκ ἄρα ἀφετέον, οὐδ’	εἰ	μακροτέρα τυγχάνει οὖσα. Οὐ γὰρ
[380]	ταῦτα ἐν τῇ αὑτοῦ πόλει,	εἰ	μέλλει εὐνομήσεσθαι, μήτε τινὰ ἀκούειν,
[370]	αὐτὸς ποιήσεται ἑαυτῷ τὸ ἄροτρον,	εἰ	μέλλει καλὸν εἶναι, (οὐδὲ σμινύην,
[376]	θαρροῦντες τιθῶμεν καὶ ἐν ἀνθρώπῳ,	εἰ	μέλλει (πρὸς τοὺς οἰκείους καὶ
[361]	ἐπιχειρῶν ὀρθῶς τοῖς ἀδικήμασιν λανθανέτω,	εἰ	μέλλει σφόδρα ἄδικος εἶναι. τὸν
[365]	(φήσομεν, τῶν μεγάλων· ἀλλ’ ὅμως,	εἰ	μέλλομεν εὐδαιμονήσειν, ταύτῃ ἰτέον, ὡς
[373]	τῶν πλησίον χώρας ἡμῖν ἀποτμητέον,	εἰ	μέλλομεν ἱκανὴν ἕξειν νέμειν τε
[383]	ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν νέων,	εἰ	μέλλουσιν ἡμῖν οἱ φύλακες θεοσεβεῖς
[374]	τὴν πόλιν· ὡμολογοῦμεν δέ που,	εἰ	μέμνησαι, ἀδύνατον ἕνα πολλὰς καλῶς
[365]	λανθάνειν οὔτε βιάσασθαι δυνατόν. Οὐκοῦν,	εἰ	μὲν μὴ εἰσὶν ἢ μηδὲν
[380]	ἐατέον λέγειν τὸν ποιητήν. ἀλλ’	εἰ	μὲν ὅτι ἐδεήθησαν κολάσεως λέγοιεν
[368]	ἔχειν· πάνυ γὰρ θεῖον πεπόνθατε,	εἰ	μὴ πέπεισθε ἀδικίαν δικαιοσύνης ἄμεινον
[372]	ἔφη, οὐκ ἐννοῶ, ὦ Σώκρατες,	εἰ	μή που ἐν αὐτῶν τούτων
[367]	λοιδορούντων, σοῦ δὲ οὐκ ἄν,	εἰ	μὴ σὺ κελεύοις, διότι πάντα
[382]	τό γε ὡς ἀληθῶς ψεῦδος,	εἰ	οἷόν τε τοῦτο εἰπεῖν, πάντες
[368]	μείζονι ἐνείη καὶ ῥᾴων καταμαθεῖν.	εἰ	οὖν βούλεσθε, ~πρῶτον ἐν ταῖς
[360]	καὶ τὴν ἀρχὴν οὕτω κατασχεῖν.	εἰ	οὖν δύο τοιούτω δακτυλίω γενοίσθην,
[368]	ποιήσασθαι ζήτησιν αὐτοῦ, οἵανπερ ἂν	εἰ	προσέταξέ τις γράμματα σμικρὰ πόρρωθεν
[374]	ὅς· αὐτοὶ οὐχ ἱκανοί; Οὔκ,	εἰ	σύ γε, ἦν δ’ ἐγώ,
[368]	ἀναγνόντας οὕτως ἐπισκοπεῖν τὰ ἐλάττω,	εἰ	τὰ αὐτὰ ὄντα τυγχάνει. Πάνυ
[360]	τοῦτο ἐννοήσαντα ἀποπειρᾶσθαι τοῦ δακτυλίου	εἰ	ταύτην ἔχοι τὴν δύναμιν, καὶ
[359]	αὐτὸ ἐπιτηδεύουσι, μάλιστ’ ἂν αἰσθοίμεθα,	εἰ	τοιόνδε (ποιή( σαιμεν τῇ διανοίᾳ·
[378]	καὶ μάχονται— οὐδὲ γὰρ ἀληθῆ—	εἴ	γε δεῖ ἡμῖν τοὺς μέλλοντας
[378]	τε καὶ οἰκείους αὐτῶν— ἀλλ’	εἴ	πως μέλλομεν πείσειν ὡς οὐδεὶς
[358]	δικαιοσύνην δὲ ἐπαινοῦντος. ἀλλ’ ὅρα	εἴ	σοι βουλομένῳ ἃ λέγω. Πάντων
[373]	λέγωμεν, ἦν δ’ ἐγώ, μήτ’	εἴ	τι κακὸν μήτ’ εἰ ἀγαθὸν
[369]	οὖν. Μεταδίδωσι δὴ ἄλλος ἄλλῳ,	εἴ	τι μεταδίδωσιν, ἢ μεταλαμβάνει, οἰόμενος
[362]	ἀνδρὶ παρείη· ὥστε καὶ σύ,	εἴ	τι ὅδε ἐλλείπει, ἐπάμυνε. καίτοι
[378]	Εχει γάρ, ἔφη, λόγον. ἀλλ’	εἴ	τις αὖ καὶ ταῦτα ἐρωτῴη
[373]	καὶ τῶν ἄλλων βοσκημάτων παμπόλλων,	εἴ	τις αὐτὰ ἔδεται· ἦ γάρ;
[366]	ἐπαινουμένης ἀκούοντα; ὡς δή τοι	εἴ	τις ἔχει ψευδῆ μὲν ἀποφῆναι
[366]	ἀδίκοις, ἀλλ’ οἶδεν ὅτι πλὴν	εἴ	τις θείᾳ φύσει δυσχεραίνων τὸ
[360]	τοῦ τοιούτου λόγου λέγων· ἐπεὶ	εἴ	τις τοιαύτης ἐξουσίας ἐπιλαβόμενος μηδέν
[379]	δὲ τοὺς μὲν τύπους προσήκει	εἰδέναι	ἐν οἷς δεῖ μυθολογεῖν τοὺς
[382]	ταῖς μυθολογίαις, διὰ τὸ μὴ	εἰδέναι	ὅπῃ τἀληθὲς ἔχει περὶ τῶν
[382]	χρήσιμον; πότερον διὰ τὸ μὴ	εἰδέναι	τὰ παλαιὰ ἀφομοιῶν ἂν ψεύδοιτο;
[357]	Τρίτον δὲ ὁρᾷς τι, ἔφη,	εἶδος	ἀγαθοῦ, ἐν ᾧ τὸ γυμνάζεσθαι
[380]	γιγνόμενον, (καὶ) ἀλλάττοντα τὸ αὑτοῦ	εἶδος	εἰς πολλὰς μορφάς, τοτὲ δὲ
[364]	σκέψαι, ὦ Σώκρατες, ~ἄλλο αὖ	εἶδος	λόγων περὶ δικαιοσύνης τε καὶ
[376]	οὔ; Εγωγε. Λόγων δὲ διττὸν	εἶδος,	τὸ μὲν ἀληθές, ψεῦδος δ’
[358]	τοῖς πολλοῖς, ἀλλὰ τοῦ ἐπιπόνου	εἴδους,	ὃ μισθῶν θ’ ἕνεκα καὶ
[382]	ἐστὶν παθήματος καὶ ὕστερον γεγονὸς	εἴδωλον,	οὐ πάνυ (ἄκρατον ψεῦδος. ἢ
[372]	οἱ νῦν ἔχουσι καὶ τραγήματα.	Εἶεν,	ἦν δ’ ἐγώ· μανθάνω. οὐ
[379]	τύποι περὶ θεολογίας τίνες ἂν	εἶεν;	Τοιοίδε πού τινες, ἦν δ’
[379]	θεός, ἐπειδὴ ἀγαθός, πάντων ἂν	εἴη	αἴτιος, ὡς οἱ πολλοὶ λέγουσιν,
[361]	τε καὶ τιμῶν ἕνεκα τοιοῦτος	εἴη.	γυμνωτέος δὴ πάντων πλὴν δικαιοσύνης
[359]	ἐπὶ τὴν τοῦ ἴσου τιμήν.	εἴη	δ’ ἂν ἡ ἐξουσία ἣν
[369]	τὸ σῶμα θεραπευτήν; Πάνυ γε.	Εἴη	δ’ ἂν ἥ γε ἀναγκαιοτάτη
[370]	πω πάνυ γε μέγα τι	εἴη,	εἰ αὐτοῖς βουκόλους τε καὶ
[382]	ἀφομοιῶν ἂν ψεύδοιτο; Γελοῖον μεντἂν	εἴη,	ἔφη. Ποιητὴς μὲν ἄρα ψευδὴς
[370]	δ’ ὅς, σμικρὰ πόλις ἂν	εἴη	ἔχουσα πάντα ταῦτα. Αλλὰ μήν,
[371]	οὖν ἄν ποτε ἐν αὐτῇ	εἴη	ἥ τε δικαιοσύνη καὶ ἡ
[374]	τε τῶν ἄλλων πλείστης ἂν	εἴη	καὶ αὖ τέχνης τε καὶ
[379]	κακὸν ποιεῖ οὐδ’ ἄν τινος	εἴη	κακοῦ αἴτιον; Πῶς γάρ; Τί
[357]	ἂν ἑλοίμην, εἰ ἐπ’ ἐμοὶ	εἴη.	Οὐ τοίνυν, ἔφη, ποιεῖς ὃ
[376]	καίτοι πῶς οὐκ ἂν φιλομαθὲς	εἴη	συνέσει τε καὶ ἀγνοίᾳ ὁριζόμενον
[380]	ἦν δ’ ἐγώ, εἷς ἂν	εἴη	τῶν περὶ θεοὺς νόμων τε
[374]	οὔ; Ημέτερον δὴ ἔργον ἂν	εἴη,	ὡς ἔοικεν, εἴπερ οἷοί τ’
[377]	καλῶς ψεύδηται. Τί τοῦτο; (Οταν	εἰκάζῃ	τις κακῶς (οὐσίαν) τῷ λόγῳ,
[375]	φίλε, ἀποροῦμεν· ἧς γὰρ προυθέμεθα	εἰκόνος	ἀπελείφθημεν. Πῶς λέγεις; Οὐκ ἐννενοήκαμεν
[372]	ἐν εἰρήνῃ μετὰ ὑγιείας, ὡς	εἰκός,	γηραιοὶ τελευτῶντες ἄλλον τοιοῦτον βίον
[362]	εἶναι μᾶλλον προσήκειν ἐκ τῶν	εἰκότων	ἢ τὸν δίκαιον. οὕτω φασίν,
[365]	λέγοι γὰρ ἂν ἐκ τῶν	εἰκότων	πρὸς αὑτὸν κατὰ Πίνδαρον ἐκεῖνο
[358]	ὡς ἀγαθόν, τρίτον δὲ ὅτι	εἰκότως	αὐτὸ δρῶσι· πολὺ γὰρ ἀμείνων
[380]	πόνων, καὶ πᾶν φυτὸν ὑπὸ	εἱλήσεών	τε καὶ ἀνέμων καὶ τῶν
[380]	σύμφωνα αὐτὰ αὑτοῖς. Σύμψηφός σοί	εἰμι,	ἔφη, τούτου τοῦ νόμου, καί
[361]	κατ’ Αἰσχύλον οὐ δοκεῖν ἀλλ’	εἶναι	ἀγαθὸν ἐθέλοντα. ἀφαιρετέον δὴ τὸ
[357]	ἆρά σοι δοκεῖ τοιόνδε τι	εἶναι	ἀγαθόν, ὃ δεξαίμεθ’ ἂν ἔχειν
[361]	τιμαὶ καὶ δωρεαὶ δοκοῦντι τοιούτῳ	εἶναι·	ἄδηλον οὖν εἴτε τοῦ δικαίου
[361]	ἀμετάστατος μέχρι (θανάτου, δοκῶν μὲν	εἶναι	ἄδικος διὰ βίου, ὢν δὲ
[374]	σκυτοτόμον διεκωλύομεν μήτε γεωργὸν ἐπιχειρεῖν	εἶναι	ἅμα μήτε ὑφάντην μήτε οἰκοδόμον
[366]	(ὑμῶν, ὅσοι ἐπαινέται φατὲ δικαιοσύνης	εἶναι,	ἀπὸ τῶν ἐξ ἀρχῆς ἡρώων
[375]	Πῶς δ’ οὔ; Ανδρεῖος δὲ	εἶναι	ἆρα ἐθελήσει ὁ μὴ θυμοειδὴς
[363]	αὐτῆς εὐδοκιμήσεις, ἵνα δοκοῦντι δικαίῳ	εἶναι	γίγνηται ἀπὸ τῆς δόξης ἀρχαί
[359]	νόμιμόν τε καὶ δίκαιον· καὶ	εἶναι	δὴ ταύτην γένεσίν τε καὶ
[375]	σώματος οἷον δεῖ τὸν φύλακα	εἶναι,	δῆλα. Ναί. Καὶ μὴν καὶ
[362]	ἀνασχινδυλευθήσεται καὶ γνώσεται ὅτι οὐκ	εἶναι	δίκαιον ἀλλὰ δοκεῖν δεῖ ἐθέλειν.
[367]	οὖν ὡμολόγησας τῶν μεγίστων ἀγαθῶν	εἶναι	δικαιοσύνην, ἃ τῶν τε ἀποβαινόντων
[362]	ζῶντα, οὐ δοκεῖν ἄδικον ἀλλ’	εἶναι	ἐθέλειν, βαθεῖαν ἄλοκα διὰ φρενὸς
[376]	οὖν, ἔφη, ἔγωγε προσδοκῶ προὔργου	εἶναι	εἰς τοῦτο ταύτην τὴν σκέψιν.
[383]	ἄρα, ἔφην, τοῦτον δεύτερον τύπον	εἶναι	ἐν ᾧ δεῖ περὶ θεῶν
[362]	ἐν τῇ πόλει δοκοῦντι δικαίῳ	εἶναι,	ἔπειτα γαμεῖν ὁπόθεν ἂν βούληται,
[361]	δοκεῖν. εἰ γὰρ δόξει δίκαιος	(εἶναι,	ἔσονται αὐτῷ τιμαὶ καὶ δωρεαὶ
[357]	παντὶ τρόπῳ ἄμεινόν ἐστιν δίκαιον	εἶναι	ἢ ἄδικον; Ως ἀληθῶς, εἶπον,
[372]	οὖν ἀληθινὴ πόλις δοκεῖ μοι	εἶναι	ἣν διεληλύθαμεν, ὥσπερ ὑγιής τις·
[382]	τε καὶ ἐψεῦσθαι καὶ ἀμαθῆ	εἶναι	καὶ ἐνταῦθα ἔχειν τε καὶ
[374]	πόλεμον ἀγωνία οὐ τεχνικὴ δοκεῖ	εἶναι;	Καὶ μάλα, ἔφη. Η οὖν
[380]	ἆρα γόητα τὸν θεὸν οἴει	εἶναι	καὶ οἷον ἐξ ἐπιβουλῆς φαντάζεσθαι
[380]	τοιαῦτα δοκεῖν, ἢ ἁπλοῦν τε	εἶναι	καὶ πάντων ἥκιστα τῆς ἑαυτοῦ
[377]	γὰρ δὴ τὸν αὐτὸν τύπον	εἶναι	καὶ ταὐτὸν (δύνασθαι τούς τε
[378]	οὐδὲ αὐτῷ μοι δοκεῖ ἐπιτήδεια	εἶναι	λέγειν. Οὐδέ γε, ἦν δ’
[361]	ἄρα σφάλληταί τι, ἐπανορθοῦσθαι δυνατῷ	εἶναι,	λέγειν τε ἱκανῷ ὄντι πρὸς
[362]	βούληται, ὥστε καὶ θεοφιλέστερον αὐτὸν	εἶναι	μᾶλλον προσήκειν ἐκ τῶν εἰκότων
[383]	Φοίβου θεῖον ἀψευδὲς στόμα ἤλπιζον	εἶναι,	μαντικῇ βρύον τέχνῃ· ὁ δ’
[359]	(Γύγου) τοῦ Λυδοῦ προγόνῳ γενέσθαι.	εἶναι	μὲν γὰρ αὐτὸν ποιμένα θητεύοντα
[361]	ἐσχάτη γὰρ ἀδικία δοκεῖν δίκαιον	εἶναι	μὴ ὄντα. δοτέον οὖν τῷ
[382]	τῷ χρήσιμον, ὥστε μὴ ἄξιον	εἶναι	μίσους; ἆρ’ οὐ πρός τε
[381]	τὸν θεὸν κάλλους ἢ ἀρετῆς	εἶναι.	Ορθότατα, ἦν δ’ ἐγώ, λέγεις.
[370]	τὸ ἄροτρον, εἰ μέλλει καλὸν	εἶναι,	(οὐδὲ σμινύην, οὐδὲ τἆλλα ὄργανα
[363]	(τινῶν κηδόμενοι, ὡς χρὴ δίκαιον	εἶναι,	οὐκ αὐτὸ δικαιοσύνην ἐπαινοῦντες ἀλλὰ
[368]	μὴ πέπεισθε ἀδικίαν δικαιοσύνης ἄμεινον	εἶναι,	οὕτω δυνάμενοι εἰπεῖν ὑπὲρ αὐτοῦ.
[369]	ἢ μεταλαμβάνει, οἰόμενος αὑτῷ ἄμεινον	εἶναι;	Πάνυ γε. Ιθι δή, ἦν
[365]	καὶ δοκῶ ὄφελος οὐδέν φασιν	εἶναι,	πόνους δὲ καὶ ζημίας φανεράς·
[375]	τέ που δεῖ αὐτοῖν ἑκάτερον	εἶναι	πρὸς αἴσθησιν καὶ ἐλαφρὸν πρὸς
[375]	γνωρίμους ὡς οἷόν τε πρᾳοτάτους	εἶναι,	πρὸς δὲ τοὺς ἀγνῶτας τοὐναντίον.
[375]	μὲν τοὺς οἰκείους πρᾴους αὐτοὺς	εἶναι,	πρὸς δὲ τοὺς πολεμίους χαλεπούς·
[368]	ἔχω· δοκῶ γάρ μοι ἀδύνατος	εἶναι—	σημεῖον δέ μοι, ὅτι ἃ
[369]	γὰρ οὐκ ὀλίγον ἔργον αὐτὸ	εἶναι·	σκοπεῖτε οὖν. Εσκεπται, ἔφη ὁ
[369]	ἡ τῆς τροφῆς παρασκευὴ τοῦ	εἶναί	τε καὶ ζῆν ἕνεκα. Παντάπασί
[371]	ἡμῖν ηὔξηται ἡ πόλις, ὥστ’	εἶναι	τελέα; Ισως. Ποῦ οὖν ἄν
[376]	φιλόσοφον καὶ φιλομαθῆ αὐτὸν δεῖν	εἶναι;	Τιθῶμεν, ἔφη. Φιλόσοφος δὴ καὶ
[357]	ἦν δ’ ἐγώ, δοκεῖ τι	εἶναι	τοιοῦτον. (Τί δέ; ὃ αὐτό
[360]	ἀλλοτρίων, ἀθλιώτατος μὲν ἂν δόξειεν	εἶναι	τοῖς αἰσθανομένοις καὶ ἀνοητότατος, ἐπαινοῖεν
[361]	λανθανέτω, εἰ μέλλει σφόδρα ἄδικος	εἶναι.	τὸν ἁλισκόμενον δὲ φαῦλον ἡγητέον·
[375]	οὐ παρὰ φύσιν ζητοῦμεν τοιοῦτον	εἶναι	τὸν φύλακα. Οὐκ ἔοικεν. Αρ’
[364]	πένητες ὦσιν, ὁμολογοῦντες αὐτοὺς ἀμείνους	εἶναι	τῶν ἑτέρων. τούτων δὲ πάντων
[358]	πρῶτον μὲν ἐρῶ δικαιοσύνην οἷον	εἶναί	φασιν καὶ ὅθεν γεγονέναι, δεύτερον
[367]	τὸ δοκεῖν, οὐδὲ τὸ ἄδικον	εἶναι	(ψέγειν ἀλλὰ τὸ δοκεῖν, καὶ
[366]	ἐμοὶ πρὸς σέ, ὦ Σώκρατες,	εἰπεῖν,	ὅτι Ω θαυμάσιε, πάντων (ὑμῶν,
[382]	ψεῦδος, εἰ οἷόν τε τοῦτο	εἰπεῖν,	πάντες θεοί τε καὶ ἄνθρωποι
[380]	ἔχω, ἔφη, νῦν γε οὕτως	εἰπεῖν.	Τί δὲ τόδε; οὐκ ἀνάγκη,
[368]	δικαιοσύνης ἄμεινον εἶναι, οὕτω δυνάμενοι	εἰπεῖν	ὑπὲρ αὐτοῦ. δοκεῖτε δή μοι
[377]	δέ που ὡς τὸ ὅλον	εἰπεῖν	ψεῦδος, ἔνι δὲ καὶ ἀληθῆ.
[364]	Ομηρον μαρτύρονται, ὅτι καὶ ἐκεῖνος	εἶπεν—	λιστοὶ δέ τε καὶ θεοὶ
[362]	τοὺς ἐναντίους λόγους ὧν ὅδε	εἶπεν,	οἳ δικαιοσύνην μὲν ἐπαινοῦσιν, ἀδικίαν
[381]	(Ανάγκη, ἔφη, ἐπὶ τὸ χεῖρον,	εἴπερ	ἀλλοιοῦται· οὐ γάρ που ἐνδεᾶ
[381]	καὶ ἀλλοιοῖ; Δῆλον, ἔφη, ὅτι,	εἴπερ	ἀλλοιοῦται. Πότερον οὖν ἐπὶ τὸ
[375]	τούτων. Καὶ μὴν ἀνδρεῖόν γε,	εἴπερ	εὖ μαχεῖται. Πῶς δ’ οὔ;
[374]	ἔργον ἂν εἴη, ὡς ἔοικεν,	εἴπερ	οἷοί τ’ ἐσμέν, ἐκλέξασθαι τίνες
[380]	Τί δὲ τόδε; οὐκ ἀνάγκη,	εἴπερ	τι ἐξίσταιτο τῆς αὑτοῦ (ἰδέας,
[362]	τοῦ λόγου; Αλλὰ τί μήν;	εἶπον.	Αὐτό, ἦ δ’ ὅς, οὐκ
[376]	ὅς, ὅπως οὔ. Αλλὰ μέντοι,	εἶπον	ἐγώ, τό γε φιλομαθὲς καὶ
[357]	εἶναι ἢ ἄδικον; Ως ἀληθῶς,	εἶπον,	ἔγωγ’ ἂν ἑλοίμην, εἰ ἐπ’
[377]	τίνας λέγεις. Οὓς Ησίοδός τε,	εἶπον,	καὶ Ομηρος ἡμῖν ἐλεγέτην καὶ
[368]	τότε πάνυ γε (ἥσθην καὶ	εἶπον·	Οὐ κακῶς εἰς ὑμᾶς, ὦ
[368]	ὠφελίας αὐτοῖν τἀληθὲς ποτέρως ἔχει.	εἶπον	οὖν ὅπερ ἐμοὶ ἔδοξεν, ὅτι
[376]	Πῶς δ’ οὔ; Μουσικῆς δ’	εἶπον,	τιθεῖς λόγους, ἢ οὔ; Εγωγε.
[357]	που δι’ ἀμφότερα ἀσπαζόμεθα. Ναί,	εἶπον.	Τρίτον δὲ ὁρᾷς τι, ἔφη,
[378]	τίνας ἂν φαῖμεν; Καὶ ἐγὼ	εἶπον·	~Ω Αδείμαντε, οὐκ ἐσμὲν ποιηταὶ
[370]	ἄτοπον. ἐννοῶ γὰρ καὶ αὐτὸς	εἰπόντος	σοῦ, ὅτι πρῶτον μὲν ἡμῶν
[362]	ἄμεινον ἢ τῷ δικαίῳ. (Ταῦτ’	εἰπόντος	τοῦ Γλαύκωνος ἐγὼ μὲν αὖ
[383]	ἐν θοίνῃ παρών, αὐτὸς τάδ’	εἰπών,	αὐτός ἐστιν ὁ κτανὼν τὸν
[358]	ἐρῶ τὸν ἄδικον βίον ἐπαινῶν,	εἰπὼν	δὲ ἐνδείξομαί σοι ὃν τρόπον
[383]	καὶ μακραίωνας βίους, ξύμπαντά τ’	εἰπὼν	θεοφιλεῖς ἐμὰς τύχας παιᾶν’ ἐπηυφήμησεν,
[377]	περὶ τῶν μεγίστων ψεῦδος ὁ	εἰπὼν	οὐ καλῶς ἐψεύσατο ὡς Οὐρανός
[368]	εὐδοκιμήσαντας περὶ τὴν Μεγαροῖ μάχην,	εἰπών—	παῖδες Αρίστωνος, κλεινοῦ θεῖον γένος
[357]	~Πολιτεία (Εγὼ μὲν οὖν ταῦτα	εἰπὼν	ᾤμην λόγου ἀπηλλάχθαι· τὸ δ’
[381]	τὸν αὐτὸν λόγον τὰ εὖ	εἰργασμένα	καὶ εὖ ἔχοντα ὑπὸ χρόνου
[366]	λόγος; ἐκ δὴ πάντων τῶν	(εἰρη(	μένων τίς μηχανή, ὦ Σώκρατες,
[366]	ἔχει ψευδῆ μὲν ἀποφῆναι ἃ	εἰρήκαμεν,	ἱκανῶς δὲ ἔγνωκεν ὅτι ἄριστον
[372]	οὕτω διάγοντες τὸν βίον ἐν	εἰρήνῃ	μετὰ ὑγιείας, ὡς εἰκός, γηραιοὶ
[362]	οἴει, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἱκανῶς	εἰρῆσθαι	περὶ τοῦ λόγου; Αλλὰ τί
[362]	Αὐτό, ἦ δ’ ὅς, οὐκ	εἴρηται	ὃ μάλιστα ἔδει ῥηθῆναι. Οὐκοῦν,
[363]	φέρειν βαλάνους, μέσσας δὲ μελίσσας·	εἰροπόκοι	δ’ ὄιες, φησίν, μαλλοῖς καταβεβρίθασι,
[362]	τῷ μὴ δυσχεραίνειν τὸ ἀδικεῖν·	εἰς	ἀγῶνας τοίνυν ἰόντα καὶ ἰδίᾳ
[363]	παρὰ θεῶν διδόασιν τοῖς δικαίοις·	εἰς	Αιδου γὰρ ἀγαγόντες τῷ λόγῳ
[374]	οὖν οὐ καὶ φύσεως ἐπιτηδείας	εἰς	αὐτὸ τὸ ἐπιτήδευμα; Πῶς δ’
[361]	τὴν μεγίστην δόξαν αὑτῷ (παρεσκευακέναι	εἰς	δικαιοσύνην, καὶ ἐὰν ἄρα σφάλληταί
[361]	μεγίστην ἀδικίας, ἵνα ᾖ βεβασανισμένος	εἰς	δικαιοσύνην τῷ μὴ τέγγεσθαι ὑπὸ
[366]	ὁ γὰρ πρῶτος τῶν τοιούτων	εἰς	δύναμιν ἐλθὼν πρῶτος ἀδικεῖ, καθ’
[381]	ἰνδαλλόμενοι, ἵνα μὴ ἅμα μὲν	εἰς	θεοὺς βλασφημῶσιν, ἅμα δὲ τοὺς
[363]	ἀναγκάζουσι φέρειν, ἔτι τε ζῶντας	(εἰς	κακὰς δόξας ἄγοντες, ἅπερ Γλαύκων
[369]	ἄλλου χρείᾳ, πολλῶν δεόμενοι, πολλοὺς	εἰς	μίαν οἴκησιν ἀγείραντες κοινωνούς τε
[362]	γαμεῖν ὁπόθεν ἂν βούληται, ἐκδιδόναι	εἰς	οὓς ἂν βούληται, συμβάλλειν, κοινωνεῖν
[363]	δὲ ἀνοσίους αὖ καὶ ἀδίκους	εἰς	πηλόν τινα κατορύττουσιν ἐν Αιδου
[374]	τε καὶ ποῖαι φύσεις ἐπιτήδειαι	εἰς	πόλεως φυλακήν. Ημέτερον μέντοι. Μὰ
[380]	(καὶ) ἀλλάττοντα τὸ αὑτοῦ εἶδος	εἰς	πολλὰς μορφάς, τοτὲ δὲ ἡμᾶς
[360]	ὅτι βούλοιτο λαμβάνειν, (καὶ εἰσιόντι	εἰς	τὰς οἰκίας συγγίγνεσθαι ὅτῳ βούλοιτο,
[359]	ἂν τὸν δίκαιον τῷ ἀδίκῳ	εἰς	ταὐτὸν ἰόντα διὰ τὴν πλεονεξίαν,
[371]	(Αν οὖν κομίσας ὁ γεωργὸς	εἰς	τὴν ἀγοράν τι ὧν ποιεῖ,
[361]	ὡς ἐρρωμένως ἑκάτερον ὥσπερ ἀνδριάντα	εἰς	τὴν κρίσιν ἐκκαθαίρεις τοῖν ἀνδροῖν.
[378]	ὅσας Ομηρος πεποίηκεν οὐ παραδεκτέον	εἰς	τὴν πόλιν, οὔτ’ ἐν ὑπονοίαις
[381]	ἔοικε, κάλλιστος καὶ ἄριστος ὢν	εἰς	τὸ δυνατὸν ἕκαστος αὐτῶν μένει
[360]	τῆς δικαιοσύνης, ἀλλὰ τέλεον ἑκάτερον	εἰς	τὸ ἑαυτοῦ ἐπιτήδευμα τιθῶμεν. πρῶτον
[359]	τοῦ δακτυλίου περιαγαγόντα πρὸς ἑαυτὸν	εἰς	τὸ εἴσω τῆς χειρός, ~τούτου
[361]	ὢν δὲ δίκαιος, ἵνα ἀμφότεροι	εἰς	τὸ ἔσχατον ἐληλυθότες, ὁ μὲν
[370]	κατοικίσαι γε αὐτὴν τὴν πόλιν	εἰς	τοιοῦτον τόπον οὗ ἐπεισαγωγίμων μὴ
[371]	τις ἄλλος τῶν δημιουργῶν, μὴ	εἰς	τὸν αὐτὸν χρόνον ἥκῃ τοῖς
[357]	ἡδοναὶ ὅσαι ἀβλαβεῖς καὶ μηδὲν	εἰς	τὸν ἔπειτα χρόνον διὰ ταύτας
[376]	ἔφη, ἔγωγε προσδοκῶ προὔργου εἶναι	εἰς	τοῦτο ταύτην τὴν σκέψιν. Μὰ
[368]	(ἥσθην καὶ εἶπον· Οὐ κακῶς	εἰς	ὑμᾶς, ὦ παῖδες ἐκείνου τοῦ
[375]	ἐγώ, διαφέρειν φύσιν γενναίου σκύλακος	εἰς	φυλακὴν νεανίσκου εὐγενοῦς; Τὸ ποῖον
[380]	μὲν τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ,	εἷς	ἂν εἴη τῶν περὶ θεοὺς
[374]	ἢ κυβευτικὸς ἱκανῶς οὐδ’ ἂν	εἷς	γένοιτο μὴ αὐτὸ τοῦτο ἐκ
[370]	καὶ κάλλιον καὶ ῥᾷον, ὅταν	εἷς	ἓν κατὰ φύσιν καὶ ἐν
[370]	εἷς; Οταν, ἦ δ’ ὅς,	εἷς	μίαν. Αλλὰ μὴν οἶμαι καὶ
[369]	παρασκευήν; ἄλλο τι γεωργὸς μὲν	εἷς,	ὁ δὲ οἰκοδόμος, ἄλλος δέ
[370]	τέχνας ἐργαζόμενος, ἢ ὅταν μίαν	εἷς;	Οταν, ἦ δ’ ὅς, εἷς
[370]	πότερον κάλλιον πράττοι ἄν τις	εἷς	ὢν πολλὰς τέχνας ἐργαζόμενος, ἢ
[381]	μηδ’ ἐν τοῖς ἄλλοις ποιήμασιν	εἰσαγέτω	Ηραν ἠλλοιωμένην, ὡς ἱέρειαν ἀγείρουσαν—
[371]	ἄλλων διακόνων που τῶν τε	εἰσαξόντων	καὶ ἐξαξόντων ἕκαστα. οὗτοι δέ
[365]	ἡδονῶν εἰσι μὲν ἔτι ζῶσιν,	εἰσὶ	δὲ καὶ τελευτήσασιν, ἃς δὴ
[371]	(Ετι δή τινες, ὡς ἐγᾦμαι,	εἰσὶ	καὶ ἄλλοι διάκονοι, οἳ ἂν
[365]	~διὰ θυσιῶν καὶ (παιδιᾶς ἡδονῶν	εἰσι	μὲν ἔτι ζῶσιν, εἰσὶ δὲ
[365]	(μελητέον τοῦ λανθάνειν; εἰ δὲ	εἰσί	τε καὶ ἐπιμελοῦνται, οὐκ ἄλλοθέν
[375]	Πῶς λέγεις; Οὐκ ἐννενοήκαμεν ὅτι	εἰσὶν	ἄρα φύσεις οἵας ἡμεῖς οὐκ
[371]	καὶ ἐξαξόντων ἕκαστα. οὗτοι δέ	εἰσιν	ἔμποροι· ἦ γάρ; Ναί. Καὶ
[365]	δυνατόν. Οὐκοῦν, εἰ μὲν μὴ	εἰσὶν	ἢ μηδὲν αὐτοῖς τῶν ἀνθρωπίνων
[371]	Οὐδαμῶς, ἦ δ’ ὅς, ἀλλὰ	εἰσὶν	οἳ τοῦτο ὁρῶντες ἑαυτοὺς ἐπὶ
[365]	δὲ αὐτοὶ οὗτοι λέγουσιν ὡς	εἰσὶν	οἷοι θυσίαις τε καὶ εὐχωλαῖς
[381]	ἐγώ, αὐτοὶ μὲν οἱ θεοί	εἰσιν	οἷοι μὴ μεταβάλλειν, ἡμῖν δὲ
[365]	συνωμοσίας τε καὶ ἑταιρίας συνάξομεν,	εἰσίν	τε πειθοῦς διδάσκαλοι σοφίαν δημηγορικήν
[371]	μὲν οὖν. Πλήρωμα δὴ πόλεώς	εἰσιν,	ὡς ἔοικε, καὶ μισθωτοί. Δοκεῖ
[377]	θεῶν τε καὶ ἡρώων οἷοί	εἰσιν,	ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα γράφων
[360]	ἀδεῶς ὅτι βούλοιτο λαμβάνειν, (καὶ	εἰσιόντι	εἰς τὰς οἰκίας συγγίγνεσθαι ὅτῳ
[360]	αὐτῷ οὕτω συμβαίνειν, στρέφοντι μὲν	εἴσω	τὴν σφενδόνην ἀδήλῳ γίγνεσθαι, ἔξω
[359]	περιαγαγόντα πρὸς ἑαυτὸν εἰς τὸ	εἴσω	τῆς χειρός, ~τούτου δὲ γενομένου
[359]	τε δικαίῳ καὶ τῷ ἀδίκῳ,	εἶτ’	ἐπακολουθήσαιμεν θεώμενοι ποῖ ἡ ἐπιθυμία
[375]	ἆρα ἐθελήσει ὁ μὴ θυμοειδὴς	εἴτε	ἵππος εἴτε κύων ἢ ἄλλο
[375]	ὁ μὴ θυμοειδὴς εἴτε ἵππος	εἴτε	κύων ἢ ἄλλο ὁτιοῦν ζῷον;
[364]	ποριζομένη θυσίαις τε καὶ ἐπῳδαῖς,	εἴτε	τι (ἀδίκημά του γέγονεν αὐτοῦ
[361]	δοκοῦντι τοιούτῳ εἶναι· ἄδηλον οὖν	εἴτε	τοῦ δικαίου εἴτε τῶν δωρεῶν
[361]	ἄδηλον οὖν εἴτε τοῦ δικαίου	εἴτε	τῶν δωρεῶν τε καὶ τιμῶν
[362]	ἐγὼ μὲν αὖ ἐν νῷ	εἶχόν	τι λέγειν πρὸς ταῦτα, ὁ
[359]	συλλόγου δὲ γενομένου τοῖς ποιμέσιν	εἰωθότος,	ἵν’ ἐξαγγέλλοιεν κατὰ μῆνα τῷ
[370]	μὴ ἐν παρέργου μέρει. Ανάγκη.	Εκ	δὴ τούτων πλείω τε ἕκαστα
[372]	μὲν τῶν κριθῶν ἄλφιτα σκευαζόμενοι,	ἐκ	δὲ τῶν πυρῶν ἄλευρα, τὰ
[360]	ὅτῳ βούλοιτο, καὶ ἀποκτεινύναι καὶ	ἐκ	δεσμῶν λύειν οὕστινας βούλοιτο, καὶ
[366]	τε καὶ ἄκρων λεγόμενος λόγος;	ἐκ	δὴ πάντων τῶν (εἰρη( μένων
[364]	ὡς ἔστι παρὰ σφίσι δύναμις	ἐκ	θεῶν ποριζομένη θυσίαις τε καὶ
[372]	καὶ ὑποδεδεμένοι ἱκανῶς· θρέψονται δὲ	ἐκ	μὲν τῶν κριθῶν ἄλφιτα σκευαζόμενοι,
[367]	ἀρχῆς ὑπὸ πάντων ὑμῶν καὶ	ἐκ	νέων ἡμᾶς ἐπείθετε, οὐκ ἂν
[374]	εἷς γένοιτο μὴ αὐτὸ τοῦτο	ἐκ	παιδὸς ἐπιτηδεύων, ἀλλὰ παρέργῳ χρώμενος;
[369]	ἂν ἥ γε ἀναγκαιοτάτη πόλις	ἐκ	τεττάρων ἢ πέντε ἀνδρῶν. (Φαίνεται.
[360]	μὴ ἅπτεσθαι, ἐξὸν αὐτῷ καὶ	ἐκ	τῆς ἀγορᾶς ἀδεῶς ὅτι βούλοιτο
[368]	(ἀληθῶς οὐ πεπεῖσθαι— τεκμαίρομαι δὲ	ἐκ	τοῦ ἄλλου τοῦ ὑμετέρου τρόπου,
[371]	σύμβολον τῆς ἀλλαγῆς ἕνεκα γενήσεται	ἐκ	τούτου. Πάνυ μὲν οὖν. (Αν
[362]	θεοφιλέστερον αὐτὸν εἶναι μᾶλλον προσήκειν	ἐκ	τῶν εἰκότων ἢ τὸν δίκαιον.
[365]	ἄριστα διέλθοι; λέγοι γὰρ ἂν	ἐκ	τῶν εἰκότων πρὸς αὑτὸν κατὰ
[365]	αὐτοὺς ἴσμεν ἢ ἀκηκόαμεν ἢ	ἔκ	τε τῶν νόμων καὶ τῶν
[370]	Εκ δὴ τούτων πλείω τε	ἕκαστα	γίγνεται καὶ κάλλιον καὶ ῥᾷον,
[371]	τῶν τε εἰσαξόντων καὶ ἐξαξόντων	ἕκαστα.	οὗτοι δέ εἰσιν ἔμποροι· ἦ
[373]	καὶ ἑταῖραι καὶ πέμματα, καὶ	ἕκαστα	τούτων παντοδαπά. καὶ δὴ καὶ
[371]	πῶς ἀλλήλοις μεταδώσουσιν ὧν ἂν	ἕκαστοι	ἐργάζωνται; ὧν δὴ ἕνεκα καὶ
[369]	(Φαίνεται. Τί δὴ οὖν; ἕνα	ἕκαστον	τούτων δεῖ τὸ αὑτοῦ ἔργον
[367]	ἀδικεῖν, ἀλλ’ αὐτὸς αὑτοῦ ἦν	ἕκαστος	ἄριστος φύλαξ, δεδιὼς μὴ ἀδικῶν
[381]	ἄριστος ὢν εἰς τὸ δυνατὸν	ἕκαστος	αὐτῶν μένει ἀεὶ ἁπλῶς ἐν
[374]	ἓν ἀπεδίδομεν, πρὸς ὃ ἐπεφύκει	ἕκαστος	καὶ ἐφ’ ᾧ ἔμελλε τῶν
[360]	ἐπεὶ ὅπου γ’ ἂν οἴηται	ἕκαστος	οἷός τε ἔσεσθαι ἀδικεῖν, ἀδικεῖν.
[370]	ὅτι πρῶτον μὲν ἡμῶν φύεται	ἕκαστος	οὐ πάνυ (ὅμοιος ἑκάστῳ, ἀλλὰ
[369]	ὡς ἐγᾦμαι, ἐπειδὴ τυγχάνει ἡμῶν	ἕκαστος	οὐκ αὐτάρκης, ἀλλὰ πολλῶν ὢν>
[374]	χρήσιμον τῷ μήτε τὴν ἐπιστήμην	ἑκάστου	λαβόντι μήτε τὴν μελέτην ἱκανὴν
[370]	φύεται ἕκαστος οὐ πάνυ (ὅμοιος	ἑκάστῳ,	ἀλλὰ διαφέρων τὴν φύσιν, ἄλλος
[377]	ὃν ἄν τις βούληται ἐνσημήνασθαι	ἑκάστῳ.	Κομιδῇ μὲν οὖν. Αρ’ οὖν
[369]	οὕτως ἐπισκεψώμεθα καὶ ἐν ἑνὶ	ἑκάστῳ,	τὴν τοῦ μείζονος ὁμοιότητα ἐν
[374]	γίγνοιτο, καὶ τῶν ἄλλων ἑνὶ	ἑκάστῳ	ὡσαύτως ἓν ἀπεδίδομεν, πρὸς ὃ
[367]	ἀδικίας κρεῖττον, ἀλλὰ τί ποιοῦσα	ἑκατέρα	τὸν ἔχοντα αὐτὴ δι’ αὑτὴν
[367]	κρεῖττον, ἀλλὰ καὶ τί ποιοῦσα	ἑκατέρα	τὸν ἔχοντα αὐτὴ δι’ αὑτήν,
[359]	ἐπακολουθήσαιμεν θεώμενοι ποῖ ἡ ἐπιθυμία	ἑκάτερον	ἄξει. ἐπ’ αὐτοφώρῳ οὖν λάβοιμεν
[361]	χαλεπὸν ἐπεξελθεῖν τῷ λόγῳ οἷος	ἑκάτερον	(βίος ἐπιμένει. λεκτέον οὖν· καὶ
[375]	ὀξύν τέ που δεῖ αὐτοῖν	ἑκάτερον	εἶναι πρὸς αἴσθησιν καὶ ἐλαφρὸν
[360]	ἀπὸ τῆς δικαιοσύνης, ἀλλὰ τέλεον	ἑκάτερον	εἰς τὸ ἑαυτοῦ ἐπιτήδευμα τιθῶμεν.
[368]	ἀλλὰ διερευνήσασθαι τί τέ ἐστιν	ἑκάτερον	καὶ περὶ τῆς ὠφελίας αὐτοῖν
[358]	γὰρ ἀκοῦσαι τί τ’ ἔστιν	ἑκάτερον	καὶ τίνα ἔχει δύναμιν αὐτὸ
[366]	ἀπ’ αὐτῶν γιγνομένας· αὐτὸ δ’	ἑκάτερον	τῇ αὑτοῦ δυνάμει τί δρᾷ,
[361]	ὦ φίλε Γλαύκων, ὡς ἐρρωμένως	ἑκάτερον	ὥσπερ ἀνδριάντα εἰς τὴν κρίσιν
[358]	νοῦν ἡ ἀπόδειξις γέγονεν περὶ	ἑκατέρου·	ἐπιθυμῶ γὰρ ἀκοῦσαι τί τ’
[359]	σαιμεν τῇ διανοίᾳ· δόντες ἐξουσίαν	ἑκατέρῳ	ποιεῖν ὅτι ἂν βούληται, τῷ
[367]	διεκελεύσατο. εἰ γὰρ μὴ ἀφαιρήσεις	ἑκατέρωθεν	τὰς ἀληθεῖς, τὰς δὲ ψευδεῖς
[363]	ἔπαινος καὶ ὁ ψόγος οὗτος	ἑκατέρων.	Πρὸς δὲ τούτοις σκέψαι, ὦ
[380]	πάντων ἥκιστα τῆς ἑαυτοῦ ἰδέας	ἐκβαίνειν;	Οὐκ ἔχω, ἔφη, νῦν γε
[359]	χρυσοῦν δακτύλιον ὄν< τα> περιελόμενον	ἐκβῆναι.	συλλόγου δὲ γενομένου τοῖς ποιμέσιν
[377]	δὲ νῦν λέγουσι τοὺς πολλοὺς	ἐκβλητέον.	Ποίους δή; ἔφη. Εν τοῖς
[372]	τελευτῶντες ἄλλον τοιοῦτον βίον τοῖς	ἐκγόνοις	παραδώσουσιν. Καὶ ὅς, Εἰ δὲ
[364]	Ορφέως, Σελήνης τε καὶ Μουσῶν	ἐκγόνων,	ὥς φασι, καθ’ ἃς θυηπολοῦσιν,
[381]	ἀναπειθόμεναι αἱ μητέρες τὰ παιδία	ἐκδειματούντων,	λέγουσαι τοὺς μύθους κακῶς, ὡς
[362]	ἔπειτα γαμεῖν ὁπόθεν ἂν βούληται,	ἐκδιδόναι	εἰς οὓς ἂν βούληται, συμβάλλειν,
[382]	ἐθέλει, ἀλλὰ πάντων μάλιστα φοβεῖται	ἐκεῖ	αὐτὸ κεκτῆσθαι. Οὐδὲ νῦν πω,
[365]	δὴ τελετὰς καλοῦσιν, αἳ τῶν	ἐκεῖ	κακῶν ἀπολύουσιν ἡμᾶς, μὴ θύσαντας
[368]	μείζονι, ἕρμαιον ἂν ἐφάνη οἶμαι	ἐκεῖνα	πρῶτον ἀναγνόντας οὕτως ἐπισκοπεῖν τὰ
[377]	ἐπὶ τὸ πολὺ ἐναντίας δόξας	ἐκείναις	ἅς, ἐπειδὰν τελεωθῶσιν, ἔχειν οἰησόμεθα
[373]	αὖ τὴν πόλιν δεῖ ποιεῖν·	ἐκείνη	γὰρ ἡ ὑγιεινὴ οὐκέτι ἱκανή,
[360]	τὴν γυναῖκα αὐτοῦ μοιχεύσαντα, μετ’	ἐκείνης	ἐπιθέμενον τῷ βασιλεῖ ἀποκτεῖναι καὶ
[366]	ἁπάντων οὐδὲν ἄλλο αἴτιον ἢ	ἐκεῖνο,	ὅθενπερ ἅπας ὁ λόγος οὗτος
[365]	εἰκότων πρὸς αὑτὸν κατὰ Πίνδαρον	ἐκεῖνο	τὸ Πότερον δίκᾳ τεῖχος ὕψιον
[373]	αὖ τῆς ἡμετέρας, ἐὰν καὶ	ἐκεῖνοι	ἀφῶσιν αὑτοὺς ἐπὶ χρημάτων κτῆσιν
[371]	ὁ διάκονος, ~μηδὲν ἄγων ὧν	ἐκεῖνοι	(δέονται παρ’ ὧν ἂν κομίζωνται
[373]	νέμειν τε καὶ ἀροῦν, καὶ	ἐκείνοις	αὖ τῆς ἡμετέρας, ἐὰν καὶ
[371]	ἀλλὰ καὶ οἷα καὶ ὅσα	ἐκείνοις	ὧν ἂν δέωνται. Δεῖ γάρ.
[359]	περὶ τὰ ποίμνια, ἀφικέσθαι καὶ	ἐκεῖνον	ἔχοντα τὸν δακτύλιον· καθήμενον οὖν
[364]	τὸν Ομηρον μαρτύρονται, ὅτι καὶ	ἐκεῖνος	εἶπεν— λιστοὶ δέ τε καὶ
[368]	κακῶς εἰς ὑμᾶς, ὦ παῖδες	ἐκείνου	τοῦ ἀνδρός, τὴν ἀρχὴν τῶν
[361]	ὥσπερ ἀνδριάντα εἰς τὴν κρίσιν	ἐκκαθαίρεις	τοῖν ἀνδροῖν. Ως μάλιστ’ ἔφη,
[362]	ὁ δίκαιος μαστιγώσεται, στρεβλώσεται, δεδήσεται,	~(ἐκκαυθήσεται	τὠφθαλμώ, τελευτῶν πάντα κακὰ παθὼν
[374]	ἔοικεν, εἴπερ οἷοί τ’ ἐσμέν,	ἐκλέξασθαι	τίνες τε καὶ ποῖαι φύσεις
[359]	~τοῖς μὴ δυναμένοις τὸ (μὲν	ἐκφεύγειν	τὸ δὲ αἱρεῖν δοκεῖ λυσιτελεῖν
[381]	ἄν τίς σοι, ὦ Αδείμαντε,	ἑκὼν	αὑτὸν χείρω ποιεῖν ὁπῃοῦν ἢ
[360]	ἂν φαίη τις ὅτι οὐδεὶς	ἑκὼν	δίκαιος ἀλλ’ ἀναγκαζόμενος, ὡς οὐκ
[366]	αὐτοῦ, τῶν γε ἄλλων οὐδεὶς	ἑκὼν	δίκαιος, ἀλλ’ ὑπὸ ἀνανδρίας ἢ
[382]	καὶ περὶ τὰ κυριώτατα οὐδεὶς	ἑκὼν	ἐθέλει, ἀλλὰ πάντων μάλιστα φοβεῖται
[372]	ἅλας τε δῆλον ὅτι καὶ	ἐλάας	καὶ τυρόν, καὶ βολβοὺς καὶ
[369]	μείζονος ὁμοιότητα ἐν τῇ τοῦ	ἐλάττονος	ἰδέᾳ ἐπισκοποῦντες. Αλλά μοι δοκεῖς,
[377]	ἐγώ, μύθοις ὀψόμεθα καὶ τοὺς	ἐλάττους.	δεῖ γὰρ δὴ τὸν αὐτὸν
[377]	τούς τε μείζους καὶ τοὺς	ἐλάττους.	ἢ οὐκ οἴει; Εγωγ’ ἔφη·
[368]	πρῶτον ἀναγνόντας οὕτως ἐπισκοπεῖν τὰ	ἐλάττω,	εἰ τὰ αὐτὰ ὄντα τυγχάνει.
[379]	πολλῶν δὲ ἀναίτιος· πολὺ γὰρ	ἐλάττω	τἀγαθὰ τῶν κακῶν ἡμῖν, καὶ
[379]	κακὴ βούβρωστις ἐπὶ χθόνα δῖαν	ἐλαύνει·	(οὐδ’ ὡς ταμίας ἡμῖν Ζεὺς—
[375]	ἑκάτερον εἶναι πρὸς αἴσθησιν καὶ	ἐλαφρὸν	πρὸς τὸ αἰσθανόμενον διωκάθειν, καὶ
[381]	φύσει ἢ τέχνῃ ἢ ἀμφοτέροις	ἐλαχίστην	μεταβολὴν ὑπ’ ἄλλου ἐνδέχεται. Εοικεν.
[378]	καὶ ἄπορον θῦμα, ὅπως ὅτι	ἐλαχίστοις	συνέβη ἀκοῦσαι. Καὶ γάρ, ἦ
[368]	τοῦ ἀνδρός, τὴν ἀρχὴν τῶν	ἐλεγείων	ἐποίησεν ὁ Γλαύκωνος ἐραστής, εὐδοκιμήσαντας
[377]	τε, εἶπον, καὶ Ομηρος ἡμῖν	ἐλεγέτην	καὶ οἱ ἄλλοι ποιηταί. οὗτοι
[367]	μέγιστον ἀγαθόν. ~(εἰ γὰρ οὕτως	ἐλέγετο	ἐξ ἀρχῆς ὑπὸ πάντων ὑμῶν
[374]	ἁπάσης καὶ ὑπὲρ ὧν νυνδὴ	ἐλέγομεν	διαμαχεῖται τοῖς ἐπιοῦσιν. Τί δέ;
[370]	τεττάρων ἐπὶ τὰς παρασκευὰς ὧν	ἐλέγομεν.	ὁ γὰρ γεωργός, ὡς ἔοικεν,
[373]	δὴ καὶ ἃ τὸ πρῶτον	ἐλέγομεν	οὐκέτι τἀναγκαῖα θετέον, οἰκίας τε
[382]	γίγνεται; καὶ ἐν αἷς νυνδὴ	(ἐλέγομεν	ταῖς μυθολογίαις, διὰ τὸ μὴ
[377]	χρώμεθα. Εστι ταῦτα. Τοῦτο δὴ	ἔλεγον,	ὅτι μουσικῆς πρότερον ἁπτέον ἢ
[377]	μύθους τοῖς ἀνθρώποις ψευδεῖς συντιθέντες	ἔλεγόν	τε καὶ λέγουσι. Ποίους δή,
[382]	ὀρθότατά γ’ ἄν, ὃ νυνδὴ	ἔλεγον,	τοῦτο ὡς ἀληθῶς ψεῦδος καλοῖτο,
[364]	μὲν κακότητα καὶ ἰλαδὸν ἔστιν	ἑλέσθαι	(ῥηϊδίως· λείη μὲν ὁδός, μάλα
[373]	τὴν ποικιλίαν, καὶ χρυσὸν καὶ	ἐλέφαντα	καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα κτητέον.
[361]	ἵνα ἀμφότεροι εἰς τὸ ἔσχατον	ἐληλυθότες,	ὁ μὲν δικαιοσύνης, ὁ δὲ
[360]	γενέσθαι τῶν παρὰ τὸν βασιλέα,	ἐλθόντα	(δὲ καὶ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ
[366]	πρῶτος τῶν τοιούτων εἰς δύναμιν	ἐλθὼν	πρῶτος ἀδικεῖ, καθ’ ὅσον ἂν
[365]	δὲ τοῦ σοφωτάτου Αρχιλόχου ἀλώπεκα	ἑλκτέον	ἐξόπισθεν κερδαλέαν καὶ ποικίλην. Αλλὰ
[362]	καὶ σύ, εἴ τι ὅδε	ἐλλείπει,	ἐπάμυνε. καίτοι ἐμέ γε ἱκανὰ
[357]	Ως ἀληθῶς, εἶπον, ἔγωγ’ ἂν	ἑλοίμην,	εἰ ἐπ’ ἐμοὶ εἴη. Οὐ
[375]	καὶ ἰσχυρὸν αὖ, ἐὰν δέῃ	ἑλόντα	διαμάχεσθαι. Δεῖ γὰρ οὖν, ἔφη,
[369]	δ’ ὅς. Οὐκοῦν γενομένου αὐτοῦ	ἐλπὶς	εὐπετέστερον ἰδεῖν ὃ ζητοῦμεν; (Πολύ
[383]	βίους, ξύμπαντά τ’ εἰπὼν θεοφιλεῖς	ἐμὰς	τύχας παιᾶν’ ἐπηυφήμησεν, εὐθυμῶν ἐμέ.
[365]	ἢ σκολιαῖς ἀπάταις ἀναβὰς καὶ	ἐμαυτὸν	οὕτω περιφράξας διαβιῶ; τὰ μὲν
[365]	μὲν καὶ σχῆμα κύκλῳ περὶ	ἐμαυτὸν	σκιαγραφίαν ἀρετῆς περιγραπτέον, τὴν δὲ
[363]	τὰς γὰρ παρὰ θεῶν εὐδοκιμήσεις	ἐμβάλλοντες	ἄφθονα ἔχουσι λέγειν ἀγαθά, τοῖς
[362]	τι ὅδε ἐλλείπει, ἐπάμυνε. καίτοι	ἐμέ	γε ἱκανὰ καὶ τὰ ὑπὸ
[383]	ἐμὰς τύχας παιᾶν’ ἐπηυφήμησεν, εὐθυμῶν	ἐμέ.	κἀγὼ τὸ Φοίβου θεῖον ἀψευδὲς
[361]	δὴ κἂν ἀγροικοτέρως λέγηται, μὴ	ἐμὲ	οἴου λέγειν, ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ
[374]	ἐπεφύκει ἕκαστος καὶ ἐφ’ ᾧ	ἔμελλε	τῶν ἄλλων (σχολὴν ἄγων διὰ
[358]	ὑπὸ σοῦ ὥσπερ ὄφις κηληθῆναι,	ἐμοὶ	δὲ οὔπω κατὰ νοῦν ἡ
[368]	ποτέρως ἔχει. εἶπον οὖν ὅπερ	ἐμοὶ	ἔδοξεν, ὅτι Τὸ ζήτημα ᾧ
[357]	ἔγωγ’ ἂν ἑλοίμην, εἰ ἐπ’	ἐμοὶ	εἴη. Οὐ τοίνυν, ἔφη, ποιεῖς
[366]	οὗτος ὥρμησεν καὶ τῷδε καὶ	ἐμοὶ	πρὸς σέ, ὦ Σώκρατες, εἰπεῖν,
[368]	φαῦλον ἀλλ’ ὀξὺ βλέποντος, ὡς	ἐμοὶ	(φαίνεται. ἐπειδὴ οὖν ἡμεῖς οὐ
[357]	γίγνεται ἄλλο ἢ χαίρειν ἔχοντα;	Εμοιγε,	ἦν δ’ ἐγώ, δοκεῖ τι
[370]	πράξει. ἢ οὐ δοκεῖ σοι;	Εμοιγε.	Τί δέ; πότερον κάλλιον πράττοι
[381]	αὑτοῦ μορφῇ. Απασα, ἔφη, ἀνάγκη	ἔμοιγε	δοκεῖ. (Μηδεὶς ἄρα, ἦν δ’
[383]	ὕπαρ οὐδ’ ὄναρ. ~(Οὕτως, ἔφη,	ἔμοιγε	καὶ αὐτῷ φαίνεται σοῦ λέγοντος.
[358]	δικαίου βίος, ὡς λέγουσιν. ἐπεὶ	ἔμοιγε,	ὦ Σώκρατες, οὔ τι δοκεῖ
[383]	ὁ κτανὼν τὸν παῖδα τὸν	ἐμόν—	(ὅταν τις τοιαῦτα λέγῃ περὶ
[358]	(Ιθι δή, ἔφη, ἄκουσον καὶ	ἐμοῦ,	ἐάν σοι ἔτι ταὐτὰ δοκῇ.
[363]	δὲ δένδρεα καρπῷ, τίκτῃ δ’	ἔμπεδα	μῆλα, θάλασσα δὲ παρέχῃ ἰχθῦς.
[379]	κατακείαται ἐν Διὸς οὔδει κηρῶν	ἔμπλειοι,	ὁ μὲν ἐσθλῶν, αὐτὰρ ὃ
[373]	οὐκέτι ἱκανή, ἀλλ’ ἤδη ὄγκου	ἐμπληστέα	καὶ πλήθους, ἃ οὐκέτι τοῦ
[368]	(ἀπαγορεύειν καὶ μὴ βοηθεῖν ἔτι	ἐμπνέοντα	καὶ δυνάμενον φθέγγεσθαι. κράτιστον οὖν
[371]	ἡ χρεία καπήλων ἡμῖν γένεσιν	ἐμποιεῖ	τῇ πόλει. ἢ οὐ καπήλους
[371]	μέν γε κατὰ θάλατταν ἡ	ἐμπορία	γίγνηται, συχνῶν (καὶ ἄλλων προσδεήσεται
[371]	ἐξαξόντων ἕκαστα. οὗτοι δέ εἰσιν	ἔμποροι·	ἦ γάρ; Ναί. Καὶ ἐμπόρων
[371]	δὲ πλανήτας ἐπὶ τὰς πόλεις	ἐμπόρους;	Πάνυ μὲν οὖν. (Ετι δή
[371]	ἔμποροι· ἦ γάρ; Ναί. Καὶ	ἐμπόρων	δὴ δεησόμεθα. Πάνυ γε Καὶ
[375]	ἀπορήσας τε καὶ ἐπισκεψάμενος τὰ	ἔμπροσθεν,	Δικαίως γε, ἦν δ’ ἐγώ,
[372]	ἀδικίαν ὅπῃ ποτὲ ταῖς πόλεσιν	ἐμφύονται.	ἡ μὲν οὖν ἀληθινὴ πόλις
[357]	τοῦτο τρίτον. ἀλλὰ τί δή;	Εν	ποίῳ, ἔφη, τούτων τὴν δικαιοσύνην
[377]	πολλοὺς ἐκβλητέον. Ποίους δή; ἔφη.	Εν	τοῖς μείζοσιν, ἦν δ’ ἐγώ,
[371]	ἀργήσει τῆς αὑτοῦ δημιουργίας καθήμενος	ἐν	ἀγορᾷ; Οὐδαμῶς, ἦ δ’ ὅς,
[371]	τε καὶ πρᾶσιν διακονοῦντας ἱδρυμένους	ἐν	ἀγορᾷ, τοὺς δὲ πλανήτας ἐπὶ
[372]	καὶ λάχανά γε, οἷα δὴ	ἐν	ἀγροῖς ἑψήματα, ἑψήσονται. καὶ τραγήματά
[366]	αὐτοὺς ἀζήμιοι ἀπαλλάξομεν. Αλλὰ γὰρ	ἐν	Αιδου δίκην δώσομεν ὧν ἂν
[363]	ἀδίκους εἰς πηλόν τινα κατορύττουσιν	ἐν	Αιδου καὶ κοσκίνῳ ὕδωρ ἀναγκάζουσι
[382]	ὡς φάρμακον χρήσιμον γίγνεται; καὶ	ἐν	αἷς νυνδὴ (ἐλέγομεν ταῖς μυθολογίαις,
[380]	οἷον ἐξ ἐπιβουλῆς φαντάζεσθαι ἄλλοτε	ἐν	ἄλλαις ἰδέαις τοτὲ μὲν αὐτὸν
[375]	Ιδοι μὲν ἄν τις καὶ	ἐν	ἄλλοις ζῴοις, οὐ μεντἂν ἥκιστα
[377]	δ’ ἕτερον; Ναί. ~(Παιδευτέον δ’	ἐν	ἀμφοτέροις, πρότερον δ’ ἐν τοῖς
[376]	ἔφη. Οὐκοῦν θαρροῦντες τιθῶμεν καὶ	ἐν	ἀνθρώπῳ, εἰ μέλλει (πρὸς τοὺς
[371]	Ισως. Ποῦ οὖν ἄν ποτε	ἐν	αὐτῇ εἴη ἥ τε δικαιοσύνη
[371]	Συχνῶν μέντοι. Τί δὲ δή;	ἐν	αὐτῇ τῇ πόλει πῶς ἀλλήλοις
[366]	μέγιστον κακῶν ὅσα ἴσχει ψυχὴ	ἐν	αὑτῇ, δικαιοσύνη δὲ μέγιστον ἀγαθόν.
[372]	ὦ Σώκρατες, εἰ μή που	ἐν	αὐτῶν τούτων χρείᾳ τινὶ τῇ
[373]	οὐκ ἐνῆν— ἔδει γὰρ οὐδέν—	ἐν	δὲ ταύτῃ καὶ τούτου προσδεήσει.
[379]	ὡς δοιοί τε πίθοι κατακείαται	ἐν	Διὸς οὔδει κηρῶν ἔμπλειοι, ὁ
[372]	καὶ οὕτω διάγοντες τὸν βίον	ἐν	εἰρήνῃ μετὰ ὑγιείας, ὡς εἰκός,
[369]	ἐστιν· ἔπειτα οὕτως ἐπισκεψώμεθα καὶ	ἐν	ἑνὶ ἑκάστῳ, τὴν τοῦ μείζονος
[379]	δήπου ἀποδοτέον, ἐάντέ τις αὐτὸν	ἐν	ἔπεσιν ποιῇ ἐάντε ἐν μέλεσιν
[383]	ψεύδεσι παράγειν ἐν λόγῳ ἢ	ἐν	ἔργῳ; Συγχωρῶ. Πολλὰ ἄρα Ομήρου
[382]	ἔφη. Ποιητὴς μὲν ἄρα ψευδὴς	ἐν	θεῷ οὐκ ἔνι. Οὔ μοι
[383]	ὁ δ’ αὐτὸς ὑμνῶν, αὐτὸς	ἐν	θοίνῃ παρών, αὐτὸς τάδ’ εἰπών,
[366]	πώποτε οὔτ’ ἐν ποιήσει οὔτ’	ἐν	ἰδίοις λόγοις ἐπεξῆλθεν ἱκανῶς τῷ
[370]	εἷς ἓν κατὰ φύσιν καὶ	ἐν	καιρῷ, σχολὴν τῶν ἄλλων ἄγων,
[383]	ἑαυτοὺς μήτε ἡμᾶς ψεύδεσι παράγειν	ἐν	λόγῳ ἢ ἐν ἔργῳ; Συγχωρῶ.
[368]	καὶ ἄλλοθι μείζω τε καὶ	ἐν	μείζονι, ἕρμαιον ἂν ἐφάνη οἶμαι
[379]	αὐτὸν ἐν ἔπεσιν ποιῇ ἐάντε	ἐν	μέλεσιν ἐάντε ἐν τραγῳδίᾳ. Δεῖ
[371]	ἐπὶ τὴν διακονίαν τάττουσιν ταύτην,	ἐν	μὲν ταῖς ὀρθῶς οἰκουμέναις πόλεσι
[359]	ἀδύνατος ᾖ· τὸ δὲ δίκαιον	ἐν	μέσῳ ὂν τούτων ἀμφοτέρων ἀγαπᾶσθαι
[380]	(μήτε νεώτερον μήτε πρεσβύτερον, μήτ’	ἐν	μέτρῳ μήτε ἄνευ μέτρου μυθολογοῦντα,
[376]	γὰρ οὖν. Ιθι οὖν, ὥσπερ	ἐν	μύθῳ μυθολογοῦντές τε καὶ σχολὴν
[362]	τοῦ Γλαύκωνος ἐγὼ μὲν αὖ	ἐν	νῷ εἶχόν τι λέγειν πρὸς
[379]	τοὺς μὲν τύπους προσήκει εἰδέναι	ἐν	οἷς δεῖ μυθολογεῖν τοὺς ποιητάς,
[380]	θέλῃ. ἀλλ’ ἐάν τις ποιῇ	ἐν	οἷς ταῦτα τὰ ἰαμβεῖα ἔνεστιν,
[370]	τῷ (πρατ( τομένῳ ἐπακολουθεῖν μὴ	ἐν	παρέργου μέρει. Ανάγκη. Εκ δὴ
[366]	καὶ ἀνθρώπους, οὐδεὶς πώποτε οὔτ’	ἐν	ποιήσει οὔτ’ ἐν ἰδίοις λόγοις
[376]	τε καὶ ἀδικίαν τίνα τρόπον	ἐν	πόλει γίγνεται; ἵνα μὴ ἐῶμεν
[378]	ἃ ἂν τηλικοῦτος ὢν λάβῃ	ἐν	ταῖς δόξαις (δυσέκ( νιπτά τε
[369]	καταμαθεῖν. εἰ οὖν βούλεσθε, ~πρῶτον	ἐν	ταῖς (πόλεσι ζητήσωμεν ποῖόν τί
[373]	οὐκέτι τοῦ ἀναγκαίου ἕνεκά ἐστιν	ἐν	ταῖς πόλεσιν, οἷον οἵ τε
[377]	ἀκούειν τοὺς παῖδας καὶ λαμβάνειν	ἐν	ταῖς ψυχαῖς ὡς ἐπὶ τὸ
[370]	μέρος ποιεῖν ~τούτου τοῦ (σίτου	ἐν	τετάρτῳ μέρει τοῦ χρόνου, τὰ
[381]	ἕκαστος αὐτῶν μένει ἀεὶ ἁπλῶς	ἐν	τῇ αὑτοῦ μορφῇ. Απασα, ἔφη,
[380]	τρόπῳ μήτε τινὰ λέγειν ταῦτα	ἐν	τῇ αὑτοῦ πόλει, εἰ μέλλει
[360]	οὕτως ἀδαμάντινος, ὃς ἂν μείνειεν	ἐν	τῇ δικαιοσύνῃ καὶ τολμήσειεν ἀπέχεσθαι
[378]	λεκτέοι γ’ ἔφην, ὦ Αδείμαντε,	ἐν	τῇ ἡμετέρᾳ πόλει. οὐδὲ λεκτέον
[368]	ἀλλὰ τί τοιοῦτον, ὦ (Σώκρατες,	ἐν	τῇ περὶ τὸ δίκαιον ζητήσει
[362]	βλαστάνει βουλεύματα, πρῶτον μὲν ἄρχειν	ἐν	τῇ πόλει δοκοῦντι δικαίῳ εἶναι,
[373]	συβωτῶν προσδεησόμεθα· τοῦτο γὰρ ἡμῖν	ἐν	τῇ προτέρᾳ πόλει οὐκ ἐνῆν—
[361]	ἢ ἰατρὸς ~τά τε ἀδύνατα	ἐν	τῇ τέχνῃ καὶ τὰ δυνατὰ
[369]	ἑκάστῳ, τὴν τοῦ μείζονος ὁμοιότητα	ἐν	τῇ τοῦ ἐλάττονος ἰδέᾳ ἐπισκοποῦντες.
[382]	ὡς ἀληθῶς ψεῦδος καλοῖτο, ἡ	ἐν	τῇ ψυχῇ ἄγνοια ἡ τοῦ
[382]	τοῖς λόγοις μίμημά τι τοῦ	ἐν	τῇ ψυχῇ ἐστὶν παθήματος καὶ
[358]	δύναμιν αὐτὸ καθ’ αὑτὸ ἐνὸν	ἐν	τῇ ψυχῇ, τοὺς δὲ μισθοὺς
[381]	μηδείς, μηδ’ ἐν τραγῳδίαις μηδ’	ἐν	τοῖς ἄλλοις ποιήμασιν εἰσαγέτω Ηραν
[360]	οὕστινας βούλοιτο, καὶ τἆλλα πράττειν	ἐν	τοῖς ἀνθρώποις ἰσόθεον ὄντα. οὕτω
[383]	φῇ ἡ Θέτις τὸν Απόλλω	ἐν	τοῖς αὑτῆς (γάμοις ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι
[376]	Καὶ τοῦτο, ἦν δ’ ἐγώ,	ἐν	τοῖς κυσὶν κατόψει, ὃ καὶ
[382]	τοῦ ἐψευσμένου· ἐπεὶ τό γε	ἐν	τοῖς λόγοις μίμημά τι τοῦ
[382]	μοι. Τί δὲ δὴ τὸ	ἐν	τοῖς λόγοις (ψεῦδος) πότε καὶ
[377]	δ’ ἐν ἀμφοτέροις, πρότερον δ’	ἐν	τοῖς ψευδέσιν; Οὐ μανθάνω, ἔφη,
[379]	ποιῇ ἐάντε ἐν μέλεσιν ἐάντε	ἐν	τραγῳδίᾳ. Δεῖ γάρ. (Οὐκοῦν ἀγαθὸς
[381]	καὶ Θέτιδος καταψευδέσθω μηδείς, μηδ’	ἐν	τραγῳδίαις μηδ’ ἐν τοῖς ἄλλοις
[358]	μὲν οἶμαι, ἦν δ’ ἐγώ,	ἐν	τῷ καλλίστῳ, ὃ καὶ δι’
[368]	Ισως τοίνυν πλείων ἂν δικαιοσύνη	ἐν	τῷ μείζονι ἐνείη καὶ ῥᾴων
[379]	ποιηταὶ ἐγώ τε (καὶ σὺ	ἐν	τῷ παρόντι, ἀλλ’ οἰκισταὶ πόλεως·
[382]	δέξαιντο, καὶ μισοῦσι μάλιστα αὐτὸ	ἐν	τῷ τοιούτῳ. Πολύ γε, ἔφη.
[378]	παραδεκτέον εἰς τὴν πόλιν, οὔτ’	ἐν	ὑπονοίαις πεποιημένας οὔτε ἄνευ ὑπονοιῶν.
[373]	γὰρ οὔ; (Οὐκοῦν καὶ ἰατρῶν	ἐν	χρείαις ἐσόμεθα πολὺ μᾶλλον οὕτω
[380]	θεοὺς νόμων τε καὶ τύπων,	ἐν	ᾧ δεήσει τούς τε λέγοντας
[383]	ἔφην, τοῦτον δεύτερον τύπον εἶναι	ἐν	ᾧ δεῖ περὶ θεῶν καὶ
[375]	ἄλλοις ζῴοις, οὐ μεντἂν ἥκιστα	(ἐν	ᾧ ἡμεῖς παρεβάλλομεν τῷ φύλακι.
[357]	ὁρᾷς τι, ἔφη, εἶδος ἀγαθοῦ,	ἐν	ᾧ τὸ γυμνάζεσθαι καὶ τὸ
[382]	ὁ θεὸς ἁπλοῦν καὶ ἀληθὲς	ἔν	τε ἔργῳ καὶ λόγῳ, καὶ
[374]	τῶν ἄλλων ἑνὶ ἑκάστῳ ὡσαύτως	ἓν	ἀπεδίδομεν, πρὸς ὃ ἐπεφύκει ἕκαστος
[376]	ἂν ἴδῃ ἀγνῶτα, χαλεπαίνει, οὐδὲ	ἓν	κακὸν προπεπονθώς· ὃν δ’ ἂν
[370]	κάλλιον καὶ ῥᾷον, ὅταν εἷς	ἓν	κατὰ φύσιν καὶ ἐν καιρῷ,
[369]	ἀνδρῶν. (Φαίνεται. Τί δὴ οὖν;	ἕνα	ἕκαστον τούτων δεῖ τὸ αὑτοῦ
[369]	κοινὸν κατατιθέναι, οἷον τὸν γεωργὸν	ἕνα	ὄντα παρασκευάζειν σιτία τέτταρσιν καὶ
[374]	δέ που, εἰ μέμνησαι, ἀδύνατον	ἕνα	πολλὰς καλῶς ἐργάζεσθαι τέχνας. Αληθῆ
[375]	πρᾷον καὶ μεγαλόθυμον ἦθος εὑρήσομεν;	ἐναντία	γάρ που θυμοειδεῖ πρᾳεῖα φύσις.
[364]	κακὸν ἔνειμαν, τοῖς δ’ ἐναντίοις	ἐναντίαν	μοῖραν. ἀγύρται δὲ καὶ μάντεις
[377]	ψυχαῖς ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ	ἐναντίας	δόξας ἐκείναις ἅς, ἐπειδὰν τελεωθῶσιν,
[364]	βίον κακὸν ἔνειμαν, τοῖς δ’	ἐναντίοις	ἐναντίαν μοῖραν. ἀγύρται δὲ καὶ
[360]	ἐπαινοῖεν δ’ ἂν αὐτὸν ἀλλήλων	ἐναντίον	ἐξαπατῶντες ἀλλήλους διὰ τὸν τοῦ
[362]	γὰρ διελθεῖν ἡμᾶς καὶ τοὺς	ἐναντίους	λόγους ὧν ὅδε εἶπεν, οἳ
[361]	πάντων πλὴν δικαιοσύνης καὶ ποιητέος	ἐναντίως	διακείμενος τῷ προτέρῳ· μηδὲν γὰρ
[383]	ἐν τοῖς αὑτῆς (γάμοις ᾄδοντα	ἐνδατεῖσθαι	τὰς ἑὰς εὐπαιδίας— νόσων τ’
[381]	εἴπερ ἀλλοιοῦται· οὐ γάρ που	ἐνδεᾶ	γε φήσομεν τὸν θεὸν κάλλους
[369]	οὐκ αὐτάρκης, ἀλλὰ πολλῶν ὢν>	ἐνδεής·	ἢ τίν’ οἴει ἀρχὴν ἄλλην
[367]	ἢ τοῦτο. μὴ οὖν ἡμῖν	ἐνδείξῃ	μόνον τῷ λόγῳ ὅτι δικαιοσύνη
[367]	λέγω. μὴ οὖν ἡμῖν μόνον	ἐνδείξῃ	τῷ λόγῳ ὅτι δικαιοσύνη ἀδικίας
[358]	ἄδικον βίον ἐπαινῶν, εἰπὼν δὲ	ἐνδείξομαί	σοι ὃν τρόπον αὖ βούλομαι
[381]	ἀμφοτέροις ἐλαχίστην μεταβολὴν ὑπ’ ἄλλου	ἐνδέχεται.	Εοικεν. Αλλὰ μὴν ὁ θεός
[377]	γὰρ δὴ τότε πλάττεται, καὶ	ἐνδύεται	τύπος ὃν ἄν τις βούληται
[368]	ἂν δικαιοσύνη ἐν τῷ μείζονι	ἐνείη	καὶ ῥᾴων καταμαθεῖν. εἰ οὖν
[364]	δυστυχίας τε καὶ βίον κακὸν	ἔνειμαν,	τοῖς δ’ ἐναντίοις ἐναντίαν μοῖραν.
[382]	θεοφιλής. Οὐκ ἄρα ἔστιν οὗ	ἕνεκα	ἂν θεὸς ψεύδοιτο. Οὐκ ἔστιν.
[367]	τῶν τε ἀποβαινόντων ἀπ’ αὐτῶν	ἕνεκα	ἄξια κεκτῆσθαι, πολὺ δὲ μᾶλλον
[357]	ἀποβαινόντων ἐφιέμενοι, ἀλλ’ αὐτὸ αὑτοῦ	ἕνεκα	ἀσπαζόμενοι, οἷον τὸ χαίρειν καὶ
[371]	καὶ νόμισμα σύμβολον τῆς ἀλλαγῆς	ἕνεκα	γενήσεται ἐκ τούτου. Πάνυ μὲν
[373]	πλήθους, ἃ οὐκέτι τοῦ ἀναγκαίου	ἕνεκά	ἐστιν ἐν ταῖς πόλεσιν, οἷον
[358]	ἐπιπόνου εἴδους, ὃ μισθῶν θ’	ἕνεκα	καὶ εὐδοκιμήσεων διὰ δόξαν ἐπιτηδευτέον,
[371]	ἂν ἕκαστοι ἐργάζωνται; ὧν δὴ	ἕνεκα	καὶ κοινωνίαν ποιησάμενοι πόλιν ᾠκίσαμεν.
[357]	ἡμᾶς, καὶ αὐτὰ μὲν ἑαυτῶν	ἕνεκα	οὐκ ἂν δεξαίμεθα ἔχειν, (τῶν
[376]	σκοποῦσι πρὸς τὸ κατιδεῖν οὗπερ	ἕνεκα	(πάντα σκοποῦμεν, δικαιοσύνην τε καὶ
[369]	τοῦ εἶναί τε καὶ ζῆν	ἕνεκα.	Παντάπασί γε. Δευτέρα δὴ οἰκήσεως,
[378]	φιλεῖ γίγνεσθαι· ὧν δὴ ἴσως	ἕνεκα	περὶ παντὸς ποιητέον ἃ πρῶτα
[361]	τῶν δωρεῶν τε καὶ τιμῶν	ἕνεκα	τοιοῦτος εἴη. γυμνωτέος δὴ πάντων
[382]	τι ἐπιχειρῶσιν πράττειν, τότε ἀποτροπῆς	ἕνεκα	ὡς φάρμακον χρήσιμον γίγνεται; καὶ
[359]	χάσμα κατὰ τὸν τόπον ᾗ	ἔνεμεν.	ἰδόντα δὲ καὶ θαυμάσαντα καταβῆναι
[368]	πάνυ ὀξὺ βλέπουσιν, ἔπειτά τις	ἐνενόησεν,	ὅτι τὰ αὐτὰ γράμματα ἔστι
[380]	ἐν οἷς ταῦτα τὰ ἰαμβεῖα	ἔνεστιν,	τὰ τῆς Νιόβης πάθη, ἢ
[373]	ἐν τῇ προτέρᾳ πόλει οὐκ	ἐνῆν—	ἔδει γὰρ οὐδέν— ἐν δὲ
[366]	Αιδου δίκην δώσομεν ὧν ἂν	ἐνθάδε	ἀδικήσωμεν, ἢ αὐτοὶ ἢ παῖδες
[377]	ὡς τὸ ὅλον εἰπεῖν ψεῦδος,	ἔνι	δὲ καὶ ἀληθῆ. πρότερον δὲ
[382]	ἄρα ψευδὴς ἐν θεῷ οὐκ	ἔνι.	Οὔ μοι δοκεῖ. Αλλὰ δεδιὼς
[369]	ἔπειτα οὕτως ἐπισκεψώμεθα καὶ ἐν	ἑνὶ	ἑκάστῳ, τὴν τοῦ μείζονος ὁμοιότητα
[374]	καλῶς γίγνοιτο, καὶ τῶν ἄλλων	ἑνὶ	ἑκάστῳ ὡσαύτως ἓν ἀπεδίδομεν, πρὸς
[359]	ὡς ἀληθῶς ἄνδρα οὐδ’ ἂν	ἑνί	ποτε συνθέσθαι τὸ μήτε ἀδικεῖν
[375]	ἄφοβός τέ ἐστι καὶ ἀήττητος;	Εννενόηκα.	Τὰ μὲν τοίνυν τοῦ σώματος
[375]	εἰκόνος ἀπελείφθημεν. Πῶς λέγεις; Οὐκ	ἐννενοήκαμεν	ὅτι εἰσὶν ἄρα φύσεις οἵας
[375]	ἄλλο ὁτιοῦν ζῷον; ἢ οὐκ	ἐννενόηκας	ὡς (ἄμαχόν τε καὶ ἀνίκητον
[360]	στρέψαντα φανερὸν γενέσθαι. καὶ τοῦτο	ἐννοήσαντα	ἀποπειρᾶσθαι τοῦ δακτυλίου εἰ ταύτην
[370]	δ’ ἐγώ, μὰ Δία ἄτοπον.	ἐννοῶ	γὰρ καὶ αὐτὸς εἰπόντος σοῦ,
[376]	~(Πῶς δή; ἔφη· οὐ γὰρ	ἐννοῶ.	Καὶ τοῦτο, ἦν δ’ ἐγώ,
[377]	οἴει; Εγωγ’ ἔφη· ἀλλ’ οὐκ	ἐννοῶ	οὐδὲ τοὺς μείζους τίνας λέγεις.
[372]	ἐσκέμμεθα; ~(Εγὼ μέν, ἔφη, οὐκ	ἐννοῶ,	ὦ Σώκρατες, εἰ μή που
[358]	ἔχει δύναμιν αὐτὸ καθ’ αὑτὸ	ἐνὸν	ἐν τῇ ψυχῇ, τοὺς δὲ
[366]	δρᾷ, τῇ τοῦ ἔχοντος ψυχῇ	ἐνόν,	καὶ λανθάνον θεούς τε καὶ
[359]	ἔχοντα, καθ’ ἃς ἐγκύψαντα ἰδεῖν	ἐνόντα	νεκρόν, ὡς φαίνεσθαι μείζω ἢ
[368]	δ’ ὅς. Οὐκοῦν μεῖζον πόλις	ἑνὸς	ἀνδρός; Μεῖζον, ἔφη. Ισως τοίνυν
[368]	δικαιοσύνη, φαμέν, ἔστι μὲν ἀνδρὸς	ἑνός,	ἔστι δέ που καὶ ὅλης
[364]	ὑπὸ ποιητῶν. πάντες γὰρ ἐξ	ἑνὸς	στόματος ὑμνοῦσιν ὡς καλὸν μὲν
[377]	τύπος ὃν ἄν τις βούληται	ἐνσημήνασθαι	ἑκάστῳ. Κομιδῇ μὲν οὖν. Αρ’
[382]	ἐψεῦσθαι καὶ ἀμαθῆ εἶναι καὶ	ἐνταῦθα	ἔχειν τε καὶ κεκτῆσθαι τὸ
[359]	μήτ’ ἀδικεῖν μήτ’ ἀδικεῖσθαι· καὶ	ἐντεῦθεν	δὴ ἄρξασθαι νόμους τίθεσθαι καὶ
[383]	τοῦτο οὐκ ἐπαινεσόμεθα, τὴν τοῦ	ἐνυπνίου	πομπὴν ὑπὸ Διὸς τῷ Αγαμέμνονι·
[366]	ὑπὸ θεῶν ἐσόμεθα, τὰ δ’	ἐξ	ἀδικίας κέρδη ἀπωσόμεθα· ἄδικοι δὲ
[370]	ἄρα ἔτι καὶ ἄλλων, οἳ	ἐξ	ἄλλης πόλεως αὐτῇ κομιοῦσιν ὧν
[366]	φατὲ δικαιοσύνης εἶναι, ἀπὸ τῶν	ἐξ	ἀρχῆς ἡρώων ἀρξάμενοι, ὅσων λόγοι
[369]	ἦν δ’ ἐγώ, τῷ λόγῳ	ἐξ	ἀρχῆς ποιῶμεν πόλιν· ποιήσει δὲ
[367]	ἀγαθόν. ~(εἰ γὰρ οὕτως ἐλέγετο	ἐξ	ἀρχῆς ὑπὸ πάντων ὑμῶν καὶ
[365]	τὰ λεγόμενα ὥσπερ ἐπιπτόμενοι συλλογίσασθαι	ἐξ	αὐτῶν ποῖός τις ἂν (ὢν
[364]	(καὶ ὑπὸ ποιητῶν. πάντες γὰρ	ἐξ	ἑνὸς στόματος ὑμνοῦσιν ὡς καλὸν
[380]	θεὸν οἴει εἶναι καὶ οἷον	ἐξ	ἐπιβουλῆς φαντάζεσθαι ἄλλοτε ἐν ἄλλαις
[362]	βαθεῖαν ἄλοκα διὰ φρενὸς καρπούμενον,	(ἐξ	ἧς τὰ κεδνὰ βλαστάνει βουλεύματα,
[373]	τρέφειν τοὺς τότε, σμικρὰ δὴ	ἐξ	ἱκανῆς ἔσται. ἢ πῶς λέγομεν;
[373]	ὅτι πολέμου αὖ γένεσιν ηὑρήκαμεν,	ἐξ	ὧν μάλιστα ταῖς πόλεσιν καὶ
[359]	αὕτη τε καὶ τοιαύτη, καὶ	ἐξ	ὧν πέφυκε τοιαῦτα, ὡς ὁ
[365]	δημηγορικήν τε καὶ δικανικὴν διδόντες,	ἐξ	ὧν τὰ μὲν πείσομεν, τὰ
[359]	γενομένου τοῖς ποιμέσιν εἰωθότος, ἵν’	ἐξαγγέλλοιεν	κατὰ μῆνα τῷ βασιλεῖ τὰ
[371]	που τῶν τε εἰσαξόντων καὶ	ἐξαξόντων	ἕκαστα. οὗτοι δέ εἰσιν ἔμποροι·
[382]	οὔτε αὐτὸς μεθίσταται οὔτε ἄλλους	ἐξαπατᾷ,	οὔτε κατὰ φαντασίας οὔτε κατὰ
[360]	δ’ ἂν αὐτὸν ἀλλήλων ἐναντίον	ἐξαπατῶντες	ἀλλήλους διὰ τὸν τοῦ ἀδικεῖσθαι
[381]	ποιοῦσιν δοκεῖν σφᾶς παντοδαποὺς φαίνεσθαι,	ἐξαπατῶντες	καὶ γοητεύοντες; Ισως, ἔφη. ~(Τί
[373]	δή τισιν, ὡς δοκεῖ, οὐκ	ἐξαρκέσει,	οὐδὲ αὕτη ἡ δίαιτα, ἀλλὰ
[373]	ἡμῖν ἀποτμητέον, εἰ μέλλομεν ἱκανὴν	ἕξειν	νέμειν τε καὶ ἀροῦν, καὶ
[374]	σμικρῷ, ~(ἀλλ’ ὅλῳ στρατοπέδῳ, ὃ	ἐξελθὸν	ὑπὲρ τῆς οὐσίας ἁπάσης καὶ
[380]	αὐτὰ λέγειν, ἢ εἰ θεοῦ,	ἐξευρετέον	αὐτοῖς σχεδὸν ὃν νῦν ἡμεῖς
[380]	τόδε; οὐκ ἀνάγκη, εἴπερ τι	ἐξίσταιτο	τῆς αὑτοῦ (ἰδέας, ἢ αὐτὸ
[360]	τῶν ἀλλοτρίων καὶ μὴ ἅπτεσθαι,	ἐξὸν	αὐτῷ καὶ ἐκ τῆς ἀγορᾶς
[365]	τοῦ σοφωτάτου Αρχιλόχου ἀλώπεκα ἑλκτέον	ἐξόπισθεν	κερδαλέαν καὶ ποικίλην. Αλλὰ γάρ,
[359]	τιμήν. εἴη δ’ ἂν ἡ	ἐξουσία	ἣν λέγω τοιάδε μάλιστα, εἰ
[359]	(ποιή( σαιμεν τῇ διανοίᾳ· δόντες	ἐξουσίαν	ἑκατέρῳ ποιεῖν ὅτι ἂν βούληται,
[360]	λέγων· ἐπεὶ εἴ τις τοιαύτης	ἐξουσίας	ἐπιλαβόμενος μηδέν ποτε ἐθέλοι ἀδικῆσαι
[372]	λέγεις. ἐπελαθόμην ὅτι καὶ ὄψον	ἕξουσιν,	ἅλας τε δῆλον ὅτι καὶ
[360]	εἴσω τὴν σφενδόνην ἀδήλῳ γίγνεσθαι,	ἔξω	δὲ δήλῳ· αἰσθόμενον δὲ εὐθὺς
[360]	πάλιν ἐπιψηλαφῶντα τὸν δακτύλιον στρέψαι	ἔξω	τὴν σφενδόνην, καὶ στρέψαντα φανερὸν
[381]	καὶ φρονιμωτάτην ἥκιστ’ ἄν τι	ἔξωθεν	πάθος ταράξειέν τε καὶ ἀλλοιώσειεν;
[372]	ὑπολαβών, Ανευ ὄψου, ἔφη, ὡς	ἔοικας,	ποιεῖς τοὺς ἄνδρας ἑστιωμένους. Αληθῆ,
[358]	ἐπαινεῖται· ἀλλ’ ἐγώ τις, ὡς	ἔοικε,	δυσμαθής. (Ιθι δή, ἔφη, ἄκουσον
[371]	Πλήρωμα δὴ πόλεώς εἰσιν, ὡς	ἔοικε,	καὶ μισθωτοί. Δοκεῖ μοι. Αρ’
[381]	ἐθέλειν αὑτὸν ἀλλοιοῦν, ἀλλ’ ὡς	ἔοικε,	κάλλιστος καὶ ἄριστος ὢν εἰς
[357]	τὸ δ’ ἦν ἄρα, ὡς	ἔοικε,	προοίμιον. ὁ γὰρ Γλαύκων ἀεί
[372]	ἐγώ· μανθάνω. οὐ πόλιν, ὡς	ἔοικε,	σκοποῦμεν μόνον ὅπως γίγνεται, ἀλλὰ
[381]	ἐλαχίστην μεταβολὴν ὑπ’ ἄλλου ἐνδέχεται.	Εοικεν.	Αλλὰ μὴν ὁ θεός γε
[375]	τοιοῦτον εἶναι τὸν φύλακα. Οὐκ	ἔοικεν.	Αρ’ οὖν σοι δοκεῖ ἔτι
[374]	δὴ ἔργον ἂν εἴη, ὡς	ἔοικεν,	εἴπερ οἷοί τ’ ἐσμέν, ἐκλέξασθαι
[377]	παρήσομεν. Πρῶτον δὴ ἡμῖν, ὡς	ἔοικεν,	ἐπιστατητέον τοῖς μυθοποιοῖς, (καὶ ὃν
[369]	πόλιν· ποιήσει δὲ αὐτήν, ὡς	ἔοικεν,	ἡ ἡμετέρα χρεία. Πῶς δ’
[375]	μὴ γένηται· ταῦτα δὲ ἀδυνάτοις	ἔοικεν,	καὶ οὕτω (δὴ συμβαίνει ἀγαθὸν
[370]	ἐλέγομεν. ὁ γὰρ γεωργός, ὡς	ἔοικεν,	οὐκ αὐτὸς ποιήσεται ἑαυτῷ τὸ
[377]	οἷοί εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν	ἐοικότα	γράφων οἷς ἂν ὅμοια βουληθῇ
[381]	τῶν ποιητῶν, ὡς— θεοὶ ξείνοισιν	ἐοικότες	ἀλλοδαποῖσι, παντοῖοι τελέθοντες, ἐπιστρωφῶσι πόληας·
[364]	ἀκεῖσθαι μεθ’ ἡδονῶν τε καὶ	ἑορτῶν,	ἐάν τέ τινα ἐχθρὸν πημῆναι
[370]	ἀλλὰ διαφέρων τὴν φύσιν, ἄλλος	ἐπ’	ἄλλου ἔργου πράξει. ἢ οὐ
[369]	δὴ ἄρα παραλαμβάνων ἄλλος ἄλλον,	ἐπ’	ἄλλου, τὸν δ’ ἐπ’ ἄλλου
[369]	ἄλλον, ἐπ’ ἄλλου, τὸν δ’	ἐπ’	ἄλλου χρείᾳ, πολλῶν δεόμενοι, πολλοὺς
[359]	ποῖ ἡ ἐπιθυμία ἑκάτερον ἄξει.	ἐπ’	αὐτοφώρῳ οὖν λάβοιμεν ἂν τὸν
[357]	εἶπον, ἔγωγ’ ἂν ἑλοίμην, εἰ	ἐπ’	ἐμοὶ εἴη. Οὐ τοίνυν, ἔφη,
[364]	πᾶσιν τοῖς λόγοις μάρτυρας ποιητὰς	ἐπάγονται	οἱ μὲν κακίας πέρι, εὐπετείας
[364]	δαπανῶν ὁμοίως δίκαιον ἀδίκῳ βλάψει	ἐπαγωγαῖς	τισιν καὶ καταδέσμοις, τοὺς θεούς,
[367]	προσθήσεις, οὐ τὸ δίκαιον φήσομεν	ἐπαινεῖν	σε ἀλλὰ τὸ δοκεῖν, οὐδὲ
[367]	δὲ καὶ δόξας πάρες ἄλλοις	ἐπαινεῖν·	ὡς ἐγὼ τῶν μὲν ἄλλων
[358]	τοιοῦτον ὂν ψέγεται, ἀδικία δ’	ἐπαινεῖται·	ἀλλ’ ἐγώ τις, ὡς ἔοικε,
[379]	τε καὶ Διὸς γεγονέναι, οὐκ	ἐπαινεσόμεθα,	~οὐδὲ θεῶν ἔριν τε καὶ
[383]	Ομήρου ἐπαινοῦντες, ἀλλὰ τοῦτο οὐκ	ἐπαινεσόμεθα,	τὴν τοῦ ἐνυπνίου πομπὴν ὑπὸ
[367]	δόξῃ ἐστίν, τοῦτ’ οὖν αὐτὸ	ἐπαίνεσον	δικαιοσύνης, ὃ αὐτὴ δι’ αὑτὴν
[366]	Ω θαυμάσιε, πάντων (ὑμῶν, ὅσοι	ἐπαινέται	φατὲ δικαιοσύνης εἶναι, ἀπὸ τῶν
[360]	εἶναι τοῖς αἰσθανομένοις καὶ ἀνοητότατος,	ἐπαινοῖεν	δ’ ἂν αὐτὸν ἀλλήλων ἐναντίον
[363]	οὐκ ἔχουσιν. ὁ μὲν οὖν	ἔπαινος	καὶ ὁ ψόγος οὗτος ἑκατέρων.
[366]	ἢ γένους, ἀλλὰ μὴ γελᾶν	ἐπαινουμένης	ἀκούοντα; ὡς δή τοι εἴ
[361]	λέγειν, ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ τοὺς	ἐπαινοῦντας	πρὸ δικαιοσύνης ἀδικίαν. ἐροῦσι δὲ
[363]	δίκαιον εἶναι, οὐκ αὐτὸ δικαιοσύνην	ἐπαινοῦντες	ἀλλὰ τὰς ἀπ’ αὐτῆς εὐδοκιμήσεις,
[383]	ἔργῳ; Συγχωρῶ. Πολλὰ ἄρα Ομήρου	ἐπαινοῦντες,	ἀλλὰ τοῦτο οὐκ ἐπαινεσόμεθα, τὴν
[358]	ἀδικίαν μὲν ψέγοντος, δικαιοσύνην δὲ	ἐπαινοῦντος.	ἀλλ’ ὅρα εἴ σοι βουλομένῳ
[367]	μὲν ἄλλων ἀποδεχοίμην ἂν οὕτως	ἐπαινούντων	δικαιοσύνην καὶ ψεγόντων ἀδικίαν, δόξας
[362]	ὅδε εἶπεν, οἳ δικαιοσύνην μὲν	ἐπαινοῦσιν,	ἀδικίαν δὲ ψέγουσιν, ἵν’ ᾖ
[358]	κατατείνας ἐρῶ τὸν ἄδικον βίον	ἐπαινῶν,	εἰπὼν δὲ ἐνδείξομαί σοι ὃν
[370]	τὸν πράττοντα τῷ (πρατ( τομένῳ	ἐπακολουθεῖν	μὴ ἐν παρέργου μέρει. Ανάγκη.
[359]	δικαίῳ καὶ τῷ ἀδίκῳ, εἶτ’	ἐπακολουθήσαιμεν	θεώμενοι ποῖ ἡ ἐπιθυμία ἑκάτερον
[362]	σύ, εἴ τι ὅδε ἐλλείπει,	ἐπάμυνε.	καίτοι ἐμέ γε ἱκανὰ καὶ
[358]	ποιήσω, ἐὰν καὶ σοὶ δοκῇ·	(ἐπανανεώ(	σομαι τὸν Θρασυμάχου λόγον, καὶ
[361]	καὶ ἐὰν ἄρα σφάλληταί τι,	ἐπανορθοῦσθαι	δυνατῷ εἶναι, λέγειν τε ἱκανῷ
[361]	ἐὰν ἄρα πῃ σφαλῇ, ἱκανὸς	ἐπανορθοῦσθαι—	οὕτω καὶ ὁ ἄδικος ἐπιχειρῶν
[360]	περὶ τοῦ τοιούτου λόγου λέγων·	ἐπεὶ	εἴ τις τοιαύτης ἐξουσίας ἐπιλαβόμενος
[358]	τοῦ δικαίου βίος, ὡς λέγουσιν.	ἐπεὶ	ἔμοιγε, ὦ Σώκρατες, οὔ τι
[368]	τοῦ ἄλλου τοῦ ὑμετέρου τρόπου,	ἐπεὶ	κατά γε αὐτοὺς τοὺς λόγους
[360]	ὡς οὐκ ἀγαθοῦ ἰδίᾳ ὄντος,	ἐπεὶ	ὅπου γ’ ἂν οἴηται ἕκαστος
[382]	ψυχῇ ἄγνοια ἡ τοῦ ἐψευσμένου·	ἐπεὶ	τό γε ἐν τοῖς λόγοις
[359]	ὡς ἀρρωστίᾳ τοῦ ἀδικεῖν τιμώμενον·	ἐπεὶ	τὸν δυνάμενον αὐτὸ ποιεῖν καὶ
[358]	ἢ ἀγαθῷ τὸ ἀδικεῖν, ὥστ’	ἐπειδὰν	ἀλλήλους ἀδικῶσί τε καὶ ἀδικῶνται
[377]	πολὺ ἐναντίας δόξας ἐκείναις ἅς,	ἐπειδὰν	τελεωθῶσιν, ἔχειν οἰησόμεθα δεῖν αὐτούς;
[379]	ἦν δ’ ἐγώ, ὁ θεός,	ἐπειδὴ	ἀγαθός, πάντων ἂν εἴη αἴτιος,
[368]	ὀξὺ βλέποντος, ὡς ἐμοὶ (φαίνεται.	ἐπειδὴ	οὖν ἡμεῖς οὐ δεινοί, δοκῶ
[367]	λυσιτελοῦν, τῷ δὲ ἥττονι ἀσύμφορον.	ἐπειδὴ	οὖν ὡμολόγησας τῶν μεγίστων ἀγαθῶν
[365]	παρεσκευασμένῳ θεσπέσιος βίος λέγεται. (οὐκοῦν,	ἐπειδὴ	τὸ δοκεῖν, ὡς δηλοῦσί μοι
[369]	δ’ ἐγώ, πόλις, ὡς ἐγᾦμαι,	ἐπειδὴ	τυγχάνει ἡμῶν ἕκαστος οὐκ αὐτάρκης,
[367]	ὑμῶν καὶ ἐκ νέων ἡμᾶς	ἐπείθετε,	οὐκ ἂν ἀλλήλους ἐφυλάττομεν μὴ
[370]	πόλιν εἰς τοιοῦτον τόπον οὗ	ἐπεισαγωγίμων	μὴ δεήσεται, σχεδόν τι ἀδύνατον.
[362]	τῇ πόλει δοκοῦντι δικαίῳ εἶναι,	ἔπειτα	γαμεῖν ὁπόθεν ἂν βούληται, ἐκδιδόναι
[369]	(πόλεσι ζητήσωμεν ποῖόν τί ἐστιν·	ἔπειτα	οὕτως ἐπισκεψώμεθα καὶ ἐν ἑνὶ
[368]	ἀναγνῶναι μὴ πάνυ ὀξὺ βλέπουσιν,	ἔπειτά	τις ἐνενόησεν, ὅτι τὰ αὐτὰ
[357]	ἀβλαβεῖς καὶ μηδὲν εἰς τὸν	ἔπειτα	χρόνον διὰ ταύτας γίγνεται ἄλλο
[372]	Αληθῆ, ἦν δ’ ἐγώ, λέγεις.	ἐπελαθόμην	ὅτι καὶ ὄψον ἕξουσιν, ἅλας
[361]	οὐδὲν ἔτι, ὡς ἐγᾦμαι, χαλεπὸν	ἐπεξελθεῖν	τῷ λόγῳ οἷος ἑκάτερον (βίος
[366]	ποιήσει οὔτ’ ἐν ἰδίοις λόγοις	ἐπεξῆλθεν	ἱκανῶς τῷ λόγῳ ὡς τὸ
[379]	ἀποδοτέον, ἐάντέ τις αὐτὸν ἐν	ἔπεσιν	ποιῇ ἐάντε ἐν μέλεσιν ἐάντε
[374]	ὡσαύτως ἓν ἀπεδίδομεν, πρὸς ὃ	ἐπεφύκει	ἕκαστος καὶ ἐφ’ ᾧ ἔμελλε
[366]	οὐδεὶς πώποτε ἔψεξεν ἀδικίαν οὐδ’	ἐπῄνεσεν	δικαιοσύνην ἄλλως ἢ δόξας τε
[383]	εἰπὼν θεοφιλεῖς ἐμὰς τύχας παιᾶν’	ἐπηυφήμησεν,	εὐθυμῶν ἐμέ. κἀγὼ τὸ Φοίβου
[365]	τὰ ἴχνη τῶν λόγων φέρει.	ἐπὶ	γὰρ τὸ λανθάνειν συνωμοσίας τε
[372]	μάξαντες, μάζας γενναίας καὶ ἄρτους	ἐπὶ	κάλαμόν τινα παραβαλλόμενοι ἢ φύλλα
[383]	δώσομεν, οὐδὲ τοὺς διδασκάλους ἐάσομεν	ἐπὶ	παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν νέων, εἰ
[365]	ποιεῖν, ὅσοι εὐφυεῖς καὶ ἱκανοὶ	ἐπὶ	πάντα τὰ λεγόμενα ὥσπερ ἐπιπτόμενοι
[383]	θεῖοι γίγνεσθαι, καθ’ ὅσον ἀνθρώπῳ	ἐπὶ	πλεῖστον οἷόν τε. Παντάπασιν, ἔφη,
[363]	τοῦ εὐδοκιμεῖν ὄντα τῷ δικαίῳ.	ἐπὶ	πλέον δὲ οὗτοι τὰ τῶν
[364]	μοῖραν. ἀγύρται δὲ καὶ μάντεις	ἐπὶ	πλουσίων θύρας ἰόντες πείθουσιν ὡς
[369]	χρόνον τε καὶ πόνον ἀναλίσκειν	ἐπὶ	σίτου παρασκευῇ καὶ ἄλλοις κοινωνεῖν,
[372]	παραβαλλόμενοι ἢ φύλλα καθαρά, κατακλινέντες	ἐπὶ	στιβάδων ἐστρωμένων μίλακί τε καὶ
[376]	ἔστιν δέ που ἡ μὲν	ἐπὶ	σώμασι γυμναστική, ἡ δ’ ἐπὶ
[370]	Αδείμαντε, δεῖ πολιτῶν ἢ τεττάρων	ἐπὶ	τὰς παρασκευὰς ὧν ἐλέγομεν. ὁ
[371]	ἐν ἀγορᾷ, τοὺς δὲ πλανήτας	ἐπὶ	τὰς πόλεις ἐμπόρους; Πάνυ μὲν
[360]	διάφορον τοῦ ἑτέρου ποιοῖ, ἀλλ’	ἐπὶ	ταὔτ’ ἂν ἴοιεν ἀμφότεροι. καίτοι
[372]	ὦ Γλαύκων; Απερ νομίζεται, ἔφη·	ἐπί	τε κλινῶν κατακεῖσθαι οἶμαι τοὺς
[370]	τὰ δὲ τρία, τὸ μὲν	ἐπὶ	τῇ τῆς οἰκίας παρασκευῇ διατρίβειν,
[371]	εἰσὶν οἳ τοῦτο ὁρῶντες ἑαυτοὺς	ἐπὶ	τὴν διακονίαν τάττουσιν ταύτην, ἐν
[359]	ἀγαθόν, νόμῳ δὲ βίᾳ παράγεται	ἐπὶ	τὴν τοῦ ἴσου τιμήν. εἴη
[370]	προσθεῖμεν, ἵνα οἵ τε (γεωργοὶ	ἐπὶ	τὸ ἀροῦν ἔχοιεν βοῦς, οἵ
[381]	ὅτι, εἴπερ ἀλλοιοῦται. Πότερον οὖν	ἐπὶ	τὸ βέλτιόν τε καὶ κάλλιον
[364]	τῶν δικαίων τὰ ἄδικα ὡς	ἐπὶ	τὸ πλῆθος λέγουσι, καὶ πονηροὺς
[377]	λαμβάνειν ἐν ταῖς ψυχαῖς ὡς	ἐπὶ	τὸ πολὺ ἐναντίας δόξας ἐκείναις
[381]	τὸ αἴσχιον ἑαυτοῦ; (Ανάγκη, ἔφη,	ἐπὶ	τὸ χεῖρον, εἴπερ ἀλλοιοῦται· οὐ
[381]	καὶ κάλλιον μεταβάλλει ἑαυτὸν ἢ	ἐπὶ	τὸ χεῖρον καὶ τὸ αἴσχιον
[369]	ἐγώ, πῶς ἡ πόλις ἀρκέσει	ἐπὶ	τοσαύτην παρασκευήν; ἄλλο τι γεωργὸς
[371]	δὲ τοῦ σώματος ἰσχὺν ἱκανὴν	ἐπὶ	τοὺς πόνους ἔχωσιν· οἳ δὴ
[365]	ἀλάθειαν βιᾶται καὶ κύριον εὐδαιμονίας,	ἐπὶ	τοῦτο δὴ τρεπτέον ὅλως· πρόθυρα
[379]	ἕτερα, τὸν δὲ κακὴ βούβρωστις	ἐπὶ	χθόνα δῖαν ἐλαύνει· (οὐδ’ ὡς
[373]	ἐὰν καὶ ἐκεῖνοι ἀφῶσιν αὑτοὺς	ἐπὶ	χρημάτων κτῆσιν ἄπειρον, ὑπερβάντες τὸν
[376]	ἐπὶ σώμασι γυμναστική, ἡ δ’	ἐπὶ	ψυχῇ μουσική. Εστιν γάρ. Αρ’
[378]	θεοὶ θεοῖς πολεμοῦσί (τε καὶ	ἐπιβουλεύουσι	καὶ μάχονται— οὐδὲ γὰρ ἀληθῆ—
[380]	οἴει εἶναι καὶ οἷον ἐξ	ἐπιβουλῆς	φαντάζεσθαι ἄλλοτε ἐν ἄλλαις ἰδέαις
[360]	γυναῖκα αὐτοῦ μοιχεύσαντα, μετ’ ἐκείνης	ἐπιθέμενον	τῷ βασιλεῖ ἀποκτεῖναι καὶ τὴν
[359]	εἶτ’ ἐπακολουθήσαιμεν θεώμενοι ποῖ ἡ	ἐπιθυμία	ἑκάτερον ἄξει. ἐπ’ αὐτοφώρῳ οὖν
[358]	ἡ ἀπόδειξις γέγονεν περὶ ἑκατέρου·	ἐπιθυμῶ	γὰρ ἀκοῦσαι τί τ’ ἔστιν
[367]	γάρ σε (δέομαι ἀποκρύπτεσθαι, σοῦ	ἐπιθυμῶν	ἀκοῦσαι τἀναντία, ὡς δύναμαι μάλιστα
[368]	κράτιστον οὖν οὕτως ὅπως δύναμαι	ἐπικουρεῖν	αὐτῇ. Ο τε οὖν Γλαύκων
[360]	ἐπεὶ εἴ τις τοιαύτης ἐξουσίας	ἐπιλαβόμενος	μηδέν ποτε ἐθέλοι ἀδικῆσαι μηδὲ
[374]	καὶ αὖ τέχνης τε καὶ	ἐπιμελείας	μεγίστης δεόμενον. Οἶμαι ἔγωγε, ἦ
[365]	εἰ δὲ εἰσί τε καὶ	ἐπιμελοῦνται,	οὐκ ἄλλοθέν τοι αὐτοὺς ἴσμεν
[361]	τῷ λόγῳ οἷος ἑκάτερον (βίος	ἐπιμένει.	λεκτέον οὖν· καὶ δὴ κἂν
[374]	ὧν νυνδὴ ἐλέγομεν διαμαχεῖται τοῖς	ἐπιοῦσιν.	Τί δέ; ἦ δ’ ὅς·
[372]	αὐτοί τε καὶ τὰ παιδία,	ἐπιπίνοντες	τοῦ οἴνου, ἐστεφανωμένοι καὶ ὑμνοῦντες
[357]	ὁ ἄλλος χρηματισμός; ταῦτα γὰρ	ἐπίπονα	φαῖμεν ἄν, ὠφελεῖν δὲ ἡμᾶς,
[364]	καὶ δικαιοσύνη, χαλεπὸν μέντοι καὶ	ἐπίπονον,	ἀκολασία δὲ καὶ ἀδικία ἡδὺ
[358]	ἔφη, τοῖς πολλοῖς, ἀλλὰ τοῦ	ἐπιπόνου	εἴδους, ὃ μισθῶν θ’ ἕνεκα
[365]	ἐπὶ πάντα τὰ λεγόμενα ὥσπερ	ἐπιπτόμενοι	συλλογίσασθαι ἐξ αὐτῶν ποῖός τις
[375]	Καὶ ἐγὼ ἀπορήσας τε καὶ	ἐπισκεψάμενος	τὰ ἔμπροσθεν, Δικαίως γε, ἦν
[369]	ποῖόν τί ἐστιν· ἔπειτα οὕτως	ἐπισκεψώμεθα	καὶ ἐν ἑνὶ ἑκάστῳ, τὴν
[368]	οἶμαι ἐκεῖνα πρῶτον ἀναγνόντας οὕτως	ἐπισκοπεῖν	τὰ ἐλάττω, εἰ τὰ αὐτὰ
[369]	ἐν τῇ τοῦ ἐλάττονος ἰδέᾳ	ἐπισκοποῦντες.	Αλλά μοι δοκεῖς, ἔφη, καλῶς
[377]	Πρῶτον δὴ ἡμῖν, ὡς ἔοικεν,	ἐπιστατητέον	τοῖς μυθοποιοῖς, (καὶ ὃν μὲν
[374]	ἔσται χρήσιμον τῷ μήτε τὴν	ἐπιστήμην	ἑκάστου λαβόντι μήτε τὴν μελέτην
[366]	φύσει δυσχεραίνων τὸ ἀδικεῖν ἢ	ἐπιστήμην	λαβὼν (ἀπέχεται αὐτοῦ, τῶν γε
[371]	συχνῶν (καὶ ἄλλων προσδεήσεται τῶν	ἐπιστημόνων	τῆς περὶ τὴν θάλατταν ἐργασίας.
[381]	ξείνοισιν ἐοικότες ἀλλοδαποῖσι, παντοῖοι τελέθοντες,	ἐπιστρωφῶσι	πόληας· μηδὲ Πρωτέως καὶ Θέτιδος
[359]	ὀνομάσαι τὸ ὑπὸ τοῦ νόμου	ἐπίταγμα	νόμιμόν τε καὶ δίκαιον· καὶ
[378]	ὅς, οὐδὲ αὐτῷ μοι δοκεῖ	ἐπιτήδεια	εἶναι λέγειν. Οὐδέ γε, ἦν
[374]	τίνες τε καὶ ποῖαι φύσεις	ἐπιτήδειαι	εἰς πόλεως φυλακήν. Ημέτερον μέντοι.
[374]	Αρ’ οὖν οὐ καὶ φύσεως	ἐπιτηδείας	εἰς αὐτὸ τὸ ἐπιτήδευμα; Πῶς
[374]	φύσεως ἐπιτηδείας εἰς αὐτὸ τὸ	ἐπιτήδευμα;	Πῶς δ’ οὔ; Ημέτερον δὴ
[360]	τέλεον ἑκάτερον εἰς τὸ ἑαυτοῦ	ἐπιτήδευμα	τιθῶμεν. πρῶτον μὲν οὖν ὁ
[362]	γὰρ φήσουσι τὸν ἄδικον, ἅτε	ἐπιτηδεύοντα	πρᾶγμα ἀληθείας ἐχόμενον καὶ οὐ
[359]	λόγος. Ως δὲ καὶ οἱ	ἐπιτηδεύοντες	ἀδυναμίᾳ τοῦ ἀδικεῖν ἄκοντες αὐτὸ
[358]	δὲ ὅτι πάντες αὐτὸ οἱ	ἐπιτηδεύοντες	ἄκοντες ἐπιτηδεύουσιν ὡς ἀναγκαῖον ἀλλ’
[359]	ἀδυναμίᾳ τοῦ ἀδικεῖν ἄκοντες αὐτὸ	ἐπιτηδεύουσι,	μάλιστ’ ἂν αἰσθοίμεθα, εἰ τοιόνδε
[358]	πάντες αὐτὸ οἱ ἐπιτηδεύοντες ἄκοντες	ἐπιτηδεύουσιν	ὡς ἀναγκαῖον ἀλλ’ οὐχ ὡς
[358]	ἕνεκα καὶ εὐδοκιμήσεων διὰ δόξαν	ἐπιτηδευτέον,	αὐτὸ δὲ δι’ αὑτὸ φευκτέον
[374]	μὴ αὐτὸ τοῦτο ἐκ παιδὸς	ἐπιτηδεύων,	ἀλλὰ παρέργῳ χρώμενος; (καὶ ἀσπίδα
[379]	παρ’ οὓς ἐὰν ποιῶσιν οὐκ	ἐπιτρεπτέον,	οὐ μὴν αὐτοῖς γε ποιητέον
[377]	οὖν ῥᾳδίως οὕτω παρήσομεν τοὺς	ἐπιτυχόντας	ὑπὸ τῶν ἐπιτυχόντων μύθους πλασθέντας
[377]	παρήσομεν τοὺς ἐπιτυχόντας ὑπὸ τῶν	ἐπιτυχόντων	μύθους πλασθέντας ἀκούειν τοὺς παῖδας
[361]	δυνατὰ διαισθάνεται, (καὶ τοῖς μὲν	ἐπιχειρεῖ,	τὰ δὲ ἐᾷ· ἔτι δὲ
[374]	μὲν σκυτοτόμον διεκωλύομεν μήτε γεωργὸν	ἐπιχειρεῖν	εἶναι ἅμα μήτε ὑφάντην μήτε
[369]	(Πολύ γε. Δοκεῖ οὖν χρῆναι	ἐπιχειρῆσαι	περαίνειν; οἶμαι μὲν γὰρ οὐκ
[368]	ἔδοξεν, ὅτι Τὸ ζήτημα ᾧ	ἐπιχειροῦμεν	οὐ φαῦλον ἀλλ’ ὀξὺ βλέποντος,
[361]	ἐπανορθοῦσθαι— οὕτω καὶ ὁ ἄδικος	ἐπιχειρῶν	ὀρθῶς τοῖς ἀδικήμασιν λανθανέτω, εἰ
[382]	ἤ τινα ἄνοιαν κακόν τι	ἐπιχειρῶσιν	πράττειν, τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς
[360]	τὸν θαυμάζειν τε καὶ πάλιν	ἐπιψηλαφῶντα	τὸν δακτύλιον στρέψαι ἔξω τὴν
[374]	ἡμεῖς ἅπαντες ὡμολογήσαμεν καλῶς, ἡνίκα	ἐπλάττομεν	τὴν πόλιν· ὡμολογοῦμεν δέ που,
[368]	ἀνδρός, τὴν ἀρχὴν τῶν ἐλεγείων	ἐποίησεν	ὁ Γλαύκωνος ἐραστής, εὐδοκιμήσαντας περὶ
[364]	θεῶν ποριζομένη θυσίαις τε καὶ	ἐπῳδαῖς,	εἴτε τι (ἀδίκημά του γέγονεν
[368]	τῶν ἐλεγείων ἐποίησεν ὁ Γλαύκωνος	ἐραστής,	εὐδοκιμήσαντας περὶ τὴν Μεγαροῖ μάχην,
[380]	τῶν τοιούτων, ἢ οὐ θεοῦ	ἔργα	ἐατέον αὐτὰ λέγειν, ἢ εἰ
[378]	τὰ δὲ δὴ τοῦ Κρόνου	ἔργα	καὶ πάθη ὑπὸ τοῦ ὑέος,
[374]	μέμνησαι, ἀδύνατον ἕνα πολλὰς καλῶς	ἐργάζεσθαι	τέχνας. Αληθῆ λέγεις, ἔφη. (Τί
[373]	μήτ’ εἰ ἀγαθὸν ὁ πόλεμος	ἐργάζεται,	ἀλλὰ τοσοῦτον μόνον, ὅτι πολέμου
[370]	τις εἷς ὢν πολλὰς τέχνας	ἐργαζόμενος,	ἢ ὅταν μίαν εἷς; Οταν,
[374]	(σχολὴν ἄγων διὰ βίου αὐτὸ	ἐργαζόμενος	οὐ παριεὶς τοὺς καιροὺς καλῶς
[374]	σκυτοτομῶν καὶ ἄλλην τέχνην ἡντινοῦν	ἐργαζόμενος,	πεττευτικὸς δὲ ἢ κυβευτικὸς ἱκανῶς
[371]	ἀλλήλοις μεταδώσουσιν ὧν ἂν ἕκαστοι	ἐργάζωνται;	ὧν δὴ ἕνεκα καὶ κοινωνίαν
[371]	ἐπιστημόνων τῆς περὶ τὴν θάλατταν	ἐργασίας.	Συχνῶν μέντοι. Τί δὲ δή;
[372]	πολλὰ γυμνοί τε καὶ ἀνυπόδητοι	ἐργάσονται,	τοῦ δὲ (χειμῶνος ἠμφιεσμένοι τε
[373]	τούτων ὑπηρέται, ῥαψῳδοί, ὑποκριταί, χορευταί,	ἐργολάβοι,	σκευῶν τε παντοδαπῶν δημιουργοί, τῶν
[374]	Πῶς δ’ οὔ; Ημέτερον δὴ	ἔργον	ἂν εἴη, ὡς ἔοικεν, εἴπερ
[369]	ἕκαστον τούτων δεῖ τὸ αὑτοῦ	ἔργον	ἅπασι κοινὸν κατατιθέναι, οἷον τὸν
[369]	οἶμαι μὲν γὰρ οὐκ ὀλίγον	ἔργον	αὐτὸ εἶναι· σκοπεῖτε οὖν. Εσκεπται,
[374]	δὴ ἡμῖν τὸ τῆς σκυτικῆς	ἔργον	καλῶς γίγνοιτο, καὶ τῶν ἄλλων
[371]	σώματα καὶ ἀχρεῖοί τι ἄλλο	ἔργον	πράττειν. αὐτοῦ γὰρ δεῖ μένοντας
[374]	ὅσῳ μέγιστον τὸ τῶν φυλάκων	ἔργον,	(τοσούτῳ σχολῆς τε τῶν ἄλλων
[370]	ὡς, ἐάν τίς τινος παρῇ	ἔργου	καιρόν, διόλλυται. Δῆλον γάρ. Οὐ
[377]	Οὐκοῦν οἶσθ’ ὅτι ἀρχὴ παντὸς	ἔργου	μέγιστον, ἄλλως (τε δὴ καὶ
[370]	τὴν φύσιν, ἄλλος ἐπ’ ἄλλου	ἔργου	πράξει. ἢ οὐ δοκεῖ σοι;
[382]	ἁπλοῦν καὶ ἀληθὲς ἔν τε	ἔργῳ	καὶ λόγῳ, καὶ οὔτε αὐτὸς
[383]	παράγειν ἐν λόγῳ ἢ ἐν	ἔργῳ;	Συγχωρῶ. Πολλὰ ἄρα Ομήρου ἐπαινοῦντες,
[382]	ἐθέλοι ἂν ἢ λόγῳ ἢ	ἔργῳ	φάντασμα προτείνων; Οὐκ οἶδα, ἦ
[372]	αὐτοῖς τῶν τε σύκων καὶ	ἐρεβίνθων	καὶ κυάμων, καὶ μύρτα καὶ
[358]	λέγεις· καὶ ὃ πρῶτον ἔφην	ἐρεῖν,	περὶ τούτου ἄκουε, τί ὄν
[380]	γεγονέναι, οὐκ ἐπαινεσόμεθα, ~οὐδὲ θεῶν	ἔριν	τε καὶ κρίσιν (διὰ Θέμιτός
[370]	καὶ σκυτοτόμοι δέρμασίν τε καὶ	ἐρίοις.	Οὐδέ γε, ἦ δ’ ὅς,
[368]	μείζω τε καὶ ἐν μείζονι,	ἕρμαιον	ἂν ἐφάνη οἶμαι ἐκεῖνα πρῶτον
[361]	τοὺς ἐπαινοῦντας πρὸ δικαιοσύνης ἀδικίαν.	ἐροῦσι	δὲ τάδε, ὅτι οὕτω διακείμενος
[361]	ἐγώ, ὦ φίλε Γλαύκων, ὡς	ἐρρωμένως	ἑκάτερον ὥσπερ ἀνδριάντα εἰς τὴν
[368]	ζητήσει καθορᾷς; Εγώ σοι, ἔφην,	ἐρῶ.	δικαιοσύνη, φαμέν, ἔστι μὲν ἀνδρὸς
[358]	Θρασυμάχου λόγον, καὶ πρῶτον μὲν	ἐρῶ	δικαιοσύνην οἷον εἶναί φασιν καὶ
[358]	ἂν σοῦ πυθέσθαι. διὸ κατατείνας	ἐρῶ	τὸν ἄδικον βίον ἐπαινῶν, εἰπὼν
[378]	εἴ τις αὖ καὶ ταῦτα	ἐρωτῴη	ἡμᾶς, ταῦτα ἅττα τ’ ἐστὶν
[360]	ἂν οἴηται ἕκαστος οἷός τε	ἔσεσθαι	ἀδικεῖν, ἀδικεῖν. λυσιτελεῖν γὰρ δὴ
[358]	αὐτοῦ ἀγαπητέον τῷ μέλλοντι μακαρίῳ	ἔσεσθαι.	Οὐ τοίνυν δοκεῖ, ἔφη, τοῖς
[376]	ἔσται ὁ μέλλων καλὸς κἀγαθὸς	ἔσεσθαι	φύλαξ πόλεως. Παντάπασι μὲν οὖν,
[376]	οἰκείους καὶ γνωρίμους πρᾷός τις	ἔσεσθαι,	φύσει φιλόσοφον καὶ φιλομαθῆ αὐτὸν
[369]	Δευτέρα δὴ οἰκήσεως, τρίτη δὲ	ἐσθῆτος	καὶ τῶν τοιούτων. Εστι ταῦτα.
[379]	ὅ γε κύρεται, ἄλλοτε δ’	ἐσθλῷ·	ᾧ δ’ ἂν μή, ἀλλ’
[379]	οὔδει κηρῶν ἔμπλειοι, ὁ μὲν	ἐσθλῶν,	αὐτὰρ ὃ δειλῶν· καὶ ᾧ
[371]	καὶ τίνι ἅμα ἐγγενομένη ὧν	ἐσκέμμεθα;	~(Εγὼ μέν, ἔφη, οὐκ ἐννοῶ,
[369]	ἔργον αὐτὸ εἶναι· σκοπεῖτε οὖν.	Εσκεπται,	ἔφη ὁ Αδείμαντος· ἀλλὰ μὴ
[374]	ὡς ἔοικεν, εἴπερ οἷοί τ’	ἐσμέν,	ἐκλέξασθαι τίνες τε καὶ ποῖαι
[379]	ἐγὼ εἶπον· ~Ω Αδείμαντε, οὐκ	ἐσμὲν	ποιηταὶ ἐγώ τε (καὶ σὺ
[360]	καὶ τὸν ἀδικώτατον, οἷοί τ’	ἐσόμεθα	κρῖναι ὀρθῶς· εἰ δὲ μή,
[373]	(Οὐκοῦν καὶ ἰατρῶν ἐν χρείαις	ἐσόμεθα	πολὺ μᾶλλον οὕτω διαιτώμενοι ἢ
[366]	ὄντες ἀζήμιοι μόνον ὑπὸ θεῶν	ἐσόμεθα,	τὰ δ’ ἐξ ἀδικίας κέρδη
[375]	ἔτι τοῦδε προσδεῖσθαι ὁ φυλακικὸς	ἐσόμενος,	πρὸς τῷ θυμοειδεῖ ἔτι προσγενέσθαι
[361]	εἰ γὰρ δόξει δίκαιος (εἶναι,	ἔσονται	αὐτῷ τιμαὶ καὶ δωρεαὶ δοκοῦντι
[375]	Γλαύκων, οὐκ ἄγριοι ἀλλήλοις τε	ἔσονται	καὶ τοῖς ἄλλοις πολίταις, ὄντες
[374]	μάχης τῶν κατὰ πόλεμον ἱκανὸς	ἔσται	ἀγωνιστής, τῶν δὲ ἄλλων ὀργάνων
[373]	τότε, σμικρὰ δὴ ἐξ ἱκανῆς	ἔσται.	ἢ πῶς λέγομεν; Οὕτως, ἔφη.
[374]	καὶ γεωργῶν τις ἅμα πολεμικὸς	ἔσται	καὶ σκυτοτομῶν καὶ ἄλλην τέχνην
[376]	καὶ ἰσχυρὸς ἡμῖν τὴν φύσιν	ἔσται	ὁ μέλλων καλὸς κἀγαθὸς ἔσεσθαι
[373]	τοῦτο, ὦ Γλαύκων; ἢ πῶς	ἔσται;	Οὕτως, ἔφη. Καὶ μηδέν γέ
[374]	οὐδὲ ἀθλητὴν ληφθὲν ποιήσει, οὐδ’	ἔσται	χρήσιμον τῷ μήτε τὴν ἐπιστήμην
[372]	τὰ παιδία, ἐπιπίνοντες τοῦ οἴνου,	ἐστεφανωμένοι	καὶ ὑμνοῦντες τοὺς θεούς, ἡδέως
[363]	καὶ συμπόσιον τῶν ὁσίων κατασκευάσαντες	ἐστεφανωμένους	ποιοῦσιν τὸν ἅπαντα χρόνον (ἤδη
[381]	τῶν ἄλλων παθημάτων ἥκιστα ἀλλοιοῦται.	Εστι	δὴ ταῦτα. (Πᾶν δὴ τὸ
[377]	τὰ παιδία ἢ γυμνασίοις χρώμεθα.	Εστι	ταῦτα. Τοῦτο δὴ ἔλεγον, ὅτι
[369]	δὲ ἐσθῆτος καὶ τῶν τοιούτων.	Εστι	ταῦτα. Φέρε δή, ἦν δ’
[375]	πᾶσα πρὸς πάντα ἄφοβός τέ	ἐστι	καὶ ἀήττητος; Εννενόηκα. Τὰ μὲν
[367]	μὲν ἀγαθόν, ἡ δὲ κακόν	ἐστι.	Καὶ ἐγὼ ἀκούσας, ἀεὶ μὲν
[368]	φαμέν, ἔστι μὲν ἀνδρὸς ἑνός,	ἔστι	δέ που καὶ ὅλης πόλεως;
[368]	σοι, ἔφην, ἐρῶ. δικαιοσύνη, φαμέν,	ἔστι	μὲν ἀνδρὸς ἑνός, ἔστι δέ
[364]	πλουσίων θύρας ἰόντες πείθουσιν ὡς	ἔστι	παρὰ σφίσι δύναμις ἐκ θεῶν
[368]	ἐνενόησεν, ὅτι τὰ αὐτὰ γράμματα	ἔστι	που καὶ ἄλλοθι μείζω τε
[376]	ἡ δ’ ἐπὶ ψυχῇ μουσική.	Εστιν	γάρ. Αρ’ οὖν οὐ μουσικῇ
[357]	ἄλλων ὅσα γίγνεται ἀπ’ αὐτῶν.	Εστιν	γὰρ οὖν, ἔφην, καὶ τοῦτο
[376]	καὶ ἆρά τι προὔργου ἡμῖν	ἐστιν	αὐτὸ σκοποῦσι πρὸς τὸ κατιδεῖν
[357]	πεῖσαι ὅτι παντὶ τρόπῳ ἄμεινόν	ἐστιν	δίκαιον εἶναι ἢ ἄδικον; Ως
[368]	λόγον, ἀλλὰ διερευνήσασθαι τί τέ	ἐστιν	ἑκάτερον καὶ περὶ τῆς ὠφελίας
[373]	ἃ οὐκέτι τοῦ ἀναγκαίου ἕνεκά	ἐστιν	ἐν ταῖς πόλεσιν, οἷον οἵ
[369]	ταῖς (πόλεσι ζητήσωμεν ποῖόν τί	ἐστιν·	ἔπειτα οὕτως ἐπισκεψώμεθα καὶ ἐν
[374]	πόλεμον πότερον οὐ περὶ πλείστου	ἐστὶν	εὖ ἀπεργασθέντα; ἢ οὕτω ῥᾴδιον,
[378]	ἐρωτῴη ἡμᾶς, ταῦτα ἅττα τ’	ἐστὶν	καὶ τίνες οἱ μῦθοι, τίνας
[383]	παρών, αὐτὸς τάδ’ εἰπών, αὐτός	ἐστιν	ὁ κτανὼν τὸν παῖδα τὸν
[382]	τι τοῦ ἐν τῇ ψυχῇ	ἐστὶν	παθήματος καὶ ὕστερον γεγονὸς εἴδωλον,
[367]	μὲν κακόν, ἡ δὲ ἀγαθόν	ἐστιν·	τὰς δὲ δόξας ἀφαίρει, ὥσπερ
[367]	αὑτῶν φύσει ἀλλ’ οὐ δόξῃ	ἐστίν,	τοῦτ’ οὖν αὐτὸ ἐπαίνεσον δικαιοσύνης,
[376]	ὑπὸ τοῦ πολλοῦ χρόνου ηὑρημένης;	ἔστιν	δέ που ἡ μὲν ἐπὶ
[358]	ἐπιθυμῶ γὰρ ἀκοῦσαι τί τ’	ἔστιν	ἑκάτερον καὶ τίνα ἔχει δύναμιν
[364]	τὴν μὲν κακότητα καὶ ἰλαδὸν	ἔστιν	ἑλέσθαι (ῥηϊδίως· λείη μὲν ὁδός,
[382]	καὶ μαινομένων θεοφιλής. Οὐκ ἄρα	ἔστιν	οὗ ἕνεκα ἂν θεὸς ψεύδοιτο.
[382]	ἕνεκα ἂν θεὸς ψεύδοιτο. Οὐκ	ἔστιν.	Πάντῃ ἄρα ἀψευδὲς τὸ δαιμόνιόν
[378]	πολίτης ἕτερος ἑτέρῳ ἀπήχθετο οὐδ’	ἔστιν	τοῦτο ὅσιον, τοιαῦτα λεκτέα μᾶλλον
[372]	ὡς ἔοικας, ποιεῖς τοὺς ἄνδρας	ἑστιωμένους.	Αληθῆ, ἦν δ’ ἐγώ, λέγεις.
[372]	φύλλα καθαρά, κατακλινέντες ἐπὶ στιβάδων	ἐστρωμένων	μίλακί τε καὶ μυρρίναις, εὐωχήσονται
[378]	νέῳ ἀκούοντι ὡς ἀδικῶν τὰ	ἔσχατα	οὐδὲν ἂν θαυμαστὸν ποιοῖ, οὐδ’
[361]	τὸν ἁλισκόμενον δὲ φαῦλον ἡγητέον·	ἐσχάτη	γὰρ ἀδικία δοκεῖν δίκαιον εἶναι
[361]	δίκαιος, ἵνα ἀμφότεροι εἰς τὸ	ἔσχατον	ἐληλυθότες, ὁ μὲν δικαιοσύνης, ὁ
[373]	καὶ μύρα καὶ θυμιάματα καὶ	ἑταῖραι	καὶ πέμματα, καὶ ἕκαστα τούτων
[365]	τὸ λανθάνειν συνωμοσίας τε καὶ	ἑταιρίας	συνάξομεν, εἰσίν τε πειθοῦς διδάσκαλοι
[379]	ἂν μή, ἀλλ’ ἄκρατα τὰ	ἕτερα,	τὸν δὲ κακὴ βούβρωστις ἐπὶ
[376]	τὸ μὲν ἀληθές, ψεῦδος δ’	ἕτερον;	Ναί. ~(Παιδευτέον δ’ ἐν ἀμφοτέροις,
[378]	πείσειν ὡς οὐδεὶς πώποτε πολίτης	ἕτερος	ἑτέρῳ ἀπήχθετο οὐδ’ ἔστιν τοῦτο
[363]	ἐχόμενα. παραπλήσια δὲ καὶ ὁ	ἕτερος·	ὥς τέ τευ γάρ φησιν
[360]	δρῶν οὐδὲν ἂν διάφορον τοῦ	ἑτέρου	ποιοῖ, ἀλλ’ ἐπὶ ταὔτ’ ἂν
[378]	ὡς οὐδεὶς πώποτε πολίτης ἕτερος	ἑτέρῳ	ἀπήχθετο οὐδ’ ἔστιν τοῦτο ὅσιον,
[364]	ὁμολογοῦντες αὐτοὺς ἀμείνους εἶναι τῶν	ἑτέρων.	τούτων δὲ πάντων οἱ περὶ
[371]	πόλεις ἐμπόρους; Πάνυ μὲν οὖν.	(Ετι	δή τινες, ὡς ἐγᾦμαι, εἰσὶ
[373]	ὅταν γίγνηται. Πάνυ μὲν οὖν.	Ετι	δή, ὦ φίλε, μείζονος τῆς
[361]	μὲν ἐπιχειρεῖ, τὰ δὲ ἐᾷ·	ἔτι	δὲ ἐὰν ἄρα πῃ σφαλῇ,
[373]	αὖ ὀψοποιῶν τε καὶ μαγείρων;	ἔτι	δὲ καὶ συβωτῶν προσδεησόμεθα· τοῦτο
[368]	κακηγορουμένῃ (ἀπαγορεύειν καὶ μὴ βοηθεῖν	ἔτι	ἐμπνέοντα καὶ δυνάμενον φθέγγεσθαι. κράτιστον
[365]	καὶ (παιδιᾶς ἡδονῶν εἰσι μὲν	ἔτι	ζῶσιν, εἰσὶ δὲ καὶ τελευτήσασιν,
[370]	ἀδύνατον. Αδύνατον γάρ. Προσδεήσει ἄρα	ἔτι	καὶ ἄλλων, οἳ ἐξ ἄλλης
[362]	ὅς, Οὐδέν, ἔφη, λέγεις· ἀλλ’	ἔτι	καὶ τάδε ἄκουε. δεῖ γὰρ
[366]	ἔχειν μηνύουσιν. Κατὰ τίνα οὖν	ἔτι	λόγον δικαιοσύνην ἂν πρὸ μεγίστης
[375]	φυλακικὸς ἐσόμενος, πρὸς τῷ θυμοειδεῖ	ἔτι	προσγενέσθαι φιλόσοφος τὴν φύσιν; ~(Πῶς
[358]	ἄκουσον καὶ ἐμοῦ, ἐάν σοι	ἔτι	ταὐτὰ δοκῇ. Θρασύμαχος γάρ μοι
[363]	καὶ κοσκίνῳ ὕδωρ ἀναγκάζουσι φέρειν,	ἔτι	τε ζῶντας (εἰς κακὰς δόξας
[375]	ἔοικεν. Αρ’ οὖν σοι δοκεῖ	ἔτι	τοῦδε προσδεῖσθαι ὁ φυλακικὸς ἐσόμενος,
[363]	μισθὸν μέθην αἰώνιον. οἱ δ’	ἔτι	τούτων μακροτέρους ἀποτείνουσιν μισθοὺς παρὰ
[367]	ὦ Σώκρατες, ἴσως δὲ καὶ	ἔτι	τούτων πλείω Θρασύμαχός τε καὶ
[361]	δύναμαι. ὄντοιν δὲ τοιούτοιν, οὐδὲν	ἔτι,	ὡς ἐγᾦμαι, χαλεπὸν ἐπεξελθεῖν τῷ
[378]	~ὅ τε αὖ Κρόνος (ὡς	ἐτιμωρήσατο	αὐτόν. τὰ δὲ δὴ τοῦ
[374]	πότερον οὐ περὶ πλείστου ἐστὶν	εὖ	ἀπεργασθέντα; ἢ οὕτω ῥᾴδιον, ὥστε
[368]	θεῖον πεπόντοῦτό μοι, ὦ φίλοι,	εὖ	δοκεῖ ἔχειν· πάνυ γὰρ θεῖον
[368]	ἀνδρός· τοῦτό μοι, ὦ φίλοι,	εὖ	δοκεῖ ἔχειν· πάνυ γὰρ θεῖον
[381]	κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον τὰ	εὖ	εἰργασμένα καὶ εὖ ἔχοντα ὑπὸ
[381]	λόγον τὰ εὖ εἰργασμένα καὶ	εὖ	ἔχοντα ὑπὸ χρόνου τε καὶ
[379]	τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ τῶν μὲν	εὖ	ἐχόντων αἴτιον, τῶν δὲ κακῶν
[375]	Καὶ μὴν ἀνδρεῖόν γε, εἴπερ	εὖ	μαχεῖται. Πῶς δ’ οὔ; Ανδρεῖος
[362]	πλουτεῖν καὶ (τούς τε φίλους	εὖ	ποιεῖν καὶ τοὺς ἐχθροὺς βλάπτειν,
[375]	γενναίου σκύλακος εἰς φυλακὴν νεανίσκου	εὐγενοῦς;	Τὸ ποῖον λέγεις; Οἷον ὀξύν
[361]	δὲ ἀδικίας, κρίνωνται ὁπότερος αὐτοῖν	εὐδαιμονέστερος.	Βαβαῖ, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ
[365]	μεγάλων· ἀλλ’ ὅμως, εἰ μέλλομεν	εὐδαιμονήσειν,	ταύτῃ ἰτέον, ὡς τὰ ἴχνη
[365]	τὰν ἀλάθειαν βιᾶται καὶ κύριον	εὐδαιμονίας,	ἐπὶ τοῦτο δὴ τρεπτέον ὅλως·
[364]	πλουσίους καὶ ἄλλας δυνάμεις ἔχοντας	εὐδαιμονίζειν	καὶ τιμᾶν εὐχερῶς ἐθέλουσιν δημοσίᾳ
[363]	βασιλῆος ἀμύμονος ὅς τε θεουδὴς	εὐδικίας	ἀνέχῃσι, φέρῃσι δὲ γαῖα μέλαινα
[363]	Γλαύκων διῆλθεν ἄρτι, ἀπὸ τοῦ	εὐδοκιμεῖν	ὄντα τῷ δικαίῳ. ἐπὶ πλέον
[368]	ἐλεγείων ἐποίησεν ὁ Γλαύκωνος ἐραστής,	εὐδοκιμήσαντας	περὶ τὴν Μεγαροῖ μάχην, εἰπών—
[363]	λέγουσιν. τὰς γὰρ παρὰ θεῶν	εὐδοκιμήσεις	ἐμβάλλοντες ἄφθονα ἔχουσι λέγειν ἀγαθά,
[363]	ἐπαινοῦντες ἀλλὰ τὰς ἀπ’ αὐτῆς	εὐδοκιμήσεις,	ἵνα δοκοῦντι δικαίῳ εἶναι γίγνηται
[358]	ὃ μισθῶν θ’ ἕνεκα καὶ	εὐδοκιμήσεων	διὰ δόξαν ἐπιτηδευτέον, αὐτὸ δὲ
[383]	θεοφιλεῖς ἐμὰς τύχας παιᾶν’ ἐπηυφήμησεν,	εὐθυμῶν	ἐμέ. κἀγὼ τὸ Φοίβου θεῖον
[360]	ἔξω δὲ δήλῳ· αἰσθόμενον δὲ	εὐθὺς	διαπράξασθαι τῶν ἀγγέλων γενέσθαι τῶν
[378]	λεκτέα μᾶλλον πρὸς (τὰ παιδία	εὐθὺς	καὶ γέρουσι καὶ γραυσί, καὶ
[372]	οὐσίαν (ποιού( μενοι τοὺς παῖδας,	εὐλαβούμενοι	πενίαν ἢ πόλεμον. Καὶ ὁ
[380]	τῇ αὑτοῦ πόλει, εἰ μέλλει	εὐνομήσεσθαι,	μήτε τινὰ ἀκούειν, (μήτε νεώτερον
[363]	κατόπισθεν λείπεσθαι τοῦ ὁσίου καὶ	εὐόρκου.	ταῦτα δὴ καὶ ἄλλα τοιαῦτα
[383]	(γάμοις ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι τὰς ἑὰς	εὐπαιδίας—	νόσων τ’ ἀπείρους καὶ μακραίωνας
[364]	ἐπάγονται οἱ μὲν κακίας πέρι,	εὐπετείας	διδόντες, ὡς τὴν μὲν κακότητα
[364]	καὶ ἀδικία ἡδὺ μὲν καὶ	εὐπετὲς	κτήσασθαι, δόξῃ δὲ μόνον καὶ
[365]	ὄντα. Οὐδὲ γὰρ ἄλλο οὐδὲν	εὐπετές,	(φήσομεν, τῶν μεγάλων· ἀλλ’ ὅμως,
[369]	ὅς. Οὐκοῦν γενομένου αὐτοῦ ἐλπὶς	εὐπετέστερον	ἰδεῖν ὃ ζητοῦμεν; (Πολύ γε.
[379]	τὸ ἀγαθόν; Ναί. Αἴτιον ἄρα	εὐπραγίας;	Ναί. Οὐκ ἄρα πάντων γε
[376]	οὖν ἡ παιδεία; ἢ χαλεπὸν	εὑρεῖν	βελτίω τῆς ὑπὸ τοῦ πολλοῦ
[375]	ἅμα πρᾷον καὶ μεγαλόθυμον ἦθος	εὑρήσομεν;	ἐναντία γάρ που θυμοειδεῖ πρᾳεῖα
[366]	αἱροίμεθ’ ἄν, ἣν ἐὰν μετ’	εὐσχημοσύνης	κιβδήλου κτησώμεθα, καὶ παρὰ θεοῖς
[365]	ἀκουούσας νέων ψυχὰς ποιεῖν, ὅσοι	εὐφυεῖς	καὶ ἱκανοὶ ἐπὶ πάντα τὰ
[364]	δυνάμεις ἔχοντας εὐδαιμονίζειν καὶ τιμᾶν	εὐχερῶς	ἐθέλουσιν δημοσίᾳ τε καὶ ἰδίᾳ,
[364]	καὶ τοὺς μὲν θυσίαισι καὶ	εὐχωλαῖς	ἀγαναῖσιν (λοιβῇ τε κνίσῃ τε
[365]	εἰσὶν οἷοι θυσίαις τε καὶ	εὐχωλαῖς	ἀγανῇσιν καὶ ἀναθήμασιν παράγεσθαι ἀναπειθόμενοι,
[372]	ἐστρωμένων μίλακί τε καὶ μυρρίναις,	εὐωχήσονται	αὐτοί τε καὶ τὰ παιδία,
[374]	πρὸς ὃ ἐπεφύκει ἕκαστος καὶ	ἐφ’	ᾧ ἔμελλε τῶν ἄλλων (σχολὴν
[368]	καὶ ἐν μείζονι, ἕρμαιον ἂν	ἐφάνη	οἶμαι ἐκεῖνα πρῶτον ἀναγνόντας οὕτως
[381]	ἢ θεῶν ἢ ἀνθρώπων; Αδύνατον,	ἔφη.	Αδύνατον ἄρα, ἔφην, καὶ θεῷ
[358]	ὡς ἔοικε, δυσμαθής. (Ιθι δή,	ἔφη,	ἄκουσον καὶ ἐμοῦ, ἐάν σοι
[381]	παῖδας ἀπεργάζωνται δειλοτέρους. Μὴ γάρ,	ἔφη.	Αλλ’ ἆρα, ἦν δ’ ἐγώ,
[370]	αὑτοῦ πράττειν; Καὶ ὁ Αδείμαντος	ἔφη·	Αλλ’ ἴσως, ὦ Σώκρατες, οὕτω
[379]	αὐτοῖς γε ποιητέον μύθους. Ορθῶς,	ἔφη·	ἀλλ’ αὐτὸ δὴ τοῦτο, οἱ
[377]	ἐλάττους. ἢ οὐκ οἴει; Εγωγ’	ἔφη·	ἀλλ’ οὐκ ἐννοῶ οὐδὲ τοὺς
[382]	ἐν τῷ τοιούτῳ. Πολύ γε,	ἔφη.	Αλλὰ μὴν ὀρθότατά γ’ ἄν,
[381]	ἐν τῇ αὑτοῦ μορφῇ. Απασα,	ἔφη,	ἀνάγκη ἔμοιγε δοκεῖ. (Μηδεὶς ἄρα,
[380]	ἀλλὰ τῶν ἀγαθῶν. Καὶ μάλ’	ἔφη,	ἀπόχρη. (Τί δὲ δὴ ὁ
[379]	ἀλλ’ οὐ τὸν θεόν. Αληθέστατα,	ἔφη,	δοκεῖς μοι λέγειν. Οὐκ ἄρα,
[361]	ἐκκαθαίρεις τοῖν ἀνδροῖν. Ως μάλιστ’	ἔφη,	δύναμαι. ὄντοιν δὲ τοιούτοιν, οὐδὲν
[376]	Γλαύκωνος ἀδελφός, Πάνυ μὲν οὖν,	ἔφη,	ἔγωγε προσδοκῶ προὔργου εἶναι εἰς
[383]	ἐπὶ πλεῖστον οἷόν τε. Παντάπασιν,	ἔφη,	ἔγωγε τοὺς τύπους τούτους συγχωρῶ,
[357]	εἶπον. Τρίτον δὲ ὁρᾷς τι,	ἔφη,	εἶδος ἀγαθοῦ, ἐν ᾧ τὸ
[383]	οὔθ’ ὕπαρ οὐδ’ ὄναρ. ~(Οὕτως,	ἔφη,	ἔμοιγε καὶ αὐτῷ φαίνεται σοῦ
[377]	τοὺς πολλοὺς ἐκβλητέον. Ποίους δή;	ἔφη.	Εν τοῖς μείζοσιν, ἦν δ’
[372]	ἐγώ, ὦ Γλαύκων; Απερ νομίζεται,	ἔφη·	ἐπί τε κλινῶν κατακεῖσθαι οἶμαι
[381]	καὶ τὸ αἴσχιον ἑαυτοῦ; (Ανάγκη,	ἔφη,	ἐπὶ τὸ χεῖρον, εἴπερ ἀλλοιοῦται·
[374]	τεχνικὴ δοκεῖ εἶναι; Καὶ μάλα,	ἔφη.	Η οὖν τι σκυτικῆς δεῖ
[368]	μεῖζον πόλις ἑνὸς ἀνδρός; Μεῖζον,	ἔφη.	Ισως τοίνυν πλείων ἂν δικαιοσύνη
[375]	ἀγαθὸν φύλακα ἀδύνατον γενέσθαι. Κινδυνεύει,	ἔφη.	Καὶ ἐγὼ ἀπορήσας τε καὶ
[373]	Γλαύκων; ἢ πῶς ἔσται; Οὕτως,	ἔφη.	Καὶ μηδέν γέ πω λέγωμεν,
[369]	ἰδέᾳ ἐπισκοποῦντες. Αλλά μοι δοκεῖς,	ἔφη,	καλῶς λέγειν. Αρ’ οὖν, ἦν
[372]	δὲ ὑῶν πόλιν, ὦ Σώκρατες,	ἔφη,	κατεσκεύαζες, τί ἂν αὐτὰς ἄλλο
[382]	τὸ θεῖον. Παντάπασι μὲν οὖν,	ἔφη.	Κομιδῇ ἄρα ὁ θεὸς ἁπλοῦν
[362]	βοηθεῖν δικαιοσύνῃ. (Καὶ ὅς, Οὐδέν,	ἔφη,	λέγεις· ἀλλ’ ἔτι καὶ τάδε
[358]	χαίροι λέγων καὶ ἀκούων; (Κάλλιστα,	ἔφη,	λέγεις· καὶ ὃ πρῶτον ἔφην
[382]	τε καὶ ἄνθρωποι μισοῦσιν; Πῶς,	ἔφη,	λέγεις; Οὕτως, ἦν δ’ ἐγώ,
[378]	πρὸς ἀρετὴν ἀκούειν. Εχει γάρ,	ἔφη,	λόγον. ἀλλ’ εἴ τις αὖ
[376]	οὔπω τοῦτο ἐθαύμασας; Οὐ πάνυ,	ἔφη,	μέχρι τούτου προσέσχον τὸν νοῦν·
[380]	ἑαυτοῦ ἰδέας ἐκβαίνειν; Οὐκ ἔχω,	ἔφη,	νῦν γε οὕτως εἰπεῖν. Τί
[369]	αὐτὸ εἶναι· σκοπεῖτε οὖν. Εσκεπται,	ἔφη	ὁ Αδείμαντος· ἀλλὰ μὴ ἄλλως
[368]	ὄντα τυγχάνει. Πάνυ μὲν οὖν,	ἔφη	ὁ Αδείμαντος· ἀλλὰ τί τοιοῦτον,
[375]	δύναμις παρείκῃ. ~(Οὐ γὰρ οὖν,	ἔφη.	Οἴει οὖν τι, ἦν δ’
[377]	ὅμοια βουληθῇ γράψαι. Καὶ γάρ,	ἔφη,	ὀρθῶς ἔχει τά γε τοιαῦτα
[381]	μεταβάλλοι ἂν καὶ ἀλλοιοῖ; Δῆλον,	ἔφη,	ὅτι, εἴπερ ἀλλοιοῦται. Πότερον οὖν
[376]	φιλόσοφος τὴν φύσιν; ~(Πῶς δή;	ἔφη·	οὐ γὰρ ἐννοῶ. Καὶ τοῦτο,
[379]	δὲ κακῶν ἀναίτιον. (Παντελῶς γ’	ἔφη.	Οὐδ’ ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ,
[372]	ἐγγενομένη ὧν ἐσκέμμεθα; ~(Εγὼ μέν,	ἔφη,	οὐκ ἐννοῶ, ὦ Σώκρατες, εἰ
[376]	καὶ φιλόσοφον ταὐτόν; Ταὐτὸν γάρ,	ἔφη.	Οὐκοῦν θαρροῦντες τιθῶμεν καὶ ἐν
[373]	τοιαῦτα κτητέον. ἦ γάρ; (Ναί,	ἔφη.	Οὐκοῦν μείζονά τε αὖ τὴν
[377]	πρότερον ἁπτέον ἢ γυμναστικῆς. Ορθῶς,	ἔφη.	Οὐκοῦν οἶσθ’ ὅτι ἀρχὴ παντὸς
[373]	ἔσται. ἢ πῶς λέγομεν; Οὕτως,	ἔφη.	Οὐκοῦν τῆς τῶν πλησίον χώρας
[376]	φύλαξ πόλεως. Παντάπασι μὲν οὖν,	ἔφη.	Οὗτος μὲν δὴ ἂν οὕτως
[375]	ἑλόντα διαμάχεσθαι. Δεῖ γὰρ οὖν,	ἔφη,	πάντων τούτων. Καὶ μὴν ἀνδρεῖόν
[357]	ἐπ’ ἐμοὶ εἴη. Οὐ τοίνυν,	ἔφη,	ποιεῖς ὃ βούλει. λέγε γάρ
[382]	ἂν ψεύδοιτο; Γελοῖον μεντἂν εἴη,	ἔφη.	Ποιητὴς μὲν ἄρα ψευδὴς ἐν
[377]	ἐν τοῖς ψευδέσιν; Οὐ μανθάνω,	ἔφη,	πῶς λέγεις. Οὐ μανθάνεις, ἦν
[381]	φαίνεσθαι, ἐξαπατῶντες καὶ γοητεύοντες; Ισως,	ἔφη.	~(Τί δέ; ἦν δ’ ἐγώ·
[375]	αὐτοὶ φθήσονται αὐτὸ δράσαντες. Αληθῆ,	ἔφη.	Τί οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,
[374]	καλῶς ἐργάζεσθαι τέχνας. Αληθῆ λέγεις,	ἔφη.	(Τί οὖν; ἦν δ’ ἐγώ·
[358]	μακαρίῳ ἔσεσθαι. Οὐ τοίνυν δοκεῖ,	ἔφη,	τοῖς πολλοῖς, ἀλλὰ τοῦ ἐπιπόνου
[380]	αὐτὰ αὑτοῖς. Σύμψηφός σοί εἰμι,	ἔφη,	τούτου τοῦ νόμου, καί μοι
[357]	ἀλλὰ τί δή; Εν ποίῳ,	ἔφη,	τούτων τὴν δικαιοσύνην τιθεῖς; ~(Εγὼ
[382]	ἄνοιαν ἢ μανίαν; Αλλ’ οὐδείς,	ἔφη,	τῶν ἀνοήτων καὶ μαινομένων θεοφιλής.
[376]	φιλομαθῆ αὐτὸν δεῖν εἶναι; Τιθῶμεν,	ἔφη.	Φιλόσοφος δὴ καὶ θυμοειδὴς καὶ
[357]	τὴν ἀπόρρησιν οὐκ ἀπεδέξατο, ἀλλ’	ἔφη·	Ω Σώκρατες, πότερον ἡμᾶς βούλει
[362]	Αδείμαντος, Οὔ τί που οἴει,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, ἱκανῶς εἰρῆσθαι περὶ
[373]	τῶν ἀναγκαίων ὅρον; (Πολλὴ ἀνάγκη,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες. Πολεμήσομεν δὴ τὸ
[365]	δὲ δεινὰ περιμένει. Ταῦτα πάντα,	ἔφη,	ὦ φίλε Σώκρατες, τοιαῦτα καὶ
[372]	ὁ Γλαύκων ὑπολαβών, Ανευ ὄψου,	ἔφη,	ὡς ἔοικας, ποιεῖς τοὺς ἄνδρας
[358]	ἔφη, λέγεις· καὶ ὃ πρῶτον	ἔφην	ἐρεῖν, περὶ τούτου ἄκουε, τί
[368]	δίκαιον ζητήσει καθορᾷς; Εγώ σοι,	ἔφην,	ἐρῶ. δικαιοσύνη, φαμέν, ἔστι μὲν
[381]	ἀνθρώπων; Αδύνατον, ἔφη. Αδύνατον ἄρα,	ἔφην,	καὶ θεῷ ἐθέλειν αὑτὸν ἀλλοιοῦν,
[357]	ἀπ’ αὐτῶν. Εστιν γὰρ οὖν,	ἔφην,	καὶ τοῦτο τρίτον. ἀλλὰ τί
[382]	μανθάνω. (Οἴει γάρ τί με,	ἔφην,	σεμνὸν λέγειν· ἐγὼ δὲ λέγω
[383]	φαίνεται σοῦ λέγοντος. Συγχωρεῖς ἄρα,	ἔφην,	τοῦτον δεύτερον τύπον εἶναι ἐν
[378]	χαλεποί. (Καὶ οὐ λεκτέοι γ’	ἔφην,	ὦ Αδείμαντε, ἐν τῇ ἡμετέρᾳ
[357]	ἂν ἔχειν οὐ τῶν ἀποβαινόντων	ἐφιέμενοι,	ἀλλ’ αὐτὸ αὑτοῦ ἕνεκα ἀσπαζόμενοι,
[367]	ἡμᾶς ἐπείθετε, οὐκ ἂν ἀλλήλους	ἐφυλάττομεν	μὴ ἀδικεῖν, ἀλλ’ αὐτὸς αὑτοῦ
[378]	κάλλιστα μεμυθολογημένα πρὸς ἀρετὴν ἀκούειν.	Εχει	γάρ, ἔφη, λόγον. ἀλλ’ εἴ
[358]	τ’ ἔστιν ἑκάτερον καὶ τίνα	ἔχει	δύναμιν αὐτὸ καθ’ αὑτὸ ἐνὸν
[368]	τῆς ὠφελίας αὐτοῖν τἀληθὲς ποτέρως	ἔχει.	εἶπον οὖν ὅπερ ἐμοὶ ἔδοξεν,
[366]	ἄριστον δικαιοσύνη, πολλήν που συγγνώμην	ἔχει	καὶ οὐκ ὀργίζεται τοῖς ἀδίκοις,
[382]	μάλα, ἦ δ’ ὅς, οὕτως	ἔχει.	Κατὰ τί δὴ οὖν τούτων
[382]	τὸ μὴ εἰδέναι ὅπῃ τἀληθὲς	ἔχει	περὶ τῶν παλαιῶν, ἀφομοιοῦντες τῷ
[381]	τὰ τοῦ θεοῦ πάντῃ ἄριστα	ἔχει.	Πῶς δ’ οὔ; Ταύτῃ μὲν
[372]	πόλιν. ἴσως οὖν οὐδὲ κακῶς	ἔχει·	σκοποῦντες γὰρ καὶ τοιαύτην τάχ’
[377]	γράψαι. Καὶ γάρ, ἔφη, ὀρθῶς	ἔχει	τά γε τοιαῦτα μέμφεσθαι. ἀλλὰ
[366]	ὡς δή τοι εἴ τις	ἔχει	ψευδῆ μὲν ἀποφῆναι ἃ εἰρήκαμεν,
[370]	καὶ μὴ ἄλλοις κοινωνοῦντα πράγματα	ἔχειν,	ἀλλ’ αὐτὸν δι’ αὑτὸν τὰ
[366]	θεῶν γενόμενοι, οἳ ταῦτα οὕτως	ἔχειν	μηνύουσιν. Κατὰ τίνα οὖν ἔτι
[377]	δόξας ἐκείναις ἅς, ἐπειδὰν τελεωθῶσιν,	ἔχειν	οἰησόμεθα δεῖν αὐτούς; Οὐδ’ ὁπωστιοῦν
[357]	εἶναι ἀγαθόν, ὃ δεξαίμεθ’ ἂν	ἔχειν	οὐ τῶν ἀποβαινόντων ἐφιέμενοι, ἀλλ’
[368]	μοι, ὦ φίλοι, εὖ δοκεῖ	ἔχειν·	πάνυ γὰρ θεῖον πεπόνθατε, εἰ
[368]	μοι, ὦ φίλοι, εὖ δοκεῖ	ἔχειν·	πάνυ γὰρ θεῖον πεπόντοῦτό μοι,
[382]	καὶ ἀμαθῆ εἶναι καὶ ἐνταῦθα	ἔχειν	τε καὶ κεκτῆσθαι τὸ ψεῦδος
[357]	ἑαυτῶν ἕνεκα οὐκ ἂν δεξαίμεθα	ἔχειν,	(τῶν δὲ μισθῶν τε χάριν
[361]	προτέρῳ· μηδὲν γὰρ ἀδικῶν δόξαν	ἐχέτω	τὴν μεγίστην ἀδικίας, ἵνα ᾖ
[376]	ὄψιν οὐδενὶ ἄλλῳ φίλην καὶ	ἐχθρὰν	διακρίνει ἢ τῷ τὴν μὲν
[378]	αὐτοῖς καὶ ποικιλτέον, καὶ ἄλλας	ἔχθρας	πολλὰς καὶ παντοδαπὰς θεῶν τε
[364]	καὶ ἑορτῶν, ἐάν τέ τινα	ἐχθρὸν	πημῆναι ἐθέλῃ, μετὰ σμικρῶν δαπανῶν
[362]	φίλους εὖ ποιεῖν καὶ τοὺς	ἐχθροὺς	βλάπτειν, καὶ θεοῖς θυσίας καὶ
[382]	μοι δοκεῖ. Αλλὰ δεδιὼς τοὺς	ἐχθροὺς	ψεύδοιτο; (Πολλοῦ γε δεῖ. Αλλὰ
[362]	δημοσίᾳ περιγίγνεσθαι καὶ πλεονεκτεῖν τῶν	ἐχθρῶν,	πλεονεκτοῦντα δὲ πλουτεῖν καὶ (τούς
[360]	ἀποπειρᾶσθαι τοῦ δακτυλίου εἰ ταύτην	ἔχοι	τὴν δύναμιν, καὶ αὐτῷ οὕτω
[370]	τε (γεωργοὶ ἐπὶ τὸ ἀροῦν	ἔχοιεν	βοῦς, οἵ τε οἰκοδόμοι πρὸς
[363]	ἄλλα δὴ πολλὰ ἀγαθὰ τούτων	ἐχόμενα.	παραπλήσια δὲ καὶ ὁ ἕτερος·
[362]	ἄδικον, ἅτε ἐπιτηδεύοντα πρᾶγμα ἀληθείας	ἐχόμενον	καὶ οὐ πρὸς δόξαν ζῶντα,
[381]	ταῦτα. (Πᾶν δὴ τὸ καλῶς	ἔχον	ἢ φύσει ἢ τέχνῃ ἢ
[367]	καὶ τί ποιοῦσα ἑκατέρα τὸν	ἔχοντα	αὐτὴ δι’ αὑτήν, ἐάντε λανθάνῃ
[367]	ἀλλὰ τί ποιοῦσα ἑκατέρα τὸν	ἔχοντα	αὐτὴ δι’ αὑτὴν ἡ μὲν
[357]	ταύτας γίγνεται ἄλλο ἢ χαίρειν	ἔχοντα;	Εμοιγε, ἦν δ’ ἐγώ, δοκεῖ
[380]	ὑπὸ μὲν ἄλλου τὰ ἄριστα	ἔχοντα	ἥκιστα ἀλλοιοῦταί τε καὶ κινεῖται;
[359]	καὶ ἵππον χαλκοῦν, κοῖλον, θυρίδας	ἔχοντα,	καθ’ ἃς ἐγκύψαντα ἰδεῖν ἐνόντα
[367]	ὃ αὐτὴ δι’ αὑτὴν τὸν	ἔχοντα	ὀνίνησιν καὶ ἀδικία βλάπτει, μισθοὺς
[359]	τὰ ποίμνια, ἀφικέσθαι καὶ ἐκεῖνον	ἔχοντα	τὸν δακτύλιον· καθήμενον οὖν μετὰ
[381]	τὰ εὖ εἰργασμένα καὶ εὖ	ἔχοντα	ὑπὸ χρόνου τε καὶ τῶν
[364]	πονηροὺς πλουσίους καὶ ἄλλας δυνάμεις	ἔχοντας	εὐδαιμονίζειν καὶ τιμᾶν εὐχερῶς ἐθέλουσιν
[381]	δ’ ἐγώ, λέγεις. καὶ οὕτως	ἔχοντος	δοκεῖ ἄν τίς σοι, ὦ
[366]	δυνάμει τί δρᾷ, τῇ τοῦ	ἔχοντος	ψυχῇ ἐνόν, καὶ λανθάνον θεούς
[379]	ἀγαθόν, ἀλλὰ τῶν μὲν εὖ	ἐχόντων	αἴτιον, τῶν δὲ κακῶν ἀναίτιον.
[372]	ἂν αὐτὰς ἄλλο ἢ ταῦτα	ἐχόρταζες;	Αλλὰ πῶς χρή, ἦν δ’
[370]	ὅς, σμικρὰ πόλις ἂν εἴη	ἔχουσα	πάντα ταῦτα. Αλλὰ μήν, ἦν
[375]	φύσεις οἵας ἡμεῖς οὐκ ᾠήθημεν,	ἔχουσαι	τἀναντία ταῦτα. Ποῦ δή; Ιδοι
[372]	ὄψα ἅπερ καὶ οἱ νῦν	ἔχουσι	καὶ τραγήματα. Εἶεν, ἦν δ’
[363]	παρὰ θεῶν εὐδοκιμήσεις ἐμβάλλοντες ἄφθονα	ἔχουσι	λέγειν ἀγαθά, τοῖς ὁσίοις ἅ
[365]	ἄνθρωποι καὶ θεοὶ περὶ αὐτὰ	ἔχουσι	τιμῆς, τί οἰόμεθα ἀκουούσας νέων
[363]	ἀδίκων λέγουσιν, ἄλλα δὲ οὐκ	ἔχουσιν.	ὁ μὲν οὖν ἔπαινος καὶ
[368]	οὔτ’ αὖ ὅπως μὴ βοηθήσω	ἔχω·	δέδοικα γὰρ μὴ οὐδ’ ὅσιον
[368]	χρήσωμαι. οὔτε γὰρ ὅπως βοηθῶ	ἔχω·	δοκῶ γάρ μοι ἀδύνατος εἶναι—
[380]	τῆς ἑαυτοῦ ἰδέας ἐκβαίνειν; Οὐκ	ἔχω,	ἔφη, νῦν γε οὕτως εἰπεῖν.
[358]	ἂν μᾶλλον πολλάκις τις νοῦν	ἔχων	χαίροι λέγων καὶ ἀκούων; (Κάλλιστα,
[371]	ἰσχὺν ἱκανὴν ἐπὶ τοὺς πόνους	ἔχωσιν·	οἳ δὴ πωλοῦντες τὴν τῆς
[366]	τῶν νῦν ἀνθρώπων οὐδεὶς πώποτε	ἔψεξεν	ἀδικίαν οὐδ’ ἐπῄνεσεν δικαιοσύνην ἄλλως
[377]	ψεῦδος ὁ εἰπὼν οὐ καλῶς	ἐψεύσατο	ὡς Οὐρανός τε ἠργάσατο ἅ
[382]	τὰ ὄντα ψεύδεσθαί τε καὶ	ἐψεῦσθαι	καὶ ἀμαθῆ εἶναι καὶ ἐνταῦθα
[382]	τῇ ψυχῇ ἄγνοια ἡ τοῦ	ἐψευσμένου·	ἐπεὶ τό γε ἐν τοῖς
[372]	γε, οἷα δὴ ἐν ἀγροῖς	ἑψήματα,	ἑψήσονται. καὶ τραγήματά που παραθήσομεν
[372]	οἷα δὴ ἐν ἀγροῖς ἑψήματα,	ἑψήσονται.	καὶ τραγήματά που παραθήσομεν αὐτοῖς
[376]	ἐν πόλει γίγνεται; ἵνα μὴ	ἐῶμεν	ἱκανὸν λόγον ἢ συχνὸν διεξίωμεν.