Pages |
[376] |
ἐγώ,
ὦ
φίλε
Αδείμαντε,
οὐκ
|
ἄρα |
ἀφετέον,
οὐδ’
εἰ
μακροτέρα
τυγχάνει |
[382] |
θεὸς
ψεύδοιτο.
Οὐκ
ἔστιν.
Πάντῃ
|
ἄρα |
ἀψευδὲς
τὸ
δαιμόνιόν
τε
καὶ |
[382] |
ἀνοήτων
καὶ
μαινομένων
θεοφιλής.
Οὐκ
|
ἄρα |
ἔστιν
οὗ
ἕνεκα
ἂν
θεὸς |
[370] |
τι
ἀδύνατον.
Αδύνατον
γάρ.
Προσδεήσει
|
ἄρα |
ἔτι
καὶ
ἄλλων,
οἳ
ἐξ |
[379] |
ὠφέλιμον
τὸ
ἀγαθόν;
Ναί.
Αἴτιον
|
ἄρα |
εὐπραγίας;
Ναί.
Οὐκ
ἄρα
πάντων |
[381] |
ἢ
ἀνθρώπων;
Αδύνατον,
ἔφη.
Αδύνατον
|
ἄρα, |
ἔφην,
καὶ
θεῷ
ἐθέλειν
αὑτὸν |
[383] |
αὐτῷ
φαίνεται
σοῦ
λέγοντος.
Συγχωρεῖς
|
ἄρα, |
ἔφην,
τοῦτον
δεύτερον
τύπον
εἶναι |
[379] |
ἔφη,
δοκεῖς
μοι
λέγειν.
Οὐκ
|
ἄρα, |
ἦν
δ’
ἐγώ,
ἀποδεκτέον
οὔτε |
[375] |
τοὐναντίον.
Οἶδα
μέντοι.
Τοῦτο
μὲν
|
ἄρα, |
ἦν
δ’
ἐγώ,
δυνατόν,
καὶ |
[371] |
ὅσοι
τι
δέονται
πρίασθαι.
Αὕτη
|
ἄρα, |
ἦν
δ’
ἐγώ,
ἡ
χρεία |
[379] |
ἀναίτιον.
(Παντελῶς
γ’
ἔφη.
Οὐδ’
|
ἄρα, |
ἦν
δ’
ἐγώ,
ὁ
θεός, |
[381] |
ἔφη,
ἀνάγκη
ἔμοιγε
δοκεῖ.
(Μηδεὶς
|
ἄρα, |
ἦν
δ’
ἐγώ,
ὦ
ἄριστε, |
[381] |
λέγουσαι
τοὺς
μύθους
κακῶς,
ὡς
|
ἄρα |
θεοί
τινες
περιέρχονται
νύκτωρ
πολλοῖς |
[364] |
καὶ
ἀρετῆς
θαυμασιώτατοι
λέγονται,
ὡς
|
ἄρα |
καὶ
θεοὶ
πολλοῖς
μὲν
ἀγαθοῖς |
[364] |
ἰδιώτας
ἀλλὰ
καὶ
πόλεις,
ὡς
|
ἄρα |
λύσεις
τε
καὶ
καθαρμοὶ
ἀδικημάτων |
[382] |
Παντάπασι
μὲν
οὖν,
ἔφη.
Κομιδῇ
|
ἄρα |
ὁ
θεὸς
ἁπλοῦν
καὶ
ἀληθὲς |
[358] |
αὐτὸ
δρῶσι·
πολὺ
γὰρ
ἀμείνων
|
ἄρα |
ὁ
τοῦ
ἀδίκου
ἢ
ὁ |
[383] |
ἢ
ἐν
ἔργῳ;
Συγχωρῶ.
Πολλὰ
|
ἄρα |
Ομήρου
ἐπαινοῦντες,
ἀλλὰ
τοῦτο
οὐκ |
[362] |
δὲ
τοῦ
Αἰσχύλου
πολὺ
ἦν
|
ἄρα |
ὀρθότερον
λέγειν
κατὰ
τοῦ
ἀδίκου. |
[379] |
Αἴτιον
ἄρα
εὐπραγίας;
Ναί.
Οὐκ
|
ἄρα |
πάντων
γε
αἴτιον
τὸ
ἀγαθόν, |
[369] |
ἦ
δ’
ὅς.
(Οὕτω
δὴ
|
ἄρα |
παραλαμβάνων
ἄλλος
ἄλλον,
ἐπ’
ἄλλου, |
[361] |
δὲ
ἐᾷ·
ἔτι
δὲ
ἐὰν
|
ἄρα |
πῃ
σφαλῇ,
ἱκανὸς
ἐπανορθοῦσθαι—
οὕτω |
[361] |
(παρεσκευακέναι
εἰς
δικαιοσύνην,
καὶ
ἐὰν
|
ἄρα |
σφάλληταί
τι,
ἐπανορθοῦσθαι
δυνατῷ
εἶναι, |
[374] |
κήδεσθαι
ἢ
πολεμικῆς;
Οὐδαμῶς.
Αλλ’
|
ἄρα |
τὸν
μὲν
σκυτοτόμον
διεκωλύομεν
μήτε |
[374] |
Δία,
ἦν
δ’
ἐγώ,
οὐκ
|
ἄρα |
φαῦλον
πρᾶγμα
ἠράμεθα·
ὅμως
δὲ |
[375] |
λέγεις;
Οὐκ
ἐννενοήκαμεν
ὅτι
εἰσὶν
|
ἄρα |
φύσεις
οἵας
ἡμεῖς
οὐκ
ᾠήθημεν, |
[382] |
μεντἂν
εἴη,
ἔφη.
Ποιητὴς
μὲν
|
ἄρα |
ψευδὴς
ἐν
θεῷ
οὐκ
ἔνι. |
[357] |
λόγου
ἀπηλλάχθαι·
τὸ
δ’
ἦν
|
ἄρα, |
ὡς
ἔοικε,
προοίμιον.
ὁ
γὰρ |