Pages |
[381] |
ἢ
θεῶν
ἢ
ἀνθρώπων;
Αδύνατον,
|
ἔφη. |
Αδύνατον
ἄρα,
ἔφην,
καὶ
θεῷ |
[358] |
ὡς
ἔοικε,
δυσμαθής.
(Ιθι
δή,
|
ἔφη, |
ἄκουσον
καὶ
ἐμοῦ,
ἐάν
σοι |
[381] |
παῖδας
ἀπεργάζωνται
δειλοτέρους.
Μὴ
γάρ,
|
ἔφη. |
Αλλ’
ἆρα,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[370] |
αὑτοῦ
πράττειν;
Καὶ
ὁ
Αδείμαντος
|
ἔφη· |
Αλλ’
ἴσως,
ὦ
Σώκρατες,
οὕτω |
[379] |
αὐτοῖς
γε
ποιητέον
μύθους.
Ορθῶς,
|
ἔφη· |
ἀλλ’
αὐτὸ
δὴ
τοῦτο,
οἱ |
[377] |
ἐλάττους.
ἢ
οὐκ
οἴει;
Εγωγ’
|
ἔφη· |
ἀλλ’
οὐκ
ἐννοῶ
οὐδὲ
τοὺς |
[382] |
ἐν
τῷ
τοιούτῳ.
Πολύ
γε,
|
ἔφη. |
Αλλὰ
μὴν
ὀρθότατά
γ’
ἄν, |
[381] |
ἐν
τῇ
αὑτοῦ
μορφῇ.
Απασα,
|
ἔφη, |
ἀνάγκη
ἔμοιγε
δοκεῖ.
(Μηδεὶς
ἄρα, |
[380] |
ἀλλὰ
τῶν
ἀγαθῶν.
Καὶ
μάλ’
|
ἔφη, |
ἀπόχρη.
(Τί
δὲ
δὴ
ὁ |
[379] |
ἀλλ’
οὐ
τὸν
θεόν.
Αληθέστατα,
|
ἔφη, |
δοκεῖς
μοι
λέγειν.
Οὐκ
ἄρα, |
[361] |
ἐκκαθαίρεις
τοῖν
ἀνδροῖν.
Ως
μάλιστ’
|
ἔφη, |
δύναμαι.
ὄντοιν
δὲ
τοιούτοιν,
οὐδὲν |
[376] |
Γλαύκωνος
ἀδελφός,
Πάνυ
μὲν
οὖν,
|
ἔφη, |
ἔγωγε
προσδοκῶ
προὔργου
εἶναι
εἰς |
[383] |
ἐπὶ
πλεῖστον
οἷόν
τε.
Παντάπασιν,
|
ἔφη, |
ἔγωγε
τοὺς
τύπους
τούτους
συγχωρῶ, |
[357] |
εἶπον.
Τρίτον
δὲ
ὁρᾷς
τι,
|
ἔφη, |
εἶδος
ἀγαθοῦ,
ἐν
ᾧ
τὸ |
[383] |
οὔθ’
ὕπαρ
οὐδ’
ὄναρ.
~(Οὕτως,
|
ἔφη, |
ἔμοιγε
καὶ
αὐτῷ
φαίνεται
σοῦ |
[377] |
τοὺς
πολλοὺς
ἐκβλητέον.
Ποίους
δή;
|
ἔφη. |
Εν
τοῖς
μείζοσιν,
ἦν
δ’ |
[372] |
ἐγώ,
ὦ
Γλαύκων;
Απερ
νομίζεται,
|
ἔφη· |
ἐπί
τε
κλινῶν
κατακεῖσθαι
οἶμαι |
[381] |
καὶ
τὸ
αἴσχιον
ἑαυτοῦ;
(Ανάγκη,
|
ἔφη, |
ἐπὶ
τὸ
χεῖρον,
εἴπερ
ἀλλοιοῦται· |
[374] |
τεχνικὴ
δοκεῖ
εἶναι;
Καὶ
μάλα,
|
ἔφη. |
Η
οὖν
τι
σκυτικῆς
δεῖ |
[368] |
μεῖζον
πόλις
ἑνὸς
ἀνδρός;
Μεῖζον,
|
ἔφη. |
Ισως
τοίνυν
πλείων
ἂν
δικαιοσύνη |
[375] |
ἀγαθὸν
φύλακα
ἀδύνατον
γενέσθαι.
Κινδυνεύει,
|
ἔφη. |
Καὶ
ἐγὼ
ἀπορήσας
τε
καὶ |
[373] |
Γλαύκων;
ἢ
πῶς
ἔσται;
Οὕτως,
|
ἔφη. |
Καὶ
μηδέν
γέ
πω
λέγωμεν, |
[369] |
ἰδέᾳ
ἐπισκοποῦντες.
Αλλά
μοι
δοκεῖς,
|
ἔφη, |
καλῶς
λέγειν.
Αρ’
οὖν,
ἦν |
[372] |
δὲ
ὑῶν
πόλιν,
ὦ
Σώκρατες,
|
ἔφη, |
κατεσκεύαζες,
τί
ἂν
αὐτὰς
ἄλλο |
[382] |
τὸ
θεῖον.
Παντάπασι
μὲν
οὖν,
|
ἔφη. |
Κομιδῇ
ἄρα
ὁ
θεὸς
ἁπλοῦν |
[362] |
βοηθεῖν
δικαιοσύνῃ.
(Καὶ
ὅς,
Οὐδέν,
|
ἔφη, |
λέγεις·
ἀλλ’
ἔτι
καὶ
τάδε |
[358] |
χαίροι
λέγων
καὶ
ἀκούων;
(Κάλλιστα,
|
ἔφη, |
λέγεις·
καὶ
ὃ
πρῶτον
ἔφην |
[382] |
τε
καὶ
ἄνθρωποι
μισοῦσιν;
Πῶς,
|
ἔφη, |
λέγεις;
Οὕτως,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[378] |
πρὸς
ἀρετὴν
ἀκούειν.
Εχει
γάρ,
|
ἔφη, |
λόγον.
ἀλλ’
εἴ
τις
αὖ |
[376] |
οὔπω
τοῦτο
ἐθαύμασας;
Οὐ
πάνυ,
|
ἔφη, |
μέχρι
τούτου
προσέσχον
τὸν
νοῦν· |
[380] |
ἑαυτοῦ
ἰδέας
ἐκβαίνειν;
Οὐκ
ἔχω,
|
ἔφη, |
νῦν
γε
οὕτως
εἰπεῖν.
Τί |
[369] |
αὐτὸ
εἶναι·
σκοπεῖτε
οὖν.
Εσκεπται,
|
ἔφη |
ὁ
Αδείμαντος·
ἀλλὰ
μὴ
ἄλλως |
[368] |
ὄντα
τυγχάνει.
Πάνυ
μὲν
οὖν,
|
ἔφη |
ὁ
Αδείμαντος·
ἀλλὰ
τί
τοιοῦτον, |
[375] |
δύναμις
παρείκῃ.
~(Οὐ
γὰρ
οὖν,
|
ἔφη. |
Οἴει
οὖν
τι,
ἦν
δ’ |
[377] |
ὅμοια
βουληθῇ
γράψαι.
Καὶ
γάρ,
|
ἔφη, |
ὀρθῶς
ἔχει
τά
γε
τοιαῦτα |
[381] |
μεταβάλλοι
ἂν
καὶ
ἀλλοιοῖ;
Δῆλον,
|
ἔφη, |
ὅτι,
εἴπερ
ἀλλοιοῦται.
Πότερον
οὖν |
[376] |
φιλόσοφος
τὴν
φύσιν;
~(Πῶς
δή;
|
ἔφη· |
οὐ
γὰρ
ἐννοῶ.
Καὶ
τοῦτο, |
[379] |
δὲ
κακῶν
ἀναίτιον.
(Παντελῶς
γ’
|
ἔφη. |
Οὐδ’
ἄρα,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[372] |
ἐγγενομένη
ὧν
ἐσκέμμεθα;
~(Εγὼ
μέν,
|
ἔφη, |
οὐκ
ἐννοῶ,
ὦ
Σώκρατες,
εἰ |
[376] |
καὶ
φιλόσοφον
ταὐτόν;
Ταὐτὸν
γάρ,
|
ἔφη. |
Οὐκοῦν
θαρροῦντες
τιθῶμεν
καὶ
ἐν |
[373] |
τοιαῦτα
κτητέον.
ἦ
γάρ;
(Ναί,
|
ἔφη. |
Οὐκοῦν
μείζονά
τε
αὖ
τὴν |
[377] |
πρότερον
ἁπτέον
ἢ
γυμναστικῆς.
Ορθῶς,
|
ἔφη. |
Οὐκοῦν
οἶσθ’
ὅτι
ἀρχὴ
παντὸς |
[373] |
ἔσται.
ἢ
πῶς
λέγομεν;
Οὕτως,
|
ἔφη. |
Οὐκοῦν
τῆς
τῶν
πλησίον
χώρας |
[376] |
φύλαξ
πόλεως.
Παντάπασι
μὲν
οὖν,
|
ἔφη. |
Οὗτος
μὲν
δὴ
ἂν
οὕτως |
[375] |
ἑλόντα
διαμάχεσθαι.
Δεῖ
γὰρ
οὖν,
|
ἔφη, |
πάντων
τούτων.
Καὶ
μὴν
ἀνδρεῖόν |
[357] |
ἐπ’
ἐμοὶ
εἴη.
Οὐ
τοίνυν,
|
ἔφη, |
ποιεῖς
ὃ
βούλει.
λέγε
γάρ |
[382] |
ἂν
ψεύδοιτο;
Γελοῖον
μεντἂν
εἴη,
|
ἔφη. |
Ποιητὴς
μὲν
ἄρα
ψευδὴς
ἐν |
[377] |
ἐν
τοῖς
ψευδέσιν;
Οὐ
μανθάνω,
|
ἔφη, |
πῶς
λέγεις.
Οὐ
μανθάνεις,
ἦν |
[381] |
φαίνεσθαι,
ἐξαπατῶντες
καὶ
γοητεύοντες;
Ισως,
|
ἔφη. |
~(Τί
δέ;
ἦν
δ’
ἐγώ· |
[375] |
αὐτοὶ
φθήσονται
αὐτὸ
δράσαντες.
Αληθῆ,
|
ἔφη. |
Τί
οὖν,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[374] |
καλῶς
ἐργάζεσθαι
τέχνας.
Αληθῆ
λέγεις,
|
ἔφη. |
(Τί
οὖν;
ἦν
δ’
ἐγώ· |
[358] |
μακαρίῳ
ἔσεσθαι.
Οὐ
τοίνυν
δοκεῖ,
|
ἔφη, |
τοῖς
πολλοῖς,
ἀλλὰ
τοῦ
ἐπιπόνου |
[380] |
αὐτὰ
αὑτοῖς.
Σύμψηφός
σοί
εἰμι,
|
ἔφη, |
τούτου
τοῦ
νόμου,
καί
μοι |
[357] |
ἀλλὰ
τί
δή;
Εν
ποίῳ,
|
ἔφη, |
τούτων
τὴν
δικαιοσύνην
τιθεῖς;
~(Εγὼ |
[382] |
ἄνοιαν
ἢ
μανίαν;
Αλλ’
οὐδείς,
|
ἔφη, |
τῶν
ἀνοήτων
καὶ
μαινομένων
θεοφιλής. |
[376] |
φιλομαθῆ
αὐτὸν
δεῖν
εἶναι;
Τιθῶμεν,
|
ἔφη. |
Φιλόσοφος
δὴ
καὶ
θυμοειδὴς
καὶ |
[357] |
τὴν
ἀπόρρησιν
οὐκ
ἀπεδέξατο,
ἀλλ’
|
ἔφη· |
Ω
Σώκρατες,
πότερον
ἡμᾶς
βούλει |
[362] |
Αδείμαντος,
Οὔ
τί
που
οἴει,
|
ἔφη, |
ὦ
Σώκρατες,
ἱκανῶς
εἰρῆσθαι
περὶ |
[373] |
τῶν
ἀναγκαίων
ὅρον;
(Πολλὴ
ἀνάγκη,
|
ἔφη, |
ὦ
Σώκρατες.
Πολεμήσομεν
δὴ
τὸ |
[365] |
δὲ
δεινὰ
περιμένει.
Ταῦτα
πάντα,
|
ἔφη, |
ὦ
φίλε
Σώκρατες,
τοιαῦτα
καὶ |
[372] |
ὁ
Γλαύκων
ὑπολαβών,
Ανευ
ὄψου,
|
ἔφη, |
ὡς
ἔοικας,
ποιεῖς
τοὺς
ἄνδρας |