Pages |
[375] |
τε
πρᾳοτάτους
εἶναι,
πρὸς
δὲ
|
τοὺς |
ἀγνῶτας
τοὐναντίον.
Οἶδα
μέντοι.
Τοῦτο |
[376] |
καὶ
σχολὴν
ἄγοντες
λόγῳ
παιδεύωμεν
|
τοὺς |
ἄνδρας.
(Αλλὰ
χρή.
Τίς
οὖν |
[372] |
ὄψου,
ἔφη,
ὡς
ἔοικας,
ποιεῖς
|
τοὺς |
ἄνδρας
ἑστιωμένους.
Αληθῆ,
ἦν
δ’ |
[377] |
ὃν
δ’
ἂν
μή,
ἀποκριτέον.
|
τοὺς |
δ’
ἐγκριθέντας
πείσομεν
τὰς
τροφούς |
[363] |
καὶ
ἄλλα
τοιαῦτα
ἐγκωμιάζουσιν
δικαιοσύνην·
|
τοὺς |
δὲ
ἀνοσίους
αὖ
καὶ
ἀδίκους |
[364] |
ἐθέλουσιν
δημοσίᾳ
τε
καὶ
ἰδίᾳ,
|
τοὺς |
δὲ
ἀτιμάζειν
καὶ
ὑπερορᾶν,
οἳ |
[358] |
αὑτὸ
ἐνὸν
ἐν
τῇ
ψυχῇ,
|
τοὺς |
δὲ
μισθοὺς
καὶ
τὰ
γιγνόμενα |
[371] |
πρᾶσιν
διακονοῦντας
ἱδρυμένους
ἐν
ἀγορᾷ,
|
τοὺς |
δὲ
πλανήτας
ἐπὶ
τὰς
πόλεις |
[383] |
καὶ
χορὸν
οὐ
δώσομεν,
οὐδὲ
|
τοὺς |
διδασκάλους
ἐάσομεν
ἐπὶ
παιδείᾳ
χρῆσθαι |
[377] |
δ’
ἐγώ,
μύθοις
ὀψόμεθα
καὶ
|
τοὺς |
ἐλάττους.
δεῖ
γὰρ
δὴ
τὸν |
[377] |
(δύνασθαι
τούς
τε
μείζους
καὶ
|
τοὺς |
ἐλάττους.
ἢ
οὐκ
οἴει;
Εγωγ’ |
[362] |
δεῖ
γὰρ
διελθεῖν
ἡμᾶς
καὶ
|
τοὺς |
ἐναντίους
λόγους
ὧν
ὅδε
εἶπεν, |
[361] |
οἴου
λέγειν,
ὦ
Σώκρατες,
ἀλλὰ
|
τοὺς |
ἐπαινοῦντας
πρὸ
δικαιοσύνης
ἀδικίαν.
ἐροῦσι |
[377] |
Αρ’
οὖν
ῥᾳδίως
οὕτω
παρήσομεν
|
τοὺς |
ἐπιτυχόντας
ὑπὸ
τῶν
ἐπιτυχόντων
μύθους |
[362] |
τε
φίλους
εὖ
ποιεῖν
καὶ
|
τοὺς |
ἐχθροὺς
βλάπτειν,
καὶ
θεοῖς
θυσίας |
[382] |
Οὔ
μοι
δοκεῖ.
Αλλὰ
δεδιὼς
|
τοὺς |
ἐχθροὺς
ψεύδοιτο;
(Πολλοῦ
γε
δεῖ. |
[379] |
(ποιητοῦ
ταύτην
τὴν
ἁμαρτίαν
περὶ
|
τοὺς |
θεοὺς
ἀνοήτως
ἁμαρτάνοντος
καὶ
λέγοντος— |
[372] |
τοῦ
οἴνου,
ἐστεφανωμένοι
καὶ
ὑμνοῦντες
|
τοὺς |
θεούς,
ἡδέως
συνόντες
ἀλλήλοις,
οὐχ |
[362] |
θεραπεύειν
τοῦ
δικαίου
πολὺ
ἄμεινον
|
τοὺς |
θεοὺς
καὶ
τῶν
ἀνθρώπων
οὓς |
[363] |
μὲν
τὰς
δρῦς
(τοῖς
δικαίοις
|
τοὺς |
θεοὺς
ποιεῖν
ἄκρας
μέν
τε |
[364] |
βλάψει
ἐπαγωγαῖς
τισιν
καὶ
καταδέσμοις,
|
τοὺς |
θεούς,
ὥς
φασιν,
πείθοντές
σφισιν |
[374] |
βίου
αὐτὸ
ἐργαζόμενος
οὐ
παριεὶς
|
τοὺς |
καιροὺς
καλῶς
ἀπεργάσεσθαι·
τὰ
δὲ |
[368] |
τρόπου,
ἐπεὶ
κατά
γε
αὐτοὺς
|
τοὺς |
λόγους
ἠπίστουν
ἂν
ὑμῖν—
ὅσῳ |
[377] |
ἔφη·
ἀλλ’
οὐκ
ἐννοῶ
οὐδὲ
|
τοὺς |
μείζους
τίνας
λέγεις.
Οὓς
Ησίοδός |
[372] |
ἐπί
τε
κλινῶν
κατακεῖσθαι
οἶμαι
|
τοὺς |
μέλλοντας
μὴ
ταλαιπωρεῖσθαι,
καὶ
ἀπὸ |
[378] |
ἀληθῆ—
εἴ
γε
δεῖ
ἡμῖν
|
τοὺς |
μέλλοντας
τὴν
πόλιν
φυλάξειν
αἴσχιστον |
[364] |
τε
καὶ
θεοὶ
αὐτοί,
καὶ
|
τοὺς |
μὲν
θυσίαισι
καὶ
εὐχωλαῖς
ἀγαναῖσιν |
[379] |
ἀλλ’
οἰκισταὶ
πόλεως·
οἰκισταῖς
δὲ
|
τοὺς |
μὲν
τύπους
προσήκει
εἰδέναι
ἐν |
[381] |
μητέρες
τὰ
παιδία
ἐκδειματούντων,
λέγουσαι
|
τοὺς |
μύθους
κακῶς,
ὡς
ἄρα
θεοί |
[380] |
ὡς
Αἰσχύλος
λέγει,
ἐατέον
ἀκούειν
|
τοὺς |
νέους,
ὅτι—
θεὸς
μὲν
αἰτίαν |
[376] |
ἐν
ἀνθρώπῳ,
εἰ
μέλλει
(πρὸς
|
τοὺς |
οἰκείους
καὶ
γνωρίμους
πρᾷός
τις |
[375] |
μέντοι
δεῖ
γε
πρὸς
μὲν
|
τοὺς |
οἰκείους
πρᾴους
αὐτοὺς
εἶναι,
πρὸς |
[381] |
εἰς
θεοὺς
βλασφημῶσιν,
ἅμα
δὲ
|
τοὺς |
παῖδας
ἀπεργάζωνται
δειλοτέρους.
Μὴ
γάρ, |
[372] |
ὑπὲρ
τὴν
οὐσίαν
(ποιού(
μενοι
|
τοὺς |
παῖδας,
εὐλαβούμενοι
πενίαν
ἢ
πόλεμον. |
[377] |
τῶν
ἐπιτυχόντων
μύθους
πλασθέντας
ἀκούειν
|
τοὺς |
παῖδας
καὶ
λαμβάνειν
ἐν
ταῖς |
[378] |
γραυσί,
καὶ
πρεσβυτέροις
γιγνομένοις
καὶ
|
τοὺς |
ποιητὰς
ἐγγὺς
τούτων
ἀναγκαστέον
λογοποιεῖν. |
[379] |
εἰδέναι
ἐν
οἷς
δεῖ
μυθολογεῖν
|
τοὺς |
ποιητάς,
παρ’
οὓς
ἐὰν
ποιῶσιν |
[380] |
τούς
τε
λέγοντας
λέγειν
καὶ
|
τοὺς |
ποιοῦντας
ποιεῖν,
μὴ
πάντων
αἴτιον |
[382] |
μίσους;
ἆρ’
οὐ
πρός
τε
|
τοὺς |
πολεμίους
καὶ
τῶν
καλουμένων
φίλων, |
[375] |
πρᾴους
αὐτοὺς
εἶναι,
πρὸς
δὲ
|
τοὺς |
πολεμίους
χαλεπούς·
εἰ
δὲ
μή, |
[377] |
χερσίν·
ὧν
δὲ
νῦν
λέγουσι
|
τοὺς |
πολλοὺς
ἐκβλητέον.
Ποίους
δή;
ἔφη. |
[371] |
τοῦ
σώματος
ἰσχὺν
ἱκανὴν
ἐπὶ
|
τοὺς |
πόνους
ἔχωσιν·
οἳ
δὴ
πωλοῦντες |
[371] |
πόλει.
ἢ
οὐ
καπήλους
καλοῦμεν
|
τοὺς |
πρὸς
ὠνήν
τε
καὶ
πρᾶσιν |
[375] |
αὐτῶν
τὸ
ἦθος,
πρὸς
μὲν
|
τοὺς |
συνήθεις
τε
καὶ
γνωρίμους
ὡς |
[373] |
που,
ἡ
τότε
ἱκανὴ
τρέφειν
|
τοὺς |
τότε,
σμικρὰ
δὴ
ἐξ
ἱκανῆς |
[383] |
οἷόν
τε.
Παντάπασιν,
ἔφη,
ἔγωγε
|
τοὺς |
τύπους
τούτους
συγχωρῶ,
καὶ
ὡς |