Pages |
[379] |
λέγειν.
Οὐκ
ἄρα,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ἀποδεκτέον
οὔτε
Ομήρου
οὔτ’
ἄλλου |
[381] |
ἔφη.
Αλλ’
ἆρα,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
αὐτοὶ
μὲν
οἱ
θεοί
εἰσιν |
[375] |
Οἴει
οὖν
τι,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
διαφέρειν
φύσιν
γενναίου
σκύλακος
εἰς |
[357] |
χαίρειν
ἔχοντα;
Εμοιγε,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
δοκεῖ
τι
εἶναι
τοιοῦτον.
(Τί |
[375] |
Τοῦτο
μὲν
ἄρα,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
δυνατόν,
καὶ
οὐ
παρὰ
φύσιν |
[369] |
λέγειν.
Αρ’
οὖν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
εἰ
γιγνομένην
πόλιν
θεασαίμεθα
λόγῳ, |
[380] |
Οὗτος
μὲν
τοίνυν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
εἷς
ἂν
εἴη
τῶν
περὶ |
[376] |
ἐννοῶ.
Καὶ
τοῦτο,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ἐν
τοῖς
κυσὶν
κατόψει,
ὃ |
[358] |
~(Εγὼ
μὲν
οἶμαι,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ἐν
τῷ
καλλίστῳ,
ὃ
καὶ |
[374] |
ἔφη.
(Τί
οὖν;
ἦν
δ’
|
ἐγώ· |
ἡ
περὶ
τὸν
πόλεμον
ἀγωνία |
[371] |
πρίασθαι.
Αὕτη
ἄρα,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ἡ
χρεία
καπήλων
ἡμῖν
γένεσιν |
[374] |
εἰ
σύ
γε,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
καὶ
ἡμεῖς
ἅπαντες
ὡμολογήσαμεν
καλῶς, |
[372] |
ἀλλήλους.
Αλλ’
ἴσως,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
καλῶς
λέγεις·
καὶ
σκεπτέον
γε |
[370] |
ταῦτα.
Αλλὰ
μήν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
κατοικίσαι
γε
αὐτὴν
τὴν
πόλιν |
[372] |
ἄνδρας
ἑστιωμένους.
Αληθῆ,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
λέγεις.
ἐπελαθόμην
ὅτι
καὶ
ὄψον |
[381] |
ἀρετῆς
εἶναι.
Ορθότατα,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
λέγεις.
καὶ
οὕτως
ἔχοντος
δοκεῖ |
[370] |
ἢ
κείνως.
Οὐδέν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
μὰ
Δία
ἄτοπον.
ἐννοῶ
γὰρ |
[372] |
καὶ
τραγήματα.
Εἶεν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ· |
μανθάνω.
οὐ
πόλιν,
ὡς
ἔοικε, |
[373] |
γέ
πω
λέγωμεν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
μήτ’
εἴ
τι
κακὸν
μήτ’ |
[377] |
Εν
τοῖς
μείζοσιν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
μύθοις
ὀψόμεθα
καὶ
τοὺς
ἐλάττους. |
[379] |
ἔφη.
Οὐδ’
ἄρα,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὁ
θεός,
ἐπειδὴ
ἀγαθός,
πάντων |
[379] |
Τοιοίδε
πού
τινες,
ἦν
δ’
|
ἐγώ· |
οἷος
τυγχάνει
ὁ
θεὸς
ὤν, |
[374] |
ἦν
ἄξια.
Οὐκοῦν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὅσῳ
μέγιστον
τὸ
τῶν
φυλάκων |
[358] |
ὂν
χαλεπόν.
Οἶδα,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὅτι
δοκεῖ
οὕτω
καὶ
πάλαι |
[377] |
λέγεις.
Οὐ
μανθάνεις,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὅτι
πρῶτον
τοῖς
παιδίοις
μύθους |
[382] |
ὅς.
Οὐκ
οἶσθα,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὅτι
τό
γε
ὡς
ἀληθῶς |
[382] |
ἔφη,
λέγεις;
Οὕτως,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὅτι
τῷ
κυριωτάτῳ
που
ἑαυτῶν |
[367] |
ὥς
γέ
μοι
δοκεῖ.
ἀλλ’
|
ἐγώ, |
οὐδὲν
γάρ
σε
(δέομαι
ἀποκρύπτεσθαι, |
[374] |
μέντοι.
Μὰ
Δία,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
οὐκ
ἄρα
φαῦλον
πρᾶγμα
ἠράμεθα· |
[376] |
Πῇ
δή;
Ηι,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὄψιν
οὐδενὶ
ἄλλῳ
φίλην
καὶ |
[358] |
λέγω.
Πάντων
μάλιστα,
ἦν
δ’
|
ἐγώ· |
περὶ
γὰρ
τίνος
ἂν
μᾶλλον |
[375] |
ἔφη.
Τί
οὖν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ποιήσομεν;
πόθεν
ἅμα
πρᾷον
καὶ |
[369] |
ποίει.
Γίγνεται
τοίνυν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
πόλις,
ὡς
ἐγᾦμαι,
ἐπειδὴ
τυγχάνει |
[369] |
ταῦτα.
Φέρε
δή,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
πῶς
ἡ
πόλις
ἀρκέσει
ἐπὶ |
[379] |
~Ω
Αδείμαντε,
οὐκ
ἐσμὲν
ποιηταὶ
|
ἐγώ |
τε
(καὶ
σὺ
ἐν
τῷ |
[358] |
ψέγεται,
ἀδικία
δ’
ἐπαινεῖται·
ἀλλ’
|
ἐγώ |
τις,
ὡς
ἔοικε,
δυσμαθής.
(Ιθι |
[376] |
ὅπως
οὔ.
Αλλὰ
μέντοι,
εἶπον
|
ἐγώ, |
τό
γε
φιλομαθὲς
καὶ
φιλόσοφον |
[362] |
ἔδει
ῥηθῆναι.
Οὐκοῦν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
τὸ
λεγόμενον,
ἀδελφὸς
ἀνδρὶ
παρείη· |
[377] |
ποῖα;
Πρῶτον
μέν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
τὸ
μέγιστον
καὶ
περὶ
τῶν |
[378] |
λέγειν.
Οὐδέ
γε,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
τὸ
παράπαν
ὡς
θεοὶ
θεοῖς |
[368] |
δεινοί,
δοκῶ
μοι,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
τοιαύτην
ποιήσασθαι
ζήτησιν
αὐτοῦ,
οἵανπερ |
[369] |
γε.
Ιθι
δή,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
τῷ
λόγῳ
ἐξ
ἀρχῆς
ποιῶμεν |
[377] |
μεμφόμενος
λέγεις;
Οπερ,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
χρὴ
καὶ
πρῶτον
καὶ
μάλιστα |
[382] |
ἔφη.
~(Τί
δέ;
ἦν
δ’
|
ἐγώ· |
ψεύδεσθαι
θεὸς
ἐθέλοι
ἂν
ἢ |
[381] |
δοκεῖ.
(Μηδεὶς
ἄρα,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὦ
ἄριστε,
λεγέτω
ἡμῖν
τῶν |
[372] |
Αλλὰ
πῶς
χρή,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὦ
Γλαύκων;
Απερ
νομίζεται,
ἔφη· |
[375] |
τοῦτο.
Πῶς
οὖν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὦ
Γλαύκων,
οὐκ
ἄγριοι
ἀλλήλοις |
[376] |
σκέψιν.
Μὰ
Δία,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὦ
φίλε
Αδείμαντε,
οὐκ
ἄρα |
[375] |
ἔμπροσθεν,
Δικαίως
γε,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὦ
φίλε,
ἀποροῦμεν·
ἧς
γὰρ |
[361] |
αὐτοῖν
εὐδαιμονέστερος.
Βαβαῖ,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὦ
φίλε
Γλαύκων,
ὡς
ἐρρωμένως |