Pages
[379]	κακόν τι ποιεῖ; Οὐδὲ τοῦτο.	Ο	δέ γε μηδὲν κακὸν ποιεῖ
[379]	ὃ μὴ βλαβερὸν βλάπτει; Οὐδαμῶς.	Ο	δὲ μὴ βλάπτει κακόν τι
[368]	οὕτως ὅπως δύναμαι ἐπικουρεῖν αὐτῇ.	Ο	τε οὖν Γλαύκων καὶ οἱ
[369]	εἶναι· σκοπεῖτε οὖν. Εσκεπται, ἔφη	ὁ	Αδείμαντος· ἀλλὰ μὴ ἄλλως ποίει.
[368]	τυγχάνει. Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη	ὁ	Αδείμαντος· ἀλλὰ τί τοιοῦτον, ὦ
[370]	αὑτὸν τὰ αὑτοῦ πράττειν; Καὶ	ὁ	Αδείμαντος ἔφη· Αλλ’ ἴσως, ὦ
[361]	σφαλῇ, ἱκανὸς ἐπανορθοῦσθαι— οὕτω καὶ	ὁ	ἄδικος ἐπιχειρῶν ὀρθῶς τοῖς ἀδικήμασιν
[360]	ὁ δίκαιος περιθεῖτο, τὸν δὲ	ὁ	ἄδικος, οὐδεὶς ἂν γένοιτο, ὡς
[360]	ἐπιτήδευμα τιθῶμεν. πρῶτον μὲν οὖν	ὁ	ἄδικος ὥσπερ οἱ δεινοὶ δημιουργοὶ
[357]	ἰατρεύεσθαι καὶ ἰάτρευσίς τε καὶ	ὁ	ἄλλος χρηματισμός; ταῦτα γὰρ ἐπίπονα
[370]	ἐπὶ τὰς παρασκευὰς ὧν ἐλέγομεν.	ὁ	γὰρ γεωργός, ὡς ἔοικεν, οὐκ
[357]	ἦν ἄρα, ὡς ἔοικε, προοίμιον.	ὁ	γὰρ Γλαύκων ἀεί τε δὴ
[378]	ὑπονοίαις πεποιημένας οὔτε ἄνευ ὑπονοιῶν.	ὁ	γὰρ νέος οὐχ οἷός τε
[366]	αὐτὸ δρᾶν. ὡς δέ, δῆλον·	ὁ	γὰρ πρῶτος τῶν τοιούτων εἰς
[363]	ἅ φασι θεοὺς διδόναι· ὥσπερ	ὁ	γενναῖος Ησίοδός τε καὶ Ομηρός
[371]	μὲν οὖν. (Αν οὖν κομίσας	ὁ	γεωργὸς εἰς τὴν ἀγοράν τι
[372]	εὐλαβούμενοι πενίαν ἢ πόλεμον. Καὶ	ὁ	Γλαύκων ὑπολαβών, Ανευ ὄψου, ἔφη,
[368]	τὴν ἀρχὴν τῶν ἐλεγείων ἐποίησεν	ὁ	Γλαύκωνος ἐραστής, εὐδοκιμήσαντας περὶ τὴν
[383]	ἤλπιζον εἶναι, μαντικῇ βρύον τέχνῃ·	ὁ	δ’ αὐτὸς ὑμνῶν, αὐτὸς ἐν
[362]	εἶχόν τι λέγειν πρὸς ταῦτα,	ὁ	δὲ ἀδελφὸς αὐτοῦ Αδείμαντος, Οὔ
[361]	ἔσχατον ἐληλυθότες, ὁ μὲν δικαιοσύνης,	ὁ	δὲ ἀδικίας, κρίνωνται ὁπότερος αὐτοῖν
[369]	ἄλλο τι γεωργὸς μὲν εἷς,	ὁ	δὲ οἰκοδόμος, ἄλλος δέ τις
[380]	ἔφη, ἀπόχρη. (Τί δὲ δὴ	ὁ	δεύτερος ὅδε; ἆρα γόητα τὸν
[370]	Καὶ μὴν κενὸς ἂν ἴῃ	ὁ	διάκονος, ~μηδὲν ἄγων ὧν ἐκεῖνοι
[361]	δὲ τάδε, ὅτι οὕτω διακείμενος	ὁ	δίκαιος μαστιγώσεται, στρεβλώσεται, δεδήσεται, ~(ἐκκαυθήσεται
[360]	δακτυλίω γενοίσθην, καὶ τὸν μὲν	ὁ	δίκαιος περιθεῖτο, τὸν δὲ ὁ
[380]	δίκην διδόντες, ἦν δὲ δὴ	ὁ	δρῶν ταῦτα θεός, οὐκ ἐατέον
[377]	καὶ περὶ τῶν μεγίστων ψεῦδος	ὁ	εἰπὼν οὐ καλῶς ἐψεύσατο ὡς
[363]	τούτων ἐχόμενα. παραπλήσια δὲ καὶ	ὁ	ἕτερος· ὥς τέ τευ γάρ
[379]	καὶ ᾧ μὲν ἂν μείξας	ὁ	Ζεὺς δῷ ἀμφοτέρων, ἄλλοτε μέν
[382]	μὲν οὖν, ἔφη. Κομιδῇ ἄρα	ὁ	θεὸς ἁπλοῦν καὶ ἀληθὲς ἔν
[381]	ἄλλου ἐνδέχεται. Εοικεν. Αλλὰ μὴν	ὁ	θεός γε καὶ τὰ τοῦ
[379]	Οὐδ’ ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ,	ὁ	θεός, ἐπειδὴ ἀγαθός, πάντων ἂν
[381]	ἥκιστα ἂν πολλὰς μορφὰς ἴσχοι	ὁ	θεός. Ηκιστα δῆτα. Αλλ’ ἆρα
[379]	ἦν δ’ ἐγώ· οἷος τυγχάνει	ὁ	θεὸς ὤν, ἀεὶ δήπου ἀποδοτέον,
[383]	αὐτὸς τάδ’ εἰπών, αὐτός ἐστιν	ὁ	κτανὼν τὸν παῖδα τὸν ἐμόν—
[366]	αἴτιον ἢ ἐκεῖνο, ὅθενπερ ἅπας	ὁ	λόγος οὗτος ὥρμησεν καὶ τῷδε
[359]	ἐξ ὧν πέφυκε τοιαῦτα, ὡς	ὁ	λόγος. Ως δὲ καὶ οἱ
[376]	ἰσχυρὸς ἡμῖν τὴν φύσιν ἔσται	ὁ	μέλλων καλὸς κἀγαθὸς ἔσεσθαι φύλαξ
[361]	ἀμφότεροι εἰς τὸ ἔσχατον ἐληλυθότες,	ὁ	μὲν δικαιοσύνης, ὁ δὲ ἀδικίας,
[379]	ἐν Διὸς οὔδει κηρῶν ἔμπλειοι,	ὁ	μὲν ἐσθλῶν, αὐτὰρ ὃ δειλῶν·
[380]	λόγον ζητοῦμεν, καὶ (λεκτέον ὡς	ὁ	μὲν θεὸς δίκαιά τε καὶ
[363]	λέγουσιν, ἄλλα δὲ οὐκ ἔχουσιν.	ὁ	μὲν οὖν ἔπαινος καὶ ὁ
[363]	Ησίοδός τε καὶ Ομηρός φασιν,	ὁ	μὲν τὰς δρῦς (τοῖς δικαίοις
[375]	Ανδρεῖος δὲ εἶναι ἆρα ἐθελήσει	ὁ	μὴ θυμοειδὴς εἴτε ἵππος εἴτε
[370]	ὅσα περὶ γεωργίαν. οὐδ’ αὖ	ὁ	οἰκοδόμος· πολλῶν δὲ καὶ τούτῳ
[379]	ὅρκων καὶ σπονδῶν σύγχυσιν, ἣν	ὁ	Πάνδαρος συνέχεεν, ἐάν τις φῇ
[360]	δικαιοσύνης, ἀληθῆ οἰόμενος, ὡς φήσει	ὁ	περὶ τοῦ τοιούτου λόγου λέγων·
[373]	τι κακὸν μήτ’ εἰ ἀγαθὸν	ὁ	πόλεμος ἐργάζεται, ἀλλὰ τοσοῦτον μόνον,
[370]	δ’ ὁ ὑφάντης τε καὶ	ὁ	σκυτοτόμος· ἢ οὔ; Αληθῆ. Τέκτονες
[358]	δρῶσι· πολὺ γὰρ ἀμείνων ἄρα	ὁ	τοῦ ἀδίκου ἢ ὁ τοῦ
[376]	λόγον ἢ συχνὸν διεξίωμεν. Καὶ	ὁ	τοῦ Γλαύκωνος ἀδελφός, Πάνυ μὲν
[358]	ἄρα ὁ τοῦ ἀδίκου ἢ	ὁ	τοῦ δικαίου βίος, ὡς λέγουσιν.
[366]	ζῶντές τε καὶ τελευτήσαντες, ὡς	ὁ	τῶν πολλῶν τε καὶ ἄκρων
[363]	δὲ τούτων νεανικώτερα τἀγαθὰ καὶ	ὁ	ὑὸς αὐτοῦ παρὰ θεῶν διδόασιν
[370]	καὶ τούτῳ δεῖ. ὡσαύτως δ’	ὁ	ὑφάντης τε καὶ ὁ σκυτοτόμος·
[375]	σοι δοκεῖ ἔτι τοῦδε προσδεῖσθαι	ὁ	φυλακικὸς ἐσόμενος, πρὸς τῷ θυμοειδεῖ
[363]	ὁ μὲν οὖν ἔπαινος καὶ	ὁ	ψόγος οὗτος ἑκατέρων. Πρὸς δὲ
[379]	τραγῳδίᾳ. Δεῖ γάρ. (Οὐκοῦν ἀγαθὸς	ὅ	γε θεὸς τῷ ὄντι τε
[379]	ἀμφοτέρων, ἄλλοτε μέν τε κακῷ	ὅ	γε κύρεται, ἄλλοτε δ’ ἐσθλῷ·
[362]	δὲ ψέγουσιν, ἵν’ ᾖ σαφέστερον	ὅ	μοι δοκεῖ βούλεσθαι Γλαύκων. λέγουσι
[378]	ἅ φησι δρᾶσαι αὐτὸν Ησίοδος,	~ὅ	τε αὖ Κρόνος (ὡς ἐτιμωρήσατο
[367]	τοῦτ’ οὖν αὐτὸ ἐπαίνεσον δικαιοσύνης,	ὃ	αὐτὴ δι’ αὑτὴν τὸν ἔχοντα
[357]	τι εἶναι τοιοῦτον. (Τί δέ;	ὃ	αὐτό τε αὑτοῦ χάριν ἀγαπῶμεν
[357]	εἴη. Οὐ τοίνυν, ἔφη, ποιεῖς	ὃ	βούλει. λέγε γάρ μοι· ἆρά
[379]	ἔμπλειοι, ὁ μὲν ἐσθλῶν, αὐτὰρ	ὃ	δειλῶν· καὶ ᾧ μὲν ἂν
[357]	δοκεῖ τοιόνδε τι εἶναι ἀγαθόν,	ὃ	δεξαίμεθ’ ἂν ἔχειν οὐ τῶν
[374]	τι σμικρῷ, ~(ἀλλ’ ὅλῳ στρατοπέδῳ,	ὃ	ἐξελθὸν ὑπὲρ τῆς οὐσίας ἁπάσης
[374]	ἑκάστῳ ὡσαύτως ἓν ἀπεδίδομεν, πρὸς	ὃ	ἐπεφύκει ἕκαστος καὶ ἐφ’ ᾧ
[369]	γενομένου αὐτοῦ ἐλπὶς εὐπετέστερον ἰδεῖν	ὃ	ζητοῦμεν; (Πολύ γε. Δοκεῖ οὖν
[376]	ἐγώ, ἐν τοῖς κυσὶν κατόψει,	ὃ	καὶ ἄξιον θαυμάσαι τοῦ θηρίου.
[358]	δ’ ἐγώ, ἐν τῷ καλλίστῳ,	ὃ	καὶ δι’ αὑτὸ καὶ διὰ
[362]	ἦ δ’ ὅς, οὐκ εἴρηται	ὃ	μάλιστα ἔδει ῥηθῆναι. Οὐκοῦν, ἦν
[378]	κρίνειν ὅτι τε ὑπόνοια καὶ	ὃ	μή, ἀλλ’ ἃ ἂν τηλικοῦτος
[379]	Οὔ μοι δοκεῖ. Αρ’ οὖν	ὃ	μὴ βλαβερὸν βλάπτει; Οὐδαμῶς. Ο
[358]	πολλοῖς, ἀλλὰ τοῦ ἐπιπόνου εἴδους,	ὃ	μισθῶν θ’ ἕνεκα καὶ εὐδοκιμήσεων
[382]	Αλλὰ μὴν ὀρθότατά γ’ ἄν,	ὃ	νυνδὴ ἔλεγον, τοῦτο ὡς ἀληθῶς
[359]	ταὐτὸν ἰόντα διὰ τὴν πλεονεξίαν,	ὃ	πᾶσα φύσις διώκειν πέφυκεν ὡς
[358]	ἀκούων; (Κάλλιστα, ἔφη, λέγεις· καὶ	ὃ	πρῶτον ἔφην ἐρεῖν, περὶ τούτου
[373]	ὑγιεινὴ οὐκέτι ἱκανή, ἀλλ’ ἤδη	ὄγκου	ἐμπληστέα καὶ πλήθους, ἃ οὐκέτι
[380]	(Τί δὲ δὴ ὁ δεύτερος	ὅδε;	ἆρα γόητα τὸν θεὸν οἴει
[362]	καὶ τοὺς ἐναντίους λόγους ὧν	ὅδε	εἶπεν, οἳ δικαιοσύνην μὲν ἐπαινοῦσιν,
[362]	ὥστε καὶ σύ, εἴ τι	ὅδε	ἐλλείπει, ἐπάμυνε. καίτοι ἐμέ γε
[364]	θεοὶ προπάροιθεν ἔθηκαν καί τινα	ὁδὸν	μακράν τε καὶ τραχεῖαν καὶ
[364]	ἔστιν ἑλέσθαι (ῥηϊδίως· λείη μὲν	ὁδός,	μάλα δ’ ἐγγύθι ναίει· τῆς
[358]	ἄκουε, τί ὄν τε καὶ	ὅθεν	γέγονε δικαιοσύνη. Πεφυκέναι γὰρ δή
[358]	δικαιοσύνην οἷον εἶναί φασιν καὶ	ὅθεν	γεγονέναι, δεύτερον δὲ ὅτι πάντες
[366]	οὐδὲν ἄλλο αἴτιον ἢ ἐκεῖνο,	ὅθενπερ	ἅπας ὁ λόγος οὗτος ὥρμησεν
[368]	Ο τε οὖν Γλαύκων καὶ	οἱ	ἄλλοι ἐδέοντο παντὶ τρόπῳ βοηθῆσαι
[377]	καὶ Ομηρος ἡμῖν ἐλεγέτην καὶ	οἱ	ἄλλοι ποιηταί. οὗτοι γάρ που
[371]	ὀρθῶς οἰκουμέναις πόλεσι σχεδόν τι	οἱ	ἀσθενέστατοι τὰ σώματα καὶ ἀχρεῖοί
[363]	κάλλιστον ἀρετῆς μισθὸν μέθην αἰώνιον.	οἱ	δ’ ἔτι τούτων μακροτέρους ἀποτείνουσιν
[365]	νόμων καὶ τῶν γενεαλογησάντων ποιητῶν,	οἱ	δὲ αὐτοὶ οὗτοι λέγουσιν ὡς
[364]	τε καὶ τραχεῖαν καὶ ἀνάντη·	οἱ	δὲ τῆς τῶν θεῶν ὑπ’
[380]	δίκαιά τε καὶ ἀγαθὰ ἠργάζετο,	οἱ	δὲ ὠνίναντο κολαζόμενοι· ὡς δὲ
[360]	μὲν οὖν ὁ ἄδικος ὥσπερ	οἱ	δεινοὶ δημιουργοὶ ποιείτω— οἷον κυβερνήτης
[380]	κολαζόμενοι· ὡς δὲ ἄθλιοι μὲν	οἱ	δίκην διδόντες, ἦν δὲ δὴ
[359]	ὁ λόγος. Ως δὲ καὶ	οἱ	ἐπιτηδεύοντες ἀδυναμίᾳ τοῦ ἀδικεῖν ἄκοντες
[358]	δεύτερον δὲ ὅτι πάντες αὐτὸ	οἱ	ἐπιτηδεύοντες ἄκοντες ἐπιτηδεύουσιν ὡς ἀναγκαῖον
[381]	ἦν δ’ ἐγώ, αὐτοὶ μὲν	οἱ	θεοί εἰσιν οἷοι μὴ μεταβάλλειν,
[366]	αἱ (μέγισται πόλεις λέγουσι καὶ	οἱ	θεῶν παῖδες ποιηταὶ καὶ προφῆται
[380]	ἐδεήθησαν κολάσεως λέγοιεν ὡς ἄθλιοι	οἱ	κακοί, διδόντες δὲ δίκην ὠφελοῦντο
[378]	ἦ δ’ ὅς, οὗτοί γε	οἱ	λόγοι χαλεποί. (Καὶ οὐ λεκτέοι
[366]	τελεταὶ αὖ μέγα δύνανται καὶ	οἱ	λύσιοι θεοί, ὡς αἱ (μέγισται
[364]	τοῖς λόγοις μάρτυρας ποιητὰς ἐπάγονται	οἱ	μὲν κακίας πέρι, εὐπετείας διδόντες,
[378]	ἅττα τ’ ἐστὶν καὶ τίνες	οἱ	μῦθοι, τίνας ἂν φαῖμεν; Καὶ
[372]	(δειπνεῖν, καὶ ὄψα ἅπερ καὶ	οἱ	νῦν ἔχουσι καὶ τραγήματα. Εἶεν,
[372]	οὖν σκεψώμεθα τίνα τρόπον διαιτήσονται	οἱ	οὕτω παρεσκευασμένοι. ἄλλο τι ἢ
[364]	τῶν ἑτέρων. τούτων δὲ πάντων	οἱ	περὶ θεῶν τε λόγοι καὶ
[373]	τε καὶ χρώματα, πολλοὶ δὲ	οἱ	περὶ μουσικήν, ποιηταί τε καὶ
[373]	οἵ τε μιμηταί, πολλοὶ μὲν	οἱ	περὶ τὰ σχήματά τε καὶ
[379]	πάντων ἂν εἴη αἴτιος, ὡς	οἱ	πολλοὶ λέγουσιν, ἀλλὰ ὀλίγων μὲν
[378]	ἀλλὰ δρῴη ἂν ὅπερ θεῶν	οἱ	πρῶτοί τε καὶ μέγιστοι. Οὐ
[365]	τὸ δοκεῖν, ὡς δηλοῦσί μοι	οἱ	σοφοί, καὶ τὰν ἀλάθειαν βιᾶται
[363]	πατέρες τε ὑέσιν, ~καὶ πάντες	οἱ	(τινῶν κηδόμενοι, ὡς χρὴ δίκαιον
[379]	ἔφη· ἀλλ’ αὐτὸ δὴ τοῦτο,	οἱ	τύποι περὶ θεολογίας τίνες ἂν
[383]	τῶν νέων, εἰ μέλλουσιν ἡμῖν	οἱ	φύλακες θεοσεβεῖς τε καὶ θεῖοι
[370]	τε ἄλλους νομέας προσθεῖμεν, ἵνα	οἵ	τε (γεωργοὶ ἐπὶ τὸ ἀροῦν
[373]	ἐστιν ἐν ταῖς πόλεσιν, οἷον	οἵ	τε θηρευταὶ πάντες οἵ τε
[373]	οἷον οἵ τε θηρευταὶ πάντες	οἵ	τε μιμηταί, πολλοὶ μὲν οἱ
[370]	ἐπὶ τὸ ἀροῦν ἔχοιεν βοῦς,	οἵ	τε οἰκοδόμοι πρὸς τὰς ἀγωγὰς
[364]	τοὺς δὲ ἀτιμάζειν καὶ ὑπερορᾶν,	οἳ	ἄν πῃ ἀσθενεῖς τε (καὶ
[371]	ἐγᾦμαι, εἰσὶ καὶ ἄλλοι διάκονοι,	οἳ	ἂν τὰ μὲν τῆς διανοίας
[371]	ἱκανὴν ἐπὶ τοὺς πόνους ἔχωσιν·	οἳ	δὴ πωλοῦντες τὴν τῆς ἰσχύος
[362]	ἐναντίους λόγους ὧν ὅδε εἶπεν,	οἳ	δικαιοσύνην μὲν ἐπαινοῦσιν, ἀδικίαν δὲ
[370]	Προσδεήσει ἄρα ἔτι καὶ ἄλλων,	οἳ	ἐξ ἄλλης πόλεως αὐτῇ κομιοῦσιν
[366]	καὶ προφῆται τῶν θεῶν γενόμενοι,	οἳ	ταῦτα οὕτως ἔχειν μηνύουσιν. Κατὰ
[371]	ἦ δ’ ὅς, ἀλλὰ εἰσὶν	οἳ	τοῦτο ὁρῶντες ἑαυτοὺς ἐπὶ τὴν
[372]	καὶ βολβοὺς καὶ λάχανά γε,	οἷα	δὴ ἐν ἀγροῖς ἑψήματα, ἑψήσονται.
[371]	ἑαυτοῖς ποιεῖν ἱκανά, ἀλλὰ καὶ	οἷα	καὶ ὅσα ἐκείνοις ὧν ἂν
[359]	τοιάδε μάλιστα, εἰ αὐτοῖς γένοιτο	οἵαν	(ποτέ φασιν δύναμιν τῷ (Γύγου)
[368]	ἐγώ, τοιαύτην ποιήσασθαι ζήτησιν αὐτοῦ,	οἵανπερ	ἂν εἰ προσέταξέ τις γράμματα
[375]	ἐννενοήκαμεν ὅτι εἰσὶν ἄρα φύσεις	οἵας	ἡμεῖς οὐκ ᾠήθημεν, ἔχουσαι τἀναντία
[382]	ἢ ἔργῳ φάντασμα προτείνων; Οὐκ	οἶδα,	ἦ δ’ ὅς. Οὐκ οἶσθα,
[358]	αὑτὸ φευκτέον ὡς ὂν χαλεπόν.	Οἶδα,	ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι δοκεῖ
[375]	πρὸς δὲ τοὺς ἀγνῶτας τοὐναντίον.	Οἶδα	μέντοι. Τοῦτο μὲν ἄρα, ἦν
[366]	οὐκ ὀργίζεται τοῖς ἀδίκοις, ἀλλ’	οἶδεν	ὅτι πλὴν εἴ τις θείᾳ
[369]	πολλῶν ὢν> ἐνδεής· ἢ τίν’	οἴει	ἀρχὴν ἄλλην πόλιν οἰκίζειν; Οὐδεμίαν,
[382]	πω, ἦ δ’ ὅς, μανθάνω.	(Οἴει	γάρ τί με, ἔφην, σεμνὸν
[377]	καὶ τοὺς ἐλάττους. ἢ οὐκ	οἴει;	Εγωγ’ ἔφη· ἀλλ’ οὐκ ἐννοῶ
[380]	ὅδε; ἆρα γόητα τὸν θεὸν	οἴει	εἶναι καὶ οἷον ἐξ ἐπιβουλῆς
[362]	αὐτοῦ Αδείμαντος, Οὔ τί που	οἴει,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἱκανῶς εἰρῆσθαι
[375]	παρείκῃ. ~(Οὐ γὰρ οὖν, ἔφη.	Οἴει	οὖν τι, ἦν δ’ ἐγώ,
[363]	μέσσας δὲ μελίσσας· εἰροπόκοι δ’	ὄιες,	φησίν, μαλλοῖς καταβεβρίθασι, καὶ ἄλλα
[360]	ἀδικεῖν, ἀδικεῖν. λυσιτελεῖν γὰρ δὴ	οἴεται	πᾶς ἀνὴρ πολὺ (μᾶλλον ἰδίᾳ
[377]	ἐκείναις ἅς, ἐπειδὰν τελεωθῶσιν, ἔχειν	οἰησόμεθα	δεῖν αὐτούς; Οὐδ’ ὁπωστιοῦν παρήσομεν.
[360]	ὄντος, ἐπεὶ ὅπου γ’ ἂν	οἴηται	ἕκαστος οἷός τε ἔσεσθαι ἀδικεῖν,
[376]	καὶ ἀγνοίᾳ ὁριζόμενον τό τε	οἰκεῖον	καὶ τὸ ἀλλότριον; Οὐδαμῶς, ἦ
[378]	ἡρώων πρὸς συγγενεῖς τε καὶ	οἰκείους	αὐτῶν— ἀλλ’ εἴ πως μέλλομεν
[376]	ἀνθρώπῳ, εἰ μέλλει (πρὸς τοὺς	οἰκείους	καὶ γνωρίμους πρᾷός τις ἔσεσθαι,
[375]	δεῖ γε πρὸς μὲν τοὺς	οἰκείους	πρᾴους αὐτοὺς εἶναι, πρὸς δὲ
[382]	(Πολλοῦ γε δεῖ. Αλλὰ δι’	οἰκείων	ἄνοιαν ἢ μανίαν; Αλλ’ οὐδείς,
[369]	ἕνεκα. Παντάπασί γε. Δευτέρα δὴ	οἰκήσεως,	τρίτη δὲ ἐσθῆτος καὶ τῶν
[369]	πολλῶν δεόμενοι, πολλοὺς εἰς μίαν	οἴκησιν	ἀγείραντες κοινωνούς τε καὶ βοηθούς,
[372]	ἱμάτια καὶ ὑποδήματα; καὶ οἰκοδομησάμενοι	οἰκίας,	θέρους μὲν τὰ πολλὰ γυμνοί
[370]	τὸ μὲν ἐπὶ τῇ τῆς	οἰκίας	παρασκευῇ διατρίβειν, τὸ δὲ ἱματίου,
[360]	λαμβάνειν, (καὶ εἰσιόντι εἰς τὰς	οἰκίας	συγγίγνεσθαι ὅτῳ βούλοιτο, καὶ ἀποκτεινύναι
[373]	πρῶτον ἐλέγομεν οὐκέτι τἀναγκαῖα θετέον,	οἰκίας	τε καὶ ἱμάτια καὶ ὑποδήματα,
[369]	τίν’ οἴει ἀρχὴν ἄλλην πόλιν	οἰκίζειν;	Οὐδεμίαν, ἦ δ’ ὅς. (Οὕτω
[379]	σὺ ἐν τῷ παρόντι, ἀλλ’	οἰκισταὶ	πόλεως· οἰκισταῖς δὲ τοὺς μὲν
[379]	τῷ παρόντι, ἀλλ’ οἰκισταὶ πόλεως·	οἰκισταῖς	δὲ τοὺς μὲν τύπους προσήκει
[381]	σύνθετα πάντα σκεύη τε καὶ	οἰκοδομήματα	καὶ ἀμφιέσματα κατὰ τὸν αὐτὸν
[372]	καὶ ἱμάτια καὶ ὑποδήματα; καὶ	οἰκοδομησάμενοι	οἰκίας, θέρους μὲν τὰ πολλὰ
[370]	ἀροῦν ἔχοιεν βοῦς, οἵ τε	οἰκοδόμοι	πρὸς τὰς ἀγωγὰς μετὰ τῶν
[374]	εἶναι ἅμα μήτε ὑφάντην μήτε	οἰκοδόμον	ἀλλὰ σκυτοτόμον, ἵνα δὴ ἡμῖν
[369]	γεωργὸς μὲν εἷς, ὁ δὲ	οἰκοδόμος,	ἄλλος δέ τις ὑφάντης; ἢ
[370]	περὶ γεωργίαν. οὐδ’ αὖ ὁ	οἰκοδόμος·	πολλῶν δὲ καὶ τούτῳ δεῖ.
[371]	Δοκεῖ μοι. Δεῖ δὴ τὰ	οἴκοι	μὴ μόνον ἑαυτοῖς ποιεῖν ἱκανά,
[371]	ταύτην, ἐν μὲν ταῖς ὀρθῶς	οἰκουμέναις	πόλεσι σχεδόν τι οἱ ἀσθενέστατοι
[358]	αὑτὸ ἐγκωμιαζόμενον ἀκοῦσαι— μάλιστα δ’	οἶμαι	ἂν σοῦ πυθέσθαι. διὸ κατατείνας
[374]	τε καὶ ἐπιμελείας μεγίστης δεόμενον.	Οἶμαι	ἔγωγε, ἦ δ’ ὅς. Αρ’
[370]	διόλλυται. Δῆλον γάρ. Οὐ γὰρ	οἶμαι	ἐθέλει τὸ πραττόμενον τὴν τοῦ
[368]	ἐν μείζονι, ἕρμαιον ἂν ἐφάνη	οἶμαι	ἐκεῖνα πρῶτον ἀναγνόντας οὕτως ἐπισκοπεῖν
[358]	τὴν δικαιοσύνην τιθεῖς; ~(Εγὼ μὲν	οἶμαι,	ἦν δ’ ἐγώ, ἐν τῷ
[370]	ὅς, εἷς μίαν. Αλλὰ μὴν	οἶμαι	καὶ τόδε δῆλον, ὡς, ἐάν
[369]	Δοκεῖ οὖν χρῆναι ἐπιχειρῆσαι περαίνειν;	οἶμαι	μὲν γὰρ οὐκ ὀλίγον ἔργον
[372]	ἔφη· ἐπί τε κλινῶν κατακεῖσθαι	οἶμαι	τοὺς μέλλοντας μὴ ταλαιπωρεῖσθαι, καὶ
[372]	ἢ σῖτόν τε ποιοῦντες καὶ	οἶνον	καὶ ἱμάτια καὶ ὑποδήματα; καὶ
[372]	καὶ τὰ παιδία, ἐπιπίνοντες τοῦ	οἴνου,	ἐστεφανωμένοι καὶ ὑμνοῦντες τοὺς θεούς,
[377]	περὶ θεῶν τε καὶ ἡρώων	οἷοί	εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα
[365]	αὐτοὶ οὗτοι λέγουσιν ὡς εἰσὶν	οἷοι	θυσίαις τε καὶ εὐχωλαῖς ἀγανῇσιν
[381]	αὐτοὶ μὲν οἱ θεοί εἰσιν	οἷοι	μὴ μεταβάλλειν, ἡμῖν δὲ ποιοῦσιν
[374]	ἂν εἴη, ὡς ἔοικεν, εἴπερ	οἷοί	τ’ ἐσμέν, ἐκλέξασθαι τίνες τε
[360]	τε δικαιότατον καὶ τὸν ἀδικώτατον,	οἷοί	τ’ ἐσόμεθα κρῖναι ὀρθῶς· εἰ
[365]	περὶ αὐτὰ ἔχουσι τιμῆς, τί	οἰόμεθα	ἀκουούσας νέων ψυχὰς ποιεῖν, ὅσοι
[369]	εἴ τι μεταδίδωσιν, ἢ μεταλαμβάνει,	οἰόμενος	αὑτῷ ἄμεινον εἶναι; Πάνυ γε.
[360]	τὴν ἀδικίαν τῆς δικαιοσύνης, ἀληθῆ	οἰόμενος,	ὡς φήσει ὁ περὶ τοῦ
[357]	καὶ τῶν ἀπ’ αὐτοῦ γιγνομένων,	οἷον	αὖ τὸ φρονεῖν καὶ τὸ
[375]	Τὰ μὲν τοίνυν τοῦ σώματος	οἷον	δεῖ τὸν φύλακα εἶναι, δῆλα.
[358]	καὶ πρῶτον μὲν ἐρῶ δικαιοσύνην	οἷον	εἶναί φασιν καὶ ὅθεν γεγονέναι,
[380]	τὸν θεὸν οἴει εἶναι καὶ	οἷον	ἐξ ἐπιβουλῆς φαντάζεσθαι ἄλλοτε ἐν
[360]	ὥσπερ οἱ δεινοὶ δημιουργοὶ ποιείτω—	οἷον	κυβερνήτης ἄκρος ἢ ἰατρὸς ~τά
[373]	ἕνεκά ἐστιν ἐν ταῖς πόλεσιν,	οἷον	οἵ τε θηρευταὶ πάντες οἵ
[375]	νεανίσκου εὐγενοῦς; Τὸ ποῖον λέγεις;	Οἷον	ὀξύν τέ που δεῖ αὐτοῖν
[367]	πολὺ δὲ μᾶλλον αὐτὰ αὑτῶν,	οἷον	ὁρᾶν, (ἀκούειν, φρονεῖν, καὶ ὑγιαίνειν
[380]	ἥκιστα ἀλλοιοῦταί τε καὶ κινεῖται;	οἷον	σῶμα ὑπὸ σιτίων τε καὶ
[383]	καθ’ ὅσον ἀνθρώπῳ ἐπὶ πλεῖστον	οἷόν	τε. Παντάπασιν, ἔφη, ἔγωγε τοὺς
[375]	συνήθεις τε καὶ γνωρίμους ὡς	οἷόν	τε πρᾳοτάτους εἶναι, πρὸς δὲ
[382]	γε ὡς ἀληθῶς ψεῦδος, εἰ	οἷόν	τε τοῦτο εἰπεῖν, πάντες θεοί
[357]	ἀλλ’ αὐτὸ αὑτοῦ ἕνεκα ἀσπαζόμενοι,	οἷον	τὸ χαίρειν καὶ αἱ ἡδοναὶ
[369]	αὑτοῦ ἔργον ἅπασι κοινὸν κατατιθέναι,	οἷον	τὸν γεωργὸν ἕνα ὄντα παρασκευάζειν
[361]	ἐγᾦμαι, χαλεπὸν ἐπεξελθεῖν τῷ λόγῳ	οἷος	ἑκάτερον (βίος ἐπιμένει. λεκτέον οὖν·
[366]	πρῶτος ἀδικεῖ, καθ’ ὅσον ἂν	οἷός	τ’ ᾖ. καὶ τούτων ἁπάντων
[360]	ὅπου γ’ ἂν οἴηται ἕκαστος	οἷός	τε ἔσεσθαι ἀδικεῖν, ἀδικεῖν. λυσιτελεῖν
[378]	ὑπονοιῶν. ὁ γὰρ νέος οὐχ	οἷός	τε κρίνειν ὅτι τε ὑπόνοια
[379]	πού τινες, ἦν δ’ ἐγώ·	οἷος	τυγχάνει ὁ θεὸς ὤν, ἀεὶ
[361]	κἂν ἀγροικοτέρως λέγηται, μὴ ἐμὲ	οἴου	λέγειν, ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ τοὺς
[362]	οὓς ἂν βούληται, συμβάλλειν, κοινωνεῖν	οἷς	ἂν ἐθέλῃ, καὶ παρὰ ταῦτα
[377]	ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα γράφων	οἷς	ἂν ὅμοια βουληθῇ γράψαι. Καὶ
[379]	μὲν τύπους προσήκει εἰδέναι ἐν	οἷς	δεῖ μυθολογεῖν τοὺς ποιητάς, παρ’
[365]	ἀγανῇσιν καὶ ἀναθήμασιν παράγεσθαι ἀναπειθόμενοι,	οἷς	ἢ ἀμφότερα ἢ οὐδέτερα πειστέον.
[380]	ἀλλ’ ἐάν τις ποιῇ ἐν	οἷς	ταῦτα τὰ ἰαμβεῖα ἔνεστιν, τὰ
[377]	ἢ γυμναστικῆς. Ορθῶς, ἔφη. Οὐκοῦν	οἶσθ’	ὅτι ἀρχὴ παντὸς ἔργου μέγιστον,
[375]	ᾧ ἡμεῖς παρεβάλλομεν τῷ φύλακι.	οἶσθα	γάρ που τῶν γενναίων κυνῶν,
[382]	οἶδα, ἦ δ’ ὅς. Οὐκ	οἶσθα,	ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι τό
[360]	παρακαθημένοις, καὶ διαλέγεσθαι ὡς περὶ	οἰχομένου.	καὶ τὸν θαυμάζειν τε καὶ
[368]	ἑνός, ἔστι δέ που καὶ	ὅλης	πόλεως; Πάνυ γε, ἦ δ’
[378]	λέγειν, δι’ ἀπορρήτων ἀκούειν ὡς	ὀλιγίστους,	θυσαμένους οὐ χοῖρον ἀλλά τι
[369]	περαίνειν; οἶμαι μὲν γὰρ οὐκ	ὀλίγον	ἔργον αὐτὸ εἶναι· σκοπεῖτε οὖν.
[379]	ὡς οἱ πολλοὶ λέγουσιν, ἀλλὰ	ὀλίγων	μὲν τοῖς ἀνθρώποις αἴτιος, πολλῶν
[377]	τοῦτο δέ που ὡς τὸ	ὅλον	εἰπεῖν ψεῦδος, ἔνι δὲ καὶ
[374]	δεῖ οὔ τι σμικρῷ, ~(ἀλλ’	ὅλῳ	στρατοπέδῳ, ὃ ἐξελθὸν ὑπὲρ τῆς
[365]	εὐδαιμονίας, ἐπὶ τοῦτο δὴ τρεπτέον	ὅλως·	πρόθυρα μὲν καὶ σχῆμα κύκλῳ
[364]	ὑπερβήῃ καὶ ἁμάρτῃ. βίβλων δὲ	ὅμαδον	παρέχονται Μουσαίου καὶ Ορφέως, Σελήνης
[359]	παρὰ τῷ τότε Λυδίας ἄρχοντι,	ὄμβρου	δὲ πολλοῦ γενομένου καὶ σεισμοῦ
[364]	θεῶν ὑπ’ ἀνθρώπων παραγωγῆς τὸν	Ομηρον	μαρτύρονται, ὅτι καὶ ἐκεῖνος εἶπεν—
[377]	Οὓς Ησίοδός τε, εἶπον, καὶ	Ομηρος	ἡμῖν ἐλεγέτην καὶ οἱ ἄλλοι
[378]	τυπτομένῃ ἀμυνεῖν, καὶ θεομαχίας ὅσας	Ομηρος	πεποίηκεν οὐ παραδεκτέον εἰς τὴν
[363]	ὁ γενναῖος Ησίοδός τε καὶ	Ομηρός	φασιν, ὁ μὲν τὰς δρῦς
[383]	ἐν ἔργῳ; Συγχωρῶ. Πολλὰ ἄρα	Ομήρου	ἐπαινοῦντες, ἀλλὰ τοῦτο οὐκ ἐπαινεσόμεθα,
[379]	ἦν δ’ ἐγώ, ἀποδεκτέον οὔτε	Ομήρου	οὔτ’ ἄλλου (ποιητοῦ ταύτην τὴν
[377]	μηδὲν ἐοικότα γράφων οἷς ἂν	ὅμοια	βουληθῇ γράψαι. Καὶ γάρ, ἔφη,
[370]	ἡμῶν φύεται ἕκαστος οὐ πάνυ	(ὅμοιος	ἑκάστῳ, ἀλλὰ διαφέρων τὴν φύσιν,
[369]	ἑνὶ ἑκάστῳ, τὴν τοῦ μείζονος	ὁμοιότητα	ἐν τῇ τοῦ ἐλάττονος ἰδέᾳ
[364]	πημῆναι ἐθέλῃ, μετὰ σμικρῶν δαπανῶν	ὁμοίως	δίκαιον ἀδίκῳ βλάψει ἐπαγωγαῖς τισιν
[367]	παρακελεύεσθαι ἄδικον ὄντα λανθάνειν, καὶ	ὁμολογεῖν	Θρασυμάχῳ ὅτι τὸ μὲν δίκαιον
[364]	ἀσθενεῖς τε (καὶ πένητες ὦσιν,	ὁμολογοῦντες	αὐτοὺς ἀμείνους εἶναι τῶν ἑτέρων.
[374]	οὐκ ἄρα φαῦλον πρᾶγμα ἠράμεθα·	ὅμως	δὲ οὐκ ἀποδειλιατέον, ὅσον γ’
[365]	εὐπετές, (φήσομεν, τῶν μεγάλων· ἀλλ’	ὅμως,	εἰ μέλλομεν εὐδαιμονήσειν, ταύτῃ ἰτέον,
[359]	δὲ (τῇ χειρὶ χρυσοῦν δακτύλιον	ὄν<	τα> περιελόμενον ἐκβῆναι. συλλόγου δὲ
[358]	ἐρεῖν, περὶ τούτου ἄκουε, τί	ὄν	τε καὶ ὅθεν γέγονε δικαιοσύνη.
[359]	τὸ δὲ δίκαιον ἐν μέσῳ	ὂν	τούτων ἀμφοτέρων ἀγαπᾶσθαι οὐχ ὡς
[358]	δὲ δι’ αὑτὸ φευκτέον ὡς	ὂν	χαλεπόν. Οἶδα, ἦν δ’ ἐγώ,
[358]	πάλαι ὑπὸ Θρασυμάχου ὡς τοιοῦτον	ὂν	ψέγεται, ἀδικία δ’ ἐπαινεῖται· ἀλλ’
[377]	τότε πλάττεται, καὶ ἐνδύεται τύπος	ὃν	ἄν τις βούληται ἐνσημήνασθαι ἑκάστῳ.
[376]	χαλεπαίνει, οὐδὲ ἓν κακὸν προπεπονθώς·	ὃν	δ’ ἂν γνώριμον, ἀσπάζεται, κἂν
[377]	ἂν καλὸν (μῦθον) ποιήσωσιν, ἐγκριτέον,	ὃν	δ’ ἂν μή, ἀποκριτέον. τοὺς
[376]	τοῦ θηρίου. Τὸ ποῖον; Οτι	ὃν	μὲν ἂν ἴδῃ ἀγνῶτα, χαλεπαίνει,
[377]	ἔοικεν, ἐπιστατητέον τοῖς μυθοποιοῖς, (καὶ	ὃν	μὲν ἂν καλὸν (μῦθον) ποιήσωσιν,
[380]	εἰ θεοῦ, ἐξευρετέον αὐτοῖς σχεδὸν	ὃν	νῦν ἡμεῖς λόγον ζητοῦμεν, καὶ
[358]	ἐπαινῶν, εἰπὼν δὲ ἐνδείξομαί σοι	ὃν	τρόπον αὖ βούλομαι καὶ σοῦ
[382]	σημείων πομπάς, οὔθ’ ὕπαρ οὐδ’	ὄναρ.	~(Οὕτως, ἔφη, ἔμοιγε καὶ αὐτῷ
[367]	αὐτὴ δι’ αὑτὴν τὸν ἔχοντα	ὀνίνησιν	καὶ ἀδικία βλάπτει, μισθοὺς δὲ
[369]	ταύτῃ τῇ συνοικίᾳ ἐθέμεθα πόλιν	ὄνομα·	ἦ γάρ; Πάνυ μὲν οὖν.
[359]	τίθεσθαι καὶ συνθήκας αὑτῶν, καὶ	ὀνομάσαι	τὸ ὑπὸ τοῦ νόμου ἐπίταγμα
[380]	φάναι θεόν τινι γίγνεσθαι ἀγαθὸν	ὄντα,	διαμαχετέον παντὶ τρόπῳ μήτε τινὰ
[361]	ἀδικία δοκεῖν δίκαιον εἶναι μὴ	ὄντα.	δοτέον οὖν τῷ τελέως ἀδίκῳ
[367]	τὸ δοκεῖν, καὶ παρακελεύεσθαι ἄδικον	ὄντα	λανθάνειν, καὶ ὁμολογεῖν Θρασυμάχῳ ὅτι
[365]	οὐ ῥᾴδιον ἀεὶ λανθάνειν κακὸν	ὄντα.	Οὐδὲ γὰρ ἄλλο οὐδὲν εὐπετές,
[360]	πράττειν ἐν τοῖς ἀνθρώποις ἰσόθεον	ὄντα.	οὕτω δὲ δρῶν οὐδὲν ἂν
[369]	κατατιθέναι, οἷον τὸν γεωργὸν ἕνα	ὄντα	παρασκευάζειν σιτία τέτταρσιν καὶ τετραπλάσιον
[368]	τὰ ἐλάττω, εἰ τὰ αὐτὰ	ὄντα	τυγχάνει. Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη
[363]	διῆλθεν ἄρτι, ἀπὸ τοῦ εὐδοκιμεῖν	ὄντα	τῷ δικαίῳ. ἐπὶ πλέον δὲ
[382]	ὅτι τῇ ψυχῇ περὶ τὰ	ὄντα	ψεύδεσθαί τε καὶ ἐψεῦσθαι καὶ
[383]	ποιεῖν, ὡς μήτε αὐτοὺς γόητας	ὄντας	τῷ μεταβάλλειν ἑαυτοὺς μήτε ἡμᾶς
[366]	τῶν ἀδικημάτων. δίκαιοι μὲν γὰρ	ὄντες	ἀζήμιοι μόνον ὑπὸ θεῶν ἐσόμεθα,
[375]	ἔσονται καὶ τοῖς ἄλλοις πολίταις,	ὄντες	τοιοῦτοι τὰς φύσεις; Μὰ Δία,
[362]	λέγειν κατὰ τοῦ ἀδίκου. τῷ	ὄντι	γὰρ φήσουσι τὸν ἄδικον, ἅτε
[365]	μὲν γὰρ λεγόμενα δικαίῳ μὲν	ὄντι	μοι, ἐὰν μὴ καὶ δοκῶ
[361]	δυνατῷ εἶναι, λέγειν τε ἱκανῷ	ὄντι	πρὸς τὸ πείθειν, ἐάν τι
[379]	ἀγαθὸς ὅ γε θεὸς τῷ	ὄντι	τε καὶ λεκτέον οὕτω; Τί
[382]	οὖν. Τὸ μὲν δὴ τῷ	ὄντι	ψεῦδος οὐ μόνον ὑπὸ θεῶν
[361]	ἀνδροῖν. Ως μάλιστ’ ἔφη, δύναμαι.	ὄντοιν	δὲ τοιούτοιν, οὐδὲν ἔτι, ὡς
[359]	μεταξὺ οὖσαν τοῦ μὲν ἀρίστου	ὄντος,	ἐὰν ἀδικῶν μὴ διδῷ δίκην,
[360]	ἀναγκαζόμενος, ὡς οὐκ ἀγαθοῦ ἰδίᾳ	ὄντος,	ἐπεὶ ὅπου γ’ ἂν οἴηται
[368]	ᾧ ἐπιχειροῦμεν οὐ φαῦλον ἀλλ’	ὀξὺ	βλέποντος, ὡς ἐμοὶ (φαίνεται. ἐπειδὴ
[368]	σμικρὰ πόρρωθεν ἀναγνῶναι μὴ πάνυ	ὀξὺ	βλέπουσιν, ἔπειτά τις ἐνενόησεν, ὅτι
[375]	εὐγενοῦς; Τὸ ποῖον λέγεις; Οἷον	ὀξύν	τέ που δεῖ αὐτοῖν ἑκάτερον
[377]	καὶ τί αὐτῶν μεμφόμενος λέγεις;	Οπερ,	ἦν δ’ ἐγώ, χρὴ καὶ
[368]	τἀληθὲς ποτέρως ἔχει. εἶπον οὖν	ὅπερ	ἐμοὶ ἔδοξεν, ὅτι Τὸ ζήτημα
[378]	παντὶ τρόπῳ, ἀλλὰ δρῴη ἂν	ὅπερ	θεῶν οἱ πρῶτοί τε καὶ
[372]	τήν τε δικαιοσύνην καὶ ἀδικίαν	ὅπῃ	ποτὲ ταῖς πόλεσιν ἐμφύονται. ἡ
[382]	μυθολογίαις, διὰ τὸ μὴ εἰδέναι	ὅπῃ	τἀληθὲς ἔχει περὶ τῶν παλαιῶν,
[381]	Αδείμαντε, ἑκὼν αὑτὸν χείρω ποιεῖν	ὁπῃοῦν	ἢ θεῶν ἢ ἀνθρώπων; Αδύνατον,
[374]	ὅπλων τε καὶ ὀργάνων αὐθημερὸν	ὁπλιτικῆς	ἤ τινος ἄλλης μάχης τῶν
[374]	ἤ τι ἄλλο τῶν πολεμικῶν	ὅπλων	τε καὶ ὀργάνων αὐθημερὸν ὁπλιτικῆς
[362]	δοκοῦντι δικαίῳ εἶναι, ἔπειτα γαμεῖν	ὁπόθεν	ἂν βούληται, ἐκδιδόναι εἰς οὓς
[361]	δικαιοσύνης, ὁ δὲ ἀδικίας, κρίνωνται	ὁπότερος	αὐτοῖν εὐδαιμονέστερος. Βαβαῖ, ἦν δ’
[375]	Φαίνεται. Αλλὰ μέντοι τούτων γε	ὁποτέρου	ἂν στέρηται, φύλαξ ἀγαθὸς οὐ
[360]	οὐκ ἀγαθοῦ ἰδίᾳ ὄντος, ἐπεὶ	ὅπου	γ’ ἂν οἴηται ἕκαστος οἷός
[368]	ἀπορῶ ὅτι χρήσωμαι. οὔτε γὰρ	ὅπως	βοηθῶ ἔχω· δοκῶ γάρ μοι
[372]	πόλιν, ὡς ἔοικε, σκοποῦμεν μόνον	ὅπως	γίγνεται, ἀλλὰ καὶ τρυφῶσαν πόλιν.
[368]	δυνάμενον φθέγγεσθαι. κράτιστον οὖν οὕτως	ὅπως	δύναμαι ἐπικουρεῖν αὐτῇ. Ο τε
[368]	οὐκ ἀπεδέξασθέ μου— οὔτ’ αὖ	ὅπως	μὴ βοηθήσω ἔχω· δέδοικα γὰρ
[378]	τι μέγα καὶ ἄπορον θῦμα,	ὅπως	ὅτι ἐλαχίστοις συνέβη ἀκοῦσαι. Καὶ
[376]	ἀλλότριον; Οὐδαμῶς, ἦ δ’ ὅς,	ὅπως	οὔ. Αλλὰ μέντοι, εἶπον ἐγώ,
[377]	ἔχειν οἰησόμεθα δεῖν αὐτούς; Οὐδ’	ὁπωστιοῦν	παρήσομεν. Πρῶτον δὴ ἡμῖν, ὡς
[358]	ψέγοντος, δικαιοσύνην δὲ ἐπαινοῦντος. ἀλλ’	ὅρα	εἴ σοι βουλομένῳ ἃ λέγω.
[367]	δὲ μᾶλλον αὐτὰ αὑτῶν, οἷον	ὁρᾶν,	(ἀκούειν, φρονεῖν, καὶ ὑγιαίνειν δή,
[357]	αὖ τὸ φρονεῖν καὶ τὸ	ὁρᾶν	καὶ τὸ ὑγιαίνειν; τὰ γὰρ
[357]	ἀσπαζόμεθα. Ναί, εἶπον. Τρίτον δὲ	ὁρᾷς	τι, ἔφη, εἶδος ἀγαθοῦ, ἐν
[374]	ἄν, ἦ δ’ ὅς, τὰ	ὄργανα	ἦν ἄξια. Οὐκοῦν, ἦν δ’
[370]	εἶναι, (οὐδὲ σμινύην, οὐδὲ τἆλλα	ὄργανα	ὅσα περὶ γεωργίαν. οὐδ’ αὖ
[374]	τῶν πολεμικῶν ὅπλων τε καὶ	ὀργάνων	αὐθημερὸν ὁπλιτικῆς ἤ τινος ἄλλης
[374]	ἔσται ἀγωνιστής, τῶν δὲ ἄλλων	ὀργάνων	οὐδὲν οὐδένα δημιουργὸν οὐδὲ ἀθλητὴν
[366]	που συγγνώμην ἔχει καὶ οὐκ	ὀργίζεται	τοῖς ἀδίκοις, ἀλλ’ οἶδεν ὅτι
[381]	θεὸν κάλλους ἢ ἀρετῆς εἶναι.	Ορθότατα,	ἦν δ’ ἐγώ, λέγεις. καὶ
[382]	Πολύ γε, ἔφη. Αλλὰ μὴν	ὀρθότατά	γ’ ἄν, ὃ νυνδὴ ἔλεγον,
[362]	τοῦ Αἰσχύλου πολὺ ἦν ἄρα	ὀρθότερον	λέγειν κατὰ τοῦ ἀδίκου. τῷ
[379]	μὴν αὐτοῖς γε ποιητέον μύθους.	Ορθῶς,	ἔφη· ἀλλ’ αὐτὸ δὴ τοῦτο,
[377]	μουσικῆς πρότερον ἁπτέον ἢ γυμναστικῆς.	Ορθῶς,	ἔφη. Οὐκοῦν οἶσθ’ ὅτι ἀρχὴ
[360]	ἀδικώτατον, οἷοί τ’ ἐσόμεθα κρῖναι	ὀρθῶς·	εἰ δὲ μή, οὔ. τίς
[377]	βουληθῇ γράψαι. Καὶ γάρ, ἔφη,	ὀρθῶς	ἔχει τά γε τοιαῦτα μέμφεσθαι.
[371]	τάττουσιν ταύτην, ἐν μὲν ταῖς	ὀρθῶς	οἰκουμέναις πόλεσι σχεδόν τι οἱ
[361]	οὕτω καὶ ὁ ἄδικος ἐπιχειρῶν	ὀρθῶς	τοῖς ἀδικήμασιν λανθανέτω, εἰ μέλλει
[376]	εἴη συνέσει τε καὶ ἀγνοίᾳ	ὁριζόμενον	τό τε οἰκεῖον καὶ τὸ
[379]	τε τέτυκται. τὴν δὲ τῶν	ὅρκων	καὶ σπονδῶν σύγχυσιν, ἣν ὁ
[373]	ἄπειρον, ὑπερβάντες τὸν τῶν ἀναγκαίων	ὅρον;	(Πολλὴ ἀνάγκη, ἔφη, ὦ Σώκρατες.
[364]	δὲ ὅμαδον παρέχονται Μουσαίου καὶ	Ορφέως,	Σελήνης τε καὶ Μουσῶν ἐκγόνων,
[371]	ὅς, ἀλλὰ εἰσὶν οἳ τοῦτο	ὁρῶντες	ἑαυτοὺς ἐπὶ τὴν διακονίαν τάττουσιν
[371]	ἐν ἀγορᾷ; Οὐδαμῶς, ἦ δ’	ὅς,	ἀλλὰ εἰσὶν οἳ τοῦτο ὁρῶντες
[367]	φρονεῖν, καὶ ὑγιαίνειν δή, καὶ	ὅσ’	ἄλλα ἀγαθὰ γόνιμα τῇ αὑτῶν
[374]	δεόμενον. Οἶμαι ἔγωγε, ἦ δ’	ὅς.	Αρ’ οὖν οὐ καὶ φύσεως
[374]	ἐπιοῦσιν. Τί δέ; ἦ δ’	ὅς·	αὐτοὶ οὐχ ἱκανοί; Οὔκ, εἰ
[372]	βίον τοῖς ἐκγόνοις παραδώσουσιν. Καὶ	ὅς,	Εἰ δὲ ὑῶν πόλιν, ὦ
[370]	μίαν εἷς; Οταν, ἦ δ’	ὅς,	εἷς μίαν. Αλλὰ μὴν οἶμαι
[377]	λέγουσι. Ποίους δή, ἦ δ’	ὅς,	καὶ τί αὐτῶν μεμφόμενος λέγεις;
[382]	Οὐδὲ νῦν πω, ἦ δ’	ὅς,	μανθάνω. (Οἴει γάρ τί με,
[376]	τὸ ἀλλότριον; Οὐδαμῶς, ἦ δ’	ὅς,	ὅπως οὔ. Αλλὰ μέντοι, εἶπον
[371]	ᾠκίσαμεν. Δῆλον δή, ἦ δ’	ὅς,	ὅτι πωλοῦντες καὶ ὠνούμενοι. Αγορὰ
[375]	φύσεις; Μὰ Δία, ἦ δ’	ὅς,	οὐ ῥᾳδίως. (Αλλὰ μέντοι δεῖ
[378]	μὰ τὸν Δία, ἦ δ’	ὅς,	οὐδὲ αὐτῷ μοι δοκεῖ ἐπιτήδεια
[362]	ἀδύνατον ποιῆσαι βοηθεῖν δικαιοσύνῃ. (Καὶ	ὅς,	Οὐδέν, ἔφη, λέγεις· ἀλλ’ ἔτι
[362]	μήν; εἶπον. Αὐτό, ἦ δ’	ὅς,	οὐκ εἴρηται ὃ μάλιστα ἔδει
[382]	προτείνων; Οὐκ οἶδα, ἦ δ’	ὅς.	Οὐκ οἶσθα, ἦν δ’ ἐγώ,
[369]	ἀδικίαν; Τάχ’ ἄν, ἦ δ’	ὅς.	Οὐκοῦν γενομένου αὐτοῦ ἐλπὶς εὐπετέστερον
[368]	πόλεως; Πάνυ γε, ἦ δ’	ὅς.	Οὐκοῦν μεῖζον πόλις ἑνὸς ἀνδρός;
[378]	ἀκοῦσαι. Καὶ γάρ, ἦ δ’	ὅς,	οὗτοί γε οἱ λόγοι χαλεποί.
[369]	πόλιν οἰκίζειν; Οὐδεμίαν, ἦ δ’	ὅς.	(Οὕτω δὴ ἄρα παραλαμβάνων ἄλλος
[382]	ποιοῦμεν; Καὶ μάλα, ἦ δ’	ὅς,	οὕτως ἔχει. Κατὰ τί δὴ
[370]	ἐρίοις. Οὐδέ γε, ἦ δ’	ὅς,	σμικρὰ πόλις ἂν εἴη ἔχουσα
[374]	Πολλοῦ γὰρ ἄν, ἦ δ’	ὅς,	τὰ ὄργανα ἦν ἄξια. Οὐκοῦν,
[363]	γάρ φησιν ἢ βασιλῆος ἀμύμονος	ὅς	τε θεουδὴς εὐδικίας ἀνέχῃσι, φέρῃσι
[360]	γένοιτο, ὡς δόξειεν, οὕτως ἀδαμάντινος,	ὃς	ἂν μείνειεν ἐν τῇ δικαιοσύνῃ
[361]	μηνύηται τῶν ἀδικημάτων, καὶ βιάσασθαι	ὅσα	ἂν βίας δέηται, διά τε
[357]	τε χάριν καὶ τῶν ἄλλων	ὅσα	γίγνεται ἀπ’ αὐτῶν. Εστιν γὰρ
[371]	ἱκανά, ἀλλὰ καὶ οἷα καὶ	ὅσα	ἐκείνοις ὧν ἂν δέωνται. Δεῖ
[366]	ὡς τὸ μὲν μέγιστον κακῶν	ὅσα	ἴσχει ψυχὴ ἐν αὑτῇ, δικαιοσύνη
[370]	(οὐδὲ σμινύην, οὐδὲ τἆλλα ὄργανα	ὅσα	περὶ γεωργίαν. οὐδ’ αὖ ὁ
[357]	τὸ χαίρειν καὶ αἱ ἡδοναὶ	ὅσαι	ἀβλαβεῖς καὶ μηδὲν εἰς τὸν
[363]	ἀρχαί τε καὶ γάμοι καὶ	ὅσαπερ	Γλαύκων διῆλθεν ἄρτι, ἀπὸ τοῦ
[378]	μητρὶ τυπτομένῃ ἀμυνεῖν, καὶ θεομαχίας	ὅσας	Ομηρος πεποίηκεν οὐ παραδεκτέον εἰς
[380]	ἄνευ μέτρου μυθολογοῦντα, ὡς οὔτε	ὅσια	ἂν λεγόμενα εἰ λέγοιτο, οὔτε
[363]	ἄφθονα ἔχουσι λέγειν ἀγαθά, τοῖς	ὁσίοις	ἅ φασι θεοὺς διδόναι· ὥσπερ
[368]	ἔχω· δέδοικα γὰρ μὴ οὐδ’	ὅσιον	ᾖ παραγενόμενον δικαιοσύνῃ κακηγορουμένῃ (ἀπαγορεύειν
[378]	ἑτέρῳ ἀπήχθετο οὐδ’ ἔστιν τοῦτο	ὅσιον,	τοιαῦτα λεκτέα μᾶλλον πρὸς (τὰ
[363]	καὶ γένος κατόπισθεν λείπεσθαι τοῦ	ὁσίου	καὶ εὐόρκου. ταῦτα δὴ καὶ
[363]	καὶ κατακλίναντες καὶ συμπόσιον τῶν	ὁσίων	κατασκευάσαντες ἐστεφανωμένους ποιοῦσιν τὸν ἅπαντα
[366]	ὅτι Ω θαυμάσιε, πάντων (ὑμῶν,	ὅσοι	ἐπαινέται φατὲ δικαιοσύνης εἶναι, ἀπὸ
[365]	οἰόμεθα ἀκουούσας νέων ψυχὰς ποιεῖν,	ὅσοι	εὐφυεῖς καὶ ἱκανοὶ ἐπὶ πάντα
[371]	δὲ ἀντὶ αὖ ἀργυρίου διαλλάττειν	ὅσοι	τι δέονται πρίασθαι. Αὕτη ἄρα,
[366]	δύναμιν ἐλθὼν πρῶτος ἀδικεῖ, καθ’	ὅσον	ἂν οἷός τ’ ᾖ. καὶ
[383]	τε καὶ θεῖοι γίγνεσθαι, καθ’	ὅσον	ἀνθρώπῳ ἐπὶ πλεῖστον οἷόν τε.
[374]	ἠράμεθα· ὅμως δὲ οὐκ ἀποδειλιατέον,	ὅσον	γ’ ἂν δύναμις παρείκῃ. ~(Οὐ
[368]	τοὺς λόγους ἠπίστουν ἂν ὑμῖν—	ὅσῳ	δὲ μᾶλλον πιστεύω, τοσούτῳ μᾶλλον
[374]	ἄξια. Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ,	ὅσῳ	μέγιστον τὸ τῶν φυλάκων ἔργον,
[366]	τῶν ἐξ ἀρχῆς ἡρώων ἀρξάμενοι,	ὅσων	λόγοι λελειμμένοι, μέχρι τῶν νῦν
[377]	μὴ καλῶς ψεύδηται. Τί τοῦτο;	(Οταν	εἰκάζῃ τις κακῶς (οὐσίαν) τῷ
[370]	ἐργαζόμενος, ἢ ὅταν μίαν εἷς;	Οταν,	ἦ δ’ ὅς, εἷς μίαν.
[373]	ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ κακὰ γίγνεται,	ὅταν	γίγνηται. Πάνυ μὲν οὖν. Ετι
[382]	πολεμίους καὶ τῶν καλουμένων φίλων,	ὅταν	διὰ μανίαν ἤ τινα ἄνοιαν
[370]	γίγνεται καὶ κάλλιον καὶ ῥᾷον,	ὅταν	εἷς ἓν κατὰ φύσιν καὶ
[380]	θεὸς μὲν αἰτίαν φύει βροτοῖς,	ὅταν	κακῶσαι δῶμα παμπήδην θέλῃ. ἀλλ’
[370]	ὢν πολλὰς τέχνας ἐργαζόμενος, ἢ	ὅταν	μίαν εἷς; Οταν, ἦ δ’
[383]	κτανὼν τὸν παῖδα τὸν ἐμόν—	(ὅταν	τις τοιαῦτα λέγῃ περὶ θεῶν,
[383]	Διὸς τῷ Αγαμέμνονι· οὐδὲ Αἰσχύλου,	ὅταν	φῇ ἡ Θέτις τὸν Απόλλω
[364]	κνίσῃ τε παρατρωπῶσ’ ἄνθρωποι λισσόμενοι,	ὅτε	κέν τις ὑπερβήῃ καὶ ἁμάρτῃ.
[376]	θαυμάσαι τοῦ θηρίου. Τὸ ποῖον;	Οτι	ὃν μὲν ἂν ἴδῃ ἀγνῶτα,
[368]	ἀδύνατος εἶναι— σημεῖον δέ μοι,	ὅτι	ἃ πρὸς Θρασύμαχον λέγων ᾤμην
[359]	διανοίᾳ· δόντες ἐξουσίαν ἑκατέρῳ ποιεῖν	ὅτι	ἂν βούληται, τῷ τε δικαίῳ
[366]	ἃ εἰρήκαμεν, ἱκανῶς δὲ ἔγνωκεν	ὅτι	ἄριστον δικαιοσύνη, πολλήν που συγγνώμην
[377]	γυμναστικῆς. Ορθῶς, ἔφη. Οὐκοῦν οἶσθ’	ὅτι	ἀρχὴ παντὸς ἔργου μέγιστον, ἄλλως
[360]	καὶ ἐκ τῆς ἀγορᾶς ἀδεῶς	ὅτι	βούλοιτο λαμβάνειν, (καὶ εἰσιόντι εἰς
[375]	μὴν καὶ τὰ τῆς ψυχῆς,	ὅτι	γε θυμοειδῆ. Καὶ τοῦτο. Πῶς
[376]	μέχρι τούτου προσέσχον τὸν νοῦν·	ὅτι	δέ που δρᾷ ταῦτα, δῆλον.
[367]	ἡμῖν ἐνδείξῃ μόνον τῷ λόγῳ	ὅτι	δικαιοσύνη ἀδικίας κρεῖττον, ἀλλὰ καὶ
[367]	ἡμῖν μόνον ἐνδείξῃ τῷ λόγῳ	ὅτι	δικαιοσύνη ἀδικίας κρεῖττον, ἀλλὰ τί
[358]	χαλεπόν. Οἶδα, ἦν δ’ ἐγώ,	ὅτι	δοκεῖ οὕτω καὶ πάλαι ὑπὸ
[380]	τὸν ποιητήν. ἀλλ’ εἰ μὲν	ὅτι	ἐδεήθησαν κολάσεως λέγοιεν ὡς ἄθλιοι
[358]	οὐχ ὡς ἀγαθόν, τρίτον δὲ	ὅτι	εἰκότως αὐτὸ δρῶσι· πολὺ γὰρ
[381]	ἂν καὶ ἀλλοιοῖ; Δῆλον, ἔφη,	ὅτι,	εἴπερ ἀλλοιοῦται. Πότερον οὖν ἐπὶ
[375]	ἀπελείφθημεν. Πῶς λέγεις; Οὐκ ἐννενοήκαμεν	ὅτι	εἰσὶν ἄρα φύσεις οἵας ἡμεῖς
[378]	μέγα καὶ ἄπορον θῦμα, ὅπως	ὅτι	ἐλαχίστοις συνέβη ἀκοῦσαι. Καὶ γάρ,
[380]	λέγει, ἐατέον ἀκούειν τοὺς νέους,	ὅτι—	θεὸς μὲν αἰτίαν φύει βροτοῖς,
[364]	ἀνθρώπων παραγωγῆς τὸν Ομηρον μαρτύρονται,	ὅτι	καὶ ἐκεῖνος εἶπεν— λιστοὶ δέ
[372]	ὄψον ἕξουσιν, ἅλας τε δῆλον	ὅτι	καὶ ἐλάας καὶ τυρόν, καὶ
[372]	ἦν δ’ ἐγώ, λέγεις. ἐπελαθόμην	ὅτι	καὶ ὄψον ἕξουσιν, ἅλας τε
[378]	παντὸς ποιητέον ἃ πρῶτα ἀκούουσιν	ὅτι	κάλλιστα μεμυθολογημένα πρὸς ἀρετὴν ἀκούειν.
[382]	ἀφομοιοῦντες τῷ ἀληθεῖ τὸ ψεῦδος	ὅτι	μάλιστα, οὕτω χρήσιμον ποιοῦμεν; Καὶ
[377]	Εστι ταῦτα. Τοῦτο δὴ ἔλεγον,	ὅτι	μουσικῆς πρότερον ἁπτέον ἢ γυμναστικῆς.
[360]	τοῦτο τεκμήριον ἂν φαίη τις	ὅτι	οὐδεὶς ἑκὼν δίκαιος ἀλλ’ ἀναγκαζόμενος,
[362]	κακὰ παθὼν ἀνασχινδυλευθήσεται καὶ γνώσεται	ὅτι	οὐκ εἶναι δίκαιον ἀλλὰ δοκεῖν
[361]	δικαιοσύνης ἀδικίαν. ἐροῦσι δὲ τάδε,	ὅτι	οὕτω διακείμενος ὁ δίκαιος μαστιγώσεται,
[358]	καὶ ὅθεν γεγονέναι, δεύτερον δὲ	ὅτι	πάντες αὐτὸ οἱ ἐπιτηδεύοντες ἄκοντες
[357]	πεπεικέναι ἢ ὡς (ἀληθῶς πεῖσαι	ὅτι	παντὶ τρόπῳ ἄμεινόν ἐστιν δίκαιον
[366]	ὀργίζεται τοῖς ἀδίκοις, ἀλλ’ οἶδεν	ὅτι	πλὴν εἴ τις θείᾳ φύσει
[373]	πόλεμος ἐργάζεται, ἀλλὰ τοσοῦτον μόνον,	ὅτι	πολέμου αὖ γένεσιν ηὑρήκαμεν, ἐξ
[370]	γὰρ καὶ αὐτὸς εἰπόντος σοῦ,	ὅτι	πρῶτον μὲν ἡμῶν φύεται ἕκαστος
[377]	Οὐ μανθάνεις, ἦν δ’ ἐγώ,	ὅτι	πρῶτον τοῖς παιδίοις μύθους λέγομεν;
[371]	Δῆλον δή, ἦ δ’ ὅς,	ὅτι	πωλοῦντες καὶ ὠνούμενοι. Αγορὰ δὴ
[368]	ὀξὺ βλέπουσιν, ἔπειτά τις ἐνενόησεν,	ὅτι	τὰ αὐτὰ γράμματα ἔστι που
[378]	νέος οὐχ οἷός τε κρίνειν	ὅτι	τε ὑπόνοια καὶ ὃ μή,
[382]	σεμνὸν λέγειν· ἐγὼ δὲ λέγω	ὅτι	τῇ ψυχῇ περὶ τὰ ὄντα
[382]	Οὐκ οἶσθα, ἦν δ’ ἐγώ,	ὅτι	τό γε ὡς ἀληθῶς ψεῦδος,
[368]	εἶπον οὖν ὅπερ ἐμοὶ ἔδοξεν,	ὅτι	Τὸ ζήτημα ᾧ ἐπιχειροῦμεν οὐ
[367]	ὄντα λανθάνειν, καὶ ὁμολογεῖν Θρασυμάχῳ	ὅτι	τὸ μὲν δίκαιον ἀλλότριον ἀγαθόν,
[375]	γάρ που τῶν γενναίων κυνῶν,	ὅτι	τοῦτο φύσει αὐτῶν τὸ ἦθος,
[382]	λέγεις; Οὕτως, ἦν δ’ ἐγώ,	ὅτι	τῷ κυριωτάτῳ που ἑαυτῶν ψεύδεσθαι
[368]	μᾶλλον πιστεύω, τοσούτῳ μᾶλλον ἀπορῶ	ὅτι	χρήσωμαι. οὔτε γὰρ ὅπως βοηθῶ
[366]	πρὸς σέ, ὦ Σώκρατες, εἰπεῖν,	ὅτι	Ω θαυμάσιε, πάντων (ὑμῶν, ὅσοι
[375]	ἵππος εἴτε κύων ἢ ἄλλο	ὁτιοῦν	ζῷον; ἢ οὐκ ἐννενόηκας ὡς
[360]	εἰσιόντι εἰς τὰς οἰκίας συγγίγνεσθαι	ὅτῳ	βούλοιτο, καὶ ἀποκτεινύναι καὶ ἐκ
[377]	δὴ καὶ νέῳ καὶ ἁπαλῷ	ὁτῳοῦν;	μάλιστα γὰρ δὴ τότε πλάττεται,
[376]	τὴν φύσιν; ~(Πῶς δή; ἔφη·	οὐ	γὰρ ἐννοῶ. Καὶ τοῦτο, ἦν
[370]	ἔργου καιρόν, διόλλυται. Δῆλον γάρ.	Οὐ	γὰρ οἶμαι ἐθέλει τὸ πραττόμενον
[375]	ὅσον γ’ ἂν δύναμις παρείκῃ.	~(Οὐ	γὰρ οὖν, ἔφη. Οἴει οὖν
[376]	οὐδ’ εἰ μακροτέρα τυγχάνει οὖσα.	Οὐ	γὰρ οὖν. Ιθι οὖν, ὥσπερ
[381]	ἐπὶ τὸ χεῖρον, εἴπερ ἀλλοιοῦται·	οὐ	γάρ που ἐνδεᾶ γε φήσομεν
[368]	ἐμοὶ (φαίνεται. ἐπειδὴ οὖν ἡμεῖς	οὐ	δεινοί, δοκῶ μοι, ἦν δ’
[373]	καὶ διακόνων πλειόνων δεησόμεθα· ἢ	οὐ	δοκεῖ δεήσειν παιδαγωγῶν, τιτθῶν, τροφῶν,
[370]	ἐπ’ ἄλλου ἔργου πράξει. ἢ	οὐ	δοκεῖ σοι; Εμοιγε. Τί δέ;
[362]	καὶ οὐ πρὸς δόξαν ζῶντα,	οὐ	δοκεῖν ἄδικον ἀλλ’ εἶναι ἐθέλειν,
[361]	ἁπλοῦν καὶ γενναῖον, κατ’ Αἰσχύλον	οὐ	δοκεῖν ἀλλ’ εἶναι ἀγαθὸν ἐθέλοντα.
[367]	γόνιμα τῇ αὑτῶν φύσει ἀλλ’	οὐ	δόξῃ ἐστίν, τοῦτ’ οὖν αὐτὸ
[383]	θεῶν, χαλεπανοῦμέν τε καὶ χορὸν	οὐ	δώσομεν, οὐδὲ τοὺς διδασκάλους ἐάσομεν
[380]	τι ἄλλο τῶν τοιούτων, ἢ	οὐ	θεοῦ ἔργα ἐατέον αὐτὰ λέγειν,
[374]	ἦ δ’ ὅς. Αρ’ οὖν	οὐ	καὶ φύσεως ἐπιτηδείας εἰς αὐτὸ
[368]	πάνυ γε (ἥσθην καὶ εἶπον·	Οὐ	κακῶς εἰς ὑμᾶς, ὦ παῖδες
[377]	τῶν μεγίστων ψεῦδος ὁ εἰπὼν	οὐ	καλῶς ἐψεύσατο ὡς Οὐρανός τε
[371]	γένεσιν ἐμποιεῖ τῇ πόλει. ἢ	οὐ	καπήλους καλοῦμεν τοὺς πρὸς ὠνήν
[378]	γε οἱ λόγοι χαλεποί. (Καὶ	οὐ	λεκτέοι γ’ ἔφην, ὦ Αδείμαντε,
[378]	οἱ πρῶτοί τε καὶ μέγιστοι.	Οὐ	μὰ τὸν Δία, ἦ δ’
[377]	Οὐ μανθάνω, ἔφη, πῶς λέγεις.	Οὐ	μανθάνεις, ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι
[377]	πρότερον δ’ ἐν τοῖς ψευδέσιν;	Οὐ	μανθάνω, ἔφη, πῶς λέγεις. Οὐ
[375]	τις καὶ ἐν ἄλλοις ζῴοις,	οὐ	μεντἂν ἥκιστα (ἐν ᾧ ἡμεῖς
[375]	ὁποτέρου ἂν στέρηται, φύλαξ ἀγαθὸς	οὐ	μὴ γένηται· ταῦτα δὲ ἀδυνάτοις
[379]	οὓς ἐὰν ποιῶσιν οὐκ ἐπιτρεπτέον,	οὐ	μὴν αὐτοῖς γε ποιητέον μύθους.
[364]	φασι, καθ’ ἃς θυηπολοῦσιν, πείθοντες	οὐ	μόνον ἰδιώτας ἀλλὰ καὶ πόλεις,
[382]	μὲν δὴ τῷ ὄντι ψεῦδος	οὐ	μόνον ὑπὸ θεῶν ἀλλὰ καὶ
[376]	μουσική. Εστιν γάρ. Αρ’ οὖν	οὐ	μουσικῇ πρότερον ἀρξόμεθα παιδεύοντες ἢ
[382]	παθήματος καὶ ὕστερον γεγονὸς εἴδωλον,	οὐ	πάνυ (ἄκρατον ψεῦδος. ἢ οὐχ
[376]	πεπόνθῃ. ἢ οὔπω τοῦτο ἐθαύμασας;	Οὐ	πάνυ, ἔφη, μέχρι τούτου προσέσχον
[370]	πρῶτον μὲν ἡμῶν φύεται ἕκαστος	οὐ	πάνυ (ὅμοιος ἑκάστῳ, ἀλλὰ διαφέρων
[375]	ἦν δ’ ἐγώ, δυνατόν, καὶ	οὐ	παρὰ φύσιν ζητοῦμεν τοιοῦτον εἶναι
[378]	καὶ θεομαχίας ὅσας Ομηρος πεποίηκεν	οὐ	παραδεκτέον εἰς τὴν πόλιν, οὔτ’
[374]	ἄγων διὰ βίου αὐτὸ ἐργαζόμενος	οὐ	παριεὶς τοὺς καιροὺς καλῶς ἀπεργάσεσθαι·
[368]	δοκεῖτε δή μοι ὡς (ἀληθῶς	οὐ	πεπεῖσθαι— τεκμαίρομαι δὲ ἐκ τοῦ
[374]	δὴ περὶ τὸν πόλεμον πότερον	οὐ	περὶ πλείστου ἐστὶν εὖ ἀπεργασθέντα;
[375]	πολεμίους χαλεπούς· εἰ δὲ μή,	οὐ	περιμενοῦσιν ἄλλους σφᾶς διολέσαι, ἀλλ’
[372]	Εἶεν, ἦν δ’ ἐγώ· μανθάνω.	οὐ	πόλιν, ὡς ἔοικε, σκοποῦμεν μόνον
[362]	ἐπιτηδεύοντα πρᾶγμα ἀληθείας ἐχόμενον καὶ	οὐ	πρὸς δόξαν ζῶντα, οὐ δοκεῖν
[382]	μὴ ἄξιον εἶναι μίσους; ἆρ’	οὐ	πρός τε τοὺς πολεμίους καὶ
[365]	ποικίλην. Αλλὰ γάρ, φησί τις,	οὐ	ῥᾴδιον ἀεὶ λανθάνειν κακὸν ὄντα.
[375]	Μὰ Δία, ἦ δ’ ὅς,	οὐ	ῥᾳδίως. (Αλλὰ μέντοι δεῖ γε
[374]	ἡ περὶ τὸν πόλεμον ἀγωνία	οὐ	τεχνικὴ δοκεῖ εἶναι; Καὶ μάλα,
[381]	Πῶς δ’ οὔ; Ψυχὴν δὲ	οὐ	τὴν ἀνδρειοτάτην καὶ φρονιμωτάτην ἥκιστ’
[367]	ἀληθεῖς, τὰς δὲ ψευδεῖς προσθήσεις,	οὐ	τὸ δίκαιον φήσομεν ἐπαινεῖν σε
[381]	ἀνέμων καὶ τῶν τοιούτων παθημάτων,	~οὐ	τὸ ὑγιέστατον καὶ ἰσχυρότατον (ἥκιστα
[358]	ἀγαπητέον τῷ μέλλοντι μακαρίῳ ἔσεσθαι.	Οὐ	τοίνυν δοκεῖ, ἔφη, τοῖς πολλοῖς,
[357]	ἑλοίμην, εἰ ἐπ’ ἐμοὶ εἴη.	Οὐ	τοίνυν, ἔφη, ποιεῖς ὃ βούλει.
[379]	δεῖ ζητεῖν τὰ αἴτια, ἀλλ’	οὐ	τὸν θεόν. Αληθέστατα, ἔφη, δοκεῖς
[357]	ἀγαθόν, ὃ δεξαίμεθ’ ἂν ἔχειν	οὐ	τῶν ἀποβαινόντων ἐφιέμενοι, ἀλλ’ αὐτὸ
[368]	ὅτι Τὸ ζήτημα ᾧ ἐπιχειροῦμεν	οὐ	φαῦλον ἀλλ’ ὀξὺ βλέποντος, ὡς
[378]	ἀπορρήτων ἀκούειν ὡς ὀλιγίστους, θυσαμένους	οὐ	χοῖρον ἀλλά τι μέγα καὶ
[370]	τε καὶ ὁ σκυτοτόμος· ἢ	οὔ;	Αληθῆ. Τέκτονες δὴ καὶ χαλκῆς
[376]	Οὐδαμῶς, ἦ δ’ ὅς, ὅπως	οὔ.	Αλλὰ μέντοι, εἶπον ἐγώ, τό
[369]	ἡ ἡμετέρα χρεία. Πῶς δ’	οὔ;	(Αλλὰ μὴν πρώτη γε καὶ
[375]	εἴπερ εὖ μαχεῖται. Πῶς δ’	οὔ;	Ανδρεῖος δὲ εἶναι ἆρα ἐθελήσει
[376]	δ’ εἶπον, τιθεῖς λόγους, ἢ	οὔ;	Εγωγε. Λόγων δὲ διττὸν εἶδος,
[374]	αὐτὸ τὸ ἐπιτήδευμα; Πῶς δ’	οὔ;	Ημέτερον δὴ ἔργον ἂν εἴη,
[382]	ψευδὴς ἐν θεῷ οὐκ ἔνι.	Οὔ	μοι δοκεῖ. Αλλὰ δεδιὼς τοὺς
[379]	τῶν ἀγαθῶν βλαβερόν· ἦ γάρ;	Οὔ	μοι δοκεῖ. Αρ’ οὖν ὃ
[376]	παιδεύοντες ἢ γυμναστικῇ; Πῶς δ’	οὔ;	Μουσικῆς δ’ εἶπον, τιθεῖς λόγους,
[373]	ἔδεται· ἦ γάρ; Πῶς γὰρ	οὔ;	(Οὐκοῦν καὶ ἰατρῶν ἐν χρείαις
[381]	πάντῃ ἄριστα ἔχει. Πῶς δ’	οὔ;	Ταύτῃ μὲν δὴ ἥκιστα ἂν
[358]	λέγουσιν. ἐπεὶ ἔμοιγε, ὦ Σώκρατες,	οὔ	τι δοκεῖ οὕτως· ἀπορῶ μέντοι
[362]	ὁ δὲ ἀδελφὸς αὐτοῦ Αδείμαντος,	Οὔ	τί που οἴει, ἔφη, ὦ
[373]	φίλε, μείζονος τῆς πόλεως δεῖ	οὔ	τι σμικρῷ, ~(ἀλλ’ ὅλῳ στρατοπέδῳ,
[360]	κρῖναι ὀρθῶς· εἰ δὲ μή,	οὔ.	τίς οὖν δὴ ἡ διάστασις;
[381]	ἰσχυρότατον (ἥκιστα ἀλλοιοῦται; Πῶς δ’	οὔ;	Ψυχὴν δὲ οὐ τὴν ἀνδρειοτάτην
[382]	μαινομένων θεοφιλής. Οὐκ ἄρα ἔστιν	οὗ	ἕνεκα ἂν θεὸς ψεύδοιτο. Οὐκ
[370]	τὴν πόλιν εἰς τοιοῦτον τόπον	οὗ	ἐπεισαγωγίμων μὴ δεήσεται, σχεδόν τι
[375]	(ἄμαχόν τε καὶ ἀνίκητον θυμός,	οὗ	παρόντος ψυχὴ πᾶσα πρὸς πάντα
[379]	δέ γε μηδὲν κακὸν ποιεῖ	οὐδ’	ἄν τινος εἴη κακοῦ αἴτιον;
[378]	καὶ πάθη ὑπὸ τοῦ ὑέος,	οὐδ’	ἂν εἰ ἦν ἀληθῆ ᾤμην
[374]	πεττευτικὸς δὲ ἢ κυβευτικὸς ἱκανῶς	οὐδ’	ἂν εἷς γένοιτο μὴ αὐτὸ
[359]	ποιεῖν καὶ ὡς ἀληθῶς ἄνδρα	οὐδ’	ἂν ἑνί ποτε συνθέσθαι τὸ
[379]	κακῶν ἀναίτιον. (Παντελῶς γ’ ἔφη.	Οὐδ’	ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, ὁ
[378]	ἔσχατα οὐδὲν ἂν θαυμαστὸν ποιοῖ,	οὐδ’	αὖ ἀδικοῦντα πατέρα κολάζων παντὶ
[370]	τἆλλα ὄργανα ὅσα περὶ γεωργίαν.	οὐδ’	αὖ ὁ οἰκοδόμος· πολλῶν δὲ
[380]	(διὰ Θέμιτός τε καὶ Διός,	οὐδ’	αὖ, ὡς Αἰσχύλος λέγει, ἐατέον
[376]	φίλε Αδείμαντε, οὐκ ἄρα ἀφετέον,	οὐδ’	εἰ μακροτέρα τυγχάνει οὖσα. Οὐ
[366]	ἀνθρώπων οὐδεὶς πώποτε ἔψεξεν ἀδικίαν	οὐδ’	ἐπῄνεσεν δικαιοσύνην ἄλλως ἢ δόξας
[374]	δημιουργὸν οὐδὲ ἀθλητὴν ληφθὲν ποιήσει,	οὐδ’	ἔσται χρήσιμον τῷ μήτε τὴν
[378]	πώποτε πολίτης ἕτερος ἑτέρῳ ἀπήχθετο	οὐδ’	ἔστιν τοῦτο ὅσιον, τοιαῦτα λεκτέα
[382]	κατὰ σημείων πομπάς, οὔθ’ ὕπαρ	οὐδ’	ὄναρ. ~(Οὕτως, ἔφη, ἔμοιγε καὶ
[377]	τελεωθῶσιν, ἔχειν οἰησόμεθα δεῖν αὐτούς;	Οὐδ’	ὁπωστιοῦν παρήσομεν. Πρῶτον δὴ ἡμῖν,
[368]	βοηθήσω ἔχω· δέδοικα γὰρ μὴ	οὐδ’	ὅσιον ᾖ παραγενόμενον δικαιοσύνῃ κακηγορουμένῃ
[379]	βούβρωστις ἐπὶ χθόνα δῖαν ἐλαύνει·	(οὐδ’	ὡς ταμίας ἡμῖν Ζεὺς— ἀγαθῶν
[374]	δεῖ μᾶλλον κήδεσθαι ἢ πολεμικῆς;	Οὐδαμῶς.	Αλλ’ ἄρα τὸν μὲν σκυτοτόμον
[371]	αὑτοῦ δημιουργίας καθήμενος ἐν ἀγορᾷ;	Οὐδαμῶς,	ἦ δ’ ὅς, ἀλλὰ εἰσὶν
[376]	τε οἰκεῖον καὶ τὸ ἀλλότριον;	Οὐδαμῶς,	ἦ δ’ ὅς, ὅπως οὔ.
[379]	οὖν ὃ μὴ βλαβερὸν βλάπτει;	Οὐδαμῶς.	Ο δὲ μὴ βλάπτει κακόν
[374]	ἄλλων ὀργάνων οὐδὲν οὐδένα δημιουργὸν	οὐδὲ	ἀθλητὴν ληφθὲν ποιήσει, οὐδ’ ἔσται
[383]	πομπὴν ὑπὸ Διὸς τῷ Αγαμέμνονι·	οὐδὲ	Αἰσχύλου, ὅταν φῇ ἡ Θέτις
[373]	τισιν, ὡς δοκεῖ, οὐκ ἐξαρκέσει,	οὐδὲ	αὕτη ἡ δίαιτα, ἀλλὰ κλῖναί
[378]	τὸν Δία, ἦ δ’ ὅς,	οὐδὲ	αὐτῷ μοι δοκεῖ ἐπιτήδεια εἶναι
[378]	(τε καὶ ἐπιβουλεύουσι καὶ μάχονται—	οὐδὲ	γὰρ ἀληθῆ— εἴ γε δεῖ
[365]	ῥᾴδιον ἀεὶ λανθάνειν κακὸν ὄντα.	Οὐδὲ	γὰρ ἄλλο οὐδὲν εὐπετές, (φήσομεν,
[370]	σκυτοτόμοι δέρμασίν τε καὶ ἐρίοις.	Οὐδέ	γε, ἦ δ’ ὅς, σμικρὰ
[378]	μοι δοκεῖ ἐπιτήδεια εἶναι λέγειν.	Οὐδέ	γε, ἦν δ’ ἐγώ, τὸ
[376]	μὲν ἂν ἴδῃ ἀγνῶτα, χαλεπαίνει,	οὐδὲ	ἓν κακὸν προπεπονθώς· ὃν δ’
[380]	καὶ Διὸς γεγονέναι, οὐκ ἐπαινεσόμεθα,	~οὐδὲ	θεῶν ἔριν τε καὶ κρίσιν
[372]	καὶ τρυφῶσαν πόλιν. ἴσως οὖν	οὐδὲ	κακῶς ἔχει· σκοποῦντες γὰρ καὶ
[378]	Αδείμαντε, ἐν τῇ ἡμετέρᾳ πόλει.	οὐδὲ	λεκτέον νέῳ ἀκούοντι ὡς ἀδικῶν
[382]	μάλιστα φοβεῖται ἐκεῖ αὐτὸ κεκτῆσθαι.	Οὐδὲ	νῦν πω, ἦ δ’ ὅς,
[370]	ἄροτρον, εἰ μέλλει καλὸν εἶναι,	(οὐδὲ	σμινύην, οὐδὲ τἆλλα ὄργανα ὅσα
[370]	μέλλει καλὸν εἶναι, (οὐδὲ σμινύην,	οὐδὲ	τἆλλα ὄργανα ὅσα περὶ γεωργίαν.
[367]	ἐπαινεῖν σε ἀλλὰ τὸ δοκεῖν,	οὐδὲ	τὸ ἄδικον εἶναι (ψέγειν ἀλλὰ
[383]	τε καὶ χορὸν οὐ δώσομεν,	οὐδὲ	τοὺς διδασκάλους ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ
[377]	Εγωγ’ ἔφη· ἀλλ’ οὐκ ἐννοῶ	οὐδὲ	τοὺς μείζους τίνας λέγεις. Οὓς
[379]	μὴ βλάπτει κακόν τι ποιεῖ;	Οὐδὲ	τοῦτο. Ο δέ γε μηδὲν
[379]	τε πίθοι κατακείαται ἐν Διὸς	οὔδει	κηρῶν ἔμπλειοι, ὁ μὲν ἐσθλῶν,
[360]	περιθεῖτο, τὸν δὲ ὁ ἄδικος,	οὐδεὶς	ἂν γένοιτο, ὡς δόξειεν, οὕτως
[360]	τεκμήριον ἂν φαίη τις ὅτι	οὐδεὶς	ἑκὼν δίκαιος ἀλλ’ ἀναγκαζόμενος, ὡς
[366]	(ἀπέχεται αὐτοῦ, τῶν γε ἄλλων	οὐδεὶς	ἑκὼν δίκαιος, ἀλλ’ ὑπὸ ἀνανδρίας
[382]	ψεύδεσθαι καὶ περὶ τὰ κυριώτατα	οὐδεὶς	ἑκὼν ἐθέλει, ἀλλὰ πάντων μάλιστα
[382]	οἰκείων ἄνοιαν ἢ μανίαν; Αλλ’	οὐδείς,	ἔφη, τῶν ἀνοήτων καὶ μαινομένων
[366]	λελειμμένοι, μέχρι τῶν νῦν ἀνθρώπων	οὐδεὶς	πώποτε ἔψεξεν ἀδικίαν οὐδ’ ἐπῄνεσεν
[366]	λανθάνον θεούς τε καὶ ἀνθρώπους,	οὐδεὶς	πώποτε οὔτ’ ἐν ποιήσει οὔτ’
[378]	εἴ πως μέλλομεν πείσειν ὡς	οὐδεὶς	πώποτε πολίτης ἕτερος ἑτέρῳ ἀπήχθετο
[369]	οἴει ἀρχὴν ἄλλην πόλιν οἰκίζειν;	Οὐδεμίαν,	ἦ δ’ ὅς. (Οὕτω δὴ
[366]	τ’ ᾖ. καὶ τούτων ἁπάντων	οὐδὲν	ἄλλο αἴτιον ἢ ἐκεῖνο, ὅθενπερ
[367]	κελεύοις, διότι πάντα τὸν βίον	(οὐδὲν	ἄλλο σκοπῶν διελήλυθας ἢ τοῦτο.
[360]	ἰσόθεον ὄντα. οὕτω δὲ δρῶν	οὐδὲν	ἂν διάφορον τοῦ ἑτέρου ποιοῖ,
[378]	ἀκούοντι ὡς ἀδικῶν τὰ ἔσχατα	οὐδὲν	ἂν θαυμαστὸν ποιοῖ, οὐδ’ αὖ
[372]	βούλεσθε, καὶ φλεγμαίνουσαν πόλιν θεωρήσωμεν·	οὐδὲν	ἀποκωλύει. ~(ταῦτα γὰρ δή τισιν,
[367]	γέ μοι δοκεῖ. ἀλλ’ ἐγώ,	οὐδὲν	γάρ σε (δέομαι ἀποκρύπτεσθαι, σοῦ
[379]	οὕτω; Τί μήν; Αλλὰ μὴν	οὐδέν	γε τῶν ἀγαθῶν βλαβερόν· ἦ
[373]	πόλει οὐκ ἐνῆν— ἔδει γὰρ	οὐδέν—	ἐν δὲ ταύτῃ καὶ τούτου
[361]	ἔφη, δύναμαι. ὄντοιν δὲ τοιούτοιν,	οὐδὲν	ἔτι, ὡς ἐγᾦμαι, χαλεπὸν ἐπεξελθεῖν
[365]	κακὸν ὄντα. Οὐδὲ γὰρ ἄλλο	οὐδὲν	εὐπετές, (φήσομεν, τῶν μεγάλων· ἀλλ’
[362]	ποιῆσαι βοηθεῖν δικαιοσύνῃ. (Καὶ ὅς,	Οὐδέν,	ἔφη, λέγεις· ἀλλ’ ἔτι καὶ
[370]	Σώκρατες, οὕτω ῥᾷον ἢ κείνως.	Οὐδέν,	ἦν δ’ ἐγώ, μὰ Δία
[374]	ἀγωνιστής, τῶν δὲ ἄλλων ὀργάνων	οὐδὲν	οὐδένα δημιουργὸν οὐδὲ ἀθλητὴν ληφθὲν
[359]	ἄνθρωπον, τοῦτον δὲ ἄλλο μὲν	οὐδέν,	περὶ δὲ (τῇ χειρὶ χρυσοῦν
[365]	ἐὰν μὴ καὶ δοκῶ ὄφελος	οὐδέν	φασιν εἶναι, πόνους δὲ καὶ
[379]	ἡμῖν, καὶ τῶν μὲν ἀγαθῶν	οὐδένα	ἄλλον αἰτιατέον, τῶν δὲ κακῶν
[374]	τῶν δὲ ἄλλων ὀργάνων οὐδὲν	οὐδένα	δημιουργὸν οὐδὲ ἀθλητὴν ληφθὲν ποιήσει,
[376]	Ηι, ἦν δ’ ἐγώ, ὄψιν	οὐδενὶ	ἄλλῳ φίλην καὶ ἐχθρὰν διακρίνει
[358]	δικαιοσύνης λόγον, ὡς (ἄμεινον ἀδικίας,	οὐδενός	πω ἀκήκοα ὡς βούλομαι— βούλομαι
[365]	ἀναπειθόμενοι, οἷς ἢ ἀμφότερα ἢ	οὐδέτερα	πειστέον. ~εἰ δ’ οὖν πειστέον,
[382]	λόγους οὔτε κατὰ σημείων πομπάς,	οὔθ’	ὕπαρ οὐδ’ ὄναρ. ~(Οὕτως, ἔφη,
[360]	ἑκὼν δίκαιος ἀλλ’ ἀναγκαζόμενος, ὡς	οὐκ	ἀγαθοῦ ἰδίᾳ ὄντος, ἐπεὶ ὅπου
[375]	ἦν δ’ ἐγώ, ὦ Γλαύκων,	οὐκ	ἄγριοι ἀλλήλοις τε ἔσονται καὶ
[365]	δὲ εἰσί τε καὶ ἐπιμελοῦνται,	οὐκ	ἄλλοθέν τοι αὐτοὺς ἴσμεν ἢ
[367]	ἐγκωμιαζόντων καὶ λοιδορούντων, σοῦ δὲ	οὐκ	ἄν, εἰ μὴ σὺ κελεύοις,
[370]	ποιοῦσιν. Πάνυ μὲν οὖν. Αλλ’	οὐκ	ἄν πω πάνυ γε μέγα
[367]	καὶ ἐκ νέων ἡμᾶς ἐπείθετε,	οὐκ	ἂν ἀλλήλους ἐφυλάττομεν μὴ ἀδικεῖν,
[357]	καὶ αὐτὰ μὲν ἑαυτῶν ἕνεκα	οὐκ	ἂν δεξαίμεθα ἔχειν, (τῶν δὲ
[376]	τὴν δὲ ἀγνοῆσαι. καίτοι πῶς	οὐκ	ἂν φιλομαθὲς εἴη συνέσει τε
[380]	οὕτως εἰπεῖν. Τί δὲ τόδε;	οὐκ	ἀνάγκη, εἴπερ τι ἐξίσταιτο τῆς
[368]	ἀποφαίνειν ὡς ἄμεινον δικαιοσύνη ἀδικίας,	οὐκ	ἀπεδέξασθέ μου— οὔτ’ αὖ ὅπως
[357]	τότε τοῦ Θρασυμάχου τὴν ἀπόρρησιν	οὐκ	ἀπεδέξατο, ἀλλ’ ἔφη· Ω Σώκρατες,
[374]	φαῦλον πρᾶγμα ἠράμεθα· ὅμως δὲ	οὐκ	ἀποδειλιατέον, ὅσον γ’ ἂν δύναμις
[372]	λέγεις· καὶ σκεπτέον γε καὶ	οὐκ	ἀποκνητέον. Πρῶτον οὖν σκεψώμεθα τίνα
[376]	δ’ ἐγώ, ὦ φίλε Αδείμαντε,	οὐκ	ἄρα ἀφετέον, οὐδ’ εἰ μακροτέρα
[382]	τῶν ἀνοήτων καὶ μαινομένων θεοφιλής.	Οὐκ	ἄρα ἔστιν οὗ ἕνεκα ἂν
[379]	Αληθέστατα, ἔφη, δοκεῖς μοι λέγειν.	Οὐκ	ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, ἀποδεκτέον
[379]	Ναί. Αἴτιον ἄρα εὐπραγίας; Ναί.	Οὐκ	ἄρα πάντων γε αἴτιον τὸ
[374]	Μὰ Δία, ἦν δ’ ἐγώ,	οὐκ	ἄρα φαῦλον πρᾶγμα ἠράμεθα· ὅμως
[369]	ἐγᾦμαι, ἐπειδὴ τυγχάνει ἡμῶν ἕκαστος	οὐκ	αὐτάρκης, ἀλλὰ πολλῶν ὢν> ἐνδεής·
[363]	κηδόμενοι, ὡς χρὴ δίκαιον εἶναι,	οὐκ	αὐτὸ δικαιοσύνην ἐπαινοῦντες ἀλλὰ τὰς
[370]	ὁ γὰρ γεωργός, ὡς ἔοικεν,	οὐκ	αὐτὸς ποιήσεται ἑαυτῷ τὸ ἄροτρον,
[361]	ἀδίκῳ τὴν τελεωτάτην ἀδικίαν, καὶ	οὐκ	ἀφαιρετέον ἀλλ’ ἐατέον τὰ μέγιστα
[380]	δὴ ὁ δρῶν ταῦτα θεός,	οὐκ	ἐατέον λέγειν τὸν ποιητήν. ἀλλ’
[362]	παθὼν ἀνασχινδυλευθήσεται καὶ γνώσεται ὅτι	οὐκ	εἶναι δίκαιον ἀλλὰ δοκεῖν δεῖ
[362]	εἶπον. Αὐτό, ἦ δ’ ὅς,	οὐκ	εἴρηται ὃ μάλιστα ἔδει ῥηθῆναι.
[373]	ἡμῖν ἐν τῇ προτέρᾳ πόλει	οὐκ	ἐνῆν— ἔδει γὰρ οὐδέν— ἐν
[382]	μὲν ἄρα ψευδὴς ἐν θεῷ	οὐκ	ἔνι. Οὔ μοι δοκεῖ. Αλλὰ
[375]	προυθέμεθα εἰκόνος ἀπελείφθημεν. Πῶς λέγεις;	Οὐκ	ἐννενοήκαμεν ὅτι εἰσὶν ἄρα φύσεις
[375]	ἢ ἄλλο ὁτιοῦν ζῷον; ἢ	οὐκ	ἐννενόηκας ὡς (ἄμαχόν τε καὶ
[377]	οὐκ οἴει; Εγωγ’ ἔφη· ἀλλ’	οὐκ	ἐννοῶ οὐδὲ τοὺς μείζους τίνας
[372]	ὧν ἐσκέμμεθα; ~(Εγὼ μέν, ἔφη,	οὐκ	ἐννοῶ, ὦ Σώκρατες, εἰ μή
[373]	γὰρ δή τισιν, ὡς δοκεῖ,	οὐκ	ἐξαρκέσει, οὐδὲ αὕτη ἡ δίαιτα,
[375]	ζητοῦμεν τοιοῦτον εἶναι τὸν φύλακα.	Οὐκ	ἔοικεν. Αρ’ οὖν σοι δοκεῖ
[379]	Αθηνᾶς τε καὶ Διὸς γεγονέναι,	οὐκ	ἐπαινεσόμεθα, ~οὐδὲ θεῶν ἔριν τε
[383]	ἄρα Ομήρου ἐπαινοῦντες, ἀλλὰ τοῦτο	οὐκ	ἐπαινεσόμεθα, τὴν τοῦ ἐνυπνίου πομπὴν
[379]	ποιητάς, παρ’ οὓς ἐὰν ποιῶσιν	οὐκ	ἐπιτρεπτέον, οὐ μὴν αὐτοῖς γε
[379]	Καὶ ἐγὼ εἶπον· ~Ω Αδείμαντε,	οὐκ	ἐσμὲν ποιηταὶ ἐγώ τε (καὶ
[382]	οὗ ἕνεκα ἂν θεὸς ψεύδοιτο.	Οὐκ	ἔστιν. Πάντῃ ἄρα ἀψευδὲς τὸ
[363]	τῶν ἀδίκων λέγουσιν, ἄλλα δὲ	οὐκ	ἔχουσιν. ὁ μὲν οὖν ἔπαινος
[380]	ἥκιστα τῆς ἑαυτοῦ ἰδέας ἐκβαίνειν;	Οὐκ	ἔχω, ἔφη, νῦν γε οὕτως
[382]	λόγῳ ἢ ἔργῳ φάντασμα προτείνων;	Οὐκ	οἶδα, ἦ δ’ ὅς. Οὐκ
[377]	μείζους καὶ τοὺς ἐλάττους. ἢ	οὐκ	οἴει; Εγωγ’ ἔφη· ἀλλ’ οὐκ
[382]	Οὐκ οἶδα, ἦ δ’ ὅς.	Οὐκ	οἶσθα, ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι
[369]	ἐπιχειρῆσαι περαίνειν; οἶμαι μὲν γὰρ	οὐκ	ὀλίγον ἔργον αὐτὸ εἶναι· σκοπεῖτε
[366]	πολλήν που συγγνώμην ἔχει καὶ	οὐκ	ὀργίζεται τοῖς ἀδίκοις, ἀλλ’ οἶδεν
[375]	εἰσὶν ἄρα φύσεις οἵας ἡμεῖς	οὐκ	ᾠήθημεν, ἔχουσαι τἀναντία ταῦτα. Ποῦ
[374]	δ’ ὅς· αὐτοὶ οὐχ ἱκανοί;	Οὔκ,	εἰ σύ γε, ἦν δ’
[373]	ποιεῖν· ἐκείνη γὰρ ἡ ὑγιεινὴ	οὐκέτι	ἱκανή, ἀλλ’ ἤδη ὄγκου ἐμπληστέα
[373]	καὶ ἃ τὸ πρῶτον ἐλέγομεν	οὐκέτι	τἀναγκαῖα θετέον, οἰκίας τε καὶ
[373]	ὄγκου ἐμπληστέα καὶ πλήθους, ἃ	οὐκέτι	τοῦ ἀναγκαίου ἕνεκά ἐστιν ἐν
[379]	ἐάντε ἐν τραγῳδίᾳ. Δεῖ γάρ.	(Οὐκοῦν	ἀγαθὸς ὅ γε θεὸς τῷ
[369]	Τάχ’ ἄν, ἦ δ’ ὅς.	Οὐκοῦν	γενομένου αὐτοῦ ἐλπὶς εὐπετέστερον ἰδεῖν
[365]	οὔτε λανθάνειν οὔτε βιάσασθαι δυνατόν.	Οὐκοῦν,	εἰ μὲν μὴ εἰσὶν ἢ
[365]	δικαιοσύνης παρεσκευασμένῳ θεσπέσιος βίος λέγεται.	(οὐκοῦν,	ἐπειδὴ τὸ δοκεῖν, ὡς δηλοῦσί
[374]	ὅς, τὰ ὄργανα ἦν ἄξια.	Οὐκοῦν,	ἦν δ’ ἐγώ, ὅσῳ μέγιστον
[362]	εἴρηται ὃ μάλιστα ἔδει ῥηθῆναι.	Οὐκοῦν,	ἦν δ’ ἐγώ, τὸ λεγόμενον,
[376]	φιλόσοφον ταὐτόν; Ταὐτὸν γάρ, ἔφη.	Οὐκοῦν	θαρροῦντες τιθῶμεν καὶ ἐν ἀνθρώπῳ,
[373]	ἦ γάρ; Πῶς γὰρ οὔ;	(Οὐκοῦν	καὶ ἰατρῶν ἐν χρείαις ἐσόμεθα
[368]	Πάνυ γε, ἦ δ’ ὅς.	Οὐκοῦν	μεῖζον πόλις ἑνὸς ἀνδρός; Μεῖζον,
[373]	κτητέον. ἦ γάρ; (Ναί, ἔφη.	Οὐκοῦν	μείζονά τε αὖ τὴν πόλιν
[377]	ἁπτέον ἢ γυμναστικῆς. Ορθῶς, ἔφη.	Οὐκοῦν	οἶσθ’ ὅτι ἀρχὴ παντὸς ἔργου
[373]	ἢ πῶς λέγομεν; Οὕτως, ἔφη.	Οὐκοῦν	τῆς τῶν πλησίον χώρας ἡμῖν
[380]	μεθίστασθαι ἢ ὑπ’ ἄλλου; Ανάγκη.	Οὐκοῦν	ὑπὸ μὲν ἄλλου τὰ ἄριστα
[372]	ταῖς πόλεσιν ἐμφύονται. ἡ μὲν	οὖν	ἀληθινὴ πόλις δοκεῖ μοι εἶναι
[370]	συχνὸν αὐτὸ ποιοῦσιν. Πάνυ μὲν	οὖν.	Αλλ’ οὐκ ἄν πω πάνυ
[371]	γενήσεται ἐκ τούτου. Πάνυ μὲν	οὖν.	(Αν οὖν κομίσας ὁ γεωργὸς
[371]	ὥστ’ εἶναι τελέα; Ισως. Ποῦ	οὖν	ἄν ποτε ἐν αὐτῇ εἴη
[377]	βούληται ἐνσημήνασθαι ἑκάστῳ. Κομιδῇ μὲν	οὖν.	Αρ’ οὖν ῥᾳδίως οὕτω παρήσομεν
[367]	ἀλλ’ οὐ δόξῃ ἐστίν, τοῦτ’	οὖν	αὐτὸ ἐπαίνεσον δικαιοσύνης, ὃ αὐτὴ
[368]	ἐνείη καὶ ῥᾴων καταμαθεῖν. εἰ	οὖν	βούλεσθε, ~πρῶτον ἐν ταῖς (πόλεσι
[368]	δύναμαι ἐπικουρεῖν αὐτῇ. Ο τε	οὖν	Γλαύκων καὶ οἱ ἄλλοι ἐδέοντο
[360]	εἰ δὲ μή, οὔ. τίς	οὖν	δὴ ἡ διάστασις; ἥδε· μηδὲν
[360]	τοῦ ἀδικεῖσθαι φόβον. ταῦτα μὲν	οὖν	δὴ οὕτω. (Τὴν δὲ κρίσιν
[359]	μαίνεσθαι γὰρ ἄν. ἡ μὲν	οὖν	δὴ φύσις δικαιοσύνης, ὦ Σώκρατες,
[360]	τὴν ἀρχὴν οὕτω κατασχεῖν. εἰ	οὖν	δύο τοιούτω δακτυλίω γενοίσθην, καὶ
[361]	δωρεαὶ δοκοῦντι τοιούτῳ εἶναι· ἄδηλον	οὖν	εἴτε τοῦ δικαίου εἴτε τῶν
[369]	πέντε ἀνδρῶν. (Φαίνεται. Τί δὴ	οὖν;	ἕνα ἕκαστον τούτων δεῖ τὸ
[363]	δὲ οὐκ ἔχουσιν. ὁ μὲν	οὖν	ἔπαινος καὶ ὁ ψόγος οὗτος
[381]	ἔφη, ὅτι, εἴπερ ἀλλοιοῦται. Πότερον	οὖν	ἐπὶ τὸ βέλτιόν τε καὶ
[369]	ὀλίγον ἔργον αὐτὸ εἶναι· σκοπεῖτε	οὖν.	Εσκεπται, ἔφη ὁ Αδείμαντος· ἀλλὰ
[371]	τὰς πόλεις ἐμπόρους; Πάνυ μὲν	οὖν.	(Ετι δή τινες, ὡς ἐγᾦμαι,
[373]	γίγνεται, ὅταν γίγνηται. Πάνυ μὲν	οὖν.	Ετι δή, ὦ φίλε, μείζονος
[366]	οὕτως ἔχειν μηνύουσιν. Κατὰ τίνα	οὖν	ἔτι λόγον δικαιοσύνην ἂν πρὸ
[376]	τοῦ Γλαύκωνος ἀδελφός, Πάνυ μὲν	οὖν,	ἔφη, ἔγωγε προσδοκῶ προὔργου εἶναι
[382]	καὶ τὸ θεῖον. Παντάπασι μὲν	οὖν,	ἔφη. Κομιδῇ ἄρα ὁ θεὸς
[368]	αὐτὰ ὄντα τυγχάνει. Πάνυ μὲν	οὖν,	ἔφη ὁ Αδείμαντος· ἀλλὰ τί
[375]	ἂν δύναμις παρείκῃ. ~(Οὐ γὰρ	οὖν,	ἔφη. Οἴει οὖν τι, ἦν
[376]	ἔσεσθαι φύλαξ πόλεως. Παντάπασι μὲν	οὖν,	ἔφη. Οὗτος μὲν δὴ ἂν
[375]	δέῃ ἑλόντα διαμάχεσθαι. Δεῖ γὰρ	οὖν,	ἔφη, πάντων τούτων. Καὶ μὴν
[357]	γίγνεται ἀπ’ αὐτῶν. Εστιν γὰρ	οὖν,	ἔφην, καὶ τοῦτο τρίτον. ἀλλὰ
[376]	τοὺς ἄνδρας. (Αλλὰ χρή. Τίς	οὖν	ἡ παιδεία; ἢ χαλεπὸν εὑρεῖν
[368]	βλέποντος, ὡς ἐμοὶ (φαίνεται. ἐπειδὴ	οὖν	ἡμεῖς οὐ δεινοί, δοκῶ μοι,
[367]	σκοπῶν διελήλυθας ἢ τοῦτο. μὴ	οὖν	ἡμῖν ἐνδείξῃ μόνον τῷ λόγῳ
[367]	δύναμαι μάλιστα κατατείνας λέγω. μὴ	οὖν	ἡμῖν μόνον ἐνδείξῃ τῷ λόγῳ
[369]	δοκεῖς, ἔφη, καλῶς λέγειν. Αρ’	οὖν,	ἦν δ’ ἐγώ, εἰ γιγνομένην
[374]	τέχνας. Αληθῆ λέγεις, ἔφη. (Τί	οὖν;	ἦν δ’ ἐγώ· ἡ περὶ
[375]	αὐτὸ δράσαντες. Αληθῆ, ἔφη. Τί	οὖν,	ἦν δ’ ἐγώ, ποιήσομεν; πόθεν
[375]	γε θυμοειδῆ. Καὶ τοῦτο. Πῶς	οὖν,	ἦν δ’ ἐγώ, ὦ Γλαύκων,
[376]	μακροτέρα τυγχάνει οὖσα. Οὐ γὰρ	οὖν.	Ιθι οὖν, ὥσπερ ἐν μύθῳ
[361]	οἷος ἑκάτερον (βίος ἐπιμένει. λεκτέον	οὖν·	καὶ δὴ κἂν ἀγροικοτέρως λέγηται,
[368]	καὶ τοῦ Αδειμάντου ἠγάμην, ~ἀτὰρ	οὖν	καὶ τότε πάνυ γε (ἥσθην
[371]	τούτου. Πάνυ μὲν οὖν. (Αν	οὖν	κομίσας ὁ γεωργὸς εἰς τὴν
[359]	ἐπιθυμία ἑκάτερον ἄξει. ἐπ’ αὐτοφώρῳ	οὖν	λάβοιμεν ἂν τὸν δίκαιον τῷ
[359]	ἐκεῖνον ἔχοντα τὸν δακτύλιον· καθήμενον	οὖν	μετὰ τῶν ἄλλων τυχεῖν τὴν
[369]	ὄνομα· ἦ γάρ; Πάνυ μὲν	οὖν.	Μεταδίδωσι δὴ ἄλλος ἄλλῳ, εἴ
[360]	ἑαυτοῦ ἐπιτήδευμα τιθῶμεν. πρῶτον μὲν	οὖν	ὁ ἄδικος ὥσπερ οἱ δεινοὶ
[379]	γάρ; Οὔ μοι δοκεῖ. Αρ’	οὖν	ὃ μὴ βλαβερὸν βλάπτει; Οὐδαμῶς.
[368]	αὐτοῖν τἀληθὲς ποτέρως ἔχει. εἶπον	οὖν	ὅπερ ἐμοὶ ἔδοξεν, ὅτι Τὸ
[374]	ἔγωγε, ἦ δ’ ὅς. Αρ’	οὖν	οὐ καὶ φύσεως ἐπιτηδείας εἰς
[376]	ψυχῇ μουσική. Εστιν γάρ. Αρ’	οὖν	οὐ μουσικῇ πρότερον ἀρξόμεθα παιδεύοντες
[372]	ἀλλὰ καὶ τρυφῶσαν πόλιν. ἴσως	οὖν	οὐδὲ κακῶς ἔχει· σκοποῦντες γὰρ
[368]	ἐμπνέοντα καὶ δυνάμενον φθέγγεσθαι. κράτιστον	οὖν	οὕτως ὅπως δύναμαι ἐπικουρεῖν αὐτῇ.
[366]	ἢ οὐδέτερα πειστέον. ~εἰ δ’	οὖν	πειστέον, ἀδικητέον καὶ θυτέον (ἀπὸ
[370]	ἄλλων ἄγων, πράττῃ. Παντάπασι μὲν	οὖν.	Πλειόνων δή, ὦ Αδείμαντε, δεῖ
[371]	μισθωτοί· ἦ γάρ; Πάνυ μὲν	οὖν.	Πλήρωμα δὴ πόλεώς εἰσιν, ὡς
[358]	ἀπ’ αὐτῶν ἐᾶσαι χαίρειν. οὑτωσὶ	οὖν	ποιήσω, ἐὰν καὶ σοὶ δοκῇ·
[377]	ἑκάστῳ. Κομιδῇ μὲν οὖν. Αρ’	οὖν	ῥᾳδίως οὕτω παρήσομεν τοὺς ἐπιτυχόντας
[372]	γε καὶ οὐκ ἀποκνητέον. Πρῶτον	οὖν	σκεψώμεθα τίνα τρόπον διαιτήσονται οἱ
[375]	τὸν φύλακα. Οὐκ ἔοικεν. Αρ’	οὖν	σοι δοκεῖ ἔτι τοῦδε προσδεῖσθαι
[357]	~Πολιτεία (Εγὼ μὲν	οὖν	ταῦτα εἰπὼν ᾤμην λόγου ἀπηλλάχθαι·
[375]	~(Οὐ γὰρ οὖν, ἔφη. Οἴει	οὖν	τι, ἦν δ’ ἐγώ, διαφέρειν
[374]	εἶναι; Καὶ μάλα, ἔφη. Η	οὖν	τι σκυτικῆς δεῖ μᾶλλον κήδεσθαι
[382]	ἢ οὐχ οὕτω; Πάνυ μὲν	οὖν.	Τὸ μὲν δὴ τῷ ὄντι
[382]	οὕτως ἔχει. Κατὰ τί δὴ	οὖν	τούτων τῷ θεῷ τὸ ψεῦδος
[361]	δίκαιον εἶναι μὴ ὄντα. δοτέον	οὖν	τῷ τελέως ἀδίκῳ τὴν τελεωτάτην
[369]	ὃ ζητοῦμεν; (Πολύ γε. Δοκεῖ	οὖν	χρῆναι ἐπιχειρῆσαι περαίνειν; οἶμαι μὲν
[371]	καὶ μισθωτοί. Δοκεῖ μοι. Αρ’	οὖν,	ὦ Αδείμαντε, ἤδη ἡμῖν ηὔξηται
[367]	τῷ δὲ ἥττονι ἀσύμφορον. ἐπειδὴ	οὖν	ὡμολόγησας τῶν μεγίστων ἀγαθῶν εἶναι
[376]	οὖσα. Οὐ γὰρ οὖν. Ιθι	οὖν,	ὥσπερ ἐν μύθῳ μυθολογοῦντές τε
[376]	αὐτὸ σκοποῦσι πρὸς τὸ κατιδεῖν	οὗπερ	ἕνεκα (πάντα σκοποῦμεν, δικαιοσύνην τε
[358]	ὥσπερ ὄφις κηληθῆναι, ἐμοὶ δὲ	οὔπω	κατὰ νοῦν ἡ ἀπόδειξις γέγονεν
[376]	ὑπ’ αὐτοῦ ἀγαθὸν πεπόνθῃ. ἢ	οὔπω	τοῦτο ἐθαύμασας; Οὐ πάνυ, ἔφη,
[377]	εἰπὼν οὐ καλῶς ἐψεύσατο ὡς	Οὐρανός	τε ἠργάσατο ἅ φησι δρᾶσαι
[362]	ὁπόθεν ἂν βούληται, ἐκδιδόναι εἰς	οὓς	ἂν βούληται, συμβάλλειν, κοινωνεῖν οἷς
[362]	τοὺς θεοὺς καὶ τῶν ἀνθρώπων	οὓς	ἂν βούληται, ὥστε καὶ θεοφιλέστερον
[379]	δεῖ μυθολογεῖν τοὺς ποιητάς, παρ’	οὓς	ἐὰν ποιῶσιν οὐκ ἐπιτρεπτέον, οὐ
[377]	οὐδὲ τοὺς μείζους τίνας λέγεις.	Οὓς	Ησίοδός τε, εἶπον, καὶ Ομηρος
[376]	ἀφετέον, οὐδ’ εἰ μακροτέρα τυγχάνει	οὖσα.	Οὐ γὰρ οὖν. Ιθι οὖν,
[359]	τε καὶ οὐσίαν δικαιοσύνης, μεταξὺ	οὖσαν	τοῦ μὲν ἀρίστου ὄντος, ἐὰν
[359]	δὴ ταύτην γένεσίν τε καὶ	οὐσίαν	δικαιοσύνης, μεταξὺ οὖσαν τοῦ μὲν
[372]	συνόντες ἀλλήλοις, οὐχ ὑπὲρ τὴν	οὐσίαν	(ποιού( μενοι τοὺς παῖδας, εὐλαβούμενοι
[377]	τοῦτο; (Οταν εἰκάζῃ τις κακῶς	(οὐσίαν)	τῷ λόγῳ, περὶ θεῶν τε
[374]	στρατοπέδῳ, ὃ ἐξελθὸν ὑπὲρ τῆς	οὐσίας	ἁπάσης καὶ ὑπὲρ ὧν νυνδὴ
[361]	καὶ διὰ παρασκευὴν φίλων καὶ	οὐσίας.	τοῦτον δὲ τοιοῦτον θέντες τὸν
[360]	ἀποκτεινύναι καὶ ἐκ δεσμῶν λύειν	οὕστινας	βούλοιτο, καὶ τἆλλα πράττειν ἐν
[379]	δ’ ἐγώ, ἀποδεκτέον οὔτε Ομήρου	οὔτ’	ἄλλου (ποιητοῦ ταύτην τὴν ἁμαρτίαν
[368]	δικαιοσύνη ἀδικίας, οὐκ ἀπεδέξασθέ μου—	οὔτ’	αὖ ὅπως μὴ βοηθήσω ἔχω·
[366]	οὐδεὶς πώποτε οὔτ’ ἐν ποιήσει	οὔτ’	ἐν ἰδίοις λόγοις ἐπεξῆλθεν ἱκανῶς
[366]	τε καὶ ἀνθρώπους, οὐδεὶς πώποτε	οὔτ’	ἐν ποιήσει οὔτ’ ἐν ἰδίοις
[378]	οὐ παραδεκτέον εἰς τὴν πόλιν,	οὔτ’	ἐν ὑπονοίαις πεποιημένας οὔτε ἄνευ
[382]	λόγῳ, καὶ οὔτε αὐτὸς μεθίσταται	οὔτε	ἄλλους ἐξαπατᾷ, οὔτε κατὰ φαντασίας
[378]	πόλιν, οὔτ’ ἐν ὑπονοίαις πεποιημένας	οὔτε	ἄνευ ὑπονοιῶν. ὁ γὰρ νέος
[382]	τε ἔργῳ καὶ λόγῳ, καὶ	οὔτε	αὐτὸς μεθίσταται οὔτε ἄλλους ἐξαπατᾷ,
[365]	Αλλὰ δὴ θεοὺς οὔτε λανθάνειν	οὔτε	βιάσασθαι δυνατόν. Οὐκοῦν, εἰ μὲν
[368]	τοσούτῳ μᾶλλον ἀπορῶ ὅτι χρήσωμαι.	οὔτε	γὰρ ὅπως βοηθῶ ἔχω· δοκῶ
[382]	ἄλλους ἐξαπατᾷ, οὔτε κατὰ φαντασίας	οὔτε	κατὰ λόγους οὔτε κατὰ σημείων
[382]	κατὰ φαντασίας οὔτε κατὰ λόγους	οὔτε	κατὰ σημείων πομπάς, οὔθ’ ὕπαρ
[382]	αὐτὸς μεθίσταται οὔτε ἄλλους ἐξαπατᾷ,	οὔτε	κατὰ φαντασίας οὔτε κατὰ λόγους
[365]	μὴ διδόναι. Αλλὰ δὴ θεοὺς	οὔτε	λανθάνειν οὔτε βιάσασθαι δυνατόν. Οὐκοῦν,
[379]	ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, ἀποδεκτέον	οὔτε	Ομήρου οὔτ’ ἄλλου (ποιητοῦ ταύτην
[380]	μήτε ἄνευ μέτρου μυθολογοῦντα, ὡς	οὔτε	ὅσια ἂν λεγόμενα εἰ λέγοιτο,
[380]	ὅσια ἂν λεγόμενα εἰ λέγοιτο,	οὔτε	σύμφορα ἡμῖν οὔτε σύμφωνα αὐτὰ
[380]	εἰ λέγοιτο, οὔτε σύμφορα ἡμῖν	οὔτε	σύμφωνα αὐτὰ αὑτοῖς. Σύμψηφός σοί
[377]	ἐλεγέτην καὶ οἱ ἄλλοι ποιηταί.	οὗτοι	γάρ που μύθους τοῖς ἀνθρώποις
[378]	Καὶ γάρ, ἦ δ’ ὅς,	οὗτοί	γε οἱ λόγοι χαλεποί. (Καὶ
[371]	τε εἰσαξόντων καὶ ἐξαξόντων ἕκαστα.	οὗτοι	δέ εἰσιν ἔμποροι· ἦ γάρ;
[376]	ὑπάρχοι. θρέψονται δὲ δὴ ἡμῖν	οὗτοι	καὶ παιδευθήσονται τίνα τρόπον; καὶ
[365]	γενεαλογησάντων ποιητῶν, οἱ δὲ αὐτοὶ	οὗτοι	λέγουσιν ὡς εἰσὶν οἷοι θυσίαις
[363]	τῷ δικαίῳ. ἐπὶ πλέον δὲ	οὗτοι	τὰ τῶν δοξῶν λέγουσιν. τὰς
[363]	οὖν ἔπαινος καὶ ὁ ψόγος	οὗτος	ἑκατέρων. Πρὸς δὲ τούτοις σκέψαι,
[376]	πόλεως. Παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη.	Οὗτος	μὲν δὴ ἂν οὕτως ὑπάρχοι.
[380]	τοῦ νόμου, καί μοι ἀρέσκει.	Οὗτος	μὲν τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ,
[366]	ἐκεῖνο, ὅθενπερ ἅπας ὁ λόγος	οὗτος	ὥρμησεν καὶ τῷδε καὶ ἐμοὶ
[360]	ἐν τοῖς ἀνθρώποις ἰσόθεον ὄντα.	οὕτω	δὲ δρῶν οὐδὲν ἂν διάφορον
[369]	οἰκίζειν; Οὐδεμίαν, ἦ δ’ ὅς.	(Οὕτω	δὴ ἄρα παραλαμβάνων ἄλλος ἄλλον,
[375]	ταῦτα δὲ ἀδυνάτοις ἔοικεν, καὶ	οὕτω	(δὴ συμβαίνει ἀγαθὸν φύλακα ἀδύνατον
[372]	τὸ πῦρ, μετρίως ὑποπίνοντες· καὶ	οὕτω	διάγοντες τὸν βίον ἐν εἰρήνῃ
[373]	ἐν χρείαις ἐσόμεθα πολὺ μᾶλλον	οὕτω	διαιτώμενοι ἢ ὡς τὸ πρότερον;
[361]	ἀδικίαν. ἐροῦσι δὲ τάδε, ὅτι	οὕτω	διακείμενος ὁ δίκαιος μαστιγώσεται, στρεβλώσεται,
[368]	πέπεισθε ἀδικίαν δικαιοσύνης ἄμεινον εἶναι,	οὕτω	δυνάμενοι εἰπεῖν ὑπὲρ αὐτοῦ. δοκεῖτε
[361]	ἄρα πῃ σφαλῇ, ἱκανὸς ἐπανορθοῦσθαι—	οὕτω	καὶ ὁ ἄδικος ἐπιχειρῶν ὀρθῶς
[358]	ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι δοκεῖ	οὕτω	καὶ πάλαι ὑπὸ Θρασυμάχου ὡς
[360]	βασιλεῖ ἀποκτεῖναι καὶ τὴν ἀρχὴν	οὕτω	κατασχεῖν. εἰ οὖν δύο τοιούτω
[382]	πάνυ (ἄκρατον ψεῦδος. ἢ οὐχ	οὕτω;	Πάνυ μὲν οὖν. Τὸ μὲν
[372]	σκεψώμεθα τίνα τρόπον διαιτήσονται οἱ	οὕτω	παρεσκευασμένοι. ἄλλο τι ἢ σῖτόν
[377]	μὲν οὖν. Αρ’ οὖν ῥᾳδίως	οὕτω	παρήσομεν τοὺς ἐπιτυχόντας ὑπὸ τῶν
[365]	σκολιαῖς ἀπάταις ἀναβὰς καὶ ἐμαυτὸν	οὕτω	περιφράξας διαβιῶ; τὰ μὲν γὰρ
[374]	πλείστου ἐστὶν εὖ ἀπεργασθέντα; ἢ	οὕτω	ῥᾴδιον, ὥστε καὶ γεωργῶν τις
[370]	ἔφη· Αλλ’ ἴσως, ὦ Σώκρατες,	οὕτω	ῥᾷον ἢ κείνως. Οὐδέν, ἦν
[360]	ἔχοι τὴν δύναμιν, καὶ αὐτῷ	οὕτω	συμβαίνειν, στρέφοντι μὲν εἴσω τὴν
[360]	φόβον. ταῦτα μὲν οὖν δὴ	οὕτω.	(Τὴν δὲ κρίσιν αὐτὴν τοῦ
[379]	τῷ ὄντι τε καὶ λεκτέον	οὕτω;	Τί μήν; Αλλὰ μὴν οὐδέν
[362]	τῶν εἰκότων ἢ τὸν δίκαιον.	οὕτω	φασίν, ὦ Σώκρατες, παρὰ θεῶν
[382]	ἀληθεῖ τὸ ψεῦδος ὅτι μάλιστα,	οὕτω	χρήσιμον ποιοῦμεν; Καὶ μάλα, ἦ
[360]	οὐδεὶς ἂν γένοιτο, ὡς δόξειεν,	οὕτως	ἀδαμάντινος, ὃς ἂν μείνειεν ἐν
[358]	ὦ Σώκρατες, οὔ τι δοκεῖ	οὕτως·	ἀπορῶ μέντοι διατεθρυλημένος τὰ ὦτα
[380]	Οὐκ ἔχω, ἔφη, νῦν γε	οὕτως	εἰπεῖν. Τί δὲ τόδε; οὐκ
[367]	δὲ μέγιστον ἀγαθόν. ~(εἰ γὰρ	οὕτως	ἐλέγετο ἐξ ἀρχῆς ὑπὸ πάντων
[367]	τῶν μὲν ἄλλων ἀποδεχοίμην ἂν	οὕτως	ἐπαινούντων δικαιοσύνην καὶ ψεγόντων ἀδικίαν,
[369]	ζητήσωμεν ποῖόν τί ἐστιν· ἔπειτα	οὕτως	ἐπισκεψώμεθα καὶ ἐν ἑνὶ ἑκάστῳ,
[368]	ἐφάνη οἶμαι ἐκεῖνα πρῶτον ἀναγνόντας	οὕτως	ἐπισκοπεῖν τὰ ἐλάττω, εἰ τὰ
[383]	πομπάς, οὔθ’ ὕπαρ οὐδ’ ὄναρ.	~(Οὕτως,	ἔφη, ἔμοιγε καὶ αὐτῷ φαίνεται
[373]	ὦ Γλαύκων; ἢ πῶς ἔσται;	Οὕτως,	ἔφη. Καὶ μηδέν γέ πω
[373]	ἱκανῆς ἔσται. ἢ πῶς λέγομεν;	Οὕτως,	ἔφη. Οὐκοῦν τῆς τῶν πλησίον
[382]	Καὶ μάλα, ἦ δ’ ὅς,	οὕτως	ἔχει. Κατὰ τί δὴ οὖν
[366]	τῶν θεῶν γενόμενοι, οἳ ταῦτα	οὕτως	ἔχειν μηνύουσιν. Κατὰ τίνα οὖν
[381]	ἦν δ’ ἐγώ, λέγεις. καὶ	οὕτως	ἔχοντος δοκεῖ ἄν τίς σοι,
[382]	ἄνθρωποι μισοῦσιν; Πῶς, ἔφη, λέγεις;	Οὕτως,	ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι τῷ
[378]	ἦν ἀληθῆ ᾤμην δεῖν ῥᾳδίως	οὕτως	λέγεσθαι πρὸς ἄφρονάς τε καὶ
[368]	καὶ δυνάμενον φθέγγεσθαι. κράτιστον οὖν	οὕτως	ὅπως δύναμαι ἐπικουρεῖν αὐτῇ. Ο
[376]	ἔφη. Οὗτος μὲν δὴ ἂν	οὕτως	ὑπάρχοι. θρέψονται δὲ δὴ ἡμῖν
[358]	γιγνόμενα ἀπ’ αὐτῶν ἐᾶσαι χαίρειν.	οὑτωσὶ	οὖν ποιήσω, ἐὰν καὶ σοὶ
[374]	δέ; ἦ δ’ ὅς· αὐτοὶ	οὐχ	ἱκανοί; Οὔκ, εἰ σύ γε,
[378]	ἄνευ ὑπονοιῶν. ὁ γὰρ νέος	οὐχ	οἷός τε κρίνειν ὅτι τε
[382]	οὐ πάνυ (ἄκρατον ψεῦδος. ἢ	οὐχ	οὕτω; Πάνυ μὲν οὖν. Τὸ
[372]	τοὺς θεούς, ἡδέως συνόντες ἀλλήλοις,	οὐχ	ὑπὲρ τὴν οὐσίαν (ποιού( μενοι
[359]	μέσῳ ὂν τούτων ἀμφοτέρων ἀγαπᾶσθαι	οὐχ	ὡς (ἀγαθόν, ἀλλ’ ὡς ἀρρωστίᾳ
[358]	ἄκοντες ἐπιτηδεύουσιν ὡς ἀναγκαῖον ἀλλ’	οὐχ	ὡς ἀγαθόν, τρίτον δὲ ὅτι
[365]	μοι, ἐὰν μὴ καὶ δοκῶ	ὄφελος	οὐδέν φασιν εἶναι, πόνους δὲ
[358]	τοῦ δέοντος ὑπὸ σοῦ ὥσπερ	ὄφις	κηληθῆναι, ἐμοὶ δὲ οὔπω κατὰ
[372]	καὶ ἀπὸ τραπεζῶν (δειπνεῖν, καὶ	ὄψα	ἅπερ καὶ οἱ νῦν ἔχουσι
[373]	τράπεζαι καὶ τἆλλα σκεύη, καὶ	ὄψα	δὴ καὶ μύρα καὶ θυμιάματα
[376]	δή; Ηι, ἦν δ’ ἐγώ,	ὄψιν	οὐδενὶ ἄλλῳ φίλην καὶ ἐχθρὰν
[377]	μείζοσιν, ἦν δ’ ἐγώ, μύθοις	ὀψόμεθα	καὶ τοὺς ἐλάττους. δεῖ γὰρ
[372]	ἐγώ, λέγεις. ἐπελαθόμην ὅτι καὶ	ὄψον	ἕξουσιν, ἅλας τε δῆλον ὅτι
[373]	τροφῶν, κομμωτριῶν, κουρέων, καὶ αὖ	ὀψοποιῶν	τε καὶ μαγείρων; ἔτι δὲ
[372]	Καὶ ὁ Γλαύκων ὑπολαβών, Ανευ	ὄψου,	ἔφη, ὡς ἔοικας, ποιεῖς τοὺς