Pages
[378]	ἀλλ’ ἃ ἂν τηλικοῦτος ὢν	λάβῃ	ἐν ταῖς δόξαις (δυσέκ( νιπτά
[359]	ἑκάτερον ἄξει. ἐπ’ αὐτοφώρῳ οὖν	λάβοιμεν	ἂν τὸν δίκαιον τῷ ἀδίκῳ
[374]	τῷ μήτε τὴν ἐπιστήμην ἑκάστου	λαβόντι	μήτε τὴν μελέτην ἱκανὴν παρασχομένῳ;
[366]	δυσχεραίνων τὸ ἀδικεῖν ἢ ἐπιστήμην	λαβὼν	(ἀπέχεται αὐτοῦ, τῶν γε ἄλλων
[374]	παρέργῳ χρώμενος; (καὶ ἀσπίδα μὲν	λαβὼν	ἤ τι ἄλλο τῶν πολεμικῶν
[377]	πλασθέντας ἀκούειν τοὺς παῖδας καὶ	λαμβάνειν	ἐν ταῖς ψυχαῖς ὡς ἐπὶ
[360]	τῆς ἀγορᾶς ἀδεῶς ὅτι βούλοιτο	λαμβάνειν,	(καὶ εἰσιόντι εἰς τὰς οἰκίας
[365]	τί καὶ ἡμῖν (μελητέον τοῦ	λανθάνειν;	εἰ δὲ εἰσί τε καὶ
[367]	δοκεῖν, καὶ παρακελεύεσθαι ἄδικον ὄντα	λανθάνειν,	καὶ ὁμολογεῖν Θρασυμάχῳ ὅτι τὸ
[365]	φησί τις, οὐ ῥᾴδιον ἀεὶ	λανθάνειν	κακὸν ὄντα. Οὐδὲ γὰρ ἄλλο
[365]	διδόναι. Αλλὰ δὴ θεοὺς οὔτε	λανθάνειν	οὔτε βιάσασθαι δυνατόν. Οὐκοῦν, εἰ
[365]	λόγων φέρει. ἐπὶ γὰρ τὸ	λανθάνειν	συνωμοσίας τε καὶ ἑταιρίας συνάξομεν,
[361]	ἄδικος ἐπιχειρῶν ὀρθῶς τοῖς ἀδικήμασιν	λανθανέτω,	εἰ μέλλει σφόδρα ἄδικος εἶναι.
[367]	ἔχοντα αὐτὴ δι’ αὑτήν, ἐάντε	λανθάνῃ	ἐάντε μὴ θεούς τε καὶ
[366]	τοῦ ἔχοντος ψυχῇ ἐνόν, καὶ	λανθάνον	θεούς τε καὶ ἀνθρώπους, οὐδεὶς
[372]	καὶ τυρόν, καὶ βολβοὺς καὶ	λάχανά	γε, οἷα δὴ ἐν ἀγροῖς
[357]	τοίνυν, ἔφη, ποιεῖς ὃ βούλει.	λέγε	γάρ μοι· ἆρά σοι δοκεῖ
[380]	Διός, οὐδ’ αὖ, ὡς Αἰσχύλος	λέγει,	ἐατέον ἀκούειν τοὺς νέους, ὅτι—
[363]	θεῶν εὐδοκιμήσεις ἐμβάλλοντες ἄφθονα ἔχουσι	λέγειν	ἀγαθά, τοῖς ὁσίοις ἅ φασι
[369]	Αλλά μοι δοκεῖς, ἔφη, καλῶς	λέγειν.	Αρ’ οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,
[378]	εἰ δὲ ἀνάγκη τις ἦν	λέγειν,	δι’ ἀπορρήτων ἀκούειν ὡς ὀλιγίστους,
[382]	γάρ τί με, ἔφην, σεμνὸν	λέγειν·	ἐγὼ δὲ λέγω ὅτι τῇ
[380]	οὐ θεοῦ ἔργα ἐατέον αὐτὰ	λέγειν,	ἢ εἰ θεοῦ, ἐξευρετέον αὐτοῖς
[383]	ᾧ δεῖ περὶ θεῶν καὶ	λέγειν	καὶ ποιεῖν, ὡς μήτε αὐτοὺς
[380]	ᾧ δεήσει τούς τε λέγοντας	λέγειν	καὶ τοὺς ποιοῦντας ποιεῖν, μὴ
[362]	Αἰσχύλου πολὺ ἦν ἄρα ὀρθότερον	λέγειν	κατὰ τοῦ ἀδίκου. τῷ ὄντι
[378]	αὐτῷ μοι δοκεῖ ἐπιτήδεια εἶναι	λέγειν.	Οὐδέ γε, ἦν δ’ ἐγώ,
[379]	θεόν. Αληθέστατα, ἔφη, δοκεῖς μοι	λέγειν.	Οὐκ ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ,
[362]	αὖ ἐν νῷ εἶχόν τι	λέγειν	πρὸς ταῦτα, ὁ δὲ ἀδελφὸς
[380]	διαμαχετέον παντὶ τρόπῳ μήτε τινὰ	λέγειν	ταῦτα ἐν τῇ αὑτοῦ πόλει,
[361]	σφάλληταί τι, ἐπανορθοῦσθαι δυνατῷ εἶναι,	λέγειν	τε ἱκανῷ ὄντι πρὸς τὸ
[377]	τὰς τροφούς τε καὶ μητέρας	λέγειν	τοῖς παισίν, καὶ πλάττειν τὰς
[380]	δρῶν ταῦτα θεός, οὐκ ἐατέον	λέγειν	τὸν ποιητήν. ἀλλ’ εἰ μὲν
[361]	ἀγροικοτέρως λέγηται, μὴ ἐμὲ οἴου	λέγειν,	ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ τοὺς ἐπαινοῦντας
[362]	δικαιοσύνῃ. (Καὶ ὅς, Οὐδέν, ἔφη,	λέγεις·	ἀλλ’ ἔτι καὶ τάδε ἄκουε.
[372]	ἑστιωμένους. Αληθῆ, ἦν δ’ ἐγώ,	λέγεις.	ἐπελαθόμην ὅτι καὶ ὄψον ἕξουσιν,
[374]	πολλὰς καλῶς ἐργάζεσθαι τέχνας. Αληθῆ	λέγεις,	ἔφη. (Τί οὖν; ἦν δ’
[358]	λέγων καὶ ἀκούων; (Κάλλιστα, ἔφη,	λέγεις·	καὶ ὃ πρῶτον ἔφην ἐρεῖν,
[381]	εἶναι. Ορθότατα, ἦν δ’ ἐγώ,	λέγεις.	καὶ οὕτως ἔχοντος δοκεῖ ἄν
[372]	ἴσως, ἦν δ’ ἐγώ, καλῶς	λέγεις·	καὶ σκεπτέον γε καὶ οὐκ
[375]	φυλακὴν νεανίσκου εὐγενοῦς; Τὸ ποῖον	λέγεις;	Οἷον ὀξύν τέ που δεῖ
[377]	ὅς, καὶ τί αὐτῶν μεμφόμενος	λέγεις;	Οπερ, ἦν δ’ ἐγώ, χρὴ
[377]	ψευδέσιν; Οὐ μανθάνω, ἔφη, πῶς	λέγεις.	Οὐ μανθάνεις, ἦν δ’ ἐγώ,
[375]	γὰρ προυθέμεθα εἰκόνος ἀπελείφθημεν. Πῶς	λέγεις;	Οὐκ ἐννενοήκαμεν ὅτι εἰσὶν ἄρα
[377]	ἐννοῶ οὐδὲ τοὺς μείζους τίνας	λέγεις.	Οὓς Ησίοδός τε, εἶπον, καὶ
[382]	καὶ ἄνθρωποι μισοῦσιν; Πῶς, ἔφη,	λέγεις;	Οὕτως, ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι
[378]	ἀληθῆ ᾤμην δεῖν ῥᾳδίως οὕτως	λέγεσθαι	πρὸς ἄφρονάς τε καὶ νέους,
[365]	δόξαν δικαιοσύνης παρεσκευασμένῳ θεσπέσιος βίος	λέγεται.	(οὐκοῦν, ἐπειδὴ τὸ δοκεῖν, ὡς
[381]	ἦν δ’ ἐγώ, ὦ ἄριστε,	λεγέτω	ἡμῖν τῶν ποιητῶν, ὡς— θεοὶ
[383]	τὸν ἐμόν— (ὅταν τις τοιαῦτα	λέγῃ	περὶ θεῶν, χαλεπανοῦμέν τε καὶ
[361]	οὖν· καὶ δὴ κἂν ἀγροικοτέρως	λέγηται,	μὴ ἐμὲ οἴου λέγειν, ὦ
[365]	τὸν βίον ὡς ἄριστα διέλθοι;	λέγοι	γὰρ ἂν ἐκ τῶν εἰκότων
[367]	ὑπὲρ δικαιοσύνης τε καὶ ἀδικίας	λέγοιεν	ἄν, μεταστρέφοντες αὐτοῖν τὴν δύναμιν
[380]	εἰ μὲν ὅτι ἐδεήθησαν κολάσεως	λέγοιεν	ὡς ἄθλιοι οἱ κακοί, διδόντες
[380]	οὔτε ὅσια ἂν λεγόμενα εἰ	λέγοιτο,	οὔτε σύμφορα ἡμῖν οὔτε σύμφωνα
[360]	αὐτὴν τοῦ βίου πέρι ὧν	λέγομεν,	ἐὰν διαστησώμεθα τόν τε δικαιότατον
[377]	τοιαῦτα μέμφεσθαι. ἀλλὰ πῶς δὴ	λέγομεν	καὶ ποῖα; Πρῶτον μέν, ἦν
[373]	ἐξ ἱκανῆς ἔσται. ἢ πῶς	λέγομεν;	Οὕτως, ἔφη. Οὐκοῦν τῆς τῶν
[377]	ὅτι πρῶτον τοῖς παιδίοις μύθους	λέγομεν;	τοῦτο δέ που ὡς τὸ
[365]	φίλε Σώκρατες, τοιαῦτα καὶ τοσαῦτα	λεγόμενα	ἀρετῆς πέρι καὶ κακίας, ὡς
[365]	περιφράξας διαβιῶ; τὰ μὲν γὰρ	λεγόμενα	δικαίῳ μὲν ὄντι μοι, ἐὰν
[380]	μυθολογοῦντα, ὡς οὔτε ὅσια ἂν	λεγόμενα	εἰ λέγοιτο, οὔτε σύμφορα ἡμῖν
[365]	καὶ ἱκανοὶ ἐπὶ πάντα τὰ	λεγόμενα	ὥσπερ ἐπιπτόμενοι συλλογίσασθαι ἐξ αὐτῶν
[362]	Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ, τὸ	λεγόμενον,	ἀδελφὸς ἀνδρὶ παρείη· ὥστε καὶ
[364]	τε καὶ ἀδικίας ἰδίᾳ τε	λεγόμενον	(καὶ ὑπὸ ποιητῶν. πάντες γὰρ
[366]	τῶν πολλῶν τε καὶ ἄκρων	λεγόμενος	λόγος; ἐκ δὴ πάντων τῶν
[364]	τε λόγοι καὶ ἀρετῆς θαυμασιώτατοι	λέγονται,	ὡς ἄρα καὶ θεοὶ πολλοῖς
[380]	ἐν ᾧ δεήσει τούς τε	λέγοντας	λέγειν καὶ τοὺς ποιοῦντας ποιεῖν,
[383]	ἔμοιγε καὶ αὐτῷ φαίνεται σοῦ	λέγοντος.	Συγχωρεῖς ἄρα, ἔφην, τοῦτον δεύτερον
[379]	τοὺς θεοὺς ἀνοήτως ἁμαρτάνοντος καὶ	λέγοντος—	ὡς δοιοί τε πίθοι κατακείαται
[381]	αἱ μητέρες τὰ παιδία ἐκδειματούντων,	λέγουσαι	τοὺς μύθους κακῶς, ὡς ἄρα
[362]	ὅ μοι δοκεῖ βούλεσθαι Γλαύκων.	λέγουσι	δέ που καὶ παρακελεύονται πατέρες
[366]	θεοί, ὡς αἱ (μέγισται πόλεις	λέγουσι	καὶ οἱ θεῶν παῖδες ποιηταὶ
[364]	ἄδικα ὡς ἐπὶ τὸ πλῆθος	λέγουσι,	καὶ πονηροὺς πλουσίους καὶ ἄλλας
[377]	ψευδεῖς συντιθέντες ἔλεγόν τε καὶ	λέγουσι.	Ποίους δή, ἦ δ’ ὅς,
[377]	ταῖς χερσίν· ὧν δὲ νῦν	λέγουσι	τοὺς πολλοὺς ἐκβλητέον. Ποίους δή;
[379]	εἴη αἴτιος, ὡς οἱ πολλοὶ	λέγουσιν,	ἀλλὰ ὀλίγων μὲν τοῖς ἀνθρώποις
[363]	τιμωρήματα, ταῦτα περὶ τῶν ἀδίκων	λέγουσιν,	ἄλλα δὲ οὐκ ἔχουσιν. ὁ
[358]	ὁ τοῦ δικαίου βίος, ὡς	λέγουσιν.	ἐπεὶ ἔμοιγε, ὦ Σώκρατες, οὔ
[363]	δὲ οὗτοι τὰ τῶν δοξῶν	λέγουσιν.	τὰς γὰρ παρὰ θεῶν εὐδοκιμήσεις
[365]	ποιητῶν, οἱ δὲ αὐτοὶ οὗτοι	λέγουσιν	ὡς εἰσὶν οἷοι θυσίαις τε
[367]	τἀναντία, ὡς δύναμαι μάλιστα κατατείνας	λέγω.	μὴ οὖν ἡμῖν μόνον ἐνδείξῃ
[382]	ἔφην, σεμνὸν λέγειν· ἐγὼ δὲ	λέγω	ὅτι τῇ ψυχῇ περὶ τὰ
[358]	ὅρα εἴ σοι βουλομένῳ ἃ	λέγω.	Πάντων μάλιστα, ἦν δ’ ἐγώ·
[359]	δ’ ἂν ἡ ἐξουσία ἣν	λέγω	τοιάδε μάλιστα, εἰ αὐτοῖς γένοιτο
[373]	ἔφη. Καὶ μηδέν γέ πω	λέγωμεν,	ἦν δ’ ἐγώ, μήτ’ εἴ
[360]	ὁ περὶ τοῦ τοιούτου λόγου	λέγων·	ἐπεὶ εἴ τις τοιαύτης ἐξουσίας
[358]	πολλάκις τις νοῦν ἔχων χαίροι	λέγων	καὶ ἀκούων; (Κάλλιστα, ἔφη, λέγεις·
[368]	μοι, ὅτι ἃ πρὸς Θρασύμαχον	λέγων	ᾤμην ἀποφαίνειν ὡς ἄμεινον δικαιοσύνη
[364]	καὶ ἰλαδὸν ἔστιν ἑλέσθαι (ῥηϊδίως·	λείη	μὲν ὁδός, μάλα δ’ ἐγγύθι
[363]	παίδων φασὶ καὶ γένος κατόπισθεν	λείπεσθαι	τοῦ ὁσίου καὶ εὐόρκου. ταῦτα
[378]	οὐδ’ ἔστιν τοῦτο ὅσιον, τοιαῦτα	λεκτέα	μᾶλλον πρὸς (τὰ παιδία εὐθὺς
[378]	οἱ λόγοι χαλεποί. (Καὶ οὐ	λεκτέοι	γ’ ἔφην, ὦ Αδείμαντε, ἐν
[378]	ἐν τῇ ἡμετέρᾳ πόλει. οὐδὲ	λεκτέον	νέῳ ἀκούοντι ὡς ἀδικῶν τὰ
[361]	λόγῳ οἷος ἑκάτερον (βίος ἐπιμένει.	λεκτέον	οὖν· καὶ δὴ κἂν ἀγροικοτέρως
[379]	θεὸς τῷ ὄντι τε καὶ	λεκτέον	οὕτω; Τί μήν; Αλλὰ μὴν
[380]	νῦν ἡμεῖς λόγον ζητοῦμεν, καὶ	(λεκτέον	ὡς ὁ μὲν θεὸς δίκαιά
[366]	ἀρχῆς ἡρώων ἀρξάμενοι, ὅσων λόγοι	λελειμμένοι,	μέχρι τῶν νῦν ἀνθρώπων οὐδεὶς
[374]	οὐδὲν οὐδένα δημιουργὸν οὐδὲ ἀθλητὴν	ληφθὲν	ποιήσει, οὐδ’ ἔσται χρήσιμον τῷ
[364]	τε κνίσῃ τε παρατρωπῶσ’ ἄνθρωποι	λισσόμενοι,	ὅτε κέν τις ὑπερβήῃ καὶ
[366]	ἄδικοι δὲ κερδανοῦμέν τε καὶ	λισσόμενοι	ὑπερβαίνοντες καὶ ἁμαρτάνοντες, πείθοντες αὐτοὺς
[364]	μαρτύρονται, ὅτι καὶ ἐκεῖνος εἶπεν—	λιστοὶ	δέ τε καὶ θεοὶ αὐτοί,
[366]	παίδων. Αλλ’ ὦ φίλε, φήσει	λογιζόμενος,	αἱ τελεταὶ αὖ μέγα δύνανται
[364]	πάντων οἱ περὶ θεῶν τε	λόγοι	καὶ ἀρετῆς θαυμασιώτατοι λέγονται, ὡς
[366]	ἐξ ἀρχῆς ἡρώων ἀρξάμενοι, ὅσων	λόγοι	λελειμμένοι, μέχρι τῶν νῦν ἀνθρώπων
[378]	δ’ ὅς, οὗτοί γε οἱ	λόγοι	χαλεποί. (Καὶ οὐ λεκτέοι γ’
[366]	ἐν ποιήσει οὔτ’ ἐν ἰδίοις	λόγοις	ἐπεξῆλθεν ἱκανῶς τῷ λόγῳ ὡς
[364]	ὑπηρετεῖν. τούτοις δὲ πᾶσιν τοῖς	λόγοις	μάρτυρας ποιητὰς ἐπάγονται οἱ μὲν
[382]	ἐπεὶ τό γε ἐν τοῖς	λόγοις	μίμημά τι τοῦ ἐν τῇ
[382]	δὲ δὴ τὸ ἐν τοῖς	λόγοις	(ψεῦδος) πότε καὶ τῷ χρήσιμον,
[378]	ἀρετὴν ἀκούειν. Εχει γάρ, ἔφη,	λόγον.	ἀλλ’ εἴ τις αὖ καὶ
[368]	βοηθῆσαι καὶ μὴ ἀνεῖναι τὸν	λόγον,	ἀλλὰ διερευνήσασθαι τί τέ ἐστιν
[366]	μηνύουσιν. Κατὰ τίνα οὖν ἔτι	λόγον	δικαιοσύνην ἂν πρὸ μεγίστης ἀδικίας
[380]	αὐτοῖς σχεδὸν ὃν νῦν ἡμεῖς	λόγον	ζητοῦμεν, καὶ (λεκτέον ὡς ὁ
[376]	γίγνεται; ἵνα μὴ ἐῶμεν ἱκανὸν	λόγον	ἢ συχνὸν διεξίωμεν. Καὶ ὁ
[358]	δοκῇ· (ἐπανανεώ( σομαι τὸν Θρασυμάχου	λόγον,	καὶ πρῶτον μὲν ἐρῶ δικαιοσύνην
[381]	καὶ ἀμφιέσματα κατὰ τὸν αὐτὸν	λόγον	τὰ εὖ εἰργασμένα καὶ εὖ
[358]	τὸν δὲ ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης	λόγον,	ὡς (ἄμεινον ἀδικίας, οὐδενός πω
[378]	τοὺς ποιητὰς ἐγγὺς τούτων ἀναγκαστέον	λογοποιεῖν.	Ηρας δὲ δεσμοὺς ὑπὸ ὑέος
[366]	πολλῶν τε καὶ ἄκρων λεγόμενος	λόγος;	ἐκ δὴ πάντων τῶν (εἰρη(
[366]	ἢ ἐκεῖνο, ὅθενπερ ἅπας ὁ	λόγος	οὗτος ὥρμησεν καὶ τῷδε καὶ
[359]	ὧν πέφυκε τοιαῦτα, ὡς ὁ	λόγος.	Ως δὲ καὶ οἱ ἐπιτηδεύοντες
[362]	Σώκρατες, ἱκανῶς εἰρῆσθαι περὶ τοῦ	λόγου;	Αλλὰ τί μήν; εἶπον. Αὐτό,
[357]	μὲν οὖν ταῦτα εἰπὼν ᾤμην	λόγου	ἀπηλλάχθαι· τὸ δ’ ἦν ἄρα,
[360]	φήσει ὁ περὶ τοῦ τοιούτου	λόγου	λέγων· ἐπεὶ εἴ τις τοιαύτης
[376]	οὔ; Μουσικῆς δ’ εἶπον, τιθεῖς	λόγους,	ἢ οὔ; Εγωγε. Λόγων δὲ
[368]	ἐπεὶ κατά γε αὐτοὺς τοὺς	λόγους	ἠπίστουν ἂν ὑμῖν— ὅσῳ δὲ
[382]	οὔτε κατὰ φαντασίας οὔτε κατὰ	λόγους	οὔτε κατὰ σημείων πομπάς, οὔθ’
[362]	διελθεῖν ἡμᾶς καὶ τοὺς ἐναντίους	λόγους	ὧν ὅδε εἶπεν, οἳ δικαιοσύνην
[361]	αὖ παρ’ αὐτὸν ἱστῶμεν τῷ	λόγῳ,	ἄνδρα ἁπλοῦν καὶ γενναῖον, κατ’
[369]	δή, ἦν δ’ ἐγώ, τῷ	λόγῳ	ἐξ ἀρχῆς ποιῶμεν πόλιν· ποιήσει
[383]	μήτε ἡμᾶς ψεύδεσι παράγειν ἐν	λόγῳ	ἢ ἐν ἔργῳ; Συγχωρῶ. Πολλὰ
[382]	ψεύδεσθαι θεὸς ἐθέλοι ἂν ἢ	λόγῳ	ἢ ἔργῳ φάντασμα προτείνων; Οὐκ
[363]	εἰς Αιδου γὰρ ἀγαγόντες τῷ	λόγῳ	καὶ κατακλίναντες καὶ συμπόσιον τῶν
[382]	ἀληθὲς ἔν τε ἔργῳ καὶ	λόγῳ,	καὶ οὔτε αὐτὸς μεθίσταται οὔτε
[369]	ἐγώ, εἰ γιγνομένην πόλιν θεασαίμεθα	λόγῳ,	καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτῆς ἴδοιμεν
[361]	ὡς ἐγᾦμαι, χαλεπὸν ἐπεξελθεῖν τῷ	λόγῳ	οἷος ἑκάτερον (βίος ἐπιμένει. λεκτέον
[367]	οὖν ἡμῖν μόνον ἐνδείξῃ τῷ	λόγῳ	ὅτι δικαιοσύνη ἀδικίας κρεῖττον, ἀλλὰ
[367]	οὖν ἡμῖν ἐνδείξῃ μόνον τῷ	λόγῳ	ὅτι δικαιοσύνη ἀδικίας κρεῖττον, ἀλλὰ
[376]	μυθολογοῦντές τε καὶ σχολὴν ἄγοντες	λόγῳ	παιδεύωμεν τοὺς ἄνδρας. (Αλλὰ χρή.
[377]	εἰκάζῃ τις κακῶς (οὐσίαν) τῷ	λόγῳ,	περὶ θεῶν τε καὶ ἡρώων
[366]	ἰδίοις λόγοις ἐπεξῆλθεν ἱκανῶς τῷ	λόγῳ	ὡς τὸ μὲν μέγιστον κακῶν
[376]	τιθεῖς λόγους, ἢ οὔ; Εγωγε.	Λόγων	δὲ διττὸν εἶδος, τὸ μὲν
[364]	ὦ Σώκρατες, ~ἄλλο αὖ εἶδος	λόγων	περὶ δικαιοσύνης τε καὶ ἀδικίας
[365]	ἰτέον, ὡς τὰ ἴχνη τῶν	λόγων	φέρει. ἐπὶ γὰρ τὸ λανθάνειν
[364]	μὲν θυσίαισι καὶ εὐχωλαῖς ἀγαναῖσιν	(λοιβῇ	τε κνίσῃ τε παρατρωπῶσ’ ἄνθρωποι
[367]	αὐτῶν καὶ μισθοὺς ἐγκωμιαζόντων καὶ	λοιδορούντων,	σοῦ δὲ οὐκ ἄν, εἰ
[359]	ποιμένα θητεύοντα παρὰ τῷ τότε	Λυδίας	ἄρχοντι, ὄμβρου δὲ πολλοῦ γενομένου
[359]	φασιν δύναμιν τῷ (Γύγου) τοῦ	Λυδοῦ	προγόνῳ γενέσθαι. εἶναι μὲν γὰρ
[360]	καὶ ἀποκτεινύναι καὶ ἐκ δεσμῶν	λύειν	οὕστινας βούλοιτο, καὶ τἆλλα πράττειν
[364]	ἀλλὰ καὶ πόλεις, ὡς ἄρα	λύσεις	τε καὶ καθαρμοὶ ἀδικημάτων ~διὰ
[366]	αὖ μέγα δύνανται καὶ οἱ	λύσιοι	θεοί, ὡς αἱ (μέγισται πόλεις
[360]	οἷός τε ἔσεσθαι ἀδικεῖν, ἀδικεῖν.	λυσιτελεῖν	γὰρ δὴ οἴεται πᾶς ἀνὴρ
[359]	ἐκφεύγειν τὸ δὲ αἱρεῖν δοκεῖ	λυσιτελεῖν	συνθέσθαι ἀλλήλοις μήτ’ ἀδικεῖν μήτ’
[364]	δὲ μόνον καὶ νόμῳ αἰσχρόν·	λυσιτελέστερα	δὲ τῶν δικαίων τὰ ἄδικα
[367]	ἄδικον αὑτῷ μὲν συμφέρον καὶ	λυσιτελοῦν,	τῷ δὲ ἥττονι ἀσύμφορον. ἐπειδὴ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 18/01/2006