HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, La République, livre II

Liste des contextes (ordre alphabétique)


δ  =  192 formes différentes pour 741 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Pages
[360]   τοῖς αἰσθανομένοις καὶ ἀνοητότατος, ἐπαινοῖεν  δ’   ἂν αὐτὸν ἀλλήλων ἐναντίον ἐξαπατῶντες
[376]   οὐδὲ ἓν κακὸν προπεπονθώς· ὃν  δ’   ἂν γνώριμον, ἀσπάζεται, κἂν μηδὲν
[359]   τὴν τοῦ ἴσου τιμήν. εἴη  δ’   ἂν ἐξουσία ἣν λέγω
[369]   σῶμα θεραπευτήν; Πάνυ γε. Εἴη  δ’   ἂν γε ἀναγκαιοτάτη πόλις
[379]   κύρεται, ἄλλοτε δ’ ἐσθλῷ·  δ’   ἂν μή, ἀλλ’ ἄκρατα τὰ
[377]   καλὸν (μῦθον) ποιήσωσιν, ἐγκριτέον, ὃν  δ’   ἂν μή, ἀποκριτέον. τοὺς δ’
[364]   μάλα δ’ ἐγγύθι ναίει· τῆς  δ’   ἀρετῆς ἱδρῶτα θεοὶ προπάροιθεν ἔθηκαν
[372]   διεληλύθαμεν, ὥσπερ ὑγιής τις· εἰ  δ’   αὖ βούλεσθε, καὶ φλεγμαίνουσαν πόλιν
[383]   εἶναι, μαντικῇ βρύον τέχνῃ·  δ’   αὐτὸς ὑμνῶν, αὐτὸς ἐν θοίνῃ
[364]   (ῥηϊδίως· λείη μὲν ὁδός, μάλα  δ’   ἐγγύθι ναίει· τῆς δ’ ἀρετῆς
[377]   δ’ ἂν μή, ἀποκριτέον. τοὺς  δ’   ἐγκριθέντας πείσομεν τὰς τροφούς τε
[379]   μοι λέγειν. Οὐκ ἄρα, ἦν  δ’   ἐγώ, ἀποδεκτέον οὔτε Ομήρου οὔτ’
[381]   γάρ, ἔφη. Αλλ’ ἆρα, ἦν  δ’   ἐγώ, αὐτοὶ μὲν οἱ θεοί
[375]   ἔφη. Οἴει οὖν τι, ἦν  δ’   ἐγώ, διαφέρειν φύσιν γενναίου σκύλακος
[357]   χαίρειν ἔχοντα; Εμοιγε, ἦν  δ’   ἐγώ, δοκεῖ τι εἶναι τοιοῦτον.
[375]   μέντοι. Τοῦτο μὲν ἄρα, ἦν  δ’   ἐγώ, δυνατόν, καὶ οὐ παρὰ
[369]   καλῶς λέγειν. Αρ’ οὖν, ἦν  δ’   ἐγώ, εἰ γιγνομένην πόλιν θεασαίμεθα
[380]   ἀρέσκει. Οὗτος μὲν τοίνυν, ἦν  δ’   ἐγώ, εἷς ἂν εἴη τῶν
[376]   γὰρ ἐννοῶ. Καὶ τοῦτο, ἦν  δ’   ἐγώ, ἐν τοῖς κυσὶν κατόψει,
[358]   τιθεῖς; ~(Εγὼ μὲν οἶμαι, ἦν  δ’   ἐγώ, ἐν τῷ καλλίστῳ,
[374]   λέγεις, ἔφη. (Τί οὖν; ἦν  δ’   ἐγώ· περὶ τὸν πόλεμον
[371]   δέονται πρίασθαι. Αὕτη ἄρα, ἦν  δ’   ἐγώ, χρεία καπήλων ἡμῖν
[374]   Οὔκ, εἰ σύ γε, ἦν  δ’   ἐγώ, καὶ ἡμεῖς ἅπαντες ὡμολογήσαμεν
[372]   πρὸς ἀλλήλους. Αλλ’ ἴσως, ἦν  δ’   ἐγώ, καλῶς λέγεις· καὶ σκεπτέον
[370]   πάντα ταῦτα. Αλλὰ μήν, ἦν  δ’   ἐγώ, κατοικίσαι γε αὐτὴν τὴν
[372]   τοὺς ἄνδρας ἑστιωμένους. Αληθῆ, ἦν  δ’   ἐγώ, λέγεις. ἐπελαθόμην ὅτι καὶ
[381]   ἀρετῆς εἶναι. Ορθότατα, ἦν  δ’   ἐγώ, λέγεις. καὶ οὕτως ἔχοντος
[370]   ῥᾷον κείνως. Οὐδέν, ἦν  δ’   ἐγώ, μὰ Δία ἄτοπον. ἐννοῶ
[372]   ἔχουσι καὶ τραγήματα. Εἶεν, ἦν  δ’   ἐγώ· μανθάνω. οὐ πόλιν, ὡς
[373]   μηδέν γέ πω λέγωμεν, ἦν  δ’   ἐγώ, μήτ’ εἴ τι κακὸν
[377]   ἔφη. Εν τοῖς μείζοσιν, ἦν  δ’   ἐγώ, μύθοις ὀψόμεθα καὶ τοὺς
[379]   γ’ ἔφη. Οὐδ’ ἄρα, ἦν  δ’   ἐγώ, θεός, ἐπειδὴ ἀγαθός,
[379]   εἶεν; Τοιοίδε πού τινες, ἦν  δ’   ἐγώ· οἷος τυγχάνει θεὸς
[374]   ὄργανα ἦν ἄξια. Οὐκοῦν, ἦν  δ’   ἐγώ, ὅσῳ μέγιστον τὸ τῶν
[358]   ὡς ὂν χαλεπόν. Οἶδα, ἦν  δ’   ἐγώ, ὅτι δοκεῖ οὕτω καὶ
[377]   πῶς λέγεις. Οὐ μανθάνεις, ἦν  δ’   ἐγώ, ὅτι πρῶτον τοῖς παιδίοις
[382]   δ’ ὅς. Οὐκ οἶσθα, ἦν  δ’   ἐγώ, ὅτι τό γε ὡς
[382]   Πῶς, ἔφη, λέγεις; Οὕτως, ἦν  δ’   ἐγώ, ὅτι τῷ κυριωτάτῳ που
[374]   Ημέτερον μέντοι. Μὰ Δία, ἦν  δ’   ἐγώ, οὐκ ἄρα φαῦλον πρᾶγμα
[376]   φιλόσοφον. Πῇ δή; Ηι, ἦν  δ’   ἐγώ, ὄψιν οὐδενὶ ἄλλῳ φίλην
[358]   λέγω. Πάντων μάλιστα, ἦν  δ’   ἐγώ· περὶ γὰρ τίνος ἂν
[375]   Αληθῆ, ἔφη. Τί οὖν, ἦν  δ’   ἐγώ, ποιήσομεν; πόθεν ἅμα πρᾷον
[369]   ἄλλως ποίει. Γίγνεται τοίνυν, ἦν  δ’   ἐγώ, πόλις, ὡς ἐγᾦμαι, ἐπειδὴ
[369]   Εστι ταῦτα. Φέρε δή, ἦν  δ’   ἐγώ, πῶς πόλις ἀρκέσει
[362]   μάλιστα ἔδει ῥηθῆναι. Οὐκοῦν, ἦν  δ’   ἐγώ, τὸ λεγόμενον, ἀδελφὸς ἀνδρὶ
[377]   καὶ ποῖα; Πρῶτον μέν, ἦν  δ’   ἐγώ, τὸ μέγιστον καὶ περὶ
[378]   εἶναι λέγειν. Οὐδέ γε, ἦν  δ’   ἐγώ, τὸ παράπαν ὡς θεοὶ
[368]   οὐ δεινοί, δοκῶ μοι, ἦν  δ’   ἐγώ, τοιαύτην ποιήσασθαι ζήτησιν αὐτοῦ,
[369]   Πάνυ γε. Ιθι δή, ἦν  δ’   ἐγώ, τῷ λόγῳ ἐξ ἀρχῆς
[377]   αὐτῶν μεμφόμενος λέγεις; Οπερ, ἦν  δ’   ἐγώ, χρὴ καὶ πρῶτον καὶ
[382]   Ισως, ἔφη. ~(Τί δέ; ἦν  δ’   ἐγώ· ψεύδεσθαι θεὸς ἐθέλοι ἂν
[381]   ἔμοιγε δοκεῖ. (Μηδεὶς ἄρα, ἦν  δ’   ἐγώ, ἄριστε, λεγέτω ἡμῖν
[372]   ἐχόρταζες; Αλλὰ πῶς χρή, ἦν  δ’   ἐγώ, Γλαύκων; Απερ νομίζεται,
[375]   Καὶ τοῦτο. Πῶς οὖν, ἦν  δ’   ἐγώ, Γλαύκων, οὐκ ἄγριοι
[376]   τὴν σκέψιν. Μὰ Δία, ἦν  δ’   ἐγώ, φίλε Αδείμαντε, οὐκ
[375]   τὰ ἔμπροσθεν, Δικαίως γε, ἦν  δ’   ἐγώ, φίλε, ἀποροῦμεν· ἧς
[361]   ὁπότερος αὐτοῖν εὐδαιμονέστερος. Βαβαῖ, ἦν  δ’   ἐγώ, φίλε Γλαύκων, ὡς
[376]   γυμναστικῇ; Πῶς δ’ οὔ; Μουσικῆς  δ’   εἶπον, τιθεῖς λόγους, οὔ;
[366]   τὰς ἀπ’ αὐτῶν γιγνομένας· αὐτὸ  δ’   ἑκάτερον τῇ αὑτοῦ δυνάμει τί
[363]   βρίθῃσι δὲ δένδρεα καρπῷ, τίκτῃ  δ’   ἔμπεδα μῆλα, θάλασσα δὲ παρέχῃ
[377]   ψεῦδος δ’ ἕτερον; Ναί. ~(Παιδευτέον  δ’   ἐν ἀμφοτέροις, πρότερον δ’ ἐν
[377]   ~(Παιδευτέον δ’ ἐν ἀμφοτέροις, πρότερον  δ’   ἐν τοῖς ψευδέσιν; Οὐ μανθάνω,
[364]   καὶ βίον κακὸν ἔνειμαν, τοῖς  δ’   ἐναντίοις ἐναντίαν μοῖραν. ἀγύρται δὲ
[366]   μόνον ὑπὸ θεῶν ἐσόμεθα, τὰ  δ’   ἐξ ἀδικίας κέρδη ἀπωσόμεθα· ἄδικοι
[369]   ἄλλος ἄλλον, ἐπ’ ἄλλου, τὸν  δ’   ἐπ’ ἄλλου χρείᾳ, πολλῶν δεόμενοι,
[358]   ὡς τοιοῦτον ὂν ψέγεται, ἀδικία  δ’   ἐπαινεῖται· ἀλλ’ ἐγώ τις, ὡς
[376]   μὲν ἐπὶ σώμασι γυμναστική,  δ’   ἐπὶ ψυχῇ μουσική. Εστιν γάρ.
[379]   κακῷ γε κύρεται, ἄλλοτε  δ’   ἐσθλῷ· δ’ ἂν μή,
[376]   εἶδος, τὸ μὲν ἀληθές, ψεῦδος  δ’   ἕτερον; Ναί. ~(Παιδευτέον δ’ ἐν
[363]   ἀρετῆς μισθὸν μέθην αἰώνιον. οἱ  δ’   ἔτι τούτων μακροτέρους ἀποτείνουσιν μισθοὺς
[357]   εἰπὼν ᾤμην λόγου ἀπηλλάχθαι· τὸ  δ’   ἦν ἄρα, ὡς ἔοικε, προοίμιον.
[370]   δὲ καὶ τούτῳ δεῖ. ὡσαύτως  δ’   ὑφάντης τε καὶ
[363]   βαλάνους, μέσσας δὲ μελίσσας· εἰροπόκοι  δ’   ὄιες, φησίν, μαλλοῖς καταβεβρίθασι, καὶ
[358]   καθ’ αὑτὸ ἐγκωμιαζόμενον ἀκοῦσαι— μάλιστα  δ’   οἶμαι ἂν σοῦ πυθέσθαι. διὸ
[371]   καθήμενος ἐν ἀγορᾷ; Οὐδαμῶς,  δ’   ὅς, ἀλλὰ εἰσὶν οἳ τοῦτο
[374]   μεγίστης δεόμενον. Οἶμαι ἔγωγε,  δ’   ὅς. Αρ’ οὖν οὐ καὶ
[374]   τοῖς ἐπιοῦσιν. Τί δέ;  δ’   ὅς· αὐτοὶ οὐχ ἱκανοί; Οὔκ,
[370]   ὅταν μίαν εἷς; Οταν,  δ’   ὅς, εἷς μίαν. Αλλὰ μὴν
[377]   καὶ λέγουσι. Ποίους δή,  δ’   ὅς, καὶ τί αὐτῶν μεμφόμενος
[382]   κεκτῆσθαι. Οὐδὲ νῦν πω,  δ’   ὅς, μανθάνω. (Οἴει γάρ τί
[376]   καὶ τὸ ἀλλότριον; Οὐδαμῶς,  δ’   ὅς, ὅπως οὔ. Αλλὰ μέντοι,
[371]   πόλιν ᾠκίσαμεν. Δῆλον δή,  δ’   ὅς, ὅτι πωλοῦντες καὶ ὠνούμενοι.
[375]   τὰς φύσεις; Μὰ Δία,  δ’   ὅς, οὐ ῥᾳδίως. (Αλλὰ μέντοι
[378]   Οὐ μὰ τὸν Δία,  δ’   ὅς, οὐδὲ αὐτῷ μοι δοκεῖ
[362]   τί μήν; εἶπον. Αὐτό,  δ’   ὅς, οὐκ εἴρηται μάλιστα
[382]   φάντασμα προτείνων; Οὐκ οἶδα,  δ’   ὅς. Οὐκ οἶσθα, ἦν δ’
[369]   τὴν ἀδικίαν; Τάχ’ ἄν,  δ’   ὅς. Οὐκοῦν γενομένου αὐτοῦ ἐλπὶς
[368]   ὅλης πόλεως; Πάνυ γε,  δ’   ὅς. Οὐκοῦν μεῖζον πόλις ἑνὸς
[378]   συνέβη ἀκοῦσαι. Καὶ γάρ,  δ’   ὅς, οὗτοί γε οἱ λόγοι
[369]   ἄλλην πόλιν οἰκίζειν; Οὐδεμίαν,  δ’   ὅς. (Οὕτω δὴ ἄρα παραλαμβάνων
[382]   χρήσιμον ποιοῦμεν; Καὶ μάλα,  δ’   ὅς, οὕτως ἔχει. Κατὰ τί
[370]   καὶ ἐρίοις. Οὐδέ γε,  δ’   ὅς, σμικρὰ πόλις ἂν εἴη
[374]   παρασχομένῳ; Πολλοῦ γὰρ ἄν,  δ’   ὅς, τὰ ὄργανα ἦν ἄξια.
[369]   ἔοικεν, ἡμετέρα χρεία. Πῶς  δ’   οὔ; (Αλλὰ μὴν πρώτη γε
[375]   γε, εἴπερ εὖ μαχεῖται. Πῶς  δ’   οὔ; Ανδρεῖος δὲ εἶναι ἆρα
[374]   εἰς αὐτὸ τὸ ἐπιτήδευμα; Πῶς  δ’   οὔ; Ημέτερον δὴ ἔργον ἂν
[376]   ἀρξόμεθα παιδεύοντες γυμναστικῇ; Πῶς  δ’   οὔ; Μουσικῆς δ’ εἶπον, τιθεῖς
[381]   θεοῦ πάντῃ ἄριστα ἔχει. Πῶς  δ’   οὔ; Ταύτῃ μὲν δὴ ἥκιστα
[381]   καὶ ἰσχυρότατον (ἥκιστα ἀλλοιοῦται; Πῶς  δ’   οὔ; Ψυχὴν δὲ οὐ τὴν
[366]   ἀμφότερα οὐδέτερα πειστέον. ~εἰ  δ’   οὖν πειστέον, ἀδικητέον καὶ θυτέον
[382]   ἔστιν. Πάντῃ ἄρα ἀψευδὲς τὸ  δαιμόνιόν   τε καὶ τὸ θεῖον. Παντάπασι
[359]   ἀφικέσθαι καὶ ἐκεῖνον ἔχοντα τὸν  δακτύλιον·   καθήμενον οὖν μετὰ τῶν ἄλλων
[359]   περὶ δὲ (τῇ χειρὶ χρυσοῦν  δακτύλιον   ὄν< τα> περιελόμενον ἐκβῆναι. συλλόγου
[360]   τε καὶ πάλιν ἐπιψηλαφῶντα τὸν  δακτύλιον   στρέψαι ἔξω τὴν σφενδόνην, καὶ
[360]   καὶ τοῦτο ἐννοήσαντα ἀποπειρᾶσθαι τοῦ  δακτυλίου   εἰ ταύτην ἔχοι τὴν δύναμιν,
[359]   ἄλλων τυχεῖν τὴν σφενδόνην τοῦ  δακτυλίου   περιαγαγόντα πρὸς ἑαυτὸν εἰς τὸ
[360]   κατασχεῖν. εἰ οὖν δύο τοιούτω  δακτυλίω   γενοίσθην, καὶ τὸν μὲν
[364]   ἐχθρὸν πημῆναι ἐθέλῃ, μετὰ σμικρῶν  δαπανῶν   ὁμοίως δίκαιον ἀδίκῳ βλάψει ἐπαγωγαῖς
[367]   αὑτὴν μὲν κακόν,  δὲ   ἀγαθόν ἐστιν· τὰς δὲ δόξας
[376]   τῷ τὴν μὲν καταμαθεῖν, τὴν  δὲ   ἀγνοῆσαι. καίτοι πῶς οὐκ ἂν
[362]   τι λέγειν πρὸς ταῦτα,  δὲ   ἀδελφὸς αὐτοῦ Αδείμαντος, Οὔ τί
[358]   τὸ μὲν ἀδικεῖν ἀγαθόν, τὸ  δὲ   ἀδικεῖσθαι κακόν, πλέονι δὲ κακῷ
[361]   ἐληλυθότες, μὲν δικαιοσύνης,  δὲ   ἀδικίας, κρίνωνται ὁπότερος αὐτοῖν εὐδαιμονέστερος.
[367]   ἀγαθόν, συμφέρον τοῦ κρείττονος, τὸ  δὲ   ἄδικον αὑτῷ μὲν συμφέρον καὶ
[363]   Γλαύκων περὶ τῶν δικαίων δοξαζομένων  δὲ   ἀδίκων διῆλθε τιμωρήματα, ταῦτα περὶ
[375]   ἀγαθὸς οὐ μὴ γένηται· ταῦτα  δὲ   ἀδυνάτοις ἔοικεν, καὶ οὕτω (δὴ
[380]   οἱ δὲ ὠνίναντο κολαζόμενοι· ὡς  δὲ   ἄθλιοι μὲν οἱ δίκην διδόντες,
[359]   δυναμένοις τὸ (μὲν ἐκφεύγειν τὸ  δὲ   αἱρεῖν δοκεῖ λυσιτελεῖν συνθέσθαι ἀλλήλοις
[380]   ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ἐατέον· κακῶν  δὲ   αἴτιον φάναι θεόν τινι γίγνεσθαι
[359]   μείζω κατ’ ἄνθρωπον, τοῦτον  δὲ   ἄλλο μὲν οὐδέν, περὶ δὲ
[374]   πόλεμον ἱκανὸς ἔσται ἀγωνιστής, τῶν  δὲ   ἄλλων ὀργάνων οὐδὲν οὐδένα δημιουργὸν
[378]   ἀλλὰ μάλιστα μὲν σιγᾶσθαι, εἰ  δὲ   ἀνάγκη τις ἦν λέγειν, δι’
[379]   μὲν τοῖς ἀνθρώποις αἴτιος, πολλῶν  δὲ   ἀναίτιος· πολὺ γὰρ ἐλάττω τἀγαθὰ
[363]   ἄλλα τοιαῦτα ἐγκωμιάζουσιν δικαιοσύνην· τοὺς  δὲ   ἀνοσίους αὖ καὶ ἀδίκους εἰς
[371]   τοῖς τι δεομένοις ἀποδόσθαι, τοῖς  δὲ   ἀντὶ αὖ ἀργυρίου διαλλάττειν ὅσοι
[364]   δημοσίᾳ τε καὶ ἰδίᾳ, τοὺς  δὲ   ἀτιμάζειν καὶ ὑπερορᾶν, οἳ ἄν
[369]   ἐξ ἀρχῆς ποιῶμεν πόλιν· ποιήσει  δὲ   αὐτήν, ὡς ἔοικεν, ἡμετέρα
[358]   πω ἀκήκοα ὡς βούλομαι— βούλομαι  δὲ   αὐτὸ καθ’ αὑτὸ ἐγκωμιαζόμενον ἀκοῦσαι—
[365]   καὶ τῶν γενεαλογησάντων ποιητῶν, οἱ  δὲ   αὐτοὶ οὗτοι λέγουσιν ὡς εἰσὶν
[359]   διώκειν πέφυκεν ὡς ἀγαθόν, νόμῳ  δὲ   βίᾳ παράγεται ἐπὶ τὴν τοῦ
[365]   ὧν τὰ μὲν πείσομεν, τὰ  δὲ   βιασόμεθα, ὡς πλεονεκτοῦντες δίκην μὴ
[363]   τε θεουδὴς εὐδικίας ἀνέχῃσι, φέρῃσι  δὲ   γαῖα μέλαινα (πυροὺς καὶ κριθάς,
[379]   τι ποιεῖ; Οὐδὲ τοῦτο. Ο  δέ   γε μηδὲν κακὸν ποιεῖ οὐδ’
[360]   τὸ εἴσω τῆς χειρός, ~τούτου  δὲ   γενομένου (ἀφανῆ αὐτὸν γενέσθαι τοῖς
[359]   ὄν< τα> περιελόμενον ἐκβῆναι. συλλόγου  δὲ   γενομένου τοῖς ποιμέσιν εἰωθότος, ἵν’
[365]   κακῶν ἀπολύουσιν ἡμᾶς, μὴ θύσαντας  δὲ   δεινὰ περιμένει. Ταῦτα πάντα, ἔφη,
[363]   μέλαινα (πυροὺς καὶ κριθάς, βρίθῃσι  δὲ   δένδρεα καρπῷ, τίκτῃ δ’ ἔμπεδα
[378]   ἐγγὺς τούτων ἀναγκαστέον λογοποιεῖν. Ηρας  δὲ   δεσμοὺς ὑπὸ ὑέος καὶ Ηφαίστου
[371]   θάλατταν ἐργασίας. Συχνῶν μέντοι. Τί  δὲ   δή; ἐν αὐτῇ τῇ πόλει
[376]   δὴ ἂν οὕτως ὑπάρχοι. θρέψονται  δὲ   δὴ ἡμῖν οὗτοι καὶ παιδευθήσονται
[380]   Καὶ μάλ’ ἔφη, ἀπόχρη. (Τί  δὲ   δὴ δεύτερος ὅδε; ἆρα
[380]   μὲν οἱ δίκην διδόντες, ἦν  δὲ   δὴ δρῶν ταῦτα θεός,
[374]   τοὺς καιροὺς καλῶς ἀπεργάσεσθαι· τὰ  δὲ   δὴ περὶ τὸν πόλεμον πότερον
[382]   ἀνθρώπων μισεῖται. Δοκεῖ μοι. Τί  δὲ   δὴ τὸ ἐν τοῖς λόγοις
[378]   Κρόνος (ὡς ἐτιμωρήσατο αὐτόν. τὰ  δὲ   δὴ τοῦ Κρόνου ἔργα καὶ
[366]   ἀδικεῖν, ἀδυνατῶν αὐτὸ δρᾶν. ὡς  δέ,   δῆλον· γὰρ πρῶτος τῶν
[360]   τὴν σφενδόνην ἀδήλῳ γίγνεσθαι, ἔξω  δὲ   δήλῳ· αἰσθόμενον δὲ εὐθὺς διαπράξασθαι
[358]   εὐδοκιμήσεων διὰ δόξαν ἐπιτηδευτέον, αὐτὸ  δὲ   δι’ αὑτὸ φευκτέον ὡς ὂν
[359]   ἀδικούμενος τιμωρεῖσθαι ἀδύνατος ᾖ· τὸ  δὲ   δίκαιον ἐν μέσῳ ὂν τούτων
[361]   εἶναι ἄδικος διὰ βίου, ὢν  δὲ   δίκαιος, ἵνα ἀμφότεροι εἰς τὸ
[380]   ὡς ἄθλιοι οἱ κακοί, διδόντες  δὲ   δίκην ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ θεοῦ,
[376]   λόγους, οὔ; Εγωγε. Λόγων  δὲ   διττὸν εἶδος, τὸ μὲν ἀληθές,
[365]   δὲ καὶ ζημίας φανεράς· ἀδίκῳ  δὲ   δόξαν δικαιοσύνης παρεσκευασμένῳ θεσπέσιος βίος
[367]   δὲ ἀγαθόν ἐστιν· τὰς  δὲ   δόξας ἀφαίρει, ὥσπερ Γλαύκων διεκελεύσατο.
[360]   τοῖς ἀνθρώποις ἰσόθεον ὄντα. οὕτω  δὲ   δρῶν οὐδὲν ἂν διάφορον τοῦ
[361]   (καὶ τοῖς μὲν ἐπιχειρεῖ, τὰ  δὲ   ἐᾷ· ἔτι δὲ ἐὰν ἄρα
[361]   ἐπιχειρεῖ, τὰ δὲ ἐᾷ· ἔτι  δὲ   ἐὰν ἄρα πῃ σφαλῇ, ἱκανὸς
[366]   μὲν ἀποφῆναι εἰρήκαμεν, ἱκανῶς  δὲ   ἔγνωκεν ὅτι ἄριστον δικαιοσύνη, πολλήν
[375]   μαχεῖται. Πῶς δ’ οὔ; Ανδρεῖος  δὲ   εἶναι ἆρα ἐθελήσει μὴ
[365]   ἡμῖν (μελητέον τοῦ λανθάνειν; εἰ  δὲ   εἰσί τε καὶ ἐπιμελοῦνται, οὐκ
[371]   εἰσαξόντων καὶ ἐξαξόντων ἕκαστα. οὗτοι  δέ   εἰσιν ἔμποροι· γάρ; Ναί.
[372]   τε καὶ ὑποδεδεμένοι ἱκανῶς· θρέψονται  δὲ   ἐκ μὲν τῶν κριθῶν ἄλφιτα
[368]   ὡς (ἀληθῶς οὐ πεπεῖσθαι— τεκμαίρομαι  δὲ   ἐκ τοῦ ἄλλου τοῦ ὑμετέρου
[358]   τὸν ἄδικον βίον ἐπαινῶν, εἰπὼν  δὲ   ἐνδείξομαί σοι ὃν τρόπον αὖ
[358]   ἀκούειν ἀδικίαν μὲν ψέγοντος, δικαιοσύνην  δὲ   ἐπαινοῦντος. ἀλλ’ ὅρα εἴ σοι
[369]   γε. Δευτέρα δὴ οἰκήσεως, τρίτη  δὲ   ἐσθῆτος καὶ τῶν τοιούτων. Εστι
[360]   γίγνεσθαι, ἔξω δὲ δήλῳ· αἰσθόμενον  δὲ   εὐθὺς διαπράξασθαι τῶν ἀγγέλων γενέσθαι
[374]   ἄλλην τέχνην ἡντινοῦν ἐργαζόμενος, πεττευτικὸς  δὲ   κυβευτικὸς ἱκανῶς οὐδ’ ἂν
[374]   ἐλέγομεν διαμαχεῖται τοῖς ἐπιοῦσιν. Τί  δέ;   δ’ ὅς· αὐτοὶ οὐχ
[380]   εἶδος εἰς πολλὰς μορφάς, τοτὲ  δὲ   ἡμᾶς ἀπατῶντα καὶ ποιοῦντα περὶ
[357]   γὰρ ἐπίπονα φαῖμεν ἄν, ὠφελεῖν  δὲ   ἡμᾶς, καὶ αὐτὰ μὲν ἑαυτῶν
[382]   καὶ γοητεύοντες; Ισως, ἔφη. ~(Τί  δέ;   ἦν δ’ ἐγώ· ψεύδεσθαι θεὸς
[367]   μὲν συμφέρον καὶ λυσιτελοῦν, τῷ  δὲ   ἥττονι ἀσύμφορον. ἐπειδὴ οὖν ὡμολόγησας
[370]   τῆς οἰκίας παρασκευῇ διατρίβειν, τὸ  δὲ   ἱματίου, τὸ δὲ ὑποδημάτων, καὶ
[364]   χαλεπὸν μέντοι καὶ ἐπίπονον, ἀκολασία  δὲ   καὶ ἀδικία ἡδὺ μὲν καὶ
[377]   τὸ ὅλον εἰπεῖν ψεῦδος, ἔνι  δὲ   καὶ ἀληθῆ. πρότερον δὲ μύθοις
[367]   ὀνίνησιν καὶ ἀδικία βλάπτει, μισθοὺς  δὲ   καὶ δόξας πάρες ἄλλοις ἐπαινεῖν·
[367]   ᾖ. Ταῦτα, Σώκρατες, ἴσως  δὲ   καὶ ἔτι τούτων πλείω Θρασύμαχός
[365]   ὄφελος οὐδέν φασιν εἶναι, πόνους  δὲ   καὶ ζημίας φανεράς· ἀδίκῳ δὲ
[359]   τὸν τόπον ἔνεμεν. ἰδόντα  δὲ   καὶ θαυμάσαντα καταβῆναι καὶ ἰδεῖν
[364]   δ’ ἐναντίοις ἐναντίαν μοῖραν. ἀγύρται  δὲ   καὶ μάντεις ἐπὶ πλουσίων θύρας
[363]   πολλὰ ἀγαθὰ τούτων ἐχόμενα. παραπλήσια  δὲ   καὶ ἕτερος· ὥς τέ
[359]   τοιαῦτα, ὡς λόγος. Ως  δὲ   καὶ οἱ ἐπιτηδεύοντες ἀδυναμίᾳ τοῦ
[370]   τῶν γεωργῶν χρῆσθαι ὑποζυγίοις, ὑφάνται  δὲ   καὶ σκυτοτόμοι δέρμασίν τε καὶ
[373]   ὀψοποιῶν τε καὶ μαγείρων; ἔτι  δὲ   καὶ συβωτῶν προσδεησόμεθα· τοῦτο γὰρ
[365]   εἰσι μὲν ἔτι ζῶσιν, εἰσὶ  δὲ   καὶ τελευτήσασιν, ἃς δὴ τελετὰς
[360]   τῶν παρὰ τὸν βασιλέα, ἐλθόντα  (δὲ   καὶ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ μοιχεύσαντα,
[370]   οὐδ’ αὖ οἰκοδόμος· πολλῶν  δὲ   καὶ τούτῳ δεῖ. ὡσαύτως δ’
[373]   ταύτῃ καὶ τούτου προσδεήσει. δεήσει  δὲ   καὶ τῶν ἄλλων βοσκημάτων παμπόλλων,
[379]   ἀλλ’ ἄκρατα τὰ ἕτερα, τὸν  δὲ   κακὴ βούβρωστις ἐπὶ χθόνα δῖαν
[359]   ἀδικῶν μὴ διδῷ δίκην, τοῦ  δὲ   κακίστου, ἐὰν ἀδικούμενος τιμωρεῖσθαι ἀδύνατος
[367]   ἀνθρώπους, μὲν ἀγαθόν,  δὲ   κακόν ἐστι. Καὶ ἐγὼ ἀκούσας,
[358]   τὸ δὲ ἀδικεῖσθαι κακόν, πλέονι  δὲ   κακῷ ὑπερβάλλειν τὸ ἀδικεῖσθαι
[379]   ἀγαθῶν οὐδένα ἄλλον αἰτιατέον, τῶν  δὲ   κακῶν ἄλλ’ ἄττα δεῖ ζητεῖν
[379]   μὲν εὖ ἐχόντων αἴτιον, τῶν  δὲ   κακῶν ἀναίτιον. (Παντελῶς γ’ ἔφη.
[366]   ἐξ ἀδικίας κέρδη ἀπωσόμεθα· ἄδικοι  δὲ   κερδανοῦμέν τε καὶ λισσόμενοι ὑπερβαίνοντες
[360]   μὲν οὖν δὴ οὕτω. (Τὴν  δὲ   κρίσιν αὐτὴν τοῦ βίου πέρι
[382]   με, ἔφην, σεμνὸν λέγειν· ἐγὼ  δὲ   λέγω ὅτι τῇ ψυχῇ περὶ
[367]   αὐτῶν ἕνεκα ἄξια κεκτῆσθαι, πολὺ  δὲ   μᾶλλον αὐτὰ αὑτῶν, οἷον ὁρᾶν,
[368]   λόγους ἠπίστουν ἂν ὑμῖν— ὅσῳ  δὲ   μᾶλλον πιστεύω, τοσούτῳ μᾶλλον ἀπορῶ
[372]   ἄλευρα, τὰ μὲν πέψαντες, τὰ  δὲ   μάξαντες, μάζας γενναίας καὶ ἄρτους
[366]   ἴσχει ψυχὴ ἐν αὑτῇ, δικαιοσύνη  δὲ   μέγιστον ἀγαθόν. ~(εἰ γὰρ οὕτως
[363]   μέν τε φέρειν βαλάνους, μέσσας  δὲ   μελίσσας· εἰροπόκοι δ’ ὄιες, φησίν,
[379]   μὴ βλαβερὸν βλάπτει; Οὐδαμῶς. Ο  δὲ   μὴ βλάπτει κακόν τι ποιεῖ;
[375]   δὲ τοὺς πολεμίους χαλεπούς· εἰ  δὲ   μή, οὐ περιμενοῦσιν ἄλλους σφᾶς
[360]   τ’ ἐσόμεθα κρῖναι ὀρθῶς· εἰ  δὲ   μή, οὔ. τίς οὖν δὴ
[358]   ἐνὸν ἐν τῇ ψυχῇ, τοὺς  δὲ   μισθοὺς καὶ τὰ γιγνόμενα ἀπ’
[357]   οὐκ ἂν δεξαίμεθα ἔχειν, (τῶν  δὲ   μισθῶν τε χάριν καὶ τῶν
[368]   γάρ μοι ἀδύνατος εἶναι— σημεῖον  δέ   μοι, ὅτι πρὸς Θρασύμαχον
[364]   μὲν καὶ εὐπετὲς κτήσασθαι, δόξῃ  δὲ   μόνον καὶ νόμῳ αἰσχρόν· λυσιτελέστερα
[377]   ἔνι δὲ καὶ ἀληθῆ. πρότερον  δὲ   μύθοις πρὸς τὰ παιδία
[377]   τὰ σώματα ταῖς χερσίν· ὧν  δὲ   νῦν λέγουσι τοὺς πολλοὺς ἐκβλητέον.
[360]   μὲν δίκαιος περιθεῖτο, τὸν  δὲ   ἄδικος, οὐδεὶς ἂν γένοιτο,
[357]   δοκεῖ τι εἶναι τοιοῦτον. (Τί  δέ;   αὐτό τε αὑτοῦ χάριν
[373]   σχήματά τε καὶ χρώματα, πολλοὶ  δὲ   οἱ περὶ μουσικήν, ποιηταί τε
[369]   τι γεωργὸς μὲν εἷς,  δὲ   οἰκοδόμος, ἄλλος δέ τις ὑφάντης;
[364]   τις ὑπερβήῃ καὶ ἁμάρτῃ. βίβλων  δὲ   ὅμαδον παρέχονται Μουσαίου καὶ Ορφέως,
[357]   ἀμφότερα ἀσπαζόμεθα. Ναί, εἶπον. Τρίτον  δὲ   ὁρᾷς τι, ἔφη, εἶδος ἀγαθοῦ,
[358]   ἀλλ’ οὐχ ὡς ἀγαθόν, τρίτον  δὲ   ὅτι εἰκότως αὐτὸ δρῶσι· πολὺ
[358]   φασιν καὶ ὅθεν γεγονέναι, δεύτερον  δὲ   ὅτι πάντες αὐτὸ οἱ ἐπιτηδεύοντες
[381]   ἀλλοιοῦται; Πῶς δ’ οὔ; Ψυχὴν  δὲ   οὐ τὴν ἀνδρειοτάτην καὶ φρονιμωτάτην
[367]   μισθοὺς ἐγκωμιαζόντων καὶ λοιδορούντων, σοῦ  δὲ   οὐκ ἄν, εἰ μὴ σὺ
[374]   ἄρα φαῦλον πρᾶγμα ἠράμεθα· ὅμως  δὲ   οὐκ ἀποδειλιατέον, ὅσον γ’ ἂν
[363]   περὶ τῶν ἀδίκων λέγουσιν, ἄλλα  δὲ   οὐκ ἔχουσιν. μὲν οὖν
[358]   σοῦ ὥσπερ ὄφις κηληθῆναι, ἐμοὶ  δὲ   οὔπω κατὰ νοῦν ἀπόδειξις
[363]   ὄντα τῷ δικαίῳ. ἐπὶ πλέον  δὲ   οὗτοι τὰ τῶν δοξῶν λέγουσιν.
[364]   ἀμείνους εἶναι τῶν ἑτέρων. τούτων  δὲ   πάντων οἱ περὶ θεῶν τε
[363]   τίκτῃ δ’ ἔμπεδα μῆλα, θάλασσα  δὲ   παρέχῃ ἰχθῦς. Μουσαῖος δὲ τούτων
[364]   φασιν, πείθοντές σφισιν ὑπηρετεῖν. τούτοις  δὲ   πᾶσιν τοῖς λόγοις μάρτυρας ποιητὰς
[371]   διακονοῦντας ἱδρυμένους ἐν ἀγορᾷ, τοὺς  δὲ   πλανήτας ἐπὶ τὰς πόλεις ἐμπόρους;
[362]   καὶ πλεονεκτεῖν τῶν ἐχθρῶν, πλεονεκτοῦντα  δὲ   πλουτεῖν καὶ (τούς τε φίλους
[381]   εἰσιν οἷοι μὴ μεταβάλλειν, ἡμῖν  δὲ   ποιοῦσιν δοκεῖν σφᾶς παντοδαποὺς φαίνεσθαι,
[359]   τῷ τότε Λυδίας ἄρχοντι, ὄμβρου  δὲ   πολλοῦ γενομένου καὶ σεισμοῦ ῥαγῆναί
[370]   οὐ δοκεῖ σοι; Εμοιγε. Τί  δέ;   πότερον κάλλιον πράττοι ἄν τις
[376]   τούτου προσέσχον τὸν νοῦν· ὅτι  δέ   που δρᾷ ταῦτα, δῆλον. Αλλὰ
[374]   ἡνίκα ἐπλάττομεν τὴν πόλιν· ὡμολογοῦμεν  δέ   που, εἰ μέμνησαι, ἀδύνατον ἕνα
[376]   τοῦ πολλοῦ χρόνου ηὑρημένης; ἔστιν  δέ   που μὲν ἐπὶ σώμασι
[368]   ἔστι μὲν ἀνδρὸς ἑνός, ἔστι  δέ   που καὶ ὅλης πόλεως; Πάνυ
[362]   μοι δοκεῖ βούλεσθαι Γλαύκων. λέγουσι  δέ   που καὶ παρακελεύονται πατέρες τε
[377]   τοῖς παιδίοις μύθους λέγομεν; τοῦτο  δέ   που ὡς τὸ ὅλον εἰπεῖν
[361]   ἐπαινοῦντας πρὸ δικαιοσύνης ἀδικίαν. ἐροῦσι  δὲ   τάδε, ὅτι οὕτω διακείμενος
[373]   ἐνῆν— ἔδει γὰρ οὐδέν— ἐν  δὲ   ταύτῃ καὶ τούτου προσδεήσει. δεήσει
[364]   ὅτι καὶ ἐκεῖνος εἶπεν— λιστοὶ  δέ   τε καὶ θεοὶ αὐτοί, καὶ
[359]   δὲ ἄλλο μὲν οὐδέν, περὶ  δὲ   (τῇ χειρὶ χρυσοῦν δακτύλιον ὄν<
[364]   καὶ τραχεῖαν καὶ ἀνάντη· οἱ  δὲ   τῆς τῶν θεῶν ὑπ’ ἀνθρώπων
[369]   εἷς, δὲ οἰκοδόμος, ἄλλος  δέ   τις ὑφάντης; καὶ σκυτοτόμον
[380]   νῦν γε οὕτως εἰπεῖν. Τί  δὲ   τόδε; οὐκ ἀνάγκη, εἴπερ τι
[361]   Ως μάλιστ’ ἔφη, δύναμαι. ὄντοιν  δὲ   τοιούτοιν, οὐδὲν ἔτι, ὡς ἐγᾦμαι,
[361]   παρασκευὴν φίλων καὶ οὐσίας. τοῦτον  δὲ   τοιοῦτον θέντες τὸν δίκαιον αὖ
[362]   ἀλλὰ δοκεῖν δεῖ ἐθέλειν. τὸ  δὲ   τοῦ Αἰσχύλου πολὺ ἦν ἄρα
[365]   ἐμαυτὸν σκιαγραφίαν ἀρετῆς περιγραπτέον, τὴν  δὲ   τοῦ σοφωτάτου Αρχιλόχου ἀλώπεκα ἑλκτέον
[371]   μὴ πάνυ ἀξιοκοινώνητοι ὦσιν, τὴν  δὲ   τοῦ σώματος ἰσχὺν ἱκανὴν ἐπὶ
[375]   οἷόν τε πρᾳοτάτους εἶναι, πρὸς  δὲ   τοὺς ἀγνῶτας τοὐναντίον. Οἶδα μέντοι.
[379]   παρόντι, ἀλλ’ οἰκισταὶ πόλεως· οἰκισταῖς  δὲ   τοὺς μὲν τύπους προσήκει εἰδέναι
[381]   μὲν εἰς θεοὺς βλασφημῶσιν, ἅμα  δὲ   τοὺς παῖδας ἀπεργάζωνται δειλοτέρους. Μὴ
[375]   οἰκείους πρᾴους αὐτοὺς εἶναι, πρὸς  δὲ   τοὺς πολεμίους χαλεπούς· εἰ δὲ
[363]   ψόγος οὗτος ἑκατέρων. Πρὸς  δὲ   τούτοις σκέψαι, Σώκρατες, ~ἄλλο
[363]   θάλασσα δὲ παρέχῃ ἰχθῦς. Μουσαῖος  δὲ   τούτων νεανικώτερα τἀγαθὰ καὶ
[370]   τετάρτῳ μέρει τοῦ χρόνου, τὰ  δὲ   τρία, τὸ μὲν ἐπὶ τῇ
[364]   μόνον καὶ νόμῳ αἰσχρόν· λυσιτελέστερα  δὲ   τῶν δικαίων τὰ ἄδικα ὡς
[379]   τε κακῶν τε τέτυκται. τὴν  δὲ   τῶν ὅρκων καὶ σπονδῶν σύγχυσιν,
[372]   τῶν κριθῶν ἄλφιτα σκευαζόμενοι, ἐκ  δὲ   τῶν πυρῶν ἄλευρα, τὰ μὲν
[358]   Θρασυμάχου καὶ μυρίων ἄλλων, τὸν  δὲ   ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης λόγον, ὡς
[370]   διατρίβειν, τὸ δὲ ἱματίου, τὸ  δὲ   ὑποδημάτων, καὶ μὴ ἄλλοις κοινωνοῦντα
[372]   ἐκγόνοις παραδώσουσιν. Καὶ ὅς, Εἰ  δὲ   ὑῶν πόλιν, Σώκρατες, ἔφη,
[361]   σφόδρα ἄδικος εἶναι. τὸν ἁλισκόμενον  δὲ   φαῦλον ἡγητέον· ἐσχάτη γὰρ ἀδικία
[372]   τε καὶ ἀνυπόδητοι ἐργάσονται, τοῦ  δὲ   (χειμῶνος ἠμφιεσμένοι τε καὶ ὑποδεδεμένοι
[362]   οἳ δικαιοσύνην μὲν ἐπαινοῦσιν, ἀδικίαν  δὲ   ψέγουσιν, ἵν’ σαφέστερον
[367]   ἀφαιρήσεις ἑκατέρωθεν τὰς ἀληθεῖς, τὰς  δὲ   ψευδεῖς προσθήσεις, οὐ τὸ δίκαιον
[380]   τε καὶ ἀγαθὰ ἠργάζετο, οἱ  δὲ   ὠνίναντο κολαζόμενοι· ὡς δὲ ἄθλιοι
[379]   κακοῦ αἴτιον; Πῶς γάρ; Τί  δέ;   ὠφέλιμον τὸ ἀγαθόν; Ναί. Αἴτιον
[361]   διακείμενος δίκαιος μαστιγώσεται, στρεβλώσεται,  δεδήσεται,   ~(ἐκκαυθήσεται τὠφθαλμώ, τελευτῶν πάντα κακὰ
[367]   αὑτοῦ ἦν ἕκαστος ἄριστος φύλαξ,  δεδιὼς   μὴ ἀδικῶν τῷ μεγίστῳ κακῷ
[382]   ἔνι. Οὔ μοι δοκεῖ. Αλλὰ  δεδιὼς   τοὺς ἐχθροὺς ψεύδοιτο; (Πολλοῦ γε
[368]   αὖ ὅπως μὴ βοηθήσω ἔχω·  δέδοικα   γὰρ μὴ οὐδ’ ὅσιον
[375]   διωκάθειν, καὶ ἰσχυρὸν αὖ, ἐὰν  δέῃ   ἑλόντα διαμάχεσθαι. Δεῖ γὰρ οὖν,
[373]   δὲ ταύτῃ καὶ τούτου προσδεήσει.  δεήσει   δὲ καὶ τῶν ἄλλων βοσκημάτων
[370]   πόλεως αὐτῇ κομιοῦσιν ὧν δεῖται.  Δεήσει.   Καὶ μὴν κενὸς ἂν ἴῃ
[380]   τε καὶ τύπων, ἐν  δεήσει   τούς τε λέγοντας λέγειν καὶ
[373]   πλειόνων δεησόμεθα· οὐ δοκεῖ  δεήσειν   παιδαγωγῶν, τιτθῶν, τροφῶν, κομμωτριῶν, κουρέων,
[370]   τοιοῦτον τόπον οὗ ἐπεισαγωγίμων μὴ  δεήσεται,   σχεδόν τι ἀδύνατον. Αδύνατον γάρ.
[373]   καὶ δὴ καὶ διακόνων πλειόνων  δεησόμεθα·   οὐ δοκεῖ δεήσειν παιδαγωγῶν,
[371]   γάρ; Ναί. Καὶ ἐμπόρων δὴ  δεησόμεθα.   Πάνυ γε Καὶ ἐὰν μέν
[361]   καὶ βιάσασθαι ὅσα ἂν βίας  δέηται,   διά τε ἀνδρείαν καὶ ῥώμην
[382]   τοὺς ἐχθροὺς ψεύδοιτο; (Πολλοῦ γε  δεῖ.   Αλλὰ δι’ οἰκείων ἄνοιαν
[375]   λέγεις; Οἷον ὀξύν τέ που  δεῖ   αὐτοῖν ἑκάτερον εἶναι πρὸς αἴσθησιν
[377]   μύθοις ὀψόμεθα καὶ τοὺς ἐλάττους.  δεῖ   γὰρ δὴ τὸν αὐτὸν τύπον
[362]   ἀλλ’ ἔτι καὶ τάδε ἄκουε.  δεῖ   γὰρ διελθεῖν ἡμᾶς καὶ τοὺς
[379]   ἐν μέλεσιν ἐάντε ἐν τραγῳδίᾳ.  Δεῖ   γάρ. (Οὐκοῦν ἀγαθὸς γε
[375]   αὖ, ἐὰν δέῃ ἑλόντα διαμάχεσθαι.  Δεῖ   γὰρ οὖν, ἔφη, πάντων τούτων.
[371]   ὅσα ἐκείνοις ὧν ἂν δέωνται.  Δεῖ   γάρ. Πλειόνων δὴ γεωργῶν τε
[375]   ὅς, οὐ ῥᾳδίως. (Αλλὰ μέντοι  δεῖ   γε πρὸς μὲν τοὺς οἰκείους
[378]   τὸ ῥᾳδίως ἀλλήλοις ἀπεχθάνεσθαι— πολλοῦ  δεῖ   γιγαντομαχίας τε μυθολογητέον αὐτοῖς καὶ
[371]   ἄπεισιν. γάρ; Δοκεῖ μοι.  Δεῖ   δὴ τὰ οἴκοι μὴ μόνον
[362]   οὐκ εἶναι δίκαιον ἀλλὰ δοκεῖν  δεῖ   ἐθέλειν. τὸ δὲ τοῦ Αἰσχύλου
[379]   τῶν δὲ κακῶν ἄλλ’ ἄττα  δεῖ   ζητεῖν τὰ αἴτια, ἀλλ’ οὐ
[371]   τε καὶ τῶν ἄλλων δημιουργῶν  δεῖ   ἡμῖν τῇ πόλει. Πλειόνων γάρ.
[378]   οὐδὲ γὰρ ἀληθῆ— εἴ γε  δεῖ   ἡμῖν τοὺς μέλλοντας τὴν πόλιν
[374]   ἔφη. Η οὖν τι σκυτικῆς  δεῖ   μᾶλλον κήδεσθαι πολεμικῆς; Οὐδαμῶς.
[371]   ἄλλο ἔργον πράττειν. αὐτοῦ γὰρ  δεῖ   μένοντας (αὐτοὺς περὶ τὴν ἀγορὰν
[379]   τύπους προσήκει εἰδέναι ἐν οἷς  δεῖ   μυθολογεῖν τοὺς ποιητάς, παρ’ οὓς
[373]   φίλε, μείζονος τῆς πόλεως  δεῖ   οὔ τι σμικρῷ, ~(ἀλλ’ ὅλῳ
[383]   δεύτερον τύπον εἶναι ἐν  δεῖ   περὶ θεῶν καὶ λέγειν καὶ
[373]   μείζονά τε αὖ τὴν πόλιν  δεῖ   ποιεῖν· ἐκείνη γὰρ ὑγιεινὴ
[370]   οὖν. Πλειόνων δή, Αδείμαντε,  δεῖ   πολιτῶν τεττάρων ἐπὶ τὰς
[369]   δὴ οὖν; ἕνα ἕκαστον τούτων  δεῖ   τὸ αὑτοῦ ἔργον ἅπασι κοινὸν
[375]   μὲν τοίνυν τοῦ σώματος οἷον  δεῖ   τὸν φύλακα εἶναι, δῆλα. Ναί.
[370]   οἰκοδόμος· πολλῶν δὲ καὶ τούτῳ  δεῖ.   ὡσαύτως δ’ ὑφάντης τε
[381]   ἅμα δὲ τοὺς παῖδας ἀπεργάζωνται  δειλοτέρους.   Μὴ γάρ, ἔφη. Αλλ’ ἆρα,
[379]   μὲν ἐσθλῶν, αὐτὰρ  δειλῶν·   καὶ μὲν ἂν μείξας
[377]   ἅς, ἐπειδὰν τελεωθῶσιν, ἔχειν οἰησόμεθα  δεῖν   αὐτούς; Οὐδ’ ὁπωστιοῦν παρήσομεν. Πρῶτον
[376]   φύσει φιλόσοφον καὶ φιλομαθῆ αὐτὸν  δεῖν   εἶναι; Τιθῶμεν, ἔφη. Φιλόσοφος δὴ
[378]   ἂν εἰ ἦν ἀληθῆ ᾤμην  δεῖν   ῥᾳδίως οὕτως λέγεσθαι πρὸς ἄφρονάς
[365]   ἀπολύουσιν ἡμᾶς, μὴ θύσαντας δὲ  δεινὰ   περιμένει. Ταῦτα πάντα, ἔφη,
[360]   οὖν ἄδικος ὥσπερ οἱ  δεινοὶ   δημιουργοὶ ποιείτω— οἷον κυβερνήτης ἄκρος
[368]   (φαίνεται. ἐπειδὴ οὖν ἡμεῖς οὐ  δεινοί,   δοκῶ μοι, ἦν δ’ ἐγώ,
[372]   μὴ ταλαιπωρεῖσθαι, καὶ ἀπὸ τραπεζῶν  (δειπνεῖν,   καὶ ὄψα ἅπερ καὶ οἱ
[370]   ἄλλης πόλεως αὐτῇ κομιοῦσιν ὧν  δεῖται.   Δεήσει. Καὶ μὴν κενὸς ἂν
[363]   (πυροὺς καὶ κριθάς, βρίθῃσι δὲ  δένδρεα   καρπῷ, τίκτῃ δ’ ἔμπεδα μῆλα,
[357]   τοιόνδε τι εἶναι ἀγαθόν,  δεξαίμεθ’   ἂν ἔχειν οὐ τῶν ἀποβαινόντων
[357]   μὲν ἑαυτῶν ἕνεκα οὐκ ἂν  δεξαίμεθα   ἔχειν, (τῶν δὲ μισθῶν τε
[382]   τὸ ψεῦδος πάντες ἥκιστα ἂν  δέξαιντο,   καὶ μισοῦσι μάλιστα αὐτὸ ἐν
[367]   ἀλλ’ ἐγώ, οὐδὲν γάρ σε  (δέομαι   ἀποκρύπτεσθαι, σοῦ ἐπιθυμῶν ἀκοῦσαι τἀναντία,
[369]   δ’ ἐπ’ ἄλλου χρείᾳ, πολλῶν  δεόμενοι,   πολλοὺς εἰς μίαν οἴκησιν ἀγείραντες
[371]   ἀντ’ ἀργυρίου ἀλλάξασθαι τοῖς τι  δεομένοις   ἀποδόσθαι, τοῖς δὲ ἀντὶ αὖ
[371]   τὸν αὐτὸν χρόνον ἥκῃ τοῖς  δεομένοις   τὰ παρ’ αὐτοῦ ἀλλάξασθαι, ἀργήσει
[374]   τέχνης τε καὶ ἐπιμελείας μεγίστης  δεόμενον.   Οἶμαι ἔγωγε, δ’ ὅς.
[371]   διάκονος, ~μηδὲν ἄγων ὧν ἐκεῖνοι  (δέονται   παρ’ ὧν ἂν κομίζωνται ὧν
[371]   αὖ ἀργυρίου διαλλάττειν ὅσοι τι  δέονται   πρίασθαι. Αὕτη ἄρα, ἦν δ’
[358]   γάρ μοι φαίνεται πρῳαίτερον τοῦ  δέοντος   ὑπὸ σοῦ ὥσπερ ὄφις κηληθῆναι,
[370]   ὑποζυγίοις, ὑφάνται δὲ καὶ σκυτοτόμοι  δέρμασίν   τε καὶ ἐρίοις. Οὐδέ γε,
[378]   τούτων ἀναγκαστέον λογοποιεῖν. Ηρας δὲ  δεσμοὺς   ὑπὸ ὑέος καὶ Ηφαίστου ῥίψεις
[360]   βούλοιτο, καὶ ἀποκτεινύναι καὶ ἐκ  δεσμῶν   λύειν οὕστινας βούλοιτο, καὶ τἆλλα
[369]   καὶ ζῆν ἕνεκα. Παντάπασί γε.  Δευτέρα   δὴ οἰκήσεως, τρίτη δὲ ἐσθῆτος
[358]   εἶναί φασιν καὶ ὅθεν γεγονέναι,  δεύτερον   δὲ ὅτι πάντες αὐτὸ οἱ
[383]   λέγοντος. Συγχωρεῖς ἄρα, ἔφην, τοῦτον  δεύτερον   τύπον εἶναι ἐν δεῖ
[380]   ἀπόχρη. (Τί δὲ δὴ  δεύτερος   ὅδε; ἆρα γόητα τὸν θεὸν
[371]   καὶ ὅσα ἐκείνοις ὧν ἂν  δέωνται.   Δεῖ γάρ. Πλειόνων δὴ γεωργῶν
[359]   καταβῆναι καὶ ἰδεῖν ἄλλα τε  δὴ   μυθολογοῦσιν θαυμαστὰ καὶ ἵππον
[369]   γάρ; Πάνυ μὲν οὖν. Μεταδίδωσι  δὴ   ἄλλος ἄλλῳ, εἴ τι μεταδίδωσιν,
[376]   μὲν οὖν, ἔφη. Οὗτος μὲν  δὴ   ἂν οὕτως ὑπάρχοι. θρέψονται δὲ
[357]   γὰρ Γλαύκων ἀεί τε  δὴ   ἀνδρειότατος ὢν τυγχάνει πρὸς ἅπαντα,
[369]   Οὐδεμίαν, δ’ ὅς. (Οὕτω  δὴ   ἄρα παραλαμβάνων ἄλλος ἄλλον, ἐπ’
[359]   ἀδικεῖν μήτ’ ἀδικεῖσθαι· καὶ ἐντεῦθεν  δὴ   ἄρξασθαι νόμους τίθεσθαι καὶ συνθήκας
[371]   ἂν δέωνται. Δεῖ γάρ. Πλειόνων  δὴ   γεωργῶν τε καὶ τῶν ἄλλων
[371]   γάρ; Ναί. Καὶ ἐμπόρων  δὴ   δεησόμεθα. Πάνυ γε Καὶ ἐὰν
[377]   γυμνασίοις χρώμεθα. Εστι ταῦτα. Τοῦτο  δὴ   ἔλεγον, ὅτι μουσικῆς πρότερον ἁπτέον
[357]   καὶ τοῦτο τρίτον. ἀλλὰ τί  δή;   Εν ποίῳ, ἔφη, τούτων τὴν
[372]   βολβοὺς καὶ λάχανά γε, οἷα  δὴ   ἐν ἀγροῖς ἑψήματα, ἑψήσονται. καὶ
[371]   ἐργασίας. Συχνῶν μέντοι. Τί δὲ  δή;   ἐν αὐτῇ τῇ πόλει πῶς
[371]   ὧν ἂν ἕκαστοι ἐργάζωνται; ὧν  δὴ   ἕνεκα καὶ κοινωνίαν ποιησάμενοι πόλιν
[373]   ἱκανὴ τρέφειν τοὺς τότε, σμικρὰ  δὴ   ἐξ ἱκανῆς ἔσται. πῶς
[374]   ἐπιτήδευμα; Πῶς δ’ οὔ; Ημέτερον  δὴ   ἔργον ἂν εἴη, ὡς ἔοικεν,
[358]   τις, ὡς ἔοικε, δυσμαθής. (Ιθι  δή,   ἔφη, ἄκουσον καὶ ἐμοῦ, ἐάν
[377]   λέγουσι τοὺς πολλοὺς ἐκβλητέον. Ποίους  δή;   ἔφη. Εν τοῖς μείζοσιν, ἦν
[376]   προσγενέσθαι φιλόσοφος τὴν φύσιν; ~(Πῶς  δή;   ἔφη· οὐ γὰρ ἐννοῶ. Καὶ
[377]   ἔλεγόν τε καὶ λέγουσι. Ποίους  δή,   δ’ ὅς, καὶ τί
[371]   κοινωνίαν ποιησάμενοι πόλιν ᾠκίσαμεν. Δῆλον  δή,   δ’ ὅς, ὅτι πωλοῦντες
[360]   δὲ μή, οὔ. τίς οὖν  δὴ   διάστασις; ἥδε· μηδὲν ἀφαιρῶμεν
[376]   καὶ ὡς ἀληθῶς φιλόσοφον. Πῇ  δή;   Ηι, ἦν δ’ ἐγώ, ὄψιν
[381]   Πῶς δ’ οὔ; Ταύτῃ μὲν  δὴ   ἥκιστα ἂν πολλὰς μορφὰς ἴσχοι
[371]   ὅτι πωλοῦντες καὶ ὠνούμενοι. Αγορὰ  δὴ   ἡμῖν καὶ νόμισμα σύμβολον τῆς
[376]   ἂν οὕτως ὑπάρχοι. θρέψονται δὲ  δὴ   ἡμῖν οὗτοι καὶ παιδευθήσονται τίνα
[374]   μήτε οἰκοδόμον ἀλλὰ σκυτοτόμον, ἵνα  δὴ   ἡμῖν τὸ τῆς σκυτικῆς ἔργον
[377]   αὐτούς; Οὐδ’ ὁπωστιοῦν παρήσομεν. Πρῶτον  δὴ   ἡμῖν, ὡς ἔοικεν, ἐπιστατητέον τοῖς
[369]   τῶν τοιούτων. Εστι ταῦτα. Φέρε  δή,   ἦν δ’ ἐγώ, πῶς
[369]   ἄμεινον εἶναι; Πάνυ γε. Ιθι  δή,   ἦν δ’ ἐγώ, τῷ λόγῳ
[365]   πλεονεκτοῦντες δίκην μὴ διδόναι. Αλλὰ  δὴ   θεοὺς οὔτε λανθάνειν οὔτε βιάσασθαι
[375]   ᾠήθημεν, ἔχουσαι τἀναντία ταῦτα. Ποῦ  δή;   Ιδοι μὲν ἄν τις καὶ
[378]   καὶ ἀμετάστατα φιλεῖ γίγνεσθαι· ὧν  δὴ   ἴσως ἕνεκα περὶ παντὸς ποιητέον
[373]   καὶ ἕκαστα τούτων παντοδαπά. καὶ  δὴ   καὶ τὸ πρῶτον ἐλέγομεν
[363]   τοῦ ὁσίου καὶ εὐόρκου. ταῦτα  δὴ   καὶ ἄλλα τοιαῦτα ἐγκωμιάζουσιν δικαιοσύνην·
[373]   περὶ τὸν γυναικεῖον κόσμον. καὶ  δὴ   καὶ διακόνων πλειόνων δεησόμεθα·
[376]   δεῖν εἶναι; Τιθῶμεν, ἔφη. Φιλόσοφος  δὴ   καὶ θυμοειδὴς καὶ ταχὺς καὶ
[373]   καὶ τἆλλα σκεύη, καὶ ὄψα  δὴ   καὶ μύρα καὶ θυμιάματα καὶ
[377]   παντὸς ἔργου μέγιστον, ἄλλως (τε  δὴ   καὶ νέῳ καὶ ἁπαλῷ ὁτῳοῦν;
[367]   ὁρᾶν, (ἀκούειν, φρονεῖν, καὶ ὑγιαίνειν  δή,   καὶ ὅσ’ ἄλλα ἀγαθὰ γόνιμα
[357]   ὢν τυγχάνει πρὸς ἅπαντα, καὶ  δὴ   καὶ τότε τοῦ Θρασυμάχου τὴν
[371]   τῇ πόλει. Πλειόνων γάρ. Καὶ  δὴ   καὶ τῶν ἄλλων διακόνων που
[370]   σκυτοτόμος· οὔ; Αληθῆ. Τέκτονες  δὴ   καὶ χαλκῆς καὶ τοιοῦτοί τινες
[361]   (βίος ἐπιμένει. λεκτέον οὖν· καὶ  δὴ   κἂν ἀγροικοτέρως λέγηται, μὴ ἐμὲ
[377]   γε τοιαῦτα μέμφεσθαι. ἀλλὰ πῶς  δὴ   λέγομεν καὶ ποῖα; Πρῶτον μέν,
[368]   δυνάμενοι εἰπεῖν ὑπὲρ αὐτοῦ. δοκεῖτε  δή   μοι ὡς (ἀληθῶς οὐ πεπεῖσθαι—
[380]   μάλ’ ἔφη, ἀπόχρη. (Τί δὲ  δὴ   δεύτερος ὅδε; ἆρα γόητα
[380]   οἱ δίκην διδόντες, ἦν δὲ  δὴ   δρῶν ταῦτα θεός, οὐκ
[360]   ἔσεσθαι ἀδικεῖν, ἀδικεῖν. λυσιτελεῖν γὰρ  δὴ   οἴεται πᾶς ἀνὴρ πολὺ (μᾶλλον
[369]   ζῆν ἕνεκα. Παντάπασί γε. Δευτέρα  δὴ   οἰκήσεως, τρίτη δὲ ἐσθῆτος καὶ
[369]   πέντε ἀνδρῶν. (Φαίνεται. Τί  δὴ   οὖν; ἕνα ἕκαστον τούτων δεῖ
[382]   ὅς, οὕτως ἔχει. Κατὰ τί  δὴ   οὖν τούτων τῷ θεῷ τὸ
[360]   ἀδικεῖσθαι φόβον. ταῦτα μὲν οὖν  δὴ   οὕτω. (Τὴν δὲ κρίσιν αὐτὴν
[361]   τιμῶν ἕνεκα τοιοῦτος εἴη. γυμνωτέος  δὴ   πάντων πλὴν δικαιοσύνης καὶ ποιητέος
[366]   καὶ ἄκρων λεγόμενος λόγος; ἐκ  δὴ   πάντων τῶν (εἰρη( μένων τίς
[374]   καιροὺς καλῶς ἀπεργάσεσθαι· τὰ δὲ  δὴ   περὶ τὸν πόλεμον πότερον οὐ
[371]   γάρ; Πάνυ μὲν οὖν. Πλήρωμα  δὴ   πόλεώς εἰσιν, ὡς ἔοικε, καὶ
[363]   φησίν, μαλλοῖς καταβεβρίθασι, καὶ ἄλλα  δὴ   πολλὰ ἀγαθὰ τούτων ἐχόμενα. παραπλήσια
[371]   ἐπὶ τοὺς πόνους ἔχωσιν· οἳ  δὴ   πωλοῦντες τὴν τῆς ἰσχύος χρείαν,
[375]   δὲ ἀδυνάτοις ἔοικεν, καὶ οὕτω  (δὴ   συμβαίνει ἀγαθὸν φύλακα ἀδύνατον γενέσθαι.
[371]   γάρ; Δοκεῖ μοι. Δεῖ  δὴ   τὰ οἴκοι μὴ μόνον ἑαυτοῖς
[381]   ἄλλων παθημάτων ἥκιστα ἀλλοιοῦται. Εστι  δὴ   ταῦτα. (Πᾶν δὴ τὸ καλῶς
[359]   τε καὶ δίκαιον· καὶ εἶναι  δὴ   ταύτην γένεσίν τε καὶ οὐσίαν
[365]   εἰσὶ δὲ καὶ τελευτήσασιν, ἃς  δὴ   τελετὰς καλοῦσιν, αἳ τῶν ἐκεῖ
[367]   Καὶ ἐγὼ ἀκούσας, ἀεὶ μὲν  δὴ   τὴν φύσιν τοῦ τε Γλαύκωνος
[371]   ἐμπόρους; Πάνυ μὲν οὖν. (Ετι  δή   τινες, ὡς ἐγᾦμαι, εἰσὶ καὶ
[373]   θεωρήσωμεν· οὐδὲν ἀποκωλύει. ~(ταῦτα γὰρ  δή   τισιν, ὡς δοκεῖ, οὐκ ἐξαρκέσει,
[361]   ἀλλ’ εἶναι ἀγαθὸν ἐθέλοντα. ἀφαιρετέον  δὴ   τὸ δοκεῖν. εἰ γὰρ δόξει
[382]   μισεῖται. Δοκεῖ μοι. Τί δὲ  δὴ   τὸ ἐν τοῖς λόγοις (ψεῦδος)
[381]   ἀλλοιοῦται. Εστι δὴ ταῦτα. (Πᾶν  δὴ   τὸ καλῶς ἔχον φύσει
[373]   ἀνάγκη, ἔφη, Σώκρατες. Πολεμήσομεν  δὴ   τὸ μετὰ τοῦτο, Γλαύκων;
[366]   μὴ γελᾶν ἐπαινουμένης ἀκούοντα; ὡς  δή   τοι εἴ τις ἔχει ψευδῆ
[377]   καὶ τοὺς ἐλάττους. δεῖ γὰρ  δὴ   τὸν αὐτὸν τύπον εἶναι καὶ
[377]   καὶ ἁπαλῷ ὁτῳοῦν; μάλιστα γὰρ  δὴ   τότε πλάττεται, καὶ ἐνδύεται τύπος
[378]   (ὡς ἐτιμωρήσατο αὐτόν. τὰ δὲ  δὴ   τοῦ Κρόνου ἔργα καὶ πάθη
[379]   μύθους. Ορθῶς, ἔφη· ἀλλ’ αὐτὸ  δὴ   τοῦτο, οἱ τύποι περὶ θεολογίας
[370]   ἐν παρέργου μέρει. Ανάγκη. Εκ  δὴ   τούτων πλείω τε ἕκαστα γίγνεται
[365]   καὶ κύριον εὐδαιμονίας, ἐπὶ τοῦτο  δὴ   τρεπτέον ὅλως· πρόθυρα μὲν καὶ
[382]   Πάνυ μὲν οὖν. Τὸ μὲν  δὴ   τῷ ὄντι ψεῦδος οὐ μόνον
[358]   ὅθεν γέγονε δικαιοσύνη. Πεφυκέναι γὰρ  δή   φασιν τὸ μὲν ἀδικεῖν ἀγαθόν,
[359]   γὰρ ἄν. μὲν οὖν  δὴ   φύσις δικαιοσύνης, Σώκρατες, αὕτη
[370]   πράττῃ. Παντάπασι μὲν οὖν. Πλειόνων  δή,   Αδείμαντε, δεῖ πολιτῶν
[373]   γίγνηται. Πάνυ μὲν οὖν. Ετι  δή,   φίλε, μείζονος τῆς πόλεως
[375]   οἷον δεῖ τὸν φύλακα εἶναι,  δῆλα.   Ναί. Καὶ μὴν καὶ τὰ
[376]   ὅτι δέ που δρᾷ ταῦτα,  δῆλον.   Αλλὰ μὴν κομψόν γε φαίνεται
[370]   τινος παρῇ ἔργου καιρόν, διόλλυται.  Δῆλον   γάρ. Οὐ γὰρ οἶμαι ἐθέλει
[371]   καὶ κοινωνίαν ποιησάμενοι πόλιν ᾠκίσαμεν.  Δῆλον   δή, δ’ ὅς, ὅτι
[381]   αὑτὸν μεταβάλλοι ἂν καὶ ἀλλοιοῖ;  Δῆλον,   ἔφη, ὅτι, εἴπερ ἀλλοιοῦται. Πότερον
[366]   ἀδυνατῶν αὐτὸ δρᾶν. ὡς δέ,  δῆλον·   γὰρ πρῶτος τῶν τοιούτων
[372]   καὶ ὄψον ἕξουσιν, ἅλας τε  δῆλον   ὅτι καὶ ἐλάας καὶ τυρόν,
[370]   Αλλὰ μὴν οἶμαι καὶ τόδε  δῆλον,   ὡς, ἐάν τίς τινος παρῇ
[365]   (οὐκοῦν, ἐπειδὴ τὸ δοκεῖν, ὡς  δηλοῦσί   μοι οἱ σοφοί, καὶ τὰν
[360]   σφενδόνην ἀδήλῳ γίγνεσθαι, ἔξω δὲ  δήλῳ·   αἰσθόμενον δὲ εὐθὺς διαπράξασθαι τῶν
[365]   εἰσίν τε πειθοῦς διδάσκαλοι σοφίαν  δημηγορικήν   τε καὶ δικανικὴν διδόντες, ἐξ
[371]   αὐτοῦ ἀλλάξασθαι, ἀργήσει τῆς αὑτοῦ  δημιουργίας   καθήμενος ἐν ἀγορᾷ; Οὐδαμῶς,
[370]   χαλκῆς καὶ τοιοῦτοί τινες πολλοὶ  δημιουργοί,   κοινωνοὶ ἡμῖν τοῦ πολιχνίου γιγνόμενοι,
[360]   ἄδικος ὥσπερ οἱ δεινοὶ  δημιουργοὶ   ποιείτω— οἷον κυβερνήτης ἄκρος
[373]   χορευταί, ἐργολάβοι, σκευῶν τε παντοδαπῶν  δημιουργοί,   τῶν τε ἄλλων (καὶ τῶν
[374]   δὲ ἄλλων ὀργάνων οὐδὲν οὐδένα  δημιουργὸν   οὐδὲ ἀθλητὴν ληφθὲν ποιήσει, οὐδ’
[371]   γεωργῶν τε καὶ τῶν ἄλλων  δημιουργῶν   δεῖ ἡμῖν τῇ πόλει. Πλειόνων
[371]   ποιεῖ, τις ἄλλος τῶν  δημιουργῶν,   μὴ εἰς τὸν αὐτὸν χρόνον
[373]   ταῖς πόλεσιν καὶ ἰδίᾳ καὶ  δημοσίᾳ   κακὰ γίγνεται, ὅταν γίγνηται. Πάνυ
[362]   τοίνυν ἰόντα καὶ ἰδίᾳ καὶ  δημοσίᾳ   περιγίγνεσθαι καὶ πλεονεκτεῖν τῶν ἐχθρῶν,
[364]   εὐδαιμονίζειν καὶ τιμᾶν εὐχερῶς ἐθέλουσιν  δημοσίᾳ   τε καὶ ἰδίᾳ, τοὺς δὲ
[379]   τυγχάνει θεὸς ὤν, ἀεὶ  δήπου   ἀποδοτέον, ἐάντέ τις αὐτὸν ἐν
[381]   μορφὰς ἴσχοι θεός. Ηκιστα  δῆτα.   Αλλ’ ἆρα αὐτὸς αὑτὸν μεταβάλλοι
[379]   Πάνδαρος συνέχεεν, ἐάν τις φῇ  δι’   Αθηνᾶς τε καὶ Διὸς γεγονέναι,
[357]   ὑγιαίνειν; τὰ γὰρ τοιαῦτά που  δι’   ἀμφότερα ἀσπαζόμεθα. Ναί, εἶπον. Τρίτον
[378]   δὲ ἀνάγκη τις ἦν λέγειν,  δι’   ἀπορρήτων ἀκούειν ὡς ὀλιγίστους, θυσαμένους
[367]   ποιοῦσα ἑκατέρα τὸν ἔχοντα αὐτὴ  δι’   αὑτήν, ἐάντε λανθάνῃ ἐάντε μὴ
[367]   ποιοῦσα ἑκατέρα τὸν ἔχοντα αὐτὴ  δι’   αὑτὴν μὲν κακόν,
[367]   αὐτὸ ἐπαίνεσον δικαιοσύνης, αὐτὴ  δι’   αὑτὴν τὸν ἔχοντα ὀνίνησιν καὶ
[358]   ἐν τῷ καλλίστῳ, καὶ  δι’   αὑτὸ καὶ διὰ τὰ γιγνόμενα
[358]   διὰ δόξαν ἐπιτηδευτέον, αὐτὸ δὲ  δι’   αὑτὸ φευκτέον ὡς ὂν χαλεπόν.
[370]   κοινωνοῦντα πράγματα ἔχειν, ἀλλ’ αὐτὸν  δι’   αὑτὸν τὰ αὑτοῦ πράττειν; Καὶ
[382]   ψεύδοιτο; (Πολλοῦ γε δεῖ. Αλλὰ  δι’   οἰκείων ἄνοιαν μανίαν; Αλλ’
[370]   Οὐδέν, ἦν δ’ ἐγώ, μὰ  Δία   ἄτοπον. ἐννοῶ γὰρ καὶ αὐτὸς
[374]   ἔμελλε τῶν ἄλλων (σχολὴν ἄγων  διὰ   βίου αὐτὸ ἐργαζόμενος οὐ παριεὶς
[361]   (θανάτου, δοκῶν μὲν εἶναι ἄδικος  διὰ   βίου, ὢν δὲ δίκαιος, ἵνα
[358]   μισθῶν θ’ ἕνεκα καὶ εὐδοκιμήσεων  διὰ   δόξαν ἐπιτηδευτέον, αὐτὸ δὲ δι’
[375]   ὄντες τοιοῦτοι τὰς φύσεις; Μὰ  Δία,   δ’ ὅς, οὐ ῥᾳδίως.
[378]   καὶ μέγιστοι. Οὐ μὰ τὸν  Δία,   δ’ ὅς, οὐδὲ αὐτῷ
[374]   πόλεως φυλακήν. Ημέτερον μέντοι. Μὰ  Δία,   ἦν δ’ ἐγώ, οὐκ ἄρα
[376]   τοῦτο ταύτην τὴν σκέψιν. Μὰ  Δία,   ἦν δ’ ἐγώ, φίλε
[380]   θεῶν ἔριν τε καὶ κρίσιν  (διὰ   Θέμιτός τε καὶ Διός, οὐδ’
[365]   λύσεις τε καὶ καθαρμοὶ ἀδικημάτων  ~διὰ   θυσιῶν καὶ (παιδιᾶς ἡδονῶν εἰσι
[382]   καὶ τῶν καλουμένων φίλων, ὅταν  διὰ   μανίαν τινα ἄνοιαν κακόν
[361]   τε ἀνδρείαν καὶ ῥώμην καὶ  διὰ   παρασκευὴν φίλων καὶ οὐσίας. τοῦτον
[358]   καὶ δι’ αὑτὸ καὶ  διὰ   τὰ γιγνόμενα ἀπ’ αὐτοῦ ἀγαπητέον
[357]   μηδὲν εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον  διὰ   ταύτας γίγνεται ἄλλο χαίρειν
[361]   βιάσασθαι ὅσα ἂν βίας δέηται,  διά   τε ἀνδρείαν καὶ ῥώμην καὶ
[359]   τῷ ἀδίκῳ εἰς ταὐτὸν ἰόντα  διὰ   τὴν πλεονεξίαν, πᾶσα φύσις
[382]   αἷς νυνδὴ (ἐλέγομεν ταῖς μυθολογίαις,  διὰ   τὸ μὴ εἰδέναι ὅπῃ τἀληθὲς
[382]   θεῷ τὸ ψεῦδος χρήσιμον; πότερον  διὰ   τὸ μὴ εἰδέναι τὰ παλαιὰ
[360]   αὐτὸν ἀλλήλων ἐναντίον ἐξαπατῶντες ἀλλήλους  διὰ   τὸν τοῦ ἀδικεῖσθαι φόβον. ταῦτα
[362]   ἀλλ’ εἶναι ἐθέλειν, βαθεῖαν ἄλοκα  διὰ   φρενὸς καρπούμενον, (ἐξ ἧς τὰ
[365]   ἀναβὰς καὶ ἐμαυτὸν οὕτω περιφράξας  διαβιῶ;   τὰ μὲν γὰρ λεγόμενα δικαίῳ
[363]   ποιοῦσιν τὸν ἅπαντα χρόνον (ἤδη  διάγειν   μεθύοντας, ἡγησάμενοι κάλλιστον ἀρετῆς μισθὸν
[372]   πῦρ, μετρίως ὑποπίνοντες· καὶ οὕτω  διάγοντες   τὸν βίον ἐν εἰρήνῃ μετὰ
[361]   τῇ τέχνῃ καὶ τὰ δυνατὰ  διαισθάνεται,   (καὶ τοῖς μὲν ἐπιχειρεῖ, τὰ
[373]   οὐκ ἐξαρκέσει, οὐδὲ αὕτη  δίαιτα,   ἀλλὰ κλῖναί τε προσέσονται καὶ
[372]   Πρῶτον οὖν σκεψώμεθα τίνα τρόπον  διαιτήσονται   οἱ οὕτω παρεσκευασμένοι. ἄλλο τι
[373]   χρείαις ἐσόμεθα πολὺ μᾶλλον οὕτω  διαιτώμενοι   ὡς τὸ πρότερον; Πολύ
[361]   ἐροῦσι δὲ τάδε, ὅτι οὕτω  διακείμενος   δίκαιος μαστιγώσεται, στρεβλώσεται, δεδήσεται,
[361]   πλὴν δικαιοσύνης καὶ ποιητέος ἐναντίως  διακείμενος   τῷ προτέρῳ· μηδὲν γὰρ ἀδικῶν
[371]   τοῦτο ὁρῶντες ἑαυτοὺς ἐπὶ τὴν  διακονίαν   τάττουσιν ταύτην, ἐν μὲν ταῖς
[371]   ὡς ἐγᾦμαι, εἰσὶ καὶ ἄλλοι  διάκονοι,   οἳ ἂν τὰ μὲν τῆς
[370]   μὴν κενὸς ἂν ἴῃ  διάκονος,   ~μηδὲν ἄγων ὧν ἐκεῖνοι (δέονται
[371]   πρὸς ὠνήν τε καὶ πρᾶσιν  διακονοῦντας   ἱδρυμένους ἐν ἀγορᾷ, τοὺς δὲ
[373]   γυναικεῖον κόσμον. καὶ δὴ καὶ  διακόνων   πλειόνων δεησόμεθα· οὐ δοκεῖ
[371]   Καὶ δὴ καὶ τῶν ἄλλων  διακόνων   που τῶν τε εἰσαξόντων καὶ
[376]   οὐδενὶ ἄλλῳ φίλην καὶ ἐχθρὰν  διακρίνει   τῷ τὴν μὲν καταμαθεῖν,
[360]   αὐτὸν γενέσθαι τοῖς παρακαθημένοις, καὶ  διαλέγεσθαι   ὡς περὶ οἰχομένου. καὶ τὸν
[371]   τοῖς δὲ ἀντὶ αὖ ἀργυρίου  διαλλάττειν   ὅσοι τι δέονται πρίασθαι. Αὕτη
[374]   καὶ ὑπὲρ ὧν νυνδὴ ἐλέγομεν  διαμαχεῖται   τοῖς ἐπιοῦσιν. Τί δέ;
[375]   ἰσχυρὸν αὖ, ἐὰν δέῃ ἑλόντα  διαμάχεσθαι.   Δεῖ γὰρ οὖν, ἔφη, πάντων
[380]   θεόν τινι γίγνεσθαι ἀγαθὸν ὄντα,  διαμαχετέον   παντὶ τρόπῳ μήτε τινὰ λέγειν
[379]   δὲ κακὴ βούβρωστις ἐπὶ χθόνα  δῖαν   ἐλαύνει· (οὐδ’ ὡς ταμίας ἡμῖν
[359]   εἰ τοιόνδε (ποιή( σαιμεν τῇ  διανοίᾳ·   δόντες ἐξουσίαν ἑκατέρῳ ποιεῖν ὅτι
[371]   οἳ ἂν τὰ μὲν τῆς  διανοίας   μὴ πάνυ ἀξιοκοινώνητοι ὦσιν, τὴν
[360]   δὲ δήλῳ· αἰσθόμενον δὲ εὐθὺς  διαπράξασθαι   τῶν ἀγγέλων γενέσθαι τῶν παρὰ
[360]   οὔ. τίς οὖν δὴ  διάστασις;   ἥδε· μηδὲν ἀφαιρῶμεν μήτε τοῦ
[360]   βίου πέρι ὧν λέγομεν, ἐὰν  διαστησώμεθα   τόν τε δικαιότατον καὶ τὸν
[358]   τι δοκεῖ οὕτως· ἀπορῶ μέντοι  διατεθρυλημένος   τὰ ὦτα ἀκούων Θρασυμάχου καὶ
[370]   ἐπὶ τῇ τῆς οἰκίας παρασκευῇ  διατρίβειν,   τὸ δὲ ἱματίου, τὸ δὲ
[375]   οὖν τι, ἦν δ’ ἐγώ,  διαφέρειν   φύσιν γενναίου σκύλακος εἰς φυλακὴν
[370]   οὐ πάνυ (ὅμοιος ἑκάστῳ, ἀλλὰ  διαφέρων   τὴν φύσιν, ἄλλος ἐπ’ ἄλλου
[360]   οὕτω δὲ δρῶν οὐδὲν ἂν  διάφορον   τοῦ ἑτέρου ποιοῖ, ἀλλ’ ἐπὶ
[365]   ἑταιρίας συνάξομεν, εἰσίν τε πειθοῦς  διδάσκαλοι   σοφίαν δημηγορικήν τε καὶ δικανικὴν
[383]   χορὸν οὐ δώσομεν, οὐδὲ τοὺς  διδασκάλους   ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν
[363]   ὑὸς αὐτοῦ παρὰ θεῶν  διδόασιν   τοῖς δικαίοις· εἰς Αιδου γὰρ
[365]   βιασόμεθα, ὡς πλεονεκτοῦντες δίκην μὴ  διδόναι.   Αλλὰ δὴ θεοὺς οὔτε λανθάνειν
[363]   τοῖς ὁσίοις φασι θεοὺς  διδόναι·   ὥσπερ γενναῖος Ησίοδός τε
[380]   λέγοιεν ὡς ἄθλιοι οἱ κακοί,  διδόντες   δὲ δίκην ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ
[365]   σοφίαν δημηγορικήν τε καὶ δικανικὴν  διδόντες,   ἐξ ὧν τὰ μὲν πείσομεν,
[380]   δὲ ἄθλιοι μὲν οἱ δίκην  διδόντες,   ἦν δὲ δὴ δρῶν
[364]   οἱ μὲν κακίας πέρι, εὐπετείας  διδόντες,   ὡς τὴν μὲν κακότητα καὶ
[359]   ἀρίστου ὄντος, ἐὰν ἀδικῶν μὴ  διδῷ   δίκην, τοῦ δὲ κακίστου, ἐὰν
[367]   δὲ δόξας ἀφαίρει, ὥσπερ Γλαύκων  διεκελεύσατο.   εἰ γὰρ μὴ ἀφαιρήσεις ἑκατέρωθεν
[374]   Αλλ’ ἄρα τὸν μὲν σκυτοτόμον  διεκωλύομεν   μήτε γεωργὸν ἐπιχειρεῖν εἶναι ἅμα
[372]   πόλις δοκεῖ μοι εἶναι ἣν  διεληλύθαμεν,   ὥσπερ ὑγιής τις· εἰ δ’
[367]   τὸν βίον (οὐδὲν ἄλλο σκοπῶν  διελήλυθας   τοῦτο. μὴ οὖν ἡμῖν
[362]   καὶ τάδε ἄκουε. δεῖ γὰρ  διελθεῖν   ἡμᾶς καὶ τοὺς ἐναντίους λόγους
[365]   πορευθεὶς τὸν βίον ὡς ἄριστα  διέλθοι;   λέγοι γὰρ ἂν ἐκ τῶν
[376]   ἐῶμεν ἱκανὸν λόγον συχνὸν  διεξίωμεν.   Καὶ τοῦ Γλαύκωνος ἀδελφός,
[368]   μὴ ἀνεῖναι τὸν λόγον, ἀλλὰ  διερευνήσασθαι   τί τέ ἐστιν ἑκάτερον καὶ
[363]   τῶν δικαίων δοξαζομένων δὲ ἀδίκων  διῆλθε   τιμωρήματα, ταῦτα περὶ τῶν ἀδίκων
[363]   καὶ γάμοι καὶ ὅσαπερ Γλαύκων  διῆλθεν   ἄρτι, ἀπὸ τοῦ εὐδοκιμεῖν ὄντα
[365]   κατὰ Πίνδαρον ἐκεῖνο τὸ Πότερον  δίκᾳ   τεῖχος ὕψιον σκολιαῖς ἀπάταις
[380]   (λεκτέον ὡς μὲν θεὸς  δίκαιά   τε καὶ ἀγαθὰ ἠργάζετο, οἱ
[366]   καὶ θυτέον (ἀπὸ τῶν ἀδικημάτων.  δίκαιοι   μὲν γὰρ ὄντες ἀζήμιοι μόνον
[363]   αὐτοῦ παρὰ θεῶν διδόασιν τοῖς  δικαίοις·   εἰς Αιδου γὰρ ἀγαγόντες τῷ
[363]   μὲν τὰς δρῦς (τοῖς  δικαίοις   τοὺς θεοὺς ποιεῖν ἄκρας μέν
[364]   ἐθέλῃ, μετὰ σμικρῶν δαπανῶν ὁμοίως  δίκαιον   ἀδίκῳ βλάψει ἐπαγωγαῖς τισιν καὶ
[362]   καὶ γνώσεται ὅτι οὐκ εἶναι  δίκαιον   ἀλλὰ δοκεῖν δεῖ ἐθέλειν. τὸ
[367]   ὁμολογεῖν Θρασυμάχῳ ὅτι τὸ μὲν  δίκαιον   ἀλλότριον ἀγαθόν, συμφέρον τοῦ κρείττονος,
[361]   τοῦτον δὲ τοιοῦτον θέντες τὸν  δίκαιον   αὖ παρ’ αὐτὸν ἱστῶμεν τῷ
[357]   ὅτι παντὶ τρόπῳ ἄμεινόν ἐστιν  δίκαιον   εἶναι ἄδικον; Ως ἀληθῶς,
[361]   ἡγητέον· ἐσχάτη γὰρ ἀδικία δοκεῖν  δίκαιον   εἶναι μὴ ὄντα. δοτέον οὖν
[363]   οἱ (τινῶν κηδόμενοι, ὡς χρὴ  δίκαιον   εἶναι, οὐκ αὐτὸ δικαιοσύνην ἐπαινοῦντες
[359]   τιμωρεῖσθαι ἀδύνατος ᾖ· τὸ δὲ  δίκαιον   ἐν μέσῳ ὂν τούτων ἀμφοτέρων
[368]   (Σώκρατες, ἐν τῇ περὶ τὸ  δίκαιον   ζητήσει καθορᾷς; Εγώ σοι, ἔφην,
[359]   νόμου ἐπίταγμα νόμιμόν τε καὶ  δίκαιον·   καὶ εἶναι δὴ ταύτην γένεσίν
[362]   ἐκ τῶν εἰκότων τὸν  δίκαιον.   οὕτω φασίν, Σώκρατες, παρὰ
[359]   αὐτοφώρῳ οὖν λάβοιμεν ἂν τὸν  δίκαιον   τῷ ἀδίκῳ εἰς ταὐτὸν ἰόντα
[367]   δὲ ψευδεῖς προσθήσεις, οὐ τὸ  δίκαιον   φήσομεν ἐπαινεῖν σε ἀλλὰ τὸ
[360]   φαίη τις ὅτι οὐδεὶς ἑκὼν  δίκαιος   ἀλλ’ ἀναγκαζόμενος, ὡς οὐκ ἀγαθοῦ
[366]   τῶν γε ἄλλων οὐδεὶς ἑκὼν  δίκαιος,   ἀλλ’ ὑπὸ ἀνανδρίας γήρως
[361]   τὸ δοκεῖν. εἰ γὰρ δόξει  δίκαιος   (εἶναι, ἔσονται αὐτῷ τιμαὶ καὶ
[361]   ἄδικος διὰ βίου, ὢν δὲ  δίκαιος,   ἵνα ἀμφότεροι εἰς τὸ ἔσχατον
[361]   τάδε, ὅτι οὕτω διακείμενος  δίκαιος   μαστιγώσεται, στρεβλώσεται, δεδήσεται, ~(ἐκκαυθήσεται τὠφθαλμώ,
[360]   γενοίσθην, καὶ τὸν μὲν  δίκαιος   περιθεῖτο, τὸν δὲ ἄδικος,
[367]   ἐνδείξῃ μόνον τῷ λόγῳ ὅτι  δικαιοσύνη   ἀδικίας κρεῖττον, ἀλλὰ καὶ τί
[367]   μόνον ἐνδείξῃ τῷ λόγῳ ὅτι  δικαιοσύνη   ἀδικίας κρεῖττον, ἀλλὰ τί ποιοῦσα
[368]   λέγων ᾤμην ἀποφαίνειν ὡς ἄμεινον  δικαιοσύνη   ἀδικίας, οὐκ ἀπεδέξασθέ μου— οὔτ’
[366]   ὅσα ἴσχει ψυχὴ ἐν αὑτῇ,  δικαιοσύνη   δὲ μέγιστον ἀγαθόν. ~(εἰ γὰρ
[368]   ἔφη. Ισως τοίνυν πλείων ἂν  δικαιοσύνη   ἐν τῷ μείζονι ἐνείη καὶ
[371]   ἐν αὐτῇ εἴη τε  δικαιοσύνη   καὶ ἀδικία; καὶ τίνι
[362]   καταπαλαῖσαι καὶ ἀδύνατον ποιῆσαι βοηθεῖν  δικαιοσύνῃ.   (Καὶ ὅς, Οὐδέν, ἔφη, λέγεις·
[360]   ὃς ἂν μείνειεν ἐν τῇ  δικαιοσύνῃ   καὶ τολμήσειεν ἀπέχεσθαι τῶν ἀλλοτρίων
[368]   μὴ οὐδ’ ὅσιον παραγενόμενον  δικαιοσύνῃ   κακηγορουμένῃ (ἀπαγορεύειν καὶ μὴ βοηθεῖν
[358]   ὄν τε καὶ ὅθεν γέγονε  δικαιοσύνη.   Πεφυκέναι γὰρ δή φασιν τὸ
[366]   ἱκανῶς δὲ ἔγνωκεν ὅτι ἄριστον  δικαιοσύνη,   πολλήν που συγγνώμην ἔχει καὶ
[368]   καθορᾷς; Εγώ σοι, ἔφην, ἐρῶ.  δικαιοσύνη,   φαμέν, ἔστι μὲν ἀνδρὸς ἑνός,
[364]   μὲν σωφροσύνη τε καὶ  δικαιοσύνη,   χαλεπὸν μέντοι καὶ ἐπίπονον, ἀκολασία
[367]   ὡμολόγησας τῶν μεγίστων ἀγαθῶν εἶναι  δικαιοσύνην,   τῶν τε ἀποβαινόντων ἀπ’
[366]   πώποτε ἔψεξεν ἀδικίαν οὐδ’ ἐπῄνεσεν  δικαιοσύνην   ἄλλως δόξας τε καὶ
[366]   Κατὰ τίνα οὖν ἔτι λόγον  δικαιοσύνην   ἂν πρὸ μεγίστης ἀδικίας αἱροίμεθ’
[369]   πόλιν θεασαίμεθα λόγῳ, καὶ τὴν  δικαιοσύνην   αὐτῆς ἴδοιμεν ἂν γιγνομένην καὶ
[358]   σοῦ ἀκούειν ἀδικίαν μὲν ψέγοντος,  δικαιοσύνην   δὲ ἐπαινοῦντος. ἀλλ’ ὅρα εἴ
[363]   χρὴ δίκαιον εἶναι, οὐκ αὐτὸ  δικαιοσύνην   ἐπαινοῦντες ἀλλὰ τὰς ἀπ’ αὐτῆς
[372]   τάχ’ ἂν κατίδοιμεν τήν τε  δικαιοσύνην   καὶ ἀδικίαν ὅπῃ ποτὲ ταῖς
[361]   μεγίστην δόξαν αὑτῷ (παρεσκευακέναι εἰς  δικαιοσύνην,   καὶ ἐὰν ἄρα σφάλληταί τι,
[367]   ἄλλων ἀποδεχοίμην ἂν οὕτως ἐπαινούντων  δικαιοσύνην   καὶ ψεγόντων ἀδικίαν, δόξας τε
[362]   λόγους ὧν ὅδε εἶπεν, οἳ  δικαιοσύνην   μὲν ἐπαινοῦσιν, ἀδικίαν δὲ ψέγουσιν,
[358]   λόγον, καὶ πρῶτον μὲν ἐρῶ  δικαιοσύνην   οἷον εἶναί φασιν καὶ ὅθεν
[376]   κατιδεῖν οὗπερ ἕνεκα (πάντα σκοποῦμεν,  δικαιοσύνην   τε καὶ ἀδικίαν τίνα τρόπον
[357]   Εν ποίῳ, ἔφη, τούτων τὴν  δικαιοσύνην   τιθεῖς; ~(Εγὼ μὲν οἶμαι, ἦν
[366]   μένων τίς μηχανή, Σώκρατες,  δικαιοσύνην   τιμᾶν ἐθέλειν τις δύναμις
[363]   δὴ καὶ ἄλλα τοιαῦτα ἐγκωμιάζουσιν  δικαιοσύνην·   τοὺς δὲ ἀνοσίους αὖ καὶ
[361]   ἀδικίας, ἵνα βεβασανισμένος εἰς  δικαιοσύνην   τῷ μὴ τέγγεσθαι ὑπὸ κακοδοξίας
[361]   Σώκρατες, ἀλλὰ τοὺς ἐπαινοῦντας πρὸ  δικαιοσύνης   ἀδικίαν. ἐροῦσι δὲ τάδε, ὅτι
[360]   (μᾶλλον ἰδίᾳ τὴν ἀδικίαν τῆς  δικαιοσύνης,   ἀληθῆ οἰόμενος, ὡς φήσει
[360]   μήτε τοῦ δικαίου ἀπὸ τῆς  δικαιοσύνης,   ἀλλὰ τέλεον ἑκάτερον εἰς τὸ
[368]   πεπόνθατε, εἰ μὴ πέπεισθε ἀδικίαν  δικαιοσύνης   ἄμεινον εἶναι, οὕτω δυνάμενοι εἰπεῖν
[366]   πάντων (ὑμῶν, ὅσοι ἐπαινέται φατὲ  δικαιοσύνης   εἶναι, ἀπὸ τῶν ἐξ ἀρχῆς
[361]   εἴη. γυμνωτέος δὴ πάντων πλὴν  δικαιοσύνης   καὶ ποιητέος ἐναντίως διακείμενος τῷ
[358]   ἄλλων, τὸν δὲ ὑπὲρ τῆς  δικαιοσύνης   λόγον, ὡς (ἄμεινον ἀδικίας, οὐδενός
[359]   ταύτην γένεσίν τε καὶ οὐσίαν  δικαιοσύνης,   μεταξὺ οὖσαν τοῦ μὲν ἀρίστου
[361]   τὸ ἔσχατον ἐληλυθότες, μὲν  δικαιοσύνης,   δὲ ἀδικίας, κρίνωνται ὁπότερος
[367]   ἐστίν, τοῦτ’ οὖν αὐτὸ ἐπαίνεσον  δικαιοσύνης,   αὐτὴ δι’ αὑτὴν τὸν
[365]   ζημίας φανεράς· ἀδίκῳ δὲ δόξαν  δικαιοσύνης   παρεσκευασμένῳ θεσπέσιος βίος λέγεται. (οὐκοῦν,
[364]   ~ἄλλο αὖ εἶδος λόγων περὶ  δικαιοσύνης   τε καὶ ἀδικίας ἰδίᾳ τε
[367]   καὶ ἄλλος πού τις ὑπὲρ  δικαιοσύνης   τε καὶ ἀδικίας λέγοιεν ἄν,
[359]   μὲν οὖν δὴ φύσις  δικαιοσύνης,   Σώκρατες, αὕτη τε καὶ
[360]   λέγομεν, ἐὰν διαστησώμεθα τόν τε  δικαιότατον   καὶ τὸν ἀδικώτατον, οἷοί τ’
[360]   ἀπὸ τῆς ἀδικίας, μήτε τοῦ  δικαίου   ἀπὸ τῆς δικαιοσύνης, ἀλλὰ τέλεον
[358]   τοῦ ἀδίκου τοῦ  δικαίου   βίος, ὡς λέγουσιν. ἐπεὶ ἔμοιγε,
[361]   εἶναι· ἄδηλον οὖν εἴτε τοῦ  δικαίου   εἴτε τῶν δωρεῶν τε καὶ
[362]   καὶ ἀνατιθέναι, καὶ θεραπεύειν τοῦ  δικαίου   πολὺ ἄμεινον τοὺς θεοὺς καὶ
[363]   ἀπ’ αὐτῆς εὐδοκιμήσεις, ἵνα δοκοῦντι  δικαίῳ   εἶναι γίγνηται ἀπὸ τῆς δόξης
[362]   ἄρχειν ἐν τῇ πόλει δοκοῦντι  δικαίῳ   εἶναι, ἔπειτα γαμεῖν ὁπόθεν ἂν
[363]   ἀπὸ τοῦ εὐδοκιμεῖν ὄντα τῷ  δικαίῳ.   ἐπὶ πλέον δὲ οὗτοι τὰ
[359]   ὅτι ἂν βούληται, τῷ τε  δικαίῳ   καὶ τῷ ἀδίκῳ, εἶτ’ ἐπακολουθήσαιμεν
[365]   διαβιῶ; τὰ μὲν γὰρ λεγόμενα  δικαίῳ   μὲν ὄντι μοι, ἐὰν μὴ
[362]   τὸν βίον ἄμεινον τῷ  δικαίῳ.   (Ταῦτ’ εἰπόντος τοῦ Γλαύκωνος ἐγὼ
[363]   ἄγοντες, ἅπερ Γλαύκων περὶ τῶν  δικαίων   δοξαζομένων δὲ ἀδίκων διῆλθε τιμωρήματα,
[364]   νόμῳ αἰσχρόν· λυσιτελέστερα δὲ τῶν  δικαίων   τὰ ἄδικα ὡς ἐπὶ τὸ
[375]   τε καὶ ἐπισκεψάμενος τὰ ἔμπροσθεν,  Δικαίως   γε, ἦν δ’ ἐγώ,
[365]   διδάσκαλοι σοφίαν δημηγορικήν τε καὶ  δικανικὴν   διδόντες, ἐξ ὧν τὰ μὲν
[380]   ὡς δὲ ἄθλιοι μὲν οἱ  δίκην   διδόντες, ἦν δὲ δὴ
[366]   ἀπαλλάξομεν. Αλλὰ γὰρ ἐν Αιδου  δίκην   δώσομεν ὧν ἂν ἐνθάδε ἀδικήσωμεν,
[365]   τὰ δὲ βιασόμεθα, ὡς πλεονεκτοῦντες  δίκην   μὴ διδόναι. Αλλὰ δὴ θεοὺς
[359]   ὄντος, ἐὰν ἀδικῶν μὴ διδῷ  δίκην,   τοῦ δὲ κακίστου, ἐὰν ἀδικούμενος
[380]   ἄθλιοι οἱ κακοί, διδόντες δὲ  δίκην   ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ἐατέον·
[358]   δ’ οἶμαι ἂν σοῦ πυθέσθαι.  διὸ   κατατείνας ἐρῶ τὸν ἄδικον βίον
[375]   μή, οὐ περιμενοῦσιν ἄλλους σφᾶς  διολέσαι,   ἀλλ’ αὐτοὶ φθήσονται αὐτὸ δράσαντες.
[370]   τίς τινος παρῇ ἔργου καιρόν,  διόλλυται.   Δῆλον γάρ. Οὐ γὰρ οἶμαι
[379]   φῇ δι’ Αθηνᾶς τε καὶ  Διὸς   γεγονέναι, οὐκ ἐπαινεσόμεθα, ~οὐδὲ θεῶν
[380]   κρίσιν (διὰ Θέμιτός τε καὶ  Διός,   οὐδ’ αὖ, ὡς Αἰσχύλος λέγει,
[379]   δοιοί τε πίθοι κατακείαται ἐν  Διὸς   οὔδει κηρῶν ἔμπλειοι, μὲν
[383]   τὴν τοῦ ἐνυπνίου πομπὴν ὑπὸ  Διὸς   τῷ Αγαμέμνονι· οὐδὲ Αἰσχύλου, ὅταν
[367]   ἄν, εἰ μὴ σὺ κελεύοις,  διότι   πάντα τὸν βίον (οὐδὲν ἄλλο
[376]   οὔ; Εγωγε. Λόγων δὲ  διττὸν   εἶδος, τὸ μὲν ἀληθές, ψεῦδος
[375]   καὶ ἐλαφρὸν πρὸς τὸ αἰσθανόμενον  διωκάθειν,   καὶ ἰσχυρὸν αὖ, ἐὰν δέῃ
[359]   τὴν πλεονεξίαν, πᾶσα φύσις  διώκειν   πέφυκεν ὡς ἀγαθόν, νόμῳ δὲ
[379]   ἀνοήτως ἁμαρτάνοντος καὶ λέγοντος— ὡς  δοιοί   τε πίθοι κατακείαται ἐν Διὸς
[367]   δύναμιν φορτικῶς, ὥς γέ μοι  δοκεῖ.   ἀλλ’ ἐγώ, οὐδὲν γάρ σε
[382]   θεῷ οὐκ ἔνι. Οὔ μοι  δοκεῖ.   Αλλὰ δεδιὼς τοὺς ἐχθροὺς ψεύδοιτο;
[381]   ἐγώ, λέγεις. καὶ οὕτως ἔχοντος  δοκεῖ   ἄν τίς σοι, Αδείμαντε,
[379]   βλαβερόν· γάρ; Οὔ μοι  δοκεῖ.   Αρ’ οὖν μὴ βλαβερὸν
[362]   ἵν’ σαφέστερον μοι  δοκεῖ   βούλεσθαι Γλαύκων. λέγουσι δέ που
[373]   διακόνων πλειόνων δεησόμεθα· οὐ  δοκεῖ   δεήσειν παιδαγωγῶν, τιτθῶν, τροφῶν, κομμωτριῶν,
[374]   τὸν πόλεμον ἀγωνία οὐ τεχνικὴ  δοκεῖ   εἶναι; Καὶ μάλα, ἔφη. Η
[378]   δ’ ὅς, οὐδὲ αὐτῷ μοι  δοκεῖ   ἐπιτήδεια εἶναι λέγειν. Οὐδέ γε,
[375]   Οὐκ ἔοικεν. Αρ’ οὖν σοι  δοκεῖ   ἔτι τοῦδε προσδεῖσθαι φυλακικὸς
[358]   μέλλοντι μακαρίῳ ἔσεσθαι. Οὐ τοίνυν  δοκεῖ,   ἔφη, τοῖς πολλοῖς, ἀλλὰ τοῦ
[368]   πεπόντοῦτό μοι, φίλοι, εὖ  δοκεῖ   ἔχειν· πάνυ γὰρ θεῖον πεπόνθατε,
[368]   τοῦτό μοι, φίλοι, εὖ  δοκεῖ   ἔχειν· πάνυ γὰρ θεῖον πεπόντοῦτό
[359]   (μὲν ἐκφεύγειν τὸ δὲ αἱρεῖν  δοκεῖ   λυσιτελεῖν συνθέσθαι ἀλλήλοις μήτ’ ἀδικεῖν
[381]   μορφῇ. Απασα, ἔφη, ἀνάγκη ἔμοιγε  δοκεῖ.   (Μηδεὶς ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ,
[371]   εἰσιν, ὡς ἔοικε, καὶ μισθωτοί.  Δοκεῖ   μοι. Αρ’ οὖν, Αδείμαντε,
[371]   χρεία, κενὸς ἄπεισιν. γάρ;  Δοκεῖ   μοι. Δεῖ δὴ τὰ οἴκοι
[372]   μὲν οὖν ἀληθινὴ πόλις  δοκεῖ   μοι εἶναι ἣν διεληλύθαμεν, ὥσπερ
[382]   ἀλλὰ καὶ ὑπ’ ἀνθρώπων μισεῖται.  Δοκεῖ   μοι. Τί δὲ δὴ τὸ
[373]   ~(ταῦτα γὰρ δή τισιν, ὡς  δοκεῖ,   οὐκ ἐξαρκέσει, οὐδὲ αὕτη
[369]   ἰδεῖν ζητοῦμεν; (Πολύ γε.  Δοκεῖ   οὖν χρῆναι ἐπιχειρῆσαι περαίνειν; οἶμαι
[358]   Οἶδα, ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι  δοκεῖ   οὕτω καὶ πάλαι ὑπὸ Θρασυμάχου
[358]   ἔμοιγε, Σώκρατες, οὔ τι  δοκεῖ   οὕτως· ἀπορῶ μέντοι διατεθρυλημένος τὰ
[370]   ἄλλου ἔργου πράξει. οὐ  δοκεῖ   σοι; Εμοιγε. Τί δέ; πότερον
[357]   ἔχοντα; Εμοιγε, ἦν δ’ ἐγώ,  δοκεῖ   τι εἶναι τοιοῦτον. (Τί δέ;
[357]   λέγε γάρ μοι· ἆρά σοι  δοκεῖ   τοιόνδε τι εἶναι ἀγαθόν,
[362]   οὐ πρὸς δόξαν ζῶντα, οὐ  δοκεῖν   ἄδικον ἀλλ’ εἶναι ἐθέλειν, βαθεῖαν
[361]   καὶ γενναῖον, κατ’ Αἰσχύλον οὐ  δοκεῖν   ἀλλ’ εἶναι ἀγαθὸν ἐθέλοντα. ἀφαιρετέον
[362]   ὅτι οὐκ εἶναι δίκαιον ἀλλὰ  δοκεῖν   δεῖ ἐθέλειν. τὸ δὲ τοῦ
[361]   φαῦλον ἡγητέον· ἐσχάτη γὰρ ἀδικία  δοκεῖν   δίκαιον εἶναι μὴ ὄντα. δοτέον
[361]   ἀγαθὸν ἐθέλοντα. ἀφαιρετέον δὴ τὸ  δοκεῖν.   εἰ γὰρ δόξει δίκαιος (εἶναι,
[380]   καὶ ποιοῦντα περὶ αὑτοῦ τοιαῦτα  δοκεῖν,   ἁπλοῦν τε εἶναι καὶ
[367]   ἄδικον εἶναι (ψέγειν ἀλλὰ τὸ  δοκεῖν,   καὶ παρακελεύεσθαι ἄδικον ὄντα λανθάνειν,
[367]   φήσομεν ἐπαινεῖν σε ἀλλὰ τὸ  δοκεῖν,   οὐδὲ τὸ ἄδικον εἶναι (ψέγειν
[357]   Ω Σώκρατες, πότερον ἡμᾶς βούλει  δοκεῖν   πεπεικέναι ὡς (ἀληθῶς πεῖσαι
[381]   μὴ μεταβάλλειν, ἡμῖν δὲ ποιοῦσιν  δοκεῖν   σφᾶς παντοδαποὺς φαίνεσθαι, ἐξαπατῶντες καὶ
[365]   βίος λέγεται. (οὐκοῦν, ἐπειδὴ τὸ  δοκεῖν,   ὡς δηλοῦσί μοι οἱ σοφοί,
[369]   ἐλάττονος ἰδέᾳ ἐπισκοποῦντες. Αλλά μοι  δοκεῖς,   ἔφη, καλῶς λέγειν. Αρ’ οὖν,
[379]   οὐ τὸν θεόν. Αληθέστατα, ἔφη,  δοκεῖς   μοι λέγειν. Οὐκ ἄρα, ἦν
[368]   οὕτω δυνάμενοι εἰπεῖν ὑπὲρ αὐτοῦ.  δοκεῖτε   δή μοι ὡς (ἀληθῶς οὐ
[358]   οὖν ποιήσω, ἐὰν καὶ σοὶ  δοκῇ·   (ἐπανανεώ( σομαι τὸν Θρασυμάχου λόγον,
[358]   ἐμοῦ, ἐάν σοι ἔτι ταὐτὰ  δοκῇ.   Θρασύμαχος γάρ μοι φαίνεται πρῳαίτερον
[363]   τὰς ἀπ’ αὐτῆς εὐδοκιμήσεις, ἵνα  δοκοῦντι   δικαίῳ εἶναι γίγνηται ἀπὸ τῆς
[362]   μὲν ἄρχειν ἐν τῇ πόλει  δοκοῦντι   δικαίῳ εἶναι, ἔπειτα γαμεῖν ὁπόθεν
[361]   ἔσονται αὐτῷ τιμαὶ καὶ δωρεαὶ  δοκοῦντι   τοιούτῳ εἶναι· ἄδηλον οὖν εἴτε
[368]   οὔτε γὰρ ὅπως βοηθῶ ἔχω·  δοκῶ   γάρ μοι ἀδύνατος εἶναι— σημεῖον
[368]   ἐπειδὴ οὖν ἡμεῖς οὐ δεινοί,  δοκῶ   μοι, ἦν δ’ ἐγώ, τοιαύτην
[365]   ὄντι μοι, ἐὰν μὴ καὶ  δοκῶ   ὄφελος οὐδέν φασιν εἶναι, πόνους
[361]   ἀλλὰ ἴτω ἀμετάστατος μέχρι (θανάτου,  δοκῶν   μὲν εἶναι ἄδικος διὰ βίου,
[359]   τοιόνδε (ποιή( σαιμεν τῇ διανοίᾳ·  δόντες   ἐξουσίαν ἑκατέρῳ ποιεῖν ὅτι ἂν
[363]   ἅπερ Γλαύκων περὶ τῶν δικαίων  δοξαζομένων   δὲ ἀδίκων διῆλθε τιμωρήματα, ταῦτα
[378]   τηλικοῦτος ὢν λάβῃ ἐν ταῖς  δόξαις   (δυσέκ( νιπτά τε καὶ ἀμετάστατα
[361]   τὰ μέγιστα ἀδικοῦντα τὴν μεγίστην  δόξαν   αὑτῷ (παρεσκευακέναι εἰς δικαιοσύνην, καὶ
[365]   καὶ ζημίας φανεράς· ἀδίκῳ δὲ  δόξαν   δικαιοσύνης παρεσκευασμένῳ θεσπέσιος βίος λέγεται.
[358]   θ’ ἕνεκα καὶ εὐδοκιμήσεων διὰ  δόξαν   ἐπιτηδευτέον, αὐτὸ δὲ δι’ αὑτὸ
[361]   τῷ προτέρῳ· μηδὲν γὰρ ἀδικῶν  δόξαν   ἐχέτω τὴν μεγίστην ἀδικίας, ἵνα
[362]   ἀληθείας ἐχόμενον καὶ οὐ πρὸς  δόξαν   ζῶντα, οὐ δοκεῖν ἄδικον ἀλλ’
[363]   ἔτι τε ζῶντας (εἰς κακὰς  δόξας   ἄγοντες, ἅπερ Γλαύκων περὶ τῶν
[367]   δὲ ἀγαθόν ἐστιν· τὰς δὲ  δόξας   ἀφαίρει, ὥσπερ Γλαύκων διεκελεύσατο. εἰ
[377]   ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ ἐναντίας  δόξας   ἐκείναις ἅς, ἐπειδὰν τελεωθῶσιν, ἔχειν
[367]   ἀδικία βλάπτει, μισθοὺς δὲ καὶ  δόξας   πάρες ἄλλοις ἐπαινεῖν· ὡς ἐγὼ
[366]   οὐδ’ ἐπῄνεσεν δικαιοσύνην ἄλλως  δόξας   τε καὶ τιμὰς καὶ δωρεὰς
[367]   ἐπαινούντων δικαιοσύνην καὶ ψεγόντων ἀδικίαν,  δόξας   τε περὶ αὐτῶν καὶ μισθοὺς
[361]   δὴ τὸ δοκεῖν. εἰ γὰρ  δόξει   δίκαιος (εἶναι, ἔσονται αὐτῷ τιμαὶ
[360]   τῶν ἀλλοτρίων, ἀθλιώτατος μὲν ἂν  δόξειεν   εἶναι τοῖς αἰσθανομένοις καὶ ἀνοητότατος,
[360]   ἄδικος, οὐδεὶς ἂν γένοιτο, ὡς  δόξειεν,   οὕτως ἀδαμάντινος, ὃς ἂν μείνειεν
[364]   ἡδὺ μὲν καὶ εὐπετὲς κτήσασθαι,  δόξῃ   δὲ μόνον καὶ νόμῳ αἰσχρόν·
[367]   τῇ αὑτῶν φύσει ἀλλ’ οὐ  δόξῃ   ἐστίν, τοῦτ’ οὖν αὐτὸ ἐπαίνεσον
[363]   δικαίῳ εἶναι γίγνηται ἀπὸ τῆς  δόξης   ἀρχαί τε καὶ γάμοι καὶ
[363]   πλέον δὲ οὗτοι τὰ τῶν  δοξῶν   λέγουσιν. τὰς γὰρ παρὰ θεῶν
[361]   δοκεῖν δίκαιον εἶναι μὴ ὄντα.  δοτέον   οὖν τῷ τελέως ἀδίκῳ τὴν
[376]   τὸν νοῦν· ὅτι δέ που  δρᾷ   ταῦτα, δῆλον. Αλλὰ μὴν κομψόν
[366]   ἑκάτερον τῇ αὑτοῦ δυνάμει τί  δρᾷ,   τῇ τοῦ ἔχοντος ψυχῇ ἐνόν,
[366]   ψέγει τὸ ἀδικεῖν, ἀδυνατῶν αὐτὸ  δρᾶν.   ὡς δέ, δῆλον· γὰρ
[377]   Οὐρανός τε ἠργάσατο φησι  δρᾶσαι   αὐτὸν Ησίοδος, ~ὅ τε αὖ
[375]   διολέσαι, ἀλλ’ αὐτοὶ φθήσονται αὐτὸ  δράσαντες.   Αληθῆ, ἔφη. Τί οὖν, ἦν
[363]   Ομηρός φασιν, μὲν τὰς  δρῦς   (τοῖς δικαίοις τοὺς θεοὺς ποιεῖν
[378]   πατέρα κολάζων παντὶ τρόπῳ, ἀλλὰ  δρῴη   ἂν ὅπερ θεῶν οἱ πρῶτοί
[360]   ἀνθρώποις ἰσόθεον ὄντα. οὕτω δὲ  δρῶν   οὐδὲν ἂν διάφορον τοῦ ἑτέρου
[380]   διδόντες, ἦν δὲ δὴ  δρῶν   ταῦτα θεός, οὐκ ἐατέον λέγειν
[358]   τρίτον δὲ ὅτι εἰκότως αὐτὸ  δρῶσι·   πολὺ γὰρ ἀμείνων ἄρα
[368]   φθέγγεσθαι. κράτιστον οὖν οὕτως ὅπως  δύναμαι   ἐπικουρεῖν αὐτῇ. Ο τε οὖν
[367]   σοῦ ἐπιθυμῶν ἀκοῦσαι τἀναντία, ὡς  δύναμαι   μάλιστα κατατείνας λέγω. μὴ οὖν
[361]   τοῖν ἀνδροῖν. Ως μάλιστ’ ἔφη,  δύναμαι.   ὄντοιν δὲ τοιούτοιν, οὐδὲν ἔτι,
[366]   αὐτὸ δ’ ἑκάτερον τῇ αὑτοῦ  δυνάμει   τί δρᾷ, τῇ τοῦ ἔχοντος
[364]   καὶ πονηροὺς πλουσίους καὶ ἄλλας  δυνάμεις   ἔχοντας εὐδαιμονίζειν καὶ τιμᾶν εὐχερῶς
[368]   ἀδικίαν δικαιοσύνης ἄμεινον εἶναι, οὕτω  δυνάμενοι   εἰπεῖν ὑπὲρ αὐτοῦ. δοκεῖτε δή
[359]   καὶ ἀμφοτέρων γεύωνται, ~τοῖς μὴ  δυναμένοις   τὸ (μὲν ἐκφεύγειν τὸ δὲ
[359]   τοῦ ἀδικεῖν τιμώμενον· ἐπεὶ τὸν  δυνάμενον   αὐτὸ ποιεῖν καὶ ὡς ἀληθῶς
[368]   μὴ βοηθεῖν ἔτι ἐμπνέοντα καὶ  δυνάμενον   φθέγγεσθαι. κράτιστον οὖν οὕτως ὅπως
[358]   ἔστιν ἑκάτερον καὶ τίνα ἔχει  δύναμιν   αὐτὸ καθ’ αὑτὸ ἐνὸν ἐν
[366]   γὰρ πρῶτος τῶν τοιούτων εἰς  δύναμιν   ἐλθὼν πρῶτος ἀδικεῖ, καθ’ ὅσον
[360]   δακτυλίου εἰ ταύτην ἔχοι τὴν  δύναμιν,   καὶ αὐτῷ οὕτω συμβαίνειν, στρέφοντι
[359]   αὐτοῖς γένοιτο οἵαν (ποτέ φασιν  δύναμιν   τῷ (Γύγου) τοῦ Λυδοῦ προγόνῳ
[367]   λέγοιεν ἄν, μεταστρέφοντες αὐτοῖν τὴν  δύναμιν   φορτικῶς, ὥς γέ μοι δοκεῖ.
[364]   πείθουσιν ὡς ἔστι παρὰ σφίσι  δύναμις   ἐκ θεῶν ποριζομένη θυσίαις τε
[374]   οὐκ ἀποδειλιατέον, ὅσον γ’ ἂν  δύναμις   παρείκῃ. ~(Οὐ γὰρ οὖν, ἔφη.
[366]   δικαιοσύνην τιμᾶν ἐθέλειν τις  δύναμις   ὑπάρχει ψυχῆς χρημάτων
[366]   λογιζόμενος, αἱ τελεταὶ αὖ μέγα  δύνανται   καὶ οἱ λύσιοι θεοί, ὡς
[377]   αὐτὸν τύπον εἶναι καὶ ταὐτὸν  (δύνασθαι   τούς τε μείζους καὶ τοὺς
[361]   ἐν τῇ τέχνῃ καὶ τὰ  δυνατὰ   διαισθάνεται, (καὶ τοῖς μὲν ἐπιχειρεῖ,
[381]   καὶ ἄριστος ὢν εἰς τὸ  δυνατὸν   ἕκαστος αὐτῶν μένει ἀεὶ ἁπλῶς
[375]   μὲν ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ,  δυνατόν,   καὶ οὐ παρὰ φύσιν ζητοῦμεν
[365]   θεοὺς οὔτε λανθάνειν οὔτε βιάσασθαι  δυνατόν.   Οὐκοῦν, εἰ μὲν μὴ εἰσὶν
[361]   ἐὰν ἄρα σφάλληταί τι, ἐπανορθοῦσθαι  δυνατῷ   εἶναι, λέγειν τε ἱκανῷ ὄντι
[360]   ἀρχὴν οὕτω κατασχεῖν. εἰ οὖν  δύο   τοιούτω δακτυλίω γενοίσθην, καὶ τὸν
[378]   ὢν λάβῃ ἐν ταῖς δόξαις  (δυσέκ(   νιπτά τε καὶ ἀμετάστατα φιλεῖ
[358]   ἀλλ’ ἐγώ τις, ὡς ἔοικε,  δυσμαθής.   (Ιθι δή, ἔφη, ἄκουσον καὶ
[364]   καὶ θεοὶ πολλοῖς μὲν ἀγαθοῖς  δυστυχίας   τε καὶ βίον κακὸν ἔνειμαν,
[362]   πάντα ὠφελεῖσθαι κερδαίνοντα τῷ μὴ  δυσχεραίνειν   τὸ ἀδικεῖν· εἰς ἀγῶνας τοίνυν
[366]   πλὴν εἴ τις θείᾳ φύσει  δυσχεραίνων   τὸ ἀδικεῖν ἐπιστήμην λαβὼν
[379]   μὲν ἂν μείξας Ζεὺς  δῷ   ἀμφοτέρων, ἄλλοτε μέν τε κακῷ
[380]   αἰτίαν φύει βροτοῖς, ὅταν κακῶσαι  δῶμα   παμπήδην θέλῃ. ἀλλ’ ἐάν τις
[361]   (εἶναι, ἔσονται αὐτῷ τιμαὶ καὶ  δωρεαὶ   δοκοῦντι τοιούτῳ εἶναι· ἄδηλον οὖν
[366]   δόξας τε καὶ τιμὰς καὶ  δωρεὰς   τὰς ἀπ’ αὐτῶν γιγνομένας· αὐτὸ
[361]   εἴτε τοῦ δικαίου εἴτε τῶν  δωρεῶν   τε καὶ τιμῶν ἕνεκα τοιοῦτος
[383]   χαλεπανοῦμέν τε καὶ χορὸν οὐ  δώσομεν,   οὐδὲ τοὺς διδασκάλους ἐάσομεν ἐπὶ
[366]   Αλλὰ γὰρ ἐν Αιδου δίκην  δώσομεν   ὧν ἂν ἐνθάδε ἀδικήσωμεν,




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 18/01/2006