Pages |
[360] |
τοῖς
αἰσθανομένοις
καὶ
ἀνοητότατος,
ἐπαινοῖεν
|
δ’ |
ἂν
αὐτὸν
ἀλλήλων
ἐναντίον
ἐξαπατῶντες |
[376] |
οὐδὲ
ἓν
κακὸν
προπεπονθώς·
ὃν
|
δ’ |
ἂν
γνώριμον,
ἀσπάζεται,
κἂν
μηδὲν |
[359] |
τὴν
τοῦ
ἴσου
τιμήν.
εἴη
|
δ’ |
ἂν
ἡ
ἐξουσία
ἣν
λέγω |
[369] |
σῶμα
θεραπευτήν;
Πάνυ
γε.
Εἴη
|
δ’ |
ἂν
ἥ
γε
ἀναγκαιοτάτη
πόλις |
[379] |
κύρεται,
ἄλλοτε
δ’
ἐσθλῷ·
ᾧ
|
δ’ |
ἂν
μή,
ἀλλ’
ἄκρατα
τὰ |
[377] |
καλὸν
(μῦθον)
ποιήσωσιν,
ἐγκριτέον,
ὃν
|
δ’ |
ἂν
μή,
ἀποκριτέον.
τοὺς
δ’ |
[364] |
μάλα
δ’
ἐγγύθι
ναίει·
τῆς
|
δ’ |
ἀρετῆς
ἱδρῶτα
θεοὶ
προπάροιθεν
ἔθηκαν
|
[372] |
διεληλύθαμεν,
ὥσπερ
ὑγιής
τις·
εἰ
|
δ’ |
αὖ
βούλεσθε,
καὶ
φλεγμαίνουσαν
πόλιν |
[383] |
εἶναι,
μαντικῇ
βρύον
τέχνῃ·
ὁ
|
δ’ |
αὐτὸς
ὑμνῶν,
αὐτὸς
ἐν
θοίνῃ |
[364] |
(ῥηϊδίως·
λείη
μὲν
ὁδός,
μάλα
|
δ’ |
ἐγγύθι
ναίει·
τῆς
δ’
ἀρετῆς |
[377] |
δ’
ἂν
μή,
ἀποκριτέον.
τοὺς
|
δ’ |
ἐγκριθέντας
πείσομεν
τὰς
τροφούς
τε |
[379] |
μοι
λέγειν.
Οὐκ
ἄρα,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ἀποδεκτέον
οὔτε
Ομήρου
οὔτ’ |
[381] |
γάρ,
ἔφη.
Αλλ’
ἆρα,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
αὐτοὶ
μὲν
οἱ
θεοί |
[375] |
ἔφη.
Οἴει
οὖν
τι,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
διαφέρειν
φύσιν
γενναίου
σκύλακος |
[357] |
ἢ
χαίρειν
ἔχοντα;
Εμοιγε,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
δοκεῖ
τι
εἶναι
τοιοῦτον. |
[375] |
μέντοι.
Τοῦτο
μὲν
ἄρα,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
δυνατόν,
καὶ
οὐ
παρὰ |
[369] |
καλῶς
λέγειν.
Αρ’
οὖν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
εἰ
γιγνομένην
πόλιν
θεασαίμεθα |
[380] |
ἀρέσκει.
Οὗτος
μὲν
τοίνυν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
εἷς
ἂν
εἴη
τῶν |
[376] |
γὰρ
ἐννοῶ.
Καὶ
τοῦτο,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ἐν
τοῖς
κυσὶν
κατόψει, |
[358] |
τιθεῖς;
~(Εγὼ
μὲν
οἶμαι,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ἐν
τῷ
καλλίστῳ,
ὃ |
[374] |
λέγεις,
ἔφη.
(Τί
οὖν;
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ·
ἡ
περὶ
τὸν
πόλεμον |
[371] |
δέονται
πρίασθαι.
Αὕτη
ἄρα,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ἡ
χρεία
καπήλων
ἡμῖν |
[374] |
Οὔκ,
εἰ
σύ
γε,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
καὶ
ἡμεῖς
ἅπαντες
ὡμολογήσαμεν |
[372] |
πρὸς
ἀλλήλους.
Αλλ’
ἴσως,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
καλῶς
λέγεις·
καὶ
σκεπτέον |
[370] |
πάντα
ταῦτα.
Αλλὰ
μήν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
κατοικίσαι
γε
αὐτὴν
τὴν |
[372] |
τοὺς
ἄνδρας
ἑστιωμένους.
Αληθῆ,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
λέγεις.
ἐπελαθόμην
ὅτι
καὶ |
[381] |
ἢ
ἀρετῆς
εἶναι.
Ορθότατα,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
λέγεις.
καὶ
οὕτως
ἔχοντος |
[370] |
ῥᾷον
ἢ
κείνως.
Οὐδέν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
μὰ
Δία
ἄτοπον.
ἐννοῶ |
[372] |
ἔχουσι
καὶ
τραγήματα.
Εἶεν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ·
μανθάνω.
οὐ
πόλιν,
ὡς |
[373] |
μηδέν
γέ
πω
λέγωμεν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
μήτ’
εἴ
τι
κακὸν |
[377] |
ἔφη.
Εν
τοῖς
μείζοσιν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
μύθοις
ὀψόμεθα
καὶ
τοὺς |
[379] |
γ’
ἔφη.
Οὐδ’
ἄρα,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὁ
θεός,
ἐπειδὴ
ἀγαθός, |
[379] |
εἶεν;
Τοιοίδε
πού
τινες,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ·
οἷος
τυγχάνει
ὁ
θεὸς |
[374] |
ὄργανα
ἦν
ἄξια.
Οὐκοῦν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὅσῳ
μέγιστον
τὸ
τῶν |
[358] |
ὡς
ὂν
χαλεπόν.
Οἶδα,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὅτι
δοκεῖ
οὕτω
καὶ |
[377] |
πῶς
λέγεις.
Οὐ
μανθάνεις,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὅτι
πρῶτον
τοῖς
παιδίοις |
[382] |
δ’
ὅς.
Οὐκ
οἶσθα,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὅτι
τό
γε
ὡς |
[382] |
Πῶς,
ἔφη,
λέγεις;
Οὕτως,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὅτι
τῷ
κυριωτάτῳ
που |
[374] |
Ημέτερον
μέντοι.
Μὰ
Δία,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
οὐκ
ἄρα
φαῦλον
πρᾶγμα |
[376] |
φιλόσοφον.
Πῇ
δή;
Ηι,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὄψιν
οὐδενὶ
ἄλλῳ
φίλην |
[358] |
ἃ
λέγω.
Πάντων
μάλιστα,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ·
περὶ
γὰρ
τίνος
ἂν |
[375] |
Αληθῆ,
ἔφη.
Τί
οὖν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ποιήσομεν;
πόθεν
ἅμα
πρᾷον |
[369] |
ἄλλως
ποίει.
Γίγνεται
τοίνυν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
πόλις,
ὡς
ἐγᾦμαι,
ἐπειδὴ |
[369] |
Εστι
ταῦτα.
Φέρε
δή,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
πῶς
ἡ
πόλις
ἀρκέσει |
[362] |
μάλιστα
ἔδει
ῥηθῆναι.
Οὐκοῦν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
τὸ
λεγόμενον,
ἀδελφὸς
ἀνδρὶ |
[377] |
καὶ
ποῖα;
Πρῶτον
μέν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
τὸ
μέγιστον
καὶ
περὶ |
[378] |
εἶναι
λέγειν.
Οὐδέ
γε,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
τὸ
παράπαν
ὡς
θεοὶ |
[368] |
οὐ
δεινοί,
δοκῶ
μοι,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
τοιαύτην
ποιήσασθαι
ζήτησιν
αὐτοῦ, |
[369] |
Πάνυ
γε.
Ιθι
δή,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
τῷ
λόγῳ
ἐξ
ἀρχῆς |
[377] |
αὐτῶν
μεμφόμενος
λέγεις;
Οπερ,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
χρὴ
καὶ
πρῶτον
καὶ |
[382] |
Ισως,
ἔφη.
~(Τί
δέ;
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ·
ψεύδεσθαι
θεὸς
ἐθέλοι
ἂν |
[381] |
ἔμοιγε
δοκεῖ.
(Μηδεὶς
ἄρα,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὦ
ἄριστε,
λεγέτω
ἡμῖν |
[372] |
ἐχόρταζες;
Αλλὰ
πῶς
χρή,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὦ
Γλαύκων;
Απερ
νομίζεται, |
[375] |
Καὶ
τοῦτο.
Πῶς
οὖν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὦ
Γλαύκων,
οὐκ
ἄγριοι |
[376] |
τὴν
σκέψιν.
Μὰ
Δία,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὦ
φίλε
Αδείμαντε,
οὐκ |
[375] |
τὰ
ἔμπροσθεν,
Δικαίως
γε,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὦ
φίλε,
ἀποροῦμεν·
ἧς |
[361] |
ὁπότερος
αὐτοῖν
εὐδαιμονέστερος.
Βαβαῖ,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὦ
φίλε
Γλαύκων,
ὡς |
[376] |
γυμναστικῇ;
Πῶς
δ’
οὔ;
Μουσικῆς
|
δ’ |
εἶπον,
τιθεῖς
λόγους,
ἢ
οὔ; |
[366] |
τὰς
ἀπ’
αὐτῶν
γιγνομένας·
αὐτὸ
|
δ’ |
ἑκάτερον
τῇ
αὑτοῦ
δυνάμει
τί |
[363] |
βρίθῃσι
δὲ
δένδρεα
καρπῷ,
τίκτῃ
|
δ’ |
ἔμπεδα
μῆλα,
θάλασσα
δὲ
παρέχῃ |
[377] |
ψεῦδος
δ’
ἕτερον;
Ναί.
~(Παιδευτέον
|
δ’ |
ἐν
ἀμφοτέροις,
πρότερον
δ’
ἐν |
[377] |
~(Παιδευτέον
δ’
ἐν
ἀμφοτέροις,
πρότερον
|
δ’ |
ἐν
τοῖς
ψευδέσιν;
Οὐ
μανθάνω, |
[364] |
καὶ
βίον
κακὸν
ἔνειμαν,
τοῖς
|
δ’ |
ἐναντίοις
ἐναντίαν
μοῖραν.
ἀγύρται
δὲ |
[366] |
μόνον
ὑπὸ
θεῶν
ἐσόμεθα,
τὰ
|
δ’ |
ἐξ
ἀδικίας
κέρδη
ἀπωσόμεθα·
ἄδικοι |
[369] |
ἄλλος
ἄλλον,
ἐπ’
ἄλλου,
τὸν
|
δ’ |
ἐπ’
ἄλλου
χρείᾳ,
πολλῶν
δεόμενοι, |
[358] |
ὡς
τοιοῦτον
ὂν
ψέγεται,
ἀδικία
|
δ’ |
ἐπαινεῖται·
ἀλλ’
ἐγώ
τις,
ὡς |
[376] |
μὲν
ἐπὶ
σώμασι
γυμναστική,
ἡ
|
δ’ |
ἐπὶ
ψυχῇ
μουσική.
Εστιν
γάρ. |
[379] |
κακῷ
ὅ
γε
κύρεται,
ἄλλοτε
|
δ’ |
ἐσθλῷ·
ᾧ
δ’
ἂν
μή, |
[376] |
εἶδος,
τὸ
μὲν
ἀληθές,
ψεῦδος
|
δ’ |
ἕτερον;
Ναί.
~(Παιδευτέον
δ’
ἐν |
[363] |
ἀρετῆς
μισθὸν
μέθην
αἰώνιον.
οἱ
|
δ’ |
ἔτι
τούτων
μακροτέρους
ἀποτείνουσιν
μισθοὺς |
[357] |
εἰπὼν
ᾤμην
λόγου
ἀπηλλάχθαι·
τὸ
|
δ’ |
ἦν
ἄρα,
ὡς
ἔοικε,
προοίμιον. |
[370] |
δὲ
καὶ
τούτῳ
δεῖ.
ὡσαύτως
|
δ’ |
ὁ
ὑφάντης
τε
καὶ
ὁ |
[363] |
βαλάνους,
μέσσας
δὲ
μελίσσας·
εἰροπόκοι
|
δ’ |
ὄιες,
φησίν,
μαλλοῖς
καταβεβρίθασι,
καὶ |
[358] |
καθ’
αὑτὸ
ἐγκωμιαζόμενον
ἀκοῦσαι—
μάλιστα
|
δ’ |
οἶμαι
ἂν
σοῦ
πυθέσθαι.
διὸ |
[371] |
καθήμενος
ἐν
ἀγορᾷ;
Οὐδαμῶς,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
ἀλλὰ
εἰσὶν
οἳ
τοῦτο |
[374] |
μεγίστης
δεόμενον.
Οἶμαι
ἔγωγε,
ἦ
|
δ’ |
ὅς.
Αρ’
οὖν
οὐ
καὶ |
[374] |
τοῖς
ἐπιοῦσιν.
Τί
δέ;
ἦ
|
δ’ |
ὅς·
αὐτοὶ
οὐχ
ἱκανοί;
Οὔκ, |
[370] |
ὅταν
μίαν
εἷς;
Οταν,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
εἷς
μίαν.
Αλλὰ
μὴν |
[377] |
καὶ
λέγουσι.
Ποίους
δή,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
καὶ
τί
αὐτῶν
μεμφόμενος |
[382] |
κεκτῆσθαι.
Οὐδὲ
νῦν
πω,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
μανθάνω.
(Οἴει
γάρ
τί |
[376] |
καὶ
τὸ
ἀλλότριον;
Οὐδαμῶς,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
ὅπως
οὔ.
Αλλὰ
μέντοι, |
[371] |
πόλιν
ᾠκίσαμεν.
Δῆλον
δή,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
ὅτι
πωλοῦντες
καὶ
ὠνούμενοι. |
[375] |
τὰς
φύσεις;
Μὰ
Δία,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
οὐ
ῥᾳδίως.
(Αλλὰ
μέντοι |
[378] |
Οὐ
μὰ
τὸν
Δία,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
οὐδὲ
αὐτῷ
μοι
δοκεῖ |
[362] |
τί
μήν;
εἶπον.
Αὐτό,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
οὐκ
εἴρηται
ὃ
μάλιστα |
[382] |
φάντασμα
προτείνων;
Οὐκ
οἶδα,
ἦ
|
δ’ |
ὅς.
Οὐκ
οἶσθα,
ἦν
δ’ |
[369] |
τὴν
ἀδικίαν;
Τάχ’
ἄν,
ἦ
|
δ’ |
ὅς.
Οὐκοῦν
γενομένου
αὐτοῦ
ἐλπὶς |
[368] |
ὅλης
πόλεως;
Πάνυ
γε,
ἦ
|
δ’ |
ὅς.
Οὐκοῦν
μεῖζον
πόλις
ἑνὸς |
[378] |
συνέβη
ἀκοῦσαι.
Καὶ
γάρ,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
οὗτοί
γε
οἱ
λόγοι |
[369] |
ἄλλην
πόλιν
οἰκίζειν;
Οὐδεμίαν,
ἦ
|
δ’ |
ὅς.
(Οὕτω
δὴ
ἄρα
παραλαμβάνων |
[382] |
χρήσιμον
ποιοῦμεν;
Καὶ
μάλα,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
οὕτως
ἔχει.
Κατὰ
τί |
[370] |
καὶ
ἐρίοις.
Οὐδέ
γε,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
σμικρὰ
πόλις
ἂν
εἴη |
[374] |
παρασχομένῳ;
Πολλοῦ
γὰρ
ἄν,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
τὰ
ὄργανα
ἦν
ἄξια. |
[369] |
ἔοικεν,
ἡ
ἡμετέρα
χρεία.
Πῶς
|
δ’ |
οὔ;
(Αλλὰ
μὴν
πρώτη
γε |
[375] |
γε,
εἴπερ
εὖ
μαχεῖται.
Πῶς
|
δ’ |
οὔ;
Ανδρεῖος
δὲ
εἶναι
ἆρα |
[374] |
εἰς
αὐτὸ
τὸ
ἐπιτήδευμα;
Πῶς
|
δ’ |
οὔ;
Ημέτερον
δὴ
ἔργον
ἂν |
[376] |
ἀρξόμεθα
παιδεύοντες
ἢ
γυμναστικῇ;
Πῶς
|
δ’ |
οὔ;
Μουσικῆς
δ’
εἶπον,
τιθεῖς |
[381] |
θεοῦ
πάντῃ
ἄριστα
ἔχει.
Πῶς
|
δ’ |
οὔ;
Ταύτῃ
μὲν
δὴ
ἥκιστα |
[381] |
καὶ
ἰσχυρότατον
(ἥκιστα
ἀλλοιοῦται;
Πῶς
|
δ’ |
οὔ;
Ψυχὴν
δὲ
οὐ
τὴν |
[366] |
ἀμφότερα
ἢ
οὐδέτερα
πειστέον.
~εἰ
|
δ’ |
οὖν
πειστέον,
ἀδικητέον
καὶ
θυτέον |
[382] |
ἔστιν.
Πάντῃ
ἄρα
ἀψευδὲς
τὸ
|
δαιμόνιόν |
τε
καὶ
τὸ
θεῖον.
Παντάπασι |
[359] |
ἀφικέσθαι
καὶ
ἐκεῖνον
ἔχοντα
τὸν
|
δακτύλιον· |
καθήμενον
οὖν
μετὰ
τῶν
ἄλλων |
[359] |
περὶ
δὲ
(τῇ
χειρὶ
χρυσοῦν
|
δακτύλιον |
ὄν<
τα>
περιελόμενον
ἐκβῆναι.
συλλόγου |
[360] |
τε
καὶ
πάλιν
ἐπιψηλαφῶντα
τὸν
|
δακτύλιον |
στρέψαι
ἔξω
τὴν
σφενδόνην,
καὶ |
[360] |
καὶ
τοῦτο
ἐννοήσαντα
ἀποπειρᾶσθαι
τοῦ
|
δακτυλίου |
εἰ
ταύτην
ἔχοι
τὴν
δύναμιν, |
[359] |
ἄλλων
τυχεῖν
τὴν
σφενδόνην
τοῦ
|
δακτυλίου |
περιαγαγόντα
πρὸς
ἑαυτὸν
εἰς
τὸ |
[360] |
κατασχεῖν.
εἰ
οὖν
δύο
τοιούτω
|
δακτυλίω |
γενοίσθην,
καὶ
τὸν
μὲν
ὁ |
[364] |
ἐχθρὸν
πημῆναι
ἐθέλῃ,
μετὰ
σμικρῶν
|
δαπανῶν |
ὁμοίως
δίκαιον
ἀδίκῳ
βλάψει
ἐπαγωγαῖς |
[367] |
αὑτὴν
ἡ
μὲν
κακόν,
ἡ
|
δὲ |
ἀγαθόν
ἐστιν·
τὰς
δὲ
δόξας |
[376] |
τῷ
τὴν
μὲν
καταμαθεῖν,
τὴν
|
δὲ |
ἀγνοῆσαι.
καίτοι
πῶς
οὐκ
ἂν |
[362] |
τι
λέγειν
πρὸς
ταῦτα,
ὁ
|
δὲ |
ἀδελφὸς
αὐτοῦ
Αδείμαντος,
Οὔ
τί |
[358] |
τὸ
μὲν
ἀδικεῖν
ἀγαθόν,
τὸ
|
δὲ |
ἀδικεῖσθαι
κακόν,
πλέονι
δὲ
κακῷ |
[361] |
ἐληλυθότες,
ὁ
μὲν
δικαιοσύνης,
ὁ
|
δὲ |
ἀδικίας,
κρίνωνται
ὁπότερος
αὐτοῖν
εὐδαιμονέστερος. |
[367] |
ἀγαθόν,
συμφέρον
τοῦ
κρείττονος,
τὸ
|
δὲ |
ἄδικον
αὑτῷ
μὲν
συμφέρον
καὶ |
[363] |
Γλαύκων
περὶ
τῶν
δικαίων
δοξαζομένων
|
δὲ |
ἀδίκων
διῆλθε
τιμωρήματα,
ταῦτα
περὶ |
[375] |
ἀγαθὸς
οὐ
μὴ
γένηται·
ταῦτα
|
δὲ |
ἀδυνάτοις
ἔοικεν,
καὶ
οὕτω
(δὴ |
[380] |
οἱ
δὲ
ὠνίναντο
κολαζόμενοι·
ὡς
|
δὲ |
ἄθλιοι
μὲν
οἱ
δίκην
διδόντες, |
[359] |
δυναμένοις
τὸ
(μὲν
ἐκφεύγειν
τὸ
|
δὲ |
αἱρεῖν
δοκεῖ
λυσιτελεῖν
συνθέσθαι
ἀλλήλοις |
[380] |
ὑπὸ
τοῦ
θεοῦ,
ἐατέον·
κακῶν
|
δὲ |
αἴτιον
φάναι
θεόν
τινι
γίγνεσθαι |
[359] |
μείζω
ἢ
κατ’
ἄνθρωπον,
τοῦτον
|
δὲ |
ἄλλο
μὲν
οὐδέν,
περὶ
δὲ |
[374] |
πόλεμον
ἱκανὸς
ἔσται
ἀγωνιστής,
τῶν
|
δὲ |
ἄλλων
ὀργάνων
οὐδὲν
οὐδένα
δημιουργὸν |
[378] |
ἀλλὰ
μάλιστα
μὲν
σιγᾶσθαι,
εἰ
|
δὲ |
ἀνάγκη
τις
ἦν
λέγειν,
δι’ |
[379] |
μὲν
τοῖς
ἀνθρώποις
αἴτιος,
πολλῶν
|
δὲ |
ἀναίτιος·
πολὺ
γὰρ
ἐλάττω
τἀγαθὰ |
[363] |
ἄλλα
τοιαῦτα
ἐγκωμιάζουσιν
δικαιοσύνην·
τοὺς
|
δὲ |
ἀνοσίους
αὖ
καὶ
ἀδίκους
εἰς |
[371] |
τοῖς
τι
δεομένοις
ἀποδόσθαι,
τοῖς
|
δὲ |
ἀντὶ
αὖ
ἀργυρίου
διαλλάττειν
ὅσοι |
[364] |
δημοσίᾳ
τε
καὶ
ἰδίᾳ,
τοὺς
|
δὲ |
ἀτιμάζειν
καὶ
ὑπερορᾶν,
οἳ
ἄν |
[369] |
ἐξ
ἀρχῆς
ποιῶμεν
πόλιν·
ποιήσει
|
δὲ |
αὐτήν,
ὡς
ἔοικεν,
ἡ
ἡμετέρα |
[358] |
πω
ἀκήκοα
ὡς
βούλομαι—
βούλομαι
|
δὲ |
αὐτὸ
καθ’
αὑτὸ
ἐγκωμιαζόμενον
ἀκοῦσαι— |
[365] |
καὶ
τῶν
γενεαλογησάντων
ποιητῶν,
οἱ
|
δὲ |
αὐτοὶ
οὗτοι
λέγουσιν
ὡς
εἰσὶν |
[359] |
διώκειν
πέφυκεν
ὡς
ἀγαθόν,
νόμῳ
|
δὲ |
βίᾳ
παράγεται
ἐπὶ
τὴν
τοῦ |
[365] |
ὧν
τὰ
μὲν
πείσομεν,
τὰ
|
δὲ |
βιασόμεθα,
ὡς
πλεονεκτοῦντες
δίκην
μὴ |
[363] |
τε
θεουδὴς
εὐδικίας
ἀνέχῃσι,
φέρῃσι
|
δὲ |
γαῖα
μέλαινα
(πυροὺς
καὶ
κριθάς, |
[379] |
τι
ποιεῖ;
Οὐδὲ
τοῦτο.
Ο
|
δέ |
γε
μηδὲν
κακὸν
ποιεῖ
οὐδ’ |
[360] |
τὸ
εἴσω
τῆς
χειρός,
~τούτου
|
δὲ |
γενομένου
(ἀφανῆ
αὐτὸν
γενέσθαι
τοῖς |
[359] |
ὄν<
τα>
περιελόμενον
ἐκβῆναι.
συλλόγου
|
δὲ |
γενομένου
τοῖς
ποιμέσιν
εἰωθότος,
ἵν’ |
[365] |
κακῶν
ἀπολύουσιν
ἡμᾶς,
μὴ
θύσαντας
|
δὲ |
δεινὰ
περιμένει.
Ταῦτα
πάντα,
ἔφη, |
[363] |
μέλαινα
(πυροὺς
καὶ
κριθάς,
βρίθῃσι
|
δὲ |
δένδρεα
καρπῷ,
τίκτῃ
δ’
ἔμπεδα |
[378] |
ἐγγὺς
τούτων
ἀναγκαστέον
λογοποιεῖν.
Ηρας
|
δὲ |
δεσμοὺς
ὑπὸ
ὑέος
καὶ
Ηφαίστου |
[371] |
θάλατταν
ἐργασίας.
Συχνῶν
μέντοι.
Τί
|
δὲ |
δή;
ἐν
αὐτῇ
τῇ
πόλει |
[376] |
δὴ
ἂν
οὕτως
ὑπάρχοι.
θρέψονται
|
δὲ |
δὴ
ἡμῖν
οὗτοι
καὶ
παιδευθήσονται |
[380] |
Καὶ
μάλ’
ἔφη,
ἀπόχρη.
(Τί
|
δὲ |
δὴ
ὁ
δεύτερος
ὅδε;
ἆρα |
[380] |
μὲν
οἱ
δίκην
διδόντες,
ἦν
|
δὲ |
δὴ
ὁ
δρῶν
ταῦτα
θεός, |
[374] |
τοὺς
καιροὺς
καλῶς
ἀπεργάσεσθαι·
τὰ
|
δὲ |
δὴ
περὶ
τὸν
πόλεμον
πότερον |
[382] |
ἀνθρώπων
μισεῖται.
Δοκεῖ
μοι.
Τί
|
δὲ |
δὴ
τὸ
ἐν
τοῖς
λόγοις |
[378] |
Κρόνος
(ὡς
ἐτιμωρήσατο
αὐτόν.
τὰ
|
δὲ |
δὴ
τοῦ
Κρόνου
ἔργα
καὶ |
[366] |
ἀδικεῖν,
ἀδυνατῶν
αὐτὸ
δρᾶν.
ὡς
|
δέ, |
δῆλον·
ὁ
γὰρ
πρῶτος
τῶν |
[360] |
τὴν
σφενδόνην
ἀδήλῳ
γίγνεσθαι,
ἔξω
|
δὲ |
δήλῳ·
αἰσθόμενον
δὲ
εὐθὺς
διαπράξασθαι |
[358] |
εὐδοκιμήσεων
διὰ
δόξαν
ἐπιτηδευτέον,
αὐτὸ
|
δὲ |
δι’
αὑτὸ
φευκτέον
ὡς
ὂν |
[359] |
ἀδικούμενος
τιμωρεῖσθαι
ἀδύνατος
ᾖ·
τὸ
|
δὲ |
δίκαιον
ἐν
μέσῳ
ὂν
τούτων |
[361] |
εἶναι
ἄδικος
διὰ
βίου,
ὢν
|
δὲ |
δίκαιος,
ἵνα
ἀμφότεροι
εἰς
τὸ |
[380] |
ὡς
ἄθλιοι
οἱ
κακοί,
διδόντες
|
δὲ |
δίκην
ὠφελοῦντο
ὑπὸ
τοῦ
θεοῦ, |
[376] |
λόγους,
ἢ
οὔ;
Εγωγε.
Λόγων
|
δὲ |
διττὸν
εἶδος,
τὸ
μὲν
ἀληθές, |
[365] |
δὲ
καὶ
ζημίας
φανεράς·
ἀδίκῳ
|
δὲ |
δόξαν
δικαιοσύνης
παρεσκευασμένῳ
θεσπέσιος
βίος |
[367] |
ἡ
δὲ
ἀγαθόν
ἐστιν·
τὰς
|
δὲ |
δόξας
ἀφαίρει,
ὥσπερ
Γλαύκων
διεκελεύσατο. |
[360] |
τοῖς
ἀνθρώποις
ἰσόθεον
ὄντα.
οὕτω
|
δὲ |
δρῶν
οὐδὲν
ἂν
διάφορον
τοῦ |
[361] |
(καὶ
τοῖς
μὲν
ἐπιχειρεῖ,
τὰ
|
δὲ |
ἐᾷ·
ἔτι
δὲ
ἐὰν
ἄρα |
[361] |
ἐπιχειρεῖ,
τὰ
δὲ
ἐᾷ·
ἔτι
|
δὲ |
ἐὰν
ἄρα
πῃ
σφαλῇ,
ἱκανὸς |
[366] |
μὲν
ἀποφῆναι
ἃ
εἰρήκαμεν,
ἱκανῶς
|
δὲ |
ἔγνωκεν
ὅτι
ἄριστον
δικαιοσύνη,
πολλήν |
[375] |
μαχεῖται.
Πῶς
δ’
οὔ;
Ανδρεῖος
|
δὲ |
εἶναι
ἆρα
ἐθελήσει
ὁ
μὴ |
[365] |
ἡμῖν
(μελητέον
τοῦ
λανθάνειν;
εἰ
|
δὲ |
εἰσί
τε
καὶ
ἐπιμελοῦνται,
οὐκ |
[371] |
εἰσαξόντων
καὶ
ἐξαξόντων
ἕκαστα.
οὗτοι
|
δέ |
εἰσιν
ἔμποροι·
ἦ
γάρ;
Ναί. |
[372] |
τε
καὶ
ὑποδεδεμένοι
ἱκανῶς·
θρέψονται
|
δὲ |
ἐκ
μὲν
τῶν
κριθῶν
ἄλφιτα |
[368] |
ὡς
(ἀληθῶς
οὐ
πεπεῖσθαι—
τεκμαίρομαι
|
δὲ |
ἐκ
τοῦ
ἄλλου
τοῦ
ὑμετέρου |
[358] |
τὸν
ἄδικον
βίον
ἐπαινῶν,
εἰπὼν
|
δὲ |
ἐνδείξομαί
σοι
ὃν
τρόπον
αὖ |
[358] |
ἀκούειν
ἀδικίαν
μὲν
ψέγοντος,
δικαιοσύνην
|
δὲ |
ἐπαινοῦντος.
ἀλλ’
ὅρα
εἴ
σοι |
[369] |
γε.
Δευτέρα
δὴ
οἰκήσεως,
τρίτη
|
δὲ |
ἐσθῆτος
καὶ
τῶν
τοιούτων.
Εστι |
[360] |
γίγνεσθαι,
ἔξω
δὲ
δήλῳ·
αἰσθόμενον
|
δὲ |
εὐθὺς
διαπράξασθαι
τῶν
ἀγγέλων
γενέσθαι |
[374] |
ἄλλην
τέχνην
ἡντινοῦν
ἐργαζόμενος,
πεττευτικὸς
|
δὲ |
ἢ
κυβευτικὸς
ἱκανῶς
οὐδ’
ἂν |
[374] |
ἐλέγομεν
διαμαχεῖται
τοῖς
ἐπιοῦσιν.
Τί
|
δέ; |
ἦ
δ’
ὅς·
αὐτοὶ
οὐχ |
[380] |
εἶδος
εἰς
πολλὰς
μορφάς,
τοτὲ
|
δὲ |
ἡμᾶς
ἀπατῶντα
καὶ
ποιοῦντα
περὶ |
[357] |
γὰρ
ἐπίπονα
φαῖμεν
ἄν,
ὠφελεῖν
|
δὲ |
ἡμᾶς,
καὶ
αὐτὰ
μὲν
ἑαυτῶν |
[382] |
καὶ
γοητεύοντες;
Ισως,
ἔφη.
~(Τί
|
δέ; |
ἦν
δ’
ἐγώ·
ψεύδεσθαι
θεὸς |
[367] |
μὲν
συμφέρον
καὶ
λυσιτελοῦν,
τῷ
|
δὲ |
ἥττονι
ἀσύμφορον.
ἐπειδὴ
οὖν
ὡμολόγησας |
[370] |
τῆς
οἰκίας
παρασκευῇ
διατρίβειν,
τὸ
|
δὲ |
ἱματίου,
τὸ
δὲ
ὑποδημάτων,
καὶ |
[364] |
χαλεπὸν
μέντοι
καὶ
ἐπίπονον,
ἀκολασία
|
δὲ |
καὶ
ἀδικία
ἡδὺ
μὲν
καὶ |
[377] |
τὸ
ὅλον
εἰπεῖν
ψεῦδος,
ἔνι
|
δὲ |
καὶ
ἀληθῆ.
πρότερον
δὲ
μύθοις |
[367] |
ὀνίνησιν
καὶ
ἀδικία
βλάπτει,
μισθοὺς
|
δὲ |
καὶ
δόξας
πάρες
ἄλλοις
ἐπαινεῖν· |
[367] |
ᾖ.
Ταῦτα,
ὦ
Σώκρατες,
ἴσως
|
δὲ |
καὶ
ἔτι
τούτων
πλείω
Θρασύμαχός |
[365] |
ὄφελος
οὐδέν
φασιν
εἶναι,
πόνους
|
δὲ |
καὶ
ζημίας
φανεράς·
ἀδίκῳ
δὲ |
[359] |
τὸν
τόπον
ᾗ
ἔνεμεν.
ἰδόντα
|
δὲ |
καὶ
θαυμάσαντα
καταβῆναι
καὶ
ἰδεῖν |
[364] |
δ’
ἐναντίοις
ἐναντίαν
μοῖραν.
ἀγύρται
|
δὲ |
καὶ
μάντεις
ἐπὶ
πλουσίων
θύρας |
[363] |
πολλὰ
ἀγαθὰ
τούτων
ἐχόμενα.
παραπλήσια
|
δὲ |
καὶ
ὁ
ἕτερος·
ὥς
τέ |
[359] |
τοιαῦτα,
ὡς
ὁ
λόγος.
Ως
|
δὲ |
καὶ
οἱ
ἐπιτηδεύοντες
ἀδυναμίᾳ
τοῦ |
[370] |
τῶν
γεωργῶν
χρῆσθαι
ὑποζυγίοις,
ὑφάνται
|
δὲ |
καὶ
σκυτοτόμοι
δέρμασίν
τε
καὶ |
[373] |
ὀψοποιῶν
τε
καὶ
μαγείρων;
ἔτι
|
δὲ |
καὶ
συβωτῶν
προσδεησόμεθα·
τοῦτο
γὰρ |
[365] |
εἰσι
μὲν
ἔτι
ζῶσιν,
εἰσὶ
|
δὲ |
καὶ
τελευτήσασιν,
ἃς
δὴ
τελετὰς |
[360] |
τῶν
παρὰ
τὸν
βασιλέα,
ἐλθόντα
|
(δὲ |
καὶ
τὴν
γυναῖκα
αὐτοῦ
μοιχεύσαντα, |
[370] |
οὐδ’
αὖ
ὁ
οἰκοδόμος·
πολλῶν
|
δὲ |
καὶ
τούτῳ
δεῖ.
ὡσαύτως
δ’ |
[373] |
ταύτῃ
καὶ
τούτου
προσδεήσει.
δεήσει
|
δὲ |
καὶ
τῶν
ἄλλων
βοσκημάτων
παμπόλλων, |
[379] |
ἀλλ’
ἄκρατα
τὰ
ἕτερα,
τὸν
|
δὲ |
κακὴ
βούβρωστις
ἐπὶ
χθόνα
δῖαν |
[359] |
ἀδικῶν
μὴ
διδῷ
δίκην,
τοῦ
|
δὲ |
κακίστου,
ἐὰν
ἀδικούμενος
τιμωρεῖσθαι
ἀδύνατος |
[367] |
ἀνθρώπους,
ἡ
μὲν
ἀγαθόν,
ἡ
|
δὲ |
κακόν
ἐστι.
Καὶ
ἐγὼ
ἀκούσας, |
[358] |
τὸ
δὲ
ἀδικεῖσθαι
κακόν,
πλέονι
|
δὲ |
κακῷ
ὑπερβάλλειν
τὸ
ἀδικεῖσθαι
ἢ |
[379] |
ἀγαθῶν
οὐδένα
ἄλλον
αἰτιατέον,
τῶν
|
δὲ |
κακῶν
ἄλλ’
ἄττα
δεῖ
ζητεῖν |
[379] |
μὲν
εὖ
ἐχόντων
αἴτιον,
τῶν
|
δὲ |
κακῶν
ἀναίτιον.
(Παντελῶς
γ’
ἔφη. |
[366] |
ἐξ
ἀδικίας
κέρδη
ἀπωσόμεθα·
ἄδικοι
|
δὲ |
κερδανοῦμέν
τε
καὶ
λισσόμενοι
ὑπερβαίνοντες |
[360] |
μὲν
οὖν
δὴ
οὕτω.
(Τὴν
|
δὲ |
κρίσιν
αὐτὴν
τοῦ
βίου
πέρι |
[382] |
με,
ἔφην,
σεμνὸν
λέγειν·
ἐγὼ
|
δὲ |
λέγω
ὅτι
τῇ
ψυχῇ
περὶ |
[367] |
αὐτῶν
ἕνεκα
ἄξια
κεκτῆσθαι,
πολὺ
|
δὲ |
μᾶλλον
αὐτὰ
αὑτῶν,
οἷον
ὁρᾶν, |
[368] |
λόγους
ἠπίστουν
ἂν
ὑμῖν—
ὅσῳ
|
δὲ |
μᾶλλον
πιστεύω,
τοσούτῳ
μᾶλλον
ἀπορῶ |
[372] |
ἄλευρα,
τὰ
μὲν
πέψαντες,
τὰ
|
δὲ |
μάξαντες,
μάζας
γενναίας
καὶ
ἄρτους |
[366] |
ἴσχει
ψυχὴ
ἐν
αὑτῇ,
δικαιοσύνη
|
δὲ |
μέγιστον
ἀγαθόν.
~(εἰ
γὰρ
οὕτως |
[363] |
μέν
τε
φέρειν
βαλάνους,
μέσσας
|
δὲ |
μελίσσας·
εἰροπόκοι
δ’
ὄιες,
φησίν, |
[379] |
μὴ
βλαβερὸν
βλάπτει;
Οὐδαμῶς.
Ο
|
δὲ |
μὴ
βλάπτει
κακόν
τι
ποιεῖ; |
[375] |
δὲ
τοὺς
πολεμίους
χαλεπούς·
εἰ
|
δὲ |
μή,
οὐ
περιμενοῦσιν
ἄλλους
σφᾶς |
[360] |
τ’
ἐσόμεθα
κρῖναι
ὀρθῶς·
εἰ
|
δὲ |
μή,
οὔ.
τίς
οὖν
δὴ |
[358] |
ἐνὸν
ἐν
τῇ
ψυχῇ,
τοὺς
|
δὲ |
μισθοὺς
καὶ
τὰ
γιγνόμενα
ἀπ’ |
[357] |
οὐκ
ἂν
δεξαίμεθα
ἔχειν,
(τῶν
|
δὲ |
μισθῶν
τε
χάριν
καὶ
τῶν |
[368] |
γάρ
μοι
ἀδύνατος
εἶναι—
σημεῖον
|
δέ |
μοι,
ὅτι
ἃ
πρὸς
Θρασύμαχον |
[364] |
μὲν
καὶ
εὐπετὲς
κτήσασθαι,
δόξῃ
|
δὲ |
μόνον
καὶ
νόμῳ
αἰσχρόν·
λυσιτελέστερα |
[377] |
ἔνι
δὲ
καὶ
ἀληθῆ.
πρότερον
|
δὲ |
μύθοις
πρὸς
τὰ
παιδία
ἢ |
[377] |
τὰ
σώματα
ταῖς
χερσίν·
ὧν
|
δὲ |
νῦν
λέγουσι
τοὺς
πολλοὺς
ἐκβλητέον. |
[360] |
μὲν
ὁ
δίκαιος
περιθεῖτο,
τὸν
|
δὲ |
ὁ
ἄδικος,
οὐδεὶς
ἂν
γένοιτο, |
[357] |
δοκεῖ
τι
εἶναι
τοιοῦτον.
(Τί
|
δέ; |
ὃ
αὐτό
τε
αὑτοῦ
χάριν |
[373] |
σχήματά
τε
καὶ
χρώματα,
πολλοὶ
|
δὲ |
οἱ
περὶ
μουσικήν,
ποιηταί
τε |
[369] |
τι
γεωργὸς
μὲν
εἷς,
ὁ
|
δὲ |
οἰκοδόμος,
ἄλλος
δέ
τις
ὑφάντης; |
[364] |
τις
ὑπερβήῃ
καὶ
ἁμάρτῃ.
βίβλων
|
δὲ |
ὅμαδον
παρέχονται
Μουσαίου
καὶ
Ορφέως, |
[357] |
ἀμφότερα
ἀσπαζόμεθα.
Ναί,
εἶπον.
Τρίτον
|
δὲ |
ὁρᾷς
τι,
ἔφη,
εἶδος
ἀγαθοῦ, |
[358] |
ἀλλ’
οὐχ
ὡς
ἀγαθόν,
τρίτον
|
δὲ |
ὅτι
εἰκότως
αὐτὸ
δρῶσι·
πολὺ |
[358] |
φασιν
καὶ
ὅθεν
γεγονέναι,
δεύτερον
|
δὲ |
ὅτι
πάντες
αὐτὸ
οἱ
ἐπιτηδεύοντες |
[381] |
ἀλλοιοῦται;
Πῶς
δ’
οὔ;
Ψυχὴν
|
δὲ |
οὐ
τὴν
ἀνδρειοτάτην
καὶ
φρονιμωτάτην |
[367] |
μισθοὺς
ἐγκωμιαζόντων
καὶ
λοιδορούντων,
σοῦ
|
δὲ |
οὐκ
ἄν,
εἰ
μὴ
σὺ |
[374] |
ἄρα
φαῦλον
πρᾶγμα
ἠράμεθα·
ὅμως
|
δὲ |
οὐκ
ἀποδειλιατέον,
ὅσον
γ’
ἂν |
[363] |
περὶ
τῶν
ἀδίκων
λέγουσιν,
ἄλλα
|
δὲ |
οὐκ
ἔχουσιν.
ὁ
μὲν
οὖν |
[358] |
σοῦ
ὥσπερ
ὄφις
κηληθῆναι,
ἐμοὶ
|
δὲ |
οὔπω
κατὰ
νοῦν
ἡ
ἀπόδειξις |
[363] |
ὄντα
τῷ
δικαίῳ.
ἐπὶ
πλέον
|
δὲ |
οὗτοι
τὰ
τῶν
δοξῶν
λέγουσιν. |
[364] |
ἀμείνους
εἶναι
τῶν
ἑτέρων.
τούτων
|
δὲ |
πάντων
οἱ
περὶ
θεῶν
τε |
[363] |
τίκτῃ
δ’
ἔμπεδα
μῆλα,
θάλασσα
|
δὲ |
παρέχῃ
ἰχθῦς.
Μουσαῖος
δὲ
τούτων |
[364] |
φασιν,
πείθοντές
σφισιν
ὑπηρετεῖν.
τούτοις
|
δὲ |
πᾶσιν
τοῖς
λόγοις
μάρτυρας
ποιητὰς |
[371] |
διακονοῦντας
ἱδρυμένους
ἐν
ἀγορᾷ,
τοὺς
|
δὲ |
πλανήτας
ἐπὶ
τὰς
πόλεις
ἐμπόρους; |
[362] |
καὶ
πλεονεκτεῖν
τῶν
ἐχθρῶν,
πλεονεκτοῦντα
|
δὲ |
πλουτεῖν
καὶ
(τούς
τε
φίλους |
[381] |
εἰσιν
οἷοι
μὴ
μεταβάλλειν,
ἡμῖν
|
δὲ |
ποιοῦσιν
δοκεῖν
σφᾶς
παντοδαποὺς
φαίνεσθαι, |
[359] |
τῷ
τότε
Λυδίας
ἄρχοντι,
ὄμβρου
|
δὲ |
πολλοῦ
γενομένου
καὶ
σεισμοῦ
ῥαγῆναί |
[370] |
οὐ
δοκεῖ
σοι;
Εμοιγε.
Τί
|
δέ; |
πότερον
κάλλιον
πράττοι
ἄν
τις |
[376] |
τούτου
προσέσχον
τὸν
νοῦν·
ὅτι
|
δέ |
που
δρᾷ
ταῦτα,
δῆλον.
Αλλὰ |
[374] |
ἡνίκα
ἐπλάττομεν
τὴν
πόλιν·
ὡμολογοῦμεν
|
δέ |
που,
εἰ
μέμνησαι,
ἀδύνατον
ἕνα |
[376] |
τοῦ
πολλοῦ
χρόνου
ηὑρημένης;
ἔστιν
|
δέ |
που
ἡ
μὲν
ἐπὶ
σώμασι |
[368] |
ἔστι
μὲν
ἀνδρὸς
ἑνός,
ἔστι
|
δέ |
που
καὶ
ὅλης
πόλεως;
Πάνυ |
[362] |
μοι
δοκεῖ
βούλεσθαι
Γλαύκων.
λέγουσι
|
δέ |
που
καὶ
παρακελεύονται
πατέρες
τε |
[377] |
τοῖς
παιδίοις
μύθους
λέγομεν;
τοῦτο
|
δέ |
που
ὡς
τὸ
ὅλον
εἰπεῖν |
[361] |
ἐπαινοῦντας
πρὸ
δικαιοσύνης
ἀδικίαν.
ἐροῦσι
|
δὲ |
τάδε,
ὅτι
οὕτω
διακείμενος
ὁ |
[373] |
ἐνῆν—
ἔδει
γὰρ
οὐδέν—
ἐν
|
δὲ |
ταύτῃ
καὶ
τούτου
προσδεήσει.
δεήσει |
[364] |
ὅτι
καὶ
ἐκεῖνος
εἶπεν—
λιστοὶ
|
δέ |
τε
καὶ
θεοὶ
αὐτοί,
καὶ |
[359] |
δὲ
ἄλλο
μὲν
οὐδέν,
περὶ
|
δὲ |
(τῇ
χειρὶ
χρυσοῦν
δακτύλιον
ὄν< |
[364] |
καὶ
τραχεῖαν
καὶ
ἀνάντη·
οἱ
|
δὲ |
τῆς
τῶν
θεῶν
ὑπ’
ἀνθρώπων |
[369] |
εἷς,
ὁ
δὲ
οἰκοδόμος,
ἄλλος
|
δέ |
τις
ὑφάντης;
ἢ
καὶ
σκυτοτόμον |
[380] |
νῦν
γε
οὕτως
εἰπεῖν.
Τί
|
δὲ |
τόδε;
οὐκ
ἀνάγκη,
εἴπερ
τι |
[361] |
Ως
μάλιστ’
ἔφη,
δύναμαι.
ὄντοιν
|
δὲ |
τοιούτοιν,
οὐδὲν
ἔτι,
ὡς
ἐγᾦμαι, |
[361] |
παρασκευὴν
φίλων
καὶ
οὐσίας.
τοῦτον
|
δὲ |
τοιοῦτον
θέντες
τὸν
δίκαιον
αὖ |
[362] |
ἀλλὰ
δοκεῖν
δεῖ
ἐθέλειν.
τὸ
|
δὲ |
τοῦ
Αἰσχύλου
πολὺ
ἦν
ἄρα |
[365] |
ἐμαυτὸν
σκιαγραφίαν
ἀρετῆς
περιγραπτέον,
τὴν
|
δὲ |
τοῦ
σοφωτάτου
Αρχιλόχου
ἀλώπεκα
ἑλκτέον |
[371] |
μὴ
πάνυ
ἀξιοκοινώνητοι
ὦσιν,
τὴν
|
δὲ |
τοῦ
σώματος
ἰσχὺν
ἱκανὴν
ἐπὶ |
[375] |
οἷόν
τε
πρᾳοτάτους
εἶναι,
πρὸς
|
δὲ |
τοὺς
ἀγνῶτας
τοὐναντίον.
Οἶδα
μέντοι. |
[379] |
παρόντι,
ἀλλ’
οἰκισταὶ
πόλεως·
οἰκισταῖς
|
δὲ |
τοὺς
μὲν
τύπους
προσήκει
εἰδέναι |
[381] |
μὲν
εἰς
θεοὺς
βλασφημῶσιν,
ἅμα
|
δὲ |
τοὺς
παῖδας
ἀπεργάζωνται
δειλοτέρους.
Μὴ |
[375] |
οἰκείους
πρᾴους
αὐτοὺς
εἶναι,
πρὸς
|
δὲ |
τοὺς
πολεμίους
χαλεπούς·
εἰ
δὲ |
[363] |
ὁ
ψόγος
οὗτος
ἑκατέρων.
Πρὸς
|
δὲ |
τούτοις
σκέψαι,
ὦ
Σώκρατες,
~ἄλλο |
[363] |
θάλασσα
δὲ
παρέχῃ
ἰχθῦς.
Μουσαῖος
|
δὲ |
τούτων
νεανικώτερα
τἀγαθὰ
καὶ
ὁ |
[370] |
τετάρτῳ
μέρει
τοῦ
χρόνου,
τὰ
|
δὲ |
τρία,
τὸ
μὲν
ἐπὶ
τῇ |
[364] |
μόνον
καὶ
νόμῳ
αἰσχρόν·
λυσιτελέστερα
|
δὲ |
τῶν
δικαίων
τὰ
ἄδικα
ὡς |
[379] |
τε
κακῶν
τε
τέτυκται.
τὴν
|
δὲ |
τῶν
ὅρκων
καὶ
σπονδῶν
σύγχυσιν, |
[372] |
τῶν
κριθῶν
ἄλφιτα
σκευαζόμενοι,
ἐκ
|
δὲ |
τῶν
πυρῶν
ἄλευρα,
τὰ
μὲν |
[358] |
Θρασυμάχου
καὶ
μυρίων
ἄλλων,
τὸν
|
δὲ |
ὑπὲρ
τῆς
δικαιοσύνης
λόγον,
ὡς |
[370] |
διατρίβειν,
τὸ
δὲ
ἱματίου,
τὸ
|
δὲ |
ὑποδημάτων,
καὶ
μὴ
ἄλλοις
κοινωνοῦντα |
[372] |
ἐκγόνοις
παραδώσουσιν.
Καὶ
ὅς,
Εἰ
|
δὲ |
ὑῶν
πόλιν,
ὦ
Σώκρατες,
ἔφη, |
[361] |
σφόδρα
ἄδικος
εἶναι.
τὸν
ἁλισκόμενον
|
δὲ |
φαῦλον
ἡγητέον·
ἐσχάτη
γὰρ
ἀδικία |
[372] |
τε
καὶ
ἀνυπόδητοι
ἐργάσονται,
τοῦ
|
δὲ |
(χειμῶνος
ἠμφιεσμένοι
τε
καὶ
ὑποδεδεμένοι |
[362] |
οἳ
δικαιοσύνην
μὲν
ἐπαινοῦσιν,
ἀδικίαν
|
δὲ |
ψέγουσιν,
ἵν’
ᾖ
σαφέστερον
ὅ |
[367] |
ἀφαιρήσεις
ἑκατέρωθεν
τὰς
ἀληθεῖς,
τὰς
|
δὲ |
ψευδεῖς
προσθήσεις,
οὐ
τὸ
δίκαιον |
[380] |
τε
καὶ
ἀγαθὰ
ἠργάζετο,
οἱ
|
δὲ |
ὠνίναντο
κολαζόμενοι·
ὡς
δὲ
ἄθλιοι |
[379] |
κακοῦ
αἴτιον;
Πῶς
γάρ;
Τί
|
δέ; |
ὠφέλιμον
τὸ
ἀγαθόν;
Ναί.
Αἴτιον |
[361] |
διακείμενος
ὁ
δίκαιος
μαστιγώσεται,
στρεβλώσεται,
|
δεδήσεται, |
~(ἐκκαυθήσεται
τὠφθαλμώ,
τελευτῶν
πάντα
κακὰ |
[367] |
αὑτοῦ
ἦν
ἕκαστος
ἄριστος
φύλαξ,
|
δεδιὼς |
μὴ
ἀδικῶν
τῷ
μεγίστῳ
κακῷ |
[382] |
ἔνι.
Οὔ
μοι
δοκεῖ.
Αλλὰ
|
δεδιὼς |
τοὺς
ἐχθροὺς
ψεύδοιτο;
(Πολλοῦ
γε |
[368] |
αὖ
ὅπως
μὴ
βοηθήσω
ἔχω·
|
δέδοικα |
γὰρ
μὴ
οὐδ’
ὅσιον
ᾖ |
[375] |
διωκάθειν,
καὶ
ἰσχυρὸν
αὖ,
ἐὰν
|
δέῃ |
ἑλόντα
διαμάχεσθαι.
Δεῖ
γὰρ
οὖν, |
[373] |
δὲ
ταύτῃ
καὶ
τούτου
προσδεήσει.
|
δεήσει |
δὲ
καὶ
τῶν
ἄλλων
βοσκημάτων |
[370] |
πόλεως
αὐτῇ
κομιοῦσιν
ὧν
δεῖται.
|
Δεήσει. |
Καὶ
μὴν
κενὸς
ἂν
ἴῃ |
[380] |
τε
καὶ
τύπων,
ἐν
ᾧ
|
δεήσει |
τούς
τε
λέγοντας
λέγειν
καὶ |
[373] |
πλειόνων
δεησόμεθα·
ἢ
οὐ
δοκεῖ
|
δεήσειν |
παιδαγωγῶν,
τιτθῶν,
τροφῶν,
κομμωτριῶν,
κουρέων, |
[370] |
τοιοῦτον
τόπον
οὗ
ἐπεισαγωγίμων
μὴ
|
δεήσεται, |
σχεδόν
τι
ἀδύνατον.
Αδύνατον
γάρ. |
[373] |
καὶ
δὴ
καὶ
διακόνων
πλειόνων
|
δεησόμεθα· |
ἢ
οὐ
δοκεῖ
δεήσειν
παιδαγωγῶν, |
[371] |
γάρ;
Ναί.
Καὶ
ἐμπόρων
δὴ
|
δεησόμεθα. |
Πάνυ
γε
Καὶ
ἐὰν
μέν |
[361] |
καὶ
βιάσασθαι
ὅσα
ἂν
βίας
|
δέηται, |
διά
τε
ἀνδρείαν
καὶ
ῥώμην |
[382] |
τοὺς
ἐχθροὺς
ψεύδοιτο;
(Πολλοῦ
γε
|
δεῖ. |
Αλλὰ
δι’
οἰκείων
ἄνοιαν
ἢ |
[375] |
λέγεις;
Οἷον
ὀξύν
τέ
που
|
δεῖ |
αὐτοῖν
ἑκάτερον
εἶναι
πρὸς
αἴσθησιν |
[377] |
μύθοις
ὀψόμεθα
καὶ
τοὺς
ἐλάττους.
|
δεῖ |
γὰρ
δὴ
τὸν
αὐτὸν
τύπον |
[362] |
ἀλλ’
ἔτι
καὶ
τάδε
ἄκουε.
|
δεῖ |
γὰρ
διελθεῖν
ἡμᾶς
καὶ
τοὺς |
[379] |
ἐν
μέλεσιν
ἐάντε
ἐν
τραγῳδίᾳ.
|
Δεῖ |
γάρ.
(Οὐκοῦν
ἀγαθὸς
ὅ
γε |
[375] |
αὖ,
ἐὰν
δέῃ
ἑλόντα
διαμάχεσθαι.
|
Δεῖ |
γὰρ
οὖν,
ἔφη,
πάντων
τούτων. |
[371] |
ὅσα
ἐκείνοις
ὧν
ἂν
δέωνται.
|
Δεῖ |
γάρ.
Πλειόνων
δὴ
γεωργῶν
τε |
[375] |
ὅς,
οὐ
ῥᾳδίως.
(Αλλὰ
μέντοι
|
δεῖ |
γε
πρὸς
μὲν
τοὺς
οἰκείους |
[378] |
τὸ
ῥᾳδίως
ἀλλήλοις
ἀπεχθάνεσθαι—
πολλοῦ
|
δεῖ |
γιγαντομαχίας
τε
μυθολογητέον
αὐτοῖς
καὶ |
[371] |
ἄπεισιν.
ἦ
γάρ;
Δοκεῖ
μοι.
|
Δεῖ |
δὴ
τὰ
οἴκοι
μὴ
μόνον |
[362] |
οὐκ
εἶναι
δίκαιον
ἀλλὰ
δοκεῖν
|
δεῖ |
ἐθέλειν.
τὸ
δὲ
τοῦ
Αἰσχύλου |
[379] |
τῶν
δὲ
κακῶν
ἄλλ’
ἄττα
|
δεῖ |
ζητεῖν
τὰ
αἴτια,
ἀλλ’
οὐ |
[371] |
τε
καὶ
τῶν
ἄλλων
δημιουργῶν
|
δεῖ |
ἡμῖν
τῇ
πόλει.
Πλειόνων
γάρ. |
[378] |
οὐδὲ
γὰρ
ἀληθῆ—
εἴ
γε
|
δεῖ |
ἡμῖν
τοὺς
μέλλοντας
τὴν
πόλιν |
[374] |
ἔφη.
Η
οὖν
τι
σκυτικῆς
|
δεῖ |
μᾶλλον
κήδεσθαι
ἢ
πολεμικῆς;
Οὐδαμῶς. |
[371] |
ἄλλο
ἔργον
πράττειν.
αὐτοῦ
γὰρ
|
δεῖ |
μένοντας
(αὐτοὺς
περὶ
τὴν
ἀγορὰν |
[379] |
τύπους
προσήκει
εἰδέναι
ἐν
οἷς
|
δεῖ |
μυθολογεῖν
τοὺς
ποιητάς,
παρ’
οὓς |
[373] |
ὦ
φίλε,
μείζονος
τῆς
πόλεως
|
δεῖ |
οὔ
τι
σμικρῷ,
~(ἀλλ’
ὅλῳ |
[383] |
δεύτερον
τύπον
εἶναι
ἐν
ᾧ
|
δεῖ |
περὶ
θεῶν
καὶ
λέγειν
καὶ |
[373] |
μείζονά
τε
αὖ
τὴν
πόλιν
|
δεῖ |
ποιεῖν·
ἐκείνη
γὰρ
ἡ
ὑγιεινὴ |
[370] |
οὖν.
Πλειόνων
δή,
ὦ
Αδείμαντε,
|
δεῖ |
πολιτῶν
ἢ
τεττάρων
ἐπὶ
τὰς |
[369] |
δὴ
οὖν;
ἕνα
ἕκαστον
τούτων
|
δεῖ |
τὸ
αὑτοῦ
ἔργον
ἅπασι
κοινὸν |
[375] |
μὲν
τοίνυν
τοῦ
σώματος
οἷον
|
δεῖ |
τὸν
φύλακα
εἶναι,
δῆλα.
Ναί. |
[370] |
οἰκοδόμος·
πολλῶν
δὲ
καὶ
τούτῳ
|
δεῖ. |
ὡσαύτως
δ’
ὁ
ὑφάντης
τε |
[381] |
ἅμα
δὲ
τοὺς
παῖδας
ἀπεργάζωνται
|
δειλοτέρους. |
Μὴ
γάρ,
ἔφη.
Αλλ’
ἆρα, |
[379] |
ὁ
μὲν
ἐσθλῶν,
αὐτὰρ
ὃ
|
δειλῶν· |
καὶ
ᾧ
μὲν
ἂν
μείξας |
[377] |
ἅς,
ἐπειδὰν
τελεωθῶσιν,
ἔχειν
οἰησόμεθα
|
δεῖν |
αὐτούς;
Οὐδ’
ὁπωστιοῦν
παρήσομεν.
Πρῶτον |
[376] |
φύσει
φιλόσοφον
καὶ
φιλομαθῆ
αὐτὸν
|
δεῖν |
εἶναι;
Τιθῶμεν,
ἔφη.
Φιλόσοφος
δὴ |
[378] |
ἂν
εἰ
ἦν
ἀληθῆ
ᾤμην
|
δεῖν |
ῥᾳδίως
οὕτως
λέγεσθαι
πρὸς
ἄφρονάς |
[365] |
ἀπολύουσιν
ἡμᾶς,
μὴ
θύσαντας
δὲ
|
δεινὰ |
περιμένει.
Ταῦτα
πάντα,
ἔφη,
ὦ |
[360] |
οὖν
ὁ
ἄδικος
ὥσπερ
οἱ
|
δεινοὶ |
δημιουργοὶ
ποιείτω—
οἷον
κυβερνήτης
ἄκρος |
[368] |
(φαίνεται.
ἐπειδὴ
οὖν
ἡμεῖς
οὐ
|
δεινοί, |
δοκῶ
μοι,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[372] |
μὴ
ταλαιπωρεῖσθαι,
καὶ
ἀπὸ
τραπεζῶν
|
(δειπνεῖν, |
καὶ
ὄψα
ἅπερ
καὶ
οἱ |
[370] |
ἄλλης
πόλεως
αὐτῇ
κομιοῦσιν
ὧν
|
δεῖται. |
Δεήσει.
Καὶ
μὴν
κενὸς
ἂν |
[363] |
(πυροὺς
καὶ
κριθάς,
βρίθῃσι
δὲ
|
δένδρεα |
καρπῷ,
τίκτῃ
δ’
ἔμπεδα
μῆλα, |
[357] |
τοιόνδε
τι
εἶναι
ἀγαθόν,
ὃ
|
δεξαίμεθ’ |
ἂν
ἔχειν
οὐ
τῶν
ἀποβαινόντων |
[357] |
μὲν
ἑαυτῶν
ἕνεκα
οὐκ
ἂν
|
δεξαίμεθα |
ἔχειν,
(τῶν
δὲ
μισθῶν
τε |
[382] |
τὸ
ψεῦδος
πάντες
ἥκιστα
ἂν
|
δέξαιντο, |
καὶ
μισοῦσι
μάλιστα
αὐτὸ
ἐν |
[367] |
ἀλλ’
ἐγώ,
οὐδὲν
γάρ
σε
|
(δέομαι |
ἀποκρύπτεσθαι,
σοῦ
ἐπιθυμῶν
ἀκοῦσαι
τἀναντία, |
[369] |
δ’
ἐπ’
ἄλλου
χρείᾳ,
πολλῶν
|
δεόμενοι, |
πολλοὺς
εἰς
μίαν
οἴκησιν
ἀγείραντες |
[371] |
ἀντ’
ἀργυρίου
ἀλλάξασθαι
τοῖς
τι
|
δεομένοις |
ἀποδόσθαι,
τοῖς
δὲ
ἀντὶ
αὖ |
[371] |
τὸν
αὐτὸν
χρόνον
ἥκῃ
τοῖς
|
δεομένοις |
τὰ
παρ’
αὐτοῦ
ἀλλάξασθαι,
ἀργήσει |
[374] |
τέχνης
τε
καὶ
ἐπιμελείας
μεγίστης
|
δεόμενον. |
Οἶμαι
ἔγωγε,
ἦ
δ’
ὅς. |
[371] |
διάκονος,
~μηδὲν
ἄγων
ὧν
ἐκεῖνοι
|
(δέονται |
παρ’
ὧν
ἂν
κομίζωνται
ὧν |
[371] |
αὖ
ἀργυρίου
διαλλάττειν
ὅσοι
τι
|
δέονται |
πρίασθαι.
Αὕτη
ἄρα,
ἦν
δ’ |
[358] |
γάρ
μοι
φαίνεται
πρῳαίτερον
τοῦ
|
δέοντος |
ὑπὸ
σοῦ
ὥσπερ
ὄφις
κηληθῆναι, |
[370] |
ὑποζυγίοις,
ὑφάνται
δὲ
καὶ
σκυτοτόμοι
|
δέρμασίν |
τε
καὶ
ἐρίοις.
Οὐδέ
γε, |
[378] |
τούτων
ἀναγκαστέον
λογοποιεῖν.
Ηρας
δὲ
|
δεσμοὺς |
ὑπὸ
ὑέος
καὶ
Ηφαίστου
ῥίψεις |
[360] |
βούλοιτο,
καὶ
ἀποκτεινύναι
καὶ
ἐκ
|
δεσμῶν |
λύειν
οὕστινας
βούλοιτο,
καὶ
τἆλλα |
[369] |
καὶ
ζῆν
ἕνεκα.
Παντάπασί
γε.
|
Δευτέρα |
δὴ
οἰκήσεως,
τρίτη
δὲ
ἐσθῆτος |
[358] |
εἶναί
φασιν
καὶ
ὅθεν
γεγονέναι,
|
δεύτερον |
δὲ
ὅτι
πάντες
αὐτὸ
οἱ |
[383] |
λέγοντος.
Συγχωρεῖς
ἄρα,
ἔφην,
τοῦτον
|
δεύτερον |
τύπον
εἶναι
ἐν
ᾧ
δεῖ |
[380] |
ἀπόχρη.
(Τί
δὲ
δὴ
ὁ
|
δεύτερος |
ὅδε;
ἆρα
γόητα
τὸν
θεὸν |
[371] |
καὶ
ὅσα
ἐκείνοις
ὧν
ἂν
|
δέωνται. |
Δεῖ
γάρ.
Πλειόνων
δὴ
γεωργῶν |
[359] |
καταβῆναι
καὶ
ἰδεῖν
ἄλλα
τε
|
δὴ |
ἃ
μυθολογοῦσιν
θαυμαστὰ
καὶ
ἵππον |
[369] |
γάρ;
Πάνυ
μὲν
οὖν.
Μεταδίδωσι
|
δὴ |
ἄλλος
ἄλλῳ,
εἴ
τι
μεταδίδωσιν, |
[376] |
μὲν
οὖν,
ἔφη.
Οὗτος
μὲν
|
δὴ |
ἂν
οὕτως
ὑπάρχοι.
θρέψονται
δὲ |
[357] |
ὁ
γὰρ
Γλαύκων
ἀεί
τε
|
δὴ |
ἀνδρειότατος
ὢν
τυγχάνει
πρὸς
ἅπαντα, |
[369] |
Οὐδεμίαν,
ἦ
δ’
ὅς.
(Οὕτω
|
δὴ |
ἄρα
παραλαμβάνων
ἄλλος
ἄλλον,
ἐπ’ |
[359] |
ἀδικεῖν
μήτ’
ἀδικεῖσθαι·
καὶ
ἐντεῦθεν
|
δὴ |
ἄρξασθαι
νόμους
τίθεσθαι
καὶ
συνθήκας |
[371] |
ἂν
δέωνται.
Δεῖ
γάρ.
Πλειόνων
|
δὴ |
γεωργῶν
τε
καὶ
τῶν
ἄλλων |
[371] |
ἦ
γάρ;
Ναί.
Καὶ
ἐμπόρων
|
δὴ |
δεησόμεθα.
Πάνυ
γε
Καὶ
ἐὰν |
[377] |
γυμνασίοις
χρώμεθα.
Εστι
ταῦτα.
Τοῦτο
|
δὴ |
ἔλεγον,
ὅτι
μουσικῆς
πρότερον
ἁπτέον |
[357] |
καὶ
τοῦτο
τρίτον.
ἀλλὰ
τί
|
δή; |
Εν
ποίῳ,
ἔφη,
τούτων
τὴν |
[372] |
βολβοὺς
καὶ
λάχανά
γε,
οἷα
|
δὴ |
ἐν
ἀγροῖς
ἑψήματα,
ἑψήσονται.
καὶ |
[371] |
ἐργασίας.
Συχνῶν
μέντοι.
Τί
δὲ
|
δή; |
ἐν
αὐτῇ
τῇ
πόλει
πῶς |
[371] |
ὧν
ἂν
ἕκαστοι
ἐργάζωνται;
ὧν
|
δὴ |
ἕνεκα
καὶ
κοινωνίαν
ποιησάμενοι
πόλιν |
[373] |
ἱκανὴ
τρέφειν
τοὺς
τότε,
σμικρὰ
|
δὴ |
ἐξ
ἱκανῆς
ἔσται.
ἢ
πῶς |
[374] |
ἐπιτήδευμα;
Πῶς
δ’
οὔ;
Ημέτερον
|
δὴ |
ἔργον
ἂν
εἴη,
ὡς
ἔοικεν, |
[358] |
τις,
ὡς
ἔοικε,
δυσμαθής.
(Ιθι
|
δή, |
ἔφη,
ἄκουσον
καὶ
ἐμοῦ,
ἐάν |
[377] |
λέγουσι
τοὺς
πολλοὺς
ἐκβλητέον.
Ποίους
|
δή; |
ἔφη.
Εν
τοῖς
μείζοσιν,
ἦν |
[376] |
προσγενέσθαι
φιλόσοφος
τὴν
φύσιν;
~(Πῶς
|
δή; |
ἔφη·
οὐ
γὰρ
ἐννοῶ.
Καὶ |
[377] |
ἔλεγόν
τε
καὶ
λέγουσι.
Ποίους
|
δή, |
ἦ
δ’
ὅς,
καὶ
τί |
[371] |
κοινωνίαν
ποιησάμενοι
πόλιν
ᾠκίσαμεν.
Δῆλον
|
δή, |
ἦ
δ’
ὅς,
ὅτι
πωλοῦντες |
[360] |
δὲ
μή,
οὔ.
τίς
οὖν
|
δὴ |
ἡ
διάστασις;
ἥδε·
μηδὲν
ἀφαιρῶμεν |
[376] |
καὶ
ὡς
ἀληθῶς
φιλόσοφον.
Πῇ
|
δή; |
Ηι,
ἦν
δ’
ἐγώ,
ὄψιν |
[381] |
Πῶς
δ’
οὔ;
Ταύτῃ
μὲν
|
δὴ |
ἥκιστα
ἂν
πολλὰς
μορφὰς
ἴσχοι |
[371] |
ὅτι
πωλοῦντες
καὶ
ὠνούμενοι.
Αγορὰ
|
δὴ |
ἡμῖν
καὶ
νόμισμα
σύμβολον
τῆς |
[376] |
ἂν
οὕτως
ὑπάρχοι.
θρέψονται
δὲ
|
δὴ |
ἡμῖν
οὗτοι
καὶ
παιδευθήσονται
τίνα |
[374] |
μήτε
οἰκοδόμον
ἀλλὰ
σκυτοτόμον,
ἵνα
|
δὴ |
ἡμῖν
τὸ
τῆς
σκυτικῆς
ἔργον |
[377] |
αὐτούς;
Οὐδ’
ὁπωστιοῦν
παρήσομεν.
Πρῶτον
|
δὴ |
ἡμῖν,
ὡς
ἔοικεν,
ἐπιστατητέον
τοῖς |
[369] |
τῶν
τοιούτων.
Εστι
ταῦτα.
Φέρε
|
δή, |
ἦν
δ’
ἐγώ,
πῶς
ἡ |
[369] |
ἄμεινον
εἶναι;
Πάνυ
γε.
Ιθι
|
δή, |
ἦν
δ’
ἐγώ,
τῷ
λόγῳ |
[365] |
πλεονεκτοῦντες
δίκην
μὴ
διδόναι.
Αλλὰ
|
δὴ |
θεοὺς
οὔτε
λανθάνειν
οὔτε
βιάσασθαι |
[375] |
ᾠήθημεν,
ἔχουσαι
τἀναντία
ταῦτα.
Ποῦ
|
δή; |
Ιδοι
μὲν
ἄν
τις
καὶ |
[378] |
καὶ
ἀμετάστατα
φιλεῖ
γίγνεσθαι·
ὧν
|
δὴ |
ἴσως
ἕνεκα
περὶ
παντὸς
ποιητέον |
[373] |
καὶ
ἕκαστα
τούτων
παντοδαπά.
καὶ
|
δὴ |
καὶ
ἃ
τὸ
πρῶτον
ἐλέγομεν |
[363] |
τοῦ
ὁσίου
καὶ
εὐόρκου.
ταῦτα
|
δὴ |
καὶ
ἄλλα
τοιαῦτα
ἐγκωμιάζουσιν
δικαιοσύνην· |
[373] |
περὶ
τὸν
γυναικεῖον
κόσμον.
καὶ
|
δὴ |
καὶ
διακόνων
πλειόνων
δεησόμεθα·
ἢ |
[376] |
δεῖν
εἶναι;
Τιθῶμεν,
ἔφη.
Φιλόσοφος
|
δὴ |
καὶ
θυμοειδὴς
καὶ
ταχὺς
καὶ |
[373] |
καὶ
τἆλλα
σκεύη,
καὶ
ὄψα
|
δὴ |
καὶ
μύρα
καὶ
θυμιάματα
καὶ |
[377] |
παντὸς
ἔργου
μέγιστον,
ἄλλως
(τε
|
δὴ |
καὶ
νέῳ
καὶ
ἁπαλῷ
ὁτῳοῦν; |
[367] |
ὁρᾶν,
(ἀκούειν,
φρονεῖν,
καὶ
ὑγιαίνειν
|
δή, |
καὶ
ὅσ’
ἄλλα
ἀγαθὰ
γόνιμα |
[357] |
ὢν
τυγχάνει
πρὸς
ἅπαντα,
καὶ
|
δὴ |
καὶ
τότε
τοῦ
Θρασυμάχου
τὴν |
[371] |
τῇ
πόλει.
Πλειόνων
γάρ.
Καὶ
|
δὴ |
καὶ
τῶν
ἄλλων
διακόνων
που |
[370] |
σκυτοτόμος·
ἢ
οὔ;
Αληθῆ.
Τέκτονες
|
δὴ |
καὶ
χαλκῆς
καὶ
τοιοῦτοί
τινες |
[361] |
(βίος
ἐπιμένει.
λεκτέον
οὖν·
καὶ
|
δὴ |
κἂν
ἀγροικοτέρως
λέγηται,
μὴ
ἐμὲ |
[377] |
γε
τοιαῦτα
μέμφεσθαι.
ἀλλὰ
πῶς
|
δὴ |
λέγομεν
καὶ
ποῖα;
Πρῶτον
μέν, |
[368] |
δυνάμενοι
εἰπεῖν
ὑπὲρ
αὐτοῦ.
δοκεῖτε
|
δή |
μοι
ὡς
(ἀληθῶς
οὐ
πεπεῖσθαι— |
[380] |
μάλ’
ἔφη,
ἀπόχρη.
(Τί
δὲ
|
δὴ |
ὁ
δεύτερος
ὅδε;
ἆρα
γόητα |
[380] |
οἱ
δίκην
διδόντες,
ἦν
δὲ
|
δὴ |
ὁ
δρῶν
ταῦτα
θεός,
οὐκ |
[360] |
ἔσεσθαι
ἀδικεῖν,
ἀδικεῖν.
λυσιτελεῖν
γὰρ
|
δὴ |
οἴεται
πᾶς
ἀνὴρ
πολὺ
(μᾶλλον |
[369] |
ζῆν
ἕνεκα.
Παντάπασί
γε.
Δευτέρα
|
δὴ |
οἰκήσεως,
τρίτη
δὲ
ἐσθῆτος
καὶ |
[369] |
ἢ
πέντε
ἀνδρῶν.
(Φαίνεται.
Τί
|
δὴ |
οὖν;
ἕνα
ἕκαστον
τούτων
δεῖ |
[382] |
ὅς,
οὕτως
ἔχει.
Κατὰ
τί
|
δὴ |
οὖν
τούτων
τῷ
θεῷ
τὸ |
[360] |
ἀδικεῖσθαι
φόβον.
ταῦτα
μὲν
οὖν
|
δὴ |
οὕτω.
(Τὴν
δὲ
κρίσιν
αὐτὴν |
[361] |
τιμῶν
ἕνεκα
τοιοῦτος
εἴη.
γυμνωτέος
|
δὴ |
πάντων
πλὴν
δικαιοσύνης
καὶ
ποιητέος |
[366] |
καὶ
ἄκρων
λεγόμενος
λόγος;
ἐκ
|
δὴ |
πάντων
τῶν
(εἰρη(
μένων
τίς |
[374] |
καιροὺς
καλῶς
ἀπεργάσεσθαι·
τὰ
δὲ
|
δὴ |
περὶ
τὸν
πόλεμον
πότερον
οὐ |
[371] |
γάρ;
Πάνυ
μὲν
οὖν.
Πλήρωμα
|
δὴ |
πόλεώς
εἰσιν,
ὡς
ἔοικε,
καὶ |
[363] |
φησίν,
μαλλοῖς
καταβεβρίθασι,
καὶ
ἄλλα
|
δὴ |
πολλὰ
ἀγαθὰ
τούτων
ἐχόμενα.
παραπλήσια |
[371] |
ἐπὶ
τοὺς
πόνους
ἔχωσιν·
οἳ
|
δὴ |
πωλοῦντες
τὴν
τῆς
ἰσχύος
χρείαν, |
[375] |
δὲ
ἀδυνάτοις
ἔοικεν,
καὶ
οὕτω
|
(δὴ |
συμβαίνει
ἀγαθὸν
φύλακα
ἀδύνατον
γενέσθαι. |
[371] |
ἦ
γάρ;
Δοκεῖ
μοι.
Δεῖ
|
δὴ |
τὰ
οἴκοι
μὴ
μόνον
ἑαυτοῖς |
[381] |
ἄλλων
παθημάτων
ἥκιστα
ἀλλοιοῦται.
Εστι
|
δὴ |
ταῦτα.
(Πᾶν
δὴ
τὸ
καλῶς |
[359] |
τε
καὶ
δίκαιον·
καὶ
εἶναι
|
δὴ |
ταύτην
γένεσίν
τε
καὶ
οὐσίαν |
[365] |
εἰσὶ
δὲ
καὶ
τελευτήσασιν,
ἃς
|
δὴ |
τελετὰς
καλοῦσιν,
αἳ
τῶν
ἐκεῖ |
[367] |
Καὶ
ἐγὼ
ἀκούσας,
ἀεὶ
μὲν
|
δὴ |
τὴν
φύσιν
τοῦ
τε
Γλαύκωνος |
[371] |
ἐμπόρους;
Πάνυ
μὲν
οὖν.
(Ετι
|
δή |
τινες,
ὡς
ἐγᾦμαι,
εἰσὶ
καὶ |
[373] |
θεωρήσωμεν·
οὐδὲν
ἀποκωλύει.
~(ταῦτα
γὰρ
|
δή |
τισιν,
ὡς
δοκεῖ,
οὐκ
ἐξαρκέσει, |
[361] |
ἀλλ’
εἶναι
ἀγαθὸν
ἐθέλοντα.
ἀφαιρετέον
|
δὴ |
τὸ
δοκεῖν.
εἰ
γὰρ
δόξει |
[382] |
μισεῖται.
Δοκεῖ
μοι.
Τί
δὲ
|
δὴ |
τὸ
ἐν
τοῖς
λόγοις
(ψεῦδος) |
[381] |
ἀλλοιοῦται.
Εστι
δὴ
ταῦτα.
(Πᾶν
|
δὴ |
τὸ
καλῶς
ἔχον
ἢ
φύσει |
[373] |
ἀνάγκη,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες.
Πολεμήσομεν
|
δὴ |
τὸ
μετὰ
τοῦτο,
ὦ
Γλαύκων; |
[366] |
μὴ
γελᾶν
ἐπαινουμένης
ἀκούοντα;
ὡς
|
δή |
τοι
εἴ
τις
ἔχει
ψευδῆ |
[377] |
καὶ
τοὺς
ἐλάττους.
δεῖ
γὰρ
|
δὴ |
τὸν
αὐτὸν
τύπον
εἶναι
καὶ |
[377] |
καὶ
ἁπαλῷ
ὁτῳοῦν;
μάλιστα
γὰρ
|
δὴ |
τότε
πλάττεται,
καὶ
ἐνδύεται
τύπος |
[378] |
(ὡς
ἐτιμωρήσατο
αὐτόν.
τὰ
δὲ
|
δὴ |
τοῦ
Κρόνου
ἔργα
καὶ
πάθη |
[379] |
μύθους.
Ορθῶς,
ἔφη·
ἀλλ’
αὐτὸ
|
δὴ |
τοῦτο,
οἱ
τύποι
περὶ
θεολογίας |
[370] |
ἐν
παρέργου
μέρει.
Ανάγκη.
Εκ
|
δὴ |
τούτων
πλείω
τε
ἕκαστα
γίγνεται |
[365] |
καὶ
κύριον
εὐδαιμονίας,
ἐπὶ
τοῦτο
|
δὴ |
τρεπτέον
ὅλως·
πρόθυρα
μὲν
καὶ |
[382] |
Πάνυ
μὲν
οὖν.
Τὸ
μὲν
|
δὴ |
τῷ
ὄντι
ψεῦδος
οὐ
μόνον |
[358] |
ὅθεν
γέγονε
δικαιοσύνη.
Πεφυκέναι
γὰρ
|
δή |
φασιν
τὸ
μὲν
ἀδικεῖν
ἀγαθόν, |
[359] |
γὰρ
ἄν.
ἡ
μὲν
οὖν
|
δὴ |
φύσις
δικαιοσύνης,
ὦ
Σώκρατες,
αὕτη |
[370] |
πράττῃ.
Παντάπασι
μὲν
οὖν.
Πλειόνων
|
δή, |
ὦ
Αδείμαντε,
δεῖ
πολιτῶν
ἢ |
[373] |
γίγνηται.
Πάνυ
μὲν
οὖν.
Ετι
|
δή, |
ὦ
φίλε,
μείζονος
τῆς
πόλεως |
[375] |
οἷον
δεῖ
τὸν
φύλακα
εἶναι,
|
δῆλα. |
Ναί.
Καὶ
μὴν
καὶ
τὰ |
[376] |
ὅτι
δέ
που
δρᾷ
ταῦτα,
|
δῆλον. |
Αλλὰ
μὴν
κομψόν
γε
φαίνεται |
[370] |
τινος
παρῇ
ἔργου
καιρόν,
διόλλυται.
|
Δῆλον |
γάρ.
Οὐ
γὰρ
οἶμαι
ἐθέλει |
[371] |
καὶ
κοινωνίαν
ποιησάμενοι
πόλιν
ᾠκίσαμεν.
|
Δῆλον |
δή,
ἦ
δ’
ὅς,
ὅτι |
[381] |
αὑτὸν
μεταβάλλοι
ἂν
καὶ
ἀλλοιοῖ;
|
Δῆλον, |
ἔφη,
ὅτι,
εἴπερ
ἀλλοιοῦται.
Πότερον |
[366] |
ἀδυνατῶν
αὐτὸ
δρᾶν.
ὡς
δέ,
|
δῆλον· |
ὁ
γὰρ
πρῶτος
τῶν
τοιούτων |
[372] |
καὶ
ὄψον
ἕξουσιν,
ἅλας
τε
|
δῆλον |
ὅτι
καὶ
ἐλάας
καὶ
τυρόν, |
[370] |
Αλλὰ
μὴν
οἶμαι
καὶ
τόδε
|
δῆλον, |
ὡς,
ἐάν
τίς
τινος
παρῇ |
[365] |
(οὐκοῦν,
ἐπειδὴ
τὸ
δοκεῖν,
ὡς
|
δηλοῦσί |
μοι
οἱ
σοφοί,
καὶ
τὰν |
[360] |
σφενδόνην
ἀδήλῳ
γίγνεσθαι,
ἔξω
δὲ
|
δήλῳ· |
αἰσθόμενον
δὲ
εὐθὺς
διαπράξασθαι
τῶν |
[365] |
εἰσίν
τε
πειθοῦς
διδάσκαλοι
σοφίαν
|
δημηγορικήν |
τε
καὶ
δικανικὴν
διδόντες,
ἐξ |
[371] |
αὐτοῦ
ἀλλάξασθαι,
ἀργήσει
τῆς
αὑτοῦ
|
δημιουργίας |
καθήμενος
ἐν
ἀγορᾷ;
Οὐδαμῶς,
ἦ |
[370] |
χαλκῆς
καὶ
τοιοῦτοί
τινες
πολλοὶ
|
δημιουργοί, |
κοινωνοὶ
ἡμῖν
τοῦ
πολιχνίου
γιγνόμενοι, |
[360] |
ὁ
ἄδικος
ὥσπερ
οἱ
δεινοὶ
|
δημιουργοὶ |
ποιείτω—
οἷον
κυβερνήτης
ἄκρος
ἢ |
[373] |
χορευταί,
ἐργολάβοι,
σκευῶν
τε
παντοδαπῶν
|
δημιουργοί, |
τῶν
τε
ἄλλων
(καὶ
τῶν |
[374] |
δὲ
ἄλλων
ὀργάνων
οὐδὲν
οὐδένα
|
δημιουργὸν |
οὐδὲ
ἀθλητὴν
ληφθὲν
ποιήσει,
οὐδ’ |
[371] |
γεωργῶν
τε
καὶ
τῶν
ἄλλων
|
δημιουργῶν |
δεῖ
ἡμῖν
τῇ
πόλει.
Πλειόνων |
[371] |
ποιεῖ,
ἤ
τις
ἄλλος
τῶν
|
δημιουργῶν, |
μὴ
εἰς
τὸν
αὐτὸν
χρόνον |
[373] |
ταῖς
πόλεσιν
καὶ
ἰδίᾳ
καὶ
|
δημοσίᾳ |
κακὰ
γίγνεται,
ὅταν
γίγνηται.
Πάνυ |
[362] |
τοίνυν
ἰόντα
καὶ
ἰδίᾳ
καὶ
|
δημοσίᾳ |
περιγίγνεσθαι
καὶ
πλεονεκτεῖν
τῶν
ἐχθρῶν, |
[364] |
εὐδαιμονίζειν
καὶ
τιμᾶν
εὐχερῶς
ἐθέλουσιν
|
δημοσίᾳ |
τε
καὶ
ἰδίᾳ,
τοὺς
δὲ |
[379] |
τυγχάνει
ὁ
θεὸς
ὤν,
ἀεὶ
|
δήπου |
ἀποδοτέον,
ἐάντέ
τις
αὐτὸν
ἐν |
[381] |
μορφὰς
ἴσχοι
ὁ
θεός.
Ηκιστα
|
δῆτα. |
Αλλ’
ἆρα
αὐτὸς
αὑτὸν
μεταβάλλοι |
[379] |
Πάνδαρος
συνέχεεν,
ἐάν
τις
φῇ
|
δι’ |
Αθηνᾶς
τε
καὶ
Διὸς
γεγονέναι, |
[357] |
ὑγιαίνειν;
τὰ
γὰρ
τοιαῦτά
που
|
δι’ |
ἀμφότερα
ἀσπαζόμεθα.
Ναί,
εἶπον.
Τρίτον |
[378] |
δὲ
ἀνάγκη
τις
ἦν
λέγειν,
|
δι’ |
ἀπορρήτων
ἀκούειν
ὡς
ὀλιγίστους,
θυσαμένους |
[367] |
ποιοῦσα
ἑκατέρα
τὸν
ἔχοντα
αὐτὴ
|
δι’ |
αὑτήν,
ἐάντε
λανθάνῃ
ἐάντε
μὴ |
[367] |
ποιοῦσα
ἑκατέρα
τὸν
ἔχοντα
αὐτὴ
|
δι’ |
αὑτὴν
ἡ
μὲν
κακόν,
ἡ |
[367] |
αὐτὸ
ἐπαίνεσον
δικαιοσύνης,
ὃ
αὐτὴ
|
δι’ |
αὑτὴν
τὸν
ἔχοντα
ὀνίνησιν
καὶ |
[358] |
ἐν
τῷ
καλλίστῳ,
ὃ
καὶ
|
δι’ |
αὑτὸ
καὶ
διὰ
τὰ
γιγνόμενα |
[358] |
διὰ
δόξαν
ἐπιτηδευτέον,
αὐτὸ
δὲ
|
δι’ |
αὑτὸ
φευκτέον
ὡς
ὂν
χαλεπόν. |
[370] |
κοινωνοῦντα
πράγματα
ἔχειν,
ἀλλ’
αὐτὸν
|
δι’ |
αὑτὸν
τὰ
αὑτοῦ
πράττειν;
Καὶ |
[382] |
ψεύδοιτο;
(Πολλοῦ
γε
δεῖ.
Αλλὰ
|
δι’ |
οἰκείων
ἄνοιαν
ἢ
μανίαν;
Αλλ’ |
[370] |
Οὐδέν,
ἦν
δ’
ἐγώ,
μὰ
|
Δία |
ἄτοπον.
ἐννοῶ
γὰρ
καὶ
αὐτὸς |
[374] |
ἔμελλε
τῶν
ἄλλων
(σχολὴν
ἄγων
|
διὰ |
βίου
αὐτὸ
ἐργαζόμενος
οὐ
παριεὶς |
[361] |
(θανάτου,
δοκῶν
μὲν
εἶναι
ἄδικος
|
διὰ |
βίου,
ὢν
δὲ
δίκαιος,
ἵνα |
[358] |
μισθῶν
θ’
ἕνεκα
καὶ
εὐδοκιμήσεων
|
διὰ |
δόξαν
ἐπιτηδευτέον,
αὐτὸ
δὲ
δι’ |
[375] |
ὄντες
τοιοῦτοι
τὰς
φύσεις;
Μὰ
|
Δία, |
ἦ
δ’
ὅς,
οὐ
ῥᾳδίως. |
[378] |
καὶ
μέγιστοι.
Οὐ
μὰ
τὸν
|
Δία, |
ἦ
δ’
ὅς,
οὐδὲ
αὐτῷ |
[374] |
πόλεως
φυλακήν.
Ημέτερον
μέντοι.
Μὰ
|
Δία, |
ἦν
δ’
ἐγώ,
οὐκ
ἄρα |
[376] |
τοῦτο
ταύτην
τὴν
σκέψιν.
Μὰ
|
Δία, |
ἦν
δ’
ἐγώ,
ὦ
φίλε |
[380] |
θεῶν
ἔριν
τε
καὶ
κρίσιν
|
(διὰ |
Θέμιτός
τε
καὶ
Διός,
οὐδ’ |
[365] |
λύσεις
τε
καὶ
καθαρμοὶ
ἀδικημάτων
|
~διὰ |
θυσιῶν
καὶ
(παιδιᾶς
ἡδονῶν
εἰσι |
[382] |
καὶ
τῶν
καλουμένων
φίλων,
ὅταν
|
διὰ |
μανίαν
ἤ
τινα
ἄνοιαν
κακόν |
[361] |
τε
ἀνδρείαν
καὶ
ῥώμην
καὶ
|
διὰ |
παρασκευὴν
φίλων
καὶ
οὐσίας.
τοῦτον |
[358] |
ὃ
καὶ
δι’
αὑτὸ
καὶ
|
διὰ |
τὰ
γιγνόμενα
ἀπ’
αὐτοῦ
ἀγαπητέον |
[357] |
μηδὲν
εἰς
τὸν
ἔπειτα
χρόνον
|
διὰ |
ταύτας
γίγνεται
ἄλλο
ἢ
χαίρειν |
[361] |
βιάσασθαι
ὅσα
ἂν
βίας
δέηται,
|
διά |
τε
ἀνδρείαν
καὶ
ῥώμην
καὶ |
[359] |
τῷ
ἀδίκῳ
εἰς
ταὐτὸν
ἰόντα
|
διὰ |
τὴν
πλεονεξίαν,
ὃ
πᾶσα
φύσις |
[382] |
αἷς
νυνδὴ
(ἐλέγομεν
ταῖς
μυθολογίαις,
|
διὰ |
τὸ
μὴ
εἰδέναι
ὅπῃ
τἀληθὲς |
[382] |
θεῷ
τὸ
ψεῦδος
χρήσιμον;
πότερον
|
διὰ |
τὸ
μὴ
εἰδέναι
τὰ
παλαιὰ |
[360] |
αὐτὸν
ἀλλήλων
ἐναντίον
ἐξαπατῶντες
ἀλλήλους
|
διὰ |
τὸν
τοῦ
ἀδικεῖσθαι
φόβον.
ταῦτα |
[362] |
ἀλλ’
εἶναι
ἐθέλειν,
βαθεῖαν
ἄλοκα
|
διὰ |
φρενὸς
καρπούμενον,
(ἐξ
ἧς
τὰ |
[365] |
ἀναβὰς
καὶ
ἐμαυτὸν
οὕτω
περιφράξας
|
διαβιῶ; |
τὰ
μὲν
γὰρ
λεγόμενα
δικαίῳ |
[363] |
ποιοῦσιν
τὸν
ἅπαντα
χρόνον
(ἤδη
|
διάγειν |
μεθύοντας,
ἡγησάμενοι
κάλλιστον
ἀρετῆς
μισθὸν |
[372] |
πῦρ,
μετρίως
ὑποπίνοντες·
καὶ
οὕτω
|
διάγοντες |
τὸν
βίον
ἐν
εἰρήνῃ
μετὰ |
[361] |
τῇ
τέχνῃ
καὶ
τὰ
δυνατὰ
|
διαισθάνεται, |
(καὶ
τοῖς
μὲν
ἐπιχειρεῖ,
τὰ |
[373] |
οὐκ
ἐξαρκέσει,
οὐδὲ
αὕτη
ἡ
|
δίαιτα, |
ἀλλὰ
κλῖναί
τε
προσέσονται
καὶ |
[372] |
Πρῶτον
οὖν
σκεψώμεθα
τίνα
τρόπον
|
διαιτήσονται |
οἱ
οὕτω
παρεσκευασμένοι.
ἄλλο
τι |
[373] |
χρείαις
ἐσόμεθα
πολὺ
μᾶλλον
οὕτω
|
διαιτώμενοι |
ἢ
ὡς
τὸ
πρότερον;
Πολύ |
[361] |
ἐροῦσι
δὲ
τάδε,
ὅτι
οὕτω
|
διακείμενος |
ὁ
δίκαιος
μαστιγώσεται,
στρεβλώσεται,
δεδήσεται, |
[361] |
πλὴν
δικαιοσύνης
καὶ
ποιητέος
ἐναντίως
|
διακείμενος |
τῷ
προτέρῳ·
μηδὲν
γὰρ
ἀδικῶν |
[371] |
τοῦτο
ὁρῶντες
ἑαυτοὺς
ἐπὶ
τὴν
|
διακονίαν |
τάττουσιν
ταύτην,
ἐν
μὲν
ταῖς |
[371] |
ὡς
ἐγᾦμαι,
εἰσὶ
καὶ
ἄλλοι
|
διάκονοι, |
οἳ
ἂν
τὰ
μὲν
τῆς |
[370] |
μὴν
κενὸς
ἂν
ἴῃ
ὁ
|
διάκονος, |
~μηδὲν
ἄγων
ὧν
ἐκεῖνοι
(δέονται |
[371] |
πρὸς
ὠνήν
τε
καὶ
πρᾶσιν
|
διακονοῦντας |
ἱδρυμένους
ἐν
ἀγορᾷ,
τοὺς
δὲ |
[373] |
γυναικεῖον
κόσμον.
καὶ
δὴ
καὶ
|
διακόνων |
πλειόνων
δεησόμεθα·
ἢ
οὐ
δοκεῖ |
[371] |
Καὶ
δὴ
καὶ
τῶν
ἄλλων
|
διακόνων |
που
τῶν
τε
εἰσαξόντων
καὶ |
[376] |
οὐδενὶ
ἄλλῳ
φίλην
καὶ
ἐχθρὰν
|
διακρίνει |
ἢ
τῷ
τὴν
μὲν
καταμαθεῖν, |
[360] |
αὐτὸν
γενέσθαι
τοῖς
παρακαθημένοις,
καὶ
|
διαλέγεσθαι |
ὡς
περὶ
οἰχομένου.
καὶ
τὸν |
[371] |
τοῖς
δὲ
ἀντὶ
αὖ
ἀργυρίου
|
διαλλάττειν |
ὅσοι
τι
δέονται
πρίασθαι.
Αὕτη |
[374] |
καὶ
ὑπὲρ
ὧν
νυνδὴ
ἐλέγομεν
|
διαμαχεῖται |
τοῖς
ἐπιοῦσιν.
Τί
δέ;
ἦ |
[375] |
ἰσχυρὸν
αὖ,
ἐὰν
δέῃ
ἑλόντα
|
διαμάχεσθαι. |
Δεῖ
γὰρ
οὖν,
ἔφη,
πάντων |
[380] |
θεόν
τινι
γίγνεσθαι
ἀγαθὸν
ὄντα,
|
διαμαχετέον |
παντὶ
τρόπῳ
μήτε
τινὰ
λέγειν |
[379] |
δὲ
κακὴ
βούβρωστις
ἐπὶ
χθόνα
|
δῖαν |
ἐλαύνει·
(οὐδ’
ὡς
ταμίας
ἡμῖν |
[359] |
εἰ
τοιόνδε
(ποιή(
σαιμεν
τῇ
|
διανοίᾳ· |
δόντες
ἐξουσίαν
ἑκατέρῳ
ποιεῖν
ὅτι |
[371] |
οἳ
ἂν
τὰ
μὲν
τῆς
|
διανοίας |
μὴ
πάνυ
ἀξιοκοινώνητοι
ὦσιν,
τὴν |
[360] |
δὲ
δήλῳ·
αἰσθόμενον
δὲ
εὐθὺς
|
διαπράξασθαι |
τῶν
ἀγγέλων
γενέσθαι
τῶν
παρὰ |
[360] |
οὔ.
τίς
οὖν
δὴ
ἡ
|
διάστασις; |
ἥδε·
μηδὲν
ἀφαιρῶμεν
μήτε
τοῦ |
[360] |
βίου
πέρι
ὧν
λέγομεν,
ἐὰν
|
διαστησώμεθα |
τόν
τε
δικαιότατον
καὶ
τὸν |
[358] |
τι
δοκεῖ
οὕτως·
ἀπορῶ
μέντοι
|
διατεθρυλημένος |
τὰ
ὦτα
ἀκούων
Θρασυμάχου
καὶ |
[370] |
ἐπὶ
τῇ
τῆς
οἰκίας
παρασκευῇ
|
διατρίβειν, |
τὸ
δὲ
ἱματίου,
τὸ
δὲ |
[375] |
οὖν
τι,
ἦν
δ’
ἐγώ,
|
διαφέρειν |
φύσιν
γενναίου
σκύλακος
εἰς
φυλακὴν |
[370] |
οὐ
πάνυ
(ὅμοιος
ἑκάστῳ,
ἀλλὰ
|
διαφέρων |
τὴν
φύσιν,
ἄλλος
ἐπ’
ἄλλου |
[360] |
οὕτω
δὲ
δρῶν
οὐδὲν
ἂν
|
διάφορον |
τοῦ
ἑτέρου
ποιοῖ,
ἀλλ’
ἐπὶ |
[365] |
ἑταιρίας
συνάξομεν,
εἰσίν
τε
πειθοῦς
|
διδάσκαλοι |
σοφίαν
δημηγορικήν
τε
καὶ
δικανικὴν |
[383] |
χορὸν
οὐ
δώσομεν,
οὐδὲ
τοὺς
|
διδασκάλους |
ἐάσομεν
ἐπὶ
παιδείᾳ
χρῆσθαι
τῶν |
[363] |
ὁ
ὑὸς
αὐτοῦ
παρὰ
θεῶν
|
διδόασιν |
τοῖς
δικαίοις·
εἰς
Αιδου
γὰρ |
[365] |
βιασόμεθα,
ὡς
πλεονεκτοῦντες
δίκην
μὴ
|
διδόναι. |
Αλλὰ
δὴ
θεοὺς
οὔτε
λανθάνειν |
[363] |
τοῖς
ὁσίοις
ἅ
φασι
θεοὺς
|
διδόναι· |
ὥσπερ
ὁ
γενναῖος
Ησίοδός
τε |
[380] |
λέγοιεν
ὡς
ἄθλιοι
οἱ
κακοί,
|
διδόντες |
δὲ
δίκην
ὠφελοῦντο
ὑπὸ
τοῦ |
[365] |
σοφίαν
δημηγορικήν
τε
καὶ
δικανικὴν
|
διδόντες, |
ἐξ
ὧν
τὰ
μὲν
πείσομεν, |
[380] |
δὲ
ἄθλιοι
μὲν
οἱ
δίκην
|
διδόντες, |
ἦν
δὲ
δὴ
ὁ
δρῶν |
[364] |
οἱ
μὲν
κακίας
πέρι,
εὐπετείας
|
διδόντες, |
ὡς
τὴν
μὲν
κακότητα
καὶ |
[359] |
ἀρίστου
ὄντος,
ἐὰν
ἀδικῶν
μὴ
|
διδῷ |
δίκην,
τοῦ
δὲ
κακίστου,
ἐὰν |
[367] |
δὲ
δόξας
ἀφαίρει,
ὥσπερ
Γλαύκων
|
διεκελεύσατο. |
εἰ
γὰρ
μὴ
ἀφαιρήσεις
ἑκατέρωθεν |
[374] |
Αλλ’
ἄρα
τὸν
μὲν
σκυτοτόμον
|
διεκωλύομεν |
μήτε
γεωργὸν
ἐπιχειρεῖν
εἶναι
ἅμα |
[372] |
πόλις
δοκεῖ
μοι
εἶναι
ἣν
|
διεληλύθαμεν, |
ὥσπερ
ὑγιής
τις·
εἰ
δ’ |
[367] |
τὸν
βίον
(οὐδὲν
ἄλλο
σκοπῶν
|
διελήλυθας |
ἢ
τοῦτο.
μὴ
οὖν
ἡμῖν |
[362] |
καὶ
τάδε
ἄκουε.
δεῖ
γὰρ
|
διελθεῖν |
ἡμᾶς
καὶ
τοὺς
ἐναντίους
λόγους |
[365] |
πορευθεὶς
τὸν
βίον
ὡς
ἄριστα
|
διέλθοι; |
λέγοι
γὰρ
ἂν
ἐκ
τῶν |
[376] |
ἐῶμεν
ἱκανὸν
λόγον
ἢ
συχνὸν
|
διεξίωμεν. |
Καὶ
ὁ
τοῦ
Γλαύκωνος
ἀδελφός, |
[368] |
μὴ
ἀνεῖναι
τὸν
λόγον,
ἀλλὰ
|
διερευνήσασθαι |
τί
τέ
ἐστιν
ἑκάτερον
καὶ |
[363] |
τῶν
δικαίων
δοξαζομένων
δὲ
ἀδίκων
|
διῆλθε |
τιμωρήματα,
ταῦτα
περὶ
τῶν
ἀδίκων |
[363] |
καὶ
γάμοι
καὶ
ὅσαπερ
Γλαύκων
|
διῆλθεν |
ἄρτι,
ἀπὸ
τοῦ
εὐδοκιμεῖν
ὄντα |
[365] |
κατὰ
Πίνδαρον
ἐκεῖνο
τὸ
Πότερον
|
δίκᾳ |
τεῖχος
ὕψιον
ἢ
σκολιαῖς
ἀπάταις |
[380] |
(λεκτέον
ὡς
ὁ
μὲν
θεὸς
|
δίκαιά |
τε
καὶ
ἀγαθὰ
ἠργάζετο,
οἱ |
[366] |
καὶ
θυτέον
(ἀπὸ
τῶν
ἀδικημάτων.
|
δίκαιοι |
μὲν
γὰρ
ὄντες
ἀζήμιοι
μόνον |
[363] |
αὐτοῦ
παρὰ
θεῶν
διδόασιν
τοῖς
|
δικαίοις· |
εἰς
Αιδου
γὰρ
ἀγαγόντες
τῷ |
[363] |
ὁ
μὲν
τὰς
δρῦς
(τοῖς
|
δικαίοις |
τοὺς
θεοὺς
ποιεῖν
ἄκρας
μέν |
[364] |
ἐθέλῃ,
μετὰ
σμικρῶν
δαπανῶν
ὁμοίως
|
δίκαιον |
ἀδίκῳ
βλάψει
ἐπαγωγαῖς
τισιν
καὶ |
[362] |
καὶ
γνώσεται
ὅτι
οὐκ
εἶναι
|
δίκαιον |
ἀλλὰ
δοκεῖν
δεῖ
ἐθέλειν.
τὸ |
[367] |
ὁμολογεῖν
Θρασυμάχῳ
ὅτι
τὸ
μὲν
|
δίκαιον |
ἀλλότριον
ἀγαθόν,
συμφέρον
τοῦ
κρείττονος, |
[361] |
τοῦτον
δὲ
τοιοῦτον
θέντες
τὸν
|
δίκαιον |
αὖ
παρ’
αὐτὸν
ἱστῶμεν
τῷ |
[357] |
ὅτι
παντὶ
τρόπῳ
ἄμεινόν
ἐστιν
|
δίκαιον |
εἶναι
ἢ
ἄδικον;
Ως
ἀληθῶς, |
[361] |
ἡγητέον·
ἐσχάτη
γὰρ
ἀδικία
δοκεῖν
|
δίκαιον |
εἶναι
μὴ
ὄντα.
δοτέον
οὖν |
[363] |
οἱ
(τινῶν
κηδόμενοι,
ὡς
χρὴ
|
δίκαιον |
εἶναι,
οὐκ
αὐτὸ
δικαιοσύνην
ἐπαινοῦντες |
[359] |
τιμωρεῖσθαι
ἀδύνατος
ᾖ·
τὸ
δὲ
|
δίκαιον |
ἐν
μέσῳ
ὂν
τούτων
ἀμφοτέρων |
[368] |
(Σώκρατες,
ἐν
τῇ
περὶ
τὸ
|
δίκαιον |
ζητήσει
καθορᾷς;
Εγώ
σοι,
ἔφην, |
[359] |
νόμου
ἐπίταγμα
νόμιμόν
τε
καὶ
|
δίκαιον· |
καὶ
εἶναι
δὴ
ταύτην
γένεσίν |
[362] |
ἐκ
τῶν
εἰκότων
ἢ
τὸν
|
δίκαιον. |
οὕτω
φασίν,
ὦ
Σώκρατες,
παρὰ |
[359] |
αὐτοφώρῳ
οὖν
λάβοιμεν
ἂν
τὸν
|
δίκαιον |
τῷ
ἀδίκῳ
εἰς
ταὐτὸν
ἰόντα |
[367] |
δὲ
ψευδεῖς
προσθήσεις,
οὐ
τὸ
|
δίκαιον |
φήσομεν
ἐπαινεῖν
σε
ἀλλὰ
τὸ |
[360] |
φαίη
τις
ὅτι
οὐδεὶς
ἑκὼν
|
δίκαιος |
ἀλλ’
ἀναγκαζόμενος,
ὡς
οὐκ
ἀγαθοῦ |
[366] |
τῶν
γε
ἄλλων
οὐδεὶς
ἑκὼν
|
δίκαιος, |
ἀλλ’
ὑπὸ
ἀνανδρίας
ἢ
γήρως |
[361] |
τὸ
δοκεῖν.
εἰ
γὰρ
δόξει
|
δίκαιος |
(εἶναι,
ἔσονται
αὐτῷ
τιμαὶ
καὶ |
[361] |
ἄδικος
διὰ
βίου,
ὢν
δὲ
|
δίκαιος, |
ἵνα
ἀμφότεροι
εἰς
τὸ
ἔσχατον |
[361] |
τάδε,
ὅτι
οὕτω
διακείμενος
ὁ
|
δίκαιος |
μαστιγώσεται,
στρεβλώσεται,
δεδήσεται,
~(ἐκκαυθήσεται
τὠφθαλμώ, |
[360] |
γενοίσθην,
καὶ
τὸν
μὲν
ὁ
|
δίκαιος |
περιθεῖτο,
τὸν
δὲ
ὁ
ἄδικος, |
[367] |
ἐνδείξῃ
μόνον
τῷ
λόγῳ
ὅτι
|
δικαιοσύνη |
ἀδικίας
κρεῖττον,
ἀλλὰ
καὶ
τί |
[367] |
μόνον
ἐνδείξῃ
τῷ
λόγῳ
ὅτι
|
δικαιοσύνη |
ἀδικίας
κρεῖττον,
ἀλλὰ
τί
ποιοῦσα |
[368] |
λέγων
ᾤμην
ἀποφαίνειν
ὡς
ἄμεινον
|
δικαιοσύνη |
ἀδικίας,
οὐκ
ἀπεδέξασθέ
μου—
οὔτ’ |
[366] |
ὅσα
ἴσχει
ψυχὴ
ἐν
αὑτῇ,
|
δικαιοσύνη |
δὲ
μέγιστον
ἀγαθόν.
~(εἰ
γὰρ |
[368] |
ἔφη.
Ισως
τοίνυν
πλείων
ἂν
|
δικαιοσύνη |
ἐν
τῷ
μείζονι
ἐνείη
καὶ |
[371] |
ἐν
αὐτῇ
εἴη
ἥ
τε
|
δικαιοσύνη |
καὶ
ἡ
ἀδικία;
καὶ
τίνι |
[362] |
καταπαλαῖσαι
καὶ
ἀδύνατον
ποιῆσαι
βοηθεῖν
|
δικαιοσύνῃ. |
(Καὶ
ὅς,
Οὐδέν,
ἔφη,
λέγεις· |
[360] |
ὃς
ἂν
μείνειεν
ἐν
τῇ
|
δικαιοσύνῃ |
καὶ
τολμήσειεν
ἀπέχεσθαι
τῶν
ἀλλοτρίων |
[368] |
μὴ
οὐδ’
ὅσιον
ᾖ
παραγενόμενον
|
δικαιοσύνῃ |
κακηγορουμένῃ
(ἀπαγορεύειν
καὶ
μὴ
βοηθεῖν |
[358] |
ὄν
τε
καὶ
ὅθεν
γέγονε
|
δικαιοσύνη. |
Πεφυκέναι
γὰρ
δή
φασιν
τὸ |
[366] |
ἱκανῶς
δὲ
ἔγνωκεν
ὅτι
ἄριστον
|
δικαιοσύνη, |
πολλήν
που
συγγνώμην
ἔχει
καὶ |
[368] |
καθορᾷς;
Εγώ
σοι,
ἔφην,
ἐρῶ.
|
δικαιοσύνη, |
φαμέν,
ἔστι
μὲν
ἀνδρὸς
ἑνός, |
[364] |
μὲν
ἡ
σωφροσύνη
τε
καὶ
|
δικαιοσύνη, |
χαλεπὸν
μέντοι
καὶ
ἐπίπονον,
ἀκολασία |
[367] |
ὡμολόγησας
τῶν
μεγίστων
ἀγαθῶν
εἶναι
|
δικαιοσύνην, |
ἃ
τῶν
τε
ἀποβαινόντων
ἀπ’ |
[366] |
πώποτε
ἔψεξεν
ἀδικίαν
οὐδ’
ἐπῄνεσεν
|
δικαιοσύνην |
ἄλλως
ἢ
δόξας
τε
καὶ |
[366] |
Κατὰ
τίνα
οὖν
ἔτι
λόγον
|
δικαιοσύνην |
ἂν
πρὸ
μεγίστης
ἀδικίας
αἱροίμεθ’ |
[369] |
πόλιν
θεασαίμεθα
λόγῳ,
καὶ
τὴν
|
δικαιοσύνην |
αὐτῆς
ἴδοιμεν
ἂν
γιγνομένην
καὶ |
[358] |
σοῦ
ἀκούειν
ἀδικίαν
μὲν
ψέγοντος,
|
δικαιοσύνην |
δὲ
ἐπαινοῦντος.
ἀλλ’
ὅρα
εἴ |
[363] |
χρὴ
δίκαιον
εἶναι,
οὐκ
αὐτὸ
|
δικαιοσύνην |
ἐπαινοῦντες
ἀλλὰ
τὰς
ἀπ’
αὐτῆς |
[372] |
τάχ’
ἂν
κατίδοιμεν
τήν
τε
|
δικαιοσύνην |
καὶ
ἀδικίαν
ὅπῃ
ποτὲ
ταῖς |
[361] |
μεγίστην
δόξαν
αὑτῷ
(παρεσκευακέναι
εἰς
|
δικαιοσύνην, |
καὶ
ἐὰν
ἄρα
σφάλληταί
τι, |
[367] |
ἄλλων
ἀποδεχοίμην
ἂν
οὕτως
ἐπαινούντων
|
δικαιοσύνην |
καὶ
ψεγόντων
ἀδικίαν,
δόξας
τε |
[362] |
λόγους
ὧν
ὅδε
εἶπεν,
οἳ
|
δικαιοσύνην |
μὲν
ἐπαινοῦσιν,
ἀδικίαν
δὲ
ψέγουσιν, |
[358] |
λόγον,
καὶ
πρῶτον
μὲν
ἐρῶ
|
δικαιοσύνην |
οἷον
εἶναί
φασιν
καὶ
ὅθεν |
[376] |
κατιδεῖν
οὗπερ
ἕνεκα
(πάντα
σκοποῦμεν,
|
δικαιοσύνην |
τε
καὶ
ἀδικίαν
τίνα
τρόπον |
[357] |
Εν
ποίῳ,
ἔφη,
τούτων
τὴν
|
δικαιοσύνην |
τιθεῖς;
~(Εγὼ
μὲν
οἶμαι,
ἦν |
[366] |
μένων
τίς
μηχανή,
ὦ
Σώκρατες,
|
δικαιοσύνην |
τιμᾶν
ἐθέλειν
ᾧ
τις
δύναμις |
[363] |
δὴ
καὶ
ἄλλα
τοιαῦτα
ἐγκωμιάζουσιν
|
δικαιοσύνην· |
τοὺς
δὲ
ἀνοσίους
αὖ
καὶ |
[361] |
ἀδικίας,
ἵνα
ᾖ
βεβασανισμένος
εἰς
|
δικαιοσύνην |
τῷ
μὴ
τέγγεσθαι
ὑπὸ
κακοδοξίας |
[361] |
Σώκρατες,
ἀλλὰ
τοὺς
ἐπαινοῦντας
πρὸ
|
δικαιοσύνης |
ἀδικίαν.
ἐροῦσι
δὲ
τάδε,
ὅτι |
[360] |
(μᾶλλον
ἰδίᾳ
τὴν
ἀδικίαν
τῆς
|
δικαιοσύνης, |
ἀληθῆ
οἰόμενος,
ὡς
φήσει
ὁ |
[360] |
μήτε
τοῦ
δικαίου
ἀπὸ
τῆς
|
δικαιοσύνης, |
ἀλλὰ
τέλεον
ἑκάτερον
εἰς
τὸ |
[368] |
πεπόνθατε,
εἰ
μὴ
πέπεισθε
ἀδικίαν
|
δικαιοσύνης |
ἄμεινον
εἶναι,
οὕτω
δυνάμενοι
εἰπεῖν |
[366] |
πάντων
(ὑμῶν,
ὅσοι
ἐπαινέται
φατὲ
|
δικαιοσύνης |
εἶναι,
ἀπὸ
τῶν
ἐξ
ἀρχῆς |
[361] |
εἴη.
γυμνωτέος
δὴ
πάντων
πλὴν
|
δικαιοσύνης |
καὶ
ποιητέος
ἐναντίως
διακείμενος
τῷ |
[358] |
ἄλλων,
τὸν
δὲ
ὑπὲρ
τῆς
|
δικαιοσύνης |
λόγον,
ὡς
(ἄμεινον
ἀδικίας,
οὐδενός |
[359] |
ταύτην
γένεσίν
τε
καὶ
οὐσίαν
|
δικαιοσύνης, |
μεταξὺ
οὖσαν
τοῦ
μὲν
ἀρίστου |
[361] |
τὸ
ἔσχατον
ἐληλυθότες,
ὁ
μὲν
|
δικαιοσύνης, |
ὁ
δὲ
ἀδικίας,
κρίνωνται
ὁπότερος |
[367] |
ἐστίν,
τοῦτ’
οὖν
αὐτὸ
ἐπαίνεσον
|
δικαιοσύνης, |
ὃ
αὐτὴ
δι’
αὑτὴν
τὸν |
[365] |
ζημίας
φανεράς·
ἀδίκῳ
δὲ
δόξαν
|
δικαιοσύνης |
παρεσκευασμένῳ
θεσπέσιος
βίος
λέγεται.
(οὐκοῦν, |
[364] |
~ἄλλο
αὖ
εἶδος
λόγων
περὶ
|
δικαιοσύνης |
τε
καὶ
ἀδικίας
ἰδίᾳ
τε |
[367] |
καὶ
ἄλλος
πού
τις
ὑπὲρ
|
δικαιοσύνης |
τε
καὶ
ἀδικίας
λέγοιεν
ἄν, |
[359] |
ἡ
μὲν
οὖν
δὴ
φύσις
|
δικαιοσύνης, |
ὦ
Σώκρατες,
αὕτη
τε
καὶ |
[360] |
λέγομεν,
ἐὰν
διαστησώμεθα
τόν
τε
|
δικαιότατον |
καὶ
τὸν
ἀδικώτατον,
οἷοί
τ’ |
[360] |
ἀπὸ
τῆς
ἀδικίας,
μήτε
τοῦ
|
δικαίου |
ἀπὸ
τῆς
δικαιοσύνης,
ἀλλὰ
τέλεον |
[358] |
τοῦ
ἀδίκου
ἢ
ὁ
τοῦ
|
δικαίου |
βίος,
ὡς
λέγουσιν.
ἐπεὶ
ἔμοιγε, |
[361] |
εἶναι·
ἄδηλον
οὖν
εἴτε
τοῦ
|
δικαίου |
εἴτε
τῶν
δωρεῶν
τε
καὶ |
[362] |
καὶ
ἀνατιθέναι,
καὶ
θεραπεύειν
τοῦ
|
δικαίου |
πολὺ
ἄμεινον
τοὺς
θεοὺς
καὶ |
[363] |
ἀπ’
αὐτῆς
εὐδοκιμήσεις,
ἵνα
δοκοῦντι
|
δικαίῳ |
εἶναι
γίγνηται
ἀπὸ
τῆς
δόξης |
[362] |
ἄρχειν
ἐν
τῇ
πόλει
δοκοῦντι
|
δικαίῳ |
εἶναι,
ἔπειτα
γαμεῖν
ὁπόθεν
ἂν |
[363] |
ἀπὸ
τοῦ
εὐδοκιμεῖν
ὄντα
τῷ
|
δικαίῳ. |
ἐπὶ
πλέον
δὲ
οὗτοι
τὰ |
[359] |
ὅτι
ἂν
βούληται,
τῷ
τε
|
δικαίῳ |
καὶ
τῷ
ἀδίκῳ,
εἶτ’
ἐπακολουθήσαιμεν |
[365] |
διαβιῶ;
τὰ
μὲν
γὰρ
λεγόμενα
|
δικαίῳ |
μὲν
ὄντι
μοι,
ἐὰν
μὴ |
[362] |
τὸν
βίον
ἄμεινον
ἢ
τῷ
|
δικαίῳ. |
(Ταῦτ’
εἰπόντος
τοῦ
Γλαύκωνος
ἐγὼ |
[363] |
ἄγοντες,
ἅπερ
Γλαύκων
περὶ
τῶν
|
δικαίων |
δοξαζομένων
δὲ
ἀδίκων
διῆλθε
τιμωρήματα, |
[364] |
νόμῳ
αἰσχρόν·
λυσιτελέστερα
δὲ
τῶν
|
δικαίων |
τὰ
ἄδικα
ὡς
ἐπὶ
τὸ |
[375] |
τε
καὶ
ἐπισκεψάμενος
τὰ
ἔμπροσθεν,
|
Δικαίως |
γε,
ἦν
δ’
ἐγώ,
ὦ |
[365] |
διδάσκαλοι
σοφίαν
δημηγορικήν
τε
καὶ
|
δικανικὴν |
διδόντες,
ἐξ
ὧν
τὰ
μὲν |
[380] |
ὡς
δὲ
ἄθλιοι
μὲν
οἱ
|
δίκην |
διδόντες,
ἦν
δὲ
δὴ
ὁ |
[366] |
ἀπαλλάξομεν.
Αλλὰ
γὰρ
ἐν
Αιδου
|
δίκην |
δώσομεν
ὧν
ἂν
ἐνθάδε
ἀδικήσωμεν, |
[365] |
τὰ
δὲ
βιασόμεθα,
ὡς
πλεονεκτοῦντες
|
δίκην |
μὴ
διδόναι.
Αλλὰ
δὴ
θεοὺς |
[359] |
ὄντος,
ἐὰν
ἀδικῶν
μὴ
διδῷ
|
δίκην, |
τοῦ
δὲ
κακίστου,
ἐὰν
ἀδικούμενος |
[380] |
ἄθλιοι
οἱ
κακοί,
διδόντες
δὲ
|
δίκην |
ὠφελοῦντο
ὑπὸ
τοῦ
θεοῦ,
ἐατέον· |
[358] |
δ’
οἶμαι
ἂν
σοῦ
πυθέσθαι.
|
διὸ |
κατατείνας
ἐρῶ
τὸν
ἄδικον
βίον |
[375] |
μή,
οὐ
περιμενοῦσιν
ἄλλους
σφᾶς
|
διολέσαι, |
ἀλλ’
αὐτοὶ
φθήσονται
αὐτὸ
δράσαντες. |
[370] |
τίς
τινος
παρῇ
ἔργου
καιρόν,
|
διόλλυται. |
Δῆλον
γάρ.
Οὐ
γὰρ
οἶμαι |
[379] |
φῇ
δι’
Αθηνᾶς
τε
καὶ
|
Διὸς |
γεγονέναι,
οὐκ
ἐπαινεσόμεθα,
~οὐδὲ
θεῶν |
[380] |
κρίσιν
(διὰ
Θέμιτός
τε
καὶ
|
Διός, |
οὐδ’
αὖ,
ὡς
Αἰσχύλος
λέγει, |
[379] |
δοιοί
τε
πίθοι
κατακείαται
ἐν
|
Διὸς |
οὔδει
κηρῶν
ἔμπλειοι,
ὁ
μὲν |
[383] |
τὴν
τοῦ
ἐνυπνίου
πομπὴν
ὑπὸ
|
Διὸς |
τῷ
Αγαμέμνονι·
οὐδὲ
Αἰσχύλου,
ὅταν |
[367] |
ἄν,
εἰ
μὴ
σὺ
κελεύοις,
|
διότι |
πάντα
τὸν
βίον
(οὐδὲν
ἄλλο |
[376] |
ἢ
οὔ;
Εγωγε.
Λόγων
δὲ
|
διττὸν |
εἶδος,
τὸ
μὲν
ἀληθές,
ψεῦδος |
[375] |
καὶ
ἐλαφρὸν
πρὸς
τὸ
αἰσθανόμενον
|
διωκάθειν, |
καὶ
ἰσχυρὸν
αὖ,
ἐὰν
δέῃ |
[359] |
τὴν
πλεονεξίαν,
ὃ
πᾶσα
φύσις
|
διώκειν |
πέφυκεν
ὡς
ἀγαθόν,
νόμῳ
δὲ |
[379] |
ἀνοήτως
ἁμαρτάνοντος
καὶ
λέγοντος—
ὡς
|
δοιοί |
τε
πίθοι
κατακείαται
ἐν
Διὸς |
[367] |
δύναμιν
φορτικῶς,
ὥς
γέ
μοι
|
δοκεῖ. |
ἀλλ’
ἐγώ,
οὐδὲν
γάρ
σε |
[382] |
θεῷ
οὐκ
ἔνι.
Οὔ
μοι
|
δοκεῖ. |
Αλλὰ
δεδιὼς
τοὺς
ἐχθροὺς
ψεύδοιτο; |
[381] |
ἐγώ,
λέγεις.
καὶ
οὕτως
ἔχοντος
|
δοκεῖ |
ἄν
τίς
σοι,
ὦ
Αδείμαντε, |
[379] |
βλαβερόν·
ἦ
γάρ;
Οὔ
μοι
|
δοκεῖ. |
Αρ’
οὖν
ὃ
μὴ
βλαβερὸν |
[362] |
ἵν’
ᾖ
σαφέστερον
ὅ
μοι
|
δοκεῖ |
βούλεσθαι
Γλαύκων.
λέγουσι
δέ
που |
[373] |
διακόνων
πλειόνων
δεησόμεθα·
ἢ
οὐ
|
δοκεῖ |
δεήσειν
παιδαγωγῶν,
τιτθῶν,
τροφῶν,
κομμωτριῶν, |
[374] |
τὸν
πόλεμον
ἀγωνία
οὐ
τεχνικὴ
|
δοκεῖ |
εἶναι;
Καὶ
μάλα,
ἔφη.
Η |
[378] |
δ’
ὅς,
οὐδὲ
αὐτῷ
μοι
|
δοκεῖ |
ἐπιτήδεια
εἶναι
λέγειν.
Οὐδέ
γε, |
[375] |
Οὐκ
ἔοικεν.
Αρ’
οὖν
σοι
|
δοκεῖ |
ἔτι
τοῦδε
προσδεῖσθαι
ὁ
φυλακικὸς |
[358] |
μέλλοντι
μακαρίῳ
ἔσεσθαι.
Οὐ
τοίνυν
|
δοκεῖ, |
ἔφη,
τοῖς
πολλοῖς,
ἀλλὰ
τοῦ |
[368] |
πεπόντοῦτό
μοι,
ὦ
φίλοι,
εὖ
|
δοκεῖ |
ἔχειν·
πάνυ
γὰρ
θεῖον
πεπόνθατε, |
[368] |
τοῦτό
μοι,
ὦ
φίλοι,
εὖ
|
δοκεῖ |
ἔχειν·
πάνυ
γὰρ
θεῖον
πεπόντοῦτό |
[359] |
(μὲν
ἐκφεύγειν
τὸ
δὲ
αἱρεῖν
|
δοκεῖ |
λυσιτελεῖν
συνθέσθαι
ἀλλήλοις
μήτ’
ἀδικεῖν |
[381] |
μορφῇ.
Απασα,
ἔφη,
ἀνάγκη
ἔμοιγε
|
δοκεῖ. |
(Μηδεὶς
ἄρα,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[371] |
εἰσιν,
ὡς
ἔοικε,
καὶ
μισθωτοί.
|
Δοκεῖ |
μοι.
Αρ’
οὖν,
ὦ
Αδείμαντε, |
[371] |
χρεία,
κενὸς
ἄπεισιν.
ἦ
γάρ;
|
Δοκεῖ |
μοι.
Δεῖ
δὴ
τὰ
οἴκοι |
[372] |
ἡ
μὲν
οὖν
ἀληθινὴ
πόλις
|
δοκεῖ |
μοι
εἶναι
ἣν
διεληλύθαμεν,
ὥσπερ |
[382] |
ἀλλὰ
καὶ
ὑπ’
ἀνθρώπων
μισεῖται.
|
Δοκεῖ |
μοι.
Τί
δὲ
δὴ
τὸ |
[373] |
~(ταῦτα
γὰρ
δή
τισιν,
ὡς
|
δοκεῖ, |
οὐκ
ἐξαρκέσει,
οὐδὲ
αὕτη
ἡ |
[369] |
ἰδεῖν
ὃ
ζητοῦμεν;
(Πολύ
γε.
|
Δοκεῖ |
οὖν
χρῆναι
ἐπιχειρῆσαι
περαίνειν;
οἶμαι |
[358] |
Οἶδα,
ἦν
δ’
ἐγώ,
ὅτι
|
δοκεῖ |
οὕτω
καὶ
πάλαι
ὑπὸ
Θρασυμάχου |
[358] |
ἔμοιγε,
ὦ
Σώκρατες,
οὔ
τι
|
δοκεῖ |
οὕτως·
ἀπορῶ
μέντοι
διατεθρυλημένος
τὰ |
[370] |
ἄλλου
ἔργου
πράξει.
ἢ
οὐ
|
δοκεῖ |
σοι;
Εμοιγε.
Τί
δέ;
πότερον |
[357] |
ἔχοντα;
Εμοιγε,
ἦν
δ’
ἐγώ,
|
δοκεῖ |
τι
εἶναι
τοιοῦτον.
(Τί
δέ; |
[357] |
λέγε
γάρ
μοι·
ἆρά
σοι
|
δοκεῖ |
τοιόνδε
τι
εἶναι
ἀγαθόν,
ὃ |
[362] |
οὐ
πρὸς
δόξαν
ζῶντα,
οὐ
|
δοκεῖν |
ἄδικον
ἀλλ’
εἶναι
ἐθέλειν,
βαθεῖαν |
[361] |
καὶ
γενναῖον,
κατ’
Αἰσχύλον
οὐ
|
δοκεῖν |
ἀλλ’
εἶναι
ἀγαθὸν
ἐθέλοντα.
ἀφαιρετέον |
[362] |
ὅτι
οὐκ
εἶναι
δίκαιον
ἀλλὰ
|
δοκεῖν |
δεῖ
ἐθέλειν.
τὸ
δὲ
τοῦ |
[361] |
φαῦλον
ἡγητέον·
ἐσχάτη
γὰρ
ἀδικία
|
δοκεῖν |
δίκαιον
εἶναι
μὴ
ὄντα.
δοτέον |
[361] |
ἀγαθὸν
ἐθέλοντα.
ἀφαιρετέον
δὴ
τὸ
|
δοκεῖν. |
εἰ
γὰρ
δόξει
δίκαιος
(εἶναι, |
[380] |
καὶ
ποιοῦντα
περὶ
αὑτοῦ
τοιαῦτα
|
δοκεῖν, |
ἢ
ἁπλοῦν
τε
εἶναι
καὶ |
[367] |
ἄδικον
εἶναι
(ψέγειν
ἀλλὰ
τὸ
|
δοκεῖν, |
καὶ
παρακελεύεσθαι
ἄδικον
ὄντα
λανθάνειν, |
[367] |
φήσομεν
ἐπαινεῖν
σε
ἀλλὰ
τὸ
|
δοκεῖν, |
οὐδὲ
τὸ
ἄδικον
εἶναι
(ψέγειν |
[357] |
Ω
Σώκρατες,
πότερον
ἡμᾶς
βούλει
|
δοκεῖν |
πεπεικέναι
ἢ
ὡς
(ἀληθῶς
πεῖσαι |
[381] |
μὴ
μεταβάλλειν,
ἡμῖν
δὲ
ποιοῦσιν
|
δοκεῖν |
σφᾶς
παντοδαποὺς
φαίνεσθαι,
ἐξαπατῶντες
καὶ |
[365] |
βίος
λέγεται.
(οὐκοῦν,
ἐπειδὴ
τὸ
|
δοκεῖν, |
ὡς
δηλοῦσί
μοι
οἱ
σοφοί, |
[369] |
ἐλάττονος
ἰδέᾳ
ἐπισκοποῦντες.
Αλλά
μοι
|
δοκεῖς, |
ἔφη,
καλῶς
λέγειν.
Αρ’
οὖν, |
[379] |
οὐ
τὸν
θεόν.
Αληθέστατα,
ἔφη,
|
δοκεῖς |
μοι
λέγειν.
Οὐκ
ἄρα,
ἦν |
[368] |
οὕτω
δυνάμενοι
εἰπεῖν
ὑπὲρ
αὐτοῦ.
|
δοκεῖτε |
δή
μοι
ὡς
(ἀληθῶς
οὐ |
[358] |
οὖν
ποιήσω,
ἐὰν
καὶ
σοὶ
|
δοκῇ· |
(ἐπανανεώ(
σομαι
τὸν
Θρασυμάχου
λόγον, |
[358] |
ἐμοῦ,
ἐάν
σοι
ἔτι
ταὐτὰ
|
δοκῇ. |
Θρασύμαχος
γάρ
μοι
φαίνεται
πρῳαίτερον |
[363] |
τὰς
ἀπ’
αὐτῆς
εὐδοκιμήσεις,
ἵνα
|
δοκοῦντι |
δικαίῳ
εἶναι
γίγνηται
ἀπὸ
τῆς |
[362] |
μὲν
ἄρχειν
ἐν
τῇ
πόλει
|
δοκοῦντι |
δικαίῳ
εἶναι,
ἔπειτα
γαμεῖν
ὁπόθεν |
[361] |
ἔσονται
αὐτῷ
τιμαὶ
καὶ
δωρεαὶ
|
δοκοῦντι |
τοιούτῳ
εἶναι·
ἄδηλον
οὖν
εἴτε |
[368] |
οὔτε
γὰρ
ὅπως
βοηθῶ
ἔχω·
|
δοκῶ |
γάρ
μοι
ἀδύνατος
εἶναι—
σημεῖον |
[368] |
ἐπειδὴ
οὖν
ἡμεῖς
οὐ
δεινοί,
|
δοκῶ |
μοι,
ἦν
δ’
ἐγώ,
τοιαύτην |
[365] |
ὄντι
μοι,
ἐὰν
μὴ
καὶ
|
δοκῶ |
ὄφελος
οὐδέν
φασιν
εἶναι,
πόνους |
[361] |
ἀλλὰ
ἴτω
ἀμετάστατος
μέχρι
(θανάτου,
|
δοκῶν |
μὲν
εἶναι
ἄδικος
διὰ
βίου, |
[359] |
τοιόνδε
(ποιή(
σαιμεν
τῇ
διανοίᾳ·
|
δόντες |
ἐξουσίαν
ἑκατέρῳ
ποιεῖν
ὅτι
ἂν |
[363] |
ἅπερ
Γλαύκων
περὶ
τῶν
δικαίων
|
δοξαζομένων |
δὲ
ἀδίκων
διῆλθε
τιμωρήματα,
ταῦτα |
[378] |
τηλικοῦτος
ὢν
λάβῃ
ἐν
ταῖς
|
δόξαις |
(δυσέκ(
νιπτά
τε
καὶ
ἀμετάστατα |
[361] |
τὰ
μέγιστα
ἀδικοῦντα
τὴν
μεγίστην
|
δόξαν |
αὑτῷ
(παρεσκευακέναι
εἰς
δικαιοσύνην,
καὶ |
[365] |
καὶ
ζημίας
φανεράς·
ἀδίκῳ
δὲ
|
δόξαν |
δικαιοσύνης
παρεσκευασμένῳ
θεσπέσιος
βίος
λέγεται. |
[358] |
θ’
ἕνεκα
καὶ
εὐδοκιμήσεων
διὰ
|
δόξαν |
ἐπιτηδευτέον,
αὐτὸ
δὲ
δι’
αὑτὸ |
[361] |
τῷ
προτέρῳ·
μηδὲν
γὰρ
ἀδικῶν
|
δόξαν |
ἐχέτω
τὴν
μεγίστην
ἀδικίας,
ἵνα |
[362] |
ἀληθείας
ἐχόμενον
καὶ
οὐ
πρὸς
|
δόξαν |
ζῶντα,
οὐ
δοκεῖν
ἄδικον
ἀλλ’ |
[363] |
ἔτι
τε
ζῶντας
(εἰς
κακὰς
|
δόξας |
ἄγοντες,
ἅπερ
Γλαύκων
περὶ
τῶν |
[367] |
δὲ
ἀγαθόν
ἐστιν·
τὰς
δὲ
|
δόξας |
ἀφαίρει,
ὥσπερ
Γλαύκων
διεκελεύσατο.
εἰ |
[377] |
ὡς
ἐπὶ
τὸ
πολὺ
ἐναντίας
|
δόξας |
ἐκείναις
ἅς,
ἐπειδὰν
τελεωθῶσιν,
ἔχειν |
[367] |
ἀδικία
βλάπτει,
μισθοὺς
δὲ
καὶ
|
δόξας |
πάρες
ἄλλοις
ἐπαινεῖν·
ὡς
ἐγὼ |
[366] |
οὐδ’
ἐπῄνεσεν
δικαιοσύνην
ἄλλως
ἢ
|
δόξας |
τε
καὶ
τιμὰς
καὶ
δωρεὰς |
[367] |
ἐπαινούντων
δικαιοσύνην
καὶ
ψεγόντων
ἀδικίαν,
|
δόξας |
τε
περὶ
αὐτῶν
καὶ
μισθοὺς |
[361] |
δὴ
τὸ
δοκεῖν.
εἰ
γὰρ
|
δόξει |
δίκαιος
(εἶναι,
ἔσονται
αὐτῷ
τιμαὶ |
[360] |
τῶν
ἀλλοτρίων,
ἀθλιώτατος
μὲν
ἂν
|
δόξειεν |
εἶναι
τοῖς
αἰσθανομένοις
καὶ
ἀνοητότατος, |
[360] |
ἄδικος,
οὐδεὶς
ἂν
γένοιτο,
ὡς
|
δόξειεν, |
οὕτως
ἀδαμάντινος,
ὃς
ἂν
μείνειεν |
[364] |
ἡδὺ
μὲν
καὶ
εὐπετὲς
κτήσασθαι,
|
δόξῃ |
δὲ
μόνον
καὶ
νόμῳ
αἰσχρόν· |
[367] |
τῇ
αὑτῶν
φύσει
ἀλλ’
οὐ
|
δόξῃ |
ἐστίν,
τοῦτ’
οὖν
αὐτὸ
ἐπαίνεσον |
[363] |
δικαίῳ
εἶναι
γίγνηται
ἀπὸ
τῆς
|
δόξης |
ἀρχαί
τε
καὶ
γάμοι
καὶ |
[363] |
πλέον
δὲ
οὗτοι
τὰ
τῶν
|
δοξῶν |
λέγουσιν.
τὰς
γὰρ
παρὰ
θεῶν |
[361] |
δοκεῖν
δίκαιον
εἶναι
μὴ
ὄντα.
|
δοτέον |
οὖν
τῷ
τελέως
ἀδίκῳ
τὴν |
[376] |
τὸν
νοῦν·
ὅτι
δέ
που
|
δρᾷ |
ταῦτα,
δῆλον.
Αλλὰ
μὴν
κομψόν |
[366] |
ἑκάτερον
τῇ
αὑτοῦ
δυνάμει
τί
|
δρᾷ, |
τῇ
τοῦ
ἔχοντος
ψυχῇ
ἐνόν, |
[366] |
ψέγει
τὸ
ἀδικεῖν,
ἀδυνατῶν
αὐτὸ
|
δρᾶν. |
ὡς
δέ,
δῆλον·
ὁ
γὰρ |
[377] |
Οὐρανός
τε
ἠργάσατο
ἅ
φησι
|
δρᾶσαι |
αὐτὸν
Ησίοδος,
~ὅ
τε
αὖ |
[375] |
διολέσαι,
ἀλλ’
αὐτοὶ
φθήσονται
αὐτὸ
|
δράσαντες. |
Αληθῆ,
ἔφη.
Τί
οὖν,
ἦν |
[363] |
Ομηρός
φασιν,
ὁ
μὲν
τὰς
|
δρῦς |
(τοῖς
δικαίοις
τοὺς
θεοὺς
ποιεῖν |
[378] |
πατέρα
κολάζων
παντὶ
τρόπῳ,
ἀλλὰ
|
δρῴη |
ἂν
ὅπερ
θεῶν
οἱ
πρῶτοί |
[360] |
ἀνθρώποις
ἰσόθεον
ὄντα.
οὕτω
δὲ
|
δρῶν |
οὐδὲν
ἂν
διάφορον
τοῦ
ἑτέρου |
[380] |
διδόντες,
ἦν
δὲ
δὴ
ὁ
|
δρῶν |
ταῦτα
θεός,
οὐκ
ἐατέον
λέγειν |
[358] |
τρίτον
δὲ
ὅτι
εἰκότως
αὐτὸ
|
δρῶσι· |
πολὺ
γὰρ
ἀμείνων
ἄρα
ὁ |
[368] |
φθέγγεσθαι.
κράτιστον
οὖν
οὕτως
ὅπως
|
δύναμαι |
ἐπικουρεῖν
αὐτῇ.
Ο
τε
οὖν |
[367] |
σοῦ
ἐπιθυμῶν
ἀκοῦσαι
τἀναντία,
ὡς
|
δύναμαι |
μάλιστα
κατατείνας
λέγω.
μὴ
οὖν |
[361] |
τοῖν
ἀνδροῖν.
Ως
μάλιστ’
ἔφη,
|
δύναμαι. |
ὄντοιν
δὲ
τοιούτοιν,
οὐδὲν
ἔτι, |
[366] |
αὐτὸ
δ’
ἑκάτερον
τῇ
αὑτοῦ
|
δυνάμει |
τί
δρᾷ,
τῇ
τοῦ
ἔχοντος |
[364] |
καὶ
πονηροὺς
πλουσίους
καὶ
ἄλλας
|
δυνάμεις |
ἔχοντας
εὐδαιμονίζειν
καὶ
τιμᾶν
εὐχερῶς |
[368] |
ἀδικίαν
δικαιοσύνης
ἄμεινον
εἶναι,
οὕτω
|
δυνάμενοι |
εἰπεῖν
ὑπὲρ
αὐτοῦ.
δοκεῖτε
δή |
[359] |
καὶ
ἀμφοτέρων
γεύωνται,
~τοῖς
μὴ
|
δυναμένοις |
τὸ
(μὲν
ἐκφεύγειν
τὸ
δὲ |
[359] |
τοῦ
ἀδικεῖν
τιμώμενον·
ἐπεὶ
τὸν
|
δυνάμενον |
αὐτὸ
ποιεῖν
καὶ
ὡς
ἀληθῶς |
[368] |
μὴ
βοηθεῖν
ἔτι
ἐμπνέοντα
καὶ
|
δυνάμενον |
φθέγγεσθαι.
κράτιστον
οὖν
οὕτως
ὅπως |
[358] |
ἔστιν
ἑκάτερον
καὶ
τίνα
ἔχει
|
δύναμιν |
αὐτὸ
καθ’
αὑτὸ
ἐνὸν
ἐν |
[366] |
γὰρ
πρῶτος
τῶν
τοιούτων
εἰς
|
δύναμιν |
ἐλθὼν
πρῶτος
ἀδικεῖ,
καθ’
ὅσον |
[360] |
δακτυλίου
εἰ
ταύτην
ἔχοι
τὴν
|
δύναμιν, |
καὶ
αὐτῷ
οὕτω
συμβαίνειν,
στρέφοντι |
[359] |
αὐτοῖς
γένοιτο
οἵαν
(ποτέ
φασιν
|
δύναμιν |
τῷ
(Γύγου)
τοῦ
Λυδοῦ
προγόνῳ |
[367] |
λέγοιεν
ἄν,
μεταστρέφοντες
αὐτοῖν
τὴν
|
δύναμιν |
φορτικῶς,
ὥς
γέ
μοι
δοκεῖ. |
[364] |
πείθουσιν
ὡς
ἔστι
παρὰ
σφίσι
|
δύναμις |
ἐκ
θεῶν
ποριζομένη
θυσίαις
τε |
[374] |
οὐκ
ἀποδειλιατέον,
ὅσον
γ’
ἂν
|
δύναμις |
παρείκῃ.
~(Οὐ
γὰρ
οὖν,
ἔφη. |
[366] |
δικαιοσύνην
τιμᾶν
ἐθέλειν
ᾧ
τις
|
δύναμις |
ὑπάρχει
ψυχῆς
ἢ
χρημάτων
ἢ |
[366] |
λογιζόμενος,
αἱ
τελεταὶ
αὖ
μέγα
|
δύνανται |
καὶ
οἱ
λύσιοι
θεοί,
ὡς |
[377] |
αὐτὸν
τύπον
εἶναι
καὶ
ταὐτὸν
|
(δύνασθαι |
τούς
τε
μείζους
καὶ
τοὺς |
[361] |
ἐν
τῇ
τέχνῃ
καὶ
τὰ
|
δυνατὰ |
διαισθάνεται,
(καὶ
τοῖς
μὲν
ἐπιχειρεῖ, |
[381] |
καὶ
ἄριστος
ὢν
εἰς
τὸ
|
δυνατὸν |
ἕκαστος
αὐτῶν
μένει
ἀεὶ
ἁπλῶς |
[375] |
μὲν
ἄρα,
ἦν
δ’
ἐγώ,
|
δυνατόν, |
καὶ
οὐ
παρὰ
φύσιν
ζητοῦμεν |
[365] |
θεοὺς
οὔτε
λανθάνειν
οὔτε
βιάσασθαι
|
δυνατόν. |
Οὐκοῦν,
εἰ
μὲν
μὴ
εἰσὶν |
[361] |
ἐὰν
ἄρα
σφάλληταί
τι,
ἐπανορθοῦσθαι
|
δυνατῷ |
εἶναι,
λέγειν
τε
ἱκανῷ
ὄντι |
[360] |
ἀρχὴν
οὕτω
κατασχεῖν.
εἰ
οὖν
|
δύο |
τοιούτω
δακτυλίω
γενοίσθην,
καὶ
τὸν |
[378] |
ὢν
λάβῃ
ἐν
ταῖς
δόξαις
|
(δυσέκ( |
νιπτά
τε
καὶ
ἀμετάστατα
φιλεῖ |
[358] |
ἀλλ’
ἐγώ
τις,
ὡς
ἔοικε,
|
δυσμαθής. |
(Ιθι
δή,
ἔφη,
ἄκουσον
καὶ |
[364] |
καὶ
θεοὶ
πολλοῖς
μὲν
ἀγαθοῖς
|
δυστυχίας |
τε
καὶ
βίον
κακὸν
ἔνειμαν, |
[362] |
πάντα
ὠφελεῖσθαι
κερδαίνοντα
τῷ
μὴ
|
δυσχεραίνειν |
τὸ
ἀδικεῖν·
εἰς
ἀγῶνας
τοίνυν |
[366] |
πλὴν
εἴ
τις
θείᾳ
φύσει
|
δυσχεραίνων |
τὸ
ἀδικεῖν
ἢ
ἐπιστήμην
λαβὼν |
[379] |
μὲν
ἂν
μείξας
ὁ
Ζεὺς
|
δῷ |
ἀμφοτέρων,
ἄλλοτε
μέν
τε
κακῷ |
[380] |
αἰτίαν
φύει
βροτοῖς,
ὅταν
κακῶσαι
|
δῶμα |
παμπήδην
θέλῃ.
ἀλλ’
ἐάν
τις |
[361] |
(εἶναι,
ἔσονται
αὐτῷ
τιμαὶ
καὶ
|
δωρεαὶ |
δοκοῦντι
τοιούτῳ
εἶναι·
ἄδηλον
οὖν |
[366] |
δόξας
τε
καὶ
τιμὰς
καὶ
|
δωρεὰς |
τὰς
ἀπ’
αὐτῶν
γιγνομένας·
αὐτὸ |
[361] |
εἴτε
τοῦ
δικαίου
εἴτε
τῶν
|
δωρεῶν |
τε
καὶ
τιμῶν
ἕνεκα
τοιοῦτος |
[383] |
χαλεπανοῦμέν
τε
καὶ
χορὸν
οὐ
|
δώσομεν, |
οὐδὲ
τοὺς
διδασκάλους
ἐάσομεν
ἐπὶ |
[366] |
Αλλὰ
γὰρ
ἐν
Αιδου
δίκην
|
δώσομεν |
ὧν
ἂν
ἐνθάδε
ἀδικήσωμεν,
ἢ |