Pages
[371]	ἐκ τούτου. Πάνυ μὲν οὖν.	(Αν	οὖν κομίσας ὁ γεωργὸς εἰς
[366]	πρὸ μεγίστης ἀδικίας αἱροίμεθ’ ἄν,	ἣν	ἐὰν μετ’ εὐσχημοσύνης κιβδήλου κτησώμεθα,
[367]	καὶ λοιδορούντων, σοῦ δὲ οὐκ	ἄν,	εἰ μὴ σὺ κελεύοις, διότι
[369]	γιγνομένην καὶ τὴν ἀδικίαν; Τάχ’	ἄν,	ἦ δ’ ὅς. Οὐκοῦν γενομένου
[374]	μελέτην ἱκανὴν παρασχομένῳ; Πολλοῦ γὰρ	ἄν,	ἦ δ’ ὅς, τὰ ὄργανα
[359]	ἀδικεῖν μήτε ἀδικεῖσθαι· μαίνεσθαι γὰρ	ἄν.	ἡ μὲν οὖν δὴ φύσις
[366]	ἂν πρὸ μεγίστης ἀδικίας αἱροίμεθ’	ἄν,	ἣν ἐὰν μετ’ εὐσχημοσύνης κιβδήλου
[367]	δικαιοσύνης τε καὶ ἀδικίας λέγοιεν	ἄν,	μεταστρέφοντες αὐτοῖν τὴν δύναμιν φορτικῶς,
[382]	ἔφη. Αλλὰ μὴν ὀρθότατά γ’	ἄν,	ὃ νυνδὴ ἔλεγον, τοῦτο ὡς
[364]	δὲ ἀτιμάζειν καὶ ὑπερορᾶν, οἳ	ἄν	πῃ ἀσθενεῖς τε (καὶ πένητες
[371]	εἶναι τελέα; Ισως. Ποῦ οὖν	ἄν	ποτε ἐν αὐτῇ εἴη ἥ
[370]	Πάνυ μὲν οὖν. Αλλ’ οὐκ	ἄν	πω πάνυ γε μέγα τι
[381]	τὴν ἀνδρειοτάτην καὶ φρονιμωτάτην ἥκιστ’	ἄν	τι ἔξωθεν πάθος ταράξειέν τε
[379]	γε μηδὲν κακὸν ποιεῖ οὐδ’	ἄν	τινος εἴη κακοῦ αἴτιον; Πῶς
[370]	Τί δέ; πότερον κάλλιον πράττοι	ἄν	τις εἷς ὢν πολλὰς τέχνας
[375]	ταῦτα. Ποῦ δή; Ιδοι μὲν	ἄν	τις καὶ ἐν ἄλλοις ζῴοις,
[381]	λέγεις. καὶ οὕτως ἔχοντος δοκεῖ	ἄν	τίς σοι, ὦ Αδείμαντε, ἑκὼν
[357]	χρηματισμός; ταῦτα γὰρ ἐπίπονα φαῖμεν	ἄν,	ὠφελεῖν δὲ ἡμᾶς, καὶ αὐτὰ
[359]	ἀδικεῖν ἄκοντες αὐτὸ ἐπιτηδεύουσι, μάλιστ’	ἂν	αἰσθοίμεθα, εἰ τοιόνδε (ποιή( σαιμεν
[367]	ἐκ νέων ἡμᾶς ἐπείθετε, οὐκ	ἂν	ἀλλήλους ἐφυλάττομεν μὴ ἀδικεῖν, ἀλλ’
[372]	ὦ Σώκρατες, ἔφη, κατεσκεύαζες, τί	ἂν	αὐτὰς ἄλλο ἢ ταῦτα ἐχόρταζες;
[360]	αἰσθανομένοις καὶ ἀνοητότατος, ἐπαινοῖεν δ’	ἂν	αὐτὸν ἀλλήλων ἐναντίον ἐξαπατῶντες ἀλλήλους
[361]	τῶν ἀδικημάτων, καὶ βιάσασθαι ὅσα	ἂν	βίας δέηται, διά τε ἀνδρείαν
[362]	δικαίῳ εἶναι, ἔπειτα γαμεῖν ὁπόθεν	ἂν	βούληται, ἐκδιδόναι εἰς οὓς ἂν
[362]	ἂν βούληται, ἐκδιδόναι εἰς οὓς	ἂν	βούληται, συμβάλλειν, κοινωνεῖν οἷς ἂν
[359]	δόντες ἐξουσίαν ἑκατέρῳ ποιεῖν ὅτι	ἂν	βούληται, τῷ τε δικαίῳ καὶ
[362]	θεοὺς καὶ τῶν ἀνθρώπων οὓς	ἂν	βούληται, ὥστε καὶ θεοφιλέστερον αὐτὸν
[360]	τὸν δὲ ὁ ἄδικος, οὐδεὶς	ἂν	γένοιτο, ὡς δόξειεν, οὕτως ἀδαμάντινος,
[369]	καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτῆς ἴδοιμεν	ἂν	γιγνομένην καὶ τὴν ἀδικίαν; Τάχ’
[376]	ἓν κακὸν προπεπονθώς· ὃν δ’	ἂν	γνώριμον, ἀσπάζεται, κἂν μηδὲν πώποτε
[357]	αὐτὰ μὲν ἑαυτῶν ἕνεκα οὐκ	ἂν	δεξαίμεθα ἔχειν, (τῶν δὲ μισθῶν
[382]	κεκτῆσθαι τὸ ψεῦδος πάντες ἥκιστα	ἂν	δέξαιντο, καὶ μισοῦσι μάλιστα αὐτὸ
[360]	ὄντα. οὕτω δὲ δρῶν οὐδὲν	ἂν	διάφορον τοῦ ἑτέρου ποιοῖ, ἀλλ’
[368]	Μεῖζον, ἔφη. Ισως τοίνυν πλείων	ἂν	δικαιοσύνη ἐν τῷ μείζονι ἐνείη
[360]	ἅψαιτο τῶν ἀλλοτρίων, ἀθλιώτατος μὲν	ἂν	δόξειεν εἶναι τοῖς αἰσθανομένοις καὶ
[374]	δὲ οὐκ ἀποδειλιατέον, ὅσον γ’	ἂν	δύναμις παρείκῃ. ~(Οὐ γὰρ οὖν,
[362]	ἂν βούληται, συμβάλλειν, κοινωνεῖν οἷς	ἂν	ἐθέλῃ, καὶ παρὰ ταῦτα πάντα
[378]	πάθη ὑπὸ τοῦ ὑέος, οὐδ’	ἂν	εἰ ἦν ἀληθῆ ᾤμην δεῖν
[368]	τοιαύτην ποιήσασθαι ζήτησιν αὐτοῦ, οἵανπερ	ἂν	εἰ προσέταξέ τις γράμματα σμικρὰ
[379]	οἱ τύποι περὶ θεολογίας τίνες	ἂν	εἶεν; Τοιοίδε πού τινες, ἦν
[379]	ὁ θεός, ἐπειδὴ ἀγαθός, πάντων	ἂν	εἴη αἴτιος, ὡς οἱ πολλοὶ
[370]	ἦ δ’ ὅς, σμικρὰ πόλις	ἂν	εἴη ἔχουσα πάντα ταῦτα. Αλλὰ
[374]	σχολῆς τε τῶν ἄλλων πλείστης	ἂν	εἴη καὶ αὖ τέχνης τε
[380]	τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, εἷς	ἂν	εἴη τῶν περὶ θεοὺς νόμων
[374]	δ’ οὔ; Ημέτερον δὴ ἔργον	ἂν	εἴη, ὡς ἔοικεν, εἴπερ οἷοί
[374]	δὲ ἢ κυβευτικὸς ἱκανῶς οὐδ’	ἂν	εἷς γένοιτο μὴ αὐτὸ τοῦτο
[365]	ὡς ἄριστα διέλθοι; λέγοι γὰρ	ἂν	ἐκ τῶν εἰκότων πρὸς αὑτὸν
[357]	ἄδικον; Ως ἀληθῶς, εἶπον, ἔγωγ’	ἂν	ἑλοίμην, εἰ ἐπ’ ἐμοὶ εἴη.
[359]	καὶ ὡς ἀληθῶς ἄνδρα οὐδ’	ἂν	ἑνί ποτε συνθέσθαι τὸ μήτε
[368]	τε καὶ ἐν μείζονι, ἕρμαιον	ἂν	ἐφάνη οἶμαι ἐκεῖνα πρῶτον ἀναγνόντας
[357]	τι εἶναι ἀγαθόν, ὃ δεξαίμεθ’	ἂν	ἔχειν οὐ τῶν ἀποβαινόντων ἐφιέμενοι,
[382]	δ’ ἐγώ· ψεύδεσθαι θεὸς ἐθέλοι	ἂν	ἢ λόγῳ ἢ ἔργῳ φάντασμα
[359]	τοῦ ἴσου τιμήν. εἴη δ’	ἂν	ἡ ἐξουσία ἣν λέγω τοιάδε
[369]	θεραπευτήν; Πάνυ γε. Εἴη δ’	ἂν	ἥ γε ἀναγκαιοτάτη πόλις ἐκ
[378]	ὡς ἀδικῶν τὰ ἔσχατα οὐδὲν	ἂν	θαυμαστὸν ποιοῖ, οὐδ’ αὖ ἀδικοῦντα
[382]	Οὐκ ἄρα ἔστιν οὗ ἕνεκα	ἂν	θεὸς ψεύδοιτο. Οὐκ ἔστιν. Πάντῃ
[376]	Τὸ ποῖον; Οτι ὃν μὲν	ἂν	ἴδῃ ἀγνῶτα, χαλεπαίνει, οὐδὲ ἓν
[370]	δεῖται. Δεήσει. Καὶ μὴν κενὸς	ἂν	ἴῃ ὁ διάκονος, ~μηδὲν ἄγων
[360]	ἑτέρου ποιοῖ, ἀλλ’ ἐπὶ ταὔτ’	ἂν	ἴοιεν ἀμφότεροι. καίτοι μέγα τοῦτο
[381]	Αλλ’ ἆρα αὐτὸς αὑτὸν μεταβάλλοι	ἂν	καὶ ἀλλοιοῖ; Δῆλον, ἔφη, ὅτι,
[365]	ἐξ αὐτῶν ποῖός τις ἂν	(ὢν	καὶ πῇ πορευθεὶς τὸν βίον
[377]	τοῖς μυθοποιοῖς, (καὶ ὃν μὲν	ἂν	καλὸν (μῦθον) ποιήσωσιν, ἐγκριτέον, ὃν
[372]	σκοποῦντες γὰρ καὶ τοιαύτην τάχ’	ἂν	κατίδοιμεν τήν τε δικαιοσύνην καὶ
[380]	μέτρου μυθολογοῦντα, ὡς οὔτε ὅσια	ἂν	λεγόμενα εἰ λέγοιτο, οὔτε σύμφορα
[358]	δ’ ἐγώ· περὶ γὰρ τίνος	ἂν	μᾶλλον πολλάκις τις νοῦν ἔχων
[360]	ὡς δόξειεν, οὕτως ἀδαμάντινος, ὃς	ἂν	μείνειεν ἐν τῇ δικαιοσύνῃ καὶ
[379]	ὃ δειλῶν· καὶ ᾧ μὲν	ἂν	μείξας ὁ Ζεὺς δῷ ἀμφοτέρων,
[379]	ἄλλοτε δ’ ἐσθλῷ· ᾧ δ’	ἂν	μή, ἀλλ’ ἄκρατα τὰ ἕτερα,
[377]	(μῦθον) ποιήσωσιν, ἐγκριτέον, ὃν δ’	ἂν	μή, ἀποκριτέον. τοὺς δ’ ἐγκριθέντας
[360]	ἰδίᾳ ὄντος, ἐπεὶ ὅπου γ’	ἂν	οἴηται ἕκαστος οἷός τε ἔσεσθαι
[366]	ἐλθὼν πρῶτος ἀδικεῖ, καθ’ ὅσον	ἂν	οἷός τ’ ᾖ. καὶ τούτων
[377]	γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα γράφων οἷς	ἂν	ὅμοια βουληθῇ γράψαι. Καὶ γάρ,
[378]	κολάζων παντὶ τρόπῳ, ἀλλὰ δρῴη	ἂν	ὅπερ θεῶν οἱ πρῶτοί τε
[367]	ἐγὼ τῶν μὲν ἄλλων ἀποδεχοίμην	ἂν	οὕτως ἐπαινούντων δικαιοσύνην καὶ ψεγόντων
[376]	οὖν, ἔφη. Οὗτος μὲν δὴ	ἂν	οὕτως ὑπάρχοι. θρέψονται δὲ δὴ
[381]	οὔ; Ταύτῃ μὲν δὴ ἥκιστα	ἂν	πολλὰς μορφὰς ἴσχοι ὁ θεός.
[366]	τίνα οὖν ἔτι λόγον δικαιοσύνην	ἂν	πρὸ μεγίστης ἀδικίας αἱροίμεθ’ ἄν,
[358]	ἐγκωμιαζόμενον ἀκοῦσαι— μάλιστα δ’ οἶμαι	ἂν	σοῦ πυθέσθαι. διὸ κατατείνας ἐρῶ
[375]	Αλλὰ μέντοι τούτων γε ὁποτέρου	ἂν	στέρηται, φύλαξ ἀγαθὸς οὐ μὴ
[371]	εἰσὶ καὶ ἄλλοι διάκονοι, οἳ	ἂν	τὰ μὲν τῆς διανοίας μὴ
[378]	καὶ ὃ μή, ἀλλ’ ἃ	ἂν	τηλικοῦτος ὢν λάβῃ ἐν ταῖς
[359]	ἄξει. ἐπ’ αὐτοφώρῳ οὖν λάβοιμεν	ἂν	τὸν δίκαιον τῷ ἀδίκῳ εἰς
[368]	γε αὐτοὺς τοὺς λόγους ἠπίστουν	ἂν	ὑμῖν— ὅσῳ δὲ μᾶλλον πιστεύω,
[360]	ἀμφότεροι. καίτοι μέγα τοῦτο τεκμήριον	ἂν	φαίη τις ὅτι οὐδεὶς ἑκὼν
[378]	καὶ τίνες οἱ μῦθοι, τίνας	ἂν	φαῖμεν; Καὶ ἐγὼ εἶπον· ~Ω
[376]	δὲ ἀγνοῆσαι. καίτοι πῶς οὐκ	ἂν	φιλομαθὲς εἴη συνέσει τε καὶ
[383]	τούτους συγχωρῶ, καὶ ὡς νόμοις	ἂν	χρῴμην.
[382]	μὴ εἰδέναι τὰ παλαιὰ ἀφομοιῶν	ἂν	ψεύδοιτο; Γελοῖον μεντἂν εἴη, ἔφη.
[365]	συλλογίσασθαι ἐξ αὐτῶν ποῖός τις	ἂν	(ὢν καὶ πῇ πορευθεὶς τὸν
[358]	ἢ ἀγαθῷ τὸ ἀδικεῖν, ὥστ’	ἐπειδὰν	ἀλλήλους ἀδικῶσί τε καὶ ἀδικῶνται
[377]	πολὺ ἐναντίας δόξας ἐκείναις ἅς,	ἐπειδὰν	τελεωθῶσιν, ἔχειν οἰησόμεθα δεῖν αὐτούς;
[359]	διδῷ δίκην, τοῦ δὲ κακίστου,	ἐὰν	ἀδικούμενος τιμωρεῖσθαι ἀδύνατος ᾖ· τὸ
[359]	οὖσαν τοῦ μὲν ἀρίστου ὄντος,	ἐὰν	ἀδικῶν μὴ διδῷ δίκην, τοῦ
[361]	τὰ δὲ ἐᾷ· ἔτι δὲ	ἐὰν	ἄρα πῃ σφαλῇ, ἱκανὸς ἐπανορθοῦσθαι—
[361]	αὑτῷ (παρεσκευακέναι εἰς δικαιοσύνην, καὶ	ἐὰν	ἄρα σφάλληταί τι, ἐπανορθοῦσθαι δυνατῷ
[375]	αἰσθανόμενον διωκάθειν, καὶ ἰσχυρὸν αὖ,	ἐὰν	δέῃ ἑλόντα διαμάχεσθαι. Δεῖ γὰρ
[360]	τοῦ βίου πέρι ὧν λέγομεν,	ἐὰν	διαστησώμεθα τόν τε δικαιότατον καὶ
[373]	καὶ ἐκείνοις αὖ τῆς ἡμετέρας,	ἐὰν	καὶ ἐκεῖνοι ἀφῶσιν αὑτοὺς ἐπὶ
[358]	ἐᾶσαι χαίρειν. οὑτωσὶ οὖν ποιήσω,	ἐὰν	καὶ σοὶ δοκῇ· (ἐπανανεώ( σομαι
[371]	δὴ δεησόμεθα. Πάνυ γε Καὶ	ἐὰν	μέν γε κατὰ θάλατταν ἡ
[366]	μεγίστης ἀδικίας αἱροίμεθ’ ἄν, ἣν	ἐὰν	μετ’ εὐσχημοσύνης κιβδήλου κτησώμεθα, καὶ
[365]	λεγόμενα δικαίῳ μὲν ὄντι μοι,	ἐὰν	μὴ καὶ δοκῶ ὄφελος οὐδέν
[379]	μυθολογεῖν τοὺς ποιητάς, παρ’ οὓς	ἐὰν	ποιῶσιν οὐκ ἐπιτρεπτέον, οὐ μὴν
[358]	δή, ἔφη, ἄκουσον καὶ ἐμοῦ,	ἐάν	σοι ἔτι ταὐτὰ δοκῇ. Θρασύμαχος
[364]	μεθ’ ἡδονῶν τε καὶ ἑορτῶν,	ἐάν	τέ τινα ἐχθρὸν πημῆναι ἐθέλῃ,
[361]	ἱκανῷ ὄντι πρὸς τὸ πείθειν,	ἐάν	τι μηνύηται τῶν ἀδικημάτων, καὶ
[377]	μάλιστα μέμφεσθαι, ἄλλως τε καὶ	ἐάν	τις μὴ καλῶς ψεύδηται. Τί
[380]	κακῶσαι δῶμα παμπήδην θέλῃ. ἀλλ’	ἐάν	τις ποιῇ ἐν οἷς ταῦτα
[370]	οἶμαι καὶ τόδε δῆλον, ὡς,	ἐάν	τίς τινος παρῇ ἔργου καιρόν,
[379]	σύγχυσιν, ἣν ὁ Πάνδαρος συνέχεεν,	ἐάν	τις φῇ δι’ Αθηνᾶς τε
[365]	σοφωτάτου Αρχιλόχου ἀλώπεκα ἑλκτέον ἐξόπισθεν	κερδαλέαν	καὶ ποικίλην. Αλλὰ γάρ, φησί
[383]	τ’ εἰπὼν θεοφιλεῖς ἐμὰς τύχας	παιᾶν’	ἐπηυφήμησεν, εὐθυμῶν ἐμέ. κἀγὼ τὸ
[370]	οὐδὲ τἆλλα ὄργανα ὅσα περὶ	γεωργίαν.	οὐδ’ αὖ ὁ οἰκοδόμος· πολλῶν
[379]	δὲ κακὴ βούβρωστις ἐπὶ χθόνα	δῖαν	ἐλαύνει· (οὐδ’ ὡς ταμίας ἡμῖν
[362]	δοκεῖν ἄδικον ἀλλ’ εἶναι ἐθέλειν,	βαθεῖαν	ἄλοκα διὰ φρενὸς καρπούμενον, (ἐξ
[365]	μοι οἱ σοφοί, καὶ τὰν	ἀλάθειαν	βιᾶται καὶ κύριον εὐδαιμονίας, ἐπὶ
[361]	ἂν βίας δέηται, διά τε	ἀνδρείαν	καὶ ῥώμην καὶ διὰ παρασκευὴν
[381]	ποιήμασιν εἰσαγέτω Ηραν ἠλλοιωμένην, ὡς	ἱέρειαν	ἀγείρουσαν— Ινάχου Αργείου ποταμοῦ παισὶν
[371]	δὴ πωλοῦντες τὴν τῆς ἰσχύος	χρείαν,	τὴν τιμὴν ταύτην μισθὸν καλοῦντες,
[364]	τινα ὁδὸν μακράν τε καὶ	τραχεῖαν	καὶ ἀνάντη· οἱ δὲ τῆς
[362]	εἶπεν, οἳ δικαιοσύνην μὲν ἐπαινοῦσιν,	ἀδικίαν	δὲ ψέγουσιν, ἵν’ ᾖ σαφέστερον
[368]	θεῖον πεπόνθατε, εἰ μὴ πέπεισθε	ἀδικίαν	δικαιοσύνης ἄμεινον εἶναι, οὕτω δυνάμενοι
[367]	οὕτως ἐπαινούντων δικαιοσύνην καὶ ψεγόντων	ἀδικίαν,	δόξας τε περὶ αὐτῶν καὶ
[361]	ἀλλὰ τοὺς ἐπαινοῦντας πρὸ δικαιοσύνης	ἀδικίαν.	ἐροῦσι δὲ τάδε, ὅτι οὕτω
[361]	τῷ τελέως ἀδίκῳ τὴν τελεωτάτην	ἀδικίαν,	καὶ οὐκ ἀφαιρετέον ἀλλ’ ἐατέον
[358]	αὖ βούλομαι καὶ σοῦ ἀκούειν	ἀδικίαν	μὲν ψέγοντος, δικαιοσύνην δὲ ἐπαινοῦντος.
[372]	κατίδοιμεν τήν τε δικαιοσύνην καὶ	ἀδικίαν	ὅπῃ ποτὲ ταῖς πόλεσιν ἐμφύονται.
[366]	νῦν ἀνθρώπων οὐδεὶς πώποτε ἔψεξεν	ἀδικίαν	οὐδ’ ἐπῄνεσεν δικαιοσύνην ἄλλως ἢ
[369]	ἴδοιμεν ἂν γιγνομένην καὶ τὴν	ἀδικίαν;	Τάχ’ ἄν, ἦ δ’ ὅς.
[360]	ἀνὴρ πολὺ (μᾶλλον ἰδίᾳ τὴν	ἀδικίαν	τῆς δικαιοσύνης, ἀληθῆ οἰόμενος, ὡς
[376]	(πάντα σκοποῦμεν, δικαιοσύνην τε καὶ	ἀδικίαν	τίνα τρόπον ἐν πόλει γίγνεται;
[373]	τε ζωγραφίαν κινητέον καὶ τὴν	ποικιλίαν,	καὶ χρυσὸν καὶ ἐλέφαντα καὶ
[370]	Οταν, ἦ δ’ ὅς, εἷς	μίαν.	Αλλὰ μὴν οἶμαι καὶ τόδε
[370]	πολλὰς τέχνας ἐργαζόμενος, ἢ ὅταν	μίαν	εἷς; Οταν, ἦ δ’ ὅς,
[369]	χρείᾳ, πολλῶν δεόμενοι, πολλοὺς εἰς	μίαν	οἴκησιν ἀγείραντες κοινωνούς τε καὶ
[369]	οἴει ἀρχὴν ἄλλην πόλιν οἰκίζειν;	Οὐδεμίαν,	ἦ δ’ ὅς. (Οὕτω δὴ
[382]	Αλλὰ δι’ οἰκείων ἄνοιαν ἢ	μανίαν;	Αλλ’ οὐδείς, ἔφη, τῶν ἀνοήτων
[382]	τῶν καλουμένων φίλων, ὅταν διὰ	μανίαν	ἤ τινα ἄνοιαν κακόν τι
[372]	(ποιού( μενοι τοὺς παῖδας, εὐλαβούμενοι	πενίαν	ἢ πόλεμον. Καὶ ὁ Γλαύκων
[371]	τοῦτο ὁρῶντες ἑαυτοὺς ἐπὶ τὴν	διακονίαν	τάττουσιν ταύτην, ἐν μὲν ταῖς
[371]	ἐργάζωνται; ὧν δὴ ἕνεκα καὶ	κοινωνίαν	ποιησάμενοι πόλιν ᾠκίσαμεν. Δῆλον δή,
[359]	εἰς ταὐτὸν ἰόντα διὰ τὴν	πλεονεξίαν,	ὃ πᾶσα φύσις διώκειν πέφυκεν
[359]	τοιάδε μάλιστα, εἰ αὐτοῖς γένοιτο	οἵαν	(ποτέ φασιν δύναμιν τῷ (Γύγου)
[382]	γε δεῖ. Αλλὰ δι’ οἰκείων	ἄνοιαν	ἢ μανίαν; Αλλ’ οὐδείς, ἔφη,
[382]	ὅταν διὰ μανίαν ἤ τινα	ἄνοιαν	κακόν τι ἐπιχειρῶσιν πράττειν, τότε
[359]	δὴ ταύτην γένεσίν τε καὶ	οὐσίαν	δικαιοσύνης, μεταξὺ οὖσαν τοῦ μὲν
[372]	συνόντες ἀλλήλοις, οὐχ ὑπὲρ τὴν	οὐσίαν	(ποιού( μενοι τοὺς παῖδας, εὐλαβούμενοι
[377]	τοῦτο; (Οταν εἰκάζῃ τις κακῶς	(οὐσίαν)	τῷ λόγῳ, περὶ θεῶν τε
[359]	(ποιή( σαιμεν τῇ διανοίᾳ· δόντες	ἐξουσίαν	ἑκατέρῳ ποιεῖν ὅτι ἂν βούληται,
[380]	τοὺς νέους, ὅτι— θεὸς μὲν	αἰτίαν	φύει βροτοῖς, ὅταν κακῶσαι δῶμα
[364]	κακὸν ἔνειμαν, τοῖς δ’ ἐναντίοις	ἐναντίαν	μοῖραν. ἀγύρται δὲ καὶ μάντεις
[379]	οὔτ’ ἄλλου (ποιητοῦ ταύτην τὴν	ἁμαρτίαν	περὶ τοὺς θεοὺς ἀνοήτως ἁμαρτάνοντος
[365]	καὶ σχῆμα κύκλῳ περὶ ἐμαυτὸν	σκιαγραφίαν	ἀρετῆς περιγραπτέον, τὴν δὲ τοῦ
[373]	καὶ ὑποδήματα, ἀλλὰ τήν τε	ζωγραφίαν	κινητέον καὶ τὴν ποικιλίαν, καὶ
[365]	συνάξομεν, εἰσίν τε πειθοῦς διδάσκαλοι	σοφίαν	δημηγορικήν τε καὶ δικανικὴν διδόντες,
[361]	ἐπιμένει. λεκτέον οὖν· καὶ δὴ	κἂν	ἀγροικοτέρως λέγηται, μὴ ἐμὲ οἴου
[376]	ὃν δ’ ἂν γνώριμον, ἀσπάζεται,	κἂν	μηδὲν πώποτε ὑπ’ αὐτοῦ ἀγαθὸν
[364]	δ’ ἀρετῆς ἱδρῶτα θεοὶ προπάροιθεν	ἔθηκαν	καί τινα ὁδὸν μακράν τε
[366]	σώματος ἢ γένους, ἀλλὰ μὴ	γελᾶν	ἐπαινουμένης ἀκούοντα; ὡς δή τοι
[364]	δυστυχίας τε καὶ βίον κακὸν	ἔνειμαν,	τοῖς δ’ ἐναντίοις ἐναντίαν μοῖραν.
[366]	τίς μηχανή, ὦ Σώκρατες, δικαιοσύνην	τιμᾶν	ἐθέλειν ᾧ τις δύναμις ὑπάρχει
[364]	ἄλλας δυνάμεις ἔχοντας εὐδαιμονίζειν καὶ	τιμᾶν	εὐχερῶς ἐθέλουσιν δημοσίᾳ τε καὶ
[361]	τὰ μέγιστα ἀδικοῦντα τὴν μεγίστην	δόξαν	αὑτῷ (παρεσκευακέναι εἰς δικαιοσύνην, καὶ
[365]	καὶ ζημίας φανεράς· ἀδίκῳ δὲ	δόξαν	δικαιοσύνης παρεσκευασμένῳ θεσπέσιος βίος λέγεται.
[358]	θ’ ἕνεκα καὶ εὐδοκιμήσεων διὰ	δόξαν	ἐπιτηδευτέον, αὐτὸ δὲ δι’ αὑτὸ
[361]	τῷ προτέρῳ· μηδὲν γὰρ ἀδικῶν	δόξαν	ἐχέτω τὴν μεγίστην ἀδικίας, ἵνα
[362]	ἀληθείας ἐχόμενον καὶ οὐ πρὸς	δόξαν	ζῶντα, οὐ δοκεῖν ἄδικον ἀλλ’
[381]	ἥκιστα ἀλλοιοῦται. Εστι δὴ ταῦτα.	(Πᾶν	δὴ τὸ καλῶς ἔχον ἢ
[380]	καὶ ποτῶν καὶ πόνων, καὶ	πᾶν	φυτὸν ὑπὸ εἱλήσεών τε καὶ
[378]	γε, ἦν δ’ ἐγώ, τὸ	παράπαν	ὡς θεοὶ θεοῖς πολεμοῦσί (τε
[366]	ψέγει τὸ ἀδικεῖν, ἀδυνατῶν αὐτὸ	δρᾶν.	ὡς δέ, δῆλον· ὁ γὰρ
[381]	ἐν τοῖς ἄλλοις ποιήμασιν εἰσαγέτω	Ηραν	ἠλλοιωμένην, ὡς ἱέρειαν ἀγείρουσαν— Ινάχου
[376]	ὄψιν οὐδενὶ ἄλλῳ φίλην καὶ	ἐχθρὰν	διακρίνει ἢ τῷ τὴν μὲν
[364]	ἔνειμαν, τοῖς δ’ ἐναντίοις ἐναντίαν	μοῖραν.	ἀγύρται δὲ καὶ μάντεις ἐπὶ
[364]	προπάροιθεν ἔθηκαν καί τινα ὁδὸν	μακράν	τε καὶ τραχεῖαν καὶ ἀνάντη·
[367]	δὲ μᾶλλον αὐτὰ αὑτῶν, οἷον	ὁρᾶν,	(ἀκούειν, φρονεῖν, καὶ ὑγιαίνειν δή,
[357]	αὖ τὸ φρονεῖν καὶ τὸ	ὁρᾶν	καὶ τὸ ὑγιαίνειν; τὰ γὰρ
[371]	δεῖ μένοντας (αὐτοὺς περὶ τὴν	ἀγορὰν	τὰ μὲν ἀντ’ ἀργυρίου ἀλλάξασθαι
[371]	κομίσας ὁ γεωργὸς εἰς τὴν	ἀγοράν	τι ὧν ποιεῖ, ἤ τις
[364]	ἰδίᾳ, τοὺς δὲ ἀτιμάζειν καὶ	ὑπερορᾶν,	οἳ ἄν πῃ ἀσθενεῖς τε
[380]	ποιητήν. ἀλλ’ εἰ μὲν ὅτι	ἐδεήθησαν	κολάσεως λέγοιεν ὡς ἄθλιοι οἱ
[359]	τε καὶ οὐσίαν δικαιοσύνης, μεταξὺ	οὖσαν	τοῦ μὲν ἀρίστου ὄντος, ἐὰν
[372]	εἰ δ’ αὖ βούλεσθε, καὶ	φλεγμαίνουσαν	πόλιν θεωρήσωμεν· οὐδὲν ἀποκωλύει. ~(ταῦτα
[381]	εἰσαγέτω Ηραν ἠλλοιωμένην, ὡς ἱέρειαν	ἀγείρουσαν—	Ινάχου Αργείου ποταμοῦ παισὶν βιοδώροις·
[372]	μόνον ὅπως γίγνεται, ἀλλὰ καὶ	τρυφῶσαν	πόλιν. ἴσως οὖν οὐδὲ κακῶς
[365]	δηλοῦσί μοι οἱ σοφοί, καὶ	τὰν	ἀλάθειαν βιᾶται καὶ κύριον εὐδαιμονίας,
[382]	παλαιὰ ἀφομοιῶν ἂν ψεύδοιτο; Γελοῖον	μεντἂν	εἴη, ἔφη. Ποιητὴς μὲν ἄρα
[375]	καὶ ἐν ἄλλοις ζῴοις, οὐ	μεντἂν	ἥκιστα (ἐν ᾧ ἡμεῖς παρεβάλλομεν
[377]	μὴ καλῶς ψεύδηται. Τί τοῦτο;	(Οταν	εἰκάζῃ τις κακῶς (οὐσίαν) τῷ
[370]	ἐργαζόμενος, ἢ ὅταν μίαν εἷς;	Οταν,	ἦ δ’ ὅς, εἷς μίαν.
[373]	ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ κακὰ γίγνεται,	ὅταν	γίγνηται. Πάνυ μὲν οὖν. Ετι
[382]	πολεμίους καὶ τῶν καλουμένων φίλων,	ὅταν	διὰ μανίαν ἤ τινα ἄνοιαν
[370]	γίγνεται καὶ κάλλιον καὶ ῥᾷον,	ὅταν	εἷς ἓν κατὰ φύσιν καὶ
[380]	θεὸς μὲν αἰτίαν φύει βροτοῖς,	ὅταν	κακῶσαι δῶμα παμπήδην θέλῃ. ἀλλ’
[370]	ὢν πολλὰς τέχνας ἐργαζόμενος, ἢ	ὅταν	μίαν εἷς; Οταν, ἦ δ’
[383]	κτανὼν τὸν παῖδα τὸν ἐμόν—	(ὅταν	τις τοιαῦτα λέγῃ περὶ θεῶν,
[383]	Διὸς τῷ Αγαμέμνονι· οὐδὲ Αἰσχύλου,	ὅταν	φῇ ἡ Θέτις τὸν Απόλλω
[371]	τῶν ἐπιστημόνων τῆς περὶ τὴν	θάλατταν	ἐργασίας. Συχνῶν μέντοι. Τί δὲ
[371]	Καὶ ἐὰν μέν γε κατὰ	θάλατταν	ἡ ἐμπορία γίγνηται, συχνῶν (καὶ
[357]	τοῦτο τρίτον. ἀλλὰ τί δή;	Εν	ποίῳ, ἔφη, τούτων τὴν δικαιοσύνην
[377]	πολλοὺς ἐκβλητέον. Ποίους δή; ἔφη.	Εν	τοῖς μείζοσιν, ἦν δ’ ἐγώ,
[371]	ἀργήσει τῆς αὑτοῦ δημιουργίας καθήμενος	ἐν	ἀγορᾷ; Οὐδαμῶς, ἦ δ’ ὅς,
[371]	τε καὶ πρᾶσιν διακονοῦντας ἱδρυμένους	ἐν	ἀγορᾷ, τοὺς δὲ πλανήτας ἐπὶ
[372]	καὶ λάχανά γε, οἷα δὴ	ἐν	ἀγροῖς ἑψήματα, ἑψήσονται. καὶ τραγήματά
[366]	αὐτοὺς ἀζήμιοι ἀπαλλάξομεν. Αλλὰ γὰρ	ἐν	Αιδου δίκην δώσομεν ὧν ἂν
[363]	ἀδίκους εἰς πηλόν τινα κατορύττουσιν	ἐν	Αιδου καὶ κοσκίνῳ ὕδωρ ἀναγκάζουσι
[382]	ὡς φάρμακον χρήσιμον γίγνεται; καὶ	ἐν	αἷς νυνδὴ (ἐλέγομεν ταῖς μυθολογίαις,
[380]	οἷον ἐξ ἐπιβουλῆς φαντάζεσθαι ἄλλοτε	ἐν	ἄλλαις ἰδέαις τοτὲ μὲν αὐτὸν
[375]	Ιδοι μὲν ἄν τις καὶ	ἐν	ἄλλοις ζῴοις, οὐ μεντἂν ἥκιστα
[377]	δ’ ἕτερον; Ναί. ~(Παιδευτέον δ’	ἐν	ἀμφοτέροις, πρότερον δ’ ἐν τοῖς
[376]	ἔφη. Οὐκοῦν θαρροῦντες τιθῶμεν καὶ	ἐν	ἀνθρώπῳ, εἰ μέλλει (πρὸς τοὺς
[371]	Ισως. Ποῦ οὖν ἄν ποτε	ἐν	αὐτῇ εἴη ἥ τε δικαιοσύνη
[371]	Συχνῶν μέντοι. Τί δὲ δή;	ἐν	αὐτῇ τῇ πόλει πῶς ἀλλήλοις
[366]	μέγιστον κακῶν ὅσα ἴσχει ψυχὴ	ἐν	αὑτῇ, δικαιοσύνη δὲ μέγιστον ἀγαθόν.
[372]	ὦ Σώκρατες, εἰ μή που	ἐν	αὐτῶν τούτων χρείᾳ τινὶ τῇ
[373]	οὐκ ἐνῆν— ἔδει γὰρ οὐδέν—	ἐν	δὲ ταύτῃ καὶ τούτου προσδεήσει.
[379]	ὡς δοιοί τε πίθοι κατακείαται	ἐν	Διὸς οὔδει κηρῶν ἔμπλειοι, ὁ
[372]	καὶ οὕτω διάγοντες τὸν βίον	ἐν	εἰρήνῃ μετὰ ὑγιείας, ὡς εἰκός,
[369]	ἐστιν· ἔπειτα οὕτως ἐπισκεψώμεθα καὶ	ἐν	ἑνὶ ἑκάστῳ, τὴν τοῦ μείζονος
[379]	δήπου ἀποδοτέον, ἐάντέ τις αὐτὸν	ἐν	ἔπεσιν ποιῇ ἐάντε ἐν μέλεσιν
[383]	ψεύδεσι παράγειν ἐν λόγῳ ἢ	ἐν	ἔργῳ; Συγχωρῶ. Πολλὰ ἄρα Ομήρου
[382]	ἔφη. Ποιητὴς μὲν ἄρα ψευδὴς	ἐν	θεῷ οὐκ ἔνι. Οὔ μοι
[383]	ὁ δ’ αὐτὸς ὑμνῶν, αὐτὸς	ἐν	θοίνῃ παρών, αὐτὸς τάδ’ εἰπών,
[366]	πώποτε οὔτ’ ἐν ποιήσει οὔτ’	ἐν	ἰδίοις λόγοις ἐπεξῆλθεν ἱκανῶς τῷ
[370]	εἷς ἓν κατὰ φύσιν καὶ	ἐν	καιρῷ, σχολὴν τῶν ἄλλων ἄγων,
[383]	ἑαυτοὺς μήτε ἡμᾶς ψεύδεσι παράγειν	ἐν	λόγῳ ἢ ἐν ἔργῳ; Συγχωρῶ.
[368]	καὶ ἄλλοθι μείζω τε καὶ	ἐν	μείζονι, ἕρμαιον ἂν ἐφάνη οἶμαι
[379]	αὐτὸν ἐν ἔπεσιν ποιῇ ἐάντε	ἐν	μέλεσιν ἐάντε ἐν τραγῳδίᾳ. Δεῖ
[371]	ἐπὶ τὴν διακονίαν τάττουσιν ταύτην,	ἐν	μὲν ταῖς ὀρθῶς οἰκουμέναις πόλεσι
[359]	ἀδύνατος ᾖ· τὸ δὲ δίκαιον	ἐν	μέσῳ ὂν τούτων ἀμφοτέρων ἀγαπᾶσθαι
[380]	(μήτε νεώτερον μήτε πρεσβύτερον, μήτ’	ἐν	μέτρῳ μήτε ἄνευ μέτρου μυθολογοῦντα,
[376]	γὰρ οὖν. Ιθι οὖν, ὥσπερ	ἐν	μύθῳ μυθολογοῦντές τε καὶ σχολὴν
[362]	τοῦ Γλαύκωνος ἐγὼ μὲν αὖ	ἐν	νῷ εἶχόν τι λέγειν πρὸς
[379]	τοὺς μὲν τύπους προσήκει εἰδέναι	ἐν	οἷς δεῖ μυθολογεῖν τοὺς ποιητάς,
[380]	θέλῃ. ἀλλ’ ἐάν τις ποιῇ	ἐν	οἷς ταῦτα τὰ ἰαμβεῖα ἔνεστιν,
[370]	τῷ (πρατ( τομένῳ ἐπακολουθεῖν μὴ	ἐν	παρέργου μέρει. Ανάγκη. Εκ δὴ
[366]	καὶ ἀνθρώπους, οὐδεὶς πώποτε οὔτ’	ἐν	ποιήσει οὔτ’ ἐν ἰδίοις λόγοις
[376]	τε καὶ ἀδικίαν τίνα τρόπον	ἐν	πόλει γίγνεται; ἵνα μὴ ἐῶμεν
[378]	ἃ ἂν τηλικοῦτος ὢν λάβῃ	ἐν	ταῖς δόξαις (δυσέκ( νιπτά τε
[369]	καταμαθεῖν. εἰ οὖν βούλεσθε, ~πρῶτον	ἐν	ταῖς (πόλεσι ζητήσωμεν ποῖόν τί
[373]	οὐκέτι τοῦ ἀναγκαίου ἕνεκά ἐστιν	ἐν	ταῖς πόλεσιν, οἷον οἵ τε
[377]	ἀκούειν τοὺς παῖδας καὶ λαμβάνειν	ἐν	ταῖς ψυχαῖς ὡς ἐπὶ τὸ
[370]	μέρος ποιεῖν ~τούτου τοῦ (σίτου	ἐν	τετάρτῳ μέρει τοῦ χρόνου, τὰ
[381]	ἕκαστος αὐτῶν μένει ἀεὶ ἁπλῶς	ἐν	τῇ αὑτοῦ μορφῇ. Απασα, ἔφη,
[380]	τρόπῳ μήτε τινὰ λέγειν ταῦτα	ἐν	τῇ αὑτοῦ πόλει, εἰ μέλλει
[360]	οὕτως ἀδαμάντινος, ὃς ἂν μείνειεν	ἐν	τῇ δικαιοσύνῃ καὶ τολμήσειεν ἀπέχεσθαι
[378]	λεκτέοι γ’ ἔφην, ὦ Αδείμαντε,	ἐν	τῇ ἡμετέρᾳ πόλει. οὐδὲ λεκτέον
[368]	ἀλλὰ τί τοιοῦτον, ὦ (Σώκρατες,	ἐν	τῇ περὶ τὸ δίκαιον ζητήσει
[362]	βλαστάνει βουλεύματα, πρῶτον μὲν ἄρχειν	ἐν	τῇ πόλει δοκοῦντι δικαίῳ εἶναι,
[373]	συβωτῶν προσδεησόμεθα· τοῦτο γὰρ ἡμῖν	ἐν	τῇ προτέρᾳ πόλει οὐκ ἐνῆν—
[361]	ἢ ἰατρὸς ~τά τε ἀδύνατα	ἐν	τῇ τέχνῃ καὶ τὰ δυνατὰ
[369]	ἑκάστῳ, τὴν τοῦ μείζονος ὁμοιότητα	ἐν	τῇ τοῦ ἐλάττονος ἰδέᾳ ἐπισκοποῦντες.
[382]	ὡς ἀληθῶς ψεῦδος καλοῖτο, ἡ	ἐν	τῇ ψυχῇ ἄγνοια ἡ τοῦ
[382]	τοῖς λόγοις μίμημά τι τοῦ	ἐν	τῇ ψυχῇ ἐστὶν παθήματος καὶ
[358]	δύναμιν αὐτὸ καθ’ αὑτὸ ἐνὸν	ἐν	τῇ ψυχῇ, τοὺς δὲ μισθοὺς
[381]	μηδείς, μηδ’ ἐν τραγῳδίαις μηδ’	ἐν	τοῖς ἄλλοις ποιήμασιν εἰσαγέτω Ηραν
[360]	οὕστινας βούλοιτο, καὶ τἆλλα πράττειν	ἐν	τοῖς ἀνθρώποις ἰσόθεον ὄντα. οὕτω
[383]	φῇ ἡ Θέτις τὸν Απόλλω	ἐν	τοῖς αὑτῆς (γάμοις ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι
[376]	Καὶ τοῦτο, ἦν δ’ ἐγώ,	ἐν	τοῖς κυσὶν κατόψει, ὃ καὶ
[382]	τοῦ ἐψευσμένου· ἐπεὶ τό γε	ἐν	τοῖς λόγοις μίμημά τι τοῦ
[382]	μοι. Τί δὲ δὴ τὸ	ἐν	τοῖς λόγοις (ψεῦδος) πότε καὶ
[377]	δ’ ἐν ἀμφοτέροις, πρότερον δ’	ἐν	τοῖς ψευδέσιν; Οὐ μανθάνω, ἔφη,
[379]	ποιῇ ἐάντε ἐν μέλεσιν ἐάντε	ἐν	τραγῳδίᾳ. Δεῖ γάρ. (Οὐκοῦν ἀγαθὸς
[381]	καὶ Θέτιδος καταψευδέσθω μηδείς, μηδ’	ἐν	τραγῳδίαις μηδ’ ἐν τοῖς ἄλλοις
[358]	μὲν οἶμαι, ἦν δ’ ἐγώ,	ἐν	τῷ καλλίστῳ, ὃ καὶ δι’
[368]	Ισως τοίνυν πλείων ἂν δικαιοσύνη	ἐν	τῷ μείζονι ἐνείη καὶ ῥᾴων
[379]	ποιηταὶ ἐγώ τε (καὶ σὺ	ἐν	τῷ παρόντι, ἀλλ’ οἰκισταὶ πόλεως·
[382]	δέξαιντο, καὶ μισοῦσι μάλιστα αὐτὸ	ἐν	τῷ τοιούτῳ. Πολύ γε, ἔφη.
[378]	παραδεκτέον εἰς τὴν πόλιν, οὔτ’	ἐν	ὑπονοίαις πεποιημένας οὔτε ἄνευ ὑπονοιῶν.
[373]	γὰρ οὔ; (Οὐκοῦν καὶ ἰατρῶν	ἐν	χρείαις ἐσόμεθα πολὺ μᾶλλον οὕτω
[380]	θεοὺς νόμων τε καὶ τύπων,	ἐν	ᾧ δεήσει τούς τε λέγοντας
[383]	ἔφην, τοῦτον δεύτερον τύπον εἶναι	ἐν	ᾧ δεῖ περὶ θεῶν καὶ
[375]	ἄλλοις ζῴοις, οὐ μεντἂν ἥκιστα	(ἐν	ᾧ ἡμεῖς παρεβάλλομεν τῷ φύλακι.
[357]	ὁρᾷς τι, ἔφη, εἶδος ἀγαθοῦ,	ἐν	ᾧ τὸ γυμνάζεσθαι καὶ τὸ
[382]	ὁ θεὸς ἁπλοῦν καὶ ἀληθὲς	ἔν	τε ἔργῳ καὶ λόγῳ, καὶ
[374]	τῶν ἄλλων ἑνὶ ἑκάστῳ ὡσαύτως	ἓν	ἀπεδίδομεν, πρὸς ὃ ἐπεφύκει ἕκαστος
[376]	ἂν ἴδῃ ἀγνῶτα, χαλεπαίνει, οὐδὲ	ἓν	κακὸν προπεπονθώς· ὃν δ’ ἂν
[370]	κάλλιον καὶ ῥᾷον, ὅταν εἷς	ἓν	κατὰ φύσιν καὶ ἐν καιρῷ,
[371]	κενὸς ἂν ἴῃ ὁ διάκονος,	~μηδὲν	ἄγων ὧν ἐκεῖνοι (δέονται παρ’
[365]	εἰ μὲν μὴ εἰσὶν ἢ	μηδὲν	αὐτοῖς τῶν ἀνθρωπίνων μέλει, τί
[360]	οὖν δὴ ἡ διάστασις; ἥδε·	μηδὲν	ἀφαιρῶμεν μήτε τοῦ ἀδίκου ἀπὸ
[361]	ποιητέος ἐναντίως διακείμενος τῷ προτέρῳ·	μηδὲν	γὰρ ἀδικῶν δόξαν ἐχέτω τὴν
[373]	πῶς ἔσται; Οὕτως, ἔφη. Καὶ	μηδέν	γέ πω λέγωμεν, ἦν δ’
[357]	αἱ ἡδοναὶ ὅσαι ἀβλαβεῖς καὶ	μηδὲν	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον διὰ
[377]	ἡρώων οἷοί εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς	μηδὲν	ἐοικότα γράφων οἷς ἂν ὅμοια
[379]	Οὐδὲ τοῦτο. Ο δέ γε	μηδὲν	κακὸν ποιεῖ οὐδ’ ἄν τινος
[360]	εἴ τις τοιαύτης ἐξουσίας ἐπιλαβόμενος	μηδέν	ποτε ἐθέλοι ἀδικῆσαι μηδὲ ἅψαιτο
[376]	δ’ ἂν γνώριμον, ἀσπάζεται, κἂν	μηδὲν	πώποτε ὑπ’ αὐτοῦ ἀγαθὸν πεπόνθῃ.
[366]	οὐκ ὀργίζεται τοῖς ἀδίκοις, ἀλλ’	οἶδεν	ὅτι πλὴν εἴ τις θείᾳ
[366]	τ’ ᾖ. καὶ τούτων ἁπάντων	οὐδὲν	ἄλλο αἴτιον ἢ ἐκεῖνο, ὅθενπερ
[367]	κελεύοις, διότι πάντα τὸν βίον	(οὐδὲν	ἄλλο σκοπῶν διελήλυθας ἢ τοῦτο.
[360]	ἰσόθεον ὄντα. οὕτω δὲ δρῶν	οὐδὲν	ἂν διάφορον τοῦ ἑτέρου ποιοῖ,
[378]	ἀκούοντι ὡς ἀδικῶν τὰ ἔσχατα	οὐδὲν	ἂν θαυμαστὸν ποιοῖ, οὐδ’ αὖ
[372]	βούλεσθε, καὶ φλεγμαίνουσαν πόλιν θεωρήσωμεν·	οὐδὲν	ἀποκωλύει. ~(ταῦτα γὰρ δή τισιν,
[367]	γέ μοι δοκεῖ. ἀλλ’ ἐγώ,	οὐδὲν	γάρ σε (δέομαι ἀποκρύπτεσθαι, σοῦ
[379]	οὕτω; Τί μήν; Αλλὰ μὴν	οὐδέν	γε τῶν ἀγαθῶν βλαβερόν· ἦ
[373]	πόλει οὐκ ἐνῆν— ἔδει γὰρ	οὐδέν—	ἐν δὲ ταύτῃ καὶ τούτου
[361]	ἔφη, δύναμαι. ὄντοιν δὲ τοιούτοιν,	οὐδὲν	ἔτι, ὡς ἐγᾦμαι, χαλεπὸν ἐπεξελθεῖν
[365]	κακὸν ὄντα. Οὐδὲ γὰρ ἄλλο	οὐδὲν	εὐπετές, (φήσομεν, τῶν μεγάλων· ἀλλ’
[362]	ποιῆσαι βοηθεῖν δικαιοσύνῃ. (Καὶ ὅς,	Οὐδέν,	ἔφη, λέγεις· ἀλλ’ ἔτι καὶ
[370]	Σώκρατες, οὕτω ῥᾷον ἢ κείνως.	Οὐδέν,	ἦν δ’ ἐγώ, μὰ Δία
[374]	ἀγωνιστής, τῶν δὲ ἄλλων ὀργάνων	οὐδὲν	οὐδένα δημιουργὸν οὐδὲ ἀθλητὴν ληφθὲν
[359]	ἄνθρωπον, τοῦτον δὲ ἄλλο μὲν	οὐδέν,	περὶ δὲ (τῇ χειρὶ χρυσοῦν
[365]	ἐὰν μὴ καὶ δοκῶ ὄφελος	οὐδέν	φασιν εἶναι, πόνους δὲ καὶ
[379]	σπονδῶν σύγχυσιν, ἣν ὁ Πάνδαρος	συνέχεεν,	ἐάν τις φῇ δι’ Αθηνᾶς
[364]	τῆς δ’ ἀρετῆς ἱδρῶτα θεοὶ	προπάροιθεν	ἔθηκαν καί τινα ὁδὸν μακράν
[363]	καὶ γάμοι καὶ ὅσαπερ Γλαύκων	διῆλθεν	ἄρτι, ἀπὸ τοῦ εὐδοκιμεῖν ὄντα
[366]	ποιήσει οὔτ’ ἐν ἰδίοις λόγοις	ἐπεξῆλθεν	ἱκανῶς τῷ λόγῳ ὡς τὸ
[358]	ἄκουε, τί ὄν τε καὶ	ὅθεν	γέγονε δικαιοσύνη. Πεφυκέναι γὰρ δή
[358]	δικαιοσύνην οἷον εἶναί φασιν καὶ	ὅθεν	γεγονέναι, δεύτερον δὲ ὅτι πάντες
[365]	εἰσί τε καὶ ἐπιμελοῦνται, οὐκ	ἄλλοθέν	τοι αὐτοὺς ἴσμεν ἢ ἀκηκόαμεν
[375]	οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, ποιήσομεν;	πόθεν	ἅμα πρᾷον καὶ μεγαλόθυμον ἦθος
[362]	δοκοῦντι δικαίῳ εἶναι, ἔπειτα γαμεῖν	ὁπόθεν	ἂν βούληται, ἐκδιδόναι εἰς οὓς
[365]	τοῦ σοφωτάτου Αρχιλόχου ἀλώπεκα ἑλκτέον	ἐξόπισθεν	κερδαλέαν καὶ ποικίλην. Αλλὰ γάρ,
[363]	γὰρ παίδων φασὶ καὶ γένος	κατόπισθεν	λείπεσθαι τοῦ ὁσίου καὶ εὐόρκου.
[375]	ἀπορήσας τε καὶ ἐπισκεψάμενος τὰ	ἔμπροσθεν,	Δικαίως γε, ἦν δ’ ἐγώ,
[359]	μήτ’ ἀδικεῖν μήτ’ ἀδικεῖσθαι· καὶ	ἐντεῦθεν	δὴ ἄρξασθαι νόμους τίθεσθαι καὶ
[374]	οὐδὲν οὐδένα δημιουργὸν οὐδὲ ἀθλητὴν	ληφθὲν	ποιήσει, οὐδ’ ἔσται χρήσιμον τῷ
[381]	καὶ φρονιμωτάτην ἥκιστ’ ἄν τι	ἔξωθεν	πάθος ταράξειέν τε καὶ ἀλλοιώσειεν;
[367]	διεκελεύσατο. εἰ γὰρ μὴ ἀφαιρήσεις	ἑκατέρωθεν	τὰς ἀληθεῖς, τὰς δὲ ψευδεῖς
[368]	εἰ προσέταξέ τις γράμματα σμικρὰ	πόρρωθεν	ἀναγνῶναι μὴ πάνυ ὀξὺ βλέπουσιν,
[372]	οἱ νῦν ἔχουσι καὶ τραγήματα.	Εἶεν,	ἦν δ’ ἐγώ· μανθάνω. οὐ
[379]	τύποι περὶ θεολογίας τίνες ἂν	εἶεν;	Τοιοίδε πού τινες, ἦν δ’
[360]	δόξειεν, οὕτως ἀδαμάντινος, ὃς ἂν	μείνειεν	ἐν τῇ δικαιοσύνῃ καὶ τολμήσειεν
[381]	ἥκιστ’ ἄν τι ἔξωθεν πάθος	ταράξειέν	τε καὶ ἀλλοιώσειεν; Ναί. Καὶ
[360]	τῶν ἀλλοτρίων, ἀθλιώτατος μὲν ἂν	δόξειεν	εἶναι τοῖς αἰσθανομένοις καὶ ἀνοητότατος,
[360]	ἄδικος, οὐδεὶς ἂν γένοιτο, ὡς	δόξειεν,	οὕτως ἀδαμάντινος, ὃς ἂν μείνειεν
[360]	μείνειεν ἐν τῇ δικαιοσύνῃ καὶ	τολμήσειεν	ἀπέχεσθαι τῶν ἀλλοτρίων καὶ μὴ
[381]	ἔξωθεν πάθος ταράξειέν τε καὶ	ἀλλοιώσειεν;	Ναί. Καὶ μήν που καὶ
[367]	ὑπὲρ δικαιοσύνης τε καὶ ἀδικίας	λέγοιεν	ἄν, μεταστρέφοντες αὐτοῖν τὴν δύναμιν
[380]	εἰ μὲν ὅτι ἐδεήθησαν κολάσεως	λέγοιεν	ὡς ἄθλιοι οἱ κακοί, διδόντες
[360]	ποιοῖ, ἀλλ’ ἐπὶ ταὔτ’ ἂν	ἴοιεν	ἀμφότεροι. καίτοι μέγα τοῦτο τεκμήριον
[359]	γενομένου τοῖς ποιμέσιν εἰωθότος, ἵν’	ἐξαγγέλλοιεν	κατὰ μῆνα τῷ βασιλεῖ τὰ
[360]	εἶναι τοῖς αἰσθανομένοις καὶ ἀνοητότατος,	ἐπαινοῖεν	δ’ ἂν αὐτὸν ἀλλήλων ἐναντίον
[370]	τε (γεωργοὶ ἐπὶ τὸ ἀροῦν	ἔχοιεν	βοῦς, οἵ τε οἰκοδόμοι πρὸς
[364]	τε παρατρωπῶσ’ ἄνθρωποι λισσόμενοι, ὅτε	κέν	τις ὑπερβήῃ καὶ ἁμάρτῃ. βίβλων
[378]	ἀμυνεῖν, καὶ θεομαχίας ὅσας Ομηρος	πεποίηκεν	οὐ παραδεκτέον εἰς τὴν πόλιν,
[381]	ἐλαχίστην μεταβολὴν ὑπ’ ἄλλου ἐνδέχεται.	Εοικεν.	Αλλὰ μὴν ὁ θεός γε
[375]	τοιοῦτον εἶναι τὸν φύλακα. Οὐκ	ἔοικεν.	Αρ’ οὖν σοι δοκεῖ ἔτι
[374]	δὴ ἔργον ἂν εἴη, ὡς	ἔοικεν,	εἴπερ οἷοί τ’ ἐσμέν, ἐκλέξασθαι
[377]	παρήσομεν. Πρῶτον δὴ ἡμῖν, ὡς	ἔοικεν,	ἐπιστατητέον τοῖς μυθοποιοῖς, (καὶ ὃν
[369]	πόλιν· ποιήσει δὲ αὐτήν, ὡς	ἔοικεν,	ἡ ἡμετέρα χρεία. Πῶς δ’
[375]	μὴ γένηται· ταῦτα δὲ ἀδυνάτοις	ἔοικεν,	καὶ οὕτω (δὴ συμβαίνει ἀγαθὸν
[370]	ἐλέγομεν. ὁ γὰρ γεωργός, ὡς	ἔοικεν,	οὐκ αὐτὸς ποιήσεται ἑαυτῷ τὸ
[359]	πλεονεξίαν, ὃ πᾶσα φύσις διώκειν	πέφυκεν	ὡς ἀγαθόν, νόμῳ δὲ βίᾳ
[366]	ἀποφῆναι ἃ εἰρήκαμεν, ἱκανῶς δὲ	ἔγνωκεν	ὅτι ἄριστον δικαιοσύνη, πολλήν που
[364]	ὡς ἄρα καὶ θεοὶ πολλοῖς	μὲν	ἀγαθοῖς δυστυχίας τε καὶ βίον
[367]	θεούς τε καὶ ἀνθρώπους, ἡ	μὲν	ἀγαθόν, ἡ δὲ κακόν ἐστι.
[379]	τῶν κακῶν ἡμῖν, καὶ τῶν	μὲν	ἀγαθῶν οὐδένα ἄλλον αἰτιατέον, τῶν
[358]	Πεφυκέναι γὰρ δή φασιν τὸ	μὲν	ἀδικεῖν ἀγαθόν, τὸ δὲ ἀδικεῖσθαι
[380]	ἀκούειν τοὺς νέους, ὅτι— θεὸς	μὲν	αἰτίαν φύει βροτοῖς, ὅταν κακῶσαι
[376]	Λόγων δὲ διττὸν εἶδος, τὸ	μὲν	ἀληθές, ψεῦδος δ’ ἕτερον; Ναί.
[380]	ὑπ’ ἄλλου; Ανάγκη. Οὐκοῦν ὑπὸ	μὲν	ἄλλου τὰ ἄριστα ἔχοντα ἥκιστα
[367]	ἄλλοις ἐπαινεῖν· ὡς ἐγὼ τῶν	μὲν	ἄλλων ἀποδεχοίμην ἂν οὕτως ἐπαινούντων
[375]	τἀναντία ταῦτα. Ποῦ δή; Ιδοι	μὲν	ἄν τις καὶ ἐν ἄλλοις
[360]	μηδὲ ἅψαιτο τῶν ἀλλοτρίων, ἀθλιώτατος	μὲν	ἂν δόξειεν εἶναι τοῖς αἰσθανομένοις
[376]	θηρίου. Τὸ ποῖον; Οτι ὃν	μὲν	ἂν ἴδῃ ἀγνῶτα, χαλεπαίνει, οὐδὲ
[377]	ἐπιστατητέον τοῖς μυθοποιοῖς, (καὶ ὃν	μὲν	ἂν καλὸν (μῦθον) ποιήσωσιν, ἐγκριτέον,
[379]	αὐτὰρ ὃ δειλῶν· καὶ ᾧ	μὲν	ἂν μείξας ὁ Ζεὺς δῷ
[368]	ἔφην, ἐρῶ. δικαιοσύνη, φαμέν, ἔστι	μὲν	ἀνδρὸς ἑνός, ἔστι δέ που
[371]	(αὐτοὺς περὶ τὴν ἀγορὰν τὰ	μὲν	ἀντ’ ἀργυρίου ἀλλάξασθαι τοῖς τι
[366]	τοι εἴ τις ἔχει ψευδῆ	μὲν	ἀποφῆναι ἃ εἰρήκαμεν, ἱκανῶς δὲ
[375]	ἀγνῶτας τοὐναντίον. Οἶδα μέντοι. Τοῦτο	μὲν	ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, δυνατόν,
[382]	Γελοῖον μεντἂν εἴη, ἔφη. Ποιητὴς	μὲν	ἄρα ψευδὴς ἐν θεῷ οὐκ
[359]	οὐσίαν δικαιοσύνης, μεταξὺ οὖσαν τοῦ	μὲν	ἀρίστου ὄντος, ἐὰν ἀδικῶν μὴ
[362]	τὰ κεδνὰ βλαστάνει βουλεύματα, πρῶτον	μὲν	ἄρχειν ἐν τῇ πόλει δοκοῦντι
[362]	(Ταῦτ’ εἰπόντος τοῦ Γλαύκωνος ἐγὼ	μὲν	αὖ ἐν νῷ εἶχόν τι
[380]	ἄλλοτε ἐν ἄλλαις ἰδέαις τοτὲ	μὲν	αὐτὸν γιγνόμενον, (καὶ) ἀλλάττοντα τὸ
[359]	τοῦ Λυδοῦ προγόνῳ γενέσθαι. εἶναι	μὲν	γὰρ αὐτὸν ποιμένα θητεύοντα παρὰ
[365]	ἐμαυτὸν οὕτω περιφράξας διαβιῶ; τὰ	μὲν	γὰρ λεγόμενα δικαίῳ μὲν ὄντι
[366]	θυτέον (ἀπὸ τῶν ἀδικημάτων. δίκαιοι	μὲν	γὰρ ὄντες ἀζήμιοι μόνον ὑπὸ
[369]	οὖν χρῆναι ἐπιχειρῆσαι περαίνειν; οἶμαι	μὲν	γὰρ οὐκ ὀλίγον ἔργον αὐτὸ
[371]	δεησόμεθα. Πάνυ γε Καὶ ἐὰν	μέν	γε κατὰ θάλατταν ἡ ἐμπορία
[376]	Παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη. Οὗτος	μὲν	δὴ ἂν οὕτως ὑπάρχοι. θρέψονται
[381]	ἔχει. Πῶς δ’ οὔ; Ταύτῃ	μὲν	δὴ ἥκιστα ἂν πολλὰς μορφὰς
[367]	ἐστι. Καὶ ἐγὼ ἀκούσας, ἀεὶ	μὲν	δὴ τὴν φύσιν τοῦ τε
[382]	οὕτω; Πάνυ μὲν οὖν. Τὸ	μὲν	δὴ τῷ ὄντι ψεῦδος οὐ
[367]	καὶ ὁμολογεῖν Θρασυμάχῳ ὅτι τὸ	μὲν	δίκαιον ἀλλότριον ἀγαθόν, συμφέρον τοῦ
[361]	εἰς τὸ ἔσχατον ἐληλυθότες, ὁ	μὲν	δικαιοσύνης, ὁ δὲ ἀδικίας, κρίνωνται
[357]	ὠφελεῖν δὲ ἡμᾶς, καὶ αὐτὰ	μὲν	ἑαυτῶν ἕνεκα οὐκ ἂν δεξαίμεθα
[361]	ἴτω ἀμετάστατος μέχρι (θανάτου, δοκῶν	μὲν	εἶναι ἄδικος διὰ βίου, ὢν
[381]	παντοδαποῖς ἰνδαλλόμενοι, ἵνα μὴ ἅμα	μὲν	εἰς θεοὺς βλασφημῶσιν, ἅμα δὲ
[369]	τοσαύτην παρασκευήν; ἄλλο τι γεωργὸς	μὲν	εἷς, ὁ δὲ οἰκοδόμος, ἄλλος
[360]	καὶ αὐτῷ οὕτω συμβαίνειν, στρέφοντι	μὲν	εἴσω τὴν σφενδόνην ἀδήλῳ γίγνεσθαι,
[359]	γεύωνται, ~τοῖς μὴ δυναμένοις τὸ	(μὲν	ἐκφεύγειν τὸ δὲ αἱρεῖν δοκεῖ
[362]	ὧν ὅδε εἶπεν, οἳ δικαιοσύνην	μὲν	ἐπαινοῦσιν, ἀδικίαν δὲ ψέγουσιν, ἵν’
[376]	ηὑρημένης; ἔστιν δέ που ἡ	μὲν	ἐπὶ σώμασι γυμναστική, ἡ δ’
[370]	χρόνου, τὰ δὲ τρία, τὸ	μὲν	ἐπὶ τῇ τῆς οἰκίας παρασκευῇ
[361]	τὰ δυνατὰ διαισθάνεται, (καὶ τοῖς	μὲν	ἐπιχειρεῖ, τὰ δὲ ἐᾷ· ἔτι
[358]	τὸν Θρασυμάχου λόγον, καὶ πρῶτον	μὲν	ἐρῶ δικαιοσύνην οἷον εἶναί φασιν
[379]	Διὸς οὔδει κηρῶν ἔμπλειοι, ὁ	μὲν	ἐσθλῶν, αὐτὰρ ὃ δειλῶν· καὶ
[365]	θυσιῶν καὶ (παιδιᾶς ἡδονῶν εἰσι	μὲν	ἔτι ζῶσιν, εἰσὶ δὲ καὶ
[379]	αἴτιον τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ τῶν	μὲν	εὖ ἐχόντων αἴτιον, τῶν δὲ
[372]	ἅμα ἐγγενομένη ὧν ἐσκέμμεθα; ~(Εγὼ	μέν,	ἔφη, οὐκ ἐννοῶ, ὦ Σώκρατες,
[364]	ἑνὸς στόματος ὑμνοῦσιν ὡς καλὸν	μὲν	ἡ σωφροσύνη τε καὶ δικαιοσύνη,
[370]	αὐτὸς εἰπόντος σοῦ, ὅτι πρῶτον	μὲν	ἡμῶν φύεται ἕκαστος οὐ πάνυ
[377]	δὴ λέγομεν καὶ ποῖα; Πρῶτον	μέν,	ἦν δ’ ἐγώ, τὸ μέγιστον
[380]	ζητοῦμεν, καὶ (λεκτέον ὡς ὁ	μὲν	θεὸς δίκαιά τε καὶ ἀγαθὰ
[364]	καὶ θεοὶ αὐτοί, καὶ τοὺς	μὲν	θυσίαισι καὶ εὐχωλαῖς ἀγαναῖσιν (λοιβῇ
[364]	ἀκολασία δὲ καὶ ἀδικία ἡδὺ	μὲν	καὶ εὐπετὲς κτήσασθαι, δόξῃ δὲ
[365]	τοῦτο δὴ τρεπτέον ὅλως· πρόθυρα	μὲν	καὶ σχῆμα κύκλῳ περὶ ἐμαυτὸν
[364]	λόγοις μάρτυρας ποιητὰς ἐπάγονται οἱ	μὲν	κακίας πέρι, εὐπετείας διδόντες, ὡς
[367]	ἔχοντα αὐτὴ δι’ αὑτὴν ἡ	μὲν	κακόν, ἡ δὲ ἀγαθόν ἐστιν·
[364]	πέρι, εὐπετείας διδόντες, ὡς τὴν	μὲν	κακότητα καὶ ἰλαδὸν ἔστιν ἑλέσθαι
[376]	ἐχθρὰν διακρίνει ἢ τῷ τὴν	μὲν	καταμαθεῖν, τὴν δὲ ἀγνοῆσαι. καίτοι
[374]	ἀλλὰ παρέργῳ χρώμενος; (καὶ ἀσπίδα	μὲν	λαβὼν ἤ τι ἄλλο τῶν
[366]	ἱκανῶς τῷ λόγῳ ὡς τὸ	μὲν	μέγιστον κακῶν ὅσα ἴσχει ψυχὴ
[365]	οὔτε βιάσασθαι δυνατόν. Οὐκοῦν, εἰ	μὲν	μὴ εἰσὶν ἢ μηδὲν αὐτοῖς
[360]	τοιούτω δακτυλίω γενοίσθην, καὶ τὸν	μὲν	ὁ δίκαιος περιθεῖτο, τὸν δὲ
[364]	ἰλαδὸν ἔστιν ἑλέσθαι (ῥηϊδίως· λείη	μὲν	ὁδός, μάλα δ’ ἐγγύθι ναίει·
[380]	ὠνίναντο κολαζόμενοι· ὡς δὲ ἄθλιοι	μὲν	οἱ δίκην διδόντες, ἦν δὲ
[381]	ἆρα, ἦν δ’ ἐγώ, αὐτοὶ	μὲν	οἱ θεοί εἰσιν οἷοι μὴ
[373]	πάντες οἵ τε μιμηταί, πολλοὶ	μὲν	οἱ περὶ τὰ σχήματά τε
[358]	τούτων τὴν δικαιοσύνην τιθεῖς; ~(Εγὼ	μὲν	οἶμαι, ἦν δ’ ἐγώ, ἐν
[365]	τὰ μὲν γὰρ λεγόμενα δικαίῳ	μὲν	ὄντι μοι, ἐὰν μὴ καὶ
[380]	λέγειν τὸν ποιητήν. ἀλλ’ εἰ	μὲν	ὅτι ἐδεήθησαν κολάσεως λέγοιεν ὡς
[359]	κατ’ ἄνθρωπον, τοῦτον δὲ ἄλλο	μὲν	οὐδέν, περὶ δὲ (τῇ χειρὶ
[372]	ποτὲ ταῖς πόλεσιν ἐμφύονται. ἡ	μὲν	οὖν ἀληθινὴ πόλις δοκεῖ μοι
[370]	γιγνόμενοι, συχνὸν αὐτὸ ποιοῦσιν. Πάνυ	μὲν	οὖν. Αλλ’ οὐκ ἄν πω
[371]	ἕνεκα γενήσεται ἐκ τούτου. Πάνυ	μὲν	οὖν. (Αν οὖν κομίσας ὁ
[377]	τις βούληται ἐνσημήνασθαι ἑκάστῳ. Κομιδῇ	μὲν	οὖν. Αρ’ οὖν ῥᾳδίως οὕτω
[360]	τὸν τοῦ ἀδικεῖσθαι φόβον. ταῦτα	μὲν	οὖν δὴ οὕτω. (Τὴν δὲ
[359]	ἀδικεῖσθαι· μαίνεσθαι γὰρ ἄν. ἡ	μὲν	οὖν δὴ φύσις δικαιοσύνης, ὦ
[363]	ἄλλα δὲ οὐκ ἔχουσιν. ὁ	μὲν	οὖν ἔπαινος καὶ ὁ ψόγος
[371]	ἐπὶ τὰς πόλεις ἐμπόρους; Πάνυ	μὲν	οὖν. (Ετι δή τινες, ὡς
[373]	κακὰ γίγνεται, ὅταν γίγνηται. Πάνυ	μὲν	οὖν. Ετι δή, ὦ φίλε,
[376]	ὁ τοῦ Γλαύκωνος ἀδελφός, Πάνυ	μὲν	οὖν, ἔφη, ἔγωγε προσδοκῶ προὔργου
[382]	τε καὶ τὸ θεῖον. Παντάπασι	μὲν	οὖν, ἔφη. Κομιδῇ ἄρα ὁ
[368]	τὰ αὐτὰ ὄντα τυγχάνει. Πάνυ	μὲν	οὖν, ἔφη ὁ Αδείμαντος· ἀλλὰ
[376]	κἀγαθὸς ἔσεσθαι φύλαξ πόλεως. Παντάπασι	μὲν	οὖν, ἔφη. Οὗτος μὲν δὴ
[369]	πόλιν ὄνομα· ἦ γάρ; Πάνυ	μὲν	οὖν. Μεταδίδωσι δὴ ἄλλος ἄλλῳ,
[360]	τὸ ἑαυτοῦ ἐπιτήδευμα τιθῶμεν. πρῶτον	μὲν	οὖν ὁ ἄδικος ὥσπερ οἱ
[370]	τῶν ἄλλων ἄγων, πράττῃ. Παντάπασι	μὲν	οὖν. Πλειόνων δή, ὦ Αδείμαντε,
[371]	ἐγᾦμαι, μισθωτοί· ἦ γάρ; Πάνυ	μὲν	οὖν. Πλήρωμα δὴ πόλεώς εἰσιν,
[357]	~Πολιτεία (Εγὼ	μὲν	οὖν ταῦτα εἰπὼν ᾤμην λόγου
[382]	ψεῦδος. ἢ οὐχ οὕτω; Πάνυ	μὲν	οὖν. Τὸ μὲν δὴ τῷ
[365]	δικανικὴν διδόντες, ἐξ ὧν τὰ	μὲν	πείσομεν, τὰ δὲ βιασόμεθα, ὡς
[372]	δὲ τῶν πυρῶν ἄλευρα, τὰ	μὲν	πέψαντες, τὰ δὲ μάξαντες, μάζας
[378]	τε καὶ νέους, ἀλλὰ μάλιστα	μὲν	σιγᾶσθαι, εἰ δὲ ἀνάγκη τις
[374]	πολεμικῆς; Οὐδαμῶς. Αλλ’ ἄρα τὸν	μὲν	σκυτοτόμον διεκωλύομεν μήτε γεωργὸν ἐπιχειρεῖν
[367]	κρείττονος, τὸ δὲ ἄδικον αὑτῷ	μὲν	συμφέρον καὶ λυσιτελοῦν, τῷ δὲ
[372]	ὑποδήματα; καὶ οἰκοδομησάμενοι οἰκίας, θέρους	μὲν	τὰ πολλὰ γυμνοί τε καὶ
[371]	τὴν διακονίαν τάττουσιν ταύτην, ἐν	μὲν	ταῖς ὀρθῶς οἰκουμέναις πόλεσι σχεδόν
[363]	τε καὶ Ομηρός φασιν, ὁ	μὲν	τὰς δρῦς (τοῖς δικαίοις τοὺς
[379]	ὁ Ζεὺς δῷ ἀμφοτέρων, ἄλλοτε	μέν	τε κακῷ ὅ γε κύρεται,
[363]	δικαίοις τοὺς θεοὺς ποιεῖν ἄκρας	μέν	τε φέρειν βαλάνους, μέσσας δὲ
[371]	ἄλλοι διάκονοι, οἳ ἂν τὰ	μὲν	τῆς διανοίας μὴ πάνυ ἀξιοκοινώνητοι
[380]	νόμου, καί μοι ἀρέσκει. Οὗτος	μὲν	τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, εἷς
[375]	ἐστι καὶ ἀήττητος; Εννενόηκα. Τὰ	μὲν	τοίνυν τοῦ σώματος οἷον δεῖ
[379]	οἱ πολλοὶ λέγουσιν, ἀλλὰ ὀλίγων	μὲν	τοῖς ἀνθρώποις αἴτιος, πολλῶν δὲ
[375]	(Αλλὰ μέντοι δεῖ γε πρὸς	μὲν	τοὺς οἰκείους πρᾴους αὐτοὺς εἶναι,
[375]	φύσει αὐτῶν τὸ ἦθος, πρὸς	μὲν	τοὺς συνήθεις τε καὶ γνωρίμους
[379]	οἰκισταὶ πόλεως· οἰκισταῖς δὲ τοὺς	μὲν	τύπους προσήκει εἰδέναι ἐν οἷς
[372]	ὑποδεδεμένοι ἱκανῶς· θρέψονται δὲ ἐκ	μὲν	τῶν κριθῶν ἄλφιτα σκευαζόμενοι, ἐκ
[358]	βούλομαι καὶ σοῦ ἀκούειν ἀδικίαν	μὲν	ψέγοντος, δικαιοσύνην δὲ ἐπαινοῦντος. ἀλλ’
[372]	πόλις δοκεῖ μοι εἶναι ἣν	διεληλύθαμεν,	ὥσπερ ὑγιής τις· εἰ δ’
[375]	εἰκόνος ἀπελείφθημεν. Πῶς λέγεις; Οὐκ	ἐννενοήκαμεν	ὅτι εἰσὶν ἄρα φύσεις οἵας
[366]	ἔχει ψευδῆ μὲν ἀποφῆναι ἃ	εἰρήκαμεν,	ἱκανῶς δὲ ἔγνωκεν ὅτι ἄριστον
[373]	μόνον, ὅτι πολέμου αὖ γένεσιν	ηὑρήκαμεν,	ἐξ ὧν μάλιστα ταῖς πόλεσιν
[365]	ἄλλοθέν τοι αὐτοὺς ἴσμεν ἢ	ἀκηκόαμεν	ἢ ἔκ τε τῶν νόμων
[374]	δ’ ἐγώ, καὶ ἡμεῖς ἅπαντες	ὡμολογήσαμεν	καλῶς, ἡνίκα ἐπλάττομεν τὴν πόλιν·
[371]	ἕνεκα καὶ κοινωνίαν ποιησάμενοι πόλιν	ᾠκίσαμεν.	Δῆλον δή, ἦ δ’ ὅς,
[368]	Εγώ σοι, ἔφην, ἐρῶ. δικαιοσύνη,	φαμέν,	ἔστι μὲν ἀνδρὸς ἑνός, ἔστι
[359]	χάσμα κατὰ τὸν τόπον ᾗ	ἔνεμεν.	ἰδόντα δὲ καὶ θαυμάσαντα καταβῆναι
[375]	ἄρα φύσεις οἵας ἡμεῖς οὐκ	ᾠήθημεν,	ἔχουσαι τἀναντία ταῦτα. Ποῦ δή;
[375]	ἀποροῦμεν· ἧς γὰρ προυθέμεθα εἰκόνος	ἀπελείφθημεν.	Πῶς λέγεις; Οὐκ ἐννενοήκαμεν ὅτι
[359]	ἂν αἰσθοίμεθα, εἰ τοιόνδε (ποιή(	σαιμεν	τῇ διανοίᾳ· δόντες ἐξουσίαν ἑκατέρῳ
[359]	δικαίῳ καὶ τῷ ἀδίκῳ, εἶτ’	ἐπακολουθήσαιμεν	θεώμενοι ποῖ ἡ ἐπιθυμία ἑκάτερον
[357]	ἄλλος χρηματισμός; ταῦτα γὰρ ἐπίπονα	φαῖμεν	ἄν, ὠφελεῖν δὲ ἡμᾶς, καὶ
[378]	τίνες οἱ μῦθοι, τίνας ἂν	φαῖμεν;	Καὶ ἐγὼ εἶπον· ~Ω Αδείμαντε,
[370]	ποιμένας τούς τε ἄλλους νομέας	προσθεῖμεν,	ἵνα οἵ τε (γεωργοὶ ἐπὶ
[359]	ἑκάτερον ἄξει. ἐπ’ αὐτοφώρῳ οὖν	λάβοιμεν	ἂν τὸν δίκαιον τῷ ἀδίκῳ
[369]	λόγῳ, καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτῆς	ἴδοιμεν	ἂν γιγνομένην καὶ τὴν ἀδικίαν;
[372]	γὰρ καὶ τοιαύτην τάχ’ ἂν	κατίδοιμεν	τήν τε δικαιοσύνην καὶ ἀδικίαν
[360]	αὐτὴν τοῦ βίου πέρι ὧν	λέγομεν,	ἐὰν διαστησώμεθα τόν τε δικαιότατον
[377]	τοιαῦτα μέμφεσθαι. ἀλλὰ πῶς δὴ	λέγομεν	καὶ ποῖα; Πρῶτον μέν, ἦν
[373]	ἐξ ἱκανῆς ἔσται. ἢ πῶς	λέγομεν;	Οὕτως, ἔφη. Οὐκοῦν τῆς τῶν
[377]	ὅτι πρῶτον τοῖς παιδίοις μύθους	λέγομεν;	τοῦτο δέ που ὡς τὸ
[374]	ἁπάσης καὶ ὑπὲρ ὧν νυνδὴ	ἐλέγομεν	διαμαχεῖται τοῖς ἐπιοῦσιν. Τί δέ;
[370]	τεττάρων ἐπὶ τὰς παρασκευὰς ὧν	ἐλέγομεν.	ὁ γὰρ γεωργός, ὡς ἔοικεν,
[373]	δὴ καὶ ἃ τὸ πρῶτον	ἐλέγομεν	οὐκέτι τἀναγκαῖα θετέον, οἰκίας τε
[382]	γίγνεται; καὶ ἐν αἷς νυνδὴ	(ἐλέγομεν	ταῖς μυθολογίαις, διὰ τὸ μὴ
[374]	ἄλλων ἑνὶ ἑκάστῳ ὡσαύτως ἓν	ἀπεδίδομεν,	πρὸς ὃ ἐπεφύκει ἕκαστος καὶ
[375]	μεντἂν ἥκιστα (ἐν ᾧ ἡμεῖς	παρεβάλλομεν	τῷ φύλακι. οἶσθα γάρ που
[365]	τῶν μεγάλων· ἀλλ’ ὅμως, εἰ	μέλλομεν	εὐδαιμονήσειν, ταύτῃ ἰτέον, ὡς τὰ
[373]	πλησίον χώρας ἡμῖν ἀποτμητέον, εἰ	μέλλομεν	ἱκανὴν ἕξειν νέμειν τε καὶ
[378]	οἰκείους αὐτῶν— ἀλλ’ εἴ πως	μέλλομεν	πείσειν ὡς οὐδεὶς πώποτε πολίτης
[366]	καὶ ἁμαρτάνοντες, πείθοντες αὐτοὺς ἀζήμιοι	ἀπαλλάξομεν.	Αλλὰ γὰρ ἐν Αιδου δίκην
[365]	λανθάνειν συνωμοσίας τε καὶ ἑταιρίας	συνάξομεν,	εἰσίν τε πειθοῦς διδάσκαλοι σοφίαν
[366]	παρὰ θεοῖς καὶ παρ’ ἀνθρώποις	πράξομεν	κατὰ νοῦν ζῶντές τε καὶ
[383]	οὐ δώσομεν, οὐδὲ τοὺς διδασκάλους	ἐάσομεν	ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν νέων,
[372]	ἑψήματα, ἑψήσονται. καὶ τραγήματά που	παραθήσομεν	αὐτοῖς τῶν τε σύκων καὶ
[369]	ὑφάντης; ἢ καὶ σκυτοτόμον αὐτόσε	προσθήσομεν	ἤ τιν’ ἄλλον τῶν περὶ
[375]	Τί οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,	ποιήσομεν;	πόθεν ἅμα πρᾷον καὶ μεγαλόθυμον
[373]	(Πολλὴ ἀνάγκη, ἔφη, ὦ Σώκρατες.	Πολεμήσομεν	δὴ τὸ μετὰ τοῦτο, ὦ
[377]	οἰησόμεθα δεῖν αὐτούς; Οὐδ’ ὁπωστιοῦν	παρήσομεν.	Πρῶτον δὴ ἡμῖν, ὡς ἔοικεν,
[377]	οὖν. Αρ’ οὖν ῥᾳδίως οὕτω	παρήσομεν	τοὺς ἐπιτυχόντας ὑπὸ τῶν ἐπιτυχόντων
[375]	ἅμα πρᾷον καὶ μεγαλόθυμον ἦθος	εὑρήσομεν;	ἐναντία γάρ που θυμοειδεῖ πρᾳεῖα
[367]	ψευδεῖς προσθήσεις, οὐ τὸ δίκαιον	φήσομεν	ἐπαινεῖν σε ἀλλὰ τὸ δοκεῖν,
[381]	οὐ γάρ που ἐνδεᾶ γε	φήσομεν	τὸν θεὸν κάλλους ἢ ἀρετῆς
[365]	Οὐδὲ γὰρ ἄλλο οὐδὲν εὐπετές,	(φήσομεν,	τῶν μεγάλων· ἀλλ’ ὅμως, εἰ
[365]	διδόντες, ἐξ ὧν τὰ μὲν	πείσομεν,	τὰ δὲ βιασόμεθα, ὡς πλεονεκτοῦντες
[377]	μή, ἀποκριτέον. τοὺς δ’ ἐγκριθέντας	πείσομεν	τὰς τροφούς τε καὶ μητέρας
[383]	χαλεπανοῦμέν τε καὶ χορὸν οὐ	δώσομεν,	οὐδὲ τοὺς διδασκάλους ἐάσομεν ἐπὶ
[366]	Αλλὰ γὰρ ἐν Αιδου δίκην	δώσομεν	ὧν ἂν ἐνθάδε ἀδικήσωμεν, ἢ
[374]	ἡμεῖς ἅπαντες ὡμολογήσαμεν καλῶς, ἡνίκα	ἐπλάττομεν	τὴν πόλιν· ὡμολογοῦμεν δέ που,
[367]	ἡμᾶς ἐπείθετε, οὐκ ἂν ἀλλήλους	ἐφυλάττομεν	μὴ ἀδικεῖν, ἀλλ’ αὐτὸς αὑτοῦ
[374]	Αλλ’ ἄρα τὸν μὲν σκυτοτόμον	διεκωλύομεν	μήτε γεωργὸν ἐπιχειρεῖν εἶναι ἅμα
[374]	ὡς ἔοικεν, εἴπερ οἷοί τ’	ἐσμέν,	ἐκλέξασθαι τίνες τε καὶ ποῖαι
[379]	ἐγὼ εἶπον· ~Ω Αδείμαντε, οὐκ	ἐσμὲν	ποιηταὶ ἐγώ τε (καὶ σὺ
[365]	ἐπιμελοῦνται, οὐκ ἄλλοθέν τοι αὐτοὺς	ἴσμεν	ἢ ἀκηκόαμεν ἢ ἔκ τε
[374]	καλῶς, ἡνίκα ἐπλάττομεν τὴν πόλιν·	ὡμολογοῦμεν	δέ που, εἰ μέμνησαι, ἀδύνατον
[382]	ψεῦδος ὅτι μάλιστα, οὕτω χρήσιμον	ποιοῦμεν;	Καὶ μάλα, ἦ δ’ ὅς,
[371]	τῇ πόλει. ἢ οὐ καπήλους	καλοῦμεν	τοὺς πρὸς ὠνήν τε καὶ
[366]	ἀδικίας κέρδη ἀπωσόμεθα· ἄδικοι δὲ	κερδανοῦμέν	τε καὶ λισσόμενοι ὑπερβαίνοντες καὶ
[383]	τις τοιαῦτα λέγῃ περὶ θεῶν,	χαλεπανοῦμέν	τε καὶ χορὸν οὐ δώσομεν,
[376]	τὸ κατιδεῖν οὗπερ ἕνεκα (πάντα	σκοποῦμεν,	δικαιοσύνην τε καὶ ἀδικίαν τίνα
[372]	μανθάνω. οὐ πόλιν, ὡς ἔοικε,	σκοποῦμεν	μόνον ὅπως γίγνεται, ἀλλὰ καὶ
[368]	ἔδοξεν, ὅτι Τὸ ζήτημα ᾧ	ἐπιχειροῦμεν	οὐ φαῦλον ἀλλ’ ὀξὺ βλέποντος,
[375]	ἦν δ’ ἐγώ, ὦ φίλε,	ἀποροῦμεν·	ἧς γὰρ προυθέμεθα εἰκόνος ἀπελείφθημεν.
[380]	σχεδὸν ὃν νῦν ἡμεῖς λόγον	ζητοῦμεν,	καὶ (λεκτέον ὡς ὁ μὲν
[369]	αὐτοῦ ἐλπὶς εὐπετέστερον ἰδεῖν ὃ	ζητοῦμεν;	(Πολύ γε. Δοκεῖ οὖν χρῆναι
[375]	δυνατόν, καὶ οὐ παρὰ φύσιν	ζητοῦμεν	τοιοῦτον εἶναι τὸν φύλακα. Οὐκ
[373]	ἔφη. Καὶ μηδέν γέ πω	λέγωμεν,	ἦν δ’ ἐγώ, μήτ’ εἴ
[376]	ἐν πόλει γίγνεται; ἵνα μὴ	ἐῶμεν	ἱκανὸν λόγον ἢ συχνὸν διεξίωμεν.
[376]	καὶ φιλομαθῆ αὐτὸν δεῖν εἶναι;	Τιθῶμεν,	ἔφη. Φιλόσοφος δὴ καὶ θυμοειδὴς
[376]	Ταὐτὸν γάρ, ἔφη. Οὐκοῦν θαρροῦντες	τιθῶμεν	καὶ ἐν ἀνθρώπῳ, εἰ μέλλει
[360]	ἑκάτερον εἰς τὸ ἑαυτοῦ ἐπιτήδευμα	τιθῶμεν.	πρῶτον μὲν οὖν ὁ ἄδικος
[376]	ἐῶμεν ἱκανὸν λόγον ἢ συχνὸν	διεξίωμεν.	Καὶ ὁ τοῦ Γλαύκωνος ἀδελφός,
[369]	ἐγώ, τῷ λόγῳ ἐξ ἀρχῆς	ποιῶμεν	πόλιν· ποιήσει δὲ αὐτήν, ὡς
[357]	ὃ αὐτό τε αὑτοῦ χάριν	ἀγαπῶμεν	καὶ τῶν ἀπ’ αὐτοῦ γιγνομένων,
[360]	δὴ ἡ διάστασις; ἥδε· μηδὲν	ἀφαιρῶμεν	μήτε τοῦ ἀδίκου ἀπὸ τῆς
[366]	δίκην δώσομεν ὧν ἂν ἐνθάδε	ἀδικήσωμεν,	ἢ αὐτοὶ ἢ παῖδες παίδων.
[372]	αὖ βούλεσθε, καὶ φλεγμαίνουσαν πόλιν	θεωρήσωμεν·	οὐδὲν ἀποκωλύει. ~(ταῦτα γὰρ δή
[369]	βούλεσθε, ~πρῶτον ἐν ταῖς (πόλεσι	ζητήσωμεν	ποῖόν τί ἐστιν· ἔπειτα οὕτως
[361]	τὸν δίκαιον αὖ παρ’ αὐτὸν	ἱστῶμεν	τῷ λόγῳ, ἄνδρα ἁπλοῦν καὶ
[376]	τε καὶ σχολὴν ἄγοντες λόγῳ	παιδεύωμεν	τοὺς ἄνδρας. (Αλλὰ χρή. Τίς
[364]	ἐπῳδαῖς, εἴτε τι (ἀδίκημά του	γέγονεν	αὐτοῦ ἢ προγόνων, ἀκεῖσθαι μεθ’
[358]	οὔπω κατὰ νοῦν ἡ ἀπόδειξις	γέγονεν	περὶ ἑκατέρου· ἐπιθυμῶ γὰρ ἀκοῦσαι
[366]	τῶν νῦν ἀνθρώπων οὐδεὶς πώποτε	ἔψεξεν	ἀδικίαν οὐδ’ ἐπῄνεσεν δικαιοσύνην ἄλλως
[368]	ἔχει. εἶπον οὖν ὅπερ ἐμοὶ	ἔδοξεν,	ὅτι Τὸ ζήτημα ᾧ ἐπιχειροῦμεν
[364]	Ομηρον μαρτύρονται, ὅτι καὶ ἐκεῖνος	εἶπεν—	λιστοὶ δέ τε καὶ θεοὶ
[362]	τοὺς ἐναντίους λόγους ὧν ὅδε	εἶπεν,	οἳ δικαιοσύνην μὲν ἐπαινοῦσιν, ἀδικίαν
[366]	οὐδεὶς πώποτε ἔψεξεν ἀδικίαν οὐδ’	ἐπῄνεσεν	δικαιοσύνην ἄλλως ἢ δόξας τε
[368]	ἀνδρός, τὴν ἀρχὴν τῶν ἐλεγείων	ἐποίησεν	ὁ Γλαύκωνος ἐραστής, εὐδοκιμήσαντας περὶ
[383]	εἰπὼν θεοφιλεῖς ἐμὰς τύχας παιᾶν’	ἐπηυφήμησεν,	εὐθυμῶν ἐμέ. κἀγὼ τὸ Φοίβου
[366]	ὅθενπερ ἅπας ὁ λόγος οὗτος	ὥρμησεν	καὶ τῷδε καὶ ἐμοὶ πρὸς
[368]	πάνυ ὀξὺ βλέπουσιν, ἔπειτά τις	ἐνενόησεν,	ὅτι τὰ αὐτὰ γράμματα ἔστι
[378]	τοῦ ὑέος, οὐδ’ ἂν εἰ	ἦν	ἀληθῆ ᾤμην δεῖν ῥᾳδίως οὕτως
[374]	ἦ δ’ ὅς, τὰ ὄργανα	ἦν	ἄξια. Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ,
[362]	τὸ δὲ τοῦ Αἰσχύλου πολὺ	ἦν	ἄρα ὀρθότερον λέγειν κατὰ τοῦ
[357]	ᾤμην λόγου ἀπηλλάχθαι· τὸ δ’	ἦν	ἄρα, ὡς ἔοικε, προοίμιον. ὁ
[379]	δοκεῖς μοι λέγειν. Οὐκ ἄρα,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἀποδεκτέον οὔτε Ομήρου
[381]	Μὴ γάρ, ἔφη. Αλλ’ ἆρα,	ἦν	δ’ ἐγώ, αὐτοὶ μὲν οἱ
[375]	οὖν, ἔφη. Οἴει οὖν τι,	ἦν	δ’ ἐγώ, διαφέρειν φύσιν γενναίου
[357]	ἄλλο ἢ χαίρειν ἔχοντα; Εμοιγε,	ἦν	δ’ ἐγώ, δοκεῖ τι εἶναι
[375]	Οἶδα μέντοι. Τοῦτο μὲν ἄρα,	ἦν	δ’ ἐγώ, δυνατόν, καὶ οὐ
[369]	ἔφη, καλῶς λέγειν. Αρ’ οὖν,	ἦν	δ’ ἐγώ, εἰ γιγνομένην πόλιν
[380]	μοι ἀρέσκει. Οὗτος μὲν τοίνυν,	ἦν	δ’ ἐγώ, εἷς ἂν εἴη
[376]	οὐ γὰρ ἐννοῶ. Καὶ τοῦτο,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἐν τοῖς κυσὶν
[358]	δικαιοσύνην τιθεῖς; ~(Εγὼ μὲν οἶμαι,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἐν τῷ καλλίστῳ,
[374]	Αληθῆ λέγεις, ἔφη. (Τί οὖν;	ἦν	δ’ ἐγώ· ἡ περὶ τὸν
[371]	τι δέονται πρίασθαι. Αὕτη ἄρα,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἡ χρεία καπήλων
[374]	ἱκανοί; Οὔκ, εἰ σύ γε,	ἦν	δ’ ἐγώ, καὶ ἡμεῖς ἅπαντες
[372]	τῇ πρὸς ἀλλήλους. Αλλ’ ἴσως,	ἦν	δ’ ἐγώ, καλῶς λέγεις· καὶ
[370]	ἔχουσα πάντα ταῦτα. Αλλὰ μήν,	ἦν	δ’ ἐγώ, κατοικίσαι γε αὐτὴν
[372]	ποιεῖς τοὺς ἄνδρας ἑστιωμένους. Αληθῆ,	ἦν	δ’ ἐγώ, λέγεις. ἐπελαθόμην ὅτι
[381]	κάλλους ἢ ἀρετῆς εἶναι. Ορθότατα,	ἦν	δ’ ἐγώ, λέγεις. καὶ οὕτως
[370]	οὕτω ῥᾷον ἢ κείνως. Οὐδέν,	ἦν	δ’ ἐγώ, μὰ Δία ἄτοπον.
[372]	νῦν ἔχουσι καὶ τραγήματα. Εἶεν,	ἦν	δ’ ἐγώ· μανθάνω. οὐ πόλιν,
[373]	Καὶ μηδέν γέ πω λέγωμεν,	ἦν	δ’ ἐγώ, μήτ’ εἴ τι
[377]	δή; ἔφη. Εν τοῖς μείζοσιν,	ἦν	δ’ ἐγώ, μύθοις ὀψόμεθα καὶ
[379]	(Παντελῶς γ’ ἔφη. Οὐδ’ ἄρα,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὁ θεός, ἐπειδὴ
[379]	ἂν εἶεν; Τοιοίδε πού τινες,	ἦν	δ’ ἐγώ· οἷος τυγχάνει ὁ
[374]	τὰ ὄργανα ἦν ἄξια. Οὐκοῦν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὅσῳ μέγιστον τὸ
[358]	φευκτέον ὡς ὂν χαλεπόν. Οἶδα,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὅτι δοκεῖ οὕτω
[377]	ἔφη, πῶς λέγεις. Οὐ μανθάνεις,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὅτι πρῶτον τοῖς
[382]	ἦ δ’ ὅς. Οὐκ οἶσθα,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὅτι τό γε
[382]	μισοῦσιν; Πῶς, ἔφη, λέγεις; Οὕτως,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὅτι τῷ κυριωτάτῳ
[374]	φυλακήν. Ημέτερον μέντοι. Μὰ Δία,	ἦν	δ’ ἐγώ, οὐκ ἄρα φαῦλον
[376]	ἀληθῶς φιλόσοφον. Πῇ δή; Ηι,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὄψιν οὐδενὶ ἄλλῳ
[358]	βουλομένῳ ἃ λέγω. Πάντων μάλιστα,	ἦν	δ’ ἐγώ· περὶ γὰρ τίνος
[375]	δράσαντες. Αληθῆ, ἔφη. Τί οὖν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ποιήσομεν; πόθεν ἅμα
[369]	μὴ ἄλλως ποίει. Γίγνεται τοίνυν,	ἦν	δ’ ἐγώ, πόλις, ὡς ἐγᾦμαι,
[369]	τοιούτων. Εστι ταῦτα. Φέρε δή,	ἦν	δ’ ἐγώ, πῶς ἡ πόλις
[362]	ὃ μάλιστα ἔδει ῥηθῆναι. Οὐκοῦν,	ἦν	δ’ ἐγώ, τὸ λεγόμενον, ἀδελφὸς
[377]	λέγομεν καὶ ποῖα; Πρῶτον μέν,	ἦν	δ’ ἐγώ, τὸ μέγιστον καὶ
[378]	ἐπιτήδεια εἶναι λέγειν. Οὐδέ γε,	ἦν	δ’ ἐγώ, τὸ παράπαν ὡς
[368]	ἡμεῖς οὐ δεινοί, δοκῶ μοι,	ἦν	δ’ ἐγώ, τοιαύτην ποιήσασθαι ζήτησιν
[369]	εἶναι; Πάνυ γε. Ιθι δή,	ἦν	δ’ ἐγώ, τῷ λόγῳ ἐξ
[377]	τί αὐτῶν μεμφόμενος λέγεις; Οπερ,	ἦν	δ’ ἐγώ, χρὴ καὶ πρῶτον
[382]	γοητεύοντες; Ισως, ἔφη. ~(Τί δέ;	ἦν	δ’ ἐγώ· ψεύδεσθαι θεὸς ἐθέλοι
[381]	ἀνάγκη ἔμοιγε δοκεῖ. (Μηδεὶς ἄρα,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὦ ἄριστε, λεγέτω
[372]	ταῦτα ἐχόρταζες; Αλλὰ πῶς χρή,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὦ Γλαύκων; Απερ
[375]	θυμοειδῆ. Καὶ τοῦτο. Πῶς οὖν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὦ Γλαύκων, οὐκ
[376]	ταύτην τὴν σκέψιν. Μὰ Δία,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὦ φίλε Αδείμαντε,
[375]	ἐπισκεψάμενος τὰ ἔμπροσθεν, Δικαίως γε,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὦ φίλε, ἀποροῦμεν·
[361]	κρίνωνται ὁπότερος αὐτοῖν εὐδαιμονέστερος. Βαβαῖ,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὦ φίλε Γλαύκων,
[380]	ἄθλιοι μὲν οἱ δίκην διδόντες,	ἦν	δὲ δὴ ὁ δρῶν ταῦτα
[367]	μὴ ἀδικεῖν, ἀλλ’ αὐτὸς αὑτοῦ	ἦν	ἕκαστος ἄριστος φύλαξ, δεδιὼς μὴ
[378]	σιγᾶσθαι, εἰ δὲ ἀνάγκη τις	ἦν	λέγειν, δι’ ἀπορρήτων ἀκούειν ὡς
[372]	ἀληθινὴ πόλις δοκεῖ μοι εἶναι	ἣν	διεληλύθαμεν, ὥσπερ ὑγιής τις· εἰ
[359]	εἴη δ’ ἂν ἡ ἐξουσία	ἣν	λέγω τοιάδε μάλιστα, εἰ αὐτοῖς
[379]	τῶν ὅρκων καὶ σπονδῶν σύγχυσιν,	ἣν	ὁ Πάνδαρος συνέχεεν, ἐάν τις
[380]	φύει βροτοῖς, ὅταν κακῶσαι δῶμα	παμπήδην	θέλῃ. ἀλλ’ ἐάν τις ποιῇ
[369]	παρασκευὴ τοῦ εἶναί τε καὶ	ζῆν	ἕνεκα. Παντάπασί γε. Δευτέρα δὴ
[363]	μεθύοντας, ἡγησάμενοι κάλλιστον ἀρετῆς μισθὸν	μέθην	αἰώνιον. οἱ δ’ ἔτι τούτων
[368]	οὖν καὶ τότε πάνυ γε	(ἥσθην	καὶ εἶπον· Οὐ κακῶς εἰς
[360]	εἰ οὖν δύο τοιούτω δακτυλίω	γενοίσθην,	καὶ τὸν μὲν ὁ δίκαιος
[374]	ποῖαι φύσεις ἐπιτήδειαι εἰς πόλεως	φυλακήν.	Ημέτερον μέντοι. Μὰ Δία, ἦν
[375]	διαφέρειν φύσιν γενναίου σκύλακος εἰς	φυλακὴν	νεανίσκου εὐγενοῦς; Τὸ ποῖον λέγεις;
[380]	ὡς δὲ ἄθλιοι μὲν οἱ	δίκην	διδόντες, ἦν δὲ δὴ ὁ
[366]	ἀπαλλάξομεν. Αλλὰ γὰρ ἐν Αιδου	δίκην	δώσομεν ὧν ἂν ἐνθάδε ἀδικήσωμεν,
[365]	τὰ δὲ βιασόμεθα, ὡς πλεονεκτοῦντες	δίκην	μὴ διδόναι. Αλλὰ δὴ θεοὺς
[359]	ὄντος, ἐὰν ἀδικῶν μὴ διδῷ	δίκην,	τοῦ δὲ κακίστου, ἐὰν ἀδικούμενος
[380]	ἄθλιοι οἱ κακοί, διδόντες δὲ	δίκην	ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ἐατέον·
[365]	διδάσκαλοι σοφίαν δημηγορικήν τε καὶ	δικανικὴν	διδόντες, ἐξ ὧν τὰ μὲν
[365]	εἰσίν τε πειθοῦς διδάσκαλοι σοφίαν	δημηγορικήν	τε καὶ δικανικὴν διδόντες, ἐξ
[373]	χρώματα, πολλοὶ δὲ οἱ περὶ	μουσικήν,	ποιηταί τε καὶ τούτων ὑπηρέται,
[365]	ἀλώπεκα ἑλκτέον ἐξόπισθεν κερδαλέαν καὶ	ποικίλην.	Αλλὰ γάρ, φησί τις, οὐ
[376]	δ’ ἐγώ, ὄψιν οὐδενὶ ἄλλῳ	φίλην	καὶ ἐχθρὰν διακρίνει ἢ τῷ
[369]	ἐνδεής· ἢ τίν’ οἴει ἀρχὴν	ἄλλην	πόλιν οἰκίζειν; Οὐδεμίαν, ἦ δ’
[374]	πολεμικὸς ἔσται καὶ σκυτοτομῶν καὶ	ἄλλην	τέχνην ἡντινοῦν ἐργαζόμενος, πεττευτικὸς δὲ
[366]	δὲ ἔγνωκεν ὅτι ἄριστον δικαιοσύνη,	πολλήν	που συγγνώμην ἔχει καὶ οὐκ
[381]	ἢ τέχνῃ ἢ ἀμφοτέροις ἐλαχίστην	μεταβολὴν	ὑπ’ ἄλλου ἐνδέχεται. Εοικεν. Αλλὰ
[376]	ἐν μύθῳ μυθολογοῦντές τε καὶ	σχολὴν	ἄγοντες λόγῳ παιδεύωμεν τοὺς ἄνδρας.
[374]	ἐφ’ ᾧ ἔμελλε τῶν ἄλλων	(σχολὴν	ἄγων διὰ βίου αὐτὸ ἐργαζόμενος
[370]	τὸ πραττόμενον τὴν τοῦ πράττοντος	σχολὴν	περιμένειν, ἀλλ’ ἀνάγκη τὸν πράττοντα
[370]	κατὰ φύσιν καὶ ἐν καιρῷ,	σχολὴν	τῶν ἄλλων ἄγων, πράττῃ. Παντάπασι
[361]	τοιοῦτος εἴη. γυμνωτέος δὴ πάντων	πλὴν	δικαιοσύνης καὶ ποιητέος ἐναντίως διακείμενος
[366]	τοῖς ἀδίκοις, ἀλλ’ οἶδεν ὅτι	πλὴν	εἴ τις θείᾳ φύσει δυσχεραίνων
[379]	τε καὶ λεκτέον οὕτω; Τί	μήν;	Αλλὰ μὴν οὐδέν γε τῶν
[375]	οὖν, ἔφη, πάντων τούτων. Καὶ	μὴν	ἀνδρεῖόν γε, εἴπερ εὖ μαχεῖται.
[379]	ἐὰν ποιῶσιν οὐκ ἐπιτρεπτέον, οὐ	μὴν	αὐτοῖς γε ποιητέον μύθους. Ορθῶς,
[362]	περὶ τοῦ λόγου; Αλλὰ τί	μήν;	εἶπον. Αὐτό, ἦ δ’ ὅς,
[370]	εἴη ἔχουσα πάντα ταῦτα. Αλλὰ	μήν,	ἦν δ’ ἐγώ, κατοικίσαι γε
[375]	φύλακα εἶναι, δῆλα. Ναί. Καὶ	μὴν	καὶ τὰ τῆς ψυχῆς, ὅτι
[370]	κομιοῦσιν ὧν δεῖται. Δεήσει. Καὶ	μὴν	κενὸς ἂν ἴῃ ὁ διάκονος,
[376]	που δρᾷ ταῦτα, δῆλον. Αλλὰ	μὴν	κομψόν γε φαίνεται τὸ πάθος
[381]	ὑπ’ ἄλλου ἐνδέχεται. Εοικεν. Αλλὰ	μὴν	ὁ θεός γε καὶ τὰ
[370]	δ’ ὅς, εἷς μίαν. Αλλὰ	μὴν	οἶμαι καὶ τόδε δῆλον, ὡς,
[382]	τοιούτῳ. Πολύ γε, ἔφη. Αλλὰ	μὴν	ὀρθότατά γ’ ἄν, ὃ νυνδὴ
[379]	λεκτέον οὕτω; Τί μήν; Αλλὰ	μὴν	οὐδέν γε τῶν ἀγαθῶν βλαβερόν·
[381]	τε καὶ ἀλλοιώσειεν; Ναί. Καὶ	μήν	που καὶ τά γε σύνθετα
[369]	χρεία. Πῶς δ’ οὔ; (Αλλὰ	μὴν	πρώτη γε καὶ μεγίστη τῶν
[367]	τε Γλαύκωνος καὶ τοῦ Αδειμάντου	ἠγάμην,	~ἀτὰρ οὖν καὶ τότε πάνυ
[374]	ἔσται χρήσιμον τῷ μήτε τὴν	ἐπιστήμην	ἑκάστου λαβόντι μήτε τὴν μελέτην
[366]	φύσει δυσχεραίνων τὸ ἀδικεῖν ἢ	ἐπιστήμην	λαβὼν (ἀπέχεται αὐτοῦ, τῶν γε
[357]	Ως ἀληθῶς, εἶπον, ἔγωγ’ ἂν	ἑλοίμην,	εἰ ἐπ’ ἐμοὶ εἴη. Οὐ
[367]	ὡς ἐγὼ τῶν μὲν ἄλλων	ἀποδεχοίμην	ἂν οὕτως ἐπαινούντων δικαιοσύνην καὶ
[359]	παράγεται ἐπὶ τὴν τοῦ ἴσου	τιμήν.	εἴη δ’ ἂν ἡ ἐξουσία
[371]	τὴν τῆς ἰσχύος χρείαν, τὴν	τιμὴν	ταύτην μισθὸν καλοῦντες, κέκληνται, ὡς
[372]	Αληθῆ, ἦν δ’ ἐγώ, λέγεις.	ἐπελαθόμην	ὅτι καὶ ὄψον ἕξουσιν, ἅλας
[368]	ὅτι ἃ πρὸς Θρασύμαχον λέγων	ᾤμην	ἀποφαίνειν ὡς ἄμεινον δικαιοσύνη ἀδικίας,
[378]	οὐδ’ ἂν εἰ ἦν ἀληθῆ	ᾤμην	δεῖν ῥᾳδίως οὕτως λέγεσθαι πρὸς
[357]	(Εγὼ μὲν οὖν ταῦτα εἰπὼν	ᾤμην	λόγου ἀπηλλάχθαι· τὸ δ’ ἦν
[366]	ὅτι ἄριστον δικαιοσύνη, πολλήν που	συγγνώμην	ἔχει καὶ οὐκ ὀργίζεται τοῖς
[361]	δέηται, διά τε ἀνδρείαν καὶ	ῥώμην	καὶ διὰ παρασκευὴν φίλων καὶ
[383]	συγχωρῶ, καὶ ὡς νόμοις ἂν	χρῴμην.
[373]	χώρας ἡμῖν ἀποτμητέον, εἰ μέλλομεν	ἱκανὴν	ἕξειν νέμειν τε καὶ ἀροῦν,
[371]	τὴν δὲ τοῦ σώματος ἰσχὺν	ἱκανὴν	ἐπὶ τοὺς πόνους ἔχωσιν· οἳ
[374]	ἑκάστου λαβόντι μήτε τὴν μελέτην	ἱκανὴν	παρασχομένῳ; Πολλοῦ γὰρ ἄν, ἦ
[373]	ἐν τῇ προτέρᾳ πόλει οὐκ	ἐνῆν—	ἔδει γὰρ οὐδέν— ἐν δὲ
[369]	τὴν δικαιοσύνην αὐτῆς ἴδοιμεν ἂν	γιγνομένην	καὶ τὴν ἀδικίαν; Τάχ’ ἄν,
[369]	οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, εἰ	γιγνομένην	πόλιν θεασαίμεθα λόγῳ, καὶ τὴν
[381]	τοῖς ἄλλοις ποιήμασιν εἰσαγέτω Ηραν	ἠλλοιωμένην,	ὡς ἱέρειαν ἀγείρουσαν— Ινάχου Αργείου
[360]	συμβαίνειν, στρέφοντι μὲν εἴσω τὴν	σφενδόνην	ἀδήλῳ γίγνεσθαι, ἔξω δὲ δήλῳ·
[360]	τὸν δακτύλιον στρέψαι ἔξω τὴν	σφενδόνην,	καὶ στρέψαντα φανερὸν γενέσθαι. καὶ
[359]	μετὰ τῶν ἄλλων τυχεῖν τὴν	σφενδόνην	τοῦ δακτυλίου περιαγαγόντα πρὸς ἑαυτὸν
[367]	ὡμολόγησας τῶν μεγίστων ἀγαθῶν εἶναι	δικαιοσύνην,	ἃ τῶν τε ἀποβαινόντων ἀπ’
[366]	πώποτε ἔψεξεν ἀδικίαν οὐδ’ ἐπῄνεσεν	δικαιοσύνην	ἄλλως ἢ δόξας τε καὶ
[366]	Κατὰ τίνα οὖν ἔτι λόγον	δικαιοσύνην	ἂν πρὸ μεγίστης ἀδικίας αἱροίμεθ’
[369]	πόλιν θεασαίμεθα λόγῳ, καὶ τὴν	δικαιοσύνην	αὐτῆς ἴδοιμεν ἂν γιγνομένην καὶ
[358]	σοῦ ἀκούειν ἀδικίαν μὲν ψέγοντος,	δικαιοσύνην	δὲ ἐπαινοῦντος. ἀλλ’ ὅρα εἴ
[363]	χρὴ δίκαιον εἶναι, οὐκ αὐτὸ	δικαιοσύνην	ἐπαινοῦντες ἀλλὰ τὰς ἀπ’ αὐτῆς
[372]	τάχ’ ἂν κατίδοιμεν τήν τε	δικαιοσύνην	καὶ ἀδικίαν ὅπῃ ποτὲ ταῖς
[361]	μεγίστην δόξαν αὑτῷ (παρεσκευακέναι εἰς	δικαιοσύνην,	καὶ ἐὰν ἄρα σφάλληταί τι,
[367]	ἄλλων ἀποδεχοίμην ἂν οὕτως ἐπαινούντων	δικαιοσύνην	καὶ ψεγόντων ἀδικίαν, δόξας τε
[362]	λόγους ὧν ὅδε εἶπεν, οἳ	δικαιοσύνην	μὲν ἐπαινοῦσιν, ἀδικίαν δὲ ψέγουσιν,
[358]	λόγον, καὶ πρῶτον μὲν ἐρῶ	δικαιοσύνην	οἷον εἶναί φασιν καὶ ὅθεν
[376]	κατιδεῖν οὗπερ ἕνεκα (πάντα σκοποῦμεν,	δικαιοσύνην	τε καὶ ἀδικίαν τίνα τρόπον
[357]	Εν ποίῳ, ἔφη, τούτων τὴν	δικαιοσύνην	τιθεῖς; ~(Εγὼ μὲν οἶμαι, ἦν
[366]	μένων τίς μηχανή, ὦ Σώκρατες,	δικαιοσύνην	τιμᾶν ἐθέλειν ᾧ τις δύναμις
[363]	δὴ καὶ ἄλλα τοιαῦτα ἐγκωμιάζουσιν	δικαιοσύνην·	τοὺς δὲ ἀνοσίους αὖ καὶ
[361]	ἀδικίας, ἵνα ᾖ βεβασανισμένος εἰς	δικαιοσύνην	τῷ μὴ τέγγεσθαι ὑπὸ κακοδοξίας
[374]	ἔσται καὶ σκυτοτομῶν καὶ ἄλλην	τέχνην	ἡντινοῦν ἐργαζόμενος, πεττευτικὸς δὲ ἢ
[371]	οὐ καπήλους καλοῦμεν τοὺς πρὸς	ὠνήν	τε καὶ πρᾶσιν διακονοῦντας ἱδρυμένους
[383]	οὐκ ἐπαινεσόμεθα, τὴν τοῦ ἐνυπνίου	πομπὴν	ὑπὸ Διὸς τῷ Αγαμέμνονι· οὐδὲ
[371]	γὰρ δεῖ μένοντας (αὐτοὺς περὶ	τὴν	ἀγορὰν τὰ μὲν ἀντ’ ἀργυρίου
[371]	οὖν κομίσας ὁ γεωργὸς εἰς	τὴν	ἀγοράν τι ὧν ποιεῖ, ἤ
[369]	αὐτῆς ἴδοιμεν ἂν γιγνομένην καὶ	τὴν	ἀδικίαν; Τάχ’ ἄν, ἦ δ’
[360]	πᾶς ἀνὴρ πολὺ (μᾶλλον ἰδίᾳ	τὴν	ἀδικίαν τῆς δικαιοσύνης, ἀληθῆ οἰόμενος,
[379]	Ομήρου οὔτ’ ἄλλου (ποιητοῦ ταύτην	τὴν	ἁμαρτίαν περὶ τοὺς θεοὺς ἀνοήτως
[381]	δ’ οὔ; Ψυχὴν δὲ οὐ	τὴν	ἀνδρειοτάτην καὶ φρονιμωτάτην ἥκιστ’ ἄν
[357]	δὴ καὶ τότε τοῦ Θρασυμάχου	τὴν	ἀπόρρησιν οὐκ ἀπεδέξατο, ἀλλ’ ἔφη·
[360]	ἐπιθέμενον τῷ βασιλεῖ ἀποκτεῖναι καὶ	τὴν	ἀρχὴν οὕτω κατασχεῖν. εἰ οὖν
[368]	ὦ παῖδες ἐκείνου τοῦ ἀνδρός,	τὴν	ἀρχὴν τῶν ἐλεγείων ἐποίησεν ὁ
[360]	τὸν βασιλέα, ἐλθόντα (δὲ καὶ	τὴν	γυναῖκα αὐτοῦ μοιχεύσαντα, μετ’ ἐκείνης
[376]	ἢ τῷ τὴν μὲν καταμαθεῖν,	τὴν	δὲ ἀγνοῆσαι. καίτοι πῶς οὐκ
[360]	ταῦτα μὲν οὖν δὴ οὕτω.	(Τὴν	δὲ κρίσιν αὐτὴν τοῦ βίου
[365]	περὶ ἐμαυτὸν σκιαγραφίαν ἀρετῆς περιγραπτέον,	τὴν	δὲ τοῦ σοφωτάτου Αρχιλόχου ἀλώπεκα
[371]	διανοίας μὴ πάνυ ἀξιοκοινώνητοι ὦσιν,	τὴν	δὲ τοῦ σώματος ἰσχὺν ἱκανὴν
[379]	ἀγαθῶν τε κακῶν τε τέτυκται.	τὴν	δὲ τῶν ὅρκων καὶ σπονδῶν
[371]	οἳ τοῦτο ὁρῶντες ἑαυτοὺς ἐπὶ	τὴν	διακονίαν τάττουσιν ταύτην, ἐν μὲν
[369]	γιγνομένην πόλιν θεασαίμεθα λόγῳ, καὶ	τὴν	δικαιοσύνην αὐτῆς ἴδοιμεν ἂν γιγνομένην
[357]	δή; Εν ποίῳ, ἔφη, τούτων	τὴν	δικαιοσύνην τιθεῖς; ~(Εγὼ μὲν οἶμαι,
[360]	τοῦ δακτυλίου εἰ ταύτην ἔχοι	τὴν	δύναμιν, καὶ αὐτῷ οὕτω συμβαίνειν,
[367]	ἀδικίας λέγοιεν ἄν, μεταστρέφοντες αὐτοῖν	τὴν	δύναμιν φορτικῶς, ὥς γέ μοι
[374]	οὐδ’ ἔσται χρήσιμον τῷ μήτε	τὴν	ἐπιστήμην ἑκάστου λαβόντι μήτε τὴν
[371]	προσδεήσεται τῶν ἐπιστημόνων τῆς περὶ	τὴν	θάλατταν ἐργασίας. Συχνῶν μέντοι. Τί
[361]	ἐρρωμένως ἑκάτερον ὥσπερ ἀνδριάντα εἰς	τὴν	κρίσιν ἐκκαθαίρεις τοῖν ἀνδροῖν. Ως
[368]	ὁ Γλαύκωνος ἐραστής, εὐδοκιμήσαντας περὶ	τὴν	Μεγαροῖ μάχην, εἰπών— παῖδες Αρίστωνος,
[361]	μηδὲν γὰρ ἀδικῶν δόξαν ἐχέτω	τὴν	μεγίστην ἀδικίας, ἵνα ᾖ βεβασανισμένος
[361]	ἀλλ’ ἐατέον τὰ μέγιστα ἀδικοῦντα	τὴν	μεγίστην δόξαν αὑτῷ (παρεσκευακέναι εἰς
[374]	τὴν ἐπιστήμην ἑκάστου λαβόντι μήτε	τὴν	μελέτην ἱκανὴν παρασχομένῳ; Πολλοῦ γὰρ
[364]	κακίας πέρι, εὐπετείας διδόντες, ὡς	τὴν	μὲν κακότητα καὶ ἰλαδὸν ἔστιν
[376]	καὶ ἐχθρὰν διακρίνει ἢ τῷ	τὴν	μὲν καταμαθεῖν, τὴν δὲ ἀγνοῆσαι.
[372]	ἡδέως συνόντες ἀλλήλοις, οὐχ ὑπὲρ	τὴν	οὐσίαν (ποιού( μενοι τοὺς παῖδας,
[359]	ἀδίκῳ εἰς ταὐτὸν ἰόντα διὰ	τὴν	πλεονεξίαν, ὃ πᾶσα φύσις διώκειν
[373]	τήν τε ζωγραφίαν κινητέον καὶ	τὴν	ποικιλίαν, καὶ χρυσὸν καὶ ἐλέφαντα
[373]	ἔφη. Οὐκοῦν μείζονά τε αὖ	τὴν	πόλιν δεῖ ποιεῖν· ἐκείνη γὰρ
[370]	δ’ ἐγώ, κατοικίσαι γε αὐτὴν	τὴν	πόλιν εἰς τοιοῦτον τόπον οὗ
[378]	Ομηρος πεποίηκεν οὐ παραδεκτέον εἰς	τὴν	πόλιν, οὔτ’ ἐν ὑπονοίαις πεποιημένας
[378]	γε δεῖ ἡμῖν τοὺς μέλλοντας	τὴν	πόλιν φυλάξειν αἴσχιστον νομίζειν τὸ
[374]	ἅπαντες ὡμολογήσαμεν καλῶς, ἡνίκα ἐπλάττομεν	τὴν	πόλιν· ὡμολογοῦμεν δέ που, εἰ
[376]	προὔργου εἶναι εἰς τοῦτο ταύτην	τὴν	σκέψιν. Μὰ Δία, ἦν δ’
[360]	οὕτω συμβαίνειν, στρέφοντι μὲν εἴσω	τὴν	σφενδόνην ἀδήλῳ γίγνεσθαι, ἔξω δὲ
[360]	ἐπιψηλαφῶντα τὸν δακτύλιον στρέψαι ἔξω	τὴν	σφενδόνην, καὶ στρέψαντα φανερὸν γενέσθαι.
[359]	οὖν μετὰ τῶν ἄλλων τυχεῖν	τὴν	σφενδόνην τοῦ δακτυλίου περιαγαγόντα πρὸς
[372]	καὶ τοιαύτην τάχ’ ἂν κατίδοιμεν	τήν	τε δικαιοσύνην καὶ ἀδικίαν ὅπῃ
[373]	καὶ ἱμάτια καὶ ὑποδήματα, ἀλλὰ	τήν	τε ζωγραφίαν κινητέον καὶ τὴν
[361]	δοτέον οὖν τῷ τελέως ἀδίκῳ	τὴν	τελεωτάτην ἀδικίαν, καὶ οὐκ ἀφαιρετέον
[371]	πόνους ἔχωσιν· οἳ δὴ πωλοῦντες	τὴν	τῆς ἰσχύος χρείαν, τὴν τιμὴν
[371]	πωλοῦντες τὴν τῆς ἰσχύος χρείαν,	τὴν	τιμὴν ταύτην μισθὸν καλοῦντες, κέκληνται,
[383]	ἐπαινοῦντες, ἀλλὰ τοῦτο οὐκ ἐπαινεσόμεθα,	τὴν	τοῦ ἐνυπνίου πομπὴν ὑπὸ Διὸς
[359]	νόμῳ δὲ βίᾳ παράγεται ἐπὶ	τὴν	τοῦ ἴσου τιμήν. εἴη δ’
[369]	ἐπισκεψώμεθα καὶ ἐν ἑνὶ ἑκάστῳ,	τὴν	τοῦ μείζονος ὁμοιότητα ἐν τῇ
[370]	γὰρ οἶμαι ἐθέλει τὸ πραττόμενον	τὴν	τοῦ πράττοντος σχολὴν περιμένειν, ἀλλ’
[370]	πάνυ (ὅμοιος ἑκάστῳ, ἀλλὰ διαφέρων	τὴν	φύσιν, ἄλλος ἐπ’ ἄλλου ἔργου
[376]	καὶ ταχὺς καὶ ἰσχυρὸς ἡμῖν	τὴν	φύσιν ἔσται ὁ μέλλων καλὸς
[375]	τῷ θυμοειδεῖ ἔτι προσγενέσθαι φιλόσοφος	τὴν	φύσιν; ~(Πῶς δή; ἔφη· οὐ
[367]	ἐγὼ ἀκούσας, ἀεὶ μὲν δὴ	τὴν	φύσιν τοῦ τε Γλαύκωνος καὶ
[381]	οὔ; Ψυχὴν δὲ οὐ τὴν	ἀνδρειοτάτην	καὶ φρονιμωτάτην ἥκιστ’ ἄν τι
[361]	οὖν τῷ τελέως ἀδίκῳ τὴν	τελεωτάτην	ἀδικίαν, καὶ οὐκ ἀφαιρετέον ἀλλ’
[381]	δὲ οὐ τὴν ἀνδρειοτάτην καὶ	φρονιμωτάτην	ἥκιστ’ ἄν τι ἔξωθεν πάθος
[377]	τε, εἶπον, καὶ Ομηρος ἡμῖν	ἐλεγέτην	καὶ οἱ ἄλλοι ποιηταί. οὗτοι
[374]	ἐπιστήμην ἑκάστου λαβόντι μήτε τὴν	μελέτην	ἱκανὴν παρασχομένῳ; Πολλοῦ γὰρ ἄν,
[378]	ἀκούουσιν ὅτι κάλλιστα μεμυθολογημένα πρὸς	ἀρετὴν	ἀκούειν. Εχει γάρ, ἔφη, λόγον.
[380]	θεός, οὐκ ἐατέον λέγειν τὸν	ποιητήν.	ἀλλ’ εἰ μὲν ὅτι ἐδεήθησαν
[374]	ὀργάνων οὐδὲν οὐδένα δημιουργὸν οὐδὲ	ἀθλητὴν	ληφθὲν ποιήσει, οὐδ’ ἔσται χρήσιμον
[374]	γεωργὸν ἐπιχειρεῖν εἶναι ἅμα μήτε	ὑφάντην	μήτε οἰκοδόμον ἀλλὰ σκυτοτόμον, ἵνα
[361]	γὰρ ἀδικῶν δόξαν ἐχέτω τὴν	μεγίστην	ἀδικίας, ἵνα ᾖ βεβασανισμένος εἰς
[361]	ἐατέον τὰ μέγιστα ἀδικοῦντα τὴν	μεγίστην	δόξαν αὑτῷ (παρεσκευακέναι εἰς δικαιοσύνην,
[381]	φύσει ἢ τέχνῃ ἢ ἀμφοτέροις	ἐλαχίστην	μεταβολὴν ὑπ’ ἄλλου ἐνδέχεται. Εοικεν.
[370]	ἦν δ’ ἐγώ, κατοικίσαι γε	αὐτὴν	τὴν πόλιν εἰς τοιοῦτον τόπον
[360]	δὴ οὕτω. (Τὴν δὲ κρίσιν	αὐτὴν	τοῦ βίου πέρι ὧν λέγομεν,
[369]	ἀρχῆς ποιῶμεν πόλιν· ποιήσει δὲ	αὐτήν,	ὡς ἔοικεν, ἡ ἡμετέρα χρεία.
[367]	ἑκατέρα τὸν ἔχοντα αὐτὴ δι’	αὑτήν,	ἐάντε λανθάνῃ ἐάντε μὴ θεούς
[367]	ἑκατέρα τὸν ἔχοντα αὐτὴ δι’	αὑτὴν	ἡ μὲν κακόν, ἡ δὲ
[367]	ἐπαίνεσον δικαιοσύνης, ὃ αὐτὴ δι’	αὑτὴν	τὸν ἔχοντα ὀνίνησιν καὶ ἀδικία
[368]	δοκῶ μοι, ἦν δ’ ἐγώ,	τοιαύτην	ποιήσασθαι ζήτησιν αὐτοῦ, οἵανπερ ἂν
[372]	κακῶς ἔχει· σκοποῦντες γὰρ καὶ	τοιαύτην	τάχ’ ἂν κατίδοιμεν τήν τε
[369]	πῶς ἡ πόλις ἀρκέσει ἐπὶ	τοσαύτην	παρασκευήν; ἄλλο τι γεωργὸς μὲν
[359]	καὶ δίκαιον· καὶ εἶναι δὴ	ταύτην	γένεσίν τε καὶ οὐσίαν δικαιοσύνης,
[371]	ἑαυτοὺς ἐπὶ τὴν διακονίαν τάττουσιν	ταύτην,	ἐν μὲν ταῖς ὀρθῶς οἰκουμέναις
[360]	ἐννοήσαντα ἀποπειρᾶσθαι τοῦ δακτυλίου εἰ	ταύτην	ἔχοι τὴν δύναμιν, καὶ αὐτῷ
[371]	τῆς ἰσχύος χρείαν, τὴν τιμὴν	ταύτην	μισθὸν καλοῦντες, κέκληνται, ὡς ἐγᾦμαι,
[379]	οὔτε Ομήρου οὔτ’ ἄλλου (ποιητοῦ	ταύτην	τὴν ἁμαρτίαν περὶ τοὺς θεοὺς
[376]	προσδοκῶ προὔργου εἶναι εἰς τοῦτο	ταύτην	τὴν σκέψιν. Μὰ Δία, ἦν
[369]	ἄλλον τῶν περὶ τὸ σῶμα	θεραπευτήν;	Πάνυ γε. Εἴη δ’ ἂν
[369]	ἡ πόλις ἀρκέσει ἐπὶ τοσαύτην	παρασκευήν;	ἄλλο τι γεωργὸς μὲν εἷς,
[361]	ἀνδρείαν καὶ ῥώμην καὶ διὰ	παρασκευὴν	φίλων καὶ οὐσίας. τοῦτον δὲ
[370]	εἰ μέλλει καλὸν εἶναι, (οὐδὲ	σμινύην,	οὐδὲ τἆλλα ὄργανα ὅσα περὶ
[358]	ἔφη, λέγεις· καὶ ὃ πρῶτον	ἔφην	ἐρεῖν, περὶ τούτου ἄκουε, τί
[368]	δίκαιον ζητήσει καθορᾷς; Εγώ σοι,	ἔφην,	ἐρῶ. δικαιοσύνη, φαμέν, ἔστι μὲν
[381]	ἀνθρώπων; Αδύνατον, ἔφη. Αδύνατον ἄρα,	ἔφην,	καὶ θεῷ ἐθέλειν αὑτὸν ἀλλοιοῦν,
[357]	ἀπ’ αὐτῶν. Εστιν γὰρ οὖν,	ἔφην,	καὶ τοῦτο τρίτον. ἀλλὰ τί
[382]	μανθάνω. (Οἴει γάρ τί με,	ἔφην,	σεμνὸν λέγειν· ἐγὼ δὲ λέγω
[383]	φαίνεται σοῦ λέγοντος. Συγχωρεῖς ἄρα,	ἔφην,	τοῦτον δεύτερον τύπον εἶναι ἐν
[378]	χαλεποί. (Καὶ οὐ λεκτέοι γ’	ἔφην,	ὦ Αδείμαντε, ἐν τῇ ἡμετέρᾳ
[368]	ἐραστής, εὐδοκιμήσαντας περὶ τὴν Μεγαροῖ	μάχην,	εἰπών— παῖδες Αρίστωνος, κλεινοῦ θεῖον
[369]	ὢν> ἐνδεής· ἢ τίν’ οἴει	ἀρχὴν	ἄλλην πόλιν οἰκίζειν; Οὐδεμίαν, ἦ
[360]	τῷ βασιλεῖ ἀποκτεῖναι καὶ τὴν	ἀρχὴν	οὕτω κατασχεῖν. εἰ οὖν δύο
[368]	παῖδες ἐκείνου τοῦ ἀνδρός, τὴν	ἀρχὴν	τῶν ἐλεγείων ἐποίησεν ὁ Γλαύκωνος
[381]	(ἥκιστα ἀλλοιοῦται; Πῶς δ’ οὔ;	Ψυχὴν	δὲ οὐ τὴν ἀνδρειοτάτην καὶ
[359]	δὲ γενομένου τοῖς ποιμέσιν εἰωθότος,	ἵν’	ἐξαγγέλλοιεν κατὰ μῆνα τῷ βασιλεῖ
[362]	μὲν ἐπαινοῦσιν, ἀδικίαν δὲ ψέγουσιν,	ἵν’	ᾖ σαφέστερον ὅ μοι δοκεῖ
[370]	ἐπὶ τῇ τῆς οἰκίας παρασκευῇ	διατρίβειν,	τὸ δὲ ἱματίου, τὸ δὲ
[363]	ποιοῦσιν τὸν ἅπαντα χρόνον (ἤδη	διάγειν	μεθύοντας, ἡγησάμενοι κάλλιστον ἀρετῆς μισθὸν
[383]	μεταβάλλειν ἑαυτοὺς μήτε ἡμᾶς ψεύδεσι	παράγειν	ἐν λόγῳ ἢ ἐν ἔργῳ;
[363]	θεῶν εὐδοκιμήσεις ἐμβάλλοντες ἄφθονα ἔχουσι	λέγειν	ἀγαθά, τοῖς ὁσίοις ἅ φασι
[369]	Αλλά μοι δοκεῖς, ἔφη, καλῶς	λέγειν.	Αρ’ οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,
[378]	εἰ δὲ ἀνάγκη τις ἦν	λέγειν,	δι’ ἀπορρήτων ἀκούειν ὡς ὀλιγίστους,
[382]	γάρ τί με, ἔφην, σεμνὸν	λέγειν·	ἐγὼ δὲ λέγω ὅτι τῇ
[380]	οὐ θεοῦ ἔργα ἐατέον αὐτὰ	λέγειν,	ἢ εἰ θεοῦ, ἐξευρετέον αὐτοῖς
[383]	ᾧ δεῖ περὶ θεῶν καὶ	λέγειν	καὶ ποιεῖν, ὡς μήτε αὐτοὺς
[380]	ᾧ δεήσει τούς τε λέγοντας	λέγειν	καὶ τοὺς ποιοῦντας ποιεῖν, μὴ
[362]	Αἰσχύλου πολὺ ἦν ἄρα ὀρθότερον	λέγειν	κατὰ τοῦ ἀδίκου. τῷ ὄντι
[378]	αὐτῷ μοι δοκεῖ ἐπιτήδεια εἶναι	λέγειν.	Οὐδέ γε, ἦν δ’ ἐγώ,
[379]	θεόν. Αληθέστατα, ἔφη, δοκεῖς μοι	λέγειν.	Οὐκ ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ,
[362]	αὖ ἐν νῷ εἶχόν τι	λέγειν	πρὸς ταῦτα, ὁ δὲ ἀδελφὸς
[380]	διαμαχετέον παντὶ τρόπῳ μήτε τινὰ	λέγειν	ταῦτα ἐν τῇ αὑτοῦ πόλει,
[361]	σφάλληταί τι, ἐπανορθοῦσθαι δυνατῷ εἶναι,	λέγειν	τε ἱκανῷ ὄντι πρὸς τὸ
[377]	τὰς τροφούς τε καὶ μητέρας	λέγειν	τοῖς παισίν, καὶ πλάττειν τὰς
[380]	δρῶν ταῦτα θεός, οὐκ ἐατέον	λέγειν	τὸν ποιητήν. ἀλλ’ εἰ μὲν
[361]	ἀγροικοτέρως λέγηται, μὴ ἐμὲ οἴου	λέγειν,	ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ τοὺς ἐπαινοῦντας
[367]	δοκεῖν, οὐδὲ τὸ ἄδικον εἶναι	(ψέγειν	ἀλλὰ τὸ δοκεῖν, καὶ παρακελεύεσθαι
[379]	προσήκει εἰδέναι ἐν οἷς δεῖ	μυθολογεῖν	τοὺς ποιητάς, παρ’ οὓς ἐὰν
[367]	παρακελεύεσθαι ἄδικον ὄντα λανθάνειν, καὶ	ὁμολογεῖν	Θρασυμάχῳ ὅτι τὸ μὲν δίκαιον
[359]	~τοῖς μὴ δυναμένοις τὸ (μὲν	ἐκφεύγειν	τὸ δὲ αἱρεῖν δοκεῖ λυσιτελεῖν
[377]	ἅς, ἐπειδὰν τελεωθῶσιν, ἔχειν οἰησόμεθα	δεῖν	αὐτούς; Οὐδ’ ὁπωστιοῦν παρήσομεν. Πρῶτον
[376]	φύσει φιλόσοφον καὶ φιλομαθῆ αὐτὸν	δεῖν	εἶναι; Τιθῶμεν, ἔφη. Φιλόσοφος δὴ
[378]	ἂν εἰ ἦν ἀληθῆ ᾤμην	δεῖν	ῥᾳδίως οὕτως λέγεσθαι πρὸς ἄφρονάς
[359]	δὲ καὶ θαυμάσαντα καταβῆναι καὶ	ἰδεῖν	ἄλλα τε δὴ ἃ μυθολογοῦσιν
[359]	θυρίδας ἔχοντα, καθ’ ἃς ἐγκύψαντα	ἰδεῖν	ἐνόντα νεκρόν, ὡς φαίνεσθαι μείζω
[369]	Οὐκοῦν γενομένου αὐτοῦ ἐλπὶς εὐπετέστερον	ἰδεῖν	ὃ ζητοῦμεν; (Πολύ γε. Δοκεῖ
[376]	ἐστιν αὐτὸ σκοποῦσι πρὸς τὸ	κατιδεῖν	οὗπερ ἕνεκα (πάντα σκοποῦμεν, δικαιοσύνην
[364]	τε καὶ ἰδίᾳ, τοὺς δὲ	ἀτιμάζειν	καὶ ὑπερορᾶν, οἳ ἄν πῃ
[360]	ὡς περὶ οἰχομένου. καὶ τὸν	θαυμάζειν	τε καὶ πάλιν ἐπιψηλαφῶντα τὸν
[369]	οἷον τὸν γεωργὸν ἕνα ὄντα	παρασκευάζειν	σιτία τέτταρσιν καὶ τετραπλάσιον χρόνον
[369]	τίν’ οἴει ἀρχὴν ἄλλην πόλιν	οἰκίζειν;	Οὐδεμίαν, ἦ δ’ ὅς. (Οὕτω
[378]	μέλλοντας τὴν πόλιν φυλάξειν αἴσχιστον	νομίζειν	τὸ ῥᾳδίως ἀλλήλοις ἀπεχθάνεσθαι— πολλοῦ
[364]	πλουσίους καὶ ἄλλας δυνάμεις ἔχοντας	εὐδαιμονίζειν	καὶ τιμᾶν εὐχερῶς ἐθέλουσιν δημοσίᾳ
[375]	καὶ ἐλαφρὸν πρὸς τὸ αἰσθανόμενον	διωκάθειν,	καὶ ἰσχυρὸν αὖ, ἐὰν δέῃ
[368]	τῷ μείζονι ἐνείη καὶ ῥᾴων	καταμαθεῖν.	εἰ οὖν βούλεσθε, ~πρῶτον ἐν
[376]	διακρίνει ἢ τῷ τὴν μὲν	καταμαθεῖν,	τὴν δὲ ἀγνοῆσαι. καίτοι πῶς
[362]	ῥηθέντα καταπαλαῖσαι καὶ ἀδύνατον ποιῆσαι	βοηθεῖν	δικαιοσύνῃ. (Καὶ ὅς, Οὐδέν, ἔφη,
[368]	δικαιοσύνῃ κακηγορουμένῃ (ἀπαγορεύειν καὶ μὴ	βοηθεῖν	ἔτι ἐμπνέοντα καὶ δυνάμενον φθέγγεσθαι.
[361]	τε ἱκανῷ ὄντι πρὸς τὸ	πείθειν,	ἐάν τι μηνύηται τῶν ἀδικημάτων,
[362]	καὶ τάδε ἄκουε. δεῖ γὰρ	διελθεῖν	ἡμᾶς καὶ τοὺς ἐναντίους λόγους
[361]	οὐδὲν ἔτι, ὡς ἐγᾦμαι, χαλεπὸν	ἐπεξελθεῖν	τῷ λόγῳ οἷος ἑκάτερον (βίος
[370]	τὸν πράττοντα τῷ (πρατ( τομένῳ	ἐπακολουθεῖν	μὴ ἐν παρέργου μέρει. Ανάγκη.
[363]	δρῦς (τοῖς δικαίοις τοὺς θεοὺς	ποιεῖν	ἄκρας μέν τε φέρειν βαλάνους,
[373]	τε αὖ τὴν πόλιν δεῖ	ποιεῖν·	ἐκείνη γὰρ ἡ ὑγιεινὴ οὐκέτι
[371]	τὰ οἴκοι μὴ μόνον ἑαυτοῖς	ποιεῖν	ἱκανά, ἀλλὰ καὶ οἷα καὶ
[362]	καὶ (τούς τε φίλους εὖ	ποιεῖν	καὶ τοὺς ἐχθροὺς βλάπτειν, καὶ
[359]	τιμώμενον· ἐπεὶ τὸν δυνάμενον αὐτὸ	ποιεῖν	καὶ ὡς ἀληθῶς ἄνδρα οὐδ’
[380]	λέγοντας λέγειν καὶ τοὺς ποιοῦντας	ποιεῖν,	μὴ πάντων αἴτιον τὸν θεὸν
[381]	ὦ Αδείμαντε, ἑκὼν αὑτὸν χείρω	ποιεῖν	ὁπῃοῦν ἢ θεῶν ἢ ἀνθρώπων;
[365]	τί οἰόμεθα ἀκουούσας νέων ψυχὰς	ποιεῖν,	ὅσοι εὐφυεῖς καὶ ἱκανοὶ ἐπὶ
[359]	τῇ διανοίᾳ· δόντες ἐξουσίαν ἑκατέρῳ	ποιεῖν	ὅτι ἂν βούληται, τῷ τε
[369]	ἀμελήσαντα ἑαυτῷ μόνον τέταρτον μέρος	ποιεῖν	~τούτου τοῦ (σίτου ἐν τετάρτῳ
[383]	περὶ θεῶν καὶ λέγειν καὶ	ποιεῖν,	ὡς μήτε αὐτοὺς γόητας ὄντας
[378]	τοὺς ποιητὰς ἐγγὺς τούτων ἀναγκαστέον	λογοποιεῖν.	Ηρας δὲ δεσμοὺς ὑπὸ ὑέος
[362]	καὶ θεοφιλέστερον αὐτὸν εἶναι μᾶλλον	προσήκειν	ἐκ τῶν εἰκότων ἢ τὸν
[358]	γὰρ δή φασιν τὸ μὲν	ἀδικεῖν	ἀγαθόν, τὸ δὲ ἀδικεῖσθαι κακόν,
[360]	οἴηται ἕκαστος οἷός τε ἔσεσθαι	ἀδικεῖν,	ἀδικεῖν. λυσιτελεῖν γὰρ δὴ οἴεται
[366]	τινος ἄλλης ἀσθενείας ψέγει τὸ	ἀδικεῖν,	ἀδυνατῶν αὐτὸ δρᾶν. ὡς δέ,
[359]	καὶ οἱ ἐπιτηδεύοντες ἀδυναμίᾳ τοῦ	ἀδικεῖν	ἄκοντες αὐτὸ ἐπιτηδεύουσι, μάλιστ’ ἂν
[367]	οὐκ ἂν ἀλλήλους ἐφυλάττομεν μὴ	ἀδικεῖν,	ἀλλ’ αὐτὸς αὑτοῦ ἦν ἕκαστος
[362]	κερδαίνοντα τῷ μὴ δυσχεραίνειν τὸ	ἀδικεῖν·	εἰς ἀγῶνας τοίνυν ἰόντα καὶ
[366]	τις θείᾳ φύσει δυσχεραίνων τὸ	ἀδικεῖν	ἢ ἐπιστήμην λαβὼν (ἀπέχεται αὐτοῦ,
[360]	ἕκαστος οἷός τε ἔσεσθαι ἀδικεῖν,	ἀδικεῖν.	λυσιτελεῖν γὰρ δὴ οἴεται πᾶς
[359]	δοκεῖ λυσιτελεῖν συνθέσθαι ἀλλήλοις μήτ’	ἀδικεῖν	μήτ’ ἀδικεῖσθαι· καὶ ἐντεῦθεν δὴ
[359]	ἑνί ποτε συνθέσθαι τὸ μήτε	ἀδικεῖν	μήτε ἀδικεῖσθαι· μαίνεσθαι γὰρ ἄν.
[359]	(ἀγαθόν, ἀλλ’ ὡς ἀρρωστίᾳ τοῦ	ἀδικεῖν	τιμώμενον· ἐπεὶ τὸν δυνάμενον αὐτὸ
[358]	τὸ ἀδικεῖσθαι ἢ ἀγαθῷ τὸ	ἀδικεῖν,	ὥστ’ ἐπειδὰν ἀλλήλους ἀδικῶσί τε
[362]	οὐ πρὸς δόξαν ζῶντα, οὐ	δοκεῖν	ἄδικον ἀλλ’ εἶναι ἐθέλειν, βαθεῖαν
[361]	καὶ γενναῖον, κατ’ Αἰσχύλον οὐ	δοκεῖν	ἀλλ’ εἶναι ἀγαθὸν ἐθέλοντα. ἀφαιρετέον
[362]	ὅτι οὐκ εἶναι δίκαιον ἀλλὰ	δοκεῖν	δεῖ ἐθέλειν. τὸ δὲ τοῦ
[361]	φαῦλον ἡγητέον· ἐσχάτη γὰρ ἀδικία	δοκεῖν	δίκαιον εἶναι μὴ ὄντα. δοτέον
[361]	ἀγαθὸν ἐθέλοντα. ἀφαιρετέον δὴ τὸ	δοκεῖν.	εἰ γὰρ δόξει δίκαιος (εἶναι,
[380]	καὶ ποιοῦντα περὶ αὑτοῦ τοιαῦτα	δοκεῖν,	ἢ ἁπλοῦν τε εἶναι καὶ
[367]	ἄδικον εἶναι (ψέγειν ἀλλὰ τὸ	δοκεῖν,	καὶ παρακελεύεσθαι ἄδικον ὄντα λανθάνειν,
[367]	φήσομεν ἐπαινεῖν σε ἀλλὰ τὸ	δοκεῖν,	οὐδὲ τὸ ἄδικον εἶναι (ψέγειν
[357]	Ω Σώκρατες, πότερον ἡμᾶς βούλει	δοκεῖν	πεπεικέναι ἢ ὡς (ἀληθῶς πεῖσαι
[381]	μὴ μεταβάλλειν, ἡμῖν δὲ ποιοῦσιν	δοκεῖν	σφᾶς παντοδαποὺς φαίνεσθαι, ἐξαπατῶντες καὶ
[365]	βίος λέγεται. (οὐκοῦν, ἐπειδὴ τὸ	δοκεῖν,	ὡς δηλοῦσί μοι οἱ σοφοί,
[369]	τετραπλάσιον χρόνον τε καὶ πόνον	ἀναλίσκειν	ἐπὶ σίτου παρασκευῇ καὶ ἄλλοις
[359]	τὴν πλεονεξίαν, ὃ πᾶσα φύσις	διώκειν	πέφυκεν ὡς ἀγαθόν, νόμῳ δὲ
[381]	Αδύνατον ἄρα, ἔφην, καὶ θεῷ	ἐθέλειν	αὑτὸν ἀλλοιοῦν, ἀλλ’ ὡς ἔοικε,
[362]	οὐ δοκεῖν ἄδικον ἀλλ’ εἶναι	ἐθέλειν,	βαθεῖαν ἄλοκα διὰ φρενὸς καρπούμενον,
[362]	εἶναι δίκαιον ἀλλὰ δοκεῖν δεῖ	ἐθέλειν.	τὸ δὲ τοῦ Αἰσχύλου πολὺ
[366]	μηχανή, ὦ Σώκρατες, δικαιοσύνην τιμᾶν	ἐθέλειν	ᾧ τις δύναμις ὑπάρχει ψυχῆς
[360]	οἷός τε ἔσεσθαι ἀδικεῖν, ἀδικεῖν.	λυσιτελεῖν	γὰρ δὴ οἴεται πᾶς ἀνὴρ
[359]	ἐκφεύγειν τὸ δὲ αἱρεῖν δοκεῖ	λυσιτελεῖν	συνθέσθαι ἀλλήλοις μήτ’ ἀδικεῖν μήτ’
[357]	ταῦτα γὰρ ἐπίπονα φαῖμεν ἄν,	ὠφελεῖν	δὲ ἡμᾶς, καὶ αὐτὰ μὲν
[383]	μήτε αὐτοὺς γόητας ὄντας τῷ	μεταβάλλειν	ἑαυτοὺς μήτε ἡμᾶς ψεύδεσι παράγειν
[381]	οἱ θεοί εἰσιν οἷοι μὴ	μεταβάλλειν,	ἡμῖν δὲ ποιοῦσιν δοκεῖν σφᾶς
[362]	ἐκδιδόναι εἰς οὓς ἂν βούληται,	συμβάλλειν,	κοινωνεῖν οἷς ἂν ἐθέλῃ, καὶ
[358]	ἀδικεῖσθαι κακόν, πλέονι δὲ κακῷ	ὑπερβάλλειν	τὸ ἀδικεῖσθαι ἢ ἀγαθῷ τὸ
[362]	πόλει δοκοῦντι δικαίῳ εἶναι, ἔπειτα	γαμεῖν	ὁπόθεν ἂν βούληται, ἐκδιδόναι εἰς
[373]	ἀποτμητέον, εἰ μέλλομεν ἱκανὴν ἕξειν	νέμειν	τε καὶ ἀροῦν, καὶ ἐκείνοις
[363]	Γλαύκων διῆλθεν ἄρτι, ἀπὸ τοῦ	εὐδοκιμεῖν	ὄντα τῷ δικαίῳ. ἐπὶ πλέον
[377]	πλασθέντας ἀκούειν τοὺς παῖδας καὶ	λαμβάνειν	ἐν ταῖς ψυχαῖς ὡς ἐπὶ
[360]	τῆς ἀγορᾶς ἀδεῶς ὅτι βούλοιτο	λαμβάνειν,	(καὶ εἰσιόντι εἰς τὰς οἰκίας
[365]	τί καὶ ἡμῖν (μελητέον τοῦ	λανθάνειν;	εἰ δὲ εἰσί τε καὶ
[367]	δοκεῖν, καὶ παρακελεύεσθαι ἄδικον ὄντα	λανθάνειν,	καὶ ὁμολογεῖν Θρασυμάχῳ ὅτι τὸ
[365]	φησί τις, οὐ ῥᾴδιον ἀεὶ	λανθάνειν	κακὸν ὄντα. Οὐδὲ γὰρ ἄλλο
[365]	διδόναι. Αλλὰ δὴ θεοὺς οὔτε	λανθάνειν	οὔτε βιάσασθαι δυνατόν. Οὐκοῦν, εἰ
[365]	λόγων φέρει. ἐπὶ γὰρ τὸ	λανθάνειν	συνωμοσίας τε καὶ ἑταιρίας συνάξομεν,
[370]	πραττόμενον τὴν τοῦ πράττοντος σχολὴν	περιμένειν,	ἀλλ’ ἀνάγκη τὸν πράττοντα τῷ
[380]	πάντων ἥκιστα τῆς ἑαυτοῦ ἰδέας	ἐκβαίνειν;	Οὐκ ἔχω, ἔφη, νῦν γε
[360]	τὴν δύναμιν, καὶ αὐτῷ οὕτω	συμβαίνειν,	στρέφοντι μὲν εἴσω τὴν σφενδόνην
[367]	οἷον ὁρᾶν, (ἀκούειν, φρονεῖν, καὶ	ὑγιαίνειν	δή, καὶ ὅσ’ ἄλλα ἀγαθὰ
[357]	καὶ τὸ ὁρᾶν καὶ τὸ	ὑγιαίνειν;	τὰ γὰρ τοιαῦτά που δι’
[367]	προσθήσεις, οὐ τὸ δίκαιον φήσομεν	ἐπαινεῖν	σε ἀλλὰ τὸ δοκεῖν, οὐδὲ
[367]	δὲ καὶ δόξας πάρες ἄλλοις	ἐπαινεῖν·	ὡς ἐγὼ τῶν μὲν ἄλλων
[369]	γε. Δοκεῖ οὖν χρῆναι ἐπιχειρῆσαι	περαίνειν;	οἶμαι μὲν γὰρ οὐκ ὀλίγον
[362]	πάντα ὠφελεῖσθαι κερδαίνοντα τῷ μὴ	δυσχεραίνειν	τὸ ἀδικεῖν· εἰς ἀγῶνας τοίνυν
[368]	ἃ πρὸς Θρασύμαχον λέγων ᾤμην	ἀποφαίνειν	ὡς ἄμεινον δικαιοσύνη ἀδικίας, οὐκ
[378]	γὰρ νέος οὐχ οἷός τε	κρίνειν	ὅτι τε ὑπόνοια καὶ ὃ
[357]	αὐτοῦ γιγνομένων, οἷον αὖ τὸ	φρονεῖν	καὶ τὸ ὁρᾶν καὶ τὸ
[367]	αὐτὰ αὑτῶν, οἷον ὁρᾶν, (ἀκούειν,	φρονεῖν,	καὶ ὑγιαίνειν δή, καὶ ὅσ’
[372]	μὴ ταλαιπωρεῖσθαι, καὶ ἀπὸ τραπεζῶν	(δειπνεῖν,	καὶ ὄψα ἅπερ καὶ οἱ
[378]	πατρός, μέλλοντος τῇ μητρὶ τυπτομένῃ	ἀμυνεῖν,	καὶ θεομαχίας ὅσας Ομηρος πεποίηκεν
[369]	ἐπὶ σίτου παρασκευῇ καὶ ἄλλοις	κοινωνεῖν,	ἢ ἀμελήσαντα ἑαυτῷ μόνον τέταρτον
[362]	εἰς οὓς ἂν βούληται, συμβάλλειν,	κοινωνεῖν	οἷς ἂν ἐθέλῃ, καὶ παρὰ
[378]	ἡμῖν τοὺς μέλλοντας τὴν πόλιν	φυλάξειν	αἴσχιστον νομίζειν τὸ ῥᾳδίως ἀλλήλοις
[373]	ἡμῖν ἀποτμητέον, εἰ μέλλομεν ἱκανὴν	ἕξειν	νέμειν τε καὶ ἀροῦν, καὶ
[366]	ἐμοὶ πρὸς σέ, ὦ Σώκρατες,	εἰπεῖν,	ὅτι Ω θαυμάσιε, πάντων (ὑμῶν,
[382]	ψεῦδος, εἰ οἷόν τε τοῦτο	εἰπεῖν,	πάντες θεοί τε καὶ ἄνθρωποι
[380]	ἔχω, ἔφη, νῦν γε οὕτως	εἰπεῖν.	Τί δὲ τόδε; οὐκ ἀνάγκη,
[368]	δικαιοσύνης ἄμεινον εἶναι, οὕτω δυνάμενοι	εἰπεῖν	ὑπὲρ αὐτοῦ. δοκεῖτε δή μοι
[377]	δέ που ὡς τὸ ὅλον	εἰπεῖν	ψεῦδος, ἔνι δὲ καὶ ἀληθῆ.
[368]	οἶμαι ἐκεῖνα πρῶτον ἀναγνόντας οὕτως	ἐπισκοπεῖν	τὰ ἐλάττω, εἰ τὰ αὐτὰ
[358]	λέγεις· καὶ ὃ πρῶτον ἔφην	ἐρεῖν,	περὶ τούτου ἄκουε, τί ὄν
[363]	θεοὺς ποιεῖν ἄκρας μέν τε	φέρειν	βαλάνους, μέσσας δὲ μελίσσας· εἰροπόκοι
[363]	Αιδου καὶ κοσκίνῳ ὕδωρ ἀναγκάζουσι	φέρειν,	ἔτι τε ζῶντας (εἰς κακὰς
[375]	οὖν τι, ἦν δ’ ἐγώ,	διαφέρειν	φύσιν γενναίου σκύλακος εἰς φυλακὴν
[359]	τὸ (μὲν ἐκφεύγειν τὸ δὲ	αἱρεῖν	δοκεῖ λυσιτελεῖν συνθέσθαι ἀλλήλοις μήτ’
[357]	διὰ ταύτας γίγνεται ἄλλο ἢ	χαίρειν	ἔχοντα; Εμοιγε, ἦν δ’ ἐγώ,
[357]	αὑτοῦ ἕνεκα ἀσπαζόμενοι, οἷον τὸ	χαίρειν	καὶ αἱ ἡδοναὶ ὅσαι ἀβλαβεῖς
[358]	τὰ γιγνόμενα ἀπ’ αὐτῶν ἐᾶσαι	χαίρειν.	οὑτωσὶ οὖν ποιήσω, ἐὰν καὶ
[374]	μὲν σκυτοτόμον διεκωλύομεν μήτε γεωργὸν	ἐπιχειρεῖν	εἶναι ἅμα μήτε ὑφάντην μήτε
[376]	οὖν ἡ παιδεία; ἢ χαλεπὸν	εὑρεῖν	βελτίω τῆς ὑπὸ τοῦ πολλοῦ
[368]	κράτιστον οὖν οὕτως ὅπως δύναμαι	ἐπικουρεῖν	αὐτῇ. Ο τε οὖν Γλαύκων
[373]	πλειόνων δεησόμεθα· ἢ οὐ δοκεῖ	δεήσειν	παιδαγωγῶν, τιτθῶν, τροφῶν, κομμωτριῶν, κουρέων,
[365]	μεγάλων· ἀλλ’ ὅμως, εἰ μέλλομεν	εὐδαιμονήσειν,	ταύτῃ ἰτέον, ὡς τὰ ἴχνη
[378]	αὐτῶν— ἀλλ’ εἴ πως μέλλομεν	πείσειν	ὡς οὐδεὶς πώποτε πολίτης ἕτερος
[364]	θεούς, ὥς φασιν, πείθοντές σφισιν	ὑπηρετεῖν.	τούτοις δὲ πᾶσιν τοῖς λόγοις
[379]	δὲ κακῶν ἄλλ’ ἄττα δεῖ	ζητεῖν	τὰ αἴτια, ἀλλ’ οὐ τὸν
[362]	ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ περιγίγνεσθαι καὶ	πλεονεκτεῖν	τῶν ἐχθρῶν, πλεονεκτοῦντα δὲ πλουτεῖν
[362]	εὖ ποιεῖν καὶ τοὺς ἐχθροὺς	βλάπτειν,	καὶ θεοῖς θυσίας καὶ ἀναθήματα
[371]	τοῖς δὲ ἀντὶ αὖ ἀργυρίου	διαλλάττειν	ὅσοι τι δέονται πρίασθαι. Αὕτη
[377]	μητέρας λέγειν τοῖς παισίν, καὶ	πλάττειν	τὰς ψυχὰς αὐτῶν τοῖς μύθοις
[371]	καὶ ἀχρεῖοί τι ἄλλο ἔργον	πράττειν.	αὐτοῦ γὰρ δεῖ μένοντας (αὐτοὺς
[360]	λύειν οὕστινας βούλοιτο, καὶ τἆλλα	πράττειν	ἐν τοῖς ἀνθρώποις ἰσόθεον ὄντα.
[370]	αὐτὸν δι’ αὑτὸν τὰ αὑτοῦ	πράττειν;	Καὶ ὁ Αδείμαντος ἔφη· Αλλ’
[382]	τινα ἄνοιαν κακόν τι ἐπιχειρῶσιν	πράττειν,	τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς φάρμακον
[362]	πλεονεκτεῖν τῶν ἐχθρῶν, πλεονεκτοῦντα δὲ	πλουτεῖν	καὶ (τούς τε φίλους εὖ
[362]	θύειν τε καὶ ἀνατιθέναι, καὶ	θεραπεύειν	τοῦ δικαίου πολὺ ἄμεινον τοὺς
[368]	ὅσιον ᾖ παραγενόμενον δικαιοσύνῃ κακηγορουμένῃ	(ἀπαγορεύειν	καὶ μὴ βοηθεῖν ἔτι ἐμπνέοντα
[362]	καὶ ἀναθήματα ἱκανῶς καὶ μεγαλοπρεπῶς	θύειν	τε καὶ ἀνατιθέναι, καὶ θεραπεύειν
[360]	καὶ ἀποκτεινύναι καὶ ἐκ δεσμῶν	λύειν	οὕστινας βούλοιτο, καὶ τἆλλα πράττειν
[358]	τρόπον αὖ βούλομαι καὶ σοῦ	ἀκούειν	ἀδικίαν μὲν ψέγοντος, δικαιοσύνην δὲ
[378]	ὅτι κάλλιστα μεμυθολογημένα πρὸς ἀρετὴν	ἀκούειν.	Εχει γάρ, ἔφη, λόγον. ἀλλ’
[380]	εἰ μέλλει εὐνομήσεσθαι, μήτε τινὰ	ἀκούειν,	(μήτε νεώτερον μήτε πρεσβύτερον, μήτ’
[380]	αὖ, ὡς Αἰσχύλος λέγει, ἐατέον	ἀκούειν	τοὺς νέους, ὅτι— θεὸς μὲν
[377]	ὑπὸ τῶν ἐπιτυχόντων μύθους πλασθέντας	ἀκούειν	τοὺς παῖδας καὶ λαμβάνειν ἐν
[367]	μᾶλλον αὐτὰ αὑτῶν, οἷον ὁρᾶν,	(ἀκούειν,	φρονεῖν, καὶ ὑγιαίνειν δή, καὶ
[378]	τις ἦν λέγειν, δι’ ἀπορρήτων	ἀκούειν	ὡς ὀλιγίστους, θυσαμένους οὐ χοῖρον
[373]	γέ που, ἡ τότε ἱκανὴ	τρέφειν	τοὺς τότε, σμικρὰ δὴ ἐξ
[370]	καὶ μὴ ἄλλοις κοινωνοῦντα πράγματα	ἔχειν,	ἀλλ’ αὐτὸν δι’ αὑτὸν τὰ
[366]	θεῶν γενόμενοι, οἳ ταῦτα οὕτως	ἔχειν	μηνύουσιν. Κατὰ τίνα οὖν ἔτι
[377]	δόξας ἐκείναις ἅς, ἐπειδὰν τελεωθῶσιν,	ἔχειν	οἰησόμεθα δεῖν αὐτούς; Οὐδ’ ὁπωστιοῦν
[357]	εἶναι ἀγαθόν, ὃ δεξαίμεθ’ ἂν	ἔχειν	οὐ τῶν ἀποβαινόντων ἐφιέμενοι, ἀλλ’
[368]	μοι, ὦ φίλοι, εὖ δοκεῖ	ἔχειν·	πάνυ γὰρ θεῖον πεπόνθατε, εἰ
[368]	μοι, ὦ φίλοι, εὖ δοκεῖ	ἔχειν·	πάνυ γὰρ θεῖον πεπόντοῦτό μοι,
[382]	καὶ ἀμαθῆ εἶναι καὶ ἐνταῦθα	ἔχειν	τε καὶ κεκτῆσθαι τὸ ψεῦδος
[357]	ἑαυτῶν ἕνεκα οὐκ ἂν δεξαίμεθα	ἔχειν,	(τῶν δὲ μισθῶν τε χάριν
[362]	κεδνὰ βλαστάνει βουλεύματα, πρῶτον μὲν	ἄρχειν	ἐν τῇ πόλει δοκοῦντι δικαίῳ
[360]	ἀποκτεῖναι καὶ τὴν ἀρχὴν οὕτω	κατασχεῖν.	εἰ οὖν δύο τοιούτω δακτυλίω
[359]	καθήμενον οὖν μετὰ τῶν ἄλλων	τυχεῖν	τὴν σφενδόνην τοῦ δακτυλίου περιαγαγόντα
[360]	καὶ τὸν θαυμάζειν τε καὶ	πάλιν	ἐπιψηλαφῶντα τὸν δακτύλιον στρέψαι ἔξω
[373]	Οὐκοῦν μείζονά τε αὖ τὴν	πόλιν	δεῖ ποιεῖν· ἐκείνη γὰρ ἡ
[370]	ἐγώ, κατοικίσαι γε αὐτὴν τὴν	πόλιν	εἰς τοιοῦτον τόπον οὗ ἐπεισαγωγίμων
[369]	ἦν δ’ ἐγώ, εἰ γιγνομένην	πόλιν	θεασαίμεθα λόγῳ, καὶ τὴν δικαιοσύνην
[372]	δ’ αὖ βούλεσθε, καὶ φλεγμαίνουσαν	πόλιν	θεωρήσωμεν· οὐδὲν ἀποκωλύει. ~(ταῦτα γὰρ
[372]	ὅπως γίγνεται, ἀλλὰ καὶ τρυφῶσαν	πόλιν.	ἴσως οὖν οὐδὲ κακῶς ἔχει·
[369]	ἢ τίν’ οἴει ἀρχὴν ἄλλην	πόλιν	οἰκίζειν; Οὐδεμίαν, ἦ δ’ ὅς.
[369]	βοηθούς, ταύτῃ τῇ συνοικίᾳ ἐθέμεθα	πόλιν	ὄνομα· ἦ γάρ; Πάνυ μὲν
[378]	πεποίηκεν οὐ παραδεκτέον εἰς τὴν	πόλιν,	οὔτ’ ἐν ὑπονοίαις πεποιημένας οὔτε
[369]	τῷ λόγῳ ἐξ ἀρχῆς ποιῶμεν	πόλιν·	ποιήσει δὲ αὐτήν, ὡς ἔοικεν,
[378]	δεῖ ἡμῖν τοὺς μέλλοντας τὴν	πόλιν	φυλάξειν αἴσχιστον νομίζειν τὸ ῥᾳδίως
[372]	Καὶ ὅς, Εἰ δὲ ὑῶν	πόλιν,	ὦ Σώκρατες, ἔφη, κατεσκεύαζες, τί
[371]	δὴ ἕνεκα καὶ κοινωνίαν ποιησάμενοι	πόλιν	ᾠκίσαμεν. Δῆλον δή, ἦ δ’
[374]	ὡμολογήσαμεν καλῶς, ἡνίκα ἐπλάττομεν τὴν	πόλιν·	ὡμολογοῦμεν δέ που, εἰ μέμνησαι,
[372]	ἦν δ’ ἐγώ· μανθάνω. οὐ	πόλιν,	ὡς ἔοικε, σκοποῦμεν μόνον ὅπως
[358]	ἔστιν ἑκάτερον καὶ τίνα ἔχει	δύναμιν	αὐτὸ καθ’ αὑτὸ ἐνὸν ἐν
[366]	γὰρ πρῶτος τῶν τοιούτων εἰς	δύναμιν	ἐλθὼν πρῶτος ἀδικεῖ, καθ’ ὅσον
[360]	δακτυλίου εἰ ταύτην ἔχοι τὴν	δύναμιν,	καὶ αὐτῷ οὕτω συμβαίνειν, στρέφοντι
[359]	αὐτοῖς γένοιτο οἵαν (ποτέ φασιν	δύναμιν	τῷ (Γύγου) τοῦ Λυδοῦ προγόνῳ
[367]	λέγοιεν ἄν, μεταστρέφοντες αὐτοῖν τὴν	δύναμιν	φορτικῶς, ὥς γέ μοι δοκεῖ.
[373]	Οὐκοῦν τῆς τῶν πλησίον χώρας	ἡμῖν	ἀποτμητέον, εἰ μέλλομεν ἱκανὴν ἕξειν
[371]	δ’ ἐγώ, ἡ χρεία καπήλων	ἡμῖν	γένεσιν ἐμποιεῖ τῇ πόλει. ἢ
[381]	θεοί εἰσιν οἷοι μὴ μεταβάλλειν,	ἡμῖν	δὲ ποιοῦσιν δοκεῖν σφᾶς παντοδαποὺς
[377]	Ησίοδός τε, εἶπον, καὶ Ομηρος	ἡμῖν	ἐλεγέτην καὶ οἱ ἄλλοι ποιηταί.
[373]	καὶ συβωτῶν προσδεησόμεθα· τοῦτο γὰρ	ἡμῖν	ἐν τῇ προτέρᾳ πόλει οὐκ
[367]	διελήλυθας ἢ τοῦτο. μὴ οὖν	ἡμῖν	ἐνδείξῃ μόνον τῷ λόγῳ ὅτι
[376]	τρόπον; καὶ ἆρά τι προὔργου	ἡμῖν	ἐστιν αὐτὸ σκοποῦσι πρὸς τὸ
[379]	δῖαν ἐλαύνει· (οὐδ’ ὡς ταμίας	ἡμῖν	Ζεὺς— ἀγαθῶν τε κακῶν τε
[371]	Αρ’ οὖν, ὦ Αδείμαντε, ἤδη	ἡμῖν	ηὔξηται ἡ πόλις, ὥστ’ εἶναι
[371]	πωλοῦντες καὶ ὠνούμενοι. Αγορὰ δὴ	ἡμῖν	καὶ νόμισμα σύμβολον τῆς ἀλλαγῆς
[379]	γὰρ ἐλάττω τἀγαθὰ τῶν κακῶν	ἡμῖν,	καὶ τῶν μὲν ἀγαθῶν οὐδένα
[365]	τῶν ἀνθρωπίνων μέλει, τί καὶ	ἡμῖν	(μελητέον τοῦ λανθάνειν; εἰ δὲ
[367]	μάλιστα κατατείνας λέγω. μὴ οὖν	ἡμῖν	μόνον ἐνδείξῃ τῷ λόγῳ ὅτι
[383]	χρῆσθαι τῶν νέων, εἰ μέλλουσιν	ἡμῖν	οἱ φύλακες θεοσεβεῖς τε καὶ
[380]	λεγόμενα εἰ λέγοιτο, οὔτε σύμφορα	ἡμῖν	οὔτε σύμφωνα αὐτὰ αὑτοῖς. Σύμψηφός
[376]	οὕτως ὑπάρχοι. θρέψονται δὲ δὴ	ἡμῖν	οὗτοι καὶ παιδευθήσονται τίνα τρόπον;
[371]	καὶ τῶν ἄλλων δημιουργῶν δεῖ	ἡμῖν	τῇ πόλει. Πλειόνων γάρ. Καὶ
[376]	θυμοειδὴς καὶ ταχὺς καὶ ἰσχυρὸς	ἡμῖν	τὴν φύσιν ἔσται ὁ μέλλων
[374]	οἰκοδόμον ἀλλὰ σκυτοτόμον, ἵνα δὴ	ἡμῖν	τὸ τῆς σκυτικῆς ἔργον καλῶς
[370]	τοιοῦτοί τινες πολλοὶ δημιουργοί, κοινωνοὶ	ἡμῖν	τοῦ πολιχνίου γιγνόμενοι, συχνὸν αὐτὸ
[378]	γὰρ ἀληθῆ— εἴ γε δεῖ	ἡμῖν	τοὺς μέλλοντας τὴν πόλιν φυλάξειν
[381]	δ’ ἐγώ, ὦ ἄριστε, λεγέτω	ἡμῖν	τῶν ποιητῶν, ὡς— θεοὶ ξείνοισιν
[381]	(καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ μὴ	ἡμῖν	ψευδέσθων. μηδ’ αὖ ὑπὸ τούτων
[377]	Οὐδ’ ὁπωστιοῦν παρήσομεν. Πρῶτον δὴ	ἡμῖν,	ὡς ἔοικεν, ἐπιστατητέον τοῖς μυθοποιοῖς,
[368]	αὐτοὺς τοὺς λόγους ἠπίστουν ἂν	ὑμῖν—	ὅσῳ δὲ μᾶλλον πιστεύω, τοσούτῳ
[361]	εἰς τὴν κρίσιν ἐκκαθαίρεις τοῖν	ἀνδροῖν.	Ως μάλιστ’ ἔφη, δύναμαι. ὄντοιν
[361]	ἀνδριάντα εἰς τὴν κρίσιν ἐκκαθαίρεις	τοῖν	ἀνδροῖν. Ως μάλιστ’ ἔφη, δύναμαι.
[361]	ἀνδροῖν. Ως μάλιστ’ ἔφη, δύναμαι.	ὄντοιν	δὲ τοιούτοιν, οὐδὲν ἔτι, ὡς
[375]	Οἷον ὀξύν τέ που δεῖ	αὐτοῖν	ἑκάτερον εἶναι πρὸς αἴσθησιν καὶ
[361]	ὁ δὲ ἀδικίας, κρίνωνται ὁπότερος	αὐτοῖν	εὐδαιμονέστερος. Βαβαῖ, ἦν δ’ ἐγώ,
[368]	ἑκάτερον καὶ περὶ τῆς ὠφελίας	αὐτοῖν	τἀληθὲς ποτέρως ἔχει. εἶπον οὖν
[367]	καὶ ἀδικίας λέγοιεν ἄν, μεταστρέφοντες	αὐτοῖν	τὴν δύναμιν φορτικῶς, ὥς γέ
[361]	μάλιστ’ ἔφη, δύναμαι. ὄντοιν δὲ	τοιούτοιν,	οὐδὲν ἔτι, ὡς ἐγᾦμαι, χαλεπὸν
[357]	δέ; ὃ αὐτό τε αὑτοῦ	χάριν	ἀγαπῶμεν καὶ τῶν ἀπ’ αὐτοῦ
[357]	ἔχειν, (τῶν δὲ μισθῶν τε	χάριν	καὶ τῶν ἄλλων ὅσα γίγνεται
[380]	γεγονέναι, οὐκ ἐπαινεσόμεθα, ~οὐδὲ θεῶν	ἔριν	τε καὶ κρίσιν (διὰ Θέμιτός
[365]	τε καὶ εὐχωλαῖς ἀγανῇσιν καὶ	ἀναθήμασιν	παράγεσθαι ἀναπειθόμενοι, οἷς ἢ ἀμφότερα
[381]	τραγῳδίαις μηδ’ ἐν τοῖς ἄλλοις	ποιήμασιν	εἰσαγέτω Ηραν ἠλλοιωμένην, ὡς ἱέρειαν
[361]	ὁ ἄδικος ἐπιχειρῶν ὀρθῶς τοῖς	ἀδικήμασιν	λανθανέτω, εἰ μέλλει σφόδρα ἄδικος
[370]	ὑποζυγίοις, ὑφάνται δὲ καὶ σκυτοτόμοι	δέρμασίν	τε καὶ ἐρίοις. Οὐδέ γε,
[363]	ὁ ὑὸς αὐτοῦ παρὰ θεῶν	διδόασιν	τοῖς δικαίοις· εἰς Αιδου γὰρ
[364]	πείθοντές σφισιν ὑπηρετεῖν. τούτοις δὲ	πᾶσιν	τοῖς λόγοις μάρτυρας ποιητὰς ἐπάγονται
[383]	ἀνθρώπῳ ἐπὶ πλεῖστον οἷόν τε.	Παντάπασιν,	ἔφη, ἔγωγε τοὺς τύπους τούτους
[371]	τοὺς πρὸς ὠνήν τε καὶ	πρᾶσιν	διακονοῦντας ἱδρυμένους ἐν ἀγορᾷ, τοὺς
[365]	ἔτι ζῶσιν, εἰσὶ δὲ καὶ	τελευτήσασιν,	ἃς δὴ τελετὰς καλοῦσιν, αἳ
[359]	εἰ αὐτοῖς γένοιτο οἵαν (ποτέ	φασιν	δύναμιν τῷ (Γύγου) τοῦ Λυδοῦ
[365]	μὴ καὶ δοκῶ ὄφελος οὐδέν	φασιν	εἶναι, πόνους δὲ καὶ ζημίας
[358]	μὲν ἐρῶ δικαιοσύνην οἷον εἶναί	φασιν	καὶ ὅθεν γεγονέναι, δεύτερον δὲ
[363]	γενναῖος Ησίοδός τε καὶ Ομηρός	φασιν,	ὁ μὲν τὰς δρῦς (τοῖς
[364]	καὶ καταδέσμοις, τοὺς θεούς, ὥς	φασιν,	πείθοντές σφισιν ὑπηρετεῖν. τούτοις δὲ
[358]	γέγονε δικαιοσύνη. Πεφυκέναι γὰρ δή	φασιν	τὸ μὲν ἀδικεῖν ἀγαθόν, τὸ
[362]	εἰκότων ἢ τὸν δίκαιον. οὕτω	φασίν,	ὦ Σώκρατες, παρὰ θεῶν καὶ
[377]	ἀμφοτέροις, πρότερον δ’ ἐν τοῖς	ψευδέσιν;	Οὐ μανθάνω, ἔφη, πῶς λέγεις.
[379]	ἐν ἔπεσιν ποιῇ ἐάντε ἐν	μέλεσιν	ἐάντε ἐν τραγῳδίᾳ. Δεῖ γάρ.
[372]	καὶ ἀδικίαν ὅπῃ ποτὲ ταῖς	πόλεσιν	ἐμφύονται. ἡ μὲν οὖν ἀληθινὴ
[373]	ηὑρήκαμεν, ἐξ ὧν μάλιστα ταῖς	πόλεσιν	καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ κακὰ
[373]	ἀναγκαίου ἕνεκά ἐστιν ἐν ταῖς	πόλεσιν,	οἷον οἵ τε θηρευταὶ πάντες
[359]	ἐκβῆναι. συλλόγου δὲ γενομένου τοῖς	ποιμέσιν	εἰωθότος, ἵν’ ἐξαγγέλλοιεν κατὰ μῆνα
[371]	ἐγώ, ἡ χρεία καπήλων ἡμῖν	γένεσιν	ἐμποιεῖ τῇ πόλει. ἢ οὐ
[373]	τοσοῦτον μόνον, ὅτι πολέμου αὖ	γένεσιν	ηὑρήκαμεν, ἐξ ὧν μάλιστα ταῖς
[359]	δίκαιον· καὶ εἶναι δὴ ταύτην	γένεσίν	τε καὶ οὐσίαν δικαιοσύνης, μεταξὺ
[379]	ἀποδοτέον, ἐάντέ τις αὐτὸν ἐν	ἔπεσιν	ποιῇ ἐάντε ἐν μέλεσιν ἐάντε
[362]	που καὶ παρακελεύονται πατέρες τε	ὑέσιν,	~καὶ πάντες οἱ (τινῶν κηδόμενοι,
[375]	δεῖ αὐτοῖν ἑκάτερον εἶναι πρὸς	αἴσθησιν	καὶ ἐλαφρὸν πρὸς τὸ αἰσθανόμενον
[369]	πολλῶν δεόμενοι, πολλοὺς εἰς μίαν	οἴκησιν	ἀγείραντες κοινωνούς τε καὶ βοηθούς,
[365]	οἷοι θυσίαις τε καὶ εὐχωλαῖς	ἀγανῇσιν	καὶ ἀναθήμασιν παράγεσθαι ἀναπειθόμενοι, οἷς
[367]	αὐτὴ δι’ αὑτὴν τὸν ἔχοντα	ὀνίνησιν	καὶ ἀδικία βλάπτει, μισθοὺς δὲ
[357]	καὶ τότε τοῦ Θρασυμάχου τὴν	ἀπόρρησιν	οὐκ ἀπεδέξατο, ἀλλ’ ἔφη· Ω
[368]	ἦν δ’ ἐγώ, τοιαύτην ποιήσασθαι	ζήτησιν	αὐτοῦ, οἵανπερ ἂν εἰ προσέταξέ
[373]	ἐκεῖνοι ἀφῶσιν αὑτοὺς ἐπὶ χρημάτων	κτῆσιν	ἄπειρον, ὑπερβάντες τὸν τῶν ἀναγκαίων
[363]	ἕτερος· ὥς τέ τευ γάρ	φησιν	ἢ βασιλῆος ἀμύμονος ὅς τε
[363]	δὲ μελίσσας· εἰροπόκοι δ’ ὄιες,	φησίν,	μαλλοῖς καταβεβρίθασι, καὶ ἄλλα δὴ
[364]	τοὺς μὲν θυσίαισι καὶ εὐχωλαῖς	ἀγαναῖσιν	(λοιβῇ τε κνίσῃ τε παρατρωπῶσ’
[381]	ἱέρειαν ἀγείρουσαν— Ινάχου Αργείου ποταμοῦ	παισὶν	βιοδώροις· (καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ
[377]	τε καὶ μητέρας λέγειν τοῖς	παισίν,	καὶ πλάττειν τὰς ψυχὰς αὐτῶν
[375]	Πῶς λέγεις; Οὐκ ἐννενοήκαμεν ὅτι	εἰσὶν	ἄρα φύσεις οἵας ἡμεῖς οὐκ
[371]	καὶ ἐξαξόντων ἕκαστα. οὗτοι δέ	εἰσιν	ἔμποροι· ἦ γάρ; Ναί. Καὶ
[365]	δυνατόν. Οὐκοῦν, εἰ μὲν μὴ	εἰσὶν	ἢ μηδὲν αὐτοῖς τῶν ἀνθρωπίνων
[371]	Οὐδαμῶς, ἦ δ’ ὅς, ἀλλὰ	εἰσὶν	οἳ τοῦτο ὁρῶντες ἑαυτοὺς ἐπὶ
[365]	δὲ αὐτοὶ οὗτοι λέγουσιν ὡς	εἰσὶν	οἷοι θυσίαις τε καὶ εὐχωλαῖς
[381]	ἐγώ, αὐτοὶ μὲν οἱ θεοί	εἰσιν	οἷοι μὴ μεταβάλλειν, ἡμῖν δὲ
[365]	συνωμοσίας τε καὶ ἑταιρίας συνάξομεν,	εἰσίν	τε πειθοῦς διδάσκαλοι σοφίαν δημηγορικήν
[371]	μὲν οὖν. Πλήρωμα δὴ πόλεώς	εἰσιν,	ὡς ἔοικε, καὶ μισθωτοί. Δοκεῖ
[377]	θεῶν τε καὶ ἡρώων οἷοί	εἰσιν,	ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα γράφων
[371]	ὧν ἂν αὐτοῖς χρεία, κενὸς	ἄπεισιν.	ἦ γάρ; Δοκεῖ μοι. Δεῖ
[381]	ἡμῖν τῶν ποιητῶν, ὡς— θεοὶ	ξείνοισιν	ἐοικότες ἀλλοδαποῖσι, παντοῖοι τελέθοντες, ἐπιστρωφῶσι
[360]	οὖν δὴ οὕτω. (Τὴν δὲ	κρίσιν	αὐτὴν τοῦ βίου πέρι ὧν
[380]	~οὐδὲ θεῶν ἔριν τε καὶ	κρίσιν	(διὰ Θέμιτός τε καὶ Διός,
[361]	ἑκάτερον ὥσπερ ἀνδριάντα εἰς τὴν	κρίσιν	ἐκκαθαίρεις τοῖν ἀνδροῖν. Ως μάλιστ’
[364]	ὁμοίως δίκαιον ἀδίκῳ βλάψει ἐπαγωγαῖς	τισιν	καὶ καταδέσμοις, τοὺς θεούς, ὥς
[373]	οὐδὲν ἀποκωλύει. ~(ταῦτα γὰρ δή	τισιν,	ὡς δοκεῖ, οὐκ ἐξαρκέσει, οὐδὲ
[364]	τοὺς θεούς, ὥς φασιν, πείθοντές	σφισιν	ὑπηρετεῖν. τούτοις δὲ πᾶσιν τοῖς
[377]	Ποίους δή; ἔφη. Εν τοῖς	μείζοσιν,	ἦν δ’ ἐγώ, μύθοις ὀψόμεθα
[369]	γεωργὸν ἕνα ὄντα παρασκευάζειν σιτία	τέτταρσιν	καὶ τετραπλάσιον χρόνον τε καὶ
[377]	μᾶλλον ἢ τὰ σώματα ταῖς	χερσίν·	ὧν δὲ νῦν λέγουσι τοὺς
[376]	ἦν δ’ ἐγώ, ἐν τοῖς	κυσὶν	κατόψει, ὃ καὶ ἄξιον θαυμάσαι
[379]	εἴη αἴτιος, ὡς οἱ πολλοὶ	λέγουσιν,	ἀλλὰ ὀλίγων μὲν τοῖς ἀνθρώποις
[363]	τιμωρήματα, ταῦτα περὶ τῶν ἀδίκων	λέγουσιν,	ἄλλα δὲ οὐκ ἔχουσιν. ὁ
[358]	ὁ τοῦ δικαίου βίος, ὡς	λέγουσιν.	ἐπεὶ ἔμοιγε, ὦ Σώκρατες, οὔ
[363]	δὲ οὗτοι τὰ τῶν δοξῶν	λέγουσιν.	τὰς γὰρ παρὰ θεῶν εὐδοκιμήσεις
[365]	ποιητῶν, οἱ δὲ αὐτοὶ οὗτοι	λέγουσιν	ὡς εἰσὶν οἷοι θυσίαις τε
[362]	δικαιοσύνην μὲν ἐπαινοῦσιν, ἀδικίαν δὲ	ψέγουσιν,	ἵν’ ᾖ σαφέστερον ὅ μοι
[359]	ἰδεῖν ἄλλα τε δὴ ἃ	μυθολογοῦσιν	θαυμαστὰ καὶ ἵππον χαλκοῦν, κοῖλον,
[363]	ταῦτα δὴ καὶ ἄλλα τοιαῦτα	ἐγκωμιάζουσιν	δικαιοσύνην· τοὺς δὲ ἀνοσίους αὖ
[364]	μάντεις ἐπὶ πλουσίων θύρας ἰόντες	πείθουσιν	ὡς ἔστι παρὰ σφίσι δύναμις
[372]	κυάμων, καὶ μύρτα καὶ φηγοὺς	σποδιοῦσιν	(πρὸς τὸ πῦρ, μετρίως ὑποπίνοντες·
[370]	οἳ ἐξ ἄλλης πόλεως αὐτῇ	κομιοῦσιν	ὧν δεῖται. Δεήσει. Καὶ μὴν
[381]	οἷοι μὴ μεταβάλλειν, ἡμῖν δὲ	ποιοῦσιν	δοκεῖν σφᾶς παντοδαποὺς φαίνεσθαι, ἐξαπατῶντες
[370]	τοῦ πολιχνίου γιγνόμενοι, συχνὸν αὐτὸ	ποιοῦσιν.	Πάνυ μὲν οὖν. Αλλ’ οὐκ
[363]	συμπόσιον τῶν ὁσίων κατασκευάσαντες ἐστεφανωμένους	ποιοῦσιν	τὸν ἅπαντα χρόνον (ἤδη διάγειν
[374]	ὧν νυνδὴ ἐλέγομεν διαμαχεῖται τοῖς	ἐπιοῦσιν.	Τί δέ; ἦ δ’ ὅς·
[365]	καὶ τελευτήσασιν, ἃς δὴ τελετὰς	καλοῦσιν,	αἳ τῶν ἐκεῖ κακῶν ἀπολύουσιν
[364]	ἔχοντας εὐδαιμονίζειν καὶ τιμᾶν εὐχερῶς	ἐθέλουσιν	δημοσίᾳ τε καὶ ἰδίᾳ, τοὺς
[383]	παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν νέων, εἰ	μέλλουσιν	ἡμῖν οἱ φύλακες θεοσεβεῖς τε
[364]	ἐκγόνων, ὥς φασι, καθ’ ἃς	θυηπολοῦσιν,	πείθοντες οὐ μόνον ἰδιώτας ἀλλὰ
[375]	χαλεπούς· εἰ δὲ μή, οὐ	περιμενοῦσιν	ἄλλους σφᾶς διολέσαι, ἀλλ’ αὐτοὶ
[362]	ὅδε εἶπεν, οἳ δικαιοσύνην μὲν	ἐπαινοῦσιν,	ἀδικίαν δὲ ψέγουσιν, ἵν’ ᾖ
[363]	οἱ δ’ ἔτι τούτων μακροτέρους	ἀποτείνουσιν	μισθοὺς παρὰ θεῶν· παῖδας γὰρ
[364]	πάντες γὰρ ἐξ ἑνὸς στόματος	ὑμνοῦσιν	ὡς καλὸν μὲν ἡ σωφροσύνη
[372]	λέγεις. ἐπελαθόμην ὅτι καὶ ὄψον	ἕξουσιν,	ἅλας τε δῆλον ὅτι καὶ
[368]	πόρρωθεν ἀναγνῶναι μὴ πάνυ ὀξὺ	βλέπουσιν,	ἔπειτά τις ἐνενόησεν, ὅτι τὰ
[382]	πάντες θεοί τε καὶ ἄνθρωποι	μισοῦσιν;	Πῶς, ἔφη, λέγεις; Οὕτως, ἦν
[372]	ἄλλον τοιοῦτον βίον τοῖς ἐκγόνοις	παραδώσουσιν.	Καὶ ὅς, Εἰ δὲ ὑῶν
[371]	αὐτῇ τῇ πόλει πῶς ἀλλήλοις	μεταδώσουσιν	ὧν ἂν ἕκαστοι ἐργάζωνται; ὧν
[371]	ὁρῶντες ἑαυτοὺς ἐπὶ τὴν διακονίαν	τάττουσιν	ταύτην, ἐν μὲν ταῖς ὀρθῶς
[363]	καὶ ἀδίκους εἰς πηλόν τινα	κατορύττουσιν	ἐν Αιδου καὶ κοσκίνῳ ὕδωρ
[358]	πάντες αὐτὸ οἱ ἐπιτηδεύοντες ἄκοντες	ἐπιτηδεύουσιν	ὡς ἀναγκαῖον ἀλλ’ οὐχ ὡς
[365]	καλοῦσιν, αἳ τῶν ἐκεῖ κακῶν	ἀπολύουσιν	ἡμᾶς, μὴ θύσαντας δὲ δεινὰ
[366]	γενόμενοι, οἳ ταῦτα οὕτως ἔχειν	μηνύουσιν.	Κατὰ τίνα οὖν ἔτι λόγον
[378]	περὶ παντὸς ποιητέον ἃ πρῶτα	ἀκούουσιν	ὅτι κάλλιστα μεμυθολογημένα πρὸς ἀρετὴν
[363]	ἀδίκων λέγουσιν, ἄλλα δὲ οὐκ	ἔχουσιν.	ὁ μὲν οὖν ἔπαινος καὶ
[370]	(ὅμοιος ἑκάστῳ, ἀλλὰ διαφέρων τὴν	φύσιν,	ἄλλος ἐπ’ ἄλλου ἔργου πράξει.
[375]	τι, ἦν δ’ ἐγώ, διαφέρειν	φύσιν	γενναίου σκύλακος εἰς φυλακὴν νεανίσκου
[376]	ταχὺς καὶ ἰσχυρὸς ἡμῖν τὴν	φύσιν	ἔσται ὁ μέλλων καλὸς κἀγαθὸς
[375]	ἐγώ, δυνατόν, καὶ οὐ παρὰ	φύσιν	ζητοῦμεν τοιοῦτον εἶναι τὸν φύλακα.
[370]	ῥᾷον, ὅταν εἷς ἓν κατὰ	φύσιν	καὶ ἐν καιρῷ, σχολὴν τῶν
[375]	θυμοειδεῖ ἔτι προσγενέσθαι φιλόσοφος τὴν	φύσιν;	~(Πῶς δή; ἔφη· οὐ γὰρ
[367]	ἀκούσας, ἀεὶ μὲν δὴ τὴν	φύσιν	τοῦ τε Γλαύκωνος καὶ τοῦ
[379]	δὲ τῶν ὅρκων καὶ σπονδῶν	σύγχυσιν,	ἣν ὁ Πάνδαρος συνέχεεν, ἐάν
[364]	πῃ ἀσθενεῖς τε (καὶ πένητες	ὦσιν,	ὁμολογοῦντες αὐτοὺς ἀμείνους εἶναι τῶν
[371]	τῆς διανοίας μὴ πάνυ ἀξιοκοινώνητοι	ὦσιν,	τὴν δὲ τοῦ σώματος ἰσχὺν
[369]	δὴ ἄλλος ἄλλῳ, εἴ τι	μεταδίδωσιν,	ἢ μεταλαμβάνει, οἰόμενος αὑτῷ ἄμεινον
[365]	(παιδιᾶς ἡδονῶν εἰσι μὲν ἔτι	ζῶσιν,	εἰσὶ δὲ καὶ τελευτήσασιν, ἃς
[377]	ἐναντίας δόξας ἐκείναις ἅς, ἐπειδὰν	τελεωθῶσιν,	ἔχειν οἰησόμεθα δεῖν αὐτούς; Οὐδ’
[379]	τοὺς ποιητάς, παρ’ οὓς ἐὰν	ποιῶσιν	οὐκ ἐπιτρεπτέον, οὐ μὴν αὐτοῖς
[381]	μὴ ἅμα μὲν εἰς θεοὺς	βλασφημῶσιν,	ἅμα δὲ τοὺς παῖδας ἀπεργάζωνται
[382]	ἤ τινα ἄνοιαν κακόν τι	ἐπιχειρῶσιν	πράττειν, τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς
[377]	ὃν μὲν ἂν καλὸν (μῦθον)	ποιήσωσιν,	ἐγκριτέον, ὃν δ’ ἂν μή,
[373]	τῆς ἡμετέρας, ἐὰν καὶ ἐκεῖνοι	ἀφῶσιν	αὑτοὺς ἐπὶ χρημάτων κτῆσιν ἄπειρον,
[371]	ἰσχὺν ἱκανὴν ἐπὶ τοὺς πόνους	ἔχωσιν·	οἳ δὴ πωλοῦντες τὴν τῆς
[369]	καὶ σκυτοτόμον αὐτόσε προσθήσομεν ἤ	τιν’	ἄλλον τῶν περὶ τὸ σῶμα
[369]	ἀλλὰ πολλῶν ὢν> ἐνδεής· ἢ	τίν’	οἴει ἀρχὴν ἄλλην πόλιν οἰκίζειν;
[376]	ἡ δ’ ἐπὶ ψυχῇ μουσική.	Εστιν	γάρ. Αρ’ οὖν οὐ μουσικῇ
[357]	ἄλλων ὅσα γίγνεται ἀπ’ αὐτῶν.	Εστιν	γὰρ οὖν, ἔφην, καὶ τοῦτο
[376]	καὶ ἆρά τι προὔργου ἡμῖν	ἐστιν	αὐτὸ σκοποῦσι πρὸς τὸ κατιδεῖν
[357]	πεῖσαι ὅτι παντὶ τρόπῳ ἄμεινόν	ἐστιν	δίκαιον εἶναι ἢ ἄδικον; Ως
[368]	λόγον, ἀλλὰ διερευνήσασθαι τί τέ	ἐστιν	ἑκάτερον καὶ περὶ τῆς ὠφελίας
[373]	ἃ οὐκέτι τοῦ ἀναγκαίου ἕνεκά	ἐστιν	ἐν ταῖς πόλεσιν, οἷον οἵ
[369]	ταῖς (πόλεσι ζητήσωμεν ποῖόν τί	ἐστιν·	ἔπειτα οὕτως ἐπισκεψώμεθα καὶ ἐν
[374]	πόλεμον πότερον οὐ περὶ πλείστου	ἐστὶν	εὖ ἀπεργασθέντα; ἢ οὕτω ῥᾴδιον,
[378]	ἐρωτῴη ἡμᾶς, ταῦτα ἅττα τ’	ἐστὶν	καὶ τίνες οἱ μῦθοι, τίνας
[383]	παρών, αὐτὸς τάδ’ εἰπών, αὐτός	ἐστιν	ὁ κτανὼν τὸν παῖδα τὸν
[382]	τι τοῦ ἐν τῇ ψυχῇ	ἐστὶν	παθήματος καὶ ὕστερον γεγονὸς εἴδωλον,
[367]	μὲν κακόν, ἡ δὲ ἀγαθόν	ἐστιν·	τὰς δὲ δόξας ἀφαίρει, ὥσπερ
[367]	αὑτῶν φύσει ἀλλ’ οὐ δόξῃ	ἐστίν,	τοῦτ’ οὖν αὐτὸ ἐπαίνεσον δικαιοσύνης,
[376]	ὑπὸ τοῦ πολλοῦ χρόνου ηὑρημένης;	ἔστιν	δέ που ἡ μὲν ἐπὶ
[358]	ἐπιθυμῶ γὰρ ἀκοῦσαι τί τ’	ἔστιν	ἑκάτερον καὶ τίνα ἔχει δύναμιν
[364]	τὴν μὲν κακότητα καὶ ἰλαδὸν	ἔστιν	ἑλέσθαι (ῥηϊδίως· λείη μὲν ὁδός,
[382]	καὶ μαινομένων θεοφιλής. Οὐκ ἄρα	ἔστιν	οὗ ἕνεκα ἂν θεὸς ψεύδοιτο.
[382]	ἕνεκα ἂν θεὸς ψεύδοιτο. Οὐκ	ἔστιν.	Πάντῃ ἄρα ἀψευδὲς τὸ δαιμόνιόν
[378]	πολίτης ἕτερος ἑτέρῳ ἀπήχθετο οὐδ’	ἔστιν	τοῦτο ὅσιον, τοιαῦτα λεκτέα μᾶλλον
[380]	ἐν οἷς ταῦτα τὰ ἰαμβεῖα	ἔνεστιν,	τὰ τῆς Νιόβης πάθη, ἢ
[376]	εἶναι εἰς τοῦτο ταύτην τὴν	σκέψιν.	Μὰ Δία, ἦν δ’ ἐγώ,
[376]	δή; Ηι, ἦν δ’ ἐγώ,	ὄψιν	οὐδενὶ ἄλλῳ φίλην καὶ ἐχθρὰν
[359]	δὲ (τῇ χειρὶ χρυσοῦν δακτύλιον	ὄν<	τα> περιελόμενον ἐκβῆναι. συλλόγου δὲ
[358]	ἐρεῖν, περὶ τούτου ἄκουε, τί	ὄν	τε καὶ ὅθεν γέγονε δικαιοσύνη.
[359]	τὸ δὲ δίκαιον ἐν μέσῳ	ὂν	τούτων ἀμφοτέρων ἀγαπᾶσθαι οὐχ ὡς
[358]	δὲ δι’ αὑτὸ φευκτέον ὡς	ὂν	χαλεπόν. Οἶδα, ἦν δ’ ἐγώ,
[358]	πάλαι ὑπὸ Θρασυμάχου ὡς τοιοῦτον	ὂν	ψέγεται, ἀδικία δ’ ἐπαινεῖται· ἀλλ’
[377]	τότε πλάττεται, καὶ ἐνδύεται τύπος	ὃν	ἄν τις βούληται ἐνσημήνασθαι ἑκάστῳ.
[376]	χαλεπαίνει, οὐδὲ ἓν κακὸν προπεπονθώς·	ὃν	δ’ ἂν γνώριμον, ἀσπάζεται, κἂν
[377]	ἂν καλὸν (μῦθον) ποιήσωσιν, ἐγκριτέον,	ὃν	δ’ ἂν μή, ἀποκριτέον. τοὺς
[376]	τοῦ θηρίου. Τὸ ποῖον; Οτι	ὃν	μὲν ἂν ἴδῃ ἀγνῶτα, χαλεπαίνει,
[377]	ἔοικεν, ἐπιστατητέον τοῖς μυθοποιοῖς, (καὶ	ὃν	μὲν ἂν καλὸν (μῦθον) ποιήσωσιν,
[380]	εἰ θεοῦ, ἐξευρετέον αὐτοῖς σχεδὸν	ὃν	νῦν ἡμεῖς λόγον ζητοῦμεν, καὶ
[377]	πλάττεται, καὶ ἐνδύεται τύπος ὃν	ἄν	τις βούληται ἐνσημήνασθαι ἑκάστῳ. Κομιδῇ
[358]	ἐπαινῶν, εἰπὼν δὲ ἐνδείξομαί σοι	ὃν	τρόπον αὖ βούλομαι καὶ σοῦ
[370]	Αλλ’ ἴσως, ὦ Σώκρατες, οὕτω	ῥᾷον	ἢ κείνως. Οὐδέν, ἦν δ’
[370]	ἕκαστα γίγνεται καὶ κάλλιον καὶ	ῥᾷον,	ὅταν εἷς ἓν κατὰ φύσιν
[375]	δ’ ἐγώ, ποιήσομεν; πόθεν ἅμα	πρᾷον	καὶ μεγαλόθυμον ἦθος εὑρήσομεν; ἐναντία
[360]	ἀλλήλους διὰ τὸν τοῦ ἀδικεῖσθαι	φόβον.	ταῦτα μὲν οὖν δὴ οὕτω.
[377]	χρώμεθα. Εστι ταῦτα. Τοῦτο δὴ	ἔλεγον,	ὅτι μουσικῆς πρότερον ἁπτέον ἢ
[377]	μύθους τοῖς ἀνθρώποις ψευδεῖς συντιθέντες	ἔλεγόν	τε καὶ λέγουσι. Ποίους δή,
[382]	ὀρθότατά γ’ ἄν, ὃ νυνδὴ	ἔλεγον,	τοῦτο ὡς ἀληθῶς ψεῦδος καλοῖτο,
[369]	περαίνειν; οἶμαι μὲν γὰρ οὐκ	ὀλίγον	ἔργον αὐτὸ εἶναι· σκοπεῖτε οὖν.
[378]	ἀρετὴν ἀκούειν. Εχει γάρ, ἔφη,	λόγον.	ἀλλ’ εἴ τις αὖ καὶ
[368]	βοηθῆσαι καὶ μὴ ἀνεῖναι τὸν	λόγον,	ἀλλὰ διερευνήσασθαι τί τέ ἐστιν
[366]	μηνύουσιν. Κατὰ τίνα οὖν ἔτι	λόγον	δικαιοσύνην ἂν πρὸ μεγίστης ἀδικίας
[380]	αὐτοῖς σχεδὸν ὃν νῦν ἡμεῖς	λόγον	ζητοῦμεν, καὶ (λεκτέον ὡς ὁ
[376]	γίγνεται; ἵνα μὴ ἐῶμεν ἱκανὸν	λόγον	ἢ συχνὸν διεξίωμεν. Καὶ ὁ
[358]	δοκῇ· (ἐπανανεώ( σομαι τὸν Θρασυμάχου	λόγον,	καὶ πρῶτον μὲν ἐρῶ δικαιοσύνην
[381]	καὶ ἀμφιέσματα κατὰ τὸν αὐτὸν	λόγον	τὰ εὖ εἰργασμένα καὶ εὖ
[358]	τὸν δὲ ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης	λόγον,	ὡς (ἄμεινον ἀδικίας, οὐδενός πω
[374]	Πῶς δ’ οὔ; Ημέτερον δὴ	ἔργον	ἂν εἴη, ὡς ἔοικεν, εἴπερ
[369]	ἕκαστον τούτων δεῖ τὸ αὑτοῦ	ἔργον	ἅπασι κοινὸν κατατιθέναι, οἷον τὸν
[369]	οἶμαι μὲν γὰρ οὐκ ὀλίγον	ἔργον	αὐτὸ εἶναι· σκοπεῖτε οὖν. Εσκεπται,
[374]	δὴ ἡμῖν τὸ τῆς σκυτικῆς	ἔργον	καλῶς γίγνοιτο, καὶ τῶν ἄλλων
[371]	σώματα καὶ ἀχρεῖοί τι ἄλλο	ἔργον	πράττειν. αὐτοῦ γὰρ δεῖ μένοντας
[374]	ὅσῳ μέγιστον τὸ τῶν φυλάκων	ἔργον,	(τοσούτῳ σχολῆς τε τῶν ἄλλων
[374]	δὲ ἄλλων ὀργάνων οὐδὲν οὐδένα	δημιουργὸν	οὐδὲ ἀθλητὴν ληφθὲν ποιήσει, οὐδ’
[369]	ἅπασι κοινὸν κατατιθέναι, οἷον τὸν	γεωργὸν	ἕνα ὄντα παρασκευάζειν σιτία τέτταρσιν
[374]	τὸν μὲν σκυτοτόμον διεκωλύομεν μήτε	γεωργὸν	ἐπιχειρεῖν εἶναι ἅμα μήτε ὑφάντην
[364]	ὡς τὴν μὲν κακότητα καὶ	ἰλαδὸν	ἔστιν ἑλέσθαι (ῥηϊδίως· λείη μὲν
[364]	ὑπερβήῃ καὶ ἁμάρτῃ. βίβλων δὲ	ὅμαδον	παρέχονται Μουσαίου καὶ Ορφέως, Σελήνης
[380]	ἢ εἰ θεοῦ, ἐξευρετέον αὐτοῖς	σχεδὸν	ὃν νῦν ἡμεῖς λόγον ζητοῦμεν,
[370]	τόπον οὗ ἐπεισαγωγίμων μὴ δεήσεται,	σχεδόν	τι ἀδύνατον. Αδύνατον γάρ. Προσδεήσει
[371]	μὲν ταῖς ὀρθῶς οἰκουμέναις πόλεσι	σχεδόν	τι οἱ ἀσθενέστατοι τὰ σώματα
[364]	θεοὶ προπάροιθεν ἔθηκαν καί τινα	ὁδὸν	μακράν τε καὶ τραχεῖαν καὶ
[379]	τὰ αἴτια, ἀλλ’ οὐ τὸν	θεόν.	Αληθέστατα, ἔφη, δοκεῖς μοι λέγειν.
[380]	ποιεῖν, μὴ πάντων αἴτιον τὸν	θεὸν	ἀλλὰ τῶν ἀγαθῶν. Καὶ μάλ’
[381]	που ἐνδεᾶ γε φήσομεν τὸν	θεὸν	κάλλους ἢ ἀρετῆς εἶναι. Ορθότατα,
[380]	δεύτερος ὅδε; ἆρα γόητα τὸν	θεὸν	οἴει εἶναι καὶ οἷον ἐξ
[380]	ἐατέον· κακῶν δὲ αἴτιον φάναι	θεόν	τινι γίγνεσθαι ἀγαθὸν ὄντα, διαμαχετέον
[360]	τἆλλα πράττειν ἐν τοῖς ἀνθρώποις	ἰσόθεον	ὄντα. οὕτω δὲ δρῶν οὐδὲν
[360]	δικαίου ἀπὸ τῆς δικαιοσύνης, ἀλλὰ	τέλεον	ἑκάτερον εἰς τὸ ἑαυτοῦ ἐπιτήδευμα
[363]	εὐδοκιμεῖν ὄντα τῷ δικαίῳ. ἐπὶ	πλέον	δὲ οὗτοι τὰ τῶν δοξῶν
[380]	οὐδ’ αὖ, ὡς Αἰσχύλος λέγει,	ἐατέον	ἀκούειν τοὺς νέους, ὅτι— θεὸς
[380]	τοιούτων, ἢ οὐ θεοῦ ἔργα	ἐατέον	αὐτὰ λέγειν, ἢ εἰ θεοῦ,
[380]	δίκην ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ θεοῦ,	ἐατέον·	κακῶν δὲ αἴτιον φάναι θεόν
[380]	ὁ δρῶν ταῦτα θεός, οὐκ	ἐατέον	λέγειν τὸν ποιητήν. ἀλλ’ εἰ
[361]	ἀδικίαν, καὶ οὐκ ἀφαιρετέον ἀλλ’	ἐατέον	τὰ μέγιστα ἀδικοῦντα τὴν μεγίστην
[374]	πρᾶγμα ἠράμεθα· ὅμως δὲ οὐκ	ἀποδειλιατέον,	ὅσον γ’ ἂν δύναμις παρείκῃ.
[379]	τῶν μὲν ἀγαθῶν οὐδένα ἄλλον	αἰτιατέον,	τῶν δὲ κακῶν ἄλλ’ ἄττα
[373]	τὸ πρῶτον ἐλέγομεν οὐκέτι τἀναγκαῖα	θετέον,	οἰκίας τε καὶ ἱμάτια καὶ
[361]	τὴν τελεωτάτην ἀδικίαν, καὶ οὐκ	ἀφαιρετέον	ἀλλ’ ἐατέον τὰ μέγιστα ἀδικοῦντα
[361]	δοκεῖν ἀλλ’ εἶναι ἀγαθὸν ἐθέλοντα.	ἀφαιρετέον	δὴ τὸ δοκεῖν. εἰ γὰρ
[380]	αὐτὰ λέγειν, ἢ εἰ θεοῦ,	ἐξευρετέον	αὐτοῖς σχεδὸν ὃν νῦν ἡμεῖς
[376]	ὦ φίλε Αδείμαντε, οὐκ ἄρα	ἀφετέον,	οὐδ’ εἰ μακροτέρα τυγχάνει οὖσα.
[380]	θεόν τινι γίγνεσθαι ἀγαθὸν ὄντα,	διαμαχετέον	παντὶ τρόπῳ μήτε τινὰ λέγειν
[361]	εἶναι. τὸν ἁλισκόμενον δὲ φαῦλον	ἡγητέον·	ἐσχάτη γὰρ ἀδικία δοκεῖν δίκαιον
[378]	ἀπεχθάνεσθαι— πολλοῦ δεῖ γιγαντομαχίας τε	μυθολογητέον	αὐτοῖς καὶ ποικιλτέον, καὶ ἄλλας
[378]	δὴ ἴσως ἕνεκα περὶ παντὸς	ποιητέον	ἃ πρῶτα ἀκούουσιν ὅτι κάλλιστα
[379]	ἐπιτρεπτέον, οὐ μὴν αὐτοῖς γε	ποιητέον	μύθους. Ορθῶς, ἔφη· ἀλλ’ αὐτὸ
[366]	πειστέον. ~εἰ δ’ οὖν πειστέον,	ἀδικητέον	καὶ θυτέον (ἀπὸ τῶν ἀδικημάτων.
[377]	δὲ νῦν λέγουσι τοὺς πολλοὺς	ἐκβλητέον.	Ποίους δή; ἔφη. Εν τοῖς
[365]	ἀνθρωπίνων μέλει, τί καὶ ἡμῖν	(μελητέον	τοῦ λανθάνειν; εἰ δὲ εἰσί
[373]	τῆς τῶν πλησίον χώρας ἡμῖν	ἀποτμητέον,	εἰ μέλλομεν ἱκανὴν ἕξειν νέμειν
[373]	ὑποδήματα, ἀλλὰ τήν τε ζωγραφίαν	κινητέον	καὶ τὴν ποικιλίαν, καὶ χρυσὸν
[372]	καὶ σκεπτέον γε καὶ οὐκ	ἀποκνητέον.	Πρῶτον οὖν σκεψώμεθα τίνα τρόπον
[358]	διὰ τὰ γιγνόμενα ἀπ’ αὐτοῦ	ἀγαπητέον	τῷ μέλλοντι μακαρίῳ ἔσεσθαι. Οὐ
[377]	Πρῶτον δὴ ἡμῖν, ὡς ἔοικεν,	ἐπιστατητέον	τοῖς μυθοποιοῖς, (καὶ ὃν μὲν
[373]	ἐλέφαντα καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα	κτητέον.	ἦ γάρ; (Ναί, ἔφη. Οὐκοῦν
[365]	ὅμως, εἰ μέλλομεν εὐδαιμονήσειν, ταύτῃ	ἰτέον,	ὡς τὰ ἴχνη τῶν λόγων
[377]	μὲν ἂν καλὸν (μῦθον) ποιήσωσιν,	ἐγκριτέον,	ὃν δ’ ἂν μή, ἀποκριτέον.
[377]	ἐγκριτέον, ὃν δ’ ἂν μή,	ἀποκριτέον.	τοὺς δ’ ἐγκριθέντας πείσομεν τὰς
[378]	θεομαχίας ὅσας Ομηρος πεποίηκεν οὐ	παραδεκτέον	εἰς τὴν πόλιν, οὔτ’ ἐν
[379]	Οὐκ ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ,	ἀποδεκτέον	οὔτε Ομήρου οὔτ’ ἄλλου (ποιητοῦ
[378]	ἐν τῇ ἡμετέρᾳ πόλει. οὐδὲ	λεκτέον	νέῳ ἀκούοντι ὡς ἀδικῶν τὰ
[361]	λόγῳ οἷος ἑκάτερον (βίος ἐπιμένει.	λεκτέον	οὖν· καὶ δὴ κἂν ἀγροικοτέρως
[379]	θεὸς τῷ ὄντι τε καὶ	λεκτέον	οὕτω; Τί μήν; Αλλὰ μὴν
[380]	νῦν ἡμεῖς λόγον ζητοῦμεν, καὶ	(λεκτέον	ὡς ὁ μὲν θεὸς δίκαιά
[365]	δὲ τοῦ σοφωτάτου Αρχιλόχου ἀλώπεκα	ἑλκτέον	ἐξόπισθεν κερδαλέαν καὶ ποικίλην. Αλλὰ
[358]	ἐπιτηδευτέον, αὐτὸ δὲ δι’ αὑτὸ	φευκτέον	ὡς ὂν χαλεπόν. Οἶδα, ἦν
[378]	γιγαντομαχίας τε μυθολογητέον αὐτοῖς καὶ	ποικιλτέον,	καὶ ἄλλας ἔχθρας πολλὰς καὶ
[361]	δοκεῖν δίκαιον εἶναι μὴ ὄντα.	δοτέον	οὖν τῷ τελέως ἀδίκῳ τὴν
[379]	ὁ θεὸς ὤν, ἀεὶ δήπου	ἀποδοτέον,	ἐάντέ τις αὐτὸν ἐν ἔπεσιν
[377]	δὴ ἔλεγον, ὅτι μουσικῆς πρότερον	ἁπτέον	ἢ γυμναστικῆς. Ορθῶς, ἔφη. Οὐκοῦν
[365]	κύκλῳ περὶ ἐμαυτὸν σκιαγραφίαν ἀρετῆς	περιγραπτέον,	τὴν δὲ τοῦ σοφωτάτου Αρχιλόχου
[372]	δ’ ἐγώ, καλῶς λέγεις· καὶ	σκεπτέον	γε καὶ οὐκ ἀποκνητέον. Πρῶτον
[365]	κύριον εὐδαιμονίας, ἐπὶ τοῦτο δὴ	τρεπτέον	ὅλως· πρόθυρα μὲν καὶ σχῆμα
[379]	παρ’ οὓς ἐὰν ποιῶσιν οὐκ	ἐπιτρεπτέον,	οὐ μὴν αὐτοῖς γε ποιητέον
[378]	καὶ τοὺς ποιητὰς ἐγγὺς τούτων	ἀναγκαστέον	λογοποιεῖν. Ηρας δὲ δεσμοὺς ὑπὸ
[366]	οὐδέτερα πειστέον. ~εἰ δ’ οὖν	πειστέον,	ἀδικητέον καὶ θυτέον (ἀπὸ τῶν
[365]	οἷς ἢ ἀμφότερα ἢ οὐδέτερα	πειστέον.	~εἰ δ’ οὖν πειστέον, ἀδικητέον
[358]	ἕνεκα καὶ εὐδοκιμήσεων διὰ δόξαν	ἐπιτηδευτέον,	αὐτὸ δὲ δι’ αὑτὸ φευκτέον
[377]	ἀληθές, ψεῦδος δ’ ἕτερον; Ναί.	~(Παιδευτέον	δ’ ἐν ἀμφοτέροις, πρότερον δ’
[366]	δ’ οὖν πειστέον, ἀδικητέον καὶ	θυτέον	(ἀπὸ τῶν ἀδικημάτων. δίκαιοι μὲν
[368]	Οὐκοῦν μεῖζον πόλις ἑνὸς ἀνδρός;	Μεῖζον,	ἔφη. Ισως τοίνυν πλείων ἂν
[368]	γε, ἦ δ’ ὅς. Οὐκοῦν	μεῖζον	πόλις ἑνὸς ἀνδρός; Μεῖζον, ἔφη.
[383]	τὸ Φοίβου θεῖον ἀψευδὲς στόμα	ἤλπιζον	εἶναι, μαντικῇ βρύον τέχνῃ· ὁ
[359]	τούτων ἀμφοτέρων ἀγαπᾶσθαι οὐχ ὡς	(ἀγαθόν,	ἀλλ’ ὡς ἀρρωστίᾳ τοῦ ἀδικεῖν
[379]	ἄρα πάντων γε αἴτιον τὸ	ἀγαθόν,	ἀλλὰ τῶν μὲν εὖ ἐχόντων
[361]	Αἰσχύλον οὐ δοκεῖν ἀλλ’ εἶναι	ἀγαθὸν	ἐθέλοντα. ἀφαιρετέον δὴ τὸ δοκεῖν.
[366]	ἐν αὑτῇ, δικαιοσύνη δὲ μέγιστον	ἀγαθόν.	~(εἰ γὰρ οὕτως ἐλέγετο ἐξ
[367]	ἡ μὲν κακόν, ἡ δὲ	ἀγαθόν	ἐστιν· τὰς δὲ δόξας ἀφαίρει,
[367]	τε καὶ ἀνθρώπους, ἡ μὲν	ἀγαθόν,	ἡ δὲ κακόν ἐστι. Καὶ
[379]	γάρ; Τί δέ; ὠφέλιμον τὸ	ἀγαθόν;	Ναί. Αἴτιον ἄρα εὐπραγίας; Ναί.
[359]	πᾶσα φύσις διώκειν πέφυκεν ὡς	ἀγαθόν,	νόμῳ δὲ βίᾳ παράγεται ἐπὶ
[373]	εἴ τι κακὸν μήτ’ εἰ	ἀγαθὸν	ὁ πόλεμος ἐργάζεται, ἀλλὰ τοσοῦτον
[357]	σοι δοκεῖ τοιόνδε τι εἶναι	ἀγαθόν,	ὃ δεξαίμεθ’ ἂν ἔχειν οὐ
[380]	αἴτιον φάναι θεόν τινι γίγνεσθαι	ἀγαθὸν	ὄντα, διαμαχετέον παντὶ τρόπῳ μήτε
[376]	κἂν μηδὲν πώποτε ὑπ’ αὐτοῦ	ἀγαθὸν	πεπόνθῃ. ἢ οὔπω τοῦτο ἐθαύμασας;
[367]	ὅτι τὸ μὲν δίκαιον ἀλλότριον	ἀγαθόν,	συμφέρον τοῦ κρείττονος, τὸ δὲ
[358]	δή φασιν τὸ μὲν ἀδικεῖν	ἀγαθόν,	τὸ δὲ ἀδικεῖσθαι κακόν, πλέονι
[358]	ὡς ἀναγκαῖον ἀλλ’ οὐχ ὡς	ἀγαθόν,	τρίτον δὲ ὅτι εἰκότως αὐτὸ
[375]	ἔοικεν, καὶ οὕτω (δὴ συμβαίνει	ἀγαθὸν	φύλακα ἀδύνατον γενέσθαι. Κινδυνεύει, ἔφη.
[374]	σμικρῷ, ~(ἀλλ’ ὅλῳ στρατοπέδῳ, ὃ	ἐξελθὸν	ὑπὲρ τῆς οὐσίας ἁπάσης καὶ
[371]	ἰσχύος χρείαν, τὴν τιμὴν ταύτην	μισθὸν	καλοῦντες, κέκληνται, ὡς ἐγᾦμαι, μισθωτοί·
[363]	διάγειν μεθύοντας, ἡγησάμενοι κάλλιστον ἀρετῆς	μισθὸν	μέθην αἰώνιον. οἱ δ’ ἔτι
[377]	(καὶ ὃν μὲν ἂν καλὸν	(μῦθον)	ποιήσωσιν, ἐγκριτέον, ὃν δ’ ἂν
[358]	οἱ ἐπιτηδεύοντες ἄκοντες ἐπιτηδεύουσιν ὡς	ἀναγκαῖον	ἀλλ’ οὐχ ὡς ἀγαθόν, τρίτον
[364]	ἐθέλῃ, μετὰ σμικρῶν δαπανῶν ὁμοίως	δίκαιον	ἀδίκῳ βλάψει ἐπαγωγαῖς τισιν καὶ
[362]	καὶ γνώσεται ὅτι οὐκ εἶναι	δίκαιον	ἀλλὰ δοκεῖν δεῖ ἐθέλειν. τὸ
[367]	ὁμολογεῖν Θρασυμάχῳ ὅτι τὸ μὲν	δίκαιον	ἀλλότριον ἀγαθόν, συμφέρον τοῦ κρείττονος,
[361]	τοῦτον δὲ τοιοῦτον θέντες τὸν	δίκαιον	αὖ παρ’ αὐτὸν ἱστῶμεν τῷ
[357]	ὅτι παντὶ τρόπῳ ἄμεινόν ἐστιν	δίκαιον	εἶναι ἢ ἄδικον; Ως ἀληθῶς,
[361]	ἡγητέον· ἐσχάτη γὰρ ἀδικία δοκεῖν	δίκαιον	εἶναι μὴ ὄντα. δοτέον οὖν
[363]	οἱ (τινῶν κηδόμενοι, ὡς χρὴ	δίκαιον	εἶναι, οὐκ αὐτὸ δικαιοσύνην ἐπαινοῦντες
[359]	τιμωρεῖσθαι ἀδύνατος ᾖ· τὸ δὲ	δίκαιον	ἐν μέσῳ ὂν τούτων ἀμφοτέρων
[368]	(Σώκρατες, ἐν τῇ περὶ τὸ	δίκαιον	ζητήσει καθορᾷς; Εγώ σοι, ἔφην,
[359]	νόμου ἐπίταγμα νόμιμόν τε καὶ	δίκαιον·	καὶ εἶναι δὴ ταύτην γένεσίν
[362]	ἐκ τῶν εἰκότων ἢ τὸν	δίκαιον.	οὕτω φασίν, ὦ Σώκρατες, παρὰ
[359]	αὐτοφώρῳ οὖν λάβοιμεν ἂν τὸν	δίκαιον	τῷ ἀδίκῳ εἰς ταὐτὸν ἰόντα
[367]	δὲ ψευδεῖς προσθήσεις, οὐ τὸ	δίκαιον	φήσομεν ἐπαινεῖν σε ἀλλὰ τὸ
[368]	μείζω τε καὶ ἐν μείζονι,	ἕρμαιον	ἂν ἐφάνη οἶμαι ἐκεῖνα πρῶτον
[361]	τῷ λόγῳ, ἄνδρα ἁπλοῦν καὶ	γενναῖον,	κατ’ Αἰσχύλον οὐ δοκεῖν ἀλλ’
[362]	ἀνθρώπων τῷ ἀδίκῳ παρεσκευάσθαι τὸν	βίον	ἄμεινον ἢ τῷ δικαίῳ. (Ταῦτ’
[372]	ὑποπίνοντες· καὶ οὕτω διάγοντες τὸν	βίον	ἐν εἰρήνῃ μετὰ ὑγιείας, ὡς
[358]	διὸ κατατείνας ἐρῶ τὸν ἄδικον	βίον	ἐπαινῶν, εἰπὼν δὲ ἐνδείξομαί σοι
[364]	μὲν ἀγαθοῖς δυστυχίας τε καὶ	βίον	κακὸν ἔνειμαν, τοῖς δ’ ἐναντίοις
[367]	σὺ κελεύοις, διότι πάντα τὸν	βίον	(οὐδὲν ἄλλο σκοπῶν διελήλυθας ἢ
[372]	εἰκός, γηραιοὶ τελευτῶντες ἄλλον τοιοῦτον	βίον	τοῖς ἐκγόνοις παραδώσουσιν. Καὶ ὅς,
[365]	(ὢν καὶ πῇ πορευθεὶς τὸν	βίον	ὡς ἄριστα διέλθοι; λέγοι γὰρ
[365]	Αλλὰ γάρ, φησί τις, οὐ	ῥᾴδιον	ἀεὶ λανθάνειν κακὸν ὄντα. Οὐδὲ
[374]	ἐστὶν εὖ ἀπεργασθέντα; ἢ οὕτω	ῥᾴδιον,	ὥστε καὶ γεωργῶν τις ἅμα
[383]	εὐθυμῶν ἐμέ. κἀγὼ τὸ Φοίβου	θεῖον	ἀψευδὲς στόμα ἤλπιζον εἶναι, μαντικῇ
[368]	μάχην, εἰπών— παῖδες Αρίστωνος, κλεινοῦ	θεῖον	γένος ἀνδρός· τοῦτό μοι, ὦ
[382]	τὸ δαιμόνιόν τε καὶ τὸ	θεῖον.	Παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη. Κομιδῇ
[368]	εὖ δοκεῖ ἔχειν· πάνυ γὰρ	θεῖον	πεπόνθατε, εἰ μὴ πέπεισθε ἀδικίαν
[368]	εὖ δοκεῖ ἔχειν· πάνυ γὰρ	θεῖον	πεπόντοῦτό μοι, ὦ φίλοι, εὖ
[373]	ἄλλων (καὶ τῶν περὶ τὸν	γυναικεῖον	κόσμον. καὶ δὴ καὶ διακόνων
[376]	καὶ ἀγνοίᾳ ὁριζόμενον τό τε	οἰκεῖον	καὶ τὸ ἀλλότριον; Οὐδαμῶς, ἦ
[368]	δοκῶ γάρ μοι ἀδύνατος εἶναι—	σημεῖον	δέ μοι, ὅτι ἃ πρὸς
[375]	ἔφη, πάντων τούτων. Καὶ μὴν	ἀνδρεῖόν	γε, εἴπερ εὖ μαχεῖται. Πῶς
[370]	πλείω τε ἕκαστα γίγνεται καὶ	κάλλιον	καὶ ῥᾷον, ὅταν εἷς ἓν
[381]	ἐπὶ τὸ βέλτιόν τε καὶ	κάλλιον	μεταβάλλει ἑαυτὸν ἢ ἐπὶ τὸ
[370]	σοι; Εμοιγε. Τί δέ; πότερον	κάλλιον	πράττοι ἄν τις εἷς ὢν
[359]	ἀφικέσθαι καὶ ἐκεῖνον ἔχοντα τὸν	δακτύλιον·	καθήμενον οὖν μετὰ τῶν ἄλλων
[359]	περὶ δὲ (τῇ χειρὶ χρυσοῦν	δακτύλιον	ὄν< τα> περιελόμενον ἐκβῆναι. συλλόγου
[360]	τε καὶ πάλιν ἐπιψηλαφῶντα τὸν	δακτύλιον	στρέψαι ἔξω τὴν σφενδόνην, καὶ
[357]	δ’ ἦν ἄρα, ὡς ἔοικε,	προοίμιον.	ὁ γὰρ Γλαύκων ἀεί τε
[382]	ἔστιν. Πάντῃ ἄρα ἀψευδὲς τὸ	δαιμόνιόν	τε καὶ τὸ θεῖον. Παντάπασι
[363]	ἡγησάμενοι κάλλιστον ἀρετῆς μισθὸν μέθην	αἰώνιον.	οἱ δ’ ἔτι τούτων μακροτέρους
[382]	καὶ τῷ χρήσιμον, ὥστε μὴ	ἄξιον	εἶναι μίσους; ἆρ’ οὐ πρός
[376]	τοῖς κυσὶν κατόψει, ὃ καὶ	ἄξιον	θαυμάσαι τοῦ θηρίου. Τὸ ποῖον;
[357]	καὶ τῶν ἀπ’ αὐτοῦ γιγνομένων,	οἷον	αὖ τὸ φρονεῖν καὶ τὸ
[375]	Τὰ μὲν τοίνυν τοῦ σώματος	οἷον	δεῖ τὸν φύλακα εἶναι, δῆλα.
[358]	καὶ πρῶτον μὲν ἐρῶ δικαιοσύνην	οἷον	εἶναί φασιν καὶ ὅθεν γεγονέναι,
[380]	τὸν θεὸν οἴει εἶναι καὶ	οἷον	ἐξ ἐπιβουλῆς φαντάζεσθαι ἄλλοτε ἐν
[360]	ὥσπερ οἱ δεινοὶ δημιουργοὶ ποιείτω—	οἷον	κυβερνήτης ἄκρος ἢ ἰατρὸς ~τά
[373]	ἕνεκά ἐστιν ἐν ταῖς πόλεσιν,	οἷον	οἵ τε θηρευταὶ πάντες οἵ
[375]	νεανίσκου εὐγενοῦς; Τὸ ποῖον λέγεις;	Οἷον	ὀξύν τέ που δεῖ αὐτοῖν
[367]	πολὺ δὲ μᾶλλον αὐτὰ αὑτῶν,	οἷον	ὁρᾶν, (ἀκούειν, φρονεῖν, καὶ ὑγιαίνειν
[380]	ἥκιστα ἀλλοιοῦταί τε καὶ κινεῖται;	οἷον	σῶμα ὑπὸ σιτίων τε καὶ
[383]	καθ’ ὅσον ἀνθρώπῳ ἐπὶ πλεῖστον	οἷόν	τε. Παντάπασιν, ἔφη, ἔγωγε τοὺς
[375]	συνήθεις τε καὶ γνωρίμους ὡς	οἷόν	τε πρᾳοτάτους εἶναι, πρὸς δὲ
[382]	γε ὡς ἀληθῶς ψεῦδος, εἰ	οἷόν	τε τοῦτο εἰπεῖν, πάντες θεοί
[357]	ἀλλ’ αὐτὸ αὑτοῦ ἕνεκα ἀσπαζόμενοι,	οἷον	τὸ χαίρειν καὶ αἱ ἡδοναὶ
[369]	αὑτοῦ ἔργον ἅπασι κοινὸν κατατιθέναι,	οἷον	τὸν γεωργὸν ἕνα ὄντα παρασκευάζειν
[382]	τὰ παλαιὰ ἀφομοιῶν ἂν ψεύδοιτο;	Γελοῖον	μεντἂν εἴη, ἔφη. Ποιητὴς μὲν
[375]	εἰς φυλακὴν νεανίσκου εὐγενοῦς; Τὸ	ποῖον	λέγεις; Οἷον ὀξύν τέ που
[376]	ἄξιον θαυμάσαι τοῦ θηρίου. Τὸ	ποῖον;	Οτι ὃν μὲν ἂν ἴδῃ
[369]	~πρῶτον ἐν ταῖς (πόλεσι ζητήσωμεν	ποῖόν	τί ἐστιν· ἔπειτα οὕτως ἐπισκεψώμεθα
[360]	ἴοιεν ἀμφότεροι. καίτοι μέγα τοῦτο	τεκμήριον	ἂν φαίη τις ὅτι οὐδεὶς
[367]	Θρασυμάχῳ ὅτι τὸ μὲν δίκαιον	ἀλλότριον	ἀγαθόν, συμφέρον τοῦ κρείττονος, τὸ
[376]	τό τε οἰκεῖον καὶ τὸ	ἀλλότριον;	Οὐδαμῶς, ἦ δ’ ὅς, ὅπως
[365]	καὶ τὰν ἀλάθειαν βιᾶται καὶ	κύριον	εὐδαιμονίας, ἐπὶ τοῦτο δὴ τρεπτέον
[369]	ὄντα παρασκευάζειν σιτία τέτταρσιν καὶ	τετραπλάσιον	χρόνον τε καὶ πόνον ἀναλίσκειν
[373]	Οὕτως, ἔφη. Οὐκοῦν τῆς τῶν	πλησίον	χώρας ἡμῖν ἀποτμητέον, εἰ μέλλομεν
[368]	ἔχω· δέδοικα γὰρ μὴ οὐδ’	ὅσιον	ᾖ παραγενόμενον δικαιοσύνῃ κακηγορουμένῃ (ἀπαγορεύειν
[378]	ἑτέρῳ ἀπήχθετο οὐδ’ ἔστιν τοῦτο	ὅσιον,	τοιαῦτα λεκτέα μᾶλλον πρὸς (τὰ
[363]	τῷ λόγῳ καὶ κατακλίναντες καὶ	συμπόσιον	τῶν ὁσίων κατασκευάσαντες ἐστεφανωμένους ποιοῦσιν
[379]	δέ; ὠφέλιμον τὸ ἀγαθόν; Ναί.	Αἴτιον	ἄρα εὐπραγίας; Ναί. Οὐκ ἄρα
[366]	καὶ τούτων ἁπάντων οὐδὲν ἄλλο	αἴτιον	ἢ ἐκεῖνο, ὅθενπερ ἅπας ὁ
[379]	οὐδ’ ἄν τινος εἴη κακοῦ	αἴτιον;	Πῶς γάρ; Τί δέ; ὠφέλιμον
[379]	Ναί. Οὐκ ἄρα πάντων γε	αἴτιον	τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ τῶν μὲν
[380]	τοὺς ποιοῦντας ποιεῖν, μὴ πάντων	αἴτιον	τὸν θεὸν ἀλλὰ τῶν ἀγαθῶν.
[379]	ἀλλὰ τῶν μὲν εὖ ἐχόντων	αἴτιον,	τῶν δὲ κακῶν ἀναίτιον. (Παντελῶς
[380]	τοῦ θεοῦ, ἐατέον· κακῶν δὲ	αἴτιον	φάναι θεόν τινι γίγνεσθαι ἀγαθὸν
[379]	ἐχόντων αἴτιον, τῶν δὲ κακῶν	ἀναίτιον.	(Παντελῶς γ’ ἔφη. Οὐδ’ ἄρα,
[381]	ἀλλοιοῦται. Πότερον οὖν ἐπὶ τὸ	βέλτιόν	τε καὶ κάλλιον μεταβάλλει ἑαυτὸν
[360]	ἐπαινοῖεν δ’ ἂν αὐτὸν ἀλλήλων	ἐναντίον	ἐξαπατῶντες ἀλλήλους διὰ τὸν τοῦ
[375]	εἶναι, πρὸς δὲ τοὺς ἀγνῶτας	τοὐναντίον.	Οἶδα μέντοι. Τοῦτο μὲν ἄρα,
[381]	ἐπὶ τὸ χεῖρον καὶ τὸ	αἴσχιον	ἑαυτοῦ; (Ανάγκη, ἔφη, ἐπὶ τὸ
[365]	ἐκεῖνο τὸ Πότερον δίκᾳ τεῖχος	ὕψιον	ἢ σκολιαῖς ἀπάταις ἀναβὰς καὶ
[364]	ἀγαθοῖς δυστυχίας τε καὶ βίον	κακὸν	ἔνειμαν, τοῖς δ’ ἐναντίοις ἐναντίαν
[367]	ἡ μὲν ἀγαθόν, ἡ δὲ	κακόν	ἐστι. Καὶ ἐγὼ ἀκούσας, ἀεὶ
[367]	αὐτὴ δι’ αὑτὴν ἡ μὲν	κακόν,	ἡ δὲ ἀγαθόν ἐστιν· τὰς
[373]	δ’ ἐγώ, μήτ’ εἴ τι	κακὸν	μήτ’ εἰ ἀγαθὸν ὁ πόλεμος
[365]	τις, οὐ ῥᾴδιον ἀεὶ λανθάνειν	κακὸν	ὄντα. Οὐδὲ γὰρ ἄλλο οὐδὲν
[358]	ἀδικεῖν ἀγαθόν, τὸ δὲ ἀδικεῖσθαι	κακόν,	πλέονι δὲ κακῷ ὑπερβάλλειν τὸ
[379]	τοῦτο. Ο δέ γε μηδὲν	κακὸν	ποιεῖ οὐδ’ ἄν τινος εἴη
[376]	ἴδῃ ἀγνῶτα, χαλεπαίνει, οὐδὲ ἓν	κακὸν	προπεπονθώς· ὃν δ’ ἂν γνώριμον,
[382]	διὰ μανίαν ἤ τινα ἄνοιαν	κακόν	τι ἐπιχειρῶσιν πράττειν, τότε ἀποτροπῆς
[379]	Οὐδαμῶς. Ο δὲ μὴ βλάπτει	κακόν	τι ποιεῖ; Οὐδὲ τοῦτο. Ο
[382]	πράττειν, τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς	φάρμακον	χρήσιμον γίγνεται; καὶ ἐν αἷς
[362]	πρὸς δόξαν ζῶντα, οὐ δοκεῖν	ἄδικον	ἀλλ’ εἶναι ἐθέλειν, βαθεῖαν ἄλοκα
[362]	τῷ ὄντι γὰρ φήσουσι τὸν	ἄδικον,	ἅτε ἐπιτηδεύοντα πρᾶγμα ἀληθείας ἐχόμενον
[367]	συμφέρον τοῦ κρείττονος, τὸ δὲ	ἄδικον	αὑτῷ μὲν συμφέρον καὶ λυσιτελοῦν,
[358]	πυθέσθαι. διὸ κατατείνας ἐρῶ τὸν	ἄδικον	βίον ἐπαινῶν, εἰπὼν δὲ ἐνδείξομαί
[367]	ἀλλὰ τὸ δοκεῖν, οὐδὲ τὸ	ἄδικον	εἶναι (ψέγειν ἀλλὰ τὸ δοκεῖν,
[367]	ἀλλὰ τὸ δοκεῖν, καὶ παρακελεύεσθαι	ἄδικον	ὄντα λανθάνειν, καὶ ὁμολογεῖν Θρασυμάχῳ
[357]	ἄμεινόν ἐστιν δίκαιον εἶναι ἢ	ἄδικον;	Ως ἀληθῶς, εἶπον, ἔγωγ’ ἂν
[370]	ἑαυτῷ τὸ ἄροτρον, εἰ μέλλει	καλὸν	εἶναι, (οὐδὲ σμινύην, οὐδὲ τἆλλα
[364]	ἐξ ἑνὸς στόματος ὑμνοῦσιν ὡς	καλὸν	μὲν ἡ σωφροσύνη τε καὶ
[377]	μυθοποιοῖς, (καὶ ὃν μὲν ἂν	καλὸν	(μῦθον) ποιήσωσιν, ἐγκριτέον, ὃν δ’
[376]	ὅτι δέ που δρᾷ ταῦτα,	δῆλον.	Αλλὰ μὴν κομψόν γε φαίνεται
[370]	τινος παρῇ ἔργου καιρόν, διόλλυται.	Δῆλον	γάρ. Οὐ γὰρ οἶμαι ἐθέλει
[371]	καὶ κοινωνίαν ποιησάμενοι πόλιν ᾠκίσαμεν.	Δῆλον	δή, ἦ δ’ ὅς, ὅτι
[381]	αὑτὸν μεταβάλλοι ἂν καὶ ἀλλοιοῖ;	Δῆλον,	ἔφη, ὅτι, εἴπερ ἀλλοιοῦται. Πότερον
[366]	ἀδυνατῶν αὐτὸ δρᾶν. ὡς δέ,	δῆλον·	ὁ γὰρ πρῶτος τῶν τοιούτων
[372]	καὶ ὄψον ἕξουσιν, ἅλας τε	δῆλον	ὅτι καὶ ἐλάας καὶ τυρόν,
[370]	Αλλὰ μὴν οἶμαι καὶ τόδε	δῆλον,	ὡς, ἐάν τίς τινος παρῇ
[361]	καὶ δωρεαὶ δοκοῦντι τοιούτῳ εἶναι·	ἄδηλον	οὖν εἴτε τοῦ δικαίου εἴτε
[363]	ἀνοσίους αὖ καὶ ἀδίκους εἰς	πηλόν	τινα κατορύττουσιν ἐν Αιδου καὶ
[359]	μυθολογοῦσιν θαυμαστὰ καὶ ἵππον χαλκοῦν,	κοῖλον,	θυρίδας ἔχοντα, καθ’ ἃς ἐγκύψαντα
[379]	καὶ τῶν μὲν ἀγαθῶν οὐδένα	ἄλλον	αἰτιατέον, τῶν δὲ κακῶν ἄλλ’
[369]	(Οὕτω δὴ ἄρα παραλαμβάνων ἄλλος	ἄλλον,	ἐπ’ ἄλλου, τὸν δ’ ἐπ’
[372]	ὑγιείας, ὡς εἰκός, γηραιοὶ τελευτῶντες	ἄλλον	τοιοῦτον βίον τοῖς ἐκγόνοις παραδώσουσιν.
[369]	σκυτοτόμον αὐτόσε προσθήσομεν ἤ τιν’	ἄλλον	τῶν περὶ τὸ σῶμα θεραπευτήν;
[368]	ὅσῳ δὲ μᾶλλον πιστεύω, τοσούτῳ	μᾶλλον	ἀπορῶ ὅτι χρήσωμαι. οὔτε γὰρ
[367]	ἕνεκα ἄξια κεκτῆσθαι, πολὺ δὲ	μᾶλλον	αὐτὰ αὑτῶν, οἷον ὁρᾶν, (ἀκούειν,
[377]	ψυχὰς αὐτῶν τοῖς μύθοις πολὺ	μᾶλλον	ἢ τὰ σώματα ταῖς χερσίν·
[360]	δὴ οἴεται πᾶς ἀνὴρ πολὺ	(μᾶλλον	ἰδίᾳ τὴν ἀδικίαν τῆς δικαιοσύνης,
[374]	Η οὖν τι σκυτικῆς δεῖ	μᾶλλον	κήδεσθαι ἢ πολεμικῆς; Οὐδαμῶς. Αλλ’
[373]	ἰατρῶν ἐν χρείαις ἐσόμεθα πολὺ	μᾶλλον	οὕτω διαιτώμενοι ἢ ὡς τὸ
[368]	ἠπίστουν ἂν ὑμῖν— ὅσῳ δὲ	μᾶλλον	πιστεύω, τοσούτῳ μᾶλλον ἀπορῶ ὅτι
[358]	ἐγώ· περὶ γὰρ τίνος ἂν	μᾶλλον	πολλάκις τις νοῦν ἔχων χαίροι
[378]	ἔστιν τοῦτο ὅσιον, τοιαῦτα λεκτέα	μᾶλλον	πρὸς (τὰ παιδία εὐθὺς καὶ
[362]	ὥστε καὶ θεοφιλέστερον αὐτὸν εἶναι	μᾶλλον	προσήκειν ἐκ τῶν εἰκότων ἢ
[377]	τοῦτο δέ που ὡς τὸ	ὅλον	εἰπεῖν ψεῦδος, ἔνι δὲ καὶ
[371]	Αγορὰ δὴ ἡμῖν καὶ νόμισμα	σύμβολον	τῆς ἀλλαγῆς ἕνεκα γενήσεται ἐκ
[368]	Τὸ ζήτημα ᾧ ἐπιχειροῦμεν οὐ	φαῦλον	ἀλλ’ ὀξὺ βλέποντος, ὡς ἐμοὶ
[361]	ἄδικος εἶναι. τὸν ἁλισκόμενον δὲ	φαῦλον	ἡγητέον· ἐσχάτη γὰρ ἀδικία δοκεῖν
[374]	ἦν δ’ ἐγώ, οὐκ ἄρα	φαῦλον	πρᾶγμα ἠράμεθα· ὅμως δὲ οὐκ
[361]	ἄνδρα ἁπλοῦν καὶ γενναῖον, κατ’	Αἰσχύλον	οὐ δοκεῖν ἀλλ’ εἶναι ἀγαθὸν
[382]	ἐστὶν παθήματος καὶ ὕστερον γεγονὸς	εἴδωλον,	οὐ πάνυ (ἄκρατον ψεῦδος. ἢ
[372]	μάζας γενναίας καὶ ἄρτους ἐπὶ	κάλαμόν	τινα παραβαλλόμενοι ἢ φύλλα καθαρά,
[383]	ὁ κτανὼν τὸν παῖδα τὸν	ἐμόν—	(ὅταν τις τοιαῦτα λέγῃ περὶ
[374]	δ’ ἐγώ· ἡ περὶ τὸν	πόλεμον	ἀγωνία οὐ τεχνικὴ δοκεῖ εἶναι;
[374]	τινος ἄλλης μάχης τῶν κατὰ	πόλεμον	ἱκανὸς ἔσται ἀγωνιστής, τῶν δὲ
[372]	τοὺς παῖδας, εὐλαβούμενοι πενίαν ἢ	πόλεμον.	Καὶ ὁ Γλαύκων ὑπολαβών, Ανευ
[374]	τὰ δὲ δὴ περὶ τὸν	πόλεμον	πότερον οὐ περὶ πλείστου ἐστὶν
[379]	αἴτιον; Πῶς γάρ; Τί δέ;	ὠφέλιμον	τὸ ἀγαθόν; Ναί. Αἴτιον ἄρα
[359]	τὸ ὑπὸ τοῦ νόμου ἐπίταγμα	νόμιμόν	τε καὶ δίκαιον· καὶ εἶναι
[376]	κακὸν προπεπονθώς· ὃν δ’ ἂν	γνώριμον,	ἀσπάζεται, κἂν μηδὲν πώποτε ὑπ’
[382]	τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς φάρμακον	χρήσιμον	γίγνεται; καὶ ἐν αἷς νυνδὴ
[382]	τὸ ψεῦδος ὅτι μάλιστα, οὕτω	χρήσιμον	ποιοῦμεν; Καὶ μάλα, ἦ δ’
[382]	τούτων τῷ θεῷ τὸ ψεῦδος	χρήσιμον;	πότερον διὰ τὸ μὴ εἰδέναι
[374]	ἀθλητὴν ληφθὲν ποιήσει, οὐδ’ ἔσται	χρήσιμον	τῷ μήτε τὴν ἐπιστήμην ἑκάστου
[382]	λόγοις (ψεῦδος) πότε καὶ τῷ	χρήσιμον,	ὥστε μὴ ἄξιον εἶναι μίσους;
[374]	εἶναι ἅμα μήτε ὑφάντην μήτε	οἰκοδόμον	ἀλλὰ σκυτοτόμον, ἵνα δὴ ἡμῖν
[369]	δέ τις ὑφάντης; ἢ καὶ	σκυτοτόμον	αὐτόσε προσθήσομεν ἤ τιν’ ἄλλον
[374]	Οὐδαμῶς. Αλλ’ ἄρα τὸν μὲν	σκυτοτόμον	διεκωλύομεν μήτε γεωργὸν ἐπιχειρεῖν εἶναι
[374]	μήτε ὑφάντην μήτε οἰκοδόμον ἀλλὰ	σκυτοτόμον,	ἵνα δὴ ἡμῖν τὸ τῆς
[373]	(καὶ τῶν περὶ τὸν γυναικεῖον	κόσμον.	καὶ δὴ καὶ διακόνων πλειόνων
[375]	ποιήσομεν; πόθεν ἅμα πρᾷον καὶ	μεγαλόθυμον	ἦθος εὑρήσομεν; ἐναντία γάρ που
[366]	τοῦ ἔχοντος ψυχῇ ἐνόν, καὶ	λανθάνον	θεούς τε καὶ ἀνθρώπους, οὐδεὶς
[376]	πόλει γίγνεται; ἵνα μὴ ἐῶμεν	ἱκανὸν	λόγον ἢ συχνὸν διεξίωμεν. Καὶ
[358]	ἔχει δύναμιν αὐτὸ καθ’ αὑτὸ	ἐνὸν	ἐν τῇ ψυχῇ, τοὺς δὲ
[366]	δρᾷ, τῇ τοῦ ἔχοντος ψυχῇ	ἐνόν,	καὶ λανθάνον θεούς τε καὶ
[359]	τοῦ ἀδικεῖν τιμώμενον· ἐπεὶ τὸν	δυνάμενον	αὐτὸ ποιεῖν καὶ ὡς ἀληθῶς
[368]	μὴ βοηθεῖν ἔτι ἐμπνέοντα καὶ	δυνάμενον	φθέγγεσθαι. κράτιστον οὖν οὕτως ὅπως
[360]	γυναῖκα αὐτοῦ μοιχεύσαντα, μετ’ ἐκείνης	ἐπιθέμενον	τῷ βασιλεῖ ἀποκτεῖναι καὶ τὴν
[359]	καὶ ἐκεῖνον ἔχοντα τὸν δακτύλιον·	καθήμενον	οὖν μετὰ τῶν ἄλλων τυχεῖν
[362]	Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ, τὸ	λεγόμενον,	ἀδελφὸς ἀνδρὶ παρείη· ὥστε καὶ
[364]	τε καὶ ἀδικίας ἰδίᾳ τε	λεγόμενον	(καὶ ὑπὸ ποιητῶν. πάντες γὰρ
[374]	τέχνης τε καὶ ἐπιμελείας μεγίστης	δεόμενον.	Οἶμαι ἔγωγε, ἦ δ’ ὅς.
[358]	βούλομαι δὲ αὐτὸ καθ’ αὑτὸ	ἐγκωμιαζόμενον	ἀκοῦσαι— μάλιστα δ’ οἶμαι ἂν
[376]	εἴη συνέσει τε καὶ ἀγνοίᾳ	ὁριζόμενον	τό τε οἰκεῖον καὶ τὸ
[360]	ἀδήλῳ γίγνεσθαι, ἔξω δὲ δήλῳ·	αἰσθόμενον	δὲ εὐθὺς διαπράξασθαι τῶν ἀγγέλων
[361]	μέλλει σφόδρα ἄδικος εἶναι. τὸν	ἁλισκόμενον	δὲ φαῦλον ἡγητέον· ἐσχάτη γὰρ
[359]	χειρὶ χρυσοῦν δακτύλιον ὄν< τα>	περιελόμενον	ἐκβῆναι. συλλόγου δὲ γενομένου τοῖς
[375]	αἴσθησιν καὶ ἐλαφρὸν πρὸς τὸ	αἰσθανόμενον	διωκάθειν, καὶ ἰσχυρὸν αὖ, ἐὰν
[380]	ἄλλαις ἰδέαις τοτὲ μὲν αὐτὸν	γιγνόμενον,	(καὶ) ἀλλάττοντα τὸ αὑτοῦ εἶδος
[368]	γὰρ μὴ οὐδ’ ὅσιον ᾖ	παραγενόμενον	δικαιοσύνῃ κακηγορουμένῃ (ἀπαγορεύειν καὶ μὴ
[370]	Οὐ γὰρ οἶμαι ἐθέλει τὸ	πραττόμενον	τὴν τοῦ πράττοντος σχολὴν περιμένειν,
[362]	ἄδικον, ἅτε ἐπιτηδεύοντα πρᾶγμα ἀληθείας	ἐχόμενον	καὶ οὐ πρὸς δόξαν ζῶντα,
[362]	ἐθέλειν, βαθεῖαν ἄλοκα διὰ φρενὸς	καρπούμενον,	(ἐξ ἧς τὰ κεδνὰ βλαστάνει
[359]	ἀλλ’ ὡς ἀρρωστίᾳ τοῦ ἀδικεῖν	τιμώμενον·	ἐπεὶ τὸν δυνάμενον αὐτὸ ποιεῖν
[359]	περὶ τὰ ποίμνια, ἀφικέσθαι καὶ	ἐκεῖνον	ἔχοντα τὸν δακτύλιον· καθήμενον οὖν
[358]	ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης λόγον, ὡς	(ἄμεινον	ἀδικίας, οὐδενός πω ἀκήκοα ὡς
[368]	Θρασύμαχον λέγων ᾤμην ἀποφαίνειν ὡς	ἄμεινον	δικαιοσύνη ἀδικίας, οὐκ ἀπεδέξασθέ μου—
[368]	εἰ μὴ πέπεισθε ἀδικίαν δικαιοσύνης	ἄμεινον	εἶναι, οὕτω δυνάμενοι εἰπεῖν ὑπὲρ
[369]	μεταδίδωσιν, ἢ μεταλαμβάνει, οἰόμενος αὑτῷ	ἄμεινον	εἶναι; Πάνυ γε. Ιθι δή,
[357]	(ἀληθῶς πεῖσαι ὅτι παντὶ τρόπῳ	ἄμεινόν	ἐστιν δίκαιον εἶναι ἢ ἄδικον;
[362]	τῷ ἀδίκῳ παρεσκευάσθαι τὸν βίον	ἄμεινον	ἢ τῷ δικαίῳ. (Ταῦτ’ εἰπόντος
[362]	καὶ θεραπεύειν τοῦ δικαίου πολὺ	ἄμεινον	τοὺς θεοὺς καὶ τῶν ἀνθρώπων
[372]	ἢ σῖτόν τε ποιοῦντες καὶ	οἶνον	καὶ ἱμάτια καὶ ὑποδήματα; καὶ
[369]	δεῖ τὸ αὑτοῦ ἔργον ἅπασι	κοινὸν	κατατιθέναι, οἷον τὸν γεωργὸν ἕνα
[382]	(Οἴει γάρ τί με, ἔφην,	σεμνὸν	λέγειν· ἐγὼ δὲ λέγω ὅτι
[371]	Δεῖ δὴ τὰ οἴκοι μὴ	μόνον	ἑαυτοῖς ποιεῖν ἱκανά, ἀλλὰ καὶ
[367]	κατατείνας λέγω. μὴ οὖν ἡμῖν	μόνον	ἐνδείξῃ τῷ λόγῳ ὅτι δικαιοσύνη
[364]	καθ’ ἃς θυηπολοῦσιν, πείθοντες οὐ	μόνον	ἰδιώτας ἀλλὰ καὶ πόλεις, ὡς
[364]	καὶ εὐπετὲς κτήσασθαι, δόξῃ δὲ	μόνον	καὶ νόμῳ αἰσχρόν· λυσιτελέστερα δὲ
[372]	οὐ πόλιν, ὡς ἔοικε, σκοποῦμεν	μόνον	ὅπως γίγνεται, ἀλλὰ καὶ τρυφῶσαν
[373]	ὁ πόλεμος ἐργάζεται, ἀλλὰ τοσοῦτον	μόνον,	ὅτι πολέμου αὖ γένεσιν ηὑρήκαμεν,
[369]	ἄλλοις κοινωνεῖν, ἢ ἀμελήσαντα ἑαυτῷ	μόνον	τέταρτον μέρος ποιεῖν ~τούτου τοῦ
[367]	τοῦτο. μὴ οὖν ἡμῖν ἐνδείξῃ	μόνον	τῷ λόγῳ ὅτι δικαιοσύνη ἀδικίας
[382]	δὴ τῷ ὄντι ψεῦδος οὐ	μόνον	ὑπὸ θεῶν ἀλλὰ καὶ ὑπ’
[366]	δίκαιοι μὲν γὰρ ὄντες ἀζήμιοι	μόνον	ὑπὸ θεῶν ἐσόμεθα, τὰ δ’
[369]	καὶ τετραπλάσιον χρόνον τε καὶ	πόνον	ἀναλίσκειν ἐπὶ σίτου παρασκευῇ καὶ
[364]	καὶ δικαιοσύνη, χαλεπὸν μέντοι καὶ	ἐπίπονον,	ἀκολασία δὲ καὶ ἀδικία ἡδὺ
[357]	καὶ μηδὲν εἰς τὸν ἔπειτα	χρόνον	διὰ ταύτας γίγνεται ἄλλο ἢ
[363]	κατασκευάσαντες ἐστεφανωμένους ποιοῦσιν τὸν ἅπαντα	χρόνον	(ἤδη διάγειν μεθύοντας, ἡγησάμενοι κάλλιστον
[371]	δημιουργῶν, μὴ εἰς τὸν αὐτὸν	χρόνον	ἥκῃ τοῖς δεομένοις τὰ παρ’
[369]	παρασκευάζειν σιτία τέτταρσιν καὶ τετραπλάσιον	χρόνον	τε καὶ πόνον ἀναλίσκειν ἐπὶ
[370]	κοινωνοὶ ἡμῖν τοῦ πολιχνίου γιγνόμενοι,	συχνὸν	αὐτὸ ποιοῦσιν. Πάνυ μὲν οὖν.
[376]	μὴ ἐῶμεν ἱκανὸν λόγον ἢ	συχνὸν	διεξίωμεν. Καὶ ὁ τοῦ Γλαύκωνος
[360]	τῶν ἀλλοτρίων καὶ μὴ ἅπτεσθαι,	ἐξὸν	αὐτῷ καὶ ἐκ τῆς ἀγορᾶς
[361]	τοιούτοιν, οὐδὲν ἔτι, ὡς ἐγᾦμαι,	χαλεπὸν	ἐπεξελθεῖν τῷ λόγῳ οἷος ἑκάτερον
[376]	Τίς οὖν ἡ παιδεία; ἢ	χαλεπὸν	εὑρεῖν βελτίω τῆς ὑπὸ τοῦ
[364]	ἡ σωφροσύνη τε καὶ δικαιοσύνη,	χαλεπὸν	μέντοι καὶ ἐπίπονον, ἀκολασία δὲ
[358]	δι’ αὑτὸ φευκτέον ὡς ὂν	χαλεπόν.	Οἶδα, ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι
[362]	τοῦ λόγου; Αλλὰ τί μήν;	εἶπον.	Αὐτό, ἦ δ’ ὅς, οὐκ
[376]	ὅς, ὅπως οὔ. Αλλὰ μέντοι,	εἶπον	ἐγώ, τό γε φιλομαθὲς καὶ
[357]	εἶναι ἢ ἄδικον; Ως ἀληθῶς,	εἶπον,	ἔγωγ’ ἂν ἑλοίμην, εἰ ἐπ’
[377]	τίνας λέγεις. Οὓς Ησίοδός τε,	εἶπον,	καὶ Ομηρος ἡμῖν ἐλεγέτην καὶ
[368]	τότε πάνυ γε (ἥσθην καὶ	εἶπον·	Οὐ κακῶς εἰς ὑμᾶς, ὦ
[368]	ὠφελίας αὐτοῖν τἀληθὲς ποτέρως ἔχει.	εἶπον	οὖν ὅπερ ἐμοὶ ἔδοξεν, ὅτι
[376]	Πῶς δ’ οὔ; Μουσικῆς δ’	εἶπον,	τιθεῖς λόγους, ἢ οὔ; Εγωγε.
[357]	που δι’ ἀμφότερα ἀσπαζόμεθα. Ναί,	εἶπον.	Τρίτον δὲ ὁρᾷς τι, ἔφη,
[378]	τίνας ἂν φαῖμεν; Καὶ ἐγὼ	εἶπον·	~Ω Αδείμαντε, οὐκ ἐσμὲν ποιηταὶ
[358]	εἰπὼν δὲ ἐνδείξομαί σοι ὃν	τρόπον	αὖ βούλομαι καὶ σοῦ ἀκούειν
[372]	ἀποκνητέον. Πρῶτον οὖν σκεψώμεθα τίνα	τρόπον	διαιτήσονται οἱ οὕτω παρεσκευασμένοι. ἄλλο
[376]	δικαιοσύνην τε καὶ ἀδικίαν τίνα	τρόπον	ἐν πόλει γίγνεται; ἵνα μὴ
[376]	ἡμῖν οὗτοι καὶ παιδευθήσονται τίνα	τρόπον;	καὶ ἆρά τι προὔργου ἡμῖν
[359]	καὶ γενέσθαι χάσμα κατὰ τὸν	τόπον	ᾗ ἔνεμεν. ἰδόντα δὲ καὶ
[370]	αὐτὴν τὴν πόλιν εἰς τοιοῦτον	τόπον	οὗ ἐπεισαγωγίμων μὴ δεήσεται, σχεδόν
[370]	ἦν δ’ ἐγώ, μὰ Δία	ἄτοπον.	ἐννοῶ γὰρ καὶ αὐτὸς εἰπόντος
[359]	δὴ ἃ μυθολογοῦσιν θαυμαστὰ καὶ	ἵππον	χαλκοῦν, κοῖλον, θυρίδας ἔχοντα, καθ’
[383]	Συγχωρεῖς ἄρα, ἔφην, τοῦτον δεύτερον	τύπον	εἶναι ἐν ᾧ δεῖ περὶ
[377]	δεῖ γὰρ δὴ τὸν αὐτὸν	τύπον	εἶναι καὶ ταὐτὸν (δύνασθαι τούς
[359]	ὡς φαίνεσθαι μείζω ἢ κατ’	ἄνθρωπον,	τοῦτον δὲ ἄλλο μὲν οὐδέν,
[365]	τῶν εἰκότων πρὸς αὑτὸν κατὰ	Πίνδαρον	ἐκεῖνο τὸ Πότερον δίκᾳ τεῖχος
[379]	δοκεῖ. Αρ’ οὖν ὃ μὴ	βλαβερὸν	βλάπτει; Οὐδαμῶς. Ο δὲ μὴ
[379]	μὴν οὐδέν γε τῶν ἀγαθῶν	βλαβερόν·	ἦ γάρ; Οὔ μοι δοκεῖ.
[374]	πολεμικῶν ὅπλων τε καὶ ὀργάνων	αὐθημερὸν	ὁπλιτικῆς ἤ τινος ἄλλης μάχης
[360]	ἔξω τὴν σφενδόνην, καὶ στρέψαντα	φανερὸν	γενέσθαι. καὶ τοῦτο ἐννοήσαντα ἀποπειρᾶσθαι
[359]	ἐπακολουθήσαιμεν θεώμενοι ποῖ ἡ ἐπιθυμία	ἑκάτερον	ἄξει. ἐπ’ αὐτοφώρῳ οὖν λάβοιμεν
[361]	χαλεπὸν ἐπεξελθεῖν τῷ λόγῳ οἷος	ἑκάτερον	(βίος ἐπιμένει. λεκτέον οὖν· καὶ
[375]	ὀξύν τέ που δεῖ αὐτοῖν	ἑκάτερον	εἶναι πρὸς αἴσθησιν καὶ ἐλαφρὸν
[360]	ἀπὸ τῆς δικαιοσύνης, ἀλλὰ τέλεον	ἑκάτερον	εἰς τὸ ἑαυτοῦ ἐπιτήδευμα τιθῶμεν.
[368]	ἀλλὰ διερευνήσασθαι τί τέ ἐστιν	ἑκάτερον	καὶ περὶ τῆς ὠφελίας αὐτοῖν
[358]	γὰρ ἀκοῦσαι τί τ’ ἔστιν	ἑκάτερον	καὶ τίνα ἔχει δύναμιν αὐτὸ
[366]	ἀπ’ αὐτῶν γιγνομένας· αὐτὸ δ’	ἑκάτερον	τῇ αὑτοῦ δυνάμει τί δρᾷ,
[361]	ὦ φίλε Γλαύκων, ὡς ἐρρωμένως	ἑκάτερον	ὥσπερ ἀνδριάντα εἰς τὴν κρίσιν
[376]	τὸ μὲν ἀληθές, ψεῦδος δ’	ἕτερον;	Ναί. ~(Παιδευτέον δ’ ἐν ἀμφοτέροις,
[374]	τὸ ἐπιτήδευμα; Πῶς δ’ οὔ;	Ημέτερον	δὴ ἔργον ἂν εἴη, ὡς
[374]	φύσεις ἐπιτήδειαι εἰς πόλεως φυλακήν.	Ημέτερον	μέντοι. Μὰ Δία, ἦν δ’
[358]	δοκῇ. Θρασύμαχος γάρ μοι φαίνεται	πρῳαίτερον	τοῦ δέοντος ὑπὸ σοῦ ὥσπερ
[362]	τοῦ Αἰσχύλου πολὺ ἦν ἄρα	ὀρθότερον	λέγειν κατὰ τοῦ ἀδίκου. τῷ
[382]	τῷ θεῷ τὸ ψεῦδος χρήσιμον;	πότερον	διὰ τὸ μὴ εἰδέναι τὰ
[365]	αὑτὸν κατὰ Πίνδαρον ἐκεῖνο τὸ	Πότερον	δίκᾳ τεῖχος ὕψιον ἢ σκολιαῖς
[357]	ἀπεδέξατο, ἀλλ’ ἔφη· Ω Σώκρατες,	πότερον	ἡμᾶς βούλει δοκεῖν πεπεικέναι ἢ
[370]	δοκεῖ σοι; Εμοιγε. Τί δέ;	πότερον	κάλλιον πράττοι ἄν τις εἷς
[374]	δὲ δὴ περὶ τὸν πόλεμον	πότερον	οὐ περὶ πλείστου ἐστὶν εὖ
[381]	Δῆλον, ἔφη, ὅτι, εἴπερ ἀλλοιοῦται.	Πότερον	οὖν ἐπὶ τὸ βέλτιόν τε
[377]	Τοῦτο δὴ ἔλεγον, ὅτι μουσικῆς	πρότερον	ἁπτέον ἢ γυμναστικῆς. Ορθῶς, ἔφη.
[376]	γάρ. Αρ’ οὖν οὐ μουσικῇ	πρότερον	ἀρξόμεθα παιδεύοντες ἢ γυμναστικῇ; Πῶς
[377]	Ναί. ~(Παιδευτέον δ’ ἐν ἀμφοτέροις,	πρότερον	δ’ ἐν τοῖς ψευδέσιν; Οὐ
[377]	ψεῦδος, ἔνι δὲ καὶ ἀληθῆ.	πρότερον	δὲ μύθοις πρὸς τὰ παιδία
[373]	οὕτω διαιτώμενοι ἢ ὡς τὸ	πρότερον;	Πολύ γε. Καὶ ἡ χώρα
[362]	οὓς ἂν βούληται, ὥστε καὶ	θεοφιλέστερον	αὐτὸν εἶναι μᾶλλον προσήκειν ἐκ
[369]	ὅς. Οὐκοῦν γενομένου αὐτοῦ ἐλπὶς	εὐπετέστερον	ἰδεῖν ὃ ζητοῦμεν; (Πολύ γε.
[362]	ἀδικίαν δὲ ψέγουσιν, ἵν’ ᾖ	σαφέστερον	ὅ μοι δοκεῖ βούλεσθαι Γλαύκων.
[382]	τῇ ψυχῇ ἐστὶν παθήματος καὶ	ὕστερον	γεγονὸς εἴδωλον, οὐ πάνυ (ἄκρατον
[380]	τινὰ ἀκούειν, (μήτε νεώτερον μήτε	πρεσβύτερον,	μήτ’ ἐν μέτρῳ μήτε ἄνευ
[358]	εἶναί φασιν καὶ ὅθεν γεγονέναι,	δεύτερον	δὲ ὅτι πάντες αὐτὸ οἱ
[383]	λέγοντος. Συγχωρεῖς ἄρα, ἔφην, τοῦτον	δεύτερον	τύπον εἶναι ἐν ᾧ δεῖ
[380]	εὐνομήσεσθαι, μήτε τινὰ ἀκούειν, (μήτε	νεώτερον	μήτε πρεσβύτερον, μήτ’ ἐν μέτρῳ
[367]	τὸ δὲ ἄδικον αὑτῷ μὲν	συμφέρον	καὶ λυσιτελοῦν, τῷ δὲ ἥττονι
[367]	τὸ μὲν δίκαιον ἀλλότριον ἀγαθόν,	συμφέρον	τοῦ κρείττονος, τὸ δὲ ἄδικον
[364]	θεῶν ὑπ’ ἀνθρώπων παραγωγῆς τὸν	Ομηρον	μαρτύρονται, ὅτι καὶ ἐκεῖνος εἶπεν—
[364]	καὶ ἑορτῶν, ἐάν τέ τινα	ἐχθρὸν	πημῆναι ἐθέλῃ, μετὰ σμικρῶν δαπανῶν
[370]	ἐάν τίς τινος παρῇ ἔργου	καιρόν,	διόλλυται. Δῆλον γάρ. Οὐ γὰρ
[373]	ἀφῶσιν αὑτοὺς ἐπὶ χρημάτων κτῆσιν	ἄπειρον,	ὑπερβάντες τὸν τῶν ἀναγκαίων ὅρον;
[381]	ἑαυτοῦ; (Ανάγκη, ἔφη, ἐπὶ τὸ	χεῖρον,	εἴπερ ἀλλοιοῦται· οὐ γάρ που
[381]	μεταβάλλει ἑαυτὸν ἢ ἐπὶ τὸ	χεῖρον	καὶ τὸ αἴσχιον ἑαυτοῦ; (Ανάγκη,
[378]	ἀκούειν ὡς ὀλιγίστους, θυσαμένους οὐ	χοῖρον	ἀλλά τι μέγα καὶ ἄπορον
[359]	καθ’ ἃς ἐγκύψαντα ἰδεῖν ἐνόντα	νεκρόν,	ὡς φαίνεσθαι μείζω ἢ κατ’
[373]	ἄπειρον, ὑπερβάντες τὸν τῶν ἀναγκαίων	ὅρον;	(Πολλὴ ἀνάγκη, ἔφη, ὦ Σώκρατες.
[378]	χοῖρον ἀλλά τι μέγα καὶ	ἄπορον	θῦμα, ὅπως ὅτι ἐλαχίστοις συνέβη
[360]	οὕτω δὲ δρῶν οὐδὲν ἂν	διάφορον	τοῦ ἑτέρου ποιοῖ, ἀλλ’ ἐπὶ
[367]	καὶ λυσιτελοῦν, τῷ δὲ ἥττονι	ἀσύμφορον.	ἐπειδὴ οὖν ὡμολόγησας τῶν μεγίστων
[383]	περὶ θεῶν, χαλεπανοῦμέν τε καὶ	χορὸν	οὐ δώσομεν, οὐδὲ τοὺς διδασκάλους
[370]	οὐκ αὐτὸς ποιήσεται ἑαυτῷ τὸ	ἄροτρον,	εἰ μέλλει καλὸν εἶναι, (οὐδὲ
[372]	δῆλον ὅτι καὶ ἐλάας καὶ	τυρόν,	καὶ βολβοὺς καὶ λάχανά γε,
[375]	πρὸς τὸ αἰσθανόμενον διωκάθειν, καὶ	ἰσχυρὸν	αὖ, ἐὰν δέῃ ἑλόντα διαμάχεσθαι.
[375]	ἑκάτερον εἶναι πρὸς αἴσθησιν καὶ	ἐλαφρὸν	πρὸς τὸ αἰσθανόμενον διωκάθειν, καὶ
[364]	δόξῃ δὲ μόνον καὶ νόμῳ	αἰσχρόν·	λυσιτελέστερα δὲ τῶν δικαίων τὰ
[367]	δόξῃ ἐστίν, τοῦτ’ οὖν αὐτὸ	ἐπαίνεσον	δικαιοσύνης, ὃ αὐτὴ δι’ αὑτὴν
[366]	δύναμιν ἐλθὼν πρῶτος ἀδικεῖ, καθ’	ὅσον	ἂν οἷός τ’ ᾖ. καὶ
[383]	τε καὶ θεῖοι γίγνεσθαι, καθ’	ὅσον	ἀνθρώπῳ ἐπὶ πλεῖστον οἷόν τε.
[374]	ἠράμεθα· ὅμως δὲ οὐκ ἀποδειλιατέον,	ὅσον	γ’ ἂν δύναμις παρείκῃ. ~(Οὐ
[358]	ἔοικε, δυσμαθής. (Ιθι δή, ἔφη,	ἄκουσον	καὶ ἐμοῦ, ἐάν σοι ἔτι
[373]	κινητέον καὶ τὴν ποικιλίαν, καὶ	χρυσὸν	καὶ ἐλέφαντα καὶ πάντα τὰ
[362]	ἀδίκου. τῷ ὄντι γὰρ φήσουσι	τὸν	ἄδικον, ἅτε ἐπιτηδεύοντα πρᾶγμα ἀληθείας
[358]	σοῦ πυθέσθαι. διὸ κατατείνας ἐρῶ	τὸν	ἄδικον βίον ἐπαινῶν, εἰπὼν δὲ
[360]	διαστησώμεθα τόν τε δικαιότατον καὶ	τὸν	ἀδικώτατον, οἷοί τ’ ἐσόμεθα κρῖναι
[361]	εἰ μέλλει σφόδρα ἄδικος εἶναι.	τὸν	ἁλισκόμενον δὲ φαῦλον ἡγητέον· ἐσχάτη
[373]	χρημάτων κτῆσιν ἄπειρον, ὑπερβάντες τὸν	τῶν	ἀναγκαίων ὅρον; (Πολλὴ ἀνάγκη, ἔφη,
[363]	τῶν ὁσίων κατασκευάσαντες ἐστεφανωμένους ποιοῦσιν	τὸν	ἅπαντα χρόνον (ἤδη διάγειν μεθύοντας,
[383]	Αἰσχύλου, ὅταν φῇ ἡ Θέτις	τὸν	Απόλλω ἐν τοῖς αὑτῆς (γάμοις
[381]	καὶ οἰκοδομήματα καὶ ἀμφιέσματα κατὰ	τὸν	αὐτὸν λόγον τὰ εὖ εἰργασμένα
[377]	τοὺς ἐλάττους. δεῖ γὰρ δὴ	τὸν	αὐτὸν τύπον εἶναι καὶ ταὐτὸν
[371]	ἄλλος τῶν δημιουργῶν, μὴ εἰς	τὸν	αὐτὸν χρόνον ἥκῃ τοῖς δεομένοις
[360]	τῶν ἀγγέλων γενέσθαι τῶν παρὰ	τὸν	βασιλέα, ἐλθόντα (δὲ καὶ τὴν
[362]	παρ’ ἀνθρώπων τῷ ἀδίκῳ παρεσκευάσθαι	τὸν	βίον ἄμεινον ἢ τῷ δικαίῳ.
[372]	μετρίως ὑποπίνοντες· καὶ οὕτω διάγοντες	τὸν	βίον ἐν εἰρήνῃ μετὰ ὑγιείας,
[367]	μὴ σὺ κελεύοις, διότι πάντα	τὸν	βίον (οὐδὲν ἄλλο σκοπῶν διελήλυθας
[365]	ἂν (ὢν καὶ πῇ πορευθεὶς	τὸν	βίον ὡς ἄριστα διέλθοι; λέγοι
[369]	ἔργον ἅπασι κοινὸν κατατιθέναι, οἷον	τὸν	γεωργὸν ἕνα ὄντα παρασκευάζειν σιτία
[373]	τε ἄλλων (καὶ τῶν περὶ	τὸν	γυναικεῖον κόσμον. καὶ δὴ καὶ
[369]	παραλαμβάνων ἄλλος ἄλλον, ἐπ’ ἄλλου,	τὸν	δ’ ἐπ’ ἄλλου χρείᾳ, πολλῶν
[359]	ποίμνια, ἀφικέσθαι καὶ ἐκεῖνον ἔχοντα	τὸν	δακτύλιον· καθήμενον οὖν μετὰ τῶν
[360]	θαυμάζειν τε καὶ πάλιν ἐπιψηλαφῶντα	τὸν	δακτύλιον στρέψαι ἔξω τὴν σφενδόνην,
[379]	μή, ἀλλ’ ἄκρατα τὰ ἕτερα,	τὸν	δὲ κακὴ βούβρωστις ἐπὶ χθόνα
[360]	τὸν μὲν ὁ δίκαιος περιθεῖτο,	τὸν	δὲ ὁ ἄδικος, οὐδεὶς ἂν
[358]	ἀκούων Θρασυμάχου καὶ μυρίων ἄλλων,	τὸν	δὲ ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης λόγον,
[378]	τε καὶ μέγιστοι. Οὐ μὰ	τὸν	Δία, ἦ δ’ ὅς, οὐδὲ
[361]	οὐσίας. τοῦτον δὲ τοιοῦτον θέντες	τὸν	δίκαιον αὖ παρ’ αὐτὸν ἱστῶμεν
[362]	προσήκειν ἐκ τῶν εἰκότων ἢ	τὸν	δίκαιον. οὕτω φασίν, ὦ Σώκρατες,
[359]	ἐπ’ αὐτοφώρῳ οὖν λάβοιμεν ἂν	τὸν	δίκαιον τῷ ἀδίκῳ εἰς ταὐτὸν
[359]	ἀρρωστίᾳ τοῦ ἀδικεῖν τιμώμενον· ἐπεὶ	τὸν	δυνάμενον αὐτὸ ποιεῖν καὶ ὡς
[383]	ἐστιν ὁ κτανὼν τὸν παῖδα	τὸν	ἐμόν— (ὅταν τις τοιαῦτα λέγῃ
[357]	ὅσαι ἀβλαβεῖς καὶ μηδὲν εἰς	τὸν	ἔπειτα χρόνον διὰ ταύτας γίγνεται
[367]	ἀλλὰ καὶ τί ποιοῦσα ἑκατέρα	τὸν	ἔχοντα αὐτὴ δι’ αὑτήν, ἐάντε
[367]	κρεῖττον, ἀλλὰ τί ποιοῦσα ἑκατέρα	τὸν	ἔχοντα αὐτὴ δι’ αὑτὴν ἡ
[367]	δικαιοσύνης, ὃ αὐτὴ δι’ αὑτὴν	τὸν	ἔχοντα ὀνίνησιν καὶ ἀδικία βλάπτει,
[360]	διαλέγεσθαι ὡς περὶ οἰχομένου. καὶ	τὸν	θαυμάζειν τε καὶ πάλιν ἐπιψηλαφῶντα
[379]	ζητεῖν τὰ αἴτια, ἀλλ’ οὐ	τὸν	θεόν. Αληθέστατα, ἔφη, δοκεῖς μοι
[380]	ποιοῦντας ποιεῖν, μὴ πάντων αἴτιον	τὸν	θεὸν ἀλλὰ τῶν ἀγαθῶν. Καὶ
[381]	γάρ που ἐνδεᾶ γε φήσομεν	τὸν	θεὸν κάλλους ἢ ἀρετῆς εἶναι.
[380]	ὁ δεύτερος ὅδε; ἆρα γόητα	τὸν	θεὸν οἴει εἶναι καὶ οἷον
[358]	καὶ σοὶ δοκῇ· (ἐπανανεώ( σομαι	τὸν	Θρασυμάχου λόγον, καὶ πρῶτον μὲν
[368]	τρόπῳ βοηθῆσαι καὶ μὴ ἀνεῖναι	τὸν	λόγον, ἀλλὰ διερευνήσασθαι τί τέ
[360]	δύο τοιούτω δακτυλίω γενοίσθην, καὶ	τὸν	μὲν ὁ δίκαιος περιθεῖτο, τὸν
[374]	ἢ πολεμικῆς; Οὐδαμῶς. Αλλ’ ἄρα	τὸν	μὲν σκυτοτόμον διεκωλύομεν μήτε γεωργὸν
[376]	πάνυ, ἔφη, μέχρι τούτου προσέσχον	τὸν	νοῦν· ὅτι δέ που δρᾷ
[364]	τῶν θεῶν ὑπ’ ἀνθρώπων παραγωγῆς	τὸν	Ομηρον μαρτύρονται, ὅτι καὶ ἐκεῖνος
[383]	εἰπών, αὐτός ἐστιν ὁ κτανὼν	τὸν	παῖδα τὸν ἐμόν— (ὅταν τις
[380]	ταῦτα θεός, οὐκ ἐατέον λέγειν	τὸν	ποιητήν. ἀλλ’ εἰ μὲν ὅτι
[374]	ἦν δ’ ἐγώ· ἡ περὶ	τὸν	πόλεμον ἀγωνία οὐ τεχνικὴ δοκεῖ
[374]	ἀπεργάσεσθαι· τὰ δὲ δὴ περὶ	τὸν	πόλεμον πότερον οὐ περὶ πλείστου
[370]	πράττοντος σχολὴν περιμένειν, ἀλλ’ ἀνάγκη	τὸν	πράττοντα τῷ (πρατ( τομένῳ ἐπακολουθεῖν
[360]	πέρι ὧν λέγομεν, ἐὰν διαστησώμεθα	τόν	τε δικαιότατον καὶ τὸν ἀδικώτατον,
[359]	γῆς καὶ γενέσθαι χάσμα κατὰ	τὸν	τόπον ᾗ ἔνεμεν. ἰδόντα δὲ
[360]	ἀλλήλων ἐναντίον ἐξαπατῶντες ἀλλήλους διὰ	τὸν	τοῦ ἀδικεῖσθαι φόβον. ταῦτα μὲν
[373]	ἐπὶ χρημάτων κτῆσιν ἄπειρον, ὑπερβάντες	τὸν	τῶν ἀναγκαίων ὅρον; (Πολλὴ ἀνάγκη,
[375]	τοίνυν τοῦ σώματος οἷον δεῖ	τὸν	φύλακα εἶναι, δῆλα. Ναί. Καὶ
[375]	παρὰ φύσιν ζητοῦμεν τοιοῦτον εἶναι	τὸν	φύλακα. Οὐκ ἔοικεν. Αρ’ οὖν
[381]	καὶ ἄριστος ὢν εἰς τὸ	δυνατὸν	ἕκαστος αὐτῶν μένει ἀεὶ ἁπλῶς
[375]	μὲν ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ,	δυνατόν,	καὶ οὐ παρὰ φύσιν ζητοῦμεν
[365]	θεοὺς οὔτε λανθάνειν οὔτε βιάσασθαι	δυνατόν.	Οὐκοῦν, εἰ μὲν μὴ εἰσὶν
[381]	θεῶν ἢ ἀνθρώπων; Αδύνατον, ἔφη.	Αδύνατον	ἄρα, ἔφην, καὶ θεῷ ἐθέλειν
[370]	μὴ δεήσεται, σχεδόν τι ἀδύνατον.	Αδύνατον	γάρ. Προσδεήσει ἄρα ἔτι καὶ
[381]	ὁπῃοῦν ἢ θεῶν ἢ ἀνθρώπων;	Αδύνατον,	ἔφη. Αδύνατον ἄρα, ἔφην, καὶ
[370]	ἐπεισαγωγίμων μὴ δεήσεται, σχεδόν τι	ἀδύνατον.	Αδύνατον γάρ. Προσδεήσει ἄρα ἔτι
[375]	οὕτω (δὴ συμβαίνει ἀγαθὸν φύλακα	ἀδύνατον	γενέσθαι. Κινδυνεύει, ἔφη. Καὶ ἐγὼ
[374]	ὡμολογοῦμεν δέ που, εἰ μέμνησαι,	ἀδύνατον	ἕνα πολλὰς καλῶς ἐργάζεσθαι τέχνας.
[362]	ὑπὸ τούτου ῥηθέντα καταπαλαῖσαι καὶ	ἀδύνατον	ποιῆσαι βοηθεῖν δικαιοσύνῃ. (Καὶ ὅς,
[382]	ὕστερον γεγονὸς εἴδωλον, οὐ πάνυ	(ἄκρατον	ψεῦδος. ἢ οὐχ οὕτω; Πάνυ
[360]	λέγομεν, ἐὰν διαστησώμεθα τόν τε	δικαιότατον	καὶ τὸν ἀδικώτατον, οἷοί τ’
[381]	παθημάτων, ~οὐ τὸ ὑγιέστατον καὶ	ἰσχυρότατον	(ἥκιστα ἀλλοιοῦται; Πῶς δ’ οὔ;
[381]	τῶν τοιούτων παθημάτων, ~οὐ τὸ	ὑγιέστατον	καὶ ἰσχυρότατον (ἥκιστα ἀλλοιοῦται; Πῶς
[360]	τόν τε δικαιότατον καὶ τὸν	ἀδικώτατον,	οἷοί τ’ ἐσόμεθα κρῖναι ὀρθῶς·
[361]	δίκαιος, ἵνα ἀμφότεροι εἰς τὸ	ἔσχατον	ἐληλυθότες, ὁ μὲν δικαιοσύνης, ὁ
[375]	ἐννενόηκας ὡς (ἄμαχόν τε καὶ	ἀνίκητον	θυμός, οὗ παρόντος ψυχὴ πᾶσα
[357]	γὰρ οὖν, ἔφην, καὶ τοῦτο	τρίτον.	ἀλλὰ τί δή; Εν ποίῳ,
[357]	δι’ ἀμφότερα ἀσπαζόμεθα. Ναί, εἶπον.	Τρίτον	δὲ ὁρᾷς τι, ἔφη, εἶδος
[358]	ἀναγκαῖον ἀλλ’ οὐχ ὡς ἀγαθόν,	τρίτον	δὲ ὅτι εἰκότως αὐτὸ δρῶσι·
[372]	οὕτω παρεσκευασμένοι. ἄλλο τι ἢ	σῖτόν	τε ποιοῦντες καὶ οἶνον καὶ
[369]	κοινωνεῖν, ἢ ἀμελήσαντα ἑαυτῷ μόνον	τέταρτον	μέρος ποιεῖν ~τούτου τοῦ (σίτου
[369]	(Φαίνεται. Τί δὴ οὖν; ἕνα	ἕκαστον	τούτων δεῖ τὸ αὑτοῦ ἔργον
[378]	ἀδικῶν τὰ ἔσχατα οὐδὲν ἂν	θαυμαστὸν	ποιοῖ, οὐδ’ αὖ ἀδικοῦντα πατέρα
[366]	ψυχὴ ἐν αὑτῇ, δικαιοσύνη δὲ	μέγιστον	ἀγαθόν. ~(εἰ γὰρ οὕτως ἐλέγετο
[377]	οἶσθ’ ὅτι ἀρχὴ παντὸς ἔργου	μέγιστον,	ἄλλως (τε δὴ καὶ νέῳ
[377]	μέν, ἦν δ’ ἐγώ, τὸ	μέγιστον	καὶ περὶ τῶν μεγίστων ψεῦδος
[366]	τῷ λόγῳ ὡς τὸ μὲν	μέγιστον	κακῶν ὅσα ἴσχει ψυχὴ ἐν
[374]	Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ, ὅσῳ	μέγιστον	τὸ τῶν φυλάκων ἔργον, (τοσούτῳ
[383]	γίγνεσθαι, καθ’ ὅσον ἀνθρώπῳ ἐπὶ	πλεῖστον	οἷόν τε. Παντάπασιν, ἔφη, ἔγωγε
[363]	χρόνον (ἤδη διάγειν μεθύοντας, ἡγησάμενοι	κάλλιστον	ἀρετῆς μισθὸν μέθην αἰώνιον. οἱ
[366]	εἰρήκαμεν, ἱκανῶς δὲ ἔγνωκεν ὅτι	ἄριστον	δικαιοσύνη, πολλήν που συγγνώμην ἔχει
[368]	ἔτι ἐμπνέοντα καὶ δυνάμενον φθέγγεσθαι.	κράτιστον	οὖν οὕτως ὅπως δύναμαι ἐπικουρεῖν
[378]	τοὺς μέλλοντας τὴν πόλιν φυλάξειν	αἴσχιστον	νομίζειν τὸ ῥᾳδίως ἀλλήλοις ἀπεχθάνεσθαι—
[376]	ἢ οὔ; Εγωγε. Λόγων δὲ	διττὸν	εἶδος, τὸ μὲν ἀληθές, ψεῦδος
[367]	τῷ λόγῳ ὅτι δικαιοσύνη ἀδικίας	κρεῖττον,	ἀλλὰ καὶ τί ποιοῦσα ἑκατέρα
[367]	τῷ λόγῳ ὅτι δικαιοσύνη ἀδικίας	κρεῖττον,	ἀλλὰ τί ποιοῦσα ἑκατέρα τὸν
[360]	καὶ ἀνοητότατος, ἐπαινοῖεν δ’ ἂν	αὐτὸν	ἀλλήλων ἐναντίον ἐξαπατῶντες ἀλλήλους διὰ
[360]	χειρός, ~τούτου δὲ γενομένου (ἀφανῆ	αὐτὸν	γενέσθαι τοῖς παρακαθημένοις, καὶ διαλέγεσθαι
[380]	ἐν ἄλλαις ἰδέαις τοτὲ μὲν	αὐτὸν	γιγνόμενον, (καὶ) ἀλλάττοντα τὸ αὑτοῦ
[376]	ἔσεσθαι, φύσει φιλόσοφον καὶ φιλομαθῆ	αὐτὸν	δεῖν εἶναι; Τιθῶμεν, ἔφη. Φιλόσοφος
[370]	ἄλλοις κοινωνοῦντα πράγματα ἔχειν, ἀλλ’	αὐτὸν	δι’ αὑτὸν τὰ αὑτοῦ πράττειν;
[362]	ἂν βούληται, ὥστε καὶ θεοφιλέστερον	αὐτὸν	εἶναι μᾶλλον προσήκειν ἐκ τῶν
[379]	ἀεὶ δήπου ἀποδοτέον, ἐάντέ τις	αὐτὸν	ἐν ἔπεσιν ποιῇ ἐάντε ἐν
[377]	τε ἠργάσατο ἅ φησι δρᾶσαι	αὐτὸν	Ησίοδος, ~ὅ τε αὖ Κρόνος
[361]	θέντες τὸν δίκαιον αὖ παρ’	αὐτὸν	ἱστῶμεν τῷ λόγῳ, ἄνδρα ἁπλοῦν
[381]	οἰκοδομήματα καὶ ἀμφιέσματα κατὰ τὸν	αὐτὸν	λόγον τὰ εὖ εἰργασμένα καὶ
[359]	προγόνῳ γενέσθαι. εἶναι μὲν γὰρ	αὐτὸν	ποιμένα θητεύοντα παρὰ τῷ τότε
[378]	τε αὖ Κρόνος (ὡς ἐτιμωρήσατο	αὐτόν.	τὰ δὲ δὴ τοῦ Κρόνου
[377]	ἐλάττους. δεῖ γὰρ δὴ τὸν	αὐτὸν	τύπον εἶναι καὶ ταὐτὸν (δύνασθαι
[371]	τῶν δημιουργῶν, μὴ εἰς τὸν	αὐτὸν	χρόνον ἥκῃ τοῖς δεομένοις τὰ
[381]	ἄρα, ἔφην, καὶ θεῷ ἐθέλειν	αὑτὸν	ἀλλοιοῦν, ἀλλ’ ὡς ἔοικε, κάλλιστος
[365]	ἂν ἐκ τῶν εἰκότων πρὸς	αὑτὸν	κατὰ Πίνδαρον ἐκεῖνο τὸ Πότερον
[381]	Ηκιστα δῆτα. Αλλ’ ἆρα αὐτὸς	αὑτὸν	μεταβάλλοι ἂν καὶ ἀλλοιοῖ; Δῆλον,
[370]	πράγματα ἔχειν, ἀλλ’ αὐτὸν δι’	αὑτὸν	τὰ αὑτοῦ πράττειν; Καὶ ὁ
[381]	τίς σοι, ὦ Αδείμαντε, ἑκὼν	αὑτὸν	χείρω ποιεῖν ὁπῃοῦν ἢ θεῶν
[359]	σφενδόνην τοῦ δακτυλίου περιαγαγόντα πρὸς	ἑαυτὸν	εἰς τὸ εἴσω τῆς χειρός,
[381]	βέλτιόν τε καὶ κάλλιον μεταβάλλει	ἑαυτὸν	ἢ ἐπὶ τὸ χεῖρον καὶ
[365]	ἢ σκολιαῖς ἀπάταις ἀναβὰς καὶ	ἐμαυτὸν	οὕτω περιφράξας διαβιῶ; τὰ μὲν
[365]	μὲν καὶ σχῆμα κύκλῳ περὶ	ἐμαυτὸν	σκιαγραφίαν ἀρετῆς περιγραπτέον, τὴν δὲ
[376]	γε φιλομαθὲς καὶ φιλόσοφον ταὐτόν;	Ταὐτὸν	γάρ, ἔφη. Οὐκοῦν θαρροῦντες τιθῶμεν
[377]	τὸν αὐτὸν τύπον εἶναι καὶ	ταὐτὸν	(δύνασθαι τούς τε μείζους καὶ
[359]	τὸν δίκαιον τῷ ἀδίκῳ εἰς	ταὐτὸν	ἰόντα διὰ τὴν πλεονεξίαν, ὃ
[376]	τό γε φιλομαθὲς καὶ φιλόσοφον	ταὐτόν;	Ταὐτὸν γάρ, ἔφη. Οὐκοῦν θαρροῦντες
[372]	ὡς εἰκός, γηραιοὶ τελευτῶντες ἄλλον	τοιοῦτον	βίον τοῖς ἐκγόνοις παραδώσουσιν. Καὶ
[375]	καὶ οὐ παρὰ φύσιν ζητοῦμεν	τοιοῦτον	εἶναι τὸν φύλακα. Οὐκ ἔοικεν.
[361]	φίλων καὶ οὐσίας. τοῦτον δὲ	τοιοῦτον	θέντες τὸν δίκαιον αὖ παρ’
[358]	καὶ πάλαι ὑπὸ Θρασυμάχου ὡς	τοιοῦτον	ὂν ψέγεται, ἀδικία δ’ ἐπαινεῖται·
[357]	δ’ ἐγώ, δοκεῖ τι εἶναι	τοιοῦτον.	(Τί δέ; ὃ αὐτό τε
[370]	γε αὐτὴν τὴν πόλιν εἰς	τοιοῦτον	τόπον οὗ ἐπεισαγωγίμων μὴ δεήσεται,
[368]	ἔφη ὁ Αδείμαντος· ἀλλὰ τί	τοιοῦτον,	ὦ (Σώκρατες, ἐν τῇ περὶ
[373]	ἀγαθὸν ὁ πόλεμος ἐργάζεται, ἀλλὰ	τοσοῦτον	μόνον, ὅτι πολέμου αὖ γένεσιν
[359]	φαίνεσθαι μείζω ἢ κατ’ ἄνθρωπον,	τοῦτον	δὲ ἄλλο μὲν οὐδέν, περὶ
[361]	διὰ παρασκευὴν φίλων καὶ οὐσίας.	τοῦτον	δὲ τοιοῦτον θέντες τὸν δίκαιον
[383]	σοῦ λέγοντος. Συγχωρεῖς ἄρα, ἔφην,	τοῦτον	δεύτερον τύπον εἶναι ἐν ᾧ
[380]	ποτῶν καὶ πόνων, καὶ πᾶν	φυτὸν	ὑπὸ εἱλήσεών τε καὶ ἀνέμων
[368]	ἕρμαιον ἂν ἐφάνη οἶμαι ἐκεῖνα	πρῶτον	ἀναγνόντας οὕτως ἐπισκοπεῖν τὰ ἐλάττω,
[377]	δεῖν αὐτούς; Οὐδ’ ὁπωστιοῦν παρήσομεν.	Πρῶτον	δὴ ἡμῖν, ὡς ἔοικεν, ἐπιστατητέον
[373]	καὶ δὴ καὶ ἃ τὸ	πρῶτον	ἐλέγομεν οὐκέτι τἀναγκαῖα θετέον, οἰκίας
[369]	ῥᾴων καταμαθεῖν. εἰ οὖν βούλεσθε,	~πρῶτον	ἐν ταῖς (πόλεσι ζητήσωμεν ποῖόν
[358]	(Κάλλιστα, ἔφη, λέγεις· καὶ ὃ	πρῶτον	ἔφην ἐρεῖν, περὶ τούτου ἄκουε,
[377]	ἦν δ’ ἐγώ, χρὴ καὶ	πρῶτον	καὶ μάλιστα μέμφεσθαι, ἄλλως τε
[362]	ἧς τὰ κεδνὰ βλαστάνει βουλεύματα,	πρῶτον	μὲν ἄρχειν ἐν τῇ πόλει
[358]	σομαι τὸν Θρασυμάχου λόγον, καὶ	πρῶτον	μὲν ἐρῶ δικαιοσύνην οἷον εἶναί
[370]	καὶ αὐτὸς εἰπόντος σοῦ, ὅτι	πρῶτον	μὲν ἡμῶν φύεται ἕκαστος οὐ
[377]	πῶς δὴ λέγομεν καὶ ποῖα;	Πρῶτον	μέν, ἦν δ’ ἐγώ, τὸ
[360]	εἰς τὸ ἑαυτοῦ ἐπιτήδευμα τιθῶμεν.	πρῶτον	μὲν οὖν ὁ ἄδικος ὥσπερ
[372]	σκεπτέον γε καὶ οὐκ ἀποκνητέον.	Πρῶτον	οὖν σκεψώμεθα τίνα τρόπον διαιτήσονται
[377]	μανθάνεις, ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι	πρῶτον	τοῖς παιδίοις μύθους λέγομεν; τοῦτο
[383]	ἀψευδὲς στόμα ἤλπιζον εἶναι, μαντικῇ	βρύον	τέχνῃ· ὁ δ’ αὐτὸς ὑμνῶν,
[376]	γνωρίμους πρᾷός τις ἔσεσθαι, φύσει	φιλόσοφον	καὶ φιλομαθῆ αὐτὸν δεῖν εἶναι;
[376]	τῆς (φύσεως καὶ ὡς ἀληθῶς	φιλόσοφον.	Πῇ δή; Ηι, ἦν δ’
[376]	ἐγώ, τό γε φιλομαθὲς καὶ	φιλόσοφον	ταὐτόν; Ταὐτὸν γάρ, ἔφη. Οὐκοῦν
[375]	ζῷον; ἢ οὐκ ἐννενόηκας ὡς	(ἄμαχόν	τε καὶ ἀνίκητον θυμός, οὗ
[368]	δέ μοι, ὅτι ἃ πρὸς	Θρασύμαχον	λέγων ᾤμην ἀποφαίνειν ὡς ἄμεινον
[381]	ταῦτα. (Πᾶν δὴ τὸ καλῶς	ἔχον	ἢ φύσει ἢ τέχνῃ ἢ
[362]	ἐγὼ μὲν αὖ ἐν νῷ	εἶχόν	τι λέγειν πρὸς ταῦτα, ὁ
[376]	Οὐ πάνυ, ἔφη, μέχρι τούτου	προσέσχον	τὸν νοῦν· ὅτι δέ που
[376]	δρᾷ ταῦτα, δῆλον. Αλλὰ μὴν	κομψόν	γε φαίνεται τὸ πάθος αὐτοῦ
[372]	ἐγώ, λέγεις. ἐπελαθόμην ὅτι καὶ	ὄψον	ἕξουσιν, ἅλας τε δῆλον ὅτι
[375]	εἴτε κύων ἢ ἄλλο ὁτιοῦν	ζῷον;	ἢ οὐκ ἐννενόηκας ὡς (ἄμαχόν
[366]	ὅσων λόγοι λελειμμένοι, μέχρι τῶν	νῦν	ἀνθρώπων οὐδεὶς πώποτε ἔψεξεν ἀδικίαν
[380]	ἰδέας ἐκβαίνειν; Οὐκ ἔχω, ἔφη,	νῦν	γε οὕτως εἰπεῖν. Τί δὲ
[372]	καὶ ὄψα ἅπερ καὶ οἱ	νῦν	ἔχουσι καὶ τραγήματα. Εἶεν, ἦν
[380]	θεοῦ, ἐξευρετέον αὐτοῖς σχεδὸν ὃν	νῦν	ἡμεῖς λόγον ζητοῦμεν, καὶ (λεκτέον
[377]	σώματα ταῖς χερσίν· ὧν δὲ	νῦν	λέγουσι τοὺς πολλοὺς ἐκβλητέον. Ποίους
[382]	φοβεῖται ἐκεῖ αὐτὸ κεκτῆσθαι. Οὐδὲ	νῦν	πω, ἦ δ’ ὅς, μανθάνω.
[358]	τῷ μέλλοντι μακαρίῳ ἔσεσθαι. Οὐ	τοίνυν	δοκεῖ, ἔφη, τοῖς πολλοῖς, ἀλλὰ
[357]	εἰ ἐπ’ ἐμοὶ εἴη. Οὐ	τοίνυν,	ἔφη, ποιεῖς ὃ βούλει. λέγε
[380]	καί μοι ἀρέσκει. Οὗτος μὲν	τοίνυν,	ἦν δ’ ἐγώ, εἷς ἂν
[369]	ἀλλὰ μὴ ἄλλως ποίει. Γίγνεται	τοίνυν,	ἦν δ’ ἐγώ, πόλις, ὡς
[362]	δυσχεραίνειν τὸ ἀδικεῖν· εἰς ἀγῶνας	τοίνυν	ἰόντα καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ
[368]	ἑνὸς ἀνδρός; Μεῖζον, ἔφη. Ισως	τοίνυν	πλείων ἂν δικαιοσύνη ἐν τῷ
[375]	καὶ ἀήττητος; Εννενόηκα. Τὰ μὲν	τοίνυν	τοῦ σώματος οἷον δεῖ τὸν
[375]	εὐγενοῦς; Τὸ ποῖον λέγεις; Οἷον	ὀξύν	τέ που δεῖ αὐτοῖν ἑκάτερον
[372]	ταῖς πόλεσιν ἐμφύονται. ἡ μὲν	οὖν	ἀληθινὴ πόλις δοκεῖ μοι εἶναι
[370]	συχνὸν αὐτὸ ποιοῦσιν. Πάνυ μὲν	οὖν.	Αλλ’ οὐκ ἄν πω πάνυ
[371]	γενήσεται ἐκ τούτου. Πάνυ μὲν	οὖν.	(Αν οὖν κομίσας ὁ γεωργὸς
[371]	ὥστ’ εἶναι τελέα; Ισως. Ποῦ	οὖν	ἄν ποτε ἐν αὐτῇ εἴη
[377]	βούληται ἐνσημήνασθαι ἑκάστῳ. Κομιδῇ μὲν	οὖν.	Αρ’ οὖν ῥᾳδίως οὕτω παρήσομεν
[367]	ἀλλ’ οὐ δόξῃ ἐστίν, τοῦτ’	οὖν	αὐτὸ ἐπαίνεσον δικαιοσύνης, ὃ αὐτὴ
[368]	ἐνείη καὶ ῥᾴων καταμαθεῖν. εἰ	οὖν	βούλεσθε, ~πρῶτον ἐν ταῖς (πόλεσι
[368]	δύναμαι ἐπικουρεῖν αὐτῇ. Ο τε	οὖν	Γλαύκων καὶ οἱ ἄλλοι ἐδέοντο
[360]	εἰ δὲ μή, οὔ. τίς	οὖν	δὴ ἡ διάστασις; ἥδε· μηδὲν
[360]	τοῦ ἀδικεῖσθαι φόβον. ταῦτα μὲν	οὖν	δὴ οὕτω. (Τὴν δὲ κρίσιν
[359]	μαίνεσθαι γὰρ ἄν. ἡ μὲν	οὖν	δὴ φύσις δικαιοσύνης, ὦ Σώκρατες,
[360]	τὴν ἀρχὴν οὕτω κατασχεῖν. εἰ	οὖν	δύο τοιούτω δακτυλίω γενοίσθην, καὶ
[361]	δωρεαὶ δοκοῦντι τοιούτῳ εἶναι· ἄδηλον	οὖν	εἴτε τοῦ δικαίου εἴτε τῶν
[369]	πέντε ἀνδρῶν. (Φαίνεται. Τί δὴ	οὖν;	ἕνα ἕκαστον τούτων δεῖ τὸ
[363]	δὲ οὐκ ἔχουσιν. ὁ μὲν	οὖν	ἔπαινος καὶ ὁ ψόγος οὗτος
[381]	ἔφη, ὅτι, εἴπερ ἀλλοιοῦται. Πότερον	οὖν	ἐπὶ τὸ βέλτιόν τε καὶ
[369]	ὀλίγον ἔργον αὐτὸ εἶναι· σκοπεῖτε	οὖν.	Εσκεπται, ἔφη ὁ Αδείμαντος· ἀλλὰ
[371]	τὰς πόλεις ἐμπόρους; Πάνυ μὲν	οὖν.	(Ετι δή τινες, ὡς ἐγᾦμαι,
[373]	γίγνεται, ὅταν γίγνηται. Πάνυ μὲν	οὖν.	Ετι δή, ὦ φίλε, μείζονος
[366]	οὕτως ἔχειν μηνύουσιν. Κατὰ τίνα	οὖν	ἔτι λόγον δικαιοσύνην ἂν πρὸ
[376]	τοῦ Γλαύκωνος ἀδελφός, Πάνυ μὲν	οὖν,	ἔφη, ἔγωγε προσδοκῶ προὔργου εἶναι
[382]	καὶ τὸ θεῖον. Παντάπασι μὲν	οὖν,	ἔφη. Κομιδῇ ἄρα ὁ θεὸς
[368]	αὐτὰ ὄντα τυγχάνει. Πάνυ μὲν	οὖν,	ἔφη ὁ Αδείμαντος· ἀλλὰ τί
[375]	ἂν δύναμις παρείκῃ. ~(Οὐ γὰρ	οὖν,	ἔφη. Οἴει οὖν τι, ἦν
[376]	ἔσεσθαι φύλαξ πόλεως. Παντάπασι μὲν	οὖν,	ἔφη. Οὗτος μὲν δὴ ἂν
[375]	δέῃ ἑλόντα διαμάχεσθαι. Δεῖ γὰρ	οὖν,	ἔφη, πάντων τούτων. Καὶ μὴν
[357]	γίγνεται ἀπ’ αὐτῶν. Εστιν γὰρ	οὖν,	ἔφην, καὶ τοῦτο τρίτον. ἀλλὰ
[376]	τοὺς ἄνδρας. (Αλλὰ χρή. Τίς	οὖν	ἡ παιδεία; ἢ χαλεπὸν εὑρεῖν
[368]	βλέποντος, ὡς ἐμοὶ (φαίνεται. ἐπειδὴ	οὖν	ἡμεῖς οὐ δεινοί, δοκῶ μοι,
[367]	σκοπῶν διελήλυθας ἢ τοῦτο. μὴ	οὖν	ἡμῖν ἐνδείξῃ μόνον τῷ λόγῳ
[367]	δύναμαι μάλιστα κατατείνας λέγω. μὴ	οὖν	ἡμῖν μόνον ἐνδείξῃ τῷ λόγῳ
[369]	δοκεῖς, ἔφη, καλῶς λέγειν. Αρ’	οὖν,	ἦν δ’ ἐγώ, εἰ γιγνομένην
[374]	τέχνας. Αληθῆ λέγεις, ἔφη. (Τί	οὖν;	ἦν δ’ ἐγώ· ἡ περὶ
[375]	αὐτὸ δράσαντες. Αληθῆ, ἔφη. Τί	οὖν,	ἦν δ’ ἐγώ, ποιήσομεν; πόθεν
[375]	γε θυμοειδῆ. Καὶ τοῦτο. Πῶς	οὖν,	ἦν δ’ ἐγώ, ὦ Γλαύκων,
[376]	μακροτέρα τυγχάνει οὖσα. Οὐ γὰρ	οὖν.	Ιθι οὖν, ὥσπερ ἐν μύθῳ
[361]	οἷος ἑκάτερον (βίος ἐπιμένει. λεκτέον	οὖν·	καὶ δὴ κἂν ἀγροικοτέρως λέγηται,
[368]	καὶ τοῦ Αδειμάντου ἠγάμην, ~ἀτὰρ	οὖν	καὶ τότε πάνυ γε (ἥσθην
[371]	τούτου. Πάνυ μὲν οὖν. (Αν	οὖν	κομίσας ὁ γεωργὸς εἰς τὴν
[359]	ἐπιθυμία ἑκάτερον ἄξει. ἐπ’ αὐτοφώρῳ	οὖν	λάβοιμεν ἂν τὸν δίκαιον τῷ
[359]	ἐκεῖνον ἔχοντα τὸν δακτύλιον· καθήμενον	οὖν	μετὰ τῶν ἄλλων τυχεῖν τὴν
[369]	ὄνομα· ἦ γάρ; Πάνυ μὲν	οὖν.	Μεταδίδωσι δὴ ἄλλος ἄλλῳ, εἴ
[360]	ἑαυτοῦ ἐπιτήδευμα τιθῶμεν. πρῶτον μὲν	οὖν	ὁ ἄδικος ὥσπερ οἱ δεινοὶ
[379]	γάρ; Οὔ μοι δοκεῖ. Αρ’	οὖν	ὃ μὴ βλαβερὸν βλάπτει; Οὐδαμῶς.
[368]	αὐτοῖν τἀληθὲς ποτέρως ἔχει. εἶπον	οὖν	ὅπερ ἐμοὶ ἔδοξεν, ὅτι Τὸ
[374]	ἔγωγε, ἦ δ’ ὅς. Αρ’	οὖν	οὐ καὶ φύσεως ἐπιτηδείας εἰς
[376]	ψυχῇ μουσική. Εστιν γάρ. Αρ’	οὖν	οὐ μουσικῇ πρότερον ἀρξόμεθα παιδεύοντες
[372]	ἀλλὰ καὶ τρυφῶσαν πόλιν. ἴσως	οὖν	οὐδὲ κακῶς ἔχει· σκοποῦντες γὰρ
[368]	ἐμπνέοντα καὶ δυνάμενον φθέγγεσθαι. κράτιστον	οὖν	οὕτως ὅπως δύναμαι ἐπικουρεῖν αὐτῇ.
[366]	ἢ οὐδέτερα πειστέον. ~εἰ δ’	οὖν	πειστέον, ἀδικητέον καὶ θυτέον (ἀπὸ
[370]	ἄλλων ἄγων, πράττῃ. Παντάπασι μὲν	οὖν.	Πλειόνων δή, ὦ Αδείμαντε, δεῖ
[371]	μισθωτοί· ἦ γάρ; Πάνυ μὲν	οὖν.	Πλήρωμα δὴ πόλεώς εἰσιν, ὡς
[358]	ἀπ’ αὐτῶν ἐᾶσαι χαίρειν. οὑτωσὶ	οὖν	ποιήσω, ἐὰν καὶ σοὶ δοκῇ·
[377]	ἑκάστῳ. Κομιδῇ μὲν οὖν. Αρ’	οὖν	ῥᾳδίως οὕτω παρήσομεν τοὺς ἐπιτυχόντας
[372]	γε καὶ οὐκ ἀποκνητέον. Πρῶτον	οὖν	σκεψώμεθα τίνα τρόπον διαιτήσονται οἱ
[375]	τὸν φύλακα. Οὐκ ἔοικεν. Αρ’	οὖν	σοι δοκεῖ ἔτι τοῦδε προσδεῖσθαι
[357]	~Πολιτεία (Εγὼ μὲν	οὖν	ταῦτα εἰπὼν ᾤμην λόγου ἀπηλλάχθαι·
[375]	~(Οὐ γὰρ οὖν, ἔφη. Οἴει	οὖν	τι, ἦν δ’ ἐγώ, διαφέρειν
[374]	εἶναι; Καὶ μάλα, ἔφη. Η	οὖν	τι σκυτικῆς δεῖ μᾶλλον κήδεσθαι
[382]	ἢ οὐχ οὕτω; Πάνυ μὲν	οὖν.	Τὸ μὲν δὴ τῷ ὄντι
[382]	οὕτως ἔχει. Κατὰ τί δὴ	οὖν	τούτων τῷ θεῷ τὸ ψεῦδος
[361]	δίκαιον εἶναι μὴ ὄντα. δοτέον	οὖν	τῷ τελέως ἀδίκῳ τὴν τελεωτάτην
[369]	ὃ ζητοῦμεν; (Πολύ γε. Δοκεῖ	οὖν	χρῆναι ἐπιχειρῆσαι περαίνειν; οἶμαι μὲν
[371]	καὶ μισθωτοί. Δοκεῖ μοι. Αρ’	οὖν,	ὦ Αδείμαντε, ἤδη ἡμῖν ηὔξηται
[367]	τῷ δὲ ἥττονι ἀσύμφορον. ἐπειδὴ	οὖν	ὡμολόγησας τῶν μεγίστων ἀγαθῶν εἶναι
[376]	οὖσα. Οὐ γὰρ οὖν. Ιθι	οὖν,	ὥσπερ ἐν μύθῳ μυθολογοῦντές τε
[381]	Αδείμαντε, ἑκὼν αὑτὸν χείρω ποιεῖν	ὁπῃοῦν	ἢ θεῶν ἢ ἀνθρώπων; Αδύνατον,
[381]	ἔφην, καὶ θεῷ ἐθέλειν αὑτὸν	ἀλλοιοῦν,	ἀλλ’ ὡς ἔοικε, κάλλιστος καὶ
[375]	ἵππος εἴτε κύων ἢ ἄλλο	ὁτιοῦν	ζῷον; ἢ οὐκ ἐννενόηκας ὡς
[377]	ἔχειν οἰησόμεθα δεῖν αὐτούς; Οὐδ’	ὁπωστιοῦν	παρήσομεν. Πρῶτον δὴ ἡμῖν, ὡς
[359]	ἃ μυθολογοῦσιν θαυμαστὰ καὶ ἵππον	χαλκοῦν,	κοῖλον, θυρίδας ἔχοντα, καθ’ ἃς
[379]	ἐάντε ἐν τραγῳδίᾳ. Δεῖ γάρ.	(Οὐκοῦν	ἀγαθὸς ὅ γε θεὸς τῷ
[369]	Τάχ’ ἄν, ἦ δ’ ὅς.	Οὐκοῦν	γενομένου αὐτοῦ ἐλπὶς εὐπετέστερον ἰδεῖν
[365]	οὔτε λανθάνειν οὔτε βιάσασθαι δυνατόν.	Οὐκοῦν,	εἰ μὲν μὴ εἰσὶν ἢ
[365]	δικαιοσύνης παρεσκευασμένῳ θεσπέσιος βίος λέγεται.	(οὐκοῦν,	ἐπειδὴ τὸ δοκεῖν, ὡς δηλοῦσί
[374]	ὅς, τὰ ὄργανα ἦν ἄξια.	Οὐκοῦν,	ἦν δ’ ἐγώ, ὅσῳ μέγιστον
[362]	εἴρηται ὃ μάλιστα ἔδει ῥηθῆναι.	Οὐκοῦν,	ἦν δ’ ἐγώ, τὸ λεγόμενον,
[376]	φιλόσοφον ταὐτόν; Ταὐτὸν γάρ, ἔφη.	Οὐκοῦν	θαρροῦντες τιθῶμεν καὶ ἐν ἀνθρώπῳ,
[373]	ἦ γάρ; Πῶς γὰρ οὔ;	(Οὐκοῦν	καὶ ἰατρῶν ἐν χρείαις ἐσόμεθα
[368]	Πάνυ γε, ἦ δ’ ὅς.	Οὐκοῦν	μεῖζον πόλις ἑνὸς ἀνδρός; Μεῖζον,
[373]	κτητέον. ἦ γάρ; (Ναί, ἔφη.	Οὐκοῦν	μείζονά τε αὖ τὴν πόλιν
[377]	ἁπτέον ἢ γυμναστικῆς. Ορθῶς, ἔφη.	Οὐκοῦν	οἶσθ’ ὅτι ἀρχὴ παντὸς ἔργου
[373]	ἢ πῶς λέγομεν; Οὕτως, ἔφη.	Οὐκοῦν	τῆς τῶν πλησίον χώρας ἡμῖν
[380]	μεθίστασθαι ἢ ὑπ’ ἄλλου; Ανάγκη.	Οὐκοῦν	ὑπὸ μὲν ἄλλου τὰ ἄριστα
[367]	ἄδικον αὑτῷ μὲν συμφέρον καὶ	λυσιτελοῦν,	τῷ δὲ ἥττονι ἀσύμφορον. ἐπειδὴ
[382]	ἔφη. Κομιδῇ ἄρα ὁ θεὸς	ἁπλοῦν	καὶ ἀληθὲς ἔν τε ἔργῳ
[361]	αὐτὸν ἱστῶμεν τῷ λόγῳ, ἄνδρα	ἁπλοῦν	καὶ γενναῖον, κατ’ Αἰσχύλον οὐ
[380]	περὶ αὑτοῦ τοιαῦτα δοκεῖν, ἢ	ἁπλοῦν	τε εἶναι καὶ πάντων ἥκιστα
[358]	τίνος ἂν μᾶλλον πολλάκις τις	νοῦν	ἔχων χαίροι λέγων καὶ ἀκούων;
[366]	καὶ παρ’ ἀνθρώποις πράξομεν κατὰ	νοῦν	ζῶντές τε καὶ τελευτήσαντες, ὡς
[358]	κηληθῆναι, ἐμοὶ δὲ οὔπω κατὰ	νοῦν	ἡ ἀπόδειξις γέγονεν περὶ ἑκατέρου·
[376]	ἔφη, μέχρι τούτου προσέσχον τὸν	νοῦν·	ὅτι δέ που δρᾷ ταῦτα,
[374]	καὶ σκυτοτομῶν καὶ ἄλλην τέχνην	ἡντινοῦν	ἐργαζόμενος, πεττευτικὸς δὲ ἢ κυβευτικὸς
[370]	οἵ τε (γεωργοὶ ἐπὶ τὸ	ἀροῦν	ἔχοιεν βοῦς, οἵ τε οἰκοδόμοι
[373]	ἱκανὴν ἕξειν νέμειν τε καὶ	ἀροῦν,	καὶ ἐκείνοις αὖ τῆς ἡμετέρας,
[359]	οὐδέν, περὶ δὲ (τῇ χειρὶ	χρυσοῦν	δακτύλιον ὄν< τα> περιελόμενον ἐκβῆναι.
[368]	κατά γε αὐτοὺς τοὺς λόγους	ἠπίστουν	ἂν ὑμῖν— ὅσῳ δὲ μᾶλλον
[377]	δὴ καὶ νέῳ καὶ ἁπαλῷ	ὁτῳοῦν;	μάλιστα γὰρ δὴ τότε πλάττεται,
[371]	ὦσιν, τὴν δὲ τοῦ σώματος	ἰσχὺν	ἱκανὴν ἐπὶ τοὺς πόνους ἔχωσιν·
[379]	ἐγώ· οἷος τυγχάνει ὁ θεὸς	ὤν,	ἀεὶ δήπου ἀποδοτέον, ἐάντέ τις
[361]	μὲν εἶναι ἄδικος διὰ βίου,	ὢν	δὲ δίκαιος, ἵνα ἀμφότεροι εἰς
[381]	ὡς ἔοικε, κάλλιστος καὶ ἄριστος	ὢν	εἰς τὸ δυνατὸν ἕκαστος αὐτῶν
[369]	ἕκαστος οὐκ αὐτάρκης, ἀλλὰ πολλῶν	ὢν>	ἐνδεής· ἢ τίν’ οἴει ἀρχὴν
[378]	μή, ἀλλ’ ἃ ἂν τηλικοῦτος	ὢν	λάβῃ ἐν ταῖς δόξαις (δυσέκ(
[370]	κάλλιον πράττοι ἄν τις εἷς	ὢν	πολλὰς τέχνας ἐργαζόμενος, ἢ ὅταν
[357]	Γλαύκων ἀεί τε δὴ ἀνδρειότατος	ὢν	τυγχάνει πρὸς ἅπαντα, καὶ δὴ
[371]	(δέονται παρ’ ὧν ἂν κομίζωνται	ὧν	ἂν αὐτοῖς χρεία, κενὸς ἄπεισιν.
[371]	καὶ οἷα καὶ ὅσα ἐκείνοις	ὧν	ἂν δέωνται. Δεῖ γάρ. Πλειόνων
[371]	τῇ πόλει πῶς ἀλλήλοις μεταδώσουσιν	ὧν	ἂν ἕκαστοι ἐργάζωνται; ὧν δὴ
[366]	γὰρ ἐν Αιδου δίκην δώσομεν	ὧν	ἂν ἐνθάδε ἀδικήσωμεν, ἢ αὐτοὶ
[371]	ἄγων ὧν ἐκεῖνοι (δέονται παρ’	ὧν	ἂν κομίζωνται ὧν ἂν αὐτοῖς
[371]	παρ’ ὧν ἂν κομίζωνται ὧν	ἂν	αὐτοῖς χρεία, κενὸς ἄπεισιν. ἦ
[377]	ἢ τὰ σώματα ταῖς χερσίν·	ὧν	δὲ νῦν λέγουσι τοὺς πολλοὺς
[370]	ἐξ ἄλλης πόλεως αὐτῇ κομιοῦσιν	ὧν	δεῖται. Δεήσει. Καὶ μὴν κενὸς
[371]	οἷα καὶ ὅσα ἐκείνοις ὧν	ἂν	δέωνται. Δεῖ γάρ. Πλειόνων δὴ
[371]	μεταδώσουσιν ὧν ἂν ἕκαστοι ἐργάζωνται;	ὧν	δὴ ἕνεκα καὶ κοινωνίαν ποιησάμενοι
[378]	τε καὶ ἀμετάστατα φιλεῖ γίγνεσθαι·	ὧν	δὴ ἴσως ἕνεκα περὶ παντὸς
[371]	πόλει πῶς ἀλλήλοις μεταδώσουσιν ὧν	ἂν	ἕκαστοι ἐργάζωνται; ὧν δὴ ἕνεκα
[371]	ἴῃ ὁ διάκονος, ~μηδὲν ἄγων	ὧν	ἐκεῖνοι (δέονται παρ’ ὧν ἂν
[370]	ἢ τεττάρων ἐπὶ τὰς παρασκευὰς	ὧν	ἐλέγομεν. ὁ γὰρ γεωργός, ὡς
[366]	ἐν Αιδου δίκην δώσομεν ὧν	ἂν	ἐνθάδε ἀδικήσωμεν, ἢ αὐτοὶ ἢ
[371]	ἀδικία; καὶ τίνι ἅμα ἐγγενομένη	ὧν	ἐσκέμμεθα; ~(Εγὼ μέν, ἔφη, οὐκ
[371]	ὧν ἐκεῖνοι (δέονται παρ’ ὧν	ἂν	κομίζωνται ὧν ἂν αὐτοῖς χρεία,
[360]	κρίσιν αὐτὴν τοῦ βίου πέρι	ὧν	λέγομεν, ἐὰν διαστησώμεθα τόν τε
[373]	πολέμου αὖ γένεσιν ηὑρήκαμεν, ἐξ	ὧν	μάλιστα ταῖς πόλεσιν καὶ ἰδίᾳ
[374]	τῆς οὐσίας ἁπάσης καὶ ὑπὲρ	ὧν	νυνδὴ ἐλέγομεν διαμαχεῖται τοῖς ἐπιοῦσιν.
[362]	ἡμᾶς καὶ τοὺς ἐναντίους λόγους	ὧν	ὅδε εἶπεν, οἳ δικαιοσύνην μὲν
[359]	τε καὶ τοιαύτη, καὶ ἐξ	ὧν	πέφυκε τοιαῦτα, ὡς ὁ λόγος.
[371]	γεωργὸς εἰς τὴν ἀγοράν τι	ὧν	ποιεῖ, ἤ τις ἄλλος τῶν
[365]	τε καὶ δικανικὴν διδόντες, ἐξ	ὧν	τὰ μὲν πείσομεν, τὰ δὲ
[368]	ἐν τῷ μείζονι ἐνείη καὶ	ῥᾴων	καταμαθεῖν. εἰ οὖν βούλεσθε, ~πρῶτον
[366]	δυσχεραίνων τὸ ἀδικεῖν ἢ ἐπιστήμην	λαβὼν	(ἀπέχεται αὐτοῦ, τῶν γε ἄλλων
[374]	παρέργῳ χρώμενος; (καὶ ἀσπίδα μὲν	λαβὼν	ἤ τι ἄλλο τῶν πολεμικῶν
[372]	ἢ πόλεμον. Καὶ ὁ Γλαύκων	ὑπολαβών,	Ανευ ὄψου, ἔφη, ὡς ἔοικας,
[374]	ᾧ ἔμελλε τῶν ἄλλων (σχολὴν	ἄγων	διὰ βίου αὐτὸ ἐργαζόμενος οὐ
[370]	ἐν καιρῷ, σχολὴν τῶν ἄλλων	ἄγων,	πράττῃ. Παντάπασι μὲν οὖν. Πλειόνων
[371]	ἂν ἴῃ ὁ διάκονος, ~μηδὲν	ἄγων	ὧν ἐκεῖνοι (δέονται παρ’ ὧν
[360]	ὁ περὶ τοῦ τοιούτου λόγου	λέγων·	ἐπεὶ εἴ τις τοιαύτης ἐξουσίας
[358]	πολλάκις τις νοῦν ἔχων χαίροι	λέγων	καὶ ἀκούων; (Κάλλιστα, ἔφη, λέγεις·
[368]	μοι, ὅτι ἃ πρὸς Θρασύμαχον	λέγων	ᾤμην ἀποφαίνειν ὡς ἄμεινον δικαιοσύνη
[379]	ὡς οἱ πολλοὶ λέγουσιν, ἀλλὰ	ὀλίγων	μὲν τοῖς ἀνθρώποις αἴτιος, πολλῶν
[376]	τιθεῖς λόγους, ἢ οὔ; Εγωγε.	Λόγων	δὲ διττὸν εἶδος, τὸ μὲν
[364]	ὦ Σώκρατες, ~ἄλλο αὖ εἶδος	λόγων	περὶ δικαιοσύνης τε καὶ ἀδικίας
[365]	ἰτέον, ὡς τὰ ἴχνη τῶν	λόγων	φέρει. ἐπὶ γὰρ τὸ λανθάνειν
[371]	γεωργῶν τε καὶ τῶν ἄλλων	δημιουργῶν	δεῖ ἡμῖν τῇ πόλει. Πλειόνων
[371]	ποιεῖ, ἤ τις ἄλλος τῶν	δημιουργῶν,	μὴ εἰς τὸν αὐτὸν χρόνον
[371]	δέωνται. Δεῖ γάρ. Πλειόνων δὴ	γεωργῶν	τε καὶ τῶν ἄλλων δημιουργῶν
[374]	ἢ οὕτω ῥᾴδιον, ὥστε καὶ	γεωργῶν	τις ἅμα πολεμικὸς ἔσται καὶ
[370]	πρὸς τὰς ἀγωγὰς μετὰ τῶν	γεωργῶν	χρῆσθαι ὑποζυγίοις, ὑφάνται δὲ καὶ
[373]	δεησόμεθα· ἢ οὐ δοκεῖ δεήσειν	παιδαγωγῶν,	τιτθῶν, τροφῶν, κομμωτριῶν, κουρέων, καὶ
[372]	ἢ φύλλα καθαρά, κατακλινέντες ἐπὶ	στιβάδων	ἐστρωμένων μίλακί τε καὶ μυρρίναις,
[366]	ἀδικήσωμεν, ἢ αὐτοὶ ἢ παῖδες	παίδων.	Αλλ’ ὦ φίλε, φήσει λογιζόμενος,
[363]	μισθοὺς παρὰ θεῶν· παῖδας γὰρ	παίδων	φασὶ καὶ γένος κατόπισθεν λείπεσθαι
[380]	τῆς Νιόβης πάθη, ἢ τὰ	Πελοπιδῶν	ἢ τὰ Τρωικὰ ἤ τι
[379]	τὴν δὲ τῶν ὅρκων καὶ	σπονδῶν	σύγχυσιν, ἣν ὁ Πάνδαρος συνέχεεν,
[382]	ὄντι ψεῦδος οὐ μόνον ὑπὸ	θεῶν	ἀλλὰ καὶ ὑπ’ ἀνθρώπων μισεῖται.
[366]	παῖδες ποιηταὶ καὶ προφῆται τῶν	θεῶν	γενόμενοι, οἳ ταῦτα οὕτως ἔχειν
[363]	καὶ ὁ ὑὸς αὐτοῦ παρὰ	θεῶν	διδόασιν τοῖς δικαίοις· εἰς Αιδου
[380]	Διὸς γεγονέναι, οὐκ ἐπαινεσόμεθα, ~οὐδὲ	θεῶν	ἔριν τε καὶ κρίσιν (διὰ
[366]	γὰρ ὄντες ἀζήμιοι μόνον ὑπὸ	θεῶν	ἐσόμεθα, τὰ δ’ ἐξ ἀδικίας
[363]	δοξῶν λέγουσιν. τὰς γὰρ παρὰ	θεῶν	εὐδοκιμήσεις ἐμβάλλοντες ἄφθονα ἔχουσι λέγειν
[381]	αὑτὸν χείρω ποιεῖν ὁπῃοῦν ἢ	θεῶν	ἢ ἀνθρώπων; Αδύνατον, ἔφη. Αδύνατον
[383]	εἶναι ἐν ᾧ δεῖ περὶ	θεῶν	καὶ λέγειν καὶ ποιεῖν, ὡς
[362]	οὕτω φασίν, ὦ Σώκρατες, παρὰ	θεῶν	καὶ παρ’ ἀνθρώπων τῷ ἀδίκῳ
[378]	τρόπῳ, ἀλλὰ δρῴη ἂν ὅπερ	θεῶν	οἱ πρῶτοί τε καὶ μέγιστοι.
[363]	τούτων μακροτέρους ἀποτείνουσιν μισθοὺς παρὰ	θεῶν·	παῖδας γὰρ παίδων φασὶ καὶ
[366]	(μέγισται πόλεις λέγουσι καὶ οἱ	θεῶν	παῖδες ποιηταὶ καὶ προφῆται τῶν
[364]	ἔστι παρὰ σφίσι δύναμις ἐκ	θεῶν	ποριζομένη θυσίαις τε καὶ ἐπῳδαῖς,
[377]	κακῶς (οὐσίαν) τῷ λόγῳ, περὶ	θεῶν	τε καὶ ἡρώων οἷοί εἰσιν,
[378]	ἄλλας ἔχθρας πολλὰς καὶ παντοδαπὰς	θεῶν	τε καὶ ἡρώων πρὸς συγγενεῖς
[364]	τούτων δὲ πάντων οἱ περὶ	θεῶν	τε λόγοι καὶ ἀρετῆς θαυμασιώτατοι
[364]	ἀνάντη· οἱ δὲ τῆς τῶν	θεῶν	ὑπ’ ἀνθρώπων παραγωγῆς τὸν Ομηρον
[383]	(ὅταν τις τοιαῦτα λέγῃ περὶ	θεῶν,	χαλεπανοῦμέν τε καὶ χορὸν οὐ
[383]	ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν	νέων,	εἰ μέλλουσιν ἡμῖν οἱ φύλακες
[367]	ὑπὸ πάντων ὑμῶν καὶ ἐκ	νέων	ἡμᾶς ἐπείθετε, οὐκ ἂν ἀλλήλους
[365]	ἔχουσι τιμῆς, τί οἰόμεθα ἀκουούσας	νέων	ψυχὰς ποιεῖν, ὅσοι εὐφυεῖς καὶ
[373]	δεήσειν παιδαγωγῶν, τιτθῶν, τροφῶν, κομμωτριῶν,	κουρέων,	καὶ αὖ ὀψοποιῶν τε καὶ
[361]	εἴτε τοῦ δικαίου εἴτε τῶν	δωρεῶν	τε καὶ τιμῶν ἕνεκα τοιοῦτος
[380]	πόνων, καὶ πᾶν φυτὸν ὑπὸ	εἱλήσεών	τε καὶ ἀνέμων καὶ τῶν
[358]	ὃ μισθῶν θ’ ἕνεκα καὶ	εὐδοκιμήσεων	διὰ δόξαν ἐπιτηδευτέον, αὐτὸ δὲ
[378]	ποιοῖ, οὐδ’ αὖ ἀδικοῦντα πατέρα	κολάζων	παντὶ τρόπῳ, ἀλλὰ δρῴη ἂν
[372]	μέλλοντας μὴ ταλαιπωρεῖσθαι, καὶ ἀπὸ	τραπεζῶν	(δειπνεῖν, καὶ ὄψα ἅπερ καὶ
[379]	Αλλὰ μὴν οὐδέν γε τῶν	ἀγαθῶν	βλαβερόν· ἦ γάρ; Οὔ μοι
[367]	ἐπειδὴ οὖν ὡμολόγησας τῶν μεγίστων	ἀγαθῶν	εἶναι δικαιοσύνην, ἃ τῶν τε
[380]	αἴτιον τὸν θεὸν ἀλλὰ τῶν	ἀγαθῶν.	Καὶ μάλ’ ἔφη, ἀπόχρη. (Τί
[379]	κακῶν ἡμῖν, καὶ τῶν μὲν	ἀγαθῶν	οὐδένα ἄλλον αἰτιατέον, τῶν δὲ
[379]	(οὐδ’ ὡς ταμίας ἡμῖν Ζεὺς—	ἀγαθῶν	τε κακῶν τε τέτυκται. τὴν
[362]	~(ἐκκαυθήσεται τὠφθαλμώ, τελευτῶν πάντα κακὰ	παθὼν	ἀνασχινδυλευθήσεται καὶ γνώσεται ὅτι οὐκ
[372]	θρέψονται δὲ ἐκ μὲν τῶν	κριθῶν	ἄλφιτα σκευαζόμενοι, ἐκ δὲ τῶν
[366]	πρῶτος τῶν τοιούτων εἰς δύναμιν	ἐλθὼν	πρῶτος ἀδικεῖ, καθ’ ὅσον ἂν
[372]	αὐτοῖς τῶν τε σύκων καὶ	ἐρεβίνθων	καὶ κυάμων, καὶ μύρτα καὶ
[381]	ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ μὴ ἡμῖν	ψευδέσθων.	μηδ’ αὖ ὑπὸ τούτων ἀναπειθόμεναι
[358]	ἀλλὰ τοῦ ἐπιπόνου εἴδους, ὃ	μισθῶν	θ’ ἕνεκα καὶ εὐδοκιμήσεων διὰ
[357]	ἂν δεξαίμεθα ἔχειν, (τῶν δὲ	μισθῶν	τε χάριν καὶ τῶν ἄλλων
[373]	ἢ οὐ δοκεῖ δεήσειν παιδαγωγῶν,	τιτθῶν,	τροφῶν, κομμωτριῶν, κουρέων, καὶ αὖ
[373]	κτῆσιν ἄπειρον, ὑπερβάντες τὸν τῶν	ἀναγκαίων	ὅρον; (Πολλὴ ἀνάγκη, ἔφη, ὦ
[363]	ἄγοντες, ἅπερ Γλαύκων περὶ τῶν	δικαίων	δοξαζομένων δὲ ἀδίκων διῆλθε τιμωρήματα,
[364]	νόμῳ αἰσχρόν· λυσιτελέστερα δὲ τῶν	δικαίων	τὰ ἄδικα ὡς ἐπὶ τὸ
[382]	ὅπῃ τἀληθὲς ἔχει περὶ τῶν	παλαιῶν,	ἀφομοιοῦντες τῷ ἀληθεῖ τὸ ψεῦδος
[375]	φύλακι. οἶσθα γάρ που τῶν	γενναίων	κυνῶν, ὅτι τοῦτο φύσει αὐτῶν
[368]	τοῦ ἀνδρός, τὴν ἀρχὴν τῶν	ἐλεγείων	ἐποίησεν ὁ Γλαύκωνος ἐραστής, εὐδοκιμήσαντας
[382]	(Πολλοῦ γε δεῖ. Αλλὰ δι’	οἰκείων	ἄνοιαν ἢ μανίαν; Αλλ’ οὐδείς,
[368]	ἀνδρός; Μεῖζον, ἔφη. Ισως τοίνυν	πλείων	ἂν δικαιοσύνη ἐν τῷ μείζονι
[382]	οὔτε κατὰ λόγους οὔτε κατὰ	σημείων	πομπάς, οὔθ’ ὕπαρ οὐδ’ ὄναρ.
[369]	πρώτη γε καὶ μεγίστη τῶν	χρειῶν	ἡ τῆς τροφῆς παρασκευὴ τοῦ
[382]	τὸ μὴ εἰδέναι τὰ παλαιὰ	ἀφομοιῶν	ἂν ψεύδοιτο; Γελοῖον μεντἂν εἴη,
[378]	ἐν ὑπονοίαις πεποιημένας οὔτε ἄνευ	ὑπονοιῶν.	ὁ γὰρ νέος οὐχ οἷός
[373]	τροφῶν, κομμωτριῶν, κουρέων, καὶ αὖ	ὀψοποιῶν	τε καὶ μαγείρων; ἔτι δὲ
[360]	ἐθέλοι ἀδικῆσαι μηδὲ ἅψαιτο τῶν	ἀλλοτρίων,	ἀθλιώτατος μὲν ἂν δόξειεν εἶναι
[360]	δικαιοσύνῃ καὶ τολμήσειεν ἀπέχεσθαι τῶν	ἀλλοτρίων	καὶ μὴ ἅπτεσθαι, ἐξὸν αὐτῷ
[373]	δοκεῖ δεήσειν παιδαγωγῶν, τιτθῶν, τροφῶν,	κομμωτριῶν,	κουρέων, καὶ αὖ ὀψοποιῶν τε
[358]	τὰ ὦτα ἀκούων Θρασυμάχου καὶ	μυρίων	ἄλλων, τὸν δὲ ὑπὲρ τῆς
[363]	καὶ κατακλίναντες καὶ συμπόσιον τῶν	ὁσίων	κατασκευάσαντες ἐστεφανωμένους ποιοῦσιν τὸν ἅπαντα
[365]	τε καὶ καθαρμοὶ ἀδικημάτων ~διὰ	θυσιῶν	καὶ (παιδιᾶς ἡδονῶν εἰσι μὲν
[364]	ἀγύρται δὲ καὶ μάντεις ἐπὶ	πλουσίων	θύρας ἰόντες πείθουσιν ὡς ἔστι
[380]	καὶ κινεῖται; οἷον σῶμα ὑπὸ	σιτίων	τε καὶ ποτῶν καὶ πόνων,
[379]	οὐδένα ἄλλον αἰτιατέον, τῶν δὲ	κακῶν	ἄλλ’ ἄττα δεῖ ζητεῖν τὰ
[379]	εὖ ἐχόντων αἴτιον, τῶν δὲ	κακῶν	ἀναίτιον. (Παντελῶς γ’ ἔφη. Οὐδ’
[365]	τελετὰς καλοῦσιν, αἳ τῶν ἐκεῖ	κακῶν	ἀπολύουσιν ἡμᾶς, μὴ θύσαντας δὲ
[380]	ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ἐατέον·	κακῶν	δὲ αἴτιον φάναι θεόν τινι
[379]	πολὺ γὰρ ἐλάττω τἀγαθὰ τῶν	κακῶν	ἡμῖν, καὶ τῶν μὲν ἀγαθῶν
[366]	λόγῳ ὡς τὸ μὲν μέγιστον	κακῶν	ὅσα ἴσχει ψυχὴ ἐν αὑτῇ,
[379]	ταμίας ἡμῖν Ζεὺς— ἀγαθῶν τε	κακῶν	τε τέτυκται. τὴν δὲ τῶν
[374]	ἐγώ, ὅσῳ μέγιστον τὸ τῶν	φυλάκων	ἔργον, (τοσούτῳ σχολῆς τε τῶν
[381]	ἄν τίς σοι, ὦ Αδείμαντε,	ἑκὼν	αὑτὸν χείρω ποιεῖν ὁπῃοῦν ἢ
[360]	ἂν φαίη τις ὅτι οὐδεὶς	ἑκὼν	δίκαιος ἀλλ’ ἀναγκαζόμενος, ὡς οὐκ
[366]	αὐτοῦ, τῶν γε ἄλλων οὐδεὶς	ἑκὼν	δίκαιος, ἀλλ’ ὑπὸ ἀνανδρίας ἢ
[382]	καὶ περὶ τὰ κυριώτατα οὐδεὶς	ἑκὼν	ἐθέλει, ἀλλὰ πάντων μάλιστα φοβεῖται
[363]	περὶ τῶν δικαίων δοξαζομένων δὲ	ἀδίκων	διῆλθε τιμωρήματα, ταῦτα περὶ τῶν
[361]	διακείμενος τῷ προτέρῳ· μηδὲν γὰρ	ἀδικῶν	δόξαν ἐχέτω τὴν μεγίστην ἀδικίας,
[363]	διῆλθε τιμωρήματα, ταῦτα περὶ τῶν	ἀδίκων	λέγουσιν, ἄλλα δὲ οὐκ ἔχουσιν.
[359]	τοῦ μὲν ἀρίστου ὄντος, ἐὰν	ἀδικῶν	μὴ διδῷ δίκην, τοῦ δὲ
[378]	οὐδὲ λεκτέον νέῳ ἀκούοντι ὡς	ἀδικῶν	τὰ ἔσχατα οὐδὲν ἂν θαυμαστὸν
[367]	ἕκαστος ἄριστος φύλαξ, δεδιὼς μὴ	ἀδικῶν	τῷ μεγίστῳ κακῷ σύνοικος ᾖ.
[374]	λαβὼν ἤ τι ἄλλο τῶν	πολεμικῶν	ὅπλων τε καὶ ὀργάνων αὐθημερὸν
[361]	ἀλλὰ ἴτω ἀμετάστατος μέχρι (θανάτου,	δοκῶν	μὲν εἶναι ἄδικος διὰ βίου,
[379]	τε τέτυκται. τὴν δὲ τῶν	ὅρκων	καὶ σπονδῶν σύγχυσιν, ἣν ὁ
[357]	ὡς ἔοικε, προοίμιον. ὁ γὰρ	Γλαύκων	ἀεί τε δὴ ἀνδρειότατος ὢν
[372]	χρή, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ	Γλαύκων;	Απερ νομίζεται, ἔφη· ἐπί τε
[367]	τὰς δὲ δόξας ἀφαίρει, ὥσπερ	Γλαύκων	διεκελεύσατο. εἰ γὰρ μὴ ἀφαιρήσεις
[363]	τε καὶ γάμοι καὶ ὅσαπερ	Γλαύκων	διῆλθεν ἄρτι, ἀπὸ τοῦ εὐδοκιμεῖν
[373]	δὴ τὸ μετὰ τοῦτο, ὦ	Γλαύκων;	ἢ πῶς ἔσται; Οὕτως, ἔφη.
[368]	ἐπικουρεῖν αὐτῇ. Ο τε οὖν	Γλαύκων	καὶ οἱ ἄλλοι ἐδέοντο παντὶ
[362]	σαφέστερον ὅ μοι δοκεῖ βούλεσθαι	Γλαύκων.	λέγουσι δέ που καὶ παρακελεύονται
[375]	οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ	Γλαύκων,	οὐκ ἄγριοι ἀλλήλοις τε ἔσονται
[363]	(εἰς κακὰς δόξας ἄγοντες, ἅπερ	Γλαύκων	περὶ τῶν δικαίων δοξαζομένων δὲ
[372]	πενίαν ἢ πόλεμον. Καὶ ὁ	Γλαύκων	ὑπολαβών, Ανευ ὄψου, ἔφη, ὡς
[361]	ἦν δ’ ἐγώ, ὦ φίλε	Γλαύκων,	ὡς ἐρρωμένως ἑκάτερον ὥσπερ ἀνδριάντα
[372]	που παραθήσομεν αὐτοῖς τῶν τε	σύκων	καὶ ἐρεβίνθων καὶ κυάμων, καὶ
[365]	ἄλλο οὐδὲν εὐπετές, (φήσομεν, τῶν	μεγάλων·	ἀλλ’ ὅμως, εἰ μέλλομεν εὐδαιμονήσειν,
[364]	κέν τις ὑπερβήῃ καὶ ἁμάρτῃ.	βίβλων	δὲ ὅμαδον παρέχονται Μουσαίου καὶ
[360]	αἰσθόμενον δὲ εὐθὺς διαπράξασθαι τῶν	ἀγγέλων	γενέσθαι τῶν παρὰ τὸν βασιλέα,
[360]	ἀνοητότατος, ἐπαινοῖεν δ’ ἂν αὐτὸν	ἀλλήλων	ἐναντίον ἐξαπατῶντες ἀλλήλους διὰ τὸν
[371]	ἦν δ’ ἐγώ, ἡ χρεία	καπήλων	ἡμῖν γένεσιν ἐμποιεῖ τῇ πόλει.
[379]	οὔδει κηρῶν ἔμπλειοι, ὁ μὲν	ἐσθλῶν,	αὐτὰρ ὃ δειλῶν· καὶ ᾧ
[379]	ὁ μὲν ἐσθλῶν, αὐτὰρ ὃ	δειλῶν·	καὶ ᾧ μὲν ἂν μείξας
[361]	καὶ ῥώμην καὶ διὰ παρασκευὴν	φίλων	καὶ οὐσίας. τοῦτον δὲ τοιοῦτον
[382]	τοὺς πολεμίους καὶ τῶν καλουμένων	φίλων,	ὅταν διὰ μανίαν ἤ τινα
[370]	καὶ ἐν καιρῷ, σχολὴν τῶν	ἄλλων	ἄγων, πράττῃ. Παντάπασι μὲν οὖν.
[367]	ἐπαινεῖν· ὡς ἐγὼ τῶν μὲν	ἄλλων	ἀποδεχοίμην ἂν οὕτως ἐπαινούντων δικαιοσύνην
[373]	προσδεήσει. δεήσει δὲ καὶ τῶν	ἄλλων	βοσκημάτων παμπόλλων, εἴ τις αὐτὰ
[371]	δὴ γεωργῶν τε καὶ τῶν	ἄλλων	δημιουργῶν δεῖ ἡμῖν τῇ πόλει.
[371]	γάρ. Καὶ δὴ καὶ τῶν	ἄλλων	διακόνων που τῶν τε εἰσαξόντων
[374]	ἔργον καλῶς γίγνοιτο, καὶ τῶν	ἄλλων	ἑνὶ ἑκάστῳ ὡσαύτως ἓν ἀπεδίδομεν,
[373]	τε παντοδαπῶν δημιουργοί, τῶν τε	ἄλλων	(καὶ τῶν περὶ τὸν γυναικεῖον
[370]	γάρ. Προσδεήσει ἄρα ἔτι καὶ	ἄλλων,	οἳ ἐξ ἄλλης πόλεως αὐτῇ
[374]	ἱκανὸς ἔσται ἀγωνιστής, τῶν δὲ	ἄλλων	ὀργάνων οὐδὲν οὐδένα δημιουργὸν οὐδὲ
[357]	μισθῶν τε χάριν καὶ τῶν	ἄλλων	ὅσα γίγνεται ἀπ’ αὐτῶν. Εστιν
[366]	λαβὼν (ἀπέχεται αὐτοῦ, τῶν γε	ἄλλων	οὐδεὶς ἑκὼν δίκαιος, ἀλλ’ ὑπὸ
[381]	ὑπὸ χρόνου τε καὶ τῶν	ἄλλων	παθημάτων ἥκιστα ἀλλοιοῦται. Εστι δὴ
[374]	ἔργον, (τοσούτῳ σχολῆς τε τῶν	ἄλλων	πλείστης ἂν εἴη καὶ αὖ
[371]	ἡ ἐμπορία γίγνηται, συχνῶν (καὶ	ἄλλων	προσδεήσεται τῶν ἐπιστημόνων τῆς περὶ
[374]	καὶ ἐφ’ ᾧ ἔμελλε τῶν	ἄλλων	(σχολὴν ἄγων διὰ βίου αὐτὸ
[358]	ὦτα ἀκούων Θρασυμάχου καὶ μυρίων	ἄλλων,	τὸν δὲ ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης
[359]	δακτύλιον· καθήμενον οὖν μετὰ τῶν	ἄλλων	τυχεῖν τὴν σφενδόνην τοῦ δακτυλίου
[376]	ἡμῖν τὴν φύσιν ἔσται ὁ	μέλλων	καλὸς κἀγαθὸς ἔσεσθαι φύλαξ πόλεως.
[379]	ὀλίγων μὲν τοῖς ἀνθρώποις αἴτιος,	πολλῶν	δὲ ἀναίτιος· πολὺ γὰρ ἐλάττω
[370]	γεωργίαν. οὐδ’ αὖ ὁ οἰκοδόμος·	πολλῶν	δὲ καὶ τούτῳ δεῖ. ὡσαύτως
[369]	τὸν δ’ ἐπ’ ἄλλου χρείᾳ,	πολλῶν	δεόμενοι, πολλοὺς εἰς μίαν οἴκησιν
[366]	καὶ τελευτήσαντες, ὡς ὁ τῶν	πολλῶν	τε καὶ ἄκρων λεγόμενος λόγος;
[369]	ἡμῶν ἕκαστος οὐκ αὐτάρκης, ἀλλὰ	πολλῶν	ὢν> ἐνδεής· ἢ τίν’ οἴει
[373]	δὲ καὶ τῶν ἄλλων βοσκημάτων	παμπόλλων,	εἴ τις αὐτὰ ἔδεται· ἦ
[374]	ἤ τι ἄλλο τῶν πολεμικῶν	ὅπλων	τε καὶ ὀργάνων αὐθημερὸν ὁπλιτικῆς
[372]	τε σύκων καὶ ἐρεβίνθων καὶ	κυάμων,	καὶ μύρτα καὶ φηγοὺς σποδιοῦσιν
[380]	φυτὸν ὑπὸ εἱλήσεών τε καὶ	ἀνέμων	καὶ τῶν τοιούτων παθημάτων, ~οὐ
[369]	πόλις, ὡς ἐγᾦμαι, ἐπειδὴ τυγχάνει	ἡμῶν	ἕκαστος οὐκ αὐτάρκης, ἀλλὰ πολλῶν
[370]	εἰπόντος σοῦ, ὅτι πρῶτον μὲν	ἡμῶν	φύεται ἕκαστος οὐ πάνυ (ὅμοιος
[370]	πόλιν εἰς τοιοῦτον τόπον οὗ	ἐπεισαγωγίμων	μὴ δεήσεται, σχεδόν τι ἀδύνατον.
[361]	εἴτε τῶν δωρεῶν τε καὶ	τιμῶν	ἕνεκα τοιοῦτος εἴη. γυμνωτέος δὴ
[365]	ἀκηκόαμεν ἢ ἔκ τε τῶν	νόμων	καὶ τῶν γενεαλογησάντων ποιητῶν, οἱ
[380]	ἂν εἴη τῶν περὶ θεοὺς	νόμων	τε καὶ τύπων, ἐν ᾧ
[374]	τις ἅμα πολεμικὸς ἔσται καὶ	σκυτοτομῶν	καὶ ἄλλην τέχνην ἡντινοῦν ἐργαζόμενος,
[360]	βούλοιτο, καὶ ἀποκτεινύναι καὶ ἐκ	δεσμῶν	λύειν οὕστινας βούλοιτο, καὶ τἆλλα
[367]	ἐλέγετο ἐξ ἀρχῆς ὑπὸ πάντων	ὑμῶν	καὶ ἐκ νέων ἡμᾶς ἐπείθετε,
[366]	εἰπεῖν, ὅτι Ω θαυμάσιε, πάντων	(ὑμῶν,	ὅσοι ἐπαινέται φατὲ δικαιοσύνης εἶναι,
[367]	γάρ σε (δέομαι ἀποκρύπτεσθαι, σοῦ	ἐπιθυμῶν	ἀκοῦσαι τἀναντία, ὡς δύναμαι μάλιστα
[383]	θεοφιλεῖς ἐμὰς τύχας παιᾶν’ ἐπηυφήμησεν,	εὐθυμῶν	ἐμέ. κἀγὼ τὸ Φοίβου θεῖον
[369]	δ’ ὅς. (Οὕτω δὴ ἄρα	παραλαμβάνων	ἄλλος ἄλλον, ἐπ’ ἄλλου, τὸν
[374]	τῶν πολεμικῶν ὅπλων τε καὶ	ὀργάνων	αὐθημερὸν ὁπλιτικῆς ἤ τινος ἄλλης
[374]	ἔσται ἀγωνιστής, τῶν δὲ ἄλλων	ὀργάνων	οὐδὲν οὐδένα δημιουργὸν οὐδὲ ἀθλητὴν
[364]	ἐχθρὸν πημῆναι ἐθέλῃ, μετὰ σμικρῶν	δαπανῶν	ὁμοίως δίκαιον ἀδίκῳ βλάψει ἐπαγωγαῖς
[383]	τάδ’ εἰπών, αὐτός ἐστιν ὁ	κτανὼν	τὸν παῖδα τὸν ἐμόν— (ὅταν
[366]	ἐκ δὴ πάντων τῶν (εἰρη(	μένων	τίς μηχανή, ὦ Σώκρατες, δικαιοσύνην
[363]	ἅπερ Γλαύκων περὶ τῶν δικαίων	δοξαζομένων	δὲ ἀδίκων διῆλθε τιμωρήματα, ταῦτα
[361]	κακοδοξίας καὶ τῶν ὑπ’ αὐτῆς	γιγνομένων,	ἀλλὰ ἴτω ἀμετάστατος μέχρι (θανάτου,
[357]	ἀγαπῶμεν καὶ τῶν ἀπ’ αὐτοῦ	γιγνομένων,	οἷον αὖ τὸ φρονεῖν καὶ
[382]	οὐδείς, ἔφη, τῶν ἀνοήτων καὶ	μαινομένων	θεοφιλής. Οὐκ ἄρα ἔστιν οὗ
[382]	τε τοὺς πολεμίους καὶ τῶν	καλουμένων	φίλων, ὅταν διὰ μανίαν ἤ
[372]	φύλλα καθαρά, κατακλινέντες ἐπὶ στιβάδων	ἐστρωμένων	μίλακί τε καὶ μυρρίναις, εὐωχήσονται
[358]	κατατείνας ἐρῶ τὸν ἄδικον βίον	ἐπαινῶν,	εἰπὼν δὲ ἐνδείξομαί σοι ὃν
[366]	πλὴν εἴ τις θείᾳ φύσει	δυσχεραίνων	τὸ ἀδικεῖν ἢ ἐπιστήμην λαβὼν
[358]	εἰκότως αὐτὸ δρῶσι· πολὺ γὰρ	ἀμείνων	ἄρα ὁ τοῦ ἀδίκου ἢ
[382]	ἢ λόγῳ ἢ ἔργῳ φάντασμα	προτείνων;	Οὐκ οἶδα, ἦ δ’ ὅς.
[372]	Απερ νομίζεται, ἔφη· ἐπί τε	κλινῶν	κατακεῖσθαι οἶμαι τοὺς μέλλοντας μὴ
[365]	εἰσὶν ἢ μηδὲν αὐτοῖς τῶν	ἀνθρωπίνων	μέλει, τί καὶ ἡμῖν (μελητέον
[363]	τε ὑέσιν, ~καὶ πάντες οἱ	(τινῶν	κηδόμενοι, ὡς χρὴ δίκαιον εἶναι,
[383]	βρύον τέχνῃ· ὁ δ’ αὐτὸς	ὑμνῶν,	αὐτὸς ἐν θοίνῃ παρών, αὐτὸς
[364]	Ορφέως, Σελήνης τε καὶ Μουσῶν	ἐκγόνων,	ὥς φασι, καθ’ ἃς θυηπολοῦσιν,
[364]	(ἀδίκημά του γέγονεν αὐτοῦ ἢ	προγόνων,	ἀκεῖσθαι μεθ’ ἡδονῶν τε καὶ
[365]	ἀδικημάτων ~διὰ θυσιῶν καὶ (παιδιᾶς	ἡδονῶν	εἰσι μὲν ἔτι ζῶσιν, εἰσὶ
[364]	αὐτοῦ ἢ προγόνων, ἀκεῖσθαι μεθ’	ἡδονῶν	τε καὶ ἑορτῶν, ἐάν τέ
[371]	δημιουργῶν δεῖ ἡμῖν τῇ πόλει.	Πλειόνων	γάρ. Καὶ δὴ καὶ τῶν
[373]	κόσμον. καὶ δὴ καὶ διακόνων	πλειόνων	δεησόμεθα· ἢ οὐ δοκεῖ δεήσειν
[371]	ὧν ἂν δέωνται. Δεῖ γάρ.	Πλειόνων	δὴ γεωργῶν τε καὶ τῶν
[370]	ἄγων, πράττῃ. Παντάπασι μὲν οὖν.	Πλειόνων	δή, ὦ Αδείμαντε, δεῖ πολιτῶν
[373]	γυναικεῖον κόσμον. καὶ δὴ καὶ	διακόνων	πλειόνων δεησόμεθα· ἢ οὐ δοκεῖ
[371]	Καὶ δὴ καὶ τῶν ἄλλων	διακόνων	που τῶν τε εἰσαξόντων καὶ
[371]	συχνῶν (καὶ ἄλλων προσδεήσεται τῶν	ἐπιστημόνων	τῆς περὶ τὴν θάλατταν ἐργασίας.
[380]	σιτίων τε καὶ ποτῶν καὶ	πόνων,	καὶ πᾶν φυτὸν ὑπὸ εἱλήσεών
[375]	οἶσθα γάρ που τῶν γενναίων	κυνῶν,	ὅτι τοῦτο φύσει αὐτῶν τὸ
[371]	κατὰ θάλατταν ἡ ἐμπορία γίγνηται,	συχνῶν	(καὶ ἄλλων προσδεήσεται τῶν ἐπιστημόνων
[371]	τῆς περὶ τὴν θάλατταν ἐργασίας.	Συχνῶν	μέντοι. Τί δὲ δή; ἐν
[363]	πλέον δὲ οὗτοι τὰ τῶν	δοξῶν	λέγουσιν. τὰς γὰρ παρὰ θεῶν
[373]	ὑποκριταί, χορευταί, ἐργολάβοι, σκευῶν τε	παντοδαπῶν	δημιουργοί, τῶν τε ἄλλων (καὶ
[383]	ἐν θοίνῃ παρών, αὐτὸς τάδ’	εἰπών,	αὐτός ἐστιν ὁ κτανὼν τὸν
[358]	ἐρῶ τὸν ἄδικον βίον ἐπαινῶν,	εἰπὼν	δὲ ἐνδείξομαί σοι ὃν τρόπον
[383]	καὶ μακραίωνας βίους, ξύμπαντά τ’	εἰπὼν	θεοφιλεῖς ἐμὰς τύχας παιᾶν’ ἐπηυφήμησεν,
[377]	περὶ τῶν μεγίστων ψεῦδος ὁ	εἰπὼν	οὐ καλῶς ἐψεύσατο ὡς Οὐρανός
[368]	εὐδοκιμήσαντας περὶ τὴν Μεγαροῖ μάχην,	εἰπών—	παῖδες Αρίστωνος, κλεινοῦ θεῖον γένος
[357]	~Πολιτεία (Εγὼ μὲν οὖν ταῦτα	εἰπὼν	ᾤμην λόγου ἀπηλλάχθαι· τὸ δ’
[367]	πάντα τὸν βίον (οὐδὲν ἄλλο	σκοπῶν	διελήλυθας ἢ τοῦτο. μὴ οὖν
[380]	περὶ θεοὺς νόμων τε καὶ	τύπων,	ἐν ᾧ δεήσει τούς τε
[381]	ποιεῖν ὁπῃοῦν ἢ θεῶν ἢ	ἀνθρώπων;	Αδύνατον, ἔφη. Αδύνατον ἄρα, ἔφην,
[382]	ὑπὸ θεῶν ἀλλὰ καὶ ὑπ’	ἀνθρώπων	μισεῖται. Δοκεῖ μοι. Τί δὲ
[366]	λόγοι λελειμμένοι, μέχρι τῶν νῦν	ἀνθρώπων	οὐδεὶς πώποτε ἔψεξεν ἀδικίαν οὐδ’
[362]	ἄμεινον τοὺς θεοὺς καὶ τῶν	ἀνθρώπων	οὓς ἂν βούληται, ὥστε καὶ
[364]	δὲ τῆς τῶν θεῶν ὑπ’	ἀνθρώπων	παραγωγῆς τὸν Ομηρον μαρτύρονται, ὅτι
[362]	Σώκρατες, παρὰ θεῶν καὶ παρ’	ἀνθρώπων	τῷ ἀδίκῳ παρεσκευάσθαι τὸν βίον
[383]	αὐτὸς ὑμνῶν, αὐτὸς ἐν θοίνῃ	παρών,	αὐτὸς τάδ’ εἰπών, αὐτός ἐστιν
[370]	ὦ Αδείμαντε, δεῖ πολιτῶν ἢ	τεττάρων	ἐπὶ τὰς παρασκευὰς ὧν ἐλέγομεν.
[369]	ἥ γε ἀναγκαιοτάτη πόλις ἐκ	τεττάρων	ἢ πέντε ἀνδρῶν. (Φαίνεται. Τί
[360]	ἀνθρώποις ἰσόθεον ὄντα. οὕτω δὲ	δρῶν	οὐδὲν ἂν διάφορον τοῦ ἑτέρου
[380]	διδόντες, ἦν δὲ δὴ ὁ	δρῶν	ταῦτα θεός, οὐκ ἐατέον λέγειν
[369]	πόλις ἐκ τεττάρων ἢ πέντε	ἀνδρῶν.	(Φαίνεται. Τί δὴ οὖν; ἕνα
[363]	ἔπαινος καὶ ὁ ψόγος οὗτος	ἑκατέρων.	Πρὸς δὲ τούτοις σκέψαι, ὦ
[364]	ὁμολογοῦντες αὐτοὺς ἀμείνους εἶναι τῶν	ἑτέρων.	τούτων δὲ πάντων οἱ περὶ
[359]	δίκαιον ἐν μέσῳ ὂν τούτων	ἀμφοτέρων	ἀγαπᾶσθαι οὐχ ὡς (ἀγαθόν, ἀλλ’
[379]	ἂν μείξας ὁ Ζεὺς δῷ	ἀμφοτέρων,	ἄλλοτε μέν τε κακῷ ὅ
[358]	ἀδικῶσί τε καὶ ἀδικῶνται καὶ	ἀμφοτέρων	γεύωνται, ~τοῖς μὴ δυναμένοις τὸ
[370]	οὐ πάνυ (ὅμοιος ἑκάστῳ, ἀλλὰ	διαφέρων	τὴν φύσιν, ἄλλος ἐπ’ ἄλλου
[379]	πίθοι κατακείαται ἐν Διὸς οὔδει	κηρῶν	ἔμπλειοι, ὁ μὲν ἐσθλῶν, αὐτὰρ
[362]	δημοσίᾳ περιγίγνεσθαι καὶ πλεονεκτεῖν τῶν	ἐχθρῶν,	πλεονεκτοῦντα δὲ πλουτεῖν καὶ (τούς
[373]	καὶ αὖ ὀψοποιῶν τε καὶ	μαγείρων;	ἔτι δὲ καὶ συβωτῶν προσδεησόμεθα·
[361]	ἐπανορθοῦσθαι— οὕτω καὶ ὁ ἄδικος	ἐπιχειρῶν	ὀρθῶς τοῖς ἀδικήμασιν λανθανέτω, εἰ
[366]	ὁ τῶν πολλῶν τε καὶ	ἄκρων	λεγόμενος λόγος; ἐκ δὴ πάντων
[364]	τινα ἐχθρὸν πημῆναι ἐθέλῃ, μετὰ	σμικρῶν	δαπανῶν ὁμοίως δίκαιον ἀδίκῳ βλάψει
[371]	ἔμποροι· ἦ γάρ; Ναί. Καὶ	ἐμπόρων	δὴ δεησόμεθα. Πάνυ γε Καὶ
[373]	Πῶς γὰρ οὔ; (Οὐκοῦν καὶ	ἰατρῶν	ἐν χρείαις ἐσόμεθα πολὺ μᾶλλον
[372]	ἄλφιτα σκευαζόμενοι, ἐκ δὲ τῶν	πυρῶν	ἄλευρα, τὰ μὲν πέψαντες, τὰ
[366]	τῶν ἐξ ἀρχῆς ἡρώων ἀρξάμενοι,	ὅσων	λόγοι λελειμμένοι, μέχρι τῶν νῦν
[383]	ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι τὰς ἑὰς εὐπαιδίας—	νόσων	τ’ ἀπείρους καὶ μακραίωνας βίους,
[364]	καὶ Ορφέως, Σελήνης τε καὶ	Μουσῶν	ἐκγόνων, ὥς φασι, καθ’ ἃς
[379]	μήν; Αλλὰ μὴν οὐδέν γε	τῶν	ἀγαθῶν βλαβερόν· ἦ γάρ; Οὔ
[380]	πάντων αἴτιον τὸν θεὸν ἀλλὰ	τῶν	ἀγαθῶν. Καὶ μάλ’ ἔφη, ἀπόχρη.
[360]	δήλῳ· αἰσθόμενον δὲ εὐθὺς διαπράξασθαι	τῶν	ἀγγέλων γενέσθαι τῶν παρὰ τὸν
[366]	πειστέον, ἀδικητέον καὶ θυτέον (ἀπὸ	τῶν	ἀδικημάτων. δίκαιοι μὲν γὰρ ὄντες
[361]	τὸ πείθειν, ἐάν τι μηνύηται	τῶν	ἀδικημάτων, καὶ βιάσασθαι ὅσα ἂν
[363]	ἀδίκων διῆλθε τιμωρήματα, ταῦτα περὶ	τῶν	ἀδίκων λέγουσιν, ἄλλα δὲ οὐκ
[360]	ποτε ἐθέλοι ἀδικῆσαι μηδὲ ἅψαιτο	τῶν	ἀλλοτρίων, ἀθλιώτατος μὲν ἂν δόξειεν
[360]	τῇ δικαιοσύνῃ καὶ τολμήσειεν ἀπέχεσθαι	τῶν	ἀλλοτρίων καὶ μὴ ἅπτεσθαι, ἐξὸν
[370]	φύσιν καὶ ἐν καιρῷ, σχολὴν	τῶν	ἄλλων ἄγων, πράττῃ. Παντάπασι μὲν
[373]	τούτου προσδεήσει. δεήσει δὲ καὶ	τῶν	ἄλλων βοσκημάτων παμπόλλων, εἴ τις
[371]	Πλειόνων δὴ γεωργῶν τε καὶ	τῶν	ἄλλων δημιουργῶν δεῖ ἡμῖν τῇ
[371]	Πλειόνων γάρ. Καὶ δὴ καὶ	τῶν	ἄλλων διακόνων που τῶν τε
[374]	σκυτικῆς ἔργον καλῶς γίγνοιτο, καὶ	τῶν	ἄλλων ἑνὶ ἑκάστῳ ὡσαύτως ἓν
[357]	δὲ μισθῶν τε χάριν καὶ	τῶν	ἄλλων ὅσα γίγνεται ἀπ’ αὐτῶν.
[381]	ἔχοντα ὑπὸ χρόνου τε καὶ	τῶν	ἄλλων παθημάτων ἥκιστα ἀλλοιοῦται. Εστι
[374]	φυλάκων ἔργον, (τοσούτῳ σχολῆς τε	τῶν	ἄλλων πλείστης ἂν εἴη καὶ
[374]	ἕκαστος καὶ ἐφ’ ᾧ ἔμελλε	τῶν	ἄλλων (σχολὴν ἄγων διὰ βίου
[359]	τὸν δακτύλιον· καθήμενον οὖν μετὰ	τῶν	ἄλλων τυχεῖν τὴν σφενδόνην τοῦ
[365]	μὴ εἰσὶν ἢ μηδὲν αὐτοῖς	τῶν	ἀνθρωπίνων μέλει, τί καὶ ἡμῖν
[362]	πολὺ ἄμεινον τοὺς θεοὺς καὶ	τῶν	ἀνθρώπων οὓς ἂν βούληται, ὥστε
[382]	ἢ μανίαν; Αλλ’ οὐδείς, ἔφη,	τῶν	ἀνοήτων καὶ μαινομένων θεοφιλής. Οὐκ
[357]	τε αὑτοῦ χάριν ἀγαπῶμεν καὶ	τῶν	ἀπ’ αὐτοῦ γιγνομένων, οἷον αὖ
[357]	ὃ δεξαίμεθ’ ἂν ἔχειν οὐ	τῶν	ἀποβαινόντων ἐφιέμενοι, ἀλλ’ αὐτὸ αὑτοῦ
[366]	ἢ ἐπιστήμην λαβὼν (ἀπέχεται αὐτοῦ,	τῶν	γε ἄλλων οὐδεὶς ἑκὼν δίκαιος,
[365]	ἔκ τε τῶν νόμων καὶ	τῶν	γενεαλογησάντων ποιητῶν, οἱ δὲ αὐτοὶ
[375]	τῷ φύλακι. οἶσθα γάρ που	τῶν	γενναίων κυνῶν, ὅτι τοῦτο φύσει
[370]	οἰκοδόμοι πρὸς τὰς ἀγωγὰς μετὰ	τῶν	γεωργῶν χρῆσθαι ὑποζυγίοις, ὑφάνται δὲ
[374]	κατὰ πόλεμον ἱκανὸς ἔσται ἀγωνιστής,	τῶν	δὲ ἄλλων ὀργάνων οὐδὲν οὐδένα
[379]	μὲν ἀγαθῶν οὐδένα ἄλλον αἰτιατέον,	τῶν	δὲ κακῶν ἄλλ’ ἄττα δεῖ
[379]	τῶν μὲν εὖ ἐχόντων αἴτιον,	τῶν	δὲ κακῶν ἀναίτιον. (Παντελῶς γ’
[357]	ἕνεκα οὐκ ἂν δεξαίμεθα ἔχειν,	(τῶν	δὲ μισθῶν τε χάριν καὶ
[371]	ὧν ποιεῖ, ἤ τις ἄλλος	τῶν	δημιουργῶν, μὴ εἰς τὸν αὐτὸν
[363]	δόξας ἄγοντες, ἅπερ Γλαύκων περὶ	τῶν	δικαίων δοξαζομένων δὲ ἀδίκων διῆλθε
[364]	καὶ νόμῳ αἰσχρόν· λυσιτελέστερα δὲ	τῶν	δικαίων τὰ ἄδικα ὡς ἐπὶ
[363]	ἐπὶ πλέον δὲ οὗτοι τὰ	τῶν	δοξῶν λέγουσιν. τὰς γὰρ παρὰ
[361]	οὖν εἴτε τοῦ δικαίου εἴτε	τῶν	δωρεῶν τε καὶ τιμῶν ἕνεκα
[362]	αὐτὸν εἶναι μᾶλλον προσήκειν ἐκ	τῶν	εἰκότων ἢ τὸν δίκαιον. οὕτω
[365]	διέλθοι; λέγοι γὰρ ἂν ἐκ	τῶν	εἰκότων πρὸς αὑτὸν κατὰ Πίνδαρον
[366]	λεγόμενος λόγος; ἐκ δὴ πάντων	τῶν	(εἰρη( μένων τίς μηχανή, ὦ
[365]	ἃς δὴ τελετὰς καλοῦσιν, αἳ	τῶν	ἐκεῖ κακῶν ἀπολύουσιν ἡμᾶς, μὴ
[368]	ἐκείνου τοῦ ἀνδρός, τὴν ἀρχὴν	τῶν	ἐλεγείων ἐποίησεν ὁ Γλαύκωνος ἐραστής,
[366]	ἐπαινέται φατὲ δικαιοσύνης εἶναι, ἀπὸ	τῶν	ἐξ ἀρχῆς ἡρώων ἀρξάμενοι, ὅσων
[371]	γίγνηται, συχνῶν (καὶ ἄλλων προσδεήσεται	τῶν	ἐπιστημόνων τῆς περὶ τὴν θάλατταν
[377]	οὕτω παρήσομεν τοὺς ἐπιτυχόντας ὑπὸ	τῶν	ἐπιτυχόντων μύθους πλασθέντας ἀκούειν τοὺς
[364]	ὦσιν, ὁμολογοῦντες αὐτοὺς ἀμείνους εἶναι	τῶν	ἑτέρων. τούτων δὲ πάντων οἱ
[362]	καὶ δημοσίᾳ περιγίγνεσθαι καὶ πλεονεκτεῖν	τῶν	ἐχθρῶν, πλεονεκτοῦντα δὲ πλουτεῖν καὶ
[366]	θεῶν παῖδες ποιηταὶ καὶ προφῆται	τῶν	θεῶν γενόμενοι, οἳ ταῦτα οὕτως
[364]	καὶ ἀνάντη· οἱ δὲ τῆς	τῶν	θεῶν ὑπ’ ἀνθρώπων παραγωγῆς τὸν
[379]	ἀναίτιος· πολὺ γὰρ ἐλάττω τἀγαθὰ	τῶν	κακῶν ἡμῖν, καὶ τῶν μὲν
[382]	πρός τε τοὺς πολεμίους καὶ	τῶν	καλουμένων φίλων, ὅταν διὰ μανίαν
[374]	ὁπλιτικῆς ἤ τινος ἄλλης μάχης	τῶν	κατὰ πόλεμον ἱκανὸς ἔσται ἀγωνιστής,
[372]	ἱκανῶς· θρέψονται δὲ ἐκ μὲν	τῶν	κριθῶν ἄλφιτα σκευαζόμενοι, ἐκ δὲ
[365]	ταύτῃ ἰτέον, ὡς τὰ ἴχνη	τῶν	λόγων φέρει. ἐπὶ γὰρ τὸ
[365]	γὰρ ἄλλο οὐδὲν εὐπετές, (φήσομεν,	τῶν	μεγάλων· ἀλλ’ ὅμως, εἰ μέλλομεν
[367]	ἥττονι ἀσύμφορον. ἐπειδὴ οὖν ὡμολόγησας	τῶν	μεγίστων ἀγαθῶν εἶναι δικαιοσύνην, ἃ
[377]	ἐγώ, τὸ μέγιστον καὶ περὶ	τῶν	μεγίστων ψεῦδος ὁ εἰπὼν οὐ
[379]	τἀγαθὰ τῶν κακῶν ἡμῖν, καὶ	τῶν	μὲν ἀγαθῶν οὐδένα ἄλλον αἰτιατέον,
[367]	πάρες ἄλλοις ἐπαινεῖν· ὡς ἐγὼ	τῶν	μὲν ἄλλων ἀποδεχοίμην ἂν οὕτως
[379]	γε αἴτιον τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ	τῶν	μὲν εὖ ἐχόντων αἴτιον, τῶν
[383]	διδασκάλους ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι	τῶν	νέων, εἰ μέλλουσιν ἡμῖν οἱ
[365]	ἢ ἀκηκόαμεν ἢ ἔκ τε	τῶν	νόμων καὶ τῶν γενεαλογησάντων ποιητῶν,
[366]	ἀρξάμενοι, ὅσων λόγοι λελειμμένοι, μέχρι	τῶν	νῦν ἀνθρώπων οὐδεὶς πώποτε ἔψεξεν
[379]	κακῶν τε τέτυκται. τὴν δὲ	τῶν	ὅρκων καὶ σπονδῶν σύγχυσιν, ἣν
[363]	λόγῳ καὶ κατακλίναντες καὶ συμπόσιον	τῶν	ὁσίων κατασκευάσαντες ἐστεφανωμένους ποιοῦσιν τὸν
[382]	εἰδέναι ὅπῃ τἀληθὲς ἔχει περὶ	τῶν	παλαιῶν, ἀφομοιοῦντες τῷ ἀληθεῖ τὸ
[360]	εὐθὺς διαπράξασθαι τῶν ἀγγέλων γενέσθαι	τῶν	παρὰ τὸν βασιλέα, ἐλθόντα (δὲ
[380]	δ’ ἐγώ, εἷς ἂν εἴη	τῶν	περὶ θεοὺς νόμων τε καὶ
[369]	αὐτόσε προσθήσομεν ἤ τιν’ ἄλλον	τῶν	περὶ τὸ σῶμα θεραπευτήν; Πάνυ
[373]	δημιουργοί, τῶν τε ἄλλων (καὶ	τῶν	περὶ τὸν γυναικεῖον κόσμον. καὶ
[373]	λέγομεν; Οὕτως, ἔφη. Οὐκοῦν τῆς	τῶν	πλησίον χώρας ἡμῖν ἀποτμητέον, εἰ
[381]	ἐγώ, ὦ ἄριστε, λεγέτω ἡμῖν	τῶν	ποιητῶν, ὡς— θεοὶ ξείνοισιν ἐοικότες
[374]	μὲν λαβὼν ἤ τι ἄλλο	τῶν	πολεμικῶν ὅπλων τε καὶ ὀργάνων
[366]	τε καὶ τελευτήσαντες, ὡς ὁ	τῶν	πολλῶν τε καὶ ἄκρων λεγόμενος
[372]	κριθῶν ἄλφιτα σκευαζόμενοι, ἐκ δὲ	τῶν	πυρῶν ἄλευρα, τὰ μὲν πέψαντες,
[373]	ἐργολάβοι, σκευῶν τε παντοδαπῶν δημιουργοί,	τῶν	τε ἄλλων (καὶ τῶν περὶ
[367]	μεγίστων ἀγαθῶν εἶναι δικαιοσύνην, ἃ	τῶν	τε ἀποβαινόντων ἀπ’ αὐτῶν ἕνεκα
[371]	καὶ τῶν ἄλλων διακόνων που	τῶν	τε εἰσαξόντων καὶ ἐξαξόντων ἕκαστα.
[372]	καὶ τραγήματά που παραθήσομεν αὐτοῖς	τῶν	τε σύκων καὶ ἐρεβίνθων καὶ
[366]	δέ, δῆλον· ὁ γὰρ πρῶτος	τῶν	τοιούτων εἰς δύναμιν ἐλθὼν πρῶτος
[369]	οἰκήσεως, τρίτη δὲ ἐσθῆτος καὶ	τῶν	τοιούτων. Εστι ταῦτα. Φέρε δή,
[380]	τὰ Τρωικὰ ἤ τι ἄλλο	τῶν	τοιούτων, ἢ οὐ θεοῦ ἔργα
[380]	εἱλήσεών τε καὶ ἀνέμων καὶ	τῶν	τοιούτων παθημάτων, ~οὐ τὸ ὑγιέστατον
[361]	μὴ τέγγεσθαι ὑπὸ κακοδοξίας καὶ	τῶν	ὑπ’ αὐτῆς γιγνομένων, ἀλλὰ ἴτω
[374]	δ’ ἐγώ, ὅσῳ μέγιστον τὸ	τῶν	φυλάκων ἔργον, (τοσούτῳ σχολῆς τε
[369]	μὴν πρώτη γε καὶ μεγίστη	τῶν	χρειῶν ἡ τῆς τροφῆς παρασκευὴ
[370]	τὸ δὲ ἱματίου, τὸ δὲ	ὑποδημάτων,	καὶ μὴ ἄλλοις κοινωνοῦντα πράγματα
[381]	χρόνου τε καὶ τῶν ἄλλων	παθημάτων	ἥκιστα ἀλλοιοῦται. Εστι δὴ ταῦτα.
[380]	καὶ ἀνέμων καὶ τῶν τοιούτων	παθημάτων,	~οὐ τὸ ὑγιέστατον καὶ ἰσχυρότατον
[364]	ἄρα λύσεις τε καὶ καθαρμοὶ	ἀδικημάτων	~διὰ θυσιῶν καὶ (παιδιᾶς ἡδονῶν
[366]	ἀδικητέον καὶ θυτέον (ἀπὸ τῶν	ἀδικημάτων.	δίκαιοι μὲν γὰρ ὄντες ἀζήμιοι
[361]	πείθειν, ἐάν τι μηνύηται τῶν	ἀδικημάτων,	καὶ βιάσασθαι ὅσα ἂν βίας
[373]	δεήσει δὲ καὶ τῶν ἄλλων	βοσκημάτων	παμπόλλων, εἴ τις αὐτὰ ἔδεται·
[366]	τις δύναμις ὑπάρχει ψυχῆς ἢ	χρημάτων	ἢ σώματος ἢ γένους, ἀλλὰ
[373]	καὶ ἐκεῖνοι ἀφῶσιν αὑτοὺς ἐπὶ	χρημάτων	κτῆσιν ἄπειρον, ὑπερβάντες τὸν τῶν
[366]	ἄλλης ἀσθενείας ψέγει τὸ ἀδικεῖν,	ἀδυνατῶν	αὐτὸ δρᾶν. ὡς δέ, δῆλον·
[365]	τῶν νόμων καὶ τῶν γενεαλογησάντων	ποιητῶν,	οἱ δὲ αὐτοὶ οὗτοι λέγουσιν
[364]	ἰδίᾳ τε λεγόμενον (καὶ ὑπὸ	ποιητῶν.	πάντες γὰρ ἐξ ἑνὸς στόματος
[381]	ὦ ἄριστε, λεγέτω ἡμῖν τῶν	ποιητῶν,	ὡς— θεοὶ ξείνοισιν ἐοικότες ἀλλοδαποῖσι,
[382]	μανίαν; Αλλ’ οὐδείς, ἔφη, τῶν	ἀνοήτων	καὶ μαινομένων θεοφιλής. Οὐκ ἄρα
[378]	ἀνάγκη τις ἦν λέγειν, δι’	ἀπορρήτων	ἀκούειν ὡς ὀλιγίστους, θυσαμένους οὐ
[370]	Πλειόνων δή, ὦ Αδείμαντε, δεῖ	πολιτῶν	ἢ τεττάρων ἐπὶ τὰς παρασκευὰς
[380]	καὶ τοὺς ποιοῦντας ποιεῖν, μὴ	πάντων	αἴτιον τὸν θεὸν ἀλλὰ τῶν
[379]	ἐγώ, ὁ θεός, ἐπειδὴ ἀγαθός,	πάντων	ἂν εἴη αἴτιος, ὡς οἱ
[379]	ἄρα εὐπραγίας; Ναί. Οὐκ ἄρα	πάντων	γε αἴτιον τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ
[380]	ἢ ἁπλοῦν τε εἶναι καὶ	πάντων	ἥκιστα τῆς ἑαυτοῦ ἰδέας ἐκβαίνειν;
[358]	εἴ σοι βουλομένῳ ἃ λέγω.	Πάντων	μάλιστα, ἦν δ’ ἐγώ· περὶ
[382]	κυριώτατα οὐδεὶς ἑκὼν ἐθέλει, ἀλλὰ	πάντων	μάλιστα φοβεῖται ἐκεῖ αὐτὸ κεκτῆσθαι.
[364]	εἶναι τῶν ἑτέρων. τούτων δὲ	πάντων	οἱ περὶ θεῶν τε λόγοι
[361]	ἕνεκα τοιοῦτος εἴη. γυμνωτέος δὴ	πάντων	πλὴν δικαιοσύνης καὶ ποιητέος ἐναντίως
[375]	διαμάχεσθαι. Δεῖ γὰρ οὖν, ἔφη,	πάντων	τούτων. Καὶ μὴν ἀνδρεῖόν γε,
[366]	ἄκρων λεγόμενος λόγος; ἐκ δὴ	πάντων	τῶν (εἰρη( μένων τίς μηχανή,
[367]	οὕτως ἐλέγετο ἐξ ἀρχῆς ὑπὸ	πάντων	ὑμῶν καὶ ἐκ νέων ἡμᾶς
[366]	Σώκρατες, εἰπεῖν, ὅτι Ω θαυμάσιε,	πάντων	(ὑμῶν, ὅσοι ἐπαινέται φατὲ δικαιοσύνης
[366]	οἷός τ’ ᾖ. καὶ τούτων	ἁπάντων	οὐδὲν ἄλλο αἴτιον ἢ ἐκεῖνο,
[365]	τε τῶν νόμων καὶ τῶν	γενεαλογησάντων	ποιητῶν, οἱ δὲ αὐτοὶ οὗτοι
[367]	ἂν οὕτως ἐπαινούντων δικαιοσύνην καὶ	ψεγόντων	ἀδικίαν, δόξας τε περὶ αὐτῶν
[367]	τε περὶ αὐτῶν καὶ μισθοὺς	ἐγκωμιαζόντων	καὶ λοιδορούντων, σοῦ δὲ οὐκ
[367]	εἶναι δικαιοσύνην, ἃ τῶν τε	ἀποβαινόντων	ἀπ’ αὐτῶν ἕνεκα ἄξια κεκτῆσθαι,
[357]	δεξαίμεθ’ ἂν ἔχειν οὐ τῶν	ἀποβαινόντων	ἐφιέμενοι, ἀλλ’ αὐτὸ αὑτοῦ ἕνεκα
[371]	που τῶν τε εἰσαξόντων καὶ	ἐξαξόντων	ἕκαστα. οὗτοι δέ εἰσιν ἔμποροι·
[371]	ἄλλων διακόνων που τῶν τε	εἰσαξόντων	καὶ ἐξαξόντων ἕκαστα. οὗτοι δέ
[379]	ἀγαθόν, ἀλλὰ τῶν μὲν εὖ	ἐχόντων	αἴτιον, τῶν δὲ κακῶν ἀναίτιον.
[377]	παρήσομεν τοὺς ἐπιτυχόντας ὑπὸ τῶν	ἐπιτυχόντων	μύθους πλασθέντας ἀκούειν τοὺς παῖδας
[367]	μὲν ἄλλων ἀποδεχοίμην ἂν οὕτως	ἐπαινούντων	δικαιοσύνην καὶ ψεγόντων ἀδικίαν, δόξας
[367]	αὐτῶν καὶ μισθοὺς ἐγκωμιαζόντων καὶ	λοιδορούντων,	σοῦ δὲ οὐκ ἄν, εἰ
[381]	ἀναπειθόμεναι αἱ μητέρες τὰ παιδία	ἐκδειματούντων,	λέγουσαι τοὺς μύθους κακῶς, ὡς
[362]	εἶναι μᾶλλον προσήκειν ἐκ τῶν	εἰκότων	ἢ τὸν δίκαιον. οὕτω φασίν,
[365]	λέγοι γὰρ ἂν ἐκ τῶν	εἰκότων	πρὸς αὑτὸν κατὰ Πίνδαρον ἐκεῖνο
[380]	σῶμα ὑπὸ σιτίων τε καὶ	ποτῶν	καὶ πόνων, καὶ πᾶν φυτὸν
[364]	ἀκεῖσθαι μεθ’ ἡδονῶν τε καὶ	ἑορτῶν,	ἐάν τέ τινα ἐχθρὸν πημῆναι
[367]	ἀσύμφορον. ἐπειδὴ οὖν ὡμολόγησας τῶν	μεγίστων	ἀγαθῶν εἶναι δικαιοσύνην, ἃ τῶν
[377]	τὸ μέγιστον καὶ περὶ τῶν	μεγίστων	ψεῦδος ὁ εἰπὼν οὐ καλῶς
[378]	πρὸς συγγενεῖς τε καὶ οἰκείους	αὐτῶν—	ἀλλ’ εἴ πως μέλλομεν πείσειν
[366]	τιμὰς καὶ δωρεὰς τὰς ἀπ’	αὐτῶν	γιγνομένας· αὐτὸ δ’ ἑκάτερον τῇ
[358]	μισθοὺς καὶ τὰ γιγνόμενα ἀπ’	αὐτῶν	ἐᾶσαι χαίρειν. οὑτωσὶ οὖν ποιήσω,
[367]	ἃ τῶν τε ἀποβαινόντων ἀπ’	αὐτῶν	ἕνεκα ἄξια κεκτῆσθαι, πολὺ δὲ
[357]	τῶν ἄλλων ὅσα γίγνεται ἀπ’	αὐτῶν.	Εστιν γὰρ οὖν, ἔφην, καὶ
[367]	ψεγόντων ἀδικίαν, δόξας τε περὶ	αὐτῶν	καὶ μισθοὺς ἐγκωμιαζόντων καὶ λοιδορούντων,
[377]	ἦ δ’ ὅς, καὶ τί	αὐτῶν	μεμφόμενος λέγεις; Οπερ, ἦν δ’
[381]	ὢν εἰς τὸ δυνατὸν ἕκαστος	αὐτῶν	μένει ἀεὶ ἁπλῶς ἐν τῇ
[365]	λεγόμενα ὥσπερ ἐπιπτόμενοι συλλογίσασθαι ἐξ	αὐτῶν	ποῖός τις ἂν (ὢν καὶ
[375]	γενναίων κυνῶν, ὅτι τοῦτο φύσει	αὐτῶν	τὸ ἦθος, πρὸς μὲν τοὺς
[377]	παισίν, καὶ πλάττειν τὰς ψυχὰς	αὐτῶν	τοῖς μύθοις πολὺ μᾶλλον ἢ
[372]	Σώκρατες, εἰ μή που ἐν	αὐτῶν	τούτων χρείᾳ τινὶ τῇ πρὸς
[359]	ἄρξασθαι νόμους τίθεσθαι καὶ συνθήκας	αὑτῶν,	καὶ ὀνομάσαι τὸ ὑπὸ τοῦ
[367]	κεκτῆσθαι, πολὺ δὲ μᾶλλον αὐτὰ	αὑτῶν,	οἷον ὁρᾶν, (ἀκούειν, φρονεῖν, καὶ
[367]	ὅσ’ ἄλλα ἀγαθὰ γόνιμα τῇ	αὑτῶν	φύσει ἀλλ’ οὐ δόξῃ ἐστίν,
[357]	δὲ ἡμᾶς, καὶ αὐτὰ μὲν	ἑαυτῶν	ἕνεκα οὐκ ἂν δεξαίμεθα ἔχειν,
[382]	ἐγώ, ὅτι τῷ κυριωτάτῳ που	ἑαυτῶν	ψεύδεσθαι καὶ περὶ τὰ κυριώτατα
[362]	μαστιγώσεται, στρεβλώσεται, δεδήσεται, ~(ἐκκαυθήσεται τὠφθαλμώ,	τελευτῶν	πάντα κακὰ παθὼν ἀνασχινδυλευθήσεται καὶ
[366]	δῆλον· ὁ γὰρ πρῶτος τῶν	τοιούτων	εἰς δύναμιν ἐλθὼν πρῶτος ἀδικεῖ,
[369]	τρίτη δὲ ἐσθῆτος καὶ τῶν	τοιούτων.	Εστι ταῦτα. Φέρε δή, ἦν
[380]	Τρωικὰ ἤ τι ἄλλο τῶν	τοιούτων,	ἢ οὐ θεοῦ ἔργα ἐατέον
[380]	τε καὶ ἀνέμων καὶ τῶν	τοιούτων	παθημάτων, ~οὐ τὸ ὑγιέστατον καὶ
[359]	δὲ δίκαιον ἐν μέσῳ ὂν	τούτων	ἀμφοτέρων ἀγαπᾶσθαι οὐχ ὡς (ἀγαθόν,
[378]	γιγνομένοις καὶ τοὺς ποιητὰς ἐγγὺς	τούτων	ἀναγκαστέον λογοποιεῖν. Ηρας δὲ δεσμοὺς
[381]	ἡμῖν ψευδέσθων. μηδ’ αὖ ὑπὸ	τούτων	ἀναπειθόμεναι αἱ μητέρες τὰ παιδία
[366]	ἂν οἷός τ’ ᾖ. καὶ	τούτων	ἁπάντων οὐδὲν ἄλλο αἴτιον ἢ
[375]	πρᾳεῖα φύσις. Φαίνεται. Αλλὰ μέντοι	τούτων	γε ὁποτέρου ἂν στέρηται, φύλαξ
[364]	αὐτοὺς ἀμείνους εἶναι τῶν ἑτέρων.	τούτων	δὲ πάντων οἱ περὶ θεῶν
[369]	Τί δὴ οὖν; ἕνα ἕκαστον	τούτων	δεῖ τὸ αὑτοῦ ἔργον ἅπασι
[363]	καὶ ἄλλα δὴ πολλὰ ἀγαθὰ	τούτων	ἐχόμενα. παραπλήσια δὲ καὶ ὁ
[375]	Δεῖ γὰρ οὖν, ἔφη, πάντων	τούτων.	Καὶ μὴν ἀνδρεῖόν γε, εἴπερ
[363]	μέθην αἰώνιον. οἱ δ’ ἔτι	τούτων	μακροτέρους ἀποτείνουσιν μισθοὺς παρὰ θεῶν·
[363]	δὲ παρέχῃ ἰχθῦς. Μουσαῖος δὲ	τούτων	νεανικώτερα τἀγαθὰ καὶ ὁ ὑὸς
[373]	ἑταῖραι καὶ πέμματα, καὶ ἕκαστα	τούτων	παντοδαπά. καὶ δὴ καὶ ἃ
[367]	Σώκρατες, ἴσως δὲ καὶ ἔτι	τούτων	πλείω Θρασύμαχός τε καὶ ἄλλος
[370]	παρέργου μέρει. Ανάγκη. Εκ δὴ	τούτων	πλείω τε ἕκαστα γίγνεται καὶ
[357]	τί δή; Εν ποίῳ, ἔφη,	τούτων	τὴν δικαιοσύνην τιθεῖς; ~(Εγὼ μὲν
[382]	ἔχει. Κατὰ τί δὴ οὖν	τούτων	τῷ θεῷ τὸ ψεῦδος χρήσιμον;
[373]	περὶ μουσικήν, ποιηταί τε καὶ	τούτων	ὑπηρέται, ῥαψῳδοί, ὑποκριταί, χορευταί, ἐργολάβοι,
[372]	εἰ μή που ἐν αὐτῶν	τούτων	χρείᾳ τινὶ τῇ πρὸς ἀλλήλους.
[373]	καὶ μαγείρων; ἔτι δὲ καὶ	συβωτῶν	προσδεησόμεθα· τοῦτο γὰρ ἡμῖν ἐν
[372]	παραδώσουσιν. Καὶ ὅς, Εἰ δὲ	ὑῶν	πόλιν, ὦ Σώκρατες, ἔφη, κατεσκεύαζες,
[374]	μὴ αὐτὸ τοῦτο ἐκ παιδὸς	ἐπιτηδεύων,	ἀλλὰ παρέργῳ χρώμενος; (καὶ ἀσπίδα
[373]	ὑπηρέται, ῥαψῳδοί, ὑποκριταί, χορευταί, ἐργολάβοι,	σκευῶν	τε παντοδαπῶν δημιουργοί, τῶν τε
[375]	μὴ θυμοειδὴς εἴτε ἵππος εἴτε	κύων	ἢ ἄλλο ὁτιοῦν ζῷον; ἢ
[358]	ἀπορῶ μέντοι διατεθρυλημένος τὰ ὦτα	ἀκούων	Θρασυμάχου καὶ μυρίων ἄλλων, τὸν
[358]	νοῦν ἔχων χαίροι λέγων καὶ	ἀκούων;	(Κάλλιστα, ἔφη, λέγεις· καὶ ὃ
[377]	εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα	γράφων	οἷς ἂν ὅμοια βουληθῇ γράψαι.
[373]	οὐ δοκεῖ δεήσειν παιδαγωγῶν, τιτθῶν,	τροφῶν,	κομμωτριῶν, κουρέων, καὶ αὖ ὀψοποιῶν
[358]	ἂν μᾶλλον πολλάκις τις νοῦν	ἔχων	χαίροι λέγων καὶ ἀκούων; (Κάλλιστα,
[366]	εἶναι, ἀπὸ τῶν ἐξ ἀρχῆς	ἡρώων	ἀρξάμενοι, ὅσων λόγοι λελειμμένοι, μέχρι
[377]	λόγῳ, περὶ θεῶν τε καὶ	ἡρώων	οἷοί εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν
[378]	καὶ παντοδαπὰς θεῶν τε καὶ	ἡρώων	πρὸς συγγενεῖς τε καὶ οἰκείους