HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, La République, livre II

Liste des contextes (ordre alphabétique inverse)


ν  =  929 formes différentes pour 2308 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Pages
[371]   ἐκ τούτου. Πάνυ μὲν οὖν.  (Αν   οὖν κομίσας γεωργὸς εἰς
[366]   πρὸ μεγίστης ἀδικίας αἱροίμεθ’ ἄν,  ἣν   ἐὰν μετ’ εὐσχημοσύνης κιβδήλου κτησώμεθα,
[367]   καὶ λοιδορούντων, σοῦ δὲ οὐκ  ἄν,   εἰ μὴ σὺ κελεύοις, διότι
[369]   γιγνομένην καὶ τὴν ἀδικίαν; Τάχ’  ἄν,   δ’ ὅς. Οὐκοῦν γενομένου
[374]   μελέτην ἱκανὴν παρασχομένῳ; Πολλοῦ γὰρ  ἄν,   δ’ ὅς, τὰ ὄργανα
[359]   ἀδικεῖν μήτε ἀδικεῖσθαι· μαίνεσθαι γὰρ  ἄν.   μὲν οὖν δὴ φύσις
[366]   ἂν πρὸ μεγίστης ἀδικίας αἱροίμεθ’  ἄν,   ἣν ἐὰν μετ’ εὐσχημοσύνης κιβδήλου
[367]   δικαιοσύνης τε καὶ ἀδικίας λέγοιεν  ἄν,   μεταστρέφοντες αὐτοῖν τὴν δύναμιν φορτικῶς,
[382]   ἔφη. Αλλὰ μὴν ὀρθότατά γ’  ἄν,   νυνδὴ ἔλεγον, τοῦτο ὡς
[364]   δὲ ἀτιμάζειν καὶ ὑπερορᾶν, οἳ  ἄν   πῃ ἀσθενεῖς τε (καὶ πένητες
[371]   εἶναι τελέα; Ισως. Ποῦ οὖν  ἄν   ποτε ἐν αὐτῇ εἴη
[370]   Πάνυ μὲν οὖν. Αλλ’ οὐκ  ἄν   πω πάνυ γε μέγα τι
[381]   τὴν ἀνδρειοτάτην καὶ φρονιμωτάτην ἥκιστ’  ἄν   τι ἔξωθεν πάθος ταράξειέν τε
[379]   γε μηδὲν κακὸν ποιεῖ οὐδ’  ἄν   τινος εἴη κακοῦ αἴτιον; Πῶς
[370]   Τί δέ; πότερον κάλλιον πράττοι  ἄν   τις εἷς ὢν πολλὰς τέχνας
[375]   ταῦτα. Ποῦ δή; Ιδοι μὲν  ἄν   τις καὶ ἐν ἄλλοις ζῴοις,
[381]   λέγεις. καὶ οὕτως ἔχοντος δοκεῖ  ἄν   τίς σοι, Αδείμαντε, ἑκὼν
[357]   χρηματισμός; ταῦτα γὰρ ἐπίπονα φαῖμεν  ἄν,   ὠφελεῖν δὲ ἡμᾶς, καὶ αὐτὰ
[359]   ἀδικεῖν ἄκοντες αὐτὸ ἐπιτηδεύουσι, μάλιστ’  ἂν   αἰσθοίμεθα, εἰ τοιόνδε (ποιή( σαιμεν
[367]   ἐκ νέων ἡμᾶς ἐπείθετε, οὐκ  ἂν   ἀλλήλους ἐφυλάττομεν μὴ ἀδικεῖν, ἀλλ’
[372]   Σώκρατες, ἔφη, κατεσκεύαζες, τί  ἂν   αὐτὰς ἄλλο ταῦτα ἐχόρταζες;
[360]   αἰσθανομένοις καὶ ἀνοητότατος, ἐπαινοῖεν δ’  ἂν   αὐτὸν ἀλλήλων ἐναντίον ἐξαπατῶντες ἀλλήλους
[361]   τῶν ἀδικημάτων, καὶ βιάσασθαι ὅσα  ἂν   βίας δέηται, διά τε ἀνδρείαν
[362]   δικαίῳ εἶναι, ἔπειτα γαμεῖν ὁπόθεν  ἂν   βούληται, ἐκδιδόναι εἰς οὓς ἂν
[362]   ἂν βούληται, ἐκδιδόναι εἰς οὓς  ἂν   βούληται, συμβάλλειν, κοινωνεῖν οἷς ἂν
[359]   δόντες ἐξουσίαν ἑκατέρῳ ποιεῖν ὅτι  ἂν   βούληται, τῷ τε δικαίῳ καὶ
[362]   θεοὺς καὶ τῶν ἀνθρώπων οὓς  ἂν   βούληται, ὥστε καὶ θεοφιλέστερον αὐτὸν
[360]   τὸν δὲ ἄδικος, οὐδεὶς  ἂν   γένοιτο, ὡς δόξειεν, οὕτως ἀδαμάντινος,
[369]   καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτῆς ἴδοιμεν  ἂν   γιγνομένην καὶ τὴν ἀδικίαν; Τάχ’
[376]   ἓν κακὸν προπεπονθώς· ὃν δ’  ἂν   γνώριμον, ἀσπάζεται, κἂν μηδὲν πώποτε
[357]   αὐτὰ μὲν ἑαυτῶν ἕνεκα οὐκ  ἂν   δεξαίμεθα ἔχειν, (τῶν δὲ μισθῶν
[382]   κεκτῆσθαι τὸ ψεῦδος πάντες ἥκιστα  ἂν   δέξαιντο, καὶ μισοῦσι μάλιστα αὐτὸ
[360]   ὄντα. οὕτω δὲ δρῶν οὐδὲν  ἂν   διάφορον τοῦ ἑτέρου ποιοῖ, ἀλλ’
[368]   Μεῖζον, ἔφη. Ισως τοίνυν πλείων  ἂν   δικαιοσύνη ἐν τῷ μείζονι ἐνείη
[360]   ἅψαιτο τῶν ἀλλοτρίων, ἀθλιώτατος μὲν  ἂν   δόξειεν εἶναι τοῖς αἰσθανομένοις καὶ
[374]   δὲ οὐκ ἀποδειλιατέον, ὅσον γ’  ἂν   δύναμις παρείκῃ. ~(Οὐ γὰρ οὖν,
[362]   ἂν βούληται, συμβάλλειν, κοινωνεῖν οἷς  ἂν   ἐθέλῃ, καὶ παρὰ ταῦτα πάντα
[378]   πάθη ὑπὸ τοῦ ὑέος, οὐδ’  ἂν   εἰ ἦν ἀληθῆ ᾤμην δεῖν
[368]   τοιαύτην ποιήσασθαι ζήτησιν αὐτοῦ, οἵανπερ  ἂν   εἰ προσέταξέ τις γράμματα σμικρὰ
[379]   οἱ τύποι περὶ θεολογίας τίνες  ἂν   εἶεν; Τοιοίδε πού τινες, ἦν
[379]   θεός, ἐπειδὴ ἀγαθός, πάντων  ἂν   εἴη αἴτιος, ὡς οἱ πολλοὶ
[370]   δ’ ὅς, σμικρὰ πόλις  ἂν   εἴη ἔχουσα πάντα ταῦτα. Αλλὰ
[374]   σχολῆς τε τῶν ἄλλων πλείστης  ἂν   εἴη καὶ αὖ τέχνης τε
[380]   τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, εἷς  ἂν   εἴη τῶν περὶ θεοὺς νόμων
[374]   δ’ οὔ; Ημέτερον δὴ ἔργον  ἂν   εἴη, ὡς ἔοικεν, εἴπερ οἷοί
[374]   δὲ κυβευτικὸς ἱκανῶς οὐδ’  ἂν   εἷς γένοιτο μὴ αὐτὸ τοῦτο
[365]   ὡς ἄριστα διέλθοι; λέγοι γὰρ  ἂν   ἐκ τῶν εἰκότων πρὸς αὑτὸν
[357]   ἄδικον; Ως ἀληθῶς, εἶπον, ἔγωγ’  ἂν   ἑλοίμην, εἰ ἐπ’ ἐμοὶ εἴη.
[359]   καὶ ὡς ἀληθῶς ἄνδρα οὐδ’  ἂν   ἑνί ποτε συνθέσθαι τὸ μήτε
[368]   τε καὶ ἐν μείζονι, ἕρμαιον  ἂν   ἐφάνη οἶμαι ἐκεῖνα πρῶτον ἀναγνόντας
[357]   τι εἶναι ἀγαθόν, δεξαίμεθ’  ἂν   ἔχειν οὐ τῶν ἀποβαινόντων ἐφιέμενοι,
[382]   δ’ ἐγώ· ψεύδεσθαι θεὸς ἐθέλοι  ἂν   λόγῳ ἔργῳ φάντασμα
[359]   τοῦ ἴσου τιμήν. εἴη δ’  ἂν   ἐξουσία ἣν λέγω τοιάδε
[369]   θεραπευτήν; Πάνυ γε. Εἴη δ’  ἂν   γε ἀναγκαιοτάτη πόλις ἐκ
[378]   ὡς ἀδικῶν τὰ ἔσχατα οὐδὲν  ἂν   θαυμαστὸν ποιοῖ, οὐδ’ αὖ ἀδικοῦντα
[382]   Οὐκ ἄρα ἔστιν οὗ ἕνεκα  ἂν   θεὸς ψεύδοιτο. Οὐκ ἔστιν. Πάντῃ
[376]   Τὸ ποῖον; Οτι ὃν μὲν  ἂν   ἴδῃ ἀγνῶτα, χαλεπαίνει, οὐδὲ ἓν
[370]   δεῖται. Δεήσει. Καὶ μὴν κενὸς  ἂν   ἴῃ διάκονος, ~μηδὲν ἄγων
[360]   ἑτέρου ποιοῖ, ἀλλ’ ἐπὶ ταὔτ’  ἂν   ἴοιεν ἀμφότεροι. καίτοι μέγα τοῦτο
[381]   Αλλ’ ἆρα αὐτὸς αὑτὸν μεταβάλλοι  ἂν   καὶ ἀλλοιοῖ; Δῆλον, ἔφη, ὅτι,
[365]   ἐξ αὐτῶν ποῖός τις ἂν  (ὢν   καὶ πῇ πορευθεὶς τὸν βίον
[377]   τοῖς μυθοποιοῖς, (καὶ ὃν μὲν  ἂν   καλὸν (μῦθον) ποιήσωσιν, ἐγκριτέον, ὃν
[372]   σκοποῦντες γὰρ καὶ τοιαύτην τάχ’  ἂν   κατίδοιμεν τήν τε δικαιοσύνην καὶ
[380]   μέτρου μυθολογοῦντα, ὡς οὔτε ὅσια  ἂν   λεγόμενα εἰ λέγοιτο, οὔτε σύμφορα
[358]   δ’ ἐγώ· περὶ γὰρ τίνος  ἂν   μᾶλλον πολλάκις τις νοῦν ἔχων
[360]   ὡς δόξειεν, οὕτως ἀδαμάντινος, ὃς  ἂν   μείνειεν ἐν τῇ δικαιοσύνῃ καὶ
[379]   δειλῶν· καὶ μὲν  ἂν   μείξας Ζεὺς δῷ ἀμφοτέρων,
[379]   ἄλλοτε δ’ ἐσθλῷ· δ’  ἂν   μή, ἀλλ’ ἄκρατα τὰ ἕτερα,
[377]   (μῦθον) ποιήσωσιν, ἐγκριτέον, ὃν δ’  ἂν   μή, ἀποκριτέον. τοὺς δ’ ἐγκριθέντας
[360]   ἰδίᾳ ὄντος, ἐπεὶ ὅπου γ’  ἂν   οἴηται ἕκαστος οἷός τε ἔσεσθαι
[366]   ἐλθὼν πρῶτος ἀδικεῖ, καθ’ ὅσον  ἂν   οἷός τ’ ᾖ. καὶ τούτων
[377]   γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα γράφων οἷς  ἂν   ὅμοια βουληθῇ γράψαι. Καὶ γάρ,
[378]   κολάζων παντὶ τρόπῳ, ἀλλὰ δρῴη  ἂν   ὅπερ θεῶν οἱ πρῶτοί τε
[367]   ἐγὼ τῶν μὲν ἄλλων ἀποδεχοίμην  ἂν   οὕτως ἐπαινούντων δικαιοσύνην καὶ ψεγόντων
[376]   οὖν, ἔφη. Οὗτος μὲν δὴ  ἂν   οὕτως ὑπάρχοι. θρέψονται δὲ δὴ
[381]   οὔ; Ταύτῃ μὲν δὴ ἥκιστα  ἂν   πολλὰς μορφὰς ἴσχοι θεός.
[366]   τίνα οὖν ἔτι λόγον δικαιοσύνην  ἂν   πρὸ μεγίστης ἀδικίας αἱροίμεθ’ ἄν,
[358]   ἐγκωμιαζόμενον ἀκοῦσαι— μάλιστα δ’ οἶμαι  ἂν   σοῦ πυθέσθαι. διὸ κατατείνας ἐρῶ
[375]   Αλλὰ μέντοι τούτων γε ὁποτέρου  ἂν   στέρηται, φύλαξ ἀγαθὸς οὐ μὴ
[371]   εἰσὶ καὶ ἄλλοι διάκονοι, οἳ  ἂν   τὰ μὲν τῆς διανοίας μὴ
[378]   καὶ μή, ἀλλ’  ἂν   τηλικοῦτος ὢν λάβῃ ἐν ταῖς
[359]   ἄξει. ἐπ’ αὐτοφώρῳ οὖν λάβοιμεν  ἂν   τὸν δίκαιον τῷ ἀδίκῳ εἰς
[368]   γε αὐτοὺς τοὺς λόγους ἠπίστουν  ἂν   ὑμῖν— ὅσῳ δὲ μᾶλλον πιστεύω,
[360]   ἀμφότεροι. καίτοι μέγα τοῦτο τεκμήριον  ἂν   φαίη τις ὅτι οὐδεὶς ἑκὼν
[378]   καὶ τίνες οἱ μῦθοι, τίνας  ἂν   φαῖμεν; Καὶ ἐγὼ εἶπον·
[376]   δὲ ἀγνοῆσαι. καίτοι πῶς οὐκ  ἂν   φιλομαθὲς εἴη συνέσει τε καὶ
[383]   τούτους συγχωρῶ, καὶ ὡς νόμοις  ἂν   χρῴμην.
[382]   μὴ εἰδέναι τὰ παλαιὰ ἀφομοιῶν  ἂν   ψεύδοιτο; Γελοῖον μεντἂν εἴη, ἔφη.
[365]   συλλογίσασθαι ἐξ αὐτῶν ποῖός τις  ἂν   (ὢν καὶ πῇ πορευθεὶς τὸν
[358]   ἀγαθῷ τὸ ἀδικεῖν, ὥστ’  ἐπειδὰν   ἀλλήλους ἀδικῶσί τε καὶ ἀδικῶνται
[377]   πολὺ ἐναντίας δόξας ἐκείναις ἅς,  ἐπειδὰν   τελεωθῶσιν, ἔχειν οἰησόμεθα δεῖν αὐτούς;
[359]   διδῷ δίκην, τοῦ δὲ κακίστου,  ἐὰν   ἀδικούμενος τιμωρεῖσθαι ἀδύνατος ᾖ· τὸ
[359]   οὖσαν τοῦ μὲν ἀρίστου ὄντος,  ἐὰν   ἀδικῶν μὴ διδῷ δίκην, τοῦ
[361]   τὰ δὲ ἐᾷ· ἔτι δὲ  ἐὰν   ἄρα πῃ σφαλῇ, ἱκανὸς ἐπανορθοῦσθαι—
[361]   αὑτῷ (παρεσκευακέναι εἰς δικαιοσύνην, καὶ  ἐὰν   ἄρα σφάλληταί τι, ἐπανορθοῦσθαι δυνατῷ
[375]   αἰσθανόμενον διωκάθειν, καὶ ἰσχυρὸν αὖ,  ἐὰν   δέῃ ἑλόντα διαμάχεσθαι. Δεῖ γὰρ
[360]   τοῦ βίου πέρι ὧν λέγομεν,  ἐὰν   διαστησώμεθα τόν τε δικαιότατον καὶ
[373]   καὶ ἐκείνοις αὖ τῆς ἡμετέρας,  ἐὰν   καὶ ἐκεῖνοι ἀφῶσιν αὑτοὺς ἐπὶ
[358]   ἐᾶσαι χαίρειν. οὑτωσὶ οὖν ποιήσω,  ἐὰν   καὶ σοὶ δοκῇ· (ἐπανανεώ( σομαι
[371]   δὴ δεησόμεθα. Πάνυ γε Καὶ  ἐὰν   μέν γε κατὰ θάλατταν
[366]   μεγίστης ἀδικίας αἱροίμεθ’ ἄν, ἣν  ἐὰν   μετ’ εὐσχημοσύνης κιβδήλου κτησώμεθα, καὶ
[365]   λεγόμενα δικαίῳ μὲν ὄντι μοι,  ἐὰν   μὴ καὶ δοκῶ ὄφελος οὐδέν
[379]   μυθολογεῖν τοὺς ποιητάς, παρ’ οὓς  ἐὰν   ποιῶσιν οὐκ ἐπιτρεπτέον, οὐ μὴν
[358]   δή, ἔφη, ἄκουσον καὶ ἐμοῦ,  ἐάν   σοι ἔτι ταὐτὰ δοκῇ. Θρασύμαχος
[364]   μεθ’ ἡδονῶν τε καὶ ἑορτῶν,  ἐάν   τέ τινα ἐχθρὸν πημῆναι ἐθέλῃ,
[361]   ἱκανῷ ὄντι πρὸς τὸ πείθειν,  ἐάν   τι μηνύηται τῶν ἀδικημάτων, καὶ
[377]   μάλιστα μέμφεσθαι, ἄλλως τε καὶ  ἐάν   τις μὴ καλῶς ψεύδηται. Τί
[380]   κακῶσαι δῶμα παμπήδην θέλῃ. ἀλλ’  ἐάν   τις ποιῇ ἐν οἷς ταῦτα
[370]   οἶμαι καὶ τόδε δῆλον, ὡς,  ἐάν   τίς τινος παρῇ ἔργου καιρόν,
[379]   σύγχυσιν, ἣν Πάνδαρος συνέχεεν,  ἐάν   τις φῇ δι’ Αθηνᾶς τε
[365]   σοφωτάτου Αρχιλόχου ἀλώπεκα ἑλκτέον ἐξόπισθεν  κερδαλέαν   καὶ ποικίλην. Αλλὰ γάρ, φησί
[383]   τ’ εἰπὼν θεοφιλεῖς ἐμὰς τύχας  παιᾶν’   ἐπηυφήμησεν, εὐθυμῶν ἐμέ. κἀγὼ τὸ
[370]   οὐδὲ τἆλλα ὄργανα ὅσα περὶ  γεωργίαν.   οὐδ’ αὖ οἰκοδόμος· πολλῶν
[379]   δὲ κακὴ βούβρωστις ἐπὶ χθόνα  δῖαν   ἐλαύνει· (οὐδ’ ὡς ταμίας ἡμῖν
[362]   δοκεῖν ἄδικον ἀλλ’ εἶναι ἐθέλειν,  βαθεῖαν   ἄλοκα διὰ φρενὸς καρπούμενον, (ἐξ
[365]   μοι οἱ σοφοί, καὶ τὰν  ἀλάθειαν   βιᾶται καὶ κύριον εὐδαιμονίας, ἐπὶ
[361]   ἂν βίας δέηται, διά τε  ἀνδρείαν   καὶ ῥώμην καὶ διὰ παρασκευὴν
[381]   ποιήμασιν εἰσαγέτω Ηραν ἠλλοιωμένην, ὡς  ἱέρειαν   ἀγείρουσαν— Ινάχου Αργείου ποταμοῦ παισὶν
[371]   δὴ πωλοῦντες τὴν τῆς ἰσχύος  χρείαν,   τὴν τιμὴν ταύτην μισθὸν καλοῦντες,
[364]   τινα ὁδὸν μακράν τε καὶ  τραχεῖαν   καὶ ἀνάντη· οἱ δὲ τῆς
[362]   εἶπεν, οἳ δικαιοσύνην μὲν ἐπαινοῦσιν,  ἀδικίαν   δὲ ψέγουσιν, ἵν’ σαφέστερον
[368]   θεῖον πεπόνθατε, εἰ μὴ πέπεισθε  ἀδικίαν   δικαιοσύνης ἄμεινον εἶναι, οὕτω δυνάμενοι
[367]   οὕτως ἐπαινούντων δικαιοσύνην καὶ ψεγόντων  ἀδικίαν,   δόξας τε περὶ αὐτῶν καὶ
[361]   ἀλλὰ τοὺς ἐπαινοῦντας πρὸ δικαιοσύνης  ἀδικίαν.   ἐροῦσι δὲ τάδε, ὅτι οὕτω
[361]   τῷ τελέως ἀδίκῳ τὴν τελεωτάτην  ἀδικίαν,   καὶ οὐκ ἀφαιρετέον ἀλλ’ ἐατέον
[358]   αὖ βούλομαι καὶ σοῦ ἀκούειν  ἀδικίαν   μὲν ψέγοντος, δικαιοσύνην δὲ ἐπαινοῦντος.
[372]   κατίδοιμεν τήν τε δικαιοσύνην καὶ  ἀδικίαν   ὅπῃ ποτὲ ταῖς πόλεσιν ἐμφύονται.
[366]   νῦν ἀνθρώπων οὐδεὶς πώποτε ἔψεξεν  ἀδικίαν   οὐδ’ ἐπῄνεσεν δικαιοσύνην ἄλλως
[369]   ἴδοιμεν ἂν γιγνομένην καὶ τὴν  ἀδικίαν;   Τάχ’ ἄν, δ’ ὅς.
[360]   ἀνὴρ πολὺ (μᾶλλον ἰδίᾳ τὴν  ἀδικίαν   τῆς δικαιοσύνης, ἀληθῆ οἰόμενος, ὡς
[376]   (πάντα σκοποῦμεν, δικαιοσύνην τε καὶ  ἀδικίαν   τίνα τρόπον ἐν πόλει γίγνεται;
[373]   τε ζωγραφίαν κινητέον καὶ τὴν  ποικιλίαν,   καὶ χρυσὸν καὶ ἐλέφαντα καὶ
[370]   Οταν, δ’ ὅς, εἷς  μίαν.   Αλλὰ μὴν οἶμαι καὶ τόδε
[370]   πολλὰς τέχνας ἐργαζόμενος, ὅταν  μίαν   εἷς; Οταν, δ’ ὅς,
[369]   χρείᾳ, πολλῶν δεόμενοι, πολλοὺς εἰς  μίαν   οἴκησιν ἀγείραντες κοινωνούς τε καὶ
[369]   οἴει ἀρχὴν ἄλλην πόλιν οἰκίζειν;  Οὐδεμίαν,   δ’ ὅς. (Οὕτω δὴ
[382]   Αλλὰ δι’ οἰκείων ἄνοιαν  μανίαν;   Αλλ’ οὐδείς, ἔφη, τῶν ἀνοήτων
[382]   τῶν καλουμένων φίλων, ὅταν διὰ  μανίαν   τινα ἄνοιαν κακόν τι
[372]   (ποιού( μενοι τοὺς παῖδας, εὐλαβούμενοι  πενίαν   πόλεμον. Καὶ Γλαύκων
[371]   τοῦτο ὁρῶντες ἑαυτοὺς ἐπὶ τὴν  διακονίαν   τάττουσιν ταύτην, ἐν μὲν ταῖς
[371]   ἐργάζωνται; ὧν δὴ ἕνεκα καὶ  κοινωνίαν   ποιησάμενοι πόλιν ᾠκίσαμεν. Δῆλον δή,
[359]   εἰς ταὐτὸν ἰόντα διὰ τὴν  πλεονεξίαν,   πᾶσα φύσις διώκειν πέφυκεν
[359]   τοιάδε μάλιστα, εἰ αὐτοῖς γένοιτο  οἵαν   (ποτέ φασιν δύναμιν τῷ (Γύγου)
[382]   γε δεῖ. Αλλὰ δι’ οἰκείων  ἄνοιαν   μανίαν; Αλλ’ οὐδείς, ἔφη,
[382]   ὅταν διὰ μανίαν τινα  ἄνοιαν   κακόν τι ἐπιχειρῶσιν πράττειν, τότε
[359]   δὴ ταύτην γένεσίν τε καὶ  οὐσίαν   δικαιοσύνης, μεταξὺ οὖσαν τοῦ μὲν
[372]   συνόντες ἀλλήλοις, οὐχ ὑπὲρ τὴν  οὐσίαν   (ποιού( μενοι τοὺς παῖδας, εὐλαβούμενοι
[377]   τοῦτο; (Οταν εἰκάζῃ τις κακῶς  (οὐσίαν)   τῷ λόγῳ, περὶ θεῶν τε
[359]   (ποιή( σαιμεν τῇ διανοίᾳ· δόντες  ἐξουσίαν   ἑκατέρῳ ποιεῖν ὅτι ἂν βούληται,
[380]   τοὺς νέους, ὅτι— θεὸς μὲν  αἰτίαν   φύει βροτοῖς, ὅταν κακῶσαι δῶμα
[364]   κακὸν ἔνειμαν, τοῖς δ’ ἐναντίοις  ἐναντίαν   μοῖραν. ἀγύρται δὲ καὶ μάντεις
[379]   οὔτ’ ἄλλου (ποιητοῦ ταύτην τὴν  ἁμαρτίαν   περὶ τοὺς θεοὺς ἀνοήτως ἁμαρτάνοντος
[365]   καὶ σχῆμα κύκλῳ περὶ ἐμαυτὸν  σκιαγραφίαν   ἀρετῆς περιγραπτέον, τὴν δὲ τοῦ
[373]   καὶ ὑποδήματα, ἀλλὰ τήν τε  ζωγραφίαν   κινητέον καὶ τὴν ποικιλίαν, καὶ
[365]   συνάξομεν, εἰσίν τε πειθοῦς διδάσκαλοι  σοφίαν   δημηγορικήν τε καὶ δικανικὴν διδόντες,
[361]   ἐπιμένει. λεκτέον οὖν· καὶ δὴ  κἂν   ἀγροικοτέρως λέγηται, μὴ ἐμὲ οἴου
[376]   ὃν δ’ ἂν γνώριμον, ἀσπάζεται,  κἂν   μηδὲν πώποτε ὑπ’ αὐτοῦ ἀγαθὸν
[364]   δ’ ἀρετῆς ἱδρῶτα θεοὶ προπάροιθεν  ἔθηκαν   καί τινα ὁδὸν μακράν τε
[366]   σώματος γένους, ἀλλὰ μὴ  γελᾶν   ἐπαινουμένης ἀκούοντα; ὡς δή τοι
[364]   δυστυχίας τε καὶ βίον κακὸν  ἔνειμαν,   τοῖς δ’ ἐναντίοις ἐναντίαν μοῖραν.
[366]   τίς μηχανή, Σώκρατες, δικαιοσύνην  τιμᾶν   ἐθέλειν τις δύναμις ὑπάρχει
[364]   ἄλλας δυνάμεις ἔχοντας εὐδαιμονίζειν καὶ  τιμᾶν   εὐχερῶς ἐθέλουσιν δημοσίᾳ τε καὶ
[361]   τὰ μέγιστα ἀδικοῦντα τὴν μεγίστην  δόξαν   αὑτῷ (παρεσκευακέναι εἰς δικαιοσύνην, καὶ
[365]   καὶ ζημίας φανεράς· ἀδίκῳ δὲ  δόξαν   δικαιοσύνης παρεσκευασμένῳ θεσπέσιος βίος λέγεται.
[358]   θ’ ἕνεκα καὶ εὐδοκιμήσεων διὰ  δόξαν   ἐπιτηδευτέον, αὐτὸ δὲ δι’ αὑτὸ
[361]   τῷ προτέρῳ· μηδὲν γὰρ ἀδικῶν  δόξαν   ἐχέτω τὴν μεγίστην ἀδικίας, ἵνα
[362]   ἀληθείας ἐχόμενον καὶ οὐ πρὸς  δόξαν   ζῶντα, οὐ δοκεῖν ἄδικον ἀλλ’
[381]   ἥκιστα ἀλλοιοῦται. Εστι δὴ ταῦτα.  (Πᾶν   δὴ τὸ καλῶς ἔχον
[380]   καὶ ποτῶν καὶ πόνων, καὶ  πᾶν   φυτὸν ὑπὸ εἱλήσεών τε καὶ
[378]   γε, ἦν δ’ ἐγώ, τὸ  παράπαν   ὡς θεοὶ θεοῖς πολεμοῦσί (τε
[366]   ψέγει τὸ ἀδικεῖν, ἀδυνατῶν αὐτὸ  δρᾶν.   ὡς δέ, δῆλον· γὰρ
[381]   ἐν τοῖς ἄλλοις ποιήμασιν εἰσαγέτω  Ηραν   ἠλλοιωμένην, ὡς ἱέρειαν ἀγείρουσαν— Ινάχου
[376]   ὄψιν οὐδενὶ ἄλλῳ φίλην καὶ  ἐχθρὰν   διακρίνει τῷ τὴν μὲν
[364]   ἔνειμαν, τοῖς δ’ ἐναντίοις ἐναντίαν  μοῖραν.   ἀγύρται δὲ καὶ μάντεις ἐπὶ
[364]   προπάροιθεν ἔθηκαν καί τινα ὁδὸν  μακράν   τε καὶ τραχεῖαν καὶ ἀνάντη·
[367]   δὲ μᾶλλον αὐτὰ αὑτῶν, οἷον  ὁρᾶν,   (ἀκούειν, φρονεῖν, καὶ ὑγιαίνειν δή,
[357]   αὖ τὸ φρονεῖν καὶ τὸ  ὁρᾶν   καὶ τὸ ὑγιαίνειν; τὰ γὰρ
[371]   δεῖ μένοντας (αὐτοὺς περὶ τὴν  ἀγορὰν   τὰ μὲν ἀντ’ ἀργυρίου ἀλλάξασθαι
[371]   κομίσας γεωργὸς εἰς τὴν  ἀγοράν   τι ὧν ποιεῖ, τις
[364]   ἰδίᾳ, τοὺς δὲ ἀτιμάζειν καὶ  ὑπερορᾶν,   οἳ ἄν πῃ ἀσθενεῖς τε
[380]   ποιητήν. ἀλλ’ εἰ μὲν ὅτι  ἐδεήθησαν   κολάσεως λέγοιεν ὡς ἄθλιοι οἱ
[359]   τε καὶ οὐσίαν δικαιοσύνης, μεταξὺ  οὖσαν   τοῦ μὲν ἀρίστου ὄντος, ἐὰν
[372]   εἰ δ’ αὖ βούλεσθε, καὶ  φλεγμαίνουσαν   πόλιν θεωρήσωμεν· οὐδὲν ἀποκωλύει. ~(ταῦτα
[381]   εἰσαγέτω Ηραν ἠλλοιωμένην, ὡς ἱέρειαν  ἀγείρουσαν—   Ινάχου Αργείου ποταμοῦ παισὶν βιοδώροις·
[372]   μόνον ὅπως γίγνεται, ἀλλὰ καὶ  τρυφῶσαν   πόλιν. ἴσως οὖν οὐδὲ κακῶς
[365]   δηλοῦσί μοι οἱ σοφοί, καὶ  τὰν   ἀλάθειαν βιᾶται καὶ κύριον εὐδαιμονίας,
[382]   παλαιὰ ἀφομοιῶν ἂν ψεύδοιτο; Γελοῖον  μεντἂν   εἴη, ἔφη. Ποιητὴς μὲν ἄρα
[375]   καὶ ἐν ἄλλοις ζῴοις, οὐ  μεντἂν   ἥκιστα (ἐν ἡμεῖς παρεβάλλομεν
[377]   μὴ καλῶς ψεύδηται. Τί τοῦτο;  (Οταν   εἰκάζῃ τις κακῶς (οὐσίαν) τῷ
[370]   ἐργαζόμενος, ὅταν μίαν εἷς;  Οταν,   δ’ ὅς, εἷς μίαν.
[373]   ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ κακὰ γίγνεται,  ὅταν   γίγνηται. Πάνυ μὲν οὖν. Ετι
[382]   πολεμίους καὶ τῶν καλουμένων φίλων,  ὅταν   διὰ μανίαν τινα ἄνοιαν
[370]   γίγνεται καὶ κάλλιον καὶ ῥᾷον,  ὅταν   εἷς ἓν κατὰ φύσιν καὶ
[380]   θεὸς μὲν αἰτίαν φύει βροτοῖς,  ὅταν   κακῶσαι δῶμα παμπήδην θέλῃ. ἀλλ’
[370]   ὢν πολλὰς τέχνας ἐργαζόμενος,  ὅταν   μίαν εἷς; Οταν, δ’
[383]   κτανὼν τὸν παῖδα τὸν ἐμόν—  (ὅταν   τις τοιαῦτα λέγῃ περὶ θεῶν,
[383]   Διὸς τῷ Αγαμέμνονι· οὐδὲ Αἰσχύλου,  ὅταν   φῇ Θέτις τὸν Απόλλω
[371]   τῶν ἐπιστημόνων τῆς περὶ τὴν  θάλατταν   ἐργασίας. Συχνῶν μέντοι. Τί δὲ
[371]   Καὶ ἐὰν μέν γε κατὰ  θάλατταν   ἐμπορία γίγνηται, συχνῶν (καὶ
[357]   τοῦτο τρίτον. ἀλλὰ τί δή;  Εν   ποίῳ, ἔφη, τούτων τὴν δικαιοσύνην
[377]   πολλοὺς ἐκβλητέον. Ποίους δή; ἔφη.  Εν   τοῖς μείζοσιν, ἦν δ’ ἐγώ,
[371]   ἀργήσει τῆς αὑτοῦ δημιουργίας καθήμενος  ἐν   ἀγορᾷ; Οὐδαμῶς, δ’ ὅς,
[371]   τε καὶ πρᾶσιν διακονοῦντας ἱδρυμένους  ἐν   ἀγορᾷ, τοὺς δὲ πλανήτας ἐπὶ
[372]   καὶ λάχανά γε, οἷα δὴ  ἐν   ἀγροῖς ἑψήματα, ἑψήσονται. καὶ τραγήματά
[366]   αὐτοὺς ἀζήμιοι ἀπαλλάξομεν. Αλλὰ γὰρ  ἐν   Αιδου δίκην δώσομεν ὧν ἂν
[363]   ἀδίκους εἰς πηλόν τινα κατορύττουσιν  ἐν   Αιδου καὶ κοσκίνῳ ὕδωρ ἀναγκάζουσι
[382]   ὡς φάρμακον χρήσιμον γίγνεται; καὶ  ἐν   αἷς νυνδὴ (ἐλέγομεν ταῖς μυθολογίαις,
[380]   οἷον ἐξ ἐπιβουλῆς φαντάζεσθαι ἄλλοτε  ἐν   ἄλλαις ἰδέαις τοτὲ μὲν αὐτὸν
[375]   Ιδοι μὲν ἄν τις καὶ  ἐν   ἄλλοις ζῴοις, οὐ μεντἂν ἥκιστα
[377]   δ’ ἕτερον; Ναί. ~(Παιδευτέον δ’  ἐν   ἀμφοτέροις, πρότερον δ’ ἐν τοῖς
[376]   ἔφη. Οὐκοῦν θαρροῦντες τιθῶμεν καὶ  ἐν   ἀνθρώπῳ, εἰ μέλλει (πρὸς τοὺς
[371]   Ισως. Ποῦ οὖν ἄν ποτε  ἐν   αὐτῇ εἴη τε δικαιοσύνη
[371]   Συχνῶν μέντοι. Τί δὲ δή;  ἐν   αὐτῇ τῇ πόλει πῶς ἀλλήλοις
[366]   μέγιστον κακῶν ὅσα ἴσχει ψυχὴ  ἐν   αὑτῇ, δικαιοσύνη δὲ μέγιστον ἀγαθόν.
[372]   Σώκρατες, εἰ μή που  ἐν   αὐτῶν τούτων χρείᾳ τινὶ τῇ
[373]   οὐκ ἐνῆν— ἔδει γὰρ οὐδέν—  ἐν   δὲ ταύτῃ καὶ τούτου προσδεήσει.
[379]   ὡς δοιοί τε πίθοι κατακείαται  ἐν   Διὸς οὔδει κηρῶν ἔμπλειοι,
[372]   καὶ οὕτω διάγοντες τὸν βίον  ἐν   εἰρήνῃ μετὰ ὑγιείας, ὡς εἰκός,
[369]   ἐστιν· ἔπειτα οὕτως ἐπισκεψώμεθα καὶ  ἐν   ἑνὶ ἑκάστῳ, τὴν τοῦ μείζονος
[379]   δήπου ἀποδοτέον, ἐάντέ τις αὐτὸν  ἐν   ἔπεσιν ποιῇ ἐάντε ἐν μέλεσιν
[383]   ψεύδεσι παράγειν ἐν λόγῳ  ἐν   ἔργῳ; Συγχωρῶ. Πολλὰ ἄρα Ομήρου
[382]   ἔφη. Ποιητὴς μὲν ἄρα ψευδὴς  ἐν   θεῷ οὐκ ἔνι. Οὔ μοι
[383]   δ’ αὐτὸς ὑμνῶν, αὐτὸς  ἐν   θοίνῃ παρών, αὐτὸς τάδ’ εἰπών,
[366]   πώποτε οὔτ’ ἐν ποιήσει οὔτ’  ἐν   ἰδίοις λόγοις ἐπεξῆλθεν ἱκανῶς τῷ
[370]   εἷς ἓν κατὰ φύσιν καὶ  ἐν   καιρῷ, σχολὴν τῶν ἄλλων ἄγων,
[383]   ἑαυτοὺς μήτε ἡμᾶς ψεύδεσι παράγειν  ἐν   λόγῳ ἐν ἔργῳ; Συγχωρῶ.
[368]   καὶ ἄλλοθι μείζω τε καὶ  ἐν   μείζονι, ἕρμαιον ἂν ἐφάνη οἶμαι
[379]   αὐτὸν ἐν ἔπεσιν ποιῇ ἐάντε  ἐν   μέλεσιν ἐάντε ἐν τραγῳδίᾳ. Δεῖ
[371]   ἐπὶ τὴν διακονίαν τάττουσιν ταύτην,  ἐν   μὲν ταῖς ὀρθῶς οἰκουμέναις πόλεσι
[359]   ἀδύνατος ᾖ· τὸ δὲ δίκαιον  ἐν   μέσῳ ὂν τούτων ἀμφοτέρων ἀγαπᾶσθαι
[380]   (μήτε νεώτερον μήτε πρεσβύτερον, μήτ’  ἐν   μέτρῳ μήτε ἄνευ μέτρου μυθολογοῦντα,
[376]   γὰρ οὖν. Ιθι οὖν, ὥσπερ  ἐν   μύθῳ μυθολογοῦντές τε καὶ σχολὴν
[362]   τοῦ Γλαύκωνος ἐγὼ μὲν αὖ  ἐν   νῷ εἶχόν τι λέγειν πρὸς
[379]   τοὺς μὲν τύπους προσήκει εἰδέναι  ἐν   οἷς δεῖ μυθολογεῖν τοὺς ποιητάς,
[380]   θέλῃ. ἀλλ’ ἐάν τις ποιῇ  ἐν   οἷς ταῦτα τὰ ἰαμβεῖα ἔνεστιν,
[370]   τῷ (πρατ( τομένῳ ἐπακολουθεῖν μὴ  ἐν   παρέργου μέρει. Ανάγκη. Εκ δὴ
[366]   καὶ ἀνθρώπους, οὐδεὶς πώποτε οὔτ’  ἐν   ποιήσει οὔτ’ ἐν ἰδίοις λόγοις
[376]   τε καὶ ἀδικίαν τίνα τρόπον  ἐν   πόλει γίγνεται; ἵνα μὴ ἐῶμεν
[378]   ἂν τηλικοῦτος ὢν λάβῃ  ἐν   ταῖς δόξαις (δυσέκ( νιπτά τε
[369]   καταμαθεῖν. εἰ οὖν βούλεσθε, ~πρῶτον  ἐν   ταῖς (πόλεσι ζητήσωμεν ποῖόν τί
[373]   οὐκέτι τοῦ ἀναγκαίου ἕνεκά ἐστιν  ἐν   ταῖς πόλεσιν, οἷον οἵ τε
[377]   ἀκούειν τοὺς παῖδας καὶ λαμβάνειν  ἐν   ταῖς ψυχαῖς ὡς ἐπὶ τὸ
[370]   μέρος ποιεῖν ~τούτου τοῦ (σίτου  ἐν   τετάρτῳ μέρει τοῦ χρόνου, τὰ
[381]   ἕκαστος αὐτῶν μένει ἀεὶ ἁπλῶς  ἐν   τῇ αὑτοῦ μορφῇ. Απασα, ἔφη,
[380]   τρόπῳ μήτε τινὰ λέγειν ταῦτα  ἐν   τῇ αὑτοῦ πόλει, εἰ μέλλει
[360]   οὕτως ἀδαμάντινος, ὃς ἂν μείνειεν  ἐν   τῇ δικαιοσύνῃ καὶ τολμήσειεν ἀπέχεσθαι
[378]   λεκτέοι γ’ ἔφην, Αδείμαντε,  ἐν   τῇ ἡμετέρᾳ πόλει. οὐδὲ λεκτέον
[368]   ἀλλὰ τί τοιοῦτον, (Σώκρατες,  ἐν   τῇ περὶ τὸ δίκαιον ζητήσει
[362]   βλαστάνει βουλεύματα, πρῶτον μὲν ἄρχειν  ἐν   τῇ πόλει δοκοῦντι δικαίῳ εἶναι,
[373]   συβωτῶν προσδεησόμεθα· τοῦτο γὰρ ἡμῖν  ἐν   τῇ προτέρᾳ πόλει οὐκ ἐνῆν—
[361]   ἰατρὸς ~τά τε ἀδύνατα  ἐν   τῇ τέχνῃ καὶ τὰ δυνατὰ
[369]   ἑκάστῳ, τὴν τοῦ μείζονος ὁμοιότητα  ἐν   τῇ τοῦ ἐλάττονος ἰδέᾳ ἐπισκοποῦντες.
[382]   ὡς ἀληθῶς ψεῦδος καλοῖτο,  ἐν   τῇ ψυχῇ ἄγνοια τοῦ
[382]   τοῖς λόγοις μίμημά τι τοῦ  ἐν   τῇ ψυχῇ ἐστὶν παθήματος καὶ
[358]   δύναμιν αὐτὸ καθ’ αὑτὸ ἐνὸν  ἐν   τῇ ψυχῇ, τοὺς δὲ μισθοὺς
[381]   μηδείς, μηδ’ ἐν τραγῳδίαις μηδ’  ἐν   τοῖς ἄλλοις ποιήμασιν εἰσαγέτω Ηραν
[360]   οὕστινας βούλοιτο, καὶ τἆλλα πράττειν  ἐν   τοῖς ἀνθρώποις ἰσόθεον ὄντα. οὕτω
[383]   φῇ Θέτις τὸν Απόλλω  ἐν   τοῖς αὑτῆς (γάμοις ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι
[376]   Καὶ τοῦτο, ἦν δ’ ἐγώ,  ἐν   τοῖς κυσὶν κατόψει, καὶ
[382]   τοῦ ἐψευσμένου· ἐπεὶ τό γε  ἐν   τοῖς λόγοις μίμημά τι τοῦ
[382]   μοι. Τί δὲ δὴ τὸ  ἐν   τοῖς λόγοις (ψεῦδος) πότε καὶ
[377]   δ’ ἐν ἀμφοτέροις, πρότερον δ’  ἐν   τοῖς ψευδέσιν; Οὐ μανθάνω, ἔφη,
[379]   ποιῇ ἐάντε ἐν μέλεσιν ἐάντε  ἐν   τραγῳδίᾳ. Δεῖ γάρ. (Οὐκοῦν ἀγαθὸς
[381]   καὶ Θέτιδος καταψευδέσθω μηδείς, μηδ’  ἐν   τραγῳδίαις μηδ’ ἐν τοῖς ἄλλοις
[358]   μὲν οἶμαι, ἦν δ’ ἐγώ,  ἐν   τῷ καλλίστῳ, καὶ δι’
[368]   Ισως τοίνυν πλείων ἂν δικαιοσύνη  ἐν   τῷ μείζονι ἐνείη καὶ ῥᾴων
[379]   ποιηταὶ ἐγώ τε (καὶ σὺ  ἐν   τῷ παρόντι, ἀλλ’ οἰκισταὶ πόλεως·
[382]   δέξαιντο, καὶ μισοῦσι μάλιστα αὐτὸ  ἐν   τῷ τοιούτῳ. Πολύ γε, ἔφη.
[378]   παραδεκτέον εἰς τὴν πόλιν, οὔτ’  ἐν   ὑπονοίαις πεποιημένας οὔτε ἄνευ ὑπονοιῶν.
[373]   γὰρ οὔ; (Οὐκοῦν καὶ ἰατρῶν  ἐν   χρείαις ἐσόμεθα πολὺ μᾶλλον οὕτω
[380]   θεοὺς νόμων τε καὶ τύπων,  ἐν   δεήσει τούς τε λέγοντας
[383]   ἔφην, τοῦτον δεύτερον τύπον εἶναι  ἐν   δεῖ περὶ θεῶν καὶ
[375]   ἄλλοις ζῴοις, οὐ μεντἂν ἥκιστα  (ἐν   ἡμεῖς παρεβάλλομεν τῷ φύλακι.
[357]   ὁρᾷς τι, ἔφη, εἶδος ἀγαθοῦ,  ἐν   τὸ γυμνάζεσθαι καὶ τὸ
[382]   θεὸς ἁπλοῦν καὶ ἀληθὲς  ἔν   τε ἔργῳ καὶ λόγῳ, καὶ
[374]   τῶν ἄλλων ἑνὶ ἑκάστῳ ὡσαύτως  ἓν   ἀπεδίδομεν, πρὸς ἐπεφύκει ἕκαστος
[376]   ἂν ἴδῃ ἀγνῶτα, χαλεπαίνει, οὐδὲ  ἓν   κακὸν προπεπονθώς· ὃν δ’ ἂν
[370]   κάλλιον καὶ ῥᾷον, ὅταν εἷς  ἓν   κατὰ φύσιν καὶ ἐν καιρῷ,
[371]   κενὸς ἂν ἴῃ διάκονος,  ~μηδὲν   ἄγων ὧν ἐκεῖνοι (δέονται παρ’
[365]   εἰ μὲν μὴ εἰσὶν  μηδὲν   αὐτοῖς τῶν ἀνθρωπίνων μέλει, τί
[360]   οὖν δὴ διάστασις; ἥδε·  μηδὲν   ἀφαιρῶμεν μήτε τοῦ ἀδίκου ἀπὸ
[361]   ποιητέος ἐναντίως διακείμενος τῷ προτέρῳ·  μηδὲν   γὰρ ἀδικῶν δόξαν ἐχέτω τὴν
[373]   πῶς ἔσται; Οὕτως, ἔφη. Καὶ  μηδέν   γέ πω λέγωμεν, ἦν δ’
[357]   αἱ ἡδοναὶ ὅσαι ἀβλαβεῖς καὶ  μηδὲν   εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον διὰ
[377]   ἡρώων οἷοί εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς  μηδὲν   ἐοικότα γράφων οἷς ἂν ὅμοια
[379]   Οὐδὲ τοῦτο. Ο δέ γε  μηδὲν   κακὸν ποιεῖ οὐδ’ ἄν τινος
[360]   εἴ τις τοιαύτης ἐξουσίας ἐπιλαβόμενος  μηδέν   ποτε ἐθέλοι ἀδικῆσαι μηδὲ ἅψαιτο
[376]   δ’ ἂν γνώριμον, ἀσπάζεται, κἂν  μηδὲν   πώποτε ὑπ’ αὐτοῦ ἀγαθὸν πεπόνθῃ.
[366]   οὐκ ὀργίζεται τοῖς ἀδίκοις, ἀλλ’  οἶδεν   ὅτι πλὴν εἴ τις θείᾳ
[366]   τ’ ᾖ. καὶ τούτων ἁπάντων  οὐδὲν   ἄλλο αἴτιον ἐκεῖνο, ὅθενπερ
[367]   κελεύοις, διότι πάντα τὸν βίον  (οὐδὲν   ἄλλο σκοπῶν διελήλυθας τοῦτο.
[360]   ἰσόθεον ὄντα. οὕτω δὲ δρῶν  οὐδὲν   ἂν διάφορον τοῦ ἑτέρου ποιοῖ,
[378]   ἀκούοντι ὡς ἀδικῶν τὰ ἔσχατα  οὐδὲν   ἂν θαυμαστὸν ποιοῖ, οὐδ’ αὖ
[372]   βούλεσθε, καὶ φλεγμαίνουσαν πόλιν θεωρήσωμεν·  οὐδὲν   ἀποκωλύει. ~(ταῦτα γὰρ δή τισιν,
[367]   γέ μοι δοκεῖ. ἀλλ’ ἐγώ,  οὐδὲν   γάρ σε (δέομαι ἀποκρύπτεσθαι, σοῦ
[379]   οὕτω; Τί μήν; Αλλὰ μὴν  οὐδέν   γε τῶν ἀγαθῶν βλαβερόν·
[373]   πόλει οὐκ ἐνῆν— ἔδει γὰρ  οὐδέν—   ἐν δὲ ταύτῃ καὶ τούτου
[361]   ἔφη, δύναμαι. ὄντοιν δὲ τοιούτοιν,  οὐδὲν   ἔτι, ὡς ἐγᾦμαι, χαλεπὸν ἐπεξελθεῖν
[365]   κακὸν ὄντα. Οὐδὲ γὰρ ἄλλο  οὐδὲν   εὐπετές, (φήσομεν, τῶν μεγάλων· ἀλλ’
[362]   ποιῆσαι βοηθεῖν δικαιοσύνῃ. (Καὶ ὅς,  Οὐδέν,   ἔφη, λέγεις· ἀλλ’ ἔτι καὶ
[370]   Σώκρατες, οὕτω ῥᾷον κείνως.  Οὐδέν,   ἦν δ’ ἐγώ, μὰ Δία
[374]   ἀγωνιστής, τῶν δὲ ἄλλων ὀργάνων  οὐδὲν   οὐδένα δημιουργὸν οὐδὲ ἀθλητὴν ληφθὲν
[359]   ἄνθρωπον, τοῦτον δὲ ἄλλο μὲν  οὐδέν,   περὶ δὲ (τῇ χειρὶ χρυσοῦν
[365]   ἐὰν μὴ καὶ δοκῶ ὄφελος  οὐδέν   φασιν εἶναι, πόνους δὲ καὶ
[379]   σπονδῶν σύγχυσιν, ἣν Πάνδαρος  συνέχεεν,   ἐάν τις φῇ δι’ Αθηνᾶς
[364]   τῆς δ’ ἀρετῆς ἱδρῶτα θεοὶ  προπάροιθεν   ἔθηκαν καί τινα ὁδὸν μακράν
[363]   καὶ γάμοι καὶ ὅσαπερ Γλαύκων  διῆλθεν   ἄρτι, ἀπὸ τοῦ εὐδοκιμεῖν ὄντα
[366]   ποιήσει οὔτ’ ἐν ἰδίοις λόγοις  ἐπεξῆλθεν   ἱκανῶς τῷ λόγῳ ὡς τὸ
[358]   ἄκουε, τί ὄν τε καὶ  ὅθεν   γέγονε δικαιοσύνη. Πεφυκέναι γὰρ δή
[358]   δικαιοσύνην οἷον εἶναί φασιν καὶ  ὅθεν   γεγονέναι, δεύτερον δὲ ὅτι πάντες
[365]   εἰσί τε καὶ ἐπιμελοῦνται, οὐκ  ἄλλοθέν   τοι αὐτοὺς ἴσμεν ἀκηκόαμεν
[375]   οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, ποιήσομεν;  πόθεν   ἅμα πρᾷον καὶ μεγαλόθυμον ἦθος
[362]   δοκοῦντι δικαίῳ εἶναι, ἔπειτα γαμεῖν  ὁπόθεν   ἂν βούληται, ἐκδιδόναι εἰς οὓς
[365]   τοῦ σοφωτάτου Αρχιλόχου ἀλώπεκα ἑλκτέον  ἐξόπισθεν   κερδαλέαν καὶ ποικίλην. Αλλὰ γάρ,
[363]   γὰρ παίδων φασὶ καὶ γένος  κατόπισθεν   λείπεσθαι τοῦ ὁσίου καὶ εὐόρκου.
[375]   ἀπορήσας τε καὶ ἐπισκεψάμενος τὰ  ἔμπροσθεν,   Δικαίως γε, ἦν δ’ ἐγώ,
[359]   μήτ’ ἀδικεῖν μήτ’ ἀδικεῖσθαι· καὶ  ἐντεῦθεν   δὴ ἄρξασθαι νόμους τίθεσθαι καὶ
[374]   οὐδὲν οὐδένα δημιουργὸν οὐδὲ ἀθλητὴν  ληφθὲν   ποιήσει, οὐδ’ ἔσται χρήσιμον τῷ
[381]   καὶ φρονιμωτάτην ἥκιστ’ ἄν τι  ἔξωθεν   πάθος ταράξειέν τε καὶ ἀλλοιώσειεν;
[367]   διεκελεύσατο. εἰ γὰρ μὴ ἀφαιρήσεις  ἑκατέρωθεν   τὰς ἀληθεῖς, τὰς δὲ ψευδεῖς
[368]   εἰ προσέταξέ τις γράμματα σμικρὰ  πόρρωθεν   ἀναγνῶναι μὴ πάνυ ὀξὺ βλέπουσιν,
[372]   οἱ νῦν ἔχουσι καὶ τραγήματα.  Εἶεν,   ἦν δ’ ἐγώ· μανθάνω. οὐ
[379]   τύποι περὶ θεολογίας τίνες ἂν  εἶεν;   Τοιοίδε πού τινες, ἦν δ’
[360]   δόξειεν, οὕτως ἀδαμάντινος, ὃς ἂν  μείνειεν   ἐν τῇ δικαιοσύνῃ καὶ τολμήσειεν
[381]   ἥκιστ’ ἄν τι ἔξωθεν πάθος  ταράξειέν   τε καὶ ἀλλοιώσειεν; Ναί. Καὶ
[360]   τῶν ἀλλοτρίων, ἀθλιώτατος μὲν ἂν  δόξειεν   εἶναι τοῖς αἰσθανομένοις καὶ ἀνοητότατος,
[360]   ἄδικος, οὐδεὶς ἂν γένοιτο, ὡς  δόξειεν,   οὕτως ἀδαμάντινος, ὃς ἂν μείνειεν
[360]   μείνειεν ἐν τῇ δικαιοσύνῃ καὶ  τολμήσειεν   ἀπέχεσθαι τῶν ἀλλοτρίων καὶ μὴ
[381]   ἔξωθεν πάθος ταράξειέν τε καὶ  ἀλλοιώσειεν;   Ναί. Καὶ μήν που καὶ
[367]   ὑπὲρ δικαιοσύνης τε καὶ ἀδικίας  λέγοιεν   ἄν, μεταστρέφοντες αὐτοῖν τὴν δύναμιν
[380]   εἰ μὲν ὅτι ἐδεήθησαν κολάσεως  λέγοιεν   ὡς ἄθλιοι οἱ κακοί, διδόντες
[360]   ποιοῖ, ἀλλ’ ἐπὶ ταὔτ’ ἂν  ἴοιεν   ἀμφότεροι. καίτοι μέγα τοῦτο τεκμήριον
[359]   γενομένου τοῖς ποιμέσιν εἰωθότος, ἵν’  ἐξαγγέλλοιεν   κατὰ μῆνα τῷ βασιλεῖ τὰ
[360]   εἶναι τοῖς αἰσθανομένοις καὶ ἀνοητότατος,  ἐπαινοῖεν   δ’ ἂν αὐτὸν ἀλλήλων ἐναντίον
[370]   τε (γεωργοὶ ἐπὶ τὸ ἀροῦν  ἔχοιεν   βοῦς, οἵ τε οἰκοδόμοι πρὸς
[364]   τε παρατρωπῶσ’ ἄνθρωποι λισσόμενοι, ὅτε  κέν   τις ὑπερβήῃ καὶ ἁμάρτῃ. βίβλων
[378]   ἀμυνεῖν, καὶ θεομαχίας ὅσας Ομηρος  πεποίηκεν   οὐ παραδεκτέον εἰς τὴν πόλιν,
[381]   ἐλαχίστην μεταβολὴν ὑπ’ ἄλλου ἐνδέχεται.  Εοικεν.   Αλλὰ μὴν θεός γε
[375]   τοιοῦτον εἶναι τὸν φύλακα. Οὐκ  ἔοικεν.   Αρ’ οὖν σοι δοκεῖ ἔτι
[374]   δὴ ἔργον ἂν εἴη, ὡς  ἔοικεν,   εἴπερ οἷοί τ’ ἐσμέν, ἐκλέξασθαι
[377]   παρήσομεν. Πρῶτον δὴ ἡμῖν, ὡς  ἔοικεν,   ἐπιστατητέον τοῖς μυθοποιοῖς, (καὶ ὃν
[369]   πόλιν· ποιήσει δὲ αὐτήν, ὡς  ἔοικεν,   ἡμετέρα χρεία. Πῶς δ’
[375]   μὴ γένηται· ταῦτα δὲ ἀδυνάτοις  ἔοικεν,   καὶ οὕτω (δὴ συμβαίνει ἀγαθὸν
[370]   ἐλέγομεν. γὰρ γεωργός, ὡς  ἔοικεν,   οὐκ αὐτὸς ποιήσεται ἑαυτῷ τὸ
[359]   πλεονεξίαν, πᾶσα φύσις διώκειν  πέφυκεν   ὡς ἀγαθόν, νόμῳ δὲ βίᾳ
[366]   ἀποφῆναι εἰρήκαμεν, ἱκανῶς δὲ  ἔγνωκεν   ὅτι ἄριστον δικαιοσύνη, πολλήν που
[364]   ὡς ἄρα καὶ θεοὶ πολλοῖς  μὲν   ἀγαθοῖς δυστυχίας τε καὶ βίον
[367]   θεούς τε καὶ ἀνθρώπους,  μὲν   ἀγαθόν, δὲ κακόν ἐστι.
[379]   τῶν κακῶν ἡμῖν, καὶ τῶν  μὲν   ἀγαθῶν οὐδένα ἄλλον αἰτιατέον, τῶν
[358]   Πεφυκέναι γὰρ δή φασιν τὸ  μὲν   ἀδικεῖν ἀγαθόν, τὸ δὲ ἀδικεῖσθαι
[380]   ἀκούειν τοὺς νέους, ὅτι— θεὸς  μὲν   αἰτίαν φύει βροτοῖς, ὅταν κακῶσαι
[376]   Λόγων δὲ διττὸν εἶδος, τὸ  μὲν   ἀληθές, ψεῦδος δ’ ἕτερον; Ναί.
[380]   ὑπ’ ἄλλου; Ανάγκη. Οὐκοῦν ὑπὸ  μὲν   ἄλλου τὰ ἄριστα ἔχοντα ἥκιστα
[367]   ἄλλοις ἐπαινεῖν· ὡς ἐγὼ τῶν  μὲν   ἄλλων ἀποδεχοίμην ἂν οὕτως ἐπαινούντων
[375]   τἀναντία ταῦτα. Ποῦ δή; Ιδοι  μὲν   ἄν τις καὶ ἐν ἄλλοις
[360]   μηδὲ ἅψαιτο τῶν ἀλλοτρίων, ἀθλιώτατος  μὲν   ἂν δόξειεν εἶναι τοῖς αἰσθανομένοις
[376]   θηρίου. Τὸ ποῖον; Οτι ὃν  μὲν   ἂν ἴδῃ ἀγνῶτα, χαλεπαίνει, οὐδὲ
[377]   ἐπιστατητέον τοῖς μυθοποιοῖς, (καὶ ὃν  μὲν   ἂν καλὸν (μῦθον) ποιήσωσιν, ἐγκριτέον,
[379]   αὐτὰρ δειλῶν· καὶ  μὲν   ἂν μείξας Ζεὺς δῷ
[368]   ἔφην, ἐρῶ. δικαιοσύνη, φαμέν, ἔστι  μὲν   ἀνδρὸς ἑνός, ἔστι δέ που
[371]   (αὐτοὺς περὶ τὴν ἀγορὰν τὰ  μὲν   ἀντ’ ἀργυρίου ἀλλάξασθαι τοῖς τι
[366]   τοι εἴ τις ἔχει ψευδῆ  μὲν   ἀποφῆναι εἰρήκαμεν, ἱκανῶς δὲ
[375]   ἀγνῶτας τοὐναντίον. Οἶδα μέντοι. Τοῦτο  μὲν   ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, δυνατόν,
[382]   Γελοῖον μεντἂν εἴη, ἔφη. Ποιητὴς  μὲν   ἄρα ψευδὴς ἐν θεῷ οὐκ
[359]   οὐσίαν δικαιοσύνης, μεταξὺ οὖσαν τοῦ  μὲν   ἀρίστου ὄντος, ἐὰν ἀδικῶν μὴ
[362]   τὰ κεδνὰ βλαστάνει βουλεύματα, πρῶτον  μὲν   ἄρχειν ἐν τῇ πόλει δοκοῦντι
[362]   (Ταῦτ’ εἰπόντος τοῦ Γλαύκωνος ἐγὼ  μὲν   αὖ ἐν νῷ εἶχόν τι
[380]   ἄλλοτε ἐν ἄλλαις ἰδέαις τοτὲ  μὲν   αὐτὸν γιγνόμενον, (καὶ) ἀλλάττοντα τὸ
[359]   τοῦ Λυδοῦ προγόνῳ γενέσθαι. εἶναι  μὲν   γὰρ αὐτὸν ποιμένα θητεύοντα παρὰ
[365]   ἐμαυτὸν οὕτω περιφράξας διαβιῶ; τὰ  μὲν   γὰρ λεγόμενα δικαίῳ μὲν ὄντι
[366]   θυτέον (ἀπὸ τῶν ἀδικημάτων. δίκαιοι  μὲν   γὰρ ὄντες ἀζήμιοι μόνον ὑπὸ
[369]   οὖν χρῆναι ἐπιχειρῆσαι περαίνειν; οἶμαι  μὲν   γὰρ οὐκ ὀλίγον ἔργον αὐτὸ
[371]   δεησόμεθα. Πάνυ γε Καὶ ἐὰν  μέν   γε κατὰ θάλατταν ἐμπορία
[376]   Παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη. Οὗτος  μὲν   δὴ ἂν οὕτως ὑπάρχοι. θρέψονται
[381]   ἔχει. Πῶς δ’ οὔ; Ταύτῃ  μὲν   δὴ ἥκιστα ἂν πολλὰς μορφὰς
[367]   ἐστι. Καὶ ἐγὼ ἀκούσας, ἀεὶ  μὲν   δὴ τὴν φύσιν τοῦ τε
[382]   οὕτω; Πάνυ μὲν οὖν. Τὸ  μὲν   δὴ τῷ ὄντι ψεῦδος οὐ
[367]   καὶ ὁμολογεῖν Θρασυμάχῳ ὅτι τὸ  μὲν   δίκαιον ἀλλότριον ἀγαθόν, συμφέρον τοῦ
[361]   εἰς τὸ ἔσχατον ἐληλυθότες,  μὲν   δικαιοσύνης, δὲ ἀδικίας, κρίνωνται
[357]   ὠφελεῖν δὲ ἡμᾶς, καὶ αὐτὰ  μὲν   ἑαυτῶν ἕνεκα οὐκ ἂν δεξαίμεθα
[361]   ἴτω ἀμετάστατος μέχρι (θανάτου, δοκῶν  μὲν   εἶναι ἄδικος διὰ βίου, ὢν
[381]   παντοδαποῖς ἰνδαλλόμενοι, ἵνα μὴ ἅμα  μὲν   εἰς θεοὺς βλασφημῶσιν, ἅμα δὲ
[369]   τοσαύτην παρασκευήν; ἄλλο τι γεωργὸς  μὲν   εἷς, δὲ οἰκοδόμος, ἄλλος
[360]   καὶ αὐτῷ οὕτω συμβαίνειν, στρέφοντι  μὲν   εἴσω τὴν σφενδόνην ἀδήλῳ γίγνεσθαι,
[359]   γεύωνται, ~τοῖς μὴ δυναμένοις τὸ  (μὲν   ἐκφεύγειν τὸ δὲ αἱρεῖν δοκεῖ
[362]   ὧν ὅδε εἶπεν, οἳ δικαιοσύνην  μὲν   ἐπαινοῦσιν, ἀδικίαν δὲ ψέγουσιν, ἵν’
[376]   ηὑρημένης; ἔστιν δέ που  μὲν   ἐπὶ σώμασι γυμναστική, δ’
[370]   χρόνου, τὰ δὲ τρία, τὸ  μὲν   ἐπὶ τῇ τῆς οἰκίας παρασκευῇ
[361]   τὰ δυνατὰ διαισθάνεται, (καὶ τοῖς  μὲν   ἐπιχειρεῖ, τὰ δὲ ἐᾷ· ἔτι
[358]   τὸν Θρασυμάχου λόγον, καὶ πρῶτον  μὲν   ἐρῶ δικαιοσύνην οἷον εἶναί φασιν
[379]   Διὸς οὔδει κηρῶν ἔμπλειοι,  μὲν   ἐσθλῶν, αὐτὰρ δειλῶν· καὶ
[365]   θυσιῶν καὶ (παιδιᾶς ἡδονῶν εἰσι  μὲν   ἔτι ζῶσιν, εἰσὶ δὲ καὶ
[379]   αἴτιον τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ τῶν  μὲν   εὖ ἐχόντων αἴτιον, τῶν δὲ
[372]   ἅμα ἐγγενομένη ὧν ἐσκέμμεθα; ~(Εγὼ  μέν,   ἔφη, οὐκ ἐννοῶ, Σώκρατες,
[364]   ἑνὸς στόματος ὑμνοῦσιν ὡς καλὸν  μὲν   σωφροσύνη τε καὶ δικαιοσύνη,
[370]   αὐτὸς εἰπόντος σοῦ, ὅτι πρῶτον  μὲν   ἡμῶν φύεται ἕκαστος οὐ πάνυ
[377]   δὴ λέγομεν καὶ ποῖα; Πρῶτον  μέν,   ἦν δ’ ἐγώ, τὸ μέγιστον
[380]   ζητοῦμεν, καὶ (λεκτέον ὡς  μὲν   θεὸς δίκαιά τε καὶ ἀγαθὰ
[364]   καὶ θεοὶ αὐτοί, καὶ τοὺς  μὲν   θυσίαισι καὶ εὐχωλαῖς ἀγαναῖσιν (λοιβῇ
[364]   ἀκολασία δὲ καὶ ἀδικία ἡδὺ  μὲν   καὶ εὐπετὲς κτήσασθαι, δόξῃ δὲ
[365]   τοῦτο δὴ τρεπτέον ὅλως· πρόθυρα  μὲν   καὶ σχῆμα κύκλῳ περὶ ἐμαυτὸν
[364]   λόγοις μάρτυρας ποιητὰς ἐπάγονται οἱ  μὲν   κακίας πέρι, εὐπετείας διδόντες, ὡς
[367]   ἔχοντα αὐτὴ δι’ αὑτὴν  μὲν   κακόν, δὲ ἀγαθόν ἐστιν·
[364]   πέρι, εὐπετείας διδόντες, ὡς τὴν  μὲν   κακότητα καὶ ἰλαδὸν ἔστιν ἑλέσθαι
[376]   ἐχθρὰν διακρίνει τῷ τὴν  μὲν   καταμαθεῖν, τὴν δὲ ἀγνοῆσαι. καίτοι
[374]   ἀλλὰ παρέργῳ χρώμενος; (καὶ ἀσπίδα  μὲν   λαβὼν τι ἄλλο τῶν
[366]   ἱκανῶς τῷ λόγῳ ὡς τὸ  μὲν   μέγιστον κακῶν ὅσα ἴσχει ψυχὴ
[365]   οὔτε βιάσασθαι δυνατόν. Οὐκοῦν, εἰ  μὲν   μὴ εἰσὶν μηδὲν αὐτοῖς
[360]   τοιούτω δακτυλίω γενοίσθην, καὶ τὸν  μὲν   δίκαιος περιθεῖτο, τὸν δὲ
[364]   ἰλαδὸν ἔστιν ἑλέσθαι (ῥηϊδίως· λείη  μὲν   ὁδός, μάλα δ’ ἐγγύθι ναίει·
[380]   ὠνίναντο κολαζόμενοι· ὡς δὲ ἄθλιοι  μὲν   οἱ δίκην διδόντες, ἦν δὲ
[381]   ἆρα, ἦν δ’ ἐγώ, αὐτοὶ  μὲν   οἱ θεοί εἰσιν οἷοι μὴ
[373]   πάντες οἵ τε μιμηταί, πολλοὶ  μὲν   οἱ περὶ τὰ σχήματά τε
[358]   τούτων τὴν δικαιοσύνην τιθεῖς; ~(Εγὼ  μὲν   οἶμαι, ἦν δ’ ἐγώ, ἐν
[365]   τὰ μὲν γὰρ λεγόμενα δικαίῳ  μὲν   ὄντι μοι, ἐὰν μὴ καὶ
[380]   λέγειν τὸν ποιητήν. ἀλλ’ εἰ  μὲν   ὅτι ἐδεήθησαν κολάσεως λέγοιεν ὡς
[359]   κατ’ ἄνθρωπον, τοῦτον δὲ ἄλλο  μὲν   οὐδέν, περὶ δὲ (τῇ χειρὶ
[372]   ποτὲ ταῖς πόλεσιν ἐμφύονται.  μὲν   οὖν ἀληθινὴ πόλις δοκεῖ μοι
[370]   γιγνόμενοι, συχνὸν αὐτὸ ποιοῦσιν. Πάνυ  μὲν   οὖν. Αλλ’ οὐκ ἄν πω
[371]   ἕνεκα γενήσεται ἐκ τούτου. Πάνυ  μὲν   οὖν. (Αν οὖν κομίσας
[377]   τις βούληται ἐνσημήνασθαι ἑκάστῳ. Κομιδῇ  μὲν   οὖν. Αρ’ οὖν ῥᾳδίως οὕτω
[360]   τὸν τοῦ ἀδικεῖσθαι φόβον. ταῦτα  μὲν   οὖν δὴ οὕτω. (Τὴν δὲ
[359]   ἀδικεῖσθαι· μαίνεσθαι γὰρ ἄν.  μὲν   οὖν δὴ φύσις δικαιοσύνης,
[363]   ἄλλα δὲ οὐκ ἔχουσιν.  μὲν   οὖν ἔπαινος καὶ ψόγος
[371]   ἐπὶ τὰς πόλεις ἐμπόρους; Πάνυ  μὲν   οὖν. (Ετι δή τινες, ὡς
[373]   κακὰ γίγνεται, ὅταν γίγνηται. Πάνυ  μὲν   οὖν. Ετι δή, φίλε,
[376]   τοῦ Γλαύκωνος ἀδελφός, Πάνυ  μὲν   οὖν, ἔφη, ἔγωγε προσδοκῶ προὔργου
[382]   τε καὶ τὸ θεῖον. Παντάπασι  μὲν   οὖν, ἔφη. Κομιδῇ ἄρα
[368]   τὰ αὐτὰ ὄντα τυγχάνει. Πάνυ  μὲν   οὖν, ἔφη Αδείμαντος· ἀλλὰ
[376]   κἀγαθὸς ἔσεσθαι φύλαξ πόλεως. Παντάπασι  μὲν   οὖν, ἔφη. Οὗτος μὲν δὴ
[369]   πόλιν ὄνομα· γάρ; Πάνυ  μὲν   οὖν. Μεταδίδωσι δὴ ἄλλος ἄλλῳ,
[360]   τὸ ἑαυτοῦ ἐπιτήδευμα τιθῶμεν. πρῶτον  μὲν   οὖν ἄδικος ὥσπερ οἱ
[370]   τῶν ἄλλων ἄγων, πράττῃ. Παντάπασι  μὲν   οὖν. Πλειόνων δή, Αδείμαντε,
[371]   ἐγᾦμαι, μισθωτοί· γάρ; Πάνυ  μὲν   οὖν. Πλήρωμα δὴ πόλεώς εἰσιν,
[357]   ~Πολιτεία (Εγὼ  μὲν   οὖν ταῦτα εἰπὼν ᾤμην λόγου
[382]   ψεῦδος. οὐχ οὕτω; Πάνυ  μὲν   οὖν. Τὸ μὲν δὴ τῷ
[365]   δικανικὴν διδόντες, ἐξ ὧν τὰ  μὲν   πείσομεν, τὰ δὲ βιασόμεθα, ὡς
[372]   δὲ τῶν πυρῶν ἄλευρα, τὰ  μὲν   πέψαντες, τὰ δὲ μάξαντες, μάζας
[378]   τε καὶ νέους, ἀλλὰ μάλιστα  μὲν   σιγᾶσθαι, εἰ δὲ ἀνάγκη τις
[374]   πολεμικῆς; Οὐδαμῶς. Αλλ’ ἄρα τὸν  μὲν   σκυτοτόμον διεκωλύομεν μήτε γεωργὸν ἐπιχειρεῖν
[367]   κρείττονος, τὸ δὲ ἄδικον αὑτῷ  μὲν   συμφέρον καὶ λυσιτελοῦν, τῷ δὲ
[372]   ὑποδήματα; καὶ οἰκοδομησάμενοι οἰκίας, θέρους  μὲν   τὰ πολλὰ γυμνοί τε καὶ
[371]   τὴν διακονίαν τάττουσιν ταύτην, ἐν  μὲν   ταῖς ὀρθῶς οἰκουμέναις πόλεσι σχεδόν
[363]   τε καὶ Ομηρός φασιν,  μὲν   τὰς δρῦς (τοῖς δικαίοις τοὺς
[379]   Ζεὺς δῷ ἀμφοτέρων, ἄλλοτε  μέν   τε κακῷ γε κύρεται,
[363]   δικαίοις τοὺς θεοὺς ποιεῖν ἄκρας  μέν   τε φέρειν βαλάνους, μέσσας δὲ
[371]   ἄλλοι διάκονοι, οἳ ἂν τὰ  μὲν   τῆς διανοίας μὴ πάνυ ἀξιοκοινώνητοι
[380]   νόμου, καί μοι ἀρέσκει. Οὗτος  μὲν   τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, εἷς
[375]   ἐστι καὶ ἀήττητος; Εννενόηκα. Τὰ  μὲν   τοίνυν τοῦ σώματος οἷον δεῖ
[379]   οἱ πολλοὶ λέγουσιν, ἀλλὰ ὀλίγων  μὲν   τοῖς ἀνθρώποις αἴτιος, πολλῶν δὲ
[375]   (Αλλὰ μέντοι δεῖ γε πρὸς  μὲν   τοὺς οἰκείους πρᾴους αὐτοὺς εἶναι,
[375]   φύσει αὐτῶν τὸ ἦθος, πρὸς  μὲν   τοὺς συνήθεις τε καὶ γνωρίμους
[379]   οἰκισταὶ πόλεως· οἰκισταῖς δὲ τοὺς  μὲν   τύπους προσήκει εἰδέναι ἐν οἷς
[372]   ὑποδεδεμένοι ἱκανῶς· θρέψονται δὲ ἐκ  μὲν   τῶν κριθῶν ἄλφιτα σκευαζόμενοι, ἐκ
[358]   βούλομαι καὶ σοῦ ἀκούειν ἀδικίαν  μὲν   ψέγοντος, δικαιοσύνην δὲ ἐπαινοῦντος. ἀλλ’
[372]   πόλις δοκεῖ μοι εἶναι ἣν  διεληλύθαμεν,   ὥσπερ ὑγιής τις· εἰ δ’
[375]   εἰκόνος ἀπελείφθημεν. Πῶς λέγεις; Οὐκ  ἐννενοήκαμεν   ὅτι εἰσὶν ἄρα φύσεις οἵας
[366]   ἔχει ψευδῆ μὲν ἀποφῆναι  εἰρήκαμεν,   ἱκανῶς δὲ ἔγνωκεν ὅτι ἄριστον
[373]   μόνον, ὅτι πολέμου αὖ γένεσιν  ηὑρήκαμεν,   ἐξ ὧν μάλιστα ταῖς πόλεσιν
[365]   ἄλλοθέν τοι αὐτοὺς ἴσμεν  ἀκηκόαμεν   ἔκ τε τῶν νόμων
[374]   δ’ ἐγώ, καὶ ἡμεῖς ἅπαντες  ὡμολογήσαμεν   καλῶς, ἡνίκα ἐπλάττομεν τὴν πόλιν·
[371]   ἕνεκα καὶ κοινωνίαν ποιησάμενοι πόλιν  ᾠκίσαμεν.   Δῆλον δή, δ’ ὅς,
[368]   Εγώ σοι, ἔφην, ἐρῶ. δικαιοσύνη,  φαμέν,   ἔστι μὲν ἀνδρὸς ἑνός, ἔστι
[359]   χάσμα κατὰ τὸν τόπον  ἔνεμεν.   ἰδόντα δὲ καὶ θαυμάσαντα καταβῆναι
[375]   ἄρα φύσεις οἵας ἡμεῖς οὐκ  ᾠήθημεν,   ἔχουσαι τἀναντία ταῦτα. Ποῦ δή;
[375]   ἀποροῦμεν· ἧς γὰρ προυθέμεθα εἰκόνος  ἀπελείφθημεν.   Πῶς λέγεις; Οὐκ ἐννενοήκαμεν ὅτι
[359]   ἂν αἰσθοίμεθα, εἰ τοιόνδε (ποιή(  σαιμεν   τῇ διανοίᾳ· δόντες ἐξουσίαν ἑκατέρῳ
[359]   δικαίῳ καὶ τῷ ἀδίκῳ, εἶτ’  ἐπακολουθήσαιμεν   θεώμενοι ποῖ ἐπιθυμία ἑκάτερον
[357]   ἄλλος χρηματισμός; ταῦτα γὰρ ἐπίπονα  φαῖμεν   ἄν, ὠφελεῖν δὲ ἡμᾶς, καὶ
[378]   τίνες οἱ μῦθοι, τίνας ἂν  φαῖμεν;   Καὶ ἐγὼ εἶπον· Αδείμαντε,
[370]   ποιμένας τούς τε ἄλλους νομέας  προσθεῖμεν,   ἵνα οἵ τε (γεωργοὶ ἐπὶ
[359]   ἑκάτερον ἄξει. ἐπ’ αὐτοφώρῳ οὖν  λάβοιμεν   ἂν τὸν δίκαιον τῷ ἀδίκῳ
[369]   λόγῳ, καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτῆς  ἴδοιμεν   ἂν γιγνομένην καὶ τὴν ἀδικίαν;
[372]   γὰρ καὶ τοιαύτην τάχ’ ἂν  κατίδοιμεν   τήν τε δικαιοσύνην καὶ ἀδικίαν
[360]   αὐτὴν τοῦ βίου πέρι ὧν  λέγομεν,   ἐὰν διαστησώμεθα τόν τε δικαιότατον
[377]   τοιαῦτα μέμφεσθαι. ἀλλὰ πῶς δὴ  λέγομεν   καὶ ποῖα; Πρῶτον μέν, ἦν
[373]   ἐξ ἱκανῆς ἔσται. πῶς  λέγομεν;   Οὕτως, ἔφη. Οὐκοῦν τῆς τῶν
[377]   ὅτι πρῶτον τοῖς παιδίοις μύθους  λέγομεν;   τοῦτο δέ που ὡς τὸ
[374]   ἁπάσης καὶ ὑπὲρ ὧν νυνδὴ  ἐλέγομεν   διαμαχεῖται τοῖς ἐπιοῦσιν. Τί δέ;
[370]   τεττάρων ἐπὶ τὰς παρασκευὰς ὧν  ἐλέγομεν.   γὰρ γεωργός, ὡς ἔοικεν,
[373]   δὴ καὶ τὸ πρῶτον  ἐλέγομεν   οὐκέτι τἀναγκαῖα θετέον, οἰκίας τε
[382]   γίγνεται; καὶ ἐν αἷς νυνδὴ  (ἐλέγομεν   ταῖς μυθολογίαις, διὰ τὸ μὴ
[374]   ἄλλων ἑνὶ ἑκάστῳ ὡσαύτως ἓν  ἀπεδίδομεν,   πρὸς ἐπεφύκει ἕκαστος καὶ
[375]   μεντἂν ἥκιστα (ἐν ἡμεῖς  παρεβάλλομεν   τῷ φύλακι. οἶσθα γάρ που
[365]   τῶν μεγάλων· ἀλλ’ ὅμως, εἰ  μέλλομεν   εὐδαιμονήσειν, ταύτῃ ἰτέον, ὡς τὰ
[373]   πλησίον χώρας ἡμῖν ἀποτμητέον, εἰ  μέλλομεν   ἱκανὴν ἕξειν νέμειν τε καὶ
[378]   οἰκείους αὐτῶν— ἀλλ’ εἴ πως  μέλλομεν   πείσειν ὡς οὐδεὶς πώποτε πολίτης
[366]   καὶ ἁμαρτάνοντες, πείθοντες αὐτοὺς ἀζήμιοι  ἀπαλλάξομεν.   Αλλὰ γὰρ ἐν Αιδου δίκην
[365]   λανθάνειν συνωμοσίας τε καὶ ἑταιρίας  συνάξομεν,   εἰσίν τε πειθοῦς διδάσκαλοι σοφίαν
[366]   παρὰ θεοῖς καὶ παρ’ ἀνθρώποις  πράξομεν   κατὰ νοῦν ζῶντές τε καὶ
[383]   οὐ δώσομεν, οὐδὲ τοὺς διδασκάλους  ἐάσομεν   ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν νέων,
[372]   ἑψήματα, ἑψήσονται. καὶ τραγήματά που  παραθήσομεν   αὐτοῖς τῶν τε σύκων καὶ
[369]   ὑφάντης; καὶ σκυτοτόμον αὐτόσε  προσθήσομεν   τιν’ ἄλλον τῶν περὶ
[375]   Τί οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,  ποιήσομεν;   πόθεν ἅμα πρᾷον καὶ μεγαλόθυμον
[373]   (Πολλὴ ἀνάγκη, ἔφη, Σώκρατες.  Πολεμήσομεν   δὴ τὸ μετὰ τοῦτο,
[377]   οἰησόμεθα δεῖν αὐτούς; Οὐδ’ ὁπωστιοῦν  παρήσομεν.   Πρῶτον δὴ ἡμῖν, ὡς ἔοικεν,
[377]   οὖν. Αρ’ οὖν ῥᾳδίως οὕτω  παρήσομεν   τοὺς ἐπιτυχόντας ὑπὸ τῶν ἐπιτυχόντων
[375]   ἅμα πρᾷον καὶ μεγαλόθυμον ἦθος  εὑρήσομεν;   ἐναντία γάρ που θυμοειδεῖ πρᾳεῖα
[367]   ψευδεῖς προσθήσεις, οὐ τὸ δίκαιον  φήσομεν   ἐπαινεῖν σε ἀλλὰ τὸ δοκεῖν,
[381]   οὐ γάρ που ἐνδεᾶ γε  φήσομεν   τὸν θεὸν κάλλους ἀρετῆς
[365]   Οὐδὲ γὰρ ἄλλο οὐδὲν εὐπετές,  (φήσομεν,   τῶν μεγάλων· ἀλλ’ ὅμως, εἰ
[365]   διδόντες, ἐξ ὧν τὰ μὲν  πείσομεν,   τὰ δὲ βιασόμεθα, ὡς πλεονεκτοῦντες
[377]   μή, ἀποκριτέον. τοὺς δ’ ἐγκριθέντας  πείσομεν   τὰς τροφούς τε καὶ μητέρας
[383]   χαλεπανοῦμέν τε καὶ χορὸν οὐ  δώσομεν,   οὐδὲ τοὺς διδασκάλους ἐάσομεν ἐπὶ
[366]   Αλλὰ γὰρ ἐν Αιδου δίκην  δώσομεν   ὧν ἂν ἐνθάδε ἀδικήσωμεν,
[374]   ἡμεῖς ἅπαντες ὡμολογήσαμεν καλῶς, ἡνίκα  ἐπλάττομεν   τὴν πόλιν· ὡμολογοῦμεν δέ που,
[367]   ἡμᾶς ἐπείθετε, οὐκ ἂν ἀλλήλους  ἐφυλάττομεν   μὴ ἀδικεῖν, ἀλλ’ αὐτὸς αὑτοῦ
[374]   Αλλ’ ἄρα τὸν μὲν σκυτοτόμον  διεκωλύομεν   μήτε γεωργὸν ἐπιχειρεῖν εἶναι ἅμα
[374]   ὡς ἔοικεν, εἴπερ οἷοί τ’  ἐσμέν,   ἐκλέξασθαι τίνες τε καὶ ποῖαι
[379]   ἐγὼ εἶπον· Αδείμαντε, οὐκ  ἐσμὲν   ποιηταὶ ἐγώ τε (καὶ σὺ
[365]   ἐπιμελοῦνται, οὐκ ἄλλοθέν τοι αὐτοὺς  ἴσμεν   ἀκηκόαμεν ἔκ τε
[374]   καλῶς, ἡνίκα ἐπλάττομεν τὴν πόλιν·  ὡμολογοῦμεν   δέ που, εἰ μέμνησαι, ἀδύνατον
[382]   ψεῦδος ὅτι μάλιστα, οὕτω χρήσιμον  ποιοῦμεν;   Καὶ μάλα, δ’ ὅς,
[371]   τῇ πόλει. οὐ καπήλους  καλοῦμεν   τοὺς πρὸς ὠνήν τε καὶ
[366]   ἀδικίας κέρδη ἀπωσόμεθα· ἄδικοι δὲ  κερδανοῦμέν   τε καὶ λισσόμενοι ὑπερβαίνοντες καὶ
[383]   τις τοιαῦτα λέγῃ περὶ θεῶν,  χαλεπανοῦμέν   τε καὶ χορὸν οὐ δώσομεν,
[376]   τὸ κατιδεῖν οὗπερ ἕνεκα (πάντα  σκοποῦμεν,   δικαιοσύνην τε καὶ ἀδικίαν τίνα
[372]   μανθάνω. οὐ πόλιν, ὡς ἔοικε,  σκοποῦμεν   μόνον ὅπως γίγνεται, ἀλλὰ καὶ
[368]   ἔδοξεν, ὅτι Τὸ ζήτημα  ἐπιχειροῦμεν   οὐ φαῦλον ἀλλ’ ὀξὺ βλέποντος,
[375]   ἦν δ’ ἐγώ, φίλε,  ἀποροῦμεν·   ἧς γὰρ προυθέμεθα εἰκόνος ἀπελείφθημεν.
[380]   σχεδὸν ὃν νῦν ἡμεῖς λόγον  ζητοῦμεν,   καὶ (λεκτέον ὡς μὲν
[369]   αὐτοῦ ἐλπὶς εὐπετέστερον ἰδεῖν  ζητοῦμεν;   (Πολύ γε. Δοκεῖ οὖν χρῆναι
[375]   δυνατόν, καὶ οὐ παρὰ φύσιν  ζητοῦμεν   τοιοῦτον εἶναι τὸν φύλακα. Οὐκ
[373]   ἔφη. Καὶ μηδέν γέ πω  λέγωμεν,   ἦν δ’ ἐγώ, μήτ’ εἴ
[376]   ἐν πόλει γίγνεται; ἵνα μὴ  ἐῶμεν   ἱκανὸν λόγον συχνὸν διεξίωμεν.
[376]   καὶ φιλομαθῆ αὐτὸν δεῖν εἶναι;  Τιθῶμεν,   ἔφη. Φιλόσοφος δὴ καὶ θυμοειδὴς
[376]   Ταὐτὸν γάρ, ἔφη. Οὐκοῦν θαρροῦντες  τιθῶμεν   καὶ ἐν ἀνθρώπῳ, εἰ μέλλει
[360]   ἑκάτερον εἰς τὸ ἑαυτοῦ ἐπιτήδευμα  τιθῶμεν.   πρῶτον μὲν οὖν ἄδικος
[376]   ἐῶμεν ἱκανὸν λόγον συχνὸν  διεξίωμεν.   Καὶ τοῦ Γλαύκωνος ἀδελφός,
[369]   ἐγώ, τῷ λόγῳ ἐξ ἀρχῆς  ποιῶμεν   πόλιν· ποιήσει δὲ αὐτήν, ὡς
[357]   αὐτό τε αὑτοῦ χάριν  ἀγαπῶμεν   καὶ τῶν ἀπ’ αὐτοῦ γιγνομένων,
[360]   δὴ διάστασις; ἥδε· μηδὲν  ἀφαιρῶμεν   μήτε τοῦ ἀδίκου ἀπὸ τῆς
[366]   δίκην δώσομεν ὧν ἂν ἐνθάδε  ἀδικήσωμεν,   αὐτοὶ παῖδες παίδων.
[372]   αὖ βούλεσθε, καὶ φλεγμαίνουσαν πόλιν  θεωρήσωμεν·   οὐδὲν ἀποκωλύει. ~(ταῦτα γὰρ δή
[369]   βούλεσθε, ~πρῶτον ἐν ταῖς (πόλεσι  ζητήσωμεν   ποῖόν τί ἐστιν· ἔπειτα οὕτως
[361]   τὸν δίκαιον αὖ παρ’ αὐτὸν  ἱστῶμεν   τῷ λόγῳ, ἄνδρα ἁπλοῦν καὶ
[376]   τε καὶ σχολὴν ἄγοντες λόγῳ  παιδεύωμεν   τοὺς ἄνδρας. (Αλλὰ χρή. Τίς
[364]   ἐπῳδαῖς, εἴτε τι (ἀδίκημά του  γέγονεν   αὐτοῦ προγόνων, ἀκεῖσθαι μεθ’
[358]   οὔπω κατὰ νοῦν ἀπόδειξις  γέγονεν   περὶ ἑκατέρου· ἐπιθυμῶ γὰρ ἀκοῦσαι
[366]   τῶν νῦν ἀνθρώπων οὐδεὶς πώποτε  ἔψεξεν   ἀδικίαν οὐδ’ ἐπῄνεσεν δικαιοσύνην ἄλλως
[368]   ἔχει. εἶπον οὖν ὅπερ ἐμοὶ  ἔδοξεν,   ὅτι Τὸ ζήτημα ἐπιχειροῦμεν
[364]   Ομηρον μαρτύρονται, ὅτι καὶ ἐκεῖνος  εἶπεν—   λιστοὶ δέ τε καὶ θεοὶ
[362]   τοὺς ἐναντίους λόγους ὧν ὅδε  εἶπεν,   οἳ δικαιοσύνην μὲν ἐπαινοῦσιν, ἀδικίαν
[366]   οὐδεὶς πώποτε ἔψεξεν ἀδικίαν οὐδ’  ἐπῄνεσεν   δικαιοσύνην ἄλλως δόξας τε
[368]   ἀνδρός, τὴν ἀρχὴν τῶν ἐλεγείων  ἐποίησεν   Γλαύκωνος ἐραστής, εὐδοκιμήσαντας περὶ
[383]   εἰπὼν θεοφιλεῖς ἐμὰς τύχας παιᾶν’  ἐπηυφήμησεν,   εὐθυμῶν ἐμέ. κἀγὼ τὸ Φοίβου
[366]   ὅθενπερ ἅπας λόγος οὗτος  ὥρμησεν   καὶ τῷδε καὶ ἐμοὶ πρὸς
[368]   πάνυ ὀξὺ βλέπουσιν, ἔπειτά τις  ἐνενόησεν,   ὅτι τὰ αὐτὰ γράμματα ἔστι
[378]   τοῦ ὑέος, οὐδ’ ἂν εἰ  ἦν   ἀληθῆ ᾤμην δεῖν ῥᾳδίως οὕτως
[374]   δ’ ὅς, τὰ ὄργανα  ἦν   ἄξια. Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ,
[362]   τὸ δὲ τοῦ Αἰσχύλου πολὺ  ἦν   ἄρα ὀρθότερον λέγειν κατὰ τοῦ
[357]   ᾤμην λόγου ἀπηλλάχθαι· τὸ δ’  ἦν   ἄρα, ὡς ἔοικε, προοίμιον.
[379]   δοκεῖς μοι λέγειν. Οὐκ ἄρα,  ἦν   δ’ ἐγώ, ἀποδεκτέον οὔτε Ομήρου
[381]   Μὴ γάρ, ἔφη. Αλλ’ ἆρα,  ἦν   δ’ ἐγώ, αὐτοὶ μὲν οἱ
[375]   οὖν, ἔφη. Οἴει οὖν τι,  ἦν   δ’ ἐγώ, διαφέρειν φύσιν γενναίου
[357]   ἄλλο χαίρειν ἔχοντα; Εμοιγε,  ἦν   δ’ ἐγώ, δοκεῖ τι εἶναι
[375]   Οἶδα μέντοι. Τοῦτο μὲν ἄρα,  ἦν   δ’ ἐγώ, δυνατόν, καὶ οὐ
[369]   ἔφη, καλῶς λέγειν. Αρ’ οὖν,  ἦν   δ’ ἐγώ, εἰ γιγνομένην πόλιν
[380]   μοι ἀρέσκει. Οὗτος μὲν τοίνυν,  ἦν   δ’ ἐγώ, εἷς ἂν εἴη
[376]   οὐ γὰρ ἐννοῶ. Καὶ τοῦτο,  ἦν   δ’ ἐγώ, ἐν τοῖς κυσὶν
[358]   δικαιοσύνην τιθεῖς; ~(Εγὼ μὲν οἶμαι,  ἦν   δ’ ἐγώ, ἐν τῷ καλλίστῳ,
[374]   Αληθῆ λέγεις, ἔφη. (Τί οὖν;  ἦν   δ’ ἐγώ· περὶ τὸν
[371]   τι δέονται πρίασθαι. Αὕτη ἄρα,  ἦν   δ’ ἐγώ, χρεία καπήλων
[374]   ἱκανοί; Οὔκ, εἰ σύ γε,  ἦν   δ’ ἐγώ, καὶ ἡμεῖς ἅπαντες
[372]   τῇ πρὸς ἀλλήλους. Αλλ’ ἴσως,  ἦν   δ’ ἐγώ, καλῶς λέγεις· καὶ
[370]   ἔχουσα πάντα ταῦτα. Αλλὰ μήν,  ἦν   δ’ ἐγώ, κατοικίσαι γε αὐτὴν
[372]   ποιεῖς τοὺς ἄνδρας ἑστιωμένους. Αληθῆ,  ἦν   δ’ ἐγώ, λέγεις. ἐπελαθόμην ὅτι
[381]   κάλλους ἀρετῆς εἶναι. Ορθότατα,  ἦν   δ’ ἐγώ, λέγεις. καὶ οὕτως
[370]   οὕτω ῥᾷον κείνως. Οὐδέν,  ἦν   δ’ ἐγώ, μὰ Δία ἄτοπον.
[372]   νῦν ἔχουσι καὶ τραγήματα. Εἶεν,  ἦν   δ’ ἐγώ· μανθάνω. οὐ πόλιν,
[373]   Καὶ μηδέν γέ πω λέγωμεν,  ἦν   δ’ ἐγώ, μήτ’ εἴ τι
[377]   δή; ἔφη. Εν τοῖς μείζοσιν,  ἦν   δ’ ἐγώ, μύθοις ὀψόμεθα καὶ
[379]   (Παντελῶς γ’ ἔφη. Οὐδ’ ἄρα,  ἦν   δ’ ἐγώ, θεός, ἐπειδὴ
[379]   ἂν εἶεν; Τοιοίδε πού τινες,  ἦν   δ’ ἐγώ· οἷος τυγχάνει
[374]   τὰ ὄργανα ἦν ἄξια. Οὐκοῦν,  ἦν   δ’ ἐγώ, ὅσῳ μέγιστον τὸ
[358]   φευκτέον ὡς ὂν χαλεπόν. Οἶδα,  ἦν   δ’ ἐγώ, ὅτι δοκεῖ οὕτω
[377]   ἔφη, πῶς λέγεις. Οὐ μανθάνεις,  ἦν   δ’ ἐγώ, ὅτι πρῶτον τοῖς
[382]   δ’ ὅς. Οὐκ οἶσθα,  ἦν   δ’ ἐγώ, ὅτι τό γε
[382]   μισοῦσιν; Πῶς, ἔφη, λέγεις; Οὕτως,  ἦν   δ’ ἐγώ, ὅτι τῷ κυριωτάτῳ
[374]   φυλακήν. Ημέτερον μέντοι. Μὰ Δία,  ἦν   δ’ ἐγώ, οὐκ ἄρα φαῦλον
[376]   ἀληθῶς φιλόσοφον. Πῇ δή; Ηι,  ἦν   δ’ ἐγώ, ὄψιν οὐδενὶ ἄλλῳ
[358]   βουλομένῳ λέγω. Πάντων μάλιστα,  ἦν   δ’ ἐγώ· περὶ γὰρ τίνος
[375]   δράσαντες. Αληθῆ, ἔφη. Τί οὖν,  ἦν   δ’ ἐγώ, ποιήσομεν; πόθεν ἅμα
[369]   μὴ ἄλλως ποίει. Γίγνεται τοίνυν,  ἦν   δ’ ἐγώ, πόλις, ὡς ἐγᾦμαι,
[369]   τοιούτων. Εστι ταῦτα. Φέρε δή,  ἦν   δ’ ἐγώ, πῶς πόλις
[362]   μάλιστα ἔδει ῥηθῆναι. Οὐκοῦν,  ἦν   δ’ ἐγώ, τὸ λεγόμενον, ἀδελφὸς
[377]   λέγομεν καὶ ποῖα; Πρῶτον μέν,  ἦν   δ’ ἐγώ, τὸ μέγιστον καὶ
[378]   ἐπιτήδεια εἶναι λέγειν. Οὐδέ γε,  ἦν   δ’ ἐγώ, τὸ παράπαν ὡς
[368]   ἡμεῖς οὐ δεινοί, δοκῶ μοι,  ἦν   δ’ ἐγώ, τοιαύτην ποιήσασθαι ζήτησιν
[369]   εἶναι; Πάνυ γε. Ιθι δή,  ἦν   δ’ ἐγώ, τῷ λόγῳ ἐξ
[377]   τί αὐτῶν μεμφόμενος λέγεις; Οπερ,  ἦν   δ’ ἐγώ, χρὴ καὶ πρῶτον
[382]   γοητεύοντες; Ισως, ἔφη. ~(Τί δέ;  ἦν   δ’ ἐγώ· ψεύδεσθαι θεὸς ἐθέλοι
[381]   ἀνάγκη ἔμοιγε δοκεῖ. (Μηδεὶς ἄρα,  ἦν   δ’ ἐγώ, ἄριστε, λεγέτω
[372]   ταῦτα ἐχόρταζες; Αλλὰ πῶς χρή,  ἦν   δ’ ἐγώ, Γλαύκων; Απερ
[375]   θυμοειδῆ. Καὶ τοῦτο. Πῶς οὖν,  ἦν   δ’ ἐγώ, Γλαύκων, οὐκ
[376]   ταύτην τὴν σκέψιν. Μὰ Δία,  ἦν   δ’ ἐγώ, φίλε Αδείμαντε,
[375]   ἐπισκεψάμενος τὰ ἔμπροσθεν, Δικαίως γε,  ἦν   δ’ ἐγώ, φίλε, ἀποροῦμεν·
[361]   κρίνωνται ὁπότερος αὐτοῖν εὐδαιμονέστερος. Βαβαῖ,  ἦν   δ’ ἐγώ, φίλε Γλαύκων,
[380]   ἄθλιοι μὲν οἱ δίκην διδόντες,  ἦν   δὲ δὴ δρῶν ταῦτα
[367]   μὴ ἀδικεῖν, ἀλλ’ αὐτὸς αὑτοῦ  ἦν   ἕκαστος ἄριστος φύλαξ, δεδιὼς μὴ
[378]   σιγᾶσθαι, εἰ δὲ ἀνάγκη τις  ἦν   λέγειν, δι’ ἀπορρήτων ἀκούειν ὡς
[372]   ἀληθινὴ πόλις δοκεῖ μοι εἶναι  ἣν   διεληλύθαμεν, ὥσπερ ὑγιής τις· εἰ
[359]   εἴη δ’ ἂν ἐξουσία  ἣν   λέγω τοιάδε μάλιστα, εἰ αὐτοῖς
[379]   τῶν ὅρκων καὶ σπονδῶν σύγχυσιν,  ἣν   Πάνδαρος συνέχεεν, ἐάν τις
[380]   φύει βροτοῖς, ὅταν κακῶσαι δῶμα  παμπήδην   θέλῃ. ἀλλ’ ἐάν τις ποιῇ
[369]   παρασκευὴ τοῦ εἶναί τε καὶ  ζῆν   ἕνεκα. Παντάπασί γε. Δευτέρα δὴ
[363]   μεθύοντας, ἡγησάμενοι κάλλιστον ἀρετῆς μισθὸν  μέθην   αἰώνιον. οἱ δ’ ἔτι τούτων
[368]   οὖν καὶ τότε πάνυ γε  (ἥσθην   καὶ εἶπον· Οὐ κακῶς εἰς
[360]   εἰ οὖν δύο τοιούτω δακτυλίω  γενοίσθην,   καὶ τὸν μὲν δίκαιος
[374]   ποῖαι φύσεις ἐπιτήδειαι εἰς πόλεως  φυλακήν.   Ημέτερον μέντοι. Μὰ Δία, ἦν
[375]   διαφέρειν φύσιν γενναίου σκύλακος εἰς  φυλακὴν   νεανίσκου εὐγενοῦς; Τὸ ποῖον λέγεις;
[380]   ὡς δὲ ἄθλιοι μὲν οἱ  δίκην   διδόντες, ἦν δὲ δὴ
[366]   ἀπαλλάξομεν. Αλλὰ γὰρ ἐν Αιδου  δίκην   δώσομεν ὧν ἂν ἐνθάδε ἀδικήσωμεν,
[365]   τὰ δὲ βιασόμεθα, ὡς πλεονεκτοῦντες  δίκην   μὴ διδόναι. Αλλὰ δὴ θεοὺς
[359]   ὄντος, ἐὰν ἀδικῶν μὴ διδῷ  δίκην,   τοῦ δὲ κακίστου, ἐὰν ἀδικούμενος
[380]   ἄθλιοι οἱ κακοί, διδόντες δὲ  δίκην   ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ἐατέον·
[365]   διδάσκαλοι σοφίαν δημηγορικήν τε καὶ  δικανικὴν   διδόντες, ἐξ ὧν τὰ μὲν
[365]   εἰσίν τε πειθοῦς διδάσκαλοι σοφίαν  δημηγορικήν   τε καὶ δικανικὴν διδόντες, ἐξ
[373]   χρώματα, πολλοὶ δὲ οἱ περὶ  μουσικήν,   ποιηταί τε καὶ τούτων ὑπηρέται,
[365]   ἀλώπεκα ἑλκτέον ἐξόπισθεν κερδαλέαν καὶ  ποικίλην.   Αλλὰ γάρ, φησί τις, οὐ
[376]   δ’ ἐγώ, ὄψιν οὐδενὶ ἄλλῳ  φίλην   καὶ ἐχθρὰν διακρίνει τῷ
[369]   ἐνδεής· τίν’ οἴει ἀρχὴν  ἄλλην   πόλιν οἰκίζειν; Οὐδεμίαν, δ’
[374]   πολεμικὸς ἔσται καὶ σκυτοτομῶν καὶ  ἄλλην   τέχνην ἡντινοῦν ἐργαζόμενος, πεττευτικὸς δὲ
[366]   δὲ ἔγνωκεν ὅτι ἄριστον δικαιοσύνη,  πολλήν   που συγγνώμην ἔχει καὶ οὐκ
[381]   τέχνῃ ἀμφοτέροις ἐλαχίστην  μεταβολὴν   ὑπ’ ἄλλου ἐνδέχεται. Εοικεν. Αλλὰ
[376]   ἐν μύθῳ μυθολογοῦντές τε καὶ  σχολὴν   ἄγοντες λόγῳ παιδεύωμεν τοὺς ἄνδρας.
[374]   ἐφ’ ἔμελλε τῶν ἄλλων  (σχολὴν   ἄγων διὰ βίου αὐτὸ ἐργαζόμενος
[370]   τὸ πραττόμενον τὴν τοῦ πράττοντος  σχολὴν   περιμένειν, ἀλλ’ ἀνάγκη τὸν πράττοντα
[370]   κατὰ φύσιν καὶ ἐν καιρῷ,  σχολὴν   τῶν ἄλλων ἄγων, πράττῃ. Παντάπασι
[361]   τοιοῦτος εἴη. γυμνωτέος δὴ πάντων  πλὴν   δικαιοσύνης καὶ ποιητέος ἐναντίως διακείμενος
[366]   τοῖς ἀδίκοις, ἀλλ’ οἶδεν ὅτι  πλὴν   εἴ τις θείᾳ φύσει δυσχεραίνων
[379]   τε καὶ λεκτέον οὕτω; Τί  μήν;   Αλλὰ μὴν οὐδέν γε τῶν
[375]   οὖν, ἔφη, πάντων τούτων. Καὶ  μὴν   ἀνδρεῖόν γε, εἴπερ εὖ μαχεῖται.
[379]   ἐὰν ποιῶσιν οὐκ ἐπιτρεπτέον, οὐ  μὴν   αὐτοῖς γε ποιητέον μύθους. Ορθῶς,
[362]   περὶ τοῦ λόγου; Αλλὰ τί  μήν;   εἶπον. Αὐτό, δ’ ὅς,
[370]   εἴη ἔχουσα πάντα ταῦτα. Αλλὰ  μήν,   ἦν δ’ ἐγώ, κατοικίσαι γε
[375]   φύλακα εἶναι, δῆλα. Ναί. Καὶ  μὴν   καὶ τὰ τῆς ψυχῆς, ὅτι
[370]   κομιοῦσιν ὧν δεῖται. Δεήσει. Καὶ  μὴν   κενὸς ἂν ἴῃ διάκονος,
[376]   που δρᾷ ταῦτα, δῆλον. Αλλὰ  μὴν   κομψόν γε φαίνεται τὸ πάθος
[381]   ὑπ’ ἄλλου ἐνδέχεται. Εοικεν. Αλλὰ  μὴν   θεός γε καὶ τὰ
[370]   δ’ ὅς, εἷς μίαν. Αλλὰ  μὴν   οἶμαι καὶ τόδε δῆλον, ὡς,
[382]   τοιούτῳ. Πολύ γε, ἔφη. Αλλὰ  μὴν   ὀρθότατά γ’ ἄν, νυνδὴ
[379]   λεκτέον οὕτω; Τί μήν; Αλλὰ  μὴν   οὐδέν γε τῶν ἀγαθῶν βλαβερόν·
[381]   τε καὶ ἀλλοιώσειεν; Ναί. Καὶ  μήν   που καὶ τά γε σύνθετα
[369]   χρεία. Πῶς δ’ οὔ; (Αλλὰ  μὴν   πρώτη γε καὶ μεγίστη τῶν
[367]   τε Γλαύκωνος καὶ τοῦ Αδειμάντου  ἠγάμην,   ~ἀτὰρ οὖν καὶ τότε πάνυ
[374]   ἔσται χρήσιμον τῷ μήτε τὴν  ἐπιστήμην   ἑκάστου λαβόντι μήτε τὴν μελέτην
[366]   φύσει δυσχεραίνων τὸ ἀδικεῖν  ἐπιστήμην   λαβὼν (ἀπέχεται αὐτοῦ, τῶν γε
[357]   Ως ἀληθῶς, εἶπον, ἔγωγ’ ἂν  ἑλοίμην,   εἰ ἐπ’ ἐμοὶ εἴη. Οὐ
[367]   ὡς ἐγὼ τῶν μὲν ἄλλων  ἀποδεχοίμην   ἂν οὕτως ἐπαινούντων δικαιοσύνην καὶ
[359]   παράγεται ἐπὶ τὴν τοῦ ἴσου  τιμήν.   εἴη δ’ ἂν ἐξουσία
[371]   τὴν τῆς ἰσχύος χρείαν, τὴν  τιμὴν   ταύτην μισθὸν καλοῦντες, κέκληνται, ὡς
[372]   Αληθῆ, ἦν δ’ ἐγώ, λέγεις.  ἐπελαθόμην   ὅτι καὶ ὄψον ἕξουσιν, ἅλας
[368]   ὅτι πρὸς Θρασύμαχον λέγων  ᾤμην   ἀποφαίνειν ὡς ἄμεινον δικαιοσύνη ἀδικίας,
[378]   οὐδ’ ἂν εἰ ἦν ἀληθῆ  ᾤμην   δεῖν ῥᾳδίως οὕτως λέγεσθαι πρὸς
[357]   (Εγὼ μὲν οὖν ταῦτα εἰπὼν  ᾤμην   λόγου ἀπηλλάχθαι· τὸ δ’ ἦν
[366]   ὅτι ἄριστον δικαιοσύνη, πολλήν που  συγγνώμην   ἔχει καὶ οὐκ ὀργίζεται τοῖς
[361]   δέηται, διά τε ἀνδρείαν καὶ  ῥώμην   καὶ διὰ παρασκευὴν φίλων καὶ
[383]   συγχωρῶ, καὶ ὡς νόμοις ἂν  χρῴμην.  
[373]   χώρας ἡμῖν ἀποτμητέον, εἰ μέλλομεν  ἱκανὴν   ἕξειν νέμειν τε καὶ ἀροῦν,
[371]   τὴν δὲ τοῦ σώματος ἰσχὺν  ἱκανὴν   ἐπὶ τοὺς πόνους ἔχωσιν· οἳ
[374]   ἑκάστου λαβόντι μήτε τὴν μελέτην  ἱκανὴν   παρασχομένῳ; Πολλοῦ γὰρ ἄν,
[373]   ἐν τῇ προτέρᾳ πόλει οὐκ  ἐνῆν—   ἔδει γὰρ οὐδέν— ἐν δὲ
[369]   τὴν δικαιοσύνην αὐτῆς ἴδοιμεν ἂν  γιγνομένην   καὶ τὴν ἀδικίαν; Τάχ’ ἄν,
[369]   οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, εἰ  γιγνομένην   πόλιν θεασαίμεθα λόγῳ, καὶ τὴν
[381]   τοῖς ἄλλοις ποιήμασιν εἰσαγέτω Ηραν  ἠλλοιωμένην,   ὡς ἱέρειαν ἀγείρουσαν— Ινάχου Αργείου
[360]   συμβαίνειν, στρέφοντι μὲν εἴσω τὴν  σφενδόνην   ἀδήλῳ γίγνεσθαι, ἔξω δὲ δήλῳ·
[360]   τὸν δακτύλιον στρέψαι ἔξω τὴν  σφενδόνην,   καὶ στρέψαντα φανερὸν γενέσθαι. καὶ
[359]   μετὰ τῶν ἄλλων τυχεῖν τὴν  σφενδόνην   τοῦ δακτυλίου περιαγαγόντα πρὸς ἑαυτὸν
[367]   ὡμολόγησας τῶν μεγίστων ἀγαθῶν εἶναι  δικαιοσύνην,   τῶν τε ἀποβαινόντων ἀπ’
[366]   πώποτε ἔψεξεν ἀδικίαν οὐδ’ ἐπῄνεσεν  δικαιοσύνην   ἄλλως δόξας τε καὶ
[366]   Κατὰ τίνα οὖν ἔτι λόγον  δικαιοσύνην   ἂν πρὸ μεγίστης ἀδικίας αἱροίμεθ’
[369]   πόλιν θεασαίμεθα λόγῳ, καὶ τὴν  δικαιοσύνην   αὐτῆς ἴδοιμεν ἂν γιγνομένην καὶ
[358]   σοῦ ἀκούειν ἀδικίαν μὲν ψέγοντος,  δικαιοσύνην   δὲ ἐπαινοῦντος. ἀλλ’ ὅρα εἴ
[363]   χρὴ δίκαιον εἶναι, οὐκ αὐτὸ  δικαιοσύνην   ἐπαινοῦντες ἀλλὰ τὰς ἀπ’ αὐτῆς
[372]   τάχ’ ἂν κατίδοιμεν τήν τε  δικαιοσύνην   καὶ ἀδικίαν ὅπῃ ποτὲ ταῖς
[361]   μεγίστην δόξαν αὑτῷ (παρεσκευακέναι εἰς  δικαιοσύνην,   καὶ ἐὰν ἄρα σφάλληταί τι,
[367]   ἄλλων ἀποδεχοίμην ἂν οὕτως ἐπαινούντων  δικαιοσύνην   καὶ ψεγόντων ἀδικίαν, δόξας τε
[362]   λόγους ὧν ὅδε εἶπεν, οἳ  δικαιοσύνην   μὲν ἐπαινοῦσιν, ἀδικίαν δὲ ψέγουσιν,
[358]   λόγον, καὶ πρῶτον μὲν ἐρῶ  δικαιοσύνην   οἷον εἶναί φασιν καὶ ὅθεν
[376]   κατιδεῖν οὗπερ ἕνεκα (πάντα σκοποῦμεν,  δικαιοσύνην   τε καὶ ἀδικίαν τίνα τρόπον
[357]   Εν ποίῳ, ἔφη, τούτων τὴν  δικαιοσύνην   τιθεῖς; ~(Εγὼ μὲν οἶμαι, ἦν
[366]   μένων τίς μηχανή, Σώκρατες,  δικαιοσύνην   τιμᾶν ἐθέλειν τις δύναμις
[363]   δὴ καὶ ἄλλα τοιαῦτα ἐγκωμιάζουσιν  δικαιοσύνην·   τοὺς δὲ ἀνοσίους αὖ καὶ
[361]   ἀδικίας, ἵνα βεβασανισμένος εἰς  δικαιοσύνην   τῷ μὴ τέγγεσθαι ὑπὸ κακοδοξίας
[374]   ἔσται καὶ σκυτοτομῶν καὶ ἄλλην  τέχνην   ἡντινοῦν ἐργαζόμενος, πεττευτικὸς δὲ
[371]   οὐ καπήλους καλοῦμεν τοὺς πρὸς  ὠνήν   τε καὶ πρᾶσιν διακονοῦντας ἱδρυμένους
[383]   οὐκ ἐπαινεσόμεθα, τὴν τοῦ ἐνυπνίου  πομπὴν   ὑπὸ Διὸς τῷ Αγαμέμνονι· οὐδὲ
[371]   γὰρ δεῖ μένοντας (αὐτοὺς περὶ  τὴν   ἀγορὰν τὰ μὲν ἀντ’ ἀργυρίου
[371]   οὖν κομίσας γεωργὸς εἰς  τὴν   ἀγοράν τι ὧν ποιεῖ,
[369]   αὐτῆς ἴδοιμεν ἂν γιγνομένην καὶ  τὴν   ἀδικίαν; Τάχ’ ἄν, δ’
[360]   πᾶς ἀνὴρ πολὺ (μᾶλλον ἰδίᾳ  τὴν   ἀδικίαν τῆς δικαιοσύνης, ἀληθῆ οἰόμενος,
[379]   Ομήρου οὔτ’ ἄλλου (ποιητοῦ ταύτην  τὴν   ἁμαρτίαν περὶ τοὺς θεοὺς ἀνοήτως
[381]   δ’ οὔ; Ψυχὴν δὲ οὐ  τὴν   ἀνδρειοτάτην καὶ φρονιμωτάτην ἥκιστ’ ἄν
[357]   δὴ καὶ τότε τοῦ Θρασυμάχου  τὴν   ἀπόρρησιν οὐκ ἀπεδέξατο, ἀλλ’ ἔφη·
[360]   ἐπιθέμενον τῷ βασιλεῖ ἀποκτεῖναι καὶ  τὴν   ἀρχὴν οὕτω κατασχεῖν. εἰ οὖν
[368]   παῖδες ἐκείνου τοῦ ἀνδρός,  τὴν   ἀρχὴν τῶν ἐλεγείων ἐποίησεν
[360]   τὸν βασιλέα, ἐλθόντα (δὲ καὶ  τὴν   γυναῖκα αὐτοῦ μοιχεύσαντα, μετ’ ἐκείνης
[376]   τῷ τὴν μὲν καταμαθεῖν,  τὴν   δὲ ἀγνοῆσαι. καίτοι πῶς οὐκ
[360]   ταῦτα μὲν οὖν δὴ οὕτω.  (Τὴν   δὲ κρίσιν αὐτὴν τοῦ βίου
[365]   περὶ ἐμαυτὸν σκιαγραφίαν ἀρετῆς περιγραπτέον,  τὴν   δὲ τοῦ σοφωτάτου Αρχιλόχου ἀλώπεκα
[371]   διανοίας μὴ πάνυ ἀξιοκοινώνητοι ὦσιν,  τὴν   δὲ τοῦ σώματος ἰσχὺν ἱκανὴν
[379]   ἀγαθῶν τε κακῶν τε τέτυκται.  τὴν   δὲ τῶν ὅρκων καὶ σπονδῶν
[371]   οἳ τοῦτο ὁρῶντες ἑαυτοὺς ἐπὶ  τὴν   διακονίαν τάττουσιν ταύτην, ἐν μὲν
[369]   γιγνομένην πόλιν θεασαίμεθα λόγῳ, καὶ  τὴν   δικαιοσύνην αὐτῆς ἴδοιμεν ἂν γιγνομένην
[357]   δή; Εν ποίῳ, ἔφη, τούτων  τὴν   δικαιοσύνην τιθεῖς; ~(Εγὼ μὲν οἶμαι,
[360]   τοῦ δακτυλίου εἰ ταύτην ἔχοι  τὴν   δύναμιν, καὶ αὐτῷ οὕτω συμβαίνειν,
[367]   ἀδικίας λέγοιεν ἄν, μεταστρέφοντες αὐτοῖν  τὴν   δύναμιν φορτικῶς, ὥς γέ μοι
[374]   οὐδ’ ἔσται χρήσιμον τῷ μήτε  τὴν   ἐπιστήμην ἑκάστου λαβόντι μήτε τὴν
[371]   προσδεήσεται τῶν ἐπιστημόνων τῆς περὶ  τὴν   θάλατταν ἐργασίας. Συχνῶν μέντοι. Τί
[361]   ἐρρωμένως ἑκάτερον ὥσπερ ἀνδριάντα εἰς  τὴν   κρίσιν ἐκκαθαίρεις τοῖν ἀνδροῖν. Ως
[368]   Γλαύκωνος ἐραστής, εὐδοκιμήσαντας περὶ  τὴν   Μεγαροῖ μάχην, εἰπών— παῖδες Αρίστωνος,
[361]   μηδὲν γὰρ ἀδικῶν δόξαν ἐχέτω  τὴν   μεγίστην ἀδικίας, ἵνα βεβασανισμένος
[361]   ἀλλ’ ἐατέον τὰ μέγιστα ἀδικοῦντα  τὴν   μεγίστην δόξαν αὑτῷ (παρεσκευακέναι εἰς
[374]   τὴν ἐπιστήμην ἑκάστου λαβόντι μήτε  τὴν   μελέτην ἱκανὴν παρασχομένῳ; Πολλοῦ γὰρ
[364]   κακίας πέρι, εὐπετείας διδόντες, ὡς  τὴν   μὲν κακότητα καὶ ἰλαδὸν ἔστιν
[376]   καὶ ἐχθρὰν διακρίνει τῷ  τὴν   μὲν καταμαθεῖν, τὴν δὲ ἀγνοῆσαι.
[372]   ἡδέως συνόντες ἀλλήλοις, οὐχ ὑπὲρ  τὴν   οὐσίαν (ποιού( μενοι τοὺς παῖδας,
[359]   ἀδίκῳ εἰς ταὐτὸν ἰόντα διὰ  τὴν   πλεονεξίαν, πᾶσα φύσις διώκειν
[373]   τήν τε ζωγραφίαν κινητέον καὶ  τὴν   ποικιλίαν, καὶ χρυσὸν καὶ ἐλέφαντα
[373]   ἔφη. Οὐκοῦν μείζονά τε αὖ  τὴν   πόλιν δεῖ ποιεῖν· ἐκείνη γὰρ
[370]   δ’ ἐγώ, κατοικίσαι γε αὐτὴν  τὴν   πόλιν εἰς τοιοῦτον τόπον οὗ
[378]   Ομηρος πεποίηκεν οὐ παραδεκτέον εἰς  τὴν   πόλιν, οὔτ’ ἐν ὑπονοίαις πεποιημένας
[378]   γε δεῖ ἡμῖν τοὺς μέλλοντας  τὴν   πόλιν φυλάξειν αἴσχιστον νομίζειν τὸ
[374]   ἅπαντες ὡμολογήσαμεν καλῶς, ἡνίκα ἐπλάττομεν  τὴν   πόλιν· ὡμολογοῦμεν δέ που, εἰ
[376]   προὔργου εἶναι εἰς τοῦτο ταύτην  τὴν   σκέψιν. Μὰ Δία, ἦν δ’
[360]   οὕτω συμβαίνειν, στρέφοντι μὲν εἴσω  τὴν   σφενδόνην ἀδήλῳ γίγνεσθαι, ἔξω δὲ
[360]   ἐπιψηλαφῶντα τὸν δακτύλιον στρέψαι ἔξω  τὴν   σφενδόνην, καὶ στρέψαντα φανερὸν γενέσθαι.
[359]   οὖν μετὰ τῶν ἄλλων τυχεῖν  τὴν   σφενδόνην τοῦ δακτυλίου περιαγαγόντα πρὸς
[372]   καὶ τοιαύτην τάχ’ ἂν κατίδοιμεν  τήν   τε δικαιοσύνην καὶ ἀδικίαν ὅπῃ
[373]   καὶ ἱμάτια καὶ ὑποδήματα, ἀλλὰ  τήν   τε ζωγραφίαν κινητέον καὶ τὴν
[361]   δοτέον οὖν τῷ τελέως ἀδίκῳ  τὴν   τελεωτάτην ἀδικίαν, καὶ οὐκ ἀφαιρετέον
[371]   πόνους ἔχωσιν· οἳ δὴ πωλοῦντες  τὴν   τῆς ἰσχύος χρείαν, τὴν τιμὴν
[371]   πωλοῦντες τὴν τῆς ἰσχύος χρείαν,  τὴν   τιμὴν ταύτην μισθὸν καλοῦντες, κέκληνται,
[383]   ἐπαινοῦντες, ἀλλὰ τοῦτο οὐκ ἐπαινεσόμεθα,  τὴν   τοῦ ἐνυπνίου πομπὴν ὑπὸ Διὸς
[359]   νόμῳ δὲ βίᾳ παράγεται ἐπὶ  τὴν   τοῦ ἴσου τιμήν. εἴη δ’
[369]   ἐπισκεψώμεθα καὶ ἐν ἑνὶ ἑκάστῳ,  τὴν   τοῦ μείζονος ὁμοιότητα ἐν τῇ
[370]   γὰρ οἶμαι ἐθέλει τὸ πραττόμενον  τὴν   τοῦ πράττοντος σχολὴν περιμένειν, ἀλλ’
[370]   πάνυ (ὅμοιος ἑκάστῳ, ἀλλὰ διαφέρων  τὴν   φύσιν, ἄλλος ἐπ’ ἄλλου ἔργου
[376]   καὶ ταχὺς καὶ ἰσχυρὸς ἡμῖν  τὴν   φύσιν ἔσται μέλλων καλὸς
[375]   τῷ θυμοειδεῖ ἔτι προσγενέσθαι φιλόσοφος  τὴν   φύσιν; ~(Πῶς δή; ἔφη· οὐ
[367]   ἐγὼ ἀκούσας, ἀεὶ μὲν δὴ  τὴν   φύσιν τοῦ τε Γλαύκωνος καὶ
[381]   οὔ; Ψυχὴν δὲ οὐ τὴν  ἀνδρειοτάτην   καὶ φρονιμωτάτην ἥκιστ’ ἄν τι
[361]   οὖν τῷ τελέως ἀδίκῳ τὴν  τελεωτάτην   ἀδικίαν, καὶ οὐκ ἀφαιρετέον ἀλλ’
[381]   δὲ οὐ τὴν ἀνδρειοτάτην καὶ  φρονιμωτάτην   ἥκιστ’ ἄν τι ἔξωθεν πάθος
[377]   τε, εἶπον, καὶ Ομηρος ἡμῖν  ἐλεγέτην   καὶ οἱ ἄλλοι ποιηταί. οὗτοι
[374]   ἐπιστήμην ἑκάστου λαβόντι μήτε τὴν  μελέτην   ἱκανὴν παρασχομένῳ; Πολλοῦ γὰρ ἄν,
[378]   ἀκούουσιν ὅτι κάλλιστα μεμυθολογημένα πρὸς  ἀρετὴν   ἀκούειν. Εχει γάρ, ἔφη, λόγον.
[380]   θεός, οὐκ ἐατέον λέγειν τὸν  ποιητήν.   ἀλλ’ εἰ μὲν ὅτι ἐδεήθησαν
[374]   ὀργάνων οὐδὲν οὐδένα δημιουργὸν οὐδὲ  ἀθλητὴν   ληφθὲν ποιήσει, οὐδ’ ἔσται χρήσιμον
[374]   γεωργὸν ἐπιχειρεῖν εἶναι ἅμα μήτε  ὑφάντην   μήτε οἰκοδόμον ἀλλὰ σκυτοτόμον, ἵνα
[361]   γὰρ ἀδικῶν δόξαν ἐχέτω τὴν  μεγίστην   ἀδικίας, ἵνα βεβασανισμένος εἰς
[361]   ἐατέον τὰ μέγιστα ἀδικοῦντα τὴν  μεγίστην   δόξαν αὑτῷ (παρεσκευακέναι εἰς δικαιοσύνην,
[381]   φύσει τέχνῃ ἀμφοτέροις  ἐλαχίστην   μεταβολὴν ὑπ’ ἄλλου ἐνδέχεται. Εοικεν.
[370]   ἦν δ’ ἐγώ, κατοικίσαι γε  αὐτὴν   τὴν πόλιν εἰς τοιοῦτον τόπον
[360]   δὴ οὕτω. (Τὴν δὲ κρίσιν  αὐτὴν   τοῦ βίου πέρι ὧν λέγομεν,
[369]   ἀρχῆς ποιῶμεν πόλιν· ποιήσει δὲ  αὐτήν,   ὡς ἔοικεν, ἡμετέρα χρεία.
[367]   ἑκατέρα τὸν ἔχοντα αὐτὴ δι’  αὑτήν,   ἐάντε λανθάνῃ ἐάντε μὴ θεούς
[367]   ἑκατέρα τὸν ἔχοντα αὐτὴ δι’  αὑτὴν   μὲν κακόν, δὲ
[367]   ἐπαίνεσον δικαιοσύνης, αὐτὴ δι’  αὑτὴν   τὸν ἔχοντα ὀνίνησιν καὶ ἀδικία
[368]   δοκῶ μοι, ἦν δ’ ἐγώ,  τοιαύτην   ποιήσασθαι ζήτησιν αὐτοῦ, οἵανπερ ἂν
[372]   κακῶς ἔχει· σκοποῦντες γὰρ καὶ  τοιαύτην   τάχ’ ἂν κατίδοιμεν τήν τε
[369]   πῶς πόλις ἀρκέσει ἐπὶ  τοσαύτην   παρασκευήν; ἄλλο τι γεωργὸς μὲν
[359]   καὶ δίκαιον· καὶ εἶναι δὴ  ταύτην   γένεσίν τε καὶ οὐσίαν δικαιοσύνης,
[371]   ἑαυτοὺς ἐπὶ τὴν διακονίαν τάττουσιν  ταύτην,   ἐν μὲν ταῖς ὀρθῶς οἰκουμέναις
[360]   ἐννοήσαντα ἀποπειρᾶσθαι τοῦ δακτυλίου εἰ  ταύτην   ἔχοι τὴν δύναμιν, καὶ αὐτῷ
[371]   τῆς ἰσχύος χρείαν, τὴν τιμὴν  ταύτην   μισθὸν καλοῦντες, κέκληνται, ὡς ἐγᾦμαι,
[379]   οὔτε Ομήρου οὔτ’ ἄλλου (ποιητοῦ  ταύτην   τὴν ἁμαρτίαν περὶ τοὺς θεοὺς
[376]   προσδοκῶ προὔργου εἶναι εἰς τοῦτο  ταύτην   τὴν σκέψιν. Μὰ Δία, ἦν
[369]   ἄλλον τῶν περὶ τὸ σῶμα  θεραπευτήν;   Πάνυ γε. Εἴη δ’ ἂν
[369]   πόλις ἀρκέσει ἐπὶ τοσαύτην  παρασκευήν;   ἄλλο τι γεωργὸς μὲν εἷς,
[361]   ἀνδρείαν καὶ ῥώμην καὶ διὰ  παρασκευὴν   φίλων καὶ οὐσίας. τοῦτον δὲ
[370]   εἰ μέλλει καλὸν εἶναι, (οὐδὲ  σμινύην,   οὐδὲ τἆλλα ὄργανα ὅσα περὶ
[358]   ἔφη, λέγεις· καὶ πρῶτον  ἔφην   ἐρεῖν, περὶ τούτου ἄκουε, τί
[368]   δίκαιον ζητήσει καθορᾷς; Εγώ σοι,  ἔφην,   ἐρῶ. δικαιοσύνη, φαμέν, ἔστι μὲν
[381]   ἀνθρώπων; Αδύνατον, ἔφη. Αδύνατον ἄρα,  ἔφην,   καὶ θεῷ ἐθέλειν αὑτὸν ἀλλοιοῦν,
[357]   ἀπ’ αὐτῶν. Εστιν γὰρ οὖν,  ἔφην,   καὶ τοῦτο τρίτον. ἀλλὰ τί
[382]   μανθάνω. (Οἴει γάρ τί με,  ἔφην,   σεμνὸν λέγειν· ἐγὼ δὲ λέγω
[383]   φαίνεται σοῦ λέγοντος. Συγχωρεῖς ἄρα,  ἔφην,   τοῦτον δεύτερον τύπον εἶναι ἐν
[378]   χαλεποί. (Καὶ οὐ λεκτέοι γ’  ἔφην,   Αδείμαντε, ἐν τῇ ἡμετέρᾳ
[368]   ἐραστής, εὐδοκιμήσαντας περὶ τὴν Μεγαροῖ  μάχην,   εἰπών— παῖδες Αρίστωνος, κλεινοῦ θεῖον
[369]   ὢν> ἐνδεής· τίν’ οἴει  ἀρχὴν   ἄλλην πόλιν οἰκίζειν; Οὐδεμίαν,
[360]   τῷ βασιλεῖ ἀποκτεῖναι καὶ τὴν  ἀρχὴν   οὕτω κατασχεῖν. εἰ οὖν δύο
[368]   παῖδες ἐκείνου τοῦ ἀνδρός, τὴν  ἀρχὴν   τῶν ἐλεγείων ἐποίησεν Γλαύκωνος
[381]   (ἥκιστα ἀλλοιοῦται; Πῶς δ’ οὔ;  Ψυχὴν   δὲ οὐ τὴν ἀνδρειοτάτην καὶ
[359]   δὲ γενομένου τοῖς ποιμέσιν εἰωθότος,  ἵν’   ἐξαγγέλλοιεν κατὰ μῆνα τῷ βασιλεῖ
[362]   μὲν ἐπαινοῦσιν, ἀδικίαν δὲ ψέγουσιν,  ἵν’   σαφέστερον μοι δοκεῖ
[370]   ἐπὶ τῇ τῆς οἰκίας παρασκευῇ  διατρίβειν,   τὸ δὲ ἱματίου, τὸ δὲ
[363]   ποιοῦσιν τὸν ἅπαντα χρόνον (ἤδη  διάγειν   μεθύοντας, ἡγησάμενοι κάλλιστον ἀρετῆς μισθὸν
[383]   μεταβάλλειν ἑαυτοὺς μήτε ἡμᾶς ψεύδεσι  παράγειν   ἐν λόγῳ ἐν ἔργῳ;
[363]   θεῶν εὐδοκιμήσεις ἐμβάλλοντες ἄφθονα ἔχουσι  λέγειν   ἀγαθά, τοῖς ὁσίοις φασι
[369]   Αλλά μοι δοκεῖς, ἔφη, καλῶς  λέγειν.   Αρ’ οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,
[378]   εἰ δὲ ἀνάγκη τις ἦν  λέγειν,   δι’ ἀπορρήτων ἀκούειν ὡς ὀλιγίστους,
[382]   γάρ τί με, ἔφην, σεμνὸν  λέγειν·   ἐγὼ δὲ λέγω ὅτι τῇ
[380]   οὐ θεοῦ ἔργα ἐατέον αὐτὰ  λέγειν,   εἰ θεοῦ, ἐξευρετέον αὐτοῖς
[383]   δεῖ περὶ θεῶν καὶ  λέγειν   καὶ ποιεῖν, ὡς μήτε αὐτοὺς
[380]   δεήσει τούς τε λέγοντας  λέγειν   καὶ τοὺς ποιοῦντας ποιεῖν, μὴ
[362]   Αἰσχύλου πολὺ ἦν ἄρα ὀρθότερον  λέγειν   κατὰ τοῦ ἀδίκου. τῷ ὄντι
[378]   αὐτῷ μοι δοκεῖ ἐπιτήδεια εἶναι  λέγειν.   Οὐδέ γε, ἦν δ’ ἐγώ,
[379]   θεόν. Αληθέστατα, ἔφη, δοκεῖς μοι  λέγειν.   Οὐκ ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ,
[362]   αὖ ἐν νῷ εἶχόν τι  λέγειν   πρὸς ταῦτα, δὲ ἀδελφὸς
[380]   διαμαχετέον παντὶ τρόπῳ μήτε τινὰ  λέγειν   ταῦτα ἐν τῇ αὑτοῦ πόλει,
[361]   σφάλληταί τι, ἐπανορθοῦσθαι δυνατῷ εἶναι,  λέγειν   τε ἱκανῷ ὄντι πρὸς τὸ
[377]   τὰς τροφούς τε καὶ μητέρας  λέγειν   τοῖς παισίν, καὶ πλάττειν τὰς
[380]   δρῶν ταῦτα θεός, οὐκ ἐατέον  λέγειν   τὸν ποιητήν. ἀλλ’ εἰ μὲν
[361]   ἀγροικοτέρως λέγηται, μὴ ἐμὲ οἴου  λέγειν,   Σώκρατες, ἀλλὰ τοὺς ἐπαινοῦντας
[367]   δοκεῖν, οὐδὲ τὸ ἄδικον εἶναι  (ψέγειν   ἀλλὰ τὸ δοκεῖν, καὶ παρακελεύεσθαι
[379]   προσήκει εἰδέναι ἐν οἷς δεῖ  μυθολογεῖν   τοὺς ποιητάς, παρ’ οὓς ἐὰν
[367]   παρακελεύεσθαι ἄδικον ὄντα λανθάνειν, καὶ  ὁμολογεῖν   Θρασυμάχῳ ὅτι τὸ μὲν δίκαιον
[359]   ~τοῖς μὴ δυναμένοις τὸ (μὲν  ἐκφεύγειν   τὸ δὲ αἱρεῖν δοκεῖ λυσιτελεῖν
[377]   ἅς, ἐπειδὰν τελεωθῶσιν, ἔχειν οἰησόμεθα  δεῖν   αὐτούς; Οὐδ’ ὁπωστιοῦν παρήσομεν. Πρῶτον
[376]   φύσει φιλόσοφον καὶ φιλομαθῆ αὐτὸν  δεῖν   εἶναι; Τιθῶμεν, ἔφη. Φιλόσοφος δὴ
[378]   ἂν εἰ ἦν ἀληθῆ ᾤμην  δεῖν   ῥᾳδίως οὕτως λέγεσθαι πρὸς ἄφρονάς
[359]   δὲ καὶ θαυμάσαντα καταβῆναι καὶ  ἰδεῖν   ἄλλα τε δὴ μυθολογοῦσιν
[359]   θυρίδας ἔχοντα, καθ’ ἃς ἐγκύψαντα  ἰδεῖν   ἐνόντα νεκρόν, ὡς φαίνεσθαι μείζω
[369]   Οὐκοῦν γενομένου αὐτοῦ ἐλπὶς εὐπετέστερον  ἰδεῖν   ζητοῦμεν; (Πολύ γε. Δοκεῖ
[376]   ἐστιν αὐτὸ σκοποῦσι πρὸς τὸ  κατιδεῖν   οὗπερ ἕνεκα (πάντα σκοποῦμεν, δικαιοσύνην
[364]   τε καὶ ἰδίᾳ, τοὺς δὲ  ἀτιμάζειν   καὶ ὑπερορᾶν, οἳ ἄν πῃ
[360]   ὡς περὶ οἰχομένου. καὶ τὸν  θαυμάζειν   τε καὶ πάλιν ἐπιψηλαφῶντα τὸν
[369]   οἷον τὸν γεωργὸν ἕνα ὄντα  παρασκευάζειν   σιτία τέτταρσιν καὶ τετραπλάσιον χρόνον
[369]   τίν’ οἴει ἀρχὴν ἄλλην πόλιν  οἰκίζειν;   Οὐδεμίαν, δ’ ὅς. (Οὕτω
[378]   μέλλοντας τὴν πόλιν φυλάξειν αἴσχιστον  νομίζειν   τὸ ῥᾳδίως ἀλλήλοις ἀπεχθάνεσθαι— πολλοῦ
[364]   πλουσίους καὶ ἄλλας δυνάμεις ἔχοντας  εὐδαιμονίζειν   καὶ τιμᾶν εὐχερῶς ἐθέλουσιν δημοσίᾳ
[375]   καὶ ἐλαφρὸν πρὸς τὸ αἰσθανόμενον  διωκάθειν,   καὶ ἰσχυρὸν αὖ, ἐὰν δέῃ
[368]   τῷ μείζονι ἐνείη καὶ ῥᾴων  καταμαθεῖν.   εἰ οὖν βούλεσθε, ~πρῶτον ἐν
[376]   διακρίνει τῷ τὴν μὲν  καταμαθεῖν,   τὴν δὲ ἀγνοῆσαι. καίτοι πῶς
[362]   ῥηθέντα καταπαλαῖσαι καὶ ἀδύνατον ποιῆσαι  βοηθεῖν   δικαιοσύνῃ. (Καὶ ὅς, Οὐδέν, ἔφη,
[368]   δικαιοσύνῃ κακηγορουμένῃ (ἀπαγορεύειν καὶ μὴ  βοηθεῖν   ἔτι ἐμπνέοντα καὶ δυνάμενον φθέγγεσθαι.
[361]   τε ἱκανῷ ὄντι πρὸς τὸ  πείθειν,   ἐάν τι μηνύηται τῶν ἀδικημάτων,
[362]   καὶ τάδε ἄκουε. δεῖ γὰρ  διελθεῖν   ἡμᾶς καὶ τοὺς ἐναντίους λόγους
[361]   οὐδὲν ἔτι, ὡς ἐγᾦμαι, χαλεπὸν  ἐπεξελθεῖν   τῷ λόγῳ οἷος ἑκάτερον (βίος
[370]   τὸν πράττοντα τῷ (πρατ( τομένῳ  ἐπακολουθεῖν   μὴ ἐν παρέργου μέρει. Ανάγκη.
[363]   δρῦς (τοῖς δικαίοις τοὺς θεοὺς  ποιεῖν   ἄκρας μέν τε φέρειν βαλάνους,
[373]   τε αὖ τὴν πόλιν δεῖ  ποιεῖν·   ἐκείνη γὰρ ὑγιεινὴ οὐκέτι
[371]   τὰ οἴκοι μὴ μόνον ἑαυτοῖς  ποιεῖν   ἱκανά, ἀλλὰ καὶ οἷα καὶ
[362]   καὶ (τούς τε φίλους εὖ  ποιεῖν   καὶ τοὺς ἐχθροὺς βλάπτειν, καὶ
[359]   τιμώμενον· ἐπεὶ τὸν δυνάμενον αὐτὸ  ποιεῖν   καὶ ὡς ἀληθῶς ἄνδρα οὐδ’
[380]   λέγοντας λέγειν καὶ τοὺς ποιοῦντας  ποιεῖν,   μὴ πάντων αἴτιον τὸν θεὸν
[381]   Αδείμαντε, ἑκὼν αὑτὸν χείρω  ποιεῖν   ὁπῃοῦν θεῶν ἀνθρώπων;
[365]   τί οἰόμεθα ἀκουούσας νέων ψυχὰς  ποιεῖν,   ὅσοι εὐφυεῖς καὶ ἱκανοὶ ἐπὶ
[359]   τῇ διανοίᾳ· δόντες ἐξουσίαν ἑκατέρῳ  ποιεῖν   ὅτι ἂν βούληται, τῷ τε
[369]   ἀμελήσαντα ἑαυτῷ μόνον τέταρτον μέρος  ποιεῖν   ~τούτου τοῦ (σίτου ἐν τετάρτῳ
[383]   περὶ θεῶν καὶ λέγειν καὶ  ποιεῖν,   ὡς μήτε αὐτοὺς γόητας ὄντας
[378]   τοὺς ποιητὰς ἐγγὺς τούτων ἀναγκαστέον  λογοποιεῖν.   Ηρας δὲ δεσμοὺς ὑπὸ ὑέος
[362]   καὶ θεοφιλέστερον αὐτὸν εἶναι μᾶλλον  προσήκειν   ἐκ τῶν εἰκότων τὸν
[358]   γὰρ δή φασιν τὸ μὲν  ἀδικεῖν   ἀγαθόν, τὸ δὲ ἀδικεῖσθαι κακόν,
[360]   οἴηται ἕκαστος οἷός τε ἔσεσθαι  ἀδικεῖν,   ἀδικεῖν. λυσιτελεῖν γὰρ δὴ οἴεται
[366]   τινος ἄλλης ἀσθενείας ψέγει τὸ  ἀδικεῖν,   ἀδυνατῶν αὐτὸ δρᾶν. ὡς δέ,
[359]   καὶ οἱ ἐπιτηδεύοντες ἀδυναμίᾳ τοῦ  ἀδικεῖν   ἄκοντες αὐτὸ ἐπιτηδεύουσι, μάλιστ’ ἂν
[367]   οὐκ ἂν ἀλλήλους ἐφυλάττομεν μὴ  ἀδικεῖν,   ἀλλ’ αὐτὸς αὑτοῦ ἦν ἕκαστος
[362]   κερδαίνοντα τῷ μὴ δυσχεραίνειν τὸ  ἀδικεῖν·   εἰς ἀγῶνας τοίνυν ἰόντα καὶ
[366]   τις θείᾳ φύσει δυσχεραίνων τὸ  ἀδικεῖν   ἐπιστήμην λαβὼν (ἀπέχεται αὐτοῦ,
[360]   ἕκαστος οἷός τε ἔσεσθαι ἀδικεῖν,  ἀδικεῖν.   λυσιτελεῖν γὰρ δὴ οἴεται πᾶς
[359]   δοκεῖ λυσιτελεῖν συνθέσθαι ἀλλήλοις μήτ’  ἀδικεῖν   μήτ’ ἀδικεῖσθαι· καὶ ἐντεῦθεν δὴ
[359]   ἑνί ποτε συνθέσθαι τὸ μήτε  ἀδικεῖν   μήτε ἀδικεῖσθαι· μαίνεσθαι γὰρ ἄν.
[359]   (ἀγαθόν, ἀλλ’ ὡς ἀρρωστίᾳ τοῦ  ἀδικεῖν   τιμώμενον· ἐπεὶ τὸν δυνάμενον αὐτὸ
[358]   τὸ ἀδικεῖσθαι ἀγαθῷ τὸ  ἀδικεῖν,   ὥστ’ ἐπειδὰν ἀλλήλους ἀδικῶσί τε
[362]   οὐ πρὸς δόξαν ζῶντα, οὐ  δοκεῖν   ἄδικον ἀλλ’ εἶναι ἐθέλειν, βαθεῖαν
[361]   καὶ γενναῖον, κατ’ Αἰσχύλον οὐ  δοκεῖν   ἀλλ’ εἶναι ἀγαθὸν ἐθέλοντα. ἀφαιρετέον
[362]   ὅτι οὐκ εἶναι δίκαιον ἀλλὰ  δοκεῖν   δεῖ ἐθέλειν. τὸ δὲ τοῦ
[361]   φαῦλον ἡγητέον· ἐσχάτη γὰρ ἀδικία  δοκεῖν   δίκαιον εἶναι μὴ ὄντα. δοτέον
[361]   ἀγαθὸν ἐθέλοντα. ἀφαιρετέον δὴ τὸ  δοκεῖν.   εἰ γὰρ δόξει δίκαιος (εἶναι,
[380]   καὶ ποιοῦντα περὶ αὑτοῦ τοιαῦτα  δοκεῖν,   ἁπλοῦν τε εἶναι καὶ
[367]   ἄδικον εἶναι (ψέγειν ἀλλὰ τὸ  δοκεῖν,   καὶ παρακελεύεσθαι ἄδικον ὄντα λανθάνειν,
[367]   φήσομεν ἐπαινεῖν σε ἀλλὰ τὸ  δοκεῖν,   οὐδὲ τὸ ἄδικον εἶναι (ψέγειν
[357]   Ω Σώκρατες, πότερον ἡμᾶς βούλει  δοκεῖν   πεπεικέναι ὡς (ἀληθῶς πεῖσαι
[381]   μὴ μεταβάλλειν, ἡμῖν δὲ ποιοῦσιν  δοκεῖν   σφᾶς παντοδαποὺς φαίνεσθαι, ἐξαπατῶντες καὶ
[365]   βίος λέγεται. (οὐκοῦν, ἐπειδὴ τὸ  δοκεῖν,   ὡς δηλοῦσί μοι οἱ σοφοί,
[369]   τετραπλάσιον χρόνον τε καὶ πόνον  ἀναλίσκειν   ἐπὶ σίτου παρασκευῇ καὶ ἄλλοις
[359]   τὴν πλεονεξίαν, πᾶσα φύσις  διώκειν   πέφυκεν ὡς ἀγαθόν, νόμῳ δὲ
[381]   Αδύνατον ἄρα, ἔφην, καὶ θεῷ  ἐθέλειν   αὑτὸν ἀλλοιοῦν, ἀλλ’ ὡς ἔοικε,
[362]   οὐ δοκεῖν ἄδικον ἀλλ’ εἶναι  ἐθέλειν,   βαθεῖαν ἄλοκα διὰ φρενὸς καρπούμενον,
[362]   εἶναι δίκαιον ἀλλὰ δοκεῖν δεῖ  ἐθέλειν.   τὸ δὲ τοῦ Αἰσχύλου πολὺ
[366]   μηχανή, Σώκρατες, δικαιοσύνην τιμᾶν  ἐθέλειν   τις δύναμις ὑπάρχει ψυχῆς
[360]   οἷός τε ἔσεσθαι ἀδικεῖν, ἀδικεῖν.  λυσιτελεῖν   γὰρ δὴ οἴεται πᾶς ἀνὴρ
[359]   ἐκφεύγειν τὸ δὲ αἱρεῖν δοκεῖ  λυσιτελεῖν   συνθέσθαι ἀλλήλοις μήτ’ ἀδικεῖν μήτ’
[357]   ταῦτα γὰρ ἐπίπονα φαῖμεν ἄν,  ὠφελεῖν   δὲ ἡμᾶς, καὶ αὐτὰ μὲν
[383]   μήτε αὐτοὺς γόητας ὄντας τῷ  μεταβάλλειν   ἑαυτοὺς μήτε ἡμᾶς ψεύδεσι παράγειν
[381]   οἱ θεοί εἰσιν οἷοι μὴ  μεταβάλλειν,   ἡμῖν δὲ ποιοῦσιν δοκεῖν σφᾶς
[362]   ἐκδιδόναι εἰς οὓς ἂν βούληται,  συμβάλλειν,   κοινωνεῖν οἷς ἂν ἐθέλῃ, καὶ
[358]   ἀδικεῖσθαι κακόν, πλέονι δὲ κακῷ  ὑπερβάλλειν   τὸ ἀδικεῖσθαι ἀγαθῷ τὸ
[362]   πόλει δοκοῦντι δικαίῳ εἶναι, ἔπειτα  γαμεῖν   ὁπόθεν ἂν βούληται, ἐκδιδόναι εἰς
[373]   ἀποτμητέον, εἰ μέλλομεν ἱκανὴν ἕξειν  νέμειν   τε καὶ ἀροῦν, καὶ ἐκείνοις
[363]   Γλαύκων διῆλθεν ἄρτι, ἀπὸ τοῦ  εὐδοκιμεῖν   ὄντα τῷ δικαίῳ. ἐπὶ πλέον
[377]   πλασθέντας ἀκούειν τοὺς παῖδας καὶ  λαμβάνειν   ἐν ταῖς ψυχαῖς ὡς ἐπὶ
[360]   τῆς ἀγορᾶς ἀδεῶς ὅτι βούλοιτο  λαμβάνειν,   (καὶ εἰσιόντι εἰς τὰς οἰκίας
[365]   τί καὶ ἡμῖν (μελητέον τοῦ  λανθάνειν;   εἰ δὲ εἰσί τε καὶ
[367]   δοκεῖν, καὶ παρακελεύεσθαι ἄδικον ὄντα  λανθάνειν,   καὶ ὁμολογεῖν Θρασυμάχῳ ὅτι τὸ
[365]   φησί τις, οὐ ῥᾴδιον ἀεὶ  λανθάνειν   κακὸν ὄντα. Οὐδὲ γὰρ ἄλλο
[365]   διδόναι. Αλλὰ δὴ θεοὺς οὔτε  λανθάνειν   οὔτε βιάσασθαι δυνατόν. Οὐκοῦν, εἰ
[365]   λόγων φέρει. ἐπὶ γὰρ τὸ  λανθάνειν   συνωμοσίας τε καὶ ἑταιρίας συνάξομεν,
[370]   πραττόμενον τὴν τοῦ πράττοντος σχολὴν  περιμένειν,   ἀλλ’ ἀνάγκη τὸν πράττοντα τῷ
[380]   πάντων ἥκιστα τῆς ἑαυτοῦ ἰδέας  ἐκβαίνειν;   Οὐκ ἔχω, ἔφη, νῦν γε
[360]   τὴν δύναμιν, καὶ αὐτῷ οὕτω  συμβαίνειν,   στρέφοντι μὲν εἴσω τὴν σφενδόνην
[367]   οἷον ὁρᾶν, (ἀκούειν, φρονεῖν, καὶ  ὑγιαίνειν   δή, καὶ ὅσ’ ἄλλα ἀγαθὰ
[357]   καὶ τὸ ὁρᾶν καὶ τὸ  ὑγιαίνειν;   τὰ γὰρ τοιαῦτά που δι’
[367]   προσθήσεις, οὐ τὸ δίκαιον φήσομεν  ἐπαινεῖν   σε ἀλλὰ τὸ δοκεῖν, οὐδὲ
[367]   δὲ καὶ δόξας πάρες ἄλλοις  ἐπαινεῖν·   ὡς ἐγὼ τῶν μὲν ἄλλων
[369]   γε. Δοκεῖ οὖν χρῆναι ἐπιχειρῆσαι  περαίνειν;   οἶμαι μὲν γὰρ οὐκ ὀλίγον
[362]   πάντα ὠφελεῖσθαι κερδαίνοντα τῷ μὴ  δυσχεραίνειν   τὸ ἀδικεῖν· εἰς ἀγῶνας τοίνυν
[368]   πρὸς Θρασύμαχον λέγων ᾤμην  ἀποφαίνειν   ὡς ἄμεινον δικαιοσύνη ἀδικίας, οὐκ
[378]   γὰρ νέος οὐχ οἷός τε  κρίνειν   ὅτι τε ὑπόνοια καὶ
[357]   αὐτοῦ γιγνομένων, οἷον αὖ τὸ  φρονεῖν   καὶ τὸ ὁρᾶν καὶ τὸ
[367]   αὐτὰ αὑτῶν, οἷον ὁρᾶν, (ἀκούειν,  φρονεῖν,   καὶ ὑγιαίνειν δή, καὶ ὅσ’
[372]   μὴ ταλαιπωρεῖσθαι, καὶ ἀπὸ τραπεζῶν  (δειπνεῖν,   καὶ ὄψα ἅπερ καὶ οἱ
[378]   πατρός, μέλλοντος τῇ μητρὶ τυπτομένῃ  ἀμυνεῖν,   καὶ θεομαχίας ὅσας Ομηρος πεποίηκεν
[369]   ἐπὶ σίτου παρασκευῇ καὶ ἄλλοις  κοινωνεῖν,   ἀμελήσαντα ἑαυτῷ μόνον τέταρτον
[362]   εἰς οὓς ἂν βούληται, συμβάλλειν,  κοινωνεῖν   οἷς ἂν ἐθέλῃ, καὶ παρὰ
[378]   ἡμῖν τοὺς μέλλοντας τὴν πόλιν  φυλάξειν   αἴσχιστον νομίζειν τὸ ῥᾳδίως ἀλλήλοις
[373]   ἡμῖν ἀποτμητέον, εἰ μέλλομεν ἱκανὴν  ἕξειν   νέμειν τε καὶ ἀροῦν, καὶ
[366]   ἐμοὶ πρὸς σέ, Σώκρατες,  εἰπεῖν,   ὅτι Ω θαυμάσιε, πάντων (ὑμῶν,
[382]   ψεῦδος, εἰ οἷόν τε τοῦτο  εἰπεῖν,   πάντες θεοί τε καὶ ἄνθρωποι
[380]   ἔχω, ἔφη, νῦν γε οὕτως  εἰπεῖν.   Τί δὲ τόδε; οὐκ ἀνάγκη,
[368]   δικαιοσύνης ἄμεινον εἶναι, οὕτω δυνάμενοι  εἰπεῖν   ὑπὲρ αὐτοῦ. δοκεῖτε δή μοι
[377]   δέ που ὡς τὸ ὅλον  εἰπεῖν   ψεῦδος, ἔνι δὲ καὶ ἀληθῆ.
[368]   οἶμαι ἐκεῖνα πρῶτον ἀναγνόντας οὕτως  ἐπισκοπεῖν   τὰ ἐλάττω, εἰ τὰ αὐτὰ
[358]   λέγεις· καὶ πρῶτον ἔφην  ἐρεῖν,   περὶ τούτου ἄκουε, τί ὄν
[363]   θεοὺς ποιεῖν ἄκρας μέν τε  φέρειν   βαλάνους, μέσσας δὲ μελίσσας· εἰροπόκοι
[363]   Αιδου καὶ κοσκίνῳ ὕδωρ ἀναγκάζουσι  φέρειν,   ἔτι τε ζῶντας (εἰς κακὰς
[375]   οὖν τι, ἦν δ’ ἐγώ,  διαφέρειν   φύσιν γενναίου σκύλακος εἰς φυλακὴν
[359]   τὸ (μὲν ἐκφεύγειν τὸ δὲ  αἱρεῖν   δοκεῖ λυσιτελεῖν συνθέσθαι ἀλλήλοις μήτ’
[357]   διὰ ταύτας γίγνεται ἄλλο  χαίρειν   ἔχοντα; Εμοιγε, ἦν δ’ ἐγώ,
[357]   αὑτοῦ ἕνεκα ἀσπαζόμενοι, οἷον τὸ  χαίρειν   καὶ αἱ ἡδοναὶ ὅσαι ἀβλαβεῖς
[358]   τὰ γιγνόμενα ἀπ’ αὐτῶν ἐᾶσαι  χαίρειν.   οὑτωσὶ οὖν ποιήσω, ἐὰν καὶ
[374]   μὲν σκυτοτόμον διεκωλύομεν μήτε γεωργὸν  ἐπιχειρεῖν   εἶναι ἅμα μήτε ὑφάντην μήτε
[376]   οὖν παιδεία; χαλεπὸν  εὑρεῖν   βελτίω τῆς ὑπὸ τοῦ πολλοῦ
[368]   κράτιστον οὖν οὕτως ὅπως δύναμαι  ἐπικουρεῖν   αὐτῇ. Ο τε οὖν Γλαύκων
[373]   πλειόνων δεησόμεθα· οὐ δοκεῖ  δεήσειν   παιδαγωγῶν, τιτθῶν, τροφῶν, κομμωτριῶν, κουρέων,
[365]   μεγάλων· ἀλλ’ ὅμως, εἰ μέλλομεν  εὐδαιμονήσειν,   ταύτῃ ἰτέον, ὡς τὰ ἴχνη
[378]   αὐτῶν— ἀλλ’ εἴ πως μέλλομεν  πείσειν   ὡς οὐδεὶς πώποτε πολίτης ἕτερος
[364]   θεούς, ὥς φασιν, πείθοντές σφισιν  ὑπηρετεῖν.   τούτοις δὲ πᾶσιν τοῖς λόγοις
[379]   δὲ κακῶν ἄλλ’ ἄττα δεῖ  ζητεῖν   τὰ αἴτια, ἀλλ’ οὐ τὸν
[362]   ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ περιγίγνεσθαι καὶ  πλεονεκτεῖν   τῶν ἐχθρῶν, πλεονεκτοῦντα δὲ πλουτεῖν
[362]   εὖ ποιεῖν καὶ τοὺς ἐχθροὺς  βλάπτειν,   καὶ θεοῖς θυσίας καὶ ἀναθήματα
[371]   τοῖς δὲ ἀντὶ αὖ ἀργυρίου  διαλλάττειν   ὅσοι τι δέονται πρίασθαι. Αὕτη
[377]   μητέρας λέγειν τοῖς παισίν, καὶ  πλάττειν   τὰς ψυχὰς αὐτῶν τοῖς μύθοις
[371]   καὶ ἀχρεῖοί τι ἄλλο ἔργον  πράττειν.   αὐτοῦ γὰρ δεῖ μένοντας (αὐτοὺς
[360]   λύειν οὕστινας βούλοιτο, καὶ τἆλλα  πράττειν   ἐν τοῖς ἀνθρώποις ἰσόθεον ὄντα.
[370]   αὐτὸν δι’ αὑτὸν τὰ αὑτοῦ  πράττειν;   Καὶ Αδείμαντος ἔφη· Αλλ’
[382]   τινα ἄνοιαν κακόν τι ἐπιχειρῶσιν  πράττειν,   τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς φάρμακον
[362]   πλεονεκτεῖν τῶν ἐχθρῶν, πλεονεκτοῦντα δὲ  πλουτεῖν   καὶ (τούς τε φίλους εὖ
[362]   θύειν τε καὶ ἀνατιθέναι, καὶ  θεραπεύειν   τοῦ δικαίου πολὺ ἄμεινον τοὺς
[368]   ὅσιον παραγενόμενον δικαιοσύνῃ κακηγορουμένῃ  (ἀπαγορεύειν   καὶ μὴ βοηθεῖν ἔτι ἐμπνέοντα
[362]   καὶ ἀναθήματα ἱκανῶς καὶ μεγαλοπρεπῶς  θύειν   τε καὶ ἀνατιθέναι, καὶ θεραπεύειν
[360]   καὶ ἀποκτεινύναι καὶ ἐκ δεσμῶν  λύειν   οὕστινας βούλοιτο, καὶ τἆλλα πράττειν
[358]   τρόπον αὖ βούλομαι καὶ σοῦ  ἀκούειν   ἀδικίαν μὲν ψέγοντος, δικαιοσύνην δὲ
[378]   ὅτι κάλλιστα μεμυθολογημένα πρὸς ἀρετὴν  ἀκούειν.   Εχει γάρ, ἔφη, λόγον. ἀλλ’
[380]   εἰ μέλλει εὐνομήσεσθαι, μήτε τινὰ  ἀκούειν,   (μήτε νεώτερον μήτε πρεσβύτερον, μήτ’
[380]   αὖ, ὡς Αἰσχύλος λέγει, ἐατέον  ἀκούειν   τοὺς νέους, ὅτι— θεὸς μὲν
[377]   ὑπὸ τῶν ἐπιτυχόντων μύθους πλασθέντας  ἀκούειν   τοὺς παῖδας καὶ λαμβάνειν ἐν
[367]   μᾶλλον αὐτὰ αὑτῶν, οἷον ὁρᾶν,  (ἀκούειν,   φρονεῖν, καὶ ὑγιαίνειν δή, καὶ
[378]   τις ἦν λέγειν, δι’ ἀπορρήτων  ἀκούειν   ὡς ὀλιγίστους, θυσαμένους οὐ χοῖρον
[373]   γέ που, τότε ἱκανὴ  τρέφειν   τοὺς τότε, σμικρὰ δὴ ἐξ
[370]   καὶ μὴ ἄλλοις κοινωνοῦντα πράγματα  ἔχειν,   ἀλλ’ αὐτὸν δι’ αὑτὸν τὰ
[366]   θεῶν γενόμενοι, οἳ ταῦτα οὕτως  ἔχειν   μηνύουσιν. Κατὰ τίνα οὖν ἔτι
[377]   δόξας ἐκείναις ἅς, ἐπειδὰν τελεωθῶσιν,  ἔχειν   οἰησόμεθα δεῖν αὐτούς; Οὐδ’ ὁπωστιοῦν
[357]   εἶναι ἀγαθόν, δεξαίμεθ’ ἂν  ἔχειν   οὐ τῶν ἀποβαινόντων ἐφιέμενοι, ἀλλ’
[368]   μοι, φίλοι, εὖ δοκεῖ  ἔχειν·   πάνυ γὰρ θεῖον πεπόνθατε, εἰ
[368]   μοι, φίλοι, εὖ δοκεῖ  ἔχειν·   πάνυ γὰρ θεῖον πεπόντοῦτό μοι,
[382]   καὶ ἀμαθῆ εἶναι καὶ ἐνταῦθα  ἔχειν   τε καὶ κεκτῆσθαι τὸ ψεῦδος
[357]   ἑαυτῶν ἕνεκα οὐκ ἂν δεξαίμεθα  ἔχειν,   (τῶν δὲ μισθῶν τε χάριν
[362]   κεδνὰ βλαστάνει βουλεύματα, πρῶτον μὲν  ἄρχειν   ἐν τῇ πόλει δοκοῦντι δικαίῳ
[360]   ἀποκτεῖναι καὶ τὴν ἀρχὴν οὕτω  κατασχεῖν.   εἰ οὖν δύο τοιούτω δακτυλίω
[359]   καθήμενον οὖν μετὰ τῶν ἄλλων  τυχεῖν   τὴν σφενδόνην τοῦ δακτυλίου περιαγαγόντα
[360]   καὶ τὸν θαυμάζειν τε καὶ  πάλιν   ἐπιψηλαφῶντα τὸν δακτύλιον στρέψαι ἔξω
[373]   Οὐκοῦν μείζονά τε αὖ τὴν  πόλιν   δεῖ ποιεῖν· ἐκείνη γὰρ
[370]   ἐγώ, κατοικίσαι γε αὐτὴν τὴν  πόλιν   εἰς τοιοῦτον τόπον οὗ ἐπεισαγωγίμων
[369]   ἦν δ’ ἐγώ, εἰ γιγνομένην  πόλιν   θεασαίμεθα λόγῳ, καὶ τὴν δικαιοσύνην
[372]   δ’ αὖ βούλεσθε, καὶ φλεγμαίνουσαν  πόλιν   θεωρήσωμεν· οὐδὲν ἀποκωλύει. ~(ταῦτα γὰρ
[372]   ὅπως γίγνεται, ἀλλὰ καὶ τρυφῶσαν  πόλιν.   ἴσως οὖν οὐδὲ κακῶς ἔχει·
[369]   τίν’ οἴει ἀρχὴν ἄλλην  πόλιν   οἰκίζειν; Οὐδεμίαν, δ’ ὅς.
[369]   βοηθούς, ταύτῃ τῇ συνοικίᾳ ἐθέμεθα  πόλιν   ὄνομα· γάρ; Πάνυ μὲν
[378]   πεποίηκεν οὐ παραδεκτέον εἰς τὴν  πόλιν,   οὔτ’ ἐν ὑπονοίαις πεποιημένας οὔτε
[369]   τῷ λόγῳ ἐξ ἀρχῆς ποιῶμεν  πόλιν·   ποιήσει δὲ αὐτήν, ὡς ἔοικεν,
[378]   δεῖ ἡμῖν τοὺς μέλλοντας τὴν  πόλιν   φυλάξειν αἴσχιστον νομίζειν τὸ ῥᾳδίως
[372]   Καὶ ὅς, Εἰ δὲ ὑῶν  πόλιν,   Σώκρατες, ἔφη, κατεσκεύαζες, τί
[371]   δὴ ἕνεκα καὶ κοινωνίαν ποιησάμενοι  πόλιν   ᾠκίσαμεν. Δῆλον δή, δ’
[374]   ὡμολογήσαμεν καλῶς, ἡνίκα ἐπλάττομεν τὴν  πόλιν·   ὡμολογοῦμεν δέ που, εἰ μέμνησαι,
[372]   ἦν δ’ ἐγώ· μανθάνω. οὐ  πόλιν,   ὡς ἔοικε, σκοποῦμεν μόνον ὅπως
[358]   ἔστιν ἑκάτερον καὶ τίνα ἔχει  δύναμιν   αὐτὸ καθ’ αὑτὸ ἐνὸν ἐν
[366]   γὰρ πρῶτος τῶν τοιούτων εἰς  δύναμιν   ἐλθὼν πρῶτος ἀδικεῖ, καθ’ ὅσον
[360]   δακτυλίου εἰ ταύτην ἔχοι τὴν  δύναμιν,   καὶ αὐτῷ οὕτω συμβαίνειν, στρέφοντι
[359]   αὐτοῖς γένοιτο οἵαν (ποτέ φασιν  δύναμιν   τῷ (Γύγου) τοῦ Λυδοῦ προγόνῳ
[367]   λέγοιεν ἄν, μεταστρέφοντες αὐτοῖν τὴν  δύναμιν   φορτικῶς, ὥς γέ μοι δοκεῖ.
[373]   Οὐκοῦν τῆς τῶν πλησίον χώρας  ἡμῖν   ἀποτμητέον, εἰ μέλλομεν ἱκανὴν ἕξειν
[371]   δ’ ἐγώ, χρεία καπήλων  ἡμῖν   γένεσιν ἐμποιεῖ τῇ πόλει.
[381]   θεοί εἰσιν οἷοι μὴ μεταβάλλειν,  ἡμῖν   δὲ ποιοῦσιν δοκεῖν σφᾶς παντοδαποὺς
[377]   Ησίοδός τε, εἶπον, καὶ Ομηρος  ἡμῖν   ἐλεγέτην καὶ οἱ ἄλλοι ποιηταί.
[373]   καὶ συβωτῶν προσδεησόμεθα· τοῦτο γὰρ  ἡμῖν   ἐν τῇ προτέρᾳ πόλει οὐκ
[367]   διελήλυθας τοῦτο. μὴ οὖν  ἡμῖν   ἐνδείξῃ μόνον τῷ λόγῳ ὅτι
[376]   τρόπον; καὶ ἆρά τι προὔργου  ἡμῖν   ἐστιν αὐτὸ σκοποῦσι πρὸς τὸ
[379]   δῖαν ἐλαύνει· (οὐδ’ ὡς ταμίας  ἡμῖν   Ζεὺς— ἀγαθῶν τε κακῶν τε
[371]   Αρ’ οὖν, Αδείμαντε, ἤδη  ἡμῖν   ηὔξηται πόλις, ὥστ’ εἶναι
[371]   πωλοῦντες καὶ ὠνούμενοι. Αγορὰ δὴ  ἡμῖν   καὶ νόμισμα σύμβολον τῆς ἀλλαγῆς
[379]   γὰρ ἐλάττω τἀγαθὰ τῶν κακῶν  ἡμῖν,   καὶ τῶν μὲν ἀγαθῶν οὐδένα
[365]   τῶν ἀνθρωπίνων μέλει, τί καὶ  ἡμῖν   (μελητέον τοῦ λανθάνειν; εἰ δὲ
[367]   μάλιστα κατατείνας λέγω. μὴ οὖν  ἡμῖν   μόνον ἐνδείξῃ τῷ λόγῳ ὅτι
[383]   χρῆσθαι τῶν νέων, εἰ μέλλουσιν  ἡμῖν   οἱ φύλακες θεοσεβεῖς τε καὶ
[380]   λεγόμενα εἰ λέγοιτο, οὔτε σύμφορα  ἡμῖν   οὔτε σύμφωνα αὐτὰ αὑτοῖς. Σύμψηφός
[376]   οὕτως ὑπάρχοι. θρέψονται δὲ δὴ  ἡμῖν   οὗτοι καὶ παιδευθήσονται τίνα τρόπον;
[371]   καὶ τῶν ἄλλων δημιουργῶν δεῖ  ἡμῖν   τῇ πόλει. Πλειόνων γάρ. Καὶ
[376]   θυμοειδὴς καὶ ταχὺς καὶ ἰσχυρὸς  ἡμῖν   τὴν φύσιν ἔσται μέλλων
[374]   οἰκοδόμον ἀλλὰ σκυτοτόμον, ἵνα δὴ  ἡμῖν   τὸ τῆς σκυτικῆς ἔργον καλῶς
[370]   τοιοῦτοί τινες πολλοὶ δημιουργοί, κοινωνοὶ  ἡμῖν   τοῦ πολιχνίου γιγνόμενοι, συχνὸν αὐτὸ
[378]   γὰρ ἀληθῆ— εἴ γε δεῖ  ἡμῖν   τοὺς μέλλοντας τὴν πόλιν φυλάξειν
[381]   δ’ ἐγώ, ἄριστε, λεγέτω  ἡμῖν   τῶν ποιητῶν, ὡς— θεοὶ ξείνοισιν
[381]   (καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ μὴ  ἡμῖν   ψευδέσθων. μηδ’ αὖ ὑπὸ τούτων
[377]   Οὐδ’ ὁπωστιοῦν παρήσομεν. Πρῶτον δὴ  ἡμῖν,   ὡς ἔοικεν, ἐπιστατητέον τοῖς μυθοποιοῖς,
[368]   αὐτοὺς τοὺς λόγους ἠπίστουν ἂν  ὑμῖν—   ὅσῳ δὲ μᾶλλον πιστεύω, τοσούτῳ
[361]   εἰς τὴν κρίσιν ἐκκαθαίρεις τοῖν  ἀνδροῖν.   Ως μάλιστ’ ἔφη, δύναμαι. ὄντοιν
[361]   ἀνδριάντα εἰς τὴν κρίσιν ἐκκαθαίρεις  τοῖν   ἀνδροῖν. Ως μάλιστ’ ἔφη, δύναμαι.
[361]   ἀνδροῖν. Ως μάλιστ’ ἔφη, δύναμαι.  ὄντοιν   δὲ τοιούτοιν, οὐδὲν ἔτι, ὡς
[375]   Οἷον ὀξύν τέ που δεῖ  αὐτοῖν   ἑκάτερον εἶναι πρὸς αἴσθησιν καὶ
[361]   δὲ ἀδικίας, κρίνωνται ὁπότερος  αὐτοῖν   εὐδαιμονέστερος. Βαβαῖ, ἦν δ’ ἐγώ,
[368]   ἑκάτερον καὶ περὶ τῆς ὠφελίας  αὐτοῖν   τἀληθὲς ποτέρως ἔχει. εἶπον οὖν
[367]   καὶ ἀδικίας λέγοιεν ἄν, μεταστρέφοντες  αὐτοῖν   τὴν δύναμιν φορτικῶς, ὥς γέ
[361]   μάλιστ’ ἔφη, δύναμαι. ὄντοιν δὲ  τοιούτοιν,   οὐδὲν ἔτι, ὡς ἐγᾦμαι, χαλεπὸν
[357]   δέ; αὐτό τε αὑτοῦ  χάριν   ἀγαπῶμεν καὶ τῶν ἀπ’ αὐτοῦ
[357]   ἔχειν, (τῶν δὲ μισθῶν τε  χάριν   καὶ τῶν ἄλλων ὅσα γίγνεται
[380]   γεγονέναι, οὐκ ἐπαινεσόμεθα, ~οὐδὲ θεῶν  ἔριν   τε καὶ κρίσιν (διὰ Θέμιτός
[365]   τε καὶ εὐχωλαῖς ἀγανῇσιν καὶ  ἀναθήμασιν   παράγεσθαι ἀναπειθόμενοι, οἷς ἀμφότερα
[381]   τραγῳδίαις μηδ’ ἐν τοῖς ἄλλοις  ποιήμασιν   εἰσαγέτω Ηραν ἠλλοιωμένην, ὡς ἱέρειαν
[361]   ἄδικος ἐπιχειρῶν ὀρθῶς τοῖς  ἀδικήμασιν   λανθανέτω, εἰ μέλλει σφόδρα ἄδικος
[370]   ὑποζυγίοις, ὑφάνται δὲ καὶ σκυτοτόμοι  δέρμασίν   τε καὶ ἐρίοις. Οὐδέ γε,
[363]   ὑὸς αὐτοῦ παρὰ θεῶν  διδόασιν   τοῖς δικαίοις· εἰς Αιδου γὰρ
[364]   πείθοντές σφισιν ὑπηρετεῖν. τούτοις δὲ  πᾶσιν   τοῖς λόγοις μάρτυρας ποιητὰς ἐπάγονται
[383]   ἀνθρώπῳ ἐπὶ πλεῖστον οἷόν τε.  Παντάπασιν,   ἔφη, ἔγωγε τοὺς τύπους τούτους
[371]   τοὺς πρὸς ὠνήν τε καὶ  πρᾶσιν   διακονοῦντας ἱδρυμένους ἐν ἀγορᾷ, τοὺς
[365]   ἔτι ζῶσιν, εἰσὶ δὲ καὶ  τελευτήσασιν,   ἃς δὴ τελετὰς καλοῦσιν, αἳ
[359]   εἰ αὐτοῖς γένοιτο οἵαν (ποτέ  φασιν   δύναμιν τῷ (Γύγου) τοῦ Λυδοῦ
[365]   μὴ καὶ δοκῶ ὄφελος οὐδέν  φασιν   εἶναι, πόνους δὲ καὶ ζημίας
[358]   μὲν ἐρῶ δικαιοσύνην οἷον εἶναί  φασιν   καὶ ὅθεν γεγονέναι, δεύτερον δὲ
[363]   γενναῖος Ησίοδός τε καὶ Ομηρός  φασιν,   μὲν τὰς δρῦς (τοῖς
[364]   καὶ καταδέσμοις, τοὺς θεούς, ὥς  φασιν,   πείθοντές σφισιν ὑπηρετεῖν. τούτοις δὲ
[358]   γέγονε δικαιοσύνη. Πεφυκέναι γὰρ δή  φασιν   τὸ μὲν ἀδικεῖν ἀγαθόν, τὸ
[362]   εἰκότων τὸν δίκαιον. οὕτω  φασίν,   Σώκρατες, παρὰ θεῶν καὶ
[377]   ἀμφοτέροις, πρότερον δ’ ἐν τοῖς  ψευδέσιν;   Οὐ μανθάνω, ἔφη, πῶς λέγεις.
[379]   ἐν ἔπεσιν ποιῇ ἐάντε ἐν  μέλεσιν   ἐάντε ἐν τραγῳδίᾳ. Δεῖ γάρ.
[372]   καὶ ἀδικίαν ὅπῃ ποτὲ ταῖς  πόλεσιν   ἐμφύονται. μὲν οὖν ἀληθινὴ
[373]   ηὑρήκαμεν, ἐξ ὧν μάλιστα ταῖς  πόλεσιν   καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ κακὰ
[373]   ἀναγκαίου ἕνεκά ἐστιν ἐν ταῖς  πόλεσιν,   οἷον οἵ τε θηρευταὶ πάντες
[359]   ἐκβῆναι. συλλόγου δὲ γενομένου τοῖς  ποιμέσιν   εἰωθότος, ἵν’ ἐξαγγέλλοιεν κατὰ μῆνα
[371]   ἐγώ, χρεία καπήλων ἡμῖν  γένεσιν   ἐμποιεῖ τῇ πόλει. οὐ
[373]   τοσοῦτον μόνον, ὅτι πολέμου αὖ  γένεσιν   ηὑρήκαμεν, ἐξ ὧν μάλιστα ταῖς
[359]   δίκαιον· καὶ εἶναι δὴ ταύτην  γένεσίν   τε καὶ οὐσίαν δικαιοσύνης, μεταξὺ
[379]   ἀποδοτέον, ἐάντέ τις αὐτὸν ἐν  ἔπεσιν   ποιῇ ἐάντε ἐν μέλεσιν ἐάντε
[362]   που καὶ παρακελεύονται πατέρες τε  ὑέσιν,   ~καὶ πάντες οἱ (τινῶν κηδόμενοι,
[375]   δεῖ αὐτοῖν ἑκάτερον εἶναι πρὸς  αἴσθησιν   καὶ ἐλαφρὸν πρὸς τὸ αἰσθανόμενον
[369]   πολλῶν δεόμενοι, πολλοὺς εἰς μίαν  οἴκησιν   ἀγείραντες κοινωνούς τε καὶ βοηθούς,
[365]   οἷοι θυσίαις τε καὶ εὐχωλαῖς  ἀγανῇσιν   καὶ ἀναθήμασιν παράγεσθαι ἀναπειθόμενοι, οἷς
[367]   αὐτὴ δι’ αὑτὴν τὸν ἔχοντα  ὀνίνησιν   καὶ ἀδικία βλάπτει, μισθοὺς δὲ
[357]   καὶ τότε τοῦ Θρασυμάχου τὴν  ἀπόρρησιν   οὐκ ἀπεδέξατο, ἀλλ’ ἔφη· Ω
[368]   ἦν δ’ ἐγώ, τοιαύτην ποιήσασθαι  ζήτησιν   αὐτοῦ, οἵανπερ ἂν εἰ προσέταξέ
[373]   ἐκεῖνοι ἀφῶσιν αὑτοὺς ἐπὶ χρημάτων  κτῆσιν   ἄπειρον, ὑπερβάντες τὸν τῶν ἀναγκαίων
[363]   ἕτερος· ὥς τέ τευ γάρ  φησιν   βασιλῆος ἀμύμονος ὅς τε
[363]   δὲ μελίσσας· εἰροπόκοι δ’ ὄιες,  φησίν,   μαλλοῖς καταβεβρίθασι, καὶ ἄλλα δὴ
[364]   τοὺς μὲν θυσίαισι καὶ εὐχωλαῖς  ἀγαναῖσιν   (λοιβῇ τε κνίσῃ τε παρατρωπῶσ’
[381]   ἱέρειαν ἀγείρουσαν— Ινάχου Αργείου ποταμοῦ  παισὶν   βιοδώροις· (καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ
[377]   τε καὶ μητέρας λέγειν τοῖς  παισίν,   καὶ πλάττειν τὰς ψυχὰς αὐτῶν
[375]   Πῶς λέγεις; Οὐκ ἐννενοήκαμεν ὅτι  εἰσὶν   ἄρα φύσεις οἵας ἡμεῖς οὐκ
[371]   καὶ ἐξαξόντων ἕκαστα. οὗτοι δέ  εἰσιν   ἔμποροι· γάρ; Ναί. Καὶ
[365]   δυνατόν. Οὐκοῦν, εἰ μὲν μὴ  εἰσὶν   μηδὲν αὐτοῖς τῶν ἀνθρωπίνων
[371]   Οὐδαμῶς, δ’ ὅς, ἀλλὰ  εἰσὶν   οἳ τοῦτο ὁρῶντες ἑαυτοὺς ἐπὶ
[365]   δὲ αὐτοὶ οὗτοι λέγουσιν ὡς  εἰσὶν   οἷοι θυσίαις τε καὶ εὐχωλαῖς
[381]   ἐγώ, αὐτοὶ μὲν οἱ θεοί  εἰσιν   οἷοι μὴ μεταβάλλειν, ἡμῖν δὲ
[365]   συνωμοσίας τε καὶ ἑταιρίας συνάξομεν,  εἰσίν   τε πειθοῦς διδάσκαλοι σοφίαν δημηγορικήν
[371]   μὲν οὖν. Πλήρωμα δὴ πόλεώς  εἰσιν,   ὡς ἔοικε, καὶ μισθωτοί. Δοκεῖ
[377]   θεῶν τε καὶ ἡρώων οἷοί  εἰσιν,   ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα γράφων
[371]   ὧν ἂν αὐτοῖς χρεία, κενὸς  ἄπεισιν.   γάρ; Δοκεῖ μοι. Δεῖ
[381]   ἡμῖν τῶν ποιητῶν, ὡς— θεοὶ  ξείνοισιν   ἐοικότες ἀλλοδαποῖσι, παντοῖοι τελέθοντες, ἐπιστρωφῶσι
[360]   οὖν δὴ οὕτω. (Τὴν δὲ  κρίσιν   αὐτὴν τοῦ βίου πέρι ὧν
[380]   ~οὐδὲ θεῶν ἔριν τε καὶ  κρίσιν   (διὰ Θέμιτός τε καὶ Διός,
[361]   ἑκάτερον ὥσπερ ἀνδριάντα εἰς τὴν  κρίσιν   ἐκκαθαίρεις τοῖν ἀνδροῖν. Ως μάλιστ’
[364]   ὁμοίως δίκαιον ἀδίκῳ βλάψει ἐπαγωγαῖς  τισιν   καὶ καταδέσμοις, τοὺς θεούς, ὥς
[373]   οὐδὲν ἀποκωλύει. ~(ταῦτα γὰρ δή  τισιν,   ὡς δοκεῖ, οὐκ ἐξαρκέσει, οὐδὲ
[364]   τοὺς θεούς, ὥς φασιν, πείθοντές  σφισιν   ὑπηρετεῖν. τούτοις δὲ πᾶσιν τοῖς
[377]   Ποίους δή; ἔφη. Εν τοῖς  μείζοσιν,   ἦν δ’ ἐγώ, μύθοις ὀψόμεθα
[369]   γεωργὸν ἕνα ὄντα παρασκευάζειν σιτία  τέτταρσιν   καὶ τετραπλάσιον χρόνον τε καὶ
[377]   μᾶλλον τὰ σώματα ταῖς  χερσίν·   ὧν δὲ νῦν λέγουσι τοὺς
[376]   ἦν δ’ ἐγώ, ἐν τοῖς  κυσὶν   κατόψει, καὶ ἄξιον θαυμάσαι
[379]   εἴη αἴτιος, ὡς οἱ πολλοὶ  λέγουσιν,   ἀλλὰ ὀλίγων μὲν τοῖς ἀνθρώποις
[363]   τιμωρήματα, ταῦτα περὶ τῶν ἀδίκων  λέγουσιν,   ἄλλα δὲ οὐκ ἔχουσιν.
[358]   τοῦ δικαίου βίος, ὡς  λέγουσιν.   ἐπεὶ ἔμοιγε, Σώκρατες, οὔ
[363]   δὲ οὗτοι τὰ τῶν δοξῶν  λέγουσιν.   τὰς γὰρ παρὰ θεῶν εὐδοκιμήσεις
[365]   ποιητῶν, οἱ δὲ αὐτοὶ οὗτοι  λέγουσιν   ὡς εἰσὶν οἷοι θυσίαις τε
[362]   δικαιοσύνην μὲν ἐπαινοῦσιν, ἀδικίαν δὲ  ψέγουσιν,   ἵν’ σαφέστερον μοι
[359]   ἰδεῖν ἄλλα τε δὴ  μυθολογοῦσιν   θαυμαστὰ καὶ ἵππον χαλκοῦν, κοῖλον,
[363]   ταῦτα δὴ καὶ ἄλλα τοιαῦτα  ἐγκωμιάζουσιν   δικαιοσύνην· τοὺς δὲ ἀνοσίους αὖ
[364]   μάντεις ἐπὶ πλουσίων θύρας ἰόντες  πείθουσιν   ὡς ἔστι παρὰ σφίσι δύναμις
[372]   κυάμων, καὶ μύρτα καὶ φηγοὺς  σποδιοῦσιν   (πρὸς τὸ πῦρ, μετρίως ὑποπίνοντες·
[370]   οἳ ἐξ ἄλλης πόλεως αὐτῇ  κομιοῦσιν   ὧν δεῖται. Δεήσει. Καὶ μὴν
[381]   οἷοι μὴ μεταβάλλειν, ἡμῖν δὲ  ποιοῦσιν   δοκεῖν σφᾶς παντοδαποὺς φαίνεσθαι, ἐξαπατῶντες
[370]   τοῦ πολιχνίου γιγνόμενοι, συχνὸν αὐτὸ  ποιοῦσιν.   Πάνυ μὲν οὖν. Αλλ’ οὐκ
[363]   συμπόσιον τῶν ὁσίων κατασκευάσαντες ἐστεφανωμένους  ποιοῦσιν   τὸν ἅπαντα χρόνον (ἤδη διάγειν
[374]   ὧν νυνδὴ ἐλέγομεν διαμαχεῖται τοῖς  ἐπιοῦσιν.   Τί δέ; δ’ ὅς·
[365]   καὶ τελευτήσασιν, ἃς δὴ τελετὰς  καλοῦσιν,   αἳ τῶν ἐκεῖ κακῶν ἀπολύουσιν
[364]   ἔχοντας εὐδαιμονίζειν καὶ τιμᾶν εὐχερῶς  ἐθέλουσιν   δημοσίᾳ τε καὶ ἰδίᾳ, τοὺς
[383]   παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν νέων, εἰ  μέλλουσιν   ἡμῖν οἱ φύλακες θεοσεβεῖς τε
[364]   ἐκγόνων, ὥς φασι, καθ’ ἃς  θυηπολοῦσιν,   πείθοντες οὐ μόνον ἰδιώτας ἀλλὰ
[375]   χαλεπούς· εἰ δὲ μή, οὐ  περιμενοῦσιν   ἄλλους σφᾶς διολέσαι, ἀλλ’ αὐτοὶ
[362]   ὅδε εἶπεν, οἳ δικαιοσύνην μὲν  ἐπαινοῦσιν,   ἀδικίαν δὲ ψέγουσιν, ἵν’
[363]   οἱ δ’ ἔτι τούτων μακροτέρους  ἀποτείνουσιν   μισθοὺς παρὰ θεῶν· παῖδας γὰρ
[364]   πάντες γὰρ ἐξ ἑνὸς στόματος  ὑμνοῦσιν   ὡς καλὸν μὲν σωφροσύνη
[372]   λέγεις. ἐπελαθόμην ὅτι καὶ ὄψον  ἕξουσιν,   ἅλας τε δῆλον ὅτι καὶ
[368]   πόρρωθεν ἀναγνῶναι μὴ πάνυ ὀξὺ  βλέπουσιν,   ἔπειτά τις ἐνενόησεν, ὅτι τὰ
[382]   πάντες θεοί τε καὶ ἄνθρωποι  μισοῦσιν;   Πῶς, ἔφη, λέγεις; Οὕτως, ἦν
[372]   ἄλλον τοιοῦτον βίον τοῖς ἐκγόνοις  παραδώσουσιν.   Καὶ ὅς, Εἰ δὲ ὑῶν
[371]   αὐτῇ τῇ πόλει πῶς ἀλλήλοις  μεταδώσουσιν   ὧν ἂν ἕκαστοι ἐργάζωνται; ὧν
[371]   ὁρῶντες ἑαυτοὺς ἐπὶ τὴν διακονίαν  τάττουσιν   ταύτην, ἐν μὲν ταῖς ὀρθῶς
[363]   καὶ ἀδίκους εἰς πηλόν τινα  κατορύττουσιν   ἐν Αιδου καὶ κοσκίνῳ ὕδωρ
[358]   πάντες αὐτὸ οἱ ἐπιτηδεύοντες ἄκοντες  ἐπιτηδεύουσιν   ὡς ἀναγκαῖον ἀλλ’ οὐχ ὡς
[365]   καλοῦσιν, αἳ τῶν ἐκεῖ κακῶν  ἀπολύουσιν   ἡμᾶς, μὴ θύσαντας δὲ δεινὰ
[366]   γενόμενοι, οἳ ταῦτα οὕτως ἔχειν  μηνύουσιν.   Κατὰ τίνα οὖν ἔτι λόγον
[378]   περὶ παντὸς ποιητέον πρῶτα  ἀκούουσιν   ὅτι κάλλιστα μεμυθολογημένα πρὸς ἀρετὴν
[363]   ἀδίκων λέγουσιν, ἄλλα δὲ οὐκ  ἔχουσιν.   μὲν οὖν ἔπαινος καὶ
[370]   (ὅμοιος ἑκάστῳ, ἀλλὰ διαφέρων τὴν  φύσιν,   ἄλλος ἐπ’ ἄλλου ἔργου πράξει.
[375]   τι, ἦν δ’ ἐγώ, διαφέρειν  φύσιν   γενναίου σκύλακος εἰς φυλακὴν νεανίσκου
[376]   ταχὺς καὶ ἰσχυρὸς ἡμῖν τὴν  φύσιν   ἔσται μέλλων καλὸς κἀγαθὸς
[375]   ἐγώ, δυνατόν, καὶ οὐ παρὰ  φύσιν   ζητοῦμεν τοιοῦτον εἶναι τὸν φύλακα.
[370]   ῥᾷον, ὅταν εἷς ἓν κατὰ  φύσιν   καὶ ἐν καιρῷ, σχολὴν τῶν
[375]   θυμοειδεῖ ἔτι προσγενέσθαι φιλόσοφος τὴν  φύσιν;   ~(Πῶς δή; ἔφη· οὐ γὰρ
[367]   ἀκούσας, ἀεὶ μὲν δὴ τὴν  φύσιν   τοῦ τε Γλαύκωνος καὶ τοῦ
[379]   δὲ τῶν ὅρκων καὶ σπονδῶν  σύγχυσιν,   ἣν Πάνδαρος συνέχεεν, ἐάν
[364]   πῃ ἀσθενεῖς τε (καὶ πένητες  ὦσιν,   ὁμολογοῦντες αὐτοὺς ἀμείνους εἶναι τῶν
[371]   τῆς διανοίας μὴ πάνυ ἀξιοκοινώνητοι  ὦσιν,   τὴν δὲ τοῦ σώματος ἰσχὺν
[369]   δὴ ἄλλος ἄλλῳ, εἴ τι  μεταδίδωσιν,   μεταλαμβάνει, οἰόμενος αὑτῷ ἄμεινον
[365]   (παιδιᾶς ἡδονῶν εἰσι μὲν ἔτι  ζῶσιν,   εἰσὶ δὲ καὶ τελευτήσασιν, ἃς
[377]   ἐναντίας δόξας ἐκείναις ἅς, ἐπειδὰν  τελεωθῶσιν,   ἔχειν οἰησόμεθα δεῖν αὐτούς; Οὐδ’
[379]   τοὺς ποιητάς, παρ’ οὓς ἐὰν  ποιῶσιν   οὐκ ἐπιτρεπτέον, οὐ μὴν αὐτοῖς
[381]   μὴ ἅμα μὲν εἰς θεοὺς  βλασφημῶσιν,   ἅμα δὲ τοὺς παῖδας ἀπεργάζωνται
[382]   τινα ἄνοιαν κακόν τι  ἐπιχειρῶσιν   πράττειν, τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς
[377]   ὃν μὲν ἂν καλὸν (μῦθον)  ποιήσωσιν,   ἐγκριτέον, ὃν δ’ ἂν μή,
[373]   τῆς ἡμετέρας, ἐὰν καὶ ἐκεῖνοι  ἀφῶσιν   αὑτοὺς ἐπὶ χρημάτων κτῆσιν ἄπειρον,
[371]   ἰσχὺν ἱκανὴν ἐπὶ τοὺς πόνους  ἔχωσιν·   οἳ δὴ πωλοῦντες τὴν τῆς
[369]   καὶ σκυτοτόμον αὐτόσε προσθήσομεν  τιν’   ἄλλον τῶν περὶ τὸ σῶμα
[369]   ἀλλὰ πολλῶν ὢν> ἐνδεής·  τίν’   οἴει ἀρχὴν ἄλλην πόλιν οἰκίζειν;
[376]   δ’ ἐπὶ ψυχῇ μουσική.  Εστιν   γάρ. Αρ’ οὖν οὐ μουσικῇ
[357]   ἄλλων ὅσα γίγνεται ἀπ’ αὐτῶν.  Εστιν   γὰρ οὖν, ἔφην, καὶ τοῦτο
[376]   καὶ ἆρά τι προὔργου ἡμῖν  ἐστιν   αὐτὸ σκοποῦσι πρὸς τὸ κατιδεῖν
[357]   πεῖσαι ὅτι παντὶ τρόπῳ ἄμεινόν  ἐστιν   δίκαιον εἶναι ἄδικον; Ως
[368]   λόγον, ἀλλὰ διερευνήσασθαι τί τέ  ἐστιν   ἑκάτερον καὶ περὶ τῆς ὠφελίας
[373]   οὐκέτι τοῦ ἀναγκαίου ἕνεκά  ἐστιν   ἐν ταῖς πόλεσιν, οἷον οἵ
[369]   ταῖς (πόλεσι ζητήσωμεν ποῖόν τί  ἐστιν·   ἔπειτα οὕτως ἐπισκεψώμεθα καὶ ἐν
[374]   πόλεμον πότερον οὐ περὶ πλείστου  ἐστὶν   εὖ ἀπεργασθέντα; οὕτω ῥᾴδιον,
[378]   ἐρωτῴη ἡμᾶς, ταῦτα ἅττα τ’  ἐστὶν   καὶ τίνες οἱ μῦθοι, τίνας
[383]   παρών, αὐτὸς τάδ’ εἰπών, αὐτός  ἐστιν   κτανὼν τὸν παῖδα τὸν
[382]   τι τοῦ ἐν τῇ ψυχῇ  ἐστὶν   παθήματος καὶ ὕστερον γεγονὸς εἴδωλον,
[367]   μὲν κακόν, δὲ ἀγαθόν  ἐστιν·   τὰς δὲ δόξας ἀφαίρει, ὥσπερ
[367]   αὑτῶν φύσει ἀλλ’ οὐ δόξῃ  ἐστίν,   τοῦτ’ οὖν αὐτὸ ἐπαίνεσον δικαιοσύνης,
[376]   ὑπὸ τοῦ πολλοῦ χρόνου ηὑρημένης;  ἔστιν   δέ που μὲν ἐπὶ
[358]   ἐπιθυμῶ γὰρ ἀκοῦσαι τί τ’  ἔστιν   ἑκάτερον καὶ τίνα ἔχει δύναμιν
[364]   τὴν μὲν κακότητα καὶ ἰλαδὸν  ἔστιν   ἑλέσθαι (ῥηϊδίως· λείη μὲν ὁδός,
[382]   καὶ μαινομένων θεοφιλής. Οὐκ ἄρα  ἔστιν   οὗ ἕνεκα ἂν θεὸς ψεύδοιτο.
[382]   ἕνεκα ἂν θεὸς ψεύδοιτο. Οὐκ  ἔστιν.   Πάντῃ ἄρα ἀψευδὲς τὸ δαιμόνιόν
[378]   πολίτης ἕτερος ἑτέρῳ ἀπήχθετο οὐδ’  ἔστιν   τοῦτο ὅσιον, τοιαῦτα λεκτέα μᾶλλον
[380]   ἐν οἷς ταῦτα τὰ ἰαμβεῖα  ἔνεστιν,   τὰ τῆς Νιόβης πάθη,
[376]   εἶναι εἰς τοῦτο ταύτην τὴν  σκέψιν.   Μὰ Δία, ἦν δ’ ἐγώ,
[376]   δή; Ηι, ἦν δ’ ἐγώ,  ὄψιν   οὐδενὶ ἄλλῳ φίλην καὶ ἐχθρὰν
[359]   δὲ (τῇ χειρὶ χρυσοῦν δακτύλιον  ὄν<   τα> περιελόμενον ἐκβῆναι. συλλόγου δὲ
[358]   ἐρεῖν, περὶ τούτου ἄκουε, τί  ὄν   τε καὶ ὅθεν γέγονε δικαιοσύνη.
[359]   τὸ δὲ δίκαιον ἐν μέσῳ  ὂν   τούτων ἀμφοτέρων ἀγαπᾶσθαι οὐχ ὡς
[358]   δὲ δι’ αὑτὸ φευκτέον ὡς  ὂν   χαλεπόν. Οἶδα, ἦν δ’ ἐγώ,
[358]   πάλαι ὑπὸ Θρασυμάχου ὡς τοιοῦτον  ὂν   ψέγεται, ἀδικία δ’ ἐπαινεῖται· ἀλλ’
[377]   τότε πλάττεται, καὶ ἐνδύεται τύπος  ὃν   ἄν τις βούληται ἐνσημήνασθαι ἑκάστῳ.
[376]   χαλεπαίνει, οὐδὲ ἓν κακὸν προπεπονθώς·  ὃν   δ’ ἂν γνώριμον, ἀσπάζεται, κἂν
[377]   ἂν καλὸν (μῦθον) ποιήσωσιν, ἐγκριτέον,  ὃν   δ’ ἂν μή, ἀποκριτέον. τοὺς
[376]   τοῦ θηρίου. Τὸ ποῖον; Οτι  ὃν   μὲν ἂν ἴδῃ ἀγνῶτα, χαλεπαίνει,
[377]   ἔοικεν, ἐπιστατητέον τοῖς μυθοποιοῖς, (καὶ  ὃν   μὲν ἂν καλὸν (μῦθον) ποιήσωσιν,
[380]   εἰ θεοῦ, ἐξευρετέον αὐτοῖς σχεδὸν  ὃν   νῦν ἡμεῖς λόγον ζητοῦμεν, καὶ
[377]   πλάττεται, καὶ ἐνδύεται τύπος ὃν  ἄν   τις βούληται ἐνσημήνασθαι ἑκάστῳ. Κομιδῇ
[358]   ἐπαινῶν, εἰπὼν δὲ ἐνδείξομαί σοι  ὃν   τρόπον αὖ βούλομαι καὶ σοῦ
[370]   Αλλ’ ἴσως, Σώκρατες, οὕτω  ῥᾷον   κείνως. Οὐδέν, ἦν δ’
[370]   ἕκαστα γίγνεται καὶ κάλλιον καὶ  ῥᾷον,   ὅταν εἷς ἓν κατὰ φύσιν
[375]   δ’ ἐγώ, ποιήσομεν; πόθεν ἅμα  πρᾷον   καὶ μεγαλόθυμον ἦθος εὑρήσομεν; ἐναντία
[360]   ἀλλήλους διὰ τὸν τοῦ ἀδικεῖσθαι  φόβον.   ταῦτα μὲν οὖν δὴ οὕτω.
[377]   χρώμεθα. Εστι ταῦτα. Τοῦτο δὴ  ἔλεγον,   ὅτι μουσικῆς πρότερον ἁπτέον
[377]   μύθους τοῖς ἀνθρώποις ψευδεῖς συντιθέντες  ἔλεγόν   τε καὶ λέγουσι. Ποίους δή,
[382]   ὀρθότατά γ’ ἄν, νυνδὴ  ἔλεγον,   τοῦτο ὡς ἀληθῶς ψεῦδος καλοῖτο,
[369]   περαίνειν; οἶμαι μὲν γὰρ οὐκ  ὀλίγον   ἔργον αὐτὸ εἶναι· σκοπεῖτε οὖν.
[378]   ἀρετὴν ἀκούειν. Εχει γάρ, ἔφη,  λόγον.   ἀλλ’ εἴ τις αὖ καὶ
[368]   βοηθῆσαι καὶ μὴ ἀνεῖναι τὸν  λόγον,   ἀλλὰ διερευνήσασθαι τί τέ ἐστιν
[366]   μηνύουσιν. Κατὰ τίνα οὖν ἔτι  λόγον   δικαιοσύνην ἂν πρὸ μεγίστης ἀδικίας
[380]   αὐτοῖς σχεδὸν ὃν νῦν ἡμεῖς  λόγον   ζητοῦμεν, καὶ (λεκτέον ὡς
[376]   γίγνεται; ἵνα μὴ ἐῶμεν ἱκανὸν  λόγον   συχνὸν διεξίωμεν. Καὶ
[358]   δοκῇ· (ἐπανανεώ( σομαι τὸν Θρασυμάχου  λόγον,   καὶ πρῶτον μὲν ἐρῶ δικαιοσύνην
[381]   καὶ ἀμφιέσματα κατὰ τὸν αὐτὸν  λόγον   τὰ εὖ εἰργασμένα καὶ εὖ
[358]   τὸν δὲ ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης  λόγον,   ὡς (ἄμεινον ἀδικίας, οὐδενός πω
[374]   Πῶς δ’ οὔ; Ημέτερον δὴ  ἔργον   ἂν εἴη, ὡς ἔοικεν, εἴπερ
[369]   ἕκαστον τούτων δεῖ τὸ αὑτοῦ  ἔργον   ἅπασι κοινὸν κατατιθέναι, οἷον τὸν
[369]   οἶμαι μὲν γὰρ οὐκ ὀλίγον  ἔργον   αὐτὸ εἶναι· σκοπεῖτε οὖν. Εσκεπται,
[374]   δὴ ἡμῖν τὸ τῆς σκυτικῆς  ἔργον   καλῶς γίγνοιτο, καὶ τῶν ἄλλων
[371]   σώματα καὶ ἀχρεῖοί τι ἄλλο  ἔργον   πράττειν. αὐτοῦ γὰρ δεῖ μένοντας
[374]   ὅσῳ μέγιστον τὸ τῶν φυλάκων  ἔργον,   (τοσούτῳ σχολῆς τε τῶν ἄλλων
[374]   δὲ ἄλλων ὀργάνων οὐδὲν οὐδένα  δημιουργὸν   οὐδὲ ἀθλητὴν ληφθὲν ποιήσει, οὐδ’
[369]   ἅπασι κοινὸν κατατιθέναι, οἷον τὸν  γεωργὸν   ἕνα ὄντα παρασκευάζειν σιτία τέτταρσιν
[374]   τὸν μὲν σκυτοτόμον διεκωλύομεν μήτε  γεωργὸν   ἐπιχειρεῖν εἶναι ἅμα μήτε ὑφάντην
[364]   ὡς τὴν μὲν κακότητα καὶ  ἰλαδὸν   ἔστιν ἑλέσθαι (ῥηϊδίως· λείη μὲν
[364]   ὑπερβήῃ καὶ ἁμάρτῃ. βίβλων δὲ  ὅμαδον   παρέχονται Μουσαίου καὶ Ορφέως, Σελήνης
[380]   εἰ θεοῦ, ἐξευρετέον αὐτοῖς  σχεδὸν   ὃν νῦν ἡμεῖς λόγον ζητοῦμεν,
[370]   τόπον οὗ ἐπεισαγωγίμων μὴ δεήσεται,  σχεδόν   τι ἀδύνατον. Αδύνατον γάρ. Προσδεήσει
[371]   μὲν ταῖς ὀρθῶς οἰκουμέναις πόλεσι  σχεδόν   τι οἱ ἀσθενέστατοι τὰ σώματα
[364]   θεοὶ προπάροιθεν ἔθηκαν καί τινα  ὁδὸν   μακράν τε καὶ τραχεῖαν καὶ
[379]   τὰ αἴτια, ἀλλ’ οὐ τὸν  θεόν.   Αληθέστατα, ἔφη, δοκεῖς μοι λέγειν.
[380]   ποιεῖν, μὴ πάντων αἴτιον τὸν  θεὸν   ἀλλὰ τῶν ἀγαθῶν. Καὶ μάλ’
[381]   που ἐνδεᾶ γε φήσομεν τὸν  θεὸν   κάλλους ἀρετῆς εἶναι. Ορθότατα,
[380]   δεύτερος ὅδε; ἆρα γόητα τὸν  θεὸν   οἴει εἶναι καὶ οἷον ἐξ
[380]   ἐατέον· κακῶν δὲ αἴτιον φάναι  θεόν   τινι γίγνεσθαι ἀγαθὸν ὄντα, διαμαχετέον
[360]   τἆλλα πράττειν ἐν τοῖς ἀνθρώποις  ἰσόθεον   ὄντα. οὕτω δὲ δρῶν οὐδὲν
[360]   δικαίου ἀπὸ τῆς δικαιοσύνης, ἀλλὰ  τέλεον   ἑκάτερον εἰς τὸ ἑαυτοῦ ἐπιτήδευμα
[363]   εὐδοκιμεῖν ὄντα τῷ δικαίῳ. ἐπὶ  πλέον   δὲ οὗτοι τὰ τῶν δοξῶν
[380]   οὐδ’ αὖ, ὡς Αἰσχύλος λέγει,  ἐατέον   ἀκούειν τοὺς νέους, ὅτι— θεὸς
[380]   τοιούτων, οὐ θεοῦ ἔργα  ἐατέον   αὐτὰ λέγειν, εἰ θεοῦ,
[380]   δίκην ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ θεοῦ,  ἐατέον·   κακῶν δὲ αἴτιον φάναι θεόν
[380]   δρῶν ταῦτα θεός, οὐκ  ἐατέον   λέγειν τὸν ποιητήν. ἀλλ’ εἰ
[361]   ἀδικίαν, καὶ οὐκ ἀφαιρετέον ἀλλ’  ἐατέον   τὰ μέγιστα ἀδικοῦντα τὴν μεγίστην
[374]   πρᾶγμα ἠράμεθα· ὅμως δὲ οὐκ  ἀποδειλιατέον,   ὅσον γ’ ἂν δύναμις παρείκῃ.
[379]   τῶν μὲν ἀγαθῶν οὐδένα ἄλλον  αἰτιατέον,   τῶν δὲ κακῶν ἄλλ’ ἄττα
[373]   τὸ πρῶτον ἐλέγομεν οὐκέτι τἀναγκαῖα  θετέον,   οἰκίας τε καὶ ἱμάτια καὶ
[361]   τὴν τελεωτάτην ἀδικίαν, καὶ οὐκ  ἀφαιρετέον   ἀλλ’ ἐατέον τὰ μέγιστα ἀδικοῦντα
[361]   δοκεῖν ἀλλ’ εἶναι ἀγαθὸν ἐθέλοντα.  ἀφαιρετέον   δὴ τὸ δοκεῖν. εἰ γὰρ
[380]   αὐτὰ λέγειν, εἰ θεοῦ,  ἐξευρετέον   αὐτοῖς σχεδὸν ὃν νῦν ἡμεῖς
[376]   φίλε Αδείμαντε, οὐκ ἄρα  ἀφετέον,   οὐδ’ εἰ μακροτέρα τυγχάνει οὖσα.
[380]   θεόν τινι γίγνεσθαι ἀγαθὸν ὄντα,  διαμαχετέον   παντὶ τρόπῳ μήτε τινὰ λέγειν
[361]   εἶναι. τὸν ἁλισκόμενον δὲ φαῦλον  ἡγητέον·   ἐσχάτη γὰρ ἀδικία δοκεῖν δίκαιον
[378]   ἀπεχθάνεσθαι— πολλοῦ δεῖ γιγαντομαχίας τε  μυθολογητέον   αὐτοῖς καὶ ποικιλτέον, καὶ ἄλλας
[378]   δὴ ἴσως ἕνεκα περὶ παντὸς  ποιητέον   πρῶτα ἀκούουσιν ὅτι κάλλιστα
[379]   ἐπιτρεπτέον, οὐ μὴν αὐτοῖς γε  ποιητέον   μύθους. Ορθῶς, ἔφη· ἀλλ’ αὐτὸ
[366]   πειστέον. ~εἰ δ’ οὖν πειστέον,  ἀδικητέον   καὶ θυτέον (ἀπὸ τῶν ἀδικημάτων.
[377]   δὲ νῦν λέγουσι τοὺς πολλοὺς  ἐκβλητέον.   Ποίους δή; ἔφη. Εν τοῖς
[365]   ἀνθρωπίνων μέλει, τί καὶ ἡμῖν  (μελητέον   τοῦ λανθάνειν; εἰ δὲ εἰσί
[373]   τῆς τῶν πλησίον χώρας ἡμῖν  ἀποτμητέον,   εἰ μέλλομεν ἱκανὴν ἕξειν νέμειν
[373]   ὑποδήματα, ἀλλὰ τήν τε ζωγραφίαν  κινητέον   καὶ τὴν ποικιλίαν, καὶ χρυσὸν
[372]   καὶ σκεπτέον γε καὶ οὐκ  ἀποκνητέον.   Πρῶτον οὖν σκεψώμεθα τίνα τρόπον
[358]   διὰ τὰ γιγνόμενα ἀπ’ αὐτοῦ  ἀγαπητέον   τῷ μέλλοντι μακαρίῳ ἔσεσθαι. Οὐ
[377]   Πρῶτον δὴ ἡμῖν, ὡς ἔοικεν,  ἐπιστατητέον   τοῖς μυθοποιοῖς, (καὶ ὃν μὲν
[373]   ἐλέφαντα καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα  κτητέον.   γάρ; (Ναί, ἔφη. Οὐκοῦν
[365]   ὅμως, εἰ μέλλομεν εὐδαιμονήσειν, ταύτῃ  ἰτέον,   ὡς τὰ ἴχνη τῶν λόγων
[377]   μὲν ἂν καλὸν (μῦθον) ποιήσωσιν,  ἐγκριτέον,   ὃν δ’ ἂν μή, ἀποκριτέον.
[377]   ἐγκριτέον, ὃν δ’ ἂν μή,  ἀποκριτέον.   τοὺς δ’ ἐγκριθέντας πείσομεν τὰς
[378]   θεομαχίας ὅσας Ομηρος πεποίηκεν οὐ  παραδεκτέον   εἰς τὴν πόλιν, οὔτ’ ἐν
[379]   Οὐκ ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ,  ἀποδεκτέον   οὔτε Ομήρου οὔτ’ ἄλλου (ποιητοῦ
[378]   ἐν τῇ ἡμετέρᾳ πόλει. οὐδὲ  λεκτέον   νέῳ ἀκούοντι ὡς ἀδικῶν τὰ
[361]   λόγῳ οἷος ἑκάτερον (βίος ἐπιμένει.  λεκτέον   οὖν· καὶ δὴ κἂν ἀγροικοτέρως
[379]   θεὸς τῷ ὄντι τε καὶ  λεκτέον   οὕτω; Τί μήν; Αλλὰ μὴν
[380]   νῦν ἡμεῖς λόγον ζητοῦμεν, καὶ  (λεκτέον   ὡς μὲν θεὸς δίκαιά
[365]   δὲ τοῦ σοφωτάτου Αρχιλόχου ἀλώπεκα  ἑλκτέον   ἐξόπισθεν κερδαλέαν καὶ ποικίλην. Αλλὰ
[358]   ἐπιτηδευτέον, αὐτὸ δὲ δι’ αὑτὸ  φευκτέον   ὡς ὂν χαλεπόν. Οἶδα, ἦν
[378]   γιγαντομαχίας τε μυθολογητέον αὐτοῖς καὶ  ποικιλτέον,   καὶ ἄλλας ἔχθρας πολλὰς καὶ
[361]   δοκεῖν δίκαιον εἶναι μὴ ὄντα.  δοτέον   οὖν τῷ τελέως ἀδίκῳ τὴν
[379]   θεὸς ὤν, ἀεὶ δήπου  ἀποδοτέον,   ἐάντέ τις αὐτὸν ἐν ἔπεσιν
[377]   δὴ ἔλεγον, ὅτι μουσικῆς πρότερον  ἁπτέον   γυμναστικῆς. Ορθῶς, ἔφη. Οὐκοῦν
[365]   κύκλῳ περὶ ἐμαυτὸν σκιαγραφίαν ἀρετῆς  περιγραπτέον,   τὴν δὲ τοῦ σοφωτάτου Αρχιλόχου
[372]   δ’ ἐγώ, καλῶς λέγεις· καὶ  σκεπτέον   γε καὶ οὐκ ἀποκνητέον. Πρῶτον
[365]   κύριον εὐδαιμονίας, ἐπὶ τοῦτο δὴ  τρεπτέον   ὅλως· πρόθυρα μὲν καὶ σχῆμα
[379]   παρ’ οὓς ἐὰν ποιῶσιν οὐκ  ἐπιτρεπτέον,   οὐ μὴν αὐτοῖς γε ποιητέον
[378]   καὶ τοὺς ποιητὰς ἐγγὺς τούτων  ἀναγκαστέον   λογοποιεῖν. Ηρας δὲ δεσμοὺς ὑπὸ
[366]   οὐδέτερα πειστέον. ~εἰ δ’ οὖν  πειστέον,   ἀδικητέον καὶ θυτέον (ἀπὸ τῶν
[365]   οἷς ἀμφότερα οὐδέτερα  πειστέον.   ~εἰ δ’ οὖν πειστέον, ἀδικητέον
[358]   ἕνεκα καὶ εὐδοκιμήσεων διὰ δόξαν  ἐπιτηδευτέον,   αὐτὸ δὲ δι’ αὑτὸ φευκτέον
[377]   ἀληθές, ψεῦδος δ’ ἕτερον; Ναί.  ~(Παιδευτέον   δ’ ἐν ἀμφοτέροις, πρότερον δ’
[366]   δ’ οὖν πειστέον, ἀδικητέον καὶ  θυτέον   (ἀπὸ τῶν ἀδικημάτων. δίκαιοι μὲν
[368]   Οὐκοῦν μεῖζον πόλις ἑνὸς ἀνδρός;  Μεῖζον,   ἔφη. Ισως τοίνυν πλείων ἂν
[368]   γε, δ’ ὅς. Οὐκοῦν  μεῖζον   πόλις ἑνὸς ἀνδρός; Μεῖζον, ἔφη.
[383]   τὸ Φοίβου θεῖον ἀψευδὲς στόμα  ἤλπιζον   εἶναι, μαντικῇ βρύον τέχνῃ·
[359]   τούτων ἀμφοτέρων ἀγαπᾶσθαι οὐχ ὡς  (ἀγαθόν,   ἀλλ’ ὡς ἀρρωστίᾳ τοῦ ἀδικεῖν
[379]   ἄρα πάντων γε αἴτιον τὸ  ἀγαθόν,   ἀλλὰ τῶν μὲν εὖ ἐχόντων
[361]   Αἰσχύλον οὐ δοκεῖν ἀλλ’ εἶναι  ἀγαθὸν   ἐθέλοντα. ἀφαιρετέον δὴ τὸ δοκεῖν.
[366]   ἐν αὑτῇ, δικαιοσύνη δὲ μέγιστον  ἀγαθόν.   ~(εἰ γὰρ οὕτως ἐλέγετο ἐξ
[367]   μὲν κακόν, δὲ  ἀγαθόν   ἐστιν· τὰς δὲ δόξας ἀφαίρει,
[367]   τε καὶ ἀνθρώπους, μὲν  ἀγαθόν,   δὲ κακόν ἐστι. Καὶ
[379]   γάρ; Τί δέ; ὠφέλιμον τὸ  ἀγαθόν;   Ναί. Αἴτιον ἄρα εὐπραγίας; Ναί.
[359]   πᾶσα φύσις διώκειν πέφυκεν ὡς  ἀγαθόν,   νόμῳ δὲ βίᾳ παράγεται ἐπὶ
[373]   εἴ τι κακὸν μήτ’ εἰ  ἀγαθὸν   πόλεμος ἐργάζεται, ἀλλὰ τοσοῦτον
[357]   σοι δοκεῖ τοιόνδε τι εἶναι  ἀγαθόν,   δεξαίμεθ’ ἂν ἔχειν οὐ
[380]   αἴτιον φάναι θεόν τινι γίγνεσθαι  ἀγαθὸν   ὄντα, διαμαχετέον παντὶ τρόπῳ μήτε
[376]   κἂν μηδὲν πώποτε ὑπ’ αὐτοῦ  ἀγαθὸν   πεπόνθῃ. οὔπω τοῦτο ἐθαύμασας;
[367]   ὅτι τὸ μὲν δίκαιον ἀλλότριον  ἀγαθόν,   συμφέρον τοῦ κρείττονος, τὸ δὲ
[358]   δή φασιν τὸ μὲν ἀδικεῖν  ἀγαθόν,   τὸ δὲ ἀδικεῖσθαι κακόν, πλέονι
[358]   ὡς ἀναγκαῖον ἀλλ’ οὐχ ὡς  ἀγαθόν,   τρίτον δὲ ὅτι εἰκότως αὐτὸ
[375]   ἔοικεν, καὶ οὕτω (δὴ συμβαίνει  ἀγαθὸν   φύλακα ἀδύνατον γενέσθαι. Κινδυνεύει, ἔφη.
[374]   σμικρῷ, ~(ἀλλ’ ὅλῳ στρατοπέδῳ,  ἐξελθὸν   ὑπὲρ τῆς οὐσίας ἁπάσης καὶ
[371]   ἰσχύος χρείαν, τὴν τιμὴν ταύτην  μισθὸν   καλοῦντες, κέκληνται, ὡς ἐγᾦμαι, μισθωτοί·
[363]   διάγειν μεθύοντας, ἡγησάμενοι κάλλιστον ἀρετῆς  μισθὸν   μέθην αἰώνιον. οἱ δ’ ἔτι
[377]   (καὶ ὃν μὲν ἂν καλὸν  (μῦθον)   ποιήσωσιν, ἐγκριτέον, ὃν δ’ ἂν
[358]   οἱ ἐπιτηδεύοντες ἄκοντες ἐπιτηδεύουσιν ὡς  ἀναγκαῖον   ἀλλ’ οὐχ ὡς ἀγαθόν, τρίτον
[364]   ἐθέλῃ, μετὰ σμικρῶν δαπανῶν ὁμοίως  δίκαιον   ἀδίκῳ βλάψει ἐπαγωγαῖς τισιν καὶ
[362]   καὶ γνώσεται ὅτι οὐκ εἶναι  δίκαιον   ἀλλὰ δοκεῖν δεῖ ἐθέλειν. τὸ
[367]   ὁμολογεῖν Θρασυμάχῳ ὅτι τὸ μὲν  δίκαιον   ἀλλότριον ἀγαθόν, συμφέρον τοῦ κρείττονος,
[361]   τοῦτον δὲ τοιοῦτον θέντες τὸν  δίκαιον   αὖ παρ’ αὐτὸν ἱστῶμεν τῷ
[357]   ὅτι παντὶ τρόπῳ ἄμεινόν ἐστιν  δίκαιον   εἶναι ἄδικον; Ως ἀληθῶς,
[361]   ἡγητέον· ἐσχάτη γὰρ ἀδικία δοκεῖν  δίκαιον   εἶναι μὴ ὄντα. δοτέον οὖν
[363]   οἱ (τινῶν κηδόμενοι, ὡς χρὴ  δίκαιον   εἶναι, οὐκ αὐτὸ δικαιοσύνην ἐπαινοῦντες
[359]   τιμωρεῖσθαι ἀδύνατος ᾖ· τὸ δὲ  δίκαιον   ἐν μέσῳ ὂν τούτων ἀμφοτέρων
[368]   (Σώκρατες, ἐν τῇ περὶ τὸ  δίκαιον   ζητήσει καθορᾷς; Εγώ σοι, ἔφην,
[359]   νόμου ἐπίταγμα νόμιμόν τε καὶ  δίκαιον·   καὶ εἶναι δὴ ταύτην γένεσίν
[362]   ἐκ τῶν εἰκότων τὸν  δίκαιον.   οὕτω φασίν, Σώκρατες, παρὰ
[359]   αὐτοφώρῳ οὖν λάβοιμεν ἂν τὸν  δίκαιον   τῷ ἀδίκῳ εἰς ταὐτὸν ἰόντα
[367]   δὲ ψευδεῖς προσθήσεις, οὐ τὸ  δίκαιον   φήσομεν ἐπαινεῖν σε ἀλλὰ τὸ
[368]   μείζω τε καὶ ἐν μείζονι,  ἕρμαιον   ἂν ἐφάνη οἶμαι ἐκεῖνα πρῶτον
[361]   τῷ λόγῳ, ἄνδρα ἁπλοῦν καὶ  γενναῖον,   κατ’ Αἰσχύλον οὐ δοκεῖν ἀλλ’
[362]   ἀνθρώπων τῷ ἀδίκῳ παρεσκευάσθαι τὸν  βίον   ἄμεινον τῷ δικαίῳ. (Ταῦτ’
[372]   ὑποπίνοντες· καὶ οὕτω διάγοντες τὸν  βίον   ἐν εἰρήνῃ μετὰ ὑγιείας, ὡς
[358]   διὸ κατατείνας ἐρῶ τὸν ἄδικον  βίον   ἐπαινῶν, εἰπὼν δὲ ἐνδείξομαί σοι
[364]   μὲν ἀγαθοῖς δυστυχίας τε καὶ  βίον   κακὸν ἔνειμαν, τοῖς δ’ ἐναντίοις
[367]   σὺ κελεύοις, διότι πάντα τὸν  βίον   (οὐδὲν ἄλλο σκοπῶν διελήλυθας
[372]   εἰκός, γηραιοὶ τελευτῶντες ἄλλον τοιοῦτον  βίον   τοῖς ἐκγόνοις παραδώσουσιν. Καὶ ὅς,
[365]   (ὢν καὶ πῇ πορευθεὶς τὸν  βίον   ὡς ἄριστα διέλθοι; λέγοι γὰρ
[365]   Αλλὰ γάρ, φησί τις, οὐ  ῥᾴδιον   ἀεὶ λανθάνειν κακὸν ὄντα. Οὐδὲ
[374]   ἐστὶν εὖ ἀπεργασθέντα; οὕτω  ῥᾴδιον,   ὥστε καὶ γεωργῶν τις ἅμα
[383]   εὐθυμῶν ἐμέ. κἀγὼ τὸ Φοίβου  θεῖον   ἀψευδὲς στόμα ἤλπιζον εἶναι, μαντικῇ
[368]   μάχην, εἰπών— παῖδες Αρίστωνος, κλεινοῦ  θεῖον   γένος ἀνδρός· τοῦτό μοι,
[382]   τὸ δαιμόνιόν τε καὶ τὸ  θεῖον.   Παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη. Κομιδῇ
[368]   εὖ δοκεῖ ἔχειν· πάνυ γὰρ  θεῖον   πεπόνθατε, εἰ μὴ πέπεισθε ἀδικίαν
[368]   εὖ δοκεῖ ἔχειν· πάνυ γὰρ  θεῖον   πεπόντοῦτό μοι, φίλοι, εὖ
[373]   ἄλλων (καὶ τῶν περὶ τὸν  γυναικεῖον   κόσμον. καὶ δὴ καὶ διακόνων
[376]   καὶ ἀγνοίᾳ ὁριζόμενον τό τε  οἰκεῖον   καὶ τὸ ἀλλότριον; Οὐδαμῶς,
[368]   δοκῶ γάρ μοι ἀδύνατος εἶναι—  σημεῖον   δέ μοι, ὅτι πρὸς
[375]   ἔφη, πάντων τούτων. Καὶ μὴν  ἀνδρεῖόν   γε, εἴπερ εὖ μαχεῖται. Πῶς
[370]   πλείω τε ἕκαστα γίγνεται καὶ  κάλλιον   καὶ ῥᾷον, ὅταν εἷς ἓν
[381]   ἐπὶ τὸ βέλτιόν τε καὶ  κάλλιον   μεταβάλλει ἑαυτὸν ἐπὶ τὸ
[370]   σοι; Εμοιγε. Τί δέ; πότερον  κάλλιον   πράττοι ἄν τις εἷς ὢν
[359]   ἀφικέσθαι καὶ ἐκεῖνον ἔχοντα τὸν  δακτύλιον·   καθήμενον οὖν μετὰ τῶν ἄλλων
[359]   περὶ δὲ (τῇ χειρὶ χρυσοῦν  δακτύλιον   ὄν< τα> περιελόμενον ἐκβῆναι. συλλόγου
[360]   τε καὶ πάλιν ἐπιψηλαφῶντα τὸν  δακτύλιον   στρέψαι ἔξω τὴν σφενδόνην, καὶ
[357]   δ’ ἦν ἄρα, ὡς ἔοικε,  προοίμιον.   γὰρ Γλαύκων ἀεί τε
[382]   ἔστιν. Πάντῃ ἄρα ἀψευδὲς τὸ  δαιμόνιόν   τε καὶ τὸ θεῖον. Παντάπασι
[363]   ἡγησάμενοι κάλλιστον ἀρετῆς μισθὸν μέθην  αἰώνιον.   οἱ δ’ ἔτι τούτων μακροτέρους
[382]   καὶ τῷ χρήσιμον, ὥστε μὴ  ἄξιον   εἶναι μίσους; ἆρ’ οὐ πρός
[376]   τοῖς κυσὶν κατόψει, καὶ  ἄξιον   θαυμάσαι τοῦ θηρίου. Τὸ ποῖον;
[357]   καὶ τῶν ἀπ’ αὐτοῦ γιγνομένων,  οἷον   αὖ τὸ φρονεῖν καὶ τὸ
[375]   Τὰ μὲν τοίνυν τοῦ σώματος  οἷον   δεῖ τὸν φύλακα εἶναι, δῆλα.
[358]   καὶ πρῶτον μὲν ἐρῶ δικαιοσύνην  οἷον   εἶναί φασιν καὶ ὅθεν γεγονέναι,
[380]   τὸν θεὸν οἴει εἶναι καὶ  οἷον   ἐξ ἐπιβουλῆς φαντάζεσθαι ἄλλοτε ἐν
[360]   ὥσπερ οἱ δεινοὶ δημιουργοὶ ποιείτω—  οἷον   κυβερνήτης ἄκρος ἰατρὸς ~τά
[373]   ἕνεκά ἐστιν ἐν ταῖς πόλεσιν,  οἷον   οἵ τε θηρευταὶ πάντες οἵ
[375]   νεανίσκου εὐγενοῦς; Τὸ ποῖον λέγεις;  Οἷον   ὀξύν τέ που δεῖ αὐτοῖν
[367]   πολὺ δὲ μᾶλλον αὐτὰ αὑτῶν,  οἷον   ὁρᾶν, (ἀκούειν, φρονεῖν, καὶ ὑγιαίνειν
[380]   ἥκιστα ἀλλοιοῦταί τε καὶ κινεῖται;  οἷον   σῶμα ὑπὸ σιτίων τε καὶ
[383]   καθ’ ὅσον ἀνθρώπῳ ἐπὶ πλεῖστον  οἷόν   τε. Παντάπασιν, ἔφη, ἔγωγε τοὺς
[375]   συνήθεις τε καὶ γνωρίμους ὡς  οἷόν   τε πρᾳοτάτους εἶναι, πρὸς δὲ
[382]   γε ὡς ἀληθῶς ψεῦδος, εἰ  οἷόν   τε τοῦτο εἰπεῖν, πάντες θεοί
[357]   ἀλλ’ αὐτὸ αὑτοῦ ἕνεκα ἀσπαζόμενοι,  οἷον   τὸ χαίρειν καὶ αἱ ἡδοναὶ
[369]   αὑτοῦ ἔργον ἅπασι κοινὸν κατατιθέναι,  οἷον   τὸν γεωργὸν ἕνα ὄντα παρασκευάζειν
[382]   τὰ παλαιὰ ἀφομοιῶν ἂν ψεύδοιτο;  Γελοῖον   μεντἂν εἴη, ἔφη. Ποιητὴς μὲν
[375]   εἰς φυλακὴν νεανίσκου εὐγενοῦς; Τὸ  ποῖον   λέγεις; Οἷον ὀξύν τέ που
[376]   ἄξιον θαυμάσαι τοῦ θηρίου. Τὸ  ποῖον;   Οτι ὃν μὲν ἂν ἴδῃ
[369]   ~πρῶτον ἐν ταῖς (πόλεσι ζητήσωμεν  ποῖόν   τί ἐστιν· ἔπειτα οὕτως ἐπισκεψώμεθα
[360]   ἴοιεν ἀμφότεροι. καίτοι μέγα τοῦτο  τεκμήριον   ἂν φαίη τις ὅτι οὐδεὶς
[367]   Θρασυμάχῳ ὅτι τὸ μὲν δίκαιον  ἀλλότριον   ἀγαθόν, συμφέρον τοῦ κρείττονος, τὸ
[376]   τό τε οἰκεῖον καὶ τὸ  ἀλλότριον;   Οὐδαμῶς, δ’ ὅς, ὅπως
[365]   καὶ τὰν ἀλάθειαν βιᾶται καὶ  κύριον   εὐδαιμονίας, ἐπὶ τοῦτο δὴ τρεπτέον
[369]   ὄντα παρασκευάζειν σιτία τέτταρσιν καὶ  τετραπλάσιον   χρόνον τε καὶ πόνον ἀναλίσκειν
[373]   Οὕτως, ἔφη. Οὐκοῦν τῆς τῶν  πλησίον   χώρας ἡμῖν ἀποτμητέον, εἰ μέλλομεν
[368]   ἔχω· δέδοικα γὰρ μὴ οὐδ’  ὅσιον   παραγενόμενον δικαιοσύνῃ κακηγορουμένῃ (ἀπαγορεύειν
[378]   ἑτέρῳ ἀπήχθετο οὐδ’ ἔστιν τοῦτο  ὅσιον,   τοιαῦτα λεκτέα μᾶλλον πρὸς (τὰ
[363]   τῷ λόγῳ καὶ κατακλίναντες καὶ  συμπόσιον   τῶν ὁσίων κατασκευάσαντες ἐστεφανωμένους ποιοῦσιν
[379]   δέ; ὠφέλιμον τὸ ἀγαθόν; Ναί.  Αἴτιον   ἄρα εὐπραγίας; Ναί. Οὐκ ἄρα
[366]   καὶ τούτων ἁπάντων οὐδὲν ἄλλο  αἴτιον   ἐκεῖνο, ὅθενπερ ἅπας
[379]   οὐδ’ ἄν τινος εἴη κακοῦ  αἴτιον;   Πῶς γάρ; Τί δέ; ὠφέλιμον
[379]   Ναί. Οὐκ ἄρα πάντων γε  αἴτιον   τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ τῶν μὲν
[380]   τοὺς ποιοῦντας ποιεῖν, μὴ πάντων  αἴτιον   τὸν θεὸν ἀλλὰ τῶν ἀγαθῶν.
[379]   ἀλλὰ τῶν μὲν εὖ ἐχόντων  αἴτιον,   τῶν δὲ κακῶν ἀναίτιον. (Παντελῶς
[380]   τοῦ θεοῦ, ἐατέον· κακῶν δὲ  αἴτιον   φάναι θεόν τινι γίγνεσθαι ἀγαθὸν
[379]   ἐχόντων αἴτιον, τῶν δὲ κακῶν  ἀναίτιον.   (Παντελῶς γ’ ἔφη. Οὐδ’ ἄρα,
[381]   ἀλλοιοῦται. Πότερον οὖν ἐπὶ τὸ  βέλτιόν   τε καὶ κάλλιον μεταβάλλει ἑαυτὸν
[360]   ἐπαινοῖεν δ’ ἂν αὐτὸν ἀλλήλων  ἐναντίον   ἐξαπατῶντες ἀλλήλους διὰ τὸν τοῦ
[375]   εἶναι, πρὸς δὲ τοὺς ἀγνῶτας  τοὐναντίον.   Οἶδα μέντοι. Τοῦτο μὲν ἄρα,
[381]   ἐπὶ τὸ χεῖρον καὶ τὸ  αἴσχιον   ἑαυτοῦ; (Ανάγκη, ἔφη, ἐπὶ τὸ
[365]   ἐκεῖνο τὸ Πότερον δίκᾳ τεῖχος  ὕψιον   σκολιαῖς ἀπάταις ἀναβὰς καὶ
[364]   ἀγαθοῖς δυστυχίας τε καὶ βίον  κακὸν   ἔνειμαν, τοῖς δ’ ἐναντίοις ἐναντίαν
[367]   μὲν ἀγαθόν, δὲ  κακόν   ἐστι. Καὶ ἐγὼ ἀκούσας, ἀεὶ
[367]   αὐτὴ δι’ αὑτὴν μὲν  κακόν,   δὲ ἀγαθόν ἐστιν· τὰς
[373]   δ’ ἐγώ, μήτ’ εἴ τι  κακὸν   μήτ’ εἰ ἀγαθὸν πόλεμος
[365]   τις, οὐ ῥᾴδιον ἀεὶ λανθάνειν  κακὸν   ὄντα. Οὐδὲ γὰρ ἄλλο οὐδὲν
[358]   ἀδικεῖν ἀγαθόν, τὸ δὲ ἀδικεῖσθαι  κακόν,   πλέονι δὲ κακῷ ὑπερβάλλειν τὸ
[379]   τοῦτο. Ο δέ γε μηδὲν  κακὸν   ποιεῖ οὐδ’ ἄν τινος εἴη
[376]   ἴδῃ ἀγνῶτα, χαλεπαίνει, οὐδὲ ἓν  κακὸν   προπεπονθώς· ὃν δ’ ἂν γνώριμον,
[382]   διὰ μανίαν τινα ἄνοιαν  κακόν   τι ἐπιχειρῶσιν πράττειν, τότε ἀποτροπῆς
[379]   Οὐδαμῶς. Ο δὲ μὴ βλάπτει  κακόν   τι ποιεῖ; Οὐδὲ τοῦτο. Ο
[382]   πράττειν, τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς  φάρμακον   χρήσιμον γίγνεται; καὶ ἐν αἷς
[362]   πρὸς δόξαν ζῶντα, οὐ δοκεῖν  ἄδικον   ἀλλ’ εἶναι ἐθέλειν, βαθεῖαν ἄλοκα
[362]   τῷ ὄντι γὰρ φήσουσι τὸν  ἄδικον,   ἅτε ἐπιτηδεύοντα πρᾶγμα ἀληθείας ἐχόμενον
[367]   συμφέρον τοῦ κρείττονος, τὸ δὲ  ἄδικον   αὑτῷ μὲν συμφέρον καὶ λυσιτελοῦν,
[358]   πυθέσθαι. διὸ κατατείνας ἐρῶ τὸν  ἄδικον   βίον ἐπαινῶν, εἰπὼν δὲ ἐνδείξομαί
[367]   ἀλλὰ τὸ δοκεῖν, οὐδὲ τὸ  ἄδικον   εἶναι (ψέγειν ἀλλὰ τὸ δοκεῖν,
[367]   ἀλλὰ τὸ δοκεῖν, καὶ παρακελεύεσθαι  ἄδικον   ὄντα λανθάνειν, καὶ ὁμολογεῖν Θρασυμάχῳ
[357]   ἄμεινόν ἐστιν δίκαιον εἶναι  ἄδικον;   Ως ἀληθῶς, εἶπον, ἔγωγ’ ἂν
[370]   ἑαυτῷ τὸ ἄροτρον, εἰ μέλλει  καλὸν   εἶναι, (οὐδὲ σμινύην, οὐδὲ τἆλλα
[364]   ἐξ ἑνὸς στόματος ὑμνοῦσιν ὡς  καλὸν   μὲν σωφροσύνη τε καὶ
[377]   μυθοποιοῖς, (καὶ ὃν μὲν ἂν  καλὸν   (μῦθον) ποιήσωσιν, ἐγκριτέον, ὃν δ’
[376]   ὅτι δέ που δρᾷ ταῦτα,  δῆλον.   Αλλὰ μὴν κομψόν γε φαίνεται
[370]   τινος παρῇ ἔργου καιρόν, διόλλυται.  Δῆλον   γάρ. Οὐ γὰρ οἶμαι ἐθέλει
[371]   καὶ κοινωνίαν ποιησάμενοι πόλιν ᾠκίσαμεν.  Δῆλον   δή, δ’ ὅς, ὅτι
[381]   αὑτὸν μεταβάλλοι ἂν καὶ ἀλλοιοῖ;  Δῆλον,   ἔφη, ὅτι, εἴπερ ἀλλοιοῦται. Πότερον
[366]   ἀδυνατῶν αὐτὸ δρᾶν. ὡς δέ,  δῆλον·   γὰρ πρῶτος τῶν τοιούτων
[372]   καὶ ὄψον ἕξουσιν, ἅλας τε  δῆλον   ὅτι καὶ ἐλάας καὶ τυρόν,
[370]   Αλλὰ μὴν οἶμαι καὶ τόδε  δῆλον,   ὡς, ἐάν τίς τινος παρῇ
[361]   καὶ δωρεαὶ δοκοῦντι τοιούτῳ εἶναι·  ἄδηλον   οὖν εἴτε τοῦ δικαίου εἴτε
[363]   ἀνοσίους αὖ καὶ ἀδίκους εἰς  πηλόν   τινα κατορύττουσιν ἐν Αιδου καὶ
[359]   μυθολογοῦσιν θαυμαστὰ καὶ ἵππον χαλκοῦν,  κοῖλον,   θυρίδας ἔχοντα, καθ’ ἃς ἐγκύψαντα
[379]   καὶ τῶν μὲν ἀγαθῶν οὐδένα  ἄλλον   αἰτιατέον, τῶν δὲ κακῶν ἄλλ’
[369]   (Οὕτω δὴ ἄρα παραλαμβάνων ἄλλος  ἄλλον,   ἐπ’ ἄλλου, τὸν δ’ ἐπ’
[372]   ὑγιείας, ὡς εἰκός, γηραιοὶ τελευτῶντες  ἄλλον   τοιοῦτον βίον τοῖς ἐκγόνοις παραδώσουσιν.
[369]   σκυτοτόμον αὐτόσε προσθήσομεν τιν’  ἄλλον   τῶν περὶ τὸ σῶμα θεραπευτήν;
[368]   ὅσῳ δὲ μᾶλλον πιστεύω, τοσούτῳ  μᾶλλον   ἀπορῶ ὅτι χρήσωμαι. οὔτε γὰρ
[367]   ἕνεκα ἄξια κεκτῆσθαι, πολὺ δὲ  μᾶλλον   αὐτὰ αὑτῶν, οἷον ὁρᾶν, (ἀκούειν,
[377]   ψυχὰς αὐτῶν τοῖς μύθοις πολὺ  μᾶλλον   τὰ σώματα ταῖς χερσίν·
[360]   δὴ οἴεται πᾶς ἀνὴρ πολὺ  (μᾶλλον   ἰδίᾳ τὴν ἀδικίαν τῆς δικαιοσύνης,
[374]   Η οὖν τι σκυτικῆς δεῖ  μᾶλλον   κήδεσθαι πολεμικῆς; Οὐδαμῶς. Αλλ’
[373]   ἰατρῶν ἐν χρείαις ἐσόμεθα πολὺ  μᾶλλον   οὕτω διαιτώμενοι ὡς τὸ
[368]   ἠπίστουν ἂν ὑμῖν— ὅσῳ δὲ  μᾶλλον   πιστεύω, τοσούτῳ μᾶλλον ἀπορῶ ὅτι
[358]   ἐγώ· περὶ γὰρ τίνος ἂν  μᾶλλον   πολλάκις τις νοῦν ἔχων χαίροι
[378]   ἔστιν τοῦτο ὅσιον, τοιαῦτα λεκτέα  μᾶλλον   πρὸς (τὰ παιδία εὐθὺς καὶ
[362]   ὥστε καὶ θεοφιλέστερον αὐτὸν εἶναι  μᾶλλον   προσήκειν ἐκ τῶν εἰκότων
[377]   τοῦτο δέ που ὡς τὸ  ὅλον   εἰπεῖν ψεῦδος, ἔνι δὲ καὶ
[371]   Αγορὰ δὴ ἡμῖν καὶ νόμισμα  σύμβολον   τῆς ἀλλαγῆς ἕνεκα γενήσεται ἐκ
[368]   Τὸ ζήτημα ἐπιχειροῦμεν οὐ  φαῦλον   ἀλλ’ ὀξὺ βλέποντος, ὡς ἐμοὶ
[361]   ἄδικος εἶναι. τὸν ἁλισκόμενον δὲ  φαῦλον   ἡγητέον· ἐσχάτη γὰρ ἀδικία δοκεῖν
[374]   ἦν δ’ ἐγώ, οὐκ ἄρα  φαῦλον   πρᾶγμα ἠράμεθα· ὅμως δὲ οὐκ
[361]   ἄνδρα ἁπλοῦν καὶ γενναῖον, κατ’  Αἰσχύλον   οὐ δοκεῖν ἀλλ’ εἶναι ἀγαθὸν
[382]   ἐστὶν παθήματος καὶ ὕστερον γεγονὸς  εἴδωλον,   οὐ πάνυ (ἄκρατον ψεῦδος.
[372]   μάζας γενναίας καὶ ἄρτους ἐπὶ  κάλαμόν   τινα παραβαλλόμενοι φύλλα καθαρά,
[383]   κτανὼν τὸν παῖδα τὸν  ἐμόν—   (ὅταν τις τοιαῦτα λέγῃ περὶ
[374]   δ’ ἐγώ· περὶ τὸν  πόλεμον   ἀγωνία οὐ τεχνικὴ δοκεῖ εἶναι;
[374]   τινος ἄλλης μάχης τῶν κατὰ  πόλεμον   ἱκανὸς ἔσται ἀγωνιστής, τῶν δὲ
[372]   τοὺς παῖδας, εὐλαβούμενοι πενίαν  πόλεμον.   Καὶ Γλαύκων ὑπολαβών, Ανευ
[374]   τὰ δὲ δὴ περὶ τὸν  πόλεμον   πότερον οὐ περὶ πλείστου ἐστὶν
[379]   αἴτιον; Πῶς γάρ; Τί δέ;  ὠφέλιμον   τὸ ἀγαθόν; Ναί. Αἴτιον ἄρα
[359]   τὸ ὑπὸ τοῦ νόμου ἐπίταγμα  νόμιμόν   τε καὶ δίκαιον· καὶ εἶναι
[376]   κακὸν προπεπονθώς· ὃν δ’ ἂν  γνώριμον,   ἀσπάζεται, κἂν μηδὲν πώποτε ὑπ’
[382]   τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς φάρμακον  χρήσιμον   γίγνεται; καὶ ἐν αἷς νυνδὴ
[382]   τὸ ψεῦδος ὅτι μάλιστα, οὕτω  χρήσιμον   ποιοῦμεν; Καὶ μάλα, δ’
[382]   τούτων τῷ θεῷ τὸ ψεῦδος  χρήσιμον;   πότερον διὰ τὸ μὴ εἰδέναι
[374]   ἀθλητὴν ληφθὲν ποιήσει, οὐδ’ ἔσται  χρήσιμον   τῷ μήτε τὴν ἐπιστήμην ἑκάστου
[382]   λόγοις (ψεῦδος) πότε καὶ τῷ  χρήσιμον,   ὥστε μὴ ἄξιον εἶναι μίσους;
[374]   εἶναι ἅμα μήτε ὑφάντην μήτε  οἰκοδόμον   ἀλλὰ σκυτοτόμον, ἵνα δὴ ἡμῖν
[369]   δέ τις ὑφάντης; καὶ  σκυτοτόμον   αὐτόσε προσθήσομεν τιν’ ἄλλον
[374]   Οὐδαμῶς. Αλλ’ ἄρα τὸν μὲν  σκυτοτόμον   διεκωλύομεν μήτε γεωργὸν ἐπιχειρεῖν εἶναι
[374]   μήτε ὑφάντην μήτε οἰκοδόμον ἀλλὰ  σκυτοτόμον,   ἵνα δὴ ἡμῖν τὸ τῆς
[373]   (καὶ τῶν περὶ τὸν γυναικεῖον  κόσμον.   καὶ δὴ καὶ διακόνων πλειόνων
[375]   ποιήσομεν; πόθεν ἅμα πρᾷον καὶ  μεγαλόθυμον   ἦθος εὑρήσομεν; ἐναντία γάρ που
[366]   τοῦ ἔχοντος ψυχῇ ἐνόν, καὶ  λανθάνον   θεούς τε καὶ ἀνθρώπους, οὐδεὶς
[376]   πόλει γίγνεται; ἵνα μὴ ἐῶμεν  ἱκανὸν   λόγον συχνὸν διεξίωμεν. Καὶ
[358]   ἔχει δύναμιν αὐτὸ καθ’ αὑτὸ  ἐνὸν   ἐν τῇ ψυχῇ, τοὺς δὲ
[366]   δρᾷ, τῇ τοῦ ἔχοντος ψυχῇ  ἐνόν,   καὶ λανθάνον θεούς τε καὶ
[359]   τοῦ ἀδικεῖν τιμώμενον· ἐπεὶ τὸν  δυνάμενον   αὐτὸ ποιεῖν καὶ ὡς ἀληθῶς
[368]   μὴ βοηθεῖν ἔτι ἐμπνέοντα καὶ  δυνάμενον   φθέγγεσθαι. κράτιστον οὖν οὕτως ὅπως
[360]   γυναῖκα αὐτοῦ μοιχεύσαντα, μετ’ ἐκείνης  ἐπιθέμενον   τῷ βασιλεῖ ἀποκτεῖναι καὶ τὴν
[359]   καὶ ἐκεῖνον ἔχοντα τὸν δακτύλιον·  καθήμενον   οὖν μετὰ τῶν ἄλλων τυχεῖν
[362]   Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ, τὸ  λεγόμενον,   ἀδελφὸς ἀνδρὶ παρείη· ὥστε καὶ
[364]   τε καὶ ἀδικίας ἰδίᾳ τε  λεγόμενον   (καὶ ὑπὸ ποιητῶν. πάντες γὰρ
[374]   τέχνης τε καὶ ἐπιμελείας μεγίστης  δεόμενον.   Οἶμαι ἔγωγε, δ’ ὅς.
[358]   βούλομαι δὲ αὐτὸ καθ’ αὑτὸ  ἐγκωμιαζόμενον   ἀκοῦσαι— μάλιστα δ’ οἶμαι ἂν
[376]   εἴη συνέσει τε καὶ ἀγνοίᾳ  ὁριζόμενον   τό τε οἰκεῖον καὶ τὸ
[360]   ἀδήλῳ γίγνεσθαι, ἔξω δὲ δήλῳ·  αἰσθόμενον   δὲ εὐθὺς διαπράξασθαι τῶν ἀγγέλων
[361]   μέλλει σφόδρα ἄδικος εἶναι. τὸν  ἁλισκόμενον   δὲ φαῦλον ἡγητέον· ἐσχάτη γὰρ
[359]   χειρὶ χρυσοῦν δακτύλιον ὄν< τα>  περιελόμενον   ἐκβῆναι. συλλόγου δὲ γενομένου τοῖς
[375]   αἴσθησιν καὶ ἐλαφρὸν πρὸς τὸ  αἰσθανόμενον   διωκάθειν, καὶ ἰσχυρὸν αὖ, ἐὰν
[380]   ἄλλαις ἰδέαις τοτὲ μὲν αὐτὸν  γιγνόμενον,   (καὶ) ἀλλάττοντα τὸ αὑτοῦ εἶδος
[368]   γὰρ μὴ οὐδ’ ὅσιον  παραγενόμενον   δικαιοσύνῃ κακηγορουμένῃ (ἀπαγορεύειν καὶ μὴ
[370]   Οὐ γὰρ οἶμαι ἐθέλει τὸ  πραττόμενον   τὴν τοῦ πράττοντος σχολὴν περιμένειν,
[362]   ἄδικον, ἅτε ἐπιτηδεύοντα πρᾶγμα ἀληθείας  ἐχόμενον   καὶ οὐ πρὸς δόξαν ζῶντα,
[362]   ἐθέλειν, βαθεῖαν ἄλοκα διὰ φρενὸς  καρπούμενον,   (ἐξ ἧς τὰ κεδνὰ βλαστάνει
[359]   ἀλλ’ ὡς ἀρρωστίᾳ τοῦ ἀδικεῖν  τιμώμενον·   ἐπεὶ τὸν δυνάμενον αὐτὸ ποιεῖν
[359]   περὶ τὰ ποίμνια, ἀφικέσθαι καὶ  ἐκεῖνον   ἔχοντα τὸν δακτύλιον· καθήμενον οὖν
[358]   ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης λόγον, ὡς  (ἄμεινον   ἀδικίας, οὐδενός πω ἀκήκοα ὡς
[368]   Θρασύμαχον λέγων ᾤμην ἀποφαίνειν ὡς  ἄμεινον   δικαιοσύνη ἀδικίας, οὐκ ἀπεδέξασθέ μου—
[368]   εἰ μὴ πέπεισθε ἀδικίαν δικαιοσύνης  ἄμεινον   εἶναι, οὕτω δυνάμενοι εἰπεῖν ὑπὲρ
[369]   μεταδίδωσιν, μεταλαμβάνει, οἰόμενος αὑτῷ  ἄμεινον   εἶναι; Πάνυ γε. Ιθι δή,
[357]   (ἀληθῶς πεῖσαι ὅτι παντὶ τρόπῳ  ἄμεινόν   ἐστιν δίκαιον εἶναι ἄδικον;
[362]   τῷ ἀδίκῳ παρεσκευάσθαι τὸν βίον  ἄμεινον   τῷ δικαίῳ. (Ταῦτ’ εἰπόντος
[362]   καὶ θεραπεύειν τοῦ δικαίου πολὺ  ἄμεινον   τοὺς θεοὺς καὶ τῶν ἀνθρώπων
[372]   σῖτόν τε ποιοῦντες καὶ  οἶνον   καὶ ἱμάτια καὶ ὑποδήματα; καὶ
[369]   δεῖ τὸ αὑτοῦ ἔργον ἅπασι  κοινὸν   κατατιθέναι, οἷον τὸν γεωργὸν ἕνα
[382]   (Οἴει γάρ τί με, ἔφην,  σεμνὸν   λέγειν· ἐγὼ δὲ λέγω ὅτι
[371]   Δεῖ δὴ τὰ οἴκοι μὴ  μόνον   ἑαυτοῖς ποιεῖν ἱκανά, ἀλλὰ καὶ
[367]   κατατείνας λέγω. μὴ οὖν ἡμῖν  μόνον   ἐνδείξῃ τῷ λόγῳ ὅτι δικαιοσύνη
[364]   καθ’ ἃς θυηπολοῦσιν, πείθοντες οὐ  μόνον   ἰδιώτας ἀλλὰ καὶ πόλεις, ὡς
[364]   καὶ εὐπετὲς κτήσασθαι, δόξῃ δὲ  μόνον   καὶ νόμῳ αἰσχρόν· λυσιτελέστερα δὲ
[372]   οὐ πόλιν, ὡς ἔοικε, σκοποῦμεν  μόνον   ὅπως γίγνεται, ἀλλὰ καὶ τρυφῶσαν
[373]   πόλεμος ἐργάζεται, ἀλλὰ τοσοῦτον  μόνον,   ὅτι πολέμου αὖ γένεσιν ηὑρήκαμεν,
[369]   ἄλλοις κοινωνεῖν, ἀμελήσαντα ἑαυτῷ  μόνον   τέταρτον μέρος ποιεῖν ~τούτου τοῦ
[367]   τοῦτο. μὴ οὖν ἡμῖν ἐνδείξῃ  μόνον   τῷ λόγῳ ὅτι δικαιοσύνη ἀδικίας
[382]   δὴ τῷ ὄντι ψεῦδος οὐ  μόνον   ὑπὸ θεῶν ἀλλὰ καὶ ὑπ’
[366]   δίκαιοι μὲν γὰρ ὄντες ἀζήμιοι  μόνον   ὑπὸ θεῶν ἐσόμεθα, τὰ δ’
[369]   καὶ τετραπλάσιον χρόνον τε καὶ  πόνον   ἀναλίσκειν ἐπὶ σίτου παρασκευῇ καὶ
[364]   καὶ δικαιοσύνη, χαλεπὸν μέντοι καὶ  ἐπίπονον,   ἀκολασία δὲ καὶ ἀδικία ἡδὺ
[357]   καὶ μηδὲν εἰς τὸν ἔπειτα  χρόνον   διὰ ταύτας γίγνεται ἄλλο
[363]   κατασκευάσαντες ἐστεφανωμένους ποιοῦσιν τὸν ἅπαντα  χρόνον   (ἤδη διάγειν μεθύοντας, ἡγησάμενοι κάλλιστον
[371]   δημιουργῶν, μὴ εἰς τὸν αὐτὸν  χρόνον   ἥκῃ τοῖς δεομένοις τὰ παρ’
[369]   παρασκευάζειν σιτία τέτταρσιν καὶ τετραπλάσιον  χρόνον   τε καὶ πόνον ἀναλίσκειν ἐπὶ
[370]   κοινωνοὶ ἡμῖν τοῦ πολιχνίου γιγνόμενοι,  συχνὸν   αὐτὸ ποιοῦσιν. Πάνυ μὲν οὖν.
[376]   μὴ ἐῶμεν ἱκανὸν λόγον  συχνὸν   διεξίωμεν. Καὶ τοῦ Γλαύκωνος
[360]   τῶν ἀλλοτρίων καὶ μὴ ἅπτεσθαι,  ἐξὸν   αὐτῷ καὶ ἐκ τῆς ἀγορᾶς
[361]   τοιούτοιν, οὐδὲν ἔτι, ὡς ἐγᾦμαι,  χαλεπὸν   ἐπεξελθεῖν τῷ λόγῳ οἷος ἑκάτερον
[376]   Τίς οὖν παιδεία;  χαλεπὸν   εὑρεῖν βελτίω τῆς ὑπὸ τοῦ
[364]   σωφροσύνη τε καὶ δικαιοσύνη,  χαλεπὸν   μέντοι καὶ ἐπίπονον, ἀκολασία δὲ
[358]   δι’ αὑτὸ φευκτέον ὡς ὂν  χαλεπόν.   Οἶδα, ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι
[362]   τοῦ λόγου; Αλλὰ τί μήν;  εἶπον.   Αὐτό, δ’ ὅς, οὐκ
[376]   ὅς, ὅπως οὔ. Αλλὰ μέντοι,  εἶπον   ἐγώ, τό γε φιλομαθὲς καὶ
[357]   εἶναι ἄδικον; Ως ἀληθῶς,  εἶπον,   ἔγωγ’ ἂν ἑλοίμην, εἰ ἐπ’
[377]   τίνας λέγεις. Οὓς Ησίοδός τε,  εἶπον,   καὶ Ομηρος ἡμῖν ἐλεγέτην καὶ
[368]   τότε πάνυ γε (ἥσθην καὶ  εἶπον·   Οὐ κακῶς εἰς ὑμᾶς,
[368]   ὠφελίας αὐτοῖν τἀληθὲς ποτέρως ἔχει.  εἶπον   οὖν ὅπερ ἐμοὶ ἔδοξεν, ὅτι
[376]   Πῶς δ’ οὔ; Μουσικῆς δ’  εἶπον,   τιθεῖς λόγους, οὔ; Εγωγε.
[357]   που δι’ ἀμφότερα ἀσπαζόμεθα. Ναί,  εἶπον.   Τρίτον δὲ ὁρᾷς τι, ἔφη,
[378]   τίνας ἂν φαῖμεν; Καὶ ἐγὼ  εἶπον·   Αδείμαντε, οὐκ ἐσμὲν ποιηταὶ
[358]   εἰπὼν δὲ ἐνδείξομαί σοι ὃν  τρόπον   αὖ βούλομαι καὶ σοῦ ἀκούειν
[372]   ἀποκνητέον. Πρῶτον οὖν σκεψώμεθα τίνα  τρόπον   διαιτήσονται οἱ οὕτω παρεσκευασμένοι. ἄλλο
[376]   δικαιοσύνην τε καὶ ἀδικίαν τίνα  τρόπον   ἐν πόλει γίγνεται; ἵνα μὴ
[376]   ἡμῖν οὗτοι καὶ παιδευθήσονται τίνα  τρόπον;   καὶ ἆρά τι προὔργου ἡμῖν
[359]   καὶ γενέσθαι χάσμα κατὰ τὸν  τόπον   ἔνεμεν. ἰδόντα δὲ καὶ
[370]   αὐτὴν τὴν πόλιν εἰς τοιοῦτον  τόπον   οὗ ἐπεισαγωγίμων μὴ δεήσεται, σχεδόν
[370]   ἦν δ’ ἐγώ, μὰ Δία  ἄτοπον.   ἐννοῶ γὰρ καὶ αὐτὸς εἰπόντος
[359]   δὴ μυθολογοῦσιν θαυμαστὰ καὶ  ἵππον   χαλκοῦν, κοῖλον, θυρίδας ἔχοντα, καθ’
[383]   Συγχωρεῖς ἄρα, ἔφην, τοῦτον δεύτερον  τύπον   εἶναι ἐν δεῖ περὶ
[377]   δεῖ γὰρ δὴ τὸν αὐτὸν  τύπον   εἶναι καὶ ταὐτὸν (δύνασθαι τούς
[359]   ὡς φαίνεσθαι μείζω κατ’  ἄνθρωπον,   τοῦτον δὲ ἄλλο μὲν οὐδέν,
[365]   τῶν εἰκότων πρὸς αὑτὸν κατὰ  Πίνδαρον   ἐκεῖνο τὸ Πότερον δίκᾳ τεῖχος
[379]   δοκεῖ. Αρ’ οὖν μὴ  βλαβερὸν   βλάπτει; Οὐδαμῶς. Ο δὲ μὴ
[379]   μὴν οὐδέν γε τῶν ἀγαθῶν  βλαβερόν·   γάρ; Οὔ μοι δοκεῖ.
[374]   πολεμικῶν ὅπλων τε καὶ ὀργάνων  αὐθημερὸν   ὁπλιτικῆς τινος ἄλλης μάχης
[360]   ἔξω τὴν σφενδόνην, καὶ στρέψαντα  φανερὸν   γενέσθαι. καὶ τοῦτο ἐννοήσαντα ἀποπειρᾶσθαι
[359]   ἐπακολουθήσαιμεν θεώμενοι ποῖ ἐπιθυμία  ἑκάτερον   ἄξει. ἐπ’ αὐτοφώρῳ οὖν λάβοιμεν
[361]   χαλεπὸν ἐπεξελθεῖν τῷ λόγῳ οἷος  ἑκάτερον   (βίος ἐπιμένει. λεκτέον οὖν· καὶ
[375]   ὀξύν τέ που δεῖ αὐτοῖν  ἑκάτερον   εἶναι πρὸς αἴσθησιν καὶ ἐλαφρὸν
[360]   ἀπὸ τῆς δικαιοσύνης, ἀλλὰ τέλεον  ἑκάτερον   εἰς τὸ ἑαυτοῦ ἐπιτήδευμα τιθῶμεν.
[368]   ἀλλὰ διερευνήσασθαι τί τέ ἐστιν  ἑκάτερον   καὶ περὶ τῆς ὠφελίας αὐτοῖν
[358]   γὰρ ἀκοῦσαι τί τ’ ἔστιν  ἑκάτερον   καὶ τίνα ἔχει δύναμιν αὐτὸ
[366]   ἀπ’ αὐτῶν γιγνομένας· αὐτὸ δ’  ἑκάτερον   τῇ αὑτοῦ δυνάμει τί δρᾷ,
[361]   φίλε Γλαύκων, ὡς ἐρρωμένως  ἑκάτερον   ὥσπερ ἀνδριάντα εἰς τὴν κρίσιν
[376]   τὸ μὲν ἀληθές, ψεῦδος δ’  ἕτερον;   Ναί. ~(Παιδευτέον δ’ ἐν ἀμφοτέροις,
[374]   τὸ ἐπιτήδευμα; Πῶς δ’ οὔ;  Ημέτερον   δὴ ἔργον ἂν εἴη, ὡς
[374]   φύσεις ἐπιτήδειαι εἰς πόλεως φυλακήν.  Ημέτερον   μέντοι. Μὰ Δία, ἦν δ’
[358]   δοκῇ. Θρασύμαχος γάρ μοι φαίνεται  πρῳαίτερον   τοῦ δέοντος ὑπὸ σοῦ ὥσπερ
[362]   τοῦ Αἰσχύλου πολὺ ἦν ἄρα  ὀρθότερον   λέγειν κατὰ τοῦ ἀδίκου. τῷ
[382]   τῷ θεῷ τὸ ψεῦδος χρήσιμον;  πότερον   διὰ τὸ μὴ εἰδέναι τὰ
[365]   αὑτὸν κατὰ Πίνδαρον ἐκεῖνο τὸ  Πότερον   δίκᾳ τεῖχος ὕψιον σκολιαῖς
[357]   ἀπεδέξατο, ἀλλ’ ἔφη· Ω Σώκρατες,  πότερον   ἡμᾶς βούλει δοκεῖν πεπεικέναι
[370]   δοκεῖ σοι; Εμοιγε. Τί δέ;  πότερον   κάλλιον πράττοι ἄν τις εἷς
[374]   δὲ δὴ περὶ τὸν πόλεμον  πότερον   οὐ περὶ πλείστου ἐστὶν εὖ
[381]   Δῆλον, ἔφη, ὅτι, εἴπερ ἀλλοιοῦται.  Πότερον   οὖν ἐπὶ τὸ βέλτιόν τε
[377]   Τοῦτο δὴ ἔλεγον, ὅτι μουσικῆς  πρότερον   ἁπτέον γυμναστικῆς. Ορθῶς, ἔφη.
[376]   γάρ. Αρ’ οὖν οὐ μουσικῇ  πρότερον   ἀρξόμεθα παιδεύοντες γυμναστικῇ; Πῶς
[377]   Ναί. ~(Παιδευτέον δ’ ἐν ἀμφοτέροις,  πρότερον   δ’ ἐν τοῖς ψευδέσιν; Οὐ
[377]   ψεῦδος, ἔνι δὲ καὶ ἀληθῆ.  πρότερον   δὲ μύθοις πρὸς τὰ παιδία
[373]   οὕτω διαιτώμενοι ὡς τὸ  πρότερον;   Πολύ γε. Καὶ χώρα
[362]   οὓς ἂν βούληται, ὥστε καὶ  θεοφιλέστερον   αὐτὸν εἶναι μᾶλλον προσήκειν ἐκ
[369]   ὅς. Οὐκοῦν γενομένου αὐτοῦ ἐλπὶς  εὐπετέστερον   ἰδεῖν ζητοῦμεν; (Πολύ γε.
[362]   ἀδικίαν δὲ ψέγουσιν, ἵν’  σαφέστερον   μοι δοκεῖ βούλεσθαι Γλαύκων.
[382]   τῇ ψυχῇ ἐστὶν παθήματος καὶ  ὕστερον   γεγονὸς εἴδωλον, οὐ πάνυ (ἄκρατον
[380]   τινὰ ἀκούειν, (μήτε νεώτερον μήτε  πρεσβύτερον,   μήτ’ ἐν μέτρῳ μήτε ἄνευ
[358]   εἶναί φασιν καὶ ὅθεν γεγονέναι,  δεύτερον   δὲ ὅτι πάντες αὐτὸ οἱ
[383]   λέγοντος. Συγχωρεῖς ἄρα, ἔφην, τοῦτον  δεύτερον   τύπον εἶναι ἐν δεῖ
[380]   εὐνομήσεσθαι, μήτε τινὰ ἀκούειν, (μήτε  νεώτερον   μήτε πρεσβύτερον, μήτ’ ἐν μέτρῳ
[367]   τὸ δὲ ἄδικον αὑτῷ μὲν  συμφέρον   καὶ λυσιτελοῦν, τῷ δὲ ἥττονι
[367]   τὸ μὲν δίκαιον ἀλλότριον ἀγαθόν,  συμφέρον   τοῦ κρείττονος, τὸ δὲ ἄδικον
[364]   θεῶν ὑπ’ ἀνθρώπων παραγωγῆς τὸν  Ομηρον   μαρτύρονται, ὅτι καὶ ἐκεῖνος εἶπεν—
[364]   καὶ ἑορτῶν, ἐάν τέ τινα  ἐχθρὸν   πημῆναι ἐθέλῃ, μετὰ σμικρῶν δαπανῶν
[370]   ἐάν τίς τινος παρῇ ἔργου  καιρόν,   διόλλυται. Δῆλον γάρ. Οὐ γὰρ
[373]   ἀφῶσιν αὑτοὺς ἐπὶ χρημάτων κτῆσιν  ἄπειρον,   ὑπερβάντες τὸν τῶν ἀναγκαίων ὅρον;
[381]   ἑαυτοῦ; (Ανάγκη, ἔφη, ἐπὶ τὸ  χεῖρον,   εἴπερ ἀλλοιοῦται· οὐ γάρ που
[381]   μεταβάλλει ἑαυτὸν ἐπὶ τὸ  χεῖρον   καὶ τὸ αἴσχιον ἑαυτοῦ; (Ανάγκη,
[378]   ἀκούειν ὡς ὀλιγίστους, θυσαμένους οὐ  χοῖρον   ἀλλά τι μέγα καὶ ἄπορον
[359]   καθ’ ἃς ἐγκύψαντα ἰδεῖν ἐνόντα  νεκρόν,   ὡς φαίνεσθαι μείζω κατ’
[373]   ἄπειρον, ὑπερβάντες τὸν τῶν ἀναγκαίων  ὅρον;   (Πολλὴ ἀνάγκη, ἔφη, Σώκρατες.
[378]   χοῖρον ἀλλά τι μέγα καὶ  ἄπορον   θῦμα, ὅπως ὅτι ἐλαχίστοις συνέβη
[360]   οὕτω δὲ δρῶν οὐδὲν ἂν  διάφορον   τοῦ ἑτέρου ποιοῖ, ἀλλ’ ἐπὶ
[367]   καὶ λυσιτελοῦν, τῷ δὲ ἥττονι  ἀσύμφορον.   ἐπειδὴ οὖν ὡμολόγησας τῶν μεγίστων
[383]   περὶ θεῶν, χαλεπανοῦμέν τε καὶ  χορὸν   οὐ δώσομεν, οὐδὲ τοὺς διδασκάλους
[370]   οὐκ αὐτὸς ποιήσεται ἑαυτῷ τὸ  ἄροτρον,   εἰ μέλλει καλὸν εἶναι, (οὐδὲ
[372]   δῆλον ὅτι καὶ ἐλάας καὶ  τυρόν,   καὶ βολβοὺς καὶ λάχανά γε,
[375]   πρὸς τὸ αἰσθανόμενον διωκάθειν, καὶ  ἰσχυρὸν   αὖ, ἐὰν δέῃ ἑλόντα διαμάχεσθαι.
[375]   ἑκάτερον εἶναι πρὸς αἴσθησιν καὶ  ἐλαφρὸν   πρὸς τὸ αἰσθανόμενον διωκάθειν, καὶ
[364]   δόξῃ δὲ μόνον καὶ νόμῳ  αἰσχρόν·   λυσιτελέστερα δὲ τῶν δικαίων τὰ
[367]   δόξῃ ἐστίν, τοῦτ’ οὖν αὐτὸ  ἐπαίνεσον   δικαιοσύνης, αὐτὴ δι’ αὑτὴν
[366]   δύναμιν ἐλθὼν πρῶτος ἀδικεῖ, καθ’  ὅσον   ἂν οἷός τ’ ᾖ. καὶ
[383]   τε καὶ θεῖοι γίγνεσθαι, καθ’  ὅσον   ἀνθρώπῳ ἐπὶ πλεῖστον οἷόν τε.
[374]   ἠράμεθα· ὅμως δὲ οὐκ ἀποδειλιατέον,  ὅσον   γ’ ἂν δύναμις παρείκῃ. ~(Οὐ
[358]   ἔοικε, δυσμαθής. (Ιθι δή, ἔφη,  ἄκουσον   καὶ ἐμοῦ, ἐάν σοι ἔτι
[373]   κινητέον καὶ τὴν ποικιλίαν, καὶ  χρυσὸν   καὶ ἐλέφαντα καὶ πάντα τὰ
[362]   ἀδίκου. τῷ ὄντι γὰρ φήσουσι  τὸν   ἄδικον, ἅτε ἐπιτηδεύοντα πρᾶγμα ἀληθείας
[358]   σοῦ πυθέσθαι. διὸ κατατείνας ἐρῶ  τὸν   ἄδικον βίον ἐπαινῶν, εἰπὼν δὲ
[360]   διαστησώμεθα τόν τε δικαιότατον καὶ  τὸν   ἀδικώτατον, οἷοί τ’ ἐσόμεθα κρῖναι
[361]   εἰ μέλλει σφόδρα ἄδικος εἶναι.  τὸν   ἁλισκόμενον δὲ φαῦλον ἡγητέον· ἐσχάτη
[373]   χρημάτων κτῆσιν ἄπειρον, ὑπερβάντες τὸν  τῶν   ἀναγκαίων ὅρον; (Πολλὴ ἀνάγκη, ἔφη,
[363]   τῶν ὁσίων κατασκευάσαντες ἐστεφανωμένους ποιοῦσιν  τὸν   ἅπαντα χρόνον (ἤδη διάγειν μεθύοντας,
[383]   Αἰσχύλου, ὅταν φῇ Θέτις  τὸν   Απόλλω ἐν τοῖς αὑτῆς (γάμοις
[381]   καὶ οἰκοδομήματα καὶ ἀμφιέσματα κατὰ  τὸν   αὐτὸν λόγον τὰ εὖ εἰργασμένα
[377]   τοὺς ἐλάττους. δεῖ γὰρ δὴ  τὸν   αὐτὸν τύπον εἶναι καὶ ταὐτὸν
[371]   ἄλλος τῶν δημιουργῶν, μὴ εἰς  τὸν   αὐτὸν χρόνον ἥκῃ τοῖς δεομένοις
[360]   τῶν ἀγγέλων γενέσθαι τῶν παρὰ  τὸν   βασιλέα, ἐλθόντα (δὲ καὶ τὴν
[362]   παρ’ ἀνθρώπων τῷ ἀδίκῳ παρεσκευάσθαι  τὸν   βίον ἄμεινον τῷ δικαίῳ.
[372]   μετρίως ὑποπίνοντες· καὶ οὕτω διάγοντες  τὸν   βίον ἐν εἰρήνῃ μετὰ ὑγιείας,
[367]   μὴ σὺ κελεύοις, διότι πάντα  τὸν   βίον (οὐδὲν ἄλλο σκοπῶν διελήλυθας
[365]   ἂν (ὢν καὶ πῇ πορευθεὶς  τὸν   βίον ὡς ἄριστα διέλθοι; λέγοι
[369]   ἔργον ἅπασι κοινὸν κατατιθέναι, οἷον  τὸν   γεωργὸν ἕνα ὄντα παρασκευάζειν σιτία
[373]   τε ἄλλων (καὶ τῶν περὶ  τὸν   γυναικεῖον κόσμον. καὶ δὴ καὶ
[369]   παραλαμβάνων ἄλλος ἄλλον, ἐπ’ ἄλλου,  τὸν   δ’ ἐπ’ ἄλλου χρείᾳ, πολλῶν
[359]   ποίμνια, ἀφικέσθαι καὶ ἐκεῖνον ἔχοντα  τὸν   δακτύλιον· καθήμενον οὖν μετὰ τῶν
[360]   θαυμάζειν τε καὶ πάλιν ἐπιψηλαφῶντα  τὸν   δακτύλιον στρέψαι ἔξω τὴν σφενδόνην,
[379]   μή, ἀλλ’ ἄκρατα τὰ ἕτερα,  τὸν   δὲ κακὴ βούβρωστις ἐπὶ χθόνα
[360]   τὸν μὲν δίκαιος περιθεῖτο,  τὸν   δὲ ἄδικος, οὐδεὶς ἂν
[358]   ἀκούων Θρασυμάχου καὶ μυρίων ἄλλων,  τὸν   δὲ ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης λόγον,
[378]   τε καὶ μέγιστοι. Οὐ μὰ  τὸν   Δία, δ’ ὅς, οὐδὲ
[361]   οὐσίας. τοῦτον δὲ τοιοῦτον θέντες  τὸν   δίκαιον αὖ παρ’ αὐτὸν ἱστῶμεν
[362]   προσήκειν ἐκ τῶν εἰκότων  τὸν   δίκαιον. οὕτω φασίν, Σώκρατες,
[359]   ἐπ’ αὐτοφώρῳ οὖν λάβοιμεν ἂν  τὸν   δίκαιον τῷ ἀδίκῳ εἰς ταὐτὸν
[359]   ἀρρωστίᾳ τοῦ ἀδικεῖν τιμώμενον· ἐπεὶ  τὸν   δυνάμενον αὐτὸ ποιεῖν καὶ ὡς
[383]   ἐστιν κτανὼν τὸν παῖδα  τὸν   ἐμόν— (ὅταν τις τοιαῦτα λέγῃ
[357]   ὅσαι ἀβλαβεῖς καὶ μηδὲν εἰς  τὸν   ἔπειτα χρόνον διὰ ταύτας γίγνεται
[367]   ἀλλὰ καὶ τί ποιοῦσα ἑκατέρα  τὸν   ἔχοντα αὐτὴ δι’ αὑτήν, ἐάντε
[367]   κρεῖττον, ἀλλὰ τί ποιοῦσα ἑκατέρα  τὸν   ἔχοντα αὐτὴ δι’ αὑτὴν
[367]   δικαιοσύνης, αὐτὴ δι’ αὑτὴν  τὸν   ἔχοντα ὀνίνησιν καὶ ἀδικία βλάπτει,
[360]   διαλέγεσθαι ὡς περὶ οἰχομένου. καὶ  τὸν   θαυμάζειν τε καὶ πάλιν ἐπιψηλαφῶντα
[379]   ζητεῖν τὰ αἴτια, ἀλλ’ οὐ  τὸν   θεόν. Αληθέστατα, ἔφη, δοκεῖς μοι
[380]   ποιοῦντας ποιεῖν, μὴ πάντων αἴτιον  τὸν   θεὸν ἀλλὰ τῶν ἀγαθῶν. Καὶ
[381]   γάρ που ἐνδεᾶ γε φήσομεν  τὸν   θεὸν κάλλους ἀρετῆς εἶναι.
[380]   δεύτερος ὅδε; ἆρα γόητα  τὸν   θεὸν οἴει εἶναι καὶ οἷον
[358]   καὶ σοὶ δοκῇ· (ἐπανανεώ( σομαι  τὸν   Θρασυμάχου λόγον, καὶ πρῶτον μὲν
[368]   τρόπῳ βοηθῆσαι καὶ μὴ ἀνεῖναι  τὸν   λόγον, ἀλλὰ διερευνήσασθαι τί τέ
[360]   δύο τοιούτω δακτυλίω γενοίσθην, καὶ  τὸν   μὲν δίκαιος περιθεῖτο, τὸν
[374]   πολεμικῆς; Οὐδαμῶς. Αλλ’ ἄρα  τὸν   μὲν σκυτοτόμον διεκωλύομεν μήτε γεωργὸν
[376]   πάνυ, ἔφη, μέχρι τούτου προσέσχον  τὸν   νοῦν· ὅτι δέ που δρᾷ
[364]   τῶν θεῶν ὑπ’ ἀνθρώπων παραγωγῆς  τὸν   Ομηρον μαρτύρονται, ὅτι καὶ ἐκεῖνος
[383]   εἰπών, αὐτός ἐστιν κτανὼν  τὸν   παῖδα τὸν ἐμόν— (ὅταν τις
[380]   ταῦτα θεός, οὐκ ἐατέον λέγειν  τὸν   ποιητήν. ἀλλ’ εἰ μὲν ὅτι
[374]   ἦν δ’ ἐγώ· περὶ  τὸν   πόλεμον ἀγωνία οὐ τεχνικὴ δοκεῖ
[374]   ἀπεργάσεσθαι· τὰ δὲ δὴ περὶ  τὸν   πόλεμον πότερον οὐ περὶ πλείστου
[370]   πράττοντος σχολὴν περιμένειν, ἀλλ’ ἀνάγκη  τὸν   πράττοντα τῷ (πρατ( τομένῳ ἐπακολουθεῖν
[360]   πέρι ὧν λέγομεν, ἐὰν διαστησώμεθα  τόν   τε δικαιότατον καὶ τὸν ἀδικώτατον,
[359]   γῆς καὶ γενέσθαι χάσμα κατὰ  τὸν   τόπον ἔνεμεν. ἰδόντα δὲ
[360]   ἀλλήλων ἐναντίον ἐξαπατῶντες ἀλλήλους διὰ  τὸν   τοῦ ἀδικεῖσθαι φόβον. ταῦτα μὲν
[373]   ἐπὶ χρημάτων κτῆσιν ἄπειρον, ὑπερβάντες  τὸν   τῶν ἀναγκαίων ὅρον; (Πολλὴ ἀνάγκη,
[375]   τοίνυν τοῦ σώματος οἷον δεῖ  τὸν   φύλακα εἶναι, δῆλα. Ναί. Καὶ
[375]   παρὰ φύσιν ζητοῦμεν τοιοῦτον εἶναι  τὸν   φύλακα. Οὐκ ἔοικεν. Αρ’ οὖν
[381]   καὶ ἄριστος ὢν εἰς τὸ  δυνατὸν   ἕκαστος αὐτῶν μένει ἀεὶ ἁπλῶς
[375]   μὲν ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ,  δυνατόν,   καὶ οὐ παρὰ φύσιν ζητοῦμεν
[365]   θεοὺς οὔτε λανθάνειν οὔτε βιάσασθαι  δυνατόν.   Οὐκοῦν, εἰ μὲν μὴ εἰσὶν
[381]   θεῶν ἀνθρώπων; Αδύνατον, ἔφη.  Αδύνατον   ἄρα, ἔφην, καὶ θεῷ ἐθέλειν
[370]   μὴ δεήσεται, σχεδόν τι ἀδύνατον.  Αδύνατον   γάρ. Προσδεήσει ἄρα ἔτι καὶ
[381]   ὁπῃοῦν θεῶν ἀνθρώπων;  Αδύνατον,   ἔφη. Αδύνατον ἄρα, ἔφην, καὶ
[370]   ἐπεισαγωγίμων μὴ δεήσεται, σχεδόν τι  ἀδύνατον.   Αδύνατον γάρ. Προσδεήσει ἄρα ἔτι
[375]   οὕτω (δὴ συμβαίνει ἀγαθὸν φύλακα  ἀδύνατον   γενέσθαι. Κινδυνεύει, ἔφη. Καὶ ἐγὼ
[374]   ὡμολογοῦμεν δέ που, εἰ μέμνησαι,  ἀδύνατον   ἕνα πολλὰς καλῶς ἐργάζεσθαι τέχνας.
[362]   ὑπὸ τούτου ῥηθέντα καταπαλαῖσαι καὶ  ἀδύνατον   ποιῆσαι βοηθεῖν δικαιοσύνῃ. (Καὶ ὅς,
[382]   ὕστερον γεγονὸς εἴδωλον, οὐ πάνυ  (ἄκρατον   ψεῦδος. οὐχ οὕτω; Πάνυ
[360]   λέγομεν, ἐὰν διαστησώμεθα τόν τε  δικαιότατον   καὶ τὸν ἀδικώτατον, οἷοί τ’
[381]   παθημάτων, ~οὐ τὸ ὑγιέστατον καὶ  ἰσχυρότατον   (ἥκιστα ἀλλοιοῦται; Πῶς δ’ οὔ;
[381]   τῶν τοιούτων παθημάτων, ~οὐ τὸ  ὑγιέστατον   καὶ ἰσχυρότατον (ἥκιστα ἀλλοιοῦται; Πῶς
[360]   τόν τε δικαιότατον καὶ τὸν  ἀδικώτατον,   οἷοί τ’ ἐσόμεθα κρῖναι ὀρθῶς·
[361]   δίκαιος, ἵνα ἀμφότεροι εἰς τὸ  ἔσχατον   ἐληλυθότες, μὲν δικαιοσύνης,
[375]   ἐννενόηκας ὡς (ἄμαχόν τε καὶ  ἀνίκητον   θυμός, οὗ παρόντος ψυχὴ πᾶσα
[357]   γὰρ οὖν, ἔφην, καὶ τοῦτο  τρίτον.   ἀλλὰ τί δή; Εν ποίῳ,
[357]   δι’ ἀμφότερα ἀσπαζόμεθα. Ναί, εἶπον.  Τρίτον   δὲ ὁρᾷς τι, ἔφη, εἶδος
[358]   ἀναγκαῖον ἀλλ’ οὐχ ὡς ἀγαθόν,  τρίτον   δὲ ὅτι εἰκότως αὐτὸ δρῶσι·
[372]   οὕτω παρεσκευασμένοι. ἄλλο τι  σῖτόν   τε ποιοῦντες καὶ οἶνον καὶ
[369]   κοινωνεῖν, ἀμελήσαντα ἑαυτῷ μόνον  τέταρτον   μέρος ποιεῖν ~τούτου τοῦ (σίτου
[369]   (Φαίνεται. Τί δὴ οὖν; ἕνα  ἕκαστον   τούτων δεῖ τὸ αὑτοῦ ἔργον
[378]   ἀδικῶν τὰ ἔσχατα οὐδὲν ἂν  θαυμαστὸν   ποιοῖ, οὐδ’ αὖ ἀδικοῦντα πατέρα
[366]   ψυχὴ ἐν αὑτῇ, δικαιοσύνη δὲ  μέγιστον   ἀγαθόν. ~(εἰ γὰρ οὕτως ἐλέγετο
[377]   οἶσθ’ ὅτι ἀρχὴ παντὸς ἔργου  μέγιστον,   ἄλλως (τε δὴ καὶ νέῳ
[377]   μέν, ἦν δ’ ἐγώ, τὸ  μέγιστον   καὶ περὶ τῶν μεγίστων ψεῦδος
[366]   τῷ λόγῳ ὡς τὸ μὲν  μέγιστον   κακῶν ὅσα ἴσχει ψυχὴ ἐν
[374]   Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ, ὅσῳ  μέγιστον   τὸ τῶν φυλάκων ἔργον, (τοσούτῳ
[383]   γίγνεσθαι, καθ’ ὅσον ἀνθρώπῳ ἐπὶ  πλεῖστον   οἷόν τε. Παντάπασιν, ἔφη, ἔγωγε
[363]   χρόνον (ἤδη διάγειν μεθύοντας, ἡγησάμενοι  κάλλιστον   ἀρετῆς μισθὸν μέθην αἰώνιον. οἱ
[366]   εἰρήκαμεν, ἱκανῶς δὲ ἔγνωκεν ὅτι  ἄριστον   δικαιοσύνη, πολλήν που συγγνώμην ἔχει
[368]   ἔτι ἐμπνέοντα καὶ δυνάμενον φθέγγεσθαι.  κράτιστον   οὖν οὕτως ὅπως δύναμαι ἐπικουρεῖν
[378]   τοὺς μέλλοντας τὴν πόλιν φυλάξειν  αἴσχιστον   νομίζειν τὸ ῥᾳδίως ἀλλήλοις ἀπεχθάνεσθαι—
[376]   οὔ; Εγωγε. Λόγων δὲ  διττὸν   εἶδος, τὸ μὲν ἀληθές, ψεῦδος
[367]   τῷ λόγῳ ὅτι δικαιοσύνη ἀδικίας  κρεῖττον,   ἀλλὰ καὶ τί ποιοῦσα ἑκατέρα
[367]   τῷ λόγῳ ὅτι δικαιοσύνη ἀδικίας  κρεῖττον,   ἀλλὰ τί ποιοῦσα ἑκατέρα τὸν
[360]   καὶ ἀνοητότατος, ἐπαινοῖεν δ’ ἂν  αὐτὸν   ἀλλήλων ἐναντίον ἐξαπατῶντες ἀλλήλους διὰ
[360]   χειρός, ~τούτου δὲ γενομένου (ἀφανῆ  αὐτὸν   γενέσθαι τοῖς παρακαθημένοις, καὶ διαλέγεσθαι
[380]   ἐν ἄλλαις ἰδέαις τοτὲ μὲν  αὐτὸν   γιγνόμενον, (καὶ) ἀλλάττοντα τὸ αὑτοῦ
[376]   ἔσεσθαι, φύσει φιλόσοφον καὶ φιλομαθῆ  αὐτὸν   δεῖν εἶναι; Τιθῶμεν, ἔφη. Φιλόσοφος
[370]   ἄλλοις κοινωνοῦντα πράγματα ἔχειν, ἀλλ’  αὐτὸν   δι’ αὑτὸν τὰ αὑτοῦ πράττειν;
[362]   ἂν βούληται, ὥστε καὶ θεοφιλέστερον  αὐτὸν   εἶναι μᾶλλον προσήκειν ἐκ τῶν
[379]   ἀεὶ δήπου ἀποδοτέον, ἐάντέ τις  αὐτὸν   ἐν ἔπεσιν ποιῇ ἐάντε ἐν
[377]   τε ἠργάσατο φησι δρᾶσαι  αὐτὸν   Ησίοδος, ~ὅ τε αὖ Κρόνος
[361]   θέντες τὸν δίκαιον αὖ παρ’  αὐτὸν   ἱστῶμεν τῷ λόγῳ, ἄνδρα ἁπλοῦν
[381]   οἰκοδομήματα καὶ ἀμφιέσματα κατὰ τὸν  αὐτὸν   λόγον τὰ εὖ εἰργασμένα καὶ
[359]   προγόνῳ γενέσθαι. εἶναι μὲν γὰρ  αὐτὸν   ποιμένα θητεύοντα παρὰ τῷ τότε
[378]   τε αὖ Κρόνος (ὡς ἐτιμωρήσατο  αὐτόν.   τὰ δὲ δὴ τοῦ Κρόνου
[377]   ἐλάττους. δεῖ γὰρ δὴ τὸν  αὐτὸν   τύπον εἶναι καὶ ταὐτὸν (δύνασθαι
[371]   τῶν δημιουργῶν, μὴ εἰς τὸν  αὐτὸν   χρόνον ἥκῃ τοῖς δεομένοις τὰ
[381]   ἄρα, ἔφην, καὶ θεῷ ἐθέλειν  αὑτὸν   ἀλλοιοῦν, ἀλλ’ ὡς ἔοικε, κάλλιστος
[365]   ἂν ἐκ τῶν εἰκότων πρὸς  αὑτὸν   κατὰ Πίνδαρον ἐκεῖνο τὸ Πότερον
[381]   Ηκιστα δῆτα. Αλλ’ ἆρα αὐτὸς  αὑτὸν   μεταβάλλοι ἂν καὶ ἀλλοιοῖ; Δῆλον,
[370]   πράγματα ἔχειν, ἀλλ’ αὐτὸν δι’  αὑτὸν   τὰ αὑτοῦ πράττειν; Καὶ
[381]   τίς σοι, Αδείμαντε, ἑκὼν  αὑτὸν   χείρω ποιεῖν ὁπῃοῦν θεῶν
[359]   σφενδόνην τοῦ δακτυλίου περιαγαγόντα πρὸς  ἑαυτὸν   εἰς τὸ εἴσω τῆς χειρός,
[381]   βέλτιόν τε καὶ κάλλιον μεταβάλλει  ἑαυτὸν   ἐπὶ τὸ χεῖρον καὶ
[365]   σκολιαῖς ἀπάταις ἀναβὰς καὶ  ἐμαυτὸν   οὕτω περιφράξας διαβιῶ; τὰ μὲν
[365]   μὲν καὶ σχῆμα κύκλῳ περὶ  ἐμαυτὸν   σκιαγραφίαν ἀρετῆς περιγραπτέον, τὴν δὲ
[376]   γε φιλομαθὲς καὶ φιλόσοφον ταὐτόν;  Ταὐτὸν   γάρ, ἔφη. Οὐκοῦν θαρροῦντες τιθῶμεν
[377]   τὸν αὐτὸν τύπον εἶναι καὶ  ταὐτὸν   (δύνασθαι τούς τε μείζους καὶ
[359]   τὸν δίκαιον τῷ ἀδίκῳ εἰς  ταὐτὸν   ἰόντα διὰ τὴν πλεονεξίαν,
[376]   τό γε φιλομαθὲς καὶ φιλόσοφον  ταὐτόν;   Ταὐτὸν γάρ, ἔφη. Οὐκοῦν θαρροῦντες
[372]   ὡς εἰκός, γηραιοὶ τελευτῶντες ἄλλον  τοιοῦτον   βίον τοῖς ἐκγόνοις παραδώσουσιν. Καὶ
[375]   καὶ οὐ παρὰ φύσιν ζητοῦμεν  τοιοῦτον   εἶναι τὸν φύλακα. Οὐκ ἔοικεν.
[361]   φίλων καὶ οὐσίας. τοῦτον δὲ  τοιοῦτον   θέντες τὸν δίκαιον αὖ παρ’
[358]   καὶ πάλαι ὑπὸ Θρασυμάχου ὡς  τοιοῦτον   ὂν ψέγεται, ἀδικία δ’ ἐπαινεῖται·
[357]   δ’ ἐγώ, δοκεῖ τι εἶναι  τοιοῦτον.   (Τί δέ; αὐτό τε
[370]   γε αὐτὴν τὴν πόλιν εἰς  τοιοῦτον   τόπον οὗ ἐπεισαγωγίμων μὴ δεήσεται,
[368]   ἔφη Αδείμαντος· ἀλλὰ τί  τοιοῦτον,   (Σώκρατες, ἐν τῇ περὶ
[373]   ἀγαθὸν πόλεμος ἐργάζεται, ἀλλὰ  τοσοῦτον   μόνον, ὅτι πολέμου αὖ γένεσιν
[359]   φαίνεσθαι μείζω κατ’ ἄνθρωπον,  τοῦτον   δὲ ἄλλο μὲν οὐδέν, περὶ
[361]   διὰ παρασκευὴν φίλων καὶ οὐσίας.  τοῦτον   δὲ τοιοῦτον θέντες τὸν δίκαιον
[383]   σοῦ λέγοντος. Συγχωρεῖς ἄρα, ἔφην,  τοῦτον   δεύτερον τύπον εἶναι ἐν
[380]   ποτῶν καὶ πόνων, καὶ πᾶν  φυτὸν   ὑπὸ εἱλήσεών τε καὶ ἀνέμων
[368]   ἕρμαιον ἂν ἐφάνη οἶμαι ἐκεῖνα  πρῶτον   ἀναγνόντας οὕτως ἐπισκοπεῖν τὰ ἐλάττω,
[377]   δεῖν αὐτούς; Οὐδ’ ὁπωστιοῦν παρήσομεν.  Πρῶτον   δὴ ἡμῖν, ὡς ἔοικεν, ἐπιστατητέον
[373]   καὶ δὴ καὶ τὸ  πρῶτον   ἐλέγομεν οὐκέτι τἀναγκαῖα θετέον, οἰκίας
[369]   ῥᾴων καταμαθεῖν. εἰ οὖν βούλεσθε,  ~πρῶτον   ἐν ταῖς (πόλεσι ζητήσωμεν ποῖόν
[358]   (Κάλλιστα, ἔφη, λέγεις· καὶ  πρῶτον   ἔφην ἐρεῖν, περὶ τούτου ἄκουε,
[377]   ἦν δ’ ἐγώ, χρὴ καὶ  πρῶτον   καὶ μάλιστα μέμφεσθαι, ἄλλως τε
[362]   ἧς τὰ κεδνὰ βλαστάνει βουλεύματα,  πρῶτον   μὲν ἄρχειν ἐν τῇ πόλει
[358]   σομαι τὸν Θρασυμάχου λόγον, καὶ  πρῶτον   μὲν ἐρῶ δικαιοσύνην οἷον εἶναί
[370]   καὶ αὐτὸς εἰπόντος σοῦ, ὅτι  πρῶτον   μὲν ἡμῶν φύεται ἕκαστος οὐ
[377]   πῶς δὴ λέγομεν καὶ ποῖα;  Πρῶτον   μέν, ἦν δ’ ἐγώ, τὸ
[360]   εἰς τὸ ἑαυτοῦ ἐπιτήδευμα τιθῶμεν.  πρῶτον   μὲν οὖν ἄδικος ὥσπερ
[372]   σκεπτέον γε καὶ οὐκ ἀποκνητέον.  Πρῶτον   οὖν σκεψώμεθα τίνα τρόπον διαιτήσονται
[377]   μανθάνεις, ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι  πρῶτον   τοῖς παιδίοις μύθους λέγομεν; τοῦτο
[383]   ἀψευδὲς στόμα ἤλπιζον εἶναι, μαντικῇ  βρύον   τέχνῃ· δ’ αὐτὸς ὑμνῶν,
[376]   γνωρίμους πρᾷός τις ἔσεσθαι, φύσει  φιλόσοφον   καὶ φιλομαθῆ αὐτὸν δεῖν εἶναι;
[376]   τῆς (φύσεως καὶ ὡς ἀληθῶς  φιλόσοφον.   Πῇ δή; Ηι, ἦν δ’
[376]   ἐγώ, τό γε φιλομαθὲς καὶ  φιλόσοφον   ταὐτόν; Ταὐτὸν γάρ, ἔφη. Οὐκοῦν
[375]   ζῷον; οὐκ ἐννενόηκας ὡς  (ἄμαχόν   τε καὶ ἀνίκητον θυμός, οὗ
[368]   δέ μοι, ὅτι πρὸς  Θρασύμαχον   λέγων ᾤμην ἀποφαίνειν ὡς ἄμεινον
[381]   ταῦτα. (Πᾶν δὴ τὸ καλῶς  ἔχον   φύσει τέχνῃ
[362]   ἐγὼ μὲν αὖ ἐν νῷ  εἶχόν   τι λέγειν πρὸς ταῦτα,
[376]   Οὐ πάνυ, ἔφη, μέχρι τούτου  προσέσχον   τὸν νοῦν· ὅτι δέ που
[376]   δρᾷ ταῦτα, δῆλον. Αλλὰ μὴν  κομψόν   γε φαίνεται τὸ πάθος αὐτοῦ
[372]   ἐγώ, λέγεις. ἐπελαθόμην ὅτι καὶ  ὄψον   ἕξουσιν, ἅλας τε δῆλον ὅτι
[375]   εἴτε κύων ἄλλο ὁτιοῦν  ζῷον;   οὐκ ἐννενόηκας ὡς (ἄμαχόν
[366]   ὅσων λόγοι λελειμμένοι, μέχρι τῶν  νῦν   ἀνθρώπων οὐδεὶς πώποτε ἔψεξεν ἀδικίαν
[380]   ἰδέας ἐκβαίνειν; Οὐκ ἔχω, ἔφη,  νῦν   γε οὕτως εἰπεῖν. Τί δὲ
[372]   καὶ ὄψα ἅπερ καὶ οἱ  νῦν   ἔχουσι καὶ τραγήματα. Εἶεν, ἦν
[380]   θεοῦ, ἐξευρετέον αὐτοῖς σχεδὸν ὃν  νῦν   ἡμεῖς λόγον ζητοῦμεν, καὶ (λεκτέον
[377]   σώματα ταῖς χερσίν· ὧν δὲ  νῦν   λέγουσι τοὺς πολλοὺς ἐκβλητέον. Ποίους
[382]   φοβεῖται ἐκεῖ αὐτὸ κεκτῆσθαι. Οὐδὲ  νῦν   πω, δ’ ὅς, μανθάνω.
[358]   τῷ μέλλοντι μακαρίῳ ἔσεσθαι. Οὐ  τοίνυν   δοκεῖ, ἔφη, τοῖς πολλοῖς, ἀλλὰ
[357]   εἰ ἐπ’ ἐμοὶ εἴη. Οὐ  τοίνυν,   ἔφη, ποιεῖς βούλει. λέγε
[380]   καί μοι ἀρέσκει. Οὗτος μὲν  τοίνυν,   ἦν δ’ ἐγώ, εἷς ἂν
[369]   ἀλλὰ μὴ ἄλλως ποίει. Γίγνεται  τοίνυν,   ἦν δ’ ἐγώ, πόλις, ὡς
[362]   δυσχεραίνειν τὸ ἀδικεῖν· εἰς ἀγῶνας  τοίνυν   ἰόντα καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ
[368]   ἑνὸς ἀνδρός; Μεῖζον, ἔφη. Ισως  τοίνυν   πλείων ἂν δικαιοσύνη ἐν τῷ
[375]   καὶ ἀήττητος; Εννενόηκα. Τὰ μὲν  τοίνυν   τοῦ σώματος οἷον δεῖ τὸν
[375]   εὐγενοῦς; Τὸ ποῖον λέγεις; Οἷον  ὀξύν   τέ που δεῖ αὐτοῖν ἑκάτερον
[372]   ταῖς πόλεσιν ἐμφύονται. μὲν  οὖν   ἀληθινὴ πόλις δοκεῖ μοι εἶναι
[370]   συχνὸν αὐτὸ ποιοῦσιν. Πάνυ μὲν  οὖν.   Αλλ’ οὐκ ἄν πω πάνυ
[371]   γενήσεται ἐκ τούτου. Πάνυ μὲν  οὖν.   (Αν οὖν κομίσας γεωργὸς
[371]   ὥστ’ εἶναι τελέα; Ισως. Ποῦ  οὖν   ἄν ποτε ἐν αὐτῇ εἴη
[377]   βούληται ἐνσημήνασθαι ἑκάστῳ. Κομιδῇ μὲν  οὖν.   Αρ’ οὖν ῥᾳδίως οὕτω παρήσομεν
[367]   ἀλλ’ οὐ δόξῃ ἐστίν, τοῦτ’  οὖν   αὐτὸ ἐπαίνεσον δικαιοσύνης, αὐτὴ
[368]   ἐνείη καὶ ῥᾴων καταμαθεῖν. εἰ  οὖν   βούλεσθε, ~πρῶτον ἐν ταῖς (πόλεσι
[368]   δύναμαι ἐπικουρεῖν αὐτῇ. Ο τε  οὖν   Γλαύκων καὶ οἱ ἄλλοι ἐδέοντο
[360]   εἰ δὲ μή, οὔ. τίς  οὖν   δὴ διάστασις; ἥδε· μηδὲν
[360]   τοῦ ἀδικεῖσθαι φόβον. ταῦτα μὲν  οὖν   δὴ οὕτω. (Τὴν δὲ κρίσιν
[359]   μαίνεσθαι γὰρ ἄν. μὲν  οὖν   δὴ φύσις δικαιοσύνης, Σώκρατες,
[360]   τὴν ἀρχὴν οὕτω κατασχεῖν. εἰ  οὖν   δύο τοιούτω δακτυλίω γενοίσθην, καὶ
[361]   δωρεαὶ δοκοῦντι τοιούτῳ εἶναι· ἄδηλον  οὖν   εἴτε τοῦ δικαίου εἴτε τῶν
[369]   πέντε ἀνδρῶν. (Φαίνεται. Τί δὴ  οὖν;   ἕνα ἕκαστον τούτων δεῖ τὸ
[363]   δὲ οὐκ ἔχουσιν. μὲν  οὖν   ἔπαινος καὶ ψόγος οὗτος
[381]   ἔφη, ὅτι, εἴπερ ἀλλοιοῦται. Πότερον  οὖν   ἐπὶ τὸ βέλτιόν τε καὶ
[369]   ὀλίγον ἔργον αὐτὸ εἶναι· σκοπεῖτε  οὖν.   Εσκεπται, ἔφη Αδείμαντος· ἀλλὰ
[371]   τὰς πόλεις ἐμπόρους; Πάνυ μὲν  οὖν.   (Ετι δή τινες, ὡς ἐγᾦμαι,
[373]   γίγνεται, ὅταν γίγνηται. Πάνυ μὲν  οὖν.   Ετι δή, φίλε, μείζονος
[366]   οὕτως ἔχειν μηνύουσιν. Κατὰ τίνα  οὖν   ἔτι λόγον δικαιοσύνην ἂν πρὸ
[376]   τοῦ Γλαύκωνος ἀδελφός, Πάνυ μὲν  οὖν,   ἔφη, ἔγωγε προσδοκῶ προὔργου εἶναι
[382]   καὶ τὸ θεῖον. Παντάπασι μὲν  οὖν,   ἔφη. Κομιδῇ ἄρα θεὸς
[368]   αὐτὰ ὄντα τυγχάνει. Πάνυ μὲν  οὖν,   ἔφη Αδείμαντος· ἀλλὰ τί
[375]   ἂν δύναμις παρείκῃ. ~(Οὐ γὰρ  οὖν,   ἔφη. Οἴει οὖν τι, ἦν
[376]   ἔσεσθαι φύλαξ πόλεως. Παντάπασι μὲν  οὖν,   ἔφη. Οὗτος μὲν δὴ ἂν
[375]   δέῃ ἑλόντα διαμάχεσθαι. Δεῖ γὰρ  οὖν,   ἔφη, πάντων τούτων. Καὶ μὴν
[357]   γίγνεται ἀπ’ αὐτῶν. Εστιν γὰρ  οὖν,   ἔφην, καὶ τοῦτο τρίτον. ἀλλὰ
[376]   τοὺς ἄνδρας. (Αλλὰ χρή. Τίς  οὖν   παιδεία; χαλεπὸν εὑρεῖν
[368]   βλέποντος, ὡς ἐμοὶ (φαίνεται. ἐπειδὴ  οὖν   ἡμεῖς οὐ δεινοί, δοκῶ μοι,
[367]   σκοπῶν διελήλυθας τοῦτο. μὴ  οὖν   ἡμῖν ἐνδείξῃ μόνον τῷ λόγῳ
[367]   δύναμαι μάλιστα κατατείνας λέγω. μὴ  οὖν   ἡμῖν μόνον ἐνδείξῃ τῷ λόγῳ
[369]   δοκεῖς, ἔφη, καλῶς λέγειν. Αρ’  οὖν,   ἦν δ’ ἐγώ, εἰ γιγνομένην
[374]   τέχνας. Αληθῆ λέγεις, ἔφη. (Τί  οὖν;   ἦν δ’ ἐγώ· περὶ
[375]   αὐτὸ δράσαντες. Αληθῆ, ἔφη. Τί  οὖν,   ἦν δ’ ἐγώ, ποιήσομεν; πόθεν
[375]   γε θυμοειδῆ. Καὶ τοῦτο. Πῶς  οὖν,   ἦν δ’ ἐγώ, Γλαύκων,
[376]   μακροτέρα τυγχάνει οὖσα. Οὐ γὰρ  οὖν.   Ιθι οὖν, ὥσπερ ἐν μύθῳ
[361]   οἷος ἑκάτερον (βίος ἐπιμένει. λεκτέον  οὖν·   καὶ δὴ κἂν ἀγροικοτέρως λέγηται,
[368]   καὶ τοῦ Αδειμάντου ἠγάμην, ~ἀτὰρ  οὖν   καὶ τότε πάνυ γε (ἥσθην
[371]   τούτου. Πάνυ μὲν οὖν. (Αν  οὖν   κομίσας γεωργὸς εἰς τὴν
[359]   ἐπιθυμία ἑκάτερον ἄξει. ἐπ’ αὐτοφώρῳ  οὖν   λάβοιμεν ἂν τὸν δίκαιον τῷ
[359]   ἐκεῖνον ἔχοντα τὸν δακτύλιον· καθήμενον  οὖν   μετὰ τῶν ἄλλων τυχεῖν τὴν
[369]   ὄνομα· γάρ; Πάνυ μὲν  οὖν.   Μεταδίδωσι δὴ ἄλλος ἄλλῳ, εἴ
[360]   ἑαυτοῦ ἐπιτήδευμα τιθῶμεν. πρῶτον μὲν  οὖν   ἄδικος ὥσπερ οἱ δεινοὶ
[379]   γάρ; Οὔ μοι δοκεῖ. Αρ’  οὖν   μὴ βλαβερὸν βλάπτει; Οὐδαμῶς.
[368]   αὐτοῖν τἀληθὲς ποτέρως ἔχει. εἶπον  οὖν   ὅπερ ἐμοὶ ἔδοξεν, ὅτι Τὸ
[374]   ἔγωγε, δ’ ὅς. Αρ’  οὖν   οὐ καὶ φύσεως ἐπιτηδείας εἰς
[376]   ψυχῇ μουσική. Εστιν γάρ. Αρ’  οὖν   οὐ μουσικῇ πρότερον ἀρξόμεθα παιδεύοντες
[372]   ἀλλὰ καὶ τρυφῶσαν πόλιν. ἴσως  οὖν   οὐδὲ κακῶς ἔχει· σκοποῦντες γὰρ
[368]   ἐμπνέοντα καὶ δυνάμενον φθέγγεσθαι. κράτιστον  οὖν   οὕτως ὅπως δύναμαι ἐπικουρεῖν αὐτῇ.
[366]   οὐδέτερα πειστέον. ~εἰ δ’  οὖν   πειστέον, ἀδικητέον καὶ θυτέον (ἀπὸ
[370]   ἄλλων ἄγων, πράττῃ. Παντάπασι μὲν  οὖν.   Πλειόνων δή, Αδείμαντε, δεῖ
[371]   μισθωτοί· γάρ; Πάνυ μὲν  οὖν.   Πλήρωμα δὴ πόλεώς εἰσιν, ὡς
[358]   ἀπ’ αὐτῶν ἐᾶσαι χαίρειν. οὑτωσὶ  οὖν   ποιήσω, ἐὰν καὶ σοὶ δοκῇ·
[377]   ἑκάστῳ. Κομιδῇ μὲν οὖν. Αρ’  οὖν   ῥᾳδίως οὕτω παρήσομεν τοὺς ἐπιτυχόντας
[372]   γε καὶ οὐκ ἀποκνητέον. Πρῶτον  οὖν   σκεψώμεθα τίνα τρόπον διαιτήσονται οἱ
[375]   τὸν φύλακα. Οὐκ ἔοικεν. Αρ’  οὖν   σοι δοκεῖ ἔτι τοῦδε προσδεῖσθαι
[357]   ~Πολιτεία (Εγὼ μὲν  οὖν   ταῦτα εἰπὼν ᾤμην λόγου ἀπηλλάχθαι·
[375]   ~(Οὐ γὰρ οὖν, ἔφη. Οἴει  οὖν   τι, ἦν δ’ ἐγώ, διαφέρειν
[374]   εἶναι; Καὶ μάλα, ἔφη. Η  οὖν   τι σκυτικῆς δεῖ μᾶλλον κήδεσθαι
[382]   οὐχ οὕτω; Πάνυ μὲν  οὖν.   Τὸ μὲν δὴ τῷ ὄντι
[382]   οὕτως ἔχει. Κατὰ τί δὴ  οὖν   τούτων τῷ θεῷ τὸ ψεῦδος
[361]   δίκαιον εἶναι μὴ ὄντα. δοτέον  οὖν   τῷ τελέως ἀδίκῳ τὴν τελεωτάτην
[369]   ζητοῦμεν; (Πολύ γε. Δοκεῖ  οὖν   χρῆναι ἐπιχειρῆσαι περαίνειν; οἶμαι μὲν
[371]   καὶ μισθωτοί. Δοκεῖ μοι. Αρ’  οὖν,   Αδείμαντε, ἤδη ἡμῖν ηὔξηται
[367]   τῷ δὲ ἥττονι ἀσύμφορον. ἐπειδὴ  οὖν   ὡμολόγησας τῶν μεγίστων ἀγαθῶν εἶναι
[376]   οὖσα. Οὐ γὰρ οὖν. Ιθι  οὖν,   ὥσπερ ἐν μύθῳ μυθολογοῦντές τε
[381]   Αδείμαντε, ἑκὼν αὑτὸν χείρω ποιεῖν  ὁπῃοῦν   θεῶν ἀνθρώπων; Αδύνατον,
[381]   ἔφην, καὶ θεῷ ἐθέλειν αὑτὸν  ἀλλοιοῦν,   ἀλλ’ ὡς ἔοικε, κάλλιστος καὶ
[375]   ἵππος εἴτε κύων ἄλλο  ὁτιοῦν   ζῷον; οὐκ ἐννενόηκας ὡς
[377]   ἔχειν οἰησόμεθα δεῖν αὐτούς; Οὐδ’  ὁπωστιοῦν   παρήσομεν. Πρῶτον δὴ ἡμῖν, ὡς
[359]   μυθολογοῦσιν θαυμαστὰ καὶ ἵππον  χαλκοῦν,   κοῖλον, θυρίδας ἔχοντα, καθ’ ἃς
[379]   ἐάντε ἐν τραγῳδίᾳ. Δεῖ γάρ.  (Οὐκοῦν   ἀγαθὸς γε θεὸς τῷ
[369]   Τάχ’ ἄν, δ’ ὅς.  Οὐκοῦν   γενομένου αὐτοῦ ἐλπὶς εὐπετέστερον ἰδεῖν
[365]   οὔτε λανθάνειν οὔτε βιάσασθαι δυνατόν.  Οὐκοῦν,   εἰ μὲν μὴ εἰσὶν
[365]   δικαιοσύνης παρεσκευασμένῳ θεσπέσιος βίος λέγεται.  (οὐκοῦν,   ἐπειδὴ τὸ δοκεῖν, ὡς δηλοῦσί
[374]   ὅς, τὰ ὄργανα ἦν ἄξια.  Οὐκοῦν,   ἦν δ’ ἐγώ, ὅσῳ μέγιστον
[362]   εἴρηται μάλιστα ἔδει ῥηθῆναι.  Οὐκοῦν,   ἦν δ’ ἐγώ, τὸ λεγόμενον,
[376]   φιλόσοφον ταὐτόν; Ταὐτὸν γάρ, ἔφη.  Οὐκοῦν   θαρροῦντες τιθῶμεν καὶ ἐν ἀνθρώπῳ,
[373]   γάρ; Πῶς γὰρ οὔ;  (Οὐκοῦν   καὶ ἰατρῶν ἐν χρείαις ἐσόμεθα
[368]   Πάνυ γε, δ’ ὅς.  Οὐκοῦν   μεῖζον πόλις ἑνὸς ἀνδρός; Μεῖζον,
[373]   κτητέον. γάρ; (Ναί, ἔφη.  Οὐκοῦν   μείζονά τε αὖ τὴν πόλιν
[377]   ἁπτέον γυμναστικῆς. Ορθῶς, ἔφη.  Οὐκοῦν   οἶσθ’ ὅτι ἀρχὴ παντὸς ἔργου
[373]   πῶς λέγομεν; Οὕτως, ἔφη.  Οὐκοῦν   τῆς τῶν πλησίον χώρας ἡμῖν
[380]   μεθίστασθαι ὑπ’ ἄλλου; Ανάγκη.  Οὐκοῦν   ὑπὸ μὲν ἄλλου τὰ ἄριστα
[367]   ἄδικον αὑτῷ μὲν συμφέρον καὶ  λυσιτελοῦν,   τῷ δὲ ἥττονι ἀσύμφορον. ἐπειδὴ
[382]   ἔφη. Κομιδῇ ἄρα θεὸς  ἁπλοῦν   καὶ ἀληθὲς ἔν τε ἔργῳ
[361]   αὐτὸν ἱστῶμεν τῷ λόγῳ, ἄνδρα  ἁπλοῦν   καὶ γενναῖον, κατ’ Αἰσχύλον οὐ
[380]   περὶ αὑτοῦ τοιαῦτα δοκεῖν,  ἁπλοῦν   τε εἶναι καὶ πάντων ἥκιστα
[358]   τίνος ἂν μᾶλλον πολλάκις τις  νοῦν   ἔχων χαίροι λέγων καὶ ἀκούων;
[366]   καὶ παρ’ ἀνθρώποις πράξομεν κατὰ  νοῦν   ζῶντές τε καὶ τελευτήσαντες, ὡς
[358]   κηληθῆναι, ἐμοὶ δὲ οὔπω κατὰ  νοῦν   ἀπόδειξις γέγονεν περὶ ἑκατέρου·
[376]   ἔφη, μέχρι τούτου προσέσχον τὸν  νοῦν·   ὅτι δέ που δρᾷ ταῦτα,
[374]   καὶ σκυτοτομῶν καὶ ἄλλην τέχνην  ἡντινοῦν   ἐργαζόμενος, πεττευτικὸς δὲ κυβευτικὸς
[370]   οἵ τε (γεωργοὶ ἐπὶ τὸ  ἀροῦν   ἔχοιεν βοῦς, οἵ τε οἰκοδόμοι
[373]   ἱκανὴν ἕξειν νέμειν τε καὶ  ἀροῦν,   καὶ ἐκείνοις αὖ τῆς ἡμετέρας,
[359]   οὐδέν, περὶ δὲ (τῇ χειρὶ  χρυσοῦν   δακτύλιον ὄν< τα> περιελόμενον ἐκβῆναι.
[368]   κατά γε αὐτοὺς τοὺς λόγους  ἠπίστουν   ἂν ὑμῖν— ὅσῳ δὲ μᾶλλον
[377]   δὴ καὶ νέῳ καὶ ἁπαλῷ  ὁτῳοῦν;   μάλιστα γὰρ δὴ τότε πλάττεται,
[371]   ὦσιν, τὴν δὲ τοῦ σώματος  ἰσχὺν   ἱκανὴν ἐπὶ τοὺς πόνους ἔχωσιν·
[379]   ἐγώ· οἷος τυγχάνει θεὸς  ὤν,   ἀεὶ δήπου ἀποδοτέον, ἐάντέ τις
[361]   μὲν εἶναι ἄδικος διὰ βίου,  ὢν   δὲ δίκαιος, ἵνα ἀμφότεροι εἰς
[381]   ὡς ἔοικε, κάλλιστος καὶ ἄριστος  ὢν   εἰς τὸ δυνατὸν ἕκαστος αὐτῶν
[369]   ἕκαστος οὐκ αὐτάρκης, ἀλλὰ πολλῶν  ὢν>   ἐνδεής· τίν’ οἴει ἀρχὴν
[378]   μή, ἀλλ’ ἂν τηλικοῦτος  ὢν   λάβῃ ἐν ταῖς δόξαις (δυσέκ(
[370]   κάλλιον πράττοι ἄν τις εἷς  ὢν   πολλὰς τέχνας ἐργαζόμενος, ὅταν
[357]   Γλαύκων ἀεί τε δὴ ἀνδρειότατος  ὢν   τυγχάνει πρὸς ἅπαντα, καὶ δὴ
[371]   (δέονται παρ’ ὧν ἂν κομίζωνται  ὧν   ἂν αὐτοῖς χρεία, κενὸς ἄπεισιν.
[371]   καὶ οἷα καὶ ὅσα ἐκείνοις  ὧν   ἂν δέωνται. Δεῖ γάρ. Πλειόνων
[371]   τῇ πόλει πῶς ἀλλήλοις μεταδώσουσιν  ὧν   ἂν ἕκαστοι ἐργάζωνται; ὧν δὴ
[366]   γὰρ ἐν Αιδου δίκην δώσομεν  ὧν   ἂν ἐνθάδε ἀδικήσωμεν, αὐτοὶ
[371]   ἄγων ὧν ἐκεῖνοι (δέονται παρ’  ὧν   ἂν κομίζωνται ὧν ἂν αὐτοῖς
[371]   παρ’ ὧν ἂν κομίζωνται ὧν  ἂν   αὐτοῖς χρεία, κενὸς ἄπεισιν.
[377]   τὰ σώματα ταῖς χερσίν·  ὧν   δὲ νῦν λέγουσι τοὺς πολλοὺς
[370]   ἐξ ἄλλης πόλεως αὐτῇ κομιοῦσιν  ὧν   δεῖται. Δεήσει. Καὶ μὴν κενὸς
[371]   οἷα καὶ ὅσα ἐκείνοις ὧν  ἂν   δέωνται. Δεῖ γάρ. Πλειόνων δὴ
[371]   μεταδώσουσιν ὧν ἂν ἕκαστοι ἐργάζωνται;  ὧν   δὴ ἕνεκα καὶ κοινωνίαν ποιησάμενοι
[378]   τε καὶ ἀμετάστατα φιλεῖ γίγνεσθαι·  ὧν   δὴ ἴσως ἕνεκα περὶ παντὸς
[371]   πόλει πῶς ἀλλήλοις μεταδώσουσιν ὧν  ἂν   ἕκαστοι ἐργάζωνται; ὧν δὴ ἕνεκα
[371]   ἴῃ διάκονος, ~μηδὲν ἄγων  ὧν   ἐκεῖνοι (δέονται παρ’ ὧν ἂν
[370]   τεττάρων ἐπὶ τὰς παρασκευὰς  ὧν   ἐλέγομεν. γὰρ γεωργός, ὡς
[366]   ἐν Αιδου δίκην δώσομεν ὧν  ἂν   ἐνθάδε ἀδικήσωμεν, αὐτοὶ
[371]   ἀδικία; καὶ τίνι ἅμα ἐγγενομένη  ὧν   ἐσκέμμεθα; ~(Εγὼ μέν, ἔφη, οὐκ
[371]   ὧν ἐκεῖνοι (δέονται παρ’ ὧν  ἂν   κομίζωνται ὧν ἂν αὐτοῖς χρεία,
[360]   κρίσιν αὐτὴν τοῦ βίου πέρι  ὧν   λέγομεν, ἐὰν διαστησώμεθα τόν τε
[373]   πολέμου αὖ γένεσιν ηὑρήκαμεν, ἐξ  ὧν   μάλιστα ταῖς πόλεσιν καὶ ἰδίᾳ
[374]   τῆς οὐσίας ἁπάσης καὶ ὑπὲρ  ὧν   νυνδὴ ἐλέγομεν διαμαχεῖται τοῖς ἐπιοῦσιν.
[362]   ἡμᾶς καὶ τοὺς ἐναντίους λόγους  ὧν   ὅδε εἶπεν, οἳ δικαιοσύνην μὲν
[359]   τε καὶ τοιαύτη, καὶ ἐξ  ὧν   πέφυκε τοιαῦτα, ὡς λόγος.
[371]   γεωργὸς εἰς τὴν ἀγοράν τι  ὧν   ποιεῖ, τις ἄλλος τῶν
[365]   τε καὶ δικανικὴν διδόντες, ἐξ  ὧν   τὰ μὲν πείσομεν, τὰ δὲ
[368]   ἐν τῷ μείζονι ἐνείη καὶ  ῥᾴων   καταμαθεῖν. εἰ οὖν βούλεσθε, ~πρῶτον
[366]   δυσχεραίνων τὸ ἀδικεῖν ἐπιστήμην  λαβὼν   (ἀπέχεται αὐτοῦ, τῶν γε ἄλλων
[374]   παρέργῳ χρώμενος; (καὶ ἀσπίδα μὲν  λαβὼν   τι ἄλλο τῶν πολεμικῶν
[372]   πόλεμον. Καὶ Γλαύκων  ὑπολαβών,   Ανευ ὄψου, ἔφη, ὡς ἔοικας,
[374]   ἔμελλε τῶν ἄλλων (σχολὴν  ἄγων   διὰ βίου αὐτὸ ἐργαζόμενος οὐ
[370]   ἐν καιρῷ, σχολὴν τῶν ἄλλων  ἄγων,   πράττῃ. Παντάπασι μὲν οὖν. Πλειόνων
[371]   ἂν ἴῃ διάκονος, ~μηδὲν  ἄγων   ὧν ἐκεῖνοι (δέονται παρ’ ὧν
[360]   περὶ τοῦ τοιούτου λόγου  λέγων·   ἐπεὶ εἴ τις τοιαύτης ἐξουσίας
[358]   πολλάκις τις νοῦν ἔχων χαίροι  λέγων   καὶ ἀκούων; (Κάλλιστα, ἔφη, λέγεις·
[368]   μοι, ὅτι πρὸς Θρασύμαχον  λέγων   ᾤμην ἀποφαίνειν ὡς ἄμεινον δικαιοσύνη
[379]   ὡς οἱ πολλοὶ λέγουσιν, ἀλλὰ  ὀλίγων   μὲν τοῖς ἀνθρώποις αἴτιος, πολλῶν
[376]   τιθεῖς λόγους, οὔ; Εγωγε.  Λόγων   δὲ διττὸν εἶδος, τὸ μὲν
[364]   Σώκρατες, ~ἄλλο αὖ εἶδος  λόγων   περὶ δικαιοσύνης τε καὶ ἀδικίας
[365]   ἰτέον, ὡς τὰ ἴχνη τῶν  λόγων   φέρει. ἐπὶ γὰρ τὸ λανθάνειν
[371]   γεωργῶν τε καὶ τῶν ἄλλων  δημιουργῶν   δεῖ ἡμῖν τῇ πόλει. Πλειόνων
[371]   ποιεῖ, τις ἄλλος τῶν  δημιουργῶν,   μὴ εἰς τὸν αὐτὸν χρόνον
[371]   δέωνται. Δεῖ γάρ. Πλειόνων δὴ  γεωργῶν   τε καὶ τῶν ἄλλων δημιουργῶν
[374]   οὕτω ῥᾴδιον, ὥστε καὶ  γεωργῶν   τις ἅμα πολεμικὸς ἔσται καὶ
[370]   πρὸς τὰς ἀγωγὰς μετὰ τῶν  γεωργῶν   χρῆσθαι ὑποζυγίοις, ὑφάνται δὲ καὶ
[373]   δεησόμεθα· οὐ δοκεῖ δεήσειν  παιδαγωγῶν,   τιτθῶν, τροφῶν, κομμωτριῶν, κουρέων, καὶ
[372]   φύλλα καθαρά, κατακλινέντες ἐπὶ  στιβάδων   ἐστρωμένων μίλακί τε καὶ μυρρίναις,
[366]   ἀδικήσωμεν, αὐτοὶ παῖδες  παίδων.   Αλλ’ φίλε, φήσει λογιζόμενος,
[363]   μισθοὺς παρὰ θεῶν· παῖδας γὰρ  παίδων   φασὶ καὶ γένος κατόπισθεν λείπεσθαι
[380]   τῆς Νιόβης πάθη, τὰ  Πελοπιδῶν   τὰ Τρωικὰ τι
[379]   τὴν δὲ τῶν ὅρκων καὶ  σπονδῶν   σύγχυσιν, ἣν Πάνδαρος συνέχεεν,
[382]   ὄντι ψεῦδος οὐ μόνον ὑπὸ  θεῶν   ἀλλὰ καὶ ὑπ’ ἀνθρώπων μισεῖται.
[366]   παῖδες ποιηταὶ καὶ προφῆται τῶν  θεῶν   γενόμενοι, οἳ ταῦτα οὕτως ἔχειν
[363]   καὶ ὑὸς αὐτοῦ παρὰ  θεῶν   διδόασιν τοῖς δικαίοις· εἰς Αιδου
[380]   Διὸς γεγονέναι, οὐκ ἐπαινεσόμεθα, ~οὐδὲ  θεῶν   ἔριν τε καὶ κρίσιν (διὰ
[366]   γὰρ ὄντες ἀζήμιοι μόνον ὑπὸ  θεῶν   ἐσόμεθα, τὰ δ’ ἐξ ἀδικίας
[363]   δοξῶν λέγουσιν. τὰς γὰρ παρὰ  θεῶν   εὐδοκιμήσεις ἐμβάλλοντες ἄφθονα ἔχουσι λέγειν
[381]   αὑτὸν χείρω ποιεῖν ὁπῃοῦν  θεῶν   ἀνθρώπων; Αδύνατον, ἔφη. Αδύνατον
[383]   εἶναι ἐν δεῖ περὶ  θεῶν   καὶ λέγειν καὶ ποιεῖν, ὡς
[362]   οὕτω φασίν, Σώκρατες, παρὰ  θεῶν   καὶ παρ’ ἀνθρώπων τῷ ἀδίκῳ
[378]   τρόπῳ, ἀλλὰ δρῴη ἂν ὅπερ  θεῶν   οἱ πρῶτοί τε καὶ μέγιστοι.
[363]   τούτων μακροτέρους ἀποτείνουσιν μισθοὺς παρὰ  θεῶν·   παῖδας γὰρ παίδων φασὶ καὶ
[366]   (μέγισται πόλεις λέγουσι καὶ οἱ  θεῶν   παῖδες ποιηταὶ καὶ προφῆται τῶν
[364]   ἔστι παρὰ σφίσι δύναμις ἐκ  θεῶν   ποριζομένη θυσίαις τε καὶ ἐπῳδαῖς,
[377]   κακῶς (οὐσίαν) τῷ λόγῳ, περὶ  θεῶν   τε καὶ ἡρώων οἷοί εἰσιν,
[378]   ἄλλας ἔχθρας πολλὰς καὶ παντοδαπὰς  θεῶν   τε καὶ ἡρώων πρὸς συγγενεῖς
[364]   τούτων δὲ πάντων οἱ περὶ  θεῶν   τε λόγοι καὶ ἀρετῆς θαυμασιώτατοι
[364]   ἀνάντη· οἱ δὲ τῆς τῶν  θεῶν   ὑπ’ ἀνθρώπων παραγωγῆς τὸν Ομηρον
[383]   (ὅταν τις τοιαῦτα λέγῃ περὶ  θεῶν,   χαλεπανοῦμέν τε καὶ χορὸν οὐ
[383]   ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν  νέων,   εἰ μέλλουσιν ἡμῖν οἱ φύλακες
[367]   ὑπὸ πάντων ὑμῶν καὶ ἐκ  νέων   ἡμᾶς ἐπείθετε, οὐκ ἂν ἀλλήλους
[365]   ἔχουσι τιμῆς, τί οἰόμεθα ἀκουούσας  νέων   ψυχὰς ποιεῖν, ὅσοι εὐφυεῖς καὶ
[373]   δεήσειν παιδαγωγῶν, τιτθῶν, τροφῶν, κομμωτριῶν,  κουρέων,   καὶ αὖ ὀψοποιῶν τε καὶ
[361]   εἴτε τοῦ δικαίου εἴτε τῶν  δωρεῶν   τε καὶ τιμῶν ἕνεκα τοιοῦτος
[380]   πόνων, καὶ πᾶν φυτὸν ὑπὸ  εἱλήσεών   τε καὶ ἀνέμων καὶ τῶν
[358]   μισθῶν θ’ ἕνεκα καὶ  εὐδοκιμήσεων   διὰ δόξαν ἐπιτηδευτέον, αὐτὸ δὲ
[378]   ποιοῖ, οὐδ’ αὖ ἀδικοῦντα πατέρα  κολάζων   παντὶ τρόπῳ, ἀλλὰ δρῴη ἂν
[372]   μέλλοντας μὴ ταλαιπωρεῖσθαι, καὶ ἀπὸ  τραπεζῶν   (δειπνεῖν, καὶ ὄψα ἅπερ καὶ
[379]   Αλλὰ μὴν οὐδέν γε τῶν  ἀγαθῶν   βλαβερόν· γάρ; Οὔ μοι
[367]   ἐπειδὴ οὖν ὡμολόγησας τῶν μεγίστων  ἀγαθῶν   εἶναι δικαιοσύνην, τῶν τε
[380]   αἴτιον τὸν θεὸν ἀλλὰ τῶν  ἀγαθῶν.   Καὶ μάλ’ ἔφη, ἀπόχρη. (Τί
[379]   κακῶν ἡμῖν, καὶ τῶν μὲν  ἀγαθῶν   οὐδένα ἄλλον αἰτιατέον, τῶν δὲ
[379]   (οὐδ’ ὡς ταμίας ἡμῖν Ζεὺς—  ἀγαθῶν   τε κακῶν τε τέτυκται. τὴν
[362]   ~(ἐκκαυθήσεται τὠφθαλμώ, τελευτῶν πάντα κακὰ  παθὼν   ἀνασχινδυλευθήσεται καὶ γνώσεται ὅτι οὐκ
[372]   θρέψονται δὲ ἐκ μὲν τῶν  κριθῶν   ἄλφιτα σκευαζόμενοι, ἐκ δὲ τῶν
[366]   πρῶτος τῶν τοιούτων εἰς δύναμιν  ἐλθὼν   πρῶτος ἀδικεῖ, καθ’ ὅσον ἂν
[372]   αὐτοῖς τῶν τε σύκων καὶ  ἐρεβίνθων   καὶ κυάμων, καὶ μύρτα καὶ
[381]   ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ μὴ ἡμῖν  ψευδέσθων.   μηδ’ αὖ ὑπὸ τούτων ἀναπειθόμεναι
[358]   ἀλλὰ τοῦ ἐπιπόνου εἴδους,  μισθῶν   θ’ ἕνεκα καὶ εὐδοκιμήσεων διὰ
[357]   ἂν δεξαίμεθα ἔχειν, (τῶν δὲ  μισθῶν   τε χάριν καὶ τῶν ἄλλων
[373]   οὐ δοκεῖ δεήσειν παιδαγωγῶν,  τιτθῶν,   τροφῶν, κομμωτριῶν, κουρέων, καὶ αὖ
[373]   κτῆσιν ἄπειρον, ὑπερβάντες τὸν τῶν  ἀναγκαίων   ὅρον; (Πολλὴ ἀνάγκη, ἔφη,
[363]   ἄγοντες, ἅπερ Γλαύκων περὶ τῶν  δικαίων   δοξαζομένων δὲ ἀδίκων διῆλθε τιμωρήματα,
[364]   νόμῳ αἰσχρόν· λυσιτελέστερα δὲ τῶν  δικαίων   τὰ ἄδικα ὡς ἐπὶ τὸ
[382]   ὅπῃ τἀληθὲς ἔχει περὶ τῶν  παλαιῶν,   ἀφομοιοῦντες τῷ ἀληθεῖ τὸ ψεῦδος
[375]   φύλακι. οἶσθα γάρ που τῶν  γενναίων   κυνῶν, ὅτι τοῦτο φύσει αὐτῶν
[368]   τοῦ ἀνδρός, τὴν ἀρχὴν τῶν  ἐλεγείων   ἐποίησεν Γλαύκωνος ἐραστής, εὐδοκιμήσαντας
[382]   (Πολλοῦ γε δεῖ. Αλλὰ δι’  οἰκείων   ἄνοιαν μανίαν; Αλλ’ οὐδείς,
[368]   ἀνδρός; Μεῖζον, ἔφη. Ισως τοίνυν  πλείων   ἂν δικαιοσύνη ἐν τῷ μείζονι
[382]   οὔτε κατὰ λόγους οὔτε κατὰ  σημείων   πομπάς, οὔθ’ ὕπαρ οὐδ’ ὄναρ.
[369]   πρώτη γε καὶ μεγίστη τῶν  χρειῶν   τῆς τροφῆς παρασκευὴ τοῦ
[382]   τὸ μὴ εἰδέναι τὰ παλαιὰ  ἀφομοιῶν   ἂν ψεύδοιτο; Γελοῖον μεντἂν εἴη,
[378]   ἐν ὑπονοίαις πεποιημένας οὔτε ἄνευ  ὑπονοιῶν.   γὰρ νέος οὐχ οἷός
[373]   τροφῶν, κομμωτριῶν, κουρέων, καὶ αὖ  ὀψοποιῶν   τε καὶ μαγείρων; ἔτι δὲ
[360]   ἐθέλοι ἀδικῆσαι μηδὲ ἅψαιτο τῶν  ἀλλοτρίων,   ἀθλιώτατος μὲν ἂν δόξειεν εἶναι
[360]   δικαιοσύνῃ καὶ τολμήσειεν ἀπέχεσθαι τῶν  ἀλλοτρίων   καὶ μὴ ἅπτεσθαι, ἐξὸν αὐτῷ
[373]   δοκεῖ δεήσειν παιδαγωγῶν, τιτθῶν, τροφῶν,  κομμωτριῶν,   κουρέων, καὶ αὖ ὀψοποιῶν τε
[358]   τὰ ὦτα ἀκούων Θρασυμάχου καὶ  μυρίων   ἄλλων, τὸν δὲ ὑπὲρ τῆς
[363]   καὶ κατακλίναντες καὶ συμπόσιον τῶν  ὁσίων   κατασκευάσαντες ἐστεφανωμένους ποιοῦσιν τὸν ἅπαντα
[365]   τε καὶ καθαρμοὶ ἀδικημάτων ~διὰ  θυσιῶν   καὶ (παιδιᾶς ἡδονῶν εἰσι μὲν
[364]   ἀγύρται δὲ καὶ μάντεις ἐπὶ  πλουσίων   θύρας ἰόντες πείθουσιν ὡς ἔστι
[380]   καὶ κινεῖται; οἷον σῶμα ὑπὸ  σιτίων   τε καὶ ποτῶν καὶ πόνων,
[379]   οὐδένα ἄλλον αἰτιατέον, τῶν δὲ  κακῶν   ἄλλ’ ἄττα δεῖ ζητεῖν τὰ
[379]   εὖ ἐχόντων αἴτιον, τῶν δὲ  κακῶν   ἀναίτιον. (Παντελῶς γ’ ἔφη. Οὐδ’
[365]   τελετὰς καλοῦσιν, αἳ τῶν ἐκεῖ  κακῶν   ἀπολύουσιν ἡμᾶς, μὴ θύσαντας δὲ
[380]   ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ἐατέον·  κακῶν   δὲ αἴτιον φάναι θεόν τινι
[379]   πολὺ γὰρ ἐλάττω τἀγαθὰ τῶν  κακῶν   ἡμῖν, καὶ τῶν μὲν ἀγαθῶν
[366]   λόγῳ ὡς τὸ μὲν μέγιστον  κακῶν   ὅσα ἴσχει ψυχὴ ἐν αὑτῇ,
[379]   ταμίας ἡμῖν Ζεὺς— ἀγαθῶν τε  κακῶν   τε τέτυκται. τὴν δὲ τῶν
[374]   ἐγώ, ὅσῳ μέγιστον τὸ τῶν  φυλάκων   ἔργον, (τοσούτῳ σχολῆς τε τῶν
[381]   ἄν τίς σοι, Αδείμαντε,  ἑκὼν   αὑτὸν χείρω ποιεῖν ὁπῃοῦν
[360]   ἂν φαίη τις ὅτι οὐδεὶς  ἑκὼν   δίκαιος ἀλλ’ ἀναγκαζόμενος, ὡς οὐκ
[366]   αὐτοῦ, τῶν γε ἄλλων οὐδεὶς  ἑκὼν   δίκαιος, ἀλλ’ ὑπὸ ἀνανδρίας
[382]   καὶ περὶ τὰ κυριώτατα οὐδεὶς  ἑκὼν   ἐθέλει, ἀλλὰ πάντων μάλιστα φοβεῖται
[363]   περὶ τῶν δικαίων δοξαζομένων δὲ  ἀδίκων   διῆλθε τιμωρήματα, ταῦτα περὶ τῶν
[361]   διακείμενος τῷ προτέρῳ· μηδὲν γὰρ  ἀδικῶν   δόξαν ἐχέτω τὴν μεγίστην ἀδικίας,
[363]   διῆλθε τιμωρήματα, ταῦτα περὶ τῶν  ἀδίκων   λέγουσιν, ἄλλα δὲ οὐκ ἔχουσιν.
[359]   τοῦ μὲν ἀρίστου ὄντος, ἐὰν  ἀδικῶν   μὴ διδῷ δίκην, τοῦ δὲ
[378]   οὐδὲ λεκτέον νέῳ ἀκούοντι ὡς  ἀδικῶν   τὰ ἔσχατα οὐδὲν ἂν θαυμαστὸν
[367]   ἕκαστος ἄριστος φύλαξ, δεδιὼς μὴ  ἀδικῶν   τῷ μεγίστῳ κακῷ σύνοικος ᾖ.
[374]   λαβὼν τι ἄλλο τῶν  πολεμικῶν   ὅπλων τε καὶ ὀργάνων αὐθημερὸν
[361]   ἀλλὰ ἴτω ἀμετάστατος μέχρι (θανάτου,  δοκῶν   μὲν εἶναι ἄδικος διὰ βίου,
[379]   τε τέτυκται. τὴν δὲ τῶν  ὅρκων   καὶ σπονδῶν σύγχυσιν, ἣν
[357]   ὡς ἔοικε, προοίμιον. γὰρ  Γλαύκων   ἀεί τε δὴ ἀνδρειότατος ὢν
[372]   χρή, ἦν δ’ ἐγώ,  Γλαύκων;   Απερ νομίζεται, ἔφη· ἐπί τε
[367]   τὰς δὲ δόξας ἀφαίρει, ὥσπερ  Γλαύκων   διεκελεύσατο. εἰ γὰρ μὴ ἀφαιρήσεις
[363]   τε καὶ γάμοι καὶ ὅσαπερ  Γλαύκων   διῆλθεν ἄρτι, ἀπὸ τοῦ εὐδοκιμεῖν
[373]   δὴ τὸ μετὰ τοῦτο,  Γλαύκων;   πῶς ἔσται; Οὕτως, ἔφη.
[368]   ἐπικουρεῖν αὐτῇ. Ο τε οὖν  Γλαύκων   καὶ οἱ ἄλλοι ἐδέοντο παντὶ
[362]   σαφέστερον μοι δοκεῖ βούλεσθαι  Γλαύκων.   λέγουσι δέ που καὶ παρακελεύονται
[375]   οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,  Γλαύκων,   οὐκ ἄγριοι ἀλλήλοις τε ἔσονται
[363]   (εἰς κακὰς δόξας ἄγοντες, ἅπερ  Γλαύκων   περὶ τῶν δικαίων δοξαζομένων δὲ
[372]   πενίαν πόλεμον. Καὶ  Γλαύκων   ὑπολαβών, Ανευ ὄψου, ἔφη, ὡς
[361]   ἦν δ’ ἐγώ, φίλε  Γλαύκων,   ὡς ἐρρωμένως ἑκάτερον ὥσπερ ἀνδριάντα
[372]   που παραθήσομεν αὐτοῖς τῶν τε  σύκων   καὶ ἐρεβίνθων καὶ κυάμων, καὶ
[365]   ἄλλο οὐδὲν εὐπετές, (φήσομεν, τῶν  μεγάλων·   ἀλλ’ ὅμως, εἰ μέλλομεν εὐδαιμονήσειν,
[364]   κέν τις ὑπερβήῃ καὶ ἁμάρτῃ.  βίβλων   δὲ ὅμαδον παρέχονται Μουσαίου καὶ
[360]   αἰσθόμενον δὲ εὐθὺς διαπράξασθαι τῶν  ἀγγέλων   γενέσθαι τῶν παρὰ τὸν βασιλέα,
[360]   ἀνοητότατος, ἐπαινοῖεν δ’ ἂν αὐτὸν  ἀλλήλων   ἐναντίον ἐξαπατῶντες ἀλλήλους διὰ τὸν
[371]   ἦν δ’ ἐγώ, χρεία  καπήλων   ἡμῖν γένεσιν ἐμποιεῖ τῇ πόλει.
[379]   οὔδει κηρῶν ἔμπλειοι, μὲν  ἐσθλῶν,   αὐτὰρ δειλῶν· καὶ
[379]   μὲν ἐσθλῶν, αὐτὰρ  δειλῶν·   καὶ μὲν ἂν μείξας
[361]   καὶ ῥώμην καὶ διὰ παρασκευὴν  φίλων   καὶ οὐσίας. τοῦτον δὲ τοιοῦτον
[382]   τοὺς πολεμίους καὶ τῶν καλουμένων  φίλων,   ὅταν διὰ μανίαν τινα
[370]   καὶ ἐν καιρῷ, σχολὴν τῶν  ἄλλων   ἄγων, πράττῃ. Παντάπασι μὲν οὖν.
[367]   ἐπαινεῖν· ὡς ἐγὼ τῶν μὲν  ἄλλων   ἀποδεχοίμην ἂν οὕτως ἐπαινούντων δικαιοσύνην
[373]   προσδεήσει. δεήσει δὲ καὶ τῶν  ἄλλων   βοσκημάτων παμπόλλων, εἴ τις αὐτὰ
[371]   δὴ γεωργῶν τε καὶ τῶν  ἄλλων   δημιουργῶν δεῖ ἡμῖν τῇ πόλει.
[371]   γάρ. Καὶ δὴ καὶ τῶν  ἄλλων   διακόνων που τῶν τε εἰσαξόντων
[374]   ἔργον καλῶς γίγνοιτο, καὶ τῶν  ἄλλων   ἑνὶ ἑκάστῳ ὡσαύτως ἓν ἀπεδίδομεν,
[373]   τε παντοδαπῶν δημιουργοί, τῶν τε  ἄλλων   (καὶ τῶν περὶ τὸν γυναικεῖον
[370]   γάρ. Προσδεήσει ἄρα ἔτι καὶ  ἄλλων,   οἳ ἐξ ἄλλης πόλεως αὐτῇ
[374]   ἱκανὸς ἔσται ἀγωνιστής, τῶν δὲ  ἄλλων   ὀργάνων οὐδὲν οὐδένα δημιουργὸν οὐδὲ
[357]   μισθῶν τε χάριν καὶ τῶν  ἄλλων   ὅσα γίγνεται ἀπ’ αὐτῶν. Εστιν
[366]   λαβὼν (ἀπέχεται αὐτοῦ, τῶν γε  ἄλλων   οὐδεὶς ἑκὼν δίκαιος, ἀλλ’ ὑπὸ
[381]   ὑπὸ χρόνου τε καὶ τῶν  ἄλλων   παθημάτων ἥκιστα ἀλλοιοῦται. Εστι δὴ
[374]   ἔργον, (τοσούτῳ σχολῆς τε τῶν  ἄλλων   πλείστης ἂν εἴη καὶ αὖ
[371]   ἐμπορία γίγνηται, συχνῶν (καὶ  ἄλλων   προσδεήσεται τῶν ἐπιστημόνων τῆς περὶ
[374]   καὶ ἐφ’ ἔμελλε τῶν  ἄλλων   (σχολὴν ἄγων διὰ βίου αὐτὸ
[358]   ὦτα ἀκούων Θρασυμάχου καὶ μυρίων  ἄλλων,   τὸν δὲ ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης
[359]   δακτύλιον· καθήμενον οὖν μετὰ τῶν  ἄλλων   τυχεῖν τὴν σφενδόνην τοῦ δακτυλίου
[376]   ἡμῖν τὴν φύσιν ἔσται  μέλλων   καλὸς κἀγαθὸς ἔσεσθαι φύλαξ πόλεως.
[379]   ὀλίγων μὲν τοῖς ἀνθρώποις αἴτιος,  πολλῶν   δὲ ἀναίτιος· πολὺ γὰρ ἐλάττω
[370]   γεωργίαν. οὐδ’ αὖ οἰκοδόμος·  πολλῶν   δὲ καὶ τούτῳ δεῖ. ὡσαύτως
[369]   τὸν δ’ ἐπ’ ἄλλου χρείᾳ,  πολλῶν   δεόμενοι, πολλοὺς εἰς μίαν οἴκησιν
[366]   καὶ τελευτήσαντες, ὡς τῶν  πολλῶν   τε καὶ ἄκρων λεγόμενος λόγος;
[369]   ἡμῶν ἕκαστος οὐκ αὐτάρκης, ἀλλὰ  πολλῶν   ὢν> ἐνδεής· τίν’ οἴει
[373]   δὲ καὶ τῶν ἄλλων βοσκημάτων  παμπόλλων,   εἴ τις αὐτὰ ἔδεται·
[374]   τι ἄλλο τῶν πολεμικῶν  ὅπλων   τε καὶ ὀργάνων αὐθημερὸν ὁπλιτικῆς
[372]   τε σύκων καὶ ἐρεβίνθων καὶ  κυάμων,   καὶ μύρτα καὶ φηγοὺς σποδιοῦσιν
[380]   φυτὸν ὑπὸ εἱλήσεών τε καὶ  ἀνέμων   καὶ τῶν τοιούτων παθημάτων, ~οὐ
[369]   πόλις, ὡς ἐγᾦμαι, ἐπειδὴ τυγχάνει  ἡμῶν   ἕκαστος οὐκ αὐτάρκης, ἀλλὰ πολλῶν
[370]   εἰπόντος σοῦ, ὅτι πρῶτον μὲν  ἡμῶν   φύεται ἕκαστος οὐ πάνυ (ὅμοιος
[370]   πόλιν εἰς τοιοῦτον τόπον οὗ  ἐπεισαγωγίμων   μὴ δεήσεται, σχεδόν τι ἀδύνατον.
[361]   εἴτε τῶν δωρεῶν τε καὶ  τιμῶν   ἕνεκα τοιοῦτος εἴη. γυμνωτέος δὴ
[365]   ἀκηκόαμεν ἔκ τε τῶν  νόμων   καὶ τῶν γενεαλογησάντων ποιητῶν, οἱ
[380]   ἂν εἴη τῶν περὶ θεοὺς  νόμων   τε καὶ τύπων, ἐν
[374]   τις ἅμα πολεμικὸς ἔσται καὶ  σκυτοτομῶν   καὶ ἄλλην τέχνην ἡντινοῦν ἐργαζόμενος,
[360]   βούλοιτο, καὶ ἀποκτεινύναι καὶ ἐκ  δεσμῶν   λύειν οὕστινας βούλοιτο, καὶ τἆλλα
[367]   ἐλέγετο ἐξ ἀρχῆς ὑπὸ πάντων  ὑμῶν   καὶ ἐκ νέων ἡμᾶς ἐπείθετε,
[366]   εἰπεῖν, ὅτι Ω θαυμάσιε, πάντων  (ὑμῶν,   ὅσοι ἐπαινέται φατὲ δικαιοσύνης εἶναι,
[367]   γάρ σε (δέομαι ἀποκρύπτεσθαι, σοῦ  ἐπιθυμῶν   ἀκοῦσαι τἀναντία, ὡς δύναμαι μάλιστα
[383]   θεοφιλεῖς ἐμὰς τύχας παιᾶν’ ἐπηυφήμησεν,  εὐθυμῶν   ἐμέ. κἀγὼ τὸ Φοίβου θεῖον
[369]   δ’ ὅς. (Οὕτω δὴ ἄρα  παραλαμβάνων   ἄλλος ἄλλον, ἐπ’ ἄλλου, τὸν
[374]   τῶν πολεμικῶν ὅπλων τε καὶ  ὀργάνων   αὐθημερὸν ὁπλιτικῆς τινος ἄλλης
[374]   ἔσται ἀγωνιστής, τῶν δὲ ἄλλων  ὀργάνων   οὐδὲν οὐδένα δημιουργὸν οὐδὲ ἀθλητὴν
[364]   ἐχθρὸν πημῆναι ἐθέλῃ, μετὰ σμικρῶν  δαπανῶν   ὁμοίως δίκαιον ἀδίκῳ βλάψει ἐπαγωγαῖς
[383]   τάδ’ εἰπών, αὐτός ἐστιν  κτανὼν   τὸν παῖδα τὸν ἐμόν— (ὅταν
[366]   ἐκ δὴ πάντων τῶν (εἰρη(  μένων   τίς μηχανή, Σώκρατες, δικαιοσύνην
[363]   ἅπερ Γλαύκων περὶ τῶν δικαίων  δοξαζομένων   δὲ ἀδίκων διῆλθε τιμωρήματα, ταῦτα
[361]   κακοδοξίας καὶ τῶν ὑπ’ αὐτῆς  γιγνομένων,   ἀλλὰ ἴτω ἀμετάστατος μέχρι (θανάτου,
[357]   ἀγαπῶμεν καὶ τῶν ἀπ’ αὐτοῦ  γιγνομένων,   οἷον αὖ τὸ φρονεῖν καὶ
[382]   οὐδείς, ἔφη, τῶν ἀνοήτων καὶ  μαινομένων   θεοφιλής. Οὐκ ἄρα ἔστιν οὗ
[382]   τε τοὺς πολεμίους καὶ τῶν  καλουμένων   φίλων, ὅταν διὰ μανίαν
[372]   φύλλα καθαρά, κατακλινέντες ἐπὶ στιβάδων  ἐστρωμένων   μίλακί τε καὶ μυρρίναις, εὐωχήσονται
[358]   κατατείνας ἐρῶ τὸν ἄδικον βίον  ἐπαινῶν,   εἰπὼν δὲ ἐνδείξομαί σοι ὃν
[366]   πλὴν εἴ τις θείᾳ φύσει  δυσχεραίνων   τὸ ἀδικεῖν ἐπιστήμην λαβὼν
[358]   εἰκότως αὐτὸ δρῶσι· πολὺ γὰρ  ἀμείνων   ἄρα τοῦ ἀδίκου
[382]   λόγῳ ἔργῳ φάντασμα  προτείνων;   Οὐκ οἶδα, δ’ ὅς.
[372]   Απερ νομίζεται, ἔφη· ἐπί τε  κλινῶν   κατακεῖσθαι οἶμαι τοὺς μέλλοντας μὴ
[365]   εἰσὶν μηδὲν αὐτοῖς τῶν  ἀνθρωπίνων   μέλει, τί καὶ ἡμῖν (μελητέον
[363]   τε ὑέσιν, ~καὶ πάντες οἱ  (τινῶν   κηδόμενοι, ὡς χρὴ δίκαιον εἶναι,
[383]   βρύον τέχνῃ· δ’ αὐτὸς  ὑμνῶν,   αὐτὸς ἐν θοίνῃ παρών, αὐτὸς
[364]   Ορφέως, Σελήνης τε καὶ Μουσῶν  ἐκγόνων,   ὥς φασι, καθ’ ἃς θυηπολοῦσιν,
[364]   (ἀδίκημά του γέγονεν αὐτοῦ  προγόνων,   ἀκεῖσθαι μεθ’ ἡδονῶν τε καὶ
[365]   ἀδικημάτων ~διὰ θυσιῶν καὶ (παιδιᾶς  ἡδονῶν   εἰσι μὲν ἔτι ζῶσιν, εἰσὶ
[364]   αὐτοῦ προγόνων, ἀκεῖσθαι μεθ’  ἡδονῶν   τε καὶ ἑορτῶν, ἐάν τέ
[371]   δημιουργῶν δεῖ ἡμῖν τῇ πόλει.  Πλειόνων   γάρ. Καὶ δὴ καὶ τῶν
[373]   κόσμον. καὶ δὴ καὶ διακόνων  πλειόνων   δεησόμεθα· οὐ δοκεῖ δεήσειν
[371]   ὧν ἂν δέωνται. Δεῖ γάρ.  Πλειόνων   δὴ γεωργῶν τε καὶ τῶν
[370]   ἄγων, πράττῃ. Παντάπασι μὲν οὖν.  Πλειόνων   δή, Αδείμαντε, δεῖ πολιτῶν
[373]   γυναικεῖον κόσμον. καὶ δὴ καὶ  διακόνων   πλειόνων δεησόμεθα· οὐ δοκεῖ
[371]   Καὶ δὴ καὶ τῶν ἄλλων  διακόνων   που τῶν τε εἰσαξόντων καὶ
[371]   συχνῶν (καὶ ἄλλων προσδεήσεται τῶν  ἐπιστημόνων   τῆς περὶ τὴν θάλατταν ἐργασίας.
[380]   σιτίων τε καὶ ποτῶν καὶ  πόνων,   καὶ πᾶν φυτὸν ὑπὸ εἱλήσεών
[375]   οἶσθα γάρ που τῶν γενναίων  κυνῶν,   ὅτι τοῦτο φύσει αὐτῶν τὸ
[371]   κατὰ θάλατταν ἐμπορία γίγνηται,  συχνῶν   (καὶ ἄλλων προσδεήσεται τῶν ἐπιστημόνων
[371]   τῆς περὶ τὴν θάλατταν ἐργασίας.  Συχνῶν   μέντοι. Τί δὲ δή; ἐν
[363]   πλέον δὲ οὗτοι τὰ τῶν  δοξῶν   λέγουσιν. τὰς γὰρ παρὰ θεῶν
[373]   ὑποκριταί, χορευταί, ἐργολάβοι, σκευῶν τε  παντοδαπῶν   δημιουργοί, τῶν τε ἄλλων (καὶ
[383]   ἐν θοίνῃ παρών, αὐτὸς τάδ’  εἰπών,   αὐτός ἐστιν κτανὼν τὸν
[358]   ἐρῶ τὸν ἄδικον βίον ἐπαινῶν,  εἰπὼν   δὲ ἐνδείξομαί σοι ὃν τρόπον
[383]   καὶ μακραίωνας βίους, ξύμπαντά τ’  εἰπὼν   θεοφιλεῖς ἐμὰς τύχας παιᾶν’ ἐπηυφήμησεν,
[377]   περὶ τῶν μεγίστων ψεῦδος  εἰπὼν   οὐ καλῶς ἐψεύσατο ὡς Οὐρανός
[368]   εὐδοκιμήσαντας περὶ τὴν Μεγαροῖ μάχην,  εἰπών—   παῖδες Αρίστωνος, κλεινοῦ θεῖον γένος
[357]   ~Πολιτεία (Εγὼ μὲν οὖν ταῦτα  εἰπὼν   ᾤμην λόγου ἀπηλλάχθαι· τὸ δ’
[367]   πάντα τὸν βίον (οὐδὲν ἄλλο  σκοπῶν   διελήλυθας τοῦτο. μὴ οὖν
[380]   περὶ θεοὺς νόμων τε καὶ  τύπων,   ἐν δεήσει τούς τε
[381]   ποιεῖν ὁπῃοῦν θεῶν  ἀνθρώπων;   Αδύνατον, ἔφη. Αδύνατον ἄρα, ἔφην,
[382]   ὑπὸ θεῶν ἀλλὰ καὶ ὑπ’  ἀνθρώπων   μισεῖται. Δοκεῖ μοι. Τί δὲ
[366]   λόγοι λελειμμένοι, μέχρι τῶν νῦν  ἀνθρώπων   οὐδεὶς πώποτε ἔψεξεν ἀδικίαν οὐδ’
[362]   ἄμεινον τοὺς θεοὺς καὶ τῶν  ἀνθρώπων   οὓς ἂν βούληται, ὥστε καὶ
[364]   δὲ τῆς τῶν θεῶν ὑπ’  ἀνθρώπων   παραγωγῆς τὸν Ομηρον μαρτύρονται, ὅτι
[362]   Σώκρατες, παρὰ θεῶν καὶ παρ’  ἀνθρώπων   τῷ ἀδίκῳ παρεσκευάσθαι τὸν βίον
[383]   αὐτὸς ὑμνῶν, αὐτὸς ἐν θοίνῃ  παρών,   αὐτὸς τάδ’ εἰπών, αὐτός ἐστιν
[370]   Αδείμαντε, δεῖ πολιτῶν  τεττάρων   ἐπὶ τὰς παρασκευὰς ὧν ἐλέγομεν.
[369]   γε ἀναγκαιοτάτη πόλις ἐκ  τεττάρων   πέντε ἀνδρῶν. (Φαίνεται. Τί
[360]   ἀνθρώποις ἰσόθεον ὄντα. οὕτω δὲ  δρῶν   οὐδὲν ἂν διάφορον τοῦ ἑτέρου
[380]   διδόντες, ἦν δὲ δὴ  δρῶν   ταῦτα θεός, οὐκ ἐατέον λέγειν
[369]   πόλις ἐκ τεττάρων πέντε  ἀνδρῶν.   (Φαίνεται. Τί δὴ οὖν; ἕνα
[363]   ἔπαινος καὶ ψόγος οὗτος  ἑκατέρων.   Πρὸς δὲ τούτοις σκέψαι,
[364]   ὁμολογοῦντες αὐτοὺς ἀμείνους εἶναι τῶν  ἑτέρων.   τούτων δὲ πάντων οἱ περὶ
[359]   δίκαιον ἐν μέσῳ ὂν τούτων  ἀμφοτέρων   ἀγαπᾶσθαι οὐχ ὡς (ἀγαθόν, ἀλλ’
[379]   ἂν μείξας Ζεὺς δῷ  ἀμφοτέρων,   ἄλλοτε μέν τε κακῷ
[358]   ἀδικῶσί τε καὶ ἀδικῶνται καὶ  ἀμφοτέρων   γεύωνται, ~τοῖς μὴ δυναμένοις τὸ
[370]   οὐ πάνυ (ὅμοιος ἑκάστῳ, ἀλλὰ  διαφέρων   τὴν φύσιν, ἄλλος ἐπ’ ἄλλου
[379]   πίθοι κατακείαται ἐν Διὸς οὔδει  κηρῶν   ἔμπλειοι, μὲν ἐσθλῶν, αὐτὰρ
[362]   δημοσίᾳ περιγίγνεσθαι καὶ πλεονεκτεῖν τῶν  ἐχθρῶν,   πλεονεκτοῦντα δὲ πλουτεῖν καὶ (τούς
[373]   καὶ αὖ ὀψοποιῶν τε καὶ  μαγείρων;   ἔτι δὲ καὶ συβωτῶν προσδεησόμεθα·
[361]   ἐπανορθοῦσθαι— οὕτω καὶ ἄδικος  ἐπιχειρῶν   ὀρθῶς τοῖς ἀδικήμασιν λανθανέτω, εἰ
[366]   τῶν πολλῶν τε καὶ  ἄκρων   λεγόμενος λόγος; ἐκ δὴ πάντων
[364]   τινα ἐχθρὸν πημῆναι ἐθέλῃ, μετὰ  σμικρῶν   δαπανῶν ὁμοίως δίκαιον ἀδίκῳ βλάψει
[371]   ἔμποροι· γάρ; Ναί. Καὶ  ἐμπόρων   δὴ δεησόμεθα. Πάνυ γε Καὶ
[373]   Πῶς γὰρ οὔ; (Οὐκοῦν καὶ  ἰατρῶν   ἐν χρείαις ἐσόμεθα πολὺ μᾶλλον
[372]   ἄλφιτα σκευαζόμενοι, ἐκ δὲ τῶν  πυρῶν   ἄλευρα, τὰ μὲν πέψαντες, τὰ
[366]   τῶν ἐξ ἀρχῆς ἡρώων ἀρξάμενοι,  ὅσων   λόγοι λελειμμένοι, μέχρι τῶν νῦν
[383]   ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι τὰς ἑὰς εὐπαιδίας—  νόσων   τ’ ἀπείρους καὶ μακραίωνας βίους,
[364]   καὶ Ορφέως, Σελήνης τε καὶ  Μουσῶν   ἐκγόνων, ὥς φασι, καθ’ ἃς
[379]   μήν; Αλλὰ μὴν οὐδέν γε  τῶν   ἀγαθῶν βλαβερόν· γάρ; Οὔ
[380]   πάντων αἴτιον τὸν θεὸν ἀλλὰ  τῶν   ἀγαθῶν. Καὶ μάλ’ ἔφη, ἀπόχρη.
[360]   δήλῳ· αἰσθόμενον δὲ εὐθὺς διαπράξασθαι  τῶν   ἀγγέλων γενέσθαι τῶν παρὰ τὸν
[366]   πειστέον, ἀδικητέον καὶ θυτέον (ἀπὸ  τῶν   ἀδικημάτων. δίκαιοι μὲν γὰρ ὄντες
[361]   τὸ πείθειν, ἐάν τι μηνύηται  τῶν   ἀδικημάτων, καὶ βιάσασθαι ὅσα ἂν
[363]   ἀδίκων διῆλθε τιμωρήματα, ταῦτα περὶ  τῶν   ἀδίκων λέγουσιν, ἄλλα δὲ οὐκ
[360]   ποτε ἐθέλοι ἀδικῆσαι μηδὲ ἅψαιτο  τῶν   ἀλλοτρίων, ἀθλιώτατος μὲν ἂν δόξειεν
[360]   τῇ δικαιοσύνῃ καὶ τολμήσειεν ἀπέχεσθαι  τῶν   ἀλλοτρίων καὶ μὴ ἅπτεσθαι, ἐξὸν
[370]   φύσιν καὶ ἐν καιρῷ, σχολὴν  τῶν   ἄλλων ἄγων, πράττῃ. Παντάπασι μὲν
[373]   τούτου προσδεήσει. δεήσει δὲ καὶ  τῶν   ἄλλων βοσκημάτων παμπόλλων, εἴ τις
[371]   Πλειόνων δὴ γεωργῶν τε καὶ  τῶν   ἄλλων δημιουργῶν δεῖ ἡμῖν τῇ
[371]   Πλειόνων γάρ. Καὶ δὴ καὶ  τῶν   ἄλλων διακόνων που τῶν τε
[374]   σκυτικῆς ἔργον καλῶς γίγνοιτο, καὶ  τῶν   ἄλλων ἑνὶ ἑκάστῳ ὡσαύτως ἓν
[357]   δὲ μισθῶν τε χάριν καὶ  τῶν   ἄλλων ὅσα γίγνεται ἀπ’ αὐτῶν.
[381]   ἔχοντα ὑπὸ χρόνου τε καὶ  τῶν   ἄλλων παθημάτων ἥκιστα ἀλλοιοῦται. Εστι
[374]   φυλάκων ἔργον, (τοσούτῳ σχολῆς τε  τῶν   ἄλλων πλείστης ἂν εἴη καὶ
[374]   ἕκαστος καὶ ἐφ’ ἔμελλε  τῶν   ἄλλων (σχολὴν ἄγων διὰ βίου
[359]   τὸν δακτύλιον· καθήμενον οὖν μετὰ  τῶν   ἄλλων τυχεῖν τὴν σφενδόνην τοῦ
[365]   μὴ εἰσὶν μηδὲν αὐτοῖς  τῶν   ἀνθρωπίνων μέλει, τί καὶ ἡμῖν
[362]   πολὺ ἄμεινον τοὺς θεοὺς καὶ  τῶν   ἀνθρώπων οὓς ἂν βούληται, ὥστε
[382]   μανίαν; Αλλ’ οὐδείς, ἔφη,  τῶν   ἀνοήτων καὶ μαινομένων θεοφιλής. Οὐκ
[357]   τε αὑτοῦ χάριν ἀγαπῶμεν καὶ  τῶν   ἀπ’ αὐτοῦ γιγνομένων, οἷον αὖ
[357]   δεξαίμεθ’ ἂν ἔχειν οὐ  τῶν   ἀποβαινόντων ἐφιέμενοι, ἀλλ’ αὐτὸ αὑτοῦ
[366]   ἐπιστήμην λαβὼν (ἀπέχεται αὐτοῦ,  τῶν   γε ἄλλων οὐδεὶς ἑκὼν δίκαιος,
[365]   ἔκ τε τῶν νόμων καὶ  τῶν   γενεαλογησάντων ποιητῶν, οἱ δὲ αὐτοὶ
[375]   τῷ φύλακι. οἶσθα γάρ που  τῶν   γενναίων κυνῶν, ὅτι τοῦτο φύσει
[370]   οἰκοδόμοι πρὸς τὰς ἀγωγὰς μετὰ  τῶν   γεωργῶν χρῆσθαι ὑποζυγίοις, ὑφάνται δὲ
[374]   κατὰ πόλεμον ἱκανὸς ἔσται ἀγωνιστής,  τῶν   δὲ ἄλλων ὀργάνων οὐδὲν οὐδένα
[379]   μὲν ἀγαθῶν οὐδένα ἄλλον αἰτιατέον,  τῶν   δὲ κακῶν ἄλλ’ ἄττα δεῖ
[379]   τῶν μὲν εὖ ἐχόντων αἴτιον,  τῶν   δὲ κακῶν ἀναίτιον. (Παντελῶς γ’
[357]   ἕνεκα οὐκ ἂν δεξαίμεθα ἔχειν,  (τῶν   δὲ μισθῶν τε χάριν καὶ
[371]   ὧν ποιεῖ, τις ἄλλος  τῶν   δημιουργῶν, μὴ εἰς τὸν αὐτὸν
[363]   δόξας ἄγοντες, ἅπερ Γλαύκων περὶ  τῶν   δικαίων δοξαζομένων δὲ ἀδίκων διῆλθε
[364]   καὶ νόμῳ αἰσχρόν· λυσιτελέστερα δὲ  τῶν   δικαίων τὰ ἄδικα ὡς ἐπὶ
[363]   ἐπὶ πλέον δὲ οὗτοι τὰ  τῶν   δοξῶν λέγουσιν. τὰς γὰρ παρὰ
[361]   οὖν εἴτε τοῦ δικαίου εἴτε  τῶν   δωρεῶν τε καὶ τιμῶν ἕνεκα
[362]   αὐτὸν εἶναι μᾶλλον προσήκειν ἐκ  τῶν   εἰκότων τὸν δίκαιον. οὕτω
[365]   διέλθοι; λέγοι γὰρ ἂν ἐκ  τῶν   εἰκότων πρὸς αὑτὸν κατὰ Πίνδαρον
[366]   λεγόμενος λόγος; ἐκ δὴ πάντων  τῶν   (εἰρη( μένων τίς μηχανή,
[365]   ἃς δὴ τελετὰς καλοῦσιν, αἳ  τῶν   ἐκεῖ κακῶν ἀπολύουσιν ἡμᾶς, μὴ
[368]   ἐκείνου τοῦ ἀνδρός, τὴν ἀρχὴν  τῶν   ἐλεγείων ἐποίησεν Γλαύκωνος ἐραστής,
[366]   ἐπαινέται φατὲ δικαιοσύνης εἶναι, ἀπὸ  τῶν   ἐξ ἀρχῆς ἡρώων ἀρξάμενοι, ὅσων
[371]   γίγνηται, συχνῶν (καὶ ἄλλων προσδεήσεται  τῶν   ἐπιστημόνων τῆς περὶ τὴν θάλατταν
[377]   οὕτω παρήσομεν τοὺς ἐπιτυχόντας ὑπὸ  τῶν   ἐπιτυχόντων μύθους πλασθέντας ἀκούειν τοὺς
[364]   ὦσιν, ὁμολογοῦντες αὐτοὺς ἀμείνους εἶναι  τῶν   ἑτέρων. τούτων δὲ πάντων οἱ
[362]   καὶ δημοσίᾳ περιγίγνεσθαι καὶ πλεονεκτεῖν  τῶν   ἐχθρῶν, πλεονεκτοῦντα δὲ πλουτεῖν καὶ
[366]   θεῶν παῖδες ποιηταὶ καὶ προφῆται  τῶν   θεῶν γενόμενοι, οἳ ταῦτα οὕτως
[364]   καὶ ἀνάντη· οἱ δὲ τῆς  τῶν   θεῶν ὑπ’ ἀνθρώπων παραγωγῆς τὸν
[379]   ἀναίτιος· πολὺ γὰρ ἐλάττω τἀγαθὰ  τῶν   κακῶν ἡμῖν, καὶ τῶν μὲν
[382]   πρός τε τοὺς πολεμίους καὶ  τῶν   καλουμένων φίλων, ὅταν διὰ μανίαν
[374]   ὁπλιτικῆς τινος ἄλλης μάχης  τῶν   κατὰ πόλεμον ἱκανὸς ἔσται ἀγωνιστής,
[372]   ἱκανῶς· θρέψονται δὲ ἐκ μὲν  τῶν   κριθῶν ἄλφιτα σκευαζόμενοι, ἐκ δὲ
[365]   ταύτῃ ἰτέον, ὡς τὰ ἴχνη  τῶν   λόγων φέρει. ἐπὶ γὰρ τὸ
[365]   γὰρ ἄλλο οὐδὲν εὐπετές, (φήσομεν,  τῶν   μεγάλων· ἀλλ’ ὅμως, εἰ μέλλομεν
[367]   ἥττονι ἀσύμφορον. ἐπειδὴ οὖν ὡμολόγησας  τῶν   μεγίστων ἀγαθῶν εἶναι δικαιοσύνην,
[377]   ἐγώ, τὸ μέγιστον καὶ περὶ  τῶν   μεγίστων ψεῦδος εἰπὼν οὐ
[379]   τἀγαθὰ τῶν κακῶν ἡμῖν, καὶ  τῶν   μὲν ἀγαθῶν οὐδένα ἄλλον αἰτιατέον,
[367]   πάρες ἄλλοις ἐπαινεῖν· ὡς ἐγὼ  τῶν   μὲν ἄλλων ἀποδεχοίμην ἂν οὕτως
[379]   γε αἴτιον τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ  τῶν   μὲν εὖ ἐχόντων αἴτιον, τῶν
[383]   διδασκάλους ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι  τῶν   νέων, εἰ μέλλουσιν ἡμῖν οἱ
[365]   ἀκηκόαμεν ἔκ τε  τῶν   νόμων καὶ τῶν γενεαλογησάντων ποιητῶν,
[366]   ἀρξάμενοι, ὅσων λόγοι λελειμμένοι, μέχρι  τῶν   νῦν ἀνθρώπων οὐδεὶς πώποτε ἔψεξεν
[379]   κακῶν τε τέτυκται. τὴν δὲ  τῶν   ὅρκων καὶ σπονδῶν σύγχυσιν, ἣν
[363]   λόγῳ καὶ κατακλίναντες καὶ συμπόσιον  τῶν   ὁσίων κατασκευάσαντες ἐστεφανωμένους ποιοῦσιν τὸν
[382]   εἰδέναι ὅπῃ τἀληθὲς ἔχει περὶ  τῶν   παλαιῶν, ἀφομοιοῦντες τῷ ἀληθεῖ τὸ
[360]   εὐθὺς διαπράξασθαι τῶν ἀγγέλων γενέσθαι  τῶν   παρὰ τὸν βασιλέα, ἐλθόντα (δὲ
[380]   δ’ ἐγώ, εἷς ἂν εἴη  τῶν   περὶ θεοὺς νόμων τε καὶ
[369]   αὐτόσε προσθήσομεν τιν’ ἄλλον  τῶν   περὶ τὸ σῶμα θεραπευτήν; Πάνυ
[373]   δημιουργοί, τῶν τε ἄλλων (καὶ  τῶν   περὶ τὸν γυναικεῖον κόσμον. καὶ
[373]   λέγομεν; Οὕτως, ἔφη. Οὐκοῦν τῆς  τῶν   πλησίον χώρας ἡμῖν ἀποτμητέον, εἰ
[381]   ἐγώ, ἄριστε, λεγέτω ἡμῖν  τῶν   ποιητῶν, ὡς— θεοὶ ξείνοισιν ἐοικότες
[374]   μὲν λαβὼν τι ἄλλο  τῶν   πολεμικῶν ὅπλων τε καὶ ὀργάνων
[366]   τε καὶ τελευτήσαντες, ὡς  τῶν   πολλῶν τε καὶ ἄκρων λεγόμενος
[372]   κριθῶν ἄλφιτα σκευαζόμενοι, ἐκ δὲ  τῶν   πυρῶν ἄλευρα, τὰ μὲν πέψαντες,
[373]   ἐργολάβοι, σκευῶν τε παντοδαπῶν δημιουργοί,  τῶν   τε ἄλλων (καὶ τῶν περὶ
[367]   μεγίστων ἀγαθῶν εἶναι δικαιοσύνην,  τῶν   τε ἀποβαινόντων ἀπ’ αὐτῶν ἕνεκα
[371]   καὶ τῶν ἄλλων διακόνων που  τῶν   τε εἰσαξόντων καὶ ἐξαξόντων ἕκαστα.
[372]   καὶ τραγήματά που παραθήσομεν αὐτοῖς  τῶν   τε σύκων καὶ ἐρεβίνθων καὶ
[366]   δέ, δῆλον· γὰρ πρῶτος  τῶν   τοιούτων εἰς δύναμιν ἐλθὼν πρῶτος
[369]   οἰκήσεως, τρίτη δὲ ἐσθῆτος καὶ  τῶν   τοιούτων. Εστι ταῦτα. Φέρε δή,
[380]   τὰ Τρωικὰ τι ἄλλο  τῶν   τοιούτων, οὐ θεοῦ ἔργα
[380]   εἱλήσεών τε καὶ ἀνέμων καὶ  τῶν   τοιούτων παθημάτων, ~οὐ τὸ ὑγιέστατον
[361]   μὴ τέγγεσθαι ὑπὸ κακοδοξίας καὶ  τῶν   ὑπ’ αὐτῆς γιγνομένων, ἀλλὰ ἴτω
[374]   δ’ ἐγώ, ὅσῳ μέγιστον τὸ  τῶν   φυλάκων ἔργον, (τοσούτῳ σχολῆς τε
[369]   μὴν πρώτη γε καὶ μεγίστη  τῶν   χρειῶν τῆς τροφῆς παρασκευὴ
[370]   τὸ δὲ ἱματίου, τὸ δὲ  ὑποδημάτων,   καὶ μὴ ἄλλοις κοινωνοῦντα πράγματα
[381]   χρόνου τε καὶ τῶν ἄλλων  παθημάτων   ἥκιστα ἀλλοιοῦται. Εστι δὴ ταῦτα.
[380]   καὶ ἀνέμων καὶ τῶν τοιούτων  παθημάτων,   ~οὐ τὸ ὑγιέστατον καὶ ἰσχυρότατον
[364]   ἄρα λύσεις τε καὶ καθαρμοὶ  ἀδικημάτων   ~διὰ θυσιῶν καὶ (παιδιᾶς ἡδονῶν
[366]   ἀδικητέον καὶ θυτέον (ἀπὸ τῶν  ἀδικημάτων.   δίκαιοι μὲν γὰρ ὄντες ἀζήμιοι
[361]   πείθειν, ἐάν τι μηνύηται τῶν  ἀδικημάτων,   καὶ βιάσασθαι ὅσα ἂν βίας
[373]   δεήσει δὲ καὶ τῶν ἄλλων  βοσκημάτων   παμπόλλων, εἴ τις αὐτὰ ἔδεται·
[366]   τις δύναμις ὑπάρχει ψυχῆς  χρημάτων   σώματος γένους, ἀλλὰ
[373]   καὶ ἐκεῖνοι ἀφῶσιν αὑτοὺς ἐπὶ  χρημάτων   κτῆσιν ἄπειρον, ὑπερβάντες τὸν τῶν
[366]   ἄλλης ἀσθενείας ψέγει τὸ ἀδικεῖν,  ἀδυνατῶν   αὐτὸ δρᾶν. ὡς δέ, δῆλον·
[365]   τῶν νόμων καὶ τῶν γενεαλογησάντων  ποιητῶν,   οἱ δὲ αὐτοὶ οὗτοι λέγουσιν
[364]   ἰδίᾳ τε λεγόμενον (καὶ ὑπὸ  ποιητῶν.   πάντες γὰρ ἐξ ἑνὸς στόματος
[381]   ἄριστε, λεγέτω ἡμῖν τῶν  ποιητῶν,   ὡς— θεοὶ ξείνοισιν ἐοικότες ἀλλοδαποῖσι,
[382]   μανίαν; Αλλ’ οὐδείς, ἔφη, τῶν  ἀνοήτων   καὶ μαινομένων θεοφιλής. Οὐκ ἄρα
[378]   ἀνάγκη τις ἦν λέγειν, δι’  ἀπορρήτων   ἀκούειν ὡς ὀλιγίστους, θυσαμένους οὐ
[370]   Πλειόνων δή, Αδείμαντε, δεῖ  πολιτῶν   τεττάρων ἐπὶ τὰς παρασκευὰς
[380]   καὶ τοὺς ποιοῦντας ποιεῖν, μὴ  πάντων   αἴτιον τὸν θεὸν ἀλλὰ τῶν
[379]   ἐγώ, θεός, ἐπειδὴ ἀγαθός,  πάντων   ἂν εἴη αἴτιος, ὡς οἱ
[379]   ἄρα εὐπραγίας; Ναί. Οὐκ ἄρα  πάντων   γε αἴτιον τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ
[380]   ἁπλοῦν τε εἶναι καὶ  πάντων   ἥκιστα τῆς ἑαυτοῦ ἰδέας ἐκβαίνειν;
[358]   εἴ σοι βουλομένῳ λέγω.  Πάντων   μάλιστα, ἦν δ’ ἐγώ· περὶ
[382]   κυριώτατα οὐδεὶς ἑκὼν ἐθέλει, ἀλλὰ  πάντων   μάλιστα φοβεῖται ἐκεῖ αὐτὸ κεκτῆσθαι.
[364]   εἶναι τῶν ἑτέρων. τούτων δὲ  πάντων   οἱ περὶ θεῶν τε λόγοι
[361]   ἕνεκα τοιοῦτος εἴη. γυμνωτέος δὴ  πάντων   πλὴν δικαιοσύνης καὶ ποιητέος ἐναντίως
[375]   διαμάχεσθαι. Δεῖ γὰρ οὖν, ἔφη,  πάντων   τούτων. Καὶ μὴν ἀνδρεῖόν γε,
[366]   ἄκρων λεγόμενος λόγος; ἐκ δὴ  πάντων   τῶν (εἰρη( μένων τίς μηχανή,
[367]   οὕτως ἐλέγετο ἐξ ἀρχῆς ὑπὸ  πάντων   ὑμῶν καὶ ἐκ νέων ἡμᾶς
[366]   Σώκρατες, εἰπεῖν, ὅτι Ω θαυμάσιε,  πάντων   (ὑμῶν, ὅσοι ἐπαινέται φατὲ δικαιοσύνης
[366]   οἷός τ’ ᾖ. καὶ τούτων  ἁπάντων   οὐδὲν ἄλλο αἴτιον ἐκεῖνο,
[365]   τε τῶν νόμων καὶ τῶν  γενεαλογησάντων   ποιητῶν, οἱ δὲ αὐτοὶ οὗτοι
[367]   ἂν οὕτως ἐπαινούντων δικαιοσύνην καὶ  ψεγόντων   ἀδικίαν, δόξας τε περὶ αὐτῶν
[367]   τε περὶ αὐτῶν καὶ μισθοὺς  ἐγκωμιαζόντων   καὶ λοιδορούντων, σοῦ δὲ οὐκ
[367]   εἶναι δικαιοσύνην, τῶν τε  ἀποβαινόντων   ἀπ’ αὐτῶν ἕνεκα ἄξια κεκτῆσθαι,
[357]   δεξαίμεθ’ ἂν ἔχειν οὐ τῶν  ἀποβαινόντων   ἐφιέμενοι, ἀλλ’ αὐτὸ αὑτοῦ ἕνεκα
[371]   που τῶν τε εἰσαξόντων καὶ  ἐξαξόντων   ἕκαστα. οὗτοι δέ εἰσιν ἔμποροι·
[371]   ἄλλων διακόνων που τῶν τε  εἰσαξόντων   καὶ ἐξαξόντων ἕκαστα. οὗτοι δέ
[379]   ἀγαθόν, ἀλλὰ τῶν μὲν εὖ  ἐχόντων   αἴτιον, τῶν δὲ κακῶν ἀναίτιον.
[377]   παρήσομεν τοὺς ἐπιτυχόντας ὑπὸ τῶν  ἐπιτυχόντων   μύθους πλασθέντας ἀκούειν τοὺς παῖδας
[367]   μὲν ἄλλων ἀποδεχοίμην ἂν οὕτως  ἐπαινούντων   δικαιοσύνην καὶ ψεγόντων ἀδικίαν, δόξας
[367]   αὐτῶν καὶ μισθοὺς ἐγκωμιαζόντων καὶ  λοιδορούντων,   σοῦ δὲ οὐκ ἄν, εἰ
[381]   ἀναπειθόμεναι αἱ μητέρες τὰ παιδία  ἐκδειματούντων,   λέγουσαι τοὺς μύθους κακῶς, ὡς
[362]   εἶναι μᾶλλον προσήκειν ἐκ τῶν  εἰκότων   τὸν δίκαιον. οὕτω φασίν,
[365]   λέγοι γὰρ ἂν ἐκ τῶν  εἰκότων   πρὸς αὑτὸν κατὰ Πίνδαρον ἐκεῖνο
[380]   σῶμα ὑπὸ σιτίων τε καὶ  ποτῶν   καὶ πόνων, καὶ πᾶν φυτὸν
[364]   ἀκεῖσθαι μεθ’ ἡδονῶν τε καὶ  ἑορτῶν,   ἐάν τέ τινα ἐχθρὸν πημῆναι
[367]   ἀσύμφορον. ἐπειδὴ οὖν ὡμολόγησας τῶν  μεγίστων   ἀγαθῶν εἶναι δικαιοσύνην, τῶν
[377]   τὸ μέγιστον καὶ περὶ τῶν  μεγίστων   ψεῦδος εἰπὼν οὐ καλῶς
[378]   πρὸς συγγενεῖς τε καὶ οἰκείους  αὐτῶν—   ἀλλ’ εἴ πως μέλλομεν πείσειν
[366]   τιμὰς καὶ δωρεὰς τὰς ἀπ’  αὐτῶν   γιγνομένας· αὐτὸ δ’ ἑκάτερον τῇ
[358]   μισθοὺς καὶ τὰ γιγνόμενα ἀπ’  αὐτῶν   ἐᾶσαι χαίρειν. οὑτωσὶ οὖν ποιήσω,
[367]   τῶν τε ἀποβαινόντων ἀπ’  αὐτῶν   ἕνεκα ἄξια κεκτῆσθαι, πολὺ δὲ
[357]   τῶν ἄλλων ὅσα γίγνεται ἀπ’  αὐτῶν.   Εστιν γὰρ οὖν, ἔφην, καὶ
[367]   ψεγόντων ἀδικίαν, δόξας τε περὶ  αὐτῶν   καὶ μισθοὺς ἐγκωμιαζόντων καὶ λοιδορούντων,
[377]   δ’ ὅς, καὶ τί  αὐτῶν   μεμφόμενος λέγεις; Οπερ, ἦν δ’
[381]   ὢν εἰς τὸ δυνατὸν ἕκαστος  αὐτῶν   μένει ἀεὶ ἁπλῶς ἐν τῇ
[365]   λεγόμενα ὥσπερ ἐπιπτόμενοι συλλογίσασθαι ἐξ  αὐτῶν   ποῖός τις ἂν (ὢν καὶ
[375]   γενναίων κυνῶν, ὅτι τοῦτο φύσει  αὐτῶν   τὸ ἦθος, πρὸς μὲν τοὺς
[377]   παισίν, καὶ πλάττειν τὰς ψυχὰς  αὐτῶν   τοῖς μύθοις πολὺ μᾶλλον
[372]   Σώκρατες, εἰ μή που ἐν  αὐτῶν   τούτων χρείᾳ τινὶ τῇ πρὸς
[359]   ἄρξασθαι νόμους τίθεσθαι καὶ συνθήκας  αὑτῶν,   καὶ ὀνομάσαι τὸ ὑπὸ τοῦ
[367]   κεκτῆσθαι, πολὺ δὲ μᾶλλον αὐτὰ  αὑτῶν,   οἷον ὁρᾶν, (ἀκούειν, φρονεῖν, καὶ
[367]   ὅσ’ ἄλλα ἀγαθὰ γόνιμα τῇ  αὑτῶν   φύσει ἀλλ’ οὐ δόξῃ ἐστίν,
[357]   δὲ ἡμᾶς, καὶ αὐτὰ μὲν  ἑαυτῶν   ἕνεκα οὐκ ἂν δεξαίμεθα ἔχειν,
[382]   ἐγώ, ὅτι τῷ κυριωτάτῳ που  ἑαυτῶν   ψεύδεσθαι καὶ περὶ τὰ κυριώτατα
[362]   μαστιγώσεται, στρεβλώσεται, δεδήσεται, ~(ἐκκαυθήσεται τὠφθαλμώ,  τελευτῶν   πάντα κακὰ παθὼν ἀνασχινδυλευθήσεται καὶ
[366]   δῆλον· γὰρ πρῶτος τῶν  τοιούτων   εἰς δύναμιν ἐλθὼν πρῶτος ἀδικεῖ,
[369]   τρίτη δὲ ἐσθῆτος καὶ τῶν  τοιούτων.   Εστι ταῦτα. Φέρε δή, ἦν
[380]   Τρωικὰ τι ἄλλο τῶν  τοιούτων,   οὐ θεοῦ ἔργα ἐατέον
[380]   τε καὶ ἀνέμων καὶ τῶν  τοιούτων   παθημάτων, ~οὐ τὸ ὑγιέστατον καὶ
[359]   δὲ δίκαιον ἐν μέσῳ ὂν  τούτων   ἀμφοτέρων ἀγαπᾶσθαι οὐχ ὡς (ἀγαθόν,
[378]   γιγνομένοις καὶ τοὺς ποιητὰς ἐγγὺς  τούτων   ἀναγκαστέον λογοποιεῖν. Ηρας δὲ δεσμοὺς
[381]   ἡμῖν ψευδέσθων. μηδ’ αὖ ὑπὸ  τούτων   ἀναπειθόμεναι αἱ μητέρες τὰ παιδία
[366]   ἂν οἷός τ’ ᾖ. καὶ  τούτων   ἁπάντων οὐδὲν ἄλλο αἴτιον
[375]   πρᾳεῖα φύσις. Φαίνεται. Αλλὰ μέντοι  τούτων   γε ὁποτέρου ἂν στέρηται, φύλαξ
[364]   αὐτοὺς ἀμείνους εἶναι τῶν ἑτέρων.  τούτων   δὲ πάντων οἱ περὶ θεῶν
[369]   Τί δὴ οὖν; ἕνα ἕκαστον  τούτων   δεῖ τὸ αὑτοῦ ἔργον ἅπασι
[363]   καὶ ἄλλα δὴ πολλὰ ἀγαθὰ  τούτων   ἐχόμενα. παραπλήσια δὲ καὶ
[375]   Δεῖ γὰρ οὖν, ἔφη, πάντων  τούτων.   Καὶ μὴν ἀνδρεῖόν γε, εἴπερ
[363]   μέθην αἰώνιον. οἱ δ’ ἔτι  τούτων   μακροτέρους ἀποτείνουσιν μισθοὺς παρὰ θεῶν·
[363]   δὲ παρέχῃ ἰχθῦς. Μουσαῖος δὲ  τούτων   νεανικώτερα τἀγαθὰ καὶ ὑὸς
[373]   ἑταῖραι καὶ πέμματα, καὶ ἕκαστα  τούτων   παντοδαπά. καὶ δὴ καὶ
[367]   Σώκρατες, ἴσως δὲ καὶ ἔτι  τούτων   πλείω Θρασύμαχός τε καὶ ἄλλος
[370]   παρέργου μέρει. Ανάγκη. Εκ δὴ  τούτων   πλείω τε ἕκαστα γίγνεται καὶ
[357]   τί δή; Εν ποίῳ, ἔφη,  τούτων   τὴν δικαιοσύνην τιθεῖς; ~(Εγὼ μὲν
[382]   ἔχει. Κατὰ τί δὴ οὖν  τούτων   τῷ θεῷ τὸ ψεῦδος χρήσιμον;
[373]   περὶ μουσικήν, ποιηταί τε καὶ  τούτων   ὑπηρέται, ῥαψῳδοί, ὑποκριταί, χορευταί, ἐργολάβοι,
[372]   εἰ μή που ἐν αὐτῶν  τούτων   χρείᾳ τινὶ τῇ πρὸς ἀλλήλους.
[373]   καὶ μαγείρων; ἔτι δὲ καὶ  συβωτῶν   προσδεησόμεθα· τοῦτο γὰρ ἡμῖν ἐν
[372]   παραδώσουσιν. Καὶ ὅς, Εἰ δὲ  ὑῶν   πόλιν, Σώκρατες, ἔφη, κατεσκεύαζες,
[374]   μὴ αὐτὸ τοῦτο ἐκ παιδὸς  ἐπιτηδεύων,   ἀλλὰ παρέργῳ χρώμενος; (καὶ ἀσπίδα
[373]   ὑπηρέται, ῥαψῳδοί, ὑποκριταί, χορευταί, ἐργολάβοι,  σκευῶν   τε παντοδαπῶν δημιουργοί, τῶν τε
[375]   μὴ θυμοειδὴς εἴτε ἵππος εἴτε  κύων   ἄλλο ὁτιοῦν ζῷον;
[358]   ἀπορῶ μέντοι διατεθρυλημένος τὰ ὦτα  ἀκούων   Θρασυμάχου καὶ μυρίων ἄλλων, τὸν
[358]   νοῦν ἔχων χαίροι λέγων καὶ  ἀκούων;   (Κάλλιστα, ἔφη, λέγεις· καὶ
[377]   εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα  γράφων   οἷς ἂν ὅμοια βουληθῇ γράψαι.
[373]   οὐ δοκεῖ δεήσειν παιδαγωγῶν, τιτθῶν,  τροφῶν,   κομμωτριῶν, κουρέων, καὶ αὖ ὀψοποιῶν
[358]   ἂν μᾶλλον πολλάκις τις νοῦν  ἔχων   χαίροι λέγων καὶ ἀκούων; (Κάλλιστα,
[366]   εἶναι, ἀπὸ τῶν ἐξ ἀρχῆς  ἡρώων   ἀρξάμενοι, ὅσων λόγοι λελειμμένοι, μέχρι
[377]   λόγῳ, περὶ θεῶν τε καὶ  ἡρώων   οἷοί εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν
[378]   καὶ παντοδαπὰς θεῶν τε καὶ  ἡρώων   πρὸς συγγενεῖς τε καὶ οἰκείους




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 18/01/2006