Pages
[371]	ἐργασίας. Συχνῶν μέντοι. Τί δὲ	δή;	ἐν αὐτῇ τῇ πόλει πῶς
[376]	ἂν οὕτως ὑπάρχοι. θρέψονται δὲ	δὴ	ἡμῖν οὗτοι καὶ παιδευθήσονται τίνα
[380]	μάλ’ ἔφη, ἀπόχρη. (Τί δὲ	δὴ	ὁ δεύτερος ὅδε; ἆρα γόητα
[380]	οἱ δίκην διδόντες, ἦν δὲ	δὴ	ὁ δρῶν ταῦτα θεός, οὐκ
[374]	καιροὺς καλῶς ἀπεργάσεσθαι· τὰ δὲ	δὴ	περὶ τὸν πόλεμον πότερον οὐ
[382]	μισεῖται. Δοκεῖ μοι. Τί δὲ	δὴ	τὸ ἐν τοῖς λόγοις (ψεῦδος)
[378]	(ὡς ἐτιμωρήσατο αὐτόν. τὰ δὲ	δὴ	τοῦ Κρόνου ἔργα καὶ πάθη
[374]	δοκεῖ εἶναι; Καὶ μάλα, ἔφη.	Η	οὖν τι σκυτικῆς δεῖ μᾶλλον
[374]	χρώμενος; (καὶ ἀσπίδα μὲν λαβὼν	ἤ	τι ἄλλο τῶν πολεμικῶν ὅπλων
[380]	τὰ Πελοπιδῶν ἢ τὰ Τρωικὰ	ἤ	τι ἄλλο τῶν τοιούτων, ἢ
[369]	ἢ καὶ σκυτοτόμον αὐτόσε προσθήσομεν	ἤ	τιν’ ἄλλον τῶν περὶ τὸ
[382]	καλουμένων φίλων, ὅταν διὰ μανίαν	ἤ	τινα ἄνοιαν κακόν τι ἐπιχειρῶσιν
[366]	ἀλλ’ ὑπὸ ἀνανδρίας ἢ γήρως	ἤ	τινος ἄλλης ἀσθενείας ψέγει τὸ
[374]	τε καὶ ὀργάνων αὐθημερὸν ὁπλιτικῆς	ἤ	τινος ἄλλης μάχης τῶν κατὰ
[371]	τὴν ἀγοράν τι ὧν ποιεῖ,	ἤ	τις ἄλλος τῶν δημιουργῶν, μὴ
[358]	δὲ κακῷ ὑπερβάλλειν τὸ ἀδικεῖσθαι	ἢ	ἀγαθῷ τὸ ἀδικεῖν, ὥστ’ ἐπειδὰν
[357]	τρόπῳ ἄμεινόν ἐστιν δίκαιον εἶναι	ἢ	ἄδικον; Ως ἀληθῶς, εἶπον, ἔγωγ’
[365]	οὐκ ἄλλοθέν τοι αὐτοὺς ἴσμεν	ἢ	ἀκηκόαμεν ἢ ἔκ τε τῶν
[375]	θυμοειδὴς εἴτε ἵππος εἴτε κύων	ἢ	ἄλλο ὁτιοῦν ζῷον; ἢ οὐκ
[369]	σίτου παρασκευῇ καὶ ἄλλοις κοινωνεῖν,	ἢ	ἀμελήσαντα ἑαυτῷ μόνον τέταρτον μέρος
[365]	καὶ ἀναθήμασιν παράγεσθαι ἀναπειθόμενοι, οἷς	ἢ	ἀμφότερα ἢ οὐδέτερα πειστέον. ~εἰ
[381]	ἔχον ἢ φύσει ἢ τέχνῃ	ἢ	ἀμφοτέροις ἐλαχίστην μεταβολὴν ὑπ’ ἄλλου
[381]	χείρω ποιεῖν ὁπῃοῦν ἢ θεῶν	ἢ	ἀνθρώπων; Αδύνατον, ἔφη. Αδύνατον ἄρα,
[380]	ποιοῦντα περὶ αὑτοῦ τοιαῦτα δοκεῖν,	ἢ	ἁπλοῦν τε εἶναι καὶ πάντων
[381]	γε φήσομεν τὸν θεὸν κάλλους	ἢ	ἀρετῆς εἶναι. Ορθότατα, ἦν δ’
[380]	τι ἐξίσταιτο τῆς αὑτοῦ (ἰδέας,	ἢ	αὐτὸ ὑφ’ ἑαυτοῦ μεθίστασθαι ἢ
[366]	δώσομεν ὧν ἂν ἐνθάδε ἀδικήσωμεν,	ἢ	αὐτοὶ ἢ παῖδες παίδων. Αλλ’
[363]	ὥς τέ τευ γάρ φησιν	ἢ	βασιλῆος ἀμύμονος ὅς τε θεουδὴς
[366]	ψυχῆς ἢ χρημάτων ἢ σώματος	ἢ	γένους, ἀλλὰ μὴ γελᾶν ἐπαινουμένης
[366]	ἑκὼν δίκαιος, ἀλλ’ ὑπὸ ἀνανδρίας	ἢ	γήρως ἤ τινος ἄλλης ἀσθενείας
[377]	δὲ μύθοις πρὸς τὰ παιδία	ἢ	γυμνασίοις χρώμεθα. Εστι ταῦτα. Τοῦτο
[376]	οὐ μουσικῇ πρότερον ἀρξόμεθα παιδεύοντες	ἢ	γυμναστικῇ; Πῶς δ’ οὔ; Μουσικῆς
[377]	ἔλεγον, ὅτι μουσικῆς πρότερον ἁπτέον	ἢ	γυμναστικῆς. Ορθῶς, ἔφη. Οὐκοῦν οἶσθ’
[366]	ἀδικίαν οὐδ’ ἐπῄνεσεν δικαιοσύνην ἄλλως	ἢ	δόξας τε καὶ τιμὰς καὶ
[380]	θεοῦ ἔργα ἐατέον αὐτὰ λέγειν,	ἢ	εἰ θεοῦ, ἐξευρετέον αὐτοῖς σχεδὸν
[365]	τοι αὐτοὺς ἴσμεν ἢ ἀκηκόαμεν	ἢ	ἔκ τε τῶν νόμων καὶ
[366]	τούτων ἁπάντων οὐδὲν ἄλλο αἴτιον	ἢ	ἐκεῖνο, ὅθενπερ ἅπας ὁ λόγος
[383]	ἡμᾶς ψεύδεσι παράγειν ἐν λόγῳ	ἢ	ἐν ἔργῳ; Συγχωρῶ. Πολλὰ ἄρα
[381]	τε καὶ κάλλιον μεταβάλλει ἑαυτὸν	ἢ	ἐπὶ τὸ χεῖρον καὶ τὸ
[366]	θείᾳ φύσει δυσχεραίνων τὸ ἀδικεῖν	ἢ	ἐπιστήμην λαβὼν (ἀπέχεται αὐτοῦ, τῶν
[382]	θεὸς ἐθέλοι ἂν ἢ λόγῳ	ἢ	ἔργῳ φάντασμα προτείνων; Οὐκ οἶδα,
[381]	ἑκὼν αὑτὸν χείρω ποιεῖν ὁπῃοῦν	ἢ	θεῶν ἢ ἀνθρώπων; Αδύνατον, ἔφη.
[360]	δημιουργοὶ ποιείτω— οἷον κυβερνήτης ἄκρος	ἢ	ἰατρὸς ~τά τε ἀδύνατα ἐν
[369]	οἰκοδόμος, ἄλλος δέ τις ὑφάντης;	ἢ	καὶ σκυτοτόμον αὐτόσε προσθήσομεν ἤ
[359]	ἐνόντα νεκρόν, ὡς φαίνεσθαι μείζω	ἢ	κατ’ ἄνθρωπον, τοῦτον δὲ ἄλλο
[370]	ἴσως, ὦ Σώκρατες, οὕτω ῥᾷον	ἢ	κείνως. Οὐδέν, ἦν δ’ ἐγώ,
[374]	τέχνην ἡντινοῦν ἐργαζόμενος, πεττευτικὸς δὲ	ἢ	κυβευτικὸς ἱκανῶς οὐδ’ ἂν εἷς
[382]	ἐγώ· ψεύδεσθαι θεὸς ἐθέλοι ἂν	ἢ	λόγῳ ἢ ἔργῳ φάντασμα προτείνων;
[382]	δεῖ. Αλλὰ δι’ οἰκείων ἄνοιαν	ἢ	μανίαν; Αλλ’ οὐδείς, ἔφη, τῶν
[369]	ἄλλος ἄλλῳ, εἴ τι μεταδίδωσιν,	ἢ	μεταλαμβάνει, οἰόμενος αὑτῷ ἄμεινον εἶναι;
[365]	Οὐκοῦν, εἰ μὲν μὴ εἰσὶν	ἢ	μηδὲν αὐτοῖς τῶν ἀνθρωπίνων μέλει,
[358]	ἀμείνων ἄρα ὁ τοῦ ἀδίκου	ἢ	ὁ τοῦ δικαίου βίος, ὡς
[370]	εἷς ὢν πολλὰς τέχνας ἐργαζόμενος,	ἢ	ὅταν μίαν εἷς; Οταν, ἦ
[373]	δὴ καὶ διακόνων πλειόνων δεησόμεθα·	ἢ	οὐ δοκεῖ δεήσειν παιδαγωγῶν, τιτθῶν,
[370]	ἄλλος ἐπ’ ἄλλου ἔργου πράξει.	ἢ	οὐ δοκεῖ σοι; Εμοιγε. Τί
[380]	ἤ τι ἄλλο τῶν τοιούτων,	ἢ	οὐ θεοῦ ἔργα ἐατέον αὐτὰ
[371]	ἡμῖν γένεσιν ἐμποιεῖ τῇ πόλει.	ἢ	οὐ καπήλους καλοῦμεν τοὺς πρὸς
[370]	ὑφάντης τε καὶ ὁ σκυτοτόμος·	ἢ	οὔ; Αληθῆ. Τέκτονες δὴ καὶ
[376]	Μουσικῆς δ’ εἶπον, τιθεῖς λόγους,	ἢ	οὔ; Εγωγε. Λόγων δὲ διττὸν
[365]	παράγεσθαι ἀναπειθόμενοι, οἷς ἢ ἀμφότερα	ἢ	οὐδέτερα πειστέον. ~εἰ δ’ οὖν
[375]	κύων ἢ ἄλλο ὁτιοῦν ζῷον;	ἢ	οὐκ ἐννενόηκας ὡς (ἄμαχόν τε
[377]	τε μείζους καὶ τοὺς ἐλάττους.	ἢ	οὐκ οἴει; Εγωγ’ ἔφη· ἀλλ’
[376]	πώποτε ὑπ’ αὐτοῦ ἀγαθὸν πεπόνθῃ.	ἢ	οὔπω τοῦτο ἐθαύμασας; Οὐ πάνυ,
[374]	περὶ πλείστου ἐστὶν εὖ ἀπεργασθέντα;	ἢ	οὕτω ῥᾴδιον, ὥστε καὶ γεωργῶν
[382]	εἴδωλον, οὐ πάνυ (ἄκρατον ψεῦδος.	ἢ	οὐχ οὕτω; Πάνυ μὲν οὖν.
[366]	ἂν ἐνθάδε ἀδικήσωμεν, ἢ αὐτοὶ	ἢ	παῖδες παίδων. Αλλ’ ὦ φίλε,
[369]	γε ἀναγκαιοτάτη πόλις ἐκ τεττάρων	ἢ	πέντε ἀνδρῶν. (Φαίνεται. Τί δὴ
[374]	τι σκυτικῆς δεῖ μᾶλλον κήδεσθαι	ἢ	πολεμικῆς; Οὐδαμῶς. Αλλ’ ἄρα τὸν
[372]	μενοι τοὺς παῖδας, εὐλαβούμενοι πενίαν	ἢ	πόλεμον. Καὶ ὁ Γλαύκων ὑπολαβών,
[364]	τι (ἀδίκημά του γέγονεν αὐτοῦ	ἢ	προγόνων, ἀκεῖσθαι μεθ’ ἡδονῶν τε
[373]	τὸ μετὰ τοῦτο, ὦ Γλαύκων;	ἢ	πῶς ἔσται; Οὕτως, ἔφη. Καὶ
[373]	σμικρὰ δὴ ἐξ ἱκανῆς ἔσται.	ἢ	πῶς λέγομεν; Οὕτως, ἔφη. Οὐκοῦν
[372]	οἱ οὕτω παρεσκευασμένοι. ἄλλο τι	ἢ	σῖτόν τε ποιοῦντες καὶ οἶνον
[365]	τὸ Πότερον δίκᾳ τεῖχος ὕψιον	ἢ	σκολιαῖς ἀπάταις ἀναβὰς καὶ ἐμαυτὸν
[376]	ἵνα μὴ ἐῶμεν ἱκανὸν λόγον	ἢ	συχνὸν διεξίωμεν. Καὶ ὁ τοῦ
[366]	δύναμις ὑπάρχει ψυχῆς ἢ χρημάτων	ἢ	σώματος ἢ γένους, ἀλλὰ μὴ
[380]	ἔνεστιν, τὰ τῆς Νιόβης πάθη,	ἢ	τὰ Πελοπιδῶν ἢ τὰ Τρωικὰ
[377]	αὐτῶν τοῖς μύθοις πολὺ μᾶλλον	ἢ	τὰ σώματα ταῖς χερσίν· ὧν
[380]	Νιόβης πάθη, ἢ τὰ Πελοπιδῶν	ἢ	τὰ Τρωικὰ ἤ τι ἄλλο
[372]	κατεσκεύαζες, τί ἂν αὐτὰς ἄλλο	ἢ	ταῦτα ἐχόρταζες; Αλλὰ πῶς χρή,
[370]	δή, ὦ Αδείμαντε, δεῖ πολιτῶν	ἢ	τεττάρων ἐπὶ τὰς παρασκευὰς ὧν
[381]	τὸ καλῶς ἔχον ἢ φύσει	ἢ	τέχνῃ ἢ ἀμφοτέροις ἐλαχίστην μεταβολὴν
[369]	αὐτάρκης, ἀλλὰ πολλῶν ὢν> ἐνδεής·	ἢ	τίν’ οἴει ἀρχὴν ἄλλην πόλιν
[362]	μᾶλλον προσήκειν ἐκ τῶν εἰκότων	ἢ	τὸν δίκαιον. οὕτω φασίν, ὦ
[367]	βίον (οὐδὲν ἄλλο σκοπῶν διελήλυθας	ἢ	τοῦτο. μὴ οὖν ἡμῖν ἐνδείξῃ
[362]	ἀδίκῳ παρεσκευάσθαι τὸν βίον ἄμεινον	ἢ	τῷ δικαίῳ. (Ταῦτ’ εἰπόντος τοῦ
[376]	ἄλλῳ φίλην καὶ ἐχθρὰν διακρίνει	ἢ	τῷ τὴν μὲν καταμαθεῖν, τὴν
[380]	ἢ αὐτὸ ὑφ’ ἑαυτοῦ μεθίστασθαι	ἢ	ὑπ’ ἄλλου; Ανάγκη. Οὐκοῦν ὑπὸ
[372]	ἄρτους ἐπὶ κάλαμόν τινα παραβαλλόμενοι	ἢ	φύλλα καθαρά, κατακλινέντες ἐπὶ στιβάδων
[381]	(Πᾶν δὴ τὸ καλῶς ἔχον	ἢ	φύσει ἢ τέχνῃ ἢ ἀμφοτέροις
[357]	χρόνον διὰ ταύτας γίγνεται ἄλλο	ἢ	χαίρειν ἔχοντα; Εμοιγε, ἦν δ’
[376]	χρή. Τίς οὖν ἡ παιδεία;	ἢ	χαλεπὸν εὑρεῖν βελτίω τῆς ὑπὸ
[366]	ᾧ τις δύναμις ὑπάρχει ψυχῆς	ἢ	χρημάτων ἢ σώματος ἢ γένους,
[357]	πότερον ἡμᾶς βούλει δοκεῖν πεπεικέναι	ἢ	ὡς (ἀληθῶς πεῖσαι ὅτι παντὶ
[373]	ἐσόμεθα πολὺ μᾶλλον οὕτω διαιτώμενοι	ἢ	ὡς τὸ πρότερον; Πολύ γε.
[361]	ἐχέτω τὴν μεγίστην ἀδικίας, ἵνα	ᾖ	βεβασανισμένος εἰς δικαιοσύνην τῷ μὴ
[371]	ἂν αὐτοῖς χρεία, κενὸς ἄπεισιν.	ἦ	γάρ; Δοκεῖ μοι. Δεῖ δὴ
[373]	καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα κτητέον.	ἦ	γάρ; (Ναί, ἔφη. Οὐκοῦν μείζονά
[371]	ἕκαστα. οὗτοι δέ εἰσιν ἔμποροι·	ἦ	γάρ; Ναί. Καὶ ἐμπόρων δὴ
[379]	οὐδέν γε τῶν ἀγαθῶν βλαβερόν·	ἦ	γάρ; Οὔ μοι δοκεῖ. Αρ’
[369]	τῇ συνοικίᾳ ἐθέμεθα πόλιν ὄνομα·	ἦ	γάρ; Πάνυ μὲν οὖν. Μεταδίδωσι
[371]	καλοῦντες, κέκληνται, ὡς ἐγᾦμαι, μισθωτοί·	ἦ	γάρ; Πάνυ μὲν οὖν. Πλήρωμα
[373]	παμπόλλων, εἴ τις αὐτὰ ἔδεται·	ἦ	γάρ; Πῶς γὰρ οὔ; (Οὐκοῦν
[371]	δημιουργίας καθήμενος ἐν ἀγορᾷ; Οὐδαμῶς,	ἦ	δ’ ὅς, ἀλλὰ εἰσὶν οἳ
[374]	ἐπιμελείας μεγίστης δεόμενον. Οἶμαι ἔγωγε,	ἦ	δ’ ὅς. Αρ’ οὖν οὐ
[374]	διαμαχεῖται τοῖς ἐπιοῦσιν. Τί δέ;	ἦ	δ’ ὅς· αὐτοὶ οὐχ ἱκανοί;
[370]	ἢ ὅταν μίαν εἷς; Οταν,	ἦ	δ’ ὅς, εἷς μίαν. Αλλὰ
[377]	τε καὶ λέγουσι. Ποίους δή,	ἦ	δ’ ὅς, καὶ τί αὐτῶν
[382]	αὐτὸ κεκτῆσθαι. Οὐδὲ νῦν πω,	ἦ	δ’ ὅς, μανθάνω. (Οἴει γάρ
[376]	οἰκεῖον καὶ τὸ ἀλλότριον; Οὐδαμῶς,	ἦ	δ’ ὅς, ὅπως οὔ. Αλλὰ
[371]	ποιησάμενοι πόλιν ᾠκίσαμεν. Δῆλον δή,	ἦ	δ’ ὅς, ὅτι πωλοῦντες καὶ
[375]	τοιοῦτοι τὰς φύσεις; Μὰ Δία,	ἦ	δ’ ὅς, οὐ ῥᾳδίως. (Αλλὰ
[378]	μέγιστοι. Οὐ μὰ τὸν Δία,	ἦ	δ’ ὅς, οὐδὲ αὐτῷ μοι
[362]	Αλλὰ τί μήν; εἶπον. Αὐτό,	ἦ	δ’ ὅς, οὐκ εἴρηται ὃ
[382]	ἔργῳ φάντασμα προτείνων; Οὐκ οἶδα,	ἦ	δ’ ὅς. Οὐκ οἶσθα, ἦν
[369]	καὶ τὴν ἀδικίαν; Τάχ’ ἄν,	ἦ	δ’ ὅς. Οὐκοῦν γενομένου αὐτοῦ
[368]	καὶ ὅλης πόλεως; Πάνυ γε,	ἦ	δ’ ὅς. Οὐκοῦν μεῖζον πόλις
[378]	ἐλαχίστοις συνέβη ἀκοῦσαι. Καὶ γάρ,	ἦ	δ’ ὅς, οὗτοί γε οἱ
[369]	ἀρχὴν ἄλλην πόλιν οἰκίζειν; Οὐδεμίαν,	ἦ	δ’ ὅς. (Οὕτω δὴ ἄρα
[382]	οὕτω χρήσιμον ποιοῦμεν; Καὶ μάλα,	ἦ	δ’ ὅς, οὕτως ἔχει. Κατὰ
[370]	τε καὶ ἐρίοις. Οὐδέ γε,	ἦ	δ’ ὅς, σμικρὰ πόλις ἂν
[374]	ἱκανὴν παρασχομένῳ; Πολλοῦ γὰρ ἄν,	ἦ	δ’ ὅς, τὰ ὄργανα ἦν
[366]	καθ’ ὅσον ἂν οἷός τ’	ᾖ.	καὶ τούτων ἁπάντων οὐδὲν ἄλλο
[368]	δέδοικα γὰρ μὴ οὐδ’ ὅσιον	ᾖ	παραγενόμενον δικαιοσύνῃ κακηγορουμένῃ (ἀπαγορεύειν καὶ
[362]	ἐπαινοῦσιν, ἀδικίαν δὲ ψέγουσιν, ἵν’	ᾖ	σαφέστερον ὅ μοι δοκεῖ βούλεσθαι
[367]	ἀδικῶν τῷ μεγίστῳ κακῷ σύνοικος	ᾖ.	Ταῦτα, ὦ Σώκρατες, ἴσως δὲ
[359]	κακίστου, ἐὰν ἀδικούμενος τιμωρεῖσθαι ἀδύνατος	ᾖ·	τὸ δὲ δίκαιον ἐν μέσῳ
[371]	εἴη ἥ τε δικαιοσύνη καὶ	ἡ	ἀδικία; καὶ τίνι ἅμα ἐγγενομένη
[358]	ἐμοὶ δὲ οὔπω κατὰ νοῦν	ἡ	ἀπόδειξις γέγονεν περὶ ἑκατέρου· ἐπιθυμῶ
[376]	ἡ μὲν ἐπὶ σώμασι γυμναστική,	ἡ	δ’ ἐπὶ ψυχῇ μουσική. Εστιν
[367]	δι’ αὑτὴν ἡ μὲν κακόν,	ἡ	δὲ ἀγαθόν ἐστιν· τὰς δὲ
[367]	καὶ ἀνθρώπους, ἡ μὲν ἀγαθόν,	ἡ	δὲ κακόν ἐστι. Καὶ ἐγὼ
[373]	δοκεῖ, οὐκ ἐξαρκέσει, οὐδὲ αὕτη	ἡ	δίαιτα, ἀλλὰ κλῖναί τε προσέσονται
[360]	μή, οὔ. τίς οὖν δὴ	ἡ	διάστασις; ἥδε· μηδὲν ἀφαιρῶμεν μήτε
[371]	ἐὰν μέν γε κατὰ θάλατταν	ἡ	ἐμπορία γίγνηται, συχνῶν (καὶ ἄλλων
[382]	τοῦτο ὡς ἀληθῶς ψεῦδος καλοῖτο,	ἡ	ἐν τῇ ψυχῇ ἄγνοια ἡ
[359]	ἴσου τιμήν. εἴη δ’ ἂν	ἡ	ἐξουσία ἣν λέγω τοιάδε μάλιστα,
[359]	ἀδίκῳ, εἶτ’ ἐπακολουθήσαιμεν θεώμενοι ποῖ	ἡ	ἐπιθυμία ἑκάτερον ἄξει. ἐπ’ αὐτοφώρῳ
[369]	ποιήσει δὲ αὐτήν, ὡς ἔοικεν,	ἡ	ἡμετέρα χρεία. Πῶς δ’ οὔ;
[383]	Αγαμέμνονι· οὐδὲ Αἰσχύλου, ὅταν φῇ	ἡ	Θέτις τὸν Απόλλω ἐν τοῖς
[367]	μὴ θεούς τε καὶ ἀνθρώπους,	ἡ	μὲν ἀγαθόν, ἡ δὲ κακόν
[376]	χρόνου ηὑρημένης; ἔστιν δέ που	ἡ	μὲν ἐπὶ σώμασι γυμναστική, ἡ
[367]	τὸν ἔχοντα αὐτὴ δι’ αὑτὴν	ἡ	μὲν κακόν, ἡ δὲ ἀγαθόν
[372]	ὅπῃ ποτὲ ταῖς πόλεσιν ἐμφύονται.	ἡ	μὲν οὖν ἀληθινὴ πόλις δοκεῖ
[359]	μήτε ἀδικεῖσθαι· μαίνεσθαι γὰρ ἄν.	ἡ	μὲν οὖν δὴ φύσις δικαιοσύνης,
[376]	ἄνδρας. (Αλλὰ χρή. Τίς οὖν	ἡ	παιδεία; ἢ χαλεπὸν εὑρεῖν βελτίω
[374]	(Τί οὖν; ἦν δ’ ἐγώ·	ἡ	περὶ τὸν πόλεμον ἀγωνία οὐ
[369]	δή, ἦν δ’ ἐγώ, πῶς	ἡ	πόλις ἀρκέσει ἐπὶ τοσαύτην παρασκευήν;
[371]	ὦ Αδείμαντε, ἤδη ἡμῖν ηὔξηται	ἡ	πόλις, ὥστ’ εἶναι τελέα; Ισως.
[364]	στόματος ὑμνοῦσιν ὡς καλὸν μὲν	ἡ	σωφροσύνη τε καὶ δικαιοσύνη, χαλεπὸν
[369]	γε καὶ μεγίστη τῶν χρειῶν	ἡ	τῆς τροφῆς παρασκευὴ τοῦ εἶναί
[373]	Καὶ ἡ χώρα γέ που,	ἡ	τότε ἱκανὴ τρέφειν τοὺς τότε,
[382]	ἡ ἐν τῇ ψυχῇ ἄγνοια	ἡ	τοῦ ἐψευσμένου· ἐπεὶ τό γε
[373]	πόλιν δεῖ ποιεῖν· ἐκείνη γὰρ	ἡ	ὑγιεινὴ οὐκέτι ἱκανή, ἀλλ’ ἤδη
[371]	Αὕτη ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ,	ἡ	χρεία καπήλων ἡμῖν γένεσιν ἐμποιεῖ
[373]	τὸ πρότερον; Πολύ γε. Καὶ	ἡ	χώρα γέ που, ἡ τότε
[369]	Πάνυ γε. Εἴη δ’ ἂν	ἥ	γε ἀναγκαιοτάτη πόλις ἐκ τεττάρων
[371]	ἄν ποτε ἐν αὐτῇ εἴη	ἥ	τε δικαιοσύνη καὶ ἡ ἀδικία;
[359]	γενέσθαι χάσμα κατὰ τὸν τόπον	ᾗ	ἔνεμεν. ἰδόντα δὲ καὶ θαυμάσαντα
[378]	ἀλλ’ ἃ ἂν τηλικοῦτος ὢν	λάβῃ	ἐν ταῖς δόξαις (δυσέκ( νιπτά
[378]	ἄπορον θῦμα, ὅπως ὅτι ἐλαχίστοις	συνέβη	ἀκοῦσαι. Καὶ γάρ, ἦ δ’
[364]	μὲν θυσίαισι καὶ εὐχωλαῖς ἀγαναῖσιν	(λοιβῇ	τε κνίσῃ τε παρατρωπῶσ’ ἄνθρωποι
[383]	τὸν ἐμόν— (ὅταν τις τοιαῦτα	λέγῃ	περὶ θεῶν, χαλεπανοῦμέν τε καὶ
[359]	καταβῆναι καὶ ἰδεῖν ἄλλα τε	δὴ	ἃ μυθολογοῦσιν θαυμαστὰ καὶ ἵππον
[369]	γάρ; Πάνυ μὲν οὖν. Μεταδίδωσι	δὴ	ἄλλος ἄλλῳ, εἴ τι μεταδίδωσιν,
[376]	μὲν οὖν, ἔφη. Οὗτος μὲν	δὴ	ἂν οὕτως ὑπάρχοι. θρέψονται δὲ
[357]	ὁ γὰρ Γλαύκων ἀεί τε	δὴ	ἀνδρειότατος ὢν τυγχάνει πρὸς ἅπαντα,
[369]	Οὐδεμίαν, ἦ δ’ ὅς. (Οὕτω	δὴ	ἄρα παραλαμβάνων ἄλλος ἄλλον, ἐπ’
[359]	ἀδικεῖν μήτ’ ἀδικεῖσθαι· καὶ ἐντεῦθεν	δὴ	ἄρξασθαι νόμους τίθεσθαι καὶ συνθήκας
[371]	ἂν δέωνται. Δεῖ γάρ. Πλειόνων	δὴ	γεωργῶν τε καὶ τῶν ἄλλων
[371]	ἦ γάρ; Ναί. Καὶ ἐμπόρων	δὴ	δεησόμεθα. Πάνυ γε Καὶ ἐὰν
[377]	γυμνασίοις χρώμεθα. Εστι ταῦτα. Τοῦτο	δὴ	ἔλεγον, ὅτι μουσικῆς πρότερον ἁπτέον
[357]	καὶ τοῦτο τρίτον. ἀλλὰ τί	δή;	Εν ποίῳ, ἔφη, τούτων τὴν
[372]	βολβοὺς καὶ λάχανά γε, οἷα	δὴ	ἐν ἀγροῖς ἑψήματα, ἑψήσονται. καὶ
[371]	ὧν ἂν ἕκαστοι ἐργάζωνται; ὧν	δὴ	ἕνεκα καὶ κοινωνίαν ποιησάμενοι πόλιν
[373]	ἱκανὴ τρέφειν τοὺς τότε, σμικρὰ	δὴ	ἐξ ἱκανῆς ἔσται. ἢ πῶς
[374]	ἐπιτήδευμα; Πῶς δ’ οὔ; Ημέτερον	δὴ	ἔργον ἂν εἴη, ὡς ἔοικεν,
[358]	τις, ὡς ἔοικε, δυσμαθής. (Ιθι	δή,	ἔφη, ἄκουσον καὶ ἐμοῦ, ἐάν
[377]	λέγουσι τοὺς πολλοὺς ἐκβλητέον. Ποίους	δή;	ἔφη. Εν τοῖς μείζοσιν, ἦν
[376]	προσγενέσθαι φιλόσοφος τὴν φύσιν; ~(Πῶς	δή;	ἔφη· οὐ γὰρ ἐννοῶ. Καὶ
[377]	ἔλεγόν τε καὶ λέγουσι. Ποίους	δή,	ἦ δ’ ὅς, καὶ τί
[371]	κοινωνίαν ποιησάμενοι πόλιν ᾠκίσαμεν. Δῆλον	δή,	ἦ δ’ ὅς, ὅτι πωλοῦντες
[360]	δὲ μή, οὔ. τίς οὖν	δὴ	ἡ διάστασις; ἥδε· μηδὲν ἀφαιρῶμεν
[376]	καὶ ὡς ἀληθῶς φιλόσοφον. Πῇ	δή;	Ηι, ἦν δ’ ἐγώ, ὄψιν
[381]	Πῶς δ’ οὔ; Ταύτῃ μὲν	δὴ	ἥκιστα ἂν πολλὰς μορφὰς ἴσχοι
[371]	ὅτι πωλοῦντες καὶ ὠνούμενοι. Αγορὰ	δὴ	ἡμῖν καὶ νόμισμα σύμβολον τῆς
[374]	μήτε οἰκοδόμον ἀλλὰ σκυτοτόμον, ἵνα	δὴ	ἡμῖν τὸ τῆς σκυτικῆς ἔργον
[377]	αὐτούς; Οὐδ’ ὁπωστιοῦν παρήσομεν. Πρῶτον	δὴ	ἡμῖν, ὡς ἔοικεν, ἐπιστατητέον τοῖς
[369]	τῶν τοιούτων. Εστι ταῦτα. Φέρε	δή,	ἦν δ’ ἐγώ, πῶς ἡ
[369]	ἄμεινον εἶναι; Πάνυ γε. Ιθι	δή,	ἦν δ’ ἐγώ, τῷ λόγῳ
[365]	πλεονεκτοῦντες δίκην μὴ διδόναι. Αλλὰ	δὴ	θεοὺς οὔτε λανθάνειν οὔτε βιάσασθαι
[375]	ᾠήθημεν, ἔχουσαι τἀναντία ταῦτα. Ποῦ	δή;	Ιδοι μὲν ἄν τις καὶ
[378]	καὶ ἀμετάστατα φιλεῖ γίγνεσθαι· ὧν	δὴ	ἴσως ἕνεκα περὶ παντὸς ποιητέον
[373]	καὶ ἕκαστα τούτων παντοδαπά. καὶ	δὴ	καὶ ἃ τὸ πρῶτον ἐλέγομεν
[363]	τοῦ ὁσίου καὶ εὐόρκου. ταῦτα	δὴ	καὶ ἄλλα τοιαῦτα ἐγκωμιάζουσιν δικαιοσύνην·
[373]	περὶ τὸν γυναικεῖον κόσμον. καὶ	δὴ	καὶ διακόνων πλειόνων δεησόμεθα· ἢ
[376]	δεῖν εἶναι; Τιθῶμεν, ἔφη. Φιλόσοφος	δὴ	καὶ θυμοειδὴς καὶ ταχὺς καὶ
[373]	καὶ τἆλλα σκεύη, καὶ ὄψα	δὴ	καὶ μύρα καὶ θυμιάματα καὶ
[377]	παντὸς ἔργου μέγιστον, ἄλλως (τε	δὴ	καὶ νέῳ καὶ ἁπαλῷ ὁτῳοῦν;
[367]	ὁρᾶν, (ἀκούειν, φρονεῖν, καὶ ὑγιαίνειν	δή,	καὶ ὅσ’ ἄλλα ἀγαθὰ γόνιμα
[357]	ὢν τυγχάνει πρὸς ἅπαντα, καὶ	δὴ	καὶ τότε τοῦ Θρασυμάχου τὴν
[371]	τῇ πόλει. Πλειόνων γάρ. Καὶ	δὴ	καὶ τῶν ἄλλων διακόνων που
[370]	σκυτοτόμος· ἢ οὔ; Αληθῆ. Τέκτονες	δὴ	καὶ χαλκῆς καὶ τοιοῦτοί τινες
[361]	(βίος ἐπιμένει. λεκτέον οὖν· καὶ	δὴ	κἂν ἀγροικοτέρως λέγηται, μὴ ἐμὲ
[377]	γε τοιαῦτα μέμφεσθαι. ἀλλὰ πῶς	δὴ	λέγομεν καὶ ποῖα; Πρῶτον μέν,
[368]	δυνάμενοι εἰπεῖν ὑπὲρ αὐτοῦ. δοκεῖτε	δή	μοι ὡς (ἀληθῶς οὐ πεπεῖσθαι—
[360]	ἔσεσθαι ἀδικεῖν, ἀδικεῖν. λυσιτελεῖν γὰρ	δὴ	οἴεται πᾶς ἀνὴρ πολὺ (μᾶλλον
[369]	ζῆν ἕνεκα. Παντάπασί γε. Δευτέρα	δὴ	οἰκήσεως, τρίτη δὲ ἐσθῆτος καὶ
[369]	ἢ πέντε ἀνδρῶν. (Φαίνεται. Τί	δὴ	οὖν; ἕνα ἕκαστον τούτων δεῖ
[382]	ὅς, οὕτως ἔχει. Κατὰ τί	δὴ	οὖν τούτων τῷ θεῷ τὸ
[360]	ἀδικεῖσθαι φόβον. ταῦτα μὲν οὖν	δὴ	οὕτω. (Τὴν δὲ κρίσιν αὐτὴν
[361]	τιμῶν ἕνεκα τοιοῦτος εἴη. γυμνωτέος	δὴ	πάντων πλὴν δικαιοσύνης καὶ ποιητέος
[366]	καὶ ἄκρων λεγόμενος λόγος; ἐκ	δὴ	πάντων τῶν (εἰρη( μένων τίς
[371]	γάρ; Πάνυ μὲν οὖν. Πλήρωμα	δὴ	πόλεώς εἰσιν, ὡς ἔοικε, καὶ
[363]	φησίν, μαλλοῖς καταβεβρίθασι, καὶ ἄλλα	δὴ	πολλὰ ἀγαθὰ τούτων ἐχόμενα. παραπλήσια
[371]	ἐπὶ τοὺς πόνους ἔχωσιν· οἳ	δὴ	πωλοῦντες τὴν τῆς ἰσχύος χρείαν,
[375]	δὲ ἀδυνάτοις ἔοικεν, καὶ οὕτω	(δὴ	συμβαίνει ἀγαθὸν φύλακα ἀδύνατον γενέσθαι.
[371]	ἦ γάρ; Δοκεῖ μοι. Δεῖ	δὴ	τὰ οἴκοι μὴ μόνον ἑαυτοῖς
[381]	ἄλλων παθημάτων ἥκιστα ἀλλοιοῦται. Εστι	δὴ	ταῦτα. (Πᾶν δὴ τὸ καλῶς
[359]	τε καὶ δίκαιον· καὶ εἶναι	δὴ	ταύτην γένεσίν τε καὶ οὐσίαν
[365]	εἰσὶ δὲ καὶ τελευτήσασιν, ἃς	δὴ	τελετὰς καλοῦσιν, αἳ τῶν ἐκεῖ
[367]	Καὶ ἐγὼ ἀκούσας, ἀεὶ μὲν	δὴ	τὴν φύσιν τοῦ τε Γλαύκωνος
[371]	ἐμπόρους; Πάνυ μὲν οὖν. (Ετι	δή	τινες, ὡς ἐγᾦμαι, εἰσὶ καὶ
[373]	θεωρήσωμεν· οὐδὲν ἀποκωλύει. ~(ταῦτα γὰρ	δή	τισιν, ὡς δοκεῖ, οὐκ ἐξαρκέσει,
[361]	ἀλλ’ εἶναι ἀγαθὸν ἐθέλοντα. ἀφαιρετέον	δὴ	τὸ δοκεῖν. εἰ γὰρ δόξει
[381]	ἀλλοιοῦται. Εστι δὴ ταῦτα. (Πᾶν	δὴ	τὸ καλῶς ἔχον ἢ φύσει
[373]	ἀνάγκη, ἔφη, ὦ Σώκρατες. Πολεμήσομεν	δὴ	τὸ μετὰ τοῦτο, ὦ Γλαύκων;
[366]	μὴ γελᾶν ἐπαινουμένης ἀκούοντα; ὡς	δή	τοι εἴ τις ἔχει ψευδῆ
[377]	καὶ τοὺς ἐλάττους. δεῖ γὰρ	δὴ	τὸν αὐτὸν τύπον εἶναι καὶ
[377]	καὶ ἁπαλῷ ὁτῳοῦν; μάλιστα γὰρ	δὴ	τότε πλάττεται, καὶ ἐνδύεται τύπος
[379]	μύθους. Ορθῶς, ἔφη· ἀλλ’ αὐτὸ	δὴ	τοῦτο, οἱ τύποι περὶ θεολογίας
[370]	ἐν παρέργου μέρει. Ανάγκη. Εκ	δὴ	τούτων πλείω τε ἕκαστα γίγνεται
[365]	καὶ κύριον εὐδαιμονίας, ἐπὶ τοῦτο	δὴ	τρεπτέον ὅλως· πρόθυρα μὲν καὶ
[382]	Πάνυ μὲν οὖν. Τὸ μὲν	δὴ	τῷ ὄντι ψεῦδος οὐ μόνον
[358]	ὅθεν γέγονε δικαιοσύνη. Πεφυκέναι γὰρ	δή	φασιν τὸ μὲν ἀδικεῖν ἀγαθόν,
[359]	γὰρ ἄν. ἡ μὲν οὖν	δὴ	φύσις δικαιοσύνης, ὦ Σώκρατες, αὕτη
[370]	πράττῃ. Παντάπασι μὲν οὖν. Πλειόνων	δή,	ὦ Αδείμαντε, δεῖ πολιτῶν ἢ
[373]	γίγνηται. Πάνυ μὲν οὖν. Ετι	δή,	ὦ φίλε, μείζονος τῆς πόλεως
[363]	ἐστεφανωμένους ποιοῦσιν τὸν ἅπαντα χρόνον	(ἤδη	διάγειν μεθύοντας, ἡγησάμενοι κάλλιστον ἀρετῆς
[371]	μοι. Αρ’ οὖν, ὦ Αδείμαντε,	ἤδη	ἡμῖν ηὔξηται ἡ πόλις, ὥστ’
[373]	ἡ ὑγιεινὴ οὐκέτι ἱκανή, ἀλλ’	ἤδη	ὄγκου ἐμπληστέα καὶ πλήθους, ἃ
[376]	ποῖον; Οτι ὃν μὲν ἂν	ἴδῃ	ἀγνῶτα, χαλεπαίνει, οὐδὲ ἓν κακὸν
[375]	τὰ τῆς ψυχῆς, ὅτι γε	θυμοειδῆ.	Καὶ τοῦτο. Πῶς οὖν, ἦν
[379]	ἦν δ’ ἐγώ, ὁ θεός,	ἐπειδὴ	ἀγαθός, πάντων ἂν εἴη αἴτιος,
[368]	ὀξὺ βλέποντος, ὡς ἐμοὶ (φαίνεται.	ἐπειδὴ	οὖν ἡμεῖς οὐ δεινοί, δοκῶ
[367]	λυσιτελοῦν, τῷ δὲ ἥττονι ἀσύμφορον.	ἐπειδὴ	οὖν ὡμολόγησας τῶν μεγίστων ἀγαθῶν
[365]	παρεσκευασμένῳ θεσπέσιος βίος λέγεται. (οὐκοῦν,	ἐπειδὴ	τὸ δοκεῖν, ὡς δηλοῦσί μοι
[369]	δ’ ἐγώ, πόλις, ὡς ἐγᾦμαι,	ἐπειδὴ	τυγχάνει ἡμῶν ἕκαστος οὐκ αὐτάρκης,
[382]	θεῖον. Παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη.	Κομιδῇ	ἄρα ὁ θεὸς ἁπλοῦν καὶ
[377]	ἄν τις βούληται ἐνσημήνασθαι ἑκάστῳ.	Κομιδῇ	μὲν οὖν. Αρ’ οὖν ῥᾳδίως
[374]	οὐσίας ἁπάσης καὶ ὑπὲρ ὧν	νυνδὴ	ἐλέγομεν διαμαχεῖται τοῖς ἐπιοῦσιν. Τί
[382]	χρήσιμον γίγνεται; καὶ ἐν αἷς	νυνδὴ	(ἐλέγομεν ταῖς μυθολογίαις, διὰ τὸ
[382]	μὴν ὀρθότατά γ’ ἄν, ὃ	νυνδὴ	ἔλεγον, τοῦτο ὡς ἀληθῶς ψεῦδος
[366]	ἐσόμεθα, τὰ δ’ ἐξ ἀδικίας	κέρδη	ἀπωσόμεθα· ἄδικοι δὲ κερδανοῦμέν τε
[366]	δή τοι εἴ τις ἔχει	ψευδῆ	μὲν ἀποφῆναι ἃ εἰρήκαμεν, ἱκανῶς
[375]	διωκάθειν, καὶ ἰσχυρὸν αὖ, ἐὰν	δέῃ	ἑλόντα διαμάχεσθαι. Δεῖ γὰρ οὖν,
[377]	καλῶς ψεύδηται. Τί τοῦτο; (Οταν	εἰκάζῃ	τις κακῶς (οὐσίαν) τῷ λόγῳ,
[364]	ἄνθρωποι λισσόμενοι, ὅτε κέν τις	ὑπερβήῃ	καὶ ἁμάρτῃ. βίβλων δὲ ὅμαδον
[382]	ψεύδεσθαί τε καὶ ἐψεῦσθαι καὶ	ἀμαθῆ	εἶναι καὶ ἐνταῦθα ἔχειν τε
[376]	τις ἔσεσθαι, φύσει φιλόσοφον καὶ	φιλομαθῆ	αὐτὸν δεῖν εἶναι; Τιθῶμεν, ἔφη.
[380]	ἰαμβεῖα ἔνεστιν, τὰ τῆς Νιόβης	πάθη,	ἢ τὰ Πελοπιδῶν ἢ τὰ
[378]	δὴ τοῦ Κρόνου ἔργα καὶ	πάθη	ὑπὸ τοῦ ὑέος, οὐδ’ ἂν
[375]	ἀλλ’ αὐτοὶ φθήσονται αὐτὸ δράσαντες.	Αληθῆ,	ἔφη. Τί οὖν, ἦν δ’
[372]	ἔοικας, ποιεῖς τοὺς ἄνδρας ἑστιωμένους.	Αληθῆ,	ἦν δ’ ἐγώ, λέγεις. ἐπελαθόμην
[374]	ἕνα πολλὰς καλῶς ἐργάζεσθαι τέχνας.	Αληθῆ	λέγεις, ἔφη. (Τί οὖν; ἦν
[370]	καὶ ὁ σκυτοτόμος· ἢ οὔ;	Αληθῆ.	Τέκτονες δὴ καὶ χαλκῆς καὶ
[378]	ἐπιβουλεύουσι καὶ μάχονται— οὐδὲ γὰρ	ἀληθῆ—	εἴ γε δεῖ ἡμῖν τοὺς
[360]	ἰδίᾳ τὴν ἀδικίαν τῆς δικαιοσύνης,	ἀληθῆ	οἰόμενος, ὡς φήσει ὁ περὶ
[377]	εἰπεῖν ψεῦδος, ἔνι δὲ καὶ	ἀληθῆ.	πρότερον δὲ μύθοις πρὸς τὰ
[378]	ὑέος, οὐδ’ ἂν εἰ ἦν	ἀληθῆ	ᾤμην δεῖν ῥᾳδίως οὕτως λέγεσθαι
[377]	ἐοικότα γράφων οἷς ἂν ὅμοια	βουληθῇ	γράψαι. Καὶ γάρ, ἔφη, ὀρθῶς
[376]	μηδὲν πώποτε ὑπ’ αὐτοῦ ἀγαθὸν	πεπόνθῃ.	ἢ οὔπω τοῦτο ἐθαύμασας; Οὐ
[370]	Δεήσει. Καὶ μὴν κενὸς ἂν	ἴῃ	ὁ διάκονος, ~μηδὲν ἄγων ὧν
[360]	καίτοι μέγα τοῦτο τεκμήριον ἂν	φαίη	τις ὅτι οὐδεὶς ἑκὼν δίκαιος
[379]	θεός, ἐπειδὴ ἀγαθός, πάντων ἂν	εἴη	αἴτιος, ὡς οἱ πολλοὶ λέγουσιν,
[361]	τε καὶ τιμῶν ἕνεκα τοιοῦτος	εἴη.	γυμνωτέος δὴ πάντων πλὴν δικαιοσύνης
[359]	ἐπὶ τὴν τοῦ ἴσου τιμήν.	εἴη	δ’ ἂν ἡ ἐξουσία ἣν
[369]	τὸ σῶμα θεραπευτήν; Πάνυ γε.	Εἴη	δ’ ἂν ἥ γε ἀναγκαιοτάτη
[370]	πω πάνυ γε μέγα τι	εἴη,	εἰ αὐτοῖς βουκόλους τε καὶ
[382]	ἀφομοιῶν ἂν ψεύδοιτο; Γελοῖον μεντἂν	εἴη,	ἔφη. Ποιητὴς μὲν ἄρα ψευδὴς
[370]	δ’ ὅς, σμικρὰ πόλις ἂν	εἴη	ἔχουσα πάντα ταῦτα. Αλλὰ μήν,
[371]	οὖν ἄν ποτε ἐν αὐτῇ	εἴη	ἥ τε δικαιοσύνη καὶ ἡ
[374]	τε τῶν ἄλλων πλείστης ἂν	εἴη	καὶ αὖ τέχνης τε καὶ
[379]	κακὸν ποιεῖ οὐδ’ ἄν τινος	εἴη	κακοῦ αἴτιον; Πῶς γάρ; Τί
[357]	ἂν ἑλοίμην, εἰ ἐπ’ ἐμοὶ	εἴη.	Οὐ τοίνυν, ἔφη, ποιεῖς ὃ
[376]	καίτοι πῶς οὐκ ἂν φιλομαθὲς	εἴη	συνέσει τε καὶ ἀγνοίᾳ ὁριζόμενον
[380]	ἦν δ’ ἐγώ, εἷς ἂν	εἴη	τῶν περὶ θεοὺς νόμων τε
[374]	οὔ; Ημέτερον δὴ ἔργον ἂν	εἴη,	ὡς ἔοικεν, εἴπερ οἷοί τ’
[364]	καὶ ἰλαδὸν ἔστιν ἑλέσθαι (ῥηϊδίως·	λείη	μὲν ὁδός, μάλα δ’ ἐγγύθι
[368]	ἂν δικαιοσύνη ἐν τῷ μείζονι	ἐνείη	καὶ ῥᾴων καταμαθεῖν. εἰ οὖν
[362]	ἐγώ, τὸ λεγόμενον, ἀδελφὸς ἀνδρὶ	παρείη·	ὥστε καὶ σύ, εἴ τι
[379]	ἐάντέ τις αὐτὸν ἐν ἔπεσιν	ποιῇ	ἐάντε ἐν μέλεσιν ἐάντε ἐν
[380]	παμπήδην θέλῃ. ἀλλ’ ἐάν τις	ποιῇ	ἐν οἷς ταῦτα τὰ ἰαμβεῖα
[359]	μάλιστ’ ἂν αἰσθοίμεθα, εἰ τοιόνδε	(ποιή(	σαιμεν τῇ διανοίᾳ· δόντες ἐξουσίαν
[379]	ἄκρατα τὰ ἕτερα, τὸν δὲ	κακὴ	βούβρωστις ἐπὶ χθόνα δῖαν ἐλαύνει·
[370]	ἐπακολουθεῖν μὴ ἐν παρέργου μέρει.	Ανάγκη.	Εκ δὴ τούτων πλείω τε
[381]	χεῖρον καὶ τὸ αἴσχιον ἑαυτοῦ;	(Ανάγκη,	ἔφη, ἐπὶ τὸ χεῖρον, εἴπερ
[380]	ἑαυτοῦ μεθίστασθαι ἢ ὑπ’ ἄλλου;	Ανάγκη.	Οὐκοῦν ὑπὸ μὲν ἄλλου τὰ
[380]	εἰπεῖν. Τί δὲ τόδε; οὐκ	ἀνάγκη,	εἴπερ τι ἐξίσταιτο τῆς αὑτοῦ
[381]	τῇ αὑτοῦ μορφῇ. Απασα, ἔφη,	ἀνάγκη	ἔμοιγε δοκεῖ. (Μηδεὶς ἄρα, ἦν
[373]	τὸν τῶν ἀναγκαίων ὅρον; (Πολλὴ	ἀνάγκη,	ἔφη, ὦ Σώκρατες. Πολεμήσομεν δὴ
[378]	μάλιστα μὲν σιγᾶσθαι, εἰ δὲ	ἀνάγκη	τις ἦν λέγειν, δι’ ἀπορρήτων
[370]	τοῦ πράττοντος σχολὴν περιμένειν, ἀλλ’	ἀνάγκη	τὸν πράττοντα τῷ (πρατ( τομένῳ
[371]	μὴ εἰς τὸν αὐτὸν χρόνον	ἥκῃ	τοῖς δεομένοις τὰ παρ’ αὐτοῦ
[374]	ἀποδειλιατέον, ὅσον γ’ ἂν δύναμις	παρείκῃ.	~(Οὐ γὰρ οὖν, ἔφη. Οἴει
[374]	περὶ τὸν πόλεμον ἀγωνία οὐ	τεχνικὴ	δοκεῖ εἶναι; Καὶ μάλα, ἔφη.
[376]	γυμναστική, ἡ δ’ ἐπὶ ψυχῇ	μουσική.	Εστιν γάρ. Αρ’ οὖν οὐ
[376]	Εστιν γάρ. Αρ’ οὖν οὐ	μουσικῇ	πρότερον ἀρξόμεθα παιδεύοντες ἢ γυμναστικῇ;
[383]	θεῖον ἀψευδὲς στόμα ἤλπιζον εἶναι,	μαντικῇ	βρύον τέχνῃ· ὁ δ’ αὐτὸς
[376]	που ἡ μὲν ἐπὶ σώμασι	γυμναστική,	ἡ δ’ ἐπὶ ψυχῇ μουσική.
[376]	μουσικῇ πρότερον ἀρξόμεθα παιδεύοντες ἢ	γυμναστικῇ;	Πῶς δ’ οὔ; Μουσικῆς δ’
[358]	οὖν ποιήσω, ἐὰν καὶ σοὶ	δοκῇ·	(ἐπανανεώ( σομαι τὸν Θρασυμάχου λόγον,
[358]	ἐμοῦ, ἐάν σοι ἔτι ταὐτὰ	δοκῇ.	Θρασύμαχος γάρ μοι φαίνεται πρῳαίτερον
[361]	ἔτι δὲ ἐὰν ἄρα πῃ	σφαλῇ,	ἱκανὸς ἐπανορθοῦσθαι— οὕτω καὶ ὁ
[380]	βροτοῖς, ὅταν κακῶσαι δῶμα παμπήδην	θέλῃ.	ἀλλ’ ἐάν τις ποιῇ ἐν
[362]	βούληται, συμβάλλειν, κοινωνεῖν οἷς ἂν	ἐθέλῃ,	καὶ παρὰ ταῦτα πάντα ὠφελεῖσθαι
[364]	ἐάν τέ τινα ἐχθρὸν πημῆναι	ἐθέλῃ,	μετὰ σμικρῶν δαπανῶν ὁμοίως δίκαιον
[373]	ὑπερβάντες τὸν τῶν ἀναγκαίων ὅρον;	(Πολλὴ	ἀνάγκη, ἔφη, ὦ Σώκρατες. Πολεμήσομεν
[367]	ἐπείθετε, οὐκ ἂν ἀλλήλους ἐφυλάττομεν	μὴ	ἀδικεῖν, ἀλλ’ αὐτὸς αὑτοῦ ἦν
[367]	ἦν ἕκαστος ἄριστος φύλαξ, δεδιὼς	μὴ	ἀδικῶν τῷ μεγίστῳ κακῷ σύνοικος
[378]	ὅτι τε ὑπόνοια καὶ ὃ	μή,	ἀλλ’ ἃ ἂν τηλικοῦτος ὢν
[379]	δ’ ἐσθλῷ· ᾧ δ’ ἂν	μή,	ἀλλ’ ἄκρατα τὰ ἕτερα, τὸν
[370]	ἱματίου, τὸ δὲ ὑποδημάτων, καὶ	μὴ	ἄλλοις κοινωνοῦντα πράγματα ἔχειν, ἀλλ’
[369]	Εσκεπται, ἔφη ὁ Αδείμαντος· ἀλλὰ	μὴ	ἄλλως ποίει. Γίγνεται τοίνυν, ἦν
[381]	ξένοις καὶ παντοδαποῖς ἰνδαλλόμενοι, ἵνα	μὴ	ἅμα μὲν εἰς θεοὺς βλασφημῶσιν,
[368]	ἐδέοντο παντὶ τρόπῳ βοηθῆσαι καὶ	μὴ	ἀνεῖναι τὸν λόγον, ἀλλὰ διερευνήσασθαι
[382]	πότε καὶ τῷ χρήσιμον, ὥστε	μὴ	ἄξιον εἶναι μίσους; ἆρ’ οὐ
[377]	ποιήσωσιν, ἐγκριτέον, ὃν δ’ ἂν	μή,	ἀποκριτέον. τοὺς δ’ ἐγκριθέντας πείσομεν
[360]	τολμήσειεν ἀπέχεσθαι τῶν ἀλλοτρίων καὶ	μὴ	ἅπτεσθαι, ἐξὸν αὐτῷ καὶ ἐκ
[374]	ἱκανῶς οὐδ’ ἂν εἷς γένοιτο	μὴ	αὐτὸ τοῦτο ἐκ παιδὸς ἐπιτηδεύων,
[367]	ὥσπερ Γλαύκων διεκελεύσατο. εἰ γὰρ	μὴ	ἀφαιρήσεις ἑκατέρωθεν τὰς ἀληθεῖς, τὰς
[379]	μοι δοκεῖ. Αρ’ οὖν ὃ	μὴ	βλαβερὸν βλάπτει; Οὐδαμῶς. Ο δὲ
[379]	βλαβερὸν βλάπτει; Οὐδαμῶς. Ο δὲ	μὴ	βλάπτει κακόν τι ποιεῖ; Οὐδὲ
[368]	παραγενόμενον δικαιοσύνῃ κακηγορουμένῃ (ἀπαγορεύειν καὶ	μὴ	βοηθεῖν ἔτι ἐμπνέοντα καὶ δυνάμενον
[368]	ἀπεδέξασθέ μου— οὔτ’ αὖ ὅπως	μὴ	βοηθήσω ἔχω· δέδοικα γὰρ μὴ
[381]	δὲ τοὺς παῖδας ἀπεργάζωνται δειλοτέρους.	Μὴ	γάρ, ἔφη. Αλλ’ ἆρα, ἦν
[366]	ἢ σώματος ἢ γένους, ἀλλὰ	μὴ	γελᾶν ἐπαινουμένης ἀκούοντα; ὡς δή
[375]	ἂν στέρηται, φύλαξ ἀγαθὸς οὐ	μὴ	γένηται· ταῦτα δὲ ἀδυνάτοις ἔοικεν,
[370]	εἰς τοιοῦτον τόπον οὗ ἐπεισαγωγίμων	μὴ	δεήσεται, σχεδόν τι ἀδύνατον. Αδύνατον
[365]	δὲ βιασόμεθα, ὡς πλεονεκτοῦντες δίκην	μὴ	διδόναι. Αλλὰ δὴ θεοὺς οὔτε
[359]	μὲν ἀρίστου ὄντος, ἐὰν ἀδικῶν	μὴ	διδῷ δίκην, τοῦ δὲ κακίστου,
[359]	ἀδικῶνται καὶ ἀμφοτέρων γεύωνται, ~τοῖς	μὴ	δυναμένοις τὸ (μὲν ἐκφεύγειν τὸ
[362]	ταῦτα πάντα ὠφελεῖσθαι κερδαίνοντα τῷ	μὴ	δυσχεραίνειν τὸ ἀδικεῖν· εἰς ἀγῶνας
[382]	(ἐλέγομεν ταῖς μυθολογίαις, διὰ τὸ	μὴ	εἰδέναι ὅπῃ τἀληθὲς ἔχει περὶ
[382]	ψεῦδος χρήσιμον; πότερον διὰ τὸ	μὴ	εἰδέναι τὰ παλαιὰ ἀφομοιῶν ἂν
[371]	ἤ τις ἄλλος τῶν δημιουργῶν,	μὴ	εἰς τὸν αὐτὸν χρόνον ἥκῃ
[365]	βιάσασθαι δυνατόν. Οὐκοῦν, εἰ μὲν	μὴ	εἰσὶν ἢ μηδὲν αὐτοῖς τῶν
[361]	καὶ δὴ κἂν ἀγροικοτέρως λέγηται,	μὴ	ἐμὲ οἴου λέγειν, ὦ Σώκρατες,
[370]	πράττοντα τῷ (πρατ( τομένῳ ἐπακολουθεῖν	μὴ	ἐν παρέργου μέρει. Ανάγκη. Εκ
[376]	τρόπον ἐν πόλει γίγνεται; ἵνα	μὴ	ἐῶμεν ἱκανὸν λόγον ἢ συχνὸν
[381]	βιοδώροις· (καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ	μὴ	ἡμῖν ψευδέσθων. μηδ’ αὖ ὑπὸ
[367]	δι’ αὑτήν, ἐάντε λανθάνῃ ἐάντε	μὴ	θεούς τε καὶ ἀνθρώπους, ἡ
[375]	δὲ εἶναι ἆρα ἐθελήσει ὁ	μὴ	θυμοειδὴς εἴτε ἵππος εἴτε κύων
[365]	τῶν ἐκεῖ κακῶν ἀπολύουσιν ἡμᾶς,	μὴ	θύσαντας δὲ δεινὰ περιμένει. Ταῦτα
[365]	δικαίῳ μὲν ὄντι μοι, ἐὰν	μὴ	καὶ δοκῶ ὄφελος οὐδέν φασιν
[377]	ἄλλως τε καὶ ἐάν τις	μὴ	καλῶς ψεύδηται. Τί τοῦτο; (Οταν
[381]	μὲν οἱ θεοί εἰσιν οἷοι	μὴ	μεταβάλλειν, ἡμῖν δὲ ποιοῦσιν δοκεῖν
[371]	μοι. Δεῖ δὴ τὰ οἴκοι	μὴ	μόνον ἑαυτοῖς ποιεῖν ἱκανά, ἀλλὰ
[361]	γὰρ ἀδικία δοκεῖν δίκαιον εἶναι	μὴ	ὄντα. δοτέον οὖν τῷ τελέως
[375]	τοὺς πολεμίους χαλεπούς· εἰ δὲ	μή,	οὐ περιμενοῦσιν ἄλλους σφᾶς διολέσαι,
[360]	ἐσόμεθα κρῖναι ὀρθῶς· εἰ δὲ	μή,	οὔ. τίς οὖν δὴ ἡ
[368]	μὴ βοηθήσω ἔχω· δέδοικα γὰρ	μὴ	οὐδ’ ὅσιον ᾖ παραγενόμενον δικαιοσύνῃ
[367]	ἄλλο σκοπῶν διελήλυθας ἢ τοῦτο.	μὴ	οὖν ἡμῖν ἐνδείξῃ μόνον τῷ
[367]	ὡς δύναμαι μάλιστα κατατείνας λέγω.	μὴ	οὖν ἡμῖν μόνον ἐνδείξῃ τῷ
[380]	λέγειν καὶ τοὺς ποιοῦντας ποιεῖν,	μὴ	πάντων αἴτιον τὸν θεὸν ἀλλὰ
[371]	ἂν τὰ μὲν τῆς διανοίας	μὴ	πάνυ ἀξιοκοινώνητοι ὦσιν, τὴν δὲ
[368]	τις γράμματα σμικρὰ πόρρωθεν ἀναγνῶναι	μὴ	πάνυ ὀξὺ βλέπουσιν, ἔπειτά τις
[368]	πάνυ γὰρ θεῖον πεπόνθατε, εἰ	μὴ	πέπεισθε ἀδικίαν δικαιοσύνης ἄμεινον εἶναι,
[372]	οὐκ ἐννοῶ, ὦ Σώκρατες, εἰ	μή	που ἐν αὐτῶν τούτων χρείᾳ
[367]	σοῦ δὲ οὐκ ἄν, εἰ	μὴ	σὺ κελεύοις, διότι πάντα τὸν
[372]	κλινῶν κατακεῖσθαι οἶμαι τοὺς μέλλοντας	μὴ	ταλαιπωρεῖσθαι, καὶ ἀπὸ τραπεζῶν (δειπνεῖν,
[361]	ᾖ βεβασανισμένος εἰς δικαιοσύνην τῷ	μὴ	τέγγεσθαι ὑπὸ κακοδοξίας καὶ τῶν
[367]	ἔχοντα αὐτὴ δι’ αὑτήν, ἐάντε	λανθάνῃ	ἐάντε μὴ θεούς τε καὶ
[373]	ἐκείνη γὰρ ἡ ὑγιεινὴ οὐκέτι	ἱκανή,	ἀλλ’ ἤδη ὄγκου ἐμπληστέα καὶ
[373]	χώρα γέ που, ἡ τότε	ἱκανὴ	τρέφειν τοὺς τότε, σμικρὰ δὴ
[360]	τῆς χειρός, ~τούτου δὲ γενομένου	(ἀφανῆ	αὐτὸν γενέσθαι τοῖς παρακαθημένοις, καὶ
[368]	καὶ ἐν μείζονι, ἕρμαιον ἂν	ἐφάνη	οἶμαι ἐκεῖνα πρῶτον ἀναγνόντας οὕτως
[366]	πάντων τῶν (εἰρη( μένων τίς	μηχανή,	ὦ Σώκρατες, δικαιοσύνην τιμᾶν ἐθέλειν
[364]	παρὰ σφίσι δύναμις ἐκ θεῶν	ποριζομένη	θυσίαις τε καὶ ἐπῳδαῖς, εἴτε
[371]	ἡ ἀδικία; καὶ τίνι ἅμα	ἐγγενομένη	ὧν ἐσκέμμεθα; ~(Εγὼ μέν, ἔφη,
[378]	ὑπὸ πατρός, μέλλοντος τῇ μητρὶ	τυπτομένῃ	ἀμυνεῖν, καὶ θεομαχίας ὅσας Ομηρος
[368]	οὐδ’ ὅσιον ᾖ παραγενόμενον δικαιοσύνῃ	κακηγορουμένῃ	(ἀπαγορεύειν καὶ μὴ βοηθεῖν ἔτι
[372]	οὕτω διάγοντες τὸν βίον ἐν	εἰρήνῃ	μετὰ ὑγιείας, ὡς εἰκός, γηραιοὶ
[373]	δεῖ ποιεῖν· ἐκείνη γὰρ ἡ	ὑγιεινὴ	οὐκέτι ἱκανή, ἀλλ’ ἤδη ὄγκου
[373]	αὖ τὴν πόλιν δεῖ ποιεῖν·	ἐκείνη	γὰρ ἡ ὑγιεινὴ οὐκέτι ἱκανή,
[372]	πόλεσιν ἐμφύονται. ἡ μὲν οὖν	ἀληθινὴ	πόλις δοκεῖ μοι εἶναι ἣν
[383]	δ’ αὐτὸς ὑμνῶν, αὐτὸς ἐν	θοίνῃ	παρών, αὐτὸς τάδ’ εἰπών, αὐτός
[367]	ἐνδείξῃ μόνον τῷ λόγῳ ὅτι	δικαιοσύνη	ἀδικίας κρεῖττον, ἀλλὰ καὶ τί
[367]	μόνον ἐνδείξῃ τῷ λόγῳ ὅτι	δικαιοσύνη	ἀδικίας κρεῖττον, ἀλλὰ τί ποιοῦσα
[368]	λέγων ᾤμην ἀποφαίνειν ὡς ἄμεινον	δικαιοσύνη	ἀδικίας, οὐκ ἀπεδέξασθέ μου— οὔτ’
[366]	ὅσα ἴσχει ψυχὴ ἐν αὑτῇ,	δικαιοσύνη	δὲ μέγιστον ἀγαθόν. ~(εἰ γὰρ
[368]	ἔφη. Ισως τοίνυν πλείων ἂν	δικαιοσύνη	ἐν τῷ μείζονι ἐνείη καὶ
[371]	ἐν αὐτῇ εἴη ἥ τε	δικαιοσύνη	καὶ ἡ ἀδικία; καὶ τίνι
[362]	καταπαλαῖσαι καὶ ἀδύνατον ποιῆσαι βοηθεῖν	δικαιοσύνῃ.	(Καὶ ὅς, Οὐδέν, ἔφη, λέγεις·
[360]	ὃς ἂν μείνειεν ἐν τῇ	δικαιοσύνῃ	καὶ τολμήσειεν ἀπέχεσθαι τῶν ἀλλοτρίων
[368]	μὴ οὐδ’ ὅσιον ᾖ παραγενόμενον	δικαιοσύνῃ	κακηγορουμένῃ (ἀπαγορεύειν καὶ μὴ βοηθεῖν
[358]	ὄν τε καὶ ὅθεν γέγονε	δικαιοσύνη.	Πεφυκέναι γὰρ δή φασιν τὸ
[366]	ἱκανῶς δὲ ἔγνωκεν ὅτι ἄριστον	δικαιοσύνη,	πολλήν που συγγνώμην ἔχει καὶ
[368]	καθορᾷς; Εγώ σοι, ἔφην, ἐρῶ.	δικαιοσύνη,	φαμέν, ἔστι μὲν ἀνδρὸς ἑνός,
[364]	μὲν ἡ σωφροσύνη τε καὶ	δικαιοσύνη,	χαλεπὸν μέντοι καὶ ἐπίπονον, ἀκολασία
[364]	ὑμνοῦσιν ὡς καλὸν μὲν ἡ	σωφροσύνη	τε καὶ δικαιοσύνη, χαλεπὸν μέντοι
[381]	καλῶς ἔχον ἢ φύσει ἢ	τέχνῃ	ἢ ἀμφοτέροις ἐλαχίστην μεταβολὴν ὑπ’
[361]	~τά τε ἀδύνατα ἐν τῇ	τέχνῃ	καὶ τὰ δυνατὰ διαισθάνεται, (καὶ
[383]	στόμα ἤλπιζον εἶναι, μαντικῇ βρύον	τέχνῃ·	ὁ δ’ αὐτὸς ὑμνῶν, αὐτὸς
[365]	εὐδαιμονήσειν, ταύτῃ ἰτέον, ὡς τὰ	ἴχνη	τῶν λόγων φέρει. ἐπὶ γὰρ
[367]	ἢ τοῦτο. μὴ οὖν ἡμῖν	ἐνδείξῃ	μόνον τῷ λόγῳ ὅτι δικαιοσύνη
[367]	λέγω. μὴ οὖν ἡμῖν μόνον	ἐνδείξῃ	τῷ λόγῳ ὅτι δικαιοσύνη ἀδικίας
[364]	ἡδὺ μὲν καὶ εὐπετὲς κτήσασθαι,	δόξῃ	δὲ μόνον καὶ νόμῳ αἰσχρόν·
[367]	τῇ αὑτῶν φύσει ἀλλ’ οὐ	δόξῃ	ἐστίν, τοῦτ’ οὖν αὐτὸ ἐπαίνεσον
[364]	ἀτιμάζειν καὶ ὑπερορᾶν, οἳ ἄν	πῃ	ἀσθενεῖς τε (καὶ πένητες ὦσιν,
[376]	(φύσεως καὶ ὡς ἀληθῶς φιλόσοφον.	Πῇ	δή; Ηι, ἦν δ’ ἐγώ,
[365]	ποῖός τις ἂν (ὢν καὶ	πῇ	πορευθεὶς τὸν βίον ὡς ἄριστα
[361]	ἐᾷ· ἔτι δὲ ἐὰν ἄρα	πῃ	σφαλῇ, ἱκανὸς ἐπανορθοῦσθαι— οὕτω καὶ
[372]	τήν τε δικαιοσύνην καὶ ἀδικίαν	ὅπῃ	ποτὲ ταῖς πόλεσιν ἐμφύονται. ἡ
[382]	μυθολογίαις, διὰ τὸ μὴ εἰδέναι	ὅπῃ	τἀληθὲς ἔχει περὶ τῶν παλαιῶν,
[370]	δῆλον, ὡς, ἐάν τίς τινος	παρῇ	ἔργου καιρόν, διόλλυται. Δῆλον γάρ.
[366]	λόγος; ἐκ δὴ πάντων τῶν	(εἰρη(	μένων τίς μηχανή, ὦ Σώκρατες,
[363]	πάντες οἱ (τινῶν κηδόμενοι, ὡς	χρὴ	δίκαιον εἶναι, οὐκ αὐτὸ δικαιοσύνην
[372]	ἢ ταῦτα ἐχόρταζες; Αλλὰ πῶς	χρή,	ἦν δ’ ἐγώ, ὦ Γλαύκων;
[377]	λέγεις; Οπερ, ἦν δ’ ἐγώ,	χρὴ	καὶ πρῶτον καὶ μάλιστα μέμφεσθαι,
[376]	λόγῳ παιδεύωμεν τοὺς ἄνδρας. (Αλλὰ	χρή.	Τίς οὖν ἡ παιδεία; ἢ
[380]	τῶν ἀγαθῶν. Καὶ μάλ’ ἔφη,	ἀπόχρη.	(Τί δὲ δὴ ὁ δεύτερος
[364]	καὶ εὐχωλαῖς ἀγαναῖσιν (λοιβῇ τε	κνίσῃ	τε παρατρωπῶσ’ ἄνθρωποι λισσόμενοι, ὅτε
[366]	αὐτῶν γιγνομένας· αὐτὸ δ’ ἑκάτερον	τῇ	αὑτοῦ δυνάμει τί δρᾷ, τῇ
[381]	αὐτῶν μένει ἀεὶ ἁπλῶς ἐν	τῇ	αὑτοῦ μορφῇ. Απασα, ἔφη, ἀνάγκη
[380]	μήτε τινὰ λέγειν ταῦτα ἐν	τῇ	αὑτοῦ πόλει, εἰ μέλλει εὐνομήσεσθαι,
[367]	καὶ ὅσ’ ἄλλα ἀγαθὰ γόνιμα	τῇ	αὑτῶν φύσει ἀλλ’ οὐ δόξῃ
[359]	αἰσθοίμεθα, εἰ τοιόνδε (ποιή( σαιμεν	τῇ	διανοίᾳ· δόντες ἐξουσίαν ἑκατέρῳ ποιεῖν
[360]	ἀδαμάντινος, ὃς ἂν μείνειεν ἐν	τῇ	δικαιοσύνῃ καὶ τολμήσειεν ἀπέχεσθαι τῶν
[378]	γ’ ἔφην, ὦ Αδείμαντε, ἐν	τῇ	ἡμετέρᾳ πόλει. οὐδὲ λεκτέον νέῳ
[378]	Ηφαίστου ῥίψεις ὑπὸ πατρός, μέλλοντος	τῇ	μητρὶ τυπτομένῃ ἀμυνεῖν, καὶ θεομαχίας
[368]	τί τοιοῦτον, ὦ (Σώκρατες, ἐν	τῇ	περὶ τὸ δίκαιον ζητήσει καθορᾷς;
[362]	βουλεύματα, πρῶτον μὲν ἄρχειν ἐν	τῇ	πόλει δοκοῦντι δικαίῳ εἶναι, ἔπειτα
[371]	χρεία καπήλων ἡμῖν γένεσιν ἐμποιεῖ	τῇ	πόλει. ἢ οὐ καπήλους καλοῦμεν
[371]	τῶν ἄλλων δημιουργῶν δεῖ ἡμῖν	τῇ	πόλει. Πλειόνων γάρ. Καὶ δὴ
[371]	Τί δὲ δή; ἐν αὐτῇ	τῇ	πόλει πῶς ἀλλήλοις μεταδώσουσιν ὧν
[372]	ἐν αὐτῶν τούτων χρείᾳ τινὶ	τῇ	πρὸς ἀλλήλους. Αλλ’ ἴσως, ἦν
[373]	προσδεησόμεθα· τοῦτο γὰρ ἡμῖν ἐν	τῇ	προτέρᾳ πόλει οὐκ ἐνῆν— ἔδει
[369]	κοινωνούς τε καὶ βοηθούς, ταύτῃ	τῇ	συνοικίᾳ ἐθέμεθα πόλιν ὄνομα· ἦ
[361]	ἰατρὸς ~τά τε ἀδύνατα ἐν	τῇ	τέχνῃ καὶ τὰ δυνατὰ διαισθάνεται,
[370]	δὲ τρία, τὸ μὲν ἐπὶ	τῇ	τῆς οἰκίας παρασκευῇ διατρίβειν, τὸ
[369]	τὴν τοῦ μείζονος ὁμοιότητα ἐν	τῇ	τοῦ ἐλάττονος ἰδέᾳ ἐπισκοποῦντες. Αλλά
[366]	τῇ αὑτοῦ δυνάμει τί δρᾷ,	τῇ	τοῦ ἔχοντος ψυχῇ ἐνόν, καὶ
[359]	ἄλλο μὲν οὐδέν, περὶ δὲ	(τῇ	χειρὶ χρυσοῦν δακτύλιον ὄν< τα>
[382]	ἀληθῶς ψεῦδος καλοῖτο, ἡ ἐν	τῇ	ψυχῇ ἄγνοια ἡ τοῦ ἐψευσμένου·
[382]	λόγοις μίμημά τι τοῦ ἐν	τῇ	ψυχῇ ἐστὶν παθήματος καὶ ὕστερον
[382]	λέγειν· ἐγὼ δὲ λέγω ὅτι	τῇ	ψυχῇ περὶ τὰ ὄντα ψεύδεσθαί
[358]	αὐτὸ καθ’ αὑτὸ ἐνὸν ἐν	τῇ	ψυχῇ, τοὺς δὲ μισθοὺς καὶ
[369]	Εἴη δ’ ἂν ἥ γε	ἀναγκαιοτάτη	πόλις ἐκ τεττάρων ἢ πέντε
[361]	τὸν ἁλισκόμενον δὲ φαῦλον ἡγητέον·	ἐσχάτη	γὰρ ἀδικία δοκεῖν δίκαιον εἶναι
[369]	Παντάπασί γε. Δευτέρα δὴ οἰκήσεως,	τρίτη	δὲ ἐσθῆτος καὶ τῶν τοιούτων.
[363]	κριθάς, βρίθῃσι δὲ δένδρεα καρπῷ,	τίκτῃ	δ’ ἔμπεδα μῆλα, θάλασσα δὲ
[364]	μακράν τε καὶ τραχεῖαν καὶ	ἀνάντη·	οἱ δὲ τῆς τῶν θεῶν
[382]	ἂν θεὸς ψεύδοιτο. Οὐκ ἔστιν.	Πάντῃ	ἄρα ἀψευδὲς τὸ δαιμόνιόν τε
[381]	γε καὶ τὰ τοῦ θεοῦ	πάντῃ	ἄριστα ἔχει. Πῶς δ’ οὔ;
[364]	ὅτε κέν τις ὑπερβήῃ καὶ	ἁμάρτῃ.	βίβλων δὲ ὅμαδον παρέχονται Μουσαίου
[369]	(Αλλὰ μὴν πρώτη γε καὶ	μεγίστη	τῶν χρειῶν ἡ τῆς τροφῆς
[370]	καιρῷ, σχολὴν τῶν ἄλλων ἄγων,	πράττῃ.	Παντάπασι μὲν οὖν. Πλειόνων δή,
[367]	τί ποιοῦσα ἑκατέρα τὸν ἔχοντα	αὐτὴ	δι’ αὑτήν, ἐάντε λανθάνῃ ἐάντε
[367]	τί ποιοῦσα ἑκατέρα τὸν ἔχοντα	αὐτὴ	δι’ αὑτὴν ἡ μὲν κακόν,
[367]	οὖν αὐτὸ ἐπαίνεσον δικαιοσύνης, ὃ	αὐτὴ	δι’ αὑτὴν τὸν ἔχοντα ὀνίνησιν
[371]	Ποῦ οὖν ἄν ποτε ἐν	αὐτῇ	εἴη ἥ τε δικαιοσύνη καὶ
[370]	ἄλλων, οἳ ἐξ ἄλλης πόλεως	αὐτῇ	κομιοῦσιν ὧν δεῖται. Δεήσει. Καὶ
[368]	οὖν οὕτως ὅπως δύναμαι ἐπικουρεῖν	αὐτῇ.	Ο τε οὖν Γλαύκων καὶ
[371]	μέντοι. Τί δὲ δή; ἐν	αὐτῇ	τῇ πόλει πῶς ἀλλήλοις μεταδώσουσιν
[366]	κακῶν ὅσα ἴσχει ψυχὴ ἐν	αὑτῇ,	δικαιοσύνη δὲ μέγιστον ἀγαθόν. ~(εἰ
[371]	διαλλάττειν ὅσοι τι δέονται πρίασθαι.	Αὕτη	ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, ἡ
[373]	ὡς δοκεῖ, οὐκ ἐξαρκέσει, οὐδὲ	αὕτη	ἡ δίαιτα, ἀλλὰ κλῖναί τε
[359]	δὴ φύσις δικαιοσύνης, ὦ Σώκρατες,	αὕτη	τε καὶ τοιαύτη, καὶ ἐξ
[359]	ὦ Σώκρατες, αὕτη τε καὶ	τοιαύτη,	καὶ ἐξ ὧν πέφυκε τοιαῦτα,
[365]	ἀλλ’ ὅμως, εἰ μέλλομεν εὐδαιμονήσειν,	ταύτῃ	ἰτέον, ὡς τὰ ἴχνη τῶν
[373]	ἔδει γὰρ οὐδέν— ἐν δὲ	ταύτῃ	καὶ τούτου προσδεήσει. δεήσει δὲ
[381]	ἄριστα ἔχει. Πῶς δ’ οὔ;	Ταύτῃ	μὲν δὴ ἥκιστα ἂν πολλὰς
[369]	ἀγείραντες κοινωνούς τε καὶ βοηθούς,	ταύτῃ	τῇ συνοικίᾳ ἐθέμεθα πόλιν ὄνομα·
[369]	Πῶς δ’ οὔ; (Αλλὰ μὴν	πρώτη	γε καὶ μεγίστη τῶν χρειῶν
[373]	προσέσονται καὶ τράπεζαι καὶ τἆλλα	σκεύη,	καὶ ὄψα δὴ καὶ μύρα
[381]	καὶ τά γε σύνθετα πάντα	σκεύη	τε καὶ οἰκοδομήματα καὶ ἀμφιέσματα
[370]	μὲν ἐπὶ τῇ τῆς οἰκίας	παρασκευῇ	διατρίβειν, τὸ δὲ ἱματίου, τὸ
[369]	καὶ πόνον ἀναλίσκειν ἐπὶ σίτου	παρασκευῇ	καὶ ἄλλοις κοινωνεῖν, ἢ ἀμελήσαντα
[369]	τῶν χρειῶν ἡ τῆς τροφῆς	παρασκευὴ	τοῦ εἶναί τε καὶ ζῆν
[379]	ὁ Πάνδαρος συνέχεεν, ἐάν τις	φῇ	δι’ Αθηνᾶς τε καὶ Διὸς
[383]	τῷ Αγαμέμνονι· οὐδὲ Αἰσχύλου, ὅταν	φῇ	ἡ Θέτις τὸν Απόλλω ἐν
[381]	ἢ θεῶν ἢ ἀνθρώπων; Αδύνατον,	ἔφη.	Αδύνατον ἄρα, ἔφην, καὶ θεῷ
[358]	ὡς ἔοικε, δυσμαθής. (Ιθι δή,	ἔφη,	ἄκουσον καὶ ἐμοῦ, ἐάν σοι
[381]	παῖδας ἀπεργάζωνται δειλοτέρους. Μὴ γάρ,	ἔφη.	Αλλ’ ἆρα, ἦν δ’ ἐγώ,
[370]	αὑτοῦ πράττειν; Καὶ ὁ Αδείμαντος	ἔφη·	Αλλ’ ἴσως, ὦ Σώκρατες, οὕτω
[379]	αὐτοῖς γε ποιητέον μύθους. Ορθῶς,	ἔφη·	ἀλλ’ αὐτὸ δὴ τοῦτο, οἱ
[377]	ἐλάττους. ἢ οὐκ οἴει; Εγωγ’	ἔφη·	ἀλλ’ οὐκ ἐννοῶ οὐδὲ τοὺς
[382]	ἐν τῷ τοιούτῳ. Πολύ γε,	ἔφη.	Αλλὰ μὴν ὀρθότατά γ’ ἄν,
[381]	ἐν τῇ αὑτοῦ μορφῇ. Απασα,	ἔφη,	ἀνάγκη ἔμοιγε δοκεῖ. (Μηδεὶς ἄρα,
[380]	ἀλλὰ τῶν ἀγαθῶν. Καὶ μάλ’	ἔφη,	ἀπόχρη. (Τί δὲ δὴ ὁ
[379]	ἀλλ’ οὐ τὸν θεόν. Αληθέστατα,	ἔφη,	δοκεῖς μοι λέγειν. Οὐκ ἄρα,
[361]	ἐκκαθαίρεις τοῖν ἀνδροῖν. Ως μάλιστ’	ἔφη,	δύναμαι. ὄντοιν δὲ τοιούτοιν, οὐδὲν
[376]	Γλαύκωνος ἀδελφός, Πάνυ μὲν οὖν,	ἔφη,	ἔγωγε προσδοκῶ προὔργου εἶναι εἰς
[383]	ἐπὶ πλεῖστον οἷόν τε. Παντάπασιν,	ἔφη,	ἔγωγε τοὺς τύπους τούτους συγχωρῶ,
[357]	εἶπον. Τρίτον δὲ ὁρᾷς τι,	ἔφη,	εἶδος ἀγαθοῦ, ἐν ᾧ τὸ
[383]	οὔθ’ ὕπαρ οὐδ’ ὄναρ. ~(Οὕτως,	ἔφη,	ἔμοιγε καὶ αὐτῷ φαίνεται σοῦ
[377]	τοὺς πολλοὺς ἐκβλητέον. Ποίους δή;	ἔφη.	Εν τοῖς μείζοσιν, ἦν δ’
[372]	ἐγώ, ὦ Γλαύκων; Απερ νομίζεται,	ἔφη·	ἐπί τε κλινῶν κατακεῖσθαι οἶμαι
[381]	καὶ τὸ αἴσχιον ἑαυτοῦ; (Ανάγκη,	ἔφη,	ἐπὶ τὸ χεῖρον, εἴπερ ἀλλοιοῦται·
[374]	τεχνικὴ δοκεῖ εἶναι; Καὶ μάλα,	ἔφη.	Η οὖν τι σκυτικῆς δεῖ
[368]	μεῖζον πόλις ἑνὸς ἀνδρός; Μεῖζον,	ἔφη.	Ισως τοίνυν πλείων ἂν δικαιοσύνη
[375]	ἀγαθὸν φύλακα ἀδύνατον γενέσθαι. Κινδυνεύει,	ἔφη.	Καὶ ἐγὼ ἀπορήσας τε καὶ
[373]	Γλαύκων; ἢ πῶς ἔσται; Οὕτως,	ἔφη.	Καὶ μηδέν γέ πω λέγωμεν,
[369]	ἰδέᾳ ἐπισκοποῦντες. Αλλά μοι δοκεῖς,	ἔφη,	καλῶς λέγειν. Αρ’ οὖν, ἦν
[372]	δὲ ὑῶν πόλιν, ὦ Σώκρατες,	ἔφη,	κατεσκεύαζες, τί ἂν αὐτὰς ἄλλο
[382]	τὸ θεῖον. Παντάπασι μὲν οὖν,	ἔφη.	Κομιδῇ ἄρα ὁ θεὸς ἁπλοῦν
[362]	βοηθεῖν δικαιοσύνῃ. (Καὶ ὅς, Οὐδέν,	ἔφη,	λέγεις· ἀλλ’ ἔτι καὶ τάδε
[358]	χαίροι λέγων καὶ ἀκούων; (Κάλλιστα,	ἔφη,	λέγεις· καὶ ὃ πρῶτον ἔφην
[382]	τε καὶ ἄνθρωποι μισοῦσιν; Πῶς,	ἔφη,	λέγεις; Οὕτως, ἦν δ’ ἐγώ,
[378]	πρὸς ἀρετὴν ἀκούειν. Εχει γάρ,	ἔφη,	λόγον. ἀλλ’ εἴ τις αὖ
[376]	οὔπω τοῦτο ἐθαύμασας; Οὐ πάνυ,	ἔφη,	μέχρι τούτου προσέσχον τὸν νοῦν·
[380]	ἑαυτοῦ ἰδέας ἐκβαίνειν; Οὐκ ἔχω,	ἔφη,	νῦν γε οὕτως εἰπεῖν. Τί
[369]	αὐτὸ εἶναι· σκοπεῖτε οὖν. Εσκεπται,	ἔφη	ὁ Αδείμαντος· ἀλλὰ μὴ ἄλλως
[368]	ὄντα τυγχάνει. Πάνυ μὲν οὖν,	ἔφη	ὁ Αδείμαντος· ἀλλὰ τί τοιοῦτον,
[375]	δύναμις παρείκῃ. ~(Οὐ γὰρ οὖν,	ἔφη.	Οἴει οὖν τι, ἦν δ’
[377]	ὅμοια βουληθῇ γράψαι. Καὶ γάρ,	ἔφη,	ὀρθῶς ἔχει τά γε τοιαῦτα
[381]	μεταβάλλοι ἂν καὶ ἀλλοιοῖ; Δῆλον,	ἔφη,	ὅτι, εἴπερ ἀλλοιοῦται. Πότερον οὖν
[376]	φιλόσοφος τὴν φύσιν; ~(Πῶς δή;	ἔφη·	οὐ γὰρ ἐννοῶ. Καὶ τοῦτο,
[379]	δὲ κακῶν ἀναίτιον. (Παντελῶς γ’	ἔφη.	Οὐδ’ ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ,
[372]	ἐγγενομένη ὧν ἐσκέμμεθα; ~(Εγὼ μέν,	ἔφη,	οὐκ ἐννοῶ, ὦ Σώκρατες, εἰ
[376]	καὶ φιλόσοφον ταὐτόν; Ταὐτὸν γάρ,	ἔφη.	Οὐκοῦν θαρροῦντες τιθῶμεν καὶ ἐν
[373]	τοιαῦτα κτητέον. ἦ γάρ; (Ναί,	ἔφη.	Οὐκοῦν μείζονά τε αὖ τὴν
[377]	πρότερον ἁπτέον ἢ γυμναστικῆς. Ορθῶς,	ἔφη.	Οὐκοῦν οἶσθ’ ὅτι ἀρχὴ παντὸς
[373]	ἔσται. ἢ πῶς λέγομεν; Οὕτως,	ἔφη.	Οὐκοῦν τῆς τῶν πλησίον χώρας
[376]	φύλαξ πόλεως. Παντάπασι μὲν οὖν,	ἔφη.	Οὗτος μὲν δὴ ἂν οὕτως
[375]	ἑλόντα διαμάχεσθαι. Δεῖ γὰρ οὖν,	ἔφη,	πάντων τούτων. Καὶ μὴν ἀνδρεῖόν
[357]	ἐπ’ ἐμοὶ εἴη. Οὐ τοίνυν,	ἔφη,	ποιεῖς ὃ βούλει. λέγε γάρ
[382]	ἂν ψεύδοιτο; Γελοῖον μεντἂν εἴη,	ἔφη.	Ποιητὴς μὲν ἄρα ψευδὴς ἐν
[377]	ἐν τοῖς ψευδέσιν; Οὐ μανθάνω,	ἔφη,	πῶς λέγεις. Οὐ μανθάνεις, ἦν
[381]	φαίνεσθαι, ἐξαπατῶντες καὶ γοητεύοντες; Ισως,	ἔφη.	~(Τί δέ; ἦν δ’ ἐγώ·
[374]	καλῶς ἐργάζεσθαι τέχνας. Αληθῆ λέγεις,	ἔφη.	(Τί οὖν; ἦν δ’ ἐγώ·
[375]	αὐτοὶ φθήσονται αὐτὸ δράσαντες. Αληθῆ,	ἔφη.	Τί οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,
[358]	μακαρίῳ ἔσεσθαι. Οὐ τοίνυν δοκεῖ,	ἔφη,	τοῖς πολλοῖς, ἀλλὰ τοῦ ἐπιπόνου
[380]	αὐτὰ αὑτοῖς. Σύμψηφός σοί εἰμι,	ἔφη,	τούτου τοῦ νόμου, καί μοι
[357]	ἀλλὰ τί δή; Εν ποίῳ,	ἔφη,	τούτων τὴν δικαιοσύνην τιθεῖς; ~(Εγὼ
[382]	ἄνοιαν ἢ μανίαν; Αλλ’ οὐδείς,	ἔφη,	τῶν ἀνοήτων καὶ μαινομένων θεοφιλής.
[376]	φιλομαθῆ αὐτὸν δεῖν εἶναι; Τιθῶμεν,	ἔφη.	Φιλόσοφος δὴ καὶ θυμοειδὴς καὶ
[357]	τὴν ἀπόρρησιν οὐκ ἀπεδέξατο, ἀλλ’	ἔφη·	Ω Σώκρατες, πότερον ἡμᾶς βούλει
[362]	Αδείμαντος, Οὔ τί που οἴει,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, ἱκανῶς εἰρῆσθαι περὶ
[373]	τῶν ἀναγκαίων ὅρον; (Πολλὴ ἀνάγκη,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες. Πολεμήσομεν δὴ τὸ
[365]	δὲ δεινὰ περιμένει. Ταῦτα πάντα,	ἔφη,	ὦ φίλε Σώκρατες, τοιαῦτα καὶ
[372]	ὁ Γλαύκων ὑπολαβών, Ανευ ὄψου,	ἔφη,	ὡς ἔοικας, ποιεῖς τοὺς ἄνδρας
[381]	ἀεὶ ἁπλῶς ἐν τῇ αὑτοῦ	μορφῇ.	Απασα, ἔφη, ἀνάγκη ἔμοιγε δοκεῖ.
[363]	δ’ ἔμπεδα μῆλα, θάλασσα δὲ	παρέχῃ	ἰχθῦς. Μουσαῖος δὲ τούτων νεανικώτερα
[377]	Ορθῶς, ἔφη. Οὐκοῦν οἶσθ’ ὅτι	ἀρχὴ	παντὸς ἔργου μέγιστον, ἄλλως (τε
[382]	ψεῦδος καλοῖτο, ἡ ἐν τῇ	ψυχῇ	ἄγνοια ἡ τοῦ ἐψευσμένου· ἐπεὶ
[366]	μὲν μέγιστον κακῶν ὅσα ἴσχει	ψυχὴ	ἐν αὑτῇ, δικαιοσύνη δὲ μέγιστον
[366]	τί δρᾷ, τῇ τοῦ ἔχοντος	ψυχῇ	ἐνόν, καὶ λανθάνον θεούς τε
[382]	μίμημά τι τοῦ ἐν τῇ	ψυχῇ	ἐστὶν παθήματος καὶ ὕστερον γεγονὸς
[376]	σώμασι γυμναστική, ἡ δ’ ἐπὶ	ψυχῇ	μουσική. Εστιν γάρ. Αρ’ οὖν
[375]	καὶ ἀνίκητον θυμός, οὗ παρόντος	ψυχὴ	πᾶσα πρὸς πάντα ἄφοβός τέ
[382]	ἐγὼ δὲ λέγω ὅτι τῇ	ψυχῇ	περὶ τὰ ὄντα ψεύδεσθαί τε
[358]	καθ’ αὑτὸ ἐνὸν ἐν τῇ	ψυχῇ,	τοὺς δὲ μισθοὺς καὶ τὰ
[378]	πατέρα κολάζων παντὶ τρόπῳ, ἀλλὰ	δρῴη	ἂν ὅπερ θεῶν οἱ πρῶτοί
[378]	εἴ τις αὖ καὶ ταῦτα	ἐρωτῴη	ἡμᾶς, ταῦτα ἅττα τ’ ἐστὶν