Pages
[377]	τὸ πολὺ ἐναντίας δόξας ἐκείναις	ἅς,	ἐπειδὰν τελεωθῶσιν, ἔχειν οἰησόμεθα δεῖν
[365]	ζῶσιν, εἰσὶ δὲ καὶ τελευτήσασιν,	ἃς	δὴ τελετὰς καλοῦσιν, αἳ τῶν
[359]	χαλκοῦν, κοῖλον, θυρίδας ἔχοντα, καθ’	ἃς	ἐγκύψαντα ἰδεῖν ἐνόντα νεκρόν, ὡς
[364]	Μουσῶν ἐκγόνων, ὥς φασι, καθ’	ἃς	θυηπολοῦσιν, πείθοντες οὐ μόνον ἰδιώτας
[372]	ἅλας τε δῆλον ὅτι καὶ	ἐλάας	καὶ τυρόν, καὶ βολβοὺς καὶ
[365]	τεῖχος ὕψιον ἢ σκολιαῖς ἀπάταις	ἀναβὰς	καὶ ἐμαυτὸν οὕτω περιφράξας διαβιῶ;
[370]	οἵ τε οἰκοδόμοι πρὸς τὰς	ἀγωγὰς	μετὰ τῶν γεωργῶν χρῆσθαι ὑποζυγίοις,
[381]	θεοὺς βλασφημῶσιν, ἅμα δὲ τοὺς	παῖδας	ἀπεργάζωνται δειλοτέρους. Μὴ γάρ, ἔφη.
[363]	μακροτέρους ἀποτείνουσιν μισθοὺς παρὰ θεῶν·	παῖδας	γὰρ παίδων φασὶ καὶ γένος
[372]	τὴν οὐσίαν (ποιού( μενοι τοὺς	παῖδας,	εὐλαβούμενοι πενίαν ἢ πόλεμον. Καὶ
[377]	ἐπιτυχόντων μύθους πλασθέντας ἀκούειν τοὺς	παῖδας	καὶ λαμβάνειν ἐν ταῖς ψυχαῖς
[359]	θαυμαστὰ καὶ ἵππον χαλκοῦν, κοῖλον,	θυρίδας	ἔχοντα, καθ’ ἃς ἐγκύψαντα ἰδεῖν
[383]	αὑτῆς (γάμοις ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι τὰς	ἑὰς	εὐπαιδίας— νόσων τ’ ἀπείρους καὶ
[380]	καὶ πάντων ἥκιστα τῆς ἑαυτοῦ	ἰδέας	ἐκβαίνειν; Οὐκ ἔχω, ἔφη, νῦν
[380]	εἴπερ τι ἐξίσταιτο τῆς αὑτοῦ	(ἰδέας,	ἢ αὐτὸ ὑφ’ ἑαυτοῦ μεθίστασθαι
[370]	καὶ ποιμένας τούς τε ἄλλους	νομέας	προσθεῖμεν, ἵνα οἵ τε (γεωργοὶ
[366]	δόξας τε καὶ τιμὰς καὶ	δωρεὰς	τὰς ἀπ’ αὐτῶν γιγνομένας· αὐτὸ
[372]	μὲν πέψαντες, τὰ δὲ μάξαντες,	μάζας	γενναίας καὶ ἄρτους ἐπὶ κάλαμόν
[381]	ἐοικότες ἀλλοδαποῖσι, παντοῖοι τελέθοντες, ἐπιστρωφῶσι	πόληας·	μηδὲ Πρωτέως καὶ Θέτιδος καταψευδέσθω
[363]	δὲ γαῖα μέλαινα (πυροὺς καὶ	κριθάς,	βρίθῃσι δὲ δένδρεα καρπῷ, τίκτῃ
[367]	τὸν βίον (οὐδὲν ἄλλο σκοπῶν	διελήλυθας	ἢ τοῦτο. μὴ οὖν ἡμῖν
[372]	πέψαντες, τὰ δὲ μάξαντες, μάζας	γενναίας	καὶ ἄρτους ἐπὶ κάλαμόν τινα
[361]	ἀδικημάτων, καὶ βιάσασθαι ὅσα ἂν	βίας	δέηται, διά τε ἀνδρείαν καὶ
[379]	τὸ ἀγαθόν; Ναί. Αἴτιον ἄρα	εὐπραγίας;	Ναί. Οὐκ ἄρα πάντων γε
[379]	δὴ τοῦτο, οἱ τύποι περὶ	θεολογίας	τίνες ἂν εἶεν; Τοιοίδε πού
[371]	αὐτοῦ ἀλλάξασθαι, ἀργήσει τῆς αὑτοῦ	δημιουργίας	καθήμενος ἐν ἀγορᾷ; Οὐδαμῶς, ἦ
[365]	καθαρμοὶ ἀδικημάτων ~διὰ θυσιῶν καὶ	(παιδιᾶς	ἡδονῶν εἰσι μὲν ἔτι ζῶσιν,
[383]	(γάμοις ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι τὰς ἑὰς	εὐπαιδίας—	νόσων τ’ ἀπείρους καὶ μακραίωνας
[359]	ποιμένα θητεύοντα παρὰ τῷ τότε	Λυδίας	ἄρχοντι, ὄμβρου δὲ πολλοῦ γενομένου
[374]	Αρ’ οὖν οὐ καὶ φύσεως	ἐπιτηδείας	εἰς αὐτὸ τὸ ἐπιτήδευμα; Πῶς
[362]	τὸν ἄδικον, ἅτε ἐπιτηδεύοντα πρᾶγμα	ἀληθείας	ἐχόμενον καὶ οὐ πρὸς δόξαν
[372]	τὸν βίον ἐν εἰρήνῃ μετὰ	ὑγιείας,	ὡς εἰκός, γηραιοὶ τελευτῶντες ἄλλον
[374]	καὶ αὖ τέχνης τε καὶ	ἐπιμελείας	μεγίστης δεόμενον. Οἶμαι ἔγωγε, ἦ
[366]	ἢ γήρως ἤ τινος ἄλλης	ἀσθενείας	ψέγει τὸ ἀδικεῖν, ἀδυνατῶν αὐτὸ
[364]	ἐπάγονται οἱ μὲν κακίας πέρι,	εὐπετείας	διδόντες, ὡς τὴν μὲν κακότητα
[364]	μάρτυρας ποιητὰς ἐπάγονται οἱ μὲν	κακίας	πέρι, εὐπετείας διδόντες, ὡς τὴν
[365]	τοσαῦτα λεγόμενα ἀρετῆς πέρι καὶ	κακίας,	ὡς ἄνθρωποι καὶ θεοὶ περὶ
[366]	λόγον δικαιοσύνην ἂν πρὸ μεγίστης	ἀδικίας	αἱροίμεθ’ ἄν, ἣν ἐὰν μετ’
[364]	λόγων περὶ δικαιοσύνης τε καὶ	ἀδικίας	ἰδίᾳ τε λεγόμενον (καὶ ὑπὸ
[361]	ἀδικῶν δόξαν ἐχέτω τὴν μεγίστην	ἀδικίας,	ἵνα ᾖ βεβασανισμένος εἰς δικαιοσύνην
[366]	θεῶν ἐσόμεθα, τὰ δ’ ἐξ	ἀδικίας	κέρδη ἀπωσόμεθα· ἄδικοι δὲ κερδανοῦμέν
[367]	μόνον τῷ λόγῳ ὅτι δικαιοσύνη	ἀδικίας	κρεῖττον, ἀλλὰ καὶ τί ποιοῦσα
[367]	ἐνδείξῃ τῷ λόγῳ ὅτι δικαιοσύνη	ἀδικίας	κρεῖττον, ἀλλὰ τί ποιοῦσα ἑκατέρα
[361]	ὁ μὲν δικαιοσύνης, ὁ δὲ	ἀδικίας,	κρίνωνται ὁπότερος αὐτοῖν εὐδαιμονέστερος. Βαβαῖ,
[367]	τις ὑπὲρ δικαιοσύνης τε καὶ	ἀδικίας	λέγοιεν ἄν, μεταστρέφοντες αὐτοῖν τὴν
[360]	μήτε τοῦ ἀδίκου ἀπὸ τῆς	ἀδικίας,	μήτε τοῦ δικαίου ἀπὸ τῆς
[358]	τῆς δικαιοσύνης λόγον, ὡς (ἄμεινον	ἀδικίας,	οὐδενός πω ἀκήκοα ὡς βούλομαι—
[368]	ᾤμην ἀποφαίνειν ὡς ἄμεινον δικαιοσύνη	ἀδικίας,	οὐκ ἀπεδέξασθέ μου— οὔτ’ αὖ
[363]	βασιλῆος ἀμύμονος ὅς τε θεουδὴς	εὐδικίας	ἀνέχῃσι, φέρῃσι δὲ γαῖα μέλαινα
[372]	ἱμάτια καὶ ὑποδήματα; καὶ οἰκοδομησάμενοι	οἰκίας,	θέρους μὲν τὰ πολλὰ γυμνοί
[370]	τὸ μὲν ἐπὶ τῇ τῆς	οἰκίας	παρασκευῇ διατρίβειν, τὸ δὲ ἱματίου,
[360]	λαμβάνειν, (καὶ εἰσιόντι εἰς τὰς	οἰκίας	συγγίγνεσθαι ὅτῳ βούλοιτο, καὶ ἀποκτεινύναι
[373]	πρῶτον ἐλέγομεν οὐκέτι τἀναγκαῖα θετέον,	οἰκίας	τε καὶ ἱμάτια καὶ ὑποδήματα,
[368]	ἐστιν ἑκάτερον καὶ περὶ τῆς	ὠφελίας	αὐτοῖν τἀληθὲς ποτέρως ἔχει. εἶπον
[379]	χθόνα δῖαν ἐλαύνει· (οὐδ’ ὡς	ταμίας	ἡμῖν Ζεὺς— ἀγαθῶν τε κακῶν
[365]	φασιν εἶναι, πόνους δὲ καὶ	ζημίας	φανεράς· ἀδίκῳ δὲ δόξαν δικαιοσύνης
[365]	τὰν ἀλάθειαν βιᾶται καὶ κύριον	εὐδαιμονίας,	ἐπὶ τοῦτο δὴ τρεπτέον ὅλως·
[361]	δικαιοσύνην τῷ μὴ τέγγεσθαι ὑπὸ	κακοδοξίας	καὶ τῶν ὑπ’ αὐτῆς γιγνομένων,
[375]	ἐννενοήκαμεν ὅτι εἰσὶν ἄρα φύσεις	οἵας	ἡμεῖς οὐκ ᾠήθημεν, ἔχουσαι τἀναντία
[371]	οἳ ἂν τὰ μὲν τῆς	διανοίας	μὴ πάνυ ἀξιοκοινώνητοι ὦσιν, τὴν
[366]	οὐδεὶς ἑκὼν δίκαιος, ἀλλ’ ὑπὸ	ἀνανδρίας	ἢ γήρως ἤ τινος ἄλλης
[365]	τὸ λανθάνειν συνωμοσίας τε καὶ	ἑταιρίας	συνάξομεν, εἰσίν τε πειθοῦς διδάσκαλοι
[371]	ἐπιστημόνων τῆς περὶ τὴν θάλατταν	ἐργασίας.	Συχνῶν μέντοι. Τί δὲ δή;
[382]	οὔτε ἄλλους ἐξαπατᾷ, οὔτε κατὰ	φαντασίας	οὔτε κατὰ λόγους οὔτε κατὰ
[365]	φέρει. ἐπὶ γὰρ τὸ λανθάνειν	συνωμοσίας	τε καὶ ἑταιρίας συνάξομεν, εἰσίν
[362]	τοὺς ἐχθροὺς βλάπτειν, καὶ θεοῖς	θυσίας	καὶ ἀναθήματα ἱκανῶς καὶ μεγαλοπρεπῶς
[374]	στρατοπέδῳ, ὃ ἐξελθὸν ὑπὲρ τῆς	οὐσίας	ἁπάσης καὶ ὑπὲρ ὧν νυνδὴ
[361]	καὶ διὰ παρασκευὴν φίλων καὶ	οὐσίας.	τοῦτον δὲ τοιοῦτον θέντες τὸν
[360]	λέγων· ἐπεὶ εἴ τις τοιαύτης	ἐξουσίας	ἐπιλαβόμενος μηδέν ποτε ἐθέλοι ἀδικῆσαι
[377]	ψυχαῖς ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ	ἐναντίας	δόξας ἐκείναις ἅς, ἐπειδὰν τελεωθῶσιν,
[378]	τῇ μητρὶ τυπτομένῃ ἀμυνεῖν, καὶ	θεομαχίας	ὅσας Ομηρος πεποίηκεν οὐ παραδεκτέον
[378]	ῥᾳδίως ἀλλήλοις ἀπεχθάνεσθαι— πολλοῦ δεῖ	γιγαντομαχίας	τε μυθολογητέον αὐτοῖς καὶ ποικιλτέον,
[364]	καὶ θεοὶ πολλοῖς μὲν ἀγαθοῖς	δυστυχίας	τε καὶ βίον κακὸν ἔνειμαν,
[363]	φέρειν, ἔτι τε ζῶντας (εἰς	κακὰς	δόξας ἄγοντες, ἅπερ Γλαύκων περὶ
[359]	δὴ ἄρξασθαι νόμους τίθεσθαι καὶ	συνθήκας	αὑτῶν, καὶ ὀνομάσαι τὸ ὑπὸ
[375]	ἄλλο ὁτιοῦν ζῷον; ἢ οὐκ	ἐννενόηκας	ὡς (ἄμαχόν τε καὶ ἀνίκητον
[372]	ὑπολαβών, Ανευ ὄψου, ἔφη, ὡς	ἔοικας,	ποιεῖς τοὺς ἄνδρας ἑστιωμένους. Αληθῆ,
[372]	ἐπελαθόμην ὅτι καὶ ὄψον ἕξουσιν,	ἅλας	τε δῆλον ὅτι καὶ ἐλάας
[364]	λέγουσι, καὶ πονηροὺς πλουσίους καὶ	ἄλλας	δυνάμεις ἔχοντας εὐδαιμονίζειν καὶ τιμᾶν
[378]	μυθολογητέον αὐτοῖς καὶ ποικιλτέον, καὶ	ἄλλας	ἔχθρας πολλὰς καὶ παντοδαπὰς θεῶν
[378]	καὶ ποικιλτέον, καὶ ἄλλας ἔχθρας	πολλὰς	καὶ παντοδαπὰς θεῶν τε καὶ
[374]	που, εἰ μέμνησαι, ἀδύνατον ἕνα	πολλὰς	καλῶς ἐργάζεσθαι τέχνας. Αληθῆ λέγεις,
[381]	Ταύτῃ μὲν δὴ ἥκιστα ἂν	πολλὰς	μορφὰς ἴσχοι ὁ θεός. Ηκιστα
[380]	ἀλλάττοντα τὸ αὑτοῦ εἶδος εἰς	πολλὰς	μορφάς, τοτὲ δὲ ἡμᾶς ἀπατῶντα
[370]	πράττοι ἄν τις εἷς ὢν	πολλὰς	τέχνας ἐργαζόμενος, ἢ ὅταν μίαν
[383]	βίους, ξύμπαντά τ’ εἰπὼν θεοφιλεῖς	ἐμὰς	τύχας παιᾶν’ ἐπηυφήμησεν, εὐθυμῶν ἐμέ.
[380]	εἰς πολλὰς μορφάς, τοτὲ δὲ	ἡμᾶς	ἀπατῶντα καὶ ποιοῦντα περὶ αὑτοῦ
[357]	ἀλλ’ ἔφη· Ω Σώκρατες, πότερον	ἡμᾶς	βούλει δοκεῖν πεπεικέναι ἢ ὡς
[367]	πάντων ὑμῶν καὶ ἐκ νέων	ἡμᾶς	ἐπείθετε, οὐκ ἂν ἀλλήλους ἐφυλάττομεν
[357]	ἐπίπονα φαῖμεν ἄν, ὠφελεῖν δὲ	ἡμᾶς,	καὶ αὐτὰ μὲν ἑαυτῶν ἕνεκα
[362]	τάδε ἄκουε. δεῖ γὰρ διελθεῖν	ἡμᾶς	καὶ τοὺς ἐναντίους λόγους ὧν
[365]	αἳ τῶν ἐκεῖ κακῶν ἀπολύουσιν	ἡμᾶς,	μὴ θύσαντας δὲ δεινὰ περιμένει.
[378]	τις αὖ καὶ ταῦτα ἐρωτῴη	ἡμᾶς,	ταῦτα ἅττα τ’ ἐστὶν καὶ
[383]	ὄντας τῷ μεταβάλλειν ἑαυτοὺς μήτε	ἡμᾶς	ψεύδεσι παράγειν ἐν λόγῳ ἢ
[366]	ἄλλως ἢ δόξας τε καὶ	τιμὰς	καὶ δωρεὰς τὰς ἀπ’ αὐτῶν
[368]	καὶ εἶπον· Οὐ κακῶς εἰς	ὑμᾶς,	ὦ παῖδες ἐκείνου τοῦ ἀνδρός,
[378]	τὴν πόλιν, οὔτ’ ἐν ὑπονοίαις	πεποιημένας	οὔτε ἄνευ ὑπονοιῶν. ὁ γὰρ
[370]	εἰ αὐτοῖς βουκόλους τε καὶ	ποιμένας	τούς τε ἄλλους νομέας προσθεῖμεν,
[366]	καὶ δωρεὰς τὰς ἀπ’ αὐτῶν	γιγνομένας·	αὐτὸ δ’ ἑκάτερον τῇ αὑτοῦ
[379]	συνέχεεν, ἐάν τις φῇ δι’	Αθηνᾶς	τε καὶ Διὸς γεγονέναι, οὐκ
[358]	οἶμαι ἂν σοῦ πυθέσθαι. διὸ	κατατείνας	ἐρῶ τὸν ἄδικον βίον ἐπαινῶν,
[367]	ἀκοῦσαι τἀναντία, ὡς δύναμαι μάλιστα	κατατείνας	λέγω. μὴ οὖν ἡμῖν μόνον
[378]	ἐστὶν καὶ τίνες οἱ μῦθοι,	τίνας	ἂν φαῖμεν; Καὶ ἐγὼ εἶπον·
[377]	οὐκ ἐννοῶ οὐδὲ τοὺς μείζους	τίνας	λέγεις. Οὓς Ησίοδός τε, εἶπον,
[360]	ἀποκτεινύναι καὶ ἐκ δεσμῶν λύειν	οὕστινας	βούλοιτο, καὶ τἆλλα πράττειν ἐν
[378]	δεῖν ῥᾳδίως οὕτως λέγεσθαι πρὸς	ἄφρονάς	τε καὶ νέους, ἀλλὰ μάλιστα
[374]	ἀδύνατον ἕνα πολλὰς καλῶς ἐργάζεσθαι	τέχνας.	Αληθῆ λέγεις, ἔφη. (Τί οὖν;
[370]	ἄν τις εἷς ὢν πολλὰς	τέχνας	ἐργαζόμενος, ἢ ὅταν μίαν εἷς;
[362]	μὴ δυσχεραίνειν τὸ ἀδικεῖν· εἰς	ἀγῶνας	τοίνυν ἰόντα καὶ ἰδίᾳ καὶ
[383]	εὐπαιδίας— νόσων τ’ ἀπείρους καὶ	μακραίωνας	βίους, ξύμπαντά τ’ εἰπὼν θεοφιλεῖς
[365]	ἀπάταις ἀναβὰς καὶ ἐμαυτὸν οὕτω	περιφράξας	διαβιῶ; τὰ μὲν γὰρ λεγόμενα
[379]	δειλῶν· καὶ ᾧ μὲν ἂν	μείξας	ὁ Ζεὺς δῷ ἀμφοτέρων, ἄλλοτε
[363]	ἔτι τε ζῶντας (εἰς κακὰς	δόξας	ἄγοντες, ἅπερ Γλαύκων περὶ τῶν
[367]	δὲ ἀγαθόν ἐστιν· τὰς δὲ	δόξας	ἀφαίρει, ὥσπερ Γλαύκων διεκελεύσατο. εἰ
[377]	ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ ἐναντίας	δόξας	ἐκείναις ἅς, ἐπειδὰν τελεωθῶσιν, ἔχειν
[367]	ἀδικία βλάπτει, μισθοὺς δὲ καὶ	δόξας	πάρες ἄλλοις ἐπαινεῖν· ὡς ἐγὼ
[366]	οὐδ’ ἐπῄνεσεν δικαιοσύνην ἄλλως ἢ	δόξας	τε καὶ τιμὰς καὶ δωρεὰς
[367]	ἐπαινούντων δικαιοσύνην καὶ ψεγόντων ἀδικίαν,	δόξας	τε περὶ αὐτῶν καὶ μισθοὺς
[360]	ἀδικεῖν. λυσιτελεῖν γὰρ δὴ οἴεται	πᾶς	ἀνὴρ πολὺ (μᾶλλον ἰδίᾳ τὴν
[366]	ἄλλο αἴτιον ἢ ἐκεῖνο, ὅθενπερ	ἅπας	ὁ λόγος οὗτος ὥρμησεν καὶ
[378]	καὶ ἄλλας ἔχθρας πολλὰς καὶ	παντοδαπὰς	θεῶν τε καὶ ἡρώων πρὸς
[382]	κατὰ λόγους οὔτε κατὰ σημείων	πομπάς,	οὔθ’ ὕπαρ οὐδ’ ὄναρ. ~(Οὕτως,
[376]	σχολὴν ἄγοντες λόγῳ παιδεύωμεν τοὺς	ἄνδρας.	(Αλλὰ χρή. Τίς οὖν ἡ
[372]	ἔφη, ὡς ἔοικας, ποιεῖς τοὺς	ἄνδρας	ἑστιωμένους. Αληθῆ, ἦν δ’ ἐγώ,
[365]	εἶναι, πόνους δὲ καὶ ζημίας	φανεράς·	ἀδίκῳ δὲ δόξαν δικαιοσύνης παρεσκευασμένῳ
[373]	ἀροῦν, καὶ ἐκείνοις αὖ τῆς	ἡμετέρας,	ἐὰν καὶ ἐκεῖνοι ἀφῶσιν αὑτοὺς
[377]	πείσομεν τὰς τροφούς τε καὶ	μητέρας	λέγειν τοῖς παισίν, καὶ πλάττειν
[378]	ποιητὰς ἐγγὺς τούτων ἀναγκαστέον λογοποιεῖν.	Ηρας	δὲ δεσμοὺς ὑπὸ ὑέος καὶ
[378]	αὐτοῖς καὶ ποικιλτέον, καὶ ἄλλας	ἔχθρας	πολλὰς καὶ παντοδαπὰς θεῶν τε
[363]	(τοῖς δικαίοις τοὺς θεοὺς ποιεῖν	ἄκρας	μέν τε φέρειν βαλάνους, μέσσας
[357]	ἀσπαζόμεθα. Ναί, εἶπον. Τρίτον δὲ	ὁρᾷς	τι, ἔφη, εἶδος ἀγαθοῦ, ἐν
[360]	ἐξὸν αὐτῷ καὶ ἐκ τῆς	ἀγορᾶς	ἀδεῶς ὅτι βούλοιτο λαμβάνειν, (καὶ
[368]	τῇ περὶ τὸ δίκαιον ζητήσει	καθορᾷς;	Εγώ σοι, ἔφην, ἐρῶ. δικαιοσύνη,
[364]	δὲ καὶ μάντεις ἐπὶ πλουσίων	θύρας	ἰόντες πείθουσιν ὡς ἔστι παρὰ
[364]	τούτοις δὲ πᾶσιν τοῖς λόγοις	μάρτυρας	ποιητὰς ἐπάγονται οἱ μὲν κακίας
[373]	ἔφη. Οὐκοῦν τῆς τῶν πλησίον	χώρας	ἡμῖν ἀποτμητέον, εἰ μέλλομεν ἱκανὴν
[376]	ἀγαθὸν πεπόνθῃ. ἢ οὔπω τοῦτο	ἐθαύμασας;	Οὐ πάνυ, ἔφη, μέχρι τούτου
[367]	δὲ ἥττονι ἀσύμφορον. ἐπειδὴ οὖν	ὡμολόγησας	τῶν μεγίστων ἀγαθῶν εἶναι δικαιοσύνην,
[375]	γενέσθαι. Κινδυνεύει, ἔφη. Καὶ ἐγὼ	ἀπορήσας	τε καὶ ἐπισκεψάμενος τὰ ἔμπροσθεν,
[371]	Πάνυ μὲν οὖν. (Αν οὖν	κομίσας	ὁ γεωργὸς εἰς τὴν ἀγοράν
[378]	μητρὶ τυπτομένῃ ἀμυνεῖν, καὶ θεομαχίας	ὅσας	Ομηρος πεποίηκεν οὐ παραδεκτέον εἰς
[363]	ἄκρας μέν τε φέρειν βαλάνους,	μέσσας	δὲ μελίσσας· εἰροπόκοι δ’ ὄιες,
[363]	τε φέρειν βαλάνους, μέσσας δὲ	μελίσσας·	εἰροπόκοι δ’ ὄιες, φησίν, μαλλοῖς
[367]	δὲ κακόν ἐστι. Καὶ ἐγὼ	ἀκούσας,	ἀεὶ μὲν δὴ τὴν φύσιν
[365]	αὐτὰ ἔχουσι τιμῆς, τί οἰόμεθα	ἀκουούσας	νέων ψυχὰς ποιεῖν, ὅσοι εὐφυεῖς
[370]	βοῦς, οἵ τε οἰκοδόμοι πρὸς	τὰς	ἀγωγὰς μετὰ τῶν γεωργῶν χρῆσθαι
[367]	εἰ γὰρ μὴ ἀφαιρήσεις ἑκατέρωθεν	τὰς	ἀληθεῖς, τὰς δὲ ψευδεῖς προσθήσεις,
[363]	οὐκ αὐτὸ δικαιοσύνην ἐπαινοῦντες ἀλλὰ	τὰς	ἀπ’ αὐτῆς εὐδοκιμήσεις, ἵνα δοκοῦντι
[366]	τε καὶ τιμὰς καὶ δωρεὰς	τὰς	ἀπ’ αὐτῶν γιγνομένας· αὐτὸ δ’
[363]	οὗτοι τὰ τῶν δοξῶν λέγουσιν.	τὰς	γὰρ παρὰ θεῶν εὐδοκιμήσεις ἐμβάλλοντες
[367]	κακόν, ἡ δὲ ἀγαθόν ἐστιν·	τὰς	δὲ δόξας ἀφαίρει, ὥσπερ Γλαύκων
[367]	μὴ ἀφαιρήσεις ἑκατέρωθεν τὰς ἀληθεῖς,	τὰς	δὲ ψευδεῖς προσθήσεις, οὐ τὸ
[363]	καὶ Ομηρός φασιν, ὁ μὲν	τὰς	δρῦς (τοῖς δικαίοις τοὺς θεοὺς
[383]	τοῖς αὑτῆς (γάμοις ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι	τὰς	ἑὰς εὐπαιδίας— νόσων τ’ ἀπείρους
[360]	βούλοιτο λαμβάνειν, (καὶ εἰσιόντι εἰς	τὰς	οἰκίας συγγίγνεσθαι ὅτῳ βούλοιτο, καὶ
[370]	δεῖ πολιτῶν ἢ τεττάρων ἐπὶ	τὰς	παρασκευὰς ὧν ἐλέγομεν. ὁ γὰρ
[371]	ἀγορᾷ, τοὺς δὲ πλανήτας ἐπὶ	τὰς	πόλεις ἐμπόρους; Πάνυ μὲν οὖν.
[377]	ἀποκριτέον. τοὺς δ’ ἐγκριθέντας πείσομεν	τὰς	τροφούς τε καὶ μητέρας λέγειν
[375]	τοῖς ἄλλοις πολίταις, ὄντες τοιοῦτοι	τὰς	φύσεις; Μὰ Δία, ἦ δ’
[377]	λέγειν τοῖς παισίν, καὶ πλάττειν	τὰς	ψυχὰς αὐτῶν τοῖς μύθοις πολὺ
[365]	δὲ καὶ τελευτήσασιν, ἃς δὴ	τελετὰς	καλοῦσιν, αἳ τῶν ἐκεῖ κακῶν
[378]	καὶ πρεσβυτέροις γιγνομένοις καὶ τοὺς	ποιητὰς	ἐγγὺς τούτων ἀναγκαστέον λογοποιεῖν. Ηρας
[364]	δὲ πᾶσιν τοῖς λόγοις μάρτυρας	ποιητὰς	ἐπάγονται οἱ μὲν κακίας πέρι,
[379]	ἐν οἷς δεῖ μυθολογεῖν τοὺς	ποιητάς,	παρ’ οὓς ἐὰν ποιῶσιν οὐκ
[371]	ἱδρυμένους ἐν ἀγορᾷ, τοὺς δὲ	πλανήτας	ἐπὶ τὰς πόλεις ἐμπόρους; Πάνυ
[383]	καὶ ποιεῖν, ὡς μήτε αὐτοὺς	γόητας	ὄντας τῷ μεταβάλλειν ἑαυτοὺς μήτε
[368]	ἐλεγείων ἐποίησεν ὁ Γλαύκωνος ἐραστής,	εὐδοκιμήσαντας	περὶ τὴν Μεγαροῖ μάχην, εἰπών—
[365]	ἐκεῖ κακῶν ἀπολύουσιν ἡμᾶς, μὴ	θύσαντας	δὲ δεινὰ περιμένει. Ταῦτα πάντα,
[377]	ἂν μή, ἀποκριτέον. τοὺς δ’	ἐγκριθέντας	πείσομεν τὰς τροφούς τε καὶ
[377]	ἐπιτυχόντας ὑπὸ τῶν ἐπιτυχόντων μύθους	πλασθέντας	ἀκούειν τοὺς παῖδας καὶ λαμβάνειν
[383]	ποιεῖν, ὡς μήτε αὐτοὺς γόητας	ὄντας	τῷ μεταβάλλειν ἑαυτοὺς μήτε ἡμᾶς
[380]	ἐν ᾧ δεήσει τούς τε	λέγοντας	λέγειν καὶ τοὺς ποιοῦντας ποιεῖν,
[372]	τε κλινῶν κατακεῖσθαι οἶμαι τοὺς	μέλλοντας	μὴ ταλαιπωρεῖσθαι, καὶ ἀπὸ τραπεζῶν
[378]	εἴ γε δεῖ ἡμῖν τοὺς	μέλλοντας	τὴν πόλιν φυλάξειν αἴσχιστον νομίζειν
[368]	ἂν ἐφάνη οἶμαι ἐκεῖνα πρῶτον	ἀναγνόντας	οὕτως ἐπισκοπεῖν τὰ ἐλάττω, εἰ
[371]	ἔργον πράττειν. αὐτοῦ γὰρ δεῖ	μένοντας	(αὐτοὺς περὶ τὴν ἀγορὰν τὰ
[363]	τὸν ἅπαντα χρόνον (ἤδη διάγειν	μεθύοντας,	ἡγησάμενοι κάλλιστον ἀρετῆς μισθὸν μέθην
[364]	πονηροὺς πλουσίους καὶ ἄλλας δυνάμεις	ἔχοντας	εὐδαιμονίζειν καὶ τιμᾶν εὐχερῶς ἐθέλουσιν
[377]	οὖν ῥᾳδίως οὕτω παρήσομεν τοὺς	ἐπιτυχόντας	ὑπὸ τῶν ἐπιτυχόντων μύθους πλασθέντας
[380]	τε λέγοντας λέγειν καὶ τοὺς	ποιοῦντας	ποιεῖν, μὴ πάντων αἴτιον τὸν
[361]	λέγειν, ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ τοὺς	ἐπαινοῦντας	πρὸ δικαιοσύνης ἀδικίαν. ἐροῦσι δὲ
[371]	πρὸς ὠνήν τε καὶ πρᾶσιν	διακονοῦντας	ἱδρυμένους ἐν ἀγορᾷ, τοὺς δὲ
[363]	ὕδωρ ἀναγκάζουσι φέρειν, ἔτι τε	ζῶντας	(εἰς κακὰς δόξας ἄγοντες, ἅπερ
[372]	Σώκρατες, ἔφη, κατεσκεύαζες, τί ἂν	αὐτὰς	ἄλλο ἢ ταῦτα ἐχόρταζες; Αλλὰ
[357]	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον διὰ	ταύτας	γίγνεται ἄλλο ἢ χαίρειν ἔχοντα;
[364]	ἃς θυηπολοῦσιν, πείθοντες οὐ μόνον	ἰδιώτας	ἀλλὰ καὶ πόλεις, ὡς ἄρα
[375]	πρᾳοτάτους εἶναι, πρὸς δὲ τοὺς	ἀγνῶτας	τοὐναντίον. Οἶδα μέντοι. Τοῦτο μὲν
[370]	πολιτῶν ἢ τεττάρων ἐπὶ τὰς	παρασκευὰς	ὧν ἐλέγομεν. ὁ γὰρ γεωργός,
[381]	μὲν δὴ ἥκιστα ἂν πολλὰς	μορφὰς	ἴσχοι ὁ θεός. Ηκιστα δῆτα.
[380]	τὸ αὑτοῦ εἶδος εἰς πολλὰς	μορφάς,	τοτὲ δὲ ἡμᾶς ἀπατῶντα καὶ
[375]	δὲ μή, οὐ περιμενοῦσιν ἄλλους	σφᾶς	διολέσαι, ἀλλ’ αὐτοὶ φθήσονται αὐτὸ
[381]	μεταβάλλειν, ἡμῖν δὲ ποιοῦσιν δοκεῖν	σφᾶς	παντοδαποὺς φαίνεσθαι, ἐξαπατῶντες καὶ γοητεύοντες;
[383]	ξύμπαντά τ’ εἰπὼν θεοφιλεῖς ἐμὰς	τύχας	παιᾶν’ ἐπηυφήμησεν, εὐθυμῶν ἐμέ. κἀγὼ
[377]	τοῖς παισίν, καὶ πλάττειν τὰς	ψυχὰς	αὐτῶν τοῖς μύθοις πολὺ μᾶλλον
[365]	τιμῆς, τί οἰόμεθα ἀκουούσας νέων	ψυχὰς	ποιεῖν, ὅσοι εὐφυεῖς καὶ ἱκανοὶ
[368]	περὶ τὴν Μεγαροῖ μάχην, εἰπών—	παῖδες	Αρίστωνος, κλεινοῦ θεῖον γένος ἀνδρός·
[368]	Οὐ κακῶς εἰς ὑμᾶς, ὦ	παῖδες	ἐκείνου τοῦ ἀνδρός, τὴν ἀρχὴν
[366]	ἐνθάδε ἀδικήσωμεν, ἢ αὐτοὶ ἢ	παῖδες	παίδων. Αλλ’ ὦ φίλε, φήσει
[366]	πόλεις λέγουσι καὶ οἱ θεῶν	παῖδες	ποιηταὶ καὶ προφῆται τῶν θεῶν
[383]	ἐμέ. κἀγὼ τὸ Φοίβου θεῖον	ἀψευδὲς	στόμα ἤλπιζον εἶναι, μαντικῇ βρύον
[382]	ψεύδοιτο. Οὐκ ἔστιν. Πάντῃ ἄρα	ἀψευδὲς	τὸ δαιμόνιόν τε καὶ τὸ
[372]	ἂν αὐτὰς ἄλλο ἢ ταῦτα	ἐχόρταζες;	Αλλὰ πῶς χρή, ἦν δ’
[372]	ὑῶν πόλιν, ὦ Σώκρατες, ἔφη,	κατεσκεύαζες,	τί ἂν αὐτὰς ἄλλο ἢ
[376]	ἀγνοῆσαι. καίτοι πῶς οὐκ ἂν	φιλομαθὲς	εἴη συνέσει τε καὶ ἀγνοίᾳ
[376]	μέντοι, εἶπον ἐγώ, τό γε	φιλομαθὲς	καὶ φιλόσοφον ταὐτόν; Ταὐτὸν γάρ,
[382]	ἄρα ὁ θεὸς ἁπλοῦν καὶ	ἀληθὲς	ἔν τε ἔργῳ καὶ λόγῳ,
[376]	δὲ διττὸν εἶδος, τὸ μὲν	ἀληθές,	ψεῦδος δ’ ἕτερον; Ναί. ~(Παιδευτέον
[382]	διὰ τὸ μὴ εἰδέναι ὅπῃ	τἀληθὲς	ἔχει περὶ τῶν παλαιῶν, ἀφομοιοῦντες
[368]	καὶ περὶ τῆς ὠφελίας αὐτοῖν	τἀληθὲς	ποτέρως ἔχει. εἶπον οὖν ὅπερ
[363]	μέσσας δὲ μελίσσας· εἰροπόκοι δ’	ὄιες,	φησίν, μαλλοῖς καταβεβρίθασι, καὶ ἄλλα
[383]	νέων, εἰ μέλλουσιν ἡμῖν οἱ	φύλακες	θεοσεβεῖς τε καὶ θεῖοι γίγνεσθαι,
[379]	τοῦτο, οἱ τύποι περὶ θεολογίας	τίνες	ἂν εἶεν; Τοιοίδε πού τινες,
[379]	τίνες ἂν εἶεν; Τοιοίδε πού	τινες,	ἦν δ’ ἐγώ· οἷος τυγχάνει
[378]	ταῦτα ἅττα τ’ ἐστὶν καὶ	τίνες	οἱ μῦθοι, τίνας ἂν φαῖμεν;
[381]	μύθους κακῶς, ὡς ἄρα θεοί	τινες	περιέρχονται νύκτωρ πολλοῖς ξένοις καὶ
[370]	δὴ καὶ χαλκῆς καὶ τοιοῦτοί	τινες	πολλοὶ δημιουργοί, κοινωνοὶ ἡμῖν τοῦ
[374]	εἴπερ οἷοί τ’ ἐσμέν, ἐκλέξασθαι	τίνες	τε καὶ ποῖαι φύσεις ἐπιτήδειαι
[371]	Πάνυ μὲν οὖν. (Ετι δή	τινες,	ὡς ἐγᾦμαι, εἰσὶ καὶ ἄλλοι
[370]	ὁ σκυτοτόμος· ἢ οὔ; Αληθῆ.	Τέκτονες	δὴ καὶ χαλκῆς καὶ τοιοῦτοί
[367]	βλάπτει, μισθοὺς δὲ καὶ δόξας	πάρες	ἄλλοις ἐπαινεῖν· ὡς ἐγὼ τῶν
[362]	λέγουσι δέ που καὶ παρακελεύονται	πατέρες	τε ὑέσιν, ~καὶ πάντες οἱ
[381]	αὖ ὑπὸ τούτων ἀναπειθόμεναι αἱ	μητέρες	τὰ παιδία ἐκδειματούντων, λέγουσαι τοὺς
[361]	μὴ ἐμὲ οἴου λέγειν, ὦ	Σώκρατες,	ἀλλὰ τοὺς ἐπαινοῦντας πρὸ δικαιοσύνης
[363]	Πρὸς δὲ τούτοις σκέψαι, ὦ	Σώκρατες,	~ἄλλο αὖ εἶδος λόγων περὶ
[359]	οὖν δὴ φύσις δικαιοσύνης, ὦ	Σώκρατες,	αὕτη τε καὶ τοιαύτη, καὶ
[366]	(εἰρη( μένων τίς μηχανή, ὦ	Σώκρατες,	δικαιοσύνην τιμᾶν ἐθέλειν ᾧ τις
[372]	μέν, ἔφη, οὐκ ἐννοῶ, ὦ	Σώκρατες,	εἰ μή που ἐν αὐτῶν
[366]	καὶ ἐμοὶ πρὸς σέ, ὦ	Σώκρατες,	εἰπεῖν, ὅτι Ω θαυμάσιε, πάντων
[368]	Αδείμαντος· ἀλλὰ τί τοιοῦτον, ὦ	(Σώκρατες,	ἐν τῇ περὶ τὸ δίκαιον
[372]	Εἰ δὲ ὑῶν πόλιν, ὦ	Σώκρατες,	ἔφη, κατεσκεύαζες, τί ἂν αὐτὰς
[362]	τί που οἴει, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	ἱκανῶς εἰρῆσθαι περὶ τοῦ λόγου;
[367]	κακῷ σύνοικος ᾖ. Ταῦτα, ὦ	Σώκρατες,	ἴσως δὲ καὶ ἔτι τούτων
[358]	ὡς λέγουσιν. ἐπεὶ ἔμοιγε, ὦ	Σώκρατες,	οὔ τι δοκεῖ οὕτως· ἀπορῶ
[370]	Αδείμαντος ἔφη· Αλλ’ ἴσως, ὦ	Σώκρατες,	οὕτω ῥᾷον ἢ κείνως. Οὐδέν,
[362]	τὸν δίκαιον. οὕτω φασίν, ὦ	Σώκρατες,	παρὰ θεῶν καὶ παρ’ ἀνθρώπων
[373]	ὅρον; (Πολλὴ ἀνάγκη, ἔφη, ὦ	Σώκρατες.	Πολεμήσομεν δὴ τὸ μετὰ τοῦτο,
[357]	οὐκ ἀπεδέξατο, ἀλλ’ ἔφη· Ω	Σώκρατες,	πότερον ἡμᾶς βούλει δοκεῖν πεπεικέναι
[365]	Ταῦτα πάντα, ἔφη, ὦ φίλε	Σώκρατες,	τοιαῦτα καὶ τοσαῦτα λεγόμενα ἀρετῆς
[364]	καὶ ἀδικία ἡδὺ μὲν καὶ	εὐπετὲς	κτήσασθαι, δόξῃ δὲ μόνον καὶ
[365]	ὄντα. Οὐδὲ γὰρ ἄλλο οὐδὲν	εὐπετές,	(φήσομεν, τῶν μεγάλων· ἀλλ’ ὅμως,
[364]	ἄν πῃ ἀσθενεῖς τε (καὶ	πένητες	ὦσιν, ὁμολογοῦντες αὐτοὺς ἀμείνους εἶναι
[373]	αὑτοὺς ἐπὶ χρημάτων κτῆσιν ἄπειρον,	ὑπερβάντες	τὸν τῶν ἀναγκαίων ὅρον; (Πολλὴ
[363]	γὰρ ἀγαγόντες τῷ λόγῳ καὶ	κατακλίναντες	καὶ συμπόσιον τῶν ὁσίων κατασκευάσαντες
[372]	τὰ μὲν πέψαντες, τὰ δὲ	μάξαντες,	μάζας γενναίας καὶ ἄρτους ἐπὶ
[358]	ὅθεν γεγονέναι, δεύτερον δὲ ὅτι	πάντες	αὐτὸ οἱ ἐπιτηδεύοντες ἄκοντες ἐπιτηδεύουσιν
[364]	τε λεγόμενον (καὶ ὑπὸ ποιητῶν.	πάντες	γὰρ ἐξ ἑνὸς στόματος ὑμνοῦσιν
[382]	τε καὶ κεκτῆσθαι τὸ ψεῦδος	πάντες	ἥκιστα ἂν δέξαιντο, καὶ μισοῦσι
[382]	εἰ οἷόν τε τοῦτο εἰπεῖν,	πάντες	θεοί τε καὶ ἄνθρωποι μισοῦσιν;
[363]	παρακελεύονται πατέρες τε ὑέσιν, ~καὶ	πάντες	οἱ (τινῶν κηδόμενοι, ὡς χρὴ
[373]	πόλεσιν, οἷον οἵ τε θηρευταὶ	πάντες	οἵ τε μιμηταί, πολλοὶ μὲν
[374]	ἦν δ’ ἐγώ, καὶ ἡμεῖς	ἅπαντες	ὡμολογήσαμεν καλῶς, ἡνίκα ἐπλάττομεν τὴν
[369]	δεόμενοι, πολλοὺς εἰς μίαν οἴκησιν	ἀγείραντες	κοινωνούς τε καὶ βοηθούς, ταύτῃ
[375]	διολέσαι, ἀλλ’ αὐτοὶ φθήσονται αὐτὸ	δράσαντες.	Αληθῆ, ἔφη. Τί οὖν, ἦν
[363]	κατακλίναντες καὶ συμπόσιον τῶν ὁσίων	κατασκευάσαντες	ἐστεφανωμένους ποιοῦσιν τὸν ἅπαντα χρόνον
[366]	κατὰ νοῦν ζῶντές τε καὶ	τελευτήσαντες,	ὡς ὁ τῶν πολλῶν τε
[372]	τῶν πυρῶν ἄλευρα, τὰ μὲν	πέψαντες,	τὰ δὲ μάξαντες, μάζας γενναίας
[361]	καὶ οὐσίας. τοῦτον δὲ τοιοῦτον	θέντες	τὸν δίκαιον αὖ παρ’ αὐτὸν
[377]	που μύθους τοῖς ἀνθρώποις ψευδεῖς	συντιθέντες	ἔλεγόν τε καὶ λέγουσι. Ποίους
[372]	τινα παραβαλλόμενοι ἢ φύλλα καθαρά,	κατακλινέντες	ἐπὶ στιβάδων ἐστρωμένων μίλακί τε
[366]	τῶν ἀδικημάτων. δίκαιοι μὲν γὰρ	ὄντες	ἀζήμιοι μόνον ὑπὸ θεῶν ἐσόμεθα,
[375]	ἔσονται καὶ τοῖς ἄλλοις πολίταις,	ὄντες	τοιοῦτοι τὰς φύσεις; Μὰ Δία,
[363]	τε ζῶντας (εἰς κακὰς δόξας	ἄγοντες,	ἅπερ Γλαύκων περὶ τῶν δικαίων
[376]	μύθῳ μυθολογοῦντές τε καὶ σχολὴν	ἄγοντες	λόγῳ παιδεύωμεν τοὺς ἄνδρας. (Αλλὰ
[363]	τοῖς δικαίοις· εἰς Αιδου γὰρ	ἀγαγόντες	τῷ λόγῳ καὶ κατακλίναντες καὶ
[372]	πῦρ, μετρίως ὑποπίνοντες· καὶ οὕτω	διάγοντες	τὸν βίον ἐν εἰρήνῃ μετὰ
[359]	τοιόνδε (ποιή( σαιμεν τῇ διανοίᾳ·	δόντες	ἐξουσίαν ἑκατέρῳ ποιεῖν ὅτι ἂν
[380]	λέγοιεν ὡς ἄθλιοι οἱ κακοί,	διδόντες	δὲ δίκην ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ
[365]	σοφίαν δημηγορικήν τε καὶ δικανικὴν	διδόντες,	ἐξ ὧν τὰ μὲν πείσομεν,
[380]	δὲ ἄθλιοι μὲν οἱ δίκην	διδόντες,	ἦν δὲ δὴ ὁ δρῶν
[364]	οἱ μὲν κακίας πέρι, εὐπετείας	διδόντες,	ὡς τὴν μὲν κακότητα καὶ
[381]	θεοὶ ξείνοισιν ἐοικότες ἀλλοδαποῖσι, παντοῖοι	τελέθοντες,	ἐπιστρωφῶσι πόληας· μηδὲ Πρωτέως καὶ
[366]	καὶ λισσόμενοι ὑπερβαίνοντες καὶ ἁμαρτάνοντες,	πείθοντες	αὐτοὺς ἀζήμιοι ἀπαλλάξομεν. Αλλὰ γὰρ
[364]	ὥς φασι, καθ’ ἃς θυηπολοῦσιν,	πείθοντες	οὐ μόνον ἰδιώτας ἀλλὰ καὶ
[364]	καταδέσμοις, τοὺς θεούς, ὥς φασιν,	πείθοντές	σφισιν ὑπηρετεῖν. τούτοις δὲ πᾶσιν
[364]	καὶ μάντεις ἐπὶ πλουσίων θύρας	ἰόντες	πείθουσιν ὡς ἔστι παρὰ σφίσι
[359]	οἱ ἐπιτηδεύοντες ἀδυναμίᾳ τοῦ ἀδικεῖν	ἄκοντες	αὐτὸ ἐπιτηδεύουσι, μάλιστ’ ἂν αἰσθοίμεθα,
[358]	ὅτι πάντες αὐτὸ οἱ ἐπιτηδεύοντες	ἄκοντες	ἐπιτηδεύουσιν ὡς ἀναγκαῖον ἀλλ’ οὐχ
[363]	τὰς γὰρ παρὰ θεῶν εὐδοκιμήσεις	ἐμβάλλοντες	ἄφθονα ἔχουσι λέγειν ἀγαθά, τοῖς
[366]	τε καὶ λισσόμενοι ὑπερβαίνοντες καὶ	ἁμαρτάνοντες,	πείθοντες αὐτοὺς ἀζήμιοι ἀπαλλάξομεν. Αλλὰ
[366]	δὲ κερδανοῦμέν τε καὶ λισσόμενοι	ὑπερβαίνοντες	καὶ ἁμαρτάνοντες, πείθοντες αὐτοὺς ἀζήμιοι
[372]	αὐτοί τε καὶ τὰ παιδία,	ἐπιπίνοντες	τοῦ οἴνου, ἐστεφανωμένοι καὶ ὑμνοῦντες
[372]	σποδιοῦσιν (πρὸς τὸ πῦρ, μετρίως	ὑποπίνοντες·	καὶ οὕτω διάγοντες τὸν βίον
[372]	καὶ ὑμνοῦντες τοὺς θεούς, ἡδέως	συνόντες	ἀλλήλοις, οὐχ ὑπὲρ τὴν οὐσίαν
[359]	λόγος. Ως δὲ καὶ οἱ	ἐπιτηδεύοντες	ἀδυναμίᾳ τοῦ ἀδικεῖν ἄκοντες αὐτὸ
[358]	δὲ ὅτι πάντες αὐτὸ οἱ	ἐπιτηδεύοντες	ἄκοντες ἐπιτηδεύουσιν ὡς ἀναγκαῖον ἀλλ’
[376]	οὖν οὐ μουσικῇ πρότερον ἀρξόμεθα	παιδεύοντες	ἢ γυμναστικῇ; Πῶς δ’ οὔ;
[381]	σφᾶς παντοδαποὺς φαίνεσθαι, ἐξαπατῶντες καὶ	γοητεύοντες;	Ισως, ἔφη. ~(Τί δέ; ἦν
[367]	τε καὶ ἀδικίας λέγοιεν ἄν,	μεταστρέφοντες	αὐτοῖν τὴν δύναμιν φορτικῶς, ὥς
[376]	Ιθι οὖν, ὥσπερ ἐν μύθῳ	μυθολογοῦντές	τε καὶ σχολὴν ἄγοντες λόγῳ
[364]	ἀσθενεῖς τε (καὶ πένητες ὦσιν,	ὁμολογοῦντες	αὐτοὺς ἀμείνους εἶναι τῶν ἑτέρων.
[382]	τἀληθὲς ἔχει περὶ τῶν παλαιῶν,	ἀφομοιοῦντες	τῷ ἀληθεῖ τὸ ψεῦδος ὅτι
[372]	ἄλλο τι ἢ σῖτόν τε	ποιοῦντες	καὶ οἶνον καὶ ἱμάτια καὶ
[371]	χρείαν, τὴν τιμὴν ταύτην μισθὸν	καλοῦντες,	κέκληνται, ὡς ἐγᾦμαι, μισθωτοί· ἦ
[371]	δή, ἦ δ’ ὅς, ὅτι	πωλοῦντες	καὶ ὠνούμενοι. Αγορὰ δὴ ἡμῖν
[371]	τοὺς πόνους ἔχωσιν· οἳ δὴ	πωλοῦντες	τὴν τῆς ἰσχύος χρείαν, τὴν
[363]	δίκαιον εἶναι, οὐκ αὐτὸ δικαιοσύνην	ἐπαινοῦντες	ἀλλὰ τὰς ἀπ’ αὐτῆς εὐδοκιμήσεις,
[383]	ἔργῳ; Συγχωρῶ. Πολλὰ ἄρα Ομήρου	ἐπαινοῦντες,	ἀλλὰ τοῦτο οὐκ ἐπαινεσόμεθα, τὴν
[372]	ἐπιπίνοντες τοῦ οἴνου, ἐστεφανωμένοι καὶ	ὑμνοῦντες	τοὺς θεούς, ἡδέως συνόντες ἀλλήλοις,
[372]	ἴσως οὖν οὐδὲ κακῶς ἔχει·	σκοποῦντες	γὰρ καὶ τοιαύτην τάχ’ ἂν
[369]	ἐν τῇ τοῦ ἐλάττονος ἰδέᾳ	ἐπισκοποῦντες.	Αλλά μοι δοκεῖς, ἔφη, καλῶς
[376]	ταὐτόν; Ταὐτὸν γάρ, ἔφη. Οὐκοῦν	θαρροῦντες	τιθῶμεν καὶ ἐν ἀνθρώπῳ, εἰ
[365]	πείσομεν, τὰ δὲ βιασόμεθα, ὡς	πλεονεκτοῦντες	δίκην μὴ διδόναι. Αλλὰ δὴ
[366]	παρ’ ἀνθρώποις πράξομεν κατὰ νοῦν	ζῶντές	τε καὶ τελευτήσαντες, ὡς ὁ
[371]	ὅς, ἀλλὰ εἰσὶν οἳ τοῦτο	ὁρῶντες	ἑαυτοὺς ἐπὶ τὴν διακονίαν τάττουσιν
[360]	δ’ ἂν αὐτὸν ἀλλήλων ἐναντίον	ἐξαπατῶντες	ἀλλήλους διὰ τὸν τοῦ ἀδικεῖσθαι
[381]	ποιοῦσιν δοκεῖν σφᾶς παντοδαποὺς φαίνεσθαι,	ἐξαπατῶντες	καὶ γοητεύοντες; Ισως, ἔφη. ~(Τί
[372]	μετὰ ὑγιείας, ὡς εἰκός, γηραιοὶ	τελευτῶντες	ἄλλον τοιοῦτον βίον τοῖς ἐκγόνοις
[361]	ἵνα ἀμφότεροι εἰς τὸ ἔσχατον	ἐληλυθότες,	ὁ μὲν δικαιοσύνης, ὁ δὲ
[381]	τῶν ποιητῶν, ὡς— θεοὶ ξείνοισιν	ἐοικότες	ἀλλοδαποῖσι, παντοῖοι τελέθοντες, ἐπιστρωφῶσι πόληας·
[375]	δ’ ἐγώ, ὦ φίλε, ἀποροῦμεν·	ἧς	γὰρ προυθέμεθα εἰκόνος ἀπελείφθημεν. Πῶς
[362]	ἄλοκα διὰ φρενὸς καρπούμενον, (ἐξ	ἧς	τὰ κεδνὰ βλαστάνει βουλεύματα, πρῶτον
[380]	τὰ ἰαμβεῖα ἔνεστιν, τὰ τῆς	Νιόβης	πάθη, ἢ τὰ Πελοπιδῶν ἢ
[359]	καὶ σεισμοῦ ῥαγῆναί τι τῆς	γῆς	καὶ γενέσθαι χάσμα κατὰ τὸν
[371]	ἡμῖν καὶ νόμισμα σύμβολον τῆς	ἀλλαγῆς	ἕνεκα γενήσεται ἐκ τούτου. Πάνυ
[364]	τῆς τῶν θεῶν ὑπ’ ἀνθρώπων	παραγωγῆς	τὸν Ομηρον μαρτύρονται, ὅτι καὶ
[375]	εἶναι ἆρα ἐθελήσει ὁ μὴ	θυμοειδὴς	εἴτε ἵππος εἴτε κύων ἢ
[376]	Τιθῶμεν, ἔφη. Φιλόσοφος δὴ καὶ	θυμοειδὴς	καὶ ταχὺς καὶ ἰσχυρὸς ἡμῖν
[382]	εἴη, ἔφη. Ποιητὴς μὲν ἄρα	ψευδὴς	ἐν θεῷ οὐκ ἔνι. Οὔ
[363]	ἢ βασιλῆος ἀμύμονος ὅς τε	θεουδὴς	εὐδικίας ἀνέχῃσι, φέρῃσι δὲ γαῖα
[369]	οὐκ αὐτάρκης, ἀλλὰ πολλῶν ὢν>	ἐνδεής·	ἢ τίν’ οἴει ἀρχὴν ἄλλην
[358]	ἀλλ’ ἐγώ τις, ὡς ἔοικε,	δυσμαθής.	(Ιθι δή, ἔφη, ἄκουσον καὶ
[372]	μοι εἶναι ἣν διεληλύθαμεν, ὥσπερ	ὑγιής	τις· εἰ δ’ αὖ βούλεσθε,
[374]	σκυτικῆς δεῖ μᾶλλον κήδεσθαι ἢ	πολεμικῆς;	Οὐδαμῶς. Αλλ’ ἄρα τὸν μὲν
[376]	ἢ γυμναστικῇ; Πῶς δ’ οὔ;	Μουσικῆς	δ’ εἶπον, τιθεῖς λόγους, ἢ
[377]	ταῦτα. Τοῦτο δὴ ἔλεγον, ὅτι	μουσικῆς	πρότερον ἁπτέον ἢ γυμναστικῆς. Ορθῶς,
[374]	ὅπλων τε καὶ ὀργάνων αὐθημερὸν	ὁπλιτικῆς	ἤ τινος ἄλλης μάχης τῶν
[377]	ὅτι μουσικῆς πρότερον ἁπτέον ἢ	γυμναστικῆς.	Ορθῶς, ἔφη. Οὐκοῦν οἶσθ’ ὅτι
[374]	μάλα, ἔφη. Η οὖν τι	σκυτικῆς	δεῖ μᾶλλον κήδεσθαι ἢ πολεμικῆς;
[374]	ἵνα δὴ ἡμῖν τὸ τῆς	σκυτικῆς	ἔργον καλῶς γίγνοιτο, καὶ τῶν
[370]	οὔ; Αληθῆ. Τέκτονες δὴ καὶ	χαλκῆς	καὶ τοιοῦτοί τινες πολλοὶ δημιουργοί,
[369]	ἐπειδὴ τυγχάνει ἡμῶν ἕκαστος οὐκ	αὐτάρκης,	ἀλλὰ πολλῶν ὢν> ἐνδεής· ἢ
[382]	ἔφη, τῶν ἀνοήτων καὶ μαινομένων	θεοφιλής.	Οὐκ ἄρα ἔστιν οὗ ἕνεκα
[366]	ἀνανδρίας ἢ γήρως ἤ τινος	ἄλλης	ἀσθενείας ψέγει τὸ ἀδικεῖν, ἀδυνατῶν
[374]	ὀργάνων αὐθημερὸν ὁπλιτικῆς ἤ τινος	ἄλλης	μάχης τῶν κατὰ πόλεμον ἱκανὸς
[370]	ἔτι καὶ ἄλλων, οἳ ἐξ	ἄλλης	πόλεως αὐτῇ κομιοῦσιν ὧν δεῖται.
[368]	ἑνός, ἔστι δέ που καὶ	ὅλης	πόλεως; Πάνυ γε, ἦ δ’
[374]	τὸ τῶν φυλάκων ἔργον, (τοσούτῳ	σχολῆς	τε τῶν ἄλλων πλείστης ἂν
[380]	οἴει εἶναι καὶ οἷον ἐξ	ἐπιβουλῆς	φαντάζεσθαι ἄλλοτε ἐν ἄλλαις ἰδέαις
[365]	καὶ θεοὶ περὶ αὐτὰ ἔχουσι	τιμῆς,	τί οἰόμεθα ἀκουούσας νέων ψυχὰς
[373]	τοὺς τότε, σμικρὰ δὴ ἐξ	ἱκανῆς	ἔσται. ἢ πῶς λέγομεν; Οὕτως,
[376]	τῆς ὑπὸ τοῦ πολλοῦ χρόνου	ηὑρημένης;	ἔστιν δέ που ἡ μὲν
[366]	ἢ γένους, ἀλλὰ μὴ γελᾶν	ἐπαινουμένης	ἀκούοντα; ὡς δή τοι εἴ
[364]	ὅμαδον παρέχονται Μουσαίου καὶ Ορφέως,	Σελήνης	τε καὶ Μουσῶν ἐκγόνων, ὥς
[360]	τὴν γυναῖκα αὐτοῦ μοιχεύσαντα, μετ’	ἐκείνης	ἐπιθέμενον τῷ βασιλεῖ ἀποκτεῖναι καὶ
[361]	Σώκρατες, ἀλλὰ τοὺς ἐπαινοῦντας πρὸ	δικαιοσύνης	ἀδικίαν. ἐροῦσι δὲ τάδε, ὅτι
[360]	(μᾶλλον ἰδίᾳ τὴν ἀδικίαν τῆς	δικαιοσύνης,	ἀληθῆ οἰόμενος, ὡς φήσει ὁ
[360]	μήτε τοῦ δικαίου ἀπὸ τῆς	δικαιοσύνης,	ἀλλὰ τέλεον ἑκάτερον εἰς τὸ
[368]	πεπόνθατε, εἰ μὴ πέπεισθε ἀδικίαν	δικαιοσύνης	ἄμεινον εἶναι, οὕτω δυνάμενοι εἰπεῖν
[366]	πάντων (ὑμῶν, ὅσοι ἐπαινέται φατὲ	δικαιοσύνης	εἶναι, ἀπὸ τῶν ἐξ ἀρχῆς
[361]	εἴη. γυμνωτέος δὴ πάντων πλὴν	δικαιοσύνης	καὶ ποιητέος ἐναντίως διακείμενος τῷ
[358]	ἄλλων, τὸν δὲ ὑπὲρ τῆς	δικαιοσύνης	λόγον, ὡς (ἄμεινον ἀδικίας, οὐδενός
[359]	ταύτην γένεσίν τε καὶ οὐσίαν	δικαιοσύνης,	μεταξὺ οὖσαν τοῦ μὲν ἀρίστου
[361]	τὸ ἔσχατον ἐληλυθότες, ὁ μὲν	δικαιοσύνης,	ὁ δὲ ἀδικίας, κρίνωνται ὁπότερος
[367]	ἐστίν, τοῦτ’ οὖν αὐτὸ ἐπαίνεσον	δικαιοσύνης,	ὃ αὐτὴ δι’ αὑτὴν τὸν
[365]	ζημίας φανεράς· ἀδίκῳ δὲ δόξαν	δικαιοσύνης	παρεσκευασμένῳ θεσπέσιος βίος λέγεται. (οὐκοῦν,
[364]	~ἄλλο αὖ εἶδος λόγων περὶ	δικαιοσύνης	τε καὶ ἀδικίας ἰδίᾳ τε
[367]	καὶ ἄλλος πού τις ὑπὲρ	δικαιοσύνης	τε καὶ ἀδικίας λέγοιεν ἄν,
[359]	ἡ μὲν οὖν δὴ φύσις	δικαιοσύνης,	ὦ Σώκρατες, αὕτη τε καὶ
[366]	αἱροίμεθ’ ἄν, ἣν ἐὰν μετ’	εὐσχημοσύνης	κιβδήλου κτησώμεθα, καὶ παρὰ θεοῖς
[374]	πλείστης ἂν εἴη καὶ αὖ	τέχνης	τε καὶ ἐπιμελείας μεγίστης δεόμενον.
[363]	δικαίῳ εἶναι γίγνηται ἀπὸ τῆς	δόξης	ἀρχαί τε καὶ γάμοι καὶ
[382]	κακόν τι ἐπιχειρῶσιν πράττειν, τότε	ἀποτροπῆς	ἕνεκα ὡς φάρμακον χρήσιμον γίγνεται;
[374]	ὃ ἐξελθὸν ὑπὲρ τῆς οὐσίας	ἁπάσης	καὶ ὑπὲρ ὧν νυνδὴ ἐλέγομεν
[360]	ἅπτεσθαι, ἐξὸν αὐτῷ καὶ ἐκ	τῆς	ἀγορᾶς ἀδεῶς ὅτι βούλοιτο λαμβάνειν,
[360]	ἀφαιρῶμεν μήτε τοῦ ἀδίκου ἀπὸ	τῆς	ἀδικίας, μήτε τοῦ δικαίου ἀπὸ
[371]	δὴ ἡμῖν καὶ νόμισμα σύμβολον	τῆς	ἀλλαγῆς ἕνεκα γενήσεται ἐκ τούτου.
[371]	τὰ παρ’ αὐτοῦ ἀλλάξασθαι, ἀργήσει	τῆς	αὑτοῦ δημιουργίας καθήμενος ἐν ἀγορᾷ;
[380]	οὐκ ἀνάγκη, εἴπερ τι ἐξίσταιτο	τῆς	αὑτοῦ (ἰδέας, ἢ αὐτὸ ὑφ’
[359]	γενομένου καὶ σεισμοῦ ῥαγῆναί τι	τῆς	γῆς καὶ γενέσθαι χάσμα κατὰ
[364]	ὁδός, μάλα δ’ ἐγγύθι ναίει·	τῆς	δ’ ἀρετῆς ἱδρῶτα θεοὶ προπάροιθεν
[371]	διάκονοι, οἳ ἂν τὰ μὲν	τῆς	διανοίας μὴ πάνυ ἀξιοκοινώνητοι ὦσιν,
[360]	πολὺ (μᾶλλον ἰδίᾳ τὴν ἀδικίαν	τῆς	δικαιοσύνης, ἀληθῆ οἰόμενος, ὡς φήσει
[360]	ἀδικίας, μήτε τοῦ δικαίου ἀπὸ	τῆς	δικαιοσύνης, ἀλλὰ τέλεον ἑκάτερον εἰς
[358]	μυρίων ἄλλων, τὸν δὲ ὑπὲρ	τῆς	δικαιοσύνης λόγον, ὡς (ἄμεινον ἀδικίας,
[363]	δοκοῦντι δικαίῳ εἶναι γίγνηται ἀπὸ	τῆς	δόξης ἀρχαί τε καὶ γάμοι
[380]	τε εἶναι καὶ πάντων ἥκιστα	τῆς	ἑαυτοῦ ἰδέας ἐκβαίνειν; Οὐκ ἔχω,
[373]	καὶ ἀροῦν, καὶ ἐκείνοις αὖ	τῆς	ἡμετέρας, ἐὰν καὶ ἐκεῖνοι ἀφῶσιν
[371]	ἔχωσιν· οἳ δὴ πωλοῦντες τὴν	τῆς	ἰσχύος χρείαν, τὴν τιμὴν ταύτην
[380]	ταῦτα τὰ ἰαμβεῖα ἔνεστιν, τὰ	τῆς	Νιόβης πάθη, ἢ τὰ Πελοπιδῶν
[370]	τρία, τὸ μὲν ἐπὶ τῇ	τῆς	οἰκίας παρασκευῇ διατρίβειν, τὸ δὲ
[374]	ὅλῳ στρατοπέδῳ, ὃ ἐξελθὸν ὑπὲρ	τῆς	οὐσίας ἁπάσης καὶ ὑπὲρ ὧν
[371]	(καὶ ἄλλων προσδεήσεται τῶν ἐπιστημόνων	τῆς	περὶ τὴν θάλατταν ἐργασίας. Συχνῶν
[373]	Ετι δή, ὦ φίλε, μείζονος	τῆς	πόλεως δεῖ οὔ τι σμικρῷ,
[374]	σκυτοτόμον, ἵνα δὴ ἡμῖν τὸ	τῆς	σκυτικῆς ἔργον καλῶς γίγνοιτο, καὶ
[369]	καὶ μεγίστη τῶν χρειῶν ἡ	τῆς	τροφῆς παρασκευὴ τοῦ εἶναί τε
[364]	τραχεῖαν καὶ ἀνάντη· οἱ δὲ	τῆς	τῶν θεῶν ὑπ’ ἀνθρώπων παραγωγῆς
[373]	πῶς λέγομεν; Οὕτως, ἔφη. Οὐκοῦν	τῆς	τῶν πλησίον χώρας ἡμῖν ἀποτμητέον,
[376]	παιδεία; ἢ χαλεπὸν εὑρεῖν βελτίω	τῆς	ὑπὸ τοῦ πολλοῦ χρόνου ηὑρημένης;
[376]	γε φαίνεται τὸ πάθος αὐτοῦ	τῆς	(φύσεως καὶ ὡς ἀληθῶς φιλόσοφον.
[359]	πρὸς ἑαυτὸν εἰς τὸ εἴσω	τῆς	χειρός, ~τούτου δὲ γενομένου (ἀφανῆ
[375]	Ναί. Καὶ μὴν καὶ τὰ	τῆς	ψυχῆς, ὅτι γε θυμοειδῆ. Καὶ
[368]	τέ ἐστιν ἑκάτερον καὶ περὶ	τῆς	ὠφελίας αὐτοῖν τἀληθὲς ποτέρως ἔχει.
[381]	φήσομεν τὸν θεὸν κάλλους ἢ	ἀρετῆς	εἶναι. Ορθότατα, ἦν δ’ ἐγώ,
[364]	περὶ θεῶν τε λόγοι καὶ	ἀρετῆς	θαυμασιώτατοι λέγονται, ὡς ἄρα καὶ
[364]	δ’ ἐγγύθι ναίει· τῆς δ’	ἀρετῆς	ἱδρῶτα θεοὶ προπάροιθεν ἔθηκαν καί
[363]	(ἤδη διάγειν μεθύοντας, ἡγησάμενοι κάλλιστον	ἀρετῆς	μισθὸν μέθην αἰώνιον. οἱ δ’
[365]	Σώκρατες, τοιαῦτα καὶ τοσαῦτα λεγόμενα	ἀρετῆς	πέρι καὶ κακίας, ὡς ἄνθρωποι
[365]	σχῆμα κύκλῳ περὶ ἐμαυτὸν σκιαγραφίαν	ἀρετῆς	περιγραπτέον, τὴν δὲ τοῦ σοφωτάτου
[382]	ψεύδοιτο; Γελοῖον μεντἂν εἴη, ἔφη.	Ποιητὴς	μὲν ἄρα ψευδὴς ἐν θεῷ
[360]	οἱ δεινοὶ δημιουργοὶ ποιείτω— οἷον	κυβερνήτης	ἄκρος ἢ ἰατρὸς ~τά τε
[378]	μέλλομεν πείσειν ὡς οὐδεὶς πώποτε	πολίτης	ἕτερος ἑτέρῳ ἀπήχθετο οὐδ’ ἔστιν
[369]	δὲ οἰκοδόμος, ἄλλος δέ τις	ὑφάντης;	ἢ καὶ σκυτοτόμον αὐτόσε προσθήσομεν
[370]	τούτῳ δεῖ. ὡσαύτως δ’ ὁ	ὑφάντης	τε καὶ ὁ σκυτοτόμος· ἢ
[368]	τῶν ἐλεγείων ἐποίησεν ὁ Γλαύκωνος	ἐραστής,	εὐδοκιμήσαντας περὶ τὴν Μεγαροῖ μάχην,
[366]	ἔτι λόγον δικαιοσύνην ἂν πρὸ	μεγίστης	ἀδικίας αἱροίμεθ’ ἄν, ἣν ἐὰν
[374]	αὖ τέχνης τε καὶ ἐπιμελείας	μεγίστης	δεόμενον. Οἶμαι ἔγωγε, ἦ δ’
[374]	(τοσούτῳ σχολῆς τε τῶν ἄλλων	πλείστης	ἂν εἴη καὶ αὖ τέχνης
[374]	τῶν κατὰ πόλεμον ἱκανὸς ἔσται	ἀγωνιστής,	τῶν δὲ ἄλλων ὀργάνων οὐδὲν
[361]	ὑπὸ κακοδοξίας καὶ τῶν ὑπ’	αὐτῆς	γιγνομένων, ἀλλὰ ἴτω ἀμετάστατος μέχρι
[363]	δικαιοσύνην ἐπαινοῦντες ἀλλὰ τὰς ἀπ’	αὐτῆς	εὐδοκιμήσεις, ἵνα δοκοῦντι δικαίῳ εἶναι
[369]	θεασαίμεθα λόγῳ, καὶ τὴν δικαιοσύνην	αὐτῆς	ἴδοιμεν ἂν γιγνομένην καὶ τὴν
[383]	Θέτις τὸν Απόλλω ἐν τοῖς	αὑτῆς	(γάμοις ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι τὰς ἑὰς
[360]	λόγου λέγων· ἐπεὶ εἴ τις	τοιαύτης	ἐξουσίας ἐπιλαβόμενος μηδέν ποτε ἐθέλοι
[369]	μεγίστη τῶν χρειῶν ἡ τῆς	τροφῆς	παρασκευὴ τοῦ εἶναί τε καὶ
[374]	αὐθημερὸν ὁπλιτικῆς ἤ τινος ἄλλης	μάχης	τῶν κατὰ πόλεμον ἱκανὸς ἔσται
[366]	δικαιοσύνης εἶναι, ἀπὸ τῶν ἐξ	ἀρχῆς	ἡρώων ἀρξάμενοι, ὅσων λόγοι λελειμμένοι,
[369]	δ’ ἐγώ, τῷ λόγῳ ἐξ	ἀρχῆς	ποιῶμεν πόλιν· ποιήσει δὲ αὐτήν,
[367]	~(εἰ γὰρ οὕτως ἐλέγετο ἐξ	ἀρχῆς	ὑπὸ πάντων ὑμῶν καὶ ἐκ
[366]	ἐθέλειν ᾧ τις δύναμις ὑπάρχει	ψυχῆς	ἢ χρημάτων ἢ σώματος ἢ
[375]	Καὶ μὴν καὶ τὰ τῆς	ψυχῆς,	ὅτι γε θυμοειδῆ. Καὶ τοῦτο.
[382]	φάρμακον χρήσιμον γίγνεται; καὶ ἐν	αἷς	νυνδὴ (ἐλέγομεν ταῖς μυθολογίαις, διὰ
[364]	δαπανῶν ὁμοίως δίκαιον ἀδίκῳ βλάψει	ἐπαγωγαῖς	τισιν καὶ καταδέσμοις, τοὺς θεούς,
[364]	θεῶν ποριζομένη θυσίαις τε καὶ	ἐπῳδαῖς,	εἴτε τι (ἀδίκημά του γέγονεν
[380]	ἐπιβουλῆς φαντάζεσθαι ἄλλοτε ἐν ἄλλαις	ἰδέαις	τοτὲ μὲν αὐτὸν γιγνόμενον, (καὶ)
[382]	ἐν αἷς νυνδὴ (ἐλέγομεν ταῖς	μυθολογίαις,	διὰ τὸ μὴ εἰδέναι ὅπῃ
[381]	Θέτιδος καταψευδέσθω μηδείς, μηδ’ ἐν	τραγῳδίαις	μηδ’ ἐν τοῖς ἄλλοις ποιήμασιν
[373]	οὔ; (Οὐκοῦν καὶ ἰατρῶν ἐν	χρείαις	ἐσόμεθα πολὺ μᾶλλον οὕτω διαιτώμενοι
[365]	Πότερον δίκᾳ τεῖχος ὕψιον ἢ	σκολιαῖς	ἀπάταις ἀναβὰς καὶ ἐμαυτὸν οὕτω
[378]	εἰς τὴν πόλιν, οὔτ’ ἐν	ὑπονοίαις	πεποιημένας οὔτε ἄνευ ὑπονοιῶν. ὁ
[364]	σφίσι δύναμις ἐκ θεῶν ποριζομένη	θυσίαις	τε καὶ ἐπῳδαῖς, εἴτε τι
[365]	οὗτοι λέγουσιν ὡς εἰσὶν οἷοι	θυσίαις	τε καὶ εὐχωλαῖς ἀγανῇσιν καὶ
[380]	ἐξ ἐπιβουλῆς φαντάζεσθαι ἄλλοτε ἐν	ἄλλαις	ἰδέαις τοτὲ μὲν αὐτὸν γιγνόμενον,
[364]	καὶ τοὺς μὲν θυσίαισι καὶ	εὐχωλαῖς	ἀγαναῖσιν (λοιβῇ τε κνίσῃ τε
[365]	εἰσὶν οἷοι θυσίαις τε καὶ	εὐχωλαῖς	ἀγανῇσιν καὶ ἀναθήμασιν παράγεσθαι ἀναπειθόμενοι,
[371]	ταύτην, ἐν μὲν ταῖς ὀρθῶς	οἰκουμέναις	πόλεσι σχεδόν τι οἱ ἀσθενέστατοι
[377]	ἐπὶ τὸ πολὺ ἐναντίας δόξας	ἐκείναις	ἅς, ἐπειδὰν τελεωθῶσιν, ἔχειν οἰησόμεθα
[372]	στιβάδων ἐστρωμένων μίλακί τε καὶ	μυρρίναις,	εὐωχήσονται αὐτοί τε καὶ τὰ
[378]	τηλικοῦτος ὢν λάβῃ ἐν ταῖς	δόξαις	(δυσέκ( νιπτά τε καὶ ἀμετάστατα
[378]	ἂν τηλικοῦτος ὢν λάβῃ ἐν	ταῖς	δόξαις (δυσέκ( νιπτά τε καὶ
[382]	καὶ ἐν αἷς νυνδὴ (ἐλέγομεν	ταῖς	μυθολογίαις, διὰ τὸ μὴ εἰδέναι
[371]	διακονίαν τάττουσιν ταύτην, ἐν μὲν	ταῖς	ὀρθῶς οἰκουμέναις πόλεσι σχεδόν τι
[369]	εἰ οὖν βούλεσθε, ~πρῶτον ἐν	ταῖς	(πόλεσι ζητήσωμεν ποῖόν τί ἐστιν·
[372]	δικαιοσύνην καὶ ἀδικίαν ὅπῃ ποτὲ	ταῖς	πόλεσιν ἐμφύονται. ἡ μὲν οὖν
[373]	γένεσιν ηὑρήκαμεν, ἐξ ὧν μάλιστα	ταῖς	πόλεσιν καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ
[373]	τοῦ ἀναγκαίου ἕνεκά ἐστιν ἐν	ταῖς	πόλεσιν, οἷον οἵ τε θηρευταὶ
[377]	πολὺ μᾶλλον ἢ τὰ σώματα	ταῖς	χερσίν· ὧν δὲ νῦν λέγουσι
[377]	τοὺς παῖδας καὶ λαμβάνειν ἐν	ταῖς	ψυχαῖς ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ
[365]	δίκᾳ τεῖχος ὕψιον ἢ σκολιαῖς	ἀπάταις	ἀναβὰς καὶ ἐμαυτὸν οὕτω περιφράξας
[375]	τε ἔσονται καὶ τοῖς ἄλλοις	πολίταις,	ὄντες τοιοῦτοι τὰς φύσεις; Μὰ
[379]	τῷ παρόντι, ἀλλ’ οἰκισταὶ πόλεως·	οἰκισταῖς	δὲ τοὺς μὲν τύπους προσήκει
[377]	παῖδας καὶ λαμβάνειν ἐν ταῖς	ψυχαῖς	ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ ἐναντίας
[362]	τῷ μὴ δυσχεραίνειν τὸ ἀδικεῖν·	εἰς	ἀγῶνας τοίνυν ἰόντα καὶ ἰδίᾳ
[363]	παρὰ θεῶν διδόασιν τοῖς δικαίοις·	εἰς	Αιδου γὰρ ἀγαγόντες τῷ λόγῳ
[374]	οὖν οὐ καὶ φύσεως ἐπιτηδείας	εἰς	αὐτὸ τὸ ἐπιτήδευμα; Πῶς δ’
[361]	τὴν μεγίστην δόξαν αὑτῷ (παρεσκευακέναι	εἰς	δικαιοσύνην, καὶ ἐὰν ἄρα σφάλληταί
[361]	μεγίστην ἀδικίας, ἵνα ᾖ βεβασανισμένος	εἰς	δικαιοσύνην τῷ μὴ τέγγεσθαι ὑπὸ
[366]	ὁ γὰρ πρῶτος τῶν τοιούτων	εἰς	δύναμιν ἐλθὼν πρῶτος ἀδικεῖ, καθ’
[381]	ἰνδαλλόμενοι, ἵνα μὴ ἅμα μὲν	εἰς	θεοὺς βλασφημῶσιν, ἅμα δὲ τοὺς
[363]	ἀναγκάζουσι φέρειν, ἔτι τε ζῶντας	(εἰς	κακὰς δόξας ἄγοντες, ἅπερ Γλαύκων
[369]	ἄλλου χρείᾳ, πολλῶν δεόμενοι, πολλοὺς	εἰς	μίαν οἴκησιν ἀγείραντες κοινωνούς τε
[362]	γαμεῖν ὁπόθεν ἂν βούληται, ἐκδιδόναι	εἰς	οὓς ἂν βούληται, συμβάλλειν, κοινωνεῖν
[363]	δὲ ἀνοσίους αὖ καὶ ἀδίκους	εἰς	πηλόν τινα κατορύττουσιν ἐν Αιδου
[374]	τε καὶ ποῖαι φύσεις ἐπιτήδειαι	εἰς	πόλεως φυλακήν. Ημέτερον μέντοι. Μὰ
[380]	(καὶ) ἀλλάττοντα τὸ αὑτοῦ εἶδος	εἰς	πολλὰς μορφάς, τοτὲ δὲ ἡμᾶς
[360]	ὅτι βούλοιτο λαμβάνειν, (καὶ εἰσιόντι	εἰς	τὰς οἰκίας συγγίγνεσθαι ὅτῳ βούλοιτο,
[359]	ἂν τὸν δίκαιον τῷ ἀδίκῳ	εἰς	ταὐτὸν ἰόντα διὰ τὴν πλεονεξίαν,
[371]	(Αν οὖν κομίσας ὁ γεωργὸς	εἰς	τὴν ἀγοράν τι ὧν ποιεῖ,
[361]	ὡς ἐρρωμένως ἑκάτερον ὥσπερ ἀνδριάντα	εἰς	τὴν κρίσιν ἐκκαθαίρεις τοῖν ἀνδροῖν.
[378]	ὅσας Ομηρος πεποίηκεν οὐ παραδεκτέον	εἰς	τὴν πόλιν, οὔτ’ ἐν ὑπονοίαις
[381]	ἔοικε, κάλλιστος καὶ ἄριστος ὢν	εἰς	τὸ δυνατὸν ἕκαστος αὐτῶν μένει
[360]	τῆς δικαιοσύνης, ἀλλὰ τέλεον ἑκάτερον	εἰς	τὸ ἑαυτοῦ ἐπιτήδευμα τιθῶμεν. πρῶτον
[359]	τοῦ δακτυλίου περιαγαγόντα πρὸς ἑαυτὸν	εἰς	τὸ εἴσω τῆς χειρός, ~τούτου
[361]	ὢν δὲ δίκαιος, ἵνα ἀμφότεροι	εἰς	τὸ ἔσχατον ἐληλυθότες, ὁ μὲν
[370]	κατοικίσαι γε αὐτὴν τὴν πόλιν	εἰς	τοιοῦτον τόπον οὗ ἐπεισαγωγίμων μὴ
[371]	τις ἄλλος τῶν δημιουργῶν, μὴ	εἰς	τὸν αὐτὸν χρόνον ἥκῃ τοῖς
[357]	ἡδοναὶ ὅσαι ἀβλαβεῖς καὶ μηδὲν	εἰς	τὸν ἔπειτα χρόνον διὰ ταύτας
[376]	ἔφη, ἔγωγε προσδοκῶ προὔργου εἶναι	εἰς	τοῦτο ταύτην τὴν σκέψιν. Μὰ
[368]	(ἥσθην καὶ εἶπον· Οὐ κακῶς	εἰς	ὑμᾶς, ὦ παῖδες ἐκείνου τοῦ
[375]	ἐγώ, διαφέρειν φύσιν γενναίου σκύλακος	εἰς	φυλακὴν νεανίσκου εὐγενοῦς; Τὸ ποῖον
[380]	μὲν τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ,	εἷς	ἂν εἴη τῶν περὶ θεοὺς
[374]	ἢ κυβευτικὸς ἱκανῶς οὐδ’ ἂν	εἷς	γένοιτο μὴ αὐτὸ τοῦτο ἐκ
[370]	καὶ κάλλιον καὶ ῥᾷον, ὅταν	εἷς	ἓν κατὰ φύσιν καὶ ἐν
[370]	εἷς; Οταν, ἦ δ’ ὅς,	εἷς	μίαν. Αλλὰ μὴν οἶμαι καὶ
[369]	παρασκευήν; ἄλλο τι γεωργὸς μὲν	εἷς,	ὁ δὲ οἰκοδόμος, ἄλλος δέ
[370]	τέχνας ἐργαζόμενος, ἢ ὅταν μίαν	εἷς;	Οταν, ἦ δ’ ὅς, εἷς
[370]	πότερον κάλλιον πράττοι ἄν τις	εἷς	ὢν πολλὰς τέχνας ἐργαζόμενος, ἢ
[357]	χαίρειν καὶ αἱ ἡδοναὶ ὅσαι	ἀβλαβεῖς	καὶ μηδὲν εἰς τὸν ἔπειτα
[383]	εἰ μέλλουσιν ἡμῖν οἱ φύλακες	θεοσεβεῖς	τε καὶ θεῖοι γίγνεσθαι, καθ’
[362]	δικαιοσύνῃ. (Καὶ ὅς, Οὐδέν, ἔφη,	λέγεις·	ἀλλ’ ἔτι καὶ τάδε ἄκουε.
[372]	ἑστιωμένους. Αληθῆ, ἦν δ’ ἐγώ,	λέγεις.	ἐπελαθόμην ὅτι καὶ ὄψον ἕξουσιν,
[374]	πολλὰς καλῶς ἐργάζεσθαι τέχνας. Αληθῆ	λέγεις,	ἔφη. (Τί οὖν; ἦν δ’
[358]	λέγων καὶ ἀκούων; (Κάλλιστα, ἔφη,	λέγεις·	καὶ ὃ πρῶτον ἔφην ἐρεῖν,
[381]	εἶναι. Ορθότατα, ἦν δ’ ἐγώ,	λέγεις.	καὶ οὕτως ἔχοντος δοκεῖ ἄν
[372]	ἴσως, ἦν δ’ ἐγώ, καλῶς	λέγεις·	καὶ σκεπτέον γε καὶ οὐκ
[375]	φυλακὴν νεανίσκου εὐγενοῦς; Τὸ ποῖον	λέγεις;	Οἷον ὀξύν τέ που δεῖ
[377]	ὅς, καὶ τί αὐτῶν μεμφόμενος	λέγεις;	Οπερ, ἦν δ’ ἐγώ, χρὴ
[377]	ψευδέσιν; Οὐ μανθάνω, ἔφη, πῶς	λέγεις.	Οὐ μανθάνεις, ἦν δ’ ἐγώ,
[375]	γὰρ προυθέμεθα εἰκόνος ἀπελείφθημεν. Πῶς	λέγεις;	Οὐκ ἐννενοήκαμεν ὅτι εἰσὶν ἄρα
[377]	ἐννοῶ οὐδὲ τοὺς μείζους τίνας	λέγεις.	Οὓς Ησίοδός τε, εἶπον, καὶ
[382]	καὶ ἄνθρωποι μισοῦσιν; Πῶς, ἔφη,	λέγεις;	Οὕτως, ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι
[381]	Απασα, ἔφη, ἀνάγκη ἔμοιγε δοκεῖ.	(Μηδεὶς	ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ
[381]	μηδὲ Πρωτέως καὶ Θέτιδος καταψευδέσθω	μηδείς,	μηδ’ ἐν τραγῳδίαις μηδ’ ἐν
[367]	ἑκατέρωθεν τὰς ἀληθεῖς, τὰς δὲ	ψευδεῖς	προσθήσεις, οὐ τὸ δίκαιον φήσομεν
[377]	γάρ που μύθους τοῖς ἀνθρώποις	ψευδεῖς	συντιθέντες ἔλεγόν τε καὶ λέγουσι.
[360]	περιθεῖτο, τὸν δὲ ὁ ἄδικος,	οὐδεὶς	ἂν γένοιτο, ὡς δόξειεν, οὕτως
[360]	τεκμήριον ἂν φαίη τις ὅτι	οὐδεὶς	ἑκὼν δίκαιος ἀλλ’ ἀναγκαζόμενος, ὡς
[366]	(ἀπέχεται αὐτοῦ, τῶν γε ἄλλων	οὐδεὶς	ἑκὼν δίκαιος, ἀλλ’ ὑπὸ ἀνανδρίας
[382]	ψεύδεσθαι καὶ περὶ τὰ κυριώτατα	οὐδεὶς	ἑκὼν ἐθέλει, ἀλλὰ πάντων μάλιστα
[382]	οἰκείων ἄνοιαν ἢ μανίαν; Αλλ’	οὐδείς,	ἔφη, τῶν ἀνοήτων καὶ μαινομένων
[366]	λελειμμένοι, μέχρι τῶν νῦν ἀνθρώπων	οὐδεὶς	πώποτε ἔψεξεν ἀδικίαν οὐδ’ ἐπῄνεσεν
[366]	λανθάνον θεούς τε καὶ ἀνθρώπους,	οὐδεὶς	πώποτε οὔτ’ ἐν ποιήσει οὔτ’
[378]	εἴ πως μέλλομεν πείσειν ὡς	οὐδεὶς	πώποτε πολίτης ἕτερος ἑτέρῳ ἀπήχθετο
[367]	γὰρ μὴ ἀφαιρήσεις ἑκατέρωθεν τὰς	ἀληθεῖς,	τὰς δὲ ψευδεῖς προσθήσεις, οὐ
[375]	τὸ ἦθος, πρὸς μὲν τοὺς	συνήθεις	τε καὶ γνωρίμους ὡς οἷόν
[357]	ποίῳ, ἔφη, τούτων τὴν δικαιοσύνην	τιθεῖς;	~(Εγὼ μὲν οἶμαι, ἦν δ’
[376]	δ’ οὔ; Μουσικῆς δ’ εἶπον,	τιθεῖς	λόγους, ἢ οὔ; Εγωγε. Λόγων
[365]	τις ἂν (ὢν καὶ πῇ	πορευθεὶς	τὸν βίον ὡς ἄριστα διέλθοι;
[357]	ἐμοὶ εἴη. Οὐ τοίνυν, ἔφη,	ποιεῖς	ὃ βούλει. λέγε γάρ μοι·
[372]	Ανευ ὄψου, ἔφη, ὡς ἔοικας,	ποιεῖς	τοὺς ἄνδρας ἑστιωμένους. Αληθῆ, ἦν
[374]	διὰ βίου αὐτὸ ἐργαζόμενος οὐ	παριεὶς	τοὺς καιροὺς καλῶς ἀπεργάσεσθαι· τὰ
[369]	ἐλάττονος ἰδέᾳ ἐπισκοποῦντες. Αλλά μοι	δοκεῖς,	ἔφη, καλῶς λέγειν. Αρ’ οὖν,
[379]	οὐ τὸν θεόν. Αληθέστατα, ἔφη,	δοκεῖς	μοι λέγειν. Οὐκ ἄρα, ἦν
[383]	μακραίωνας βίους, ξύμπαντά τ’ εἰπὼν	θεοφιλεῖς	ἐμὰς τύχας παιᾶν’ ἐπηυφήμησεν, εὐθυμῶν
[371]	τοὺς δὲ πλανήτας ἐπὶ τὰς	πόλεις	ἐμπόρους; Πάνυ μὲν οὖν. (Ετι
[366]	λύσιοι θεοί, ὡς αἱ (μέγισται	πόλεις	λέγουσι καὶ οἱ θεῶν παῖδες
[364]	οὐ μόνον ἰδιώτας ἀλλὰ καὶ	πόλεις,	ὡς ἄρα λύσεις τε καὶ
[364]	καὶ πονηροὺς πλουσίους καὶ ἄλλας	δυνάμεις	ἔχοντας εὐδαιμονίζειν καὶ τιμᾶν εὐχερῶς
[374]	γε, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ	ἡμεῖς	ἅπαντες ὡμολογήσαμεν καλῶς, ἡνίκα ἐπλάττομεν
[380]	ἐξευρετέον αὐτοῖς σχεδὸν ὃν νῦν	ἡμεῖς	λόγον ζητοῦμεν, καὶ (λεκτέον ὡς
[368]	ὡς ἐμοὶ (φαίνεται. ἐπειδὴ οὖν	ἡμεῖς	οὐ δεινοί, δοκῶ μοι, ἦν
[375]	ὅτι εἰσὶν ἄρα φύσεις οἵας	ἡμεῖς	οὐκ ᾠήθημεν, ἔχουσαι τἀναντία ταῦτα.
[375]	οὐ μεντἂν ἥκιστα (ἐν ᾧ	ἡμεῖς	παρεβάλλομεν τῷ φύλακι. οἶσθα γάρ
[377]	μανθάνω, ἔφη, πῶς λέγεις. Οὐ	μανθάνεις,	ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι πρῶτον
[378]	θεῶν τε καὶ ἡρώων πρὸς	συγγενεῖς	τε καὶ οἰκείους αὐτῶν— ἀλλ’
[364]	καὶ ὑπερορᾶν, οἳ ἄν πῃ	ἀσθενεῖς	τε (καὶ πένητες ὦσιν, ὁμολογοῦντες
[361]	ὥσπερ ἀνδριάντα εἰς τὴν κρίσιν	ἐκκαθαίρεις	τοῖν ἀνδροῖν. Ως μάλιστ’ ἔφη,
[383]	καὶ αὐτῷ φαίνεται σοῦ λέγοντος.	Συγχωρεῖς	ἄρα, ἔφην, τοῦτον δεύτερον τύπον
[367]	τὰς ἀληθεῖς, τὰς δὲ ψευδεῖς	προσθήσεις,	οὐ τὸ δίκαιον φήσομεν ἐπαινεῖν
[363]	λέγουσιν. τὰς γὰρ παρὰ θεῶν	εὐδοκιμήσεις	ἐμβάλλοντες ἄφθονα ἔχουσι λέγειν ἀγαθά,
[363]	ἐπαινοῦντες ἀλλὰ τὰς ἀπ’ αὐτῆς	εὐδοκιμήσεις,	ἵνα δοκοῦντι δικαίῳ εἶναι γίγνηται
[367]	Γλαύκων διεκελεύσατο. εἰ γὰρ μὴ	ἀφαιρήσεις	ἑκατέρωθεν τὰς ἀληθεῖς, τὰς δὲ
[364]	ἀλλὰ καὶ πόλεις, ὡς ἄρα	λύσεις	τε καὶ καθαρμοὶ ἀδικημάτων ~διὰ
[374]	ἐκλέξασθαι τίνες τε καὶ ποῖαι	φύσεις	ἐπιτήδειαι εἰς πόλεως φυλακήν. Ημέτερον
[375]	ἄλλοις πολίταις, ὄντες τοιοῦτοι τὰς	φύσεις;	Μὰ Δία, ἦ δ’ ὅς,
[375]	Οὐκ ἐννενοήκαμεν ὅτι εἰσὶν ἄρα	φύσεις	οἵας ἡμεῖς οὐκ ᾠήθημεν, ἔχουσαι
[364]	ἐναντίαν μοῖραν. ἀγύρται δὲ καὶ	μάντεις	ἐπὶ πλουσίων θύρας ἰόντες πείθουσιν
[365]	ἀκουούσας νέων ψυχὰς ποιεῖν, ὅσοι	εὐφυεῖς	καὶ ἱκανοὶ ἐπὶ πάντα τὰ
[378]	δεσμοὺς ὑπὸ ὑέος καὶ Ηφαίστου	ῥίψεις	ὑπὸ πατρός, μέλλοντος τῇ μητρὶ
[358]	περὶ γὰρ τίνος ἂν μᾶλλον	πολλάκις	τις νοῦν ἔχων χαίροι λέγων
[370]	γε, ἦ δ’ ὅς, σμικρὰ	πόλις	ἂν εἴη ἔχουσα πάντα ταῦτα.
[369]	ἦν δ’ ἐγώ, πῶς ἡ	πόλις	ἀρκέσει ἐπὶ τοσαύτην παρασκευήν; ἄλλο
[372]	ἐμφύονται. ἡ μὲν οὖν ἀληθινὴ	πόλις	δοκεῖ μοι εἶναι ἣν διεληλύθαμεν,
[369]	δ’ ἂν ἥ γε ἀναγκαιοτάτη	πόλις	ἐκ τεττάρων ἢ πέντε ἀνδρῶν.
[368]	ἦ δ’ ὅς. Οὐκοῦν μεῖζον	πόλις	ἑνὸς ἀνδρός; Μεῖζον, ἔφη. Ισως
[369]	Γίγνεται τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ,	πόλις,	ὡς ἐγᾦμαι, ἐπειδὴ τυγχάνει ἡμῶν
[371]	Αδείμαντε, ἤδη ἡμῖν ηὔξηται ἡ	πόλις,	ὥστ’ εἶναι τελέα; Ισως. Ποῦ
[364]	πείθουσιν ὡς ἔστι παρὰ σφίσι	δύναμις	ἐκ θεῶν ποριζομένη θυσίαις τε
[374]	οὐκ ἀποδειλιατέον, ὅσον γ’ ἂν	δύναμις	παρείκῃ. ~(Οὐ γὰρ οὖν, ἔφη.
[366]	δικαιοσύνην τιμᾶν ἐθέλειν ᾧ τις	δύναμις	ὑπάρχει ψυχῆς ἢ χρημάτων ἢ
[358]	δὲ οὔπω κατὰ νοῦν ἡ	ἀπόδειξις	γέγονεν περὶ ἑκατέρου· ἐπιθυμῶ γὰρ
[362]	οὓς ἂν βούληται, συμβάλλειν, κοινωνεῖν	οἷς	ἂν ἐθέλῃ, καὶ παρὰ ταῦτα
[377]	ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα γράφων	οἷς	ἂν ὅμοια βουληθῇ γράψαι. Καὶ
[379]	μὲν τύπους προσήκει εἰδέναι ἐν	οἷς	δεῖ μυθολογεῖν τοὺς ποιητάς, παρ’
[365]	ἀγανῇσιν καὶ ἀναθήμασιν παράγεσθαι ἀναπειθόμενοι,	οἷς	ἢ ἀμφότερα ἢ οὐδέτερα πειστέον.
[380]	ἀλλ’ ἐάν τις ποιῇ ἐν	οἷς	ταῦτα τὰ ἰαμβεῖα ἔνεστιν, τὰ
[366]	ἐν ποιήσει οὔτ’ ἐν ἰδίοις	λόγοις	ἐπεξῆλθεν ἱκανῶς τῷ λόγῳ ὡς
[364]	ὑπηρετεῖν. τούτοις δὲ πᾶσιν τοῖς	λόγοις	μάρτυρας ποιητὰς ἐπάγονται οἱ μὲν
[382]	ἐπεὶ τό γε ἐν τοῖς	λόγοις	μίμημά τι τοῦ ἐν τῇ
[382]	δὲ δὴ τὸ ἐν τοῖς	λόγοις	(ψεῦδος) πότε καὶ τῷ χρήσιμον,
[362]	καὶ τοὺς ἐχθροὺς βλάπτειν, καὶ	θεοῖς	θυσίας καὶ ἀναθήματα ἱκανῶς καὶ
[366]	εὐσχημοσύνης κιβδήλου κτησώμεθα, καὶ παρὰ	θεοῖς	καὶ παρ’ ἀνθρώποις πράξομεν κατὰ
[378]	ἐγώ, τὸ παράπαν ὡς θεοὶ	θεοῖς	πολεμοῦσί (τε καὶ ἐπιβουλεύουσι καὶ
[364]	ἄρα καὶ θεοὶ πολλοῖς μὲν	ἀγαθοῖς	δυστυχίας τε καὶ βίον κακὸν
[377]	τοῖς μείζοσιν, ἦν δ’ ἐγώ,	μύθοις	ὀψόμεθα καὶ τοὺς ἐλάττους. δεῖ
[377]	πλάττειν τὰς ψυχὰς αὐτῶν τοῖς	μύθοις	πολὺ μᾶλλον ἢ τὰ σώματα
[377]	δὲ καὶ ἀληθῆ. πρότερον δὲ	μύθοις	πρὸς τὰ παιδία ἢ γυμνασίοις
[363]	αὐτοῦ παρὰ θεῶν διδόασιν τοῖς	δικαίοις·	εἰς Αιδου γὰρ ἀγαγόντες τῷ
[363]	ὁ μὲν τὰς δρῦς (τοῖς	δικαίοις	τοὺς θεοὺς ποιεῖν ἄκρας μέν
[370]	ἀγωγὰς μετὰ τῶν γεωργῶν χρῆσθαι	ὑποζυγίοις,	ὑφάνται δὲ καὶ σκυτοτόμοι δέρμασίν
[366]	οὔτ’ ἐν ποιήσει οὔτ’ ἐν	ἰδίοις	λόγοις ἐπεξῆλθεν ἱκανῶς τῷ λόγῳ
[377]	δ’ ἐγώ, ὅτι πρῶτον τοῖς	παιδίοις	μύθους λέγομεν; τοῦτο δέ που
[377]	ἡμῖν, ὡς ἔοικεν, ἐπιστατητέον τοῖς	μυθοποιοῖς,	(καὶ ὃν μὲν ἂν καλὸν
[370]	καὶ σκυτοτόμοι δέρμασίν τε καὶ	ἐρίοις.	Οὐδέ γε, ἦ δ’ ὅς,
[377]	μύθοις πρὸς τὰ παιδία ἢ	γυμνασίοις	χρώμεθα. Εστι ταῦτα. Τοῦτο δὴ
[363]	ἄφθονα ἔχουσι λέγειν ἀγαθά, τοῖς	ὁσίοις	ἅ φασι θεοὺς διδόναι· ὥσπερ
[364]	βίον κακὸν ἔνειμαν, τοῖς δ’	ἐναντίοις	ἐναντίαν μοῖραν. ἀγύρται δὲ καὶ
[366]	ἔχει καὶ οὐκ ὀργίζεται τοῖς	ἀδίκοις,	ἀλλ’ οἶδεν ὅτι πλὴν εἴ
[378]	φυλάξειν αἴσχιστον νομίζειν τὸ ῥᾳδίως	ἀλλήλοις	ἀπεχθάνεσθαι— πολλοῦ δεῖ γιγαντομαχίας τε
[371]	ἐν αὐτῇ τῇ πόλει πῶς	ἀλλήλοις	μεταδώσουσιν ὧν ἂν ἕκαστοι ἐργάζωνται;
[359]	δὲ αἱρεῖν δοκεῖ λυσιτελεῖν συνθέσθαι	ἀλλήλοις	μήτ’ ἀδικεῖν μήτ’ ἀδικεῖσθαι· καὶ
[372]	ὑμνοῦντες τοὺς θεούς, ἡδέως συνόντες	ἀλλήλοις,	οὐχ ὑπὲρ τὴν οὐσίαν (ποιού(
[375]	ἐγώ, ὦ Γλαύκων, οὐκ ἄγριοι	ἀλλήλοις	τε ἔσονται καὶ τοῖς ἄλλοις
[367]	μισθοὺς δὲ καὶ δόξας πάρες	ἄλλοις	ἐπαινεῖν· ὡς ἐγὼ τῶν μὲν
[375]	μὲν ἄν τις καὶ ἐν	ἄλλοις	ζῴοις, οὐ μεντἂν ἥκιστα (ἐν
[369]	ἀναλίσκειν ἐπὶ σίτου παρασκευῇ καὶ	ἄλλοις	κοινωνεῖν, ἢ ἀμελήσαντα ἑαυτῷ μόνον
[370]	τὸ δὲ ὑποδημάτων, καὶ μὴ	ἄλλοις	κοινωνοῦντα πράγματα ἔχειν, ἀλλ’ αὐτὸν
[381]	ἐν τραγῳδίαις μηδ’ ἐν τοῖς	ἄλλοις	ποιήμασιν εἰσαγέτω Ηραν ἠλλοιωμένην, ὡς
[375]	ἀλλήλοις τε ἔσονται καὶ τοῖς	ἄλλοις	πολίταις, ὄντες τοιοῦτοι τὰς φύσεις;
[363]	μελίσσας· εἰροπόκοι δ’ ὄιες, φησίν,	μαλλοῖς	καταβεβρίθασι, καὶ ἄλλα δὴ πολλὰ
[358]	Οὐ τοίνυν δοκεῖ, ἔφη, τοῖς	πολλοῖς,	ἀλλὰ τοῦ ἐπιπόνου εἴδους, ὃ
[364]	λέγονται, ὡς ἄρα καὶ θεοὶ	πολλοῖς	μὲν ἀγαθοῖς δυστυχίας τε καὶ
[381]	ἄρα θεοί τινες περιέρχονται νύκτωρ	πολλοῖς	ξένοις καὶ παντοδαποῖς ἰνδαλλόμενοι, ἵνα
[383]	τὸν Απόλλω ἐν τοῖς αὑτῆς	(γάμοις	ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι τὰς ἑὰς εὐπαιδίας—
[383]	τύπους τούτους συγχωρῶ, καὶ ὡς	νόμοις	ἂν χρῴμην.
[364]	ἀδίκῳ βλάψει ἐπαγωγαῖς τισιν καὶ	καταδέσμοις,	τοὺς θεούς, ὥς φασιν, πείθοντές
[359]	καὶ ἀμφοτέρων γεύωνται, ~τοῖς μὴ	δυναμένοις	τὸ (μὲν ἐκφεύγειν τὸ δὲ
[360]	γενομένου (ἀφανῆ αὐτὸν γενέσθαι τοῖς	παρακαθημένοις,	καὶ διαλέγεσθαι ὡς περὶ οἰχομένου.
[371]	ἀντ’ ἀργυρίου ἀλλάξασθαι τοῖς τι	δεομένοις	ἀποδόσθαι, τοῖς δὲ ἀντὶ αὖ
[371]	τὸν αὐτὸν χρόνον ἥκῃ τοῖς	δεομένοις	τὰ παρ’ αὐτοῦ ἀλλάξασθαι, ἀργήσει
[360]	μὲν ἂν δόξειεν εἶναι τοῖς	αἰσθανομένοις	καὶ ἀνοητότατος, ἐπαινοῖεν δ’ ἂν
[378]	γέρουσι καὶ γραυσί, καὶ πρεσβυτέροις	γιγνομένοις	καὶ τοὺς ποιητὰς ἐγγὺς τούτων
[381]	θεοί τινες περιέρχονται νύκτωρ πολλοῖς	ξένοις	καὶ παντοδαποῖς ἰνδαλλόμενοι, ἵνα μὴ
[373]	νέμειν τε καὶ ἀροῦν, καὶ	ἐκείνοις	αὖ τῆς ἡμετέρας, ἐὰν καὶ
[371]	ἀλλὰ καὶ οἷα καὶ ὅσα	ἐκείνοις	ὧν ἂν δέωνται. Δεῖ γάρ.
[372]	τελευτῶντες ἄλλον τοιοῦτον βίον τοῖς	ἐκγόνοις	παραδώσουσιν. Καὶ ὅς, Εἰ δὲ
[381]	περιέρχονται νύκτωρ πολλοῖς ξένοις καὶ	παντοδαποῖς	ἰνδαλλόμενοι, ἵνα μὴ ἅμα μὲν
[379]	λέγουσιν, ἀλλὰ ὀλίγων μὲν τοῖς	ἀνθρώποις	αἴτιος, πολλῶν δὲ ἀναίτιος· πολὺ
[360]	καὶ τἆλλα πράττειν ἐν τοῖς	ἀνθρώποις	ἰσόθεον ὄντα. οὕτω δὲ δρῶν
[366]	καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ’	ἀνθρώποις	πράξομεν κατὰ νοῦν ζῶντές τε
[377]	οὗτοι γάρ που μύθους τοῖς	ἀνθρώποις	ψευδεῖς συντιθέντες ἔλεγόν τε καὶ
[372]	λάχανά γε, οἷα δὴ ἐν	ἀγροῖς	ἑψήματα, ἑψήσονται. καὶ τραγήματά που
[381]	ἢ φύσει ἢ τέχνῃ ἢ	ἀμφοτέροις	ἐλαχίστην μεταβολὴν ὑπ’ ἄλλου ἐνδέχεται.
[377]	ἕτερον; Ναί. ~(Παιδευτέον δ’ ἐν	ἀμφοτέροις,	πρότερον δ’ ἐν τοῖς ψευδέσιν;
[378]	καὶ γέρουσι καὶ γραυσί, καὶ	πρεσβυτέροις	γιγνομένοις καὶ τοὺς ποιητὰς ἐγγὺς
[381]	ἀγείρουσαν— Ινάχου Αργείου ποταμοῦ παισὶν	βιοδώροις·	(καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ μὴ
[361]	καὶ ὁ ἄδικος ἐπιχειρῶν ὀρθῶς	τοῖς	ἀδικήμασιν λανθανέτω, εἰ μέλλει σφόδρα
[366]	συγγνώμην ἔχει καὶ οὐκ ὀργίζεται	τοῖς	ἀδίκοις, ἀλλ’ οἶδεν ὅτι πλὴν
[360]	ἀθλιώτατος μὲν ἂν δόξειεν εἶναι	τοῖς	αἰσθανομένοις καὶ ἀνοητότατος, ἐπαινοῖεν δ’
[381]	μηδ’ ἐν τραγῳδίαις μηδ’ ἐν	τοῖς	ἄλλοις ποιήμασιν εἰσαγέτω Ηραν ἠλλοιωμένην,
[375]	ἄγριοι ἀλλήλοις τε ἔσονται καὶ	τοῖς	ἄλλοις πολίταις, ὄντες τοιοῦτοι τὰς
[379]	πολλοὶ λέγουσιν, ἀλλὰ ὀλίγων μὲν	τοῖς	ἀνθρώποις αἴτιος, πολλῶν δὲ ἀναίτιος·
[360]	βούλοιτο, καὶ τἆλλα πράττειν ἐν	τοῖς	ἀνθρώποις ἰσόθεον ὄντα. οὕτω δὲ
[377]	ποιηταί. οὗτοι γάρ που μύθους	τοῖς	ἀνθρώποις ψευδεῖς συντιθέντες ἔλεγόν τε
[383]	ἡ Θέτις τὸν Απόλλω ἐν	τοῖς	αὑτῆς (γάμοις ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι τὰς
[364]	τε καὶ βίον κακὸν ἔνειμαν,	τοῖς	δ’ ἐναντίοις ἐναντίαν μοῖραν. ἀγύρται
[371]	ἀλλάξασθαι τοῖς τι δεομένοις ἀποδόσθαι,	τοῖς	δὲ ἀντὶ αὖ ἀργυρίου διαλλάττειν
[371]	εἰς τὸν αὐτὸν χρόνον ἥκῃ	τοῖς	δεομένοις τὰ παρ’ αὐτοῦ ἀλλάξασθαι,
[363]	ὑὸς αὐτοῦ παρὰ θεῶν διδόασιν	τοῖς	δικαίοις· εἰς Αιδου γὰρ ἀγαγόντες
[363]	φασιν, ὁ μὲν τὰς δρῦς	(τοῖς	δικαίοις τοὺς θεοὺς ποιεῖν ἄκρας
[372]	γηραιοὶ τελευτῶντες ἄλλον τοιοῦτον βίον	τοῖς	ἐκγόνοις παραδώσουσιν. Καὶ ὅς, Εἰ
[374]	ὑπὲρ ὧν νυνδὴ ἐλέγομεν διαμαχεῖται	τοῖς	ἐπιοῦσιν. Τί δέ; ἦ δ’
[376]	τοῦτο, ἦν δ’ ἐγώ, ἐν	τοῖς	κυσὶν κατόψει, ὃ καὶ ἄξιον
[364]	σφισιν ὑπηρετεῖν. τούτοις δὲ πᾶσιν	τοῖς	λόγοις μάρτυρας ποιητὰς ἐπάγονται οἱ
[382]	ἐψευσμένου· ἐπεὶ τό γε ἐν	τοῖς	λόγοις μίμημά τι τοῦ ἐν
[382]	Τί δὲ δὴ τὸ ἐν	τοῖς	λόγοις (ψεῦδος) πότε καὶ τῷ
[377]	ἐκβλητέον. Ποίους δή; ἔφη. Εν	τοῖς	μείζοσιν, ἦν δ’ ἐγώ, μύθοις
[361]	καὶ τὰ δυνατὰ διαισθάνεται, (καὶ	τοῖς	μὲν ἐπιχειρεῖ, τὰ δὲ ἐᾷ·
[359]	καὶ ἀδικῶνται καὶ ἀμφοτέρων γεύωνται,	~τοῖς	μὴ δυναμένοις τὸ (μὲν ἐκφεύγειν
[377]	καὶ πλάττειν τὰς ψυχὰς αὐτῶν	τοῖς	μύθοις πολὺ μᾶλλον ἢ τὰ
[377]	δὴ ἡμῖν, ὡς ἔοικεν, ἐπιστατητέον	τοῖς	μυθοποιοῖς, (καὶ ὃν μὲν ἂν
[363]	ἐμβάλλοντες ἄφθονα ἔχουσι λέγειν ἀγαθά,	τοῖς	ὁσίοις ἅ φασι θεοὺς διδόναι·
[377]	ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι πρῶτον	τοῖς	παιδίοις μύθους λέγομεν; τοῦτο δέ
[377]	τροφούς τε καὶ μητέρας λέγειν	τοῖς	παισίν, καὶ πλάττειν τὰς ψυχὰς
[360]	δὲ γενομένου (ἀφανῆ αὐτὸν γενέσθαι	τοῖς	παρακαθημένοις, καὶ διαλέγεσθαι ὡς περὶ
[359]	περιελόμενον ἐκβῆναι. συλλόγου δὲ γενομένου	τοῖς	ποιμέσιν εἰωθότος, ἵν’ ἐξαγγέλλοιεν κατὰ
[358]	ἔσεσθαι. Οὐ τοίνυν δοκεῖ, ἔφη,	τοῖς	πολλοῖς, ἀλλὰ τοῦ ἐπιπόνου εἴδους,
[371]	τὰ μὲν ἀντ’ ἀργυρίου ἀλλάξασθαι	τοῖς	τι δεομένοις ἀποδόσθαι, τοῖς δὲ
[377]	ἐν ἀμφοτέροις, πρότερον δ’ ἐν	τοῖς	ψευδέσιν; Οὐ μανθάνω, ἔφη, πῶς
[375]	οὐ μὴ γένηται· ταῦτα δὲ	ἀδυνάτοις	ἔοικεν, καὶ οὕτω (δὴ συμβαίνει
[380]	ὅτι— θεὸς μὲν αἰτίαν φύει	βροτοῖς,	ὅταν κακῶσαι δῶμα παμπήδην θέλῃ.
[378]	καὶ ἄπορον θῦμα, ὅπως ὅτι	ἐλαχίστοις	συνέβη ἀκοῦσαι. Καὶ γάρ, ἦ
[370]	γε μέγα τι εἴη, εἰ	αὐτοῖς	βουκόλους τε καὶ ποιμένας τούς
[379]	ποιῶσιν οὐκ ἐπιτρεπτέον, οὐ μὴν	αὐτοῖς	γε ποιητέον μύθους. Ορθῶς, ἔφη·
[359]	ἣν λέγω τοιάδε μάλιστα, εἰ	αὐτοῖς	γένοιτο οἵαν (ποτέ φασιν δύναμιν
[378]	πολλοῦ δεῖ γιγαντομαχίας τε μυθολογητέον	αὐτοῖς	καὶ ποικιλτέον, καὶ ἄλλας ἔχθρας
[380]	λέγειν, ἢ εἰ θεοῦ, ἐξευρετέον	αὐτοῖς	σχεδὸν ὃν νῦν ἡμεῖς λόγον
[365]	μὲν μὴ εἰσὶν ἢ μηδὲν	αὐτοῖς	τῶν ἀνθρωπίνων μέλει, τί καὶ
[372]	ἑψήσονται. καὶ τραγήματά που παραθήσομεν	αὐτοῖς	τῶν τε σύκων καὶ ἐρεβίνθων
[371]	ὧν ἂν κομίζωνται ὧν ἂν	αὐτοῖς	χρεία, κενὸς ἄπεισιν. ἦ γάρ;
[380]	σύμφορα ἡμῖν οὔτε σύμφωνα αὐτὰ	αὑτοῖς.	Σύμψηφός σοί εἰμι, ἔφη, τούτου
[371]	δὴ τὰ οἴκοι μὴ μόνον	ἑαυτοῖς	ποιεῖν ἱκανά, ἀλλὰ καὶ οἷα
[364]	ὥς φασιν, πείθοντές σφισιν ὑπηρετεῖν.	τούτοις	δὲ πᾶσιν τοῖς λόγοις μάρτυρας
[363]	ψόγος οὗτος ἑκατέρων. Πρὸς δὲ	τούτοις	σκέψαι, ὦ Σώκρατες, ~ἄλλο αὖ
[367]	οὐκ ἄν, εἰ μὴ σὺ	κελεύοις,	διότι πάντα τὸν βίον (οὐδὲν
[375]	ἄν τις καὶ ἐν ἄλλοις	ζῴοις,	οὐ μεντἂν ἥκιστα (ἐν ᾧ
[369]	δ’ ὅς. Οὐκοῦν γενομένου αὐτοῦ	ἐλπὶς	εὐπετέστερον ἰδεῖν ὃ ζητοῦμεν; (Πολύ
[360]	οὔ. τίς οὖν δὴ ἡ	διάστασις;	ἥδε· μηδὲν ἀφαιρῶμεν μήτε τοῦ
[357]	καὶ τὸ κάμνοντα ἰατρεύεσθαι καὶ	ἰάτρευσίς	τε καὶ ὁ ἄλλος χρηματισμός;
[359]	ἄν. ἡ μὲν οὖν δὴ	φύσις	δικαιοσύνης, ὦ Σώκρατες, αὕτη τε
[359]	διὰ τὴν πλεονεξίαν, ὃ πᾶσα	φύσις	διώκειν πέφυκεν ὡς ἀγαθόν, νόμῳ
[375]	ἐναντία γάρ που θυμοειδεῖ πρᾳεῖα	φύσις.	Φαίνεται. Αλλὰ μέντοι τούτων γε
[371]	ἀγοράν τι ὧν ποιεῖ, ἤ	τις	ἄλλος τῶν δημιουργῶν, μὴ εἰς
[374]	οὕτω ῥᾴδιον, ὥστε καὶ γεωργῶν	τις	ἅμα πολεμικὸς ἔσται καὶ σκυτοτομῶν
[365]	ἐπιπτόμενοι συλλογίσασθαι ἐξ αὐτῶν ποῖός	τις	ἂν (ὢν καὶ πῇ πορευθεὶς
[378]	γάρ, ἔφη, λόγον. ἀλλ’ εἴ	τις	αὖ καὶ ταῦτα ἐρωτῴη ἡμᾶς,
[373]	τῶν ἄλλων βοσκημάτων παμπόλλων, εἴ	τις	αὐτὰ ἔδεται· ἦ γάρ; Πῶς
[379]	ὤν, ἀεὶ δήπου ἀποδοτέον, ἐάντέ	τις	αὐτὸν ἐν ἔπεσιν ποιῇ ἐάντε
[377]	καὶ ἐνδύεται τύπος ὃν ἄν	τις	βούληται ἐνσημήνασθαι ἑκάστῳ. Κομιδῇ μὲν
[368]	αὐτοῦ, οἵανπερ ἂν εἰ προσέταξέ	τις	γράμματα σμικρὰ πόρρωθεν ἀναγνῶναι μὴ
[366]	Σώκρατες, δικαιοσύνην τιμᾶν ἐθέλειν ᾧ	τις	δύναμις ὑπάρχει ψυχῆς ἢ χρημάτων
[372]	εἶναι ἣν διεληλύθαμεν, ὥσπερ ὑγιής	τις·	εἰ δ’ αὖ βούλεσθε, καὶ
[370]	δέ; πότερον κάλλιον πράττοι ἄν	τις	εἷς ὢν πολλὰς τέχνας ἐργαζόμενος,
[368]	μὴ πάνυ ὀξὺ βλέπουσιν, ἔπειτά	τις	ἐνενόησεν, ὅτι τὰ αὐτὰ γράμματα
[376]	τοὺς οἰκείους καὶ γνωρίμους πρᾷός	τις	ἔσεσθαι, φύσει φιλόσοφον καὶ φιλομαθῆ
[366]	ἀκούοντα; ὡς δή τοι εἴ	τις	ἔχει ψευδῆ μὲν ἀποφῆναι ἃ
[378]	μὲν σιγᾶσθαι, εἰ δὲ ἀνάγκη	τις	ἦν λέγειν, δι’ ἀπορρήτων ἀκούειν
[366]	ἀλλ’ οἶδεν ὅτι πλὴν εἴ	τις	θείᾳ φύσει δυσχεραίνων τὸ ἀδικεῖν
[375]	Ποῦ δή; Ιδοι μὲν ἄν	τις	καὶ ἐν ἄλλοις ζῴοις, οὐ
[377]	ψεύδηται. Τί τοῦτο; (Οταν εἰκάζῃ	τις	κακῶς (οὐσίαν) τῷ λόγῳ, περὶ
[377]	μέμφεσθαι, ἄλλως τε καὶ ἐάν	τις	μὴ καλῶς ψεύδηται. Τί τοῦτο;
[366]	δὴ πάντων τῶν (εἰρη( μένων	τίς	μηχανή, ὦ Σώκρατες, δικαιοσύνην τιμᾶν
[358]	γὰρ τίνος ἂν μᾶλλον πολλάκις	τις	νοῦν ἔχων χαίροι λέγων καὶ
[360]	μέγα τοῦτο τεκμήριον ἂν φαίη	τις	ὅτι οὐδεὶς ἑκὼν δίκαιος ἀλλ’
[365]	καὶ ποικίλην. Αλλὰ γάρ, φησί	τις,	οὐ ῥᾴδιον ἀεὶ λανθάνειν κακὸν
[360]	ὀρθῶς· εἰ δὲ μή, οὔ.	τίς	οὖν δὴ ἡ διάστασις; ἥδε·
[376]	παιδεύωμεν τοὺς ἄνδρας. (Αλλὰ χρή.	Τίς	οὖν ἡ παιδεία; ἢ χαλεπὸν
[380]	δῶμα παμπήδην θέλῃ. ἀλλ’ ἐάν	τις	ποιῇ ἐν οἷς ταῦτα τὰ
[381]	καὶ οὕτως ἔχοντος δοκεῖ ἄν	τίς	σοι, ὦ Αδείμαντε, ἑκὼν αὑτὸν
[370]	καὶ τόδε δῆλον, ὡς, ἐάν	τίς	τινος παρῇ ἔργου καιρόν, διόλλυται.
[383]	τὸν παῖδα τὸν ἐμόν— (ὅταν	τις	τοιαῦτα λέγῃ περὶ θεῶν, χαλεπανοῦμέν
[360]	τοιούτου λόγου λέγων· ἐπεὶ εἴ	τις	τοιαύτης ἐξουσίας ἐπιλαβόμενος μηδέν ποτε
[367]	Θρασύμαχός τε καὶ ἄλλος πού	τις	ὑπὲρ δικαιοσύνης τε καὶ ἀδικίας
[364]	παρατρωπῶσ’ ἄνθρωποι λισσόμενοι, ὅτε κέν	τις	ὑπερβήῃ καὶ ἁμάρτῃ. βίβλων δὲ
[369]	ὁ δὲ οἰκοδόμος, ἄλλος δέ	τις	ὑφάντης; ἢ καὶ σκυτοτόμον αὐτόσε
[379]	ἣν ὁ Πάνδαρος συνέχεεν, ἐάν	τις	φῇ δι’ Αθηνᾶς τε καὶ
[358]	ἀδικία δ’ ἐπαινεῖται· ἀλλ’ ἐγώ	τις,	ὡς ἔοικε, δυσμαθής. (Ιθι δή,
[383]	οὐδὲ Αἰσχύλου, ὅταν φῇ ἡ	Θέτις	τὸν Απόλλω ἐν τοῖς αὑτῆς
[379]	τὰ ἕτερα, τὸν δὲ κακὴ	βούβρωστις	ἐπὶ χθόνα δῖαν ἐλαύνει· (οὐδ’
[358]	τοῦ δέοντος ὑπὸ σοῦ ὥσπερ	ὄφις	κηληθῆναι, ἐμοὶ δὲ οὔπω κατὰ
[371]	ἐν ἀγορᾷ; Οὐδαμῶς, ἦ δ’	ὅς,	ἀλλὰ εἰσὶν οἳ τοῦτο ὁρῶντες
[367]	φρονεῖν, καὶ ὑγιαίνειν δή, καὶ	ὅσ’	ἄλλα ἀγαθὰ γόνιμα τῇ αὑτῶν
[374]	δεόμενον. Οἶμαι ἔγωγε, ἦ δ’	ὅς.	Αρ’ οὖν οὐ καὶ φύσεως
[374]	ἐπιοῦσιν. Τί δέ; ἦ δ’	ὅς·	αὐτοὶ οὐχ ἱκανοί; Οὔκ, εἰ
[372]	βίον τοῖς ἐκγόνοις παραδώσουσιν. Καὶ	ὅς,	Εἰ δὲ ὑῶν πόλιν, ὦ
[370]	μίαν εἷς; Οταν, ἦ δ’	ὅς,	εἷς μίαν. Αλλὰ μὴν οἶμαι
[377]	λέγουσι. Ποίους δή, ἦ δ’	ὅς,	καὶ τί αὐτῶν μεμφόμενος λέγεις;
[382]	Οὐδὲ νῦν πω, ἦ δ’	ὅς,	μανθάνω. (Οἴει γάρ τί με,
[376]	τὸ ἀλλότριον; Οὐδαμῶς, ἦ δ’	ὅς,	ὅπως οὔ. Αλλὰ μέντοι, εἶπον
[371]	ᾠκίσαμεν. Δῆλον δή, ἦ δ’	ὅς,	ὅτι πωλοῦντες καὶ ὠνούμενοι. Αγορὰ
[375]	φύσεις; Μὰ Δία, ἦ δ’	ὅς,	οὐ ῥᾳδίως. (Αλλὰ μέντοι δεῖ
[378]	μὰ τὸν Δία, ἦ δ’	ὅς,	οὐδὲ αὐτῷ μοι δοκεῖ ἐπιτήδεια
[362]	ἀδύνατον ποιῆσαι βοηθεῖν δικαιοσύνῃ. (Καὶ	ὅς,	Οὐδέν, ἔφη, λέγεις· ἀλλ’ ἔτι
[362]	μήν; εἶπον. Αὐτό, ἦ δ’	ὅς,	οὐκ εἴρηται ὃ μάλιστα ἔδει
[382]	προτείνων; Οὐκ οἶδα, ἦ δ’	ὅς.	Οὐκ οἶσθα, ἦν δ’ ἐγώ,
[369]	ἀδικίαν; Τάχ’ ἄν, ἦ δ’	ὅς.	Οὐκοῦν γενομένου αὐτοῦ ἐλπὶς εὐπετέστερον
[368]	πόλεως; Πάνυ γε, ἦ δ’	ὅς.	Οὐκοῦν μεῖζον πόλις ἑνὸς ἀνδρός;
[378]	ἀκοῦσαι. Καὶ γάρ, ἦ δ’	ὅς,	οὗτοί γε οἱ λόγοι χαλεποί.
[369]	πόλιν οἰκίζειν; Οὐδεμίαν, ἦ δ’	ὅς.	(Οὕτω δὴ ἄρα παραλαμβάνων ἄλλος
[382]	ποιοῦμεν; Καὶ μάλα, ἦ δ’	ὅς,	οὕτως ἔχει. Κατὰ τί δὴ
[370]	ἐρίοις. Οὐδέ γε, ἦ δ’	ὅς,	σμικρὰ πόλις ἂν εἴη ἔχουσα
[374]	Πολλοῦ γὰρ ἄν, ἦ δ’	ὅς,	τὰ ὄργανα ἦν ἄξια. Οὐκοῦν,
[363]	γάρ φησιν ἢ βασιλῆος ἀμύμονος	ὅς	τε θεουδὴς εὐδικίας ἀνέχῃσι, φέρῃσι
[360]	γένοιτο, ὡς δόξειεν, οὕτως ἀδαμάντινος,	ὃς	ἂν μείνειεν ἐν τῇ δικαιοσύνῃ
[376]	(πρὸς τοὺς οἰκείους καὶ γνωρίμους	πρᾷός	τις ἔσεσθαι, φύσει φιλόσοφον καὶ
[375]	παρόντος ψυχὴ πᾶσα πρὸς πάντα	ἄφοβός	τέ ἐστι καὶ ἀήττητος; Εννενόηκα.
[366]	πολλῶν τε καὶ ἄκρων λεγόμενος	λόγος;	ἐκ δὴ πάντων τῶν (εἰρη(
[366]	ἢ ἐκεῖνο, ὅθενπερ ἅπας ὁ	λόγος	οὗτος ὥρμησεν καὶ τῷδε καὶ
[359]	ὧν πέφυκε τοιαῦτα, ὡς ὁ	λόγος.	Ως δὲ καὶ οἱ ἐπιτηδεύοντες
[363]	μὲν οὖν ἔπαινος καὶ ὁ	ψόγος	οὗτος ἑκατέρων. Πρὸς δὲ τούτοις
[371]	οὖν. (Αν οὖν κομίσας ὁ	γεωργὸς	εἰς τὴν ἀγοράν τι ὧν
[369]	ἐπὶ τοσαύτην παρασκευήν; ἄλλο τι	γεωργὸς	μὲν εἷς, ὁ δὲ οἰκοδόμος,
[370]	παρασκευὰς ὧν ἐλέγομεν. ὁ γὰρ	γεωργός,	ὡς ἔοικεν, οὐκ αὐτὸς ποιήσεται
[374]	γένοιτο μὴ αὐτὸ τοῦτο ἐκ	παιδὸς	ἐπιτηδεύων, ἀλλὰ παρέργῳ χρώμενος; (καὶ
[357]	Τρίτον δὲ ὁρᾷς τι, ἔφη,	εἶδος	ἀγαθοῦ, ἐν ᾧ τὸ γυμνάζεσθαι
[380]	γιγνόμενον, (καὶ) ἀλλάττοντα τὸ αὑτοῦ	εἶδος	εἰς πολλὰς μορφάς, τοτὲ δὲ
[364]	σκέψαι, ὦ Σώκρατες, ~ἄλλο αὖ	εἶδος	λόγων περὶ δικαιοσύνης τε καὶ
[376]	οὔ; Εγωγε. Λόγων δὲ διττὸν	εἶδος,	τὸ μὲν ἀληθές, ψεῦδος δ’
[381]	ἐπιστρωφῶσι πόληας· μηδὲ Πρωτέως καὶ	Θέτιδος	καταψευδέσθω μηδείς, μηδ’ ἐν τραγῳδίαις
[364]	ἔστιν ἑλέσθαι (ῥηϊδίως· λείη μὲν	ὁδός,	μάλα δ’ ἐγγύθι ναίει· τῆς
[377]	ἠργάσατο ἅ φησι δρᾶσαι αὐτὸν	Ησίοδος,	~ὅ τε αὖ Κρόνος (ὡς
[377]	τοὺς μείζους τίνας λέγεις. Οὓς	Ησίοδός	τε, εἶπον, καὶ Ομηρος ἡμῖν
[363]	θεοὺς διδόναι· ὥσπερ ὁ γενναῖος	Ησίοδός	τε καὶ Ομηρός φασιν, ὁ
[376]	διττὸν εἶδος, τὸ μὲν ἀληθές,	ψεῦδος	δ’ ἕτερον; Ναί. ~(Παιδευτέον δ’
[382]	ὅτι τό γε ὡς ἀληθῶς	ψεῦδος,	εἰ οἷόν τε τοῦτο εἰπεῖν,
[377]	που ὡς τὸ ὅλον εἰπεῖν	ψεῦδος,	ἔνι δὲ καὶ ἀληθῆ. πρότερον
[382]	γεγονὸς εἴδωλον, οὐ πάνυ (ἄκρατον	ψεῦδος.	ἢ οὐχ οὕτω; Πάνυ μὲν
[382]	νυνδὴ ἔλεγον, τοῦτο ὡς ἀληθῶς	ψεῦδος	καλοῖτο, ἡ ἐν τῇ ψυχῇ
[377]	μέγιστον καὶ περὶ τῶν μεγίστων	ψεῦδος	ὁ εἰπὼν οὐ καλῶς ἐψεύσατο
[382]	παλαιῶν, ἀφομοιοῦντες τῷ ἀληθεῖ τὸ	ψεῦδος	ὅτι μάλιστα, οὕτω χρήσιμον ποιοῦμεν;
[382]	Τὸ μὲν δὴ τῷ ὄντι	ψεῦδος	οὐ μόνον ὑπὸ θεῶν ἀλλὰ
[382]	ἔχειν τε καὶ κεκτῆσθαι τὸ	ψεῦδος	πάντες ἥκιστα ἂν δέξαιντο, καὶ
[382]	δὴ τὸ ἐν τοῖς λόγοις	(ψεῦδος)	πότε καὶ τῷ χρήσιμον, ὥστε
[382]	οὖν τούτων τῷ θεῷ τὸ	ψεῦδος	χρήσιμον; πότερον διὰ τὸ μὴ
[382]	οὖν, ἔφη. Κομιδῇ ἄρα ὁ	θεὸς	ἁπλοῦν καὶ ἀληθὲς ἔν τε
[381]	ἐνδέχεται. Εοικεν. Αλλὰ μὴν ὁ	θεός	γε καὶ τὰ τοῦ θεοῦ
[380]	καὶ (λεκτέον ὡς ὁ μὲν	θεὸς	δίκαιά τε καὶ ἀγαθὰ ἠργάζετο,
[382]	δέ; ἦν δ’ ἐγώ· ψεύδεσθαι	θεὸς	ἐθέλοι ἂν ἢ λόγῳ ἢ
[379]	ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, ὁ	θεός,	ἐπειδὴ ἀγαθός, πάντων ἂν εἴη
[381]	ἂν πολλὰς μορφὰς ἴσχοι ὁ	θεός.	Ηκιστα δῆτα. Αλλ’ ἆρα αὐτὸς
[380]	ἐατέον ἀκούειν τοὺς νέους, ὅτι—	θεὸς	μὲν αἰτίαν φύει βροτοῖς, ὅταν
[380]	δὲ δὴ ὁ δρῶν ταῦτα	θεός,	οὐκ ἐατέον λέγειν τὸν ποιητήν.
[379]	γάρ. (Οὐκοῦν ἀγαθὸς ὅ γε	θεὸς	τῷ ὄντι τε καὶ λεκτέον
[382]	ἄρα ἔστιν οὗ ἕνεκα ἂν	θεὸς	ψεύδοιτο. Οὐκ ἔστιν. Πάντῃ ἄρα
[379]	δ’ ἐγώ· οἷος τυγχάνει ὁ	θεὸς	ὤν, ἀεὶ δήπου ἀποδοτέον, ἐάντέ
[378]	οὔτε ἄνευ ὑπονοιῶν. ὁ γὰρ	νέος	οὐχ οἷός τε κρίνειν ὅτι
[361]	δὴ πάντων πλὴν δικαιοσύνης καὶ	ποιητέος	ἐναντίως διακείμενος τῷ προτέρῳ· μηδὲν
[361]	καὶ τιμῶν ἕνεκα τοιοῦτος εἴη.	γυμνωτέος	δὴ πάντων πλὴν δικαιοσύνης καὶ
[378]	λογοποιεῖν. Ηρας δὲ δεσμοὺς ὑπὸ	ὑέος	καὶ Ηφαίστου ῥίψεις ὑπὸ πατρός,
[378]	ἔργα καὶ πάθη ὑπὸ τοῦ	ὑέος,	οὐδ’ ἂν εἰ ἦν ἀληθῆ
[363]	τέ τευ γάρ φησιν ἢ	βασιλῆος	ἀμύμονος ὅς τε θεουδὴς εὐδικίας
[379]	ἐν τραγῳδίᾳ. Δεῖ γάρ. (Οὐκοῦν	ἀγαθὸς	ὅ γε θεὸς τῷ ὄντι
[375]	γε ὁποτέρου ἂν στέρηται, φύλαξ	ἀγαθὸς	οὐ μὴ γένηται· ταῦτα δὲ
[379]	δ’ ἐγώ, ὁ θεός, ἐπειδὴ	ἀγαθός,	πάντων ἂν εἴη αἴτιος, ὡς
[376]	φύσιν ἔσται ὁ μέλλων καλὸς	κἀγαθὸς	ἔσεσθαι φύλαξ πόλεως. Παντάπασι μὲν
[376]	μὴν κομψόν γε φαίνεται τὸ	πάθος	αὐτοῦ τῆς (φύσεως καὶ ὡς
[381]	φρονιμωτάτην ἥκιστ’ ἄν τι ἔξωθεν	πάθος	ταράξειέν τε καὶ ἀλλοιώσειεν; Ναί.
[375]	πόθεν ἅμα πρᾷον καὶ μεγαλόθυμον	ἦθος	εὑρήσομεν; ἐναντία γάρ που θυμοειδεῖ
[375]	ὅτι τοῦτο φύσει αὐτῶν τὸ	ἦθος,	πρὸς μὲν τοὺς συνήθεις τε
[364]	τὰ ἄδικα ὡς ἐπὶ τὸ	πλῆθος	λέγουσι, καὶ πονηροὺς πλουσίους καὶ
[360]	φαίη τις ὅτι οὐδεὶς ἑκὼν	δίκαιος	ἀλλ’ ἀναγκαζόμενος, ὡς οὐκ ἀγαθοῦ
[366]	τῶν γε ἄλλων οὐδεὶς ἑκὼν	δίκαιος,	ἀλλ’ ὑπὸ ἀνανδρίας ἢ γήρως
[361]	τὸ δοκεῖν. εἰ γὰρ δόξει	δίκαιος	(εἶναι, ἔσονται αὐτῷ τιμαὶ καὶ
[361]	ἄδικος διὰ βίου, ὢν δὲ	δίκαιος,	ἵνα ἀμφότεροι εἰς τὸ ἔσχατον
[361]	τάδε, ὅτι οὕτω διακείμενος ὁ	δίκαιος	μαστιγώσεται, στρεβλώσεται, δεδήσεται, ~(ἐκκαυθήσεται τὠφθαλμώ,
[360]	γενοίσθην, καὶ τὸν μὲν ὁ	δίκαιος	περιθεῖτο, τὸν δὲ ὁ ἄδικος,
[363]	φασι θεοὺς διδόναι· ὥσπερ ὁ	γενναῖος	Ησίοδός τε καὶ Ομηρός φασιν,
[363]	μῆλα, θάλασσα δὲ παρέχῃ ἰχθῦς.	Μουσαῖος	δὲ τούτων νεανικώτερα τἀγαθὰ καὶ
[361]	ἐπεξελθεῖν τῷ λόγῳ οἷος ἑκάτερον	(βίος	ἐπιμένει. λεκτέον οὖν· καὶ δὴ
[365]	δὲ δόξαν δικαιοσύνης παρεσκευασμένῳ θεσπέσιος	βίος	λέγεται. (οὐκοῦν, ἐπειδὴ τὸ δοκεῖν,
[358]	ἀδίκου ἢ ὁ τοῦ δικαίου	βίος,	ὡς λέγουσιν. ἐπεὶ ἔμοιγε, ὦ
[379]	φῇ δι’ Αθηνᾶς τε καὶ	Διὸς	γεγονέναι, οὐκ ἐπαινεσόμεθα, ~οὐδὲ θεῶν
[380]	κρίσιν (διὰ Θέμιτός τε καὶ	Διός,	οὐδ’ αὖ, ὡς Αἰσχύλος λέγει,
[379]	δοιοί τε πίθοι κατακείαται ἐν	Διὸς	οὔδει κηρῶν ἔμπλειοι, ὁ μὲν
[383]	τὴν τοῦ ἐνυπνίου πομπὴν ὑπὸ	Διὸς	τῷ Αγαμέμνονι· οὐδὲ Αἰσχύλου, ὅταν
[375]	εὖ μαχεῖται. Πῶς δ’ οὔ;	Ανδρεῖος	δὲ εἶναι ἆρα ἐθελήσει ὁ
[361]	ἐγᾦμαι, χαλεπὸν ἐπεξελθεῖν τῷ λόγῳ	οἷος	ἑκάτερον (βίος ἐπιμένει. λεκτέον οὖν·
[366]	πρῶτος ἀδικεῖ, καθ’ ὅσον ἂν	οἷός	τ’ ᾖ. καὶ τούτων ἁπάντων
[360]	ὅπου γ’ ἂν οἴηται ἕκαστος	οἷός	τε ἔσεσθαι ἀδικεῖν, ἀδικεῖν. λυσιτελεῖν
[378]	ὑπονοιῶν. ὁ γὰρ νέος οὐχ	οἷός	τε κρίνειν ὅτι τε ὑπόνοια
[379]	πού τινες, ἦν δ’ ἐγώ·	οἷος	τυγχάνει ὁ θεὸς ὤν, ἀεὶ
[370]	ἡμῶν φύεται ἕκαστος οὐ πάνυ	(ὅμοιος	ἑκάστῳ, ἀλλὰ διαφέρων τὴν φύσιν,
[365]	ὥσπερ ἐπιπτόμενοι συλλογίσασθαι ἐξ αὐτῶν	ποῖός	τις ἂν (ὢν καὶ πῇ
[365]	ἀδίκῳ δὲ δόξαν δικαιοσύνης παρεσκευασμένῳ	θεσπέσιος	βίος λέγεται. (οὐκοῦν, ἐπειδὴ τὸ
[379]	ἀλλὰ ὀλίγων μὲν τοῖς ἀνθρώποις	αἴτιος,	πολλῶν δὲ ἀναίτιος· πολὺ γὰρ
[379]	ἐπειδὴ ἀγαθός, πάντων ἂν εἴη	αἴτιος,	ὡς οἱ πολλοὶ λέγουσιν, ἀλλὰ
[379]	τοῖς ἀνθρώποις αἴτιος, πολλῶν δὲ	ἀναίτιος·	πολὺ γὰρ ἐλάττω τἀγαθὰ τῶν
[375]	δ’ ἐγώ, διαφέρειν φύσιν γενναίου	σκύλακος	εἰς φυλακὴν νεανίσκου εὐγενοῦς; Τὸ
[361]	μέχρι (θανάτου, δοκῶν μὲν εἶναι	ἄδικος	διὰ βίου, ὢν δὲ δίκαιος,
[361]	ἀδικήμασιν λανθανέτω, εἰ μέλλει σφόδρα	ἄδικος	εἶναι. τὸν ἁλισκόμενον δὲ φαῦλον
[361]	ἱκανὸς ἐπανορθοῦσθαι— οὕτω καὶ ὁ	ἄδικος	ἐπιχειρῶν ὀρθῶς τοῖς ἀδικήμασιν λανθανέτω,
[360]	δίκαιος περιθεῖτο, τὸν δὲ ὁ	ἄδικος,	οὐδεὶς ἂν γένοιτο, ὡς δόξειεν,
[360]	τιθῶμεν. πρῶτον μὲν οὖν ὁ	ἄδικος	ὥσπερ οἱ δεινοὶ δημιουργοὶ ποιείτω—
[372]	ἐν εἰρήνῃ μετὰ ὑγιείας, ὡς	εἰκός,	γηραιοὶ τελευτῶντες ἄλλον τοιοῦτον βίον
[375]	δοκεῖ ἔτι τοῦδε προσδεῖσθαι ὁ	φυλακικὸς	ἐσόμενος, πρὸς τῷ θυμοειδεῖ ἔτι
[374]	ὥστε καὶ γεωργῶν τις ἅμα	πολεμικὸς	ἔσται καὶ σκυτοτομῶν καὶ ἄλλην
[367]	μὴ ἀδικῶν τῷ μεγίστῳ κακῷ	σύνοικος	ᾖ. Ταῦτα, ὦ Σώκρατες, ἴσως
[374]	ἡντινοῦν ἐργαζόμενος, πεττευτικὸς δὲ ἢ	κυβευτικὸς	ἱκανῶς οὐδ’ ἂν εἷς γένοιτο
[374]	καὶ ἄλλην τέχνην ἡντινοῦν ἐργαζόμενος,	πεττευτικὸς	δὲ ἢ κυβευτικὸς ἱκανῶς οὐδ’
[376]	τὴν φύσιν ἔσται ὁ μέλλων	καλὸς	κἀγαθὸς ἔσεσθαι φύλαξ πόλεως. Παντάπασι
[365]	μοι, ἐὰν μὴ καὶ δοκῶ	ὄφελος	οὐδέν φασιν εἶναι, πόνους δὲ
[369]	ὅς. (Οὕτω δὴ ἄρα παραλαμβάνων	ἄλλος	ἄλλον, ἐπ’ ἄλλου, τὸν δ’
[369]	Πάνυ μὲν οὖν. Μεταδίδωσι δὴ	ἄλλος	ἄλλῳ, εἴ τι μεταδίδωσιν, ἢ
[369]	μὲν εἷς, ὁ δὲ οἰκοδόμος,	ἄλλος	δέ τις ὑφάντης; ἢ καὶ
[370]	ἑκάστῳ, ἀλλὰ διαφέρων τὴν φύσιν,	ἄλλος	ἐπ’ ἄλλου ἔργου πράξει. ἢ
[367]	τούτων πλείω Θρασύμαχός τε καὶ	ἄλλος	πού τις ὑπὲρ δικαιοσύνης τε
[371]	τι ὧν ποιεῖ, ἤ τις	ἄλλος	τῶν δημιουργῶν, μὴ εἰς τὸν
[357]	καὶ ἰάτρευσίς τε καὶ ὁ	ἄλλος	χρηματισμός; ταῦτα γὰρ ἐπίπονα φαῖμεν
[380]	καὶ Διός, οὐδ’ αὖ, ὡς	Αἰσχύλος	λέγει, ἐατέον ἀκούειν τοὺς νέους,
[373]	κακὸν μήτ’ εἰ ἀγαθὸν ὁ	πόλεμος	ἐργάζεται, ἀλλὰ τοσοῦτον μόνον, ὅτι
[369]	γεωργὸς μὲν εἷς, ὁ δὲ	οἰκοδόμος,	ἄλλος δέ τις ὑφάντης; ἢ
[370]	περὶ γεωργίαν. οὐδ’ αὖ ὁ	οἰκοδόμος·	πολλῶν δὲ καὶ τούτῳ δεῖ.
[370]	ὁ ὑφάντης τε καὶ ὁ	σκυτοτόμος·	ἢ οὔ; Αληθῆ. Τέκτονες δὴ
[357]	ἰάτρευσίς τε καὶ ὁ ἄλλος	χρηματισμός;	ταῦτα γὰρ ἐπίπονα φαῖμεν ἄν,
[375]	ὡς (ἄμαχόν τε καὶ ἀνίκητον	θυμός,	οὗ παρόντος ψυχὴ πᾶσα πρὸς
[361]	δὲ ἐὰν ἄρα πῃ σφαλῇ,	ἱκανὸς	ἐπανορθοῦσθαι— οὕτω καὶ ὁ ἄδικος
[374]	ἄλλης μάχης τῶν κατὰ πόλεμον	ἱκανὸς	ἔσται ἀγωνιστής, τῶν δὲ ἄλλων
[377]	εἰπὼν οὐ καλῶς ἐψεύσατο ὡς	Οὐρανός	τε ἠργάσατο ἅ φησι δρᾶσαι
[368]	δ’ ὅς. Οὐκοῦν μεῖζον πόλις	ἑνὸς	ἀνδρός; Μεῖζον, ἔφη. Ισως τοίνυν
[368]	δικαιοσύνη, φαμέν, ἔστι μὲν ἀνδρὸς	ἑνός,	ἔστι δέ που καὶ ὅλης
[364]	ὑπὸ ποιητῶν. πάντες γὰρ ἐξ	ἑνὸς	στόματος ὑμνοῦσιν ὡς καλὸν μὲν
[368]	εἰπών— παῖδες Αρίστωνος, κλεινοῦ θεῖον	γένος	ἀνδρός· τοῦτό μοι, ὦ φίλοι,
[363]	παῖδας γὰρ παίδων φασὶ καὶ	γένος	κατόπισθεν λείπεσθαι τοῦ ὁσίου καὶ
[358]	δικαιοσύνης λόγον, ὡς (ἄμεινον ἀδικίας,	οὐδενός	πω ἀκήκοα ὡς βούλομαι— βούλομαι
[370]	ὧν δεῖται. Δεήσει. Καὶ μὴν	κενὸς	ἂν ἴῃ ὁ διάκονος, ~μηδὲν
[371]	κομίζωνται ὧν ἂν αὐτοῖς χρεία,	κενὸς	ἄπεισιν. ἦ γάρ; Δοκεῖ μοι.
[375]	Καὶ ἐγὼ ἀπορήσας τε καὶ	ἐπισκεψάμενος	τὰ ἔμπροσθεν, Δικαίως γε, ἦν
[371]	ἀλλάξασθαι, ἀργήσει τῆς αὑτοῦ δημιουργίας	καθήμενος	ἐν ἀγορᾷ; Οὐδαμῶς, ἦ δ’
[358]	τι δοκεῖ οὕτως· ἀπορῶ μέντοι	διατεθρυλημένος	τὰ ὦτα ἀκούων Θρασυμάχου καὶ
[361]	ἐροῦσι δὲ τάδε, ὅτι οὕτω	διακείμενος	ὁ δίκαιος μαστιγώσεται, στρεβλώσεται, δεδήσεται,
[361]	πλὴν δικαιοσύνης καὶ ποιητέος ἐναντίως	διακείμενος	τῷ προτέρῳ· μηδὲν γὰρ ἀδικῶν
[360]	ἐπεὶ εἴ τις τοιαύτης ἐξουσίας	ἐπιλαβόμενος	μηδέν ποτε ἐθέλοι ἀδικῆσαι μηδὲ
[366]	τῶν πολλῶν τε καὶ ἄκρων	λεγόμενος	λόγος; ἐκ δὴ πάντων τῶν
[370]	τις εἷς ὢν πολλὰς τέχνας	ἐργαζόμενος,	ἢ ὅταν μίαν εἷς; Οταν,
[374]	(σχολὴν ἄγων διὰ βίου αὐτὸ	ἐργαζόμενος	οὐ παριεὶς τοὺς καιροὺς καλῶς
[374]	σκυτοτομῶν καὶ ἄλλην τέχνην ἡντινοῦν	ἐργαζόμενος,	πεττευτικὸς δὲ ἢ κυβευτικὸς ἱκανῶς
[360]	ὅτι οὐδεὶς ἑκὼν δίκαιος ἀλλ’	ἀναγκαζόμενος,	ὡς οὐκ ἀγαθοῦ ἰδίᾳ ὄντος,
[366]	παίδων. Αλλ’ ὦ φίλε, φήσει	λογιζόμενος,	αἱ τελεταὶ αὖ μέγα δύνανται
[369]	εἴ τι μεταδίδωσιν, ἢ μεταλαμβάνει,	οἰόμενος	αὑτῷ ἄμεινον εἶναι; Πάνυ γε.
[360]	τὴν ἀδικίαν τῆς δικαιοσύνης, ἀληθῆ	οἰόμενος,	ὡς φήσει ὁ περὶ τοῦ
[375]	ἔτι τοῦδε προσδεῖσθαι ὁ φυλακικὸς	ἐσόμενος,	πρὸς τῷ θυμοειδεῖ ἔτι προσγενέσθαι
[377]	δ’ ὅς, καὶ τί αὐτῶν	μεμφόμενος	λέγεις; Οπερ, ἦν δ’ ἐγώ,
[361]	τὴν μεγίστην ἀδικίας, ἵνα ᾖ	βεβασανισμένος	εἰς δικαιοσύνην τῷ μὴ τέγγεσθαι
[359]	δίκην, τοῦ δὲ κακίστου, ἐὰν	ἀδικούμενος	τιμωρεῖσθαι ἀδύνατος ᾖ· τὸ δὲ
[374]	ἐκ παιδὸς ἐπιτηδεύων, ἀλλὰ παρέργῳ	χρώμενος;	(καὶ ἀσπίδα μὲν λαβὼν ἤ
[362]	εἶναι ἐθέλειν, βαθεῖαν ἄλοκα διὰ	φρενὸς	καρπούμενον, (ἐξ ἧς τὰ κεδνὰ
[363]	οὐκ ἔχουσιν. ὁ μὲν οὖν	ἔπαινος	καὶ ὁ ψόγος οὗτος ἑκατέρων.
[364]	τὸν Ομηρον μαρτύρονται, ὅτι καὶ	ἐκεῖνος	εἶπεν— λιστοὶ δέ τε καὶ
[366]	ὑπὸ ἀνανδρίας ἢ γήρως ἤ	τινος	ἄλλης ἀσθενείας ψέγει τὸ ἀδικεῖν,
[374]	καὶ ὀργάνων αὐθημερὸν ὁπλιτικῆς ἤ	τινος	ἄλλης μάχης τῶν κατὰ πόλεμον
[358]	ἦν δ’ ἐγώ· περὶ γὰρ	τίνος	ἂν μᾶλλον πολλάκις τις νοῦν
[379]	μηδὲν κακὸν ποιεῖ οὐδ’ ἄν	τινος	εἴη κακοῦ αἴτιον; Πῶς γάρ;
[370]	τόδε δῆλον, ὡς, ἐάν τίς	τινος	παρῇ ἔργου καιρόν, διόλλυται. Δῆλον
[360]	ἂν γένοιτο, ὡς δόξειεν, οὕτως	ἀδαμάντινος,	ὃς ἂν μείνειεν ἐν τῇ
[382]	ψυχῇ ἐστὶν παθήματος καὶ ὕστερον	γεγονὸς	εἴδωλον, οὐ πάνυ (ἄκρατον ψεῦδος.
[369]	ἐν ἑνὶ ἑκάστῳ, τὴν τοῦ	μείζονος	ὁμοιότητα ἐν τῇ τοῦ ἐλάττονος
[373]	οὖν. Ετι δή, ὦ φίλε,	μείζονος	τῆς πόλεως δεῖ οὔ τι
[370]	μὴν κενὸς ἂν ἴῃ ὁ	διάκονος,	~μηδὲν ἄγων ὧν ἐκεῖνοι (δέονται
[375]	φίλε, ἀποροῦμεν· ἧς γὰρ προυθέμεθα	εἰκόνος	ἀπελείφθημεν. Πῶς λέγεις; Οὐκ ἐννενοήκαμεν
[363]	τευ γάρ φησιν ἢ βασιλῆος	ἀμύμονος	ὅς τε θεουδὴς εὐδικίας ἀνέχῃσι,
[378]	αὐτὸν Ησίοδος, ~ὅ τε αὖ	Κρόνος	(ὡς ἐτιμωρήσατο αὐτόν. τὰ δὲ
[369]	μείζονος ὁμοιότητα ἐν τῇ τοῦ	ἐλάττονος	ἰδέᾳ ἐπισκοποῦντες. Αλλά μοι δοκεῖς,
[367]	δίκαιον ἀλλότριον ἀγαθόν, συμφέρον τοῦ	κρείττονος,	τὸ δὲ ἄδικον αὑτῷ μὲν
[376]	συχνὸν διεξίωμεν. Καὶ ὁ τοῦ	Γλαύκωνος	ἀδελφός, Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη,
[362]	τῷ δικαίῳ. (Ταῦτ’ εἰπόντος τοῦ	Γλαύκωνος	ἐγὼ μὲν αὖ ἐν νῷ
[368]	ἀρχὴν τῶν ἐλεγείων ἐποίησεν ὁ	Γλαύκωνος	ἐραστής, εὐδοκιμήσαντας περὶ τὴν Μεγαροῖ
[367]	δὴ τὴν φύσιν τοῦ τε	Γλαύκωνος	καὶ τοῦ Αδειμάντου ἠγάμην, ~ἀτὰρ
[372]	καὶ ἀνυπόδητοι ἐργάσονται, τοῦ δὲ	(χειμῶνος	ἠμφιεσμένοι τε καὶ ὑποδεδεμένοι ἱκανῶς·
[368]	τὴν Μεγαροῖ μάχην, εἰπών— παῖδες	Αρίστωνος,	κλεινοῦ θεῖον γένος ἀνδρός· τοῦτό
[375]	ἐθελήσει ὁ μὴ θυμοειδὴς εἴτε	ἵππος	εἴτε κύων ἢ ἄλλο ὁτιοῦν
[377]	δὴ τότε πλάττεται, καὶ ἐνδύεται	τύπος	ὃν ἄν τις βούληται ἐνσημήνασθαι
[379]	καὶ σπονδῶν σύγχυσιν, ἣν ὁ	Πάνδαρος	συνέχεεν, ἐάν τις φῇ δι’
[368]	ἐρῶ. δικαιοσύνη, φαμέν, ἔστι μὲν	ἀνδρὸς	ἑνός, ἔστι δέ που καὶ
[368]	ὅς. Οὐκοῦν μεῖζον πόλις ἑνὸς	ἀνδρός;	Μεῖζον, ἔφη. Ισως τοίνυν πλείων
[368]	ὑμᾶς, ὦ παῖδες ἐκείνου τοῦ	ἀνδρός,	τὴν ἀρχὴν τῶν ἐλεγείων ἐποίησεν
[368]	παῖδες Αρίστωνος, κλεινοῦ θεῖον γένος	ἀνδρός·	τοῦτό μοι, ὦ φίλοι, εὖ
[369]	ἢ ἀμελήσαντα ἑαυτῷ μόνον τέταρτον	μέρος	ποιεῖν ~τούτου τοῦ (σίτου ἐν
[378]	πείσειν ὡς οὐδεὶς πώποτε πολίτης	ἕτερος	ἑτέρῳ ἀπήχθετο οὐδ’ ἔστιν τοῦτο
[363]	ἐχόμενα. παραπλήσια δὲ καὶ ὁ	ἕτερος·	ὥς τέ τευ γάρ φησιν
[361]	δικαιοσύνης, ὁ δὲ ἀδικίας, κρίνωνται	ὁπότερος	αὐτοῖν εὐδαιμονέστερος. Βαβαῖ, ἦν δ’
[361]	δὲ ἀδικίας, κρίνωνται ὁπότερος αὐτοῖν	εὐδαιμονέστερος.	Βαβαῖ, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ
[380]	ἀπόχρη. (Τί δὲ δὴ ὁ	δεύτερος	ὅδε; ἆρα γόητα τὸν θεὸν
[377]	Οὓς Ησίοδός τε, εἶπον, καὶ	Ομηρος	ἡμῖν ἐλεγέτην καὶ οἱ ἄλλοι
[378]	τυπτομένῃ ἀμυνεῖν, καὶ θεομαχίας ὅσας	Ομηρος	πεποίηκεν οὐ παραδεκτέον εἰς τὴν
[363]	ὁ γενναῖος Ησίοδός τε καὶ	Ομηρός	φασιν, ὁ μὲν τὰς δρῦς
[359]	ἑαυτὸν εἰς τὸ εἴσω τῆς	χειρός,	~τούτου δὲ γενομένου (ἀφανῆ αὐτὸν
[360]	δεινοὶ δημιουργοὶ ποιείτω— οἷον κυβερνήτης	ἄκρος	ἢ ἰατρὸς ~τά τε ἀδύνατα
[375]	που δεῖ αὐτοῖν ἑκάτερον εἶναι	πρὸς	αἴσθησιν καὶ ἐλαφρὸν πρὸς τὸ
[372]	αὐτῶν τούτων χρείᾳ τινὶ τῇ	πρὸς	ἀλλήλους. Αλλ’ ἴσως, ἦν δ’
[357]	τε δὴ ἀνδρειότατος ὢν τυγχάνει	πρὸς	ἅπαντα, καὶ δὴ καὶ τότε
[378]	πρῶτα ἀκούουσιν ὅτι κάλλιστα μεμυθολογημένα	πρὸς	ἀρετὴν ἀκούειν. Εχει γάρ, ἔφη,
[365]	γὰρ ἂν ἐκ τῶν εἰκότων	πρὸς	αὑτὸν κατὰ Πίνδαρον ἐκεῖνο τὸ
[378]	ᾤμην δεῖν ῥᾳδίως οὕτως λέγεσθαι	πρὸς	ἄφρονάς τε καὶ νέους, ἀλλὰ
[375]	ὡς οἷόν τε πρᾳοτάτους εἶναι,	πρὸς	δὲ τοὺς ἀγνῶτας τοὐναντίον. Οἶδα
[375]	τοὺς οἰκείους πρᾴους αὐτοὺς εἶναι,	πρὸς	δὲ τοὺς πολεμίους χαλεπούς· εἰ
[363]	καὶ ὁ ψόγος οὗτος ἑκατέρων.	Πρὸς	δὲ τούτοις σκέψαι, ὦ Σώκρατες,
[362]	πρᾶγμα ἀληθείας ἐχόμενον καὶ οὐ	πρὸς	δόξαν ζῶντα, οὐ δοκεῖν ἄδικον
[359]	τὴν σφενδόνην τοῦ δακτυλίου περιαγαγόντα	πρὸς	ἑαυτὸν εἰς τὸ εἴσω τῆς
[368]	σημεῖον δέ μοι, ὅτι ἃ	πρὸς	Θρασύμαχον λέγων ᾤμην ἀποφαίνειν ὡς
[375]	ῥᾳδίως. (Αλλὰ μέντοι δεῖ γε	πρὸς	μὲν τοὺς οἰκείους πρᾴους αὐτοὺς
[375]	τοῦτο φύσει αὐτῶν τὸ ἦθος,	πρὸς	μὲν τοὺς συνήθεις τε καὶ
[374]	ἑνὶ ἑκάστῳ ὡσαύτως ἓν ἀπεδίδομεν,	πρὸς	ὃ ἐπεφύκει ἕκαστος καὶ ἐφ’
[375]	θυμός, οὗ παρόντος ψυχὴ πᾶσα	πρὸς	πάντα ἄφοβός τέ ἐστι καὶ
[366]	ὥρμησεν καὶ τῷδε καὶ ἐμοὶ	πρὸς	σέ, ὦ Σώκρατες, εἰπεῖν, ὅτι
[378]	παντοδαπὰς θεῶν τε καὶ ἡρώων	πρὸς	συγγενεῖς τε καὶ οἰκείους αὐτῶν—
[378]	τοῦτο ὅσιον, τοιαῦτα λεκτέα μᾶλλον	πρὸς	(τὰ παιδία εὐθὺς καὶ γέρουσι
[377]	καὶ ἀληθῆ. πρότερον δὲ μύθοις	πρὸς	τὰ παιδία ἢ γυμνασίοις χρώμεθα.
[370]	ἔχοιεν βοῦς, οἵ τε οἰκοδόμοι	πρὸς	τὰς ἀγωγὰς μετὰ τῶν γεωργῶν
[362]	ἐν νῷ εἶχόν τι λέγειν	πρὸς	ταῦτα, ὁ δὲ ἀδελφὸς αὐτοῦ
[382]	ἄξιον εἶναι μίσους; ἆρ’ οὐ	πρός	τε τοὺς πολεμίους καὶ τῶν
[375]	εἶναι πρὸς αἴσθησιν καὶ ἐλαφρὸν	πρὸς	τὸ αἰσθανόμενον διωκάθειν, καὶ ἰσχυρὸν
[376]	προὔργου ἡμῖν ἐστιν αὐτὸ σκοποῦσι	πρὸς	τὸ κατιδεῖν οὗπερ ἕνεκα (πάντα
[361]	εἶναι, λέγειν τε ἱκανῷ ὄντι	πρὸς	τὸ πείθειν, ἐάν τι μηνύηται
[372]	καὶ μύρτα καὶ φηγοὺς σποδιοῦσιν	(πρὸς	τὸ πῦρ, μετρίως ὑποπίνοντες· καὶ
[376]	καὶ ἐν ἀνθρώπῳ, εἰ μέλλει	(πρὸς	τοὺς οἰκείους καὶ γνωρίμους πρᾷός
[375]	τοῦδε προσδεῖσθαι ὁ φυλακικὸς ἐσόμενος,	πρὸς	τῷ θυμοειδεῖ ἔτι προσγενέσθαι φιλόσοφος
[371]	ἢ οὐ καπήλους καλοῦμεν τοὺς	πρὸς	ὠνήν τε καὶ πρᾶσιν διακονοῦντας
[360]	ποιείτω— οἷον κυβερνήτης ἄκρος ἢ	ἰατρὸς	~τά τε ἀδύνατα ἐν τῇ
[378]	ὑέος καὶ Ηφαίστου ῥίψεις ὑπὸ	πατρός,	μέλλοντος τῇ μητρὶ τυπτομένῃ ἀμυνεῖν,
[376]	καὶ θυμοειδὴς καὶ ταχὺς καὶ	ἰσχυρὸς	ἡμῖν τὴν φύσιν ἔσται ὁ
[382]	τοῦ ἐν τῇ ψυχῇ ἐστὶν	παθήματος	καὶ ὕστερον γεγονὸς εἴδωλον, οὐ
[364]	ποιητῶν. πάντες γὰρ ἐξ ἑνὸς	στόματος	ὑμνοῦσιν ὡς καλὸν μὲν ἡ
[366]	ὑπάρχει ψυχῆς ἢ χρημάτων ἢ	σώματος	ἢ γένους, ἀλλὰ μὴ γελᾶν
[371]	ἀξιοκοινώνητοι ὦσιν, τὴν δὲ τοῦ	σώματος	ἰσχὺν ἱκανὴν ἐπὶ τοὺς πόνους
[375]	Εννενόηκα. Τὰ μὲν τοίνυν τοῦ	σώματος	οἷον δεῖ τὸν φύλακα εἶναι,
[368]	βοηθῶ ἔχω· δοκῶ γάρ μοι	ἀδύνατος	εἶναι— σημεῖον δέ μοι, ὅτι
[359]	δὲ κακίστου, ἐὰν ἀδικούμενος τιμωρεῖσθαι	ἀδύνατος	ᾖ· τὸ δὲ δίκαιον ἐν
[357]	γὰρ Γλαύκων ἀεί τε δὴ	ἀνδρειότατος	ὢν τυγχάνει πρὸς ἅπαντα, καὶ
[360]	δόξειεν εἶναι τοῖς αἰσθανομένοις καὶ	ἀνοητότατος,	ἐπαινοῖεν δ’ ἂν αὐτὸν ἀλλήλων
[361]	ὑπ’ αὐτῆς γιγνομένων, ἀλλὰ ἴτω	ἀμετάστατος	μέχρι (θανάτου, δοκῶν μὲν εἶναι
[360]	ἀδικῆσαι μηδὲ ἅψαιτο τῶν ἀλλοτρίων,	ἀθλιώτατος	μὲν ἂν δόξειεν εἶναι τοῖς
[369]	Δευτέρα δὴ οἰκήσεως, τρίτη δὲ	ἐσθῆτος	καὶ τῶν τοιούτων. Εστι ταῦτα.
[375]	πάντα ἄφοβός τέ ἐστι καὶ	ἀήττητος;	Εννενόηκα. Τὰ μὲν τοίνυν τοῦ
[380]	ἔριν τε καὶ κρίσιν (διὰ	Θέμιτός	τε καὶ Διός, οὐδ’ αὖ,
[369]	σκοπεῖτε οὖν. Εσκεπται, ἔφη ὁ	Αδείμαντος·	ἀλλὰ μὴ ἄλλως ποίει. Γίγνεται
[368]	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη ὁ	Αδείμαντος·	ἀλλὰ τί τοιοῦτον, ὦ (Σώκρατες,
[370]	τὰ αὑτοῦ πράττειν; Καὶ ὁ	Αδείμαντος	ἔφη· Αλλ’ ἴσως, ὦ Σώκρατες,
[362]	ταῦτα, ὁ δὲ ἀδελφὸς αὐτοῦ	Αδείμαντος,	Οὔ τί που οἴει, ἔφη,
[377]	ἔφη. Οὐκοῦν οἶσθ’ ὅτι ἀρχὴ	παντὸς	ἔργου μέγιστον, ἄλλως (τε δὴ
[378]	ὧν δὴ ἴσως ἕνεκα περὶ	παντὸς	ποιητέον ἃ πρῶτα ἀκούουσιν ὅτι
[359]	μεταξὺ οὖσαν τοῦ μὲν ἀρίστου	ὄντος,	ἐὰν ἀδικῶν μὴ διδῷ δίκην,
[360]	ἀναγκαζόμενος, ὡς οὐκ ἀγαθοῦ ἰδίᾳ	ὄντος,	ἐπεὶ ὅπου γ’ ἂν οἴηται
[383]	ἔμοιγε καὶ αὐτῷ φαίνεται σοῦ	λέγοντος.	Συγχωρεῖς ἄρα, ἔφην, τοῦτον δεύτερον
[379]	τοὺς θεοὺς ἀνοήτως ἁμαρτάνοντος καὶ	λέγοντος—	ὡς δοιοί τε πίθοι κατακείαται
[358]	καὶ σοῦ ἀκούειν ἀδικίαν μὲν	ψέγοντος,	δικαιοσύνην δὲ ἐπαινοῦντος. ἀλλ’ ὅρα
[358]	γάρ μοι φαίνεται πρῳαίτερον τοῦ	δέοντος	ὑπὸ σοῦ ὥσπερ ὄφις κηληθῆναι,
[378]	καὶ Ηφαίστου ῥίψεις ὑπὸ πατρός,	μέλλοντος	τῇ μητρὶ τυπτομένῃ ἀμυνεῖν, καὶ
[379]	ἁμαρτίαν περὶ τοὺς θεοὺς ἀνοήτως	ἁμαρτάνοντος	καὶ λέγοντος— ὡς δοιοί τε
[368]	ἐπιχειροῦμεν οὐ φαῦλον ἀλλ’ ὀξὺ	βλέποντος,	ὡς ἐμοὶ (φαίνεται. ἐπειδὴ οὖν
[370]	ἄτοπον. ἐννοῶ γὰρ καὶ αὐτὸς	εἰπόντος	σοῦ, ὅτι πρῶτον μὲν ἡμῶν
[362]	ἄμεινον ἢ τῷ δικαίῳ. (Ταῦτ’	εἰπόντος	τοῦ Γλαύκωνος ἐγὼ μὲν αὖ
[375]	τε καὶ ἀνίκητον θυμός, οὗ	παρόντος	ψυχὴ πᾶσα πρὸς πάντα ἄφοβός
[370]	ἐθέλει τὸ πραττόμενον τὴν τοῦ	πράττοντος	σχολὴν περιμένειν, ἀλλ’ ἀνάγκη τὸν
[381]	δ’ ἐγώ, λέγεις. καὶ οὕτως	ἔχοντος	δοκεῖ ἄν τίς σοι, ὦ
[366]	δυνάμει τί δρᾷ, τῇ τοῦ	ἔχοντος	ψυχῇ ἐνόν, καὶ λανθάνον θεούς
[358]	ἀδικίαν μὲν ψέγοντος, δικαιοσύνην δὲ	ἐπαινοῦντος.	ἀλλ’ ὅρα εἴ σοι βουλομένῳ
[359]	συλλόγου δὲ γενομένου τοῖς ποιμέσιν	εἰωθότος,	ἵν’ ἐξαγγέλλοιεν κατὰ μῆνα τῷ
[367]	ἀδικεῖν, ἀλλ’ αὐτὸς αὑτοῦ ἦν	ἕκαστος	ἄριστος φύλαξ, δεδιὼς μὴ ἀδικῶν
[381]	ἄριστος ὢν εἰς τὸ δυνατὸν	ἕκαστος	αὐτῶν μένει ἀεὶ ἁπλῶς ἐν
[374]	ἓν ἀπεδίδομεν, πρὸς ὃ ἐπεφύκει	ἕκαστος	καὶ ἐφ’ ᾧ ἔμελλε τῶν
[360]	ἐπεὶ ὅπου γ’ ἂν οἴηται	ἕκαστος	οἷός τε ἔσεσθαι ἀδικεῖν, ἀδικεῖν.
[370]	ὅτι πρῶτον μὲν ἡμῶν φύεται	ἕκαστος	οὐ πάνυ (ὅμοιος ἑκάστῳ, ἀλλὰ
[369]	ὡς ἐγᾦμαι, ἐπειδὴ τυγχάνει ἡμῶν	ἕκαστος	οὐκ αὐτάρκης, ἀλλὰ πολλῶν ὢν>
[381]	αὑτὸν ἀλλοιοῦν, ἀλλ’ ὡς ἔοικε,	κάλλιστος	καὶ ἄριστος ὢν εἰς τὸ
[367]	ἀλλ’ αὐτὸς αὑτοῦ ἦν ἕκαστος	ἄριστος	φύλαξ, δεδιὼς μὴ ἀδικῶν τῷ
[381]	ἀλλ’ ὡς ἔοικε, κάλλιστος καὶ	ἄριστος	ὢν εἰς τὸ δυνατὸν ἕκαστος
[381]	θεός. Ηκιστα δῆτα. Αλλ’ ἆρα	αὐτὸς	αὑτὸν μεταβάλλοι ἂν καὶ ἀλλοιοῖ;
[367]	ἀλλήλους ἐφυλάττομεν μὴ ἀδικεῖν, ἀλλ’	αὐτὸς	αὑτοῦ ἦν ἕκαστος ἄριστος φύλαξ,
[370]	Δία ἄτοπον. ἐννοῶ γὰρ καὶ	αὐτὸς	εἰπόντος σοῦ, ὅτι πρῶτον μὲν
[383]	τέχνῃ· ὁ δ’ αὐτὸς ὑμνῶν,	αὐτὸς	ἐν θοίνῃ παρών, αὐτὸς τάδ’
[383]	θοίνῃ παρών, αὐτὸς τάδ’ εἰπών,	αὐτός	ἐστιν ὁ κτανὼν τὸν παῖδα
[382]	ἔργῳ καὶ λόγῳ, καὶ οὔτε	αὐτὸς	μεθίσταται οὔτε ἄλλους ἐξαπατᾷ, οὔτε
[370]	γὰρ γεωργός, ὡς ἔοικεν, οὐκ	αὐτὸς	ποιήσεται ἑαυτῷ τὸ ἄροτρον, εἰ
[383]	ὑμνῶν, αὐτὸς ἐν θοίνῃ παρών,	αὐτὸς	τάδ’ εἰπών, αὐτός ἐστιν ὁ
[383]	μαντικῇ βρύον τέχνῃ· ὁ δ’	αὐτὸς	ὑμνῶν, αὐτὸς ἐν θοίνῃ παρών,
[363]	οὖν ἔπαινος καὶ ὁ ψόγος	οὗτος	ἑκατέρων. Πρὸς δὲ τούτοις σκέψαι,
[376]	πόλεως. Παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη.	Οὗτος	μὲν δὴ ἂν οὕτως ὑπάρχοι.
[380]	τοῦ νόμου, καί μοι ἀρέσκει.	Οὗτος	μὲν τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ,
[366]	ἐκεῖνο, ὅθενπερ ἅπας ὁ λόγος	οὗτος	ὥρμησεν καὶ τῷδε καὶ ἐμοὶ
[361]	δωρεῶν τε καὶ τιμῶν ἕνεκα	τοιοῦτος	εἴη. γυμνωτέος δὴ πάντων πλὴν
[378]	ὃ μή, ἀλλ’ ἃ ἂν	τηλικοῦτος	ὢν λάβῃ ἐν ταῖς δόξαις
[366]	τῶν τοιούτων εἰς δύναμιν ἐλθὼν	πρῶτος	ἀδικεῖ, καθ’ ὅσον ἂν οἷός
[366]	ὡς δέ, δῆλον· ὁ γὰρ	πρῶτος	τῶν τοιούτων εἰς δύναμιν ἐλθὼν
[363]	τούτων νεανικώτερα τἀγαθὰ καὶ ὁ	ὑὸς	αὐτοῦ παρὰ θεῶν διδόασιν τοῖς
[371]	οἳ δὴ πωλοῦντες τὴν τῆς	ἰσχύος	χρείαν, τὴν τιμὴν ταύτην μισθὸν
[380]	ἡμῖν οὔτε σύμφωνα αὐτὰ αὑτοῖς.	Σύμψηφός	σοί εἰμι, ἔφη, τούτου τοῦ
[362]	ἦν δ’ ἐγώ, τὸ λεγόμενον,	ἀδελφὸς	ἀνδρὶ παρείη· ὥστε καὶ σύ,
[362]	λέγειν πρὸς ταῦτα, ὁ δὲ	ἀδελφὸς	αὐτοῦ Αδείμαντος, Οὔ τί που
[376]	διεξίωμεν. Καὶ ὁ τοῦ Γλαύκωνος	ἀδελφός,	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη, ἔγωγε
[376]	αὐτὸν δεῖν εἶναι; Τιθῶμεν, ἔφη.	Φιλόσοφος	δὴ καὶ θυμοειδὴς καὶ ταχὺς
[375]	πρὸς τῷ θυμοειδεῖ ἔτι προσγενέσθαι	φιλόσοφος	τὴν φύσιν; ~(Πῶς δή; ἔφη·
[358]	ἐάν σοι ἔτι ταὐτὰ δοκῇ.	Θρασύμαχος	γάρ μοι φαίνεται πρῳαίτερον τοῦ
[367]	δὲ καὶ ἔτι τούτων πλείω	Θρασύμαχός	τε καὶ ἄλλος πού τις
[365]	Πίνδαρον ἐκεῖνο τὸ Πότερον δίκᾳ	τεῖχος	ὕψιον ἢ σκολιαῖς ἀπάταις ἀναβὰς
[378]	πρεσβυτέροις γιγνομένοις καὶ τοὺς ποιητὰς	ἐγγὺς	τούτων ἀναγκαστέον λογοποιεῖν. Ηρας δὲ
[379]	ἐλαύνει· (οὐδ’ ὡς ταμίας ἡμῖν	Ζεὺς—	ἀγαθῶν τε κακῶν τε τέτυκται.
[379]	ᾧ μὲν ἂν μείξας ὁ	Ζεὺς	δῷ ἀμφοτέρων, ἄλλοτε μέν τε
[377]	καὶ ἡρώων οἷοί εἰσιν, ὥσπερ	γραφεὺς	μηδὲν ἐοικότα γράφων οἷς ἂν
[360]	ἔξω δὲ δήλῳ· αἰσθόμενον δὲ	εὐθὺς	διαπράξασθαι τῶν ἀγγέλων γενέσθαι τῶν
[378]	λεκτέα μᾶλλον πρὸς (τὰ παιδία	εὐθὺς	καὶ γέρουσι καὶ γραυσί, καὶ
[363]	ἔμπεδα μῆλα, θάλασσα δὲ παρέχῃ	ἰχθῦς.	Μουσαῖος δὲ τούτων νεανικώτερα τἀγαθὰ
[362]	ὁπόθεν ἂν βούληται, ἐκδιδόναι εἰς	οὓς	ἂν βούληται, συμβάλλειν, κοινωνεῖν οἷς
[362]	τοὺς θεοὺς καὶ τῶν ἀνθρώπων	οὓς	ἂν βούληται, ὥστε καὶ θεοφιλέστερον
[379]	δεῖ μυθολογεῖν τοὺς ποιητάς, παρ’	οὓς	ἐὰν ποιῶσιν οὐκ ἐπιτρεπτέον, οὐ
[377]	οὐδὲ τοὺς μείζους τίνας λέγεις.	Οὓς	Ησίοδός τε, εἶπον, καὶ Ομηρος
[375]	γε πρὸς μὲν τοὺς οἰκείους	πρᾴους	αὐτοὺς εἶναι, πρὸς δὲ τοὺς
[370]	(γεωργοὶ ἐπὶ τὸ ἀροῦν ἔχοιεν	βοῦς,	οἵ τε οἰκοδόμοι πρὸς τὰς
[372]	καὶ ἐλάας καὶ τυρόν, καὶ	βολβοὺς	καὶ λάχανά γε, οἷα δὴ
[372]	καὶ κυάμων, καὶ μύρτα καὶ	φηγοὺς	σποδιοῦσιν (πρὸς τὸ πῦρ, μετρίως
[376]	οὔ; Μουσικῆς δ’ εἶπον, τιθεῖς	λόγους,	ἢ οὔ; Εγωγε. Λόγων δὲ
[368]	ἐπεὶ κατά γε αὐτοὺς τοὺς	λόγους	ἠπίστουν ἂν ὑμῖν— ὅσῳ δὲ
[382]	οὔτε κατὰ φαντασίας οὔτε κατὰ	λόγους	οὔτε κατὰ σημείων πομπάς, οὔθ’
[362]	διελθεῖν ἡμᾶς καὶ τοὺς ἐναντίους	λόγους	ὧν ὅδε εἶπεν, οἳ δικαιοσύνην
[358]	τοῖς πολλοῖς, ἀλλὰ τοῦ ἐπιπόνου	εἴδους,	ὃ μισθῶν θ’ ἕνεκα καὶ
[379]	ταύτην τὴν ἁμαρτίαν περὶ τοὺς	θεοὺς	ἀνοήτως ἁμαρτάνοντος καὶ λέγοντος— ὡς
[381]	ἵνα μὴ ἅμα μὲν εἰς	θεοὺς	βλασφημῶσιν, ἅμα δὲ τοὺς παῖδας
[363]	ἀγαθά, τοῖς ὁσίοις ἅ φασι	θεοὺς	διδόναι· ὥσπερ ὁ γενναῖος Ησίοδός
[372]	οἴνου, ἐστεφανωμένοι καὶ ὑμνοῦντες τοὺς	θεούς,	ἡδέως συνόντες ἀλλήλοις, οὐχ ὑπὲρ
[362]	τοῦ δικαίου πολὺ ἄμεινον τοὺς	θεοὺς	καὶ τῶν ἀνθρώπων οὓς ἂν
[380]	εἷς ἂν εἴη τῶν περὶ	θεοὺς	νόμων τε καὶ τύπων, ἐν
[365]	δίκην μὴ διδόναι. Αλλὰ δὴ	θεοὺς	οὔτε λανθάνειν οὔτε βιάσασθαι δυνατόν.
[363]	τὰς δρῦς (τοῖς δικαίοις τοὺς	θεοὺς	ποιεῖν ἄκρας μέν τε φέρειν
[367]	αὑτήν, ἐάντε λανθάνῃ ἐάντε μὴ	θεούς	τε καὶ ἀνθρώπους, ἡ μὲν
[366]	ἔχοντος ψυχῇ ἐνόν, καὶ λανθάνον	θεούς	τε καὶ ἀνθρώπους, οὐδεὶς πώποτε
[364]	ἐπαγωγαῖς τισιν καὶ καταδέσμοις, τοὺς	θεούς,	ὥς φασιν, πείθοντές σφισιν ὑπηρετεῖν.
[378]	λέγεσθαι πρὸς ἄφρονάς τε καὶ	νέους,	ἀλλὰ μάλιστα μὲν σιγᾶσθαι, εἰ
[380]	Αἰσχύλος λέγει, ἐατέον ἀκούειν τοὺς	νέους,	ὅτι— θεὸς μὲν αἰτίαν φύει
[377]	καὶ ταὐτὸν (δύνασθαι τούς τε	μείζους	καὶ τοὺς ἐλάττους. ἢ οὐκ
[377]	ἀλλ’ οὐκ ἐννοῶ οὐδὲ τοὺς	μείζους	τίνας λέγεις. Οὓς Ησίοδός τε,
[373]	ἀλλ’ ἤδη ὄγκου ἐμπληστέα καὶ	πλήθους,	ἃ οὐκέτι τοῦ ἀναγκαίου ἕνεκά
[369]	οἴκησιν ἀγείραντες κοινωνούς τε καὶ	βοηθούς,	ταύτῃ τῇ συνοικίᾳ ἐθέμεθα πόλιν
[365]	καὶ ἑταιρίας συνάξομεν, εἰσίν τε	πειθοῦς	διδάσκαλοι σοφίαν δημηγορικήν τε καὶ
[367]	ἔχοντα ὀνίνησιν καὶ ἀδικία βλάπτει,	μισθοὺς	δὲ καὶ δόξας πάρες ἄλλοις
[367]	δόξας τε περὶ αὐτῶν καὶ	μισθοὺς	ἐγκωμιαζόντων καὶ λοιδορούντων, σοῦ δὲ
[358]	ἐν τῇ ψυχῇ, τοὺς δὲ	μισθοὺς	καὶ τὰ γιγνόμενα ἀπ’ αὐτῶν
[363]	δ’ ἔτι τούτων μακροτέρους ἀποτείνουσιν	μισθοὺς	παρὰ θεῶν· παῖδας γὰρ παίδων
[381]	τὰ παιδία ἐκδειματούντων, λέγουσαι τοὺς	μύθους	κακῶς, ὡς ἄρα θεοί τινες
[377]	ἐγώ, ὅτι πρῶτον τοῖς παιδίοις	μύθους	λέγομεν; τοῦτο δέ που ὡς
[379]	οὐ μὴν αὐτοῖς γε ποιητέον	μύθους.	Ορθῶς, ἔφη· ἀλλ’ αὐτὸ δὴ
[377]	τοὺς ἐπιτυχόντας ὑπὸ τῶν ἐπιτυχόντων	μύθους	πλασθέντας ἀκούειν τοὺς παῖδας καὶ
[377]	ἄλλοι ποιηταί. οὗτοι γάρ που	μύθους	τοῖς ἀνθρώποις ψευδεῖς συντιθέντες ἔλεγόν
[383]	νόσων τ’ ἀπείρους καὶ μακραίωνας	βίους,	ξύμπαντά τ’ εἰπὼν θεοφιλεῖς ἐμὰς
[378]	ἡρώων πρὸς συγγενεῖς τε καὶ	οἰκείους	αὐτῶν— ἀλλ’ εἴ πως μέλλομεν
[376]	ἀνθρώπῳ, εἰ μέλλει (πρὸς τοὺς	οἰκείους	καὶ γνωρίμους πρᾷός τις ἔσεσθαι,
[375]	δεῖ γε πρὸς μὲν τοὺς	οἰκείους	πρᾴους αὐτοὺς εἶναι, πρὸς δὲ
[382]	ἆρ’ οὐ πρός τε τοὺς	πολεμίους	καὶ τῶν καλουμένων φίλων, ὅταν
[375]	αὐτοὺς εἶναι, πρὸς δὲ τοὺς	πολεμίους	χαλεπούς· εἰ δὲ μή, οὐ
[377]	νῦν λέγουσι τοὺς πολλοὺς ἐκβλητέον.	Ποίους	δή; ἔφη. Εν τοῖς μείζοσιν,
[377]	συντιθέντες ἔλεγόν τε καὶ λέγουσι.	Ποίους	δή, ἦ δ’ ὅς, καὶ
[363]	τοιαῦτα ἐγκωμιάζουσιν δικαιοσύνην· τοὺς δὲ	ἀνοσίους	αὖ καὶ ἀδίκους εἰς πηλόν
[364]	τὸ πλῆθος λέγουσι, καὶ πονηροὺς	πλουσίους	καὶ ἄλλας δυνάμεις ἔχοντας εὐδαιμονίζειν
[362]	γὰρ διελθεῖν ἡμᾶς καὶ τοὺς	ἐναντίους	λόγους ὧν ὅδε εἶπεν, οἳ
[363]	τοὺς δὲ ἀνοσίους αὖ καὶ	ἀδίκους	εἰς πηλόν τινα κατορύττουσιν ἐν
[383]	χορὸν οὐ δώσομεν, οὐδὲ τοὺς	διδασκάλους	ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν
[358]	ἀγαθῷ τὸ ἀδικεῖν, ὥστ’ ἐπειδὰν	ἀλλήλους	ἀδικῶσί τε καὶ ἀδικῶνται καὶ
[372]	τούτων χρείᾳ τινὶ τῇ πρὸς	ἀλλήλους.	Αλλ’ ἴσως, ἦν δ’ ἐγώ,
[360]	ἂν αὐτὸν ἀλλήλων ἐναντίον ἐξαπατῶντες	ἀλλήλους	διὰ τὸν τοῦ ἀδικεῖσθαι φόβον.
[367]	νέων ἡμᾶς ἐπείθετε, οὐκ ἂν	ἀλλήλους	ἐφυλάττομεν μὴ ἀδικεῖν, ἀλλ’ αὐτὸς
[371]	ἐμποιεῖ τῇ πόλει. ἢ οὐ	καπήλους	καλοῦμεν τοὺς πρὸς ὠνήν τε
[362]	δὲ πλουτεῖν καὶ (τούς τε	φίλους	εὖ ποιεῖν καὶ τοὺς ἐχθροὺς
[382]	καὶ οὔτε αὐτὸς μεθίσταται οὔτε	ἄλλους	ἐξαπατᾷ, οὔτε κατὰ φαντασίας οὔτε
[370]	τε καὶ ποιμένας τούς τε	ἄλλους	νομέας προσθεῖμεν, ἵνα οἵ τε
[375]	εἰ δὲ μή, οὐ περιμενοῦσιν	ἄλλους	σφᾶς διολέσαι, ἀλλ’ αὐτοὶ φθήσονται
[381]	ἐνδεᾶ γε φήσομεν τὸν θεὸν	κάλλους	ἢ ἀρετῆς εἶναι. Ορθότατα, ἦν
[369]	ἐπ’ ἄλλου χρείᾳ, πολλῶν δεόμενοι,	πολλοὺς	εἰς μίαν οἴκησιν ἀγείραντες κοινωνούς
[377]	ὧν δὲ νῦν λέγουσι τοὺς	πολλοὺς	ἐκβλητέον. Ποίους δή; ἔφη. Εν
[370]	μέγα τι εἴη, εἰ αὐτοῖς	βουκόλους	τε καὶ ποιμένας τούς τε
[376]	μέλλει (πρὸς τοὺς οἰκείους καὶ	γνωρίμους	πρᾷός τις ἔσεσθαι, φύσει φιλόσοφον
[375]	μὲν τοὺς συνήθεις τε καὶ	γνωρίμους	ὡς οἷόν τε πρᾳοτάτους εἶναι,
[359]	ἀδικεῖσθαι· καὶ ἐντεῦθεν δὴ ἄρξασθαι	νόμους	τίθεσθαι καὶ συνθήκας αὑτῶν, καὶ
[378]	τούτων ἀναγκαστέον λογοποιεῖν. Ηρας δὲ	δεσμοὺς	ὑπὸ ὑέος καὶ Ηφαίστου ῥίψεις
[363]	ποιεῖν ἄκρας μέν τε φέρειν	βαλάνους,	μέσσας δὲ μελίσσας· εἰροπόκοι δ’
[366]	ἢ χρημάτων ἢ σώματος ἢ	γένους,	ἀλλὰ μὴ γελᾶν ἐπαινουμένης ἀκούοντα;
[375]	γενναίου σκύλακος εἰς φυλακὴν νεανίσκου	εὐγενοῦς;	Τὸ ποῖον λέγεις; Οἷον ὀξύν
[378]	δι’ ἀπορρήτων ἀκούειν ὡς ὀλιγίστους,	θυσαμένους	οὐ χοῖρον ἀλλά τι μέγα
[371]	ὠνήν τε καὶ πρᾶσιν διακονοῦντας	ἱδρυμένους	ἐν ἀγορᾷ, τοὺς δὲ πλανήτας
[372]	ὡς ἔοικας, ποιεῖς τοὺς ἄνδρας	ἑστιωμένους.	Αληθῆ, ἦν δ’ ἐγώ, λέγεις.
[363]	καὶ συμπόσιον τῶν ὁσίων κατασκευάσαντες	ἐστεφανωμένους	ποιοῦσιν τὸν ἅπαντα χρόνον (ἤδη
[364]	(καὶ πένητες ὦσιν, ὁμολογοῦντες αὐτοὺς	ἀμείνους	εἶναι τῶν ἑτέρων. τούτων δὲ
[365]	δοκῶ ὄφελος οὐδέν φασιν εἶναι,	πόνους	δὲ καὶ ζημίας φανεράς· ἀδίκῳ
[371]	σώματος ἰσχὺν ἱκανὴν ἐπὶ τοὺς	πόνους	ἔχωσιν· οἳ δὴ πωλοῦντες τὴν
[369]	πολλοὺς εἰς μίαν οἴκησιν ἀγείραντες	κοινωνούς	τε καὶ βοηθούς, ταύτῃ τῇ
[381]	ἡμῖν δὲ ποιοῦσιν δοκεῖν σφᾶς	παντοδαποὺς	φαίνεσθαι, ἐξαπατῶντες καὶ γοητεύοντες; Ισως,
[375]	εἶναι, πρὸς δὲ τοὺς πολεμίους	χαλεπούς·	εἰ δὲ μή, οὐ περιμενοῦσιν
[379]	πόλεως· οἰκισταῖς δὲ τοὺς μὲν	τύπους	προσήκει εἰδέναι ἐν οἷς δεῖ
[383]	τε. Παντάπασιν, ἔφη, ἔγωγε τοὺς	τύπους	τούτους συγχωρῶ, καὶ ὡς νόμοις
[367]	ἐάντε μὴ θεούς τε καὶ	ἀνθρώπους,	ἡ μὲν ἀγαθόν, ἡ δὲ
[366]	καὶ λανθάνον θεούς τε καὶ	ἀνθρώπους,	οὐδεὶς πώποτε οὔτ’ ἐν ποιήσει
[372]	καὶ ὑποδήματα; καὶ οἰκοδομησάμενοι οἰκίας,	θέρους	μὲν τὰ πολλὰ γυμνοί τε
[381]	ἅμα δὲ τοὺς παῖδας ἀπεργάζωνται	δειλοτέρους.	Μὴ γάρ, ἔφη. Αλλ’ ἆρα,
[363]	αἰώνιον. οἱ δ’ ἔτι τούτων	μακροτέρους	ἀποτείνουσιν μισθοὺς παρὰ θεῶν· παῖδας
[364]	ἐπὶ τὸ πλῆθος λέγουσι, καὶ	πονηροὺς	πλουσίους καὶ ἄλλας δυνάμεις ἔχοντας
[362]	φίλους εὖ ποιεῖν καὶ τοὺς	ἐχθροὺς	βλάπτειν, καὶ θεοῖς θυσίας καὶ
[382]	μοι δοκεῖ. Αλλὰ δεδιὼς τοὺς	ἐχθροὺς	ψεύδοιτο; (Πολλοῦ γε δεῖ. Αλλὰ
[374]	αὐτὸ ἐργαζόμενος οὐ παριεὶς τοὺς	καιροὺς	καλῶς ἀπεργάσεσθαι· τὰ δὲ δὴ
[383]	τὰς ἑὰς εὐπαιδίας— νόσων τ’	ἀπείρους	καὶ μακραίωνας βίους, ξύμπαντά τ’
[371]	δὲ πλανήτας ἐπὶ τὰς πόλεις	ἐμπόρους;	Πάνυ μὲν οὖν. (Ετι δή
[363]	ἀνέχῃσι, φέρῃσι δὲ γαῖα μέλαινα	(πυροὺς	καὶ κριθάς, βρίθῃσι δὲ δένδρεα
[382]	χρήσιμον, ὥστε μὴ ἄξιον εἶναι	μίσους;	ἆρ’ οὐ πρός τε τοὺς
[375]	τε πρᾳοτάτους εἶναι, πρὸς δὲ	τοὺς	ἀγνῶτας τοὐναντίον. Οἶδα μέντοι. Τοῦτο
[376]	καὶ σχολὴν ἄγοντες λόγῳ παιδεύωμεν	τοὺς	ἄνδρας. (Αλλὰ χρή. Τίς οὖν
[372]	ὄψου, ἔφη, ὡς ἔοικας, ποιεῖς	τοὺς	ἄνδρας ἑστιωμένους. Αληθῆ, ἦν δ’
[377]	ὃν δ’ ἂν μή, ἀποκριτέον.	τοὺς	δ’ ἐγκριθέντας πείσομεν τὰς τροφούς
[363]	καὶ ἄλλα τοιαῦτα ἐγκωμιάζουσιν δικαιοσύνην·	τοὺς	δὲ ἀνοσίους αὖ καὶ ἀδίκους
[364]	ἐθέλουσιν δημοσίᾳ τε καὶ ἰδίᾳ,	τοὺς	δὲ ἀτιμάζειν καὶ ὑπερορᾶν, οἳ
[358]	αὑτὸ ἐνὸν ἐν τῇ ψυχῇ,	τοὺς	δὲ μισθοὺς καὶ τὰ γιγνόμενα
[371]	πρᾶσιν διακονοῦντας ἱδρυμένους ἐν ἀγορᾷ,	τοὺς	δὲ πλανήτας ἐπὶ τὰς πόλεις
[383]	καὶ χορὸν οὐ δώσομεν, οὐδὲ	τοὺς	διδασκάλους ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι
[377]	δ’ ἐγώ, μύθοις ὀψόμεθα καὶ	τοὺς	ἐλάττους. δεῖ γὰρ δὴ τὸν
[377]	(δύνασθαι τούς τε μείζους καὶ	τοὺς	ἐλάττους. ἢ οὐκ οἴει; Εγωγ’
[362]	δεῖ γὰρ διελθεῖν ἡμᾶς καὶ	τοὺς	ἐναντίους λόγους ὧν ὅδε εἶπεν,
[361]	οἴου λέγειν, ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ	τοὺς	ἐπαινοῦντας πρὸ δικαιοσύνης ἀδικίαν. ἐροῦσι
[377]	Αρ’ οὖν ῥᾳδίως οὕτω παρήσομεν	τοὺς	ἐπιτυχόντας ὑπὸ τῶν ἐπιτυχόντων μύθους
[362]	τε φίλους εὖ ποιεῖν καὶ	τοὺς	ἐχθροὺς βλάπτειν, καὶ θεοῖς θυσίας
[382]	Οὔ μοι δοκεῖ. Αλλὰ δεδιὼς	τοὺς	ἐχθροὺς ψεύδοιτο; (Πολλοῦ γε δεῖ.
[379]	(ποιητοῦ ταύτην τὴν ἁμαρτίαν περὶ	τοὺς	θεοὺς ἀνοήτως ἁμαρτάνοντος καὶ λέγοντος—
[372]	τοῦ οἴνου, ἐστεφανωμένοι καὶ ὑμνοῦντες	τοὺς	θεούς, ἡδέως συνόντες ἀλλήλοις, οὐχ
[362]	θεραπεύειν τοῦ δικαίου πολὺ ἄμεινον	τοὺς	θεοὺς καὶ τῶν ἀνθρώπων οὓς
[363]	μὲν τὰς δρῦς (τοῖς δικαίοις	τοὺς	θεοὺς ποιεῖν ἄκρας μέν τε
[364]	βλάψει ἐπαγωγαῖς τισιν καὶ καταδέσμοις,	τοὺς	θεούς, ὥς φασιν, πείθοντές σφισιν
[374]	βίου αὐτὸ ἐργαζόμενος οὐ παριεὶς	τοὺς	καιροὺς καλῶς ἀπεργάσεσθαι· τὰ δὲ
[368]	τρόπου, ἐπεὶ κατά γε αὐτοὺς	τοὺς	λόγους ἠπίστουν ἂν ὑμῖν— ὅσῳ
[377]	ἔφη· ἀλλ’ οὐκ ἐννοῶ οὐδὲ	τοὺς	μείζους τίνας λέγεις. Οὓς Ησίοδός
[372]	ἐπί τε κλινῶν κατακεῖσθαι οἶμαι	τοὺς	μέλλοντας μὴ ταλαιπωρεῖσθαι, καὶ ἀπὸ
[378]	ἀληθῆ— εἴ γε δεῖ ἡμῖν	τοὺς	μέλλοντας τὴν πόλιν φυλάξειν αἴσχιστον
[364]	τε καὶ θεοὶ αὐτοί, καὶ	τοὺς	μὲν θυσίαισι καὶ εὐχωλαῖς ἀγαναῖσιν
[379]	ἀλλ’ οἰκισταὶ πόλεως· οἰκισταῖς δὲ	τοὺς	μὲν τύπους προσήκει εἰδέναι ἐν
[381]	μητέρες τὰ παιδία ἐκδειματούντων, λέγουσαι	τοὺς	μύθους κακῶς, ὡς ἄρα θεοί
[380]	ὡς Αἰσχύλος λέγει, ἐατέον ἀκούειν	τοὺς	νέους, ὅτι— θεὸς μὲν αἰτίαν
[376]	ἐν ἀνθρώπῳ, εἰ μέλλει (πρὸς	τοὺς	οἰκείους καὶ γνωρίμους πρᾷός τις
[375]	μέντοι δεῖ γε πρὸς μὲν	τοὺς	οἰκείους πρᾴους αὐτοὺς εἶναι, πρὸς
[381]	εἰς θεοὺς βλασφημῶσιν, ἅμα δὲ	τοὺς	παῖδας ἀπεργάζωνται δειλοτέρους. Μὴ γάρ,
[372]	ὑπὲρ τὴν οὐσίαν (ποιού( μενοι	τοὺς	παῖδας, εὐλαβούμενοι πενίαν ἢ πόλεμον.
[377]	τῶν ἐπιτυχόντων μύθους πλασθέντας ἀκούειν	τοὺς	παῖδας καὶ λαμβάνειν ἐν ταῖς
[378]	γραυσί, καὶ πρεσβυτέροις γιγνομένοις καὶ	τοὺς	ποιητὰς ἐγγὺς τούτων ἀναγκαστέον λογοποιεῖν.
[379]	εἰδέναι ἐν οἷς δεῖ μυθολογεῖν	τοὺς	ποιητάς, παρ’ οὓς ἐὰν ποιῶσιν
[380]	τούς τε λέγοντας λέγειν καὶ	τοὺς	ποιοῦντας ποιεῖν, μὴ πάντων αἴτιον
[382]	μίσους; ἆρ’ οὐ πρός τε	τοὺς	πολεμίους καὶ τῶν καλουμένων φίλων,
[375]	πρᾴους αὐτοὺς εἶναι, πρὸς δὲ	τοὺς	πολεμίους χαλεπούς· εἰ δὲ μή,
[377]	χερσίν· ὧν δὲ νῦν λέγουσι	τοὺς	πολλοὺς ἐκβλητέον. Ποίους δή; ἔφη.
[371]	τοῦ σώματος ἰσχὺν ἱκανὴν ἐπὶ	τοὺς	πόνους ἔχωσιν· οἳ δὴ πωλοῦντες
[371]	πόλει. ἢ οὐ καπήλους καλοῦμεν	τοὺς	πρὸς ὠνήν τε καὶ πρᾶσιν
[375]	αὐτῶν τὸ ἦθος, πρὸς μὲν	τοὺς	συνήθεις τε καὶ γνωρίμους ὡς
[370]	αὐτοῖς βουκόλους τε καὶ ποιμένας	τούς	τε ἄλλους νομέας προσθεῖμεν, ἵνα
[380]	καὶ τύπων, ἐν ᾧ δεήσει	τούς	τε λέγοντας λέγειν καὶ τοὺς
[377]	τύπον εἶναι καὶ ταὐτὸν (δύνασθαι	τούς	τε μείζους καὶ τοὺς ἐλάττους.
[362]	ἐχθρῶν, πλεονεκτοῦντα δὲ πλουτεῖν καὶ	(τούς	τε φίλους εὖ ποιεῖν καὶ
[373]	που, ἡ τότε ἱκανὴ τρέφειν	τοὺς	τότε, σμικρὰ δὴ ἐξ ἱκανῆς
[383]	οἷόν τε. Παντάπασιν, ἔφη, ἔγωγε	τοὺς	τύπους τούτους συγχωρῶ, καὶ ὡς
[375]	καὶ γνωρίμους ὡς οἷόν τε	πρᾳοτάτους	εἶναι, πρὸς δὲ τοὺς ἀγνῶτας
[372]	δὲ μάξαντες, μάζας γενναίας καὶ	ἄρτους	ἐπὶ κάλαμόν τινα παραβαλλόμενοι ἢ
[378]	λέγειν, δι’ ἀπορρήτων ἀκούειν ὡς	ὀλιγίστους,	θυσαμένους οὐ χοῖρον ἀλλά τι
[377]	ἐγώ, μύθοις ὀψόμεθα καὶ τοὺς	ἐλάττους.	δεῖ γὰρ δὴ τὸν αὐτὸν
[377]	τούς τε μείζους καὶ τοὺς	ἐλάττους.	ἢ οὐκ οἴει; Εγωγ’ ἔφη·
[366]	λισσόμενοι ὑπερβαίνοντες καὶ ἁμαρτάνοντες, πείθοντες	αὐτοὺς	ἀζήμιοι ἀπαλλάξομεν. Αλλὰ γὰρ ἐν
[364]	τε (καὶ πένητες ὦσιν, ὁμολογοῦντες	αὐτοὺς	ἀμείνους εἶναι τῶν ἑτέρων. τούτων
[383]	λέγειν καὶ ποιεῖν, ὡς μήτε	αὐτοὺς	γόητας ὄντας τῷ μεταβάλλειν ἑαυτοὺς
[375]	πρὸς μὲν τοὺς οἰκείους πρᾴους	αὐτοὺς	εἶναι, πρὸς δὲ τοὺς πολεμίους
[365]	καὶ ἐπιμελοῦνται, οὐκ ἄλλοθέν τοι	αὐτοὺς	ἴσμεν ἢ ἀκηκόαμεν ἢ ἔκ
[377]	ἐπειδὰν τελεωθῶσιν, ἔχειν οἰησόμεθα δεῖν	αὐτούς;	Οὐδ’ ὁπωστιοῦν παρήσομεν. Πρῶτον δὴ
[371]	πράττειν. αὐτοῦ γὰρ δεῖ μένοντας	(αὐτοὺς	περὶ τὴν ἀγορὰν τὰ μὲν
[368]	ὑμετέρου τρόπου, ἐπεὶ κατά γε	αὐτοὺς	τοὺς λόγους ἠπίστουν ἂν ὑμῖν—
[373]	ἡμετέρας, ἐὰν καὶ ἐκεῖνοι ἀφῶσιν	αὑτοὺς	ἐπὶ χρημάτων κτῆσιν ἄπειρον, ὑπερβάντες
[371]	ἀλλὰ εἰσὶν οἳ τοῦτο ὁρῶντες	ἑαυτοὺς	ἐπὶ τὴν διακονίαν τάττουσιν ταύτην,
[383]	αὐτοὺς γόητας ὄντας τῷ μεταβάλλειν	ἑαυτοὺς	μήτε ἡμᾶς ψεύδεσι παράγειν ἐν
[383]	Παντάπασιν, ἔφη, ἔγωγε τοὺς τύπους	τούτους	συγχωρῶ, καὶ ὡς νόμοις ἂν
[377]	τοὺς δ’ ἐγκριθέντας πείσομεν τὰς	τροφούς	τε καὶ μητέρας λέγειν τοῖς
[363]	Ομηρός φασιν, ὁ μὲν τὰς	δρῦς	(τοῖς δικαίοις τοὺς θεοὺς ποιεῖν
[376]	Φιλόσοφος δὴ καὶ θυμοειδὴς καὶ	ταχὺς	καὶ ἰσχυρὸς ἡμῖν τὴν φύσιν
[357]	ἐστιν δίκαιον εἶναι ἢ ἄδικον;	Ως	ἀληθῶς, εἶπον, ἔγωγ’ ἂν ἑλοίμην,
[359]	πέφυκε τοιαῦτα, ὡς ὁ λόγος.	Ως	δὲ καὶ οἱ ἐπιτηδεύοντες ἀδυναμίᾳ
[361]	τὴν κρίσιν ἐκκαθαίρεις τοῖν ἀνδροῖν.	Ως	μάλιστ’ ἔφη, δύναμαι. ὄντοιν δὲ
[359]	ὂν τούτων ἀμφοτέρων ἀγαπᾶσθαι οὐχ	ὡς	(ἀγαθόν, ἀλλ’ ὡς ἀρρωστίᾳ τοῦ
[359]	ὃ πᾶσα φύσις διώκειν πέφυκεν	ὡς	ἀγαθόν, νόμῳ δὲ βίᾳ παράγεται
[358]	ἐπιτηδεύουσιν ὡς ἀναγκαῖον ἀλλ’ οὐχ	ὡς	ἀγαθόν, τρίτον δὲ ὅτι εἰκότως
[378]	πόλει. οὐδὲ λεκτέον νέῳ ἀκούοντι	ὡς	ἀδικῶν τὰ ἔσχατα οὐδὲν ἂν
[380]	μὲν ὅτι ἐδεήθησαν κολάσεως λέγοιεν	ὡς	ἄθλιοι οἱ κακοί, διδόντες δὲ
[366]	δύνανται καὶ οἱ λύσιοι θεοί,	ὡς	αἱ (μέγισται πόλεις λέγουσι καὶ
[380]	τε καὶ Διός, οὐδ’ αὖ,	ὡς	Αἰσχύλος λέγει, ἐατέον ἀκούειν τοὺς
[359]	τὸν δυνάμενον αὐτὸ ποιεῖν καὶ	ὡς	ἀληθῶς ἄνδρα οὐδ’ ἂν ἑνί
[368]	ὑπὲρ αὐτοῦ. δοκεῖτε δή μοι	ὡς	(ἀληθῶς οὐ πεπεῖσθαι— τεκμαίρομαι δὲ
[357]	ἡμᾶς βούλει δοκεῖν πεπεικέναι ἢ	ὡς	(ἀληθῶς πεῖσαι ὅτι παντὶ τρόπῳ
[376]	πάθος αὐτοῦ τῆς (φύσεως καὶ	ὡς	ἀληθῶς φιλόσοφον. Πῇ δή; Ηι,
[382]	δ’ ἐγώ, ὅτι τό γε	ὡς	ἀληθῶς ψεῦδος, εἰ οἷόν τε
[382]	ἄν, ὃ νυνδὴ ἔλεγον, τοῦτο	ὡς	ἀληθῶς ψεῦδος καλοῖτο, ἡ ἐν
[375]	ὁτιοῦν ζῷον; ἢ οὐκ ἐννενόηκας	ὡς	(ἄμαχόν τε καὶ ἀνίκητον θυμός,
[358]	δὲ ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης λόγον,	ὡς	(ἄμεινον ἀδικίας, οὐδενός πω ἀκήκοα
[368]	πρὸς Θρασύμαχον λέγων ᾤμην ἀποφαίνειν	ὡς	ἄμεινον δικαιοσύνη ἀδικίας, οὐκ ἀπεδέξασθέ
[358]	αὐτὸ οἱ ἐπιτηδεύοντες ἄκοντες ἐπιτηδεύουσιν	ὡς	ἀναγκαῖον ἀλλ’ οὐχ ὡς ἀγαθόν,
[365]	λεγόμενα ἀρετῆς πέρι καὶ κακίας,	ὡς	ἄνθρωποι καὶ θεοὶ περὶ αὐτὰ
[381]	ἐκδειματούντων, λέγουσαι τοὺς μύθους κακῶς,	ὡς	ἄρα θεοί τινες περιέρχονται νύκτωρ
[364]	λόγοι καὶ ἀρετῆς θαυμασιώτατοι λέγονται,	ὡς	ἄρα καὶ θεοὶ πολλοῖς μὲν
[364]	μόνον ἰδιώτας ἀλλὰ καὶ πόλεις,	ὡς	ἄρα λύσεις τε καὶ καθαρμοὶ
[365]	καὶ πῇ πορευθεὶς τὸν βίον	ὡς	ἄριστα διέλθοι; λέγοι γὰρ ἂν
[359]	ἀγαπᾶσθαι οὐχ ὡς (ἀγαθόν, ἀλλ’	ὡς	ἀρρωστίᾳ τοῦ ἀδικεῖν τιμώμενον· ἐπεὶ
[358]	(ἄμεινον ἀδικίας, οὐδενός πω ἀκήκοα	ὡς	βούλομαι— βούλομαι δὲ αὐτὸ καθ’
[380]	ἠργάζετο, οἱ δὲ ὠνίναντο κολαζόμενοι·	ὡς	δὲ ἄθλιοι μὲν οἱ δίκην
[366]	τὸ ἀδικεῖν, ἀδυνατῶν αὐτὸ δρᾶν.	ὡς	δέ, δῆλον· ὁ γὰρ πρῶτος
[366]	ἀλλὰ μὴ γελᾶν ἐπαινουμένης ἀκούοντα;	ὡς	δή τοι εἴ τις ἔχει
[365]	λέγεται. (οὐκοῦν, ἐπειδὴ τὸ δοκεῖν,	ὡς	δηλοῦσί μοι οἱ σοφοί, καὶ
[379]	θεοὺς ἀνοήτως ἁμαρτάνοντος καὶ λέγοντος—	ὡς	δοιοί τε πίθοι κατακείαται ἐν
[373]	ἀποκωλύει. ~(ταῦτα γὰρ δή τισιν,	ὡς	δοκεῖ, οὐκ ἐξαρκέσει, οὐδὲ αὕτη
[360]	ὁ ἄδικος, οὐδεὶς ἂν γένοιτο,	ὡς	δόξειεν, οὕτως ἀδαμάντινος, ὃς ἂν
[367]	ἀποκρύπτεσθαι, σοῦ ἐπιθυμῶν ἀκοῦσαι τἀναντία,	ὡς	δύναμαι μάλιστα κατατείνας λέγω. μὴ
[370]	μὴν οἶμαι καὶ τόδε δῆλον,	ὡς,	ἐάν τίς τινος παρῇ ἔργου
[367]	καὶ δόξας πάρες ἄλλοις ἐπαινεῖν·	ὡς	ἐγὼ τῶν μὲν ἄλλων ἀποδεχοίμην
[371]	μὲν οὖν. (Ετι δή τινες,	ὡς	ἐγᾦμαι, εἰσὶ καὶ ἄλλοι διάκονοι,
[369]	τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, πόλις,	ὡς	ἐγᾦμαι, ἐπειδὴ τυγχάνει ἡμῶν ἕκαστος
[371]	τιμὴν ταύτην μισθὸν καλοῦντες, κέκληνται,	ὡς	ἐγᾦμαι, μισθωτοί· ἦ γάρ; Πάνυ
[361]	ὄντοιν δὲ τοιούτοιν, οὐδὲν ἔτι,	ὡς	ἐγᾦμαι, χαλεπὸν ἐπεξελθεῖν τῷ λόγῳ
[372]	βίον ἐν εἰρήνῃ μετὰ ὑγιείας,	ὡς	εἰκός, γηραιοὶ τελευτῶντες ἄλλον τοιοῦτον
[365]	οἱ δὲ αὐτοὶ οὗτοι λέγουσιν	ὡς	εἰσὶν οἷοι θυσίαις τε καὶ
[368]	οὐ φαῦλον ἀλλ’ ὀξὺ βλέποντος,	ὡς	ἐμοὶ (φαίνεται. ἐπειδὴ οὖν ἡμεῖς
[372]	Γλαύκων ὑπολαβών, Ανευ ὄψου, ἔφη,	ὡς	ἔοικας, ποιεῖς τοὺς ἄνδρας ἑστιωμένους.
[358]	δ’ ἐπαινεῖται· ἀλλ’ ἐγώ τις,	ὡς	ἔοικε, δυσμαθής. (Ιθι δή, ἔφη,
[371]	οὖν. Πλήρωμα δὴ πόλεώς εἰσιν,	ὡς	ἔοικε, καὶ μισθωτοί. Δοκεῖ μοι.
[381]	θεῷ ἐθέλειν αὑτὸν ἀλλοιοῦν, ἀλλ’	ὡς	ἔοικε, κάλλιστος καὶ ἄριστος ὢν
[357]	ἀπηλλάχθαι· τὸ δ’ ἦν ἄρα,	ὡς	ἔοικε, προοίμιον. ὁ γὰρ Γλαύκων
[372]	δ’ ἐγώ· μανθάνω. οὐ πόλιν,	ὡς	ἔοικε, σκοποῦμεν μόνον ὅπως γίγνεται,
[374]	Ημέτερον δὴ ἔργον ἂν εἴη,	ὡς	ἔοικεν, εἴπερ οἷοί τ’ ἐσμέν,
[377]	ὁπωστιοῦν παρήσομεν. Πρῶτον δὴ ἡμῖν,	ὡς	ἔοικεν, ἐπιστατητέον τοῖς μυθοποιοῖς, (καὶ
[369]	ποιῶμεν πόλιν· ποιήσει δὲ αὐτήν,	ὡς	ἔοικεν, ἡ ἡμετέρα χρεία. Πῶς
[370]	ὧν ἐλέγομεν. ὁ γὰρ γεωργός,	ὡς	ἔοικεν, οὐκ αὐτὸς ποιήσεται ἑαυτῷ
[364]	δὲ τῶν δικαίων τὰ ἄδικα	ὡς	ἐπὶ τὸ πλῆθος λέγουσι, καὶ
[377]	καὶ λαμβάνειν ἐν ταῖς ψυχαῖς	ὡς	ἐπὶ τὸ πολὺ ἐναντίας δόξας
[361]	δ’ ἐγώ, ὦ φίλε Γλαύκων,	ὡς	ἐρρωμένως ἑκάτερον ὥσπερ ἀνδριάντα εἰς
[364]	ἐπὶ πλουσίων θύρας ἰόντες πείθουσιν	ὡς	ἔστι παρὰ σφίσι δύναμις ἐκ
[378]	Ησίοδος, ~ὅ τε αὖ Κρόνος	(ὡς	ἐτιμωρήσατο αὐτόν. τὰ δὲ δὴ
[378]	ἦν δ’ ἐγώ, τὸ παράπαν	ὡς	θεοὶ θεοῖς πολεμοῦσί (τε καὶ
[381]	ἄριστε, λεγέτω ἡμῖν τῶν ποιητῶν,	ὡς—	θεοὶ ξείνοισιν ἐοικότες ἀλλοδαποῖσι, παντοῖοι
[381]	ἄλλοις ποιήμασιν εἰσαγέτω Ηραν ἠλλοιωμένην,	ὡς	ἱέρειαν ἀγείρουσαν— Ινάχου Αργείου ποταμοῦ
[364]	γὰρ ἐξ ἑνὸς στόματος ὑμνοῦσιν	ὡς	καλὸν μὲν ἡ σωφροσύνη τε
[358]	ἢ ὁ τοῦ δικαίου βίος,	ὡς	λέγουσιν. ἐπεὶ ἔμοιγε, ὦ Σώκρατες,
[383]	θεῶν καὶ λέγειν καὶ ποιεῖν,	ὡς	μήτε αὐτοὺς γόητας ὄντας τῷ
[383]	τοὺς τύπους τούτους συγχωρῶ, καὶ	ὡς	νόμοις ἂν χρῴμην.
[359]	καὶ ἐξ ὧν πέφυκε τοιαῦτα,	ὡς	ὁ λόγος. Ως δὲ καὶ
[380]	ἡμεῖς λόγον ζητοῦμεν, καὶ (λεκτέον	ὡς	ὁ μὲν θεὸς δίκαιά τε
[366]	νοῦν ζῶντές τε καὶ τελευτήσαντες,	ὡς	ὁ τῶν πολλῶν τε καὶ
[379]	ἀγαθός, πάντων ἂν εἴη αἴτιος,	ὡς	οἱ πολλοὶ λέγουσιν, ἀλλὰ ὀλίγων
[375]	τοὺς συνήθεις τε καὶ γνωρίμους	ὡς	οἷόν τε πρᾳοτάτους εἶναι, πρὸς
[378]	ἦν λέγειν, δι’ ἀπορρήτων ἀκούειν	ὡς	ὀλιγίστους, θυσαμένους οὐ χοῖρον ἀλλά
[358]	αὐτὸ δὲ δι’ αὑτὸ φευκτέον	ὡς	ὂν χαλεπόν. Οἶδα, ἦν δ’
[378]	ἀλλ’ εἴ πως μέλλομεν πείσειν	ὡς	οὐδεὶς πώποτε πολίτης ἕτερος ἑτέρῳ
[360]	οὐδεὶς ἑκὼν δίκαιος ἀλλ’ ἀναγκαζόμενος,	ὡς	οὐκ ἀγαθοῦ ἰδίᾳ ὄντος, ἐπεὶ
[377]	ὁ εἰπὼν οὐ καλῶς ἐψεύσατο	ὡς	Οὐρανός τε ἠργάσατο ἅ φησι
[380]	μέτρῳ μήτε ἄνευ μέτρου μυθολογοῦντα,	ὡς	οὔτε ὅσια ἂν λεγόμενα εἰ
[360]	γενέσθαι τοῖς παρακαθημένοις, καὶ διαλέγεσθαι	ὡς	περὶ οἰχομένου. καὶ τὸν θαυμάζειν
[365]	μὲν πείσομεν, τὰ δὲ βιασόμεθα,	ὡς	πλεονεκτοῦντες δίκην μὴ διδόναι. Αλλὰ
[365]	εἰ μέλλομεν εὐδαιμονήσειν, ταύτῃ ἰτέον,	ὡς	τὰ ἴχνη τῶν λόγων φέρει.
[379]	ἐπὶ χθόνα δῖαν ἐλαύνει· (οὐδ’	ὡς	ταμίας ἡμῖν Ζεὺς— ἀγαθῶν τε
[364]	μὲν κακίας πέρι, εὐπετείας διδόντες,	ὡς	τὴν μὲν κακότητα καὶ ἰλαδὸν
[366]	λόγοις ἐπεξῆλθεν ἱκανῶς τῷ λόγῳ	ὡς	τὸ μὲν μέγιστον κακῶν ὅσα
[377]	μύθους λέγομεν; τοῦτο δέ που	ὡς	τὸ ὅλον εἰπεῖν ψεῦδος, ἔνι
[373]	πολὺ μᾶλλον οὕτω διαιτώμενοι ἢ	ὡς	τὸ πρότερον; Πολύ γε. Καὶ
[358]	οὕτω καὶ πάλαι ὑπὸ Θρασυμάχου	ὡς	τοιοῦτον ὂν ψέγεται, ἀδικία δ’
[359]	ἃς ἐγκύψαντα ἰδεῖν ἐνόντα νεκρόν,	ὡς	φαίνεσθαι μείζω ἢ κατ’ ἄνθρωπον,
[382]	ἐπιχειρῶσιν πράττειν, τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα	ὡς	φάρμακον χρήσιμον γίγνεται; καὶ ἐν
[360]	ἀδικίαν τῆς δικαιοσύνης, ἀληθῆ οἰόμενος,	ὡς	φήσει ὁ περὶ τοῦ τοιούτου
[363]	~καὶ πάντες οἱ (τινῶν κηδόμενοι,	ὡς	χρὴ δίκαιον εἶναι, οὐκ αὐτὸ
[367]	μεταστρέφοντες αὐτοῖν τὴν δύναμιν φορτικῶς,	ὥς	γέ μοι δοκεῖ. ἀλλ’ ἐγώ,
[363]	παραπλήσια δὲ καὶ ὁ ἕτερος·	ὥς	τέ τευ γάρ φησιν ἢ
[364]	Σελήνης τε καὶ Μουσῶν ἐκγόνων,	ὥς	φασι, καθ’ ἃς θυηπολοῦσιν, πείθοντες
[364]	τισιν καὶ καταδέσμοις, τοὺς θεούς,	ὥς	φασιν, πείθοντές σφισιν ὑπηρετεῖν. τούτοις
[360]	αὐτῷ καὶ ἐκ τῆς ἀγορᾶς	ἀδεῶς	ὅτι βούλοιτο λαμβάνειν, (καὶ εἰσιόντι
[372]	ἐστεφανωμένοι καὶ ὑμνοῦντες τοὺς θεούς,	ἡδέως	συνόντες ἀλλήλοις, οὐχ ὑπὲρ τὴν
[361]	μὴ ὄντα. δοτέον οὖν τῷ	τελέως	ἀδίκῳ τὴν τελεωτάτην ἀδικίαν, καὶ
[370]	καὶ ἄλλων, οἳ ἐξ ἄλλης	πόλεως	αὐτῇ κομιοῦσιν ὧν δεῖται. Δεήσει.
[373]	δή, ὦ φίλε, μείζονος τῆς	πόλεως	δεῖ οὔ τι σμικρῷ, ~(ἀλλ’
[371]	Πάνυ μὲν οὖν. Πλήρωμα δὴ	πόλεώς	εἰσιν, ὡς ἔοικε, καὶ μισθωτοί.
[379]	ἐν τῷ παρόντι, ἀλλ’ οἰκισταὶ	πόλεως·	οἰκισταῖς δὲ τοὺς μὲν τύπους
[376]	μέλλων καλὸς κἀγαθὸς ἔσεσθαι φύλαξ	πόλεως.	Παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη. Οὗτος
[368]	ἔστι δέ που καὶ ὅλης	πόλεως;	Πάνυ γε, ἦ δ’ ὅς.
[374]	καὶ ποῖαι φύσεις ἐπιτήδειαι εἰς	πόλεως	φυλακήν. Ημέτερον μέντοι. Μὰ Δία,
[380]	ἀλλ’ εἰ μὲν ὅτι ἐδεήθησαν	κολάσεως	λέγοιεν ὡς ἄθλιοι οἱ κακοί,
[369]	ἕνεκα. Παντάπασί γε. Δευτέρα δὴ	οἰκήσεως,	τρίτη δὲ ἐσθῆτος καὶ τῶν
[374]	ὅς. Αρ’ οὖν οὐ καὶ	φύσεως	ἐπιτηδείας εἰς αὐτὸ τὸ ἐπιτήδευμα;
[376]	φαίνεται τὸ πάθος αὐτοῦ τῆς	(φύσεως	καὶ ὡς ἀληθῶς φιλόσοφον. Πῇ
[381]	παντοῖοι τελέθοντες, ἐπιστρωφῶσι πόληας· μηδὲ	Πρωτέως	καὶ Θέτιδος καταψευδέσθω μηδείς, μηδ’
[364]	δὲ ὅμαδον παρέχονται Μουσαίου καὶ	Ορφέως,	Σελήνης τε καὶ Μουσῶν ἐκγόνων,
[359]	δυνάμενον αὐτὸ ποιεῖν καὶ ὡς	ἀληθῶς	ἄνδρα οὐδ’ ἂν ἑνί ποτε
[357]	δίκαιον εἶναι ἢ ἄδικον; Ως	ἀληθῶς,	εἶπον, ἔγωγ’ ἂν ἑλοίμην, εἰ
[368]	αὐτοῦ. δοκεῖτε δή μοι ὡς	(ἀληθῶς	οὐ πεπεῖσθαι— τεκμαίρομαι δὲ ἐκ
[357]	βούλει δοκεῖν πεπεικέναι ἢ ὡς	(ἀληθῶς	πεῖσαι ὅτι παντὶ τρόπῳ ἄμεινόν
[376]	αὐτοῦ τῆς (φύσεως καὶ ὡς	ἀληθῶς	φιλόσοφον. Πῇ δή; Ηι, ἦν
[382]	ἐγώ, ὅτι τό γε ὡς	ἀληθῶς	ψεῦδος, εἰ οἷόν τε τοῦτο
[382]	ὃ νυνδὴ ἔλεγον, τοῦτο ὡς	ἀληθῶς	ψεῦδος καλοῖτο, ἡ ἐν τῇ
[376]	ἀγνῶτα, χαλεπαίνει, οὐδὲ ἓν κακὸν	προπεπονθώς·	ὃν δ’ ἂν γνώριμον, ἀσπάζεται,
[379]	μὴν αὐτοῖς γε ποιητέον μύθους.	Ορθῶς,	ἔφη· ἀλλ’ αὐτὸ δὴ τοῦτο,
[377]	μουσικῆς πρότερον ἁπτέον ἢ γυμναστικῆς.	Ορθῶς,	ἔφη. Οὐκοῦν οἶσθ’ ὅτι ἀρχὴ
[360]	ἀδικώτατον, οἷοί τ’ ἐσόμεθα κρῖναι	ὀρθῶς·	εἰ δὲ μή, οὔ. τίς
[377]	βουληθῇ γράψαι. Καὶ γάρ, ἔφη,	ὀρθῶς	ἔχει τά γε τοιαῦτα μέμφεσθαι.
[371]	τάττουσιν ταύτην, ἐν μὲν ταῖς	ὀρθῶς	οἰκουμέναις πόλεσι σχεδόν τι οἱ
[361]	οὕτω καὶ ὁ ἄδικος ἐπιχειρῶν	ὀρθῶς	τοῖς ἀδικήμασιν λανθανέτω, εἰ μέλλει
[375]	τε καὶ ἐπισκεψάμενος τὰ ἔμπροσθεν,	Δικαίως	γε, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ
[375]	Δία, ἦ δ’ ὅς, οὐ	ῥᾳδίως.	(Αλλὰ μέντοι δεῖ γε πρὸς
[378]	πόλιν φυλάξειν αἴσχιστον νομίζειν τὸ	ῥᾳδίως	ἀλλήλοις ἀπεχθάνεσθαι— πολλοῦ δεῖ γιγαντομαχίας
[377]	Κομιδῇ μὲν οὖν. Αρ’ οὖν	ῥᾳδίως	οὕτω παρήσομεν τοὺς ἐπιτυχόντας ὑπὸ
[378]	εἰ ἦν ἀληθῆ ᾤμην δεῖν	ῥᾳδίως	οὕτως λέγεσθαι πρὸς ἄφρονάς τε
[367]	αὑτοῦ ἦν ἕκαστος ἄριστος φύλαξ,	δεδιὼς	μὴ ἀδικῶν τῷ μεγίστῳ κακῷ
[382]	ἔνι. Οὔ μοι δοκεῖ. Αλλὰ	δεδιὼς	τοὺς ἐχθροὺς ψεύδοιτο; (Πολλοῦ γε
[364]	κακότητα καὶ ἰλαδὸν ἔστιν ἑλέσθαι	(ῥηϊδίως·	λείη μὲν ὁδός, μάλα δ’
[364]	πημῆναι ἐθέλῃ, μετὰ σμικρῶν δαπανῶν	ὁμοίως	δίκαιον ἀδίκῳ βλάψει ἐπαγωγαῖς τισιν
[372]	φηγοὺς σποδιοῦσιν (πρὸς τὸ πῦρ,	μετρίως	ὑποπίνοντες· καὶ οὕτω διάγοντες τὸν
[361]	πάντων πλὴν δικαιοσύνης καὶ ποιητέος	ἐναντίως	διακείμενος τῷ προτέρῳ· μηδὲν γὰρ
[368]	γε (ἥσθην καὶ εἶπον· Οὐ	κακῶς	εἰς ὑμᾶς, ὦ παῖδες ἐκείνου
[372]	τρυφῶσαν πόλιν. ἴσως οὖν οὐδὲ	κακῶς	ἔχει· σκοποῦντες γὰρ καὶ τοιαύτην
[377]	Τί τοῦτο; (Οταν εἰκάζῃ τις	κακῶς	(οὐσίαν) τῷ λόγῳ, περὶ θεῶν
[381]	παιδία ἐκδειματούντων, λέγουσαι τοὺς μύθους	κακῶς,	ὡς ἄρα θεοί τινες περιέρχονται
[367]	ἄν, μεταστρέφοντες αὐτοῖν τὴν δύναμιν	φορτικῶς,	ὥς γέ μοι δοκεῖ. ἀλλ’
[374]	ἐργαζόμενος οὐ παριεὶς τοὺς καιροὺς	καλῶς	ἀπεργάσεσθαι· τὰ δὲ δὴ περὶ
[374]	ἡμῖν τὸ τῆς σκυτικῆς ἔργον	καλῶς	γίγνοιτο, καὶ τῶν ἄλλων ἑνὶ
[374]	εἰ μέμνησαι, ἀδύνατον ἕνα πολλὰς	καλῶς	ἐργάζεσθαι τέχνας. Αληθῆ λέγεις, ἔφη.
[381]	δὴ ταῦτα. (Πᾶν δὴ τὸ	καλῶς	ἔχον ἢ φύσει ἢ τέχνῃ
[377]	μεγίστων ψεῦδος ὁ εἰπὼν οὐ	καλῶς	ἐψεύσατο ὡς Οὐρανός τε ἠργάσατο
[374]	ἐγώ, καὶ ἡμεῖς ἅπαντες ὡμολογήσαμεν	καλῶς,	ἡνίκα ἐπλάττομεν τὴν πόλιν· ὡμολογοῦμεν
[369]	ἐπισκοποῦντες. Αλλά μοι δοκεῖς, ἔφη,	καλῶς	λέγειν. Αρ’ οὖν, ἦν δ’
[372]	Αλλ’ ἴσως, ἦν δ’ ἐγώ,	καλῶς	λέγεις· καὶ σκεπτέον γε καὶ
[377]	τε καὶ ἐάν τις μὴ	καλῶς	ψεύδηται. Τί τοῦτο; (Οταν εἰκάζῃ
[379]	αἴτιον, τῶν δὲ κακῶν ἀναίτιον.	(Παντελῶς	γ’ ἔφη. Οὐδ’ ἄρα, ἦν
[366]	ἔψεξεν ἀδικίαν οὐδ’ ἐπῄνεσεν δικαιοσύνην	ἄλλως	ἢ δόξας τε καὶ τιμὰς
[369]	ἔφη ὁ Αδείμαντος· ἀλλὰ μὴ	ἄλλως	ποίει. Γίγνεται τοίνυν, ἦν δ’
[377]	ὅτι ἀρχὴ παντὸς ἔργου μέγιστον,	ἄλλως	(τε δὴ καὶ νέῳ καὶ
[377]	καὶ πρῶτον καὶ μάλιστα μέμφεσθαι,	ἄλλως	τε καὶ ἐάν τις μὴ
[365]	εὐδαιμονίας, ἐπὶ τοῦτο δὴ τρεπτέον	ὅλως·	πρόθυρα μὲν καὶ σχῆμα κύκλῳ
[381]	δυνατὸν ἕκαστος αὐτῶν μένει ἀεὶ	ἁπλῶς	ἐν τῇ αὑτοῦ μορφῇ. Απασα,
[374]	δεῖ μᾶλλον κήδεσθαι ἢ πολεμικῆς;	Οὐδαμῶς.	Αλλ’ ἄρα τὸν μὲν σκυτοτόμον
[371]	αὑτοῦ δημιουργίας καθήμενος ἐν ἀγορᾷ;	Οὐδαμῶς,	ἦ δ’ ὅς, ἀλλὰ εἰσὶν
[376]	τε οἰκεῖον καὶ τὸ ἀλλότριον;	Οὐδαμῶς,	ἦ δ’ ὅς, ὅπως οὔ.
[379]	οὖν ὃ μὴ βλαβερὸν βλάπτει;	Οὐδαμῶς.	Ο δὲ μὴ βλάπτει κακόν
[374]	οὐκ ἄρα φαῦλον πρᾶγμα ἠράμεθα·	ὅμως	δὲ οὐκ ἀποδειλιατέον, ὅσον γ’
[365]	εὐπετές, (φήσομεν, τῶν μεγάλων· ἀλλ’	ὅμως,	εἰ μέλλομεν εὐδαιμονήσειν, ταύτῃ ἰτέον,
[366]	ψευδῆ μὲν ἀποφῆναι ἃ εἰρήκαμεν,	ἱκανῶς	δὲ ἔγνωκεν ὅτι ἄριστον δικαιοσύνη,
[362]	που οἴει, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	ἱκανῶς	εἰρῆσθαι περὶ τοῦ λόγου; Αλλὰ
[372]	(χειμῶνος ἠμφιεσμένοι τε καὶ ὑποδεδεμένοι	ἱκανῶς·	θρέψονται δὲ ἐκ μὲν τῶν
[362]	καὶ θεοῖς θυσίας καὶ ἀναθήματα	ἱκανῶς	καὶ μεγαλοπρεπῶς θύειν τε καὶ
[374]	ἐργαζόμενος, πεττευτικὸς δὲ ἢ κυβευτικὸς	ἱκανῶς	οὐδ’ ἂν εἷς γένοιτο μὴ
[366]	οὔτ’ ἐν ἰδίοις λόγοις ἐπεξῆλθεν	ἱκανῶς	τῷ λόγῳ ὡς τὸ μὲν
[361]	ἐγώ, ὦ φίλε Γλαύκων, ὡς	ἐρρωμένως	ἑκάτερον ὥσπερ ἀνδριάντα εἰς τὴν
[370]	ὦ Σώκρατες, οὕτω ῥᾷον ἢ	κείνως.	Οὐδέν, ἦν δ’ ἐγώ, μὰ
[371]	δή; ἐν αὐτῇ τῇ πόλει	πῶς	ἀλλήλοις μεταδώσουσιν ὧν ἂν ἕκαστοι
[373]	τις αὐτὰ ἔδεται· ἦ γάρ;	Πῶς	γὰρ οὔ; (Οὐκοῦν καὶ ἰατρῶν
[379]	ἄν τινος εἴη κακοῦ αἴτιον;	Πῶς	γάρ; Τί δέ; ὠφέλιμον τὸ
[369]	ὡς ἔοικεν, ἡ ἡμετέρα χρεία.	Πῶς	δ’ οὔ; (Αλλὰ μὴν πρώτη
[375]	ἀνδρεῖόν γε, εἴπερ εὖ μαχεῖται.	Πῶς	δ’ οὔ; Ανδρεῖος δὲ εἶναι
[374]	ἐπιτηδείας εἰς αὐτὸ τὸ ἐπιτήδευμα;	Πῶς	δ’ οὔ; Ημέτερον δὴ ἔργον
[376]	πρότερον ἀρξόμεθα παιδεύοντες ἢ γυμναστικῇ;	Πῶς	δ’ οὔ; Μουσικῆς δ’ εἶπον,
[381]	τοῦ θεοῦ πάντῃ ἄριστα ἔχει.	Πῶς	δ’ οὔ; Ταύτῃ μὲν δὴ
[381]	ὑγιέστατον καὶ ἰσχυρότατον (ἥκιστα ἀλλοιοῦται;	Πῶς	δ’ οὔ; Ψυχὴν δὲ οὐ
[376]	ἔτι προσγενέσθαι φιλόσοφος τὴν φύσιν;	~(Πῶς	δή; ἔφη· οὐ γὰρ ἐννοῶ.
[377]	τά γε τοιαῦτα μέμφεσθαι. ἀλλὰ	πῶς	δὴ λέγομεν καὶ ποῖα; Πρῶτον
[373]	μετὰ τοῦτο, ὦ Γλαύκων; ἢ	πῶς	ἔσται; Οὕτως, ἔφη. Καὶ μηδέν
[382]	θεοί τε καὶ ἄνθρωποι μισοῦσιν;	Πῶς,	ἔφη, λέγεις; Οὕτως, ἦν δ’
[369]	Φέρε δή, ἦν δ’ ἐγώ,	πῶς	ἡ πόλις ἀρκέσει ἐπὶ τοσαύτην
[377]	τοῖς ψευδέσιν; Οὐ μανθάνω, ἔφη,	πῶς	λέγεις. Οὐ μανθάνεις, ἦν δ’
[375]	ἧς γὰρ προυθέμεθα εἰκόνος ἀπελείφθημεν.	Πῶς	λέγεις; Οὐκ ἐννενοήκαμεν ὅτι εἰσὶν
[373]	δὴ ἐξ ἱκανῆς ἔσται. ἢ	πῶς	λέγομεν; Οὕτως, ἔφη. Οὐκοῦν τῆς
[378]	καὶ οἰκείους αὐτῶν— ἀλλ’ εἴ	πως	μέλλομεν πείσειν ὡς οὐδεὶς πώποτε
[376]	καταμαθεῖν, τὴν δὲ ἀγνοῆσαι. καίτοι	πῶς	οὐκ ἂν φιλομαθὲς εἴη συνέσει
[375]	ὅτι γε θυμοειδῆ. Καὶ τοῦτο.	Πῶς	οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ
[372]	ἄλλο ἢ ταῦτα ἐχόρταζες; Αλλὰ	πῶς	χρή, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ
[362]	θυσίας καὶ ἀναθήματα ἱκανῶς καὶ	μεγαλοπρεπῶς	θύειν τε καὶ ἀνατιθέναι, καὶ
[368]	ἀπορῶ ὅτι χρήσωμαι. οὔτε γὰρ	ὅπως	βοηθῶ ἔχω· δοκῶ γάρ μοι
[372]	πόλιν, ὡς ἔοικε, σκοποῦμεν μόνον	ὅπως	γίγνεται, ἀλλὰ καὶ τρυφῶσαν πόλιν.
[368]	δυνάμενον φθέγγεσθαι. κράτιστον οὖν οὕτως	ὅπως	δύναμαι ἐπικουρεῖν αὐτῇ. Ο τε
[368]	οὐκ ἀπεδέξασθέ μου— οὔτ’ αὖ	ὅπως	μὴ βοηθήσω ἔχω· δέδοικα γὰρ
[378]	τι μέγα καὶ ἄπορον θῦμα,	ὅπως	ὅτι ἐλαχίστοις συνέβη ἀκοῦσαι. Καὶ
[376]	ἀλλότριον; Οὐδαμῶς, ἦ δ’ ὅς,	ὅπως	οὔ. Αλλὰ μέντοι, εἶπον ἐγώ,
[364]	ἀγαναῖσιν (λοιβῇ τε κνίσῃ τε	παρατρωπῶσ’	ἄνθρωποι λισσόμενοι, ὅτε κέν τις
[361]	λεκτέον οὖν· καὶ δὴ κἂν	ἀγροικοτέρως	λέγηται, μὴ ἐμὲ οἴου λέγειν,
[368]	περὶ τῆς ὠφελίας αὐτοῖν τἀληθὲς	ποτέρως	ἔχει. εἶπον οὖν ὅπερ ἐμοὶ
[364]	δυνάμεις ἔχοντας εὐδαιμονίζειν καὶ τιμᾶν	εὐχερῶς	ἐθέλουσιν δημοσίᾳ τε καὶ ἰδίᾳ,
[366]	δίκαιος, ἀλλ’ ὑπὸ ἀνανδρίας ἢ	γήρως	ἤ τινος ἄλλης ἀσθενείας ψέγει
[381]	παντοδαποὺς φαίνεσθαι, ἐξαπατῶντες καὶ γοητεύοντες;	Ισως,	ἔφη. ~(Τί δέ; ἦν δ’
[371]	ἡ πόλις, ὥστ’ εἶναι τελέα;	Ισως.	Ποῦ οὖν ἄν ποτε ἐν
[368]	πόλις ἑνὸς ἀνδρός; Μεῖζον, ἔφη.	Ισως	τοίνυν πλείων ἂν δικαιοσύνη ἐν
[367]	σύνοικος ᾖ. Ταῦτα, ὦ Σώκρατες,	ἴσως	δὲ καὶ ἔτι τούτων πλείω
[378]	ἀμετάστατα φιλεῖ γίγνεσθαι· ὧν δὴ	ἴσως	ἕνεκα περὶ παντὸς ποιητέον ἃ
[372]	τινὶ τῇ πρὸς ἀλλήλους. Αλλ’	ἴσως,	ἦν δ’ ἐγώ, καλῶς λέγεις·
[372]	γίγνεται, ἀλλὰ καὶ τρυφῶσαν πόλιν.	ἴσως	οὖν οὐδὲ κακῶς ἔχει· σκοποῦντες
[370]	Καὶ ὁ Αδείμαντος ἔφη· Αλλ’	ἴσως,	ὦ Σώκρατες, οὕτω ῥᾷον ἢ
[379]	τὴν ἁμαρτίαν περὶ τοὺς θεοὺς	ἀνοήτως	ἁμαρτάνοντος καὶ λέγοντος— ὡς δοιοί
[358]	ὡς ἀγαθόν, τρίτον δὲ ὅτι	εἰκότως	αὐτὸ δρῶσι· πολὺ γὰρ ἀμείνων
[370]	πολλῶν δὲ καὶ τούτῳ δεῖ.	ὡσαύτως	δ’ ὁ ὑφάντης τε καὶ
[374]	καὶ τῶν ἄλλων ἑνὶ ἑκάστῳ	ὡσαύτως	ἓν ἀπεδίδομεν, πρὸς ὃ ἐπεφύκει
[360]	οὐδεὶς ἂν γένοιτο, ὡς δόξειεν,	οὕτως	ἀδαμάντινος, ὃς ἂν μείνειεν ἐν
[358]	ὦ Σώκρατες, οὔ τι δοκεῖ	οὕτως·	ἀπορῶ μέντοι διατεθρυλημένος τὰ ὦτα
[380]	Οὐκ ἔχω, ἔφη, νῦν γε	οὕτως	εἰπεῖν. Τί δὲ τόδε; οὐκ
[367]	δὲ μέγιστον ἀγαθόν. ~(εἰ γὰρ	οὕτως	ἐλέγετο ἐξ ἀρχῆς ὑπὸ πάντων
[367]	τῶν μὲν ἄλλων ἀποδεχοίμην ἂν	οὕτως	ἐπαινούντων δικαιοσύνην καὶ ψεγόντων ἀδικίαν,
[369]	ζητήσωμεν ποῖόν τί ἐστιν· ἔπειτα	οὕτως	ἐπισκεψώμεθα καὶ ἐν ἑνὶ ἑκάστῳ,
[368]	ἐφάνη οἶμαι ἐκεῖνα πρῶτον ἀναγνόντας	οὕτως	ἐπισκοπεῖν τὰ ἐλάττω, εἰ τὰ
[383]	πομπάς, οὔθ’ ὕπαρ οὐδ’ ὄναρ.	~(Οὕτως,	ἔφη, ἔμοιγε καὶ αὐτῷ φαίνεται
[373]	ὦ Γλαύκων; ἢ πῶς ἔσται;	Οὕτως,	ἔφη. Καὶ μηδέν γέ πω
[373]	ἱκανῆς ἔσται. ἢ πῶς λέγομεν;	Οὕτως,	ἔφη. Οὐκοῦν τῆς τῶν πλησίον
[382]	Καὶ μάλα, ἦ δ’ ὅς,	οὕτως	ἔχει. Κατὰ τί δὴ οὖν
[366]	τῶν θεῶν γενόμενοι, οἳ ταῦτα	οὕτως	ἔχειν μηνύουσιν. Κατὰ τίνα οὖν
[381]	ἦν δ’ ἐγώ, λέγεις. καὶ	οὕτως	ἔχοντος δοκεῖ ἄν τίς σοι,
[382]	ἄνθρωποι μισοῦσιν; Πῶς, ἔφη, λέγεις;	Οὕτως,	ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι τῷ
[378]	ἦν ἀληθῆ ᾤμην δεῖν ῥᾳδίως	οὕτως	λέγεσθαι πρὸς ἄφρονάς τε καὶ
[368]	καὶ δυνάμενον φθέγγεσθαι. κράτιστον οὖν	οὕτως	ὅπως δύναμαι ἐπικουρεῖν αὐτῇ. Ο
[376]	ἔφη. Οὗτος μὲν δὴ ἂν	οὕτως	ὑπάρχοι. θρέψονται δὲ δὴ ἡμῖν