Pages
[327]	~Πολιτεία	Α.	(Σωκράτης κατέβην χθὲς εἰς Πειραιᾶ
[348]	καὶ φημί, ἔφη, καὶ δι'	ἅ,	εἴρηκα. φέρε δή, τὸ τοιόνδε
[345]	σύ γε· ἀλλὰ πρῶτον μέν,	ἃ	ἂν εἴπῃς, ἔμμενε τούτοις, ἢ
[331]	δικαιοσύνης, ἀληθῆ τε λέγειν καὶ	ἃ	ἂν λάβῃ τις ἀποδιδόναι. πάνυ
[345]	αὐτὴν καὶ μὴ διακωλύῃ πράττειν	ἃ	βούλεται. ἀλλ' ὠγαθέ, ἔστω μὲν
[339]	ἀσύμφορα; ἢ πῶς λέγεις; οὕτως.	ἃ	δ' ἂν θῶνται ποιητέον τοῖς
[339]	ἐνίοτε διαμαρτάνειν τοῦ ἑαυτοῖς βελτίστου,	ἃ	δ' ἂν προστάττωσιν οἱ ἄρχοντες
[349]	οὐκοῦν καὶ ἅπερ φρόνιμον, ἀγαθόν,	ἃ	δὲ ἄφρονα, κακόν; ναί. τί
[339]	δίκαιον εἶναι φῇς ταῦτα ποιεῖν	ἃ	ἐκεῖνοι προσέταξαν ἆρα τότε, ὦ
[352]	ἅμα ἀδικεῖν, δι' ἣν ἔπραξαν	ἃ	ἔπραξαν, ὥρμησαν δὲ ἐπὶ τὰ
[349]	καὶ τἆλλα αὐτῷ πάντα προσθήσεις	~(ἃ	ἡμεῖς τῷ δικαίῳ προσετίθεμεν, ἐπειδή
[342]	συμφέρον καὶ πρέπον, καὶ λέγει	ἃ	λέγει καὶ ποιεῖ ἃ ποιεῖ
[331]	καρδίαν ἀτάλλοισα γηροτρόφος συναορεῖ ἐλπὶς	ἃ	μάλιστα θνατῶν πολύστροφον γνώμαν κυβερνᾷ.
[350]	μέμνημαι, ἔφη· ἀλλ' ἔμοιγε οὐδὲ	ἃ	νῦν λέγεις ἀρέσκει, καὶ ἔχω
[348]	δὲ οὐκ ἄξια λόγου, ἀλλ'	ἃ	νυνδὴ ἔλεγον. (τοῦτο μέν, ἔφην,
[342]	λέγει ἃ λέγει καὶ ποιεῖ	ἃ	ποιεῖ ἅπαντα. ~(ἐπειδὴ οὖν ἐνταῦθα
[339]	συμφέρον. τί λέγεις σύ; ἔφη.	ἃ	σὺ λέγεις, ἔμοιγε δοκῶ· σκοπῶμεν
[329]	καὶ εὐωχίας καὶ ἄλλ' ἄττα	ἃ	τῶν τοιούτων ἔχεται, καὶ ἀγανακτοῦσιν
[331]	χρήματα ἔπειτα ἐκεῖσε ἀπιέναι δεδιότα,	μέγα	μέρος εἰς τοῦτο ἡ τῶν
[336]	τοῦ Θηβαίου ἤ τινος ἄλλου	μέγα	οἰομένου δύνασθαι πλουσίου ἀνδρός. ἀληθέστατα,
[352]	δικαίως (ἂν) ταῦτα τούτων φαμὲν	ἔργα	εἶναι; πάνυ γε. ~(τί δέ;
[353]	ὦ Θρασύμαχε, ψυχὴ τὰ αὑτῆς	ἔργα	εὖ ἀπεργάσεται στερομένη τῆς οἰκείας
[327]	ὁ Κεφάλου ἐκέλευσε δραμόντα τὸν	παῖδα	περιμεῖναί ἑ κελεῦσαι. καί μου
[334]	τὸν Δί' ἔφη, ἀλλ' οὐκέτι	οἶδα	ἔγωγε ὅτι ἔλεγον· τοῦτο μέντοι
[341]	ὡς ἠρόμην; εὖ μὲν οὖν	οἶδα,	ἔφη. καὶ οὐδέν γέ σοι
[354]	ὁπότε γὰρ τὸ δίκαιον μὴ	οἶδα	ὅ ἐστιν, σχολῇ εἴσομαι εἴτε
[345]	Δί' οὔκ, ἔφη, ἀλλ' εὖ	οἶδα.	τί δέ, ἦν δ' ἐγώ,
[338]	τί λέγεις· νῦν γὰρ οὔπω	οἶδα.	τὸ τοῦ κρείττονος φῂς συμφέρον
[333]	ἀμπελουργική; φαίνεται. φήσεις δὲ καὶ	ἀσπίδα	καὶ λύραν ὅταν δέῃ φυλάττειν
[328]	μετὰ τὸ δεῖπνον καὶ τὴν	παννυχίδα	θεασόμεθα. καὶ συνεσόμεθά τε πολλοῖς
[328]	ὁ Πολέμαρχος. καὶ πρός γε	παννυχίδα	ποιήσουσιν, ἣν ἄξιον θεάσασθαι· ἐξαναστησόμεθα
[345]	δικαιοσύνης κερδαλεώτερον εἶναι, οὐδ' ἐὰν	ἐᾷ	τις αὐτὴν καὶ μὴ διακωλύῃ
[350]	ἄν με φαίης. ἢ οὖν	ἔα	με εἰπεῖν ὅσα βούλομαι, ἤ,
[338]	καὶ αὐτῷ συμφέρει τὰ βόεια	κρέα	πρὸς τὸ σῶμα, τοῦτο τὸ
[348]	δ' ἐγώ, ὅσα ἄρτι Θρασύμαχος	ἀγαθὰ	διῆλθεν τῷ τοῦ ἀδίκου; ἤκουσα,
[348]	λόγον παρὰ λόγον, ὅσα αὖ	ἀγαθὰ	ἔχει τὸ δίκαιον εἶναι, καὶ
[348]	καὶ ἄλλον ἡμεῖς, ἀριθμεῖν δεήσει	(τἀγαθὰ	καὶ μετρεῖν ὅσα ἑκάτεροι ἐν
[336]	ὦ φίλε. ἀλλ' οἶμαι οὐ	δυνάμεθα·	~ἐλεεῖσθαι οὖν ἡμᾶς πολὺ (μᾶλλον
[350]	Θρασύμαχον ἐρυθριῶντα ἐπειδὴ δὲ οὖν	διωμολογησάμεθα	τὴν δικαιοσύνην ἀρετὴν εἶναι καὶ
[336]	διακοῦσαι τὸν λόγον· ὡς δὲ	διεπαυσάμεθα	καὶ ἐγὼ ταῦτ' εἶπον, οὐκέτι
[352]	εὐδαιμονέστεροί εἰσιν, ὅπερ τὸ ὕστερον	προυθέμεθα	σκέψασθαι, σκεπτέον. φαίνονται μὲν οὖν
[328]	γὰρ ἐτύγχανεν ἐν τῇ αὐλῇ.	ἐκαθεζόμεθα	οὖν παρ' αὐτόν· ἔκειντο γὰρ
[328]	πολλοῖς τῶν νέων αὐτόθι καὶ	διαλεξόμεθα.	ἀλλὰ μένετε (καὶ μὴ ἄλλως
[328]	τὸ δεῖπνον καὶ τὴν παννυχίδα	θεασόμεθα.	καὶ συνεσόμεθά τε πολλοῖς τῶν
[348]	αὐτοί τε δικασταὶ καὶ ῥήτορες	ἐσόμεθα.	πάνυ μὲν οὖν, ἔφη. ὁποτέρως
[328]	καὶ τὴν παννυχίδα θεασόμεθα. καὶ	συνεσόμεθά	τε πολλοῖς τῶν νέων αὐτόθι
[348]	ἤδη δικαστῶν τινων τῶν διακρινούντων	δεησόμεθα·	ἂν δὲ ὥσπερ ἄρτι ἀνομολογούμενοι
[328]	παννυχίδα ποιήσουσιν, ἣν ἄξιον θεάσασθαι·	ἐξαναστησόμεθα	γὰρ μετὰ τὸ δεῖπνον καὶ
[344]	φροντίζειν εἴτε χεῖρον εἴτε βέλτιον	βιωσόμεθα	ἀγνοοῦντες ὃ σὺ φῂς εἰδέναι.
[345]	ἱκανῶς ἡμᾶς ὅτι οὐκ ὀρθῶς	βουλευόμεθα	δικαιοσύνην ἀδικίας περὶ πλείονος ποιούμενοι.
[329]	γέ μοι φαίνεται. πολλάκις γὰρ	συνερχόμεθά	τινες εἰς ταὐτὸν παραπλησίαν ἡλικίαν
[347]	μὲν δὴ καὶ εἰς αὖθις	σκεψόμεθα·	πολὺ δέ μοι δοκεῖ μεῖζον
[335]	βλάπτειν. συγχωρῶ, ἦ δ' ὅς.	μαχούμεθα	ἄρα, ἦν δ' ἐγώ, κοινῇ
[334]	μάλα, ἔφη, οὕτω συμβαίνει. ἀλλὰ	μεταθώμεθα·	κινδυνεύομεν γὰρ οὐκ ὀρθῶς τὸν
[334]	δὲ πῶς, ἦν δ' ἐγώ,	μεταθώμεθα;	τὸν δοκοῦντά τε, ἦ δ'
[348]	βούλει οὖν αὐτὸν πείθωμεν, ἂν	δυνώμεθά	πῃ ἐξευρεῖν, ὡς οὐκ ἀληθῆ
[340]	οὕτω λέγει Θρασύμαχος, οὕτως αὐτοῦ	ἀποδεχώμεθα.	καί μοι εἰπέ, ὦ Θρασύμαχε·
[333]	χρήσιμον ὂν τυγχάνει. τόδε δὲ	σκεψώμεθα.	ἆρ' οὐχ ὁ πατάξαι δεινότατος
[351]	ὅπερ ἄρτι, ~ἵνα καὶ ἑξῆς	διασκεψώμεθα	(τὸν λόγον, ὁποῖόν τι τυγχάνει
[345]	Θρασύμαχε ἔτι (γὰρ τὰ ἔμπροσθεν	ἐπισκεψώμεθα	ὅτι τὸν ὡς ἀληθῶς ἰατρὸν
[337]	ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε· εὖ οὖν	ᾔδησθα	ὅτι εἴ τινα ἔροιο ὁπόσα
[336]	εἰμι κοινωνεῖν τῆς μάχης. ~(ἀλλ'	οἶσθα,	ἦν δ' ἐγώ, οὗ μοι
[347]	ὅταν ἐθέλωσιν ἄρχειν. ἢ οὐκ	οἶσθα	ὅτι τὸ φιλότιμόν τε καὶ
[328]	ὅτι σοι φαίνεται τοῦτο, ἐπειδὴ	ἐνταῦθα	ἤδη εἶ τῆς ἡλικίας ὃ
[329]	καὶ οἱ ἄλλοι πάντες ὅσοι	ἐνταῦθα	ἦλθον ἡλικίας. νῦν δ' ἔγωγε
[343]	ἃ ποιεῖ ἅπαντα. ~(ἐπειδὴ οὖν	ἐνταῦθα	ἦμεν τοῦ λόγου καὶ πᾶσι
[342]	ἐκείνου οὗπέρ εἰσιν τέχναι. συνεχώρησεν	ἐνταῦθα	καὶ μάλα μόγις. οὐκ ἄρα
[353]	συνεχωρήσαμεν γάρ. ἡ μὲν ἄρα	δικαία	ψυχὴ καὶ ὁ δίκαιος ἀνὴρ
[333]	πρὸς τὰ συμβόλαια, ὦ Σώκρατες.	συμβόλαια	δὲ λέγεις κοινωνήματα ἤ τι
[333]	ἂν χρήσιμον εἶναι; πρὸς τὰ	συμβόλαια,	ὦ Σώκρατες. συμβόλαια δὲ λέγεις
[327]	Α. (Σωκράτης κατέβην χθὲς εἰς	Πειραιᾶ	μετὰ Γλαύκωνος τοῦ Ἀρίστωνος προσευξόμενός
[328]	θαμίζεις ἡμῖν καταβαίνων εἰς τὸν	Πειραιᾶ.	χρῆν μέντοι. εἰ μὲν γὰρ
[344]	σμικρὸν τἀλλότρια καὶ λάθρᾳ καὶ	βίᾳ	ἀφαιρεῖται, καὶ ἱερὰ καὶ ὅσια
[333]	εἰρήνῃ δικαιοσύνη; ~(χρήσιμον. καὶ γὰρ	γεωργία·	ἢ οὔ; ναί. πρός γε
[346]	ἀλλ' οὐ τὸ τοῦ κρείττονος.	διὰ	δὴ ταῦτα ἔγωγε, ὦ φίλε
[329]	~(ἐγώ σοι, ἔφη, νὴ τὸν	Δία	ἐρῶ, ὦ Σώκρατες, οἷόν γέ
[350]	τί ἄλλο βούλει; οὐδὲν μὰ	Δία,	ἦν δ' ἐγώ, ἀλλ' εἴπερ
[343]	καὶ ἄλλο τι σκοπεῖν αὐτοὺς	διὰ	νυκτὸς καὶ ἡμέρας ἢ τοῦτο,
[354]	(εἱστίαμαι, δι' ἐμαυτὸν ἀλλ' οὐ	διὰ	σέ· ἀλλ' ὥσπερ οἱ λίχνοι
[342]	ὄψεως καὶ ὦτα ἀκοῆς καὶ	διὰ	ταῦτα ἐπ' αὐτοῖς δεῖ τινος
[341]	ὅτι παντάπασι μὲν οὖν προσδεῖται.	διὰ	ταῦτα καὶ ἡ τέχνη ἐστὶν
[347]	τε καὶ ἔστιν; ἔγωγε, ἔφη.	διὰ	ταῦτα τοίνυν, ἦν δ' ἐγώ,
[330]	(ὅτι οὐ δι' αὑτὸν ἀλλὰ	διὰ	τὴν πόλιν εὐδοκιμοῖ, ἀπεκρίνατο ὅτι
[343]	δὲ τοῦ δημοσίου μηδὲν ὠφελεῖσθαι	διὰ	τὸ δίκαιον εἶναι, πρὸς δὲ
[329]	οὐ διὰ τὸν τρόπον ἀλλὰ	διὰ	τὸ πολλὴν οὐσίαν κεκτῆσθαι· τοῖς
[352]	αὐτὸ ποιεῖν πράττειν μεθ' αὑτοῦ	διὰ	τὸ στασιάζειν καὶ διαφέρεσθαι, ἔτι
[346]	ἐάν τις κυβερνῶν ὑγιὴς γίγνηται	διὰ	τὸ συμφέρον αὐτῷ πλεῖν ἐν
[329]	ῥᾳδίως τὸ γῆρας φέρειν οὐ	διὰ	τὸν τρόπον ἀλλὰ διὰ τὸ
[328]	μάλα πρεσβύτης μοι ἔδοξεν εἶναι·	διὰ	χρόνου γὰρ καὶ (ἑωράκη αὐτόν.
[328]	δ' ἐγώ· καινόν γε τοῦτο.	λαμπάδια	ἔχοντες διαδώσουσιν ἀλλήλοις ἁμιλλώμενοι τοῖς
[328]	ἐστιν, τραχεῖα καὶ χαλεπή, ἢ	ῥᾳδία	καὶ εὔπορος. καὶ δὴ καὶ
[344]	βούλει κρίνειν ὅσῳ μᾶλλον συμφέρει	ἰδίᾳ	αὑτῷ ἄδικον εἶναι ἢ τὸ
[333]	δικαιοσύνη χρήσιμος καὶ κοινῇ καὶ	ἰδίᾳ·	ὅταν δὲ χρῆσθαι, ἡ ἀμπελουργική;
[353]	ἂν αὐτὰ ἀποδοῖμεν καὶ φαῖμεν	ἴδια	ἐκείνης εἶναι; οὐδενὶ ἄλλῳ. τί
[344]	καὶ ἱερὰ καὶ ὅσια καὶ	ἴδια	καὶ δημόσια, ἀλλὰ (συλλήβδην· ὧν
[331]	δὲ μηδὲν ἑαυτῷ ἄδικον συνειδότι	ἡδεῖα	ἐλπὶς ἀεὶ πάρεστι καὶ ἀγαθὴ
[343]	κρείττονός τε καὶ ἄρχοντος συμφέρον,	οἰκεία	δὲ τοῦ πειθομένου τε καὶ
[343]	μηδεμία ἄλλη ζημία, τά γε	οἰκεῖα	δι' ἀμέλειαν μοχθηροτέρως ἔχειν, ἐκ
[353]	τοῦτο ἐρωτῶ, ἀλλ' εἰ τῇ	οἰκείᾳ	μὲν ἀρετῇ τὸ αὑτῶν ἔργον
[331]	καὶ ὁσίως τὸν βίον διαγάγῃ,	γλυκεῖά	οἱ καρδίαν ἀτάλλοισα γηροτρόφος συναορεῖ
[337]	ἔφη, αὕτη κείνη ἡ εἰωθυῖα	εἰρωνεία	Σωκράτους, καὶ ταῦτ' ἐγὼ ᾔδη
[338]	παγκρατιαστὴς καὶ αὐτῷ συμφέρει τὰ	βόεια	κρέα πρὸς τὸ σῶμα, τοῦτο
[335]	οὖν. ἀλλ' ἡ δικαιοσύνη οὐκ	ἀνθρωπεία	ἀρετή; καὶ τοῦτ' ἀνάγκη. καὶ
[327]		~Πολιτεία	Α. (Σωκράτης κατέβην χθὲς εἰς
[328]	δεήσει πορεύεσθαι, ποία τίς ἐστιν,	τραχεῖα	καὶ χαλεπή, ἢ ῥᾳδία καὶ
[354]	αὐτοῦ εἴτε κακία ἐστὶν καὶ	ἀμαθία,	εἴτε σοφία καὶ ἀρετή, καὶ
[351]	καὶ ἰσχυρότερον ἀδικίας, ἐπειδήπερ ἐστὶν	ἀμαθία	ἡ ἀδικία οὐδεὶς ἂν ἔτι
[329]	κεκτῆσθαι· τοῖς γὰρ πλουσίοις πολλὰ	παραμύθιά	φασιν εἶναι. ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις·
[353]	ἔργον εὖ ἐργάσεται τὰ ἐργαζόμενα,	κακίᾳ	δὲ κακῶς. ἀληθές, ἔφη, τοῦτό
[354]	τὸ σκέψασθαι περὶ αὐτοῦ εἴτε	κακία	ἐστὶν καὶ ἀμαθία, εἴτε σοφία
[344]	ἰσχυρότερον καὶ ἐλευθεριώτερον καὶ δεσποτικώτερον	ἀδικία	δικαιοσύνης ἐστὶν ἱκανῶς γιγνομένη, καὶ
[351]	καὶ δυνατώτερον καὶ ἰσχυρότερον εἴη	ἀδικία	δικαιοσύνης· νῦν δέ γ' ἔφην,
[354]	ἄρα, ὦ μακάριε Θρασύμαχε, λυσιτελέστερον	ἀδικία	δικαιοσύνης. ταῦτα δή σοι, ἔφη,
[352]	ὥρμησαν δὲ ἐπὶ τὰ ἄδικα	ἀδικίᾳ	ἡμιμόχθηροι ὄντες, ἐπεὶ οἵ γε
[351]	που, ὦ Θρασύμαχε, ἥ γε	ἀδικία	καὶ μίση καὶ μάχας ἐν
[351]	ὦ θαυμάσιε, ἐν ἑνὶ ἐγγένηται	ἀδικία,	μῶν μὴ ἀπολεῖ τὴν αὑτῆς
[351]	ἀδικίας, ἐπειδήπερ ἐστὶν ἀμαθία ἡ	ἀδικία	οὐδεὶς ἂν ἔτι τοῦτο ἀγνοήσειεν
[354]	ὕστερον λόγου, ὅτι λυσιτελέστερον ἡ	ἀδικία	τῆς δικαιοσύνης, οὐκ ἀπεσχόμην τὸ
[343]	καὶ ὑπηρετοῦντος βλάβη, ἡ δὲ	ἀδικία	τοὐναντίον, καὶ ἄρχει τῶν ὡς
[346]	αὑτοῦ τέχνης ἑκάστῳ αὕτη ἡ	ὠφελία	ἐστίν, ἡ τοῦ μισθοῦ λῆψις,
[334]	Σιμωνίδην κλεπτική τις εἶναι, ἐπ'	ὠφελίᾳ	μέντοι τῶν φίλων καὶ ἐπὶ
[329]	τῶν γε πρὸς τοὺς οἰκείους	μία	τις αἰτία ἐστίν, οὐ τὸ
[343]	μὲν δικαίῳ ὑπάρχει, καὶ εἰ	μηδεμία	ἄλλη ζημία, τά γε οἰκεῖα
[342]	Θρασύμαχε, οὐδὲ ἄλλος οὐδεὶς ἐν	οὐδεμιᾷ	ἀρχῇ, καθ' ὅσον ἄρχων ἐστίν,
[342]	ἀλλ' ἵπποις· οὐδὲ ἄλλη τέχνη	οὐδεμία	ἑαυτῇ οὐδὲ γὰρ προσδεῖται ἀλλ'
[342]	οὔτε γὰρ πονηρία οὔτε ἁμαρτία	οὐδεμία	οὐδεμιᾷ τέχνῃ πάρεστιν, οὐδὲ προσήκει
[346]	Θρασύμαχε, τοῦτο ἤδη δῆλον, ὅτι	οὐδεμία	τέχνη οὐδὲ ἀρχὴ τὸ αὑτῇ
[342]	γὰρ πονηρία οὔτε ἁμαρτία οὐδεμία	οὐδεμιᾷ	τέχνῃ πάρεστιν, οὐδὲ προσήκει τέχνῃ
[342]	μόγις. οὐκ ἄρα ἐπιστήμη γε	οὐδεμία	τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον σκοπεῖ
[343]	ὑπάρχει, καὶ εἰ μηδεμία ἄλλη	ζημία,	τά γε οἰκεῖα δι' ἀμέλειαν
[328]	τὸν Καλχηδόνιον καὶ Χαρμαντίδην τὸν	Παιανιᾶ	καὶ Κλειτοφῶντα τὸν Ἀριστωνύμου· ἦν
[348]	ἐάνπερ λανθάνῃ· ἔστι δὲ οὐκ	ἄξια	λόγου, ἀλλ' ἃ νυνδὴ ἔλεγον.
[328]	καὶ ἡμᾶς ἴσως δεήσει πορεύεσθαι,	ποία	τίς ἐστιν, τραχεῖα καὶ χαλεπή,
[336]	φθεγξάμενος, τίς, ἔφη, ὑμᾶς πάλαι	φλυαρία	(ἔχει, ὦ Σώκρατες; καὶ τί
[329]	γήρᾳ πολλὴ εἰρήνη γίγνεται καὶ	ἐλευθερία·	ἐπειδὰν αἱ ἐπιθυμίαι παύσωνται κατατείνουσαι
[342]	αὐτῇ τῇ τέχνῃ ἔνι τις	πονηρία,	καὶ δεῖ ἑκάστῃ τέχνῃ ἄλλης
[342]	τὸ συμφέρον σκοπεῖν· οὔτε γὰρ	πονηρία	οὔτε ἁμαρτία οὐδεμία οὐδεμιᾷ τέχνῃ
[337]	ἑξάκις δύο μηδ' ὅτι τετράκις	τρία·	ὡς οὐκ ἀποδέξομαί σου ἐὰν
[346]	ἐθέλειν ἑκόντα ἄρχειν καὶ τὰ	ἀλλότρια	κακὰ μεταχειρίζεσθαι ἀνορθοῦντα, ~(ἀλλὰ μισθὸν
[344]	τυραννίς, ἣ οὐ κατὰ σμικρὸν	τἀλλότρια	καὶ λάθρᾳ καὶ βίᾳ ἀφαιρεῖται,
[329]	ἔφη, (ὦ Σοφόκλεις, ἔχεις πρὸς	τἀφροδίσια;	ἔτι οἷός τε εἶ γυναικὶ
[329]	ποθοῦντες καὶ ἀναμιμνῃσκόμενοι περί τε	τἀφροδίσια	καὶ περὶ πότους τε καὶ
[344]	βίᾳ ἀφαιρεῖται, καὶ ἱερὰ καὶ	ὅσια	καὶ ἴδια καὶ δημόσια, ἀλλὰ
[344]	καὶ ὅσια καὶ ἴδια καὶ	δημόσια,	ἀλλὰ (συλλήβδην· ὧν ἐφ' ἑκάστῳ
[338]	ἀρχὴ πρὸς τὸ αὑτῇ συμφέρον,	δημοκρατία	μὲν δημοκρατικούς, τυραννὶς δὲ τυραννικούς,
[329]	πρὸς τοὺς οἰκείους μία τις	αἰτία	ἐστίν, οὐ τὸ γῆρας, ὦ
[332]	ἡ σώμασιν φάρμακά τε καὶ	σιτία	καὶ ποτά. ἡ δὲ τίσιν
[348]	οἴει με ἴσως τοὺς τὰ	βαλλάντια	ἀποτέμνοντας λέγειν. λυσιτελεῖ μὲν οὖν,
[354]	καὶ εὐδαίμων, ὁ δὲ μὴ	τἀναντία.	πῶς γὰρ οὔ; ὁ μὲν
[343]	τῷ δὲ ἀδίκῳ πάντα τούτων	τἀναντία	ὑπάρχει. ~λέγω γὰρ (ὅνπερ νυνδὴ
[342]	σκοπεῖν· οὔτε γὰρ πονηρία οὔτε	ἁμαρτία	οὐδεμία οὐδεμιᾷ τέχνῃ πάρεστιν, οὐδὲ
[333]	μὲν χρήσει ἄχρηστος, ἐν δὲ	ἀχρηστίᾳ	χρήσιμος; κινδυνεύει. (οὐκ ἂν οὖν,
[337]	Ἡράκλεις, ἔφη, αὕτη κείνη ἡ	εἰωθυῖα	εἰρωνεία Σωκράτους, καὶ ταῦτ' ἐγὼ
[338]	αὕτη δή, ἔφη, ἡ Σωκράτους	σοφία·	αὐτὸν μὲν μὴ ἐθέλειν διδάσκειν,
[349]	καὶ ἐν ἀρετῇ αὐτὸ καὶ	σοφίᾳ	ἐτόλμησας θεῖναι. ἀληθέστατα, ἔφη, μαντεύῃ.
[354]	κακία ἐστὶν καὶ ἀμαθία, εἴτε	σοφία	καὶ ἀρετή, καὶ ἐμπεσόντος αὖ
[351]	ἄρτι ἔλεγες ἔχει ἡ δικαιοσύνη	σοφία	μετὰ δικαιοσύνης· εἰ δ' ὡς
[351]	νῦν δέ γ' ἔφην, εἴπερ	σοφία	τε καὶ ἀρετή ἐστιν δικαιοσύνη,
[339]	ὅταν οἱ μὲν ἄρχοντες ἄκοντες	κακὰ	αὑτοῖς προστάττωσιν, τοῖς δὲ δίκαιον
[346]	ἑκόντα ἄρχειν καὶ τὰ ἀλλότρια	κακὰ	μεταχειρίζεσθαι ἀνορθοῦντα, ~(ἀλλὰ μισθὸν αἰτεῖν,
[340]	τοὺς μὲν ἄρχοντας ἐνίοτε ἑαυτοῖς	κακὰ	προστάττειν, τοῖς δὲ δίκαιον εἶναι
[332]	δῆλον ὅτι, ἔφη, ἡ σώμασιν	φάρμακά	τε καὶ σιτία καὶ ποτά.
[337]	μὴ ἐρεῖς ὅτι ἔστιν τὰ	δώδεκα	δὶς ἓξ μηδ' ὅτι τρὶς
[337]	τινα ἔροιο ὁπόσα ἐστὶν τὰ	δώδεκα,	καὶ ἐρόμενος προείποις (αὐτῷ ὅπως
[337]	ἔστιν, ἔφη ὁ Γλαύκων. ἀλλ'	ἕνεκα	ἀργυρίου, ὦ Θρασύμαχε, λέγε· πάντες
[329]	ἐγὼ τὰ αὐτὰ ταῦτα ἐπεπόνθη,	ἕνεκά	γε γήρως, καὶ οἱ ἄλλοι
[347]	ἦν δ' ἐγώ, οὔτε χρημάτων	ἕνεκα	ἐθέλουσιν ἄρχειν οἱ ἀγαθοὶ οὔτε
[330]	πλείω ἢ παρέλαβον. οὗ τοι	ἕνεκα	ἠρόμην, ἦν δ' ἐγώ, ὅτι
[347]	γὰρ φανερῶς πραττόμενοι τῆς ἀρχῆς	ἕνεκα	μισθὸν μισθωτοὶ βούλονται κεκλῆσθαι, οὔτε
[347]	λαμβάνοντες κλέπται. οὐδ' αὖ τιμῆς	ἕνεκα·	οὐ γάρ εἰσι φιλότιμοι. δεῖ
[346]	αὐτῷ πλεῖν ἐν τῇ θαλάττῃ,	ἕνεκα	τούτου καλεῖς μᾶλλον αὐτὴν ἰατρικήν;
[347]	ἀλλὰ τῷ ἀρχομένῳ· ὧν δὴ	ἕνεκα,	ὡς ἔοικε, μισθὸν δεῖν ὑπάρχειν
[347]	ἐν μισθοῦ μέρει εἴρηκας, οὐ	συνῆκα.	τὸν τῶν βελτίστων ἄρα μισθόν,
[348]	φημί, ἔφη, καὶ δι' ἅ,	εἴρηκα.	φέρε δή, τὸ τοιόνδε περὶ
[329]	ἡλικίας. νῦν δ' ἔγωγε ἤδη	ἐντετύχηκα	οὐχ οὕτως ἔχουσιν καὶ ἄλλοις,
[352]	ἔπραξαν, ὥρμησαν δὲ ἐπὶ τὰ	ἄδικα	ἀδικίᾳ ἡμιμόχθηροι ὄντες, ἐπεὶ οἵ
[344]	οὐ γὰρ τὸ ποιεῖν τὰ	ἄδικα	ἀλλὰ τὸ πάσχειν φοβούμενοι ὀνειδίζουσιν
[336]	ἄφωνος ἂν γενέσθαι. νῦν δὲ	ἡνίκα	ὑπὸ τοῦ λόγου ἤρχετο ἐξαγριαίνεσθαι,
[346]	οὖν οὐδ' ὠφελεῖ τότε, ὅταν	προῖκα	ἐργάζηται; οἶμαι ἔγωγε. οὐκοῦν, ὦ
[338]	δοκῇ εὖ λέγειν, εὖ εἴσῃ	αὐτίκα	δὴ μάλα, ἐπειδὰν ἀποκρίνῃ· οἶμαι
[340]	Σώκρατες, ἐν τοῖς λόγοις· ἐπεὶ	αὐτίκα	ἰατρὸν καλεῖς σὺ τὸν ἐξαμαρτάνοντα
[344]	γὰρ (ὅνπερ νυνδὴ ἔλεγον, τὸν	μεγάλα	δυνάμενον πλεονεκτεῖν· τοῦτον οὖν σκόπει,
[338]	λέγειν, εὖ εἴσῃ αὐτίκα δὴ	μάλα,	ἐπειδὰν ἀποκρίνῃ· οἶμαι γάρ σε
[334]	τὸν Σιμωνίδην ἔφαμεν λέγειν. καὶ	μάλα,	ἔφη, οὕτω συμβαίνει. ἀλλὰ μεταθώμεθα·
[342]	εἰσιν τέχναι. συνεχώρησεν ἐνταῦθα καὶ	μάλα	μόγις. οὐκ ἄρα ἐπιστήμη γε
[328]	ὁ τοῦ Πολεμάρχου Κέφαλος. καὶ	μάλα	πρεσβύτης μοι ἔδοξεν εἶναι· διὰ
[337]	καὶ ὃς ἀκούσας ἀνεκάγχασέ τε	μάλα	σαρδάνιον καὶ εἶπεν· ὦ Ἡράκλεις,
[335]	(συλλήβδην ἀρετῇ οἱ ἀγαθοὶ κακούς;	ἀλλὰ	ἀδύνατον. οὐ γὰρ θερμότητος οἶμαι
[330]	ἐὰν μὴ ἐλάττω καταλίπω τούτοισιν,	ἀλλὰ	βραχεῖ γέ τινι πλείω ἢ
[352]	πράττειν μετ' ἀλλήλων οἷοί (τε	ἀλλὰ	δὴ καὶ οὕς φαμεν ἐρρωμένως
[351]	χαρίζομαι. εὖ γε σὺ ποιῶν·	ἀλλὰ	δὴ καὶ τόδε μοι χάρισαι
[352]	ἀπείχοντο ἀλλήλων κομιδῇ ὄντες ἄδικοι,	ἀλλὰ	δῆλον ὅτι ἐνῆν τις αὐτοῖς
[330]	λέγοντι (ὅτι οὐ δι' αὑτὸν	ἀλλὰ	διὰ τὴν πόλιν εὐδοκιμοῖ, ἀπεκρίνατο
[329]	φέρειν οὐ διὰ τὸν τρόπον	ἀλλὰ	διὰ τὸ πολλὴν οὐσίαν κεκτῆσθαι·
[338]	εἰπεῖν. μὴ οὖν ἄλλως ποίει,	ἀλλὰ	ἐμοί τε χαρίζου ἀποκρινόμενος καὶ
[331]	δὲ καὶ ἄλλας χρείας πολλάς·	ἀλλὰ	ἕν γε ἀνθ' ἑνὸς οὐκ
[353]	ἢ κάλλιστα τῶν ἄλλων ἀπεργάζηται.	ἀλλά,	ἔφη, μανθάνω τε καί μοι
[351]	οὐκ ἐπινεύεις μόνον καὶ ἀνανεύεις,	ἀλλὰ	καὶ ἀποκρίνῃ πάνυ καλῶς. σοὶ
[336]	ὅτι ῥᾷον ἐρωτᾶν ἢ ἀποκρίνεσθαι,	ἀλλὰ	καὶ αὐτὸς ἀπόκριναι καὶ εἰπὲ
[339]	τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον ποιεῖν	ἀλλὰ	καὶ τοὐναντίον, τὸ μὴ συμφέρον.
[329]	πολλῶν ἐστι καὶ μαινομένων ἀπηλλάχθαι.	ἀλλὰ	καὶ τούτων πέρι καὶ τῶν
[344]	οὐ μόνον ὑπὸ τῶν πολιτῶν	ἀλλὰ	καὶ ὑπὸ τῶν ἄλλων ὅσοι
[341]	κατὰ τὸ πλεῖν κυβερνήτης καλεῖται,	ἀλλὰ	κατὰ τὴν τέχνην καὶ τὴν
[333]	ὅταν μηδὲν δέῃ αὐτῷ χρῆσθαι	ἀλλὰ	κεῖσθαι; πάνυ γε. ὅταν ἄρα
[340]	φῶμεν λέγειν; ἥκιστά γε, ἔφη·	ἀλλὰ	κρείττω με οἴει καλεῖν τὸν
[328]	τῶν νέων αὐτόθι καὶ διαλεξόμεθα.	ἀλλὰ	μένετε (καὶ μὴ ἄλλως ποιεῖτε.
[331]	λέγων δοκεῖ ἔμοιγε καλῶς λέγειν.	ἀλλὰ	μέντοι, ἦν δ' ἐγώ, Σιμωνίδῃ
[334]	καὶ μάλα, ἔφη, οὕτω συμβαίνει.	ἀλλὰ	μεταθώμεθα· κινδυνεύομεν γὰρ οὐκ ὀρθῶς
[347]	ἑκόντα ἐπὶ τὸ ἄρχειν ἰέναι	ἀλλὰ	μὴ ἀνάγκην περιμένειν αἰσχρὸν νενομίσθαι
[335]	μέν, ὄντα δὲ μή, δοκεῖν	ἀλλὰ	μὴ εἶναι φίλον. καὶ περὶ
[354]	δ' ἄδικος ἄθλιος. ἔστω, ἔφη.	ἀλλὰ	μὴν ἄθλιόν γε εἶναι οὐ
[354]	ἔφη, κατὰ τὸν σὸν λόγον.	~(ἀλλὰ	μὴν ὅ γε εὖ ζῶν
[334]	τοὺς δὲ ἀγαθοὺς βλάπτειν; φαίνεται.	ἀλλὰ	μὴν οἵ γε ἀγαθοὶ δίκαιοί
[334]	οὗτος δεινότατος ἐμποιήσας; ἔμοιγε δοκεῖ.	~(ἀλλὰ	μὴν στρατοπέδου γε ὁ αὐτὸς
[342]	τέχνη ἐστίν. φαίνεται, ἔφη, οὕτως.	ἀλλὰ	μήν, ὦ Θρασύμαχε, ἄρχουσί γε
[350]	τῷ κακῷ καὶ ἀμαθεῖ. κινδυνεύει.	ἀλλὰ	μὴν ὡμολογοῦμεν, ᾧ γε ὅμοιος
[347]	τὰ ἀλλότρια κακὰ μεταχειρίζεσθαι ἀνορθοῦντα,	~(ἀλλὰ	μισθὸν αἰτεῖν, ὅτι ὁ μέλλων
[345]	ὅτι οὐδεὶς ἐθέλει ἄρχειν ἑκών,	ἀλλὰ	μισθὸν αἰτοῦσιν, ὡς οὐχὶ αὐτοῖσιν
[330]	μὲν οὖν, ἦν δ' ἐγώ.	ἀλλά	μοι ἔτι τοσόνδε εἰπέ· τί
[348]	ἦ τὴν δικαιοσύνην κακίαν; οὔκ,	ἀλλὰ	πάνυ γενναίαν εὐήθειαν. (τὴν ἀδικίαν
[348]	δὲ δικαιοσύνην ἐν τοῖς ἐναντίοις.	ἀλλὰ	πάνυ οὕτω τίθημι. τοῦτο, ἦν
[340]	ἁμαρτάνει τότε ὅταν ἄρχων ᾖ,	ἀλλὰ	πᾶς γ' ἂν εἴποι ὅτι
[352]	περὶ τοῦ ἐπιτυχόντος ὁ λόγος,	ἀλλὰ	περὶ τοῦ ὅντινα τρόπον χρὴ
[327]	εἴη. οὗτος, ἔφη, ὄπισθεν προσέρχεται·	ἀλλὰ	περιμένετε. ἀλλὰ περιμενοῦμεν, ἦ δ'
[327]	ἔφη, ὄπισθεν προσέρχεται· ἀλλὰ περιμένετε.	ἀλλὰ	περιμενοῦμεν, ἦ δ' ὃς ὁ
[345]	ᾤου δεῖν ὕστερον ἀκριβῶς φυλάξαι,	ἀλλὰ	πιαίνειν οἴει αὐτὸν τὰ πρόβατα,
[337]	παθεῖν. ἡδὺς γὰρ εἶ, ἔφη·	ἀλλὰ	πρὸς τῷ μαθεῖν καὶ ἀπότεισον
[345]	δ' ἐγώ, μὴ σύ γε·	ἀλλὰ	πρῶτον μέν, ἃ ἂν εἴπῃς,
[338]	ὦ ἄριστε, ἦν δ' ἐγώ·	ἀλλὰ	σαφέστερον εἰπὲ τί λέγεις. εἶτ'
[336]	κερδαλέον μηδ' ὅτι τὸ συμφέρον,	ἀλλὰ	σαφῶς μοι καὶ ἀκριβῶς λέγε
[338]	ἡγεῖται ὑπ' ἀνδρὸς οὐ φαύλου;	~ἀλλὰ	σὲ δὴ μᾶλλον (εἰκὸς λέγειν·
[344]	ὅσια καὶ ἴδια καὶ δημόσια,	ἀλλὰ	(συλλήβδην· ὧν ἐφ' ἑκάστῳ μέρει
[336]	ταῦτ' εἶπον, οὐκέτι ἡσυχίαν ἦγεν,	ἀλλὰ	συστρέψας ἑαυτὸν ὥσπερ θηρίον ἧκεν
[342]	ἰατρικὴ ἰατρικῇ τὸ συμφέρον σκοπεῖ	ἀλλὰ	σώματι. ναί, ἔφη. οὐδὲ ἱππικὴ
[349]	Θρασύμαχε, ἀτεχνῶς νῦν οὐ σκώπτειν,	ἀλλὰ	τὰ δοκοῦντα περὶ τῆς ἀληθείας
[335]	οἱ ἱππικοὶ ἀφίππους; οὐκ ἔστιν.	ἀλλὰ	τῇ δικαιοσύνῃ δὴ οἱ δίκαιοι
[335]	μουσικοὶ ἀμούσους δύνανται ποιεῖν; ἀδύνατον.	ἀλλὰ	τῇ ἱππικῇ οἱ ἱππικοὶ ἀφίππους;
[351]	ἁπλῶς, ὦ Θρασύμαχε, ἔγωγε ἐπιθυμῶ,	ἀλλὰ	τῇδέ πῃ σκέψασθαι· (πόλιν φαίης
[340]	ἄρχοντας ὡμολόγεις οὐκ ἀναμαρτήτους εἶναι	ἀλλά	τι καὶ ἐξαμαρτάνειν. (συκοφάντης γὰρ
[349]	ἐστὶν ἑκάτερος αὐτῶν οἷσπερ ἔοικεν;	ἀλλὰ	τί μέλλει; ἔφη. εἶεν, ὦ
[348]	μὲν λυσιτελεῖν, δικαιοσύνην δ' οὔ.	ἀλλὰ	τί μήν; τοὐναντίον, ἦ δ'
[332]	ἀποδιδόναι, τοῦτο δὲ ὠνόμασεν ὀφειλόμενον.	ἀλλὰ	τί οἴει; ἔφη. ὦ πρὸς
[338]	ἢ τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον.	ἀλλὰ	τί οὐκ ἐπαινεῖς; ἀλλ' οὐκ
[344]	γὰρ τὸ ποιεῖν τὰ ἄδικα	ἀλλὰ	τὸ πάσχειν φοβούμενοι ὀνειδίζουσιν οἱ
[342]	κρείττονος συμφέρον σκοπεῖ οὐδ' ἐπιτάττει,	ἀλλὰ	τὸ τοῦ ἥττονός τε καὶ
[330]	οὐ μέντοι γε ὅσον οἴονται·	~ἀλλὰ	τὸ τοῦ Θεμιστοκλέους εὖ ἔχει,
[342]	αὑτῷ συμφέρον σκοπεῖ οὐδ' ἐπιτάττει,	ἀλλὰ	τὸ τῷ ἀρχομένῳ καὶ ᾧ
[347]	πέφυκε τὸ αὑτῷ συμφέρον σκοπεῖσθαι	ἀλλὰ	τὸ τῷ ἀρχομένῳ· ὥστε πᾶς
[342]	ἰατρῷ συμφέρον σκοπεῖ οὐδ' ἐπιτάττει,	ἀλλὰ	τὸ τῷ κάμνοντι; ὡμολόγηται γὰρ
[342]	συμφέρον σκέψεταί τε καὶ προστάξει,	ἀλλὰ	τὸ τῷ ναύτῃ τε καὶ
[348]	οὐκ ἀγνοῶ ὃ βούλει λέγειν,	ἀλλὰ	τόδε ἐθαύμασα, εἰ ἐν ἀρετῆς
[349]	ἐλέγχεις; (οὐδέν, ἦν δ' ἐγώ.	ἀλλὰ	τόδε μοι πειρῶ ἔτι πρὸς
[351]	σὸς οὗτος ἦν ὁ λόγος.	ἀλλὰ	τόδε περὶ αὐτοῦ σκοπῶ· πότερον
[346]	ὠφελίαν ἐσομένην ἐκ τοῦ ἄρχειν	~ἀλλὰ	(τοῖς ἀρχομένοις; ἐπεὶ τοσόνδε εἰπέ·
[328]	ἡδοναί. μὴ οὖν ἄλλως ποίει,	ἀλλὰ	τοῖσδέ τε τοῖς νεανίσκοις σύνισθι
[335]	γὰρ θερμότητος οἶμαι ἔργον ψύχειν	ἀλλὰ	τοῦ ἐναντίου. ναί. οὐδὲ ξηρότητος
[335]	ἐναντίου. ναί. οὐδὲ ξηρότητος ὑγραίνειν	ἀλλὰ	τοῦ ἐναντίου. πάνυ γε. οὐδὲ
[335]	οὔτε φίλον οὔτ' ἄλλον οὐδένα,	ἀλλὰ	τοῦ ἐναντίου, τοῦ ἀδίκου. παντάπασί
[335]	οὐδὲ δὴ τοῦ ἀγαθοῦ βλάπτειν	ἀλλὰ	τοῦ ἐναντίου. φαίνεται. ὁ δέ
[347]	ἐστιν τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον.	ἀλλὰ	τοῦτο μὲν δὴ καὶ εἰς
[346]	ἀποκρίνου, ἵνα τι καὶ περαίνωμεν.	ἀλλὰ	τούτῳ, ἔφη, ἑτέρα. οὐκοῦν καὶ
[347]	ἐπιτάττει κατὰ τὴν τέχνην ἐπιτάττων,	ἀλλὰ	τῷ ἀρχομένῳ· ὧν δὴ ἕνεκα,
[331]	εἶναι, οὔ (τι παντὶ ἀνδρὶ	ἀλλὰ	τῷ ἐπιεικεῖ καὶ κοσμίῳ. τὸ
[348]	καλὸν καὶ ἰσχυρὸν εἶναι καὶ	τἆλλα	αὐτῷ πάντα προσθήσεις ~(ἃ ἡμεῖς
[333]	τὴν μουσικήν; ἀνάγκη. καὶ περὶ	τἆλλα	δὴ πάντα ἡ δικαιοσύνη ἑκάστου
[353]	πάνυ γε. (τίθεμεν οὖν καὶ	τἆλλα	πάντα εἰς τὸν αὐτὸν λόγον;
[330]	εὑρίσκων ἑαυτοῦ ἐν τῷ βίῳ	πολλὰ	ἀδικήματα καὶ ἐκ τῶν ὕπνων,
[343]	(ὁ μὲν οὐδέν, ὁ δὲ	πολλὰ	κερδαίνει. καὶ γὰρ ὅταν ἀρχήν
[329]	οὐσίαν κεκτῆσθαι· τοῖς γὰρ πλουσίοις	πολλὰ	παραμύθιά φασιν εἶναι. ἀληθῆ, ἔφη,
[331]	λάβοι παρὰ φίλου ἀνδρὸς σωφρονοῦντος	ὅπλα,	εἰ μανεὶς ἀπαιτοῖ, ὅτι οὔτε
[340]	προστάττεται τοῖς ἥττοσιν ποιεῖν. ~(ναὶ	μὰ	Δί' ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὁ
[345]	ψυχὴν φέρων ἐνθῶ τὸν λόγον;	μὰ	Δί' ἦν δ' ἐγώ, μὴ
[345]	ἀληθῶς ἄρχοντας, ἑκόντας οἴει ἄρχειν;	μὰ	Δί' οὔκ, ἔφη, ἀλλ' εὖ
[350]	καίτοι τί ἄλλο βούλει; οὐδὲν	μὰ	Δία, ἦν δ' ἐγώ, ἀλλ'
[334]	ἐχθρῶν. οὐχ οὕτως ἔλεγες; οὐ	μὰ	τὸν Δί' ἔφη, ἀλλ' οὐκέτι
[352]	γε καὶ ἐφ' οὓς ᾖσαν	ἅμα	ἀδικεῖν, δι' ἣν ἔπραξαν ἃ
[348]	ἄρτι ἀνομολογούμενοι πρὸς ἀλλήλους σκοπῶμεν,	ἅμα	αὐτοί τε δικασταὶ καὶ ῥήτορες
[331]	ἦ δ' ὃς γελάσας, καὶ	ἅμα	ᾔει πρὸς τὰ ἱερά. (λέγε
[338]	ἡμῖν τοῖς ἥττοσιν ἐκείνου συμφέρον	ἅμα	καὶ δίκαιον. βδελυρὸς γὰρ εἶ,
[327]	προσευξόμενός τε τῇ θεῷ καὶ	ἅμα	τὴν ἑορτὴν βουλόμενος θεάσασθαι τίνα
[330]	τῶν ὕπνων, ὥσπερ οἱ παῖδες,	θαμὰ	ἐγειρόμενος δειμαίνει (καὶ ζῇ μετὰ
[344]	(ἔχει; ἢ σμικρὸν οἴει ἐπιχειρεῖν	πρᾶγμα	διορίζεσθαι ὅλου βίου διαγωγήν, ᾗ
[336]	εὕρεσιν αὐτοῦ, δικαιοσύνην δὲ ζητοῦντας,	πρᾶγμα	πολλῶν χρυσίων τιμιώτερον, ἔπειθ' οὕτως
[353]	~(τί δέ; μαχαίρᾳ ἂν ἀμπέλου	κλῆμα	ἀποτέμοις καὶ σμίλῃ καὶ ἄλλοις
[336]	οὗ μοι δοκεῖ εἶναι τὸ	ῥῆμα,	τὸ φάναι δίκαιον εἶναι τοὺς
[336]	μὲν καὶ διαλεγομένων ἡμῶν μεταξὺ	ὥρμα	ἀντιλαμβάνεσθαι τοῦ λόγου, ἔπειτα ὑπὸ
[341]	ἡ ἰατρικὴ νῦν ηὑρημένη, ὅτι	σῶμά	ἐστιν πονηρὸν καὶ οὐκ ἐξαρκεῖ
[328]	αἱ ἄλλαι αἱ κατὰ τὸ	σῶμα	ἡδοναὶ ἀπομαραίνονται, τοσοῦτον αὔξονται αἱ
[338]	τὰ βόεια κρέα πρὸς τὸ	σῶμα,	τοῦτο τὸ (σιτίον εἶναι καὶ
[346]	φίλε Θρασύμαχε, καὶ ἄρτι ἔλεγον	μηδένα	ἐθέλειν ἑκόντα ἄρχειν καὶ τὰ
[335]	Πολέμαρχε, οὔτε φίλον οὔτ' ἄλλον	οὐδένα,	ἀλλὰ τοῦ ἐναντίου, τοῦ ἀδίκου.
[335]	ἀληθῆ ἔλεγεν· οὐδαμοῦ γὰρ δίκαιον	οὐδένα	ἡμῖν ἐφάνη ὂν βλάπτειν. συγχωρῶ,
[343]	γε αὐτῇ οὐδὲ πρόβατα οὐδὲ	ποιμένα	γιγνώσκεις. ὅτι δὴ τί μάλιστα;
[345]	πρῶτον ὁριζόμενος τὸν ὡς ἀληθῶς	ποιμένα	οὐκέτι ᾤου δεῖν ὕστερον ἀκριβῶς
[345]	(ἀποδόσθαι, ὥσπερ χρηματιστὴν ἀλλ' οὐ	ποιμένα.	τῇ δὲ ποιμενικῇ οὐ δήπου
[353]	αὑτῶν ἔργον εὖ ἐργάσεται τὰ	ἐργαζόμενα,	κακίᾳ δὲ κακῶς. ἀληθές, ἔφη,
[348]	ἄν τι λέγειν κατὰ τὰ	νομιζόμενα	λέγοντες· νῦν δὲ δῆλος εἶ
[332]	δ' ἐγώ ὅτι οὐ τὰ	ὀφειλόμενα	ἀποδίδωσιν ὃς ἄν τῳ χρυσίον
[332]	ἔοικεν, λέγει Σιμωνίδης τὸ τὰ	ὀφειλόμενα	δίκαιον εἶναι ἀποδιδόναι. ἄλλο μέντοι
[331]	ἦ δ' ὅς, τὸ τὰ	ὀφειλόμενα	ἑκάστῳ ἀποδιδόναι δίκαιόν ἐστι· τοῦτο
[335]	ὦ Σώκρατες. (εἰ ἄρα τὰ	ὀφειλόμενα	ἑκάστῳ ἀποδιδόναι φησίν τις δίκαιον
[353]	γε λέγεις. οὐκοῦν καὶ ὦτα	στερόμενα	τῆς αὑτῶν ἀρετῆς κακῶς τὸ
[340]	ταῦτα ποιεῖν. τὸ γὰρ τὰ	κελευόμενα	ποιεῖν, ὦ Πολέμαρχε, ὑπὸ τῶν
[351]	τοῦτο τοίνυν ἐρωτῶ, ὅπερ ἄρτι,	~ἵνα	καὶ ἑξῆς διασκεψώμεθα (τὸν λόγον,
[341]	δ' ἐγώ, ὦ μακάριε. ἀλλ'	ἵνα	μὴ αὖθις ἡμῖν τοιοῦτον ἐγγένηται,
[352]	οὐ γὰρ ἔγωγέ σοι ἐναντιώσομαι,	ἵνα	μὴ τοῖσδε ἀπέχθωμαι. ἴθι δή,
[351]	γάρ; ἔστω, ἦ δ' ὅς,	ἵνα	σοι μὴ διαφέρωμαι. ἀλλ' εὖ
[337]	γε οἶμαι, ἦ δ' ὅς·	ἵνα	Σωκράτης τὸ εἰωθὸς διαπράξηται· αὐτὸς
[346]	μακάριε, μὴ παρὰ δόξαν ἀποκρίνου,	ἵνα	τι καὶ περαίνωμεν. ἀλλὰ τούτῳ,
[343]	κερδαίνει. καὶ γὰρ ὅταν ἀρχήν	τινα	ἄρχῃ ἑκάτερος, τῷ μὲν δικαίῳ
[333]	τοῦ οἰκοδομικοῦ; οὐδαμῶς. ἀλλ' εἰς	τίνα	δὴ κοινωνίαν ὁ δίκαιος ἀμείνων
[331]	κοσμίῳ. τὸ γὰρ μηδὲ ἄκοντά	τινα	ἐξαπατῆσαι ἢ ψεύσασθαι, μηδ' αὖ
[337]	εὖ οὖν ᾔδησθα ὅτι εἴ	τινα	ἔροιο ὁπόσα ἐστὶν τὰ δώδεκα,
[346]	καὶ ὠφελίαν ἑκάστη τούτων ἰδίαν	τινὰ	ἡμῖν παρέχεται ἀλλ' οὐ κοινήν,
[329]	μέντοι αὐτὸ ἀπέφυγον, ὥσπερ λυττῶντά	τινα	καὶ ἄγριον δεσπότην ἀποδράς. εὖ
[345]	βέλτιστον βλέποντα ἀλλ' ὥσπερ δαιτυμόνα	τινὰ	καὶ μέλλοντα ἑστιάσεσθαι, πρὸς τὴν
[349]	εἶεν, ὦ Θρασύμαχε· μουσικὸν δέ	τινα	λέγεις, ἕτερον δὲ (ἄμουσον; ἔγωγε.
[328]	χρῆναι παρ' αὐτῶν πυνθάνεσθαι, ὥσπερ	τινὰ	ὁδὸν προεληλυθότων ἣν καὶ ἡμᾶς
[330]	ἀναλογίζεται ἤδη καὶ σκοπεῖ εἴ	τινά	τι ἠδίκησεν. ὁ μὲν οὖν
[327]	ἅμα τὴν ἑορτὴν βουλόμενος θεάσασθαι	τίνα	τρόπον ποιήσουσιν ἅτε νῦν πρῶτον
[351]	ἧττον ἐχέτω, ἔφη. οὐκοῦν τοιάνδε	τινὰ	φαίνεται ἔχουσα τὴν δύναμιν, οἵαν,
[353]	ἔφη. οὐκοῦν καὶ ἀρετήν φαμέν	τινα	ψυχῆς εἶναι; φαμέν. (ἆρ' οὖν
[346]	ἰδίαν ὡμολογήσαμεν εἶναι; ἔστω, ἔφη.	ἥντινα	ἄρα ὠφελίαν κοινῇ ὠφελοῦνται πάντες
[347]	μισθοὺς γιγνώσκω, τὴν δὲ ζημίαν	ἥντινα	λέγεις καὶ ὡς ἐν μισθοῦ
[352]	ὁ λόγος, ἀλλὰ περὶ τοῦ	ὅντινα	τρόπον χρὴ ζῆν. σκόπει δή,
[330]	ἔφη, ὦ Σώκρατες; μέσος τις	γέγονα	χρηματιστὴς τοῦ τε πάππου καὶ
[354]	ἄθλιόν γε εἶναι οὐ λυσιτελεῖ,	εὐδαίμονα	δέ. πῶς γὰρ οὔ; οὐδέποτ'
[343]	ἐκείνου συμφέρον κρείττονος ὄντος, καὶ	εὐδαίμονα	ἐκεῖνον ποιοῦσιν ὑπηρετοῦντες (αὐτῷ, ἑαυτοὺς
[345]	προβάτων βέλτιστον βλέποντα ἀλλ' ὥσπερ	δαιτυμόνα	τινὰ καὶ μέλλοντα ἑστιάσεσθαι, πρὸς
[349]	ἅπερ φρόνιμον, ἀγαθόν, ἃ δὲ	ἄφρονα,	κακόν; ναί. τί δὲ ἰατρικόν;
[349]	δήπου φρόνιμον, τὸν δὲ ἄμουσον	ἄφρονα.	οὐκοῦν καὶ ἅπερ φρόνιμον, ἀγαθόν,
[349]	ἔγωγε. πότερον φρόνιμον καὶ πότερον	ἄφρονα;	τὸν μὲν μουσικὸν δήπου φρόνιμον,
[341]	τὸν ἄρχοντά τε καὶ τὸν	κρείττονα,	τὸν ὡς ἔπος εἰπεῖν ἢ
[331]	ἃ μάλιστα θνατῶν πολύστροφον γνώμαν	κυβερνᾷ.	εὖ οὖν λέγει θαυμαστῶς ὡς
[338]	ἀποκρινόμενος καὶ μὴ φθονήσῃς καὶ	Γλαύκωνα	τόνδε διδάξαι καὶ τοὺς ἄλλους.
[334]	Ὀδυσσέως πρὸς μητρὸς πάππον Αὐτόλυκον	ἀγαπᾷ	τε καί φησιν αὐτὸν πάντας
[352]	ἦν δ' ἐγώ, καὶ τὰ	λοιπά	μοι τῆς ἑστιάσεως ἀποπλήρωσον ἀποκρινόμενος
[350]	δὲ σοφὸς ἀγαθός; φημί. ὁ	ἄρα	ἀγαθός τε καὶ σοφὸς τοῦ
[346]	γίγνεσθαι αὐτοῖς. συνέφη μόγις. (οὐκ	ἄρα	ἀπὸ τῆς αὑτοῦ τέχνης ἑκάστῳ
[333]	ἀλλὰ κεῖσθαι; πάνυ γε. ὅταν	ἄρα	ἄχρηστον ᾖ ἀργύριον, τότε χρήσιμος
[334]	πράξεις; πάνυ γε. ὅτου τις	ἄρα	δεινὸς φύλαξ, τούτου καὶ φὼρ
[353]	ἀδικίαν; συνεχωρήσαμεν γάρ. ἡ μὲν	ἄρα	δικαία ψυχὴ καὶ ὁ δίκαιος
[339]	πῶς γὰρ οὔ; (οὐ μόνον	ἄρα	δίκαιόν ἐστιν κατὰ τὸν σὸν
[350]	εἶναι. ὡμολογοῦμεν γάρ. ὁ μὲν	ἄρα	δίκαιος ἡμῖν ἀναπέφανται ὢν ἀγαθός
[342]	ἐνταῦθα καὶ μάλα μόγις. οὐκ	ἄρα	ἐπιστήμη γε οὐδεμία τὸ τοῦ
[349]	δὲ μὴ ἐοικέναι; καλῶς. τοιοῦτος	ἄρα	ἐστὶν ἑκάτερος αὐτῶν οἷσπερ ἔοικεν;
[332]	βλάβας ἀποδιδοῦσα. τὸ τοὺς φίλους	ἄρα	εὖ ποιεῖν καὶ τοὺς ἐχθροὺς
[354]	γὰρ οὔ; ὁ μὲν δίκαιος	ἄρα	εὐδαίμων, ὁ δ' ἄδικος ἄθλιος.
[352]	θεοί; ἔστω, ἔφη. (καὶ θεοῖς	ἄρα	ἐχθρὸς ἔσται ὁ ἄδικος, ὦ
[334]	εἶναι ὁ λόγος. τοὺς ἀδίκους	ἄρα,	ἦν δ' ἐγώ, δίκαιον βλάπτειν,
[335]	μοι δοκεῖ καλῶς λέγεσθαι. ἔστιν	ἄρα,	ἦν δ' ἐγώ, δικαίου ἀνδρὸς
[342]	ἔχει; οὕτως, ἔφη, φαίνεται. (οὐκ	ἄρα,	ἦν δ' ἐγώ, ἰατρικὴ ἰατρικῇ
[335]	συγχωρῶ, ἦ δ' ὅς. μαχούμεθα	ἄρα,	ἦν δ' ἐγώ, κοινῇ ἐγώ
[350]	τοῦ δὲ ἀνομοίου; ναί. ἔοικεν	ἄρα,	ἦν δ' ἐγώ, ὁ μὲν
[332]	καὶ προσήκει, κακόν τι. ἠινίξατο	ἄρα,	ἦν δ' ἐγώ, ὡς ἔοικεν,
[332]	πάνυ μοι δοκεῖ τοῦτο. χρήσιμον	ἄρα	καὶ ἐν εἰρήνῃ δικαιοσύνη; ~(χρήσιμον.
[353]	ἀρετῆς, ἢ ἀδύνατον; ἀδύνατον. ἀνάγκη	ἄρα	κακῇ ψυχῇ κακῶς ἄρχειν καὶ
[348]	πάνυ γενναίαν εὐήθειαν. (τὴν ἀδικίαν	ἄρα	κακοήθειαν καλεῖς; οὔκ, ἀλλ' εὐβουλίαν,
[347]	οὐ συνῆκα. τὸν τῶν βελτίστων	ἄρα	μισθόν, ἔφην, οὐ συνιεῖς, δι'
[334]	καὶ φὼρ δεινός. ἔοικεν. εἰ	ἄρα	ὁ δίκαιος ἀργύριον δεινὸς φυλάττειν,
[342]	ἀλλ' οὐ ναύτης; (ὡμολόγηται. οὐκ	ἄρα	ὅ γε τοιοῦτος κυβερνήτης τε
[334]	πολλοὺς δὲ τοὐναντίον; ἁμαρτάνουσιν. τούτοις	ἄρα	οἱ μὲν ἀγαθοὶ ἐχθροί, οἱ
[331]	λέγειν. (ὀρθῶς, ἔφη, λέγεις. οὐκ	ἄρα	οὗτος ὅρος ἐστὶν δικαιοσύνης, ἀληθῆ
[335]	λέγειν, ἔφη, ὦ Σώκρατες. (εἰ	ἄρα	τὰ ὀφειλόμενα ἑκάστῳ ἀποδιδόναι φησίν
[334]	ὁ λόγος, ἔφη, σημαίνει. κλέπτης	ἄρα	τις ὁ δίκαιος, ὡς ἔοικεν,
[335]	δίκαιος ἀγαθός; πάνυ γε. οὐκ	ἄρα	τοῦ δικαίου βλάπτειν ἔργον, ὦ
[354]	δέ. πῶς γὰρ οὔ; οὐδέποτ'	ἄρα,	ὦ μακάριε Θρασύμαχε, λυσιτελέστερον ἀδικία
[334]	οὗτος ἐκείνου καλλίων φαίνεται. πολλοῖς	ἄρα,	ὦ Πολέμαρχε, συμβήσεται, ὅσοι διημαρτήκασιν
[335]	τοῦτ' ἀνάγκη. καὶ τοὺς βλαπτομένους	ἄρα,	ὦ φίλε, τῶν ἀνθρώπων ἀνάγκη
[346]	ὡμολογήσαμεν εἶναι; ἔστω, ἔφη. ἥντινα	ἄρα	ὠφελίαν κοινῇ ὠφελοῦνται πάντες οἱ
[349]	τί δὲ δὴ ὁ ἄδικος;	ἆρα	ἀξιοῖ τοῦ δικαίου πλεονεκτεῖν καὶ
[328]	οὕτω διανοεῖσθε. ~(καὶ ὁ Ἀδείμαντος,	ἆρά	γε, ἦ δ' ὅς, οὐδ'
[351]	ἄριστε. τόδε δέ μοι λέγε·	ἆρα	εἰ τοῦτο ἔργον ἀδικίας, μῖσος
[335]	βελτίους ἢ χείρους γίγνονται; χείρους.	ἆρα	εἰς τὴν τῶν κυνῶν ἀρετήν,
[342]	ταῦτα σκεψομένης τε καὶ ἐκποριούσης	ἆρα	καὶ ἐν αὐτῇ τῇ τέχνῃ
[332]	μὴ πλέουσι δὴ κυβερνήτης. ναί.	ἆρα	καὶ τοῖς μὴ πολεμοῦσιν ὁ
[339]	οἶμαι ἔγωγε. τὸ δὲ ὀρθῶς	ἆρα	τὸ τὰ συμφέροντά ἐστι τίθεσθαι
[339]	ταῦτα ποιεῖν ἃ ἐκεῖνοι προσέταξαν	ἆρα	τότε, ὦ σοφώτατε Θρασύμαχε, οὐκ
[350]	ἀνανεύσομαι. μηδαμῶς, ἦν δ' ἐγώ,	παρά	γε τὴν σαυτοῦ δόξαν. ὥστε
[332]	αὐτοῖς, ὀφείλεται δέ γε οἶμαι	παρά	γε τοῦ ἐχθροῦ τῷ ἐχθρῷ
[338]	αὐτὸν μὲν μὴ ἐθέλειν διδάσκειν,	παρὰ	δὲ τῶν ἄλλων περιιόντα μανθάνειν
[346]	ἔχειν; καί, ὦ μακάριε, μὴ	παρὰ	δόξαν ἀποκρίνου, ἵνα τι καὶ
[348]	ἐγώ, ἀντικατατείναντες λέγωμεν αὐτῷ λόγον	παρὰ	λόγον, ὅσα αὖ ἀγαθὰ ἔχει
[337]	ἂν ἐγὼ δείξω ἑτέραν ἀπόκρισιν	παρὰ	πάσας ταύτας περὶ δικαιοσύνης, βελτίω
[328]	δεῦρο (ἰέναι, ἀλλ' ἡμεῖς ἂν	παρὰ	σὲ ᾖμεν· νῦν δέ σε
[343]	ὅταν μηδὲν ἐθέλῃ αὐτοῖς ὑπηρετεῖν	παρὰ	τὸ δίκαιον· τῷ δὲ ἀδίκῳ
[335]	τοῖς μὲν ἐχθροῖς βλάβην ὀφείλεσθαι	παρὰ	τοῦ δικαίου ἀνδρός, τοῖς δὲ
[337]	εἰδότι; προσήκει δέ που μαθεῖν	παρὰ	τοῦ εἰδότος· καὶ ἐγὼ οὖν
[331]	τὸ ἀποδιδόναι ἄν τίς τι	παρά	του λάβῃ, ἢ καὶ αὐτὰ
[338]	μέν, ἦν δ' ἐγώ, μανθάνω	παρὰ	τῶν ἄλλων, ἀληθῆ εἶπες, ὦ
[331]	που εἴποι, εἴ τις λάβοι	παρὰ	φίλου ἀνδρὸς σωφρονοῦντος ὅπλα, εἰ
[328]	δεῦρο παρ' ἡμᾶς φοίτα ὡς	παρὰ	φίλους τε καὶ πάνυ οἰκείους.
[337]	δὶς ἓξ μηδ' ὅτι τρὶς	τέτταρα	μηδ' ὅτι ἑξάκις δύο μηδ'
[330]	ἐγώ, ὅτι μοι ἔδοξας οὐ	σφόδρα	(ἀγαπᾶν τὰ χρήματα, τοῦτο δὲ
[328]	Κέφαλε, χαίρω γε διαλεγόμενος (τοῖς	σφόδρα	πρεσβύταις· δοκεῖ γάρ μοι χρῆναι
[331]	εὖ οὖν λέγει θαυμαστῶς ὡς	σφόδρα.	πρὸς δὴ τοῦτ' ἔγωγε τίθημι
[332]	ἡ ἀπόδοσις (καὶ ἡ λῆψις	βλαβερὰ	γίγνηται, φίλοι δὲ ὦσιν ὅ
[344]	λάθρᾳ καὶ βίᾳ ἀφαιρεῖται, καὶ	ἱερὰ	καὶ ὅσια καὶ ἴδια καὶ
[331]	καὶ ἅμα ᾔει πρὸς τὰ	ἱερά.	(λέγε δή, εἶπον ἐγώ, σὺ
[346]	καὶ περαίνωμεν. ἀλλὰ τούτῳ, ἔφη,	ἑτέρα.	οὐκοῦν καὶ ὠφελίαν ἑκάστη τούτων
[349]	ὁ ἄδικος, ὁ δὲ δίκαιος	οὐδέτερα;	καὶ τοῦτ' ἔφη, εὖ. οὐκοῦν,
[331]	τοῦτο δ' αὐτό, τὴν δικαιοσύνην,	πότερα	τὴν ἀλήθειαν αὐτὸ φήσομεν εἶναι
[340]	(δίκαιον εἶναι ἔθετο. ταῦτα δὲ	ἀμφότερα	θέμενος ὡμολόγησεν αὖ ἐνίοτε τοὺς
[329]	τῶν γε τοιούτων ἐν τῷ	γήρᾳ	πολλὴ εἰρήνη γίγνεται καὶ ἐλευθερία·
[342]	δή; αὐτὴ ἡ ἰατρική ἐστιν	πονηρά,	ἢ ἄλλη τις τέχνη ἔσθ'
[347]	μισθὸν μισθωτοὶ βούλονται κεκλῆσθαι, οὔτε	λάθρᾳ	αὐτοὶ ἐκ τῆς ἀρχῆς λαμβάνοντες
[344]	οὐ κατὰ σμικρὸν τἀλλότρια καὶ	λάθρᾳ	καὶ βίᾳ ἀφαιρεῖται, καὶ ἱερὰ
[353]	εἶναι; πάνυ γε. ~(τί δέ;	μαχαίρᾳ	ἂν ἀμπέλου κλῆμα ἀποτέμοις καὶ
[339]	δὴ αὐτόθι τὸ τοῦ κρείττονος.	(σμικρά	γε ἴσως, ἔφη, προσθήκη. οὔπω
[350]	δέ; ναί. περὶ πάσης δὴ	ὅρα	ἐπιστήμης τε καὶ ἀνεπιστημοσύνης εἴ
[330]	ὢν τῶν ἐκεῖ μᾶλλόν τι	καθορᾷ	αὐτά ὑποψίας δ' οὖν καὶ
[343]	ὅτι τοί σε, ἔφη, κορυζῶντα	περιορᾷ	καὶ οὐκ ἀπομύττει δεόμενον, ὅς
[339]	ἑαυτοῖς, τὸ δὲ μὴ ὀρθῶς	ἀσύμφορα;	ἢ πῶς λέγεις; οὕτως. ἃ
[340]	ἐνίοτε τοὺς κρείττους τὰ αὑτοῖς	ἀσύμφορα	κελεύειν τοὺς ἥττους τε καὶ
[339]	ἦν δ' ἐγώ, καὶ τὸ	ἀσύμφορα	ποιεῖν τοῖς ἄρχουσί τε καὶ
[348]	ὃ βούλει λέγειν, ἀλλὰ τόδε	ἐθαύμασα,	εἰ ἐν ἀρετῆς καὶ σοφίας
[331]	βίον διαγάγῃ, γλυκεῖά οἱ καρδίαν	ἀτάλλοισα	γηροτρόφος συναορεῖ ἐλπὶς ἃ μάλιστα
[350]	πλείω ἂν ἐθέλειν αἱρεῖσθαι ἢ	ὅσα	ἄλλος ἐπιστήμων ἢ πράττειν ἢ
[348]	εἶναι. ~(ἤκουσας, ἦν δ' ἐγώ,	ὅσα	ἄρτι Θρασύμαχος ἀγαθὰ διῆλθεν τῷ
[348]	λέγωμεν αὐτῷ λόγον παρὰ λόγον,	ὅσα	αὖ ἀγαθὰ ἔχει τὸ δίκαιον
[350]	ἢ οὖν ἔα με εἰπεῖν	ὅσα	βούλομαι, ἤ, εἰ βούλει ἐρωτᾶν,
[348]	ἀριθμεῖν δεήσει (τἀγαθὰ καὶ μετρεῖν	ὅσα	ἑκάτεροι ἐν ἑκατέρῳ λέγομεν, καὶ
[351]	κλέπτας ἢ ἄλλο τι ἔθνος,	ὅσα	κοινῇ ἐπί τι ἔρχεται ἀδίκως,
[337]	ᾔδησθα ὅτι εἴ τινα ἔροιο	ὁπόσα	ἐστὶν τὰ δώδεκα, καὶ ἐρόμενος
[351]	ἀρίστη μάλιστα ποιήσει καὶ τελεώτατα	οὖσα	ἄδικος. μανθάνω, ἔφην, ὅτι σὸς
[342]	ἀβλαβὴς καὶ ἀκέραιός ἐστιν ὀρθὴ	οὖσα,	ἕωσπερ ἂν ᾖ ἑκάστη ἀκριβὴς
[354]	σχολῇ εἴσομαι εἴτε ἀρετή τις	οὖσα	τυγχάνει εἴτε καὶ οὔ, καὶ
[332]	Σιμωνίδη, ἡ τίσιν οὖν τί	ἀποδιδοῦσα	ὀφειλόμενον καὶ προσῆκον τέχνη ἰατρικὴ
[332]	ποτά. ἡ δὲ τίσιν τί	ἀποδιδοῦσα	ὀφειλόμενον καὶ προσῆκον τέχνη μαγειρικὴ
[332]	ἡ οὖν δὴ τίσιν τί	ἀποδιδοῦσα	τέχνη δικαιοσύνη ἂν καλοῖτο; εἰ
[332]	ἐχθροῖς ὠφελίας τε καὶ βλάβας	ἀποδιδοῦσα.	τὸ τοὺς φίλους ἄρα εὖ
[348]	ἀγαθὰ διῆλθεν τῷ τοῦ ἀδίκου;	ἤκουσα,	ἔφη, ἀλλ' οὐ πείθομαι. βούλει
[352]	καὶ ἐν ἑνὶ δὴ οἶμαι	ἐνοῦσα	ταὐτὰ ταῦτα ποιήσει ἅπερ πέφυκεν
[346]	τὸ ἐκείνου συμφέρον ἥττονος ὄντος	σκοποῦσα,	ἀλλ' οὐ τὸ τοῦ κρείττονος.
[351]	ἔφη. οὐκοῦν τοιάνδε τινὰ φαίνεται	ἔχουσα	τὴν δύναμιν, οἵαν, ᾧ ἂν
[352]	ἃ ἔπραξαν, ὥρμησαν δὲ ἐπὶ	τὰ	ἄδικα ἀδικίᾳ ἡμιμόχθηροι ὄντες, ἐπεὶ
[344]	ἠδικηκότα· οὐ γὰρ τὸ ποιεῖν	τὰ	ἄδικα ἀλλὰ τὸ πάσχειν φοβούμενοι
[346]	μηδένα ἐθέλειν ἑκόντα ἄρχειν καὶ	τὰ	ἀλλότρια κακὰ μεταχειρίζεσθαι ἀνορθοῦντα, ~(ἀλλὰ
[353]	τι προστέτακται; ἴωμεν δὲ ἐπὶ	τὰ	αὐτὰ πάλιν· ὀφθαλμῶν, φαμέν, ἔστι
[329]	ἦν τοῦτ' αἴτιον, κἂν ἐγὼ	τὰ	αὐτὰ ταῦτα ἐπεπόνθη, ἕνεκά γε
[353]	οὖν ποτε, ὦ Θρασύμαχε, ψυχὴ	τὰ	αὑτῆς ἔργα εὖ ἀπεργάσεται στερομένη
[340]	ὡμολόγησεν αὖ ἐνίοτε τοὺς κρείττους	τὰ	αὑτοῖς ἀσύμφορα κελεύειν τοὺς ἥττους
[330]	αὐτά. ὥσπερ γὰρ οἱ ποιηταὶ	τὰ	αὑτῶν ποιήματα καὶ οἱ πατέρες
[333]	εἴη ἡ δικαιοσύνη, εἰ πρὸς	τὰ	ἄχρηστα χρήσιμον ὂν τυγχάνει. τόδε
[348]	δὲ οἴει με ἴσως τοὺς	τὰ	βαλλάντια ἀποτέμνοντας λέγειν. λυσιτελεῖ μὲν
[338]	ὁ παγκρατιαστὴς καὶ αὐτῷ συμφέρει	τὰ	βόεια κρέα πρὸς τὸ σῶμα,
[345]	τούτῳ τὸ βέλτιστον ἐκποριεῖ ἐπεὶ	τά	γε αὑτῆς ὥστ' εἶναι βελτίστη
[343]	καὶ εἰ μηδεμία ἄλλη ζημία,	τά	γε οἰκεῖα δι' ἀμέλειαν μοχθηροτέρως
[349]	ἀτεχνῶς νῦν οὐ σκώπτειν, ἀλλὰ	τὰ	δοκοῦντα περὶ τῆς ἀληθείας λέγειν.
[337]	ἄνθρωπε, μὴ ἐρεῖς ὅτι ἔστιν	τὰ	δώδεκα δὶς ἓξ μηδ' ὅτι
[337]	εἴ τινα ἔροιο ὁπόσα ἐστὶν	τὰ	δώδεκα, καὶ ἐρόμενος προείποις (αὐτῷ
[345]	ὁρᾷς, ὦ Θρασύμαχε ἔτι (γὰρ	τὰ	ἔμπροσθεν ἐπισκεψώμεθα ὅτι τὸν ὡς
[353]	τὸ αὑτῶν ἔργον εὖ ἐργάσεται	τὰ	ἐργαζόμενα, κακίᾳ δὲ κακῶς. ἀληθές,
[332]	μαγειρικὴ καλεῖται; (ἡ τοῖς ὄψοις	τὰ	ἡδύσματα. εἶεν· ἡ οὖν δὴ
[331]	γελάσας, καὶ ἅμα ᾔει πρὸς	τὰ	ἱερά. (λέγε δή, εἶπον ἐγώ,
[340]	εἶναι ταῦτα ποιεῖν. τὸ γὰρ	τὰ	κελευόμενα ποιεῖν, ὦ Πολέμαρχε, ὑπὸ
[352]	δή, ἦν δ' ἐγώ, καὶ	τὰ	λοιπά μοι τῆς ἑστιάσεως ἀποπλήρωσον
[344]	ζημιοῦταί τε καὶ ὀνείδη ἔχει	τὰ	μέγιστα καὶ γὰρ ἱερόσυλοι καὶ
[348]	εἴχομεν ἄν τι λέγειν κατὰ	τὰ	νομιζόμενα λέγοντες· νῦν δὲ δῆλος
[332]	ἦν δ' ἐγώ ὅτι οὐ	τὰ	ὀφειλόμενα ἀποδίδωσιν ὃς ἄν τῳ
[335]	ἔφη, ὦ Σώκρατες. (εἰ ἄρα	τὰ	ὀφειλόμενα ἑκάστῳ ἀποδιδόναι φησίν τις
[330]	ἐγώ, ὦ Κέφαλε, ὧν κέκτησαι	τὰ	πλείω παρέλαβες ἢ ἐπεκτήσω; (ποῖ'
[345]	φυλάξαι, ἀλλὰ πιαίνειν οἴει αὐτὸν	τὰ	πρόβατα, καθ' ὅσον ποιμήν ἐστιν,
[333]	φαίης ἂν χρήσιμον εἶναι; πρὸς	τὰ	συμβόλαια, ὦ Σώκρατες. συμβόλαια δὲ
[341]	εἶναι. τούτῳ οὖν ὅπως ἐκπορίζῃ	τὰ	συμφέροντα, ἐπὶ τούτῳ παρεσκευάσθη ἡ
[331]	μανεὶς ἀπαιτοῖ, ὅτι οὔτε χρὴ	τὰ	τοιαῦτα ἀποδιδόναι, οὔτε δίκαιος ἂν
[348]	οὖν, ἦ δ' ὅς, καὶ	τὰ	τοιαῦτα, ἐάνπερ λανθάνῃ· ἔστι δὲ
[353]	καὶ ἄρχειν καὶ βουλεύεσθαι καὶ	τὰ	τοιαῦτα πάντα, ἔσθ' ὅτῳ ἄλλῳ
[334]	αὐτὸς φύλαξ ἀγαθός, ὅσπερ καὶ	τὰ	τῶν πολεμίων κλέψαι καὶ βουλεύματα
[330]	δὴ καὶ οἱ χρηματισάμενοι περὶ	τὰ	χρήματα σπουδάζουσιν ὡς ἔργον ἑαυτῶν,
[330]	μοι ἔδοξας οὐ σφόδρα (ἀγαπᾶν	τὰ	χρήματα, τοῦτο δὲ ποιοῦσιν ὡς
[343]	ἢ ὥσπερ ἄν τις πρὸς	πρόβατα	διατεθείη, καὶ ἄλλο τι σκοπεῖν
[345]	ἀλλὰ πιαίνειν οἴει αὐτὸν τὰ	πρόβατα,	καθ' ὅσον ποιμήν ἐστιν, οὐ
[343]	δεόμενον, ὅς γε αὐτῇ οὐδὲ	πρόβατα	οὐδὲ ποιμένα γιγνώσκεις. ὅτι δὴ
[334]	καὶ οἷοι μὴ ἀδικεῖν; ἀληθῆ.	κατὰ	δὴ τὸν σὸν λόγον τοὺς
[344]	καὶ ἀποστερηταὶ καὶ κλέπται οἱ	κατὰ	μέρη ἀδικοῦντες τῶν τοιούτων κακουργημάτων
[334]	ἔοικεν οὖν ἡ δικαιοσύνη καὶ	κατὰ	σὲ καὶ καθ' Ὅμηρον καὶ
[334]	σὲ καὶ καθ' Ὅμηρον καὶ	κατὰ	Σιμωνίδην κλεπτική τις εἶναι, ἐπ'
[344]	δὲ τοῦτο τυραννίς, ἣ οὐ	κατὰ	σμικρὸν τἀλλότρια καὶ λάθρᾳ καὶ
[348]	τινές, εἴχομεν ἄν τι λέγειν	κατὰ	τὰ νομιζόμενα λέγοντες· νῦν δὲ
[340]	λογισμῷ ἁμαρτάνῃ, τότε ὅταν ἁμαρτάνῃ,	κατὰ	ταύτην τὴν ἁμαρτίαν; ἀλλ' οἶμαι
[347]	τὸ βέλτιστον πράττει οὐδ' ἐπιτάττει	κατὰ	τὴν τέχνην ἐπιτάττων, ἀλλὰ τῷ
[341]	τὸ πλεῖν κυβερνήτης καλεῖται, ἀλλὰ	κατὰ	τὴν τέχνην καὶ τὴν τῶν
[330]	σπουδάζουσιν ὡς ἔργον ἑαυτῶν, καὶ	κατὰ	τὴν χρείαν ᾗπερ οἱ ἄλλοι.
[341]	ἐστὶν κλητέος ναύτης· οὐ γὰρ	κατὰ	τὸ πλεῖν κυβερνήτης καλεῖται, ἀλλὰ
[328]	ἔμοιγε ὅσον αἱ ἄλλαι αἱ	κατὰ	τὸ σῶμα ἡδοναὶ ἀπομαραίνονται, τοσοῦτον
[340]	προσαγορεύομεν αὐτόν, οὐδέποτε ἁμαρτάνει· ὥστε	κατὰ	τὸν ἀκριβῆ λόγον, ἐπειδὴ καὶ
[353]	δὲ ὁ ἄδικος. φαίνεται, ἔφη,	κατὰ	τὸν σὸν λόγον. ~(ἀλλὰ μὴν
[339]	(οὐ μόνον ἄρα δίκαιόν ἐστιν	κατὰ	τὸν σὸν λόγον τὸ τοῦ
[344]	ἀπιέναι, ὥσπερ βαλανεὺς ἡμῶν καταντλήσας	κατὰ	τῶν ὤτων ἁθρόον καὶ πολὺν
[347]	ὑπ' ἄλλου ἢ ἄλλον ὠφελῶν	πράγματα	ἔχειν. τοῦτο μὲν οὖν ἔγωγε
[330]	γὰρ οἱ ποιηταὶ τὰ αὑτῶν	ποιήματα	καὶ οἱ πατέρες τοὺς παῖδας
[330]	ἑαυτοῦ ἐν τῷ βίῳ πολλὰ	ἀδικήματα	καὶ ἐκ τῶν ὕπνων, ὥσπερ
[333]	λέγεις κοινωνήματα ἤ τι ἄλλο;	κοινωνήματα	δῆτα. (ἆρ' οὖν ὁ δίκαιος
[333]	ὦ Σώκρατες. συμβόλαια δὲ λέγεις	κοινωνήματα	ἤ τι ἄλλο; κοινωνήματα δῆτα.
[338]	δύναμαι. δύναμαι δὲ ἐπαινεῖν μόνον·	χρήματα	γὰρ οὐκ ἔχω. ὡς δὲ
[331]	θεῷ θυσίας τινὰς ἢ ἀνθρώπῳ	χρήματα	ἔπειτα ἐκεῖσε ἀπιέναι δεδιότα, μέγα
[330]	καὶ οἱ χρηματισάμενοι περὶ τὰ	χρήματα	σπουδάζουσιν ὡς ἔργον ἑαυτῶν, καὶ
[330]	ἔδοξας οὐ σφόδρα (ἀγαπᾶν τὰ	χρήματα,	τοῦτο δὲ ποιοῦσιν ὡς τὸ
[353]	Εχε δή· ἆρ’ ἄν ποτε	ὄμματα	τὸ αὑτῶν ἔργον καλῶς (ἀπεργάσαιντο
[332]	καλεῖται; (ἡ τοῖς ὄψοις τὰ	ἡδύσματα.	εἶεν· ἡ οὖν δὴ τίσιν
[334]	τὰ τῶν πολεμίων κλέψαι καὶ	βουλεύματα	καὶ τὰς ἄλλας πράξεις; πάνυ
[345]	φανερῶς μετατίθεσο καὶ ἡμᾶς μὴ	ἐξαπάτα.	νῦν δὲ ὁρᾷς, ὦ Θρασύμαχε
[336]	μέγα οἰομένου δύνασθαι πλουσίου ἀνδρός.	ἀληθέστατα,	ἔφη, λέγεις. εἶεν, ἦν δ'
[349]	αὐτὸ καὶ σοφίᾳ ἐτόλμησας θεῖναι.	ἀληθέστατα,	ἔφη, μαντεύῃ. ἀλλ' οὐ μέντοι,
[329]	ὅς, εὐφήμει, ἔφη, ὦ ἄνθρωπε·	ἁσμενέστατα	μέντοι αὐτὸ ἀπέφυγον, ὥσπερ λυττῶντά
[340]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὁ Πολέμαρχος,	σαφέστατά	γε. ἐὰν σύ γ' ἔφη,
[351]	ἡ ἀρίστη μάλιστα ποιήσει καὶ	τελεώτατα	οὖσα ἄδικος. μανθάνω, ἔφην, ὅτι
[351]	εἰ δ' ὡς ἐγὼ ἔλεγον,	μετὰ	ἀδικίας. πάνυ ἄγαμαι, ἦν δ'
[327]	(Σωκράτης κατέβην χθὲς εἰς Πειραιᾶ	μετὰ	Γλαύκωνος τοῦ Ἀρίστωνος προσευξόμενός τε
[351]	ἔλεγες ἔχει ἡ δικαιοσύνη σοφία	μετὰ	δικαιοσύνης· εἰ δ' ὡς ἐγὼ
[351]	ταύτην ἕξει, ἢ ἀνάγκη αὐτῇ	μετὰ	δικαιοσύνης; (εἰ μέν, ἔφη, ὡς
[350]	λέγω, ἀλλ' ἑλκόμενος καὶ μόγις,	μετὰ	ἱδρῶτος θαυμαστοῦ ὅσου, ἅτε καὶ
[330]	θαμὰ ἐγειρόμενος δειμαίνει (καὶ ζῇ	μετὰ	κακῆς ἐλπίδος· ~τῷ δὲ μηδὲν
[330]	ἐπιεικὴς πάνυ τι ῥᾳδίως γῆρας	μετὰ	πενίας ἐνέγκοι οὔθ' ὁ μὴ
[353]	λόγον; ἔμοιγε δοκεῖ. ἴθι δή,	μετὰ	ταῦτα τόδε σκέψαι. ψυχῆς ἔστιν
[328]	ἣν ἄξιον θεάσασθαι· ἐξαναστησόμεθα γὰρ	μετὰ	τὸ δεῖπνον καὶ τὴν παννυχίδα
[333]	κοινωνήματα ἤ τι ἄλλο; κοινωνήματα	δῆτα.	(ἆρ' οὖν ὁ δίκαιος ἀγαθὸς
[346]	καλεῖς μᾶλλον αὐτὴν ἰατρικήν; οὐ	δῆτα,	ἔφη. οὐδέ γ' οἶμαι, τὴν
[351]	δύνασθαι, εἰ ἀδικοῖεν ἀλλήλους; (οὐ	δῆτα,	ἦ δ' ὅς. τί δ'
[350]	ἢ ἀνδρὸς ἢ πράγματος; οὐ	δῆτα.	μὴ ἰατρικοῦ δέ; ναί. περὶ
[352]	ἄλλῳ ἴδοις ἢ ὀφθαλμοῖς; οὐ	δῆτα.	τί δέ; ἀκούσαις ἄλλῳ ἢ
[346]	ἐὰν ὑγιαίνῃ τις μισθαρνῶν. οὐ	δῆτα.	τί δέ; τὴν ἰατρικὴν μισθαρνητικήν,
[353]	κακίαν; καὶ πῶς ἄν; ἔφη·	τυφλότητα	γὰρ ἴσως λέγεις ἀντὶ τῆς
[338]	τὸν ἀποκρινόμενον. τελευτῶν δὲ συνεχώρησεν,	(κἄπειτα,	αὕτη δή, ἔφη, ἡ Σωκράτους
[337]	μὴ εἰδὼς μηδὲ φάσκων εἰδέναι,	ἔπειτα,	εἴ τι καὶ οἴεται, περὶ
[331]	θυσίας τινὰς ἢ ἀνθρώπῳ χρήματα	ἔπειτα	ἐκεῖσε ἀπιέναι δεδιότα, μέγα μέρος
[343]	δίκαιον τοῦ ἀδίκου ἀλλ' ἔλαττον·	ἔπειτα	ἐν τοῖς πρὸς τὴν πόλιν,
[352]	καὶ οὐχ ὁμονοοῦντα αὐτὸν ἑαυτῷ,	ἔπειτα	ἐχθρὸν καὶ ἑαυτῷ καὶ τοῖς
[336]	μεταξὺ ὥρμα ἀντιλαμβάνεσθαι τοῦ λόγου,	ἔπειτα	ὑπὸ τῶν παρακαθημένων διεκωλύετο βουλομένων
[328]	σύνισθι καὶ δεῦρο παρ' ἡμᾶς	φοίτα	ὡς παρὰ φίλους τε καὶ
[335]	αὐτὸ φῇ ἢ Σιμωνίδην ἢ	Βίαντα	ἢ Πιττακὸν εἰρηκέναι ἤ τιν'
[331]	αὖ πρὸς τὸν οὕτως ἔχοντα	πάντα	ἐθέλων τἀληθῆ λέγειν. (ὀρθῶς, ἔφη,
[353]	γε. (τίθεμεν οὖν καὶ τἆλλα	πάντα	εἰς τὸν αὐτὸν λόγον; ἔμοιγε
[353]	καὶ βουλεύεσθαι καὶ τὰ τοιαῦτα	πάντα,	ἔσθ' ὅτῳ ἄλλῳ ἢ ψυχῇ
[333]	ἀνάγκη. καὶ περὶ τἆλλα δὴ	πάντα	ἡ δικαιοσύνη ἑκάστου ἐν μὲν
[337]	οὐκ ἐθελήσοις, εἰρωνεύσοιο δὲ καὶ	πάντα	μᾶλλον ποιήσοις ἢ ἀποκρινοῖο, εἴ
[348]	ἰσχυρὸν εἶναι καὶ τἆλλα αὐτῷ	πάντα	προσθήσεις ~(ἃ ἡμεῖς τῷ δικαίῳ
[353]	καὶ ἐπιμελεῖσθαι, τῇ δὲ ἀγαθῇ	πάντα	ταῦτα εὖ πράττειν. ἀνάγκη. οὐκοῦν
[350]	ὁ δὴ Θρασύμαχος ὡμολόγησε μὲν	πάντα	ταῦτα, οὐχ (ὡς ἐγὼ νῦν
[343]	τὸ δίκαιον· τῷ δὲ ἀδίκῳ	πάντα	τούτων τἀναντία ὑπάρχει. ~λέγω γὰρ
[342]	λέγει καὶ ποιεῖ ἃ ποιεῖ	ἅπαντα.	~(ἐπειδὴ οὖν ἐνταῦθα ἦμεν τοῦ
[330]	ἐν Ἅιδου, ὡς τὸν ἐνθάδε	ἀδικήσαντα	δεῖ ἐκεῖ διδόναι (δίκην, καταγελώμενοι
[344]	ἀδικίαν ἔλθῃς, ἣ τὸν μὲν	ἀδικήσαντα	εὐδαιμονέστατον ποιεῖ, τοὺς δὲ ἀδικηθέντας
[335]	ποιεῖν, τὸν δ' ἐχθρὸν κακὸν	ὄντα	βλάπτειν; (πάνυ μὲν οὖν, ἔφη,
[335]	φίλον· ~(τὸν δὲ δοκοῦντα μέν,	ὄντα	δὲ μή, δοκεῖν ἀλλὰ μὴ
[335]	δίκαιον τὸν μὲν φίλον ἀγαθὸν	ὄντα	εὖ ποιεῖν, τὸν δ' ἐχθρὸν
[341]	τῷ ἀκριβεστάτῳ, ἔφη, λόγῳ ἄρχοντα	ὄντα.	πρὸς ταῦτα κακούργει καὶ συκοφάντει,
[341]	λέγε τὸν τῷ ὄντι ἰατρὸν	ὄντα.	τῶν καμνόντων, ἔφη, θεραπευτής. τί
[334]	ἦ δ' ὅς, καὶ τὸν	ὄντα	χρηστὸν φίλον· ~(τὸν δὲ δοκοῦντα
[331]	κληρονόμος, τί φῂς τὸν Σιμωνίδην	λέγοντα	ὀρθῶς λέγειν περὶ δικαιοσύνης; ὅτι,
[341]	οὕτω μανῆναι ὥστε ξυρεῖν ἐπιχειρεῖν	λέοντα	καὶ συκοφαντεῖν Θρασύμαχον; νῦν γοῦν,
[352]	μὲν ἀδύνατον αὐτὸν πράττειν ποιήσει	στασιάζοντα	καὶ οὐχ ὁμονοοῦντα αὐτὸν ἑαυτῷ,
[338]	διδάσκειν, παρὰ δὲ τῶν ἄλλων	περιιόντα	μανθάνειν καὶ τούτων μηδὲ χάριν
[331]	καὶ κοσμίῳ. τὸ γὰρ μηδὲ	ἄκοντά	τινα ἐξαπατῆσαι ἢ ψεύσασθαι, μηδ'
[346]	καὶ ἄρτι ἔλεγον μηδένα ἐθέλειν	ἑκόντα	ἄρχειν καὶ τὰ ἀλλότρια κακὰ
[347]	ἐθέλειν ἄρχειν ὅθεν κινδυνεύει τὸ	ἑκόντα	ἐπὶ τὸ ἄρχειν ἰέναι ἀλλὰ
[331]	ἐξαπατῆσαι ἢ ψεύσασθαι, μηδ' αὖ	ὀφείλοντα	ἢ θεῷ θυσίας τινὰς ἢ
[345]	ἀλλ' ὥσπερ δαιτυμόνα τινὰ καὶ	μέλλοντα	ἑστιάσεσθαι, πρὸς τὴν εὐωχίαν, ἢ
[327]	ὡρμημένους Πολέμαρχος ὁ Κεφάλου ἐκέλευσε	δραμόντα	τὸν παῖδα περιμεῖναί ἑ κελεῦσαι.
[341]	ἄρχων ἐστίν, μὴ ἁμαρτάνειν, μὴ	ἁμαρτάνοντα	δὲ τὸ αὑτῷ βέλτιστον τίθεσθαι,
[340]	κρείττω με οἴει καλεῖν τὸν	ἐξαμαρτάνοντα	ὅταν ἐξαμαρτάνῃ; ἔγωγε, εἶπον, ᾤμην
[340]	αὐτίκα ἰατρὸν καλεῖς σὺ τὸν	ἐξαμαρτάνοντα	περὶ τοὺς κάμνοντας κατ' αὐτὸ
[338]	σφίσι συμφέρον, καὶ τὸν τούτου	ἐκβαίνοντα	κολάζουσιν ὡς παρανομοῦντά τε καὶ
[345]	πρὸς τὸ τῶν προβάτων βέλτιστον	βλέποντα	ἀλλ' ὥσπερ δαιτυμόνα τινὰ καὶ
[341]	τούτῳ οὖν ὅπως ἐκπορίζῃ τὰ	συμφέροντα,	ἐπὶ τούτῳ παρεσκευάσθη ἡ τέχνη.
[339]	δὲ ὀρθῶς ἆρα τὸ τὰ	συμφέροντά	ἐστι τίθεσθαι ἑαυτοῖς, τὸ δὲ
[331]	οὐδ' αὖ πρὸς τὸν οὕτως	ἔχοντα	πάντα ἐθέλων τἀληθῆ λέγειν. (ὀρθῶς,
[353]	αὑτῶν ἔργον καλῶς (ἀπεργάσαιντο μὴ	ἔχοντα	τὴν αὑτῶν οἰκείαν ἀρετήν, ἀλλ'
[343]	τῇ διαλύσει τῆς κοινωνίας πλέον	ἔχοντα	τὸν δίκαιον τοῦ ἀδίκου ἀλλ'
[341]	ἀκριβέστατον ἐκεῖνο τυγχάνει ὄν, ~τὸν	ἄρχοντα,	καθ' (ὅσον ἄρχων ἐστίν, μὴ
[341]	τὸν τῷ ἀκριβεστάτῳ, ἔφη, λόγῳ	ἄρχοντα	ὄντα. πρὸς ταῦτα κακούργει καὶ
[341]	ἐγγένηται, διόρισαι ποτέρως λέγεις τὸν	ἄρχοντά	τε καὶ τὸν κρείττονα, τὸν
[341]	ἐξ ἐπιβουλῆς ἐν τοῖς λόγοις	κακουργοῦντά	σε ἐρέσθαι ὡς ἠρόμην; εὖ
[346]	καὶ τὰ ἀλλότρια κακὰ μεταχειρίζεσθαι	ἀνορθοῦντα,	~(ἀλλὰ μισθὸν αἰτεῖν, ὅτι ὁ
[338]	κολάζουσιν ὡς παρανομοῦντά τε καὶ	ἀδικοῦντα.	τοῦτ' οὖν ἐστιν, ὦ βέλτιστε,
[335]	ὄντα χρηστὸν φίλον· ~(τὸν δὲ	δοκοῦντα	μέν, ὄντα δὲ μή, δοκεῖν
[349]	νῦν οὐ σκώπτειν, ἀλλὰ τὰ	δοκοῦντα	περὶ τῆς ἀληθείας λέγειν. τί
[334]	ἦν δ' ἐγώ, μεταθώμεθα; τὸν	δοκοῦντά	τε, ἦ δ' ὅς, καὶ
[334]	πῶς θέμενοι, ὦ Πολέμαρχε; τὸν	δοκοῦντα	χρηστόν, τοῦτον φίλον εἶναι. νῦν
[338]	τὸν τούτου ἐκβαίνοντα κολάζουσιν ὡς	παρανομοῦντά	τε καὶ ἀδικοῦντα. τοῦτ' οὖν
[352]	πράττειν ποιήσει στασιάζοντα καὶ οὐχ	ὁμονοοῦντα	αὐτὸν ἑαυτῷ, ἔπειτα ἐχθρὸν καὶ
[343]	ἐρωτᾶν; ὅτι τοί σε, ἔφη,	κορυζῶντα	περιορᾷ καὶ οὐκ ἀπομύττει δεόμενον,
[350]	ἐγώ, πρότερον δὲ οὔπω, Θρασύμαχον	ἐρυθριῶντα	ἐπειδὴ δὲ οὖν διωμολογησάμεθα τὴν
[329]	ἁσμενέστατα μέντοι αὐτὸ ἀπέφυγον, ὥσπερ	λυττῶντά	τινα καὶ ἄγριον δεσπότην ἀποδράς.
[328]	καὶ Χαρμαντίδην τὸν Παιανιᾶ καὶ	Κλειτοφῶντα	τὸν Ἀριστωνύμου· ἦν δ' ἔνδον
[331]	ἀνθρώπῳ χρήματα ἔπειτα ἐκεῖσε ἀπιέναι	δεδιότα,	μέγα μέρος εἰς τοῦτο ἡ
[344]	πύθωνται αὐτὸν τὴν ὅλην ἀδικίαν	ἠδικηκότα·	οὐ γὰρ τὸ ποιεῖν τὰ
[332]	φάρμακά τε καὶ σιτία καὶ	ποτά.	ἡ δὲ τίσιν τί ἀποδιδοῦσα
[344]	ἢ τὸ δίκαιον. πάντων δὲ	ῥᾷστα	μαθήσῃ, ἐὰν ἐπὶ τὴν τελεωτάτην
[333]	ἡ δικαιοσύνη, εἰ πρὸς τὰ	ἄχρηστα	χρήσιμον ὂν τυγχάνει. τόδε δὲ
[344]	τε καὶ ὀνείδη ἔχει τὰ	μέγιστα	καὶ γὰρ ἱερόσυλοι καὶ ἀνδραποδισταὶ
[340]	μή; οὕτω σε φῶμεν λέγειν;	ἥκιστά	γε, ἔφη· ἀλλὰ κρείττω με
[353]	οὐ ψυχῆς φήσομεν ἔργον εἶναι;	μάλιστά	γ' ἔφη. οὐκοῦν καὶ ἀρετήν
[343]	ποιμένα γιγνώσκεις. ὅτι δὴ τί	μάλιστα;	ἦν δ' ἐγώ. (ὅτι οἴει
[331]	ἀτάλλοισα γηροτρόφος συναορεῖ ἐλπὶς ἃ	μάλιστα	θνατῶν πολύστροφον γνώμαν κυβερνᾷ. εὖ
[351]	καὶ τοῦτό γε ἡ ἀρίστη	μάλιστα	ποιήσει καὶ τελεώτατα οὖσα ἄδικος.
[341]	τι συμφέρον ἄλλο ἢ ὅτι	μάλιστα	τελέαν εἶναι; (πῶς τοῦτο ἐρωτᾷς;
[338]	ταύτῃ ὑπολαμβάνεις ᾗ ἂν κακουργήσαις	μάλιστα	τὸν λόγον. οὐδαμῶς, ὦ ἄριστε,
[336]	ἀλλήλοις καὶ οὐ σπουδάζειν ὅτι	μάλιστα	φανῆναι αὐτό. οἴου γε σύ,
[353]	ἂν ἢ μόνον τι ἢ	κάλλιστα	τῶν ἄλλων ἀπεργάζηται. ἀλλά, ἔφη,
[349]	τε ὁμοίου καὶ (τοῦ ἀνομοίου;	ἄριστα,	ἔφη, εἴρηκας. ἔστιν δέ γε,
[352]	μόνῳ ἐκείνῳ ποιῇ τις ἢ	ἄριστα;	οὐ μανθάνω, ἔφη. ἀλλ' ὧδε·
[329]	τε καὶ εὐωχίας καὶ ἄλλ'	ἄττα	ἃ τῶν τοιούτων ἔχεται, καὶ
[339]	ἄρχοντας τοῖς ἀρχομένοις προστάττοντας ποιεῖν	ἄττα	ἐνίοτε διαμαρτάνειν τοῦ ἑαυτοῖς βελτίστου,
[353]	ἄλλῳ ἢ ψυχῇ δικαίως ἂν	αὐτὰ	ἀποδοῖμεν καὶ φαῖμεν ἴδια ἐκείνης
[342]	ταῦτα τελευτῶν, ἐπεχείρει δὲ περὶ	αὐτὰ	μάχεσθαι· ἐπειδὴ δὲ ὡμολόγησεν, ἄλλο
[353]	προστέτακται; ἴωμεν δὲ ἐπὶ τὰ	αὐτὰ	πάλιν· ὀφθαλμῶν, φαμέν, ἔστι τι
[329]	τοῦτ' αἴτιον, κἂν ἐγὼ τὰ	αὐτὰ	ταῦτα ἐπεπόνθη, ἕνεκά γε γήρως,
[331]	παρά του λάβῃ, ἢ καὶ	αὐτὰ	ταῦτα ἔστιν ἐνίοτε μὲν δικαίως,
[342]	τέχνης τῆς τὸ συμφέρον εἰς	αὐτὰ	ταῦτα σκεψομένης τε καὶ ἐκποριούσης
[330]	τῶν ἐκεῖ μᾶλλόν τι καθορᾷ	αὐτά	ὑποψίας δ' οὖν καὶ δείματος
[330]	διπλῇ ἢ οἱ ἄλλοι ἀσπάζονται	αὐτά.	ὥσπερ γὰρ οἱ ποιηταὶ τὰ
[331]	ἀπαιτοῖ, ὅτι οὔτε χρὴ τὰ	τοιαῦτα	ἀποδιδόναι, οὔτε δίκαιος ἂν εἴη
[348]	ἦ δ' ὅς, καὶ τὰ	τοιαῦτα,	ἐάνπερ λανθάνῃ· ἔστι δὲ οὐκ
[343]	οὐκ ἀποκρίνεσθαι χρῆν μᾶλλον ἢ	τοιαῦτα	ἐρωτᾶν; ὅτι τοί σε, ἔφη,
[353]	ἄρχειν καὶ βουλεύεσθαι καὶ τὰ	τοιαῦτα	πάντα, ἔσθ' ὅτῳ ἄλλῳ ἢ
[337]	ὡς οὐκ ἀποδέξομαί σου ἐὰν	τοιαῦτα	φλυαρῇς” δῆλον οἶμαί σοι ἦν
[341]	ἔφη, ἐπεχείρησας, οὐδὲν ὢν καὶ	ταῦτα.	ἅδην, ἦν δ' ἐγώ, τῶν
[329]	καὶ ἐγὼ ἀγασθεὶς αὐτοῦ εἰπόντος	ταῦτα,	βουλόμενος ἔτι (λέγειν αὐτὸν ἐκίνουν
[340]	Κλειτοφῶν, συμφέρον (δίκαιον εἶναι ἔθετο.	ταῦτα	δὲ ἀμφότερα θέμενος ὡμολόγησεν αὖ
[354]	μακάριε Θρασύμαχε, λυσιτελέστερον ἀδικία δικαιοσύνης.	ταῦτα	δή σοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[346]	τὸ τοῦ κρείττονος. διὰ δὴ	ταῦτα	ἔγωγε, ὦ φίλε Θρασύμαχε, καὶ
[337]	τί ἂν αὐτῷ εἶπες πρὸς	ταῦτα;	εἶεν, ἔφη· ὡς δὴ ὅμοιον
[344]	ἑαυτῷ λυσιτελοῦν τε καὶ συμφέρον.	(ταῦτα	εἰπὼν ὁ Θρασύμαχος ἐν νῷ
[335]	ὠφελίαν, οὐκ ἦν σοφὸς ὁ	ταῦτα	εἰπών. οὐ γὰρ ἀληθῆ ἔλεγεν·
[342]	καὶ ὦτα ἀκοῆς καὶ διὰ	ταῦτα	ἐπ' αὐτοῖς δεῖ τινος τέχνης
[329]	αἴτιον, κἂν ἐγὼ τὰ αὐτὰ	ταῦτα	ἐπεπόνθη, ἕνεκά γε γήρως, καὶ
[331]	του λάβῃ, ἢ καὶ αὐτὰ	ταῦτα	ἔστιν ἐνίοτε μὲν δικαίως, ἐνίοτε
[353]	ἐπιμελεῖσθαι, τῇ δὲ ἀγαθῇ πάντα	ταῦτα	εὖ πράττειν. ἀνάγκη. οὐκοῦν ἀρετήν
[341]	παντάπασι μὲν οὖν προσδεῖται. διὰ	ταῦτα	καὶ ἡ τέχνη ἐστὶν ἡ
[341]	ἔφη, λόγῳ ἄρχοντα ὄντα. πρὸς	ταῦτα	κακούργει καὶ συκοφάντει, εἴ τι
[329]	οἶμαί σου τοὺς πολλούς, ὅταν	ταῦτα	λέγῃς, οὐκ ἀποδέχεσθαι ἀλλ' ἡγεῖσθαί
[352]	τελέως εἰσὶ καὶ πράττειν ἀδύνατοι	ταῦτα	(μὲν οὖν ὅτι οὕτως ἔχει
[338]	τοὺς ἄλλους. εἰπόντος δέ μου	ταῦτα,	ὅ τε Γλαύκων καὶ οἱ
[350]	δὴ Θρασύμαχος ὡμολόγησε μὲν πάντα	ταῦτα,	οὐχ (ὡς ἐγὼ νῦν ῥᾳδίως
[339]	τοῖς δὲ δίκαιον εἶναι φῇς	ταῦτα	ποιεῖν ἃ ἐκεῖνοι προσέταξαν ἆρα
[340]	προστάττειν, τοῖς δὲ δίκαιον εἶναι	ταῦτα	ποιεῖν. τὸ γὰρ τὰ κελευόμενα
[352]	ἑνὶ δὴ οἶμαι ἐνοῦσα ταὐτὰ	ταῦτα	ποιήσει ἅπερ πέφυκεν ἐργάζεσθαι· πρῶτον
[342]	τῆς τὸ συμφέρον εἰς αὐτὰ	ταῦτα	σκεψομένης τε καὶ ἐκποριούσης ἆρα
[342]	(ὑπὸ ἑαυτῆς. συνωμολόγησε μὲν καὶ	ταῦτα	τελευτῶν, ἐπεχείρει δὲ περὶ αὐτὰ
[353]	ἔμοιγε δοκεῖ. ἴθι δή, μετὰ	ταῦτα	τόδε σκέψαι. ψυχῆς ἔστιν τι
[347]	καὶ ἔστιν; ἔγωγε, ἔφη. διὰ	ταῦτα	τοίνυν, ἦν δ' ἐγώ, οὔτε
[352]	ὠσίν; οὐδαμῶς. οὐκοῦν δικαίως (ἂν)	ταῦτα	τούτων φαμὲν ἔργα εἶναι; πάνυ
[349]	ἁπάντων πλεῖστον αὐτὸς λάβῃ; ἔστι	ταῦτα.	ὧδε δὴ λέγωμεν, ἔφην· ὁ
[352]	ἐν ἑνὶ δὴ οἶμαι ἐνοῦσα	ταὐτὰ	ταῦτα ποιήσει ἅπερ πέφυκεν ἐργάζεσθαι·
[350]	πράττειν ἢ λέγειν, καὶ οὐ	ταὐτὰ	τῷ ὁμοίῳ ἑαυτῷ εἰς τὴν
[342]	ἀρετῆς ὥσπερ ὀφθαλμοὶ ὄψεως καὶ	ὦτα	ἀκοῆς καὶ διὰ ταῦτα ἐπ'
[353]	τοῦτό γε λέγεις. οὐκοῦν καὶ	ὦτα	στερόμενα τῆς αὑτῶν ἀρετῆς κακῶς
[350]	ποιήσεις, ποίει· ἐγὼ δὲ ἐρωτήσω.	ἐρώτα	δή. τοῦτο τοίνυν ἐρωτῶ, ὅπερ
[350]	βούλομαι, ἤ, εἰ βούλει ἐρωτᾶν,	ἐρώτα·	ἐγὼ δέ σοι, ὥσπερ ταῖς
[336]	δίκαιον ὅτι ἔστι, μὴ μόνον	ἐρώτα	μηδὲ φιλοτιμοῦ ἐλέγχων ἐπειδάν τίς
[337]	ἀποκρινοῖο, εἴ τίς τί σε	ἐρωτᾷ.	σοφὸς γὰρ εἶ, ἦν δ'
[336]	ὑπὸ τοῦ λόγου ἤρχετο ἐξαγριαίνεσθαι,	προσέβλεψα	αὐτὸν πρότερος, (ὥστε αὐτῷ οἷός
[332]	ὡς ἔοικεν, λέγει Σιμωνίδης τὸ	τὰ	ὀφειλόμενα δίκαιον εἶναι ἀποδιδόναι. ἄλλο
[331]	ὅτι, ἦ δ' ὅς, τὸ	τὰ	ὀφειλόμενα ἑκάστῳ ἀποδιδόναι δίκαιόν ἐστι·
[339]	τὸ δὲ ὀρθῶς ἆρα τὸ	τὰ	συμφέροντά ἐστι τίθεσθαι ἑαυτοῖς, τὸ