Pages
[327]	ἐκέλευσε δραμόντα τὸν παῖδα περιμεῖναί	ἑ	κελεῦσαι. καί μου ὄπισθεν ὁ
[340]	οὖν δή σοι καὶ ἐμὲ	ὑπόλαβε	νυνδὴ ἀποκρίνεσθαι· τὸ δὲ ἀκριβέστατον
[334]	βλάπτειν; φαίνεται. ἀλλὰ μὴν οἵ	γε	ἀγαθοὶ δίκαιοί τε καὶ οἷοι
[351]	γάρ που, ὦ Θρασύμαχε, ἥ	γε	ἀδικία καὶ μίση καὶ μάχας
[342]	ἀλλὰ μήν, ὦ Θρασύμαχε, ἄρχουσί	γε	αἱ τέχναι καὶ κρατοῦσιν ἐκείνου
[334]	οἱ δὲ κακοὶ φίλοι; πάνυ	γε.	ἀλλ' ὅμως δίκαιον τότε τούτοις
[345]	ἦν δ' ἐγώ, μὴ σύ	γε·	ἀλλὰ πρῶτον μέν, ἃ ἂν
[331]	ἄλλας χρείας πολλάς· ἀλλὰ ἕν	γε	ἀνθ' ἑνὸς οὐκ ἐλάχιστον ἔγωγε
[349]	ἔχειν ἀξιοῖ; οὐκοῦν καὶ ἀδίκου	γε	ἀνθρώπου τε καὶ πράξεως ὁ
[333]	ἄλλῃ, οὗτος καὶ φυλάξασθαι; πάνυ	γε.	ἆρ' οὖν καὶ νόσον ὅστις
[343]	καὶ οὐκ ἀπομύττει δεόμενον, ὅς	γε	αὐτῇ οὐδὲ πρόβατα οὐδὲ ποιμένα
[345]	τὸ βέλτιστον ἐκποριεῖ ἐπεὶ τά	γε	αὑτῆς ὥστ' εἶναι βελτίστη ἱκανῶς
[344]	τὸν λόγον· οὐ μὴν εἴασάν	γε	αὐτὸν οἱ παρόντες, ἀλλ' ἠνάγκασαν
[329]	τὰ αὐτὰ ταῦτα ἐπεπόνθη, ἕνεκά	γε	γήρως, καὶ οἱ ἄλλοι πάντες
[328]	δ' ἐγώ, ὦ Κέφαλε, χαίρω	γε	διαλεγόμενος (τοῖς σφόδρα πρεσβύταις· δοκεῖ
[335]	τοῦ ἐναντίου. φαίνεται. ὁ δέ	γε	δίκαιος ἀγαθός; πάνυ γε. οὐκ
[350]	ἔλεγες; ἔγωγε, ἔφη. (ὁ δέ	γε	δίκαιος τοῦ μὲν ὁμοίου οὐ
[340]	ὦ Σώκρατες, ὁ Πολέμαρχος, σαφέστατά	γε.	ἐὰν σύ γ' ἔφη, αὐτῷ
[354]	ἔστω, ἔφη. ἀλλὰ μὴν ἄθλιόν	γε	εἶναι οὐ λυσιτελεῖ, εὐδαίμονα δέ.
[354]	χαλεπαίνων ἐπαύσω. οὐ μέντοι καλῶς	γε	(εἱστίαμαι, δι' ἐμαυτὸν ἀλλ' οὐ
[354]	σὸν λόγον. ~(ἀλλὰ μὴν ὅ	γε	εὖ ζῶν μακάριός τε καὶ
[340]	οὕτω σε φῶμεν λέγειν; ἥκιστά	γε,	ἔφη· ἀλλὰ κρείττω με οἴει
[335]	καὶ ὁντινοῦν ἀνθρώπων; καὶ πάνυ	γε,	ἔφη· τούς γε πονηρούς τε
[349]	ἄριστα, ἔφη, εἴρηκας. ἔστιν δέ	γε,	ἔφην, φρόνιμός τε καὶ ἀγαθὸς
[328]	διανοεῖσθε. ~(καὶ ὁ Ἀδείμαντος, ἆρά	γε,	ἦ δ' ὅς, οὐδ' ἴστε
[331]	τῶν γε σῶν κληρονόμος; πάνυ	γε,	ἦ δ' ὃς γελάσας, καὶ
[351]	γὰρ οὔκ; ἔφη. καὶ τοῦτό	γε	ἡ ἀρίστη μάλιστα ποιήσει καὶ
[354]	ἐν τοῖς Βενδιδίοις. ὑπὸ σοῦ	γε,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε,
[339]	αὐτόθι τὸ τοῦ κρείττονος. (σμικρά	γε	ἴσως, ἔφη, προσθήκη. οὔπω δῆλον
[349]	ἡμεῖς τῷ δικαίῳ προσετίθεμεν, ἐπειδή	γε	καὶ ἐν ἀρετῇ αὐτὸ καὶ
[352]	τῷ δικαίῳ; οὐχ οὕτως; πάνυ	γε.	καὶ ἐν ἑνὶ δὴ οἶμαι
[352]	αὐτοὺς ἐποίει μήτοι καὶ ἀλλήλους	γε	καὶ ἐφ' οὓς ᾖσαν ἅμα
[348]	γ' ἔφη, ὦ ἥδιστε, ἐπειδή	γε	καὶ λέγω ἀδικίαν μὲν λυσιτελεῖν,
[333]	γεωργία· ἢ οὔ; ναί. πρός	γε	καρποῦ κτῆσιν; ναί. καὶ μὴν
[337]	δὴ ὅμοιον τοῦτο ἐκείνῳ. οὐδέν	γε	κωλύει, ἦν δ' ἐγώ· εἰ
[353]	δὲ κακῶς. ἀληθές, ἔφη, τοῦτό	γε	λέγεις. οὐκοῦν καὶ ὦτα στερόμενα
[332]	ἔμοιγε δοκεῖ. εἶεν· μὴ κάμνουσί	γε	μήν, ὦ φίλε Πολέμαρχε, ἰατρὸς
[352]	μὲν οὖν καὶ νῦν, ὥς	γέ	μοι δοκεῖ, ἐξ ὧν εἰρήκαμεν·
[329]	Δία ἐρῶ, ὦ Σώκρατες, οἷόν	γέ	μοι φαίνεται. πολλάκις γὰρ συνερχόμεθά
[334]	ἔμοιγε δοκεῖ. ~(ἀλλὰ μὴν στρατοπέδου	γε	ὁ αὐτὸς φύλαξ ἀγαθός, ὅσπερ
[343]	εἰ μηδεμία ἄλλη ζημία, τά	γε	οἰκεῖα δι' ἀμέλειαν μοχθηροτέρως ἔχειν,
[337]	γὰρ ἡμεῖς Σωκράτει εἰσοίσομεν. (πάνυ	γε	οἶμαι, ἦ δ' ὅς· ἵνα
[332]	γε ὀφείλεται αὐτοῖς, ὀφείλεται δέ	γε	οἶμαι παρά γε τοῦ ἐχθροῦ
[350]	κινδυνεύει. ἀλλὰ μὴν ὡμολογοῦμεν, ᾧ	γε	ὅμοιος ἑκάτερος εἴη, τοιοῦτον καὶ
[329]	λέγουσι μέν τι, οὐ μέντοι	γε	ὅσον οἴονται· ~ἀλλὰ τὸ τοῦ
[333]	αὐτῷ χρῆσθαι ἀλλὰ κεῖσθαι; πάνυ	γε.	ὅταν ἄρα ἄχρηστον ᾖ ἀργύριον,
[334]	καὶ τὰς ἄλλας πράξεις; πάνυ	γε.	ὅτου τις ἄρα δεινὸς φύλαξ,
[341]	τούτων ἔστιν τι συμφέρον; πάνυ	γε.	οὐ καὶ ἡ τέχνη, ἦν
[345]	ἢ τῷ διαμάχεσθαι, ὅμως ἐμέ	γε	οὐ πείθει ὡς ἔστι τῆς
[331]	μέντοι, ἦν δ' ἐγώ, Σιμωνίδῃ	γε	οὐ ῥᾴδιον ἀπιστεῖν σοφὸς γὰρ
[332]	ἦ γάρ; ναί. ἀποδοτέον δέ	γε	οὐδ' ὁπωστιοῦν τότε ὁπότε τις
[335]	ὑγραίνειν ἀλλὰ τοῦ ἐναντίου. πάνυ	γε.	οὐδὲ δὴ τοῦ ἀγαθοῦ βλάπτειν
[342]	μάλα μόγις. οὐκ ἄρα ἐπιστήμη	γε	οὐδεμία τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον
[344]	ἦν δ' ἐγώ ἤτοι ἡμῶν	γε	οὐδὲν κήδεσθαι, οὐδέ τι φροντίζειν
[335]	δέ γε δίκαιος ἀγαθός; πάνυ	γε.	οὐκ ἄρα τοῦ δικαίου βλάπτειν
[346]	καὶ αἱ ἄλλαι οὕτω; πάνυ	γε.	(οὐκοῦν καὶ μισθωτικὴ μισθόν; αὕτη
[350]	ἀλλ' ἴσως, ἔφη, ἀνάγκη τοῦτό	γε	οὕτως ἔχειν. τί δὲ ὁ
[332]	παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη, ὅ	γε	ὀφείλεται αὐτοῖς, ὀφείλεται δέ γε
[332]	μὴ σωφρόνως ἀπαιτοῦντι (ἀποδιδόναι. ~καίτοι	γε	ὀφειλόμενόν πού ἐστιν τοῦτο ὃ
[352]	ἀδικίᾳ ἡμιμόχθηροι ὄντες, ἐπεὶ οἵ	γε	παμπόνηροι καὶ τελέως ἄδικοι τελέως
[328]	ἔφη ὁ Πολέμαρχος. καὶ πρός	γε	παννυχίδα ποιήσουσιν, ἣν ἄξιον θεάσασθαι·
[349]	πῶς γὰρ οὔκ; ἔφη, ὅς	γε	πάντων πλέον ἔχειν ἀξιοῖ; οὐκοῦν
[333]	γάρ; φαίνεται. καὶ μὴν ὅταν	γε	πλοῖον, ὁ ναυπηγὸς ἢ ὁ
[335]	καὶ πάνυ γε, ἔφη· τούς	γε	πονηρούς τε καὶ ἐχθροὺς δεῖ
[329]	καὶ τούτων πέρι καὶ τῶν	γε	πρὸς τοὺς οἰκείους μία τις
[338]	ἀλλ' οὐκ ἐθελήσεις. ἐὰν μάθω	γε	πρῶτον, ἔφην, τί λέγεις· νῦν
[341]	οὖν οἶδα, ἔφη. καὶ οὐδέν	γέ	σοι πλέον ἔσται· (οὔτε γὰρ
[351]	μὴ ἀδικοῖεν; οὐ μᾶλλον; πάνυ	γε.	στάσεις γάρ που, ὦ Θρασύμαχε,
[351]	σοὶ γάρ, ἔφη, χαρίζομαι. εὖ	γε	σὺ ποιῶν· ἀλλὰ δὴ καὶ
[351]	σοι μὴ διαφέρωμαι. ἀλλ' εὖ	γε	σὺ ποιῶν, ὦ ἄριστε. τόδε
[336]	ὅτι μάλιστα φανῆναι αὐτό. οἴου	γε	σύ, ὦ φίλε. ἀλλ' οἶμαι
[353]	εὖ πράττειν. ἀνάγκη. οὐκοῦν ἀρετήν	γε	συνεχωρήσαμεν ψυχῆς εἶναι δικαιοσύνην, κακίαν
[331]	ἔφη, ἐγώ, ὁ Πολέμαρχος, τῶν	γε	σῶν κληρονόμος; πάνυ γε, ἦ
[348]	καὶ ἀγαθοὶ οἱ ἄδικοι; οἵ	γε	τελέως, ἔφη, οἷοί τε ἀδικεῖν,
[350]	μηδαμῶς, ἦν δ' ἐγώ, παρά	γε	τὴν σαυτοῦ δόξαν. ὥστε σοί,
[351]	κοινῇ μετ' (ἀλλήλων πράττειν; πάνυ	γε.	τί δὲ ἂν ἐν δυοῖν
[333]	ἂν οἶμαι φαίης κτῆσιν; πάνυ	γε.	τί δὲ δή; τὴν δικαιοσύνην
[352]	τούτων φαμὲν ἔργα εἶναι; πάνυ	γε.	~(τί δέ; μαχαίρᾳ ἂν ἀμπέλου
[339]	λέγεις, δῆλον. ἐπειδὴ γὰρ συμφέρον	γέ	τι εἶναι καὶ ἐγὼ ὁμολογῶ
[333]	ἂν οὖν, ὦ φίλε, πάνυ	γέ	τι σπουδαῖον εἴη ἡ δικαιοσύνη,
[331]	Σώκρατες, ὑπολαβὼν ὁ Πολέμαρχος, εἴπερ	γέ	τι χρὴ Σιμωνίδῃ πείθεσθαι. καὶ
[353]	τὸ αὑτῶν ἔργον ἀπεργάσεται; πάνυ	γε.	(τίθεμεν οὖν καὶ τἆλλα πάντα
[338]	ἑκάστῃ πόλει, τὸ ἄρχον; πάνυ	γε.	(τίθεται δέ γε τοὺς νόμους
[330]	ἐλάττω καταλίπω τούτοισιν, ἀλλὰ βραχεῖ	γέ	τινι πλείω ἢ παρέλαβον. οὗ
[346]	ὠφελοῦνται. ἔοικεν, ἔφη. φαμὲν δέ	γε	τὸ μισθὸν ἀρνυμένους ὠφελεῖσθαι τοὺς
[338]	λέγεις; οὐ γάρ που τό	γε	τοιόνδε φῄς· εἰ Πουλυδάμας ἡμῶν
[342]	ναύτης; (ὡμολόγηται. οὐκ ἄρα ὅ	γε	τοιοῦτος κυβερνήτης τε καὶ ἄρχων
[329]	οὐχ ἧττον. παντάπασι γὰρ τῶν	γε	τοιούτων ἐν τῷ γήρᾳ πολλὴ
[332]	ὀφείλεται δέ γε οἶμαι παρά	γε	τοῦ ἐχθροῦ τῷ ἐχθρῷ ὅπερ
[338]	ἄρχον; πάνυ γε. (τίθεται δέ	γε	τοὺς νόμους ἑκάστη ἡ ἀρχὴ
[328]	ἵππων; ἦν δ' ἐγώ· καινόν	γε	τοῦτο. λαμπάδια ἔχοντες διαδώσουσιν ἀλλήλοις
[349]	μέντοι, ἦν δ' ἐγώ, ἀποκνητέον	γε	τῷ λόγῳ ἐπεξελθεῖν σκοπούμενον, ἕως
[333]	μὴν καὶ σκυτοτομική; ναί. πρός	γε	ὑποδημάτων ἂν οἶμαι φαίης κτῆσιν;
[346]	μισθαρνῇ; (οὐκ ἔφη. οὐκοῦν τήν	γε	ὠφελίαν ἑκάστης τῆς τέχνης ἰδίαν
[351]	ὦ ἄριστε. τόδε δέ μοι	λέγε·	ἆρα εἰ τοῦτο ἔργον ἀδικίας,
[331]	ἅμα ᾔει πρὸς τὰ ἱερά.	(λέγε	δή, εἶπον ἐγώ, σὺ ὁ
[352]	ἦν δ' ἐγώ. καί μοι	λέγε·	δοκεῖ τί σοι εἶναι ἵππου
[351]	καὶ τόδε μοι χάρισαι καὶ	λέγε·	δοκεῖς ἂν ἢ πόλιν ἢ
[336]	ἀλλὰ σαφῶς μοι καὶ ἀκριβῶς	λέγε	ὅτι ἂν λέγῃς· ὡς ἐγὼ
[337]	ἀλλ' ἕνεκα ἀργυρίου, ὦ Θρασύμαχε,	λέγε·	πάντες γὰρ ἡμεῖς Σωκράτει εἰσοίσομεν.
[341]	ἢ τῶν καμνόντων θεραπευτής; καὶ	λέγε	τὸν τῷ ὄντι ἰατρὸν ὄντα.
[339]	σὺ ἀπεκρίνω δίκαιον εἶναι καίτοι	ἔμοιγε	ἀπηγόρευες ὅπως μὴ τοῦτο ἀποκρινοίμην
[352]	τί σοι εἶναι ἵππου ἔργον;	(ἔμοιγε.	ἆρ' οὖν τοῦτο ἂν θείης
[333]	καὶ λαθεῖν οὗτος δεινότατος ἐμποιήσας;	ἔμοιγε	δοκεῖ. ~(ἀλλὰ μὴν στρατοπέδου γε
[332]	προσπολεμεῖν καὶ ἐν τῷ συμμαχεῖν,	ἔμοιγε	δοκεῖ. εἶεν· μὴ κάμνουσί γε
[334]	ἔγωγε ὅτι ἔλεγον· τοῦτο μέντοι	ἔμοιγε	δοκεῖ ἔτι, ὠφελεῖν μὲν τοὺς
[353]	πάντα εἰς τὸν αὐτὸν λόγον;	ἔμοιγε	δοκεῖ. ἴθι δή, μετὰ ταῦτα
[333]	δικαίου εἰς κρουμάτων; εἰς ἀργυρίου,	ἔμοιγε	δοκεῖ. πλήν γ' ἴσως, ὦ
[339]	σύ; ἔφη. ἃ σὺ λέγεις,	ἔμοιγε	δοκῶ· σκοπῶμεν δὲ βέλτιον. οὐχ
[331]	δίκαιόν ἐστι· τοῦτο λέγων δοκεῖ	ἔμοιγε	καλῶς λέγειν. ἀλλὰ μέντοι, ἦν
[328]	ἰέναι. ὡς εὖ ἴσθι ὅτι	ἔμοιγε	ὅσον αἱ ἄλλαι αἱ κατὰ
[350]	ὦ Θρασύμαχε; μέμνημαι, ἔφη· ἀλλ'	ἔμοιγε	οὐδὲ ἃ νῦν λέγεις ἀρέσκει,
[349]	ἢ ἀξιοῦν πλέον ἔχειν; οὐκ	ἔμοιγε.	τί δέ; ἀμούσου; ἀνάγκη, ἔφη.
[340]	καλεῖν τὸν ἐξαμαρτάνοντα ὅταν ἐξαμαρτάνῃ;	ἔγωγε,	εἶπον, ᾤμην σε τοῦτο λέγειν
[351]	τι οὕτως ἁπλῶς, ὦ Θρασύμαχε,	ἔγωγε	ἐπιθυμῶ, ἀλλὰ τῇδέ πῃ σκέψασθαι·
[347]	ὄνειδος λέγεταί τε καὶ ἔστιν;	ἔγωγε,	ἔφη. διὰ ταῦτα τοίνυν, ἦν
[350]	πλεονεκτεῖ; ἢ οὐχ οὕτως ἔλεγες;	ἔγωγε,	ἔφη. (ὁ δέ γε δίκαιος
[339]	ποιεῖν; ταῦτ' οὐχ ὡμολόγηται; οἶμαι	ἔγωγε,	ἔφη. (οἴου τοίνυν, ἦν δ'
[329]	ἐνταῦθα ἦλθον ἡλικίας. νῦν δ'	ἔγωγε	ἤδη ἐντετύχηκα οὐχ οὕτως ἔχουσιν
[331]	γε ἀνθ' ἑνὸς οὐκ ἐλάχιστον	ἔγωγε	θείην ἂν εἰς τοῦτο ἀνδρὶ
[344]	τῶν εἰρημένων λόγον. καὶ δὴ	ἔγωγε	καὶ αὐτὸς πάνυ ἐδεόμην τε
[347]	σοι λέγεσθαι; τὸν τοῦ δικαίου	ἔγωγε	λυσιτελέστερον βίον εἶναι. ~(ἤκουσας, ἦν
[345]	ποιμενικὴ εἶναι οὕτω δὲ ᾤμην	ἔγωγε	νυνδὴ ἀναγκαῖον εἶναι ἡμῖν ὁμολογεῖν
[334]	Δί' ἔφη, ἀλλ' οὐκέτι οἶδα	ἔγωγε	ὅτι ἔλεγον· τοῦτο μέντοι ἔμοιγε
[347]	πράγματα ἔχειν. τοῦτο μὲν οὖν	ἔγωγε	οὐδαμῇ συγχωρῶ (Θρασυμάχῳ, ὡς τὸ
[346]	τότε, ὅταν προῖκα ἐργάζηται; οἶμαι	ἔγωγε.	οὐκοῦν, ὦ Θρασύμαχε, τοῦτο ἤδη
[339]	τοῖς ἄρχουσιν δίκαιον φῂς εἶναι;	ἔγωγε.	(πότερον δὲ ἀναμάρτητοί εἰσιν οἱ
[349]	τινα λέγεις, ἕτερον δὲ (ἄμουσον;	ἔγωγε.	πότερον φρόνιμον καὶ πότερον ἄφρονα;
[352]	λόγου, ἔφη, θαρρῶν· οὐ γὰρ	ἔγωγέ	σοι ἐναντιώσομαι, ἵνα μὴ τοῖσδε
[331]	ὡς σφόδρα. πρὸς δὴ τοῦτ'	ἔγωγε	τίθημι τὴν τῶν χρημάτων κτῆσιν
[339]	δέ τινας οὐκ ὀρθῶς; οἶμαι	ἔγωγε.	τὸ δὲ ὀρθῶς ἆρα τὸ
[346]	τοῦ κρείττονος. διὰ δὴ ταῦτα	ἔγωγε,	ὦ φίλε Θρασύμαχε, καὶ ἄρτι
[342]	ἐκείνῳ οὗ τέχνη ἐστίν, αὐτὴ	δὲ	ἀβλαβὴς καὶ ἀκέραιός ἐστιν ὀρθὴ
[353]	κακῶς ἄρχειν καὶ ἐπιμελεῖσθαι, τῇ	δὲ	ἀγαθῇ πάντα ταῦτα εὖ πράττειν.
[334]	τοὺς μὲν πονηροὺς (ὠφελεῖν, τοὺς	δὲ	ἀγαθοὺς βλάπτειν; φαίνεται. ἀλλὰ μὴν
[330]	ἐποίησε τῆς νῦν οὔσης· ἐγὼ	δὲ	ἀγαπῶ ἐὰν μὴ ἐλάττω καταλίπω
[331]	ὦ Πολέμαρχε, ἴσως γιγνώσκεις, ἐγὼ	δὲ	ἀγνοῶ· δῆλον γὰρ ὅτι οὐ
[339]	εἶναι τὸ τοῦ κρείττονος, ἐγὼ	δὲ	ἀγνοῶ, σκεπτέον δή. σκόπει, ἔφη.
[345]	ὠγαθέ, ἔστω μὲν ἄδικος, δυνάσθω	δὲ	ἀδικεῖν ἢ τῷ λανθάνειν ἢ
[344]	μὲν ἀδικήσαντα εὐδαιμονέστατον ποιεῖ, τοὺς	δὲ	ἀδικηθέντας καὶ ἀδικῆσαι οὐκ ἂν
[343]	τε καὶ ὑπηρετοῦντος βλάβη, ἡ	δὲ	ἀδικία τοὐναντίον, καὶ ἄρχει τῶν
[348]	τὴν μὲν δικαιοσύνην ἀρετήν, τὴν	δὲ	ἀδικίαν κακίαν; εἰκός γ' ἔφη,
[350]	ἀρετὴν εἶναι καὶ σοφίαν, τὴν	δὲ	ἀδικίαν κακίαν τε καὶ ἀμαθίαν,
[353]	συνεχωρήσαμεν ψυχῆς εἶναι δικαιοσύνην, κακίαν	δὲ	ἀδικίαν; συνεχωρήσαμεν γάρ. ἡ μὲν
[352]	πράττειν οἱ δίκαιοι φαίνονται, οἱ	δὲ	ἄδικοι οὐδὲ πράττειν μετ' ἀλλήλων
[350]	ἀγαθός τε καὶ σοφός, ὁ	δὲ	ἄδικος ἀμαθής τε καὶ κακός.
[349]	πλεονεκτεῖ, τοῦ δὲ ἀνομοίου, ὁ	δὲ	ἄδικος τοῦ τε ὁμοίου καὶ
[350]	τῷ σοφῷ καὶ ἀγαθῷ, ὁ	δὲ	ἄδικος τῷ κακῷ καὶ ἀμαθεῖ.
[349]	μηδὲ βούλεται ὁ δίκαιος, τοῦ	δὲ	ἀδίκου; ἀλλ' οὕτως, ἔφη, ἔχει.
[349]	οὐδὲ τῆς δικαίας, ἔφη. τοῦ	δὲ	ἀδίκου πότερον ἀξιοῖ ἂν πλεονεκτεῖν
[343]	ὑπηρετεῖν παρὰ τὸ δίκαιον· τῷ	δὲ	ἀδίκῳ πάντα τούτων τἀναντία ὑπάρχει.
[331]	ἔστιν ἐνίοτε μὲν δικαίως, ἐνίοτε	δὲ	ἀδίκως ποιεῖν; οἷον τοιόνδε λέγω·
[352]	ἢ ὀφθαλμοῖς; οὐ δῆτα. τί	δέ;	ἀκούσαις ἄλλῳ ἢ ὠσίν; οὐδαμῶς.
[340]	ἐμὲ ὑπόλαβε νυνδὴ ἀποκρίνεσθαι· τὸ	δὲ	ἀκριβέστατον ἐκεῖνο τυγχάνει ὄν, ~τὸν
[339]	ἐγώ, ἔμαθον ὃ λέγεις· εἰ	δὲ	ἀληθὲς ἢ μή, πειράσομαι μαθεῖν.
[349]	μὲν μουσικὸν δήπου φρόνιμον, τὸν	δὲ	ἄμουσον ἄφρονα. οὐκοῦν καὶ ἅπερ
[349]	μουσικὸν δέ τινα λέγεις, ἕτερον	δὲ	(ἄμουσον; ἔγωγε. πότερον φρόνιμον καὶ
[349]	πλέον ἔχειν; οὐκ ἔμοιγε. τί	δέ;	ἀμούσου; ἀνάγκη, ἔφη. ~(τί δὲ
[340]	συμφέρον (δίκαιον εἶναι ἔθετο. ταῦτα	δὲ	ἀμφότερα θέμενος ὡμολόγησεν αὖ ἐνίοτε
[351]	(ἀλλήλων πράττειν; πάνυ γε. τί	δὲ	ἂν ἐν δυοῖν ἐγγένηται; οὐ
[339]	δίκαιον φῂς εἶναι; ἔγωγε. (πότερον	δὲ	ἀναμάρτητοί εἰσιν οἱ ἄρχοντες ἐν
[350]	μὲν ἐπιστήμονος (πλεονεκτήσειεν ἄν, ὁμοίως	δὲ	ἀνεπιστήμονος; ἴσως. ὁ δὲ ἐπιστήμων
[350]	μὲν ὁμοίου οὐ πλεονεκτήσει, τοῦ	δὲ	ἀνομοίου; ναί. ἔοικεν ἄρα, ἦν
[349]	μὲν ὁμοίου οὐ πλεονεκτεῖ, τοῦ	δὲ	ἀνομοίου, ὁ δὲ ἄδικος τοῦ
[350]	ὁμοίου οὐκ ἐθελήσει πλεονεκτεῖν, τοῦ	δὲ	ἀνομοίου τε καὶ ἐναντίου. ἔοικεν,
[338]	καὶ αἱ ἄλλαι οὕτως· θέμεναι	δὲ	ἀπέφηναν τοῦτο δίκαιον τοῖς ἀρχομένοις
[338]	τυραννοῦνται, αἱ δὲ δημοκρατοῦνται, αἱ	δὲ	ἀριστοκρατοῦνται; πῶς γὰρ οὔ; οὐκοῦν
[349]	καὶ ἅπερ φρόνιμον, ἀγαθόν, ἃ	δὲ	ἄφρονα, κακόν; ναί. τί δὲ
[333]	ἐν μὲν χρήσει ἄχρηστος, ἐν	δὲ	ἀχρηστίᾳ χρήσιμος; κινδυνεύει. (οὐκ ἂν
[339]	σὺ λέγεις, ἔμοιγε δοκῶ· σκοπῶμεν	δὲ	βέλτιον. οὐχ ὡμολόγηται τοὺς ἄρχοντας
[352]	δικαίοις· ἦ γάρ; ναί. δίκαιοι	δέ	γ' εἰσίν, ὦ φίλε, καὶ
[351]	ἰσχυρότερον εἴη ἀδικία δικαιοσύνης· νῦν	δέ	γ' ἔφην, εἴπερ σοφία τε
[335]	ἀλλὰ τοῦ ἐναντίου. φαίνεται. ὁ	δέ	γε δίκαιος ἀγαθός; πάνυ γε.
[350]	οὕτως ἔλεγες; ἔγωγε, ἔφη. (ὁ	δέ	γε δίκαιος τοῦ μὲν ὁμοίου
[349]	ἀνομοίου; ἄριστα, ἔφη, εἴρηκας. ἔστιν	δέ	γε, ἔφην, φρόνιμός τε καὶ
[332]	ὅ γε ὀφείλεται αὐτοῖς, ὀφείλεται	δέ	γε οἶμαι παρά γε τοῦ
[332]	παρακατέθετο· ἦ γάρ; ναί. ἀποδοτέον	δέ	γε οὐδ' ὁπωστιοῦν τότε ὁπότε
[346]	ἐκείνου ὠφελοῦνται. ἔοικεν, ἔφη. φαμὲν	δέ	γε τὸ μισθὸν ἀρνυμένους ὠφελεῖσθαι
[338]	τὸ ἄρχον; πάνυ γε. (τίθεται	δέ	γε τοὺς νόμους ἑκάστη ἡ
[342]	ἢ οὔ; ὀρθῶς, ἔφη. ~(τί	δὲ	δή; αὐτὴ ἡ ἰατρική ἐστιν
[339]	ὅπως μὴ τοῦτο ἀποκρινοίμην πρόσεστιν	δὲ	δὴ αὐτόθι τὸ τοῦ κρείττονος.
[350]	μὲν ἡμῖν οὕτω κείσθω, ἔφαμεν	δὲ	δὴ καὶ ἰσχυρὸν εἶναι τὴν
[335]	φησίν τις δίκαιον εἶναι, τοῦτο	δὲ	δὴ νοεῖ αὐτῷ τοῖς μὲν
[349]	ἀλλ' οὕτως, ἔφη, ἔχει. τί	δὲ	δὴ ὁ ἄδικος; ἆρα ἀξιοῖ
[333]	φαίης κτῆσιν; πάνυ γε. τί	δὲ	δή; τὴν δικαιοσύνην πρὸς τίνος
[351]	τοῖς δικαίοις; ἔσονται, ἔφη. ἐὰν	δὲ	δή, ὦ θαυμάσιε, ἐν ἑνὶ
[348]	κατὰ τὰ νομιζόμενα λέγοντες· νῦν	δὲ	δῆλος εἶ ὅτι φήσεις αὐτὸ
[338]	πόλεων αἱ μὲν τυραννοῦνται, αἱ	δὲ	δημοκρατοῦνται, αἱ δὲ ἀριστοκρατοῦνται; πῶς
[336]	βουλομένων διακοῦσαι τὸν λόγον· ὡς	δὲ	διεπαυσάμεθα καὶ ἐγὼ ταῦτ' εἶπον,
[340]	ἐνίοτε ἑαυτοῖς κακὰ προστάττειν, τοῖς	δὲ	δίκαιον εἶναι ταῦτα ποιεῖν. τὸ
[339]	ἄκοντες κακὰ αὑτοῖς προστάττωσιν, τοῖς	δὲ	δίκαιον εἶναι φῇς ταῦτα ποιεῖν
[349]	καὶ ἀγαθὸς ὁ ἄδικος, ὁ	δὲ	δίκαιος οὐδέτερα; καὶ τοῦτ' ἔφη,
[349]	τῷ ἀγαθῷ ὁ ἄδικος, ὁ	δὲ	δίκαιος οὐκ ἔοικεν; πῶς γὰρ
[352]	ὁ ἄδικος, ὦ Θρασύμαχε, ὁ	δὲ	δίκαιος φίλος. εὐωχοῦ τοῦ λόγου,
[351]	μάχας ἐν ἀλλήλοις παρέχει, ἡ	δὲ	δικαιοσύνη ὁμόνοιαν καὶ φιλίαν· ἦ
[348]	τιθεῖς μέρει τὴν ἀδικίαν, τὴν	δὲ	δικαιοσύνην ἐν τοῖς ἐναντίοις. ἀλλὰ
[334]	δ' ἐγώ, δίκαιον βλάπτειν, τοὺς	δὲ	δικαίους ὠφελεῖν; οὗτος ἐκείνου καλλίων
[335]	τὸν ὄντα χρηστὸν φίλον· ~(τὸν	δὲ	δοκοῦντα μέν, ὄντα δὲ μή,
[329]	ὅσων κακῶν σφίσιν αἴτιον. ἐμοὶ	δὲ	δοκοῦσιν, ὦ Σώκρατες, οὗτοι οὐ
[338]	ἐκτίνω γὰρ ὅσην δύναμαι. δύναμαι	δὲ	ἐπαινεῖν μόνον· χρήματα γὰρ οὐκ
[352]	ἣν ἔπραξαν ἃ ἔπραξαν, ὥρμησαν	δὲ	ἐπὶ τὰ ἄδικα ἀδικίᾳ ἡμιμόχθηροι
[353]	καὶ ἔργον τι προστέτακται; ἴωμεν	δὲ	ἐπὶ τὰ αὐτὰ πάλιν· ὀφθαλμῶν,
[350]	ὁμοίως δὲ ἀνεπιστήμονος; ἴσως. ὁ	δὲ	ἐπιστήμων σοφός; φημί. ὁ δὲ
[350]	εἴπερ τοῦτο ποιήσεις, ποίει· ἐγὼ	δὲ	ἐρωτήσω. ἐρώτα δή. τοῦτο τοίνυν
[328]	γὰρ καὶ (ἑωράκη αὐτόν. καθῆστο	δὲ	ἐστεφανωμένος ἐπί τινος προσκεφαλαίου τε
[347]	γὰρ δύο μισθοὺς γιγνώσκω, τὴν	δὲ	ζημίαν ἥντινα λέγεις καὶ ὡς
[347]	ἀνάγκην περιμένειν αἰσχρὸν νενομίσθαι τῆς	δὲ	ζημίας μεγίστη τὸ ὑπὸ πονηροτέρου
[336]	διαφθείρειν τὴν εὕρεσιν αὐτοῦ, δικαιοσύνην	δὲ	ζητοῦντας, πρᾶγμα πολλῶν χρυσίων τιμιώτερον,
[335]	φίλον. καὶ περὶ τοῦ ἐχθροῦ	δὲ	ἡ αὐτὴ θέσις. φίλος μὲν
[343]	Σώκρατες, τίτθη σοι ἔστιν; τί	δέ;	ἦν δ' ἐγώ· οὐκ ἀποκρίνεσθαι
[345]	ἔφη, ἀλλ' εὖ οἶδα. τί	δέ,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε;
[330]	ποτ' ἂν ἑαυτῷ γένοιτο. πότερον	δέ,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Κέφαλε,
[336]	ἐμέ, ἄφωνος ἂν γενέσθαι. νῦν	δὲ	ἡνίκα ὑπὸ τοῦ λόγου ἤρχετο
[328]	καὶ εἶπεν· ὦ Σώκρατες, οὐ	δὲ	θαμίζεις ἡμῖν καταβαίνων εἰς τὸν
[349]	δὲ ἄφρονα, κακόν; ναί. τί	δὲ	ἰατρικόν; οὐχ οὕτως; οὕτως. δοκεῖ
[350]	δέ; ἀμούσου; ἀνάγκη, ἔφη. ~(τί	δὲ	ἰατρικός; ἐν τῇ ἐδωδῇ ἢ
[331]	τῶν χρημάτων κτῆσις συμβάλλεται. ἔχει	δὲ	καὶ ἄλλας χρείας πολλάς· ἀλλὰ
[352]	σὺ τὸ πρῶτον ἐτίθεσο· εἰ	δὲ	καὶ ἄμεινον ζῶσιν οἱ δίκαιοι
[333]	χρῆσθαι, ἡ ἀμπελουργική; φαίνεται. φήσεις	δὲ	καὶ ἀσπίδα καὶ λύραν ὅταν
[327]	ἣν οἱ Θρᾷκες ἔπεμπον. (προσευξάμενοι	δὲ	καὶ θεωρήσαντες ἀπῇμεν πρὸς τὸ
[337]	ἀποκρίνασθαι μὲν οὐκ ἐθελήσοις, εἰρωνεύσοιο	δὲ	καὶ πάντα μᾶλλον ποιήσοις ἢ
[329]	νῦν δὲ οὐδὲ ζῶντες. (ἔνιοι	δὲ	καὶ τὰς τῶν οἰκείων προπηλακίσεις
[351]	δουλοῦσθαι ἀδίκως καὶ καταδεδουλῶσθαι, πολλὰς	δὲ	καὶ ὑφ' ἑαυτῇ ἔχειν δουλωσαμένην;
[348]	που ἀρετὴν αὐτοῖν καλεῖς, τὸ	δὲ	κακίαν; πῶς γὰρ οὔ; οὐκοῦν
[334]	οἱ μὲν ἀγαθοὶ ἐχθροί, οἱ	δὲ	κακοὶ φίλοι; πάνυ γε. ἀλλ'
[350]	καὶ ἐναντίου. ἔοικεν, ἔφη. ὁ	δὲ	κακός τε καὶ ἀμαθὴς τοῦ
[353]	εὖ ἐργάσεται τὰ ἐργαζόμενα, κακίᾳ	δὲ	κακῶς. ἀληθές, ἔφη, τοῦτό γε
[330]	ἂν μὴ αὐτοὶ κτήσωνται· οἱ	δὲ	κτησάμενοι διπλῇ ἢ οἱ ἄλλοι
[341]	τῶν καμνόντων, ἔφη, θεραπευτής. τί	δὲ	κυβερνήτης; ὁ ὀρθῶς κυβερνήτης ναυτῶν
[334]	βλάπτειν δὲ τοὺς ἐχθρούς. (φίλους	δὲ	λέγεις εἶναι πότερον τοὺς δοκοῦντας
[333]	τὰ συμβόλαια, ὦ Σώκρατες. συμβόλαια	δὲ	λέγεις κοινωνήματα ἤ τι ἄλλο;
[353]	ἔργα εἶναι; πάνυ γε. ~(τί	δέ;	μαχαίρᾳ ἂν ἀμπέλου κλῆμα ἀποτέμοις
[335]	~(τὸν δὲ δοκοῦντα μέν, ὄντα	δὲ	μή, δοκεῖν ἀλλὰ μὴ εἶναι
[349]	καὶ ἐοικέναι τοῖς τοιούτοις, ὁ	δὲ	μὴ ἐοικέναι; καλῶς. τοιοῦτος ἄρα
[329]	γῆρας μετρίως ἐστὶν ἐπίπονον· εἰ	δὲ	μή, καὶ γῆρας, ὦ Σώκρατες,
[346]	ἐκεῖνο ἐφ' ᾧ τέτακται. ἐὰν	δὲ	μὴ μισθὸς αὐτῇ προσγίγνηται, ἔσθ'
[339]	συμφέροντά ἐστι τίθεσθαι ἑαυτοῖς, τὸ	δὲ	μὴ ὀρθῶς ἀσύμφορα; ἢ πῶς
[354]	μακάριός τε καὶ εὐδαίμων, ὁ	δὲ	μὴ τἀναντία. πῶς γὰρ οὔ;
[331]	ζῇ μετὰ κακῆς ἐλπίδος· ~τῷ	δὲ	μηδὲν ἑαυτῷ ἄδικον συνειδότι ἡδεῖα
[332]	ἀγαθὸν μέν τι δρᾶν, κακὸν	δὲ	μηδέν. μανθάνω, ἦν δ' ἐγώ
[346]	ἡ μὲν οἰκοδομικὴ οἰκίαν, ἡ	δὲ	μισθαρνητικὴ αὐτῇ ἑπομένη μισθόν, καὶ
[346]	μὲν ἰατρικὴ ὑγίειαν ποιεῖ, ἡ	δὲ	μισθαρνητικὴ μισθόν, καὶ ἡ μὲν
[347]	καὶ εἰς αὖθις σκεψόμεθα· πολὺ	δέ	μοι δοκεῖ μεῖζον εἶναι ὃ
[351]	σὺ ποιῶν, ὦ ἄριστε. τόδε	δέ	μοι λέγε· ἆρα εἰ τοῦτο
[338]	διδάξαι καὶ τοὺς ἄλλους. εἰπόντος	δέ	μου ταῦτα, ὅ τε Γλαύκων
[350]	πράγματος; οὐ δῆτα. μὴ ἰατρικοῦ	δέ;	ναί. περὶ πάσης δὴ ὅρα
[353]	δίκαιος ἀνὴρ εὖ βιώσεται, κακῶς	δὲ	ὁ ἄδικος. φαίνεται, ἔφη, κατὰ
[350]	τοῦτό γε οὕτως ἔχειν. τί	δὲ	ὁ ἀνεπιστήμων; οὐχὶ ὁμοίως μὲν
[332]	τῆς θαλάττης κίνδυνον; κυβερνήτης. τί	δὲ	ὁ δίκαιος; ἐν τίνι πράξει
[330]	παραλαβὼν πολλάκις τοσαύτην ἐποίησεν, Λυσανίας	δὲ	ὁ πατὴρ ἔτι ἐλάττω αὐτὴν
[335]	λόγῳ ὁ ἀγαθὸς ἔσται, ἐχθρὸς	δὲ	ὁ πονηρός. ναί. κελεύεις δὴ
[348]	ἀνθρώπων ὑφ' ἑαυτοὺς ποιεῖσθαι· σὺ	δὲ	οἴει με ἴσως τοὺς τὰ
[345]	καὶ ἡμᾶς μὴ ἐξαπάτα. νῦν	δὲ	ὁρᾷς, ὦ Θρασύμαχε ἔτι (γὰρ
[339]	οὐκ ὀρθῶς; οἶμαι ἔγωγε. τὸ	δὲ	ὀρθῶς ἆρα τὸ τὰ συμφέροντά
[338]	ἀληθῆ εἶπες, ὦ Θρασύμαχε, ὅτι	δὲ	οὔ με φῂς χάριν ἐκτίνειν,
[343]	ἐκεῖνον ποιοῦσιν ὑπηρετοῦντες (αὐτῷ, ἑαυτοὺς	δὲ	οὐδ' ὁπωστιοῦν. σκοπεῖσθαι δέ, ὦ
[329]	τότε μὲν εὖ ζῶντες, νῦν	δὲ	οὐδὲ ζῶντες. (ἔνιοι δὲ καὶ
[336]	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ· ἐπειδὴ	δὲ	οὐδὲ τοῦτο ἐφάνη ἡ δικαιοσύνη
[348]	τὰ τοιαῦτα, ἐάνπερ λανθάνῃ· ἔστι	δὲ	οὐκ ἄξια λόγου, ἀλλ' ἃ
[350]	δὲ οὔπω, Θρασύμαχον ἐρυθριῶντα ἐπειδὴ	δὲ	οὖν διωμολογησάμεθα τὴν δικαιοσύνην ἀρετὴν
[350]	τότε καὶ εἶδον ἐγώ, πρότερον	δὲ	οὔπω, Θρασύμαχον ἐρυθριῶντα ἐπειδὴ δὲ
[353]	καὶ ἀρετή; καὶ ἀρετή. τί	δὲ	πάντων πέρι τῶν ἄλλων; οὐχ
[342]	μὲν καὶ ταῦτα τελευτῶν, ἐπεχείρει	δὲ	περὶ αὐτὰ μάχεσθαι· ἐπειδὴ δὲ
[332]	νόσον καὶ ὑγίειαν; ἰατρός. (τίς	δὲ	πλέοντας πρὸς τὸν τῆς θαλάττης
[345]	χρηματιστὴν ἀλλ' οὐ ποιμένα. τῇ	δὲ	ποιμενικῇ οὐ δήπου ἄλλου του
[330]	σφόδρα (ἀγαπᾶν τὰ χρήματα, τοῦτο	δὲ	ποιοῦσιν ὡς τὸ πολὺ οἳ
[343]	λήψεις, (ὁ μὲν οὐδέν, ὁ	δὲ	πολλὰ κερδαίνει. καὶ γὰρ ὅταν
[339]	τῆς καθεστηκυίας ἀρχῆς συμφέρον· αὕτη	δέ	που κρατεῖ, ὥστε συμβαίνει τῷ
[337]	πάσχειν τῷ μὴ εἰδότι; προσήκει	δέ	που μαθεῖν παρὰ τοῦ εἰδότος·
[338]	χρήματα γὰρ οὐκ ἔχω. ὡς	δὲ	προθύμως τοῦτο δρῶ, ἐάν τίς
[339]	ἐγὼ ὁμολογῶ τὸ δίκαιον, σὺ	δὲ	προστιθεῖς καὶ αὐτὸ φῂς εἶναι
[354]	γε εἶναι οὐ λυσιτελεῖ, εὐδαίμονα	δέ.	πῶς γὰρ οὔ; οὐδέποτ' ἄρα,
[334]	χρηστόν, τοῦτον φίλον εἶναι. νῦν	δὲ	πῶς, ἦν δ' ἐγώ, μεταθώμεθα;
[344]	εἶναι ἢ τὸ δίκαιον. πάντων	δὲ	ῥᾷστα μαθήσῃ, ἐὰν ἐπὶ τὴν
[328]	ἂν παρὰ σὲ ᾖμεν· νῦν	δέ	σε χρὴ πυκνότερον δεῦρο ἰέναι.
[333]	ἄχρηστα χρήσιμον ὂν τυγχάνει. τόδε	δὲ	σκεψώμεθα. ἆρ' οὐχ ὁ πατάξαι
[349]	περὶ τῆς ἀληθείας λέγειν. τί	δέ	σοι, ἔφη, τοῦτο διαφέρει, εἴτε
[350]	εἰ βούλει ἐρωτᾶν, ἐρώτα· ἐγὼ	δέ	σοι, ὥσπερ ταῖς γραυσὶν ταῖς
[350]	δὲ ἐπιστήμων σοφός; φημί. ὁ	δὲ	σοφὸς ἀγαθός; φημί. ὁ ἄρα
[338]	ἐμὲ εἶναι τὸν ἀποκρινόμενον. τελευτῶν	δὲ	συνεχώρησεν, (κἄπειτα, αὕτη δή, ἔφη,
[346]	οἷον ἰατρικὴ μὲν ὑγίειαν, κυβερνητικὴ	δὲ	σωτηρίαν ἐν τῷ πλεῖν, καὶ
[346]	τις μισθαρνῶν. οὐ δῆτα. τί	δέ;	τὴν ἰατρικὴν μισθαρνητικήν, ἐὰν ἰώμενός
[349]	ὥσπερ νῦν, καὶ εὐήθης. τί	δέ;	τῆς δικαίας πράξεως; οὐδὲ τῆς
[349]	ἔφη. εἶεν, ὦ Θρασύμαχε· μουσικὸν	δέ	τινα λέγεις, ἕτερον δὲ (ἄμουσον;
[339]	τοὺς μὲν ὀρθῶς τιθέασιν, τοὺς	δέ	τινας οὐκ ὀρθῶς; οἶμαι ἔγωγε.
[344]	τῶν τοιούτων κακουργημάτων καλοῦνται ἐπειδὰν	δέ	τις πρὸς τοῖς τῶν πολιτῶν
[332]	καὶ σιτία καὶ ποτά. ἡ	δὲ	τίσιν τί ἀποδιδοῦσα ὀφειλόμενον καὶ
[341]	ἐστίν, μὴ ἁμαρτάνειν, μὴ ἁμαρτάνοντα	δὲ	τὸ αὑτῷ βέλτιστον τίθεσθαι, τοῦτο
[330]	τοῖς δὴ μὴ πλουσίοις, χαλεπῶς	δὲ	τὸ γῆρας φέρουσιν, εὖ ἔχει
[332]	Σιμωνίδην; πάνυ μὲν οὖν. τί	δέ;	τοῖς ἐχθροῖς ἀποδοτέον ὅτι ἂν
[343]	δι' ἀμέλειαν μοχθηροτέρως ἔχειν, ἐκ	δὲ	τοῦ δημοσίου μηδὲν ὠφελεῖσθαι διὰ
[343]	τε καὶ ἄρχοντος συμφέρον, οἰκεία	δὲ	τοῦ πειθομένου τε καὶ ὑπηρετοῦντος
[334]	χρηστοὺς εἶναι μὴ ὄντας, πολλοὺς	δὲ	τοὐναντίον; ἁμαρτάνουσιν. τούτοις ἄρα οἱ
[345]	πολιτικῇ καὶ ἰδιωτικῇ ἀρχῇ. σὺ	δὲ	τοὺς ἄρχοντας ἐν ταῖς πόλεσιν,
[334]	τοὺς φίλους ἡ δικαιοσύνη, βλάπτειν	δὲ	τοὺς ἐχθρούς. (φίλους δὲ λέγεις
[344]	οὐκ ἂν ἐθέλοντας ἀθλιωτάτους. ἔστιν	δὲ	τοῦτο τυραννίς, ἣ οὐ κατὰ
[343]	διὰ τὸ δίκαιον εἶναι, πρὸς	δὲ	τούτοις ἀπεχθέσθαι τοῖς τε οἰκείοις
[340]	τε καὶ ἀρχομένους ποιεῖν. ἐκ	δὲ	τούτων τῶν ὁμολογιῶν οὐδὲν μᾶλλον
[338]	συμφέρον, δημοκρατία μὲν δημοκρατικούς, τυραννὶς	δὲ	τυραννικούς, καὶ αἱ ἄλλαι οὕτως·
[341]	τὸ αὑτῷ βέλτιστον τίθεσθαι, τοῦτο	δὲ	τῷ ἀρχομένῳ ποιητέον. ὥστε ὅπερ
[337]	καὶ μὴ ἔστιν ὅμοιον, φαίνεται	δὲ	τῷ ἐρωτηθέντι τοιοῦτον, ἧττόν τι
[338]	μὲν μὴ ἐθέλειν διδάσκειν, παρὰ	δὲ	τῶν ἄλλων περιιόντα μανθάνειν καὶ
[335]	παρὰ τοῦ δικαίου ἀνδρός, τοῖς	δὲ	φίλοις ὠφελίαν, οὐκ ἦν σοφὸς
[338]	ἡγούμενος ἔχειν ἀπόκρισιν παγκάλην· προσεποιεῖτο	δὲ	φιλονικεῖν πρὸς τὸ ἐμὲ εἶναι
[333]	καὶ κοινῇ καὶ ἰδίᾳ· ὅταν	δὲ	χρῆσθαι, ἡ ἀμπελουργική; φαίνεται. φήσεις
[333]	χρήσιμον εἶναι τὴν δικαιοσύνην, ὅταν	δὲ	χρῆσθαι, τὴν ὁπλιτικὴν καὶ τὴν
[335]	τῶν ἵππων ἀρετήν; ἀνάγκη. (ἀνθρώπους	δέ,	ὦ ἑταῖρε, μὴ οὕτω φῶμεν,
[343]	ἑαυτοὺς δὲ οὐδ' ὁπωστιοῦν. σκοπεῖσθαι	δέ,	ὦ εὐηθέστατε Σώκρατες, οὑτωσὶ χρή,
[345]	ἐνδέῃ τοῦ ποιμενικὴ εἶναι οὕτω	δὲ	ᾤμην ἔγωγε νυνδὴ ἀναγκαῖον εἶναι
[342]	δὲ περὶ αὐτὰ μάχεσθαι· ἐπειδὴ	δὲ	ὡμολόγησεν, ἄλλο τι οὖν, ἦν
[332]	τὸ προσῆκον ἑκάστῳ ἀποδιδόναι, τοῦτο	δὲ	ὠνόμασεν ὀφειλόμενον. ἀλλὰ τί οἴει;
[333]	πρίασθαι ἢ ἀποδόσθαι ἵππον· τότε	(δέ,	ὡς ἐγὼ οἶμαι, ὁ ἱππικός.
[332]	ἡ λῆψις βλαβερὰ γίγνηται, φίλοι	δὲ	ὦσιν ὅ τε ἀπολαμβάνων καὶ
[348]	τινων τῶν διακρινούντων δεησόμεθα· ἂν	δὲ	ὥσπερ ἄρτι ἀνομολογούμενοι πρὸς ἀλλήλους
[353]	ὀφθαλμῶν ἔστιν; καὶ ἀρετή. τί	δέ;	ὤτων ἦν τι ἔργον; ναί.
[330]	τῶν ἐν Ἅιδου, ὡς τὸν	ἐνθάδε	ἀδικήσαντα δεῖ ἐκεῖ διδόναι (δίκην,
[328]	οὕτω χρὴ ποιεῖν. ἦιμεν οὖν	οἴκαδε	εἰς τοῦ Πολεμάρχου, καὶ Λυσίαν
[327]	ἄστυ. κατιδὼν οὖν πόρρωθεν ἡμᾶς	οἴκαδε	ὡρμημένους Πολέμαρχος ὁ Κεφάλου ἐκέλευσε
[331]	ἐπιεικεῖ καὶ κοσμίῳ. τὸ γὰρ	μηδὲ	ἄκοντά τινα ἐξαπατῆσαι ἢ ψεύσασθαι,
[349]	(δικαίου μὴ ἀξιοῖ πλέον ἔχειν	μηδὲ	βούλεται ὁ δίκαιος, τοῦ δὲ
[337]	ἀποκρίναιτο πρῶτον μὲν μὴ εἰδὼς	μηδὲ	φάσκων εἰδέναι, ἔπειτα, εἴ τι
[336]	ὅτι ἔστι, μὴ μόνον ἐρώτα	μηδὲ	φιλοτιμοῦ ἐλέγχων ἐπειδάν τίς τι
[338]	ἄλλων περιιόντα μανθάνειν καὶ τούτων	μηδὲ	χάριν ἀποδιδόναι. ὅτι μέν, ἦν
[351]	ὦ Θρασύμαχε, ἔγωγε ἐπιθυμῶ, ἀλλὰ	τῇδέ	πῃ σκέψασθαι· (πόλιν φαίης ἂν
[351]	μηδὲν ἧττον ἐχέτω, ἔφη. οὐκοῦν	τοιάνδε	τινὰ φαίνεται ἔχουσα τὴν δύναμιν,
[331]	ἐνίοτε δὲ ἀδίκως ποιεῖν; οἷον	τοιόνδε	λέγω· πᾶς ἄν που εἴποι,
[348]	ἅ, εἴρηκα. φέρε δή, τὸ	τοιόνδε	περὶ αὐτῶν πῶς λέγεις; τὸ
[353]	ἂν ἑνὶ πράξαις, οἷον τὸ	τοιόνδε·	τὸ ἐπιμελεῖσθαι καὶ ἄρχειν καὶ
[338]	οὐ γάρ που τό γε	τοιόνδε	φῄς· εἰ Πουλυδάμας ἡμῶν κρείττων
[346]	ἄρχειν ~ἀλλὰ (τοῖς ἀρχομένοις; ἐπεὶ	τοσόνδε	εἰπέ· οὐχὶ ἑκάστην μέντοι φαμὲν
[330]	δ' ἐγώ. ἀλλά μοι ἔτι	τοσόνδε	εἰπέ· τί μέγιστον οἴει ἀγαθὸν
[338]	καὶ μὴ φθονήσῃς καὶ Γλαύκωνα	τόνδε	διδάξαι καὶ τοὺς ἄλλους. εἰπόντος
[336]	λόγων σκέψει ἐγώ τε καὶ	ὅδε,	εὖ ἴσθι ὅτι ἄκοντες ἁμαρτάνομεν.
[351]	γε σὺ ποιῶν, ὦ ἄριστε.	τόδε	δέ μοι λέγε· ἆρα εἰ
[333]	τὰ ἄχρηστα χρήσιμον ὂν τυγχάνει.	τόδε	δὲ σκεψώμεθα. ἆρ' οὐχ ὁ
[348]	ἀγνοῶ ὃ βούλει λέγειν, ἀλλὰ	τόδε	ἐθαύμασα, εἰ ἐν ἀρετῆς καὶ
[349]	(οὐδέν, ἦν δ' ἐγώ. ἀλλὰ	τόδε	μοι πειρῶ ἔτι πρὸς τούτοις
[351]	σὺ ποιῶν· ἀλλὰ δὴ καὶ	τόδε	μοι χάρισαι καὶ λέγε· δοκεῖς
[351]	οὗτος ἦν ὁ λόγος. ἀλλὰ	τόδε	περὶ αὐτοῦ σκοπῶ· πότερον ἡ
[353]	δοκεῖ. ἴθι δή, μετὰ ταῦτα	τόδε	σκέψαι. ψυχῆς ἔστιν τι ἔργον
[352]	ἔγωγέ σοι ἐναντιώσομαι, ἵνα μὴ	τοῖσδε	ἀπέχθωμαι. ἴθι δή, ἦν δ'
[328]	μὴ οὖν ἄλλως ποίει, ἀλλὰ	τοῖσδέ	τε τοῖς νεανίσκοις σύνισθι καὶ
[345]	σοι κείσεται ὅτι ἂν ἡμᾶς	τοσούσδε	ὄντας εὐεργετήσῃς ἐγὼ γὰρ δή
[350]	Θρασύμαχε; μέμνημαι, ἔφη· ἀλλ' ἔμοιγε	οὐδὲ	ἃ νῦν λέγεις ἀρέσκει, καὶ
[342]	οὐδὲ ἱππικὴ ἱππικῇ ἀλλ' ἵπποις·	οὐδὲ	ἄλλη τέχνη οὐδεμία ἑαυτῇ οὐδὲ
[342]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε,	οὐδὲ	ἄλλος οὐδεὶς ἐν οὐδεμιᾷ ἀρχῇ,
[346]	ἤδη δῆλον, ὅτι οὐδεμία τέχνη	οὐδὲ	ἀρχὴ τὸ αὑτῇ ὠφέλιμον παρασκευάζει,
[341]	λαθὼν βιάσασθαι τῷ λόγῳ δύναιο.	οὐδέ	γ' ἂν ἐπιχειρήσαιμι, ἦν δ'
[346]	αὐτὴν ἰατρικήν; οὐ δῆτα, ἔφη.	οὐδέ	γ' οἶμαι, τὴν μισθωτικήν, ἐὰν
[342]	οὐδὲ ἄλλη τέχνη οὐδεμία ἑαυτῇ	οὐδὲ	γὰρ προσδεῖται ἀλλ' ἐκείνῳ οὗ
[335]	ἀλλὰ τοῦ ἐναντίου. πάνυ γε.	οὐδὲ	δὴ τοῦ ἀγαθοῦ βλάπτειν ἀλλὰ
[329]	μὲν εὖ ζῶντες, νῦν δὲ	οὐδὲ	ζῶντες. (ἔνιοι δὲ καὶ τὰς
[342]	τι οὖν, ἦν δ' ἐγώ,	οὐδὲ	ἰατρὸς οὐδείς, καθ' ὅσον ἰατρός,
[342]	σκοπεῖ ἀλλὰ σώματι. ναί, ἔφη.	οὐδὲ	ἱππικὴ ἱππικῇ ἀλλ' ἵπποις· οὐδὲ
[335]	ψύχειν ἀλλὰ τοῦ ἐναντίου. ναί.	οὐδὲ	ξηρότητος ὑγραίνειν ἀλλὰ τοῦ ἐναντίου.
[347]	οὐκ ἔχοντες ἑαυτῶν βελτίοσιν ἐπιτρέψαι	οὐδὲ	ὁμοίοις. ἐπεὶ κινδυνεύει πόλις ἀνδρῶν
[343]	ὅς γε αὐτῇ οὐδὲ πρόβατα	οὐδὲ	ποιμένα γιγνώσκεις. ὅτι δὴ τί
[352]	δίκαιοι φαίνονται, οἱ δὲ ἄδικοι	οὐδὲ	πράττειν μετ' ἀλλήλων οἷοί (τε
[343]	ἀπομύττει δεόμενον, ὅς γε αὐτῇ	οὐδὲ	πρόβατα οὐδὲ ποιμένα γιγνώσκεις. ὅτι
[342]	ἁμαρτία οὐδεμία οὐδεμιᾷ τέχνῃ πάρεστιν,	οὐδὲ	προσήκει τέχνῃ ἄλλῳ τὸ συμφέρον
[349]	τί δέ; τῆς δικαίας πράξεως;	οὐδὲ	τῆς δικαίας, ἔφη. τοῦ δὲ
[344]	ἤτοι ἡμῶν γε οὐδὲν κήδεσθαι,	οὐδέ	τι φροντίζειν εἴτε χεῖρον εἴτε
[336]	τοῦτο ἐφάνη ἡ δικαιοσύνη ὂν	οὐδὲ	τὸ δίκαιον, τί ἂν ἄλλο
[336]	ἦν δ' ἐγώ· ἐπειδὴ δὲ	οὐδὲ	τοῦτο ἐφάνη ἡ δικαιοσύνη ὂν
[349]	πλεῖστον αὐτὸς λάβῃ; ἔστι ταῦτα.	ὧδε	δὴ λέγωμεν, ἔφην· ὁ δίκαιος
[352]	ἄριστα; οὐ μανθάνω, ἔφη. ἀλλ'	ὧδε·	ἔσθ' ὅτῳ ἂν ἄλλῳ ἴδοις
[335]	ἐχθρὸν κακῶς· νῦν πρὸς τούτῳ	ὧδε	λέγειν, ὅτι ἔστιν δίκαιον τὸν
[345]	διακωλύῃ πράττειν ἃ βούλεται. ἀλλ'	ὠγαθέ,	ἔστω μὲν ἄδικος, δυνάσθω δὲ
[344]	ὃ σὺ φῂς εἰδέναι. ἀλλ'	ὠγαθέ,	προθυμοῦ καὶ ἡμῖν ἐνδείξασθαι ~οὔτοι
[336]	(ἔχει, ὦ Σώκρατες; καὶ τί	εὐηθίζεσθε	πρὸς ἀλλήλους ὑποκατακλινόμενοι ὑμῖν αὐτοῖς;
[327]	ἢ τοίνυν τούτων, ἔφη, κρείττους	γένεσθε	ἢ μένετ' αὐτοῦ. οὐκοῦν, ἦν
[327]	ὡς τοίνυν μὴ ἀκουσομένων, οὕτω	διανοεῖσθε.	~(καὶ ὁ Ἀδείμαντος, ἆρά γε,
[344]	ἐδεόμην τε καὶ εἶπον· ὦ	δαιμόνιε	Θρασύμαχε, οἷον ἐμβαλὼν λόγον ἐν
[341]	ἐπιχειρήσαιμι, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	μακάριε.	ἀλλ' ἵνα μὴ αὖθις ἡμῖν
[354]	γὰρ οὔ; οὐδέποτ' ἄρα, ὦ	μακάριε	Θρασύμαχε, λυσιτελέστερον ἀδικία δικαιοσύνης. ταῦτα
[345]	μόνος ἐγώ· πεῖσον οὖν, ὦ	μακάριε,	ἱκανῶς ἡμᾶς ὅτι οὐκ ὀρθῶς
[346]	τὴν δύναμιν ἔχειν; καί, ὦ	μακάριε,	μὴ παρὰ δόξαν ἀποκρίνου, ἵνα
[351]	ἔφη. ἐὰν δὲ δή, ὦ	θαυμάσιε,	ἐν ἑνὶ ἐγγένηται ἀδικία, μῶν
[337]	ὧν προεῖπες μηδέν; πότερον, ὦ	θαυμάσιε,	μηδ' εἰ τούτων τι τυγχάνει
[327]	ὀλίγῳ ὕστερον ὅ τε Πολέμαρχος	ἧκε	καὶ Ἀδείμαντος ὁ τοῦ Γλαύκωνος
[347]	ἀρχομένῳ· ὧν δὴ ἕνεκα, ὡς	ἔοικε,	μισθὸν δεῖν ὑπάρχειν τοῖς μέλλουσιν
[335]	θέσις. φίλος μὲν δή, ὡς	ἔοικε,	τούτῳ τῷ λόγῳ ὁ ἀγαθὸς
[349]	οὐκοῦν, ἦν δ' ἐγώ, καὶ	ἔοικε	τῷ φρονίμῳ καὶ τῷ ἀγαθῷ
[347]	τῷ ὄντι ἀληθινὸς ἄρχων οὐ	πέφυκε	τὸ αὑτῷ συμφέρον σκοπεῖσθαι ἀλλὰ
[329]	αὐτὸν ἐκίνουν καὶ εἶπον· ὦ	Κέφαλε,	οἶμαί σου τοὺς πολλούς, ὅταν
[331]	ἦν δ' ἐγώ, λέγεις, ὦ	Κέφαλε.	τοῦτο δ' αὐτό, τὴν δικαιοσύνην,
[328]	μήν, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Κέφαλε,	χαίρω γε διαλεγόμενος (τοῖς σφόδρα
[330]	δέ, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Κέφαλε,	ὧν κέκτησαι τὰ πλείω παρέλαβες
[336]	αὐτό. οἴου γε σύ, ὦ	φίλε.	ἀλλ' οἶμαι οὐ δυνάμεθα· ~ἐλεεῖσθαι
[346]	διὰ δὴ ταῦτα ἔγωγε, ὦ	φίλε	Θρασύμαχε, καὶ ἄρτι ἔλεγον μηδένα
[352]	δίκαιοι δέ γ' εἰσίν, ὦ	φίλε,	καὶ οἱ θεοί; ἔστω, ἔφη.
[333]	κινδυνεύει. (οὐκ ἂν οὖν, ὦ	φίλε,	πάνυ γέ τι σπουδαῖον εἴη
[332]	μὴ κάμνουσί γε μήν, ὦ	φίλε	Πολέμαρχε, ἰατρὸς ἄχρηστος. ἀληθῆ. καὶ
[335]	καὶ τοὺς βλαπτομένους ἄρα, ὦ	φίλε,	τῶν ἀνθρώπων ἀνάγκη ἀδικωτέρους γίγνεσθαι.
[350]	με φαίης. ἢ οὖν ἔα	με	εἰπεῖν ὅσα βούλομαι, ἤ, εἰ
[341]	τ' ᾖς. (οἴει γὰρ ἄν	με,	εἶπον, οὕτω μανῆναι ὥστε ξυρεῖν
[341]	μὲν οὖν, ἔφη. οἴει γάρ	με	ἐξ ἐπιβουλῆς ἐν τοῖς λόγοις
[341]	ἐρωτᾷς; ὥσπερ, ἔφην ἐγώ, εἴ	με	ἔροιο εἰ ἐξαρκεῖ σώματι εἶναι
[331]	ὑμῖν τὸν λόγον· δεῖ γάρ	με	ἤδη τῶν ἱερῶν ἐπιμεληθῆναι. οὐκοῦν,
[328]	τινὲς αὐτόθι κύκλῳ. εὐθὺς οὖν	με	ἰδὼν ὁ Κέφαλος ἠσπάζετό τε
[348]	ἑαυτοὺς ποιεῖσθαι· σὺ δὲ οἴει	με	ἴσως τοὺς τὰ βαλλάντια ἀποτέμνοντας
[341]	πλέον ἔσται· (οὔτε γὰρ ἄν	με	λάθοις κακουργῶν, οὔτε μὴ λαθὼν
[340]	ἥκιστά γε, ἔφη· ἀλλὰ κρείττω	με	οἴει καλεῖν τὸν ἐξαμαρτάνοντα ὅταν
[350]	εὖ οἶδ' ὅτι (δημηγορεῖν ἄν	με	φαίης. ἢ οὖν ἔα με
[338]	ὦ Θρασύμαχε, ὅτι δὲ οὔ	με	φῂς χάριν ἐκτίνειν, ψεύδῃ· ἐκτίνω
[336]	πρότερος ἑωράκη αὐτὸν ἢ ἐκεῖνος	ἐμέ,	ἄφωνος ἂν γενέσθαι. νῦν δὲ
[345]	λανθάνειν ἢ τῷ διαμάχεσθαι, ὅμως	ἐμέ	γε οὐ πείθει ὡς ἔστι
[338]	προσεποιεῖτο δὲ φιλονικεῖν πρὸς τὸ	ἐμὲ	εἶναι τὸν ἀποκρινόμενον. τελευτῶν δὲ
[340]	τοιοῦτον οὖν δή σοι καὶ	ἐμὲ	ὑπόλαβε νυνδὴ ἀποκρίνεσθαι· τὸ δὲ
[345]	πρῶτον μέν, ἃ ἂν εἴπῃς,	ἔμμενε	τούτοις, ἢ ἐὰν μετατιθῇ, φανερῶς
[343]	ὁ Θρασύμαχος ἀντὶ τοῦ ἀποκρίνεσθαι,	εἰπέ	μοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, τίτθη
[341]	δ' ἐγώ, τῶν τοιούτων. ἀλλ'	εἰπέ	μοι· ὁ τῷ ἀκριβεῖ λόγῳ
[339]	ἦν δ' ἐγώ. καί μοι	εἰπέ·	οὐ καὶ πείθεσθαι μέντοι τοῖς
[346]	~ἀλλὰ (τοῖς ἀρχομένοις; ἐπεὶ τοσόνδε	εἰπέ·	οὐχὶ ἑκάστην μέντοι φαμὲν ἑκάστοτε
[338]	ἦν δ' ἐγώ· ἀλλὰ σαφέστερον	εἰπὲ	τί λέγεις. εἶτ' οὐκ οἶσθ'
[330]	ἐγώ. ἀλλά μοι ἔτι τοσόνδε	εἰπέ·	τί μέγιστον οἴει ἀγαθὸν ἀπολελαυκέναι
[336]	ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ἀπόκριναι καὶ	εἰπὲ	τί φῂς εἶναι τὸ δίκαιον.
[340]	οὕτως αὐτοῦ ἀποδεχώμεθα. καί μοι	εἰπέ,	ὦ Θρασύμαχε· τοῦτο ἦν ὃ
[329]	καὶ ὅς, εὐφήμει, ἔφη, ὦ	ἄνθρωπε·	ἁσμενέστατα μέντοι αὐτὸ ἀπέφυγον, ὥσπερ
[337]	προείποις (αὐτῷ ὅπως μοι, ὦ	ἄνθρωπε,	μὴ ἐρεῖς ὅτι ἔστιν τὰ
[348]	ἔφη, καὶ δι' ἅ, εἴρηκα.	φέρε	δή, τὸ τοιόνδε περὶ αὐτῶν
[348]	δ' ἐγώ, ἤδη στερεώτερον, ὦ	ἑταῖρε,	καὶ οὐκέτι ῥᾴδιον ἔχειν ὅτι
[335]	ἀρετήν; ἀνάγκη. (ἀνθρώπους δέ, ὦ	ἑταῖρε,	μὴ οὕτω φῶμεν, βλαπτομένους εἰς
[354]	δι' ἐμαυτὸν ἀλλ' οὐ διὰ	σέ·	ἀλλ' ὥσπερ οἱ λίχνοι τοῦ
[338]	ὑπ' ἀνδρὸς οὐ φαύλου; ~ἀλλὰ	σὲ	δὴ μᾶλλον (εἰκὸς λέγειν· σὺ
[328]	πρὸς τὸ ἄστυ, οὐδὲν ἂν	σὲ	ἔδει δεῦρο (ἰέναι, ἀλλ' ἡμεῖς
[341]	ἐπιβουλῆς ἐν τοῖς λόγοις κακουργοῦντά	σε	ἐρέσθαι ὡς ἠρόμην; εὖ μὲν
[337]	ἢ ἀποκρινοῖο, εἴ τίς τί	σε	ἐρωτᾷ. σοφὸς γὰρ εἶ, ἦν
[338]	μάλα, ἐπειδὰν ἀποκρίνῃ· οἶμαι γάρ	σε	εὖ ἐρεῖν. (ἄκουε δή, ἦ
[343]	ἢ τοιαῦτα ἐρωτᾶν; ὅτι τοί	σε,	ἔφη, κορυζῶντα περιορᾷ καὶ οὐκ
[328]	(ἰέναι, ἀλλ' ἡμεῖς ἂν παρὰ	σὲ	ᾖμεν· νῦν δέ σε χρὴ
[334]	οὖν ἡ δικαιοσύνη καὶ κατὰ	σὲ	καὶ καθ' Ὅμηρον καὶ κατὰ
[345]	πλείονος ποιούμενοι. καὶ πῶς, ἔφη,	σὲ	πείσω; εἰ γὰρ οἷς νυνδὴ
[329]	λέγῃς, οὐκ ἀποδέχεσθαι ἀλλ' ἡγεῖσθαί	σε	ῥᾳδίως τὸ γῆρας φέρειν οὐ
[340]	ὅταν ἐξαμαρτάνῃ; ἔγωγε, εἶπον, ᾤμην	σε	τοῦτο λέγειν ὅτε τοὺς ἄρχοντας
[349]	λόγῳ ἐπεξελθεῖν σκοπούμενον, ἕως ἄν	σε	ὑπολαμβάνω λέγειν ἅπερ διανοῇ. ἐμοὶ
[340]	ἐάντε συμφέρῃ ἐάντε μή; οὕτω	σε	φῶμεν λέγειν; ἥκιστά γε, ἔφη·
[328]	παρὰ σὲ ᾖμεν· νῦν δέ	σε	χρὴ πυκνότερον δεῦρο ἰέναι. ὡς
[337]	ἢ χαλεπαίνεσθαι. καὶ ὃς ἀκούσας	ἀνεκάγχασέ	τε μάλα σαρδάνιον καὶ εἶπεν·
[350]	καὶ κακός. ὁ δὴ Θρασύμαχος	ὡμολόγησε	μὲν πάντα ταῦτα, οὐχ (ὡς
[342]	τε καὶ ἀρχομένου (ὑπὸ ἑαυτῆς.	συνωμολόγησε	μὲν καὶ ταῦτα τελευτῶν, ἐπεχείρει
[330]	ὁ πατὴρ ἔτι ἐλάττω αὐτὴν	ἐποίησε	τῆς νῦν οὔσης· ἐγὼ δὲ
[342]	τῷ ναύτῃ τε καὶ ἀρχομένῳ.	συνέφησε	μόγις. οὐκοῦν, ἦν δ' ἐγώ,
[331]	τινὰς ἢ ἀνθρώπῳ χρήματα ἔπειτα	ἐκεῖσε	ἀπιέναι δεδιότα, μέγα μέρος εἰς
[327]	οἴκαδε ὡρμημένους Πολέμαρχος ὁ Κεφάλου	ἐκέλευσε	δραμόντα τὸν παῖδα περιμεῖναί ἑ
[348]	οἵ γε τελέως, ἔφη, οἷοί	τε	ἀδικεῖν, πόλεις τε καὶ ἔθνη
[352]	οὐδὲ πράττειν μετ' ἀλλήλων οἷοί	(τε	ἀλλὰ δὴ καὶ οὕς φαμεν
[332]	γίγνηται, φίλοι δὲ ὦσιν ὅ	τε	ἀπολαμβάνων καὶ ὁ ἀποδιδούς οὐχ
[328]	εἰς τοῦ Πολεμάρχου, καὶ Λυσίαν	τε	αὐτόθι κατελάβομεν καὶ Εὐθύδημον, τοὺς
[330]	ὧν ἔμπροσθεν οὐκ εἰσῄει. οἵ	τε	γὰρ λεγόμενοι μῦθοι περὶ τῶν
[338]	εἰπόντος δέ μου ταῦτα, ὅ	τε	Γλαύκων καὶ οἱ ἄλλοι ἐδέοντο
[330]	πατέρες τοὺς παῖδας ἀγαπῶσιν, ταύτῃ	τε	δὴ καὶ οἱ χρηματισάμενοι περὶ
[348]	πρὸς ἀλλήλους σκοπῶμεν, ἅμα αὐτοί	τε	δικασταὶ καὶ ῥήτορες ἐσόμεθα. πάνυ
[329]	ἔχεις πρὸς τἀφροδίσια; ἔτι οἷός	τε	εἶ γυναικὶ συγγίγνεσθαι” καὶ ὅς,
[334]	ἀνθρώπους κεκάσθαι κλεπτοσύνῃ θ' ὅρκῳ	τε.	ἔοικεν οὖν ἡ δικαιοσύνη καὶ
[334]	δ' ἐγώ, μεταθώμεθα; τὸν δοκοῦντά	τε,	ἦ δ' ὅς, καὶ τὸν
[349]	ἔστιν