Pages
[344]	(ταῦτα εἰπὼν ὁ Θρασύμαχος ἐν	νῷ	εἶχεν ἀπιέναι, ὥσπερ βαλανεὺς ἡμῶν
[344]	Θρασύμαχε, οἷον ἐμβαλὼν λόγον ἐν	νῷ	ἔχεις ἀπιέναι πρὶν διδάξαι ἱκανῶς
[346]	ἀλλ' ὅπερ πάλαι ἐλέγομεν, τὸ	τῷ	ἀρχομένῳ καὶ παρασκευάζει καὶ ἐπιτάττει,
[342]	σκοπεῖ οὐδ' ἐπιτάττει, ἀλλὰ τὸ	τῷ	ἀρχομένῳ καὶ ᾧ ἂν αὐτὸς
[347]	αὑτῷ συμφέρον σκοπεῖσθαι ἀλλὰ τὸ	τῷ	ἀρχομένῳ· ὥστε πᾶς ἂν ὁ
[342]	οὐδείς, καθ' ὅσον ἰατρός, τὸ	τῷ	ἰατρῷ συμφέρον σκοπεῖ οὐδ' ἐπιτάττει,
[342]	σκοπεῖ οὐδ' ἐπιτάττει, ἀλλὰ τὸ	τῷ	κάμνοντι; ὡμολόγηται γὰρ ὁ ἀκριβὴς
[342]	κυβερνήτης τε καὶ ἄρχων τὸ	τῷ	κυβερνήτῃ συμφέρον σκέψεταί τε καὶ
[342]	τε καὶ προστάξει, ἀλλὰ τὸ	τῷ	ναύτῃ τε καὶ ἀρχομένῳ. συνέφησε
[329]	συγγίγνεσθαι” καὶ ὅς, εὐφήμει, ἔφη,	ὦ	ἄνθρωπε· ἁσμενέστατα μέντοι αὐτὸ ἀπέφυγον,
[337]	ἐρόμενος προείποις (αὐτῷ ὅπως μοι,	ὦ	ἄνθρωπε, μὴ ἐρεῖς ὅτι ἔστιν
[338]	κακουργήσαις μάλιστα τὸν λόγον. οὐδαμῶς,	ὦ	ἄριστε, ἦν δ' ἐγώ· ἀλλὰ
[349]	δοκεῖ ἂν οὖν τίς σοι,	ὦ	ἄριστε, μουσικὸς ἀνὴρ ἁρμοττόμενος λύραν
[351]	ἀλλ' εὖ γε σὺ ποιῶν,	ὦ	ἄριστε. τόδε δέ μοι λέγε·
[338]	καὶ ἀδικοῦντα. τοῦτ' οὖν ἐστιν,	ὦ	βέλτιστε, ὃ λέγω ~ἐν ἁπάσαις
[337]	πῶς γὰρ ἄν, ἔφην ἐγώ,	ὦ	βέλτιστε, τὶς ἀποκρίναιτο πρῶτον μὲν
[347]	οὖν ποτέρως, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Γλαύκων, αἱρῇ; καὶ πότερον ἀληθεστέρως
[344]	πάνυ ἐδεόμην τε καὶ εἶπον·	ὦ	δαιμόνιε Θρασύμαχε, οἷον ἐμβαλὼν λόγον
[348]	ἦν δ' ἐγώ, ἤδη στερεώτερον,	ὦ	ἑταῖρε, καὶ οὐκέτι ῥᾴδιον ἔχειν
[335]	ἵππων ἀρετήν; ἀνάγκη. (ἀνθρώπους δέ,	ὦ	ἑταῖρε, μὴ οὕτω φῶμεν, βλαπτομένους
[343]	δὲ οὐδ' ὁπωστιοῦν. σκοπεῖσθαι δέ,	ὦ	εὐηθέστατε Σώκρατες, οὑτωσὶ χρή, ὅτι
[348]	ἀδικίαν κακίαν; εἰκός γ' ἔφη,	ὦ	ἥδιστε, ἐπειδή γε καὶ λέγω
[337]	τε μάλα σαρδάνιον καὶ εἶπεν·	ὦ	Ἡράκλεις, ἔφη, αὕτη κείνη ἡ
[351]	ἔσονται, ἔφη. ἐὰν δὲ δή,	ὦ	θαυμάσιε, ἐν ἑνὶ ἐγγένηται ἀδικία,
[337]	ἀποκρίνωμαι ὧν προεῖπες μηδέν; πότερον,	ὦ	θαυμάσιε, μηδ' εἰ τούτων τι
[348]	ἴθι δή, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Θρασύμαχε, ἀπόκριναι ἡμῖν ἐξ ἀρχῆς.
[342]	φαίνεται, ἔφη, οὕτως. ἀλλὰ μήν,	ὦ	Θρασύμαχε, ἄρχουσί γε αἱ τέχναι
[349]	διανοῇ. ἐμοὶ γὰρ δοκεῖς σύ,	ὦ	Θρασύμαχε, ἀτεχνῶς νῦν οὐ σκώπτειν,
[348]	ἔφη. ἦ καὶ φρόνιμοί σοι,	ὦ	Θρασύμαχε, δοκοῦσιν εἶναι καὶ ἀγαθοὶ
[341]	συμφέρον. εἶεν, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Θρασύμαχε· δοκῶ σοι συκοφαντεῖν; πάνυ
[351]	ἀλλ' οὔ τι οὕτως ἁπλῶς,	ὦ	Θρασύμαχε, ἔγωγε ἐπιθυμῶ, ἀλλὰ τῇδέ
[354]	σοῦ γε, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Θρασύμαχε, ἐπειδή μοι πρᾷος ἐγένου
[345]	μὴ ἐξαπάτα. νῦν δὲ ὁρᾷς,	ὦ	Θρασύμαχε ἔτι (γὰρ τὰ ἔμπροσθεν
[337]	γὰρ εἶ, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Θρασύμαχε· εὖ οὖν ᾔδησθα ὅτι
[351]	πάνυ γε. στάσεις γάρ που,	ὦ	Θρασύμαχε, ἥ γε ἀδικία καὶ
[350]	καὶ τοῦ ἐναντίου. φαίνεται. οὐκοῦν,	ὦ	Θρασύμαχε, ἦν δ' ἐγώ, ὁ
[339]	μαθεῖν. τὸ συμφέρον μὲν οὖν,	ὦ	Θρασύμαχε, καὶ σὺ ἀπεκρίνω δίκαιον
[337]	ὁ Γλαύκων. ἀλλ' ἕνεκα ἀργυρίου,	ὦ	Θρασύμαχε, λέγε· πάντες γὰρ ἡμεῖς
[350]	τὴν ἀδικίαν. ἢ οὐ μέμνησαι,	ὦ	Θρασύμαχε; μέμνημαι, ἔφη· ἀλλ' ἔμοιγε
[336]	ἐγενόμην ἀποκρίνασθαι, καὶ εἶπον ὑποτρέμων·	ὦ	Θρασύμαχε, μὴ χαλεπὸς ἡμῖν ἴσθι·
[349]	ἀλλὰ τί μέλλει; ἔφη. εἶεν,	ὦ	Θρασύμαχε· μουσικὸν δέ τινα λέγεις,
[352]	ἄρα ἐχθρὸς ἔσται ὁ ἄδικος,	ὦ	Θρασύμαχε, ὁ δὲ δίκαιος φίλος.
[338]	παρὰ τῶν ἄλλων, ἀληθῆ εἶπες,	ὦ	Θρασύμαχε, ὅτι δὲ οὔ με
[351]	πάνυ ἄγαμαι, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Θρασύμαχε, ὅτι οὐκ ἐπινεύεις μόνον
[342]	μόγις. οὐκοῦν, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Θρασύμαχε, οὐδὲ ἄλλος οὐδεὶς ἐν
[337]	πυνθανομένῳ. ἀλλ' εἴ σοι εἶπεν·	ὦ	Θρασύμαχε, πῶς λέγεις; μὴ ἀποκρίνωμαι
[345]	τί δέ, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Θρασύμαχε; τὰς ἄλλας ἀρχὰς οὐκ
[338]	συμφέρον δίκαιον εἶναι. καὶ τοῦτο,	ὦ	Θρασύμαχε, τί ποτε λέγεις; οὐ
[346]	προῖκα ἐργάζηται; οἶμαι ἔγωγε. οὐκοῦν,	ὦ	Θρασύμαχε, τοῦτο ἤδη δῆλον, ὅτι
[340]	αὐτοῦ ἀποδεχώμεθα. καί μοι εἰπέ,	ὦ	Θρασύμαχε· τοῦτο ἦν ὃ ἐβούλου
[353]	εἶναι; φαμέν. (ἆρ' οὖν ποτε,	ὦ	Θρασύμαχε, ψυχὴ τὰ αὑτῆς ἔργα
[329]	(λέγειν αὐτὸν ἐκίνουν καὶ εἶπον·	ὦ	Κέφαλε, οἶμαί σου τοὺς πολλούς,
[331]	(παγκάλως, ἦν δ' ἐγώ, λέγεις,	ὦ	Κέφαλε. τοῦτο δ' αὐτό, τὴν
[328]	καὶ μήν, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Κέφαλε, χαίρω γε διαλεγόμενος (τοῖς
[330]	πότερον δέ, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Κέφαλε, ὧν κέκτησαι τὰ πλείω
[340]	καὶ γὰρ τὸ τοῦ κρείττονος,	ὦ	Κλειτοφῶν, συμφέρον (δίκαιον εἶναι ἔθετο.
[341]	ἂν ἐπιχειρήσαιμι, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	μακάριε. ἀλλ' ἵνα μὴ αὖθις
[354]	πῶς γὰρ οὔ; οὐδέποτ' ἄρα,	ὦ	μακάριε Θρασύμαχε, λυσιτελέστερον ἀδικία δικαιοσύνης.
[345]	οὐ μόνος ἐγώ· πεῖσον οὖν,	ὦ	μακάριε, ἱκανῶς ἡμᾶς ὅτι οὐκ
[346]	ἑτέραν τὴν δύναμιν ἔχειν; καί,	ὦ	μακάριε, μὴ παρὰ δόξαν ἀποκρίνου,
[340]	ἐλέγετο. (οὐδέν, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Πολέμαρχε, διαφέρει, ἀλλ' εἰ νῦν
[331]	ὅτι ποτὲ λέγει, σὺ μέν,	ὦ	Πολέμαρχε, ἴσως γιγνώσκεις, ἐγὼ δὲ
[335]	ἄρα τοῦ δικαίου βλάπτειν ἔργον,	ὦ	Πολέμαρχε, οὔτε φίλον οὔτ' ἄλλον
[333]	ἔμοιγε δοκεῖ. πλήν γ' ἴσως,	ὦ	Πολέμαρχε, πρὸς τὸ χρῆσθαι ἀργυρίῳ,
[334]	ἐκείνου καλλίων φαίνεται. πολλοῖς ἄρα,	ὦ	Πολέμαρχε, συμβήσεται, ὅσοι διημαρτήκασιν (τῶν
[334]	καὶ ἐχθρὸν θέσθαι. πῶς θέμενοι,	ὦ	Πολέμαρχε; τὸν δοκοῦντα χρηστόν, τοῦτον
[340]	τὸ γὰρ τὰ κελευόμενα ποιεῖν,	ὦ	Πολέμαρχε, ὑπὸ τῶν ἀρχόντων δίκαιον
[332]	ὀφειλόμενον. ἀλλὰ τί οἴει; ἔφη.	ὦ	πρὸς Διός, ἦν δ' ἐγώ,
[332]	εἰ οὖν τις αὐτὸν ἤρετο·	ὦ	Σιμωνίδη, ἡ τίσιν οὖν τί
[329]	ἐρωτωμένῳ ὑπό τινος· πῶς, ἔφη,	(ὦ	Σοφόκλεις, ἔχεις πρὸς τἀφροδίσια; ἔτι
[339]	ἃ ἐκεῖνοι προσέταξαν ἆρα τότε,	ὦ	σοφώτατε Θρασύμαχε, οὐκ ἀναγκαῖον συμβαίνειν
[329]	αἰτία ἐστίν, οὐ τὸ γῆρας,	ὦ	Σώκρατες, ἀλλ' ὁ τρόπος τῶν
[327]	πομπῆς. ὁ οὖν Πολέμαρχος ἔφη·	ὦ	Σώκρατες, δοκεῖτέ μοι πρὸς ἄστυ
[335]	μοι δοκεῖς ἀληθῆ λέγειν, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες. (εἰ ἄρα τὰ ὀφειλόμενα
[354]	δικαιοσύνης. ταῦτα δή σοι, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, εἱστιάσθω ἐν τοῖς Βενδιδίοις.
[340]	ἐξαμαρτάνειν. (συκοφάντης γὰρ εἶ, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ἐν τοῖς λόγοις· ἐπεὶ
[347]	μὴ ἄρχῃ. πῶς τοῦτο λέγεις,	ὦ	Σώκρατες; ἔφη ὁ Γλαύκων· τοὺς
[344]	οἱ ὀνειδίζοντες τὴν ἀδικίαν. οὕτως,	ὦ	Σώκρατες, καὶ ἰσχυρότερον καὶ ἐλευθεριώτερον
[329]	εἰ δὲ μή, καὶ γῆρας,	ὦ	Σώκρατες, καὶ νεότης χαλεπὴ τῷ
[338]	δίκαιον. βδελυρὸς γὰρ εἶ, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, καὶ ταύτῃ ὑπολαμβάνεις ᾗ
[336]	ἔφη, ὑμᾶς πάλαι φλυαρία (ἔχει,	ὦ	Σώκρατες; καὶ τί εὐηθίζεσθε πρὸς
[330]	ἢ ἐπεκτήσω; (ποῖ' ἐπεκτησάμην, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες; μέσος τις γέγονα χρηματιστὴς
[340]	ποιεῖν. ~(ναὶ μὰ Δί' ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ὁ Πολέμαρχος, σαφέστατά γε.
[329]	ἔφη, νὴ τὸν Δία ἐρῶ,	ὦ	Σώκρατες, οἷόν γέ μοι φαίνεται.
[330]	λέγων. εὖ γὰρ ἴσθι, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ὅτι, ἐπειδάν τις ἐγγὺς
[328]	Κέφαλος ἠσπάζετό τε καὶ εἶπεν·	ὦ	Σώκρατες, οὐ δὲ θαμίζεις ἡμῖν
[333]	ὅταν παρακαταθέσθαι καὶ σῶν εἶναι,	ὦ	Σώκρατες. οὐκοῦν λέγεις ὅταν μηδὲν
[329]	σφίσιν αἴτιον. ἐμοὶ δὲ δοκοῦσιν,	ὦ	Σώκρατες, οὗτοι οὐ τὸ αἴτιον
[331]	εἰς τοῦτο ἀνδρὶ νοῦν ἔχοντι,	ὦ	Σώκρατες, πλοῦτον χρησιμώτατον εἶναι. (παγκάλως,
[334]	δίκαιον κακῶς ποιεῖν. μηδαμῶς, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες· πονηρὸς γὰρ ἔοικεν εἶναι
[333]	χρήσιμον εἶναι; πρὸς τὰ συμβόλαια,	ὦ	Σώκρατες. συμβόλαια δὲ λέγεις κοινωνήματα
[343]	τοῦ ἀποκρίνεσθαι, εἰπέ μοι, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, τίτθη σοι ἔστιν; τί
[332]	μέν τι, ἔφη, δεῖ ἀκολουθεῖν,	ὦ	Σώκρατες, τοῖς ἔμπροσθεν εἰρημένοις, ἡ
[331]	Πίνδαρος λέγει. χαριέντως γάρ τοι,	ὦ	Σώκρατες, τοῦτ' ἐκεῖνος εἶπεν, ὅτι
[331]	ἀποδιδόναι. πάνυ μὲν οὖν, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ὑπολαβὼν ὁ Πολέμαρχος, εἴπερ
[336]	φανῆναι αὐτό. οἴου γε σύ,	ὦ	φίλε. ἀλλ' οἶμαι οὐ δυνάμεθα·
[346]	κρείττονος. διὰ δὴ ταῦτα ἔγωγε,	ὦ	φίλε Θρασύμαχε, καὶ ἄρτι ἔλεγον
[352]	ναί. δίκαιοι δέ γ' εἰσίν,	ὦ	φίλε, καὶ οἱ θεοί; ἔστω,
[333]	χρήσιμος; κινδυνεύει. (οὐκ ἂν οὖν,	ὦ	φίλε, πάνυ γέ τι σπουδαῖον
[332]	εἶεν· μὴ κάμνουσί γε μήν,	ὦ	φίλε Πολέμαρχε, ἰατρὸς ἄχρηστος. ἀληθῆ.
[335]	ἀνάγκη. καὶ τοὺς βλαπτομένους ἄρα,	ὦ	φίλε, τῶν ἀνθρώπων ἀνάγκη ἀδικωτέρους
[342]	ἀλλὰ τὸ τῷ ἀρχομένῳ καὶ	ᾧ	ἂν αὐτὸς δημιουργῇ, καὶ πρὸς
[351]	φαίνεται ἔχουσα τὴν δύναμιν, οἵαν,	ᾧ	ἂν ἐγγένηται, εἴτε πόλει τινὶ
[350]	ἀμαθεῖ. κινδυνεύει. ἀλλὰ μὴν ὡμολογοῦμεν,	ᾧ	γε ὅμοιος ἑκάτερος εἴη, τοιοῦτον
[340]	ἐπιστήμης ὁ ἁμαρτάνων ἁμαρτάνει, ἐν	ᾧ	οὐκ ἔστι δημιουργός· ὥστε δημιουργὸς
[346]	ἐργάζεται καὶ ὠφελεῖ ἐκεῖνο ἐφ'	ᾧ	τέτακται. ἐὰν δὲ μὴ μισθὸς
[345]	ἄλλου του μέλει ἢ ἐφ'	ᾧ	τέτακται, ὅπως τούτῳ τὸ βέλτιστον
[329]	χαλεπὴ τῷ τοιούτῳ συμβαίνει. καὶ	ἐγὼ	ἀγασθεὶς αὐτοῦ εἰπόντος ταῦτα, βουλόμενος
[336]	ἐὰν ὕθλους τοιούτους λέγῃς. καὶ	ἐγὼ	ἀκούσας ἐξεπλάγην καὶ προσβλέπων αὐτὸν
[350]	οὐδὲν μὰ Δία, ἦν δ'	ἐγώ,	ἀλλ' εἴπερ τοῦτο ποιήσεις, ποίει·
[330]	(πάνυ μὲν οὖν, ἦν δ'	ἐγώ.	ἀλλά μοι ἔτι τοσόνδε εἰπέ·
[338]	οὐδαμῶς, ὦ ἄριστε, ἦν δ'	ἐγώ·	ἀλλὰ σαφέστερον εἰπὲ τί λέγεις.
[349]	λόγον ἐλέγχεις; (οὐδέν, ἦν δ'	ἐγώ.	ἀλλὰ τόδε μοι πειρῶ ἔτι
[348]	ἂν μὲν τοίνυν, ἦν δ'	ἐγώ,	ἀντικατατείναντες λέγωμεν αὐτῷ λόγον παρὰ
[337]	καὶ σὺ οὕτω ποιήσεις· ὧν	ἐγὼ	ἀπεῖπον, τούτων τι ἀποκρινῇ; οὐκ
[349]	ἀλλ' οὐ μέντοι, ἦν δ'	ἐγώ,	ἀποκνητέον γε τῷ λόγῳ ἐπεξελθεῖν
[348]	ὁποτέρως οὖν σοι, ἦν δ'	ἐγώ,	ἀρέσκει. οὕτως, ἔφη. ἴθι δή,
[353]	τῆς ὄψεως. ἥτις, ἦν δ'	ἐγώ,	αὐτῶν ἡ ἀρετή· οὐ γάρ
[345]	ἂν ἡμᾶς τοσούσδε ὄντας εὐεργετήσῃς	ἐγὼ	γὰρ δή σοι λέγω τό
[344]	ἕκαστος ἡμῶν λυσιτελεστάτην ζωὴν ζῴη;	ἐγὼ	γὰρ οἶμαι, ἔφη ὁ Θρασύμαχος,
[335]	σοφῶν τε καὶ μακαρίων ἀνδρῶν.	ἐγὼ	γοῦν, ἔφη, ἕτοιμός εἰμι κοινωνεῖν
[330]	αὐτὴν ἐποίησε τῆς νῦν οὔσης·	ἐγὼ	δὲ ἀγαπῶ ἐὰν μὴ ἐλάττω
[331]	μέν, ὦ Πολέμαρχε, ἴσως γιγνώσκεις,	ἐγὼ	δὲ ἀγνοῶ· δῆλον γὰρ ὅτι
[339]	φῂς εἶναι τὸ τοῦ κρείττονος,	ἐγὼ	δὲ ἀγνοῶ, σκεπτέον δή. σκόπει,
[350]	ἀλλ' εἴπερ τοῦτο ποιήσεις, ποίει·	ἐγὼ	δὲ ἐρωτήσω. ἐρώτα δή. τοῦτο
[350]	ἤ, εἰ βούλει ἐρωτᾶν, ἐρώτα·	ἐγὼ	δέ σοι, ὥσπερ ταῖς γραυσὶν
[337]	δόξειεν. (τί οὖν, ἔφη, ἂν	ἐγὼ	δείξω ἑτέραν ἀπόκρισιν παρὰ πάσας
[334]	τοὺς ἀδίκους ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	δίκαιον βλάπτειν, τοὺς δὲ δικαίους
[335]	λέγεσθαι. ἔστιν ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	δικαίου ἀνδρὸς βλάπτειν καὶ ὁντινοῦν
[337]	οὐδέν γε κωλύει, ἦν δ'	ἐγώ·	εἰ δ' οὖν καὶ μὴ
[332]	ὦ πρὸς Διός, ἦν δ'	ἐγώ,	εἰ οὖν τις αὐτὸν ἤρετο·
[341]	(πῶς τοῦτο ἐρωτᾷς; ὥσπερ, ἔφην	ἐγώ,	εἴ με ἔροιο εἰ ἐξαρκεῖ
[337]	οὐκ ἂν θαυμάσαιμι, ἦν δ'	ἐγώ·	εἴ μοι σκεψαμένῳ οὕτω δόξειεν.
[338]	ἦ δ' ὅς. φημὶ γὰρ	ἐγὼ	εἶναι τὸ δίκαιον οὐκ ἄλλο
[351]	μετὰ δικαιοσύνης· εἰ δ' ὡς	ἐγὼ	ἔλεγον, μετὰ ἀδικίας. πάνυ ἄγαμαι,
[339]	κρείττονος συμφέρον. νῦν, ἦν δ'	ἐγώ,	ἔμαθον ὃ λέγεις· εἰ δὲ
[336]	ἔφη, λέγεις. εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ·	ἐπειδὴ δὲ οὐδὲ τοῦτο ἐφάνη
[341]	καὶ ἡ τέχνη, ἦν δ'	ἐγώ,	ἐπὶ τούτῳ πέφυκεν, ἐπὶ τῷ
[349]	ἀλλ' οὐ τοῦτο, ἦν δ'	ἐγώ,	ἐρωτῶ, ἀλλ' εἰ τοῦ μὲν
[328]	χρῆν μέντοι. εἰ μὲν γὰρ	ἐγὼ	ἔτι ἐν δυνάμει ἦ τοῦ
[327]	μένετ' αὐτοῦ. οὐκοῦν, ἦν δ'	ἐγώ,	ἔτι ἓν λείπεται, τὸ ἢν
[337]	παθεῖν; τί ἄλλο, ἦν δ'	ἐγώ,	ἢ ὅπερ προσήκει πάσχειν τῷ
[348]	οὕτω τίθημι. τοῦτο, ἦν δ'	ἐγώ,	ἤδη στερεώτερον, ὦ ἑταῖρε, καὶ
[337]	εἰωθυῖα εἰρωνεία Σωκράτους, καὶ ταῦτ'	ἐγὼ	ᾔδη τε καὶ τούτοις προύλεγον,
[344]	ἄλλως ἔχειν; ἔοικας, ἦν δ'	ἐγώ	ἤτοι ἡμῶν γε οὐδὲν κήδεσθαι,
[342]	φαίνεται. (οὐκ ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	ἰατρικὴ ἰατρικῇ τὸ συμφέρον σκοπεῖ
[349]	ἔφη, εὖ. οὐκοῦν, ἦν δ'	ἐγώ,	καὶ ἔοικε τῷ φρονίμῳ καὶ
[339]	ἔφη. ταῦτ' ἔσται, ἦν δ'	ἐγώ.	καί μοι εἰπέ· οὐ καὶ
[352]	δή, ἔφη. σκοπῶ, ἦν δ'	ἐγώ.	καί μοι λέγε· δοκεῖ τί
[352]	ἀπέχθωμαι. ἴθι δή, ἦν δ'	ἐγώ,	καὶ τὰ λοιπά μοι τῆς
[339]	ἔφη. (οἴου τοίνυν, ἦν δ'	ἐγώ,	καὶ τὸ ἀσύμφορα ποιεῖν τοῖς
[328]	θεῷ; ἀφ' ἵππων; ἦν δ'	ἐγώ·	καινόν γε τοῦτο. λαμπάδια ἔχοντες
[335]	ὅς. μαχούμεθα ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	κοινῇ ἐγώ τε καὶ σύ,
[331]	χρησιμώτατον εἶναι. (παγκάλως, ἦν δ'	ἐγώ,	λέγεις, ὦ Κέφαλε. τοῦτο δ'
[338]	ἀποδιδόναι. ὅτι μέν, ἦν δ'	ἐγώ,	μανθάνω παρὰ τῶν ἄλλων, ἀληθῆ
[334]	νῦν δὲ πῶς, ἦν δ'	ἐγώ,	μεταθώμεθα; τὸν δοκοῦντά τε, ἦ
[327]	ὑμᾶς, ἔφη, Πολέμαρχος περιμεῖναι. καὶ	ἐγὼ	μετεστράφην τε καὶ ἠρόμην ὅπου
[345]	λόγον; μὰ Δί' ἦν δ'	ἐγώ,	μὴ σύ γε· ἀλλὰ πρῶτον
[354]	τοῦ προτέρου μετρίως ἀπολαῦσαι, καὶ	ἐγώ	μοι δοκῶ οὕτω, πρὶν ὃ
[330]	ὁμώνυμος ἐμοὶ σχεδόν τι ὅσην	ἐγὼ	νῦν οὐσίαν κέκτημαι παραλαβὼν πολλάκις
[350]	μὲν πάντα ταῦτα, οὐχ (ὡς	ἐγὼ	νῦν ῥᾳδίως λέγω, ἀλλ' ἑλκόμενος
[350]	οὐκοῦν, ὦ Θρασύμαχε, ἦν δ'	ἐγώ,	ὁ ἄδικος ἡμῖν τοῦ ἀνομοίου
[350]	ναί. ἔοικεν ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	ὁ μὲν δίκαιος τῷ σοφῷ
[331]	τῶν ἱερῶν ἐπιμεληθῆναι. οὐκοῦν, ἔφη,	ἐγώ,	ὁ Πολέμαρχος, τῶν γε σῶν
[333]	ἀποδόσθαι ἵππον· τότε (δέ, ὡς	ἐγὼ	οἶμαι, ὁ ἱππικός. ἦ γάρ;
[339]	συμφέρον γέ τι εἶναι καὶ	ἐγὼ	ὁμολογῶ τὸ δίκαιον, σὺ δὲ
[327]	γὰρ κακῶς δοξάζεις, ἦν δ'	ἐγώ.	ὁρᾷς οὖν ἡμᾶς, ἔφη, ὅσοι
[348]	βίον εἶναι. ~(ἤκουσας, ἦν δ'	ἐγώ,	ὅσα ἄρτι Θρασύμαχος ἀγαθὰ διῆλθεν
[330]	τοι ἕνεκα ἠρόμην, ἦν δ'	ἐγώ,	ὅτι μοι ἔδοξας οὐ σφόδρα
[343]	δὴ τί μάλιστα; ἦν δ'	ἐγώ.	(ὅτι οἴει τοὺς ποιμένας ἢ
[332]	δὲ μηδέν. μανθάνω, ἦν δ'	ἐγώ	ὅτι οὐ τὰ ὀφειλόμενα ἀποδίδωσιν
[336]	μάχης. ~(ἀλλ' οἶσθα, ἦν δ'	ἐγώ,	οὗ μοι δοκεῖ εἶναι τὸ
[342]	ἄλλο τι οὖν, ἦν δ'	ἐγώ,	οὐδὲ ἰατρὸς οὐδείς, καθ' ὅσον
[336]	λέγε ὅτι ἂν λέγῃς· ὡς	ἐγὼ	οὐκ ἀποδέξομαι ἐὰν ὕθλους τοιούτους
[343]	ἔστιν; τί δέ; ἦν δ'	ἐγώ·	οὐκ ἀποκρίνεσθαι χρῆν μᾶλλον ἢ
[353]	ἔργον εἶναι. εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ.	οὐκοῦν καὶ ἀρετὴ δοκεῖ σοι
[337]	μαθεῖν παρὰ τοῦ εἰδότος· καὶ	ἐγὼ	οὖν τοῦτο ἀξιῶ παθεῖν. ἡδὺς
[347]	διὰ ταῦτα τοίνυν, ἦν δ'	ἐγώ,	οὔτε χρημάτων ἕνεκα ἐθέλουσιν ἄρχειν
[328]	ἀλλ' εἰ δοκεῖ, ἦν δ'	ἐγώ,	οὕτω χρὴ ποιεῖν. ἦιμεν οὖν
[350]	καὶ ἀνανεύσομαι. μηδαμῶς, ἦν δ'	ἐγώ,	παρά γε τὴν σαυτοῦ δόξαν.
[345]	τις ἡμῶν πέπονθεν, οὐ μόνος	ἐγώ·	πεῖσον οὖν, ὦ μακάριε, ἱκανῶς
[350]	θέρους ὄντος τότε καὶ εἶδον	ἐγώ,	πρότερον δὲ οὔπω, Θρασύμαχον ἐρυθριῶντα
[331]	λέγειν. ἀλλὰ μέντοι, ἦν δ'	ἐγώ,	Σιμωνίδῃ γε οὐ ῥᾴδιον ἀπιστεῖν
[329]	ἢ πῶς σὺ αὐτὸ ἐξαγγέλλεις.	~(ἐγώ	σοι, ἔφη, νὴ τὸν Δία
[331]	τὰ ἱερά. (λέγε δή, εἶπον	ἐγώ,	σὺ ὁ τοῦ λόγου κληρονόμος,
[329]	γὰρ ἦν τοῦτ' αἴτιον, κἂν	ἐγὼ	τὰ αὐτὰ ταῦτα ἐπεπόνθη, ἕνεκά
[336]	λόγον· ὡς δὲ διεπαυσάμεθα καὶ	ἐγὼ	ταῦτ' εἶπον, οὐκέτι ἡσυχίαν ἦγεν,
[336]	ἐφ' ἡμᾶς ὡς διαρπασόμενος. καὶ	ἐγώ	τε καὶ ὁ Πολέμαρχος δείσαντες
[336]	ἐν τῇ τῶν λόγων σκέψει	ἐγώ	τε καὶ ὅδε, εὖ ἴσθι
[335]	ἄρα, ἦν δ' ἐγώ, κοινῇ	ἐγώ	τε καὶ σύ, ἐάν τις
[350]	καὶ ἀμαθίαν, εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ,	τοῦτο μὲν ἡμῖν οὕτω κείσθω,
[341]	καὶ ταῦτα. ἅδην, ἦν δ'	ἐγώ,	τῶν τοιούτων. ἀλλ' εἰπέ μοι·
[337]	ἐλέγχῃ. πῶς γὰρ ἄν, ἔφην	ἐγώ,	ὦ βέλτιστε, τὶς ἀποκρίναιτο πρῶτον
[347]	σὺ οὖν ποτέρως, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Γλαύκων, αἱρῇ; καὶ πότερον
[348]	ἔφη. ἴθι δή, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε, ἀπόκριναι ἡμῖν ἐξ
[341]	ποιεῖν συμφέρον. εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε· δοκῶ σοι συκοφαντεῖν;
[354]	ὑπὸ σοῦ γε, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε, ἐπειδή μοι πρᾷος
[337]	σοφὸς γὰρ εἶ, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε· εὖ οὖν ᾔδησθα
[351]	ἀδικίας. πάνυ ἄγαμαι, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε, ὅτι οὐκ ἐπινεύεις
[342]	συνέφησε μόγις. οὐκοῦν, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε, οὐδὲ ἄλλος οὐδεὶς
[345]	οἶδα. τί δέ, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε; τὰς ἄλλας ἀρχὰς
[328]	οἰκείους. καὶ μήν, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Κέφαλε, χαίρω γε διαλεγόμενος
[330]	γένοιτο. πότερον δέ, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Κέφαλε, ὧν κέκτησαι τὰ
[341]	γ' ἂν ἐπιχειρήσαιμι, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ μακάριε. ἀλλ' ἵνα μὴ
[340]	Πολέμαρχος, ἐλέγετο. (οὐδέν, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Πολέμαρχε, διαφέρει, ἀλλ' εἰ
[332]	τι. ἠινίξατο ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	ὡς ἔοικεν, ὁ Σιμωνίδης ποιητικῶς
[348]	ὦ ἥδιστε, ἐπειδή γε καὶ	λέγω	ἀδικίαν μὲν λυσιτελεῖν, δικαιοσύνην δ'
[350]	οὐχ (ὡς ἐγὼ νῦν ῥᾳδίως	λέγω,	ἀλλ' ἑλκόμενος καὶ μόγις, μετὰ
[344]	ἀδίκῳ πάντα τούτων τἀναντία ὑπάρχει.	~λέγω	γὰρ (ὅνπερ νυνδὴ ἔλεγον, τὸν
[338]	οὖν ἐστιν, ὦ βέλτιστε, ὃ	λέγω	~ἐν ἁπάσαις (ταῖς πόλεσιν ταὐτὸν
[331]	δὲ ἀδίκως ποιεῖν; οἷον τοιόνδε	λέγω·	πᾶς ἄν που εἴποι, εἴ
[345]	εὐεργετήσῃς ἐγὼ γὰρ δή σοι	λέγω	τό γ' ἐμόν, ὅτι οὐ
[341]	ὅπερ ἐξ ἀρχῆς ἔλεγον δίκαιον	λέγω,	τὸ τοῦ κρείττονος ποιεῖν συμφέρον.
[327]	δ' ὃς ὁ Γλαύκων. (καὶ	ὀλίγῳ	ὕστερον ὅ τε Πολέμαρχος ἧκε
[341]	ποιεῖν. τὸν τῷ ἀκριβεστάτῳ, ἔφη,	λόγῳ	ἄρχοντα ὄντα. πρὸς ταῦτα κακούργει
[341]	οὔτε μὴ λαθὼν βιάσασθαι τῷ	λόγῳ	δύναιο. οὐδέ γ' ἂν ἐπιχειρήσαιμι,
[349]	δ' ἐγώ, ἀποκνητέον γε τῷ	λόγῳ	ἐπεξελθεῖν σκοπούμενον, ἕως ἄν σε
[341]	εἰπέ μοι· ὁ τῷ ἀκριβεῖ	λόγῳ	ἰατρός, ὃν ἄρτι ἔλεγες, πότερον
[335]	δή, ὡς ἔοικε, τούτῳ τῷ	λόγῳ	ὁ ἀγαθὸς ἔσται, ἐχθρὸς δὲ
[341]	ἔπος εἰπεῖν ἢ τὸν ἀκριβεῖ	λόγῳ,	ὃ νυνδὴ ἔλεγες, οὗ τὸ
[342]	καὶ σκόπει ἐκείνῳ τῷ ἀκριβεῖ	λόγῳ·	οὕτως ἢ ἄλλως ἔχει; οὕτως,
[339]	γέ τι εἶναι καὶ ἐγὼ	ὁμολογῶ	τὸ δίκαιον, σὺ δὲ προστιθεῖς
[351]	πόλει τινὶ εἴτε γένει εἴτε	στρατοπέδῳ	~εἴτε (ἄλλῳ ὁτῳοῦν, πρῶτον μὲν
[332]	ἀποδίδωσιν ὃς ἄν τῳ χρυσίον	ἀποδῷ	παρακαταθεμένῳ, ἐάνπερ ἡ ἀπόδοσις (καὶ
[328]	ἡλικίας ὃ δὴ ἐπὶ γήραος	οὐδῷ”	φασιν εἶναι οἱ ποιηταί, πότερον
[328]	πρὸς ἑσπέραν ἀφ' ἵππων τῇ	θεῷ;	ἀφ' ἵππων; ἦν δ' ἐγώ·
[331]	ψεύσασθαι, μηδ' αὖ ὀφείλοντα ἢ	θεῷ	θυσίας τινὰς ἢ ἀνθρώπῳ χρήματα
[327]	τοῦ Ἀρίστωνος προσευξόμενός τε τῇ	θεῷ	καὶ ἅμα τὴν ἑορτὴν βουλόμενος
[349]	ἔοικε τῷ φρονίμῳ καὶ τῷ	ἀγαθῷ	ὁ ἄδικος, ὁ δὲ δίκαιος
[350]	μὲν δίκαιος τῷ σοφῷ καὶ	ἀγαθῷ,	ὁ δὲ ἄδικος τῷ κακῷ
[338]	ἐπαινεῖς; ἀλλ' οὐκ ἐθελήσεις. ἐὰν	μάθω	γε πρῶτον, ἔφην, τί λέγεις·
[345]	ἢ εἰς τὴν ψυχὴν φέρων	ἐνθῶ	τὸν λόγον; μὰ Δί' ἦν
[354]	δή σοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	εἱστιάσθω	ἐν τοῖς Βενδιδίοις. ὑπὸ σοῦ
[345]	ἀλλ' ὠγαθέ, ἔστω μὲν ἄδικος,	δυνάσθω	δὲ ἀδικεῖν ἢ τῷ λανθάνειν
[350]	ἐγώ, τοῦτο μὲν ἡμῖν οὕτω	κείσθω,	ἔφαμεν δὲ δὴ καὶ ἰσχυρὸν
[335]	κελεύεις δὴ ἡμᾶς προσθεῖναι τῷ	δικαίῳ	ἢ ὡς τὸ πρῶτον ἐλέγομεν,
[352]	τῷ ἐναντίῳ παντὶ καὶ τῷ	δικαίῳ;	οὐχ οὕτως; πάνυ γε. καὶ
[349]	πάντα προσθήσεις ~(ἃ ἡμεῖς τῷ	δικαίῳ	προσετίθεμεν, ἐπειδή γε καὶ ἐν
[343]	τινα ἄρχῃ ἑκάτερος, τῷ μὲν	δικαίῳ	ὑπάρχει, καὶ εἰ μηδεμία ἄλλη
[330]	οὖν εὑρίσκων ἑαυτοῦ ἐν τῷ	βίῳ	πολλὰ ἀδικήματα καὶ ἐκ τῶν
[350]	τίς σοι δοκεῖ ἐπιστήμων ὁστισοῦν	πλείω	ἂν ἐθέλειν αἱρεῖσθαι ἢ ὅσα
[330]	τούτοισιν, ἀλλὰ βραχεῖ γέ τινι	πλείω	ἢ παρέλαβον. οὗ τοι ἕνεκα
[330]	ὦ Κέφαλε, ὧν κέκτησαι τὰ	πλείω	παρέλαβες ἢ ἐπεκτήσω; (ποῖ' ἐπεκτησάμην,
[331]	ἀνδρὶ ἀλλὰ τῷ ἐπιεικεῖ καὶ	κοσμίῳ.	τὸ γὰρ μηδὲ ἄκοντά τινα
[337]	εἰδότος· καὶ ἐγὼ οὖν τοῦτο	ἀξιῶ	παθεῖν. ἡδὺς γὰρ εἶ, ἔφη·
[350]	λέγειν, καὶ οὐ ταὐτὰ τῷ	ὁμοίῳ	ἑαυτῷ εἰς τὴν αὐτὴν πρᾶξιν.
[333]	ἔοικεν. ὅταν οὖν τί δέῃ	ἀργυρίῳ	ἢ χρυσίῳ κοινῇ χρῆσθαι, ὁ
[333]	ὦ Πολέμαρχε, πρὸς τὸ χρῆσθαι	ἀργυρίῳ,	ὅταν δέῃ ἀργυρίου κοινῇ πρίασθαι
[333]	οὖν τί δέῃ ἀργυρίῳ ἢ	χρυσίῳ	κοινῇ χρῆσθαι, ὁ δίκαιος χρησιμώτερος
[337]	παρὰ πάσας ταύτας περὶ δικαιοσύνης,	βελτίω	τούτων; τί ἀξιοῖς παθεῖν; τί
[352]	εἶναι ἑαυτῷ τε καὶ τῷ	ἐναντίῳ	παντὶ καὶ τῷ δικαίῳ; οὐχ
[330]	Θεμιστοκλέους εὖ ἔχει, ὃς τῷ	Σεριφίῳ	λοιδορουμένῳ καὶ λέγοντι (ὅτι οὐ
[350]	ἀγαθῷ, ὁ δὲ ἄδικος τῷ	κακῷ	καὶ ἀμαθεῖ. κινδυνεύει. ἀλλὰ μὴν
[343]	παρὰ τὸ δίκαιον· τῷ δὲ	ἀδίκῳ	πάντα τούτων τἀναντία ὑπάρχει. ~λέγω
[336]	προσβλέπων αὐτὸν ἐφοβούμην, καί μοι	δοκῶ,	εἰ μὴ πρότερος ἑωράκη αὐτὸν
[341]	ἡ τέχνη. ἦ ὀρθῶς σοι	δοκῶ,	ἔφην, ἂν εἰπεῖν οὕτω λέγων,
[354]	μετρίως ἀπολαῦσαι, καὶ ἐγώ μοι	δοκῶ	οὕτω, πρὶν ὃ τὸ πρῶτον
[339]	ἔφη. ἃ σὺ λέγεις, ἔμοιγε	δοκῶ·	σκοπῶμεν δὲ βέλτιον. οὐχ ὡμολόγηται
[341]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε·	δοκῶ	σοι συκοφαντεῖν; πάνυ μὲν οὖν,
[334]	πάντας ἀνθρώπους κεκάσθαι κλεπτοσύνῃ θ'	ὅρκῳ	τε. ἔοικεν οὖν ἡ δικαιοσύνη
[347]	τοὺς μὲν γὰρ δύο μισθοὺς	γιγνώσκω,	τὴν δὲ ζημίαν ἥντινα λέγεις
[328]	ἔκειντο γὰρ δίφροι τινὲς αὐτόθι	κύκλῳ.	εὐθὺς οὖν με ἰδὼν ὁ
[353]	τὰ τοιαῦτα πάντα, ἔσθ' ὅτῳ	ἄλλῳ	ἢ ψυχῇ δικαίως ἂν αὐτὰ
[352]	οὐ δῆτα. τί δέ; ἀκούσαις	ἄλλῳ	ἢ ὠσίν; οὐδαμῶς. οὐκοῦν δικαίως
[352]	ἀλλ' ὧδε· ἔσθ' ὅτῳ ἂν	ἄλλῳ	ἴδοις ἢ ὀφθαλμοῖς; οὐ δῆτα.
[352]	εἴτε γένει εἴτε στρατοπέδῳ ~εἴτε	(ἄλλῳ	ὁτῳοῦν, πρῶτον μὲν ἀδύνατον αὐτὸ
[353]	φαῖμεν ἴδια ἐκείνης εἶναι; οὐδενὶ	ἄλλῳ.	τί δ' αὖ τὸ ζῆν;
[345]	ἀρχήν, καθ' ὅσον ἀρχή, μηδενὶ	ἄλλῳ	τὸ βέλτιστον σκοπεῖσθαι ἢ ἐκείνῳ,
[342]	τέχνῃ πάρεστιν, οὐδὲ προσήκει τέχνῃ	ἄλλῳ	τὸ συμφέρον ζητεῖν ἢ ἐκείνῳ
[353]	ψυχῆς ἔστιν τι ἔργον ὃ	ἄλλῳ	τῶν ὄντων οὐδ' ἂν ἑνὶ
[349]	δ' ἐγώ, καὶ ἔοικε τῷ	φρονίμῳ	καὶ τῷ ἀγαθῷ ὁ ἄδικος,
[340]	ἢ λογιστικόν, ὃς ἂν ἐν	λογισμῷ	ἁμαρτάνῃ, τότε ὅταν ἁμαρτάνῃ, κατὰ
[351]	οὕτως ἁπλῶς, ὦ Θρασύμαχε, ἔγωγε	ἐπιθυμῶ,	ἀλλὰ τῇδέ πῃ σκέψασθαι· (πόλιν
[349]	ἐπεξελθεῖν σκοπούμενον, ἕως ἄν σε	ὑπολαμβάνω	λέγειν ἅπερ διανοῇ. ἐμοὶ γὰρ
[352]	(μὲν οὖν ὅτι οὕτως ἔχει	μανθάνω,	ἀλλ' οὐχ ὡς σὺ τὸ
[352]	ποιῇ τις ἢ ἄριστα; οὐ	μανθάνω,	ἔφη. ἀλλ' ὧδε· ἔσθ' ὅτῳ
[351]	ποιήσει καὶ τελεώτατα οὖσα ἄδικος.	μανθάνω,	ἔφην, ὅτι σὸς οὗτος ἦν
[332]	τι δρᾶν, κακὸν δὲ μηδέν.	μανθάνω,	ἦν δ' ἐγώ ὅτι οὐ
[338]	ὅτι μέν, ἦν δ' ἐγώ,	μανθάνω	παρὰ τῶν ἄλλων, ἀληθῆ εἶπες,
[353]	τῶν ἄλλων ἀπεργάζηται. ἀλλά, ἔφη,	μανθάνω	τε καί μοι δοκεῖ τοῦτο
[353]	ἂν οἶμαι οὕτω καλῶς ὡς	δρεπάνῳ	τῷ ἐπὶ τούτῳ ἐργασθέντι. ἀληθῆ.
[337]	ἦν δ' ἐγώ· εἴ μοι	σκεψαμένῳ	οὕτω δόξειεν. (τί οὖν, ἔφη,
[332]	ὃς ἄν τῳ χρυσίον ἀποδῷ	παρακαταθεμένῳ,	ἐάνπερ ἡ ἀπόδοσις (καὶ ἡ
[339]	κρατεῖ, ὥστε συμβαίνει τῷ ὀρθῶς	λογιζομένῳ	πανταχοῦ εἶναι τὸ αὐτὸ δίκαιον,
[337]	ὅτι οὐδεὶς ἀποκρινοῖτο τῷ οὕτως	πυνθανομένῳ.	ἀλλ' εἴ σοι εἶπεν· ὦ
[345]	ἐκείνῳ, τῷ (ἀρχομένῳ τε καὶ	θεραπευομένῳ,	ἔν τε πολιτικῇ καὶ ἰδιωτικῇ
[346]	ὅπερ πάλαι ἐλέγομεν, τὸ τῷ	ἀρχομένῳ	καὶ παρασκευάζει καὶ ἐπιτάττει, τὸ
[342]	οὐδ' ἐπιτάττει, ἀλλὰ τὸ τῷ	ἀρχομένῳ	καὶ ᾧ ἂν αὐτὸς δημιουργῇ,
[341]	βέλτιστον τίθεσθαι, τοῦτο δὲ τῷ	ἀρχομένῳ	ποιητέον. ὥστε ὅπερ ἐξ ἀρχῆς
[342]	τὸ τῷ ναύτῃ τε καὶ	ἀρχομένῳ.	συνέφησε μόγις. οὐκοῦν, ἦν δ'
[345]	βέλτιστον σκοπεῖσθαι ἢ ἐκείνῳ, τῷ	(ἀρχομένῳ	τε καὶ θεραπευομένῳ, ἔν τε
[347]	τὴν τέχνην ἐπιτάττων, ἀλλὰ τῷ	ἀρχομένῳ·	ὧν δὴ ἕνεκα, ὡς ἔοικε,
[347]	συμφέρον σκοπεῖσθαι ἀλλὰ τὸ τῷ	ἀρχομένῳ·	ὥστε πᾶς ἂν ὁ γιγνώσκων
[330]	εὖ ἔχει, ὃς τῷ Σεριφίῳ	λοιδορουμένῳ	καὶ λέγοντι (ὅτι οὐ δι'
[329]	Σοφοκλεῖ ποτε τῷ ποιητῇ παρεγενόμην	ἐρωτωμένῳ	ὑπό τινος· πῶς, ἔφη, (ὦ
[342]	ἄλλῳ τὸ συμφέρον ζητεῖν ἢ	ἐκείνῳ	οὗ τέχνη ἐστίν, αὐτὴ δὲ
[342]	ἑαυτῇ οὐδὲ γὰρ προσδεῖται ἀλλ'	ἐκείνῳ	οὗ τέχνη ἐστίν. φαίνεται, ἔφη,
[337]	ἔφη· ὡς δὴ ὅμοιον τοῦτο	ἐκείνῳ.	οὐδέν γε κωλύει, ἦν δ'
[352]	ἔργον, ὃ ἂν ἢ μόνῳ	ἐκείνῳ	ποιῇ τις ἢ ἄριστα; οὐ
[342]	πρὸς ἐκεῖνο βλέπων καὶ τὸ	ἐκείνῳ	συμφέρον καὶ πρέπον, καὶ λέγει
[342]	ὅλη ἥπερ ἐστίν; καὶ σκόπει	ἐκείνῳ	τῷ ἀκριβεῖ λόγῳ· οὕτως ἢ
[345]	ἄλλῳ τὸ βέλτιστον σκοπεῖσθαι ἢ	ἐκείνῳ,	τῷ (ἀρχομένῳ τε καὶ θεραπευομένῳ,
[339]	οὖν, ὦ Θρασύμαχε, καὶ σὺ	ἀπεκρίνω	δίκαιον εἶναι καίτοι ἔμοιγε ἀπηγόρευες
[338]	με φῂς χάριν ἐκτίνειν, ψεύδῃ·	ἐκτίνω	γὰρ ὅσην δύναμαι. δύναμαι δὲ
[352]	ὁτουοῦν ἔργον, ὃ ἂν ἢ	μόνῳ	ἐκείνῳ ποιῇ τις ἢ ἄριστα;
[337]	(τί οὖν, ἔφη, ἂν ἐγὼ	δείξω	ἑτέραν ἀπόκρισιν παρὰ πάσας ταύτας
[331]	Πολέμαρχε, ἴσως γιγνώσκεις, ἐγὼ δὲ	ἀγνοῶ·	δῆλον γὰρ ὅτι οὐ τοῦτο
[348]	ἔλεγον. (τοῦτο μέν, ἔφην, οὐκ	ἀγνοῶ	ὃ βούλει λέγειν, ἀλλὰ τόδε
[339]	τὸ τοῦ κρείττονος, ἐγὼ δὲ	ἀγνοῶ,	σκεπτέον δή. σκόπει, ἔφη. ταῦτ'
[353]	αὐτῶν ἡ ἀρετή· οὐ γάρ	πω	τοῦτο ἐρωτῶ, ἀλλ' εἰ τῇ
[330]	τῆς νῦν οὔσης· ἐγὼ δὲ	ἀγαπῶ	ἐὰν μὴ ἐλάττω καταλίπω τούτοισιν,
[337]	τι τυγχάνει ὄν, ἀλλ' ἕτερον	εἴπω	τι (τοῦ ἀληθοῦς; ἢ πῶς
[330]	δὲ ἀγαπῶ ἐὰν μὴ ἐλάττω	καταλίπω	τούτοισιν, ἀλλὰ βραχεῖ γέ τινι
[352]	χρὴ ζῆν. σκόπει δή, ἔφη.	σκοπῶ,	ἦν δ' ἐγώ. καί μοι
[351]	λόγος. ἀλλὰ τόδε περὶ αὐτοῦ	σκοπῶ·	πότερον ἡ κρείττων γιγνομένη πόλις
[339]	(σμικρά γε ἴσως, ἔφη, προσθήκη.	οὔπω	δῆλον οὐδ' εἰ μεγάλη· ἀλλ'
[350]	καὶ εἶδον ἐγώ, πρότερον δὲ	οὔπω,	Θρασύμαχον ἐρυθριῶντα ἐπειδὴ δὲ οὖν
[338]	ἔφην, τί λέγεις· νῦν γὰρ	οὔπω	οἶδα. τὸ τοῦ κρείττονος φῂς
[331]	ἢ θεῷ θυσίας τινὰς ἢ	ἀνθρώπῳ	χρήματα ἔπειτα ἐκεῖσε ἀπιέναι δεδιότα,
[338]	ἔχω. ὡς δὲ προθύμως τοῦτο	δρῶ,	ἐάν τίς μοι δοκῇ εὖ
[350]	ταῖς τοὺς μύθους λεγούσαις, εἶεν”	ἐρῶ	καὶ κατανεύσομαι καὶ ἀνανεύσομαι. μηδαμῶς,
[329]	σοι, ἔφη, νὴ τὸν Δία	ἐρῶ,	ὦ Σώκρατες, οἷόν γέ μοι
[348]	καὶ μετρεῖν ὅσα ἑκάτεροι ἐν	ἑκατέρῳ	λέγομεν, καὶ ἤδη δικαστῶν τινων
[330]	ἀσθενείας ἢ καὶ ὥσπερ ἤδη	ἐγγυτέρω	ὢν τῶν ἐκεῖ μᾶλλόν τι
[332]	παρά γε τοῦ ἐχθροῦ τῷ	ἐχθρῷ	ὅπερ καὶ προσήκει, κακόν τι.
[328]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Κέφαλε,	χαίρω	γε διαλεγόμενος (τοῖς σφόδρα πρεσβύταις·
[349]	δ' ἐγώ. ἀλλὰ τόδε μοι	πειρῶ	ἔτι πρὸς τούτοις ἀποκρίνασθαι· ὁ
[343]	(ὅθεν αὐτοὶ ὠφελήσονται. καὶ οὕτω	πόρρω	εἶ περί τε τοῦ δικαίου
[342]	καθ' ὅσον ἰατρός, τὸ τῷ	ἰατρῷ	συμφέρον σκοπεῖ οὐδ' ἐπιτάττει, ἀλλὰ
[335]	οὐδένα ἡμῖν ἐφάνη ὂν βλάπτειν.	συγχωρῶ,	ἦ δ' ὅς. μαχούμεθα ἄρα,
[347]	τοῦτο μὲν οὖν ἔγωγε οὐδαμῇ	συγχωρῶ	(Θρασυμάχῳ, ὡς τὸ δίκαιόν ἐστιν
[345]	μὴ πέπεισαι, τί σοι ἔτι	ποιήσω;	ἢ εἰς τὴν ψυχὴν φέρων
[330]	κέκτησαι τὰ πλείω παρέλαβες ἢ	ἐπεκτήσω;	(ποῖ' ἐπεκτησάμην, ἔφη, ὦ Σώκρατες;
[350]	τοῦτο ποιήσεις, ποίει· ἐγὼ δὲ	ἐρωτήσω.	ἐρώτα δή. τοῦτο τοίνυν ἐρωτῶ,
[345]	ποιούμενοι. καὶ πῶς, ἔφη, σὲ	πείσω;	εἰ γὰρ οἷς νυνδὴ ἔλεγον
[344]	οὖν σκόπει, εἴπερ βούλει κρίνειν	ὅσῳ	μᾶλλον συμφέρει ἰδίᾳ αὑτῷ ἄδικον
[354]	μοι πρᾷος ἐγένου καὶ χαλεπαίνων	ἐπαύσω.	οὐ μέντοι καλῶς γε (εἱστίαμαι,
[349]	καὶ ἔοικε τῷ φρονίμῳ καὶ	τῷ	ἀγαθῷ ὁ ἄδικος, ὁ δὲ
[341]	τοιούτων. ἀλλ' εἰπέ μοι· ὁ	τῷ	ἀκριβεῖ λόγῳ ἰατρός, ὃν ἄρτι
[342]	ἥπερ ἐστίν; καὶ σκόπει ἐκείνῳ	τῷ	ἀκριβεῖ λόγῳ· οὕτως ἢ ἄλλως
[341]	ἔσται τῷ ἥττονι ποιεῖν. τὸν	τῷ	ἀκριβεστάτῳ, ἔφη, λόγῳ ἄρχοντα ὄντα.
[341]	αὑτῷ βέλτιστον τίθεσθαι, τοῦτο δὲ	τῷ	ἀρχομένῳ ποιητέον. ὥστε ὅπερ ἐξ
[345]	τὸ βέλτιστον σκοπεῖσθαι ἢ ἐκείνῳ,	τῷ	(ἀρχομένῳ τε καὶ θεραπευομένῳ, ἔν
[347]	κατὰ τὴν τέχνην ἐπιτάττων, ἀλλὰ	τῷ	ἀρχομένῳ· ὧν δὴ ἕνεκα, ὡς
[346]	δημιουργοί, δῆλον ὅτι κοινῇ τινι	τῷ	αὐτῷ προσχρώμενοι ἀπ' ἐκείνου ὠφελοῦνται.
[330]	μὲν οὖν εὑρίσκων ἑαυτοῦ ἐν	τῷ	βίῳ πολλὰ ἀδικήματα καὶ ἐκ
[329]	γὰρ τῶν γε τοιούτων ἐν	τῷ	γήρᾳ πολλὴ εἰρήνη γίγνεται καὶ
[343]	αὐτοῖς ὑπηρετεῖν παρὰ τὸ δίκαιον·	τῷ	δὲ ἀδίκῳ πάντα τούτων τἀναντία
[331]	(καὶ ζῇ μετὰ κακῆς ἐλπίδος·	~τῷ	δὲ μηδὲν ἑαυτῷ ἄδικον συνειδότι
[345]	ἀδικεῖν ἢ τῷ λανθάνειν ἢ	τῷ	διαμάχεσθαι, ὅμως ἐμέ γε οὐ
[335]	ναί. κελεύεις δὴ ἡμᾶς προσθεῖναι	τῷ	δικαίῳ ἢ ὡς τὸ πρῶτον
[352]	καὶ τῷ ἐναντίῳ παντὶ καὶ	τῷ	δικαίῳ; οὐχ οὕτως; πάνυ γε.
[349]	αὐτῷ πάντα προσθήσεις ~(ἃ ἡμεῖς	τῷ	δικαίῳ προσετίθεμεν, ἐπειδή γε καὶ
[352]	ἐχθρὸν εἶναι ἑαυτῷ τε καὶ	τῷ	ἐναντίῳ παντὶ καὶ τῷ δικαίῳ;
[353]	οἶμαι οὕτω καλῶς ὡς δρεπάνῳ	τῷ	ἐπὶ τούτῳ ἐργασθέντι. ἀληθῆ. ἆρ'
[331]	οὔ (τι παντὶ ἀνδρὶ ἀλλὰ	τῷ	ἐπιεικεῖ καὶ κοσμίῳ. τὸ γὰρ
[337]	μὴ ἔστιν ὅμοιον, φαίνεται δὲ	τῷ	ἐρωτηθέντι τοιοῦτον, ἧττόν τι αὐτὸν
[346]	τῶν τεχνῶν τούτῳ ἑτέραν εἶναι,	τῷ	ἑτέραν τὴν δύναμιν ἔχειν; καί,
[332]	οἶμαι παρά γε τοῦ ἐχθροῦ	τῷ	ἐχθρῷ ὅπερ καὶ προσήκει, κακόν
[340]	αὑτῷ συμφέρειν· τοῦτο ποιητέον εἶναι	τῷ	ἥττονι, καὶ τὸ δίκαιον τοῦτο
[341]	συμφέρον κρείττονος ὄντος δίκαιον ἔσται	τῷ	ἥττονι ποιεῖν. τὸν τῷ ἀκριβεστάτῳ,
[350]	καὶ ἀγαθῷ, ὁ δὲ ἄδικος	τῷ	κακῷ καὶ ἀμαθεῖ. κινδυνεύει. ἀλλὰ
[340]	τοῦ κρείττονος συμφέρον δοκοῦν εἶναι	τῷ	κρείττονι, ἐάντε συμφέρῃ ἐάντε μή;
[345]	ἄδικος, δυνάσθω δὲ ἀδικεῖν ἢ	τῷ	λανθάνειν ἢ τῷ διαμάχεσθαι, ὅμως
[341]	κακουργῶν, οὔτε μὴ λαθὼν βιάσασθαι	τῷ	λόγῳ δύναιο. οὐδέ γ' ἂν
[349]	ἦν δ' ἐγώ, ἀποκνητέον γε	τῷ	λόγῳ ἐπεξελθεῖν σκοπούμενον, ἕως ἄν
[335]	μὲν δή, ὡς ἔοικε, τούτῳ	τῷ	λόγῳ ὁ ἀγαθὸς ἔσται, ἐχθρὸς
[337]	γὰρ εἶ, ἔφη· ἀλλὰ πρὸς	τῷ	μαθεῖν καὶ ἀπότεισον ἀργύριον. οὐκοῦν
[343]	ὅταν ἀρχήν τινα ἄρχῃ ἑκάτερος,	τῷ	μὲν δικαίῳ ὑπάρχει, καὶ εἰ
[337]	ἐγώ, ἢ ὅπερ προσήκει πάσχειν	τῷ	μὴ εἰδότι; προσήκει δέ που
[350]	ἢ λέγειν, καὶ οὐ ταὐτὰ	τῷ	ὁμοίῳ ἑαυτῷ εἰς τὴν αὐτὴν
[347]	ἐνταῦθ' ἂν καταφανὲς γενέσθαι ὅτι	τῷ	ὄντι ἀληθινὸς ἄρχων οὐ πέφυκε
[341]	καμνόντων θεραπευτής; καὶ λέγε τὸν	τῷ	ὄντι ἰατρὸν ὄντα. τῶν καμνόντων,
[343]	καὶ τὸ δίκαιον ἀλλότριον ἀγαθὸν	τῷ	ὄντι, τοῦ κρείττονός τε καὶ
[339]	δέ που κρατεῖ, ὥστε συμβαίνει	τῷ	ὀρθῶς λογιζομένῳ πανταχοῦ εἶναι τὸ
[337]	σοι ἦν ὅτι οὐδεὶς ἀποκρινοῖτο	τῷ	οὕτως πυνθανομένῳ. ἀλλ' εἴ σοι
[346]	ὑγίειαν, κυβερνητικὴ δὲ σωτηρίαν ἐν	τῷ	πλεῖν, καὶ αἱ ἄλλαι οὕτω;
[329]	καὶ δὴ καὶ Σοφοκλεῖ ποτε	τῷ	ποιητῇ παρεγενόμην ἐρωτωμένῳ ὑπό τινος·
[332]	ὠφελεῖν καὶ ἐχθροὺς βλάπτειν; ἐν	τῷ	προσπολεμεῖν καὶ ἐν τῷ συμμαχεῖν,
[340]	τὴν ἁμαρτίαν; ἀλλ' οἶμαι λέγομεν	τῷ	ῥήματι οὕτως, ὅτι ὁ ἰατρὸς
[330]	τοῦ Θεμιστοκλέους εὖ ἔχει, ὃς	τῷ	Σεριφίῳ λοιδορουμένῳ καὶ λέγοντι (ὅτι
[350]	δ' ἐγώ, ὁ μὲν δίκαιος	τῷ	σοφῷ καὶ ἀγαθῷ, ὁ δὲ
[332]	ἐν τῷ προσπολεμεῖν καὶ ἐν	τῷ	συμμαχεῖν, ἔμοιγε δοκεῖ. εἶεν· μὴ
[341]	ἐγώ, ἐπὶ τούτῳ πέφυκεν, ἐπὶ	τῷ	τὸ συμφέρον ἑκάστῳ ζητεῖν τε
[343]	συμβολαίοις, ὅπου ἂν ὁ τοιοῦτος	τῷ	τοιούτῳ κοινωνήσῃ, οὐδαμοῦ ἂν εὕροις
[329]	ὦ Σώκρατες, καὶ νεότης χαλεπὴ	τῷ	τοιούτῳ συμβαίνει. καὶ ἐγὼ ἀγασθεὶς
[348]	ὅσα ἄρτι Θρασύμαχος ἀγαθὰ διῆλθεν	τῷ	τοῦ ἀδίκου; ἤκουσα, ἔφη, ἀλλ'
[349]	ἦν δ' ἐγώ, καὶ ἔοικε	τῷ	φρονίμῳ καὶ τῷ ἀγαθῷ ὁ
[332]	τὰ ὀφειλόμενα ἀποδίδωσιν ὃς ἄν	τῳ	χρυσίον ἀποδῷ παρακαταθεμένῳ, ἐάνπερ ἡ
[341]	τῷ ἥττονι ποιεῖν. τὸν τῷ	ἀκριβεστάτῳ,	ἔφη, λόγῳ ἄρχοντα ὄντα. πρὸς
[351]	οὐδὲν ἧττον ἕξει; μηδὲν ἧττον	ἐχέτω,	ἔφη. οὐκοῦν τοιάνδε τινὰ φαίνεται
[353]	καὶ τὰ τοιαῦτα πάντα, ἔσθ'	ὅτῳ	ἄλλῳ ἢ ψυχῇ δικαίως ἂν
[352]	μανθάνω, ἔφη. ἀλλ' ὧδε· ἔσθ'	ὅτῳ	ἂν ἄλλῳ ἴδοις ἢ ὀφθαλμοῖς;
[331]	δ' ὅς, τὸ τὰ ὀφειλόμενα	ἑκάστῳ	ἀποδιδόναι δίκαιόν ἐστι· τοῦτο λέγων
[332]	τοῦτ' εἴη δίκαιον, τὸ προσῆκον	ἑκάστῳ	ἀποδιδόναι, τοῦτο δὲ ὠνόμασεν ὀφειλόμενον.
[335]	Σώκρατες. (εἰ ἄρα τὰ ὀφειλόμενα	ἑκάστῳ	ἀποδιδόναι φησίν τις δίκαιον εἶναι,
[346]	ἄρα ἀπὸ τῆς αὑτοῦ τέχνης	ἑκάστῳ	αὕτη ἡ ὠφελία ἐστίν, ἡ
[341]	πέφυκεν, ἐπὶ τῷ τὸ συμφέρον	ἑκάστῳ	ζητεῖν τε καὶ ἐκπορίζειν; ἐπὶ
[344]	δημόσια, ἀλλὰ (συλλήβδην· ὧν ἐφ'	ἑκάστῳ	μέρει ὅταν τις ἀδικήσας μὴ
[341]	ναυτῶν ἀρχήν. ἀληθῆ, ἔφη. οὐκοῦν	ἑκάστῳ	τούτων ἔστιν τι συμφέρον; πάνυ
[334]	λέγεις εἶναι πότερον τοὺς δοκοῦντας	ἑκάστῳ	χρηστοὺς εἶναι, ἢ τοὺς ὄντας,
[353]	καὶ ἀρετὴ δοκεῖ σοι εἶναι	ἑκάστῳ	ᾧπερ καὶ ἔργον τι προστέτακται;
[354]	εὐδαίμων, ὁ δ' ἄδικος ἄθλιος.	ἔστω,	ἔφη. ἀλλὰ μὴν ἄθλιόν γε
[346]	τῆς τέχνης ἰδίαν ὡμολογήσαμεν εἶναι;	ἔστω,	ἔφη. ἥντινα ἄρα ὠφελίαν κοινῇ
[352]	ὦ φίλε, καὶ οἱ θεοί;	ἔστω,	ἔφη. (καὶ θεοῖς ἄρα ἐχθρὸς
[351]	ὁμόνοιαν καὶ φιλίαν· ἦ γάρ;	ἔστω,	ἦ δ' ὅς, ἵνα σοι
[345]	πράττειν ἃ βούλεται. ἀλλ' ὠγαθέ,	ἔστω	μὲν ἄδικος, δυνάσθω δὲ ἀδικεῖν
[330]	Λυσανίας δὲ ὁ πατὴρ ἔτι	ἐλάττω	αὐτὴν ἐποίησε τῆς νῦν οὔσης·
[330]	ἐγὼ δὲ ἀγαπῶ ἐὰν μὴ	ἐλάττω	καταλίπω τούτοισιν, ἀλλὰ βραχεῖ γέ
[347]	τοῦ ἀδίκου βίον φάσκων εἶναι	κρείττω	ἢ τὸν τοῦ δικαίου. σὺ
[340]	λέγειν; ἥκιστά γε, ἔφη· ἀλλὰ	κρείττω	με οἴει καλεῖν τὸν ἐξαμαρτάνοντα
[347]	ἰόντες οὐδ' ὡς εὐπαθήσοντες ἐν	αὐτῷ,	ἀλλ' (ὡς ἐπ' ἀναγκαῖον καὶ
[330]	ᾖ τοῦ οἴεσθαι τελευτήσειν, εἰσέρχεται	αὐτῷ	δέος καὶ φροντὶς περὶ ὧν
[343]	καὶ εὐδαίμονα ἐκεῖνον ποιοῦσιν ὑπηρετοῦντες	(αὐτῷ,	ἑαυτοὺς δὲ οὐδ' ὁπωστιοῦν. σκοπεῖσθαι
[337]	καὶ οἴεται, περὶ τούτων ἀπειρημένον	αὐτῷ	εἴη ὅπως μηδὲν ἐρεῖ ὧν
[337]	ἢ πῶς λέγεις; τί ἂν	αὐτῷ	εἶπες πρὸς ταῦτα; εἶεν, ἔφη·
[333]	ᾖ ἀργύριον, τότε χρήσιμος ἐπ'	αὐτῷ	(ἡ δικαιοσύνη; κινδυνεύει. καὶ ὅταν
[348]	ἦν δ' ἐγώ, ἀντικατατείναντες λέγωμεν	αὐτῷ	λόγον παρὰ λόγον, ὅσα αὖ
[340]	γε. ἐὰν σύ γ' ἔφη,	αὐτῷ	μαρτυρήσῃς, ὁ Κλειτοφῶν ὑπολαβών. καὶ
[336]	ἐξαγριαίνεσθαι, προσέβλεψα αὐτὸν πρότερος, (ὥστε	αὐτῷ	οἷός τ' ἐγενόμην ἀποκρίνασθαι, καὶ
[337]	τὰ δώδεκα, καὶ ἐρόμενος προείποις	(αὐτῷ	ὅπως μοι, ὦ ἄνθρωπε, μὴ
[348]	καὶ ἰσχυρὸν εἶναι καὶ τἆλλα	αὐτῷ	πάντα προσθήσεις ~(ἃ ἡμεῖς τῷ
[346]	ὑγιὴς γίγνηται διὰ τὸ συμφέρον	αὐτῷ	πλεῖν ἐν τῇ θαλάττῃ, ἕνεκα
[346]	δῆλον ὅτι κοινῇ τινι τῷ	αὐτῷ	προσχρώμενοι ἀπ' ἐκείνου ὠφελοῦνται. ἔοικεν,
[338]	ἡμῶν κρείττων ὁ παγκρατιαστὴς καὶ	αὐτῷ	συμφέρει τὰ βόεια κρέα πρὸς
[341]	ἐστιν πονηρὸν καὶ οὐκ ἐξαρκεῖ	αὐτῷ	τοιούτῳ εἶναι. τούτῳ οὖν ὅπως
[335]	εἶναι, τοῦτο δὲ δὴ νοεῖ	αὐτῷ	τοῖς μὲν ἐχθροῖς βλάβην ὀφείλεσθαι
[333]	οὐκοῦν λέγεις ὅταν μηδὲν δέῃ	αὐτῷ	χρῆσθαι ἀλλὰ κεῖσθαι; πάνυ γε.
[344]	κρίνειν ὅσῳ μᾶλλον συμφέρει ἰδίᾳ	αὑτῷ	ἄδικον εἶναι ἢ τὸ δίκαιον.
[341]	ἁμαρτάνειν, μὴ ἁμαρτάνοντα δὲ τὸ	αὑτῷ	βέλτιστον τίθεσθαι, τοῦτο δὲ τῷ
[340]	ἔλεγεν ὃ ἡγοῖτο ὁ κρείττων	αὑτῷ	συμφέρειν· τοῦτο ποιητέον εἶναι τῷ
[342]	καθ' ὅσον ἄρχων ἐστίν, τὸ	αὑτῷ	συμφέρον σκοπεῖ οὐδ' ἐπιτάττει, ἀλλὰ
[347]	ἀληθινὸς ἄρχων οὐ πέφυκε τὸ	αὑτῷ	συμφέρον σκοπεῖσθαι ἀλλὰ τὸ τῷ
[347]	καλῶς τῇ τέχνῃ πράξειν οὐδέποτε	αὑτῷ	τὸ βέλτιστον πράττει οὐδ' ἐπιτάττει
[331]	κακῆς ἐλπίδος· ~τῷ δὲ μηδὲν	ἑαυτῷ	ἄδικον συνειδότι ἡδεῖα ἐλπὶς ἀεὶ
[330]	ἐπιεικὴς πλουτήσας εὔκολός ποτ' ἂν	ἑαυτῷ	γένοιτο. πότερον δέ, ἦν δ'
[337]	αὐτὸν οἴει ἀποκρινεῖσθαι τὸ φαινόμενον	ἑαυτῷ,	ἐάντε ἡμεῖς ἀπαγορεύωμεν ἐάντε μή;
[350]	καὶ οὐ ταὐτὰ τῷ ὁμοίῳ	ἑαυτῷ	εἰς τὴν αὐτὴν πρᾶξιν. ἀλλ'
[352]	στασιάζοντα καὶ οὐχ ὁμονοοῦντα αὐτὸν	ἑαυτῷ,	ἔπειτα ἐχθρὸν καὶ ἑαυτῷ καὶ
[352]	αὐτὸν ἑαυτῷ, ἔπειτα ἐχθρὸν καὶ	ἑαυτῷ	καὶ τοῖς δικαίοις· ἦ γάρ;
[344]	τυγχάνει ὄν, τὸ δ' ἄδικον	ἑαυτῷ	λυσιτελοῦν τε καὶ συμφέρον. (ταῦτα
[352]	διαφέρεσθαι, ἔτι δ' ἐχθρὸν εἶναι	ἑαυτῷ	τε καὶ τῷ ἐναντίῳ παντὶ
[345]	μηδὲν ἐνδέῃ τοῦ ποιμενικὴ εἶναι	οὕτω	δὲ ᾤμην ἔγωγε νυνδὴ ἀναγκαῖον
[327]	Γλαύκων. ὡς τοίνυν μὴ ἀκουσομένων,	οὕτω	διανοεῖσθε. ~(καὶ ὁ Ἀδείμαντος, ἆρά
[337]	δ' ἐγώ· εἴ μοι σκεψαμένῳ	οὕτω	δόξειεν. (τί οὖν, ἔφη, ἂν
[353]	πέρι τῶν ἄλλων; οὐχ οὕτω;	οὕτω.	Εχε δή· ἆρ’ ἄν ποτε
[353]	ἀλλ' οὐδενί γ' ἂν οἶμαι	οὕτω	καλῶς ὡς δρεπάνῳ τῷ ἐπὶ
[350]	δ' ἐγώ, τοῦτο μὲν ἡμῖν	οὕτω	κείσθω, ἔφαμεν δὲ δὴ καὶ
[340]	Πολέμαρχε, διαφέρει, ἀλλ' εἰ νῦν	οὕτω	λέγει Θρασύμαχος, οὕτως αὐτοῦ ἀποδεχώμεθα.
[332]	ἀπολαμβάνων καὶ ὁ ἀποδιδούς οὐχ	οὕτω	λέγειν φῂς τὸν Σιμωνίδην; πάνυ
[341]	σοι δοκῶ, ἔφην, ἂν εἰπεῖν	οὕτω	λέγων, ἢ οὔ; ὀρθῶς, ἔφη.
[341]	(οἴει γὰρ ἄν με, εἶπον,	οὕτω	μανῆναι ὥστε ξυρεῖν ἐπιχειρεῖν λέοντα
[353]	πάντων πέρι τῶν ἄλλων; οὐχ	οὕτω;	οὕτω. Εχε δή· ἆρ’ ἄν
[346]	τῷ πλεῖν, καὶ αἱ ἄλλαι	οὕτω;	πάνυ γε. (οὐκοῦν καὶ μισθωτικὴ
[337]	τι οὖν, ἔφη, καὶ σὺ	οὕτω	ποιήσεις· ὧν ἐγὼ ἀπεῖπον, τούτων
[343]	τοῦτο, (ὅθεν αὐτοὶ ὠφελήσονται. καὶ	οὕτω	πόρρω εἶ περί τε τοῦ
[354]	ἀπολαῦσαι, καὶ ἐγώ μοι δοκῶ	οὕτω,	πρὶν ὃ τὸ πρῶτον ἐσκοποῦμεν
[340]	κρείττονι, ἐάντε συμφέρῃ ἐάντε μή;	οὕτω	σε φῶμεν λέγειν; ἥκιστά γε,
[334]	ἔφαμεν λέγειν. καὶ μάλα, ἔφη,	οὕτω	συμβαίνει. ἀλλὰ μεταθώμεθα· κινδυνεύομεν γὰρ
[348]	ἐν τοῖς ἐναντίοις. ἀλλὰ πάνυ	οὕτω	τίθημι. τοῦτο, ἦν δ' ἐγώ,
[335]	(ἀνθρώπους δέ, ὦ ἑταῖρε, μὴ	οὕτω	φῶμεν, βλαπτομένους εἰς τὴν ἀνθρωπείαν
[328]	εἰ δοκεῖ, ἦν δ' ἐγώ,	οὕτω	χρὴ ποιεῖν. ἦιμεν οὖν οἴκαδε
[341]	πονηρὸν καὶ οὐκ ἐξαρκεῖ αὐτῷ	τοιούτῳ	εἶναι. τούτῳ οὖν ὅπως ἐκπορίζῃ
[343]	ὅπου ἂν ὁ τοιοῦτος τῷ	τοιούτῳ	κοινωνήσῃ, οὐδαμοῦ ἂν εὕροις ἐν
[329]	Σώκρατες, καὶ νεότης χαλεπὴ τῷ	τοιούτῳ	συμβαίνει. καὶ ἐγὼ ἀγασθεὶς αὐτοῦ
[329]	τοῦ γήρως ὀδύρονται, καὶ ἐπὶ	τούτῳ	δὴ τὸ γῆρας ὑμνοῦσιν ὅσων
[353]	καλῶς ὡς δρεπάνῳ τῷ ἐπὶ	τούτῳ	ἐργασθέντι. ἀληθῆ. ἆρ' οὖν οὐ
[346]	μέντοι φαμὲν ἑκάστοτε τῶν τεχνῶν	τούτῳ	ἑτέραν εἶναι, τῷ ἑτέραν τὴν
[341]	ζητεῖν τε καὶ ἐκπορίζειν; ἐπὶ	τούτῳ,	ἔφη. ἆρ' οὖν καὶ ἑκάστῃ
[346]	ἵνα τι καὶ περαίνωμεν. ἀλλὰ	τούτῳ,	ἔφη, ἑτέρα. οὐκοῦν καὶ ὠφελίαν
[341]	οὐκ ἐξαρκεῖ αὐτῷ τοιούτῳ εἶναι.	τούτῳ	οὖν ὅπως ἐκπορίζῃ τὰ συμφέροντα,
[341]	ὅπως ἐκπορίζῃ τὰ συμφέροντα, ἐπὶ	τούτῳ	παρεσκευάσθη ἡ τέχνη. ἦ ὀρθῶς
[341]	τέχνη, ἦν δ' ἐγώ, ἐπὶ	τούτῳ	πέφυκεν, ἐπὶ τῷ τὸ συμφέρον
[345]	ἢ ἐφ' ᾧ τέτακται, ὅπως	τούτῳ	τὸ βέλτιστον ἐκποριεῖ ἐπεὶ τά
[335]	φίλος μὲν δή, ὡς ἔοικε,	τούτῳ	τῷ λόγῳ ὁ ἀγαθὸς ἔσται,
[335]	δ' ἐχθρὸν κακῶς· νῦν πρὸς	τούτῳ	ὧδε λέγειν, ὅτι ἔστιν δίκαιον
[353]	ἀρετή· οὐ γάρ πω τοῦτο	ἐρωτῶ,	ἀλλ' εἰ τῇ οἰκείᾳ μὲν
[349]	οὐ τοῦτο, ἦν δ' ἐγώ,	ἐρωτῶ,	ἀλλ' εἰ τοῦ μὲν (δικαίου
[350]	ἐρωτήσω. ἐρώτα δή. τοῦτο τοίνυν	ἐρωτῶ,	ὅπερ ἄρτι, ~ἵνα καὶ ἑξῆς
[350]	ἐγώ, ὁ μὲν δίκαιος τῷ	σοφῷ	καὶ ἀγαθῷ, ὁ δὲ ἄδικος
[347]	μὲν οὖν ἔγωγε οὐδαμῇ συγχωρῶ	(Θρασυμάχῳ,	ὡς τὸ δίκαιόν ἐστιν τὸ
[350]	ἃ νῦν λέγεις ἀρέσκει, καὶ	ἔχω	περὶ αὐτῶν λέγειν. εἰ οὖν
[338]	ἐπαινεῖν μόνον· χρήματα γὰρ οὐκ	ἔχω.	ὡς δὲ προθύμως τοῦτο δρῶ,