Livre, Chap. |
[1, 32] |
τῇ
τοῦ
πέλας
γνώμῃ
ξυγκινδυνεύειν,
|
νῦν |
ἀβουλία
καὶ
ἀσθένεια
φαινομένη.
τὴν |
[1, 32] |
πρὸ
τοῦ
χρόνῳ
ἑκούσιοι
γενόμενοι
|
νῦν |
ἄλλων
τοῦτο
δεησόμενοι
ἥκομεν,
καὶ |
[1, 91] |
φανῆναι.
δοκεῖν
οὖν
σφίσι
καὶ
|
νῦν |
ἄμεινον
εἶναι
τὴν
ἑαυτῶν
πόλιν |
[1, 39] |
αὐτοὶ
ἁμαρτόντες,
ἀλλὰ
καὶ
ὑμᾶς
|
νῦν |
ἀξιοῦντες
οὐ
ξυμμαχεῖν,
ἀλλὰ
ξυναδικεῖν |
[1, 6] |
τὸ
παλαιὸν
Ἑλληνικὸν
ὁμοιότροπα
τῷ
|
νῦν |
βαρβαρικῷ
διαιτώμενον.
~Τῶν
δὲ
πόλεων |
[1, 120] |
καὶ
περὶ
αὑτῶν
οὐχ
ἧσσον
|
νῦν |
βουλεύεσθαι.
δι'
ὅπερ
καὶ
μὴ |
[1, 80] |
δ'
ἂν
τόνδε
περὶ
οὗ
|
νῦν |
βουλεύεσθε
οὐκ
ἂν
ἐλάχιστον
γενόμενον, |
[1, 69] |
τὴν
Ἑλλάδα
φέρεται.
μόλις
δὲ
|
νῦν |
γε
ξυνήλθομεν
καὶ
οὐδὲ
νῦν |
[1, 77] |
ὀλίγου
ἡγησάμενοι
ὑπεδείξατε,
ὁμοῖα
καὶ
|
νῦν |
γνώσεσθε.
ἄμεικτα
γὰρ
τά
τε |
[1, 71] |
πόλει
ὁμοίᾳ
παροικοῦντες
ἐτυγχάνετε
τούτου·
|
νῦν |
δ'
ὅπερ
καὶ
ἄρτι
ἐδηλώσαμεν, |
[1, 100] |
τὰς
τότε
καλουμένας
Ἐννέα
ὁδούς,
|
νῦν |
δὲ
Ἀμφίπολιν,
τῶν
μὲν
Ἐννέα |
[1, 122] |
αἱ
διαφοραί,
οἰστὸν
ἂν
ἦν·
|
νῦν |
δὲ
πρὸς
ξύμπαντάς
τε
ἡμᾶς |
[1, 68] |
ἂν
ὡς
οὐκ
εἰδόσι
προσέδει·
|
νῦν |
δὲ
τί
δεῖ
μακρηγορεῖν,
ὧν |
[1, 143] |
τῶν
μετοίκων
δεινὸν
ἂν
ἦν·
|
νῦν |
δὲ
τόδε
τε
ὑπάρχει,
καί, |
[1, 71] |
τοῦδε
ὡρίσθω
ὑμῶν
ἡ
βραδυτής·
|
νῦν |
δὲ
τοῖς
τε
ἄλλοις
καὶ |
[1, 144] |
λόγῳ
ἅμα
τοῖς
ἔργοις
δηλωθήσεται·
|
νῦν |
δὲ
τούτοις
ἀποκρινάμενοι
ἀποπέμψωμεν,
Μεγαρέας |
[1, 124] |
τὸ
λοιπὸν
οἰκῶμεν
καὶ
τοὺς
|
νῦν |
δεδουλωμένους
Ἕλληνας
ἐλευθερώσωμεν.
τοιαῦτα
μὲν |
[1, 32] |
πέλας
ἐπικουρίας,
ὥσπερ
καὶ
ἡμεῖς
|
νῦν, |
δεησομένους
ἀναδιδάξαι
πρῶτον,
μάλιστα
μὲν |
[1, 86] |
τότε,
πρὸς
δ'
ἡμᾶς
κακοὶ
|
νῦν, |
διπλασίας
ζημίας
ἄξιοί
εἰσιν,
ὅτι |
[1, 90] |
ἔχοντος
ἀπὸ
ἐχυροῦ
ποθέν,
ὥσπερ
|
νῦν |
ἐκ
τῶν
Θηβῶν,
ὁρμᾶσθαι·
τήν |
[1, 2] |
τὰ
ἄλλα.
~φαίνεται
γὰρ
ἡ
|
νῦν |
Ἑλλὰς
καλουμένη
οὐ
πάλαι
βεβαίως |
[1, 4] |
ἴσμεν
ναυτικὸν
ἐκτήσατο
καὶ
τῆς
|
νῦν |
Ἑλληνικῆς
θαλάσσης
ἐπὶ
πλεῖστον
ἐκράτησε |
[1, 18] |
Λακεδαίμων
μετὰ
τὴν
κτίσιν
τῶν
|
νῦν |
ἐνοικούντων
αὐτὴν
Δωριῶν
ἐπὶ
πλεῖστον |
[1, 12] |
ἔκτιζον.
Βοιωτοί
τε
γὰρ
οἱ
|
νῦν |
ἑξηκοστῷ
ἔτει
μετὰ
Ἰλίου
ἅλωσιν |
[1, 69] |
νῦν
γε
ξυνήλθομεν
καὶ
οὐδὲ
|
νῦν |
ἐπὶ
φανεροῖς.
χρῆν
γὰρ
οὐκ |
[1, 33] |
ἐχθροὺς
ὄντας
καὶ
προκαταλαμβάνοντας
ἡμᾶς
|
νῦν |
ἐς
τὴν
ὑμετέραν
ἐπιχείρησιν,
ἵνα |
[1, 86] |
δὲ
ὁμοῖοι
καὶ
τότε
καὶ
|
νῦν |
ἐσμέν,
καὶ
τοὺς
ξυμμάχους,
ἢν |
[1, 93] |
δήλη
ἡ
οἰκοδομία
ἔτι
καὶ
|
νῦν |
ἐστὶν
ὅτι
κατὰ
σπουδὴν
ἐγένετο· |
[1, 93] |
τὸ
πάχος
τοῦ
τείχους
ὅπερ
|
νῦν |
ἔτι
δῆλόν
ἐστι
περὶ
τὸν |
[1, 8] |
ξυντεθαμμένῃ
καὶ
τῷ
τρόπῳ
ᾧ
|
νῦν |
ἔτι
θάπτουσιν.
καταστάντος
δὲ
τοῦ |
[1, 137] |
δι'
αὑτὸν
οὐ
διάλυσιν)
καὶ
|
νῦν |
ἔχων
σε
μεγάλα
ἀγαθὰ
δρᾶσαι |
[1, 2] |
τῶν
οἰκητόρων
εἶχεν,
ἥ
τε
|
νῦν |
Θεσσαλία
καλουμένη
καὶ
Βοιωτία
Πελοποννήσου |
[1, 121] |
τῷ
ἔργῳ
ἐλλείπομεν.
~Ἡμεῖς
δὲ
|
νῦν |
καὶ
ἀδικούμενοι
τὸν
πόλεμον
ἐγείρομεν |
[1, 123] |
ἔθος,
εἰ
ἄρα
πλούτῳ
τε
|
νῦν |
καὶ
ἐξουσίᾳ
ὀλίγον
προφέρετε
(οὐ |
[1, 6] |
ἐν
τοῖς
βαρβάροις
ἔστιν
οἷς
|
νῦν, |
καὶ
μάλιστα
τοῖς
Ἀσιανοῖς,
πυγμῆς |
[1, 134] |
Λακεδαιμονίοις
μετενεγκεῖν
οὗπερ
ἀπέθανε
(καὶ
|
νῦν |
κεῖται
ἐν
τῷ
προτεμενίσματι,
ὃ |
[1, 120] |
τῇ
ἠπείρῳ
δίδωσι,
καὶ
τῶν
|
νῦν |
λεγομένων
μὴ
κακοὺς
κριτὰς
ὡς |
[1, 12] |
Ἄρνης
ἀναστάντες
ὑπὸ
Θεσσαλῶν
τὴν
|
νῦν |
μὲν
Βοιωτίαν,
πρότερον
δὲ
Καδμηίδα |
[1, 39] |
τότε
οὐ
μεταλαβόντες
τῆς
ὠφελίας
|
νῦν |
μεταδώσετε
καὶ
τῶν
ἁμαρτημάτων
ἀπογενόμενοι |
[1, 10] |
εἴ
τι
τῶν
τότε
πόλισμα
|
νῦν |
μὴ
ἀξιόχρεων
δοκεῖ
εἶναι,
οὐκ |
[1, 123] |
μακρότερον
ἢ
ἐς
ὅσον
τοῖς
|
νῦν |
ξυμφέρει
αἰτιᾶσθαι;
περὶ
δὲ
τῶν |
[1, 120] |
εἰσι
καὶ
ἡμᾶς
ἐς
τοῦτο
|
νῦν |
ξυνήγαγον.
χρὴ
γὰρ
τοὺς
ἡγεμόνας |
[1, 5] |
τε
ἠπειρωτῶν
τινὲς
ἔτι
καὶ
|
νῦν, |
οἷς
κόσμος
καλῶς
τοῦτο
δρᾶν, |
[1, 140] |
γνώμας
τρεπομένους.
ὁρῶ
δὲ
καὶ
|
νῦν |
ὁμοῖα
καὶ
παραπλήσια
ξυμβουλευτέα
μοι |
[1, 20] |
δὲ
καὶ
ἄλλα
ἔτι
καὶ
|
νῦν |
ὄντα
καὶ
οὐ
χρόνῳ
ἀμνηστούμενα |
[1, 28] |
οὓς
οὐ
βούλονται
ἑτέρους
τῶν
|
νῦν |
ὄντων
μᾶλλον
ὠφελίας
ἕνεκα.
οἱ |
[1, 140] |
δῆλοι
ἦσαν
ἐπιβουλεύοντες
ἡμῖν
καὶ
|
νῦν |
οὐχ
ἥκιστα.
εἰρημένον
γὰρ
δίκας |
[1, 43] |
σφετέρους
ξυμμάχους
αὐτόν
τινα
κολάζειν,
|
νῦν |
παρ'
ὑμῶν
τὸ
αὐτὸ
ἀξιοῦμεν |
[1, 11] |
ὄντα
τῆς
φήμης
καὶ
τοῦ
|
νῦν |
περὶ
αὐτῶν
διὰ
τοὺς
ποιητὰς |
[1, 38] |
ἀφεστᾶσί
τε
διὰ
παντὸς
καὶ
|
νῦν |
πολεμοῦσι,
λέγοντες
ὡς
οὐκ
ἐπὶ |
[1, 122] |
τε
ὅσα
οὐκ
ἄν
τις
|
νῦν |
προΐδοι.
ἥκιστα
γὰρ
πόλεμος
ἐπὶ |
[1, 10] |
πρὸ
αὑτῆς,
λειπομένην
δὲ
τῶν
|
νῦν, |
τῇ
Ὁμήρου
αὖ
ποιήσει
εἴ |
[1, 36] |
ἅμα
οὐ
περὶ
τῆς
Κερκύρας
|
νῦν |
τὸ
πλέον
ἢ
καὶ
τῶν |
[1, 69] |
παρ'
ὑμῶν
ἀξίως
προαπαντῆσαι,
καὶ
|
νῦν |
τοὺς
Ἀθηναίους
οὐχ
ἑκάς,
ὥσπερ |
[1, 6] |
αὖ
ἐσθῆτι
καὶ
ἐς
τὸν
|
νῦν |
τρόπον
πρῶτοι
Λακεδαιμόνιοι
ἐχρήσαντο
καὶ |
[1, 13] |
δὲ
Κορίνθιοι
λέγονται
ἐγγύτατα
τοῦ
|
νῦν |
τρόπου
μεταχειρίσαι
τὰ
περὶ
τὰς |
[1, 40] |
πόλεμον
ἀντ'
εἰρήνης
ποιήσει·
ὃ
|
νῦν |
ὑμεῖς
μὴ
πειθόμενοι
ἡμῖν
πάθοιτε |
[1, 143] |
τίνες
ἂν
ἀληπτότεροι
ἦσαν;
καὶ
|
νῦν |
χρὴ
ὅτι
ἐγγύτατα
τούτου
διανοηθέντας |
[1, 76] |
ξυμφέροντα
λογιζόμενοι
τῷ
δικαίῳ
λόγῳ
|
νῦν |
χρῆσθε,
ὃν
οὐδείς
πω
παρατυχὸν |