Livre, Chap. |
[13, 84] |
αὑτόν.
Κτησικλέους
δ'
ἐστὶν
ἔργον
|
τὸ |
ἄγαλμα,
ὥς
φησιν
Αδαῖος
ὁ |
[13, 66] |
τοῦ
νεανίσκου
ἔδωκε.
Πλαγγὼν
δὲ
|
τὸ |
ἄζηλον
συνιδοῦσα
τῆς
Βακχίδος
τὸν |
[13, 74] |
πᾶσαν
ἀρετὴν
ἔχοντι
τοῦτο
μόνον
|
τὸ |
ἁμάρτημα
προσόν,
ὅτι
οὐκ
ἐτίμα |
[13, 92] |
κατεδέξαντο.
Εμφανίζει
δ'
ὑμῶν
καὶ
|
τὸ |
ἀνόητον
Ανάξιππος
ὁ
κωμῳδιοποίος
ἐν |
[13, 60] |
φησιν
ὀνομαζομένην
Σηστὸν
καλεῖσθαι
διὰ
|
τὸ |
ἀποσήθειν
καὶ
ἀποδύειν
τοὺς
συνόντας |
[13, 72] |
δὲ
οὔκ
ἐστι
Σαπφοῦς
τοῦτο
|
τὸ |
ᾆσμα
παντί
που
δῆλον.
Εγὼ |
[13, 37] |
ἑταιρῶν
πληθούσης
ἀγορᾶς
εἰσήλασεν
εἰς
|
τὸ |
ἅστυ;
ἦσαν
δ'
αὗται
Λάμια |
[13, 7] |
τακερόν,
ὦ
Ζεῦ,
καὶ
μαλακὸν
|
τὸ |
βλέμμ'
ἔχει.
Οὐκ
ἐτὸς
Εταίρας |
[13, 85] |
οὔτε
γὰρ
ἀπ'
αὐτοῦ
χωριζόμενον
|
τὸ |
βρέφος
ὑπέμενεν,
τὸ
δὲ
εἰ |
[13, 51] |
(Αντικύρας)
Ἐπώνυμον
ἐστὶ
τοῦτο
ἑταίρας·
|
τὸ |
γὰρ
κύριον
ἦν
Οἴα,
ὡς |
[13, 44] |
πεντάκις.
Μετὰ
ταῦτ'
ἀκούσας
Ανδρόνικος
|
τὸ |
γεγονὸς
ἐκ
τῆς
Κορίνθου
προσφάτως |
[13, 82] |
συμβεβηκότος
Εὐριπίδης
πυθόμενος
καὶ
ἐπιτωθάζων
|
τὸ |
γεγονὸς
καὶ
αὐτός
ποτε
ὐφη |
[13, 18] |
δὲ
ἰδών
τινα
οὕτως
ἔχοντα
|
τὸ |
γένειον
ἔφησεν·
Μή
τι
ἔχεις |
[13, 38] |
βασιλεύσαντα
χώρας
Βόας
αὐλητρίδος
ἑταίρας
|
τὸ |
γένος
ἀπὸ
Παφλαγονίας
υἱόν
φησι |
[13, 70] |
Αργεία
ἑταίρα
καὶ
αὐτὴ
ἔνδοξος,
|
τὸ |
γένος
ἀπὸ
τῶν
Ατρειδῶν
σῴζουσα, |
[13, 38] |
ἐπιφανῶς
ἑταίρας
ἦν
υἱὸς
Θρᾀττης
|
τὸ |
γένος,
σεμνῆς
δ'
ἄλλως
τοὺς |
[13, 85] |
Ερωτικῷ
Αμφίλοχον
καλεῖσθαί
φησι
καὶ
|
τὸ |
γένος
Ωλένιον
εἶναι,
Ερμειάς
δ' |
[13, 50] |
φησὶν
ὅτι
Ἄβυδος
ἐλέγετο
διὰ
|
τὸ |
γραῦς
εἶναι.
Μνημονεύει
δ'
αὐτῆς |
[13, 20] |
ἐπαινοῦντες
τῶν
Σπαρτιατῶν
τὸ
ἔθος
|
τὸ |
γυμνοῦν
τὰς
παρθένους
τοῖς
ξένοις. |
[13, 85] |
σκάφην
ἐκίνει
καὶ
κατεκοίμιζεν
αὐτό,
|
τὸ |
δ'
αὐτὸ
ἐποίει
καὶ
ὁ |
[13, 35] |
ὕπνον
ἰδοῦσα
τὸν
Ζαριάδρην
ἐρασθείη,
|
τὸ |
δ'
αὐτὸ
τοῦτο
κἀκείνῳ
πάθος |
[13, 67] |
ἑταίρας
φανήσεται
τὸ
μὲν
Αθήνησι,
|
τὸ |
δ'
ἐν
Βαβυλῶνι
μνῆμα
πολὺν |
[13, 14] |
τὸ
μὲν
ἐπ'
εὐαίωνι
τύχᾳ,
|
τὸ |
δ'
ἐπὶ
συγχύσει
βιοτᾶς.
Ο |
[13, 87] |
Επιστολῇ,
ἣν
ἐπέστειλεν
αὐτῷ
μετὰ
|
τὸ |
Δαμασκὸν
ἑλεῖν
καὶ
τῆς
ἀποσκευῆς |
[13, 85] |
αὐτοῦ
χωριζόμενον
τὸ
βρέφος
ὑπέμενεν,
|
τὸ |
δὲ
εἰ
μὴ
βλέποι
τὸ |
[13, 71] |
κεκλιμένην
πατρίδα,
Λέσβον
ἐς
εὕοινον
|
τὸ |
δὲ
Μύσιον
εἴσιδε
Λέκτον
πολλάκις |
[13, 78] |
ἐραστὴς
Αριστόδημος,
λύσιν
τ'
ἔλαβε
|
τὸ |
δεινόν.
Διὰ
τοὺς
τοιούτους
οὖν |
[13, 25] |
αὐτῆς
θεραπαίνας
ὑπὸ
Μεγαρέων
ἀνερρίπισεν
|
τὸ |
δεινόν·
πόρνην
δὲ
Σιμαίθαν
ἰόντες |
[13, 36] |
τόνδε
τὸν>
τρόπον·
ἔδει
μετὰ
|
τὸ |
δεῖπνον
εἰσελθοῦσαν
τὴν
παῖδα
φιάλην |
[13, 63] |
λόγῳ
προαγήοχε
τὰ
τέκνα
ἐπὶ
|
τὸ |
δικαστήριον
ὡς
δι'
ἐκείνων
ἕλεον |
[13, 34] |
νῦν
ἐγγυτάτω
τῆς
Κολώνης.
Ινα
|
τὸ |
Διονύσιόν
ἐστι,
ἐπιφανὲς
καὶ
πολλοῖς |
[13, 68] |
αὐτὸς
ὁ
βασιλεύς.
Εδιδάχθη
δὲ
|
τὸ |
δρᾶμα
ἤδη
φυγόντος
τοῦ
Αρπάλου |
[13, 24] |
Καὶ
ἐν
Ναννίῳ,
εἰ>
Εὐβούλου
|
τὸ |
δρᾶμα
καὶ
μὴ
Φιλίππου,
φησίν· |
[13, 77] |
ἐπὶ
τῆς
Ελλἀδος
σπουδασθῆναι
τὸδε
|
τὸ |
ἔθος.
Κρῆτες
γοῦν,
ὡς
ἔφην, |
[13, 3] |
παλλακίδα.
Μήδεια
δὲ
καίπερ
εἰδυῖα
|
τὸ |
ἔθος
ὅτι
ἐστὶ
βαρβαρικὸν
οὐ |
[13, 20] |
κάλλιστα
προκρίνομεν;
ἐπαινοῦντες
τῶν
Σπαρτιατῶν
|
τὸ |
ἔθος
τὸ
γυμνοῦν
τὰς
παρθένους |
[13, 89] |
τεσσαρεσκαίδεκα
ἀνδράσιν
ἐγαμήθη,
οὖσα
καὶ
|
τὸ |
εἶδος
πάνυ
καλὴ
καὶ
σοφή, |
[13, 35] |
οὐ
συνετίθετο
ὁ
Ομάρτης
διὰ
|
τὸ |
εἶναι
ἀρρένων
παίδων
ἕρημος·
ἤθελεν |
[13, 34] |
Φαρναβάζου.
Εἴδομεν
δὲ
καὶ
ἡμεῖς
|
τὸ |
ἐν
Μελίσσῃ
τοῦ
Αλκιβιάδου
μνῆμα |
[13, 2] |
Σάτυρος
ὁ
περιπατητικός,
Αριστόξενος,
οἷς
|
τὸ |
ἐνδόσιμον
Αριστοτέλης
ἔδωκεν
ἱρτορῶν
τοῦτο |
[13, 43] |
ὧν
οὐκ
ἄκαιρόν
ἐστιν
κατὰ
|
τὸ |
ἑξῆς
μνημονεῦσαι.
Γναθαίνης
μὲν
οὕτως· |
[13, 28] |
καὶ
τὰς
μισθαρνούσας
ἑταίρας
καὶ
|
τὸ |
ἐπὶ
συνουσίαις
μισθαρνεῖν
ἑταιρεῖν,
οὐκ |
[13, 32] |
καὶ
ὕστερον
παρούσας
συνέθηκε
τόδε
|
τὸ |
ἐπίγραμμα·
Αἵδε
ὑπὲρ
Ελλήνων
τε |
[13, 82] |
Σὺ
δ'
οὐ
σοφός,
ὃς
|
τὸ |
Ερωτα
ἀλλοτρίαν
σπείρων
λωποδύτην
ἀπάγεις. |
[13, 28] |
μισθαρνεῖν
ἑταιρεῖν,
οὐκ
ἔτι
πρὸς
|
τὸ |
ἔτυμον
ἀναφέροντες,
ἀλλὰ
πρὸς
τὸ |
[13, 28] |
τὸ
ἔτυμον
ἀναφέροντες,
ἀλλὰ
πρὸς
|
τὸ |
εὐσχημονέστερον,
καθὸ
δή
καὶ
Μένανδρος |
[13, 81] |
μὴ
μελαίνας,
χεῖρον
ἂν
ἦν
|
τὸ |
ζωγράφημα.
Οὐδὲ
ὁ
φὰς
ῥοδοδάκτυλον· |
[13, 85] |
Φιλανθρωπότατον
δὲ
ἐστι
καὶ
συνετώτατον
|
τὸ |
ζῷον
ὁ
δελφὶς
χάριν
τε |
[13, 51] |
διόπερ
οὐδ'
εἰς
ἀκρόπολιν
ἄνεισι
|
τὸ |
ζῷον
οὐδ'
ὅλως
Αθηνᾷ
θύεται |
[13, 51] |
Σοφοκλῆς
ἐν
Ποιμέσιν
ὅτι
θαλλοφαγεῖ
|
τὸ |
ζῷόν
φησιν
οὕτως·
Ἑωθινὸς
γάρ, |
[13, 85] |
διὰ
τῆς
εἰκοστῆς
ὅσην
ἐλέφας
|
τὸ |
ζῷον
φιλοστοργίαν
ἔσχεν
εἰς
παιδίον |
[13, 51] |
ὅτι
Αἴξ
ἐπεκαλεῖτο
προείπομεν,
διὰ
|
τὸ |
Θαλλὸν
τὸν
κάπηλον
ἐξαναλῶσαι,
ὅτι |
[13, 5] |
Μαχάτα.
Οἰκειώσασθαι
δὲ
θέλων
καὶ
|
τὸ |
Θετταλῶν
ὲθνος
ἐπαιδοποιήσατο
ἐκ
δύο |
[13, 14] |
ἥν
ἐστ'
ἰδειν
ἥδιον
ἢ
|
τὸ |
θεωρίκον
ἔχουσιν
ὑμιν
διανέμειν
ἑκάστοτε. |
[13, 82] |
χρησόμενος
αὐτῷ.
Ο
μὲν
παῖς
|
τὸ |
ἴδιον
ἱμάτιον
ἐπὶ
τᾖ
πόᾳ |
[13, 49] |
δἐ
κατασκευάσαι,
Ἀπολεῖς,
ἔφη,
ἐκάστου
|
τὸ |
ἴδιον.
Λεόντιον
κατακειμένη
μετ'
ἐραστοῦ, |
[13, 26] |
Λαὶς
ἀργός
ἐστι
καὶ
πότις,
|
τὸ |
καθ'
ἡμέραν
ὁρῶσα
πίνειν
κἀσθίειν |
[13, 80] |
βασιλεὺς
οὗτος,
οὕτως
καὶ
πρὸς
|
τὸ |
καθῆκον
ἐγκρατὴς
καὶ
πρὸς
πρεπωδέστατον. |
[13, 70] |
ἑταίραν,
τὴν
καλουμένην
Παρόραμα
διὰ
|
τὸ |
καὶ
δυὸ
δραχμῶν
φοιτᾶν
πρὸς |
[13, 20] |
ἐν
Αἰθιοπικοῖς.
Ως
ἔοικε
γάρ,
|
τὸ |
κάλλος
βασιλείας
οἰκεῖόν
ἐστιν.
Θεαὶ |
[13, 66] |
ἡ
Πλαγγὼν
ἀκούουσα
τῆς
Βακχίδος
|
τὸ |
κάλλος
καὶ
ἀποστρέψαι
θέλουσα
τὸν |
[13, 20] |
Αντιφάνην.
~Επαινῶ
δὲ
καὶ
αὐτὸς
|
τὸ |
κάλλος.
Καὶ
γὰρ
ἐν
ταῖς |
[13, 17] |
τῆς
Γαλατείας
καὶ
ἐπαινῶν
αὐτῆς
|
τὸ |
κάλλος,
προμαντευόμενος
τὴν
τύφλωσιν
πάντα |
[13, 20] |
δὲ
δημογέροντες
θαυμάζοντες
τῆς
Ελένης
|
τὸ |
κάλλος
φασίν·
Οὐ
νέμεσις
Τρῶας |
[13, 81] |
καλὸς
φαίνοιτο.
ὐ
κάρτα
δεῖ
|
τὸ |
καλὸν
τῶ
μὴ
καλῷ
φαινομένῳ |
[13, 70] |
ἐλεγείος,
ὃ
δ'
ἐν
μέλει
|
τὸ |
καλούμενον
ποίημα
Λυδήν.
Παρέλιπον
δὲ |
[13, 81] |
μικρῷ
δακτύλῳ
ἀφαιρετέοντα,
εἰ
καθορᾷ
|
τὸ |
κάρφος.
Φάντος
δὲ
καθορᾶν
Ἄπο |
[13, 23] |
ἐκτίθεται·
Πρῶτα
μὲν
γὰρ
πρὸς
|
τὸ |
κέρδος
καὶ
τὸ
συλᾶν
τοὺς |
[13, 95] |
καπήλου
μυροπώλην
ἀπέδειξεν
οὕτως
ἐρωτικῶς
|
τὸ |
κόριον
μετεχειρίζετο
τῆς
ἡλικίας
αὐτῆς |
[13, 34] |
ἀναθεῖναι
χαλκῆν,
γράφων
οὕτως.
Καὶ
|
τὸ |
Κοττίνας
δὲ
τῆς
ἑταίρας
εἰκόνιον, |
[13, 16] |
τούτων
οὐδεὶς
ἡδέως
ἔτι
προσφέρεται
|
τὸ |
κρέας
οὐδὲ
τὸν
ἰχθὺν
οὐδ' |
[13, 64] |
αὐτὴν
ἀξιῶσαι
ἀπαγομένην
τε
ἐπὶ
|
τὸ |
κρημνὸν
εἰπεῖν
ὡς
δικαίως
οἱ |
[13, 21] |
περὶ
Δημητρίου
τοῦ
Φαληρέως
συγγράμματι,
|
τὸ |
κύριον
αὐτῆς
ὄνομα
φάσκων
εἶναι |
[13, 60] |
δὲ
ἐν
τῷ
κατὰ
Φρύνης
|
τὸ |
κύριόν
φησιν
αὐτῆς
εἶναι
ὄνομα |
[13, 83] |
Ασώπιχόν
φησι
τὸν
Επαμινώνδου
ἐρώμενον
|
τὸ |
Λευκτρικὸν
τρόπαιον
ἐντετυπωμένον
ἔχειν
ἐπὶ |
[13, 45] |
ὥσπερ
μαινίδας
ἀποτηγανίζειν,
φησί,
μου
|
τὸ |
λῄδιον.
Ο
τοῦ
Σοφοκλέους
Δημοφῶν |
[13, 29] |
εὐθέως
τ'
ἀφεῖλε
πᾶν
αὐτοῦ
|
τὸ |
λυποῦν
κἀπέδειξεν
ἵλεων.
Εὔβουλος
δ' |
[13, 60] |
ὁ
κωμικὸς
ἐν
Νεαίριᾳ
πρόκειται
|
τὸ |
μαρτύριον
καὶ
Αμφις
ἐν
Κουρίδι. |
[13, 37] |
δὲ
Αγαθόκλειαν
καὶ
Στρατονίκην
ἧς
|
τὸ |
μέγα
μνημεῖον
ὑπῆρχεν
ἐπὶ
τῇ |
[13, 3] |
οὐδὲ
τὸν
πολὺν
οἶνον
εἰς
|
τὸ |
μεθύειν
παρεσκευάσατο.
~Ο
δὲ
Ηρακλῆς |
[13, 67] |
Πυθιονίκης
δὲ
τῆς
ἑταίρας
φανήσεται
|
τὸ |
μὲν
Αθήνησι,
τὸ
δ'
ἐν |
[13, 14] |
{γὰρ}
τόξα
αὐτὸν
ἐντείνεσθαι
χαρίτων,
|
τὸ |
μὲν
ἐπ'
εὐαίωνι
τύχᾳ,
τὸ |
[13, 33] |
τῇ
θεῷ
νικήσας.
Πίνδαρός
τε
|
τὸ |
μὲν
πρῶτον
ἔγραψεν
εἰς
αὐτὸν |
[13, 67] |
ἐστι
τῷ
μεγέθει.
Τοῦτο
δὲ
|
τὸ |
μὲν
πρῶτον,
ὅπερ
εἰκός,
ἢ |
[13, 27] |
ἐν
Μαραθωνίοις
φησὶ
Τιμοκλῆς,
Οσον
|
τὸ |
μεταξὺ
μετὰ
κορίσκης
ἢ
μετὰ |
[13, 44] |
ἡμέραις
ἀεί,
ὀργιζομένης
δὲ
διὰ
|
τὸ |
μηδὲν
λαμβάνειν,
ἔπειθε
πῶς
Οὐχ |
[13, 45] |
ἔδοξ'
ἔχειν,
πέμψασα
τὴν
θεραπαινίδα
|
τὸ |
μισθάριον
ἔχουσαν
ἐκέλευ'
ἀποφέρειν
θοἰμάτιον. |
[13, 48] |
εἶπεν
ἡ
Γνάθαινα,
ἐνέχυρα
θέντες
|
τὸ |
μίσθωμα
ἂν
ἀπεστείλατε,
Ἐμμελής
δ' |
[13, 31] |
οὗ
ἂν
ἐπιστραφεῖς
τύχῃ,
καθορᾶν
|
τὸ |
μνῆμα
καὶ
πᾶσι
τοῖς
τὴν |
[13, 31] |
Λυδοὺς
πάντας
ἔχωσε
μὲν
{Λυδίας}
|
τὸ |
νῦν
ἔτι
καλούμενον
τῆς
Εταίρας |
[13, 43] |
Περιλαμβάνουσα
δ'
αὐτόν,
ὡς
ἀνώμαλον
|
τὸ |
νῶτον
εἶχε
παντελῶς,
Τάλαν,
τάλαν |
[13, 93] |
τῇ
πρὸς
ὄσφρανσιν
καὶ
πρὸς
|
τὸ |
οἰκεῖον
καὶ
ἀλλότριον
θαυμαστὸν
καὶ |
[13, 86] |
τὸ
τοιοῦτον
εἶθ'
ὅταν
παρεισδυῇ
|
τὸ |
οἰνάριον,
τὴν
πᾶσαν
ἀσχημοσύνην
ἐπιδείκνυνται |
[13, 82] |
χλανίδιον
ᾤχετο,
καταλιπὼν
τῷ
Σοφοκλεῖ
|
τὸ |
παιδικὸν
ἱμάτιον.
Οἷα
δὲ
εἰκὸς |
[13, 85] |
τὸ
δὲ
εἰ
μὴ
βλέποι
|
τὸ |
παιδίον
ἤσχαλλεν.
Οτ'
οὖν
ἡ |
[13, 85] |
φιλοστοργία
γέγονε
τοῦ
θηρίου
πρὸς
|
τὸ |
παιδίον
οὔτε
γὰρ
ἀπ'
αὐτοῦ |
[13, 79] |
παρ'
Ελλήνων
φησὶν
Ηρόδοτος
μαθεῖν
|
τὸ |
παισὶν
χρῆσθαι.
~Φιλόπαις
δ'
ἦν |
[13, 75] |
τῶν
ᾳσμάτων·
ἃ
δὴ
καὶ
|
τὸ |
παλαιὸν
ἐκαλεῖτο
παίδεια
καὶ
παιδικά. |
[13, 16] |
καὶ
τῶν
ἀνηδύντων.
Καὶ
γὰρ
|
τὸ |
παλαιὸν
παίδων
ἤρων,
ὡς
καὶ |
[13, 18] |
ὁ
ἐπιληψόμενος
οὐδείς
ἐστιν
διὰ
|
τὸ |
πάντας
ξύρεσθαι.
Εν
Βυζαντίῳ
δὲ |
[13, 33] |
οἶκον,
ὕστερον
δὲ
καὶ
σκόλιον
|
τὸ |
παρὰ
τὴν
θυσίαν
ᾀσθέν,
ἐν |
[13, 43] |
τὴν
κύλικ'
ἐκπίων
ἄφνω
καὶ
|
τὸ |
παράδοξον
καταπλαγεὶς
ὁ
Δίφιλος
Νὴ |
[13, 78] |
γὰρ
αὐτοῖς
αὗται
αἱ
φιλίαι)
|
τὸ |
παράπαν
ἐκώλυον
τοὺς
παιδικοὺς
ἔρωτας, |
[13, 41] |
αὐτὴν
τῶν
ἐραστῶν
Μανίαν·
μᾶλον
|
τὸ |
πάρεργον
ἐπεκράτησ'
ἢ
τοὔνομα.
Εδόκει |
[13, 9] |
οὐδὲ
μικρὸν
πείθεται
ἑνὶ
πηδαλίῳ,
|
τὸ |
πεῖσμ'
ἀπορρήξασα
δὲ>
ἐκ
νυκτὸς |
[13, 85] |
δοὺς
καὶ
παραιτησάμενος
ἀφῆκεν
εἰς
|
τὸ |
πέλαγος.
Καὶ
μετὰ
ταῦτα
ναυαγίᾳ |
[13, 78] |
τὸν
Χαρίτωνα,
προτάξας
τοῦ
ἑξαμέτρου
|
τὸ |
πεντάμετρον,
καθάπερ
ὕστερον
καὶ
Διονύσιος |
[13, 41] |
ἔφασκον
εἶναι,
καὶ
προσεξειργάζετο
αὐτὴ
|
τὸ |
πλεῖον.
Ηνίκα
σκώψειε
γάρ
ῥημάτιον |
[13, 2] |
οὐκ
εἰδότων
τῶν
πρότερον
διὰ
|
τὸ |
πλῆθος
τὸν
πατέρα.
Εκ
τούτων |
[13, 3] |
ὁ
Αριστοτέλης,
εἰς
χρῆσιν
εἶναι
|
τὸ |
πλῆθος
τῶν
γυναικῶν,
ἀλλ'
εἰς |
[13, 64] |
Εφεσον.
Μαθοῦσα
δὲ
ἡ
Λαοδίκη
|
τὸ |
ποιηθὲν
ὑπὸ
τῆς
Δανάης
κατεκρήμνισεν |
[13, 67] |
τῆς
Αθηνᾶς
ἀφορώμενος
νεώς
καὶ
|
τὸ |
πόλισμα,
ὄψεται
παρὰ
τὴν
ὁδὸν |
[13, 8] |
παραινῶ
μὴ
γαμεῖν.
(Β)
Δεδογμένον
|
τὸ |
πρᾶγμ'
ἀνερρίφθω
κύβος.
(Α)
Πέραινε, |
[13, 68] |
δὴ
Παλλίδης
τεύξας
κατέγνω
διὰ
|
τὸ |
πρᾶγμ'
αὑτοῦ
φυγήν.
Ενταῦθα
δὴ |
[13, 33] |
ποῖόν
τι
φανήσεται
τοῖς
Κορινθίοις
|
τὸ |
πρᾶγμα.
Πιστεύων
δέ,
ὡς
ἕοικεν, |
[13, 34] |
Χαλκιοίκου
βοίδιόν
τι
χαλκοῦν
καὶ
|
τὸ |
προειρημένον
εἰκόνιον.
Αλκιβιάδης
δὲ
ὁ |
[13, 78] |
ἡ
τῶν
νέων
ἀκμὴ
καὶ
|
τὸ |
πρὸς
ἀλλήλους
ἑταιρισκὸν
συμφρονῆσαν
πολλὰς |
[13, 23] |
κοιλίας
ὡσπερεὶ
κοντοῖσι
τούτοις
εἰς
|
τὸ |
πρόσθ'
ἀπήγαγον.
Τὰς
ὀφρῦς
πυρρὰς |
[13, 16] |
χρυσοφόρων
οὐδὲ
γυναικῶν
βαθυκόλπων
καλὸν
|
τὸ |
πρόσωπον,
ἐὰν
κόσμιον
πεφύκῃ.
Η |
[13, 81] |
δάκτυλός
σευ.
Προσαγαγόντος
δ'
αὐτοῦ
|
τὸ |
πρόσωπον
πρὸς
τὴν
κύλικα
ἐγγυτέρω |
[13, 2] |
Κέκροψ
μίαν
ἑνὶ
ἔζευξεν,
ἀνέδην
|
τὸ |
πρότερον
οὐσῶν
τῶν
συνόδων
καὶ |
[13, 52] |
δ'
(οὐδ᾽
οἶδεν
οὐδεὶς
ὅτε
|
τὸ |
πρῶτον
ἐγένετο.
Οὐχὶ
Λαὶς
μὲν |
[13, 67] |
γὰρ
ἐνταῦθα
οὗ
ἂν
φανῇ
|
τὸ |
πρῶτον
ὁ
τῆς
Αθηνᾶς
ἀφορώμενος |
[13, 81] |
Αθηναίων
ἐστιῶντος
αὐτόν,
ἐπεὶ
παρὰ
|
τὸ |
πῦρ
ἑστεὼς
ὁ
τὸν
οἶνον |
[13, 41] |
τῶν
λόγων.
Διὸ
τῆς
μανίας
|
τὸ |
ῥῆμ'
ἐπεκτείνας
δοκεῖ
καλέσαι
τις |
[13, 84] |
τῆς
ἐπιθυμίας
ἀπέστη
καὶ
προβαλλόμενος
|
τὸ |
σαρκίον
ἐπλησίασεν.
Τῆς
πράξεως
ταύτης |
[13, 68] |
τούτοις
καὶ
ὁ
τὸν
Αγῆνα
|
τὸ |
σατυρικὸν
δραμάτιον
γεγραφώς,
ὅπερ
ἐδίδαξεν |
[13, 50] |
Ὁ
δὲ
γράψας
τὸν
Αγῆνα
|
τὸ |
σατυρικὸν
δραμάτιον,
εἶτε
Πύθων
ἐστὶν |
[13, 73] |
μόνον
μάθῃς
{ἔργῳ
δὲ
δείξω
|
τὸ |
σθένος
τὸ
τῆς
θεοῦ}
ἐρᾷ |
[13, 81] |
σοι
ἀρέσκει
ἄρα,
ῷ
ξένε,
|
τὸ |
Σιμωνίδειον,
κάρτα
δοκέον
τοῖς
Ελλησιν |
[13, 23] |
γελᾶν,
ἵνα
θεωρώσ'
οἱ
παρόντες
|
τὸ |
στόμ'
ὡς
κομψὸν
φορεῖ.
Ἂν |
[13, 29] |
ἐκολάκευσεν
ἡδέως·
ἐφίλησεν
οὐχὶ
συμπιέσασα
|
τὸ |
στόμα
ὥσπερ
πολέμιον,
ἀλλὰ
τοῖσι |
[13, 81] |
οὐ
κατ'
ὀρθόν
μοι
πέπτωκεν
|
τὸ |
στρατήγημα
Τοιαῦτα
πολλὰ
δεξιῶς
ἔλεγέν |
[13, 23] |
γὰρ
πρὸς
τὸ
κέρδος
καὶ
|
τὸ |
συλᾶν
τοὺς
πέλας
πάντα
τἄλλ' |
[13, 49] |
κατακειμένη
μετ'
ἐραστοῦ,
έπεισελθούσης
εἰς
|
τὸ |
συμπόσιον
Γλυκέρας
καὶ
τοῦ
ἐραστοῦ |
[13, 35] |
τὴν
Οδάτιν
ὁ
πατὴρ
εἰς
|
τὸ |
συμπόσιον
εἶπεν
ἀκουόντων
τῶν
συνδείπνων· |
[13, 46] |
ἑταίρας.
Κατὰ
γὰρ
Αγάθωνα
Γυνὴ
|
τὸ |
σῶμα
δι'
ἀργίαν
ψυχῆς
φρόνησιν |
[13, 67] |
παντοίοις
ὀργάνοις
καὶ
συμφωνίαις
παρέπεμπε
|
τὸ |
σῶμα.
Δικαίαρχος
δ'
ἐν
τοῖς |
[13, 47] |
τινος
ὑπο
γραὸς
τρεφομένου
καὶ
|
τὸ |
σῶμα
εὖ
ἔχοντος,
Χαριέντως
γ' |
[13, 47] |
Χαριέντως
γ'
ἔφη,
ὦ
νεανίσκε,
|
τὸ |
σωμάτιον
διάκεισαι.
Τί
οὖν
οἶει, |
[13, 38] |
Μεταβάλλουσαι
γὰρ
αἱ
τοιαῦται
εἰς
|
τὸ |
σῶφρον
τῶν
ἐπὶ
τούτῷ
σεμνυμένων |
[13, 31] |
ἰδοῦσαν
ἀνελομένην
τὰς
κλεῖς
καὶ
|
τὸ |
τεῖχος
ὑπερβᾶσαν
ἀπαγγεῖλαι
τοῖς
Αβυδηνοῖς. |
[13, 94] |
τῆς
μνᾶς
τόκους.
Καλόν
γε
|
τὸ |
τέλος
τῆς
εὐδαιμονίας
τῷ
φιλοσόφῳ |
[13, 55] |
ἐν
Αφροδίτης
ἱερῷ.
Διὸ
καὶ
|
τὸ |
τέμενος
κληθῆναι
άνοσίας
Αφροδίτης.
Δείκνυσθαι |
[13, 56] |
τῆς
καθόδου
αὐτοῦ
ὁ
Περικλῆς
|
τὸ |
τῇ
Ἐλπινίκῃ
μιχθῆναι.
Πυθαίνέτος
δ' |
[13, 86] |
διοκνοῦντος
εἰσαγαγεῖν
πρὸς
αὐτὀν
διὰ
|
τὸ |
τὴν
αὐτὴν
οἰκεῖν
οἰκίαν,
συναισθόμενος |
[13, 3] |
βασιλέα,
ἔτι
δὲ
καὶ
διὰ
|
τὸ |
τὴν
βασιλίδα,
ὥς
φησιν
Δίνων |
[13, 7] |
Λαρηνσίον
λέγοντος
ὁ
Λεωνίδης
ψέγων
|
τὸ |
τῆς
γαμετῆς
ὄνομα
τὰ
ἐκ |
[13, 73] |
{ἔργῳ
δὲ
δείξω
τὸ
σθένος
|
τὸ |
τῆς
θεοῦ}
ἐρᾷ
μἐν
ὄμβρου |
[13, 51] |
δὲ
Κορώνης
τῆς
Ναννίου
θυγάτηρ,
|
τὸ |
τῆς
Τήθης
ἀναφέρουσα
ἐκ
τριπορνείας |
[13, 34] |
Ανάθημα
δ'
αὐτῆς
ἐστιν
ὑπὲρ
|
τὸ |
τῆς
Χαλκιοίκου
βοίδιόν
τι
χαλκοῦν |
[13, 86] |
τινὸς
διατηροῦσιν
ἐν
τοῖς
πότοις
|
τὸ |
τοιοῦτον
εἶθ'
ὅταν
παρεισδυῇ
τὸ |
[13, 82] |
Σοφοκλῆς
ἀκούσας
ἐποίησε
εἰς
αὐτὸν
|
τὸ |
τοιοῦτον
ἐπίγραμμα,
χρησάμενος
τῷ
περὶ |
[13, 93] |
ἀρετῆς,
μάταιοι
δὲ
ἐστὲ>
εἰς
|
τὸ |
τοῦ
βίου
χρήσιμον.
Οὐδὲν
γάρ |
[13, 82] |
τὴν
ὁμιλίαν
ὁ
παῖς
ἁρπάσας
|
τὸ |
τοῦ
Σοφοκλέους
χλανίδιον
ᾤχετο,
καταλιπὼν |
[13, 84] |
ἐννοίᾳ
λάβητε
ὡς
ἀδύνατόν
ἐστι
|
τὸ |
τυχεῖν,
μάθετε
παύονται
οἱ
ἔρωτες, |
[13, 4] |
γιγνόμενος
χωρία
ἐξ
ὧν
καὶ
|
τὸ |
τῶν
τέκνων
αὐτῷ
πλῆθος
ἐγένετο. |
[13, 61] |
μεικάριον,
μεῖζον
τῆς
μητρὸς
ἔχων
|
τὸ |
φύσημα;
καὶ
Βίων
δ'
ὁ |
[13, 27] |
νὺκτα
κοιμᾶσθαι.
Βαβαί,
ἡ
στιφρότης,
|
τὸ |
χρῶμα,
πνεῦμα,
δαίμονες.
Τὸ
μὴ |
[13, 3] |
τοῦ
πλήθους
τῶν
παλλακίδων
διὰ
|
τὸ |
ὡς
δεσπότην
ἄρχειν
τῆς
γαμετῆς |