Alphabétiquement     [«   »]
τις 49
τισιν 2
Τμώλου 1
τὸ 160
τό 3
Τὸ 7
τὀ 3
Fréquences     [«    »]
133 γὰρ
144 περὶ
145 ὡς
160 τὸ
161 τῷ
223 τῆς
227 τὸν
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Athénée de Naucratis, les Deipnosophistes (ou Le Banquet des sages), livre XIII

τὸ


Livre, Chap.
[13, 84]   αὑτόν. Κτησικλέους δ' ἐστὶν ἔργον  τὸ   ἄγαλμα, ὥς φησιν Αδαῖος
[13, 66]   τοῦ νεανίσκου ἔδωκε. Πλαγγὼν δὲ  τὸ   ἄζηλον συνιδοῦσα τῆς Βακχίδος τὸν
[13, 74]   πᾶσαν ἀρετὴν ἔχοντι τοῦτο μόνον  τὸ   ἁμάρτημα προσόν, ὅτι οὐκ ἐτίμα
[13, 92]   κατεδέξαντο. Εμφανίζει δ' ὑμῶν καὶ  τὸ   ἀνόητον Ανάξιππος κωμῳδιοποίος ἐν
[13, 60]   φησιν ὀνομαζομένην Σηστὸν καλεῖσθαι διὰ  τὸ   ἀποσήθειν καὶ ἀποδύειν τοὺς συνόντας
[13, 72]   δὲ οὔκ ἐστι Σαπφοῦς τοῦτο  τὸ   ᾆσμα παντί που δῆλον. Εγὼ
[13, 37]   ἑταιρῶν πληθούσης ἀγορᾶς εἰσήλασεν εἰς  τὸ   ἅστυ; ἦσαν δ' αὗται Λάμια
[13, 7]   τακερόν, Ζεῦ, καὶ μαλακὸν  τὸ   βλέμμ' ἔχει. Οὐκ ἐτὸς Εταίρας
[13, 85]   οὔτε γὰρ ἀπ' αὐτοῦ χωριζόμενον  τὸ   βρέφος ὑπέμενεν, τὸ δὲ εἰ
[13, 51]   (Αντικύρας) Ἐπώνυμον ἐστὶ τοῦτο ἑταίρας·  τὸ   γὰρ κύριον ἦν Οἴα, ὡς
[13, 44]   πεντάκις. Μετὰ ταῦτ' ἀκούσας Ανδρόνικος  τὸ   γεγονὸς ἐκ τῆς Κορίνθου προσφάτως
[13, 82]   συμβεβηκότος Εὐριπίδης πυθόμενος καὶ ἐπιτωθάζων  τὸ   γεγονὸς καὶ αὐτός ποτε ὐφη
[13, 18]   δὲ ἰδών τινα οὕτως ἔχοντα  τὸ   γένειον ἔφησεν· Μή τι ἔχεις
[13, 38]   βασιλεύσαντα χώρας Βόας αὐλητρίδος ἑταίρας  τὸ   γένος ἀπὸ Παφλαγονίας υἱόν φησι
[13, 70]   Αργεία ἑταίρα καὶ αὐτὴ ἔνδοξος,  τὸ   γένος ἀπὸ τῶν Ατρειδῶν σῴζουσα,
[13, 38]   ἐπιφανῶς ἑταίρας ἦν υἱὸς Θρᾀττης  τὸ   γένος, σεμνῆς δ' ἄλλως τοὺς
[13, 85]   Ερωτικῷ Αμφίλοχον καλεῖσθαί φησι καὶ  τὸ   γένος Ωλένιον εἶναι, Ερμειάς δ'
[13, 50]   φησὶν ὅτι Ἄβυδος ἐλέγετο διὰ  τὸ   γραῦς εἶναι. Μνημονεύει δ' αὐτῆς
[13, 20]   ἐπαινοῦντες τῶν Σπαρτιατῶν τὸ ἔθος  τὸ   γυμνοῦν τὰς παρθένους τοῖς ξένοις.
[13, 85]   σκάφην ἐκίνει καὶ κατεκοίμιζεν αὐτό,  τὸ   δ' αὐτὸ ἐποίει καὶ
[13, 35]   ὕπνον ἰδοῦσα τὸν Ζαριάδρην ἐρασθείη,  τὸ   δ' αὐτὸ τοῦτο κἀκείνῳ πάθος
[13, 67]   ἑταίρας φανήσεται τὸ μὲν Αθήνησι,  τὸ   δ' ἐν Βαβυλῶνι μνῆμα πολὺν
[13, 14]   τὸ μὲν ἐπ' εὐαίωνι τύχᾳ,  τὸ   δ' ἐπὶ συγχύσει βιοτᾶς. Ο
[13, 87]   Επιστολῇ, ἣν ἐπέστειλεν αὐτῷ μετὰ  τὸ   Δαμασκὸν ἑλεῖν καὶ τῆς ἀποσκευῆς
[13, 85]   αὐτοῦ χωριζόμενον τὸ βρέφος ὑπέμενεν,  τὸ   δὲ εἰ μὴ βλέποι τὸ
[13, 71]   κεκλιμένην πατρίδα, Λέσβον ἐς εὕοινον  τὸ   δὲ Μύσιον εἴσιδε Λέκτον πολλάκις
[13, 78]   ἐραστὴς Αριστόδημος, λύσιν τ' ἔλαβε  τὸ   δεινόν. Διὰ τοὺς τοιούτους οὖν
[13, 25]   αὐτῆς θεραπαίνας ὑπὸ Μεγαρέων ἀνερρίπισεν  τὸ   δεινόν· πόρνην δὲ Σιμαίθαν ἰόντες
[13, 36]   τόνδε τὸν> τρόπον· ἔδει μετὰ  τὸ   δεῖπνον εἰσελθοῦσαν τὴν παῖδα φιάλην
[13, 63]   λόγῳ προαγήοχε τὰ τέκνα ἐπὶ  τὸ   δικαστήριον ὡς δι' ἐκείνων ἕλεον
[13, 34]   νῦν ἐγγυτάτω τῆς Κολώνης. Ινα  τὸ   Διονύσιόν ἐστι, ἐπιφανὲς καὶ πολλοῖς
[13, 68]   αὐτὸς βασιλεύς. Εδιδάχθη δὲ  τὸ   δρᾶμα ἤδη φυγόντος τοῦ Αρπάλου
[13, 24]   Καὶ ἐν Ναννίῳ, εἰ> Εὐβούλου  τὸ   δρᾶμα καὶ μὴ Φιλίππου, φησίν·
[13, 77]   ἐπὶ τῆς Ελλἀδος σπουδασθῆναι τὸδε  τὸ   ἔθος. Κρῆτες γοῦν, ὡς ἔφην,
[13, 3]   παλλακίδα. Μήδεια δὲ καίπερ εἰδυῖα  τὸ   ἔθος ὅτι ἐστὶ βαρβαρικὸν οὐ
[13, 20]   κάλλιστα προκρίνομεν; ἐπαινοῦντες τῶν Σπαρτιατῶν  τὸ   ἔθος τὸ γυμνοῦν τὰς παρθένους
[13, 89]   τεσσαρεσκαίδεκα ἀνδράσιν ἐγαμήθη, οὖσα καὶ  τὸ   εἶδος πάνυ καλὴ καὶ σοφή,
[13, 35]   οὐ συνετίθετο Ομάρτης διὰ  τὸ   εἶναι ἀρρένων παίδων ἕρημος· ἤθελεν
[13, 34]   Φαρναβάζου. Εἴδομεν δὲ καὶ ἡμεῖς  τὸ   ἐν Μελίσσῃ τοῦ Αλκιβιάδου μνῆμα
[13, 2]   Σάτυρος περιπατητικός, Αριστόξενος, οἷς  τὸ   ἐνδόσιμον Αριστοτέλης ἔδωκεν ἱρτορῶν τοῦτο
[13, 43]   ὧν οὐκ ἄκαιρόν ἐστιν κατὰ  τὸ   ἑξῆς μνημονεῦσαι. Γναθαίνης μὲν οὕτως·
[13, 28]   καὶ τὰς μισθαρνούσας ἑταίρας καὶ  τὸ   ἐπὶ συνουσίαις μισθαρνεῖν ἑταιρεῖν, οὐκ
[13, 32]   καὶ ὕστερον παρούσας συνέθηκε τόδε  τὸ   ἐπίγραμμα· Αἵδε ὑπὲρ Ελλήνων τε
[13, 82]   Σὺ δ' οὐ σοφός, ὃς  τὸ   Ερωτα ἀλλοτρίαν σπείρων λωποδύτην ἀπάγεις.
[13, 28]   μισθαρνεῖν ἑταιρεῖν, οὐκ ἔτι πρὸς  τὸ   ἔτυμον ἀναφέροντες, ἀλλὰ πρὸς τὸ
[13, 28]   τὸ ἔτυμον ἀναφέροντες, ἀλλὰ πρὸς  τὸ   εὐσχημονέστερον, καθὸ δή καὶ Μένανδρος
[13, 81]   μὴ μελαίνας, χεῖρον ἂν ἦν  τὸ   ζωγράφημα. Οὐδὲ φὰς ῥοδοδάκτυλον·
[13, 85]   Φιλανθρωπότατον δὲ ἐστι καὶ συνετώτατον  τὸ   ζῷον δελφὶς χάριν τε
[13, 51]   διόπερ οὐδ' εἰς ἀκρόπολιν ἄνεισι  τὸ   ζῷον οὐδ' ὅλως Αθηνᾷ θύεται
[13, 51]   Σοφοκλῆς ἐν Ποιμέσιν ὅτι θαλλοφαγεῖ  τὸ   ζῷόν φησιν οὕτως· Ἑωθινὸς γάρ,
[13, 85]   διὰ τῆς εἰκοστῆς ὅσην ἐλέφας  τὸ   ζῷον φιλοστοργίαν ἔσχεν εἰς παιδίον
[13, 51]   ὅτι Αἴξ ἐπεκαλεῖτο προείπομεν, διὰ  τὸ   Θαλλὸν τὸν κάπηλον ἐξαναλῶσαι, ὅτι
[13, 5]   Μαχάτα. Οἰκειώσασθαι δὲ θέλων καὶ  τὸ   Θετταλῶν ὲθνος ἐπαιδοποιήσατο ἐκ δύο
[13, 14]   ἥν ἐστ' ἰδειν ἥδιον  τὸ   θεωρίκον ἔχουσιν ὑμιν διανέμειν ἑκάστοτε.
[13, 82]   χρησόμενος αὐτῷ. Ο μὲν παῖς  τὸ   ἴδιον ἱμάτιον ἐπὶ τᾖ πόᾳ
[13, 49]   δἐ κατασκευάσαι, Ἀπολεῖς, ἔφη, ἐκάστου  τὸ   ἴδιον. Λεόντιον κατακειμένη μετ' ἐραστοῦ,
[13, 26]   Λαὶς ἀργός ἐστι καὶ πότις,  τὸ   καθ' ἡμέραν ὁρῶσα πίνειν κἀσθίειν
[13, 80]   βασιλεὺς οὗτος, οὕτως καὶ πρὸς  τὸ   καθῆκον ἐγκρατὴς καὶ πρὸς πρεπωδέστατον.
[13, 70]   ἑταίραν, τὴν καλουμένην Παρόραμα διὰ  τὸ   καὶ δυὸ δραχμῶν φοιτᾶν πρὸς
[13, 20]   ἐν Αἰθιοπικοῖς. Ως ἔοικε γάρ,  τὸ   κάλλος βασιλείας οἰκεῖόν ἐστιν. Θεαὶ
[13, 66]   Πλαγγὼν ἀκούουσα τῆς Βακχίδος  τὸ   κάλλος καὶ ἀποστρέψαι θέλουσα τὸν
[13, 20]   Αντιφάνην. ~Επαινῶ δὲ καὶ αὐτὸς  τὸ   κάλλος. Καὶ γὰρ ἐν ταῖς
[13, 17]   τῆς Γαλατείας καὶ ἐπαινῶν αὐτῆς  τὸ   κάλλος, προμαντευόμενος τὴν τύφλωσιν πάντα
[13, 20]   δὲ δημογέροντες θαυμάζοντες τῆς Ελένης  τὸ   κάλλος φασίν· Οὐ νέμεσις Τρῶας
[13, 81]   καλὸς φαίνοιτο. κάρτα δεῖ  τὸ   καλὸν τῶ μὴ καλῷ φαινομένῳ
[13, 70]   ἐλεγείος, δ' ἐν μέλει  τὸ   καλούμενον ποίημα Λυδήν. Παρέλιπον δὲ
[13, 81]   μικρῷ δακτύλῳ ἀφαιρετέοντα, εἰ καθορᾷ  τὸ   κάρφος. Φάντος δὲ καθορᾶν Ἄπο
[13, 23]   ἐκτίθεται· Πρῶτα μὲν γὰρ πρὸς  τὸ   κέρδος καὶ τὸ συλᾶν τοὺς
[13, 95]   καπήλου μυροπώλην ἀπέδειξεν οὕτως ἐρωτικῶς  τὸ   κόριον μετεχειρίζετο τῆς ἡλικίας αὐτῆς
[13, 34]   ἀναθεῖναι χαλκῆν, γράφων οὕτως. Καὶ  τὸ   Κοττίνας δὲ τῆς ἑταίρας εἰκόνιον,
[13, 16]   τούτων οὐδεὶς ἡδέως ἔτι προσφέρεται  τὸ   κρέας οὐδὲ τὸν ἰχθὺν οὐδ'
[13, 64]   αὐτὴν ἀξιῶσαι ἀπαγομένην τε ἐπὶ  τὸ   κρημνὸν εἰπεῖν ὡς δικαίως οἱ
[13, 21]   περὶ Δημητρίου τοῦ Φαληρέως συγγράμματι,  τὸ   κύριον αὐτῆς ὄνομα φάσκων εἶναι
[13, 60]   δὲ ἐν τῷ κατὰ Φρύνης  τὸ   κύριόν φησιν αὐτῆς εἶναι ὄνομα
[13, 83]   Ασώπιχόν φησι τὸν Επαμινώνδου ἐρώμενον  τὸ   Λευκτρικὸν τρόπαιον ἐντετυπωμένον ἔχειν ἐπὶ
[13, 45]   ὥσπερ μαινίδας ἀποτηγανίζειν, φησί, μου  τὸ   λῄδιον. Ο τοῦ Σοφοκλέους Δημοφῶν
[13, 29]   εὐθέως τ' ἀφεῖλε πᾶν αὐτοῦ  τὸ   λυποῦν κἀπέδειξεν ἵλεων. Εὔβουλος δ'
[13, 60]   κωμικὸς ἐν Νεαίριᾳ πρόκειται  τὸ   μαρτύριον καὶ Αμφις ἐν Κουρίδι.
[13, 37]   δὲ Αγαθόκλειαν καὶ Στρατονίκην ἧς  τὸ   μέγα μνημεῖον ὑπῆρχεν ἐπὶ τῇ
[13, 3]   οὐδὲ τὸν πολὺν οἶνον εἰς  τὸ   μεθύειν παρεσκευάσατο. δὲ Ηρακλῆς
[13, 67]   Πυθιονίκης δὲ τῆς ἑταίρας φανήσεται  τὸ   μὲν Αθήνησι, τὸ δ' ἐν
[13, 14]   {γὰρ} τόξα αὐτὸν ἐντείνεσθαι χαρίτων,  τὸ   μὲν ἐπ' εὐαίωνι τύχᾳ, τὸ
[13, 33]   τῇ θεῷ νικήσας. Πίνδαρός τε  τὸ   μὲν πρῶτον ἔγραψεν εἰς αὐτὸν
[13, 67]   ἐστι τῷ μεγέθει. Τοῦτο δὲ  τὸ   μὲν πρῶτον, ὅπερ εἰκός,
[13, 27]   ἐν Μαραθωνίοις φησὶ Τιμοκλῆς, Οσον  τὸ   μεταξὺ μετὰ κορίσκης μετὰ
[13, 44]   ἡμέραις ἀεί, ὀργιζομένης δὲ διὰ  τὸ   μηδὲν λαμβάνειν, ἔπειθε πῶς Οὐχ
[13, 45]   ἔδοξ' ἔχειν, πέμψασα τὴν θεραπαινίδα  τὸ   μισθάριον ἔχουσαν ἐκέλευ' ἀποφέρειν θοἰμάτιον.
[13, 48]   εἶπεν Γνάθαινα, ἐνέχυρα θέντες  τὸ   μίσθωμα ἂν ἀπεστείλατε, Ἐμμελής δ'
[13, 31]   οὗ ἂν ἐπιστραφεῖς τύχῃ, καθορᾶν  τὸ   μνῆμα καὶ πᾶσι τοῖς τὴν
[13, 31]   Λυδοὺς πάντας ἔχωσε μὲν {Λυδίας}  τὸ   νῦν ἔτι καλούμενον τῆς Εταίρας
[13, 43]   Περιλαμβάνουσα δ' αὐτόν, ὡς ἀνώμαλον  τὸ   νῶτον εἶχε παντελῶς, Τάλαν, τάλαν
[13, 93]   τῇ πρὸς ὄσφρανσιν καὶ πρὸς  τὸ   οἰκεῖον καὶ ἀλλότριον θαυμαστὸν καὶ
[13, 86]   τὸ τοιοῦτον εἶθ' ὅταν παρεισδυῇ  τὸ   οἰνάριον, τὴν πᾶσαν ἀσχημοσύνην ἐπιδείκνυνται
[13, 82]   χλανίδιον ᾤχετο, καταλιπὼν τῷ Σοφοκλεῖ  τὸ   παιδικὸν ἱμάτιον. Οἷα δὲ εἰκὸς
[13, 85]   τὸ δὲ εἰ μὴ βλέποι  τὸ   παιδίον ἤσχαλλεν. Οτ' οὖν
[13, 85]   φιλοστοργία γέγονε τοῦ θηρίου πρὸς  τὸ   παιδίον οὔτε γὰρ ἀπ' αὐτοῦ
[13, 79]   παρ' Ελλήνων φησὶν Ηρόδοτος μαθεῖν  τὸ   παισὶν χρῆσθαι. ~Φιλόπαις δ' ἦν
[13, 75]   τῶν ᾳσμάτων· δὴ καὶ  τὸ   παλαιὸν ἐκαλεῖτο παίδεια καὶ παιδικά.
[13, 16]   καὶ τῶν ἀνηδύντων. Καὶ γὰρ  τὸ   παλαιὸν παίδων ἤρων, ὡς καὶ
[13, 18]   ἐπιληψόμενος οὐδείς ἐστιν διὰ  τὸ   πάντας ξύρεσθαι. Εν Βυζαντίῳ δὲ
[13, 33]   οἶκον, ὕστερον δὲ καὶ σκόλιον  τὸ   παρὰ τὴν θυσίαν ᾀσθέν, ἐν
[13, 43]   τὴν κύλικ' ἐκπίων ἄφνω καὶ  τὸ   παράδοξον καταπλαγεὶς Δίφιλος Νὴ
[13, 78]   γὰρ αὐτοῖς αὗται αἱ φιλίαι)  τὸ   παράπαν ἐκώλυον τοὺς παιδικοὺς ἔρωτας,
[13, 41]   αὐτὴν τῶν ἐραστῶν Μανίαν· μᾶλον  τὸ   πάρεργον ἐπεκράτησ' τοὔνομα. Εδόκει
[13, 9]   οὐδὲ μικρὸν πείθεται ἑνὶ πηδαλίῳ,  τὸ   πεῖσμ' ἀπορρήξασα δὲ> ἐκ νυκτὸς
[13, 85]   δοὺς καὶ παραιτησάμενος ἀφῆκεν εἰς  τὸ   πέλαγος. Καὶ μετὰ ταῦτα ναυαγίᾳ
[13, 78]   τὸν Χαρίτωνα, προτάξας τοῦ ἑξαμέτρου  τὸ   πεντάμετρον, καθάπερ ὕστερον καὶ Διονύσιος
[13, 41]   ἔφασκον εἶναι, καὶ προσεξειργάζετο αὐτὴ  τὸ   πλεῖον. Ηνίκα σκώψειε γάρ ῥημάτιον
[13, 2]   οὐκ εἰδότων τῶν πρότερον διὰ  τὸ   πλῆθος τὸν πατέρα. Εκ τούτων
[13, 3]   Αριστοτέλης, εἰς χρῆσιν εἶναι  τὸ   πλῆθος τῶν γυναικῶν, ἀλλ' εἰς
[13, 64]   Εφεσον. Μαθοῦσα δὲ Λαοδίκη  τὸ   ποιηθὲν ὑπὸ τῆς Δανάης κατεκρήμνισεν
[13, 67]   τῆς Αθηνᾶς ἀφορώμενος νεώς καὶ  τὸ   πόλισμα, ὄψεται παρὰ τὴν ὁδὸν
[13, 8]   παραινῶ μὴ γαμεῖν. (Β) Δεδογμένον  τὸ   πρᾶγμ' ἀνερρίφθω κύβος. (Α) Πέραινε,
[13, 68]   δὴ Παλλίδης τεύξας κατέγνω διὰ  τὸ   πρᾶγμ' αὑτοῦ φυγήν. Ενταῦθα δὴ
[13, 33]   ποῖόν τι φανήσεται τοῖς Κορινθίοις  τὸ   πρᾶγμα. Πιστεύων δέ, ὡς ἕοικεν,
[13, 34]   Χαλκιοίκου βοίδιόν τι χαλκοῦν καὶ  τὸ   προειρημένον εἰκόνιον. Αλκιβιάδης δὲ
[13, 78]   τῶν νέων ἀκμὴ καὶ  τὸ   πρὸς ἀλλήλους ἑταιρισκὸν συμφρονῆσαν πολλὰς
[13, 23]   κοιλίας ὡσπερεὶ κοντοῖσι τούτοις εἰς  τὸ   πρόσθ' ἀπήγαγον. Τὰς ὀφρῦς πυρρὰς
[13, 16]   χρυσοφόρων οὐδὲ γυναικῶν βαθυκόλπων καλὸν  τὸ   πρόσωπον, ἐὰν κόσμιον πεφύκῃ. Η
[13, 81]   δάκτυλός σευ. Προσαγαγόντος δ' αὐτοῦ  τὸ   πρόσωπον πρὸς τὴν κύλικα ἐγγυτέρω
[13, 2]   Κέκροψ μίαν ἑνὶ ἔζευξεν, ἀνέδην  τὸ   πρότερον οὐσῶν τῶν συνόδων καὶ
[13, 52]   δ' (οὐδ᾽ οἶδεν οὐδεὶς ὅτε  τὸ   πρῶτον ἐγένετο. Οὐχὶ Λαὶς μὲν
[13, 67]   γὰρ ἐνταῦθα οὗ ἂν φανῇ  τὸ   πρῶτον τῆς Αθηνᾶς ἀφορώμενος
[13, 81]   Αθηναίων ἐστιῶντος αὐτόν, ἐπεὶ παρὰ  τὸ   πῦρ ἑστεὼς τὸν οἶνον
[13, 41]   τῶν λόγων. Διὸ τῆς μανίας  τὸ   ῥῆμ' ἐπεκτείνας δοκεῖ καλέσαι τις
[13, 84]   τῆς ἐπιθυμίας ἀπέστη καὶ προβαλλόμενος  τὸ   σαρκίον ἐπλησίασεν. Τῆς πράξεως ταύτης
[13, 68]   τούτοις καὶ τὸν Αγῆνα  τὸ   σατυρικὸν δραμάτιον γεγραφώς, ὅπερ ἐδίδαξεν
[13, 50]   δὲ γράψας τὸν Αγῆνα  τὸ   σατυρικὸν δραμάτιον, εἶτε Πύθων ἐστὶν
[13, 73]   μόνον μάθῃς {ἔργῳ δὲ δείξω  τὸ   σθένος τὸ τῆς θεοῦ} ἐρᾷ
[13, 81]   σοι ἀρέσκει ἄρα, ξένε,  τὸ   Σιμωνίδειον, κάρτα δοκέον τοῖς Ελλησιν
[13, 23]   γελᾶν, ἵνα θεωρώσ' οἱ παρόντες  τὸ   στόμ' ὡς κομψὸν φορεῖ. Ἂν
[13, 29]   ἐκολάκευσεν ἡδέως· ἐφίλησεν οὐχὶ συμπιέσασα  τὸ   στόμα ὥσπερ πολέμιον, ἀλλὰ τοῖσι
[13, 81]   οὐ κατ' ὀρθόν μοι πέπτωκεν  τὸ   στρατήγημα Τοιαῦτα πολλὰ δεξιῶς ἔλεγέν
[13, 23]   γὰρ πρὸς τὸ κέρδος καὶ  τὸ   συλᾶν τοὺς πέλας πάντα τἄλλ'
[13, 49]   κατακειμένη μετ' ἐραστοῦ, έπεισελθούσης εἰς  τὸ   συμπόσιον Γλυκέρας καὶ τοῦ ἐραστοῦ
[13, 35]   τὴν Οδάτιν πατὴρ εἰς  τὸ   συμπόσιον εἶπεν ἀκουόντων τῶν συνδείπνων·
[13, 46]   ἑταίρας. Κατὰ γὰρ Αγάθωνα Γυνὴ  τὸ   σῶμα δι' ἀργίαν ψυχῆς φρόνησιν
[13, 67]   παντοίοις ὀργάνοις καὶ συμφωνίαις παρέπεμπε  τὸ   σῶμα. Δικαίαρχος δ' ἐν τοῖς
[13, 47]   τινος ὑπο γραὸς τρεφομένου καὶ  τὸ   σῶμα εὖ ἔχοντος, Χαριέντως γ'
[13, 47]   Χαριέντως γ' ἔφη, νεανίσκε,  τὸ   σωμάτιον διάκεισαι. Τί οὖν οἶει,
[13, 38]   Μεταβάλλουσαι γὰρ αἱ τοιαῦται εἰς  τὸ   σῶφρον τῶν ἐπὶ τούτῷ σεμνυμένων
[13, 31]   ἰδοῦσαν ἀνελομένην τὰς κλεῖς καὶ  τὸ   τεῖχος ὑπερβᾶσαν ἀπαγγεῖλαι τοῖς Αβυδηνοῖς.
[13, 94]   τῆς μνᾶς τόκους. Καλόν γε  τὸ   τέλος τῆς εὐδαιμονίας τῷ φιλοσόφῳ
[13, 55]   ἐν Αφροδίτης ἱερῷ. Διὸ καὶ  τὸ   τέμενος κληθῆναι άνοσίας Αφροδίτης. Δείκνυσθαι
[13, 56]   τῆς καθόδου αὐτοῦ Περικλῆς  τὸ   τῇ Ἐλπινίκῃ μιχθῆναι. Πυθαίνέτος δ'
[13, 86]   διοκνοῦντος εἰσαγαγεῖν πρὸς αὐτὀν διὰ  τὸ   τὴν αὐτὴν οἰκεῖν οἰκίαν, συναισθόμενος
[13, 3]   βασιλέα, ἔτι δὲ καὶ διὰ  τὸ   τὴν βασιλίδα, ὥς φησιν Δίνων
[13, 7]   Λαρηνσίον λέγοντος Λεωνίδης ψέγων  τὸ   τῆς γαμετῆς ὄνομα τὰ ἐκ
[13, 73]   {ἔργῳ δὲ δείξω τὸ σθένος  τὸ   τῆς θεοῦ} ἐρᾷ μἐν ὄμβρου
[13, 51]   δὲ Κορώνης τῆς Ναννίου θυγάτηρ,  τὸ   τῆς Τήθης ἀναφέρουσα ἐκ τριπορνείας
[13, 34]   Ανάθημα δ' αὐτῆς ἐστιν ὑπὲρ  τὸ   τῆς Χαλκιοίκου βοίδιόν τι χαλκοῦν
[13, 86]   τινὸς διατηροῦσιν ἐν τοῖς πότοις  τὸ   τοιοῦτον εἶθ' ὅταν παρεισδυῇ τὸ
[13, 82]   Σοφοκλῆς ἀκούσας ἐποίησε εἰς αὐτὸν  τὸ   τοιοῦτον ἐπίγραμμα, χρησάμενος τῷ περὶ
[13, 93]   ἀρετῆς, μάταιοι δὲ ἐστὲ> εἰς  τὸ   τοῦ βίου χρήσιμον. Οὐδὲν γάρ
[13, 82]   τὴν ὁμιλίαν παῖς ἁρπάσας  τὸ   τοῦ Σοφοκλέους χλανίδιον ᾤχετο, καταλιπὼν
[13, 84]   ἐννοίᾳ λάβητε ὡς ἀδύνατόν ἐστι  τὸ   τυχεῖν, μάθετε παύονται οἱ ἔρωτες,
[13, 4]   γιγνόμενος χωρία ἐξ ὧν καὶ  τὸ   τῶν τέκνων αὐτῷ πλῆθος ἐγένετο.
[13, 61]   μεικάριον, μεῖζον τῆς μητρὸς ἔχων  τὸ   φύσημα; καὶ Βίων δ'
[13, 27]   νὺκτα κοιμᾶσθαι. Βαβαί, στιφρότης,  τὸ   χρῶμα, πνεῦμα, δαίμονες. Τὸ μὴ
[13, 3]   τοῦ πλήθους τῶν παλλακίδων διὰ  τὸ   ὡς δεσπότην ἄρχειν τῆς γαμετῆς




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 15/09/2005