Livre, Chap. |
[13, 27] |
εἶναι
πάνθ'
ἕτοιμα,
δεῖν
δέ
|
τι |
ἀγωνιᾶσαι
καὶ
ῥαπισθῆναί
τε
καὶ |
[13, 1] |
δὲ
δῆλος
ἦν
οὐ
πάνυ
|
τι |
ἀποδεχόμενος,
δεῖ
γάρ,
ἔφησεν,
ὦ |
[13, 14] |
πολλάκις
τοῖς
εὐπροροῦσιν
οὐ
λαβεῖν
|
τι |
βούλεται.
Αλεξις
Ελένῃ·
Ως
ὅστις |
[13, 42] |
Γελάσασ'
Ανω,
βέλτιστε,
φησίν.
Υπό
|
τι |
γὰρ
δέδοικά
σε,
μή
μου |
[13, 42] |
ποτέ.
Ο
δ'
στρατιώτης
ὑπό
|
τι |
δὴ>
σκυθρωπάσας
ἀπέπεμψε
ταύτην·
διαλιποῦσα |
[13, 11] |
περὶ
τοῦ
ἔρωτος
καὶ
αὐτούς
|
τι |
εἰπεῖν
καὶ
περὶ
κάλλους.
Καὶ |
[13, 13] |
καὶ
θεούς,
οὐκ
οἶδ'
ὅ
|
τι |
ἐστίν,
ἀλλ'
ὅμως
ἔχει
γέ |
[13, 57] |
~Καὶ
ὁ
Οὐλπιανόύς,
ὥσπερ
ἕρμαιόν
|
τι, |
ἔτι
λαλοῦντος
τοῦ
Μυρτίλου
ἔφη, |
[13, 18] |
ἔχοντα
τὸ
γένειον
ἔφησεν·
Μή
|
τι |
ἔχεις
ἐγκαλεῖν
τῇ
φύσει,
ὅτι |
[13, 57] |
ἡμεῖς,
τῷ
Σελεύκῳ
πάλιν
ἔδει
|
{τι} |
ἡμᾶς
παρ'
ἡμῶν
ἀντιπέμψαι
θηρίον |
[13, 18] |
ἢ
ξυρούμενον
ὁρᾷς,
τοῦτον
ἔχει
|
τι |
θάτερον·
ἢ
γὰρ
στρατεύειν
ἐπινοεῖν |
[13, 86] |
ἀνώρμων
καὶ
ἐβόων
ὡς
θαυμαστόν
|
τι |
θέαμα
θεώμενοι
καὶ
μακάριον
τὸν |
[13, 41] |
ἦν>
τῶν
τότε
γυναικῶν
βραχύ
|
τι |
καταδεεστέρα·
φωνῇ
δ'
ὁμιλίᾳ
τε |
[13, 41] |
τῆς
Ελλάδος,
μὴ
τὴν
Αθηναίων
|
τι |
κωλῦσαι
πόλιν,
ὑφ'
ἧς
ἅπαντές |
[13, 34] |
ἧς
διὰ
τὴν
ἐπιφάνειαν
οἴκημά
|
τι |
λέγεται
καὶ
νῦν
ἐγγυτάτω
τῆς |
[13, 30] |
τοῦτο
δ'
ἦν,
ἵνα
μή
|
τι |
λυπήσειε
τὸν
ἐραστὴν
φιλῶν.
Καλῶς |
[13, 43] |
νὴ
τὼ
θεώ
Λέγουσι
Ποντικόν
|
τι |
μειρακύλλιον
ἀναπαυόμενον
μετὰ
Γναθαίνης
ἀξιοῦν |
[13, 39] |
Υπερβολῇ
δὲ
τῆς
Λεαίνης
σχῆμά
|
τι |
περαινομένης
εὖ
παρά
τε
τῷ |
[13, 82] |
Ηλίου
καὶ
Βορέου
λόγῳ,
καί
|
τι |
πρὸς
μοιχείαν
αὐτοῦ
παραινιττόμενος
Ηλιος |
[13, 18] |
δρᾶν
ἐναντία,
ἢ
πλουσιακὸν
τούτῳ
|
τι> |
προσπίπτει
κακόν.
Τί
γὰρ
αἱ |
[13, 2] |
ὅτι
ἐν
Λακεδαίμονι
εἰς
οἴκημά
|
τι |
σκοτεινὸν
πᾶσαι
ἐνεκλείοντο
αἱ
κόραι, |
[13, 18] |
ἕκαστος
ἡμῶν
φαίνεται,
εἰ
μή
|
τι |
ταύταις
ἀντιπράττεσθ'
ὑπονοεῖς;
Διογένης
δὲ |
[13, 71] |
οἰκί'
ἐς
Ασπασίης
πωλεύμενος
οὐδέ
|
τι |
τέκμαρ
εὗρε,
λόγῳ
πολλὰς
εὑρόμενος |
[13, 53] |
τινος
τροχιλίας
ὁ
Μυρτίλος
Μή
|
τι |
τοιοῦτοι
ὑμεῖς
οἱ
φιλόσοφοι,
ἔφη, |
[13, 54] |
τινος
τροχιλίας
ὁ
Μυρτίλος
Μή
|
τι |
τοιοῦτοι
ὑμεῖς
οἱ
φιλόσοφοι,
ἔφη, |
[13, 13] |
ἐστίν,
ἀλλ'
ὅμως
ἔχει
γέ
|
τι |
τοιοῦτον,
ἐγγύς
τ'
εἰμὶ
τοὐνόματος. |
[13, 23] |
ἐντρίβεται.
Καλὸν
ἔχει
τοῦ
σώματός
|
τι· |
τοῦτο
γύμνον
δείκνυται.
Εὐφυεῖς
ὀδόντας |
[13, 21] |
ἦλθον.
Ηδέως
ἐνταῦθά
πως
λάχανόν
|
τι |
τρώγων
Ωκιμον
διεφθάρην·
κἀνταῦθα
κατελήρησα |
[13, 15] |
πάντα
τἀν
τοῖς
πίναξι,
πρίν
|
τι |
τῷ
σόφῳ
δοῦναι,
αὐτοὶ
καταρροφεῖτε |
[13, 33] |
τὰς
ἑταίρας
διαλεγόμενος
ἠγωνια
ποῖόν
|
τι |
φανήσεται
τοῖς
Κορινθίοις
τὸ
πρᾶγμα. |
[13, 34] |
ὑπὲρ
τὸ
τῆς
Χαλκιοίκου
βοίδιόν
|
τι |
χαλκοῦν
καὶ
τὸ
προειρημένον
εἰκόνιον. |
[13, 29] |
δ'
ἐπιτρόπου
καὶ
συγγενῶν,
ἦθός
|
τι |
χρυσοῦν
πρὸς
ἀρετὴν
κεκτημένης
ὄντως |