Alphabétiquement     [«   »]
τήνπρος 1
τηρεῖτε 1
Τῆς 5
τῆς 223
Τῆσδέ 1
Τὶ 1
Τί 10
Fréquences     [«    »]
160 τὸ
161 τῷ
145 ὡς
223 τῆς
227 τὸν
227 τοῦ
240 τῶν
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Athénée de Naucratis, les Deipnosophistes (ou Le Banquet des sages), livre XIII

τῆς


Livre, Chap.
[13, 34]   καὶ τὰς Αττικάς. Μεδοντίδος γοῦν  τῆς   Αβυδηνῆς ἐξ ἀκοῆς ἐρασθεὶς ἔστερξε
[13, 91]   Στησιχόρου, σχολῇ γάρ, ἀλλ' ἐκ  τῆς   Αγία τοῦ Αργείου Ιλίου Πέρσιδος
[13, 34]   μοιχὀν ἐπιθυμεῖ λαβεῖν; ὁ> ὑπὸ  τῆς   Αγιδος ἀναπώμενος γυναικὸς ἐπὶ τὰς
[13, 67]   ἂν φανῇ τὸ πρῶτον  τῆς   Αθηνᾶς ἀφορώμενος νεώς καὶ τὸ
[13, 10]   Νειτῆτιν. Ο δὲ Αρπίας ἐκπεπτώκει  τῆς   Αἰγυπτίων βασιλείας διὰ τὴν γενομένην
[13, 37]   βασιλεύς. Καὶ δεύτερος δὲ  τῆς   Αἰγύπτου βασιλεύς, Φιλάδελφος δ' ἐπίκλην,
[13, 12]   διαλαβεῖν προεστάναι τὸν Ερωτα ὥστε  τῆς   Ακαδημίας ἐκδήλως τῇ Αθηνᾷ καθιερωμένης
[13, 14]   Αλεξις Ελένῃ· Ως ὅστις αὐτῆς  τῆς>   ἀκμῆς τῶν σωμάτων ἐρᾷ, τὸν
[13, 51]   Μήποτε δὲ δεῖ γράφειν ἀντὶ  τῆς   Ανθείας Αντειαν. Οὐ γὰρ εὑρίσκομεν
[13, 85]   αὑτῆς τριακοσταῖον παρακατέθετο. Αποθανούσης δὲ  τῆς   ἀνθρώπου δεινή τις φιλοστοργία γέγονε
[13, 36]   ἔστι γένος ἐν Μασσιλίᾳ ἀπὸ  τῆς   ἀνθρώπου μέχρι νῦν Πρωτιάδαι καλούμενον·
[13, 13]   Πειραιῶς ὑπὸ τῶν κακῶν καὶ  τῆς   ἀπορίας φιλοσοφεῖν ἐπῆλθέ μοι. καί
[13, 87]   μετὰ τὸ Δαμασκὸν ἑλεῖν καὶ  τῆς   ἀποσκευῆς τῆς Δαρείου ἐγκρατὴς γενέσθαι.
[13, 19]   ῥυπαροὶ καὶ ἀνελεύθεροι, καθάπερ οἱ  τῆς   Αριστίππου παρενεχθέντες αἱρέσεως ἄσωτοι καὶ
[13, 36]   γὰρ ἐγένετο υἱὸς Εὐξένου καὶ  τῆς   Αριστοξένης. ~Θεμιστοκλῆς τε, ὥς φησι
[13, 64]   Πτολεμαίου καὶ καταφυγόντος εἰς τὀ  τῆς   Αρτέμιδος ἱερὸν συγκατέφυγεν καὶ ἀποκτεινάντων
[13, 59]   καὶ εἰκὼν αὕτη μέση  τῆς   Αρχιδάμου τοῦ Λακεδαιμονίων βασιλέως καὶ
[13, 89]   Καὶ Νυμφόδωρος δ' ἐν τῷ  τῆς   Ασίας Περίπλῳ καλλίονάς φησι γίνεσθαι
[13, 83]   Λευκτρικὸν τρόπαιον ἐντετυπωμένον ἔχειν ἐπὶ  τῆς   ἀσπίδος καὶ θαυμαστῶς αὐτὸν κινδυνεύειν,
[13, 92]   τις ψηφίσματι ἐξήλασε πάντας φιλοσόφους  τῆς   Αττικῆς, καθ' οὗ λόγον ἔγραψε
[13, 92]   νέοις ἐς κόρακας ἐρρίφασιν ἐκ  τῆς   Αττικῆς. Καὶ Σοφοκλῆς δέ τις
[13, 86]   ἐστι {ὁ} Περσαῖος περὶ  τῆς   αὐλητρίδος διαπυκτεύσας. Φησὶν γὰρ Αντίγονος
[13, 67]   βακχίδος μὲν ἦν δούλη  τῆς   αὐλητρίδος, ἐκείνη δὲ Σινώπης τῆς
[13, 38]   Πολιορκητὴς οὐ δαιμονίως ἤρα Λαμίας  τῆς   αὐλητρίδος, ἐξ ἧς ἔσχε καὶ
[13, 86]   αὑτὸν εἰσῆγεν. Εἶθ' ὕστερον πώλουμένης  τῆς   αὐλητρίδος, καθάπερ ἔθος ἐστὶν ἐν
[13, 51]   τριπορνείας ὄνομα. Καὶ Νεμεάδος δὲ  τῆς   αὐλητρίδος Ὑπερείδης μνημονεύει έν τῷ
[13, 52]   έν Πανδρόσῳ οὑτωσὶ λέγων· Ἔπειτα  τῆς   αὐτῆς ὁδοῦ πρὸς Αερόπην ἐλθοῦσα
[13, 32]   τῶν Ελλήνων σωτηρίας εἰς τὸν  τῆς   Αφροδίτης ἐλθοῦσα νεών. Διὸ καὶ
[13, 28]   παρὰ τοῖς Αθηναίοις καλουμένης Εταίρας  {τῆς}   Αφροδίτης. Περὶ ἧς φησιν
[13, 66]   πρὸς αὐτὴν Πλαγγὼν ἀκούουσα  τῆς   Βακχίδος τὸ κάλλος καὶ ἀποστρέψαι
[13, 66]   Πλαγγὼν δὲ τὸ ἄζηλον συνιδοῦσα  τῆς   Βακχίδος τὸν μὲν ἀπέπεμψεν ἐκείνῃ,
[13, 70]   φησι Κλέαρχος ἐν τοῖς Ερωτικοῖς,  τῆς   βαρβάρου Λυδῆς εἰς ἐπιθυμίαν καταστὰς
[13, 35]   Ομάρτης συναγαγὼν τοὺς ἐκ  τῆς   βασιλείας δυνάστας καὶ φίλους καὶ
[13, 64]   ἔξω τοῦ διαδήματος κοινωνὸν εἶχε  τῆς   βασιλείας, ὥς φησιν Νικόλαος
[13, 17]   τοῦ Κυθηρίου Φιλοξένου Κύκλωψ ἐρῶν  τῆς   Γαλατείας καὶ ἐπαινῶν αὐτῆς τὸ
[13, 7]   λέγοντος Λεωνίδης ψέγων τὸ  τῆς   γαμετῆς ὄνομα τὰ ἐκ τών
[13, 3]   διὰ τὸ ὡς δεσπότην ἄρχειν  τῆς   γαμετῆς τὸν βασιλέα, ἔτι δὲ
[13, 68]   πόρνην. Εστησέν τε εἰκόνα χαλκῆν  τῆς   Γλυκέρας ἐν Ροσσῷ τῆς Συρίας,
[13, 43]   Μαστιγίας μώλωπας ὑψηλοὺς ἔχων μετὰ  τῆς   Γναθαίνης ἀπὸ τύχης ἀνεπαύετο. Περιλαμβάνουσα
[13, 44]   ἀπιοῦσαν εἶδε τὴν Γναθαίνιον μετὰ  τῆς   Γναθαίνης ἐξ Αφροδισίου τινός, τό
[13, 48]   Ἐλεύθερος; Ἐπὶ δὲ τὴν θυγατέρα  τῆς   Γναθαίνης πτωχῶν έραστῶν κωμαζόντων καὶ
[13, 44]   σκυτοτομείῳ μετά τινων καθήμενος κατεσχόλαξε  τῆς   Γναθαινίου λέγων, ἑτέρῳ τρόπῳ μὲν
[13, 44]   περιλάβω τοῦ σώματος. Επειτα, φασί,  τῆς   Γναθαινίου ποτὲ τὸν Ανδρόνικον οὐ
[13, 44]   Αθήναις χαλκοτύπος σφόδρ' εὐφυής, καταλελυκυίας  τῆς   Γναθαινίου σχεδὸν οὐκέτι θ' ἑταιρεῖν
[13, 58]   λόγῳ Ὑπερεί δης ὁμολογῶν ἐρᾶν  τῆς   γυναικὸς καὶ οὐδέπω τοῦ ἔρωτος
[13, 20]   Πρίαμος ἐπὶ τῷ κάλλει  {τῆς   γυναικὸς} καίτοι ἐν δεινοῖς ὑπάρχων.
[13, 41]   καὶ ξένους ἔχουσ' ὅπου περὶ  τῆς>   γυναικός τις λόγος γένοιτο, μανίαν
[13, 64]   Λαοδίκη τὸ ποιηθὲν ὑπὸ  τῆς   Δανάης κατεκρήμνισεν τὴν ἄνθρωπον, οὐδὲν
[13, 87]   Δαμασκὸν ἑλεῖν καὶ τῆς ἀποσκευῆς  τῆς   Δαρείου ἐγκρατὴς γενέσθαι. Καταριθμησάμενος οὖν
[13, 83]   ἀγορᾳ μάντεων, γενομένης φωνῆς ἐκ  τῆς   δάφνης τῆς χαλκῆς, ἥν ἔστησαν
[13, 68]   μὲν Πυθιονίκης ὡς τεθνηκυίας μέμνηται,  τῆς   δὲ Γλυκέρας ὡς οὔσης παρ'
[13, 43]   Γνάθαινα, τοὔψον ἀποτιθείσης πᾶν σχεδὸν  τῆς   Δεξιθέας τῇ μητρί, Νὴ τὴν
[13, 56]   περὶ Ἀριστοτέλους πρώτῳ, ἐπιμελείας φάσκων  τῆς   δεούσης τετυχηκέναι ἐν ταῖς τοῦ
[13, 40]   Δημητρίῳ, καὶ ὅτι ἀπέκτεινε τὰς  τῆς   Δημοῦς θεραπαίνας στρεβλῶν. ~Περὶ δὲ
[13, 34]   ἐν Λακεδαίμονι Αναθημάτων, εἰκών ἐστι  τῆς   διαβοήτου ἑταίρας Κοττίνας, ἥν φησι
[13, 64]   Δημήτριος εἶχεν βασιλεὺς  τῆς   διαδοχῆς τελευταῖος καὶ ἔξω τοῦ
[13, 36]   ἀξιοῦντος ὡς κατὰ θεὸν γενομένης  τῆς   δόσεως ἔχειν αὐτήν, ἔλαβεν
[13, 64]   κατεκρημνίσθη, ὡς γράφει Φύλαρχος διὰ  τῆς   δωδεκάτης τάδε πάρεδρος τῆς
[13, 69]   Ροδῶπιν καλεῖ, ἀγνοῶν ὅτι ἑτέρα  τῆς   Δωρίχης ἐστὶν αὕτη, καὶ
[13, 85]   δ' αὐτὸς ἱστορεῖ Φύλαρχος διὰ  τῆς   εἰκοστῆς ὅσην ἐλέφας τὸ ζῷον
[13, 67]   Δικαίαρχος δ' ἐν τοῖς περὶ  τῆς   εἰς Τροφωνίου Καταβάσεώς φησι Ταὐτὸ
[13, 85]   γηραιοῦ ἐν τῇ πατρίδι καὶ  τῆς   ἐκφορᾶς παρὰ τὴν θάλατταν γιγνομένης
[13, 4]   προστίθησι καὶ Φερέβοιαν. Πρὸ δὲ  τῆς   Ελένης καὶ ἐκ Τροιζῆνος ἥρπασεν
[13, 20]   παρ' Ομήρῳ δὲ δημογέροντες θαυμάζοντες  τῆς   Ελένης τὸ κάλλος φασίν· Οὐ
[13, 31]   τῶν τειχῶν καὶ γενομένους ἐγκρατεῖς  τῆς   ἐλευθερίας χαριστήρια τῇ πόρνῃ ἀποδιδόντας
[13, 7]   πανταχοῦ, ἀλ' οὐχὶ γαμετῆς οὐδαμοῦ  τῆς   Ελλάδος. Αμφις δ' ἐν Αθάμαντι·
[13, 5]   Δικαίαρχος ἐν τρίτῳ περὶ τοῦ  τῆς   Ελλάδος Βίου δὲ Φίλιππος
[13, 41]   καὶ ταῦθ' ἑταίραν ἐκ μέσης  τῆς   Ελλάδος, μὴ τὴν Αθηναίων τι
[13, 31]   πανταχοῦ, ἀλλ' οὐχὶ γαμετῆς οὐδαμοῦ  τῆς   Ελλάδος. Οἶδα δὲ καὶ ἑορτήν
[13, 77]   ἄλλας ταῖς εὐνομουμέναις πόλεσιν ἐπὶ  τῆς   Ελλἀδος σπουδασθῆναι τὸδε τὸ ἔθος.
[13, 52]   περὶ Ἀκροπόλεως. ~Καὶ Ὠκίμου δὲ  τῆς   έμῆς, ὡς σὺ φής, Κύνουλκε,
[13, 17]   οὐ κλύεις, οὐκ εἰδὼς ὅτι  τῆς   ἐμῆς ψυχῆς ἡνιοχεύεις. Ο δὲ
[13, 80]   Δικαίαρχος γοῦν ἐν τῷ περὶ  τῆς   ἐν Ιλίῳ Θυσίας Βαγώου τοῦ
[13, 38]   Πολέμων φήσι ἐν τῷ περὶ  τῆς   ἐν Σικυῶνι Ποικίλης Στοᾶς θυγατέρα
[13, 3]   δι' ἀφροδισίων καὶ διὰ  τῆς   ἐν ταῖς ἀδηφαγίαις ἀπεψίας, ὥστε
[13, 65]   ἑταίρᾳ Αλῴοις ἐπὶ τῆς ἐσχάρας  τῆς   ἐν τῇ αὐλῇ Ελευσῖνι προσαγούσῃ
[13, 67]   ἐκείνη δὲ Σινώπης τῆς Θρᾳττης  τῆς   ἐξ Αἰγίνης Αθήναζε μετενεγκαμένης τὴν
[13, 84]   τὸν ἀντίτυπον τοῦ λίθου, τηνικαῦτα  τῆς   ἐπιθυμίας ἀπέστη καὶ προβαλλόμενος τὸ
[13, 64]   κατέσφαξαν. Δανάην δὲ τὴν Λεοντίου  τῆς   Επικουρείου θυγατέρα ἑταιριζομένην καὶ αὐτὴν
[13, 65]   Σινώπῃ τῇ ἑταίρᾳ Αλῴοις ἐπὶ  τῆς   ἐσχάρας τῆς ἐν τῇ αὐλῇ
[13, 31]   {Λυδίας} τὸ νῦν ἔτι καλούμενον  τῆς   Εταίρας μνῆμα, εἰς ὕψος ἄρας
[13, 34]   οὕτως. Καὶ τὸ Κοττίνας δὲ  τῆς   ἑταίρας εἰκόνιον, ἧς διὰ τὴν
[13, 56]   Σταγιρίτης οὐκ ἐξ Ἑρπυλλίδος  τῆς   ἑταίρας ἐπαιδοποίησε Νικόμαχον καὶ συνῆν
[13, 62]   δἐ καὶ Λυσίας Λαγίδος  τῆς   ἑταίρας, ἧς ἔγραψεν ἐγκώμιον Κέφαλος
[13, 61]   ἤδη γέρων ὢν ἠράσθη Θεωρίδος  τῆς   ἑταίρας. Ικετεύων οὖν τὴν Αφροδίτην
[13, 51]   γνήσιος λόγος, καὶ Ναίδος  τῆς   ἑταίρας μέμνηται, κἀν τῷ πρὸς
[13, 67]   Πάλιν δ' ὅταν ἐξετάσῃ Πυθιονίκης  τῆς   ἑταίρας ὄν, τίνα χρή προσδοκίαν
[13, 38]   Καλλιάδου τοῦ κωμικοῦ ἐκ Χορηγίδος  τῆς   ἑταίρας παιδοποιησάμενος ὡς αὐτὸς
[13, 70]   ~Καί ἐξ Ερέσου δὲ  τῆς   ἑταίρας Σαπφὼ τοῦ καλοῦ Φάωνος
[13, 65]   Νεαίρας. Ὃς καὶ περὶ Σινώπης  τῆς   ἑταίρας τάδε λέγει Αρχίαν τὸν
[13, 62]   ἔγραψεν καὶ αὐτὸς ἐγκώμιον Ναίδος  τῆς   ἑταίρας. Τὴν δὲ Ναίδα ταύτην
[13, 67]   κεκόσμηκε τὸν τάφον, Πυθιονίκης δὲ  τῆς   ἑταίρας φανήσεται τὸ μὲν Αθήνησι,
[13, 29]   τινων ὑπουργῇ πρὸς χάριν, ἐκ  τῆς   ἑταιρείας ἑταίρα τοὔνομα προσηγορεύθη. Καὶ
[13, 94]   τόκους. Καλόν γε τὸ τέλος  τῆς   εὐδαιμονίας τῷ φιλοσόφῳ μυρεψικὴ
[13, 10]   Ηρακλέους διὰ τὴν Ιόλην ἐπιγαμίαν  τῆς   Εὐρύτρου θυγατρός, Θησέως διὰ
[13, 64]   καὶ αὐτὴν Σώφρων ἐπὶ  τῆς   Εφέσου δι' ἣν αὐτὸς μὲν
[13, 18]   τετάρτῳ περὶ τοῦ Καλοῦ καὶ  τῆς   Ηδονῆς. Οὐκ ἀκαίρως δ' ὡς
[13, 14]   ἄλλον δ' οὐδὲ γινώσκει λόγον,  τῆς   ἡδονῆς ἐστ' οὐχὶ τῶν φίλων
[13, 54]   τῶν Ἡδονικῶν καλουμένων αὐτοὶ τὸν  τῆς   ἡδονῆς τοῖχον ὑποσκάπτοντες, ὥς που
[13, 53]   τῶν Ἡδονικῶν καλουμένων αὐτοὶ τὸν  τῆς   ἡδονῆς τοῖχον ὑποσκάπτοντες, ὥς που
[13, 95]   οὕτως ἐρωτικῶς τὸ κόριον μετεχειρίζετο  τῆς   ἡλικίας αὐτῆς ἀπολαύων, ἧς ῥᾷον
[13, 56]   ἐρασθέντα φησὶν αὐτὸν Ασπασίας δὶς  τῆς   ἡμέρας εἰσιόντα καὶ ἐξιόντα ἀπ'
[13, 85]   Καὶ μετὰ ταῦτα δι' ὅλης  τῆς   ἡμέρας τοὺς καλάμους λαμβάνων ἐκ
[13, 73]   δὲ δείξω τὸ σθένος τὸ  τῆς   θεοῦ} ἐρᾷ μἐν ὄμβρου γαῖ'
[13, 20]   κάλλους, καὶ τῷ πρώτῳ τὰ  τῆς   θεοῦ φέρειν τεύχη δίδοται, τῷ
[13, 67]   τῆς αὐλητρίδος, ἐκείνη δὲ Σινώπης  τῆς   Θρᾳττης τῆς ἐξ Αἰγίνης Αθήναζε
[13, 78]   αὐτὸν ἐπέδωκεν {ὁ Κρατῖνος} ὑπὲρ  τῆς   θρεψαμένης καὶ ἐπαπέθανεν
[13, 44]   ἐξάγειν; ~Καὶ Γναθαινίου δέ γε  τῆς   θυγατριδῆς αὐτῆς τάδε ἀναγράφει· Εἰς
[13, 36]   Οὗτος Νάνος ἐπιτελῶν γάμους  τῆς   θυγατρὸς κατὰ τύχην παραγενόμενον τὸν
[13, 22]   ἔχει, πάμπολλ' ἀναλίσκων ἐφ' ἑκάστῳ  τῆς   θύρας ἀπεκλειόμην. Καὶ ἐν τῷ
[13, 50]   ὅτι Φθειροπύλη ἐπεκαλεῖτο, ἐπειδήπερ ἐπὶ  τῆς   θύρας ἑστῶσα ἐφθειρίζετο. Ὑπερείδης δ'
[13, 65]   μὴ θύειν, οὐδὲ ἐκείνου οὔσης  τῆς   θυσίας, ἀλλὰ τῆς ἱερείας. ~Διαβόητος
[13, 85]   Μετεπέμψατο δὲ καὶ τὸν ἐκ  τῆς   Ιασοῦ παῖδα. Περὶ γὰρ τὴν
[13, 92]   μόνον Λυσίμαχος βασιλεὺς ἐξεκήρυξε  τῆς   ἰδίας βασιλείας ἀπελαύνων, ὡς
[13, 65]   ἐκείνου οὔσης τῆς θυσίας, ἀλλὰ  τῆς   ἱερείας. ~Διαβόητος δ' ἑταιρα γέγονε
[13, 3]   τις, φησὶν Αριστοτέλης ὅτι οὐδαμου  τῆς   Ιλιάδος Ομηρος ἐποίησε Μενελάῳ συγκοιμωμένην
[13, 26]   καὶ λαγὼς μετέωρ' ἀναπράζοντες ὑπὸ  τῆς   ἰσχύος· ὅταν δέ γηράσκωσιν ἤδη,
[13, 31]   ἕνεκα ἔχομεν, τὰ δὲ παλλακὰς  τῆς   καθ' ἡμέραν θεραπείας, τὰς δὲ
[13, 56]   Καλλίᾳ, καὶ φυγαδευθέντος μισθὸν ἔλαβε  τῆς   καθόδου αὐτοῦ Περικλῆς τὸ
[13, 38]   Φιλέταιρον δὲ τὸν Περγάμου καὶ  τῆς   Καινῆς ταύτης λεγομένης βασιλεύσαντα χώρας
[13, 32]   Αἰσχύλου περὶ ἑταιρῶν, ἀρξάμενος ἀπὸ  τῆς   καλῆς Κορίνθου, ἐπειδή μοι τὴν
[13, 21]   τῶν ἐν Σικυῶνι Πινάκων.  τῆς   καλῆς πολυμαθίας, ἄνδρες φίλοι, τῆς
[13, 21]   περὶ τῶν Αθήνησι Εταιρίδων.  τῆς   καλῆς σου πολυμαθίας, ὡς κατ'
[13, 23]   κωμικοί· ὀρθὰ προσθεῖσαι τοιαῦτα τοὔκλυτον  τῆς   κοιλίας ὡσπερεὶ κοντοῖσι τούτοις εἰς
[13, 34]   τι λέγεται καὶ νῦν ἐγγυτάτω  τῆς   Κολώνης. Ινα τὸ Διονύσιόν ἐστι,
[13, 44]   ἀκούσας Ανδρόνικος τὸ γεγονὸς ἐκ  τῆς   Κορίνθου προσφάτως ἀφιγμένος πικρῶς τε
[13, 10]   Ιάσονος διὰ τὸν Γλαύκης  τῆς   Κρέοντος, Αγαμέμνονος διὰ Κασσάνδραν.
[13, 81]   εἴχετο. Εἴρετο γάρ μιν ἀπὸ  τῆς   κύλικος κάρφος τῷ μικρῷ δακτύλῳ
[13, 35]   τοὺς ὀκτακοσίους σταδίους. Πλησίον δὲ  τῆς   κώμης γενόμενος ἐν τοὺς
[13, 2]   τὸν βουλόμενον, ὅθεν καὶ τοὺς  τῆς   κωμῳδίας ποιητὰς ἀποσιωπῆσαι τοῦτο, πολλάκις
[13, 26]   χειρὸς ἤδη λαμβάνει. Μνημονεύει δὲ  τῆς   Λαίδος καὶ Αναξανδρίδης ἐν Γεροντομανίᾳ
[13, 39]   ἧς ἐροῦμεν. Πάλιν δὲ περὶ  τῆς   Λαμίας Μάχων οὕτω γράφει·
[13, 64]   τῆς δωδεκάτης τάδε πάρεδρος  τῆς   Λαοδίκης Δανάη, πιστευομένη ὑπ' αὐτῆς
[13, 39]   Χρείαις φησὶν οὕτως· Υπερβολῇ δὲ  τῆς   Λεαίνης σχῆμά τι περαινομένης εὖ
[13, 18]   δ' ὡς ἐμαυτὸν πείθω, μεμνήσομαι  τῆς   λέξεως· χαίρω γὰρ πάνυ τῷ
[13, 64]   ἐπηρτημένον αὐτῇ κίνδυνον, ἀνακρινομένην ὑπο  τῆς   Λοαδίκης οὐδ' ἀποκρίσεως αὐτὴν ἀξιῶσαι
[13, 42]   εἶωαι γλαφυρὸς ἀστεῖός θ' ἅμα,  τῆς   Μανίας ἄριστα παιζούσης σφόδρα ἀνισταμένης
[13, 41]   στρεβλῶν. ~Περὶ δὲ τοῦ εἰρημένου  τῆς   Μανίας ὀνόματος Μάχων τάδε
[13, 41]   προσέκειτο μανία τῶν λόγων. Διὸ  τῆς   μανίας τὸ ῥῆμ' ἐπεκτείνας δοκεῖ
[13, 75]   ἰαίνει. Λέγει δὲ καὶ ὡς  τῆς   Μεγαλοστράτης οὐ μετρίως ἐρασθείς, ποιητρίας
[13, 35]   διδόναι τὴν θυγατέρα. Ακμαζούσης οὖν  τῆς   μέθης εἰσκαλέσας τὴν Οδάτιν
[13, 68]   ἐπὶ θάλατταν καὶ ἀποστάντος. Καὶ  τῆς   μὲν Πυθιονίκης ὡς τεθνηκυίας μέμνηται,
[13, 52]   καὶ Μετάνειρα Νικόστρατος δὲ  τῆς   μέσης κωμῳδίας ποιητὴς έν Πανδρόσῳ
[13, 64]   τὰ πάντα, Λεοντίου δ' οὖσα  τῆς   μετ' Επικούρου τοῦ φυσικοῦ σχολασάσης
[13, 61]   εἰπών Οὐ σιωπήσῃ, μεικάριον, μεῖζον  τῆς   μητρὸς ἔχων τὸ φύσημα; καὶ
[13, 63]   δι' ἐκείνων ἕλεον ἕξων χωρὶς  τῆς   μητρός, καίτοι ἔθος ἐχόντων τῶν
[13, 10]   Θησέως διὰ τὴν Φαίδρας  τῆς   Μίνωος, Αθάμαντος διὰ τὸν
[13, 94]   οἴσω δέ σοι ἐννέ' ὀβολοὺς  τῆς   μνᾶς τόκους. Καλόν γε τὸ
[13, 51]   ἦν αἰσχροτάτη. Ἦν δὲ Κορώνης  τῆς   Ναννίου θυγάτηρ, τὸ τῆς Τήθης
[13, 51]   στρατὸν στείχοντα παραλίαν ἄκραν. Μνημονεύει  τῆς   Ναννίου καὶ Ἄλεξις ἐν Ταραντίνοις
[13, 69]   Καὶ Αρχεδίκη δ' ἦν ἐκ  τῆς   Ναυκράτεως καὶ αὐτὴ ἑταίρα καλή.
[13, 3]   ἐκλελυμένοι τοῖς σώμασι ἐν τοῖς  τῆς   νεότητος χρόνοις διὰ μέθης
[13, 56]   Ἐρωτικῶν, οὐχ ἕνεκεν Ασπασίας οὐ  τῆς   νεωτέρας ἀλλὰ τῆς Σωκράτει τῷ
[13, 34]   Αλκιβιάδης, Δαμασάνδραν τὴν Λαίδος  τῆς   νεωτέρας μητέρα καὶ Θεοδότην· ὑφ'
[13, 44]   καταμαθὼν ἐπυνθάνετο μίσθωμα πράσσεται πόσον  τῆς   νυκτός. Η Γνάθαινα δ' εἰς
[13, 30]   βορᾷ, διδόναι νόμιζ' αὐτὸν σὺ  τῆς   νυκτὸς λόγον. Τὰ αὐτὰ εἴρηκεν
[13, 44]   μὴ θᾶττον ἐκατήσῃ ποτε ἐκ  τῆς   ὁδου, τὰ γύναια ταυτὶ καταβαλῶ
[13, 6]   σκεύη γὰρ ἕλκων ᾤχετ' ἐκ  τῆς   οἰκίας. Οἱ Σινώπῃ δ' αὖ
[13, 37]   τεσσαρεσκαιδεκάτῃ τῶν Ιστοριῶν Κλεινοῦς φησι  τῆς   οἰνοχούσης αὐτῳ εἰκόνας πολλὰς ἀνακεῖσθαι
[13, 84]   θεωρῶν ἐπιθυμήσαντά τινα συγκατακλεισθῆναι καὶ  τῆς   ὁμιλίας καταλιπεῖν στέφανον. φωραθέντος δ'
[13, 91]   ἔφη Ἐν δὲ πλατυσμὸς πουλυμαθημοσύνης,  τῆς   οὐ κενεώτερον ἄλλο. Τί γὰρ
[13, 91]   θαυμασάντων Κύνουλκος ἔφη Πουλυμαθημοσύνης,  τῆς   οὐ κενεώτερον οὐδέν. Ιππων ἔφη
[13, 56]   ὅτε ὑπὲρ τοῦ βίου καὶ  τῆς   οὐσίας ἐκινδύνευε. Καὶ Κίμωνος δ'
[13, 59]   ποιήσας τοὺς ἐπιλογικοὺς οἴκτους ἐκ  τῆς   ὄψεως αὐτῆς ἐπερρητόρευσεν δεισιδαιμονῆσαί τε
[13, 47]   αὐτῇ συμβαλλομένων εἰς βολροφακῆν καὶ  τῆς   παιδίσκης έν τῷ καθαίρειν εἰς
[13, 86]   οὔσης εὐρυχωρίας παρ' αὐτῷ, βουλομένης  τῆς   παιδίσκης παρακαθίσαι οὐκ ἐπέτρεψεν, ἀλλὰ
[13, 28]   φιλίας ὀνόματι προσηγορευμένας {ἢ} ἀπὸ  τῆς   παρὰ τοῖς Αθηναίοις καλουμένης Εταίρας
[13, 77]   Χῖος ἐν τῳ περὶ  τῆς   πατρίδος συγγράματι. ~Ιερώνυμος δ'
[13, 58]   Ὑπερείδης δ' ῥήτωρ ἐκ  τῆς   πατρῴας οἰκίας τὸν ὑἱὸν ἀποβαλὼν
[13, 69]   εἰς τὴν Ναύκτατιν ἀπαίροντος διὰ  τῆς   ποιήσεως διαβάλλει ὡς πολλὰ τοῦ
[13, 67]   εἶναι καὶ> μάλιστα μὲν ὑπὸ  τῆς   πόλεως δημοσίᾳ κατεσκευασμένον, εἰ δὲ
[13, 31]   ὥς φησι Πάμφιλος· κατεχομένης γὰρ  τῆς   πόλεως δουλείᾳ τοὺς φρουροὺς τοὺς
[13, 12]   εἶναι συνεργὸν ὑπάρχοντα πρὸς τὴν  τῆς   πόλεως σωτηρίαν. Οτι δὲ καὶ
[13, 42]   δ' ἧν συμπαρειληφώς τινας ἐκ  τῆς   πόλεως τῶν ἐπιγελᾶν εἰθισμένων ἅπαντα
[13, 26]   ἐν δράματι καὶ περὶ  τῆς   πολυθρυλήτου Λαίδος τάδε λέγει· Αὕτη
[13, 19]   εἰκός, περὶ τοῦ βίου καὶ  τῆς   προσποιητοῦ ἐπιτηδεύσεως ἔφη ὡς οἱ
[13, 89]   ἐν τῇ πέπτῃ τῶν Περσικῶν  τῆς   πρώτης συντάξεώς φησιν ὅτι
[13, 78]   ἐχαρίσατο, τοῦτο ἐμφήνας τοῖς πυνθανομένοις  τῆς   Πυθίας ὅπως αὐτῷ ἐπιθῶνται. Εχρησεν
[13, 50]   Χίας Ἐπιστολῆς, ὅτι μετὰ τὸν  τῆς   Πυθιονίκης θάνατον Ἅρπαλος μετέπέμψατο
[13, 92]   πάντα ἄριστοι ἐξέβαλον τοὺς σοφιστὰς  τῆς   Ρώμης ὡς διαφθείροντας τοὺς νέους,
[13, 65]   ~Δημήτριος δ' Φαληρεὺς Λαμπιτοῦς  τῆς   Σαμίας ἑταίρας ἐρασθεὶς ἡδέως δι'
[13, 67]   μὲν ἐν Κιλικίᾳ τελευτησάντων ὑπὲρ  τῆς   σῆς βασιλείας καὶ τῆς τῶν
[13, 50]   καὶ Φανοστράτης. Καὶ περὶ μὲν  τῆς   Σινώπης Ηρόδικος Κρατήτειος ἐν
[13, 15]   μόνον ἐξηλωκότες τὸν ἀρχηγόν ὑμῶν  τῆς   σόφιας Ζήνωνα τὸν Φοίνικα, ὃς
[13, 20]   γύνη καλλίστη, καλλίστας γεννώσης  τῆς   Σπάρτης τὰς γυναῖκας. Διὸ καὶ
[13, 15]   κᾆτα ἀποβλέψας εἰς τοὺς τὰ  τῆς   στοᾶς αἱρουμένους τὰ Ερμείου τοῦ
[13, 66]   ἔρωτος, ὡς ἀδύνατον ἦν, ᾔτησε  τῆς   συνουσίας μισθὸν τὸν Βακχίδος ὅρμον
[13, 68]   χαλκῆν τῆς Γλυκέρας ἐν Ροσσῷ  τῆς   Συρίας, οὗπερ καὶ σὲ καὶ
[13, 56]   Ασπασίας οὐ τῆς νεωτέρας ἀλλὰ  τῆς   Σωκράτει τῷ σοφῷ συγγενομένης καίπερ
[13, 93]   ἐχαρίσθη δὲ αὐτῷ ὑπὸ Ξανθίππης  τῆς   Σωκράτους γυναικὸς μετὰ τὸν ἐκείνου
[13, 12]   τῇ τῶν παραταττομένων φιλίᾳ κειμένης  τῆς   σωτηρίας τε καὶ νίκης. Καὶ
[13, 24]   οὐ πόθου χάριν. Ελλάδος ἔγωγε  τῆς   ταλαιπώρου στένω, Κυδίαν ναύαρχον ἐξεπέμψατο.
[13, 67]   τὸν βωμὸν Πυθιονίκης Αφροδίτης, ἃμα  τῆς   τε παρὰ θεῶν τιμωρίας καταφρονῶν
[13, 94]   ἁρμόζοντα δεῖν εἶναι καὶ τὰ  τῆς   τέχνης. Εξῆς δὲ τούτοις
[13, 23]   ποτε, ἀνέβαλον καινὰς ἑταίρας, πρωτοπείρους  τῆς   τέχνης· εὐθὺς ἀναπλάττουσι ταύτας, ὥστε
[13, 51]   Κορώνης τῆς Ναννίου θυγάτηρ, τὸ  τῆς   Τήθης ἀναφέρουσα ἐκ τριπορνείας ὄνομα.
[13, 21]   τῆς καλῆς πολυμαθίας, ἄνδρες φίλοι,  τῆς   τοῦ γραμματικοῦ τοῦδε, ὃς οὐδ'
[13, 17]   ἐρώμενον, ὅπως διὰ παντὸς ἀπολαύῃ  τῆς   τοῦ θεωρεῖν ἡδονῆς. Λέγει δ'
[13, 64]   ἐσθῆτα καὶ ῥάκια λαβοῦσα θεραπαινίδος  τῆς   τυχούσης συλληφθεῖσα ἀπήχθη μετὰ τῶν
[13, 59]   θεασάμενος Κράτης κυνικὸς ἔφη  τῆς   τῶν Ελλήνων ἀκρασίας ἀνάθημα. Ἕστηκε
[13, 67]   ὑπὲρ τῆς σῆς βασιλείας καὶ  τῆς   τῶν Ελλήνων ἐλευθερίας οὐδέπω νῦν
[13, 32]   αἱ Κορίνθιαι ἑταῖραι εὔξαντο ὑπὲρ  τῆς   τῶν Ελλήνων σωτηρίας εἰς τὸν
[13, 45]   παρ' ἐμοῦ, φίλτατε. Καλλιστίου δὲ  τῆς   Υὸς καλουμένης πρὸς τὴν ἑαυτῆς
[13, 35]   ὑποκάτω χώρας, δὲ Ζαριάδρης  τῆς   ὑπεράνω Κασπίων πυλῶν μέχρι τοῦ
[13, 35]   μὲν Υστάσπης Μηδίας καὶ  τῆς   ὑποκάτω χώρας, δὲ Ζαριάδρης
[13, 10]   Αθάμαντος διὰ τὸν Θεμιστοῦς  τῆς   Υψέως, Ιάσονος διὰ τὸν
[13, 50]   Καλλικράτης ἐν Μοσχίωνι. Περὶ δὲ  τῆς   Φανοστράτης Απολλόδωρός φησιν έν τῷ
[13, 19]   τὴν εὐτέλειαν εὑρίσκεσθε ἐπὶ ταῖς  τῆς   φιλαργυρίας θύραις ῥυπαρῶς ζῶντες καὶ
[13, 28]   μόνας τῶν ἄλλων γυναικῶν τῷ  τῆς   φιλίας ὀνόματι προσηγορευμένας {ἢ} ἀπὸ
[13, 59]   Αρχιδάμου τοῦ Λακεδαιμονίων βασιλέως καὶ  τῆς   Φιλίππου τοῦ Αμύντου, ἔχουσα ἐπιγραφὴν
[13, 34]   ἀποθανὼν ἐκηδεύθη ἐν Μελίσσῃ κώμῃ  τῆς   Φρυγίας, ἐπιβουλευθεὶς ὑπὸ Φαρναβάζου. Εἴδομεν
[13, 59]   αὐτὸν ἐν Θεσπιαῖς. Αὐτῆς δὲ  τῆς   Φρύνης οἱ περικτίονες ἀνδριάντα ποιήσαντες
[13, 64]   Σελεύκου νικηθέντος καὶ μόλις ἐκ  τῆς   φυγῆς διασωθέντος αὐτὴ μεταμφιεσαμένη τὴν
[13, 83]   γενομένης φωνῆς ἐκ τῆς δάφνης  τῆς   χαλκῆς, ἥν ἔστησαν Μεταποντῖνοι κατὰ
[13, 34]   δ' αὐτῆς ἐστιν ὑπὲρ τὸ  τῆς   Χαλκιοίκου βοίδιόν τι χαλκοῦν καὶ
[13, 26]   ὥστε, φίλτατε, τἀργύριον ἐκ  τῆς   χειρὸς ἤδη λαμβάνει. Μνημονεύει δὲ
[13, 95]   ἀριθμῆσαι {ὅσου ἐλάττους ἦσαν}  τῆς   χειρὸς τοὺς δακτύλους. Καί μοι
[13, 50]   φησιν Θεόπομπος ἐν τοῖς περὶ  τῆς   Χίας Ἐπιστολῆς, ὅτι μετὰ τὸν
[13, 31]   καὶ τελευσάσης συναγαγὼν τοὺς ἐκ  τῆς   χώρας Λυδοὺς πάντας ἔχωσε μὲν
[13, 15]   δεῖ μὴ τῶν σωμάτων ἀλλὰ  τῆς   ψυχῆς ἐρᾶν· οἵτινες μέχρι ὀκτὼ
[13, 34]   σύν Αξιόχῳ, ὃς ἦν αὐτοῦ  τῆς   ὥρας ἐραστής, ὥς φησιν Λυσίας
[13, 31]   τὴν Σάμον, ἐργασάμεναι ἱκανῶς ἀπὸ  τῆς   ὥρας. Εὐάλκης δ' ἐν τοῖς
[13, 45]   τότε γενόμενον. Αὕτη δ' ὀψὲ  τῆς   ὥρας ποτὲ εἰσῆλθεν ἐπὶ κώθωνα




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 15/09/2005