Livre, Chap.
[13, 34]	καὶ τὰς Αττικάς. Μεδοντίδος γοῦν	τῆς	Αβυδηνῆς ἐξ ἀκοῆς ἐρασθεὶς ἔστερξε
[13, 91]	Στησιχόρου, σχολῇ γάρ, ἀλλ' ἐκ	τῆς	Αγία τοῦ Αργείου Ιλίου Πέρσιδος
[13, 34]	μοιχὀν ἐπιθυμεῖ λαβεῖν; ὁ> ὑπὸ	τῆς	Αγιδος ἀναπώμενος γυναικὸς ἐπὶ τὰς
[13, 67]	ἂν φανῇ τὸ πρῶτον ὁ	τῆς	Αθηνᾶς ἀφορώμενος νεώς καὶ τὸ
[13, 10]	Νειτῆτιν. Ο δὲ Αρπίας ἐκπεπτώκει	τῆς	Αἰγυπτίων βασιλείας διὰ τὴν γενομένην
[13, 37]	βασιλεύς. Καὶ ὁ δεύτερος δὲ	τῆς	Αἰγύπτου βασιλεύς, Φιλάδελφος δ' ἐπίκλην,
[13, 12]	διαλαβεῖν προεστάναι τὸν Ερωτα ὥστε	τῆς	Ακαδημίας ἐκδήλως τῇ Αθηνᾷ καθιερωμένης
[13, 14]	Αλεξις Ελένῃ· Ως ὅστις αὐτῆς	τῆς>	ἀκμῆς τῶν σωμάτων ἐρᾷ, τὸν
[13, 51]	Μήποτε δὲ δεῖ γράφειν ἀντὶ	τῆς	Ανθείας Αντειαν. Οὐ γὰρ εὑρίσκομεν
[13, 85]	αὑτῆς τριακοσταῖον παρακατέθετο. Αποθανούσης δὲ	τῆς	ἀνθρώπου δεινή τις φιλοστοργία γέγονε
[13, 36]	ἔστι γένος ἐν Μασσιλίᾳ ἀπὸ	τῆς	ἀνθρώπου μέχρι νῦν Πρωτιάδαι καλούμενον·
[13, 13]	Πειραιῶς ὑπὸ τῶν κακῶν καὶ	τῆς	ἀπορίας φιλοσοφεῖν ἐπῆλθέ μοι. καί
[13, 87]	μετὰ τὸ Δαμασκὸν ἑλεῖν καὶ	τῆς	ἀποσκευῆς τῆς Δαρείου ἐγκρατὴς γενέσθαι.
[13, 19]	ῥυπαροὶ καὶ ἀνελεύθεροι, καθάπερ οἱ	τῆς	Αριστίππου παρενεχθέντες αἱρέσεως ἄσωτοι καὶ
[13, 36]	γὰρ ἐγένετο υἱὸς Εὐξένου καὶ	τῆς	Αριστοξένης. ~Θεμιστοκλῆς τε, ὥς φησι
[13, 64]	Πτολεμαίου καὶ καταφυγόντος εἰς τὀ	τῆς	Αρτέμιδος ἱερὸν συγκατέφυγεν καὶ ἀποκτεινάντων
[13, 59]	καὶ ἡ εἰκὼν αὕτη μέση	τῆς	Αρχιδάμου τοῦ Λακεδαιμονίων βασιλέως καὶ
[13, 89]	Καὶ Νυμφόδωρος δ' ἐν τῷ	τῆς	Ασίας Περίπλῳ καλλίονάς φησι γίνεσθαι
[13, 83]	Λευκτρικὸν τρόπαιον ἐντετυπωμένον ἔχειν ἐπὶ	τῆς	ἀσπίδος καὶ θαυμαστῶς αὐτὸν κινδυνεύειν,
[13, 92]	τις ψηφίσματι ἐξήλασε πάντας φιλοσόφους	τῆς	Αττικῆς, καθ' οὗ λόγον ἔγραψε
[13, 92]	νέοις ἐς κόρακας ἐρρίφασιν ἐκ	τῆς	Αττικῆς. Καὶ Σοφοκλῆς δέ τις
[13, 86]	ἐστι {ὁ} Περσαῖος ὁ περὶ	τῆς	αὐλητρίδος διαπυκτεύσας. Φησὶν γὰρ Αντίγονος
[13, 67]	Ἣ βακχίδος μὲν ἦν δούλη	τῆς	αὐλητρίδος, ἐκείνη δὲ Σινώπης τῆς
[13, 38]	Πολιορκητὴς οὐ δαιμονίως ἤρα Λαμίας	τῆς	αὐλητρίδος, ἐξ ἧς ἔσχε καὶ
[13, 86]	αὑτὸν εἰσῆγεν. Εἶθ' ὕστερον πώλουμένης	τῆς	αὐλητρίδος, καθάπερ ἔθος ἐστὶν ἐν
[13, 51]	τριπορνείας ὄνομα. Καὶ Νεμεάδος δὲ	τῆς	αὐλητρίδος Ὑπερείδης μνημονεύει έν τῷ
[13, 52]	έν Πανδρόσῳ οὑτωσὶ λέγων· Ἔπειτα	τῆς	αὐτῆς ὁδοῦ πρὸς Αερόπην ἐλθοῦσα
[13, 32]	τῶν Ελλήνων σωτηρίας εἰς τὸν	τῆς	Αφροδίτης ἐλθοῦσα νεών. Διὸ καὶ
[13, 28]	παρὰ τοῖς Αθηναίοις καλουμένης Εταίρας	{τῆς}	Αφροδίτης. Περὶ ἧς φησιν ὁ
[13, 66]	πρὸς αὐτὴν ἡ Πλαγγὼν ἀκούουσα	τῆς	Βακχίδος τὸ κάλλος καὶ ἀποστρέψαι
[13, 66]	Πλαγγὼν δὲ τὸ ἄζηλον συνιδοῦσα	τῆς	Βακχίδος τὸν μὲν ἀπέπεμψεν ἐκείνῃ,
[13, 70]	φησι Κλέαρχος ἐν τοῖς Ερωτικοῖς,	τῆς	βαρβάρου Λυδῆς εἰς ἐπιθυμίαν καταστὰς
[13, 35]	ὁ Ομάρτης συναγαγὼν τοὺς ἐκ	τῆς	βασιλείας δυνάστας καὶ φίλους καὶ
[13, 64]	ἔξω τοῦ διαδήματος κοινωνὸν εἶχε	τῆς	βασιλείας, ὥς φησιν Νικόλαος ὁ
[13, 17]	τοῦ Κυθηρίου Φιλοξένου Κύκλωψ ἐρῶν	τῆς	Γαλατείας καὶ ἐπαινῶν αὐτῆς τὸ
[13, 7]	λέγοντος ὁ Λεωνίδης ψέγων τὸ	τῆς	γαμετῆς ὄνομα τὰ ἐκ τών
[13, 3]	διὰ τὸ ὡς δεσπότην ἄρχειν	τῆς	γαμετῆς τὸν βασιλέα, ἔτι δὲ
[13, 68]	πόρνην. Εστησέν τε εἰκόνα χαλκῆν	τῆς	Γλυκέρας ἐν Ροσσῷ τῆς Συρίας,
[13, 43]	Μαστιγίας μώλωπας ὑψηλοὺς ἔχων μετὰ	τῆς	Γναθαίνης ἀπὸ τύχης ἀνεπαύετο. Περιλαμβάνουσα
[13, 44]	ἀπιοῦσαν εἶδε τὴν Γναθαίνιον μετὰ	τῆς	Γναθαίνης ἐξ Αφροδισίου τινός, τό
[13, 48]	Ἐλεύθερος; Ἐπὶ δὲ τὴν θυγατέρα	τῆς	Γναθαίνης πτωχῶν έραστῶν κωμαζόντων καὶ
[13, 44]	σκυτοτομείῳ μετά τινων καθήμενος κατεσχόλαξε	τῆς	Γναθαινίου λέγων, ἑτέρῳ τρόπῳ μὲν
[13, 44]	περιλάβω τοῦ σώματος. Επειτα, φασί,	τῆς	Γναθαινίου ποτὲ τὸν Ανδρόνικον οὐ
[13, 44]	Αθήναις χαλκοτύπος σφόδρ' εὐφυής, καταλελυκυίας	τῆς	Γναθαινίου σχεδὸν οὐκέτι θ' ἑταιρεῖν
[13, 58]	λόγῳ Ὑπερεί δης ὁμολογῶν ἐρᾶν	τῆς	γυναικὸς καὶ οὐδέπω τοῦ ἔρωτος
[13, 20]	ὁ Πρίαμος ἐπὶ τῷ κάλλει	{τῆς	γυναικὸς} καίτοι ἐν δεινοῖς ὑπάρχων.
[13, 41]	καὶ ξένους ἔχουσ' ὅπου περὶ	τῆς>	γυναικός τις λόγος γένοιτο, μανίαν
[13, 64]	ἡ Λαοδίκη τὸ ποιηθὲν ὑπὸ	τῆς	Δανάης κατεκρήμνισεν τὴν ἄνθρωπον, οὐδὲν
[13, 87]	Δαμασκὸν ἑλεῖν καὶ τῆς ἀποσκευῆς	τῆς	Δαρείου ἐγκρατὴς γενέσθαι. Καταριθμησάμενος οὖν
[13, 83]	ἀγορᾳ μάντεων, γενομένης φωνῆς ἐκ	τῆς	δάφνης τῆς χαλκῆς, ἥν ἔστησαν
[13, 68]	μὲν Πυθιονίκης ὡς τεθνηκυίας μέμνηται,	τῆς	δὲ Γλυκέρας ὡς οὔσης παρ'
[13, 43]	Γνάθαινα, τοὔψον ἀποτιθείσης πᾶν σχεδὸν	τῆς	Δεξιθέας τῇ μητρί, Νὴ τὴν
[13, 56]	περὶ Ἀριστοτέλους πρώτῳ, ἐπιμελείας φάσκων	τῆς	δεούσης τετυχηκέναι ἐν ταῖς τοῦ
[13, 40]	Δημητρίῳ, καὶ ὅτι ἀπέκτεινε τὰς	τῆς	Δημοῦς θεραπαίνας στρεβλῶν. ~Περὶ δὲ
[13, 34]	ἐν Λακεδαίμονι Αναθημάτων, εἰκών ἐστι	τῆς	διαβοήτου ἑταίρας Κοττίνας, ἥν φησι
[13, 64]	Δημήτριος εἶχεν ὁ βασιλεὺς ὁ	τῆς	διαδοχῆς τελευταῖος καὶ ἔξω τοῦ
[13, 36]	ἀξιοῦντος ὡς κατὰ θεὸν γενομένης	τῆς	δόσεως ἔχειν αὐτήν, ἔλαβεν ὁ
[13, 64]	κατεκρημνίσθη, ὡς γράφει Φύλαρχος διὰ	τῆς	δωδεκάτης τάδε Ἡ πάρεδρος τῆς
[13, 69]	Ροδῶπιν καλεῖ, ἀγνοῶν ὅτι ἑτέρα	τῆς	Δωρίχης ἐστὶν αὕτη, ἡ καὶ
[13, 85]	δ' αὐτὸς ἱστορεῖ Φύλαρχος διὰ	τῆς	εἰκοστῆς ὅσην ἐλέφας τὸ ζῷον
[13, 67]	Δικαίαρχος δ' ἐν τοῖς περὶ	τῆς	εἰς Τροφωνίου Καταβάσεώς φησι Ταὐτὸ
[13, 85]	γηραιοῦ ἐν τῇ πατρίδι καὶ	τῆς	ἐκφορᾶς παρὰ τὴν θάλατταν γιγνομένης
[13, 4]	προστίθησι καὶ Φερέβοιαν. Πρὸ δὲ	τῆς	Ελένης καὶ ἐκ Τροιζῆνος ἥρπασεν
[13, 20]	παρ' Ομήρῳ δὲ δημογέροντες θαυμάζοντες	τῆς	Ελένης τὸ κάλλος φασίν· Οὐ
[13, 31]	τῶν τειχῶν καὶ γενομένους ἐγκρατεῖς	τῆς	ἐλευθερίας χαριστήρια τῇ πόρνῃ ἀποδιδόντας
[13, 7]	πανταχοῦ, ἀλ' οὐχὶ γαμετῆς οὐδαμοῦ	τῆς	Ελλάδος. Αμφις δ' ἐν Αθάμαντι·
[13, 5]	Δικαίαρχος ἐν τρίτῳ περὶ τοῦ	τῆς	Ελλάδος Βίου ὁ δὲ Φίλιππος
[13, 41]	καὶ ταῦθ' ἑταίραν ἐκ μέσης	τῆς	Ελλάδος, μὴ τὴν Αθηναίων τι
[13, 31]	πανταχοῦ, ἀλλ' οὐχὶ γαμετῆς οὐδαμοῦ	τῆς	Ελλάδος. Οἶδα δὲ καὶ ἑορτήν
[13, 77]	ἄλλας ταῖς εὐνομουμέναις πόλεσιν ἐπὶ	τῆς	Ελλἀδος σπουδασθῆναι τὸδε τὸ ἔθος.
[13, 52]	περὶ Ἀκροπόλεως. ~Καὶ Ὠκίμου δὲ	τῆς	έμῆς, ὡς σὺ φής, Κύνουλκε,
[13, 17]	οὐ κλύεις, οὐκ εἰδὼς ὅτι	τῆς	ἐμῆς ψυχῆς ἡνιοχεύεις. Ο δὲ
[13, 80]	Δικαίαρχος γοῦν ἐν τῷ περὶ	τῆς	ἐν Ιλίῳ Θυσίας Βαγώου τοῦ
[13, 38]	Πολέμων φήσι ἐν τῷ περὶ	τῆς	ἐν Σικυῶνι Ποικίλης Στοᾶς θυγατέρα
[13, 3]	δι' ἀφροδισίων ἢ καὶ διὰ	τῆς	ἐν ταῖς ἀδηφαγίαις ἀπεψίας, ὥστε
[13, 65]	ἑταίρᾳ Αλῴοις ἐπὶ τῆς ἐσχάρας	τῆς	ἐν τῇ αὐλῇ Ελευσῖνι προσαγούσῃ
[13, 67]	ἐκείνη δὲ Σινώπης τῆς Θρᾳττης	τῆς	ἐξ Αἰγίνης Αθήναζε μετενεγκαμένης τὴν
[13, 84]	τὸν ἀντίτυπον τοῦ λίθου, τηνικαῦτα	τῆς	ἐπιθυμίας ἀπέστη καὶ προβαλλόμενος τὸ
[13, 64]	κατέσφαξαν. Δανάην δὲ τὴν Λεοντίου	τῆς	Επικουρείου θυγατέρα ἑταιριζομένην καὶ αὐτὴν
[13, 65]	Σινώπῃ τῇ ἑταίρᾳ Αλῴοις ἐπὶ	τῆς	ἐσχάρας τῆς ἐν τῇ αὐλῇ
[13, 31]	{Λυδίας} τὸ νῦν ἔτι καλούμενον	τῆς	Εταίρας μνῆμα, εἰς ὕψος ἄρας
[13, 34]	οὕτως. Καὶ τὸ Κοττίνας δὲ	τῆς	ἑταίρας εἰκόνιον, ἧς διὰ τὴν
[13, 56]	ὁ Σταγιρίτης οὐκ ἐξ Ἑρπυλλίδος	τῆς	ἑταίρας ἐπαιδοποίησε Νικόμαχον καὶ συνῆν
[13, 62]	δἐ καὶ ὁ Λυσίας Λαγίδος	τῆς	ἑταίρας, ἧς ἔγραψεν ἐγκώμιον Κέφαλος
[13, 61]	ἤδη γέρων ὢν ἠράσθη Θεωρίδος	τῆς	ἑταίρας. Ικετεύων οὖν τὴν Αφροδίτην
[13, 51]	γνήσιος ὁ λόγος, καὶ Ναίδος	τῆς	ἑταίρας μέμνηται, κἀν τῷ πρὸς
[13, 67]	Πάλιν δ' ὅταν ἐξετάσῃ Πυθιονίκης	τῆς	ἑταίρας ὄν, τίνα χρή προσδοκίαν
[13, 38]	Καλλιάδου τοῦ κωμικοῦ ἐκ Χορηγίδος	τῆς	ἑταίρας παιδοποιησάμενος ὡς ὁ αὐτὸς
[13, 70]	~Καί ἡ ἐξ Ερέσου δὲ	τῆς	ἑταίρας Σαπφὼ τοῦ καλοῦ Φάωνος
[13, 65]	Νεαίρας. Ὃς καὶ περὶ Σινώπης	τῆς	ἑταίρας τάδε λέγει Αρχίαν τὸν
[13, 62]	ἔγραψεν καὶ αὐτὸς ἐγκώμιον Ναίδος	τῆς	ἑταίρας. Τὴν δὲ Ναίδα ταύτην
[13, 67]	κεκόσμηκε τὸν τάφον, Πυθιονίκης δὲ	τῆς	ἑταίρας φανήσεται τὸ μὲν Αθήνησι,
[13, 29]	τινων ὑπουργῇ πρὸς χάριν, ἐκ	τῆς	ἑταιρείας ἑταίρα τοὔνομα προσηγορεύθη. Καὶ
[13, 94]	τόκους. Καλόν γε τὸ τέλος	τῆς	εὐδαιμονίας τῷ φιλοσόφῳ ἡ μυρεψικὴ
[13, 10]	Ηρακλέους διὰ τὴν Ιόλην ἐπιγαμίαν	τῆς	Εὐρύτρου θυγατρός, ὁ Θησέως διὰ
[13, 64]	καὶ αὐτὴν Σώφρων ὁ ἐπὶ	τῆς	Εφέσου δι' ἣν αὐτὸς μὲν
[13, 18]	τετάρτῳ περὶ τοῦ Καλοῦ καὶ	τῆς	Ηδονῆς. Οὐκ ἀκαίρως δ' ὡς
[13, 14]	ἄλλον δ' οὐδὲ γινώσκει λόγον,	τῆς	ἡδονῆς ἐστ' οὐχὶ τῶν φίλων
[13, 53]	τῶν Ἡδονικῶν καλουμένων αὐτοὶ τὸν	τῆς	ἡδονῆς τοῖχον ὑποσκάπτοντες, ὥς που
[13, 54]	τῶν Ἡδονικῶν καλουμένων αὐτοὶ τὸν	τῆς	ἡδονῆς τοῖχον ὑποσκάπτοντες, ὥς που
[13, 95]	οὕτως ἐρωτικῶς τὸ κόριον μετεχειρίζετο	τῆς	ἡλικίας αὐτῆς ἀπολαύων, ἧς ῥᾷον
[13, 56]	ἐρασθέντα φησὶν αὐτὸν Ασπασίας δὶς	τῆς	ἡμέρας εἰσιόντα καὶ ἐξιόντα ἀπ'
[13, 85]	Καὶ μετὰ ταῦτα δι' ὅλης	τῆς	ἡμέρας τοὺς καλάμους λαμβάνων ἐκ
[13, 73]	δὲ δείξω τὸ σθένος τὸ	τῆς	θεοῦ} ἐρᾷ μἐν ὄμβρου γαῖ'
[13, 20]	κάλλους, καὶ τῷ πρώτῳ τὰ	τῆς	θεοῦ φέρειν τεύχη δίδοται, τῷ
[13, 67]	τῆς αὐλητρίδος, ἐκείνη δὲ Σινώπης	τῆς	Θρᾳττης τῆς ἐξ Αἰγίνης Αθήναζε
[13, 78]	αὐτὸν ἐπέδωκεν {ὁ Κρατῖνος} ὑπὲρ	τῆς	θρεψαμένης ᾧ καὶ ἐπαπέθανεν ὁ
[13, 44]	ἐξάγειν; ~Καὶ Γναθαινίου δέ γε	τῆς	θυγατριδῆς αὐτῆς τάδε ἀναγράφει· Εἰς
[13, 36]	Οὗτος ὁ Νάνος ἐπιτελῶν γάμους	τῆς	θυγατρὸς κατὰ τύχην παραγενόμενον τὸν
[13, 22]	ἔχει, πάμπολλ' ἀναλίσκων ἐφ' ἑκάστῳ	τῆς	θύρας ἀπεκλειόμην. Καὶ ἐν τῷ
[13, 50]	ὅτι Φθειροπύλη ἐπεκαλεῖτο, ἐπειδήπερ ἐπὶ	τῆς	θύρας ἑστῶσα ἐφθειρίζετο. Ὑπερείδης δ'
[13, 65]	μὴ θύειν, οὐδὲ ἐκείνου οὔσης	τῆς	θυσίας, ἀλλὰ τῆς ἱερείας. ~Διαβόητος
[13, 85]	Μετεπέμψατο δὲ καὶ τὸν ἐκ	τῆς	Ιασοῦ παῖδα. Περὶ γὰρ τὴν
[13, 92]	μόνον Λυσίμαχος ὁ βασιλεὺς ἐξεκήρυξε	τῆς	ἰδίας βασιλείας ἀπελαύνων, ὡς ὁ
[13, 65]	ἐκείνου οὔσης τῆς θυσίας, ἀλλὰ	τῆς	ἱερείας. ~Διαβόητος δ' ἑταιρα γέγονε
[13, 3]	τις, φησὶν Αριστοτέλης ὅτι οὐδαμου	τῆς	Ιλιάδος Ομηρος ἐποίησε Μενελάῳ συγκοιμωμένην
[13, 26]	καὶ λαγὼς μετέωρ' ἀναπράζοντες ὑπὸ	τῆς	ἰσχύος· ὅταν δέ γηράσκωσιν ἤδη,
[13, 31]	ἕνεκα ἔχομεν, τὰ δὲ παλλακὰς	τῆς	καθ' ἡμέραν θεραπείας, τὰς δὲ
[13, 56]	Καλλίᾳ, καὶ φυγαδευθέντος μισθὸν ἔλαβε	τῆς	καθόδου αὐτοῦ ὁ Περικλῆς τὸ
[13, 38]	Φιλέταιρον δὲ τὸν Περγάμου καὶ	τῆς	Καινῆς ταύτης λεγομένης βασιλεύσαντα χώρας
[13, 32]	Αἰσχύλου περὶ ἑταιρῶν, ἀρξάμενος ἀπὸ	τῆς	καλῆς Κορίνθου, ἐπειδή μοι τὴν
[13, 21]	τῶν ἐν Σικυῶνι Πινάκων. Ὢ	τῆς	καλῆς πολυμαθίας, ἄνδρες φίλοι, τῆς
[13, 21]	περὶ τῶν Αθήνησι Εταιρίδων. Ὢ	τῆς	καλῆς σου πολυμαθίας, ὡς κατ'
[13, 23]	κωμικοί· ὀρθὰ προσθεῖσαι τοιαῦτα τοὔκλυτον	τῆς	κοιλίας ὡσπερεὶ κοντοῖσι τούτοις εἰς
[13, 34]	τι λέγεται καὶ νῦν ἐγγυτάτω	τῆς	Κολώνης. Ινα τὸ Διονύσιόν ἐστι,
[13, 44]	ἀκούσας Ανδρόνικος τὸ γεγονὸς ἐκ	τῆς	Κορίνθου προσφάτως ἀφιγμένος πικρῶς τε
[13, 10]	ὁ Ιάσονος διὰ τὸν Γλαύκης	τῆς	Κρέοντος, ὁ Αγαμέμνονος διὰ Κασσάνδραν.
[13, 81]	εἴχετο. Εἴρετο γάρ μιν ἀπὸ	τῆς	κύλικος κάρφος τῷ μικρῷ δακτύλῳ
[13, 35]	τοὺς ὀκτακοσίους σταδίους. Πλησίον δὲ	τῆς	κώμης γενόμενος ἐν ᾗ τοὺς
[13, 2]	τὸν βουλόμενον, ὅθεν καὶ τοὺς	τῆς	κωμῳδίας ποιητὰς ἀποσιωπῆσαι τοῦτο, πολλάκις
[13, 26]	χειρὸς ἤδη λαμβάνει. Μνημονεύει δὲ	τῆς	Λαίδος καὶ Αναξανδρίδης ἐν Γεροντομανίᾳ
[13, 39]	ἧς ἐροῦμεν. Πάλιν δὲ περὶ	τῆς	Λαμίας ὁ Μάχων οὕτω γράφει·
[13, 64]	τῆς δωδεκάτης τάδε Ἡ πάρεδρος	τῆς	Λαοδίκης Δανάη, πιστευομένη ὑπ' αὐτῆς
[13, 39]	Χρείαις φησὶν οὕτως· Υπερβολῇ δὲ	τῆς	Λεαίνης σχῆμά τι περαινομένης εὖ
[13, 18]	δ' ὡς ἐμαυτὸν πείθω, μεμνήσομαι	τῆς	λέξεως· χαίρω γὰρ πάνυ τῷ
[13, 64]	ἐπηρτημένον αὐτῇ κίνδυνον, ἀνακρινομένην ὑπο	τῆς	Λοαδίκης οὐδ' ἀποκρίσεως αὐτὴν ἀξιῶσαι
[13, 42]	εἶωαι γλαφυρὸς ἀστεῖός θ' ἅμα,	τῆς	Μανίας ἄριστα παιζούσης σφόδρα ἀνισταμένης
[13, 41]	στρεβλῶν. ~Περὶ δὲ τοῦ εἰρημένου	τῆς	Μανίας ὀνόματος ὁ Μάχων τάδε
[13, 41]	προσέκειτο μανία τῶν λόγων. Διὸ	τῆς	μανίας τὸ ῥῆμ' ἐπεκτείνας δοκεῖ
[13, 75]	ἰαίνει. Λέγει δὲ καὶ ὡς	τῆς	Μεγαλοστράτης οὐ μετρίως ἐρασθείς, ποιητρίας
[13, 35]	διδόναι τὴν θυγατέρα. Ακμαζούσης οὖν	τῆς	μέθης εἰσκαλέσας τὴν Οδάτιν ὁ
[13, 68]	ἐπὶ θάλατταν καὶ ἀποστάντος. Καὶ	τῆς	μὲν Πυθιονίκης ὡς τεθνηκυίας μέμνηται,
[13, 52]	καὶ Μετάνειρα Νικόστρατος δὲ ὁ	τῆς	μέσης κωμῳδίας ποιητὴς έν Πανδρόσῳ
[13, 64]	τὰ πάντα, Λεοντίου δ' οὖσα	τῆς	μετ' Επικούρου τοῦ φυσικοῦ σχολασάσης
[13, 61]	εἰπών Οὐ σιωπήσῃ, μεικάριον, μεῖζον	τῆς	μητρὸς ἔχων τὸ φύσημα; καὶ
[13, 63]	δι' ἐκείνων ἕλεον ἕξων χωρὶς	τῆς	μητρός, καίτοι ἔθος ἐχόντων τῶν
[13, 10]	ὁ Θησέως διὰ τὴν Φαίδρας	τῆς	Μίνωος, ὁ Αθάμαντος διὰ τὸν
[13, 94]	οἴσω δέ σοι ἐννέ' ὀβολοὺς	τῆς	μνᾶς τόκους. Καλόν γε τὸ
[13, 51]	ἦν αἰσχροτάτη. Ἦν δὲ Κορώνης	τῆς	Ναννίου θυγάτηρ, τὸ τῆς Τήθης
[13, 51]	στρατὸν στείχοντα παραλίαν ἄκραν. Μνημονεύει	τῆς	Ναννίου καὶ Ἄλεξις ἐν Ταραντίνοις
[13, 69]	Καὶ Αρχεδίκη δ' ἦν ἐκ	τῆς	Ναυκράτεως καὶ αὐτὴ ἑταίρα καλή.
[13, 3]	ἐκλελυμένοι τοῖς σώμασι ἐν τοῖς	τῆς	νεότητος χρόνοις ἢ διὰ μέθης
[13, 56]	Ἐρωτικῶν, οὐχ ἕνεκεν Ασπασίας οὐ	τῆς	νεωτέρας ἀλλὰ τῆς Σωκράτει τῷ
[13, 34]	ὁ Αλκιβιάδης, Δαμασάνδραν τὴν Λαίδος	τῆς	νεωτέρας μητέρα καὶ Θεοδότην· ὑφ'
[13, 44]	καταμαθὼν ἐπυνθάνετο μίσθωμα πράσσεται πόσον	τῆς	νυκτός. Η Γνάθαινα δ' εἰς
[13, 30]	βορᾷ, διδόναι νόμιζ' αὐτὸν σὺ	τῆς	νυκτὸς λόγον. Τὰ αὐτὰ εἴρηκεν
[13, 44]	μὴ θᾶττον ἐκατήσῃ ποτε ἐκ	τῆς	ὁδου, τὰ γύναια ταυτὶ καταβαλῶ
[13, 6]	σκεύη γὰρ ἕλκων ᾤχετ' ἐκ	τῆς	οἰκίας. Οἱ Σινώπῃ δ' αὖ
[13, 37]	τεσσαρεσκαιδεκάτῃ τῶν Ιστοριῶν Κλεινοῦς φησι	τῆς	οἰνοχούσης αὐτῳ εἰκόνας πολλὰς ἀνακεῖσθαι
[13, 84]	θεωρῶν ἐπιθυμήσαντά τινα συγκατακλεισθῆναι καὶ	τῆς	ὁμιλίας καταλιπεῖν στέφανον. φωραθέντος δ'
[13, 91]	ἔφη Ἐν δὲ πλατυσμὸς πουλυμαθημοσύνης,	τῆς	οὐ κενεώτερον ἄλλο. Τί γὰρ
[13, 91]	θαυμασάντων ὁ Κύνουλκος ἔφη Πουλυμαθημοσύνης,	τῆς	οὐ κενεώτερον οὐδέν. Ιππων ἔφη
[13, 56]	ὅτε ὑπὲρ τοῦ βίου καὶ	τῆς	οὐσίας ἐκινδύνευε. Καὶ Κίμωνος δ'
[13, 59]	ποιήσας τοὺς ἐπιλογικοὺς οἴκτους ἐκ	τῆς	ὄψεως αὐτῆς ἐπερρητόρευσεν δεισιδαιμονῆσαί τε
[13, 47]	αὐτῇ συμβαλλομένων εἰς βολροφακῆν καὶ	τῆς	παιδίσκης έν τῷ καθαίρειν εἰς
[13, 86]	οὔσης εὐρυχωρίας παρ' αὐτῷ, βουλομένης	τῆς	παιδίσκης παρακαθίσαι οὐκ ἐπέτρεψεν, ἀλλὰ
[13, 28]	φιλίας ὀνόματι προσηγορευμένας {ἢ} ἀπὸ	τῆς	παρὰ τοῖς Αθηναίοις καλουμένης Εταίρας
[13, 77]	ὁ Χῖος ἐν τῳ περὶ	τῆς	πατρίδος συγγράματι. ~Ιερώνυμος δ' ὁ
[13, 58]	Ὑπερείδης δ' ὁ ῥήτωρ ἐκ	τῆς	πατρῴας οἰκίας τὸν ὑἱὸν ἀποβαλὼν
[13, 69]	εἰς τὴν Ναύκτατιν ἀπαίροντος διὰ	τῆς	ποιήσεως διαβάλλει ὡς πολλὰ τοῦ
[13, 67]	εἶναι καὶ> μάλιστα μὲν ὑπὸ	τῆς	πόλεως δημοσίᾳ κατεσκευασμένον, εἰ δὲ
[13, 31]	ὥς φησι Πάμφιλος· κατεχομένης γὰρ	τῆς	πόλεως δουλείᾳ τοὺς φρουροὺς τοὺς
[13, 12]	εἶναι συνεργὸν ὑπάρχοντα πρὸς τὴν	τῆς	πόλεως σωτηρίαν. Οτι δὲ καὶ
[13, 42]	δ' ἧν συμπαρειληφώς τινας ἐκ	τῆς	πόλεως τῶν ἐπιγελᾶν εἰθισμένων ἅπαντα
[13, 26]	ἐν ᾧ δράματι καὶ περὶ	τῆς	πολυθρυλήτου Λαίδος τάδε λέγει· Αὕτη
[13, 19]	εἰκός, περὶ τοῦ βίου καὶ	τῆς	προσποιητοῦ ἐπιτηδεύσεως ἔφη ὡς οἱ
[13, 89]	ἐν τῇ πέπτῃ τῶν Περσικῶν	τῆς	πρώτης συντάξεώς φησιν ὅτι ἡ
[13, 78]	ἐχαρίσατο, τοῦτο ἐμφήνας τοῖς πυνθανομένοις	τῆς	Πυθίας ὅπως αὐτῷ ἐπιθῶνται. Εχρησεν
[13, 50]	Χίας Ἐπιστολῆς, ὅτι μετὰ τὸν	τῆς	Πυθιονίκης θάνατον ὁ Ἅρπαλος μετέπέμψατο
[13, 92]	πάντα ἄριστοι ἐξέβαλον τοὺς σοφιστὰς	τῆς	Ρώμης ὡς διαφθείροντας τοὺς νέους,
[13, 65]	~Δημήτριος δ' ὁ Φαληρεὺς Λαμπιτοῦς	τῆς	Σαμίας ἑταίρας ἐρασθεὶς ἡδέως δι'
[13, 67]	μὲν ἐν Κιλικίᾳ τελευτησάντων ὑπὲρ	τῆς	σῆς βασιλείας καὶ τῆς τῶν
[13, 50]	καὶ Φανοστράτης. Καὶ περὶ μὲν	τῆς	Σινώπης Ηρόδικος ὁ Κρατήτειος ἐν
[13, 15]	μόνον ἐξηλωκότες τὸν ἀρχηγόν ὑμῶν	τῆς	σόφιας Ζήνωνα τὸν Φοίνικα, ὃς
[13, 20]	γύνη ἡ καλλίστη, καλλίστας γεννώσης	τῆς	Σπάρτης τὰς γυναῖκας. Διὸ καὶ
[13, 15]	κᾆτα ἀποβλέψας εἰς τοὺς τὰ	τῆς	στοᾶς αἱρουμένους τὰ Ερμείου τοῦ
[13, 66]	ἔρωτος, ὡς ἀδύνατον ἦν, ᾔτησε	τῆς	συνουσίας μισθὸν τὸν Βακχίδος ὅρμον
[13, 68]	χαλκῆν τῆς Γλυκέρας ἐν Ροσσῷ	τῆς	Συρίας, οὗπερ καὶ σὲ καὶ
[13, 56]	Ασπασίας οὐ τῆς νεωτέρας ἀλλὰ	τῆς	Σωκράτει τῷ σοφῷ συγγενομένης καίπερ
[13, 93]	ἐχαρίσθη δὲ αὐτῷ ὑπὸ Ξανθίππης	τῆς	Σωκράτους γυναικὸς μετὰ τὸν ἐκείνου
[13, 12]	τῇ τῶν παραταττομένων φιλίᾳ κειμένης	τῆς	σωτηρίας τε καὶ νίκης. Καὶ
[13, 24]	οὐ πόθου χάριν. Ελλάδος ἔγωγε	τῆς	ταλαιπώρου στένω, Κυδίαν ναύαρχον ἐξεπέμψατο.
[13, 67]	τὸν βωμὸν Πυθιονίκης Αφροδίτης, ἃμα	τῆς	τε παρὰ θεῶν τιμωρίας καταφρονῶν
[13, 94]	ἁρμόζοντα δεῖν εἶναι καὶ τὰ	τῆς	τέχνης. Εξῆς δὲ τούτοις ὁ
[13, 23]	ποτε, ἀνέβαλον καινὰς ἑταίρας, πρωτοπείρους	τῆς	τέχνης· εὐθὺς ἀναπλάττουσι ταύτας, ὥστε
[13, 51]	Κορώνης τῆς Ναννίου θυγάτηρ, τὸ	τῆς	Τήθης ἀναφέρουσα ἐκ τριπορνείας ὄνομα.
[13, 21]	τῆς καλῆς πολυμαθίας, ἄνδρες φίλοι,	τῆς	τοῦ γραμματικοῦ τοῦδε, ὃς οὐδ'
[13, 17]	ἐρώμενον, ὅπως διὰ παντὸς ἀπολαύῃ	τῆς	τοῦ θεωρεῖν ἡδονῆς. Λέγει δ'
[13, 64]	ἐσθῆτα καὶ ῥάκια λαβοῦσα θεραπαινίδος	τῆς	τυχούσης συλληφθεῖσα ἀπήχθη μετὰ τῶν
[13, 59]	θεασάμενος Κράτης ὁ κυνικὸς ἔφη	τῆς	τῶν Ελλήνων ἀκρασίας ἀνάθημα. Ἕστηκε
[13, 67]	ὑπὲρ τῆς σῆς βασιλείας καὶ	τῆς	τῶν Ελλήνων ἐλευθερίας οὐδέπω νῦν
[13, 32]	αἱ Κορίνθιαι ἑταῖραι εὔξαντο ὑπὲρ	τῆς	τῶν Ελλήνων σωτηρίας εἰς τὸν
[13, 45]	παρ' ἐμοῦ, φίλτατε. Καλλιστίου δὲ	τῆς	Υὸς καλουμένης πρὸς τὴν ἑαυτῆς
[13, 35]	ὑποκάτω χώρας, ὁ δὲ Ζαριάδρης	τῆς	ὑπεράνω Κασπίων πυλῶν μέχρι τοῦ
[13, 35]	ὁ μὲν Υστάσπης Μηδίας καὶ	τῆς	ὑποκάτω χώρας, ὁ δὲ Ζαριάδρης
[13, 10]	ὁ Αθάμαντος διὰ τὸν Θεμιστοῦς	τῆς	Υψέως, ὁ Ιάσονος διὰ τὸν
[13, 50]	Καλλικράτης ἐν Μοσχίωνι. Περὶ δὲ	τῆς	Φανοστράτης Απολλόδωρός φησιν έν τῷ
[13, 19]	τὴν εὐτέλειαν εὑρίσκεσθε ἐπὶ ταῖς	τῆς	φιλαργυρίας θύραις ῥυπαρῶς ζῶντες καὶ
[13, 28]	μόνας τῶν ἄλλων γυναικῶν τῷ	τῆς	φιλίας ὀνόματι προσηγορευμένας {ἢ} ἀπὸ
[13, 59]	Αρχιδάμου τοῦ Λακεδαιμονίων βασιλέως καὶ	τῆς	Φιλίππου τοῦ Αμύντου, ἔχουσα ἐπιγραφὴν
[13, 34]	ἀποθανὼν ἐκηδεύθη ἐν Μελίσσῃ κώμῃ	τῆς	Φρυγίας, ἐπιβουλευθεὶς ὑπὸ Φαρναβάζου. Εἴδομεν
[13, 59]	αὐτὸν ἐν Θεσπιαῖς. Αὐτῆς δὲ	τῆς	Φρύνης οἱ περικτίονες ἀνδριάντα ποιήσαντες
[13, 64]	Σελεύκου νικηθέντος καὶ μόλις ἐκ	τῆς	φυγῆς διασωθέντος αὐτὴ μεταμφιεσαμένη τὴν
[13, 83]	γενομένης φωνῆς ἐκ τῆς δάφνης	τῆς	χαλκῆς, ἥν ἔστησαν Μεταποντῖνοι κατὰ
[13, 34]	δ' αὐτῆς ἐστιν ὑπὲρ τὸ	τῆς	Χαλκιοίκου βοίδιόν τι χαλκοῦν καὶ
[13, 26]	ὥστε, ὦ φίλτατε, τἀργύριον ἐκ	τῆς	χειρὸς ἤδη λαμβάνει. Μνημονεύει δὲ
[13, 95]	ἀριθμῆσαι {ὅσου ἐλάττους ἦσαν} ἢ	τῆς	χειρὸς τοὺς δακτύλους. Καί μοι
[13, 50]	φησιν Θεόπομπος ἐν τοῖς περὶ	τῆς	Χίας Ἐπιστολῆς, ὅτι μετὰ τὸν
[13, 31]	καὶ τελευσάσης συναγαγὼν τοὺς ἐκ	τῆς	χώρας Λυδοὺς πάντας ἔχωσε μὲν
[13, 15]	δεῖ μὴ τῶν σωμάτων ἀλλὰ	τῆς	ψυχῆς ἐρᾶν· οἵτινες μέχρι ὀκτὼ
[13, 34]	σύν Αξιόχῳ, ὃς ἦν αὐτοῦ	τῆς	ὥρας ἐραστής, ὥς φησιν Λυσίας
[13, 31]	τὴν Σάμον, ἐργασάμεναι ἱκανῶς ἀπὸ	τῆς	ὥρας. Εὐάλκης δ' ἐν τοῖς
[13, 45]	τότε γενόμενον. Αὕτη δ' ὀψὲ	τῆς	ὥρας ποτὲ εἰσῆλθεν ἐπὶ κώθωνα

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 15/09/2005