Livre, Pages
[2, 6]	ὑπὸ τοῦ αἰσθητοῦ. Τῶν δὲ	καθ'	αὑτὰ αἰσθητῶν τὰ ἴδια κυρίως
[2, 5]	στοιχείων, ὧν ἐστιν ἡ αἴσθησις	καθ'	αὑτὰ ἢ τὰ συμβεβηκότα τούτοις.
[2, 6]	αἰσθητὸν τριχῶς, ὧν δύο μὲν	καθ'	αὑτά φαμεν αἰσθάνεσθαι, τὸ δὲ
[2, 5]	τὸ καυστὸν οὐ καίεται αὐτὸ	καθ'	αὑτὸ ἄνευ τοῦ καυστικοῦ· ἔκαιε
[2, 7]	ὃ ἔστι μὲν ὁρατόν, οὐ	καθ'	αὑτὸ δὲ ὁρατὸν ὡς ἁπλῶς
[2, 7]	ἐπὶ τοῦ καθ' αὑτὸ ὁρατοῦ·	καθ'	αὑτὸ δὲ οὐ τῷ λόγῳ,
[2, 7]	δ' ἐστὶ τὸ ἐπὶ τοῦ	καθ'	αὑτὸ ὁρατοῦ· καθ' αὑτὸ δὲ
[2, 1]	τὸ μέν, ὡς ὕλην, ὃ	καθ'	αὑτὸ οὐκ ἔστι τόδε τι,
[2, 5]	αἰτίαν, ὅτι τὰ αἰσθητὰ τῶν	καθ'	ἕκαστα καὶ τῶν ἔξωθεν ἀλλὰ
[2, 6]	ἔστιν οἷον ἐκεῖνο. ~(Λεκτέον δὲ	καθ'	ἑκάστην αἴσθησιν περὶ τῶν αἰσθητῶν
[2, 11]	αἱ ὑπερβολαί, ὥσπερ τὰ φθαρτικά.	Καθ'	ἑκάστην μὲν οὖν τῶν αἰσθήσεων
[2, 3]	δὲ τὸ θρεπτι- κόν. Ὥστε	καθ'	ἕκαστον ζητητέον, τίς ἑκάστου ψυχή,
[2, 5]	αἰσθητῶν. Αἴτιον δ' ὅτι τῶν	καθ'	ἕκαστον ἡ κατ' ἐνέργειαν αἴσθησις,
[2, 1]	ἕτερον δὲ μορφὴν καὶ εἶδος,	καθ'	ἣν ἤδη λέγεται τόδε τι,
[2, 4]	καὶ κοινοτάτη δύναμίς ἐστι ψυχῆς,	καθ'	ἣν ὑπάρχει τὸ ζῆν ἅπασιν.
[2, 8]	γὰρ ἀψύχων οὐθὲν φωνεῖ, ἀλλὰ	καθ'	ὁμοιότητα λέγεται φωνεῖν, οἷον αὐλὸς
[2, 9]	{ἀπὸ τούτων} εἴληφε τὰ ὀνόματα	καθ'	ὁμοιότητα τῶν πραγμάτων, ἡ μὲν
[2, 1]	ψυχή· οὐ γάρ ἐστι τῶν	καθ'	ὑποκειμένου τὸ σῶμα, μᾶλλον δ'
[2, 1]	ἦν εἶναι τῷ τοιῳδὶ σώματι,	καθάπερ	εἴ τι τῶν ὀργάνων φυσικὸν
[2, 8]	γὰρ πᾶς ζῴου ψόφος φωνή,	καθάπερ	εἴπομεν- ἔστι γὰρ καὶ τῇ
[2, 11]	ἀλλ' ἐπὶ τούτων λανθάνει. Καίτοι	καθάπερ	εἴπομεν καὶ πρότερον, κἂν εἰ
[2, 5]	δὲ ὡς ὑπὸ τοῦ ἀνομοίου,	καθάπερ	εἴπομεν· πάσχει μὲν γὰρ τὸ
[2, 3]	λεχθεῖσαι τοῖς μὲν ὑπάρχουσι πᾶσαι,	καθάπερ	εἴπομεν, τοῖς δὲ τινὲς αὐτῶν,
[2, 2]	Τριχῶς γὰρ λεγομένης τῆς οὐσίας,	καθάπερ	εἴπομεν, ὧν τὸ μὲν εἶδος,
[2, 5]	κινεῖσθαί τε καὶ πάσχειν συμβαίνει,	καθάπερ	εἴρηται· δοκεῖ γὰρ ἀλλοίωσίς τις
[2, 5]	οἷον τὸ αἰσθητὸν ἤδη ἐντελεχείᾳ,	καθάπερ	εἴρηται. Πάσχει μὲν οὖν οὐχ
[2, 5]	κίνησις ἐνέργειά τις, ἀτελὴς μέντοι,	καθάπερ	ἐν ἑτέροις εἴρηται. Πάντα δὲ
[2, 10]	ἀλλὰ τῷ μιχθῆναι τῷ ὑγρῷ,	καθάπερ	ἐπὶ τοῦ ποτοῦ. Τὸ δὲ
[2, 10]	οὐκ ἀκουστόν, καὶ μεγάλου ψόφου	καθάπερ	ἡ ὄψις τοῦ λαμπροῦ (ὥσπερ
[2, 4]	τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ τρέφεσθαι,	καθάπερ	καὶ αὐξάνεσθαι, τοῖς δ' ὥσπερ
[2, 8]	συμβαίνει γε ἐπὶ τοῦ ψόφου	καθάπερ	καὶ ἐπὶ τοῦ φωτός· καὶ
[2, 11]	ἡ αἴσθησις, ἢ ἄλλων ἄλλως,	καθάπερ	νῦν δοκεῖ ἡ μὲν γεῦσις
[2, 1]	ἀπολειπούσης οὐκέτ' ὀφθαλμός, πλὴν ὁμωνύμως,	καθάπερ	ὁ λίθινος καὶ ὁ γεγραμμένος.
[2, 4]	φυσικὰ σώματα τῆς ψυχῆς ὄργανα,	καθάπερ	τὰ τῶν ζῴων, οὕτω καὶ
[2, 8]	ἡ φύσις ἐπὶ δύο ἔργα-	καθάπερ	τῇ γλώττῃ ἐπί τε τὴν
[2, 2]	τούτων ὅτι οὐκ ἔστι χωριστά,	καθάπερ	τινές φασιν· τῷ δὲ λόγῳ
[2, 2]	καὶ τοῦτο μόνον ἐνδέχεσθαι χωρίζεσθαι,	καθάπερ	τὸ ἀΐδιον τοῦ φθαρτοῦ. Τὰ
[2, 5]	δυνάμει μόνον, διὸ οὐκ αἰσθάνεται,	καθάπερ	τὸ καυστὸν οὐ καίεται αὐτὸ
[2, 2]	ζῶμεν καὶ αἰσθανόμεθα διχῶς λέγεται,	καθάπερ	ᾧ ἐπιστάμεθα (λέγομεν δὲ τὸ
[2, 5]	καὶ ὁρᾶν λέγομεν, κἂν τύχῃ	καθεῦδον,	καὶ τὸ ἤδη ἐνεργοῦν) διχῶς
[2, 12]	οὖν τῶν αἰσθήσεων εἴρηται τύπῳ.	~(Καθόλου	δὲ περὶ πάσης αἰσθήσεως δεῖ
[2, 5]	ἢ ἀδύνατον, εἰρήκαμεν ἐν τοῖς	καθόλου	λόγοις περὶ τοῦ ποιεῖν καὶ
[2, 1]	τὸ κυρίως ἡ ἐντελέχειά ἐστιν.	Καθόλου	μὲν οὖν εἴρηται τί ἐστιν
[2, 5]	αἴσθησις, ἡ δ' ἐπιστήμη τῶν	καθόλου·	ταῦτα δ' ἐν αὐτῇ πώς
[2, 10]	ἡ γεῦσις τοῦ γευστοῦ τε	καὶ	ἀγεύστου, τοῦτο δὲ τὸ μικρὸν
[2, 8]	γάρ ἐστιν ἡ ποιοῦσα. Διὸ	καὶ	ἀδύνατον ἑνὸς ὄντος γενέσθαι ψόφον·
[2, 11]	πως ἡ ὄψις, ὁμοίως δὲ	καὶ	αἱ λοιπαὶ τῶν ἀντικειμένων, οὕτω
[2, 4]	εἰσι τῶν δυνάμεων αἱ ἐνέργειαι	καὶ	αἱ πράξεις κατὰ τὸν λόγον.
[2, 2]	ἁφήν. Ἐπεὶ δὲ ᾧ ζῶμεν	καὶ	αἰσθανόμεθα διχῶς λέγεται, καθάπερ ᾧ
[2, 2]	ψυχὴ δὲ τοῦτο ᾧ ζῶμεν	καὶ	αἰσθανόμεθα καὶ διανοούμεθα πρώτως- ὥστε
[2, 4]	αὐτὴν αἰτίαν, οἷον περὶ τροφῆς	καὶ	αἰσθητοῦ καὶ νοητοῦ. Ὥστε πρῶτον
[2, 11]	οἷον ὄψις λευκοῦ καὶ μέλανος,	καὶ	ἀκοὴ ὀξέος καὶ βαρέος, καὶ
[2, 6]	ἐνδέχεται ἀπατηθῆναι, οἷον ὄψις χρώματος	καὶ	ἀκοὴ ψόφου καὶ γεῦσις χυμοῦ,
[2, 8]	~(Νῦν δὲ πρῶτον περὶ ψόφου	καὶ	ἀκοῆς διορίσωμεν. Ἔστι δὲ διττὸς
[2, 12]	τίνος ἂν πάσχοι τὰ ἄψυχα	καὶ	ἀλλοιοῖτο; ἆρ' οὖν κἀκεῖνα ποιήσει;
[2, 5]	ἕτερα, χρῆσθαι ἀναγκαῖον τῷ πάσχειν	καὶ	ἀλλοιοῦσθαι ὡς κυρίοις ὀνόμασιν. Τὸ
[2, 4]	ἡ δύναμις αὕτη. Ἔστι δὲ	καὶ	ἀλλοίωσις καὶ αὔξησις κατὰ ψυχήν·
[2, 8]	τῷ περὶ τὴν ἁφὴν ὀξεῖ	καὶ	ἀμβλεῖ· τὸ μὲν γὰρ ὀξὺ
[2, 8]	τυπτόμενον ἢ τὸ τύπτον; ἢ	καὶ	ἄμφω, τρόπον δ' ἕτερον; ἔστι
[2, 11]	καὶ ἡ ἁφὴ τοῦ ἁπτοῦ	καὶ	ἀνάπτου· ἄναπτον δ' ἐστὶ τό
[2, 9]	αἰσθήσεων, ἡ μὲν τοῦ ἀκουστοῦ	καὶ	ἀνηκούστου, ἡ δὲ τοῦ ὁρατοῦ
[2, 9]	καὶ ἡ ὄσφρησις τοῦ ὀσφραντοῦ	καὶ	ἀνοσφράντου. Ἀνόσφραντον δὲ τὸ μὲν
[2, 11]	ψυχρόν. Ἔτι δ' ὥσπερ ὁρατοῦ	καὶ	ἀοράτου ἦν πως ἡ ὄψις,
[2, 9]	ἀνηκούστου, ἡ δὲ τοῦ ὁρατοῦ	καὶ	ἀοράτου, καὶ ἡ ὄσφρησις τοῦ
[2, 9]	τὴν τροφὴν ὕποσμα γινόμενα. Διὸ	καὶ	ἄπορον φαίνεται εἰ πάντα μὲν
[2, 10]	δ' εἶναι ἀρχὴ τὸ ποτὸν	καὶ	ἄποτον (γεῦσις γάρ τις ἀμφοτέρου·
[2, 4]	ψυχὴ τοῦ ζῶντος σώματος αἰτία	καὶ	ἀρχή. Ταῦτα δὲ πολλαχῶς λέγεται,
[2, 4]	τὸ εἶναί ἐστιν, αἰτία δὲ	καὶ	ἀρχὴ τούτου ἡ ψυχή. Ἔτι
[2, 2]	γὰρ ἐν αὑτοῖς ἔχοντα δύναμιν	καὶ	ἀρχὴν τοιαύτην, δι' ἧς αὔξησίν
[2, 3]	λόγος, οὐδὲ κατὰ τὸ οἰκεῖον	καὶ	ἄτομον εἶδος, ἀφέντας τὸν τοιοῦτον.
[2, 4]	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ τρέφεσθαι, καθάπερ	καὶ	αὐξάνεσθαι, τοῖς δ' ὥσπερ εἴπομεν
[2, 4]	πέρας καὶ λόγος μεγέθους τε	καὶ	αὐξήσεως· ταῦτα δὲ ψυχῆς, ἀλλ'
[2, 4]	γένεσιν ἐξ ἀλλήλων ἔχουσιν ἀλλὰ	καὶ	αὔξησιν· γίνεται γὰρ πολλὰ ἐξ
[2, 1]	τὴν δι' αὑτοῦ τροφήν τε	καὶ	αὔξησιν καὶ φθίσιν. Ὥστε πᾶν
[2, 2]	κατὰ τροφὴν καὶ φθίσις τε	καὶ	αὔξησις. Διὸ καὶ τὰ φυόμενα
[2, 4]	αὕτη. Ἔστι δὲ καὶ ἀλλοίωσις	καὶ	αὔξησις κατὰ ψυχήν· ἡ μὲν
[2, 4]	συμβεβηκός. Ἔστι δ' ἕτερον τροφῇ	καὶ	αὐξητικῷ εἶναι· ᾗ μὲν γὰρ
[2, 4]	σωμάτων {ἢ τῶν στοιχείων} τρεφόμενον	καὶ	αὐξόμενον, διὸ καὶ ἐν τοῖς
[2, 9]	τοὐναντίον. Ὁμοίως δὲ καὶ δριμεῖα	καὶ	αὐστηρὰ καὶ ὀξεῖα καὶ λιπαρά
[2, 9]	τῶν χρωμάτων πλὴν τῷ φοβερῷ	καὶ	ἀφόβῳ· οὕτω δὲ καὶ περὶ
[2, 9]	τὸ αἰσθητήριον τοῦτο εἶναι εὐφυεῖς	καὶ	ἀφυεῖς, παρ' ἄλλο δὲ μηδέν·
[2, 11]	καὶ μέλανος, καὶ ἀκοὴ ὀξέος	καὶ	βαρέος, καὶ γεῦσις πικροῦ καὶ
[2, 11]	ἐν φωνῇ οὐ μόνον ὀξύτης	καὶ	βαρύτης, ἀλλὰ καὶ μέγεθος καὶ
[2, 3]	μὲν γὰρ ἐπιθυμία καὶ θυμὸς	καὶ	βούλησις, τὰ δὲ ζῷα πάντ'
[2, 2]	τῶν ἐντόμων ἐν τοῖς διατεμνομένοις·	καὶ	γὰρ αἴσθησιν ἑκάτερον τῶν μερῶν
[2, 4]	τροφῆς καὶ τῆς αὐξήσεως εἶναι·	καὶ	γὰρ αὐτὸ φαίνεται μόνον τῶν
[2, 6]	ἐστὶν ἴδια, ἀλλὰ κοινὰ πάσαις·	καὶ	γὰρ ἁφῇ κίνησίς τίς ἐστιν
[2, 5]	κινεῖσθαι καὶ τοῦ ἐνεργεῖν λέγωμεν·	καὶ	γὰρ ἔστιν ἡ κίνησις ἐνέργειά
[2, 11]	γίνεσθαι τὴν αἴσθησιν ἅμα θιγγανομένων.	Καὶ	γὰρ νῦν εἴ τίς τι>
[2, 4]	τοὺς διωρισμένους τρόπους τρεῖς αἰτία·	καὶ	γὰρ ὅθεν ἡ κίνησις καὶ
[2, 9]	μεταξύ, οἷον ἀέρος ἢ ὕδατος·	καὶ	γὰρ τὰ ἔνυδρα δοκοῦσιν ὀσμῆς
[2, 2]	ζῷον διὰ τὴν αἴσθησιν πρώτως·	καὶ	γὰρ τὰ μὴ κινούμενα μηδ'
[2, 8]	καθάπερ καὶ ἐπὶ τοῦ φωτός·	καὶ	γὰρ τὸ φῶς ἀεὶ ἀνακλᾶται
[2, 10]	ἔτι τε τοῦ λίαν λαμπροῦ	(καὶ	γὰρ τοῦτο ἀόρατον, ἄλλον δὲ
[2, 7]	τοιούτου οἷον τὸ ἄνω σῶμα·	καὶ	γὰρ τούτῳ τι ὑπάρχει ἓν
[2, 9]	καὶ τὰ ἐν τῷ ἀέρι·	καὶ	γὰρ τούτων ἔνια πόρρωθεν ἀπαντᾷ
[2, 12]	πάσχοντά τι ὑπὸ τῶν ἁπτῶν	(καὶ	γὰρ ψύχεται καὶ θερμαίνεται) αἴτιον
[2, 4]	τούτου ἔστιν ἕως ἂν τρέφηται)	καὶ	γενέσεως ποιητικόν, οὐ τοῦ τρεφομένου,
[2, 4]	νοητοῦ. Ὥστε πρῶτον περὶ τροφῆς	καὶ	γεννήσεως λεκτέον· ἡ γὰρ θρεπτικὴ
[2, 4]	αὐτὴ δύναμις τῆς ψυχῆς θρεπτικὴ	καὶ	γεννητική, περὶ τροφῆς ἀναγκαῖον διωρίσθαι
[2, 7]	αἴσθησιν ποιήσει. Περὶ δὲ ἁφῆς	καὶ	γεύσεως ἔχει μὲν ὁμοίως, οὐ
[2, 10]	φύσιν) ἔστι δὲ κοινὸν ἁφῆς	καὶ	γεύσεως τὸ ποτόν. Ἐπεὶ δ'
[2, 11]	καὶ ἀκοὴ ὀξέος καὶ βαρέος,	καὶ	γεῦσις πικροῦ καὶ γλυκέος· ἐν
[2, 6]	ὄψις χρώματος καὶ ἀκοὴ ψόφου	καὶ	γεῦσις χυμοῦ, ἡ δ' ἁφὴ
[2, 5]	οὐ ποιοῦσιν αἴσθησιν, ἐνόντος πυρὸς	καὶ	γῆς καὶ τῶν ἄλλων στοιχείων,
[2, 7]	εἴρηκεν, ὡς φερομένου τοῦ φωτὸς	καὶ	γιγνομένου ποτὲ μεταξὺ τῆς γῆς
[2, 11]	καὶ βαρέος, καὶ γεῦσις πικροῦ	καὶ	γλυκέος· ἐν δὲ τῷ ἁπτῷ
[2, 9]	λέγω δὲ οἷον γλυκεῖαν ὀσμὴν	καὶ	γλυκὺν χυμόν, τὰ δὲ τοὐναντίον.
[2, 11]	ἑκάτερον αὐτῶν θάτερον τῶν ἄκρων·	καὶ	δεῖ ὥσπερ τὸ μέλλον αἰσθήσεσθαι
[2, 11]	ὄμματος θείη τὸ ἔσχατον. ἷΗ	καὶ	δῆλον ὅτι ἐντὸς τὸ τοῦ
[2, 5]	ταῖς ἐπιστήμαις ταῖς τῶν αἰσθητῶν,	καὶ	διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν, ὅτι
[2, 5]	αἰσθήσεων αὐτῶν οὐ γίνεται αἴσθησις,	καὶ	διὰ τί ἄνευ τῶν ἔξω
[2, 12]	τόνος κρουομένων σφόδρα τῶν χορδῶν)	καὶ	διὰ τί ποτε τὰ φυτὰ
[2, 12]	ἐκείνου. Φανερὸν δ' ἐκ τούτων	καὶ	διὰ τί ποτε τῶν αἰσθητῶν
[2, 2]	οὐκ ἔστι, σώματος δέ τι,	καὶ	διὰ τοῦτο ἐν σώματι ὑπάρχει,
[2, 2]	ψυχῆς, ἀλλ' αὕτη σώματός τινος.	Καὶ	διὰ τοῦτο καλῶς ὑπολαμβάνουσιν οἷς
[2, 11]	τῆς ἐν τοῖς αἰσθητοῖς ἐναντιώσεως.	Καὶ	διὰ τοῦτο κρίνει τὰ αἰσθητά.
[2, 9]	τῶν φλεβίων καὶ τῶν πόρων.	Καὶ	διὰ τοῦτο τὰ ἀναπνέοντα οὐκ
[2, 8]	ψόφος ἀλλότριος καὶ οὐκ ἴδιος.	Καὶ	διὰ τοῦτό φασιν ἀκούειν τῷ
[2, 8]	ἀψύχων ἀπότασιν ἔχει καὶ μέλος	καὶ	διάλεκτον. Ἔοικε γάρ, ὅτι καὶ
[2, 4]	μὲν μᾶλλον τὸ δ' ἧττον,	καὶ	διαμένει οὐκ αὐτὸ ἀλλ' οἷον
[2, 3]	τελευταῖον δὲ καὶ ἐλάχιστα λογισμὸν	καὶ	διάνοιαν· οἷς μὲν γὰρ ὑπάρχει
[2, 2]	τοῦτο ᾧ ζῶμεν καὶ αἰσθανόμεθα	καὶ	διανοούμεθα πρώτως- ὥστε λόγος τις
[2, 2]	(δοκεῖ γὰρ ἐν τῷ πάσχοντι	καὶ	διατιθεμένῳ ἡ τῶν ποιητικῶν ὑπάρχειν
[2, 5]	ἐπιστήμην ὑπὸ τοῦ ἐντελεχείᾳ ὄντος	καὶ	διδασκαλικοῦ ἤτοι οὐδὲ πάσχειν φατέον,
[2, 8]	τούτῳ ὁ κατέχων. Φανερὸν δὲ	καὶ	διότι οἱ ἰχθύες ἄφωνοι· οὐ
[2, 3]	τῶν ἁπτῶν ἐστιν. Πεῖνα δὲ	καὶ	δίψα ἐπιθυμία, καὶ ἡ μὲν
[2, 2]	ἕτερα, φανερόν· αἰσθητικῷ γὰρ εἶναι	καὶ	δοξαστικῷ ἕτερον, εἴπερ καὶ τὸ
[2, 9]	τὰ δὲ τοὐναντίον. Ὁμοίως δὲ	καὶ	δριμεῖα καὶ αὐστηρὰ καὶ ὀξεῖα
[2, 12]	μέγεθός ἐστιν, ἀλλὰ λόγος τις	καὶ	δύναμις ἐκείνου. Φανερὸν δ' ἐκ
[2, 9]	ἡ γὰρ τοῦ ὀσφραντοῦ αἴσθησις	καὶ	δυσώδους καὶ εὐώδους ὄσφρησίς ἐστιν.
[2, 1]	ὑπάρχειν τὴν ψυχὴν καὶ ὕπνος	καὶ	ἐγρήγορσίς ἐστιν, ἀνάλογον δ' ἡ
[2, 2]	ἐστι ψυχὴ ἢ μόριον ψυχῆς,	καὶ	εἰ μόριον, πότερον οὕτως ὥστ'
[2, 7]	τὸ μεταξύ, ὁρᾶσθαι ἂν ἀκριβῶς	καὶ	εἰ μύρμηξ ἐν τῷ οὐρανῷ
[2, 3]	τε καὶ νοῦς, οἷον ἀνθρώποις	καὶ	εἴ τι τοιοῦτον ἕτερον ἔστιν
[2, 2]	ὥστε λόγος τις ἂν εἴη	καὶ	εἶδος, ἀλλ' οὐχ ὕλη καὶ
[2, 1]	τόδε τι, ἕτερον δὲ μορφὴν	καὶ	εἶδος, καθ' ἣν ἤδη λέγεται
[2, 2]	ἐπιστήμη τε καὶ ὑγίεια μορφὴ	καὶ	εἶδός τι καὶ λόγος καὶ
[2, 5]	(εἰς αὑτὸ γὰρ ἡ ἐπίδοσις	καὶ	εἰς ἐντελέχειαν) ἢ ἕτερον γένος
[2, 8]	ποιῶν ἀκούειν, ὅταν κινηθῇ συνεχὴς	καὶ	εἷς. Ἀλλὰ διὰ τὸ ψαθυρὸς
[2, 5]	τούτων διασαφῆσαι καιρὸς γένοιτ' ἂν	καὶ	εἰςαῦθις· νῦν δὲ διωρίσθω τοσοῦτον,
[2, 9]	Ἔστι δ' ὥςπερ ἡ ἀκοὴ	καὶ	ἑκάστη τῶν αἰσθήσεων, ἡ μὲν
[2, 4]	δύνανται· πάντα γὰρ ἐκείνου ὀρέγεται,	καὶ	ἐκείνου ἕνεκα πράττει ὅσα πράττει
[2, 3]	δ' οὐκ ἔχει· τελευταῖον δὲ	καὶ	ἐλάχιστα λογισμὸν καὶ διάνοιαν· οἷς
[2, 2]	ἀλλὰ καὶ τὴν αἰτίαν ἐνυπάρχειν	καὶ	ἐμφαίνεσθαι. Νῦν δ' ὥσπερ συμπεράσμαθ'
[2, 8]	ἔχει ἀέρα τὸ κινησόμενον μέρος	καὶ	ἔμψυχον† Αὐτὸς μὲν δὴ ἄψοφον
[2, 7]	Πῦρ δὲ ἐν ἀμφοῖν ὁρᾶται,	καὶ	ἐν σκότει καὶ ἐν φωτί,
[2, 2]	διὰ τοῦτο ἐν σώματι ὑπάρχει,	καὶ	ἐν σώματι τοιούτῳ, καὶ οὐχ
[2, 11]	τοῦ ἁπτικοῦ, πότερον ἡ σὰρξ	καὶ	ἐν τοῖς ἄλλοις τὸ ἀνάλογον,
[2, 4]	διὸ καὶ ἐν τοῖς φυτοῖς	καὶ	ἐν τοῖς ζῴοις ὑπολάβοι τις
[2, 4]	στοιχείων} τρεφόμενον καὶ αὐξόμενον, διὸ	καὶ	ἐν τοῖς φυτοῖς καὶ ἐν
[2, 11]	καὶ νῦν ἐν τῷ ὕδατι	καὶ	ἐν τῷ ἀέρι· δοκοῦμεν γὰρ
[2, 11]	ὕδατι, τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον	καὶ	ἐν τῷ ἀέρι (ὁμοίως γὰρ
[2, 7]	ἡ αὐτὴ ἐν τούτοις ἀμφοτέροις	καὶ	ἐν τῷ ἀϊδίῳ τῷ ἄνω
[2, 9]	τῶν ζῴων. Σημεῖον δὲ τὸ	καὶ	ἐν τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων
[2, 8]	τῆς κινήσεως. Διὰ ταῦτα δὲ	καὶ	ἐν ὕδατι ἀκούομεν, ὅτι οὐκ
[2, 7]	ἀμφοῖν ὁρᾶται, καὶ ἐν σκότει	καὶ	ἐν φωτί, καὶ τοῦτο ἐξ
[2, 11]	δὲ αἰσθητήριον αὐτῶν τὸ ἁπτικόν,	καὶ	ἐν ᾧ ἡ καλουμένη ἁφὴ
[2, 8]	ψόφος ἀεί τινος πρός τι	καὶ	ἔν τινι· πληγὴ γάρ ἐστιν
[2, 8]	ψοφεῖ τύπτοντός τινος καί τι	καὶ	ἔν τινι, τοῦτο δ' ἐστὶν
[2, 4]	μηδὲν ἐνδέχεσθαι τῶν φθαρτῶν ταὐτὸ	καὶ	ἓν ἀριθμῷ διαμένειν, ᾗ δύναται
[2, 5]	καὶ κινεῖται ὑπὸ τοῦ ποιητικοῦ	καὶ	ἐνεργείᾳ ὄντος. Διὸ ἔστι μὲν
[2, 5]	Διαιρετέον δὲ καὶ περὶ δυνάμεως	καὶ	ἐντελεχείας· νῦν γὰρ ἁπλῶς ἐλέγομεν
[2, 8]	τοιαύτη, τοῦ δὲ διὰ βραδυτῆτα,	καὶ	ἔοικεν ἀνάλογον ἔχειν τῷ περὶ
[2, 10]	τὸ μὲν ὅλως λέγεται, ὥσπερ	καὶ	ἐπ' ἄλλων τὸ ἀδύνατον, τὸ
[2, 3]	οὐδενὸς ἔσται σχήματος. Ὁμοίως δὲ	καὶ	ἐπὶ ταῖς εἰρημέναις ψυχαῖς. Διὸ
[2, 11]	δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων)	καὶ	ἐπὶ τῆς ἁφῆς μήτε θερμὸν
[2, 8]	γε ἐπὶ τοῦ ψόφου καθάπερ	καὶ	ἐπὶ τοῦ φωτός· καὶ γὰρ
[2, 3]	γελοῖον ζητεῖν τὸν κοινὸν λόγον	καὶ	ἐπὶ τούτων καὶ ἐφ' ἑτέρων,
[2, 11]	γε ταύτην τὴν ἀπορίαν, ὅτι	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων αἰσθήσεων εἰσὶν
[2, 12]	μὴ δυνάμενον ἰδεῖν· ὁμοίως δὲ	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων. Εἰ δὲ
[2, 11]	Οὕτω γὰρ ἂν συμβαίνοι ὅπερ	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων· ἐπιτιθεμένων γὰρ
[2, 9]	τοιούτων· τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων. Ἔστι δ'
[2, 11]	δυνάμει δ' ἄμφω (οὕτω δὲ	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων) καὶ ἐπὶ
[2, 12]	ὀσμῆς (ὁ δ' αὐτὸς λόγος	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων) οὐδὲ τῶν
[2, 3]	πρότερον ἐπί τε τῶν σχημάτων	καὶ	ἐπὶ τῶν ἐμψύχων, οἷον ἐν
[2, 1]	στάσεως ἐν ἑαυτῷ. Θεωρεῖν δὲ	καὶ	ἐπὶ τῶν μερῶν δεῖ τὸ
[2, 3]	τὰς εἰρημένας. Γένοιτο δ' ἂν	καὶ	ἐπὶ τῶν σχημάτων λόγος κοινός,
[2, 10]	δ' εἴδη τῶν χυμῶν, ὥσπερ	καὶ	ἐπὶ τῶν χρωμάτων, ἁπλᾶ μὲν
[2, 2]	ὅπου δὲ ταῦτα, ἐξ ἀνάγκης	καὶ	ἐπιθυμία. Περὶ δὲ τοῦ νοῦ
[2, 3]	καὶ λυπηρόν, οἷς δὲ ταῦτα,	καὶ	ἐπιθυμία· τοῦ γὰρ ἡδέος ὄρεξις
[2, 5]	ὅμοιον ὄν, πεπονθὸς δ' ὡμοίωται	καὶ	ἔστιν οἷον ἐκεῖνο. ~(Λεκτέον δὲ
[2, 9]	τοῦ ὀσφραντοῦ αἴσθησις καὶ δυσώδους	καὶ	εὐώδους ὄσφρησίς ἐστιν. Ἔτι δὲ
[2, 3]	κοινὸν λόγον καὶ ἐπὶ τούτων	καὶ	ἐφ' ἑτέρων, ὃς οὐδενὸς ἔσται
[2, 5]	ὅτι ὁ ἄνθρωπος τῶν ἐπιστημόνων	καὶ	ἐχόντων ἐπιστήμην· ἔστι δ' ὡς
[2, 2]	πάντῃ, ὅσα ἀεὶ τρέφεταί τε	καὶ	ζῇ διὰ τέλους, ἕως ἂν
[2, 12]	χρυσὸς ἢ χαλκός· ὁμοίως δὲ	καὶ	ἡ αἴσθησις ἑκάστου ὑπὸ τοῦ
[2, 5]	ἤδη ἐνεργοῦν) διχῶς ἂν λέγοιτο	καὶ	ἡ αἴσθησις, ἡ μὲν ὡς
[2, 10]	τρόπον τοῦ σκότους) ὁμοίως δὲ	καὶ	ἡ ἀκοὴ ψόφου τε καὶ
[2, 11]	καὶ χυμοῦ. Εἰ μὲν οὖν	καὶ	ἡ ἄλλη σὰρξ ᾐσθάνετο τοῦ
[2, 11]	μία εἶναι αἴσθησις ἡ γεῦσις	καὶ	ἡ ἀφή· νῦν δὲ δύο
[2, 11]	αἱ λοιπαὶ τῶν ἀντικειμένων, οὕτω	καὶ	ἡ ἁφὴ τοῦ ἁπτοῦ καὶ
[2, 11]	νῦν δοκεῖ ἡ μὲν γεῦσις	καὶ	ἡ ἁφὴ τῷ ἅπτεσθαι, αἱ
[2, 10]	καὶ τὸ ἀπύρηνον- οὕτω δὴ	καὶ	ἡ γεῦσις τοῦ γευστοῦ τε
[2, 11]	Ὅλως δ' ἔοικεν ἡ σὰρξ	καὶ	ἡ γλῶττα, ὡς ὁ ἀὴρ
[2, 1]	ἐντελέχεια, (ὡς δ' ἡ ὄψις	καὶ	ἡ δύναμις τοῦ ὀργάνου, ἡ
[2, 1]	τμῆσις καὶ ἡ ὅρασις, οὕτω	καὶ	ἡ ἐγρήγορσις ἐντελέχεια, (ὡς δ'
[2, 3]	Πεῖνα δὲ καὶ δίψα ἐπιθυμία,	καὶ	ἡ μὲν πεῖνα ξηροῦ καὶ
[2, 1]	Ὡς μὲν οὖν ἡ τμῆσις	καὶ	ἡ ὅρασις, οὕτω καὶ ἡ
[2, 9]	τὸ ἄγευστον λέγεται. Ἔστι δὲ	καὶ	ἡ ὄσφρησις διὰ τοῦ μεταξύ,
[2, 9]	δὲ τοῦ ὁρατοῦ καὶ ἀοράτου,	καὶ	ἡ ὄσφρησις τοῦ ὀσφραντοῦ καὶ
[2, 10]	καὶ συντηκτικὸν γλώττης. Ὥσπερ δὲ	καὶ	ἡ ὄψις ἐστὶ τοῦ τε
[2, 1]	ἀλλ' ὥσπερ ὀφθαλμὸς ἡ κόρη	καὶ	ἡ ὄψις, κἀκεῖ ἡ ψυχὴ
[2, 12]	δ' ἦν ἡ αἴσθησις- ὥσπερ	καὶ	ἡ συμφωνία καὶ ὁ τόνος
[2, 7]	ἐκ διαφανοῦς, ὥστε δῆλον ὅτι	καὶ	ἡ τούτου παρουσία τὸ φῶς
[2, 4]	τὸ τρεφόμενον, ᾗ ἔμψυχον, ὥστε	καὶ	ἡ τροφὴ πρὸς ἔμψυχόν ἐστι,
[2, 5]	μὲν ὅτι τὸ γένος τοιοῦτον	καὶ	ἡ ὕλη, ὁ δ' ὅτι
[2, 4]	του ποιεῖ, τὸν αὐτὸν τρόπον	καὶ	ἡ φύσις, καὶ τοῦτ' ἔστιν
[2, 8]	καὶ διάλεκτον. Ἔοικε γάρ, ὅτι	καὶ	ἡ φωνὴ ταῦτ' ἔχει. Πολλὰ
[2, 4]	διττόν, ὥσπερ καὶ ᾧ κυβερνᾷ	καὶ	ἡ χεὶρ καὶ τὸ πηδά-
[2, 1]	πελέκει εἶναι ἡ οὐσία αὐτοῦ,	καὶ	ἡ ψυχὴ τοῦτο· χωρισθείσης δὲ
[2, 2]	γὰρ αἴσθησις, καὶ λύπη τε	καὶ	ἡδονή, ὅπου δὲ ταῦτα, ἐξ
[2, 8]	τοῦτό φασιν ἀκούειν τῷ κενῷ	καὶ	ἠχοῦντι, ὅτι ἀκούομεν τῷ ἔχοντι
[2, 9]	ὑφ' ὧνπερ ἄνθρωπος, οἷον ἀσφάλτου	καὶ	θείου καὶ τῶν τοιούτων. Ὀσφραίνεσθαι
[2, 12]	τῶν ἁπτῶν (καὶ γὰρ ψύχεται	καὶ	θερμαίνεται) αἴτιον γὰρ τὸ μὴ
[2, 3]	αἴσθησις· ξηροῖς γὰρ καὶ ὑγροῖς	καὶ	θερμοῖς καὶ ψυχροῖς τρέφεται τὰ
[2, 3]	καὶ ἡ μὲν πεῖνα ξηροῦ	καὶ	θερμοῦ, ἡ δὲ δίψα ὑγροῦ
[2, 3]	ὀρεκτικόν· ὄρεξις μὲν γὰρ ἐπιθυμία	καὶ	θυμὸς καὶ βούλησις, τὰ δὲ
[2, 2]	τὸ τυχόν. Οὕτω δὲ γίνεται	καὶ	κατὰ λόγον· ἑκάστου γὰρ ἡ
[2, 12]	ἐκείνων λέγεται, ἀλλ' ᾗ τοιονδί,	καὶ	κατὰ τὸν λόγον. Αἰσθητήριον δὲ
[2, 2]	φανερωτέρων δὲ γίνεται τὸ σαφὲς	καὶ	κατὰ τὸν λόγον γνωριμώτερον, πειρατέον
[2, 4]	γὰρ ταὐτὸ πᾶσι τὸ ἄνω	καὶ	κάτω καὶ τῷ παντί, ἀλλ'
[2, 4]	ὡσαύτως. Οὔτε γὰρ τὸ ἄνω	καὶ	κάτω καλῶς λαμβάνει (οὐ γὰρ
[2, 5]	ἑτέροις εἴρηται. Πάντα δὲ πάσχει	καὶ	κινεῖται ὑπὸ τοῦ ποιητικοῦ καὶ
[2, 2]	αἴσθησιν ἑκάτερον τῶν μερῶν ἔχει	καὶ	κίνησιν τὴν κατὰ τόπον, εἰ
[2, 4]	πηδά- λιον, τὸ μὲν κινοῦν	καὶ	κινούμενον, τὸ δὲ κινούμενον μόνον.
[2, 8]	ἀλλὰ χαλκὸς καὶ ὅσα λεῖα	καὶ	κοῖλα· ὁ μὲν χαλκὸς ὅτι
[2, 4]	τοῖς ἄλλοις ὑπάρχει, καὶ πρώτη	καὶ	κοινοτάτη δύναμίς ἐστι ψυχῆς, καθ'
[2, 5]	δ' ἤδη θεωρῶν, ἐντελεχείᾳ ὢν	καὶ	κυρίως ἐπιστάμενος τόδε τὸ Α.
[2, 8]	διὰ τὸ ἀγγεῖον τὸ διορίσαν	καὶ	κωλῦσαν θρυφθῆναι, πάλιν ὁ ἀὴρ
[2, 5]	δ' ἐκ δυνάμει ὄντος μανθάνον	καὶ	λαμβάνον ἐπιστήμην ὑπὸ τοῦ ἐντελεχείᾳ
[2, 7]	αἴσθησιν, οἷον τὰ πυρώδη φαινόμενα	καὶ	λάμποντα (ἀνώνυμα δ' ἐστὶ ταῦτα
[2, 8]	οἷον χαλκὸν καὶ ὅσα στερεὰ	καὶ	λεῖα, ὅτι δύναται ψοφῆσαι (τοῦτο
[2, 11]	ἀλλὰ καὶ μέγεθος καὶ μικρότης,	καὶ	λειότης καὶ τραχύτης φωνῆς, καὶ
[2, 7]	οἷον μύκης, κρέας, κεφαλαὶ ἰχθύων	καὶ	λεπίδες καὶ ὀφθαλμοί· ἀλλ' οὐδενὸς
[2, 9]	δριμεῖα καὶ αὐστηρὰ καὶ ὀξεῖα	καὶ	λιπαρά ἐστιν ὀσμή. Ἀλλ' ὥσπερ
[2, 2]	ὑγίεια μορφὴ καὶ εἶδός τι	καὶ	λόγος καὶ οἷον ἐνέργεια τοῦ
[2, 4]	φύσει συνισταμένων πάντων ἔστι πέρας	καὶ	λόγος μεγέθους τε καὶ αὐξήσεως·
[2, 2]	μὲν οὖν ἐντελέχειά τίς ἐστι	καὶ	λόγος τοῦ δύναμιν ἔχοντος εἶναι
[2, 4]	δὲ ψυχῆς, ἀλλ' οὐ πυρός,	καὶ	λόγου μᾶλλον ἢ ὕλης. Ἐπεὶ
[2, 3]	αἴσθησις ὑπάρχει, τούτῳ ἡδονή τε	καὶ	λύπη καὶ τὸ ἡδύ τε
[2, 2]	ὄρεξιν· ὅπου μὲν γὰρ αἴσθησις,	καὶ	λύπη τε καὶ ἡδονή, ὅπου
[2, 3]	λύπη καὶ τὸ ἡδύ τε	καὶ	λυπηρόν, οἷς δὲ ταῦτα, καὶ
[2, 8]	ὁμοιότητα λέγεται φωνεῖν, οἷον αὐλὸς	καὶ	λύρα καὶ ὅσα ἄλλα τῶν
[2, 11]	θερμοῦ καὶ ψυχροῦ, ἢ σκληροῦ	καὶ	μαλακοῦ, οὐκ αἰσθανόμεθα, ἀλλὰ τῶν
[2, 10]	ἀκουστὸν τὸ δ' οὐκ ἀκουστόν,	καὶ	μεγάλου ψόφου καθάπερ ἡ ὄψις
[2, 11]	μόνον ὀξύτης καὶ βαρύτης, ἀλλὰ	καὶ	μέγεθος καὶ μικρότης, καὶ λειότης
[2, 11]	εἶναι δοκεῖ, οἷον ὄψις λευκοῦ	καὶ	μέλανος, καὶ ἀκοὴ ὀξέος καὶ
[2, 11]	ὥσπερ τὸ μέλλον αἰσθήσεσθαι λευκοῦ	καὶ	μέλανος μηδέτερον αὐτῶν εἶναι ἐνεργείᾳ,
[2, 9]	πραγμάτων, ἡ μὲν γλυκεῖα κρόκου	καὶ	μέλιτος, ἡ δὲ δριμεῖα θύμου
[2, 8]	ἄλλα τῶν ἀψύχων ἀπότασιν ἔχει	καὶ	μέλος καὶ διάλεκτον. Ἔοικε γάρ,
[2, 8]	ἔμψυχόν τε εἶναι τὸ τύπτον	καὶ	μετὰ φαντασίας τινός· σημαντικὸς γὰρ
[2, 4]	τροφή (σώζει γὰρ τὴν οὐσίαν,	καὶ	μέχρι τούτου ἔστιν ἕως ἂν
[2, 9]	τὰ σκληρόφθαλμα τῶν χρωμάτων αἰσθάνεσθαι,	καὶ	μὴ διαδήλους αὐτοῖς εἶναι τὰς
[2, 8]	ὅταν ὑπομένῃ πληγεὶς ὁ ἀὴρ	καὶ	μὴ διαχυθῇ. Διὸ ἐὰν ταχέως
[2, 1]	ὁ δ' ὕπνος τῷ ἔχειν	καὶ	μὴ ἐνεργεῖν· προτέρα δὲ τῇ
[2, 4]	ἔργων τοῖς ζῶσιν, ὅσα τέλεια	καὶ	μὴ πηρώματα ἢ τὴν γένεσιν
[2, 11]	χυμοῦ, ἐδόκει ἂν ἡ αὐτὴ	καὶ	μία εἶναι αἴσθησις ἡ γεῦσις
[2, 11]	ψόφου καὶ χρώματος καὶ ὀσμῆς,	καὶ	μία τις αἴσθησις εἶναι ὄψις
[2, 11]	καὶ βαρύτης, ἀλλὰ καὶ μέγεθος	καὶ	μικρότης, καὶ λειότης καὶ τραχύτης
[2, 4]	οἷον περὶ τροφῆς καὶ αἰσθητοῦ	καὶ	νοητοῦ. Ὥστε πρῶτον περὶ τροφῆς
[2, 3]	δὲ καὶ τὸ διανοητικόν τε	καὶ	νοῦς, οἷον ἀνθρώποις καὶ εἴ
[2, 11]	διείργει, ὁμοίως ἂν ἔχοιμεν ὥσπερ	καὶ	νῦν ἐν τῷ ὕδατι καὶ
[2, 10]	τινὰ καὶ ὁ μέγας τε	καὶ	ὁ βίαιος) ἀόρατον δὲ τὸ
[2, 1]	πλὴν ὁμωνύμως, καθάπερ ὁ λίθινος	καὶ	ὁ γεγραμμένος. Δεῖ δὴ λαβεῖν
[2, 1]	τὸ ἔχον· τὸ δὲ σπέρμα	καὶ	ὁ καρπὸς τὸ δυνάμει τοιονδὶ
[2, 1]	σώματος τὸ τί ἦν εἶναι	καὶ	ὁ λόγος ἡ ψυχή, ἀλλὰ
[2, 10]	μικρὸς ψόφος ἀνήκουστος, τρόπον τινὰ	καὶ	ὁ μέγας τε καὶ ὁ
[2, 8]	ἄλλων. Δεῖται δὲ τῆς ἀναπνοῆς	καὶ	ὁ περὶ τὴν καρδίαν τόπος
[2, 12]	αἴσθησις- ὥσπερ καὶ ἡ συμφωνία	καὶ	ὁ τόνος κρουομένων σφόδρα τῶν
[2, 7]	ὁρατὸν δ' ἐστὶ χρῶμά τε	καὶ	ὃ λόγῳ μὲν ἔστιν εἰπεῖν,
[2, 4]	καὶ τὸ ᾧ. Ἀλλὰ μὴν	καὶ	ὅθεν πρῶτον ἡ κατὰ τόπον
[2, 12]	τὸ ξύλον. Ἀλλὰ τὰ ἁπτὰ	καὶ	οἱ χυμοὶ ποιοῦσιν· εἰ γὰρ
[2, 2]	καὶ εἶδός τι καὶ λόγος	καὶ	οἷον ἐνέργεια τοῦ δεκτικοῦ, ἡ
[2, 10]	τις ἰσχυροῦ χυμοῦ γεύηται ἑτέρου,	καὶ	οἷον τοῖς κάμνουσι πικρὰ πάντα
[2, 2]	μορίῳ τινὶ τοῦ σώματος ἢ	καὶ	ὅλῳ, τούτων δ' ἡ μὲν
[2, 5]	ἐντελεχείᾳ ὄντος τοῦ δυνάμει ὄντος	καὶ	ὁμοίου οὕτως ὡς δύναμις ἔχει
[2, 9]	ἀνάλογον ἔχειν πρὸς τὴν γεῦσιν,	καὶ	ὁμοίως τὰ εἴδη τῶν χυμῶν
[2, 9]	δὲ καὶ δριμεῖα καὶ αὐστηρὰ	καὶ	ὀξεῖα καὶ λιπαρά ἐστιν ὀσμή.
[2, 10]	καὶ τὸ αὐστηρὸν καὶ στρυφνὸν	καὶ	ὀξύ· σχεδὸν γὰρ αὗται δοκοῦσιν
[2, 5]	δυνάμει ἀκοῦον καὶ ὁρῶν ἀκούειν	καὶ	ὁρᾶν λέγομεν, κἂν τύχῃ καθεῦδον,
[2, 2]	εἰ δ' αἴσθησιν, καὶ φαντασίαν	καὶ	ὄρεξιν· ὅπου μὲν γὰρ αἴσθησις,
[2, 3]	τῶν ζώντων τοῖς ἔχουσιν ἁφὴν	καὶ	ὄρεξις ὑπάρχει. Περὶ δὲ φαντασίας
[2, 4]	ὅτι λέγουσί τινα τρόπον ἀμφότεροι	καὶ	ὀρθῶς καὶ οὐκ ὀρθῶς. Ἐπεὶ
[2, 5]	(τό τε γὰρ δυνάμει ἀκοῦον	καὶ	ὁρῶν ἀκούειν καὶ ὁρᾶν λέγομεν,
[2, 8]	φωνεῖν, οἷον αὐλὸς καὶ λύρα	καὶ	ὅσα ἄλλα τῶν ἀψύχων ἀπότασιν
[2, 8]	ἔρια ἂν πληγῇ, ἀλλὰ χαλκὸς	καὶ	ὅσα λεῖα καὶ κοῖλα· ὁ
[2, 8]	τὰ δ' ἔχειν, οἷον χαλκὸν	καὶ	ὅσα στερεὰ καὶ λεῖα, ὅτι
[2, 9]	γλυκὺς ὁ δὲ πικρός, οὕτω	καὶ	ὀσμαί, ἀλλὰ τὰ μὲν ἔχουσι
[2, 7]	αὐτὸς λόγος καὶ περὶ ψόφου	καὶ	ὀσμῆς ἐστιν· οὐθὲν γὰρ αὐτῶν
[2, 11]	αἰσθάνεσθαι καὶ ψόφου καὶ χρώματος	καὶ	ὀσμῆς, καὶ μία τις αἴσθησις
[2, 9]	ἐστι λόγος. ~(Περὶ δὲ ὀσμῆς	καὶ	ὀσφραντοῦ ἧττον εὐδιόριστόν ἐστι τῶν
[2, 1]	πρώτη σώματος φυσικοῦ ὀργανικοῦ. Διὸ	καὶ	οὐ δεῖ ζητεῖν εἰ ἓν
[2, 2]	ἔχοντα δ' αἴσθησιν, ζῷα λέγομεν	καὶ	οὐ ζῆν μόνον. Αἰσθήσεως δὲ
[2, 4]	ἡ τροφὴ πρὸς ἔμψυχόν ἐστι,	καὶ	οὐ κατὰ συμβεβηκός. Ἔστι δ'
[2, 12]	ψόφου, καὶ τὰ πάσχοντα ἀόριστα,	καὶ	οὐ μένει, οἷον ἀήρ (ὄζει
[2, 8]	τις ψόφος ἐστὶν ἡ φωνή)	καὶ	οὐ τοῦ ἀναπνεομένου ἀέρος ὥσπερ
[2, 4]	καὶ γὰρ ὅθεν ἡ κίνησις	καὶ	οὗ ἕνεκα καὶ ὡς ἡ
[2, 4]	ἡ ἐντελέχεια. Φανερὸν δ' ὡς	καὶ	οὗ ἕνεκεν ἡ ψυχὴ αἰτία·
[2, 11]	δοκοῦμεν γὰρ νῦν αὐτῶν ἅπτεσθαι	καὶ	οὐδὲν εἶναι διὰ μέσου. Ἀλλὰ
[2, 6]	συμβέβηκε τοῦτο, οὗ αἰσθάνεται· διὸ	καὶ	οὐδὲν πάσχει ᾗ τοιοῦτον ὑπὸ
[2, 5]	καυστικοῦ· ἔκαιε γὰρ ἂν ἑαυτό,	καὶ	οὐθὲν ἐδεῖτο τοῦ ἐντελεχείᾳ πυρὸς
[2, 9]	ζῴων· φαύλως γὰρ ἄνθρωπος ὀσμᾶται,	καὶ	οὐθενὸς αἰσθάνεται τῶν ὀσφραντῶν ἄνευ
[2, 6]	ἑκάστη γε κρίνει περὶ τούτων,	καὶ	οὐκ ἀπατᾶται ὅτι χρῶμα οὐδ'
[2, 8]	ὠσίν, ἀλλ' ὁ ψόφος ἀλλότριος	καὶ	οὐκ ἴδιος. Καὶ διὰ τοῦτό
[2, 7]	τούτου παρουσία τὸ φῶς ἐστιν.	Καὶ	οὐκ ὀρθῶς Ἐμπεδοκλῆς, οὐδ' εἴ
[2, 4]	τινα τρόπον ἀμφότεροι καὶ ὀρθῶς	καὶ	οὐκ ὀρθῶς. Ἐπεὶ δ' οὐθὲν
[2, 4]	αὐξητικόν, ᾗ δὲ τόδε τι	καὶ	οὐσία, τροφή (σώζει γὰρ τὴν
[2, 7]	(εἴη γὰρ ἂν σῶμά τι	καὶ	οὕτως) ἀλλὰ πυρὸς ἢ τοιούτου
[2, 12]	αἰσθητικὸν ἕκαστον. Ἅμα δὲ δῆλον	καὶ	οὕτως· οὔτε γὰρ φῶς καὶ
[2, 7]	ἐν φωτὶ ὁρώμενον χρῶμα (διὸ	καὶ	οὐχ ὁρᾶται ἄνευ φωτός· τοῦτο
[2, 2]	ὑπάρχει, καὶ ἐν σώματι τοιούτῳ,	καὶ	οὐχ ὥσπερ οἱ πρότερον εἰς
[2, 7]	κρέας, κεφαλαὶ ἰχθύων καὶ λεπίδες	καὶ	ὀφθαλμοί· ἀλλ' οὐδενὸς ὁρᾶται τούτων
[2, 6]	ἁφῇ κίνησίς τίς ἐστιν αἰσθητὴ	καὶ	ὄψει. Κατὰ συμβεβηκὸς δὲ λέγεται
[2, 2]	οὔ, ἀλλ' ὁμοίως ἐπ' ἄμφω	καὶ	πάντῃ, ὅσα ἀεὶ τρέφεταί τε
[2, 7]	παρὰ τὴν τοῦ λόγου ἐνάργειαν	καὶ	παρὰ τὰ φαινόμενα· ἐν μικρῷ
[2, 7]	δὲ λανθάνοντος· τοῦτο γάρ ἐστι	καὶ	παρὰ τὴν τοῦ λόγου ἐνάργειαν
[2, 2]	θρεπτικὸν δύναται χωρίζεσθαι τῆς ἁφῆς	καὶ	πάσης αἰσθήσεως, οὕτως ἡ ἁφὴ
[2, 5]	καθόλου λόγοις περὶ τοῦ ποιεῖν	καὶ	πάσχειν. Ἔχει δ' ἀπορίαν διὰ
[2, 5]	αἴσθησις ἐν τῷ κινεῖσθαί τε	καὶ	πάσχειν συμβαίνει, καθάπερ εἴρηται· δοκεῖ
[2, 12]	αἰσθάνεται, ἔχοντά τι μόριον ψυχικὸν	καὶ	πάσχοντά τι ὑπὸ τῶν ἁπτῶν
[2, 4]	μὴ μετέχει ψυχῆς, ὁμοίως δὲ	καὶ	περὶ αὐξήσεώς τε καὶ φθίσεως
[2, 11]	αὐτοῦ. ~(Περὶ δὲ τοῦ ἁπτοῦ	καὶ	περὶ ἁφῆς ὁ αὐτὸς λόγος·
[2, 5]	δ' ὅμοιόν ἐστιν. Διαιρετέον δὲ	καὶ	περὶ δυνάμεως καὶ ἐντελεχείας· νῦν
[2, 2]	δυνάμει δὲ πλειόνων, οὕτως ὁρῶμεν	καὶ	περὶ ἑτέρας διαφορὰς τῆς ψυχῆς
[2, 6]	μὴ ἐνδέχεται ἑτέρᾳ αἰσθήσει αἰσθάνεσθαι,	καὶ	περὶ ὃ μὴ ἐνδέχεται ἀπατηθῆναι,
[2, 2]	αἰτίαν, ὕστερον ἐπισκεπτέον. Παραπλήσιον δὲ	καὶ	περὶ τὰς αἰσθήσεις συμβέβηκεν· τὰ
[2, 9]	φοβερῷ καὶ ἀφόβῳ· οὕτω δὲ	καὶ	περὶ τὰς ὀσμὰς τὸ τῶν
[2, 7]	μὴ ἀναπνέοντα. Ἡ δ' αἰτία	καὶ	περὶ τούτων ὕστερον λεχθήσεται. ~(Νῦν
[2, 4]	εἶθ' οὕτως περὶ τῶν ἐχομένων	καὶ	περὶ τῶν ἄλλων ἐπιζητεῖν. Εἰ
[2, 11]	καὶ τοιαῦθ' ἕτερα. Εἰσὶ δὲ	καὶ	περὶ χρῶμα διαφοραὶ τοιαῦται ἕτεραι.
[2, 7]	διαφανές. Ὁ δ' αὐτὸς λόγος	καὶ	περὶ ψόφου καὶ ὀσμῆς ἐστιν·
[2, 3]	τούτων ἑκάστου λόγος, οὗτος οἰκειότατος	καὶ	περὶ ψυχῆς, δῆλον. ~(Ἀναγκαῖον δὲ
[2, 4]	τὴν δὲ τροφὴν δεῖν μεταβάλλειν	καὶ	πέττεσθαι· ἡ δὲ μεταβολὴ πᾶσιν
[2, 8]	ἡ μὲν γεῦσις ἀναγκαῖον (διὸ	καὶ	πλείοσιν ὑπάρχει) ἡ δ' ἑρμηνεία
[2, 2]	αὐτήν, οὐθὲν προσδιορίζοντες ἐν τίνι	καὶ	ποίῳ, καίπερ οὐδὲ φαινομένου τοῦ
[2, 7]	δέ ἐστιν ἀὴρ καὶ ὕδωρ	καὶ	πολλὰ τῶν στερεῶν· οὐ γὰρ
[2, 5]	ὁ μὲν διὰ μαθήσεως ἀλλοιωθεὶς	καὶ	πολλάκις ἐξ ἐναντίας μεταβαλὼν ἕξεως,
[2, 6]	τὰ ἴδια κυρίως ἐστὶν αἰσθητά,	καὶ	πρὸς ἃ ἡ οὐσία πέφυκεν
[2, 8]	δ' αἴτιον ἐν ἑτέροις εἰρήσεται)	καὶ	πρὸς τὴν φωνὴν ὅπως ὑπάρχῃ
[2, 8]	στερεῶν πληγὴν γενέσθαι πρὸς ἄλληλα	καὶ	πρὸς τὸν ἀέρα. Τοῦτο δὲ
[2, 11]	τούτων λανθάνει. Καίτοι καθάπερ εἴπομεν	καὶ	πρότερον, κἂν εἰ δι' ὑμένος
[2, 4]	ψυχὴ καὶ τοῖς ἄλλοις ὑπάρχει,	καὶ	πρώτη καὶ κοινοτάτη δύναμίς ἐστι
[2, 5]	δὲ περὶ αὐτῶν ὅτι ἕτερα	καὶ	πῶς ἕτερα, χρῆσθαι ἀναγκαῖον τῷ
[2, 8]	ὥστε τὸν ἀέρα ἀθροῦν ἀφάλλεσθαι	καὶ	σείεσθαι. Αἱ δὲ διαφοραὶ τῶν
[2, 10]	καὶ ἡ ἀκοὴ ψόφου τε	καὶ	σιγῆς, ὧν τὸ μὲν ἀκουστὸν
[2, 12]	καὶ οὕτως· οὔτε γὰρ φῶς	καὶ	σκότος οὔτε ψόφος οὔτε ὀσμὴ
[2, 1]	φυσικοῦ τοιουδί, ἔχοντος ἀρχὴν κινήσεως	καὶ	στάσεως ἐν ἑαυτῷ. Θεωρεῖν δὲ
[2, 2]	φαμεν, οἷον νοῦς, αἴσθησις, κίνησις	καὶ	στάσις ἡ κατὰ τόπον, ἔτι
[2, 10]	τε δριμὺ καὶ τὸ αὐστηρὸν	καὶ	στρυφνὸν καὶ ὀξύ· σχεδὸν γὰρ
[2, 11]	τούτῳ τὸ αἰσθητήριον (εἰ δὲ	καὶ	συμφυὲς γένοιτο, θᾶττον ἔτι διικνοῖτ'
[2, 10]	ἁλμυρόν· εὔτηκτόν τε γὰρ αὐτὸ	καὶ	συντηκτικὸν γλώττης. Ὥσπερ δὲ καὶ
[2, 8]	μὴ διαχυθῇ. Διὸ ἐὰν ταχέως	καὶ	σφοδρῶς πληγῇ, ψοφεῖ· δεῖ γὰρ
[2, 3]	ἂν εἴη λόγος ψυχῆς τε	καὶ	σχήματος· οὔτε γὰρ ἐκεῖ σχῆμα
[2, 1]	ὡς συνθέτη. Ἐπεὶ δ' ἐστὶ	καὶ	σῶμα καὶ τοιόνδε, ζωὴν γὰρ
[2, 9]	αἰσθάνεσθαι, ὁμοίως καὶ τὰ ἔναιμα	καὶ	τὰ ἄναιμα, ὥσπερ καὶ τὰ
[2, 11]	ἐστὶν αἴσθησις ἀλλὰ πλείους, ἀναγκαῖον	καὶ	τὰ ἁπτὰ αἰσθητὰ πλείω εἶναι.
[2, 9]	ἔναιμα καὶ τὰ ἄναιμα, ὥσπερ	καὶ	τὰ ἐν τῷ ἀέρι· καὶ
[2, 11]	λανθάνει δὲ μᾶλλον ἡμᾶς, ὥσπερ	καὶ	τὰ ἐν τῷ ὕδατι ζῷα
[2, 9]	ἔνυδρα δοκοῦσιν ὀσμῆς αἰσθάνεσθαι, ὁμοίως	καὶ	τὰ ἔναιμα καὶ τὰ ἄναιμα,
[2, 7]	ἀμφοτέροις ὑπάρχει τούτοις· φαίνεται γὰρ	καὶ	τὰ ἔνυδρα τῶν ζῴων ἔχειν
[2, 3]	σχῆμα παρὰ τὸ τρίγωνον ἔστι	καὶ	τὰ ἐφεξῆς, οὔτ' ἐνταῦθα ψυχὴ
[2, 3]	ἔχει τῷ περὶ τῶν σχημάτων	καὶ	τὰ κατὰ ψυχήν· ἀεὶ γὰρ
[2, 3]	ὑπάρχει λογισμὸς τῶν φθαρτῶν, τούτοις	καὶ	τὰ λοιπὰ πάντα, οἷς δ'
[2, 5]	καὶ τὸ ἀκουστόν, ὁμοίως δὲ	καὶ	τὰ λοιπὰ τῶν αἰσθητῶν. Αἴτιον
[2, 12]	παθητικὸν ὑπ' ὀσμῆς καὶ ψόφου,	καὶ	τὰ πάσχοντα ἀόριστα, καὶ οὐ
[2, 9]	τοῦ αἰσθητηρίου. Εὔλογον δ' οὕτω	καὶ	τὰ σκληρόφθαλμα τῶν χρωμάτων αἰσθάνεσθαι,
[2, 1]	ἂν ᾖ ὀργανικόν. (Ὄργανα δὲ	καὶ	τὰ τῶν φυτῶν μέρη, ἀλλὰ
[2, 4]	καθάπερ τὰ τῶν ζῴων, οὕτω	καὶ	τὰ τῶν φυτῶν, ὡς ἕνεκα
[2, 2]	τοιοῦτον μόριον τῆς ψυχῆς οὗ	καὶ	τὰ φυόμενα μετέχει) τὰ δὲ
[2, 2]	φθίσις τε καὶ αὔξησις. Διὸ	καὶ	τὰ φυόμενα πάντα δοκεῖ ζῆν·
[2, 4]	χρὴ τὰ ὄργανα λέγειν ἕτερα	καὶ	ταὐτὰ τοῖς ἔργοις) πρὸς δὲ
[2, 7]	γὰρ τούτῳ τι ὑπάρχει ἓν	καὶ	ταὐτόν. Τί μὲν οὖν τὸ
[2, 8]	φωνή, καθάπερ εἴπομεν- ἔστι γὰρ	καὶ	τῇ γλώττῃ ψοφεῖν καὶ ὡς
[2, 2]	ἐντελέχεια ἐν τῷ δυνάμει ὑπάρχοντι	καὶ	τῇ οἰκείᾳ ὕλῃ πέφυκεν ἐγγίνεσθαι.
[2, 2]	πλεῖστοι τῶν ὅρων λέγουσιν, ἀλλὰ	καὶ	τὴν αἰτίαν ἐνυπάρχειν καὶ ἐμφαίνεσθαι.
[2, 11]	τὸ ὕδωρ πρὸς τὴν ὄψιν	καὶ	τὴν ἀκοὴν καὶ τὴν ὄσφρησιν
[2, 4]	εἰς τἀναντία φερόμενα τὸ πῦρ	καὶ	τὴν γῆν; διασπασθήσεται γάρ, εἰ
[2, 8]	γλώττῃ ἐπί τε τὴν γεῦσιν	καὶ	τὴν διάλεκτον, ὧν ἡ μὲν
[2, 5]	ἐπὶ τὰς στερητικὰς διαθέσεις μεταβολὴν	καὶ	τὴν ἐπὶ τὰς ἕξεις καὶ
[2, 11]	τὴν ὄψιν καὶ τὴν ἀκοὴν	καὶ	τὴν ὄσφρησιν ἔχουσιν, οὕτως ἔχειν
[2, 5]	καὶ τὴν ἐπὶ τὰς ἕξεις	καὶ	τὴν φύσιν. Οῦ δ' αἰσθητικοῦ
[2, 8]	(τοῦτο δ' ἐστὶν αὐτοῦ μεταξὺ	καὶ	τῆς ἀκοῆς ἐμποιῆσαι ψόφον ἐνεργείᾳ)
[2, 4]	φύσις ἁπλῶς αἰτία τῆς τροφῆς	καὶ	τῆς αὐξήσεως εἶναι· καὶ γὰρ
[2, 2]	ἐπιθυμία. Περὶ δὲ τοῦ νοῦ	καὶ	τῆς θεωρητικῆς δυνάμεως οὐδέν πω
[2, 8]	ἐπεὶ πᾶν ψοφεῖ τύπτοντός τινος	καί	τι καὶ ἔν τινι, τοῦτο
[2, 4]	ἔτι λεκτέον τί τὸ νοεῖν	καὶ	τί τὸ αἰσθάνεσθαι· πρότεραι γάρ
[2, 11]	πότερον πλείους εἰσὶν ἢ μία,	καὶ	τί τὸ αἰσθητήριον τὸ τοῦ
[2, 7]	Τί μὲν οὖν τὸ διαφανὲς	καὶ	τί τὸ φῶς, εἴρηται, ὅτι
[2, 8]	ἀφ' ὕδατος ἢ χαλκοῦ ἢ	καί	τινος ἄλλου τῶν λείων, ὥστε
[2, 1]	πειρώμενοι διορίσαι τί ἐστι ψυχὴ	καὶ	τίς ἂν εἴη κοινότατος λόγος
[2, 3]	ἑκάστου ψυχή, οἷον τίς φυτοῦ	καὶ	τίς ἀνθρώπου ἢ θηρίου. Διὰ
[2, 9]	ἔχον καὶ φαύλην. Ὁμοίως δὲ	καὶ	τὸ ἄγευστον λέγεται. Ἔστι δὲ
[2, 5]	γεννηθῇ, ἔχει ἤδη, ὥσπερ ἐπιστήμην,	καὶ	τὸ αἰσθάνεσθαι. Τὸ κατ' ἐνέργειαν
[2, 2]	εἶναι καὶ δοξαστικῷ ἕτερον, εἴπερ	καὶ	τὸ αἰσθάνεσθαι τοῦ δοξάζειν, ὁμοίως
[2, 10]	δ' ὑγρὸν τὸ γευστόν, ἀνάγκη	καὶ	τὸ αἰσθητήριον αὐτοῦ μήτε ὑγρὸν
[2, 3]	μόνον, ἑτέροις δὲ τοῦτό τε	καὶ	τὸ αἰσθητικόν. Εἰ δὲ τὸ
[2, 5]	δὲ ὡς ἐνεργείᾳ. Ὁμοίως δὲ	καὶ	τὸ αἰσθητόν, τό τε δυνάμει
[2, 4]	ἔσται, τοῦτ' ἔστιν ἡ ψυχή,	καὶ	τὸ αἴτιον τοῦ αὐξάνεσθαι καὶ
[2, 5]	τῆς ἐνεργείας ἔξωθεν, τὸ ὁρατὸν	καὶ	τὸ ἀκουστόν, ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 11]	οἷον βούλεται εἶναι ἡ σὰρξ	καὶ	τὸ ἀνάλογον· ὥστε ἀναγκαῖον τὸ
[2, 7]	Ἄχρουν δ' ἐστὶ τὸ διαφανὲς	καὶ	τὸ ἀόρατον ἢ τὸ μόλις
[2, 10]	ἢ φαύλως, ὥσπερ τὸ ἄπουν	καὶ	τὸ ἀπύρηνον- οὕτω δὴ καὶ
[2, 10]	δὲ τούτων τό τε δριμὺ	καὶ	τὸ αὐστηρὸν καὶ στρυφνὸν καὶ
[2, 8]	οὐδ' ἄνευ ψόφου τὸ ὀξὺ	καὶ	τὸ βαρύ. Ταῦτα δὲ λέγεται
[2, 3]	κατὰ τόπον κινητικόν, ἑτέροις δὲ	καὶ	τὸ διανοητικόν τε καὶ νοῦς,
[2, 1]	ἡ ὕλη· τὸ γὰρ ἓν	καὶ	τὸ εἶναι ἐπεὶ πλεοναχῶς λέγεται,
[2, 5]	αἰσθητόν, τό τε δυνάμει ὂν	καὶ	τὸ ἐνεργείᾳ. Πρῶτον μὲν οὖν
[2, 5]	ὁρᾶν λέγομεν, κἂν τύχῃ καθεῦδον,	καὶ	τὸ ἤδη ἐνεργοῦν) διχῶς ἂν
[2, 3]	τούτῳ ἡδονή τε καὶ λύπη	καὶ	τὸ ἡδύ τε καὶ λυπηρόν,
[2, 3]	Ἐνίοις δὲ πρὸς τούτοις ὑπάρχει	καὶ	τὸ κατὰ τόπον κινητικόν, ἑτέροις
[2, 11]	ἔστιν, ἀλλὰ καὶ τὸ σκληρὸν	καὶ	τὸ μαλακὸν δι' ἑτέρων αἰσθανόμεθα,
[2, 9]	ἐπὶ τοῦ μυκτῆρος ἐντὸς τεθῇ·	καὶ	τὸ μὲν ἐπ' αὐτῷ τιθέμενον
[2, 5]	τις εἶναι. Φασὶ δέ τινες	καὶ	τὸ ὅμοιον ὑπὸ τοῦ ὁμοίου
[2, 11]	αἰσθανόμεθα, ὥσπερ καὶ τὸ ψοφητικὸν	καὶ	τὸ ὁρατὸν καὶ τὸ ὀσφραντόν·
[2, 3]	αἰσθητικόν. Εἰ δὲ τὸ αἰσθητικόν,	καὶ	τὸ ὀρεκτικόν· ὄρεξις μὲν γὰρ
[2, 9]	ἐν τῷ διαφανεῖ- οὕτως οὖν	καὶ	τὸ ὀσφραντικὸν αἰσθητήριον τοῖς μὲν
[2, 11]	τὸ ψοφητικὸν καὶ τὸ ὁρατὸν	καὶ	τὸ ὀσφραντόν· ἀλλὰ τὰ μὲν
[2, 1]	οὐδ' ὅλως τὴν ἑκάστου ὕλην	καὶ	τὸ οὗ ἡ ὕλη· τὸ
[2, 4]	ᾧ κυβερνᾷ καὶ ἡ χεὶρ	καὶ	τὸ πηδά- λιον, τὸ μὲν
[2, 10]	ἁπλᾶ μὲν τἀναντία, τὸ γλυκὺ	καὶ	τὸ πικρόν, ἐχόμενα δὲ τοῦ
[2, 11]	Τὸ δ' οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ	καὶ	τὸ σκληρὸν καὶ τὸ μαλακὸν
[2, 7]	δέ, ἐν ᾧ τοῦτ' ἐστί,	καὶ	τὸ σκότος. Τὸ δὲ φῶς
[2, 1]	σῶμα, ὥσπερ οὐδὲ τὸν κηρὸν	καὶ	τὸ σχῆμα, οὐδ' ὅλως τὴν
[2, 10]	σώματος· οὐδὲ γὰρ τῇ ἁφῇ.	Καὶ	τὸ σῶμα δὲ ἐν ᾧ
[2, 1]	ἡ ὄψις, κἀκεῖ ἡ ψυχὴ	καὶ	τὸ σῶμα ζῷον. Ὅτι μὲν
[2, 1]	ζητεῖν εἰ ἓν ἡ ψυχὴ	καὶ	τὸ σῶμα, ὥσπερ οὐδὲ τὸν
[2, 4]	τὸ τρεφόμενον καὶ ᾧ τρέφεται	καὶ	τὸ τρέφον, τὸ μὲν τρέφον
[2, 4]	τὸ τρεφόμενον καὶ ᾧ τρέφεται	καὶ	τὸ τρέφον, τὸ μὲν τρέφον
[2, 8]	ψόφον· ἕτερον γὰρ τὸ τύπτον	καὶ	τὸ τυπτόμενον· ὥστε τὸ ψοφοῦν
[2, 11]	ἀὴρ πρὸς τὰ ἐν αὐτῷ	καὶ	τὸ ὕδωρ πρὸς τὰ ἐν
[2, 11]	ἡ γλῶττα, ὡς ὁ ἀὴρ	καὶ	τὸ ὕδωρ πρὸς τὴν ὄψιν
[2, 2]	καὶ εἶδος, ἀλλ' οὐχ ὕλη	καὶ	τὸ ὑποκείμενον. Τριχῶς γὰρ λεγομένης
[2, 11]	μαλακὸν δι' ἑτέρων αἰσθανόμεθα, ὥσπερ	καὶ	τὸ ψοφητικὸν καὶ τὸ ὁρατὸν
[2, 4]	οὗ ἕνεκα, τό τε οὗ	καὶ	τὸ ᾧ. Ἀλλὰ μὴν καὶ
[2, 11]	καὶ λειότης καὶ τραχύτης φωνῆς,	καὶ	τοιαῦθ' ἕτερα. Εἰσὶ δὲ καὶ
[2, 1]	Ἐπεὶ δ' ἐστὶ καὶ σῶμα	καὶ	τοιόνδε, ζωὴν γὰρ ἔχον, οὐκ
[2, 4]	λεκτέον· ἡ γὰρ θρεπτικὴ ψυχὴ	καὶ	τοῖς ἄλλοις ὑπάρχει, καὶ πρώτη
[2, 2]	εἶναι χωριστὸν λόγῳ μόνον ἢ	καὶ	τόπῳ, περὶ μὲν τινῶν τούτων
[2, 10]	ὄψις ἐστὶ τοῦ τε ὁρατοῦ	καὶ	τοῦ ἀοράτου (τὸ γὰρ σκότος
[2, 5]	τοῦ πάσχειν καὶ τοῦ κινεῖσθαι	καὶ	τοῦ ἐνεργεῖν λέγωμεν· καὶ γὰρ
[2, 4]	δὲ φυτόν, ἵνα τοῦ ἀεὶ	καὶ	τοῦ θείου μετέχωσιν ᾗ δύνανται·
[2, 4]	οὖν κοινωνεῖν ἀδυνατεῖ τοῦ ἀεὶ	καὶ	τοῦ θείου τῇ συνεχείᾳ, διὰ
[2, 5]	τοῦ αὐτοῦ ὄντος τοῦ πάσχειν	καὶ	τοῦ κινεῖσθαι καὶ τοῦ ἐνεργεῖν
[2, 7]	γιγνομένου ποτὲ μεταξὺ τῆς γῆς	καὶ	τοῦ περιέχοντος, ἡμᾶς δὲ λανθάνοντος·
[2, 12]	τοῦ δακτυλίου ἄνευ τοῦ σιδήρου	καὶ	τοῦ χρυσοῦ δέχεται τὸ σημεῖον,
[2, 10]	δὲ γευστόν ἐστιν ἁπτόν τι·	καὶ	τοῦτ' αἴτιον τοῦ μὴ εἶναι
[2, 7]	ἐστι τοῦ κατ' ἐνέργειαν διαφανοῦς,	καὶ	τοῦτ' ἐστὶν αὐτοῦ ἡ φύσις·
[2, 4]	αὐτὸν τρόπον καὶ ἡ φύσις,	καὶ	τοῦτ' ἔστιν αὐτῆς τέλος. Τοιοῦτον
[2, 8]	ἄναιμα καὶ τῶν ἐναίμων ἰχθύες	(καὶ	τοῦτ' εὐλόγως, εἴπερ ἀέρος κίνησίς
[2, 1]	δύναμις, τὸ δ' εἶδος ἐντελέχεια,	καὶ	τοῦτο διχῶς, τὸ μὲν ὡς
[2, 7]	ἐν σκότει καὶ ἐν φωτί,	καὶ	τοῦτο ἐξ ἀνάγκης· τὸ γὰρ
[2, 10]	γὰρ σκότος ἀόρατον, κρίνει δὲ	καὶ	τοῦτο ἡ ὄψις) ἔτι τε
[2, 2]	ἔοικε ψυχῆς γένος ἕτερον εἶναι,	καὶ	τοῦτο μόνον ἐνδέχεσθαι χωρίζεσθαι, καθάπερ
[2, 2]	ψυχὴ τῶν εἰρημένων τούτων ἀρχὴ	καὶ	τούτοις ὥρισται, θρεπτικῷ, αἰσθητικῷ, διανοητικῷ,
[2, 11]	λείπεται δὴ μικτὸν ἐκ τῆς	καὶ	τούτων εἶναι, οἷον βούλεται εἶναι
[2, 1]	μάλιστ' εἶναι δοκοῦσι τὰ σώματα,	καὶ	τούτων τὰ φυσικά· ταῦτα γὰρ
[2, 11]	μέγεθος καὶ μικρότης, καὶ λειότης	καὶ	τραχύτης φωνῆς, καὶ τοιαῦθ' ἕτερα.
[2, 4]	καὶ τὸ αἴτιον τοῦ αὐξάνεσθαι	καὶ	τρέφεσθαι. Δοκεῖ δέ τισιν ἡ
[2, 1]	ἣν ἤδη λέγεται τόδε τι,	καὶ	τρίτον τὸ ἐκ τούτων. Ἔστι
[2, 4]	ἅπασιν. Ἧς ἐστὶν ἔργα γεννῆσαι	καὶ	τροφῇ χρῆσθαι· φυσικώτατον γὰρ τῶν
[2, 8]	πᾶν, ὥσπερ εἴρηται, ψοφεῖ τυπτόμενον	καὶ	τύπτον, οἷον ἐὰν πατάξῃ βελόνη
[2, 4]	πᾶσι τὸ ἄνω καὶ κάτω	καὶ	τῷ παντί, ἀλλ' ὡς ἡ
[2, 8]	ἑρμηνεία ἕνεκα τοῦ εὖ, οὕτω	καὶ	τῷ πνεύματι πρός τε τὴν
[2, 5]	Ἔχει δ' ἀπορίαν διὰ τί	καὶ	τῶν αἰσθήσεων αὐτῶν οὐ γίνεται
[2, 3]	ἀκοὴν ἔχουσιν οὔτ' ὀσμῆς αἴσθησιν.	Καὶ	τῶν αἰσθητικῶν δὲ τὰ μὲν
[2, 2]	αἰσθάνεσθαι τοῦ δοξάζειν, ὁμοίως δὲ	καὶ	τῶν ἄλλων ἕκαστον τῶν εἰρημένων.
[2, 11]	ψυχρόν, ξηρὸν ὑγρόν, σκληρὸν μαλακόν,	καὶ	τῶν ἄλλων ὅσα τοιαῦτα. Ἔχει
[2, 5]	αἴσθησιν, ἐνόντος πυρὸς καὶ γῆς	καὶ	τῶν ἄλλων στοιχείων, ὧν ἐστιν
[2, 11]	ἁπτῶν, οἷον πέπονθεν ὁ ἀήρ,	καὶ	τῶν ἁπτῶν αἱ ὑπερβολαί, ὥσπερ
[2, 8]	φωνήν, οἷον τά τε ἄναιμα	καὶ	τῶν ἐναίμων ἰχθύες (καὶ τοῦτ'
[2, 5]	τὰ αἰσθητὰ τῶν καθ' ἕκαστα	καὶ	τῶν ἔξωθεν ἀλλὰ περὶ μὲν
[2, 7]	ὀσμῆς. Ἀλλ' ὁ μὲν ἄνθρωπος,	καὶ	τῶν πεζῶν ὅσα ἀναπνεῖ, ἀδυνατεῖ
[2, 9]	ἀναπνεόντων ἀποκαλύπτεται, διευρυνομένων τῶν φλεβίων	καὶ	τῶν πόρων. Καὶ διὰ τοῦτο
[2, 9]	ἄνθρωπος, οἷον ἀσφάλτου καὶ θείου	καὶ	τῶν τοιούτων. Ὀσφραίνεσθαι μὲν οὖν
[2, 9]	μέλιτος, ἡ δὲ δριμεῖα θύμου	καὶ	τῶν τοιούτων· τὸν αὐτὸν δὲ
[2, 11]	διαφέρει τὸ ἁπτὸν τῶν ὁρατῶν	καὶ	τῶν ψοφητικῶν, ὅτι ἐκείνων μὲν
[2, 2]	δ' ἡ μὲν ἐπιστήμη τε	καὶ	ὑγίεια μορφὴ καὶ εἶδός τι
[2, 3]	τῆς τροφῆς αἴσθησις· ξηροῖς γὰρ	καὶ	ὑγροῖς καὶ θερμοῖς καὶ ψυχροῖς
[2, 7]	γάρ τι πάθος ἐπ' ἀέρος	καὶ	ὕδατος ἔστιν, ὥσπερ τὸ διαφανὲς
[2, 7]	χρῶμα. Τοιοῦτον δέ ἐστιν ἀὴρ	καὶ	ὕδωρ καὶ πολλὰ τῶν στερεῶν·
[2, 1]	σῶμα, μᾶλλον δ' ὡς ὑποκείμενον	καὶ	ὕλη. Ἀναγκαῖον ἄρα τὴν ψυχὴν
[2, 1]	γὰρ τῷ ὑπάρχειν τὴν ψυχὴν	καὶ	ὕπνος καὶ ἐγρήγορσίς ἐστιν, ἀνάλογον
[2, 1]	Τύπῳ μὲν οὖν ταύτῃ διωρίσθω	καὶ	ὑπογεγράφθω περὶ ψυχῆς. ~(Ἐπεὶ δ'
[2, 2]	κατὰ τόπον, εἰ δ' αἴσθησιν,	καὶ	φαντασίαν καὶ ὄρεξιν· ὅπου μὲν
[2, 9]	ὀσμήν, τὸ δὲ μικρὰν ἔχον	καὶ	φαύλην. Ὁμοίως δὲ καὶ τὸ
[2, 10]	ἀμφοτέρου· ἀλλὰ τοῦ μὲν φαύλη	καὶ	φθαρτική {τῆς γεύσεως} τοῦ δὲ
[2, 9]	εὐώδους ὄσφρησίς ἐστιν. Ἔτι δὲ	καὶ	φθειρόμενα φαίνεται ὑπὸ τῶν ἰσχυρῶν
[2, 4]	δὲ καὶ περὶ αὐξήσεώς τε	καὶ	φθίσεως ἔχει· οὐδὲν γὰρ φθίνει
[2, 2]	τοιαύτην, δι' ἧς αὔξησίν τε	καὶ	φθίσιν λαμβάνουσι κατὰ τοὺς ἐναντίους
[2, 1]	αὑτοῦ τροφήν τε καὶ αὔξησιν	καὶ	φθίσιν. Ὥστε πᾶν σῶμα φυσικὸν
[2, 2]	ἔτι κίνησις ἡ κατὰ τροφὴν	καὶ	φθίσις τε καὶ αὔξησις. Διὸ
[2, 9]	τῶν ἄλλων διαφερόντως ἀκριβοῖ· διὸ	καὶ	φρονιμώτατόν ἐστι τῶν ζῴων. Σημεῖον
[2, 5]	δυνάμει ὄντος {κατὰ} τὸ νοοῦν	καὶ	φρονοῦν οὐ διδασκαλίαν ἀλλ' ἑτέραν
[2, 11]	ἑνί τινι αἰσθάνεσθαι καὶ ψόφου	καὶ	χρώματος καὶ ὀσμῆς, καὶ μία
[2, 9]	μὲν ἔχουσι τὴν ἀνάλογον ὀσμὴν	καὶ	χυμόν, λέγω δὲ οἷον γλυκεῖαν
[2, 11]	αἰσθάνεται κατὰ τὸ αὐτὸ μόριον	καὶ	χυμοῦ. Εἰ μὲν οὖν καὶ
[2, 2]	φυτῶν ἔνια διαιρούμενα φαίνεται ζῶντα	καὶ	χωριζόμενα ἀπ' ἀλλήλων, ὡς οὔσης
[2, 12]	πᾶν σῶμα παθητικὸν ὑπ' ὀσμῆς	καὶ	ψόφου, καὶ τὰ πάσχοντα ἀόριστα,
[2, 11]	γὰρ ἂν ἑνί τινι αἰσθάνεσθαι	καὶ	ψόφου καὶ χρώματος καὶ ὀσμῆς,
[2, 7]	αἴσθησιν, ἀλλ' ὑπὸ μὲν ὀσμῆς	καὶ	ψόφου τὸ μεταξὺ κινεῖται, ὑπὸ
[2, 3]	γὰρ καὶ ὑγροῖς καὶ θερμοῖς	καὶ	ψυχροῖς τρέφεται τὰ ζῶντα πάντα,
[2, 11]	ὄν. Διὸ τοῦ ὁμοίως θερμοῦ	καὶ	ψυχροῦ, ἢ σκληροῦ καὶ μαλακοῦ,
[2, 3]	θερμοῦ, ἡ δὲ δίψα ὑγροῦ	καὶ	ψυχροῦ· ὁ δὲ χυμὸς οἷον
[2, 4]	δὲ ᾧ τρέφει διττόν, ὥσπερ	καὶ	ᾧ κυβερνᾷ καὶ ἡ χεὶρ
[2, 4]	ἔστι τρία, Α τὸ τρεφόμενον	καὶ	ᾧ τρέφεται καὶ τὸ τρέφον,
[2, 4]	δ' ἔστι τρία, τὸ τρεφόμενον	καὶ	ᾧ τρέφεται καὶ τὸ τρέφον,
[2, 2]	τούτων φαμὲν ἐπίστασθαι) ὁμοίως δὲ	καὶ	{ᾧ} ὑγιαίνομεν τὸ μὲν ὑγιείᾳ
[2, 4]	ἡ κίνησις καὶ οὗ ἕνεκα	καὶ	ὡς ἡ οὐσία τῶν ἐμψύχων
[2, 8]	γὰρ καὶ τῇ γλώττῃ ψοφεῖν	καὶ	ὡς οἱ βήττοντες- ἀλλὰ δεῖ
[2, 9]	τὰ μὲν γὰρ ἔχει φράγμα	καὶ	ὥσπερ ἔλυτρον τὰ βλέφαρα, ἃ
[2, 5]	αἰσθάνεται, καθάπερ τὸ καυστὸν οὐ	καίεται	αὐτὸ καθ' αὑτὸ ἄνευ τοῦ
[2, 2]	προσδιορίζοντες ἐν τίνι καὶ ποίῳ,	καίπερ	οὐδὲ φαινομένου τοῦ τυχόντος δέχεσθαι
[2, 5]	ἀλλὰ περὶ μὲν τούτων διασαφῆσαι	καιρὸς	γένοιτ' ἂν καὶ εἰςαῦθις· νῦν
[2, 11]	τὴν αἴσθησιν εὐθέως ἁψάμενος ἐνσημανεῖ·	καίτοι	δῆλον ὡς οὐκ ἔστιν ἐν
[2, 11]	μέσου, ἀλλ' ἐπὶ τούτων λανθάνει.	Καίτοι	καθάπερ εἴπομεν καὶ πρότερον, κἂν
[2, 1]	ἡ κόρη καὶ ἡ ὄψις,	κἀκεῖ	ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα
[2, 12]	ἄψυχα καὶ ἀλλοιοῖτο; ἆρ' οὖν	κἀκεῖνα	ποιήσει; ἢ οὐ πᾶν σῶμα
[2, 11]	ἁπτικόν, καὶ ἐν ᾧ ἡ	καλουμένη	ἁφὴ ὑπάρχει αἴσθησις πρώτῳ, τὸ
[2, 8]	τοῖς μορίοις ψυχῆς πρὸς τὴν	καλουμένην	ἀρτηρίαν φωνή ἐστιν (οὐ γὰρ
[2, 4]	κοινωνεῖ ζωῆς. (Ἐμπεδοκλῆς δ' οὐ	καλῶς	εἴρηκε τοῦτο προστιθείς, τὴν αὔξησιν
[2, 5]	ἕτερον γένος ἀλλοιώσεως. Διὸ οὐ	καλῶς	ἔχει λέγειν τὸ φρονοῦν, ὅταν
[2, 4]	γὰρ τὸ ἄνω καὶ κάτω	καλῶς	λαμβάνει (οὐ γὰρ ταὐτὸ πᾶσι
[2, 7]	κινεῖται τὸ αἰσθητήριον. Οὐ γὰρ	καλῶς	τοῦτο λέγει Δημόκριτος, οἰόμενος, εἰ
[2, 2]	σώματός τινος. Καὶ διὰ τοῦτο	καλῶς	ὑπολαμβάνουσιν οἷς δοκεῖ μήτ' ἄνευ
[2, 8]	ἐπὶ τῇ κόρῃ δέρμα {ὅταν	κάμῃ}	Ἀλλ' οὐ σημεῖον τοῦ ἀκούειν
[2, 8]	ἀκούει· οὐδ' ἂν ἡ μῆνιγξ	κάμῃ,	ὥσπερ τὸ ἐπὶ τῇ κόρῃ
[2, 4]	πάντα ποσά, οἷον ὑγιὲς ἐκ	κάμνοντος.	Φαίνεται δ' οὐδ' ἐκεῖνα τὸν
[2, 10]	γεύηται ἑτέρου, καὶ οἷον τοῖς	κάμνουσι	πικρὰ πάντα φαίνεται διὰ τὸ
[2, 5]	αἰσθητόν. Ὁμοίως δὲ τοῦτο ἔχει	κἀν	ταῖς ἐπιστήμαις ταῖς τῶν αἰσθητῶν,
[2, 8]	κινηθέντος. Ἔτι ἀκούεται ἐν ἀέρι,	κἀν	ὕδατι, ἀλλ' ἧττον, οὐκ ἔστι
[2, 11]	Καίτοι καθάπερ εἴπομεν καὶ πρότερον,	κἂν	εἰ δι' ὑμένος αἰσθανοίμεθα τῶν
[2, 10]	τοῦτο δ' ἁπτόν τι. Διὸ	κἂν	εἰ ἐν ὕδατι ἦμεν, ᾐσθανόμεθ'
[2, 2]	Πλεοναχῶς δὲ τοῦ ζῆν λεγομένου,	κἂν	ἕν τι τούτων ἐνυπάρχῃ μόνον,
[2, 5]	ὁρῶν ἀκούειν καὶ ὁρᾶν λέγομεν,	κἂν	τύχῃ καθεῦδον, καὶ τὸ ἤδη
[2, 8]	ἀναπνοῆς καὶ ὁ περὶ τὴν	καρδίαν	τόπος πρῶτος. Διὸ ἀναγκαῖον εἴσω
[2, 1]	τὸ δὲ σπέρμα καὶ ὁ	καρπὸς	τὸ δυνάμει τοιονδὶ σῶμα. Ὡς
[2, 1]	περικαρπίου σκέπασμα, τὸ δὲ περικάρπιον	καρποῦ·	αἱ δὲ ῥίζαι τῷ στόματι
[2, 5]	ὅτι τῶν καθ' ἕκαστον ἡ	κατ'	ἐνέργειαν αἴσθησις, ἡ δ' ἐπιστήμη
[2, 5]	ἐπιστήμην, καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι. Τὸ	κατ'	ἐνέργειαν δὲ ὁμοίως λέγεται τῷ
[2, 7]	εἶναι, τὸ κινητικῷ εἶναι τοῦ	κατ'	ἐνέργειαν διαφανοῦς) ἡ δ' ἐντελέχεια
[2, 7]	δὲ χρῶμα κινητικόν ἐστι τοῦ	κατ'	ἐνέργειαν διαφανοῦς, καὶ τοῦτ' ἐστὶν
[2, 8]	ψόφον ἐνεργείᾳ) γίνεται δ' ὁ	κατ'	ἐνέργειαν ψόφος ἀεί τινος πρός
[2, 8]	διαφοραὶ τῶν ψοφούντων ἐν τῷ	κατ'	ἐνέργειαν ψόφῳ δηλοῦνται· ὥσπερ γὰρ
[2, 9]	ἄλλαις λείπεται πολλῶν τῶν ζῴων,	κατὰ	δὲ τὴν ἁφὴν πολλῷ τῶν
[2, 5]	Ἀμφότεροι μὲν οὖν οἱ πρῶτοι,	κατὰ	δύναμιν ἐπιστήμονες (α ὄντες, ἐνεργείᾳ
[2, 2]	τυχόν. Οὕτω δὲ γίνεται καὶ	κατὰ	λόγον· ἑκάστου γὰρ ἡ ἐντελέχεια
[2, 8]	τὸ βαρύ. Ταῦτα δὲ λέγεται	κατὰ	μεταφορὰν ἀπὸ τῶν ἁπτῶν· τὸ
[2, 6]	τὸ λευκὸν εἴη Διάρους υἱός·	κατὰ	συμβεβηκὸς γὰρ τούτου αἰσθάνεται, ὅτι
[2, 6]	τίς ἐστιν αἰσθητὴ καὶ ὄψει.	Κατὰ	συμβεβηκὸς δὲ λέγεται αἰσθητόν, οἷον
[2, 4]	πρὸς ἔμψυχόν ἐστι, καὶ οὐ	κατὰ	συμβεβηκός. Ἔστι δ' ἕτερον τροφῇ
[2, 3]	ἁφή, τῶν δ' ἄλλων αἰσθητῶν	κατὰ	συμβεβηκός. Οὐθὲν γὰρ εἰς τροφὴν
[2, 6]	φαμεν αἰσθάνεσθαι, τὸ δὲ ἓν	κατὰ	συμβεβηκός. Τῶν δὲ δυοῖν τὸ
[2, 11]	ἁπάντων γὰρ τῶν ἁπτῶν αἰσθάνεται	κατὰ	τὸ αὐτὸ μόριον καὶ χυμοῦ.
[2, 5]	ἐντελέχειαν ἄγειν ἐκ δυνάμει ὄντος	{κατὰ}	τὸ νοοῦν καὶ φρονοῦν οὐ
[2, 3]	τῶν ὄντων ἴδιος λόγος, οὐδὲ	κατὰ	τὸ οἰκεῖον καὶ ἄτομον εἶδος,
[2, 12]	λέγεται, ἀλλ' ᾗ τοιονδί, καὶ	κατὰ	τὸν λόγον. Αἰσθητήριον δὲ πρῶτον
[2, 2]	δὲ γίνεται τὸ σαφὲς καὶ	κατὰ	τὸν λόγον γνωριμώτερον, πειρατέον πάλιν
[2, 4]	αἱ ἐνέργειαι καὶ αἱ πράξεις	κατὰ	τὸν λόγον. Εἰ δ' οὕτως,
[2, 1]	αὕτη γὰρ οὐσία ὀφθαλμοῦ ἡ	κατὰ	τὸν λόγον (ὁ δ' ὀφθαλμὸς
[2, 1]	ἡ ψυχή· οὐσία γὰρ ἡ	κατὰ	τὸν λόγον. Τοῦτο δὲ τὸ
[2, 3]	εἴπομεν θρεπτικόν, αἰσθητικόν, ὀρεκτικόν, κινητικὸν	κατὰ	τόπον, διανοητικόν. Ὑπάρχει δὲ τοῖς
[2, 2]	μερῶν ἔχει καὶ κίνησιν τὴν	κατὰ	τόπον, εἰ δ' αἴσθησιν, καὶ
[2, 2]	αἴσθησις, κίνησις καὶ στάσις ἡ	κατὰ	τόπον, ἔτι κίνησις ἡ κατὰ
[2, 4]	μὴν καὶ ὅθεν πρῶτον ἡ	κατὰ	τόπον κίνησις, ψυχή· οὐ πᾶσι
[2, 3]	πρὸς τούτοις ὑπάρχει καὶ τὸ	κατὰ	τόπον κινητικόν, ἑτέροις δὲ καὶ
[2, 3]	δὲ τὰ μὲν ἔχει τὸ	κατὰ	τόπον κινητικόν, τὰ δ' οὐκ
[2, 4]	λέγεται, ὁμοίως δ' ἡ ψυχὴ	κατὰ	τοὺς διωρισμένους τρόπους τρεῖς αἰτία·
[2, 2]	αὔξησίν τε καὶ φθίσιν λαμβάνουσι	κατὰ	τοὺς ἐναντίους τόπους· οὐ γὰρ
[2, 2]	κατὰ τόπον, ἔτι κίνησις ἡ	κατὰ	τροφὴν καὶ φθίσις τε καὶ
[2, 4]	τὸ τὴν γῆν οὕτω φέρεσθαι	κατὰ	φύσιν, ἄνω δὲ διὰ τὸ
[2, 10]	φθαρτική {τῆς γεύσεως} τοῦ δὲ	κατὰ	φύσιν) ἔστι δὲ κοινὸν ἁφῆς
[2, 4]	ἐν τοῖς ζῴοις ἡ ψυχὴ	κατὰ	φύσιν· πάντα γὰρ τὰ φυσικὰ
[2, 4]	ἐκείνου ἕνεκα πράττει ὅσα πράττει	κατὰ	φύσιν (τὸ δ' οὗ ἕνεκα
[2, 3]	περὶ τῶν σχημάτων καὶ τὰ	κατὰ	ψυχήν· ἀεὶ γὰρ ἐν τῷ
[2, 4]	δὲ καὶ ἀλλοίωσις καὶ αὔξησις	κατὰ	ψυχήν· ἡ μὲν γὰρ αἴσθησις
[2, 10]	αἰσθητήριον. Σημεῖον δὲ τὸ μήτε	κατάξηρον	οὖσαν τὴν γλῶτταν αἰσθάνεσθαι μήτε
[2, 8]	ἀέρα. Τῷ γὰρ ἤδη ἀναπνεομένῳ	καταχρῆται	ἡ φύσις ἐπὶ δύο ἔργα-
[2, 8]	φωνεῖν ἀναπνέοντα μηδ' ἐκπνέοντα, ἀλλὰ	κατέχοντα·	κινεῖ γὰρ τούτῳ ὁ κατέχων.
[2, 9]	ἀναπνέων δὲ ἀλλ' ἐκπνέων ἢ	κατέχων	τὸ πνεῦμα οὐκ ὀσμᾶται, οὔτε
[2, 8]	κατέχοντα· κινεῖ γὰρ τούτῳ ὁ	κατέχων.	Φανερὸν δὲ καὶ διότι οἱ
[2, 2]	οὐ γὰρ ἄνω μὲν αὔξεται,	κάτω	δ' οὔ, ἀλλ' ὁμοίως ἐπ'
[2, 4]	ταὐτὸ πᾶσι τὸ ἄνω καὶ	κάτω	καὶ τῷ παντί, ἀλλ' ὡς
[2, 4]	Οὔτε γὰρ τὸ ἄνω καὶ	κάτω	καλῶς λαμβάνει (οὐ γὰρ ταὐτὸ
[2, 4]	τὴν αὔξησιν συμβαίνειν τοῖς φυτοῖς	κάτω	μὲν συρριζουμένοις διὰ τὸ τὴν
[2, 5]	αὐτὸ καθ' αὑτὸ ἄνευ τοῦ	καυστικοῦ·	ἔκαιε γὰρ ἂν ἑαυτό, καὶ
[2, 5]	διὸ οὐκ αἰσθάνεται, καθάπερ τὸ	καυστὸν	οὐ καίεται αὐτὸ καθ' αὑτὸ
[2, 4]	ἄπειρον, ἕως ἂν ᾖ τὸ	καυστόν,	τῶν δὲ φύσει συνισταμένων πάντων
[2, 8]	τοῦ ἀκούειν. Δοκεῖ γὰρ εἶναι	κενὸν	ὁ ἀήρ, οὗτος δ' ἐστὶν
[2, 8]	τὸ φῶς ὁρίζομεν. Τὸ δὲ	κενὸν	ὀρθῶς λέγεται κύριον τοῦ ἀκούειν.
[2, 7]	λέγει Δημόκριτος, οἰόμενος, εἰ γένοιτο	κενὸν	τὸ μεταξύ, ὁρᾶσθαι ἂν ἀκριβῶς
[2, 7]	ὥστ' ἀναγκαῖόν τι εἶναι μεταξύ·	κενοῦ	δὲ γενομένου οὐχ ὅτι ἀκριβῶς,
[2, 8]	τὸ μὲν γὰρ ὀξὺ οἷον	κεντεῖ,	τὸ δ' ἀμβλὺ οἷον ὠθεῖ,
[2, 8]	διὰ τοῦτό φασιν ἀκούειν τῷ	κενῷ	καὶ ἠχοῦντι, ὅτι ἀκούομεν τῷ
[2, 8]	ἠχεῖν τὸ οὖς ὥσπερ τὸ	κέρας·	ἀεὶ γὰρ οἰκείαν τινὰ κίνησιν
[2, 7]	ἑνὶ ὀνόματι) οἷον μύκης, κρέας,	κεφαλαὶ	ἰχθύων καὶ λεπίδες καὶ ὀφθαλμοί·
[2, 4]	τῷ παντί, ἀλλ' ὡς ἡ	κεφαλὴ	τῶν ζῴων, οὕτως αἱ ῥίζαι
[2, 6]	ὅτι ψόφος, ἀλλὰ τί τὸ	κεχρωσμένον	ἢ ποῦ, ἢ τί τὸ
[2, 1]	τὸ σῶμα, ὥσπερ οὐδὲ τὸν	κηρὸν	καὶ τὸ σχῆμα, οὐδ' ὅλως
[2, 12]	ἄνευ τῆς ὕλης, οἷον ὁ	κηρὸς	τοῦ δακτυλίου ἄνευ τοῦ σιδήρου
[2, 8]	ἀναπνέοντα μηδ' ἐκπνέοντα, ἀλλὰ κατέχοντα·	κινεῖ	γὰρ τούτῳ ὁ κατέχων. Φανερὸν
[2, 8]	ἁπτῶν· τὸ μὲν γὰρ ὀξὺ	κινεῖ	τὴν αἴσθησιν ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ
[2, 7]	ὄψεται· ἀλλὰ τὸ μὲν χρῶμα	κινεῖ	τὸ διαφανές, οἷον τὸν ἀέρα,
[2, 8]	ἀμβλὺ οἷον ὠθεῖ, διὰ τὸ	κινεῖν	τὸ μὲν ἐν ὀλίγῳ τὸ
[2, 5]	ὄντος τοῦ πάσχειν καὶ τοῦ	κινεῖσθαι	καὶ τοῦ ἐνεργεῖν λέγωμεν· καὶ
[2, 5]	Ἡ δ' αἴσθησις ἐν τῷ	κινεῖσθαί	τε καὶ πάσχειν συμβαίνει, καθάπερ
[2, 8]	ὁ ψόφος κίνησις τοῦ δυναμένου	κινεῖσθαι	τὸν τρόπον τοῦτον ὅνπερ τὰ
[2, 8]	κινουμένου τοῦ ἔξω ὁ εἴσω	κινεῖται.	Διόπερ οὐ πάντῃ τὸ ζῷον
[2, 8]	οἰκείαν τινὰ κίνησιν ὁ ἀὴρ	κινεῖται	ὁ ἐν τοῖς ὠσίν, ἀλλ'
[2, 7]	ὑπὸ τούτου δὲ συνεχοῦς ὄντος	κινεῖται	τὸ αἰσθητήριον. Οὐ γὰρ καλῶς
[2, 7]	ὀσμῆς καὶ ψόφου τὸ μεταξὺ	κινεῖται,	ὑπὸ δὲ τούτου τῶν αἰσθητηρίων
[2, 5]	εἴρηται. Πάντα δὲ πάσχει καὶ	κινεῖται	ὑπὸ τοῦ ποιητικοῦ καὶ ἐνεργείᾳ
[2, 8]	τὴν πρώτην, ἀδυνατοῦντος ἐξελθεῖν τοῦ	κινηθέντος.	Ἔτι ἀκούεται ἐν ἀέρι, κἀν
[2, 8]	ἐστὶν ὁ ποιῶν ἀκούειν, ὅταν	κινηθῇ	συνεχὴς καὶ εἷς. Ἀλλὰ διὰ
[2, 9]	ἔλυτρον τὰ βλέφαρα, ἃ μὴ	κινήσας	μηδ' ἀνασπάσας οὐχ ὁρᾷ· τὰ
[2, 2]	τούτοις ὥρισται, θρεπτικῷ, αἰσθητικῷ, διανοητικῷ,	κινήσει.	Πότερον δὲ τούτων ἕκαστόν ἐστι
[2, 11]	διωρίσθαι δι' οὗ γίνονται αἱ	κινήσεις,	φανερὰ τὰ εἰρημένα αἰσθητήρια ἕτερα
[2, 8]	αἰσθάνηται πάσας τὰς διαφορὰς τῆς	κινήσεως.	Διὰ ταῦτα δὲ καὶ ἐν
[2, 1]	ἀλλὰ φυσικοῦ τοιουδί, ἔχοντος ἀρχὴν	κινήσεως	καὶ στάσεως ἐν ἑαυτῷ. Θεωρεῖν
[2, 8]	κέρας· ἀεὶ γὰρ οἰκείαν τινὰ	κίνησιν	ὁ ἀὴρ κινεῖται ὁ ἐν
[2, 2]	ἑκάτερον τῶν μερῶν ἔχει καὶ	κίνησιν	τὴν κατὰ τόπον, εἰ δ'
[2, 8]	ψοφεῖ· δεῖ γὰρ φθάσαι τὴν	κίνησιν	τοῦ ῥαπίζοντος τὴν θρύψιν τοῦ
[2, 5]	λέγωμεν· καὶ γὰρ ἔστιν ἡ	κίνησις	ἐνέργειά τις, ἀτελὴς μέντοι, καθάπερ
[2, 2]	στάσις ἡ κατὰ τόπον, ἔτι	κίνησις	ἡ κατὰ τροφὴν καὶ φθίσις
[2, 6]	λέγεται ἴδια ἑκάστης, κοινὰ δὲ	κίνησις,	ἠρεμία, ἀριθμός, σχῆμα, μέγεθος· τὰ
[2, 4]	αἰτία· καὶ γὰρ ὅθεν ἡ	κίνησις	καὶ οὗ ἕνεκα καὶ ὡς
[2, 2]	αὐτό φαμεν, οἷον νοῦς, αἴσθησις,	κίνησις	καὶ στάσις ἡ κατὰ τόπον,
[2, 12]	ᾖ ἰσχυροτέρα τοῦ αἰσθητηρίου ἡ	κίνησις,	λύεται ὁ λόγος- τοῦτο δ'
[2, 6]	κοινὰ πάσαις· καὶ γὰρ ἁφῇ	κίνησίς	τίς ἐστιν αἰσθητὴ καὶ ὄψει.
[2, 8]	(καὶ τοῦτ' εὐλόγως, εἴπερ ἀέρος	κίνησίς	τίς ἐστιν ὁ ψόφος) ἀλλ'
[2, 8]	μὲν διὰ τὸ τάχος ἡ	κίνησις	τοιαύτη, τοῦ δὲ διὰ βραδυτῆτα,
[2, 8]	ἕτερον; ἔστι γὰρ ὁ ψόφος	κίνησις	τοῦ δυναμένου κινεῖσθαι τὸν τρόπον
[2, 8]	δὲ κωλυθῇ θρύπτεσθαι, ἡ τούτου	κίνησις	ψόφος. Ὁ δ' ἐν τοῖς
[2, 4]	ὅθεν πρῶτον ἡ κατὰ τόπον	κίνησις,	ψυχή· οὐ πᾶσι δ' ὑπάρχει
[2, 8]	γὰρ πάντῃ ἔχει ἀέρα τὸ	κινησόμενον	μέρος καὶ ἔμψυχον† Αὐτὸς μὲν
[2, 8]	ἐπίπεδον. Ψοφητικὸν μὲν οὖν τὸ	κινητικὸν	ἑνὸς ἀέρος συνεχείᾳ μέχρις ἀκοῆς.
[2, 7]	εἶναι ὁρατόν. Πᾶν δὲ χρῶμα	κινητικόν	ἐστι τοῦ κατ' ἐνέργειαν διαφανοῦς,
[2, 3]	ὑπάρχει καὶ τὸ κατὰ τόπον	κινητικόν,	ἑτέροις δὲ καὶ τὸ διανοητικόν
[2, 3]	δ' εἴπομεν θρεπτικόν, αἰσθητικόν, ὀρεκτικόν,	κινητικὸν	κατὰ τόπον, διανοητικόν. Ὑπάρχει δὲ
[2, 3]	μὲν ἔχει τὸ κατὰ τόπον	κινητικόν,	τὰ δ' οὐκ ἔχει· τελευταῖον
[2, 7]	αὐτῷ τὸ χρώματι εἶναι, τὸ	κινητικῷ	εἶναι τοῦ κατ' ἐνέργειαν διαφανοῦς)
[2, 2]	πρώτως· καὶ γὰρ τὰ μὴ	κινούμενα	μηδ' ἀλλάττοντα τόπον, ἔχοντα δ'
[2, 4]	κινοῦν καὶ κινούμενον, τὸ δὲ	κινούμενον	μόνον. Πᾶσαν δ' ἀναγκαῖον τροφὴν
[2, 4]	λιον, τὸ μὲν κινοῦν καὶ	κινούμενον,	τὸ δὲ κινούμενον μόνον. Πᾶσαν
[2, 8]	δὲ τὸ ἐν ἀέρι εἶναι,	κινουμένου	τοῦ ἔξω ὁ εἴσω κινεῖται.
[2, 4]	τὸ πηδά- λιον, τὸ μὲν	κινοῦν	καὶ κινούμενον, τὸ δὲ κινούμενον
[2, 8]	χαλκὸς καὶ ὅσα λεῖα καὶ	κοῖλα·	ὁ μὲν χαλκὸς ὅτι λεῖος,
[2, 8]	χαλκὸς ὅτι λεῖος, τὰ δὲ	κοῖλα	τῇ ἀνακλάσει πολλὰς ποιεῖ πληγὰς
[2, 6]	οὖν τοιαῦτα λέγεται ἴδια ἑκάστης,	κοινὰ	δὲ κίνησις, ἠρεμία, ἀριθμός, σχῆμα,
[2, 6]	τοιαῦτα οὐδεμιᾶς ἐστὶν ἴδια, ἀλλὰ	κοινὰ	πάσαις· καὶ γὰρ ἁφῇ κίνησίς
[2, 5]	λόγοις. ~(Διωρισμένων δὲ τούτων λέγωμεν	κοινῇ	περὶ πάσης αἰσθήσεως. Ἡ δ'
[2, 10]	δὲ κατὰ φύσιν) ἔστι δὲ	κοινὸν	ἁφῆς καὶ γεύσεως τὸ ποτόν.
[2, 7]	μὲν ἀήρ, ὀσμῆς δ' ἀνώνυμον·	κοινὸν	γάρ τι πάθος ἐπ' ἀέρος
[2, 1]	τὴν τροφήν. Εἰ δή τι	κοινὸν	ἐπὶ πάσης ψυχῆς δεῖ λέγειν,
[2, 3]	ψυχαῖς. Διὸ γελοῖον ζητεῖν τὸν	κοινὸν	λόγον καὶ ἐπὶ τούτων καὶ
[2, 9]	τιθέμενον τῷ αἰσθητηρίῳ ἀναίσθητον εἶναι	κοινὸν	πάντων, ἀλλὰ τὸ ἄνευ τοῦ
[2, 6]	ἐστιν ἑκάστης αἰσθήσεως, τὸ δὲ	κοινὸν	πασῶν. Λέγω δ' ἴδιον μὲν
[2, 3]	καὶ ἐπὶ τῶν σχημάτων λόγος	κοινός,	ὃς ἐφαρμόσει μὲν πᾶσιν, ἴδιος
[2, 4]	ἄλλοις ὑπάρχει, καὶ πρώτη καὶ	κοινοτάτη	δύναμίς ἐστι ψυχῆς, καθ' ἣν
[2, 1]	ψυχὴ καὶ τίς ἂν εἴη	κοινότατος	λόγος αὐτῆς. Λέγομεν δὴ γένος
[2, 4]	τρέφεται δ' οὐθὲν ὃ μὴ	κοινωνεῖ	ζωῆς. (Ἐμπεδοκλῆς δ' οὐ καλῶς
[2, 4]	διαμένειν, ᾗ δύναται μετέχειν ἕκαστον,	κοινωνεῖ	ταύτῃ, τὸ μὲν μᾶλλον τὸ
[2, 4]	τὸ δὲ ᾧ) Ἐπεὶ οὖν	κοινωνεῖν	ἀδυνατεῖ τοῦ ἀεὶ καὶ τοῦ
[2, 3]	ἐν αἰσθητικῷ δὲ τὸ θρεπτι-	κόν.	Ὥστε καθ' ἕκαστον ζητητέον, τίς
[2, 8]	κάμῃ, ὥσπερ τὸ ἐπὶ τῇ	κόρῃ	δέρμα {ὅταν κάμῃ} Ἀλλ' οὐ
[2, 1]	ὄν· ἀλλ' ὥσπερ ὀφθαλμὸς ἡ	κόρη	καὶ ἡ ὄψις, κἀκεῖ ἡ
[2, 7]	ταῦτα ἑνὶ ὀνόματι) οἷον μύκης,	κρέας,	κεφαλαὶ ἰχθύων καὶ λεπίδες καὶ
[2, 10]	ἀοράτου (τὸ γὰρ σκότος ἀόρατον,	κρίνει	δὲ καὶ τοῦτο ἡ ὄψις)
[2, 6]	ἔχει διαφοράς, ἀλλ' ἑκάστη γε	κρίνει	περὶ τούτων, καὶ οὐκ ἀπατᾶται
[2, 11]	αἰσθητοῖς ἐναντιώσεως. Καὶ διὰ τοῦτο	κρίνει	τὰ αἰσθητά. Τὸ γὰρ μέσον
[2, 11]	τὰ αἰσθητά. Τὸ γὰρ μέσον	κριτικόν·	γίνεται γὰρ πρὸς ἑκάτερον αὐτῶν
[2, 9]	τῶν πραγμάτων, ἡ μὲν γλυκεῖα	κρόκου	καὶ μέλιτος, ἡ δὲ δριμεῖα
[2, 12]	ἡ συμφωνία καὶ ὁ τόνος	κρουομένων	σφόδρα τῶν χορδῶν) καὶ διὰ
[2, 8]	ἀπὸ τῶν λείων, ὅταν τις	κρούσῃ.	Οὐ δὴ πᾶν, ὥσπερ εἴρηται,
[2, 4]	τρέφει διττόν, ὥσπερ καὶ ᾧ	κυβερνᾷ	καὶ ἡ χεὶρ καὶ τὸ
[2, 11]	οὕτως ἔχειν ὥσπερ ἂν εἰ	κύκλῳ	ἡμῖν περιεπεφύκει ὁ ἀήρ· ἐδοκοῦμεν
[2, 5]	τῷ πάσχειν καὶ ἀλλοιοῦσθαι ὡς	κυρίοις	ὀνόμασιν. Τὸ δ' αἰσθητικὸν δυνάμει
[2, 8]	Τὸ δὲ κενὸν ὀρθῶς λέγεται	κύριον	τοῦ ἀκούειν. Δοκεῖ γὰρ εἶναι
[2, 8]	ἧττον, οὐκ ἔστι δὲ ψόφου	κύριος	ὁ ἀὴρ οὐδὲ τὸ ὕδωρ,
[2, 5]	ἤδη θεωρῶν, ἐντελεχείᾳ ὢν καὶ	κυρίως	ἐπιστάμενος τόδε τὸ Α. Ἀμφότεροι
[2, 6]	καθ' αὑτὰ αἰσθητῶν τὰ ἴδια	κυρίως	ἐστὶν αἰσθητά, καὶ πρὸς ἃ
[2, 1]	εἶναι ἐπεὶ πλεοναχῶς λέγεται, τὸ	κυρίως	ἡ ἐντελέχειά ἐστιν. Καθόλου μὲν
[2, 1]	μὴν ἀλλ' ἔνιά γε οὐθὲν	κωλύει,	διὰ τὸ μηθενὸς εἶναι σώματος
[2, 8]	διὰ τὸ εὔθρυπτον· ὅταν δὲ	κωλυθῇ	θρύπτεσθαι, ἡ τούτου κίνησις ψόφος.
[2, 4]	εἰ μή τι ἔσται τὸ	κωλύον·	εἰ δ' ἔσται, τοῦτ' ἔστιν
[2, 8]	τὸ ἀγγεῖον τὸ διορίσαν καὶ	κωλῦσαν	θρυφθῆναι, πάλιν ὁ ἀὴρ ἀπωσθῇ,
[2, 5]	δυνατὸς θεωρεῖν, ἂν μή τι	κωλύσῃ	τῶν ἔξωθεν· ὁ δ' ἤδη