Livre, Pages
[2, 11]	ἐναντιώσεως. Καὶ διὰ τοῦτο κρίνει	τὰ	αἰσθητά. Τὸ γὰρ μέσον κριτικόν·
[2, 5]	διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν, ὅτι	τὰ	αἰσθητὰ τῶν καθ' ἕκαστα καὶ
[2, 12]	τῶν αἰσθητῶν αἱ ὑπερβολαὶ φθείρουσι	τὰ	αἰσθητήρια (ἐὰν γὰρ ᾖ ἰσχυροτέρα
[2, 9]	ἀνθρώπων· δῆλον δὲ πειρωμένοις· ὥστε	τὰ	ἄναιμα, ἐπειδὴ οὐκ ἀναπνέουσιν, ἑτέραν
[2, 9]	ὁμοίως καὶ τὰ ἔναιμα καὶ	τὰ	ἄναιμα, ὥσπερ καὶ τὰ ἐν
[2, 9]	τῶν πόρων. Καὶ διὰ τοῦτο	τὰ	ἀναπνέοντα οὐκ ὀσμᾶται ἐν τῷ
[2, 4]	οὕτως, τούτων δ' ἔτι πρότερα	τὰ	ἀντικείμενα δεῖ τεθεωρηκέναι, περὶ ἐκείνων
[2, 11]	αἴσθησις ἀλλὰ πλείους, ἀναγκαῖον καὶ	τὰ	ἁπτὰ αἰσθητὰ πλείω εἶναι. Ἔχει
[2, 12]	βροντῆς διίστησι τὸ ξύλον. Ἀλλὰ	τὰ	ἁπτὰ καὶ οἱ χυμοὶ ποιοῦσιν·
[2, 8]	κινεῖσθαι τὸν τρόπον τοῦτον ὅνπερ	τὰ	ἀφαλλόμενα ἀπὸ τῶν λείων, ὅταν
[2, 12]	μή, ὑπὸ τίνος ἂν πάσχοι	τὰ	ἄψυχα καὶ ἀλλοιοῖτο; ἆρ' οὖν
[2, 9]	ἔχει φράγμα καὶ ὥσπερ ἔλυτρον	τὰ	βλέφαρα, ἃ μὴ κινήσας μηδ'
[2, 6]	κίνησις, ἠρεμία, ἀριθμός, σχῆμα, μέγεθος·	τὰ	γὰρ τοιαῦτα οὐδεμιᾶς ἐστὶν ἴδια,
[2, 9]	ἔχει τοιοῦτον, ἀλλ' εὐθέως ὁρᾷ	τὰ	γινόμενα ἐν τῷ διαφανεῖ- οὕτως
[2, 2]	τοῦτο μὲν τῶν ἄλλων δυνατόν,	τὰ	δ' ἄλλα τούτου ἀδύνατον ἐν
[2, 11]	ὀσφραντόν· ἀλλὰ τὰ μὲν πόρρωθεν,	τὰ	δ' ἐγγύθεν, διὸ λανθάνει· ἐπεὶ
[2, 10]	γλώττῃ πλήρει τοιαύτης ὑγρότητος αἰσθάνεσθαι.	Τὰ	δ' εἴδη τῶν χυμῶν, ὥσπερ
[2, 8]	ἔχειν ψόφον, οἷον σπόγγον, ἔρια,	τὰ	δ' ἔχειν, οἷον χαλκὸν καὶ
[2, 1]	φυσικῶν τὰ μὲν ἔχει ζωήν,	τὰ	δ' οὐκ ἔχει· ζωὴν δὲ
[2, 3]	ἔχει τὸ κατὰ τόπον κινητικόν,	τὰ	δ' οὐκ ἔχει· τελευταῖον δὲ
[2, 11]	ὕδωρ εἶναι ἢ ἔχειν ὕδωρ,	τὰ	δὲ ἁπτόμενα ἀλλήλων ἐν τῷ
[2, 3]	ἐπιθυμία καὶ θυμὸς καὶ βούλησις,	τὰ	δὲ ζῷα πάντ' ἔχουσι μίαν
[2, 2]	οὗ καὶ τὰ φυόμενα μετέχει)	τὰ	δὲ ζῷα πάντα φαίνεται τὴν
[2, 8]	ὁ μὲν χαλκὸς ὅτι λεῖος,	τὰ	δὲ κοῖλα τῇ ἀνακλάσει πολλὰς
[2, 2]	καθάπερ τὸ ἀΐδιον τοῦ φθαρτοῦ.	Τὰ	δὲ λοιπὰ μόρια τῆς ψυχῆς
[2, 2]	ἔχει πάσας, τὰ δὲ τινάς,	τὰ	δὲ μίαν τὴν ἀναγκαιοτάτην, ἁφήν.
[2, 9]	κινήσας μηδ' ἀνασπάσας οὐχ ὁρᾷ·	τὰ	δὲ σκληρόφθαλμα οὐδὲν ἔχει τοιοῦτον,
[2, 3]	ἀλλὰ τοῖς μὲν οὐδὲ φαντασία,	τὰ	δὲ ταύτῃ μόνῃ ζῶσιν. Περὶ
[2, 2]	τὰ μὲν γὰρ ἔχει πάσας,	τὰ	δὲ τινάς, τὰ δὲ μίαν
[2, 9]	γλυκεῖαν ὀσμὴν καὶ γλυκὺν χυμόν,	τὰ	δὲ τοὐναντίον. Ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 12]	μεσότητα, μηδὲ τοιαύτην ἀρχὴν οἵαν	τὰ	εἴδη δέχεσθαι τῶν αἰσθητῶν, ἀλλὰ
[2, 9]	πρὸς τὴν γεῦσιν, καὶ ὁμοίως	τὰ	εἴδη τῶν χυμῶν τοῖς τῆς
[2, 11]	οὗ γίνονται αἱ κινήσεις, φανερὰ	τὰ	εἰρημένα αἰσθητήρια ἕτερα ὄντα. Ἐπὶ
[2, 11]	γὰρ ἔχει ὁ ἀὴρ πρὸς	τὰ	ἐν αὐτῷ καὶ τὸ ὕδωρ
[2, 9]	καὶ τὰ ἄναιμα, ὥσπερ καὶ	τὰ	ἐν τῷ ἀέρι· καὶ γὰρ
[2, 11]	δὲ μᾶλλον ἡμᾶς, ὥσπερ καὶ	τὰ	ἐν τῷ ὕδατι ζῷα εἰ
[2, 11]	αὐτῷ καὶ τὸ ὕδωρ πρὸς	τὰ	ἐν τῷ ὕδατι, λανθάνει δὲ
[2, 9]	δοκοῦσιν ὀσμῆς αἰσθάνεσθαι, ὁμοίως καὶ	τὰ	ἔναιμα καὶ τὰ ἄναιμα, ὥσπερ
[2, 9]	ἀέρος ἢ ὕδατος· καὶ γὰρ	τὰ	ἔνυδρα δοκοῦσιν ὀσμῆς αἰσθάνεσθαι, ὁμοίως
[2, 7]	ὑπάρχει τούτοις· φαίνεται γὰρ καὶ	τὰ	ἔνυδρα τῶν ζῴων ἔχειν αἴσθησιν
[2, 11]	ὕδωρ ἔχειν μεταξύ, οὗ ἀνάπλεα	τὰ	ἔσχατα, εἰ δὲ τοῦτ' ἀληθές,
[2, 3]	παρὰ τὸ τρίγωνον ἔστι καὶ	τὰ	ἐφεξῆς, οὔτ' ἐνταῦθα ψυχὴ παρὰ
[2, 3]	καὶ θερμοῖς καὶ ψυχροῖς τρέφεται	τὰ	ζῶντα πάντα, τούτων δ' αἴσθησις
[2, 6]	Τῶν δὲ καθ' αὑτὰ αἰσθητῶν	τὰ	ἴδια κυρίως ἐστὶν αἰσθητά, καὶ
[2, 3]	τῷ περὶ τῶν σχημάτων καὶ	τὰ	κατὰ ψυχήν· ἀεὶ γὰρ ἐν
[2, 3]	λογισμὸς τῶν φθαρτῶν, τούτοις καὶ	τὰ	λοιπὰ πάντα, οἷς δ' ἐκείνων
[2, 5]	τὸ ἀκουστόν, ὁμοίως δὲ καὶ	τὰ	λοιπὰ τῶν αἰσθητῶν. Αἴτιον δ'
[2, 2]	καὶ περὶ τὰς αἰσθήσεις συμβέβηκεν·	τὰ	μὲν γὰρ ἔχει πάσας, τὰ
[2, 9]	ὄμματα πρὸς τὰ τῶν σκληροφθάλμων-	τὰ	μὲν γὰρ ἔχει φράγμα καὶ
[2, 8]	ἐνέργειά τις, ὁ δὲ δύναμις·	τὰ	μὲν γὰρ οὔ φαμεν ἔχειν
[2, 1]		~(Τὰ	μὲν δὴ ὑπὸ τῶν πρότερον
[2, 1]	ἄλλων ἀρχαί. Τῶν δὲ φυσικῶν	τὰ	μὲν ἔχει ζωήν, τὰ δ'
[2, 3]	αἴσθησιν. Καὶ τῶν αἰσθητικῶν δὲ	τὰ	μὲν ἔχει τὸ κατὰ τόπον
[2, 9]	πικρός, οὕτω καὶ ὀσμαί, ἀλλὰ	τὰ	μὲν ἔχουσι τὴν ἀνάλογον ὀσμὴν
[2, 6]	τί τὸ ψοφοῦν ἢ ποῦ.	Τὰ	μὲν οὖν τοιαῦτα λέγεται ἴδια
[2, 11]	ὁρατὸν καὶ τὸ ὀσφραντόν· ἀλλὰ	τὰ	μὲν πόρρωθεν, τὰ δ' ἐγγύθεν,
[2, 2]	τὴν αἴσθησιν πρώτως· καὶ γὰρ	τὰ	μὴ κινούμενα μηδ' ἀλλάττοντα τόπον,
[2, 9]	τὸ τῶν ἄλλων ζῴων, ὥσπερ	τὰ	ὄμματα πρὸς τὰ τῶν σκληροφθάλμων-
[2, 9]	τοὺς χυμούς, {ἀπὸ τούτων} εἴληφε	τὰ	ὀνόματα καθ' ὁμοιότητα τῶν πραγμάτων,
[2, 4]	ῥίζαι τῶν φυτῶν, εἰ χρὴ	τὰ	ὄργανα λέγειν ἕτερα καὶ ταὐτὰ
[2, 12]	ὑπ' ὀσμῆς καὶ ψόφου, καὶ	τὰ	πάσχοντα ἀόριστα, καὶ οὐ μένει,
[2, 8]	μορίῳ πλέον ἔχει τὸ θερμὸν	τὰ	πεζὰ τῶν ἄλλων. Δεῖται δὲ
[2, 5]	διαφέρει δέ, ὅτι τοῦ μὲν	τὰ	ποιητικὰ τῆς ἐνεργείας ἔξωθεν, τὸ
[2, 7]	τῷ σκότει ποιεῖ αἴσθησιν, οἷον	τὰ	πυρώδη φαινόμενα καὶ λάμποντα (ἀνώνυμα
[2, 9]	αἰσθητηρίου. Εὔλογον δ' οὕτω καὶ	τὰ	σκληρόφθαλμα τῶν χρωμάτων αἰσθάνεσθαι, καὶ
[2, 11]	σῶμα· λέγω δὲ διαφορὰς αἳ	τὰ	στοιχεῖα διορίζουσι, θερμὸν ψυχρόν, ξηρὸν
[2, 5]	ἡ αἴσθησις καθ' αὑτὰ ἢ	τὰ	συμβεβηκότα τούτοις. Δῆλον οὖν ὅτι
[2, 12]	ψόφος οὔτε ὀσμὴ οὐδὲν ποιεῖ	τὰ	σώματα, ἀλλ' ἐν οἷς ἐστίν,
[2, 1]	Οὐσίαι δὲ μάλιστ' εἶναι δοκοῦσι	τὰ	σώματα, καὶ τούτων τὰ φυσικά·
[2, 8]	ζῴων οὐκ ἔχουσι φωνήν, οἷον	τά	τε ἄναιμα καὶ τῶν ἐναίμων
[2, 4]	σώματα τῆς ψυχῆς ὄργανα, καθάπερ	τὰ	τῶν ζῴων, οὕτω καὶ τὰ
[2, 9]	ζῴων, ὥσπερ τὰ ὄμματα πρὸς	τὰ	τῶν σκληροφθάλμων- τὰ μὲν γὰρ
[2, 1]	ᾖ ὀργανικόν. (Ὄργανα δὲ καὶ	τὰ	τῶν φυτῶν μέρη, ἀλλὰ παντελῶς
[2, 4]	τὰ τῶν ζῴων, οὕτω καὶ	τὰ	τῶν φυτῶν, ὡς ἕνεκα τῆς
[2, 7]	τοῦ λόγου ἐνάργειαν καὶ παρὰ	τὰ	φαινόμενα· ἐν μικρῷ μὲν γὰρ
[2, 11]	τῶν ἁπτῶν αἱ ὑπερβολαί, ὥσπερ	τὰ	φθαρτικά. Καθ' ἑκάστην μὲν οὖν
[2, 2]	μόριον τῆς ψυχῆς οὗ καὶ	τὰ	φυόμενα μετέχει) τὰ δὲ ζῷα
[2, 2]	τε καὶ αὔξησις. Διὸ καὶ	τὰ	φυόμενα πάντα δοκεῖ ζῆν· φαίνεται
[2, 4]	ψυχὴ κατὰ φύσιν· πάντα γὰρ	τὰ	φυσικὰ σώματα τῆς ψυχῆς ὄργανα,
[2, 1]	δοκοῦσι τὰ σώματα, καὶ τούτων	τὰ	φυσικά· ταῦτα γὰρ τῶν ἄλλων
[2, 12]	χορδῶν) καὶ διὰ τί ποτε	τὰ	φυτὰ οὐκ αἰσθάνεται, ἔχοντά τι
[2, 8]	γὰρ ἄνευ φωτὸς οὐχ ὁρᾶται	τὰ	χρώματα, οὕτως οὐδ' ἄνευ ψόφου
[2, 9]	ἄνθρωπον ἀκριβεστάτην· ἐν μὲν γὰρ	ταῖς	ἄλλαις λείπεται πολλῶν τῶν ζῴων,
[2, 10]	οὕτως ὁρᾶται τῷ μίγνυσθαι, οὐδὲ	ταῖς	ἀπορροίαις. Ὡς μὲν οὖν τὸ
[2, 3]	σχήματος. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ	ταῖς	εἰρημέναις ψυχαῖς. Διὸ γελοῖον ζητεῖν
[2, 5]	Ὁμοίως δὲ τοῦτο ἔχει κἀν	ταῖς	ἐπιστήμαις ταῖς τῶν αἰσθητῶν, καὶ
[2, 5]	τοῦτο ἔχει κἀν ταῖς ἐπιστήμαις	ταῖς	τῶν αἰσθητῶν, καὶ διὰ τὴν
[2, 10]	ἐπὶ τῶν χρωμάτων, ἁπλᾶ μὲν	τἀναντία,	τὸ γλυκὺ καὶ τὸ πικρόν,
[2, 4]	τούτοις τί τὸ συνέχον εἰς	τἀναντία	φερόμενα τὸ πῦρ καὶ τὴν
[2, 2]	ἐπισκεπτέον. Παραπλήσιον δὲ καὶ περὶ	τὰς	αἰσθήσεις συμβέβηκεν· τὰ μὲν γὰρ
[2, 4]	διωρίσθαι πρῶτον· ἀφορίζεται γὰρ πρὸς	τὰς	ἄλλας δυνάμεις τῷ ἔργῳ τούτῳ.
[2, 8]	εἶναι, ὅπως ἀκριβῶς αἰσθάνηται πάσας	τὰς	διαφορὰς τῆς κινήσεως. Διὰ ταῦτα
[2, 9]	καὶ μὴ διαδήλους αὐτοῖς εἶναι	τὰς	διαφορὰς τῶν χρωμάτων πλὴν τῷ
[2, 3]	ἐφεξῆς, οὔτ' ἐνταῦθα ψυχὴ παρὰ	τὰς	εἰρημένας. Γένοιτο δ' ἂν καὶ
[2, 8]	οὐδ' εἰς τὸ οὖς, διὰ	τὰς	ἕλικας. Ὅταν δὲ τοῦτο συμβῇ,
[2, 5]	διαθέσεις μεταβολὴν καὶ τὴν ἐπὶ	τὰς	ἕξεις καὶ τὴν φύσιν. Οῦ
[2, 9]	ἄν τιν' αἴσθησιν ἔχοι παρὰ	τὰς	λεγομένας. Ἀλλ' ἀδύνατον, εἴπερ τῆς
[2, 9]	ἀφόβῳ· οὕτω δὲ καὶ περὶ	τὰς	ὀσμὰς τὸ τῶν ἀνθρώπων γένος.
[2, 9]	τὸ μὴ σφόδρα διαδήλους εἶναι	τὰς	ὀσμὰς ὥσπερ τοὺς χυμούς, {ἀπὸ
[2, 5]	εἶναι ἀλλοιώσεως, τήν τε ἐπὶ	τὰς	στερητικὰς διαθέσεις μεταβολὴν καὶ τὴν
[2, 4]	μὲν οὖν τοῖς ἁπλοῖς σώμασι	ταῦτ'	εἶναι δοκεῖ μάλιστα τὸ μὲν
[2, 8]	γάρ, ὅτι καὶ ἡ φωνὴ	ταῦτ'	ἔχει. Πολλὰ δὲ τῶν ζῴων
[2, 11]	μεταξὺ σῶμά τι, οὐκ ἐνδέχεται	ταῦτα	ἀλλήλων ἅπτεσθαι, τὸ δ' ὑγρὸν
[2, 1]	σώματα, καὶ τούτων τὰ φυσικά·	ταῦτα	γὰρ τῶν ἄλλων ἀρχαί. Τῶν
[2, 5]	ἡ δ' ἐπιστήμη τῶν καθόλου·	ταῦτα	δ' ἐν αὐτῇ πώς ἐστι
[2, 8]	τὰς διαφορὰς τῆς κινήσεως. Διὰ	ταῦτα	δὲ καὶ ἐν ὕδατι ἀκούομεν,
[2, 8]	τὸ ὀξὺ καὶ τὸ βαρύ.	Ταῦτα	δὲ λέγεται κατὰ μεταφορὰν ἀπὸ
[2, 4]	ζῶντος σώματος αἰτία καὶ ἀρχή.	Ταῦτα	δὲ πολλαχῶς λέγεται, ὁμοίως δ'
[2, 4]	λόγος μεγέθους τε καὶ αὐξήσεως·	ταῦτα	δὲ ψυχῆς, ἀλλ' οὐ πυρός,
[2, 7]	καὶ λάμποντα (ἀνώνυμα δ' ἐστὶ	ταῦτα	ἑνὶ ὀνόματι) οἷον μύκης, κρέας,
[2, 2]	τε καὶ ἡδονή, ὅπου δὲ	ταῦτα,	ἐξ ἀνάγκης καὶ ἐπιθυμία. Περὶ
[2, 3]	τε καὶ λυπηρόν, οἷς δὲ	ταῦτα,	καὶ ἐπιθυμία· τοῦ γὰρ ἡδέος
[2, 8]	ἐστὶν ἀήρ, εὐλόγως ἂν φωνοίη	ταῦτα	μόνα ὅσα δέχεται τὸν ἀέρα.
[2, 7]	Δι' ἣν μὲν οὖν αἰτίαν	ταῦτα	ὁρᾶται, ἄλλος λόγος· νῦν δ'
[2, 2]	μὲν τῶν ζῴων ἅπανθ' ὑπάρχει	ταῦτα,	τισὶ δὲ τινὰ τούτων, ἑτέροις
[2, 4]	τὰ ὄργανα λέγειν ἕτερα καὶ	ταὐτὰ	τοῖς ἔργοις) πρὸς δὲ τούτοις
[2, 8]	εἶναι. Περὶ μὲν οὖν ψόφου	ταύτῃ	διωρίσθω. Ἡ δὲ φωνὴ ψόφος
[2, 1]	πλωτὴρ πλοίου. Τύπῳ μὲν οὖν	ταύτῃ	διωρίσθω καὶ ὑπογεγράφθω περὶ ψυχῆς.
[2, 3]	μὲν οὐδὲ φαντασία, τὰ δὲ	ταύτῃ	μόνῃ ζῶσιν. Περὶ δὲ τοῦ
[2, 4]	ᾗ δύναται μετέχειν ἕκαστον, κοινωνεῖ	ταύτῃ,	τὸ μὲν μᾶλλον τὸ δ'
[2, 9]	τὸ εἶναι αὐτὴν ἁφήν τινα,	ταύτην	δ' ἔχειν τὴν αἴσθησιν τὸν
[2, 9]	Αἴτιον δ' ὅτι τὴν αἴσθησιν	ταύτην	οὐκ ἔχομεν ἀκριβῆ, ἀλλὰ χείρω
[2, 4]	τὸ δὲ τρεφόμενον τὸ ἔχον	ταύτην	σῶμα, ᾧ δὲ τρέφεται, ἡ
[2, 4]	τὸ δὲ τρεφόμενον τὸ ἔχον	ταύτην	σῶμα, ᾧ δὲ τρέφεται, ἡ
[2, 11]	δέ τινα λύσιν πρός γε	ταύτην	τὴν ἀπορίαν, ὅτι καὶ ἐπὶ
[2, 2]	οὖν ζῆν διὰ τὴν ἀρχὴν	ταύτην	ὑπάρχει τοῖς ζῶσι, τὸ δὲ
[2, 1]	τι τῶν ὄντων τὴν οὐσίαν,	ταύτης	δὲ τὸ μέν, ὡς ὕλην,
[2, 1]	ἡ ψυχὴ τοῦτο· χωρισθείσης δὲ	ταύτης	οὐκ ἂν ἔτι πέλεκυς ἦν,
[2, 4]	τὸ μηδὲν ἐνδέχεσθαι τῶν φθαρτῶν	ταὐτὸ	καὶ ἓν ἀριθμῷ διαμένειν, ᾗ
[2, 4]	κάτω καλῶς λαμβάνει (οὐ γὰρ	ταὐτὸ	πᾶσι τὸ ἄνω καὶ κάτω
[2, 7]	τούτῳ τι ὑπάρχει ἓν καὶ	ταὐτόν.	Τί μὲν οὖν τὸ διαφανὲς
[2, 12]	τοιαύτη δύναμις. Ἔστι μὲν οὖν	ταὐτόν,	τὸ δ' εἶναι ἕτερον· μέγεθος
[2, 12]	αἰσθάνεσθαι, ὁ δ' ἀὴρ παθὼν	ταχέως	αἰσθητὸς γίνεται;
[2, 8]	καὶ μὴ διαχυθῇ. Διὸ ἐὰν	ταχέως	καὶ σφοδρῶς πληγῇ, ψοφεῖ· δεῖ
[2, 8]	γίνεται τοῦ μὲν διὰ τὸ	τάχος	ἡ κίνησις τοιαύτη, τοῦ δὲ
[2, 8]	ὁρμαθὸν ψάμμου τύπτοι τις φερόμενον	ταχύ.	Ἠχὼ δὲ γίνεται ὅταν, ἀέρος
[2, 8]	πολλῷ, ὥστε συμβαίνει τὸ μὲν	ταχὺ	τὸ δὲ βραδὺ εἶναι. Περὶ
[2, 8]	πολλῷ ἐπ' ὀλίγον. Οὐ δὴ	ταχὺ	τὸ ὀξύ, τὸ δὲ βαρὺ
[2, 8]	οὐκ ἔχουσι φωνήν, οἷον τά	τε	ἄναιμα καὶ τῶν ἐναίμων ἰχθύες
[2, 10]	ὑγρότητα, οἷον τὸ ἁλμυρόν· εὔτηκτόν	τε	γὰρ αὐτὸ καὶ συντηκτικὸν γλώττης.
[2, 5]	τὸ αἰσθάνεσθαι λέγομεν διχῶς (τό	τε	γὰρ δυνάμει ἀκοῦον καὶ ὁρῶν
[2, 10]	ἁλμυρόν· μεταξὺ δὲ τούτων τό	τε	δριμὺ καὶ τὸ αὐστηρὸν καὶ
[2, 5]	δὲ καὶ τὸ αἰσθητόν, τό	τε	δυνάμει ὂν καὶ τὸ ἐνεργείᾳ.
[2, 8]	οἱ βήττοντες- ἀλλὰ δεῖ ἔμψυχόν	τε	εἶναι τὸ τύπτον καὶ μετὰ
[2, 5]	δύο τρόπους εἶναι ἀλλοιώσεως, τήν	τε	ἐπὶ τὰς στερητικὰς διαθέσεις μεταβολὴν
[2, 10]	καὶ ἡ γεῦσις τοῦ γευστοῦ	τε	καὶ ἀγεύστου, τοῦτο δὲ τὸ
[2, 4]	ἔστι πέρας καὶ λόγος μεγέθους	τε	καὶ αὐξήσεως· ταῦτα δὲ ψυχῆς,
[2, 1]	λέγομεν τὴν δι' αὑτοῦ τροφήν	τε	καὶ αὔξησιν καὶ φθίσιν. Ὥστε
[2, 2]	ἡ κατὰ τροφὴν καὶ φθίσις	τε	καὶ αὔξησις. Διὸ καὶ τὰ
[2, 2]	καὶ πάντῃ, ὅσα ἀεὶ τρέφεταί	τε	καὶ ζῇ διὰ τέλους, ἕως
[2, 2]	μὲν γὰρ αἴσθησις, καὶ λύπη	τε	καὶ ἡδονή, ὅπου δὲ ταῦτα,
[2, 3]	δ' αἴσθησις ὑπάρχει, τούτῳ ἡδονή	τε	καὶ λύπη καὶ τὸ ἡδύ
[2, 3]	καὶ λύπη καὶ τὸ ἡδύ	τε	καὶ λυπηρόν, οἷς δὲ ταῦτα,
[2, 3]	ἑτέροις δὲ καὶ τὸ διανοητικόν	τε	καὶ νοῦς, οἷον ἀνθρώποις καὶ
[2, 10]	τρόπον τινὰ καὶ ὁ μέγας	τε	καὶ ὁ βίαιος) ἀόρατον δὲ
[2, 7]	ὁρατόν, ὁρατὸν δ' ἐστὶ χρῶμά	τε	καὶ ὃ λόγῳ μὲν ἔστιν
[2, 5]	δ' αἴσθησις ἐν τῷ κινεῖσθαί	τε	καὶ πάσχειν συμβαίνει, καθάπερ εἴρηται·
[2, 10]	δὲ καὶ ἡ ἀκοὴ ψόφου	τε	καὶ σιγῆς, ὧν τὸ μὲν
[2, 3]	εἷς ἂν εἴη λόγος ψυχῆς	τε	καὶ σχήματος· οὔτε γὰρ ἐκεῖ
[2, 3]	θρεπτικὸν μόνον, ἑτέροις δὲ τοῦτό	τε	καὶ τὸ αἰσθητικόν. Εἰ δὲ
[2, 2]	τούτων δ' ἡ μὲν ἐπιστήμη	τε	καὶ ὑγίεια μορφὴ καὶ εἶδός
[2, 4]	ὁμοίως δὲ καὶ περὶ αὐξήσεώς	τε	καὶ φθίσεως ἔχει· οὐδὲν γὰρ
[2, 2]	ἀρχὴν τοιαύτην, δι' ἧς αὔξησίν	τε	καὶ φθίσιν λαμβάνουσι κατὰ τοὺς
[2, 11]	ἀνάπτου· ἄναπτον δ' ἐστὶ τό	τε	μικρὰν ἔχον πάμπαν διαφορὰν τῶν
[2, 10]	καὶ ἡ ὄψις ἐστὶ τοῦ	τε	ὁρατοῦ καὶ τοῦ ἀοράτου (τὸ
[2, 4]	δὲ τὸ οὗ ἕνεκα, τό	τε	οὗ καὶ τὸ ᾧ. Ἀλλὰ
[2, 12]	τῶν ἀδυνάτων ὀσφρανθῆναι οὐθὲν οἷόν	τε	πάσχειν ὑπ' ὀσμῆς (ὁ δ'
[2, 8]	ἔργα- καθάπερ τῇ γλώττῃ ἐπί	τε	τὴν γεῦσιν καὶ τὴν διάλεκτον,
[2, 8]	οὕτω καὶ τῷ πνεύματι πρός	τε	τὴν θερ- μότητα τὴν ἐντὸς
[2, 7]	ἐν τῷ αὐτῷ εἶναι, δοκεῖ	τε	τὸ φῶς ἐναντίον εἶναι τῷ
[2, 10]	καὶ τοῦτο ἡ ὄψις) ἔτι	τε	τοῦ λίαν λαμπροῦ (καὶ γὰρ
[2, 3]	ὑπάρχει δυνάμει τὸ πρότερον ἐπί	τε	τῶν σχημάτων καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 4]	ἔτι πρότερα τὰ ἀντικείμενα δεῖ	τεθεωρηκέναι,	περὶ ἐκείνων πρῶτον ἂν δέοι
[2, 9]	ἂν ἐπὶ τοῦ μυκτῆρος ἐντὸς	τεθῇ·	καὶ τὸ μὲν ἐπ' αὐτῷ
[2, 4]	ἐκεί- νου αὕτη· ὁ δὲ	τέκτων	μεταβάλλει μόνον εἰς ἐνέργειαν ἐξ
[2, 4]	τῆς τροφῆς, ὥσπερ οὐδ' ὁ	τέκτων	ὑπὸ τῆς ὕλης, ἀλλ' ὑπ'
[2, 4]	τῶν ἔργων τοῖς ζῶσιν, ὅσα	τέλεια	καὶ μὴ πηρώματα ἢ τὴν
[2, 3]	κινητικόν, τὰ δ' οὐκ ἔχει·	τελευταῖον	δὲ καὶ ἐλάχιστα λογισμὸν καὶ
[2, 4]	δ' ἐστὶν ἡ τροφὴ τὸ	τελευταῖον	προσγινόμενον ἢ τὸ πρῶτον, ἔχει
[2, 4]	τοῦ τέλους ἅπαντα προσαγορεύειν δίκαιον,	τέλος	δὲ τὸ γεννῆσαι οἷον αὐτό,
[2, 4]	φύσις, καὶ τοῦτ' ἔστιν αὐτῆς	τέλος.	Τοιοῦτον δ' ἐν τοῖς ζῴοις
[2, 4]	τροφή. Ἐπεὶ δὲ ἀπὸ τοῦ	τέλους	ἅπαντα προσαγορεύειν δίκαιον, τέλος δὲ
[2, 2]	τρέφεταί τε καὶ ζῇ διὰ	τέλους,	ἕως ἂν δύνηται λαμβάνειν τροφήν.
[2, 2]	δὲ λέγων ὅτι ἐστὶν ὁ	τετραγωνισμὸς	μέσης εὕρεσις τοῦ πράγματος λέγει
[2, 2]	εἰσίν· οἷον τί ἐστιν ὁ	τετραγωνισμός;	τὸ ἴσον ἑτερομήκει ὀρθογώνιον εἶναι
[2, 3]	ἐπὶ τῶν ἐμψύχων, οἷον ἐν	τετραγώνῳ	μὲν τρίγωνον, ἐν αἰσθητικῷ δὲ
[2, 8]	ὅτι λεῖος, τὰ δὲ κοῖλα	τῇ	ἀνακλάσει πολλὰς ποιεῖ πληγὰς μετὰ
[2, 8]	ὑπάρχῃ τὸ εὖ. Ὄργανον δὲ	τῇ	ἀναπνοῇ ὁ φάρυγξ· οὗ δ'
[2, 8]	ἀλλὰ τούτῳ τύπτει τὸν ἐν	τῇ	ἀρτηρίᾳ πρὸς αὐτήν. Σημεῖον δὲ
[2, 10]	ἀλλοτρίου ὄντος σώματος· οὐδὲ γὰρ	τῇ	ἁφῇ. Καὶ τὸ σῶμα δὲ
[2, 11]	ὑποκείμενον, ὥσπερ ἀκοῇ ψόφος, οὕτω	τῇ	ἁφῇ, οὐκ ἔστιν ἔνδηλον. Πότερον
[2, 1]	καὶ μὴ ἐνεργεῖν· προτέρα δὲ	τῇ	γενέσει ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ ἡ
[2, 8]	φύσις ἐπὶ δύο ἔργα- καθάπερ	τῇ	γλώττῃ ἐπί τε τὴν γεῦσιν
[2, 10]	πικρὰ πάντα φαίνεται διὰ τὸ	τῇ	γλώττῃ πλήρει τοιαύτης ὑγρότητος αἰσθάνεσθαι.
[2, 8]	καθάπερ εἴπομεν- ἔστι γὰρ καὶ	τῇ	γλώττῃ ψοφεῖν καὶ ὡς οἱ
[2, 8]	μῆνιγξ κάμῃ, ὥσπερ τὸ ἐπὶ	τῇ	κόρῃ δέρμα {ὅταν κάμῃ} Ἀλλ'
[2, 2]	ἐν τῷ δυνάμει ὑπάρχοντι καὶ	τῇ	οἰκείᾳ ὕλῃ πέφυκεν ἐγγίνεσθαι. Ὅτι
[2, 4]	τοῦ ἀεὶ καὶ τοῦ θείου	τῇ	συνεχείᾳ, διὰ τὸ μηδὲν ἐνδέχεσθαι
[2, 5]	δ' ἐν αὐτῇ πώς ἐστι	τῇ	ψυχῇ. Διὸ νοῆσαι μὲν ἐπ'
[2, 7]	αὐτῶν ἁπτόμενον τοῦ αἰσθητηρίου ποιεῖ	τὴν	αἴσθησιν, ἀλλ' ὑπὸ μὲν ὀσμῆς
[2, 11]	δοκεῖ σημεῖον εἶναι τὸ γίνεσθαι	τὴν	αἴσθησιν ἅμα θιγγανομένων. Καὶ γὰρ
[2, 8]	τὸ μὲν γὰρ ὀξὺ κινεῖ	τὴν	αἴσθησιν ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ ἐπὶ
[2, 11]	περιτείνειεν οἷον ὑμένα ποιήσας, ὁμοίως	τὴν	αἴσθησιν εὐθέως ἁψάμενος ἐνσημανεῖ· καίτοι
[2, 2]	ζῶσι, τὸ δὲ ζῷον διὰ	τὴν	αἴσθησιν πρώτως· καὶ γὰρ τὰ
[2, 9]	τὸ χρῶμα. Αἴτιον δ' ὅτι	τὴν	αἴσθησιν ταύτην οὐκ ἔχομεν ἀκριβῆ,
[2, 9]	ἁφήν τινα, ταύτην δ' ἔχειν	τὴν	αἴσθησιν τὸν ἄνθρωπον ἀκριβεστάτην· ἐν
[2, 2]	τῶν ὅρων λέγουσιν, ἀλλὰ καὶ	τὴν	αἰτίαν ἐνυπάρχειν καὶ ἐμφαίνεσθαι. Νῦν
[2, 11]	ὕδωρ πρὸς τὴν ὄψιν καὶ	τὴν	ἀκοὴν καὶ τὴν ὄσφρησιν ἔχουσιν,
[2, 2]	δὲ τινάς, τὰ δὲ μίαν	τὴν	ἀναγκαιοτάτην, ἁφήν. Ἐπεὶ δὲ ᾧ
[2, 9]	ὀσμαί, ἀλλὰ τὰ μὲν ἔχουσι	τὴν	ἀνάλογον ὀσμὴν καὶ χυμόν, λέγω
[2, 11]	τινα λύσιν πρός γε ταύτην	τὴν	ἀπορίαν, ὅτι καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 2]	τὰ δὲ ζῷα πάντα φαίνεται	τὴν	ἁπτικὴν αἴσθησιν ἔχοντα· δι' ἣν
[2, 5]	ὁ δ' ἐκ τοῦ ἔχειν	τὴν	ἀριθμητικὴν (ἢ τὴν γραμματικήν, μὴ
[2, 2]	Τὸ μὲν οὖν ζῆν διὰ	τὴν	ἀρχὴν ταύτην ὑπάρχει τοῖς ζῶσι,
[2, 4]	οὐ καλῶς εἴρηκε τοῦτο προστιθείς,	τὴν	αὔξησιν συμβαίνειν τοῖς φυτοῖς κάτω
[2, 4]	πρῶτον ἂν δέοι διορίσαι διὰ	τὴν	αὐτὴν αἰτίαν, οἷον περὶ τροφῆς
[2, 5]	ταῖς τῶν αἰσθητῶν, καὶ διὰ	τὴν	αὐτὴν αἰτίαν, ὅτι τὰ αἰσθητὰ
[2, 8]	ἔοικεν ἀνάλογον ἔχειν τῷ περὶ	τὴν	ἁφὴν ὀξεῖ καὶ ἀμβλεῖ· τὸ
[2, 9]	πολλῶν τῶν ζῴων, κατὰ δὲ	τὴν	ἁφὴν πολλῷ τῶν ἄλλων διαφερόντως
[2, 3]	ἔχουσι μίαν γε τῶν αἰσθήσεων,	τὴν	ἁφήν· ᾧ δ' αἴσθησις ὑπάρχει,
[2, 4]	τέλεια καὶ μὴ πηρώματα ἢ	τὴν	γένεσιν αὐτομάτην ἔχει, τὸ ποιῆσαι
[2, 9]	τῆς ὀσμῆς, ἀλλ' ἀκριβεστέραν ἔχομεν	τὴν	γεῦσιν διὰ τὸ εἶναι αὐτὴν
[2, 9]	μὲν γὰρ ἀνάλογον ἔχειν πρὸς	τὴν	γεῦσιν, καὶ ὁμοίως τὰ εἴδη
[2, 8]	καθάπερ τῇ γλώττῃ ἐπί τε	τὴν	γεῦσιν καὶ τὴν διάλεκτον, ὧν
[2, 4]	τἀναντία φερόμενα τὸ πῦρ καὶ	τὴν	γῆν; διασπασθήσεται γάρ, εἰ μή
[2, 4]	κάτω μὲν συρριζουμένοις διὰ τὸ	τὴν	γῆν οὕτω φέρεσθαι κατὰ φύσιν,
[2, 10]	δὲ τὸ μήτε κατάξηρον οὖσαν	τὴν	γλῶτταν αἰσθάνεσθαι μήτε λίαν ὑγράν·
[2, 5]	ἤδη λέγομεν ἐπιστήμονα τὸν ἔχοντα	τὴν	γραμματικήν· ἑκάτερος δὲ τούτων οὐ
[2, 5]	τοῦ ἔχειν τὴν ἀριθμητικὴν (ἢ	τὴν	γραμματικήν, μὴ ἐνεργεῖν δέ, εἰς
[2, 4]	τοῦ ὁμοίου ὑπὸ τοῦ ὁμοίου,	τὴν	δὲ τροφὴν δεῖν μεταβάλλειν καὶ
[2, 1]	οὐκ ἔχει· ζωὴν δὲ λέγομεν	τὴν	δι' αὑτοῦ τροφήν τε καὶ
[2, 8]	ἐπί τε τὴν γεῦσιν καὶ	τὴν	διάλεκτον, ὧν ἡ μὲν γεῦσις
[2, 9]	οἱ μὲν γὰρ σκληρόσαρκοι ἀφυεῖς	τὴν	διάνοιαν, οἱ δὲ μαλακόσαρκοι εὐφυεῖς.
[2, 1]	καὶ τὸ σχῆμα, οὐδ' ὅλως	τὴν	ἑκάστου ὕλην καὶ τὸ οὗ
[2, 8]	πρός τε τὴν θερ- μότητα	τὴν	ἐντὸς ὡς ἀναγκαῖον ὄν> (τὸ
[2, 5]	τὰς στερητικὰς διαθέσεις μεταβολὴν καὶ	τὴν	ἐπὶ τὰς ἕξεις καὶ τὴν
[2, 5]	θεωροῦν γὰρ γίνεται τὸ ἔχον	τὴν	ἐπιστήμην, ὅπερ ἢ οὐκ ἔστιν
[2, 8]	καὶ τῷ πνεύματι πρός τε	τὴν	θερ- μότητα τὴν ἐντὸς ὡς
[2, 8]	φθάσαι τὴν κίνησιν τοῦ ῥαπίζοντος	τὴν	θρύψιν τοῦ ἀέρος, ὥσπερ ἂν
[2, 8]	τούτοις τοῖς μορίοις ψυχῆς πρὸς	τὴν	καλουμένην ἀρτηρίαν φωνή ἐστιν (οὐ
[2, 8]	τῆς ἀναπνοῆς καὶ ὁ περὶ	τὴν	καρδίαν τόπος πρῶτος. Διὸ ἀναγκαῖον
[2, 2]	τῶν μερῶν ἔχει καὶ κίνησιν	τὴν	κατὰ τόπον, εἰ δ' αἴσθησιν,
[2, 8]	πληγῇ, ψοφεῖ· δεῖ γὰρ φθάσαι	τὴν	κίνησιν τοῦ ῥαπίζοντος τὴν θρύψιν
[2, 11]	ὄψιν καὶ τὴν ἀκοὴν καὶ	τὴν	ὄσφρησιν ἔχουσιν, οὕτως ἔχειν πρὸς
[2, 12]	ὀσφραντὸν ὀσμή, εἴ τι ποιεῖ,	τὴν	ὄσφρησιν ἡ ὀσμὴ ποιεῖ· ὥστε
[2, 4]	καὶ οὐσία, τροφή (σώζει γὰρ	τὴν	οὐσίαν, καὶ μέχρι τούτου ἔστιν
[2, 1]	γένος ἕν τι τῶν ὄντων	τὴν	οὐσίαν, ταύτης δὲ τὸ μέν,
[2, 11]	ἀὴρ καὶ τὸ ὕδωρ πρὸς	τὴν	ὄψιν καὶ τὴν ἀκοὴν καὶ
[2, 7]	τὸ ἔχον χρῶμα ἐπ' αὐτὴν	τὴν	ὄψιν, οὐκ ὄψεται· ἀλλὰ τὸ
[2, 4]	τροφὴν δύνασθαι πέττεσθαι, ἐργάζεται δὲ	τὴν	πέψιν τὸ θερμόν· διὸ πᾶν
[2, 8]	ἀνακλάσει πολλὰς ποιεῖ πληγὰς μετὰ	τὴν	πρώτην, ἀδυνατοῦντος ἐξελθεῖν τοῦ κινηθέντος.
[2, 11]	αἰσθητήριον οὐκ αἰσθάνεται, ἐπὶ δὲ	τὴν	σάρκα ἐπιτιθεμένων αἰσθάνεται· ὥστε τὸ
[2, 11]	νῦν εἴ τίς τι> περὶ	τὴν	σάρκα περιτείνειεν οἷον ὑμένα ποιήσας,
[2, 5]	ἢ δύο τρόπους εἶναι ἀλλοιώσεως,	τήν	τε ἐπὶ τὰς στερητικὰς διαθέσεις
[2, 7]	τοῦτο γάρ ἐστι καὶ παρὰ	τὴν	τοῦ λόγου ἐνάργειαν καὶ παρὰ
[2, 1]	στόματι ἀνάλογον· ἄμφω γὰρ ἕλκει	τὴν	τροφήν. Εἰ δή τι κοινὸν
[2, 4]	δὲ πεπεμμένη, ἀμφοτέρως ἂν ἐνδέχοιτο	τὴν	τροφὴν λέγειν· ᾗ μὲν γὰρ
[2, 9]	τούτων ἔνια πόρρωθεν ἀπαντᾷ πρὸς	τὴν	τροφὴν ὕποσμα γινόμενα. Διὸ καὶ
[2, 5]	τὴν ἐπὶ τὰς ἕξεις καὶ	τὴν	φύσιν. Οῦ δ' αἰσθητικοῦ ἡ
[2, 8]	ἐν ἑτέροις εἰρήσεται) καὶ πρὸς	τὴν	φωνὴν ὅπως ὑπάρχῃ τὸ εὖ.
[2, 1]	ἐπιστήμη· ἐν γὰρ τῷ ὑπάρχειν	τὴν	ψυχὴν καὶ ὕπνος καὶ ἐγρήγορσίς
[2, 1]	ὑποκείμενον καὶ ὕλη. Ἀναγκαῖον ἄρα	τὴν	ψυχὴν οὐσίαν εἶναι ὡς εἶδος
[2, 1]	Ἔστι δὲ οὐ τὸ ἀποβεβληκὸς	τὴν	ψυχὴν τὸ δυνάμει ὂν ὥστε
[2, 11]	αἰσθανόμεθα, ἀλλὰ τῶν ὑπερβολῶν, ὡς	τῆς	αἰσθήσεως οἷον μεσότητός τινος οὔσης
[2, 8]	δ' ἐστὶν αὐτοῦ μεταξὺ καὶ	τῆς	ἀκοῆς ἐμποιῆσαι ψόφον ἐνεργείᾳ) γίνεται
[2, 8]	πεζὰ τῶν ἄλλων. Δεῖται δὲ	τῆς	ἀναπνοῆς καὶ ὁ περὶ τὴν
[2, 4]	ἁπλῶς αἰτία τῆς τροφῆς καὶ	τῆς	αὐξήσεως εἶναι· καὶ γὰρ αὐτὸ
[2, 2]	δὲ τὸ θρεπτικὸν δύναται χωρίζεσθαι	τῆς	ἁφῆς καὶ πάσης αἰσθήσεως, οὕτως
[2, 11]	ἐπὶ τῶν ἄλλων) καὶ ἐπὶ	τῆς	ἁφῆς μήτε θερμὸν μήτε ψυχρόν.
[2, 11]	αἰσθητήρια ἕτερα ὄντα. Ἐπὶ δὲ	τῆς	ἁφῆς τοῦτο νῦν ἄδηλον· ἐξ
[2, 10]	φαῦλον ἔχον χυμὸν ἢ φθαρτικὸν	τῆς	γεύσεως. Δοκεῖ δ' εἶναι ἀρχὴ
[2, 10]	τοῦ μὲν φαύλη καὶ φθαρτική	{τῆς	γεύσεως} τοῦ δὲ κατὰ φύσιν)
[2, 7]	φωτὸς καὶ γιγνομένου ποτὲ μεταξὺ	τῆς	γῆς καὶ τοῦ περιέχοντος, ἡμᾶς
[2, 11]	δ' ὅτι πλείους ἡ ἐπὶ	τῆς	γλώττης ἁφή· ἁπάντων γὰρ τῶν
[2, 2]	χωριζόμενα ἀπ' ἀλλήλων, ὡς οὔσης	τῆς	ἐν αὐτοῖς ψυχῆς ἐντελεχείᾳ μὲν
[2, 11]	αἰσθήσεως οἷον μεσότητός τινος οὔσης	τῆς	ἐν τοῖς αἰσθητοῖς ἐναντιώσεως. Καὶ
[2, 8]	πληγὴ τοῦ ἀναπνεομένου ἀέρος ὑπὸ	τῆς	ἐν τούτοις τοῖς μορίοις ψυχῆς
[2, 5]	ὅτι τοῦ μὲν τὰ ποιητικὰ	τῆς	ἐνεργείας ἔξωθεν, τὸ ὁρατὸν καὶ
[2, 2]	Περὶ δὲ τοῦ νοῦ καὶ	τῆς	θεωρητικῆς δυνάμεως οὐδέν πω φανερόν,
[2, 11]	εἶναι· λείπεται δὴ μικτὸν ἐκ	τῆς	καὶ τούτων εἶναι, οἷον βούλεται
[2, 8]	ἀκριβῶς αἰσθάνηται πάσας τὰς διαφορὰς	τῆς	κινήσεως. Διὰ ταῦτα δὲ καὶ
[2, 9]	τὰς λεγομένας. Ἀλλ' ἀδύνατον, εἴπερ	τῆς	ὀσμῆς αἰσθάνεται· ἡ γὰρ τοῦ
[2, 9]	τὰ εἴδη τῶν χυμῶν τοῖς	τῆς	ὀσμῆς, ἀλλ' ἀκριβεστέραν ἔχομεν τὴν
[2, 2]	τὸ ὑποκείμενον. Τριχῶς γὰρ λεγομένης	τῆς	οὐσίας, καθάπερ εἴπομεν, ὧν τὸ
[2, 2]	αἴτιον. Λέγομεν οὖν, ἀρχὴν λαβόντες	τῆς	σκέψεως, διωρίσθαι τὸ ἔμψυχον τοῦ
[2, 7]	ἔστι δὲ τὸ σκότος στέρησις	τῆς	τοιαύτης ἕξεως ἐκ διαφανοῦς, ὥστε
[2, 3]	ἡδέος ὄρεξις αὕτη. Ἔτι δὲ	τῆς	τροφῆς αἴσθησιν ἔχουσιν· ἡ γὰρ
[2, 3]	αἴσθησιν ἔχουσιν· ἡ γὰρ ἁφὴ	τῆς	τροφῆς αἴσθησις· ξηροῖς γὰρ καὶ
[2, 4]	τοῦ πυρὸς φύσις ἁπλῶς αἰτία	τῆς	τροφῆς καὶ τῆς αὐξήσεως εἶναι·
[2, 4]	τρεφομένου, ἀλλ' οὐ τοῦτο ὑπὸ	τῆς	τροφῆς, ὥσπερ οὐδ' ὁ τέκτων
[2, 4]	ὥσπερ οὐδ' ὁ τέκτων ὑπὸ	τῆς	ὕλης, ἀλλ' ὑπ' ἐκεί- νου
[2, 12]	τῶν αἰσθητῶν, ἀλλὰ πάσχειν μετὰ	τῆς	ὕλης. Ἀπορήσειε δ' ἄν τις
[2, 12]	δεκτικὸν τῶν αἰσθητῶν εἰδῶν ἄνευ	τῆς	ὕλης, οἷον ὁ κηρὸς τοῦ
[2, 3]	ἐκ τούτων. ~(Τῶν δὲ δυνάμεων	τῆς	ψυχῆς αἱ λεχθεῖσαι τοῖς μὲν
[2, 4]	σώζει. Ὥσθ' ἡ μὲν τοιαύτη	τῆς	ψυχῆς ἀρχὴ δύναμίς ἐστιν οἵα
[2, 4]	Ἐπεὶ δ' ἡ αὐτὴ δύναμις	τῆς	ψυχῆς θρεπτικὴ καὶ γεννητική, περὶ
[2, 4]	τὰ τῶν φυτῶν, ὡς ἕνεκα	τῆς	ψυχῆς ὄντα· διττῶς δὲ τὸ
[2, 4]	πάντα γὰρ τὰ φυσικὰ σώματα	τῆς	ψυχῆς ὄργανα, καθάπερ τὰ τῶν
[2, 2]	δὲ λέγομεν τὸ τοιοῦτον μόριον	τῆς	ψυχῆς οὗ καὶ τὰ φυόμενα
[2, 2]	ὁρῶμεν καὶ περὶ ἑτέρας διαφορὰς	τῆς	ψυχῆς συμβαῖνον ἐπὶ τῶν ἐντόμων
[2, 2]	φθαρτοῦ. Τὰ δὲ λοιπὰ μόρια	τῆς	ψυχῆς φανερὸν ἐκ τούτων ὅτι
[2, 5]	οὐ γίνεται αἴσθησις, καὶ διὰ	τί	ἄνευ τῶν ἔξω οὐ ποιοῦσιν
[2, 7]	λεκτέον τί ἐστιν. Ἔστι δή	τι	διαφανές. Διαφανὲς δὲ λέγω ὃ
[2, 10]	ὡς ὕλῃ· τοῦτο δ' ἁπτόν	τι.	Διὸ κἂν εἰ ἐν ὕδατι
[2, 12]	ἕτερον· μέγεθος μὲν γὰρ ἄν	τι	εἴη τὸ αἰσθανόμενον, οὐ μὴν
[2, 7]	ὑπὸ τοῦ μεταξύ, ὥστ' ἀναγκαῖόν	τι	εἶναι μεταξύ· κενοῦ δὲ γενομένου
[2, 4]	ἐπιζητεῖν. Εἰ δὲ χρὴ λέγειν	τί	ἕκαστον αὐτῶν, οἷον τί τὸ
[2, 4]	γῆν; διασπασθήσεται γάρ, εἰ μή	τι	ἔσται τὸ κωλύον· εἰ δ'
[2, 1]	ἐξ ὑπαρχῆς ἐπανίωμεν, πειρώμενοι διορίσαι	τί	ἐστι ψυχὴ καὶ τίς ἂν
[2, 4]	σκέψιν ποιεῖσθαι λαβεῖν ἕκαστον αὐτῶν	τί	ἐστιν, εἶθ' οὕτως περὶ τῶν
[2, 4]	Τύπῳ μὲν οὖν ἡ τροφὴ	τί	ἐστιν εἴρηται· διασαφητέον δ' ἐστὶν
[2, 11]	τὸ δὲ πρῶτον αἰσθητήριον ἄλλο	τί	ἐστιν ἐντός. Πᾶσα γὰρ αἴσθησις
[2, 7]	Διὸ περὶ φωτὸς πρῶτον λεκτέον	τί	ἐστιν. Ἔστι δή τι διαφανές.
[2, 9]	εἰρημένων· οὐ γὰρ δῆλον ποῖόν	τί	ἐστιν ἡ ὀσμή, οὕτως ὡς
[2, 1]	ἐστιν. Καθόλου μὲν οὖν εἴρηται	τί	ἐστιν ἡ ψυχή· οὐσία γὰρ
[2, 2]	λόγοι τῶν ὅρων εἰσίν· οἷον	τί	ἐστιν ὁ τετραγωνισμός; τὸ ἴσον
[2, 11]	μόριον· τὸ γὰρ αἰσθάνεσθαι πάσχειν	τι	ἐστίν· ὥστε τὸ ποιοῦν, οἷον
[2, 1]	καθ' αὑτὸ οὐκ ἔστι τόδε	τι,	ἕτερον δὲ μορφὴν καὶ εἶδος,
[2, 12]	τὸ ὀσμᾶσθαι παρὰ τὸ πάσχειν	τι;	ἢ τὸ μὲν ὀσμᾶσθαι αἰσθάνεσθαι,
[2, 10]	μήτε ἀδύνατον ὑγραίνεσθαι· πάσχει γάρ	τι	ἡ γεῦσις ὑπὸ τοῦ γευστοῦ,
[2, 4]	ἢ τὸ μεταξύ. Ἔτι πάσχει	τι	ἡ τροφὴ ὑπὸ τοῦ τρεφομένου,
[2, 2]	ἄνευ σώματος εἶναι μήτε σῶμά	τι	ἡ ψυχή· σῶμα μὲν γὰρ
[2, 11]	αἰσθανόμεθα τῷ τὸ μεταξὺ ποιεῖν	τι	ἡμᾶς, τῶν δὲ ἁπτῶν οὐχ
[2, 1]	Οὐ γὰρ τοιούτου σώματος τὸ	τί	ἦν εἶναι καὶ ὁ λόγος
[2, 1]	τὸν λόγον. Τοῦτο δὲ τὸ	τί	ἦν εἶναι τῷ τοιῳδὶ σώματι,
[2, 2]	γὰρ οὐκ ἔστι, σώματος δέ	τι,	καὶ διὰ τοῦτο ἐν σώματι
[2, 8]	ἐνέργειαν ψόφος ἀεί τινος πρός	τι	καὶ ἔν τινι· πληγὴ γάρ
[2, 8]	πᾶν ψοφεῖ τύπτοντός τινος καί	τι	καὶ ἔν τινι, τοῦτο δ'
[2, 2]	καὶ ὑγίεια μορφὴ καὶ εἶδός	τι	καὶ λόγος καὶ οἷον ἐνέργεια
[2, 4]	ἔμψυχον, αὐξητικόν, ᾗ δὲ τόδε	τι	καὶ οὐσία, τροφή (σώζει γὰρ
[2, 7]	οὐδενός (εἴη γὰρ ἂν σῶμά	τι	καὶ οὕτως) ἀλλὰ πυρὸς ἢ
[2, 10]	~(Τὸ δὲ γευστόν ἐστιν ἁπτόν	τι·	καὶ τοῦτ' αἴτιον τοῦ μὴ
[2, 1]	καθ' ἣν ἤδη λέγεται τόδε	τι,	καὶ τρίτον τὸ ἐκ τούτων.
[2, 5]	πάσχειν. Ἔχει δ' ἀπορίαν διὰ	τί	καὶ τῶν αἰσθήσεων αὐτῶν οὐ
[2, 1]	ἕλκει τὴν τροφήν. Εἰ δή	τι	κοινὸν ἐπὶ πάσης ψυχῆς δεῖ
[2, 5]	βουληθεὶς δυνατὸς θεωρεῖν, ἂν μή	τι	κωλύσῃ τῶν ἔξωθεν· ὁ δ'
[2, 11]	αἴσθησις, οἷον εἴ τις σῶμά	τι	λευκὸν ἐπὶ τοῦ ὄμματος θείη
[2, 7]	τι ὑπάρχει ἓν καὶ ταὐτόν.	Τί	μὲν οὖν τὸ διαφανὲς καὶ
[2, 12]	τὰ φυτὰ οὐκ αἰσθάνεται, ἔχοντά	τι	μόριον ψυχικὸν καὶ πάσχοντά τι
[2, 11]	ἐστὶ δύο σωμάτων μεταξὺ σῶμά	τι,	οὐκ ἐνδέχεται ταῦτα ἀλλήλων ἅπτεσθαι,
[2, 12]	(ὄζει γὰρ ὥσπερ παθών τι)	τί	οὖν ἐστι τὸ ὀσμᾶσθαι παρὰ
[2, 7]	ὀσμῆς δ' ἀνώνυμον· κοινὸν γάρ	τι	πάθος ἐπ' ἀέρος καὶ ὕδατος
[2, 11]	Καὶ γὰρ νῦν εἴ τίς	τι>	περὶ τὴν σάρκα περιτείνειεν οἷον
[2, 12]	δὲ τὸ ὀσφραντὸν ὀσμή, εἴ	τι	ποιεῖ, τὴν ὄσφρησιν ἡ ὀσμὴ
[2, 12]	σφόδρα τῶν χορδῶν) καὶ διὰ	τί	ποτε τὰ φυτὰ οὐκ αἰσθάνεται,
[2, 12]	δ' ἐκ τούτων καὶ διὰ	τί	ποτε τῶν αἰσθητῶν αἱ ὑπερβολαὶ
[2, 11]	τὸ ἔμψυχον σῶμα· δεῖ γάρ	τι	στερεὸν εἶναι· λείπεται δὴ μικτὸν
[2, 12]	ἀήρ (ὄζει γὰρ ὥσπερ παθών	τι)	τί οὖν ἐστι τὸ ὀσμᾶσθαι
[2, 4]	λεκτέον τί τὸ νοεῖν καὶ	τί	τὸ αἰσθάνεσθαι· πρότεραι γάρ εἰσι
[2, 11]	πλείους εἰσὶν ἢ μία, καὶ	τί	τὸ αἰσθητήριον τὸ τοῦ ἁπτικοῦ,
[2, 4]	εἶναι· ᾗ μὲν γὰρ ποσόν	τι	τὸ ἔμψυχον, αὐξητικόν, ᾗ δὲ
[2, 11]	χρῶμα διαφοραὶ τοιαῦται ἕτεραι. Ἀλλὰ	τί	τὸ ἓν τὸ ὑποκείμενον, ὥσπερ
[2, 6]	χρῶμα οὐδ' ὅτι ψόφος, ἀλλὰ	τί	τὸ κεχρωσμένον ἢ ποῦ, ἢ
[2, 4]	τὸ θρεπτικόν, πρότερον ἔτι λεκτέον	τί	τὸ νοεῖν καὶ τί τὸ
[2, 4]	λέγειν τί ἕκαστον αὐτῶν, οἷον	τί	τὸ νοητικὸν ἢ τὸ αἰσθητικὸν
[2, 4]	τοῖς ἔργοις) πρὸς δὲ τούτοις	τί	τὸ συνέχον εἰς τἀναντία φερόμενα
[2, 7]	μὲν οὖν τὸ διαφανὲς καὶ	τί	τὸ φῶς, εἴρηται, ὅτι οὔτε
[2, 6]	τὸ κεχρωσμένον ἢ ποῦ, ἢ	τί	τὸ ψοφοῦν ἢ ποῦ. Τὰ
[2, 3]	νοῦς, οἷον ἀνθρώποις καὶ εἴ	τι	τοιοῦτον ἕτερον ἔστιν ἢ τιμιώτερον.
[2, 7]	γὰρ ἀδύνατόν ἐστιν. Πάσχοντος γάρ	τι	τοῦ αἰσθητικοῦ γίνεται τὸ ὁρᾶν·
[2, 2]	τοῦ ζῆν λεγομένου, κἂν ἕν	τι	τούτων ἐνυπάρχῃ μόνον, ζῆν αὐτό
[2, 3]	ὁ δὲ χυμὸς οἷον ἥδυσμά	τι	τούτων ἐστίν. Διασαφητέον δὲ περὶ
[2, 3]	ὀσμή, ὁ δὲ χυμὸς ἕν	τι	τῶν ἁπτῶν ἐστιν. Πεῖνα δὲ
[2, 1]	αὐτῆς. Λέγομεν δὴ γένος ἕν	τι	τῶν ὄντων τὴν οὐσίαν, ταύτης
[2, 1]	τῷ τοιῳδὶ σώματι, καθάπερ εἴ	τι	τῶν ὀργάνων φυσικὸν ἦν σῶμα,
[2, 12]	ἄν τις εἰ πάθοι ἄν	τι	ὑπ' ὀσμῆς τὸ ἀδύνατον ὀσφρανθῆναι,
[2, 7]	ἄνω σῶμα· καὶ γὰρ τούτῳ	τι	ὑπάρχει ἓν καὶ ταὐτόν. Τί
[2, 12]	τι μόριον ψυχικὸν καὶ πάσχοντά	τι	ὑπὸ τῶν ἁπτῶν (καὶ γὰρ
[2, 8]	τυπτόμενον· ὥστε τὸ ψοφοῦν πρός	τι	ψοφεῖ· πληγὴ δ' οὐ γίνεται
[2, 5]	Ἔστι μὲν γὰρ οὕτως ἐπιστῆμόν	τι	ὡς ἂν εἴποιμεν ἄνθρωπον ἐπιστήμονα
[2, 9]	καὶ τὸ μὲν ἐπ' αὐτῷ	τιθέμενον	τῷ αἰσθητηρίῳ ἀναίσθητον εἶναι κοινὸν
[2, 3]	τι τοιοῦτον ἕτερον ἔστιν ἢ	τιμιώτερον.	Δῆλον οὖν ὅτι τὸν αὐτὸν
[2, 9]	ἐπειδὴ οὐκ ἀναπνέουσιν, ἑτέραν ἄν	τιν'	αἴσθησιν ἔχοι παρὰ τὰς λεγομένας.
[2, 1]	χωριστὴ τοῦ σώματος, ἢ μέρη	τινὰ	αὐτῆς, εἰ μεριστὴ πέφυκεν, οὐκ
[2, 3]	τίς ἀνθρώπου ἢ θηρίου. Διὰ	τίνα	δ' αἰτίαν τῷ ἐφεξῆς οὕτως
[2, 2]	ποιεῖ διαφορὰν τῶν ζῴων) διὰ	τίνα	δ' αἰτίαν, ὕστερον ἐπισκεπτέον. Παραπλήσιον
[2, 10]	ὁ μικρὸς ψόφος ἀνήκουστος, τρόπον	τινὰ	καὶ ὁ μέγας τε καὶ
[2, 8]	τὸ κέρας· ἀεὶ γὰρ οἰκείαν	τινὰ	κίνησιν ὁ ἀὴρ κινεῖται ὁ
[2, 11]	ἄλλων ὅσα τοιαῦτα. Ἔχει δέ	τινα	λύσιν πρός γε ταύτην τὴν
[2, 9]	διὰ τὸ εἶναι αὐτὴν ἁφήν	τινα,	ταύτην δ' ἔχειν τὴν αἴσθησιν
[2, 2]	ἅπανθ' ὑπάρχει ταῦτα, τισὶ δὲ	τινὰ	τούτων, ἑτέροις δὲ ἓν μόνον
[2, 4]	ὁμοίῳ. Ὥστε φανερὸν ὅτι λέγουσί	τινα	τρόπον ἀμφότεροι καὶ ὀρθῶς καὶ
[2, 2]	γὰρ ἔχει πάσας, τὰ δὲ	τινάς,	τὰ δὲ μίαν τὴν ἀναγκαιοτάτην,
[2, 3]	πᾶσαι, καθάπερ εἴπομεν, τοῖς δὲ	τινὲς	αὐτῶν, ἐνίοις δὲ μία μόνη.
[2, 5]	ἀλλοίωσίς τις εἶναι. Φασὶ δέ	τινες	καὶ τὸ ὅμοιον ὑπὸ τοῦ
[2, 2]	ὅτι οὐκ ἔστι χωριστά, καθάπερ	τινές	φασιν· τῷ δὲ λόγῳ ὅτι
[2, 11]	ἀήρ· ἐδοκοῦμεν γὰρ ἂν ἑνί	τινι	αἰσθάνεσθαι καὶ ψόφου καὶ χρώματος
[2, 8]	Ἀχελῴῳ, ψοφοῦσι τοῖς βραγχίοις ἤ	τινι	ἑτέρῳ τοιούτῳ, φωνὴ δ' ἐστὶ
[2, 2]	ἐνήρμοζον αὐτήν, οὐθὲν προσδιορίζοντες ἐν	τίνι	καὶ ποίῳ, καίπερ οὐδὲ φαινομένου
[2, 8]	τινος πρός τι καὶ ἔν	τινι·	πληγὴ γάρ ἐστιν ἡ ποιοῦσα.
[2, 2]	μὲν ὑγιείᾳ τὸ δὲ μορίῳ	τινὶ	τοῦ σώματος ἢ καὶ ὅλῳ,
[2, 8]	τινος καί τι καὶ ἔν	τινι,	τοῦτο δ' ἐστὶν ἀήρ, εὐλόγως
[2, 8]	ὕδατος ἢ χαλκοῦ ἢ καί	τινος	ἄλλου τῶν λείων, ὥστε σκιὰν
[2, 12]	ποιοῦσιν· εἰ γὰρ μή, ὑπὸ	τίνος	ἂν πάσχοι τὰ ἄψυχα καὶ
[2, 2]	ἐντελέχεια ψυχῆς, ἀλλ' αὕτη σώματός	τινος.	Καὶ διὰ τοῦτο καλῶς ὑπολαμβάνουσιν
[2, 8]	Ἀλλ' ἐπεὶ πᾶν ψοφεῖ τύπτοντός	τινος	καί τι καὶ ἔν τινι,
[2, 11]	ὡς τῆς αἰσθήσεως οἷον μεσότητός	τινος	οὔσης τῆς ἐν τοῖς αἰσθητοῖς
[2, 7]	οὕτως) ἀλλὰ πυρὸς ἢ τοιούτου	τινὸς	παρουσία ἐν τῷ διαφανεῖ· οὔτε
[2, 8]	ὁ κατ' ἐνέργειαν ψόφος ἀεί	τινος	πρός τι καὶ ἔν τινι·
[2, 8]	τὸ τύπτον καὶ μετὰ φαντασίας	τινός·	σημαντικὸς γὰρ δή τις ψόφος
[2, 2]	ἢ καὶ τόπῳ, περὶ μὲν	τινῶν	τούτων οὐ χαλεπὸν ἰδεῖν, ἔνια
[2, 11]	χρώματος καὶ ὀσμῆς, καὶ μία	τις	αἴσθησις εἶναι ὄψις ἀκοὴ ὄσφρησις.
[2, 7]	οὐκ ὀρθῶς Ἐμπεδοκλῆς, οὐδ' εἴ	τις	ἄλλος οὕτως εἴρηκεν, ὡς φερομένου
[2, 10]	ποτὸν καὶ ἄποτον (γεῦσις γάρ	τις	ἀμφοτέρου· ἀλλὰ τοῦ μὲν φαύλη
[2, 2]	καὶ διανοούμεθα πρώτως- ὥστε λόγος	τις	ἂν εἴη καὶ εἶδος, ἀλλ'
[2, 1]	διορίσαι τί ἐστι ψυχὴ καὶ	τίς	ἂν εἴη κοινότατος λόγος αὐτῆς.
[2, 4]	καὶ ἐν τοῖς ζῴοις ὑπολάβοι	τις	ἂν τοῦτο εἶναι τὸ ἐργαζόμενον.
[2, 3]	ψυχή, οἷον τίς φυτοῦ καὶ	τίς	ἀνθρώπου ἢ θηρίου. Διὰ τίνα
[2, 5]	γὰρ ἔστιν ἡ κίνησις ἐνέργειά	τις,	ἀτελὴς μέντοι, καθάπερ ἐν ἑτέροις
[2, 12]	τῆς ὕλης. Ἀπορήσειε δ' ἄν	τις	εἰ πάθοι ἄν τι ὑπ'
[2, 11]	μὴ ἀντιστρέφειν. Ἀπορήσειε δ' ἄν	τις,	εἰ πᾶν σῶμα βάθος ἔχει,
[2, 4]	ἡ μὲν γὰρ αἴσθησις ἀλλοίωσίς	τις	εἶναι δοκεῖ, αἰσθάνεται δ' οὐθὲν
[2, 5]	καθάπερ εἴρηται· δοκεῖ γὰρ ἀλλοίωσίς	τις	εἶναι. Φασὶ δέ τινες καὶ
[2, 3]	κόν. Ὥστε καθ' ἕκαστον ζητητέον,	τίς	ἑκάστου ψυχή, οἷον τίς φυτοῦ
[2, 7]	ἑκάτερον· ὅταν δ' ἐπ' αὐτό	τις	ἐπιθῇ τὸ αἰσθητήριον τὸ ψοφοῦν
[2, 2]	ἐγγίνεσθαι. Ὅτι μὲν οὖν ἐντελέχειά	τίς	ἐστι καὶ λόγος τοῦ δύναμιν
[2, 6]	πάσαις· καὶ γὰρ ἁφῇ κίνησίς	τίς	ἐστιν αἰσθητὴ καὶ ὄψει. Κατὰ
[2, 8]	διωρίσθω. Ἡ δὲ φωνὴ ψόφος	τίς	ἐστιν ἐμψύχου· τῶν γὰρ ἀψύχων
[2, 8]	τοῦτ' εὐλόγως, εἴπερ ἀέρος κίνησίς	τίς	ἐστιν ὁ ψόφος) ἀλλ' οἱ
[2, 7]	δὲ τούτου φανερόν· ἐὰν γάρ	τις	θῇ τὸ ἔχον χρῶμα ἐπ'
[2, 10]	πρώτου ὑγροῦ, ὥσπερ ὅταν προγευματίσας	τις	ἰσχυροῦ χυμοῦ γεύηται ἑτέρου, καὶ
[2, 12]	αἴσθησις μέγεθός ἐστιν, ἀλλὰ λόγος	τις	καὶ δύναμις ἐκείνου. Φανερὸν δ'
[2, 8]	ἀφαλλόμενα ἀπὸ τῶν λείων, ὅταν	τις	κρούσῃ. Οὐ δὴ πᾶν, ὥσπερ
[2, 8]	ψόφος· ὁ μὲν γὰρ ἐνέργειά	τις,	ὁ δὲ δύναμις· τὰ μὲν
[2, 11]	γένοιτ' ἂν αἴσθησις, οἷον εἴ	τις	σῶμά τι λευκὸν ἐπὶ τοῦ
[2, 11]	θιγγανομένων. Καὶ γὰρ νῦν εἴ	τίς	τι> περὶ τὴν σάρκα περιτείνειεν
[2, 5]	πάσχειν, ἀλλὰ τὸ μὲν φθορά	τις	ὑπὸ τοῦ ἐναντίου, τὸ δὲ
[2, 8]	σωρὸν ἢ ὁρμαθὸν ψάμμου τύπτοι	τις	φερόμενον ταχύ. Ἠχὼ δὲ γίνεται
[2, 7]	ἀὴρ διαφανές, ἀλλ' ὅτι ἔστι	τις	φύσις ἐνυπάρχουσα ἡ αὐτὴ ἐν
[2, 3]	ζητητέον, τίς ἑκάστου ψυχή, οἷον	τίς	φυτοῦ καὶ τίς ἀνθρώπου ἢ
[2, 8]	φαντασίας τινός· σημαντικὸς γὰρ δή	τις	ψόφος ἐστὶν ἡ φωνή) καὶ
[2, 2]	τῶν ζῴων ἅπανθ' ὑπάρχει ταῦτα,	τισὶ	δὲ τινὰ τούτων, ἑτέροις δὲ
[2, 4]	αὐξάνεσθαι καὶ τρέφεσθαι. Δοκεῖ δέ	τισιν	ἡ τοῦ πυρὸς φύσις ἁπλῶς
[2, 1]	σῶμα. Ὡς μὲν οὖν ἡ	τμῆσις	καὶ ἡ ὅρασις, οὕτω καὶ
[2, 5]	ὢν καὶ κυρίως ἐπιστάμενος τόδε	τὸ	Α. Ἀμφότεροι μὲν οὖν οἱ
[2, 8]	ὅταν, ἀέρος ἑνὸς γενομένου διὰ	τὸ	ἀγγεῖον τὸ διορίσαν καὶ κωλῦσαν
[2, 9]	καὶ φαύλην. Ὁμοίως δὲ καὶ	τὸ	ἄγευστον λέγεται. Ἔστι δὲ καὶ
[2, 12]	πάθοι ἄν τι ὑπ' ὀσμῆς	τὸ	ἀδύνατον ὀσφρανθῆναι, ἢ ὑπὸ χρώματος
[2, 10]	λέγεται, ὥσπερ καὶ ἐπ' ἄλλων	τὸ	ἀδύνατον, τὸ δ' ἐὰν πεφυκὸς
[2, 2]	τοῦτο μόνον ἐνδέχεσθαι χωρίζεσθαι, καθάπερ	τὸ	ἀΐδιον τοῦ φθαρτοῦ. Τὰ δὲ
[2, 5]	ἐντελεχείᾳ πυρὸς ὄντος. Ἐπειδὴ δὲ	τὸ	αἰσθάνεσθαι λέγομεν διχῶς (τό τε
[2, 4]	τί τὸ νοεῖν καὶ τί	τὸ	αἰσθάνεσθαι· πρότεραι γάρ εἰσι τῶν
[2, 5]	ἔχει ἤδη, ὥσπερ ἐπιστήμην, καὶ	τὸ	αἰσθάνεσθαι. Τὸ κατ' ἐνέργειαν δὲ
[2, 2]	καὶ δοξαστικῷ ἕτερον, εἴπερ καὶ	τὸ	αἰσθάνεσθαι τοῦ δοξάζειν, ὁμοίως δὲ
[2, 12]	μὲν γὰρ ἄν τι εἴη	τὸ	αἰσθανόμενον, οὐ μὴν τό γε
[2, 10]	ὑγρὸν τὸ γευστόν, ἀνάγκη καὶ	τὸ	αἰσθητήριον αὐτοῦ μήτε ὑγρὸν εἶναι
[2, 11]	ὡς οὐκ ἔστιν ἐν τούτῳ	τὸ	αἰσθητήριον (εἰ δὲ καὶ συμφυὲς
[2, 11]	ἔστιν ἔνδηλον. Πότερον δ' ἐστὶ	τὸ	αἰσθητήριον ἐντός, ἢ οὔ, ἀλλ'
[2, 7]	τούτου δὲ συνεχοῦς ὄντος κινεῖται	τὸ	αἰσθητήριον. Οὐ γὰρ καλῶς τοῦτο
[2, 11]	τῶν ἄλλων· ἐπιτιθεμένων γὰρ ἐπὶ	τὸ	αἰσθητήριον οὐκ αἰσθάνεται, ἐπὶ δὲ
[2, 11]	εἰσὶν ἢ μία, καὶ τί	τὸ	αἰσθητήριον τὸ τοῦ ἁπτικοῦ, πότερον
[2, 7]	δ' ἐπ' αὐτό τις ἐπιθῇ	τὸ	αἰσθητήριον τὸ ψοφοῦν ἢ τὸ
[2, 9]	τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων παρὰ	τὸ	αἰσθητήριον τοῦτο εἶναι εὐφυεῖς καὶ
[2, 9]	Ἔοικε δὲ τοῖς ἀνθρώποις διαφέρειν	τὸ	αἰσθητήριον τοῦτο πρὸς τὸ τῶν
[2, 11]	ὄσφρησιν ἔχουσιν, οὕτως ἔχειν πρὸς	τὸ	αἰσθητήριον ὥσπερ ἐκείνων ἕκαστον. Αὐτοῦ
[2, 3]	ἑτέροις δὲ τοῦτό τε καὶ	τὸ	αἰσθητικόν. Εἰ δὲ τὸ αἰσθητικόν,
[2, 5]	ἐν ἡλικίᾳ ὄντα, οὕτως ἔχει	(τὸ	αἰσθητικόν. Ἐπεὶ δ' ἀνώνυμος αὐτῶν
[2, 4]	οἷον τί τὸ νοητικὸν ἢ	τὸ	αἰσθητικὸν ἢ τὸ θρεπτικόν, πρότερον
[2, 1]	αἴσθησις πρὸς τὸ ὅλον σῶμα	τὸ	αἰσθητικόν, ᾗ τοιοῦτον. Ἔστι δὲ
[2, 3]	καὶ τὸ αἰσθητικόν. Εἰ δὲ	τὸ	αἰσθητικόν, καὶ τὸ ὀρεκτικόν· ὄρεξις
[2, 5]	συμβεβηκότα τούτοις. Δῆλον οὖν ὅτι	τὸ	αἰσθητικὸν οὐκ ἔστιν ἐνεργείᾳ, ἀλλὰ
[2, 3]	Άνευ μὲν γὰρ τοῦ θρεπτικοῦ	τὸ	αἰσθητικὸν οὐκ ἔστιν· τοῦ δ'
[2, 5]	δ' αἰσθητικὸν δυνάμει ἐστὶν οἷον	τὸ	αἰσθητὸν ἤδη ἐντελεχείᾳ, καθάπερ εἴρηται.
[2, 5]	ἐπ' αὐτῷ· ἀναγκαῖον γὰρ ὑπάρχειν	τὸ	αἰσθητόν. Ὁμοίως δὲ τοῦτο ἔχει
[2, 5]	ὡς ἐνεργείᾳ. Ὁμοίως δὲ καὶ	τὸ	αἰσθητόν, τό τε δυνάμει ὂν
[2, 6]	τῶν αἰσθητῶν πρῶτον. Λέγεται δὲ	τὸ	αἰσθητὸν τριχῶς, ὧν δύο μὲν
[2, 7]	δυσμὰς τὸ λανθάνειν μέγα λίαν	τὸ	αἴτημα. (Ἔστι δὲ χρώματος μὲν
[2, 2]	μέσης εὕρεσις τοῦ πράγματος λέγει	τὸ	αἴτιον. Λέγομεν οὖν, ἀρχὴν λαβόντες
[2, 4]	τοῦτ' ἔστιν ἡ ψυχή, καὶ	τὸ	αἴτιον τοῦ αὐξάνεσθαι καὶ τρέφεσθαι.
[2, 7]	ἀλλ' ὅτι ἐν ἑαυτῷ ἔχει	τὸ	αἴτιον τοῦ εἶναι ὁρατόν. Πᾶν
[2, 8]	ἐν τοῖς ὠσὶν ἐγκατῳκοδόμηται πρὸς	τὸ	ἀκίνητος εἶναι, ὅπως ἀκριβῶς αἰσθάνηται
[2, 5]	ἐνεργείας ἔξωθεν, τὸ ὁρατὸν καὶ	τὸ	ἀκουστόν, ὁμοίως δὲ καὶ τὰ
[2, 10]	ἐνεργείᾳ ἢ δυνάμει ὑγρότητα, οἷον	τὸ	ἁλμυρόν· εὔτηκτόν τε γὰρ αὐτὸ
[2, 10]	μὲν τὸ λιπαρόν, τοῦ δὲ	τὸ	ἁλμυρόν· μεταξὺ δὲ τούτων τό
[2, 11]	σὰρξ καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις	τὸ	ἀνάλογον, ἢ οὔ, ἀλλὰ τοῦτο
[2, 11]	βούλεται εἶναι ἡ σὰρξ καὶ	τὸ	ἀνάλογον· ὥστε ἀναγκαῖον τὸ σῶμα
[2, 9]	ἀναίσθητον εἶναι κοινὸν πάντων, ἀλλὰ	τὸ	ἄνευ τοῦ ἀναπνεῖν μὴ αἰσθάνεσθαι
[2, 5]	καθάπερ εἴπομεν· πάσχει μὲν γὰρ	τὸ	ἀνόμοιον, πεπονθὸς δ' ὅμοιόν ἐστιν.
[2, 4]	ἡ δὲ μεταβολὴ πᾶσιν εἰς	τὸ	ἀντικείμενον ἢ τὸ μεταξύ. Ἔτι
[2, 4]	λαμβάνει (οὐ γὰρ ταὐτὸ πᾶσι	τὸ	ἄνω καὶ κάτω καὶ τῷ
[2, 4]	τὸ> πῦρ ὡσαύτως. Οὔτε γὰρ	τὸ	ἄνω καὶ κάτω καλῶς λαμβάνει
[2, 7]	ὑπὸ πυρὸς ἢ τοιούτου οἷον	τὸ	ἄνω σῶμα· καὶ γὰρ τούτῳ
[2, 7]	δ' ἐστὶ τὸ διαφανὲς καὶ	τὸ	ἀόρατον ἢ τὸ μόλις ὁρώμενον,
[2, 1]	ᾗ τοιοῦτον. Ἔστι δὲ οὐ	τὸ	ἀποβεβληκὸς τὴν ψυχὴν τὸ δυνάμει
[2, 10]	μὴ ἔχῃ ἢ φαύλως, ὥσπερ	τὸ	ἄπουν καὶ τὸ ἀπύρηνον- οὕτω
[2, 11]	στοιχείων. Τὸ δὲ αἰσθητήριον αὐτῶν	τὸ	ἁπτικόν, καὶ ἐν ᾧ ἡ
[2, 11]	εἶναι διὰ μέσου. Ἀλλὰ διαφέρει	τὸ	ἁπτὸν τῶν ὁρατῶν καὶ τῶν
[2, 10]	φαύλως, ὥσπερ τὸ ἄπουν καὶ	τὸ	ἀπύρηνον- οὕτω δὴ καὶ ἡ
[2, 10]	τούτων τό τε δριμὺ καὶ	τὸ	αὐστηρὸν καὶ στρυφνὸν καὶ ὀξύ·
[2, 11]	γὰρ τῶν ἁπτῶν αἰσθάνεται κατὰ	τὸ	αὐτὸ μόριον καὶ χυμοῦ. Εἰ
[2, 7]	(Ἔστι δὲ χρώματος μὲν δεκτικὸν	τὸ	ἄχρουν, ψόφου δὲ τὸ ἄψοφον.
[2, 7]	δεκτικὸν τὸ ἄχρουν, ψόφου δὲ	τὸ	ἄψοφον. Ἄχρουν δ' ἐστὶ τὸ
[2, 8]	ἄνευ ψόφου τὸ ὀξὺ καὶ	τὸ	βαρύ. Ταῦτα δὲ λέγεται κατὰ
[2, 11]	τὸ δυνάμει τοιοῦτόν ἐστι μόριον·	τὸ	γὰρ αἰσθάνεσθαι πάσχειν τι ἐστίν·
[2, 4]	μὲν οὖν ὡς οὐσία, δῆλον·	τὸ	γὰρ αἴτιον τοῦ εἶναι πᾶσιν
[2, 7]	φωτί, καὶ τοῦτο ἐξ ἀνάγκης·	τὸ	γὰρ διαφανὲς ὑπὸ τούτου γίνεται
[2, 1]	καὶ τὸ οὗ ἡ ὕλη·	τὸ	γὰρ ἓν καὶ τὸ εἶναι
[2, 11]	διὰ τοῦτο κρίνει τὰ αἰσθητά.	Τὸ	γὰρ μέσον κριτικόν· γίνεται γὰρ
[2, 7]	δὲ ἔσται ὃ λέγομεν προελθοῦσι.	Τὸ	γὰρ ὁρατόν ἐστι χρῶμα, τοῦτο
[2, 10]	τε ὁρατοῦ καὶ τοῦ ἀοράτου	(τὸ	γὰρ σκότος ἀόρατον, κρίνει δὲ
[2, 12]	εἴη τὸ αἰσθανόμενον, οὐ μὴν	τό	γε αἰσθητικῷ εἶναι οὐδ' ἡ
[2, 4]	ἅπαντα προσαγορεύειν δίκαιον, τέλος δὲ	τὸ	γεννῆσαι οἷον αὐτό, εἴη ἂν
[2, 5]	ἐστιν, ἀλλ' ὁ μὲν ὅτι	τὸ	γένος τοιοῦτον καὶ ἡ ὕλη,
[2, 10]	ὑγραίνεσθαι σωζόμενον, μὴ ὑγρὸν δέ,	τὸ	γευστικὸν αἰσθητήριον. Σημεῖον δὲ τὸ
[2, 10]	δοκοῦσιν εἶναι διαφοραὶ χυμῶν. Ὥστε	τὸ	γευστικόν ἐστι τὸ δυνάμει τοιοῦτον,
[2, 10]	τὸ ποτόν. Ἐπεὶ δ' ὑγρὸν	τὸ	γευστόν, ἀνάγκη καὶ τὸ αἰσθητήριον
[2, 10]	δὲ ἐν ᾧ ὁ χυμός,	τὸ	γευστόν, ἐν ὑγρῷ ὡς ὕλῃ·
[2, 10]	δὲ χρῶμα τὸ ὁρατόν, οὕτω	τὸ	γευστὸν ὁ χυμός. Οὐθὲν δὲ
[2, 11]	σάρξ, οὐδὲν δοκεῖ σημεῖον εἶναι	τὸ	γίνεσθαι τὴν αἴσθησιν ἅμα θιγγανομένων.
[2, 10]	τῶν χρωμάτων, ἁπλᾶ μὲν τἀναντία,	τὸ	γλυκὺ καὶ τὸ πικρόν, ἐχόμενα
[2, 5]	καὶ ἀλλοιοῦσθαι ὡς κυρίοις ὀνόμασιν.	Τὸ	δ' αἰσθητικὸν δυνάμει ἐστὶν οἷον
[2, 8]	τὴν ἐντὸς ὡς ἀναγκαῖον ὄν>	(τὸ	δ' αἴτιον ἐν ἑτέροις εἰρήσεται)
[2, 8]	μὲν γὰρ ὀξὺ οἷον κεντεῖ,	τὸ	δ' ἀμβλὺ οἷον ὠθεῖ, διὰ
[2, 10]	καὶ ἐπ' ἄλλων τὸ ἀδύνατον,	τὸ	δ' ἐὰν πεφυκὸς μὴ ἔχῃ
[2, 1]	δ' ἡ μὲν ὕλη δύναμις,	τὸ	δ' εἶδος ἐντελέχεια, καὶ τοῦτο
[2, 12]	δύναμις. Ἔστι μὲν οὖν ταὐτόν,	τὸ	δ' εἶναι ἕτερον· μέγεθος μὲν
[2, 5]	ἀλλ' ἑτέραν ἐπωνυμίαν ἔχειν δίκαιον·	τὸ	δ' ἐκ δυνάμει ὄντος μανθάνον
[2, 4]	κοινωνεῖ ταύτῃ, τὸ μὲν μᾶλλον	τὸ	δ' ἧττον, καὶ διαμένει οὐκ
[2, 4]	πράττει ὅσα πράττει κατὰ φύσιν	(τὸ	δ' οὗ ἕνεκα διττόν, τὸ
[2, 10]	σιγῆς, ὧν τὸ μὲν ἀκουστὸν	τὸ	δ' οὐκ ἀκουστόν, καὶ μεγάλου
[2, 11]	ἅπτεσθαι, αἱ δ' ἄλλαι ἄποθεν.	Τὸ	δ' οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ καὶ
[2, 11]	οὐκ ἐνδέχεται ταῦτα ἀλλήλων ἅπτεσθαι,	τὸ	δ' ὑγρὸν οὐκ ἔστιν ἄνευ
[2, 1]	διχῶς, τὸ μὲν ὡς ἐπιστήμη,	τὸ	δ' ὡς τὸ θεωρεῖν. Οὐσίαι
[2, 11]	ἐν τοῖς περὶ τῶν στοιχείων.	Τὸ	δὲ αἰσθητήριον αὐτῶν τὸ ἁπτικόν,
[2, 8]	Οὐ δὴ ταχὺ τὸ ὀξύ,	τὸ	δὲ βαρὺ βραδύ, ἀλλὰ γίνεται
[2, 8]	ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ ἐπὶ πολύ,	τὸ	δὲ βαρὺ ἐν πολλῷ ἐπ'
[2, 8]	ὥστε συμβαίνει τὸ μὲν ταχὺ	τὸ	δὲ βραδὺ εἶναι. Περὶ μὲν
[2, 10]	δὲ ὀσφραντικὸν αἰσθητήριον δυνάμει τοιοῦτον.	~(Τὸ	δὲ γευστόν ἐστιν ἁπτόν τι·
[2, 2]	δ' ἡ μὲν ὕλη δύναμις,	τὸ	δὲ εἶδος ἐντελέχεια, ἐπεὶ τὸ
[2, 8]	κινεῖν τὸ μὲν ἐν ὀλίγῳ	τὸ	δὲ ἐν πολλῷ, ὥστε συμβαίνει
[2, 6]	μὲν καθ' αὑτά φαμεν αἰσθάνεσθαι,	τὸ	δὲ ἓν κατὰ συμβεβηκός. Τῶν
[2, 2]	μὲν εἶδος, τὸ δὲ ὕλη,	τὸ	δὲ ἐξ ἀμφοῖν, τούτων δ'
[2, 4]	τοῦ εἶναι πᾶσιν ἡ οὐσία,	τὸ	δὲ ζῆν τοῖς ζῶσι τὸ
[2, 2]	ἀρχὴν ταύτην ὑπάρχει τοῖς ζῶσι,	τὸ	δὲ ζῷον διὰ τὴν αἴσθησιν
[2, 8]	ποιεῖν, ᾗ τὸ φῶς ὁρίζομεν.	Τὸ	δὲ κενὸν ὀρθῶς λέγεται κύριον
[2, 4]	τὸ μὲν κινοῦν καὶ κινούμενον,	τὸ	δὲ κινούμενον μόνον. Πᾶσαν δ'
[2, 6]	μὲν ἴδιόν ἐστιν ἑκάστης αἰσθήσεως,	τὸ	δὲ κοινὸν πασῶν. Λέγω δ'
[2, 7]	δ' αἰτίαν, ὕστερον ἔσται δῆλον.	Τὸ	δὲ μεταξὺ ψόφων μὲν ἀήρ,
[2, 9]	ὅλως ἀδύνατον εἶναι> ἔχειν ὀσμήν,	τὸ	δὲ μικρὰν ἔχον καὶ φαύλην.
[2, 2]	{ᾧ} ὑγιαίνομεν τὸ μὲν ὑγιείᾳ	τὸ	δὲ μορίῳ τινὶ τοῦ σώματος
[2, 9]	(ὥσπερ ὁ χυμὸς τοῦ ὑγροῦ)	τὸ	δὲ ὀσφραντικὸν αἰσθητήριον δυνάμει τοιοῦτον.
[2, 1]	οἷον τὸ φύλλον περικαρπίου σκέπασμα,	τὸ	δὲ περικάρπιον καρποῦ· αἱ δὲ
[2, 11]	τοῦτο μέν ἐστι τὸ μεταξύ,	τὸ	δὲ πρῶτον αἰσθητήριον ἄλλο τί
[2, 4]	μὲν ὕδωρ τῷ πυρὶ τροφή,	τὸ	δὲ πῦρ οὐ τρέφει τὸ
[2, 1]	ὥστε ζῆν, ἀλλὰ τὸ ἔχον·	τὸ	δὲ σπέρμα καὶ ὁ καρπὸς
[2, 4]	ἂν τοῦτο εἶναι τὸ ἐργαζόμενον.	Τὸ	δὲ συναίτιον μέν πώς ἐστιν,
[2, 1]	δύναμις τοῦ ὀργάνου, ἡ ψυχή·	τὸ	δὲ σῶμα τὸ δυνάμει ὄν·
[2, 5]	φθορά τις ὑπὸ τοῦ ἐναντίου,	τὸ	δὲ σωτηρία μᾶλλον ὑπὸ τοῦ
[2, 4]	δοκεῖ μάλιστα τὸ μὲν τροφὴ	τὸ	δὲ τρεφόμενον. Ἀπορίαν δ' ἔχει·
[2, 4]	τρέφον ἐστὶν ἡ πρώτη ψυχή,	τὸ	δὲ τρεφόμενον τὸ ἔχον ταύτην
[2, 4]	τρέφον ἐστὶν ἡ πρώτη ψυχή,	τὸ	δὲ τρεφόμενον τὸ ἔχον ταύτην
[2, 2]	εἴπομεν, ὧν τὸ μὲν εἶδος,	τὸ	δὲ ὕλη, τὸ δὲ ἐξ
[2, 7]	τοῦτ' ἐστί, καὶ τὸ σκότος.	Τὸ	δὲ φῶς οἷον χρῶμά ἐστι
[2, 10]	ὑγρῷ, καθάπερ ἐπὶ τοῦ ποτοῦ.	Τὸ	δὲ χρῶμα οὐχ οὕτως ὁρᾶται
[2, 2]	(λέγομεν δὲ τὸ μὲν ἐπιστήμην	τὸ	δὲ ψυχήν, ἑκατέρῳ γὰρ τούτων
[2, 4]	ἕνεκα διττόν, τὸ μὲν οὗ,	τὸ	δὲ ᾧ) Ἐπεὶ οὖν κοινωνεῖν
[2, 12]	ὅτι ἡ μὲν αἴσθησίς ἐστι	τὸ	δεκτικὸν τῶν αἰσθητῶν εἰδῶν ἄνευ
[2, 3]	τόπον κινητικόν, ἑτέροις δὲ καὶ	τὸ	διανοητικόν τε καὶ νοῦς, οἷον
[2, 7]	καὶ ταὐτόν. Τί μὲν οὖν	τὸ	διαφανὲς καὶ τί τὸ φῶς,
[2, 7]	τὸ ἄψοφον. Ἄχρουν δ' ἐστὶ	τὸ	διαφανὲς καὶ τὸ ἀόρατον ἢ
[2, 7]	δοκεῖ τὸ σκοτεινόν. Τοιοῦτον δὲ	τὸ	διαφανὲς μέν, ἀλλ' οὐχ ὅταν
[2, 7]	ἀλλὰ τὸ μὲν χρῶμα κινεῖ	τὸ	διαφανές, οἷον τὸν ἀέρα, ὑπὸ
[2, 7]	ἀέρος καὶ ὕδατος ἔστιν, ὥσπερ	τὸ	διαφανὲς χρώματι, οὕτω τῷ ἔχοντι
[2, 11]	οὐκ ἔστιν ἄνευ σώματος, οὐδὲ	τὸ	διερόν, ἀλλ' ἀναγκαῖον ὕδωρ εἶναι
[2, 8]	ἑνὸς γενομένου διὰ τὸ ἀγγεῖον	τὸ	διορίσαν καὶ κωλῦσαν θρυφθῆναι, πάλιν
[2, 11]	ἀκοὴ ὄσφρησις. Νῦν δὲ διὰ	τὸ	διωρίσθαι δι' οὗ γίνονται αἱ
[2, 1]	ἡ ψυχή· τὸ δὲ σῶμα	τὸ	δυνάμει ὄν· ἀλλ' ὥσπερ ὀφθαλμὸς
[2, 1]	οὐ τὸ ἀποβεβληκὸς τὴν ψυχὴν	τὸ	δυνάμει ὂν ὥστε ζῆν, ἀλλὰ
[2, 1]	δὲ σπέρμα καὶ ὁ καρπὸς	τὸ	δυνάμει τοιονδὶ σῶμα. Ὡς μὲν
[2, 10]	χυμῶν. Ὥστε τὸ γευστικόν ἐστι	τὸ	δυνάμει τοιοῦτον, γευστὸν δὲ τὸ
[2, 11]	καλουμένη ἁφὴ ὑπάρχει αἴσθησις πρώτῳ,	τὸ	δυνάμει τοιοῦτόν ἐστι μόριον· τὸ
[2, 10]	ᾗ γευστόν. Ἀναγκαῖον ἄρα ὑγρανθῆναι	τὸ	δυνάμενον μὲν ὑγραίνεσθαι σωζόμενον, μὴ
[2, 9]	ἀκριβεστέραν ἔχομεν τὴν γεῦσιν διὰ	τὸ	εἶναι αὐτὴν ἁφήν τινα, ταύτην
[2, 1]	ὕλη· τὸ γὰρ ἓν καὶ	τὸ	εἶναι ἐπεὶ πλεοναχῶς λέγεται, τὸ
[2, 4]	τὸ δὲ ζῆν τοῖς ζῶσι	τὸ	εἶναί ἐστιν, αἰτία δὲ καὶ
[2, 1]	λέγεται τόδε τι, καὶ τρίτον	τὸ	ἐκ τούτων. Ἔστι δ' ἡ
[2, 7]	ὁρατὸν ἄνευ φωτός, ἀλλὰ πᾶν	τὸ	ἑκάστου χρῶμα ἐν φωτὶ ὁρᾶται.
[2, 4]	οὐθὲν τρέφεται μὴ μετέχον ζωῆς,	τὸ	ἔμψυχον ἂν εἴη σῶμα τὸ
[2, 4]	ᾗ μὲν γὰρ ποσόν τι	τὸ	ἔμψυχον, αὐξητικόν, ᾗ δὲ τόδε
[2, 11]	γὰρ ἢ ὕδατος ἀδύνατον συστῆναι	τὸ	ἔμψυχον σῶμα· δεῖ γάρ τι
[2, 2]	ἀρχὴν λαβόντες τῆς σκέψεως, διωρίσθαι	τὸ	ἔμψυχον τοῦ ἀψύχου τῷ ζῆν.
[2, 8]	συμφυὴς ἔστιν> ἀήρ· διὰ δὲ	τὸ	ἐν ἀέρι εἶναι, κινουμένου τοῦ
[2, 11]	διαφοραὶ τοιαῦται ἕτεραι. Ἀλλὰ τί	τὸ	ἓν τὸ ὑποκείμενον, ὥσπερ ἀκοῇ
[2, 4]	Δοκεῖ δ' εἶναι ἡ τροφὴ	τὸ	ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ, οὐ πᾶν
[2, 4]	λέγειν· ᾗ μὲν γὰρ ἄπεπτος,	τὸ	ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ τρέφεται, ᾗ
[2, 4]	δ' ὥσπερ εἴπομεν τοὔμπαλιν δοκεῖ,	τὸ	ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ, ὡς ἀπαθοῦς
[2, 5]	τό τε δυνάμει ὂν καὶ	τὸ	ἐνεργείᾳ. Πρῶτον μὲν οὖν ὡς
[2, 5]	γραμματικήν, μὴ ἐνεργεῖν δέ, εἰς	τὸ	ἐνεργεῖν, ἄλλον τρόπον. Οὐκ ἔστι
[2, 2]	τὸ δὲ εἶδος ἐντελέχεια, ἐπεὶ	τὸ	ἐξ ἀμφοῖν ἔμψυχον, οὐ τὸ
[2, 1]	ὁ γεγραμμένος. Δεῖ δὴ λαβεῖν	τὸ	ἐπὶ μέρους ἐφ' ὅλου τοῦ
[2, 8]	ἂν ἡ μῆνιγξ κάμῃ, ὥσπερ	τὸ	ἐπὶ τῇ κόρῃ δέρμα {ὅταν
[2, 7]	ἐστι χρῶμα, τοῦτο δ' ἐστὶ	τὸ	ἐπὶ τοῦ καθ' αὑτὸ ὁρατοῦ·
[2, 8]	δὲ εἷς γίνεται ἅμα διὰ	τὸ	ἐπίπεδον· ἓν γὰρ τὸ τοῦ
[2, 4]	ὑπολάβοι τις ἂν τοῦτο εἶναι	τὸ	ἐργαζόμενον. Τὸ δὲ συναίτιον μέν
[2, 11]	λευκὸν ἐπὶ τοῦ ὄμματος θείη	τὸ	ἔσχατον. ἷΗ καὶ δῆλον ὅτι
[2, 8]	πρὸς τὴν φωνὴν ὅπως ὑπάρχῃ	τὸ	εὖ. Ὄργανον δὲ τῇ ἀναπνοῇ
[2, 8]	δὴ ἄψοφον ὁ ἀὴρ διὰ	τὸ	εὔθρυπτον· ὅταν δὲ κωλυθῇ θρύπτεσθαι,
[2, 4]	ἀρχὴ δύναμίς ἐστιν οἵα σώζειν	τὸ	ἔχον αὐτὴν ᾗ τοιοῦτον, ἡ
[2, 4]	πρώτη ψυχή, τὸ δὲ τρεφόμενον	τὸ	ἔχον ταύτην σῶμα, ᾧ δὲ
[2, 4]	πρώτη ψυχή, τὸ δὲ τρεφόμενον	τὸ	ἔχον ταύτην σῶμα, ᾧ δὲ
[2, 5]	πρὸς ἐντελέχειαν· θεωροῦν γὰρ γίνεται	τὸ	ἔχον τὴν ἐπιστήμην, ὅπερ ἢ
[2, 1]	δυνάμει ὂν ὥστε ζῆν, ἀλλὰ	τὸ	ἔχον· τὸ δὲ σπέρμα καὶ
[2, 7]	φανερόν· ἐὰν γάρ τις θῇ	τὸ	ἔχον χρῶμα ἐπ' αὐτὴν τὴν
[2, 4]	ἐστι ψυχῆς, καθ' ἣν ὑπάρχει	τὸ	ζῆν ἅπασιν. Ἧς ἐστὶν ἔργα
[2, 8]	εἴσω κινεῖται. Διόπερ οὐ πάντῃ	τὸ	ζῷον ἀκούει, οὐδὲ πάντῃ διέρχεται
[2, 5]	λέγομεν, κἂν τύχῃ καθεῦδον, καὶ	τὸ	ἤδη ἐνεργοῦν) διχῶς ἂν λέγοιτο
[2, 3]	ἡδονή τε καὶ λύπη καὶ	τὸ	ἡδύ τε καὶ λυπηρόν, οἷς
[2, 8]	σημεῖον τοῦ ἀκούειν ἢ μὴ	τὸ	ἠχεῖν τὸ οὖς ὥσπερ τὸ
[2, 4]	πέττεσθαι, ἐργάζεται δὲ τὴν πέψιν	τὸ	θερμόν· διὸ πᾶν ἔμψυχον ἔχει
[2, 8]	γὰρ τῷ μορίῳ πλέον ἔχει	τὸ	θερμὸν τὰ πεζὰ τῶν ἄλλων.
[2, 1]	ὡς ἐπιστήμη, τὸ δ' ὡς	τὸ	θεωρεῖν. Οὐσίαι δὲ μάλιστ' εἶναι
[2, 1]	ὡς ἐπιστήμη, ἡ δ' ὡς	τὸ	θεωρεῖν. Φανερὸν οὖν ὅτι ὡς
[2, 3]	μὲν τρίγωνον, ἐν αἰσθητικῷ δὲ	τὸ	θρεπτι- κόν. Ὥστε καθ' ἕκαστον
[2, 2]	ὑπάρχει πᾶσιν ἁφή· ὥσπερ δὲ	τὸ	θρεπτικὸν δύναται χωρίζεσθαι τῆς ἁφῆς
[2, 3]	ἔστιν· τοῦ δ' αἰσθητικοῦ χωρίζεται	τὸ	θρεπτικὸν ἐν τοῖς φυτοῖς. Πάλιν
[2, 3]	Ὑπάρχει δὲ τοῖς μὲν φυτοῖς	τὸ	θρεπτικὸν μόνον, ἑτέροις δὲ τοῦτό
[2, 4]	νοητικὸν ἢ τὸ αἰσθητικὸν ἢ	τὸ	θρεπτικόν, πρότερον ἔτι λεκτέον τί
[2, 2]	οἷον τί ἐστιν ὁ τετραγωνισμός;	τὸ	ἴσον ἑτερομήκει ὀρθογώνιον εἶναι ἰσόπλευρον.
[2, 9]	ἐστι τῶν ζῴων. Σημεῖον δὲ	τὸ	καὶ ἐν τῷ γένει τῶν
[2, 5]	ὥσπερ ἐπιστήμην, καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι.	Τὸ	κατ' ἐνέργειαν δὲ ὁμοίως λέγεται
[2, 3]	δὲ πρὸς τούτοις ὑπάρχει καὶ	τὸ	κατὰ τόπον κινητικόν, ἑτέροις δὲ
[2, 3]	αἰσθητικῶν δὲ τὰ μὲν ἔχει	τὸ	κατὰ τόπον κινητικόν, τὰ δ'
[2, 5]	μόνον, διὸ οὐκ αἰσθάνεται, καθάπερ	τὸ	καυστὸν οὐ καίεται αὐτὸ καθ'
[2, 4]	εἰς ἄπειρον, ἕως ἂν ᾖ	τὸ	καυστόν, τῶν δὲ φύσει συνισταμένων
[2, 8]	τὸ ἠχεῖν τὸ οὖς ὥσπερ	τὸ	κέρας· ἀεὶ γὰρ οἰκείαν τινὰ
[2, 6]	οὐδ' ὅτι ψόφος, ἀλλὰ τί	τὸ	κεχρωσμένον ἢ ποῦ, ἢ τί
[2, 8]	δ' ἀμβλὺ οἷον ὠθεῖ, διὰ	τὸ	κινεῖν τὸ μὲν ἐν ὀλίγῳ
[2, 8]	οὐ γὰρ πάντῃ ἔχει ἀέρα	τὸ	κινησόμενον μέρος καὶ ἔμψυχον† Αὐτὸς
[2, 8]	λείου ἐπίπεδον. Ψοφητικὸν μὲν οὖν	τὸ	κινητικὸν ἑνὸς ἀέρος συνεχείᾳ μέχρις
[2, 7]	ἦν αὐτῷ τὸ χρώματι εἶναι,	τὸ	κινητικῷ εἶναι τοῦ κατ' ἐνέργειαν
[2, 1]	τὸ εἶναι ἐπεὶ πλεοναχῶς λέγεται,	τὸ	κυρίως ἡ ἐντελέχειά ἐστιν. Καθόλου
[2, 4]	γάρ, εἰ μή τι ἔσται	τὸ	κωλύον· εἰ δ' ἔσται, τοῦτ'
[2, 7]	ἀπ' ἀνατολῆς δ' ἐπὶ δυσμὰς	τὸ	λανθάνειν μέγα λίαν τὸ αἴτημα.
[2, 6]	δὲ λέγεται αἰσθητόν, οἷον εἰ	τὸ	λευκὸν εἴη Διάρους υἱός· κατὰ
[2, 1]	καὶ ἐπὶ τῶν μερῶν δεῖ	τὸ	λεχθέν. Εἰ γὰρ ἦν ὁ
[2, 10]	πικρόν, ἐχόμενα δὲ τοῦ μὲν	τὸ	λιπαρόν, τοῦ δὲ τὸ ἁλμυρόν·
[2, 11]	ἀλλὰ καὶ τὸ σκληρὸν καὶ	τὸ	μαλακὸν δι' ἑτέρων αἰσθανόμεθα, ὥσπερ
[2, 11]	τῶν ἄκρων· καὶ δεῖ ὥσπερ	τὸ	μέλλον αἰσθήσεσθαι λευκοῦ καὶ μέλανος
[2, 10]	ψόφου τε καὶ σιγῆς, ὧν	τὸ	μὲν ἀκουστὸν τὸ δ' οὐκ
[2, 8]	κατὰ μεταφορὰν ἀπὸ τῶν ἁπτῶν·	τὸ	μὲν γὰρ ὀξὺ κινεῖ τὴν
[2, 8]	τὴν ἁφὴν ὀξεῖ καὶ ἀμβλεῖ·	τὸ	μὲν γὰρ ὀξὺ οἷον κεντεῖ,
[2, 2]	τῆς οὐσίας, καθάπερ εἴπομεν, ὧν	τὸ	μὲν εἶδος, τὸ δὲ ὕλη,
[2, 8]	οἷον ὠθεῖ, διὰ τὸ κινεῖν	τὸ	μὲν ἐν ὀλίγῳ τὸ δὲ
[2, 7]	ἐπὶ τοσοῦτον φανερόν ἐστιν, ὅτι	τὸ	μὲν ἐν φωτὶ ὁρώμενον χρῶμα
[2, 9]	τοῦ μυκτῆρος ἐντὸς τεθῇ· καὶ	τὸ	μὲν ἐπ' αὐτῷ τιθέμενον τῷ
[2, 2]	καθάπερ ᾧ ἐπιστάμεθα (λέγομεν δὲ	τὸ	μὲν ἐπιστήμην τὸ δὲ ψυχήν,
[2, 6]	κατὰ συμβεβηκός. Τῶν δὲ δυοῖν	τὸ	μὲν ἴδιόν ἐστιν ἑκάστης αἰσθήσεως,
[2, 4]	χεὶρ καὶ τὸ πηδά- λιον,	τὸ	μὲν κινοῦν καὶ κινούμενον, τὸ
[2, 4]	δύναται μετέχειν ἕκαστον, κοινωνεῖ ταύτῃ,	τὸ	μὲν μᾶλλον τὸ δ' ἧττον,
[2, 10]	καὶ ὁ βίαιος) ἀόρατον δὲ	τὸ	μὲν ὅλως λέγεται, ὥσπερ καὶ
[2, 12]	παρὰ τὸ πάσχειν τι; ἢ	τὸ	μὲν ὀσμᾶσθαι αἰσθάνεσθαι, ὁ δ'
[2, 4]	(τὸ δ' οὗ ἕνεκα διττόν,	τὸ	μὲν οὗ, τὸ δὲ ᾧ)
[2, 5]	οὐδὲ τὸν οἰκοδόμον ὅταν οἰκοδομῇ.	Τὸ	μὲν οὖν εἰς ἐντελέχειαν ἄγειν
[2, 2]	αὐτοῖς ὑπάρχει δύναμις ἄλλη (ψυχῆς.	Τὸ	μὲν οὖν ζῆν διὰ τὴν
[2, 9]	ὀσφραντοῦ καὶ ἀνοσφράντου. Ἀνόσφραντον δὲ	τὸ	μὲν παρὰ τὸ ὅλως ἀδύνατον
[2, 8]	δὲ ἐν πολλῷ, ὥστε συμβαίνει	τὸ	μὲν ταχὺ τὸ δὲ βραδὺ
[2, 4]	ᾧ τρέφεται καὶ τὸ τρέφον,	τὸ	μὲν τρέφον ἐστὶν ἡ πρώτη
[2, 4]	ᾧ τρέφεται καὶ τὸ τρέφον,	τὸ	μὲν τρέφον ἐστὶν ἡ πρώτη
[2, 4]	σώμασι ταῦτ' εἶναι δοκεῖ μάλιστα	τὸ	μὲν τροφὴ τὸ δὲ τρεφόμενον.
[2, 2]	ὁμοίως δὲ καὶ {ᾧ} ὑγιαίνομεν	τὸ	μὲν ὑγιείᾳ τὸ δὲ μορίῳ
[2, 4]	τρόπον ἀλλήλοις εἶναι τροφή, ἀλλὰ	τὸ	μὲν ὕδωρ τῷ πυρὶ τροφή,
[2, 5]	ἁπλοῦν οὐδὲ τὸ πάσχειν, ἀλλὰ	τὸ	μὲν φθορά τις ὑπὸ τοῦ
[2, 7]	τὴν ὄψιν, οὐκ ὄψεται· ἀλλὰ	τὸ	μὲν χρῶμα κινεῖ τὸ διαφανές,
[2, 1]	εἶδος ἐντελέχεια, καὶ τοῦτο διχῶς,	τὸ	μὲν ὡς ἐπιστήμη, τὸ δ'
[2, 1]	ὄντων τὴν οὐσίαν, ταύτης δὲ	τὸ	μέν, ὡς ὕλην, ὃ καθ'
[2, 1]	ἔχει ὡς τὸ μέρος πρὸς	τὸ	μέρος, οὕτως ἡ ὅλη αἴσθησις
[2, 1]	σώματος· ἀνάλογον γὰρ ἔχει ὡς	τὸ	μέρος πρὸς τὸ μέρος, οὕτως
[2, 4]	πᾶσιν εἰς τὸ ἀντικείμενον ἢ	τὸ	μεταξύ. Ἔτι πάσχει τι ἡ
[2, 7]	ὑπὸ μὲν ὀσμῆς καὶ ψόφου	τὸ	μεταξὺ κινεῖται, ὑπὸ δὲ τούτου
[2, 7]	Δημόκριτος, οἰόμενος, εἰ γένοιτο κενὸν	τὸ	μεταξύ, ὁρᾶσθαι ἂν ἀκριβῶς καὶ
[2, 10]	ταῖς ἀπορροίαις. Ὡς μὲν οὖν	τὸ	μεταξὺ οὐθὲν ἔστιν· ὡς δὲ
[2, 11]	ὅτι ἐκείνων μὲν αἰσθανόμεθα τῷ	τὸ	μεταξὺ ποιεῖν τι ἡμᾶς, τῶν
[2, 11]	οὔ, ἀλλὰ τοῦτο μέν ἐστι	τὸ	μεταξύ, τὸ δὲ πρῶτον αἰσθητήριον
[2, 11]	τὴν σάρκα ἐπιτιθεμένων αἰσθάνεται· ὥστε	τὸ	μεταξὺ τοῦ ἁπτικοῦ ἡ σάρξ.
[2, 11]	ὥστε ἀναγκαῖον τὸ σῶμα εἶναι	τὸ	μεταξὺ τοῦ ἁπτικοῦ προσπεφυκός, δι'
[2, 11]	ἀφή· νῦν δὲ δύο διὰ	τὸ	μὴ ἀντιστρέφειν. Ἀπορήσειε δ' ἄν
[2, 12]	ἀδύνατον ὀσφρανθῆναι, ἢ ὑπὸ χρώματος	τὸ	μὴ δυνάμενον ἰδεῖν· ὁμοίως δὲ
[2, 8]	ἀρτηρίᾳ πρὸς αὐτήν. Σημεῖον δὲ	τὸ	μὴ δύνασθαι φωνεῖν ἀναπνέοντα μηδ'
[2, 12]	ψύχεται καὶ θερμαίνεται) αἴτιον γὰρ	τὸ	μὴ ἔχειν μεσότητα, μηδὲ τοιαύτην
[2, 9]	ὀσμή. Ἀλλ' ὥσπερ εἴπομεν, διὰ	τὸ	μὴ σφόδρα διαδήλους εἶναι τὰς
[2, 4]	τοῦ θείου τῇ συνεχείᾳ, διὰ	τὸ	μηδὲν ἐνδέχεσθαι τῶν φθαρτῶν ταὐτὸ
[2, 1]	ἔνιά γε οὐθὲν κωλύει, διὰ	τὸ	μηθενὸς εἶναι σώματος ἐντελεχείας. Ἔτι
[2, 10]	τὸ γευστικὸν αἰσθητήριον. Σημεῖον δὲ	τὸ	μήτε κατάξηρον οὖσαν τὴν γλῶτταν
[2, 10]	τε καὶ ἀγεύστου, τοῦτο δὲ	τὸ	μικρὸν ἢ φαῦλον ἔχον χυμὸν
[2, 7]	διαφανὲς καὶ τὸ ἀόρατον ἢ	τὸ	μόλις ὁρώμενον, οἷον δοκεῖ τὸ
[2, 8]	ὁ φάρυγξ· οὗ δ' ἕνεκα	τὸ	μόριόν ἐστι τοῦτο, πνεύμων· τούτῳ
[2, 8]	γὰρ ἔχουσι φάρυγγα. Τοῦτο δὲ	τὸ	μόριον οὐκ ἔχουσιν ὅτι οὐ
[2, 4]	θρεπτικόν, πρότερον ἔτι λεκτέον τί	τὸ	νοεῖν καὶ τί τὸ αἰσθάνεσθαι·
[2, 4]	τί ἕκαστον αὐτῶν, οἷον τί	τὸ	νοητικὸν ἢ τὸ αἰσθητικὸν ἢ
[2, 5]	ἄγειν ἐκ δυνάμει ὄντος {κατὰ}	τὸ	νοοῦν καὶ φρονοῦν οὐ διδασκαλίαν
[2, 12]	ἀὴρ ὁ μετὰ βροντῆς διίστησι	τὸ	ξύλον. Ἀλλὰ τὰ ἁπτὰ καὶ
[2, 7]	τὸ αἰσθητήριον τὸ ψοφοῦν ἢ	τὸ	ὄζον, οὐδεμίαν αἴσθησιν ποιήσει. Περὶ
[2, 3]	ὄντων ἴδιος λόγος, οὐδὲ κατὰ	τὸ	οἰκεῖον καὶ ἄτομον εἶδος, ἀφέντας
[2, 7]	ὀφθαλμοί· ἀλλ' οὐδενὸς ὁρᾶται τούτων	τὸ	οἰκεῖον χρῶμα. Δι' ἣν μὲν
[2, 7]	φωτί ἐστιν, ἀλλὰ μόνον ἑκάστου	τὸ	οἰκεῖον χρῶμα· ἔνια γὰρ ἐν
[2, 1]	οὕτως ἡ ὅλη αἴσθησις πρὸς	τὸ	ὅλον σῶμα τὸ αἰσθητικόν, ᾗ
[2, 9]	Ἀνόσφραντον δὲ τὸ μὲν παρὰ	τὸ	ὅλως ἀδύνατον εἶναι> ἔχειν ὀσμήν,
[2, 9]	τοῖς μὲν ἀκαλυφὲς εἶναι, ὥσπερ	τὸ	ὄμμα, τοῖς δὲ τὸν ἀέρα
[2, 4]	ἔχει· φασὶ γὰρ οἱ μὲν	τὸ	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ τρέφεσθαι, καθάπερ
[2, 4]	ἐναντίῳ τρέφεται, ᾗ δὲ πεπεμμένη,	τὸ	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ. Ὥστε φανερὸν
[2, 5]	εἶναι. Φασὶ δέ τινες καὶ	τὸ	ὅμοιον ὑπὸ τοῦ ὁμοίου πάσχειν.
[2, 8]	χρώματα, οὕτως οὐδ' ἄνευ ψόφου	τὸ	ὀξὺ καὶ τὸ βαρύ. Ταῦτα
[2, 8]	ἐπ' ὀλίγον. Οὐ δὴ ταχὺ	τὸ	ὀξύ, τὸ δὲ βαρὺ βραδύ,
[2, 7]	γάρ τι τοῦ αἰσθητικοῦ γίνεται	τὸ	ὁρᾶν· ὑπ' αὐτοῦ μὲν οὖν
[2, 5]	τὰ ποιητικὰ τῆς ἐνεργείας ἔξωθεν,	τὸ	ὁρατὸν καὶ τὸ ἀκουστόν, ὁμοίως
[2, 11]	ὥσπερ καὶ τὸ ψοφητικὸν καὶ	τὸ	ὁρατὸν καὶ τὸ ὀσφραντόν· ἀλλὰ
[2, 10]	οὐθὲν ἔστιν· ὡς δὲ χρῶμα	τὸ	ὁρατόν, οὕτω τὸ γευστὸν ὁ
[2, 3]	Εἰ δὲ τὸ αἰσθητικόν, καὶ	τὸ	ὀρεκτικόν· ὄρεξις μὲν γὰρ ἐπιθυμία
[2, 12]	παθών τι) τί οὖν ἐστι	τὸ	ὀσμᾶσθαι παρὰ τὸ πάσχειν τι;
[2, 9]	τῷ διαφανεῖ- οὕτως οὖν καὶ	τὸ	ὀσφραντικὸν αἰσθητήριον τοῖς μὲν ἀκαλυφὲς
[2, 11]	ψοφητικὸν καὶ τὸ ὁρατὸν καὶ	τὸ	ὀσφραντόν· ἀλλὰ τὰ μὲν πόρρωθεν,
[2, 12]	ἐπὶ τῶν ἄλλων. Εἰ δὲ	τὸ	ὀσφραντὸν ὀσμή, εἴ τι ποιεῖ,
[2, 2]	περὶ αὐτῆς· οὐ γὰρ μόνον	τὸ	ὅτι δεῖ τὸν ὁριστικὸν λόγον
[2, 4]	τῆς ψυχῆς ὄντα· διττῶς δὲ	τὸ	οὗ ἕνεκα, τό τε οὗ
[2, 1]	ὅλως τὴν ἑκάστου ὕλην καὶ	τὸ	οὗ ἡ ὕλη· τὸ γὰρ
[2, 8]	συμφυῆ ἀέρα· ἀλλ' οὐδ' εἰς	τὸ	οὖς, διὰ τὰς ἕλικας. Ὅταν
[2, 8]	ἀκούειν ἢ μὴ τὸ ἠχεῖν	τὸ	οὖς ὥσπερ τὸ κέρας· ἀεὶ
[2, 5]	Οὐκ ἔστι δ' ἁπλοῦν οὐδὲ	τὸ	πάσχειν, ἀλλὰ τὸ μὲν φθορά
[2, 12]	οὖν ἐστι τὸ ὀσμᾶσθαι παρὰ	τὸ	πάσχειν τι; ἢ τὸ μὲν
[2, 1]	πέλεκυς· ἦν μὲν γὰρ ἂν	τὸ	πελέκει εἶναι ἡ οὐσία αὐτοῦ,
[2, 4]	κυβερνᾷ καὶ ἡ χεὶρ καὶ	τὸ	πηδά- λιον, τὸ μὲν κινοῦν
[2, 10]	μὲν τἀναντία, τὸ γλυκὺ καὶ	τὸ	πικρόν, ἐχόμενα δὲ τοῦ μὲν
[2, 8]	γεγωνεῖ, ἂν μὴ λεῖον ᾖ	τὸ	πληγέν. Τότε δὲ εἷς γίνεται
[2, 9]	δὲ ἀλλ' ἐκπνέων ἢ κατέχων	τὸ	πνεῦμα οὐκ ὀσμᾶται, οὔτε πόρρωθεν
[2, 4]	ἢ τὴν γένεσιν αὐτομάτην ἔχει,	τὸ	ποιῆσαι ἕτερον οἷον αὐτό, ζῷον
[2, 10]	τὸ δυνάμει τοιοῦτον, γευστὸν δὲ	τὸ	ποιητικὸν ἐντελεχείᾳ αὐτοῦ. ~(Περὶ δὲ
[2, 11]	αἰσθάνεσθαι πάσχειν τι ἐστίν· ὥστε	τὸ	ποιοῦν, οἷον αὐτὸ ἐνεργείᾳ, τοιοῦτον
[2, 10]	δὲ κοινὸν ἁφῆς καὶ γεύσεως	τὸ	ποτόν. Ἐπεὶ δ' ὑγρὸν τὸ
[2, 10]	γεύσεως. Δοκεῖ δ' εἶναι ἀρχὴ	τὸ	ποτὸν καὶ ἄποτον (γεῦσις γάρ
[2, 3]	ἐν τῷ ἐφεξῆς ὑπάρχει δυνάμει	τὸ	πρότερον ἐπί τε τῶν σχημάτων
[2, 4]	τροφὴ τὸ τελευταῖον προσγινόμενον ἢ	τὸ	πρῶτον, ἔχει διαφοράν. Εἰ δ'
[2, 4]	τὸ συνέχον εἰς τἀναντία φερόμενα	τὸ	πῦρ καὶ τὴν γῆν; διασπασθήσεται
[2, 4]	φύσιν, ἄνω δὲ διὰ τὸ	τὸ>	πῦρ ὡσαύτως. Οὔτε γὰρ τὸ
[2, 2]	ἀσαφῶν μὲν φανερωτέρων δὲ γίνεται	τὸ	σαφὲς καὶ κατὰ τὸν λόγον
[2, 12]	σιδήρου καὶ τοῦ χρυσοῦ δέχεται	τὸ	σημεῖον, λαμβάνει δὲ τὸ χρυσοῦν
[2, 11]	δ' οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ καὶ	τὸ	σκληρὸν καὶ τὸ μαλακὸν δι'
[2, 7]	τὸ μόλις ὁρώμενον, οἷον δοκεῖ	τὸ	σκοτεινόν. Τοιοῦτον δὲ τὸ διαφανὲς
[2, 7]	εἶναι τῷ σκότει· ἔστι δὲ	τὸ	σκότος στέρησις τῆς τοιαύτης ἕξεως
[2, 7]	ἐν ᾧ τοῦτ' ἐστί, καὶ	τὸ	σκότος. Τὸ δὲ φῶς οἷον
[2, 4]	ἔργοις) πρὸς δὲ τούτοις τί	τὸ	συνέχον εἰς τἀναντία φερόμενα τὸ
[2, 1]	ὥσπερ οὐδὲ τὸν κηρὸν καὶ	τὸ	σχῆμα, οὐδ' ὅλως τὴν ἑκάστου
[2, 10]	οὐδὲ γὰρ τῇ ἁφῇ. Καὶ	τὸ	σῶμα δὲ ἐν ᾧ ὁ
[2, 11]	καὶ τὸ ἀνάλογον· ὥστε ἀναγκαῖον	τὸ	σῶμα εἶναι τὸ μεταξὺ τοῦ
[2, 2]	τὸ ἐξ ἀμφοῖν ἔμψυχον, οὐ	τὸ	σῶμά ἐστιν ἐντελέχεια ψυχῆς, ἀλλ'
[2, 1]	ὄψις, κἀκεῖ ἡ ψυχὴ καὶ	τὸ	σῶμα ζῷον. Ὅτι μὲν οὖν
[2, 1]	γάρ ἐστι τῶν καθ' ὑποκειμένου	τὸ	σῶμα, μᾶλλον δ' ὡς ὑποκείμενον
[2, 1]	εἰ ἓν ἡ ψυχὴ καὶ	τὸ	σῶμα, ὥσπερ οὐδὲ τὸν κηρὸν
[2, 8]	ἀλλὰ γίνεται τοῦ μὲν διὰ	τὸ	τάχος ἡ κίνησις τοιαύτη, τοῦ
[2, 5]	δὲ τὸ αἰσθάνεσθαι λέγομεν διχῶς	(τό	τε γὰρ δυνάμει ἀκοῦον καὶ
[2, 10]	τὸ ἁλμυρόν· μεταξὺ δὲ τούτων	τό	τε δριμὺ καὶ τὸ αὐστηρὸν
[2, 5]	Ὁμοίως δὲ καὶ τὸ αἰσθητόν,	τό	τε δυνάμει ὂν καὶ τὸ
[2, 11]	καὶ ἀνάπτου· ἄναπτον δ' ἐστὶ	τό	τε μικρὰν ἔχον πάμπαν διαφορὰν
[2, 4]	διττῶς δὲ τὸ οὗ ἕνεκα,	τό	τε οὗ καὶ τὸ ᾧ.
[2, 4]	Πότερον δ' ἐστὶν ἡ τροφὴ	τὸ	τελευταῖον προσγινόμενον ἢ τὸ πρῶτον,
[2, 10]	κάμνουσι πικρὰ πάντα φαίνεται διὰ	τὸ	τῇ γλώττῃ πλήρει τοιαύτης ὑγρότητος
[2, 4]	φυτοῖς κάτω μὲν συρριζουμένοις διὰ	τὸ	τὴν γῆν οὕτω φέρεσθαι κατὰ
[2, 1]	πέλεκυς. Οὐ γὰρ τοιούτου σώματος	τὸ	τί ἦν εἶναι καὶ ὁ
[2, 1]	κατὰ τὸν λόγον. Τοῦτο δὲ	τὸ	τί ἦν εἶναι τῷ τοιῳδὶ
[2, 4]	κατὰ φύσιν, ἄνω δὲ διὰ	τὸ	τὸ> πῦρ ὡσαύτως. Οὔτε γὰρ
[2, 2]	ἄλλων αἰσθήσεων (θρεπτικὸν δὲ λέγομεν	τὸ	τοιοῦτον μόριον τῆς ψυχῆς οὗ
[2, 11]	διικνοῖτ' ἂν ἡ αἴσθησις) διὸ	τὸ	τοιοῦτον μόριον τοῦ σώματος ἔοικεν
[2, 11]	μία, καὶ τί τὸ αἰσθητήριον	τὸ	τοῦ ἁπτικοῦ, πότερον ἡ σὰρξ
[2, 11]	ἷΗ καὶ δῆλον ὅτι ἐντὸς	τὸ	τοῦ ἁπτοῦ αἰσθητικόν. Οὕτω γὰρ
[2, 8]	διὰ τὸ ἐπίπεδον· ἓν γὰρ	τὸ	τοῦ λείου ἐπίπεδον. Ψοφητικὸν μὲν
[2, 4]	τὸ ἔμψυχον ἂν εἴη σῶμα	τὸ	τρεφόμενον, ᾗ ἔμψυχον, ὥστε καὶ
[2, 4]	οὐ τοῦ τρεφομένου, ἀλλ' οἷον	τὸ	τρεφόμενον· ἤδη γὰρ ἔστιν αὐτοῦ
[2, 4]	Ἐπεὶ δ' ἔστι τρία, Α	τὸ	τρεφόμενον καὶ ᾧ τρέφεται καὶ
[2, 4]	εἶναι. {Ἐπεὶ δ' ἔστι τρία,	τὸ	τρεφόμενον καὶ ᾧ τρέφεται καὶ
[2, 4]	τρεφόμενον καὶ ᾧ τρέφεται καὶ	τὸ	τρέφον, τὸ μὲν τρέφον ἐστὶν
[2, 4]	τρεφόμενον καὶ ᾧ τρέφεται καὶ	τὸ	τρέφον, τὸ μὲν τρέφον ἐστὶν
[2, 3]	οὔτε γὰρ ἐκεῖ σχῆμα παρὰ	τὸ	τρίγωνον ἔστι καὶ τὰ ἐφεξῆς,
[2, 11]	βάθος ἔχει, τοῦτο δ' ἐστὶ	τὸ	τρίτον μέγεθος, ὧν δ' ἐστὶ
[2, 8]	τὸν ἀέρα. Πότερον δὲ ψοφεῖ	τὸ	τυπτόμενον ἢ τὸ τύπτον; ἢ
[2, 8]	πατάξῃ βελόνη βελόνην, ἀλλὰ δεῖ	τὸ	τυπτόμενον ὁμαλὸν εἶναι, ὥστε τὸν
[2, 8]	ἕτερον γὰρ τὸ τύπτον καὶ	τὸ	τυπτόμενον· ὥστε τὸ ψοφοῦν πρός
[2, 8]	δὲ ψοφεῖ τὸ τυπτόμενον ἢ	τὸ	τύπτον; ἢ καὶ ἄμφω, τρόπον
[2, 8]	ἀλλὰ δεῖ ἔμψυχόν τε εἶναι	τὸ	τύπτον καὶ μετὰ φαντασίας τινός·
[2, 8]	ὄντος γενέσθαι ψόφον· ἕτερον γὰρ	τὸ	τύπτον καὶ τὸ τυπτόμενον· ὥστε
[2, 2]	οὐδὲ φαινομένου τοῦ τυχόντος δέχεσθαι	τὸ	τυχόν. Οὕτω δὲ γίνεται καὶ
[2, 9]	διαφέρειν τὸ αἰσθητήριον τοῦτο πρὸς	τὸ	τῶν ἄλλων ζῴων, ὥσπερ τὰ
[2, 9]	δὲ καὶ περὶ τὰς ὀσμὰς	τὸ	τῶν ἀνθρώπων γένος. Ἔοικε μὲν
[2, 8]	ψόφου κύριος ὁ ἀὴρ οὐδὲ	τὸ	ὕδωρ, ἀλλὰ δεῖ στερεῶν πληγὴν
[2, 4]	τὸ δὲ πῦρ οὐ τρέφει	τὸ	ὕδωρ. Ἐν μὲν οὖν τοῖς
[2, 11]	πρὸς τὰ ἐν αὐτῷ καὶ	τὸ	ὕδωρ πρὸς τὰ ἐν τῷ
[2, 11]	γλῶττα, ὡς ὁ ἀὴρ καὶ	τὸ	ὕδωρ πρὸς τὴν ὄψιν καὶ
[2, 2]	εἶδος, ἀλλ' οὐχ ὕλη καὶ	τὸ	ὑποκείμενον. Τριχῶς γὰρ λεγομένης τῆς
[2, 11]	ἕτεραι. Ἀλλὰ τί τὸ ἓν	τὸ	ὑποκείμενον, ὥσπερ ἀκοῇ ψόφος, οὕτω
[2, 5]	Διὸ οὐ καλῶς ἔχει λέγειν	τὸ	φρονοῦν, ὅταν φρονῇ, ἀλλοιοῦσθαι, ὥσπερ
[2, 1]	μέρη, ἀλλὰ παντελῶς ἁπλᾶ, οἷον	τὸ	φύλλον περικαρπίου σκέπασμα, τὸ δὲ
[2, 8]	ἐπὶ τοῦ φωτός· καὶ γὰρ	τὸ	φῶς ἀεὶ ἀνακλᾶται (οὐδὲ γὰρ
[2, 7]	οὖν τὸ διαφανὲς καὶ τί	τὸ	φῶς, εἴρηται, ὅτι οὔτε πῦρ
[2, 7]	τῷ αὐτῷ εἶναι, δοκεῖ τε	τὸ	φῶς ἐναντίον εἶναι τῷ σκότει·
[2, 7]	ὅτι καὶ ἡ τούτου παρουσία	τὸ	φῶς ἐστιν. Καὶ οὐκ ὀρθῶς
[2, 8]	λείων, ὥστε σκιὰν ποιεῖν, ᾗ	τὸ	φῶς ὁρίζομεν. Τὸ δὲ κενὸν
[2, 12]	λαμβάνει δὲ τὸ χρυσοῦν ἢ	τὸ	χαλκοῦν σημεῖον, ἀλλ' οὐχ ᾗ
[2, 12]	δέχεται τὸ σημεῖον, λαμβάνει δὲ	τὸ	χρυσοῦν ἢ τὸ χαλκοῦν σημεῖον,
[2, 9]	οὕτως ὡς ὁ ψόφος ἢ	τὸ	χρῶμα. Αἴτιον δ' ὅτι τὴν
[2, 7]	Δι' ἣν μὲν οὖν αἰτίαν	τὸ	χρῶμα ἀναγκαῖον ἐν φωτὶ ὁρᾶσθαι,
[2, 7]	φωτός· τοῦτο γὰρ ἦν αὐτῷ	τὸ	χρώματι εἶναι, τὸ κινητικῷ εἶναι
[2, 8]	συνεχὴς καὶ εἷς. Ἀλλὰ διὰ	τὸ	ψαθυρὸς εἶναι οὐ γεγωνεῖ, ἂν
[2, 11]	δι' ἑτέρων αἰσθανόμεθα, ὥσπερ καὶ	τὸ	ψοφητικὸν καὶ τὸ ὁρατὸν καὶ
[2, 6]	κεχρωσμένον ἢ ποῦ, ἢ τί	τὸ	ψοφοῦν ἢ ποῦ. Τὰ μὲν
[2, 7]	αὐτό τις ἐπιθῇ τὸ αἰσθητήριον	τὸ	ψοφοῦν ἢ τὸ ὄζον, οὐδεμίαν
[2, 8]	τύπτον καὶ τὸ τυπτόμενον· ὥστε	τὸ	ψοφοῦν πρός τι ψοφεῖ· πληγὴ
[2, 4]	ἕνεκα, τό τε οὗ καὶ	τὸ	ᾧ. Ἀλλὰ μὴν καὶ ὅθεν
[2, 1]	ὃ καθ' αὑτὸ οὐκ ἔστι	τόδε	τι, ἕτερον δὲ μορφὴν καὶ
[2, 4]	τὸ ἔμψυχον, αὐξητικόν, ᾗ δὲ	τόδε	τι καὶ οὐσία, τροφή (σώζει
[2, 1]	εἶδος, καθ' ἣν ἤδη λέγεται	τόδε	τι, καὶ τρίτον τὸ ἐκ
[2, 5]	ἐντελεχείᾳ ὢν καὶ κυρίως ἐπιστάμενος	τόδε	τὸ Α. Ἀμφότεροι μὲν οὖν
[2, 11]	λειότης καὶ τραχύτης φωνῆς, καὶ	τοιαῦθ'	ἕτερα. Εἰσὶ δὲ καὶ περὶ
[2, 11]	μαλακόν, καὶ τῶν ἄλλων ὅσα	τοιαῦτα.	Ἔχει δέ τινα λύσιν πρός
[2, 6]	ἢ ποῦ. Τὰ μὲν οὖν	τοιαῦτα	λέγεται ἴδια ἑκάστης, κοινὰ δὲ
[2, 6]	ἀριθμός, σχῆμα, μέγεθος· τὰ γὰρ	τοιαῦτα	οὐδεμιᾶς ἐστὶν ἴδια, ἀλλὰ κοινὰ
[2, 11]	δὲ καὶ περὶ χρῶμα διαφοραὶ	τοιαῦται	ἕτεραι. Ἀλλὰ τί τὸ ἓν
[2, 12]	δὲ πρῶτον ἐν ᾧ ἡ	τοιαύτη	δύναμις. Ἔστι μὲν οὖν ταὐτόν,
[2, 4]	ἀλλὰ σώζει. Ὥσθ' ἡ μὲν	τοιαύτη	τῆς ψυχῆς ἀρχὴ δύναμίς ἐστιν
[2, 8]	διὰ τὸ τάχος ἡ κίνησις	τοιαύτη,	τοῦ δὲ διὰ βραδυτῆτα, καὶ
[2, 12]	τὸ μὴ ἔχειν μεσότητα, μηδὲ	τοιαύτην	ἀρχὴν οἵαν τὰ εἴδη δέχεσθαι
[2, 2]	αὑτοῖς ἔχοντα δύναμιν καὶ ἀρχὴν	τοιαύτην,	δι' ἧς αὔξησίν τε καὶ
[2, 7]	δὲ τὸ σκότος στέρησις τῆς	τοιαύτης	ἕξεως ἐκ διαφανοῦς, ὥστε δῆλον
[2, 10]	διὰ τὸ τῇ γλώττῃ πλήρει	τοιαύτης	ὑγρότητος αἰσθάνεσθαι. Τὰ δ' εἴδη
[2, 1]	δ' ἐστὶ καὶ σῶμα καὶ	τοιόνδε,	ζωὴν γὰρ ἔχον, οὐκ ἂν
[2, 12]	ἕκαστον ἐκείνων λέγεται, ἀλλ' ᾗ	τοιονδί,	καὶ κατὰ τὸν λόγον. Αἰσθητήριον
[2, 1]	καὶ ὁ καρπὸς τὸ δυνάμει	τοιονδὶ	σῶμα. Ὡς μὲν οὖν ἡ
[2, 1]	λόγος ἡ ψυχή, ἀλλὰ φυσικοῦ	τοιουδί,	ἔχοντος ἀρχὴν κινήσεως καὶ στάσεως
[2, 9]	τὰ δὲ σκληρόφθαλμα οὐδὲν ἔχει	τοιοῦτον,	ἀλλ' εὐθέως ὁρᾷ τὰ γινόμενα
[2, 10]	τὸ γευστικόν ἐστι τὸ δυνάμει	τοιοῦτον,	γευστὸν δὲ τὸ ποιητικὸν ἐντελεχείᾳ
[2, 4]	καὶ τοῦτ' ἔστιν αὐτῆς τέλος.	Τοιοῦτον	δ' ἐν τοῖς ζῴοις ἡ
[2, 7]	εἰπεῖν, ἀλλὰ δι' ἀλλότριον χρῶμα.	Τοιοῦτον	δέ ἐστιν ἀὴρ καὶ ὕδωρ
[2, 1]	σώματος φυσικοῦ δυνάμει ζωὴν ἔχοντος.	(Τοιοῦτον	δὲ ὃ ἂν ᾖ ὀργανικόν.
[2, 7]	ὁρώμενον, οἷον δοκεῖ τὸ σκοτεινόν.	Τοιοῦτον	δὲ τὸ διαφανὲς μέν, ἀλλ'
[2, 11]	τὸ ποιοῦν, οἷον αὐτὸ ἐνεργείᾳ,	τοιοῦτον	ἐκεῖνο ποιεῖ, δυνάμει ὄν. Διὸ
[2, 11]	ὑπάρχει αἴσθησις πρώτῳ, τὸ δυνάμει	τοιοῦτόν	ἐστι μόριον· τὸ γὰρ αἰσθάνεσθαι
[2, 1]	ὅλον σῶμα τὸ αἰσθητικόν, ᾗ	τοιοῦτον.	Ἔστι δὲ οὐ τὸ ἀποβεβληκὸς
[2, 3]	οἷον ἀνθρώποις καὶ εἴ τι	τοιοῦτον	ἕτερον ἔστιν ἢ τιμιώτερον. Δῆλον
[2, 4]	σώζειν τὸ ἔχον αὐτὴν ᾗ	τοιοῦτον,	ἡ δὲ τροφὴ παρασκευάζει ἐνεργεῖν·
[2, 5]	ὁ μὲν ὅτι τὸ γένος	τοιοῦτον	καὶ ἡ ὕλη, ὁ δ'
[2, 2]	αἰσθήσεων (θρεπτικὸν δὲ λέγομεν τὸ	τοιοῦτον	μόριον τῆς ψυχῆς οὗ καὶ
[2, 11]	ἂν ἡ αἴσθησις) διὸ τὸ	τοιοῦτον	μόριον τοῦ σώματος ἔοικεν οὕτως
[2, 3]	καὶ ἄτομον εἶδος, ἀφέντας τὸν	τοιοῦτον.	(Παραπλησίως δ' ἔχει τῷ περὶ
[2, 9]	τὸ δὲ ὀσφραντικὸν αἰσθητήριον δυνάμει	τοιοῦτον.	~(Τὸ δὲ γευστόν ἐστιν ἁπτόν
[2, 6]	διὸ καὶ οὐδὲν πάσχει ᾗ	τοιοῦτον	ὑπὸ τοῦ αἰσθητοῦ. Τῶν δὲ
[2, 2]	ὀρθογώνιον εἶναι ἰσόπλευρον. Ὁ δὲ	τοιοῦτος	ὅρος λόγος τοῦ συμπεράσματος· ὁ
[2, 1]	ἔχοντος. Ἡ δ' οὐσία ἐντελέχεια·	τοιούτου	ἄρα σώματος ἐντελέχεια. Αὕτη δὲ
[2, 7]	ἐντελεχείᾳ διαφανὲς ὑπὸ πυρὸς ἢ	τοιούτου	οἷον τὸ ἄνω σῶμα· καὶ
[2, 1]	δ' ἔστι πέλεκυς. Οὐ γὰρ	τοιούτου	σώματος τὸ τί ἦν εἶναι
[2, 7]	καὶ οὕτως) ἀλλὰ πυρὸς ἢ	τοιούτου	τινὸς παρουσία ἐν τῷ διαφανεῖ·
[2, 2]	λόγος τοῦ δύναμιν ἔχοντος εἶναι	τοιούτου,	φανερὸν ἐκ τούτων. ~(Τῶν δὲ
[2, 2]	σώματι ὑπάρχει, καὶ ἐν σώματι	τοιούτῳ,	καὶ οὐχ ὥσπερ οἱ πρότερον
[2, 8]	τοῖς βραγχίοις ἤ τινι ἑτέρῳ	τοιούτῳ,	φωνὴ δ' ἐστὶ ζῴου ψόφος
[2, 9]	ἀσφάλτου καὶ θείου καὶ τῶν	τοιούτων.	Ὀσφραίνεσθαι μὲν οὖν ἀναγκαῖον, ἀλλ'
[2, 9]	δὲ δριμεῖα θύμου καὶ τῶν	τοιούτων·	τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ
[2, 11]	μεσότητός τινος οὔσης τῆς ἐν	τοῖς	αἰσθητοῖς ἐναντιώσεως. Καὶ διὰ τοῦτο
[2, 11]	πότερον ἡ σὰρξ καὶ ἐν	τοῖς	ἄλλοις τὸ ἀνάλογον, ἢ οὔ,
[2, 4]	ἡ γὰρ θρεπτικὴ ψυχὴ καὶ	τοῖς	ἄλλοις ὑπάρχει, καὶ πρώτη καὶ
[2, 9]	ἀλλ' οὐκ ἀναπνέοντα. Ἔοικε δὲ	τοῖς	ἀνθρώποις διαφέρειν τὸ αἰσθητήριον τοῦτο
[2, 4]	τὸ ὕδωρ. Ἐν μὲν οὖν	τοῖς	ἁπλοῖς σώμασι ταῦτ' εἶναι δοκεῖ
[2, 8]	οἱ> ἐν τῷ Ἀχελῴῳ, ψοφοῦσι	τοῖς	βραγχίοις ἤ τινι ἑτέρῳ τοιούτῳ,
[2, 4]	ὁμοίῳ τρέφεσθαι, καθάπερ καὶ αὐξάνεσθαι,	τοῖς	δ' ὥσπερ εἴπομεν τοὔμπαλιν δοκεῖ,
[2, 3]	μὲν ὑπάρχουσι πᾶσαι, καθάπερ εἴπομεν,	τοῖς	δὲ τινὲς αὐτῶν, ἐνίοις δὲ
[2, 9]	ἀκαλυφὲς εἶναι, ὥσπερ τὸ ὄμμα,	τοῖς	δὲ τὸν ἀέρα δεχομένοις ἔχειν
[2, 2]	συμβαῖνον ἐπὶ τῶν ἐντόμων ἐν	τοῖς	διατεμνομένοις· καὶ γὰρ αἴσθησιν ἑκάτερον
[2, 4]	ὄργανα λέγειν ἕτερα καὶ ταὐτὰ	τοῖς	ἔργοις) πρὸς δὲ τούτοις τί
[2, 3]	τοσοῦτον εἰρήσθω, ὅτι τῶν ζώντων	τοῖς	ἔχουσιν ἁφὴν καὶ ὄρεξις ὑπάρχει.
[2, 4]	αὐτῆς τέλος. Τοιοῦτον δ' ἐν	τοῖς	ζῴοις ἡ ψυχὴ κατὰ φύσιν·
[2, 4]	ἐν τοῖς φυτοῖς καὶ ἐν	τοῖς	ζῴοις ὑπολάβοι τις ἂν τοῦτο
[2, 2]	διὰ τὴν ἀρχὴν ταύτην ὑπάρχει	τοῖς	ζῶσι, τὸ δὲ ζῷον διὰ
[2, 4]	ἡ οὐσία, τὸ δὲ ζῆν	τοῖς	ζῶσι τὸ εἶναί ἐστιν, αἰτία
[2, 4]	ψυχή· οὐ πᾶσι δ' ὑπάρχει	τοῖς	ζῶσιν ἡ δύναμις αὕτη. Ἔστι
[2, 4]	χρῆσθαι· φυσικώτατον γὰρ τῶν ἔργων	τοῖς	ζῶσιν, ὅσα τέλεια καὶ μὴ
[2, 2]	δ' ἄλλα τούτου ἀδύνατον ἐν	τοῖς	θνητοῖς. Φανερὸν δ' ἐπὶ τῶν
[2, 5]	δυνατὸν ἢ ἀδύνατον, εἰρήκαμεν ἐν	τοῖς	καθόλου λόγοις περὶ τοῦ ποιεῖν
[2, 10]	χυμοῦ γεύηται ἑτέρου, καὶ οἷον	τοῖς	κάμνουσι πικρὰ πάντα φαίνεται διὰ
[2, 9]	οὖν καὶ τὸ ὀσφραντικὸν αἰσθητήριον	τοῖς	μὲν ἀκαλυφὲς εἶναι, ὥσπερ τὸ
[2, 3]	ἕκαστον, οὐ πᾶσι λογισμός, ἀλλὰ	τοῖς	μὲν οὐδὲ φαντασία, τὰ δὲ
[2, 3]	δυνάμεων τῆς ψυχῆς αἱ λεχθεῖσαι	τοῖς	μὲν ὑπάρχουσι πᾶσαι, καθάπερ εἴπομεν,
[2, 3]	κατὰ τόπον, διανοητικόν. Ὑπάρχει δὲ	τοῖς	μὲν φυτοῖς τὸ θρεπτικὸν μόνον,
[2, 8]	ἀέρος ὑπὸ τῆς ἐν τούτοις	τοῖς	μορίοις ψυχῆς πρὸς τὴν καλουμένην
[2, 4]	ἐστὶν ὕστερον περὶ αὐτῆς ἐν	τοῖς	οἰκείοις λόγοις. ~(Διωρισμένων δὲ τούτων
[2, 11]	περὶ ὧν εἰρήκαμεν πρότερον ἐν	τοῖς	περὶ τῶν στοιχείων. Τὸ δὲ
[2, 9]	ὁμοίως τὰ εἴδη τῶν χυμῶν	τοῖς	τῆς ὀσμῆς, ἀλλ' ἀκριβεστέραν ἔχομεν
[2, 4]	καὶ αὐξόμενον, διὸ καὶ ἐν	τοῖς	φυτοῖς καὶ ἐν τοῖς ζῴοις
[2, 4]	τοῦτο προστιθείς, τὴν αὔξησιν συμβαίνειν	τοῖς	φυτοῖς κάτω μὲν συρριζουμένοις διὰ
[2, 3]	αἰσθητικοῦ χωρίζεται τὸ θρεπτικὸν ἐν	τοῖς	φυτοῖς. Πάλιν δ' ἄνευ μὲν
[2, 8]	ὁ ἀὴρ κινεῖται ὁ ἐν	τοῖς	ὠσίν, ἀλλ' ὁ ψόφος ἀλλότριος
[2, 8]	κίνησις ψόφος. Ὁ δ' ἐν	τοῖς	ὠσὶν ἐγκατῳκοδόμηται πρὸς τὸ ἀκίνητος
[2, 1]	τὸ τί ἦν εἶναι τῷ	τοιῳδὶ	σώματι, καθάπερ εἴ τι τῶν
[2, 8]	τὸ τυπτόμενον ὁμαλὸν εἶναι, ὥστε	τὸν	ἀέρα ἀθροῦν ἀφάλλεσθαι καὶ σείεσθαι.
[2, 9]	ὥσπερ τὸ ὄμμα, τοῖς δὲ	τὸν	ἀέρα δεχομένοις ἔχειν ἐπικάλυμμα, ὃ
[2, 8]	οὐκ ἔχουσιν ὅτι οὐ δέχονται	τὸν	ἀέρα οὐδ' ἀναπνέουσιν. Δι' ἣν
[2, 8]	ὅτι ἀκούομεν τῷ ἔχοντι ὡρισμένον	τὸν	ἀέρα. Πότερον δὲ ψοφεῖ τὸ
[2, 8]	γενέσθαι πρὸς ἄλληλα καὶ πρὸς	τὸν	ἀέρα. Τοῦτο δὲ γίνεται ὅταν
[2, 8]	φωνοίη ταῦτα μόνα ὅσα δέχεται	τὸν	ἀέρα. Τῷ γὰρ ἤδη ἀναπνεομένῳ
[2, 7]	χρῶμα κινεῖ τὸ διαφανές, οἷον	τὸν	ἀέρα, ὑπὸ τούτου δὲ συνεχοῦς
[2, 8]	Διὸ ἀναγκαῖον εἴσω ἀναπνεόμενον εἰσιέναι	τὸν	ἀέρα. Ὥστε ἡ πληγὴ τοῦ
[2, 9]	ταύτην δ' ἔχειν τὴν αἴσθησιν	τὸν	ἄνθρωπον ἀκριβεστάτην· ἐν μὲν γὰρ
[2, 11]	ἅψασθαι ἄλλο ἄλλου ἐν ὕδατι,	τὸν	αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ ἐν
[2, 9]	δριμεῖα θύμου καὶ τῶν τοιούτων·	τὸν	αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ ἐπὶ
[2, 4]	κάμνοντος. Φαίνεται δ' οὐδ' ἐκεῖνα	τὸν	αὐτὸν τρόπον ἀλλήλοις εἶναι τροφή,
[2, 5]	γραμματικήν· ἑκάτερος δὲ τούτων οὐ	τὸν	αὐτὸν τρόπον δυνατός ἐστιν, ἀλλ'
[2, 3]	ἢ τιμιώτερον. Δῆλον οὖν ὅτι	τὸν	αὐτὸν τρόπον εἷς ἂν εἴη
[2, 4]	ὁ νοῦς ἕνεκά του ποιεῖ,	τὸν	αὐτὸν τρόπον καὶ ἡ φύσις,
[2, 5]	δύνασθαι στρατηγεῖν, τοῦ δὲ ὡς	τὸν	ἐν ἡλικίᾳ ὄντα, οὕτως ἔχει
[2, 8]	ἡ βήξ, ἀλλὰ τούτῳ τύπτει	τὸν	ἐν τῇ ἀρτηρίᾳ πρὸς αὐτήν.
[2, 5]	δ' ὡς ἤδη λέγομεν ἐπιστήμονα	τὸν	ἔχοντα τὴν γραμματικήν· ἑκάτερος δὲ
[2, 1]	καὶ τὸ σῶμα, ὥσπερ οὐδὲ	τὸν	κηρὸν καὶ τὸ σχῆμα, οὐδ'
[2, 3]	εἰρημέναις ψυχαῖς. Διὸ γελοῖον ζητεῖν	τὸν	κοινὸν λόγον καὶ ἐπὶ τούτων
[2, 12]	ἀλλ' ᾗ τοιονδί, καὶ κατὰ	τὸν	λόγον. Αἰσθητήριον δὲ πρῶτον ἐν
[2, 2]	γίνεται τὸ σαφὲς καὶ κατὰ	τὸν	λόγον γνωριμώτερον, πειρατέον πάλιν οὕτω
[2, 4]	ἐνέργειαι καὶ αἱ πράξεις κατὰ	τὸν	λόγον. Εἰ δ' οὕτως, τούτων
[2, 1]	γὰρ οὐσία ὀφθαλμοῦ ἡ κατὰ	τὸν	λόγον (ὁ δ' ὀφθαλμὸς ὕλη
[2, 1]	ψυχή· οὐσία γὰρ ἡ κατὰ	τὸν	λόγον. Τοῦτο δὲ τὸ τί
[2, 4]	περὶ ψυχῆς, δῆλον. ~(Ἀναγκαῖον δὲ	τὸν	μέλλοντα περὶ τούτων σκέψιν ποιεῖσθαι
[2, 5]	ὅταν φρονῇ, ἀλλοιοῦσθαι, ὥσπερ οὐδὲ	τὸν	οἰκοδόμον ὅταν οἰκοδομῇ. Τὸ μὲν
[2, 2]	γὰρ μόνον τὸ ὅτι δεῖ	τὸν	ὁριστικὸν λόγον δηλοῦν, ὥσπερ οἱ
[2, 5]	τοῦ μὲν ὥσπερ ἂν εἴποιμεν	τὸν	παῖδα δύνασθαι στρατηγεῖν, τοῦ δὲ
[2, 8]	ὅτι οὐκ εἰσέρχεται πρὸς αὐτὸν	τὸν	συμφυῆ ἀέρα· ἀλλ' οὐδ' εἰς
[2, 3]	οἰκεῖον καὶ ἄτομον εἶδος, ἀφέντας	τὸν	τοιοῦτον. (Παραπλησίως δ' ἔχει τῷ
[2, 8]	ψόφος κίνησις τοῦ δυναμένου κινεῖσθαι	τὸν	τρόπον τοῦτον ὅνπερ τὰ ἀφαλλόμενα
[2, 12]	καὶ ἡ συμφωνία καὶ ὁ	τόνος	κρουομένων σφόδρα τῶν χορδῶν) καὶ
[2, 3]	θρεπτικόν, αἰσθητικόν, ὀρεκτικόν, κινητικὸν κατὰ	τόπον,	διανοητικόν. Ὑπάρχει δὲ τοῖς μὲν
[2, 2]	ἔχει καὶ κίνησιν τὴν κατὰ	τόπον,	εἰ δ' αἴσθησιν, καὶ φαντασίαν
[2, 2]	κίνησις καὶ στάσις ἡ κατὰ	τόπον,	ἔτι κίνησις ἡ κατὰ τροφὴν
[2, 2]	τὰ μὴ κινούμενα μηδ' ἀλλάττοντα	τόπον,	ἔχοντα δ' αἴσθησιν, ζῷα λέγομεν
[2, 4]	καὶ ὅθεν πρῶτον ἡ κατὰ	τόπον	κίνησις, ψυχή· οὐ πᾶσι δ'
[2, 3]	τούτοις ὑπάρχει καὶ τὸ κατὰ	τόπον	κινητικόν, ἑτέροις δὲ καὶ τὸ
[2, 3]	τὰ μὲν ἔχει τὸ κατὰ	τόπον	κινητικόν, τὰ δ' οὐκ ἔχει·
[2, 8]	καὶ ὁ περὶ τὴν καρδίαν	τόπος	πρῶτος. Διὸ ἀναγκαῖον εἴσω ἀναπνεόμενον
[2, 2]	φθίσιν λαμβάνουσι κατὰ τοὺς ἐναντίους	τόπους·	οὐ γὰρ ἄνω μὲν αὔξεται,
[2, 2]	χωριστὸν λόγῳ μόνον ἢ καὶ	τόπῳ,	περὶ μὲν τινῶν τούτων οὐ
[2, 2]	ὕστερον ἐροῦμεν. Νῦν δ' ἐπὶ	τοσοῦτον	εἰρήσθω μόνον, ὅτι ἐστὶν ἡ
[2, 3]	αὐτῶν ὕστερον, νῦν δ' ἐπὶ	τοσοῦτον	εἰρήσθω, ὅτι τῶν ζώντων τοῖς
[2, 5]	καὶ εἰςαῦθις· νῦν δὲ διωρίσθω	τοσοῦτον,	ὅτι οὐχ ἁπλοῦ ὄντος τοῦ
[2, 7]	ἄλλος λόγος· νῦν δ' ἐπὶ	τοσοῦτον	φανερόν ἐστιν, ὅτι τὸ μὲν
[2, 8]	μὴ λεῖον ᾖ τὸ πληγέν.	Τότε	δὲ εἷς γίνεται ἅμα διὰ
[2, 4]	ζῷον, φυτὸν δὲ φυτόν, ἵνα	τοῦ	ἀεὶ καὶ τοῦ θείου μετέχωσιν
[2, 4]	ᾧ) Ἐπεὶ οὖν κοινωνεῖν ἀδυνατεῖ	τοῦ	ἀεὶ καὶ τοῦ θείου τῇ
[2, 8]	κίνησιν τοῦ ῥαπίζοντος τὴν θρύψιν	τοῦ	ἀέρος, ὥσπερ ἂν εἰ σωρὸν
[2, 11]	ὥσπερ ἐκείνων ἕκαστον. Αὐτοῦ δὲ	τοῦ	αἰσθητηρίου ἁπτομένου οὔτ' ἐκεῖ οὔτ'
[2, 9]	ἡδέος, ὡς οὐκ ὄντος ἀκριβοῦς	τοῦ	αἰσθητηρίου. Εὔλογον δ' οὕτω καὶ
[2, 12]	αἰσθητήρια (ἐὰν γὰρ ᾖ ἰσχυροτέρα	τοῦ	αἰσθητηρίου ἡ κίνησις, λύεται ὁ
[2, 7]	ἐστιν· οὐθὲν γὰρ αὐτῶν ἁπτόμενον	τοῦ	αἰσθητηρίου ποιεῖ τὴν αἴσθησιν, ἀλλ'
[2, 7]	ἀδύνατόν ἐστιν. Πάσχοντος γάρ τι	τοῦ	αἰσθητικοῦ γίνεται τὸ ὁρᾶν· ὑπ'
[2, 6]	οὐδὲν πάσχει ᾗ τοιοῦτον ὑπὸ	τοῦ	αἰσθητοῦ. Τῶν δὲ καθ' αὑτὰ
[2, 8]	δὲ κενὸν ὀρθῶς λέγεται κύριον	τοῦ	ἀκούειν. Δοκεῖ γὰρ εἶναι κενὸν
[2, 8]	{ὅταν κάμῃ} Ἀλλ' οὐ σημεῖον	τοῦ	ἀκούειν ἢ μὴ τὸ ἠχεῖν
[2, 9]	ἑκάστη τῶν αἰσθήσεων, ἡ μὲν	τοῦ	ἀκουστοῦ καὶ ἀνηκούστου, ἡ δὲ
[2, 9]	κοινὸν πάντων, ἀλλὰ τὸ ἄνευ	τοῦ	ἀναπνεῖν μὴ αἰσθάνεσθαι ἴδιον ἐπὶ
[2, 8]	τὸν ἀέρα. Ὥστε ἡ πληγὴ	τοῦ	ἀναπνεομένου ἀέρος ὑπὸ τῆς ἐν
[2, 8]	ἐστὶν ἡ φωνή) καὶ οὐ	τοῦ	ἀναπνεομένου ἀέρος ὥσπερ ἡ βήξ,
[2, 5]	πάσχει, ἔστι δὲ ὡς ὑπὸ	τοῦ	ἀνομοίου, καθάπερ εἴπομεν· πάσχει μὲν
[2, 10]	ἐστὶ τοῦ τε ὁρατοῦ καὶ	τοῦ	ἀοράτου (τὸ γὰρ σκότος ἀόρατον,
[2, 11]	ἐπιτιθεμένων αἰσθάνεται· ὥστε τὸ μεταξὺ	τοῦ	ἁπτικοῦ ἡ σάρξ. Ἁπταὶ μὲν
[2, 11]	καὶ τί τὸ αἰσθητήριον τὸ	τοῦ	ἁπτικοῦ, πότερον ἡ σὰρξ καὶ
[2, 11]	τὸ σῶμα εἶναι τὸ μεταξὺ	τοῦ	ἁπτικοῦ προσπεφυκός, δι' οὗ γίνονται
[2, 3]	φυτοῖς. Πάλιν δ' ἄνευ μὲν	τοῦ	ἁπτικοῦ τῶν ἄλλων αἰσθήσεων οὐδεμία
[2, 11]	καὶ δῆλον ὅτι ἐντὸς τὸ	τοῦ	ἁπτοῦ αἰσθητικόν. Οὕτω γὰρ ἂν
[2, 11]	ἀντικειμένων, οὕτω καὶ ἡ ἁφὴ	τοῦ	ἁπτοῦ καὶ ἀνάπτου· ἄναπτον δ'
[2, 11]	ποιητικὸν ἐντελεχείᾳ αὐτοῦ. ~(Περὶ δὲ	τοῦ	ἁπτοῦ καὶ περὶ ἁφῆς ὁ
[2, 4]	ἡ ψυχή, καὶ τὸ αἴτιον	τοῦ	αὐξάνεσθαι καὶ τρέφεσθαι. Δοκεῖ δέ
[2, 1]	προτέρα δὲ τῇ γενέσει ἐπὶ	τοῦ	αὐτοῦ ἡ ἐπιστήμη. Διὸ ἡ
[2, 5]	ἐνεργείᾳ. Πρῶτον μὲν οὖν ὡς	τοῦ	αὐτοῦ ὄντος τοῦ πάσχειν καὶ
[2, 2]	τῆς σκέψεως, διωρίσθαι τὸ ἔμψυχον	τοῦ	ἀψύχου τῷ ζῆν. Πλεοναχῶς δὲ
[2, 3]	οἷς δὲ ταῦτα, καὶ ἐπιθυμία·	τοῦ	γὰρ ἡδέος ὄρεξις αὕτη. Ἔτι
[2, 5]	μὲν πρώτη μεταβολὴ γίνεται ὑπὸ	τοῦ	γεννῶντος, ὅταν δὲ γεννηθῇ, ἔχει
[2, 10]	γάρ τι ἡ γεῦσις ὑπὸ	τοῦ	γευστοῦ, ᾗ γευστόν. Ἀναγκαῖον ἄρα
[2, 10]	οὕτω δὴ καὶ ἡ γεῦσις	τοῦ	γευστοῦ τε καὶ ἀγεύστου, τοῦτο
[2, 10]	ὕδατι ἦμεν, ᾐσθανόμεθ' ἂν ἐμβληθέντος	τοῦ	γλυκέος, οὐκ ἦν δ' ἂν
[2, 3]	θρεπτικοῦ τὸ αἰσθητικὸν οὐκ ἔστιν·	τοῦ	δ' αἰσθητικοῦ χωρίζεται τὸ θρεπτικὸν
[2, 12]	τῆς ὕλης, οἷον ὁ κηρὸς	τοῦ	δακτυλίου ἄνευ τοῦ σιδήρου καὶ
[2, 8]	τὸ τάχος ἡ κίνησις τοιαύτη,	τοῦ	δὲ διὰ βραδυτῆτα, καὶ ἔοικεν
[2, 10]	φαύλη καὶ φθαρτική {τῆς γεύσεως}	τοῦ	δὲ κατὰ φύσιν) ἔστι δὲ
[2, 10]	δὲ τοῦ μὲν τὸ λιπαρόν,	τοῦ	δὲ τὸ ἁλμυρόν· μεταξὺ δὲ
[2, 5]	εἴποιμεν τὸν παῖδα δύνασθαι στρατηγεῖν,	τοῦ	δὲ ὡς τὸν ἐν ἡλικίᾳ
[2, 2]	καὶ λόγος καὶ οἷον ἐνέργεια	τοῦ	δεκτικοῦ, ἡ μὲν τοῦ ἐπιστημονικοῦ,
[2, 7]	δέ ἐστιν ἡ τούτου ἐνέργεια,	τοῦ	διαφανοῦς ᾗ διαφανές. Δυνάμει δέ,
[2, 7]	δὲ φῶς οἷον χρῶμά ἐστι	τοῦ	διαφανοῦς, ὅταν ᾖ ἐντελεχείᾳ διαφανὲς
[2, 7]	ἐνέργειαν διαφανοῦς) ἡ δ' ἐντελέχεια	τοῦ	διαφανοῦς φῶς ἐστιν. Σημεῖον δὲ
[2, 2]	ἕτερον, εἴπερ καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι	τοῦ	δοξάζειν, ὁμοίως δὲ καὶ τῶν
[2, 5]	τοσοῦτον, ὅτι οὐχ ἁπλοῦ ὄντος	τοῦ	δυνάμει λεγομένου, ἀλλὰ τοῦ μὲν
[2, 5]	μᾶλλον ὑπὸ τοῦ ἐντελεχείᾳ ὄντος	τοῦ	δυνάμει ὄντος καὶ ὁμοίου οὕτως
[2, 4]	ἀρχὴ τούτου ἡ ψυχή. Ἔτι	τοῦ	δυνάμει ὄντος λόγος ἡ ἐντελέχεια.
[2, 8]	ἔστι γὰρ ὁ ψόφος κίνησις	τοῦ	δυναμένου κινεῖσθαι τὸν τρόπον τοῦτον
[2, 2]	ἐντελέχειά τίς ἐστι καὶ λόγος	τοῦ	δύναμιν ἔχοντος εἶναι τοιούτου, φανερὸν
[2, 7]	ἐν ἑαυτῷ ἔχει τὸ αἴτιον	τοῦ	εἶναι ὁρατόν. Πᾶν δὲ χρῶμα
[2, 4]	οὐσία, δῆλον· τὸ γὰρ αἴτιον	τοῦ	εἶναι πᾶσιν ἡ οὐσία, τὸ
[2, 5]	τὸ μὲν φθορά τις ὑπὸ	τοῦ	ἐναντίου, τὸ δὲ σωτηρία μᾶλλον
[2, 5]	πάσχειν καὶ τοῦ κινεῖσθαι καὶ	τοῦ	ἐνεργεῖν λέγωμεν· καὶ γὰρ ἔστιν
[2, 5]	μανθάνον καὶ λαμβάνον ἐπιστήμην ὑπὸ	τοῦ	ἐντελεχείᾳ ὄντος καὶ διδασκαλικοῦ ἤτοι
[2, 5]	τὸ δὲ σωτηρία μᾶλλον ὑπὸ	τοῦ	ἐντελεχείᾳ ὄντος τοῦ δυνάμει ὄντος
[2, 5]	ἂν ἑαυτό, καὶ οὐθὲν ἐδεῖτο	τοῦ	ἐντελεχείᾳ πυρὸς ὄντος. Ἐπειδὴ δὲ
[2, 8]	τὸ ἐν ἀέρι εἶναι, κινουμένου	τοῦ	ἔξω ὁ εἴσω κινεῖται. Διόπερ
[2, 2]	ἐνέργεια τοῦ δεκτικοῦ, ἡ μὲν	τοῦ	ἐπιστημονικοῦ, ἡ δὲ τοῦ ὑγιαστοῦ
[2, 8]	ὑπάρχει) ἡ δ' ἑρμηνεία ἕνεκα	τοῦ	εὖ, οὕτω καὶ τῷ πνεύματι
[2, 5]	μεταβαλὼν ἕξεως, ὁ δ' ἐκ	τοῦ	ἔχειν τὴν ἀριθμητικὴν (ἢ τὴν
[2, 12]	καὶ ἡ αἴσθησις ἑκάστου ὑπὸ	τοῦ	ἔχοντος χρῶμα ἢ χυμὸν ἢ
[2, 2]	ἀψύχου τῷ ζῆν. Πλεοναχῶς δὲ	τοῦ	ζῆν λεγομένου, κἂν ἕν τι
[2, 4]	ἕν. Ἔστι δὲ ἡ ψυχὴ	τοῦ	ζῶντος σώματος αἰτία καὶ ἀρχή.
[2, 1]	τὸ ἐπὶ μέρους ἐφ' ὅλου	τοῦ	ζῶντος σώματος· ἀνάλογον γὰρ ἔχει
[2, 9]	ὀσφραντῶν ἄνευ τοῦ λυπηροῦ ἢ	τοῦ	ἡδέος, ὡς οὐκ ὄντος ἀκριβοῦς
[2, 8]	πάντῃ φῶς, ἀλλὰ σκότος ἔξω	τοῦ	ἡλιουμένου) ἀλλ' οὐχ οὕτως ἀνακλᾶται
[2, 4]	φυτόν, ἵνα τοῦ ἀεὶ καὶ	τοῦ	θείου μετέχωσιν ᾗ δύνανται· πάντα
[2, 4]	κοινωνεῖν ἀδυνατεῖ τοῦ ἀεὶ καὶ	τοῦ	θείου τῇ συνεχείᾳ, διὰ τὸ
[2, 3]	ταύτῃ μόνῃ ζῶσιν. Περὶ δὲ	τοῦ	θεωρητικοῦ νοῦ ἕτερος λόγος. Ὅτι
[2, 3]	ἔχουσι, σκεπτέον. Άνευ μὲν γὰρ	τοῦ	θρεπτικοῦ τὸ αἰσθητικὸν οὐκ ἔστιν·
[2, 7]	τοῦτο δ' ἐστὶ τὸ ἐπὶ	τοῦ	καθ' αὑτὸ ὁρατοῦ· καθ' αὑτὸ
[2, 7]	χρώματι εἶναι, τὸ κινητικῷ εἶναι	τοῦ	κατ' ἐνέργειαν διαφανοῦς) ἡ δ'
[2, 7]	Πᾶν δὲ χρῶμα κινητικόν ἐστι	τοῦ	κατ' ἐνέργειαν διαφανοῦς, καὶ τοῦτ'
[2, 5]	καίεται αὐτὸ καθ' αὑτὸ ἄνευ	τοῦ	καυστικοῦ· ἔκαιε γὰρ ἂν ἑαυτό,
[2, 5]	αὐτοῦ ὄντος τοῦ πάσχειν καὶ	τοῦ	κινεῖσθαι καὶ τοῦ ἐνεργεῖν λέγωμεν·
[2, 8]	μετὰ τὴν πρώτην, ἀδυνατοῦντος ἐξελθεῖν	τοῦ	κινηθέντος. Ἔτι ἀκούεται ἐν ἀέρι,
[2, 10]	μεγάλου ψόφου καθάπερ ἡ ὄψις	τοῦ	λαμπροῦ (ὥσπερ γὰρ ὁ μικρὸς
[2, 8]	τὸ ἐπίπεδον· ἓν γὰρ τὸ	τοῦ	λείου ἐπίπεδον. Ψοφητικὸν μὲν οὖν
[2, 10]	τοῦτο ἡ ὄψις) ἔτι τε	τοῦ	λίαν λαμπροῦ (καὶ γὰρ τοῦτο
[2, 7]	γάρ ἐστι καὶ παρὰ τὴν	τοῦ	λόγου ἐνάργειαν καὶ παρὰ τὰ
[2, 9]	οὐθενὸς αἰσθάνεται τῶν ὀσφραντῶν ἄνευ	τοῦ	λυπηροῦ ἢ τοῦ ἡδέος, ὡς
[2, 8]	δὲ βαρὺ βραδύ, ἀλλὰ γίνεται	τοῦ	μὲν διὰ τὸ τάχος ἡ
[2, 5]	τῷ θεωρεῖν· διαφέρει δέ, ὅτι	τοῦ	μὲν τὰ ποιητικὰ τῆς ἐνεργείας
[2, 10]	καὶ τὸ πικρόν, ἐχόμενα δὲ	τοῦ	μὲν τὸ λιπαρόν, τοῦ δὲ
[2, 10]	(γεῦσις γάρ τις ἀμφοτέρου· ἀλλὰ	τοῦ	μὲν φαύλη καὶ φθαρτική {τῆς
[2, 5]	ὄντος τοῦ δυνάμει λεγομένου, ἀλλὰ	τοῦ	μὲν ὥσπερ ἂν εἴποιμεν τὸν
[2, 11]	ἐπεὶ αἰσθανόμεθά γε πάντων διὰ	τοῦ	μέσου, ἀλλ' ἐπὶ τούτων λανθάνει.
[2, 11]	τῶν δὲ ἁπτῶν οὐχ ὑπὸ	τοῦ	μεταξὺ ἀλλ' ἅμα τῷ μεταξύ,
[2, 10]	ἂν ἡ αἴσθησις ἡμῖν διὰ	τοῦ	μεταξύ, ἀλλὰ τῷ μιχθῆναι τῷ
[2, 10]	τοῦ μὴ εἶναι αἰσθητὸν διὰ	τοῦ	μεταξὺ ἀλλοτρίου ὄντος σώματος· οὐδὲ
[2, 9]	δὲ καὶ ἡ ὄσφρησις διὰ	τοῦ	μεταξύ, οἷον ἀέρος ἢ ὕδατος·
[2, 7]	χρώματος ἀδύνατον· λείπεται δὴ ὑπὸ	τοῦ	μεταξύ, ὥστ' ἀναγκαῖόν τι εἶναι
[2, 10]	ἁπτόν τι· καὶ τοῦτ' αἴτιον	τοῦ	μὴ εἶναι αἰσθητὸν διὰ τοῦ
[2, 9]	οὔτ' ἐγγύθεν, οὐδ' ἂν ἐπὶ	τοῦ	μυκτῆρος ἐντὸς τεθῇ· καὶ τὸ
[2, 2]	ἀνάγκης καὶ ἐπιθυμία. Περὶ δὲ	τοῦ	νοῦ καὶ τῆς θεωρητικῆς δυνάμεως
[2, 9]	ἀδύνατον. Ἔστι δ' ἡ ὀσμὴ	τοῦ	ξηροῦ (ὥσπερ ὁ χυμὸς τοῦ
[2, 11]	τις σῶμά τι λευκὸν ἐπὶ	τοῦ	ὄμματος θείη τὸ ἔσχατον. ἷΗ
[2, 5]	Διὸ ἔστι μὲν ὡς ὑπὸ	τοῦ	ὁμοίου πάσχει, ἔστι δὲ ὡς
[2, 5]	τινες καὶ τὸ ὅμοιον ὑπὸ	τοῦ	ὁμοίου πάσχειν. Τοῦτο δὲ πῶς
[2, 4]	ἀπαθοῦς ὄντος τοῦ ὁμοίου ὑπὸ	τοῦ	ὁμοίου, τὴν δὲ τροφὴν δεῖν
[2, 4]	τῷ ἐναντίῳ, ὡς ἀπαθοῦς ὄντος	τοῦ	ὁμοίου ὑπὸ τοῦ ὁμοίου, τὴν
[2, 11]	ἐκεῖνο ποιεῖ, δυνάμει ὄν. Διὸ	τοῦ	ὁμοίως θερμοῦ καὶ ψυχροῦ, ἢ
[2, 9]	ἀκουστοῦ καὶ ἀνηκούστου, ἡ δὲ	τοῦ	ὁρατοῦ καὶ ἀοράτου, καὶ ἡ
[2, 1]	ἡ ὄψις καὶ ἡ δύναμις	τοῦ	ὀργάνου, ἡ ψυχή· τὸ δὲ
[2, 7]	ὁρᾶν· ὑπ' αὐτοῦ μὲν οὖν	τοῦ	ὁρωμένου χρώματος ἀδύνατον· λείπεται δὴ
[2, 9]	τῆς ὀσμῆς αἰσθάνεται· ἡ γὰρ	τοῦ	ὀσφραντοῦ αἴσθησις καὶ δυσώδους καὶ
[2, 9]	καὶ ἀοράτου, καὶ ἡ ὄσφρησις	τοῦ	ὀσφραντοῦ καὶ ἀνοσφράντου. Ἀνόσφραντον δὲ
[2, 5]	οὖν ὡς τοῦ αὐτοῦ ὄντος	τοῦ	πάσχειν καὶ τοῦ κινεῖσθαι καὶ
[2, 7]	ποτὲ μεταξὺ τῆς γῆς καὶ	τοῦ	περιέχοντος, ἡμᾶς δὲ λανθάνοντος· τοῦτο
[2, 4]	ὥσπερ γὰρ ὁ νοῦς ἕνεκά	του	ποιεῖ, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ
[2, 5]	ἐν τοῖς καθόλου λόγοις περὶ	τοῦ	ποιεῖν καὶ πάσχειν. Ἔχει δ'
[2, 5]	δὲ πάσχει καὶ κινεῖται ὑπὸ	τοῦ	ποιητικοῦ καὶ ἐνεργείᾳ ὄντος. Διὸ
[2, 10]	μιχθῆναι τῷ ὑγρῷ, καθάπερ ἐπὶ	τοῦ	ποτοῦ. Τὸ δὲ χρῶμα οὐχ
[2, 2]	ἐστὶν ὁ τετραγωνισμὸς μέσης εὕρεσις	τοῦ	πράγματος λέγει τὸ αἴτιον. Λέγομεν
[2, 10]	ὑγράν· αὕτη γὰρ ἁφῇ γίνεται	τοῦ	πρώτου ὑγροῦ, ὥσπερ ὅταν προγευματίσας
[2, 4]	ἡ ψυχή· ἡ μὲν γὰρ	τοῦ	πυρὸς αὔξησις εἰς ἄπειρον, ἕως
[2, 4]	τρέφεσθαι. Δοκεῖ δέ τισιν ἡ	τοῦ	πυρὸς φύσις ἁπλῶς αἰτία τῆς
[2, 8]	δεῖ γὰρ φθάσαι τὴν κίνησιν	τοῦ	ῥαπίζοντος τὴν θρύψιν τοῦ ἀέρος,
[2, 12]	ὁ κηρὸς τοῦ δακτυλίου ἄνευ	τοῦ	σιδήρου καὶ τοῦ χρυσοῦ δέχεται
[2, 10]	τοῦτο ἀόρατον, ἄλλον δὲ τρόπον	τοῦ	σκότους) ὁμοίως δὲ καὶ ἡ
[2, 2]	Ὁ δὲ τοιοῦτος ὅρος λόγος	τοῦ	συμπεράσματος· ὁ δὲ λέγων ὅτι
[2, 11]	αἴσθησις) διὸ τὸ τοιοῦτον μόριον	τοῦ	σώματος ἔοικεν οὕτως ἔχειν ὥσπερ
[2, 2]	ὑγιείᾳ τὸ δὲ μορίῳ τινὶ	τοῦ	σώματος ἢ καὶ ὅλῳ, τούτων
[2, 1]	οὐκ ἔστιν ἡ ψυχὴ χωριστὴ	τοῦ	σώματος, ἢ μέρη τινὰ αὐτῆς,
[2, 1]	δὲ ἄδηλον εἰ οὕτως ἐντελέχεια	τοῦ	σώματος ἡ ψυχὴ ἢ> ὥσπερ
[2, 11]	μὲν οὖν εἰσὶν αἱ διαφοραὶ	τοῦ	σώματος ᾗ σῶμα· λέγω δὲ
[2, 10]	δὲ καὶ ἡ ὄψις ἐστὶ	τοῦ	τε ὁρατοῦ καὶ τοῦ ἀοράτου
[2, 4]	ἡ τροφή. Ἐπεὶ δὲ ἀπὸ	τοῦ	τέλους ἅπαντα προσαγορεύειν δίκαιον, τέλος
[2, 4]	τρέφηται) καὶ γενέσεως ποιητικόν, οὐ	τοῦ	τρεφομένου, ἀλλ' οἷον τὸ τρεφόμενον·
[2, 4]	πάσχει τι ἡ τροφὴ ὑπὸ	τοῦ	τρεφομένου, ἀλλ' οὐ τοῦτο ὑπὸ
[2, 2]	καὶ ποίῳ, καίπερ οὐδὲ φαινομένου	τοῦ	τυχόντος δέχεσθαι τὸ τυχόν. Οὕτω
[2, 2]	μὲν τοῦ ἐπιστημονικοῦ, ἡ δὲ	τοῦ	ὑγιαστοῦ (δοκεῖ γὰρ ἐν τῷ
[2, 9]	τοῦ ξηροῦ (ὥσπερ ὁ χυμὸς	τοῦ	ὑγροῦ) τὸ δὲ ὀσφραντικὸν αἰσθητήριον
[2, 2]	ἐνδέχεσθαι χωρίζεσθαι, καθάπερ τὸ ἀΐδιον	τοῦ	φθαρτοῦ. Τὰ δὲ λοιπὰ μόρια
[2, 8]	τοῦ ψόφου καθάπερ καὶ ἐπὶ	τοῦ	φωτός· καὶ γὰρ τὸ φῶς
[2, 7]	ἄλλος οὕτως εἴρηκεν, ὡς φερομένου	τοῦ	φωτὸς καὶ γιγνομένου ποτὲ μεταξὺ
[2, 12]	δακτυλίου ἄνευ τοῦ σιδήρου καὶ	τοῦ	χρυσοῦ δέχεται τὸ σημεῖον, λαμβάνει
[2, 11]	καὶ ἡ ἄλλη σὰρξ ᾐσθάνετο	τοῦ	χυμοῦ, ἐδόκει ἂν ἡ αὐτὴ
[2, 8]	σαφής, ἐπεὶ συμβαίνει γε ἐπὶ	τοῦ	ψόφου καθάπερ καὶ ἐπὶ τοῦ
[2, 4]	αὐξάνεσθαι, τοῖς δ' ὥσπερ εἴπομεν	τοὔμπαλιν	δοκεῖ, τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ,
[2, 9]	καὶ γλυκὺν χυμόν, τὰ δὲ	τοὐναντίον.	Ὁμοίως δὲ καὶ δριμεῖα καὶ
[2, 4]	ὁμοίως δ' ἡ ψυχὴ κατὰ	τοὺς	διωρισμένους τρόπους τρεῖς αἰτία· καὶ
[2, 2]	τε καὶ φθίσιν λαμβάνουσι κατὰ	τοὺς	ἐναντίους τόπους· οὐ γὰρ ἄνω
[2, 9]	διαδήλους εἶναι τὰς ὀσμὰς ὥσπερ	τοὺς	χυμούς, {ἀπὸ τούτων} εἴληφε τὰ
[2, 10]	γευστόν ἐστιν ἁπτόν τι· καὶ	τοῦτ'	αἴτιον τοῦ μὴ εἶναι αἰσθητὸν
[2, 11]	ἀνάπλεα τὰ ἔσχατα, εἰ δὲ	τοῦτ'	ἀληθές, ἀδύνατον ἅψασθαι ἄλλο ἄλλου
[2, 7]	διαφανές. Δυνάμει δέ, ἐν ᾧ	τοῦτ'	ἐστί, καὶ τὸ σκότος. Τὸ
[2, 7]	τοῦ κατ' ἐνέργειαν διαφανοῦς, καὶ	τοῦτ'	ἐστὶν αὐτοῦ ἡ φύσις· διόπερ
[2, 7]	μὲν οὖν ἐστιν ἡ ὄψις,	τοῦτ'	ἐστὶν ὁρατόν, ὁρατὸν δ' ἐστὶ
[2, 4]	τρόπον καὶ ἡ φύσις, καὶ	τοῦτ'	ἔστιν αὐτῆς τέλος. Τοιοῦτον δ'
[2, 4]	τὸ κωλύον· εἰ δ' ἔσται,	τοῦτ'	ἔστιν ἡ ψυχή, καὶ τὸ
[2, 8]	καὶ τῶν ἐναίμων ἰχθύες (καὶ	τοῦτ'	εὐλόγως, εἴπερ ἀέρος κίνησίς τίς
[2, 10]	τοῦ λίαν λαμπροῦ (καὶ γὰρ	τοῦτο	ἀόρατον, ἄλλον δὲ τρόπον τοῦ
[2, 7]	μύρμηξ ἐν τῷ οὐρανῷ εἴη·	τοῦτο	γὰρ ἀδύνατόν ἐστιν. Πάσχοντος γάρ
[2, 7]	τοῦ περιέχοντος, ἡμᾶς δὲ λανθάνοντος·	τοῦτο	γάρ ἐστι καὶ παρὰ τὴν
[2, 7]	καὶ οὐχ ὁρᾶται ἄνευ φωτός·	τοῦτο	γὰρ ἦν αὐτῷ τὸ χρώματι
[2, 10]	γευστόν, ἐν ὑγρῷ ὡς ὕλῃ·	τοῦτο	δ' ἁπτόν τι. Διὸ κἂν
[2, 7]	Τὸ γὰρ ὁρατόν ἐστι χρῶμα,	τοῦτο	δ' ἐστὶ τὸ ἐπὶ τοῦ
[2, 11]	εἰ πᾶν σῶμα βάθος ἔχει,	τοῦτο	δ' ἐστὶ τὸ τρίτον μέγεθος,
[2, 8]	καί τι καὶ ἔν τινι,	τοῦτο	δ' ἐστὶν ἀήρ, εὐλόγως ἂν
[2, 8]	καὶ λεῖα, ὅτι δύναται ψοφῆσαι	(τοῦτο	δ' ἐστὶν αὐτοῦ μεταξὺ καὶ
[2, 12]	ἡ κίνησις, λύεται ὁ λόγος-	τοῦτο	δ' ἦν ἡ αἴσθησις- ὥσπερ
[2, 8]	ἄλληλα καὶ πρὸς τὸν ἀέρα.	Τοῦτο	δὲ γίνεται ὅταν ὑπομένῃ πληγεὶς
[2, 2]	τούτων, ἑτέροις δὲ ἓν μόνον	(τοῦτο	δὲ ποιεῖ διαφορὰν τῶν ζῴων)
[2, 9]	ὑγρῷ· ἀναγκαῖον γὰρ ὀσφρανθῆναι ἀναπνεύσαντα,	τοῦτο	δὲ ποιεῖν ἐν τῷ ὑγρῷ
[2, 5]	ὅμοιον ὑπὸ τοῦ ὁμοίου πάσχειν.	Τοῦτο	δὲ πῶς δυνατὸν ἢ ἀδύνατον,
[2, 10]	τοῦ γευστοῦ τε καὶ ἀγεύστου,	τοῦτο	δὲ τὸ μικρὸν ἢ φαῦλον
[2, 8]	ἄφωνοι· οὐ γὰρ ἔχουσι φάρυγγα.	Τοῦτο	δὲ τὸ μόριον οὐκ ἔχουσιν
[2, 1]	γὰρ ἡ κατὰ τὸν λόγον.	Τοῦτο	δὲ τὸ τί ἦν εἶναι
[2, 1]	τὸ δ' εἶδος ἐντελέχεια, καὶ	τοῦτο	διχῶς, τὸ μὲν ὡς ἐπιστήμη,
[2, 9]	τῶν ἀνθρώπων παρὰ τὸ αἰσθητήριον	τοῦτο	εἶναι εὐφυεῖς καὶ ἀφυεῖς, παρ'
[2, 4]	τοῖς ζῴοις ὑπολάβοι τις ἂν	τοῦτο	εἶναι τὸ ἐργαζόμενον. Τὸ δὲ
[2, 2]	σώματος δέ τι, καὶ διὰ	τοῦτο	ἐν σώματι ὑπάρχει, καὶ ἐν
[2, 7]	σκότει καὶ ἐν φωτί, καὶ	τοῦτο	ἐξ ἀνάγκης· τὸ γὰρ διαφανὲς
[2, 5]	ὑπάρχειν τὸ αἰσθητόν. Ὁμοίως δὲ	τοῦτο	ἔχει κἀν ταῖς ἐπιστήμαις ταῖς
[2, 10]	σκότος ἀόρατον, κρίνει δὲ καὶ	τοῦτο	ἡ ὄψις) ἔτι τε τοῦ
[2, 2]	αὕτη σώματός τινος. Καὶ διὰ	τοῦτο	καλῶς ὑπολαμβάνουσιν οἷς δοκεῖ μήτ'
[2, 11]	τοῖς αἰσθητοῖς ἐναντιώσεως. Καὶ διὰ	τοῦτο	κρίνει τὰ αἰσθητά. Τὸ γὰρ
[2, 7]	τὸ αἰσθητήριον. Οὐ γὰρ καλῶς	τοῦτο	λέγει Δημόκριτος, οἰόμενος, εἰ γένοιτο
[2, 11]	τὸ ἀνάλογον, ἢ οὔ, ἀλλὰ	τοῦτο	μέν ἐστι τὸ μεταξύ, τὸ
[2, 2]	δύνηται λαμβάνειν τροφήν. Χωρίζεσθαι δὲ	τοῦτο	μὲν τῶν ἄλλων δυνατόν, τὰ
[2, 2]	ψυχῆς γένος ἕτερον εἶναι, καὶ	τοῦτο	μόνον ἐνδέχεσθαι χωρίζεσθαι, καθάπερ τὸ
[2, 11]	ὄντα. Ἐπὶ δὲ τῆς ἁφῆς	τοῦτο	νῦν ἄδηλον· ἐξ ἀέρος μὲν
[2, 6]	αἰσθάνεται, ὅτι τῷ λευκῷ συμβέβηκε	τοῦτο,	οὗ αἰσθάνεται· διὸ καὶ οὐδὲν
[2, 8]	δ' ἕνεκα τὸ μόριόν ἐστι	τοῦτο,	πνεύμων· τούτῳ γὰρ τῷ μορίῳ
[2, 9]	τοῖς ἀνθρώποις διαφέρειν τὸ αἰσθητήριον	τοῦτο	πρὸς τὸ τῶν ἄλλων ζῴων,
[2, 4]	(Ἐμπεδοκλῆς δ' οὐ καλῶς εἴρηκε	τοῦτο	προστιθείς, τὴν αὔξησιν συμβαίνειν τοῖς
[2, 8]	διὰ τὰς ἕλικας. Ὅταν δὲ	τοῦτο	συμβῇ, οὐκ ἀκούει· οὐδ' ἂν
[2, 9]	καὶ τῶν πόρων. Καὶ διὰ	τοῦτο	τὰ ἀναπνέοντα οὐκ ὀσμᾶται ἐν
[2, 3]	τὸ θρεπτικὸν μόνον, ἑτέροις δὲ	τοῦτό	τε καὶ τὸ αἰσθητικόν. Εἰ
[2, 4]	ὑπὸ τοῦ τρεφομένου, ἀλλ' οὐ	τοῦτο	ὑπὸ τῆς τροφῆς, ὥσπερ οὐδ'
[2, 8]	καὶ οὐκ ἴδιος. Καὶ διὰ	τοῦτό	φασιν ἀκούειν τῷ κενῷ καὶ
[2, 1]	οὐσία αὐτοῦ, καὶ ἡ ψυχὴ	τοῦτο·	χωρισθείσης δὲ ταύτης οὐκ ἂν
[2, 2]	ὑπάρχειν ἐνέργεια) ἡ ψυχὴ δὲ	τοῦτο	ᾧ ζῶμεν καὶ αἰσθανόμεθα καὶ
[2, 7]	φύσις ἐνυπάρχουσα ἡ αὐτὴ ἐν	τούτοις	ἀμφοτέροις καὶ ἐν τῷ ἀϊδίῳ
[2, 5]	καθ' αὑτὰ ἢ τὰ συμβεβηκότα	τούτοις.	Δῆλον οὖν ὅτι τὸ αἰσθητικὸν
[2, 3]	γὰρ ὑπάρχει λογισμὸς τῶν φθαρτῶν,	τούτοις	καὶ τὰ λοιπὰ πάντα, οἷς
[2, 4]	ταὐτὰ τοῖς ἔργοις) πρὸς δὲ	τούτοις	τί τὸ συνέχον εἰς τἀναντία
[2, 8]	ἀναπνεομένου ἀέρος ὑπὸ τῆς ἐν	τούτοις	τοῖς μορίοις ψυχῆς πρὸς τὴν
[2, 3]	δ' ἐπισκεπτέον. Ἐνίοις δὲ πρὸς	τούτοις	ὑπάρχει καὶ τὸ κατὰ τόπον
[2, 7]	ὀσμὴν ὃ ἐν ἀμφοτέροις ὑπάρχει	τούτοις·	φαίνεται γὰρ καὶ τὰ ἔνυδρα
[2, 2]	τῶν εἰρημένων τούτων ἀρχὴ καὶ	τούτοις	ὥρισται, θρεπτικῷ, αἰσθητικῷ, διανοητικῷ, κινήσει.
[2, 8]	τοῦ δυναμένου κινεῖσθαι τὸν τρόπον	τοῦτον	ὅνπερ τὰ ἀφαλλόμενα ἀπὸ τῶν
[2, 2]	ἄλλων δυνατόν, τὰ δ' ἄλλα	τούτου	ἀδύνατον ἐν τοῖς θνητοῖς. Φανερὸν
[2, 6]	Διάρους υἱός· κατὰ συμβεβηκὸς γὰρ	τούτου	αἰσθάνεται, ὅτι τῷ λευκῷ συμβέβηκε
[2, 7]	ἀνάγκης· τὸ γὰρ διαφανὲς ὑπὸ	τούτου	γίνεται διαφανές. Ὁ δ' αὐτὸς
[2, 7]	διαφανές, οἷον τὸν ἀέρα, ὑπὸ	τούτου	δὲ συνεχοῦς ὄντος κινεῖται τὸ
[2, 7]	σώματι. Φῶς δέ ἐστιν ἡ	τούτου	ἐνέργεια, τοῦ διαφανοῦς ᾗ διαφανές.
[2, 4]	γὰρ τὴν οὐσίαν, καὶ μέχρι	τούτου	ἔστιν ἕως ἂν τρέφηται) καὶ
[2, 4]	ἐστιν, αἰτία δὲ καὶ ἀρχὴ	τούτου	ἡ ψυχή. Ἔτι τοῦ δυνάμει
[2, 8]	ὅταν δὲ κωλυθῇ θρύπτεσθαι, ἡ	τούτου	κίνησις ψόφος. Ὁ δ' ἐν
[2, 7]	ὥστε δῆλον ὅτι καὶ ἡ	τούτου	παρουσία τὸ φῶς ἐστιν. Καὶ
[2, 7]	τὸ μεταξὺ κινεῖται, ὑπὸ δὲ	τούτου	τῶν αἰσθητηρίων ἑκάτερον· ὅταν δ'
[2, 7]	διαφανοῦς φῶς ἐστιν. Σημεῖον δὲ	τούτου	φανερόν· ἐὰν γάρ τις θῇ
[2, 8]	τὸ μόριόν ἐστι τοῦτο, πνεύμων·	τούτῳ	γὰρ τῷ μορίῳ πλέον ἔχει
[2, 4]	τὰς ἄλλας δυνάμεις τῷ ἔργῳ	τούτῳ.	Δοκεῖ δ' εἶναι ἡ τροφὴ
[2, 3]	ἁφήν· ᾧ δ' αἴσθησις ὑπάρχει,	τούτῳ	ἡδονή τε καὶ λύπη καὶ
[2, 8]	ἐκπνέοντα, ἀλλὰ κατέχοντα· κινεῖ γὰρ	τούτῳ	ὁ κατέχων. Φανερὸν δὲ καὶ
[2, 7]	τὸ ἄνω σῶμα· καὶ γὰρ	τούτῳ	τι ὑπάρχει ἓν καὶ ταὐτόν.
[2, 11]	δῆλον ὡς οὐκ ἔστιν ἐν	τούτῳ	τὸ αἰσθητήριον (εἰ δὲ καὶ
[2, 8]	ἀέρος ὥσπερ ἡ βήξ, ἀλλὰ	τούτῳ	τύπτει τὸν ἐν τῇ ἀρτηρίᾳ
[2, 2]	ἐστὶν ἡ ψυχὴ τῶν εἰρημένων	τούτων	ἀρχὴ καὶ τούτοις ὥρισται, θρεπτικῷ,
[2, 3]	ψυχροῖς τρέφεται τὰ ζῶντα πάντα,	τούτων	δ' αἴσθησις ἁφή, τῶν δ'
[2, 4]	τὸν λόγον. Εἰ δ' οὕτως,	τούτων	δ' ἔτι πρότερα τὰ ἀντικείμενα
[2, 2]	τοῦ σώματος ἢ καὶ ὅλῳ,	τούτων	δ' ἡ μὲν ἐπιστήμη τε
[2, 2]	ὕλη, τὸ δὲ ἐξ ἀμφοῖν,	τούτων	δ' ἡ μὲν ὕλη δύναμις,
[2, 5]	τῶν ἔξωθεν ἀλλὰ περὶ μὲν	τούτων	διασαφῆσαι καιρὸς γένοιτ' ἂν καὶ
[2, 9]	ὀσμὰς ὥσπερ τοὺς χυμούς, {ἀπὸ	τούτων}	εἴληφε τὰ ὀνόματα καθ' ὁμοιότητα
[2, 11]	δὴ μικτὸν ἐκ τῆς καὶ	τούτων	εἶναι, οἷον βούλεται εἶναι ἡ
[2, 2]	αἰσθητικῷ, διανοητικῷ, κινήσει. Πότερον δὲ	τούτων	ἕκαστόν ἐστι ψυχὴ ἢ μόριον
[2, 3]	Ὅτι μὲν οὖν ὁ περὶ	τούτων	ἑκάστου λόγος, οὗτος οἰκειότατος καὶ
[2, 9]	ἐν τῷ ἀέρι· καὶ γὰρ	τούτων	ἔνια πόρρωθεν ἀπαντᾷ πρὸς τὴν
[2, 2]	ζῆν λεγομένου, κἂν ἕν τι	τούτων	ἐνυπάρχῃ μόνον, ζῆν αὐτό φαμεν,
[2, 1]	τι, καὶ τρίτον τὸ ἐκ	τούτων.	Ἔστι δ' ἡ μὲν ὕλη
[2, 3]	δὲ χυμὸς οἷον ἥδυσμά τι	τούτων	ἐστίν. Διασαφητέον δὲ περὶ αὐτῶν
[2, 2]	ὑπάρχει ταῦτα, τισὶ δὲ τινὰ	τούτων,	ἑτέροις δὲ ἓν μόνον (τοῦτο
[2, 12]	δύναμις ἐκείνου. Φανερὸν δ' ἐκ	τούτων	καὶ διὰ τί ποτε τῶν
[2, 3]	τὸν κοινὸν λόγον καὶ ἐπὶ	τούτων	καὶ ἐφ' ἑτέρων, ὃς οὐδενὸς
[2, 6]	ἀλλ' ἑκάστη γε κρίνει περὶ	τούτων,	καὶ οὐκ ἀπατᾶται ὅτι χρῶμα
[2, 11]	διὰ τοῦ μέσου, ἀλλ' ἐπὶ	τούτων	λανθάνει. Καίτοι καθάπερ εἴπομεν καὶ
[2, 5]	τοῖς οἰκείοις λόγοις. ~(Διωρισμένων δὲ	τούτων	λέγωμεν κοινῇ περὶ πάσης αἰσθήσεως.
[2, 2]	μόρια τῆς ψυχῆς φανερὸν ἐκ	τούτων	ὅτι οὐκ ἔστι χωριστά, καθάπερ
[2, 5]	ἔχοντα τὴν γραμματικήν· ἑκάτερος δὲ	τούτων	οὐ τὸν αὐτὸν τρόπον δυνατός
[2, 2]	καὶ τόπῳ, περὶ μὲν τινῶν	τούτων	οὐ χαλεπὸν ἰδεῖν, ἔνια δὲ
[2, 4]	~(Ἀναγκαῖον δὲ τὸν μέλλοντα περὶ	τούτων	σκέψιν ποιεῖσθαι λαβεῖν ἕκαστον αὐτῶν
[2, 2]	δι' ἣν δ' αἰτίαν ἑκάτερον	τούτων	συμβέβηκεν, ὕστερον ἐροῦμεν. Νῦν δ'
[2, 1]	εἶναι δοκοῦσι τὰ σώματα, καὶ	τούτων	τὰ φυσικά· ταῦτα γὰρ τῶν
[2, 7]	καὶ ὀφθαλμοί· ἀλλ' οὐδενὸς ὁρᾶται	τούτων	τὸ οἰκεῖον χρῶμα. Δι' ἣν
[2, 10]	δὲ τὸ ἁλμυρόν· μεταξὺ δὲ	τούτων	τό τε δριμὺ καὶ τὸ
[2, 2]	ἔχοντος εἶναι τοιούτου, φανερὸν ἐκ	τούτων.	~(Τῶν δὲ δυνάμεων τῆς ψυχῆς
[2, 7]	Ἡ δ' αἰτία καὶ περὶ	τούτων	ὕστερον λεχθήσεται. ~(Νῦν δὲ πρῶτον
[2, 2]	τὸ δὲ ψυχήν, ἑκατέρῳ γὰρ	τούτων	φαμὲν ἐπίστασθαι) ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 11]	καὶ μικρότης, καὶ λειότης καὶ	τραχύτης	φωνῆς, καὶ τοιαῦθ' ἕτερα. Εἰσὶ
[2, 4]	ψυχὴ κατὰ τοὺς διωρισμένους τρόπους	τρεῖς	αἰτία· καὶ γὰρ ὅθεν ἡ
[2, 4]	ἡ τροφή. Ἔστι δὲ ᾧ	τρέφει	διττόν, ὥσπερ καὶ ᾧ κυβερνᾷ
[2, 4]	τροφή, τὸ δὲ πῦρ οὐ	τρέφει	τὸ ὕδωρ. Ἐν μὲν οὖν
[2, 4]	τὸ αἴτιον τοῦ αὐξάνεσθαι καὶ	τρέφεσθαι.	Δοκεῖ δέ τισιν ἡ τοῦ
[2, 4]	μὲν τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ	τρέφεσθαι,	καθάπερ καὶ αὐξάνεσθαι, τοῖς δ'
[2, 4]	οὐδ' αὔξεται φυσικῶς μὴ τρεφόμενον,	τρέφεται	δ' οὐθὲν ὃ μὴ κοινωνεῖ
[2, 4]	ἔχον ταύτην σῶμα, ᾧ δὲ	τρέφεται,	ἡ τροφή. Ἐπεὶ δὲ ἀπὸ
[2, 4]	ἔχον ταύτην σῶμα, ᾧ δὲ	τρέφεται,	ἡ τροφή. Ἔστι δὲ ᾧ
[2, 4]	ἄπεπτος, τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ	τρέφεται,	ᾗ δὲ πεπεμμένη, τὸ ὅμοιον
[2, 4]	Α τὸ τρεφόμενον καὶ ᾧ	τρέφεται	καὶ τὸ τρέφον, τὸ μὲν
[2, 4]	τρία, τὸ τρεφόμενον καὶ ᾧ	τρέφεται	καὶ τὸ τρέφον, τὸ μὲν
[2, 4]	οὐκ ὀρθῶς. Ἐπεὶ δ' οὐθὲν	τρέφεται	μὴ μετέχον ζωῆς, τὸ ἔμψυχον
[2, 3]	ὑγροῖς καὶ θερμοῖς καὶ ψυχροῖς	τρέφεται	τὰ ζῶντα πάντα, τούτων δ'
[2, 2]	ἄμφω καὶ πάντῃ, ὅσα ἀεὶ	τρέφεταί	τε καὶ ζῇ διὰ τέλους,
[2, 4]	μέχρι τούτου ἔστιν ἕως ἂν	τρέφηται)	καὶ γενέσεως ποιητικόν, οὐ τοῦ
[2, 4]	τὸ μὲν τροφὴ τὸ δὲ	τρεφόμενον.	Ἀπορίαν δ' ἔχει· φασὶ γὰρ
[2, 4]	ἔμψυχον ἂν εἴη σῶμα τὸ	τρεφόμενον,	ᾗ ἔμψυχον, ὥστε καὶ ἡ
[2, 4]	τοῦ τρεφομένου, ἀλλ' οἷον τὸ	τρεφόμενον·	ἤδη γὰρ ἔστιν αὐτοῦ ἡ
[2, 4]	τῶν σωμάτων {ἢ τῶν στοιχείων}	τρεφόμενον	καὶ αὐξόμενον, διὸ καὶ ἐν
[2, 4]	δ' ἔστι τρία, Α τὸ	τρεφόμενον	καὶ ᾧ τρέφεται καὶ τὸ
[2, 4]	{Ἐπεὶ δ' ἔστι τρία, τὸ	τρεφόμενον	καὶ ᾧ τρέφεται καὶ τὸ
[2, 4]	ἡ πρώτη ψυχή, τὸ δὲ	τρεφόμενον	τὸ ἔχον ταύτην σῶμα, ᾧ
[2, 4]	ἡ πρώτη ψυχή, τὸ δὲ	τρεφόμενον	τὸ ἔχον ταύτην σῶμα, ᾧ
[2, 4]	φθίνει οὐδ' αὔξεται φυσικῶς μὴ	τρεφόμενον,	τρέφεται δ' οὐθὲν ὃ μὴ
[2, 4]	καὶ γενέσεως ποιητικόν, οὐ τοῦ	τρεφομένου,	ἀλλ' οἷον τὸ τρεφόμενον· ἤδη
[2, 4]	τι ἡ τροφὴ ὑπὸ τοῦ	τρεφομένου,	ἀλλ' οὐ τοῦτο ὑπὸ τῆς
[2, 4]	καὶ τὸ τρέφον, τὸ μὲν	τρέφον	ἐστὶν ἡ πρώτη ψυχή, τὸ
[2, 4]	καὶ τὸ τρέφον, τὸ μὲν	τρέφον	ἐστὶν ἡ πρώτη ψυχή, τὸ
[2, 4]	καὶ ᾧ τρέφεται καὶ τὸ	τρέφον,	τὸ μὲν τρέφον ἐστὶν ἡ
[2, 4]	καὶ ᾧ τρέφεται καὶ τὸ	τρέφον,	τὸ μὲν τρέφον ἐστὶν ἡ
[2, 4]	οἷον αὐτό. Ἐπεὶ δ' ἔστι	τρία,	Α τὸ τρεφόμενον καὶ ᾧ
[2, 4]	δύναται εἶναι. {Ἐπεὶ δ' ἔστι	τρία,	τὸ τρεφόμενον καὶ ᾧ τρέφεται
[2, 3]	ἐμψύχων, οἷον ἐν τετραγώνῳ μὲν	τρίγωνον,	ἐν αἰσθητικῷ δὲ τὸ θρεπτι-
[2, 3]	γὰρ ἐκεῖ σχῆμα παρὰ τὸ	τρίγωνον	ἔστι καὶ τὰ ἐφεξῆς, οὔτ'
[2, 11]	ἔχει, τοῦτο δ' ἐστὶ τὸ	τρίτον	μέγεθος, ὧν δ' ἐστὶ δύο
[2, 1]	ἤδη λέγεται τόδε τι, καὶ	τρίτον	τὸ ἐκ τούτων. Ἔστι δ'
[2, 2]	οὐχ ὕλη καὶ τὸ ὑποκείμενον.	Τριχῶς	γὰρ λεγομένης τῆς οὐσίας, καθάπερ
[2, 6]	πρῶτον. Λέγεται δὲ τὸ αἰσθητὸν	τριχῶς,	ὧν δύο μὲν καθ' αὑτά
[2, 4]	δ' οὐδ' ἐκεῖνα τὸν αὐτὸν	τρόπον	ἀλλήλοις εἶναι τροφή, ἀλλὰ τὸ
[2, 4]	Ὥστε φανερὸν ὅτι λέγουσί τινα	τρόπον	ἀμφότεροι καὶ ὀρθῶς καὶ οὐκ
[2, 8]	τὸ τύπτον; ἢ καὶ ἄμφω,	τρόπον	δ' ἕτερον; ἔστι γὰρ ὁ
[2, 5]	δὲ τούτων οὐ τὸν αὐτὸν	τρόπον	δυνατός ἐστιν, ἀλλ' ὁ μὲν
[2, 3]	Δῆλον οὖν ὅτι τὸν αὐτὸν	τρόπον	εἷς ἂν εἴη λόγος ψυχῆς
[2, 11]	ἐν ὕδατι, τὸν αὐτὸν δὲ	τρόπον	καὶ ἐν τῷ ἀέρι (ὁμοίως
[2, 9]	τῶν τοιούτων· τὸν αὐτὸν δὲ	τρόπον	καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων. Ἔστι
[2, 4]	ἕνεκά του ποιεῖ, τὸν αὐτὸν	τρόπον	καὶ ἡ φύσις, καὶ τοῦτ'
[2, 5]	δέ, εἰς τὸ ἐνεργεῖν, ἄλλον	τρόπον.	Οὐκ ἔστι δ' ἁπλοῦν οὐδὲ
[2, 10]	γὰρ ὁ μικρὸς ψόφος ἀνήκουστος,	τρόπον	τινὰ καὶ ὁ μέγας τε
[2, 10]	γὰρ τοῦτο ἀόρατον, ἄλλον δὲ	τρόπον	τοῦ σκότους) ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 8]	κίνησις τοῦ δυναμένου κινεῖσθαι τὸν	τρόπον	τοῦτον ὅνπερ τὰ ἀφαλλόμενα ἀπὸ
[2, 5]	φατέον, {ὥσπερ εἴρηται, ἢ δύο	τρόπους	εἶναι ἀλλοιώσεως, τήν τε ἐπὶ
[2, 4]	ἡ ψυχὴ κατὰ τοὺς διωρισμένους	τρόπους	τρεῖς αἰτία· καὶ γὰρ ὅθεν
[2, 4]	τὸν αὐτὸν τρόπον ἀλλήλοις εἶναι	τροφή,	ἀλλὰ τὸ μὲν ὕδωρ τῷ
[2, 4]	σῶμα, ᾧ δὲ τρέφεται, ἡ	τροφή.	Ἐπεὶ δὲ ἀπὸ τοῦ τέλους
[2, 4]	σῶμα, ᾧ δὲ τρέφεται, ἡ	τροφή.	Ἔστι δὲ ᾧ τρέφει διττόν,
[2, 4]	κατὰ συμβεβηκός. Ἔστι δ' ἕτερον	τροφῇ	καὶ αὐξητικῷ εἶναι· ᾗ μὲν
[2, 4]	αὐτὴν ᾗ τοιοῦτον, ἡ δὲ	τροφὴ	παρασκευάζει ἐνεργεῖν· διὸ στερηθὲν τροφῆς
[2, 4]	ᾗ ἔμψυχον, ὥστε καὶ ἡ	τροφὴ	πρὸς ἔμψυχόν ἐστι, καὶ οὐ
[2, 4]	δὲ τόδε τι καὶ οὐσία,	τροφή	(σώζει γὰρ τὴν οὐσίαν, καὶ
[2, 4]	θερμότητα. Τύπῳ μὲν οὖν ἡ	τροφὴ	τί ἐστιν εἴρηται· διασαφητέον δ'
[2, 4]	τὸ μὲν ὕδωρ τῷ πυρὶ	τροφή,	τὸ δὲ πῦρ οὐ τρέφει
[2, 4]	εἶναι δοκεῖ μάλιστα τὸ μὲν	τροφὴ	τὸ δὲ τρεφόμενον. Ἀπορίαν δ'
[2, 4]	τούτῳ. Δοκεῖ δ' εἶναι ἡ	τροφὴ	τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ, οὐ
[2, 4]	ἀργίας. Πότερον δ' ἐστὶν ἡ	τροφὴ	τὸ τελευταῖον προσγινόμενον ἢ τὸ
[2, 4]	μεταξύ. Ἔτι πάσχει τι ἡ	τροφὴ	ὑπὸ τοῦ τρεφομένου, ἀλλ' οὐ
[2, 4]	Ἧς ἐστὶν ἔργα γεννῆσαι καὶ	τροφῇ	χρῆσθαι· φυσικώτατον γὰρ τῶν ἔργων
[2, 4]	ὑπὸ τοῦ ὁμοίου, τὴν δὲ	τροφὴν	δεῖν μεταβάλλειν καὶ πέττεσθαι· ἡ
[2, 4]	κινούμενον μόνον. Πᾶσαν δ' ἀναγκαῖον	τροφὴν	δύνασθαι πέττεσθαι, ἐργάζεται δὲ τὴν
[2, 1]	ἀνάλογον· ἄμφω γὰρ ἕλκει τὴν	τροφήν.	Εἰ δή τι κοινὸν ἐπὶ
[2, 2]	τόπον, ἔτι κίνησις ἡ κατὰ	τροφὴν	καὶ φθίσις τε καὶ αὔξησις.
[2, 4]	πεπεμμένη, ἀμφοτέρως ἂν ἐνδέχοιτο τὴν	τροφὴν	λέγειν· ᾗ μὲν γὰρ ἄπεπτος,
[2, 3]	κατὰ συμβεβηκός. Οὐθὲν γὰρ εἰς	τροφὴν	συμβάλλεται ψόφος οὐδὲ χρῶμα οὐδὲ
[2, 1]	δὲ λέγομεν τὴν δι' αὑτοῦ	τροφήν	τε καὶ αὔξησιν καὶ φθίσιν.
[2, 9]	ἔνια πόρρωθεν ἀπαντᾷ πρὸς τὴν	τροφὴν	ὕποσμα γινόμενα. Διὸ καὶ ἄπορον
[2, 2]	τέλους, ἕως ἂν δύνηται λαμβάνειν	τροφήν.	Χωρίζεσθαι δὲ τοῦτο μὲν τῶν
[2, 3]	ὄρεξις αὕτη. Ἔτι δὲ τῆς	τροφῆς	αἴσθησιν ἔχουσιν· ἡ γὰρ ἁφὴ
[2, 3]	ἔχουσιν· ἡ γὰρ ἁφὴ τῆς	τροφῆς	αἴσθησις· ξηροῖς γὰρ καὶ ὑγροῖς
[2, 4]	ψυχῆς θρεπτικὴ καὶ γεννητική, περὶ	τροφῆς	ἀναγκαῖον διωρίσθαι πρῶτον· ἀφορίζεται γὰρ
[2, 4]	τὴν αὐτὴν αἰτίαν, οἷον περὶ	τροφῆς	καὶ αἰσθητοῦ καὶ νοητοῦ. Ὥστε
[2, 4]	καὶ νοητοῦ. Ὥστε πρῶτον περὶ	τροφῆς	καὶ γεννήσεως λεκτέον· ἡ γὰρ
[2, 4]	πυρὸς φύσις ἁπλῶς αἰτία τῆς	τροφῆς	καὶ τῆς αὐξήσεως εἶναι· καὶ
[2, 4]	τροφὴ παρασκευάζει ἐνεργεῖν· διὸ στερηθὲν	τροφῆς	οὐ δύναται εἶναι. {Ἐπεὶ δ'
[2, 4]	ἀλλ' οὐ τοῦτο ὑπὸ τῆς	τροφῆς,	ὥσπερ οὐδ' ὁ τέκτων ὑπὸ
[2, 7]	μὲν ἔστιν εἰπεῖν, ἀνώνυμον δὲ	τυγχάνει	ὄν· δῆλον δὲ ἔσται ὃ
[2, 8]	ὥσπερ ἡ βήξ, ἀλλὰ τούτῳ	τύπτει	τὸν ἐν τῇ ἀρτηρίᾳ πρὸς
[2, 8]	εἰ σωρὸν ἢ ὁρμαθὸν ψάμμου	τύπτοι	τις φερόμενον ταχύ. Ἠχὼ δὲ
[2, 8]	ἀέρα. Πότερον δὲ ψοφεῖ τὸ	τυπτόμενον	ἢ τὸ τύπτον; ἢ καὶ
[2, 8]	δὴ πᾶν, ὥσπερ εἴρηται, ψοφεῖ	τυπτόμενον	καὶ τύπτον, οἷον ἐὰν πατάξῃ
[2, 8]	βελόνη βελόνην, ἀλλὰ δεῖ τὸ	τυπτόμενον	ὁμαλὸν εἶναι, ὥστε τὸν ἀέρα
[2, 8]	γὰρ τὸ τύπτον καὶ τὸ	τυπτόμενον·	ὥστε τὸ ψοφοῦν πρός τι
[2, 8]	ψοφεῖ τὸ τυπτόμενον ἢ τὸ	τύπτον;	ἢ καὶ ἄμφω, τρόπον δ'
[2, 8]	δεῖ ἔμψυχόν τε εἶναι τὸ	τύπτον	καὶ μετὰ φαντασίας τινός· σημαντικὸς
[2, 8]	γενέσθαι ψόφον· ἕτερον γὰρ τὸ	τύπτον	καὶ τὸ τυπτόμενον· ὥστε τὸ
[2, 8]	ὥσπερ εἴρηται, ψοφεῖ τυπτόμενον καὶ	τύπτον,	οἷον ἐὰν πατάξῃ βελόνη βελόνην,
[2, 8]	μορίῳ. Ἀλλ' ἐπεὶ πᾶν ψοφεῖ	τύπτοντός	τινος καί τι καὶ ἔν
[2, 11]	μὲν οὖν τῶν αἰσθήσεων εἴρηται	τύπῳ.	~(Καθόλου δὲ περὶ πάσης αἰσθήσεως
[2, 4]	διὸ πᾶν ἔμψυχον ἔχει θερμότητα.	Τύπῳ	μὲν οὖν ἡ τροφὴ τί
[2, 1]	ψυχὴ ἢ> ὥσπερ πλωτὴρ πλοίου.	Τύπῳ	μὲν οὖν ταύτῃ διωρίσθω καὶ
[2, 5]	ἀκούειν καὶ ὁρᾶν λέγομεν, κἂν	τύχῃ	καθεῦδον, καὶ τὸ ἤδη ἐνεργοῦν)
[2, 2]	φαινομένου τοῦ τυχόντος δέχεσθαι τὸ	τυχόν.	Οὕτω δὲ γίνεται καὶ κατὰ
[2, 8]	ἐστὶ ζῴου ψόφος οὐ τῷ	τυχόντι	μορίῳ. Ἀλλ' ἐπεὶ πᾶν ψοφεῖ
[2, 2]	ποίῳ, καίπερ οὐδὲ φαινομένου τοῦ	τυχόντος	δέχεσθαι τὸ τυχόν. Οὕτω δὲ
[2, 8]	Ὥσπερ δ' εἴπομεν, οὐ τῶν	τυχόντων	πληγὴ ὁ ψόφος· οὐθένα γὰρ
[2, 11]	ἐν τῷ ὕδατι καὶ ἐν	τῷ	ἀέρι· δοκοῦμεν γὰρ νῦν αὐτῶν
[2, 9]	ἄναιμα, ὥσπερ καὶ τὰ ἐν	τῷ	ἀέρι· καὶ γὰρ τούτων ἔνια
[2, 11]	αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ ἐν	τῷ	ἀέρι (ὁμοίως γὰρ ἔχει ὁ
[2, 7]	ἐν τούτοις ἀμφοτέροις καὶ ἐν	τῷ	ἀϊδίῳ τῷ ἄνω σώματι. Φῶς
[2, 9]	τὸ μὲν ἐπ' αὐτῷ τιθέμενον	τῷ	αἰσθητηρίῳ ἀναίσθητον εἶναι κοινὸν πάντων,
[2, 7]	ἀμφοτέροις καὶ ἐν τῷ ἀϊδίῳ	τῷ	ἄνω σώματι. Φῶς δέ ἐστιν
[2, 11]	μὲν γεῦσις καὶ ἡ ἁφὴ	τῷ	ἅπτεσθαι, αἱ δ' ἄλλαι ἄποθεν.
[2, 11]	πικροῦ καὶ γλυκέος· ἐν δὲ	τῷ	ἁπτῷ πολλαὶ ἔνεισιν ἐναντιώσεις, θερμὸν
[2, 7]	δύο σώματα ἅμα δυνατὸν ἐν	τῷ	αὐτῷ εἶναι, δοκεῖ τε τὸ
[2, 8]	λεγόμενοι φωνεῖν, οἷον οἱ> ἐν	τῷ	Ἀχελῴῳ, ψοφοῦσι τοῖς βραγχίοις ἤ
[2, 8]	μόνα ὅσα δέχεται τὸν ἀέρα.	Τῷ	γὰρ ἤδη ἀναπνεομένῳ καταχρῆται ἡ
[2, 9]	Σημεῖον δὲ τὸ καὶ ἐν	τῷ	γένει τῶν ἀνθρώπων παρὰ τὸ
[2, 2]	ἔστι χωριστά, καθάπερ τινές φασιν·	τῷ	δὲ λόγῳ ὅτι ἕτερα, φανερόν·
[2, 7]	ἢ τοιούτου τινὸς παρουσία ἐν	τῷ	διαφανεῖ· οὔτε γὰρ δύο σώματα
[2, 9]	εὐθέως ὁρᾷ τὰ γινόμενα ἐν	τῷ	διαφανεῖ- οὕτως οὖν καὶ τὸ
[2, 2]	ἑκάστου γὰρ ἡ ἐντελέχεια ἐν	τῷ	δυνάμει ὑπάρχοντι καὶ τῇ οἰκείᾳ
[2, 4]	εἶναι ἡ τροφὴ τὸ ἐναντίον	τῷ	ἐναντίῳ, οὐ πᾶν δὲ παντί,
[2, 4]	μὲν γὰρ ἄπεπτος, τὸ ἐναντίον	τῷ	ἐναντίῳ τρέφεται, ᾗ δὲ πεπεμμένη,
[2, 4]	εἴπομεν τοὔμπαλιν δοκεῖ, τὸ ἐναντίον	τῷ	ἐναντίῳ, ὡς ἀπαθοῦς ὄντος τοῦ
[2, 4]	γὰρ πρὸς τὰς ἄλλας δυνάμεις	τῷ	ἔργῳ τούτῳ. Δοκεῖ δ' εἶναι
[2, 3]	θηρίου. Διὰ τίνα δ' αἰτίαν	τῷ	ἐφεξῆς οὕτως ἔχουσι, σκεπτέον. Άνευ
[2, 3]	κατὰ ψυχήν· ἀεὶ γὰρ ἐν	τῷ	ἐφεξῆς ὑπάρχει δυνάμει τὸ πρότερον
[2, 1]	τῷ θεωρεῖν, ὁ δ' ὕπνος	τῷ	ἔχειν καὶ μὴ ἐνεργεῖν· προτέρα
[2, 7]	ὥσπερ τὸ διαφανὲς χρώματι, οὕτω	τῷ	ἔχοντι ὀσμὴν ὃ ἐν ἀμφοτέροις
[2, 8]	κενῷ καὶ ἠχοῦντι, ὅτι ἀκούομεν	τῷ	ἔχοντι ὡρισμένον τὸν ἀέρα. Πότερον
[2, 2]	διωρίσθαι τὸ ἔμψυχον τοῦ ἀψύχου	τῷ	ζῆν. Πλεοναχῶς δὲ τοῦ ζῆν
[2, 5]	κατ' ἐνέργειαν δὲ ὁμοίως λέγεται	τῷ	θεωρεῖν· διαφέρει δέ, ὅτι τοῦ
[2, 1]	ἀνάλογον δ' ἡ μὲν ἐγρήγορσις	τῷ	θεωρεῖν, ὁ δ' ὕπνος τῷ
[2, 8]	δὲ διαφοραὶ τῶν ψοφούντων ἐν	τῷ	κατ' ἐνέργειαν ψόφῳ δηλοῦνται· ὥσπερ
[2, 8]	Καὶ διὰ τοῦτό φασιν ἀκούειν	τῷ	κενῷ καὶ ἠχοῦντι, ὅτι ἀκούομεν
[2, 5]	αἰσθήσεως. Ἡ δ' αἴσθησις ἐν	τῷ	κινεῖσθαί τε καὶ πάσχειν συμβαίνει,
[2, 6]	συμβεβηκὸς γὰρ τούτου αἰσθάνεται, ὅτι	τῷ	λευκῷ συμβέβηκε τοῦτο, οὗ αἰσθάνεται·
[2, 7]	ὁρατοῦ· καθ' αὑτὸ δὲ οὐ	τῷ	λόγῳ, ἀλλ' ὅτι ἐν ἑαυτῷ
[2, 11]	ὑπὸ τοῦ μεταξὺ ἀλλ' ἅμα	τῷ	μεταξύ, ὥσπερ ὁ δι' ἀσπίδος
[2, 10]	δὲ χρῶμα οὐχ οὕτως ὁρᾶται	τῷ	μίγνυσθαι, οὐδὲ ταῖς ἀπορροίαις. Ὡς
[2, 10]	ἡμῖν διὰ τοῦ μεταξύ, ἀλλὰ	τῷ	μιχθῆναι τῷ ὑγρῷ, καθάπερ ἐπὶ
[2, 8]	ἐστι τοῦτο, πνεύμων· τούτῳ γὰρ	τῷ	μορίῳ πλέον ἔχει τὸ θερμὸν
[2, 4]	γὰρ οἱ μὲν τὸ ὅμοιον	τῷ	ὁμοίῳ τρέφεσθαι, καθάπερ καὶ αὐξάνεσθαι,
[2, 4]	ᾗ δὲ πεπεμμένη, τὸ ὅμοιον	τῷ	ὁμοίῳ. Ὥστε φανερὸν ὅτι λέγουσί
[2, 7]	ἀκριβῶς καὶ εἰ μύρμηξ ἐν	τῷ	οὐρανῷ εἴη· τοῦτο γὰρ ἀδύνατόν
[2, 4]	τὸ ἄνω καὶ κάτω καὶ	τῷ	παντί, ἀλλ' ὡς ἡ κεφαλὴ
[2, 5]	καὶ πῶς ἕτερα, χρῆσθαι ἀναγκαῖον	τῷ	πάσχειν καὶ ἀλλοιοῦσθαι ὡς κυρίοις
[2, 2]	τοῦ ὑγιαστοῦ (δοκεῖ γὰρ ἐν	τῷ	πάσχοντι καὶ διατιθεμένῳ ἡ τῶν
[2, 8]	βραδυτῆτα, καὶ ἔοικεν ἀνάλογον ἔχειν	τῷ	περὶ τὴν ἁφὴν ὀξεῖ καὶ
[2, 3]	τὸν τοιοῦτον. (Παραπλησίως δ' ἔχει	τῷ	περὶ τῶν σχημάτων καὶ τὰ
[2, 8]	ἕνεκα τοῦ εὖ, οὕτω καὶ	τῷ	πνεύματι πρός τε τὴν θερ-
[2, 4]	τροφή, ἀλλὰ τὸ μὲν ὕδωρ	τῷ	πυρὶ τροφή, τὸ δὲ πῦρ
[2, 7]	τε τὸ φῶς ἐναντίον εἶναι	τῷ	σκότει· ἔστι δὲ τὸ σκότος
[2, 7]	φωτὶ οὐχ ὁρᾶται, ἐν δὲ	τῷ	σκότει ποιεῖ αἴσθησιν, οἷον τὰ
[2, 1]	περικάρπιον καρποῦ· αἱ δὲ ῥίζαι	τῷ	στόματι ἀνάλογον· ἄμφω γὰρ ἕλκει
[2, 11]	ψοφητικῶν, ὅτι ἐκείνων μὲν αἰσθανόμεθα	τῷ	τὸ μεταξὺ ποιεῖν τι ἡμᾶς,
[2, 1]	δὲ τὸ τί ἦν εἶναι	τῷ	τοιῳδὶ σώματι, καθάπερ εἴ τι
[2, 8]	δ' ἐστὶ ζῴου ψόφος οὐ	τῷ	τυχόντι μορίῳ. Ἀλλ' ἐπεὶ πᾶν
[2, 9]	ἀναπνεύσαντα, τοῦτο δὲ ποιεῖν ἐν	τῷ	ὑγρῷ ἀδύνατον. Ἔστι δ' ἡ
[2, 9]	τὰ ἀναπνέοντα οὐκ ὀσμᾶται ἐν	τῷ	ὑγρῷ· ἀναγκαῖον γὰρ ὀσφρανθῆναι ἀναπνεύσαντα,
[2, 10]	τοῦ μεταξύ, ἀλλὰ τῷ μιχθῆναι	τῷ	ὑγρῷ, καθάπερ ἐπὶ τοῦ ποτοῦ.
[2, 11]	ἡμᾶς, ὥσπερ καὶ τὰ ἐν	τῷ	ὕδατι ζῷα εἰ διερὸν διεροῦ
[2, 11]	ἔχοιμεν ὥσπερ καὶ νῦν ἐν	τῷ	ὕδατι καὶ ἐν τῷ ἀέρι·
[2, 11]	τὸ ὕδωρ πρὸς τὰ ἐν	τῷ	ὕδατι, λανθάνει δὲ μᾶλλον ἡμᾶς,
[2, 11]	τὰ δὲ ἁπτόμενα ἀλλήλων ἐν	τῷ	ὕδατι, μὴ ξηρῶν τῶν ἄκρων
[2, 1]	ὅτι ὡς ἐπιστήμη· ἐν γὰρ	τῷ	ὑπάρχειν τὴν ψυχὴν καὶ ὕπνος
[2, 9]	τὰς διαφορὰς τῶν χρωμάτων πλὴν	τῷ	φοβερῷ καὶ ἀφόβῳ· οὕτω δὲ
[2, 7]	χρῶμα· ἔνια γὰρ ἐν μὲν	τῷ	φωτὶ οὐχ ὁρᾶται, ἐν δὲ
[2, 12]	ὄσφρησιν ἡ ὀσμὴ ποιεῖ· ὥστε	τῶν	ἀδυνάτων ὀσφρανθῆναι οὐθὲν οἷόν τε
[2, 5]	δ' ἀπορίαν διὰ τί καὶ	τῶν	αἰσθήσεων αὐτῶν οὐ γίνεται αἴσθησις,
[2, 11]	φθαρτικά. Καθ' ἑκάστην μὲν οὖν	τῶν	αἰσθήσεων εἴρηται τύπῳ. ~(Καθόλου δὲ
[2, 9]	ὥςπερ ἡ ἀκοὴ καὶ ἑκάστη	τῶν	αἰσθήσεων, ἡ μὲν τοῦ ἀκουστοῦ
[2, 3]	ζῷα πάντ' ἔχουσι μίαν γε	τῶν	αἰσθήσεων, τὴν ἁφήν· ᾧ δ'
[2, 7]	μεταξὺ κινεῖται, ὑπὸ δὲ τούτου	τῶν	αἰσθητηρίων ἑκάτερον· ὅταν δ' ἐπ'
[2, 3]	ἔχουσιν οὔτ' ὀσμῆς αἴσθησιν. Καὶ	τῶν	αἰσθητικῶν δὲ τὰ μὲν ἔχει
[2, 12]	τούτων καὶ διὰ τί ποτε	τῶν	αἰσθητῶν αἱ ὑπερβολαὶ φθείρουσι τὰ
[2, 5]	ὁμοίως δὲ καὶ τὰ λοιπὰ	τῶν	αἰσθητῶν. Αἴτιον δ' ὅτι τῶν
[2, 12]	ἀρχὴν οἵαν τὰ εἴδη δέχεσθαι	τῶν	αἰσθητῶν, ἀλλὰ πάσχειν μετὰ τῆς
[2, 12]	μὲν αἴσθησίς ἐστι τὸ δεκτικὸν	τῶν	αἰσθητῶν εἰδῶν ἄνευ τῆς ὕλης,
[2, 5]	ἔχει κἀν ταῖς ἐπιστήμαις ταῖς	τῶν	αἰσθητῶν, καὶ διὰ τὴν αὐτὴν
[2, 6]	δὲ καθ' ἑκάστην αἴσθησιν περὶ	τῶν	αἰσθητῶν πρῶτον. Λέγεται δὲ τὸ
[2, 11]	γὰρ πρὸς ἑκάτερον αὐτῶν θάτερον	τῶν	ἄκρων· καὶ δεῖ ὥσπερ τὸ
[2, 11]	ἐν τῷ ὕδατι, μὴ ξηρῶν	τῶν	ἄκρων ὄντων, ἀναγκαῖον ὕδωρ ἔχειν
[2, 11]	τὴν ἀπορίαν, ὅτι καὶ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων αἰσθήσεων εἰσὶν ἐναντιώσεις πλείους,
[2, 2]	πάσης αἰσθήσεως, οὕτως ἡ ἁφὴ	τῶν	ἄλλων αἰσθήσεων (θρεπτικὸν δὲ λέγομεν
[2, 3]	δ' ἄνευ μὲν τοῦ ἁπτικοῦ	τῶν	ἄλλων αἰσθήσεων οὐδεμία ὑπάρχει, ἁφὴ
[2, 1]	τούτων τὰ φυσικά· ταῦτα γὰρ	τῶν	ἄλλων ἀρχαί. Τῶν δὲ φυσικῶν
[2, 8]	ἔχει τὸ θερμὸν τὰ πεζὰ	τῶν	ἄλλων. Δεῖται δὲ τῆς ἀναπνοῆς
[2, 9]	κατὰ δὲ τὴν ἁφὴν πολλῷ	τῶν	ἄλλων διαφερόντως ἀκριβοῖ· διὸ καὶ
[2, 2]	τροφήν. Χωρίζεσθαι δὲ τοῦτο μὲν	τῶν	ἄλλων δυνατόν, τὰ δ' ἄλλα
[2, 12]	ἰδεῖν· ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων. Εἰ δὲ τὸ ὀσφραντὸν
[2, 2]	τοῦ δοξάζειν, ὁμοίως δὲ καὶ	τῶν	ἄλλων ἕκαστον τῶν εἰρημένων. Ἔτι
[2, 4]	περὶ τῶν ἐχομένων καὶ περὶ	τῶν	ἄλλων ἐπιζητεῖν. Εἰ δὲ χρὴ
[2, 11]	ἂν συμβαίνοι ὅπερ καὶ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων· ἐπιτιθεμένων γὰρ ἐπὶ τὸ
[2, 9]	αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων. Ἔστι δ' ὥςπερ ἡ
[2, 9]	τὸ αἰσθητήριον τοῦτο πρὸς τὸ	τῶν	ἄλλων ζῴων, ὥσπερ τὰ ὄμματα
[2, 11]	ἄμφω (οὕτω δὲ καὶ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων) καὶ ἐπὶ τῆς ἁφῆς
[2, 11]	ξηρὸν ὑγρόν, σκληρὸν μαλακόν, καὶ	τῶν	ἄλλων ὅσα τοιαῦτα. Ἔχει δέ
[2, 12]	δ' αὐτὸς λόγος καὶ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων) οὐδὲ τῶν δυνατῶν, ἀλλ'
[2, 5]	ἐνόντος πυρὸς καὶ γῆς καὶ	τῶν	ἄλλων στοιχείων, ὧν ἐστιν ἡ
[2, 3]	οὐδεμία ὑπάρχει, ἁφὴ δ' ἄνευ	τῶν	ἄλλων ὑπάρχει· πολλὰ γὰρ τῶν
[2, 9]	καὶ περὶ τὰς ὀσμὰς τὸ	τῶν	ἀνθρώπων γένος. Ἔοικε μὲν γὰρ
[2, 9]	ἀναπνεῖν μὴ αἰσθάνεσθαι ἴδιον ἐπὶ	τῶν	ἀνθρώπων· δῆλον δὲ πειρωμένοις· ὥστε
[2, 9]	τὸ καὶ ἐν τῷ γένει	τῶν	ἀνθρώπων παρὰ τὸ αἰσθητήριον τοῦτο
[2, 11]	ὁμοίως δὲ καὶ αἱ λοιπαὶ	τῶν	ἀντικειμένων, οὕτω καὶ ἡ ἁφὴ
[2, 11]	οἷον πέπονθεν ὁ ἀήρ, καὶ	τῶν	ἁπτῶν αἱ ὑπερβολαί, ὥσπερ τὰ
[2, 11]	τῆς γλώττης ἁφή· ἁπάντων γὰρ	τῶν	ἁπτῶν αἰσθάνεται κατὰ τὸ αὐτὸ
[2, 11]	κἂν εἰ δι' ὑμένος αἰσθανοίμεθα	τῶν	ἁπτῶν ἁπάντων λανθάνοντος ὅτι διείργει,
[2, 3]	ὁ δὲ χυμὸς ἕν τι	τῶν	ἁπτῶν ἐστιν. Πεῖνα δὲ καὶ
[2, 12]	ψυχικὸν καὶ πάσχοντά τι ὑπὸ	τῶν	ἁπτῶν (καὶ γὰρ ψύχεται καὶ
[2, 11]	τε μικρὰν ἔχον πάμπαν διαφορὰν	τῶν	ἁπτῶν, οἷον πέπονθεν ὁ ἀήρ,
[2, 8]	δὲ λέγεται κατὰ μεταφορὰν ἀπὸ	τῶν	ἁπτῶν· τὸ μὲν γὰρ ὀξὺ
[2, 2]	περὶ ψυχῆς. ~(Ἐπεὶ δ' ἐκ	τῶν	ἀσαφῶν μὲν φανερωτέρων δὲ γίνεται
[2, 8]	καὶ λύρα καὶ ὅσα ἄλλα	τῶν	ἀψύχων ἀπότασιν ἔχει καὶ μέλος
[2, 8]	φωνὴ ψόφος τίς ἐστιν ἐμψύχου·	τῶν	γὰρ ἀψύχων οὐθὲν φωνεῖ, ἀλλὰ
[2, 3]	πάντα, τούτων δ' αἴσθησις ἁφή,	τῶν	δ' ἄλλων αἰσθητῶν κατὰ συμβεβηκός.
[2, 11]	τὸ μεταξὺ ποιεῖν τι ἡμᾶς,	τῶν	δὲ ἁπτῶν οὐχ ὑπὸ τοῦ
[2, 3]	εἶναι τοιούτου, φανερὸν ἐκ τούτων.	~(Τῶν	δὲ δυνάμεων τῆς ψυχῆς αἱ
[2, 6]	τὸ δὲ ἓν κατὰ συμβεβηκός.	Τῶν	δὲ δυοῖν τὸ μὲν ἴδιόν
[2, 6]	ᾗ τοιοῦτον ὑπὸ τοῦ αἰσθητοῦ.	Τῶν	δὲ καθ' αὑτὰ αἰσθητῶν τὰ
[2, 4]	ἕως ἂν ᾖ τὸ καυστόν,	τῶν	δὲ φύσει συνισταμένων πάντων ἔστι
[2, 1]	ταῦτα γὰρ τῶν ἄλλων ἀρχαί.	Τῶν	δὲ φυσικῶν τὰ μὲν ἔχει
[2, 4]	τὸ αἰσθάνεσθαι· πρότεραι γάρ εἰσι	τῶν	δυνάμεων αἱ ἐνέργειαι καὶ αἱ
[2, 12]	καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων) οὐδὲ	τῶν	δυνατῶν, ἀλλ' ἢ> ᾗ αἰσθητικὸν
[2, 2]	δὲ καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον	τῶν	εἰρημένων. Ἔτι δ' ἐνίοις μὲν
[2, 9]	καὶ ὀσφραντοῦ ἧττον εὐδιόριστόν ἐστι	τῶν	εἰρημένων· οὐ γὰρ δῆλον ποῖόν
[2, 2]	μόνον, ὅτι ἐστὶν ἡ ψυχὴ	τῶν	εἰρημένων τούτων ἀρχὴ καὶ τούτοις
[2, 3]	τε τῶν σχημάτων καὶ ἐπὶ	τῶν	ἐμψύχων, οἷον ἐν τετραγώνῳ μὲν
[2, 4]	ἕνεκα καὶ ὡς ἡ οὐσία	τῶν	ἐμψύχων σωμάτων ἡ ψυχὴ αἰτία.
[2, 8]	οἷον τά τε ἄναιμα καὶ	τῶν	ἐναίμων ἰχθύες (καὶ τοῦτ' εὐλόγως,
[2, 4]	πᾶν δὲ παντί, ἀλλ' ὅσα	τῶν	ἐναντίων μὴ μόνον γένεσιν ἐξ
[2, 2]	διαφορὰς τῆς ψυχῆς συμβαῖνον ἐπὶ	τῶν	ἐντόμων ἐν τοῖς διατεμνομένοις· καὶ
[2, 5]	αἴσθησις, καὶ διὰ τί ἄνευ	τῶν	ἔξω οὐ ποιοῦσιν αἴσθησιν, ἐνόντος
[2, 5]	αἰσθητὰ τῶν καθ' ἕκαστα καὶ	τῶν	ἔξωθεν ἀλλὰ περὶ μὲν τούτων
[2, 5]	θεωρεῖν, ἂν μή τι κωλύσῃ	τῶν	ἔξωθεν· ὁ δ' ἤδη θεωρῶν,
[2, 5]	ἄνθρωπον ἐπιστήμονα ὅτι ὁ ἄνθρωπος	τῶν	ἐπιστημόνων καὶ ἐχόντων ἐπιστήμην· ἔστι
[2, 4]	καὶ τροφῇ χρῆσθαι· φυσικώτατον γὰρ	τῶν	ἔργων τοῖς ζῶσιν, ὅσα τέλεια
[2, 4]	τί ἐστιν, εἶθ' οὕτως περὶ	τῶν	ἐχομένων καὶ περὶ τῶν ἄλλων
[2, 3]	δ' ἐπὶ τοσοῦτον εἰρήσθω, ὅτι	τῶν	ζώντων τοῖς ἔχουσιν ἁφὴν καὶ
[2, 2]	εἰρημένων. Ἔτι δ' ἐνίοις μὲν	τῶν	ζῴων ἅπανθ' ὑπάρχει ταῦτα, τισὶ
[2, 2]	μόνον (τοῦτο δὲ ποιεῖ διαφορὰν	τῶν	ζῴων) διὰ τίνα δ' αἰτίαν,
[2, 7]	φαίνεται γὰρ καὶ τὰ ἔνυδρα	τῶν	ζῴων ἔχειν αἴσθησιν ὀσμῆς. Ἀλλ'
[2, 9]	γὰρ ταῖς ἄλλαις λείπεται πολλῶν	τῶν	ζῴων, κατὰ δὲ τὴν ἁφὴν
[2, 8]	φωνὴ ταῦτ' ἔχει. Πολλὰ δὲ	τῶν	ζῴων οὐκ ἔχουσι φωνήν, οἷον
[2, 3]	τῶν ἄλλων ὑπάρχει· πολλὰ γὰρ	τῶν	ζῴων οὔτ' ὄψιν οὔτ' ἀκοὴν
[2, 4]	τῆς ψυχῆς ὄργανα, καθάπερ τὰ	τῶν	ζῴων, οὕτω καὶ τὰ τῶν
[2, 4]	παντί, ἀλλ' ὡς ἡ κεφαλὴ	τῶν	ζῴων, οὕτως αἱ ῥίζαι τῶν
[2, 9]	ἀκριβοῖ· διὸ καὶ φρονιμώτατόν ἐστι	τῶν	ζῴων. Σημεῖον δὲ τὸ καὶ
[2, 9]	δὲ καὶ φθειρόμενα φαίνεται ὑπὸ	τῶν	ἰσχυρῶν ὀσμῶν ὑφ' ὧνπερ ἄνθρωπος,
[2, 5]	αὐτὴν αἰτίαν, ὅτι τὰ αἰσθητὰ	τῶν	καθ' ἕκαστα καὶ τῶν ἔξωθεν
[2, 5]	τῶν αἰσθητῶν. Αἴτιον δ' ὅτι	τῶν	καθ' ἕκαστον ἡ κατ' ἐνέργειαν
[2, 1]	ἡ ψυχή· οὐ γάρ ἐστι	τῶν	καθ' ὑποκειμένου τὸ σῶμα, μᾶλλον
[2, 5]	ἐνέργειαν αἴσθησις, ἡ δ' ἐπιστήμη	τῶν	καθόλου· ταῦτα δ' ἐν αὐτῇ
[2, 8]	τοῦτον ὅνπερ τὰ ἀφαλλόμενα ἀπὸ	τῶν	λείων, ὅταν τις κρούσῃ. Οὐ
[2, 8]	χαλκοῦ ἢ καί τινος ἄλλου	τῶν	λείων, ὥστε σκιὰν ποιεῖν, ᾗ
[2, 1]	ἑαυτῷ. Θεωρεῖν δὲ καὶ ἐπὶ	τῶν	μερῶν δεῖ τὸ λεχθέν. Εἰ
[2, 1]	ἄδηλον· ἐνίων γὰρ ἡ ἐντελέχεια	τῶν	μερῶν ἐστὶν αὐτῶν. Οὐ μὴν
[2, 2]	διατεμνομένοις· καὶ γὰρ αἴσθησιν ἑκάτερον	τῶν	μερῶν ἔχει καὶ κίνησιν τὴν
[2, 3]	ἐφ' ἑτέρων, ὃς οὐδενὸς ἔσται	τῶν	ὄντων ἴδιος λόγος, οὐδὲ κατὰ
[2, 1]	Λέγομεν δὴ γένος ἕν τι	τῶν	ὄντων τὴν οὐσίαν, ταύτης δὲ
[2, 11]	μέσου. Ἀλλὰ διαφέρει τὸ ἁπτὸν	τῶν	ὁρατῶν καὶ τῶν ψοφητικῶν, ὅτι
[2, 1]	τοιῳδὶ σώματι, καθάπερ εἴ τι	τῶν	ὀργάνων φυσικὸν ἦν σῶμα, οἷον
[2, 2]	δ' ὥσπερ συμπεράσμαθ' οἱ λόγοι	τῶν	ὅρων εἰσίν· οἷον τί ἐστιν
[2, 2]	λόγον δηλοῦν, ὥσπερ οἱ πλεῖστοι	τῶν	ὅρων λέγουσιν, ἀλλὰ καὶ τὴν
[2, 9]	ἄνθρωπος ὀσμᾶται, καὶ οὐθενὸς αἰσθάνεται	τῶν	ὀσφραντῶν ἄνευ τοῦ λυπηροῦ ἢ
[2, 7]	Ἀλλ' ὁ μὲν ἄνθρωπος, καὶ	τῶν	πεζῶν ὅσα ἀναπνεῖ, ἀδυνατεῖ ὀσμᾶσθαι
[2, 2]	τῷ πάσχοντι καὶ διατιθεμένῳ ἡ	τῶν	ποιητικῶν ὑπάρχειν ἐνέργεια) ἡ ψυχὴ
[2, 9]	ἀποκαλύπτεται, διευρυνομένων τῶν φλεβίων καὶ	τῶν	πόρων. Καὶ διὰ τοῦτο τὰ
[2, 9]	εἴληφε τὰ ὀνόματα καθ' ὁμοιότητα	τῶν	πραγμάτων, ἡ μὲν γλυκεῖα κρόκου
[2, 1]	~(Τὰ μὲν δὴ ὑπὸ	τῶν	πρότερον παραδεδομένα περὶ ψυχῆς εἰρήσθω·
[2, 9]	ὥσπερ τὰ ὄμματα πρὸς τὰ	τῶν	σκληροφθάλμων- τὰ μὲν γὰρ ἔχει
[2, 7]	ἀὴρ καὶ ὕδωρ καὶ πολλὰ	τῶν	στερεῶν· οὐ γὰρ ᾗ ὕδωρ
[2, 11]	εἰρήκαμεν πρότερον ἐν τοῖς περὶ	τῶν	στοιχείων. Τὸ δὲ αἰσθητήριον αὐτῶν
[2, 4]	φαίνεται μόνον τῶν σωμάτων {ἢ	τῶν	στοιχείων} τρεφόμενον καὶ αὐξόμενον, διὸ
[2, 3]	δυνάμει τὸ πρότερον ἐπί τε	τῶν	σχημάτων καὶ ἐπὶ τῶν ἐμψύχων,
[2, 3]	(Παραπλησίως δ' ἔχει τῷ περὶ	τῶν	σχημάτων καὶ τὰ κατὰ ψυχήν·
[2, 3]	Γένοιτο δ' ἂν καὶ ἐπὶ	τῶν	σχημάτων λόγος κοινός, ὃς ἐφαρμόσει
[2, 4]	καὶ γὰρ αὐτὸ φαίνεται μόνον	τῶν	σωμάτων {ἢ τῶν στοιχείων} τρεφόμενον
[2, 9]	οἷον ἀσφάλτου καὶ θείου καὶ	τῶν	τοιούτων. Ὀσφραίνεσθαι μὲν οὖν ἀναγκαῖον,
[2, 9]	ἡ δὲ δριμεῖα θύμου καὶ	τῶν	τοιούτων· τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον
[2, 8]	φορᾶς. Ὥσπερ δ' εἴπομεν, οὐ	τῶν	τυχόντων πληγὴ ὁ ψόφος· οὐθένα
[2, 11]	καὶ μαλακοῦ, οὐκ αἰσθανόμεθα, ἀλλὰ	τῶν	ὑπερβολῶν, ὡς τῆς αἰσθήσεως οἷον
[2, 4]	συνεχείᾳ, διὰ τὸ μηδὲν ἐνδέχεσθαι	τῶν	φθαρτῶν ταὐτὸ καὶ ἓν ἀριθμῷ
[2, 3]	οἷς μὲν γὰρ ὑπάρχει λογισμὸς	τῶν	φθαρτῶν, τούτοις καὶ τὰ λοιπὰ
[2, 9]	ἐπικάλυμμα, ὃ ἀναπνεόντων ἀποκαλύπτεται, διευρυνομένων	τῶν	φλεβίων καὶ τῶν πόρων. Καὶ
[2, 2]	τοῖς θνητοῖς. Φανερὸν δ' ἐπὶ	τῶν	φυομένων· οὐδεμία γὰρ αὐτοῖς ὑπάρχει
[2, 4]	τῶν ζῴων, οὕτως αἱ ῥίζαι	τῶν	φυτῶν, εἰ χρὴ τὰ ὄργανα
[2, 2]	ἀπορίαν ἔχει. Ὥσπερ γὰρ ἐπὶ	τῶν	φυτῶν ἔνια διαιρούμενα φαίνεται ζῶντα
[2, 1]	ὀργανικόν. (Ὄργανα δὲ καὶ τὰ	τῶν	φυτῶν μέρη, ἀλλὰ παντελῶς ἁπλᾶ,
[2, 4]	τῶν ζῴων, οὕτω καὶ τὰ	τῶν	φυτῶν, ὡς ἕνεκα τῆς ψυχῆς
[2, 12]	καὶ ὁ τόνος κρουομένων σφόδρα	τῶν	χορδῶν) καὶ διὰ τί ποτε
[2, 9]	δ' οὕτω καὶ τὰ σκληρόφθαλμα	τῶν	χρωμάτων αἰσθάνεσθαι, καὶ μὴ διαδήλους
[2, 10]	τῶν χυμῶν, ὥσπερ καὶ ἐπὶ	τῶν	χρωμάτων, ἁπλᾶ μὲν τἀναντία, τὸ
[2, 9]	διαδήλους αὐτοῖς εἶναι τὰς διαφορὰς	τῶν	χρωμάτων πλὴν τῷ φοβερῷ καὶ
[2, 9]	γεῦσιν, καὶ ὁμοίως τὰ εἴδη	τῶν	χυμῶν τοῖς τῆς ὀσμῆς, ἀλλ'
[2, 10]	ὑγρότητος αἰσθάνεσθαι. Τὰ δ' εἴδη	τῶν	χυμῶν, ὥσπερ καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 11]	τὸ ἁπτὸν τῶν ὁρατῶν καὶ	τῶν	ψοφητικῶν, ὅτι ἐκείνων μὲν αἰσθανόμεθα
[2, 8]	καὶ σείεσθαι. Αἱ δὲ διαφοραὶ	τῶν	ψοφούντων ἐν τῷ κατ' ἐνέργειαν