Livre, Pages |
[2, 4] |
ζῷον,
φυτὸν
δὲ
φυτόν,
ἵνα
|
τοῦ |
ἀεὶ
καὶ
τοῦ
θείου
μετέχωσιν |
[2, 4] |
ᾧ)
Ἐπεὶ
οὖν
κοινωνεῖν
ἀδυνατεῖ
|
τοῦ |
ἀεὶ
καὶ
τοῦ
θείου
τῇ |
[2, 8] |
κίνησιν
τοῦ
ῥαπίζοντος
τὴν
θρύψιν
|
τοῦ |
ἀέρος,
ὥσπερ
ἂν
εἰ
σωρὸν |
[2, 11] |
ὥσπερ
ἐκείνων
ἕκαστον.
Αὐτοῦ
δὲ
|
τοῦ |
αἰσθητηρίου
ἁπτομένου
οὔτ'
ἐκεῖ
οὔτ' |
[2, 9] |
ἡδέος,
ὡς
οὐκ
ὄντος
ἀκριβοῦς
|
τοῦ |
αἰσθητηρίου.
Εὔλογον
δ'
οὕτω
καὶ |
[2, 12] |
αἰσθητήρια
(ἐὰν
γὰρ
ᾖ
ἰσχυροτέρα
|
τοῦ |
αἰσθητηρίου
ἡ
κίνησις,
λύεται
ὁ |
[2, 7] |
ἐστιν·
οὐθὲν
γὰρ
αὐτῶν
ἁπτόμενον
|
τοῦ |
αἰσθητηρίου
ποιεῖ
τὴν
αἴσθησιν,
ἀλλ' |
[2, 7] |
ἀδύνατόν
ἐστιν.
Πάσχοντος
γάρ
τι
|
τοῦ |
αἰσθητικοῦ
γίνεται
τὸ
ὁρᾶν·
ὑπ' |
[2, 6] |
οὐδὲν
πάσχει
ᾗ
τοιοῦτον
ὑπὸ
|
τοῦ |
αἰσθητοῦ.
Τῶν
δὲ
καθ'
αὑτὰ |
[2, 8] |
δὲ
κενὸν
ὀρθῶς
λέγεται
κύριον
|
τοῦ |
ἀκούειν.
Δοκεῖ
γὰρ
εἶναι
κενὸν |
[2, 8] |
{ὅταν
κάμῃ}
Ἀλλ'
οὐ
σημεῖον
|
τοῦ |
ἀκούειν
ἢ
μὴ
τὸ
ἠχεῖν |
[2, 9] |
ἑκάστη
τῶν
αἰσθήσεων,
ἡ
μὲν
|
τοῦ |
ἀκουστοῦ
καὶ
ἀνηκούστου,
ἡ
δὲ |
[2, 9] |
κοινὸν
πάντων,
ἀλλὰ
τὸ
ἄνευ
|
τοῦ |
ἀναπνεῖν
μὴ
αἰσθάνεσθαι
ἴδιον
ἐπὶ |
[2, 8] |
τὸν
ἀέρα.
Ὥστε
ἡ
πληγὴ
|
τοῦ |
ἀναπνεομένου
ἀέρος
ὑπὸ
τῆς
ἐν |
[2, 8] |
ἐστὶν
ἡ
φωνή)
καὶ
οὐ
|
τοῦ |
ἀναπνεομένου
ἀέρος
ὥσπερ
ἡ
βήξ, |
[2, 5] |
πάσχει,
ἔστι
δὲ
ὡς
ὑπὸ
|
τοῦ |
ἀνομοίου,
καθάπερ
εἴπομεν·
πάσχει
μὲν |
[2, 10] |
ἐστὶ
τοῦ
τε
ὁρατοῦ
καὶ
|
τοῦ |
ἀοράτου
(τὸ
γὰρ
σκότος
ἀόρατον, |
[2, 11] |
ἐπιτιθεμένων
αἰσθάνεται·
ὥστε
τὸ
μεταξὺ
|
τοῦ |
ἁπτικοῦ
ἡ
σάρξ.
Ἁπταὶ
μὲν |
[2, 11] |
καὶ
τί
τὸ
αἰσθητήριον
τὸ
|
τοῦ |
ἁπτικοῦ,
πότερον
ἡ
σὰρξ
καὶ |
[2, 11] |
τὸ
σῶμα
εἶναι
τὸ
μεταξὺ
|
τοῦ |
ἁπτικοῦ
προσπεφυκός,
δι'
οὗ
γίνονται |
[2, 3] |
φυτοῖς.
Πάλιν
δ'
ἄνευ
μὲν
|
τοῦ |
ἁπτικοῦ
τῶν
ἄλλων
αἰσθήσεων
οὐδεμία |
[2, 11] |
καὶ
δῆλον
ὅτι
ἐντὸς
τὸ
|
τοῦ |
ἁπτοῦ
αἰσθητικόν.
Οὕτω
γὰρ
ἂν |
[2, 11] |
ἀντικειμένων,
οὕτω
καὶ
ἡ
ἁφὴ
|
τοῦ |
ἁπτοῦ
καὶ
ἀνάπτου·
ἄναπτον
δ' |
[2, 11] |
ποιητικὸν
ἐντελεχείᾳ
αὐτοῦ.
~(Περὶ
δὲ
|
τοῦ |
ἁπτοῦ
καὶ
περὶ
ἁφῆς
ὁ |
[2, 4] |
ἡ
ψυχή,
καὶ
τὸ
αἴτιον
|
τοῦ |
αὐξάνεσθαι
καὶ
τρέφεσθαι.
Δοκεῖ
δέ |
[2, 1] |
προτέρα
δὲ
τῇ
γενέσει
ἐπὶ
|
τοῦ |
αὐτοῦ
ἡ
ἐπιστήμη.
Διὸ
ἡ |
[2, 5] |
ἐνεργείᾳ.
Πρῶτον
μὲν
οὖν
ὡς
|
τοῦ |
αὐτοῦ
ὄντος
τοῦ
πάσχειν
καὶ |
[2, 2] |
τῆς
σκέψεως,
διωρίσθαι
τὸ
ἔμψυχον
|
τοῦ |
ἀψύχου
τῷ
ζῆν.
Πλεοναχῶς
δὲ |
[2, 3] |
οἷς
δὲ
ταῦτα,
καὶ
ἐπιθυμία·
|
τοῦ |
γὰρ
ἡδέος
ὄρεξις
αὕτη.
Ἔτι |
[2, 5] |
μὲν
πρώτη
μεταβολὴ
γίνεται
ὑπὸ
|
τοῦ |
γεννῶντος,
ὅταν
δὲ
γεννηθῇ,
ἔχει |
[2, 10] |
γάρ
τι
ἡ
γεῦσις
ὑπὸ
|
τοῦ |
γευστοῦ,
ᾗ
γευστόν.
Ἀναγκαῖον
ἄρα |
[2, 10] |
οὕτω
δὴ
καὶ
ἡ
γεῦσις
|
τοῦ |
γευστοῦ
τε
καὶ
ἀγεύστου,
τοῦτο |
[2, 10] |
ὕδατι
ἦμεν,
ᾐσθανόμεθ'
ἂν
ἐμβληθέντος
|
τοῦ |
γλυκέος,
οὐκ
ἦν
δ'
ἂν |
[2, 3] |
θρεπτικοῦ
τὸ
αἰσθητικὸν
οὐκ
ἔστιν·
|
τοῦ |
δ'
αἰσθητικοῦ
χωρίζεται
τὸ
θρεπτικὸν |
[2, 12] |
τῆς
ὕλης,
οἷον
ὁ
κηρὸς
|
τοῦ |
δακτυλίου
ἄνευ
τοῦ
σιδήρου
καὶ |
[2, 8] |
τὸ
τάχος
ἡ
κίνησις
τοιαύτη,
|
τοῦ |
δὲ
διὰ
βραδυτῆτα,
καὶ
ἔοικεν |
[2, 10] |
φαύλη
καὶ
φθαρτική
{τῆς
γεύσεως}
|
τοῦ |
δὲ
κατὰ
φύσιν)
ἔστι
δὲ |
[2, 10] |
δὲ
τοῦ
μὲν
τὸ
λιπαρόν,
|
τοῦ |
δὲ
τὸ
ἁλμυρόν·
μεταξὺ
δὲ |
[2, 5] |
εἴποιμεν
τὸν
παῖδα
δύνασθαι
στρατηγεῖν,
|
τοῦ |
δὲ
ὡς
τὸν
ἐν
ἡλικίᾳ |
[2, 2] |
καὶ
λόγος
καὶ
οἷον
ἐνέργεια
|
τοῦ |
δεκτικοῦ,
ἡ
μὲν
τοῦ
ἐπιστημονικοῦ, |
[2, 7] |
δέ
ἐστιν
ἡ
τούτου
ἐνέργεια,
|
τοῦ |
διαφανοῦς
ᾗ
διαφανές.
Δυνάμει
δέ, |
[2, 7] |
δὲ
φῶς
οἷον
χρῶμά
ἐστι
|
τοῦ |
διαφανοῦς,
ὅταν
ᾖ
ἐντελεχείᾳ
διαφανὲς |
[2, 7] |
ἐνέργειαν
διαφανοῦς)
ἡ
δ'
ἐντελέχεια
|
τοῦ |
διαφανοῦς
φῶς
ἐστιν.
Σημεῖον
δὲ |
[2, 2] |
ἕτερον,
εἴπερ
καὶ
τὸ
αἰσθάνεσθαι
|
τοῦ |
δοξάζειν,
ὁμοίως
δὲ
καὶ
τῶν |
[2, 5] |
τοσοῦτον,
ὅτι
οὐχ
ἁπλοῦ
ὄντος
|
τοῦ |
δυνάμει
λεγομένου,
ἀλλὰ
τοῦ
μὲν |
[2, 5] |
μᾶλλον
ὑπὸ
τοῦ
ἐντελεχείᾳ
ὄντος
|
τοῦ |
δυνάμει
ὄντος
καὶ
ὁμοίου
οὕτως |
[2, 4] |
ἀρχὴ
τούτου
ἡ
ψυχή.
Ἔτι
|
τοῦ |
δυνάμει
ὄντος
λόγος
ἡ
ἐντελέχεια. |
[2, 8] |
ἔστι
γὰρ
ὁ
ψόφος
κίνησις
|
τοῦ |
δυναμένου
κινεῖσθαι
τὸν
τρόπον
τοῦτον |
[2, 2] |
ἐντελέχειά
τίς
ἐστι
καὶ
λόγος
|
τοῦ |
δύναμιν
ἔχοντος
εἶναι
τοιούτου,
φανερὸν |
[2, 7] |
ἐν
ἑαυτῷ
ἔχει
τὸ
αἴτιον
|
τοῦ |
εἶναι
ὁρατόν.
Πᾶν
δὲ
χρῶμα |
[2, 4] |
οὐσία,
δῆλον·
τὸ
γὰρ
αἴτιον
|
τοῦ |
εἶναι
πᾶσιν
ἡ
οὐσία,
τὸ |
[2, 5] |
τὸ
μὲν
φθορά
τις
ὑπὸ
|
τοῦ |
ἐναντίου,
τὸ
δὲ
σωτηρία
μᾶλλον |
[2, 5] |
πάσχειν
καὶ
τοῦ
κινεῖσθαι
καὶ
|
τοῦ |
ἐνεργεῖν
λέγωμεν·
καὶ
γὰρ
ἔστιν |
[2, 5] |
μανθάνον
καὶ
λαμβάνον
ἐπιστήμην
ὑπὸ
|
τοῦ |
ἐντελεχείᾳ
ὄντος
καὶ
διδασκαλικοῦ
ἤτοι |
[2, 5] |
τὸ
δὲ
σωτηρία
μᾶλλον
ὑπὸ
|
τοῦ |
ἐντελεχείᾳ
ὄντος
τοῦ
δυνάμει
ὄντος |
[2, 5] |
ἂν
ἑαυτό,
καὶ
οὐθὲν
ἐδεῖτο
|
τοῦ |
ἐντελεχείᾳ
πυρὸς
ὄντος.
Ἐπειδὴ
δὲ |
[2, 8] |
τὸ
ἐν
ἀέρι
εἶναι,
κινουμένου
|
τοῦ |
ἔξω
ὁ
εἴσω
κινεῖται.
Διόπερ |
[2, 2] |
ἐνέργεια
τοῦ
δεκτικοῦ,
ἡ
μὲν
|
τοῦ |
ἐπιστημονικοῦ,
ἡ
δὲ
τοῦ
ὑγιαστοῦ |
[2, 8] |
ὑπάρχει)
ἡ
δ'
ἑρμηνεία
ἕνεκα
|
τοῦ |
εὖ,
οὕτω
καὶ
τῷ
πνεύματι |
[2, 5] |
μεταβαλὼν
ἕξεως,
ὁ
δ'
ἐκ
|
τοῦ |
ἔχειν
τὴν
ἀριθμητικὴν
(ἢ
τὴν |
[2, 12] |
καὶ
ἡ
αἴσθησις
ἑκάστου
ὑπὸ
|
τοῦ |
ἔχοντος
χρῶμα
ἢ
χυμὸν
ἢ |
[2, 2] |
ἀψύχου
τῷ
ζῆν.
Πλεοναχῶς
δὲ
|
τοῦ |
ζῆν
λεγομένου,
κἂν
ἕν
τι |
[2, 4] |
ἕν.
Ἔστι
δὲ
ἡ
ψυχὴ
|
τοῦ |
ζῶντος
σώματος
αἰτία
καὶ
ἀρχή. |
[2, 1] |
τὸ
ἐπὶ
μέρους
ἐφ'
ὅλου
|
τοῦ |
ζῶντος
σώματος·
ἀνάλογον
γὰρ
ἔχει |
[2, 9] |
ὀσφραντῶν
ἄνευ
τοῦ
λυπηροῦ
ἢ
|
τοῦ |
ἡδέος,
ὡς
οὐκ
ὄντος
ἀκριβοῦς |
[2, 8] |
πάντῃ
φῶς,
ἀλλὰ
σκότος
ἔξω
|
τοῦ |
ἡλιουμένου)
ἀλλ'
οὐχ
οὕτως
ἀνακλᾶται |
[2, 4] |
φυτόν,
ἵνα
τοῦ
ἀεὶ
καὶ
|
τοῦ |
θείου
μετέχωσιν
ᾗ
δύνανται·
πάντα |
[2, 4] |
κοινωνεῖν
ἀδυνατεῖ
τοῦ
ἀεὶ
καὶ
|
τοῦ |
θείου
τῇ
συνεχείᾳ,
διὰ
τὸ |
[2, 3] |
ταύτῃ
μόνῃ
ζῶσιν.
Περὶ
δὲ
|
τοῦ |
θεωρητικοῦ
νοῦ
ἕτερος
λόγος.
Ὅτι |
[2, 3] |
ἔχουσι,
σκεπτέον.
Άνευ
μὲν
γὰρ
|
τοῦ |
θρεπτικοῦ
τὸ
αἰσθητικὸν
οὐκ
ἔστιν· |
[2, 7] |
τοῦτο
δ'
ἐστὶ
τὸ
ἐπὶ
|
τοῦ |
καθ'
αὑτὸ
ὁρατοῦ·
καθ'
αὑτὸ |
[2, 7] |
χρώματι
εἶναι,
τὸ
κινητικῷ
εἶναι
|
τοῦ |
κατ'
ἐνέργειαν
διαφανοῦς)
ἡ
δ' |
[2, 7] |
Πᾶν
δὲ
χρῶμα
κινητικόν
ἐστι
|
τοῦ |
κατ'
ἐνέργειαν
διαφανοῦς,
καὶ
τοῦτ' |
[2, 5] |
καίεται
αὐτὸ
καθ'
αὑτὸ
ἄνευ
|
τοῦ |
καυστικοῦ·
ἔκαιε
γὰρ
ἂν
ἑαυτό, |
[2, 5] |
αὐτοῦ
ὄντος
τοῦ
πάσχειν
καὶ
|
τοῦ |
κινεῖσθαι
καὶ
τοῦ
ἐνεργεῖν
λέγωμεν· |
[2, 8] |
μετὰ
τὴν
πρώτην,
ἀδυνατοῦντος
ἐξελθεῖν
|
τοῦ |
κινηθέντος.
Ἔτι
ἀκούεται
ἐν
ἀέρι, |
[2, 10] |
μεγάλου
ψόφου
καθάπερ
ἡ
ὄψις
|
τοῦ |
λαμπροῦ
(ὥσπερ
γὰρ
ὁ
μικρὸς |
[2, 8] |
τὸ
ἐπίπεδον·
ἓν
γὰρ
τὸ
|
τοῦ |
λείου
ἐπίπεδον.
Ψοφητικὸν
μὲν
οὖν |
[2, 10] |
τοῦτο
ἡ
ὄψις)
ἔτι
τε
|
τοῦ |
λίαν
λαμπροῦ
(καὶ
γὰρ
τοῦτο |
[2, 7] |
γάρ
ἐστι
καὶ
παρὰ
τὴν
|
τοῦ |
λόγου
ἐνάργειαν
καὶ
παρὰ
τὰ |
[2, 9] |
οὐθενὸς
αἰσθάνεται
τῶν
ὀσφραντῶν
ἄνευ
|
τοῦ |
λυπηροῦ
ἢ
τοῦ
ἡδέος,
ὡς |
[2, 8] |
δὲ
βαρὺ
βραδύ,
ἀλλὰ
γίνεται
|
τοῦ |
μὲν
διὰ
τὸ
τάχος
ἡ |
[2, 5] |
τῷ
θεωρεῖν·
διαφέρει
δέ,
ὅτι
|
τοῦ |
μὲν
τὰ
ποιητικὰ
τῆς
ἐνεργείας |
[2, 10] |
καὶ
τὸ
πικρόν,
ἐχόμενα
δὲ
|
τοῦ |
μὲν
τὸ
λιπαρόν,
τοῦ
δὲ |
[2, 10] |
(γεῦσις
γάρ
τις
ἀμφοτέρου·
ἀλλὰ
|
τοῦ |
μὲν
φαύλη
καὶ
φθαρτική
{τῆς |
[2, 5] |
ὄντος
τοῦ
δυνάμει
λεγομένου,
ἀλλὰ
|
τοῦ |
μὲν
ὥσπερ
ἂν
εἴποιμεν
τὸν |
[2, 11] |
ἐπεὶ
αἰσθανόμεθά
γε
πάντων
διὰ
|
τοῦ |
μέσου,
ἀλλ'
ἐπὶ
τούτων
λανθάνει. |
[2, 11] |
τῶν
δὲ
ἁπτῶν
οὐχ
ὑπὸ
|
τοῦ |
μεταξὺ
ἀλλ'
ἅμα
τῷ
μεταξύ, |
[2, 10] |
ἂν
ἡ
αἴσθησις
ἡμῖν
διὰ
|
τοῦ |
μεταξύ,
ἀλλὰ
τῷ
μιχθῆναι
τῷ |
[2, 10] |
τοῦ
μὴ
εἶναι
αἰσθητὸν
διὰ
|
τοῦ |
μεταξὺ
ἀλλοτρίου
ὄντος
σώματος·
οὐδὲ |
[2, 9] |
δὲ
καὶ
ἡ
ὄσφρησις
διὰ
|
τοῦ |
μεταξύ,
οἷον
ἀέρος
ἢ
ὕδατος· |
[2, 7] |
χρώματος
ἀδύνατον·
λείπεται
δὴ
ὑπὸ
|
τοῦ |
μεταξύ,
ὥστ'
ἀναγκαῖόν
τι
εἶναι |
[2, 10] |
ἁπτόν
τι·
καὶ
τοῦτ'
αἴτιον
|
τοῦ |
μὴ
εἶναι
αἰσθητὸν
διὰ
τοῦ |
[2, 9] |
οὔτ'
ἐγγύθεν,
οὐδ'
ἂν
ἐπὶ
|
τοῦ |
μυκτῆρος
ἐντὸς
τεθῇ·
καὶ
τὸ |
[2, 2] |
ἀνάγκης
καὶ
ἐπιθυμία.
Περὶ
δὲ
|
τοῦ |
νοῦ
καὶ
τῆς
θεωρητικῆς
δυνάμεως |
[2, 9] |
ἀδύνατον.
Ἔστι
δ'
ἡ
ὀσμὴ
|
τοῦ |
ξηροῦ
(ὥσπερ
ὁ
χυμὸς
τοῦ |
[2, 11] |
τις
σῶμά
τι
λευκὸν
ἐπὶ
|
τοῦ |
ὄμματος
θείη
τὸ
ἔσχατον.
ἷΗ |
[2, 5] |
Διὸ
ἔστι
μὲν
ὡς
ὑπὸ
|
τοῦ |
ὁμοίου
πάσχει,
ἔστι
δὲ
ὡς |
[2, 5] |
τινες
καὶ
τὸ
ὅμοιον
ὑπὸ
|
τοῦ |
ὁμοίου
πάσχειν.
Τοῦτο
δὲ
πῶς |
[2, 4] |
ἀπαθοῦς
ὄντος
τοῦ
ὁμοίου
ὑπὸ
|
τοῦ |
ὁμοίου,
τὴν
δὲ
τροφὴν
δεῖν |
[2, 4] |
τῷ
ἐναντίῳ,
ὡς
ἀπαθοῦς
ὄντος
|
τοῦ |
ὁμοίου
ὑπὸ
τοῦ
ὁμοίου,
τὴν |
[2, 11] |
ἐκεῖνο
ποιεῖ,
δυνάμει
ὄν.
Διὸ
|
τοῦ |
ὁμοίως
θερμοῦ
καὶ
ψυχροῦ,
ἢ |
[2, 9] |
ἀκουστοῦ
καὶ
ἀνηκούστου,
ἡ
δὲ
|
τοῦ |
ὁρατοῦ
καὶ
ἀοράτου,
καὶ
ἡ |
[2, 1] |
ἡ
ὄψις
καὶ
ἡ
δύναμις
|
τοῦ |
ὀργάνου,
ἡ
ψυχή·
τὸ
δὲ |
[2, 7] |
ὁρᾶν·
ὑπ'
αὐτοῦ
μὲν
οὖν
|
τοῦ |
ὁρωμένου
χρώματος
ἀδύνατον·
λείπεται
δὴ |
[2, 9] |
τῆς
ὀσμῆς
αἰσθάνεται·
ἡ
γὰρ
|
τοῦ |
ὀσφραντοῦ
αἴσθησις
καὶ
δυσώδους
καὶ |
[2, 9] |
καὶ
ἀοράτου,
καὶ
ἡ
ὄσφρησις
|
τοῦ |
ὀσφραντοῦ
καὶ
ἀνοσφράντου.
Ἀνόσφραντον
δὲ |
[2, 5] |
οὖν
ὡς
τοῦ
αὐτοῦ
ὄντος
|
τοῦ |
πάσχειν
καὶ
τοῦ
κινεῖσθαι
καὶ |
[2, 7] |
ποτὲ
μεταξὺ
τῆς
γῆς
καὶ
|
τοῦ |
περιέχοντος,
ἡμᾶς
δὲ
λανθάνοντος·
τοῦτο |
[2, 5] |
ἐν
τοῖς
καθόλου
λόγοις
περὶ
|
τοῦ |
ποιεῖν
καὶ
πάσχειν.
Ἔχει
δ' |
[2, 5] |
δὲ
πάσχει
καὶ
κινεῖται
ὑπὸ
|
τοῦ |
ποιητικοῦ
καὶ
ἐνεργείᾳ
ὄντος.
Διὸ |
[2, 10] |
μιχθῆναι
τῷ
ὑγρῷ,
καθάπερ
ἐπὶ
|
τοῦ |
ποτοῦ.
Τὸ
δὲ
χρῶμα
οὐχ |
[2, 2] |
ἐστὶν
ὁ
τετραγωνισμὸς
μέσης
εὕρεσις
|
τοῦ |
πράγματος
λέγει
τὸ
αἴτιον.
Λέγομεν |
[2, 10] |
ὑγράν·
αὕτη
γὰρ
ἁφῇ
γίνεται
|
τοῦ |
πρώτου
ὑγροῦ,
ὥσπερ
ὅταν
προγευματίσας |
[2, 4] |
ἡ
ψυχή·
ἡ
μὲν
γὰρ
|
τοῦ |
πυρὸς
αὔξησις
εἰς
ἄπειρον,
ἕως |
[2, 4] |
τρέφεσθαι.
Δοκεῖ
δέ
τισιν
ἡ
|
τοῦ |
πυρὸς
φύσις
ἁπλῶς
αἰτία
τῆς |
[2, 8] |
δεῖ
γὰρ
φθάσαι
τὴν
κίνησιν
|
τοῦ |
ῥαπίζοντος
τὴν
θρύψιν
τοῦ
ἀέρος, |
[2, 12] |
ὁ
κηρὸς
τοῦ
δακτυλίου
ἄνευ
|
τοῦ |
σιδήρου
καὶ
τοῦ
χρυσοῦ
δέχεται |
[2, 10] |
τοῦτο
ἀόρατον,
ἄλλον
δὲ
τρόπον
|
τοῦ |
σκότους)
ὁμοίως
δὲ
καὶ
ἡ |
[2, 2] |
Ὁ
δὲ
τοιοῦτος
ὅρος
λόγος
|
τοῦ |
συμπεράσματος·
ὁ
δὲ
λέγων
ὅτι |
[2, 11] |
αἴσθησις)
διὸ
τὸ
τοιοῦτον
μόριον
|
τοῦ |
σώματος
ἔοικεν
οὕτως
ἔχειν
ὥσπερ |
[2, 2] |
ὑγιείᾳ
τὸ
δὲ
μορίῳ
τινὶ
|
τοῦ |
σώματος
ἢ
καὶ
ὅλῳ,
τούτων |
[2, 1] |
οὐκ
ἔστιν
ἡ
ψυχὴ
χωριστὴ
|
τοῦ |
σώματος,
ἢ
μέρη
τινὰ
αὐτῆς, |
[2, 1] |
δὲ
ἄδηλον
εἰ
οὕτως
ἐντελέχεια
|
τοῦ |
σώματος
ἡ
ψυχὴ
ἢ>
ὥσπερ |
[2, 11] |
μὲν
οὖν
εἰσὶν
αἱ
διαφοραὶ
|
τοῦ |
σώματος
ᾗ
σῶμα·
λέγω
δὲ |
[2, 10] |
δὲ
καὶ
ἡ
ὄψις
ἐστὶ
|
τοῦ |
τε
ὁρατοῦ
καὶ
τοῦ
ἀοράτου |
[2, 4] |
ἡ
τροφή.
Ἐπεὶ
δὲ
ἀπὸ
|
τοῦ |
τέλους
ἅπαντα
προσαγορεύειν
δίκαιον,
τέλος |
[2, 4] |
τρέφηται)
καὶ
γενέσεως
ποιητικόν,
οὐ
|
τοῦ |
τρεφομένου,
ἀλλ'
οἷον
τὸ
τρεφόμενον· |
[2, 4] |
πάσχει
τι
ἡ
τροφὴ
ὑπὸ
|
τοῦ |
τρεφομένου,
ἀλλ'
οὐ
τοῦτο
ὑπὸ |
[2, 2] |
καὶ
ποίῳ,
καίπερ
οὐδὲ
φαινομένου
|
τοῦ |
τυχόντος
δέχεσθαι
τὸ
τυχόν.
Οὕτω |
[2, 2] |
μὲν
τοῦ
ἐπιστημονικοῦ,
ἡ
δὲ
|
τοῦ |
ὑγιαστοῦ
(δοκεῖ
γὰρ
ἐν
τῷ |
[2, 9] |
τοῦ
ξηροῦ
(ὥσπερ
ὁ
χυμὸς
|
τοῦ |
ὑγροῦ)
τὸ
δὲ
ὀσφραντικὸν
αἰσθητήριον |
[2, 2] |
ἐνδέχεσθαι
χωρίζεσθαι,
καθάπερ
τὸ
ἀΐδιον
|
τοῦ |
φθαρτοῦ.
Τὰ
δὲ
λοιπὰ
μόρια |
[2, 8] |
τοῦ
ψόφου
καθάπερ
καὶ
ἐπὶ
|
τοῦ |
φωτός·
καὶ
γὰρ
τὸ
φῶς |
[2, 7] |
ἄλλος
οὕτως
εἴρηκεν,
ὡς
φερομένου
|
τοῦ |
φωτὸς
καὶ
γιγνομένου
ποτὲ
μεταξὺ |
[2, 12] |
δακτυλίου
ἄνευ
τοῦ
σιδήρου
καὶ
|
τοῦ |
χρυσοῦ
δέχεται
τὸ
σημεῖον,
λαμβάνει |
[2, 11] |
καὶ
ἡ
ἄλλη
σὰρξ
ᾐσθάνετο
|
τοῦ |
χυμοῦ,
ἐδόκει
ἂν
ἡ
αὐτὴ |
[2, 8] |
σαφής,
ἐπεὶ
συμβαίνει
γε
ἐπὶ
|
τοῦ |
ψόφου
καθάπερ
καὶ
ἐπὶ
τοῦ |