Livre, Pages
[2, 5]	καὶ κυρίως ἐπιστάμενος τόδε τὸ	Α.	Ἀμφότεροι μὲν οὖν οἱ πρῶτοι,
[2, 5]	οἱ πρῶτοι, κατὰ δύναμιν ἐπιστήμονες	(α	ὄντες, ἐνεργείᾳ γίνονται ἐπιστήμονες, (ἀλλ'
[2, 4]	αὐτό. Ἐπεὶ δ' ἔστι τρία,	Α	τὸ τρεφόμενον καὶ ᾧ τρέφεται
[2, 6]	κυρίως ἐστὶν αἰσθητά, καὶ πρὸς	ἃ	ἡ οὐσία πέφυκεν ἑκάστης αἰσθήσεως.
[2, 9]	καὶ ὥσπερ ἔλυτρον τὰ βλέφαρα,	ἃ	μὴ κινήσας μηδ' ἀνασπάσας οὐχ
[2, 8]	ἀέρος ἑνὸς γενομένου διὰ τὸ	ἀγγεῖον	τὸ διορίσαν καὶ κωλῦσαν θρυφθῆναι,
[2, 5]	Τὸ μὲν οὖν εἰς ἐντελέχειαν	ἄγειν	ἐκ δυνάμει ὄντος {κατὰ} τὸ
[2, 9]	φαύλην. Ὁμοίως δὲ καὶ τὸ	ἄγευστον	λέγεται. Ἔστι δὲ καὶ ἡ
[2, 10]	γεῦσις τοῦ γευστοῦ τε καὶ	ἀγεύστου,	τοῦτο δὲ τὸ μικρὸν ἢ
[2, 1]	εἶναι σώματος ἐντελεχείας. Ἔτι δὲ	ἄδηλον	εἰ οὕτως ἐντελέχεια τοῦ σώματος
[2, 1]	αὐτῆς, εἰ μεριστὴ πέφυκεν, οὐκ	ἄδηλον·	ἐνίων γὰρ ἡ ἐντελέχεια τῶν
[2, 11]	δὲ τῆς ἁφῆς τοῦτο νῦν	ἄδηλον·	ἐξ ἀέρος μὲν γὰρ ἢ
[2, 3]	ὄρεξις ὑπάρχει. Περὶ δὲ φαντασίας	ἄδηλον,	ὕστερον δ' ἐπισκεπτέον. Ἐνίοις δὲ
[2, 7]	καὶ τῶν πεζῶν ὅσα ἀναπνεῖ,	ἀδυνατεῖ	ὀσμᾶσθαι μὴ ἀναπνέοντα. Ἡ δ'
[2, 4]	δὲ ᾧ) Ἐπεὶ οὖν κοινωνεῖν	ἀδυνατεῖ	τοῦ ἀεὶ καὶ τοῦ θείου
[2, 11]	ἔσχατα, εἰ δὲ τοῦτ' ἀληθές,	ἀδύνατον	ἅψασθαι ἄλλο ἄλλου ἐν ὕδατι,
[2, 9]	τὸ μὲν παρὰ τὸ ὅλως	ἀδύνατον	εἶναι> ἔχειν ὀσμήν, τὸ δὲ
[2, 9]	ἔχοι παρὰ τὰς λεγομένας. Ἀλλ'	ἀδύνατον,	εἴπερ τῆς ὀσμῆς αἰσθάνεται· ἡ
[2, 5]	Τοῦτο δὲ πῶς δυνατὸν ἢ	ἀδύνατον,	εἰρήκαμεν ἐν τοῖς καθόλου λόγοις
[2, 2]	δυνατόν, τὰ δ' ἄλλα τούτου	ἀδύνατον	ἐν τοῖς θνητοῖς. Φανερὸν δ'
[2, 8]	ἐστιν ἡ ποιοῦσα. Διὸ καὶ	ἀδύνατον	ἑνὸς ὄντος γενέσθαι ψόφον· ἕτερον
[2, 9]	δὲ ποιεῖν ἐν τῷ ὑγρῷ	ἀδύνατον.	Ἔστι δ' ἡ ὀσμὴ τοῦ
[2, 7]	τῷ οὐρανῷ εἴη· τοῦτο γὰρ	ἀδύνατόν	ἐστιν. Πάσχοντος γάρ τι τοῦ
[2, 7]	μὲν οὖν τοῦ ὁρωμένου χρώματος	ἀδύνατον·	λείπεται δὴ ὑπὸ τοῦ μεταξύ,
[2, 12]	ἄν τι ὑπ' ὀσμῆς τὸ	ἀδύνατον	ὀσφρανθῆναι, ἢ ὑπὸ χρώματος τὸ
[2, 11]	ἀέρος μὲν γὰρ ἢ ὕδατος	ἀδύνατον	συστῆναι τὸ ἔμψυχον σῶμα· δεῖ
[2, 10]	ὥσπερ καὶ ἐπ' ἄλλων τὸ	ἀδύνατον,	τὸ δ' ἐὰν πεφυκὸς μὴ
[2, 10]	μήτε ὑγρὸν εἶναι ἐντελεχείᾳ μήτε	ἀδύνατον	ὑγραίνεσθαι· πάσχει γάρ τι ἡ
[2, 8]	ποιεῖ πληγὰς μετὰ τὴν πρώτην,	ἀδυνατοῦντος	ἐξελθεῖν τοῦ κινηθέντος. Ἔτι ἀκούεται
[2, 12]	ἡ ὀσμὴ ποιεῖ· ὥστε τῶν	ἀδυνάτων	ὀσφρανθῆναι οὐθὲν οἷόν τε πάσχειν
[2, 8]	φωτός· καὶ γὰρ τὸ φῶς	ἀεὶ	ἀνακλᾶται (οὐδὲ γὰρ ἂν ἐγίνετο
[2, 3]	σχημάτων καὶ τὰ κατὰ ψυχήν·	ἀεὶ	γὰρ ἐν τῷ ἐφεξῆς ὑπάρχει
[2, 8]	τὸ οὖς ὥσπερ τὸ κέρας·	ἀεὶ	γὰρ οἰκείαν τινὰ κίνησιν ὁ
[2, 8]	ἀπωσθῇ, ὥσπερ σφαῖρα. Ἔοικε δ'	ἀεὶ	γίνεσθαι ἠχώ, ἀλλ' οὐ σαφής,
[2, 4]	φυτὸν δὲ φυτόν, ἵνα τοῦ	ἀεὶ	καὶ τοῦ θείου μετέχωσιν ᾗ
[2, 4]	Ἐπεὶ οὖν κοινωνεῖν ἀδυνατεῖ τοῦ	ἀεὶ	καὶ τοῦ θείου τῇ συνεχείᾳ,
[2, 8]	δ' ὁ κατ' ἐνέργειαν ψόφος	ἀεί	τινος πρός τι καὶ ἔν
[2, 2]	ἐπ' ἄμφω καὶ πάντῃ, ὅσα	ἀεὶ	τρέφεταί τε καὶ ζῇ διὰ
[2, 8]	τυπτόμενον ὁμαλὸν εἶναι, ὥστε τὸν	ἀέρα	ἀθροῦν ἀφάλλεσθαι καὶ σείεσθαι. Αἱ
[2, 8]	εἰσέρχεται πρὸς αὐτὸν τὸν συμφυῆ	ἀέρα·	ἀλλ' οὐδ' εἰς τὸ οὖς,
[2, 9]	τὸ ὄμμα, τοῖς δὲ τὸν	ἀέρα	δεχομένοις ἔχειν ἐπικάλυμμα, ὃ ἀναπνεόντων
[2, 8]	ἔχουσιν ὅτι οὐ δέχονται τὸν	ἀέρα	οὐδ' ἀναπνέουσιν. Δι' ἣν μὲν
[2, 8]	ἀκούομεν τῷ ἔχοντι ὡρισμένον τὸν	ἀέρα.	Πότερον δὲ ψοφεῖ τὸ τυπτόμενον
[2, 8]	ἀήρ· οὐ γὰρ πάντῃ ἔχει	ἀέρα	τὸ κινησόμενον μέρος καὶ ἔμψυχον†
[2, 8]	πρὸς ἄλληλα καὶ πρὸς τὸν	ἀέρα.	Τοῦτο δὲ γίνεται ὅταν ὑπομένῃ
[2, 8]	ταῦτα μόνα ὅσα δέχεται τὸν	ἀέρα.	Τῷ γὰρ ἤδη ἀναπνεομένῳ καταχρῆται
[2, 7]	κινεῖ τὸ διαφανές, οἷον τὸν	ἀέρα,	ὑπὸ τούτου δὲ συνεχοῦς ὄντος
[2, 8]	ἀναγκαῖον εἴσω ἀναπνεόμενον εἰσιέναι τὸν	ἀέρα.	Ὥστε ἡ πληγὴ τοῦ ἀναπνεομένου
[2, 11]	τῷ ὕδατι καὶ ἐν τῷ	ἀέρι·	δοκοῦμεν γὰρ νῦν αὐτῶν ἅπτεσθαι
[2, 8]	ἀήρ· διὰ δὲ τὸ ἐν	ἀέρι	εἶναι, κινουμένου τοῦ ἔξω ὁ
[2, 9]	ὥσπερ καὶ τὰ ἐν τῷ	ἀέρι·	καὶ γὰρ τούτων ἔνια πόρρωθεν
[2, 8]	τοῦ κινηθέντος. Ἔτι ἀκούεται ἐν	ἀέρι,	κἀν ὕδατι, ἀλλ' ἧττον, οὐκ
[2, 11]	δὲ τρόπον καὶ ἐν τῷ	ἀέρι	(ὁμοίως γὰρ ἔχει ὁ ἀὴρ
[2, 8]	ταχύ. Ἠχὼ δὲ γίνεται ὅταν,	ἀέρος	ἑνὸς γενομένου διὰ τὸ ἀγγεῖον
[2, 9]	ὄσφρησις διὰ τοῦ μεταξύ, οἷον	ἀέρος	ἢ ὕδατος· καὶ γὰρ τὰ
[2, 7]	κοινὸν γάρ τι πάθος ἐπ'	ἀέρος	καὶ ὕδατος ἔστιν, ὥσπερ τὸ
[2, 8]	ἰχθύες (καὶ τοῦτ' εὐλόγως, εἴπερ	ἀέρος	κίνησίς τίς ἐστιν ὁ ψόφος)
[2, 11]	ἁφῆς τοῦτο νῦν ἄδηλον· ἐξ	ἀέρος	μὲν γὰρ ἢ ὕδατος ἀδύνατον
[2, 8]	μὲν οὖν τὸ κινητικὸν ἑνὸς	ἀέρος	συνεχείᾳ μέχρις ἀκοῆς. Ἀκοῇ δὲ
[2, 8]	Ὥστε ἡ πληγὴ τοῦ ἀναπνεομένου	ἀέρος	ὑπὸ τῆς ἐν τούτοις τοῖς
[2, 8]	τοῦ ῥαπίζοντος τὴν θρύψιν τοῦ	ἀέρος,	ὥσπερ ἂν εἰ σωρὸν ἢ
[2, 8]	φωνή) καὶ οὐ τοῦ ἀναπνεομένου	ἀέρος	ὥσπερ ἡ βήξ, ἀλλὰ τούτῳ
[2, 8]	καὶ κωλῦσαν θρυφθῆναι, πάλιν ὁ	ἀὴρ	ἀπωσθῇ, ὥσπερ σφαῖρα. Ἔοικε δ'
[2, 8]	ἀκοῆς. Ἀκοῇ δὲ συμφυὴς ἔστιν>	ἀήρ·	διὰ δὲ τὸ ἐν ἀέρι
[2, 8]	Αὐτὸς μὲν δὴ ἄψοφον ὁ	ἀὴρ	διὰ τὸ εὔθρυπτον· ὅταν δὲ
[2, 7]	γὰρ ᾗ ὕδωρ οὐδ' ᾗ	ἀὴρ	διαφανές, ἀλλ' ὅτι ἔστι τις
[2, 11]	εἰ κύκλῳ ἡμῖν περιεπεφύκει ὁ	ἀήρ·	ἐδοκοῦμεν γὰρ ἂν ἑνί τινι
[2, 8]	ἔν τινι, τοῦτο δ' ἐστὶν	ἀήρ,	εὐλόγως ἂν φωνοίη ταῦτα μόνα
[2, 8]	γίνεται ὅταν ὑπομένῃ πληγεὶς ὁ	ἀὴρ	καὶ μὴ διαχυθῇ. Διὸ ἐὰν
[2, 11]	καὶ ἡ γλῶττα, ὡς ὁ	ἀὴρ	καὶ τὸ ὕδωρ πρὸς τὴν
[2, 11]	τῶν ἁπτῶν, οἷον πέπονθεν ὁ	ἀήρ,	καὶ τῶν ἁπτῶν αἱ ὑπερβολαί,
[2, 7]	ἀλλότριον χρῶμα. Τοιοῦτον δέ ἐστιν	ἀὴρ	καὶ ὕδωρ καὶ πολλὰ τῶν
[2, 8]	γὰρ οἰκείαν τινὰ κίνησιν ὁ	ἀὴρ	κινεῖται ὁ ἐν τοῖς ὠσίν,
[2, 12]	ἀλλ' ἐν οἷς ἐστίν, οἷον	ἀὴρ	ὁ μετὰ βροντῆς διίστησι τὸ
[2, 12]	ἀόριστα, καὶ οὐ μένει, οἷον	ἀήρ	(ὄζει γὰρ ὥσπερ παθών τι)
[2, 7]	Τὸ δὲ μεταξὺ ψόφων μὲν	ἀήρ,	ὀσμῆς δ' ἀνώνυμον· κοινὸν γάρ
[2, 8]	ἀκούει, οὐδὲ πάντῃ διέρχεται ὁ	ἀήρ·	οὐ γὰρ πάντῃ ἔχει ἀέρα
[2, 8]	ἔστι δὲ ψόφου κύριος ὁ	ἀὴρ	οὐδὲ τὸ ὕδωρ, ἀλλὰ δεῖ
[2, 8]	Δοκεῖ γὰρ εἶναι κενὸν ὁ	ἀήρ,	οὗτος δ' ἐστὶν ὁ ποιῶν
[2, 12]	μὲν ὀσμᾶσθαι αἰσθάνεσθαι, ὁ δ'	ἀὴρ	παθὼν ταχέως αἰσθητὸς γίνεται;
[2, 11]	ἀέρι (ὁμοίως γὰρ ἔχει ὁ	ἀὴρ	πρὸς τὰ ἐν αὐτῷ καὶ
[2, 8]	ὁμαλὸν εἶναι, ὥστε τὸν ἀέρα	ἀθροῦν	ἀφάλλεσθαι καὶ σείεσθαι. Αἱ δὲ
[2, 11]	ἁπτικοῦ προσπεφυκός, δι' οὗ γίνονται	αἱ	αἰσθήσεις πλείους οὖσαι. Δηλοῖ δ'
[2, 11]	καὶ ἡ ἁφὴ τῷ ἅπτεσθαι,	αἱ	δ' ἄλλαι ἄποθεν. Τὸ δ'
[2, 8]	ἀέρα ἀθροῦν ἀφάλλεσθαι καὶ σείεσθαι.	Αἱ	δὲ διαφοραὶ τῶν ψοφούντων ἐν
[2, 1]	σκέπασμα, τὸ δὲ περικάρπιον καρποῦ·	αἱ	δὲ ῥίζαι τῷ στόματι ἀνάλογον·
[2, 11]	σάρξ. Ἁπταὶ μὲν οὖν εἰσὶν	αἱ	διαφοραὶ τοῦ σώματος ᾗ σῶμα·
[2, 4]	πρότεραι γάρ εἰσι τῶν δυνάμεων	αἱ	ἐνέργειαι καὶ αἱ πράξεις κατὰ
[2, 11]	τὸ διωρίσθαι δι' οὗ γίνονται	αἱ	κινήσεις, φανερὰ τὰ εἰρημένα αἰσθητήρια
[2, 3]	~(Τῶν δὲ δυνάμεων τῆς ψυχῆς	αἱ	λεχθεῖσαι τοῖς μὲν ὑπάρχουσι πᾶσαι,
[2, 11]	ἡ ὄψις, ὁμοίως δὲ καὶ	αἱ	λοιπαὶ τῶν ἀντικειμένων, οὕτω καὶ
[2, 4]	τῶν δυνάμεων αἱ ἐνέργειαι καὶ	αἱ	πράξεις κατὰ τὸν λόγον. Εἰ
[2, 4]	ἡ κεφαλὴ τῶν ζῴων, οὕτως	αἱ	ῥίζαι τῶν φυτῶν, εἰ χρὴ
[2, 12]	διὰ τί ποτε τῶν αἰσθητῶν	αἱ	ὑπερβολαὶ φθείρουσι τὰ αἰσθητήρια (ἐὰν
[2, 11]	ὁ ἀήρ, καὶ τῶν ἁπτῶν	αἱ	ὑπερβολαί, ὥσπερ τὰ φθαρτικά. Καθ'
[2, 11]	ᾗ σῶμα· λέγω δὲ διαφορὰς	αἳ	τὰ στοιχεῖα διορίζουσι, θερμὸν ψυχρόν,
[2, 2]	μόνον ἐνδέχεσθαι χωρίζεσθαι, καθάπερ τὸ	ἀΐδιον	τοῦ φθαρτοῦ. Τὰ δὲ λοιπὰ
[2, 7]	τούτοις ἀμφοτέροις καὶ ἐν τῷ	ἀϊδίῳ	τῷ ἄνω σώματι. Φῶς δέ
[2, 5]	μὲν ἐπ' αὐτῷ, ὁπόταν βούληται,	αἰσθάνεσθαι	δ' οὐκ ἐπ' αὐτῷ· ἀναγκαῖον
[2, 9]	τὸ ἄνευ τοῦ ἀναπνεῖν μὴ	αἰσθάνεσθαι	ἴδιον ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων· δῆλον
[2, 9]	καὶ τὰ σκληρόφθαλμα τῶν χρωμάτων	αἰσθάνεσθαι,	καὶ μὴ διαδήλους αὐτοῖς εἶναι
[2, 6]	ὃ μὴ ἐνδέχεται ἑτέρᾳ αἰσθήσει	αἰσθάνεσθαι,	καὶ περὶ ὃ μὴ ἐνδέχεται
[2, 11]	ἐδοκοῦμεν γὰρ ἂν ἑνί τινι	αἰσθάνεσθαι	καὶ ψόφου καὶ χρώματος καὶ
[2, 5]	πυρὸς ὄντος. Ἐπειδὴ δὲ τὸ	αἰσθάνεσθαι	λέγομεν διχῶς (τό τε γὰρ
[2, 10]	μήτε κατάξηρον οὖσαν τὴν γλῶτταν	αἰσθάνεσθαι	μήτε λίαν ὑγράν· αὕτη γὰρ
[2, 12]	τι; ἢ τὸ μὲν ὀσμᾶσθαι	αἰσθάνεσθαι,	ὁ δ' ἀὴρ παθὼν ταχέως
[2, 9]	γὰρ τὰ ἔνυδρα δοκοῦσιν ὀσμῆς	αἰσθάνεσθαι,	ὁμοίως καὶ τὰ ἔναιμα καὶ
[2, 11]	τοιοῦτόν ἐστι μόριον· τὸ γὰρ	αἰσθάνεσθαι	πάσχειν τι ἐστίν· ὥστε τὸ
[2, 4]	τὸ νοεῖν καὶ τί τὸ	αἰσθάνεσθαι·	πρότεραι γάρ εἰσι τῶν δυνάμεων
[2, 10]	τῇ γλώττῃ πλήρει τοιαύτης ὑγρότητος	αἰσθάνεσθαι.	Τὰ δ' εἴδη τῶν χυμῶν,
[2, 6]	δύο μὲν καθ' αὑτά φαμεν	αἰσθάνεσθαι,	τὸ δὲ ἓν κατὰ συμβεβηκός.
[2, 5]	ἤδη, ὥσπερ ἐπιστήμην, καὶ τὸ	αἰσθάνεσθαι.	Τὸ κατ' ἐνέργειαν δὲ ὁμοίως
[2, 2]	δοξαστικῷ ἕτερον, εἴπερ καὶ τὸ	αἰσθάνεσθαι	τοῦ δοξάζειν, ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 4]	αἴσθησις ἀλλοίωσίς τις εἶναι δοκεῖ,	αἰσθάνεται	δ' οὐθὲν ὃ μὴ μετέχει
[2, 6]	τῷ λευκῷ συμβέβηκε τοῦτο, οὗ	αἰσθάνεται·	διὸ καὶ οὐδὲν πάσχει ᾗ
[2, 11]	γὰρ ἐπὶ τὸ αἰσθητήριον οὐκ	αἰσθάνεται,	ἐπὶ δὲ τὴν σάρκα ἐπιτιθεμένων
[2, 12]	τί ποτε τὰ φυτὰ οὐκ	αἰσθάνεται,	ἔχοντά τι μόριον ψυχικὸν καὶ
[2, 9]	Ἀλλ' ἀδύνατον, εἴπερ τῆς ὀσμῆς	αἰσθάνεται·	ἡ γὰρ τοῦ ὀσφραντοῦ αἴσθησις
[2, 5]	ἀλλὰ δυνάμει μόνον, διὸ οὐκ	αἰσθάνεται,	καθάπερ τὸ καυστὸν οὐ καίεται
[2, 11]	ἁφή· ἁπάντων γὰρ τῶν ἁπτῶν	αἰσθάνεται	κατὰ τὸ αὐτὸ μόριον καὶ
[2, 6]	υἱός· κατὰ συμβεβηκὸς γὰρ τούτου	αἰσθάνεται,	ὅτι τῷ λευκῷ συμβέβηκε τοῦτο,
[2, 9]	γὰρ ἄνθρωπος ὀσμᾶται, καὶ οὐθενὸς	αἰσθάνεται	τῶν ὀσφραντῶν ἄνευ τοῦ λυπηροῦ
[2, 11]	ἐπὶ δὲ τὴν σάρκα ἐπιτιθεμένων	αἰσθάνεται·	ὥστε τὸ μεταξὺ τοῦ ἁπτικοῦ
[2, 8]	τὸ ἀκίνητος εἶναι, ὅπως ἀκριβῶς	αἰσθάνηται	πάσας τὰς διαφορὰς τῆς κινήσεως.
[2, 11]	πρότερον, κἂν εἰ δι' ὑμένος	αἰσθανοίμεθα	τῶν ἁπτῶν ἁπάντων λανθάνοντος ὅτι
[2, 11]	ἢ σκληροῦ καὶ μαλακοῦ, οὐκ	αἰσθανόμεθα,	ἀλλὰ τῶν ὑπερβολῶν, ὡς τῆς
[2, 11]	δ' ἐγγύθεν, διὸ λανθάνει· ἐπεὶ	αἰσθανόμεθά	γε πάντων διὰ τοῦ μέσου,
[2, 2]	Ἐπεὶ δὲ ᾧ ζῶμεν καὶ	αἰσθανόμεθα	διχῶς λέγεται, καθάπερ ᾧ ἐπιστάμεθα
[2, 2]	δὲ τοῦτο ᾧ ζῶμεν καὶ	αἰσθανόμεθα	καὶ διανοούμεθα πρώτως- ὥστε λόγος
[2, 11]	τῶν ψοφητικῶν, ὅτι ἐκείνων μὲν	αἰσθανόμεθα	τῷ τὸ μεταξὺ ποιεῖν τι
[2, 11]	καὶ τὸ μαλακὸν δι' ἑτέρων	αἰσθανόμεθα,	ὥσπερ καὶ τὸ ψοφητικὸν καὶ
[2, 12]	γὰρ ἄν τι εἴη τὸ	αἰσθανόμενον,	οὐ μὴν τό γε αἰσθητικῷ
[2, 6]	μὲν ὃ μὴ ἐνδέχεται ἑτέρᾳ	αἰσθήσει	αἰσθάνεσθαι, καὶ περὶ ὃ μὴ
[2, 11]	προσπεφυκός, δι' οὗ γίνονται αἱ	αἰσθήσεις	πλείους οὖσαι. Δηλοῖ δ' ὅτι
[2, 2]	Παραπλήσιον δὲ καὶ περὶ τὰς	αἰσθήσεις	συμβέβηκεν· τὰ μὲν γὰρ ἔχει
[2, 11]	καὶ δεῖ ὥσπερ τὸ μέλλον	αἰσθήσεσθαι	λευκοῦ καὶ μέλανος μηδέτερον αὐτῶν
[2, 5]	ἀπορίαν διὰ τί καὶ τῶν	αἰσθήσεων	αὐτῶν οὐ γίνεται αἴσθησις, καὶ
[2, 11]	Καθ' ἑκάστην μὲν οὖν τῶν	αἰσθήσεων	εἴρηται τύπῳ. ~(Καθόλου δὲ περὶ
[2, 11]	ὅτι καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων	αἰσθήσεων	εἰσὶν ἐναντιώσεις πλείους, οἷον ἐν
[2, 9]	ἡ ἀκοὴ καὶ ἑκάστη τῶν	αἰσθήσεων,	ἡ μὲν τοῦ ἀκουστοῦ καὶ
[2, 2]	οὕτως ἡ ἁφὴ τῶν ἄλλων	αἰσθήσεων	(θρεπτικὸν δὲ λέγομεν τὸ τοιοῦτον
[2, 3]	μὲν τοῦ ἁπτικοῦ τῶν ἄλλων	αἰσθήσεων	οὐδεμία ὑπάρχει, ἁφὴ δ' ἄνευ
[2, 3]	πάντ' ἔχουσι μίαν γε τῶν	αἰσθήσεων,	τὴν ἁφήν· ᾧ δ' αἴσθησις
[2, 2]	λέγομεν καὶ οὐ ζῆν μόνον.	Αἰσθήσεως	δὲ πρῶτον ὑπάρχει πᾶσιν ἁφή·
[2, 12]	τύπῳ. ~(Καθόλου δὲ περὶ πάσης	αἰσθήσεως	δεῖ λαβεῖν ὅτι ἡ μὲν
[2, 5]	τούτων λέγωμεν κοινῇ περὶ πάσης	αἰσθήσεως.	Ἡ δ' αἴσθησις ἐν τῷ
[2, 11]	ἀλλὰ τῶν ὑπερβολῶν, ὡς τῆς	αἰσθήσεως	οἷον μεσότητός τινος οὔσης τῆς
[2, 6]	ἃ ἡ οὐσία πέφυκεν ἑκάστης	αἰσθήσεως.	~(Οὗ μὲν οὖν ἐστιν ἡ
[2, 2]	χωρίζεσθαι τῆς ἁφῆς καὶ πάσης	αἰσθήσεως,	οὕτως ἡ ἁφὴ τῶν ἄλλων
[2, 6]	τὸ μὲν ἴδιόν ἐστιν ἑκάστης	αἰσθήσεως,	τὸ δὲ κοινὸν πασῶν. Λέγω
[2, 7]	ἁπτόμενον τοῦ αἰσθητηρίου ποιεῖ τὴν	αἴσθησιν,	ἀλλ' ὑπὸ μὲν ὀσμῆς καὶ
[2, 11]	σημεῖον εἶναι τὸ γίνεσθαι τὴν	αἴσθησιν	ἅμα θιγγανομένων. Καὶ γὰρ νῦν
[2, 10]	χυμός. Οὐθὲν δὲ ποιεῖ χυμοῦ	αἴσθησιν	ἄνευ ὑγρότητος, ἀλλ' ἔχει ἐνεργείᾳ
[2, 2]	ἐν τοῖς διατεμνομένοις· καὶ γὰρ	αἴσθησιν	ἑκάτερον τῶν μερῶν ἔχει καὶ
[2, 8]	μὲν γὰρ ὀξὺ κινεῖ τὴν	αἴσθησιν	ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ ἐπὶ πολύ,
[2, 5]	ἄνευ τῶν ἔξω οὐ ποιοῦσιν	αἴσθησιν,	ἐνόντος πυρὸς καὶ γῆς καὶ
[2, 11]	οἷον ὑμένα ποιήσας, ὁμοίως τὴν	αἴσθησιν	εὐθέως ἁψάμενος ἐνσημανεῖ· καίτοι δῆλον
[2, 9]	οὐκ ἀναπνέουσιν, ἑτέραν ἄν τιν'	αἴσθησιν	ἔχοι παρὰ τὰς λεγομένας. Ἀλλ'
[2, 2]	ζῷα πάντα φαίνεται τὴν ἁπτικὴν	αἴσθησιν	ἔχοντα· δι' ἣν δ' αἰτίαν
[2, 3]	αὕτη. Ἔτι δὲ τῆς τροφῆς	αἴσθησιν	ἔχουσιν· ἡ γὰρ ἁφὴ τῆς
[2, 2]	μηδ' ἀλλάττοντα τόπον, ἔχοντα δ'	αἴσθησιν,	ζῷα λέγομεν καὶ οὐ ζῆν
[2, 3]	οὔτ' ἀκοὴν ἔχουσιν οὔτ' ὀσμῆς	αἴσθησιν.	Καὶ τῶν αἰσθητικῶν δὲ τὰ
[2, 2]	τὴν κατὰ τόπον, εἰ δ'	αἴσθησιν,	καὶ φαντασίαν καὶ ὄρεξιν· ὅπου
[2, 7]	ἐν δὲ τῷ σκότει ποιεῖ	αἴσθησιν,	οἷον τὰ πυρώδη φαινόμενα καὶ
[2, 7]	τὰ ἔνυδρα τῶν ζῴων ἔχειν	αἴσθησιν	ὀσμῆς. Ἀλλ' ὁ μὲν ἄνθρωπος,
[2, 6]	ἐκεῖνο. ~(Λεκτέον δὲ καθ' ἑκάστην	αἴσθησιν	περὶ τῶν αἰσθητῶν πρῶτον. Λέγεται
[2, 7]	ψοφοῦν ἢ τὸ ὄζον, οὐδεμίαν	αἴσθησιν	ποιήσει. Περὶ δὲ ἁφῆς καὶ
[2, 2]	τὸ δὲ ζῷον διὰ τὴν	αἴσθησιν	πρώτως· καὶ γὰρ τὰ μὴ
[2, 9]	χρῶμα. Αἴτιον δ' ὅτι τὴν	αἴσθησιν	ταύτην οὐκ ἔχομεν ἀκριβῆ, ἀλλὰ
[2, 9]	τινα, ταύτην δ' ἔχειν τὴν	αἴσθησιν	τὸν ἄνθρωπον ἀκριβεστάτην· ἐν μὲν
[2, 11]	ἡ ἁφὴ μὴ μία ἐστὶν	αἴσθησις	ἀλλὰ πλείους, ἀναγκαῖον καὶ τὰ
[2, 4]	κατὰ ψυχήν· ἡ μὲν γὰρ	αἴσθησις	ἀλλοίωσίς τις εἶναι δοκεῖ, αἰσθάνεται
[2, 3]	τὰ ζῶντα πάντα, τούτων δ'	αἴσθησις	ἁφή, τῶν δ' ἄλλων αἰσθητῶν
[2, 11]	θᾶττον ἔτι διικνοῖτ' ἂν ἡ	αἴσθησις)	διὸ τὸ τοιοῦτον μόριον τοῦ
[2, 11]	καὶ ὀσμῆς, καὶ μία τις	αἴσθησις	εἶναι ὄψις ἀκοὴ ὄσφρησις. Νῦν
[2, 12]	χαλκός· ὁμοίως δὲ καὶ ἡ	αἴσθησις	ἑκάστου ὑπὸ τοῦ ἔχοντος χρῶμα
[2, 5]	περὶ πάσης αἰσθήσεως. Ἡ δ'	αἴσθησις	ἐν τῷ κινεῖσθαί τε καὶ
[2, 12]	δεῖ λαβεῖν ὅτι ἡ μὲν	αἴσθησίς	ἐστι τὸ δεκτικὸν τῶν αἰσθητῶν
[2, 11]	οὖν πάντων ὁμοίως ἐστὶν ἡ	αἴσθησις,	ἢ ἄλλων ἄλλως, καθάπερ νῦν
[2, 11]	ἡ αὐτὴ καὶ μία εἶναι	αἴσθησις	ἡ γεῦσις καὶ ἡ ἀφή·
[2, 5]	καθ' ἕκαστον ἡ κατ' ἐνέργειαν	αἴσθησις,	ἡ δ' ἐπιστήμη τῶν καθόλου·
[2, 5]	διχῶς ἂν λέγοιτο καὶ ἡ	αἴσθησις,	ἡ μὲν ὡς δυνάμει, ἡ
[2, 10]	οὐκ ἦν δ' ἂν ἡ	αἴσθησις	ἡμῖν διὰ τοῦ μεταξύ, ἀλλὰ
[2, 5]	ἄλλων στοιχείων, ὧν ἐστιν ἡ	αἴσθησις	καθ' αὑτὰ ἢ τὰ συμβεβηκότα
[2, 5]	τῶν αἰσθήσεων αὐτῶν οὐ γίνεται	αἴσθησις,	καὶ διὰ τί ἄνευ τῶν
[2, 9]	αἰσθάνεται· ἡ γὰρ τοῦ ὀσφραντοῦ	αἴσθησις	καὶ δυσώδους καὶ εὐώδους ὄσφρησίς
[2, 2]	καὶ ὄρεξιν· ὅπου μὲν γὰρ	αἴσθησις,	καὶ λύπη τε καὶ ἡδονή,
[2, 2]	ζῆν αὐτό φαμεν, οἷον νοῦς,	αἴσθησις,	κίνησις καὶ στάσις ἡ κατὰ
[2, 12]	γε αἰσθητικῷ εἶναι οὐδ' ἡ	αἴσθησις	μέγεθός ἐστιν, ἀλλὰ λόγος τις
[2, 11]	τί ἐστιν ἐντός. Πᾶσα γὰρ	αἴσθησις	μιᾶς ἐναντιώσεως εἶναι δοκεῖ, οἷον
[2, 3]	ἡ γὰρ ἁφὴ τῆς τροφῆς	αἴσθησις·	ξηροῖς γὰρ καὶ ὑγροῖς καὶ
[2, 11]	ἐκεῖ οὔτ' ἐνταῦθα γένοιτ' ἂν	αἴσθησις,	οἷον εἴ τις σῶμά τι
[2, 1]	τὸ μέρος, οὕτως ἡ ὅλη	αἴσθησις	πρὸς τὸ ὅλον σῶμα τὸ
[2, 11]	ᾧ ἡ καλουμένη ἁφὴ ὑπάρχει	αἴσθησις	πρώτῳ, τὸ δυνάμει τοιοῦτόν ἐστι
[2, 3]	αἰσθήσεων, τὴν ἁφήν· ᾧ δ'	αἴσθησις	ὑπάρχει, τούτῳ ἡδονή τε καὶ
[2, 12]	λόγος- τοῦτο δ' ἦν ἡ	αἴσθησις-	ὥσπερ καὶ ἡ συμφωνία καὶ
[2, 6]	αἰσθητῶν τὰ ἴδια κυρίως ἐστὶν	αἰσθητά,	καὶ πρὸς ἃ ἡ οὐσία
[2, 11]	πλείους, ἀναγκαῖον καὶ τὰ ἁπτὰ	αἰσθητὰ	πλείω εἶναι. Ἔχει δ' ἀπορίαν
[2, 11]	Καὶ διὰ τοῦτο κρίνει τὰ	αἰσθητά.	Τὸ γὰρ μέσον κριτικόν· γίνεται
[2, 5]	τὴν αὐτὴν αἰτίαν, ὅτι τὰ	αἰσθητὰ	τῶν καθ' ἕκαστα καὶ τῶν
[2, 6]	γὰρ ἁφῇ κίνησίς τίς ἐστιν	αἰσθητὴ	καὶ ὄψει. Κατὰ συμβεβηκὸς δὲ
[2, 12]	αἰσθητῶν αἱ ὑπερβολαὶ φθείρουσι τὰ	αἰσθητήρια	(ἐὰν γὰρ ᾖ ἰσχυροτέρα τοῦ
[2, 11]	αἱ κινήσεις, φανερὰ τὰ εἰρημένα	αἰσθητήρια	ἕτερα ὄντα. Ἐπὶ δὲ τῆς
[2, 11]	τὸ μεταξύ, τὸ δὲ πρῶτον	αἰσθητήριον	ἄλλο τί ἐστιν ἐντός. Πᾶσα
[2, 10]	τὸ γευστόν, ἀνάγκη καὶ τὸ	αἰσθητήριον	αὐτοῦ μήτε ὑγρὸν εἶναι ἐντελεχείᾳ
[2, 11]	περὶ τῶν στοιχείων. Τὸ δὲ	αἰσθητήριον	αὐτῶν τὸ ἁπτικόν, καὶ ἐν
[2, 12]	τοιονδί, καὶ κατὰ τὸν λόγον.	Αἰσθητήριον	δὲ πρῶτον ἐν ᾧ ἡ
[2, 9]	τοῦ ὑγροῦ) τὸ δὲ ὀσφραντικὸν	αἰσθητήριον	δυνάμει τοιοῦτον. ~(Τὸ δὲ γευστόν
[2, 11]	οὐκ ἔστιν ἐν τούτῳ τὸ	αἰσθητήριον	(εἰ δὲ καὶ συμφυὲς γένοιτο,
[2, 11]	ἔνδηλον. Πότερον δ' ἐστὶ τὸ	αἰσθητήριον	ἐντός, ἢ οὔ, ἀλλ' εὐθέως
[2, 7]	δὲ συνεχοῦς ὄντος κινεῖται τὸ	αἰσθητήριον.	Οὐ γὰρ καλῶς τοῦτο λέγει
[2, 11]	ἄλλων· ἐπιτιθεμένων γὰρ ἐπὶ τὸ	αἰσθητήριον	οὐκ αἰσθάνεται, ἐπὶ δὲ τὴν
[2, 10]	μὴ ὑγρὸν δέ, τὸ γευστικὸν	αἰσθητήριον.	Σημεῖον δὲ τὸ μήτε κατάξηρον
[2, 11]	ἢ μία, καὶ τί τὸ	αἰσθητήριον	τὸ τοῦ ἁπτικοῦ, πότερον ἡ
[2, 7]	ἐπ' αὐτό τις ἐπιθῇ τὸ	αἰσθητήριον	τὸ ψοφοῦν ἢ τὸ ὄζον,
[2, 9]	οὕτως οὖν καὶ τὸ ὀσφραντικὸν	αἰσθητήριον	τοῖς μὲν ἀκαλυφὲς εἶναι, ὥσπερ
[2, 9]	γένει τῶν ἀνθρώπων παρὰ τὸ	αἰσθητήριον	τοῦτο εἶναι εὐφυεῖς καὶ ἀφυεῖς,
[2, 9]	δὲ τοῖς ἀνθρώποις διαφέρειν τὸ	αἰσθητήριον	τοῦτο πρὸς τὸ τῶν ἄλλων
[2, 11]	ἔχουσιν, οὕτως ἔχειν πρὸς τὸ	αἰσθητήριον	ὥσπερ ἐκείνων ἕκαστον. Αὐτοῦ δὲ
[2, 11]	ἐκείνων ἕκαστον. Αὐτοῦ δὲ τοῦ	αἰσθητηρίου	ἁπτομένου οὔτ' ἐκεῖ οὔτ' ἐνταῦθα
[2, 9]	ὡς οὐκ ὄντος ἀκριβοῦς τοῦ	αἰσθητηρίου.	Εὔλογον δ' οὕτω καὶ τὰ
[2, 12]	(ἐὰν γὰρ ᾖ ἰσχυροτέρα τοῦ	αἰσθητηρίου	ἡ κίνησις, λύεται ὁ λόγος-
[2, 7]	οὐθὲν γὰρ αὐτῶν ἁπτόμενον τοῦ	αἰσθητηρίου	ποιεῖ τὴν αἴσθησιν, ἀλλ' ὑπὸ
[2, 9]	μὲν ἐπ' αὐτῷ τιθέμενον τῷ	αἰσθητηρίῳ	ἀναίσθητον εἶναι κοινὸν πάντων, ἀλλὰ
[2, 7]	κινεῖται, ὑπὸ δὲ τούτου τῶν	αἰσθητηρίων	ἑκάτερον· ὅταν δ' ἐπ' αὐτό
[2, 5]	ὡς κυρίοις ὀνόμασιν. Τὸ δ'	αἰσθητικὸν	δυνάμει ἐστὶν οἷον τὸ αἰσθητὸν
[2, 3]	δὲ τοῦτό τε καὶ τὸ	αἰσθητικόν.	Εἰ δὲ τὸ αἰσθητικόν, καὶ
[2, 12]	τῶν δυνατῶν, ἀλλ' ἢ> ᾗ	αἰσθητικὸν	ἕκαστον. Ἅμα δὲ δῆλον καὶ
[2, 5]	ἡλικίᾳ ὄντα, οὕτως ἔχει (τὸ	αἰσθητικόν.	Ἐπεὶ δ' ἀνώνυμος αὐτῶν ἡ
[2, 4]	τί τὸ νοητικὸν ἢ τὸ	αἰσθητικὸν	ἢ τὸ θρεπτικόν, πρότερον ἔτι
[2, 1]	πρὸς τὸ ὅλον σῶμα τὸ	αἰσθητικόν,	ᾗ τοιοῦτον. Ἔστι δὲ οὐ
[2, 3]	τὸ αἰσθητικόν. Εἰ δὲ τὸ	αἰσθητικόν,	καὶ τὸ ὀρεκτικόν· ὄρεξις μὲν
[2, 3]	μόνη. Δυνάμεις δ' εἴπομεν θρεπτικόν,	αἰσθητικόν,	ὀρεκτικόν, κινητικὸν κατὰ τόπον, διανοητικόν.
[2, 5]	τούτοις. Δῆλον οὖν ὅτι τὸ	αἰσθητικὸν	οὐκ ἔστιν ἐνεργείᾳ, ἀλλὰ δυνάμει
[2, 3]	μὲν γὰρ τοῦ θρεπτικοῦ τὸ	αἰσθητικὸν	οὐκ ἔστιν· τοῦ δ' αἰσθητικοῦ
[2, 11]	ὅτι ἐντὸς τὸ τοῦ ἁπτοῦ	αἰσθητικόν.	Οὕτω γὰρ ἂν συμβαίνοι ὅπερ
[2, 7]	ἐστιν. Πάσχοντος γάρ τι τοῦ	αἰσθητικοῦ	γίνεται τὸ ὁρᾶν· ὑπ' αὐτοῦ
[2, 5]	καὶ τὴν φύσιν. Οῦ δ'	αἰσθητικοῦ	ἡ μὲν πρώτη μεταβολὴ γίνεται
[2, 3]	αἰσθητικὸν οὐκ ἔστιν· τοῦ δ'	αἰσθητικοῦ	χωρίζεται τὸ θρεπτικὸν ἐν τοῖς
[2, 2]	δὲ λόγῳ ὅτι ἕτερα, φανερόν·	αἰσθητικῷ	γὰρ εἶναι καὶ δοξαστικῷ ἕτερον,
[2, 3]	ἐν τετραγώνῳ μὲν τρίγωνον, ἐν	αἰσθητικῷ	δὲ τὸ θρεπτι- κόν. Ὥστε
[2, 2]	ἀρχὴ καὶ τούτοις ὥρισται, θρεπτικῷ,	αἰσθητικῷ,	διανοητικῷ, κινήσει. Πότερον δὲ τούτων
[2, 12]	αἰσθανόμενον, οὐ μὴν τό γε	αἰσθητικῷ	εἶναι οὐδ' ἡ αἴσθησις μέγεθός
[2, 3]	οὔτ' ὀσμῆς αἴσθησιν. Καὶ τῶν	αἰσθητικῶν	δὲ τὰ μὲν ἔχει τὸ
[2, 11]	τινος οὔσης τῆς ἐν τοῖς	αἰσθητοῖς	ἐναντιώσεως. Καὶ διὰ τοῦτο κρίνει
[2, 10]	τοῦτ' αἴτιον τοῦ μὴ εἶναι	αἰσθητὸν	διὰ τοῦ μεταξὺ ἀλλοτρίου ὄντος
[2, 5]	αἰσθητικὸν δυνάμει ἐστὶν οἷον τὸ	αἰσθητὸν	ἤδη ἐντελεχείᾳ, καθάπερ εἴρηται. Πάσχει
[2, 6]	ὄψει. Κατὰ συμβεβηκὸς δὲ λέγεται	αἰσθητόν,	οἷον εἰ τὸ λευκὸν εἴη
[2, 5]	αὐτῷ· ἀναγκαῖον γὰρ ὑπάρχειν τὸ	αἰσθητόν.	Ὁμοίως δὲ τοῦτο ἔχει κἀν
[2, 5]	ἐνεργείᾳ. Ὁμοίως δὲ καὶ τὸ	αἰσθητόν,	τό τε δυνάμει ὂν καὶ
[2, 6]	αἰσθητῶν πρῶτον. Λέγεται δὲ τὸ	αἰσθητὸν	τριχῶς, ὧν δύο μὲν καθ'
[2, 12]	ὁ δ' ἀὴρ παθὼν ταχέως	αἰσθητὸς	γίνεται;
[2, 4]	αἰτίαν, οἷον περὶ τροφῆς καὶ	αἰσθητοῦ	καὶ νοητοῦ. Ὥστε πρῶτον περὶ
[2, 6]	πάσχει ᾗ τοιοῦτον ὑπὸ τοῦ	αἰσθητοῦ.	Τῶν δὲ καθ' αὑτὰ αἰσθητῶν
[2, 12]	καὶ διὰ τί ποτε τῶν	αἰσθητῶν	αἱ ὑπερβολαὶ φθείρουσι τὰ αἰσθητήρια
[2, 5]	δὲ καὶ τὰ λοιπὰ τῶν	αἰσθητῶν.	Αἴτιον δ' ὅτι τῶν καθ'
[2, 12]	οἵαν τὰ εἴδη δέχεσθαι τῶν	αἰσθητῶν,	ἀλλὰ πάσχειν μετὰ τῆς ὕλης.
[2, 12]	αἴσθησίς ἐστι τὸ δεκτικὸν τῶν	αἰσθητῶν	εἰδῶν ἄνευ τῆς ὕλης, οἷον
[2, 5]	κἀν ταῖς ἐπιστήμαις ταῖς τῶν	αἰσθητῶν,	καὶ διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν,
[2, 3]	αἴσθησις ἁφή, τῶν δ' ἄλλων	αἰσθητῶν	κατὰ συμβεβηκός. Οὐθὲν γὰρ εἰς
[2, 6]	καθ' ἑκάστην αἴσθησιν περὶ τῶν	αἰσθητῶν	πρῶτον. Λέγεται δὲ τὸ αἰσθητὸν
[2, 6]	αἰσθητοῦ. Τῶν δὲ καθ' αὑτὰ	αἰσθητῶν	τὰ ἴδια κυρίως ἐστὶν αἰσθητά,
[2, 7]	τὸ λανθάνειν μέγα λίαν τὸ	αἴτημα.	(Ἔστι δὲ χρώματος μὲν δεκτικὸν
[2, 4]	τοῖς ζῶσι τὸ εἶναί ἐστιν,	αἰτία	δὲ καὶ ἀρχὴ τούτου ἡ
[2, 4]	ἡ ψυχὴ τοῦ ζῶντος σώματος	αἰτία	καὶ ἀρχή. Ταῦτα δὲ πολλαχῶς
[2, 4]	κατὰ τοὺς διωρισμένους τρόπους τρεῖς	αἰτία·	καὶ γὰρ ὅθεν ἡ κίνησις
[2, 7]	ὀσμᾶσθαι μὴ ἀναπνέοντα. Ἡ δ'	αἰτία	καὶ περὶ τούτων ὕστερον λεχθήσεται.
[2, 4]	τῶν ἐμψύχων σωμάτων ἡ ψυχὴ	αἰτία.	Ὅτι μὲν οὖν ὡς οὐσία,
[2, 4]	ἡ τοῦ πυρὸς φύσις ἁπλῶς	αἰτία	τῆς τροφῆς καὶ τῆς αὐξήσεως
[2, 4]	καὶ οὗ ἕνεκεν ἡ ψυχὴ	αἰτία·	ὥσπερ γὰρ ὁ νοῦς ἕνεκά
[2, 2]	αἴσθησιν ἔχοντα· δι' ἣν δ'	αἰτίαν	ἑκάτερον τούτων συμβέβηκεν, ὕστερον ἐροῦμεν.
[2, 2]	ὅρων λέγουσιν, ἀλλὰ καὶ τὴν	αἰτίαν	ἐνυπάρχειν καὶ ἐμφαίνεσθαι. Νῦν δ'
[2, 8]	ἀναπνέουσιν. Δι' ἣν μὲν οὖν	αἰτίαν,	ἕτερός ἐστι λόγος. ~(Περὶ δὲ
[2, 4]	δέοι διορίσαι διὰ τὴν αὐτὴν	αἰτίαν,	οἷον περὶ τροφῆς καὶ αἰσθητοῦ
[2, 5]	αἰσθητῶν, καὶ διὰ τὴν αὐτὴν	αἰτίαν,	ὅτι τὰ αἰσθητὰ τῶν καθ'
[2, 7]	χρῶμα. Δι' ἣν μὲν οὖν	αἰτίαν	ταῦτα ὁρᾶται, ἄλλος λόγος· νῦν
[2, 7]	ὀφθήσεται. Δι' ἣν μὲν οὖν	αἰτίαν	τὸ χρῶμα ἀναγκαῖον ἐν φωτὶ
[2, 3]	ἢ θηρίου. Διὰ τίνα δ'	αἰτίαν	τῷ ἐφεξῆς οὕτως ἔχουσι, σκεπτέον.
[2, 2]	τῶν ζῴων) διὰ τίνα δ'	αἰτίαν,	ὕστερον ἐπισκεπτέον. Παραπλήσιον δὲ καὶ
[2, 7]	φαίνεται δέ· δι' ἣν δ'	αἰτίαν,	ὕστερον ἔσται δῆλον. Τὸ δὲ
[2, 4]	ἐστιν, οὐ μὴν ἁπλῶς γε	αἴτιον,	ἀλλὰ μᾶλλον ἡ ψυχή· ἡ
[2, 12]	(καὶ γὰρ ψύχεται καὶ θερμαίνεται)	αἴτιον	γὰρ τὸ μὴ ἔχειν μεσότητα,
[2, 9]	ὁ ψόφος ἢ τὸ χρῶμα.	Αἴτιον	δ' ὅτι τὴν αἴσθησιν ταύτην
[2, 5]	καὶ τὰ λοιπὰ τῶν αἰσθητῶν.	Αἴτιον	δ' ὅτι τῶν καθ' ἕκαστον
[2, 8]	ὡς ἀναγκαῖον ὄν> (τὸ δ'	αἴτιον	ἐν ἑτέροις εἰρήσεται) καὶ πρὸς
[2, 2]	εὕρεσις τοῦ πράγματος λέγει τὸ	αἴτιον.	Λέγομεν οὖν, ἀρχὴν λαβόντες τῆς
[2, 4]	ἔστιν ἡ ψυχή, καὶ τὸ	αἴτιον	τοῦ αὐξάνεσθαι καὶ τρέφεσθαι. Δοκεῖ
[2, 7]	ὅτι ἐν ἑαυτῷ ἔχει τὸ	αἴτιον	τοῦ εἶναι ὁρατόν. Πᾶν δὲ
[2, 4]	ὡς οὐσία, δῆλον· τὸ γὰρ	αἴτιον	τοῦ εἶναι πᾶσιν ἡ οὐσία,
[2, 10]	ἐστιν ἁπτόν τι· καὶ τοῦτ'	αἴτιον	τοῦ μὴ εἶναι αἰσθητὸν διὰ
[2, 9]	τὸ ὀσφραντικὸν αἰσθητήριον τοῖς μὲν	ἀκαλυφὲς	εἶναι, ὥσπερ τὸ ὄμμα, τοῖς
[2, 8]	τοῖς ὠσὶν ἐγκατῳκοδόμηται πρὸς τὸ	ἀκίνητος	εἶναι, ὅπως ἀκριβῶς αἰσθάνηται πάσας
[2, 8]	ἑνὸς ἀέρος συνεχείᾳ μέχρις ἀκοῆς.	Ἀκοῇ	δὲ συμφυὴς ἔστιν> ἀήρ· διὰ
[2, 9]	ἄλλων. Ἔστι δ' ὥςπερ ἡ	ἀκοὴ	καὶ ἑκάστη τῶν αἰσθήσεων, ἡ
[2, 11]	ὄψις λευκοῦ καὶ μέλανος, καὶ	ἀκοὴ	ὀξέος καὶ βαρέος, καὶ γεῦσις
[2, 11]	μία τις αἴσθησις εἶναι ὄψις	ἀκοὴ	ὄσφρησις. Νῦν δὲ διὰ τὸ
[2, 11]	τὸ ἓν τὸ ὑποκείμενον, ὥσπερ	ἀκοῇ	ψόφος, οὕτω τῇ ἁφῇ, οὐκ
[2, 6]	ἀπατηθῆναι, οἷον ὄψις χρώματος καὶ	ἀκοὴ	ψόφου καὶ γεῦσις χυμοῦ, ἡ
[2, 10]	σκότους) ὁμοίως δὲ καὶ ἡ	ἀκοὴ	ψόφου τε καὶ σιγῆς, ὧν
[2, 3]	τῶν ζῴων οὔτ' ὄψιν οὔτ'	ἀκοὴν	ἔχουσιν οὔτ' ὀσμῆς αἴσθησιν. Καὶ
[2, 11]	πρὸς τὴν ὄψιν καὶ τὴν	ἀκοὴν	καὶ τὴν ὄσφρησιν ἔχουσιν, οὕτως
[2, 8]	κινητικὸν ἑνὸς ἀέρος συνεχείᾳ μέχρις	ἀκοῆς.	Ἀκοῇ δὲ συμφυὴς ἔστιν> ἀήρ·
[2, 8]	δὲ πρῶτον περὶ ψόφου καὶ	ἀκοῆς	διορίσωμεν. Ἔστι δὲ διττὸς ὁ
[2, 8]	ἐστὶν αὐτοῦ μεταξὺ καὶ τῆς	ἀκοῆς	ἐμποιῆσαι ψόφον ἐνεργείᾳ) γίνεται δ'
[2, 8]	Ὅταν δὲ τοῦτο συμβῇ, οὐκ	ἀκούει·	οὐδ' ἂν ἡ μῆνιγξ κάμῃ,
[2, 8]	Διόπερ οὐ πάντῃ τὸ ζῷον	ἀκούει,	οὐδὲ πάντῃ διέρχεται ὁ ἀήρ·
[2, 8]	κενὸν ὀρθῶς λέγεται κύριον τοῦ	ἀκούειν.	Δοκεῖ γὰρ εἶναι κενὸν ὁ
[2, 8]	κάμῃ} Ἀλλ' οὐ σημεῖον τοῦ	ἀκούειν	ἢ μὴ τὸ ἠχεῖν τὸ
[2, 5]	γὰρ δυνάμει ἀκοῦον καὶ ὁρῶν	ἀκούειν	καὶ ὁρᾶν λέγομεν, κἂν τύχῃ
[2, 8]	οὗτος δ' ἐστὶν ὁ ποιῶν	ἀκούειν,	ὅταν κινηθῇ συνεχὴς καὶ εἷς.
[2, 8]	ἴδιος. Καὶ διὰ τοῦτό φασιν	ἀκούειν	τῷ κενῷ καὶ ἠχοῦντι, ὅτι
[2, 8]	ἀδυνατοῦντος ἐξελθεῖν τοῦ κινηθέντος. Ἔτι	ἀκούεται	ἐν ἀέρι, κἀν ὕδατι, ἀλλ'
[2, 8]	ταῦτα δὲ καὶ ἐν ὕδατι	ἀκούομεν,	ὅτι οὐκ εἰσέρχεται πρὸς αὐτὸν
[2, 8]	τῷ κενῷ καὶ ἠχοῦντι, ὅτι	ἀκούομεν	τῷ ἔχοντι ὡρισμένον τὸν ἀέρα.
[2, 5]	διχῶς (τό τε γὰρ δυνάμει	ἀκοῦον	καὶ ὁρῶν ἀκούειν καὶ ὁρᾶν
[2, 10]	μὲν ἀκουστὸν τὸ δ' οὐκ	ἀκουστόν,	καὶ μεγάλου ψόφου καθάπερ ἡ
[2, 5]	ἔξωθεν, τὸ ὁρατὸν καὶ τὸ	ἀκουστόν,	ὁμοίως δὲ καὶ τὰ λοιπὰ
[2, 10]	καὶ σιγῆς, ὧν τὸ μὲν	ἀκουστὸν	τὸ δ' οὐκ ἀκουστόν, καὶ
[2, 9]	τῶν αἰσθήσεων, ἡ μὲν τοῦ	ἀκουστοῦ	καὶ ἀνηκούστου, ἡ δὲ τοῦ
[2, 9]	ἔχειν τὴν αἴσθησιν τὸν ἄνθρωπον	ἀκριβεστάτην·	ἐν μὲν γὰρ ταῖς ἄλλαις
[2, 9]	χυμῶν τοῖς τῆς ὀσμῆς, ἀλλ'	ἀκριβεστέραν	ἔχομεν τὴν γεῦσιν διὰ τὸ
[2, 9]	τὴν αἴσθησιν ταύτην οὐκ ἔχομεν	ἀκριβῆ,	ἀλλὰ χείρω πολλῶν ζῴων· φαύλως
[2, 9]	ἁφὴν πολλῷ τῶν ἄλλων διαφερόντως	ἀκριβοῖ·	διὸ καὶ φρονιμώτατόν ἐστι τῶν
[2, 9]	τοῦ ἡδέος, ὡς οὐκ ὄντος	ἀκριβοῦς	τοῦ αἰσθητηρίου. Εὔλογον δ' οὕτω
[2, 8]	πρὸς τὸ ἀκίνητος εἶναι, ὅπως	ἀκριβῶς	αἰσθάνηται πάσας τὰς διαφορὰς τῆς
[2, 7]	κενοῦ δὲ γενομένου οὐχ ὅτι	ἀκριβῶς,	ἀλλ' ὅλως οὐθὲν ὀφθήσεται. Δι'
[2, 7]	κενὸν τὸ μεταξύ, ὁρᾶσθαι ἂν	ἀκριβῶς	καὶ εἰ μύρμηξ ἐν τῷ
[2, 11]	πρὸς ἑκάτερον αὐτῶν θάτερον τῶν	ἄκρων·	καὶ δεῖ ὥσπερ τὸ μέλλον
[2, 11]	τῷ ὕδατι, μὴ ξηρῶν τῶν	ἄκρων	ὄντων, ἀναγκαῖον ὕδωρ ἔχειν μεταξύ,
[2, 11]	τὰ ἔσχατα, εἰ δὲ τοῦτ'	ἀληθές,	ἀδύνατον ἅψασθαι ἄλλο ἄλλου ἐν
[2, 9]	αἴσθησιν ἔχοι παρὰ τὰς λεγομένας.	Ἀλλ'	ἀδύνατον, εἴπερ τῆς ὀσμῆς αἰσθάνεται·
[2, 9]	τῶν χυμῶν τοῖς τῆς ὀσμῆς,	ἀλλ'	ἀκριβεστέραν ἔχομεν τὴν γεῦσιν διὰ
[2, 11]	γὰρ ἡ ἀσπὶς πληγεῖσα ἐπάταξεν,	ἀλλ'	ἅμ' ἄμφω συνέβη πληγῆναι. Ὅλως
[2, 11]	ἁπτῶν οὐχ ὑπὸ τοῦ μεταξὺ	ἀλλ'	ἅμα τῷ μεταξύ, ὥσπερ ὁ
[2, 11]	ἄνευ σώματος, οὐδὲ τὸ διερόν,	ἀλλ'	ἀναγκαῖον ὕδωρ εἶναι ἢ ἔχειν
[2, 2]	τὸ σῶμά ἐστιν ἐντελέχεια ψυχῆς,	ἀλλ'	αὕτη σώματός τινος. Καὶ διὰ
[2, 6]	ἁφὴ πλείους {μὲν} ἔχει διαφοράς,	ἀλλ'	ἑκάστη γε κρίνει περὶ τούτων,
[2, 9]	ἀναπνέων μέν, μὴ ἀναπνέων δὲ	ἀλλ'	ἐκπνέων ἢ κατέχων τὸ πνεῦμα
[2, 12]	ὀσμὴ οὐδὲν ποιεῖ τὰ σώματα,	ἀλλ'	ἐν οἷς ἐστίν, οἷον ἀὴρ
[2, 1]	μερῶν ἐστὶν αὐτῶν. Οὐ μὴν	ἀλλ'	ἔνιά γε οὐθὲν κωλύει, διὰ
[2, 2]	θεωρητικῆς δυνάμεως οὐδέν πω φανερόν,	ἀλλ'	ἔοικε ψυχῆς γένος ἕτερον εἶναι,
[2, 8]	ψόφος οὐ τῷ τυχόντι μορίῳ.	Ἀλλ'	ἐπεὶ πᾶν ψοφεῖ τύπτοντός τινος
[2, 11]	γε πάντων διὰ τοῦ μέσου,	ἀλλ'	ἐπὶ τούτων λανθάνει. Καίτοι καθάπερ
[2, 5]	νοοῦν καὶ φρονοῦν οὐ διδασκαλίαν	ἀλλ'	ἑτέραν ἐπωνυμίαν ἔχειν δίκαιον· τὸ
[2, 11]	τὸ αἰσθητήριον ἐντός, ἢ οὔ,	ἀλλ'	εὐθέως ἡ σάρξ, οὐδὲν δοκεῖ
[2, 9]	δὲ σκληρόφθαλμα οὐδὲν ἔχει τοιοῦτον,	ἀλλ'	εὐθέως ὁρᾷ τὰ γινόμενα ἐν
[2, 10]	ποιεῖ χυμοῦ αἴσθησιν ἄνευ ὑγρότητος,	ἀλλ'	ἔχει ἐνεργείᾳ ἢ δυνάμει ὑγρότητα,
[2, 12]	τῶν ἄλλων) οὐδὲ τῶν δυνατῶν,	ἀλλ'	ἢ> ᾗ αἰσθητικὸν ἕκαστον. Ἅμα
[2, 1]	οὐκ ἂν ἔτι πέλεκυς ἦν,	ἀλλ'	ἢ ὁμωνύμως, νῦν δ' ἔστι
[2, 4]	ἔχει διαφοράν. Εἰ δ' ἄμφω,	ἀλλ'	ἡ μὲν ἄπεπτος ἡ δὲ
[2, 12]	οὐχ ᾗ ἕκαστον ἐκείνων λέγεται,	ἀλλ'	ᾗ τοιονδί, καὶ κατὰ τὸν
[2, 8]	ἀκούεται ἐν ἀέρι, κἀν ὕδατι,	ἀλλ'	ἧττον, οὐκ ἔστι δὲ ψόφου
[2, 7]	τῶν ζῴων ἔχειν αἴσθησιν ὀσμῆς.	Ἀλλ'	ὁ μὲν ἄνθρωπος, καὶ τῶν
[2, 5]	(α ὄντες, ἐνεργείᾳ γίνονται ἐπιστήμονες,	(ἀλλ'	ὁ μὲν διὰ μαθήσεως ἀλλοιωθεὶς
[2, 5]	τὸν αὐτὸν τρόπον δυνατός ἐστιν,	ἀλλ'	ὁ μὲν ὅτι τὸ γένος
[2, 8]	κινεῖται ὁ ἐν τοῖς ὠσίν,	ἀλλ'	ὁ ψόφος ἀλλότριος καὶ οὐκ
[2, 8]	κίνησίς τίς ἐστιν ὁ ψόφος)	ἀλλ'	οἱ λεγόμενοι φωνεῖν, οἷον οἱ>
[2, 4]	ἧττον, καὶ διαμένει οὐκ αὐτὸ	ἀλλ'	οἷον αὐτό, ἀριθμῷ μὲν οὐχ
[2, 4]	γενέσεως ποιητικόν, οὐ τοῦ τρεφομένου,	ἀλλ'	οἷον τὸ τρεφόμενον· ἤδη γὰρ
[2, 7]	δὲ γενομένου οὐχ ὅτι ἀκριβῶς,	ἀλλ'	ὅλως οὐθὲν ὀφθήσεται. Δι' ἣν
[2, 2]	μὲν αὔξεται, κάτω δ' οὔ,	ἀλλ'	ὁμοίως ἐπ' ἄμφω καὶ πάντῃ,
[2, 4]	ἐναντίῳ, οὐ πᾶν δὲ παντί,	ἀλλ'	ὅσα τῶν ἐναντίων μὴ μόνον
[2, 7]	οὐχ ὅταν ᾖ ἐντελεχείᾳ διαφανές,	ἀλλ'	ὅταν δυνάμει· ἡ γὰρ αὐτὴ
[2, 7]	αὑτὸ δὲ οὐ τῷ λόγῳ,	ἀλλ'	ὅτι ἐν ἑαυτῷ ἔχει τὸ
[2, 7]	ὕδωρ οὐδ' ᾗ ἀὴρ διαφανές,	ἀλλ'	ὅτι ἔστι τις φύσις ἐνυπάρχουσα
[2, 4]	γίνεται γὰρ πολλὰ ἐξ ἀλλήλων,	ἀλλ'	οὐ πάντα ποσά, οἷον ὑγιὲς
[2, 4]	καὶ αὐξήσεως· ταῦτα δὲ ψυχῆς,	ἀλλ'	οὐ πυρός, καὶ λόγου μᾶλλον
[2, 8]	Ἔοικε δ' ἀεὶ γίνεσθαι ἠχώ,	ἀλλ'	οὐ σαφής, ἐπεὶ συμβαίνει γε
[2, 8]	τῇ κόρῃ δέρμα {ὅταν κάμῃ}	Ἀλλ'	οὐ σημεῖον τοῦ ἀκούειν ἢ
[2, 4]	ἡ τροφὴ ὑπὸ τοῦ τρεφομένου,	ἀλλ'	οὐ τοῦτο ὑπὸ τῆς τροφῆς,
[2, 8]	πρὸς αὐτὸν τὸν συμφυῆ ἀέρα·	ἀλλ'	οὐδ' εἰς τὸ οὖς, διὰ
[2, 7]	ἰχθύων καὶ λεπίδες καὶ ὀφθαλμοί·	ἀλλ'	οὐδενὸς ὁρᾶται τούτων τὸ οἰκεῖον
[2, 9]	τοιούτων. Ὀσφραίνεσθαι μὲν οὖν ἀναγκαῖον,	ἀλλ'	οὐκ ἀναπνέοντα. Ἔοικε δὲ τοῖς
[2, 12]	ἢ χυμὸν ἢ ψόφον πάσχει,	ἀλλ'	οὐχ ᾗ ἕκαστον ἐκείνων λέγεται,
[2, 12]	χρυσοῦν ἢ τὸ χαλκοῦν σημεῖον,	ἀλλ'	οὐχ ᾗ χρυσὸς ἢ χαλκός·
[2, 7]	Τοιοῦτον δὲ τὸ διαφανὲς μέν,	ἀλλ'	οὐχ ὅταν ᾖ ἐντελεχείᾳ διαφανές,
[2, 8]	ἀλλὰ σκότος ἔξω τοῦ ἡλιουμένου)	ἀλλ'	οὐχ οὕτως ἀνακλᾶται ὥσπερ ἀφ'
[2, 2]	τις ἂν εἴη καὶ εἶδος,	ἀλλ'	οὐχ ὕλη καὶ τὸ ὑποκείμενον.
[2, 4]	ὁ τέκτων ὑπὸ τῆς ὕλης,	ἀλλ'	ὑπ' ἐκεί- νου αὕτη· ὁ
[2, 7]	τοῦ αἰσθητηρίου ποιεῖ τὴν αἴσθησιν,	ἀλλ'	ὑπὸ μὲν ὀσμῆς καὶ ψόφου
[2, 4]	καὶ κάτω καὶ τῷ παντί,	ἀλλ'	ὡς ἡ κεφαλὴ τῶν ζῴων,
[2, 9]	ὀξεῖα καὶ λιπαρά ἐστιν ὀσμή.	Ἀλλ'	ὥσπερ εἴπομεν, διὰ τὸ μὴ
[2, 1]	δὲ σῶμα τὸ δυνάμει ὄν·	ἀλλ'	ὥσπερ ὀφθαλμὸς ἡ κόρη καὶ
[2, 8]	ὀξύ, τὸ δὲ βαρὺ βραδύ,	ἀλλὰ	γίνεται τοῦ μὲν διὰ τὸ
[2, 8]	ψοφεῖν καὶ ὡς οἱ βήττοντες-	ἀλλὰ	δεῖ ἔμψυχόν τε εἶναι τὸ
[2, 8]	ὁ ἀὴρ οὐδὲ τὸ ὕδωρ,	ἀλλὰ	δεῖ στερεῶν πληγὴν γενέσθαι πρὸς
[2, 8]	οἷον ἐὰν πατάξῃ βελόνη βελόνην,	ἀλλὰ	δεῖ τὸ τυπτόμενον ὁμαλὸν εἶναι,
[2, 7]	δὲ ὁρατὸν ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν,	ἀλλὰ	δι' ἀλλότριον χρῶμα. Τοιοῦτον δέ
[2, 8]	ὅταν κινηθῇ συνεχὴς καὶ εἷς.	Ἀλλὰ	διὰ τὸ ψαθυρὸς εἶναι οὐ
[2, 11]	καὶ οὐδὲν εἶναι διὰ μέσου.	Ἀλλὰ	διαφέρει τὸ ἁπτὸν τῶν ὁρατῶν
[2, 5]	τὸ αἰσθητικὸν οὐκ ἔστιν ἐνεργείᾳ,	ἀλλὰ	δυνάμει μόνον, διὸ οὐκ αἰσθάνεται,
[2, 8]	τῶν γὰρ ἀψύχων οὐθὲν φωνεῖ,	ἀλλὰ	καθ' ὁμοιότητα λέγεται φωνεῖν, οἷον
[2, 4]	μόνον γένεσιν ἐξ ἀλλήλων ἔχουσιν	ἀλλὰ	καὶ αὔξησιν· γίνεται γὰρ πολλὰ
[2, 11]	οὐ μόνον ὀξύτης καὶ βαρύτης,	ἀλλὰ	καὶ μέγεθος καὶ μικρότης, καὶ
[2, 2]	οἱ πλεῖστοι τῶν ὅρων λέγουσιν,	ἀλλὰ	καὶ τὴν αἰτίαν ἐνυπάρχειν καὶ
[2, 11]	ἄποθεν. Τὸ δ' οὐκ ἔστιν,	ἀλλὰ	καὶ τὸ σκληρὸν καὶ τὸ
[2, 8]	δύνασθαι φωνεῖν ἀναπνέοντα μηδ' ἐκπνέοντα,	ἀλλὰ	κατέχοντα· κινεῖ γὰρ τούτῳ ὁ
[2, 6]	γὰρ τοιαῦτα οὐδεμιᾶς ἐστὶν ἴδια,	ἀλλὰ	κοινὰ πάσαις· καὶ γὰρ ἁφῇ
[2, 12]	οὐδ' ἡ αἴσθησις μέγεθός ἐστιν,	ἀλλὰ	λόγος τις καὶ δύναμις ἐκείνου.
[2, 4]	οὐ μὴν ἁπλῶς γε αἴτιον,	ἀλλὰ	μᾶλλον ἡ ψυχή· ἡ μὲν
[2, 4]	τε οὗ καὶ τὸ ᾧ.	Ἀλλὰ	μὴν καὶ ὅθεν πρῶτον ἡ
[2, 7]	δὲ ὁρατὰ ἐν φωτί ἐστιν,	ἀλλὰ	μόνον ἑκάστου τὸ οἰκεῖον χρῶμα·
[2, 7]	διόπερ οὐχ ὁρατὸν ἄνευ φωτός,	ἀλλὰ	πᾶν τὸ ἑκάστου χρῶμα ἐν
[2, 1]	καὶ τὰ τῶν φυτῶν μέρη,	ἀλλὰ	παντελῶς ἁπλᾶ, οἷον τὸ φύλλον
[2, 12]	τὰ εἴδη δέχεσθαι τῶν αἰσθητῶν,	ἀλλὰ	πάσχειν μετὰ τῆς ὕλης. Ἀπορήσειε
[2, 5]	καθ' ἕκαστα καὶ τῶν ἔξωθεν	ἀλλὰ	περὶ μὲν τούτων διασαφῆσαι καιρὸς
[2, 11]	ἁφὴ μὴ μία ἐστὶν αἴσθησις	ἀλλὰ	πλείους, ἀναγκαῖον καὶ τὰ ἁπτὰ
[2, 7]	ἂν σῶμά τι καὶ οὕτως)	ἀλλὰ	πυρὸς ἢ τοιούτου τινὸς παρουσία
[2, 8]	γὰρ ἂν ἐγίνετο πάντῃ φῶς,	ἀλλὰ	σκότος ἔξω τοῦ ἡλιουμένου) ἀλλ'
[2, 4]	γεννᾷ δ' οὐθὲν αὐτὸ ἑαυτό,	ἀλλὰ	σώζει. Ὥσθ' ἡ μὲν τοιαύτη
[2, 12]	μετὰ βροντῆς διίστησι τὸ ξύλον.	Ἀλλὰ	τὰ ἁπτὰ καὶ οἱ χυμοὶ
[2, 9]	δὲ πικρός, οὕτω καὶ ὀσμαί,	ἀλλὰ	τὰ μὲν ἔχουσι τὴν ἀνάλογον
[2, 11]	τὸ ὁρατὸν καὶ τὸ ὀσφραντόν·	ἀλλὰ	τὰ μὲν πόρρωθεν, τὰ δ'
[2, 11]	περὶ χρῶμα διαφοραὶ τοιαῦται ἕτεραι.	Ἀλλὰ	τί τὸ ἓν τὸ ὑποκείμενον,
[2, 6]	ὅτι χρῶμα οὐδ' ὅτι ψόφος,	ἀλλὰ	τί τὸ κεχρωσμένον ἢ ποῦ,
[2, 9]	αἰσθητηρίῳ ἀναίσθητον εἶναι κοινὸν πάντων,	ἀλλὰ	τὸ ἄνευ τοῦ ἀναπνεῖν μὴ
[2, 1]	τὸ δυνάμει ὂν ὥστε ζῆν,	ἀλλὰ	τὸ ἔχον· τὸ δὲ σπέρμα
[2, 4]	αὐτὸν τρόπον ἀλλήλοις εἶναι τροφή,	ἀλλὰ	τὸ μὲν ὕδωρ τῷ πυρὶ
[2, 5]	δ' ἁπλοῦν οὐδὲ τὸ πάσχειν,	ἀλλὰ	τὸ μὲν φθορά τις ὑπὸ
[2, 7]	αὐτὴν τὴν ὄψιν, οὐκ ὄψεται·	ἀλλὰ	τὸ μὲν χρῶμα κινεῖ τὸ
[2, 3]	ἐκείνων ἕκαστον, οὐ πᾶσι λογισμός,	ἀλλὰ	τοῖς μὲν οὐδὲ φαντασία, τὰ
[2, 10]	ἄποτον (γεῦσις γάρ τις ἀμφοτέρου·	ἀλλὰ	τοῦ μὲν φαύλη καὶ φθαρτική
[2, 5]	ἁπλοῦ ὄντος τοῦ δυνάμει λεγομένου,	ἀλλὰ	τοῦ μὲν ὥσπερ ἂν εἴποιμεν
[2, 11]	ἄλλοις τὸ ἀνάλογον, ἢ οὔ,	ἀλλὰ	τοῦτο μέν ἐστι τὸ μεταξύ,
[2, 8]	ἀναπνεομένου ἀέρος ὥσπερ ἡ βήξ,	ἀλλὰ	τούτῳ τύπτει τὸν ἐν τῇ
[2, 10]	αἴσθησις ἡμῖν διὰ τοῦ μεταξύ,	ἀλλὰ	τῷ μιχθῆναι τῷ ὑγρῷ, καθάπερ
[2, 11]	σκληροῦ καὶ μαλακοῦ, οὐκ αἰσθανόμεθα,	ἀλλὰ	τῶν ὑπερβολῶν, ὡς τῆς αἰσθήσεως
[2, 1]	καὶ ὁ λόγος ἡ ψυχή,	ἀλλὰ	φυσικοῦ τοιουδί, ἔχοντος ἀρχὴν κινήσεως
[2, 8]	ποιεῖ ψόφον ἔρια ἂν πληγῇ,	ἀλλὰ	χαλκὸς καὶ ὅσα λεῖα καὶ
[2, 9]	αἴσθησιν ταύτην οὐκ ἔχομεν ἀκριβῆ,	ἀλλὰ	χείρω πολλῶν ζῴων· φαύλως γὰρ
[2, 2]	τῶν ἄλλων δυνατόν, τὰ δ'	ἄλλα	τούτου ἀδύνατον ἐν τοῖς θνητοῖς.
[2, 8]	αὐλὸς καὶ λύρα καὶ ὅσα	ἄλλα	τῶν ἀψύχων ἀπότασιν ἔχει καὶ
[2, 11]	ἁφὴ τῷ ἅπτεσθαι, αἱ δ'	ἄλλαι	ἄποθεν. Τὸ δ' οὐκ ἔστιν,
[2, 9]	ἀκριβεστάτην· ἐν μὲν γὰρ ταῖς	ἄλλαις	λείπεται πολλῶν τῶν ζῴων, κατὰ
[2, 4]	πρῶτον· ἀφορίζεται γὰρ πρὸς τὰς	ἄλλας	δυνάμεις τῷ ἔργῳ τούτῳ. Δοκεῖ
[2, 2]	γὰρ τὰ μὴ κινούμενα μηδ'	ἀλλάττοντα	τόπον, ἔχοντα δ' αἴσθησιν, ζῷα
[2, 11]	Εἰ μὲν οὖν καὶ ἡ	ἄλλη	σὰρξ ᾐσθάνετο τοῦ χυμοῦ, ἐδόκει
[2, 2]	οὐδεμία γὰρ αὐτοῖς ὑπάρχει δύναμις	ἄλλη	(ψυχῆς. Τὸ μὲν οὖν ζῆν
[2, 8]	δεῖ στερεῶν πληγὴν γενέσθαι πρὸς	ἄλληλα	καὶ πρὸς τὸν ἀέρα. Τοῦτο
[2, 4]	οὐδ' ἐκεῖνα τὸν αὐτὸν τρόπον	ἀλλήλοις	εἶναι τροφή, ἀλλὰ τὸ μὲν
[2, 4]	αὔξησιν· γίνεται γὰρ πολλὰ ἐξ	ἀλλήλων,	ἀλλ' οὐ πάντα ποσά, οἷον
[2, 11]	σῶμά τι, οὐκ ἐνδέχεται ταῦτα	ἀλλήλων	ἅπτεσθαι, τὸ δ' ὑγρὸν οὐκ
[2, 11]	ἔχειν ὕδωρ, τὰ δὲ ἁπτόμενα	ἀλλήλων	ἐν τῷ ὕδατι, μὴ ξηρῶν
[2, 4]	ἐναντίων μὴ μόνον γένεσιν ἐξ	ἀλλήλων	ἔχουσιν ἀλλὰ καὶ αὔξησιν· γίνεται
[2, 2]	φαίνεται ζῶντα καὶ χωριζόμενα ἀπ'	ἀλλήλων,	ὡς οὔσης τῆς ἐν αὐτοῖς
[2, 11]	δὲ τοῦτ' ἀληθές, ἀδύνατον ἅψασθαι	ἄλλο	ἄλλου ἐν ὕδατι, τὸν αὐτὸν
[2, 9]	εἶναι εὐφυεῖς καὶ ἀφυεῖς, παρ'	ἄλλο	δὲ μηδέν· οἱ μὲν γὰρ
[2, 11]	μεταξύ, τὸ δὲ πρῶτον αἰσθητήριον	ἄλλο	τί ἐστιν ἐντός. Πᾶσα γὰρ
[2, 12]	ἂν πάσχοι τὰ ἄψυχα καὶ	ἀλλοιοῖτο;	ἆρ' οὖν κἀκεῖνα ποιήσει; ἢ
[2, 5]	ἐπιστήμην, ὅπερ ἢ οὐκ ἔστιν	ἀλλοιοῦσθαι	(εἰς αὑτὸ γὰρ ἡ ἐπίδοσις
[2, 5]	χρῆσθαι ἀναγκαῖον τῷ πάσχειν καὶ	ἀλλοιοῦσθαι	ὡς κυρίοις ὀνόμασιν. Τὸ δ'
[2, 5]	λέγειν τὸ φρονοῦν, ὅταν φρονῇ,	ἀλλοιοῦσθαι,	ὥσπερ οὐδὲ τὸν οἰκοδόμον ὅταν
[2, 11]	ἡ σὰρξ καὶ ἐν τοῖς	ἄλλοις	τὸ ἀνάλογον, ἢ οὔ, ἀλλὰ
[2, 4]	γὰρ θρεπτικὴ ψυχὴ καὶ τοῖς	ἄλλοις	ὑπάρχει, καὶ πρώτη καὶ κοινοτάτη
[2, 5]	(ἀλλ' ὁ μὲν διὰ μαθήσεως	ἀλλοιωθεὶς	καὶ πολλάκις ἐξ ἐναντίας μεταβαλὼν
[2, 5]	εἰς ἐντελέχειαν) ἢ ἕτερον γένος	ἀλλοιώσεως.	Διὸ οὐ καλῶς ἔχει λέγειν
[2, 5]	εἴρηται, ἢ δύο τρόπους εἶναι	ἀλλοιώσεως,	τήν τε ἐπὶ τὰς στερητικὰς
[2, 4]	δύναμις αὕτη. Ἔστι δὲ καὶ	ἀλλοίωσις	καὶ αὔξησις κατὰ ψυχήν· ἡ
[2, 4]	ψυχήν· ἡ μὲν γὰρ αἴσθησις	ἀλλοίωσίς	τις εἶναι δοκεῖ, αἰσθάνεται δ'
[2, 5]	συμβαίνει, καθάπερ εἴρηται· δοκεῖ γὰρ	ἀλλοίωσίς	τις εἶναι. Φασὶ δέ τινες
[2, 10]	λαμπροῦ (καὶ γὰρ τοῦτο ἀόρατον,	ἄλλον	δὲ τρόπον τοῦ σκότους) ὁμοίως
[2, 5]	ἐνεργεῖν δέ, εἰς τὸ ἐνεργεῖν,	ἄλλον	τρόπον. Οὐκ ἔστι δ' ἁπλοῦν
[2, 7]	μὲν οὖν αἰτίαν ταῦτα ὁρᾶται,	ἄλλος	λόγος· νῦν δ' ἐπὶ τοσοῦτον
[2, 7]	ὀρθῶς Ἐμπεδοκλῆς, οὐδ' εἴ τις	ἄλλος	οὕτως εἴρηκεν, ὡς φερομένου τοῦ
[2, 7]	ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν, ἀλλὰ δι'	ἀλλότριον	χρῶμα. Τοιοῦτον δέ ἐστιν ἀὴρ
[2, 8]	τοῖς ὠσίν, ἀλλ' ὁ ψόφος	ἀλλότριος	καὶ οὐκ ἴδιος. Καὶ διὰ
[2, 10]	εἶναι αἰσθητὸν διὰ τοῦ μεταξὺ	ἀλλοτρίου	ὄντος σώματος· οὐδὲ γὰρ τῇ
[2, 11]	τοῦτ' ἀληθές, ἀδύνατον ἅψασθαι ἄλλο	ἄλλου	ἐν ὕδατι, τὸν αὐτὸν δὲ
[2, 8]	ἢ χαλκοῦ ἢ καί τινος	ἄλλου	τῶν λείων, ὥστε σκιὰν ποιεῖν,
[2, 11]	ἀπορίαν, ὅτι καὶ ἐπὶ τῶν	ἄλλων	αἰσθήσεων εἰσὶν ἐναντιώσεις πλείους, οἷον
[2, 2]	αἰσθήσεως, οὕτως ἡ ἁφὴ τῶν	ἄλλων	αἰσθήσεων (θρεπτικὸν δὲ λέγομεν τὸ
[2, 3]	ἄνευ μὲν τοῦ ἁπτικοῦ τῶν	ἄλλων	αἰσθήσεων οὐδεμία ὑπάρχει, ἁφὴ δ'
[2, 3]	δ' αἴσθησις ἁφή, τῶν δ'	ἄλλων	αἰσθητῶν κατὰ συμβεβηκός. Οὐθὲν γὰρ
[2, 11]	ὁμοίως ἐστὶν ἡ αἴσθησις, ἢ	ἄλλων	ἄλλως, καθάπερ νῦν δοκεῖ ἡ
[2, 1]	τὰ φυσικά· ταῦτα γὰρ τῶν	ἄλλων	ἀρχαί. Τῶν δὲ φυσικῶν τὰ
[2, 8]	τὸ θερμὸν τὰ πεζὰ τῶν	ἄλλων.	Δεῖται δὲ τῆς ἀναπνοῆς καὶ
[2, 9]	δὲ τὴν ἁφὴν πολλῷ τῶν	ἄλλων	διαφερόντως ἀκριβοῖ· διὸ καὶ φρονιμώτατόν
[2, 2]	Χωρίζεσθαι δὲ τοῦτο μὲν τῶν	ἄλλων	δυνατόν, τὰ δ' ἄλλα τούτου
[2, 12]	ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν	ἄλλων.	Εἰ δὲ τὸ ὀσφραντὸν ὀσμή,
[2, 2]	δοξάζειν, ὁμοίως δὲ καὶ τῶν	ἄλλων	ἕκαστον τῶν εἰρημένων. Ἔτι δ'
[2, 4]	τῶν ἐχομένων καὶ περὶ τῶν	ἄλλων	ἐπιζητεῖν. Εἰ δὲ χρὴ λέγειν
[2, 11]	συμβαίνοι ὅπερ καὶ ἐπὶ τῶν	ἄλλων·	ἐπιτιθεμένων γὰρ ἐπὶ τὸ αἰσθητήριον
[2, 9]	δὲ τρόπον καὶ ἐπὶ τῶν	ἄλλων.	Ἔστι δ' ὥςπερ ἡ ἀκοὴ
[2, 9]	αἰσθητήριον τοῦτο πρὸς τὸ τῶν	ἄλλων	ζῴων, ὥσπερ τὰ ὄμματα πρὸς
[2, 11]	(οὕτω δὲ καὶ ἐπὶ τῶν	ἄλλων)	καὶ ἐπὶ τῆς ἁφῆς μήτε
[2, 11]	ὑγρόν, σκληρὸν μαλακόν, καὶ τῶν	ἄλλων	ὅσα τοιαῦτα. Ἔχει δέ τινα
[2, 12]	αὐτὸς λόγος καὶ ἐπὶ τῶν	ἄλλων)	οὐδὲ τῶν δυνατῶν, ἀλλ' ἢ>
[2, 5]	πυρὸς καὶ γῆς καὶ τῶν	ἄλλων	στοιχείων, ὧν ἐστιν ἡ αἴσθησις
[2, 10]	ὅλως λέγεται, ὥσπερ καὶ ἐπ'	ἄλλων	τὸ ἀδύνατον, τὸ δ' ἐὰν
[2, 3]	ὑπάρχει, ἁφὴ δ' ἄνευ τῶν	ἄλλων	ὑπάρχει· πολλὰ γὰρ τῶν ζῴων
[2, 11]	ἐστὶν ἡ αἴσθησις, ἢ ἄλλων	ἄλλως,	καθάπερ νῦν δοκεῖ ἡ μὲν
[2, 10]	ἢ δυνάμει ὑγρότητα, οἷον τὸ	ἁλμυρόν·	εὔτηκτόν τε γὰρ αὐτὸ καὶ
[2, 10]	τὸ λιπαρόν, τοῦ δὲ τὸ	ἁλμυρόν·	μεταξὺ δὲ τούτων τό τε
[2, 11]	ἡ ἀσπὶς πληγεῖσα ἐπάταξεν, ἀλλ'	ἅμ'	ἄμφω συνέβη πληγῆναι. Ὅλως δ'
[2, 12]	ἀλλ' ἢ> ᾗ αἰσθητικὸν ἕκαστον.	Ἅμα	δὲ δῆλον καὶ οὕτως· οὔτε
[2, 8]	πληγέν. Τότε δὲ εἷς γίνεται	ἅμα	διὰ τὸ ἐπίπεδον· ἓν γὰρ
[2, 7]	διαφανεῖ· οὔτε γὰρ δύο σώματα	ἅμα	δυνατὸν ἐν τῷ αὐτῷ εἶναι,
[2, 11]	εἶναι τὸ γίνεσθαι τὴν αἴσθησιν	ἅμα	θιγγανομένων. Καὶ γὰρ νῦν εἴ
[2, 11]	οὐχ ὑπὸ τοῦ μεταξὺ ἀλλ'	ἅμα	τῷ μεταξύ, ὥσπερ ὁ δι'
[2, 8]	περὶ τὴν ἁφὴν ὀξεῖ καὶ	ἀμβλεῖ·	τὸ μὲν γὰρ ὀξὺ οἷον
[2, 8]	ὀξὺ οἷον κεντεῖ, τὸ δ'	ἀμβλὺ	οἷον ὠθεῖ, διὰ τὸ κινεῖν
[2, 2]	εἶδος ἐντελέχεια, ἐπεὶ τὸ ἐξ	ἀμφοῖν	ἔμψυχον, οὐ τὸ σῶμά ἐστιν
[2, 7]	ὁρᾶσθαι, εἴρηται. Πῦρ δὲ ἐν	ἀμφοῖν	ὁρᾶται, καὶ ἐν σκότει καὶ
[2, 2]	δὲ ὕλη, τὸ δὲ ἐξ	ἀμφοῖν,	τούτων δ' ἡ μὲν ὕλη
[2, 4]	φανερὸν ὅτι λέγουσί τινα τρόπον	ἀμφότεροι	καὶ ὀρθῶς καὶ οὐκ ὀρθῶς.
[2, 5]	κυρίως ἐπιστάμενος τόδε τὸ Α.	Ἀμφότεροι	μὲν οὖν οἱ πρῶτοι, κατὰ
[2, 7]	ἐνυπάρχουσα ἡ αὐτὴ ἐν τούτοις	ἀμφοτέροις	καὶ ἐν τῷ ἀϊδίῳ τῷ
[2, 7]	τῷ ἔχοντι ὀσμὴν ὃ ἐν	ἀμφοτέροις	ὑπάρχει τούτοις· φαίνεται γὰρ καὶ
[2, 10]	καὶ ἄποτον (γεῦσις γάρ τις	ἀμφοτέρου·	ἀλλὰ τοῦ μὲν φαύλη καὶ
[2, 4]	μὲν ἄπεπτος ἡ δὲ πεπεμμένη,	ἀμφοτέρως	ἂν ἐνδέχοιτο τὴν τροφὴν λέγειν·
[2, 4]	πρῶτον, ἔχει διαφοράν. Εἰ δ'	ἄμφω,	ἀλλ' ἡ μὲν ἄπεπτος ἡ
[2, 1]	δὲ ῥίζαι τῷ στόματι ἀνάλογον·	ἄμφω	γὰρ ἕλκει τὴν τροφήν. Εἰ
[2, 2]	δ' οὔ, ἀλλ' ὁμοίως ἐπ'	ἄμφω	καὶ πάντῃ, ὅσα ἀεὶ τρέφεταί
[2, 11]	αὐτῶν εἶναι ἐνεργείᾳ, δυνάμει δ'	ἄμφω	(οὕτω δὲ καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 11]	ἀσπὶς πληγεῖσα ἐπάταξεν, ἀλλ' ἅμ'	ἄμφω	συνέβη πληγῆναι. Ὅλως δ' ἔοικεν
[2, 8]	ἢ τὸ τύπτον; ἢ καὶ	ἄμφω,	τρόπον δ' ἕτερον; ἔστι γὰρ
[2, 7]	μικρῷ μὲν γὰρ διαστήματι λάθοι	ἄν,	ἀπ' ἀνατολῆς δ' ἐπὶ δυσμὰς
[2, 12]	εἶναι ἕτερον· μέγεθος μὲν γὰρ	ἄν	τι εἴη τὸ αἰσθανόμενον, οὐ
[2, 12]	δ' ἄν τις εἰ πάθοι	ἄν	τι ὑπ' ὀσμῆς τὸ ἀδύνατον
[2, 9]	ἄναιμα, ἐπειδὴ οὐκ ἀναπνέουσιν, ἑτέραν	ἄν	τιν' αἴσθησιν ἔχοι παρὰ τὰς
[2, 12]	μετὰ τῆς ὕλης. Ἀπορήσειε δ'	ἄν	τις εἰ πάθοι ἄν τι
[2, 11]	τὸ μὴ ἀντιστρέφειν. Ἀπορήσειε δ'	ἄν	τις, εἰ πᾶν σῶμα βάθος
[2, 11]	οὔτ' ἐκεῖ οὔτ' ἐνταῦθα γένοιτ'	ἂν	αἴσθησις, οἷον εἴ τις σῶμά
[2, 7]	γένοιτο κενὸν τὸ μεταξύ, ὁρᾶσθαι	ἂν	ἀκριβῶς καὶ εἰ μύρμηξ ἐν
[2, 4]	δεῖ τεθεωρηκέναι, περὶ ἐκείνων πρῶτον	ἂν	δέοι διορίσαι διὰ τὴν αὐτὴν
[2, 2]	καὶ ζῇ διὰ τέλους, ἕως	ἂν	δύνηται λαμβάνειν τροφήν. Χωρίζεσθαι δὲ
[2, 5]	ἄνευ τοῦ καυστικοῦ· ἔκαιε γὰρ	ἂν	ἑαυτό, καὶ οὐθὲν ἐδεῖτο τοῦ
[2, 8]	φῶς ἀεὶ ἀνακλᾶται (οὐδὲ γὰρ	ἂν	ἐγίνετο πάντῃ φῶς, ἀλλὰ σκότος
[2, 11]	σώματος ἔοικεν οὕτως ἔχειν ὥσπερ	ἂν	εἰ κύκλῳ ἡμῖν περιεπεφύκει ὁ
[2, 8]	τὴν θρύψιν τοῦ ἀέρος, ὥσπερ	ἂν	εἰ σωρὸν ἢ ὁρμαθὸν ψάμμου
[2, 2]	διανοούμεθα πρώτως- ὥστε λόγος τις	ἂν	εἴη καὶ εἶδος, ἀλλ' οὐχ
[2, 1]	τί ἐστι ψυχὴ καὶ τίς	ἂν	εἴη κοινότατος λόγος αὐτῆς. Λέγομεν
[2, 3]	ὅτι τὸν αὐτὸν τρόπον εἷς	ἂν	εἴη λόγος ψυχῆς τε καὶ
[2, 1]	σῶμα φυσικὸν μετέχον ζωῆς οὐσία	ἂν	εἴη, οὐσία δ' οὕτως ὡς
[2, 1]	τοιόνδε, ζωὴν γὰρ ἔχον, οὐκ	ἂν	εἴη σῶμα ἡ ψυχή· οὐ
[2, 4]	μὴ μετέχον ζωῆς, τὸ ἔμψυχον	ἂν	εἴη σῶμα τὸ τρεφόμενον, ᾗ
[2, 5]	γὰρ οὕτως ἐπιστῆμόν τι ὡς	ἂν	εἴποιμεν ἄνθρωπον ἐπιστήμονα ὅτι ὁ
[2, 5]	λεγομένου, ἀλλὰ τοῦ μὲν ὥσπερ	ἂν	εἴποιμεν τὸν παῖδα δύνασθαι στρατηγεῖν,
[2, 10]	εἰ ἐν ὕδατι ἦμεν, ᾐσθανόμεθ'	ἂν	ἐμβληθέντος τοῦ γλυκέος, οὐκ ἦν
[2, 4]	ἄπεπτος ἡ δὲ πεπεμμένη, ἀμφοτέρως	ἂν	ἐνδέχοιτο τὴν τροφὴν λέγειν· ᾗ
[2, 11]	περιεπεφύκει ὁ ἀήρ· ἐδοκοῦμεν γὰρ	ἂν	ἑνί τινι αἰσθάνεσθαι καὶ ψόφου
[2, 1]	πάσης ψυχῆς δεῖ λέγειν, εἴη	ἂν	ἐντελέχεια ἡ πρώτη σώματος φυσικοῦ
[2, 9]	οὔτε πόρρωθεν οὔτ' ἐγγύθεν, οὐδ'	ἂν	ἐπὶ τοῦ μυκτῆρος ἐντὸς τεθῇ·
[2, 1]	τοῦτο· χωρισθείσης δὲ ταύτης οὐκ	ἂν	ἔτι πέλεκυς ἦν, ἀλλ' ἢ
[2, 11]	ἁπάντων λανθάνοντος ὅτι διείργει, ὁμοίως	ἂν	ἔχοιμεν ὥσπερ καὶ νῦν ἐν
[2, 1]	ζωὴν ἔχοντος. (Τοιοῦτον δὲ ὃ	ἂν	ᾖ ὀργανικόν. (Ὄργανα δὲ καὶ
[2, 4]	πυρὸς αὔξησις εἰς ἄπειρον, ἕως	ἂν	ᾖ τὸ καυστόν, τῶν δὲ
[2, 11]	συμφυὲς γένοιτο, θᾶττον ἔτι διικνοῖτ'	ἂν	ἡ αἴσθησις) διὸ τὸ τοιοῦτον
[2, 10]	τοῦ γλυκέος, οὐκ ἦν δ'	ἂν	ἡ αἴσθησις ἡμῖν διὰ τοῦ
[2, 11]	σὰρξ ᾐσθάνετο τοῦ χυμοῦ, ἐδόκει	ἂν	ἡ αὐτὴ καὶ μία εἶναι
[2, 8]	τοῦτο συμβῇ, οὐκ ἀκούει· οὐδ'	ἂν	ἡ μῆνιγξ κάμῃ, ὥσπερ τὸ
[2, 4]	τὸ γεννῆσαι οἷον αὐτό, εἴη	ἂν	ἡ πρώτη ψυχὴ γεννητικὴ οἷον
[2, 1]	ἦν ὁ ὀφθαλμὸς ζῷον, ψυχὴ	ἂν	ἦν αὐτοῦ ἡ ὄψις· αὕτη
[2, 5]	μὲν τούτων διασαφῆσαι καιρὸς γένοιτ'	ἂν	καὶ εἰςαῦθις· νῦν δὲ διωρίσθω
[2, 3]	παρὰ τὰς εἰρημένας. Γένοιτο δ'	ἂν	καὶ ἐπὶ τῶν σχημάτων λόγος
[2, 5]	καὶ τὸ ἤδη ἐνεργοῦν) διχῶς	ἂν	λέγοιτο καὶ ἡ αἴσθησις, ἡ
[2, 8]	τὸ ψαθυρὸς εἶναι οὐ γεγωνεῖ,	ἂν	μὴ λεῖον ᾖ τὸ πληγέν.
[2, 5]	δ' ὅτι βουληθεὶς δυνατὸς θεωρεῖν,	ἂν	μή τι κωλύσῃ τῶν ἔξωθεν·
[2, 12]	εἰ γὰρ μή, ὑπὸ τίνος	ἂν	πάσχοι τὰ ἄψυχα καὶ ἀλλοιοῖτο;
[2, 8]	οὐθένα γὰρ ποιεῖ ψόφον ἔρια	ἂν	πληγῇ, ἀλλὰ χαλκὸς καὶ ὅσα
[2, 11]	τοῦ ἁπτοῦ αἰσθητικόν. Οὕτω γὰρ	ἂν	συμβαίνοι ὅπερ καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 7]	ἀπορροὴ σώματος οὐδενός (εἴη γὰρ	ἂν	σῶμά τι καὶ οὕτως) ἀλλὰ
[2, 1]	οἷον πέλεκυς· ἦν μὲν γὰρ	ἂν	τὸ πελέκει εἶναι ἡ οὐσία
[2, 4]	ἐν τοῖς ζῴοις ὑπολάβοι τις	ἂν	τοῦτο εἶναι τὸ ἐργαζόμενον. Τὸ
[2, 4]	καὶ μέχρι τούτου ἔστιν ἕως	ἂν	τρέφηται) καὶ γενέσεως ποιητικόν, οὐ
[2, 8]	τοῦτο δ' ἐστὶν ἀήρ, εὐλόγως	ἂν	φωνοίη ταῦτα μόνα ὅσα δέχεται
[2, 9]	τῶν τοιούτων. Ὀσφραίνεσθαι μὲν οὖν	ἀναγκαῖον,	ἀλλ' οὐκ ἀναπνέοντα. Ἔοικε δὲ
[2, 1]	δ' ὡς ὑποκείμενον καὶ ὕλη.	Ἀναγκαῖον	ἄρα τὴν ψυχὴν οὐσίαν εἶναι
[2, 10]	ὑπὸ τοῦ γευστοῦ, ᾗ γευστόν.	Ἀναγκαῖον	ἄρα ὑγρανθῆναι τὸ δυνάμενον μὲν
[2, 9]	οὐκ ὀσμᾶται ἐν τῷ ὑγρῷ·	ἀναγκαῖον	γὰρ ὀσφρανθῆναι ἀναπνεύσαντα, τοῦτο δὲ
[2, 5]	αἰσθάνεσθαι δ' οὐκ ἐπ' αὐτῷ·	ἀναγκαῖον	γὰρ ὑπάρχειν τὸ αἰσθητόν. Ὁμοίως
[2, 4]	οἰκειότατος καὶ περὶ ψυχῆς, δῆλον.	~(Ἀναγκαῖον	δὲ τὸν μέλλοντα περὶ τούτων
[2, 8]	διάλεκτον, ὧν ἡ μὲν γεῦσις	ἀναγκαῖον	(διὸ καὶ πλείοσιν ὑπάρχει) ἡ
[2, 4]	θρεπτικὴ καὶ γεννητική, περὶ τροφῆς	ἀναγκαῖον	διωρίσθαι πρῶτον· ἀφορίζεται γὰρ πρὸς
[2, 8]	τὴν καρδίαν τόπος πρῶτος. Διὸ	ἀναγκαῖον	εἴσω ἀναπνεόμενον εἰσιέναι τὸν ἀέρα.
[2, 7]	μὲν οὖν αἰτίαν τὸ χρῶμα	ἀναγκαῖον	ἐν φωτὶ ὁρᾶσθαι, εἴρηται. Πῦρ
[2, 11]	μία ἐστὶν αἴσθησις ἀλλὰ πλείους,	ἀναγκαῖον	καὶ τὰ ἁπτὰ αἰσθητὰ πλείω
[2, 8]	θερ- μότητα τὴν ἐντὸς ὡς	ἀναγκαῖον	ὄν> (τὸ δ' αἴτιον ἐν
[2, 7]	δὴ ὑπὸ τοῦ μεταξύ, ὥστ'	ἀναγκαῖόν	τι εἶναι μεταξύ· κενοῦ δὲ
[2, 11]	σὰρξ καὶ τὸ ἀνάλογον· ὥστε	ἀναγκαῖον	τὸ σῶμα εἶναι τὸ μεταξὺ
[2, 4]	δὲ κινούμενον μόνον. Πᾶσαν δ'	ἀναγκαῖον	τροφὴν δύνασθαι πέττεσθαι, ἐργάζεται δὲ
[2, 5]	ἕτερα καὶ πῶς ἕτερα, χρῆσθαι	ἀναγκαῖον	τῷ πάσχειν καὶ ἀλλοιοῦσθαι ὡς
[2, 11]	σώματος, οὐδὲ τὸ διερόν, ἀλλ'	ἀναγκαῖον	ὕδωρ εἶναι ἢ ἔχειν ὕδωρ,
[2, 11]	μὴ ξηρῶν τῶν ἄκρων ὄντων,	ἀναγκαῖον	ὕδωρ ἔχειν μεταξύ, οὗ ἀνάπλεα
[2, 2]	τινάς, τὰ δὲ μίαν τὴν	ἀναγκαιοτάτην,	ἁφήν. Ἐπεὶ δὲ ᾧ ζῶμεν
[2, 10]	Ἐπεὶ δ' ὑγρὸν τὸ γευστόν,	ἀνάγκη	καὶ τὸ αἰσθητήριον αὐτοῦ μήτε
[2, 2]	ἡδονή, ὅπου δὲ ταῦτα, ἐξ	ἀνάγκης	καὶ ἐπιθυμία. Περὶ δὲ τοῦ
[2, 7]	ἐν φωτί, καὶ τοῦτο ἐξ	ἀνάγκης·	τὸ γὰρ διαφανὲς ὑπὸ τούτου
[2, 9]	δῆλον δὲ πειρωμένοις· ὥστε τὰ	ἄναιμα,	ἐπειδὴ οὐκ ἀναπνέουσιν, ἑτέραν ἄν
[2, 8]	ἔχουσι φωνήν, οἷον τά τε	ἄναιμα	καὶ τῶν ἐναίμων ἰχθύες (καὶ
[2, 9]	καὶ τὰ ἔναιμα καὶ τὰ	ἄναιμα,	ὥσπερ καὶ τὰ ἐν τῷ
[2, 9]	ἐπ' αὐτῷ τιθέμενον τῷ αἰσθητηρίῳ	ἀναίσθητον	εἶναι κοινὸν πάντων, ἀλλὰ τὸ
[2, 8]	λεῖος, τὰ δὲ κοῖλα τῇ	ἀνακλάσει	πολλὰς ποιεῖ πληγὰς μετὰ τὴν
[2, 8]	καὶ γὰρ τὸ φῶς ἀεὶ	ἀνακλᾶται	(οὐδὲ γὰρ ἂν ἐγίνετο πάντῃ
[2, 8]	τοῦ ἡλιουμένου) ἀλλ' οὐχ οὕτως	ἀνακλᾶται	ὥσπερ ἀφ' ὕδατος ἢ χαλκοῦ
[2, 1]	αἱ δὲ ῥίζαι τῷ στόματι	ἀνάλογον·	ἄμφω γὰρ ἕλκει τὴν τροφήν.
[2, 1]	ἐφ' ὅλου τοῦ ζῶντος σώματος·	ἀνάλογον	γὰρ ἔχει ὡς τὸ μέρος
[2, 1]	καὶ ὕπνος καὶ ἐγρήγορσίς ἐστιν,	ἀνάλογον	δ' ἡ μὲν ἐγρήγορσις τῷ
[2, 9]	ἀνθρώπων γένος. Ἔοικε μὲν γὰρ	ἀνάλογον	ἔχειν πρὸς τὴν γεῦσιν, καὶ
[2, 8]	δὲ διὰ βραδυτῆτα, καὶ ἔοικεν	ἀνάλογον	ἔχειν τῷ περὶ τὴν ἁφὴν
[2, 11]	καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις τὸ	ἀνάλογον,	ἢ οὔ, ἀλλὰ τοῦτο μέν
[2, 9]	ἀλλὰ τὰ μὲν ἔχουσι τὴν	ἀνάλογον	ὀσμὴν καὶ χυμόν, λέγω δὲ
[2, 11]	εἶναι ἡ σὰρξ καὶ τὸ	ἀνάλογον·	ὥστε ἀναγκαῖον τὸ σῶμα εἶναι
[2, 11]	ἀναγκαῖον ὕδωρ ἔχειν μεταξύ, οὗ	ἀνάπλεα	τὰ ἔσχατα, εἰ δὲ τοῦτ'
[2, 7]	ἄνθρωπος, καὶ τῶν πεζῶν ὅσα	ἀναπνεῖ,	ἀδυνατεῖ ὀσμᾶσθαι μὴ ἀναπνέοντα. Ἡ
[2, 9]	πάντων, ἀλλὰ τὸ ἄνευ τοῦ	ἀναπνεῖν	μὴ αἰσθάνεσθαι ἴδιον ἐπὶ τῶν
[2, 8]	τόπος πρῶτος. Διὸ ἀναγκαῖον εἴσω	ἀναπνεόμενον	εἰσιέναι τὸν ἀέρα. Ὥστε ἡ
[2, 8]	ἀέρα. Ὥστε ἡ πληγὴ τοῦ	ἀναπνεομένου	ἀέρος ὑπὸ τῆς ἐν τούτοις
[2, 8]	ἡ φωνή) καὶ οὐ τοῦ	ἀναπνεομένου	ἀέρος ὥσπερ ἡ βήξ, ἀλλὰ
[2, 8]	τὸν ἀέρα. Τῷ γὰρ ἤδη	ἀναπνεομένῳ	καταχρῆται ἡ φύσις ἐπὶ δύο
[2, 9]	μὲν οὖν ἀναγκαῖον, ἀλλ' οὐκ	ἀναπνέοντα.	Ἔοικε δὲ τοῖς ἀνθρώποις διαφέρειν
[2, 7]	ὅσα ἀναπνεῖ, ἀδυνατεῖ ὀσμᾶσθαι μὴ	ἀναπνέοντα.	Ἡ δ' αἰτία καὶ περὶ
[2, 8]	δὲ τὸ μὴ δύνασθαι φωνεῖν	ἀναπνέοντα	μηδ' ἐκπνέοντα, ἀλλὰ κατέχοντα· κινεῖ
[2, 9]	πόρων. Καὶ διὰ τοῦτο τὰ	ἀναπνέοντα	οὐκ ὀσμᾶται ἐν τῷ ὑγρῷ·
[2, 9]	ἀέρα δεχομένοις ἔχειν ἐπικάλυμμα, ὃ	ἀναπνεόντων	ἀποκαλύπτεται, διευρυνομένων τῶν φλεβίων καὶ
[2, 8]	οὐ δέχονται τὸν ἀέρα οὐδ'	ἀναπνέουσιν.	Δι' ἣν μὲν οὖν αἰτίαν,
[2, 9]	ὥστε τὰ ἄναιμα, ἐπειδὴ οὐκ	ἀναπνέουσιν,	ἑτέραν ἄν τιν' αἴσθησιν ἔχοι
[2, 9]	τῷ ὑγρῷ· ἀναγκαῖον γὰρ ὀσφρανθῆναι	ἀναπνεύσαντα,	τοῦτο δὲ ποιεῖν ἐν τῷ
[2, 9]	δ' ἄνθρωπος ἀναπνέων μέν, μὴ	ἀναπνέων	δὲ ἀλλ' ἐκπνέων ἢ κατέχων
[2, 9]	ὁμοίως ὀσμᾶται, ὁ δ' ἄνθρωπος	ἀναπνέων	μέν, μὴ ἀναπνέων δὲ ἀλλ'
[2, 8]	τὸ εὖ. Ὄργανον δὲ τῇ	ἀναπνοῇ	ὁ φάρυγξ· οὗ δ' ἕνεκα
[2, 8]	τῶν ἄλλων. Δεῖται δὲ τῆς	ἀναπνοῆς	καὶ ὁ περὶ τὴν καρδίαν
[2, 11]	ἁφὴ τοῦ ἁπτοῦ καὶ ἀνάπτου·	ἄναπτον	δ' ἐστὶ τό τε μικρὰν
[2, 11]	ἡ ἁφὴ τοῦ ἁπτοῦ καὶ	ἀνάπτου·	ἄναπτον δ' ἐστὶ τό τε
[2, 9]	βλέφαρα, ἃ μὴ κινήσας μηδ'	ἀνασπάσας	οὐχ ὁρᾷ· τὰ δὲ σκληρόφθαλμα
[2, 7]	γὰρ διαστήματι λάθοι ἄν, ἀπ'	ἀνατολῆς	δ' ἐπὶ δυσμὰς τὸ λανθάνειν
[2, 3]	τῷ ἐφεξῆς οὕτως ἔχουσι, σκεπτέον.	Άνευ	μὲν γὰρ τοῦ θρεπτικοῦ τὸ
[2, 3]	ἐν τοῖς φυτοῖς. Πάλιν δ'	ἄνευ	μὲν τοῦ ἁπτικοῦ τῶν ἄλλων
[2, 2]	καλῶς ὑπολαμβάνουσιν οἷς δοκεῖ μήτ'	ἄνευ	σώματος εἶναι μήτε σῶμά τι
[2, 11]	τὸ δ' ὑγρὸν οὐκ ἔστιν	ἄνευ	σώματος, οὐδὲ τὸ διερόν, ἀλλ'
[2, 12]	τὸ δεκτικὸν τῶν αἰσθητῶν εἰδῶν	ἄνευ	τῆς ὕλης, οἷον ὁ κηρὸς
[2, 9]	εἶναι κοινὸν πάντων, ἀλλὰ τὸ	ἄνευ	τοῦ ἀναπνεῖν μὴ αἰσθάνεσθαι ἴδιον
[2, 5]	οὐ καίεται αὐτὸ καθ' αὑτὸ	ἄνευ	τοῦ καυστικοῦ· ἔκαιε γὰρ ἂν
[2, 9]	καὶ οὐθενὸς αἰσθάνεται τῶν ὀσφραντῶν	ἄνευ	τοῦ λυπηροῦ ἢ τοῦ ἡδέος,
[2, 12]	οἷον ὁ κηρὸς τοῦ δακτυλίου	ἄνευ	τοῦ σιδήρου καὶ τοῦ χρυσοῦ
[2, 3]	αἰσθήσεων οὐδεμία ὑπάρχει, ἁφὴ δ'	ἄνευ	τῶν ἄλλων ὑπάρχει· πολλὰ γὰρ
[2, 5]	γίνεται αἴσθησις, καὶ διὰ τί	ἄνευ	τῶν ἔξω οὐ ποιοῦσιν αἴσθησιν,
[2, 10]	Οὐθὲν δὲ ποιεῖ χυμοῦ αἴσθησιν	ἄνευ	ὑγρότητος, ἀλλ' ἔχει ἐνεργείᾳ ἢ
[2, 8]	ψοφεῖ· πληγὴ δ' οὐ γίνεται	ἄνευ	φορᾶς. Ὥσπερ δ' εἴπομεν, οὐ
[2, 7]	ἡ φύσις· διόπερ οὐχ ὁρατὸν	ἄνευ	φωτός, ἀλλὰ πᾶν τὸ ἑκάστου
[2, 8]	ἐνέργειαν ψόφῳ δηλοῦνται· ὥσπερ γὰρ	ἄνευ	φωτὸς οὐχ ὁρᾶται τὰ χρώματα,
[2, 7]	χρῶμα (διὸ καὶ οὐχ ὁρᾶται	ἄνευ	φωτός· τοῦτο γὰρ ἦν αὐτῷ
[2, 8]	ὁρᾶται τὰ χρώματα, οὕτως οὐδ'	ἄνευ	ψόφου τὸ ὀξὺ καὶ τὸ
[2, 10]	(ὥσπερ γὰρ ὁ μικρὸς ψόφος	ἀνήκουστος,	τρόπον τινὰ καὶ ὁ μέγας
[2, 9]	ἡ μὲν τοῦ ἀκουστοῦ καὶ	ἀνηκούστου,	ἡ δὲ τοῦ ὁρατοῦ καὶ
[2, 9]	οὐκ ἀναπνέοντα. Ἔοικε δὲ τοῖς	ἀνθρώποις	διαφέρειν τὸ αἰσθητήριον τοῦτο πρὸς
[2, 3]	διανοητικόν τε καὶ νοῦς, οἷον	ἀνθρώποις	καὶ εἴ τι τοιοῦτον ἕτερον
[2, 9]	δ' ἔχειν τὴν αἴσθησιν τὸν	ἄνθρωπον	ἀκριβεστάτην· ἐν μὲν γὰρ ταῖς
[2, 5]	ἐπιστῆμόν τι ὡς ἂν εἴποιμεν	ἄνθρωπον	ἐπιστήμονα ὅτι ὁ ἄνθρωπος τῶν
[2, 9]	μὲν ὁμοίως ὀσμᾶται, ὁ δ'	ἄνθρωπος	ἀναπνέων μέν, μὴ ἀναπνέων δὲ
[2, 7]	αἴσθησιν ὀσμῆς. Ἀλλ' ὁ μὲν	ἄνθρωπος,	καὶ τῶν πεζῶν ὅσα ἀναπνεῖ,
[2, 9]	τῶν ἰσχυρῶν ὀσμῶν ὑφ' ὧνπερ	ἄνθρωπος,	οἷον ἀσφάλτου καὶ θείου καὶ
[2, 9]	χείρω πολλῶν ζῴων· φαύλως γὰρ	ἄνθρωπος	ὀσμᾶται, καὶ οὐθενὸς αἰσθάνεται τῶν
[2, 5]	εἴποιμεν ἄνθρωπον ἐπιστήμονα ὅτι ὁ	ἄνθρωπος	τῶν ἐπιστημόνων καὶ ἐχόντων ἐπιστήμην·
[2, 3]	οἷον τίς φυτοῦ καὶ τίς	ἀνθρώπου	ἢ θηρίου. Διὰ τίνα δ'
[2, 9]	περὶ τὰς ὀσμὰς τὸ τῶν	ἀνθρώπων	γένος. Ἔοικε μὲν γὰρ ἀνάλογον
[2, 9]	μὴ αἰσθάνεσθαι ἴδιον ἐπὶ τῶν	ἀνθρώπων·	δῆλον δὲ πειρωμένοις· ὥστε τὰ
[2, 9]	καὶ ἐν τῷ γένει τῶν	ἀνθρώπων	παρὰ τὸ αἰσθητήριον τοῦτο εἶναι
[2, 5]	εἴπομεν· πάσχει μὲν γὰρ τὸ	ἀνόμοιον,	πεπονθὸς δ' ὅμοιόν ἐστιν. Διαιρετέον
[2, 5]	ἔστι δὲ ὡς ὑπὸ τοῦ	ἀνομοίου,	καθάπερ εἴπομεν· πάσχει μὲν γὰρ
[2, 9]	ὄσφρησις τοῦ ὀσφραντοῦ καὶ ἀνοσφράντου.	Ἀνόσφραντον	δὲ τὸ μὲν παρὰ τὸ
[2, 9]	ἡ ὄσφρησις τοῦ ὀσφραντοῦ καὶ	ἀνοσφράντου.	Ἀνόσφραντον δὲ τὸ μὲν παρὰ
[2, 4]	τούτων δ' ἔτι πρότερα τὰ	ἀντικείμενα	δεῖ τεθεωρηκέναι, περὶ ἐκείνων πρῶτον
[2, 4]	δὲ μεταβολὴ πᾶσιν εἰς τὸ	ἀντικείμενον	ἢ τὸ μεταξύ. Ἔτι πάσχει
[2, 11]	δὲ καὶ αἱ λοιπαὶ τῶν	ἀντικειμένων,	οὕτω καὶ ἡ ἁφὴ τοῦ
[2, 11]	δὲ δύο διὰ τὸ μὴ	ἀντιστρέφειν.	Ἀπορήσειε δ' ἄν τις, εἰ
[2, 4]	γῆν οὕτω φέρεσθαι κατὰ φύσιν,	ἄνω	δὲ διὰ τὸ τὸ> πῦρ
[2, 4]	(οὐ γὰρ ταὐτὸ πᾶσι τὸ	ἄνω	καὶ κάτω καὶ τῷ παντί,
[2, 4]	πῦρ ὡσαύτως. Οὔτε γὰρ τὸ	ἄνω	καὶ κάτω καλῶς λαμβάνει (οὐ
[2, 2]	τοὺς ἐναντίους τόπους· οὐ γὰρ	ἄνω	μὲν αὔξεται, κάτω δ' οὔ,
[2, 7]	πυρὸς ἢ τοιούτου οἷον τὸ	ἄνω	σῶμα· καὶ γὰρ τούτῳ τι
[2, 7]	καὶ ἐν τῷ ἀϊδίῳ τῷ	ἄνω	σώματι. Φῶς δέ ἐστιν ἡ
[2, 7]	τὰ πυρώδη φαινόμενα καὶ λάμποντα	(ἀνώνυμα	δ' ἐστὶ ταῦτα ἑνὶ ὀνόματι)
[2, 7]	ὃ λόγῳ μὲν ἔστιν εἰπεῖν,	ἀνώνυμον	δὲ τυγχάνει ὄν· δῆλον δὲ
[2, 7]	ψόφων μὲν ἀήρ, ὀσμῆς δ'	ἀνώνυμον·	κοινὸν γάρ τι πάθος ἐπ'
[2, 5]	ἔχει (τὸ αἰσθητικόν. Ἐπεὶ δ'	ἀνώνυμος	αὐτῶν ἡ διαφορά, διώρισται δὲ
[2, 10]	λίαν λαμπροῦ (καὶ γὰρ τοῦτο	ἀόρατον,	ἄλλον δὲ τρόπον τοῦ σκότους)
[2, 10]	μέγας τε καὶ ὁ βίαιος)	ἀόρατον	δὲ τὸ μὲν ὅλως λέγεται,
[2, 7]	ἐστὶ τὸ διαφανὲς καὶ τὸ	ἀόρατον	ἢ τὸ μόλις ὁρώμενον, οἷον
[2, 10]	τοῦ ἀοράτου (τὸ γὰρ σκότος	ἀόρατον,	κρίνει δὲ καὶ τοῦτο ἡ
[2, 11]	Ἔτι δ' ὥσπερ ὁρατοῦ καὶ	ἀοράτου	ἦν πως ἡ ὄψις, ὁμοίως
[2, 9]	ἡ δὲ τοῦ ὁρατοῦ καὶ	ἀοράτου,	καὶ ἡ ὄσφρησις τοῦ ὀσφραντοῦ
[2, 10]	τοῦ τε ὁρατοῦ καὶ τοῦ	ἀοράτου	(τὸ γὰρ σκότος ἀόρατον, κρίνει
[2, 12]	καὶ ψόφου, καὶ τὰ πάσχοντα	ἀόριστα,	καὶ οὐ μένει, οἷον ἀήρ
[2, 2]	διαιρούμενα φαίνεται ζῶντα καὶ χωριζόμενα	ἀπ'	ἀλλήλων, ὡς οὔσης τῆς ἐν
[2, 7]	μὲν γὰρ διαστήματι λάθοι ἄν,	ἀπ'	ἀνατολῆς δ' ἐπὶ δυσμὰς τὸ
[2, 4]	τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ, ὡς	ἀπαθοῦς	ὄντος τοῦ ὁμοίου ὑπὸ τοῦ
[2, 2]	δ' ἐνίοις μὲν τῶν ζῴων	ἅπανθ'	ὑπάρχει ταῦτα, τισὶ δὲ τινὰ
[2, 9]	καὶ γὰρ τούτων ἔνια πόρρωθεν	ἀπαντᾷ	πρὸς τὴν τροφὴν ὕποσμα γινόμενα.
[2, 4]	Ἐπεὶ δὲ ἀπὸ τοῦ τέλους	ἅπαντα	προσαγορεύειν δίκαιον, τέλος δὲ τὸ
[2, 11]	ἡ ἐπὶ τῆς γλώττης ἁφή·	ἁπάντων	γὰρ τῶν ἁπτῶν αἰσθάνεται κατὰ
[2, 11]	δι' ὑμένος αἰσθανοίμεθα τῶν ἁπτῶν	ἁπάντων	λανθάνοντος ὅτι διείργει, ὁμοίως ἂν
[2, 4]	καθ' ἣν ὑπάρχει τὸ ζῆν	ἅπασιν.	Ἧς ἐστὶν ἔργα γεννῆσαι καὶ
[2, 6]	κρίνει περὶ τούτων, καὶ οὐκ	ἀπατᾶται	ὅτι χρῶμα οὐδ' ὅτι ψόφος,
[2, 6]	καὶ περὶ ὃ μὴ ἐνδέχεται	ἀπατηθῆναι,	οἷον ὄψις χρώματος καὶ ἀκοὴ
[2, 4]	γὰρ τοῦ πυρὸς αὔξησις εἰς	ἄπειρον,	ἕως ἂν ᾖ τὸ καυστόν,
[2, 4]	δ' ἄμφω, ἀλλ' ἡ μὲν	ἄπεπτος	ἡ δὲ πεπεμμένη, ἀμφοτέρως ἂν
[2, 4]	τροφὴν λέγειν· ᾗ μὲν γὰρ	ἄπεπτος,	τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ τρέφεται,
[2, 10]	ὥσπερ καὶ ἐπὶ τῶν χρωμάτων,	ἁπλᾶ	μὲν τἀναντία, τὸ γλυκὺ καὶ
[2, 1]	τῶν φυτῶν μέρη, ἀλλὰ παντελῶς	ἁπλᾶ,	οἷον τὸ φύλλον περικαρπίου σκέπασμα,
[2, 4]	ὕδωρ. Ἐν μὲν οὖν τοῖς	ἁπλοῖς	σώμασι ταῦτ' εἶναι δοκεῖ μάλιστα
[2, 5]	δὲ διωρίσθω τοσοῦτον, ὅτι οὐχ	ἁπλοῦ	ὄντος τοῦ δυνάμει λεγομένου, ἀλλὰ
[2, 5]	ἄλλον τρόπον. Οὐκ ἔστι δ'	ἁπλοῦν	οὐδὲ τὸ πάσχειν, ἀλλὰ τὸ
[2, 4]	τισιν ἡ τοῦ πυρὸς φύσις	ἁπλῶς	αἰτία τῆς τροφῆς καὶ τῆς
[2, 4]	μέν πώς ἐστιν, οὐ μὴν	ἁπλῶς	γε αἴτιον, ἀλλὰ μᾶλλον ἡ
[2, 7]	καθ' αὑτὸ δὲ ὁρατὸν ὡς	ἁπλῶς	εἰπεῖν, ἀλλὰ δι' ἀλλότριον χρῶμα.
[2, 5]	δυνάμεως καὶ ἐντελεχείας· νῦν γὰρ	ἁπλῶς	ἐλέγομεν περὶ αὐτῶν. Ἔστι μὲν
[2, 4]	τρέφεται, ἡ τροφή. Ἐπεὶ δὲ	ἀπὸ	τοῦ τέλους ἅπαντα προσαγορεύειν δίκαιον,
[2, 9]	τὰς ὀσμὰς ὥσπερ τοὺς χυμούς,	{ἀπὸ	τούτων} εἴληφε τὰ ὀνόματα καθ'
[2, 8]	Ταῦτα δὲ λέγεται κατὰ μεταφορὰν	ἀπὸ	τῶν ἁπτῶν· τὸ μὲν γὰρ
[2, 8]	τρόπον τοῦτον ὅνπερ τὰ ἀφαλλόμενα	ἀπὸ	τῶν λείων, ὅταν τις κρούσῃ.
[2, 1]	τοιοῦτον. Ἔστι δὲ οὐ τὸ	ἀποβεβληκὸς	τὴν ψυχὴν τὸ δυνάμει ὂν
[2, 11]	τῷ ἅπτεσθαι, αἱ δ' ἄλλαι	ἄποθεν.	Τὸ δ' οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ
[2, 9]	δεχομένοις ἔχειν ἐπικάλυμμα, ὃ ἀναπνεόντων	ἀποκαλύπτεται,	διευρυνομένων τῶν φλεβίων καὶ τῶν
[2, 1]	δ' ὀφθαλμὸς ὕλη ὄψεως) ἧς	ἀπολειπούσης	οὐκέτ' ὀφθαλμός, πλὴν ὁμωνύμως, καθάπερ
[2, 12]	ἀλλὰ πάσχειν μετὰ τῆς ὕλης.	Ἀπορήσειε	δ' ἄν τις εἰ πάθοι
[2, 11]	δύο διὰ τὸ μὴ ἀντιστρέφειν.	Ἀπορήσειε	δ' ἄν τις, εἰ πᾶν
[2, 4]	μὲν τροφὴ τὸ δὲ τρεφόμενον.	Ἀπορίαν	δ' ἔχει· φασὶ γὰρ οἱ
[2, 5]	ποιεῖν καὶ πάσχειν. Ἔχει δ'	ἀπορίαν	διὰ τί καὶ τῶν αἰσθήσεων
[2, 2]	οὐ χαλεπὸν ἰδεῖν, ἔνια δὲ	ἀπορίαν	ἔχει. Ὥσπερ γὰρ ἐπὶ τῶν
[2, 11]	λύσιν πρός γε ταύτην τὴν	ἀπορίαν,	ὅτι καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων
[2, 11]	αἰσθητὰ πλείω εἶναι. Ἔχει δ'	ἀπορίαν	πότερον πλείους εἰσὶν ἢ μία,
[2, 9]	τροφὴν ὕποσμα γινόμενα. Διὸ καὶ	ἄπορον	φαίνεται εἰ πάντα μὲν ὁμοίως
[2, 7]	πῦρ οὔθ' ὅλως σῶμα οὐδ'	ἀπορροὴ	σώματος οὐδενός (εἴη γὰρ ἂν
[2, 10]	ὁρᾶται τῷ μίγνυσθαι, οὐδὲ ταῖς	ἀπορροίαις.	Ὡς μὲν οὖν τὸ μεταξὺ
[2, 8]	καὶ ὅσα ἄλλα τῶν ἀψύχων	ἀπότασιν	ἔχει καὶ μέλος καὶ διάλεκτον.
[2, 10]	εἶναι ἀρχὴ τὸ ποτὸν καὶ	ἄποτον	(γεῦσις γάρ τις ἀμφοτέρου· ἀλλὰ
[2, 10]	ἔχῃ ἢ φαύλως, ὥσπερ τὸ	ἄπουν	καὶ τὸ ἀπύρηνον- οὕτω δὴ
[2, 11]	ἀλλὰ πλείους, ἀναγκαῖον καὶ τὰ	ἁπτὰ	αἰσθητὰ πλείω εἶναι. Ἔχει δ'
[2, 12]	διίστησι τὸ ξύλον. Ἀλλὰ τὰ	ἁπτὰ	καὶ οἱ χυμοὶ ποιοῦσιν· εἰ
[2, 11]	μεταξὺ τοῦ ἁπτικοῦ ἡ σάρξ.	Ἁπταὶ	μὲν οὖν εἰσὶν αἱ διαφοραὶ
[2, 11]	γεῦσις καὶ ἡ ἁφὴ τῷ	ἅπτεσθαι,	αἱ δ' ἄλλαι ἄποθεν. Τὸ
[2, 11]	ἀέρι· δοκοῦμεν γὰρ νῦν αὐτῶν	ἅπτεσθαι	καὶ οὐδὲν εἶναι διὰ μέσου.
[2, 11]	τι, οὐκ ἐνδέχεται ταῦτα ἀλλήλων	ἅπτεσθαι,	τὸ δ' ὑγρὸν οὐκ ἔστιν
[2, 11]	ὕδατι ζῷα εἰ διερὸν διεροῦ	ἅπτεται)	πότερον οὖν πάντων ὁμοίως ἐστὶν
[2, 2]	δὲ ζῷα πάντα φαίνεται τὴν	ἁπτικὴν	αἴσθησιν ἔχοντα· δι' ἣν δ'
[2, 11]	Τὸ δὲ αἰσθητήριον αὐτῶν τὸ	ἁπτικόν,	καὶ ἐν ᾧ ἡ καλουμένη
[2, 11]	αἰσθάνεται· ὥστε τὸ μεταξὺ τοῦ	ἁπτικοῦ	ἡ σάρξ. Ἁπταὶ μὲν οὖν
[2, 11]	τί τὸ αἰσθητήριον τὸ τοῦ	ἁπτικοῦ,	πότερον ἡ σὰρξ καὶ ἐν
[2, 11]	σῶμα εἶναι τὸ μεταξὺ τοῦ	ἁπτικοῦ	προσπεφυκός, δι' οὗ γίνονται αἱ
[2, 3]	Πάλιν δ' ἄνευ μὲν τοῦ	ἁπτικοῦ	τῶν ἄλλων αἰσθήσεων οὐδεμία ὑπάρχει,
[2, 11]	ἢ ἔχειν ὕδωρ, τὰ δὲ	ἁπτόμενα	ἀλλήλων ἐν τῷ ὕδατι, μὴ
[2, 7]	ὀσμῆς ἐστιν· οὐθὲν γὰρ αὐτῶν	ἁπτόμενον	τοῦ αἰσθητηρίου ποιεῖ τὴν αἴσθησιν,
[2, 11]	ἕκαστον. Αὐτοῦ δὲ τοῦ αἰσθητηρίου	ἁπτομένου	οὔτ' ἐκεῖ οὔτ' ἐνταῦθα γένοιτ'
[2, 10]	ὑγρῷ ὡς ὕλῃ· τοῦτο δ'	ἁπτόν	τι. Διὸ κἂν εἰ ἐν
[2, 10]	τοιοῦτον. ~(Τὸ δὲ γευστόν ἐστιν	ἁπτόν	τι· καὶ τοῦτ' αἴτιον τοῦ
[2, 11]	διὰ μέσου. Ἀλλὰ διαφέρει τὸ	ἁπτὸν	τῶν ὁρατῶν καὶ τῶν ψοφητικῶν,
[2, 11]	δῆλον ὅτι ἐντὸς τὸ τοῦ	ἁπτοῦ	αἰσθητικόν. Οὕτω γὰρ ἂν συμβαίνοι
[2, 11]	οὕτω καὶ ἡ ἁφὴ τοῦ	ἁπτοῦ	καὶ ἀνάπτου· ἄναπτον δ' ἐστὶ
[2, 11]	ἐντελεχείᾳ αὐτοῦ. ~(Περὶ δὲ τοῦ	ἁπτοῦ	καὶ περὶ ἁφῆς ὁ αὐτὸς
[2, 11]	καὶ γλυκέος· ἐν δὲ τῷ	ἁπτῷ	πολλαὶ ἔνεισιν ἐναντιώσεις, θερμὸν ψυχρόν,
[2, 11]	πέπονθεν ὁ ἀήρ, καὶ τῶν	ἁπτῶν	αἱ ὑπερβολαί, ὥσπερ τὰ φθαρτικά.
[2, 11]	γλώττης ἁφή· ἁπάντων γὰρ τῶν	ἁπτῶν	αἰσθάνεται κατὰ τὸ αὐτὸ μόριον
[2, 11]	εἰ δι' ὑμένος αἰσθανοίμεθα τῶν	ἁπτῶν	ἁπάντων λανθάνοντος ὅτι διείργει, ὁμοίως
[2, 3]	δὲ χυμὸς ἕν τι τῶν	ἁπτῶν	ἐστιν. Πεῖνα δὲ καὶ δίψα
[2, 12]	καὶ πάσχοντά τι ὑπὸ τῶν	ἁπτῶν	(καὶ γὰρ ψύχεται καὶ θερμαίνεται)
[2, 11]	μικρὰν ἔχον πάμπαν διαφορὰν τῶν	ἁπτῶν,	οἷον πέπονθεν ὁ ἀήρ, καὶ
[2, 11]	ποιεῖν τι ἡμᾶς, τῶν δὲ	ἁπτῶν	οὐχ ὑπὸ τοῦ μεταξὺ ἀλλ'
[2, 8]	λέγεται κατὰ μεταφορὰν ἀπὸ τῶν	ἁπτῶν·	τὸ μὲν γὰρ ὀξὺ κινεῖ
[2, 10]	ὥσπερ τὸ ἄπουν καὶ τὸ	ἀπύρηνον-	οὕτω δὴ καὶ ἡ γεῦσις
[2, 8]	κωλῦσαν θρυφθῆναι, πάλιν ὁ ἀὴρ	ἀπωσθῇ,	ὥσπερ σφαῖρα. Ἔοικε δ' ἀεὶ
[2, 12]	πάσχοι τὰ ἄψυχα καὶ ἀλλοιοῖτο;	ἆρ'	οὖν κἀκεῖνα ποιήσει; ἢ οὐ
[2, 1]	Ἡ δ' οὐσία ἐντελέχεια· τοιούτου	ἄρα	σώματος ἐντελέχεια. Αὕτη δὲ λέγεται
[2, 1]	ὡς ὑποκείμενον καὶ ὕλη. Ἀναγκαῖον	ἄρα	τὴν ψυχὴν οὐσίαν εἶναι ὡς
[2, 10]	τοῦ γευστοῦ, ᾗ γευστόν. Ἀναγκαῖον	ἄρα	ὑγρανθῆναι τὸ δυνάμενον μὲν ὑγραίνεσθαι
[2, 4]	μεταβάλλει μόνον εἰς ἐνέργειαν ἐξ	ἀργίας.	Πότερον δ' ἐστὶν ἡ τροφὴ
[2, 5]	δ' ἐκ τοῦ ἔχειν τὴν	ἀριθμητικὴν	(ἢ τὴν γραμματικήν, μὴ ἐνεργεῖν
[2, 6]	ἑκάστης, κοινὰ δὲ κίνησις, ἠρεμία,	ἀριθμός,	σχῆμα, μέγεθος· τὰ γὰρ τοιαῦτα
[2, 4]	τῶν φθαρτῶν ταὐτὸ καὶ ἓν	ἀριθμῷ	διαμένειν, ᾗ δύναται μετέχειν ἕκαστον,
[2, 4]	οὐκ αὐτὸ ἀλλ' οἷον αὐτό,	ἀριθμῷ	μὲν οὐχ ἕν, εἴδει δ'
[2, 8]	τούτῳ τύπτει τὸν ἐν τῇ	ἀρτηρίᾳ	πρὸς αὐτήν. Σημεῖον δὲ τὸ
[2, 8]	μορίοις ψυχῆς πρὸς τὴν καλουμένην	ἀρτηρίαν	φωνή ἐστιν (οὐ γὰρ πᾶς
[2, 1]	φυσικά· ταῦτα γὰρ τῶν ἄλλων	ἀρχαί.	Τῶν δὲ φυσικῶν τὰ μὲν
[2, 4]	ἡ μὲν τοιαύτη τῆς ψυχῆς	ἀρχὴ	δύναμίς ἐστιν οἵα σώζειν τὸ
[2, 2]	ἡ ψυχὴ τῶν εἰρημένων τούτων	ἀρχὴ	καὶ τούτοις ὥρισται, θρεπτικῷ, αἰσθητικῷ,
[2, 4]	τοῦ ζῶντος σώματος αἰτία καὶ	ἀρχή.	Ταῦτα δὲ πολλαχῶς λέγεται, ὁμοίως
[2, 10]	τῆς γεύσεως. Δοκεῖ δ' εἶναι	ἀρχὴ	τὸ ποτὸν καὶ ἄποτον (γεῦσις
[2, 4]	εἶναί ἐστιν, αἰτία δὲ καὶ	ἀρχὴ	τούτου ἡ ψυχή. Ἔτι τοῦ
[2, 1]	ψυχή, ἀλλὰ φυσικοῦ τοιουδί, ἔχοντος	ἀρχὴν	κινήσεως καὶ στάσεως ἐν ἑαυτῷ.
[2, 2]	λέγει τὸ αἴτιον. Λέγομεν οὖν,	ἀρχὴν	λαβόντες τῆς σκέψεως, διωρίσθαι τὸ
[2, 12]	μὴ ἔχειν μεσότητα, μηδὲ τοιαύτην	ἀρχὴν	οἵαν τὰ εἴδη δέχεσθαι τῶν
[2, 2]	μὲν οὖν ζῆν διὰ τὴν	ἀρχὴν	ταύτην ὑπάρχει τοῖς ζῶσι, τὸ
[2, 2]	ἐν αὑτοῖς ἔχοντα δύναμιν καὶ	ἀρχὴν	τοιαύτην, δι' ἧς αὔξησίν τε
[2, 2]	ψυχῆς. ~(Ἐπεὶ δ' ἐκ τῶν	ἀσαφῶν	μὲν φανερωτέρων δὲ γίνεται τὸ
[2, 11]	τῷ μεταξύ, ὥσπερ ὁ δι'	ἀσπίδος	πληγείς· οὐ γὰρ ἡ ἀσπὶς
[2, 11]	ἀσπίδος πληγείς· οὐ γὰρ ἡ	ἀσπὶς	πληγεῖσα ἐπάταξεν, ἀλλ' ἅμ' ἄμφω
[2, 9]	ὀσμῶν ὑφ' ὧνπερ ἄνθρωπος, οἷον	ἀσφάλτου	καὶ θείου καὶ τῶν τοιούτων.
[2, 5]	ἔστιν ἡ κίνησις ἐνέργειά τις,	ἀτελὴς	μέντοι, καθάπερ ἐν ἑτέροις εἴρηται.
[2, 3]	οὐδὲ κατὰ τὸ οἰκεῖον καὶ	ἄτομον	εἶδος, ἀφέντας τὸν τοιοῦτον. (Παραπλησίως
[2, 8]	καθ' ὁμοιότητα λέγεται φωνεῖν, οἷον	αὐλὸς	καὶ λύρα καὶ ὅσα ἄλλα
[2, 4]	ψυχή, καὶ τὸ αἴτιον τοῦ	αὐξάνεσθαι	καὶ τρέφεσθαι. Δοκεῖ δέ τισιν
[2, 4]	τῷ ὁμοίῳ τρέφεσθαι, καθάπερ καὶ	αὐξάνεσθαι,	τοῖς δ' ὥσπερ εἴπομεν τοὔμπαλιν
[2, 2]	τόπους· οὐ γὰρ ἄνω μὲν	αὔξεται,	κάτω δ' οὔ, ἀλλ' ὁμοίως
[2, 4]	ἔχει· οὐδὲν γὰρ φθίνει οὐδ'	αὔξεται	φυσικῶς μὴ τρεφόμενον, τρέφεται δ'
[2, 4]	αἰτία τῆς τροφῆς καὶ τῆς	αὐξήσεως	εἶναι· καὶ γὰρ αὐτὸ φαίνεται
[2, 4]	καὶ λόγος μεγέθους τε καὶ	αὐξήσεως·	ταῦτα δὲ ψυχῆς, ἀλλ' οὐ
[2, 4]	ψυχῆς, ὁμοίως δὲ καὶ περὶ	αὐξήσεώς	τε καὶ φθίσεως ἔχει· οὐδὲν
[2, 4]	ἐξ ἀλλήλων ἔχουσιν ἀλλὰ καὶ	αὔξησιν·	γίνεται γὰρ πολλὰ ἐξ ἀλλήλων,
[2, 1]	δι' αὑτοῦ τροφήν τε καὶ	αὔξησιν	καὶ φθίσιν. Ὥστε πᾶν σῶμα
[2, 4]	καλῶς εἴρηκε τοῦτο προστιθείς, τὴν	αὔξησιν	συμβαίνειν τοῖς φυτοῖς κάτω μὲν
[2, 2]	καὶ ἀρχὴν τοιαύτην, δι' ἧς	αὔξησίν	τε καὶ φθίσιν λαμβάνουσι κατὰ
[2, 2]	τροφὴν καὶ φθίσις τε καὶ	αὔξησις.	Διὸ καὶ τὰ φυόμενα πάντα
[2, 4]	ἡ μὲν γὰρ τοῦ πυρὸς	αὔξησις	εἰς ἄπειρον, ἕως ἂν ᾖ
[2, 4]	Ἔστι δὲ καὶ ἀλλοίωσις καὶ	αὔξησις	κατὰ ψυχήν· ἡ μὲν γὰρ
[2, 4]	γὰρ ποσόν τι τὸ ἔμψυχον,	αὐξητικόν,	ᾗ δὲ τόδε τι καὶ
[2, 4]	Ἔστι δ' ἕτερον τροφῇ καὶ	αὐξητικῷ	εἶναι· ᾗ μὲν γὰρ ποσόν
[2, 4]	{ἢ τῶν στοιχείων} τρεφόμενον καὶ	αὐξόμενον,	διὸ καὶ ἐν τοῖς φυτοῖς
[2, 9]	Ὁμοίως δὲ καὶ δριμεῖα καὶ	αὐστηρὰ	καὶ ὀξεῖα καὶ λιπαρά ἐστιν
[2, 10]	τό τε δριμὺ καὶ τὸ	αὐστηρὸν	καὶ στρυφνὸν καὶ ὀξύ· σχεδὸν
[2, 6]	τοῦ αἰσθητοῦ. Τῶν δὲ καθ'	αὑτὰ	αἰσθητῶν τὰ ἴδια κυρίως ἐστὶν
[2, 5]	ὧν ἐστιν ἡ αἴσθησις καθ'	αὑτὰ	ἢ τὰ συμβεβηκότα τούτοις. Δῆλον
[2, 6]	τριχῶς, ὧν δύο μὲν καθ'	αὑτά	φαμεν αἰσθάνεσθαι, τὸ δὲ ἓν
[2, 10]	στρυφνὸν καὶ ὀξύ· σχεδὸν γὰρ	αὗται	δοκοῦσιν εἶναι διαφοραὶ χυμῶν. Ὥστε
[2, 4]	ἢ ὕλης. Ἐπεὶ δ' ἡ	αὐτὴ	δύναμις τῆς ψυχῆς θρεπτικὴ καὶ
[2, 7]	ἔστι τις φύσις ἐνυπάρχουσα ἡ	αὐτὴ	ἐν τούτοις ἀμφοτέροις καὶ ἐν
[2, 11]	τοῦ χυμοῦ, ἐδόκει ἂν ἡ	αὐτὴ	καὶ μία εἶναι αἴσθησις ἡ
[2, 5]	τῶν καθόλου· ταῦτα δ' ἐν	αὐτῇ	πώς ἐστι τῇ ψυχῇ. Διὸ
[2, 7]	ἀλλ' ὅταν δυνάμει· ἡ γὰρ	αὐτὴ	φύσις ὁτὲ μὲν σκότος ὁτὲ
[2, 10]	γλῶτταν αἰσθάνεσθαι μήτε λίαν ὑγράν·	αὕτη	γὰρ ἁφῇ γίνεται τοῦ πρώτου
[2, 1]	ἂν ἦν αὐτοῦ ἡ ὄψις·	αὕτη	γὰρ οὐσία ὀφθαλμοῦ ἡ κατὰ
[2, 1]	ἐντελέχεια· τοιούτου ἄρα σώματος ἐντελέχεια.	Αὕτη	δὲ λέγεται διχῶς, ἡ μὲν
[2, 4]	ὑπάρχει τοῖς ζῶσιν ἡ δύναμις	αὕτη.	Ἔστι δὲ καὶ ἀλλοίωσις καὶ
[2, 3]	ἐπιθυμία· τοῦ γὰρ ἡδέος ὄρεξις	αὕτη.	Ἔτι δὲ τῆς τροφῆς αἴσθησιν
[2, 4]	ὕλης, ἀλλ' ὑπ' ἐκεί- νου	αὕτη·	ὁ δὲ τέκτων μεταβάλλει μόνον
[2, 2]	σῶμά ἐστιν ἐντελέχεια ψυχῆς, ἀλλ'	αὕτη	σώματός τινος. Καὶ διὰ τοῦτο
[2, 4]	ἂν δέοι διορίσαι διὰ τὴν	αὐτὴν	αἰτίαν, οἷον περὶ τροφῆς καὶ
[2, 5]	τῶν αἰσθητῶν, καὶ διὰ τὴν	αὐτὴν	αἰτίαν, ὅτι τὰ αἰσθητὰ τῶν
[2, 9]	τὴν γεῦσιν διὰ τὸ εἶναι	αὐτὴν	ἁφήν τινα, ταύτην δ' ἔχειν
[2, 4]	ἐστιν οἵα σώζειν τὸ ἔχον	αὐτὴν	ᾗ τοιοῦτον, ἡ δὲ τροφὴ
[2, 2]	οἱ πρότερον εἰς σῶμα ἐνήρμοζον	αὐτήν,	οὐθὲν προσδιορίζοντες ἐν τίνι καὶ
[2, 8]	τὸν ἐν τῇ ἀρτηρίᾳ πρὸς	αὐτήν.	Σημεῖον δὲ τὸ μὴ δύνασθαι
[2, 7]	θῇ τὸ ἔχον χρῶμα ἐπ'	αὐτὴν	τὴν ὄψιν, οὐκ ὄψεται· ἀλλὰ
[2, 1]	τοῦ σώματος, ἢ μέρη τινὰ	αὐτῆς,	εἰ μεριστὴ πέφυκεν, οὐκ ἄδηλον·
[2, 4]	διασαφητέον δ' ἐστὶν ὕστερον περὶ	αὐτῆς	ἐν τοῖς οἰκείοις λόγοις. ~(Διωρισμένων
[2, 1]	τίς ἂν εἴη κοινότατος λόγος	αὐτῆς.	Λέγομεν δὴ γένος ἕν τι
[2, 2]	πάλιν οὕτω γ' ἐπελθεῖν περὶ	αὐτῆς·	οὐ γὰρ μόνον τὸ ὅτι
[2, 4]	ἡ φύσις, καὶ τοῦτ' ἔστιν	αὐτῆς	τέλος. Τοιοῦτον δ' ἐν τοῖς
[2, 4]	δ' ἧττον, καὶ διαμένει οὐκ	αὐτὸ	ἀλλ' οἷον αὐτό, ἀριθμῷ μὲν
[2, 4]	διαμένει οὐκ αὐτὸ ἀλλ' οἷον	αὐτό,	ἀριθμῷ μὲν οὐχ ἕν, εἴδει
[2, 4]	ἡ οὐσία, γεννᾷ δ' οὐθὲν	αὐτὸ	ἑαυτό, ἀλλὰ σώζει. Ὥσθ' ἡ
[2, 4]	τέλος δὲ τὸ γεννῆσαι οἷον	αὐτό,	εἴη ἂν ἡ πρώτη ψυχὴ
[2, 11]	ἐστίν· ὥστε τὸ ποιοῦν, οἷον	αὐτὸ	ἐνεργείᾳ, τοιοῦτον ἐκεῖνο ποιεῖ, δυνάμει
[2, 4]	ἡ πρώτη ψυχὴ γεννητικὴ οἷον	αὐτό.	Ἐπεὶ δ' ἔστι τρία, Α
[2, 4]	ἔχει, τὸ ποιῆσαι ἕτερον οἷον	αὐτό,	ζῷον μὲν ζῷον, φυτὸν δὲ
[2, 5]	καθάπερ τὸ καυστὸν οὐ καίεται	αὐτὸ	καθ' αὑτὸ ἄνευ τοῦ καυστικοῦ·
[2, 10]	τὸ ἁλμυρόν· εὔτηκτόν τε γὰρ	αὐτὸ	καὶ συντηκτικὸν γλώττης. Ὥσπερ δὲ
[2, 11]	τῶν ἁπτῶν αἰσθάνεται κατὰ τὸ	αὐτὸ	μόριον καὶ χυμοῦ. Εἰ μὲν
[2, 7]	αἰσθητηρίων ἑκάτερον· ὅταν δ' ἐπ'	αὐτό	τις ἐπιθῇ τὸ αἰσθητήριον τὸ
[2, 4]	τῆς αὐξήσεως εἶναι· καὶ γὰρ	αὐτὸ	φαίνεται μόνον τῶν σωμάτων {ἢ
[2, 2]	τι τούτων ἐνυπάρχῃ μόνον, ζῆν	αὐτό	φαμεν, οἷον νοῦς, αἴσθησις, κίνησις
[2, 5]	καυστὸν οὐ καίεται αὐτὸ καθ'	αὑτὸ	ἄνευ τοῦ καυστικοῦ· ἔκαιε γὰρ
[2, 5]	ἢ οὐκ ἔστιν ἀλλοιοῦσθαι (εἰς	αὑτὸ	γὰρ ἡ ἐπίδοσις καὶ εἰς
[2, 7]	ἔστι μὲν ὁρατόν, οὐ καθ'	αὑτὸ	δὲ ὁρατὸν ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν,
[2, 7]	τοῦ καθ' αὑτὸ ὁρατοῦ· καθ'	αὑτὸ	δὲ οὐ τῷ λόγῳ, ἀλλ'
[2, 7]	ἐστὶ τὸ ἐπὶ τοῦ καθ'	αὑτὸ	ὁρατοῦ· καθ' αὑτὸ δὲ οὐ
[2, 1]	μέν, ὡς ὕλην, ὃ καθ'	αὑτὸ	οὐκ ἔστι τόδε τι, ἕτερον
[2, 9]	χρωμάτων αἰσθάνεσθαι, καὶ μὴ διαδήλους	αὐτοῖς	εἶναι τὰς διαφορὰς τῶν χρωμάτων
[2, 2]	ἐπὶ τῶν φυομένων· οὐδεμία γὰρ	αὐτοῖς	ὑπάρχει δύναμις ἄλλη (ψυχῆς. Τὸ
[2, 2]	ἀλλήλων, ὡς οὔσης τῆς ἐν	αὐτοῖς	ψυχῆς ἐντελεχείᾳ μὲν μιᾶς ἐν
[2, 2]	δοκεῖ ζῆν· φαίνεται γὰρ ἐν	αὑτοῖς	ἔχοντα δύναμιν καὶ ἀρχὴν τοιαύτην,
[2, 4]	μὴ πηρώματα ἢ τὴν γένεσιν	αὐτομάτην	ἔχει, τὸ ποιῆσαι ἕτερον οἷον
[2, 11]	ἄλλο ἄλλου ἐν ὕδατι, τὸν	αὐτὸν	δὲ τρόπον καὶ ἐν τῷ
[2, 9]	θύμου καὶ τῶν τοιούτων· τὸν	αὐτὸν	δὲ τρόπον καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 8]	ἀκούομεν, ὅτι οὐκ εἰσέρχεται πρὸς	αὐτὸν	τὸν συμφυῆ ἀέρα· ἀλλ' οὐδ'
[2, 4]	Φαίνεται δ' οὐδ' ἐκεῖνα τὸν	αὐτὸν	τρόπον ἀλλήλοις εἶναι τροφή, ἀλλὰ
[2, 5]	ἑκάτερος δὲ τούτων οὐ τὸν	αὐτὸν	τρόπον δυνατός ἐστιν, ἀλλ' ὁ
[2, 3]	τιμιώτερον. Δῆλον οὖν ὅτι τὸν	αὐτὸν	τρόπον εἷς ἂν εἴη λόγος
[2, 4]	νοῦς ἕνεκά του ποιεῖ, τὸν	αὐτὸν	τρόπον καὶ ἡ φύσις, καὶ
[2, 11]	ἁπτοῦ καὶ περὶ ἁφῆς ὁ	αὐτὸς	λόγος· εἰ γὰρ ἡ ἁφὴ
[2, 12]	πάσχειν ὑπ' ὀσμῆς (ὁ δ'	αὐτὸς	λόγος καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων)
[2, 7]	τούτου γίνεται διαφανές. Ὁ δ'	αὐτὸς	λόγος καὶ περὶ ψόφου καὶ
[2, 8]	τὸ κινησόμενον μέρος καὶ ἔμψυχον†	Αὐτὸς	μὲν δὴ ἄψοφον ὁ ἀὴρ
[2, 11]	τὸ αἰσθητήριον ὥσπερ ἐκείνων ἕκαστον.	Αὐτοῦ	δὲ τοῦ αἰσθητηρίου ἁπτομένου οὔτ'
[2, 1]	δὲ τῇ γενέσει ἐπὶ τοῦ	αὐτοῦ	ἡ ἐπιστήμη. Διὸ ἡ ψυχή
[2, 4]	τὸ τρεφόμενον· ἤδη γὰρ ἔστιν	αὐτοῦ	ἡ οὐσία, γεννᾷ δ' οὐθὲν
[2, 1]	ὀφθαλμὸς ζῷον, ψυχὴ ἂν ἦν	αὐτοῦ	ἡ ὄψις· αὕτη γὰρ οὐσία
[2, 7]	ἐνέργειαν διαφανοῦς, καὶ τοῦτ' ἐστὶν	αὐτοῦ	ἡ φύσις· διόπερ οὐχ ὁρατὸν
[2, 1]	τὸ πελέκει εἶναι ἡ οὐσία	αὐτοῦ,	καὶ ἡ ψυχὴ τοῦτο· χωρισθείσης
[2, 7]	αἰσθητικοῦ γίνεται τὸ ὁρᾶν· ὑπ'	αὐτοῦ	μὲν οὖν τοῦ ὁρωμένου χρώματος
[2, 8]	δύναται ψοφῆσαι (τοῦτο δ' ἐστὶν	αὐτοῦ	μεταξὺ καὶ τῆς ἀκοῆς ἐμποιῆσαι
[2, 10]	γευστόν, ἀνάγκη καὶ τὸ αἰσθητήριον	αὐτοῦ	μήτε ὑγρὸν εἶναι ἐντελεχείᾳ μήτε
[2, 5]	Πρῶτον μὲν οὖν ὡς τοῦ	αὐτοῦ	ὄντος τοῦ πάσχειν καὶ τοῦ
[2, 10]	γευστὸν δὲ τὸ ποιητικὸν ἐντελεχείᾳ	αὐτοῦ.	~(Περὶ δὲ τοῦ ἁπτοῦ καὶ
[2, 1]	ζωὴν δὲ λέγομεν τὴν δι'	αὑτοῦ	τροφήν τε καὶ αὔξησιν καὶ
[2, 5]	βούληται, αἰσθάνεσθαι δ' οὐκ ἐπ'	αὐτῷ·	ἀναγκαῖον γὰρ ὑπάρχειν τὸ αἰσθητόν.
[2, 7]	σώματα ἅμα δυνατὸν ἐν τῷ	αὐτῷ	εἶναι, δοκεῖ τε τὸ φῶς
[2, 11]	ὁ ἀὴρ πρὸς τὰ ἐν	αὐτῷ	καὶ τὸ ὕδωρ πρὸς τὰ
[2, 5]	ψυχῇ. Διὸ νοῆσαι μὲν ἐπ'	αὐτῷ,	ὁπόταν βούληται, αἰσθάνεσθαι δ' οὐκ
[2, 9]	τεθῇ· καὶ τὸ μὲν ἐπ'	αὐτῷ	τιθέμενον τῷ αἰσθητηρίῳ ἀναίσθητον εἶναι
[2, 7]	ἄνευ φωτός· τοῦτο γὰρ ἦν	αὐτῷ	τὸ χρώματι εἶναι, τὸ κινητικῷ
[2, 11]	τῷ ἀέρι· δοκοῦμεν γὰρ νῦν	αὐτῶν	ἅπτεσθαι καὶ οὐδὲν εἶναι διὰ
[2, 7]	καὶ ὀσμῆς ἐστιν· οὐθὲν γὰρ	αὐτῶν	ἁπτόμενον τοῦ αἰσθητηρίου ποιεῖ τὴν
[2, 11]	αἰσθήσεσθαι λευκοῦ καὶ μέλανος μηδέτερον	αὐτῶν	εἶναι ἐνεργείᾳ, δυνάμει δ' ἄμφω
[2, 3]	καθάπερ εἴπομεν, τοῖς δὲ τινὲς	αὐτῶν,	ἐνίοις δὲ μία μόνη. Δυνάμεις
[2, 5]	νῦν γὰρ ἁπλῶς ἐλέγομεν περὶ	αὐτῶν.	Ἔστι μὲν γὰρ οὕτως ἐπιστῆμόν
[2, 5]	(τὸ αἰσθητικόν. Ἐπεὶ δ' ἀνώνυμος	αὐτῶν	ἡ διαφορά, διώρισται δὲ περὶ
[2, 11]	κριτικόν· γίνεται γὰρ πρὸς ἑκάτερον	αὐτῶν	θάτερον τῶν ἄκρων· καὶ δεῖ
[2, 4]	δὲ χρὴ λέγειν τί ἕκαστον	αὐτῶν,	οἷον τί τὸ νοητικὸν ἢ
[2, 5]	ἡ διαφορά, διώρισται δὲ περὶ	αὐτῶν	ὅτι ἕτερα καὶ πῶς ἕτερα,
[2, 5]	διὰ τί καὶ τῶν αἰσθήσεων	αὐτῶν	οὐ γίνεται αἴσθησις, καὶ διὰ
[2, 1]	ἡ ἐντελέχεια τῶν μερῶν ἐστὶν	αὐτῶν.	Οὐ μὴν ἀλλ' ἔνιά γε
[2, 4]	τούτων σκέψιν ποιεῖσθαι λαβεῖν ἕκαστον	αὐτῶν	τί ἐστιν, εἶθ' οὕτως περὶ
[2, 11]	τῶν στοιχείων. Τὸ δὲ αἰσθητήριον	αὐτῶν	τὸ ἁπτικόν, καὶ ἐν ᾧ
[2, 3]	τούτων ἐστίν. Διασαφητέον δὲ περὶ	αὐτῶν	ὕστερον, νῦν δ' ἐπὶ τοσοῦτον
[2, 8]	ἀλλ' οὐχ οὕτως ἀνακλᾶται ὥσπερ	ἀφ'	ὕδατος ἢ χαλκοῦ ἢ καί
[2, 8]	εἶναι, ὥστε τὸν ἀέρα ἀθροῦν	ἀφάλλεσθαι	καὶ σείεσθαι. Αἱ δὲ διαφοραὶ
[2, 8]	τὸν τρόπον τοῦτον ὅνπερ τὰ	ἀφαλλόμενα	ἀπὸ τῶν λείων, ὅταν τις
[2, 3]	τὸ οἰκεῖον καὶ ἄτομον εἶδος,	ἀφέντας	τὸν τοιοῦτον. (Παραπλησίως δ' ἔχει
[2, 11]	αἴσθησις ἡ γεῦσις καὶ ἡ	ἀφή·	νῦν δὲ δύο διὰ τὸ
[2, 11]	πλείους ἡ ἐπὶ τῆς γλώττης	ἁφή·	ἁπάντων γὰρ τῶν ἁπτῶν αἰσθάνεται
[2, 10]	μήτε λίαν ὑγράν· αὕτη γὰρ	ἁφῇ	γίνεται τοῦ πρώτου ὑγροῦ, ὥσπερ
[2, 3]	τῶν ἄλλων αἰσθήσεων οὐδεμία ὑπάρχει,	ἁφὴ	δ' ἄνευ τῶν ἄλλων ὑπάρχει·
[2, 10]	ὄντος σώματος· οὐδὲ γὰρ τῇ	ἁφῇ.	Καὶ τὸ σῶμα δὲ ἐν
[2, 6]	ἀλλὰ κοινὰ πάσαις· καὶ γὰρ	ἁφῇ	κίνησίς τίς ἐστιν αἰσθητὴ καὶ
[2, 11]	αὐτὸς λόγος· εἰ γὰρ ἡ	ἁφὴ	μὴ μία ἐστὶν αἴσθησις ἀλλὰ
[2, 11]	ὥσπερ ἀκοῇ ψόφος, οὕτω τῇ	ἁφῇ,	οὐκ ἔστιν ἔνδηλον. Πότερον δ'
[2, 6]	καὶ γεῦσις χυμοῦ, ἡ δ'	ἁφὴ	πλείους {μὲν} ἔχει διαφοράς, ἀλλ'
[2, 3]	τροφῆς αἴσθησιν ἔχουσιν· ἡ γὰρ	ἁφὴ	τῆς τροφῆς αἴσθησις· ξηροῖς γὰρ
[2, 11]	τῶν ἀντικειμένων, οὕτω καὶ ἡ	ἁφὴ	τοῦ ἁπτοῦ καὶ ἀνάπτου· ἄναπτον
[2, 11]	ἡ μὲν γεῦσις καὶ ἡ	ἁφὴ	τῷ ἅπτεσθαι, αἱ δ' ἄλλαι
[2, 2]	καὶ πάσης αἰσθήσεως, οὕτως ἡ	ἁφὴ	τῶν ἄλλων αἰσθήσεων (θρεπτικὸν δὲ
[2, 3]	ζῶντα πάντα, τούτων δ' αἴσθησις	ἁφή,	τῶν δ' ἄλλων αἰσθητῶν κατὰ
[2, 11]	καὶ ἐν ᾧ ἡ καλουμένη	ἁφὴ	ὑπάρχει αἴσθησις πρώτῳ, τὸ δυνάμει
[2, 2]	Αἰσθήσεως δὲ πρῶτον ὑπάρχει πᾶσιν	ἁφή·	ὥσπερ δὲ τὸ θρεπτικὸν δύναται
[2, 2]	τὰ δὲ μίαν τὴν ἀναγκαιοτάτην,	ἁφήν.	Ἐπεὶ δὲ ᾧ ζῶμεν καὶ
[2, 3]	ὅτι τῶν ζώντων τοῖς ἔχουσιν	ἁφὴν	καὶ ὄρεξις ὑπάρχει. Περὶ δὲ
[2, 8]	ἀνάλογον ἔχειν τῷ περὶ τὴν	ἁφὴν	ὀξεῖ καὶ ἀμβλεῖ· τὸ μὲν
[2, 9]	τῶν ζῴων, κατὰ δὲ τὴν	ἁφὴν	πολλῷ τῶν ἄλλων διαφερόντως ἀκριβοῖ·
[2, 9]	γεῦσιν διὰ τὸ εἶναι αὐτὴν	ἁφήν	τινα, ταύτην δ' ἔχειν τὴν
[2, 3]	μίαν γε τῶν αἰσθήσεων, τὴν	ἁφήν·	ᾧ δ' αἴσθησις ὑπάρχει, τούτῳ
[2, 7]	οὐδεμίαν αἴσθησιν ποιήσει. Περὶ δὲ	ἁφῆς	καὶ γεύσεως ἔχει μὲν ὁμοίως,
[2, 10]	κατὰ φύσιν) ἔστι δὲ κοινὸν	ἁφῆς	καὶ γεύσεως τὸ ποτόν. Ἐπεὶ
[2, 2]	τὸ θρεπτικὸν δύναται χωρίζεσθαι τῆς	ἁφῆς	καὶ πάσης αἰσθήσεως, οὕτως ἡ
[2, 11]	τῶν ἄλλων) καὶ ἐπὶ τῆς	ἁφῆς	μήτε θερμὸν μήτε ψυχρόν. Ἔτι
[2, 11]	δὲ τοῦ ἁπτοῦ καὶ περὶ	ἁφῆς	ὁ αὐτὸς λόγος· εἰ γὰρ
[2, 11]	ἕτερα ὄντα. Ἐπὶ δὲ τῆς	ἁφῆς	τοῦτο νῦν ἄδηλον· ἐξ ἀέρος
[2, 9]	χρωμάτων πλὴν τῷ φοβερῷ καὶ	ἀφόβῳ·	οὕτω δὲ καὶ περὶ τὰς
[2, 4]	περὶ τροφῆς ἀναγκαῖον διωρίσθαι πρῶτον·	ἀφορίζεται	γὰρ πρὸς τὰς ἄλλας δυνάμεις
[2, 9]	αἰσθητήριον τοῦτο εἶναι εὐφυεῖς καὶ	ἀφυεῖς,	παρ' ἄλλο δὲ μηδέν· οἱ
[2, 9]	μηδέν· οἱ μὲν γὰρ σκληρόσαρκοι	ἀφυεῖς	τὴν διάνοιαν, οἱ δὲ μαλακόσαρκοι
[2, 8]	δὲ καὶ διότι οἱ ἰχθύες	ἄφωνοι·	οὐ γὰρ ἔχουσι φάρυγγα. Τοῦτο
[2, 8]	φωνεῖν, οἷον οἱ> ἐν τῷ	Ἀχελῴῳ,	ψοφοῦσι τοῖς βραγχίοις ἤ τινι
[2, 7]	ἄχρουν, ψόφου δὲ τὸ ἄψοφον.	Ἄχρουν	δ' ἐστὶ τὸ διαφανὲς καὶ
[2, 7]	δὲ χρώματος μὲν δεκτικὸν τὸ	ἄχρουν,	ψόφου δὲ τὸ ἄψοφον. Ἄχρουν
[2, 11]	ποιήσας, ὁμοίως τὴν αἴσθησιν εὐθέως	ἁψάμενος	ἐνσημανεῖ· καίτοι δῆλον ὡς οὐκ
[2, 11]	εἰ δὲ τοῦτ' ἀληθές, ἀδύνατον	ἅψασθαι	ἄλλο ἄλλου ἐν ὕδατι, τὸν
[2, 7]	τὸ ἄχρουν, ψόφου δὲ τὸ	ἄψοφον.	Ἄχρουν δ' ἐστὶ τὸ διαφανὲς
[2, 8]	καὶ ἔμψυχον† Αὐτὸς μὲν δὴ	ἄψοφον	ὁ ἀὴρ διὰ τὸ εὔθρυπτον·
[2, 12]	ὑπὸ τίνος ἂν πάσχοι τὰ	ἄψυχα	καὶ ἀλλοιοῖτο; ἆρ' οὖν κἀκεῖνα
[2, 2]	σκέψεως, διωρίσθαι τὸ ἔμψυχον τοῦ	ἀψύχου	τῷ ζῆν. Πλεοναχῶς δὲ τοῦ
[2, 8]	λύρα καὶ ὅσα ἄλλα τῶν	ἀψύχων	ἀπότασιν ἔχει καὶ μέλος καὶ
[2, 8]	τίς ἐστιν ἐμψύχου· τῶν γὰρ	ἀψύχων	οὐθὲν φωνεῖ, ἀλλὰ καθ' ὁμοιότητα