Livre, Pages
[2, 8]	ἀὴρ ἀπωσθῇ, ὥσπερ σφαῖρα. Ἔοικε	δ'	ἀεὶ γίνεσθαι ἠχώ, ἀλλ' οὐ
[2, 12]	τὸ μὲν ὀσμᾶσθαι αἰσθάνεσθαι, ὁ	δ'	ἀὴρ παθὼν ταχέως αἰσθητὸς γίνεται;
[2, 2]	κινούμενα μηδ' ἀλλάττοντα τόπον, ἔχοντα	δ'	αἴσθησιν, ζῷα λέγομεν καὶ οὐ
[2, 2]	κίνησιν τὴν κατὰ τόπον, εἰ	δ'	αἴσθησιν, καὶ φαντασίαν καὶ ὄρεξιν·
[2, 3]	τρέφεται τὰ ζῶντα πάντα, τούτων	δ'	αἴσθησις ἁφή, τῶν δ' ἄλλων
[2, 5]	κοινῇ περὶ πάσης αἰσθήσεως. Ἡ	δ'	αἴσθησις ἐν τῷ κινεῖσθαί τε
[2, 3]	τῶν αἰσθήσεων, τὴν ἁφήν· ᾧ	δ'	αἴσθησις ὑπάρχει, τούτῳ ἡδονή τε
[2, 5]	ἀλλοιοῦσθαι ὡς κυρίοις ὀνόμασιν. Τὸ	δ'	αἰσθητικὸν δυνάμει ἐστὶν οἷον τὸ
[2, 5]	ἕξεις καὶ τὴν φύσιν. Οῦ	δ'	αἰσθητικοῦ ἡ μὲν πρώτη μεταβολὴ
[2, 3]	τὸ αἰσθητικὸν οὐκ ἔστιν· τοῦ	δ'	αἰσθητικοῦ χωρίζεται τὸ θρεπτικὸν ἐν
[2, 7]	ἀδυνατεῖ ὀσμᾶσθαι μὴ ἀναπνέοντα. Ἡ	δ'	αἰτία καὶ περὶ τούτων ὕστερον
[2, 2]	ἁπτικὴν αἴσθησιν ἔχοντα· δι' ἣν	δ'	αἰτίαν ἑκάτερον τούτων συμβέβηκεν, ὕστερον
[2, 3]	ἀνθρώπου ἢ θηρίου. Διὰ τίνα	δ'	αἰτίαν τῷ ἐφεξῆς οὕτως ἔχουσι,
[2, 2]	διαφορὰν τῶν ζῴων) διὰ τίνα	δ'	αἰτίαν, ὕστερον ἐπισκεπτέον. Παραπλήσιον δὲ
[2, 7]	οὐ φαίνεται δέ· δι' ἣν	δ'	αἰτίαν, ὕστερον ἔσται δῆλον. Τὸ
[2, 8]	ἐντὸς ὡς ἀναγκαῖον ὄν> (τὸ	δ'	αἴτιον ἐν ἑτέροις εἰρήσεται) καὶ
[2, 2]	μὲν τῶν ἄλλων δυνατόν, τὰ	δ'	ἄλλα τούτου ἀδύνατον ἐν τοῖς
[2, 11]	ἡ ἁφὴ τῷ ἅπτεσθαι, αἱ	δ'	ἄλλαι ἄποθεν. Τὸ δ' οὐκ
[2, 3]	τούτων δ' αἴσθησις ἁφή, τῶν	δ'	ἄλλων αἰσθητῶν κατὰ συμβεβηκός. Οὐθὲν
[2, 8]	γὰρ ὀξὺ οἷον κεντεῖ, τὸ	δ'	ἀμβλὺ οἷον ὠθεῖ, διὰ τὸ
[2, 4]	τὸ πρῶτον, ἔχει διαφοράν. Εἰ	δ'	ἄμφω, ἀλλ' ἡ μὲν ἄπεπτος
[2, 11]	μηδέτερον αὐτῶν εἶναι ἐνεργείᾳ, δυνάμει	δ'	ἄμφω (οὕτω δὲ καὶ ἐπὶ
[2, 12]	πάσχειν μετὰ τῆς ὕλης. Ἀπορήσειε	δ'	ἄν τις εἰ πάθοι ἄν
[2, 11]	διὰ τὸ μὴ ἀντιστρέφειν. Ἀπορήσειε	δ'	ἄν τις, εἰ πᾶν σῶμα
[2, 10]	ἐμβληθέντος τοῦ γλυκέος, οὐκ ἦν	δ'	ἂν ἡ αἴσθησις ἡμῖν διὰ
[2, 3]	ψυχὴ παρὰ τὰς εἰρημένας. Γένοιτο	δ'	ἂν καὶ ἐπὶ τῶν σχημάτων
[2, 4]	τὸ δὲ κινούμενον μόνον. Πᾶσαν	δ'	ἀναγκαῖον τροφὴν δύνασθαι πέττεσθαι, ἐργάζεται
[2, 3]	θρεπτικὸν ἐν τοῖς φυτοῖς. Πάλιν	δ'	ἄνευ μὲν τοῦ ἁπτικοῦ τῶν
[2, 3]	ἄλλων αἰσθήσεων οὐδεμία ὑπάρχει, ἁφὴ	δ'	ἄνευ τῶν ἄλλων ὑπάρχει· πολλὰ
[2, 9]	πάντα μὲν ὁμοίως ὀσμᾶται, ὁ	δ'	ἄνθρωπος ἀναπνέων μέν, μὴ ἀναπνέων
[2, 7]	μεταξὺ ψόφων μὲν ἀήρ, ὀσμῆς	δ'	ἀνώνυμον· κοινὸν γάρ τι πάθος
[2, 5]	οὕτως ἔχει (τὸ αἰσθητικόν. Ἐπεὶ	δ'	ἀνώνυμος αὐτῶν ἡ διαφορά, διώρισται
[2, 5]	ἐνεργεῖν, ἄλλον τρόπον. Οὐκ ἔστι	δ'	ἁπλοῦν οὐδὲ τὸ πάσχειν, ἀλλὰ
[2, 5]	τοῦ ποιεῖν καὶ πάσχειν. Ἔχει	δ'	ἀπορίαν διὰ τί καὶ τῶν
[2, 11]	ἁπτὰ αἰσθητὰ πλείω εἶναι. Ἔχει	δ'	ἀπορίαν πότερον πλείους εἰσὶν ἢ
[2, 10]	ἐν ὑγρῷ ὡς ὕλῃ· τοῦτο	δ'	ἁπτόν τι. Διὸ κἂν εἰ
[2, 12]	τε πάσχειν ὑπ' ὀσμῆς (ὁ	δ'	αὐτὸς λόγος καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 7]	ὑπὸ τούτου γίνεται διαφανές. Ὁ	δ'	αὐτὸς λόγος καὶ περὶ ψόφου
[2, 6]	ψόφου καὶ γεῦσις χυμοῦ, ἡ	δ'	ἁφὴ πλείους {μὲν} ἔχει διαφοράς,
[2, 10]	ἐπ' ἄλλων τὸ ἀδύνατον, τὸ	δ'	ἐὰν πεφυκὸς μὴ ἔχῃ ἢ
[2, 11]	ἀλλὰ τὰ μὲν πόρρωθεν, τὰ	δ'	ἐγγύθεν, διὸ λανθάνει· ἐπεὶ αἰσθανόμεθά
[2, 10]	πλήρει τοιαύτης ὑγρότητος αἰσθάνεσθαι. Τὰ	δ'	εἴδη τῶν χυμῶν, ὥσπερ καὶ
[2, 1]	ἡ μὲν ὕλη δύναμις, τὸ	δ'	εἶδος ἐντελέχεια, καὶ τοῦτο διχῶς,
[2, 10]	ἢ φθαρτικὸν τῆς γεύσεως. Δοκεῖ	δ'	εἶναι ἀρχὴ τὸ ποτὸν καὶ
[2, 12]	Ἔστι μὲν οὖν ταὐτόν, τὸ	δ'	εἶναι ἕτερον· μέγεθος μὲν γὰρ
[2, 4]	δυνάμεις τῷ ἔργῳ τούτῳ. Δοκεῖ	δ'	εἶναι ἡ τροφὴ τὸ ἐναντίον
[2, 3]	ἐνίοις δὲ μία μόνη. Δυνάμεις	δ'	εἴπομεν θρεπτικόν, αἰσθητικόν, ὀρεκτικόν, κινητικὸν
[2, 8]	οὐ γίνεται ἄνευ φορᾶς. Ὥσπερ	δ'	εἴπομεν, οὐ τῶν τυχόντων πληγὴ
[2, 5]	ἑτέραν ἐπωνυμίαν ἔχειν δίκαιον· τὸ	δ'	ἐκ δυνάμει ὄντος μανθάνον καὶ
[2, 5]	ἐξ ἐναντίας μεταβαλὼν ἕξεως, ὁ	δ'	ἐκ τοῦ ἔχειν τὴν ἀριθμητικὴν
[2, 12]	τις καὶ δύναμις ἐκείνου. Φανερὸν	δ'	ἐκ τούτων καὶ διὰ τί
[2, 2]	καὶ ὑπογεγράφθω περὶ ψυχῆς. ~(Ἐπεὶ	δ'	ἐκ τῶν ἀσαφῶν μὲν φανερωτέρων
[2, 3]	καὶ τὰ λοιπὰ πάντα, οἷς	δ'	ἐκείνων ἕκαστον, οὐ πᾶσι λογισμός,
[2, 5]	δ' ἐπιστήμη τῶν καθόλου· ταῦτα	δ'	ἐν αὐτῇ πώς ἐστι τῇ
[2, 4]	τοῦτ' ἔστιν αὐτῆς τέλος. Τοιοῦτον	δ'	ἐν τοῖς ζῴοις ἡ ψυχὴ
[2, 8]	ἡ τούτου κίνησις ψόφος. Ὁ	δ'	ἐν τοῖς ὠσὶν ἐγκατῳκοδόμηται πρὸς
[2, 4]	ἀριθμῷ μὲν οὐχ ἕν, εἴδει	δ'	ἕν. Ἔστι δὲ ἡ ψυχὴ
[2, 8]	τῇ ἀναπνοῇ ὁ φάρυγξ· οὗ	δ'	ἕνεκα τὸ μόριόν ἐστι τοῦτο,
[2, 2]	ἄλλων ἕκαστον τῶν εἰρημένων. Ἔτι	δ'	ἐνίοις μὲν τῶν ζῴων ἅπανθ'
[2, 7]	τοῦ κατ' ἐνέργειαν διαφανοῦς) ἡ	δ'	ἐντελέχεια τοῦ διαφανοῦς φῶς ἐστιν.
[2, 11]	ἅμ' ἄμφω συνέβη πληγῆναι. Ὅλως	δ'	ἔοικεν ἡ σὰρξ καὶ ἡ
[2, 7]	τούτου τῶν αἰσθητηρίων ἑκάτερον· ὅταν	δ'	ἐπ' αὐτό τις ἐπιθῇ τὸ
[2, 7]	διαστήματι λάθοι ἄν, ἀπ' ἀνατολῆς	δ'	ἐπὶ δυσμὰς τὸ λανθάνειν μέγα
[2, 2]	τούτων συμβέβηκεν, ὕστερον ἐροῦμεν. Νῦν	δ'	ἐπὶ τοσοῦτον εἰρήσθω μόνον, ὅτι
[2, 3]	δὲ περὶ αὐτῶν ὕστερον, νῦν	δ'	ἐπὶ τοσοῦτον εἰρήσθω, ὅτι τῶν
[2, 7]	ταῦτα ὁρᾶται, ἄλλος λόγος· νῦν	δ'	ἐπὶ τοσοῦτον φανερόν ἐστιν, ὅτι
[2, 2]	ἀδύνατον ἐν τοῖς θνητοῖς. Φανερὸν	δ'	ἐπὶ τῶν φυομένων· οὐδεμία γὰρ
[2, 3]	Περὶ δὲ φαντασίας ἄδηλον, ὕστερον	δ'	ἐπισκεπτέον. Ἐνίοις δὲ πρὸς τούτοις
[2, 5]	ἡ κατ' ἐνέργειαν αἴσθησις, ἡ	δ'	ἐπιστήμη τῶν καθόλου· ταῦτα δ'
[2, 8]	(διὸ καὶ πλείοσιν ὑπάρχει) ἡ	δ'	ἑρμηνεία ἕνεκα τοῦ εὖ, οὕτω
[2, 4]	τι ἔσται τὸ κωλύον· εἰ	δ'	ἔσται, τοῦτ' ἔστιν ἡ ψυχή,
[2, 11]	ἐστὶ τὸ τρίτον μέγεθος, ὧν	δ'	ἐστὶ δύο σωμάτων μεταξὺ σῶμά
[2, 8]	ἤ τινι ἑτέρῳ τοιούτῳ, φωνὴ	δ'	ἐστὶ ζῴου ψόφος οὐ τῷ
[2, 1]	δ' οὕτως ὡς συνθέτη. Ἐπεὶ	δ'	ἐστὶ καὶ σῶμα καὶ τοιόνδε,
[2, 7]	πυρώδη φαινόμενα καὶ λάμποντα (ἀνώνυμα	δ'	ἐστὶ ταῦτα ἑνὶ ὀνόματι) οἷον
[2, 11]	ἁφῇ, οὐκ ἔστιν ἔνδηλον. Πότερον	δ'	ἐστὶ τὸ αἰσθητήριον ἐντός, ἢ
[2, 7]	ψόφου δὲ τὸ ἄψοφον. Ἄχρουν	δ'	ἐστὶ τὸ διαφανὲς καὶ τὸ
[2, 7]	γὰρ ὁρατόν ἐστι χρῶμα, τοῦτο	δ'	ἐστὶ τὸ ἐπὶ τοῦ καθ'
[2, 11]	τοῦ ἁπτοῦ καὶ ἀνάπτου· ἄναπτον	δ'	ἐστὶ τό τε μικρὰν ἔχον
[2, 11]	πᾶν σῶμα βάθος ἔχει, τοῦτο	δ'	ἐστὶ τὸ τρίτον μέγεθος, ὧν
[2, 7]	ὄψις, τοῦτ' ἐστὶν ὁρατόν, ὁρατὸν	δ'	ἐστὶ χρῶμά τε καὶ ὃ
[2, 1]	ἦν, ἀλλ' ἢ ὁμωνύμως, νῦν	δ'	ἔστι πέλεκυς. Οὐ γὰρ τοιούτου
[2, 4]	ψυχὴ γεννητικὴ οἷον αὐτό. Ἐπεὶ	δ'	ἔστι τρία, Α τὸ τρεφόμενον
[2, 4]	τροφῆς οὐ δύναται εἶναι. {Ἐπεὶ	δ'	ἔστι τρία, τὸ τρεφόμενον καὶ
[2, 8]	τι καὶ ἔν τινι, τοῦτο	δ'	ἐστὶν ἀήρ, εὐλόγως ἂν φωνοίη
[2, 8]	λεῖα, ὅτι δύναται ψοφῆσαι (τοῦτο	δ'	ἐστὶν αὐτοῦ μεταξὺ καὶ τῆς
[2, 4]	εἰς ἐνέργειαν ἐξ ἀργίας. Πότερον	δ'	ἐστὶν ἡ τροφὴ τὸ τελευταῖον
[2, 8]	εἶναι κενὸν ὁ ἀήρ, οὗτος	δ'	ἐστὶν ὁ ποιῶν ἀκούειν, ὅταν
[2, 4]	τροφὴ τί ἐστιν εἴρηται· διασαφητέον	δ'	ἐστὶν ὕστερον περὶ αὐτῆς ἐν
[2, 8]	τύπτον; ἢ καὶ ἄμφω, τρόπον	δ'	ἕτερον; ἔστι γὰρ ὁ ψόφος
[2, 4]	καὶ οὐ κατὰ συμβεβηκός. Ἔστι	δ'	ἕτερον τροφῇ καὶ αὐξητικῷ εἶναι·
[2, 4]	λόγον. Εἰ δ' οὕτως, τούτων	δ'	ἔτι πρότερα τὰ ἀντικείμενα δεῖ
[2, 3]	εἶδος, ἀφέντας τὸν τοιοῦτον. (Παραπλησίως	δ'	ἔχει τῷ περὶ τῶν σχημάτων
[2, 4]	τροφὴ τὸ δὲ τρεφόμενον. Ἀπορίαν	δ'	ἔχει· φασὶ γὰρ οἱ μὲν
[2, 8]	ψόφον, οἷον σπόγγον, ἔρια, τὰ	δ'	ἔχειν, οἷον χαλκὸν καὶ ὅσα
[2, 9]	εἶναι αὐτὴν ἁφήν τινα, ταύτην	δ'	ἔχειν τὴν αἴσθησιν τὸν ἄνθρωπον
[2, 4]	λόγου μᾶλλον ἢ ὕλης. Ἐπεὶ	δ'	ἡ αὐτὴ δύναμις τῆς ψυχῆς
[2, 1]	ὕπνος καὶ ἐγρήγορσίς ἐστιν, ἀνάλογον	δ'	ἡ μὲν ἐγρήγορσις τῷ θεωρεῖν,
[2, 2]	σώματος ἢ καὶ ὅλῳ, τούτων	δ'	ἡ μὲν ἐπιστήμη τε καὶ
[2, 1]	τρίτον τὸ ἐκ τούτων. Ἔστι	δ'	ἡ μὲν ὕλη δύναμις, τὸ
[2, 2]	τὸ δὲ ἐξ ἀμφοῖν, τούτων	δ'	ἡ μὲν ὕλη δύναμις, τὸ
[2, 9]	ἐν τῷ ὑγρῷ ἀδύνατον. Ἔστι	δ'	ἡ ὀσμὴ τοῦ ξηροῦ (ὥσπερ
[2, 1]	καὶ ἡ ἐγρήγορσις ἐντελέχεια, (ὡς	δ'	ἡ ὄψις καὶ ἡ δύναμις
[2, 4]	Ταῦτα δὲ πολλαχῶς λέγεται, ὁμοίως	δ'	ἡ ψυχὴ κατὰ τοὺς διωρισμένους
[2, 5]	τι κωλύσῃ τῶν ἔξωθεν· ὁ	δ'	ἤδη θεωρῶν, ἐντελεχείᾳ ὢν καὶ
[2, 12]	κίνησις, λύεται ὁ λόγος- τοῦτο	δ'	ἦν ἡ αἴσθησις- ὥσπερ καὶ
[2, 4]	ταύτῃ, τὸ μὲν μᾶλλον τὸ	δ'	ἧττον, καὶ διαμένει οὐκ αὐτὸ
[2, 6]	τὸ δὲ κοινὸν πασῶν. Λέγω	δ'	ἴδιον μὲν ὃ μὴ ἐνδέχεται
[2, 8]	ἀκοῆς ἐμποιῆσαι ψόφον ἐνεργείᾳ) γίνεται	δ'	ὁ κατ' ἐνέργειαν ψόφος ἀεί
[2, 5]	μὲν γὰρ τὸ ἀνόμοιον, πεπονθὸς	δ'	ὅμοιόν ἐστιν. Διαιρετέον δὲ καὶ
[2, 5]	τοιοῦτον καὶ ἡ ὕλη, ὁ	δ'	ὅτι βουληθεὶς δυνατὸς θεωρεῖν, ἂν
[2, 11]	αἱ αἰσθήσεις πλείους οὖσαι. Δηλοῖ	δ'	ὅτι πλείους ἡ ἐπὶ τῆς
[2, 9]	ψόφος ἢ τὸ χρῶμα. Αἴτιον	δ'	ὅτι τὴν αἴσθησιν ταύτην οὐκ
[2, 5]	τὰ λοιπὰ τῶν αἰσθητῶν. Αἴτιον	δ'	ὅτι τῶν καθ' ἕκαστον ἡ
[2, 8]	ψοφοῦν πρός τι ψοφεῖ· πληγὴ	δ'	οὐ γίνεται ἄνευ φορᾶς. Ὥσπερ
[2, 4]	ὃ μὴ κοινωνεῖ ζωῆς. (Ἐμπεδοκλῆς	δ'	οὐ καλῶς εἴρηκε τοῦτο προστιθείς,
[2, 2]	γὰρ ἄνω μὲν αὔξεται, κάτω	δ'	οὔ, ἀλλ' ὁμοίως ἐπ' ἄμφω
[2, 4]	ὅσα πράττει κατὰ φύσιν (τὸ	δ'	οὗ ἕνεκα διττόν, τὸ μὲν
[2, 4]	οἷον ὑγιὲς ἐκ κάμνοντος. Φαίνεται	δ'	οὐδ' ἐκεῖνα τὸν αὐτὸν τρόπον
[2, 3]	ὃς ἐφαρμόσει μὲν πᾶσιν, ἴδιος	δ'	οὐδενὸς ἔσται σχήματος. Ὁμοίως δὲ
[2, 4]	ἔστιν αὐτοῦ ἡ οὐσία, γεννᾷ	δ'	οὐθὲν αὐτὸ ἑαυτό, ἀλλὰ σώζει.
[2, 4]	αὔξεται φυσικῶς μὴ τρεφόμενον, τρέφεται	δ'	οὐθὲν ὃ μὴ κοινωνεῖ ζωῆς.
[2, 4]	ἀλλοίωσίς τις εἶναι δοκεῖ, αἰσθάνεται	δ'	οὐθὲν ὃ μὴ μετέχει ψυχῆς,
[2, 4]	ὀρθῶς καὶ οὐκ ὀρθῶς. Ἐπεὶ	δ'	οὐθὲν τρέφεται μὴ μετέχον ζωῆς,
[2, 10]	ὧν τὸ μὲν ἀκουστὸν τὸ	δ'	οὐκ ἀκουστόν, καὶ μεγάλου ψόφου
[2, 5]	ἐπ' αὐτῷ, ὁπόταν βούληται, αἰσθάνεσθαι	δ'	οὐκ ἐπ' αὐτῷ· ἀναγκαῖον γὰρ
[2, 11]	αἱ δ' ἄλλαι ἄποθεν. Τὸ	δ'	οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ καὶ τὸ
[2, 1]	τὰ μὲν ἔχει ζωήν, τὰ	δ'	οὐκ ἔχει· ζωὴν δὲ λέγομεν
[2, 3]	τὸ κατὰ τόπον κινητικόν, τὰ	δ'	οὐκ ἔχει· τελευταῖον δὲ καὶ
[2, 1]	φυσικοῦ δυνάμει ζωὴν ἔχοντος. Ἡ	δ'	οὐσία ἐντελέχεια· τοιούτου ἄρα σώματος
[2, 9]	ὄντος ἀκριβοῦς τοῦ αἰσθητηρίου. Εὔλογον	δ'	οὕτω καὶ τὰ σκληρόφθαλμα τῶν
[2, 4]	πράξεις κατὰ τὸν λόγον. Εἰ	δ'	οὕτως, τούτων δ' ἔτι πρότερα
[2, 1]	ζωῆς οὐσία ἂν εἴη, οὐσία	δ'	οὕτως ὡς συνθέτη. Ἐπεὶ δ'
[2, 1]	ἡ κατὰ τὸν λόγον (ὁ	δ'	ὀφθαλμὸς ὕλη ὄψεως) ἧς ἀπολειπούσης
[2, 11]	ἐνδέχεται ταῦτα ἀλλήλων ἅπτεσθαι, τὸ	δ'	ὑγρὸν οὐκ ἔστιν ἄνευ σώματος,
[2, 10]	καὶ γεύσεως τὸ ποτόν. Ἐπεὶ	δ'	ὑγρὸν τὸ γευστόν, ἀνάγκη καὶ
[2, 4]	τόπον κίνησις, ψυχή· οὐ πᾶσι	δ'	ὑπάρχει τοῖς ζῶσιν ἡ δύναμις
[2, 1]	μὲν ἐγρήγορσις τῷ θεωρεῖν, ὁ	δ'	ὕπνος τῷ ἔχειν καὶ μὴ
[2, 5]	οὖν οὐχ ὅμοιον ὄν, πεπονθὸς	δ'	ὡμοίωται καὶ ἔστιν οἷον ἐκεῖνο.
[2, 5]	ἐπιστημόνων καὶ ἐχόντων ἐπιστήμην· ἔστι	δ'	ὡς ἤδη λέγομεν ἐπιστήμονα τὸν
[2, 4]	ὄντος λόγος ἡ ἐντελέχεια. Φανερὸν	δ'	ὡς καὶ οὗ ἕνεκεν ἡ
[2, 1]	τὸ μὲν ὡς ἐπιστήμη, τὸ	δ'	ὡς τὸ θεωρεῖν. Οὐσίαι δὲ
[2, 1]	ἡ μὲν ὡς ἐπιστήμη, ἡ	δ'	ὡς τὸ θεωρεῖν. Φανερὸν οὖν
[2, 1]	καθ' ὑποκειμένου τὸ σῶμα, μᾶλλον	δ'	ὡς ὑποκείμενον καὶ ὕλη. Ἀναγκαῖον
[2, 4]	τρέφεσθαι, καθάπερ καὶ αὐξάνεσθαι, τοῖς	δ'	ὥσπερ εἴπομεν τοὔμπαλιν δοκεῖ, τὸ
[2, 1]	παραδεδομένα περὶ ψυχῆς εἰρήσθω· πάλιν	δ'	ὥσπερ ἐξ ὑπαρχῆς ἐπανίωμεν, πειρώμενοι
[2, 9]	καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων. Ἔστι	δ'	ὥςπερ ἡ ἀκοὴ καὶ ἑκάστη
[2, 11]	μήτε θερμὸν μήτε ψυχρόν. Ἔτι	δ'	ὥσπερ ὁρατοῦ καὶ ἀοράτου ἦν
[2, 2]	αἰτίαν ἐνυπάρχειν καὶ ἐμφαίνεσθαι. Νῦν	δ'	ὥσπερ συμπεράσμαθ' οἱ λόγοι τῶν
[2, 9]	οἱ δὲ μαλακόσαρκοι εὐφυεῖς. (Ἔστι	δ'	ὥσπερ χυμὸς ὁ μὲν γλυκὺς
[2, 12]	ὕλης, οἷον ὁ κηρὸς τοῦ	δακτυλίου	ἄνευ τοῦ σιδήρου καὶ τοῦ
[2, 1]	μηθενὸς εἶναι σώματος ἐντελεχείας. Ἔτι	δὲ	ἄδηλον εἰ οὕτως ἐντελέχεια τοῦ
[2, 11]	τοῖς περὶ τῶν στοιχείων. Τὸ	δὲ	αἰσθητήριον αὐτῶν τὸ ἁπτικόν, καὶ
[2, 9]	ἄνθρωπος ἀναπνέων μέν, μὴ ἀναπνέων	δὲ	ἀλλ' ἐκπνέων ἢ κατέχων τὸ
[2, 4]	δὲ τρέφεται, ἡ τροφή. Ἐπεὶ	δὲ	ἀπὸ τοῦ τέλους ἅπαντα προσαγορεύειν
[2, 2]	τούτων οὐ χαλεπὸν ἰδεῖν, ἔνια	δὲ	ἀπορίαν ἔχει. Ὥσπερ γὰρ ἐπὶ
[2, 11]	εἶναι ἢ ἔχειν ὕδωρ, τὰ	δὲ	ἁπτόμενα ἀλλήλων ἐν τῷ ὕδατι,
[2, 11]	μεταξὺ ποιεῖν τι ἡμᾶς, τῶν	δὲ	ἁπτῶν οὐχ ὑπὸ τοῦ μεταξὺ
[2, 7]	ὄζον, οὐδεμίαν αἴσθησιν ποιήσει. Περὶ	δὲ	ἁφῆς καὶ γεύσεως ἔχει μὲν
[2, 8]	δὴ ταχὺ τὸ ὀξύ, τὸ	δὲ	βαρὺ βραδύ, ἀλλὰ γίνεται τοῦ
[2, 8]	ὀλίγῳ χρόνῳ ἐπὶ πολύ, τὸ	δὲ	βαρὺ ἐν πολλῷ ἐπ' ὀλίγον.
[2, 8]	συμβαίνει τὸ μὲν ταχὺ τὸ	δὲ	βραδὺ εἶναι. Περὶ μὲν οὖν
[2, 5]	γίνεται ὑπὸ τοῦ γεννῶντος, ὅταν	δὲ	γεννηθῇ, ἔχει ἤδη, ὥσπερ ἐπιστήμην,
[2, 7]	ἀναγκαῖόν τι εἶναι μεταξύ· κενοῦ	δὲ	γενομένου οὐχ ὅτι ἀκριβῶς, ἀλλ'
[2, 10]	ὀσφραντικὸν αἰσθητήριον δυνάμει τοιοῦτον. ~(Τὸ	δὲ	γευστόν ἐστιν ἁπτόν τι· καὶ
[2, 2]	τυχόντος δέχεσθαι τὸ τυχόν. Οὕτω	δὲ	γίνεται καὶ κατὰ λόγον· ἑκάστου
[2, 8]	τύπτοι τις φερόμενον ταχύ. Ἠχὼ	δὲ	γίνεται ὅταν, ἀέρος ἑνὸς γενομένου
[2, 8]	καὶ πρὸς τὸν ἀέρα. Τοῦτο	δὲ	γίνεται ὅταν ὑπομένῃ πληγεὶς ὁ
[2, 2]	ἐκ τῶν ἀσαφῶν μὲν φανερωτέρων	δὲ	γίνεται τὸ σαφὲς καὶ κατὰ
[2, 12]	ἢ> ᾗ αἰσθητικὸν ἕκαστον. Ἅμα	δὲ	δῆλον καὶ οὕτως· οὔτε γὰρ
[2, 7]	ἔχει μὲν ὁμοίως, οὐ φαίνεται	δέ·	δι' ἣν δ' αἰτίαν, ὕστερον
[2, 8]	τάχος ἡ κίνησις τοιαύτη, τοῦ	δὲ	διὰ βραδυτῆτα, καὶ ἔοικεν ἀνάλογον
[2, 11]	εἶναι ὄψις ἀκοὴ ὄσφρησις. Νῦν	δὲ	διὰ τὸ διωρίσθαι δι' οὗ
[2, 4]	οὕτω φέρεσθαι κατὰ φύσιν, ἄνω	δὲ	διὰ τὸ τὸ> πῦρ ὡσαύτως.
[2, 8]	ἀθροῦν ἀφάλλεσθαι καὶ σείεσθαι. Αἱ	δὲ	διαφοραὶ τῶν ψοφούντων ἐν τῷ
[2, 11]	τοῦ σώματος ᾗ σῶμα· λέγω	δὲ	διαφορὰς αἳ τὰ στοιχεῖα διορίζουσι,
[2, 8]	ψόφου καὶ ἀκοῆς διορίσωμεν. Ἔστι	δὲ	διττὸς ὁ ψόφος· ὁ μὲν
[2, 3]	πεῖνα ξηροῦ καὶ θερμοῦ, ἡ	δὲ	δίψα ὑγροῦ καὶ ψυχροῦ· ὁ
[2, 5]	γένοιτ' ἂν καὶ εἰςαῦθις· νῦν	δὲ	διωρίσθω τοσοῦτον, ὅτι οὐχ ἁπλοῦ
[2, 9]	γλυκεῖα κρόκου καὶ μέλιτος, ἡ	δὲ	δριμεῖα θύμου καὶ τῶν τοιούτων·
[2, 3]	τοιούτου, φανερὸν ἐκ τούτων. ~(Τῶν	δὲ	δυνάμεων τῆς ψυχῆς αἱ λεχθεῖσαι
[2, 8]	μὲν γὰρ ἐνέργειά τις, ὁ	δὲ	δύναμις· τὰ μὲν γὰρ οὔ
[2, 11]	γεῦσις καὶ ἡ ἀφή· νῦν	δὲ	δύο διὰ τὸ μὴ ἀντιστρέφειν.
[2, 6]	δὲ ἓν κατὰ συμβεβηκός. Τῶν	δὲ	δυοῖν τὸ μὲν ἴδιόν ἐστιν
[2, 2]	ἡ μὲν ὕλη δύναμις, τὸ	δὲ	εἶδος ἐντελέχεια, ἐπεὶ τὸ ἐξ
[2, 5]	(ἢ τὴν γραμματικήν, μὴ ἐνεργεῖν	δέ,	εἰς τὸ ἐνεργεῖν, ἄλλον τρόπον.
[2, 8]	λεῖον ᾖ τὸ πληγέν. Τότε	δὲ	εἷς γίνεται ἅμα διὰ τὸ
[2, 7]	ἐν φωτὶ ὁρᾶσθαι, εἴρηται. Πῦρ	δὲ	ἐν ἀμφοῖν ὁρᾶται, καὶ ἐν
[2, 8]	τὸ μὲν ἐν ὀλίγῳ τὸ	δὲ	ἐν πολλῷ, ὥστε συμβαίνει τὸ
[2, 10]	τῇ ἁφῇ. Καὶ τὸ σῶμα	δὲ	ἐν ᾧ ὁ χυμός, τὸ
[2, 7]	τοῦ διαφανοῦς ᾗ διαφανές. Δυνάμει	δέ,	ἐν ᾧ τοῦτ' ἐστί, καὶ
[2, 6]	καθ' αὑτά φαμεν αἰσθάνεσθαι, τὸ	δὲ	ἓν κατὰ συμβεβηκός. Τῶν δὲ
[2, 2]	τισὶ δὲ τινὰ τούτων, ἑτέροις	δὲ	ἓν μόνον (τοῦτο δὲ ποιεῖ
[2, 2]	εἶδος, τὸ δὲ ὕλη, τὸ	δὲ	ἐξ ἀμφοῖν, τούτων δ' ἡ
[2, 7]	ἀνώνυμον δὲ τυγχάνει ὄν· δῆλον	δὲ	ἔσται ὃ λέγομεν προελθοῦσι. Τὸ
[2, 7]	ἀλλὰ δι' ἀλλότριον χρῶμα. Τοιοῦτον	δέ	ἐστιν ἀὴρ καὶ ὕδωρ καὶ
[2, 7]	ἀϊδίῳ τῷ ἄνω σώματι. Φῶς	δέ	ἐστιν ἡ τούτου ἐνέργεια, τοῦ
[2, 4]	εἶναι πᾶσιν ἡ οὐσία, τὸ	δὲ	ζῆν τοῖς ζῶσι τὸ εἶναί
[2, 3]	καὶ θυμὸς καὶ βούλησις, τὰ	δὲ	ζῷα πάντ' ἔχουσι μίαν γε
[2, 2]	καὶ τὰ φυόμενα μετέχει) τὰ	δὲ	ζῷα πάντα φαίνεται τὴν ἁπτικὴν
[2, 2]	ταύτην ὑπάρχει τοῖς ζῶσι, τὸ	δὲ	ζῷον διὰ τὴν αἴσθησιν πρώτως·
[2, 4]	ἕν, εἴδει δ' ἕν. Ἔστι	δὲ	ἡ ψυχὴ τοῦ ζῶντος σώματος
[2, 6]	τοιοῦτον ὑπὸ τοῦ αἰσθητοῦ. Τῶν	δὲ	καθ' αὑτὰ αἰσθητῶν τὰ ἴδια
[2, 6]	καὶ ἔστιν οἷον ἐκεῖνο. ~(Λεκτέον	δὲ	καθ' ἑκάστην αἴσθησιν περὶ τῶν
[2, 11]	ἦν πως ἡ ὄψις, ὁμοίως	δὲ	καὶ αἱ λοιπαὶ τῶν ἀντικειμένων,
[2, 4]	ζῶσιν ἡ δύναμις αὕτη. Ἔστι	δὲ	καὶ ἀλλοίωσις καὶ αὔξησις κατὰ
[2, 4]	ζῶσι τὸ εἶναί ἐστιν, αἰτία	δὲ	καὶ ἀρχὴ τούτου ἡ ψυχή.
[2, 8]	γὰρ τούτῳ ὁ κατέχων. Φανερὸν	δὲ	καὶ διότι οἱ ἰχθύες ἄφωνοι·
[2, 3]	τι τῶν ἁπτῶν ἐστιν. Πεῖνα	δὲ	καὶ δίψα ἐπιθυμία, καὶ ἡ
[2, 9]	χυμόν, τὰ δὲ τοὐναντίον. Ὁμοίως	δὲ	καὶ δριμεῖα καὶ αὐστηρὰ καὶ
[2, 3]	τὰ δ' οὐκ ἔχει· τελευταῖον	δὲ	καὶ ἐλάχιστα λογισμὸν καὶ διάνοιαν·
[2, 8]	διαφορὰς τῆς κινήσεως. Διὰ ταῦτα	δὲ	καὶ ἐν ὕδατι ἀκούομεν, ὅτι
[2, 3]	δ' οὐδενὸς ἔσται σχήματος. Ὁμοίως	δὲ	καὶ ἐπὶ ταῖς εἰρημέναις ψυχαῖς.
[2, 12]	τὸ μὴ δυνάμενον ἰδεῖν· ὁμοίως	δὲ	καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων. Εἰ
[2, 11]	ἐνεργείᾳ, δυνάμει δ' ἄμφω (οὕτω	δὲ	καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων) καὶ
[2, 1]	καὶ στάσεως ἐν ἑαυτῷ. Θεωρεῖν	δὲ	καὶ ἐπὶ τῶν μερῶν δεῖ
[2, 12]	ᾗ χρυσὸς ἢ χαλκός· ὁμοίως	δὲ	καὶ ἡ αἴσθησις ἑκάστου ὑπὸ
[2, 10]	δὲ τρόπον τοῦ σκότους) ὁμοίως	δὲ	καὶ ἡ ἀκοὴ ψόφου τε
[2, 9]	καὶ τὸ ἄγευστον λέγεται. Ἔστι	δὲ	καὶ ἡ ὄσφρησις διὰ τοῦ
[2, 10]	αὐτὸ καὶ συντηκτικὸν γλώττης. Ὥσπερ	δὲ	καὶ ἡ ὄψις ἐστὶ τοῦ
[2, 4]	ὃ μὴ μετέχει ψυχῆς, ὁμοίως	δὲ	καὶ περὶ αὐξήσεώς τε καὶ
[2, 5]	πεπονθὸς δ' ὅμοιόν ἐστιν. Διαιρετέον	δὲ	καὶ περὶ δυνάμεως καὶ ἐντελεχείας·
[2, 2]	δ' αἰτίαν, ὕστερον ἐπισκεπτέον. Παραπλήσιον	δὲ	καὶ περὶ τὰς αἰσθήσεις συμβέβηκεν·
[2, 9]	τῷ φοβερῷ καὶ ἀφόβῳ· οὕτω	δὲ	καὶ περὶ τὰς ὀσμὰς τὸ
[2, 11]	φωνῆς, καὶ τοιαῦθ' ἕτερα. Εἰσὶ	δὲ	καὶ περὶ χρῶμα διαφοραὶ τοιαῦται
[2, 11]	ἐν τούτῳ τὸ αἰσθητήριον (εἰ	δὲ	καὶ συμφυὲς γένοιτο, θᾶττον ἔτι
[2, 5]	ὁρατὸν καὶ τὸ ἀκουστόν, ὁμοίως	δὲ	καὶ τὰ λοιπὰ τῶν αἰσθητῶν.
[2, 1]	ὃ ἂν ᾖ ὀργανικόν. (Ὄργανα	δὲ	καὶ τὰ τῶν φυτῶν μέρη,
[2, 9]	μικρὰν ἔχον καὶ φαύλην. Ὁμοίως	δὲ	καὶ τὸ ἄγευστον λέγεται. Ἔστι
[2, 5]	ἡ δὲ ὡς ἐνεργείᾳ. Ὁμοίως	δὲ	καὶ τὸ αἰσθητόν, τό τε
[2, 3]	τὸ κατὰ τόπον κινητικόν, ἑτέροις	δὲ	καὶ τὸ διανοητικόν τε καὶ
[2, 10]	(τὸ γὰρ σκότος ἀόρατον, κρίνει	δὲ	καὶ τοῦτο ἡ ὄψις) ἔτι
[2, 2]	τὸ αἰσθάνεσθαι τοῦ δοξάζειν, ὁμοίως	δὲ	καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον τῶν
[2, 9]	καὶ εὐώδους ὄσφρησίς ἐστιν. Ἔτι	δὲ	καὶ φθειρόμενα φαίνεται ὑπὸ τῶν
[2, 2]	γὰρ τούτων φαμὲν ἐπίστασθαι) ὁμοίως	δὲ	καὶ {ᾧ} ὑγιαίνομεν τὸ μὲν
[2, 10]	καὶ φθαρτική {τῆς γεύσεως} τοῦ	δὲ	κατὰ φύσιν) ἔστι δὲ κοινὸν
[2, 8]	ᾗ τὸ φῶς ὁρίζομεν. Τὸ	δὲ	κενὸν ὀρθῶς λέγεται κύριον τοῦ
[2, 6]	τοιαῦτα λέγεται ἴδια ἑκάστης, κοινὰ	δὲ	κίνησις, ἠρεμία, ἀριθμός, σχῆμα, μέγεθος·
[2, 4]	μὲν κινοῦν καὶ κινούμενον, τὸ	δὲ	κινούμενον μόνον. Πᾶσαν δ' ἀναγκαῖον
[2, 8]	μὲν χαλκὸς ὅτι λεῖος, τὰ	δὲ	κοῖλα τῇ ἀνακλάσει πολλὰς ποιεῖ
[2, 10]	τοῦ δὲ κατὰ φύσιν) ἔστι	δὲ	κοινὸν ἁφῆς καὶ γεύσεως τὸ
[2, 6]	ἴδιόν ἐστιν ἑκάστης αἰσθήσεως, τὸ	δὲ	κοινὸν πασῶν. Λέγω δ' ἴδιον
[2, 8]	ἀὴρ διὰ τὸ εὔθρυπτον· ὅταν	δὲ	κωλυθῇ θρύπτεσθαι, ἡ τούτου κίνησις
[2, 7]	γῆς καὶ τοῦ περιέχοντος, ἡμᾶς	δὲ	λανθάνοντος· τοῦτο γάρ ἐστι καὶ
[2, 6]	αἰσθητὴ καὶ ὄψει. Κατὰ συμβεβηκὸς	δὲ	λέγεται αἰσθητόν, οἷον εἰ τὸ
[2, 1]	τοιούτου ἄρα σώματος ἐντελέχεια. Αὕτη	δὲ	λέγεται διχῶς, ἡ μὲν ὡς
[2, 8]	ὀξὺ καὶ τὸ βαρύ. Ταῦτα	δὲ	λέγεται κατὰ μεταφορὰν ἀπὸ τῶν
[2, 1]	τὰ δ' οὐκ ἔχει· ζωὴν	δὲ	λέγομεν τὴν δι' αὑτοῦ τροφήν
[2, 2]	ἁφὴ τῶν ἄλλων αἰσθήσεων (θρεπτικὸν	δὲ	λέγομεν τὸ τοιοῦτον μόριον τῆς
[2, 7]	Ἔστι δή τι διαφανές. Διαφανὲς	δὲ	λέγω ὃ ἔστι μὲν ὁρατόν,
[2, 2]	ὅρος λόγος τοῦ συμπεράσματος· ὁ	δὲ	λέγων ὅτι ἐστὶν ὁ τετραγωνισμὸς
[2, 2]	χωριστά, καθάπερ τινές φασιν· τῷ	δὲ	λόγῳ ὅτι ἕτερα, φανερόν· αἰσθητικῷ
[2, 2]	τὸ ἀΐδιον τοῦ φθαρτοῦ. Τὰ	δὲ	λοιπὰ μόρια τῆς ψυχῆς φανερὸν
[2, 9]	σκληρόσαρκοι ἀφυεῖς τὴν διάνοιαν, οἱ	δὲ	μαλακόσαρκοι εὐφυεῖς. (Ἔστι δ' ὥσπερ
[2, 1]	δ' ὡς τὸ θεωρεῖν. Οὐσίαι	δὲ	μάλιστ' εἶναι δοκοῦσι τὰ σώματα,
[2, 11]	τὰ ἐν τῷ ὕδατι, λανθάνει	δὲ	μᾶλλον ἡμᾶς, ὥσπερ καὶ τὰ
[2, 4]	δεῖν μεταβάλλειν καὶ πέττεσθαι· ἡ	δὲ	μεταβολὴ πᾶσιν εἰς τὸ ἀντικείμενον
[2, 7]	αἰτίαν, ὕστερον ἔσται δῆλον. Τὸ	δὲ	μεταξὺ ψόφων μὲν ἀήρ, ὀσμῆς
[2, 9]	εὐφυεῖς καὶ ἀφυεῖς, παρ' ἄλλο	δὲ	μηδέν· οἱ μὲν γὰρ σκληρόσαρκοι
[2, 3]	τοῖς δὲ τινὲς αὐτῶν, ἐνίοις	δὲ	μία μόνη. Δυνάμεις δ' εἴπομεν
[2, 2]	πάσας, τὰ δὲ τινάς, τὰ	δὲ	μίαν τὴν ἀναγκαιοτάτην, ἁφήν. Ἐπεὶ
[2, 9]	ἀδύνατον εἶναι> ἔχειν ὀσμήν, τὸ	δὲ	μικρὰν ἔχον καὶ φαύλην. Ὁμοίως
[2, 2]	ὑγιαίνομεν τὸ μὲν ὑγιείᾳ τὸ	δὲ	μορίῳ τινὶ τοῦ σώματος ἢ
[2, 1]	οὐκ ἔστι τόδε τι, ἕτερον	δὲ	μορφὴν καὶ εἶδος, καθ' ἣν
[2, 1]	φυσικοῦ δυνάμει ζωὴν ἔχοντος. (Τοιοῦτον	δὲ	ὃ ἂν ᾖ ὀργανικόν. (Ὄργανα
[2, 9]	ἀνάλογον ὀσμὴν καὶ χυμόν, λέγω	δὲ	οἷον γλυκεῖαν ὀσμὴν καὶ γλυκὺν
[2, 5]	τὸ αἰσθάνεσθαι. Τὸ κατ' ἐνέργειαν	δὲ	ὁμοίως λέγεται τῷ θεωρεῖν· διαφέρει
[2, 7]	δὲ φῶς ἐστιν. Οὐ πάντα	δὲ	ὁρατὰ ἐν φωτί ἐστιν, ἀλλὰ
[2, 7]	μὲν ὁρατόν, οὐ καθ' αὑτὸ	δὲ	ὁρατὸν ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν, ἀλλὰ
[2, 9]	αἰτίαν, ἕτερός ἐστι λόγος. ~(Περὶ	δὲ	ὀσμῆς καὶ ὀσφραντοῦ ἧττον εὐδιόριστόν
[2, 9]	ὁ χυμὸς τοῦ ὑγροῦ) τὸ	δὲ	ὀσφραντικὸν αἰσθητήριον δυνάμει τοιοῦτον. ~(Τὸ
[2, 5]	ὁμοίως λέγεται τῷ θεωρεῖν· διαφέρει	δέ,	ὅτι τοῦ μὲν τὰ ποιητικὰ
[2, 1]	τὸ αἰσθητικόν, ᾗ τοιοῦτον. Ἔστι	δὲ	οὐ τὸ ἀποβεβληκὸς τὴν ψυχὴν
[2, 7]	καθ' αὑτὸ ὁρατοῦ· καθ' αὑτὸ	δὲ	οὐ τῷ λόγῳ, ἀλλ' ὅτι
[2, 4]	ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ, οὐ πᾶν	δὲ	παντί, ἀλλ' ὅσα τῶν ἐναντίων
[2, 5]	καθάπερ ἐν ἑτέροις εἴρηται. Πάντα	δὲ	πάσχει καὶ κινεῖται ὑπὸ τοῦ
[2, 9]	ἴδιον ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων· δῆλον	δὲ	πειρωμένοις· ὥστε τὰ ἄναιμα, ἐπειδὴ
[2, 4]	ἀλλ' ἡ μὲν ἄπεπτος ἡ	δὲ	πεπεμμένη, ἀμφοτέρως ἂν ἐνδέχοιτο τὴν
[2, 4]	ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ τρέφεται, ᾗ	δὲ	πεπεμμένη, τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ.
[2, 5]	ἀνώνυμος αὐτῶν ἡ διαφορά, διώρισται	δὲ	περὶ αὐτῶν ὅτι ἕτερα καὶ
[2, 3]	ἥδυσμά τι τούτων ἐστίν. Διασαφητέον	δὲ	περὶ αὐτῶν ὕστερον, νῦν δ'
[2, 12]	τῶν αἰσθήσεων εἴρηται τύπῳ. ~(Καθόλου	δὲ	περὶ πάσης αἰσθήσεως δεῖ λαβεῖν
[2, 1]	τὸ φύλλον περικαρπίου σκέπασμα, τὸ	δὲ	περικάρπιον καρποῦ· αἱ δὲ ῥίζαι
[2, 9]	χυμὸς ὁ μὲν γλυκὺς ὁ	δὲ	πικρός, οὕτω καὶ ὀσμαί, ἀλλὰ
[2, 2]	μιᾶς ἐν ἑκάστῳ φυτῷ, δυνάμει	δὲ	πλειόνων, οὕτως ὁρῶμεν καὶ περὶ
[2, 2]	ἑτέροις δὲ ἓν μόνον (τοῦτο	δὲ	ποιεῖ διαφορὰν τῶν ζῴων) διὰ
[2, 10]	τὸ γευστὸν ὁ χυμός. Οὐθὲν	δὲ	ποιεῖ χυμοῦ αἴσθησιν ἄνευ ὑγρότητος,
[2, 9]	ἀναγκαῖον γὰρ ὀσφρανθῆναι ἀναπνεύσαντα, τοῦτο	δὲ	ποιεῖν ἐν τῷ ὑγρῷ ἀδύνατον.
[2, 4]	σώματος αἰτία καὶ ἀρχή. Ταῦτα	δὲ	πολλαχῶς λέγεται, ὁμοίως δ' ἡ
[2, 3]	ἄδηλον, ὕστερον δ' ἐπισκεπτέον. Ἐνίοις	δὲ	πρὸς τούτοις ὑπάρχει καὶ τὸ
[2, 11]	μέν ἐστι τὸ μεταξύ, τὸ	δὲ	πρῶτον αἰσθητήριον ἄλλο τί ἐστιν
[2, 12]	καὶ κατὰ τὸν λόγον. Αἰσθητήριον	δὲ	πρῶτον ἐν ᾧ ἡ τοιαύτη
[2, 8]	περὶ τούτων ὕστερον λεχθήσεται. ~(Νῦν	δὲ	πρῶτον περὶ ψόφου καὶ ἀκοῆς
[2, 2]	καὶ οὐ ζῆν μόνον. Αἰσθήσεως	δὲ	πρῶτον ὑπάρχει πᾶσιν ἁφή· ὥσπερ
[2, 4]	ὕδωρ τῷ πυρὶ τροφή, τὸ	δὲ	πῦρ οὐ τρέφει τὸ ὕδωρ.
[2, 5]	ὑπὸ τοῦ ὁμοίου πάσχειν. Τοῦτο	δὲ	πῶς δυνατὸν ἢ ἀδύνατον, εἰρήκαμεν
[2, 1]	τὸ δὲ περικάρπιον καρποῦ· αἱ	δὲ	ῥίζαι τῷ στόματι ἀνάλογον· ἄμφω
[2, 9]	μηδ' ἀνασπάσας οὐχ ὁρᾷ· τὰ	δὲ	σκληρόφθαλμα οὐδὲν ἔχει τοιοῦτον, ἀλλ'
[2, 1]	ζῆν, ἀλλὰ τὸ ἔχον· τὸ	δὲ	σπέρμα καὶ ὁ καρπὸς τὸ
[2, 8]	ἀέρος συνεχείᾳ μέχρις ἀκοῆς. Ἀκοῇ	δὲ	συμφυὴς ἔστιν> ἀήρ· διὰ δὲ
[2, 4]	τοῦτο εἶναι τὸ ἐργαζόμενον. Τὸ	δὲ	συναίτιον μέν πώς ἐστιν, οὐ
[2, 7]	οἷον τὸν ἀέρα, ὑπὸ τούτου	δὲ	συνεχοῦς ὄντος κινεῖται τὸ αἰσθητήριον.
[2, 1]	τοῦ ὀργάνου, ἡ ψυχή· τὸ	δὲ	σῶμα τὸ δυνάμει ὄν· ἀλλ'
[2, 5]	τις ὑπὸ τοῦ ἐναντίου, τὸ	δὲ	σωτηρία μᾶλλον ὑπὸ τοῦ ἐντελεχείᾳ
[2, 3]	ὀσμῆς αἴσθησιν. Καὶ τῶν αἰσθητικῶν	δὲ	τὰ μὲν ἔχει τὸ κατὰ
[2, 2]	λύπη τε καὶ ἡδονή, ὅπου	δὲ	ταῦτα, ἐξ ἀνάγκης καὶ ἐπιθυμία.
[2, 3]	ἡδύ τε καὶ λυπηρόν, οἷς	δὲ	ταῦτα, καὶ ἐπιθυμία· τοῦ γὰρ
[2, 3]	τοῖς μὲν οὐδὲ φαντασία, τὰ	δὲ	ταύτῃ μόνῃ ζῶσιν. Περὶ δὲ
[2, 1]	καὶ ἡ ψυχὴ τοῦτο· χωρισθείσης	δὲ	ταύτης οὐκ ἂν ἔτι πέλεκυς
[2, 4]	ὑπ' ἐκεί- νου αὕτη· ὁ	δὲ	τέκτων μεταβάλλει μόνον εἰς ἐνέργειαν
[2, 8]	ὅπως ὑπάρχῃ τὸ εὖ. Ὄργανον	δὲ	τῇ ἀναπνοῇ ὁ φάρυγξ· οὗ
[2, 1]	ἔχειν καὶ μὴ ἐνεργεῖν· προτέρα	δὲ	τῇ γενέσει ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ
[2, 9]	λείπεται πολλῶν τῶν ζῴων, κατὰ	δὲ	τὴν ἁφὴν πολλῷ τῶν ἄλλων
[2, 4]	ἀναγκαῖον τροφὴν δύνασθαι πέττεσθαι, ἐργάζεται	δὲ	τὴν πέψιν τὸ θερμόν· διὸ
[2, 11]	τὸ αἰσθητήριον οὐκ αἰσθάνεται, ἐπὶ	δὲ	τὴν σάρκα ἐπιτιθεμένων αἰσθάνεται· ὥστε
[2, 8]	τὰ πεζὰ τῶν ἄλλων. Δεῖται	δὲ	τῆς ἀναπνοῆς καὶ ὁ περὶ
[2, 11]	εἰρημένα αἰσθητήρια ἕτερα ὄντα. Ἐπὶ	δὲ	τῆς ἁφῆς τοῦτο νῦν ἄδηλον·
[2, 3]	γὰρ ἡδέος ὄρεξις αὕτη. Ἔτι	δὲ	τῆς τροφῆς αἴσθησιν ἔχουσιν· ἡ
[2, 2]	μὲν γὰρ οὐκ ἔστι, σώματος	δέ	τι, καὶ διὰ τοῦτο ἐν
[2, 11]	τῶν ἄλλων ὅσα τοιαῦτα. Ἔχει	δέ	τινα λύσιν πρός γε ταύτην
[2, 2]	ζῴων ἅπανθ' ὑπάρχει ταῦτα, τισὶ	δὲ	τινὰ τούτων, ἑτέροις δὲ ἓν
[2, 2]	μὲν γὰρ ἔχει πάσας, τὰ	δὲ	τινάς, τὰ δὲ μίαν τὴν
[2, 3]	ὑπάρχουσι πᾶσαι, καθάπερ εἴπομεν, τοῖς	δὲ	τινὲς αὐτῶν, ἐνίοις δὲ μία
[2, 5]	γὰρ ἀλλοίωσίς τις εἶναι. Φασὶ	δέ	τινες καὶ τὸ ὅμοιον ὑπὸ
[2, 4]	τοῦ αὐξάνεσθαι καὶ τρέφεσθαι. Δοκεῖ	δέ	τισιν ἡ τοῦ πυρὸς φύσις
[2, 5]	τοῦ ἐντελεχείᾳ πυρὸς ὄντος. Ἐπειδὴ	δὲ	τὸ αἰσθάνεσθαι λέγομεν διχῶς (τό
[2, 3]	τε καὶ τὸ αἰσθητικόν. Εἰ	δὲ	τὸ αἰσθητικόν, καὶ τὸ ὀρεκτικόν·
[2, 6]	περὶ τῶν αἰσθητῶν πρῶτον. Λέγεται	δὲ	τὸ αἰσθητὸν τριχῶς, ὧν δύο
[2, 10]	τοῦ μὲν τὸ λιπαρόν, τοῦ	δὲ	τὸ ἁλμυρόν· μεταξὺ δὲ τούτων
[2, 7]	μὲν δεκτικὸν τὸ ἄχρουν, ψόφου	δὲ	τὸ ἄψοφον. Ἄχρουν δ' ἐστὶ
[2, 4]	τέλους ἅπαντα προσαγορεύειν δίκαιον, τέλος	δὲ	τὸ γεννῆσαι οἷον αὐτό, εἴη
[2, 10]	μὲν ὑγραίνεσθαι σωζόμενον, μὴ ὑγρὸν	δέ,	τὸ γευστικὸν αἰσθητήριον. Σημεῖον δὲ
[2, 7]	οἷον δοκεῖ τὸ σκοτεινόν. Τοιοῦτον	δὲ	τὸ διαφανὲς μέν, ἀλλ' οὐχ
[2, 8]	δὲ συμφυὴς ἔστιν> ἀήρ· διὰ	δὲ	τὸ ἐν ἀέρι εἶναι, κινουμένου
[2, 3]	τετραγώνῳ μὲν τρίγωνον, ἐν αἰσθητικῷ	δὲ	τὸ θρεπτι- κόν. Ὥστε καθ'
[2, 2]	πρῶτον ὑπάρχει πᾶσιν ἁφή· ὥσπερ	δὲ	τὸ θρεπτικὸν δύναται χωρίζεσθαι τῆς
[2, 9]	φρονιμώτατόν ἐστι τῶν ζῴων. Σημεῖον	δὲ	τὸ καὶ ἐν τῷ γένει
[2, 2]	λέγεται, καθάπερ ᾧ ἐπιστάμεθα (λέγομεν	δὲ	τὸ μὲν ἐπιστήμην τὸ δὲ
[2, 10]	τε καὶ ὁ βίαιος) ἀόρατον	δὲ	τὸ μὲν ὅλως λέγεται, ὥσπερ
[2, 9]	τοῦ ὀσφραντοῦ καὶ ἀνοσφράντου. Ἀνόσφραντον	δὲ	τὸ μὲν παρὰ τὸ ὅλως
[2, 1]	τῶν ὄντων τὴν οὐσίαν, ταύτης	δὲ	τὸ μέν, ὡς ὕλην, ὃ
[2, 8]	τῇ ἀρτηρίᾳ πρὸς αὐτήν. Σημεῖον	δὲ	τὸ μὴ δύνασθαι φωνεῖν ἀναπνέοντα
[2, 10]	δέ, τὸ γευστικὸν αἰσθητήριον. Σημεῖον	δὲ	τὸ μήτε κατάξηρον οὖσαν τὴν
[2, 10]	γευστοῦ τε καὶ ἀγεύστου, τοῦτο	δὲ	τὸ μικρὸν ἢ φαῦλον ἔχον
[2, 8]	οὐ γὰρ ἔχουσι φάρυγγα. Τοῦτο	δὲ	τὸ μόριον οὐκ ἔχουσιν ὅτι
[2, 12]	καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων. Εἰ	δὲ	τὸ ὀσφραντὸν ὀσμή, εἴ τι
[2, 4]	ἕνεκα τῆς ψυχῆς ὄντα· διττῶς	δὲ	τὸ οὗ ἕνεκα, τό τε
[2, 10]	ἐστι τὸ δυνάμει τοιοῦτον, γευστὸν	δὲ	τὸ ποιητικὸν ἐντελεχείᾳ αὐτοῦ. ~(Περὶ
[2, 7]	ἐναντίον εἶναι τῷ σκότει· ἔστι	δὲ	τὸ σκότος στέρησις τῆς τοιαύτης
[2, 1]	ἡ κατὰ τὸν λόγον. Τοῦτο	δὲ	τὸ τί ἦν εἶναι τῷ
[2, 12]	χρυσοῦ δέχεται τὸ σημεῖον, λαμβάνει	δὲ	τὸ χρυσοῦν ἢ τὸ χαλκοῦν
[2, 4]	τι τὸ ἔμψυχον, αὐξητικόν, ᾗ	δὲ	τόδε τι καὶ οὐσία, τροφή
[2, 2]	ἑτερομήκει ὀρθογώνιον εἶναι ἰσόπλευρον. Ὁ	δὲ	τοιοῦτος ὅρος λόγος τοῦ συμπεράσματος·
[2, 9]	ἀναγκαῖον, ἀλλ' οὐκ ἀναπνέοντα. Ἔοικε	δὲ	τοῖς ἀνθρώποις διαφέρειν τὸ αἰσθητήριον
[2, 3]	κινητικὸν κατὰ τόπον, διανοητικόν. Ὑπάρχει	δὲ	τοῖς μὲν φυτοῖς τὸ θρεπτικὸν
[2, 9]	εἶναι, ὥσπερ τὸ ὄμμα, τοῖς	δὲ	τὸν ἀέρα δεχομένοις ἔχειν ἐπικάλυμμα,
[2, 4]	καὶ περὶ ψυχῆς, δῆλον. ~(Ἀναγκαῖον	δὲ	τὸν μέλλοντα περὶ τούτων σκέψιν
[2, 11]	αἰσθητήριον ὥσπερ ἐκείνων ἕκαστον. Αὐτοῦ	δὲ	τοῦ αἰσθητηρίου ἁπτομένου οὔτ' ἐκεῖ
[2, 11]	τὸ ποιητικὸν ἐντελεχείᾳ αὐτοῦ. ~(Περὶ	δὲ	τοῦ ἁπτοῦ καὶ περὶ ἁφῆς
[2, 2]	τοῦ ἀψύχου τῷ ζῆν. Πλεοναχῶς	δὲ	τοῦ ζῆν λεγομένου, κἂν ἕν
[2, 3]	δὲ ταύτῃ μόνῃ ζῶσιν. Περὶ	δὲ	τοῦ θεωρητικοῦ νοῦ ἕτερος λόγος.
[2, 10]	γλυκὺ καὶ τὸ πικρόν, ἐχόμενα	δὲ	τοῦ μὲν τὸ λιπαρόν, τοῦ
[2, 2]	ἐξ ἀνάγκης καὶ ἐπιθυμία. Περὶ	δὲ	τοῦ νοῦ καὶ τῆς θεωρητικῆς
[2, 9]	τοῦ ἀκουστοῦ καὶ ἀνηκούστου, ἡ	δὲ	τοῦ ὁρατοῦ καὶ ἀοράτου, καὶ
[2, 2]	ἡ μὲν τοῦ ἐπιστημονικοῦ, ἡ	δὲ	τοῦ ὑγιαστοῦ (δοκεῖ γὰρ ἐν
[2, 9]	ὀσμὴν καὶ γλυκὺν χυμόν, τὰ	δὲ	τοὐναντίον. Ὁμοίως δὲ καὶ δριμεῖα
[2, 11]	οὗ ἀνάπλεα τὰ ἔσχατα, εἰ	δὲ	τοῦτ' ἀληθές, ἀδύνατον ἅψασθαι ἄλλο
[2, 5]	γὰρ ὑπάρχειν τὸ αἰσθητόν. Ὁμοίως	δὲ	τοῦτο ἔχει κἀν ταῖς ἐπιστήμαις
[2, 2]	ἂν δύνηται λαμβάνειν τροφήν. Χωρίζεσθαι	δὲ	τοῦτο μὲν τῶν ἄλλων δυνατόν,
[2, 8]	οὖς, διὰ τὰς ἕλικας. Ὅταν	δὲ	τοῦτο συμβῇ, οὐκ ἀκούει· οὐδ'
[2, 3]	φυτοῖς τὸ θρεπτικὸν μόνον, ἑτέροις	δὲ	τοῦτό τε καὶ τὸ αἰσθητικόν.
[2, 2]	ποιητικῶν ὑπάρχειν ἐνέργεια) ἡ ψυχὴ	δὲ	τοῦτο ᾧ ζῶμεν καὶ αἰσθανόμεθα
[2, 4]	καὶ ταὐτὰ τοῖς ἔργοις) πρὸς	δὲ	τούτοις τί τὸ συνέχον εἰς
[2, 7]	ψόφου τὸ μεταξὺ κινεῖται, ὑπὸ	δὲ	τούτου τῶν αἰσθητηρίων ἑκάτερον· ὅταν
[2, 7]	τοῦ διαφανοῦς φῶς ἐστιν. Σημεῖον	δὲ	τούτου φανερόν· ἐὰν γάρ τις
[2, 2]	θρεπτικῷ, αἰσθητικῷ, διανοητικῷ, κινήσει. Πότερον	δὲ	τούτων ἕκαστόν ἐστι ψυχὴ ἢ
[2, 5]	ἐν τοῖς οἰκείοις λόγοις. ~(Διωρισμένων	δὲ	τούτων λέγωμεν κοινῇ περὶ πάσης
[2, 5]	τὸν ἔχοντα τὴν γραμματικήν· ἑκάτερος	δὲ	τούτων οὐ τὸν αὐτὸν τρόπον
[2, 10]	τοῦ δὲ τὸ ἁλμυρόν· μεταξὺ	δὲ	τούτων τό τε δριμὺ καὶ
[2, 4]	τὸ ἔχον ταύτην σῶμα, ᾧ	δὲ	τρέφεται, ἡ τροφή. Ἐπεὶ δὲ
[2, 4]	τὸ ἔχον ταύτην σῶμα, ᾧ	δὲ	τρέφεται, ἡ τροφή. Ἔστι δὲ
[2, 4]	μάλιστα τὸ μὲν τροφὴ τὸ	δὲ	τρεφόμενον. Ἀπορίαν δ' ἔχει· φασὶ
[2, 4]	ἐστὶν ἡ πρώτη ψυχή, τὸ	δὲ	τρεφόμενον τὸ ἔχον ταύτην σῶμα,
[2, 4]	ἐστὶν ἡ πρώτη ψυχή, τὸ	δὲ	τρεφόμενον τὸ ἔχον ταύτην σῶμα,
[2, 11]	ἄλλου ἐν ὕδατι, τὸν αὐτὸν	δὲ	τρόπον καὶ ἐν τῷ ἀέρι
[2, 9]	καὶ τῶν τοιούτων· τὸν αὐτὸν	δὲ	τρόπον καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων.
[2, 10]	(καὶ γὰρ τοῦτο ἀόρατον, ἄλλον	δὲ	τρόπον τοῦ σκότους) ὁμοίως δὲ
[2, 4]	ἔχον αὐτὴν ᾗ τοιοῦτον, ἡ	δὲ	τροφὴ παρασκευάζει ἐνεργεῖν· διὸ στερηθὲν
[2, 4]	ὁμοίου ὑπὸ τοῦ ὁμοίου, τὴν	δὲ	τροφὴν δεῖν μεταβάλλειν καὶ πέττεσθαι·
[2, 7]	λόγῳ μὲν ἔστιν εἰπεῖν, ἀνώνυμον	δὲ	τυγχάνει ὄν· δῆλον δὲ ἔσται
[2, 11]	γεῦσις πικροῦ καὶ γλυκέος· ἐν	δὲ	τῷ ἁπτῷ πολλαὶ ἔνεισιν ἐναντιώσεις,
[2, 7]	τῷ φωτὶ οὐχ ὁρᾶται, ἐν	δὲ	τῷ σκότει ποιεῖ αἴσθησιν, οἷον
[2, 8]	ἡ φωνὴ ταῦτ' ἔχει. Πολλὰ	δὲ	τῶν ζῴων οὐκ ἔχουσι φωνήν,
[2, 2]	ὧν τὸ μὲν εἶδος, τὸ	δὲ	ὕλη, τὸ δὲ ἐξ ἀμφοῖν,
[2, 3]	ἁφὴν καὶ ὄρεξις ὑπάρχει. Περὶ	δὲ	φαντασίας ἄδηλον, ὕστερον δ' ἐπισκεπτέον.
[2, 4]	ἂν ᾖ τὸ καυστόν, τῶν	δὲ	φύσει συνισταμένων πάντων ἔστι πέρας
[2, 1]	γὰρ τῶν ἄλλων ἀρχαί. Τῶν	δὲ	φυσικῶν τὰ μὲν ἔχει ζωήν,
[2, 4]	αὐτό, ζῷον μὲν ζῷον, φυτὸν	δὲ	φυτόν, ἵνα τοῦ ἀεὶ καὶ
[2, 8]	οὖν ψόφου ταύτῃ διωρίσθω. Ἡ	δὲ	φωνὴ ψόφος τίς ἐστιν ἐμψύχου·
[2, 7]	φύσις ὁτὲ μὲν σκότος ὁτὲ	δὲ	φῶς ἐστιν. Οὐ πάντα δὲ
[2, 7]	ἐστί, καὶ τὸ σκότος. Τὸ	δὲ	φῶς οἷον χρῶμά ἐστι τοῦ
[2, 4]	περὶ τῶν ἄλλων ἐπιζητεῖν. Εἰ	δὲ	χρὴ λέγειν τί ἕκαστον αὐτῶν,
[2, 7]	αἴτιον τοῦ εἶναι ὁρατόν. Πᾶν	δὲ	χρῶμα κινητικόν ἐστι τοῦ κατ'
[2, 10]	καθάπερ ἐπὶ τοῦ ποτοῦ. Τὸ	δὲ	χρῶμα οὐχ οὕτως ὁρᾶται τῷ
[2, 10]	τὸ μεταξὺ οὐθὲν ἔστιν· ὡς	δὲ	χρῶμα τὸ ὁρατόν, οὕτω τὸ
[2, 7]	μέγα λίαν τὸ αἴτημα. (Ἔστι	δὲ	χρώματος μὲν δεκτικὸν τὸ ἄχρουν,
[2, 3]	οὐδὲ χρῶμα οὐδὲ ὀσμή, ὁ	δὲ	χυμὸς ἕν τι τῶν ἁπτῶν
[2, 3]	δίψα ὑγροῦ καὶ ψυχροῦ· ὁ	δὲ	χυμὸς οἷον ἥδυσμά τι τούτων
[2, 8]	ἔχοντι ὡρισμένον τὸν ἀέρα. Πότερον	δὲ	ψοφεῖ τὸ τυπτόμενον ἢ τὸ
[2, 8]	ὕδατι, ἀλλ' ἧττον, οὐκ ἔστι	δὲ	ψόφου κύριος ὁ ἀὴρ οὐδὲ
[2, 2]	δὲ τὸ μὲν ἐπιστήμην τὸ	δὲ	ψυχήν, ἑκατέρῳ γὰρ τούτων φαμὲν
[2, 4]	μεγέθους τε καὶ αὐξήσεως· ταῦτα	δὲ	ψυχῆς, ἀλλ' οὐ πυρός, καὶ
[2, 4]	διττόν, τὸ μὲν οὗ, τὸ	δὲ	ᾧ) Ἐπεὶ οὖν κοινωνεῖν ἀδυνατεῖ
[2, 2]	μίαν τὴν ἀναγκαιοτάτην, ἁφήν. Ἐπεὶ	δὲ	ᾧ ζῶμεν καὶ αἰσθανόμεθα διχῶς
[2, 4]	δὲ τρέφεται, ἡ τροφή. Ἔστι	δὲ	ᾧ τρέφει διττόν, ὥσπερ καὶ
[2, 5]	ἡ μὲν ὡς δυνάμει, ἡ	δὲ	ὡς ἐνεργείᾳ. Ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 5]	τὸν παῖδα δύνασθαι στρατηγεῖν, τοῦ	δὲ	ὡς τὸν ἐν ἡλικίᾳ ὄντα,
[2, 5]	ὑπὸ τοῦ ὁμοίου πάσχει, ἔστι	δὲ	ὡς ὑπὸ τοῦ ἀνομοίου, καθάπερ
[2, 11]	ἀδύνατον συστῆναι τὸ ἔμψυχον σῶμα·	δεῖ	γάρ τι στερεὸν εἶναι· λείπεται
[2, 8]	ταχέως καὶ σφοδρῶς πληγῇ, ψοφεῖ·	δεῖ	γὰρ φθάσαι τὴν κίνησιν τοῦ
[2, 1]	ὁ λίθινος καὶ ὁ γεγραμμένος.	Δεῖ	δὴ λαβεῖν τὸ ἐπὶ μέρους
[2, 8]	καὶ ὡς οἱ βήττοντες- ἀλλὰ	δεῖ	ἔμψυχόν τε εἶναι τὸ τύπτον
[2, 1]	φυσικοῦ ὀργανικοῦ. Διὸ καὶ οὐ	δεῖ	ζητεῖν εἰ ἓν ἡ ψυχὴ
[2, 12]	~(Καθόλου δὲ περὶ πάσης αἰσθήσεως	δεῖ	λαβεῖν ὅτι ἡ μὲν αἴσθησίς
[2, 1]	τι κοινὸν ἐπὶ πάσης ψυχῆς	δεῖ	λέγειν, εἴη ἂν ἐντελέχεια ἡ
[2, 8]	ἀὴρ οὐδὲ τὸ ὕδωρ, ἀλλὰ	δεῖ	στερεῶν πληγὴν γενέσθαι πρὸς ἄλληλα
[2, 4]	δ' ἔτι πρότερα τὰ ἀντικείμενα	δεῖ	τεθεωρηκέναι, περὶ ἐκείνων πρῶτον ἂν
[2, 1]	δὲ καὶ ἐπὶ τῶν μερῶν	δεῖ	τὸ λεχθέν. Εἰ γὰρ ἦν
[2, 8]	ἐὰν πατάξῃ βελόνη βελόνην, ἀλλὰ	δεῖ	τὸ τυπτόμενον ὁμαλὸν εἶναι, ὥστε
[2, 2]	οὐ γὰρ μόνον τὸ ὅτι	δεῖ	τὸν ὁριστικὸν λόγον δηλοῦν, ὥσπερ
[2, 11]	αὐτῶν θάτερον τῶν ἄκρων· καὶ	δεῖ	ὥσπερ τὸ μέλλον αἰσθήσεσθαι λευκοῦ
[2, 4]	τοῦ ὁμοίου, τὴν δὲ τροφὴν	δεῖν	μεταβάλλειν καὶ πέττεσθαι· ἡ δὲ
[2, 8]	θερμὸν τὰ πεζὰ τῶν ἄλλων.	Δεῖται	δὲ τῆς ἀναπνοῆς καὶ ὁ
[2, 7]	αἴτημα. (Ἔστι δὲ χρώματος μὲν	δεκτικὸν	τὸ ἄχρουν, ψόφου δὲ τὸ
[2, 12]	ἡ μὲν αἴσθησίς ἐστι τὸ	δεκτικὸν	τῶν αἰσθητῶν εἰδῶν ἄνευ τῆς
[2, 2]	λόγος καὶ οἷον ἐνέργεια τοῦ	δεκτικοῦ,	ἡ μὲν τοῦ ἐπιστημονικοῦ, ἡ
[2, 4]	τεθεωρηκέναι, περὶ ἐκείνων πρῶτον ἂν	δέοι	διορίσαι διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν,
[2, 8]	ὥσπερ τὸ ἐπὶ τῇ κόρῃ	δέρμα	{ὅταν κάμῃ} Ἀλλ' οὐ σημεῖον
[2, 2]	καίπερ οὐδὲ φαινομένου τοῦ τυχόντος	δέχεσθαι	τὸ τυχόν. Οὕτω δὲ γίνεται
[2, 12]	τοιαύτην ἀρχὴν οἵαν τὰ εἴδη	δέχεσθαι	τῶν αἰσθητῶν, ἀλλὰ πάσχειν μετὰ
[2, 12]	τοῦ σιδήρου καὶ τοῦ χρυσοῦ	δέχεται	τὸ σημεῖον, λαμβάνει δὲ τὸ
[2, 8]	ἂν φωνοίη ταῦτα μόνα ὅσα	δέχεται	τὸν ἀέρα. Τῷ γὰρ ἤδη
[2, 9]	ὄμμα, τοῖς δὲ τὸν ἀέρα	δεχομένοις	ἔχειν ἐπικάλυμμα, ὃ ἀναπνεόντων ἀποκαλύπτεται,
[2, 8]	μόριον οὐκ ἔχουσιν ὅτι οὐ	δέχονται	τὸν ἀέρα οὐδ' ἀναπνέουσιν. Δι'
[2, 8]	μέρος καὶ ἔμψυχον† Αὐτὸς μὲν	δὴ	ἄψοφον ὁ ἀὴρ διὰ τὸ
[2, 1]	εἴη κοινότατος λόγος αὐτῆς. Λέγομεν	δὴ	γένος ἕν τι τῶν ὄντων
[2, 10]	ἄπουν καὶ τὸ ἀπύρηνον- οὕτω	δὴ	καὶ ἡ γεῦσις τοῦ γευστοῦ
[2, 1]	λίθινος καὶ ὁ γεγραμμένος. Δεῖ	δὴ	λαβεῖν τὸ ἐπὶ μέρους ἐφ'
[2, 11]	γάρ τι στερεὸν εἶναι· λείπεται	δὴ	μικτὸν ἐκ τῆς καὶ τούτων
[2, 8]	λείων, ὅταν τις κρούσῃ. Οὐ	δὴ	πᾶν, ὥσπερ εἴρηται, ψοφεῖ τυπτόμενον
[2, 8]	ἐν πολλῷ ἐπ' ὀλίγον. Οὐ	δὴ	ταχὺ τὸ ὀξύ, τὸ δὲ
[2, 7]	πρῶτον λεκτέον τί ἐστιν. Ἔστι	δή	τι διαφανές. Διαφανὲς δὲ λέγω
[2, 1]	γὰρ ἕλκει τὴν τροφήν. Εἰ	δή	τι κοινὸν ἐπὶ πάσης ψυχῆς
[2, 8]	μετὰ φαντασίας τινός· σημαντικὸς γὰρ	δή	τις ψόφος ἐστὶν ἡ φωνή)
[2, 7]	τοῦ ὁρωμένου χρώματος ἀδύνατον· λείπεται	δὴ	ὑπὸ τοῦ μεταξύ, ὥστ' ἀναγκαῖόν
[2, 1]	~(Τὰ μὲν	δὴ	ὑπὸ τῶν πρότερον παραδεδομένα περὶ
[2, 11]	γίνονται αἱ αἰσθήσεις πλείους οὖσαι.	Δηλοῖ	δ' ὅτι πλείους ἡ ἐπὶ
[2, 3]	οὗτος οἰκειότατος καὶ περὶ ψυχῆς,	δῆλον.	~(Ἀναγκαῖον δὲ τὸν μέλλοντα περὶ
[2, 7]	εἰπεῖν, ἀνώνυμον δὲ τυγχάνει ὄν·	δῆλον	δὲ ἔσται ὃ λέγομεν προελθοῦσι.
[2, 9]	αἰσθάνεσθαι ἴδιον ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων·	δῆλον	δὲ πειρωμένοις· ὥστε τὰ ἄναιμα,
[2, 12]	ᾗ αἰσθητικὸν ἕκαστον. Ἅμα δὲ	δῆλον	καὶ οὕτως· οὔτε γὰρ φῶς
[2, 11]	θείη τὸ ἔσχατον. ἷΗ καὶ	δῆλον	ὅτι ἐντὸς τὸ τοῦ ἁπτοῦ
[2, 7]	τοιαύτης ἕξεως ἐκ διαφανοῦς, ὥστε	δῆλον	ὅτι καὶ ἡ τούτου παρουσία
[2, 5]	αὑτὰ ἢ τὰ συμβεβηκότα τούτοις.	Δῆλον	οὖν ὅτι τὸ αἰσθητικὸν οὐκ
[2, 3]	τοιοῦτον ἕτερον ἔστιν ἢ τιμιώτερον.	Δῆλον	οὖν ὅτι τὸν αὐτὸν τρόπον
[2, 9]	ἐστι τῶν εἰρημένων· οὐ γὰρ	δῆλον	ποῖόν τί ἐστιν ἡ ὀσμή,
[2, 4]	Ὅτι μὲν οὖν ὡς οὐσία,	δῆλον·	τὸ γὰρ αἴτιον τοῦ εἶναι
[2, 7]	ἣν δ' αἰτίαν, ὕστερον ἔσται	δῆλον.	Τὸ δὲ μεταξὺ ψόφων μὲν
[2, 11]	αἴσθησιν εὐθέως ἁψάμενος ἐνσημανεῖ· καίτοι	δῆλον	ὡς οὐκ ἔστιν ἐν τούτῳ
[2, 2]	ὅτι δεῖ τὸν ὁριστικὸν λόγον	δηλοῦν,	ὥσπερ οἱ πλεῖστοι τῶν ὅρων
[2, 8]	ἐν τῷ κατ' ἐνέργειαν ψόφῳ	δηλοῦνται·	ὥσπερ γὰρ ἄνευ φωτὸς οὐχ
[2, 7]	Οὐ γὰρ καλῶς τοῦτο λέγει	Δημόκριτος,	οἰόμενος, εἰ γένοιτο κενὸν τὸ
[2, 7]	ὁρατὸν ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν, ἀλλὰ	δι'	ἀλλότριον χρῶμα. Τοιοῦτον δέ ἐστιν
[2, 11]	ἅμα τῷ μεταξύ, ὥσπερ ὁ	δι'	ἀσπίδος πληγείς· οὐ γὰρ ἡ
[2, 1]	ἔχει· ζωὴν δὲ λέγομεν τὴν	δι'	αὑτοῦ τροφήν τε καὶ αὔξησιν
[2, 11]	τὸ σκληρὸν καὶ τὸ μαλακὸν	δι'	ἑτέρων αἰσθανόμεθα, ὥσπερ καὶ τὸ
[2, 2]	φαίνεται τὴν ἁπτικὴν αἴσθησιν ἔχοντα·	δι'	ἣν δ' αἰτίαν ἑκάτερον τούτων
[2, 7]	μὲν ὁμοίως, οὐ φαίνεται δέ·	δι'	ἣν δ' αἰτίαν, ὕστερον ἔσται
[2, 8]	δέχονται τὸν ἀέρα οὐδ' ἀναπνέουσιν.	Δι'	ἣν μὲν οὖν αἰτίαν, ἕτερός
[2, 7]	ὁρᾶται τούτων τὸ οἰκεῖον χρῶμα.	Δι'	ἣν μὲν οὖν αἰτίαν ταῦτα
[2, 7]	ἀκριβῶς, ἀλλ' ὅλως οὐθὲν ὀφθήσεται.	Δι'	ἣν μὲν οὖν αἰτίαν τὸ
[2, 2]	ἔχοντα δύναμιν καὶ ἀρχὴν τοιαύτην,	δι'	ἧς αὔξησίν τε καὶ φθίσιν
[2, 11]	τὸ μεταξὺ τοῦ ἁπτικοῦ προσπεφυκός,	δι'	οὗ γίνονται αἱ αἰσθήσεις πλείους
[2, 11]	Νῦν δὲ διὰ τὸ διωρίσθαι	δι'	οὗ γίνονται αἱ κινήσεις, φανερὰ
[2, 11]	εἴπομεν καὶ πρότερον, κἂν εἰ	δι'	ὑμένος αἰσθανοίμεθα τῶν ἁπτῶν ἁπάντων
[2, 8]	ἡ κίνησις τοιαύτη, τοῦ δὲ	διὰ	βραδυτῆτα, καὶ ἔοικεν ἀνάλογον ἔχειν
[2, 8]	Ἀκοῇ δὲ συμφυὴς ἔστιν> ἀήρ·	διὰ	δὲ τὸ ἐν ἀέρι εἶναι,
[2, 5]	γίνονται ἐπιστήμονες, (ἀλλ' ὁ μὲν	διὰ	μαθήσεως ἀλλοιωθεὶς καὶ πολλάκις ἐξ
[2, 11]	αὐτῶν ἅπτεσθαι καὶ οὐδὲν εἶναι	διὰ	μέσου. Ἀλλὰ διαφέρει τὸ ἁπτὸν
[2, 8]	ἀλλ' οὐδ' εἰς τὸ οὖς,	διὰ	τὰς ἕλικας. Ὅταν δὲ τοῦτο
[2, 8]	πάσας τὰς διαφορὰς τῆς κινήσεως.	Διὰ	ταῦτα δὲ καὶ ἐν ὕδατι
[2, 2]	ἀεὶ τρέφεταί τε καὶ ζῇ	διὰ	τέλους, ἕως ἂν δύνηται λαμβάνειν
[2, 2]	τοῖς ζῶσι, τὸ δὲ ζῷον	διὰ	τὴν αἴσθησιν πρώτως· καὶ γὰρ
[2, 2]	(ψυχῆς. Τὸ μὲν οὖν ζῆν	διὰ	τὴν ἀρχὴν ταύτην ὑπάρχει τοῖς
[2, 4]	ἐκείνων πρῶτον ἂν δέοι διορίσαι	διὰ	τὴν αὐτὴν αἰτίαν, οἷον περὶ
[2, 5]	ἐπιστήμαις ταῖς τῶν αἰσθητῶν, καὶ	διὰ	τὴν αὐτὴν αἰτίαν, ὅτι τὰ
[2, 5]	αὐτῶν οὐ γίνεται αἴσθησις, καὶ	διὰ	τί ἄνευ τῶν ἔξω οὐ
[2, 5]	καὶ πάσχειν. Ἔχει δ' ἀπορίαν	διὰ	τί καὶ τῶν αἰσθήσεων αὐτῶν
[2, 12]	κρουομένων σφόδρα τῶν χορδῶν) καὶ	διὰ	τί ποτε τὰ φυτὰ οὐκ
[2, 12]	Φανερὸν δ' ἐκ τούτων καὶ	διὰ	τί ποτε τῶν αἰσθητῶν αἱ
[2, 3]	καὶ τίς ἀνθρώπου ἢ θηρίου.	Διὰ	τίνα δ' αἰτίαν τῷ ἐφεξῆς
[2, 2]	δὲ ποιεῖ διαφορὰν τῶν ζῴων)	διὰ	τίνα δ' αἰτίαν, ὕστερον ἐπισκεπτέον.
[2, 8]	γίνεται ὅταν, ἀέρος ἑνὸς γενομένου	διὰ	τὸ ἀγγεῖον τὸ διορίσαν καὶ
[2, 11]	ὄψις ἀκοὴ ὄσφρησις. Νῦν δὲ	διὰ	τὸ διωρίσθαι δι' οὗ γίνονται
[2, 9]	ἀλλ' ἀκριβεστέραν ἔχομεν τὴν γεῦσιν	διὰ	τὸ εἶναι αὐτὴν ἁφήν τινα,
[2, 8]	Τότε δὲ εἷς γίνεται ἅμα	διὰ	τὸ ἐπίπεδον· ἓν γὰρ τὸ
[2, 8]	μὲν δὴ ἄψοφον ὁ ἀὴρ	διὰ	τὸ εὔθρυπτον· ὅταν δὲ κωλυθῇ
[2, 8]	τὸ δ' ἀμβλὺ οἷον ὠθεῖ,	διὰ	τὸ κινεῖν τὸ μὲν ἐν
[2, 11]	ἡ ἀφή· νῦν δὲ δύο	διὰ	τὸ μὴ ἀντιστρέφειν. Ἀπορήσειε δ'
[2, 9]	ἐστιν ὀσμή. Ἀλλ' ὥσπερ εἴπομεν,	διὰ	τὸ μὴ σφόδρα διαδήλους εἶναι
[2, 4]	καὶ τοῦ θείου τῇ συνεχείᾳ,	διὰ	τὸ μηδὲν ἐνδέχεσθαι τῶν φθαρτῶν
[2, 1]	ἀλλ' ἔνιά γε οὐθὲν κωλύει,	διὰ	τὸ μηθενὸς εἶναι σώματος ἐντελεχείας.
[2, 8]	βραδύ, ἀλλὰ γίνεται τοῦ μὲν	διὰ	τὸ τάχος ἡ κίνησις τοιαύτη,
[2, 10]	τοῖς κάμνουσι πικρὰ πάντα φαίνεται	διὰ	τὸ τῇ γλώττῃ πλήρει τοιαύτης
[2, 4]	τοῖς φυτοῖς κάτω μὲν συρριζουμένοις	διὰ	τὸ τὴν γῆν οὕτω φέρεσθαι
[2, 4]	φέρεσθαι κατὰ φύσιν, ἄνω δὲ	διὰ	τὸ τὸ> πῦρ ὡσαύτως. Οὔτε
[2, 8]	κινηθῇ συνεχὴς καὶ εἷς. Ἀλλὰ	διὰ	τὸ ψαθυρὸς εἶναι οὐ γεγωνεῖ,
[2, 11]	λανθάνει· ἐπεὶ αἰσθανόμεθά γε πάντων	διὰ	τοῦ μέσου, ἀλλ' ἐπὶ τούτων
[2, 10]	δ' ἂν ἡ αἴσθησις ἡμῖν	διὰ	τοῦ μεταξύ, ἀλλὰ τῷ μιχθῆναι
[2, 10]	αἴτιον τοῦ μὴ εἶναι αἰσθητὸν	διὰ	τοῦ μεταξὺ ἀλλοτρίου ὄντος σώματος·
[2, 9]	Ἔστι δὲ καὶ ἡ ὄσφρησις	διὰ	τοῦ μεταξύ, οἷον ἀέρος ἢ
[2, 2]	ἔστι, σώματος δέ τι, καὶ	διὰ	τοῦτο ἐν σώματι ὑπάρχει, καὶ
[2, 2]	ἀλλ' αὕτη σώματός τινος. Καὶ	διὰ	τοῦτο καλῶς ὑπολαμβάνουσιν οἷς δοκεῖ
[2, 11]	ἐν τοῖς αἰσθητοῖς ἐναντιώσεως. Καὶ	διὰ	τοῦτο κρίνει τὰ αἰσθητά. Τὸ
[2, 9]	φλεβίων καὶ τῶν πόρων. Καὶ	διὰ	τοῦτο τὰ ἀναπνέοντα οὐκ ὀσμᾶται
[2, 8]	ἀλλότριος καὶ οὐκ ἴδιος. Καὶ	διὰ	τοῦτό φασιν ἀκούειν τῷ κενῷ
[2, 9]	τῶν χρωμάτων αἰσθάνεσθαι, καὶ μὴ	διαδήλους	αὐτοῖς εἶναι τὰς διαφορὰς τῶν
[2, 9]	εἴπομεν, διὰ τὸ μὴ σφόδρα	διαδήλους	εἶναι τὰς ὀσμὰς ὥσπερ τοὺς
[2, 5]	τήν τε ἐπὶ τὰς στερητικὰς	διαθέσεις	μεταβολὴν καὶ τὴν ἐπὶ τὰς
[2, 5]	ἀνόμοιον, πεπονθὸς δ' ὅμοιόν ἐστιν.	Διαιρετέον	δὲ καὶ περὶ δυνάμεως καὶ
[2, 2]	γὰρ ἐπὶ τῶν φυτῶν ἔνια	διαιρούμενα	φαίνεται ζῶντα καὶ χωριζόμενα ἀπ'
[2, 8]	ἀπότασιν ἔχει καὶ μέλος καὶ	διάλεκτον.	Ἔοικε γάρ, ὅτι καὶ ἡ
[2, 8]	τε τὴν γεῦσιν καὶ τὴν	διάλεκτον,	ὧν ἡ μὲν γεῦσις ἀναγκαῖον
[2, 4]	μᾶλλον τὸ δ' ἧττον, καὶ	διαμένει	οὐκ αὐτὸ ἀλλ' οἷον αὐτό,
[2, 4]	φθαρτῶν ταὐτὸ καὶ ἓν ἀριθμῷ	διαμένειν,	ᾗ δύναται μετέχειν ἕκαστον, κοινωνεῖ
[2, 3]	κινητικόν, ἑτέροις δὲ καὶ τὸ	διανοητικόν	τε καὶ νοῦς, οἷον ἀνθρώποις
[2, 3]	αἰσθητικόν, ὀρεκτικόν, κινητικὸν κατὰ τόπον,	διανοητικόν.	Ὑπάρχει δὲ τοῖς μὲν φυτοῖς
[2, 2]	καὶ τούτοις ὥρισται, θρεπτικῷ, αἰσθητικῷ,	διανοητικῷ,	κινήσει. Πότερον δὲ τούτων ἕκαστόν
[2, 9]	μὲν γὰρ σκληρόσαρκοι ἀφυεῖς τὴν	διάνοιαν,	οἱ δὲ μαλακόσαρκοι εὐφυεῖς. (Ἔστι
[2, 3]	δὲ καὶ ἐλάχιστα λογισμὸν καὶ	διάνοιαν·	οἷς μὲν γὰρ ὑπάρχει λογισμὸς
[2, 2]	ᾧ ζῶμεν καὶ αἰσθανόμεθα καὶ	διανοούμεθα	πρώτως- ὥστε λόγος τις ἂν
[2, 6]	οἷον εἰ τὸ λευκὸν εἴη	Διάρους	υἱός· κατὰ συμβεβηκὸς γὰρ τούτου
[2, 5]	ἔξωθεν ἀλλὰ περὶ μὲν τούτων	διασαφῆσαι	καιρὸς γένοιτ' ἂν καὶ εἰςαῦθις·
[2, 4]	ἡ τροφὴ τί ἐστιν εἴρηται·	διασαφητέον	δ' ἐστὶν ὕστερον περὶ αὐτῆς
[2, 3]	οἷον ἥδυσμά τι τούτων ἐστίν.	Διασαφητέον	δὲ περὶ αὐτῶν ὕστερον, νῦν
[2, 4]	τὸ πῦρ καὶ τὴν γῆν;	διασπασθήσεται	γάρ, εἰ μή τι ἔσται
[2, 7]	φαινόμενα· ἐν μικρῷ μὲν γὰρ	διαστήματι	λάθοι ἄν, ἀπ' ἀνατολῆς δ'
[2, 2]	ἐπὶ τῶν ἐντόμων ἐν τοῖς	διατεμνομένοις·	καὶ γὰρ αἴσθησιν ἑκάτερον τῶν
[2, 2]	γὰρ ἐν τῷ πάσχοντι καὶ	διατιθεμένῳ	ἡ τῶν ποιητικῶν ὑπάρχειν ἐνέργεια)
[2, 7]	τοιούτου τινὸς παρουσία ἐν τῷ	διαφανεῖ·	οὔτε γὰρ δύο σώματα ἅμα
[2, 9]	ὁρᾷ τὰ γινόμενα ἐν τῷ	διαφανεῖ-	οὕτως οὖν καὶ τὸ ὀσφραντικὸν
[2, 7]	ἀλλ' οὐχ ὅταν ᾖ ἐντελεχείᾳ	διαφανές,	ἀλλ' ὅταν δυνάμει· ἡ γὰρ
[2, 7]	ᾗ ὕδωρ οὐδ' ᾗ ἀὴρ	διαφανές,	ἀλλ' ὅτι ἔστι τις φύσις
[2, 7]	ἐστιν. Ἔστι δή τι διαφανές.	Διαφανὲς	δὲ λέγω ὃ ἔστι μὲν
[2, 7]	τί ἐστιν. Ἔστι δή τι	διαφανές.	Διαφανὲς δὲ λέγω ὃ ἔστι
[2, 7]	τούτου ἐνέργεια, τοῦ διαφανοῦς ᾗ	διαφανές.	Δυνάμει δέ, ἐν ᾧ τοῦτ'
[2, 7]	ταὐτόν. Τί μὲν οὖν τὸ	διαφανὲς	καὶ τί τὸ φῶς, εἴρηται,
[2, 7]	ἄψοφον. Ἄχρουν δ' ἐστὶ τὸ	διαφανὲς	καὶ τὸ ἀόρατον ἢ τὸ
[2, 7]	τὸ σκοτεινόν. Τοιοῦτον δὲ τὸ	διαφανὲς	μέν, ἀλλ' οὐχ ὅταν ᾖ
[2, 7]	γὰρ διαφανὲς ὑπὸ τούτου γίνεται	διαφανές.	Ὁ δ' αὐτὸς λόγος καὶ
[2, 7]	τὸ μὲν χρῶμα κινεῖ τὸ	διαφανές,	οἷον τὸν ἀέρα, ὑπὸ τούτου
[2, 7]	τοῦ διαφανοῦς, ὅταν ᾖ ἐντελεχείᾳ	διαφανὲς	ὑπὸ πυρὸς ἢ τοιούτου οἷον
[2, 7]	τοῦτο ἐξ ἀνάγκης· τὸ γὰρ	διαφανὲς	ὑπὸ τούτου γίνεται διαφανές. Ὁ
[2, 7]	καὶ ὕδατος ἔστιν, ὥσπερ τὸ	διαφανὲς	χρώματι, οὕτω τῷ ἔχοντι ὀσμὴν
[2, 7]	κινητικῷ εἶναι τοῦ κατ' ἐνέργειαν	διαφανοῦς)	ἡ δ' ἐντελέχεια τοῦ διαφανοῦς
[2, 7]	ἐστιν ἡ τούτου ἐνέργεια, τοῦ	διαφανοῦς	ᾗ διαφανές. Δυνάμει δέ, ἐν
[2, 7]	κινητικόν ἐστι τοῦ κατ' ἐνέργειαν	διαφανοῦς,	καὶ τοῦτ' ἐστὶν αὐτοῦ ἡ
[2, 7]	φῶς οἷον χρῶμά ἐστι τοῦ	διαφανοῦς,	ὅταν ᾖ ἐντελεχείᾳ διαφανὲς ὑπὸ
[2, 7]	διαφανοῦς) ἡ δ' ἐντελέχεια τοῦ	διαφανοῦς	φῶς ἐστιν. Σημεῖον δὲ τούτου
[2, 7]	στέρησις τῆς τοιαύτης ἕξεως ἐκ	διαφανοῦς,	ὥστε δῆλον ὅτι καὶ ἡ
[2, 5]	δὲ ὁμοίως λέγεται τῷ θεωρεῖν·	διαφέρει	δέ, ὅτι τοῦ μὲν τὰ
[2, 11]	οὐδὲν εἶναι διὰ μέσου. Ἀλλὰ	διαφέρει	τὸ ἁπτὸν τῶν ὁρατῶν καὶ
[2, 9]	ἀναπνέοντα. Ἔοικε δὲ τοῖς ἀνθρώποις	διαφέρειν	τὸ αἰσθητήριον τοῦτο πρὸς τὸ
[2, 9]	τὴν ἁφὴν πολλῷ τῶν ἄλλων	διαφερόντως	ἀκριβοῖ· διὸ καὶ φρονιμώτατόν ἐστι
[2, 5]	Ἐπεὶ δ' ἀνώνυμος αὐτῶν ἡ	διαφορά,	διώρισται δὲ περὶ αὐτῶν ὅτι
[2, 11]	Εἰσὶ δὲ καὶ περὶ χρῶμα	διαφοραὶ	τοιαῦται ἕτεραι. Ἀλλὰ τί τὸ
[2, 11]	Ἁπταὶ μὲν οὖν εἰσὶν αἱ	διαφοραὶ	τοῦ σώματος ᾗ σῶμα· λέγω
[2, 8]	ἀφάλλεσθαι καὶ σείεσθαι. Αἱ δὲ	διαφοραὶ	τῶν ψοφούντων ἐν τῷ κατ'
[2, 10]	σχεδὸν γὰρ αὗται δοκοῦσιν εἶναι	διαφοραὶ	χυμῶν. Ὥστε τὸ γευστικόν ἐστι
[2, 4]	προσγινόμενον ἢ τὸ πρῶτον, ἔχει	διαφοράν.	Εἰ δ' ἄμφω, ἀλλ' ἡ
[2, 11]	τό τε μικρὰν ἔχον πάμπαν	διαφορὰν	τῶν ἁπτῶν, οἷον πέπονθεν ὁ
[2, 2]	ἓν μόνον (τοῦτο δὲ ποιεῖ	διαφορὰν	τῶν ζῴων) διὰ τίνα δ'
[2, 11]	σώματος ᾗ σῶμα· λέγω δὲ	διαφορὰς	αἳ τὰ στοιχεῖα διορίζουσι, θερμὸν
[2, 6]	δ' ἁφὴ πλείους {μὲν} ἔχει	διαφοράς,	ἀλλ' ἑκάστη γε κρίνει περὶ
[2, 8]	ὅπως ἀκριβῶς αἰσθάνηται πάσας τὰς	διαφορὰς	τῆς κινήσεως. Διὰ ταῦτα δὲ
[2, 2]	οὕτως ὁρῶμεν καὶ περὶ ἑτέρας	διαφορὰς	τῆς ψυχῆς συμβαῖνον ἐπὶ τῶν
[2, 9]	μὴ διαδήλους αὐτοῖς εἶναι τὰς	διαφορὰς	τῶν χρωμάτων πλὴν τῷ φοβερῷ
[2, 8]	πληγεὶς ὁ ἀὴρ καὶ μὴ	διαχυθῇ.	Διὸ ἐὰν ταχέως καὶ σφοδρῶς
[2, 5]	τὸ νοοῦν καὶ φρονοῦν οὐ	διδασκαλίαν	ἀλλ' ἑτέραν ἐπωνυμίαν ἔχειν δίκαιον·
[2, 5]	ὑπὸ τοῦ ἐντελεχείᾳ ὄντος καὶ	διδασκαλικοῦ	ἤτοι οὐδὲ πάσχειν φατέον, {ὥσπερ
[2, 11]	τῶν ἁπτῶν ἁπάντων λανθάνοντος ὅτι	διείργει,	ὁμοίως ἂν ἔχοιμεν ὥσπερ καὶ
[2, 11]	ἔστιν ἄνευ σώματος, οὐδὲ τὸ	διερόν,	ἀλλ' ἀναγκαῖον ὕδωρ εἶναι ἢ
[2, 11]	ἐν τῷ ὕδατι ζῷα εἰ	διερὸν	διεροῦ ἅπτεται) πότερον οὖν πάντων
[2, 11]	τῷ ὕδατι ζῷα εἰ διερὸν	διεροῦ	ἅπτεται) πότερον οὖν πάντων ὁμοίως
[2, 8]	τὸ ζῷον ἀκούει, οὐδὲ πάντῃ	διέρχεται	ὁ ἀήρ· οὐ γὰρ πάντῃ
[2, 9]	ἔχειν ἐπικάλυμμα, ὃ ἀναπνεόντων ἀποκαλύπτεται,	διευρυνομένων	τῶν φλεβίων καὶ τῶν πόρων.
[2, 11]	καὶ συμφυὲς γένοιτο, θᾶττον ἔτι	διικνοῖτ'	ἂν ἡ αἴσθησις) διὸ τὸ
[2, 12]	οἷον ἀὴρ ὁ μετὰ βροντῆς	διίστησι	τὸ ξύλον. Ἀλλὰ τὰ ἁπτὰ
[2, 4]	ἀπὸ τοῦ τέλους ἅπαντα προσαγορεύειν	δίκαιον,	τέλος δὲ τὸ γεννῆσαι οἷον
[2, 5]	διδασκαλίαν ἀλλ' ἑτέραν ἐπωνυμίαν ἔχειν	δίκαιον·	τὸ δ' ἐκ δυνάμει ὄντος
[2, 8]	περὶ τὴν καρδίαν τόπος πρῶτος.	Διὸ	ἀναγκαῖον εἴσω ἀναπνεόμενον εἰσιέναι τὸν
[2, 3]	καὶ ἐπὶ ταῖς εἰρημέναις ψυχαῖς.	Διὸ	γελοῖον ζητεῖν τὸν κοινὸν λόγον
[2, 8]	ὁ ἀὴρ καὶ μὴ διαχυθῇ.	Διὸ	ἐὰν ταχέως καὶ σφοδρῶς πληγῇ,
[2, 5]	τοῦ ποιητικοῦ καὶ ἐνεργείᾳ ὄντος.	Διὸ	ἔστι μὲν ὡς ὑπὸ τοῦ
[2, 1]	ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ ἡ ἐπιστήμη.	Διὸ	ἡ ψυχή ἐστιν ἐντελέχεια ἡ
[2, 8]	πληγὴ γάρ ἐστιν ἡ ποιοῦσα.	Διὸ	καὶ ἀδύνατον ἑνὸς ὄντος γενέσθαι
[2, 9]	πρὸς τὴν τροφὴν ὕποσμα γινόμενα.	Διὸ	καὶ ἄπορον φαίνεται εἰ πάντα
[2, 4]	τῶν στοιχείων} τρεφόμενον καὶ αὐξόμενον,	διὸ	καὶ ἐν τοῖς φυτοῖς καὶ
[2, 1]	ἡ πρώτη σώματος φυσικοῦ ὀργανικοῦ.	Διὸ	καὶ οὐ δεῖ ζητεῖν εἰ
[2, 6]	λευκῷ συμβέβηκε τοῦτο, οὗ αἰσθάνεται·	διὸ	καὶ οὐδὲν πάσχει ᾗ τοιοῦτον
[2, 7]	μὲν ἐν φωτὶ ὁρώμενον χρῶμα	(διὸ	καὶ οὐχ ὁρᾶται ἄνευ φωτός·
[2, 8]	ὧν ἡ μὲν γεῦσις ἀναγκαῖον	(διὸ	καὶ πλείοσιν ὑπάρχει) ἡ δ'
[2, 2]	καὶ φθίσις τε καὶ αὔξησις.	Διὸ	καὶ τὰ φυόμενα πάντα δοκεῖ
[2, 9]	πολλῷ τῶν ἄλλων διαφερόντως ἀκριβοῖ·	διὸ	καὶ φρονιμώτατόν ἐστι τῶν ζῴων.
[2, 10]	ὕλῃ· τοῦτο δ' ἁπτόν τι.	Διὸ	κἂν εἰ ἐν ὕδατι ἦμεν,
[2, 11]	μὲν πόρρωθεν, τὰ δ' ἐγγύθεν,	διὸ	λανθάνει· ἐπεὶ αἰσθανόμεθά γε πάντων
[2, 5]	αὐτῇ πώς ἐστι τῇ ψυχῇ.	Διὸ	νοῆσαι μὲν ἐπ' αὐτῷ, ὁπόταν
[2, 5]	ἐντελέχειαν) ἢ ἕτερον γένος ἀλλοιώσεως.	Διὸ	οὐ καλῶς ἔχει λέγειν τὸ
[2, 5]	ἔστιν ἐνεργείᾳ, ἀλλὰ δυνάμει μόνον,	διὸ	οὐκ αἰσθάνεται, καθάπερ τὸ καυστὸν
[2, 4]	δὲ τὴν πέψιν τὸ θερμόν·	διὸ	πᾶν ἔμψυχον ἔχει θερμότητα. Τύπῳ
[2, 7]	ἑκάστου χρῶμα ἐν φωτὶ ὁρᾶται.	Διὸ	περὶ φωτὸς πρῶτον λεκτέον τί
[2, 4]	ἡ δὲ τροφὴ παρασκευάζει ἐνεργεῖν·	διὸ	στερηθὲν τροφῆς οὐ δύναται εἶναι.
[2, 11]	ἔτι διικνοῖτ' ἂν ἡ αἴσθησις)	διὸ	τὸ τοιοῦτον μόριον τοῦ σώματος
[2, 11]	τοιοῦτον ἐκεῖνο ποιεῖ, δυνάμει ὄν.	Διὸ	τοῦ ὁμοίως θερμοῦ καὶ ψυχροῦ,
[2, 8]	τοῦ ἔξω ὁ εἴσω κινεῖται.	Διόπερ	οὐ πάντῃ τὸ ζῷον ἀκούει,
[2, 7]	τοῦτ' ἐστὶν αὐτοῦ ἡ φύσις·	διόπερ	οὐχ ὁρατὸν ἄνευ φωτός, ἀλλὰ
[2, 11]	δὲ διαφορὰς αἳ τὰ στοιχεῖα	διορίζουσι,	θερμὸν ψυχρόν, ξηρὸν ὑγρόν, περὶ
[2, 4]	περὶ ἐκείνων πρῶτον ἂν δέοι	διορίσαι	διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν, οἷον
[2, 1]	ὥσπερ ἐξ ὑπαρχῆς ἐπανίωμεν, πειρώμενοι	διορίσαι	τί ἐστι ψυχὴ καὶ τίς
[2, 8]	γενομένου διὰ τὸ ἀγγεῖον τὸ	διορίσαν	καὶ κωλῦσαν θρυφθῆναι, πάλιν ὁ
[2, 8]	πρῶτον περὶ ψόφου καὶ ἀκοῆς	διορίσωμεν.	Ἔστι δὲ διττὸς ὁ ψόφος·
[2, 8]	ὁ κατέχων. Φανερὸν δὲ καὶ	διότι	οἱ ἰχθύες ἄφωνοι· οὐ γὰρ
[2, 4]	φύσιν (τὸ δ' οὗ ἕνεκα	διττόν,	τὸ μὲν οὗ, τὸ δὲ
[2, 4]	τροφή. Ἔστι δὲ ᾧ τρέφει	διττόν,	ὥσπερ καὶ ᾧ κυβερνᾷ καὶ
[2, 8]	καὶ ἀκοῆς διορίσωμεν. Ἔστι δὲ	διττὸς	ὁ ψόφος· ὁ μὲν γὰρ
[2, 4]	ὡς ἕνεκα τῆς ψυχῆς ὄντα·	διττῶς	δὲ τὸ οὗ ἕνεκα, τό
[2, 5]	καθεῦδον, καὶ τὸ ἤδη ἐνεργοῦν)	διχῶς	ἂν λέγοιτο καὶ ἡ αἴσθησις,
[2, 1]	σώματος ἐντελέχεια. Αὕτη δὲ λέγεται	διχῶς,	ἡ μὲν ὡς ἐπιστήμη, ἡ
[2, 2]	δὲ ᾧ ζῶμεν καὶ αἰσθανόμεθα	διχῶς	λέγεται, καθάπερ ᾧ ἐπιστάμεθα (λέγομεν
[2, 1]	δ' εἶδος ἐντελέχεια, καὶ τοῦτο	διχῶς,	τὸ μὲν ὡς ἐπιστήμη, τὸ
[2, 5]	Ἐπειδὴ δὲ τὸ αἰσθάνεσθαι λέγομεν	διχῶς	(τό τε γὰρ δυνάμει ἀκοῦον
[2, 3]	ἁπτῶν ἐστιν. Πεῖνα δὲ καὶ	δίψα	ἐπιθυμία, καὶ ἡ μὲν πεῖνα
[2, 3]	ξηροῦ καὶ θερμοῦ, ἡ δὲ	δίψα	ὑγροῦ καὶ ψυχροῦ· ὁ δὲ
[2, 11]	ὄσφρησις. Νῦν δὲ διὰ τὸ	διωρίσθαι	δι' οὗ γίνονται αἱ κινήσεις,
[2, 4]	καὶ γεννητική, περὶ τροφῆς ἀναγκαῖον	διωρίσθαι	πρῶτον· ἀφορίζεται γὰρ πρὸς τὰς
[2, 2]	οὖν, ἀρχὴν λαβόντες τῆς σκέψεως,	διωρίσθαι	τὸ ἔμψυχον τοῦ ἀψύχου τῷ
[2, 8]	Περὶ μὲν οὖν ψόφου ταύτῃ	διωρίσθω.	Ἡ δὲ φωνὴ ψόφος τίς
[2, 1]	πλοίου. Τύπῳ μὲν οὖν ταύτῃ	διωρίσθω	καὶ ὑπογεγράφθω περὶ ψυχῆς. ~(Ἐπεὶ
[2, 5]	ἂν καὶ εἰςαῦθις· νῦν δὲ	διωρίσθω	τοσοῦτον, ὅτι οὐχ ἁπλοῦ ὄντος
[2, 4]	δ' ἡ ψυχὴ κατὰ τοὺς	διωρισμένους	τρόπους τρεῖς αἰτία· καὶ γὰρ
[2, 5]	αὐτῆς ἐν τοῖς οἰκείοις λόγοις.	~(Διωρισμένων	δὲ τούτων λέγωμεν κοινῇ περὶ
[2, 5]	δ' ἀνώνυμος αὐτῶν ἡ διαφορά,	διώρισται	δὲ περὶ αὐτῶν ὅτι ἕτερα
[2, 4]	γὰρ αἴσθησις ἀλλοίωσίς τις εἶναι	δοκεῖ,	αἰσθάνεται δ' οὐθὲν ὃ μὴ
[2, 5]	καὶ πάσχειν συμβαίνει, καθάπερ εἴρηται·	δοκεῖ	γὰρ ἀλλοίωσίς τις εἶναι. Φασὶ
[2, 8]	ὀρθῶς λέγεται κύριον τοῦ ἀκούειν.	Δοκεῖ	γὰρ εἶναι κενὸν ὁ ἀήρ,
[2, 2]	ἐπιστημονικοῦ, ἡ δὲ τοῦ ὑγιαστοῦ	(δοκεῖ	γὰρ ἐν τῷ πάσχοντι καὶ
[2, 10]	χυμὸν ἢ φθαρτικὸν τῆς γεύσεως.	Δοκεῖ	δ' εἶναι ἀρχὴ τὸ ποτὸν
[2, 4]	ἄλλας δυνάμεις τῷ ἔργῳ τούτῳ.	Δοκεῖ	δ' εἶναι ἡ τροφὴ τὸ
[2, 4]	αἴτιον τοῦ αὐξάνεσθαι καὶ τρέφεσθαι.	Δοκεῖ	δέ τισιν ἡ τοῦ πυρὸς
[2, 2]	Διὸ καὶ τὰ φυόμενα πάντα	δοκεῖ	ζῆν· φαίνεται γὰρ ἐν αὑτοῖς
[2, 11]	ἢ ἄλλων ἄλλως, καθάπερ νῦν	δοκεῖ	ἡ μὲν γεῦσις καὶ ἡ
[2, 4]	τοῖς ἁπλοῖς σώμασι ταῦτ' εἶναι	δοκεῖ	μάλιστα τὸ μὲν τροφὴ τὸ
[2, 2]	διὰ τοῦτο καλῶς ὑπολαμβάνουσιν οἷς	δοκεῖ	μήτ' ἄνευ σώματος εἶναι μήτε
[2, 11]	γὰρ αἴσθησις μιᾶς ἐναντιώσεως εἶναι	δοκεῖ,	οἷον ὄψις λευκοῦ καὶ μέλανος,
[2, 11]	ἀλλ' εὐθέως ἡ σάρξ, οὐδὲν	δοκεῖ	σημεῖον εἶναι τὸ γίνεσθαι τὴν
[2, 7]	δυνατὸν ἐν τῷ αὐτῷ εἶναι,	δοκεῖ	τε τὸ φῶς ἐναντίον εἶναι
[2, 4]	τοῖς δ' ὥσπερ εἴπομεν τοὔμπαλιν	δοκεῖ,	τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ, ὡς
[2, 7]	ἢ τὸ μόλις ὁρώμενον, οἷον	δοκεῖ	τὸ σκοτεινόν. Τοιοῦτον δὲ τὸ
[2, 11]	ὕδατι καὶ ἐν τῷ ἀέρι·	δοκοῦμεν	γὰρ νῦν αὐτῶν ἅπτεσθαι καὶ
[2, 1]	θεωρεῖν. Οὐσίαι δὲ μάλιστ' εἶναι	δοκοῦσι	τὰ σώματα, καὶ τούτων τὰ
[2, 10]	καὶ ὀξύ· σχεδὸν γὰρ αὗται	δοκοῦσιν	εἶναι διαφοραὶ χυμῶν. Ὥστε τὸ
[2, 9]	ὕδατος· καὶ γὰρ τὰ ἔνυδρα	δοκοῦσιν	ὀσμῆς αἰσθάνεσθαι, ὁμοίως καὶ τὰ
[2, 2]	εἴπερ καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι τοῦ	δοξάζειν,	ὁμοίως δὲ καὶ τῶν ἄλλων
[2, 2]	φανερόν· αἰσθητικῷ γὰρ εἶναι καὶ	δοξαστικῷ	ἕτερον, εἴπερ καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι
[2, 9]	κρόκου καὶ μέλιτος, ἡ δὲ	δριμεῖα	θύμου καὶ τῶν τοιούτων· τὸν
[2, 9]	δὲ τοὐναντίον. Ὁμοίως δὲ καὶ	δριμεῖα	καὶ αὐστηρὰ καὶ ὀξεῖα καὶ
[2, 10]	μεταξὺ δὲ τούτων τό τε	δριμὺ	καὶ τὸ αὐστηρὸν καὶ στρυφνὸν
[2, 5]	λέγομεν διχῶς (τό τε γὰρ	δυνάμει	ἀκοῦον καὶ ὁρῶν ἀκούειν καὶ
[2, 11]	μέλανος μηδέτερον αὐτῶν εἶναι ἐνεργείᾳ,	δυνάμει	δ' ἄμφω (οὕτω δὲ καὶ
[2, 7]	ἐνέργεια, τοῦ διαφανοῦς ᾗ διαφανές.	Δυνάμει	δέ, ἐν ᾧ τοῦτ' ἐστί,
[2, 2]	μὲν μιᾶς ἐν ἑκάστῳ φυτῷ,	δυνάμει	δὲ πλειόνων, οὕτως ὁρῶμεν καὶ
[2, 5]	κυρίοις ὀνόμασιν. Τὸ δ' αἰσθητικὸν	δυνάμει	ἐστὶν οἷον τὸ αἰσθητὸν ἤδη
[2, 1]	εἶναι ὡς εἶδος σώματος φυσικοῦ	δυνάμει	ζωὴν ἔχοντος. Ἡ δ' οὐσία
[2, 1]	ἐντελέχεια ἡ πρώτη σώματος φυσικοῦ	δυνάμει	ζωὴν ἔχοντος. (Τοιοῦτον δὲ ὃ
[2, 7]	ᾖ ἐντελεχείᾳ διαφανές, ἀλλ' ὅταν	δυνάμει·	ἡ γὰρ αὐτὴ φύσις ὁτὲ
[2, 5]	ἡ αἴσθησις, ἡ μὲν ὡς	δυνάμει,	ἡ δὲ ὡς ἐνεργείᾳ. Ὁμοίως
[2, 5]	ὅτι οὐχ ἁπλοῦ ὄντος τοῦ	δυνάμει	λεγομένου, ἀλλὰ τοῦ μὲν ὥσπερ
[2, 5]	αἰσθητικὸν οὐκ ἔστιν ἐνεργείᾳ, ἀλλὰ	δυνάμει	μόνον, διὸ οὐκ αἰσθάνεται, καθάπερ
[2, 1]	ψυχή· τὸ δὲ σῶμα τὸ	δυνάμει	ὄν· ἀλλ' ὥσπερ ὀφθαλμὸς ἡ
[2, 11]	αὐτὸ ἐνεργείᾳ, τοιοῦτον ἐκεῖνο ποιεῖ,	δυνάμει	ὄν. Διὸ τοῦ ὁμοίως θερμοῦ
[2, 5]	καὶ τὸ αἰσθητόν, τό τε	δυνάμει	ὂν καὶ τὸ ἐνεργείᾳ. Πρῶτον
[2, 1]	τὸ ἀποβεβληκὸς τὴν ψυχὴν τὸ	δυνάμει	ὂν ὥστε ζῆν, ἀλλὰ τὸ
[2, 5]	ὑπὸ τοῦ ἐντελεχείᾳ ὄντος τοῦ	δυνάμει	ὄντος καὶ ὁμοίου οὕτως ὡς
[2, 5]	οὖν εἰς ἐντελέχειαν ἄγειν ἐκ	δυνάμει	ὄντος {κατὰ} τὸ νοοῦν καὶ
[2, 4]	τούτου ἡ ψυχή. Ἔτι τοῦ	δυνάμει	ὄντος λόγος ἡ ἐντελέχεια. Φανερὸν
[2, 5]	ἔχειν δίκαιον· τὸ δ' ἐκ	δυνάμει	ὄντος μανθάνον καὶ λαμβάνον ἐπιστήμην
[2, 3]	γὰρ ἐν τῷ ἐφεξῆς ὑπάρχει	δυνάμει	τὸ πρότερον ἐπί τε τῶν
[2, 1]	σπέρμα καὶ ὁ καρπὸς τὸ	δυνάμει	τοιονδὶ σῶμα. Ὡς μὲν οὖν
[2, 10]	Ὥστε τὸ γευστικόν ἐστι τὸ	δυνάμει	τοιοῦτον, γευστὸν δὲ τὸ ποιητικὸν
[2, 11]	ἁφὴ ὑπάρχει αἴσθησις πρώτῳ, τὸ	δυνάμει	τοιοῦτόν ἐστι μόριον· τὸ γὰρ
[2, 9]	ὑγροῦ) τὸ δὲ ὀσφραντικὸν αἰσθητήριον	δυνάμει	τοιοῦτον. ~(Τὸ δὲ γευστόν ἐστιν
[2, 10]	ὑγρότητος, ἀλλ' ἔχει ἐνεργείᾳ ἢ	δυνάμει	ὑγρότητα, οἷον τὸ ἁλμυρόν· εὔτηκτόν
[2, 2]	γὰρ ἡ ἐντελέχεια ἐν τῷ	δυνάμει	ὑπάρχοντι καὶ τῇ οἰκείᾳ ὕλῃ
[2, 3]	αὐτῶν, ἐνίοις δὲ μία μόνη.	Δυνάμεις	δ' εἴπομεν θρεπτικόν, αἰσθητικόν, ὀρεκτικόν,
[2, 4]	ἀφορίζεται γὰρ πρὸς τὰς ἄλλας	δυνάμεις	τῷ ἔργῳ τούτῳ. Δοκεῖ δ'
[2, 12]	ἢ ὑπὸ χρώματος τὸ μὴ	δυνάμενον	ἰδεῖν· ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ
[2, 10]	γευστόν. Ἀναγκαῖον ἄρα ὑγρανθῆναι τὸ	δυνάμενον	μὲν ὑγραίνεσθαι σωζόμενον, μὴ ὑγρὸν
[2, 8]	γὰρ ὁ ψόφος κίνησις τοῦ	δυναμένου	κινεῖσθαι τὸν τρόπον τοῦτον ὅνπερ
[2, 4]	αἰσθάνεσθαι· πρότεραι γάρ εἰσι τῶν	δυνάμεων	αἱ ἐνέργειαι καὶ αἱ πράξεις
[2, 3]	φανερὸν ἐκ τούτων. ~(Τῶν δὲ	δυνάμεων	τῆς ψυχῆς αἱ λεχθεῖσαι τοῖς
[2, 5]	ἐστιν. Διαιρετέον δὲ καὶ περὶ	δυνάμεως	καὶ ἐντελεχείας· νῦν γὰρ ἁπλῶς
[2, 2]	τοῦ νοῦ καὶ τῆς θεωρητικῆς	δυνάμεως	οὐδέν πω φανερόν, ἀλλ' ἔοικε
[2, 5]	μὲν οὖν οἱ πρῶτοι, κατὰ	δύναμιν	ἐπιστήμονες (α ὄντες, ἐνεργείᾳ γίνονται
[2, 2]	τίς ἐστι καὶ λόγος τοῦ	δύναμιν	ἔχοντος εἶναι τοιούτου, φανερὸν ἐκ
[2, 2]	φαίνεται γὰρ ἐν αὑτοῖς ἔχοντα	δύναμιν	καὶ ἀρχὴν τοιαύτην, δι' ἧς
[2, 2]	φυομένων· οὐδεμία γὰρ αὐτοῖς ὑπάρχει	δύναμις	ἄλλη (ψυχῆς. Τὸ μὲν οὖν
[2, 4]	δ' ὑπάρχει τοῖς ζῶσιν ἡ	δύναμις	αὕτη. Ἔστι δὲ καὶ ἀλλοίωσις
[2, 12]	ἐστιν, ἀλλὰ λόγος τις καὶ	δύναμις	ἐκείνου. Φανερὸν δ' ἐκ τούτων
[2, 4]	ὑπάρχει, καὶ πρώτη καὶ κοινοτάτη	δύναμίς	ἐστι ψυχῆς, καθ' ἣν ὑπάρχει
[2, 12]	πρῶτον ἐν ᾧ ἡ τοιαύτη	δύναμις.	Ἔστι μὲν οὖν ταὐτόν, τὸ
[2, 4]	μὲν τοιαύτη τῆς ψυχῆς ἀρχὴ	δύναμίς	ἐστιν οἵα σώζειν τὸ ἔχον
[2, 5]	ὄντος καὶ ὁμοίου οὕτως ὡς	δύναμις	ἔχει πρὸς ἐντελέχειαν· θεωροῦν γὰρ
[2, 8]	γὰρ ἐνέργειά τις, ὁ δὲ	δύναμις·	τὰ μὲν γὰρ οὔ φαμεν
[2, 4]	ὕλης. Ἐπεὶ δ' ἡ αὐτὴ	δύναμις	τῆς ψυχῆς θρεπτικὴ καὶ γεννητική,
[2, 1]	Ἔστι δ' ἡ μὲν ὕλη	δύναμις,	τὸ δ' εἶδος ἐντελέχεια, καὶ
[2, 2]	τούτων δ' ἡ μὲν ὕλη	δύναμις,	τὸ δὲ εἶδος ἐντελέχεια, ἐπεὶ
[2, 1]	δ' ἡ ὄψις καὶ ἡ	δύναμις	τοῦ ὀργάνου, ἡ ψυχή· τὸ
[2, 4]	καὶ τοῦ θείου μετέχωσιν ᾗ	δύνανται·	πάντα γὰρ ἐκείνου ὀρέγεται, καὶ
[2, 4]	μόνον. Πᾶσαν δ' ἀναγκαῖον τροφὴν	δύνασθαι	πέττεσθαι, ἐργάζεται δὲ τὴν πέψιν
[2, 5]	ὥσπερ ἂν εἴποιμεν τὸν παῖδα	δύνασθαι	στρατηγεῖν, τοῦ δὲ ὡς τὸν
[2, 8]	αὐτήν. Σημεῖον δὲ τὸ μὴ	δύνασθαι	φωνεῖν ἀναπνέοντα μηδ' ἐκπνέοντα, ἀλλὰ
[2, 4]	ἐνεργεῖν· διὸ στερηθὲν τροφῆς οὐ	δύναται	εἶναι. {Ἐπεὶ δ' ἔστι τρία,
[2, 4]	καὶ ἓν ἀριθμῷ διαμένειν, ᾗ	δύναται	μετέχειν ἕκαστον, κοινωνεῖ ταύτῃ, τὸ
[2, 2]	ἁφή· ὥσπερ δὲ τὸ θρεπτικὸν	δύναται	χωρίζεσθαι τῆς ἁφῆς καὶ πάσης
[2, 8]	ὅσα στερεὰ καὶ λεῖα, ὅτι	δύναται	ψοφῆσαι (τοῦτο δ' ἐστὶν αὐτοῦ
[2, 7]	οὔτε γὰρ δύο σώματα ἅμα	δυνατὸν	ἐν τῷ αὐτῷ εἶναι, δοκεῖ
[2, 5]	ὁμοίου πάσχειν. Τοῦτο δὲ πῶς	δυνατὸν	ἢ ἀδύνατον, εἰρήκαμεν ἐν τοῖς
[2, 2]	δὲ τοῦτο μὲν τῶν ἄλλων	δυνατόν,	τὰ δ' ἄλλα τούτου ἀδύνατον
[2, 5]	τούτων οὐ τὸν αὐτὸν τρόπον	δυνατός	ἐστιν, ἀλλ' ὁ μὲν ὅτι
[2, 5]	ὕλη, ὁ δ' ὅτι βουληθεὶς	δυνατὸς	θεωρεῖν, ἂν μή τι κωλύσῃ
[2, 12]	ἐπὶ τῶν ἄλλων) οὐδὲ τῶν	δυνατῶν,	ἀλλ' ἢ> ᾗ αἰσθητικὸν ἕκαστον.
[2, 2]	ζῇ διὰ τέλους, ἕως ἂν	δύνηται	λαμβάνειν τροφήν. Χωρίζεσθαι δὲ τοῦτο
[2, 11]	καὶ ἡ ἀφή· νῦν δὲ	δύο	διὰ τὸ μὴ ἀντιστρέφειν. Ἀπορήσειε
[2, 8]	ἀναπνεομένῳ καταχρῆται ἡ φύσις ἐπὶ	δύο	ἔργα- καθάπερ τῇ γλώττῃ ἐπί
[2, 6]	δὲ τὸ αἰσθητὸν τριχῶς, ὧν	δύο	μὲν καθ' αὑτά φαμεν αἰσθάνεσθαι,
[2, 7]	ἐν τῷ διαφανεῖ· οὔτε γὰρ	δύο	σώματα ἅμα δυνατὸν ἐν τῷ
[2, 11]	τρίτον μέγεθος, ὧν δ' ἐστὶ	δύο	σωμάτων μεταξὺ σῶμά τι, οὐκ
[2, 5]	πάσχειν φατέον, {ὥσπερ εἴρηται, ἢ	δύο	τρόπους εἶναι ἀλλοιώσεως, τήν τε
[2, 6]	ἓν κατὰ συμβεβηκός. Τῶν δὲ	δυοῖν	τὸ μὲν ἴδιόν ἐστιν ἑκάστης
[2, 7]	ἄν, ἀπ' ἀνατολῆς δ' ἐπὶ	δυσμὰς	τὸ λανθάνειν μέγα λίαν τὸ
[2, 9]	γὰρ τοῦ ὀσφραντοῦ αἴσθησις καὶ	δυσώδους	καὶ εὐώδους ὄσφρησίς ἐστιν. Ἔτι