Livre, Pages
[2, 12]	ποιήσει; ἢ οὐ πᾶν σῶμα	παθητικὸν	ὑπ' ὀσμῆς καὶ ψόφου, καὶ
[2, 12]	Ἀπορήσειε δ' ἄν τις εἰ	πάθοι	ἄν τι ὑπ' ὀσμῆς τὸ
[2, 7]	δ' ἀνώνυμον· κοινὸν γάρ τι	πάθος	ἐπ' ἀέρος καὶ ὕδατος ἔστιν,
[2, 12]	ὀσμᾶσθαι αἰσθάνεσθαι, ὁ δ' ἀὴρ	παθὼν	ταχέως αἰσθητὸς γίνεται;
[2, 12]	οἷον ἀήρ (ὄζει γὰρ ὥσπερ	παθών	τι) τί οὖν ἐστι τὸ
[2, 5]	μὲν ὥσπερ ἂν εἴποιμεν τὸν	παῖδα	δύνασθαι στρατηγεῖν, τοῦ δὲ ὡς
[2, 3]	τὸ θρεπτικὸν ἐν τοῖς φυτοῖς.	Πάλιν	δ' ἄνευ μὲν τοῦ ἁπτικοῦ
[2, 1]	πρότερον παραδεδομένα περὶ ψυχῆς εἰρήσθω·	πάλιν	δ' ὥσπερ ἐξ ὑπαρχῆς ἐπανίωμεν,
[2, 8]	τὸ διορίσαν καὶ κωλῦσαν θρυφθῆναι,	πάλιν	ὁ ἀὴρ ἀπωσθῇ, ὥσπερ σφαῖρα.
[2, 2]	κατὰ τὸν λόγον γνωριμώτερον, πειρατέον	πάλιν	οὕτω γ' ἐπελθεῖν περὶ αὐτῆς·
[2, 11]	ἐστὶ τό τε μικρὰν ἔχον	πάμπαν	διαφορὰν τῶν ἁπτῶν, οἷον πέπονθεν
[2, 4]	τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ, οὐ	πᾶν	δὲ παντί, ἀλλ' ὅσα τῶν
[2, 7]	τὸ αἴτιον τοῦ εἶναι ὁρατόν.	Πᾶν	δὲ χρῶμα κινητικόν ἐστι τοῦ
[2, 4]	τὴν πέψιν τὸ θερμόν· διὸ	πᾶν	ἔμψυχον ἔχει θερμότητα. Τύπῳ μὲν
[2, 11]	Ἀπορήσειε δ' ἄν τις, εἰ	πᾶν	σῶμα βάθος ἔχει, τοῦτο δ'
[2, 12]	οὖν κἀκεῖνα ποιήσει; ἢ οὐ	πᾶν	σῶμα παθητικὸν ὑπ' ὀσμῆς καὶ
[2, 1]	καὶ αὔξησιν καὶ φθίσιν. Ὥστε	πᾶν	σῶμα φυσικὸν μετέχον ζωῆς οὐσία
[2, 7]	οὐχ ὁρατὸν ἄνευ φωτός, ἀλλὰ	πᾶν	τὸ ἑκάστου χρῶμα ἐν φωτὶ
[2, 8]	τῷ τυχόντι μορίῳ. Ἀλλ' ἐπεὶ	πᾶν	ψοφεῖ τύπτοντός τινος καί τι
[2, 8]	ὅταν τις κρούσῃ. Οὐ δὴ	πᾶν,	ὥσπερ εἴρηται, ψοφεῖ τυπτόμενον καὶ
[2, 3]	καὶ βούλησις, τὰ δὲ ζῷα	πάντ'	ἔχουσι μίαν γε τῶν αἰσθήσεων,
[2, 4]	τοῦ θείου μετέχωσιν ᾗ δύνανται·	πάντα	γὰρ ἐκείνου ὀρέγεται, καὶ ἐκείνου
[2, 4]	ζῴοις ἡ ψυχὴ κατὰ φύσιν·	πάντα	γὰρ τὰ φυσικὰ σώματα τῆς
[2, 7]	ὁτὲ δὲ φῶς ἐστιν. Οὐ	πάντα	δὲ ὁρατὰ ἐν φωτί ἐστιν,
[2, 5]	μέντοι, καθάπερ ἐν ἑτέροις εἴρηται.	Πάντα	δὲ πάσχει καὶ κινεῖται ὑπὸ
[2, 2]	αὔξησις. Διὸ καὶ τὰ φυόμενα	πάντα	δοκεῖ ζῆν· φαίνεται γὰρ ἐν
[2, 9]	Διὸ καὶ ἄπορον φαίνεται εἰ	πάντα	μὲν ὁμοίως ὀσμᾶται, ὁ δ'
[2, 3]	φθαρτῶν, τούτοις καὶ τὰ λοιπὰ	πάντα,	οἷς δ' ἐκείνων ἕκαστον, οὐ
[2, 4]	πολλὰ ἐξ ἀλλήλων, ἀλλ' οὐ	πάντα	ποσά, οἷον ὑγιὲς ἐκ κάμνοντος.
[2, 3]	καὶ ψυχροῖς τρέφεται τὰ ζῶντα	πάντα,	τούτων δ' αἴσθησις ἁφή, τῶν
[2, 10]	καὶ οἷον τοῖς κάμνουσι πικρὰ	πάντα	φαίνεται διὰ τὸ τῇ γλώττῃ
[2, 2]	φυόμενα μετέχει) τὰ δὲ ζῷα	πάντα	φαίνεται τὴν ἁπτικὴν αἴσθησιν ἔχοντα·
[2, 1]	τὰ τῶν φυτῶν μέρη, ἀλλὰ	παντελῶς	ἁπλᾶ, οἷον τὸ φύλλον περικαρπίου
[2, 8]	πάντῃ τὸ ζῷον ἀκούει, οὐδὲ	πάντῃ	διέρχεται ὁ ἀήρ· οὐ γὰρ
[2, 8]	διέρχεται ὁ ἀήρ· οὐ γὰρ	πάντῃ	ἔχει ἀέρα τὸ κινησόμενον μέρος
[2, 2]	ἀλλ' ὁμοίως ἐπ' ἄμφω καὶ	πάντῃ,	ὅσα ἀεὶ τρέφεταί τε καὶ
[2, 8]	ὁ εἴσω κινεῖται. Διόπερ οὐ	πάντῃ	τὸ ζῷον ἀκούει, οὐδὲ πάντῃ
[2, 8]	ἀνακλᾶται (οὐδὲ γὰρ ἂν ἐγίνετο	πάντῃ	φῶς, ἀλλὰ σκότος ἔξω τοῦ
[2, 4]	τῷ ἐναντίῳ, οὐ πᾶν δὲ	παντί,	ἀλλ' ὅσα τῶν ἐναντίων μὴ
[2, 4]	ἄνω καὶ κάτω καὶ τῷ	παντί,	ἀλλ' ὡς ἡ κεφαλὴ τῶν
[2, 9]	τῷ αἰσθητηρίῳ ἀναίσθητον εἶναι κοινὸν	πάντων,	ἀλλὰ τὸ ἄνευ τοῦ ἀναπνεῖν
[2, 11]	διὸ λανθάνει· ἐπεὶ αἰσθανόμεθά γε	πάντων	διὰ τοῦ μέσου, ἀλλ' ἐπὶ
[2, 4]	καυστόν, τῶν δὲ φύσει συνισταμένων	πάντων	ἔστι πέρας καὶ λόγος μεγέθους
[2, 11]	διερὸν διεροῦ ἅπτεται) πότερον οὖν	πάντων	ὁμοίως ἐστὶν ἡ αἴσθησις, ἢ
[2, 9]	τοῦτο εἶναι εὐφυεῖς καὶ ἀφυεῖς,	παρ'	ἄλλο δὲ μηδέν· οἱ μὲν
[2, 7]	τὴν τοῦ λόγου ἐνάργειαν καὶ	παρὰ	τὰ φαινόμενα· ἐν μικρῷ μὲν
[2, 3]	τὰ ἐφεξῆς, οὔτ' ἐνταῦθα ψυχὴ	παρὰ	τὰς εἰρημένας. Γένοιτο δ' ἂν
[2, 9]	ἑτέραν ἄν τιν' αἴσθησιν ἔχοι	παρὰ	τὰς λεγομένας. Ἀλλ' ἀδύνατον, εἴπερ
[2, 7]	λανθάνοντος· τοῦτο γάρ ἐστι καὶ	παρὰ	τὴν τοῦ λόγου ἐνάργειαν καὶ
[2, 9]	ἐν τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων	παρὰ	τὸ αἰσθητήριον τοῦτο εἶναι εὐφυεῖς
[2, 9]	ἀνοσφράντου. Ἀνόσφραντον δὲ τὸ μὲν	παρὰ	τὸ ὅλως ἀδύνατον εἶναι> ἔχειν
[2, 12]	τί οὖν ἐστι τὸ ὀσμᾶσθαι	παρὰ	τὸ πάσχειν τι; ἢ τὸ
[2, 3]	σχήματος· οὔτε γὰρ ἐκεῖ σχῆμα	παρὰ	τὸ τρίγωνον ἔστι καὶ τὰ
[2, 1]	μὲν δὴ ὑπὸ τῶν πρότερον	παραδεδομένα	περὶ ψυχῆς εἰρήσθω· πάλιν δ'
[2, 2]	τίνα δ' αἰτίαν, ὕστερον ἐπισκεπτέον.	Παραπλήσιον	δὲ καὶ περὶ τὰς αἰσθήσεις
[2, 3]	ἄτομον εἶδος, ἀφέντας τὸν τοιοῦτον.	(Παραπλησίως	δ' ἔχει τῷ περὶ τῶν
[2, 4]	ᾗ τοιοῦτον, ἡ δὲ τροφὴ	παρασκευάζει	ἐνεργεῖν· διὸ στερηθὲν τροφῆς οὐ
[2, 7]	ἀλλὰ πυρὸς ἢ τοιούτου τινὸς	παρουσία	ἐν τῷ διαφανεῖ· οὔτε γὰρ
[2, 7]	δῆλον ὅτι καὶ ἡ τούτου	παρουσία	τὸ φῶς ἐστιν. Καὶ οὐκ
[2, 8]	ἀρτηρίαν φωνή ἐστιν (οὐ γὰρ	πᾶς	ζῴου ψόφος φωνή, καθάπερ εἴπομεν-
[2, 11]	αἰσθητήριον ἄλλο τί ἐστιν ἐντός.	Πᾶσα	γὰρ αἴσθησις μιᾶς ἐναντιώσεως εἶναι
[2, 3]	αἱ λεχθεῖσαι τοῖς μὲν ὑπάρχουσι	πᾶσαι,	καθάπερ εἴπομεν, τοῖς δὲ τινὲς
[2, 6]	οὐδεμιᾶς ἐστὶν ἴδια, ἀλλὰ κοινὰ	πάσαις·	καὶ γὰρ ἁφῇ κίνησίς τίς
[2, 4]	κινούμενον, τὸ δὲ κινούμενον μόνον.	Πᾶσαν	δ' ἀναγκαῖον τροφὴν δύνασθαι πέττεσθαι,
[2, 2]	συμβέβηκεν· τὰ μὲν γὰρ ἔχει	πάσας,	τὰ δὲ τινάς, τὰ δὲ
[2, 8]	ἀκίνητος εἶναι, ὅπως ἀκριβῶς αἰσθάνηται	πάσας	τὰς διαφορὰς τῆς κινήσεως. Διὰ
[2, 12]	εἴρηται τύπῳ. ~(Καθόλου δὲ περὶ	πάσης	αἰσθήσεως δεῖ λαβεῖν ὅτι ἡ
[2, 5]	δὲ τούτων λέγωμεν κοινῇ περὶ	πάσης	αἰσθήσεως. Ἡ δ' αἴσθησις ἐν
[2, 2]	δύναται χωρίζεσθαι τῆς ἁφῆς καὶ	πάσης	αἰσθήσεως, οὕτως ἡ ἁφὴ τῶν
[2, 1]	Εἰ δή τι κοινὸν ἐπὶ	πάσης	ψυχῆς δεῖ λέγειν, εἴη ἂν
[2, 4]	κατὰ τόπον κίνησις, ψυχή· οὐ	πᾶσι	δ' ὑπάρχει τοῖς ζῶσιν ἡ
[2, 3]	οἷς δ' ἐκείνων ἕκαστον, οὐ	πᾶσι	λογισμός, ἀλλὰ τοῖς μὲν οὐδὲ
[2, 4]	καλῶς λαμβάνει (οὐ γὰρ ταὐτὸ	πᾶσι	τὸ ἄνω καὶ κάτω καὶ
[2, 2]	μόνον. Αἰσθήσεως δὲ πρῶτον ὑπάρχει	πᾶσιν	ἁφή· ὥσπερ δὲ τὸ θρεπτικὸν
[2, 4]	καὶ πέττεσθαι· ἡ δὲ μεταβολὴ	πᾶσιν	εἰς τὸ ἀντικείμενον ἢ τὸ
[2, 4]	τὸ γὰρ αἴτιον τοῦ εἶναι	πᾶσιν	ἡ οὐσία, τὸ δὲ ζῆν
[2, 3]	λόγος κοινός, ὃς ἐφαρμόσει μὲν	πᾶσιν,	ἴδιος δ' οὐδενὸς ἔσται σχήματος.
[2, 12]	χρῶμα ἢ χυμὸν ἢ ψόφον	πάσχει,	ἀλλ' οὐχ ᾗ ἕκαστον ἐκείνων
[2, 10]	εἶναι ἐντελεχείᾳ μήτε ἀδύνατον ὑγραίνεσθαι·	πάσχει	γάρ τι ἡ γεῦσις ὑπὸ
[2, 5]	μὲν ὡς ὑπὸ τοῦ ὁμοίου	πάσχει,	ἔστι δὲ ὡς ὑπὸ τοῦ
[2, 6]	οὗ αἰσθάνεται· διὸ καὶ οὐδὲν	πάσχει	ᾗ τοιοῦτον ὑπὸ τοῦ αἰσθητοῦ.
[2, 5]	ἐν ἑτέροις εἴρηται. Πάντα δὲ	πάσχει	καὶ κινεῖται ὑπὸ τοῦ ποιητικοῦ
[2, 5]	ὑπὸ τοῦ ἀνομοίου, καθάπερ εἴπομεν·	πάσχει	μὲν γὰρ τὸ ἀνόμοιον, πεπονθὸς
[2, 5]	αἰσθητὸν ἤδη ἐντελεχείᾳ, καθάπερ εἴρηται.	Πάσχει	μὲν οὖν οὐχ ὅμοιον ὄν,
[2, 4]	ἀντικείμενον ἢ τὸ μεταξύ. Ἔτι	πάσχει	τι ἡ τροφὴ ὑπὸ τοῦ
[2, 5]	ἔστι δ' ἁπλοῦν οὐδὲ τὸ	πάσχειν,	ἀλλὰ τὸ μὲν φθορά τις
[2, 5]	λόγοις περὶ τοῦ ποιεῖν καὶ	πάσχειν.	Ἔχει δ' ἀπορίαν διὰ τί
[2, 5]	πῶς ἕτερα, χρῆσθαι ἀναγκαῖον τῷ	πάσχειν	καὶ ἀλλοιοῦσθαι ὡς κυρίοις ὀνόμασιν.
[2, 5]	ὡς τοῦ αὐτοῦ ὄντος τοῦ	πάσχειν	καὶ τοῦ κινεῖσθαι καὶ τοῦ
[2, 12]	εἴδη δέχεσθαι τῶν αἰσθητῶν, ἀλλὰ	πάσχειν	μετὰ τῆς ὕλης. Ἀπορήσειε δ'
[2, 5]	ἐν τῷ κινεῖσθαί τε καὶ	πάσχειν	συμβαίνει, καθάπερ εἴρηται· δοκεῖ γὰρ
[2, 11]	ἐστι μόριον· τὸ γὰρ αἰσθάνεσθαι	πάσχειν	τι ἐστίν· ὥστε τὸ ποιοῦν,
[2, 12]	ἐστι τὸ ὀσμᾶσθαι παρὰ τὸ	πάσχειν	τι; ἢ τὸ μὲν ὀσμᾶσθαι
[2, 5]	τὸ ὅμοιον ὑπὸ τοῦ ὁμοίου	πάσχειν.	Τοῦτο δὲ πῶς δυνατὸν ἢ
[2, 12]	ἀδυνάτων ὀσφρανθῆναι οὐθὲν οἷόν τε	πάσχειν	ὑπ' ὀσμῆς (ὁ δ' αὐτὸς
[2, 5]	ὄντος καὶ διδασκαλικοῦ ἤτοι οὐδὲ	πάσχειν	φατέον, {ὥσπερ εἴρηται, ἢ δύο
[2, 12]	γὰρ μή, ὑπὸ τίνος ἂν	πάσχοι	τὰ ἄψυχα καὶ ἀλλοιοῖτο; ἆρ'
[2, 12]	ὀσμῆς καὶ ψόφου, καὶ τὰ	πάσχοντα	ἀόριστα, καὶ οὐ μένει, οἷον
[2, 12]	ἔχοντά τι μόριον ψυχικὸν καὶ	πάσχοντά	τι ὑπὸ τῶν ἁπτῶν (καὶ
[2, 2]	ὑγιαστοῦ (δοκεῖ γὰρ ἐν τῷ	πάσχοντι	καὶ διατιθεμένῳ ἡ τῶν ποιητικῶν
[2, 7]	εἴη· τοῦτο γὰρ ἀδύνατόν ἐστιν.	Πάσχοντος	γάρ τι τοῦ αἰσθητικοῦ γίνεται
[2, 6]	ἑκάστης αἰσθήσεως, τὸ δὲ κοινὸν	πασῶν.	Λέγω δ' ἴδιον μὲν ὃ
[2, 8]	τυπτόμενον καὶ τύπτον, οἷον ἐὰν	πατάξῃ	βελόνη βελόνην, ἀλλὰ δεῖ τὸ
[2, 8]	πλέον ἔχει τὸ θερμὸν τὰ	πεζὰ	τῶν ἄλλων. Δεῖται δὲ τῆς
[2, 7]	ὁ μὲν ἄνθρωπος, καὶ τῶν	πεζῶν	ὅσα ἀναπνεῖ, ἀδυνατεῖ ὀσμᾶσθαι μὴ
[2, 3]	ἕν τι τῶν ἁπτῶν ἐστιν.	Πεῖνα	δὲ καὶ δίψα ἐπιθυμία, καὶ
[2, 3]	δίψα ἐπιθυμία, καὶ ἡ μὲν	πεῖνα	ξηροῦ καὶ θερμοῦ, ἡ δὲ
[2, 2]	καὶ κατὰ τὸν λόγον γνωριμώτερον,	πειρατέον	πάλιν οὕτω γ' ἐπελθεῖν περὶ
[2, 1]	δ' ὥσπερ ἐξ ὑπαρχῆς ἐπανίωμεν,	πειρώμενοι	διορίσαι τί ἐστι ψυχὴ καὶ
[2, 9]	ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων· δῆλον δὲ	πειρωμένοις·	ὥστε τὰ ἄναιμα, ἐπειδὴ οὐκ
[2, 1]	ἦν μὲν γὰρ ἂν τὸ	πελέκει	εἶναι ἡ οὐσία αὐτοῦ, καὶ
[2, 1]	δὲ ταύτης οὐκ ἂν ἔτι	πέλεκυς	ἦν, ἀλλ' ἢ ὁμωνύμως, νῦν
[2, 1]	ὀργάνων φυσικὸν ἦν σῶμα, οἷον	πέλεκυς·	ἦν μὲν γὰρ ἂν τὸ
[2, 1]	ἢ ὁμωνύμως, νῦν δ' ἔστι	πέλεκυς.	Οὐ γὰρ τοιούτου σώματος τὸ
[2, 4]	ἡ μὲν ἄπεπτος ἡ δὲ	πεπεμμένη,	ἀμφοτέρως ἂν ἐνδέχοιτο τὴν τροφὴν
[2, 4]	τῷ ἐναντίῳ τρέφεται, ᾗ δὲ	πεπεμμένη,	τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ. Ὥστε
[2, 11]	πάμπαν διαφορὰν τῶν ἁπτῶν, οἷον	πέπονθεν	ὁ ἀήρ, καὶ τῶν ἁπτῶν
[2, 5]	πάσχει μὲν γὰρ τὸ ἀνόμοιον,	πεπονθὸς	δ' ὅμοιόν ἐστιν. Διαιρετέον δὲ
[2, 5]	μὲν οὖν οὐχ ὅμοιον ὄν,	πεπονθὸς	δ' ὡμοίωται καὶ ἔστιν οἷον
[2, 4]	δὲ φύσει συνισταμένων πάντων ἔστι	πέρας	καὶ λόγος μεγέθους τε καὶ
[2, 4]	μετέχει ψυχῆς, ὁμοίως δὲ καὶ	περὶ	αὐξήσεώς τε καὶ φθίσεως ἔχει·
[2, 4]	εἴρηται· διασαφητέον δ' ἐστὶν ὕστερον	περὶ	αὐτῆς ἐν τοῖς οἰκείοις λόγοις.
[2, 2]	πειρατέον πάλιν οὕτω γ' ἐπελθεῖν	περὶ	αὐτῆς· οὐ γὰρ μόνον τὸ
[2, 5]	ἐντελεχείας· νῦν γὰρ ἁπλῶς ἐλέγομεν	περὶ	αὐτῶν. Ἔστι μὲν γὰρ οὕτως
[2, 5]	αὐτῶν ἡ διαφορά, διώρισται δὲ	περὶ	αὐτῶν ὅτι ἕτερα καὶ πῶς
[2, 3]	τι τούτων ἐστίν. Διασαφητέον δὲ	περὶ	αὐτῶν ὕστερον, νῦν δ' ἐπὶ
[2, 11]	~(Περὶ δὲ τοῦ ἁπτοῦ καὶ	περὶ	ἁφῆς ὁ αὐτὸς λόγος· εἰ
[2, 7]	τὸ ὄζον, οὐδεμίαν αἴσθησιν ποιήσει.	Περὶ	δὲ ἁφῆς καὶ γεύσεως ἔχει
[2, 9]	οὖν αἰτίαν, ἕτερός ἐστι λόγος.	~(Περὶ	δὲ ὀσμῆς καὶ ὀσφραντοῦ ἧττον
[2, 11]	δὲ τὸ ποιητικὸν ἐντελεχείᾳ αὐτοῦ.	~(Περὶ	δὲ τοῦ ἁπτοῦ καὶ περὶ
[2, 3]	τὰ δὲ ταύτῃ μόνῃ ζῶσιν.	Περὶ	δὲ τοῦ θεωρητικοῦ νοῦ ἕτερος
[2, 2]	ταῦτα, ἐξ ἀνάγκης καὶ ἐπιθυμία.	Περὶ	δὲ τοῦ νοῦ καὶ τῆς
[2, 3]	ἔχουσιν ἁφὴν καὶ ὄρεξις ὑπάρχει.	Περὶ	δὲ φαντασίας ἄδηλον, ὕστερον δ'
[2, 5]	ὅμοιόν ἐστιν. Διαιρετέον δὲ καὶ	περὶ	δυνάμεως καὶ ἐντελεχείας· νῦν γὰρ
[2, 4]	πρότερα τὰ ἀντικείμενα δεῖ τεθεωρηκέναι,	περὶ	ἐκείνων πρῶτον ἂν δέοι διορίσαι
[2, 2]	δὲ πλειόνων, οὕτως ὁρῶμεν καὶ	περὶ	ἑτέρας διαφορὰς τῆς ψυχῆς συμβαῖνον
[2, 8]	ταχὺ τὸ δὲ βραδὺ εἶναι.	Περὶ	μὲν οὖν ψόφου ταύτῃ διωρίσθω.
[2, 2]	λόγῳ μόνον ἢ καὶ τόπῳ,	περὶ	μὲν τινῶν τούτων οὐ χαλεπὸν
[2, 5]	ἕκαστα καὶ τῶν ἔξωθεν ἀλλὰ	περὶ	μὲν τούτων διασαφῆσαι καιρὸς γένοιτ'
[2, 6]	ἐνδέχεται ἑτέρᾳ αἰσθήσει αἰσθάνεσθαι, καὶ	περὶ	ὃ μὴ ἐνδέχεται ἀπατηθῆναι, οἷον
[2, 12]	αἰσθήσεων εἴρηται τύπῳ. ~(Καθόλου δὲ	περὶ	πάσης αἰσθήσεως δεῖ λαβεῖν ὅτι
[2, 5]	~(Διωρισμένων δὲ τούτων λέγωμεν κοινῇ	περὶ	πάσης αἰσθήσεως. Ἡ δ' αἴσθησις
[2, 2]	ὕστερον ἐπισκεπτέον. Παραπλήσιον δὲ καὶ	περὶ	τὰς αἰσθήσεις συμβέβηκεν· τὰ μὲν
[2, 9]	καὶ ἀφόβῳ· οὕτω δὲ καὶ	περὶ	τὰς ὀσμὰς τὸ τῶν ἀνθρώπων
[2, 8]	καὶ ἔοικεν ἀνάλογον ἔχειν τῷ	περὶ	τὴν ἁφὴν ὀξεῖ καὶ ἀμβλεῖ·
[2, 8]	δὲ τῆς ἀναπνοῆς καὶ ὁ	περὶ	τὴν καρδίαν τόπος πρῶτος. Διὸ
[2, 11]	γὰρ νῦν εἴ τίς τι>	περὶ	τὴν σάρκα περιτείνειεν οἷον ὑμένα
[2, 5]	εἰρήκαμεν ἐν τοῖς καθόλου λόγοις	περὶ	τοῦ ποιεῖν καὶ πάσχειν. Ἔχει
[2, 3]	λόγος. Ὅτι μὲν οὖν ὁ	περὶ	τούτων ἑκάστου λόγος, οὗτος οἰκειότατος
[2, 6]	διαφοράς, ἀλλ' ἑκάστη γε κρίνει	περὶ	τούτων, καὶ οὐκ ἀπατᾶται ὅτι
[2, 4]	δῆλον. ~(Ἀναγκαῖον δὲ τὸν μέλλοντα	περὶ	τούτων σκέψιν ποιεῖσθαι λαβεῖν ἕκαστον
[2, 7]	ἀναπνέοντα. Ἡ δ' αἰτία καὶ	περὶ	τούτων ὕστερον λεχθήσεται. ~(Νῦν δὲ
[2, 4]	τῆς ψυχῆς θρεπτικὴ καὶ γεννητική,	περὶ	τροφῆς ἀναγκαῖον διωρίσθαι πρῶτον· ἀφορίζεται
[2, 4]	διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν, οἷον	περὶ	τροφῆς καὶ αἰσθητοῦ καὶ νοητοῦ.
[2, 4]	αἰσθητοῦ καὶ νοητοῦ. Ὥστε πρῶτον	περὶ	τροφῆς καὶ γεννήσεως λεκτέον· ἡ
[2, 6]	~(Λεκτέον δὲ καθ' ἑκάστην αἴσθησιν	περὶ	τῶν αἰσθητῶν πρῶτον. Λέγεται δὲ
[2, 4]	οὕτως περὶ τῶν ἐχομένων καὶ	περὶ	τῶν ἄλλων ἐπιζητεῖν. Εἰ δὲ
[2, 4]	αὐτῶν τί ἐστιν, εἶθ' οὕτως	περὶ	τῶν ἐχομένων καὶ περὶ τῶν
[2, 11]	ὧν εἰρήκαμεν πρότερον ἐν τοῖς	περὶ	τῶν στοιχείων. Τὸ δὲ αἰσθητήριον
[2, 3]	τοιοῦτον. (Παραπλησίως δ' ἔχει τῷ	περὶ	τῶν σχημάτων καὶ τὰ κατὰ
[2, 7]	χρῶμα ἐν φωτὶ ὁρᾶται. Διὸ	περὶ	φωτὸς πρῶτον λεκτέον τί ἐστιν.
[2, 11]	τοιαῦθ' ἕτερα. Εἰσὶ δὲ καὶ	περὶ	χρῶμα διαφοραὶ τοιαῦται ἕτεραι. Ἀλλὰ
[2, 8]	ὕστερον λεχθήσεται. ~(Νῦν δὲ πρῶτον	περὶ	ψόφου καὶ ἀκοῆς διορίσωμεν. Ἔστι
[2, 7]	Ὁ δ' αὐτὸς λόγος καὶ	περὶ	ψόφου καὶ ὀσμῆς ἐστιν· οὐθὲν
[2, 3]	ἑκάστου λόγος, οὗτος οἰκειότατος καὶ	περὶ	ψυχῆς, δῆλον. ~(Ἀναγκαῖον δὲ τὸν
[2, 1]	δὴ ὑπὸ τῶν πρότερον παραδεδομένα	περὶ	ψυχῆς εἰρήσθω· πάλιν δ' ὥσπερ
[2, 1]	οὖν ταύτῃ διωρίσθω καὶ ὑπογεγράφθω	περὶ	ψυχῆς. ~(Ἐπεὶ δ' ἐκ τῶν
[2, 11]	διορίζουσι, θερμὸν ψυχρόν, ξηρὸν ὑγρόν,	περὶ	ὧν εἰρήκαμεν πρότερον ἐν τοῖς
[2, 11]	ὥσπερ ἂν εἰ κύκλῳ ἡμῖν	περιεπεφύκει	ὁ ἀήρ· ἐδοκοῦμεν γὰρ ἂν
[2, 7]	μεταξὺ τῆς γῆς καὶ τοῦ	περιέχοντος,	ἡμᾶς δὲ λανθάνοντος· τοῦτο γάρ
[2, 1]	φύλλον περικαρπίου σκέπασμα, τὸ δὲ	περικάρπιον	καρποῦ· αἱ δὲ ῥίζαι τῷ
[2, 1]	παντελῶς ἁπλᾶ, οἷον τὸ φύλλον	περικαρπίου	σκέπασμα, τὸ δὲ περικάρπιον καρποῦ·
[2, 11]	τίς τι> περὶ τὴν σάρκα	περιτείνειεν	οἷον ὑμένα ποιήσας, ὁμοίως τὴν
[2, 4]	Πᾶσαν δ' ἀναγκαῖον τροφὴν δύνασθαι	πέττεσθαι,	ἐργάζεται δὲ τὴν πέψιν τὸ
[2, 4]	δὲ τροφὴν δεῖν μεταβάλλειν καὶ	πέττεσθαι·	ἡ δὲ μεταβολὴ πᾶσιν εἰς
[2, 2]	ὑπάρχοντι καὶ τῇ οἰκείᾳ ὕλῃ	πέφυκεν	ἐγγίνεσθαι. Ὅτι μὲν οὖν ἐντελέχειά
[2, 6]	καὶ πρὸς ἃ ἡ οὐσία	πέφυκεν	ἑκάστης αἰσθήσεως. ~(Οὗ μὲν οὖν
[2, 1]	μέρη τινὰ αὐτῆς, εἰ μεριστὴ	πέφυκεν,	οὐκ ἄδηλον· ἐνίων γὰρ ἡ
[2, 10]	τὸ ἀδύνατον, τὸ δ' ἐὰν	πεφυκὸς	μὴ ἔχῃ ἢ φαύλως, ὥσπερ
[2, 4]	δύνασθαι πέττεσθαι, ἐργάζεται δὲ τὴν	πέψιν	τὸ θερμόν· διὸ πᾶν ἔμψυχον
[2, 4]	καὶ ἡ χεὶρ καὶ τὸ	πηδά-	λιον, τὸ μὲν κινοῦν καὶ
[2, 4]	ζῶσιν, ὅσα τέλεια καὶ μὴ	πηρώματα	ἢ τὴν γένεσιν αὐτομάτην ἔχει,
[2, 10]	ἑτέρου, καὶ οἷον τοῖς κάμνουσι	πικρὰ	πάντα φαίνεται διὰ τὸ τῇ
[2, 10]	τἀναντία, τὸ γλυκὺ καὶ τὸ	πικρόν,	ἐχόμενα δὲ τοῦ μὲν τὸ
[2, 9]	ὁ μὲν γλυκὺς ὁ δὲ	πικρός,	οὕτω καὶ ὀσμαί, ἀλλὰ τὰ
[2, 11]	ὀξέος καὶ βαρέος, καὶ γεῦσις	πικροῦ	καὶ γλυκέος· ἐν δὲ τῷ
[2, 2]	ἐν ἑκάστῳ φυτῷ, δυνάμει δὲ	πλειόνων,	οὕτως ὁρῶμεν καὶ περὶ ἑτέρας
[2, 8]	μὲν γεῦσις ἀναγκαῖον (διὸ καὶ	πλείοσιν	ὑπάρχει) ἡ δ' ἑρμηνεία ἕνεκα
[2, 11]	μὴ μία ἐστὶν αἴσθησις ἀλλὰ	πλείους,	ἀναγκαῖον καὶ τὰ ἁπτὰ αἰσθητὰ
[2, 11]	εἶναι. Ἔχει δ' ἀπορίαν πότερον	πλείους	εἰσὶν ἢ μία, καὶ τί
[2, 11]	πλείους οὖσαι. Δηλοῖ δ' ὅτι	πλείους	ἡ ἐπὶ τῆς γλώττης ἁφή·
[2, 6]	γεῦσις χυμοῦ, ἡ δ' ἁφὴ	πλείους	{μὲν} ἔχει διαφοράς, ἀλλ' ἑκάστη
[2, 11]	τῶν ἄλλων αἰσθήσεων εἰσὶν ἐναντιώσεις	πλείους,	οἷον ἐν φωνῇ οὐ μόνον
[2, 11]	δι' οὗ γίνονται αἱ αἰσθήσεις	πλείους	οὖσαι. Δηλοῖ δ' ὅτι πλείους
[2, 2]	ὁριστικὸν λόγον δηλοῦν, ὥσπερ οἱ	πλεῖστοι	τῶν ὅρων λέγουσιν, ἀλλὰ καὶ
[2, 11]	ἀναγκαῖον καὶ τὰ ἁπτὰ αἰσθητὰ	πλείω	εἶναι. Ἔχει δ' ἀπορίαν πότερον
[2, 8]	πνεύμων· τούτῳ γὰρ τῷ μορίῳ	πλέον	ἔχει τὸ θερμὸν τὰ πεζὰ
[2, 2]	ἔμψυχον τοῦ ἀψύχου τῷ ζῆν.	Πλεοναχῶς	δὲ τοῦ ζῆν λεγομένου, κἂν
[2, 1]	ἓν καὶ τὸ εἶναι ἐπεὶ	πλεοναχῶς	λέγεται, τὸ κυρίως ἡ ἐντελέχειά
[2, 8]	κοῖλα τῇ ἀνακλάσει πολλὰς ποιεῖ	πληγὰς	μετὰ τὴν πρώτην, ἀδυνατοῦντος ἐξελθεῖν
[2, 8]	Τοῦτο δὲ γίνεται ὅταν ὑπομένῃ	πληγεὶς	ὁ ἀὴρ καὶ μὴ διαχυθῇ.
[2, 11]	μεταξύ, ὥσπερ ὁ δι' ἀσπίδος	πληγείς·	οὐ γὰρ ἡ ἀσπὶς πληγεῖσα
[2, 11]	πληγείς· οὐ γὰρ ἡ ἀσπὶς	πληγεῖσα	ἐπάταξεν, ἀλλ' ἅμ' ἄμφω συνέβη
[2, 8]	ἂν μὴ λεῖον ᾖ τὸ	πληγέν.	Τότε δὲ εἷς γίνεται ἅμα
[2, 8]	γὰρ ποιεῖ ψόφον ἔρια ἂν	πληγῇ,	ἀλλὰ χαλκὸς καὶ ὅσα λεῖα
[2, 8]	πρός τι καὶ ἔν τινι·	πληγὴ	γάρ ἐστιν ἡ ποιοῦσα. Διὸ
[2, 8]	τὸ ψοφοῦν πρός τι ψοφεῖ·	πληγὴ	δ' οὐ γίνεται ἄνευ φορᾶς.
[2, 8]	δ' εἴπομεν, οὐ τῶν τυχόντων	πληγὴ	ὁ ψόφος· οὐθένα γὰρ ποιεῖ
[2, 8]	εἰσιέναι τὸν ἀέρα. Ὥστε ἡ	πληγὴ	τοῦ ἀναπνεομένου ἀέρος ὑπὸ τῆς
[2, 8]	Διὸ ἐὰν ταχέως καὶ σφοδρῶς	πληγῇ,	ψοφεῖ· δεῖ γὰρ φθάσαι τὴν
[2, 8]	τὸ ὕδωρ, ἀλλὰ δεῖ στερεῶν	πληγὴν	γενέσθαι πρὸς ἄλληλα καὶ πρὸς
[2, 11]	ἐπάταξεν, ἀλλ' ἅμ' ἄμφω συνέβη	πληγῆναι.	Ὅλως δ' ἔοικεν ἡ σὰρξ
[2, 1]	ὄψεως) ἧς ἀπολειπούσης οὐκέτ' ὀφθαλμός,	πλὴν	ὁμωνύμως, καθάπερ ὁ λίθινος καὶ
[2, 9]	εἶναι τὰς διαφορὰς τῶν χρωμάτων	πλὴν	τῷ φοβερῷ καὶ ἀφόβῳ· οὕτω
[2, 10]	φαίνεται διὰ τὸ τῇ γλώττῃ	πλήρει	τοιαύτης ὑγρότητος αἰσθάνεσθαι. Τὰ δ'
[2, 1]	ἡ ψυχὴ ἢ> ὥσπερ πλωτὴρ	πλοίου.	Τύπῳ μὲν οὖν ταύτῃ διωρίσθω
[2, 1]	σώματος ἡ ψυχὴ ἢ> ὥσπερ	πλωτὴρ	πλοίου. Τύπῳ μὲν οὖν ταύτῃ
[2, 9]	ἀλλ' ἐκπνέων ἢ κατέχων τὸ	πνεῦμα	οὐκ ὀσμᾶται, οὔτε πόρρωθεν οὔτ'
[2, 8]	τοῦ εὖ, οὕτω καὶ τῷ	πνεύματι	πρός τε τὴν θερ- μότητα
[2, 8]	ἕνεκα τὸ μόριόν ἐστι τοῦτο,	πνεύμων·	τούτῳ γὰρ τῷ μορίῳ πλέον
[2, 7]	ὁρᾶται, ἐν δὲ τῷ σκότει	ποιεῖ	αἴσθησιν, οἷον τὰ πυρώδη φαινόμενα
[2, 2]	δὲ ἓν μόνον (τοῦτο δὲ	ποιεῖ	διαφορὰν τῶν ζῴων) διὰ τίνα
[2, 11]	οἷον αὐτὸ ἐνεργείᾳ, τοιοῦτον ἐκεῖνο	ποιεῖ,	δυνάμει ὄν. Διὸ τοῦ ὁμοίως
[2, 8]	δὲ κοῖλα τῇ ἀνακλάσει πολλὰς	ποιεῖ	πληγὰς μετὰ τὴν πρώτην, ἀδυνατοῦντος
[2, 12]	οὔτε ψόφος οὔτε ὀσμὴ οὐδὲν	ποιεῖ	τὰ σώματα, ἀλλ' ἐν οἷς
[2, 7]	γὰρ αὐτῶν ἁπτόμενον τοῦ αἰσθητηρίου	ποιεῖ	τὴν αἴσθησιν, ἀλλ' ὑπὸ μὲν
[2, 12]	τὸ ὀσφραντὸν ὀσμή, εἴ τι	ποιεῖ,	τὴν ὄσφρησιν ἡ ὀσμὴ ποιεῖ·
[2, 4]	γὰρ ὁ νοῦς ἕνεκά του	ποιεῖ,	τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἡ
[2, 10]	γευστὸν ὁ χυμός. Οὐθὲν δὲ	ποιεῖ	χυμοῦ αἴσθησιν ἄνευ ὑγρότητος, ἀλλ'
[2, 8]	πληγὴ ὁ ψόφος· οὐθένα γὰρ	ποιεῖ	ψόφον ἔρια ἂν πληγῇ, ἀλλὰ
[2, 12]	ποιεῖ, τὴν ὄσφρησιν ἡ ὀσμὴ	ποιεῖ·	ὥστε τῶν ἀδυνάτων ὀσφρανθῆναι οὐθὲν
[2, 9]	γὰρ ὀσφρανθῆναι ἀναπνεύσαντα, τοῦτο δὲ	ποιεῖν	ἐν τῷ ὑγρῷ ἀδύνατον. Ἔστι
[2, 8]	ἄλλου τῶν λείων, ὥστε σκιὰν	ποιεῖν,	ᾗ τὸ φῶς ὁρίζομεν. Τὸ
[2, 5]	τοῖς καθόλου λόγοις περὶ τοῦ	ποιεῖν	καὶ πάσχειν. Ἔχει δ' ἀπορίαν
[2, 11]	μὲν αἰσθανόμεθα τῷ τὸ μεταξὺ	ποιεῖν	τι ἡμᾶς, τῶν δὲ ἁπτῶν
[2, 4]	τὸν μέλλοντα περὶ τούτων σκέψιν	ποιεῖσθαι	λαβεῖν ἕκαστον αὐτῶν τί ἐστιν,
[2, 4]	τὴν γένεσιν αὐτομάτην ἔχει, τὸ	ποιῆσαι	ἕτερον οἷον αὐτό, ζῷον μὲν
[2, 11]	τὴν σάρκα περιτείνειεν οἷον ὑμένα	ποιήσας,	ὁμοίως τὴν αἴσθησιν εὐθέως ἁψάμενος
[2, 12]	καὶ ἀλλοιοῖτο; ἆρ' οὖν κἀκεῖνα	ποιήσει;	ἢ οὐ πᾶν σῶμα παθητικὸν
[2, 7]	ἢ τὸ ὄζον, οὐδεμίαν αἴσθησιν	ποιήσει.	Περὶ δὲ ἁφῆς καὶ γεύσεως
[2, 5]	δέ, ὅτι τοῦ μὲν τὰ	ποιητικὰ	τῆς ἐνεργείας ἔξωθεν, τὸ ὁρατὸν
[2, 10]	δυνάμει τοιοῦτον, γευστὸν δὲ τὸ	ποιητικὸν	ἐντελεχείᾳ αὐτοῦ. ~(Περὶ δὲ τοῦ
[2, 4]	ἕως ἂν τρέφηται) καὶ γενέσεως	ποιητικόν,	οὐ τοῦ τρεφομένου, ἀλλ' οἷον
[2, 5]	πάσχει καὶ κινεῖται ὑπὸ τοῦ	ποιητικοῦ	καὶ ἐνεργείᾳ ὄντος. Διὸ ἔστι
[2, 2]	πάσχοντι καὶ διατιθεμένῳ ἡ τῶν	ποιητικῶν	ὑπάρχειν ἐνέργεια) ἡ ψυχὴ δὲ
[2, 9]	τῶν εἰρημένων· οὐ γὰρ δῆλον	ποῖόν	τί ἐστιν ἡ ὀσμή, οὕτως
[2, 11]	πάσχειν τι ἐστίν· ὥστε τὸ	ποιοῦν,	οἷον αὐτὸ ἐνεργείᾳ, τοιοῦτον ἐκεῖνο
[2, 8]	τινι· πληγὴ γάρ ἐστιν ἡ	ποιοῦσα.	Διὸ καὶ ἀδύνατον ἑνὸς ὄντος
[2, 5]	τί ἄνευ τῶν ἔξω οὐ	ποιοῦσιν	αἴσθησιν, ἐνόντος πυρὸς καὶ γῆς
[2, 12]	τὰ ἁπτὰ καὶ οἱ χυμοὶ	ποιοῦσιν·	εἰ γὰρ μή, ὑπὸ τίνος
[2, 2]	οὐθὲν προσδιορίζοντες ἐν τίνι καὶ	ποίῳ,	καίπερ οὐδὲ φαινομένου τοῦ τυχόντος
[2, 8]	ἀήρ, οὗτος δ' ἐστὶν ὁ	ποιῶν	ἀκούειν, ὅταν κινηθῇ συνεχὴς καὶ
[2, 3]	δ' ἄνευ τῶν ἄλλων ὑπάρχει·	πολλὰ	γὰρ τῶν ζῴων οὔτ' ὄψιν
[2, 8]	καὶ ἡ φωνὴ ταῦτ' ἔχει.	Πολλὰ	δὲ τῶν ζῴων οὐκ ἔχουσι
[2, 4]	ἀλλὰ καὶ αὔξησιν· γίνεται γὰρ	πολλὰ	ἐξ ἀλλήλων, ἀλλ' οὐ πάντα
[2, 7]	ἐστιν ἀὴρ καὶ ὕδωρ καὶ	πολλὰ	τῶν στερεῶν· οὐ γὰρ ᾗ
[2, 11]	γλυκέος· ἐν δὲ τῷ ἁπτῷ	πολλαὶ	ἔνεισιν ἐναντιώσεις, θερμὸν ψυχρόν, ξηρὸν
[2, 5]	μὲν διὰ μαθήσεως ἀλλοιωθεὶς καὶ	πολλάκις	ἐξ ἐναντίας μεταβαλὼν ἕξεως, ὁ
[2, 8]	τὰ δὲ κοῖλα τῇ ἀνακλάσει	πολλὰς	ποιεῖ πληγὰς μετὰ τὴν πρώτην,
[2, 4]	αἰτία καὶ ἀρχή. Ταῦτα δὲ	πολλαχῶς	λέγεται, ὁμοίως δ' ἡ ψυχὴ
[2, 8]	πολύ, τὸ δὲ βαρὺ ἐν	πολλῷ	ἐπ' ὀλίγον. Οὐ δὴ ταχὺ
[2, 9]	ζῴων, κατὰ δὲ τὴν ἁφὴν	πολλῷ	τῶν ἄλλων διαφερόντως ἀκριβοῖ· διὸ
[2, 8]	ἐν ὀλίγῳ τὸ δὲ ἐν	πολλῷ,	ὥστε συμβαίνει τὸ μὲν ταχὺ
[2, 9]	οὐκ ἔχομεν ἀκριβῆ, ἀλλὰ χείρω	πολλῶν	ζῴων· φαύλως γὰρ ἄνθρωπος ὀσμᾶται,
[2, 9]	μὲν γὰρ ταῖς ἄλλαις λείπεται	πολλῶν	τῶν ζῴων, κατὰ δὲ τὴν
[2, 8]	αἴσθησιν ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ ἐπὶ	πολύ,	τὸ δὲ βαρὺ ἐν πολλῷ
[2, 9]	ἀέρι· καὶ γὰρ τούτων ἔνια	πόρρωθεν	ἀπαντᾷ πρὸς τὴν τροφὴν ὕποσμα
[2, 9]	τὸ πνεῦμα οὐκ ὀσμᾶται, οὔτε	πόρρωθεν	οὔτ' ἐγγύθεν, οὐδ' ἂν ἐπὶ
[2, 11]	τὸ ὀσφραντόν· ἀλλὰ τὰ μὲν	πόρρωθεν,	τὰ δ' ἐγγύθεν, διὸ λανθάνει·
[2, 9]	διευρυνομένων τῶν φλεβίων καὶ τῶν	πόρων.	Καὶ διὰ τοῦτο τὰ ἀναπνέοντα
[2, 4]	ἐξ ἀλλήλων, ἀλλ' οὐ πάντα	ποσά,	οἷον ὑγιὲς ἐκ κάμνοντος. Φαίνεται
[2, 4]	αὐξητικῷ εἶναι· ᾗ μὲν γὰρ	ποσόν	τι τὸ ἔμψυχον, αὐξητικόν, ᾗ
[2, 7]	φερομένου τοῦ φωτὸς καὶ γιγνομένου	ποτὲ	μεταξὺ τῆς γῆς καὶ τοῦ
[2, 12]	τῶν χορδῶν) καὶ διὰ τί	ποτε	τὰ φυτὰ οὐκ αἰσθάνεται, ἔχοντά
[2, 12]	ἐκ τούτων καὶ διὰ τί	ποτε	τῶν αἰσθητῶν αἱ ὑπερβολαὶ φθείρουσι
[2, 11]	τῇ ἁφῇ, οὐκ ἔστιν ἔνδηλον.	Πότερον	δ' ἐστὶ τὸ αἰσθητήριον ἐντός,
[2, 4]	μόνον εἰς ἐνέργειαν ἐξ ἀργίας.	Πότερον	δ' ἐστὶν ἡ τροφὴ τὸ
[2, 2]	ὥρισται, θρεπτικῷ, αἰσθητικῷ, διανοητικῷ, κινήσει.	Πότερον	δὲ τούτων ἕκαστόν ἐστι ψυχὴ
[2, 8]	τῷ ἔχοντι ὡρισμένον τὸν ἀέρα.	Πότερον	δὲ ψοφεῖ τὸ τυπτόμενον ἢ
[2, 11]	τὸ αἰσθητήριον τὸ τοῦ ἁπτικοῦ,	πότερον	ἡ σὰρξ καὶ ἐν τοῖς
[2, 11]	ζῷα εἰ διερὸν διεροῦ ἅπτεται)	πότερον	οὖν πάντων ὁμοίως ἐστὶν ἡ
[2, 2]	μόριον ψυχῆς, καὶ εἰ μόριον,	πότερον	οὕτως ὥστ' εἶναι χωριστὸν λόγῳ
[2, 11]	πλείω εἶναι. Ἔχει δ' ἀπορίαν	πότερον	πλείους εἰσὶν ἢ μία, καὶ
[2, 10]	κοινὸν ἁφῆς καὶ γεύσεως τὸ	ποτόν.	Ἐπεὶ δ' ὑγρὸν τὸ γευστόν,
[2, 10]	Δοκεῖ δ' εἶναι ἀρχὴ τὸ	ποτὸν	καὶ ἄποτον (γεῦσις γάρ τις
[2, 10]	τῷ ὑγρῷ, καθάπερ ἐπὶ τοῦ	ποτοῦ.	Τὸ δὲ χρῶμα οὐχ οὕτως
[2, 6]	ἀλλὰ τί τὸ κεχρωσμένον ἢ	ποῦ,	ἢ τί τὸ ψοφοῦν ἢ
[2, 6]	ἢ τί τὸ ψοφοῦν ἢ	ποῦ.	Τὰ μὲν οὖν τοιαῦτα λέγεται
[2, 2]	ὁ τετραγωνισμὸς μέσης εὕρεσις τοῦ	πράγματος	λέγει τὸ αἴτιον. Λέγομεν οὖν,
[2, 9]	τὰ ὀνόματα καθ' ὁμοιότητα τῶν	πραγμάτων,	ἡ μὲν γλυκεῖα κρόκου καὶ
[2, 4]	δυνάμεων αἱ ἐνέργειαι καὶ αἱ	πράξεις	κατὰ τὸν λόγον. Εἰ δ'
[2, 4]	καὶ ἐκείνου ἕνεκα πράττει ὅσα	πράττει	κατὰ φύσιν (τὸ δ' οὗ
[2, 4]	ἐκείνου ὀρέγεται, καὶ ἐκείνου ἕνεκα	πράττει	ὅσα πράττει κατὰ φύσιν (τὸ
[2, 10]	τοῦ πρώτου ὑγροῦ, ὥσπερ ὅταν	προγευματίσας	τις ἰσχυροῦ χυμοῦ γεύηται ἑτέρου,
[2, 7]	δῆλον δὲ ἔσται ὃ λέγομεν	προελθοῦσι.	Τὸ γὰρ ὁρατόν ἐστι χρῶμα,
[2, 6]	ἴδια κυρίως ἐστὶν αἰσθητά, καὶ	πρὸς	ἃ ἡ οὐσία πέφυκεν ἑκάστης
[2, 8]	ἀλλὰ δεῖ στερεῶν πληγὴν γενέσθαι	πρὸς	ἄλληλα καὶ πρὸς τὸν ἀέρα.
[2, 8]	τύπτει τὸν ἐν τῇ ἀρτηρίᾳ	πρὸς	αὐτήν. Σημεῖον δὲ τὸ μὴ
[2, 8]	ὕδατι ἀκούομεν, ὅτι οὐκ εἰσέρχεται	πρὸς	αὐτὸν τὸν συμφυῆ ἀέρα· ἀλλ'
[2, 11]	τοιαῦτα. Ἔχει δέ τινα λύσιν	πρός	γε ταύτην τὴν ἀπορίαν, ὅτι
[2, 4]	ἕτερα καὶ ταὐτὰ τοῖς ἔργοις)	πρὸς	δὲ τούτοις τί τὸ συνέχον
[2, 11]	γὰρ μέσον κριτικόν· γίνεται γὰρ	πρὸς	ἑκάτερον αὐτῶν θάτερον τῶν ἄκρων·
[2, 4]	ἔμψυχον, ὥστε καὶ ἡ τροφὴ	πρὸς	ἔμψυχόν ἐστι, καὶ οὐ κατὰ
[2, 5]	ὁμοίου οὕτως ὡς δύναμις ἔχει	πρὸς	ἐντελέχειαν· θεωροῦν γὰρ γίνεται τὸ
[2, 11]	(ὁμοίως γὰρ ἔχει ὁ ἀὴρ	πρὸς	τὰ ἐν αὐτῷ καὶ τὸ
[2, 11]	ἐν αὐτῷ καὶ τὸ ὕδωρ	πρὸς	τὰ ἐν τῷ ὕδατι, λανθάνει
[2, 9]	ἄλλων ζῴων, ὥσπερ τὰ ὄμματα	πρὸς	τὰ τῶν σκληροφθάλμων- τὰ μὲν
[2, 4]	ἀναγκαῖον διωρίσθαι πρῶτον· ἀφορίζεται γὰρ	πρὸς	τὰς ἄλλας δυνάμεις τῷ ἔργῳ
[2, 8]	εὖ, οὕτω καὶ τῷ πνεύματι	πρός	τε τὴν θερ- μότητα τὴν
[2, 9]	Ἔοικε μὲν γὰρ ἀνάλογον ἔχειν	πρὸς	τὴν γεῦσιν, καὶ ὁμοίως τὰ
[2, 8]	ἐν τούτοις τοῖς μορίοις ψυχῆς	πρὸς	τὴν καλουμένην ἀρτηρίαν φωνή ἐστιν
[2, 11]	ὁ ἀὴρ καὶ τὸ ὕδωρ	πρὸς	τὴν ὄψιν καὶ τὴν ἀκοὴν
[2, 9]	γὰρ τούτων ἔνια πόρρωθεν ἀπαντᾷ	πρὸς	τὴν τροφὴν ὕποσμα γινόμενα. Διὸ
[2, 8]	αἴτιον ἐν ἑτέροις εἰρήσεται) καὶ	πρὸς	τὴν φωνὴν ὅπως ὑπάρχῃ τὸ
[2, 8]	κατ' ἐνέργειαν ψόφος ἀεί τινος	πρός	τι καὶ ἔν τινι· πληγὴ
[2, 8]	τὸ τυπτόμενον· ὥστε τὸ ψοφοῦν	πρός	τι ψοφεῖ· πληγὴ δ' οὐ
[2, 11]	τὴν ὄσφρησιν ἔχουσιν, οὕτως ἔχειν	πρὸς	τὸ αἰσθητήριον ὥσπερ ἐκείνων ἕκαστον.
[2, 8]	δ' ἐν τοῖς ὠσὶν ἐγκατῳκοδόμηται	πρὸς	τὸ ἀκίνητος εἶναι, ὅπως ἀκριβῶς
[2, 1]	γὰρ ἔχει ὡς τὸ μέρος	πρὸς	τὸ μέρος, οὕτως ἡ ὅλη
[2, 1]	μέρος, οὕτως ἡ ὅλη αἴσθησις	πρὸς	τὸ ὅλον σῶμα τὸ αἰσθητικόν,
[2, 9]	ἀνθρώποις διαφέρειν τὸ αἰσθητήριον τοῦτο	πρὸς	τὸ τῶν ἄλλων ζῴων, ὥσπερ
[2, 8]	πληγὴν γενέσθαι πρὸς ἄλληλα καὶ	πρὸς	τὸν ἀέρα. Τοῦτο δὲ γίνεται
[2, 3]	ὕστερον δ' ἐπισκεπτέον. Ἐνίοις δὲ	πρὸς	τούτοις ὑπάρχει καὶ τὸ κατὰ
[2, 4]	δὲ ἀπὸ τοῦ τέλους ἅπαντα	προσαγορεύειν	δίκαιον, τέλος δὲ τὸ γεννῆσαι
[2, 4]	ἐστὶν ἡ τροφὴ τὸ τελευταῖον	προσγινόμενον	ἢ τὸ πρῶτον, ἔχει διαφοράν.
[2, 2]	εἰς σῶμα ἐνήρμοζον αὐτήν, οὐθὲν	προσδιορίζοντες	ἐν τίνι καὶ ποίῳ, καίπερ
[2, 11]	εἶναι τὸ μεταξὺ τοῦ ἁπτικοῦ	προσπεφυκός,	δι' οὗ γίνονται αἱ αἰσθήσεις
[2, 4]	δ' οὐ καλῶς εἴρηκε τοῦτο	προστιθείς,	τὴν αὔξησιν συμβαίνειν τοῖς φυτοῖς
[2, 1]	τῷ ἔχειν καὶ μὴ ἐνεργεῖν·	προτέρα	δὲ τῇ γενέσει ἐπὶ τοῦ
[2, 4]	δ' οὕτως, τούτων δ' ἔτι	πρότερα	τὰ ἀντικείμενα δεῖ τεθεωρηκέναι, περὶ
[2, 4]	νοεῖν καὶ τί τὸ αἰσθάνεσθαι·	πρότεραι	γάρ εἰσι τῶν δυνάμεων αἱ
[2, 2]	τοιούτῳ, καὶ οὐχ ὥσπερ οἱ	πρότερον	εἰς σῶμα ἐνήρμοζον αὐτήν, οὐθὲν
[2, 11]	ξηρὸν ὑγρόν, περὶ ὧν εἰρήκαμεν	πρότερον	ἐν τοῖς περὶ τῶν στοιχείων.
[2, 3]	τῷ ἐφεξῆς ὑπάρχει δυνάμει τὸ	πρότερον	ἐπί τε τῶν σχημάτων καὶ
[2, 4]	τὸ αἰσθητικὸν ἢ τὸ θρεπτικόν,	πρότερον	ἔτι λεκτέον τί τὸ νοεῖν
[2, 11]	λανθάνει. Καίτοι καθάπερ εἴπομεν καὶ	πρότερον,	κἂν εἰ δι' ὑμένος αἰσθανοίμεθα
[2, 1]	~(Τὰ μὲν δὴ ὑπὸ τῶν	πρότερον	παραδεδομένα περὶ ψυχῆς εἰρήσθω· πάλιν
[2, 4]	καὶ τοῖς ἄλλοις ὑπάρχει, καὶ	πρώτη	καὶ κοινοτάτη δύναμίς ἐστι ψυχῆς,
[2, 5]	Οῦ δ' αἰσθητικοῦ ἡ μὲν	πρώτη	μεταβολὴ γίνεται ὑπὸ τοῦ γεννῶντος,
[2, 1]	ἡ ψυχή ἐστιν ἐντελέχεια ἡ	πρώτη	σώματος φυσικοῦ δυνάμει ζωὴν ἔχοντος.
[2, 1]	λέγειν, εἴη ἂν ἐντελέχεια ἡ	πρώτη	σώματος φυσικοῦ ὀργανικοῦ. Διὸ καὶ
[2, 4]	οἷον αὐτό, εἴη ἂν ἡ	πρώτη	ψυχὴ γεννητικὴ οἷον αὐτό. Ἐπεὶ
[2, 4]	τὸ μὲν τρέφον ἐστὶν ἡ	πρώτη	ψυχή, τὸ δὲ τρεφόμενον τὸ
[2, 4]	τὸ μὲν τρέφον ἐστὶν ἡ	πρώτη	ψυχή, τὸ δὲ τρεφόμενον τὸ
[2, 8]	πολλὰς ποιεῖ πληγὰς μετὰ τὴν	πρώτην,	ἀδυνατοῦντος ἐξελθεῖν τοῦ κινηθέντος. Ἔτι
[2, 5]	Α. Ἀμφότεροι μὲν οὖν οἱ	πρῶτοι,	κατὰ δύναμιν ἐπιστήμονες (α ὄντες,
[2, 11]	ἐστι τὸ μεταξύ, τὸ δὲ	πρῶτον	αἰσθητήριον ἄλλο τί ἐστιν ἐντός.
[2, 4]	ἀντικείμενα δεῖ τεθεωρηκέναι, περὶ ἐκείνων	πρῶτον	ἂν δέοι διορίσαι διὰ τὴν
[2, 4]	γεννητική, περὶ τροφῆς ἀναγκαῖον διωρίσθαι	πρῶτον·	ἀφορίζεται γὰρ πρὸς τὰς ἄλλας
[2, 12]	κατὰ τὸν λόγον. Αἰσθητήριον δὲ	πρῶτον	ἐν ᾧ ἡ τοιαύτη δύναμις.
[2, 4]	τὸ τελευταῖον προσγινόμενον ἢ τὸ	πρῶτον,	ἔχει διαφοράν. Εἰ δ' ἄμφω,
[2, 4]	ᾧ. Ἀλλὰ μὴν καὶ ὅθεν	πρῶτον	ἡ κατὰ τόπον κίνησις, ψυχή·
[2, 6]	ἑκάστην αἴσθησιν περὶ τῶν αἰσθητῶν	πρῶτον.	Λέγεται δὲ τὸ αἰσθητὸν τριχῶς,
[2, 7]	φωτὶ ὁρᾶται. Διὸ περὶ φωτὸς	πρῶτον	λεκτέον τί ἐστιν. Ἔστι δή
[2, 5]	δυνάμει ὂν καὶ τὸ ἐνεργείᾳ.	Πρῶτον	μὲν οὖν ὡς τοῦ αὐτοῦ
[2, 4]	καὶ αἰσθητοῦ καὶ νοητοῦ. Ὥστε	πρῶτον	περὶ τροφῆς καὶ γεννήσεως λεκτέον·
[2, 8]	τούτων ὕστερον λεχθήσεται. ~(Νῦν δὲ	πρῶτον	περὶ ψόφου καὶ ἀκοῆς διορίσωμεν.
[2, 2]	οὐ ζῆν μόνον. Αἰσθήσεως δὲ	πρῶτον	ὑπάρχει πᾶσιν ἁφή· ὥσπερ δὲ
[2, 8]	ὁ περὶ τὴν καρδίαν τόπος	πρῶτος.	Διὸ ἀναγκαῖον εἴσω ἀναπνεόμενον εἰσιέναι
[2, 10]	αὕτη γὰρ ἁφῇ γίνεται τοῦ	πρώτου	ὑγροῦ, ὥσπερ ὅταν προγευματίσας τις
[2, 11]	ἡ καλουμένη ἁφὴ ὑπάρχει αἴσθησις	πρώτῳ,	τὸ δυνάμει τοιοῦτόν ἐστι μόριον·
[2, 2]	δὲ ζῷον διὰ τὴν αἴσθησιν	πρώτως·	καὶ γὰρ τὰ μὴ κινούμενα
[2, 2]	ζῶμεν καὶ αἰσθανόμεθα καὶ διανοούμεθα	πρώτως-	ὥστε λόγος τις ἂν εἴη
[2, 7]	ἀναγκαῖον ἐν φωτὶ ὁρᾶσθαι, εἴρηται.	Πῦρ	δὲ ἐν ἀμφοῖν ὁρᾶται, καὶ
[2, 4]	συνέχον εἰς τἀναντία φερόμενα τὸ	πῦρ	καὶ τὴν γῆν; διασπασθήσεται γάρ,
[2, 4]	τῷ πυρὶ τροφή, τὸ δὲ	πῦρ	οὐ τρέφει τὸ ὕδωρ. Ἐν
[2, 7]	τὸ φῶς, εἴρηται, ὅτι οὔτε	πῦρ	οὔθ' ὅλως σῶμα οὐδ' ἀπορροὴ
[2, 4]	ἄνω δὲ διὰ τὸ τὸ>	πῦρ	ὡσαύτως. Οὔτε γὰρ τὸ ἄνω
[2, 4]	ἀλλὰ τὸ μὲν ὕδωρ τῷ	πυρὶ	τροφή, τὸ δὲ πῦρ οὐ
[2, 4]	ψυχή· ἡ μὲν γὰρ τοῦ	πυρὸς	αὔξησις εἰς ἄπειρον, ἕως ἂν
[2, 7]	ὅταν ᾖ ἐντελεχείᾳ διαφανὲς ὑπὸ	πυρὸς	ἢ τοιούτου οἷον τὸ ἄνω
[2, 7]	σῶμά τι καὶ οὕτως) ἀλλὰ	πυρὸς	ἢ τοιούτου τινὸς παρουσία ἐν
[2, 5]	ἔξω οὐ ποιοῦσιν αἴσθησιν, ἐνόντος	πυρὸς	καὶ γῆς καὶ τῶν ἄλλων
[2, 4]	ταῦτα δὲ ψυχῆς, ἀλλ' οὐ	πυρός,	καὶ λόγου μᾶλλον ἢ ὕλης.
[2, 5]	καὶ οὐθὲν ἐδεῖτο τοῦ ἐντελεχείᾳ	πυρὸς	ὄντος. Ἐπειδὴ δὲ τὸ αἰσθάνεσθαι
[2, 4]	Δοκεῖ δέ τισιν ἡ τοῦ	πυρὸς	φύσις ἁπλῶς αἰτία τῆς τροφῆς
[2, 7]	σκότει ποιεῖ αἴσθησιν, οἷον τὰ	πυρώδη	φαινόμενα καὶ λάμποντα (ἀνώνυμα δ'
[2, 2]	καὶ τῆς θεωρητικῆς δυνάμεως οὐδέν	πω	φανερόν, ἀλλ' ἔοικε ψυχῆς γένος
[2, 5]	τοῦ ὁμοίου πάσχειν. Τοῦτο δὲ	πῶς	δυνατὸν ἢ ἀδύνατον, εἰρήκαμεν ἐν
[2, 5]	καθόλου· ταῦτα δ' ἐν αὐτῇ	πώς	ἐστι τῇ ψυχῇ. Διὸ νοῆσαι
[2, 4]	ἐργαζόμενον. Τὸ δὲ συναίτιον μέν	πώς	ἐστιν, οὐ μὴν ἁπλῶς γε
[2, 5]	περὶ αὐτῶν ὅτι ἕτερα καὶ	πῶς	ἕτερα, χρῆσθαι ἀναγκαῖον τῷ πάσχειν
[2, 11]	ὥσπερ ὁρατοῦ καὶ ἀοράτου ἦν	πως	ἡ ὄψις, ὁμοίως δὲ καὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 2/12/2009