HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Aristote, De l'âme, livre II

Liste des contextes (ordre alphabétique)


ς  =  88 formes différentes pour 176 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, Pages
[2, 11]   οὐκ αἰσθάνεται, ἐπὶ δὲ τὴν  σάρκα   ἐπιτιθεμένων αἰσθάνεται· ὥστε τὸ μεταξὺ
[2, 11]   εἴ τίς τι> περὶ τὴν  σάρκα   περιτείνειεν οἷον ὑμένα ποιήσας, ὁμοίως
[2, 11]   τὸ μεταξὺ τοῦ ἁπτικοῦ  σάρξ.   Ἁπταὶ μὲν οὖν εἰσὶν αἱ
[2, 11]   μὲν οὖν καὶ ἄλλη  σὰρξ   ᾐσθάνετο τοῦ χυμοῦ, ἐδόκει ἂν
[2, 11]   τὸ τοῦ ἁπτικοῦ, πότερον  σὰρξ   καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις τὸ
[2, 11]   πληγῆναι. Ὅλως δ' ἔοικεν  σὰρξ   καὶ γλῶττα, ὡς
[2, 11]   εἶναι, οἷον βούλεται εἶναι  σὰρξ   καὶ τὸ ἀνάλογον· ὥστε ἀναγκαῖον
[2, 11]   οὔ, ἀλλ' εὐθέως  σάρξ,   οὐδὲν δοκεῖ σημεῖον εἶναι τὸ
[2, 2]   μὲν φανερωτέρων δὲ γίνεται τὸ  σαφὲς   καὶ κατὰ τὸν λόγον γνωριμώτερον,
[2, 8]   ἀεὶ γίνεσθαι ἠχώ, ἀλλ' οὐ  σαφής,   ἐπεὶ συμβαίνει γε ἐπὶ τοῦ
[2, 8]   τὸν ἀέρα ἀθροῦν ἀφάλλεσθαι καὶ  σείεσθαι.   Αἱ δὲ διαφοραὶ τῶν ψοφούντων
[2, 8]   τύπτον καὶ μετὰ φαντασίας τινός·  σημαντικὸς   γὰρ δή τις ψόφος ἐστὶν
[2, 12]   τὸ χρυσοῦν τὸ χαλκοῦν  σημεῖον,   ἀλλ' οὐχ χρυσὸς
[2, 9]   καὶ φρονιμώτατόν ἐστι τῶν ζῴων.  Σημεῖον   δὲ τὸ καὶ ἐν τῷ
[2, 8]   ἐν τῇ ἀρτηρίᾳ πρὸς αὐτήν.  Σημεῖον   δὲ τὸ μὴ δύνασθαι φωνεῖν
[2, 10]   ὑγρὸν δέ, τὸ γευστικὸν αἰσθητήριον.  Σημεῖον   δὲ τὸ μήτε κατάξηρον οὖσαν
[2, 7]   ἐντελέχεια τοῦ διαφανοῦς φῶς ἐστιν.  Σημεῖον   δὲ τούτου φανερόν· ἐὰν γάρ
[2, 11]   εὐθέως σάρξ, οὐδὲν δοκεῖ  σημεῖον   εἶναι τὸ γίνεσθαι τὴν αἴσθησιν
[2, 12]   καὶ τοῦ χρυσοῦ δέχεται τὸ  σημεῖον,   λαμβάνει δὲ τὸ χρυσοῦν
[2, 8]   δέρμα {ὅταν κάμῃ} Ἀλλ' οὐ  σημεῖον   τοῦ ἀκούειν μὴ τὸ
[2, 10]   ἀκοὴ ψόφου τε καὶ  σιγῆς,   ὧν τὸ μὲν ἀκουστὸν τὸ
[2, 12]   κηρὸς τοῦ δακτυλίου ἄνευ τοῦ  σιδήρου   καὶ τοῦ χρυσοῦ δέχεται τὸ
[2, 1]   ἁπλᾶ, οἷον τὸ φύλλον περικαρπίου  σκέπασμα,   τὸ δὲ περικάρπιον καρποῦ· αἱ
[2, 3]   αἰτίαν τῷ ἐφεξῆς οὕτως ἔχουσι,  σκεπτέον.   Άνευ μὲν γὰρ τοῦ θρεπτικοῦ
[2, 2]   Λέγομεν οὖν, ἀρχὴν λαβόντες τῆς  σκέψεως,   διωρίσθαι τὸ ἔμψυχον τοῦ ἀψύχου
[2, 4]   δὲ τὸν μέλλοντα περὶ τούτων  σκέψιν   ποιεῖσθαι λαβεῖν ἕκαστον αὐτῶν τί
[2, 8]   τινος ἄλλου τῶν λείων, ὥστε  σκιὰν   ποιεῖν, τὸ φῶς ὁρίζομεν.
[2, 11]   οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ καὶ τὸ  σκληρὸν   καὶ τὸ μαλακὸν δι' ἑτέρων
[2, 11]   ἐναντιώσεις, θερμὸν ψυχρόν, ξηρὸν ὑγρόν,  σκληρὸν   μαλακόν, καὶ τῶν ἄλλων ὅσα
[2, 9]   δὲ μηδέν· οἱ μὲν γὰρ  σκληρόσαρκοι   ἀφυεῖς τὴν διάνοιαν, οἱ δὲ
[2, 11]   ὁμοίως θερμοῦ καὶ ψυχροῦ,  σκληροῦ   καὶ μαλακοῦ, οὐκ αἰσθανόμεθα, ἀλλὰ
[2, 9]   ἀνασπάσας οὐχ ὁρᾷ· τὰ δὲ  σκληρόφθαλμα   οὐδὲν ἔχει τοιοῦτον, ἀλλ' εὐθέως
[2, 9]   Εὔλογον δ' οὕτω καὶ τὰ  σκληρόφθαλμα   τῶν χρωμάτων αἰσθάνεσθαι, καὶ μὴ
[2, 9]   τὰ ὄμματα πρὸς τὰ τῶν  σκληροφθάλμων-   τὰ μὲν γὰρ ἔχει φράγμα
[2, 7]   τὸ φῶς ἐναντίον εἶναι τῷ  σκότει·   ἔστι δὲ τὸ σκότος στέρησις
[2, 7]   ἐν ἀμφοῖν ὁρᾶται, καὶ ἐν  σκότει   καὶ ἐν φωτί, καὶ τοῦτο
[2, 7]   οὐχ ὁρᾶται, ἐν δὲ τῷ  σκότει   ποιεῖ αἴσθησιν, οἷον τὰ πυρώδη
[2, 7]   μόλις ὁρώμενον, οἷον δοκεῖ τὸ  σκοτεινόν.   Τοιοῦτον δὲ τὸ διαφανὲς μέν,
[2, 10]   καὶ τοῦ ἀοράτου (τὸ γὰρ  σκότος   ἀόρατον, κρίνει δὲ καὶ τοῦτο
[2, 8]   ἂν ἐγίνετο πάντῃ φῶς, ἀλλὰ  σκότος   ἔξω τοῦ ἡλιουμένου) ἀλλ' οὐχ
[2, 7]   γὰρ αὐτὴ φύσις ὁτὲ μὲν  σκότος   ὁτὲ δὲ φῶς ἐστιν. Οὐ
[2, 12]   οὕτως· οὔτε γὰρ φῶς καὶ  σκότος   οὔτε ψόφος οὔτε ὀσμὴ οὐδὲν
[2, 7]   τῷ σκότει· ἔστι δὲ τὸ  σκότος   στέρησις τῆς τοιαύτης ἕξεως ἐκ
[2, 7]   τοῦτ' ἐστί, καὶ τὸ  σκότος.   Τὸ δὲ φῶς οἷον χρῶμά
[2, 10]   ἀόρατον, ἄλλον δὲ τρόπον τοῦ  σκότους)   ὁμοίως δὲ καὶ ἀκοὴ
[2, 1]   ἀλλὰ τὸ ἔχον· τὸ δὲ  σπέρμα   καὶ καρπὸς τὸ δυνάμει
[2, 8]   οὔ φαμεν ἔχειν ψόφον, οἷον  σπόγγον,   ἔρια, τὰ δ' ἔχειν, οἷον
[2, 1]   τοιουδί, ἔχοντος ἀρχὴν κινήσεως καὶ  στάσεως   ἐν ἑαυτῷ. Θεωρεῖν δὲ καὶ
[2, 2]   οἷον νοῦς, αἴσθησις, κίνησις καὶ  στάσις   κατὰ τόπον, ἔτι κίνησις
[2, 8]   ἔχειν, οἷον χαλκὸν καὶ ὅσα  στερεὰ   καὶ λεῖα, ὅτι δύναται ψοφῆσαι
[2, 11]   ἔμψυχον σῶμα· δεῖ γάρ τι  στερεὸν   εἶναι· λείπεται δὴ μικτὸν ἐκ
[2, 7]   καὶ ὕδωρ καὶ πολλὰ τῶν  στερεῶν·   οὐ γὰρ ὕδωρ οὐδ'
[2, 8]   οὐδὲ τὸ ὕδωρ, ἀλλὰ δεῖ  στερεῶν   πληγὴν γενέσθαι πρὸς ἄλληλα καὶ
[2, 4]   δὲ τροφὴ παρασκευάζει ἐνεργεῖν· διὸ  στερηθὲν   τροφῆς οὐ δύναται εἶναι. {Ἐπεὶ
[2, 7]   σκότει· ἔστι δὲ τὸ σκότος  στέρησις   τῆς τοιαύτης ἕξεως ἐκ διαφανοῦς,
[2, 5]   ἀλλοιώσεως, τήν τε ἐπὶ τὰς  στερητικὰς   διαθέσεις μεταβολὴν καὶ τὴν ἐπὶ
[2, 11]   λέγω δὲ διαφορὰς αἳ τὰ  στοιχεῖα   διορίζουσι, θερμὸν ψυχρόν, ξηρὸν ὑγρόν,
[2, 11]   πρότερον ἐν τοῖς περὶ τῶν  στοιχείων.   Τὸ δὲ αἰσθητήριον αὐτῶν τὸ
[2, 4]   μόνον τῶν σωμάτων {ἢ τῶν  στοιχείων}   τρεφόμενον καὶ αὐξόμενον, διὸ καὶ
[2, 5]   καὶ γῆς καὶ τῶν ἄλλων  στοιχείων,   ὧν ἐστιν αἴσθησις καθ'
[2, 1]   καρποῦ· αἱ δὲ ῥίζαι τῷ  στόματι   ἀνάλογον· ἄμφω γὰρ ἕλκει τὴν
[2, 5]   ἂν εἴποιμεν τὸν παῖδα δύνασθαι  στρατηγεῖν,   τοῦ δὲ ὡς τὸν ἐν
[2, 10]   δριμὺ καὶ τὸ αὐστηρὸν καὶ  στρυφνὸν   καὶ ὀξύ· σχεδὸν γὰρ αὗται
[2, 8]   ἠχώ, ἀλλ' οὐ σαφής, ἐπεὶ  συμβαίνει   γε ἐπὶ τοῦ ψόφου καθάπερ
[2, 5]   τῷ κινεῖσθαί τε καὶ πάσχειν  συμβαίνει,   καθάπερ εἴρηται· δοκεῖ γὰρ ἀλλοίωσίς
[2, 8]   τὸ δὲ ἐν πολλῷ, ὥστε  συμβαίνει   τὸ μὲν ταχὺ τὸ δὲ
[2, 4]   εἴρηκε τοῦτο προστιθείς, τὴν αὔξησιν  συμβαίνειν   τοῖς φυτοῖς κάτω μὲν συρριζουμένοις
[2, 11]   ἁπτοῦ αἰσθητικόν. Οὕτω γὰρ ἂν  συμβαίνοι   ὅπερ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων·
[2, 2]   περὶ ἑτέρας διαφορὰς τῆς ψυχῆς  συμβαῖνον   ἐπὶ τῶν ἐντόμων ἐν τοῖς
[2, 3]   συμβεβηκός. Οὐθὲν γὰρ εἰς τροφὴν  συμβάλλεται   ψόφος οὐδὲ χρῶμα οὐδὲ ὀσμή,
[2, 6]   τούτου αἰσθάνεται, ὅτι τῷ λευκῷ  συμβέβηκε   τοῦτο, οὗ αἰσθάνεται· διὸ καὶ
[2, 2]   δὲ καὶ περὶ τὰς αἰσθήσεις  συμβέβηκεν·   τὰ μὲν γὰρ ἔχει πάσας,
[2, 2]   ἣν δ' αἰτίαν ἑκάτερον τούτων  συμβέβηκεν,   ὕστερον ἐροῦμεν. Νῦν δ' ἐπὶ
[2, 6]   λευκὸν εἴη Διάρους υἱός· κατὰ  συμβεβηκὸς   γὰρ τούτου αἰσθάνεται, ὅτι τῷ
[2, 6]   ἐστιν αἰσθητὴ καὶ ὄψει. Κατὰ  συμβεβηκὸς   δὲ λέγεται αἰσθητόν, οἷον εἰ
[2, 4]   ἔμψυχόν ἐστι, καὶ οὐ κατὰ  συμβεβηκός.   Ἔστι δ' ἕτερον τροφῇ καὶ
[2, 3]   τῶν δ' ἄλλων αἰσθητῶν κατὰ  συμβεβηκός.   Οὐθὲν γὰρ εἰς τροφὴν συμβάλλεται
[2, 6]   αἰσθάνεσθαι, τὸ δὲ ἓν κατὰ  συμβεβηκός.   Τῶν δὲ δυοῖν τὸ μὲν
[2, 5]   αἴσθησις καθ' αὑτὰ τὰ  συμβεβηκότα   τούτοις. Δῆλον οὖν ὅτι τὸ
[2, 8]   τὰς ἕλικας. Ὅταν δὲ τοῦτο  συμβῇ,   οὐκ ἀκούει· οὐδ' ἂν
[2, 2]   καὶ ἐμφαίνεσθαι. Νῦν δ' ὥσπερ  συμπεράσμαθ'   οἱ λόγοι τῶν ὅρων εἰσίν·
[2, 2]   δὲ τοιοῦτος ὅρος λόγος τοῦ  συμπεράσματος·   δὲ λέγων ὅτι ἐστὶν
[2, 11]   τὸ αἰσθητήριον (εἰ δὲ καὶ  συμφυὲς   γένοιτο, θᾶττον ἔτι διικνοῖτ' ἂν
[2, 8]   οὐκ εἰσέρχεται πρὸς αὐτὸν τὸν  συμφυῆ   ἀέρα· ἀλλ' οὐδ' εἰς τὸ
[2, 8]   συνεχείᾳ μέχρις ἀκοῆς. Ἀκοῇ δὲ  συμφυὴς   ἔστιν> ἀήρ· διὰ δὲ τὸ
[2, 12]   αἴσθησις- ὥσπερ καὶ  συμφωνία   καὶ τόνος κρουομένων σφόδρα
[2, 4]   εἶναι τὸ ἐργαζόμενον. Τὸ δὲ  συναίτιον   μέν πώς ἐστιν, οὐ μὴν
[2, 11]   πληγεῖσα ἐπάταξεν, ἀλλ' ἅμ' ἄμφω  συνέβη   πληγῆναι. Ὅλως δ' ἔοικεν
[2, 4]   ἀεὶ καὶ τοῦ θείου τῇ  συνεχείᾳ,   διὰ τὸ μηδὲν ἐνδέχεσθαι τῶν
[2, 8]   οὖν τὸ κινητικὸν ἑνὸς ἀέρος  συνεχείᾳ   μέχρις ἀκοῆς. Ἀκοῇ δὲ συμφυὴς
[2, 8]   ποιῶν ἀκούειν, ὅταν κινηθῇ  συνεχὴς   καὶ εἷς. Ἀλλὰ διὰ τὸ
[2, 4]   πρὸς δὲ τούτοις τί τὸ  συνέχον   εἰς τἀναντία φερόμενα τὸ πῦρ
[2, 7]   τὸν ἀέρα, ὑπὸ τούτου δὲ  συνεχοῦς   ὄντος κινεῖται τὸ αἰσθητήριον. Οὐ
[2, 1]   εἴη, οὐσία δ' οὕτως ὡς  συνθέτη.   Ἐπεὶ δ' ἐστὶ καὶ σῶμα
[2, 4]   τὸ καυστόν, τῶν δὲ φύσει  συνισταμένων   πάντων ἔστι πέρας καὶ λόγος
[2, 10]   εὔτηκτόν τε γὰρ αὐτὸ καὶ  συντηκτικὸν   γλώττης. Ὥσπερ δὲ καὶ
[2, 4]   συμβαίνειν τοῖς φυτοῖς κάτω μὲν  συρριζουμένοις   διὰ τὸ τὴν γῆν οὕτω
[2, 11]   μὲν γὰρ ὕδατος ἀδύνατον  συστῆναι   τὸ ἔμψυχον σῶμα· δεῖ γάρ
[2, 8]   πάλιν ἀὴρ ἀπωσθῇ, ὥσπερ  σφαῖρα.   Ἔοικε δ' ἀεὶ γίνεσθαι ἠχώ,
[2, 9]   ὥσπερ εἴπομεν, διὰ τὸ μὴ  σφόδρα   διαδήλους εἶναι τὰς ὀσμὰς ὥσπερ
[2, 12]   συμφωνία καὶ τόνος κρουομένων  σφόδρα   τῶν χορδῶν) καὶ διὰ τί
[2, 8]   διαχυθῇ. Διὸ ἐὰν ταχέως καὶ  σφοδρῶς   πληγῇ, ψοφεῖ· δεῖ γὰρ φθάσαι
[2, 10]   αὐστηρὸν καὶ στρυφνὸν καὶ ὀξύ·  σχεδὸν   γὰρ αὗται δοκοῦσιν εἶναι διαφοραὶ
[2, 6]   κοινὰ δὲ κίνησις, ἠρεμία, ἀριθμός,  σχῆμα,   μέγεθος· τὰ γὰρ τοιαῦτα οὐδεμιᾶς
[2, 1]   οὐδὲ τὸν κηρὸν καὶ τὸ  σχῆμα,   οὐδ' ὅλως τὴν ἑκάστου ὕλην
[2, 3]   καὶ σχήματος· οὔτε γὰρ ἐκεῖ  σχῆμα   παρὰ τὸ τρίγωνον ἔστι καὶ
[2, 3]   πᾶσιν, ἴδιος δ' οὐδενὸς ἔσται  σχήματος.   Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ ταῖς
[2, 3]   εἴη λόγος ψυχῆς τε καὶ  σχήματος·   οὔτε γὰρ ἐκεῖ σχῆμα παρὰ
[2, 3]   τὸ πρότερον ἐπί τε τῶν  σχημάτων   καὶ ἐπὶ τῶν ἐμψύχων, οἷον
[2, 3]   δ' ἔχει τῷ περὶ τῶν  σχημάτων   καὶ τὰ κατὰ ψυχήν· ἀεὶ
[2, 3]   δ' ἂν καὶ ἐπὶ τῶν  σχημάτων   λόγος κοινός, ὃς ἐφαρμόσει μὲν
[2, 4]   τόδε τι καὶ οὐσία, τροφή  (σώζει   γὰρ τὴν οὐσίαν, καὶ μέχρι
[2, 4]   δ' οὐθὲν αὐτὸ ἑαυτό, ἀλλὰ  σώζει.   Ὥσθ' μὲν τοιαύτη τῆς
[2, 4]   ψυχῆς ἀρχὴ δύναμίς ἐστιν οἵα  σώζειν   τὸ ἔχον αὐτὴν τοιοῦτον,
[2, 10]   ὑγρανθῆναι τὸ δυνάμενον μὲν ὑγραίνεσθαι  σωζόμενον,   μὴ ὑγρὸν δέ, τὸ γευστικὸν
[2, 11]   δ' ἄν τις, εἰ πᾶν  σῶμα   βάθος ἔχει, τοῦτο δ' ἐστὶ
[2, 10]   γὰρ τῇ ἁφῇ. Καὶ τὸ  σῶμα   δὲ ἐν χυμός,
[2, 11]   ὕδατος ἀδύνατον συστῆναι τὸ ἔμψυχον  σῶμα·   δεῖ γάρ τι στερεὸν εἶναι·
[2, 11]   τὸ ἀνάλογον· ὥστε ἀναγκαῖον τὸ  σῶμα   εἶναι τὸ μεταξὺ τοῦ ἁπτικοῦ
[2, 2]   οὐχ ὥσπερ οἱ πρότερον εἰς  σῶμα   ἐνήρμοζον αὐτήν, οὐθὲν προσδιορίζοντες ἐν
[2, 2]   ἐξ ἀμφοῖν ἔμψυχον, οὐ τὸ  σῶμά   ἐστιν ἐντελέχεια ψυχῆς, ἀλλ' αὕτη
[2, 1]   κἀκεῖ ψυχὴ καὶ τὸ  σῶμα   ζῷον. Ὅτι μὲν οὖν οὐκ
[2, 1]   γὰρ ἔχον, οὐκ ἂν εἴη  σῶμα   ψυχή· οὐ γάρ ἐστι
[2, 7]   τοιούτου οἷον τὸ ἄνω  σῶμα·   καὶ γὰρ τούτῳ τι ὑπάρχει
[2, 1]   συνθέτη. Ἐπεὶ δ' ἐστὶ καὶ  σῶμα   καὶ τοιόνδε, ζωὴν γὰρ ἔχον,
[2, 11]   αἱ διαφοραὶ τοῦ σώματος  σῶμα·   λέγω δὲ διαφορὰς αἳ τὰ
[2, 1]   ἐστι τῶν καθ' ὑποκειμένου τὸ  σῶμα,   μᾶλλον δ' ὡς ὑποκείμενον καὶ
[2, 2]   μήτε σῶμά τι ψυχή·  σῶμα   μὲν γὰρ οὐκ ἔστι, σώματος
[2, 1]   τι τῶν ὀργάνων φυσικὸν ἦν  σῶμα,   οἷον πέλεκυς· ἦν μὲν γὰρ
[2, 7]   ὅτι οὔτε πῦρ οὔθ' ὅλως  σῶμα   οὐδ' ἀπορροὴ σώματος οὐδενός (εἴη
[2, 12]   κἀκεῖνα ποιήσει; οὐ πᾶν  σῶμα   παθητικὸν ὑπ' ὀσμῆς καὶ ψόφου,
[2, 2]   μήτ' ἄνευ σώματος εἶναι μήτε  σῶμά   τι ψυχή· σῶμα μὲν
[2, 7]   σώματος οὐδενός (εἴη γὰρ ἂν  σῶμά   τι καὶ οὕτως) ἀλλὰ πυρὸς
[2, 11]   ἂν αἴσθησις, οἷον εἴ τις  σῶμά   τι λευκὸν ἐπὶ τοῦ ὄμματος
[2, 11]   δ' ἐστὶ δύο σωμάτων μεταξὺ  σῶμά   τι, οὐκ ἐνδέχεται ταῦτα ἀλλήλων
[2, 1]   ὅλη αἴσθησις πρὸς τὸ ὅλον  σῶμα   τὸ αἰσθητικόν, τοιοῦτον. Ἔστι
[2, 1]   ὀργάνου, ψυχή· τὸ δὲ  σῶμα   τὸ δυνάμει ὄν· ἀλλ' ὥσπερ
[2, 4]   ζωῆς, τὸ ἔμψυχον ἂν εἴη  σῶμα   τὸ τρεφόμενον, ἔμψυχον, ὥστε
[2, 1]   αὔξησιν καὶ φθίσιν. Ὥστε πᾶν  σῶμα   φυσικὸν μετέχον ζωῆς οὐσία ἂν
[2, 4]   δὲ τρεφόμενον τὸ ἔχον ταύτην  σῶμα,   δὲ τρέφεται, τροφή.
[2, 4]   δὲ τρεφόμενον τὸ ἔχον ταύτην  σῶμα,   δὲ τρέφεται, τροφή.
[2, 1]   καρπὸς τὸ δυνάμει τοιονδὶ  σῶμα.   Ὡς μὲν οὖν τμῆσις
[2, 1]   ἓν ψυχὴ καὶ τὸ  σῶμα,   ὥσπερ οὐδὲ τὸν κηρὸν καὶ
[2, 4]   Ἐν μὲν οὖν τοῖς ἁπλοῖς  σώμασι   ταῦτ' εἶναι δοκεῖ μάλιστα τὸ
[2, 12]   οὔτε ὀσμὴ οὐδὲν ποιεῖ τὰ  σώματα,   ἀλλ' ἐν οἷς ἐστίν, οἷον
[2, 7]   τῷ διαφανεῖ· οὔτε γὰρ δύο  σώματα   ἅμα δυνατὸν ἐν τῷ αὐτῷ
[2, 1]   δὲ μάλιστ' εἶναι δοκοῦσι τὰ  σώματα,   καὶ τούτων τὰ φυσικά· ταῦτα
[2, 4]   φύσιν· πάντα γὰρ τὰ φυσικὰ  σώματα   τῆς ψυχῆς ὄργανα, καθάπερ τὰ
[2, 1]   τί ἦν εἶναι τῷ τοιῳδὶ  σώματι,   καθάπερ εἴ τι τῶν ὀργάνων
[2, 2]   ἐν σώματι ὑπάρχει, καὶ ἐν  σώματι   τοιούτῳ, καὶ οὐχ ὥσπερ οἱ
[2, 2]   τι, καὶ διὰ τοῦτο ἐν  σώματι   ὑπάρχει, καὶ ἐν σώματι τοιούτῳ,
[2, 7]   ἐν τῷ ἀϊδίῳ τῷ ἄνω  σώματι.   Φῶς δέ ἐστιν τούτου
[2, 4]   δὲ ψυχὴ τοῦ ζῶντος  σώματος   αἰτία καὶ ἀρχή. Ταῦτα δὲ
[2, 1]   μέρους ἐφ' ὅλου τοῦ ζῶντος  σώματος·   ἀνάλογον γὰρ ἔχει ὡς τὸ
[2, 2]   σῶμα μὲν γὰρ οὐκ ἔστι,  σώματος   δέ τι, καὶ διὰ τοῦτο
[2, 2]   ὑπολαμβάνουσιν οἷς δοκεῖ μήτ' ἄνευ  σώματος   εἶναι μήτε σῶμά τι
[2, 1]   δ' οὐσία ἐντελέχεια· τοιούτου ἄρα  σώματος   ἐντελέχεια. Αὕτη δὲ λέγεται διχῶς,
[2, 1]   κωλύει, διὰ τὸ μηθενὸς εἶναι  σώματος   ἐντελεχείας. Ἔτι δὲ ἄδηλον εἰ
[2, 11]   διὸ τὸ τοιοῦτον μόριον τοῦ  σώματος   ἔοικεν οὕτως ἔχειν ὥσπερ ἂν
[2, 2]   τὸ δὲ μορίῳ τινὶ τοῦ  σώματος   καὶ ὅλῳ, τούτων δ'
[2, 1]   ἔστιν ψυχὴ χωριστὴ τοῦ  σώματος,   μέρη τινὰ αὐτῆς, εἰ
[2, 1]   ἄδηλον εἰ οὕτως ἐντελέχεια τοῦ  σώματος   ψυχὴ ἢ> ὥσπερ πλωτὴρ
[2, 11]   οὖν εἰσὶν αἱ διαφοραὶ τοῦ  σώματος   σῶμα· λέγω δὲ διαφορὰς
[2, 10]   διὰ τοῦ μεταξὺ ἀλλοτρίου ὄντος  σώματος·   οὐδὲ γὰρ τῇ ἁφῇ. Καὶ
[2, 11]   δ' ὑγρὸν οὐκ ἔστιν ἄνευ  σώματος,   οὐδὲ τὸ διερόν, ἀλλ' ἀναγκαῖον
[2, 7]   οὔθ' ὅλως σῶμα οὐδ' ἀπορροὴ  σώματος   οὐδενός (εἴη γὰρ ἂν σῶμά
[2, 2]   ἐστιν ἐντελέχεια ψυχῆς, ἀλλ' αὕτη  σώματός   τινος. Καὶ διὰ τοῦτο καλῶς
[2, 1]   ἔστι πέλεκυς. Οὐ γὰρ τοιούτου  σώματος   τὸ τί ἦν εἶναι καὶ
[2, 1]   ψυχὴν οὐσίαν εἶναι ὡς εἶδος  σώματος   φυσικοῦ δυνάμει ζωὴν ἔχοντος.
[2, 1]   ψυχή ἐστιν ἐντελέχεια πρώτη  σώματος   φυσικοῦ δυνάμει ζωὴν ἔχοντος. (Τοιοῦτον
[2, 1]   εἴη ἂν ἐντελέχεια πρώτη  σώματος   φυσικοῦ ὀργανικοῦ. Διὸ καὶ οὐ
[2, 4]   γὰρ αὐτὸ φαίνεται μόνον τῶν  σωμάτων   {ἢ τῶν στοιχείων} τρεφόμενον καὶ
[2, 4]   ὡς οὐσία τῶν ἐμψύχων  σωμάτων   ψυχὴ αἰτία. Ὅτι μὲν
[2, 11]   μέγεθος, ὧν δ' ἐστὶ δύο  σωμάτων   μεταξὺ σῶμά τι, οὐκ ἐνδέχεται
[2, 8]   τοῦ ἀέρος, ὥσπερ ἂν εἰ  σωρὸν   ὁρμαθὸν ψάμμου τύπτοι τις
[2, 5]   ὑπὸ τοῦ ἐναντίου, τὸ δὲ  σωτηρία   μᾶλλον ὑπὸ τοῦ ἐντελεχείᾳ ὄντος




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 2/12/2009