Alphabétiquement     [«   »]
τυχόντων 1
τῷ 62
Τῷ 1
τῶν 126
Τῶν 4
ὑγιαίνομεν 1
ὑγιαστοῦ 1
Fréquences     [«    »]
83 ἐν
67
77 τὰ
126 τῶν
138 τοῦ
142 μὲν
145 γὰρ
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Aristote, De l'âme, livre II

τῶν


Livre, Pages
[2, 12]   ὄσφρησιν ὀσμὴ ποιεῖ· ὥστε  τῶν   ἀδυνάτων ὀσφρανθῆναι οὐθὲν οἷόν τε
[2, 5]   δ' ἀπορίαν διὰ τί καὶ  τῶν   αἰσθήσεων αὐτῶν οὐ γίνεται αἴσθησις,
[2, 11]   φθαρτικά. Καθ' ἑκάστην μὲν οὖν  τῶν   αἰσθήσεων εἴρηται τύπῳ. ~(Καθόλου δὲ
[2, 9]   ὥςπερ ἀκοὴ καὶ ἑκάστη  τῶν   αἰσθήσεων, μὲν τοῦ ἀκουστοῦ
[2, 3]   ζῷα πάντ' ἔχουσι μίαν γε  τῶν   αἰσθήσεων, τὴν ἁφήν· δ'
[2, 7]   μεταξὺ κινεῖται, ὑπὸ δὲ τούτου  τῶν   αἰσθητηρίων ἑκάτερον· ὅταν δ' ἐπ'
[2, 3]   ἔχουσιν οὔτ' ὀσμῆς αἴσθησιν. Καὶ  τῶν   αἰσθητικῶν δὲ τὰ μὲν ἔχει
[2, 12]   τούτων καὶ διὰ τί ποτε  τῶν   αἰσθητῶν αἱ ὑπερβολαὶ φθείρουσι τὰ
[2, 5]   ὁμοίως δὲ καὶ τὰ λοιπὰ  τῶν   αἰσθητῶν. Αἴτιον δ' ὅτι τῶν
[2, 12]   ἀρχὴν οἵαν τὰ εἴδη δέχεσθαι  τῶν   αἰσθητῶν, ἀλλὰ πάσχειν μετὰ τῆς
[2, 12]   μὲν αἴσθησίς ἐστι τὸ δεκτικὸν  τῶν   αἰσθητῶν εἰδῶν ἄνευ τῆς ὕλης,
[2, 5]   ἔχει κἀν ταῖς ἐπιστήμαις ταῖς  τῶν   αἰσθητῶν, καὶ διὰ τὴν αὐτὴν
[2, 6]   δὲ καθ' ἑκάστην αἴσθησιν περὶ  τῶν   αἰσθητῶν πρῶτον. Λέγεται δὲ τὸ
[2, 11]   γὰρ πρὸς ἑκάτερον αὐτῶν θάτερον  τῶν   ἄκρων· καὶ δεῖ ὥσπερ τὸ
[2, 11]   ἐν τῷ ὕδατι, μὴ ξηρῶν  τῶν   ἄκρων ὄντων, ἀναγκαῖον ὕδωρ ἔχειν
[2, 11]   τὴν ἀπορίαν, ὅτι καὶ ἐπὶ  τῶν   ἄλλων αἰσθήσεων εἰσὶν ἐναντιώσεις πλείους,
[2, 2]   πάσης αἰσθήσεως, οὕτως ἁφὴ  τῶν   ἄλλων αἰσθήσεων (θρεπτικὸν δὲ λέγομεν
[2, 3]   δ' ἄνευ μὲν τοῦ ἁπτικοῦ  τῶν   ἄλλων αἰσθήσεων οὐδεμία ὑπάρχει, ἁφὴ
[2, 1]   τούτων τὰ φυσικά· ταῦτα γὰρ  τῶν   ἄλλων ἀρχαί. Τῶν δὲ φυσικῶν
[2, 8]   ἔχει τὸ θερμὸν τὰ πεζὰ  τῶν   ἄλλων. Δεῖται δὲ τῆς ἀναπνοῆς
[2, 9]   κατὰ δὲ τὴν ἁφὴν πολλῷ  τῶν   ἄλλων διαφερόντως ἀκριβοῖ· διὸ καὶ
[2, 2]   τροφήν. Χωρίζεσθαι δὲ τοῦτο μὲν  τῶν   ἄλλων δυνατόν, τὰ δ' ἄλλα
[2, 12]   ἰδεῖν· ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ  τῶν   ἄλλων. Εἰ δὲ τὸ ὀσφραντὸν
[2, 2]   τοῦ δοξάζειν, ὁμοίως δὲ καὶ  τῶν   ἄλλων ἕκαστον τῶν εἰρημένων. Ἔτι
[2, 4]   περὶ τῶν ἐχομένων καὶ περὶ  τῶν   ἄλλων ἐπιζητεῖν. Εἰ δὲ χρὴ
[2, 11]   ἂν συμβαίνοι ὅπερ καὶ ἐπὶ  τῶν   ἄλλων· ἐπιτιθεμένων γὰρ ἐπὶ τὸ
[2, 9]   αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ ἐπὶ  τῶν   ἄλλων. Ἔστι δ' ὥςπερ
[2, 9]   τὸ αἰσθητήριον τοῦτο πρὸς τὸ  τῶν   ἄλλων ζῴων, ὥσπερ τὰ ὄμματα
[2, 11]   ἄμφω (οὕτω δὲ καὶ ἐπὶ  τῶν   ἄλλων) καὶ ἐπὶ τῆς ἁφῆς
[2, 11]   ξηρὸν ὑγρόν, σκληρὸν μαλακόν, καὶ  τῶν   ἄλλων ὅσα τοιαῦτα. Ἔχει δέ
[2, 12]   δ' αὐτὸς λόγος καὶ ἐπὶ  τῶν   ἄλλων) οὐδὲ τῶν δυνατῶν, ἀλλ'
[2, 5]   ἐνόντος πυρὸς καὶ γῆς καὶ  τῶν   ἄλλων στοιχείων, ὧν ἐστιν
[2, 3]   οὐδεμία ὑπάρχει, ἁφὴ δ' ἄνευ  τῶν   ἄλλων ὑπάρχει· πολλὰ γὰρ τῶν
[2, 9]   καὶ περὶ τὰς ὀσμὰς τὸ  τῶν   ἀνθρώπων γένος. Ἔοικε μὲν γὰρ
[2, 9]   ἀναπνεῖν μὴ αἰσθάνεσθαι ἴδιον ἐπὶ  τῶν   ἀνθρώπων· δῆλον δὲ πειρωμένοις· ὥστε
[2, 9]   τὸ καὶ ἐν τῷ γένει  τῶν   ἀνθρώπων παρὰ τὸ αἰσθητήριον τοῦτο
[2, 11]   ὁμοίως δὲ καὶ αἱ λοιπαὶ  τῶν   ἀντικειμένων, οὕτω καὶ ἁφὴ
[2, 11]   οἷον πέπονθεν ἀήρ, καὶ  τῶν   ἁπτῶν αἱ ὑπερβολαί, ὥσπερ τὰ
[2, 11]   τῆς γλώττης ἁφή· ἁπάντων γὰρ  τῶν   ἁπτῶν αἰσθάνεται κατὰ τὸ αὐτὸ
[2, 11]   κἂν εἰ δι' ὑμένος αἰσθανοίμεθα  τῶν   ἁπτῶν ἁπάντων λανθάνοντος ὅτι διείργει,
[2, 3]   δὲ χυμὸς ἕν τι  τῶν   ἁπτῶν ἐστιν. Πεῖνα δὲ καὶ
[2, 12]   ψυχικὸν καὶ πάσχοντά τι ὑπὸ  τῶν   ἁπτῶν (καὶ γὰρ ψύχεται καὶ
[2, 11]   τε μικρὰν ἔχον πάμπαν διαφορὰν  τῶν   ἁπτῶν, οἷον πέπονθεν ἀήρ,
[2, 8]   δὲ λέγεται κατὰ μεταφορὰν ἀπὸ  τῶν   ἁπτῶν· τὸ μὲν γὰρ ὀξὺ
[2, 2]   περὶ ψυχῆς. ~(Ἐπεὶ δ' ἐκ  τῶν   ἀσαφῶν μὲν φανερωτέρων δὲ γίνεται
[2, 8]   καὶ λύρα καὶ ὅσα ἄλλα  τῶν   ἀψύχων ἀπότασιν ἔχει καὶ μέλος
[2, 8]   φωνὴ ψόφος τίς ἐστιν ἐμψύχου·  τῶν   γὰρ ἀψύχων οὐθὲν φωνεῖ, ἀλλὰ
[2, 3]   πάντα, τούτων δ' αἴσθησις ἁφή,  τῶν   δ' ἄλλων αἰσθητῶν κατὰ συμβεβηκός.
[2, 11]   τὸ μεταξὺ ποιεῖν τι ἡμᾶς,  τῶν   δὲ ἁπτῶν οὐχ ὑπὸ τοῦ
[2, 4]   ἕως ἂν τὸ καυστόν,  τῶν   δὲ φύσει συνισταμένων πάντων ἔστι
[2, 4]   τὸ αἰσθάνεσθαι· πρότεραι γάρ εἰσι  τῶν   δυνάμεων αἱ ἐνέργειαι καὶ αἱ
[2, 12]   καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων) οὐδὲ  τῶν   δυνατῶν, ἀλλ' ἢ> αἰσθητικὸν
[2, 2]   δὲ καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον  τῶν   εἰρημένων. Ἔτι δ' ἐνίοις μὲν
[2, 9]   καὶ ὀσφραντοῦ ἧττον εὐδιόριστόν ἐστι  τῶν   εἰρημένων· οὐ γὰρ δῆλον ποῖόν
[2, 2]   μόνον, ὅτι ἐστὶν ψυχὴ  τῶν   εἰρημένων τούτων ἀρχὴ καὶ τούτοις
[2, 3]   τε τῶν σχημάτων καὶ ἐπὶ  τῶν   ἐμψύχων, οἷον ἐν τετραγώνῳ μὲν
[2, 4]   ἕνεκα καὶ ὡς οὐσία  τῶν   ἐμψύχων σωμάτων ψυχὴ αἰτία.
[2, 8]   οἷον τά τε ἄναιμα καὶ  τῶν   ἐναίμων ἰχθύες (καὶ τοῦτ' εὐλόγως,
[2, 4]   πᾶν δὲ παντί, ἀλλ' ὅσα  τῶν   ἐναντίων μὴ μόνον γένεσιν ἐξ
[2, 2]   διαφορὰς τῆς ψυχῆς συμβαῖνον ἐπὶ  τῶν   ἐντόμων ἐν τοῖς διατεμνομένοις· καὶ
[2, 5]   αἴσθησις, καὶ διὰ τί ἄνευ  τῶν   ἔξω οὐ ποιοῦσιν αἴσθησιν, ἐνόντος
[2, 5]   αἰσθητὰ τῶν καθ' ἕκαστα καὶ  τῶν   ἔξωθεν ἀλλὰ περὶ μὲν τούτων
[2, 5]   θεωρεῖν, ἂν μή τι κωλύσῃ  τῶν   ἔξωθεν· δ' ἤδη θεωρῶν,
[2, 5]   ἄνθρωπον ἐπιστήμονα ὅτι ἄνθρωπος  τῶν   ἐπιστημόνων καὶ ἐχόντων ἐπιστήμην· ἔστι
[2, 4]   καὶ τροφῇ χρῆσθαι· φυσικώτατον γὰρ  τῶν   ἔργων τοῖς ζῶσιν, ὅσα τέλεια
[2, 4]   τί ἐστιν, εἶθ' οὕτως περὶ  τῶν   ἐχομένων καὶ περὶ τῶν ἄλλων
[2, 3]   δ' ἐπὶ τοσοῦτον εἰρήσθω, ὅτι  τῶν   ζώντων τοῖς ἔχουσιν ἁφὴν καὶ
[2, 2]   εἰρημένων. Ἔτι δ' ἐνίοις μὲν  τῶν   ζῴων ἅπανθ' ὑπάρχει ταῦτα, τισὶ
[2, 2]   μόνον (τοῦτο δὲ ποιεῖ διαφορὰν  τῶν   ζῴων) διὰ τίνα δ' αἰτίαν,
[2, 7]   φαίνεται γὰρ καὶ τὰ ἔνυδρα  τῶν   ζῴων ἔχειν αἴσθησιν ὀσμῆς. Ἀλλ'
[2, 9]   γὰρ ταῖς ἄλλαις λείπεται πολλῶν  τῶν   ζῴων, κατὰ δὲ τὴν ἁφὴν
[2, 8]   φωνὴ ταῦτ' ἔχει. Πολλὰ δὲ  τῶν   ζῴων οὐκ ἔχουσι φωνήν, οἷον
[2, 3]   τῶν ἄλλων ὑπάρχει· πολλὰ γὰρ  τῶν   ζῴων οὔτ' ὄψιν οὔτ' ἀκοὴν
[2, 4]   τῆς ψυχῆς ὄργανα, καθάπερ τὰ  τῶν   ζῴων, οὕτω καὶ τὰ τῶν
[2, 4]   παντί, ἀλλ' ὡς κεφαλὴ  τῶν   ζῴων, οὕτως αἱ ῥίζαι τῶν
[2, 9]   ἀκριβοῖ· διὸ καὶ φρονιμώτατόν ἐστι  τῶν   ζῴων. Σημεῖον δὲ τὸ καὶ
[2, 9]   δὲ καὶ φθειρόμενα φαίνεται ὑπὸ  τῶν   ἰσχυρῶν ὀσμῶν ὑφ' ὧνπερ ἄνθρωπος,
[2, 5]   αὐτὴν αἰτίαν, ὅτι τὰ αἰσθητὰ  τῶν   καθ' ἕκαστα καὶ τῶν ἔξωθεν
[2, 5]   τῶν αἰσθητῶν. Αἴτιον δ' ὅτι  τῶν   καθ' ἕκαστον κατ' ἐνέργειαν
[2, 1]   ψυχή· οὐ γάρ ἐστι  τῶν   καθ' ὑποκειμένου τὸ σῶμα, μᾶλλον
[2, 5]   ἐνέργειαν αἴσθησις, δ' ἐπιστήμη  τῶν   καθόλου· ταῦτα δ' ἐν αὐτῇ
[2, 8]   τοῦτον ὅνπερ τὰ ἀφαλλόμενα ἀπὸ  τῶν   λείων, ὅταν τις κρούσῃ. Οὐ
[2, 8]   χαλκοῦ καί τινος ἄλλου  τῶν   λείων, ὥστε σκιὰν ποιεῖν,
[2, 1]   ἑαυτῷ. Θεωρεῖν δὲ καὶ ἐπὶ  τῶν   μερῶν δεῖ τὸ λεχθέν. Εἰ
[2, 1]   ἄδηλον· ἐνίων γὰρ ἐντελέχεια  τῶν   μερῶν ἐστὶν αὐτῶν. Οὐ μὴν
[2, 2]   διατεμνομένοις· καὶ γὰρ αἴσθησιν ἑκάτερον  τῶν   μερῶν ἔχει καὶ κίνησιν τὴν
[2, 3]   ἐφ' ἑτέρων, ὃς οὐδενὸς ἔσται  τῶν   ὄντων ἴδιος λόγος, οὐδὲ κατὰ
[2, 1]   Λέγομεν δὴ γένος ἕν τι  τῶν   ὄντων τὴν οὐσίαν, ταύτης δὲ
[2, 11]   μέσου. Ἀλλὰ διαφέρει τὸ ἁπτὸν  τῶν   ὁρατῶν καὶ τῶν ψοφητικῶν, ὅτι
[2, 1]   τοιῳδὶ σώματι, καθάπερ εἴ τι  τῶν   ὀργάνων φυσικὸν ἦν σῶμα, οἷον
[2, 2]   δ' ὥσπερ συμπεράσμαθ' οἱ λόγοι  τῶν   ὅρων εἰσίν· οἷον τί ἐστιν
[2, 2]   λόγον δηλοῦν, ὥσπερ οἱ πλεῖστοι  τῶν   ὅρων λέγουσιν, ἀλλὰ καὶ τὴν
[2, 9]   ἄνθρωπος ὀσμᾶται, καὶ οὐθενὸς αἰσθάνεται  τῶν   ὀσφραντῶν ἄνευ τοῦ λυπηροῦ
[2, 7]   Ἀλλ' μὲν ἄνθρωπος, καὶ  τῶν   πεζῶν ὅσα ἀναπνεῖ, ἀδυνατεῖ ὀσμᾶσθαι
[2, 2]   τῷ πάσχοντι καὶ διατιθεμένῳ  τῶν   ποιητικῶν ὑπάρχειν ἐνέργεια) ψυχὴ
[2, 9]   ἀποκαλύπτεται, διευρυνομένων τῶν φλεβίων καὶ  τῶν   πόρων. Καὶ διὰ τοῦτο τὰ
[2, 9]   εἴληφε τὰ ὀνόματα καθ' ὁμοιότητα  τῶν   πραγμάτων, μὲν γλυκεῖα κρόκου
[2, 1]   ~(Τὰ μὲν δὴ ὑπὸ  τῶν   πρότερον παραδεδομένα περὶ ψυχῆς εἰρήσθω·
[2, 9]   ὥσπερ τὰ ὄμματα πρὸς τὰ  τῶν   σκληροφθάλμων- τὰ μὲν γὰρ ἔχει
[2, 7]   ἀὴρ καὶ ὕδωρ καὶ πολλὰ  τῶν   στερεῶν· οὐ γὰρ ὕδωρ
[2, 11]   εἰρήκαμεν πρότερον ἐν τοῖς περὶ  τῶν   στοιχείων. Τὸ δὲ αἰσθητήριον αὐτῶν
[2, 4]   φαίνεται μόνον τῶν σωμάτων {ἢ  τῶν   στοιχείων} τρεφόμενον καὶ αὐξόμενον, διὸ
[2, 3]   δυνάμει τὸ πρότερον ἐπί τε  τῶν   σχημάτων καὶ ἐπὶ τῶν ἐμψύχων,
[2, 3]   (Παραπλησίως δ' ἔχει τῷ περὶ  τῶν   σχημάτων καὶ τὰ κατὰ ψυχήν·
[2, 3]   Γένοιτο δ' ἂν καὶ ἐπὶ  τῶν   σχημάτων λόγος κοινός, ὃς ἐφαρμόσει
[2, 4]   καὶ γὰρ αὐτὸ φαίνεται μόνον  τῶν   σωμάτων {ἢ τῶν στοιχείων} τρεφόμενον
[2, 9]   οἷον ἀσφάλτου καὶ θείου καὶ  τῶν   τοιούτων. Ὀσφραίνεσθαι μὲν οὖν ἀναγκαῖον,
[2, 9]   δὲ δριμεῖα θύμου καὶ  τῶν   τοιούτων· τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον
[2, 8]   φορᾶς. Ὥσπερ δ' εἴπομεν, οὐ  τῶν   τυχόντων πληγὴ ψόφος· οὐθένα
[2, 11]   καὶ μαλακοῦ, οὐκ αἰσθανόμεθα, ἀλλὰ  τῶν   ὑπερβολῶν, ὡς τῆς αἰσθήσεως οἷον
[2, 4]   συνεχείᾳ, διὰ τὸ μηδὲν ἐνδέχεσθαι  τῶν   φθαρτῶν ταὐτὸ καὶ ἓν ἀριθμῷ
[2, 3]   οἷς μὲν γὰρ ὑπάρχει λογισμὸς  τῶν   φθαρτῶν, τούτοις καὶ τὰ λοιπὰ
[2, 9]   ἐπικάλυμμα, ἀναπνεόντων ἀποκαλύπτεται, διευρυνομένων  τῶν   φλεβίων καὶ τῶν πόρων. Καὶ
[2, 2]   τοῖς θνητοῖς. Φανερὸν δ' ἐπὶ  τῶν   φυομένων· οὐδεμία γὰρ αὐτοῖς ὑπάρχει
[2, 4]   τῶν ζῴων, οὕτως αἱ ῥίζαι  τῶν   φυτῶν, εἰ χρὴ τὰ ὄργανα
[2, 2]   ἀπορίαν ἔχει. Ὥσπερ γὰρ ἐπὶ  τῶν   φυτῶν ἔνια διαιρούμενα φαίνεται ζῶντα
[2, 1]   ὀργανικόν. (Ὄργανα δὲ καὶ τὰ  τῶν   φυτῶν μέρη, ἀλλὰ παντελῶς ἁπλᾶ,
[2, 4]   τῶν ζῴων, οὕτω καὶ τὰ  τῶν   φυτῶν, ὡς ἕνεκα τῆς ψυχῆς
[2, 12]   καὶ τόνος κρουομένων σφόδρα  τῶν   χορδῶν) καὶ διὰ τί ποτε
[2, 9]   δ' οὕτω καὶ τὰ σκληρόφθαλμα  τῶν   χρωμάτων αἰσθάνεσθαι, καὶ μὴ διαδήλους
[2, 10]   τῶν χυμῶν, ὥσπερ καὶ ἐπὶ  τῶν   χρωμάτων, ἁπλᾶ μὲν τἀναντία, τὸ
[2, 9]   διαδήλους αὐτοῖς εἶναι τὰς διαφορὰς  τῶν   χρωμάτων πλὴν τῷ φοβερῷ καὶ
[2, 9]   γεῦσιν, καὶ ὁμοίως τὰ εἴδη  τῶν   χυμῶν τοῖς τῆς ὀσμῆς, ἀλλ'
[2, 10]   ὑγρότητος αἰσθάνεσθαι. Τὰ δ' εἴδη  τῶν   χυμῶν, ὥσπερ καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 11]   τὸ ἁπτὸν τῶν ὁρατῶν καὶ  τῶν   ψοφητικῶν, ὅτι ἐκείνων μὲν αἰσθανόμεθα
[2, 8]   καὶ σείεσθαι. Αἱ δὲ διαφοραὶ  τῶν   ψοφούντων ἐν τῷ κατ' ἐνέργειαν




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 2/12/2009