Livre, Pages |
[2, 10] |
τοῦ
λίαν
λαμπροῦ
(καὶ
γὰρ
|
τοῦτο |
ἀόρατον,
ἄλλον
δὲ
τρόπον
τοῦ |
[2, 7] |
μύρμηξ
ἐν
τῷ
οὐρανῷ
εἴη·
|
τοῦτο |
γὰρ
ἀδύνατόν
ἐστιν.
Πάσχοντος
γάρ |
[2, 7] |
τοῦ
περιέχοντος,
ἡμᾶς
δὲ
λανθάνοντος·
|
τοῦτο |
γάρ
ἐστι
καὶ
παρὰ
τὴν |
[2, 7] |
καὶ
οὐχ
ὁρᾶται
ἄνευ
φωτός·
|
τοῦτο |
γὰρ
ἦν
αὐτῷ
τὸ
χρώματι |
[2, 10] |
γευστόν,
ἐν
ὑγρῷ
ὡς
ὕλῃ·
|
τοῦτο |
δ'
ἁπτόν
τι.
Διὸ
κἂν |
[2, 7] |
Τὸ
γὰρ
ὁρατόν
ἐστι
χρῶμα,
|
τοῦτο |
δ'
ἐστὶ
τὸ
ἐπὶ
τοῦ |
[2, 11] |
εἰ
πᾶν
σῶμα
βάθος
ἔχει,
|
τοῦτο |
δ'
ἐστὶ
τὸ
τρίτον
μέγεθος, |
[2, 8] |
καί
τι
καὶ
ἔν
τινι,
|
τοῦτο |
δ'
ἐστὶν
ἀήρ,
εὐλόγως
ἂν |
[2, 8] |
καὶ
λεῖα,
ὅτι
δύναται
ψοφῆσαι
|
(τοῦτο |
δ'
ἐστὶν
αὐτοῦ
μεταξὺ
καὶ |
[2, 12] |
ἡ
κίνησις,
λύεται
ὁ
λόγος-
|
τοῦτο |
δ'
ἦν
ἡ
αἴσθησις-
ὥσπερ |
[2, 2] |
τούτων,
ἑτέροις
δὲ
ἓν
μόνον
|
(τοῦτο |
δὲ
ποιεῖ
διαφορὰν
τῶν
ζῴων) |
[2, 9] |
ὑγρῷ·
ἀναγκαῖον
γὰρ
ὀσφρανθῆναι
ἀναπνεύσαντα,
|
τοῦτο |
δὲ
ποιεῖν
ἐν
τῷ
ὑγρῷ |
[2, 10] |
τοῦ
γευστοῦ
τε
καὶ
ἀγεύστου,
|
τοῦτο |
δὲ
τὸ
μικρὸν
ἢ
φαῦλον |
[2, 1] |
τὸ
δ'
εἶδος
ἐντελέχεια,
καὶ
|
τοῦτο |
διχῶς,
τὸ
μὲν
ὡς
ἐπιστήμη, |
[2, 9] |
τῶν
ἀνθρώπων
παρὰ
τὸ
αἰσθητήριον
|
τοῦτο |
εἶναι
εὐφυεῖς
καὶ
ἀφυεῖς,
παρ' |
[2, 4] |
τοῖς
ζῴοις
ὑπολάβοι
τις
ἂν
|
τοῦτο |
εἶναι
τὸ
ἐργαζόμενον.
Τὸ
δὲ |
[2, 2] |
σώματος
δέ
τι,
καὶ
διὰ
|
τοῦτο |
ἐν
σώματι
ὑπάρχει,
καὶ
ἐν |
[2, 7] |
σκότει
καὶ
ἐν
φωτί,
καὶ
|
τοῦτο |
ἐξ
ἀνάγκης·
τὸ
γὰρ
διαφανὲς |
[2, 5] |
ὑπάρχειν
τὸ
αἰσθητόν.
Ὁμοίως
δὲ
|
τοῦτο |
ἔχει
κἀν
ταῖς
ἐπιστήμαις
ταῖς |
[2, 10] |
σκότος
ἀόρατον,
κρίνει
δὲ
καὶ
|
τοῦτο |
ἡ
ὄψις)
ἔτι
τε
τοῦ |
[2, 2] |
αὕτη
σώματός
τινος.
Καὶ
διὰ
|
τοῦτο |
καλῶς
ὑπολαμβάνουσιν
οἷς
δοκεῖ
μήτ' |
[2, 11] |
τοῖς
αἰσθητοῖς
ἐναντιώσεως.
Καὶ
διὰ
|
τοῦτο |
κρίνει
τὰ
αἰσθητά.
Τὸ
γὰρ |
[2, 7] |
τὸ
αἰσθητήριον.
Οὐ
γὰρ
καλῶς
|
τοῦτο |
λέγει
Δημόκριτος,
οἰόμενος,
εἰ
γένοιτο |
[2, 11] |
τὸ
ἀνάλογον,
ἢ
οὔ,
ἀλλὰ
|
τοῦτο |
μέν
ἐστι
τὸ
μεταξύ,
τὸ |
[2, 2] |
δύνηται
λαμβάνειν
τροφήν.
Χωρίζεσθαι
δὲ
|
τοῦτο |
μὲν
τῶν
ἄλλων
δυνατόν,
τὰ |
[2, 2] |
ψυχῆς
γένος
ἕτερον
εἶναι,
καὶ
|
τοῦτο |
μόνον
ἐνδέχεσθαι
χωρίζεσθαι,
καθάπερ
τὸ |
[2, 11] |
ὄντα.
Ἐπὶ
δὲ
τῆς
ἁφῆς
|
τοῦτο |
νῦν
ἄδηλον·
ἐξ
ἀέρος
μὲν |
[2, 6] |
αἰσθάνεται,
ὅτι
τῷ
λευκῷ
συμβέβηκε
|
τοῦτο, |
οὗ
αἰσθάνεται·
διὸ
καὶ
οὐδὲν |
[2, 8] |
δ'
ἕνεκα
τὸ
μόριόν
ἐστι
|
τοῦτο, |
πνεύμων·
τούτῳ
γὰρ
τῷ
μορίῳ |
[2, 9] |
τοῖς
ἀνθρώποις
διαφέρειν
τὸ
αἰσθητήριον
|
τοῦτο |
πρὸς
τὸ
τῶν
ἄλλων
ζῴων, |
[2, 4] |
(Ἐμπεδοκλῆς
δ'
οὐ
καλῶς
εἴρηκε
|
τοῦτο |
προστιθείς,
τὴν
αὔξησιν
συμβαίνειν
τοῖς |
[2, 8] |
διὰ
τὰς
ἕλικας.
Ὅταν
δὲ
|
τοῦτο |
συμβῇ,
οὐκ
ἀκούει·
οὐδ'
ἂν |
[2, 9] |
καὶ
τῶν
πόρων.
Καὶ
διὰ
|
τοῦτο |
τὰ
ἀναπνέοντα
οὐκ
ὀσμᾶται
ἐν |
[2, 4] |
ὑπὸ
τοῦ
τρεφομένου,
ἀλλ'
οὐ
|
τοῦτο |
ὑπὸ
τῆς
τροφῆς,
ὥσπερ
οὐδ' |
[2, 1] |
οὐσία
αὐτοῦ,
καὶ
ἡ
ψυχὴ
|
τοῦτο· |
χωρισθείσης
δὲ
ταύτης
οὐκ
ἂν |
[2, 2] |
ὑπάρχειν
ἐνέργεια)
ἡ
ψυχὴ
δὲ
|
τοῦτο |
ᾧ
ζῶμεν
καὶ
αἰσθανόμεθα
καὶ |