Livre, Pages |
[2, 7] |
αὐτῶν
ἁπτόμενον
τοῦ
αἰσθητηρίου
ποιεῖ
|
τὴν |
αἴσθησιν,
ἀλλ'
ὑπὸ
μὲν
ὀσμῆς |
[2, 11] |
δοκεῖ
σημεῖον
εἶναι
τὸ
γίνεσθαι
|
τὴν |
αἴσθησιν
ἅμα
θιγγανομένων.
Καὶ
γὰρ |
[2, 8] |
τὸ
μὲν
γὰρ
ὀξὺ
κινεῖ
|
τὴν |
αἴσθησιν
ἐν
ὀλίγῳ
χρόνῳ
ἐπὶ |
[2, 11] |
περιτείνειεν
οἷον
ὑμένα
ποιήσας,
ὁμοίως
|
τὴν |
αἴσθησιν
εὐθέως
ἁψάμενος
ἐνσημανεῖ·
καίτοι |
[2, 2] |
ζῶσι,
τὸ
δὲ
ζῷον
διὰ
|
τὴν |
αἴσθησιν
πρώτως·
καὶ
γὰρ
τὰ |
[2, 9] |
τὸ
χρῶμα.
Αἴτιον
δ'
ὅτι
|
τὴν |
αἴσθησιν
ταύτην
οὐκ
ἔχομεν
ἀκριβῆ, |
[2, 9] |
ἁφήν
τινα,
ταύτην
δ'
ἔχειν
|
τὴν |
αἴσθησιν
τὸν
ἄνθρωπον
ἀκριβεστάτην·
ἐν |
[2, 2] |
τῶν
ὅρων
λέγουσιν,
ἀλλὰ
καὶ
|
τὴν |
αἰτίαν
ἐνυπάρχειν
καὶ
ἐμφαίνεσθαι.
Νῦν |
[2, 11] |
ὕδωρ
πρὸς
τὴν
ὄψιν
καὶ
|
τὴν |
ἀκοὴν
καὶ
τὴν
ὄσφρησιν
ἔχουσιν, |
[2, 2] |
δὲ
τινάς,
τὰ
δὲ
μίαν
|
τὴν |
ἀναγκαιοτάτην,
ἁφήν.
Ἐπεὶ
δὲ
ᾧ |
[2, 9] |
ὀσμαί,
ἀλλὰ
τὰ
μὲν
ἔχουσι
|
τὴν |
ἀνάλογον
ὀσμὴν
καὶ
χυμόν,
λέγω |
[2, 11] |
τινα
λύσιν
πρός
γε
ταύτην
|
τὴν |
ἀπορίαν,
ὅτι
καὶ
ἐπὶ
τῶν |
[2, 2] |
τὰ
δὲ
ζῷα
πάντα
φαίνεται
|
τὴν |
ἁπτικὴν
αἴσθησιν
ἔχοντα·
δι'
ἣν |
[2, 5] |
ὁ
δ'
ἐκ
τοῦ
ἔχειν
|
τὴν |
ἀριθμητικὴν
(ἢ
τὴν
γραμματικήν,
μὴ |
[2, 2] |
Τὸ
μὲν
οὖν
ζῆν
διὰ
|
τὴν |
ἀρχὴν
ταύτην
ὑπάρχει
τοῖς
ζῶσι, |
[2, 4] |
οὐ
καλῶς
εἴρηκε
τοῦτο
προστιθείς,
|
τὴν |
αὔξησιν
συμβαίνειν
τοῖς
φυτοῖς
κάτω |
[2, 4] |
πρῶτον
ἂν
δέοι
διορίσαι
διὰ
|
τὴν |
αὐτὴν
αἰτίαν,
οἷον
περὶ
τροφῆς |
[2, 5] |
ταῖς
τῶν
αἰσθητῶν,
καὶ
διὰ
|
τὴν |
αὐτὴν
αἰτίαν,
ὅτι
τὰ
αἰσθητὰ |
[2, 8] |
ἔοικεν
ἀνάλογον
ἔχειν
τῷ
περὶ
|
τὴν |
ἁφὴν
ὀξεῖ
καὶ
ἀμβλεῖ·
τὸ |
[2, 9] |
πολλῶν
τῶν
ζῴων,
κατὰ
δὲ
|
τὴν |
ἁφὴν
πολλῷ
τῶν
ἄλλων
διαφερόντως |
[2, 3] |
ἔχουσι
μίαν
γε
τῶν
αἰσθήσεων,
|
τὴν |
ἁφήν·
ᾧ
δ'
αἴσθησις
ὑπάρχει, |
[2, 4] |
τέλεια
καὶ
μὴ
πηρώματα
ἢ
|
τὴν |
γένεσιν
αὐτομάτην
ἔχει,
τὸ
ποιῆσαι |
[2, 9] |
τῆς
ὀσμῆς,
ἀλλ'
ἀκριβεστέραν
ἔχομεν
|
τὴν |
γεῦσιν
διὰ
τὸ
εἶναι
αὐτὴν |
[2, 9] |
μὲν
γὰρ
ἀνάλογον
ἔχειν
πρὸς
|
τὴν |
γεῦσιν,
καὶ
ὁμοίως
τὰ
εἴδη |
[2, 8] |
καθάπερ
τῇ
γλώττῃ
ἐπί
τε
|
τὴν |
γεῦσιν
καὶ
τὴν
διάλεκτον,
ὧν |
[2, 4] |
τἀναντία
φερόμενα
τὸ
πῦρ
καὶ
|
τὴν |
γῆν;
διασπασθήσεται
γάρ,
εἰ
μή |
[2, 4] |
κάτω
μὲν
συρριζουμένοις
διὰ
τὸ
|
τὴν |
γῆν
οὕτω
φέρεσθαι
κατὰ
φύσιν, |
[2, 10] |
δὲ
τὸ
μήτε
κατάξηρον
οὖσαν
|
τὴν |
γλῶτταν
αἰσθάνεσθαι
μήτε
λίαν
ὑγράν· |
[2, 5] |
ἤδη
λέγομεν
ἐπιστήμονα
τὸν
ἔχοντα
|
τὴν |
γραμματικήν·
ἑκάτερος
δὲ
τούτων
οὐ |
[2, 5] |
τοῦ
ἔχειν
τὴν
ἀριθμητικὴν
(ἢ
|
τὴν |
γραμματικήν,
μὴ
ἐνεργεῖν
δέ,
εἰς |
[2, 4] |
τοῦ
ὁμοίου
ὑπὸ
τοῦ
ὁμοίου,
|
τὴν |
δὲ
τροφὴν
δεῖν
μεταβάλλειν
καὶ |
[2, 1] |
οὐκ
ἔχει·
ζωὴν
δὲ
λέγομεν
|
τὴν |
δι'
αὑτοῦ
τροφήν
τε
καὶ |
[2, 8] |
ἐπί
τε
τὴν
γεῦσιν
καὶ
|
τὴν |
διάλεκτον,
ὧν
ἡ
μὲν
γεῦσις |
[2, 9] |
οἱ
μὲν
γὰρ
σκληρόσαρκοι
ἀφυεῖς
|
τὴν |
διάνοιαν,
οἱ
δὲ
μαλακόσαρκοι
εὐφυεῖς. |
[2, 1] |
καὶ
τὸ
σχῆμα,
οὐδ'
ὅλως
|
τὴν |
ἑκάστου
ὕλην
καὶ
τὸ
οὗ |
[2, 8] |
πρός
τε
τὴν
θερ-
μότητα
|
τὴν |
ἐντὸς
ὡς
ἀναγκαῖον
ὄν>
(τὸ |
[2, 5] |
τὰς
στερητικὰς
διαθέσεις
μεταβολὴν
καὶ
|
τὴν |
ἐπὶ
τὰς
ἕξεις
καὶ
τὴν |
[2, 5] |
θεωροῦν
γὰρ
γίνεται
τὸ
ἔχον
|
τὴν |
ἐπιστήμην,
ὅπερ
ἢ
οὐκ
ἔστιν |
[2, 8] |
καὶ
τῷ
πνεύματι
πρός
τε
|
τὴν |
θερ-
μότητα
τὴν
ἐντὸς
ὡς |
[2, 8] |
φθάσαι
τὴν
κίνησιν
τοῦ
ῥαπίζοντος
|
τὴν |
θρύψιν
τοῦ
ἀέρος,
ὥσπερ
ἂν |
[2, 8] |
τούτοις
τοῖς
μορίοις
ψυχῆς
πρὸς
|
τὴν |
καλουμένην
ἀρτηρίαν
φωνή
ἐστιν
(οὐ |
[2, 8] |
τῆς
ἀναπνοῆς
καὶ
ὁ
περὶ
|
τὴν |
καρδίαν
τόπος
πρῶτος.
Διὸ
ἀναγκαῖον |
[2, 2] |
τῶν
μερῶν
ἔχει
καὶ
κίνησιν
|
τὴν |
κατὰ
τόπον,
εἰ
δ'
αἴσθησιν, |
[2, 8] |
πληγῇ,
ψοφεῖ·
δεῖ
γὰρ
φθάσαι
|
τὴν |
κίνησιν
τοῦ
ῥαπίζοντος
τὴν
θρύψιν |
[2, 11] |
ὄψιν
καὶ
τὴν
ἀκοὴν
καὶ
|
τὴν |
ὄσφρησιν
ἔχουσιν,
οὕτως
ἔχειν
πρὸς |
[2, 12] |
ὀσφραντὸν
ὀσμή,
εἴ
τι
ποιεῖ,
|
τὴν |
ὄσφρησιν
ἡ
ὀσμὴ
ποιεῖ·
ὥστε |
[2, 4] |
καὶ
οὐσία,
τροφή
(σώζει
γὰρ
|
τὴν |
οὐσίαν,
καὶ
μέχρι
τούτου
ἔστιν |
[2, 1] |
γένος
ἕν
τι
τῶν
ὄντων
|
τὴν |
οὐσίαν,
ταύτης
δὲ
τὸ
μέν, |
[2, 11] |
ἀὴρ
καὶ
τὸ
ὕδωρ
πρὸς
|
τὴν |
ὄψιν
καὶ
τὴν
ἀκοὴν
καὶ |
[2, 7] |
τὸ
ἔχον
χρῶμα
ἐπ'
αὐτὴν
|
τὴν |
ὄψιν,
οὐκ
ὄψεται·
ἀλλὰ
τὸ |
[2, 4] |
τροφὴν
δύνασθαι
πέττεσθαι,
ἐργάζεται
δὲ
|
τὴν |
πέψιν
τὸ
θερμόν·
διὸ
πᾶν |
[2, 8] |
ἀνακλάσει
πολλὰς
ποιεῖ
πληγὰς
μετὰ
|
τὴν |
πρώτην,
ἀδυνατοῦντος
ἐξελθεῖν
τοῦ
κινηθέντος. |
[2, 11] |
αἰσθητήριον
οὐκ
αἰσθάνεται,
ἐπὶ
δὲ
|
τὴν |
σάρκα
ἐπιτιθεμένων
αἰσθάνεται·
ὥστε
τὸ |
[2, 11] |
νῦν
εἴ
τίς
τι>
περὶ
|
τὴν |
σάρκα
περιτείνειεν
οἷον
ὑμένα
ποιήσας, |
[2, 7] |
τοῦτο
γάρ
ἐστι
καὶ
παρὰ
|
τὴν |
τοῦ
λόγου
ἐνάργειαν
καὶ
παρὰ |
[2, 1] |
στόματι
ἀνάλογον·
ἄμφω
γὰρ
ἕλκει
|
τὴν |
τροφήν.
Εἰ
δή
τι
κοινὸν |
[2, 4] |
δὲ
πεπεμμένη,
ἀμφοτέρως
ἂν
ἐνδέχοιτο
|
τὴν |
τροφὴν
λέγειν·
ᾗ
μὲν
γὰρ |
[2, 9] |
τούτων
ἔνια
πόρρωθεν
ἀπαντᾷ
πρὸς
|
τὴν |
τροφὴν
ὕποσμα
γινόμενα.
Διὸ
καὶ |
[2, 5] |
τὴν
ἐπὶ
τὰς
ἕξεις
καὶ
|
τὴν |
φύσιν.
Οῦ
δ'
αἰσθητικοῦ
ἡ |
[2, 8] |
ἐν
ἑτέροις
εἰρήσεται)
καὶ
πρὸς
|
τὴν |
φωνὴν
ὅπως
ὑπάρχῃ
τὸ
εὖ. |
[2, 1] |
ἐπιστήμη·
ἐν
γὰρ
τῷ
ὑπάρχειν
|
τὴν |
ψυχὴν
καὶ
ὕπνος
καὶ
ἐγρήγορσίς |
[2, 1] |
ὑποκείμενον
καὶ
ὕλη.
Ἀναγκαῖον
ἄρα
|
τὴν |
ψυχὴν
οὐσίαν
εἶναι
ὡς
εἶδος |
[2, 1] |
Ἔστι
δὲ
οὐ
τὸ
ἀποβεβληκὸς
|
τὴν |
ψυχὴν
τὸ
δυνάμει
ὂν
ὥστε |