Alphabétiquement     [«   »]
καθόλου 2
Καθόλου 2
Καὶ 8
καὶ 457
καί 2
καίεται 1
καίπερ 1
Fréquences     [«    »]
256 δὲ
161
351 τὸ
457 καὶ
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Aristote, De l'âme, livre II

καὶ


Livre, Pages
[2, 10]   γεῦσις τοῦ γευστοῦ τε  καὶ   ἀγεύστου, τοῦτο δὲ τὸ μικρὸν
[2, 8]   γάρ ἐστιν ποιοῦσα. Διὸ  καὶ   ἀδύνατον ἑνὸς ὄντος γενέσθαι ψόφον·
[2, 11]   πως ὄψις, ὁμοίως δὲ  καὶ   αἱ λοιπαὶ τῶν ἀντικειμένων, οὕτω
[2, 4]   εἰσι τῶν δυνάμεων αἱ ἐνέργειαι  καὶ   αἱ πράξεις κατὰ τὸν λόγον.
[2, 2]   ἁφήν. Ἐπεὶ δὲ ζῶμεν  καὶ   αἰσθανόμεθα διχῶς λέγεται, καθάπερ
[2, 2]   ψυχὴ δὲ τοῦτο ζῶμεν  καὶ   αἰσθανόμεθα καὶ διανοούμεθα πρώτως- ὥστε
[2, 4]   αὐτὴν αἰτίαν, οἷον περὶ τροφῆς  καὶ   αἰσθητοῦ καὶ νοητοῦ. Ὥστε πρῶτον
[2, 11]   οἷον ὄψις λευκοῦ καὶ μέλανος,  καὶ   ἀκοὴ ὀξέος καὶ βαρέος, καὶ
[2, 6]   ἐνδέχεται ἀπατηθῆναι, οἷον ὄψις χρώματος  καὶ   ἀκοὴ ψόφου καὶ γεῦσις χυμοῦ,
[2, 8]   ~(Νῦν δὲ πρῶτον περὶ ψόφου  καὶ   ἀκοῆς διορίσωμεν. Ἔστι δὲ διττὸς
[2, 12]   τίνος ἂν πάσχοι τὰ ἄψυχα  καὶ   ἀλλοιοῖτο; ἆρ' οὖν κἀκεῖνα ποιήσει;
[2, 5]   ἕτερα, χρῆσθαι ἀναγκαῖον τῷ πάσχειν  καὶ   ἀλλοιοῦσθαι ὡς κυρίοις ὀνόμασιν. Τὸ
[2, 4]   δύναμις αὕτη. Ἔστι δὲ  καὶ   ἀλλοίωσις καὶ αὔξησις κατὰ ψυχήν·
[2, 8]   τῷ περὶ τὴν ἁφὴν ὀξεῖ  καὶ   ἀμβλεῖ· τὸ μὲν γὰρ ὀξὺ
[2, 8]   τυπτόμενον τὸ τύπτον;  καὶ   ἄμφω, τρόπον δ' ἕτερον; ἔστι
[2, 11]   καὶ ἁφὴ τοῦ ἁπτοῦ  καὶ   ἀνάπτου· ἄναπτον δ' ἐστὶ τό
[2, 9]   αἰσθήσεων, μὲν τοῦ ἀκουστοῦ  καὶ   ἀνηκούστου, δὲ τοῦ ὁρατοῦ
[2, 9]   καὶ ὄσφρησις τοῦ ὀσφραντοῦ  καὶ   ἀνοσφράντου. Ἀνόσφραντον δὲ τὸ μὲν
[2, 11]   ψυχρόν. Ἔτι δ' ὥσπερ ὁρατοῦ  καὶ   ἀοράτου ἦν πως ὄψις,
[2, 9]   ἀνηκούστου, δὲ τοῦ ὁρατοῦ  καὶ   ἀοράτου, καὶ ὄσφρησις τοῦ
[2, 9]   τὴν τροφὴν ὕποσμα γινόμενα. Διὸ  καὶ   ἄπορον φαίνεται εἰ πάντα μὲν
[2, 10]   δ' εἶναι ἀρχὴ τὸ ποτὸν  καὶ   ἄποτον (γεῦσις γάρ τις ἀμφοτέρου·
[2, 4]   ψυχὴ τοῦ ζῶντος σώματος αἰτία  καὶ   ἀρχή. Ταῦτα δὲ πολλαχῶς λέγεται,
[2, 4]   τὸ εἶναί ἐστιν, αἰτία δὲ  καὶ   ἀρχὴ τούτου ψυχή. Ἔτι
[2, 2]   γὰρ ἐν αὑτοῖς ἔχοντα δύναμιν  καὶ   ἀρχὴν τοιαύτην, δι' ἧς αὔξησίν
[2, 3]   λόγος, οὐδὲ κατὰ τὸ οἰκεῖον  καὶ   ἄτομον εἶδος, ἀφέντας τὸν τοιοῦτον.
[2, 4]   ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ τρέφεσθαι, καθάπερ  καὶ   αὐξάνεσθαι, τοῖς δ' ὥσπερ εἴπομεν
[2, 4]   πέρας καὶ λόγος μεγέθους τε  καὶ   αὐξήσεως· ταῦτα δὲ ψυχῆς, ἀλλ'
[2, 4]   γένεσιν ἐξ ἀλλήλων ἔχουσιν ἀλλὰ  καὶ   αὔξησιν· γίνεται γὰρ πολλὰ ἐξ
[2, 1]   τὴν δι' αὑτοῦ τροφήν τε  καὶ   αὔξησιν καὶ φθίσιν. Ὥστε πᾶν
[2, 2]   κατὰ τροφὴν καὶ φθίσις τε  καὶ   αὔξησις. Διὸ καὶ τὰ φυόμενα
[2, 4]   αὕτη. Ἔστι δὲ καὶ ἀλλοίωσις  καὶ   αὔξησις κατὰ ψυχήν· μὲν
[2, 4]   συμβεβηκός. Ἔστι δ' ἕτερον τροφῇ  καὶ   αὐξητικῷ εἶναι· μὲν γὰρ
[2, 4]   σωμάτων {ἢ τῶν στοιχείων} τρεφόμενον  καὶ   αὐξόμενον, διὸ καὶ ἐν τοῖς
[2, 9]   τοὐναντίον. Ὁμοίως δὲ καὶ δριμεῖα  καὶ   αὐστηρὰ καὶ ὀξεῖα καὶ λιπαρά
[2, 9]   τῶν χρωμάτων πλὴν τῷ φοβερῷ  καὶ   ἀφόβῳ· οὕτω δὲ καὶ περὶ
[2, 9]   τὸ αἰσθητήριον τοῦτο εἶναι εὐφυεῖς  καὶ   ἀφυεῖς, παρ' ἄλλο δὲ μηδέν·
[2, 11]   καὶ μέλανος, καὶ ἀκοὴ ὀξέος  καὶ   βαρέος, καὶ γεῦσις πικροῦ καὶ
[2, 11]   ἐν φωνῇ οὐ μόνον ὀξύτης  καὶ   βαρύτης, ἀλλὰ καὶ μέγεθος καὶ
[2, 3]   μὲν γὰρ ἐπιθυμία καὶ θυμὸς  καὶ   βούλησις, τὰ δὲ ζῷα πάντ'
[2, 2]   τῶν ἐντόμων ἐν τοῖς διατεμνομένοις·  καὶ   γὰρ αἴσθησιν ἑκάτερον τῶν μερῶν
[2, 4]   τροφῆς καὶ τῆς αὐξήσεως εἶναι·  καὶ   γὰρ αὐτὸ φαίνεται μόνον τῶν
[2, 6]   ἐστὶν ἴδια, ἀλλὰ κοινὰ πάσαις·  καὶ   γὰρ ἁφῇ κίνησίς τίς ἐστιν
[2, 5]   κινεῖσθαι καὶ τοῦ ἐνεργεῖν λέγωμεν·  καὶ   γὰρ ἔστιν κίνησις ἐνέργειά
[2, 4]   τοὺς διωρισμένους τρόπους τρεῖς αἰτία·  καὶ   γὰρ ὅθεν κίνησις καὶ
[2, 9]   μεταξύ, οἷον ἀέρος ὕδατος·  καὶ   γὰρ τὰ ἔνυδρα δοκοῦσιν ὀσμῆς
[2, 2]   ζῷον διὰ τὴν αἴσθησιν πρώτως·  καὶ   γὰρ τὰ μὴ κινούμενα μηδ'
[2, 8]   καθάπερ καὶ ἐπὶ τοῦ φωτός·  καὶ   γὰρ τὸ φῶς ἀεὶ ἀνακλᾶται
[2, 10]   ἔτι τε τοῦ λίαν λαμπροῦ  (καὶ   γὰρ τοῦτο ἀόρατον, ἄλλον δὲ
[2, 7]   τοιούτου οἷον τὸ ἄνω σῶμα·  καὶ   γὰρ τούτῳ τι ὑπάρχει ἓν
[2, 9]   καὶ τὰ ἐν τῷ ἀέρι·  καὶ   γὰρ τούτων ἔνια πόρρωθεν ἀπαντᾷ
[2, 12]   πάσχοντά τι ὑπὸ τῶν ἁπτῶν  (καὶ   γὰρ ψύχεται καὶ θερμαίνεται) αἴτιον
[2, 4]   τούτου ἔστιν ἕως ἂν τρέφηται)  καὶ   γενέσεως ποιητικόν, οὐ τοῦ τρεφομένου,
[2, 4]   νοητοῦ. Ὥστε πρῶτον περὶ τροφῆς  καὶ   γεννήσεως λεκτέον· γὰρ θρεπτικὴ
[2, 4]   αὐτὴ δύναμις τῆς ψυχῆς θρεπτικὴ  καὶ   γεννητική, περὶ τροφῆς ἀναγκαῖον διωρίσθαι
[2, 7]   αἴσθησιν ποιήσει. Περὶ δὲ ἁφῆς  καὶ   γεύσεως ἔχει μὲν ὁμοίως, οὐ
[2, 10]   φύσιν) ἔστι δὲ κοινὸν ἁφῆς  καὶ   γεύσεως τὸ ποτόν. Ἐπεὶ δ'
[2, 11]   καὶ ἀκοὴ ὀξέος καὶ βαρέος,  καὶ   γεῦσις πικροῦ καὶ γλυκέος· ἐν
[2, 6]   ὄψις χρώματος καὶ ἀκοὴ ψόφου  καὶ   γεῦσις χυμοῦ, δ' ἁφὴ
[2, 5]   οὐ ποιοῦσιν αἴσθησιν, ἐνόντος πυρὸς  καὶ   γῆς καὶ τῶν ἄλλων στοιχείων,
[2, 7]   εἴρηκεν, ὡς φερομένου τοῦ φωτὸς  καὶ   γιγνομένου ποτὲ μεταξὺ τῆς γῆς
[2, 11]   καὶ βαρέος, καὶ γεῦσις πικροῦ  καὶ   γλυκέος· ἐν δὲ τῷ ἁπτῷ
[2, 9]   λέγω δὲ οἷον γλυκεῖαν ὀσμὴν  καὶ   γλυκὺν χυμόν, τὰ δὲ τοὐναντίον.
[2, 11]   ἑκάτερον αὐτῶν θάτερον τῶν ἄκρων·  καὶ   δεῖ ὥσπερ τὸ μέλλον αἰσθήσεσθαι
[2, 11]   ὄμματος θείη τὸ ἔσχατον. ἷΗ  καὶ   δῆλον ὅτι ἐντὸς τὸ τοῦ
[2, 5]   ταῖς ἐπιστήμαις ταῖς τῶν αἰσθητῶν,  καὶ   διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν, ὅτι
[2, 5]   αἰσθήσεων αὐτῶν οὐ γίνεται αἴσθησις,  καὶ   διὰ τί ἄνευ τῶν ἔξω
[2, 12]   τόνος κρουομένων σφόδρα τῶν χορδῶν)  καὶ   διὰ τί ποτε τὰ φυτὰ
[2, 12]   ἐκείνου. Φανερὸν δ' ἐκ τούτων  καὶ   διὰ τί ποτε τῶν αἰσθητῶν
[2, 2]   οὐκ ἔστι, σώματος δέ τι,  καὶ   διὰ τοῦτο ἐν σώματι ὑπάρχει,
[2, 8]   ἀψύχων ἀπότασιν ἔχει καὶ μέλος  καὶ   διάλεκτον. Ἔοικε γάρ, ὅτι καὶ
[2, 4]   μὲν μᾶλλον τὸ δ' ἧττον,  καὶ   διαμένει οὐκ αὐτὸ ἀλλ' οἷον
[2, 3]   τελευταῖον δὲ καὶ ἐλάχιστα λογισμὸν  καὶ   διάνοιαν· οἷς μὲν γὰρ ὑπάρχει
[2, 2]   τοῦτο ζῶμεν καὶ αἰσθανόμεθα  καὶ   διανοούμεθα πρώτως- ὥστε λόγος τις
[2, 2]   (δοκεῖ γὰρ ἐν τῷ πάσχοντι  καὶ   διατιθεμένῳ τῶν ποιητικῶν ὑπάρχειν
[2, 5]   ἐπιστήμην ὑπὸ τοῦ ἐντελεχείᾳ ὄντος  καὶ   διδασκαλικοῦ ἤτοι οὐδὲ πάσχειν φατέον,
[2, 8]   τούτῳ κατέχων. Φανερὸν δὲ  καὶ   διότι οἱ ἰχθύες ἄφωνοι· οὐ
[2, 3]   τῶν ἁπτῶν ἐστιν. Πεῖνα δὲ  καὶ   δίψα ἐπιθυμία, καὶ μὲν
[2, 2]   ἕτερα, φανερόν· αἰσθητικῷ γὰρ εἶναι  καὶ   δοξαστικῷ ἕτερον, εἴπερ καὶ τὸ
[2, 9]   τὰ δὲ τοὐναντίον. Ὁμοίως δὲ  καὶ   δριμεῖα καὶ αὐστηρὰ καὶ ὀξεῖα
[2, 12]   μέγεθός ἐστιν, ἀλλὰ λόγος τις  καὶ   δύναμις ἐκείνου. Φανερὸν δ' ἐκ
[2, 9]   γὰρ τοῦ ὀσφραντοῦ αἴσθησις  καὶ   δυσώδους καὶ εὐώδους ὄσφρησίς ἐστιν.
[2, 1]   ὑπάρχειν τὴν ψυχὴν καὶ ὕπνος  καὶ   ἐγρήγορσίς ἐστιν, ἀνάλογον δ'
[2, 2]   ἐστι ψυχὴ μόριον ψυχῆς,  καὶ   εἰ μόριον, πότερον οὕτως ὥστ'
[2, 7]   τὸ μεταξύ, ὁρᾶσθαι ἂν ἀκριβῶς  καὶ   εἰ μύρμηξ ἐν τῷ οὐρανῷ
[2, 3]   τε καὶ νοῦς, οἷον ἀνθρώποις  καὶ   εἴ τι τοιοῦτον ἕτερον ἔστιν
[2, 2]   ὥστε λόγος τις ἂν εἴη  καὶ   εἶδος, ἀλλ' οὐχ ὕλη καὶ
[2, 1]   τόδε τι, ἕτερον δὲ μορφὴν  καὶ   εἶδος, καθ' ἣν ἤδη λέγεται
[2, 2]   ἐπιστήμη τε καὶ ὑγίεια μορφὴ  καὶ   εἶδός τι καὶ λόγος καὶ
[2, 5]   (εἰς αὑτὸ γὰρ ἐπίδοσις  καὶ   εἰς ἐντελέχειαν) ἕτερον γένος
[2, 8]   ποιῶν ἀκούειν, ὅταν κινηθῇ συνεχὴς  καὶ   εἷς. Ἀλλὰ διὰ τὸ ψαθυρὸς
[2, 5]   τούτων διασαφῆσαι καιρὸς γένοιτ' ἂν  καὶ   εἰςαῦθις· νῦν δὲ διωρίσθω τοσοῦτον,
[2, 9]   Ἔστι δ' ὥςπερ ἀκοὴ  καὶ   ἑκάστη τῶν αἰσθήσεων, μὲν
[2, 4]   δύνανται· πάντα γὰρ ἐκείνου ὀρέγεται,  καὶ   ἐκείνου ἕνεκα πράττει ὅσα πράττει
[2, 3]   δ' οὐκ ἔχει· τελευταῖον δὲ  καὶ   ἐλάχιστα λογισμὸν καὶ διάνοιαν· οἷς
[2, 2]   ἀλλὰ καὶ τὴν αἰτίαν ἐνυπάρχειν  καὶ   ἐμφαίνεσθαι. Νῦν δ' ὥσπερ συμπεράσμαθ'
[2, 8]   ἔχει ἀέρα τὸ κινησόμενον μέρος  καὶ   ἔμψυχον† Αὐτὸς μὲν δὴ ἄψοφον
[2, 7]   Πῦρ δὲ ἐν ἀμφοῖν ὁρᾶται,  καὶ   ἐν σκότει καὶ ἐν φωτί,
[2, 2]   διὰ τοῦτο ἐν σώματι ὑπάρχει,  καὶ   ἐν σώματι τοιούτῳ, καὶ οὐχ
[2, 11]   τοῦ ἁπτικοῦ, πότερον σὰρξ  καὶ   ἐν τοῖς ἄλλοις τὸ ἀνάλογον,
[2, 4]   διὸ καὶ ἐν τοῖς φυτοῖς  καὶ   ἐν τοῖς ζῴοις ὑπολάβοι τις
[2, 4]   στοιχείων} τρεφόμενον καὶ αὐξόμενον, διὸ  καὶ   ἐν τοῖς φυτοῖς καὶ ἐν
[2, 11]   καὶ νῦν ἐν τῷ ὕδατι  καὶ   ἐν τῷ ἀέρι· δοκοῦμεν γὰρ
[2, 11]   ὕδατι, τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον  καὶ   ἐν τῷ ἀέρι (ὁμοίως γὰρ
[2, 7]   αὐτὴ ἐν τούτοις ἀμφοτέροις  καὶ   ἐν τῷ ἀϊδίῳ τῷ ἄνω
[2, 9]   τῶν ζῴων. Σημεῖον δὲ τὸ  καὶ   ἐν τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων
[2, 8]   τῆς κινήσεως. Διὰ ταῦτα δὲ  καὶ   ἐν ὕδατι ἀκούομεν, ὅτι οὐκ
[2, 7]   ἀμφοῖν ὁρᾶται, καὶ ἐν σκότει  καὶ   ἐν φωτί, καὶ τοῦτο ἐξ
[2, 11]   δὲ αἰσθητήριον αὐτῶν τὸ ἁπτικόν,  καὶ   ἐν καλουμένη ἁφὴ
[2, 8]   ψόφος ἀεί τινος πρός τι  καὶ   ἔν τινι· πληγὴ γάρ ἐστιν
[2, 8]   ψοφεῖ τύπτοντός τινος καί τι  καὶ   ἔν τινι, τοῦτο δ' ἐστὶν
[2, 4]   μηδὲν ἐνδέχεσθαι τῶν φθαρτῶν ταὐτὸ  καὶ   ἓν ἀριθμῷ διαμένειν, δύναται
[2, 5]   καὶ κινεῖται ὑπὸ τοῦ ποιητικοῦ  καὶ   ἐνεργείᾳ ὄντος. Διὸ ἔστι μὲν
[2, 5]   Διαιρετέον δὲ καὶ περὶ δυνάμεως  καὶ   ἐντελεχείας· νῦν γὰρ ἁπλῶς ἐλέγομεν
[2, 8]   τοιαύτη, τοῦ δὲ διὰ βραδυτῆτα,  καὶ   ἔοικεν ἀνάλογον ἔχειν τῷ περὶ
[2, 10]   τὸ μὲν ὅλως λέγεται, ὥσπερ  καὶ   ἐπ' ἄλλων τὸ ἀδύνατον, τὸ
[2, 3]   οὐδενὸς ἔσται σχήματος. Ὁμοίως δὲ  καὶ   ἐπὶ ταῖς εἰρημέναις ψυχαῖς. Διὸ
[2, 11]   δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων)  καὶ   ἐπὶ τῆς ἁφῆς μήτε θερμὸν
[2, 8]   γε ἐπὶ τοῦ ψόφου καθάπερ  καὶ   ἐπὶ τοῦ φωτός· καὶ γὰρ
[2, 3]   γελοῖον ζητεῖν τὸν κοινὸν λόγον  καὶ   ἐπὶ τούτων καὶ ἐφ' ἑτέρων,
[2, 11]   γε ταύτην τὴν ἀπορίαν, ὅτι  καὶ   ἐπὶ τῶν ἄλλων αἰσθήσεων εἰσὶν
[2, 12]   μὴ δυνάμενον ἰδεῖν· ὁμοίως δὲ  καὶ   ἐπὶ τῶν ἄλλων. Εἰ δὲ
[2, 11]   Οὕτω γὰρ ἂν συμβαίνοι ὅπερ  καὶ   ἐπὶ τῶν ἄλλων· ἐπιτιθεμένων γὰρ
[2, 9]   τοιούτων· τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον  καὶ   ἐπὶ τῶν ἄλλων. Ἔστι δ'
[2, 11]   δυνάμει δ' ἄμφω (οὕτω δὲ  καὶ   ἐπὶ τῶν ἄλλων) καὶ ἐπὶ
[2, 12]   ὀσμῆς (ὁ δ' αὐτὸς λόγος  καὶ   ἐπὶ τῶν ἄλλων) οὐδὲ τῶν
[2, 3]   πρότερον ἐπί τε τῶν σχημάτων  καὶ   ἐπὶ τῶν ἐμψύχων, οἷον ἐν
[2, 1]   στάσεως ἐν ἑαυτῷ. Θεωρεῖν δὲ  καὶ   ἐπὶ τῶν μερῶν δεῖ τὸ
[2, 3]   τὰς εἰρημένας. Γένοιτο δ' ἂν  καὶ   ἐπὶ τῶν σχημάτων λόγος κοινός,
[2, 10]   δ' εἴδη τῶν χυμῶν, ὥσπερ  καὶ   ἐπὶ τῶν χρωμάτων, ἁπλᾶ μὲν
[2, 2]   ὅπου δὲ ταῦτα, ἐξ ἀνάγκης  καὶ   ἐπιθυμία. Περὶ δὲ τοῦ νοῦ
[2, 3]   καὶ λυπηρόν, οἷς δὲ ταῦτα,  καὶ   ἐπιθυμία· τοῦ γὰρ ἡδέος ὄρεξις
[2, 5]   ὅμοιον ὄν, πεπονθὸς δ' ὡμοίωται  καὶ   ἔστιν οἷον ἐκεῖνο. ~(Λεκτέον δὲ
[2, 9]   τοῦ ὀσφραντοῦ αἴσθησις καὶ δυσώδους  καὶ   εὐώδους ὄσφρησίς ἐστιν. Ἔτι δὲ
[2, 3]   κοινὸν λόγον καὶ ἐπὶ τούτων  καὶ   ἐφ' ἑτέρων, ὃς οὐδενὸς ἔσται
[2, 5]   ὅτι ἄνθρωπος τῶν ἐπιστημόνων  καὶ   ἐχόντων ἐπιστήμην· ἔστι δ' ὡς
[2, 2]   πάντῃ, ὅσα ἀεὶ τρέφεταί τε  καὶ   ζῇ διὰ τέλους, ἕως ἂν
[2, 12]   χρυσὸς χαλκός· ὁμοίως δὲ  καὶ   αἴσθησις ἑκάστου ὑπὸ τοῦ
[2, 5]   ἤδη ἐνεργοῦν) διχῶς ἂν λέγοιτο  καὶ   αἴσθησις, μὲν ὡς
[2, 10]   τρόπον τοῦ σκότους) ὁμοίως δὲ  καὶ   ἀκοὴ ψόφου τε καὶ
[2, 11]   καὶ χυμοῦ. Εἰ μὲν οὖν  καὶ   ἄλλη σὰρξ ᾐσθάνετο τοῦ
[2, 11]   μία εἶναι αἴσθησις γεῦσις  καὶ   ἀφή· νῦν δὲ δύο
[2, 11]   αἱ λοιπαὶ τῶν ἀντικειμένων, οὕτω  καὶ   ἁφὴ τοῦ ἁπτοῦ καὶ
[2, 11]   νῦν δοκεῖ μὲν γεῦσις  καὶ   ἁφὴ τῷ ἅπτεσθαι, αἱ
[2, 10]   καὶ τὸ ἀπύρηνον- οὕτω δὴ  καὶ   γεῦσις τοῦ γευστοῦ τε
[2, 11]   Ὅλως δ' ἔοικεν σὰρξ  καὶ   γλῶττα, ὡς ἀὴρ
[2, 1]   ἐντελέχεια, (ὡς δ' ὄψις  καὶ   δύναμις τοῦ ὀργάνου,
[2, 1]   τμῆσις καὶ ὅρασις, οὕτω  καὶ   ἐγρήγορσις ἐντελέχεια, (ὡς δ'
[2, 3]   Πεῖνα δὲ καὶ δίψα ἐπιθυμία,  καὶ   μὲν πεῖνα ξηροῦ καὶ
[2, 1]   Ὡς μὲν οὖν τμῆσις  καὶ   ὅρασις, οὕτω καὶ
[2, 9]   τὸ ἄγευστον λέγεται. Ἔστι δὲ  καὶ   ὄσφρησις διὰ τοῦ μεταξύ,
[2, 9]   δὲ τοῦ ὁρατοῦ καὶ ἀοράτου,  καὶ   ὄσφρησις τοῦ ὀσφραντοῦ καὶ
[2, 10]   καὶ συντηκτικὸν γλώττης. Ὥσπερ δὲ  καὶ   ὄψις ἐστὶ τοῦ τε
[2, 1]   ἀλλ' ὥσπερ ὀφθαλμὸς κόρη  καὶ   ὄψις, κἀκεῖ ψυχὴ
[2, 12]   δ' ἦν αἴσθησις- ὥσπερ  καὶ   συμφωνία καὶ τόνος
[2, 7]   ἐκ διαφανοῦς, ὥστε δῆλον ὅτι  καὶ   τούτου παρουσία τὸ φῶς
[2, 4]   τὸ τρεφόμενον, ἔμψυχον, ὥστε  καὶ   τροφὴ πρὸς ἔμψυχόν ἐστι,
[2, 5]   μὲν ὅτι τὸ γένος τοιοῦτον  καὶ   ὕλη, δ' ὅτι
[2, 4]   του ποιεῖ, τὸν αὐτὸν τρόπον  καὶ   φύσις, καὶ τοῦτ' ἔστιν
[2, 8]   καὶ διάλεκτον. Ἔοικε γάρ, ὅτι  καὶ   φωνὴ ταῦτ' ἔχει. Πολλὰ
[2, 4]   διττόν, ὥσπερ καὶ κυβερνᾷ  καὶ   χεὶρ καὶ τὸ πηδά-
[2, 1]   πελέκει εἶναι οὐσία αὐτοῦ,  καὶ   ψυχὴ τοῦτο· χωρισθείσης δὲ
[2, 2]   γὰρ αἴσθησις, καὶ λύπη τε  καὶ   ἡδονή, ὅπου δὲ ταῦτα, ἐξ
[2, 8]   τοῦτό φασιν ἀκούειν τῷ κενῷ  καὶ   ἠχοῦντι, ὅτι ἀκούομεν τῷ ἔχοντι
[2, 9]   ὑφ' ὧνπερ ἄνθρωπος, οἷον ἀσφάλτου  καὶ   θείου καὶ τῶν τοιούτων. Ὀσφραίνεσθαι
[2, 12]   τῶν ἁπτῶν (καὶ γὰρ ψύχεται  καὶ   θερμαίνεται) αἴτιον γὰρ τὸ μὴ
[2, 3]   αἴσθησις· ξηροῖς γὰρ καὶ ὑγροῖς  καὶ   θερμοῖς καὶ ψυχροῖς τρέφεται τὰ
[2, 3]   καὶ μὲν πεῖνα ξηροῦ  καὶ   θερμοῦ, δὲ δίψα ὑγροῦ
[2, 3]   ὀρεκτικόν· ὄρεξις μὲν γὰρ ἐπιθυμία  καὶ   θυμὸς καὶ βούλησις, τὰ δὲ
[2, 2]   τὸ τυχόν. Οὕτω δὲ γίνεται  καὶ   κατὰ λόγον· ἑκάστου γὰρ
[2, 12]   ἐκείνων λέγεται, ἀλλ' τοιονδί,  καὶ   κατὰ τὸν λόγον. Αἰσθητήριον δὲ
[2, 2]   φανερωτέρων δὲ γίνεται τὸ σαφὲς  καὶ   κατὰ τὸν λόγον γνωριμώτερον, πειρατέον
[2, 4]   γὰρ ταὐτὸ πᾶσι τὸ ἄνω  καὶ   κάτω καὶ τῷ παντί, ἀλλ'
[2, 4]   ὡσαύτως. Οὔτε γὰρ τὸ ἄνω  καὶ   κάτω καλῶς λαμβάνει (οὐ γὰρ
[2, 5]   ἑτέροις εἴρηται. Πάντα δὲ πάσχει  καὶ   κινεῖται ὑπὸ τοῦ ποιητικοῦ καὶ
[2, 2]   αἴσθησιν ἑκάτερον τῶν μερῶν ἔχει  καὶ   κίνησιν τὴν κατὰ τόπον, εἰ
[2, 4]   πηδά- λιον, τὸ μὲν κινοῦν  καὶ   κινούμενον, τὸ δὲ κινούμενον μόνον.
[2, 8]   ἀλλὰ χαλκὸς καὶ ὅσα λεῖα  καὶ   κοῖλα· μὲν χαλκὸς ὅτι
[2, 4]   τοῖς ἄλλοις ὑπάρχει, καὶ πρώτη  καὶ   κοινοτάτη δύναμίς ἐστι ψυχῆς, καθ'
[2, 5]   δ' ἤδη θεωρῶν, ἐντελεχείᾳ ὢν  καὶ   κυρίως ἐπιστάμενος τόδε τὸ Α.
[2, 8]   διὰ τὸ ἀγγεῖον τὸ διορίσαν  καὶ   κωλῦσαν θρυφθῆναι, πάλιν ἀὴρ
[2, 5]   δ' ἐκ δυνάμει ὄντος μανθάνον  καὶ   λαμβάνον ἐπιστήμην ὑπὸ τοῦ ἐντελεχείᾳ
[2, 7]   αἴσθησιν, οἷον τὰ πυρώδη φαινόμενα  καὶ   λάμποντα (ἀνώνυμα δ' ἐστὶ ταῦτα
[2, 8]   οἷον χαλκὸν καὶ ὅσα στερεὰ  καὶ   λεῖα, ὅτι δύναται ψοφῆσαι (τοῦτο
[2, 11]   ἀλλὰ καὶ μέγεθος καὶ μικρότης,  καὶ   λειότης καὶ τραχύτης φωνῆς, καὶ
[2, 7]   οἷον μύκης, κρέας, κεφαλαὶ ἰχθύων  καὶ   λεπίδες καὶ ὀφθαλμοί· ἀλλ' οὐδενὸς
[2, 9]   δριμεῖα καὶ αὐστηρὰ καὶ ὀξεῖα  καὶ   λιπαρά ἐστιν ὀσμή. Ἀλλ' ὥσπερ
[2, 2]   ὑγίεια μορφὴ καὶ εἶδός τι  καὶ   λόγος καὶ οἷον ἐνέργεια τοῦ
[2, 4]   φύσει συνισταμένων πάντων ἔστι πέρας  καὶ   λόγος μεγέθους τε καὶ αὐξήσεως·
[2, 2]   μὲν οὖν ἐντελέχειά τίς ἐστι  καὶ   λόγος τοῦ δύναμιν ἔχοντος εἶναι
[2, 4]   δὲ ψυχῆς, ἀλλ' οὐ πυρός,  καὶ   λόγου μᾶλλον ὕλης. Ἐπεὶ
[2, 3]   αἴσθησις ὑπάρχει, τούτῳ ἡδονή τε  καὶ   λύπη καὶ τὸ ἡδύ τε
[2, 2]   ὄρεξιν· ὅπου μὲν γὰρ αἴσθησις,  καὶ   λύπη τε καὶ ἡδονή, ὅπου
[2, 3]   λύπη καὶ τὸ ἡδύ τε  καὶ   λυπηρόν, οἷς δὲ ταῦτα, καὶ
[2, 8]   ὁμοιότητα λέγεται φωνεῖν, οἷον αὐλὸς  καὶ   λύρα καὶ ὅσα ἄλλα τῶν
[2, 11]   θερμοῦ καὶ ψυχροῦ, σκληροῦ  καὶ   μαλακοῦ, οὐκ αἰσθανόμεθα, ἀλλὰ τῶν
[2, 10]   ἀκουστὸν τὸ δ' οὐκ ἀκουστόν,  καὶ   μεγάλου ψόφου καθάπερ ὄψις
[2, 11]   μόνον ὀξύτης καὶ βαρύτης, ἀλλὰ  καὶ   μέγεθος καὶ μικρότης, καὶ λειότης
[2, 11]   εἶναι δοκεῖ, οἷον ὄψις λευκοῦ  καὶ   μέλανος, καὶ ἀκοὴ ὀξέος καὶ
[2, 11]   ὥσπερ τὸ μέλλον αἰσθήσεσθαι λευκοῦ  καὶ   μέλανος μηδέτερον αὐτῶν εἶναι ἐνεργείᾳ,
[2, 9]   πραγμάτων, μὲν γλυκεῖα κρόκου  καὶ   μέλιτος, δὲ δριμεῖα θύμου
[2, 8]   ἄλλα τῶν ἀψύχων ἀπότασιν ἔχει  καὶ   μέλος καὶ διάλεκτον. Ἔοικε γάρ,
[2, 8]   ἔμψυχόν τε εἶναι τὸ τύπτον  καὶ   μετὰ φαντασίας τινός· σημαντικὸς γὰρ
[2, 4]   τροφή (σώζει γὰρ τὴν οὐσίαν,  καὶ   μέχρι τούτου ἔστιν ἕως ἂν
[2, 9]   τὰ σκληρόφθαλμα τῶν χρωμάτων αἰσθάνεσθαι,  καὶ   μὴ διαδήλους αὐτοῖς εἶναι τὰς
[2, 8]   ὅταν ὑπομένῃ πληγεὶς ἀὴρ  καὶ   μὴ διαχυθῇ. Διὸ ἐὰν ταχέως
[2, 1]   δ' ὕπνος τῷ ἔχειν  καὶ   μὴ ἐνεργεῖν· προτέρα δὲ τῇ
[2, 4]   ἔργων τοῖς ζῶσιν, ὅσα τέλεια  καὶ   μὴ πηρώματα τὴν γένεσιν
[2, 11]   χυμοῦ, ἐδόκει ἂν αὐτὴ  καὶ   μία εἶναι αἴσθησις γεῦσις
[2, 11]   ψόφου καὶ χρώματος καὶ ὀσμῆς,  καὶ   μία τις αἴσθησις εἶναι ὄψις
[2, 11]   καὶ βαρύτης, ἀλλὰ καὶ μέγεθος  καὶ   μικρότης, καὶ λειότης καὶ τραχύτης
[2, 4]   οἷον περὶ τροφῆς καὶ αἰσθητοῦ  καὶ   νοητοῦ. Ὥστε πρῶτον περὶ τροφῆς
[2, 3]   δὲ καὶ τὸ διανοητικόν τε  καὶ   νοῦς, οἷον ἀνθρώποις καὶ εἴ
[2, 11]   διείργει, ὁμοίως ἂν ἔχοιμεν ὥσπερ  καὶ   νῦν ἐν τῷ ὕδατι καὶ
[2, 10]   τινὰ καὶ μέγας τε  καὶ   βίαιος) ἀόρατον δὲ τὸ
[2, 1]   πλὴν ὁμωνύμως, καθάπερ λίθινος  καὶ   γεγραμμένος. Δεῖ δὴ λαβεῖν
[2, 1]   τὸ ἔχον· τὸ δὲ σπέρμα  καὶ   καρπὸς τὸ δυνάμει τοιονδὶ
[2, 1]   σώματος τὸ τί ἦν εἶναι  καὶ   λόγος ψυχή, ἀλλὰ
[2, 10]   μικρὸς ψόφος ἀνήκουστος, τρόπον τινὰ  καὶ   μέγας τε καὶ
[2, 8]   ἄλλων. Δεῖται δὲ τῆς ἀναπνοῆς  καὶ   περὶ τὴν καρδίαν τόπος
[2, 12]   αἴσθησις- ὥσπερ καὶ συμφωνία  καὶ   τόνος κρουομένων σφόδρα τῶν
[2, 7]   ὁρατὸν δ' ἐστὶ χρῶμά τε  καὶ   λόγῳ μὲν ἔστιν εἰπεῖν,
[2, 4]   καὶ τὸ ᾧ. Ἀλλὰ μὴν  καὶ   ὅθεν πρῶτον κατὰ τόπον
[2, 12]   τὸ ξύλον. Ἀλλὰ τὰ ἁπτὰ  καὶ   οἱ χυμοὶ ποιοῦσιν· εἰ γὰρ
[2, 2]   καὶ εἶδός τι καὶ λόγος  καὶ   οἷον ἐνέργεια τοῦ δεκτικοῦ,
[2, 10]   τις ἰσχυροῦ χυμοῦ γεύηται ἑτέρου,  καὶ   οἷον τοῖς κάμνουσι πικρὰ πάντα
[2, 2]   μορίῳ τινὶ τοῦ σώματος  καὶ   ὅλῳ, τούτων δ' μὲν
[2, 5]   ἐντελεχείᾳ ὄντος τοῦ δυνάμει ὄντος  καὶ   ὁμοίου οὕτως ὡς δύναμις ἔχει
[2, 9]   ἀνάλογον ἔχειν πρὸς τὴν γεῦσιν,  καὶ   ὁμοίως τὰ εἴδη τῶν χυμῶν
[2, 9]   δὲ καὶ δριμεῖα καὶ αὐστηρὰ  καὶ   ὀξεῖα καὶ λιπαρά ἐστιν ὀσμή.
[2, 10]   καὶ τὸ αὐστηρὸν καὶ στρυφνὸν  καὶ   ὀξύ· σχεδὸν γὰρ αὗται δοκοῦσιν
[2, 5]   δυνάμει ἀκοῦον καὶ ὁρῶν ἀκούειν  καὶ   ὁρᾶν λέγομεν, κἂν τύχῃ καθεῦδον,
[2, 2]   εἰ δ' αἴσθησιν, καὶ φαντασίαν  καὶ   ὄρεξιν· ὅπου μὲν γὰρ αἴσθησις,
[2, 3]   τῶν ζώντων τοῖς ἔχουσιν ἁφὴν  καὶ   ὄρεξις ὑπάρχει. Περὶ δὲ φαντασίας
[2, 4]   ὅτι λέγουσί τινα τρόπον ἀμφότεροι  καὶ   ὀρθῶς καὶ οὐκ ὀρθῶς. Ἐπεὶ
[2, 5]   (τό τε γὰρ δυνάμει ἀκοῦον  καὶ   ὁρῶν ἀκούειν καὶ ὁρᾶν λέγομεν,
[2, 8]   φωνεῖν, οἷον αὐλὸς καὶ λύρα  καὶ   ὅσα ἄλλα τῶν ἀψύχων ἀπότασιν
[2, 8]   ἔρια ἂν πληγῇ, ἀλλὰ χαλκὸς  καὶ   ὅσα λεῖα καὶ κοῖλα·
[2, 8]   τὰ δ' ἔχειν, οἷον χαλκὸν  καὶ   ὅσα στερεὰ καὶ λεῖα, ὅτι
[2, 9]   γλυκὺς δὲ πικρός, οὕτω  καὶ   ὀσμαί, ἀλλὰ τὰ μὲν ἔχουσι
[2, 7]   αὐτὸς λόγος καὶ περὶ ψόφου  καὶ   ὀσμῆς ἐστιν· οὐθὲν γὰρ αὐτῶν
[2, 11]   αἰσθάνεσθαι καὶ ψόφου καὶ χρώματος  καὶ   ὀσμῆς, καὶ μία τις αἴσθησις
[2, 9]   ἐστι λόγος. ~(Περὶ δὲ ὀσμῆς  καὶ   ὀσφραντοῦ ἧττον εὐδιόριστόν ἐστι τῶν
[2, 1]   πρώτη σώματος φυσικοῦ ὀργανικοῦ. Διὸ  καὶ   οὐ δεῖ ζητεῖν εἰ ἓν
[2, 2]   ἔχοντα δ' αἴσθησιν, ζῷα λέγομεν  καὶ   οὐ ζῆν μόνον. Αἰσθήσεως δὲ
[2, 4]   τροφὴ πρὸς ἔμψυχόν ἐστι,  καὶ   οὐ κατὰ συμβεβηκός. Ἔστι δ'
[2, 12]   ψόφου, καὶ τὰ πάσχοντα ἀόριστα,  καὶ   οὐ μένει, οἷον ἀήρ (ὄζει
[2, 8]   τις ψόφος ἐστὶν φωνή)  καὶ   οὐ τοῦ ἀναπνεομένου ἀέρος ὥσπερ
[2, 4]   καὶ γὰρ ὅθεν κίνησις  καὶ   οὗ ἕνεκα καὶ ὡς
[2, 4]   ἐντελέχεια. Φανερὸν δ' ὡς  καὶ   οὗ ἕνεκεν ψυχὴ αἰτία·
[2, 11]   δοκοῦμεν γὰρ νῦν αὐτῶν ἅπτεσθαι  καὶ   οὐδὲν εἶναι διὰ μέσου. Ἀλλὰ
[2, 6]   συμβέβηκε τοῦτο, οὗ αἰσθάνεται· διὸ  καὶ   οὐδὲν πάσχει τοιοῦτον ὑπὸ
[2, 5]   καυστικοῦ· ἔκαιε γὰρ ἂν ἑαυτό,  καὶ   οὐθὲν ἐδεῖτο τοῦ ἐντελεχείᾳ πυρὸς
[2, 9]   ζῴων· φαύλως γὰρ ἄνθρωπος ὀσμᾶται,  καὶ   οὐθενὸς αἰσθάνεται τῶν ὀσφραντῶν ἄνευ
[2, 6]   ἑκάστη γε κρίνει περὶ τούτων,  καὶ   οὐκ ἀπατᾶται ὅτι χρῶμα οὐδ'
[2, 8]   ὠσίν, ἀλλ' ψόφος ἀλλότριος  καὶ   οὐκ ἴδιος. Καὶ διὰ τοῦτό
[2, 4]   τινα τρόπον ἀμφότεροι καὶ ὀρθῶς  καὶ   οὐκ ὀρθῶς. Ἐπεὶ δ' οὐθὲν
[2, 4]   αὐξητικόν, δὲ τόδε τι  καὶ   οὐσία, τροφή (σώζει γὰρ τὴν
[2, 7]   (εἴη γὰρ ἂν σῶμά τι  καὶ   οὕτως) ἀλλὰ πυρὸς τοιούτου
[2, 12]   αἰσθητικὸν ἕκαστον. Ἅμα δὲ δῆλον  καὶ   οὕτως· οὔτε γὰρ φῶς καὶ
[2, 7]   ἐν φωτὶ ὁρώμενον χρῶμα (διὸ  καὶ   οὐχ ὁρᾶται ἄνευ φωτός· τοῦτο
[2, 2]   ὑπάρχει, καὶ ἐν σώματι τοιούτῳ,  καὶ   οὐχ ὥσπερ οἱ πρότερον εἰς
[2, 7]   κρέας, κεφαλαὶ ἰχθύων καὶ λεπίδες  καὶ   ὀφθαλμοί· ἀλλ' οὐδενὸς ὁρᾶται τούτων
[2, 6]   ἁφῇ κίνησίς τίς ἐστιν αἰσθητὴ  καὶ   ὄψει. Κατὰ συμβεβηκὸς δὲ λέγεται
[2, 2]   οὔ, ἀλλ' ὁμοίως ἐπ' ἄμφω  καὶ   πάντῃ, ὅσα ἀεὶ τρέφεταί τε
[2, 7]   παρὰ τὴν τοῦ λόγου ἐνάργειαν  καὶ   παρὰ τὰ φαινόμενα· ἐν μικρῷ
[2, 7]   δὲ λανθάνοντος· τοῦτο γάρ ἐστι  καὶ   παρὰ τὴν τοῦ λόγου ἐνάργειαν
[2, 2]   θρεπτικὸν δύναται χωρίζεσθαι τῆς ἁφῆς  καὶ   πάσης αἰσθήσεως, οὕτως ἁφὴ
[2, 5]   καθόλου λόγοις περὶ τοῦ ποιεῖν  καὶ   πάσχειν. Ἔχει δ' ἀπορίαν διὰ
[2, 5]   αἴσθησις ἐν τῷ κινεῖσθαί τε  καὶ   πάσχειν συμβαίνει, καθάπερ εἴρηται· δοκεῖ
[2, 12]   αἰσθάνεται, ἔχοντά τι μόριον ψυχικὸν  καὶ   πάσχοντά τι ὑπὸ τῶν ἁπτῶν
[2, 4]   μὴ μετέχει ψυχῆς, ὁμοίως δὲ  καὶ   περὶ αὐξήσεώς τε καὶ φθίσεως
[2, 11]   αὐτοῦ. ~(Περὶ δὲ τοῦ ἁπτοῦ  καὶ   περὶ ἁφῆς αὐτὸς λόγος·
[2, 5]   δ' ὅμοιόν ἐστιν. Διαιρετέον δὲ  καὶ   περὶ δυνάμεως καὶ ἐντελεχείας· νῦν
[2, 2]   δυνάμει δὲ πλειόνων, οὕτως ὁρῶμεν  καὶ   περὶ ἑτέρας διαφορὰς τῆς ψυχῆς
[2, 6]   μὴ ἐνδέχεται ἑτέρᾳ αἰσθήσει αἰσθάνεσθαι,  καὶ   περὶ μὴ ἐνδέχεται ἀπατηθῆναι,
[2, 2]   αἰτίαν, ὕστερον ἐπισκεπτέον. Παραπλήσιον δὲ  καὶ   περὶ τὰς αἰσθήσεις συμβέβηκεν· τὰ
[2, 9]   φοβερῷ καὶ ἀφόβῳ· οὕτω δὲ  καὶ   περὶ τὰς ὀσμὰς τὸ τῶν
[2, 7]   μὴ ἀναπνέοντα. δ' αἰτία  καὶ   περὶ τούτων ὕστερον λεχθήσεται. ~(Νῦν
[2, 4]   εἶθ' οὕτως περὶ τῶν ἐχομένων  καὶ   περὶ τῶν ἄλλων ἐπιζητεῖν. Εἰ
[2, 11]   καὶ τοιαῦθ' ἕτερα. Εἰσὶ δὲ  καὶ   περὶ χρῶμα διαφοραὶ τοιαῦται ἕτεραι.
[2, 7]   διαφανές. δ' αὐτὸς λόγος  καὶ   περὶ ψόφου καὶ ὀσμῆς ἐστιν·
[2, 3]   τούτων ἑκάστου λόγος, οὗτος οἰκειότατος  καὶ   περὶ ψυχῆς, δῆλον. ~(Ἀναγκαῖον δὲ
[2, 4]   τὴν δὲ τροφὴν δεῖν μεταβάλλειν  καὶ   πέττεσθαι· δὲ μεταβολὴ πᾶσιν
[2, 8]   μὲν γεῦσις ἀναγκαῖον (διὸ  καὶ   πλείοσιν ὑπάρχει) δ' ἑρμηνεία
[2, 2]   αὐτήν, οὐθὲν προσδιορίζοντες ἐν τίνι  καὶ   ποίῳ, καίπερ οὐδὲ φαινομένου τοῦ
[2, 7]   δέ ἐστιν ἀὴρ καὶ ὕδωρ  καὶ   πολλὰ τῶν στερεῶν· οὐ γὰρ
[2, 5]   μὲν διὰ μαθήσεως ἀλλοιωθεὶς  καὶ   πολλάκις ἐξ ἐναντίας μεταβαλὼν ἕξεως,
[2, 6]   τὰ ἴδια κυρίως ἐστὶν αἰσθητά,  καὶ   πρὸς οὐσία πέφυκεν
[2, 8]   δ' αἴτιον ἐν ἑτέροις εἰρήσεται)  καὶ   πρὸς τὴν φωνὴν ὅπως ὑπάρχῃ
[2, 8]   στερεῶν πληγὴν γενέσθαι πρὸς ἄλληλα  καὶ   πρὸς τὸν ἀέρα. Τοῦτο δὲ
[2, 11]   τούτων λανθάνει. Καίτοι καθάπερ εἴπομεν  καὶ   πρότερον, κἂν εἰ δι' ὑμένος
[2, 4]   ψυχὴ καὶ τοῖς ἄλλοις ὑπάρχει,  καὶ   πρώτη καὶ κοινοτάτη δύναμίς ἐστι
[2, 5]   δὲ περὶ αὐτῶν ὅτι ἕτερα  καὶ   πῶς ἕτερα, χρῆσθαι ἀναγκαῖον τῷ
[2, 8]   ὥστε τὸν ἀέρα ἀθροῦν ἀφάλλεσθαι  καὶ   σείεσθαι. Αἱ δὲ διαφοραὶ τῶν
[2, 10]   καὶ ἀκοὴ ψόφου τε  καὶ   σιγῆς, ὧν τὸ μὲν ἀκουστὸν
[2, 12]   καὶ οὕτως· οὔτε γὰρ φῶς  καὶ   σκότος οὔτε ψόφος οὔτε ὀσμὴ
[2, 1]   φυσικοῦ τοιουδί, ἔχοντος ἀρχὴν κινήσεως  καὶ   στάσεως ἐν ἑαυτῷ. Θεωρεῖν δὲ
[2, 2]   φαμεν, οἷον νοῦς, αἴσθησις, κίνησις  καὶ   στάσις κατὰ τόπον, ἔτι
[2, 10]   τε δριμὺ καὶ τὸ αὐστηρὸν  καὶ   στρυφνὸν καὶ ὀξύ· σχεδὸν γὰρ
[2, 11]   τούτῳ τὸ αἰσθητήριον (εἰ δὲ  καὶ   συμφυὲς γένοιτο, θᾶττον ἔτι διικνοῖτ'
[2, 10]   ἁλμυρόν· εὔτηκτόν τε γὰρ αὐτὸ  καὶ   συντηκτικὸν γλώττης. Ὥσπερ δὲ καὶ
[2, 8]   μὴ διαχυθῇ. Διὸ ἐὰν ταχέως  καὶ   σφοδρῶς πληγῇ, ψοφεῖ· δεῖ γὰρ
[2, 3]   ἂν εἴη λόγος ψυχῆς τε  καὶ   σχήματος· οὔτε γὰρ ἐκεῖ σχῆμα
[2, 1]   ὡς συνθέτη. Ἐπεὶ δ' ἐστὶ  καὶ   σῶμα καὶ τοιόνδε, ζωὴν γὰρ
[2, 9]   αἰσθάνεσθαι, ὁμοίως καὶ τὰ ἔναιμα  καὶ   τὰ ἄναιμα, ὥσπερ καὶ τὰ
[2, 11]   ἐστὶν αἴσθησις ἀλλὰ πλείους, ἀναγκαῖον  καὶ   τὰ ἁπτὰ αἰσθητὰ πλείω εἶναι.
[2, 9]   ἔναιμα καὶ τὰ ἄναιμα, ὥσπερ  καὶ   τὰ ἐν τῷ ἀέρι· καὶ
[2, 11]   λανθάνει δὲ μᾶλλον ἡμᾶς, ὥσπερ  καὶ   τὰ ἐν τῷ ὕδατι ζῷα
[2, 9]   ἔνυδρα δοκοῦσιν ὀσμῆς αἰσθάνεσθαι, ὁμοίως  καὶ   τὰ ἔναιμα καὶ τὰ ἄναιμα,
[2, 7]   ἀμφοτέροις ὑπάρχει τούτοις· φαίνεται γὰρ  καὶ   τὰ ἔνυδρα τῶν ζῴων ἔχειν
[2, 3]   σχῆμα παρὰ τὸ τρίγωνον ἔστι  καὶ   τὰ ἐφεξῆς, οὔτ' ἐνταῦθα ψυχὴ
[2, 3]   ἔχει τῷ περὶ τῶν σχημάτων  καὶ   τὰ κατὰ ψυχήν· ἀεὶ γὰρ
[2, 3]   ὑπάρχει λογισμὸς τῶν φθαρτῶν, τούτοις  καὶ   τὰ λοιπὰ πάντα, οἷς δ'
[2, 5]   καὶ τὸ ἀκουστόν, ὁμοίως δὲ  καὶ   τὰ λοιπὰ τῶν αἰσθητῶν. Αἴτιον
[2, 12]   παθητικὸν ὑπ' ὀσμῆς καὶ ψόφου,  καὶ   τὰ πάσχοντα ἀόριστα, καὶ οὐ
[2, 9]   τοῦ αἰσθητηρίου. Εὔλογον δ' οὕτω  καὶ   τὰ σκληρόφθαλμα τῶν χρωμάτων αἰσθάνεσθαι,
[2, 1]   ἂν ὀργανικόν. (Ὄργανα δὲ  καὶ   τὰ τῶν φυτῶν μέρη, ἀλλὰ
[2, 4]   καθάπερ τὰ τῶν ζῴων, οὕτω  καὶ   τὰ τῶν φυτῶν, ὡς ἕνεκα
[2, 2]   τοιοῦτον μόριον τῆς ψυχῆς οὗ  καὶ   τὰ φυόμενα μετέχει) τὰ δὲ
[2, 2]   φθίσις τε καὶ αὔξησις. Διὸ  καὶ   τὰ φυόμενα πάντα δοκεῖ ζῆν·
[2, 4]   χρὴ τὰ ὄργανα λέγειν ἕτερα  καὶ   ταὐτὰ τοῖς ἔργοις) πρὸς δὲ
[2, 7]   γὰρ τούτῳ τι ὑπάρχει ἓν  καὶ   ταὐτόν. Τί μὲν οὖν τὸ
[2, 8]   φωνή, καθάπερ εἴπομεν- ἔστι γὰρ  καὶ   τῇ γλώττῃ ψοφεῖν καὶ ὡς
[2, 2]   ἐντελέχεια ἐν τῷ δυνάμει ὑπάρχοντι  καὶ   τῇ οἰκείᾳ ὕλῃ πέφυκεν ἐγγίνεσθαι.
[2, 2]   πλεῖστοι τῶν ὅρων λέγουσιν, ἀλλὰ  καὶ   τὴν αἰτίαν ἐνυπάρχειν καὶ ἐμφαίνεσθαι.
[2, 11]   τὸ ὕδωρ πρὸς τὴν ὄψιν  καὶ   τὴν ἀκοὴν καὶ τὴν ὄσφρησιν
[2, 4]   εἰς τἀναντία φερόμενα τὸ πῦρ  καὶ   τὴν γῆν; διασπασθήσεται γάρ, εἰ
[2, 8]   γλώττῃ ἐπί τε τὴν γεῦσιν  καὶ   τὴν διάλεκτον, ὧν μὲν
[2, 5]   ἐπὶ τὰς στερητικὰς διαθέσεις μεταβολὴν  καὶ   τὴν ἐπὶ τὰς ἕξεις καὶ
[2, 11]   τὴν ὄψιν καὶ τὴν ἀκοὴν  καὶ   τὴν ὄσφρησιν ἔχουσιν, οὕτως ἔχειν
[2, 5]   καὶ τὴν ἐπὶ τὰς ἕξεις  καὶ   τὴν φύσιν. Οῦ δ' αἰσθητικοῦ
[2, 8]   (τοῦτο δ' ἐστὶν αὐτοῦ μεταξὺ  καὶ   τῆς ἀκοῆς ἐμποιῆσαι ψόφον ἐνεργείᾳ)
[2, 4]   φύσις ἁπλῶς αἰτία τῆς τροφῆς  καὶ   τῆς αὐξήσεως εἶναι· καὶ γὰρ
[2, 2]   ἐπιθυμία. Περὶ δὲ τοῦ νοῦ  καὶ   τῆς θεωρητικῆς δυνάμεως οὐδέν πω
[2, 4]   ἔτι λεκτέον τί τὸ νοεῖν  καὶ   τί τὸ αἰσθάνεσθαι· πρότεραι γάρ
[2, 11]   πότερον πλείους εἰσὶν μία,  καὶ   τί τὸ αἰσθητήριον τὸ τοῦ
[2, 7]   Τί μὲν οὖν τὸ διαφανὲς  καὶ   τί τὸ φῶς, εἴρηται, ὅτι
[2, 1]   πειρώμενοι διορίσαι τί ἐστι ψυχὴ  καὶ   τίς ἂν εἴη κοινότατος λόγος
[2, 3]   ἑκάστου ψυχή, οἷον τίς φυτοῦ  καὶ   τίς ἀνθρώπου θηρίου. Διὰ
[2, 9]   ἔχον καὶ φαύλην. Ὁμοίως δὲ  καὶ   τὸ ἄγευστον λέγεται. Ἔστι δὲ
[2, 5]   γεννηθῇ, ἔχει ἤδη, ὥσπερ ἐπιστήμην,  καὶ   τὸ αἰσθάνεσθαι. Τὸ κατ' ἐνέργειαν
[2, 2]   εἶναι καὶ δοξαστικῷ ἕτερον, εἴπερ  καὶ   τὸ αἰσθάνεσθαι τοῦ δοξάζειν, ὁμοίως
[2, 10]   δ' ὑγρὸν τὸ γευστόν, ἀνάγκη  καὶ   τὸ αἰσθητήριον αὐτοῦ μήτε ὑγρὸν
[2, 3]   μόνον, ἑτέροις δὲ τοῦτό τε  καὶ   τὸ αἰσθητικόν. Εἰ δὲ τὸ
[2, 5]   δὲ ὡς ἐνεργείᾳ. Ὁμοίως δὲ  καὶ   τὸ αἰσθητόν, τό τε δυνάμει
[2, 4]   ἔσται, τοῦτ' ἔστιν ψυχή,  καὶ   τὸ αἴτιον τοῦ αὐξάνεσθαι καὶ
[2, 5]   τῆς ἐνεργείας ἔξωθεν, τὸ ὁρατὸν  καὶ   τὸ ἀκουστόν, ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 11]   οἷον βούλεται εἶναι σὰρξ  καὶ   τὸ ἀνάλογον· ὥστε ἀναγκαῖον τὸ
[2, 7]   Ἄχρουν δ' ἐστὶ τὸ διαφανὲς  καὶ   τὸ ἀόρατον τὸ μόλις
[2, 10]   φαύλως, ὥσπερ τὸ ἄπουν  καὶ   τὸ ἀπύρηνον- οὕτω δὴ καὶ
[2, 10]   δὲ τούτων τό τε δριμὺ  καὶ   τὸ αὐστηρὸν καὶ στρυφνὸν καὶ
[2, 8]   οὐδ' ἄνευ ψόφου τὸ ὀξὺ  καὶ   τὸ βαρύ. Ταῦτα δὲ λέγεται
[2, 3]   κατὰ τόπον κινητικόν, ἑτέροις δὲ  καὶ   τὸ διανοητικόν τε καὶ νοῦς,
[2, 1]   ὕλη· τὸ γὰρ ἓν  καὶ   τὸ εἶναι ἐπεὶ πλεοναχῶς λέγεται,
[2, 5]   αἰσθητόν, τό τε δυνάμει ὂν  καὶ   τὸ ἐνεργείᾳ. Πρῶτον μὲν οὖν
[2, 5]   ὁρᾶν λέγομεν, κἂν τύχῃ καθεῦδον,  καὶ   τὸ ἤδη ἐνεργοῦν) διχῶς ἂν
[2, 3]   τούτῳ ἡδονή τε καὶ λύπη  καὶ   τὸ ἡδύ τε καὶ λυπηρόν,
[2, 3]   Ἐνίοις δὲ πρὸς τούτοις ὑπάρχει  καὶ   τὸ κατὰ τόπον κινητικόν, ἑτέροις
[2, 11]   ἔστιν, ἀλλὰ καὶ τὸ σκληρὸν  καὶ   τὸ μαλακὸν δι' ἑτέρων αἰσθανόμεθα,
[2, 9]   ἐπὶ τοῦ μυκτῆρος ἐντὸς τεθῇ·  καὶ   τὸ μὲν ἐπ' αὐτῷ τιθέμενον
[2, 5]   τις εἶναι. Φασὶ δέ τινες  καὶ   τὸ ὅμοιον ὑπὸ τοῦ ὁμοίου
[2, 11]   αἰσθανόμεθα, ὥσπερ καὶ τὸ ψοφητικὸν  καὶ   τὸ ὁρατὸν καὶ τὸ ὀσφραντόν·
[2, 3]   αἰσθητικόν. Εἰ δὲ τὸ αἰσθητικόν,  καὶ   τὸ ὀρεκτικόν· ὄρεξις μὲν γὰρ
[2, 9]   ἐν τῷ διαφανεῖ- οὕτως οὖν  καὶ   τὸ ὀσφραντικὸν αἰσθητήριον τοῖς μὲν
[2, 11]   τὸ ψοφητικὸν καὶ τὸ ὁρατὸν  καὶ   τὸ ὀσφραντόν· ἀλλὰ τὰ μὲν
[2, 1]   οὐδ' ὅλως τὴν ἑκάστου ὕλην  καὶ   τὸ οὗ ὕλη· τὸ
[2, 4]   κυβερνᾷ καὶ χεὶρ  καὶ   τὸ πηδά- λιον, τὸ μὲν
[2, 10]   ἁπλᾶ μὲν τἀναντία, τὸ γλυκὺ  καὶ   τὸ πικρόν, ἐχόμενα δὲ τοῦ
[2, 11]   Τὸ δ' οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ  καὶ   τὸ σκληρὸν καὶ τὸ μαλακὸν
[2, 7]   δέ, ἐν τοῦτ' ἐστί,  καὶ   τὸ σκότος. Τὸ δὲ φῶς
[2, 1]   σῶμα, ὥσπερ οὐδὲ τὸν κηρὸν  καὶ   τὸ σχῆμα, οὐδ' ὅλως τὴν
[2, 1]   ὄψις, κἀκεῖ ψυχὴ  καὶ   τὸ σῶμα ζῷον. Ὅτι μὲν
[2, 1]   ζητεῖν εἰ ἓν ψυχὴ  καὶ   τὸ σῶμα, ὥσπερ οὐδὲ τὸν
[2, 4]   τὸ τρεφόμενον καὶ τρέφεται  καὶ   τὸ τρέφον, τὸ μὲν τρέφον
[2, 4]   τὸ τρεφόμενον καὶ τρέφεται  καὶ   τὸ τρέφον, τὸ μὲν τρέφον
[2, 8]   ψόφον· ἕτερον γὰρ τὸ τύπτον  καὶ   τὸ τυπτόμενον· ὥστε τὸ ψοφοῦν
[2, 11]   ἀὴρ πρὸς τὰ ἐν αὐτῷ  καὶ   τὸ ὕδωρ πρὸς τὰ ἐν
[2, 11]   γλῶττα, ὡς ἀὴρ  καὶ   τὸ ὕδωρ πρὸς τὴν ὄψιν
[2, 2]   καὶ εἶδος, ἀλλ' οὐχ ὕλη  καὶ   τὸ ὑποκείμενον. Τριχῶς γὰρ λεγομένης
[2, 11]   μαλακὸν δι' ἑτέρων αἰσθανόμεθα, ὥσπερ  καὶ   τὸ ψοφητικὸν καὶ τὸ ὁρατὸν
[2, 4]   οὗ ἕνεκα, τό τε οὗ  καὶ   τὸ ᾧ. Ἀλλὰ μὴν καὶ
[2, 11]   καὶ λειότης καὶ τραχύτης φωνῆς,  καὶ   τοιαῦθ' ἕτερα. Εἰσὶ δὲ καὶ
[2, 1]   Ἐπεὶ δ' ἐστὶ καὶ σῶμα  καὶ   τοιόνδε, ζωὴν γὰρ ἔχον, οὐκ
[2, 4]   λεκτέον· γὰρ θρεπτικὴ ψυχὴ  καὶ   τοῖς ἄλλοις ὑπάρχει, καὶ πρώτη
[2, 2]   εἶναι χωριστὸν λόγῳ μόνον  καὶ   τόπῳ, περὶ μὲν τινῶν τούτων
[2, 10]   ὄψις ἐστὶ τοῦ τε ὁρατοῦ  καὶ   τοῦ ἀοράτου (τὸ γὰρ σκότος
[2, 5]   τοῦ πάσχειν καὶ τοῦ κινεῖσθαι  καὶ   τοῦ ἐνεργεῖν λέγωμεν· καὶ γὰρ
[2, 4]   δὲ φυτόν, ἵνα τοῦ ἀεὶ  καὶ   τοῦ θείου μετέχωσιν δύνανται·
[2, 4]   οὖν κοινωνεῖν ἀδυνατεῖ τοῦ ἀεὶ  καὶ   τοῦ θείου τῇ συνεχείᾳ, διὰ
[2, 5]   τοῦ αὐτοῦ ὄντος τοῦ πάσχειν  καὶ   τοῦ κινεῖσθαι καὶ τοῦ ἐνεργεῖν
[2, 7]   γιγνομένου ποτὲ μεταξὺ τῆς γῆς  καὶ   τοῦ περιέχοντος, ἡμᾶς δὲ λανθάνοντος·
[2, 12]   τοῦ δακτυλίου ἄνευ τοῦ σιδήρου  καὶ   τοῦ χρυσοῦ δέχεται τὸ σημεῖον,
[2, 10]   δὲ γευστόν ἐστιν ἁπτόν τι·  καὶ   τοῦτ' αἴτιον τοῦ μὴ εἶναι
[2, 7]   ἐστι τοῦ κατ' ἐνέργειαν διαφανοῦς,  καὶ   τοῦτ' ἐστὶν αὐτοῦ φύσις·
[2, 4]   αὐτὸν τρόπον καὶ φύσις,  καὶ   τοῦτ' ἔστιν αὐτῆς τέλος. Τοιοῦτον
[2, 8]   ἄναιμα καὶ τῶν ἐναίμων ἰχθύες  (καὶ   τοῦτ' εὐλόγως, εἴπερ ἀέρος κίνησίς
[2, 1]   δύναμις, τὸ δ' εἶδος ἐντελέχεια,  καὶ   τοῦτο διχῶς, τὸ μὲν ὡς
[2, 7]   ἐν σκότει καὶ ἐν φωτί,  καὶ   τοῦτο ἐξ ἀνάγκης· τὸ γὰρ
[2, 10]   γὰρ σκότος ἀόρατον, κρίνει δὲ  καὶ   τοῦτο ὄψις) ἔτι τε
[2, 2]   ἔοικε ψυχῆς γένος ἕτερον εἶναι,  καὶ   τοῦτο μόνον ἐνδέχεσθαι χωρίζεσθαι, καθάπερ
[2, 2]   ψυχὴ τῶν εἰρημένων τούτων ἀρχὴ  καὶ   τούτοις ὥρισται, θρεπτικῷ, αἰσθητικῷ, διανοητικῷ,
[2, 11]   λείπεται δὴ μικτὸν ἐκ τῆς  καὶ   τούτων εἶναι, οἷον βούλεται εἶναι
[2, 1]   μάλιστ' εἶναι δοκοῦσι τὰ σώματα,  καὶ   τούτων τὰ φυσικά· ταῦτα γὰρ
[2, 11]   μέγεθος καὶ μικρότης, καὶ λειότης  καὶ   τραχύτης φωνῆς, καὶ τοιαῦθ' ἕτερα.
[2, 4]   καὶ τὸ αἴτιον τοῦ αὐξάνεσθαι  καὶ   τρέφεσθαι. Δοκεῖ δέ τισιν
[2, 1]   ἣν ἤδη λέγεται τόδε τι,  καὶ   τρίτον τὸ ἐκ τούτων. Ἔστι
[2, 4]   ἅπασιν. Ἧς ἐστὶν ἔργα γεννῆσαι  καὶ   τροφῇ χρῆσθαι· φυσικώτατον γὰρ τῶν
[2, 8]   πᾶν, ὥσπερ εἴρηται, ψοφεῖ τυπτόμενον  καὶ   τύπτον, οἷον ἐὰν πατάξῃ βελόνη
[2, 4]   πᾶσι τὸ ἄνω καὶ κάτω  καὶ   τῷ παντί, ἀλλ' ὡς
[2, 8]   ἑρμηνεία ἕνεκα τοῦ εὖ, οὕτω  καὶ   τῷ πνεύματι πρός τε τὴν
[2, 5]   Ἔχει δ' ἀπορίαν διὰ τί  καὶ   τῶν αἰσθήσεων αὐτῶν οὐ γίνεται
[2, 2]   αἰσθάνεσθαι τοῦ δοξάζειν, ὁμοίως δὲ  καὶ   τῶν ἄλλων ἕκαστον τῶν εἰρημένων.
[2, 11]   ψυχρόν, ξηρὸν ὑγρόν, σκληρὸν μαλακόν,  καὶ   τῶν ἄλλων ὅσα τοιαῦτα. Ἔχει
[2, 5]   αἴσθησιν, ἐνόντος πυρὸς καὶ γῆς  καὶ   τῶν ἄλλων στοιχείων, ὧν ἐστιν
[2, 11]   ἁπτῶν, οἷον πέπονθεν ἀήρ,  καὶ   τῶν ἁπτῶν αἱ ὑπερβολαί, ὥσπερ
[2, 8]   φωνήν, οἷον τά τε ἄναιμα  καὶ   τῶν ἐναίμων ἰχθύες (καὶ τοῦτ'
[2, 5]   τὰ αἰσθητὰ τῶν καθ' ἕκαστα  καὶ   τῶν ἔξωθεν ἀλλὰ περὶ μὲν
[2, 7]   ὀσμῆς. Ἀλλ' μὲν ἄνθρωπος,  καὶ   τῶν πεζῶν ὅσα ἀναπνεῖ, ἀδυνατεῖ
[2, 9]   ἀναπνεόντων ἀποκαλύπτεται, διευρυνομένων τῶν φλεβίων  καὶ   τῶν πόρων. Καὶ διὰ τοῦτο
[2, 9]   ἄνθρωπος, οἷον ἀσφάλτου καὶ θείου  καὶ   τῶν τοιούτων. Ὀσφραίνεσθαι μὲν οὖν
[2, 9]   μέλιτος, δὲ δριμεῖα θύμου  καὶ   τῶν τοιούτων· τὸν αὐτὸν δὲ
[2, 11]   διαφέρει τὸ ἁπτὸν τῶν ὁρατῶν  καὶ   τῶν ψοφητικῶν, ὅτι ἐκείνων μὲν
[2, 2]   δ' μὲν ἐπιστήμη τε  καὶ   ὑγίεια μορφὴ καὶ εἶδός τι
[2, 3]   τῆς τροφῆς αἴσθησις· ξηροῖς γὰρ  καὶ   ὑγροῖς καὶ θερμοῖς καὶ ψυχροῖς
[2, 7]   γάρ τι πάθος ἐπ' ἀέρος  καὶ   ὕδατος ἔστιν, ὥσπερ τὸ διαφανὲς
[2, 7]   χρῶμα. Τοιοῦτον δέ ἐστιν ἀὴρ  καὶ   ὕδωρ καὶ πολλὰ τῶν στερεῶν·
[2, 1]   σῶμα, μᾶλλον δ' ὡς ὑποκείμενον  καὶ   ὕλη. Ἀναγκαῖον ἄρα τὴν ψυχὴν
[2, 1]   γὰρ τῷ ὑπάρχειν τὴν ψυχὴν  καὶ   ὕπνος καὶ ἐγρήγορσίς ἐστιν, ἀνάλογον
[2, 1]   Τύπῳ μὲν οὖν ταύτῃ διωρίσθω  καὶ   ὑπογεγράφθω περὶ ψυχῆς. ~(Ἐπεὶ δ'
[2, 2]   κατὰ τόπον, εἰ δ' αἴσθησιν,  καὶ   φαντασίαν καὶ ὄρεξιν· ὅπου μὲν
[2, 9]   ὀσμήν, τὸ δὲ μικρὰν ἔχον  καὶ   φαύλην. Ὁμοίως δὲ καὶ τὸ
[2, 10]   ἀμφοτέρου· ἀλλὰ τοῦ μὲν φαύλη  καὶ   φθαρτική {τῆς γεύσεως} τοῦ δὲ
[2, 9]   εὐώδους ὄσφρησίς ἐστιν. Ἔτι δὲ  καὶ   φθειρόμενα φαίνεται ὑπὸ τῶν ἰσχυρῶν
[2, 4]   δὲ καὶ περὶ αὐξήσεώς τε  καὶ   φθίσεως ἔχει· οὐδὲν γὰρ φθίνει
[2, 2]   τοιαύτην, δι' ἧς αὔξησίν τε  καὶ   φθίσιν λαμβάνουσι κατὰ τοὺς ἐναντίους
[2, 1]   αὑτοῦ τροφήν τε καὶ αὔξησιν  καὶ   φθίσιν. Ὥστε πᾶν σῶμα φυσικὸν
[2, 2]   ἔτι κίνησις κατὰ τροφὴν  καὶ   φθίσις τε καὶ αὔξησις. Διὸ
[2, 9]   τῶν ἄλλων διαφερόντως ἀκριβοῖ· διὸ  καὶ   φρονιμώτατόν ἐστι τῶν ζῴων. Σημεῖον
[2, 5]   δυνάμει ὄντος {κατὰ} τὸ νοοῦν  καὶ   φρονοῦν οὐ διδασκαλίαν ἀλλ' ἑτέραν
[2, 11]   ἑνί τινι αἰσθάνεσθαι καὶ ψόφου  καὶ   χρώματος καὶ ὀσμῆς, καὶ μία
[2, 9]   μὲν ἔχουσι τὴν ἀνάλογον ὀσμὴν  καὶ   χυμόν, λέγω δὲ οἷον γλυκεῖαν
[2, 11]   αἰσθάνεται κατὰ τὸ αὐτὸ μόριον  καὶ   χυμοῦ. Εἰ μὲν οὖν καὶ
[2, 2]   φυτῶν ἔνια διαιρούμενα φαίνεται ζῶντα  καὶ   χωριζόμενα ἀπ' ἀλλήλων, ὡς οὔσης
[2, 12]   πᾶν σῶμα παθητικὸν ὑπ' ὀσμῆς  καὶ   ψόφου, καὶ τὰ πάσχοντα ἀόριστα,
[2, 11]   γὰρ ἂν ἑνί τινι αἰσθάνεσθαι  καὶ   ψόφου καὶ χρώματος καὶ ὀσμῆς,
[2, 7]   αἴσθησιν, ἀλλ' ὑπὸ μὲν ὀσμῆς  καὶ   ψόφου τὸ μεταξὺ κινεῖται, ὑπὸ
[2, 3]   γὰρ καὶ ὑγροῖς καὶ θερμοῖς  καὶ   ψυχροῖς τρέφεται τὰ ζῶντα πάντα,
[2, 11]   ὄν. Διὸ τοῦ ὁμοίως θερμοῦ  καὶ   ψυχροῦ, σκληροῦ καὶ μαλακοῦ,
[2, 3]   θερμοῦ, δὲ δίψα ὑγροῦ  καὶ   ψυχροῦ· δὲ χυμὸς οἷον
[2, 4]   δὲ τρέφει διττόν, ὥσπερ  καὶ   κυβερνᾷ καὶ χεὶρ
[2, 4]   δ' ἔστι τρία, τὸ τρεφόμενον  καὶ   τρέφεται καὶ τὸ τρέφον,
[2, 4]   ἔστι τρία, Α τὸ τρεφόμενον  καὶ   τρέφεται καὶ τὸ τρέφον,
[2, 2]   τούτων φαμὲν ἐπίστασθαι) ὁμοίως δὲ  καὶ   {ᾧ} ὑγιαίνομεν τὸ μὲν ὑγιείᾳ
[2, 4]   κίνησις καὶ οὗ ἕνεκα  καὶ   ὡς οὐσία τῶν ἐμψύχων
[2, 8]   γὰρ καὶ τῇ γλώττῃ ψοφεῖν  καὶ   ὡς οἱ βήττοντες- ἀλλὰ δεῖ
[2, 9]   τὰ μὲν γὰρ ἔχει φράγμα  καὶ   ὥσπερ ἔλυτρον τὰ βλέφαρα,




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 2/12/2009