Livre, Chap. |
[6, 485] |
τὸ
ψεῦδος
ἀλλὰ
μισεῖν,
τὴν
|
δ’ |
ἀλήθειαν
στέργειν.
Εἰκός
γ’
ἔφη. |
[6, 484] |
τὸ
μετὰ
τοῦτο
ἡμῖν;
Τί
|
δ’ |
ἄλλο,
ἦν
δ’
ἐγώ,
ἢ |
[6, 486] |
εἰς
ἀμετρίαν.
Τί
μήν;
Αλήθειαν
|
δ’ |
ἀμετρίᾳ
ἡγῇ
συγγενῆ
εἶναι
ἢ |
[6, 496] |
ἐπ’
αὐτὴν
ἂν
ἔλθοι.
εἴη
|
δ’ |
ἂν
καὶ
ὁ
τοῦ
ἡμετέρου |
[6, 488] |
σφίσι
τὸ
πηδάλιον
ἐπιτρέψῃ,
ἐνίοτε
|
δ’ |
ἂν
μὴ
πείθωσιν
ἀλλὰ
ἄλλοι |
[6, 511] |
μὲν
τὸ
εἶδος
ἔλεγον,
ὑποθέσεσι
|
δ’ |
ἀναγκαζομένην
ψυχὴν
χρῆσθαι
περὶ
τὴν |
[6, 510] |
(ὡς
παντὶ
φανερῶν,
ἐκ
τούτων
|
δ’ |
ἀρχόμενοι
τὰ
λοιπὰ
ἤδη
διεξιόντες |
[6, 510] |
πορευομένη
ἀλλ’
ἐπὶ
τελευτήν,
τὸ
|
δ’ |
αὖ
ἕτερον—
τὸ
ἐπ’
ἀρχὴν |
[6, 507] |
φαμεν,
νοεῖσθαι
δ’
οὔ,
τὰς
|
δ’ |
αὖ
ἰδέας
νοεῖσθαι
μέν,
ὁρᾶσθαι |
[6, 509] |
γένους
τε
καὶ
τόπου,
τὸ
|
δ’ |
αὖ
ὁρατοῦ,
ἵνα
μὴ
οὐρανοῦ |
[6, 492] |
καὶ
ἐκβοῶντες
καὶ
κροτοῦντες,
πρὸς
|
δ’ |
(αὐτοῖς
αἵ
τε
πέτραι
καὶ |
[6, 506] |
μὲν
ἔχειν
εἰπεῖν
δόγματα,
τὸ
|
δ’ |
αὑτοῦ
μή,
τοσοῦτον
(χρόνον
περὶ |
[6, 490] |
καλόν
τε
κἀγαθὸν
(ἐσόμενον.
ἡγεῖτο
|
δ’ |
αὐτῷ,
εἰ
νῷ
ἔχεις,
πρῶτον |
[6, 509] |
δαιμονίας
ὑπερβολῆς.
Σὺ
γάρ,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
αἴτιος,
ἀναγκάζων
τὰ
ἐμοὶ |
[6, 497] |
Οὐ
τὸ
μὴ
βούλεσθαι,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ἀλλ’
εἴπερ,
τὸ
μὴ |
[6, 509] |
ἡδονὴν
αὐτὸ
λέγεις.
Εὐφήμει,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ·
ἀλλ’
ὧδε
μᾶλλον
τὴν |
[6, 504] |
τί
ἐστιν;
Οὐ
πάνυ,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ἀλλὰ
καὶ
σὺ
ἐρώτα. |
[6, 492] |
δ’
ὅς.
Οὐ
γάρ,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ἀλλὰ
καὶ
τὸ
ἐπιχειρεῖν |
[6, 506] |
τι
παρὰ
ταῦτα;
Οὗτος,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ἀνήρ,
καλῶς
ἦσθα
καὶ |
[6, 511] |
τὴν
διάνοιαν
οὖσαν.
Ικανώτατα,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ἀπεδέξω.
καί
μοι
ἐπὶ |
[6, 484] |
Ορθῶς,
ἔφη.
Τόδε
δέ,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ἆρα
δῆλον,
εἴτε
τυφλὸν |
[6, 497] |
ἄλλη.
Τὰ
μὲν
ἄλλα,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
αὕτη·
τοῦτο
δὲ
αὐτὸ |
[6, 494] |
ὅς.
Εὰν
δ’
οὖν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
διὰ
τὸ
εὖ
πεφυκέναι |
[6, 495] |
ἔφη.
Δοκεῖς
οὖν
τι,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
διαφέρειν
αὐτοὺς
ἰδεῖν
ἀργύριον |
[6, 510] |
ἐθέλοις
ἂν
αὐτὸ
φάναι,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
διῃρῆσθαι
ἀληθείᾳ
τε
καὶ |
[6, 506] |
ταῦτα
πραγματευόμενον.
Τί
δέ;
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ·
δοκεῖ
σοι
δίκαιον
εἶναι |
[6, 484] |
μετρίως
λέγοιμεν;
Οπότεροι
ἄν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
δυνατοὶ
φαίνωνται
φυλάξαι
νόμους |
[6, 505] |
γελοίως.
(Πῶς
γὰρ
οὐχί,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
εἰ
ὀνειδίζοντές
γε
ὅτι |
[6, 502] |
Καὶ
πῶς;
Αλλὰ
μήν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
εἷς
ἱκανὸς
γενόμενος,
πόλιν |
[6, 498] |
Θρασυμάχου
ἀρξαμένους.
Μὴ
διάβαλλε,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ἐμὲ
καὶ
Θρασύμαχον
ἄρτι |
[6, 507] |
Τί
μήν;
Αρ’
οὖν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ἐννενόηκας
τὸν
τῶν
αἰσθήσεων |
[6, 487] |
ὁμολογοῦμεν
αὐταῖς
εἶναι;
Ερωτᾷς,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ἐρώτημα
δεόμενον
ἀποκρίσεως
δι’ |
[6, 484] |
ἡμῖν;
Τί
δ’
ἄλλο,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ἢ
τὸ
ἑξῆς;
ἐπειδὴ |
[6, 507] |
Τῇ
ὄψει,
ἔφη.
Οὐκοῦν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
καὶ
ἀκοῇ
τὰ
ἀκουόμενα, |
[6, 504] |
ὧν
διήλθομεν;
Καὶ
μεῖζον,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
καὶ
αὐτῶν
τούτων
οὐχ |
[6, 485] |
φθορᾶς.
Ωμολογήσθω.
Καὶ
μήν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
καὶ
ὅτι
πάσης
αὐτῆς, |
[6, 507] |
δ’
ὅς.
Πολλὰ
καλά,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
καὶ
πολλὰ
ἀγαθὰ
καὶ |
[6, 509] |
ἔφη,
παραλίπῃς.
Οἶμαι
μέν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
καὶ
πολύ·
ὅμως
δέ, |
[6, 499] |
ἔφη.
Τούτων
τοι
χάριν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
καὶ
ταῦτα
προορώμενοι
(ἡμεῖς |
[6, 495] |
λεγόμενα
ταῦτα.
Εἰκότως
γε,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
λεγόμενα.
καθορῶντες
γὰρ
ἄλλοι |
[6, 504] |
ἄλλοις.
(Αλλ’
ὦ
φίλε,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
μέτρον
τῶν
τοιούτων
ἀπολεῖπον |
[6, 502] |
ἔφη,
ἧττον.
~Βούλει
οὖν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
μὴ
ἧττον
φῶμεν
αὐτοὺς |
[6, 499] |
Ισως,
ἔφη.
Ω
μακάριε,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
μὴ
πάνυ
οὕτω
τῶν |
[6, 498] |
ἅπτεσθαι.
Πῶς;
~Νῦν
μέν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
οἱ
καὶ
ἁπτόμενοι
μειράκια |
[6, 489] |
ὁ
Αδείμαντος.
Οὐ
δή,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
οἶμαι
δεῖσθαί
σε
ἐξεταζομένην |
[6, 508] |
ἔτι
δίελθέ
μοι.
Οφθαλμοί,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
οἶσθ’
ὅτι,
ὅταν
μηκέτι |
[6, 491] |
λέγεις
πυθοίμην.
Λαβοῦ
τοίνυν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὅλου
αὐτοῦ
ὀρθῶς,
καί |
[6, 495] |
Οὐ
πάνυ.
Ορᾷς
οὖν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὅτι
οὐ
κακῶς
ἐλέγομεν |
[6, 499] |
δοκεῖ.
Τοῖς
δὲ
πολλοῖς,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὅτι
οὐκ
αὖ
δοκεῖ, |
[6, 504] |
μέγιστα;
Μνημονεύεις
μέν
που,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὅτι
τριττὰ
εἴδη
ψυχῆς |
[6, 507] |
ἔφη.
Οἶμαι
δέ
γε,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
οὐδ’
ἄλλαις
πολλαῖς,
ἵνα |
[6, 492] |
Σώκρατες,
ἀνάγκη.
Καὶ
μήν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
οὔπω
τὴν
μεγίστην
ἀνάγκην |
[6, 501] |
γραφὴ
γένοιτο.
Αρ’
οὖν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
πείθομέν
πῃ
ἐκείνους,
οὓς |
[6, 494] |
ἔφη.
Φιλόσοφον
μὲν
ἄρα,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
πλῆθος
ἀδύνατον
εἶναι.
Αδύνατον. |
[6, 493] |
δοκεῖ.
Ετι
τοίνυν
σοι,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
πρὸς
τούτοις
καὶ
τόδε |
[6, 491] |
ἔφη,
ἀκοῦσαι.
(Ετι
τοίνυν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
πρὸς
τούτοις
τὰ
λεγόμενα |
[6, 510] |
ἱκανῶς
ἔμαθον.
(Αλλ’
αὖθις,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ·
ῥᾷον
γὰρ
τούτων
προειρημένων |
[6, 491] |
οὖν,
ἔφη,
κελεύεις;
(Παντός,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
σπέρματος
πέρι
ἢ
φυτοῦ, |
[6, 487] |
γε
τοιοῦτον
μέμψαιτο.
Αλλ’
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
τελειωθεῖσι
τοῖς
τοιούτοις
παιδείᾳ |
[6, 490] |
ἔφη,
ταῦτα.
Ταύτης
δή,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
τῆς
φύσεως
δεῖ
θεάσασθαι |
[6, 502] |
ἔφη.
Αρχοντος
γάρ
που,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
τιθέντος
τοὺς
νόμους
καὶ |
[6, 502] |
Λεκτέον
μέντοι,
ἔφη.
Οὐδέν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
τὸ
σοφόν
μοι
ἐγένετο |
[6, 494] |
γίγνεσθαι.
Τί
οὖν
οἴει,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
τὸν
τοιοῦτον
ἐν
τοῖς |
[6, 504] |
ῥᾳθυμίαν.
Τούτου
δέ
γε,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
τοῦ
παθήματος
ἥκιστα
προσδεῖ |
[6, 502] |
ἔφη.
Οὗτοι
μὲν
τοίνυν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
τοῦτο
πεπεισμένοι
ἔστων·
τοῦδε |
[6, 508] |
δ’
ὅς.
Τοῦτον
τοίνυν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
φάναι
με
λέγειν
τὸν |
[6, 507] |
Ο
δὴ
σὺ
καλεῖς,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
φῶς.
Αληθῆ,
ἔφη,
λέγεις. |
[6, 491] |
τῆς
φαύλης.
Εχει.
(Οὐκοῦν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὦ
Αδείμαντε,
καὶ
τὰς |
[6, 484] |
(Οἱ
μὲν
δὴ
φιλόσοφοι,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὦ
Γλαύκων,
καὶ
οἱ |
[6, 506] |
διέλθῃς.
Καὶ
γὰρ
ἐμοί,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὦ
ἑταῖρε,
καὶ
μάλα |
[6, 509] |
γάρ,
ἔφη.
(Νόησον
τοίνυν,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὥσπερ
λέγομεν,
δύο
αὐτὼ |
[6, 501] |
τρόπον
τῆς
διαγραφῆς;
Λαβόντες,
ἦν
|
δ’ |
ἐγώ,
ὥσπερ
πίνακα
πόλιν
τε |
[6, 486] |
ἀνύτων;
Οὐκ
ἂν
γένοιτο.
Τί
|
δ’ |
εἰ
μηδὲν
ὧν
μάθοι
σῴζειν |
[6, 503] |
ἐξ
ἀρχῆς
μετελθεῖν
δεῖ.
~ἐλέγομεν
|
(δ’ |
εἰ
μνημονεύεις,
δεῖν
αὐτοὺς
φιλοπόλιδάς |
[6, 487] |
τι
μᾶλλον
ταύτῃ
ἔχειν.
λέγω
|
δ’ |
εἰς
τὸ
παρὸν
ἀποβλέψας.
νῦν |
[6, 494] |
μείνασαν
πρὸς
τέλος
ἐλθεῖν;
ἐννόει
|
δ’ |
(ἐκ
τῶν
ἔμπροσθεν.
ὡμολόγηται
γὰρ |
[6, 500] |
τὸ
δυνατὸν
ἀνθρώπῳ
γίγνεται·
διαβολὴ
|
δ’ |
ἐν
πᾶσι
πολλή.
Παντάπασι
μὲν |
[6, 504] |
γὰρ
οὐδὲν
οὐδενὸς
μέτρον.
δοκεῖ
|
δ’ |
ἐνίοτέ
τισιν
ἱκανῶς
ἤδη
ἔχειν |
[6, 487] |
ἵνα
μὴ
παμπονήρους
εἴπωμεν,
τοὺς
|
δ’ |
ἐπιεικεστάτους
δοκοῦντας
ὅμως
τοῦτό
γε |
[6, 508] |
ἀγαθοῦ
ἰδέαν
φάθι
εἶναι·
αἰτίαν
|
δ’ |
ἐπιστήμης
οὖσαν
καὶ
ἀληθείας,
ὡς |
[6, 494] |
οὐ
πᾶν
μὲν
ἔργον,
πᾶν
|
δ’ |
ἔπος
λέγοντάς
τε
καὶ
πράττοντας |
[6, 509] |
ἡλιοειδῆ
μὲν
νομίζειν
ὀρθόν,
ἥλιον
|
δ’ |
ἡγεῖσθαι
οὐκ
ὀρθῶς
ἔχει,
οὕτω |
[6, 496] |
αὐτὸν
τῶν
πολιτικῶν
κατέχει.
τὸ
|
δ’ |
ἡμέτερον
οὐκ
ἄξιον
λέγειν,
τὸ |
[6, 500] |
δημοτικῆς
ἀρετῆς;
Ηκιστά
γε,
ἦ
|
δ’ |
ὅς.
Αλλ’
ἐὰν
δὴ
αἴσθωνται |
[6, 487] |
λέγοντας
ψεύδεσθαι;
Οὐκ
οἶδα,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
ἀλλὰ
τὸ
σοὶ
δοκοῦν |
[6, 495] |
εἰς
ἀγῶνας
καθιστάντας;
~(Πολλή,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
ἀνάγκη.
Εστιν
οὖν
ὅπως |
[6, 494] |
κακῶν;
Πολλοῦ
γε
δεῖ,
ἦ
|
δ’ |
ὅς.
Εὰν
δ’
οὖν,
ἦν |
[6, 500] |
χρώμενοι
ζωγράφοι;
Οὐ
χαλεπανοῦσιν,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
ἐάνπερ
αἴσθωνται.
~ἀλλὰ
δὴ |
[6, 501] |
πραΰνονται;
Καὶ
πολύ
γε,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
εἰ
σωφρονοῦσιν.
(Πῇ
γὰρ |
[6, 497] |
τι
σύ.
Αλλ’
οὐδέν,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
ἔτι
λέγω
περὶ
τούτου· |
[6, 485] |
ἂν
εὕροις;
Καὶ
πῶς;
ἦ
|
δ’ |
ὅς.
Η
οὖν
δυνατὸν
εἶναι |
[6, 502] |
ἀδύνατον;
(Οὐκ
οἶμαι
ἔγωγε,
ἦ
|
δ’ |
ὅς.
Καὶ
μὴν
ὅτι
γε |
[6, 492] |
καὶ
γυναῖκας;
Πότε
δή;
ἦ
|
δ’ |
ὅς.
Οταν,
εἶπον,
συγκαθεζόμενοι
ἁθρόοι |
[6, 492] |
κρατήσειν;
(Οἶμαι
μὲν
οὐδένα,
ἦ
|
δ’ |
ὅς.
Οὐ
γάρ,
ἦν
δ’ |
[6, 484] |
Οὐ
μὰ
τὸν
Δία,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
οὐ
πολύ
τι
διαφέρει. |
[6, 497] |
εὐμενὴς
ἀπαλλάξεται.
~(Αλλά
τοι,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
οὐ
τὰ
ἐλάχιστα
ἂν |
[6, 493] |
καταγέλαστον;
(Οἶμαι
δέ
γε,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
οὐδ’
ἀκούσομαι.
Ταῦτα
τοίνυν |
[6, 486] |
τὸν
ἀνθρώπινον
βίον;
Αδύνατον,
ἦ
|
δ’ |
ὅς.
(Οὐκοῦν
καὶ
θάνατον
οὐ |
[6, 503] |
τιμῆς
μήτε
ἀρχῆς.
Ορθῶς,
ἦ
|
δ’ |
ὅς.
Οὐκοῦν
σπάνιον
αὐτὸ
οἴει |
[6, 495] |
οὔτε
πόλιν
δρᾷ.
Αληθέστατα,
ἦ
|
δ’ |
ὅς.
Οὗτοι
μὲν
δὴ
οὕτως |
[6, 491] |
ποτὲ
ἔσεσθαι;
Οὔκ,
ἀλλά,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
οὕτως.
~(Ην
τοίνυν
ἔθεμεν |
[6, 507] |
πολλάκις
εἰρημένα.
(Τὰ
ποῖα;
ἦ
|
δ’ |
ὅς.
Πολλὰ
καλά,
ἦν
δ’ |
[6, 507] |
ἔχεις
εἰπεῖν;
Οὐκ
ἔγωγε,
ἦ
|
δ’ |
ὅς.
Τὴν
δὲ
τῆς
ὄψεως |
[6, 504] |
τε
καὶ
νόμων.
Εἰκός,
ἦ
|
δ’ |
ὅς.
Τὴν
μακροτέραν
τοίνυν,
ὦ |
[6, 508] |
ὑπ’
αὐτῆς
ταύτης;
Οὕτως,
ἦ
|
δ’ |
ὅς.
Τοῦτον
τοίνυν,
ἦν
δ’ |
[6, 492] |
καὶ
ἔσεσθαι
τοιοῦτον;
(Πολλή,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
ὦ
Σώκρατες,
ἀνάγκη.
Καὶ |
[6, 506] |
καλά;
Μὴ
πρὸς
Διός,
ἦ
|
δ’ |
ὅς,
ὦ
Σώκρατες,
ὁ
Γλαύκων, |
[6, 494] |
φυῇ
προσφερὴς
τῇ
ψυχῇ;
Τί
|
δ’ |
οὐ
μέλλει;
ἔφη.
Βουλήσονται
δὴ |
[6, 503] |
σπάνιον
αὐτὸ
οἴει
ἔσεσθαι;
Πῶς
|
δ’ |
οὔ;
(Βασανιστέον
δὴ
ἔν
τε |
[6, 486] |
καὶ
τὴν
τοιαύτην
πρᾶξιν;
Πῶς
|
δ’ |
οὔ;
(Επιλήσμονα
ἄρα
ψυχὴν
ἐν |
[6, 491] |
ἢ
τῷ
μὴ
ἀγαθῷ.
Πῶς
|
δ’ |
οὔ;
Εχει
δὴ
οἶμαι
λόγον |
[6, 505] |
τοῖς
δὲ
κομψοτέροις
φρόνησις.
Πῶς
|
δ’ |
οὔ;
Καὶ
ὅτι
γε,
ὦ |
[6, 507] |
αὖ
ἰδέας
νοεῖσθαι
μέν,
ὁρᾶσθαι
|
δ’ |
οὔ.
Παντάπασι
μὲν
οὖν.
(Τῷ |
[6, 507] |
μὲν
δὴ
ὁρᾶσθαί
φαμεν,
νοεῖσθαι
|
δ’ |
οὔ,
τὰς
δ’
αὖ
ἰδέας |
[6, 486] |
τὸ
αὐτοφυὲς
εὐάγωγον
παρέξει.
Πῶς
|
δ’ |
οὔ;
(Τί
οὖν;
μή
πῃ |
[6, 494] |
οἰκεῖοι
καὶ
οἱ
πολῖται.
Πῶς
|
δ’ |
οὔ;
(Υποκείσονται
ἄρα
δεόμενοι
καὶ |
[6, 490] |
καὶ
οὕτω
λήγοι
ὠδῖνος,
πρὶν
|
δ’ |
οὔ;
Ως
οἷόν
τ’
ἔφη, |
[6, 494] |
δεῖ,
ἦ
δ’
ὅς.
Εὰν
|
δ’ |
οὖν,
ἦν
δ’
ἐγώ,
διὰ |
[6, 488] |
εἰς
λόγον
~οὕτω
(δυσαπόδεικτον;
ἄκουε
|
δ’ |
οὖν
τῆς
εἰκόνος,
ἵν’
ἔτι |
[6, 509] |
μὲν
καὶ
ἀλήθειαν
παρέχει,
αὐτὸ
|
δ’ |
ὑπὲρ
ταῦτα
κάλλει
ἐστίν·
οὐ |
[6, 508] |
ὄψις
μὲν
οὐκ
ἔστιν,
αἴτιος
|
δ’ |
ὢν
αὐτῆς
ὁρᾶται
ὑπ’
αὐτῆς |