Livre, Chap. |
[6, 500] |
ἦ
δ’
ὅς.
Αλλ’
ἐὰν
|
δὴ |
αἴσθωνται
οἱ
πολλοὶ
ὅτι
ἀληθῆ |
[6, 490] |
τοὐναντίον
μισεῖν;
(Μισεῖν,
ἔφη.
Ηγουμένης
|
δὴ |
ἀληθείας
οὐκ
ἄν
ποτε
οἶμαι |
[6, 510] |
(Εγωγ’
ἔφη,
καὶ
μάλα.
Σκόπει
|
δὴ |
αὖ
καὶ
τὴν
τοῦ
νοητοῦ |
[6, 505] |
εἶναι
κακάς;
Σφόδρα
γε.
Συμβαίνει
|
δὴ |
αὐτοῖς
οἶμαι
ὁμολογεῖν
ἀγαθὰ
εἶναι |
[6, 484] |
ἴσχουσιν
πλανώμενοι
οὐ
φιλόσοφοι,
ποτέρους
|
δὴ |
δεῖ
πόλεως
ἡγεμόνας
εἶναι;
Πῶς |
[6, 505] |
ἀτιμάζει;
Καὶ
μάλα,
ἔφη.
Ο
|
δὴ |
διώκει
μὲν
ἅπασα
ψυχὴ
καὶ |
[6, 493] |
γραφικῇ
εἴτ’
ἐν
μουσικῇ
εἴτε
|
δὴ |
ἐν
πολιτικῇ;
ὅτι
μὲν
γὰρ |
[6, 503] |
ἔσεσθαι;
Πῶς
δ’
οὔ;
(Βασανιστέον
|
δὴ |
ἔν
τε
οἷς
τότε
ἐλέγομεν |
[6, 490] |
οἱ
πολλοὶ
κακοί,
καὶ
τούτου
|
δὴ |
ἕνεκα
πάλιν
ἀνειλήφαμεν
τὴν
τῶν |
[6, 501] |
ὅς,
εἰ
σωφρονοῦσιν.
(Πῇ
γὰρ
|
δὴ |
ἕξουσιν
ἀμφισβητῆσαι;
πότερον
μὴ
τοῦ |
[6, 504] |
ὑμεῖς
ἐξαρκεῖν
ἔφατε,
καὶ
οὕτω
|
δὴ |
ἐρρήθη
τὰ
τότε
τῆς
μὲν |
[6, 493] |
ἐκ
τίνων
γίγνεται,
καὶ
φωνὰς
|
δὴ |
ἐφ’
οἷς
ἑκάστας
εἴωθεν
φθέγγεσθαι, |
[6, 495] |
τὸ
ἀξίωμα
μεγαλοπρεπέστερον
λείπεται,
οὗ
|
δὴ |
ἐφιέμενοι
πολλοὶ
ἀτελεῖς
μὲν
τὰς |
[6, 494] |
(ἐκ
τῶν
ἔμπροσθεν.
ὡμολόγηται
γὰρ
|
δὴ |
ἡμῖν
εὐμάθεια
καὶ
μνήμη
καὶ |
[6, 486] |
ὁ
τοιοῦτος;
Ηκιστά
γε.
Δειλῇ
|
δὴ |
καὶ
ἀνελευθέρῳ
φύσει
φιλοσοφίας
ἀληθινῆς, |
[6, 505] |
μέγιστον
μάθημα,
πολλάκις
ἀκήκοας,
ᾗ
|
δὴ |
καὶ
δίκαια
καὶ
τἆλλα
προσχρησάμενα |
[6, 500] |
μιμεῖσθαι
ἐκεῖνο;
Αδύνατον,
ἔφη.
Θείῳ
|
δὴ |
καὶ
κοσμίῳ
ὅ
γε
φιλόσοφος |
[6, 489] |
δεῖξαι;
Πάνυ
μὲν
οὖν.
Ακούωμεν
|
δὴ |
καὶ
λέγωμεν
ἐκεῖθεν
ἀναμνησθέντες,
ὅθεν |
[6, 501] |
ἀνδρείκελον,
ἀπ’
ἐκείνου
τεκμαιρόμενοι,
ὃ
|
δὴ |
καὶ
Ομηρος
ἐκάλεσεν
ἐν
τοῖς |
[6, 490] |
σμικρὸν
δέ
τι
ἐκφεύγει,
οὓς
|
δὴ |
καὶ
οὐ
πονηρούς,
ἀχρήστους
δὲ |
[6, 484] |
ὡς
οἷόν
τε
ἀκριβέστατα,
οὕτω
|
δὴ |
καὶ
τὰ
ἐνθάδε
νόμιμα
καλῶν |
[6, 507] |
λόγῳ.
Φαμὲν
γάρ.
Καὶ
αὐτὸ
|
δὴ |
καλὸν
καὶ
αὐτὸ
ἀγαθόν,
καὶ |
[6, 508] |
οὔτ’
ἐν
ᾧ
ἐγγίγνεται,
ὃ
|
(δὴ |
καλοῦμεν
ὄμμα.
Οὐ
γὰρ
οὖν. |
[6, 507] |
τε
χρώματα
ἔσται
ἀόρατα.
Τίνος
|
δὴ |
λέγεις,
ἔφη,
τούτου;
Ο
δὴ |
[6, 504] |
ἔφη,
οὕτω
σκοπεῖν.
ἀλλὰ
ποῖα
|
δὴ |
λέγεις
μαθήματα
μέγιστα;
Μνημονεύεις
μέν |
[6, 485] |
μεγίστῳ
ἂν
προέχοιεν.
~(Οὐκοῦν
τοῦτο
|
δὴ |
λέγωμεν,
τίνα
τρόπον
οἷοί
τ’ |
[6, 497] |
φιλοσοφίαν
οὐ
διολεῖται.
τὰ
γὰρ
|
δὴ |
μεγάλα
πάντα
ἐπισφαλῆ,
καὶ
τὸ |
[6, 502] |
μόγις
τέλος
ἔσχεν,
τὰ
ἐπίλοιπα
|
δὴ |
μετὰ
τοῦτο
λεκτέον,
τίνα
τρόπον |
[6, 503] |
φόβοις
καὶ
ἡδοναῖς,
καὶ
ἔτι
|
δὴ |
ὃ
τότε
παρεῖμεν
νῦν
λέγομεν, |
[6, 494] |
δ’
οὐ
μέλλει;
ἔφη.
Βουλήσονται
|
δὴ |
οἶμαι
αὐτῷ
χρῆσθαι,
ἐπειδὰν
πρεσβύτερος |
[6, 491] |
ἀγαθῷ.
Πῶς
δ’
οὔ;
Εχει
|
δὴ |
οἶμαι
λόγον
τὴν
ἀρίστην
φύσιν |
[6, 507] |
Εστι
ταῦτα.
Καὶ
τὰ
μὲν
|
δὴ |
ὁρᾶσθαί
φαμεν,
νοεῖσθαι
δ’
οὔ, |
[6, 490] |
Καὶ
μάλα,
ἔφη.
Αρ’
οὖν
|
δὴ |
οὐ
μετρίως
ἀπολογησόμεθα
ὅτι
πρὸς |
[6, 497] |
φύσεων
καὶ
τῶν
ἐπιτηδευμάτων.
δῆλος
|
δὴ |
οὖν
εἶ
ὅτι
μετὰ
τοῦτο |
[6, 507] |
τοὺς
τόκους
μόνον.
τοῦτον
δὲ
|
δὴ |
οὖν
τὸν
τόκον
τε
καὶ |
[6, 493] |
Εκαστος
τῶν
μισθαρνούντων
ἰδιωτῶν,
οὓς
|
δὴ |
οὗτοι
σοφιστὰς
καλοῦσι
καὶ
ἀντιτέχνους |
[6, 494] |
ἐμπιμπλάμενον;
Καὶ
μάλ’
ἔφη.
Τῷ
|
δὴ |
οὕτω
διατιθεμένῳ
ἐάν
τις
ἠρέμα |
[6, 495] |
ἦ
δ’
ὅς.
Οὗτοι
μὲν
|
δὴ |
οὕτως
ἐκπίπτοντες,
οἷς
μάλιστα
προσήκει, |
[6, 488] |
ἅμα
καὶ
τὴν
κυβερνητικήν.
τοιούτων
|
δὴ |
περὶ
τὰς
ναῦς
γιγνομένων
τὸν |
[6, 486] |
κενὸς
εἶναι;
Καὶ
πῶς;
Ανόνητα
|
δὴ |
πονῶν
οὐκ
οἴει
ἀναγκασθήσεται
τελευτῶν |
[6, 495] |
τὸ
αὑτῶν
τεχνίον.
ὅμως
γὰρ
|
δὴ |
πρός
γε
τὰς
ἄλλας
τέχνας |
[6, 485] |
ἐκεῖσε
ἀπωχετευμένον.
Τί
μήν;
Ωι
|
δὴ |
πρὸς
τὰ
μαθήματα
καὶ
πᾶν |
[6, 507] |
δὴ
λέγεις,
ἔφη,
τούτου;
Ο
|
δὴ |
σὺ
καλεῖς,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[6, 489] |
τὰ
τοιαῦτα
φάσκοντας
ἐπιτηδεύειν,
οὓς
|
δὴ |
σὺ
φῂς
τὸν
ἐγκαλοῦντα
τῇ |
[6, 501] |
δ’
ὅς,
ἐάνπερ
αἴσθωνται.
~ἀλλὰ
|
δὴ |
(τίνα
λέγεις
τρόπον
τῆς
διαγραφῆς; |
[6, 505] |
εἴ
τι
ὄφελος
ἦν,
περὶ
|
δὴ |
τὸ
τοιοῦτον
~καὶ
(τοσοῦτον
οὕτω |
[6, 500] |
ἀληθῆ
περὶ
αὐτοῦ
(λέγομεν,
χαλεπανοῦσι
|
δὴ |
τοῖς
φιλοσόφοις
καὶ
ἀπιστήσουσιν
ἡμῖν |
[6, 490] |
σωφροσύνην
ἕπεσθαι.
Ορθῶς,
ἔφη.
Καὶ
|
δὴ |
τὸν
ἄλλον
τῆς
φιλοσόφου
φύσεως |
[6, 494] |
ἀρέσκειν
αὐτῷ
ἐπιθυμοῦσι.
Δῆλον.
Εκ
|
δὴ |
τούτων
τίνα
ὁρᾷς
σωτηρίαν
φιλοσόφῳ |
[6, 492] |
τοῦ
ψόγου
καὶ
ἐπαίνου.
ἐν
|
δὴ |
τῷ
τοιούτῳ
τὸν
νέον,
τὸ |
[6, 495] |
ἡμεῖς
φαμεν.
καὶ
ἐκ
τούτων
|
δὴ |
τῶν
ἀνδρῶν
καὶ
οἱ
τὰ |
[6, 502] |
αὐτὰ
διελθεῖν.
(καὶ
τὰ
μὲν
|
δὴ |
τῶν
γυναικῶν
τε
καὶ
παίδων |
[6, 494] |
αὐτῶν.
Ανάγκη.
Καὶ
ὑπὸ
τούτων
|
δὴ |
τῶν
ἰδιωτῶν,
ὅσοι
προσομιλοῦντες
ὄχλῳ |
[6, 496] |
τῶν
ἔμπροσθεν
γέγονεν.
καὶ
τούτων
|
δὴ |
τῶν
ὀλίγων
οἱ
γενόμενοι
καὶ |
[6, 491] |
οὐκ
οἴει;
Σφόδρα
γε.
Τούτων
|
δὴ |
τῶν
ὀλίγων
σκόπει
ὡς
πολλοὶ |
[6, 485] |
ἢ
τούτους.
Πῶς;
Τοῦτο
μὲν
|
δὴ |
τῶν
φιλοσόφων
φύσεων
πέρι
ὡμολογήσθω |
[6, 484] |
~Πολιτεία
(Οἱ
μὲν
|
δὴ |
φιλόσοφοι,
ἦν
δ’
ἐγώ,
ὦ |
[6, 486] |
γένοιτο;
Οὐκ
ἔστιν.
Καὶ
τοῦτο
|
δὴ |
ψυχὴν
σκοπῶν
φιλόσοφον
καὶ
μὴ |
[6, 493] |
μήτε
ἄλλῳ
δυνατὸς
δεῖξαι.
τοιοῦτος
|
δὴ |
ὢν
πρὸς
Διὸς
οὐκ
ἄτοπος |
[6, 503] |
καθιστάναι.
Εἰρήσθω
γάρ,
ἔφη.
Νόησον
|
δὴ |
ὡς
εἰκότως
ὀλίγοι
ἔσονταί
σοι· |