Livre, Chap.
[6, 489]	τῆς μὲν τῶν ἐπιεικῶν ἀχρηστίας	τὴν	αἰτίαν διεληλύθαμεν; Καὶ μάλα. Τῆς
[6, 490]	κακοὺς πᾶσαν κακίαν, τῆς διαβολῆς	τὴν	αἰτίαν ἐπισκοποῦντες ἐπὶ τούτῳ νῦν
[6, 491]	οἴει τὰ μεγάλα ἀδικήματα καὶ	τὴν	ἄκρατον πονηρίαν ἐκ φαύλης ἀλλ’
[6, 508]	Εοικε γάρ. (Τοῦτο τοίνυν τὸ	τὴν	ἀλήθειαν παρέχον τοῖς γιγνωσκομένοις καὶ
[6, 489]	Τῆς δὲ τῶν πολλῶν πονηρίας	τὴν	ἀνάγκην βούλει τὸ μετὰ τοῦτο
[6, 496]	τε ἐνθάδε βίον βιώσεται καὶ	τὴν	ἀπαλλαγὴν αὐτοῦ μετὰ καλῆς ἐλπίδος
[6, 497]	δεδηλώκατε μακρὰν καὶ χαλεπὴν αὐτοῦ	τὴν	ἀπόδειξιν· ἐπεὶ καὶ τὸ λοιπὸν
[6, 497]	ἦθος ἐκπίπτειν· εἰ δὲ λήψεται	τὴν	ἀρίστην πολιτείαν, ὥσπερ (καὶ αὐτὸ
[6, 491]	οὔ; Εχει δὴ οἶμαι λόγον	τὴν	ἀρίστην φύσιν ἐν ἀλλοτριωτέρᾳ οὖσαν
[6, 485]	ὅς. Η οὖν δυνατὸν εἶναι	τὴν	αὐτὴν φύσιν φιλόσοφόν τε καὶ
[6, 497]	γένος νῦν μὲν οὐκ ἴσχειν	τὴν	αὑτοῦ δύναμιν, ἀλλ’ εἰς ἀλλότριον
[6, 509]	δύναμιν παρέχειν φήσεις, ἀλλὰ καὶ	τὴν	γένεσιν καὶ αὔξην καὶ τροφήν,
[6, 485]	προσδέχεσθαι τὸ ψεῦδος ἀλλὰ μισεῖν,	τὴν	δ’ ἀλήθειαν στέργειν. Εἰκός γ’
[6, 507]	εἰς τὸ τὴν μὲν ἀκούειν,	τὴν	δὲ ἀκούεσθαι, ὃ (ἐὰν μὴ
[6, 505]	κτᾶσθαι, ἀλλὰ τὰ ὄντα ζητοῦσιν,	τὴν	δὲ δόξαν ἐνταῦθα ἤδη πᾶς
[6, 493]	τἀναγκαῖα δίκαια καλοῖ καὶ καλά,	τὴν	δὲ τοῦ ἀναγκαίου καὶ ἀγαθοῦ
[6, 495]	οὐ προσήκοντα οὐδ’ ἀληθῆ ζῶσιν,	τὴν	δέ, ὥσπερ ὀρφανὴν συγγενῶν, ἄλλοι
[6, 489]	πόλεσι πρὸς τοὺς ἀληθινοὺς φιλοσόφους	τὴν	διάθεσιν ἔοικεν, ἀλλὰ μανθάνειν ὃ
[6, 500]	ὡς ἀληθῶς πρὸς τοῖς οὖσι	τὴν	διάνοιαν ἔχοντι κάτω βλέπειν εἰς
[6, 511]	τι δόξης τε καὶ νοῦ	τὴν	διάνοιαν οὖσαν. Ικανώτατα, ἦν δ’
[6, 506]	αὖθις γὰρ τοῦ πατρὸς ἀποτείσεις	τὴν	διήγησιν. ~(Βουλοίμην ἄν, εἶπον, ἐμέ
[6, 508]	τοῖς γιγνωσκομένοις καὶ τῷ γιγνώσκοντι	τὴν	δύναμιν ἀποδιδὸν τὴν τοῦ ἀγαθοῦ
[6, 508]	ὀργάνων. Πολύ γε. Οὐκοῦν καὶ	τὴν	δύναμιν ἣν ἔχει ἐκ τούτου
[6, 509]	δ’ ἐγώ· ἀλλ’ ὧδε μᾶλλον	τὴν	εἰκόνα αὐτοῦ ἔτι ἐπισκόπει. (Πῶς;
[6, 489]	ἐγώ, οἶμαι δεῖσθαί σε ἐξεταζομένην	τὴν	εἰκόνα ἰδεῖν, ὅτι ταῖς πόλεσι
[6, 489]	ἐν ταῖς πόλεσι δίδασκέ τε	τὴν	εἰκόνα καὶ πειρῶ πείθειν ὅτι
[6, 498]	τελευτήσαντας τῷ βίῳ τῷ βεβιωμένῳ	τὴν	ἐκεῖ μοῖραν ἐπιστήσειν πρέπουσαν. Ως
[6, 488]	μηδ’ ἐπαΐοντες, ὅτι ἀνάγκη αὐτῷ	τὴν	ἐπιμέλειαν ποιεῖσθαι ἐνιαυτοῦ καὶ ὡρῶν
[6, 500]	τήν τε φύσιν αὐτῶν καὶ	τὴν	ἐπιτήδευσιν, ἵνα μὴ ἡγῶνταί σε
[6, 491]	ὧν ἐπῃνέσαμεν τῆς φύσεως ἀπόλλυσι	τὴν	ἔχουσαν ψυχὴν καὶ ἀποσπᾷ φιλοσοφίας.
[6, 511]	δ’ ἀναγκαζομένην ψυχὴν χρῆσθαι περὶ	τὴν	ζήτησιν αὐτοῦ, οὐκ ἐπ’ ἀρχὴν
[6, 505]	Αληθέστατα, ἔφη. Τί δὲ οἱ	τὴν	ἡδονὴν ἀγαθὸν ὁριζόμενοι; μῶν μή
[6, 495]	πενίαν καὶ ἐρημίαν τοῦ δεσπότου	τὴν	θυγατέρα μέλλοντος γαμεῖν; ~(Οὐ πάνυ,
[6, 488]	δυνατὸν εἶναι λαβεῖν ἅμα καὶ	τὴν	κυβερνητικήν. τοιούτων δὴ περὶ τὰς
[6, 496]	τῶν πολλῶν αὖ ἱκανῶς ἰδόντες	τὴν	μανίαν, καὶ ὅτι οὐδεὶς οὐδὲν
[6, 492]	μήν, ἦν δ’ ἐγώ, οὔπω	τὴν	μεγίστην ἀνάγκην εἰρήκαμεν. Ποίαν; ἔφη.
[6, 510]	εἰκόνων, αὐτοῖς εἴδεσι δι’ αὐτῶν	τὴν	μέθοδον ποιουμένη. Ταῦτ’ ἔφη, ἃ
[6, 494]	καὶ τιμῶντες, προκαταλαμβάνοντες καὶ προκολακεύοντες	τὴν	μέλλουσαν αὐτοῦ δύναμιν. Φιλεῖ γοῦν,
[6, 507]	φωνῇ γένους ἄλλου εἰς τὸ	τὴν	μὲν ἀκούειν, τὴν δὲ ἀκούεσθαι,
[6, 509]	καὶ τὸ εἶναί τε καὶ	τὴν	οὐσίαν ὑπ’ ἐκείνου αὐτοῖς προσεῖναι,
[6, 492]	ὦ ἑταῖρε— θεῖον μέντοι κατὰ	τὴν	παροιμίαν ἐξαιρῶμεν λόγου· ~εὖ γὰρ
[6, 506]	γάρ μοι φαίνεται ἢ κατὰ	τὴν	παροῦσαν ὁρμὴν ἐφικέσθαι τοῦ γε
[6, 509]	παύσῃ, εἰ μή τι, ἀλλὰ	τὴν	περὶ τὸν ἥλιον ὁμοιότητα αὖ
[6, 487]	ἡλικίᾳ ἆρα οὐ μόνοις ἂν	τὴν	πόλιν ἐπιτρέποις; (Καὶ ὁ Αδείμαντος,
[6, 497]	αὑτὴ ἣν ἡμεῖς διεληλύθαμεν οἰκίζοντες	τὴν	πόλιν ἢ ἄλλη. Τὰ μὲν
[6, 496]	πᾶσιν ἀγρίοις ἀντέχειν, πρίν τι	τὴν	πόλιν ἢ φίλους ὀνῆσαι προαπολόμενος
[6, 497]	ἔτι λέγω περὶ τούτου· ἀλλὰ	τὴν	προσήκουσαν αὐτῇ τίνα τῶν νῦν
[6, 504]	δεῖ ὥσπερ νῦν θεάσασθαι, ἀλλὰ	τὴν	τελεωτάτην ἀπεργασίαν μὴ παριέναι. ἢ
[6, 488]	δεῖν κυβερνᾶν, μήτε μαθόντα πώποτε	τὴν	τέχνην μέτε ἔχοντα ἀποδεῖξαι διδάσκαλον
[6, 499]	φιλονικῶν ἀλλὰ παραμυθούμενος καὶ ἀπολυόμενος	τὴν	τῆς φιλομαθείας διαβολὴν ἐνδεικνύῃ οὓς
[6, 485]	πᾶν τὸ τοιοῦτον ἐρρυήκασιν, περὶ	τὴν	τῆς ψυχῆς οἶμαι ἡδονὴν αὐτῆς
[6, 486]	τελευτῶν αὑτόν τε μισεῖν καὶ	τὴν	τοιαύτην πρᾶξιν; Πῶς δ’ οὔ;
[6, 501]	διήλθομεν; Οὐδὲ τοῦτο. Τί δέ;	τὴν	τοιαύτην τυχοῦσαν τῶν προσηκόντων ἐπιτηδευμάτων
[6, 509]	ὀρθόν, ἀλλ’ ἔτι μειζόνως τιμητέον	τὴν	τοῦ ἀγαθοῦ ἕξιν. Αμήχανον κάλλος,
[6, 508]	τῷ γιγνώσκοντι τὴν δύναμιν ἀποδιδὸν	τὴν	τοῦ ἀγαθοῦ ἰδέαν φάθι εἶναι·
[6, 505]	ἥτις φρόνησις, ἀλλ’ ἀναγκάζονται τελευτῶντες	τὴν	τοῦ ἀγαθοῦ φάναι. Καὶ μάλα,
[6, 510]	μάλα. Σκόπει δὴ αὖ καὶ	τὴν	τοῦ νοητοῦ τομὴν ᾗ τμητέον.
[6, 486]	ἄλλοις διάνοιαν φύσει, ἣν ἐπὶ	τὴν	τοῦ ὄντος ἰδέαν ἑκάστου τὸ
[6, 507]	τῶν αἰσθήσεων δημιουργὸν ὅσῳ πολυτελεστάτην	τὴν	τοῦ ὁρᾶν τε καὶ ὁρᾶσθαι
[6, 509]	τοῖς ὁρωμένοις οὐ μόνον οἶμαι	τὴν	τοῦ ὁρᾶσθαι δύναμιν παρέχειν φήσεις,
[6, 511]	ἵνα μέχρι τοῦ ἀνυποθέτου ἐπὶ	τὴν	τοῦ παντὸς ἀρχὴν ἰών, ἁψάμενος
[6, 492]	ἀλλοῖον ἦθος πρὸς ἀρετὴν παρὰ	τὴν	τούτων παιδείαν πεπαιδευμένον, ἀνθρώπειον, ὦ
[6, 496]	μεθ’ ὅτου τις ἰὼν ἐπὶ	τὴν	τῷ δικαίῳ βοήθειαν σῴζοιτ’ ἄν,
[6, 490]	τούτου δὴ ἕνεκα πάλιν ἀνειλήφαμεν	τὴν	τῶν ἀληθῶς φιλοσόφων φύσιν καὶ
[6, 502]	πρόσθεν παραλιπόντι καὶ παιδογονίαν καὶ	τὴν	τῶν ἀρχόντων κατάστασιν, εἰδότι ὡς
[6, 511]	διάνοιαν δὲ καλεῖν μοι δοκεῖς	τὴν	τῶν γεωμετρικῶν τε καὶ τὴν
[6, 493]	τι τούτου δοκεῖ διαφέρειν ὁ	τὴν	τῶν πολλῶν καὶ (παντοδαπῶν συνιόντων
[6, 511]	τὴν τῶν γεωμετρικῶν τε καὶ	τὴν	τῶν τοιούτων ἕξιν ἀλλ’ οὐ
[6, 495]	ἐκ τῶν τεχνῶν ἐκπηδῶσιν εἰς	τὴν	φιλοσοφίαν, οἳ ἂν κομψότατοι ὄντες
[6, 501]	μεντἄν, ἔφη, εἴη. Αλλὰ μὴ	τὴν	φύσιν αὐτῶν οἰκείαν εἶναι τοῦ
[6, 485]	ἀρχόμενοι τούτου τοῦ λόγου ἐλέγομεν,	τὴν	φύσιν αὐτῶν πρῶτον δεῖ καταμαθεῖν·
[6, 489]	λέγωμεν ἐκεῖθεν ἀναμνησθέντες, ὅθεν διῇμεν	τὴν	φύσιν ~οἷον ἀνάγκη φῦναι τὸν
[6, 494]	ἐκείνους τοὺς ἡγουμένους ἀπολλύναι αὐτοῦ	τὴν	χρείαν τε καὶ ἑταιρίαν; οὐ
[6, 495]	καθορῶντες γὰρ ἄλλοι ἀνθρωπίσκοι κενὴν	τὴν	χώραν ταύτην γιγνομένην, καλῶν (δὲ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 23/03/2006