Livre, Chap. |
[6, 507] |
τὸ
τὴν
μὲν
ἀκούειν,
τὴν
|
δὲ |
ἀκούεσθαι,
ὃ
(ἐὰν
μὴ
παραγένηται |
[6, 489] |
ὁ
τοῦτο
κομψευσάμενος
ἐψεύσατο,
τὸ
|
δὲ |
ἀληθὲς
πέφυκεν,
ἐάντε
πλούσιος
ἐάντε |
[6, 488] |
τοιοῦτον
ψέγοντας
ὡς
ἄχρηστον,
τοῦ
|
δὲ |
ἀληθινοῦ
κυβερνήτου
πέρι
μηδ’
ἐπαΐοντες, |
[6, 497] |
τῷ
ὄντι
θεῖον
ἦν,
τὰ
|
δὲ |
ἄλλα
ἀνθρώπινα,
τά
τε
τῶν |
[6, 491] |
ψυχὴν
καὶ
ἀποσπᾷ
φιλοσοφίας.
λέγω
|
δὲ |
ἀνδρείαν,
σωφροσύνην
καὶ
πάντα
ἃ |
[6, 505] |
καὶ
περὶ
τἆλλα,
διὰ
τοῦτο
|
δὲ |
ἀποτυγχάνει
καὶ
τῶν
ἄλλων
εἴ |
[6, 498] |
αὐτομάτου
ὥσπερ
νῦν
συμπεσόντα.
ἄνδρα
|
δὲ |
ἀρετῇ
παρισωμένον
καὶ
ὡμοιωμένον
μέχρι |
[6, 506] |
οὐχ
οἷός
τ’
ἔσομαι,
προθυμούμενος
|
δὲ |
ἀσχημονῶν
γέλωτα
ὀφλήσω.
ἀλλ’
ὦ |
[6, 511] |
ὡς
εἰκόσιν
αὖ
χρώμενοι,
~ζητοῦντες
|
(δὲ |
αὐτὰ
ἐκεῖνα
ἰδεῖν
ἃ
οὐκ |
[6, 497] |
ἦν
δ’
ἐγώ,
αὕτη·
τοῦτο
|
δὲ |
αὐτὸ
ἐρρήθη
μὲν
καὶ
τότε, |
[6, 488] |
ὡς
διδακτὸν
ἑτοίμους
κατατέμνειν,
αὐτοὺς
|
δὲ |
αὐτῷ
ἀεὶ
τῷ
(ναυκλήρῳ
περικεχύσθαι |
[6, 493] |
χαίροι
ἐκεῖνο
ἀγαθὰ
καλῶν,
οἷς
|
δὲ |
ἄχθοιτο
κακά,
ἄλλον
δὲ
μηδένα |
[6, 502] |
ἃ
λέγομεν,
εἰ
γένοιτο,
χαλεπὰ
|
δὲ |
γενέσθαι,
οὐ
μέντοι
ἀδύνατά
γε. |
[6, 488] |
ἐκβάλλοντας
ἐκ
τῆς
νεώς,
τὸν
|
δὲ |
γενναῖον
ναύκληρον
μανδραγόρᾳ
ἢ
μέθῃ |
[6, 502] |
Οὐδ’
ἂν
εἷς,
ἔφη.
Τοιούτους
|
δὲ |
γενομένους
ὡς
πολλὴ
ἀνάγκη
διαφθαρῆναι, |
[6, 507] |
νῦν
τοὺς
τόκους
μόνον.
τοῦτον
|
δὲ |
δὴ
οὖν
τὸν
τόκον
τε |
[6, 485] |
καθ’
αὑτὴν
εἶεν
ἄν,
τὰς
|
δὲ |
διὰ
τοῦ
σώματος
ἐκλείποιεν,
εἰ |
[6, 503] |
μέρη
ὀλιγάκις
ἐθέλει,
τὰ
πολλὰ
|
δὲ |
διεσπασμένη
φύεται.
(Πῶς,
ἔφη,
λέγεις; |
[6, 505] |
ἀλλὰ
τὰ
ὄντα
ζητοῦσιν,
τὴν
|
δὲ |
δόξαν
ἐνταῦθα
ἤδη
πᾶς
ἀτιμάζει; |
[6, 508] |
καὶ
νοῦν
ἔχειν
φαίνεται·
ὅταν
|
δὲ |
εἰς
τὸ
τῷ
σκότῳ
κεκραμένον, |
[6, 506] |
δοκοῦντος
ἐμοὶ
τὰ
νῦν—
ὃς
|
δὲ |
ἔκγονός
τε
τοῦ
ἀγαθοῦ
φαίνεται |
[6, 502] |
σωθῆναι,
καὶ
ἡμεῖς
(συγχωροῦμεν·
ὡς
|
δὲ |
ἐν
παντὶ
τῷ
χρόνῳ
τῶν |
[6, 492] |
τῶν
λεγομένων
ἢ
πραττομένων,
τὰ
|
δὲ |
ἐπαινῶσιν,
ὑπερβαλλόντως
ἑκάτερα,
καὶ
ἐκβοῶντες |
[6, 511] |
μὲν
ἐπὶ
τῷ
ἀνωτάτω,
διάνοιαν
|
(δὲ |
ἐπὶ
τῷ
δευτέρῳ,
τῷ
τρίτῳ |
[6, 489] |
τῶν
ἰόντων
ἐπ’
αὐτήν,
οἱ
|
δὲ |
ἐπιεικέστατοι
ἄχρηστοι,
καὶ
ἐγὼ
συνεχώρησα |
[6, 505] |
αὐτὸ
οὐκ
ὀλιγάκις
ἀκήκοας,
~νῦν
|
δὲ |
ἢ
οὐκ
ἐννοεῖς
ἢ
αὖ |
[6, 509] |
νομίζειν
ταῦτ’
ἀμφότερα
ὀρθόν,
ἀγαθὸν
|
δὲ |
ἡγεῖσθαι
ὁπότερον
αὐτῶν
οὐκ
ὀρθόν, |
[6, 493] |
ἃ
ἂν
οὗτοι
ἐπαινῶσιν·
ὡς
|
δὲ |
καὶ
ἀγαθὰ
καὶ
καλὰ
ταῦτα |
[6, 505] |
φρονεῖν
ἄνευ
τοῦ
ἀγαθοῦ,
καλὸν
|
δὲ |
καὶ
ἀγαθὸν
μηδὲν
φρονεῖν;
Μὰ |
[6, 509] |
ἡγούμενος
αὐτὸ
ὀρθῶς
ἡγήσῃ·
~ἐπιστήμην
|
(δὲ |
καὶ
ἀλήθειαν,
ὥσπερ
ἐκεῖ
φῶς |
[6, 497] |
γ’
ἐμὴν
προθυμίαν
εἴσῃ.
σκόπει
|
δὲ |
καὶ
νῦν
ὡς
προθύμως
καὶ |
[6, 488] |
ἐν
τῇ
νηὶ
πάντας,
ὑπόκωφον
|
δὲ |
καὶ
ὁρῶντα
ὡσαύτως
βραχύ
τι |
[6, 505] |
(πράττει,
ἀπομαντευομένη
τι
εἶναι,
ἀποροῦσα
|
δὲ |
καὶ
οὐκ
ἔχουσα
λαβεῖν
ἱκανῶς |
[6, 499] |
οὐδ’
ἡμεῖς
ἀδύνατα
λέγομεν·
χαλεπὰ
|
δὲ |
καὶ
παρ’
ἡμῶν
ὁμολογεῖται.
Καὶ |
[6, 498] |
λήγῃ
μὲν
ἡ
ῥώμη,
πολιτικῶν
|
δὲ |
καὶ
(στρατειῶν
ἐκτὸς
γίγνηται,
τότε |
[6, 511] |
νοητῶν
ὄντων
μετὰ
ἀρχῆς.
διάνοιαν
|
δὲ |
καλεῖν
μοι
δοκεῖς
τὴν
τῶν |
[6, 490] |
δὴ
καὶ
οὐ
πονηρούς,
ἀχρήστους
|
δὲ |
καλοῦσι·
~καὶ
μετὰ
(τοῦτο
αὖ |
[6, 508] |
ὡς
γιγνωσκομένης
μὲν
διανοοῦ,
οὕτω
|
δὲ |
καλῶν
ἀμφοτέρων
ὄντων,
γνώσεώς
τε |
[6, 499] |
τρόπου
τοῦ
γνῶναι
χάριν,
τὰ
|
δὲ |
κομψά
τε
καὶ
ἐριστικὰ
καὶ |
[6, 505] |
δοκεῖ
εἶναι
τὸ
ἀγαθόν,
τοῖς
|
δὲ |
κομψοτέροις
φρόνησις.
Πῶς
δ’
οὔ; |
[6, 488] |
ὄντι
νεὼς
ἀρχικὸς
ἔσεσθαι,
ὅπως
|
δὲ |
κυβερνήσει
(ἐάντε
τινες
βούλωνται
ἐάντε |
[6, 495] |
ἐκ
δεσμῶν
λελυμένου,
ἐν
βαλανείῳ
|
δὲ |
λελουμένου,
νεουογὸν
ἱμάτιον
ἔχοντος,
ὡς |
[6, 498] |
ἐπιτείνειν
τὰ
ἐκείνης
γυμνάσια·
ὅταν
|
δὲ |
λήγῃ
μὲν
ἡ
ῥώμη,
πολιτικῶν |
[6, 497] |
εἰς
ἀλλότριον
ἦθος
ἐκπίπτειν·
εἰ
|
δὲ |
λήψεται
τὴν
ἀρίστην
πολιτείαν,
ὥσπερ |
[6, 489] |
ὑπὸ
τῶν
τἀναντία
ἐπιτηδευόντων·
(πολὺ
|
δὲ |
μεγίστη
καὶ
ἰσχυροτάτη
διαβολὴ
γίγνεται |
[6, 504] |
ἀκριβέστατα
καὶ
καθαρώτατα
ἕξει,
τῶν
|
δὲ |
μεγίστων
μὴ
μεγίστας
ἀξιοῦν
εἶναι |
[6, 484] |
ὡσαύτως
ἔχοντος
δυνάμενοι
ἐφάπτεσθαι,
οἱ
|
δὲ |
μὴ
ἀλλ’
ἐν
πολλοῖς
καὶ |
[6, 506] |
εἰ
καὶ
ὑμῖν
φίλον,
εἰ
|
δὲ |
μή,
ἐᾶν.
Αλλ’
ἔφη,
λέγε· |
[6, 492] |
ἀρετὴν
ἀνάγκη
αὐξανομένην
ἀφικνεῖσθαι,
ἐὰν
|
δὲ |
μὴ
ἐν
προσηκούσῃ
σπαρεῖσά
τε |
[6, 505] |
αὐτὴν
οὐχ
ἱκανῶς
ἴσμεν·
εἰ
|
δὲ |
μὴ
ἴσμεν,
ἄνευ
δὲ
ταύτης |
[6, 488] |
ἢ
βιαζόμενοι
τὸν
ναύκληρον,
τὸν
|
δὲ |
μὴ
τοιοῦτον
ψέγοντας
ὡς
ἄχρηστον, |
[6, 484] |
μὲν
ἕκαστον
τὸ
ὄν,
ἐμπειρίᾳ
|
δὲ |
μηδὲν
ἐκείνων
ἐλλείποντας
μηδ’
ἐν |
[6, 506] |
ἑαυτῶν
τὸν
τοῦτο
ἀγνοοῦντα·
μαντεύομαι
|
δὲ |
μηδένα
αὐτὰ
πρότερον
γνώσεσθαι
ἱκανῶς. |
[6, 493] |
οἷς
δὲ
ἄχθοιτο
κακά,
ἄλλον
|
δὲ |
μηδένα
ἔχοι
λόγον
περὶ
αὐτῶν, |
[6, 488] |
περὶ
ναυτικῶν
ἕτερα
τοιαῦτα,
τοὺς
|
δὲ |
ναύτας
στασιάζοντας
πρὸς
ἀλλήλους
περὶ |
[6, 499] |
ὀλίγοις
καὶ
οὐ
πονηροῖς,
ἀχρήστοις
|
δὲ |
νῦν
κεκλημένοις,
ἀνάγκη
τις
ἐκ |
[6, 505] |
φθέγξωνται
ὄνομα.
Αληθέστατα,
ἔφη.
Τί
|
δὲ |
οἱ
τὴν
ἡδονὴν
ἀγαθὸν
ὁριζόμενοι; |
[6, 495] |
τὴν
χώραν
ταύτην
γιγνομένην,
καλῶν
|
(δὲ |
ὀνομάτων
καὶ
προσχημάτων
μεστήν,
ὥσπερ |
[6, 487] |
ἕκαστον
τὸ
ἐρωτώμενον
ἐναντιοῦσθαι,
ἔργῳ
|
δὲ |
ὁρᾶν,
ὅσοι
ἂν
ἐπὶ
φιλοσοφίαν |
[6, 494] |
ἔνεστιν
αὐτῷ,
δεῖται
δέ,
τὸ
|
δὲ |
οὐ
κτητὸν
μὴ
δουλεύσαντι
τῇ |
[6, 505] |
καὶ
κεκτῆσθαι
καὶ
δοκεῖν,
ἀγαθὰ
|
δὲ |
οὐδενὶ
ἔτι
ἀρκεῖ
τὰ
δοκοῦντα |
[6, 507] |
ἡ
μὲν
οὐκ
ἀκούσεται,
ἡ
|
δὲ |
οὐκ
ἀκουσθήσεται;
Οὐδενός,
ἔφη.
Οἶμαι |
[6, 486] |
θεωρία
παντὸς
μὲν
χρόνου,
πάσης
|
δὲ |
οὐσίας,
οἷόν
τε
οἴει
τούτῳ |
[6, 501] |
μὲν
ἂν
οἶμαι
ἐξαλείφοιεν,
τὸ
|
δὲ |
πάλιν
ἐγγράφοιεν,
(ἕως
ὅτι
μάλιστα |
[6, 500] |
οὔτ’
ἀδικούμενα
ὑπ’
ἀλλήλων,
κόσμῳ
|
δὲ |
πάντα
καὶ
κατὰ
λόγον
ἔχοντα, |
[6, 493] |
ἢ
δίκαιον
ἢ
ἄδικον,
ὀνομάζοι
|
δὲ |
πάντα
ταῦτα
ἐπὶ
ταῖς
τοῦ |
[6, 503] |
ἢ
τὸν
ἀδυνατοῦντα
ἀποκριτέον,
τὸν
|
δὲ |
πανταχοῦ
ἀκήρατον
ἐκβαίνοντα
ὥσπερ
χρυσὸν |
[6, 502] |
ἐγώ,
τοῦτο
πεπεισμένοι
ἔστων·
τοῦδε
|
δὲ |
πέρι
τις
ἀμφισβητήσει,
ὡς
οὐκ |
[6, 511] |
ἐπὶ
τῷ
δευτέρῳ,
τῷ
τρίτῳ
|
δὲ |
πίστιν
ἀπόδος
καὶ
τῷ
τελευταίῳ |
[6, 495] |
αὐτῇ
οἱ
μὲν
οὐδενός,
οἱ
|
δὲ |
πολλοὶ
πολλῶν
κακῶν
ἄξιοί
εἰσιν. |
[6, 499] |
ἐμοί,
ἔφη,
οὕτω
δοκεῖ.
Τοῖς
|
δὲ |
πολλοῖς,
ἦν
δ’
ἐγώ,
ὅτι |
[6, 490] |
αὐτῶν
τοὺς
μὲν
ἀχρήστους,
τοὺς
|
δὲ |
πολλοὺς
κακοὺς
πᾶσαν
κακίαν,
τῆς |
[6, 499] |
φιλοσοφίας
ἀληθινὸς
ἔρως
ἐμπέσῃ.
τούτων
|
δὲ |
πότερα
γενέσθαι
ἢ
ἀμφότερα
ὡς |
[6, 498] |
ὅσον
αὖθις
οὐκ
ἐξάπτονται.
Δεῖ
|
δὲ |
πῶς;
ἔφη.
Πᾶν
τοὐναντίον·
μειράκια |
[6, 490] |
ψυχῆς
ἐφάπτεσθαι
τοῦ
τοιούτου—
προσήκει
|
δὲ |
συγγενεῖ—
ᾧ
πλησιάσας
καὶ
μιγεὶς |
[6, 509] |
μὲν
ἕτερον
τμῆμα
εἰκόνες—
λέγω
|
δὲ |
τὰς
εἰκόνας
~πρῶτον
(μὲν
τὰς |
[6, 493] |
ἡμεροῦταί
τε
καὶ
ἀγριαίνει,
καταμαθὼν
|
δὲ |
ταῦτα
πάντα
συνουσίᾳ
τε
καὶ |
[6, 505] |
εἰ
δὲ
μὴ
ἴσμεν,
ἄνευ
|
δὲ |
ταύτης
εἰ
ὅτι
μάλιστα
τἆλλα |
[6, 492] |
μεγίστους
(μὲν
εἶναι
σοφιστάς,
παιδεύειν
|
δὲ |
τελεώτατα
καὶ
ἀπεργάζεσθαι
οἵους
βούλονται |
[6, 497] |
τὸ
μὴ
δύνασθαι
διακωλύσει·
παρὼν
|
δὲ |
τήν
γ’
ἐμὴν
προθυμίαν
εἴσῃ. |
[6, 498] |
ἐπιμελεῖσθαι,
ὑπηρεσίαν
φιλοσοφίᾳ
κτωμένους·
προϊούσης
|
δὲ |
τῆς
ἡλικίας,
ἐν
ᾗ
ἡ |
[6, 507] |
ἔγωγε,
ἦ
δ’
ὅς.
Τὴν
|
δὲ |
τῆς
ὄψεως
καὶ
τοῦ
ὁρατοῦ |
[6, 498] |
οἰόμενοι
αὐτὸ
δεῖν
πράττειν·
πρὸς
|
δὲ |
τὸ
γῆρας
ἐκτὸς
δή
τινων |
[6, 511] |
αὐτὰ
θεᾶσθαι
οἱ
θεώμενοι,
διὰ
|
δὲ |
τὸ
μὴ
ἐπ’
ἀρχὴν
(ἀνελθόντες |
[6, 493] |
δίκαια
καλοῖ
καὶ
καλά,
τὴν
|
δὲ |
τοῦ
ἀναγκαίου
καὶ
ἀγαθοῦ
φύσιν, |
[6, 496] |
πρὸς
τὸ
ἐκπεσεῖν
φιλοσοφίας,
ἡ
|
δὲ |
τοῦ
σώματος
νοσοτροφία
ἀπείργουσα
αὐτὸν |
[6, 490] |
(ἀναγκασθήσεται
ὁμολογεῖν
οἷς
λέγομεν,
ἐάσας
|
δὲ |
τοὺς
λόγους,
εἰς
αὐτοὺς
ἀποβλέψας |
[6, 505] |
(ἐμοὶ
πράγματα
παρέχειν
ἀντιλαμβανόμενος.
οἶμαι
|
δὲ |
τοῦτο
μᾶλλον·
ἐπεὶ
ὅτι
γε |
[6, 503] |
εἰπεῖν
τὰ
νῦν
ἀποτετολμημένα·
νῦν
|
δὲ |
τοῦτο
μὲν
τετολμήσθω
εἰπεῖν,
ὅτι |
[6, 488] |
τὸ
εἰκὸς
τοὺς
τοιούτους,
πρὸς
|
δὲ |
τούτοις
(ἐπαινοῦντας
ναυτικὸν
μὲν
καλοῦντας |
[6, 488] |
χρόνον
ἐν
ᾧ
ἐμάνθανεν,
πρὸς
|
δὲ |
τούτοις
φάσκοντας
μηδὲ
διδακτὸν
εἶναι, |
[6, 498] |
τὸ
περὶ
τοὺς
λόγους
ἐν
|
δὲ |
τῷ
ἔπειτα,
ἐὰν
καὶ
ἄλλων |
[6, 502] |
τε
καὶ
παίδων
πεπέρανται,
τὸ
|
δὲ |
τῶν
ἀρχόντων
ὥσπερ
ἐξ
ἀρχῆς |
[6, 489] |
αἰτίαν
διεληλύθαμεν;
Καὶ
μάλα.
Τῆς
|
δὲ |
τῶν
πολλῶν
πονηρίας
τὴν
ἀνάγκην |
[6, 495] |
ἀτελεῖς
μὲν
τὰς
φύσεις,
ὑπὸ
|
δὲ |
τῶν
τεχνῶν
τε
καὶ
δημιουργιῶν |
[6, 504] |
ὡς
ἐμοὶ
ἐφαίνετο,
ἐλλιπῆ,
εἰ
|
δὲ |
ὑμῖν
ἀρεσκόντως,
ὑμεῖς
ἂν
τοῦτο |
[6, 491] |
φύσεως
τροφῇ
διολομένης
γίγνεσθαι,
ἀσθενῆ
|
δὲ |
φύσιν
μεγάλων
οὔτε
ἀγαθῶν
οὔτε |
[6, 495] |
ἂν
ταύτῃ
τύχωσι
ῥυέντες·
σμικρὰ
|
δὲ |
φύσις
οὐδὲν
μέγα
οὐδέποτε
οὐδένα |
[6, 498] |
ἀπαλλάττονται,
οἱ
φιλοσοφώτατοι
ποιούμενοι—
λέγω
|
δὲ |
χαλεπώτατον
τὸ
περὶ
τοὺς
λόγους |
[6, 507] |
τοῦ
ἔχοντος
χρῆσθαι
αὐτῇ,
παρούσης
|
δὲ |
χρόας
ἐν
αὐτοῖς,
ἐὰν
μὴ |
[6, 511] |
τῶν
ὑποθέσεων
ἀνωτέρω
ἐκβαίνειν,
εἰκόσι
|
δὲ |
χρωμένην
αὐτοῖς
τοῖς
ὑπὸ
τῶν |