Livre, Chap.
[6, 507]	τὸ τὴν μὲν ἀκούειν, τὴν	δὲ	ἀκούεσθαι, ὃ (ἐὰν μὴ παραγένηται
[6, 489]	ὁ τοῦτο κομψευσάμενος ἐψεύσατο, τὸ	δὲ	ἀληθὲς πέφυκεν, ἐάντε πλούσιος ἐάντε
[6, 488]	τοιοῦτον ψέγοντας ὡς ἄχρηστον, τοῦ	δὲ	ἀληθινοῦ κυβερνήτου πέρι μηδ’ ἐπαΐοντες,
[6, 497]	τῷ ὄντι θεῖον ἦν, τὰ	δὲ	ἄλλα ἀνθρώπινα, τά τε τῶν
[6, 491]	ψυχὴν καὶ ἀποσπᾷ φιλοσοφίας. λέγω	δὲ	ἀνδρείαν, σωφροσύνην καὶ πάντα ἃ
[6, 505]	καὶ περὶ τἆλλα, διὰ τοῦτο	δὲ	ἀποτυγχάνει καὶ τῶν ἄλλων εἴ
[6, 498]	αὐτομάτου ὥσπερ νῦν συμπεσόντα. ἄνδρα	δὲ	ἀρετῇ παρισωμένον καὶ ὡμοιωμένον μέχρι
[6, 506]	οὐχ οἷός τ’ ἔσομαι, προθυμούμενος	δὲ	ἀσχημονῶν γέλωτα ὀφλήσω. ἀλλ’ ὦ
[6, 511]	ὡς εἰκόσιν αὖ χρώμενοι, ~ζητοῦντες	(δὲ	αὐτὰ ἐκεῖνα ἰδεῖν ἃ οὐκ
[6, 497]	ἦν δ’ ἐγώ, αὕτη· τοῦτο	δὲ	αὐτὸ ἐρρήθη μὲν καὶ τότε,
[6, 488]	ὡς διδακτὸν ἑτοίμους κατατέμνειν, αὐτοὺς	δὲ	αὐτῷ ἀεὶ τῷ (ναυκλήρῳ περικεχύσθαι
[6, 493]	χαίροι ἐκεῖνο ἀγαθὰ καλῶν, οἷς	δὲ	ἄχθοιτο κακά, ἄλλον δὲ μηδένα
[6, 502]	ἃ λέγομεν, εἰ γένοιτο, χαλεπὰ	δὲ	γενέσθαι, οὐ μέντοι ἀδύνατά γε.
[6, 488]	ἐκβάλλοντας ἐκ τῆς νεώς, τὸν	δὲ	γενναῖον ναύκληρον μανδραγόρᾳ ἢ μέθῃ
[6, 502]	Οὐδ’ ἂν εἷς, ἔφη. Τοιούτους	δὲ	γενομένους ὡς πολλὴ ἀνάγκη διαφθαρῆναι,
[6, 507]	νῦν τοὺς τόκους μόνον. τοῦτον	δὲ	δὴ οὖν τὸν τόκον τε
[6, 485]	καθ’ αὑτὴν εἶεν ἄν, τὰς	δὲ	διὰ τοῦ σώματος ἐκλείποιεν, εἰ
[6, 503]	μέρη ὀλιγάκις ἐθέλει, τὰ πολλὰ	δὲ	διεσπασμένη φύεται. (Πῶς, ἔφη, λέγεις;
[6, 505]	ἀλλὰ τὰ ὄντα ζητοῦσιν, τὴν	δὲ	δόξαν ἐνταῦθα ἤδη πᾶς ἀτιμάζει;
[6, 508]	καὶ νοῦν ἔχειν φαίνεται· ὅταν	δὲ	εἰς τὸ τῷ σκότῳ κεκραμένον,
[6, 506]	δοκοῦντος ἐμοὶ τὰ νῦν— ὃς	δὲ	ἔκγονός τε τοῦ ἀγαθοῦ φαίνεται
[6, 502]	σωθῆναι, καὶ ἡμεῖς (συγχωροῦμεν· ὡς	δὲ	ἐν παντὶ τῷ χρόνῳ τῶν
[6, 492]	τῶν λεγομένων ἢ πραττομένων, τὰ	δὲ	ἐπαινῶσιν, ὑπερβαλλόντως ἑκάτερα, καὶ ἐκβοῶντες
[6, 511]	μὲν ἐπὶ τῷ ἀνωτάτω, διάνοιαν	(δὲ	ἐπὶ τῷ δευτέρῳ, τῷ τρίτῳ
[6, 489]	τῶν ἰόντων ἐπ’ αὐτήν, οἱ	δὲ	ἐπιεικέστατοι ἄχρηστοι, καὶ ἐγὼ συνεχώρησα
[6, 505]	αὐτὸ οὐκ ὀλιγάκις ἀκήκοας, ~νῦν	δὲ	ἢ οὐκ ἐννοεῖς ἢ αὖ
[6, 509]	νομίζειν ταῦτ’ ἀμφότερα ὀρθόν, ἀγαθὸν	δὲ	ἡγεῖσθαι ὁπότερον αὐτῶν οὐκ ὀρθόν,
[6, 493]	ἃ ἂν οὗτοι ἐπαινῶσιν· ὡς	δὲ	καὶ ἀγαθὰ καὶ καλὰ ταῦτα
[6, 505]	φρονεῖν ἄνευ τοῦ ἀγαθοῦ, καλὸν	δὲ	καὶ ἀγαθὸν μηδὲν φρονεῖν; Μὰ
[6, 509]	ἡγούμενος αὐτὸ ὀρθῶς ἡγήσῃ· ~ἐπιστήμην	(δὲ	καὶ ἀλήθειαν, ὥσπερ ἐκεῖ φῶς
[6, 497]	γ’ ἐμὴν προθυμίαν εἴσῃ. σκόπει	δὲ	καὶ νῦν ὡς προθύμως καὶ
[6, 488]	ἐν τῇ νηὶ πάντας, ὑπόκωφον	δὲ	καὶ ὁρῶντα ὡσαύτως βραχύ τι
[6, 505]	(πράττει, ἀπομαντευομένη τι εἶναι, ἀποροῦσα	δὲ	καὶ οὐκ ἔχουσα λαβεῖν ἱκανῶς
[6, 499]	οὐδ’ ἡμεῖς ἀδύνατα λέγομεν· χαλεπὰ	δὲ	καὶ παρ’ ἡμῶν ὁμολογεῖται. Καὶ
[6, 498]	λήγῃ μὲν ἡ ῥώμη, πολιτικῶν	δὲ	καὶ (στρατειῶν ἐκτὸς γίγνηται, τότε
[6, 511]	νοητῶν ὄντων μετὰ ἀρχῆς. διάνοιαν	δὲ	καλεῖν μοι δοκεῖς τὴν τῶν
[6, 490]	δὴ καὶ οὐ πονηρούς, ἀχρήστους	δὲ	καλοῦσι· ~καὶ μετὰ (τοῦτο αὖ
[6, 508]	ὡς γιγνωσκομένης μὲν διανοοῦ, οὕτω	δὲ	καλῶν ἀμφοτέρων ὄντων, γνώσεώς τε
[6, 499]	τρόπου τοῦ γνῶναι χάριν, τὰ	δὲ	κομψά τε καὶ ἐριστικὰ καὶ
[6, 505]	δοκεῖ εἶναι τὸ ἀγαθόν, τοῖς	δὲ	κομψοτέροις φρόνησις. Πῶς δ’ οὔ;
[6, 488]	ὄντι νεὼς ἀρχικὸς ἔσεσθαι, ὅπως	δὲ	κυβερνήσει (ἐάντε τινες βούλωνται ἐάντε
[6, 495]	ἐκ δεσμῶν λελυμένου, ἐν βαλανείῳ	δὲ	λελουμένου, νεουογὸν ἱμάτιον ἔχοντος, ὡς
[6, 498]	ἐπιτείνειν τὰ ἐκείνης γυμνάσια· ὅταν	δὲ	λήγῃ μὲν ἡ ῥώμη, πολιτικῶν
[6, 497]	εἰς ἀλλότριον ἦθος ἐκπίπτειν· εἰ	δὲ	λήψεται τὴν ἀρίστην πολιτείαν, ὥσπερ
[6, 489]	ὑπὸ τῶν τἀναντία ἐπιτηδευόντων· (πολὺ	δὲ	μεγίστη καὶ ἰσχυροτάτη διαβολὴ γίγνεται
[6, 504]	ἀκριβέστατα καὶ καθαρώτατα ἕξει, τῶν	δὲ	μεγίστων μὴ μεγίστας ἀξιοῦν εἶναι
[6, 484]	ὡσαύτως ἔχοντος δυνάμενοι ἐφάπτεσθαι, οἱ	δὲ	μὴ ἀλλ’ ἐν πολλοῖς καὶ
[6, 506]	εἰ καὶ ὑμῖν φίλον, εἰ	δὲ	μή, ἐᾶν. Αλλ’ ἔφη, λέγε·
[6, 492]	ἀρετὴν ἀνάγκη αὐξανομένην ἀφικνεῖσθαι, ἐὰν	δὲ	μὴ ἐν προσηκούσῃ σπαρεῖσά τε
[6, 505]	αὐτὴν οὐχ ἱκανῶς ἴσμεν· εἰ	δὲ	μὴ ἴσμεν, ἄνευ δὲ ταύτης
[6, 488]	ἢ βιαζόμενοι τὸν ναύκληρον, τὸν	δὲ	μὴ τοιοῦτον ψέγοντας ὡς ἄχρηστον,
[6, 484]	μὲν ἕκαστον τὸ ὄν, ἐμπειρίᾳ	δὲ	μηδὲν ἐκείνων ἐλλείποντας μηδ’ ἐν
[6, 506]	ἑαυτῶν τὸν τοῦτο ἀγνοοῦντα· μαντεύομαι	δὲ	μηδένα αὐτὰ πρότερον γνώσεσθαι ἱκανῶς.
[6, 493]	οἷς δὲ ἄχθοιτο κακά, ἄλλον	δὲ	μηδένα ἔχοι λόγον περὶ αὐτῶν,
[6, 488]	περὶ ναυτικῶν ἕτερα τοιαῦτα, τοὺς	δὲ	ναύτας στασιάζοντας πρὸς ἀλλήλους περὶ
[6, 499]	ὀλίγοις καὶ οὐ πονηροῖς, ἀχρήστοις	δὲ	νῦν κεκλημένοις, ἀνάγκη τις ἐκ
[6, 505]	φθέγξωνται ὄνομα. Αληθέστατα, ἔφη. Τί	δὲ	οἱ τὴν ἡδονὴν ἀγαθὸν ὁριζόμενοι;
[6, 495]	τὴν χώραν ταύτην γιγνομένην, καλῶν	(δὲ	ὀνομάτων καὶ προσχημάτων μεστήν, ὥσπερ
[6, 487]	ἕκαστον τὸ ἐρωτώμενον ἐναντιοῦσθαι, ἔργῳ	δὲ	ὁρᾶν, ὅσοι ἂν ἐπὶ φιλοσοφίαν
[6, 494]	ἔνεστιν αὐτῷ, δεῖται δέ, τὸ	δὲ	οὐ κτητὸν μὴ δουλεύσαντι τῇ
[6, 505]	καὶ κεκτῆσθαι καὶ δοκεῖν, ἀγαθὰ	δὲ	οὐδενὶ ἔτι ἀρκεῖ τὰ δοκοῦντα
[6, 507]	ἡ μὲν οὐκ ἀκούσεται, ἡ	δὲ	οὐκ ἀκουσθήσεται; Οὐδενός, ἔφη. Οἶμαι
[6, 486]	θεωρία παντὸς μὲν χρόνου, πάσης	δὲ	οὐσίας, οἷόν τε οἴει τούτῳ
[6, 501]	μὲν ἂν οἶμαι ἐξαλείφοιεν, τὸ	δὲ	πάλιν ἐγγράφοιεν, (ἕως ὅτι μάλιστα
[6, 500]	οὔτ’ ἀδικούμενα ὑπ’ ἀλλήλων, κόσμῳ	δὲ	πάντα καὶ κατὰ λόγον ἔχοντα,
[6, 493]	ἢ δίκαιον ἢ ἄδικον, ὀνομάζοι	δὲ	πάντα ταῦτα ἐπὶ ταῖς τοῦ
[6, 503]	ἢ τὸν ἀδυνατοῦντα ἀποκριτέον, τὸν	δὲ	πανταχοῦ ἀκήρατον ἐκβαίνοντα ὥσπερ χρυσὸν
[6, 502]	ἐγώ, τοῦτο πεπεισμένοι ἔστων· τοῦδε	δὲ	πέρι τις ἀμφισβητήσει, ὡς οὐκ
[6, 511]	ἐπὶ τῷ δευτέρῳ, τῷ τρίτῳ	δὲ	πίστιν ἀπόδος καὶ τῷ τελευταίῳ
[6, 495]	αὐτῇ οἱ μὲν οὐδενός, οἱ	δὲ	πολλοὶ πολλῶν κακῶν ἄξιοί εἰσιν.
[6, 499]	ἐμοί, ἔφη, οὕτω δοκεῖ. Τοῖς	δὲ	πολλοῖς, ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι
[6, 490]	αὐτῶν τοὺς μὲν ἀχρήστους, τοὺς	δὲ	πολλοὺς κακοὺς πᾶσαν κακίαν, τῆς
[6, 499]	φιλοσοφίας ἀληθινὸς ἔρως ἐμπέσῃ. τούτων	δὲ	πότερα γενέσθαι ἢ ἀμφότερα ὡς
[6, 498]	ὅσον αὖθις οὐκ ἐξάπτονται. Δεῖ	δὲ	πῶς; ἔφη. Πᾶν τοὐναντίον· μειράκια
[6, 490]	ψυχῆς ἐφάπτεσθαι τοῦ τοιούτου— προσήκει	δὲ	συγγενεῖ— ᾧ πλησιάσας καὶ μιγεὶς
[6, 509]	μὲν ἕτερον τμῆμα εἰκόνες— λέγω	δὲ	τὰς εἰκόνας ~πρῶτον (μὲν τὰς
[6, 493]	ἡμεροῦταί τε καὶ ἀγριαίνει, καταμαθὼν	δὲ	ταῦτα πάντα συνουσίᾳ τε καὶ
[6, 505]	εἰ δὲ μὴ ἴσμεν, ἄνευ	δὲ	ταύτης εἰ ὅτι μάλιστα τἆλλα
[6, 492]	μεγίστους (μὲν εἶναι σοφιστάς, παιδεύειν	δὲ	τελεώτατα καὶ ἀπεργάζεσθαι οἵους βούλονται
[6, 497]	τὸ μὴ δύνασθαι διακωλύσει· παρὼν	δὲ	τήν γ’ ἐμὴν προθυμίαν εἴσῃ.
[6, 498]	ἐπιμελεῖσθαι, ὑπηρεσίαν φιλοσοφίᾳ κτωμένους· προϊούσης	δὲ	τῆς ἡλικίας, ἐν ᾗ ἡ
[6, 507]	ἔγωγε, ἦ δ’ ὅς. Τὴν	δὲ	τῆς ὄψεως καὶ τοῦ ὁρατοῦ
[6, 498]	οἰόμενοι αὐτὸ δεῖν πράττειν· πρὸς	δὲ	τὸ γῆρας ἐκτὸς δή τινων
[6, 511]	αὐτὰ θεᾶσθαι οἱ θεώμενοι, διὰ	δὲ	τὸ μὴ ἐπ’ ἀρχὴν (ἀνελθόντες
[6, 493]	δίκαια καλοῖ καὶ καλά, τὴν	δὲ	τοῦ ἀναγκαίου καὶ ἀγαθοῦ φύσιν,
[6, 496]	πρὸς τὸ ἐκπεσεῖν φιλοσοφίας, ἡ	δὲ	τοῦ σώματος νοσοτροφία ἀπείργουσα αὐτὸν
[6, 490]	(ἀναγκασθήσεται ὁμολογεῖν οἷς λέγομεν, ἐάσας	δὲ	τοὺς λόγους, εἰς αὐτοὺς ἀποβλέψας
[6, 505]	(ἐμοὶ πράγματα παρέχειν ἀντιλαμβανόμενος. οἶμαι	δὲ	τοῦτο μᾶλλον· ἐπεὶ ὅτι γε
[6, 503]	εἰπεῖν τὰ νῦν ἀποτετολμημένα· νῦν	δὲ	τοῦτο μὲν τετολμήσθω εἰπεῖν, ὅτι
[6, 488]	τὸ εἰκὸς τοὺς τοιούτους, πρὸς	δὲ	τούτοις (ἐπαινοῦντας ναυτικὸν μὲν καλοῦντας
[6, 488]	χρόνον ἐν ᾧ ἐμάνθανεν, πρὸς	δὲ	τούτοις φάσκοντας μηδὲ διδακτὸν εἶναι,
[6, 498]	τὸ περὶ τοὺς λόγους ἐν	δὲ	τῷ ἔπειτα, ἐὰν καὶ ἄλλων
[6, 502]	τε καὶ παίδων πεπέρανται, τὸ	δὲ	τῶν ἀρχόντων ὥσπερ ἐξ ἀρχῆς
[6, 489]	αἰτίαν διεληλύθαμεν; Καὶ μάλα. Τῆς	δὲ	τῶν πολλῶν πονηρίας τὴν ἀνάγκην
[6, 495]	ἀτελεῖς μὲν τὰς φύσεις, ὑπὸ	δὲ	τῶν τεχνῶν τε καὶ δημιουργιῶν
[6, 504]	ὡς ἐμοὶ ἐφαίνετο, ἐλλιπῆ, εἰ	δὲ	ὑμῖν ἀρεσκόντως, ὑμεῖς ἂν τοῦτο
[6, 491]	φύσεως τροφῇ διολομένης γίγνεσθαι, ἀσθενῆ	δὲ	φύσιν μεγάλων οὔτε ἀγαθῶν οὔτε
[6, 495]	ἂν ταύτῃ τύχωσι ῥυέντες· σμικρὰ	δὲ	φύσις οὐδὲν μέγα οὐδέποτε οὐδένα
[6, 498]	ἀπαλλάττονται, οἱ φιλοσοφώτατοι ποιούμενοι— λέγω	δὲ	χαλεπώτατον τὸ περὶ τοὺς λόγους
[6, 507]	τοῦ ἔχοντος χρῆσθαι αὐτῇ, παρούσης	δὲ	χρόας ἐν αὐτοῖς, ἐὰν μὴ
[6, 511]	τῶν ὑποθέσεων ἀνωτέρω ἐκβαίνειν, εἰκόσι	δὲ	χρωμένην αὐτοῖς τοῖς ὑπὸ τῶν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 23/03/2006