Livre, Chap. |
[6, 493] |
Διομηδεία
λεγομένη
ἀνάγκη
ποιεῖν
αὐτῷ
|
ταῦτα |
ἃ
ἂν
οὗτοι
ἐπαινῶσιν·
ὡς |
[6, 510] |
καὶ
τἆλλα
οὕτως,
αὐτὰ
μὲν
|
ταῦτα |
ἃ
πλάττουσίν
τε
καὶ
γράφουσιν, |
[6, 509] |
τὸ
ὄνομα.
ἀλλ’
οὖν
ἔχεις
|
ταῦτα |
διττὰ
εἴδη,
ὁρατόν,
νοητόν;
Εχω. |
[6, 495] |
οὖν,
ἔφη,
τά
γε
λεγόμενα
|
ταῦτα. |
Εἰκότως
γε,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[6, 510] |
διανοούμενοι,
ἀλλ’
ἐκείνων
πέρι
οἷς
|
ταῦτα |
ἔοικε,
τοῦ
τετραγώνου
αὐτοῦ
ἕνεκα |
[6, 493] |
ἢ
ἄδικον,
ὀνομάζοι
δὲ
πάντα
|
ταῦτα |
ἐπὶ
ταῖς
τοῦ
μεγάλου
ζῴου |
[6, 503] |
τι
δέῃ
τοιοῦτον
διαπονεῖν.
Εστι
|
ταῦτα, |
ἔφη.
Ημεῖς
δέ
γέ
φαμεν |
[6, 504] |
τέλος
οὔποτε
ἥξει.
Οὐ
γὰρ
|
ταῦτα, |
ἔφη,
μέγιστα,
ἀλλ’
ἔτι
τι |
[6, 485] |
ὁμολογήσειν
καὶ
ὅτι
οἷοί
τε
|
ταῦτα |
ἔχειν
οἱ
αὐτοί,
ὅτι
τε |
[6, 485] |
ἔσονται
οἱ
αὐτοὶ
κἀκεῖνα
καὶ
|
ταῦτα |
ἔχειν;
Πάνυ
μὲν
οὖν.
Ο |
[6, 503] |
λέγεις.
Οὐκοῦν
τὰ
βέβαια
αὖ
|
ταῦτα |
ἤθη
καὶ
οὐκ
εὐμετάβολα,
οἷς |
[6, 507] |
ὃ
ἔστιν”
ἕκαστον
προσαγορεύομεν.
Εστι
|
ταῦτα. |
Καὶ
τὰ
μὲν
δὴ
ὁρᾶσθαί |
[6, 509] |
ἀλήθειαν
παρέχει,
αὐτὸ
δ’
ὑπὲρ
|
ταῦτα |
κάλλει
ἐστίν·
οὐ
γὰρ
δήπου |
[6, 492] |
λόγου,
ἀλλ’
οὐκ
αὐτοὺς
τοὺς
|
ταῦτα |
λέγοντας
μεγίστους
(μὲν
εἶναι
σοφιστάς, |
[6, 487] |
ἀκούσας,
Οἴει
οὖν,
εἶπον,
τοὺς
|
ταῦτα |
λέγοντας
ψεύδεσθαι;
Οὐκ
οἶδα,
ἦ |
[6, 510] |
τούτων
ἀδελφὰ
καθ’
ἑκάστην
μέθοδον,
|
ταῦτα |
μὲν
ὡς
εἰδότες,
ποιησάμενοι
ὑποθέσεις |
[6, 500] |
πάντα
καὶ
κατὰ
λόγον
ἔχοντα,
|
ταῦτα |
μιμεῖσθαί
τε
καὶ
ὅτι
μάλιστα |
[6, 501] |
ὀρθῶς
γ’
ἔφη.
Οὐκοῦν
μετὰ
|
ταῦτα |
οἴει
ὑπογράψασθαι
ἂν
τὸ
σχῆμα |
[6, 506] |
ἡδονήν,
ἢ
ἄλλο
τι
παρὰ
|
ταῦτα; |
Οὗτος,
ἦν
δ’
ἐγώ,
ἀνήρ, |
[6, 511] |
ἐπὶ
τοῖς
τέτταρσι
τμήμασι
τέτταρα
|
ταῦτα |
παθήματα
ἐν
τῇ
ψυχῇ
γιγνόμενα |
[6, 496] |
καὶ
τοῖς
ἄλλοις
ἂν
γένοιτο—
|
ταῦτα |
πάντα
λογισμῷ
λαβών,
ἡσυχίαν
ἔχων |
[6, 493] |
τε
καὶ
ἀγριαίνει,
καταμαθὼν
δὲ
|
ταῦτα |
πάντα
συνουσίᾳ
τε
καὶ
χρόνου |
[6, 506] |
αὑτοῦ
μή,
τοσοῦτον
(χρόνον
περὶ
|
ταῦτα |
πραγματευόμενον.
Τί
δέ;
ἦν
δ’ |
[6, 505] |
κἂν
εἰ>
μὴ
εἴη,
ὅμως
|
ταῦτα |
πράττειν
καὶ
κεκτῆσθαι
καὶ
δοκεῖν, |
[6, 499] |
χάριν,
ἦν
δ’
ἐγώ,
καὶ
|
ταῦτα |
προορώμενοι
(ἡμεῖς
τότε
καὶ
δεδιότες |
[6, 511] |
οἷς
ἐστιν
ἀληθείας
μετέχει,
οὕτω
|
ταῦτα |
σαφηνείας
ἡγησάμενος
μετέχειν.
Μανθάνω,
ἔφη, |
[6, 493] |
ἡγοῦνται,
μὴ
ἄλλα
παιδεύειν
ἢ
|
ταῦτα |
τὰ
τῶν
πολλῶν
δόγματα,
ἃ |
[6, 490] |
ἐξ
ἀνάγκης
ὡρισάμεθα.
(Εστιν,
ἔφη,
|
ταῦτα. |
Ταύτης
δή,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[6, 493] |
δὲ
καὶ
ἀγαθὰ
καὶ
καλὰ
|
ταῦτα |
τῇ
ἀληθείᾳ,
ἤδη
πώποτέ
του |