Livre, Chap.
[6, 509]	αὐτοῖς προσεῖναι, οὐκ οὐσίας ὄντος	τοῦ	ἀγαθοῦ, ἀλλ’ ἔτι ἐπέκεινα τῆς
[6, 506]	ἄλλων διῆλθες, οὕτω καὶ περὶ	τοῦ	ἀγαθοῦ διέλθῃς. Καὶ γὰρ ἐμοί,
[6, 508]	ἐγώ, φάναι με λέγειν τὸν	τοῦ	ἀγαθοῦ ἔκγονον, ὃν τἀγαθὸν ἐγέννησεν
[6, 509]	ἀλλ’ ἔτι μειζόνως τιμητέον τὴν	τοῦ	ἀγαθοῦ ἕξιν. Αμήχανον κάλλος, ἔφη,
[6, 505]	οὐδ’ εἰ (κεκτῄμεθά τι ἄνευ	τοῦ	ἀγαθοῦ. ἢ οἴει τι πλέον
[6, 505]	μᾶλλον· ἐπεὶ ὅτι γε ἡ	τοῦ	ἀγαθοῦ ἰδέα μέγιστον μάθημα, πολλάκις
[6, 508]	γιγνώσκοντι τὴν δύναμιν ἀποδιδὸν τὴν	τοῦ	ἀγαθοῦ ἰδέαν φάθι εἶναι· αἰτίαν
[6, 505]	ἢ πάντα τἆλλα φρονεῖν ἄνευ	τοῦ	ἀγαθοῦ, καλὸν δὲ καὶ ἀγαθὸν
[6, 507]	τόκον τε καὶ ἔκγονον αὐτοῦ	τοῦ	ἀγαθοῦ κομίσασθε. εὐλαβεῖσθε μέντοι μή
[6, 509]	μόνον τὸ γιγνώσκεσθαι φάναι ὑπὸ	τοῦ	ἀγαθοῦ παρεῖναι, ἀλλὰ καὶ τὸ
[6, 506]	νῦν— ὃς δὲ ἔκγονός τε	τοῦ	ἀγαθοῦ φαίνεται καὶ ὁμοιότατος ἐκείνῳ,
[6, 505]	φρόνησις, ἀλλ’ ἀναγκάζονται τελευτῶντες τὴν	τοῦ	ἀγαθοῦ φάναι. Καὶ μάλα, ἔφη,
[6, 505]	ἡμῶν ὅτι λέγουσιν, ἐπειδὰν τὸ	τοῦ	ἀγαθοῦ φθέγξωνται ὄνομα. Αληθέστατα, ἔφη.
[6, 484]	ἑξῆς; ἐπειδὴ φιλόσοφοι μὲν οἱ	τοῦ	ἀεὶ κατὰ ταὐτὰ ὡσαύτως ἔχοντος
[6, 493]	καλοῖ καὶ καλά, τὴν δὲ	τοῦ	ἀναγκαίου καὶ ἀγαθοῦ φύσιν, ὅσον
[6, 511]	τε καὶ ὁρμάς, ἵνα μέχρι	τοῦ	ἀνυποθέτου ἐπὶ τὴν τοῦ παντὸς
[6, 501]	τὴν φύσιν αὐτῶν οἰκείαν εἶναι	τοῦ	ἀρίστου, ἣν ἡμεῖς διήλθομεν; Οὐδὲ
[6, 489]	τὸν ἄρχεσθαι δεόμενον ἐπὶ τὰς	τοῦ	ἄρχειν δυναμένου, οὐ τὸν ἄρχοντα
[6, 498]	ἀλλήλοις ὡμοιωμένα, ἀλλ’ οὐκ ἀπὸ	τοῦ	αὐτομάτου ὥσπερ νῦν συμπεσόντα. ἄνδρα
[6, 506]	κατὰ τὴν παροῦσαν ὁρμὴν ἐφικέσθαι	τοῦ	γε δοκοῦντος ἐμοὶ τὰ νῦν—
[6, 499]	ἀληθὲς συντεταμένως ἐκ παντὸς τρόπου	τοῦ	γνῶναι χάριν, τὰ δὲ κομψά
[6, 488]	μὴ τοιοῦτον ψέγοντας ὡς ἄχρηστον,	τοῦ	δὲ ἀληθινοῦ κυβερνήτου πέρι μηδ’
[6, 495]	παρεσκευασμένου, διὰ πενίαν καὶ ἐρημίαν	τοῦ	δεσπότου τὴν θυγατέρα μέλλοντος γαμεῖν;
[6, 511]	αὐτὸς ὁ λόγος ἅπτεται τῇ	τοῦ	διαλέγεσθαι δυνάμει, τὰς ὑποθέσεις ποιούμενος
[6, 511]	σαφέστερον εἶναι τὸ ὑπὸ τῆς	τοῦ	διαλέγεσθαι ἐπιστήμης τοῦ ὄντος τε
[6, 498]	ἀρετῇ παρισωμένον καὶ ὡμοιωμένον μέχρι	τοῦ	δυνατοῦ τελέως ἔργῳ τε καὶ
[6, 495]	τροφῇ γένηται, αἴτια τρόπον τινὰ	τοῦ	ἐκπεσεῖν ἐκ τοῦ ἐπιτηδεύματος, καὶ
[6, 495]	τρόπον τινὰ τοῦ ἐκπεσεῖν ἐκ	τοῦ	ἐπιτηδεύματος, καὶ τὰ λεγόμενα ἀγαθά,
[6, 487]	δοκοῦντας ὅμως τοῦτό γε ὑπὸ	τοῦ	ἐπιτηδεύματος οὗ σὺ ἐπαινεῖς πάσχοντας,
[6, 497]	ὅτι τοὐναντίον ἢ νῦν δεῖ	τοῦ	ἐπιτηδεύματος τούτου πόλιν ἅπτεσθαι. Πῶς;
[6, 487]	νῦν λέγεις· ἡγοῦνται δι’ ἀπειρίαν	τοῦ	ἐρωτᾶν καὶ ἀποκρίνεσθαι ὑπὸ τοῦ
[6, 490]	καὶ οὐκ ἀμβλύνοιτο οὐδ’ ἀπολήγοι	τοῦ	ἔρωτος, πρὶν αὐτοῦ ὃ ἔστιν
[6, 498]	ἄρτι (φίλους γεγονότας, οὐδὲ πρὸ	τοῦ	ἐχθροὺς ὄντας. πείρας γὰρ οὐδὲν
[6, 507]	ἐν ὄμμασιν ὄψεως καὶ ἐπιχειροῦντος	τοῦ	ἔχοντος χρῆσθαι αὐτῇ, παρούσης δὲ
[6, 496]	εἴη δ’ ἂν καὶ ὁ	τοῦ	ἡμετέρου ἑταίρου Θεάγους χαλινὸς οἷος
[6, 498]	τινων ὀλίγων ἀποσβέννυνται πολὺ μᾶλλον	τοῦ	(Ηρακλειτείου ἡλίου, ὅσον αὖθις οὐκ
[6, 485]	οὖν. Ο τοίνυν ἀρχόμενοι τούτου	τοῦ	λόγου ἐλέγομεν, τὴν φύσιν αὐτῶν
[6, 487]	τοῦ ἐρωτᾶν καὶ ἀποκρίνεσθαι ὑπὸ	τοῦ	λόγου παρ’ ἕκαστον τὸ ἐρώτημα
[6, 503]	τὰ λεγόμενα παρεξιόντος καὶ παρακαλυπτομένου	τοῦ	(λόγου, πεφοβημένου κινεῖν τὸ νῦν
[6, 493]	δὲ πάντα ταῦτα ἐπὶ ταῖς	τοῦ	μεγάλου ζῴου δόξαις, οἷς μὲν
[6, 504]	γυμναζομένῳ· ἤ, ὃ νυνδὴ ἐλέγομεν,	τοῦ	μεγίστου τε καὶ μάλιστα προσήκοντος
[6, 511]	Τὸ τοίνυν ἕτερον μάνθανε τμῆμα	τοῦ	νοητοῦ λέγοντά με τοῦτο οὗ
[6, 510]	Σκόπει δὴ αὖ καὶ τὴν	τοῦ	νοητοῦ τομὴν ᾗ τμητέον. Πῇ;
[6, 509]	τοῦ ὁρωμένου γένους καὶ τὸ	τοῦ	νοουμένου, καί σοι ἔσται σαφηνείᾳ
[6, 486]	γάρ που σμικρολογία ψυχῇ μελλούσῃ	τοῦ	ὅλου καὶ παντὸς ἀεὶ ἐπορέξεσθαι
[6, 484]	τυφλῶν διαφέρειν οἱ τῷ ὄντι	τοῦ	ὄντος ἑκάστου ἐστερημένοι τῆς γνώσεως,
[6, 486]	διάνοιαν φύσει, ἣν ἐπὶ τὴν	τοῦ	ὄντος ἰδέαν ἑκάστου τὸ αὐτοφυὲς
[6, 486]	καὶ ἑπόμενα ἀλλήλοις τῇ μελλούσῃ	τοῦ	ὄντος ἱκανῶς τε καὶ τελέως
[6, 504]	τῶν τοιούτων ἀπολεῖπον καὶ ὁτιοῦν	τοῦ	ὄντος οὐ πάνυ μετρίως γίγνεται·
[6, 501]	δὴ ἕξουσιν ἀμφισβητῆσαι; πότερον μὴ	τοῦ	ὄντος τε καὶ ἀληθείας ἐραστὰς
[6, 511]	ὑπὸ τῆς τοῦ διαλέγεσθαι ἐπιστήμης	τοῦ	ὄντος τε καὶ νοητοῦ θεωρούμενον
[6, 508]	~Οὐ σμικρᾷ ἄρα ἰδέᾳ ἡ	τοῦ	ὁρᾶν αἴσθησις καὶ ἡ τοῦ
[6, 507]	αἰσθήσεων δημιουργὸν ὅσῳ πολυτελεστάτην τὴν	τοῦ	ὁρᾶν τε καὶ ὁρᾶσθαι δύναμιν
[6, 509]	ὁρωμένοις οὐ μόνον οἶμαι τὴν	τοῦ	ὁρᾶσθαι δύναμιν παρέχειν φήσεις, ἀλλὰ
[6, 508]	τοῦ ὁρᾶν αἴσθησις καὶ ἡ	τοῦ	ὁρᾶσθαι (δύναμις τῶν ἄλλων συζεύξεων
[6, 507]	Τὴν δὲ τῆς ὄψεως καὶ	τοῦ	ὁρατοῦ οὐκ ἐννοεῖς ὅτι προσδεῖται;
[6, 509]	τὸν αὐτὸν λόγον, τό τε	τοῦ	ὁρωμένου γένους καὶ τὸ τοῦ
[6, 504]	δέ γε, ἦν δ’ ἐγώ,	τοῦ	παθήματος ἥκιστα προσδεῖ φύλακι πόλεώς
[6, 511]	μέχρι τοῦ ἀνυποθέτου ἐπὶ τὴν	τοῦ	παντὸς ἀρχὴν ἰών, ἁψάμενος αὐτῆς,
[6, 506]	ἔφη, λέγε· εἰς αὖθις γὰρ	τοῦ	πατρὸς ἀποτείσεις τὴν διήγησιν. ~(Βουλοίμην
[6, 487]	ἂν ἐπὶ φιλοσοφίαν ὁρμήσαντες μὴ	τοῦ	πεπαιδεῦσθαι ἕνεκα ἁψάμενοι νέοι ὄντες
[6, 485]	εἶεν ἄν, τὰς δὲ διὰ	τοῦ	σώματος ἐκλείποιεν, εἰ μὴ πεπλασμένως
[6, 496]	τὸ ἐκπεσεῖν φιλοσοφίας, ἡ δὲ	τοῦ	σώματος νοσοτροφία ἀπείργουσα αὐτὸν τῶν
[6, 510]	ἐκείνων πέρι οἷς ταῦτα ἔοικε,	τοῦ	τετραγώνου αὐτοῦ ἕνεκα τοὺς λόγους
[6, 490]	ἅψασθαι ᾧ προσήκει ψυχῆς ἐφάπτεσθαι	τοῦ	τοιούτου— προσήκει δὲ συγγενεῖ— ᾧ
[6, 492]	ἀνθέξειν, ἣν οὐ κατακλυσθεῖσαν ὑπὸ	τοῦ	τοιούτου ψόγου ἢ ἐπαίνου οἰχήσεσθαι
[6, 507]	ἄκων, κίβδηλον ἀποδιδοὺς τὸν λόγον	τοῦ	τόκου. Εὐλαβησόμεθα, ἔφη, κατὰ δύναμιν·
[6, 492]	ὅς, οὕτως. ~(Ην τοίνυν ἔθεμεν	τοῦ	φιλοσόφου φύσιν, ἂν μὲν οἶμαι
[6, 500]	(Οὐκοῦν καὶ αὐτὸ τοῦτο συνοίει,	τοῦ	χαλεπῶς πρὸς φιλοσοφίαν τοὺς πολλοὺς
[6, 492]	ὦσιν ἐπηχοῦντες διπλάσιον θόρυβον παρέχωσι	τοῦ	ψόγου καὶ ἐπαίνου. ἐν δὴ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 23/03/2006