Livre, Chap. |
[6, 501] |
τῆς
πολιτείας;
Τί
μήν;
(Επειτα
|
οἶμαι |
ἀπεργαζόμενοι
πυκνὰ
ἂν
ἑκατέρωσ’
ἀποβλέποιεν, |
[6, 494] |
οὐ
μέλλει;
ἔφη.
Βουλήσονται
δὴ
|
οἶμαι |
αὐτῷ
χρῆσθαι,
ἐπειδὰν
πρεσβύτερος
γίγνηται, |
[6, 510] |
ῥᾷον
γὰρ
τούτων
προειρημένων
μαθήσῃ.
|
οἶμαι |
γάρ
σε
εἰδέναι
ὅτι
οἱ |
[6, 505] |
διανοῇ
(ἐμοὶ
πράγματα
παρέχειν
ἀντιλαμβανόμενος.
|
οἶμαι |
δὲ
τοῦτο
μᾶλλον·
ἐπεὶ
ὅτι |
[6, 489] |
Οὐ
δή,
ἦν
δ’
ἐγώ,
|
οἶμαι |
δεῖσθαί
σε
ἐξεταζομένην
τὴν
εἰκόνα |
[6, 485] |
αὐτῶν
πρῶτον
δεῖ
καταμαθεῖν·
καὶ
|
οἶμαι, |
ἐὰν
ἐκείνην
ἱκανῶς
ὁμολογήσωμεν,
ὁμολογήσειν |
[6, 502] |
θαυμαστόν
τι
καὶ
ἀδύνατον;
(Οὐκ
|
οἶμαι |
ἔγωγε,
ἦ
δ’
ὅς.
Καὶ |
[6, 501] |
ἔφη.
Καὶ
τὸ
μὲν
ἂν
|
οἶμαι |
ἐξαλείφοιεν,
τὸ
δὲ
πάλιν
ἐγγράφοιεν, |
[6, 485] |
ἐρρυήκασιν,
περὶ
τὴν
τῆς
ψυχῆς
|
οἶμαι |
ἡδονὴν
αὐτῆς
καθ’
αὑτὴν
εἶεν |
[6, 491] |
Πῶς
δ’
οὔ;
Εχει
δὴ
|
οἶμαι |
λόγον
τὴν
ἀρίστην
φύσιν
ἐν |
[6, 492] |
τοῦ
φιλοσόφου
φύσιν,
ἂν
μὲν
|
οἶμαι |
μαθήσεως
προσηκούσης
τύχῃ,
εἰς
πᾶσαν |
[6, 498] |
λέγειν
γε
προθύμως,
ὦ
Σώκρατες·
|
οἶμαι |
μέντοι
τοὺς
πολλοὺς
τῶν
ἀκουόντων |
[6, 505] |
Σφόδρα
γε.
Συμβαίνει
δὴ
αὐτοῖς
|
οἶμαι |
ὁμολογεῖν
ἀγαθὰ
εἶναι
καὶ
κακὰ |
[6, 487] |
λεγομένης.
Σὺ
δέ
γε,
ἔφη,
|
οἶμαι |
οὐκ
εἴωθας
δι’
εἰκόνων
λέγειν. |
[6, 491] |
πειράσομαι
διελθεῖν.
τόδε
μὲν
οὖν
|
οἶμαι |
πᾶς
ἡμῖν
ὁμολογήσει,
τοιαύτην
φύσιν |
[6, 509] |
ἥλιον
τοῖς
ὁρωμένοις
οὐ
μόνον
|
οἶμαι |
τὴν
τοῦ
ὁρᾶσθαι
δύναμιν
παρέχειν |
[6, 508] |
γὰρ
οὖν.
Αλλ’
ἡλιοειδέστατόν
γε
|
οἶμαι |
τῶν
περὶ
τὰς
αἰσθήσεις
ὀργάνων. |
[6, 490] |
δὴ
ἀληθείας
οὐκ
ἄν
ποτε
|
οἶμαι |
φαμὲν
αὐτῇ
χορὸν
κακῶν
ἀκολουθῆσαι. |
[6, 508] |
μάλα,
ἔφη.
(Οταν
δέ
γ’
|
οἶμαι |
ὧν
ὁ
ἥλιος
καταλάμπει,
σαφῶς |