Alphabétiquement     [«   »]
καθιστάναι 2
καθιστάντας 1
καθορῶντες 1
καὶ 469
καί 4
Καὶ 41
καίπερ 1
Fréquences     [«    »]
121 δ
109 ἔφη
129 τε
469 καὶ
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, La République, livre VI

καὶ


Livre, Chap.
[6, 493]   ἂν οὗτοι ἐπαινῶσιν· ὡς δὲ  καὶ   ἀγαθὰ καὶ καλὰ ταῦτα τῇ
[6, 505]   ἄνευ τοῦ ἀγαθοῦ, καλὸν δὲ  καὶ   ἀγαθὸν μηδὲν φρονεῖν; Μὰ Δί’
[6, 493]   καλά, τὴν δὲ τοῦ ἀναγκαίου  καὶ   ἀγαθοῦ φύσιν, ὅσον διαφέρει τῷ
[6, 484]   καλῶν τε πέρι καὶ δικαίων  καὶ   ἀγαθῶν τίθεσθαί τε, ἐὰν δέῃ
[6, 486]   τε καὶ ἥμερος δυσκοινώνητος  καὶ   ἀγρία. Πάνυ μὲν οὖν. (Οὐ
[6, 493]   αὖ ἄλλου φθεγγομένου ἡμεροῦταί τε  καὶ   ἀγριαίνει, καταμαθὼν δὲ ταῦτα πάντα
[6, 503]   ἔφη, λέγεις; Εὐμαθεῖς καὶ μνήμονες  καὶ   ἀγχίνοι καὶ ὀξεῖς καὶ ὅσα
[6, 489]   ἂν τῷ ὄντι μετεωροσκόπον ~(τε  καὶ   ἀδολέσχην καὶ ἄχρηστόν σφισι καλεῖσθαι
[6, 502]   δόξαι καὶ ἄλλοις θαυμαστόν τι  καὶ   ἀδύνατον; (Οὐκ οἶμαι ἔγωγε,
[6, 500]   τε αὑτοῖς καὶ φιλαπεχθημόνως ἔχοντας  καὶ   ἀεὶ περὶ ἀνθρώπων τοὺς λόγους
[6, 503]   δοτέον καὶ ζῶντι καὶ τελευτήσαντι  καὶ   ἆθλα. τοιαῦτ’ ἄττα ἦν τὰ
[6, 492]   τε τὰ αὐτὰ τούτοις καλὰ  καὶ   αἰσχρὰ εἶναι, καὶ ἐπιτηδεύσειν ἅπερ
[6, 507]   ἔφη. Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ,  καὶ   ἀκοῇ τὰ ἀκουόμενα, καὶ ταῖς
[6, 490]   τῷ ὄντι ὄντως, γεννήσας νοῦν  καὶ   ἀλήθειαν, γνοίη τε καὶ ἀληθῶς
[6, 509]   ἔφη, λέγεις, εἰ ἐπιστήμην μὲν  καὶ   ἀλήθειαν παρέχει, αὐτὸ δ’ ὑπὲρ
[6, 509]   αὐτὸ ὀρθῶς ἡγήσῃ· ~ἐπιστήμην (δὲ  καὶ   ἀλήθειαν, ὥσπερ ἐκεῖ φῶς τε
[6, 508]   καλῶν ἀμφοτέρων ὄντων, γνώσεώς τε  καὶ   ἀληθείας, ἄλλο καὶ κάλλιον ἔτι
[6, 501]   πότερον μὴ τοῦ ὄντος τε  καὶ   ἀληθείας ἐραστὰς εἶναι τοὺς φιλοσόφους;
[6, 508]   εἶναι· αἰτίαν δ’ ἐπιστήμης οὖσαν  καὶ   ἀληθείας, ὡς γιγνωσκομένης μὲν διανοοῦ,
[6, 490]   νοῦν καὶ ἀλήθειαν, γνοίη τε  καὶ   ἀληθῶς ζῴη καὶ τρέφοιτο καὶ
[6, 500]   τοι φήσεις αὐτοὺς δόξαν λήψεσθαι  καὶ   ἄλλα ἀποκρινεῖσθαι. οἴει τινὰ
[6, 510]   σχήματα καὶ γωνιῶν τριττὰ εἴδη  καὶ   ἄλλα τούτων ἀδελφὰ καθ’ ἑκάστην
[6, 497]   φύσεως· διὸ καὶ στρέφεσθαί τε  καὶ   ἀλλοιοῦσθαι αὐτήν, ὥσπερ ξενικὸν σπέρμα
[6, 502]   δή, ἅπερ ἡμῖν δοκεῖ, δόξαι  καὶ   ἄλλοις θαυμαστόν τι καὶ ἀδύνατον;
[6, 507]   τ’ ἐν τοῖς ἔμπροσθεν ῥηθέντα  καὶ   ἄλλοτε ἤδη πολλάκις εἰρημένα. (Τὰ
[6, 498]   ἐν δὲ τῷ ἔπειτα, ἐὰν  καὶ   ἄλλων τοῦτο πραττόντων παρακαλούμενοι ἐθέλωσιν
[6, 495]   εἰς τὸ ἄριστον ἐπιτήδευμα, ὀλίγης  καὶ   ἄλλως γιγνομένης, ὡς ἡμεῖς φαμεν.
[6, 508]   τε καὶ ἀπολλύμενον, δοξάζει τε  καὶ   ἀμβλυώττει ἄνω καὶ κάτω τὰς
[6, 507]   λέγε. Διομολογησάμενός γ’ ἔφην ἐγώ,  καὶ   ἀναμνήσας ὑμᾶς τά τ’ ἐν
[6, 492]   εἶναι καὶ νέους καὶ πρεσβυτέρους  καὶ   ἄνδρας καὶ γυναῖκας; Πότε δή;
[6, 494]   δὴ ἡμῖν εὐμάθεια καὶ μνήμη  καὶ   ἀνδρεία καὶ μεγαλοπρέπεια ταύτης εἶναι
[6, 504]   δικαιοσύνης τε πέρι καὶ σωφροσύνης  καὶ   ἀνδρείας καὶ σοφίας ἕκαστον
[6, 498]   σωμάτων, ἐν βλαστάνει τε  καὶ   ἀνδροῦται, εὖ μάλα ἐπιμελεῖσθαι, ὑπηρεσίαν
[6, 486]   τοιοῦτος; Ηκιστά γε. Δειλῇ δὴ  καὶ   ἀνελευθέρῳ φύσει φιλοσοφίας ἀληθινῆς, ὡς
[6, 510]   ἀρχὴν ἀνυπόθετον— ἐξ ὑποθέσεως ἰοῦσα  καὶ   ἄνευ τῶν περὶ ἐκεῖνο εἰκόνων,
[6, 486]   παντὸς ἀεὶ ἐπορέξεσθαι θείου τε  καὶ   ἀνθρωπίνου. Αληθέστατα, ἔφη. Ηι οὖν
[6, 496]   πῃ αὐτὸς καθαρὸς ἀδικίας τε  καὶ   ἀνοσίων (ἔργων τόν τε ἐνθάδε
[6, 493]   οὓς δὴ οὗτοι σοφιστὰς καλοῦσι  καὶ   ἀντιτέχνους ἡγοῦνται, μὴ ἄλλα παιδεύειν
[6, 492]   δέ τινας σοφιστὰς ἰδιωτικούς, ὅτι  καὶ   ἄξιον λόγου, ἀλλ’ οὐκ αὐτοὺς
[6, 496]   ὑπερίδῃ· βραχὺ δέ πού τι  καὶ   ἀπ’ ἄλλης τέχνης δικαίως ἀτιμάσαν
[6, 492]   εἶναι σοφιστάς, παιδεύειν δὲ τελεώτατα  καὶ   ἀπεργάζεσθαι οἵους βούλονται εἶναι καὶ
[6, 500]   (λέγομεν, χαλεπανοῦσι δὴ τοῖς φιλοσόφοις  καὶ   ἀπιστήσουσιν ἡμῖν λέγουσιν ὡς οὐκ
[6, 504]   μαθήματα δυνατὴ ἔσται ἐνεγκεῖν ~εἴτε  καὶ   (ἀποδειλιάσει, ὥσπερ οἱ ἐν τοῖς
[6, 487]   ἡγοῦνται δι’ ἀπειρίαν τοῦ ἐρωτᾶν  καὶ   ἀποκρίνεσθαι ὑπὸ τοῦ λόγου παρ’
[6, 508]   σκότῳ κεκραμένον, τὸ γιγνόμενόν τε  καὶ   ἀπολλύμενον, δοξάζει τε καὶ ἀμβλυώττει
[6, 488]   ἐκ πολλῶν αὐτὸ συναγαγεῖν εἰκάζοντα  καὶ   ἀπολογούμενον ὑπὲρ αὐτῶν, οἷον οἱ
[6, 499]   αὐτοῖς μὴ φιλονικῶν ἀλλὰ παραμυθούμενος  καὶ   ἀπολυόμενος τὴν τῆς φιλομαθείας διαβολὴν
[6, 491]   τὰ λεγόμενα ἀγαθὰ πάντα φθείρει  καὶ   ἀποσπᾷ, κάλλος καὶ πλοῦτος καὶ
[6, 491]   φύσεως ἀπόλλυσι τὴν ἔχουσαν ψυχὴν  καὶ   ἀποσπᾷ φιλοσοφίας. λέγω δὲ ἀνδρείαν,
[6, 495]   (καὶ τὰς ψυχὰς συγκεκλασμένοι τε  καὶ   ἀποτεθρυμμένοι διὰτὰς βαναυσίας τυγχάνουσιν—
[6, 498]   μέν, ἦν δ’ ἐγώ, οἱ  καὶ   ἁπτόμενοι μειράκια ὄντα ἄρτι (ἐκ
[6, 509]   νοουμένου, καί σοι ἔσται σαφηνείᾳ  καὶ   ἀσαφείᾳ πρὸς ἄλληλα ἐν μὲν
[6, 488]   ἐνιαυτοῦ καὶ ὡρῶν καὶ οὐρανοῦ  καὶ   ἄστρων καὶ πνευμάτων καὶ πάντων
[6, 486]   τό γε τῆς ἀμούσου τε  καὶ   ἀσχήμονος φύσεως ἄλλοσέ ποι ἂν
[6, 495]   ἐκπίπτοντες, οἷς μάλιστα προσήκει, (ἔρημον  καὶ   ἀτελῆ φιλοσοφίαν λείποντες αὐτοί τε
[6, 496]   πόλει ὅταν μεγάλη ψυχὴ φυῇ  καὶ   ἀτιμάσασα τὰ τῆς πόλεως ὑπερίδῃ·
[6, 509]   φήσεις, ἀλλὰ καὶ τὴν γένεσιν  καὶ   αὔξην καὶ τροφήν, οὐ γένεσιν
[6, 495]   οὐ κακῶς ἐλέγομεν ὡς ἄρα  καὶ   αὐτὰ τὰ τῆς φιλοσόφου φύσεως
[6, 507]   γάρ. Καὶ αὐτὸ δὴ καλὸν  καὶ   αὐτὸ ἀγαθόν, καὶ οὕτω περὶ
[6, 497]   λήψεται τὴν ἀρίστην πολιτείαν, ὥσπερ  (καὶ   αὐτὸ ἄριστόν ἐστιν, τότε δηλώσει
[6, 500]   ἐγὼ ἀμέλει, ἔφη, συνοίομαι. (Οὐκοῦν  καὶ   αὐτὸ τοῦτο συνοίει, τοῦ χαλεπῶς
[6, 504]   Καὶ μεῖζον, ἦν δ’ ἐγώ,  καὶ   αὐτῶν τούτων οὐχ ὑπογραφὴν δεῖ
[6, 489]   ὄντι μετεωροσκόπον ~(τε καὶ ἀδολέσχην  καὶ   ἄχρηστόν σφισι καλεῖσθαι ὑπὸ τῶν
[6, 509]   ὥσπερ λέγομεν, δύο αὐτὼ εἶναι,  καὶ   βασιλεύειν τὸ μὲν νοητοῦ γένους
[6, 503]   διανοίας οἷοι κοσμίως μετὰ ἡσυχίας  καὶ   βεβαιότητος ἐθέλειν ζῆν, ἀλλ’ οἱ
[6, 496]   ἑταίρου Θεάγους χαλινὸς οἷος κατασχεῖν·  καὶ   γὰρ (Θεάγει τὰ μὲν ἄλλα
[6, 499]   εἰρημένη πολιτεία καὶ ἔστιν  καὶ   γενήσεταί γε, ὅταν αὕτη
[6, 493]   εἰδέναι, ὅτιπερ ἂν σωθῇ τε  (καὶ   γένηται οἷον δεῖ ἐν τοιαύτῃ
[6, 494]   καὶ ἐν ταύτῃ πλούσιός τε  καὶ   γενναῖος, καὶ ἔτι εὐειδὴς καὶ
[6, 503]   ἐν πυρὶ βασανιζόμενον, στατέον ἄρχοντα  καὶ   γέρα δοτέον καὶ ζῶντι καὶ
[6, 496]   δὴ τῶν ὀλίγων οἱ γενόμενοι  καὶ   γευσάμενοι ὡς ἡδὺ καὶ μακάριον
[6, 488]   καὶ ὁρῶντα ὡσαύτως βραχύ τι  καὶ   γιγνώσκοντα περὶ ναυτικῶν ἕτερα τοιαῦτα,
[6, 510]   μὲν ταῦτα πλάττουσίν τε  καὶ   γράφουσιν, ὧν καὶ σκιαὶ καὶ
[6, 492]   νέους καὶ πρεσβυτέρους καὶ ἄνδρας  καὶ   γυναῖκας; Πότε δή; δ’
[6, 510]   τὸ ἄρτιον καὶ τὰ σχήματα  καὶ   γωνιῶν τριττὰ εἴδη καὶ ἄλλα
[6, 499]   καὶ ταῦτα προορώμενοι (ἡμεῖς τότε  καὶ   δεδιότες ὅμως ἐλέγομεν, ὑπὸ τἀληθοῦς
[6, 495]   ὑπὸ δὲ τῶν τεχνῶν τε  καὶ   δημιουργιῶν ὥσπερ τὰ σώματα λελώβηνται,
[6, 494]   τ’ ᾖ, καὶ ἰδίᾳ ἐπιβουλεύοντας  καὶ   δημοσίᾳ εἰς ἀγῶνας καθιστάντας; ~(Πολλή,
[6, 500]   εἰς ἀνθρώπων ἤθη καὶ ἰδίᾳ  καὶ   δημοσίᾳ τιθέναι καὶ μὴ μόνον
[6, 510]   αὐτοῦ ἕνεκα τοὺς λόγους ποιούμενοι  καὶ   διαμέτρου αὐτῆς, ἀλλ’ οὐ (ταύτης
[6, 511]   καλουμένων, αἷς αἱ ὑποθέσεις ἀρχαὶ  καὶ   διανοίᾳ μὲν ἀναγκάζονται ἀλλὰ μὴ
[6, 495]   εἶπον, θαυμάσιε, ὄλεθρός τε  καὶ   διαφθορὰ (τοσαύτη τε καὶ τοιαύτη
[6, 505]   μάθημα, πολλάκις ἀκήκοας, δὴ  καὶ   δίκαια καὶ τἆλλα προσχρησάμενα χρήσιμα
[6, 490]   Πῶς γάρ; Αλλ’ ὑγιές τε  καὶ   δίκαιον ἦθος, καὶ σωφροσύνην
[6, 500]   αὐτὸν οἴει γενήσεσθαι σωφροσύνης τε  καὶ   δικαιοσύνης καὶ συμπάσης τῆς δημοτικῆς
[6, 484]   ἐνθάδε νόμιμα καλῶν τε πέρι  καὶ   δικαίων καὶ ἀγαθῶν τίθεσθαί τε,
[6, 500]   ἐνδεικνύῃ οὓς λέγεις τοὺς φιλοσόφους,  ~καὶ   διορίζῃ (ὥσπερ ἄρτι τήν τε
[6, 507]   ἕκαστα οὕτως εἶναί φαμέν τε  καὶ   διορίζομεν τῷ λόγῳ. Φαμὲν γάρ.
[6, 505]   ὅμως ταῦτα πράττειν καὶ κεκτῆσθαι  καὶ   δοκεῖν, ἀγαθὰ δὲ οὐδενὶ ἔτι
[6, 496]   ἄττα φῶμεν γεννᾶν διανοήματά τε  καὶ   δόξας; ἆρ’ οὐχ ὡς ἀληθῶς
[6, 509]   ἔτι ἐπέκεινα τῆς οὐσίας πρεσβείᾳ  καὶ   δυνάμει ὑπερέχοντος. (Καὶ Γλαύκων
[6, 503]   αὖ ποιεῖ ταὐτόν· δυσκινήτως ἔχει  καὶ   δυσμαθῶς ὥσπερ ἀπονεναρκωμένα, καὶ ὕπνου
[6, 500]   καὶ μαχόμενον αὐτοῖς φθόνου τε  καὶ   δυσμενείας ἐμπίμπλασθαι, ἀλλ’ εἰς τεταγμένα
[6, 500]   λέγειν οὓς αὐτοὶ οἴονται. (ἢ  καὶ   ἐὰν οὕτω θεῶνται, ἀλλοίαν τοι
[6, 494]   ἔσται ἐν ἅπασιν, ἄλλως τε  καὶ   ἐὰν τὸ σῶμα φυῇ προσφερὴς
[6, 494]   τοῖς τοιούτοις ποιήσειν, ἄλλως τε  καὶ   ἐὰν τύχῃ μεγάλης πόλεως ὢν
[6, 508]   ὧν νυκτερινὰ φέγγη, ἀμβλυώττουσί τε  καὶ   ἐγγὺς φαίνονται τυφλῶν, ὥσπερ οὐκ
[6, 508]   εἰς τοῦτο ἀπερείσηται, ἐνόησέν τε  καὶ   ἔγνω αὐτὸ καὶ νοῦν ἔχειν
[6, 489]   αὐτήν, οἱ δὲ ἐπιεικέστατοι ἄχρηστοι,  καὶ   ἐγὼ συνεχώρησα ἀληθῆ σε λέγειν.
[6, 510]   ὅλον γένος. Τίθημι, ἔφη. Η  καὶ   ἐθέλοις ἂν αὐτὸ φάναι, ἦν
[6, 491]   (τοῦτο αὖ τὰς μιμουμένας ταύτην  καὶ   εἰς τὸ ἐπιτήδευμα καθισταμένας αὐτῆς,
[6, 493]   καὶ ὁπότε χαλεπώτατον πρᾳότατον  καὶ   ἐκ τίνων γίγνεται, καὶ φωνὰς
[6, 502]   τοῦτο λεκτέον, τίνα τρόπον ἡμῖν  καὶ   ἐκ τίνων (μαθημάτων τε καὶ
[6, 495]   ἄλλως γιγνομένης, ὡς ἡμεῖς φαμεν.  καὶ   ἐκ τούτων δὴ τῶν ἀνδρῶν
[6, 507]   δ’ ἐγώ, καὶ πολλὰ ἀγαθὰ  καὶ   ἕκαστα οὕτως εἶναί φαμέν τε
[6, 492]   τὰ δὲ ἐπαινῶσιν, ὑπερβαλλόντως ἑκάτερα,  καὶ   ἐκβοῶντες καὶ κροτοῦντες, πρὸς δ’
[6, 507]   δὴ οὖν τὸν τόκον τε  καὶ   ἔκγονον αὐτοῦ τοῦ ἀγαθοῦ κομίσασθε.
[6, 511]   τοῖς ὑπὸ τῶν κάτω ἀπεικασθεῖσιν  καὶ   ἐκείνοις πρὸς ἐκεῖνα ὡς ἐναργέσι
[6, 506]   (τοσοῦτον οὕτω φῶμεν δεῖν ἐσκοτῶσθαι  καὶ   ἐκείνους τοὺς βελτίστους ἐν τῇ
[6, 499]   λόγων, μακάριε, καλῶν τε  καὶ   ἐλευθέρων ἱκανῶς ἐπήκοοι γεγόνασιν, οἵων
[6, 494]   εἰσαισθάνηταί τέ πῃ καὶ κάμπτηται  καὶ   ἕλκηται πρὸς φιλοσοφίαν, τί οἰόμεθα
[6, 499]   πρὸς δόξαν καὶ ἔριν  καὶ   ἐν δίκαις καὶ ἐν ἰδίαις
[6, 499]   καὶ ἔριν καὶ ἐν δίκαις  καὶ   ἐν ἰδίαις συνουσίαις πόρρωθεν ἀσπαζομένων.
[6, 503]   τότε παρεῖμεν νῦν λέγομεν, ὅτι  καὶ   ἐν μαθήμασι πολλοῖς γυμνάζειν δεῖ,
[6, 494]   ἐὰν τύχῃ μεγάλης πόλεως ὢν  καὶ   ἐν ταύτῃ πλούσιός τε καὶ
[6, 510]   τὰ ἐν τοῖς ὕδασι φαντάσματα  καὶ   ἐν τοῖς ὅσα πυκνά τε
[6, 489]   ἔφη. Εκ τε τοίνυν τούτων  καὶ   ἐν τούτοις οὐ ῥᾴδιον εὐδοκιμεῖν
[6, 503]   τις μᾶλλον ὡς πιστοῖς χρήσαιτο,  καὶ   ἐν τῷ πολέμῳ πρὸς τοὺς
[6, 510]   καὶ γράφουσιν, ὧν καὶ σκιαὶ  καὶ   ἐν ὕδασιν εἰκόνες εἰσίν, τούτοις
[6, 487]   τῶν λόγων μέγα τὸ σφάλμα  καὶ   ἐναντίον τοῖς πρώτοις ἀναφαίνεσθαι, καὶ
[6, 509]   ἡγεῖσθαι οὐκ ὀρθῶς ἔχει, οὕτω  καὶ   ἐνταῦθα ἀγαθοειδῆ μὲν νομίζειν ταῦτ’
[6, 490]   τὴν τῶν ἀληθῶς φιλοσόφων φύσιν  καὶ   ἐξ ἀνάγκης ὡρισάμεθα. (Εστιν, ἔφη,
[6, 508]   καὶ κάτω τὰς δόξας μεταβάλλον,  καὶ   ἔοικεν αὖ νοῦν οὐκ ἔχοντι.
[6, 492]   διπλάσιον θόρυβον παρέχωσι τοῦ ψόγου  καὶ   ἐπαίνου. ἐν δὴ τῷ τοιούτῳ
[6, 497]   (Οὐδ’ ἡντινοῦν, εἶπον, ἀλλὰ τοῦτο  καὶ   ἐπαιτιῶμαι, μηδεμίαν ἀξίαν εἶναι τῶν
[6, 499]   ὄντι τῆς ἡμετέρας ἐπόψεως,  καὶ   ἔπειτα γενήσεται, περὶ τούτου ἕτοιμοι
[6, 491]   ἀφικνούμεναι ἐπιτήδευμα, πολλαχῇ πλημμελοῦσαι, πανταχῇ  καὶ   ἐπὶ πάντας δόξαν οἵαν λέγεις
[6, 494]   τῶν βαρβάρων ἱκανὸν ἔσεσθαι (πράττειν,  καὶ   ἐπὶ τούτοις ὑψηλὸν ἐξαρεῖν αὑτόν,
[6, 493]   ἰσχυροῦ τρεφομένου τὰς ὀργάς τις  καὶ   (ἐπιθυμίας κατεμάνθανεν, ὅπῃ τε προσελθεῖν
[6, 493]   ἀληθείᾳ τούτων τῶν δογμάτων τε  καὶ   ἐπιθυμιῶν ὅτι καλὸν αἰσχρὸν
[6, 488]   ναυτικὸν μὲν καλοῦντας καὶ κυβερνητικὸν  καὶ   ἐπιστάμενον τὰ κατὰ ναῦν, ὃς
[6, 484]   δυνατοὶ φαίνωνται φυλάξαι νόμους τε  καὶ   ἐπιτηδεύματα πόλεων, τούτους καθιστάναι (φύλακας.
[6, 502]   καὶ ἐκ τίνων (μαθημάτων τε  καὶ   ἐπιτηδευμάτων οἱ σωτῆρες ἐνέσονται τῆς
[6, 492]   τούτοις καλὰ καὶ αἰσχρὰ εἶναι,  καὶ   ἐπιτηδεύσειν ἅπερ ἂν οὗτοι, καὶ
[6, 507]   Ενούσης που ἐν ὄμμασιν ὄψεως  καὶ   ἐπιχειροῦντος τοῦ ἔχοντος χρῆσθαι αὐτῇ,
[6, 486]   σοι οὐκ ἀναγκαῖα ἕκαστα διεληλυθέναι  καὶ   ἑπόμενα ἀλλήλοις τῇ μελλούσῃ τοῦ
[6, 495]   ὡς νυμφίου παρεσκευασμένου, διὰ πενίαν  καὶ   ἐρημίαν τοῦ δεσπότου τὴν θυγατέρα
[6, 499]   ἄλλοσε τείνοντα πρὸς δόξαν  καὶ   ἔριν καὶ ἐν δίκαις καὶ
[6, 499]   χάριν, τὰ δὲ κομψά τε  καὶ   ἐριστικὰ καὶ μηδαμόσε ἄλλοσε τείνοντα
[6, 485]   πρόσθεν περί τε τῶν φιλοτίμων  καὶ   ἐρωτικῶν διήλθομεν. Ορθῶς, ἔφη, λέγεις.
[6, 492]   καὶ ἐπιτηδεύσειν ἅπερ ἂν οὗτοι,  καὶ   ἔσεσθαι τοιοῦτον; (Πολλή, δ’
[6, 499]   ὡς γέγονεν εἰρημένη πολιτεία  καὶ   ἔστιν καὶ γενήσεταί γε, ὅταν
[6, 494]   ἀπολλύναι αὐτοῦ τὴν χρείαν τε  καὶ   ἑταιρίαν; οὐ πᾶν μὲν ἔργον,
[6, 503]   τε καὶ φόβοις καὶ ἡδοναῖς,  καὶ   ἔτι δὴ τότε παρεῖμεν
[6, 494]   ταύτῃ πλούσιός τε καὶ γενναῖος,  καὶ   ἔτι εὐειδὴς καὶ μέγας; ἆρ’
[6, 496]   που ὑπὸ φυγῆς καταληφθὲν γενναῖον  καὶ   εὖ τεθραμμένον ἦθος, ἀπορίᾳ τῶν
[6, 496]   μετὰ καλῆς ἐλπίδος ἵλεώς τε  καὶ   εὐμενὴς ἀπαλλάξεται. ~(Αλλά τοι,
[6, 486]   ἐμμετρίᾳ; Εμμετρίᾳ. Εμμετρον ἄρα  καὶ   εὔχαριν ζητῶμεν πρὸς τοῖς ἄλλοις
[6, 488]   τοῖς ἐνοῦσι, καὶ πίνοντάς τε  καὶ   εὐωχουμένους πλεῖν ὡς τὸ εἰκὸς
[6, 496]   πράττων, οἷον ἐν χειμῶνι κονιορτοῦ  καὶ   ζάλης ὑπὸ πνεύματος φερομένου ὑπὸ
[6, 503]   στατέον ἄρχοντα καὶ γέρα δοτέον  καὶ   ζῶντι καὶ τελευτήσαντι καὶ ἆθλα.
[6, 508]   ἰδέᾳ τοῦ ὁρᾶν αἴσθησις  καὶ   τοῦ ὁρᾶσθαι (δύναμις τῶν
[6, 491]   τύπον ὧν λέγω. Εχω, ἔφη·  καὶ   ἡδέως γ’ ἂν ἀκριβέστερον
[6, 503]   ἐλέγομεν πόνοις τε καὶ φόβοις  καὶ   ἡδοναῖς, καὶ ἔτι δὴ
[6, 493]   πολλῶν καὶ (παντοδαπῶν συνιόντων ὀργὴν  καὶ   ἡδονὰς κατανενοηκέναι σοφίαν ἡγούμενος, εἴτ’
[6, 501]   ἐγώ, ὥσπερ πίνακα πόλιν τε  καὶ   ἤθη ἀνθρώπων, πρῶτον μὲν καθαρὰν
[6, 487]   τελειωθεῖσι τοῖς τοιούτοις παιδείᾳ τε  καὶ   ἡλικίᾳ ἆρα οὐ μόνοις ἂν
[6, 502]   ὡς μὲν γὰρ χαλεπὸν σωθῆναι,  καὶ   ἡμεῖς (συγχωροῦμεν· ὡς δὲ ἐν
[6, 486]   ἐπισκέψῃ, εἰ ἄρα δικαία τε  καὶ   ἥμερος δυσκοινώνητος καὶ ἀγρία.
[6, 492]   πειθόμενον ἀτιμίαις τε καὶ χρήμασι  καὶ   θανάτοις κολάζουσι; Καὶ μάλα, ἔφη,
[6, 486]   Αδύνατον, δ’ ὅς. (Οὐκοῦν  καὶ   θάνατον οὐ δεινόν τι ἡγήσεται
[6, 500]   γε φιλόσοφος ὁμιλῶν κόσμιός τε  (καὶ   θεῖος εἰς τὸ δυνατὸν ἀνθρώπῳ
[6, 501]   τοῖς ἀνθρώποις ἐγγιγνόμενον θεοειδές τε  καὶ   θεοείκελον. Ορθῶς, ἔφη. Καὶ τὸ
[6, 484]   ἀποβλέποντες κἀκεῖσε ἀεὶ ἀναφέροντές τε  (καὶ   θεώμενοι ὡς οἷόν τε ἀκριβέστατα,
[6, 500]   κατὰ ταὐτὰ ἀεὶ ἔχοντα ὁρῶντας  καὶ   θεωμένους οὔτ’ ἀδικοῦντα οὔτ’ ἀδικούμενα
[6, 486]   Ηι οὖν ὑπάρχει διανοίᾳ μεγαλοπρέπεια  καὶ   θεωρία παντὸς μὲν χρόνου, πάσης
[6, 498]   διάβαλλε, ἦν δ’ ἐγώ, ἐμὲ  καὶ   Θρασύμαχον ἄρτι (φίλους γεγονότας, οὐδὲ
[6, 494]   ἂν μὴ οἷός τ’ ᾖ,  καὶ   ἰδίᾳ ἐπιβουλεύοντας καὶ δημοσίᾳ εἰς
[6, 500]   ὁρᾷ μελετῆσαι εἰς ἀνθρώπων ἤθη  καὶ   ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ τιθέναι καὶ
[6, 489]   τἀναντία ἐπιτηδευόντων· (πολὺ δὲ μεγίστη  καὶ   ἰσχυροτάτη διαβολὴ γίγνεται φιλοσοφίᾳ διὰ
[6, 493]   οἷόνπερ ἂν εἰ θρέμματος μεγάλου  καὶ   ἰσχυροῦ τρεφομένου τὰς ὀργάς τις
[6, 491]   καὶ ἀποσπᾷ, κάλλος καὶ πλοῦτος  καὶ   ἰσχὺς σώματος καὶ συγγένεια ἐρρωμένη
[6, 504]   ποιεῖν συντεινομένους ὅπως ὅτι ἀκριβέστατα  καὶ   καθαρώτατα ἕξει, τῶν δὲ μεγίστων
[6, 505]   αὐτοῖς οἶμαι ὁμολογεῖν ἀγαθὰ εἶναι  καὶ   κακὰ ταὐτά. γάρ; (Τί
[6, 506]   Οἶμαι γοῦν, εἶπον, δίκαιά τε  καὶ   καλὰ ἀγνοούμενα ὅπῃ ποτὲ ἀγαθά
[6, 506]   (παρ’ ἄλλων ἀκούειν φανά τε  καὶ   καλά; Μὴ πρὸς Διός,
[6, 505]   οὐ φανερόν, ὡς δίκαια μὲν  καὶ   καλὰ πολλοὶ ἂν ἕλοιντο τὰ
[6, 493]   ἐπαινῶσιν· ὡς δὲ καὶ ἀγαθὰ  καὶ   καλὰ ταῦτα τῇ ἀληθείᾳ, ἤδη
[6, 493]   αὐτῶν, ἀλλὰ τἀναγκαῖα δίκαια καλοῖ  καὶ   καλά, τὴν δὲ τοῦ ἀναγκαίου
[6, 508]   γνώσεώς τε καὶ ἀληθείας, ἄλλο  καὶ   κάλλιον ἔτι τούτων ἡγούμενος αὐτὸ
[6, 501]   πρός τε τὸ φύσει δίκαιον  καὶ   καλὸν καὶ σῶφρον καὶ πάντα
[6, 503]   φαμεν ἀμφοτέρων δεῖν εὖ τε  καὶ   καλῶς μετέχειν, μήτε παιδείας
[6, 494]   (τῶν λόγων εἰσαισθάνηταί τέ πῃ  καὶ   κάμπτηται καὶ ἕλκηται πρὸς φιλοσοφίαν,
[6, 500]   ὑπ’ ἀλλήλων, κόσμῳ δὲ πάντα  καὶ   κατὰ λόγον ἔχοντα, ταῦτα μιμεῖσθαί
[6, 502]   οἱ σωτῆρες ἐνέσονται τῆς πολιτείας,  καὶ   κατὰ ποίας ἡλικίας ἕκαστοι ἑκάστων
[6, 500]   ἐμπίμπλασθαι, ἀλλ’ εἰς τεταγμένα ἄττα  καὶ   κατὰ ταὐτὰ ἀεὶ ἔχοντα ὁρῶντας
[6, 508]   δοξάζει τε καὶ ἀμβλυώττει ἄνω  καὶ   κάτω τὰς δόξας μεταβάλλον, καὶ
[6, 505]   μὴ εἴη, ὅμως ταῦτα πράττειν  καὶ   κεκτῆσθαι καὶ δοκεῖν, ἀγαθὰ δὲ
[6, 501]   τοῖς ἀνθρώποις ἐμποιοῖεν, συμμειγνύντες τε  καὶ   κεραννύντες ἐκ τῶν ἐπιτηδευμάτων τὸ
[6, 500]   ἐκεῖνο; Αδύνατον, ἔφη. Θείῳ δὴ  καὶ   κοσμίῳ γε φιλόσοφος ὁμιλῶν
[6, 492]   ἐπαινῶσιν, ὑπερβαλλόντως ἑκάτερα, καὶ ἐκβοῶντες  καὶ   κροτοῦντες, πρὸς δ’ (αὐτοῖς αἵ
[6, 488]   τούτοις (ἐπαινοῦντας ναυτικὸν μὲν καλοῦντας  καὶ   κυβερνητικὸν καὶ ἐπιστάμενον τὰ κατὰ
[6, 489]   Πάνυ μὲν οὖν. Ακούωμεν δὴ  καὶ   λέγωμεν ἐκεῖθεν ἀναμνησθέντες, ὅθεν διῇμεν
[6, 510]   ἐν τοῖς ὅσα πυκνά τε  καὶ   λεῖα καὶ φανὰ συνέστηκεν, καὶ
[6, 510]   οἱ περὶ τὰς γεωμετρίας τε  καὶ   λογισμοὺς καὶ τὰ τοιαῦτα πραγματευόμενοι,
[6, 498]   τοῦ δυνατοῦ τελέως ἔργῳ τε  καὶ   λόγῳ, ~δυναστεύοντα (ἐν πόλει ἑτέρᾳ
[6, 503]   φαίνεσθαι, βασανιζομένους ἐν ἡδοναῖς τε  καὶ   λύπαις, καὶ τὸ δόγμα τοῦτο
[6, 496]   γενόμενοι καὶ γευσάμενοι ὡς ἡδὺ  καὶ   μακάριον τὸ κτῆμα, καὶ τῶν
[6, 506]   ἦν δ’ ἐγώ, ἑταῖρε,  καὶ   μάλα ἀρκέσει· ἀλλ’ ὅπως μὴ
[6, 510]   τὸ ὡμοιώθη; (Εγωγ’ ἔφη,  καὶ   μάλα. Σκόπει δὴ αὖ καὶ
[6, 504]   νυνδὴ ἐλέγομεν, τοῦ μεγίστου τε  καὶ   μάλιστα προσήκοντος μαθήματος ἐπὶ τέλος
[6, 500]   κάτω βλέπειν εἰς (ἀνθρώπων πραγματείας,  καὶ   μαχόμενον αὐτοῖς φθόνου τε καὶ
[6, 491]   ὀλίγων σκόπει ὡς πολλοὶ ὄλεθροι  καὶ   μεγάλοι. Τίνες δή; Ο μὲν
[6, 494]   εὐμάθεια καὶ μνήμη καὶ ἀνδρεία  καὶ   μεγαλοπρέπεια ταύτης εἶναι τῆς φύσεως.
[6, 503]   ἅμα φύεσθαι καὶ νεανικοί τε  καὶ   μεγαλοπρεπεῖς τὰς διανοίας οἷοι κοσμίως
[6, 494]   καὶ γενναῖος, καὶ ἔτι εὐειδὴς  καὶ   μέγας; ἆρ’ οὐ πληρωθήσεσθαι ἀμηχάνου
[6, 491]   οὖσαι φύσεις ψυχῶν εἰς ἀνάξιον  καὶ   μεῖζον ἑαυτῶν ἀφικνούμεναι ἐπιτήδευμα, πολλαχῇ
[6, 491]   οὐ πονηρούς, ἀχρήστους δὲ καλοῦσι·  ~καὶ   μετὰ (τοῦτο αὖ τὰς μιμουμένας
[6, 497]   προσηκούσῃ αὐτός τε μᾶλλον αὐξήσεται  καὶ   μετὰ τῶν ἰδίων τὰ κοινὰ
[6, 489]   τοὺς ὑπὸ τούτων ἀχρήστους λεγομένους  καὶ   μετεωρολέσχας τοῖς ὡς ἀληθῶς κυβερνήταις.
[6, 486]   τοῦτο δὴ ψυχὴν σκοπῶν φιλόσοφον  καὶ   μὴ εὐθὺς νέου ὄντος ἐπισκέψῃ,
[6, 500]   καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ τιθέναι  καὶ   μὴ μόνον ἑαυτὸν πλάττειν, ἆρα
[6, 485]   τῆς οὐσίας τῆς ἀεὶ οὔσης  καὶ   μὴ πλανωμένης ὑπὸ γενέσεως καὶ
[6, 484]   περὶ τούτου μόνου ἔδει ῥηθῆναι,  καὶ   μὴ πολλὰ τὰ λοιπὰ διελθεῖν
[6, 494]   καλά, ~ἢ αὐτό τι ἕκαστον  καὶ   (μὴ τὰ πολλὰ ἕκαστα, ἔσθ’
[6, 486]   κρίνειν μέλλῃς φύσιν φιλόσοφόν τε  καὶ   μή. Τὸ ποῖον; Μή σε
[6, 486]   δοκεῖ. Τί οὖν; κόσμιος  καὶ   μὴ φιλοχρήματος μηδ’ ἀνελεύθερος μηδ’
[6, 510]   δ’ ἐγώ, διῃρῆσθαι ἀληθείᾳ τε  καὶ   μή, ὡς τὸ δοξαστὸν πρὸς
[6, 499]   δὲ κομψά τε καὶ ἐριστικὰ  καὶ   μηδαμόσε ἄλλοσε τείνοντα πρὸς
[6, 498]   γίγνηται, τότε ἤδη ἀφέτους νέμεσθαι  καὶ   μηδὲν ἄλλο πράττειν, ὅτι μὴ
[6, 484]   ὄντος ἑκάστου ἐστερημένοι τῆς γνώσεως,  καὶ   μηδὲν ἐναργὲς ἐν τῇ ψυχῇ
[6, 490]   προσήκει δὲ συγγενεῖ— πλησιάσας  καὶ   μιγεὶς τῷ ὄντι ὄντως, γεννήσας
[6, 494]   ὡμολόγηται γὰρ δὴ ἡμῖν εὐμάθεια  καὶ   μνήμη καὶ ἀνδρεία καὶ μεγαλοπρέπεια
[6, 503]   φύεται. (Πῶς, ἔφη, λέγεις; Εὐμαθεῖς  καὶ   μνήμονες καὶ ἀγχίνοι καὶ ὀξεῖς
[6, 486]   πράττων ἂν ἀλγῶν τε πράττοι  καὶ   μόγις σμικρὸν ἀνύτων; Οὐκ ἂν
[6, 503]   ὅτι οὐκ ἐθέλουσιν ἅμα φύεσθαι  καὶ   νεανικοί τε καὶ μεγαλοπρεπεῖς τὰς
[6, 492]   καὶ ἀπεργάζεσθαι οἵους βούλονται εἶναι  καὶ   νέους καὶ πρεσβυτέρους καὶ ἄνδρας
[6, 511]   διαλέγεσθαι ἐπιστήμης τοῦ ὄντος τε  καὶ   νοητοῦ θεωρούμενον τὸ ὑπὸ
[6, 504]   ἥκιστα προσδεῖ φύλακι πόλεώς τε  καὶ   νόμων. Εἰκός, δ’ ὅς.
[6, 511]   ὡς μεταξύ τι δόξης τε  καὶ   νοῦ τὴν διάνοιαν οὖσαν. Ικανώτατα,
[6, 508]   ἐνόησέν τε καὶ ἔγνω αὐτὸ  καὶ   νοῦν ἔχειν φαίνεται· ὅταν δὲ
[6, 499]   ἀπείρῳ τῷ παρεληλυθότι χρόνῳ  καὶ   νῦν ἔστιν ἔν τινι βαρβαρικῷ
[6, 505]   προσχρησάμενα χρήσιμα καὶ ὠφέλιμα γίγνεται.  καὶ   νῦν σχεδὸν οἶσθ’ ὅτι μέλλω
[6, 497]   ἐμὴν προθυμίαν εἴσῃ. σκόπει δὲ  καὶ   νῦν ὡς προθύμως καὶ παρακινδυνευτικῶς
[6, 508]   μὲν οὖν. Αρ’ οὖν οὐ  καὶ   ἥλιος ὄψις μὲν οὐκ
[6, 492]   δ’ (αὐτοῖς αἵ τε πέτραι  καὶ   τόπος ἐν ἂν
[6, 496]   ἂν ἔλθοι. εἴη δ’ ἂν  καὶ   τοῦ ἡμετέρου ἑταίρου Θεάγους
[6, 508]   ὁρᾶσθαι; Ονπερ καὶ σύ, ἔφη,  καὶ   οἱ ἄλλοι· τὸν ἥλιον γὰρ
[6, 484]   ἦν δ’ ἐγώ, Γλαύκων,  καὶ   οἱ μὴ διὰ μακροῦ τινος
[6, 494]   αὑτῶν πράγματα οἵ τε οἰκεῖοι  καὶ   οἱ πολῖται. Πῶς δ’ οὔ;
[6, 495]   ἐκ τούτων δὴ τῶν ἀνδρῶν  καὶ   οἱ τὰ μέγιστα κακὰ ἐργαζόμενοι
[6, 495]   πόλεις γίγνονται καὶ τοὺς ἰδιώτας,  καὶ   οἱ τἀγαθά, οἳ ἂν ταύτῃ
[6, 493]   ἐφ’ οἷς ἑκάστας εἴωθεν φθέγγεσθαι,  καὶ   οἵας αὖ ἄλλου φθεγγομένου ἡμεροῦταί
[6, 485]   ἔχοντα πᾶν τὸ συγγενές τε  καὶ   οἰκεῖον τῶν παιδικῶν ἀγαπᾶν. Ορθῶς,
[6, 485]   φύσιν αὐτῶν πρῶτον δεῖ καταμαθεῖν·  καὶ   οἶμαι, ἐὰν ἐκείνην ἱκανῶς ὁμολογήσωμεν,
[6, 491]   γενέσθαι, ὀλιγάκις ἐν ἀνθρώποις φύεσθαι  καὶ   ὀλίγας. οὐκ οἴει; Σφόδρα
[6, 501]   ἀπ’ ἐκείνου τεκμαιρόμενοι, δὴ  καὶ   Ομηρος ἐκάλεσεν ἐν τοῖς ἀνθρώποις
[6, 506]   ἔκγονός τε τοῦ ἀγαθοῦ φαίνεται  καὶ   ὁμοιότατος ἐκείνῳ, λέγειν ἐθέλω, εἰ
[6, 495]   ἄλλοι ἐπεισελθόντες ἀνάξιοι ᾔσχυνάν τε  καὶ   ὀνείδηπεριῆψαν, οἷα καὶ σὺ φῂς
[6, 503]   Εὐμαθεῖς καὶ μνήμονες καὶ ἀγχίνοι  καὶ   ὀξεῖς καὶ ὅσα ἄλλα τούτοις
[6, 493]   κατεμάνθανεν, ὅπῃ τε προσελθεῖν χρὴ  καὶ   ὅπῃ ἅψασθαι αὐτοῦ, καὶ ὁπότε
[6, 493]   χρὴ καὶ ὅπῃ ἅψασθαι αὐτοῦ,  καὶ   ὁπότε χαλεπώτατον πρᾳότατον καὶ
[6, 507]   πολυτελεστάτην τὴν τοῦ ὁρᾶν τε  καὶ   ὁρᾶσθαι δύναμιν ἐδημιούργησεν; Οὐ πάνυ,
[6, 511]   ὄντι ὑποθέσεις, οἷον ἐπιβάσεις τε  καὶ   ὁρμάς, ἵνα μέχρι τοῦ ἀνυποθέτου
[6, 488]   τῇ νηὶ πάντας, ὑπόκωφον δὲ  καὶ   ὁρῶντα ὡσαύτως βραχύ τι καὶ
[6, 503]   μνήμονες καὶ ἀγχίνοι καὶ ὀξεῖς  καὶ   ὅσα ἄλλα τούτοις ἕπεται οἶσθ’
[6, 500]   λόγον ἔχοντα, ταῦτα μιμεῖσθαί τε  καὶ   ὅτι μάλιστα ἀφομοιοῦσθαι. οἴει
[6, 485]   ἐὰν ἐκείνην ἱκανῶς ὁμολογήσωμεν, ὁμολογήσειν  καὶ   ὅτι οἷοί τε ταῦτα ἔχειν
[6, 497]   φιλοσοφίας ὧν ἕνεκα διαβολὴν εἴληφεν  καὶ   ὅτι οὐ δικαίως, ἐμοὶ μὲν
[6, 489]   βούλει τὸ μετὰ τοῦτο διέλθωμεν,  καὶ   ὅτι οὐδὲ τούτου φιλοσοφία αἰτία,
[6, 496]   αὖ ἱκανῶς ἰδόντες τὴν μανίαν,  καὶ   ὅτι οὐδεὶς οὐδὲν ὑγιὲς ὡς
[6, 485]   Καὶ μήν, ἦν δ’ ἐγώ,  καὶ   ὅτι πάσης αὐτῆς, καὶ οὔτε
[6, 510]   ἔφη, τοῦτό γε οἶδα. Οὐκοῦν  καὶ   ὅτι τοῖς ὁρωμένοις εἴδεσι προσχρῶνται
[6, 504]   ἐγώ, μέτρον τῶν τοιούτων ἀπολεῖπον  καὶ   ὁτιοῦν τοῦ ὄντος οὐ πάνυ
[6, 499]   τοῖς φιλοσόφοις τούτοις τοῖς ὀλίγοις  καὶ   οὐ πονηροῖς, ἀχρήστοις δὲ νῦν
[6, 490]   δέ τι ἐκφεύγει, οὓς δὴ  καὶ   οὐ πονηρούς, ἀχρήστους δὲ καλοῦσι·
[6, 485]   Σώφρων μὴν γε τοιοῦτος  καὶ   οὐδαμῇ φιλοχρήματος· ὧν γὰρ ἕνεκα
[6, 496]   ὡς ἀληθῶς προσήκοντα ἀκοῦσαι σοφίσματα,  καὶ   οὐδὲν γνήσιον οὐδὲ φρονήσεως (ἄξιον)
[6, 504]   ἐνίοτέ τισιν ἱκανῶς ἤδη ἔχειν  καὶ   οὐδὲν δεῖν περαιτέρω ζητεῖν. Καὶ
[6, 490]   εἶναι πολλοῖς ἑκάστοις, ἀλλ’ ἴοι  καὶ   οὐκ ἀμβλύνοιτο οὐδ’ ἀπολήγοι τοῦ
[6, 491]   καί σοι εὔδηλόν τε φανεῖται  καὶ   οὐκ ἄτοπα δόξει τὰ προειρημένα
[6, 490]   ἁμιλλᾶσθαι γε ὄντως φιλομαθής,  καὶ   οὐκ (ἐπιμένοι ἐπὶ τοῖς δοξαζομένοις
[6, 503]   τὰ βέβαια αὖ ταῦτα ἤθη  καὶ   οὐκ εὐμετάβολα, οἷς (ἄν τις
[6, 487]   οὕτω καὶ σφεῖς τελευτῶντες ἀποκλείεσθαι  καὶ   οὐκ ἔχειν ὅτι λέγωσιν ὑπὸ
[6, 505]   ἀπομαντευομένη τι εἶναι, ἀποροῦσα δὲ  καὶ   οὐκ ἔχουσα λαβεῖν ἱκανῶς τί
[6, 487]   δεινῶν οἱ μὴ τελευτῶντες ἀποκλείονται  καὶ   οὐκ ἔχουσιν ὅτι (φέρωσιν, οὕτω
[6, 488]   ἐπιμέλειαν ποιεῖσθαι ἐνιαυτοῦ καὶ ὡρῶν  καὶ   οὐρανοῦ καὶ ἄστρων καὶ πνευμάτων
[6, 485]   ἐγώ, καὶ ὅτι πάσης αὐτῆς,  καὶ   οὔτε σμικροῦ οὔτε μείζονος οὔτε
[6, 505]   ἔμπλεῳ τῶν ἑτέρων; οὐ  καὶ   οὗτοι ἀναγκάζονται ὁμολογεῖν ἡδονὰς εἶναι
[6, 495]   εἰς τὰ ἱερὰ ἀποδιδράσκοντες, ἅσμενοι  καὶ   οὗτοι ἐκ τῶν τεχνῶν ἐκπηδῶσιν
[6, 504]   προσάψαι. καὶ ὑμεῖς ἐξαρκεῖν ἔφατε,  καὶ   οὕτω δὴ ἐρρήθη τὰ τότε
[6, 490]   καὶ ἀληθῶς ζῴη καὶ τρέφοιτο  καὶ   οὕτω λήγοι ὠδῖνος, πρὶν δ’
[6, 507]   δὴ καλὸν καὶ αὐτὸ ἀγαθόν,  καὶ   οὕτω περὶ πάντων τότε
[6, 504]   ἑταῖρε, ἔφην, περιιτέον τῷ (τοιούτῳ,  καὶ   οὐχ ἧττον μανθάνοντι πονητέον
[6, 509]   ἀλήθειαν, ὥσπερ ἐκεῖ φῶς τε  καὶ   ὄψιν ἡλιοειδῆ μὲν νομίζειν ὀρθόν,
[6, 498]   Πᾶν τοὐναντίον· μειράκια μὲν ὄντα  καὶ   παῖδας μειρακιώδη παιδείαν καὶ φιλοσοφίαν
[6, 502]   δυσχέρειαν ἐν τῷ πρόσθεν παραλιπόντι  καὶ   παιδογονίαν καὶ τὴν τῶν ἀρχόντων
[6, 502]   μὲν δὴ τῶν γυναικῶν τε  καὶ   παίδων πεπέρανται, τὸ δὲ τῶν
[6, 506]   δ’ ἐγώ, ἀνήρ, καλῶς ἦσθα  καὶ   πάλαι καταφανὴς ὅτι σοι οὐκ
[6, 510]   καὶ λεῖα καὶ φανὰ συνέστηκεν,  καὶ   πᾶν τὸ τοιοῦτον, εἰ κατανοεῖς.
[6, 485]   Ωι δὴ πρὸς τὰ μαθήματα  καὶ   πᾶν τὸ τοιοῦτον ἐρρυήκασιν, περὶ
[6, 510]   τά τε περὶ ἡμᾶς ζῷς  καὶ   πᾶν τὸ φυτευτὸν καὶ τὸ
[6, 491]   φιλοσοφίας. λέγω δὲ ἀνδρείαν, σωφροσύνην  καὶ   πάντα διήλθομεν. Ατοπον, ἔφη,
[6, 491]   πᾶς ἡμῖν ὁμολογήσει, τοιαύτην φύσιν  καὶ   πάντα ἔχουσαν ὅσα προσετάξαμεν νυνδή,
[6, 488]   ἀεὶ τῷ (ναυκλήρῳ περικεχύσθαι δεομένους  καὶ   πάντα ποιοῦντας ὅπως ἂν σφίσι
[6, 501]   δίκαιον καὶ καλὸν καὶ σῶφρον  καὶ   πάντα τὰ τοιαῦτα, καὶ πρὸς
[6, 491]   καὶ συγγένεια ἐρρωμένη ἐν πόλει  καὶ   πάντα τὰ τούτων οἰκεῖα· ἔχεις
[6, 489]   (εἶναι ἐπὶ ἰατρῶν θύρας ἰέναι  καὶ   πάντα τὸν ἄρχεσθαι δεόμενον ἐπὶ
[6, 490]   ἀλήθεια, ἣν διώκειν αὐτὸν πάντως  καὶ   πάντῃ ἔδει ἀλαζόνι ὄντι
[6, 493]   διαφέρειν τὴν τῶν πολλῶν  καὶ   (παντοδαπῶν συνιόντων ὀργὴν καὶ ἡδονὰς
[6, 484]   δὲ μὴ ἀλλ’ ἐν πολλοῖς  καὶ   παντοίως ἴσχουσιν πλανώμενοι οὐ φιλόσοφοι,
[6, 486]   σμικρολογία ψυχῇ μελλούσῃ τοῦ ὅλου  καὶ   παντὸς ἀεὶ ἐπορέξεσθαι θείου τε
[6, 488]   οὐρανοῦ καὶ ἄστρων καὶ πνευμάτων  καὶ   πάντων τῶν τῇ τέχνῃ προσηκόντων,
[6, 487]   μακρότερον ἐνδιατρίψωσιν, τοὺς μὲν πλείστους  καὶ   πάνυ ἀλλοκότους γιγνομένους, ἵνα μὴ
[6, 499]   ἡμεῖς ἀδύνατα λέγομεν· χαλεπὰ δὲ  καὶ   παρ’ ἡμῶν ὁμολογεῖται. Καὶ ἐμοί,
[6, 503]   ἄττα ἦν τὰ λεγόμενα παρεξιόντος  καὶ   παρακαλυπτομένου τοῦ (λόγου, πεφοβημένου κινεῖν
[6, 497]   δὲ καὶ νῦν ὡς προθύμως  καὶ   παρακινδυνευτικῶς μέλλω λέγειν, ὅτι τοὐναντίον
[6, 485]   γε, φίλε, εἰκός, ἀλλὰ  καὶ   πᾶσα ἀνάγκη τὸν ἐρωτικῶς του
[6, 495]   τὰ λεγόμενα ἀγαθά, πλοῦτοί τε  καὶ   πᾶσα τοιαύτη παρασκευή; Οὐ
[6, 489]   πόλεσι δίδασκέ τε τὴν εἰκόνα  καὶ   πειρῶ πείθειν ὅτι πολὺ ἂν
[6, 502]   αὐτοὺς ἀλλὰ (παντάπασι πρᾴους γεγονέναι  καὶ   πεπεῖσθαι, ἵνα, εἰ μή τι,
[6, 494]   ἔπος λέγοντάς τε καὶ πράττοντας  καὶ   περὶ αὐτόν, ὅπως ἂν μὴ
[6, 504]   διανόημα) μέντοι μέγιστον μάθημα  καὶ   περὶ ὅτι αὐτὸ λέγεις, οἴει
[6, 505]   οὐδὲ πίστει χρήσασθαι μονίμῳ οἵᾳ  καὶ   περὶ τἆλλα, διὰ τοῦτο δὲ
[6, 494]   αὐτόν, ὅπως ἂν μὴ πεισθῇ,  καὶ   περὶ τὸν πείθοντα, ὅπως ἂν
[6, 506]   καὶ τῶν ἄλλων διῆλθες, οὕτω  καὶ   περὶ τοῦ ἀγαθοῦ διέλθῃς. Καὶ
[6, 488]   νεὼς ἄρχειν χρωμένους τοῖς ἐνοῦσι,  καὶ   πίνοντάς τε καὶ εὐωχουμένους πλεῖν
[6, 491]   πάντα φθείρει καὶ ἀποσπᾷ, κάλλος  καὶ   πλοῦτος καὶ ἰσχὺς σώματος καὶ
[6, 488]   ὡρῶν καὶ οὐρανοῦ καὶ ἄστρων  καὶ   πνευμάτων καὶ πάντων τῶν τῇ
[6, 507]   Πολλὰ καλά, ἦν δ’ ἐγώ,  καὶ   πολλὰ ἀγαθὰ καὶ ἕκαστα οὕτως
[6, 505]   μήν; Οὐκοῦν ὅτι μὲν μεγάλαι  καὶ   πολλαὶ ἀμφισβητήσεις περὶ αὐτοῦ, φανερόν;
[6, 509]   Οἶμαι μέν, ἦν δ’ ἐγώ,  καὶ   πολύ· ὅμως δέ, ὅσα γ’
[6, 500]   τῷ μὴ φθονερῷ ἄφθονόν τε  καὶ   πρᾷον ὄντα; ἐγὼ μὲν γάρ
[6, 494]   πᾶν δ’ ἔπος λέγοντάς τε  καὶ   πράττοντας καὶ περὶ αὐτόν, ὅπως
[6, 492]   οἵους βούλονται εἶναι καὶ νέους  καὶ   πρεσβυτέρους καὶ ἄνδρας καὶ γυναῖκας;
[6, 494]   ἄρα δεόμενοι καὶ τιμῶντες, προκαταλαμβάνοντες  καὶ   προκολακεύοντες τὴν μέλλουσαν αὐτοῦ δύναμιν.
[6, 501]   σῶφρον καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα,  καὶ   πρὸς ἐκεῖν’ αὖ τὸ ἐν
[6, 505]   οἶσθ’ ὅτι μέλλω τοῦτο λέγειν,  καὶ   πρὸς τούτῳ ὅτι αὐτὴν οὐχ
[6, 495]   ταύτην γιγνομένην, καλῶν (δὲ ὀνομάτων  καὶ   προσχημάτων μεστήν, ὥσπερ οἱ ἐκ
[6, 488]   εἴτε μιᾶς· ναύκληρον μεγέθει μὲν  καὶ   (ῥώμῃ ὑπὲρ τοὺς ἐν τῇ
[6, 510]   πλάττουσίν τε καὶ γράφουσιν, ὧν  καὶ   σκιαὶ καὶ ἐν ὕδασιν εἰκόνες
[6, 506]   οὖν αἰσχρὰ θεάσασθαι, τυφλά τε  καὶ   σκολιά, ἐξὸν (παρ’ ἄλλων ἀκούειν
[6, 495]   ἰδεῖν ἀργύριον κτησαμένου χαλκέως φαλακροῦ  καὶ   σμικροῦ, νεωστὶ μὲν ἐκ δεσμῶν
[6, 490]   τούτοις ἀνδρεία, μεγαλοπρέπεια, εὐμάθεια, μνήμη·  καὶ   σοῦ ἐπιλαβομένου ὅτι πᾶς μὲν
[6, 493]   δόγματα, δοξάζουσιν ὅταν ἁθροισθῶσιν,  καὶ   σοφίαν ταύτην καλεῖν· οἷόνπερ ἂν
[6, 504]   πέρι καὶ σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας  καὶ   σοφίας ἕκαστον εἴη. Μὴ
[6, 492]   πείθοντες οὗτοι οἱ παιδευταί τε  καὶ   σοφισταί. οὐκ οἶσθα ὅτι
[6, 498]   μὲν ῥώμη, πολιτικῶν δὲ  καὶ   (στρατειῶν ἐκτὸς γίγνηται, τότε ἤδη
[6, 497]   κατάστασιν πόλεως φιλοσόφου φύσεως· διὸ  καὶ   στρέφεσθαί τε καὶ ἀλλοιοῦσθαι αὐτήν,
[6, 504]   πάνυ, ἦν δ’ ἐγώ, ἀλλὰ  καὶ   σὺ ἐρώτα. πάντως αὐτὸ οὐκ
[6, 508]   καὶ τὰ ὁρώμενα ὁρᾶσθαι; Ονπερ  καὶ   σύ, ἔφη, καὶ οἱ ἄλλοι·
[6, 492]   αὐτῇ βοηθήσας θεῶν τύχῃ.  καὶ   σὺ ἡγῇ, ὥσπερ οἱ πολλοί,
[6, 497]   τῆς πολιτείας τὸν αὐτὸν ὅνπερ  καὶ   σὺ νομοθέτης ἔχων τοὺς
[6, 495]   ᾔσχυνάν τε καὶ ὀνείδηπεριῆψαν, οἷα  καὶ   σὺ φῂς ὀνειδίζειν τοὺς ὀνειδίζοντας,
[6, 491]   καὶ πλοῦτος καὶ ἰσχὺς σώματος  καὶ   συγγένεια ἐρρωμένη ἐν πόλει καὶ
[6, 487]   εὐμαθής, μεγαλοπρεπής, εὔχαρις, φίλος τε  καὶ   συγγενὴς ἀληθείας, δικαιοσύνης, ἀνδρείας, σωφροσύνης;
[6, 511]   σαφηνείας ἡγησάμενος μετέχειν. Μανθάνω, ἔφη,  καὶ   συγχωρῶ καὶ τάττω ὡς λέγεις.
[6, 500]   γενήσεσθαι σωφροσύνης τε καὶ δικαιοσύνης  καὶ   συμπάσης τῆς δημοτικῆς ἀρετῆς; Ηκιστά
[6, 487]   οὐκ ἔχουσιν ὅτι (φέρωσιν, οὕτω  καὶ   σφεῖς τελευτῶντες ἀποκλείεσθαι καὶ οὐκ
[6, 501]   τὸ φύσει δίκαιον καὶ καλὸν  καὶ   σῶφρον καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα,
[6, 490]   τε καὶ δίκαιον ἦθος,  καὶ   σωφροσύνην ἕπεσθαι. Ορθῶς, ἔφη. Καὶ
[6, 504]   διαστησάμενοι συνεβιβάζομεν δικαιοσύνης τε πέρι  καὶ   σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας καὶ σοφίας
[6, 506]   ἡμῖν, κἂν ὥσπερ δικαιοσύνης πέρι  καὶ   σωφροσύνης καὶ τῶν ἄλλων διῆλθες,
[6, 496]   πάντα λογισμῷ λαβών, ἡσυχίαν ἔχων  καὶ   τὰ αὑτοῦ πράττων, οἷον ἐν
[6, 484]   οἷόν τε ἀκριβέστατα, οὕτω δὴ  καὶ   τὰ ἐνθάδε νόμιμα καλῶν τε
[6, 502]   δ’ ἐγώ, τιθέντος τοὺς νόμους  καὶ   τὰ ἐπιτηδεύματα διεληλύθαμεν, οὐ
[6, 484]   τίθεσθαί τε, ἐὰν δέῃ τίθεσθαι,  καὶ   τὰ κείμενα φυλάττοντες σῴζειν; Οὐ
[6, 495]   τοῦ ἐκπεσεῖν ἐκ τοῦ ἐπιτηδεύματος,  καὶ   τὰ λεγόμενα ἀγαθά, πλοῦτοί τε
[6, 503]   πολλοῖς γυμνάζειν δεῖ, σκοποῦντας εἰ  καὶ   τὰ μέγιστα μαθήματα δυνατὴ ἔσται
[6, 502]   ἦλθεν τὸ δεῖν αὐτὰ διελθεῖν.  (καὶ   τὰ μὲν δὴ τῶν γυναικῶν
[6, 508]   νοητῷ τόπῳ πρός τε νοῦν  καὶ   τὰ νοούμενα, τοῦτο τοῦτον ἐν
[6, 508]   τε ποιεῖ ὁρᾶν ὅτι κάλλιστα  καὶ   τὰ ὁρώμενα ὁρᾶσθαι; Ονπερ καὶ
[6, 508]   τῷ ὁρατῷ πρός τε ὄψιν  καὶ   τὰ ὁρώμενα. Πῶς; ἔφη· ἔτι
[6, 510]   τε περιττὸν καὶ τὸ ἄρτιον  καὶ   τὰ σχήματα καὶ γωνιῶν τριττὰ
[6, 488]   αὐτῶν, οἷον οἱ γραφῆς τραγελάφους  καὶ   τὰ τοιαῦτα μειγνύντες γράφουσιν. νόησον
[6, 510]   τὰς γεωμετρίας τε καὶ λογισμοὺς  καὶ   τὰ τοιαῦτα πραγματευόμενοι, ὑποθέμενοι τό
[6, 494]   ἡγούμενον καὶ τὰ τῶν Ελλήνων  καὶ   τὰ τῶν βαρβάρων ἱκανὸν ἔσεσθαι
[6, 494]   οὐ πληρωθήσεσθαι ἀμηχάνου ἐλπίδος, ἡγούμενον  καὶ   τὰ τῶν Ελλήνων καὶ τὰ
[6, 507]   ἐγώ, καὶ ἀκοῇ τὰ ἀκουόμενα,  καὶ   ταῖς ἄλλαις αἰσθήσεσι πάντα τὰ
[6, 511]   τὸ ὑπὸ ταῖς γεωμετρίαις τε  καὶ   ταῖς ταύτης ἀδελφαῖς τέχναις λέγεις.
[6, 510]   ἀλλ’ οὐ (ταύτης ἣν γράφουσιν,  καὶ   τἆλλα οὕτως, αὐτὰ μὲν ταῦτα
[6, 505]   ἀκήκοας, δὴ καὶ δίκαια  καὶ   τἆλλα προσχρησάμενα χρήσιμα καὶ ὠφέλιμα
[6, 511]   ἀπόδος καὶ τῷ τελευταίῳ εἰκασίαν,  καὶ   τάξον αὐτὰ ἀνὰ λόγον, ὥσπερ
[6, 504]   μεγίστων μὴ μεγίστας ἀξιοῦν εἶναι  καὶ   τὰς ἀκριβείας; Καὶ μάλα, ἔφη,
[6, 491]   ἦν δ’ ἐγώ, Αδείμαντε,  καὶ   τὰς ψυχὰς οὕτω φῶμεν τὰς
[6, 495]   ὥσπερ τὰ σώματα λελώβηνται, οὕτω  (καὶ   τὰς ψυχὰς συγκεκλασμένοι τε καὶ
[6, 511]   μετέχειν. Μανθάνω, ἔφη, καὶ συγχωρῶ  καὶ   τάττω ὡς λέγεις.
[6, 485]   τ’ ἔσονται οἱ αὐτοὶ κἀκεῖνα  καὶ   ταῦτα ἔχειν; Πάνυ μὲν οὖν.
[6, 499]   τοι χάριν, ἦν δ’ ἐγώ,  καὶ   ταῦτα προορώμενοι (ἡμεῖς τότε καὶ
[6, 511]   αὐτοῖς δι’ αὐτῶν εἰς αὐτά,  καὶ   τελευτᾷ εἰς εἴδη. Μανθάνω, ἔφη,
[6, 498]   πάρεργον, τοὺς μέλλοντας εὐδαιμόνως βιώσεσθαι  καὶ   τελευτήσαντας τῷ βίῳ τῷ βεβιωμένῳ
[6, 503]   καὶ γέρα δοτέον καὶ ζῶντι  καὶ   τελευτήσαντι καὶ ἆθλα. τοιαῦτ’ ἄττα
[6, 486]   μελλούσῃ τοῦ ὄντος ἱκανῶς τε  καὶ   τελέως ψυχῇ μεταλήψεσθαι; ~(Αναγκαιότατα μὲν
[6, 511]   ἐκεῖνα ὡς ἐναργέσι δεδοξασμένοις τε  καὶ   τετιμημένοις. (Μανθάνω, ἔφη, ὅτι τὸ
[6, 499]   βούλονται εἴτε μή, πόλεως ἐπιμεληθῆναι,  καὶ   τῇ πόλει κατηκόῳ γενέσθαι,
[6, 491]   οἴει τὰ μεγάλα ἀδικήματα  καὶ   τὴν ἄκρατον πονηρίαν ἐκ φαύλης
[6, 496]   τόν τε ἐνθάδε βίον βιώσεται  καὶ   τὴν ἀπαλλαγὴν αὐτοῦ μετὰ καλῆς
[6, 509]   ὁρᾶσθαι δύναμιν παρέχειν φήσεις, ἀλλὰ  καὶ   τὴν γένεσιν καὶ αὔξην καὶ
[6, 508]   αἰσθήσεις ὀργάνων. Πολύ γε. Οὐκοῦν  καὶ   τὴν δύναμιν ἣν ἔχει ἐκ
[6, 500]   ἄρτι τήν τε φύσιν αὐτῶν  καὶ   τὴν ἐπιτήδευσιν, ἵνα μὴ ἡγῶνταί
[6, 488]   οἰόμενοι δυνατὸν εἶναι λαβεῖν ἅμα  καὶ   τὴν κυβερνητικήν. τοιούτων δὴ περὶ
[6, 509]   ἀλλὰ καὶ τὸ εἶναί τε  καὶ   τὴν οὐσίαν ὑπ’ ἐκείνου αὐτοῖς
[6, 486]   ἀναγκασθήσεται τελευτῶν αὑτόν τε μισεῖν  καὶ   τὴν τοιαύτην πρᾶξιν; Πῶς δ’
[6, 510]   καὶ μάλα. Σκόπει δὴ αὖ  καὶ   τὴν τοῦ νοητοῦ τομὴν
[6, 502]   τῷ πρόσθεν παραλιπόντι καὶ παιδογονίαν  καὶ   τὴν τῶν ἀρχόντων κατάστασιν, εἰδότι
[6, 511]   δοκεῖς τὴν τῶν γεωμετρικῶν τε  καὶ   τὴν τῶν τοιούτων ἕξιν ἀλλ’
[6, 494]   δ’ οὔ; (Υποκείσονται ἄρα δεόμενοι  καὶ   τιμῶντες, προκαταλαμβάνοντες καὶ προκολακεύοντες τὴν
[6, 510]   πραγματευόμενοι, ὑποθέμενοι τό τε περιττὸν  καὶ   τὸ ἄρτιον καὶ τὰ σχήματα
[6, 503]   ὀξύτητος φέρονται ὅπῃ ἂν τύχωσιν,  καὶ   τὸ βέβαιον ἅπαν αὐτῶν ἐξοίχεται.
[6, 503]   ἐν ἡδοναῖς τε καὶ λύπαις,  καὶ   τὸ δόγμα τοῦτο μήτ’ ἐν
[6, 509]   ὑπὸ τοῦ ἀγαθοῦ παρεῖναι, ἀλλὰ  καὶ   τὸ εἶναί τε καὶ τὴν
[6, 485]   ἐλέγομεν. Τὸ ποῖον; Τὴν ἀψεύδειαν  καὶ   τὸ ἑκόντας εἶναι μηδαμῇ προσδέχεσθαι
[6, 492]   γάρ, ἦν δ’ ἐγώ, ἀλλὰ  καὶ   τὸ ἐπιχειρεῖν πολλὴ ἄνοια. οὔτε
[6, 497]   γὰρ δὴ μεγάλα πάντα ἐπισφαλῆ,  καὶ   τὸ λεγόμενον τὰ καλὰ τῷ
[6, 497]   χαλεπὴν αὐτοῦ τὴν ἀπόδειξιν· ἐπεὶ  καὶ   τὸ λοιπὸν οὐ πάντων ῥᾷστον
[6, 508]   μὲν οὗ καταλάμπει ἀλήθειά τε  καὶ   τὸ ὄν, εἰς τοῦτο ἀπερείσηται,
[6, 504]   εἴην δίκαιος μὴ ἀκούειν. Η  καὶ   τὸ προρρηθὲν αὐτῶν; Τὸ ποῖον
[6, 510]   ζῷς καὶ πᾶν τὸ φυτευτὸν  καὶ   τὸ σκευαστὸν ὅλον γένος. Τίθημι,
[6, 494]   ἐγώ, διὰ τὸ εὖ πεφυκέναι  καὶ   τὸ συγγενὲς (τῶν λόγων εἰσαισθάνηταί
[6, 508]   φαίνεται. Τί μήν; Οὕτω τοίνυν  καὶ   τὸ τῆς ψυχῆς ὧδε νόει·
[6, 509]   τό τε τοῦ ὁρωμένου γένους  καὶ   τὸ τοῦ νοουμένου, καί σοι
[6, 505]   οὐκ ἔγωγ’ ἔφη. Αλλὰ μὴν  καὶ   τόδε γε οἶσθα, ὅτι τοῖς
[6, 486]   σπουδάζειν. Οὕτω. ~(Καὶ μήν που  καὶ   τόδε δεῖ σκοπεῖν, ὅταν κρίνειν
[6, 493]   ἦν δ’ ἐγώ, πρὸς τούτοις  καὶ   τόδε δοξάτω. Τὸ ποῖον; Εκαστος
[6, 495]   τε καὶ διαφθορὰ (τοσαύτη τε  καὶ   τοιαύτη τῆς βελτίστης φύσεως εἰς
[6, 504]   ἔμοιγε, ἔφη, μετρίως· ἐφαίνετο μὴν  καὶ   τοῖς ἄλλοις. (Αλλ’ φίλε,
[6, 496]   ὀνῆσαι προαπολόμενος ἀνωφελὴς αὑτῷ τε  καὶ   τοῖς ἄλλοις ἂν γένοιτο— ταῦτα
[6, 508]   ἥλιος καταλάμπει, σαφῶς ὁρῶσι,  καὶ   τοῖς αὐτοῖς τούτοις ὄμμασιν ἐνοῦσα
[6, 488]   φάσκοντας μηδὲ διδακτὸν εἶναι, ἀλλὰ  καὶ   τὸν λέγοντα ὡς διδακτὸν ἑτοίμους
[6, 509]   τὸ μὲν νοητοῦ γένους τε  καὶ   τόπου, τὸ δ’ αὖ ὁρατοῦ,
[6, 506]   ἦν, περὶ δὴ τὸ τοιοῦτον  ~καὶ   (τοσοῦτον οὕτω φῶμεν δεῖν ἐσκοτῶσθαι
[6, 497]   τοῦτο δὲ αὐτὸ ἐρρήθη μὲν  καὶ   τότε, ὅτι δεήσοι τι ἀεὶ
[6, 507]   ὅς. Τὴν δὲ τῆς ὄψεως  καὶ   τοῦ ὁρατοῦ οὐκ ἐννοεῖς ὅτι
[6, 498]   ἂν πείσωμεν καὶ τοῦτον  καὶ   τοὺς ἄλλους, προὔργου τι
[6, 495]   κακὰ ἐργαζόμενοι τὰς πόλεις γίγνονται  καὶ   τοὺς ἰδιώτας, καὶ οἱ τἀγαθά,
[6, 510]   ὅτι τοῖς ὁρωμένοις εἴδεσι προσχρῶνται  καὶ   τοὺς λόγους περὶ αὐτῶν ποιοῦνται,
[6, 489]   ἄρτι ἐλέγομεν ναύταις οὐχ ἁμαρτήσῃ,  καὶ   τοὺς ὑπὸ τούτων ἀχρήστους λεγομένους
[6, 497]   ἐπιχώριον φιλεῖ κρατούμενον ἰέναι, οὕτω  καὶ   τοῦτο τὸ γένος νῦν μὲν
[6, 498]   ἀνήσομεν, ἕως ἂν πείσωμεν  καὶ   τοῦτον καὶ τοὺς ἄλλους,
[6, 490]   τί ποθ’ οἱ πολλοὶ κακοί,  καὶ   τούτου δὴ ἕνεκα πάλιν ἀνειλήφαμεν
[6, 505]   δὴ διώκει μὲν ἅπασα ψυχὴ  καὶ   τούτου ἕνεκα πάντα (πράττει, ἀπομαντευομένη
[6, 496]   οὐδενὶ τῶν ἔμπροσθεν γέγονεν.  καὶ   τούτων δὴ τῶν ὀλίγων οἱ
[6, 490]   γνοίη τε καὶ ἀληθῶς ζῴη  καὶ   τρέφοιτο καὶ οὕτω λήγοι ὠδῖνος,
[6, 509]   καὶ τὴν γένεσιν καὶ αὔξην  καὶ   τροφήν, οὐ γένεσιν αὐτὸν ὄντα.
[6, 508]   τὴν ἀλήθειαν παρέχον τοῖς γιγνωσκομένοις  καὶ   τῷ γιγνώσκοντι τὴν δύναμιν ἀποδιδὸν
[6, 511]   τῷ τρίτῳ δὲ πίστιν ἀπόδος  καὶ   τῷ τελευταίῳ εἰκασίαν, καὶ τάξον
[6, 506]   ὥσπερ δικαιοσύνης πέρι καὶ σωφροσύνης  καὶ   τῶν ἄλλων διῆλθες, οὕτω καὶ
[6, 505]   τἆλλα, διὰ τοῦτο δὲ ἀποτυγχάνει  καὶ   τῶν ἄλλων εἴ τι ὄφελος
[6, 497]   ἀνθρώπινα, τά τε τῶν φύσεων  καὶ   τῶν ἐπιτηδευμάτων. δῆλος δὴ οὖν
[6, 496]   ἡδὺ καὶ μακάριον τὸ κτῆμα,  καὶ   τῶν πολλῶν αὖ ἱκανῶς ἰδόντες
[6, 507]   ἐμέ τε δύνασθαι αὐτὴν ἀποδοῦναι  καὶ   ὑμᾶς κομίσασθαι, ἀλλὰ μὴ ὥσπερ
[6, 504]   ἀποδείξεις οἷόν τ’ εἴη προσάψαι.  καὶ   ὑμεῖς ἐξαρκεῖν ἔφατε, καὶ οὕτω
[6, 506]   ὁμοιότατος ἐκείνῳ, λέγειν ἐθέλω, εἰ  καὶ   ὑμῖν φίλον, εἰ δὲ μή,
[6, 503]   ἔχει καὶ δυσμαθῶς ὥσπερ ἀπονεναρκωμένα,  καὶ   ὕπνου τε καὶ χάσμης ἐμπίμπλανται,
[6, 510]   ὅσα πυκνά τε καὶ λεῖα  καὶ   φανὰ συνέστηκεν, καὶ πᾶν τὸ
[6, 496]   γεννᾶν τοὺς τοιούτους; οὐ νόθα  καὶ   φαῦλα; Πολλὴ ἀνάγκη. Τί δέ;
[6, 492]   ῥοῦν ἂν οὗτος φέρῃ,  καὶ   φήσειν τε τὰ αὐτὰ τούτοις
[6, 485]   καὶ μὴ πλανωμένης ὑπὸ γενέσεως  καὶ   φθορᾶς. Ωμολογήσθω. Καὶ μήν, ἦν
[6, 500]   προσῆκον ἐπεισκεκωμακότας, λοιδορουμένους τε αὑτοῖς  καὶ   φιλαπεχθημόνως ἔχοντας καὶ ἀεὶ περὶ
[6, 498]   ὄντα καὶ παῖδας μειρακιώδη παιδείαν  καὶ   φιλοσοφίαν μεταχειρίζεσθαι, τῶν τε σωμάτων,
[6, 501]   ἐπιτηδευμάτων οὐκ ἀγαθὴν τελέως ἔσεσθαι  καὶ   φιλόσοφον, εἴπερ τινὰ ἄλλην;
[6, 485]   τὴν αὐτὴν φύσιν φιλόσοφόν τε  καὶ   (φιλοψευδῆ; Οὐδαμῶς γε. Τὸν ἄρα
[6, 503]   οἷς τότε ἐλέγομεν πόνοις τε  καὶ   φόβοις καὶ ἡδοναῖς, καὶ ἔτι
[6, 494]   τούτοις ὑψηλὸν ἐξαρεῖν αὑτόν, σχηματισμοῦ  καὶ   φρονήματος κενοῦ ἄνευ νοῦ ἐμπιμπλάμενον;
[6, 492]   μὴ ἐν προσηκούσῃ σπαρεῖσά τε  καὶ   φυτευθεῖσα τρέφηται, εἰς πάντα τἀναντία
[6, 493]   πρᾳότατον καὶ ἐκ τίνων γίγνεται,  καὶ   φωνὰς δὴ ἐφ’ οἷς ἑκάστας
[6, 507]   σκόπει. ἔστιν ὅτι προσδεῖ ἀκοῇ  καὶ   φωνῇ γένους ἄλλου εἰς τὸ
[6, 502]   κατάστασιν, εἰδότι ὡς ἐπίφθονός τε  καὶ   χαλεπὴ γίγνεσθαι παντελῶς ἀληθής·
[6, 497]   ὧν ὑμεῖς ἀντιλαμβανόμενοι δεδηλώκατε μακρὰν  καὶ   χαλεπὴν αὐτοῦ τὴν ἀπόδειξιν· ἐπεὶ
[6, 503]   ὥσπερ ἀπονεναρκωμένα, καὶ ὕπνου τε  καὶ   χάσμης ἐμπίμπλανται, ὅταν τι δέῃ
[6, 492]   τὸν μὴ πειθόμενον ἀτιμίαις τε  καὶ   χρήμασι καὶ θανάτοις κολάζουσι; Καὶ
[6, 498]   (ἐκ παίδων τὸ μεταξὺ οἰκονομίας  καὶ   χρηματισμοῦ πλησιάσαντες αὐτοῦ τῷ χαλεπωτάτῳ
[6, 493]   δὲ ταῦτα πάντα συνουσίᾳ τε  καὶ   χρόνου τριβῇ σοφίαν τε καλέσειεν
[6, 498]   συμπεσόντα. ἄνδρα δὲ ἀρετῇ παρισωμένον  καὶ   ὡμοιωμένον μέχρι τοῦ δυνατοῦ τελέως
[6, 504]   ἔτι τι μεῖζον δικαιοσύνης τε  καὶ   ὧν διήλθομεν; Καὶ μεῖζον, ἦν
[6, 488]   αὐτῷ τὴν ἐπιμέλειαν ποιεῖσθαι ἐνιαυτοῦ  καὶ   ὡρῶν καὶ οὐρανοῦ καὶ ἄστρων
[6, 493]   χρόνου τριβῇ σοφίαν τε καλέσειεν  καὶ   ὡς τέχνην συστησάμενος ἐπὶ διδασκαλίαν
[6, 487]   καὶ ἐναντίον τοῖς πρώτοις ἀναφαίνεσθαι,  καὶ   ὥσπερ ὑπὸ τῶν πεττεύειν δεινῶν
[6, 505]   δίκαια καὶ τἆλλα προσχρησάμενα χρήσιμα  καὶ   ὠφέλιμα γίγνεται. καὶ νῦν σχεδὸν




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 23/03/2006