Livre, Chap. |
[6, 503] |
μηδεμιᾷ
μεταβολῇ
φαίνεσθαι
ἐκβάλλοντας,
ἢ
|
τὸν |
ἀδυνατοῦντα
ἀποκριτέον,
τὸν
δὲ
πανταχοῦ |
[6, 490] |
ἕπεσθαι.
Ορθῶς,
ἔφη.
Καὶ
δὴ
|
τὸν |
ἄλλον
τῆς
φιλοσόφου
φύσεως
χορὸν |
[6, 486] |
τούτῳ
μέγα
τι
δοκεῖν
εἶναι
|
τὸν |
ἀνθρώπινον
βίον;
Αδύνατον,
ἦ
δ’ |
[6, 498] |
οὖν,
ἔφην,
ὥς
γε
πρὸς
|
τὸν |
ἅπαντα.
τὸ
μέντοι
μὴ
πείθεσθαι |
[6, 489] |
ἰατρῶν
θύρας
ἰέναι
καὶ
πάντα
|
τὸν |
ἄρχεσθαι
δεόμενον
ἐπὶ
τὰς
τοῦ |
[6, 489] |
τὰς
τοῦ
ἄρχειν
δυναμένου,
οὐ
|
τὸν |
ἄρχοντα
δεῖσθαι
τῶν
ἀρχομένων
ἄρχεσθαι, |
[6, 509] |
τέμνε
ἑκάτερον
τὸ
τμῆμα
ἀνὰ
|
τὸν |
αὐτὸν
λόγον,
τό
τε
τοῦ |
[6, 497] |
πόλει
λόγον
(ἔχον
τῆς
πολιτείας
|
τὸν |
αὐτὸν
ὅνπερ
καὶ
σὺ
ὁ |
[6, 498] |
προὔργου
τι
ποιήσωμεν
εἰς
ἐκεῖνον
|
τὸν |
βίον,
ὅταν
αὖθις
γενόμενοι
τοῖς |
[6, 488] |
ἢ
ἐκβάλλοντας
ἐκ
τῆς
νεώς,
|
τὸν |
δὲ
γενναῖον
ναύκληρον
μανδραγόρᾳ
ἢ |
[6, 488] |
πείθοντες
ἢ
βιαζόμενοι
τὸν
ναύκληρον,
|
τὸν |
δὲ
μὴ
τοιοῦτον
ψέγοντας
ὡς |
[6, 503] |
ἐκβάλλοντας,
ἢ
τὸν
ἀδυνατοῦντα
ἀποκριτέον,
|
τὸν |
δὲ
πανταχοῦ
ἀκήρατον
ἐκβαίνοντα
ὥσπερ |
[6, 484] |
κείμενα
φυλάττοντες
σῴζειν;
Οὐ
μὰ
|
τὸν |
Δία,
ἦ
δ’
ὅς,
οὐ |
[6, 489] |
ἐπιτηδεύειν,
οὓς
δὴ
σὺ
φῂς
|
τὸν |
ἐγκαλοῦντα
τῇ
φιλοσοφίᾳ
λέγειν
ὡς |
[6, 485] |
εἰκός,
ἀλλὰ
καὶ
πᾶσα
ἀνάγκη
|
τὸν |
ἐρωτικῶς
του
φύσει
ἔχοντα
πᾶν |
[6, 508] |
σύ,
ἔφη,
καὶ
οἱ
ἄλλοι·
|
τὸν |
ἥλιον
γὰρ
δῆλον
ὅτι
ἐρωτᾷς. |
[6, 509] |
μή
τι,
ἀλλὰ
τὴν
περὶ
|
τὸν |
ἥλιον
ὁμοιότητα
αὖ
διεξιών,
εἴ |
[6, 489] |
ἔφη.
Πρῶτον
μὲν
τοίνυν
ἐκεῖνον
|
τὸν |
θαυμάζοντα
ὅτι
οἱ
φιλόσοφοι
οὐ |
[6, 508] |
ὧδε
πέφυκεν
ὄψις
πρὸς
τοῦτον
|
τὸν |
θεόν;
Πῶς;
Οὐκ
ἔστιν
ἥλιος |
[6, 490] |
τὴν
φύσιν
~οἷον
ἀνάγκη
φῦναι
|
τὸν |
καλόν
τε
κἀγαθὸν
(ἐσόμενον.
ἡγεῖτο |
[6, 488] |
μηδὲ
διδακτὸν
εἶναι,
ἀλλὰ
καὶ
|
τὸν |
λέγοντα
ὡς
διδακτὸν
ἑτοίμους
κατατέμνειν, |
[6, 507] |
ἐξαπατήσω
ὑμᾶς
ἄκων,
κίβδηλον
ἀποδιδοὺς
|
τὸν |
λόγον
τοῦ
τόκου.
Εὐλαβησόμεθα,
ἔφη, |
[6, 492] |
σοφισταί.
ἢ
οὐκ
οἶσθα
ὅτι
|
τὸν |
μὴ
πειθόμενον
ἀτιμίαις
τε
καὶ |
[6, 488] |
ἄρξουσιν
ἢ
πείθοντες
ἢ
βιαζόμενοι
|
τὸν |
ναύκληρον,
τὸν
δὲ
μὴ
τοιοῦτον |
[6, 492] |
ἐπαίνου.
ἐν
δὴ
τῷ
τοιούτῳ
|
τὸν |
νέον,
τὸ
λεγόμενον,
τίνα
οἴει |
[6, 494] |
ἂν
μὴ
πεισθῇ,
καὶ
περὶ
|
τὸν |
πείθοντα,
ὅπως
ἂν
μὴ
οἷός |
[6, 494] |
οὖν
οἴει,
ἦν
δ’
ἐγώ,
|
τὸν |
τοιοῦτον
ἐν
τοῖς
τοιούτοις
ποιήσειν, |
[6, 507] |
μόνον.
τοῦτον
δὲ
δὴ
οὖν
|
τὸν |
τόκον
τε
καὶ
ἔκγονον
αὐτοῦ |
[6, 508] |
δ’
ἐγώ,
φάναι
με
λέγειν
|
τὸν |
τοῦ
ἀγαθοῦ
ἔκγονον,
ὃν
τἀγαθὸν |
[6, 506] |
ἄξιον
φύλακα
κεκτῆσθαι
ἂν
ἑαυτῶν
|
τὸν |
τοῦτο
ἀγνοοῦντα·
μαντεύομαι
δὲ
μηδένα |
[6, 491] |
τὰ
τούτων
οἰκεῖα·
ἔχεις
γὰρ
|
τὸν |
τύπον
ὧν
λέγω.
Εχω,
ἔφη· |
[6, 507] |
οὖν,
ἦν
δ’
ἐγώ,
ἐννενόηκας
|
τὸν |
τῶν
αἰσθήσεων
δημιουργὸν
ὅσῳ
πολυτελεστάτην |
[6, 488] |
δὴ
περὶ
τὰς
ναῦς
γιγνομένων
|
τὸν |
ὡς
ἀληθῶς
κυβερνητικὸν
οὐχ
ἡγῇ |