Chapitre
[28]	παιδὸς αὐτοῦ τὴν φαιδρότητα καὶ	τὸ	ἀδεὲς πρὸς τὸν κίνδυνον, ὥσπερ
[22]	καθ´ ἡδονὰς καὶ ἀλγηδόνας εἰς	τὸ	ἄλογον. μίγνυται δ´ οὐ πᾶσα
[22]	ἄγαν σκληρὸν καὶ ἄγριον παρεχομέναις	τὸ	ἄλογον· τοὺς δ´ ἄνω καὶ
[4]	ἐκνεύσας τῆς ὁδοῦ μικρὸν ὑπὸ	τὸ	Ἄμφιον, ὥσθ´ ἡμᾶς ἀγωνιᾶν, μή
[2]	Ἀρχίαν καὶ τὸν Λεοντίδην εἰς	τὸ	ἀνύποπτον οὐκ ὄντας ἀλλοτρίους παντάπασι
[22]	δευτέρᾳ τὴν πρώτην Μονὰς κατὰ	τὸ	ἀόρατον, τὴν δὲ δευτέραν τῇ
[29]	καλὸν γὰρ ἡ πρόνοια καὶ	τὸ	ἀσφαλές. ἅμα δὲ τὸν Ἀρχίαν
[17]	κάθοδον αὐτοῖς τὰ πλεῖστα καὶ	τὸ	αὐτόματον συμπαρεσκεύασεν. εἰπόντος δὲ ταῦτα
[9]	χαρακτῆρα παιδείας καὶ λόγου περιβάλλεσθαι,	τὸ	ἀφελὲς τοῦτο καὶ ἄπλαστον ὡς
[6]	ᾧ μηδὲν ἰδίᾳ συμβέβηκεν ἀδικεῖσθαι,	τὸ	βάρος αὐτὸ καὶ τὴν σκληρότητα
[12]	τοῦ βαλόντος, μεμετρῆσθαι δ´ αὖ	τὸ	βάρος ὑπὸ τοῦ ζυγοῦ μὴ
[20]	καθαρμοσθῇ, μὴ ἅπτεσθαι μηδὲ χρῆσθαι.	τὸ	γὰρ αἴτιον οὐ συνορῶσι, τὴν
[24]	πάντων ὁμοίως ἐπιμελεῖται τῶν ὑπὸ	τὸ	γένος, ἀλλ´ ἀεί τιν´ ἄριστον
[25]	Σιμμίαν, ἡμεῖς δὲ καταβάντες εἰς	τὸ	γυμνάσιον ἐνετυγχάνομεν τοῖς φίλοις, καὶ
[25]	Καφισία, σχεδὸν ὥρα βαδίζειν εἰς	τὸ	γυμνάσιον ἤδη καὶ μὴ ἀπολείπειν
[15]	ὁμολογεῖς τὸ μὲν ἔργον εἶναι	τὸ	δ´ ἄσκησιν; ὁμολογήσαντος δὲ τοῦ
[27]	καὶ ἀπάγειν ἐκελεύομεν τὸν παῖδα.	τὸ	δ´ ὅλον’ εἶπεν ὁ Πελοπίδας
[22]	τὸ μὲν ἄκρατον καὶ πελάγιον,	τὸ	δ´ οὐ καθαρὸν ἀλλὰ συγκεχυμένον
[24]	οὐ γὰρ οἷς ἔτυχε συμφέρεται	τὸ	δαιμόνιον, ἀλλ´ οἷον ἐπὶ τῶν
[12]	ὀνομάτων, ὥσπερ Σωκράτης, εἰ μὴ	τὸ	δαιμόνιον ἀλλὰ τὸν πταρμὸν αὑτῷ
[20]	οἱ δὲ πολλοὶ καταδαρθοῦσιν οἴονται	τὸ	δαιμόνιον ἀνθρώποις ἐπιθειάζειν, εἰ δ´
[10]	ἐν οἷς αὐτῷ συνεφθέγγετο πολλάκις	τὸ	δαιμόνιον ἐπιθειάζον ταῖς αὐτοῦ προαιρέσεσι.
[10]	προκεχωρηκότας ἤδη τῶν ἑταίρων γεγονέναι	τὸ	δαιμόνιον. οἱ μὲν οὖν πολλοὶ
[10]	προποδηγὸν ἐξ ἀρχῆς τινα συνάψαι	τὸ	δαιμόνιον ὄψιν, ἥ‘ μόνη οἱ
[12]	τὸ σημεῖον ἀλλὰ τραγικῶς πάνυ	(τὸ)	δαιμόνιον ὠνόμαζεν. ἐγὼ γὰρ ἂν
[5]	ἔφη Λακεδαιμονίοις ἀμήνιτον ἔοικεν εἶναι	τὸ	δαιμόνιον, ὡς προδείκνυσι τὰ σημεῖα
[10]	ἀλήθειαν. ~Εἶεν’ εἶπεν ὁ Θεόκριτος,	τὸ	δὲ δαιμόνιον, ὦ βέλτιστε, τὸ
[27]	ὑμᾶς, ἀποκτείνατε, μὴ φείσησθ´ ἡμῶν·	τὸ	δὲ λοιπόν, ὦ ἄνδρες ἀγαθοί,
[15]	ἀπαρύσαι παθῶν τῷ λόγῳ παρέσχε·	τὸ	δὲ πᾶν τῆς ἀσκήσεως κράτος,
[15]	τὸ πενίαν δυσχεραίνειν ἀγεννές ἐστι	τὸ	δὲ πλοῦτον δεδιέναι καὶ φεύγειν
[30]	ἅνθρωποι μάλιστα περὶ δεῖπνόν εἰσι,	τὸ	δὲ πνεῦμα μᾶλλον ἐπιτεῖνον ἤδη
[1]	δεῦρ´ ἐλθεῖν ἐπὶ τὴν διήγησιν·	τὸ	δὲ πρεσβείας ἀφιγμένους ἕνεκα καὶ
[20]	ὑπὸ τοῦ προσπεσόντος ὀξέως μεταβαλεῖν·	τὸ	δὲ προσπῖπτον οὐ φθόγγον ἀλλὰ
[17]	δὲ Καδμείαν καπνῷ μόνῳ περιέχεσθαι	τὸ	δὲ πῦρ ἄνω μὴ ἐπιπολάζειν.
[22]	τῷ σώματι φερόμενον ψυχὴ λέγεται·	τὸ	δὲ φθορᾶς λειφθὲν οἱ πολλοὶ
[11]	τῶν πράξεων ἀνατρέπεσθαι καὶ προΐεσθαι	τὸ	δεδογμένον. αἱ δὲ Σωκράτους ὁρμαὶ
[27]	ἀπέτυχε καὶ συνῆπτε τῷ καιρῷ	τὸ	δεινόν, ἐξενηνοχέναι πιθανὸν ὄντα τὴν
[11]	δ´ ἀτρέπτῳ τῷ λογισμῷ πρὸς	τὸ	δεινόν, οὐκ ἔστιν ἀνδρὸς ἐκ
[25]	καὶ Φίλιππον ἀληλιμμένους ἀπιόντας ἐπὶ	τὸ	δεῖπνον. ὁ γὰρ Φυλλίδας δεδιὼς
[22]	βραδέως ἄγονται καὶ καθίστανται πρὸς	τὸ	δέον. ἐκ δὲ τῶν εὐηνίων
[33]	ἀλλήλους καὶ συλλαλήσαντες ἐχωροῦμεν ἐπὶ	τὸ	δεσμωτήριον. ἐκκαλέσας δὲ τὸν ἐπὶ
[1]	ἀσχολίας ὑπέρτερον θέσθαι’ κατὰ Πίνδαρον	τὸ	δεῦρ´ ἐλθεῖν ἐπὶ τὴν διήγησιν·
[31]	ἐγὼ μὲν ἐκ μέσου διαλαβὼν	τὸ	δόρυ καὶ μετεωρίσας ὑπὲρ κεφαλῆς
[5]	νῦν ἄρχοντες ἐν τῇ Καδμείᾳ	τὸ	δόρυ καὶ τὴν σφραγῖδα παραλαμβάνουσιν
[31]	μετέωρος καὶ τεταραγμένος ἀνίστατο καὶ	τὸ	δόρυ προεβάλλετο κατ´ αἰχμήν, ὅπερ
[32]	ἐξενεχθεὶς τῇ ὑπονοίᾳ καὶ σπασάμενος	τὸ	ἐγχειρίδιον ὥρμησε πρὸς ἄμυναν, ἄδικος
[13]	δὲ τὸν ξένον οὐκ ἀγεννῆ	τὸ	εἶδος ἀλλὰ πραότητα καὶ φιλοφροσύνην
[16]	ἀναθεώμενος αὐτοῦ τὴν φύσιν καὶ	τὸ	εἶδος. ~Ἐν τούτῳ δ´ ὁ
[25]	διαλεγέσθω’ καὶ προῆγεν ἀναστὰς εἰς	τὸ	ἐπικάμπειον τῆς στοᾶς. καὶ ἡμεῖς
[12]	ἱστάντος. οὐ γὰρ τοῦ ὀργάνου	τὸ	ἔργον, ἀλλ´ οὗ καὶ τὸ
[3]	προσοισόμενον. οὐδὲ γὰρ ὅρον ἕξειν	τὸ	ἔργον, ἀλλὰ Φερένικον μὲν ἴσως
[1]	δὲ τῇ κρίσει κατὰ μέρος	τὸ	ἔργον διαλαμβάνοντας οὐδὲν ἀθέατον οὐδ´
[30]	κινδυνώδεσιν ἐπεισοδίοις εἰς αὐτὸ συνέδραμε	τὸ	ἔργον, ὀξὺν ἐπιφέρουσα καὶ δεινὸν
[12]	τὸ ὄργανον ᾧ χρῆται πρὸς	τὸ	ἔργον· ὄργανον δέ τι καὶ
[12]	μείζονες καταλάβωσι πράξεις, ἐκεῖνο γίγνεται	τὸ	Εὐριπίδειον οὐδεὶς σιδήρου ταῦτα μωραίνει
[11]	δεδογμένον. αἱ δὲ Σωκράτους ὁρμαὶ	τὸ	ἔχουσαι καὶ σφοδρότητα φαίνονται πρὸς
[20]	φερόμενοι μόνοις ἐνηχοῦσι τοῖς ἀθόρυβον	τὸ	ἦθος καὶ νήνεμον ἔχουσι τὴν
[23]	πατὴρ μειδιάσας τοιοῦ– τον’ ἔφη	τὸ	ἦθος, ὦ ξένε, τὸ τούτου,
[10]	προλείπει τὸν ἄνδρα μηδ´ ἀμελεῖ	τὸ	θεῖον αὐτοῦ. ~Καὶ ὁ Γαλαξίδωρος
[24]	καὶ συνήθεσιν αὐτοὶ φράζουσιν, οὕτω	τὸ	θεῖον ὀλίγοις ἐντυγχάνει δι´ αὑτοῦ
[25]	καὶ πρὸς τὸ πλῆθος ἁρμόζειν	τὸ	Θηβαίων εἶναί τινας ἀναιτίους καὶ
[18]	εἰκός· ἡ γὰρ ἀρχὴ καὶ	τὸ	ἱερεῖον οὐ δημόσιον ἀλλὰ τῶν
[27]	τὸν στέφανον ἤδη καὶ λαβὼν	τὸ	ἱμάτιον ἕπομαι· μεθ´ ὑμῶν γὰρ
[22]	ἀνεκράθησαν, πῆ δ´ ἔλιπον ἔξω	τὸ	καθαρώτατον, οὐκ ἐπισπώμενον ἀλλ´ οἷον
[13]	κωλύεις, ὦ Ἐπαμεινώνδα, τῶν ἔργων	τὸ	κάλλιστον. εἰ γὰρ εὖ ποιεῖν
[11]	ἐπιστασίας καὶ ἀρχῆς ἀγομένου πρὸς	τὸ	καλόν. ἀκούω δὲ καὶ τὴν
[15]	διάνοιαν, ἀλλ´ εὐκόλως χρῆται πρὸς	τὸ	καλὸν αὑτῷ μέγα φρονῶν καὶ
[13]	διδόντος ἐξ ἀμφοῖν τελειοῦται πρὸς	τὸ	καλόν, ὁ δὲ μὴ δεξάμενος
[3]	ἀλλ´ ὁρᾷς, ὅτι φύσει πρὸς	τὸ	καλὸν ὑπὸ τῶν νόμων ἀγόμενος
[15]	ἀλλ´ ἔστιν ὅτῳ μὴ λαβόντι	τὸ	καλῶς διδόμενον τιμιώτερον ὑπάρχει καὶ
[1]	φίλον ἑταῖρον δόξειεν ἂν ἐγείρειν	τὸ	κατὰ Βοιωτῶν ἀρχαῖον εἰς μισολογίαν
[14]	ἁλώσιμον ὑπὸ χρημάτων εἶναι, κατὰ	τὸ	Καφισίου σῶμα καλῆς μὲν ἐσθῆτος
[15]	ἐν οἷς ἔξεστιν ἀνέδην εἰς	τὸ	κερδαίνειν ἀνατεθραμμένον ὅταν σπαργᾷ περὶ
[1]	διάνοιαν ἐξαρκεῖν πρὸς ἱστορίαν, εἰ	τὸ	κεφάλαιον αὐτὸ καὶ τὸ πέρας
[20]	κατασκευαῖς ὑπὸ λειότητος ἐνδίδωσι πρὸς	τὸ	κινοῦν ῥοπῆς γενομένης, ψυχὴ δ´
[11]	τοῖς ἑταίροις ἀλλὰ δαιμόνιον εἶναι	τὸ	κωλῦον ἢ κελεῦον ἔλεγε· τύφου
[24]	ἀπηλλαγμέναι γενέσεως ψυχαὶ καὶ σχολάζουσαι	τὸ	λοιπὸν ἀπὸ σώματος, οἷον ἐλεύθεραι
[13]	τὸν ἆθλον. ἐπεὶ δ´ ἡμῖν	τὸ	Λύσιδος δαιμόνιον ἤδη τεθνηκότος ἐναργῶς
[6]	Λεοντίδης φησὶν ἄνθρωπον ὦφθαι παρὰ	τὸ	Λύσιδος μνημεῖον ἐκ νυκτῶν ἀνιστάμενον,
[16]	γὰρ ὑπὸ τῶν φίλων κεκηδεῦσθαι	τὸ	Λύσιδος σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν
[16]	μὴ τυχόντες οὐ δοκοῦμεν ἀπέχειν	τὸ	μακαριστὸν καὶ οἰκεῖον τέλος. ὡς
[21]	κατῆλθε δράσας τὰ νομιζόμενα περὶ	τὸ	μαντεῖον. ἐμμείνας δὲ δύο νύκτας
[22]	ἀκοῦσαι. ~Ἔφη δὲ καταβὰς εἰς	τὸ	μαντεῖον περιτυχεῖν σκότῳ πολλῷ τὸ
[22]	γενέσεως τοῦ οἰκείου δαίμονος καὶ	τὸ	μαντικόν ἐστι καὶ θεοκλυτούμενον γένος·
[13]	τῶν ἐκεῖ φιλοσόφων οὐ καταισχύνων	τὸ	μέγα Πυθαγόρου κλέος· ἀλλὰ καὶ
[24]	συνιέντας καὶ συμφρονοῦντας ἀποσημαίνειν οἴεται	τὸ	μέλλον, ἐν οἷς λέγει τῶν
[12]	δύναμιν ἀγνοοῦντες, ᾗ συμβάλλει πρὸς	τὸ	μέλλον, εὐήθως ἀγανακτῶμεν, εἰ νοῦν
[22]	ἐκβολὰς λαμβάνουσαν, καὶ τῆς χρόας	τὸ	μὲν ἄκρατον καὶ πελάγιον, τὸ
[15]	σώματος, οὕτω καὶ ἀρετῆς ὁμολογεῖς	τὸ	μὲν ἔργον εἶναι τὸ δ´
[31]	εὐχόμενος. πεσόντος δὲ τοῦ Καβιρίχου	τὸ	μὲν ἱερὸν δόρυ Θεόκριτος παρὼν
[22]	καὶ οὐ κρατεῖται τοῖς πάθεσιν.	τὸ	μὲν οὖν ὑποβρύχιον ἐν τῷ
[27]	φυλάττοντες. ταῦτα τοῦ Χάρωνος λέγοντος	τὸ	μὲν φρόνημα καὶ τὴν καλοκἀγαθίαν
[22]	τῷ περιστρέφεσθαι. τούτων δὲ πρὸς	τὸ	μέσον μάλιστα τοῦ περιέχοντος καὶ
[33]	τῆς ὥρας τὴν ἀτοπίαν καὶ	τὸ	μὴ καθεστηκότα λαλεῖν αὐτῷ τὸν
[15]	φιλοπλουτίαν καὶ φιλαργυρίαν ἄσκησις, οὐ	τὸ	μὴ κλέπτειν ἐπιόντα νύκτωρ τὰ
[7]	ἀπεργασάμενοι δι´ ἀπειρίαν ἀναλογίας ἣν	τὸ	μήκει διπλάσιον παρέχεται) Πλάτωνα τῆς
[12]	ἐπ´ οὐδεμιᾶς γὰρ τέχνης καταφρονεῖται	τὸ	μικροῖς μεγάλα καὶ δι´ ὀλίγων
[21]	ὅπη ψαύει τῆς ἀληθείας καὶ	τὸ	μυθῶδες. (πρότερον δὲ τίς ἦν
[20]	τὸν ἄνθρωπον. ᾗ καὶ μάλιστα	τὸ	νοηθὲν ἡλίκην ἔχει ῥώμην καταμαθεῖν
[20]	λόγον ἅπτηται, ῥοπὴν λαβοῦσα πρὸς	τὸ	νοηθὲν κινεῖσθαι. ἐνταῦθα γὰρ εἰς
[20]	ἄξιον, εἰ καὶ κατὰ (τοῦτο)	τὸ	νοηθὲν ὑπὸ τῶν δαιμόνων ὁ
[20]	νοηθὲν κινεῖσθαι. ἐνταῦθα γὰρ εἰς	τὸ	νοοῦν αἱ τῶν παθῶν καὶ
[3]	ἄνευ σιδήρου καὶ πυρὸς ὑπισχνούμενον	τὸ	νόσημα παύσειν εὐγνωμονοίης ἄν, οἶμαι,
[31]	τὴν (ἐπιβο( υ) λὴν ἅμα	τὸ	ξίφος ἀνέλκων, διανιστάμενον δὲ χαλεπῶς
[28]	ὠχριάσαντος μήτ´ ἐκπλαγέντος, ἀλλ´ ἕλκοντος	τὸ	ξίφος τοῦ Πελοπίδου καὶ καταμανθάνοντος.
[12]	τὸ ἔργον, ἀλλ´ οὗ καὶ	τὸ	ὄργανον ᾧ χρῆται πρὸς τὸ
[15]	ὁ Θεάνωρ ἆρ´ οὖν’ ἔφη	τὸ	πενίαν δυσχεραίνειν ἀγεννές ἐστι τὸ
[22]	εἰς ταὐτὸ τῇ ἀρχῇ συνάπτειν	τὸ	πέρας οὐδὲ ποιεῖν κύκλον, ἀλλ´
[1]	εἰ τὸ κεφάλαιον αὐτὸ καὶ	τὸ	πέρας πύθοιτο τοῦ πράγματος, τὸν
[20]	δαιμόνιον ὥσπερ εἴρηται φέγγος. καίτοι	τὸ	περὶ τὴν φωνὴν γιγνόμενον ἔστιν
[33]	καὶ μετέωρον, (ὑπ( ε) ιδόμενος	τὸ	πλάσμα πότ´, ἔλεγεν ὦ Φυλλίδα,
[25]	γενομένης, ἄλλως δὲ καὶ πρὸς	τὸ	πλῆθος ἁρμόζειν τὸ Θηβαίων εἶναί
[34]	καίπερ περὶ πεντακοσίους καὶ χιλίους	τὸ	πλῆθος ὄντες, ἐκπεπληγμένοι δὲ τὸν
[17]	γιγνώσκω. τί οὖν’ ἔφη τοσούτων	τὸ	πλῆθος ὄντων τὰ πᾶσι δόξαντα
[24]	ἐγκελευόμενος, ἡ δὲ συνακούει διὰ	τὸ	πλησιάζειν καὶ σῴζεται, μὴ πειθομένη
[30]	τὴν μὲν ἐπιστολὴν ὑπέθηκεν ὑπὸ	τὸ	προσκεφάλαιον, αἰτήσας δὲ ποτήριον ἐκέλευσεν
[24]	σιγμοῦ τοῦ τυχόντος ἢ ποππυσμοῦ	τὸ	προσταττόμενον αἰσθανόμενοι ῥᾳδίως εἰς ὃ
[22]	τὸ μαντεῖον περιτυχεῖν σκότῳ πολλῷ	τὸ	πρῶτον, εἶτ´ ἐπευξάμενος κεῖσθαι πολὺν
[13]	ἔτι ῥώμῃ καὶ κουφότητι διωσαμένων	τὸ	πῦρ, Φιλόλαος μὲν εἰς Λευκανοὺς
[5]	ἄπεισιν εἰς Ἁλίαρτον ἐπιχώσων αὖθις	τὸ	σῆμα καὶ χοὰς ποιησόμενος Ἀλκμήνῃ
[12]	καὶ τὸ σημεῖον ᾧ χρῆται	τὸ	σημαῖνον. ἀλλ´ ὅπερ εἶπον, εἴ
[12]	εἰ μὴ πταρμὸν μηδὲ κληδόνα	τὸ	σημεῖον ἀλλὰ τραγικῶς πάνυ (τὸ)
[26]	εἰσιοῦσι διὰ τῶν πυλῶν· καὶ	τὸ	σημεῖον ἐδόκει καλὸν πρὸς ἀσφάλειαν
[12]	ἔργον· ὄργανον δέ τι καὶ	τὸ	σημεῖον ᾧ χρῆται τὸ σημαῖνον.
[2]	οἰκίαν ἔκ τινος πληγῆς περὶ	τὸ	σκέλος ἀναλαμβάνοντος αὑτὸν ἐντυγχάνειν μὲν
[17]	δημόσιον ἀποσημαίνειν τὰ ἔμπυρα. καὶ	τὸ	σοὶ πλείστης δεόμενον, ὦ Χάρων,
[10]	Σιμμία, μέμνησαι γάρ, ἄνω πρὸς	τὸ	Σύμβολον Σωκράτης καὶ τὴν οἰκίαν
[11]	ἰσορροποῦντι δὲ βάρει προστιθεμένη κλίνει	τὸ	σύμπαν ἐφ´ ἑαυτήν, οὕτω πταρμὸς
[22]	σῶμα, καὶ δι´ ὅλων ἀναταραχθεῖσαι	τὸ	σύμπαν ὑπὸ παθῶν διαφέρονται κατὰ
[27]	λοιπόν, ὦ ἄνδρες ἀγαθοί, πρὸς	τὸ	συμπεσὸν ἀντιτάξασθε, μὴ πρόησθε τὰ
[31]	ἦν εὐπαρακόμιστος τῷ λογισμῷ πρὸς	τὸ	συμφέρον ἀλλὰ μετέωρος καὶ τεταραγμένος
[9]	ἐκ χαλινοῦ τῆς δεισιδαιμονίας πρὸς	τὸ	συμφέρον ἀντεπισπάσαι καὶ μεταστῆσαι τοὺς
[9]	πᾶν ἐπαγγειλαμένη λόγῳ τἀγαθὸν καὶ	τὸ	συμφέρον διδάσκειν εἰς θεοὺς ἐπαναχωρεῖ
[11]	πολλῶν· διεβοήθη γὰρ οὐκ ἠρέμα	τὸ	Σωκράτους Ἀθήνησιν ἐκ τούτων δαιμόνιον.
[21]	γενόμενον. οὗτος οὖν ποθῶν γνῶναι	τὸ	Σωκράτους δαιμόνιον ἣν ἔχει δύναμιν,
[11]	Γαλαξίδωρος οἴει γάρ, ἔφη Θεόκριτε,	τὸ	Σωκράτους δαιμόνιον ἰδίαν καὶ περιττὴν
[20]	ἰδίᾳ πρὸς ἀλλήλους ὑπονοεῖν μήποτε	τὸ	Σωκράτους δαιμόνιον οὐκ ὄψις ἀλλὰ
[11]	ἤκουσα, Τερψίωνος δὲ ἐκεῖνος, ὅτι	τὸ	Σωκράτους δαιμόνιον πταρμὸς ἦν, ὅ
[10]	τὴν εὐθεῖαν βαδίζοντες ὡς δὴ	τὸ	Σωκράτους ἐλέγξοντες δαιμόνιον ἐπεσπάσαντο Χάριλλον
[20]	τίνος οὐσίας καὶ δυνάμεως εἴη	τὸ	Σωκράτους λεγόμενον δαιμόνιον. ἃ μὲν
[10]	τὸ δὲ δαιμόνιον, ὦ βέλτιστε,	τὸ	Σωκράτους ψεῦδος ἢ τί φαμεν;
[15]	μὲν ἔμφυτοι λεγόμεναι καὶ περὶ	τὸ	σῶμα βλαστάνουσαι πρὸς τὰς ἀναγκαίας
[13]	ἤθους ὑποφαίνοντα καὶ σεμνῶς ἀμπεχόμενον	τὸ	σῶμα. καθίσαντος οὖν ἐκείνου μὲν
[22]	ἐκτὸς εἰσαγγέλλειν. οἱ δ´ ἀφανίσαντες	τὸ	σῶμα κοιμωμένου μέχρι νῦν δίκην
[22]	ἀκήκοας δήπουθεν, ὡς ἀπολείπουσα παντάπασι	τὸ	σῶμα νύκτωρ καὶ μεθ´ ἡμέραν
[22]	ἐντυχοῦσα καὶ παραγενομένη, μέχρι οὗ	τὸ	σῶμα τῆς γυναικὸς προδούσης λαβόντες
[17]	Σιμμίου τὸν ἐπίδεσμον ὡς θεραπεύσων	τὸ	σῶμα, Φυλλίδας δ´ ἐπεισελθὼν μεθ´
[19]	τὴν ὀξύτητα τοῦ καιροῦ καὶ	τὸ	τάχος, ὡς οὐκ οὔσης ἀναβολῆς,
[2]	τοὺς φυγάδας ἥκειν κρύφα πρὸς	τὸ	τεῖχος, ἀφικνεῖταί τις ἐνθένδε Φερενίκου
[34]	μετὰ τῶν φίλων συναθροίζεσθαι περὶ	τὸ	τῆς Ἀθηνᾶς ἱερὸν ἐπορευόμην πρὸς
[17]	τοῦ βίου προῃρήμεθα, Φυλλίδα, πολὺ	τὸ	τῆς ἡμέρας μῆκος ἔτι, καὶ
[11]	ὦ φίλε, κενοῦ καὶ κόμπου	τὸ	τοιοῦτον, οὐκ ἀληθείας καὶ ἁπλότητος
[23]	ἔφη τὸ ἦθος, ὦ ξένε,	τὸ	τούτου, σιωπηλὸν καὶ πρὸς τοὺς
[15]	τοίνυν πρῶτον ἐπὶ τῆς ἐγκρατείας	τὸ	τῶν αἰσχρῶν καὶ παρανόμων ἡδονῶν
[18]	φίλης ἀνασχεῖν, καπνῷ δὲ συμμελανθῆναι	τὸ	τῶν πολεμίων οἰκητήριον οὐδὲν οὐδέποτε
[15]	μὴ πόρρωθεν δέδεται καὶ κεκόλασται	τὸ	φιλοκερδές, ἀλλ´ ἐν οἷς ἔξεστιν
[24]	ὑπὸ γήρως οὐ τελέως ἀπολείπει	τὸ	φιλότιμον καὶ φιλοσώματον, ἀλλ´ ἑτέρους
[22]	ἐναντίας, αὐτῇ σχίζουσα τῇ κορυφῇ	τὸ	φῶς· ἀνατείνουσα δ´, ὡς ὁρᾷς,
[22]	εἰπεῖν ἢ πολλοὺς ἀστέρας περὶ	τὸ	χάσμα παλλομένους, ἑτέρους δὲ καταδυομένους

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 24/08/2005