Chapitre
[20]	τὸ νοηθὲν ὑπὸ τῶν δαιμόνων	ὁ	ἀὴρ τρεπόμενος δι´ εὐπάθειαν ἐνσημαίνεται
[14]	συμμεμιγμένῃ πρὸς χρυσίον, ὥσπερ Νικίας	ὁ	Ἀθηναῖος, διαποικιλοῦμεν; σοὶ δ´, ὦ
[22]	ψυχαὶ βοῶσι δειμαίνουσαι· πολλὰς γὰρ	ὁ	Ἅιδης ἀφαρπάζει περιολισθανούσας, ἄλλας δ´
[4]	χαλεπὰ προτεθεσπίσθαι τῇ Σπάρτῃ. Φειδόλαος	ὁ	Ἁλιάρ τιος ἀπαντήσας μικρόν’ εἶπεν
[32]	γὰρ εἶδε πίπτοντα τὸν ἐχθρὸν	ὁ	ἀνὴρ καὶ τῷ Πελοπίδᾳ τὴν
[17]	οὖν ὄψις, ὦ Χάρων, ἣν	ὁ	ἄνθρωπος διεξῆλθε, τοιαύτη τις ἦν·
[18]	Θήβαις κρατίστῳ· γνώριμος δ´ ὑμῖν	ὁ	ἄνθρωπός ἐστι τῶν Μέλωνος ἁρματηλατῶν
[11]	καὶ πρότερον ἔτι τούτων Πυριλάμπης	ὁ	Ἀντιφῶντος ἁλοὺς ἐν τῇ διώξει
[13]	διατρίβοντι περὶ Θήβας. ὥρμησε μὲν	ὁ	Ἄρκεσος πόθῳ τοῦ ἀνδρὸς αὐτὸς
[29]	εἶναι λέγονται καὶ τίνες; ἀγνοοῦμεν‘	ὁ	Ἀρχίας εἶπε καί σε τούτου
[2]	ὧν ὁπότε τυγχάνοι σχολὴν ἄγων	ὁ	Ἀρχίας, ἡδέως ἠκροᾶτο συγκαθιεὶς μετὰ
[30]	δὲ καὶ τῇ μέθῃ κατακεκλυσμένος	ὁ	Ἀρχίας καὶ τῇ προσδοκίᾳ τῶν
[4]	διαλεγομένου πρὸς τὸν Θεόκριτον διέκρουσεν	ὁ	Γαλαξίδωρος, ἐγγὺς γὰρ Ἀρχίαν ἔδειξε
[11]	ἀμελεῖ τὸ θεῖον αὐτοῦ. ~Καὶ	ὁ	Γαλαξίδωρος οἴει γάρ, ἔφη Θεόκριτε,
[12]	σιδήρου ταῦτα μωραίνει πέλας‘ καὶ	ὁ	Γαλαξίδωρος Σιμμίου μέν, ἔφη Φειδόλαε,
[20]	ἔστιν ᾗ παραμυθεῖται τοὺς ἀπιστοῦντας·	ὁ	γὰρ ἀὴρ φθόγγοις ἐνάρθροις τυπωθεὶς
[5]	τοῖς Θηβαίοις πλὴν τῶν ἱππαρχηκότων.	ὁ	γὰρ ἀπαλλαττόμενος τὸν παραλαμβάνοντα τὴν
[4]	ῥᾴδιον, ἔφη μᾶλλον δ´ ἀδύνατον·	ὁ	γὰρ Ἀρχίας ἐλπίζων τινὰ τῶν
[29]	ἀλλὰ τῆς πράξεως ὁδῷ βαδιζούσης.	ὁ	γὰρ Ἀρχίας’ ἔφη καὶ ὁ
[25]	ἀληλιμμένους ἀπιόντας ἐπὶ τὸ δεῖπνον.	ὁ	γὰρ Φυλλίδας δεδιὼς μὴ τὸν
[15]	προθύμως οὐ καλῶς δίδωσιν; ὡμολόγησεν.	ὁ	δ´ ἅ τις καλῶς δίδωσι
[14]	μνήμῃ τοῦ Λύσιδος πολὺν χρόνον,	ὁ	δ´ ἀδελφὸς ὑπομειδιῶν ὥσπερ εἰώθει
[4]	σπεύδοντας. ἡμεῖς μὲν οὖν ἐπέσχομεν,	ὁ	δ´ Ἀρχίας καλέσας τὸν Θεόκριτον
[32]	τῆς αὐλῆς ἐπὶ τὸν θάλαμον.	ὁ	δ´ εὐθὺς ἐπὶ τὴν ἀλήθειαν
[33]	ταχέως ἄγειν ἐπ´ αὐτοὺς Ἀμφίθεον.	ὁ	δ´ ὁρῶν καὶ τῆς ὥρας
[9]	οὖν πατὴρ ταῦτ´ εἰπὼν ἐσιώπησεν.	~ὁ	δὲ Γαλαξίδωρος, ὦ Ἡράκλεις, εἶπεν
[25]	ἐπεχειροῦμεν παρακαλεῖν ἐπὶ τὴν πρᾶξιν.	ὁ	δὲ καὶ τὴν ἡμέραν ἔφη
[27]	καὶ ὑπακούειν τοῖς ἄρχουσι καλούμενον.	ὁ	δὲ κελεύσας τὸν υἱὸν ἐλθεῖν
[13]	ἀμφοῖν τελειοῦται πρὸς τὸ καλόν,	ὁ	δὲ μὴ δεξάμενος ὥσπερ σφαῖραν
[7]	Πλάτωνα τῆς ἀπορίας ἐπεκαλοῦντο βοηθόν.	ὁ	δὲ τοῦ Αἰγυπτίου μνησθεὶς προσπαίζειν
[20]	λόγον εἰσδεχομένης, ὅταν ἀλλήλοις ἐντυγχάνωμεν·	ὁ	δὲ τοῦ κρείττονος νοῦς ἄγει
[17]	τοῦ Φυλλίδου πάντες μὲν διεταράχθημεν,	ὁ	δὲ Χάρων τῷ Ἱπποσθενείδᾳ πάνυ
[20]	Σωκράτης ὁ ἑταῖρος ἡμῶν, ὥσπερ	ὁ	δοθεὶς ἔτι παιδὸς ὄντος αὐτοῦ
[20]	σάρκες ὑγρῶν περίπλεαι καὶ βαρὺς	ὁ	ἐκ τούτων ὄγκος ἡσυχάζων καὶ
[15]	ἀπόβλητος. οὐ γὰρ οὖν’ εἶπεν	ὁ	Ἐπαμεινώνδας, ἀλλ´ ἔστιν ὅτῳ μὴ
[15]	καὶ τοὺς λαμβάνοντας; οὐδαμῶς’ εἶπεν	ὁ	Ἐπαμεινώνδας, ἀλλ´ ὥσπερ ἄλλου τινὸς
[25]	οὐκ εὐτυχῶς ἀπαλλάσσει. ~Τούτων εἰρημένων	ὁ	Ἐπαμεινώνδας ἀποβλέψας εἰς ἐμέ σοὶ
[15]	φεύγειν οὐκ ἄτοπον; ἄτοπον’ εἶπεν	ὁ	Ἐπαμεινώνδας εἰ μὴ λόγῳ τις
[13]	καὶ γνώσεως αὕτη συνήθης. καὶ	ὁ	Ἐπαμεινώνδας Θεάνωρ, εἶπεν ὦ Σιμμία,
[14]	εἶπεν ὁ πατήρ. οὐκοῦν’ ἔφη	ὁ	Ἐπαμεινώνδας Ἰάσωνι μὲν τῷ Θετταλῶν
[17]	ἐξ ἀγροῦ μοι συνοδεύων Ὑπατόδωρος	ὁ	Ἐριάνθους, χρηστὸς μὲν ἄλλως καὶ
[20]	καὶ ταραχήν, ἧς ἀπήλλακτο Σωκράτης	ὁ	ἑταῖρος ἡμῶν, ὥσπερ ὁ δοθεὶς
[32]	τοὺς ἄλλους προσβοηθεῖν. τέλος δ´	ὁ	ἡμέτερος λαβὼν μὲν εἰς τὴν
[15]	διδάξας μὴ δυσχεραίνειν. ~Ὑπολαβὼν δ´	ὁ	Θεάνωρ ἆρ´ οὖν’ ἔφη τὸ
[16]	ἐκεῖ γενώμεθα, συνοίκοις χρησόμενον; καὶ	ὁ	Θεάνωρ ἐπιμειδιάσας ἔοικεν’ ἔφη Λῦσις,
[15]	δ´ ἀστείαν. ἆρ´ οὖν’ ἔφη	ὁ	Θεάνωρ ὁ μέν ὀφείλων διδοὺς
[21]	ὄντα σιωπᾶν ἄμεινον. μηδαμῶς’ εἶπεν	ὁ	Θεόκριτος, ἀλλὰ δίελθ´ αὐτά· καὶ
[5]	ἀντὶ θανάτου τῷ ἀνθρώπῳ. ~Καὶ	ὁ	Θεόκριτος εἰς καιρόν’ ἔφη καὶ
[18]	ἐστὶ πρὸς ἐκείνων. ~Ὑπολαβὼν δ´	ὁ	Θεόκριτος καὶ κατασχὼν τὸν Χάρωνα
[5]	τοῦτο περιελθεῖν ἀνασχομένους ὀρυττόμενον’ καὶ	ὁ	Θεόκριτος μικρὸν διαλιπών ἀλλ´ οὐδ´
[25]	καὶ Γαλαξιδώρου βούλεταί σοι διαλεχθῆναι	(ὁ)	Θεόκριτος οὑτοσί. ἀγαθῇ τύχῃ’ εἶπε
[13]	ἀκουστέον, ὡς εἰδότος ἀκριβέστερον. ~Καὶ	ὁ	Θεόκριτος πρότερόν γ´’ ἔφη τοὺς
[9]	τοὺς σοφιστὰς ἀποσκεδάσας. ὑπολαβὼν δ´	ὁ	Θεόκριτος τί γάρ, εἶπεν ὦ
[10]	μετιέναι τὴν ἀλήθειαν. ~Εἶεν’ εἶπεν	ὁ	Θεόκριτος, τὸ δὲ δαιμόνιον, ὦ
[24]	οἰκεῖον οὐ νεμεσᾷ δαίμονα βοηθεῖν	ὁ	θεὸς ἀλλ´ ἀφίησι τῷ προθυμουμένῳ·
[17]	δέδρακας ἡμᾶς; οὐδέν’ ἔφη δεινόν’	ὁ	Ἱπποσθενείδας, ἐὰν ἀνεὶς τὴν τραχύτητα
[17]	ἐκπλαγέντων δὲ τὸν λόγον ἡμῶν	ὁ	Ἱπποσθενείδας μὴ λέγε πρὸς θεῶν,
[18]	οὐ πολὺ προείληφας, διωξόμεθα. καὶ	ὁ	Ἱπποσθενείδας οὐκ οἶδ´, εἶπεν ὦ
[18]	καὶ προσβλέπων ἡμῖν; ἐπιστρέψας οὖν	ὁ	Ἱπποσθενείδας Χλίδων’ ἔφη νὴ τὸν
[31]	λαβῇ τοῦ ξίφους ἐπιβεβληκώς, Καβίριχος	ὁ	κυαμευτὸς ἄρχων τοῦ βραχίονος αὐτὸν
[6]	οὔτε ~Ταῦτα τοῦ Θεοκρίτου λέγοντος	ὁ	Λεοντίδης ἐξῄει μετὰ τῶν φίλων,
[13]	χρόνον, πρίν γε δὴ Γοργίας	ὁ	Λεοντῖνος ἐκ τῆς Ἑλλάδος ἀναπλέων
[14]	κουροτρόφον‘ ἀλλ´ ἄμυνε· σὸς γὰρ	ὁ	λόγος. καὶ μὴν ἐγώ, εἶπεν
[31]	ἀμυνόμενον δὲ τοῖς παρακειμένοις ἐκπώμασιν	ὁ	Λυσίθεος ἀπὸ τῆς κλίνης χαμαὶ
[16]	πολλοῖς ἐπεισῆλθεν, ὡς ἐπὶ ξένης	ὁ	Λῦσις ἄλλως κεκήδευται καὶ κινητέος
[3]	πρὸς τοὺς φυγάδας· ~Ἐμοῦ δ´	ὁ	μάντις Θεόκριτος τὴν χεῖρα πιέσας
[28]	τῶν πολεμίων. ἐνῆγε δὲ καὶ	ὁ	μάντις Θεόκριτος, ὡς τῶν ἱερῶν
[31]	σιγὴν ἐποίησεν· ἐπεὶ δὲ πρῶτος	ὁ	Μέλων ὥρμησε διὰ μέσου τὴν
[17]	τὸ εἶδος. ~Ἐν τούτῳ δ´	ὁ	μὲν ἰατρὸς προσελθὼν περιέλυσε τοῦ
[2]	αὐτὸς ὡμολόγησεν ὁ Χάρων παρέξειν.	ὁ	μὲν οὖν ἄνθρωπος ἔγνω πάλιν
[16]	δ´ ἃς δαίμονες ἀνθρώπους ἄγουσιν.	ὁ	μὲν οὖν Θεάνωρ ταῦτ´ εἰπὼν
[8]	μή τι νύκτωρ ὑπεναντιωθείη δαιμόνιον.	ὁ	μὲν οὖν πατὴρ ταῦτ´ εἰπὼν
[15]	ἆρ´ οὖν’ ἔφη ὁ Θεάνωρ	ὁ	μέν ὀφείλων διδοὺς ἑκουσίως καὶ
[14]	οἰκείων. ~Ταῦτα τοῦ ξένου λέγοντος	ὁ	μὲν πατὴρ ἐπεδάκρυσε τῇ μνήμῃ
[15]	ἀσκεῖ πρὸς φιλαργυρίαν (καὶ γὰρ	ὁ	νόμος ἴσως ἐνταῦθα καὶ ὁ
[20]	δύνανται τοῖς δηλουμένοις. Σωκράτει δ´	ὁ	νοῦς καθαρὸς ὢν καὶ ἀπαθής,
[15]	ἢ οὐ δοκεῖ σοι; ὡμολόγησεν	ὁ	ξένος. ἆρ´ οὖν’ ἔφη διαφορὰν
[6]	εὑρήσει. καὶ τίς ἄν’ εἶπον	ὁ	ξένος εἴη; περιττῷ γὰρ ἀφ´
[13]	καλὰ δόγματα βεβαιῶν. ὑπολαβὼν δ´	ὁ	ξένος οὐκοῦν’ ἔφη σὺ κωλύεις,
[6]	ἠθῶν· εἶτ´ οὐχ ὑπέρευ Θαλῆς	ὁ	παλαιὸς ἀπὸ ξένης ἐλθὼν διὰ
[11]	ὅ τε παρ´ αὐτοῦ καὶ	ὁ	παρ´ ἄλλων. ἑτέρου μὲν γὰρ
[33]	ἦν μεγάλη πρὸς τοὺς ἐντυγχάνοντας	ὁ	παρ´ αὐτῶν ἔλεος καὶ δάκρυα
[13]	σφάλλεται δι´ αὑτόν, ἐνταυθοῖ δ´	ὁ	παραιτούμενος καὶ ὑποφεύγων ἀδικεῖ τὴν
[11]	γίγνεσθαι καὶ ὁρμήν. ὑπολαβὼν δ´	ὁ	πατήρ ἀλλὰ μήν’ ἔφη καὶ
[8]	~Μεταξὺ δὲ τοῦ Σιμμίου λέγοντος	ὁ	πατὴρ ἡμῶν Πολύμνις ἐπεισῆλθε καὶ
[23]	τῶν αὐτῶν ἀναγόμενος ἡμῖν; καὶ	ὁ	πατὴρ μειδιάσας τοιοῦ– τον’ ἔφη
[14]	κτῆσις εἴη. τί μήν; εἶπεν	ὁ	πατήρ. οὐκοῦν’ ἔφη ὁ Ἐπαμεινώνδας
[14]	βαρύτερον τὸν πλοῦτον. ἄπαγ´, εἶπεν	ὁ	πατήρ ὦ παῖ· μηδέποτε τοιαύτην
[27]	παῖδα. τὸ δ´ ὅλον’ εἶπεν	ὁ	Πελοπίδας οὐδ´ εὖ βεβουλεῦσθαι δοκεῖς
[7]	ἐγὼ καὶ Πλάτων καὶ Ἐλλοπίων	ὁ	Πεπαρήθιος. ἧκε δὲ πέμψαντος βασιλέως
[15]	μὴ δυσχερές, οὐδ´ αὖ πάλιν	ὁ	πλοῦτος οὕτως ἄτιμος καὶ ἀπόβλητος.
[18]	καὶ τίς οὗτος’ ἔφην ἐστὶν	ὁ	πρὸς ταῖς αὐλείοις θύραις ἐφεστὼς
[16]	ἐκείνην. ~Ταῦτα τοῦ ἀδελφοῦ διελθόντος	ὁ	Σιμμίας δὶς ἢ τρὶς ἐπινεύσας
[7]	τὸν Ἀλκμήνης τάφον ἀνασκευασάμενος. καὶ	ὁ	Σιμμίας εὐθὺς ἀναμνησθείς οὐκ οἶδ´’
[11]	οἶμαι καὶ Σιμμίαν ἀκηκοέναι. πολλάκις’	ὁ	Σιμμίας ἔφη καὶ πολλῶν· διεβοήθη
[8]	ἡμῶν τῇ πενίᾳ βοηθεῖν. καὶ	ὁ	Σιμμίας ἡσθείς πάνυ θαυμαστόν γε
[20]	πρὸς τὸν Γαλαξιδώρου λόγον ἀντεῖπεν	ὁ	Σιμμίας οὐκ ἠκούσαμεν· αὐτὸς δὲ
[2]	τῆς τοιαύτης διατριβῆς. καὶ γὰρ	ὁ	Σιμμίας πολὺν χρόνον ἐπὶ τῆς
[13]	ἕκαστος ἔτυχε καὶ γενομένης σιωπῆς	ὁ	Σιμμίας τὸν ἀδελφὸν ἡμῶν καλέσας
[21]	τὸν ἄνθρωπον. εἰκότως γ´, εἶπεν	ὁ	Σιμμίας ὦ Θεόκριτε· νέος γὰρ
[3]	διαφόρου καὶ περιττῆς ὥσπερ Ἐπαμεινώνδας	ὁ	σὸς ἀδελφός· ἀλλ´ ὁρᾷς, ὅτι
[7]	πολλὰ παρ´ Ἀγησιλάου κομίζων Ἀγητορίδας	ὁ	Σπαρτιάτης ἧκεν εἰς Μέμφιν ὡς
[23]	καὶ ἀκροᾶσθαι· διὸ καὶ Σπίνθαρος	ὁ	Ταραντῖνος οὐκ ὀλίγον αὐτῷ συνδιατρίψας
[20]	φέρεται πρὸς τὴν (πρᾶξιν. οὐδ´	ὁ	τῆς κινήσεως καὶ συνεντάσεως καὶ
[22]	τῆς φωνῆς βούλεσθαι μὲν αὑτὸν	ὁ	Τίμαρχος ἔφη θεάσασθαι περιστρέφοντα, τίς
[21]	(πρότερον δὲ τίς ἦν οὗτος	ὁ	Τίμαρχος φράσον· οὐ γὰρ ἔγνων
[9]	δ´ οὐ μόνον ἔοικεν ἀσχήμων	ὁ	τοιοῦτος εἶναι σχηματισμός, ἀλλὰ καὶ
[13]	χάριτος ἐφιέμενον; ἀλλ´ ἐκεῖ μὲν	ὁ	τοῦ σκοποῦ μένοντος ἀτυχήσας σφάλλεται
[24]	ἀνασῴζουσιν, οὗτος, ὦ τοῦ δαιμονίου	ὁ	τρόπος· ἡμᾶς βαπτιζομένους ὑπὸ τῶν
[5]	χαλκοῦ καταπλυθέντος, ἀλλ´ ἴδιός τις	ὁ	τύπος καὶ βαρβαρικὸς τῶν χαρακτήρων
[15]	τὴν πλεονεξίαν τοῦ ἀδικεῖν) ἀλλ´	ὁ	τῶν δικαίων καὶ συγκεχωρημένων ὑπὸ
[9]	τοῦ κρατίστου. διὸ καὶ Σωκράτης	ὁ	ὑμέτερος, ὦ Σιμμία, δοκεῖ μοι
[27]	μή τι καινότερον, οὐδὲν ἴσμεν’	ὁ	ὑπηρέτης ἔφη πλέον, ἀλλὰ τί
[9]	καὶ ὀνειράτων ὄψεις, ἐν οἷς	ὁ	φαυλότατος οὐχ ἧττον τῷ κατατυγχάνειν
[7]	προσέοικεν. ~Οὐ γὰρ οὖν’ εἶπεν	ὁ	Φειδόλαος· ἀλλὰ τοῦτον μέν, ὅταν
[12]	ἐκ τούτων δαιμόνιον. ~Τί οὖν,	ὁ	Φειδόλαος εἶπεν ὦ Σιμμία; Γαλαξίδωρον
[5]	Σπάρτην τὰ λείψανα μετεκόμιζε. καὶ	ὁ	Φειδόλαος οὐ γάρ’ ἔφη παρέτυχον,
[22]	Τίμαρχος ἔφη θεάσασθαι περιστρέφοντα, τίς	ὁ	φθεγγόμενος εἴη· σφόδρα δὲ τὴν
[29]	ὁ γὰρ Ἀρχίας’ ἔφη καὶ	ὁ	Φίλιππος ὡς ἤκουσαν (ἥκειν ἐμὲ
[15]	ὁ νόμος ἴσως ἐνταῦθα καὶ	ὁ	φόβος ἀπείργει τὴν πλεονεξίαν τοῦ
[33]	δὲ τὸν ἐπὶ τῆς εἱρκτῆς	ὁ	Φυλλίδας Ἀρχίας’ ἔφη καὶ Φίλιππος
[29]	οὐ λήσεται. πάνυ μὲν οὖν‘	ὁ	Φυλλίδας εἶπε μηδέν, ὦ Χάρων,
[4]	ἐστιν, ὑπὲρ οὗ διαλέγονται; καὶ	ὁ	Φυλλίδας οὐ σαφῶς’ εἶπεν ἔχω
[17]	εἵμαρται, κατελθεῖν τοὺς ἄνδρας’ καὶ	ὁ	Φυλλίδας παροξυνόμενος εἰπέ μοι, φησίν
[10]	δ´ ἀνεμόλυναν. ἧκεν οὖν καὶ	ὁ	Χάριλλος οἴκαδε τά τε σκέλη
[27]	τοὺς τυράννους. οὐκ ἔστιν’ εἶπεν	ὁ	Χάρων, ἀλλ´ αὐτοῦ παραμενεῖ καὶ
[27]	ἀγανακτεῖν βράδιον ὑπακουόντων. θορυβηθεὶς οὖν	ὁ	Χάρων ἐκείνοις μὲν εὐθὺς ἀνοιγνύναι
[27]	αὐτοῖς; ὅτι νὴ Δί´’ εἶπεν	ὁ	Χάρων θεὶς τὸν στέφανον ἤδη
[2]	ἡμῶν καὶ σκοπούντων αὐτὸς ὡμολόγησεν	ὁ	Χάρων παρέξειν. ὁ μὲν οὖν
[26]	τὸν Κιθαιρῶνα, καὶ παρέσχεν αὐτοῖς	ὁ	χειμὼν τὰ πρόσωπα συγκεκαλυμμένοις ἀδεῶς
[7]	τοῦ θεοῦ προβεβλημένον. ἦν δ´	ὁ	χρησμὸς Δηλίοις καὶ τοῖς ἄλλοις

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 24/08/2005