Chapitre |
[12] |
τραγικῶς
πάνυ
(τὸ)
δαιμόνιον
ὠνόμαζεν.
|
ἐγὼ |
γὰρ
ἂν
τοὐναντίον
ἐθαύμαζον
ἀνδρὸς |
[19] |
πότον,
Χάρων
δὲ
τῆς
οἰκίας
|
ἐγὼ |
δὲ
καὶ
Θεόκριτος
πάλιν
πρὸς |
[17] |
ἄνθρωπος
διεξῆλθε,
τοιαύτη
τις
ἦν·
|
ἐγὼ
|
δὲ
καὶ
παραχρῆμα
κατέδεισα
καὶ |
[5] |
ἀφανίζουσιν,
ὑπὸ
σκότος
ἀπέρχονται
χωρισθέντες.
|
ἐγὼ |
δέτ
μέν,
ὦ
Φειδόλαε,
καλῶς |
[29] |
πόλει
κρύπτεσθαι
παρεισελθόντας‘
οὐ
μετρίως
|
ἐγὼ |
διαταραχθείς
ποῦ
δ´‘
εἶπον
εἶναι |
[15] |
ἀσκήσεως
εἶναι
νομίζεις;
ἔργον’
εἶπεν
|
ἐγὼ
|
καὶ
ἀπόδειξιν.
ἄσκησιν
δὲ
καὶ |
[15] |
κάλλιστα
τῇ
ψυχῇ
συνειδώς.
τούτων
|
ἐγὼ |
καὶ
Καφισίας
ἐρασταὶ
τῶν
ἀνθρώπων |
[7] |
τὸν
προφήτην,
ποτὲ
συμφιλοσοφοῦντες
διετρίβομεν
|
ἐγὼ |
καὶ
Πλάτων
καὶ
Ἐλλοπίων
ὁ |
[15] |
Ἐπαμεινώνδας,
ἀλλ´
ὥσπερ
ἄλλου
τινὸς
|
ἐγὼ |
καὶ
πλούτου
χάριν
τε
καὶ |
[34] |
πραγμάτων
ὄντων
πυθόμενος
τὸν
Ἐπαμεινώνδαν
|
ἐγὼ |
καὶ
τὸν
Γοργίδαν
ἤδη
μετὰ |
[17] |
ἀπορρήτων
εἰς
τὴν
πρᾶξιν
ἡμῖν;
|
ἐγὼ |
μέν’
εἶπεν
οὐκ
ἐλάσσους
ἢ |
[31] |
φοροῦσιν
οἱ
παρ´
ἡμῖν
ἄρχοντες,
|
ἐγὼ |
μὲν
ἐκ
μέσου
διαλαβὼν
τὸ |
[13] |
υἱέων
ἐπιγραφεὶς
οἴχοιτο
μακαριστός,
ἀπεστάλην
|
ἐγὼ |
νέος
καὶ
εἷς
ὑπὸ
πολλῶν |
[27] |
πρὸς
δαιμόνων
ἐπισκήπτων·
εἰ
φανείην
|
ἐγὼ
|
πονηρὸς
περὶ
ὑμᾶς,
ἀποκτείνατε,
μὴ |
[19] |
καὶ
φόβον.
οὐ
μὴν
ἀλλ´
|
ἐγὼ |
προσαγορεύσας
τὸν
Ἱπποσθενείδαν
καὶ
δεξιωσάμενος |
[16] |
τὸν
βίον,
εἰ
μὴ
κακὸς
|
ἐγὼ |
τεκμήρασθαι
τῷ
πλῷ
τὸν
κυβερνήτην. |
[4] |
δὲ
φήσαντος
οὐκοῦν’
εἶπεν
ὀρθῶς
|
ἐγὼ |
τὴν
ὑποδοχὴν
παρεσκεύακα
σήμερον
ὡς |