HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

Alphabétiquement [« »]
τότ´ 1
τότε 7
Τότε 2
τοῦ 229
Τοῦ 4
τοὔδαφος 1
τοῦθ´ 2

Fréquences [« »]
203 τὴν
192 τῷ
208 τῶν
229 τοῦ
269 ὁ
309 τὸ
384 δ´

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Athénée de Naucratis, les Deipnosophistes (ou Le Banquet des sages), livre XI

τοῦ

Livre, pages

[11, 488]   ῥοπάλων. Καὶ ἐπὶ τοῦ ξίφους (τοῦ Ἀγαμέμνονος· Ἀμφὶ δ´ ἄρ´ ὤμοισιν

[11, 466]   Τὸ δὲ ἄλεισον ἤτοι ἀπὸ τοῦ ἄγαν λεῖον εἶναι ἢ ὅτι

[11, 495]   ὠνομάζοντο. Ὁ δὲ τύπος ἦν τοῦ ἀγγείου πρότερον μὲν (τοῖς Παναθηναικοῖς

[11, 488]   μετεωριζόμεναι κατὰ μὲν τὴν ἀπόστασιν τοῦ ἀγγείου φυλάττουσι τὴν διάσχισιν, κατὰ

[11, 500]   τῶν τῆς Ἀσίας Σταθμῶν περὶ τοῦ ἀερομέλιτος καλουμένου διαλεγόμενος γράφει οὕτως·

[11, 497]   προείρηται, ἱστοροῦντος τοῦτο καὶ Ἀπολλοδώρου τοῦ Ἀθηναίου. Πολέμων δ´ ἐν πρώτῳ

[11, 496]   ἐστὶ δὲ τὸ δρᾶμα διασκευὴ τοῦ Αἱρησιτείχους ~(Ἔσθ´ ὑποχέασθαι πλείονας· πιεῖν

[11, 506]   ὡς καὶ ἡ Ἀλκυὼν Λέοντος τοῦ Ἀκαδημαικοῦ, ὥς φησι Νικίας ὁ

[11, 506]   Πέρσας. (Καὶ τὸν ἀδελφὸν δὲ τοῦ Ἀλκιβιάδου Κλεινίαν μαινόμενόν τε ἀποφαίνει

[11, 486]   Βοιώτιος ἐξ Ἐλευθερῶν, υἱὸς Μύρωνος τοῦ ἀνδριαντοποιοῦ, ὡς Πολέμων φησὶν ἐν

[11, 506]   περὶ Ἀνδρείας Μελησίαν τὸν Θουκυδίδου τοῦ ἀντιπολιτευσαμένου Περικλεῖ καὶ Λυσίμαχον τὸν

[11, 494]   συλλαβὴν (βι) καὶ τὴν τελευταίαν τοῦ Ἀπολλωνίου, εὑρήσεις σαυτὸν ἀπειληφότα κατὰ

[11, 489]   τοὺς χρυσοῦς ἥλους παρατιθεὶς τῇ τοῦ ἀργυροῦ ἐκπώματος φύσει, τὴν τῶν

[11, 481]   μηδὲ ὦτα. Πτολεμαῖος δὲ ὁ τοῦ Ἀριστονίκου τὰ κυφά. Νίκανδρος δ´

[11, 466]   Οἴδαμεν δὲ καὶ τὸ Βαθυκλέους τοῦ Ἀρκάδος ποτήριον, ὃ σοφίας ἆθλον

[11, 466]   ἀμβροσίαν. Οὐ πόρρω δέ ἐστι τοῦ ἀρυστίχου ὁ ἀρύβαλλος, ἀπὸ τοῦ

[11, 466]   τοῦ ἀρυστίχου ὁ ἀρύβαλλος, ἀπὸ τοῦ ἀρύτειν καὶ βάλλειν. Λέγουσι δὲ

[11, 502]   Σωκράτει κελεύειν ἐγχεῖν. Παραμηκύνειν ἐγχειροῦντος τοῦ Ἀρχεβούλου, εὐκαιρότατα προχέων ὁ παῖς

[11, 488]   τέχνης λόγον, ὡς καὶ ἐπὶ τοῦ Ἀχιλλέως σκήπτρου· Ὣς φάτο χωόμενος,

[11, 481]   ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' (Φερεκράτης Κοριαννοῖ· Ἐκ τοῦ βαλανείου γὰρ δίεφθος ἔρχομαι, ξηρὰν

[11, 466]   κάρτα φείδῃ. (ΑΝΤΙΓΟΝΙΣ ἔκπωμα ἀπὸ τοῦ βασιλέως Ἀντιγόνου, ὡς ἀπὸ Σελεύκου

[11, 466]   φιάλη ἡ βατιάκη. Ἀλεξάνδρου δὲ τοῦ βασιλέως ἐν ταῖς Ἐπιστολαῖς ταῖς

[11, 502]   τῆς τ´ ἀδελφῆς προσλαβὼν τῆς τοῦ βασιλέως ταὔτ´, ἀπνευστί τ´ ἐκπιὼν

[11, 502]   Ἄλεξις ἐν Ὑποβολιμαίῳ· Ἐγὼ Πτολεμαίου τοῦ βασιλέως τέτταρα χυτρίδι´ ἀκράτου τῆς

[11, 497]   σαννάκια. ΣΕΛΕΥΚΙΣ. Ὅτι ἀπὸ Σελεύκου τοῦ βασιλέως τὴν προσηγορίαν ἔσχεν τὸ

[11, 508]   οὕτω ψυχρῶς συνέταξε τὴν ἑταιρίαν τοῦ βασιλέως ὥστε οὐκ ἐξῆν τοῦ

[11, 496]   εἶδος προείρηται ἐν τῷ περὶ τοῦ βατιακίου λόγῳ. (ΠΡΟΧΥΤΗΣ εἶδος ἐκπώματος,

[11, 496]   τὴν προσηγορίαν ἔσχεν ἀπὸ Προυσίου τοῦ Βιθυνίας βασιλεύσαντος καὶ ἐπὶ τρυφῇ

[11, 494]   τοῦ Σωσιγένους τὸ σι> καὶ τοῦ Βίωνος τὴν πρώτην συλλαβὴν (βι)

[11, 462]   τὴν κύλικα ναυστολοῦσιν ἀναπλέοντες μέχρι τοῦ γενέσθαι τὴν ἐπὶ τοῦ νεὼ

[11, 463]   γὰρ ὁ οἶνος καὶ τὴν τοῦ γήρως δυσθυμίαν φησὶ Θεόφραστος ἐν

[11, 467]   κίβδηλον ἀπὸ στομάτων. Μνημονεύει δὲ τοῦ γραμματικοῦ ἐκπώματος ὡς οὕτως καλουμένου

[11, 504]   κύλικος ἑρπούσης κύκλῳ. Αἰτοῦντος δὲ τοῦ γραμματικοῦ Λεωνίδου μεῖζον ποτήριον καὶ

[11, 490]   σχηματισμοῦ τοῦ κατὰ τὴν πρόσθεσιν τοῦ γράμματος· ἔπειτα δ´ ὅτι τὸ

[11, 463]   ὁ οἰνοχόος ὅσον ἂν ἀποπίῃ τοῦ δ´ ἐπιδέξια πίνειν μνημονεύει καὶ

[11, 477]   Προσέχεις τι τούτῳ τῷ στρατιώτῃ τοῦ δε δειου ἀργύριον οὗτος οὐδαμόθεν,

[11, 493]   ἀπὸ τῆς τραπέζης τὸ ποτήριον, τοῦ δὲ Νέστορος αὐτὸ ῥᾳδίως βαστάζοντος

[11, 473]   λευκῷ καὶ ἐκ τοῦ ὤμου τοῦ δεξιοῦ καὶ ἐκ τοῦ μετώπου

[11, 499]   διὰ τὸ τοὺς Σκύθας περαιτέρω τοῦ δέοντος μεθύσκεσθαι. ~Ἱερώνυμος δ´ ὁ

[11, 506]   ποιητάς, ἔπειτα καὶ τοὺς ὑπὸ τοῦ δήμου προαγομένους, Φανοσθένη τὸν Ἄνδριον

[11, 477]   Αἰτωλικῶν γράφει· Ἐν τῇ ἱεροποιίῃ τοῦ Διδυμαίου Διὸς κισσοῦ σπονδοποιέονται πετάλοισιν,

[11, 506]   Περικλεῖ καὶ Λυσίμαχον τὸν Ἀριστείδου τοῦ δικαίου, τῆς τῶν πατέρων ἀρετῆς

[11, 501]   τῶν μερῶν. Παρθένιος δ´ ὁ τοῦ Διονυσίου ἀμφίθετον ἀκούει τὴν ἀπύθμενον

[11, 467]   ποτήρια, γυάλας. Παρθένιος δ´ ὁ τοῦ Διονυσίου ἐν αʹ περὶ τῶν

[11, 479]   Κοτυλίσκος δὲ καλεῖται ὁ ἱερὸς τοῦ Διονύσου κρατηρίσκος, καὶ οἷς χρῶνται

[11, 495]   Τρέχουσι δ´ ἐκ τοῦ ἱεροῦ τοῦ Διονύσου μέχρι τοῦ τῆς Σκιράδος

[11, 465]   τὰς (πηγὰς) Νύμφας καὶ τιθήνας τοῦ Διονύσου, ὅτι τὸν οἶνον αὐξάνει

[11, 467]   τοῖς προκειμένοις οὖν οἱ Σάτυροι τοῦ Διονύσου τὴν τελευταίαν συλλαβὴν διὰ

[11, 492]   τῶν Πλειάδων, ἄλλην δὲ πρὸς τοῦ Διὸς ἐνίεσθαι χάριν τοῦ σῴζειν

[11, 492]   ἐτόρευσεν. Τοῦτο μέντοι καὶ ἐπὶ τοῦ Διὸς σημαίνειν πείθονται τὸν ποιητὴν

[11, 478]   Πολέμων δ´ ἐν τῷ περὶ τοῦ Δίου Κῳδίου φησί· (Μετὰ δὲ

[11, 468]   φησὶν ὁ Δίδυμος ἐν τῷ τοῦ δράματος ἐξηγητικῷ, ὅτι παρήκουσεν Ὁμήρου

[11, 475]   κεγχροειδῆ, καὶ εἴρηται κατὰ ἐναλλαγὴν τοῦ ει> πρὸς τὸ α> ἀντὶ

[11, 476]   τοῦ κέρατος; οἷον κερατήρ, ἀπὸ τοῦ εἰς τὸ κέρας ἐγχεῖσθαι τὸ

[11, 496]   τοσοῦτον δὲ πίνουσιν ὥστε ἀντὶ τοῦ εἰσφέρειν αὐτοὶ ἐκφέρονται, ἐπειδὰν μηκέτι

[11, 475]   ἐστι τὸ σκαφίον. (ΚΕΛΕΒΗ. Τούτου τοῦ ἐκπώματος Ἀνακρέων μνημονεύει· Ἄγε δή,

[11, 471]   κύλιξι ταύταις κατ´ αὐτῶν. (Μνημονεύει τοῦ ἐκπώματος καὶ Ἀντιφάνης ἐν Ὁμοίοις

[11, 465]   δὲ πρὸς τῷ ἱερῷ φησι τοῦ ἐν Λίμναις Διονύσου τὸ γλεῦκος

[11, 479]   ποιήσας τὸν ἐπιγραφόμενον Ἑλλαδικὸν περὶ τοῦ ἐν Ὀλυμπίᾳ λέγων Μεταποντίνων ναοῦ

[11, 493]   τὸν ποιητήν. Ἀπὸ γὰρ τούτου τοῦ ἑξαμέτρου (πλεῖον ἐόν, Νέστωρ δ´

[11, 504]   Πλάτωνα, λέγει που κἠκρατηρίχημες» ἀντὶ τοῦ ἐπεπώκειμεν. Ἀλλὰ μήν, πρὸς θεῶν»

[11, 502]   ὃ δίδοσθαι τῷ ἁρπασθέντι ὑπὸ τοῦ ἐραστοῦ φησιν Ἑρμῶναξ. ΧΑΛΚΙΔΙΚΑ ποτήρια,

[11, 501]   Τίμαρχος δ´ ἐν τετάρτῳ περὶ τοῦ Ἐρατοσθένους Ἑρμοῦ (Πεπαῖχθαί τις ἂν

[11, 465]   Διόπερ καὶ Εὐριπίδης ἕνα τῶν τοῦ Ἡλίου ἵππων φησὶν εἶναι Βακχίου

[11, 489]   εἶναι σφαιροειδῆ, λαμβάνοντες ἔκ τε τοῦ ἡλίου καὶ τῆς σελήνης τοῦ

[11, 469]   Ἡρακλείας παρὰ Νηρέως φησὶ τὴν τοῦ Ἡλίου φιάλην κομίσασθαι τὸν Ἡρακλέα

[11, 467]   ὡς Μαρσύας γράφει ὁ ἱερεὺς τοῦ Ἡρακλέους οὕτως· ὅταν εἰσίῃ ὁ

[11, 499]   τῷ σκυφοειδές· λέγει δ´ ἐπὶ τοῦ Ἡρακλέους· (Σκύφιον δὲ λαβὼν δέπας

[11, 508]   πολλοὺς δὲ κἀκ τῶν Βρύσωνος τοῦ Ἡρακλεώτου. Ἀλλὰ τὰ κατὰ τὸν

[11, 463]   εἰς πανήγυρίν τινα ἀφειμένους ἐκ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ σκότους εἰς

[11, 466]   λέγοντας· (Ὁ δὲ σκύφος με τοῦ θεοῦ καλεῖ πάλαι τὸ γράμμα

[11, 498]   Ὀμφάλῃ· (Ὁ δὲ σκύφος με τοῦ θεοῦ καλεῖ. Σιμωνίδης δὲ Οὐατόεντα

[11, 480]   τούτου τάττουσι, καθότι Ὅμηρος ἐπὶ τοῦ Θερσίτου· Φοξὸς ἔην κεφαλήν. Καὶ

[11, 505]   καὶ ἀκριβῶς εἰδὼς τὴν προδοσίαν τοῦ Θεσσαλοῦ Μένωνος, ὅτι αὐτὸς αἴτιος

[11, 475]   ἐπ´ εὐθείας ἐξωτέρω. Ἐπὶ δὲ τοῦ θωρακίου εἰς ὕψος ἀνήκουσα καὶ

[11, 495]   καλούμενον ὦσχον. Τρέχουσι δ´ ἐκ τοῦ ἱεροῦ τοῦ Διονύσου μέχρι τοῦ

[11, 479]   Κοτύλη δὲ καλεῖται καὶ ἡ τοῦ ἰσχίου κοιλότης, καὶ αἱ τοῦ

[11, 467]   μόνον ἐκφωνῆται καὶ ὅταν συζευγνυμένου τοῦ ἰῶτα. Κἀν τοῖς προκειμένοις οὖν

[11, 473]   ἔλαιον, παγκαρπία· ἅπερ ἔμβαλε. Μνημονεύει τοῦ καδίσκου καὶ Στράττις ὁ κωμικὸς

[11, 476]   τοῖς κέρασιν ἔπινον δῆλον ἐκ τοῦ καὶ μέχρι νῦν λέγεσθαι, ὅταν

[11, 469]   τῶν ποτηρίων καὶ τοῖς πένησι τοῦ καλλωπισμοῦ τούτου μεταδιδόντων. (Μνημονεύει δ´

[11, 504]   (Εἰς ταῦτά τις ἀποβλέπων τὰ τοῦ καλοῦ Ξενοφῶντος ἐπιγινώσκειν δυνήσεται ἣν

[11, 466]   κυμβία αἴρου τὰ μείζω, κεὐθὺ τοῦ καρχησίου ἄνελκε τὴν γραῦν, τὴν

[11, 490]   μὲν ἐκ τοῦ ποιητικοῦ σχηματισμοῦ τοῦ κατὰ τὴν πρόσθεσιν τοῦ γράμματος·

[11, 460]   εἶναι νομίζω ζητῆσαι ὑμᾶς πρὸ τοῦ καταλόγου τῶν ποτηρίων, ὧν πλῆρές

[11, 497]   (Ἡδύλος δ´ ἐν Ἐπιγράμμασι περὶ τοῦ κατασκευασθέντος ὑπὸ Κτησιβίου τοῦ μηχανοποιοῦ

[11, 486]   τινὲς οὕτως καλοῦνται ἀπὸ Λύκωνος τοῦ κατεσκευασμένου, ὡς καὶ Κονώνειοι αἱ

[11, 484]   εἶδος οὕτως λεγόμενον ἢ ἀπὸ τοῦ κεράμου, ὡς τὰ Ἀττικὰ σκεύη,

[11, 476]   μή μοι δίδου, ἐκ δὲ τοῦ κέρατος αὖ μοι δὸς πιεῖν

[11, 476]   αὐτῷ τὸ ὕδωρ, ἢ ἀπὸ τοῦ κέρατος; οἷον κερατήρ, ἀπὸ τοῦ

[11, 475]   ει> πρὸς τὸ α> ἀντὶ τοῦ κερχήσιον· διὸ καὶ Ὅμηρος τοὺς

[11, 506]   καὶ Μυρωνίδου, ἀλλ´ οὐδ´ αὐτοῦ τοῦ Κίμωνος. Καὶ ὁ Κρίτων δ´

[11, 494]   τῆς κύλικός ἐστιν ἄξιόν τε τοῦ κλέους τοῦ τῆς ἑορτῆς. Οὗ

[11, 486]   λοιβίδας τὰ σπονδεῖα ὑπὸ Ἀντιμάχου τοῦ Κολοφωνίου. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ' ΛΕΣΒΙΟΝ ὅτι

[11, 489]   τροφὴν κυκλοτερὲς ἐποίησαν κατὰ μίμημα τοῦ κόσμου. Τὸ δὲ τοῦ Νέστορος

[11, 487]   δὲ μάνης καὶ τὸ ἐπὶ τοῦ κοττάβου ἐφεστηκός, ἐφ´ οὗ τὰς

[11, 479]   ἵνα πάντες εἰς τὸ μέσον τοῦ κοττάβου τεθέντος (ἐξ ἀποστήματος ἴσου

[11, 501]   ὁ Ἀθηναῖος ἐν τῷ περὶ τοῦ Κρατῆρος ῥησειδίῳ τὴν κατὰ τὸν

[11, 473]   δεξιοῦ καὶ ἐκ τοῦ μετώπου τοῦ κροκίου, καὶ ἐσθεῖναι ὅ τι

[11, 481]   ὁ Σάμιος ἐν ἕκτῳ περὶ τοῦ Κύκλου) τὸ αὐτὸ οἴεται εἶναι

[11, 477]   ὁ Σάμιος ἐν τοῖς περὶ τοῦ Κύκλου (τὸ Ὁμηρικὸν κισσύβιον κυμβίον

[11, 461]   ἢ τὸ ἄηθες τῆς πόσεως τοῦ Κύκλωπος, ἐπεὶ τὰ πολλὰ ἐγαλακτοπότει.

[11, 480]   κεράμεα ποτήρια καὶ λέγεται ἀπὸ τοῦ κυλίεσθαι τῷ τροχῷ· ἀφ´ ὧν

[11, 480]   ὁ Ἐρετριεὺς ἐν Ἀλκμαίωνι ἀντὶ τοῦ κύλικες παραγώγως κυλιχνίδας εἴρηκε διὰ

[11, 504]   τοῦ Ξενοφῶντος μέμνηται. Καὶ περὶ τοῦ Κύρου οὖν ὃ μὲν λέγει

[11, 483]   Εὔμολπος δὲ ποτηρίου γένος, ἀπὸ τοῦ κυφὸν εἶναι. Σιμάριστος δὲ τὸ

[11, 483]   Κώθωνες διμέτρητοι βʹ (Περὶ δὲ τοῦ κωθωνίζεσθαι καὶ ὅτι χρήσιμός ἐστι

[11, 477]   κιβώριά τινα δοκοῦντα πεποιῆσθαι πολυτελῶς, τοῦ κώθωνος εὖ μάλα προβεβηκότος, λαβὼν

[11, 494]   ἂν ἀπὸ τοῦ πότου παύσειε, τοῦ λίαν πότου; ἐγᾦδα. Συντρίψω γὰρ

[11, 466]   ποιησάμενοι τὴν ἀπόλαυσιν ἧττον ὀρέγοιντο τοῦ λοιποῦ. Καὶ τὸ πλεῖστον δὲ

[11, 486]   αἱ ὑπὸ Κόνωνος ποιηθεῖσαι. Μνημονεύει (τοῦ Λύκωνος) Δημοσθένης ἐν τῷ (περὶ

[11, 506]   τὸ ἐπίγραμμα, ἀλλὰ καὶ Ἀρχελάου τοῦ Μακεδονίας βασιλέως, (ὃν οὐ μόνον

[11, 493]   ἀντὶ τοῦ ὃ λαμβάνοντες ἐπὶ τοῦ Μαχάονος· Ἀλλ´ ὃς μὲν μογέων

[11, 493]   ὁ γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν» ἀπὸ τοῦ μέσου ἐξελόντες τὸ γέρων τάξομεν

[11, 473]   ὤμου τοῦ δεξιοῦ καὶ ἐκ τοῦ μετώπου τοῦ κροκίου, καὶ ἐσθεῖναι

[11, 497]   περὶ τοῦ κατασκευασθέντος ὑπὸ Κτησιβίου τοῦ μηχανοποιοῦ ῥυτοῦ μνημονεύων φησί· Ζωροπόται,

[11, 493]   μὲν μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης, ἐκ τοῦ μογέων δηλοῦσθαι νομίζοντες, ἐπειδὴ τέτρωται.

[11, 462]   Πολέμων δ´ ἐν τῷ περὶ τοῦ Μορύχου ἐν Συρακούσαις φησὶν ἐπ´

[11, 489]   μίμημα τοῦ κόσμου. Τὸ δὲ τοῦ Νέστορος καὶ ἰδιαίτερόν ἐστιν. Ἔχει

[11, 489]   ἵσταται τὸ ποτήριον. ~(Καὶ τὸ τοῦ Νέστορος οὖν δέπας φασὶν εἶναι

[11, 489]   πυρῶδες. (Ὑποθέμενος οὖν κατηστερισμένον τὸ τοῦ Νέστορος ποτήριον μεταβαίνει καὶ ἐπὶ

[11, 461]   Τί οὖν ἔχομεν λέγειν περὶ τοῦ Νέστορος ποτηρίου, ὃ μόλις ἂν

[11, 487]   οὖσαν. (ΝΕΣΤΟΡΙΣ. Περὶ τῆς ἰδέας τοῦ Νέστορος ποτηρίου φησὶν ὁ ποιητής·

[11, 462]   μέχρι τοῦ γενέσθαι τὴν ἐπὶ τοῦ νεὼ τῆς Ἀθηνᾶς ἀόρατον ἀσπίδα·

[11, 471]   πρεσβείαν ἕτερά τε δῶρα παρὰ τοῦ Νικοδήμου καὶ κύλικα θηρικλείαν λαβὼν

[11, 504]   τῶν παρατυχόντων οὐδὲ κατὰ μικρὸν τοῦ Ξενοφῶντος μέμνηται. Καὶ περὶ τοῦ

[11, 488]   ἐπὶ τῶν ῥοπάλων. Καὶ ἐπὶ τοῦ ξίφους (τοῦ Ἀγαμέμνονος· Ἀμφὶ δ´

[11, 493]   οἴονταί τινες, τὸ ὃς ἀντὶ τοῦ ὃ λαμβάνοντες ἐπὶ τοῦ Μαχάονος·

[11, 493]   δὲ τὸ ὃς ἀντὶ προτακτικοῦ τοῦ ὃ Ὅμηρος οὐδέποτε τίθησι· τοὔμπαλιν

[11, 477]   συγχρήσει τῶν ὀνομάτων, λέγων ἐπὶ τοῦ οἰκείου ξένου τοῦ παρὰ τῷ

[11, 502]   Ἀρχεβούλου, εὐκαιρότατα προχέων ὁ παῖς τοῦ οἰναρίου ἀνατρέπει τὸν ψυκτῆρα. Ἄλεξις

[11, 504]   (οὕτως οὐ βιαζόμενοι μεθύειν ὑπὸ τοῦ οἴνου, ἀλλ´ ἀναπειθόμενοι πρὸς τὸ

[11, 495]   ὄλπας ἐκάλουν, χρώμενοι πρὸς τὴν τοῦ οἴνου ἔγχυσιν, καθάπερ Ἴων ὁ

[11, 461]   μὴ αἰτιάσεταί τις τὴν δύναμιν τοῦ οἴνου, ἣν αὐτὸς Ὅμηρος ἐξηγήσατο,

[11, 477]   Ὀδυσσεὺς ὁρῶν ταῦτα ποιοῦντα πληρώσας τοῦ οἴνου κυμβίον δίδωσι πιεῖν. (ΚΙΒΩΡΙΟΝ.

[11, 507]   εἰλήφειν ἢ παρὰ σοῦ τὴν τοῦ οἴνου πρόποσιν. Ἐδόκει γὰρ Πλάτων

[11, 490]   ὑπὸ τοῦ Ὠρίωνος. (Ἡ δὲ τοῦ ὀνόματος ἐκτροπή, καθ´ ἣν αἱ

[11, 497]   βατιακῶν μνησθεὶς καὶ τῇ γελοιότητι τοῦ ὀνόματος προσπαίξας φησί· (ω( Σαννάκρα)

[11, 473]   δ´ ἐν Παμφίλῳ πολλάκις μεμνημένος τοῦ ὀνόματός φησιν· Ἐγὼ δὲ (καὶ

[11, 494]   ἢ ἐκπέταλον ποτήριον. Μνημονεύει δὲ τοῦ ὀξυβάφου ὡς ποτηρίου καὶ Εὔβουλος

[11, 475]   τὴν κελέβην φησὶ τίθεσθαι ἐπὶ τοῦ ὀρθοῦ ποτηρίου οἷον Προυσιάδος καὶ

[11, 493]   οὐδέποτε τίθησι· τοὔμπαλιν δὲ ἀντὶ τοῦ ὃς ὑποτακτικοῦ παραλαμβάνει τὸ προτακτικὸν

[11, 491]   νόμον Πελειάδας ὠνομακέναι. (Ἀποδεδειγμένου οὖν τοῦ ὅτι Πλειάδες ἦσαν ἐντετορευμέναι τῷ

[11, 467]   τὴν δίφθογγον ἔδει σημαίνειν διὰ τοῦ οὖ μόνου γράφουσι. Παραπλησίως δὲ

[11, 467]   Διονύσου τὴν τελευταίαν συλλαβὴν διὰ τοῦ οὖ μόνου ὡς βραχέος ἐγκεχαραγμένου

[11, 489]   φύσει, τὴν τῶν ἀστέρων καὶ τοῦ οὐρανοῦ ἐκτυπῶν κατὰ τὴν ἰδέαν

[11, 477]   ἀμφοτέρους ὅδε χείσεται. Καὶ ἡ τοῦ ὄφεως κατάδυσις χειή, ἡ καταδεχομένη

[11, 466]   καὶ ποικίλαις ἰδέαις ποτηρίων, παντὸς τοῦ πανταχόθεν κατακομιζομένου κεράμου τὴν ἰδέαν

[11, 477]   λέγων ἐπὶ τοῦ οἰκείου ξένου τοῦ παρὰ τῷ Ἀθηναίῳ Πόλλιδι συνεστιασθέντος

[11, 505]   κατεπειγούσης χρείας ὅτι παιδικὰ γεγόνοι τοῦ Παρμενίδου Ζήνων ὁ πολίτης αὐτοῦ.

[11, 507]   Οὗτος γὰρ εἶπεν ὡς ἡ τοῦ Πατρόκλου ψυχὴ Ἄιδόσδε κατῆλθεν ὃν

[11, 474]   Ζωγράφων φησίν· Ἀθήνησιν ἐν τῷ τοῦ Πειρίθου γάμῳ πεποίηκεν (Ἵππυς τὴν

[11, 497]   φησίν· Ὁ Βελλεροφόντης ἐστὶν ἀπὸ τοῦ Πηγάσου τὴν πύρπνοον Χίμαιραν εἰσηκοντικώς.

[11, 507]   πολλοὺς εἰπὼν κακῶς οὐδ´ αὐτοῦ τοῦ Πλάτωνος ἀπέσχετο, ἀλλὰ καλέσας αὐτὸν

[11, 508]   ἐμμένειν τοὺς πολίτας, (τῶν δὲ τοῦ Πλάτωνος καὶ προσκαταγελᾶν; ὁ δ´

[11, 508]   δὴ γνωριζομένων, Δράκοντος καὶ αὐτοῦ τοῦ Πλάτωνος καὶ Σόλωνος, τῶν μὲν

[11, 507]   Ὑπομνήμασι περὶ τῆς πρὸς πάντας τοῦ Πλάτωνος κακοηθείας λέγων γράφει καὶ

[11, 505]   Δελφοῖς ἑαυτοῦ χρυσῆς εἰκόνος, εἰπόντος τοῦ Πλάτωνος, ὅτε εἶδεν αὐτόν, (Ἥκει

[11, 505]   καὶ ἐλθεῖν εἰς λόγους τὸν τοῦ Πλάτωνος Σωκράτην μόλις ἡ ἡλικία

[11, 490]   ὄρνεις εἶναι πρῶτον μὲν ἐκ τοῦ ποιητικοῦ σχηματισμοῦ τοῦ κατὰ τὴν

[11, 488]   δὲ λέγεται τοὺς ἥλους ὑπὸ τοῦ ποιητοῦ οὐχ ὅτι ἔξωθεν πρόσκεινται

[11, 479]   τοῦ ἰσχίου κοιλότης, καὶ αἱ τοῦ πολύποδος ἐν ταῖς πλεκτάναις ἐπιφύσεις

[11, 466]   Νηρῇσι διέτριβεν, αὐτὸς δὲ τὰς τοῦ (Ποσειδῶνος ἔβοσκεν ἵππους· καί ποτε

[11, 485]   τὸ βάθος παρίστησιν ὁ κωμικὸς τοῦ ποτηρίου. Ἀντιφάνης δὲ ἐν Ἀσκληπιῷ·

[11, 466]   ἐγκεχαραγμένα. Ἄλεξις· (Τὴν ὄψιν εἴπω τοῦ ποτηρίου γέ σοι πρώτιστον. Ἦν

[11, 501]   πιεῖν ἅλις παρέχουσα· μείζων γὰρ τοῦ ποτηρίου. Ἡ δὲ (ἀμφίθετος καὶ)

[11, 488]   καὶ λέγει δύο πυθμένας εἶναι τοῦ ποτηρίου; (ἰδίως δὲ καὶ τοῦτο

[11, 488]   Αὗται μέχρι τοῦ χείλους διήκουσαι τοῦ ποτηρίου καὶ μικρὸν ἔτι μετεωριζόμεναι

[11, 470]   τὰς ἀνατολάς, αἰνισσόμενος τὸ κοῖλον τοῦ ποτηρίου. Λέγει δ´ οὕτως· Ἠέλιος

[11, 489]   ὁ Μυρλεανός, τάδε λέγω περὶ τοῦ ποτηρίου. Οἱ παλαιοὶ καὶ τὰ

[11, 489]   συμβέβηκεν εἰς ὀξὺ τὸν φυσικὸν τοῦ ποτηρίου πυθμένα, ὥστε ὑπὸ δυοῖν

[11, 483]   παλαιὸν οἴκων κτῆμα. Ἀπὸ δὲ τοῦ ποτηρίου τούτου καὶ ἀκρατοκώθωνας καλοῦσι

[11, 469]   ποτε ἐν Κυψέλοις Ἀδαῖος. Μνημονεύει τοῦ ποτηρίου τούτου καὶ Ἐπίνικος ἐν

[11, 489]   πυθμένας ὑποτίθεσθαι, τὸν μὲν οἷον τοῦ ποτηρίου φέροντα τὸν ὅλον ὄγκον

[11, 494]   αὐτόν, πῶς τις ἂν ἀπὸ τοῦ πότου παύσειε, τοῦ λίαν πότου;

[11, 498]   τῷ λευκολόφῳ μεστὸν ἐξέπινον, ἀντὶ τοῦ προέπινον. Κυρίως γάρ ἐστι τοῦτο

[11, 490]   ἀπλανῶν ἄστρων ὑπείληφε, δῆλον ἐκ τοῦ προτάττειν αὐτὰς κατὰ τὴν τῶν

[11, 477]   παρὰ Πρυτάνιδι δειπνοῦντα καὶ ἐπιδεικνυμένου τοῦ Πρυτάνιδος κιβώριά τινα δοκοῦντα πεποιῆσθαι

[11, 493]   μέσου ἐξελόντες τὸ γέρων τάξομεν τοῦ πρώτου στίχου πρὸς τὴν ἀρχὴν

[11, 474]   μέσον ἐπιεικῶς, ὦτα ἔχον μέχρι τοῦ πυθμένος καθήκοντα. Ἐστὶ δὲ ἱκανῶς

[11, 497]   Σῳζούσῃ καταλέγων τινὰ ποτήρια καὶ τοῦ ῥυτοῦ ἐμνήσθη, ὡς προεῖπον· (Ἡδύλος

[11, 469]   μαρτύριον παρέξομαι ἐν τῷ περὶ τοῦ ῥυτοῦ λόγῳ. (ΕΦΗΒΟΣ. Τὸ καλούμενον

[11, 498]   ὁ σκύφος, ὡς λύχνος, ἄνευ τοῦ σ> προοισόμεθα, ὅτε δὲ οὐδέτερον

[11, 467]   Διονύσου. Τὸ δὲ σὰν ἀντὶ τοῦ σίγμα Δωρικῶς εἰρήκασιν. Οἱ γὰρ

[11, 463]   ἀφειμένους ἐκ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ σκότους εἰς τὴν διατριβὴν εἰς

[11, 498]   σκύφει, τὸ σκύφει ἰδίως ἀπὸ τοῦ σκύφος σχηματίσας οὐδετέρως ἔφη. Ὁμοίως

[11, 507]   ἐπελθεῖν τοὺς κακῶς ἀκούσαντας ὑπὸ τοῦ σοφοῦ. Ἀλλὰ μὴν οὐδ´ Ἀντισθένη

[11, 490]   προσημαντικὰς Πλειάδας οἰκείως ἐνετόρευσε τῷ τοῦ σοφωτάτου Νέστορος ὁ ποιητὴς ποτηρίῳ·

[11, 486]   Λύκωνος) Δημοσθένης ἐν τῷ (περὶ τοῦ στεφάνου κἀν τῷ) πρὸς Τιμόθεον

[11, 476]   κιρνᾶται ὁ οἶνος κρατὴρ ἀπὸ τοῦ συγκιρνᾶσθαι ἐν αὐτῷ τὸ ὕδωρ,

[11, 508]   τοῦ βασιλέως ὥστε οὐκ ἐξῆν τοῦ συσσιτίου μετασχεῖν, εἰ μή τις

[11, 480]   κύλικες γίνονται καὶ ἐν τῇ τοῦ συσσίτου ἡμῶν Ἀθηναίου πατρίδι Ναυκράτει.

[11, 489]   τῷ περιέχοντι κατὰ τὴν ἰδέαν τοῦ σχήματος ἀφομοιοῦν εἶναι δίκαιον ἐνόμιζον.

[11, 489]   τοῦ ἡλίου καὶ τῆς σελήνης τοῦ σχήματος ἐναργεῖς τὰς φαντασίας, καὶ

[11, 484]   τὰ Ἀττικὰ σκεύη, ἢ ἀπὸ τοῦ σχήματος ἐπιχωριάσαντος ἐκεῖ, ὥσπερ αἱ

[11, 470]   ἔκπωμά τι παρ´ Ἀττικοῖς ἀπὸ τοῦ σχήματος ὀνομασθέν, φησὶν Πάμφιλος ἐν

[11, 492]   πρὸς τοῦ Διὸς ἐνίεσθαι χάριν τοῦ σῴζειν τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν, ποιητικῶς

[11, 484]   δοκεῖ μοι ποιεῖν τινα καὶ τοῦ σώματος κάθαρσιν καὶ τῆς ψυχῆς

[11, 507]   καὶ κατὰ τὴν ἀπόλυσιν χωριζομένη τοῦ σώματος παρὰ προτέρῳ εἴρηται Ὁμήρῳ.

[11, 494]   τοῦ Σωτῆρος τὸ σω> καὶ τοῦ Σωσιγένους τὸ σι> καὶ τοῦ

[11, 494]   ὦ θαυμάσιε λυτικέ, ἐὰν ἀφέλῃς τοῦ Σωτῆρος τὸ σω> καὶ τοῦ

[11, 490]   ἐπειδὴ κεῖνται ἐπὶ τῆς οὐρᾶς τοῦ ταύρου. ~(Καὶ Αἰσχύλος δ´ ἐκφανέστερον

[11, 462]   τῷ Γῆς Ὀλυμπίας ἱερῷ (ἐκτὸς τοῦ τείχους ἐσχάραν τινὰ εἶναι, ἀφ´

[11, 502]   δ´ ἄκατον ὠνόμαζέ νιν, ὡς τοῦ Τελέστου ἄκατον τὴν φιάλην εἰρηκότος.

[11, 505]   καὶ μιμήσεις ἢ τοὺς Ἀλεξαμενοῦ τοῦ Τηίου τοὺς πρώτους γραφέντας τῶν

[11, 466]   ιϚ Νόστων. Περὶ Γρᾶ διηγούμενος τοῦ τὴν ἀποικίαν εἰς Λέσβον στείλαντος

[11, 470]   αὐτὸν διαπλεῦσαι, (τοῦτο πρώτου εἰπόντος τοῦ τὴν Τιτανομαχίαν ποιήσαντος. Φερεκύδης δ´

[11, 497]   ἐμφαινόντων τῶν δημιουργῶν ὡς καὶ τοῦ τῆς Ἀμαλθείας ἐστὶν ὀλβιώτερον τὸ

[11, 494]   ἐστιν ἄξιόν τε τοῦ κλέους τοῦ τῆς ἑορτῆς. Οὗ μὲν ἦμεν

[11, 495]   τοῦ ἱεροῦ τοῦ Διονύσου μέχρι τοῦ τῆς Σκιράδος Ἀθηνᾶς ἱεροῦ, καὶ

[11, 466]   εὖ ἀκοντίζειν. Ὠνομάσθη οὖν ἀπὸ τοῦ τῆς χειρὸς σχηματισμοῦ, ὃν ποιούμενοι

[11, 471]   (Πάμφιλος δ´ ὁ Ἀλεξανδρεὺς ἀπὸ τοῦ τὸν Διόνυσον τοὺς θῆρας κλονεῖν

[11, 497]   ἴσως χωρεῖ χόα. Περὶ δὲ τοῦ τρίτου λέγων φησίν· Ὁ Βελλεροφόντης

[11, 503]   τἄλλα πάντα. Διονύσιος δὲ ὁ τοῦ Τρύφωνος ἐν τῷ περὶ Ὀνομάτων

[11, 490]   ἴσῳ τῷ οὐρείας κατὰ παράλειψιν τοῦ υ> ἐπειδὴ κεῖνται ἐπὶ τῆς

[11, 475]   ἤτοι λείβειν· τοῦτο δὲ ἐπὶ τοῦ ὑγροῦ συνήθως ἔταττον, ἀφ´ οὗ

[11, 489]   μείζονα κυκλοειδῆ περιγραφὴν ἔξαρσιν ἔχοντα τοῦ ὕψους σύμμετρον, τὸν δὲ κατ´

[11, 507]   Ἥδιον ἂν παρὰ Σωκράτους τὴν τοῦ φαρμάκου κύλικα εἰλήφειν ἢ παρὰ

[11, 483]   τετάρτῳ (περὶ Ἀλεξανδρείας ἀναγράφων τὴν τοῦ Φιλαδέλφου πομπὴν καὶ καταλέγων πολλὰ

[11, 497]   Δοκεῖ δὲ σκευοποιηθῆναι ὑπὸ πρώτου τοῦ Φιλαδέλφου Πτολεμαίου βασιλέως φορήματα γενέσθαι

[11, 475]   πᾶν ποτήριον κελέβη (καλεῖται ἀπὸ τοῦ χέειν εἰς αὐτὸ τὴν λοιβὴν

[11, 488]   ἀλλήλων διεστῶσαι διάστημα. Αὗται μέχρι τοῦ χείλους διήκουσαι τοῦ ποτηρίου καὶ

[11, 488]   δὲ τὸ ἀπολῆγον πρὸς τὴν τοῦ χείλους ἔρεισιν πάλιν συμφυεῖς εἰσιν.

[11, 477]   Ἄλλοι δὲ ἐτυμολογοῦσιν αὐτὸ ἀπὸ τοῦ χεῖσθαι, τὸ δ´ ἐστὶ χωρεῖν·

[11, 502]   Ἡρωίνῃ καταλέγων πολλὰ ποτήρια καὶ τοῦ ψυγέως οὕτως μνημονεύει· Τὴν θηρίκλειον

[11, 470]   τρίτῃ τῶν Ἱστοριῶν προειπὼν περὶ τοῦ Ὠκεανοῦ ἐπιφέρει· Ὁ δ´ Ἡρακλῆς

[11, 470]   ταῖς ἵπποις, ἐπὴν δύνῃ, διὰ τοῦ Ὠκεανοῦ τὴν νύκτα πρὸς ἑῴην,

[11, 473]   ὦτα ἐρίῳ λευκῷ καὶ ἐκ τοῦ ὤμου τοῦ δεξιοῦ καὶ ἐκ

[11, 490]   τῆς μητρὸς αὐτῶν Πληιόνης ὑπὸ τοῦ Ὠρίωνος. (Ἡ δὲ τοῦ ὀνόματος

Livre, pages
[11, 488]	ῥοπάλων. Καὶ ἐπὶ τοῦ ξίφους	(τοῦ	Ἀγαμέμνονος· Ἀμφὶ δ´ ἄρ´ ὤμοισιν
[11, 466]	Τὸ δὲ ἄλεισον ἤτοι ἀπὸ	τοῦ	ἄγαν λεῖον εἶναι ἢ ὅτι
[11, 495]	ὠνομάζοντο. Ὁ δὲ τύπος ἦν	τοῦ	ἀγγείου πρότερον μὲν (τοῖς Παναθηναικοῖς
[11, 488]	μετεωριζόμεναι κατὰ μὲν τὴν ἀπόστασιν	τοῦ	ἀγγείου φυλάττουσι τὴν διάσχισιν, κατὰ
[11, 500]	τῶν τῆς Ἀσίας Σταθμῶν περὶ	τοῦ	ἀερομέλιτος καλουμένου διαλεγόμενος γράφει οὕτως·
[11, 497]	προείρηται, ἱστοροῦντος τοῦτο καὶ Ἀπολλοδώρου	τοῦ	Ἀθηναίου. Πολέμων δ´ ἐν πρώτῳ
[11, 496]	ἐστὶ δὲ τὸ δρᾶμα διασκευὴ	τοῦ	Αἱρησιτείχους ~(Ἔσθ´ ὑποχέασθαι πλείονας· πιεῖν
[11, 506]	ὡς καὶ ἡ Ἀλκυὼν Λέοντος	τοῦ	Ἀκαδημαικοῦ, ὥς φησι Νικίας ὁ
[11, 506]	Πέρσας. (Καὶ τὸν ἀδελφὸν δὲ	τοῦ	Ἀλκιβιάδου Κλεινίαν μαινόμενόν τε ἀποφαίνει
[11, 486]	Βοιώτιος ἐξ Ἐλευθερῶν, υἱὸς Μύρωνος	τοῦ	ἀνδριαντοποιοῦ, ὡς Πολέμων φησὶν ἐν
[11, 506]	περὶ Ἀνδρείας Μελησίαν τὸν Θουκυδίδου	τοῦ	ἀντιπολιτευσαμένου Περικλεῖ καὶ Λυσίμαχον τὸν
[11, 494]	συλλαβὴν (βι) καὶ τὴν τελευταίαν	τοῦ	Ἀπολλωνίου, εὑρήσεις σαυτὸν ἀπειληφότα κατὰ
[11, 489]	τοὺς χρυσοῦς ἥλους παρατιθεὶς τῇ	τοῦ	ἀργυροῦ ἐκπώματος φύσει, τὴν τῶν
[11, 481]	μηδὲ ὦτα. Πτολεμαῖος δὲ ὁ	τοῦ	Ἀριστονίκου τὰ κυφά. Νίκανδρος δ´
[11, 466]	Οἴδαμεν δὲ καὶ τὸ Βαθυκλέους	τοῦ	Ἀρκάδος ποτήριον, ὃ σοφίας ἆθλον
[11, 466]	ἀμβροσίαν. Οὐ πόρρω δέ ἐστι	τοῦ	ἀρυστίχου ὁ ἀρύβαλλος, ἀπὸ τοῦ
[11, 466]	τοῦ ἀρυστίχου ὁ ἀρύβαλλος, ἀπὸ	τοῦ	ἀρύτειν καὶ βάλλειν. Λέγουσι δὲ
[11, 502]	Σωκράτει κελεύειν ἐγχεῖν. Παραμηκύνειν ἐγχειροῦντος	τοῦ	Ἀρχεβούλου, εὐκαιρότατα προχέων ὁ παῖς
[11, 488]	τέχνης λόγον, ὡς καὶ ἐπὶ	τοῦ	Ἀχιλλέως σκήπτρου· Ὣς φάτο χωόμενος,
[11, 481]	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' (Φερεκράτης Κοριαννοῖ· Ἐκ	τοῦ	βαλανείου γὰρ δίεφθος ἔρχομαι, ξηρὰν
[11, 466]	κάρτα φείδῃ. (ΑΝΤΙΓΟΝΙΣ ἔκπωμα ἀπὸ	τοῦ	βασιλέως Ἀντιγόνου, ὡς ἀπὸ Σελεύκου
[11, 466]	φιάλη ἡ βατιάκη. Ἀλεξάνδρου δὲ	τοῦ	βασιλέως ἐν ταῖς Ἐπιστολαῖς ταῖς
[11, 502]	τῆς τ´ ἀδελφῆς προσλαβὼν τῆς	τοῦ	βασιλέως ταὔτ´, ἀπνευστί τ´ ἐκπιὼν
[11, 502]	Ἄλεξις ἐν Ὑποβολιμαίῳ· Ἐγὼ Πτολεμαίου	τοῦ	βασιλέως τέτταρα χυτρίδι´ ἀκράτου τῆς
[11, 497]	σαννάκια. ΣΕΛΕΥΚΙΣ. Ὅτι ἀπὸ Σελεύκου	τοῦ	βασιλέως τὴν προσηγορίαν ἔσχεν τὸ
[11, 508]	οὕτω ψυχρῶς συνέταξε τὴν ἑταιρίαν	τοῦ	βασιλέως ὥστε οὐκ ἐξῆν τοῦ
[11, 496]	εἶδος προείρηται ἐν τῷ περὶ	τοῦ	βατιακίου λόγῳ. (ΠΡΟΧΥΤΗΣ εἶδος ἐκπώματος,
[11, 496]	τὴν προσηγορίαν ἔσχεν ἀπὸ Προυσίου	τοῦ	Βιθυνίας βασιλεύσαντος καὶ ἐπὶ τρυφῇ
[11, 494]	τοῦ Σωσιγένους τὸ σι> καὶ	τοῦ	Βίωνος τὴν πρώτην συλλαβὴν (βι)
[11, 462]	τὴν κύλικα ναυστολοῦσιν ἀναπλέοντες μέχρι	τοῦ	γενέσθαι τὴν ἐπὶ τοῦ νεὼ
[11, 463]	γὰρ ὁ οἶνος καὶ τὴν	τοῦ	γήρως δυσθυμίαν φησὶ Θεόφραστος ἐν
[11, 467]	κίβδηλον ἀπὸ στομάτων. Μνημονεύει δὲ	τοῦ	γραμματικοῦ ἐκπώματος ὡς οὕτως καλουμένου
[11, 504]	κύλικος ἑρπούσης κύκλῳ. Αἰτοῦντος δὲ	τοῦ	γραμματικοῦ Λεωνίδου μεῖζον ποτήριον καὶ
[11, 490]	σχηματισμοῦ τοῦ κατὰ τὴν πρόσθεσιν	τοῦ	γράμματος· ἔπειτα δ´ ὅτι τὸ
[11, 463]	ὁ οἰνοχόος ὅσον ἂν ἀποπίῃ	τοῦ	δ´ ἐπιδέξια πίνειν μνημονεύει καὶ
[11, 477]	Προσέχεις τι τούτῳ τῷ στρατιώτῃ	τοῦ	δε δειου ἀργύριον οὗτος οὐδαμόθεν,
[11, 493]	ἀπὸ τῆς τραπέζης τὸ ποτήριον,	τοῦ	δὲ Νέστορος αὐτὸ ῥᾳδίως βαστάζοντος
[11, 473]	λευκῷ καὶ ἐκ τοῦ ὤμου	τοῦ	δεξιοῦ καὶ ἐκ τοῦ μετώπου
[11, 499]	διὰ τὸ τοὺς Σκύθας περαιτέρω	τοῦ	δέοντος μεθύσκεσθαι. ~Ἱερώνυμος δ´ ὁ
[11, 506]	ποιητάς, ἔπειτα καὶ τοὺς ὑπὸ	τοῦ	δήμου προαγομένους, Φανοσθένη τὸν Ἄνδριον
[11, 477]	Αἰτωλικῶν γράφει· Ἐν τῇ ἱεροποιίῃ	τοῦ	Διδυμαίου Διὸς κισσοῦ σπονδοποιέονται πετάλοισιν,
[11, 506]	Περικλεῖ καὶ Λυσίμαχον τὸν Ἀριστείδου	τοῦ	δικαίου, τῆς τῶν πατέρων ἀρετῆς
[11, 501]	τῶν μερῶν. Παρθένιος δ´ ὁ	τοῦ	Διονυσίου ἀμφίθετον ἀκούει τὴν ἀπύθμενον
[11, 467]	ποτήρια, γυάλας. Παρθένιος δ´ ὁ	τοῦ	Διονυσίου ἐν αʹ περὶ τῶν
[11, 479]	Κοτυλίσκος δὲ καλεῖται ὁ ἱερὸς	τοῦ	Διονύσου κρατηρίσκος, καὶ οἷς χρῶνται
[11, 495]	Τρέχουσι δ´ ἐκ τοῦ ἱεροῦ	τοῦ	Διονύσου μέχρι τοῦ τῆς Σκιράδος
[11, 465]	τὰς (πηγὰς) Νύμφας καὶ τιθήνας	τοῦ	Διονύσου, ὅτι τὸν οἶνον αὐξάνει
[11, 467]	τοῖς προκειμένοις οὖν οἱ Σάτυροι	τοῦ	Διονύσου τὴν τελευταίαν συλλαβὴν διὰ
[11, 492]	τῶν Πλειάδων, ἄλλην δὲ πρὸς	τοῦ	Διὸς ἐνίεσθαι χάριν τοῦ σῴζειν
[11, 492]	ἐτόρευσεν. Τοῦτο μέντοι καὶ ἐπὶ	τοῦ	Διὸς σημαίνειν πείθονται τὸν ποιητὴν
[11, 478]	Πολέμων δ´ ἐν τῷ περὶ	τοῦ	Δίου Κῳδίου φησί· (Μετὰ δὲ
[11, 468]	φησὶν ὁ Δίδυμος ἐν τῷ	τοῦ	δράματος ἐξηγητικῷ, ὅτι παρήκουσεν Ὁμήρου
[11, 475]	κεγχροειδῆ, καὶ εἴρηται κατὰ ἐναλλαγὴν	τοῦ	ει> πρὸς τὸ α> ἀντὶ
[11, 476]	τοῦ κέρατος; οἷον κερατήρ, ἀπὸ	τοῦ	εἰς τὸ κέρας ἐγχεῖσθαι τὸ
[11, 496]	τοσοῦτον δὲ πίνουσιν ὥστε ἀντὶ	τοῦ	εἰσφέρειν αὐτοὶ ἐκφέρονται, ἐπειδὰν μηκέτι
[11, 475]	ἐστι τὸ σκαφίον. (ΚΕΛΕΒΗ. Τούτου	τοῦ	ἐκπώματος Ἀνακρέων μνημονεύει· Ἄγε δή,
[11, 471]	κύλιξι ταύταις κατ´ αὐτῶν. (Μνημονεύει	τοῦ	ἐκπώματος καὶ Ἀντιφάνης ἐν Ὁμοίοις
[11, 465]	δὲ πρὸς τῷ ἱερῷ φησι	τοῦ	ἐν Λίμναις Διονύσου τὸ γλεῦκος
[11, 479]	ποιήσας τὸν ἐπιγραφόμενον Ἑλλαδικὸν περὶ	τοῦ	ἐν Ὀλυμπίᾳ λέγων Μεταποντίνων ναοῦ
[11, 493]	τὸν ποιητήν. Ἀπὸ γὰρ τούτου	τοῦ	ἑξαμέτρου (πλεῖον ἐόν, Νέστωρ δ´
[11, 504]	Πλάτωνα, λέγει που κἠκρατηρίχημες» ἀντὶ	τοῦ	ἐπεπώκειμεν. Ἀλλὰ μήν, πρὸς θεῶν»
[11, 502]	ὃ δίδοσθαι τῷ ἁρπασθέντι ὑπὸ	τοῦ	ἐραστοῦ φησιν Ἑρμῶναξ. ΧΑΛΚΙΔΙΚΑ ποτήρια,
[11, 501]	Τίμαρχος δ´ ἐν τετάρτῳ περὶ	τοῦ	Ἐρατοσθένους Ἑρμοῦ (Πεπαῖχθαί τις ἂν
[11, 465]	Διόπερ καὶ Εὐριπίδης ἕνα τῶν	τοῦ	Ἡλίου ἵππων φησὶν εἶναι Βακχίου
[11, 489]	εἶναι σφαιροειδῆ, λαμβάνοντες ἔκ τε	τοῦ	ἡλίου καὶ τῆς σελήνης τοῦ
[11, 469]	Ἡρακλείας παρὰ Νηρέως φησὶ τὴν	τοῦ	Ἡλίου φιάλην κομίσασθαι τὸν Ἡρακλέα
[11, 467]	ὡς Μαρσύας γράφει ὁ ἱερεὺς	τοῦ	Ἡρακλέους οὕτως· ὅταν εἰσίῃ ὁ
[11, 499]	τῷ σκυφοειδές· λέγει δ´ ἐπὶ	τοῦ	Ἡρακλέους· (Σκύφιον δὲ λαβὼν δέπας
[11, 508]	πολλοὺς δὲ κἀκ τῶν Βρύσωνος	τοῦ	Ἡρακλεώτου. Ἀλλὰ τὰ κατὰ τὸν
[11, 463]	εἰς πανήγυρίν τινα ἀφειμένους ἐκ	τοῦ	θανάτου καὶ τοῦ σκότους εἰς
[11, 466]	λέγοντας· (Ὁ δὲ σκύφος με	τοῦ	θεοῦ καλεῖ πάλαι τὸ γράμμα
[11, 498]	Ὀμφάλῃ· (Ὁ δὲ σκύφος με	τοῦ	θεοῦ καλεῖ. Σιμωνίδης δὲ Οὐατόεντα
[11, 480]	τούτου τάττουσι, καθότι Ὅμηρος ἐπὶ	τοῦ	Θερσίτου· Φοξὸς ἔην κεφαλήν. Καὶ
[11, 505]	καὶ ἀκριβῶς εἰδὼς τὴν προδοσίαν	τοῦ	Θεσσαλοῦ Μένωνος, ὅτι αὐτὸς αἴτιος
[11, 475]	ἐπ´ εὐθείας ἐξωτέρω. Ἐπὶ δὲ	τοῦ	θωρακίου εἰς ὕψος ἀνήκουσα καὶ
[11, 495]	καλούμενον ὦσχον. Τρέχουσι δ´ ἐκ	τοῦ	ἱεροῦ τοῦ Διονύσου μέχρι τοῦ
[11, 479]	Κοτύλη δὲ καλεῖται καὶ ἡ	τοῦ	ἰσχίου κοιλότης, καὶ αἱ τοῦ
[11, 467]	μόνον ἐκφωνῆται καὶ ὅταν συζευγνυμένου	τοῦ	ἰῶτα. Κἀν τοῖς προκειμένοις οὖν
[11, 473]	ἔλαιον, παγκαρπία· ἅπερ ἔμβαλε. Μνημονεύει	τοῦ	καδίσκου καὶ Στράττις ὁ κωμικὸς
[11, 476]	τοῖς κέρασιν ἔπινον δῆλον ἐκ	τοῦ	καὶ μέχρι νῦν λέγεσθαι, ὅταν
[11, 469]	τῶν ποτηρίων καὶ τοῖς πένησι	τοῦ	καλλωπισμοῦ τούτου μεταδιδόντων. (Μνημονεύει δ´
[11, 504]	(Εἰς ταῦτά τις ἀποβλέπων τὰ	τοῦ	καλοῦ Ξενοφῶντος ἐπιγινώσκειν δυνήσεται ἣν
[11, 466]	κυμβία αἴρου τὰ μείζω, κεὐθὺ	τοῦ	καρχησίου ἄνελκε τὴν γραῦν, τὴν
[11, 490]	μὲν ἐκ τοῦ ποιητικοῦ σχηματισμοῦ	τοῦ	κατὰ τὴν πρόσθεσιν τοῦ γράμματος·
[11, 460]	εἶναι νομίζω ζητῆσαι ὑμᾶς πρὸ	τοῦ	καταλόγου τῶν ποτηρίων, ὧν πλῆρές
[11, 497]	(Ἡδύλος δ´ ἐν Ἐπιγράμμασι περὶ	τοῦ	κατασκευασθέντος ὑπὸ Κτησιβίου τοῦ μηχανοποιοῦ
[11, 486]	τινὲς οὕτως καλοῦνται ἀπὸ Λύκωνος	τοῦ	κατεσκευασμένου, ὡς καὶ Κονώνειοι αἱ
[11, 484]	εἶδος οὕτως λεγόμενον ἢ ἀπὸ	τοῦ	κεράμου, ὡς τὰ Ἀττικὰ σκεύη,
[11, 476]	μή μοι δίδου, ἐκ δὲ	τοῦ	κέρατος αὖ μοι δὸς πιεῖν
[11, 476]	αὐτῷ τὸ ὕδωρ, ἢ ἀπὸ	τοῦ	κέρατος; οἷον κερατήρ, ἀπὸ τοῦ
[11, 475]	ει> πρὸς τὸ α> ἀντὶ	τοῦ	κερχήσιον· διὸ καὶ Ὅμηρος τοὺς
[11, 506]	καὶ Μυρωνίδου, ἀλλ´ οὐδ´ αὐτοῦ	τοῦ	Κίμωνος. Καὶ ὁ Κρίτων δ´
[11, 494]	τῆς κύλικός ἐστιν ἄξιόν τε	τοῦ	κλέους τοῦ τῆς ἑορτῆς. Οὗ
[11, 486]	λοιβίδας τὰ σπονδεῖα ὑπὸ Ἀντιμάχου	τοῦ	Κολοφωνίου. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ' ΛΕΣΒΙΟΝ ὅτι
[11, 489]	τροφὴν κυκλοτερὲς ἐποίησαν κατὰ μίμημα	τοῦ	κόσμου. Τὸ δὲ τοῦ Νέστορος
[11, 487]	δὲ μάνης καὶ τὸ ἐπὶ	τοῦ	κοττάβου ἐφεστηκός, ἐφ´ οὗ τὰς
[11, 479]	ἵνα πάντες εἰς τὸ μέσον	τοῦ	κοττάβου τεθέντος (ἐξ ἀποστήματος ἴσου
[11, 501]	ὁ Ἀθηναῖος ἐν τῷ περὶ	τοῦ	Κρατῆρος ῥησειδίῳ τὴν κατὰ τὸν
[11, 473]	δεξιοῦ καὶ ἐκ τοῦ μετώπου	τοῦ	κροκίου, καὶ ἐσθεῖναι ὅ τι
[11, 481]	ὁ Σάμιος ἐν ἕκτῳ περὶ	τοῦ	Κύκλου) τὸ αὐτὸ οἴεται εἶναι
[11, 477]	ὁ Σάμιος ἐν τοῖς περὶ	τοῦ	Κύκλου (τὸ Ὁμηρικὸν κισσύβιον κυμβίον
[11, 461]	ἢ τὸ ἄηθες τῆς πόσεως	τοῦ	Κύκλωπος, ἐπεὶ τὰ πολλὰ ἐγαλακτοπότει.
[11, 480]	κεράμεα ποτήρια καὶ λέγεται ἀπὸ	τοῦ	κυλίεσθαι τῷ τροχῷ· ἀφ´ ὧν
[11, 480]	ὁ Ἐρετριεὺς ἐν Ἀλκμαίωνι ἀντὶ	τοῦ	κύλικες παραγώγως κυλιχνίδας εἴρηκε διὰ
[11, 504]	τοῦ Ξενοφῶντος μέμνηται. Καὶ περὶ	τοῦ	Κύρου οὖν ὃ μὲν λέγει
[11, 483]	Εὔμολπος δὲ ποτηρίου γένος, ἀπὸ	τοῦ	κυφὸν εἶναι. Σιμάριστος δὲ τὸ
[11, 483]	Κώθωνες διμέτρητοι βʹ (Περὶ δὲ	τοῦ	κωθωνίζεσθαι καὶ ὅτι χρήσιμός ἐστι
[11, 477]	κιβώριά τινα δοκοῦντα πεποιῆσθαι πολυτελῶς,	τοῦ	κώθωνος εὖ μάλα προβεβηκότος, λαβὼν
[11, 494]	ἂν ἀπὸ τοῦ πότου παύσειε,	τοῦ	λίαν πότου; ἐγᾦδα. Συντρίψω γὰρ
[11, 466]	ποιησάμενοι τὴν ἀπόλαυσιν ἧττον ὀρέγοιντο	τοῦ	λοιποῦ. Καὶ τὸ πλεῖστον δὲ
[11, 486]	αἱ ὑπὸ Κόνωνος ποιηθεῖσαι. Μνημονεύει	(τοῦ	Λύκωνος) Δημοσθένης ἐν τῷ (περὶ
[11, 506]	τὸ ἐπίγραμμα, ἀλλὰ καὶ Ἀρχελάου	τοῦ	Μακεδονίας βασιλέως, (ὃν οὐ μόνον
[11, 493]	ἀντὶ τοῦ ὃ λαμβάνοντες ἐπὶ	τοῦ	Μαχάονος· Ἀλλ´ ὃς μὲν μογέων
[11, 493]	ὁ γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν» ἀπὸ	τοῦ	μέσου ἐξελόντες τὸ γέρων τάξομεν
[11, 473]	ὤμου τοῦ δεξιοῦ καὶ ἐκ	τοῦ	μετώπου τοῦ κροκίου, καὶ ἐσθεῖναι
[11, 497]	περὶ τοῦ κατασκευασθέντος ὑπὸ Κτησιβίου	τοῦ	μηχανοποιοῦ ῥυτοῦ μνημονεύων φησί· Ζωροπόται,
[11, 493]	μὲν μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζης, ἐκ	τοῦ	μογέων δηλοῦσθαι νομίζοντες, ἐπειδὴ τέτρωται.
[11, 462]	Πολέμων δ´ ἐν τῷ περὶ	τοῦ	Μορύχου ἐν Συρακούσαις φησὶν ἐπ´
[11, 489]	μίμημα τοῦ κόσμου. Τὸ δὲ	τοῦ	Νέστορος καὶ ἰδιαίτερόν ἐστιν. Ἔχει
[11, 489]	ἵσταται τὸ ποτήριον. ~(Καὶ τὸ	τοῦ	Νέστορος οὖν δέπας φασὶν εἶναι
[11, 489]	πυρῶδες. (Ὑποθέμενος οὖν κατηστερισμένον τὸ	τοῦ	Νέστορος ποτήριον μεταβαίνει καὶ ἐπὶ
[11, 461]	Τί οὖν ἔχομεν λέγειν περὶ	τοῦ	Νέστορος ποτηρίου, ὃ μόλις ἂν
[11, 487]	οὖσαν. (ΝΕΣΤΟΡΙΣ. Περὶ τῆς ἰδέας	τοῦ	Νέστορος ποτηρίου φησὶν ὁ ποιητής·
[11, 462]	μέχρι τοῦ γενέσθαι τὴν ἐπὶ	τοῦ	νεὼ τῆς Ἀθηνᾶς ἀόρατον ἀσπίδα·
[11, 471]	πρεσβείαν ἕτερά τε δῶρα παρὰ	τοῦ	Νικοδήμου καὶ κύλικα θηρικλείαν λαβὼν
[11, 504]	τῶν παρατυχόντων οὐδὲ κατὰ μικρὸν	τοῦ	Ξενοφῶντος μέμνηται. Καὶ περὶ τοῦ
[11, 488]	ἐπὶ τῶν ῥοπάλων. Καὶ ἐπὶ	τοῦ	ξίφους (τοῦ Ἀγαμέμνονος· Ἀμφὶ δ´
[11, 493]	οἴονταί τινες, τὸ ὃς ἀντὶ	τοῦ	ὃ λαμβάνοντες ἐπὶ τοῦ Μαχάονος·
[11, 493]	δὲ τὸ ὃς ἀντὶ προτακτικοῦ	τοῦ	ὃ Ὅμηρος οὐδέποτε τίθησι· τοὔμπαλιν
[11, 477]	συγχρήσει τῶν ὀνομάτων, λέγων ἐπὶ	τοῦ	οἰκείου ξένου τοῦ παρὰ τῷ
[11, 502]	Ἀρχεβούλου, εὐκαιρότατα προχέων ὁ παῖς	τοῦ	οἰναρίου ἀνατρέπει τὸν ψυκτῆρα. Ἄλεξις
[11, 504]	(οὕτως οὐ βιαζόμενοι μεθύειν ὑπὸ	τοῦ	οἴνου, ἀλλ´ ἀναπειθόμενοι πρὸς τὸ
[11, 495]	ὄλπας ἐκάλουν, χρώμενοι πρὸς τὴν	τοῦ	οἴνου ἔγχυσιν, καθάπερ Ἴων ὁ
[11, 461]	μὴ αἰτιάσεταί τις τὴν δύναμιν	τοῦ	οἴνου, ἣν αὐτὸς Ὅμηρος ἐξηγήσατο,
[11, 477]	Ὀδυσσεὺς ὁρῶν ταῦτα ποιοῦντα πληρώσας	τοῦ	οἴνου κυμβίον δίδωσι πιεῖν. (ΚΙΒΩΡΙΟΝ.
[11, 507]	εἰλήφειν ἢ παρὰ σοῦ τὴν	τοῦ	οἴνου πρόποσιν. Ἐδόκει γὰρ Πλάτων
[11, 490]	ὑπὸ τοῦ Ὠρίωνος. (Ἡ δὲ	τοῦ	ὀνόματος ἐκτροπή, καθ´ ἣν αἱ
[11, 497]	βατιακῶν μνησθεὶς καὶ τῇ γελοιότητι	τοῦ	ὀνόματος προσπαίξας φησί· (ω( Σαννάκρα)
[11, 473]	δ´ ἐν Παμφίλῳ πολλάκις μεμνημένος	τοῦ	ὀνόματός φησιν· Ἐγὼ δὲ (καὶ
[11, 494]	ἢ ἐκπέταλον ποτήριον. Μνημονεύει δὲ	τοῦ	ὀξυβάφου ὡς ποτηρίου καὶ Εὔβουλος
[11, 475]	τὴν κελέβην φησὶ τίθεσθαι ἐπὶ	τοῦ	ὀρθοῦ ποτηρίου οἷον Προυσιάδος καὶ
[11, 493]	οὐδέποτε τίθησι· τοὔμπαλιν δὲ ἀντὶ	τοῦ	ὃς ὑποτακτικοῦ παραλαμβάνει τὸ προτακτικὸν
[11, 491]	νόμον Πελειάδας ὠνομακέναι. (Ἀποδεδειγμένου οὖν	τοῦ	ὅτι Πλειάδες ἦσαν ἐντετορευμέναι τῷ
[11, 467]	τὴν δίφθογγον ἔδει σημαίνειν διὰ	τοῦ	οὖ μόνου γράφουσι. Παραπλησίως δὲ
[11, 467]	Διονύσου τὴν τελευταίαν συλλαβὴν διὰ	τοῦ	οὖ μόνου ὡς βραχέος ἐγκεχαραγμένου
[11, 489]	φύσει, τὴν τῶν ἀστέρων καὶ	τοῦ	οὐρανοῦ ἐκτυπῶν κατὰ τὴν ἰδέαν
[11, 477]	ἀμφοτέρους ὅδε χείσεται. Καὶ ἡ	τοῦ	ὄφεως κατάδυσις χειή, ἡ καταδεχομένη
[11, 466]	καὶ ποικίλαις ἰδέαις ποτηρίων, παντὸς	τοῦ	πανταχόθεν κατακομιζομένου κεράμου τὴν ἰδέαν
[11, 477]	λέγων ἐπὶ τοῦ οἰκείου ξένου	τοῦ	παρὰ τῷ Ἀθηναίῳ Πόλλιδι συνεστιασθέντος
[11, 505]	κατεπειγούσης χρείας ὅτι παιδικὰ γεγόνοι	τοῦ	Παρμενίδου Ζήνων ὁ πολίτης αὐτοῦ.
[11, 507]	Οὗτος γὰρ εἶπεν ὡς ἡ	τοῦ	Πατρόκλου ψυχὴ Ἄιδόσδε κατῆλθεν ὃν
[11, 474]	Ζωγράφων φησίν· Ἀθήνησιν ἐν τῷ	τοῦ	Πειρίθου γάμῳ πεποίηκεν (Ἵππυς τὴν
[11, 497]	φησίν· Ὁ Βελλεροφόντης ἐστὶν ἀπὸ	τοῦ	Πηγάσου τὴν πύρπνοον Χίμαιραν εἰσηκοντικώς.
[11, 507]	πολλοὺς εἰπὼν κακῶς οὐδ´ αὐτοῦ	τοῦ	Πλάτωνος ἀπέσχετο, ἀλλὰ καλέσας αὐτὸν
[11, 508]	ἐμμένειν τοὺς πολίτας, (τῶν δὲ	τοῦ	Πλάτωνος καὶ προσκαταγελᾶν; ὁ δ´
[11, 508]	δὴ γνωριζομένων, Δράκοντος καὶ αὐτοῦ	τοῦ	Πλάτωνος καὶ Σόλωνος, τῶν μὲν
[11, 507]	Ὑπομνήμασι περὶ τῆς πρὸς πάντας	τοῦ	Πλάτωνος κακοηθείας λέγων γράφει καὶ
[11, 505]	Δελφοῖς ἑαυτοῦ χρυσῆς εἰκόνος, εἰπόντος	τοῦ	Πλάτωνος, ὅτε εἶδεν αὐτόν, (Ἥκει
[11, 505]	καὶ ἐλθεῖν εἰς λόγους τὸν	τοῦ	Πλάτωνος Σωκράτην μόλις ἡ ἡλικία
[11, 490]	ὄρνεις εἶναι πρῶτον μὲν ἐκ	τοῦ	ποιητικοῦ σχηματισμοῦ τοῦ κατὰ τὴν
[11, 488]	δὲ λέγεται τοὺς ἥλους ὑπὸ	τοῦ	ποιητοῦ οὐχ ὅτι ἔξωθεν πρόσκεινται
[11, 479]	τοῦ ἰσχίου κοιλότης, καὶ αἱ	τοῦ	πολύποδος ἐν ταῖς πλεκτάναις ἐπιφύσεις
[11, 466]	Νηρῇσι διέτριβεν, αὐτὸς δὲ τὰς	τοῦ	(Ποσειδῶνος ἔβοσκεν ἵππους· καί ποτε
[11, 485]	τὸ βάθος παρίστησιν ὁ κωμικὸς	τοῦ	ποτηρίου. Ἀντιφάνης δὲ ἐν Ἀσκληπιῷ·
[11, 466]	ἐγκεχαραγμένα. Ἄλεξις· (Τὴν ὄψιν εἴπω	τοῦ	ποτηρίου γέ σοι πρώτιστον. Ἦν
[11, 501]	πιεῖν ἅλις παρέχουσα· μείζων γὰρ	τοῦ	ποτηρίου. Ἡ δὲ (ἀμφίθετος καὶ)
[11, 488]	καὶ λέγει δύο πυθμένας εἶναι	τοῦ	ποτηρίου; (ἰδίως δὲ καὶ τοῦτο
[11, 488]	Αὗται μέχρι τοῦ χείλους διήκουσαι	τοῦ	ποτηρίου καὶ μικρὸν ἔτι μετεωριζόμεναι
[11, 470]	τὰς ἀνατολάς, αἰνισσόμενος τὸ κοῖλον	τοῦ	ποτηρίου. Λέγει δ´ οὕτως· Ἠέλιος
[11, 489]	ὁ Μυρλεανός, τάδε λέγω περὶ	τοῦ	ποτηρίου. Οἱ παλαιοὶ καὶ τὰ
[11, 489]	συμβέβηκεν εἰς ὀξὺ τὸν φυσικὸν	τοῦ	ποτηρίου πυθμένα, ὥστε ὑπὸ δυοῖν
[11, 483]	παλαιὸν οἴκων κτῆμα. Ἀπὸ δὲ	τοῦ	ποτηρίου τούτου καὶ ἀκρατοκώθωνας καλοῦσι
[11, 469]	ποτε ἐν Κυψέλοις Ἀδαῖος. Μνημονεύει	τοῦ	ποτηρίου τούτου καὶ Ἐπίνικος ἐν
[11, 489]	πυθμένας ὑποτίθεσθαι, τὸν μὲν οἷον	τοῦ	ποτηρίου φέροντα τὸν ὅλον ὄγκον
[11, 494]	αὐτόν, πῶς τις ἂν ἀπὸ	τοῦ	πότου παύσειε, τοῦ λίαν πότου;
[11, 498]	τῷ λευκολόφῳ μεστὸν ἐξέπινον, ἀντὶ	τοῦ	προέπινον. Κυρίως γάρ ἐστι τοῦτο
[11, 490]	ἀπλανῶν ἄστρων ὑπείληφε, δῆλον ἐκ	τοῦ	προτάττειν αὐτὰς κατὰ τὴν τῶν
[11, 477]	παρὰ Πρυτάνιδι δειπνοῦντα καὶ ἐπιδεικνυμένου	τοῦ	Πρυτάνιδος κιβώριά τινα δοκοῦντα πεποιῆσθαι
[11, 493]	μέσου ἐξελόντες τὸ γέρων τάξομεν	τοῦ	πρώτου στίχου πρὸς τὴν ἀρχὴν
[11, 474]	μέσον ἐπιεικῶς, ὦτα ἔχον μέχρι	τοῦ	πυθμένος καθήκοντα. Ἐστὶ δὲ ἱκανῶς
[11, 497]	Σῳζούσῃ καταλέγων τινὰ ποτήρια καὶ	τοῦ	ῥυτοῦ ἐμνήσθη, ὡς προεῖπον· (Ἡδύλος
[11, 469]	μαρτύριον παρέξομαι ἐν τῷ περὶ	τοῦ	ῥυτοῦ λόγῳ. (ΕΦΗΒΟΣ. Τὸ καλούμενον
[11, 498]	ὁ σκύφος, ὡς λύχνος, ἄνευ	τοῦ	σ> προοισόμεθα, ὅτε δὲ οὐδέτερον
[11, 467]	Διονύσου. Τὸ δὲ σὰν ἀντὶ	τοῦ	σίγμα Δωρικῶς εἰρήκασιν. Οἱ γὰρ
[11, 463]	ἀφειμένους ἐκ τοῦ θανάτου καὶ	τοῦ	σκότους εἰς τὴν διατριβὴν εἰς
[11, 498]	σκύφει, τὸ σκύφει ἰδίως ἀπὸ	τοῦ	σκύφος σχηματίσας οὐδετέρως ἔφη. Ὁμοίως
[11, 507]	ἐπελθεῖν τοὺς κακῶς ἀκούσαντας ὑπὸ	τοῦ	σοφοῦ. Ἀλλὰ μὴν οὐδ´ Ἀντισθένη
[11, 490]	προσημαντικὰς Πλειάδας οἰκείως ἐνετόρευσε τῷ	τοῦ	σοφωτάτου Νέστορος ὁ ποιητὴς ποτηρίῳ·
[11, 486]	Λύκωνος) Δημοσθένης ἐν τῷ (περὶ	τοῦ	στεφάνου κἀν τῷ) πρὸς Τιμόθεον
[11, 476]	κιρνᾶται ὁ οἶνος κρατὴρ ἀπὸ	τοῦ	συγκιρνᾶσθαι ἐν αὐτῷ τὸ ὕδωρ,
[11, 508]	τοῦ βασιλέως ὥστε οὐκ ἐξῆν	τοῦ	συσσιτίου μετασχεῖν, εἰ μή τις
[11, 480]	κύλικες γίνονται καὶ ἐν τῇ	τοῦ	συσσίτου ἡμῶν Ἀθηναίου πατρίδι Ναυκράτει.
[11, 489]	τῷ περιέχοντι κατὰ τὴν ἰδέαν	τοῦ	σχήματος ἀφομοιοῦν εἶναι δίκαιον ἐνόμιζον.
[11, 489]	τοῦ ἡλίου καὶ τῆς σελήνης	τοῦ	σχήματος ἐναργεῖς τὰς φαντασίας, καὶ
[11, 484]	τὰ Ἀττικὰ σκεύη, ἢ ἀπὸ	τοῦ	σχήματος ἐπιχωριάσαντος ἐκεῖ, ὥσπερ αἱ
[11, 470]	ἔκπωμά τι παρ´ Ἀττικοῖς ἀπὸ	τοῦ	σχήματος ὀνομασθέν, φησὶν Πάμφιλος ἐν
[11, 492]	πρὸς τοῦ Διὸς ἐνίεσθαι χάριν	τοῦ	σῴζειν τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν, ποιητικῶς
[11, 484]	δοκεῖ μοι ποιεῖν τινα καὶ	τοῦ	σώματος κάθαρσιν καὶ τῆς ψυχῆς
[11, 507]	καὶ κατὰ τὴν ἀπόλυσιν χωριζομένη	τοῦ	σώματος παρὰ προτέρῳ εἴρηται Ὁμήρῳ.
[11, 494]	τοῦ Σωτῆρος τὸ σω> καὶ	τοῦ	Σωσιγένους τὸ σι> καὶ τοῦ
[11, 494]	ὦ θαυμάσιε λυτικέ, ἐὰν ἀφέλῃς	τοῦ	Σωτῆρος τὸ σω> καὶ τοῦ
[11, 490]	ἐπειδὴ κεῖνται ἐπὶ τῆς οὐρᾶς	τοῦ	ταύρου. ~(Καὶ Αἰσχύλος δ´ ἐκφανέστερον
[11, 462]	τῷ Γῆς Ὀλυμπίας ἱερῷ (ἐκτὸς	τοῦ	τείχους ἐσχάραν τινὰ εἶναι, ἀφ´
[11, 502]	δ´ ἄκατον ὠνόμαζέ νιν, ὡς	τοῦ	Τελέστου ἄκατον τὴν φιάλην εἰρηκότος.
[11, 505]	καὶ μιμήσεις ἢ τοὺς Ἀλεξαμενοῦ	τοῦ	Τηίου τοὺς πρώτους γραφέντας τῶν
[11, 466]	ιϚ Νόστων. Περὶ Γρᾶ διηγούμενος	τοῦ	τὴν ἀποικίαν εἰς Λέσβον στείλαντος
[11, 470]	αὐτὸν διαπλεῦσαι, (τοῦτο πρώτου εἰπόντος	τοῦ	τὴν Τιτανομαχίαν ποιήσαντος. Φερεκύδης δ´
[11, 497]	ἐμφαινόντων τῶν δημιουργῶν ὡς καὶ	τοῦ	τῆς Ἀμαλθείας ἐστὶν ὀλβιώτερον τὸ
[11, 494]	ἐστιν ἄξιόν τε τοῦ κλέους	τοῦ	τῆς ἑορτῆς. Οὗ μὲν ἦμεν
[11, 495]	τοῦ ἱεροῦ τοῦ Διονύσου μέχρι	τοῦ	τῆς Σκιράδος Ἀθηνᾶς ἱεροῦ, καὶ
[11, 466]	εὖ ἀκοντίζειν. Ὠνομάσθη οὖν ἀπὸ	τοῦ	τῆς χειρὸς σχηματισμοῦ, ὃν ποιούμενοι
[11, 471]	(Πάμφιλος δ´ ὁ Ἀλεξανδρεὺς ἀπὸ	τοῦ	τὸν Διόνυσον τοὺς θῆρας κλονεῖν
[11, 497]	ἴσως χωρεῖ χόα. Περὶ δὲ	τοῦ	τρίτου λέγων φησίν· Ὁ Βελλεροφόντης
[11, 503]	τἄλλα πάντα. Διονύσιος δὲ ὁ	τοῦ	Τρύφωνος ἐν τῷ περὶ Ὀνομάτων
[11, 490]	ἴσῳ τῷ οὐρείας κατὰ παράλειψιν	τοῦ	υ> ἐπειδὴ κεῖνται ἐπὶ τῆς
[11, 475]	ἤτοι λείβειν· τοῦτο δὲ ἐπὶ	τοῦ	ὑγροῦ συνήθως ἔταττον, ἀφ´ οὗ
[11, 489]	μείζονα κυκλοειδῆ περιγραφὴν ἔξαρσιν ἔχοντα	τοῦ	ὕψους σύμμετρον, τὸν δὲ κατ´
[11, 507]	Ἥδιον ἂν παρὰ Σωκράτους τὴν	τοῦ	φαρμάκου κύλικα εἰλήφειν ἢ παρὰ
[11, 483]	τετάρτῳ (περὶ Ἀλεξανδρείας ἀναγράφων τὴν	τοῦ	Φιλαδέλφου πομπὴν καὶ καταλέγων πολλὰ
[11, 497]	Δοκεῖ δὲ σκευοποιηθῆναι ὑπὸ πρώτου	τοῦ	Φιλαδέλφου Πτολεμαίου βασιλέως φορήματα γενέσθαι
[11, 475]	πᾶν ποτήριον κελέβη (καλεῖται ἀπὸ	τοῦ	χέειν εἰς αὐτὸ τὴν λοιβὴν
[11, 488]	ἀλλήλων διεστῶσαι διάστημα. Αὗται μέχρι	τοῦ	χείλους διήκουσαι τοῦ ποτηρίου καὶ
[11, 488]	δὲ τὸ ἀπολῆγον πρὸς τὴν	τοῦ	χείλους ἔρεισιν πάλιν συμφυεῖς εἰσιν.
[11, 477]	Ἄλλοι δὲ ἐτυμολογοῦσιν αὐτὸ ἀπὸ	τοῦ	χεῖσθαι, τὸ δ´ ἐστὶ χωρεῖν·
[11, 502]	Ἡρωίνῃ καταλέγων πολλὰ ποτήρια καὶ	τοῦ	ψυγέως οὕτως μνημονεύει· Τὴν θηρίκλειον
[11, 470]	τρίτῃ τῶν Ἱστοριῶν προειπὼν περὶ	τοῦ	Ὠκεανοῦ ἐπιφέρει· Ὁ δ´ Ἡρακλῆς
[11, 470]	ταῖς ἵπποις, ἐπὴν δύνῃ, διὰ	τοῦ	Ὠκεανοῦ τὴν νύκτα πρὸς ἑῴην,
[11, 473]	ὦτα ἐρίῳ λευκῷ καὶ ἐκ	τοῦ	ὤμου τοῦ δεξιοῦ καὶ ἐκ
[11, 490]	τῆς μητρὸς αὐτῶν Πληιόνης ὑπὸ	τοῦ	Ὠρίωνος. (Ἡ δὲ τοῦ ὀνόματος

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 10/01/2008