Alphabétiquement     [«   »]
τήμερον 1
Τῆμος 1
τήν 1
τὴν 203
Τὴν 8
τήνδ´ 2
τήνδε 4
Fréquences     [«    »]
139 μὲν
179 τὸν
192 τῷ
203 τὴν
208 τῶν
229 τοῦ
269
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Athénée de Naucratis, les Deipnosophistes (ou Le Banquet des sages), livre XI

τὴν


Livre, pages
[11, 489]   τὰς φαντασίας, καὶ τὰ περὶ  τὴν   ἀίδιον τροφὴν τῷ περιέχοντι κατὰ
[11, 477]   ἄλεισον τὸ αὐτὸ καὶ κισσύβιον  τὴν   ἀκριβῆ θέσιν τῶν ὀνομάτων οὐ
[11, 460]   εἷλέ νιν ποτήρια. Καὶ  τὴν   Ἀλκμαιωνίδα δὲ ποιήσας φησίν· Νέκυς
[11, 467]   Τελέσιλλα δὲ Ἀργεία καὶ  τὴν   ἅλω καλεῖ δῖνον. Κυρηναῖοι δὲ
[11, 490]   ταύτας καὶ τῷ Διὶ φέρειν  τὴν   ἀμβροσίαν. Διόπερ ἀπὸ τῶν πτηνῶν
[11, 490]   ἀγγεῖον. (Διὸ καὶ τῷ Διὶ  τὴν   ἀμβροσίαν τὰς Πελειάδας φέρειν φησί·
[11, 490]   ἐν τῇ Μνημοσύνῃ ἐπιγραφομένῃ φάσκουσα  τὴν   ἀμβροσίαν τῷ Διὶ τὰς Πλειάδας
[11, 490]   ὄρνεις φέρειν νομιστέον τῷ Διὶ  τὴν   ἀμβροσίαν, ὡς οἱ πολλοὶ δοξάζουσιν
[11, 466]   τέως. Αὔλει σύ, καὶ σὺ  τὴν   ἄμυστιν λάμβανε. {Β. Οὐ χρὴ
[11, 466]   τεταργανωμένον ἔπινε κἀξημύστισεν. (Ἔπινον δὲ  τὴν   ἄμυστιν μετὰ μέλους, μεμετρημένον πρὸς
[11, 466]   μὴ ἔχον ὦτα. Ἄλλοι δὲ  τὴν   ἀμφὶ ἀντὶ τῆς περὶ εἶναι,
[11, 501]   δ´ Θρᾲξ τὴν στρογγύλην,  τὴν   ἀμφιθέουσαν κυκλοτερεῖ τῷ σχήματι. Ἀσκληπιάδης
[11, 501]   ὦτα δυνάμενος φέρεσθαι, οὕτως καὶ  τὴν   ἀμφίθετον φιάλην. (Ἀρίσταρχος δὲ τὴν
[11, 505]   Ἀθήναις Γοργίας μετὰ τὸ ποιήσασθαι  τὴν   ἀνάθεσιν τῆς ἐν Δελφοῖς ἑαυτοῦ
[11, 460]   ἐν Ἀχαίᾳ Δημήτηρ ποτηριοφόρος κατὰ  τὴν   Ἀνθέων χῶραν, ὡς Αὐτοκράτης ἱστορεῖ
[11, 466]   Κορινθίῳ πέει. Καὶ Βακχυλίδης· Εὖτε  τὴν   ἀπ´ ἀγκύλης ἵησι τοῖς νεανίαις,
[11, 493]   ἐὰν παραγένηται Σωσίβιος ἐπὶ  τὴν   ἀπαίτησιν τῆς συντάξεως, λέγειν αὐτῷ
[11, 466]   Νόστων. Περὶ Γρᾶ διηγούμενος τοῦ  τὴν   ἀποικίαν εἰς Λέσβον στείλαντος σὺν
[11, 466]   τῷ ποτῷ καὶ τούτου ποιησάμενοι  τὴν   ἀπόλαυσιν ἧττον ὀρέγοιντο τοῦ λοιποῦ.
[11, 507]   ἀθάνατος ὑπ´ αὐτοῦ καὶ κατὰ  τὴν   ἀπόλυσιν χωριζομένη τοῦ σώματος παρὰ
[11, 488]   μικρὸν ἔτι μετεωριζόμεναι κατὰ μὲν  τὴν   ἀπόστασιν τοῦ ἀγγείου φυλάττουσι τὴν
[11, 501]   τοῦ Διονυσίου ἀμφίθετον ἀκούει  τὴν   ἀπύθμενον φιάλην. Ἀπολλόδωρος δ´
[11, 502]   οὕτως μνημονεύει· Οὗτος σύ, ποῖ  τὴν   ἀργυρίδα τηνδὶ φέρεις; χρυσίδος δὲ
[11, 508]   γεωμετρεῖν φιλοσοφεῖν. Ὅθεν Φιλίππου  τὴν   ἀρχὴν παραλαβόντος Παρμενίων αὐτὸν ἐν
[11, 506]   ἀγνοοῦντας τοὺς ἀνθρώπους ὅτι καὶ  τὴν   ἀρχὴν τῆς βασιλείας Φίλιππος διὰ
[11, 493]   τάξομεν τοῦ πρώτου στίχου πρὸς  τὴν   ἀρχὴν ὑπὸ τὸ ἄλλος μέν,
[11, 490]   εἶναι ἐπίθετον πελειάδων, ἐπεὶ διὰ  τὴν   ἀσθένειαν εὐλαβὴς ὄρνις αὕτη·
[11, 485]   ἐν Ἀσκληπιῷ· Τὴν δὲ γραῦν  τὴν   ἀσθενοῦσαν πάνυ πάλαι, τὴν βρυτικήν,
[11, 500]   ἀντὶ Θίμβρωνος Δερκυλλίδαν ἔπεμψαν εἰς  τὴν   Ἀσίαν, ἀκούοντες ὅτι πάντα πράττειν
[11, 500]   πάντα πράττειν εἰώθασιν οἱ περὶ  τὴν   Ἀσίαν βάρβαροι μετὰ ἀπάτης καὶ
[11, 485]   γραῦν τὴν ἀσθενοῦσαν πάνυ πάλαι,  τὴν   βρυτικήν, ῥίζιον τρίψας τι μικρὸν
[11, 498]   ἐν Ἀτάκτοις. (ΣΚΥΦΟΣ. Τούτου τινὲς  τὴν   γενικὴν σὺν τῷ σ> προφέρονται
[11, 472]   Οὐδ´ ἂν Αὐτοκλῆς οὕτως μὰ  τὴν   Γῆν εὐρύθμως τῇ δεξιᾷ ἄρας
[11, 466]   μείζω, κεὐθὺ τοῦ καρχησίου ἄνελκε  τὴν   γραῦν, τὴν νέαν δ´ ἐπουρίσας
[11, 471]   εὐρύνας βάθος; που κατειδὼς  τὴν   γυναικείαν φύσιν, ὡς οὐχὶ μικροῖς
[11, 464]   Καλεῖσθαι γοῦν τὴν μὲν γυναικομανίαν,  τὴν   δ´ ὀρτυγομανίαν. Τινὲς δὲ καὶ
[11, 478]   δὲ κόνδυ ἐστὶ μὲν Περσικόν,  τὴν   δὲ ἀρχὴν ἣν Ἕρμιππος ἀστρολογικὸς
[11, 496]   πληρώσαντες τὴν μὲν πρὸς ἀνατολάς,  τὴν   δὲ πρὸς δύσιν ἀνιστάμενοι ἀνατρέπουσίν
[11, 487]   μάνης δ´ οὐδὲν λατάγων ἀίει·  τὴν   δὲ τάλαιναν πλάστιγγ´ ἂν ἴδοις
[11, 467]   τήν τε Θηρίκλειον κύλικα καὶ  τὴν   Δεινιάδα. Σέλευκος δ´ εἰπὼν ἐκπώματος
[11, 479]   τὸν ἀριστερὸν ἀγκῶνα ἐρείσαντα καὶ  τὴν   δεξιὰν ἀγκυλώσαντα ὑγρῶς ἀφεῖναι τὴν
[11, 466]   (ἡ) ἀγκύλη διὰ τὸ ἐπαγκυλοῦν  τὴν   δεξιὰν χεῖρα ἐν τῇ προέσει.
[11, 483]   δὲ τούτων τὰ σμικρότατα ἐς  τὴν   δίαιταν, ὑποδήματα ἄριστα Λακωνικὰ καὶ
[11, 488]   τὴν ἀπόστασιν τοῦ ἀγγείου φυλάττουσι  τὴν   διάσχισιν, κατὰ δὲ τὸ ἀπολῆγον
[11, 463]   θανάτου καὶ τοῦ σκότους εἰς  τὴν   διατριβὴν εἰς τὸ φῶς τε
[11, 494]   δημαγωγῶν ὡς αὐτὸν ᾔτουν ἐπὶ  τὴν   δίκην ἀπελθόντα ὀξυβάφω δύο. Οὐ
[11, 467]   τάττεται δυνάμεως, ~(ἀλλὰ καὶ ὅτε  τὴν   δίφθογγον ἔδει σημαίνειν διὰ τοῦ
[11, 490]   δ´ κριτικὸς σφετερισάμενος αὐτῆς  τὴν   δόξαν ὡς ἴδιον ἐκφέρει τὸν
[11, 501]   τὴν ἀμφίθετον φιάλην. (Ἀρίσταρχος δὲ  τὴν   δυναμένην ἐξ ἀμφοτέρων τῶν μερῶν
[11, 461]   ποτήρια, εἰ μὴ αἰτιάσεταί τις  τὴν   δύναμιν τοῦ οἴνου, ἣν αὐτὸς
[11, 469]   Ἥλιος ἐπὶ ποτηρίου διεκομίζετο ἐπὶ  τὴν   δύσιν Στησίχορος μὲν οὕτως φησίν·
[11, 491]   πελειάσιν αἰθέρι κεῖσθε. Καὶ  τὴν   εἰς Ἡσίοδον δὲ ἀναφερομένην ποιήσας
[11, 506]   ἐριστὰς (ὀνομάζων) ὀνειδίζει αὐτοῖς καὶ  τὴν   ἐκ Χίου τῆς πατρίδος φυγήν,
[11, 469]   ῥυθμὸν τοῦτον, Ῥοδίων δὲ διὰ  τὴν   ἐλαφρότητα τῶν ποτηρίων καὶ τοῖς
[11, 461]   παντοίας. Ἐν δὲ τοῖς περὶ  τὴν   Ἑλλάδα τόποις οὔτ´ ἐν γραφαῖς
[11, 481]   ἔπιον ἐκ τοιαύτης φάρμακον. Εἰς  τὴν   ἐμὴν νῦν ἔγχεον τὴν μείζονα.
[11, 482]   μοι λέγοι, Λάχητί τ´ οἰκήσαιμι  τὴν   ἑξῆς θύραν, κυμβία τε παρέχοιμ´
[11, 462]   ναυστολοῦσιν ἀναπλέοντες μέχρι τοῦ γενέσθαι  τὴν   ἐπὶ τοῦ νεὼ τῆς Ἀθηνᾶς
[11, 507]   φορτικῶς Σάθωνα τὸν ταύτην ἔχοντα  τὴν   ἐπιγραφὴν διάλογον ἐξέδωκεν. (Ἡγήσανδρος δὲ
[11, 470]   ἐν τῷ δέπαι τούτῳ (ἐς  τὴν   Ἐρύθειαν. Καὶ ὅτε δὲ ἦν
[11, 508]   διάβολος (ὃς) οὕτω ψυχρῶς συνέταξε  τὴν   ἑταιρίαν τοῦ βασιλέως ὥστε οὐκ
[11, 498]   τεῖχος τείχους. Οἱ δ´ Ἀττικοὶ  τὴν   εὐθεῖαν καὶ ἀρσενικῶς καὶ οὐδετέρως
[11, 489]   οἷς δὴ τεκμαίρονται τὰ περὶ  τὴν   ζωὴν οἱ ἄνθρωποι· λέγω δὲ
[11, 464]   φησί, προσαγορευόμεναι χυτρίδες διά τε  τὴν   ἡδονὴν εἰς τὰς μέθας παρεισφέρονται
[11, 489]   Οἱ παλαιοὶ καὶ τὰ περὶ  τὴν   ἥμερον τροφὴν πρῶτοι διαταξάμενοι τοῖς
[11, 461]   βαδίζων σπληνόπεδον ἀφικόμην· εἶδον οὖν  τὴν   Ἡράκλειαν καὶ μάλ´ ὡραίαν πόλιν.
[11, 462]   ἀσπίδα· καὶ οὕτως ἀφιᾶσιν εἰς  τὴν   θάλασσαν κεραμέαν κύλικα, καθέντες εἰς
[11, 466]   τινὲς περὶ τῆς ἀφεθείσης εἰς  τὴν   θάλασσαν παρθένου καὶ φασὶν ἐρασθέντα
[11, 464]   ἠριστηκότες καὶ πεπωκότες ἐβάδιζον ἐπὶ  τὴν   θέαν καὶ ἐστεφανωμένοι ἐθεώρουν, παρὰ
[11, 472]   κισσοῦ κλάδοις (ἔστεψα. θηλυκῶς δὲ  τὴν   θηρίκλειον εἶπε Μένανδρος ἐν Θεοφορουμένῃ·
[11, 472]   Μένανδρος ἐν Θεοφορουμένῃ· Μέσως μεθύων  τὴν   θηρίκλειον ἔσπασε. Καὶ ἐν Μηναγύρτῃ·
[11, 469]   μὲν οὖν τίς ἐστι περὶ  τὴν   Θουρίαν. {Β. Εἰς τὰς Ῥοδιακὰς
[11, 480]   τις ἀγορεύῃ. (Ἀθηναῖοι δὲ καὶ  τὴν   ἰατρικὴν πυξίδα καλοῦσι κυλιχνίδα διὰ
[11, 466]   παντὸς τοῦ πανταχόθεν κατακομιζομένου κεράμου  τὴν   ἰδέαν μιμούμενοι. Λύσιππον τὸν ἀνδριαντοποιόν
[11, 489]   καὶ τοῦ οὐρανοῦ ἐκτυπῶν κατὰ  τὴν   ἰδέαν τῆς χρόας οὐσίαν.
[11, 488]   καὶ εἴ τι φιαλῶδές ἐστι  τὴν   ἰδέαν· τινὰ δὲ δύο, ὥσπερ
[11, 489]   ἀίδιον τροφὴν τῷ περιέχοντι κατὰ  τὴν   ἰδέαν τοῦ σχήματος ἀφομοιοῦν εἶναι
[11, 463]   ἥδιστ´ ἀπῆλθεν οἴκαδε. Καὶ κατὰ  τὴν   καλὴν οὖν Σαπφώ· Ἐλθέ, Κύπρι,
[11, 478]   Εὐήγορος ἐν μέσοις αὐτοῖσιν ἑστὼς  τὴν   καλὴν σκευὴν ἔχων οἶνον ἐξέσπενδε
[11, 504]   αὔξεται καὶ θάλλοντα ἀφικνεῖται εἰς  τὴν   καρπογονίαν. Οὕτω δὴ καὶ ἡμεῖς,
[11, 466]   φασι Κασάνδρῳ χαριζόμενον, ὅτε συνῴκισε  τὴν   Κασάνδρειαν, φιλοδοξοῦντι καὶ βουλομένῳ ἴδιόν
[11, 489]   (ὅπερ Προμαθίδας Ἡρακλεώτης ἐξηγούμενος  τὴν   κατὰ τὸν Διονύσιον διάταξίν φησιν
[11, 501]   τῷ περὶ τοῦ Κρατῆρος ῥησειδίῳ  τὴν   κατὰ τὸν πυθμένα μὴ δυναμένην
[11, 502]   τούτων· Ἀπήντων τῷ ξένῳ εἰς  τὴν   κατάλυσιν ησονην αἴθων ἀνήρ. Τοῖς
[11, 475]   ταῖς Γλώσσαις ποιμενικὸν ἀγγεῖον μελιτηρὸν  τὴν   κελέβην εἶναι. Καὶ γὰρ Ἀντίμαχος
[11, 475]   δὲ τὸ (ποτήριον) θερμοποτίδα καλούμενον  τὴν   κελέβην εἶναι. Νίκανδρος δ´
[11, 475]   τὸ εἰς τὸν Ἔρωτα μέλος  τὴν   κελέβην φησὶ τίθεσθαι ἐπὶ τοῦ
[11, 507]   τὸν Πλάτωνα κορώνην γενόμενον ἐπὶ  τὴν   κεφαλὴν (μου) ἀναπηδήσαντα τὸ φαλακρὸν
[11, 487]   Μοίραις Ῥάβδον δ´ ὄψει, φησί,  τὴν   κοτταβικὴν ἐν τοῖς ἀχύροισι κυλινδομένην,
[11, 479]   στέψω κοτυλίσκον. Σιμμίας δὲ ἀποδίδωσι  τὴν   κοτύλην ἄλεισον. (ΚΟΤΤΑΒΙΣ. Ἁρμόδιος
[11, 479]   καὶ Ἡράκλειτος, ὥς φησι Πάμφιλος,  τὴν   κοτύλην καλεῖσθαι καὶ ἡμίναν, παρατιθέμενος
[11, 480]   ἐν ταῖς Γλώσσαις Κυπρίους φησὶ  τὴν   κοτύλην κύλικα καλεῖν. Ἑρμῶναξ δ´
[11, 466]   Θεόφραστος· Ἐπεὶ καὶ τὰ περὶ  τὴν   κρᾶσιν (ἐναντίως εἶχε τὸ παλαιὸν
[11, 482]   τῆς τῶν θεῶν τιμῆς εἰς  τὴν   κτῆσιν παρειληφέναι. Κυάθῳ μὲν οὖν
[11, 465]   τοῖς υἱοῖς κατηράσατο, ὡς  τὴν   κυκλικὴν Θηβαίδα πεποιηκώς φησιν, ὅτι
[11, 504]   ὅλως κύλικα παρῆκεν, ἀλλὰ πίνει  τὴν   κύκλῳ. Καὶ πάλιν ἐκ Θεοφορουμένης·
[11, 495]   ποτήριον. Φιλητᾶς δ´ ἐν Ἀτάκτοις  τὴν   κύλικα Βοιωτούς. (ΠΕΝΤΑΠΛΟΑ. Μνημονεύει αὐτῆς
[11, 471]   εἰκοστῇ τῶν Ἱστοριῶν θηρικλείαν καλεῖ  τὴν   κύλικα γράφων οὕτως· Πολύξενός τις
[11, 480]   Φερεκράτης Δουλοδιδασκάλῳ· Νυνὶ δ´ ἀπόνιζε  τὴν   κύλικα δώσων πιεῖν, ἔγχει τ´
[11, 495]   Σέλευκος δὲ πελίχναν Βοιωτοὺς μὲν  τὴν   κύλικα, Εὐφρόνιος δὲ ἐν Ὑπομνήμασι
[11, 485]   Κολοφώνιός φησιν Δόλοπας οὕτω καλεῖν  τὴν   κύλικα. Λυκόφρων δ´ ἐν τῷ
[11, 462]   τινὰ εἶναι, ἀφ´ ἧς, φησί,  τὴν   κύλικα ναυστολοῦσιν ἀναπλέοντες μέχρι τοῦ
[11, 478]   καὶ Κλείταρχος ἔτι τε Ζηνόδοτος  τὴν   κύλικα· Πάντῃ δ´ ἀμφὶ νέκυν
[11, 470]   τὰς κεραμέας. Κατασκευάσαι δὲ λέγεται  τὴν   κύλικα ταύτην Θηρικλῆς Κορίνθιος
[11, 481]   θεώ. {Β. Εἰ λάβω κυρισοι  τὴν   κυλίσκην; {Α. Μηδαμῶς μικράν γε.
[11, 482]   ταῖς πέλλαις, συνηγμένον μᾶλλον εἰς  τὴν   κυφότητα· ἀμφικύπελλα οἷον ἀμφίκυρτα
[11, 485]   ἄκρατον Ἀγαθοῦ Δαίμονος περίστατον βοῶσα  τὴν   κώμην ποεῖ. Νίκανδρος δ´
[11, 499]   φασι τοῦτ´ εἶναι τὸ μέτρον  τὴν   λάγυνον. Ἀρσενικῶς δὲ εἴρηκε τὸν
[11, 499]   θηλυκῶς λέγεσθαί φησιν ὑπὸ Θετταλῶν  τὴν   λάγυνον. Καὶ Ῥιανὸς ἐποποιὸς
[11, 479]   τὴν δεξιὰν ἀγκυλώσαντα ὑγρῶς ἀφεῖναι  τὴν   λάταγα· οὕτω γὰρ ἐκάλουν τὸ
[11, 495]   καὶ νικήσας λαμβάνει κύλικα  τὴν   λεγομένην πενταπλόαν καὶ κωμάζει μετὰ
[11, 498]   Ἡρωολογίᾳ λέγων ὧδε· (Ἀμφιτρύων δὲ  τὴν   λείην δασάμενος τοῖς συμμάχοις καὶ
[11, 501]   ἐν τῷ ἑνδεκάτῳ περὶ Κωμῳδία  τὴν   λέξιν ἀγνοεῖν φησι Λυκόφρονα· τῶν
[11, 501]   (Πεπαῖχθαί τις ἂν οἰηθείη, φησί,  τὴν   λέξιν, διότι τὰ πλεῖστα τῶν
[11, 495]   τοῖς Ἰάμβοις ἐπὶ φιάλης τίθησι  τὴν   λέξιν λέγων οὕτως· Θαλῆς γάρ,
[11, 486]   Ἂν ἐγὼ πάθω τι τήνδε  τὴν   λεπαστὴν ἐκπιών, τῷ Διονύσῳ πάντα
[11, 485]   αὐτὸς εἶναί (φησι γένος κύλικος  τὴν   λεπαστήν. Μόσχος δ´ ἐν ἐξηγήσει
[11, 495]   φησι καὶ Βυζαντίους καὶ Κυπρίους  τὴν   λήκυθον ἀποδιδόναι, Θεσσαλοὺς δὲ τὴν
[11, 474]   πτέρνα καλεῖται, ἐμπίπτει εἰς  τὴν   ληνόν, τὸ δ´ οἷον εἰς
[11, 475]   ἀπὸ τοῦ χέειν εἰς αὐτὸ  τὴν   λοιβὴν ἤτοι λείβειν· τοῦτο δὲ
[11, 502]   τὸ νῦν ἔθος ἄκρατον» ἐβόων,  τὴν   μεγάλην. Ψυκτῆρά τις προὔπινεν ἄν,
[11, 461]   χρώμενοι καὶ τῷ πλουτεῖν προτιμῶσι  τὴν   μέθην ταύτην, οὐδὲν θαυμαστόν. Οὐκ
[11, 461]   διὰ τὸν τρόπον, ἀλλὰ διὰ  τὴν   μέθην φαίνωνται τοιοῦτοι, δημιουργοῦσιν αὐτοὺς
[11, 481]   Εἰς τὴν ἐμὴν νῦν ἔγχεον  τὴν   μείζονα. Ὅτι δὲ μεγάλοις ποτηρίοις
[11, 486]   Φρέατι λέγων οὕτως (Σὺ δὲ  τὴν   μέλην, Συρίσκε, ταυτηνὶ λαβὼν ἔνεγκον
[11, 464]   τοῖς πλείστοις προσάπτειν. Καλεῖσθαι γοῦν  τὴν   μὲν γυναικομανίαν, τὴν δ´ ὀρτυγομανίαν.
[11, 474]   τοῦ Πειρίθου γάμῳ πεποίηκεν (Ἵππυς  τὴν   μὲν οἰνοχόην καὶ τὸ κύπελλον
[11, 496]   ἐν δύο πλημοχόας πληρώσαντες  τὴν   μὲν πρὸς ἀνατολάς, τὴν δὲ
[11, 487]   σωτῆρος, ἀγαθοῦ δαίμονος. Ἔνιοι δὲ  τὴν   μετὰ τὸ νίψασθαι πόσιν, ὡς
[11, 487]   ~(Δίφιλος Σαπφοῖ· Ἀρχίλοχε, δέξαι τήνδε  τὴν   μετανιπτρίδα μεστὴν Διὸς σωτῆρος, ἀγαθοῦ
[11, 505]   τῇ Πολιτείᾳ Ὅμηρον ἐκβάλλων καὶ  τὴν   μιμητικὴν ποίησιν, αὐτὸς δὲ τοὺςδιαλόγους
[11, 468]   δὲ τὸ κέρας. Περὶ δὲ  τὴν   Μολοσσίδα οἱ βόες ὑπερφυῆ ἱστοροῦνται
[11, 508]   ὁρῶν ἤδη τὸν Δίωνα ἐξιδιοποιούμενον  τὴν   μοναρχίαν ἀποκτείνας αὐτὸν καὶ αὐτὸς
[11, 466]   τοῦ καρχησίου ἄνελκε τὴν γραῦν,  τὴν   νέαν δ´ ἐπουρίσας πλήρωσον, εὐτρεπῆ
[11, 489]   Θρᾲξ ἐν Ῥόδῳ λέγεται  τὴν   Νεστορίδα κατασκευάσαι τῶν μαθητῶν αὐτῷ
[11, 470]   ἐπὴν δύνῃ, διὰ τοῦ Ὠκεανοῦ  τὴν   νύκτα πρὸς ἑῴην, ἵν´ ἀνίσχει
[11, 485]   δῶκε λεπαστήν. (Ἀμερίας δέ φησι  τὴν   οἰνοχόην λεπαστὴν καλεῖσθαι. Ἀριστοφάνης δὲ
[11, 462]   Τῆς δ´ Ἡρακλείας τῆς ὑπὸ  τὴν   Οἴτην καὶ Τραχῖνος τῶν οἰκητόρων
[11, 493]   κατὰ τὸ κύτος καὶ βαρὺ  τὴν   ὁλκήν, ὅπερ φιλοπότης ὢν
[11, 466]   βαλάντια, καὶ αὐτὰ διὰ  τὴν   ὁμοιότητα ἀρυβάλλους τινὲς καλοῦσιν. Ἀριστοφάνης
[11, 491]   ἐκφανέστερον προσπαίζων τῷ ὀνόματι κατὰ  τὴν   ὁμοφωνίαν· Αἱ δ´ ἕπτ´ Ἄτλαντος
[11, 461]   μή τις ἄρα φήσειε διὰ  τὴν   ὀξύτητα (τῆς ἐπιφανείας τῶν δαιμόνων
[11, 466]   δὲ ἐπιτηδείους κατεσκεύαζον εἰς ταύτην  τὴν   παιδιάν. (Ὅτι παρὰ Τιμαχίδᾳ ΑΙΑΚΙΣ
[11, 466]   τοὔνομα Ἔναλος, ἐκκολυμβῆσαι βουλόμενον ἀνασῶσαι  τὴν   παιδίσκην. Τότε μὲν οὖν ὑπὸ
[11, 463]   ἂν βούλωνται μεγάλα. Λακεδαιμόνιοι δὲ  τὴν   παρ´ αὑτῷ ἕκαστος πίνει,
[11, 470]   πυκνὰς ἕλκει, καταντλεῖ, κατά τε  τὴν   παροιμίαν αἰεί ποτ´ εὖ μὲν
[11, 501]   αὖ τὸ περιττόν; ὥστε λέγεσθαι  τὴν   περιττῶς πεποιημένην ἀμφίθετον, ἐπεὶ τὸ
[11, 499]   ἔχει. Ἐρατοσθένης δέ φησι λέγεσθαι  τὴν   πέτασον καὶ τὴν στάμνον ὑπό
[11, 487]   ἂν τὸν κότταβον ἀφεὶς ἐπὶ  τὴν   πλάστιγγα ποιήσῃ πεσεῖν— {Β. Πλάστιγγα;
[11, 467]   ὅταν εἰσίῃ βασιλεὺς εἰς  τὴν   πόλιν, ὑπαντᾶν οἴνου πλήρη γυάλαν
[11, 507]   λέγει· (Πέπονθά τι πάθος πρὸς  τὴν   πολιτείαν, ὥσπερ ἂν εἰ ζωγράφος
[11, 471]   ἐκ Ταυρομενίου μεθεστηκότων ταχθεὶς ἐπὶ  τὴν   πρεσβείαν ἕτερά τε δῶρα παρὰ
[11, 505]   μυρίων Ἑλλήνων καὶ ἀκριβῶς εἰδὼς  τὴν   προδοσίαν τοῦ Θεσσαλοῦ Μένωνος, ὅτι
[11, 491]   Ἀπτέρους γὰρ αὐτὰς εἴρηκε διὰ  τὴν   πρὸς τὰς ὄρνεις ὁμωνυμίαν.
[11, 496]   ἔξορθόν ἐστι προείρηται. Καὶ ὅτι  τὴν   προσηγορίαν ἔσχεν ἀπὸ Προυσίου τοῦ
[11, 497]   Ὅτι ἀπὸ Σελεύκου τοῦ βασιλέως  τὴν   προσηγορίαν ἔσχεν τὸ ἔκπωμα προείρηται,
[11, 490]   τοῦ ποιητικοῦ σχηματισμοῦ τοῦ κατὰ  τὴν   πρόσθεσιν τοῦ γράμματος· ἔπειτα δ´
[11, 495]   τὴν λήκυθον ἀποδιδόναι, Θεσσαλοὺς δὲ  τὴν   πρόχοον. Σέλευκος δὲ πελίχναν Βοιωτοὺς
[11, 494]   τὸ σι> καὶ τοῦ Βίωνος  τὴν   πρώτην συλλαβὴν (βι) καὶ τὴν
[11, 484]   χρῆσαι τῷ λουτρῷ καὶ εἰς  τὴν   πύελον κατακλίθητι σφόδρα εἰς θερμὸν
[11, 497]   Βελλεροφόντης ἐστὶν ἀπὸ τοῦ Πηγάσου  τὴν   πύρπνοον Χίμαιραν εἰσηκοντικώς. Εἶεν, δέχου
[11, 499]   φησι λέγεσθαι τὴν πέτασον καὶ  τὴν   στάμνον ὑπό τινων. (Τὸ δὲ
[11, 501]   στόμα. Διονύσιος δ´ Θρᾲξ  τὴν   στρογγύλην, τὴν ἀμφιθέουσαν κυκλοτερεῖ τῷ
[11, 491]   ὑπὸ πυθμένες ἦσαν, (καθ´ ἑκατέραν  τὴν   σχίσιν τῶν ὤτων ἀκουσόμεθα μίαν
[11, 507]   λέγων γράφει καὶ ταῦτα· Μετὰ  τὴν   Σωκράτους τελευτὴν ἐπὶ πλεῖον τῶν
[11, 478]   Κῳδίου φησί· (Μετὰ δὲ ταῦτα  τὴν   τελετὴν ποιεῖ καὶ αἱρεῖ τὰ
[11, 467]   οὖν οἱ Σάτυροι τοῦ Διονύσου  τὴν   τελευταίαν συλλαβὴν διὰ τοῦ οὖ
[11, 494]   τὴν πρώτην συλλαβὴν (βι) καὶ  τὴν   τελευταίαν τοῦ Ἀπολλωνίου, εὑρήσεις σαυτὸν
[11, 491]   τούτων δ´ αὖ συνάφεια κατὰ  τὴν   τελευταίαν ὑπόληξιν, ἕκαστον μὲν ἂν
[11, 485]   φίλως. ~(ΛΕΠΑΣΤΗ. Οἳ μὲν ὀξύνουσι  τὴν   τελευταίαν, ὡς καλή, (οἳ δὲ
[11, 507]   τοῦτον περιέσπασεν. Καὶ Φαίδωνι δὲ  τὴν   τῆς δουλείας ἐφιστὰς δίκην ἐφωράθη·
[11, 470]   διαπλεῦσαι, (τοῦτο πρώτου εἰπόντος τοῦ  τὴν   Τιτανομαχίαν ποιήσαντος. Φερεκύδης δ´ ἐν
[11, 502]   χορὸς φιλοτήσιος. Διὰ δὲ  τὴν   τοιαύτην πρόποσιν ἐκαλεῖτο καὶ κύλιξ
[11, 463]   Παραμυθεῖται γὰρ οἶνος καὶ  τὴν   τοῦ γήρως δυσθυμίαν φησὶ Θεόφραστος
[11, 469]   πρώτῳ Ἡρακλείας παρὰ Νηρέως φησὶ  τὴν   τοῦ Ἡλίου φιάλην κομίσασθαι τὸν
[11, 495]   ποτε ὄλπας ἐκάλουν, χρώμενοι πρὸς  τὴν   τοῦ οἴνου ἔγχυσιν, καθάπερ Ἴων
[11, 507]   κύλικα εἰλήφειν παρὰ σοῦ  τὴν   τοῦ οἴνου πρόποσιν. Ἐδόκει γὰρ
[11, 507]   εἶπεν Ἥδιον ἂν παρὰ Σωκράτους  τὴν   τοῦ φαρμάκου κύλικα εἰλήφειν
[11, 483]   ἐν τετάρτῳ (περὶ Ἀλεξανδρείας ἀναγράφων  τὴν   τοῦ Φιλαδέλφου πομπὴν καὶ καταλέγων
[11, 488]   κατὰ δὲ τὸ ἀπολῆγον πρὸς  τὴν   τοῦ χείλους ἔρεισιν πάλιν συμφυεῖς
[11, 489]   ἀφομοιοῦν εἶναι δίκαιον ἐνόμιζον. Διὸ  τὴν   τράπεζαν κυκλοειδῆ κατεσκευάσαντο καὶ τοὺς
[11, 475]   ἀμφὶ σῖτα καὶ καρχήσια, (πρὸς  τὴν   τράπεζαν φάσκων προσεληλυθέναι τοὺς δράκοντας
[11, 462]   καὶ αὐτόθι πόλιν ἐδείματο Ἡράκλειαν  τὴν   Τρηχινίαν καλεομένην. Πολέμων δ´ ἐν
[11, 473]   καινὸν καπηλεῖον μέγα) ἐνταῦθ´ ἐπετήρουν  τὴν   τροφὸν τῆς παρθένου, κεράσαι κελεύσας
[11, 490]   ἐκ τοῦ προτάττειν αὐτὰς κατὰ  τὴν   τῶν ἄλλων συναρίθμησιν· Ἐν δὲ
[11, 489]   τῇ τοῦ ἀργυροῦ ἐκπώματος φύσει,  τὴν   τῶν ἀστέρων καὶ τοῦ οὐρανοῦ
[11, 488]   ἡμῖν ἔν τισι Κορινθιακοῖς ἔργοις  τὴν   τῶν ἥλων θέσιν. Ἐξοχὴ δ´
[11, 466]   τόξοις δαμέντες. (ΑΓΚΥΛΗ ποτήριον πρὸς  τὴν   τῶν κοττάβων παιδιὰν χρήσιμον. Κρατῖνος·
[11, 488]   δὲ Ἀπελλῆς ἐντέχνως ἄγαν ὑπέδειξε  τὴν   τῶν τεσσάρων ὤτων σχέσιν ἔχουσαν
[11, 499]   Γηρυονηίδι Στησιχόρου Ἔμμετρον ὡς τριλάγυνον  τὴν   τῶν τριῶν γενῶν ἀμφιβολίαν ἔχει.
[11, 466]   δέ, φησίν, οἱ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ  τὴν   ὕαλον μεταρρυθμίζοντες πολλαῖς καὶ ποικίλαις
[11, 489]   τὸ ποτήριον οὖν τὸ δεχόμενον  τὴν   ὑγρὰν τροφὴν κυκλοτερὲς ἐποίησαν κατὰ
[11, 503]   τὸ τευτλίον δὲ σεῦτλα, φακέαν  τὴν   φακῆν, (τί δεῖ ποιεῖν; σὺ
[11, 481]   γὰρ δίεφθος ἔρχομαι, ξηρὰν ἔχουσα  τὴν   φάρυγα. {Β. Δώσω πιεῖν. {Α.
[11, 502]   τὰ ποτήρια ταῦτα. Αἰολεῖς δὲ  τὴν   φιάλην ἄρακιν καλοῦσι. (ΦΘΟΙΣ. Πλατεῖαι
[11, 501]   ἴσως ὕδωρ ψυχρόν, ὥστε καὶ  τὴν   φιάλην εἶναι χαλκίῳ προσεοικυῖαν ἐκπετάλῳ,
[11, 502]   νιν, ὡς τοῦ Τελέστου ἄκατον  τὴν   φιάλην εἰρηκότος. Φερεκράτης δὲ
[11, 468]   ὑποδοχάς. Δακτυλωτὸν δ´ οἷον κύκλῳ  τὴν   φιάλην κοιλότητας ἔχουσαν ἔνδοθεν οἷον
[11, 468]   ἂν ἴσως κατὰ μεταφορὰν ἔκπωμα  τὴν   φιάλην. Φιλήμων δ´ ἐν τοῖς
[11, 495]   παρατίθεται μόνον, τὸ δ´ ἐς  τὴν   χρείαν πῖπτον μετεσχημάτισται, (ἀρυταίνῃ μάλιστα
[11, 470]   εὐνῇ φησι χρυσῇ κατεσκευασμένῃ πρὸς  τὴν   χρείαν ταύτην (ὑπὸ Ἡφαίστου τὸν
[11, 466]   γὰρ καὶ τρέφει μεγαλύνει τε  τὴν   ψυχὴν ἐν τοῖς πότοις
[11, 483]   βλάπτεσθαι καὶ τὸ σῶμα καὶ  τὴν   ψυχήν. ~(Τὸ μέντοι κωθωνίζεσθαι διά




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philipe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 10/01/2008