Alphabétiquement     [«   »]
τοιχωρύχον 1
Τόν 1
Τὸν 8
τὸν 179
τόν 2
τοξεύειν 1
τόξοις 1
Fréquences     [«    »]
132 γὰρ
137 Καὶ
139 μὲν
179 τὸν
192 τῷ
203 τὴν
208 τῶν
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Athénée de Naucratis, les Deipnosophistes (ou Le Banquet des sages), livre XI

τὸν


Livre, pages
[11, 464]   καὶ ἐστεφανωμένοι ἐθεώρουν, παρὰ δὲ  τὸν   ἀγῶνα πάντα οἶνος αὐτοῖς ᾠνοχοεῖτο
[11, 506]   δὲ τῷ Εὐθυδήμῳ Εὐθύδημον καὶ  τὸν   ἀδελφὸν αὐτοῦ Διονυσόδωρον προπηλακίζων καὶ
[11, 506]   πάντων Ἑλλήνων ἐχθροὺς Πέρσας. (Καὶ  τὸν   ἀδελφὸν δὲ τοῦ Ἀλκιβιάδου Κλεινίαν
[11, 506]   Ἀλκιβιάδου λεχθέντα σιωπῶ· ὅτι δὲ  τὸν   Ἀθηναίων δῆμον εἰκαῖον εἴρηκε κριτὴν
[11, 503]   φίλαισιν ὠλέναισι δέξεται. Καὶ  τὸν   Αἰγίμιον δὲ ποιήσας εἴθ´ Ἡσίοδός
[11, 505]   Ἀριστοτέλης πρὸ Πλάτωνος διαλόγους γεγραφέναι  τὸν   Ἀλεξαμενόν. Διαβάλλει δὲ Πλάτων
[11, 495]   μὲν καλεῖν Θεσσαλοὺς καὶ Αἰολεῖς  τὸν   ἀμολγέα, πέλλαν δὲ τὸ ποτήριον.
[11, 460]   (Ποτήρια δὲ πρῶτον οἶδα ὀνομάσαντα  τὸν   Ἀμόργιον ποιητὴν Σιμωνίδην ἐν Ἰάμβοις
[11, 466]   κεράμου τὴν ἰδέαν μιμούμενοι. Λύσιππον  τὸν   ἀνδριαντοποιόν φασι Κασάνδρῳ χαριζόμενον, ὅτε
[11, 506]   ὑπὸ τοῦ δήμου προαγομένους, Φανοσθένη  τὸν   Ἄνδριον κἀπολλόδωρον τὸν Κυζικηνόν, ἔτι
[11, 508]   τοῦ Ἡρακλεώτου. Ἀλλὰ τὰ κατὰ  τὸν   ἄνθρωπον ἅπερ ἐπαγγέλλεται καὶ ἡμεῖς
[11, 491]   ἀκουστέον· γενήσονται γὰρ οὕτως ηʹ  τὸν   ἀριθμόν· ἀλλ´ ἐπείπερ ἔσχισται μὲν
[11, 492]   Διὸς ἐνίεσθαι χάριν τοῦ σῴζειν  τὸν   ἀριθμὸν αὐτῶν, ποιητικῶς αἰνιττόμενος ὅτι
[11, 506]   τοῦ ἀντιπολιτευσαμένου Περικλεῖ καὶ Λυσίμαχον  τὸν   Ἀριστείδου τοῦ δικαίου, τῆς τῶν
[11, 479]   ἕκαστα αὐτῶν. Ἔδει γὰρ εἰς  τὸν   ἀριστερὸν ἀγκῶνα ἐρείσαντα καὶ τὴν
[11, 489]   οὓς καὶ καλοῦσι σελήνας. Καὶ  τὸν   ἄρτον δ´ ἐκάλεσαν ὅτι τῶν
[11, 466]   ιϚ τῶν Ἱστοριῶν Λυσίμαχόν φησι  τὸν   Βαβυλώνιον, καλέσαντα ἐπὶ δεῖπνον Ἵμερον
[11, 476]   τῷ κατὰ Δημάδου Φίλιππόν φησι  τὸν   βασιλέα προπίνειν κέρατι τούτοις οἷς
[11, 501]   ποιητὴς τὸν μὲν ἐμπυριβήτην,  τὸν   δὲ ἄπυρον· Κὰδ δὲ λέβητ´
[11, 503]   οὐκ ἔτι ἔξεστι κυαθίζειν γάρ  τὸν   δὲ κάδον ἔξω καὶ τὸ
[11, 489]   ἔξαρσιν ἔχοντα τοῦ ὕψους σύμμετρον,  τὸν   δὲ κατ´ ἐλάττω κύκλον συνεχόμενον
[11, 467]   οἴνου πλήρη γυάλαν ἔχοντά τινα,  τὸν   δὲ λαβόντα σπένδειν. (ΔΕΙΝΟΣ. (Ὅτι
[11, 493]   εἶπε μογέοντας ἀείρειν τὸ δέπας,  τὸν   δὲ Νέστορα μόνον ἀμογητί. Ἄλογον
[11, 467]   δ´ εἰπὼν ἐκπώματος εἶναι γένος  τὸν   δεῖνον παρατίθεται Στράττιδος ἐκ Μηδείας·
[11, 506]   ἔχειν, ἀλλ´ ὅτι καὶ ἀπέκτεινε  τὸν   δεσπότην. Οὗτος δ´ ἐστὶ Πλάτων,
[11, 501]   λέβητ´ ἄπυρον βοὸς ἄξιον ἀνθεμόεντα,  τὸν   δεχόμενον ἴσως ὕδωρ ψυχρόν, ὥστε
[11, 482]   ἔχοντα χρυσᾶ παρθένων; {Β. Νὴ  τὸν   Δί´, ἦν γάρ. {Α.
[11, 489]   Ἡρακλεώτης ἐξηγούμενος τὴν κατὰ  τὸν   Διονύσιον διάταξίν φησιν σκύφον εἶναι
[11, 476]   τῶν βοῶν πίνειν· ἀφ´ οὗ  τὸν   Διόνυσον κερατοφυῆ πλάττεσθαι ἔτι τε
[11, 465]   προσφέρεσθαι· ὅθεν καὶ Λιμναῖον κληθῆναι  τὸν   Διόνυσον, ὅτι μιχθὲν τὸ γλεῦκος
[11, 471]   δ´ Ἀλεξανδρεὺς ἀπὸ τοῦ  τὸν   Διόνυσον τοὺς θῆρας κλονεῖν σπένδοντα
[11, 465]   τῇ κράσει ἐν ᾠδαῖς ἔμελπον  τὸν   Διόνυσον, χορεύοντες καὶ ἀνακαλοῦντες Εὔαν
[11, 508]   αὐτῷ εἰς Συρακούσας, ὁρῶν ἤδη  τὸν   Δίωνα ἐξιδιοποιούμενον τὴν μοναρχίαν ἀποκτείνας
[11, 474]   κανθάρους, καὶ τὸν λύχνον ὁμοίως  τὸν   ἐκ τῆς ὀροφῆς ἐξηρτημένον, ἀνακεχυμένας
[11, 466]   ἀναζωπυροῦσα καὶ ἀνεγείρουσα μετὰ φρονήσεως  τὸν   ἑκάστου νοῦν, ὥς φησιν
[11, 468]   Εἰ δ´ οὐχ ἱκανόν σοι,  τὸν   ἐλέφανθ´ ἥκει φέρων παῖς.
[11, 466]   ἤδη τῆς Μηθύμνης οἰκουμένης παραγενέσθαι  τὸν   Ἔναλον καὶ διηγεῖσθαι τὸν τρόπον,
[11, 479]   ὅστις ἐστὶν ποιήσας  τὸν   ἐπιγραφόμενον Ἑλλαδικὸν περὶ τοῦ ἐν
[11, 464]   σοὶ δοκῇ. {Α. Βούλεσθε δήπου  τὸν   ἐπιδέξι´, πάτερ, λέγειν ἐπὶ
[11, 473]   ἐν καπηλείῳ πίνοντος Εἶθ´ ὁρῶ  τὸν   Ἑρμαίσκον τῶν ἁδρῶν τούτων τινὰ
[11, 475]   Λεπτὸς ἐξηγούμενος Θεοδωρίδα τὸ εἰς  τὸν   Ἔρωτα μέλος τὴν κελέβην φησὶ
[11, 508]   τὸν Σόλωνα τοὺς Ἀθηναίους καὶ  τὸν   Ζάλευκον τοὺς Θουρίους, καὶ αὐτόν,
[11, 504]   δεόντως ἐκ μεγάλων πίνετε ποτηρίων,  τὸν   ἥδιστον καὶ χαριέστατον Ξενοφῶντα πρὸ
[11, 480]   δώσων πιεῖν, ἔγχει τ´ ἐπιθεὶς  τὸν   ἡθμόν. Ταῦτα δ´ ἐστὶ κεράμεα
[11, 470]   τὴν χρείαν ταύτην (ὑπὸ Ἡφαίστου  τὸν   Ἥλιον καθεύδοντα περαιοῦσθαι πρὸς τὰς
[11, 469]   τὴν τοῦ Ἡλίου φιάλην κομίσασθαι  τὸν   Ἡρακλέα καὶ διαπλεῦσαι εἰς Ἐρύθειαν.
[11, 469]   λαβεῖν δ´ αὐτὸ παρ´ Ὠκεανοῦ  τὸν   Ἡρακλέα. Μήποτε δὲ ἐπεὶ μεγάλοις
[11, 466]   φησι τὸν ὠκεανόν, καὶ  τὸν   Ἡρακλέα περαιωθῆναι ἐπὶ τὰς Γηρυόνου
[11, 470]   Ἄλεξις ἐν Ἡσιόνῃ θηρικλείῳ ποιεῖ  τὸν   Ἡρακλέα πίνοντα, ὅταν οὑτωσὶ λέγῃ·
[11, 494]   ἀλλὰ τοῖς αὑτοῦ πτεροῖς» κατὰ  τὸν   θαυμάσιον Αἰσχύλον ἁλίσκῃ, ἀπροσδιονύσους λύσεις
[11, 506]   δὲ τῷ περὶ Ἀνδρείας Μελησίαν  τὸν   Θουκυδίδου τοῦ ἀντιπολιτευσαμένου Περικλεῖ καὶ
[11, 476]   μὲν πρῶτον ἀλλήλους καὶ κατὰ  τὸν   Θρᾴκιον νόμον κέρατα οἴνου προὔτεινον.
[11, 506]   σοφῶν ἀνδρῶν ἐκθεατριζόμενον ἔχει καὶ  τὸν   Καλλίου βίον μᾶλλον τῶν Εὐπόλιδος
[11, 474]   μὴν κείνην ναῦν Καλλικλῆς ἐποίησε  τὸν   καλούμενον, Εὐφράνωρ δ´ ἐκυβέρνα Θούριος.
[11, 495]   αὐτοὺς ἔχοντας ἀμπέλου κλάδον κατάκαρπον  τὸν   καλούμενον ὦσχον. Τρέχουσι δ´ ἐκ
[11, 474]   (παιδάριον, ἔγχει, νὴ Δί´ εἰς  τὸν   κάνθαρον. Ἐπιγένης Ἡρωίνῃ· Ἀλλ´ οὐδὲ
[11, 473]   πάνυ, καὶ ξηρὸν ἐπόης´ εὐθέως  τὸν   κάνθαρον. Ξέναρχος δ´ ἐν Πριάπῳ
[11, 474]   τὸ βαθὺ δ´ ἐπανάγωμεν· εἰς  τὸν   κάνθαρον, (παιδάριον, ἔγχει, νὴ Δί´
[11, 474]   ποδὶ (προσῆγε πρᾴως καὶ καλῶς  τὸν   κάνθαρον. Φρύνιχος Κωμασταῖς· Εἶτα κεραμεύων
[11, 473]   τροφὸν τῆς παρθένου, κεράσαι κελεύσας  τὸν   κάπηλόν μοι χόα ὀβολοῦ παραθεῖναί
[11, 503]   δύο πυθμένας ἔχει, ἕνα μὲν  τὸν   κατὰ τὸ κύτος αὐτῷ συγκεχαλκευμένον,
[11, 488]   ἕνα μὲν γὰρ εἶναι πυθμένα  τὸν   κατὰ τὸ κύτος συγκεχαλκευμένον ὅλῳ
[11, 471]   οὐδὲν σκεῦος οὐδεπώποτε· (καθαρώτερον γὰρ  τὸν   κέραμον εἰργαζόμην Θηρικλῆς τὰς
[11, 506]   κἀπολλόδωρον τὸν Κυζικηνόν, ἔτι δὲ  τὸν   Κλαζομένιον Ἡρακλείδην. Ἐν δὲ τῷ
[11, 462]   καὶ αὐτὸς τὸ συμπόσιον κατὰ  τὸν   Κολοφώνιον Ξενοφάνη πλῆρες ὂν πάσης
[11, 466]   δ´ ἐπουρίσας πλήρωσον, εὐτρεπῆ τε  τὸν   κοντὸν ποοῦ καὶ τοὺς κάλως
[11, 489]   πρῶτοι διαταξάμενοι τοῖς ἀνθρώποις, πειθόμενοι  τὸν   κόσμον εἶναι σφαιροειδῆ, λαμβάνοντες ἔκ
[11, 487]   ´πιδείξω καθ´ ἕν· ὃς ἂν  τὸν   κότταβον ἀφεὶς ἐπὶ τὴν πλάστιγγα
[11, 506]   προαγομένους, Φανοσθένη τὸν Ἄνδριον κἀπολλόδωρον  τὸν   Κυζικηνόν, ἔτι δὲ τὸν Κλαζομένιον
[11, 470]   ἔχει, γεγονὼς τοῖς χρόνοις κατὰ  τὸν   κωμικὸν Ἀριστοφάνη. Μνημονεύει δὲ τῆς
[11, 464]   μαρτυρεῖν δὲ τούτοις καὶ Φερεκράτη  τὸν   κωμικόν ὅτι μέχρι τῆς καθ´
[11, 459]   ἀρχὴ τῶν λόγων γενήσεται; Κατὰ  τὸν   κωμῳδιοποιὸν Κηφισόδωρον, ἑταῖρε Τιμόκρατες. Συναχθέντων
[11, 499]   τὴν λάγυνον. Ἀρσενικῶς δὲ εἴρηκε  τὸν   λάγυνον Νικόστρατος μὲν ἐν Ἑκάτῃ·
[11, 482]   δ´ ἐν τῇ πρὸς Ἀγήτορα  τὸν   Λάκωνα Ἐπιστολῇ ὡς κυαθῶδες ἀγγεῖον
[11, 490]   τὴν δόξαν ὡς ἴδιον ἐκφέρει  τὸν   λόγον. Καὶ Σιμωνίδης δὲ τὰς
[11, 460]   περὶ ὧν ἐπαγγέλλεται ποτηρίων ἀποδοὺς  τὸν   λόγον καὶ τὰς κύλικας πλήρεις
[11, 466]   τῷ πόματι φάρμακον ὑγείας ἐγκιρνάναι  τὸν   λόγον. (Ὅτι διὰ σπουδῆς εἶχον
[11, 507]   καὶ Πλάτωνος φήσειέν τις εἶναι  τὸν   λόγον, οὐχ ὁρῶ τίν´ ἐσχήκαμεν
[11, 500]   σκύφων Βακχυλίδης ἐν τούτοις ποιούμενος  τὸν   λόγον πρὸς τοὺς Διοσκόρους, καλῶν
[11, 508]   πεποιήκασιν; καίτοι γε ἔδει καθάπερ  τὸν   Λυκοῦργον τοὺς Λακεδαιμονίους καὶ τὸν
[11, 474]   ἐκπώματα δὲ κεραμέους κανθάρους, καὶ  τὸν   λύχνον ὁμοίως τὸν ἐκ τῆς
[11, 487]   Ἐὰν τύχῃ μόνον αὐτῆς, ἐπὶ  τὸν   μάνην πεσεῖται καὶ ψόφος ἔσται
[11, 470]   Ἠὼς ὠκεανὸν προλιποῦς´ οὐρανὸν εἰσαναβῇ·  (τὸν   μὲν γὰρ διὰ κῦμα φέρει
[11, 501]   (καὶ λέβητα καλεῖ ποιητὴς  τὸν   μὲν ἐμπυριβήτην, τὸν δὲ ἄπυρον·
[11, 489]   δὲ καὶ δύο πυθμένας ὑποτίθεσθαι,  τὸν   μὲν οἷον τοῦ ποτηρίου φέροντα
[11, 466]   κέραμον διὰ τὸ πολὺν ἐξάγεσθαι  τὸν   Μενδαῖον οἶνον ἐκ τῆς πόλεως,
[11, 507]   εἰς ἄλλας φύσεις πρὸς  τὸν   μετεωρότερον καὶ καθαρώτερον ἀνέρχεσθαι τόπον,
[11, 482]   ἐκ τῆς φιάλης ᾠνοχόουν ἐφεξῆς,  τὸν   νεοκρᾶτα βάπτοντες τῷ κυμβίῳ, καθὰ
[11, 471]   δεῦρο παρ´ ἐμέ, Θεολύτη, παρὰ  τὸν   νέον ξύνδουλον. Οὑτωσὶ καλῶς. {ΘΕΟΛ.
[11, 493]   ἔτι δ´ Ἀχιλλέως παρόντων εἰσάγεσθαι  τὸν   Νέστορα γενναιότερον, τῇ ἡλικίᾳ προβεβηκότα.
[11, 507]   (συγγενόμενος ἐκινδύνευσεν, δὶς δὲ πρὸς  τὸν   νεώτερον Διονύσιον. Αἰσχίνου τε πένητος
[11, 490]   Μοιρὼ Βυζαντία καλῶς ἐδέξατο  τὸν   νοῦν τῶν Ὁμήρου ποιημάτων ἐν
[11, 460]   οὕτως γὰρ ἐδείπνουν οἱ τότε  τὸν   Ὀδυσσέα, φησὶν ποιητής, (παῖδα
[11, 465]   καὶ τιθήνας τοῦ Διονύσου, ὅτι  τὸν   οἶνον αὐξάνει τὸ ὕδωρ κιρνάμενον.
[11, 481]   πλεῖστος οἶνος ἐκποθῇ. (Εἶθ´ ὅταν  τὸν   οἶνον αὐτὰς αἰτιώμεθ´ ἐκπιεῖν, λοιδοροῦνται
[11, 466]   Οὐ γὰρ τὸ ὕδωρ ἐπὶ  τὸν   οἶνον ἐπέχεον, ἀλλ´ ἐπὶ τὸ
[11, 464]   ἐμβληθέντων ἕψονται καὶ παραχεόντων εἰς  τὸν   οἶνον ἧττον μεθύσκουσιν. Κἀν ἄλλῳ
[11, 464]   παρεισφέρονται καὶ διὰ τὸ θερμαινομένας  τὸν   οἶνον ἧττον ποιεῖν μεθύσκειν. Σμύρνης
[11, 486]   τοῖς ἱεροῖς, σπονδεῖον δὲ  τὸν   οἶνον, καλεῖσθαι λέγων καὶ λοιβίδας
[11, 495]   ΠΡΟΑΡΟΝ κρατὴρ ξύλινος, εἰς ὃν  τὸν   οἶνον κιρνᾶσιν οἱ Ἀττικοί. Κοίλοις
[11, 466]   ποτηρίῳ ὕδωρ ἐμβάλλεσθαι, μεθ´  τὸν   οἶνον. Ξενοφάνης· Οὐδέ κεν ἐν
[11, 461]   μᾶλλον εὐχερῆ καταφεύγουσιν εἰκότως ἐπὶ  τὸν   οἶνον. (Ὅθεν δὴ καὶ τὰ
[11, 466]   ἐπέχεον, ἀλλ´ ἐπὶ τὸ ὕδωρ  τὸν   οἶνον, ὅπως ἐν τῷ πίνειν
[11, 474]   ὡσπερεὶ αὐτὰ τὰ ποτήρι´, οὐ  τὸν   οἶνον πιόμενοι. (Σωσικράτης Φιλαδέλφοις· Λεπτὴ
[11, 489]   μὲν οἷον τοῦ ποτηρίου φέροντα  τὸν   ὅλον ὄγκον (καὶ) κατὰ μείζονα
[11, 505]   καὶ Γοργίας αὐτὸς ἀναγνοὺς  τὸν   ὁμώνυμον αὑτῷ διάλογον πρὸς τοὺς
[11, 462]   ἀναφαίνῃ, ὡς οἱ μνημοσύνη, καὶ  τὸν   ὃς ἀμφ´ ἀρετῆς. Οὔτι μάχας
[11, 466]   παρεσκευασμένα· ἅπαντα χρυσᾶ, Τρόφιμε, νὴ  τὸν   Οὐρανόν, ὑπερήφανα. Ἐγὼ μὲν (γὰρ)
[11, 503]   τούτων περάνῃς, τὸν Τελαμῶνα μηδὲ  τὸν   Παιῶνα μηδ´ Ἁρμόδιον. ΩΙΟΣΚΥΦΙΑ. Περὶ
[11, 466]   κύπελλον χρυσοῦ οὕτω θαυμασίου ὡς  τὸν   παρ´ αὐτοῖς αὐτῷ παραβαλλόμενον οὐδὲν
[11, 478]   ποτήριον οὕτως καλεῖσθαι. Διόδωρος δὲ  τὸν   παρά τισι κότυλον κοτύλην ὠνομακέναι
[11, 478]   εἶδος εἶναι. Δύνασθαι δὲ καὶ  τὸν   παρὰ (τοῖς Αἰτωλοῖς καί τισι
[11, 466]   Ἐστὶ δὲ φιαλῶδες ποτήριον κατὰ  τὸν   Παριανὸν Πολυδεύκην. ΒΟΜΒΥΛΙΟΣ, θηρίκλειον Ῥοδιακόν,
[11, 496]   μυστικήν. Μνημονεύει αὐτῶν καὶ  τὸν   Πειρίθουν γράψας, εἴτε Κριτίας ἐστὶν
[11, 505]   φασι καὶ Φαίδωνα εἰπεῖν ἀναγνόντα  τὸν   περὶ Ψυχῆς. Διὸ καλῶς
[11, 459]   ἱερὰ θύων ἐν ὁδῷ παραπορευόμενον  τὸν   Πετεὼ κατέσχεν καὶ κατακλίνας ἐν
[11, 507]   πλειόνων παρόντων. Δοκεῖν γὰρ ἔφη  τὸν   Πλάτωνα κορώνην γενόμενον ἐπὶ τὴν
[11, 505]   φασιν ὡς ἀναγνοὺς Γοργίας  τὸν   Πλάτωνος διάλογον πρὸς τοὺς παρόντας
[11, 467]   ἅλω καλεῖ δῖνον. Κυρηναῖοι δὲ  τὸν   ποδονιπτῆρα δεῖνον ὀνομάζουσιν, ὡς Φιλητᾶς
[11, 493]   κατηγορουμένων τῇ ἀναστροφῇ χρησάμενοι ἀπολύομεν  τὸν   ποιητήν. Ἀπὸ γὰρ τούτου τοῦ
[11, 492]   ἐπὶ τοῦ Διὸς σημαίνειν πείθονται  τὸν   ποιητὴν ὅταν λέγῃ· Τῇ μέν
[11, 477]   Ἡγήσανδρος Δελφὸς Εὐφορίωνά φησι  τὸν   ποιητὴν παρὰ Πρυτάνιδι δειπνοῦντα καὶ
[11, 478]   παρά τισι κότυλον κοτύλην ὠνομακέναι  τὸν   ποιητήν Πύρνον καὶ κοτύλην. Ὃν
[11, 461]   ἀπεστερημένοι τῆς παιδείας ὁρμῶσιν ἐπὶ  τὸν   πολὺν οἶνον καὶ πορίζονται τροφὰς
[11, 494]   τἄλλα πάντ´ ἀγγεῖα τὰ περὶ  τὸν   πότον, κοὐδ´ ὀξύβαφον οἰνηρὸν ἔτι
[11, 503]   κύτος αὐτῷ συγκεχαλκευμένον, ἕτερον δὲ  τὸν   πρόσθετον ἀπ´ ὀξέος ἀρχόμενον, (καταλήγοντα
[11, 488]   ὅλῳ τῷ ἀγγείῳ, ἕτερον δὲ  τὸν   πρόσθετον, ἀπὸ ὀξέος ἀρχόμενον, καταλήγοντα
[11, 501]   ἀμφοτέρων τῶν μερῶν τίθεσθαι, κατὰ  τὸν   πυθμένα καὶ κατὰ τὸ στόμα.
[11, 501]   (Δύναται δὲ καὶ ἐπὶ  τὸν   πυθμένα καὶ τὸ στόμα τιθεμένη·
[11, 501]   τοῦ Κρατῆρος ῥησειδίῳ τὴν κατὰ  τὸν   πυθμένα μὴ δυναμένην τίθεσθαι καὶ
[11, 469]   πλουσίοις διὰ τὰ βάρη χαλκευσαμένων  τὸν   ῥυθμὸν τοῦτον, Ῥοδίων δὲ διὰ
[11, 476]   τοῖς μετ´ αὐτοῦ εἰσῆλθε πρὸς  τὸν   Σεύθην, ἠσπάζοντο μὲν πρῶτον ἀλλήλους
[11, 494]   θατέρου. (ΟΙΝΙΣΤΗΡΙΑ. Οἱ μέλλοντες ἀποκείρειν  τὸν   σκόλλυν ἔφηβοι, φησὶ Πάμφιλος, εἰσφέρουσι
[11, 479]   γὰρ μόνον ἐφιλοτιμοῦντο βάλλειν ἐπὶ  τὸν   σκοπόν, ἀλλὰ καὶ καλῶς ἕκαστα
[11, 498]   λείην δασάμενος τοῖς συμμάχοις καὶ  τὸν   σκύπφον ἔχων ὃν εἵλετο αὑτῷ.
[11, 477]   ποτήριον. Κλείταρχος δέ φησιν Αἰολεῖς  τὸν   σκύφον κισσύβιον καλεῖν· Μαρσύας δὲ
[11, 508]   τὸν Λυκοῦργον τοὺς Λακεδαιμονίους καὶ  τὸν   Σόλωνα τοὺς Ἀθηναίους καὶ τὸν
[11, 504]   διὰ χειρὸς ἔχειν Δοῦρίς φησι  τὸν   σοφὸν Πλάτωνα, λέγει που κἠκρατηρίχημες»
[11, 487]   τάλαιναν πλάστιγγ´ ἂν ἴδοις (παρὰ  τὸν   στροφέα τῆς κηπαίας ἐν τοῖσι
[11, 504]   πίνειν μεγάλοις ποτηρίοις, δὲ  τὸν   Σωκράτην παράγει τῷ ψυκτῆρι πίνοντα
[11, 507]   ἀλλὰ καλέσας αὐτὸν φορτικῶς Σάθωνα  τὸν   ταύτην ἔχοντα τὴν ἐπιγραφὴν διάλογον
[11, 503]   μηδὲν τῶν ἀπηρχαιωμένων τούτων περάνῃς,  τὸν   Τελαμῶνα μηδὲ τὸν Παιῶνα μηδ´
[11, 488]   ἥλους τῷ ἀργυρῷ ἐκπώματι κατὰ  τὸν   τῆς ἐμπαιστικῆς τέχνης λόγον, ὡς
[11, 507]   καὶ φιλόδοξος, ὅστις ἔφησεν· Ἔσχατον  τὸν   τῆς φιλοδοξίας χιτῶνα ἐν τῷ
[11, 486]   Ἀγνοεῖ δ´ γραμματικὸς ὅτι  τὸν   τοιοῦτον σχηματισμὸν ἀπὸ κυρίων ὀνομάτων
[11, 505]   γὰρ καὶ ἐλθεῖν εἰς λόγους  τὸν   τοῦ Πλάτωνος Σωκράτην μόλις
[11, 506]   καὶ Θεμιστοκλέα, Μένωνα δὲ ἐπαινεῖ  τὸν   τοὺς Ἕλληνας προδόντα. Ἐν δὲ
[11, 482]   (οὐ κυμβίοισι πεπολέμηκ´ Εὐριπίδης, οὐ  τὸν   τραγικὸν λέγει ποιητήν, ἀλλά τινα
[11, 483]   ἂν κώθωνος ἐκ στρεψαύχενος πίοιμι  τὸν   τράχηλον ἀνακεκλασμένη; Ἄλεξις Ἐρίθοις· Εἶτα
[11, 461]   ἡμέραν. Ὅπως οὖν μὴ διὰ  τὸν   τρόπον, ἀλλὰ διὰ τὴν μέθην
[11, 466]   παραγενέσθαι τὸν Ἔναλον καὶ διηγεῖσθαι  τὸν   τρόπον, καὶ ὅτι μὲν
[11, 464]   τὰ λοιπὰ μὴ ἀλλοτρίως καλεῖσθαι  τὸν   τρόπον τοῦτον. Καὶ γὰρ
[11, 488]   πάλιν συμφυεῖς εἰσιν. Καὶ γίνεται  τὸν   τρόπον τοῦτον τέτταρα ὦτα. Τοῦτο
[11, 491]   δὲ Μοιρὼ καὶ αὐτὴ  τὸν   τρόπον τοῦτόν φησι· (Ζεὺς δ´
[11, 505]   γενομένης, καὶ οἷός τις ἦν  τὸν   τρόπον, ὡς χαλεπός, ὡς ἀσελγής,
[11, 480]   Αἱ δ´ Ἀργεῖαι δοκοῦσι καὶ  τὸν   τύπον ἔχειν διάφορον πρὸς τὰς
[11, 466]   Βαβυλώνιον, καλέσαντα ἐπὶ δεῖπνον Ἵμερον  τὸν   τυραννήσαντα οὐ μόνον Βαβυλωνίων ἀλλὰ
[11, 466]   τῷ περὶ Ἱστορίας Ἀγαθοκλέα φησὶ  τὸν   τύραννον ἐκπώματα χρυσᾶ ἐπιδεικνύντα τοῖς
[11, 506]   ἠλιθίους Μειδίαν τε ὀρτυγοκόπον, καὶ  τὸν   τῶν Ἀθηναίων δῆμον εὐπρόσωπον μὲν
[11, 461]   οὕτως· Ἡρακλῆς λαβὼν Εὔρυτον καὶ  τὸν   υἱὸν ἔκτεινε φόρους πρήσσοντας παρ´
[11, 474]   Στράτων. Ὡς ἐς καλὸν  τὸν   υἱὸν εὐτυχοῦντα καὶ σεσωσμένον πρῶτος
[11, 466]   Διί. Καὶ Πρίαμος δὲ  τὸν   υἱὸν λυτρούμενος τοῖς ἐπισημοτάτοις κειμηλίοις
[11, 497]   ὧν πιὼν τὸ δίκερας ὡς  τὸν   φίλτατον βασιλέα πάρειμι. Διονύσιος δ´
[11, 461]   μήν» Πλούταρχος ἔφη, κατὰ  τὸν   Φλιάσιον ποιητὴν Πρατίναν. Οὐ γᾶν
[11, 488]   τινὰ μὲν ἕνα πυθμένα ἔχειν  τὸν   φυσικὸν καὶ συγκεχαλκευμένον τῷ ὅλῳ
[11, 489]   ὅσον συννεύειν συμβέβηκεν εἰς ὀξὺ  τὸν   φυσικὸν τοῦ ποτηρίου πυθμένα, ὥστε
[11, 505]   δὲ Πλάτων καὶ Θρασύμαχον  τὸν   Χαλκηδόνιον σοφιστὴν ὅμοιον εἶναι λέγων
[11, 482]   Ἀναξανδρίδης ἐν Νηρηίσιν· (Δὸς δὴ  τὸν   χόα αὐτῷ σύ, Κῶμε, καὶ
[11, 463]   πίῃ καὶ τῆς Ἀφροδίτης ἀντιλάβηται  τὸν   χρόνον τοῦτον ὃν ἀφεῖται, κἂν
[11, 503]   Τοὺς δ´ Ἀττικοὺς καὶ κωμῳδεῖν  τὸν   ψυγέα ὡς ξενικὸν ὄνομα. Εὔφρων
[11, 502]   παῖς τοῦ οἰναρίου ἀνατρέπει  τὸν   ψυκτῆρα. Ἄλεξις ἐν Εἰσοικιζομένῳ φησὶ
[11, 502]   Συμποσίῳ· (Ἀλλὰ φέρε, παῖ, φάναι,  τὸν   ψυκτῆρα ἐκεῖνον, ἰδόντα αὐτὸν πλέον
[11, 503]   Ἀποδιδούσῃ· Ἐπὰν δὲ καλέσῃ ψυγέα  τὸν   ψυκτηρίαν, τὸ τευτλίον δὲ σεῦτλα,
[11, 503]   μὴ κεράσῃ τις. {Α. Ἴσχε,  τὸν   ᾠδὸν λάμβανε. Ἔπειτα μηδὲν τῶν
[11, 469]   ἐν διέπλευσεν (ὁ Ἡρακλῆς  τὸν   Ὠκεανὸν εἶναι μέν φησιν Ἡλίου,
[11, 466]   Στησίχορος ποτηρίῳ διαπλεῖν φησι  τὸν   ὠκεανόν, καὶ τὸν Ἡρακλέα
[11, 506]   Πλάτωνος ἔσχεν. Εὐφραῖον γὰρ ἀπέστειλε  τὸν   Ὠρείτην πρὸς Περδίκκαν Πλάτων, (ὃς
[11, 490]   μετὰ τῆς μητρὸς τῆς Πληιόνης  τὸν   Ὠρίωνα. Ὀρείας δὲ λέγει τὰς
[11, 490]   τιθέμενον· μυθεύονται γὰρ καὶ αὗται  τὸν   Ὠρίωνα φεύγειν, διωκομένης τῆς μητρὸς




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philipe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 10/01/2008