>

Livre, Chap.
[4, 6]	τῆς οἰκουμένης μέλλοντα διασπείρειν ὑμᾶς,	ἢ	βουλόμενον ὑμᾶς ἐκεῖ θύειν μόνον,
[4, 7]	τῆς ἀσεβείας, μὴ βουλόμενοι δὲ	ἢ	δι´ ὄκνον ἢ διὰ νωθρίαν,
[4, 7]	βουλόμενοι δὲ ἢ δι´ ὄκνον	ἢ	διὰ νωθρίαν, ὁμοίως κολάζονται. Ἐπεὶ
[4, 4]	γένηται ἀκάθαρτος ἐπὶ ψυχῇ ἀνθρώπου,	ἢ	ἐν ὁδῷ μακρᾷ, ἢ ἐν
[4, 4]	ἀνθρώπου, ἢ ἐν ὁδῷ μακρᾷ,	ἢ	ἐν ὑμῖν, ἐν ταῖς γενεαῖς
[4, 6]	εἰ μὴ λάβοι, βρόχον ἀνάψειν,	ἢ	κατὰ κρημνῶν ἑαυτὸν ἀφήσειν, τὸ
[4, 7]	μόνον; Ὁρᾷς ὅτι παίζουσι μᾶλλον,	ἢ	λατρεύουσιν; Ἀλλ´ ὥσπερ ἐκείνοις ἐγκαλοῦμεν
[4, 5]	φαῦλον ποιῆσαι τὸν σπουδαῖον ἴσχυεν.	ἢ	μειῶσαί τι τῆς ἐν τῇ
[4, 6]	ποιεῖν αὐτὸν, βουλόμενον αὐτὰ μένειν,	ἢ	μὴ κελεῦσαι ἐν ἑνὶ τόπῳ
[4, 4]	καὶ ἐν τῷ τόπῳ ποιήσας,	ἢ	ὁ τὸν τόπον καταλιπὼν, καὶ
[4, 1]	μηδὲν ἐνοχλῇ θηρίον, ὑπὸ δρῦν	ἢ	πεύκην ἑαυτοὺς ῥίψαντες τῷ καλάμῳ
[4, 3]	καὶ καιρόν. Μᾶλλον δὲ πρὶν	ἢ	πρὸς Ἰουδαίους ἀποτείνασθαι, τοῖς ἡμετέροις
[4, 2]	σου ἀντὶ τῆς ψυχῆς αὐτοῦ,	ἢ	τάλαντον ἀργυρίου τίσῃ. Καὶ ἐγένετο
[4, 1]	εὖ διατίθενται. Καὶ ναῦται, πρὶν	ἢ	τὸ σκάφος εἰς λιμένα καθελκύσαι,
[4, 4]	καταφρονῆσαι, τὸν καιρὸν δὲ φυλάξαι,	ἢ	τοῦ καιροῦ καταφρονήσαντας, τὸν τόπον
[4, 1]	ποιοῦσιν· ὡς ἂν μὴ τοῦτο	ᾖ,	μέθης πάσης ἐστὶν ἡ νηστεία
[4, 7]	ἐστι καὶ ἄγνωστος. Ἕως ἂν	ᾖ	πιστὸς, καὶ τῶν αὐτῶν σοι
[4, 4]	λέγει, τοιοῦτόν ἐστιν· Ὃς ἂν	ᾖ,	φησὶν, ἐν ἀποδημίᾳ κατὰ τὸν
[4, 6]	θυσίας. Καὶ ὅτι αὕτη ἐστὶν	ἡ	αἰτία, καὶ ἀπ´ αὐτοῦ τοῦ
[4, 3]	αὐτὰ, ἡ γνώμη δὲ καὶ	ἡ	αἰτία, μεθ´ ἧς γίνεται, οὐχ
[4, 6]	δήλη καὶ καταφανὴς γένοιτο ἂν	ἡ	αἰτία τῆς κατασκαφῆς ἐκείνης; Ὥσπερ
[4, 3]	γὰρ ὑπὲρ τῶν τυχόντων ἐστὶν	ἡ	ἀμφισβήτησις, ἵνα ἓν καὶ τὸ
[4, 3]	αἰτία, μεθ´ ἧς γίνεται, οὐχ	ἡ	αὐτὴ, καὶ διὰ τοῦτο πολὺ
[4, 3]	τὰ μὲν γινόμενα τὰ αὐτὰ,	ἡ	γνώμη δὲ καὶ ἡ αἰτία,
[4, 3]	τῆς κατηγορίας εἶδος; οὐχὶ καὶ	ἡ	Γραφὴ τούτῳ κέχρηται πρὸς αὐτοὺς
[4, 6]	ὁ δυσάρεστος τῶν Ἰουδαίων δῆμος,	ἡ	δὲ ψυχροποσία ἡ τῶν θυσιῶν
[4, 7]	Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ	ἡ	δόξα καὶ τὸ κράτος σὺν
[4, 4]	γὰρ τὸ ἀναγκαιότερον παραβῶσιν, οὐδὲ	ἡ	ἐν τῷ μικροτέρῳ παρατήρησις ὑπὲρ
[4, 6]	οὐκ ἔξεστι θύειν, μόνη δὲ	ἡ	Ἱερουσαλὴμ ἄβατος γέγονεν, ἔνθα μόνον
[4, 7]	ἐστὶν ὁ βωμός; ποῦ δὲ	ἡ	κιβωτός; ποῦ δὲ ἡ σκηνὴ
[4, 6]	τὸ δὴ θαυμαστὸν καὶ παράδοξον,	ἡ	μὲν οἰκουμένη πᾶσα ἀνεῖται τοῖς
[4, 7]	ἐκείνης οἰκοδομὴν κατέλυσεν ἅπασαν. ~ζʹ	Ἡ	μὲν οὖν πρὸς Ἰουδαίους μενέτω
[4, 1]	τοῦτο ᾖ, μέθης πάσης ἐστὶν	ἡ	νηστεία παρανομωτέρα. Οὐ γὰρ τὸ
[4, 7]	τοῦτο χρὴ ποιεῖν· μείζων γὰρ	ἡ	παρανομία ἐκείνης αὕτη· ἐκεῖ ἁμαρτία
[4, 6]	ὁ Θεὸς, ἡ φιάλη δὲ	ἡ	πόλις, ὁ δὲ νοσῶν ὁ
[4, 7]	δὲ ἡ κιβωτός; ποῦ δὲ	ἡ	σκηνὴ καὶ τὰ ἅγια τὸν
[4, 3]	εἰς μέσον σκοποῖμεν μόνον, πολλὴ	ἡ	σύγχυσις ἔσται, καὶ πολὺς ὁ
[4, 5]	τῶν τοιούτων, ἐκ περιουσίας ἀπῄτει	ἡ	τότε πολιτεία· καὶ οὔτε τηρούμενα
[4, 4]	ἐκπέσῃ· ἀπ´ αὐτοῦ δεικνὺς, ὅτι	ἡ	τοῦ τόπου παρατήρησις τῆς τοῦ
[4, 6]	Ἰουδαίων δῆμος, ἡ δὲ ψυχροποσία	ἡ	τῶν θυσιῶν ἐπιτροπὴ καὶ ἐξουσία.
[4, 1]	φόνου παντὸς ἀνοσιωτέρα γένοιτ´ ἂν	ἡ	φειδώ. Οὐ γὰρ ἡ φύσις
[4, 6]	ὁ μὲν ἰατρὸς ὁ Θεὸς,	ἡ	φιάλη δὲ ἡ πόλις, ὁ
[4, 7]	ποῦ δὲ τὸ ἱλαστήριον; ποῦ	(ἡ	φιάλη; ποῦ τὰ σπονδεῖα; ποῦ
[4, 1]	ἂν ἡ φειδώ. Οὐ γὰρ	ἡ	φύσις τῶν πραγμάτων, ἀλλ´ αἱ
[4, 2]	ἔσται ἐὰν ἐκπηδῶν ἐκπηδήσῃ, ἔσται	ἡ	ψυχή σου ἀντὶ τῆς ψυχῆς
[4, 2]	ὀλέθριον ἐκ τῆς χειρός σου,	ἡ	ψυχή σου ἀντὶ τῆς ψυχῆς
[4, 2]	ἐκ τῆς χειρός σου, καὶ	ἡ	ψυχή σου ἀντὶ τῆς ψυχῆς
[4, 6]	τὴν πόλιν ποιῆσαι ἄβατον ἐν	ᾗ	μόνῃ τὴν θυσίαν ἀναφέρεσθαι ἐχρῆν.
[4, 6]	ἀρχὴν ὑμῖν δοῦναι τὰς θυσίας	ἠβούλετο·	καὶ τούτου αὐτὸν τὸν προφήτην
[4, 7]	τοσούτων ἀπολλυμένων, ῥᾳθυμεῖν, καὶ μηδὲν	ἡγεῖσθαι	πάσχειν δεινὸν, τῶν μελῶν ἡμῶν
[4, 3]	πρὸς Ἰουδαίους ἀποτείνασθαι, τοῖς ἡμετέροις	ἡδέως	διαλεξόμεθα μέλεσι, τοῖς δοκοῦσι μὲν
[4, 5]	τῶν ἀγαθῶν ἁπάντων κεφάλαιον προλαβόντες,	ἤδη	διὰ τῶν ἔργων ἐπεδείξαντο; Μείζονα
[4, 6]	παρεσκευασμένους μόνον, ἀλλὰ καὶ αὐτομολήσαντας	ἤδη.	ἐπέτρεψε τὰς θυσίας. Καὶ ὅτι
[4, 1]	ἐκείνης ἀπαντᾷν μελλούσης, ἡμεῖς ἐντεῦθεν	ἤδη	καθοπλιζόμεθα, καὶ περιφράττομεν τὰς ὑμετέρας
[4, 3]	ὑμῶν. Μὴ γὰρ ἐμὲ, φησὶν,	ἠδικήσατε·	μὴ γὰρ ἐμοὶ ἐγένετο βλάβη·
[4, 4]	νηστεύειν, τότε φιλονεικοῦσι νηστεύοντες· ὅτε	ἤθελεν	αὐτοὺς θυσίαν προσάγειν, πρὸς τὰ
[4, 2]	πάταξον δή με. Καὶ οὐκ	ἠθέλησεν	ὁ ἄνθρωπος πατάξαι αὐτόν. Καὶ
[4, 6]	πάντα ἐκ τῶν χειρῶν ὑμῶν;	Ἥκουσας	σαφεστάτης φωνῆς λεγούσης, ὅτι οὐκ
[4, 7]	μενέτω τέως μάχη. Σήμερον γὰρ	ἠκροβολισάμεθα	πρὸς αὐτοὺς, μόνον τοσοῦτον εἰπόντες,
[4, 3]	ἑαυτοὺς ἠτιμώσατε· τὴν ἐμὴν οὐκ	ἠλαττώσατε	δόξαν, ἀλλὰ τὴν ὑμετέραν. Δότε
[4, 5]	στόμα μου, καὶ ἄλειμμα οὐκ	ἠλειψάμην	ἐν ταῖς ἑβδομάσιν ἐκείναις. Καὶ
[4, 4]	~δʹ Δότε μοι τὸ τοῦ	Ἠλία	πρὸς αὐτοὺς εἰπεῖν. Καὶ γὰρ
[4, 3]	καὶ πλημμέλεια· ἀλλ´ ὅμως οὐκ	ἤλλαξαν.	Ὑμεῖς δὲ ἠλλάξασθε τὴν δόξαν
[4, 3]	τὰς συναγωγὰς, καὶ ἴδετε εἰ	ἠλλάξαντο	Ἰουδαῖοι τὴν νηστείαν αὐτῶν, εἰ
[4, 3]	οὐκ εἰσὶ θεοί· ὑμεῖς δὲ	ἠλλάξασθε	τὴν δόξαν ὑμῶν, ἐξ ἧς
[4, 3]	οὐκ εἰσὶ θεοί· ὑμεῖς δὲ	ἠλλάξασθε	τὴν δόξαν ὑμῶν, ἐξ ἧς
[4, 3]	ὅμως οὐκ ἤλλαξαν. Ὑμεῖς δὲ	ἠλλάξασθε	τὴν δόξαν ὑμῶν, ἐξ ἧς
[4, 3]	Θεὸς γὰρ οὐκ ἀλλάσσεται· ἀλλ´,	Ἠλλάξασθε	τὴν δόξαν ὑμῶν. Μὴ γὰρ
[4, 3]	ἧς οὐκ ὠφεληθήσεσθε. Οὐκ εἶπεν·	Ἠλλάξασθε	τὸν Θεὸν ὑμῶν, ἀλλὰ, τὴν
[4, 3]	ἧς οὐκ ὠφεληθήσεσθε. Οὐκ εἶπεν,	Ἠλλάξασθε	τὸν Θεὸν ὑμῶν· ὁ Θεὸς
[4, 7]	πολυπραγμονῶ; Ὁ Δεσπότης ἡμῶν δι´	ἡμᾶς	ἀπέθανε, σὺ δὲ οὐδὲ λόγον
[4, 5]	ἐν τῷ οὐρανῷ δυνατὸς ἐξελέσθαι	ἡμᾶς·	καὶ ἐὰν μὴ, γνωστὸν ἔστω
[4, 4]	φησὶ, τινὲς τῷ Μωϋσῇ, λέγοντες·	Ἡμεῖς	ἀκάθαρτοί ἐσμεν ἐπὶ ψυχῇ ἀνθρώπου·
[4, 1]	θηρίον ἀπήλασαν. Οὕτω δὴ καὶ	ἡμεῖς	ἐν μὲν ταῖς ἔμπροσθεν ἡμέραις,
[4, 1]	τῆς νηστείας ἐκείνης ἀπαντᾷν μελλούσης,	ἡμεῖς	ἐντεῦθεν ἤδη καθοπλιζόμεθα, καὶ περιφράττομεν
[4, 1]	ἔργων ἐκπλήρωσιν. Τούτους δὴ καὶ	ἡμεῖς	μιμούμενοι, πρὸ πολλῶν τῶν ἡμέρων
[4, 5]	ἐν τῇ τετάρτῃ καὶ εἰκάδι	ἡμέρᾳ	τοῦ πρώτου μηνὸς, εἶδον τὴν
[4, 5]	δῆλον, φησὶν, ὅτι αἱ εἴκοσι	ἡμέραι	καὶ μία κατὰ τὰς ἡμέρας
[4, 5]	φησιν ὁ Δανιήλ· Ἐν ταῖς	ἡμέραις	ἐκείναις ἤμην ἐγὼ Δανιὴλ πενθῶν,
[4, 5]	πῶς, ἐγὼ λέγω. Ἐν ταῖς	ἡμέραις	τῶν ἀζύμων νηστεύειν Ἰουδαίοις οὐ
[4, 1]	ἡμεῖς ἐν μὲν ταῖς ἔμπροσθεν	ἡμέραις,	ὥσπερ ἐν λειμῶνί τινι, τῇ
[4, 7]	καὶ μεγάλοις σε κατὰ τὴν	ἡμέραν	ἐκείνην ἀμείψεται τοῖς ἀγαθοῖς. Γένοιτο
[4, 3]	πότε κατὰ τὴν τῶν Ἐπιφανίων	ἡμέραν	ἡμῖν ἐκοινώνησαν; Ἐκεῖνοι πρὸς τὴν
[4, 3]	ἡμῶν ἐνήστευσαν, εἰ ταύτην τὴν	ἡμέραν	ποτὲ ἔφαγον. Καὶ αὕτη οὐκ
[4, 5]	Ἰουδαίοις οὐ θέμις· οὗτος δὲ	ἡμέρας	εἴκοσι καὶ μίαν οὐδενὸς ὅλως
[4, 5]	τεσσαρεσκαιδεκάτης τοῦ πρώτου μηνὸς, εἶτα	ἡμέρας	ἑπτὰ ἑορτάσαντες, εἰς τὴν εἰκάδα
[4, 5]	μετ´ ἐκείνην ἑπτὰ καὶ τρεῖς	ἡμέρας	ἑτέρας. Πῶς οὖν οὐκ ἐναγεῖς
[4, 1]	εἰ μετὰ δέκα καὶ πλείους	ἡμέρας,	τῆς νηστείας ἐκείνης ἀπαντᾷν μελλούσης,
[4, 5]	Ἀρξάμενος γὰρ ἀπὸ τῆς τρίτης	ἡμέρας	τοῦ πρώτου μηνὸς, εἶτα εἴκοσι
[4, 5]	ἡμέραι καὶ μία κατὰ τὰς	ἡμέρας	τῶν ἀζύμων ἦσαν; Ἐξ ὧν
[4, 1]	δὲ ὁμοίως πρὸ πολλῶν τῶν	ἡμερῶν	καὶ δρεπάνην θήγουσι, καὶ ἅλωνα
[4, 1]	ἡμεῖς μιμούμενοι, πρὸ πολλῶν τῶν	ἡμέρων	τὰς ὑμετέρας ἀσφαλιζόμεθα ψυχὰς, παρακαλοῦντες
[4, 4]	Πρὸς μὲν οὖν τοὺς τὰ	ἡμέτερα	λέγοντας φρονεῖν, καὶ τὰ ἐκείνων
[4, 3]	Ῥωμαίων χώραν οἰκῶν οὐ τὴν	ἡμετέραν	μέτεισι πολιτείαν; Ἂν ἁλῷ τις,
[4, 3]	ἢ πρὸς Ἰουδαίους ἀποτείνασθαι, τοῖς	ἡμετέροις	ἡδέως διαλεξόμεθα μέλεσι, τοῖς δοκοῦσι
[4, 7]	πρὸς ἀσφάλειαν τοῖς ἀδελφοῖς τοῖς	ἡμετέροις,	μᾶλλον δὲ καὶ πολλῷ πλέον.
[4, 3]	κἀμοὶ τοῦτο καὶ πρὸς τοὺς	ἡμετέρους	εἰπεῖν, εἴ γε ἡμετέρους χρὴ
[4, 3]	τοὺς ἡμετέρους εἰπεῖν, εἴ γε	ἡμετέρους	χρὴ καλεῖν τοὺς τὰ ἐκείνων
[4, 7]	ἵνα πολλὴν τῶν μελῶν τῶν	ἡμετέρων	ποιήσησθε πρόνοιαν, ἵνα μὴ λέγητε·
[4, 5]	Δανιήλ· Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις	ἤμην	ἐγὼ Δανιὴλ πενθῶν, τρεῖς ἑβδομάδας
[4, 3]	κατὰ τὴν τῶν Ἐπιφανίων ἡμέραν	ἡμῖν	ἐκοινώνησαν; Ἐκεῖνοι πρὸς τὴν ἀλήθειαν
[4, 4]	ζηλοῦντας, ἀρκεῖ οὗτος ὁ λόγος	ἡμῖν·	ἐπειδὴ δὲ καὶ πρὸς ἐκείνους
[4, 5]	θεοῖς σου οὐ λατρεύομεν. Ἀρκετὸν	ἡμῖν	ἐστιν ὁ μισθὸς, φησὶν, ὅτι
[4, 1]	πυκτεύειν καὶ μάχεσθαι, ὅπως μηδὲν	ἡμῖν	θηριάλωτον γένηται. Καὶ μὴ θαυμάσητε,
[4, 1]	ἀγωνιστικοῦ λόγου· οὐδεὶς γὰρ ἦν	ἡμῖν	ὁ διενοχλῶν· ἐπειδὴ δὲ σήμερον
[4, 3]	τις, εἰπέ μοι, τῶν παρ´	ἡμῖν	οἰκούντων τὰ ἐκείνων φρονῶν, οὐκ
[4, 3]	καὶ διανοίας μετέχοντες συνομολογήσαιεν ἂν	ἡμῖν.	Οὐ γὰρ χρεία σοφισμάτων καὶ
[4, 5]	τοῖς ὀργάνοις αὐτῶν, λέγοντες· σατε	ἡμῖν	τὴν ᾠδὴν Κυρίου, ἐκεῖνοι τὸν
[4, 7]	περιεργάζομαι καὶ πολυπραγμονῶ; Ὁ Δεσπότης	ἡμῶν	δι´ ἡμᾶς ἀπέθανε, σὺ δὲ
[4, 3]	αὐτῶν, εἰ (τὸ πάσχα μεθ´	ἡμῶν	ἐνήστευσαν, εἰ ταύτην τὴν ἡμέραν
[4, 3]	ἐνήστευσαν ἐκεῖνοι; πότε μαρτύρων μεθ´	ἡμῶν	ἑορτὴν ἐπετέλεσαν; πότε κατὰ τὴν
[4, 7]	Θεὸν καὶ Πατέρα τοῦ Κυρίου	ἡμῶν	Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ ἡ δόξα
[4, 3]	γὰρ ὀλίγον ἐστὶ τὸ μέσον	ἡμῶν	καὶ Ἰουδαίων; μὴ γὰρ ὑπὲρ
[4, 4]	Εἰ ἔστι Κύριος ὁ Θεὸς	ἡμῶν	μεθ´ ὑμῶν, δεῦτε καὶ πορεύεσθε
[4, 7]	ἡγεῖσθαι πάσχειν δεινὸν, τῶν μελῶν	ἡμῶν	σηπομένων; Ἀλλ´ οὐχ ὁ Παῦλος
[4, 1]	λύκων ἁπάντων χαλεπώτεροι Ἰουδαῖοι περιίστασθαι	ἡμῶν	τὰ πρόβατα μέλλουσιν, ἀνάγκη πυκτεύειν
[4, 3]	μέλεσι, τοῖς δοκοῦσι μὲν μεθ´	ἡμῶν	τετάχθαι, θεραπεύουσι δὲ τὰ ἐκείνων,
[4, 5]	εὑρεῖν ἔλεος. Καίτοι γε πολὺς	ἦν	ἐκεῖ τόπος, ἀλλ´ ἐπειδὴ ὁ
[4, 5]	ἀλλ´ ἐπειδὴ ὁ ναὸς οὐκ	ἦν,	ἔμενον μὴ θύοντες. Καὶ πρὸς
[4, 5]	θυσία οὐκ ἦν, οὐδὲ ἑορτὴ	ἦν,	ἐπειδὴ πάσας οὕτως ἐπιτελεῖσθαι ἔδει.
[4, 1]	ἡψάμεθα ἀγωνιστικοῦ λόγου· οὐδεὶς γὰρ	ἦν	ἡμῖν ὁ διενοχλῶν· ἐπειδὴ δὲ
[4, 2]	ὧδε· καὶ ἰδοὺ αὐτὸς οὐκ	ἦν.	Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ
[4, 5]	δῆλον. Ὅπου γὰρ θυσία οὐκ	ἦν,	οὐδὲ ἑορτὴ ἦν, ἐπειδὴ πάσας
[4, 3]	τὸν προσήκοντα ταῦτα γίνεται καιρόν.	Ἦν	ποτε καιρὸς, ὅτε ταῦτα φυλάττεσθαι
[4, 7]	ἀπώλειαν παρορῶν; Εἴθε μοι δυνατὸν	ἦν	τοὺς ἐκεῖ τρέχοντας εἰδέναι, καὶ
[4, 7]	γινόμενον, εἰ καὶ ποτὲ συγκεχωρημένον	ἦν,	ὕστερον παρανομία τίς ἐστι, καὶ
[4, 6]	ἐκείνων ἐπωνυμίας, διὰ τὴν αἰτίαν	ἣν	εἶπον· Τί μοι πλῆθος τῶν
[4, 6]	λεγόμενον. Μετὰ γὰρ τὴν ἑορτὴν,	ἣν	ἐπετέλεσαν τοῖς πονηροῖς δαίμοσι, τότε
[4, 2]	ὑπάκουε τῆς προθυμίας. Ἀλλ´ οὐκ	ἠνέσχετο·	διὰ τοῦτο δίκην ἔδωκε τὴν
[4, 6]	φανερῶς εἶπεν, ἀπόστητε, οὐκ ἂν	ἠνέσχοντο	ῥᾳδίως τῆς κατὰ τὴν θυσίαν
[4, 5]	οὐ νηστείαν τοιαύτην ἐπιδειξάμενοι, οὕτως	ἤρεσαν	τῷ Θεῷ, ὡς καὶ αὐτῆς
[4, 7]	αὐτοὺς, μόνον τοσοῦτον εἰπόντες, ὅσον	ἤρκει	πρὸς ἀσφάλειαν τοῖς ἀδελφοῖς τοῖς
[4, 3]	διάνοιαν καὶ τὴν αἰτίαν ἀφ´	ἧς	αἱ βάσανοι γίνονται· διὰ τοῦτο
[4, 3]	δὲ καὶ ἡ αἰτία, μεθ´	ἧς	γίνεται, οὐχ ἡ αὐτὴ, καὶ
[4, 3]	ἠλλάξασθε τὴν δόξαν ὑμῶν, ἐξ	ἧς	οὐκ ὠφεληθήσεσθε, καὶ πρὸς τὰ
[4, 3]	ἠλλάξασθε τὴν δόξαν ὑμῶν, ἐξ	ἧς	οὐκ ὠφεληθήσεσθε. Οὐκ εἶπεν, Ἠλλάξασθε
[4, 3]	ἠλλάξασθε τὴν δόξαν ὑμῶν, ἐξ	ἧς	οὐκ ὠφεληθήσεσθε. Οὐκ εἶπεν· Ἠλλάξασθε
[4, 5]	κατὰ τὰς ἡμέρας τῶν ἀζύμων	ἦσαν;	Ἐξ ὧν εἶπεν, ὅτι τετάρτῃ
[4, 5]	γὰρ εἰ μὲν ῥᾴθυμοί τινες	ἦσαν	καὶ ἀνευλαβεῖς οἱ ταῦτα λέγοντες
[4, 4]	δεῖξαι τοῦτο; οὐδὲ οὕτως ἀνέχονται	ἡσυχάζειν.	Καίτοι εἰ καὶ προσεδόκων ἀπολήψεσθαι,
[4, 1]	παντὶ πρὸς αὐτὸν παρασκευάζονται τρόπῳ.	Ἡσυχάζοντι	μὲν γὰρ καὶ κατεσταλμένῳ ῥᾴδιον
[4, 3]	ἐμοὶ ἐγένετο βλάβη· ὑμεῖς ἑαυτοὺς	ἠτιμώσατε·	τὴν ἐμὴν οὐκ ἠλαττώσατε δόξαν,
[4, 2]	σώσας κολάζεται, ἕτερος δὲ φονεύσας	ηὐδοκίμησεν.	Ὁ γοῦν Φινεὲς δύο φόνους
[4, 3]	πατρῴαν εὐσέβειαν, πρὸς τὰ ἀλλότρια	ηὐτομολήσατε·	καὶ οὐδὲ ὅσην ἔχουσιν ἐκεῖνοι
[4, 3]	ὠφεληθήσεσθε, καὶ πρὸς τὰ ἐκείνων	ηὐτομολήσατε.	Πότε τὸ πάσχα ἐνήστευσαν ἐκεῖνοι;
[4, 1]	τῶν Γραφῶν διηγήσει σκιρτῶντες, οὐδενὸς	ἡψάμεθα	ἀγωνιστικοῦ λόγου· οὐδεὶς γὰρ ἦν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 22/04/2009