>Livre, Chap. |
[4, 7] |
δυνάμενοι
μὲν
ἀπαγαγεῖν
τῆς
ἀσεβείας,
|
μὴ |
βουλόμενοι
δὲ
ἢ
δι´
ὄκνον |
[4, 7] |
τοῖς
κυρίοις
οὖσι
κωλῦσαι,
καὶ
|
μὴ |
βουλομένοις.
Μή
μοι
λέγε·
Τί |
[4, 3] |
Μὴ
γὰρ
ἐμὲ,
φησὶν,
ἠδικήσατε·
|
μὴ |
γὰρ
ἐμοὶ
ἐγένετο
βλάβη·
ὑμεῖς |
[4, 3] |
τὸ
μέσον
ἡμῶν
καὶ
Ἰουδαίων;
|
μὴ |
γὰρ
ὑπὲρ
τῶν
τυχόντων
ἐστὶν |
[4, 5] |
δυνατὸς
ἐξελέσθαι
ἡμᾶς·
καὶ
ἐὰν
|
μὴ, |
γνωστὸν
ἔστω
σοι,
βασιλεῦ,
ὅτι |
[4, 2] |
τῆς
ὄψεως
ἀπελάσῃ,
εἶτα
ἀπελάσας
|
μὴ |
δέξηται
τὴν
διόρθωσιν,
κρύπτει
καὶ |
[4, 1] |
τὸ
δὲ
παρὰ
γνώμην
καὶ
|
μὴ |
δοκοῦν
ἐκείνῳ,
κἂν
ἄριστον
εἶναι |
[4, 6] |
ταῦτα
ἐπέταξεν
ὁ
Θεὸς,
εἰ
|
μὴ |
ἐβούλετο
γίνεσθαι;
Καὶ
εἰ
ἐβούλετο |
[4, 4] |
ποτέ
ἐστιν
ἀναγκαιότερον,
ὅταν
ἀμφότερα
|
μὴ |
ἐξῇ
σῶσαι,
(πότερον
τοῦ
τόπου |
[4, 7] |
ἰδίῳ
δεσπότῃ·
ἀλλ´
ὅμως
ἐπειδὴ
|
μὴ |
ἐπλεόνασεν
αὐτὸ
ἐκολάζετο.
Καὶ
σὺ
|
[4, 1] |
μηδὲν
ἡμῖν
θηριάλωτον
γένηται.
Καὶ
|
μὴ |
θαυμάσητε,
εἰ
μετὰ
δέκα
καὶ |
[4, 5] |
ὁ
ναὸς
οὐκ
ἦν,
ἔμενον
|
μὴ
|
θύοντες.
Καὶ
πρὸς
ἑτέρους
δὲ |
[4, 2] |
εἶχεν
ἐκεῖνος,
ἀσεβὴς
ὢν,
ἵνα
|
μὴ |
ἰδὼν
αὐτὸν
ἀπὸ
τῆς
ὄψεως |
[4, 6] |
αὐτὸν,
βουλόμενον
αὐτὰ
μένειν,
ἢ
|
μὴ
|
κελεῦσαι
ἐν
ἑνὶ
τόπῳ
θύειν, |
[4, 7] |
οἱ
κύριοι
μὲν
ὄντες
κωλῦσαι,
|
μὴ |
κωλύοντες
δὲ,
τὴν
αὐτὴν
ἐκείνοις |
[4, 6] |
ἐπιθυμοῦντα
ψυχροποσίας,
καὶ
ἀπειλοῦντα,
εἰ
|
μὴ |
λάβοι,
βρόχον
ἀνάψειν,
ἢ
κατὰ |
[4, 6] |
ἀγχομένους,
ἐπιθυμοῦντας
θυσιῶν,
παρεσκευασμένους,
εἰ
|
μὴ |
λάβοιεν,
πρὸς
τὰ
εἴδωλα
αὐτομολῆσαι, |
[4, 7] |
τῶν
ἡμετέρων
ποιήσησθε
πρόνοιαν,
ἵνα
|
μὴ |
λέγητε·
Τί
δέ
μοι
μέλει; |
[4, 3] |
ταύτην
ἐξετάζωμεν.
Εἰ
γὰρ
δὴ
|
μὴ |
μέλλοιμεν
τοῦτο
ποιεῖν,
ἀλλὰ
γυμνὰ |
[4, 4] |
ἐπλατύνοντο·
ὅτε
δὲ
βούλεται
αὐτοὺς
|
μὴ |
νηστεύειν,
τότε
φιλονεικοῦσι
νηστεύοντες·
ὅτε |
[4, 6] |
βουλόμενον
ὑμᾶς
ἐκεῖ
θύειν
μόνον,
|
μὴ |
πανταχοῦ
τῆς
οἰκουμένης
διασπεῖραι
καὶ |
[4, 4] |
δύναται.
Ὥστε
κἂν
μυριάκις
δοκῶσι
|
μὴ |
παραβαίνειν
τὸν
καιρὸν,
ἐσχάτην
παρανομίαν |
[4, 7] |
κἂν
τὴν
ψυχὴν
ἐπιδοῦναι
δέῃ,
|
μὴ |
παραιτήσῃ,
μίμησαί
σου
τὸν
Δεσπότην· |
[4, 7] |
ἂν
καθαρὸς
διαμείνῃς
καὶ
ἀκέραιος,
|
μὴ
|
πλεονάσῃς
δέ
σου
τὸ
τάλαντον, |
[4, 4] |
ἀποδημίᾳ
κατὰ
τὸν
πρῶτον
μῆνα,
|
μὴ |
ποιείτω
τῆς
πόλεως
ἔξω,
ἀλλ´ |
[4, 4] |
οὗτοι
παρανομοῦσιν,
ἐν
τῷ
τόπῳ
|
μὴ |
ποιοῦντες,
κἂν
μυριάκις
λέγωσι
τὸν
|
[4, 4] |
καὶ
παραβαινέτω
τὸν
καιρὸν,
ἵνα
|
μὴ |
τῆς
πόλεως
ἐκπέσῃ·
ἀπ´
αὐτοῦ |
[4, 2] |
ἀλλὰ
πείθεσθαι
μόνον.
Ἵνα
γὰρ
|
μὴ |
τὸν
προφήτην
αἰδεσθεὶς
φείσηται
ὁ |
[4, 1] |
Θεοῦ
τοῦτο
ποιοῦσιν·
ὡς
ἂν
|
μὴ |
τοῦτο
ᾖ,
μέθης
πάσης
ἐστὶν
|
[4, 6] |
αὐτὴν
ἄβατον
πᾶσιν.
Εἰ
γὰρ
|
μὴ |
τοῦτο
κατασκευάσαι
ἐβούλετο,
τίνος
ἕνεκεν |
[4, 2] |
τὸν
προφήτην
σωζόμενον,
τὸν
δὲ
|
μὴ |
τυπτήσαντα
ἀπολλύμενον,
καὶ
τὸν
μὲν |
[4, 4] |
μὲν
ἐν
Ἱεροσολύμοις
τὸ
πάσχα,
|
μὴ |
τῷ
πρώτῳ
δὲ
μηνὶ,
ἀλλὰ |
[4, 4] |
ἀκάθαρτοί
ἐσμεν
ἐπὶ
ψυχῇ
ἀνθρώπου·
|
μὴ
|
ὑστερήσωμεν
προσενεγκεῖν
τὸ
δῶρον
Κυρίου |
[4, 2] |
μὲν
φεισάμενον
κολαζόμενον,
τὸν
δὲ
|
μὴ
|
φεισάμενον
εὐδοκιμοῦντα,
πανταχοῦ
πρὸ
τῆς |
[4, 5] |
δοκούντων
ἔδωκαν,
εὔδηλον
ὅτι
τὸ
|
μὴ |
φυλάξαι
τὸν
νόμον
οὐ
κατὰ |
[4, 5] |
τις
ῥᾳθυμίας
ἐνόμισεν
εἶναι
τὸ
|
μὴ |
φυλάττειν·
εἰ
δὲ
φιλόθεοι
καὶ |