Alphabétiquement     [«   »]
καθόλου 1
καθοσιῶσαι 1
Καὶ 7
καὶ 305
καί 4
καὶαἳ 1
καίτοι 4
Fréquences     [«    »]
112 δὲ
70 τὸ
93 τῶν
305 καὶ
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Julien l'Apostat, Contre les chiens ignorants

καὶ


Chapitre
[14]   κουρείων καὶ διδασκαλείων ἐνδεεῖ ἄκαρτος  καὶ   ἀγράμματος, ἀλλὰ τὸν λόγον ἀντὶ
[11]   δόξας τῶν πολλῶν ἀτενῶς ὁρᾶν  καὶ   ἀδιατρέπτως, πρὶν ἂν τοῦτο δαμάσωμεν
[9]   καὶ μαλακωτέρῳ, ἡδονῇ τε λαιμοῦ  καὶ   ἀηδίᾳ τὰ τοιαῦτά τις ἐξετάζοι,
[3]   καθ´ ἕκαστον συγκεῖσθαι ἐκ θνητῆς  καὶ   ἀθανάτου μερίδος. ~Ὅτι μέν τοι
[8]   δύναιτο τῇ γε ὡς ἀρχῇ  {καὶ}   ἀκινήτῳ τοῦ φρονεῖν δυνάμει, εἴτε,
[9]   ἐξελεῖν τὸ νόμισμα» λόγῳ δὲ  καὶ   ἀληθείᾳ κρῖναι τὰ πράγματα; Περιιδεῖν
[4]   δὲ οὐδέν. εἰ κατ´ ἄλλας  καὶ   ἄλλας ὁδοὺς ἐπ´ αὐτὴν πορευόμεθα.
[4]   αὐτὰς ἰόντων τὰς ὁδοὺς ἀπεπλανήθησαν,  καὶ   ἀλλαχοῦ που γενόμενοι, καθάπερ ὑπὸ
[4]   ὁδοὺς ἐπ´ αὐτὴν πορευόμεθα. Ἐπεὶ  καὶ   ἄν τις θέλῃ τῶν ξένων
[9]   ἔνειμεν φύσις, ἀβλαβῶς αὐτὸ  καὶ   ἀνεπαχθῶς, μᾶλλον δὲ καὶ μετὰ
[13]   ὑπερόπτης πάντων ὁμοῦ θείων τε  καὶ   ἀνθρωπίνων, ἀλλὰ εὐλαβὴς μὲν τὰ
[11]   ἀλλὰ καὶ λόγος ἀρκεῖ πολλάκις  καὶ   ἀπειλή. Μήποτε οὖν, φίλε,
[11]   φαῦλα, διὰ τοῦτο πράττωμεν  καὶ   ἀπεχώμεθα, ἀλλ´ ὅτι τῷ λόγῳ
[9]   ἑψημένων ἁπτόμεθα, τοῦ χάριν οὐχὶ  καὶ   ἁπλῶς αὐτὰς προσφερόμεθα, φράσον ἡμῖν.
[8]   καὶ βδελυρίας διεστράφησαν τὸν στόμαχον  καὶ   ἀπόσιτοι γεγόνασιν, ἄχρις αὐτοὺς οἱ
[7]   τούτων ὑπεριδόντες, ἀποτειχίζειν ἁπλῶς οὑτωσὶ  καὶ   ἀποσπᾶν ἄνδρας ἀλλήλων ἐθέλομεν οὓς
[5]   ὁμοιοῦσθαι θεῷ φασι, καὶ γὰρ  καὶ   Ἀριστοτέλης· γὰρ ἡμεῖς ποτέ,
[15]   Σωκράτη καὶ Πυθαγόραν ἐπὶ Πλάτωνος  καὶ   Ἀριστοτέλους, οὗ γέγονεν ἀκροατὴς
[12]   θρυλλοῦντες; Οἱ Πυθαγόρου καὶ Πλάτωνος  καὶ   Ἀριστοτέλους χορευταὶ γνήσιοι γόητες εἶναι
[3]   Ἐπιβλέψει δὲ τὸ μετὰ τοῦτο  καὶ   ἀρχαῖς τεχνῶν ἐνίων, ὑφ´ ὧν
[3]   περιττῶν τι παντάπασιν ἀγνοήσει, ἐπεὶ  καὶ   αὐτὰ πρὸς κολακείαν τοῦ παθητικοῦ
[3]   ψυχὴ χρωμένη σώματι μαθεῖν, ἀλλὰ  καὶ   αὐτῆς τῆς ψυχῆς ἐπελεύσεται τὴν
[4]   θεοὶ διαφέρουσιν. Ἡγεῖται γὰρ ἴσως  καὶ   αὐτοῖς τῶν καλῶν τὸ αὑτοὺς
[1]   κἂν πλούσιος. Ἐθεασάμην τοι  καὶ   αὐτὸς νὴ Δία τρυφῶντάς τινας
[15]   ἴσασιν αἱ Μοῦσαι, μᾶλλον δὲ  καὶ   αὐτὸς ὁπόσα πρόσθεν ἐγνώκεις, ἡμῖν
[4]   Ἀθήνας, δύναιτο μὲν καὶ πλεῖν  καὶ   βαδίζειν, ὁδεύων δὲ οἶμαι διὰ
[7]   οὐκ ἐν Ἕλλησι μόνον, ἀλλὰ  καὶ   Βαρβάροιςοὕτω φιλοσοφῆσαι· αὕτη γὰρ
[7]   Ἑλλάδος κοινὸς ἡγεμὼν καὶ νομοθέτης  καὶ   βασιλεύς, ἐν Δελφοῖς θεός,
[6]   τὰ εἴσω, πάντα τὰ περιττὰ  καὶ   βδελυρὰ καὶ φαῦλα τῆς πόλεως
[8]   δέκα μυριάδες ὑπὸ τῆς ναυτίας  καὶ   βδελυρίας διεστράφησαν τὸν στόμαχον καὶ
[9]   μὲν ὑπολαμβάνεις ζηλωτούς, ἄθλιον δὲ  καὶ   βδελυρὸν ἡγῇ Διογένη, καὶ οὐκ
[9]   ὑπὸ τοῦ πυρὸς μυσαρὸν ἴσως  καὶ   βδελυρόν; Οὕτως εἶ μνήμων; Οὕτως
[5]   κατὰ δύναμιν ὁμοιοῦσθαι θεῷ φασι,  καὶ   γὰρ καὶ Ἀριστοτέλης· γὰρ
[2]   προπυλαίοις προσουροῦσιν, οὐ φροντὶς Ἱπποκλείδῃ»  καὶ   γὰρ οὐδὲ τῶν κυνιδίων ἡμῖν
[8]   Ὡς αὐτὸς εἶπας, κενοδοξίας ἕνεκα·  καὶ   γὰρ πῶς ὑπὸ τῶν ἄλλων
[12]   πεσεῖν εἰς τοιοῦτον βίον αἰδοίοις  καὶ   γαστρὶ δουλεύοντα, καὶ οὐδὲ τούτοις
[11]   καὶ τὰ χρήματα καὶ πλοῦτος  καὶ   γένος καὶ σώματος ἰσχὺς καὶ
[10]   που τὴν εὐδαιμονίαν περιεργάσοιτο, πλοῦτον  καὶ   γένος καὶ φίλων δύναμιν καὶ
[15]   δοκεῖ, σπουδαῖον. Πόθεν; Πολλοῦ γε  καὶ   δεῖ· γυναικῶν ἀθλίων τεθαύμακας φιλῶν
[7]   πως ἔοικεν εἶναι καὶ φυσικωτάτη  καὶ   δεῖσθαι οὐθ´ ἡστινοσοῦν πραγματείας· ἀλλὰ
[4]   μέντοι δυνατὸν παρὰ τοὺς αἰγιαλοὺς  καὶ   δὴκαὶ κατὰ τὸν Πύλιον γέροντα
[6]   φιλοσόφων ποιήσαντες· ἐγέλα τοι, φασί,  καὶ   Δημόκριτος ὁρῶν σπουδάζοντας τοὺς ἀνθρώπους·
[7]   εἰ δὲ Πλάτωνι μὲν ἔδοξε  καὶ   διὰ τῶν λόγων αὐτὰ ἐργάζεσθαι,
[14]   ὥσπερ ἐν κώμῃ βαδίζῃ κουρείων  καὶ   διδασκαλείων ἐνδεεῖ ἄκαρτος καὶ ἀγράμματος,
[7]   καί τινες ὑπολαμβάνουσιν Ἀντισθένει τοῦτο  καὶ   Διογένει προσήκειν. Τοῦτο γοῦν ἔοικεν
[7]   τοὺς κορυφαίους ἐν αὐτῇ, Ἀντισθένη  καὶ   Διογένη καὶ Κράτητα, οἷς τοῦ
[1]   ἀλλὰ καὶ μετ´ ἐκεῖνον {Ἀντισθένη  καὶ}   Διογένης. Ἀρρωστοῦντι γοῦν, φασίν, Ἀντισθένει
[15]   ἄλλων τοιούτων συρφετῶν πραγμάτων. Ἐπεὶ  καὶ   Διογένης εἴτε ἀπέπαρδεν εἴτε ἀπεπάτησεν
[14]   ἄξιος ἐπιδειξαμένῳ, ὥσπερ οἶμαι Κράτης  καὶ   Διογένης, οἳ πᾶσαν μὲν ἀπειλὴν
[8]   τὸν ἐλεγκτικὸν ἠσπάσατο βίον, τοῦτο  καὶ   Διογένης, οἶμαι, συνειδὼς ἑαυτῷ πυθόχρηστον
[9]   ἐδωδῆς μόνον θραττομένου καὶ ναυτιῶντος  καὶ   δόξῃ κενῇ μᾶλλον λόγῳ
[3]   τε ἁρμονίας αὐτοῦ καὶ παθῶν  καὶ   δυνάμεων καὶ πάντων ἁπλῶς ὧν
[1]   Ἀρρωστοῦντι γοῦν, φασίν, Ἀντισθένει μακρὰν  καὶ   δυσανάληπτον ἀρρωστίαν ξιφίδιον ἐπέδωκεν
[10]   τὸ ἔχειν αὐτοὺς ὥσπερ πεφύκασι  καὶ   ἑαυτῶν εἶναι. Οὐκοῦν καὶ τοῖς
[9]   κρέας μέν ἐστιν ἑψηθὲν ἁγνὸν  καὶ   ἐδώδιμον, μὴ κατεργασθὲν δὲ ὑπὸ
[6]   Φιλίσκου τινὸς Αἰγινήτου λέγονται εἶναι,  καὶ   εἰ Διογένους δὲ εἶεν, οὐθὲν
[13]   γὰρ ἄμεινον ἐλθεῖν εἰς τὸ  καὶ   εἰ πάσχει τις τὰ τοιαῦτα
[11]   ἡδονὴν καὶ ταῦτα ἀποκωλῦσαι κύριοι,  καὶ   εἰ τούτων δὲ γένοιο κρείττων,
[3]   τοῦτο μόνον ἀρκέσει αὐτῷ, ἀλλὰ  καὶ   εἴ τι τῆς ψυχῆς ἐν
[14]   οἳ πᾶσαν μὲν ἀπειλὴν τύχης  καὶ   εἴτε παιδιὰν εἴτε παροινίαν χρὴ
[11]   δὲ τοῖς ἀνθρώποις εὐδαιμονεστάτου ζῶν  καὶ   ἔλεγε ζῆν εὐδαιμονέστερον· εἰ δὲ
[6]   νομίσαντες· ἔστι μὲν γάρ τι  καὶ   ἐν ἐκείνοις οὐκ ἄχρηστον,
[10]   ἕκαστον ἀνεμποδίστως τυγχάνῃ τέλους· ἀλλὰ  καὶ   ἐν τοῖς θεοῖς τοῦτό ἐστιν
[14]   κυνίζειν αὑτῷ πρότερον ἐπιτιμᾶν πικρῶς  καὶ   ἐξελέγχειν καὶ μὴ κολακεύειν, ἀλλὰ
[9]   τῶν ἀναίμων μόνον ζῴων, ἀλλὰ  καὶ   ἐπὶ τῶν αἷμα ἐχόντων. Καὶ
[11]   συνέζευκται ποικίλον καὶ παντοδαπόν, ὀργῇ  καὶ   ἐπιθυμίᾳ ξυμμιγές τι καὶ πολυκέφαλον
[8]   οἰκεῖόν ἐστιν ἄνθρωπος φύσει πράξει  καὶ   ἐπιστήμῃ. Εἰ δὲ τῆς φυσικῆς
[3]   ὥσπερ τινὲς ὑπολαμβάνουσι, τέχνην τεχνῶν  καὶ   ἐπιστήμην ἐπιστημῶν, εἴτε ὁμοίωσιν θεῶν
[7]   διακεῖσθαι δόξας, ταὐτά τε ἐρεῖ  καὶ   ἔτι πρὸς τούτοις ὅλον ἡμῖν
[10]   μάλιστα ἂν εὖ πράττειν νομίζοι  καὶ   εὐθηνεῖσθαι. Πῶς οὖν οὐ γελοῖον
[4]   δελεασθέντες, ἀπελείφθησαν τοῦ πρόσω βαδίζειν  καὶ   ἐφικνεῖσθαι τοῦ τέλους, τοὺς πρωτεύσαντας
[13]   Κράτητος ὀλίγα σοι παραγράψω· Μνημοσύνης  καὶ   Ζηνὸς Ὀλυμπίου ἀγλαὰ τέκνα, Μοῦσαι
[7]   οἵ τε ἐκ τοῦ Περιπάτου  καὶ   Ζήνων ἕνεκα πάντα ὑπέμειναν πόνον,
[10]   εὖ πράττειν συμβαίνει καὶ μέντοι  καὶ   ζῴοις πᾶσιν, ὅταν τοῦ κατὰ
[7]   τε τῆς δόξης ὑπεροψία  καὶ   πρὸς τὸν ζῆλον τῆς
[11]   τὴν ἐλευθερίαν σωθεῖσι καὶ οἴκαδε,  καὶ   ἡμεῖς αὐτοὺς ἀπολυτρούμεθα, οὐχ ἵνα
[1]   ἀνὴρ δὲ τοῦ κρύους ἀνεχόμενος  καὶ   θάλπος καρτερῶν οὐχὶ καὶ τῶν
[3]   ἀπὸ τοῦ Γνῶθι σαυτόν» ἐπειδὴ  καὶ   θεῖόν ἐστι τοῦτο τὸ παρακέλευσμα.
[3]   ψυχῆς ἐν ἡμῖν ἐστι κρεῖττον  καὶ   θειότερον, ὅπερ δὴ πάντες ἀδιδάκτως
[7]   φράσον ἡμῖν, δαιμόνιε Πλάτων  καὶ   θεῶν ἔκγονε, τίνα τρόπον χρὴ
[12]   Οὕτως ᾤετο χρῆναι πρότερον ἡδονῆς  καὶ   θυμοῦ κρείττονα γενέσθαι καὶ τρίτον
[14]   τοὺς ἀσθενεστέρους ἐξίστασθαι τῆς ἀγέλης  καὶ   καθ´ ἑαυτοὺς νεμομένους ἀγείρειν τὴν
[5]   ἰδόντες ἀποδιδρασκούσας τὸ λίαν ἀκραιφνὲς  καὶ   καθαρὸν τῆς ἐλευθερίας τοῦ κυνός,
[11]   καὶ γένος καὶ σώματος ἰσχὺς  καὶ   κάλλος καὶ πάντα ἁπλῶς τὰ
[6]   ἀπεληλάκασι, λουτρὰ δημόσια καὶ χαμαιτυπεῖα  καὶ   καπηλεῖα καὶ πάντα ἁπλῶς τὰ
[3]   ἥκειν φύσιν, εἰσὶ δὲ οἳ  καὶ   κατ´ εἶδος ταῦτα διαφέρειν. Ἀλλὰ
[14]   ἀγείρειν τὴν ἰσχὺν ἐν μέρει  καὶ   κατ´ ὀλίγον, εἶθ´ οὕτως ἐπιέναι
[9]   ὅτι μὲν ἁπλῶς ταῦτα  καὶ   κατὰ φύσιν ᾠήθη χρῆναι προσφέρεσθαι,
[9]   καρυκεύσῃ· καὶ ταύτης αὐτὸν ἀφελέσθαι  καὶ   καταστῇσαι παντάπασιν ἐξάντη τῆς δειλίας
[12]   Ἰφικλέα αὐχμηρὰν ἔχοντα τὴν κόμην  καὶ   κατερρωγότα τὰ στέρνα ἱμάτιόν τε
[14]   τὰς τῶν φίλων ἑστίας, ἄκλητος  καὶ   κεκλημένος, διαλλάσσων τοὺς οἰκειοτάτους ἀλλήλοις,
[1]   φησι τὸν Διογένη τῆς ἀνοίας  καὶ   κενοδοξίας ἐκτετικέναι δίκας ὥσπερ ὑπὸ
[10]   τοὺς βλαστοὺς τὰ πλῆκτρα  καὶ   κέντρα σιδηρᾶ, μᾶλλον δὲ ἀδαμάντινα,
[15]   τοῦ Διογένους ζηλωταὶ τὸ ῥᾷστον  καὶ   κουφότατον ἑλόμενοι τὸ κρεῖττον οὐκ
[14]   αὑτοῦ πρότερον ἐπιμεληθείς, ὥσπερ Διογένης  καὶ   Κράτης ἐξελαυνέτω μὲν τῆς ψυχῆς
[7]   ἐν αὐτῇ, Ἀντισθένη καὶ Διογένη  καὶ   Κράτητα, οἷς τοῦ βίου σκοπὸς
[12]   μὴ ῥᾴδιον, οἱ Διογένους νόμοι  καὶ   Κράτητος ὑπὲρ τούτων οὐκ ἀτιμαστέοι·
[11]   τοὺς ὀρθοὺς εὑρεῖν τε δυναμένῳ  καὶ   κρῖναι λόγους προσήκει τὸ παράπαν
[8]   αὐτῶν διανοούμεθα, παίζειν δὲ αὐτοὺς  καὶ   κυβεύειν περὶ τοῖς φιλτάτοις» ὑπολαμβάνομεν,
[12]   πράγματα δὲ ἔχειν ὡς ἂν  καὶ   λάθοιμεν ὑπὸ τῷ σκότῳ ταῦτα
[7]   οἶδα ὅτι τοῦ παντὸς» φήσειε,  καὶ   λέγει δὲ ἐν Ἀλκιβιάδῃ· δεῦρο
[7]   ἀλλὰ καὶ τοῖς ἄλλοις ἔφη  καὶ   λέγει, πρόκειται γὰρ οἶμαι τοῦ
[3]   δὲ ψυχῆς, δὲ ἄνθρωπος  καὶ   λογικῆς ψυχῆς. Εἰσὶ μὲν οὖν
[11]   δὴ νοῦν καὶ φρόνησίν φαμεν  καὶ   λόγον τὸν σιγώμενον, οὗ κήρυξ
[11]   πάντων ποιοῦσι τῶν οἰκετῶν, ἀλλὰ  καὶ   λόγος ἀρκεῖ πολλάκις καὶ ἀπειλή.
[9]   καθάπερ καὶ τοῦτο· ἥδεται οὖν  καὶ   λυπεῖται, τῶν ἐμψύχων μάλιστά
[3]   ἅπαντα γὰρ ταῦτα φαίνεται προσάλληλα  καὶ   μάλα οἰκείως ἔχοντα. Ἀρξώμεθα δὲ
[9]   Διογένης, εἰ μὴ τῷ σκληροτέρῳ  καὶ   μαλακωτέρῳ, ἡδονῇ τε λαιμοῦ καὶ
[10]   φύσις ὥσπερ μήτηρ ἄγαν φιλοτίμως  καὶ   μεγαλοδώρως προσηνέχθη, ἡμῖν δὲ ἀντὶ
[5]   θνητὰς οὐδὲ ἐπικήρους, ἀϊδίους δὲ  καὶ   μενούσας ἀεὶ καὶαἳ τούτοις εἰσὶν
[10]   τοῖς φυτοῖς εὖ πράττειν συμβαίνει  καὶ   μέντοι καὶ ζῴοις πᾶσιν, ὅταν
[4]   θεοὶ δέ τε πάντα ἴσασι»  καὶ   μέντοι καὶ περὶ τοῦ Διὸς
[3]   θνητόν, τῷ παντὶ δὲ ἀθάνατον,  καὶ   μέντοι καὶ τὸν ἕνα καὶ
[1]   ὑπελάμβανεν σοφὸς Σωκράτης, ἀλλὰ  καὶ   μετ´ ἐκεῖνον {Ἀντισθένη καὶ} Διογένης.
[9]   αὐτὸ καὶ ἀνεπαχθῶς, μᾶλλον δὲ  καὶ   μετὰ τῆς τοῦ σώματος ὠφελείας
[11]   προσαναγκάσαι πράττειν ὅτι ἂν κελεύῃ,  καὶ   μὴ βουλόμενον κόλασαι καί, τὸ
[8]   ἔργοις ᾤετο δεῖν ἐξελέγχειν πάντα  καὶ   μὴ δόξαις ἄλλων, τυχὸν μὲν
[7]   πόνον, αὑτούς τε ἐθέλοντες γνῶναι  καὶ   μὴ κεναῖς ἕπεσθαι δόξαις, ἀλλὰ
[14]   πρότερον ἐπιτιμᾶν πικρῶς καὶ ἐξελέγχειν  καὶ   μὴ κολακεύειν, ἀλλὰ ἐξετάζειν ὅτι
[13]   μόριον, ὥστε παντάπασιν ἐξελεῖν αὐτὸ  καὶ   μηδὲ ὅτι κρατεῖ τῶν ἡδονῶν
[15]   ταῖς πόλεσιν ἐπιτηδευόντων τὰ βιαιότατα  καὶ   μηδὲν ἡμῶν οἰκεῖα τῇ φύσει,
[12]   δεσμὸν καὶ τράπεζαν παρατίθεσθαι πολυτελῆ  καὶ   μηδέποτε νύκτωρ καθεύδειν μόνον, ἀλλὰ
[11]   τοῦ Διογένους ζηλώσαντες ἐγένοντο παντοραίσται  καὶ   μιαροὶ καὶ τῶν θηρίων οὐδὲ
[13]   ἀρετήν. Τῶν δὲ τυχὼν Ἑρμῆν  καὶ   Μούσας ἱλάσομ´ ἁγνάς, Οὐ δαπάναις
[12]   τὴν Χάρυβδιν καὶ τὸν Κωκυτὸν  καὶ   μυρίας ὀργυιὰς κατὰ γῆς δῦναι,
[6]   πολλῶν δὲ ἀπορρήτων τελετῶν πλήρει,  καὶ   μυρίων ἔνδον ἱερῶν ἁγνῶν ἐν
[8]   αὐτοὺς οἱ θεράποντες ἀνέλαβον ὀσμαῖς  καὶ   μύροις καὶ πέμμασιν· οὕτως
[9]   τῆς τοιαύτης ἐδωδῆς μόνον θραττομένου  καὶ   ναυτιῶντος καὶ δόξῃ κενῇ μᾶλλον
[7]   φερόμενά ἐστι Σωκράτους, ἀνδρὸς καλοῦ  καὶ   νέου. ~Τί οὖν ἡμεῖς οὐκ
[8]   πρακτικήν, αὐτὸ τοῦτο συνέντες δηλονότι  καὶ   νοήσαντες, ὡς οἰκεῖόν ἐστιν ἄνθρωπος
[7]   τῆς Ἑλλάδος κοινὸς ἡγεμὼν  καὶ   νομοθέτης καὶ βασιλεύς, ἐν
[1]   τρυφῶντες. Τὸ μὲν δὴ νοσοτροφεῖν  καὶ   νοσηλεύεσθαι τρυφηλῶς οὑτωσί τινες ἐν
[3]   ἐστι παρὰ τὴν τοῦ λόγου  καὶ   νοῦ διανομήν· γάρ τοι
[14]   ἐπιτρέψας τὰ καθ´ ἑαυτὸν λόγῳ  καὶ   νῷ κυβερνάσθω. Κεφάλαιον γὰρ ἦν,
[7]   ἀρχηγέτην τῆς φιλοσοφίας, ὥς που  καὶ   δαιμόνιός φησιν Ἰάμβλιχος, ἀλλὰ
[12]   ἀλλ´ ἐκ τῶν δειπνούντων πολυτελῶς»  καὶ   Κράτης μέντοι πεποίηκεν ὕμνον
[7]   οἱ γενναιότεροι τῶν κυνῶν ὅτι  καὶ   μέγας Ἡρακλῆς, ὥσπερ οὖν
[11]   ὁπόσους τῶν αἰχμαλώτων λυτρούμεθα· καίτοι  καὶ   οἱ νόμοι τούτοις ἀποδεδώκασι τὴν
[7]   τι τῶν τοιούτων παθεῖν, ὅσα  καὶ   οἷα πάσχουσιν οἱ διὰ τῶν
[11]   τούτοις ἀποδεδώκασι τὴν ἐλευθερίαν σωθεῖσι  καὶ   οἴκαδε, καὶ ἡμεῖς αὐτοὺς ἀπολυτρούμεθα,
[3]   δ´ ὅλον ὁποῖα ἄττα δοκεῖ  καὶ   οἷστισιν ἁρμόττει τῆς ψυχῆς μέρεσιν
[5]   τε τυχεῖν τὸν ἀγνοοῦντα τίς  καὶ   ὁποῖος πέφυκεν· γὰρ ἀγνοῶν
[11]   καταβεβλήκαμεν; Οὕτω μεντἂν εἶεν οἰκέται  καὶ   ὁπόσους τῶν αἰχμαλώτων λυτρούμεθα· καίτοι
[11]   τὰμὴ πρακτέα· ἀλλ´ ὧν ἀπεχόμεθα  καὶ   ὅσα πράττομεν, μὴ διὰ τὸ
[5]   αὐτῷ τέμνειν εἴτε μὴ προσήκει,  καὶ   ὅτου δεῖ τῷ σιδήρῳ πρὸς
[13]   Ἐπείσθη γοῦν ἐκεῖνος τῷ Πυθίῳ,  καὶ   οὐ μετεμέλησεν αὐτῷ πεισθέντι· εἰ
[11]   ἔργῳ πειραθεὶς ἐκείνου τοῦ βίου  καὶ   οὐ τῷ λόγῳ αἰσθήσῃ. Φέρε
[3]   οὐσίαν, ἔπειτα ἀνιχνεύσει τὰς δυνάμεις·  καὶ   οὐδὲ τοῦτο μόνον ἀρκέσει αὐτῷ,
[12]   βίον αἰδοίοις καὶ γαστρὶ δουλεύοντα,  καὶ   οὐδὲ τούτοις ἁπλῶς ὥσπερ τὰ
[9]   δὲ καὶ βδελυρὸν ἡγῇ Διογένη,  καὶ   οὐκ ἐννοεῖς ὡς οὐθὲν μᾶλλον
[7]   ἀρετῆς ἐπιθυμίᾳ καὶ φυγῇ κακίας,  καὶ   οὔτε βίβλους ἀνελίξαι δεῖ μυρίας·
[8]   τῆς κυνικῆς. Φαίνονται μὲν δὴ  καὶ   οὗτοι διμερῆ τὴν φιλοσοφίαν νομίσαντες,
[10]   συμπεφυρμένου τῇ ψάμμῳ· λέγεται γὰρ  καὶ   οὗτος λόγος περὶ τῆς
[9]   εἰπεῖν ὅτι οὕτω νενόμισται  καὶ   οὕτω συνειθίσμεθα· οὐ γὰρ δὴ
[3]   προβαίνων ὑπέρ τε ἁρμονίας αὐτοῦ  καὶ   παθῶν καὶ δυνάμεων καὶ πάντων
[12]   πατέρες αὐτοῦ, θρέψαντες σὺν ἐπιμελείᾳ  καὶ   παιδεύσαντες ὡς ἐνεδέχετο σπουδαίως,
[5]   τῇ πρὸς τὴν γυναῖκα συνόδῳ  καὶ   παιδοτροφίᾳ, ἵν´ οἶμαι ταῖς πόλεσιν
[11]   καὶ σώματος ἰσχὺς καὶ κάλλος  καὶ   πάντα ἁπλῶς τὰ τοιαῦτα δίχα
[9]   οὐδὲ θερμήναντες καταρροφοῦσιν ἐχίνους, ὄστρεα  καὶ   πάντα ἁπλῶς τὰ τοιαῦτα· εἶτα
[6]   δημόσια καὶ χαμαιτυπεῖα καὶ καπηλεῖα  καὶ   πάντα ἁπλῶς τὰ τοιαῦτα· εἶτα
[10]   καὶ γένος καὶ φίλων δύναμιν  καὶ   πάντα ἁπλῶς τὰ τοιαῦτα τοῦ
[4]   ἐν ἑκάστῃ τῶν αἱρέσεων σκοπείτω.  καὶ   πάντα εὑρήσει σύμφωνα. ~Οὐκοῦν
[8]   μᾶλλον ἡμῖν ἄθλιοι δέ τινες  καὶ   παντελῶς ἀνόητοι δοκοῦσιν· ἀνθ´ ὅτου
[9]   Μικρόν με παρῆλθεν εἰπεῖν ὅτι  καὶ   πάντες ἄνθρωποι πλησίον οἰκοῦντες θαλάττης,
[5]   φιλοσοφία μία τέ ἐστι  καὶ   πάντες, ὡς ἔπος εἰπεῖν, ἑνός
[11]   δέ τι τούτῳ συνέζευκται ποικίλον  καὶ   παντοδαπόν, ὀργῇ καὶ ἐπιθυμίᾳ ξυμμιγές
[3]   αὐτοῦ καὶ παθῶν καὶ δυνάμεων  καὶ   πάντων ἁπλῶς ὧν δεῖται πρὸς
[5]   αὐτός ἐστιν, εἴπερ ἐν ἑαυτῷ  καὶ   παρ´ ἑαυτῷ ἔχοι τῶν ὁπωσοῦν
[7]   παραινοῦντος ἀκοῦσαι, τὸ Γνῶθι σαυτὸν»  καὶ   Παραχάραξον τὸ νόμισμα» πέφηνε γοῦν
[1]   τότε λαμπρῶς ἐτρύφων. Ὅθεν μοι  καὶ   παρέστη πρός τινας τῶν ἑταίρων
[10]   ἐστι καὶ τέλος, ὥσπερ δὴ  καὶ   πάσης φιλοσοφίας, τὸ εὐδαιμονεῖν. Τὸ
[11]   ἂν τοῦτο δαμάσωμεν τὸ θηρίον  καὶ   πείσωμεν ὑπακοῦσαι τῷ παρ´ ἡμῖν
[8]   θεράποντες ἀνέλαβον ὀσμαῖς καὶ μύροις  καὶ   πέμμασιν· οὕτως κλεινὸς ἥρως
[1]   οἰκέταις γενέσθαι μᾶλλον δεσπόταις,  καὶ   πένεσθαι τοῦ κρίνου γυμνοτέροις οὖσιν
[12]   ὅτι καὶ πλοῦτον ἀγαπᾶν πείθουσι  καὶ   πενίαν μισεῖν καὶ τὴν γαστέρα
[3]   μὲν περὶ ψυχῆς, εἴσεται δὲ  καὶ   περὶ σώματος. Καὶ τοῦτο οὐκ
[4]   τε πάντα ἴσασι» καὶ μέντοι  καὶ   περὶ τοῦ Διὸς Ἀλλὰ Ζεὺς
[3]   Οὐ μὴν οὐδὲ τῶν ἀχρήστων  καὶ   περιττῶν τι παντάπασιν ἀγνοήσει, ἐπεὶ
[12]   σώματος ἕνεκα πάντα ὑπομένειν πόνον  καὶ   πιαίνειν τὸν τῆς ψυχῆς δεσμὸν
[7]   τῷ παντὶ κρεῖττόν ἐστιν, ἐπεὶ  καὶ   Πλάτων ἐξομνύμενος φαίνεται τὰ ξυγγράμματα.
[8]   φιλοσοφίαν νομίσαντες, ὥσπερ Ἀριστοτέλης  καὶ   Πλάτων, θεωρηματικήν τε καὶ πρακτικήν,
[7]   ἐπιδράξασθαι τῇ διανοίᾳ, ἧς οἶμαι  καὶ   Πλάτων καὶ Πυθαγόρας καὶ Σωκράτης
[12]   τῶν φιλοσόφων θρυλλοῦντες; Οἱ Πυθαγόρου  καὶ   Πλάτωνος καὶ Ἀριστοτέλους χορευταὶ γνήσιοι
[4]   ἐπανελθεῖν εἰς Ἀθήνας, δύναιτο μὲν  καὶ   πλεῖν καὶ βαδίζειν, ὁδεύων δὲ
[4]   ταῖς ἀτραποῖς καὶ συντόμοις ὁδοῖς·  καὶ   πλεῖν μέντοι δυνατὸν παρὰ τοὺς
[4]   Διὸς Ἀλλὰ Ζεὺς πρότερος γεγόνει  καὶ   πλείονα ᾔδει» ἐπιστήμῃ γὰρ ἡμῶν
[8]   τὸν λόγον. Ἐπεὶ καὶ Σωκράτης  καὶ   πλείονες ἄλλοι θεωρίᾳ μὲν φαίνονται
[11]   βασιλεύειν οὐθὲν ἔλαττον, εἰ μὴ  καὶ   πλέον, ὡς οἱ τότε εἰώθεσαν
[12]   δεινόν ἐστιν, ἀλλ´ ὁρᾷς ὅτι  καὶ   πλοῦτον ἀγαπᾶν πείθουσι καὶ πενίαν
[13]   χρήματα μαιόμενος, Ἀλλὰ δικαιοσύνης μετέχειν  καὶ   πλοῦτον ἀγινεῖν Εὔφορον, εὔκτητον, τίμιον
[11]   φήσεις, ἐπεὶ καὶ τὰ χρήματα  καὶ   πλοῦτος καὶ γένος καὶ σώματος
[8]   τέλειον ἐμποδιζόμενονδ´ ὑπ´ ἄλλων πολλῶν  καὶ   ποικίλων, τῶν ἐκτὸς ποιεῖται
[14]   ὅσον ξυνίεσαν οἶμαι φύσει κοινωνικὸν  καὶ   πολιτικὸν ζῷον τὸν ἄνθρωπον εἶναι.
[9]   χρῆναι προσφέρεσθαι, ἁλσὶ δὲ ὑμεῖς  καὶ   πολλοῖς ἄλλοις ἀρτύσαντες ἡδονῆς ἕνεκα,
[11]   ὀργῇ καὶ ἐπιθυμίᾳ ξυμμιγές τι  καὶ   πολυκέφαλον θηρίον, πότερον χρὴ πρὸς
[9]   δὲ σκληρότερα. Ἄναιμος γοῦν ἐστι  καὶ   πολύπους ὥσπερ ἐκεῖνα, ἔμψυχα δέ
[15]   ἐμελέτας, ὥσπερ ἡμεῖς οἱ πολιτικοὶ  καὶ   πολυπράγμονες, ἔγνως ἂν ὅπως Ἀλέξανδρος
[9]   τοῦτο ἐργάζεσθαι προσήκειν ἀνθρώπῳ διανοοῦνται,  καὶ   πολὺς περὶ τούτου διήνυσται
[15]   τι πλέον ἐσκόπησας περὶ αὐτοῦ  καὶ   πορρωτέρω προῆλθες τῆς ἐμπειρίας τἀνδρός.
[8]   Ἀριστοτέλης καὶ Πλάτων, θεωρηματικήν τε  καὶ   πρακτικήν, αὐτὸ τοῦτο συνέντες δηλονότι
[11]   ὡς ἀπερυθριᾶσαι χρὴ πρὸς πάντας  καὶ   πράττειν τὰμὴ πρακτέα· ἀλλ´ ὧν
[7]   πορευθέντων εὐφημεῖν ἐθέλων πείθομαι μὲν  καὶ   πρὸ τούτου τινὰς οὐκ ἐν
[14]   κατ´ ὀλίγον, εἶθ´ οὕτως ἐπιέναι  καὶ   προκαλεῖσθαι καὶ τῆς ἀγέλης ἀμφισβητεῖν
[10]   φύσις ἐκόσμησε, ταῦτα εἰ ῥωμαλέα  καὶ   πρὸς τάχος αὐτοῖς πρὸς
[15]   Ἕλληνες τότε ἐθαύμασαν μετὰ Σωκράτη  καὶ   Πυθαγόραν ἐπὶ Πλάτωνος καὶ Ἀριστοτέλους,
[7]   διανοίᾳ, ἧς οἶμαι καὶ Πλάτων  καὶ   Πυθαγόρας καὶ Σωκράτης οἵ τε
[5]   Ἡράκλειτος δὲ ἐδιζησάμην ἐμεωυτόν» ἀλλὰ  καὶ   Πυθαγόρας οἵ τε ἀπ´ ἐκείνου
[11]   οὑτοσὶ λόγος προϊὼν ἐξ ὀνομάτων  καὶ   ῥημάτων, ἕτερον δέ τι τούτῳ
[2]   δὲ εἰ μέν τι λαμπρὸν  καὶ   σεμνὸν ἐπιτηδεύσειαν, ὑπερφωνοῦντες τὸν λόγον
[3]   εὐκολώτερον ἀπεργασώμεθα τοῦθ´ ὅπερ διενοήθημεν  καὶ   σοὶ ποιήσωμεν εὐπαρακολούθητον. Οὐκοῦν ἐπειδὴ
[12]   χορευταὶ γνήσιοι γόητες εἶναι λέγονται  καὶ   σοφισταὶ καὶ τετυφωμένοι καὶ φαρμακεῖς·
[8]   περιττωμάτων, ἀλλ´ οὐ τὰ τιμιώτατα  καὶ   σπουδαῖα, πρῶτον μὲν τὰ αἰσθητήρια
[14]   οὖν ἂν ἐθέλῃ κυνικὸς εἶναι  καὶ   σπουδαῖος ἀνήρ, αὑτοῦ πρότερον ἐπιμεληθείς,
[10]   ἐνταῦθα θετέον ἐν τῷ κρατίστῳ  καὶ   σπουδαιοτάτῳ τῶν ἐν ἡμῖν. ~Σκόπει
[15]   γέγονεν ἀκροατὴς τοῦ σωφρονεστάτου  καὶ   συνετωτάτου Ζήνωνος καθηγεμών, οὓς οὐκ
[8]   φασί, τὰ κατὰ μέρος αἰσθήματα  καὶ   συνέχουσα τῇ μνήμῃ γεννᾷ τὰς
[4]   χρῆσθαι λεωφόροις ταῖς ἀτραποῖς  καὶ   συντόμοις ὁδοῖς· καὶ πλεῖν μέντοι
[1]   βούλεται, σφόδρα ἐρρωμένος τὸ σῶμα  καὶ   σφριγῶν καὶ τὴν ἡλικίαν ἀκμάζων,
[8]   τοῦτο πρὸς τὸν λόγον. Ἐπεὶ  καὶ   Σωκράτης καὶ πλείονες ἄλλοι θεωρίᾳ
[7]   οἶμαι καὶ Πλάτων καὶ Πυθαγόρας  καὶ   Σωκράτης οἵ τε ἐκ τοῦ
[11]   χρήματα καὶ πλοῦτος καὶ γένος  καὶ   σώματος ἰσχὺς καὶ κάλλος καὶ
[8]   ὄνυχας τρίχας ῥύπον  καὶ   τὰ δυσώδη τῶν περιττωμάτων, ἀλλ´
[11]   ἄχρις οὗ γαστὴρ ἄρχει σου  καὶ   τὰ ἔνερθεν γαστρὸς οἵ τε
[9]   ὥσπερ ἐκεῖνα, ἔμψυχα δέ ἐστι  καὶ   τὰ ὀστρακόδερμα καθάπερ καὶ τοῦτο·
[9]   πλατωνικὴ τανῦν δόξα ἔμψυχα ὑπολαμβάνουσα  καὶ   τὰ φυτά. Ἀλλ´ ὅτι μὲν
[11]   Πῶς γὰρ οὐ φήσεις, ἐπεὶ  καὶ   τὰ χρήματα καὶ πλοῦτος καὶ
[15]   ἐν μέσαις δὲ ταῖς ἀγοραῖς  καὶ   ταῖς πόλεσιν ἐπιτηδευόντων τὰ βιαιότατα
[11]   τοῦ παρασχεῖν τὰ πρὸς ἡδονὴν  καὶ   ταῦτα ἀποκωλῦσαι κύριοι, καὶ εἰ
[15]   μάτην μηδὲ ἀλόγως ποιεῖν, ἐπεὶ  καὶ   ταῦτα τῆς Διογένους εἰσὶ φιλοσοφίας
[1]   ἂν μή τι κακὸν λάβῃ,  καὶ   ταῦτα τοῦ θεοῦ ταῖς θεριναῖς
[12]   κατειρωνευσάμην· εὖ μέντοι γε ἴσθι  καὶ   ταῦτα ὑπὲρ τῶν ἀληθῶς κυνῶν
[9]   ὑποτρίμμασι μυρίοις τις αὐτὰς καρυκεύσῃ·  καὶ   ταύτης αὐτὸν ἀφελέσθαι καὶ καταστῇσαι
[5]   ἐστιν ἀλήθεια καὶ φιλοσοφία μία  καὶ   ταύτης εἰσὶν ἐρασταὶ ξύμπαντες ὧν
[7]   δὲ Διογένης, ἓν δέ τι  καὶ   ταὐτόν, εἰ γοῦν ἔροιτό τις
[7]   οἷς τοῦ βίου σκοπὸς ἦν  καὶ   τέλος αὑτοὺς οἶμαι γνῶναι καὶ
[10]   δὲ φιλοσοφίας σκοπὸς μέν ἐστι  καὶ   τέλος, ὥσπερ δὴ καὶ πάσης
[12]   γόητες εἶναι λέγονται καὶ σοφισταὶ  καὶ   τετυφωμένοι καὶ φαρμακεῖς· τῶν Κυνικῶν
[5]   παραπετάσμασιν οἰκονομίᾳ καὶ τῇ χρηματιστικῇ  καὶ   τῇ πρὸς τὴν γυναῖκα συνόδῳ
[5]   αὐτόν, ὥσπερ οἶμαι, παραπετάσμασιν οἰκονομίᾳ  καὶ   τῇ χρηματιστικῇ καὶ τῇ πρὸς
[15]   τὴν Διογένους ἡμῖν ἐπιδειξάμενος εὐμάθειαν  καὶ   τὴν ἀγχίνοιαν καὶ τὴν ἐν
[12]   ἀγαπᾶν πείθουσι καὶ πενίαν μισεῖν  καὶ   τὴν γαστέρα θεραπεύειν καὶ τοῦ
[1]   θεριναῖς τροπαῖς ἤδη προσιόντος. Ἀλλὰ  καὶ   τὴν ἐδωδὴν τοῦ πολύποδος κωμῳδεῖ
[15]   ἐπιδειξάμενος εὐμάθειαν καὶ τὴν ἀγχίνοιαν  καὶ   τὴν ἐν τοῖς ἄλλοις ἅπασιν
[14]   τὸν λόγον ἀντὶ τοῦ σκήπτρου  καὶ   τὴν ἔνστασιν ἀντὶ τῆς πήρας
[1]   ἐρρωμένος τὸ σῶμα καὶ σφριγῶν  καὶ   τὴν ἡλικίαν ἀκμάζων, ὡς ἂν
[14]   τὴν πήραν μήτε τὴν βακτηρίαν  καὶ   τὴν κόμην ἀγαπάτω μόνον, ἵν´
[8]   εἶ. Τὸν γοῦν τοιούτου τρίβωνα  καὶ   τὴν κόμην, ὥσπερ αἱ γραφαὶ
[14]   εἶθ´ οὕτως ἐπιέναι καὶ προκαλεῖσθαι  καὶ   τῆς ἀγέλης ἀμφισβητεῖν τοῖς προκατέχουσιν,
[8]   χάριν ἀλλὰ τῆς πράξεως· ἐπεὶ  καὶ   τὸ ἑαυτὸν γνῶναι» τοῦτο ἐνόμισαν,
[14]   ἑαυτὸνεἰς τὴν χωλότητα τοῦ σκέλους  καὶ   τὸ κυρτὸν τῶν ὤμων· ἐπορεύετο
[1]   ἴσμεν ὅτι χαλεπὸν θάνατος,  καὶ   τὸ νοσεῖν δεινότερον αὐτοῦ φαμεν
[4]   ἀθανάτου μερίδος. ~Ὅτι μέν τοι  καὶ   τὸ τῷ θεῷ κατὰ δύναμιν
[15]   γένηταίτις σπουδαῖος, ἂν οὕτω φανῇ  καὶ   τοιοῦτόν τι φάναι φανερῶς ἐν
[7]   σαυτὸν» οὐκ ἐκείνῳ πρῶτον, ἀλλὰ  καὶ   τοῖς ἄλλοις ἔφη καὶ λέγει,
[10]   πεφύκασι καὶ ἑαυτῶν εἶναι. Οὐκοῦν  καὶ   τοῖς ἀνθρώποις οὐχ ἑτέρωθί που
[14]   οὐ τοῖς παραδείγμασι μόνον, ἀλλὰ  καὶ   τοῖς λόγοις. Ὅστις οὖν ἂν
[10]   τὰς τῶν πολλῶν δόξας· ἐπεὶ  καὶ   τοῖς φυτοῖς εὖ πράττειν συμβαίνει
[3]   παντὶ δὲ ἀθάνατον, καὶ μέντοι  καὶ   τὸν ἕνα καὶ τὸν καθ´
[3]   καὶ μέντοι καὶ τὸν ἕνα  καὶ   τὸν καθ´ ἕκαστον συγκεῖσθαι ἐκ
[12]   βέλτιόν ἐστιν ὑπὸ τὴν Χάρυβδιν  καὶ   τὸν Κωκυτὸν καὶ μυρίας ὀργυιὰς
[1]   τούτους αὐτοὺς ὑγιαίνοντας· καίτοι γε  καὶ   τότε λαμπρῶς ἐτρύφων. Ὅθεν μοι
[12]   τῶν νέων ἐν ὄχλῳ, παρόντος  καὶ   τοῦ Διογένους, ἀπέπαρδεν, ἐπάταξεν ἐκεῖνος
[1]   θανάτου, τὸ ῥιγοῦν δὲ χαλεπώτερον  καὶ   τοῦ νοσεῖν· μὲν γὰρ
[12]   μισεῖν καὶ τὴν γαστέρα θεραπεύειν  καὶ   τοῦ σώματος ἕνεκα πάντα ὑπομένειν
[3]   μόνον, τὰ φυτὰ δὲ ἤδη  καὶ   τοῦ σώματος, τὰ ζῷα δὲ
[14]   δὲ ἐθέλων αὐτούς τε ἐκείνους  καὶ   τοὺς ἀκούοντας. Καὶ οὐ τοῦτο
[3]   δὲ τέχνης ἡγεῖται τε ἅμα  καὶ   τοὺς καθόλου λόγους συνείληφε. Τά
[7]   δαιμόνιός φησιν Ἰάμβλιχος, ἀλλὰ  καὶ   τοὺς κορυφαίους ἐν αὐτῇ, Ἀντισθένη
[11]   δὲ ἤδη κατὰ νοῦν ζῶντι  καὶ   τοὺς ὀρθοὺς εὑρεῖν τε δυναμένῳ
[14]   πολιτικὸν ζῷον τὸν ἄνθρωπον εἶναι.  καὶ   τοὺς συμπολιτευομένους ὠφέλησαν οὐ τοῖς
[7]   ἀκούειν κακῶς; Ὅρα δὲ μὴ  καὶ   τοῦτο αὐτὸ τῷ παντὶ κρεῖττόν
[3]   πειθόμενοι θεῖόν τι εἶναι νομίζομεν,  καὶ   τοῦτο ἐνιδρῦσθαι πάντες οὐρανῷ κοινῶς
[9]   ἐστι καὶ τὰ ὀστρακόδερμα καθάπερ  καὶ   τοῦτο· ἥδεται οὖν καὶ λυπεῖται,
[6]   ἐστι τὸν σοφὸν παίζειν, ἐπεὶ  καὶ   τοῦτο πολλοὶ φαίνονταιτῶν φιλοσόφων ποιήσαντες·
[15]   ποτὲ προσῆλθεν ἀνήρ, καίτοι  καὶ   τοῦτο τυχὸν ἅπαξ οὐδὲ
[7]   ἡμῖν αἴτιος κατέστη, οὕτω δὲ  καὶ   τούτου τοῦ βίου παράδειγμα τὸ
[8]   σπουδαῖα, πρῶτον μὲν τὰ αἰσθητήρια  καὶ   τούτων αὐτῶν ἅττα συνέσεως ἡμῖν
[12]   πιαίνειν τὸν τῆς ψυχῆς δεσμὸν  καὶ   τράπεζαν παρατίθεσθαι πολυτελῆ καὶ μηδέποτε
[12]   ἡδονῆς καὶ θυμοῦ κρείττονα γενέσθαι  καὶ   τρίτον ἐπὶ τὸ τελειότατον ἐλθεῖν
[1]   γὰρ ἂν ἐπαύσαντο νοσοῦντες ἅμα  καὶ   τρυφῶντες. Τὸ μὲν δὴ νοσοτροφεῖν
[11]   ἀπεχώμεθα, ἀλλ´ ὅτι τῷ λόγῳ  καὶ   τῷ ἐν ἡμῖν θεῷ, τοῦτ´
[2]   προκαταγελάσαντες, ὥσπερ ἐνίοτε τῶν παιδευτηρίων  καὶ   τῶν δικαστηρίων οἱ κύνες τοῖς
[7]   Ἐγὼ δὲ ὑπὲρ τῶν θεῶν  καὶ   τῶν εἰς θείαν λῆξιν πορευθέντων
[11]   ζηλώσαντες ἐγένοντο παντοραίσται καὶ μιαροὶ  καὶ   τῶν θηρίων οὐδὲ ἑνὸς κρείττους,
[7]   καὶ τέλος αὑτοὺς οἶμαι γνῶναι  καὶ   τῶν κενῶν ὑπεριδεῖν δοξῶν, ἀληθείας
[1]   ἀνεχόμενος καὶ θάλπος καρτερῶν οὐχὶ  καὶ   τῶν νοσούντων ἀθλιώτερον πράττει; ἀλγεῖ
[9]   οἰκοῦντες θαλάττης, ἤδη δέ τινες  καὶ   τῶν πόρρω, οὐδὲ θερμήναντες καταρροφοῦσιν
[14]   προσπίπτῃ, θιγεῖν οὐδὲν κωλύει. Ἐπεὶ  καὶ   τῶν ταύρων ἀκούω τοὺς ἀσθενεστέρους
[14]   αὐτὴν παντελῶς πατήσει· τότε ἤδη  καὶ   τῶν τοιούτων, ἂν προσπίπτῃ, θιγεῖν
[9]   ἐμὲ δὲ τῷ σπουδαιοτάτῳ θεράποντι  καὶ   ὑπηρέτῃ τοῦ Πυθίου, τὴν τοῦ
[12]   λέγονται καὶ σοφισταὶ καὶ τετυφωμένοι  καὶ   φαρμακεῖς· τῶν Κυνικῶν εἴ πού
[6]   πάντα τὰ περιττὰ καὶ βδελυρὰ  καὶ   φαῦλα τῆς πόλεως ἀπεληλάκασι, λουτρὰ
[15]   βασιλικῆς οὐκ ἔξω μεγαλοψυχίας οὖσα,  καὶ   φιλοπονία; Ἐκάθευδεν ἁνὴρ ἐπὶ στιβάδος
[4]   γὰρ ἀλήθεια μία. οὕτω δὲ  καὶ   φιλοσοφία· θαυμαστὸν δὲ οὐδέν. εἰ
[5]   δὲ μία τέ ἐστιν ἀλήθεια  καὶ   φιλοσοφία μία καὶ ταύτης εἰσὶν
[10]   εὐδαιμονίαν περιεργάσοιτο, πλοῦτον καὶ γένος  καὶ   φίλων δύναμιν καὶ πάντα ἁπλῶς
[11]   ἡμῶν θειότερον, δὴ νοῦν  καὶ   φρόνησίν φαμεν καὶ λόγον τὸν
[7]   ἑλέσθαι τὰ σπουδαῖα ἀρετῆς ἐπιθυμίᾳ  καὶ   φυγῇ κακίας, καὶ οὔτε βίβλους
[10]   φυτῶν χρυσᾶ περιεργάζεται πτερὰ  καὶ   φύλλα, οὐδὲ ὅπως ἀργυροῦς ἕξει
[7]   φιλοσοφία κοινή πως ἔοικεν εἶναι  καὶ   φυσικωτάτη καὶ δεῖσθαι οὐθ´ ἡστινοσοῦν
[15]   διδάσκων αὐτοὺς ὅτι πολλῷ φαυλότερα  καὶ   χαλεπώτερα τούτων ἐπιτηδεύουσι, τὰ μὲν
[6]   τῆς πόλεως ἀπεληλάκασι, λουτρὰ δημόσια  καὶ   χαμαιτυπεῖα καὶ καπηλεῖα καὶ πάντα
[11]   ὑπὸ τῶν πολλῶν εὖ τε  καὶ   χεῖρον πράττεσθαι. Οὐκοῦν ἐπειδὴ τὸ
[10]   τοῦτο ἀπέδωκε μόνον τὸ σώματα  καὶ   ψυχὰςἔχειν ἐκείνοις παραπλησίας, ὥστε μηθὲν
[1]   ἀνὴρ κυνικὸς Διογένη φησὶ κενόδοξον,  καὶ   ψυχρολουτεῖν οὐ βούλεται, σφόδρα ἐρρωμένος




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Bibliotheca Classica Selecta (BCS)

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 7/03/2006